EA No 345

Φύλλο Νο 345 | 7 ΟΚΤΩΒΡΗ 2015 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Προϋπολογισµός & προγραµµατικές δηλώσεις σελ. 2-3

Να σταµατήσουµε την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ

Συµπεράσµατα από τα εκλογικά αποτελέσµατα

σελ. 7

σελ. 10-11, 12

Όχι στις ιµπεριαλιστικές επεµβάσεις στη Συρία σελ. 19

Ï×É ÓÔÇ ÖÕËÁÊÇ

ÔÇÓ ËÉÔÏÔÇÔÁÓ & ÔÏÕ ÑÁÔÓÉÓÌÏÕ

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑ

Της σύνταξης...

Η πρόθεση των ευρωηγεσιών είναι να επεκτείνουν και να

µονιµοποιήσουν την πολιτική της σκληρής λιτότητας. Παρότι η παράταση και µεγέθυνση της κρίσης, που ξεκίνησε το 2008, αποδεικνύει ότι ο νεοφιλελευθερισµός έχει οδηγήσει σε πλήρες αδιέξοδο, οι κυρίαρχες τάξεις, και οι διεθνείς θεσµοί στην υπηρεσία τους, δεν γνωρίζουν, ούτε αναζητούν άλλες απαντήσεις. Ο Βάϊντµαν, επικεφαλής της Μπούντεσµπανκ, προαναγγέλλει, µε άρθρο του στη γαλλική «Le Monde», µια νέα Συνθήκη, για ένα «Μάαστριχ plus» που θα ενισχύσει τη δηµοσιονοµική πειθαρχία στην ΕΕ. Τα θέµατα της οικονοµικής και κοινωνικής πολιτικής, λέει, δεν θα µπορούν να είναι πλέον ζητήµατα που θα καθορίζονται σε επίπεδο κρατών-µελών (όπου επιβιώνουν οι παλιοµοδίτικες συνήθειες της κοινοβουλευτικής δηµοκρατίας), ούτε καν σε επίπεδο Κοµισιόν (όπου µπορούν –έστω στρεβλά– να φτάνουν οι πιέσεις των λαϊκών τάξεων πάνω σε εκλεγµένους αξιωµατούχους): θα πρέπει να ανατεθούν σε µια ευρωπαϊκή «ανεξάρτητη αρχή» –που θα ορίζουν οι τραπεζίτες για λογαριασµό του συνόλου των κυρίαρχων τάξεων– και που θα έχει την εξουσία να επιβάλλει κυρώσεις και µέτρα, ανεξάρτητα από τη γνώµη των κυβερνήσεων και των λαών. Ο χειρισµός της «ελληνικής κρίσης» από τον Σόιµπλε και τον Ντάισελµπλουµ γίνεται τώρα «µοντέλο» και αφορά ολοφάνερα τους λαούς όλης της ηπείρου, ακόµα και µεγάλων οικονοµικών δυνάµεων όπως η Γαλλία και η Ιταλία. Η ΕΕ του κεφαλαίου επιστρέφει στις συνήθειες του «παλαιού καθεστώτος», στην εποχή πριν από τις µεγάλες δηµοκρατικές επαναστάσεις, στην εποχή όπου οι κυρίαρχες τάξεις απαιτούσαν να καθορίζουν τα πάντα, ελέω... της κυριαρχίας τους. Καθόλου τυχαία, αυτή η αντιδηµοκρατική κατρακύλα δεν περιορίζεται στα ζητήµατα της οικονοµίας. Στον 21ο αιώνα, µπροστά στις «πόρτες» της Ευρώπης χύνεται µαζικά το αίµα αθώων ανθρώπων. Η άποψη της Κοµισιόν να συνεχίζει την πολιτική «αποτροπής» των µεταναστών, να οχυρώνει τα χερσαία σύνορα και να βοµβαρδίζει τα –τάχα– δουλεµπορικά πλοία που τους µεταφέρουν, ωθεί χιλιάδες και χιλιάδες απελπισµένους ανθρώπους να επιχειρούν να διασχίσουν τη Μεσόγειο µε λαστιχένιες «βάρκες» και «σαπιοκάικα». Ο «µέσος Ευρωπαίος» εξοικειώνεται µε το γεγονός ότι οι θάλασσες ξεβράζουν διαρκώς πτώµατα και πνιγµένα παιδιά. Και είναι συγκλονιστικό, αλλά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα δεν έχει κατορθώσει, µέσα στους 9 µήνες που βρίσκεται στην εξουσία, να δώσει ούτε στο θέµα αυτό ένα διαφορετικό «δείγµα γραφής», να κάνει κάτι παραπάνω από ό,τι κάνει ο (σοσιαλφιλελεύθερος) Ρέντσι στην Ιταλία ή ο (δεξιός) Ραχόι στην Ισπανία. Το σκάνδαλο της Volkswagen ήρθε να ολοκληρώσει την εικόνα. Οι αρχιερείς του γερµανικού, του «ηθικού καπιταλισµού», δεν δίστασαν να εγκληµατήσουν για να διευρύνουν τα κέρδη τους: τα «πειραγµένα» λογισµικά έκρυβαν τα δηλητήρια που εξέπεµπαν οι ντίζελ κινητήρες των αυτοκινήτων που πουλούσαν σε όλο τον πλανήτη. Και δεν υπάρχει καµία αµφιβολία ότι το «µάρµαρο» από την κρίση στην αυτοκινητοβιοµηχανία, µετά τις αποκαλύψεις για τη VW, θα κληθούν να πληρώσουν οι Γερµανοί, αλλά και οι Τσέχοι, οι Ούγγροι και οι Ισπανοί, εργάτες σε αυτήν... Η απληστία του κεφαλαίου έχει απλώσει µια κυριολεκτικά µαύρη νύχτα πάνω στην Ευρώπη. Κάνοντας αναγκαίο και επίκαιρο έναν εργατικό και λαϊκό ξεσηκωµό ηπειρωτικής κλίµακας. Που θα συνδέει την πάλη ενάντια στη λιτότητα µε την πάλη για την ανάκτηση των βασικών δηµοκρατικών δικαιωµάτων και ελευθεριών. Η απογοήτευση που έσπειρε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, µε την άτακτη υποχώρησή της στις 13 Ιούλη, θα είναι προσωρινή. Ο «λαός» της Αριστεράς και των κοινωνικών κινηµάτων στην Ευρώπη θα πιάσει ξανά το νήµα της ανατροπής. Το «ξεβράκωµα» των διευθυντών της Air France είναι µόνο η αρχή, µια µικρή εικόνα από το µέλλον όλων όσων εφαρµόζουν αυτές τις πολιτικές.

7 ΟΚΤΩΒΡΗ 2015

Προϋπολογισµός 2016

Προσχέδιο ύφεσης, ανεργίας, περικοπών και φοροεπιδροµής

Του Πάνου Κοσµά

Η

εκφώνηση από τον Αλέξη Τσίπρα των προγραµµατικών δηλώσεων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, τη ∆ευτέρα 5 Οκτωβρίου, ήταν µια εντυπωσιακή παράσταση πολιτικής µεταµόρφωσης του ίδιου και του ΣΥΡΙΖΑ σε διακόνους του µνηµονίου. Αν ωστόσο µπορούµε να µιλήσουµε για µια ολική πολιτική µετάλλαξη του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, δεν µπορούµε βέβαια να µιλήσουµε για αντιστροφή ρόλων. Οι παλιοί και πρώτοι διδάξαντες µνηµονιακοί της Ν∆, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταµιού καλωσορίζουν θερµά τον κ. Τσίπρα στο δρόµο της «µνηµονιακής αρετής» και έχουν να του προσάψουν µόνο ότι οι µανούβρες της µετάπτωσής του από αντιµνηµονιακό σε µνηµονιακό κόστισαν µερικά δισ. ευρώ παραπάνω µέτρα περικοπών και νέων φόρων. Αφού ψήφισαν µαζί του το νέο µνηµόνιο και το πρώτο «πακέτο» των εφαρµοστικών νόµων, τώρα έχουν την άνεση να καταψηφίσουν τις προγραµµατικές δηλώσεις και να συνοδεύσουν την καταψήφιση µε ανέξοδη κριτική για το «κακό µνηµόνιο» που έφερε η κυβέρνηση… Όσο για τον αντιµνηµονιακό λόγο, αυτός λείπει από τη Βουλή, αφού η µόνη παρούσα αριστερή δύναµη, το ΚΚΕ, ρίχνει το βάρος της στο να πείσει ότι τα µνηµόνια είναι τέκνα του καπιταλισµού και άρα η πάλη ενάντιά τους είναι αδιέξοδη αν δεν ανατρέψουµε τον ίδιο τον καπιταλισµό που τα γεννά… Το προσχέδιο του προϋπολογισµού του 2016 που η κυβέρνηση κατέθεσε στη Βουλή τη ∆ευτέρα έχει όλη την παραδοσιακή συνταγογραφία των µνηµονίων. Οι βασικές του συντεταγµένες: ξανά µεγάλου ύψους περικοπές, ξανά ορυµαγδός νέων φόρων, ξανά αύξηση της ανεργίας, παράταση της ύφεσης και την επόµενη διετία. Ένα προσχέδιο µνηµονιακό, που συνεχίζει τις πολιτικές ταξικής σκληρότητας τις οποίες έχουµε συνηθίσει να χαρακτηρίζουµε µε την έκφραση «εσωτερική υποτίµηση». Οι «παραδοχές» του προσχεδίου, όπως προκύπτουν από τον βασικό πίνακα προβλέψεων για τα θεµελιώδη µεγέθη της οικονοµίας, αλλά και από τις προβλέψεις για τα έσοδα και τις δαπάνες, είναι πράγµατι εντυπωσιακές: • Προβλέπεται ότι η ύφεση θα παραταθεί µέχρι και τα τέλος του 2016. Προστιθέµενη στην ύφεση των 7 συνεχόµενων ετών από το 2008 έως και το

2014, σηµαίνει µια σωρευτική απώλεια του ΑΕΠ που φτάνει πλέον το 30%! Το φαινόµενο (9 συνεχόµενα χρόνια ύφεσης και µείωση ΑΕΠ 30%) είναι µοναδικό στα παγκόσµια χρονικά σε καιρό ειρήνης! Ο Αλέξης Τσίπρας στην οµιλία του στις 8 ∆εκεµβρίου του 2014 είχε χαρακτηρίσει πρωτοφανή σε καιρό ειρήνης την επί επτά συνεχόµενα χρόνια ύφεση της ελληνικής οικονοµίας. Τώρα, υπογράφει ο ίδιος την παράτασή της για µία ακόµη διετία…

• Για να παραµείνουν τα έσοδα του προϋπολογισµού στα ίδια επίπεδα µε πέρυσι, προστίθενται 2,4 δισ. ευρώ περικοπές στις δηµόσιες δαπάνες (το 1,7 δισ. ευρώ αφορά τις συντάξεις) και 4 δισ. ευρώ νέοι φόροι! Όπως θα έλεγε και ο ΣΥΡΙΖΑ πριν από τη µνηµονιακή του µετάλλαξη, «σπιράλ θανάτου»: η ύφεση µειώνει τα κρατικά έσοδα, νέα µέτρα περικοπών και φόρων έρχονται για να αναπληρώσουν τις απώλειες των κρατικών εσόδων, που µε τη σειρά τους παρατείνουν την ύφεση…

• Η ανεργία προβλέπεται ότι θα αυξηθεί ξανά, ύστερα από µια οριακή µείωση τον τελευταίο χρόνο, κατά 1,2 µονάδες µέχρι και το τέλος του 2016 – και µιλάµε µόνο για προβλέψεις που αφορούν την επίσηµα καταγεγραµµένη ανεργία. Όσο για τη φτώχεια, δεν υπάρχουν (όπως πάντα…) προβλέψεις στον προϋπολογισµό, αλλά µε ύφεση και αύξηση της ανεργίας θα αυξηθεί µε µαθηµατική βεβαιότητα.

• Η δηµόσια αλλά και η ιδιωτική κατανάλωση προβλέπεται (εντελώς αναµενόµενα µε αυτό τον ορυµαγδό µέτρων) ότι θα µειωθούν τόσο το 2015 όσο και το 2016.

• Εντυπωσιακή είναι η πρόβλεψη για τη µείωση στον ακαθάριστο σχηµατισµό παγίου κεφαλαίου για φέτος (-16,5%!) και µάλλον µη αναµενόµενη η αύξησή της (4,5%) το 2016 παρά τη συνεχιζόµενη ύφεση.

• Οι εξαγωγές µειώνονται, και την κατάσταση στο ισοζύγιο «σώζει» η µείωση και των εισαγωγών (-3,6% το 2015), όχι όµως για καλό λόγο αλλά εξαιτίας της µείωσης της ζήτησης.

• Οι εκτιµήσεις για τον αποπληθωριστή του ΑΕΠ φαίνονται µάλλον αισιόδοξες (αποπληθωρισµός -2,6% το 2014, αλλά µόλις -0,7% το 2015 και θετικός 1,1% το 2016, παρά την ύφεση και τη µείωση της κατανάλωσης). Σηµειώνεται ότι ο αποπληθωριστής του ΑΕΠ προστίθεται στους ρυθµούς ανάπτυξης, οπότε τους µειώνει αν είναι αρνητικός ή τους αυξάνει αν είναι θετικός…

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 081/757379-00 της Εθνικής Τράπεζας.

πολιτικη

7 ΟΚΤΩβρη 2015

3

Προγραμματικές εξωραϊσμού του μνημονίου Φλύαρη ανακεφαλαίωση εκσυγχρονιστικών προταγμάτων της τελευταίας τριακονταετίας οι κυβερνητικές εξαγγελίες Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Η

συγκυρία ανάγνωσης των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης από τον πρωθυπουργό τη Δευτέρα ήταν χαρακτηριστική. Είχαν προηγηθεί κατά περίπου μία ώρα οι «προγραμματικές» του Eurogroup, το οποίο ενέκρινε το ασφυκτικό χρονοδιάγραμμα νομοθέτησης και εφαρμογής 48 προαπαιτούμενων της δόσης των 2 δισ. ευρώ σε μόλις 10-15 μέρες. Και είχε επίσης προηγηθεί η κατάθεση ενός προσχεδίου προϋπολογισμού για το 2016 που αναμασούσε τις βασικές εκτιμήσεις των δανειστών και του τρίτου μνημονίου. Η πιο χαρακτηριστική από αυτές «βλέπει» ύφεση 2,3% φέτος και 1,6% το 2016. Ωστόσο, στις προγραμματικές δηλώσεις ο Α. Τσίπρας εξέφραζε αισιοδοξία για επιστροφή σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης το πρώτο εξάμηνο του έτους. Ποια από τις δυο εκτιμήσεις ενστερνίζεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποτελεί μυστήριο. Εκτός αν το προσχέδιο προϋπολογισμού εκφράζει την απαισιοδοξία της σκέψης και οι προγραμματικές την αισιοδοξία της βούλησης… Μικρή και μόνο σημειολογική αξία έχει αυτό. Έτσι κι αλλιώς και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, στις προγραμματικές δηλώσεις του, όρισε ως απόλυτη προτεραιότητα της κυβέρνησης να υλοποιηθεί η βούληση των δανειστών: «Πρέπει να προχωρήσουμε χωρίς χρονοτριβή στην πρώτη αξιολόγηση. Η επιτυχής ολοκλήρωσή της είναι το κλειδί που θα ανοίξει την πόρτα της απομείωσης του χρέους και της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Είναι ο πιο κρίσιμος κάβος για την αρχή της ανάπτυξης», είπε. Αλλά η αξιολόγηση είναι ένα «κλειστό» πρόγραμμα περικοπών, νέων γενναίων δόσεων λιτότητας ύψους 6,5 δισ. και μεταρρυθμίσεων-απορρυθμίσεων, το οποίο οι δανειστές το διαχειρίζονται ως κάτοχοι και του μαχαιριού και του πεπονιού. Μόνο που με το μαχαίρι κόβουν λιγότερο το πεπόνι και περισσότερο τα δάχτυλα όποιου θέλει κομμάτι. Το μέγεθος του οποίου, μάλιστα, μένει απροσδιόριστο όσο το ΔΝΤ δεν ξεκαθαρίζει αν και πόσο από το δάνειο των 86 δισ., δηλαδή από το «ορφανό» τμήμα των 36 δισ. ευρώ, προτίθεται να αναλάβει. Αυτή η βασανιστική αβεβαιότητα του τρίτου μνημονίου καθόρισε σε μεγάλο βαθμό ακόμη και τα υφολογικά στοιχεία των προγραμματικών δηλώσεων που ανέγνωσε ο Αλέξης Τσίπρας στις 5/10. Οι οποίες δεν περιελάμβαναν «δεσμεύσεις», «εγγυήσεις», «εξαγγελίες» συγκεκριμένων κυβερνητικών πολιτικών ως είθισται, αλλά «στόχους», υποσχέσεις ότι θα δοθούν «μάχες», περιγραφές «μετώπων», «δοκιμασιών» και «στοιχημάτων». Η μόνη συγκεκριμένη δέσμευση που ακούστηκε ήταν η αναστολή του ΦΠΑ 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση. Κι αυτή διάρκειας μόλις

ενός μήνα, αφού μέχρι τότε θα πρέπει να βρεθεί ένα απροσδιόριστο «ισοδύναμο», πάντα υπό την έγκριση των δανειστών.

Μόνο που αυτή τη φορά τα προτάγματα ανασυσκευάζονται στο πλαίσιο ενός μνημονίου και στη ρητορική ενός κόμματος

Ακόμη και από μια επιπόλαιη ανάγνωση των προγραμματικών προκύπτει η κραυγαλέα απαλοιφή κάθε ριζοσπαστικής ακίδας, και η εξίσου κραυγαλέα προσχώρηση σε νεοφιλελεύθερες κοινοτοπίες, όπως αυτές της «ανταγωνιστικότητας», της λατρείας των ιδιωτικών επενδύσεων, του δήθεν «γραφειοκρατικού και διεφθαρμένου Δημοσίου που εμποδίζει την επιχειρηματικότητα». Νεοφιλελεύθερες κοινοτοπίες

Οι προγραμματικές της κυβέρνησης περιγράφηκαν ως «μια μεγάλη πορεία τομών, ρήξεων και μεταρρυθμίσεων». Παρουσιάστηκαν μάλιστα ως αντίπαλο δέος στην αποτυχημένη νεοφιλελεύθερη συνταγή. Ωστόσο, ακόμη και από μια επιπόλαιη ακρόαση ή ανάγνωσή τους προκύπτει η κραυγαλέα απαλοιφή κάθε ριζοσπαστικής ακίδας, και η εξίσου κραυγαλέα προσχώρηση σε νεοφιλελεύθερες κοινοτοπίες, όπως αυτές της «ανταγωνιστικότητας», της λατρείας των ιδιωτικών επενδύσεων, του δήθεν «γραφειοκρατικού και διεφθαρμένου Δημοσίου που εμποδίζει την επιχειρηματικότητα». Από μιαν άποψη, οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης αποτελούν μια ανακεφαλαίωση όλων των αποτυχημένων προταγμάτων και εγχειρημάτων εκσυγχρονισμού και εξευρωπαϊσμού του εγχωρίου καπιταλισμού της τελευταίας τριακονταετίας, όπως διατυπώθηκαν από τις δυνάμεις του πάλαι ποτέ σοσιαλφιλελεύθερου δικομματισμού.

που μέσα σε ελάχιστους μήνες έκανε άλμα από τον αντιμνημονιακό ριζοσπαστισμό, στη μνημονιακή μονοκαλλιέργεια.

Όλα για τις ιδιωτικές επενδύσεις

Πέραν της ρητορικής των προγραμματικών, αξίζει να επισημάνουμε μερικά σημεία ουσίας: • Ορίζεται ως ύψιστη προτεραιότητα η προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων, μέσα από τη συγκρότηση Ειδικού Φορέα. Ο στόχος συμπληρώνεται με τη δημιουργία δημόσιας (;) Αναπτυξιακής Τράπεζας. Για τις τράπεζες ορίζεται ότι μετά την ανακεφαλαιοποίηση με χρήματα του ελληνικού Δημοσίου πρέπει να έχουν και το αντίστοιχο μάνατζμεντ. Το «αντίστοιχο» δεν σημαίνει και δημόσιο, αφού αποτελεί μνημονιακή υποχρέωση η «ανεξαρτησία» της διοίκησής τους, υπό την εποπτεία ESM, SSM, ΤΧΣ. Για το νέο Ταμείο Αξιοποίησης Δημόσιας Περιουσίας, αφενός δεν αμφισβητούνται οι «υποχρεωτικές ιδιωτικοποιήσεις» του τρί-

του μνημονίου, αφετέρου μένει διάπλατη η πόρτα και για μελλοντικές, «με γνώμονα την εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος» (σ.σ. όλες οι ιδιωτικοποιήσεις, σε όλο τον κόσμο, κι οι πιο κραυγαλέα ληστρικές, μ’ αυτό τον «γνώμονα» γίνονται). Απουσιάζει οποιαδήποτε νύξη για γενναίο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, έστω ως μελλοντική, μεταμνημονιακή φιλοδοξία.

• Για την «απομείωση» του χρέους αναφέρεται ότι η ελληνική πλευρά «θα προσέλθει στη συζήτηση αυτή (σ.σ. είναι βέβαιο ότι θα κληθεί στη συζήτηση μεταξύ των δανειστών;) με προτάσεις για επιμήκυνση πληρωμών, μείωση επιτοκίων και μετατροπή τους σε σταθερά, ρήτρα ανάπτυξης και μια μακρά περίοδο χάριτος». Όμως ακόμη και το ΔΝΤ έχει πιο ριζοσπαστικές απαιτήσεις για το ελληνικό χρέος, ακόμη και για διαγραφή μέρους του.

• Μια σειρά εξαγγελίες διατυπώνονται απλώς για να αποκρύψουν τη λύση που ήδη περιέχεται στο μνημόνιο και δεν τελεί υπό διαπραγμάτευση. Π.χ.: Η κυβέρνηση εμφανίζεται να επιδιώκει την προστασία της πρώτης κατοικίας, ενώ το μόνο δεδομένο είναι ότι λήγει η πλήρης προστασία που ίσχυσε τα τελευταία χρόνια. Προβάλλει ως μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης τις μνημονιακές εμμονές για αξιολόγηση φορέων και προσωπικού και κινητικότητα. Βαφτίζει εξορθολογισμό του ασφαλιστικού συστήματος περικοπές 1,7 δισ. μόνο για φέτος και το 2016. Εξαγγέλλει 50.000 θέσεις στην αγροτική παραγωγή, αλλά αποκρύπτει πόσες θα χαθούν μέσα από τον «επανακαθορισμό της έννοιας αγρότης κατά κύριο επάγγελμα», βάσει του οποίου χιλιάδες θα αποκλειστούν από τις επιδοτήσεις. Προαναγγέλλει «δίκαιο, σταθερό και απλό φορολογικό σύστημα», αποσιωπώντας τις δεσμεύσεις για διαρκή αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης υπέρ των πρωτογενών πλεονασμάτων.

Ποιο «παράλληλο πρόγραμμα»;

Η περιπτωσιολογία, ωστόσο, αδικεί τον αληθινό χαρακτήρα των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης ως επιχείρησης εξωραϊσμού του τρίτου μνημονίου. Θα περίμενε κανείς ότι ο πρωθυπουργός θα αξιοποιούσε το προπαγανδιστικό βήμα της Βουλής για να διατυπώσει έστω κάποια ψήγματα του περιβόητου «παράλληλου προγράμματος», ως παρηγοριά στους βουλευτές που θα υποχρεωθούν τις επόμενες εβδομάδες να ψηφίσουν ένα βουνό εφαρμοστικών νόμων του μνημονίου. Τίποτα τέτοιο δεν συνέβη. Κι όσο προχωρά ο καιρός και το μνημόνιο θα γίνεται η μόνη σταθερά στην άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας, από τον εξωραϊσμό του θα περνάμε στην επιθετική υπεράσπισή του. Δεν θα αργήσει κι η στιγμή που κάποιο κυβερνητικό στέλεχος θα επαναλάβει την ατάκα του Αδώνιδος: «Ακόμη κι αν δεν υπήρχε το μνημόνιο, θα έπρεπε να το εφεύρουμε».

4

πολιτικη

7 ΟΚΤΩβρη 2015

Επίσκεψη Τσίπρα στις ΗΠΑ

Ανοιχτή στροφή στον ευρωατλαντισμό Του Σπύρου Αντωνίου

Π

ίσω από τα ανέκδοτα για τα αγγλικά του Τσίπρα και τις φωτογραφίες με το ζεύγος Ομπάμα, το πρόσφατο πολυήμερο ταξίδι του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ και οι επαφές που είχε, με αφορμή την ετήσια Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, ανέδειξαν καθαρά τη συμπόρευση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής με τη γραμμή του δυτικού ιμπεριαλισμού στη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Πράγμα αναμενόμενο, μετά την αγαστή συνεργασία με τις ΗΠΑ στο πεδίο της «διαπραγμάτευσης» με τους δανειστές. Στο «ενθουσιώδες» κυβερνητικό σημείωμα αποτίμησης του ταξιδιού του Α. Τσίπρα στη Νέα Υόρκη απαριθμούνται τα σχετικά κέρδη: «Η διεθνοποίηση του ζητήματος του χρέους», «ο ρόλος της Ελλάδας σαν πόλος σταθερότητας στην περιοχή», ενώ στα ζητήματα διεθνών σχέσεων εκτιμάται ότι «προωθήθηκαν σημαντικά οι τριμερείς συνεργασίες της Ελλάδας και της Κύπρου με την Αίγυπτο και το Ισραήλ». Βέβαια, δεν έλειψαν οι συνήθεις εκκλήσεις στο ελληνοαμερικανικό λόμπι για επενδύσεις, προφανώς στο πλαίσιο της στήριξης της «υγιούς επιχειρηματικότητας», με κίνητρα τους ισοπεδωμένους μισθούς και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.

Διαπραγματεύσεις

Είναι γνωστός ο ρόλος των ΗΠΑ –είτε άμεσα, είτε μέσω Γαλλίας– στις διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στη συνθηκολόγηση της 12ης Ιουλίου. Οι πρόσφατες αποκαλύψεις της «Καθημερινής» με το τηλεγράφημα του Έλληνα πρέσβη στην Ουάσινγκτον και το περίφημο «ευχαριστώ» του Γ. Δραγασάκη προς τον αμερικανικό παράγοντα στις 15/7 δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για τη στενή συνεργασία της κυβέρνησης Τσίπρα με την πλευρά Ομπάμα που τάχα προκρίνει την «ήπια λιτότητα» ως σχέδιο

διεξόδου για την καπιταλιστική κρίση, σε αντίθεση με τη «σκληρή λιτότητα» του Βερολίνου και των δορυφόρων του στην ΕΕ. Η θέση του ΔΝΤ, που μιλά για την ανάγκη «κουρέματος του χρέους», ώστε αυτό να γίνει «βιώσιμο», αποτελεί ένα μόνιμο επιχείρημα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ απέναντι στους δήθεν «αδιάλλακτους Ευρωπαίους». Μόνο που στο τρίτο μνημόνιο υπάρχει η δέσμευση για πληρωμή των πιστωτών «πλήρως και εγκαίρως», ενώ παράλληλα έχει αποκλειστεί μείωση της αξίας του χρέους, με μοναδική παραχώρηση την παράταση του χρόνου αποπληρωμής.

Γεωπολιτικά

Αποκαλυπτικές όμως ήταν οι επαφές της ελληνικής αντιπροσωπείας και για το γεωπολιτικό παιχνίδι. Στη συνάντηση Κοτζιά-Κέρι (που το Νοέμβρη θα βρεθεί στην Αθήνα) τονίστηκε «η στρατηγική σημασία των –αζέρικων– αγωγών TAP και IGB για την αναβάθμιση της Ελλάδας ως ενεργειακού κόμβου». Οι διαμάχες με επίκεντρο τους αγωγούς μεταφοράς πετρελαίου ή φυσικού αερίου συγκροτούν ένα πεδίο σκληρών

Η ΚΑΤΡΑΚΥΛΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΟΣ «Δεν πρόσφερα στον Αλέξη Τσίπρα θέση στην οικογένειά μας», επισημαίνει σε επιστολές του προς το Ποτάμι και εμμέσως προς το ΠΑΣΟΚ ο πρόεδρος της ευρωομάδας των Σοσιαλιστών-Δημοκρατών, Τζάνι Πιτέλα. Ο επικεφαλής των σοσιαλδημοκρατών στο Ευρωκοινοβούλιο υποστηρίζει ότι δεν έχει συμφωνήσει με τον Έλληνα πρωθυπουργό για το ενδεχόμενο συνεργασίας της ομάδας με τον ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις φήμες που θέλουν να προχωρά το φλερτ του Τσίπρα με την πολιτική ομάδα που βρίσκεται τις τελευταίες δεκαετίες στην πρώτη γραμμή της επίθεσης ενάντια στους εργα-

Η εξυπηρέτηση της αμερικανικής ενεργειακής πολιτικής φαίνεται ότι είναι ένα από τα «γραμμάτια εξόφλησης» για την ευελιξία του Ομπάμα ανταγωνισμών για τους ισχυρούς του πλανήτη. Η εμπλοκή σε αυτά τα παιχνίδια οδηγεί σε συμμαχίες με αυταρχικά καθεστώτα και τις πολυεθνικές εταιρείες, με μοναδική επιδίωξη την αύξηση των κερδών και την αναβάθμιση για κάποια τμήματα των Ελλήνων καπιταλιστών. Η υποστήριξη της αμερικανικής ενεργειακής πολιτικής φαίνεται ότι είναι ένα από τα «γραμμάτια εξόφλησης» για την «ευελιξία» του Ομπάμα κατά τις διαπραγματεύσεις μεταξύ ΔΝΤ και Ευρωπαίων σχετικά με την ελληνική κρίση. Οι υποχρεώσεις που απορρέουν από τη συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ (π.χ. οι συζητήσεις για τη στάθμευση αεροσκαφών-drones στην Κρήτη) και η ενίσχυση της στρατηγικής συμμαχί-

ζόμενους πανευρωπαϊκά. Οι στενές σχέσεις με τους σοσιαλφιλελεύθερους Ολάντ-Ρέντσι, οι εκδηλώσεις με το ίδρυμα Κλίντον και οι δηλώσεις του Παππά ότι «το κόμμα αποτελεί το βασικό πυλώνα της «μεγάλης δημοκρατικής παράταξης» έρχονται να επικυρώσουν τη ραγδαία μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, που εμφανίζεται ως δύναμη ανανέωσης της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Είναι μετά ο κυρ Φώτης να μην ιδρύει την Ενωτική Κίνηση Ευρωπαϊκής Αριστεράς που έχει ως στόχο «να προωθηθεί η ενότητα με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ»; Τώρα που η γραμμή της ΔΗΜΑΡ ηγεμονεύει στον ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει λόγος να μην επιστρέψει στην Κουμουνδούρου και μάλιστα «δικαιωμένος»;

ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟΤΗΤΑ Έπειτα από 20 μέρες απεργίας πείνας αποφυλακίστηκε υπό όρους η Εύη Στατήρη, σύντροφος του Γεράσιμου Τσάκαλου, κατηγορούμενου για συμμετοχή στη οργάνωση «Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς». Σύμφωνα με την τελευταία ιατρική γνωμάτευση, η 26χρονη είχε χάσει το 12,2% του βάρους της, ενώ η παράταση της αποχής από τη σίτιση θα μπορούσε να προκαλέσει μη αναστρέψιμες βλάβες στον οργανισμό της. Η Στατήρη είχε προφυλακιστεί πριν από περίπου επτά μήνες χωρίς άλλο επιβα-

ας με τον άξονα Κύπρου, Αιγύπτου και Ισραήλ (την ώρα που η Συρία και η Μ. Ανατολή κυριολεκτικά φλέγονται, με πρώτη συνέπεια τις μαζικές προσφυγικές ροές) βρέθηκαν εξίσου ψηλά στην ατζέντα των συναντήσεων Τσίπρα στις ΗΠΑ. Στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης, υπήρξε τριμερής συνάντηση των ΥΠ.ΕΞ. Ελλάδας, Κύπρου και του δικτατορικού καθεστώτος της Αιγύπτου. Αντίστοιχη συνάντηση προετοιμάζεται και το φθινόπωρο στην Αθήνα. Με στόχο την απομόνωση της Τουρκίας και τη διεκδίκηση μιας όσο το δυνατόν μεγαλύτερης ελληνικής ΑΟΖ, η κυβέρνηση συνεργάζεται με τον δικτάτορα της Αιγύπτου Αλ Σίσι, αγνοώντας τα εγκλήματα που συνεχίζει να κάνει σε βάρος του λαού του. Συγχρόνως, η οικονομική και στρατιωτική συνεργασία με το κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ είναι από μόνη της πρόκληση για τους παραδοσιακούς δεσμούς φιλίας του ελληνικού με τον παλαιστινιακό λαό. Σε μια περίοδο κλιμάκωσης του πολέμου κατά της «ισλαμικής τρομοκρατίας» και εγκληματικής αντιμετώπισης του κύματος των προσφύγων, η δικαιολόγηση των δυτικών επεμβάσεων στη Μ. Ανατολή και τη Β. Αφρική, πολύ περισσότερο η διεκδίκηση ενεργού ρόλου «αστυνόμου» στην περιοχή, σημαίνει απλά ότι η ελληνική κυβέρνηση παραμένει σφιχτά δεμένη στο άρμα του αμερικανικού και γενικά του δυτικού ιμπεριαλισμού.

Εθνικισμός

Αντί επιλόγου, σημειώνουμε μια μικρή λεπτομέρεια από το ταξίδι Τσίπρα στις ΗΠΑ. Η μοναδική παρέκκλιση από την ευθυγράμμιση με τις επιδιώξεις Ομπάμα ήταν η μη συμμετοχή του Τσίπρα στη συνάντηση για «την αντιμετώπιση του Ισλαμικού Κράτους», επειδή η FYROM συμμετείχε ως «Μακεδονία». Με την υπόκλιση στον εθνικισμό, καμία ανακούφιση από τη φτώχεια και την ανεργία δεν προβλέπεται για τους εργαζόμενους και τη νεολαία.

ρυντικό στοιχείο πέραν της σχέσης της με τον Γ. Τσάκαλο και η προφυλάκισή της είχε παραταθεί, πέραν του εξαμήνου, παρά το γεγονός ότι υπάρχει πλέον η νομοθετική διάταξη που προβλέπει ότι οι συγγενείς καταδικασμένων που έχουν προβεί σε αδικήματα -ακριβώς λόγω της συγγένειας- αντί για προφυλάκιση, μπορούν να αποφυλακίζονται με όρους ή να κρατούνται σε κατ’ οίκον περιορισμό. Η κρατική εκδικητικότητα, η επιλεκτική απόδοση της δικαιοσύνης και η ενοχοποίηση των συγγενικών σχέσεων χτυπά μόνιμα όσους αγωνίζονται κατά της βαρβαρότητας του συστήματος.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

7 ΟΚΤΩΒΡΗ 2015

5

Εκλογή προέδρου στη Νέα ∆ηµοκρατία

Κρίση προσανατολισµού και στρατηγικής

Ύ

σε ηλικία, «άφθαρτος» ως περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας, πλασάρεται ως εκπρόσωπος της «νέας εποχής» για την παράταξη, κόντρα στις «βαρονίες», επιδιώκοντας έτσι να καλύψει το έλλειµµα πολιτικής πρότασης µε αρκετή «επικοινωνία». Το ότι δεν είναι βουλευτής δεν µπορεί να αγνοηθεί εύκολα σε ένα αστικό κόµµα, όµως η στήριξη του γραµµατέα της Ν∆, στελεχών της τοπικής αυτοδιοίκησης και της νεολαίας τον καθιστά υπολογίσιµο πόλο.

στερα από σκληρές εσωκοµµατικές ίντριγκες και µε δεδοµένη την αναζήτηση πολιτικού και ιδεολογικού στίγµατος, τέσσερις είναι τελικά οι υποψήφιοι για τη θέση του προέδρου της Ν∆: οι Β. Μεϊµαράκης, Κυρ. Μητσοτάκης, Α. Τζιτζικώστας και ο Α. Γεωργιάδης, που κυριολεκτικά στο... «και πέντε» συγκέντρωσε τις απαιτούµενες υπογραφές. Μετά την κωµική παρέλαση αρκετών υποψηφίων (που ακόµα και από τον δεξιό Τύπο αποδόθηκε µε τον χαρακτηρισµό «∆ελφινάριο») στην τελική κούρσα διαδοχής ως πρώτο φαβορί κατεβαίνει ο Μεϊµαράκης. Έχοντας, περίπου, καταφέρει να διατηρήσει τις δυνάµεις της Ν∆ στις εκλογές της 20ής Σεπτέµβρη, έχοντας την υποστήριξη του Κ. Καραµανλή, έχοντας ισχυρά ερείσµατα στην ΚΟ και στον κοµµατικό µηχανισµό, από υπηρεσιακός πρόεδρος αναµένεται να βρεθεί και επίσηµα στην ηγεσία της αξιωµατικής αντιπολίτευσης. Του πιστώνεται ο ιδεολογικός επαναπροσανατολισµός της Ν∆ στον «κεντροδεξιό» χώρο, µετά την περίοδο της ακροδεξιάς µετατόπισης Σαµαρά. Επίσης, φαντάζει ως ο µοναδικός που µπορεί να εγγυηθεί την ενότητα όλων των «φυλών» της Ν∆. Για αυτό επιµένει σε γοργές διαδικασίες, σε αντίθεση µε τους υπόλοιπους υποψήφιους που θέλουν τις εκλογές στις 15 Νοεµβρίου ή λίγο νωρίτερα. Με πρώτη και καλύτερη την υπογραφή του Κων. Μητσοτάκη, ο Κυριάκος θα επιχειρήσει να εκφράσει το τµήµα των πιο ανοιχτά νεοφιλελεύθερων στη ∆εξιά, αλλά και διάφορα κέντρα εξουσίας (και εκτός κόµµατος), όπως άλλωστε παραδοσιακά κάνει η οικογένεια. Η Ντόρα, ενώ αρχικά εκδηλώθηκε υπέρ του Μεϊµαράκη, ερωτώµενη από δηµοσιογράφους εάν θα στηρίξει τον Κυριάκο απάντησε «εννοείται», περιπλέκοντας τα πράγµατα. Υποστηρικτές του η Όλγα Κεφαλογιάννη, ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, οι

ευρωβουλευτές Μ. Σπυράκη, Γ. Κύρτσος και ο Κορκίδης της ΕΣΕΕ. Μια έκπληξη είναι η πιθανή συνεργασία της οµάδας Μητσοτάκη µε την οµάδα Βορίδη, που φαίνεται δυσαρεστηµένος µε την υποψηφιότητα του Άδωνι Γεωργιάδη. Η ακροδεξιά συνιστώσα της Ν∆, που υπερασπίζεται ανοιχτά το «έργο» Σαµαρά, κατηγορώντας τον Μεϊµαράκη για µετριοπαθή προεκλογικό λόγο, θα έχει τον δικό της υποψήφιο, αλλά

χωρίς καθολική στήριξη από όλα τα στελέχη της. Η αναµενόµενη κάθοδος του Μ. Βορίδη δεν προχώρησε. Το ρόλο του «λαγού» ανέλαβε ο Α. Γεωργιάδης, που µε περιπετειώδη τρόπο (αρχικά η υποψηφιότητά του αποκλείστηκε ως εκπρόθεσµη από την Εφορευτική Επιτροπή) θα είναι τελικά υποψήφιος. Οι σαµαρικοί επιµένουν στο αίτηµα επιστροφής στη σκληρή ∆εξιά, δηλαδή σε ένα µείγµα νεοφιλελευθερισµού στο οικονοµικό πεδίο, αυταρχικής πολιτικής στο κράτος και έντονα ρατσιστικού λόγου, µε στόχο να επαναπατρίσουν τους «παραδοσιακούς ψηφοφόρους» της ∆εξιάς, που διέρρευσαν προς την Χρυσή Αυγή. Πάντως, δύο πρώην στενοί συνεργάτες του Αντ. Σαµαρά, η Α. Ασηµακοπούλου και ο Ν. Μηταράκης, τάχθηκαν υπέρ της υποψηφιότητας του Τζιτζικώστα. Ο τελευταίος, αν και προέρχεται από το καραµανλικό στρατόπεδο συνοµιλεί µε τη σκληρή ∆εξιά ενώ, ποντάρει στην ανάγκη «ανανέωσης» επιχειρώντας να εµφανιστεί ως αντι-Τσίπρας. Νεαρός

Πέρα από τις µηχανορραφίες και τα παζάρια για τη νοµή της κοµµατικής εξουσίας, είναι φανερή η κρίση προσανατολισµού της Ν∆, που, παρά τα προβλήµατά της, παραµένει το βασικό κόµµα της αστικής τάξης. Με τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει καταλάβει τον «µεσαίο χώρο», τουλάχιστον για την ώρα, η µοναδική προοπτική που αποµένει στη Ν∆ είναι ο ρόλος του συνεργάτη του Τσίπρα µε στόχο να επιβληθεί το Μνηµόνιο 3. Αυτός ο ρόλος δηµιουργεί τις φυγόκεντρες τάσεις στη Ν∆, που δυσκολεύεται να περιοριστεί ως συµπληρωµατικός παίκτης. Όµως, όπως διδάσκει η πρόσφατη πολιτική εµπειρία, η άσκηση της µνηµονιακής πολιτικής οδηγεί σε κρίση τον βασικό πολιτικό χώρο που την αναλαµβάνει. Η διαδικασία ανασύνταξης της ∆εξιάς θα επιταχυνθεί µε το ξεκίνηµα της κρίσης του Τσίπρα. Το καθήκον της απάντησης στο κόµµα-κορµό του δεξιού συντηρητισµού στην Ελλάδα, θα πέσει και πάλι στις πλάτες όσων αναλάβουν την αντίσταση στα µνηµόνια και τη λιτότητα.

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΟΥΝΤΙΚΗ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ

τά της και να δηλητηριάζει τα µυαλά του κόσµου µε εθνικιστικές-ρατσιστικές αντιλήψεις. Άντε και στην επέτειο της µάχης του Μαραθώνα, ακόµα καλύτερα...

Ανάποδα», στις στάσεις του τραµ κάθε περιοχής. Η συνέλευση του Λόφου Λαµπράκη διακινούσε ανακοίνωση όπου αναγραφόταν ένα κινητό τηλέφωνο. Ύστερα από µήνυση της ΤΡΑΜ ΑΕ ασκήθηκε δίωξη στον κάτοχο του κινητού και στους τρεις µάρτυρες που είχαν κληθεί από τον εισαγγελέα, µε τη κατηγορία δηµόσιας πρόκλησης σε απείθεια κατά των νόµων και των διαταγµάτων µέσω φυλλαδίων. Παράλληλα, οι ελληνικές αρχές ζήτησαν από τις αντίστοιχες των ΗΠΑ την αποκάλυψη των διαχειριστών των blog των συλλογικοτήτων «∆εν Πληρώνω» στην Ελλάδα (στις ΗΠΑ βρίσκονται οι σέρβερ), πράγµα που ωστόσο αρνήθηκε η αµερικανική ∆ικαιοσύνη γιατί, όπως ανέφερε, αντίκειται στο σύνταγµα που προστατεύει την ελευθερία του λόγου! Η τροµοκράτηση αγωνιστών και η ποινικοποίηση της κοινωνικής διαµαρτυρίας δεν θα περάσουν!

Με µια χουντικής έµπνευσης τελετή τίµησε την επέτειο της Ναυµαχίας της Σαλαµίνας (Σεπτέµβριος 480 π.Χ.), ο υπουργός «Εθνικής Άµυνας» Πάνος Καµµένος, δηλώνοντας ότι «ήταν µία από τις πρώτες συµµαχικές επιχειρήσεις απέναντι σε έναν κοινό εχθρό...(σ.σ. που πρέπει να επαναληφθεί) απέναντι στην «καινούργια απειλή από την Ανατολή»! Συγχρόνως, περπάτησε επάνω σε µια κόκκινη µοκέτα που ήταν στρωµένη σε παλέτες και φτάνοντας στην παραλία υποκλίθηκε στη θάλασσα. Στο χώρο της τελετής βρίσκονταν γυναίκες µε παραδοσιακές φορεσιές και σύµβολα των αρχαίων χρόνων. Αυτό το ακροδεξιό ξεσάλωµα του συνεταίρου της «δεύτερη φορά Αριστερά» κυβέρνησης, προφανώς και έχει την ανοχή του Μαξίµου, που επιτρέπει στην εθνικολαϊκιστική δεξιά να περιφέρει τη γελοιότη-

Με τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει καταλάβει τον «µεσαίο χώρο», τουλάχιστον για την ώρα, η µοναδική προοπτική που αποµένει στη Ν∆ είναι ο ρόλος του συνεργάτη του Τσίπρα µε στόχο να επιβληθεί το Μνηµόνιο 3.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΚΤΙΒΙΣΤΕΣ

Στις 9 Οκτώβρη, στις 9:00, στο H΄ Μονοµελές Πληµµελειοδικείο Αθηνών θα εκδικαστεί η υπόθεση της µήνυσης κατά µελών του κινήµατος ενάντια στην αύξηση των εισιτηρίων στα ΜΜΜ. Το Γενάρη του 2011 άρχισαν οι κινητοποιήσεις από συνελεύσεις γειτονιάς και άλλες συλλογικότητες για το θέµα της αύξησης του εισιτηρίου και της δωρεάν µετακίνησης των ανέργων. Στη περιοχή του Ν. Κόσµου και της Ν. Σµύρνης έγιναν συντονισµένες δράσεις της Συνέλευσης του Λόφου Λαµπράκη, του «∆εν Πληρώνω» Ν. Σµύρνης και της ∆ηµοτικής παράταξης «Μια Πόλη

Πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6977275054 Πλατεία Βικτωρίας 6907856793 Κυψέλη 6948034131 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6977609033 Παγκράτι 6973344350 Γκύζη 6973005569 Αµπελόκηποι 6943043309 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. Φιλαδέλφεια 6976394520 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 1ο ∆∆ 6984516774 2ο ∆∆ 6932045320 3ο ∆∆ 6982164101 Άγιοι Ανάργυροι 6998466952 Αιγάλεω 6986294964 Χαϊδάρι 6945542335 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6937271330 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6945754555 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6979829057 Ν. Σµύρνη 6972098143

Σκαγιοπούλειο 6936191219 Αγρίνιο 6974473540 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6936018810 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Λοκρίδα (Αταλάντη) 6977096663 Λιβαδειά 6977684563 Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κοζάνη 6982831776 Εορδαία (Πτολεµαΐδα) 6972814199 Φλώρινα 6944548787 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6949895565 Αγ. Ιωάννης Ηρακλείου 6944916915 Ρέθυµνο 69799225065 Χανιά 6932001030 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6974169215 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ:

ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκοµείο «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσοκοµείο «ΑλεξάνΠΕΙΡΑΙΑΣ: δρα» 6946950764 Νίκαια 6948418381 Νοσ. Ασκληπιείο Κορυδαλλός 6948100218 6936604279 Κερατσίνι 6975847329 Νοσ. Νίκαιας 6972910336 Σαλαµίνα 6973376378 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Νοσ. «Σωτηρία» ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6984067690 Λαυρεωτική 6939014803 Νοσοκοµείο «Έλενα Βούλα-Βάρη-Βουλιαγ- Βενιζέλου» 6909173945 µένη 6948o00171 Θριάσιο νοσοκοµείο Παιανία-Γλυκά Νερά 6979773546 6974428095 Ασφ/κά Ταµεία 6974701829 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΚΕΝΤΡΙ- ΥΠΑΑΤ 6945754555 ΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Εκπαιδευτικοί Νότιας Κέντρο 6976579448 Αθήνας 6973223771 5ο ∆∆ 6976738276 Χρηµατοπιστωτικός-«ΕΝεάπολης-Συκεών νοικιαζόµενοι» ΕΤΕ 6942552216 6976855566 ∆έλτα (Σίνδος) Αεροµεταφορών 6946535858 6982164101 Χαλκηδόνα (Κουφάλια) 6984419742 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Νοσ. ΑΧΕΠΑ 6973972804 ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Νοσ. «Γεννηµατάς» Πάτρα (Κέντρο) 6977029532 6982605384 Εκπαιδευτικοί 6972167133 Παραλία Πάτρας 6974977186 ΚΑΙ ΣΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ: Νέα Φιλαδέλφεια Νίκαια 6984477532 6946661893 Ζωγράφου Αρχιτεκτονική 6976034706 6947289596 ΦιλοσοΗράκλειο Αττικής φική 6984194131 6982517264

6

7 ΟΚΤΩΒΡΗ 2015

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

Αποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογία ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες.

Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ∆ΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕ∆ΟΝΙΑ: 6972814199 ∆ΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑ∆Α: 6973235894 ΚΡΗΤΗ: 6976332197 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6945077461 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

•

• •

•

•

•

•

•

ένε ότι... Όλοι και όλες έχουµε την ίδια ευθύνη για να σωθεί το περιβάλλον «Αν το περιβάλλον ήταν τράπεζα, θα το είχατε ήδη σώσει» Ούγκο Τσάβες, πρόεδρος της Βενεζουέλας, Σύνοδος Κορυφής στην Κοπεγχάγη για την κλιµατική αλλαγή, 2009 Οι ευθύνες για την καταστροφή του περιβάλλοντος µοιάζουν µε τις ευθύνες της φοροδιαφυγής και του δηµόσιου χρέους. «Όλοι µαζί τα φάγαµε», έλεγε ο Πάγκαλος. «Όλοι ευθυνόµαστε για το φαινόµενο του θερµοκηπίου», εξαγγέλλουν τα ΜΜΕ. Φταίει ο βιοµήχανος που δεν βάζει φίλτρο στο φουγάρο του εργοστασίου του και η Φολκσβάγκεν που εξαπατά για τους ρύπους των αυτοκινήτων της, αλλά φταίµε κι εµείς που καίµε «ασυλλόγιστα» τα κλιµατιστικά στους καύσωνες. Πλησιάζοντας η 11η ∆εκέµβρη, οπότε και θα επαναληφθεί το σόου των ηγετών στη Σύνοδο του Παρισιού για την κλιµατική αλλαγή, η ατµόσφαιρα στις πλέον ρυπογόνες βιοµηχανίες του πλανήτη είναι «business as usual». Η Eldorado Gold στις Σκουριές ξαναγυρνά –δικαιωµένη από το ανώτατο δικαστήριο– σε κανονική λειτουργία, επιβαρύνοντας απροσχηµάτιστα τον υδροφόρο ορίζοντα µε αρσενικό. Ταυτόχρονα, στα µεταλλεία χαλκού του Περού δολοφονούνται ξανά διαδηλωτές κάτοικοι της περιοχής, όπως και τον περασµένο Μάη, «για να αποτραπεί το ενδεχόµενο να εισβάλουν στις εγκαταστάσεις της εταιρείας». Αστυνοµία και στρατός πυροβόλησαν ακόµα και το βανάκι που µετέφερε γιατρούς για τους τραυµατίες, γιατί πάνω από τους ανθρώπους και το περιβάλλον είναι τα συµφέροντα των «επενδυτών». Στον ΣΚΑΪ συνεχίζονται ακτιβισµοί από τα πάνω, τύπου «Όλοι µαζί µπορούµε» για πότισµα δέντρων στον Υµηττό κ.λπ., όπως και η προπαγάνδα από όλα τα ΜΜΕ και τα σχολεία για την ανάγκη οικολογικής ευαισθησίας και καταναλωτικής συνείδησης. Έτσι µας προτρέπουν να ανακυκλώνουµε χαρτί και µπουκάλια και να επιβραβεύουµε, προτιµώντας τα, τα «πράσινα» προϊόντα στην αγορά. Φυσικά, δεν είναι κακό να ανακυκλώνεις, ούτε να πας στο βουνό να ποτίσεις δένδρα ή σε µια παραλία να µαζέψεις τα σκουπίδια. Είναι καλό πράγµα να σερβίρεις ένα τσάι σε καρκινοπαθή, αλλά είναι πολύ κακό να νοµίζεις πως µ’ αυτό ξεµπέρδεψες µε τη θεραπεία του… Το πρόβληµα βρίσκεται στο ότι ο καταναλωτής ασκεί ελάχιστο έλεγχο στην παραγωγή. ∆εν µπορεί κανείς ατοµικά να αποφασίσει αν µπροστά στο δρόµο του σπιτιού του θα κινούνται Ι.Χ. ή λεωφο-

ρεία. Η δυνατότητα επιλογής αυτής ή της άλλης µάρκας καφέ δεν είναι συγκρίσιµη µε τις δυνατότητες που έχουν οι καπιταλιστές κι οι τραπεζίτες που καθορίζουν τη διεθνή αγορά. Στα σοβαρά ζητήµατα τον έλεγχο τον έχουν όσοι παίρνουν αποφάσεις για την παραγωγή. Κι είναι εντελώς δική τους επιτυχία η καταστροφή του περιβάλλοντος. Η καταστροφή του περιβάλλοντος στον καπιταλισµό συµβαίνει όχι γιατί οι άνθρωποι έχουν πολύ µεγάλη δύναµη στα χέρια τους, αλλά, αντίθετα, γιατί έχουν πολύ λίγη. ∆εν αποφάσισαν οι κάτοικοι της Χαλκιδικής για το ορυχείο στις Σκουριές, ούτε οι καταναλωτές για τους ρύπους της Φολκσβάγκεν. Όλες οι σηµαντικές αποφάσεις που καθορίζουν τη ζωή των ανθρώπων, αν θα χτιστεί ή όχι ένα εργοστάσιο, αν κάποιος βρίσκει δουλειά ή απολύεται, ποιες τιµές θα έχουν τα αγαθά κλ.π., δροµολογούνται από µια µικρή µειοψηφία «επενδυτών». Η εργατική τάξη δεν έχει κανένα λόγο για το τι παράγει, ή για το πώς είναι οργανωµένο ένα εργοστάσιο ή µια υπηρεσία. Η τεράστια πλειοψηφία, που είµαστε εµείς, αναγκαζόµαστε να παράγουµε πράγµατα στα οποία δεν έχουµε έλεγχο. Σ’ ολόκληρο τον πλανήτη δεν κρίνουµε εµείς το αν θα φτιάξουµε αυτοκίνητα ή τρένα, βόµβες ή τρακτέρ. Η οικονοµία υπάρχει για να συσσωρεύονται τα κέρδη κι όχι για να καλύπτονται οι ανάγκες των εργατών κι εργατριών, ούτε για να ικανοποιούνται οι οικολογικές τους ανησυχίες. ∆εν είναι λύση καν το να περάσουν νόµοι µε οικολογική ευαισθησία από τη Βουλή. Στο ελληνικό κοινοβούλιο έφτασαν ξανά και ξανά σκάνδαλα όπως των Σκουριών ή της Λίστας Λαγκάρντ ή ακόµα και το ζήτηµα του παράνοµου χρέους. Όµως όλες οι προσπάθειες να αλλάξει η κοινωνία µέσα από το κοινοβούλιο είναι καταδικασµένες, γιατί η πραγµατική εξουσία ∆ΕΝ βρίσκεται εκεί. Η µόνη πιθανότητα να γίνει πράξη το σύνθηµα «Όλοι µαζί µπορούµε» είναι το να αφαιρέσουµε την εξουσία από τους καπιταλιστές και τραπεζίτες. Ο µόνος τρόπος για να µην καταστραφεί ο πλανήτης είναι η τάξη που παράγει να γίνει και η τάξη που θα αποφασίζει. Ή, όπως το έθετε η Ρόζα Λούξεµπουργκ, το δίληµµα είναι «σοσιαλισµός ή βαρβαρότητα»…

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

7 ΟΚΤΩΒΡΗ 2015

7

Stop στις ιδιωτικοποιήσεις! Κάτω τα χέρια από τον ΟΛΠ Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνεχίζει το έργο των προηγούµενων κυβερνήσεων για το ξεπούληµα του λιµανιού του Πειραιά. Το ΤΑΙΠΕ∆ έδωσε διορία µέχρι τις 9/10 να ολοκληρωθούν οι διαβουλεύσεις για το σχέδιο παραχώρησης του ΟΛΠ στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Μέχρι τώρα οι δήµαρχοι των παράκτιων δήµων και η Αντιπεριφέρεια Πειραιά έχουν τοποθετηθεί ενάντια στο σχέδιο πώλησης από το ΤΑΙΠΕ∆, ενώ το Σάββατο 10/10, µε πρωτοβουλία του ∆ήµου Κερατσινίου-∆ραπετσώνας, οργανώνονται κινητοποιήσεις.

Του Αντώνη Νταλακογεώργου, προέδρου της ΠΕΝΕΝ και γ.γ. του Ε.Κ. Πειραιά

Η

κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, µε διαδικασίες fast track, µεθοδεύει την επίσπευση της διαδικασίας του ξεπουλήµατος ΟΛΠ και ΟΛΘ. Στο πλαίσιο αυτό αδίστακτα προβαίνει

σε παράτυπες και παράνοµες ενέργειες, συνεχίζοντας την ίδια πολιτική των προκατόχων της Ν∆-ΠΑΣΟΚ, επιδιώκοντας να παραδώσει το µεγαλύτερο λιµάνι της χώρας µας στην κινέζικη πολυεθνική COSCO. Θεωρούµε χονδροειδέστατη παρανοµία την κυβερνητική επιλογή η τροποποίηση της σύµβασης µεταξύ ΟΛΠ και ελληνικού ∆ηµοσίου να γίνεται από το ΤΑΙΠΕ∆ και να παρακάµπτεται παντελώς το ∆Σ του ΟΛΠ. Όµως το κύριο ζήτηµα δεν είναι µόνο ή κυρίως αυτό, αλλά η πρόθεση της κυβέρνησης να προχωρήσει στο ξεπούληµα του µεγαλύτερου λιµανιού της χώρας µας προκειµένου να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των τοκογλύφων δανειστών, βγάζοντας στο σφυρί τη δηµόσια περιουσία, τις επιχειρήσεις στρατηγικής σηµασίας που µπορούν να αποτελέσουν το εργαλείο για την ανάπτυξη της χώρας και την παραγωγική ανασυγκρότησή της. Ταυτόχρονα η κυβέρνηση δείχνει σαφή δείγµατα υποταγής προς τους δανειστές, δροµολογώντας µε διάτρητες διαδικασίες τη βούλησή της να υλοποιήσει τους απεχθείς όρους του τρίτου µνηµονίου, το οποίο προβλέπει την παράδοση και το

ξεπούληµα του δηµόσιου πλούτου του τόπου σε ντόπια και ξένα επιχειρηµατικά συµφέροντα, µε µοναδικό στόχο την αποπληρωµή του δανείου. Ειδικότερα για τον ΟΛΠ πρέπει να επισηµάνουµε ότι η κυβέρνηση δεν έχει την παραµικρή πολιτική και κοινωνική νοµιµοποίηση να προχωρήσει σε αυτή την επαίσχυντη πράξη ξεπουλήµατός του, αφού σύσσωµη η πειραϊκή κοινωνία, οι εργαζόµενοι, οι φορείς της αυτοδιοίκησης, επιστηµονικοί και κοινωνικοί φορείς στο σύνολό τους έχουν αντιταχθεί σε οποιαδήποτε απόπειρα και µεθόδευση πώλησης του πλειοψηφικού πακέτου των µετοχών του. Ακόµη και ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ, σε πρόσφατη εκδήλωση που πραγµατοποίησε για το σκοπό αυτό, τάχθηκε οµόφωνα κατά της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ. Είναι προφανές ότι οι κυβερνητικές επιλογές έρχονται σε πλήρη σύγκρουση και ρήξη µε το εργατικό, λαϊκό και κοινωνικό κίνηµα που έχει διαµορφωθεί και τάσσεται υπέρ της διατήρησης του δηµόσιου χαρακτήρα του ΟΛΠ. Η ΠΕΝΕΝ καλεί τα συνδικάτα, τα κοινωνικά κινήµατα και τις αυτοδιοικητικές αρχές να αντιδράσουν άµεσα και απο-

φασιστικά, αναπτύσσοντας αγωνιστικές πρωτοβουλίες, προκειµένου να εµποδίσουν το εθνικό έγκληµα που η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να διαπράξει. Ταυτόχρονα καλούµε όλες τις πολιτικές δυνάµεις που έχουν ταχθεί κατά της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ να συµβάλουν µε τη δράση και τις παρεµβάσεις τους για να µην υλοποιηθεί ο σχεδιασµός της κυβέρνησης και των τοκογλύφων δανειστών. Η οργάνωση, η µαζικότητα, ο αγώνας, η ενωτική συσπείρωση και συµπόρευση όλων των εργατικών, λαϊκών και κοινωνικών δυνάµεων και κινηµάτων µπορούν να βάλουν φραγµό στις άθλιες αντιλαϊκές επιλογές και µεθοδεύσεις της κυβέρνησης. Το εργατικό κίνηµα, τα συνδικάτα και οι κοινωνικές αγωνιστικές συλλογικότητες πρέπει το επόµενο διάστηµα να οργανώσουν την πάλη τους, να αναπτύξουν δράσεις, πρωτοβουλίες και αγώνες σε πανελλαδική κλίµακα, προκειµένου να εµποδίσουν και να αποτρέψουν την υλοποίηση των σκληρών, βάρβαρων και αντιλαϊκών µέτρων του 3ου µνηµονίου που συναποφάσισαν στη Βουλή τα κόµµατα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, Ν∆, ΠΑΣΟΚ, Ποτάµι.

Τι σηµαίνει ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ; Του Γιώργου Κοκκινάρη

Ο

ι υποψήφιοι αγοραστές είναι εταιρείες κολοσσοί παγκοσµίως στις θαλάσσιες µεταφορές. Η δανέζικη APM Terminal κατέχει 11 σταθµούς σε λιµάνια σε όλο τον κόσµο (Τουρκία, Ισπανία, Λατ. Αµερική), ενώ η Κινεζική Cosco διαχειρίζεται στόλο 3,35 εκατ. teu. Η παραχώρηση προβλέπεται να περάσει στα χέρια των µονοπωλίων η εµπορική δραστηριότητα του λιµανιού του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης µαζί µε τα κερδοφόρα ταµεία του ΟΛΠ και του ΟΛΘ. Η βάση του λιµανιού για τα πλοία κρουαζιέρας, η ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη και το car terminal πωλούνται µαζί µε κέρδη που θα µπορούσε να αποφέρει η διαχείρισή τους. Οι προβλήτες ακτοπλοΐας παραχωρούνται ολόκληρες, δίνοντας το δικαίωµα στις ιδιωτικές εταιρείες να καθορίζουν αυθαίρετα τιµές και δροµολόγια για τα ελληνικά νησιά. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, δίνονται σε ιδι-

ώτες τεράστιες εκτάσεις γης-φιλέτα. Αντί να αξιοποιηθούν από τους δήµους για ανάπλαση της περιοχής, παραχωρούνται µε σκοπό να εξυπηρετούν εµπορικές και βιοµηχανικές δραστηριότητες ακόµα και σε βάρος της υγείας και του περιβάλλοντος της περιοχής (βλ. περιοχή Λιπασµάτων ∆ραπετσώνας). Τα «κέρδη» και τα «οφέλη», που πολύ συχνά διαλαλούν διάφορα παπαγαλάκια, θα είναι ανύπαρκτα για τον φτωχό λαό και τις κοινωνίες της Α’ και Β’ Πειραιά. Τα χρήµατα ανταπόδοσης είναι ελάχιστα και όλα θα δοθούν σε τόκους για την αύξηση του χρέους. Η ντόπια ανάπτυξη, που κάποιοι διαλαλούν, θα περιορίζεται σε λίγα ψίχουλα και λίγες νέες θέσεις εργασίας. Ήδη από τα λίγα χρόνια λειτουργίας της Cosco έχουµε δει µόνο φοροαπαλλαγές στο κινέζικο κεφάλαιο (ακόµα περιµένουν να πληρωθούν τα ενοίκια και η καταβολή του ΦΠΑ) και µείωση της δραστηριότητας και των κερδών του δηµόσιου ΟΛΠ ενόψει ανταγωνισµού µε τον ιδιώτη. Όσοι µιλάνε «για νέες θέσεις εργασίας και προσλήψεις», καλό είναι να αναλογιστούν την

κατάσταση στη θυγατρική ΣΕΜΠΟ της Cosco, όπου επικρατούν συνθήκες «γαλέρας», εξαντλητικά ωράρια, περικοπές επιδοµάτων βαρέων και ανθυγιεινών, εργατικά ατυχήµατα χωρίς αποζηµίωση και εργοδοτική τροµοκρατία και όλα αυτά µε µόλις 260 προσλήψεις και κάποιες δεκάδες από εργολάβους.

Οργάνωση αντίστασης

Όπως γράφει και η ανακοίνωση της ΟΜΥΛΕ, «δεν έχουµε κανένα λιµενικό µοντέλο που να έχει προηγούµενο σε ευρωπαϊκή ή σε άλλη προηγµένη χώρα, αλλά µόνο στο σκληρό νεοφιλελεύθερο µοντέλο που επιχειρήθηκε επί Thatcher (Θάτσερ) και σήµερα αποδέχονται όλες οι πολιτικές πτέρυγες της Αγγλίας ως αποτυχηµένο εγχείρηµα» […] Τα αιτήµατα για εξαίρεση κάποιων εκτάσεων (Λιπάσµατα και ΝΕΖ Περάµατος) και για αύξηση 3% των ανταποδοτικών τελών (πρόταση Μώραλη) δεν είναι αρκετά για να οργανώσουν µέτωπο αντίστασης, αφού δεν απαντούν στα πραγµατικά προβλήµατα που έχει ο απλός

κόσµος του Πειραιά: ελαστικές σχέσεις εργασίας, ανεργία και κακές συνθήκες διαβίωσης. Ο αγώνας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση θα είναι µαραθώνιος, απαιτώντας ένα µέτωπο που να διαρκέσει ακόµα και αφού πέσουν οι υπογραφές παραχώρησης, συντονίζοντας σωµατεία, φορείς, δηµοτικές αρχές και κατοίκους. Τα αιτήµατα για ακύρωση της ιδιωτικοποίησης, διεκδίκηση του δηµόσιου πλούτου, χρήµατα όχι για το χρέος και τους ιδιώτες αλλά για δηµόσιες επενδύσεις και νέες θέσεις εργασίας µπορούν να συσπειρώσουν την κοινωνία ενάντια στο νέο µνηµόνιο και τα σχέδια της κυβέρνησης. Η Λαϊκή Ενότητα, µε δήλωση του Π. Λαφαζάνη, έχει εκφράσει την αντίθεσή της και έχει διακηρύξει την πρόθεση να συµβάλει στους αγώνες. Η πρόταση για δηµοψήφισµα στις γειτονιές Α’ και Β’ Πειραιά είναι επίσης θετική αλλά µόνο αν συνδυαστεί µε εργατικές κινητοποιήσεις και τη δηµιουργία Μετώπου για ∆ηµόσιο Λιµάνι. Τότε µπορεί να ενεργοποιήσει την κοινωνία και να αυξήσει τη συµµετοχή της στην αντίσταση.

8

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

7 ΟΚΤΩΒΡΗ 2015

Επιµέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς Εκπαίδευση σε κρίση! Ένας µήνας έχει περάσει από την έναρξη της σχολικής χρονιάς και τα προβλήµατα που έχουν να αντιµετωπίσουν µαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί είναι γιγάντια. Τα χιλιάδες κενά έχουν κάνει τα σχολεία να υπολειτουργούν, ενώ οι προσλήψεις των αναπληρωτών γίνονται µε πολύ αργό ρυθµό. Την ίδια στιγµή η φορολόγηση των φροντιστηρίων µε 23% οδηγεί εκτός µόρφωσης χιλιάδες παιδιά, τα παιδιά των ανέργων και των χαµηλόµισθων στη συντριπτική πλειοψηφία πια εργαζοµένων που αδυνατούν να πληρώσουν τα αυξηµένα δίδακτρα και ενώ δεν λειτουργούν άλλες υποστηρικτικές δοµές, όπως τα ειδικά σχολεία, τα ολοήµερα σχολεία, η ενισχυτι-

«Παράγκα» Μουσικής Οι εργαζόµενοι στον Οργανισµό Μεγάρου Μουσικής Αθηνών (ΟΜΜΑ) πληρώνουν τα σπασµένα της κακοδιαχείρισης και κατασπατάλησης χρηµάτων που έκανε η παρέα του Λαµπράκη και του ∆ΟΛ. Αυτή τη φορά οι εργαζόµενοι είναι 5 µήνες απλήρωτοι, κάτι που έχει ξανασυµβεί, αλλά για µικρότερο χρονικό διάστηµα. Οι εργαζόµενοι πραγµατοποίησαν για πρώτη φορά στάσεις εργασίας την Παρασκευή 2 Οκτώβρη, µετά από απόφαση της συνέλευσής τους, που πραγµατοποιήθηκε δύο µέρες πριν. Να θυµίσουµε ότι ακριβώς ένα χρόνο πριν, η τότε κυβέρνηση Σαµαρά ενέκρινε ποσό 300.000 ευρώ ως κρατική επιχορήγηση. Βλέπετε, η ιδιωτική πρωτοβουλία, που το σύστηµα την παρουσιάζει ως την ιδανική λύση ενάντια στην υποτιθέµενη κρατική κακοδιαχείριση, είχε δηµιουργήσει χρέη 245 εκατ. ευρώ. Κι όλα αυτά παρά το πανάκριβο εισιτήριο για τη συντριπτική πλειοψηφία των παραστάσεων του Μεγάρου Μουσικής που καθιστούσε αδύνατη την ψυχαγωγία για τα φτωχά λαϊκά στρώµατα. Παρ’ όλα αυτά ο ΟΜΜΑ είχε φορολογική ενηµερότητα µε ειδική τροπολογία που πέρασε στη Βουλή το 2014 η συγκυβέρνηση Ν∆-ΠΑΣΟΚ. Επίσης θυµίζουµε ότι, επειδή τα δάνεια του Μεγάρου είχαν ληφθεί µε εγγυητή το ελληνικό ∆ηµόσιο, µε απόφαση των Γιάννη Στουρνάρα και Πάνου Παναγιωτόπουλου (που ήταν τότε υπουργοί Οικονοµικών και Πολιτισµού αντίστοιχα), το κράτος έχει αναλάβει την αποπληρωµή των δανείων για να µην κλείσει το ίδρυµα. Όµως και η σηµερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στους 7 πρώτους µήνες της θητείας της δεν πήρε καµιά πρωτοβουλία για να ζητηθούν τα χρήµατα από τους πραγµατικούς οφειλέτες, που διοργάνωναν στην ουσία κλειστές βραδιές στο Μέγαρο µόνο για πλούσιους, µε αποτέλεσµα το µάρµαρο να το πληρώνουν αυτή τη στιγµή οι εργαζόµενοι.

κή διδασκαλία κ.ά. Επίσης εκατοντάδες εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων που αναµενόταν να εργαστούν στα σχολεία ΕΑΕΠ (Ενιαίου Αναλυτικού Εκπαιδευτικού Προγράµµατος) κινδυνεύουν να µείνουν άνεργοι, καθώς το υπουργείο Παιδείας δεν τους ενηµέρωσε ότι οι περιοχές που δούλευαν για χρόνια, όπως η Αττική, το Βόρειο Αιγαίο και η ∆υτική Μακεδονία, φέτος αποκλείστηκαν από τα προγράµµατα ΕΣΠΑ, από τα οποία χρηµατοδοτούνται τα ΕΑΕΠ. Στην κινητοποίηση που έγινε τη ∆ευτέρα 5 Οκτώβρη, ο υπουργός Παιδείας Ν. Φίλης δεσµεύτηκε ότι αυτοί οι εκπαιδευτικοί δεν θα µείνουν άνεργοι και τα ΕΑΕΠ σε αυτές τις περιοχές θα χρηµατοδοτηθούν

µέσα από το πρόγραµµα δηµοσίων επενδύσεων. Θα δούµε! Ένα ακόµη µεγάλο πρόβληµα παραµένει το ζήτηµα της σίτισης των άπορων µαθητών. Έξι στους 10 µαθητές, σε 64 σχολεία της Αθήνας, αντιµετωπίζουν επισιτιστική ανασφάλεια. Το 61% των µαθητών στα παραπάνω σχολεία έχουν έναν γονιό χωρίς δουλειά, ενώ το 17% των οικογενειών δεν είχε κανένα γονιό που να εργάζεται. 406 σχολεία από όλη την Ελλάδα έλαβαν βοήθεια το 2014 για να σιτίσουν τους 61.876 µαθητές τους, ενώ 1.053 σχολεία έχουν κάνει αίτηση φέτος για να συµπεριληφθούν στο πρόγραµµα «∆ιατροφή», ώστε να λάβουν σίτιση οι 152.397 µαθητές τους, από τους οποίους σήµερα

µόνο οι 15.520 µαθητές σε 150 σχολεία έχουν συµπεριληφθεί. Οι εκπαιδευτικοί καλούν σε νέα κινητοποίηση την Τετάρτη 7/10, ενώ µια εβδοµάδα αργότερα καλεί σε κινητοποίηση και η ΑΣΓΜΕ (Ανώτατη Συνοµοσπονδία Γονέων). Οι επιταγές των µνηµονίων οδηγούν σε παιδεία για λίγους και εκλεκτούς, ένα όραµα δεκαετιών του νεοφιλελευθερισµού, αφαιρώντας κάθε µορφωτικό και εργασιακό δικαίωµα. Οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς και οι µαθητές χρειάζεται να αντισταθούν σε αυτά τα µέτρα, συντονίζοντας τη δράση τους και παλεύοντας µαζί µε όλους τους υπόλοιπους εργαζόµενους, τη νεολαία και τους άνεργους για την ανατροπή των µνηµονιακών πολιτικών.

«Καυτός» Οκτώβρης για τη ΔΕΗ Η πίεση για το «άνοιγµα» της αγοράς ενέργειας επαναφέρει στο προσκήνιο την ιδιωτικοποίηση της ∆ΕΗ. Στα τέλη του µήνα που διανύουµε, η κυβέρνηση Τσίπρα είναι υποχρεωµένη να παρουσιάσει τα ισοδύναµα µέτρα που προτείνει για να υπάρξει άνοιγµα της αγοράς ηλεκτρισµού, όπως ρητά αναφέρεται στη συµφωνία του Ιουλίου. Στην ουσία, µε βάση τα προαπαιτούµενα που ψηφίστηκαν, η κυβέρνηση οφείλει να προχωρήσει στο ξεπούληµα της αποκαλούµενης «µικρής» ∆ΕΗ και του Α∆ΜΗΕ, ώστε να ξεκαθαρίσει το τοπίο και τότε να

ληφθούν οι αποφάσεις και για την είσοδο στρατηγικού επενδυτή στη ∆ΕΗ, µε την πώληση του 17%. Μέχρι τότε η κυβέρνηση και η διοίκηση της ∆ΕΗ είναι υποχρεωµένες να ξεκινήσουν τις δηµοπρασίες µέσω των οποίων ιδιώτες προµηθευτές θα αποκτήσουν πρόσβαση στο χαρτοφυλάκιο φθηνής ηλεκτροπαραγωγής (λιγνίτες, υδροηλεκτρικά) της ∆ΕΗ, µε στόχο να µειωθούν κατά 25% τα µερίδια λιανικής και χονδρικής αγοράς της ∆ΕΗ και να πέσουν κάτω από το 50% έως το 2020, ενώ οι οριακές τιµές θα καλύπτουν το κόστος παραγωγής και θα συµµορφώνονται

πλήρως µε τους κανόνες της ΕΕ. Το επόµενο βήµα είναι να λάβουν µη αναστρέψιµα µέτρα (συµπεριλαµβανοµένης της ανακοίνωσης της ηµεροµηνίας για την υποβολή δεσµευτικών προσφορών) για την ιδιωτικοποίηση της επιχείρησης µεταφοράς ηλεκτρικής ενεργείας, Α∆ΜΗΕ, εκτός εάν προταθεί εναλλακτικό σχέδιο, µε ισοδύναµα αποτελέσµατα όσον αφορά τον ανταγωνισµό και τις προοπτικές επενδύσεων, σύµφωνα µε τις βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές και σε συµφωνία µε τους θεσµούς για την επίτευξη πλήρους ιδιοκτησιακού διαχωρισµού από τη ∆ΕΗ.

Η απεργία διαρκείας στη ΒΙΣ Βόλου Η πρώτη απεργία διαρκείας (24ωρες επαναλαµβανόµενες απεργίες), µετά τις εκλογές του Σεπτέµβρη, ξεκίνησε στη Βιοµηχανία Συσκευασιών ΑΕ (ΒΙΣ), που ανήκει στον όµιλο Φιλίππου και εδρεύει στο Βόλο. Οι εργαζόµενοι αντιστέκονται, προσπαθώντας να µην εφαρµοστεί η απόφαση της εργοδοσίας για λουκέτο στο τµήµα χαρτοποιίας της ΒΙΣ. Αν το λουκέτο οριστικοποιηθεί, 31 εργαζόµενοι θα χάσουν τη δουλειά τους. Οι απολύσεις θα ξεκινήσουν, µε τη χρήση του νόµου για το 5%, άµεσα από τον τρέχοντα µήνα και µε όριο τα οκτώ άτοµα ανά µήνα. Στα πλαίσια της κινητοποίησής τους, εκτός από την περιφρούρηση του εργοστασίου, οι εργαζόµενοι πραγµατοποίησαν µαζική συγκέντρωση, την Παρασκευή 2 Οκτώβρη, στην Επιθεώρηση Εργασίας του Βόλου, όπου υπήρχε τριµερής συνάντηση µε την εργοδοσία. Με παλµό και κύρια συνθήµατα «θέλουµε δουλειά και όχι ανεργία» και «εργάτη πολέµα, σου πίνουνε το αίµα», διατράνωσαν την απόφασή τους να γυρίσουν στη δουλειά µόνο όταν η εργοδοσία πάρει πίσω τους πρώτους 8 απολυθέντες και ανακαλέσει την απόφασή της για κλείσιµο του τµήµατος χαρτοποιίας. Η τριµερής αναβλήθηκε, αλλά το ση-

µαντικό είναι ότι η κοινωνία του Βόλου έχει αγκαλιάσει τον αγώνα αυτό και στις κινητοποιήσεις συµµετείχαν εργαζόµενοι από άλλα σωµατεία της περιοχής, καθώς και το Εργατικό Κέντρο Βόλου που µε οµόφωνη απόφασή του στηρίζει και την περιφρούρηση του εργοστασίου. Την αποφασιστικότητά τους να συνεχίσουν δυναµικά τον αγώνα τους αποδεικνύει και το γεγονός ότι µέχρι τώρα η συµµετοχή στην απεργία είναι καθολική.

Όπως τονίζει στην ανακοίνωσή του το ΜΕΤΑ νοµού Μαγνησίας, που καλεί όλα τα σωµατεία και τους εργαζόµενους να συµµετέχουν στις κινητοποιήσεις και να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους απεργούς: «Η ΒΙΣ δεν κλείνει λόγω της οικονοµικής ύφεσης και αδυναµίας διατήρησής της από τον Όµιλο Φιλίππου, αλλά γιατί αυτό επιβάλλουν οι αρχές της ανταγωνιστικότητας, της ελεύθερης οικονοµίας και της µνηµονιακής καπιταλιστικής κερδοφορίας».

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

7 ΟΚΤΩΒΡΗ 2015

9

Απαιτούνται πλατιές και ενωτικές πρωτοβουλίες από τα κάτω

Αγώνες, η µόνη εργατική απάντηση στο Μνηµόνιο 3 Του Θοδωρή Πατσατζή

Μ

ετά τις προγραµµατικές δηλώσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι απόλυτα ξεκάθαρο ότι µπροστά µας έχουµε να αντιµετωπίσουµε τη λαίλαπα του Μνηµονίου 3. Οι εργαζόµενοι θα έχουµε να αντιµετωπίσουµε τη ραγδαία µείωση του εισοδήµατός µας, µέσα από την τεράστιας έκτασης φοροεπιδροµή, τη µεγαλύτερη των 5,5 χρόνων που εφαρµόζεται η µνηµονιακή πολιτική. Ταυτόχρονα ξετυλίγεται το κουβάρι της πλήρους διάλυσης του ασφαλιστικού συστήµατος, ξεκινώντας από τις µειώσεις στις αποδοχές των συνταξιούχων και βαδίζοντας προς την αύξηση των ορίων ηλικίας, την ενοποίηση των ταµείων και πάει λέγοντας. Λιµάνια και αεροδρόµια είναι έτοιµα να παραδοθούν στα αρπακτικά της αγοράς και ακολουθούν ο Α∆ΜΗΕ και η ∆ΕΗ συνολικά.

Συνδικάτα

Το πώς θα απαντήσουν σε αυτή την επίθεση τα συνδικάτα και το εργατικό κίνηµα µπορεί να κρίνει την ίδια την ύπαρξή τους. Υπάρχουν κάποια πρώτα θετικά σηµάδια απάντησης από τα συνδικάτα, καθώς πραγµατοποιούνται ήδη συσκέψεις σωµατείων και οµοσπονδιών αυτή την εβδοµάδα: από το σύλλογο των εργαζοµένων στο Πανεπιστήµιο για τις διώξεις σε βάρος συναδέλφων τους και από το Συντονιστικό Σωµατείων και Οµοσπονδιών ενάντια στην κατάργηση-συρρίκνωση δηµόσιων κοινωφελών φορέων, ενάντια στις απολύσεις και το µισθολόγιο-φτωχολόγιο. Το κυρίως µενού των συσκέψεων ήταν αυτό που διοργάνωνε η Α∆Ε∆Υ για τις 8 Οκτώβρη, δηλ. η σύσκεψη Οµοσπονδιών και ∆Σ πρωτοβάθµιων σωµατείων µε θέµα την προετοιµασία απεργιακών κινητοποιήσεων για την ανατροπή των µνηµονιακών πολιτικών.

Οι απεργίες, οι καταλήψεις και οι διαδηλώσεις των εργαζοµένων είναι βασικός τρόπος συµβολής στην πορεία δηµιουργίας των προϋποθέσεων για την ανατροπή των µνηµονίων. ∆εν θα είναι µια εύκολη δουλειά, ούτε µπορεί κανείς να περιµένει ότι θα λύνονταν όλα τα ζητήµατα από τη σύσκεψη της Α∆Ε∆Υ. Οι εργαζόµενοι τα τελευταία 3 χρόνια δεν έχουν επιλέξει το στίβο των µαζικών εργατικών αγώνων για να ανατρέψουν τα µνηµόνια. Έχουν στραφεί σε πολιτικές λύσεις. Εδώ ο ρόλος των εργατικών παρατάξεων της Αριστεράς και ιδιαίτερα του ΜΕΤΑ θα είναι καθοριστικός. Τη λύση δεν θα τη δώσουν απλώς και µόνο οι ανακοινώσεις κατά του µνηµονίου. Ακόµη και η πλειοψηφία όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Σεπτέµβρη είναι αντιµνηµονιακοί. Χρειάζεται να θυµίσουµε σε αυτό τον κόσµο -και όχι µόνο- ότι η δυνατότητα να υπάρξει σε πολιτικό επίπεδο ένα µαζικό εργαλείο για την ανατροπή του µνηµονίου, ήταν η προσήλωση της πλειοψηφίας των δυνάµεων που συµµετείχαν στον ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθεια να οργανωθούν και να ξεσπάσουν αγώνες ακόµη και όταν υπήρχε απροθυµία να γίνουν απεργιακές κινητοποιήσεις, όπως έγινε µε την αξιολόγηση των δηµοσίων υπαλλήλων.

Χρειάζονται επίσης πρωτοβουλίες πλατιάς ενηµέρωσης του κόσµου για τις επιπτώσεις στην καθηµερινότητά του από τα µέτρα του Μνηµονίου 3. Και γενικά και ανά κλάδο. Και άρα στους χώρους καλά προετοιµασµένες γενικές συνελεύσεις και εκδηλώσεις-συζητήσεις. Πρωτοβουλίες που για να είναι αποτελεσµατικές και πειστικές χρειάζεται ταυτόχρονα να είναι ενωτικές και στην κατεύθυνση του συντονισµού εκείνων των πυρήνων αντίστασης που είναι δεδοµένο ότι σε διάφορους κλάδους θα οργανώσουν από µικρές έως µεγαλύτερες κινητοποιήσεις. Το ΜΕΤΑ χρειάζεται άµεσα να καλέσει σε κοινή δράση τις δυνάµεις της υπόλοιπης Αριστεράς, το ΠΑΜΕ και τις Παρεµβάσεις, ώστε από κοινού να οργανώσουν αυτή τη δουλειά.

∆ιώξεις

Το σύστηµα δείχνει τις τελευταίες µέρες ότι προετοιµάζεται για να µπορέσει να σταµατήσει τις αντιστάσεις πριν ακόµη υπάρξουν. Για αυτό το λόγο υπήρξε η καταδίκη των 4 εκπαιδευτικών της ΕΛΜΕ Σάµου για τη συµµετοχή τους στην µεγάλη κινητοποίηση του κλάδου το Σεπτέµβρη του 2013, όπως και η δίωξη για παρόµοιο λόγο των 14 υπαλλήλων

του Πανεπιστηµίου Αθηνών και µιας ακόµη εκπαιδευτικού από την Εύβοια. Επίσης η καταδίκη του µέλους του ΕΕΚ για τη συµµετοχή του στη διαδήλωση για την επέτειο της δολοφονίας του Α. Γρηγορόπουλου, το 2009, η δίωξη σε βάρος αγωνιστών συλλογικοτήτων για τη δράση τους ενάντια στην αύξηση των εισιτηρίων των αστικών συγκοινωνιών, η δίωξη και η σύλληψη µελών του ∆Σ του σωµατείου εργαζοµένων της επιχείρησης ΖΑΒΕΛ στο Σχηµατάρι µε τη «φοβερή» κατηγορία ότι οργάνωσαν περιφρούρηση των εγκαταστάσεων της επιχείρησης κατά τη διάρκεια της απεργίας τους. Τέλος, το µπούλινγκ ενάντια στους συνδικαλιστές του ΨΝΑ-∆αφνί που είχαν το «θράσος» να οργανώσουν αγώνες και µε κυβέρνηση της Αριστεράς και να διώξουν το µνηµονιακό διοικητή του νοσοκοµείου. Όλα αυτά µαζί είναι ένα σαφές µήνυµα. Θέλουν να κάµψουν τις αντιστάσεις των εργαζοµένων πριν ακόµη ξεσπάσουν και γίνουν µεγάλοι αγώνες ενάντια στο Μνηµόνιο 3. Φοβούνται τις απεργίες, τις καταλήψεις και τις διαδηλώσεις µας. Για αυτό το λόγο χρειάζεται να υπάρξουν και οι πρωτοβουλίες από τη δική µας µεριά. Από τα κάτω, πλατιά και ενωτικά.

Νέα επίθεση µε παλιά όπλα στο ∆ηµόσιο Της Κατερίνας Γιαννούλια

Μ

ε τα τετριµµένα «επιχειρήµατα» του «εξορθολογισµού» του ∆ηµοσίου, µε την επανενεργοποίηση του κοινωνικού αυτοµατισµού ενάντια σε ένα ∆ηµόσιο που εξακολουθεί να είναι στοιχειωδώς καλύτερο εργασιακά από τον ιδιωτικό τοµέα, µε τους ψηφισµένους µνηµονιακούς και αντεργατικούς νόµους των προηγούµενων κυβερνήσεων και µε τις ευλογίες της µνηµονιακής αντιπολίτευσης και των ΜΜΕ, η νεοµνηµονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, κατά

τις επιταγές του φρέσκου µνηµονίου που υπέγραψε, επαναφέρει και εντείνει τις συνήθεις επιθέσεις στο δηµόσιο τοµέα. Το ξαναζεσταµένο µενού, που περίσσεψε από την προηγούµενη µνηµονιακή κυβέρνηση των Ν∆-ΠΑΣΟΚ, περιλαµβάνει: Νέες περικοπές σε µισθούς (σερβιρισµένο και πάλι ως «δίκαιο» και «ισότιµο» ενιαίο µισθολόγιο), µόνιµη κινητικότητα, µε τον παραπλανητικό χαρακτηρισµό «εθελοντική», ενώ φαίνεται πως θα είναι υποχρεωτική, την περίφηµη «αξιολόγηση», που θα οδηγεί τουλάχιστον σε άνοιγµα της ψαλίδας µεταξύ διευθυντών, προϊσταµένων και εισηγητών (όπως αποκαλεί ο νόµος τους απλούς υπαλλήλους)

και µετατροπή των υπαλλήλων από συνάδελφους σε ανταγωνιστές. Κατάργηση οργανισµών και φορέων του ∆ηµοσίου, όπως και απώλεια αντικειµένων από δηµόσιες υπηρεσίες, που θα πηγαίνουν είτε προς ιδιώτες, είτε προς την περιφέρεια και την τοπική αυτοδιοίκηση - υπό τον ευφάνταστο τίτλο της «αποκέντρωσης», αλλά που θα έχει να αντιµετωπίσει την ισοπεδωτική πραγµατικότητα της έλλειψης πόρων για να συνεχιστεί η λειτουργία υπέρ του κοινωνικού συνόλου. Το ηλεκτρονικό µητρώο υπαλλήλων (που παρουσιάζεται ως «διαφάνεια» στην επιλογή διευθυντών, αλλά κρύβει ότι µαζί µε τη θέσπιση του «κρατικού υπάλληλου»

θα οδηγεί σε µετακινήσεις ανά την Ελλάδα, όπου υπάρχουν ανάγκες, σε «αξιολόγηση», σε πιθανές απολύσεις, σε αλλαγή εργασιακής σχέσης, σε επιπτώσεις σε µισθούς. Τη διάλυση του ασφαλιστικού, µε µειώσεις έως εξαφανίσεις στο εφάπαξ που απέµεινε, µε αυξήσεις µέχρι… θανάτου στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, µε αναντίστοιχες εισφορές εργαζοµένων και παροχές από τα ταµεία-κι ας λένε το ακριβώς αντίθετο. Τέλος, αλλά πολύ σηµαντικό, τη µονιµοποίηση της... έκτακτης εισφοράς αλληλεγγύης.

10

πολιτικη

Απολογισμός των εκλογών και προοπτική της Λαϊκής Ενότητας Συνεχίζοντας τον απολογισμό των εκλογών και εξετάζοντας τις προοπτικές της Λαϊκής Ενότητας (ΛΑΕ) στη νέα περίοδο, ζητήσαμε από τρία στελέχη της, τη Σόφη Παπαδόγιαννη Πολιτικό Συμβούλιο ΛΑΕ, τον Σπύρο Σκαμνέλο - ΛΑΕ Άρτας, και τον Γιώργο Στρατινάκη - ΛΑΕ Περιστερίου, την άποψή τους, θέτοντάς τους τρεις κοινές ερωτήσεις της «Εργατικής Αριστεράς»: Ποια είναι η εκτίμησή σας για το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα και πώς εξηγείται το κακό ποσοστό

1.

Της Σόφης Παπαδόγιαννη

1.

Το εκλογ ι κ ό αποτέλεσμα είναι άκρως αρνητικό για τα λαϊκά συμφέροντα. Για πρώτη φορά από την έναρξη της μνημονιακής περιπέτειας στη χώρα, στη Βουλή κυριαρχεί μια τόσο συντριπτική μνημονιακή πλειοψηφία, η οποία μάλιστα δεν έχει ουσιαστική αντιπολίτευση, καθώς η Λαϊκή Ενότητα δεν κατάφερε να εκπροσωπηθεί κοινοβουλευτικά. Η συζήτηση που έχει ανοίξει στο εσωτερικό της ΛΑΕ για την εκλογική αποτυχία οφείλει να πάει σε βάθος, να γίνει με αυτοκριτική διάθεση και με βασικό στόχο να εντοπιστούν και να ξεπεραστούν οι αδυναμίες και οι ανεπάρκειες, ώστε ο πολιτικός μας φορέας να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις. Προσωπικά θεωρώ ότι ένας από τους βασικούς παράγοντες που καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την έκβαση της εκλογικής αναμέτρησης ήταν η ψυχολογία με την οποία ο κόσμος προσήλθε στην κάλπη. Η κάλπη της 20ής Σεπτεμβρίου αυτό που κατέγραψε ήταν την απογοήτευση και τη σύγχυση και όχι τις πραγματικές λαϊκές διαθέσεις και αναζητήσεις. Δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι ένας λαός που απέρριψε στο δημοψήφισμα με 62% τα μνημόνια και τη λιτότητα δύο μήνες αργότερα τα ενέκρινε και τα αποδέχτηκε με 90%. Αυτό που καθόρισε την εκλογική συμπεριφορά μεγάλου τμήματος λαϊκών στρωμάτων,

Του Γιώργου Στρατινάκη

1.

Το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν πράγματι κακό, αλλά όχι μόνο για τη ΛΑΕ αλλά και για τον ελληνικό λαό. Παρά ταύτα, το αποτέλεσμα αυτό της ΛΑΕ ήταν αναμενόμενο. Αυτός άλλωστε ήταν και ο στόχος και του συστήματος και του ΣΥΡΙΖΑ. Η εκτίμησή μου αυτή στηρίζεται σε ορισμένες συγκεκριμένες αιτίες.

-Στην επιμονή μας, πριν και κατά τη διάρκεια της εκλογικής μάχης, στο νόμισμα ως

των πιο φτωχών και ιδιαιτέρως της νεολαίας, είναι το σοκ και η απογοήτευση μετά την ψήφιση του 3ου Μνημονίου, που αυτή τη φορά δεν το έφερε η δεξιά, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ. Η εκτίναξη των ποσοστών την αποχής, αλλά και η ψήφος-«χαβαλέ» στο κόμμα του Λεβέντη εκφράζει μια διάθεση απαξίωσης, αποδοκιμασίας και την αποστροφή προς ένα αναξιόπιστο, ανυπόληπτο πολιτικό κόσμο που διαψεύδει τις λαϊκές προσδοκίες. Όσον αφορά δε την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ έναντι της ΝΔ, ενώ στις εκλογές του Γενάρη ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια επιλογή ελπίδας, στις εκλογές του Σεπτέμβρη ήταν η επιλογή του μικρότερου κακού, καθώς ο Α. Τσίπρας υποσχέθηκε να εφαρμόσει παράλληλο πρόγραμμα αντισταθμιστικό προς τα μνημόνια. Σ’ αυτές τις συνθήκες, στις οποίες ενισχύθηκε η λογική του «όλοι ίδιοι είστε» και κυριάρχησε η κόπωση, η σύγχυση και η ψυχολογία της ήττας, αποδείχθηκε ότι ήταν αδύνατο να αναστραφεί στο ελάχιστο προεκλογικό χρόνο αυτό το κλίμα και μάλιστα από έναν πολιτικό σχηματισμό όπως η ΛΑΕ που συγκροτήθηκε σε χρόνο μηδέν και έδωσε την εκλογική μάχη χωρίς οργανώσεις, χωρίς οικονομικά και επικοινωνιακά μέσα και έχοντας απέναντι ένα ολόκληρο σύστημα, το οποίο με τη γνωστή καταστροφολογία δεν επέτρεψε στη ΛΑΕ να εξηγήσει τη θέση της για την ανάγκη εξόδου από την Ευρωζώνη και τη μετάβαση σε εθνικό νόμισμα, προκειμένου να εφαρμοστεί ένα αντιμνημονιακό-φιλολαϊκό πρόγραμμα.

2.

Όσοι προεξοφλούν τη σταθεροποίηση του μνημονιακού καθεστώτος, θεωρώντας ότι η αποδοχή του 3ου Μνημονίου από τη μεγάλη πλειοψηφία των κομμάτων σημαίνει ότι αυτό έχει και τη λαϊκή συναίνεση και αποδοχή σφάλλουν.

μέσο διεξόδου από την κρίση, και όχι σε μια συνολική πολιτική πρόταση με επεξεργασμένες πολιτικές στα προβλήματα μεγάλων κοινωνικών ομάδων, π.χ. ιδιωτικοί υπάλληλοι, άνεργοι, νεολαία.

-Σε μια εκλογική μάχη που και εξαιτίας του λίγου χρόνου (20 μέρες) δόθηκε και κρίθηκε κύρια μέσα από τα ΜΜΕ, εμείς παρουσιαστήκαμε χωρίς «φρεσκάδα» προσώπων και λόγων, αφήνοντας αναπάντητα καίρια ερωτήματα.

-Στις αυταπάτες που καλλιεργήθηκαν από προσδοκίες που δεν άγγιζαν την πραγματικότητα, όπως ότι το ποσοστό της Αριστερής

της ΛΑΕ; Πώς βλέπετε τις πολιτικές εξελίξεις την επόμενη μέρα; Μπαίνουμε σε έναν κύκλο σταθεροποίησης του μνημονιακού καθεστώτος όπως υποστηρίζουν διάφοροι αναλυτές; Με ποιες διαδικασίες και τρόπους χρειάζεται να συγκροτηθεί οργανωτικά η ΛΑΕ, ώστε να αποτελέσει έναν μαζικό-ενωτικό φορέα της ριζοσπαστικής Αριστεράς που θα προσφέρει πολιτικό στήριγμα στους αγώνες του κόσμου μας;

2.

3.

Η προεκλογική εξαγγελία του ΣΥΡΙΖΑ για παράλληλο πρόγραμμα και ισοδύναμα μέτρα ήδη αναμετριέται με τη σκληρή πραγματικότητα του 3ου Μνημονίου. Το αμέσως επόμενο διάστημα πρέπει να περάσουν από τη Βουλή με ρυθμούς express τα σφαγιαστικά μνημονιακά προαπαιτούμενα. Από τα 223 μέτρα που περιλαμβάνονται στο 3ο Μνημόνιο, περισσότερα από τα μισά πρέπει να νομοθετηθούν και να εφαρμοστούν το επόμενο τρίμηνο. Όσοι πίστεψαν ότι η κυβέρνηση Α. Τσίπρα θα βρει κοινωνικά «αντισταθμιστικά» θα διαψευστούν και θα βρεθούν αντιμέτωποι με τα νέα μέτρα εξοντωτικής λιτότητας. Η λαϊκή οργή και αντίδραση θα είναι ισχυρή. Αν αυτή μετουσιωθεί σε αγωνιστική κινητοποίηση και διεκδίκηση θα κριθεί από την πολιτική και οργανωτική ικανότητα της ΛΑΕ να οργανώσει το κύμα της λαϊκής αντίστασης και να επηρεάσει τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις.

3.

Η συζήτηση για την οργανωτική συγκρότηση ενός πολιτικού φορέα, στην οποία συμμετέχουν οργανώσεις, πολιτικές και κοινωνικές κινήσεις και ανένταχτοι, ενέχει σοβαρό κίνδυνο εσωστρέφειας, ιδιαιτέρως όταν αυτή γίνεται μετά από μια εκλογική αποτυχία. Μια τέτοια εξέλιξη πρέπει να την αποφύγουμε πάση θυσία, χωρίς αυτό βεβαίως να σημαίνει ότι στο εσωτερικό της ΛΑΕ δεν πρέπει να υπάρξει σοβαρός, δημοκρατικός, ανοιχτός διάλογος για τον τρόπο, τις αρχές και την οργανωτική δομή του πολιτικού φορέα, ο οποίος προφανώς πρέπει να συνδυαστεί με την πολιτική και προγραμματική συζήτηση για το πολιτικό σχέδιο και την εναλλακτική ριζοσπαστική πρόταση απέναντι στα μνημόνια και τη

Πλατφόρμας στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ (3540%) θα ακολουθούσε και μετά τη διάσπαση τη ΛΑΕ. Στο γεγονός ότι από την αρχή εκτιμήθηκε ότι η ΛΑΕ θα ήταν εντός Βουλής έτσι κι αλλιώς και υποτιμήθηκε αυτό που ερχόταν ως εικόνα στις οργανώσεις της Λαϊκής Ενότητας, κυρίως την τελευταία εβδομάδα, δηλαδή η επιστροφή στον ΣΥΡΙΖΑ μεγάλου αριθμού φίλων της ΛΑΕ εξαιτίας των διλημμάτων και του φόβου να μην επανέλθει η ΝΔ. Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα ως κυβέρνησης ευνοήθηκε από το σύστημα, γιατί εκτιμούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ

2.

λιτότητα. Η ανασύνταξη και η οργανωτική-πολιτική συγκρότηση της ΛΑΕ ως μετωπικός πολιτικός φορέας οφείλει να γίνει εν κινήσει, με δυναμική παρουσία στο κοινωνικό-κινηματικό πεδίο και στα μέτωπα που θα ανοίγουν με την εφαρμογή των μνημονιακών μέτρων. Σ’ αυτή την κατεύθυνση πρέπει να σχεδιαστούν άμεσα πολιτικές και κινηματικές πρωτοβουλίες και δράσεις σε κρίσιμους κοινωνικούς χώρους. Ταυτόχρονα η ΛΑΕ πρέπει να επιχειρήσει ένα μεγάλο άνοιγμα σε οργανώσεις της Αριστεράς, αλλά και σε κάθε συλλογικότητα και σε απλό κόσμο, ανεξαρτήτως πολιτικής-ιδεολογικής προέλευσης, σε όλους όσους δεν έχουν συμβιβαστεί με τη νεοφιλελεύθερη αντιδραστική θεωρία του μνημονιακού δήθεν μονόδρομου, επιδιώκοντας την ευρύτερη δυνατή ενότητα δράσης στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Το οργανωτικό σχήμα της ΛΑΕ πρέπει να υπηρετεί το πολιτικό στόχο της. Τη συμβολή στην ανάπτυξη και στον συντονισμό των εργατικών και λαϊκών αγώνων, στην ανάδειξη μιας εναλλακτικής ριζοσπαστικής πρότασης, με στόχο να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει ένα μαζικό λαϊκό κίνημα ανατροπής. Ο τρόπος οργανωτικής συγκρότησης της ΛΑΕ πρέπει να λαμβάνει υπόψη το μετωπικό της χαρακτήρα, αλλά και το αίτημα των μελών να έχουν αποφασιστικό λόγο για όλα τα κρίσιμα πολιτικά ζητήματα. Επομένως η δημοκρατία, η συμμετοχή, η αυτενέργεια, η ανιδιοτέλεια μελών και στελεχών και η εξωστρέφεια πρέπει να αποτελούν βασικά χαρακτηριστικά του πολιτικού σχήματος. Η γραφειοκρατία, ο παραγοντισμός και οι παραλυτικές ισορροπίες ανάμεσα στις συνιστώσες δεν έχουν θέση στο νέο πολιτικό εγχείρημα.

μπορεί πολύ πιο εύκολα να απορροφήσει και να χειραγωγήσει τις κοινωνικές αντιδράσεις που θα προκύψουν από την υλοποίηση του τρίτου μνημονίου και όσων επανέρχονται από το πρώτο και το δεύτερο μνημόνιο που εξαιτίας των κοινωνικών αντιστάσεων δεν προχώρησαν. Το ότι η ΛΑΕ βρίσκεται εκτός Βουλής δυσκολεύει τη συνολική προσπάθεια οργάνωσης και αντίστασης σε αυτά τα μέτρα. Το ότι η ΛΑΕ δεν έχει την πολυτέλεια του χρόνου που χρειάζεται η «πολιτική ώσμωση» μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων που την αποτελούν είναι κι αυτό πρόβλημα.

7 οκτωβρη 2015

Του Σπύρου Σκαμνέλου

1.

Στις 20/9 έκλεισε και τυπικά ένας κύκλος πολιτικής αμφισβήτησης των μνημονιακών πολιτικών λιτότητας/ύφεσης. Μιας αμφισβήτησης που αποδιάρθρωσε το μέχρι τότε ισχύον πολιτικό σκηνικό, φούσκωσε τα πανιά του ΣΥΡΙΖΑ κι έφτασε στην κορύφωσή του με το 62% του δημοψηφίσματος. Αυτός ο πολιτικός κύκλος έχει κλείσει και τυπικά πλέον. Η λεγόμενη «μνημονιακή μετάλλαξη» του ΣΥΡΙΖΑ (που στην πραγματικότητα δεν είναι παρά η εκ νέου επικράτηση του κυρίαρχου γονιδιώματος της παλιάς καλής «ανανεωτικής πτέρυγας» στον πάλαι ποτέ ΣΥΝ) δεν συνοδεύτηκε από την εκλογική του κατάρρευση, όπως περίμεναν πολλοί, κρίνοντας με βάση την εκλογική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ το 2012. Πρόκειται για αξιοσημείωτο επίτευγμα: Μολονότι είναι σε όλους σαφές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αλλάξει στρατόπεδο, κατάφερε να διατηρηθεί ως ο κύριος αποδέκτης της αντιμνημονιακής ψήφου και ως ο βασικός πολιτικός εκφραστής των στρωμάτων που πλήττονται από τις μνημονιακές πολιτικές. Πρόκειται για μια παραδοξότητα που οφείλει να εξηγηθεί. Κατά τη γνώμη μου, το κλειδί της απά-

Παρά ταύτα, η ΛΑΕ είναι υποχρεωμένη από τα πράγματα να προχωρήσει με άλματα σε τρία επίπεδα: -Οργανωτική συγκρότηση -Επαρκές πολιτικό πρόγραμμα και αναφορά με ταξικούς όρους σε μεγάλες κοινωνικές ομάδες που πλήττονται -Συμμαχίες στο συνδικαλιστικό κίνημα και στις γειτονιές, για την υπεράσπιση των κατακτήσεων του λαού και την ανατροπή των μνημονίων. Έτσι θα ανατραπεί ο στόχος κυβέρνησης και συστήματος για σταθεροποίηση του

ντησης βρίσκεται στο ότι το επτάμηνο της πρώτης διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίστηκε πράγματι από μια ύφεση της μνημονιακής επίθεσης της προηγούμενης πενταετίας. Δεν πρόκειται απλώς για το μη χείρον. Πρόκειται για την ελπίδα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, παρότι υπέκυψε στη μνημονιακή ΤΙΝΑ, ίσως μπορέσει να μετριάσει τις επιπτώσεις της για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Και, όπως όλοι ξέρουμε, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, ιδίως όταν δεν διαφαίνεται μια πειστική εναλλακτική στον ορίζοντα. Σε ό,τι αφορά τη ΛΑΕ, το ποσοστό είναι πράγματι «κακό», υπό την έννοια ότι υπολείπεται τραγικά των προσδοκιών μας και, φυσικά, δεν εκφράζει παρά ένα ασήμαντο κλάσμα από το συγκλονιστικό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος. Εντελώς τηλεγραφικά, θα έλεγα ότι η ΛΑΕ πλήρωσε βαρύ τίμημα για το ότι ήρθε πολύ αργά και ταυτόχρονα πολύ νωρίς. Πολύ αργά για να εκφράσει τον παλιό κύκλο πολιτικής αμφισβήτησης (ο οποίος είχε ήδη κλείσει την επομένη του δημοψηφίσματος) και πολύ νωρίς για να εκφράσει έναν νέο κύκλο, που θα κάνει αισθητή την παρουσία του ως απάντηση στο νέο κύμα μνημονιακής επίθεσης που ήδη κυοφορείται. Από κει και πέρα, η ΛΑΕ πλήρωσε τις ανεπάρκειες του στελεχικού της δυναμικού, την αδυναμία αυτού του στελεχικού δυναμικού να αποτελέσει εμπόδιο στη συνεχή διολίσθηση του ΣΥΡΙΖΑ όλο το προηγούμενο διάστημα, για να μην αναφέρουμε και την αδυναμία συγκρότησης μιας συνεκτικής αντιμνημονιακής αφήγησης. Ας το πούμε ωμά: η συγκρότηση της ΛΑΕ ήρθε ως αποτέλεσμα πολιτικής ήττας και ως τέτοια βιώθηκε, ακόμα και από μας τους ίδιους. Θα ήταν

μνημονιακού καθεστώτος. Καταρχήν, ως συνολικό πολιτικό σχήμα πρέπει να έχει τον χαρακτήρα μετώπου. Κάθε πολιτική δύναμη που συμμετέχει στη ΛΑΕ πρέπει να διατηρήσει την πολιτική και οργανωτική της αυτοτέλεια. Παράλληλα όμως θα πρέπει να βρεθούν και εκείνα τα πολιτικά σημεία στα οποία σε μίνιμουμ βαθμό συγκλίνουν οι απόψεις όλων των πολιτικών σχημάτων που την αποτελούν. Αυτό να αποτελέσει τη βάση των πολιτικών χαρακτηριστικών της ΛΑΕ. Ο πυρήνας όλης της προσπάθειας θα πρέ-

3.

λοιπόν παράδοξο να περιμένουμε ότι η πολιτική ήττα και το οριστικό κλείσιμο ενός κύκλου θα μπορούσε ποτέ να εκφραστεί ως επιτυχία στην κάλπη...

11

Η ΛΑΕ συγκροτήθηκε εκ των ενόντων και υπό πίεση χρόνου ως σχήμα κοινής εκλογικής καθόδου και είναι βέβαιο ότι το αμέσως επόμενο διάστημα θα ανοίξει ο διάλογος τόσο για την οργανωτική μορφή όσο και για το πολιτι-

κό περιεχόμενο (δηλαδή για τις «θέσεις»). Έχω τη γνώμη ότι αυτά τα δύο, μορφή και περιεχόμενο, συνιστούν μια διαλεκτική ολότητα και οφείλουν να αντιμετωπιστούν ενιαία. Είναι κοινό μυστικό ότι στο εσωτερικό της ΛΑΕ υπάρχουν όχι μόνο ποικίλες ομαδοποιήσεις, αλλά και διαφορετικές προσεγγίσεις σε μια σειρά θέματα, άλλοτε συγκλίνουσες, άλλοτε όχι. Το πρώτο βήμα, κατά τη γνώμη μου, θα ήταν να στοιχηθούν οι όποιες ομαδοποιήσεις προς τις αντίστοιχες απόψεις, πάντοτε με αναφορά στα τωρινά επίδικα και όχι στην ιστορική προέλευση και διαδρομή ενός εκάστου. Μόνον έτσι θα μπορέσει να ανοίξει ο δρόμος για έναν ειλικρινή και συντεταγμένο διάλογο εντός της ΛΑΕ, με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον και όχι στο παρελθόν –ή, ακόμα χειρότερα, στην επιβίωση του στελεχικού δυναμικού της κάθε «συνιστώσας». Ας είναι σε όλους ξεκάθαρο ότι η ΛΑΕ δε θα έχει καμία τύχη ως σχήμα παραγόντων, συσχετισμών και ισορροπιών. Ας είναι επίσης ξεκάθαρο ότι, ιδίως μετά την τραυματική εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ, η εποχή της ανάθεσης έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Από δω και στο εξής, για να μπορέσει κάποιος να προσφέρει πολιτικό στήριγμα και πολιτική διέξοδο στους αγώνες του κόσμου της εργασίας, οφείλει πρώτα απ’ όλα να μπορεί να συντονίζει και να καθοδηγεί αυτούς τους αγώνες σε πρακτικό, καθημερινό επίπεδο. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει στροφή σ’ έναν τυφλό ακτιβισμό. Σημαίνει όμως στροφή σε αυτό που στη διεθνή βιβλιογραφία αποκαλείται «grassroot politics» –ή, αν προτιμάμε μια πιο παραδοσιακή ορολογία, «επίπονη κομματική οικοδόμηση».

πει να είναι οι Τοπικές Επιτροπές της ΛΑΕ. Οι ΤΕ δεν θα πρέπει να έχουν το χαρακτήρα του νεροκουβαλητή της πολιτικής πρότασης, ο οποίος θα διαμορφώνεται από τα κεντρικά όργανα, αλλά να έχουν καθοριστικό λόγο σε αυτήν τη διαμόρφωση. Επίσης δεν θα πρέπει να είναι ένας μηχανισμός που θα ενεργοποιείται μόνο προεκλογικά. Οι ΤΕ της ΛΑΕ πρέπει να αποτελούν τον ζωντανό οργανισμό σύνδεσης της ΛΑΕ με τα κινήματα και τα προβλήματα του λαού και να έχουν ως σκοπό την εκλαΐκευση των θέσεων της ΛΑΕ και την οργάνωση και αντίσταση όλων όσων

πλήττονται από τα μνημόνια, με σκοπό την ανατροπή της κυβέρνησης. Τέλος θεωρώ ότι χρειάζεται να προσέξουμε ένα ιδιαίτερα σοβαρό θέμα. Σήμερα και ίσως αύριο, υπάρχουν στη ΛΑΕ πολιτικές δυνάμεις που δεν είχαν σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Επομένως το να προσπαθήσει η ΛΑΕ εξαιτίας του «βάρους» των δυνάμεων που προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ εντός της ΛΑΕ να αναστήσει τον παλιό καλό ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μεγάλο λάθος. Σε οποιαδήποτε περίπτωση πρέπει να αποφύγουμε τα λάθη και τους «πολιτικούς εγωκεντρισμούς» του παρελθόντος.

2.

Σε πολιτικό (ή μάλλον σε κοινοβουλευτικό) επίπεδο, είναι προφανές ότι οι εκλογές στις 20/9 συνιστούν μια πλήρη μνημονιακή παλινόρθωση σε όλο το μήκος του μετώπου. Οι καθεστωτικές δυνάμεις έχουν πλέον στη διάθεσή τους απεριόριστες κοινοβουλευτικές εφεδρείες και, αν χρειαστεί, είναι σε θέση να δοκιμάσουν έναν πρακτικά ανεξάντλητο συνδυασμό κυβερνητικών λύσεων, στο πλαίσιο πάντα της σημερινής Βουλής. Με άλλα λόγια, όποιος επενδύει στο ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών καλά θα κάνει να το ξεχάσει. Το μέλλον προβλέπεται άνυδρο. Από την άλλη μεριά, είναι προφανές ότι, με την υλοποίηση των μέτρων του 3ου μνημονίου δεν μπορεί παρά να ανοίξει ένας νέος κύκλος κοινωνικής αντίδρασης απέναντι στις μνημονιακές πολιτικές λιτότητας/ύφεσης. Θα είναι όμως ένας νέος κύκλος αντίδρασης, με τα δικά του, διακριτά χαρακτηριστικά. Δεν θα πρόκειται για συνέχιση ή αναβίωση του προηγούμενου. Υπό μια έννοια ξεκινάμε από την αρχή –ή, όπως είπε ένας σύντροφος, συνεχίζουμε από την αρχή.

3.

12

Πολιτικη

7 ΟΚΤΩβρη 2015

Η μάχη ενάντια στο Μνημόνιο 3 θα κρίνει τον απολογισμό της «εποχής ΣΥΡΙΖΑ» Του Αντώνη Νταβανέλου

Σ

Με την έκδοση του περιοδικού «Κόκκινο», μιας σοσιαλιστικής-διεθνιστικής επιθεώρησης, η ΔΕΑ ξεκινά μια νέα προσπάθεια. Το «Κόκκινο» θα επιχειρεί να στηρίξει την πολιτική συζήτηση σε ένα επίπεδο γενίκευσης, ξεκινώντας από τις εμπειρίες των αγωνιστών της βάσης της Αριστεράς και των κινημάτων. Θα δίνει έμφαση στην ενημέρωση σχετικά με τους αγώνες διεθνώς, αλλά και στη συζήτηση μέσα στην παγκόσμια Αριστερά. Θα δίνει, επίσης, έμφαση στη συζήτηση για την ιστορία του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς, στην εξέλιξη των ιδεών που καθόρισαν τη δράση του κόσμου μας. Γιατί, πιστεύοντας ακράδαντα στην επικαιρότητα του σοσιαλισμού στον 21ο αιώνα, πιστεύουμε πάντα ότι αυτός θα αποτελέσει μια συνέχεια των προσπαθειών, των αγώνων και των ιδεών της μαρξιστικής Αριστεράς στις προηγούμενες περιόδους. Στο 1ο τεύχος που κυκλοφορεί, θα βρείτε: -Αφιέρωμα: Ρωσία 1905 -ΣΥΡΙΖΑ: Πώς φτάσαμε ως εδώ Του Αντώνη Νταβανέλου -Η ρήξη με το σύστημα, η Ευρωζώνη, το ευρώ και η δραχμή Του Πάνου Κοσμά -Η Ισπανία ως κοινωνικό, πολιτικό και ιστορικό εργαστήρι. Το φαινόμενο Podemos Της Κατερίνας Σεργίδου -Γαλλία: Ανάμεσα σε αυτό που έχει «ήδη» συμβεί και αυτό που δεν έχει «ακόμα» συμβεί Του Φρανσουά Σαμπατό -Από το Φέργκιουσον στη Βαλτιμόρη. Η Μαύρη Εξέγερση στις ΗΠΑ Της Κιάνγκα-Γιαμάτα Τέιλορ -Ουρουγουάη: Από τις «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» στον προοδευτισμό Του Ερνέστο Χερέρα Κεντρική διάθεση: 210-3306286

τις «ενδιάμεσες» εποχές, στη σύγχυση που προκαλεί η ήττα σε μια σημαντική μάχη ενώ ο πόλεμος συνεχίζεται, βαραίνουν πολύ κάποια βασικά ψέματα ή κάποιες βασικές μισοαλήθειες. Ας δούμε μερικές από αυτές τις «αφηγήσεις»: • Η κατάρρευση των ελπίδων για αντίσταση στη λιτότητα, για απελευθέρωση από τα μνημόνια, μέσα από το σχέδιο «κυβέρνηση της Αριστεράς» που στηριζόταν στην ανοδική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, οδηγεί πολλούς σε ένα συμπέρασμα ότι το «όλο εγχείρημα» του ΣΥΡΙΖΑ ήταν λάθος, ήταν για πέταμα και μάλιστα από την αρχή. Είναι μια μηδενιστική ανάλυση που έχει τον κίνδυνο να οδηγήσει σε σεχταριστικές αντιμετωπίσεις κατά την κρίσιμη περίοδο που έρχεται. Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ –από το 2004 ως το Γενάρη του 2015– έθρεψε ελπίδες και λειτούργησε συγκροτητικά για ένα πλατύ τμήμα του κόσμου μας. Έθρεψε φόβους και κάποτε πανικό σε τμήματα της κυρίαρχης τάξης (μια ματιά στα έξαλλα κείμενα των «μεγάλων» ΜΜΕ θα αρκούσε για να το θυμίσει...) επιτείνοντας την πολιτική κρίση που συνόδευσε το ξέσπασμα της μεγάλης οικονομικής κρίσης. Μέσα από αυτές τις διεργασίες συνέβαλε στη διαμόρφωση στην Ελλάδα ενός πλατιού ρεύματος αγωνιστών-στριών κοινωνικής και πολιτικής αντίστασης. Με αναφορά στο μαρξισμό και στο σοσιαλισμό, με μιαν «εκπαίδευση» πάνω στην αναγκαιότητα της Αριστεράς και της κεντρικής πολιτικής πάλης, χαρακτηριστικά που δεν συναντά κανείς εύκολα σε πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης και του άλλου αναπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου. Το «ρεύμα» αυτό υπέστη σοβαρές ήττες στις 13 Ιούλη και στις 20 Σεπτέμβρη, όμως δεν έχει διαλυθεί. Ο κόσμος της ευρύτερης αντίστασης, ο κόσμος που στήριξε το μεγάλο ΟΧΙ, δεν έχει πει την τελική του λέξη. Ο παράγοντας αυτός θα έχει μεγάλη σημασία στις μάχες που έρχονται. Ο Αλ. Τσίπρας θα έχει να επιβάλει το Μνημόνιο 3 σε συνθήκες «αλά ελληνικά» και όχι σε συνθήκες διαλυμένης κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς, όπως αυτές που έχει π.χ. ο Ρέντσι...

• Αντίστροφα, πολλοί άλλοι αγωνιστές-στριες εγκλωβίζονται σε μιαν αυταπάτη, συνεχίζουν να θεωρούν ότι ο μνημονιακός πλέον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να λειτουργήσει ως «εργαλείο» αντίστασης. Το πιο διαδεδομένο επιχείρημα αυτής της αυταπάτης είναι ο μύθος για τα «ισοδύναμα», για μια τάχα ηπιότερη εφαρμογή του μνημονίου «με ανθρώπινο πρόσωπο». Αυτές τις ιδέες θα τις ξεκαθαρίσει άμεσα η κυβερνητική πολιτική: δεν υπήρχαν, δεν υπάρχουν, δεν θα υπάρξουν «ισοδύναμα».

Ένα άλλο επιχείρημα είναι ο μύθος για την «αντίσταση» της ηγετικής ομάδας Τσίπρα απέναντι στους «εκβιασμούς» των δανειστών. Μετά το Γενάρη του ’15 δεν υπήρξε καμιά αντίσταση. Οι «μονομερείς ενέργειες» που προέβλεπε το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που θα μπορούσαν να συμπήξουν γύρω από την κυβέρνηση μια ανθεκτική εργατική και λαϊκή συμμαχία, δεν έγιναν ποτέ, αντίθετα επιδιώχθηκε η «διεύρυνση» του ΣΥΡΙΖΑ –και κυρίως της κυβέρνησης– προς παλιές καθεστωτικές δυνάμεις, με στόχο τον κατευνασμό των ευρωηγεσιών και επιδίωξη έναν συναινετικό «έντιμο συμβιβασμό». Το βασικό όπλο του εκβιασμού των δανειστών ήταν η εξάντληση των διαθεσίμων του Δημοσίου και το στραγγάλισμα των τραπεζών. Οι πληρωμές του χρέους με τα διαθέσιμα του Δημοσίου ήταν αποτέλεσμα της «συμφωνίας» της 20ής Φλεβάρη, ενώ η μαζική δραπέτευση κεφαλαίων ήταν αποτέλεσμα της πολιτικής Τσίπρα-Δραγασάκη, που εγκατέλειψαν

Ο Αλ. Τσίπρας θα έχει να επιβάλει το Μνημόνιο 3 σε συνθήκες «αλά ελληνικά» και όχι σε συνθήκες διαλυμένης κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς, όπως αυτές που έχει π.χ. ο Ρέντσι... την πολιτική εθνικοποίησης των τραπεζών και θεώρησαν τα στελέχη της εποχής Σημίτη ως ικανοποιητική δύναμη ελέγχου των θηριωδών «συστημικών» τραπεζών...

• Ακριβώς επειδή η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου (παρά την ώθηση του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα) δεν αντιστάθηκε στους δανειστές, η κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε κατά πολύ βαθύτερη από την αποχώρηση της (σημαντικής) αριστερής του πτέρυγας, την αποχώρηση της Αριστερής Πλατφόρμας. Τα αστικά ΜΜΕ, ενισχύοντας τον Τσίπρα, έχουν υποβαθμίσει την πραγματική εικόνα: την παραίτηση-αποχώρηση των μισών εκλεγμένων μελών της ΠΓ, των μισών μελών της ΚΕ, ολόκληρης σχεδόν της Νεολαίας, εκατοντάδων καθοδηγητικών στελεχών των ΟΜ, της πλειοψηφίας των εργατικών στελεχών κ.λπ. Αυτή η βαθιά κρίση δεν έχει τελειώσει. Ο κόσμος που έχει μείνει στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι «τελειωμένοι» μνημονιακοί. Η εφαρμογή των μέτρων σκληρής λιτότητας, η επίθεση στους εργαζόμενους, στους συνταξιούχους και στους φτωχούς θα έχει αναπόφευκτα ως συνέπεια διαδοχικά κύματα αποχωρήσεων-παραιτήσεων κ.ο.κ. Ο ΣΥΡΙΖΑ όπως τον γνωρίζαμε, ως ένα αριστερό κόμμα αντιλιτότητας, δεν υπάρχει πλέον...

• Όμως, πώς συνδυάζονται όλα αυτά με το αποτέλεσμα των εκλογών; Πώς ερ-

μηνεύεται η προφανής πολιτική νίκη της ηγετικής ομάδας Τσίπρα; Η αλλαγή της πολιτικής τοποθέτησης μεγάλων τμημάτων ανθρώπων γίνεται, αλλά γίνεται με τους δικούς της ρυθμούς. Η 20ή Σεπτέμβρη ήταν ακόμα αρκετά κοντά στην 25η Γενάρη και αυτό ήταν σημαντικό όπλο της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως ήταν όπλο και η σύγκριση με τη ΝΔ, που εξακολουθεί να συμβολίζει την ασύστολη και εκ πεποιθήσεως λιτότητα. Όμως το βασικό «τρικ» του Αλ. Τσίπρα ήταν η ταχύτητα της προσφυγής στις κάλπες: πριν ο πληθυσμός κατανοήσει συγκεκριμένα τις συνέπειες της υπογραφής του Μνημονίου 3, πριν η αριστερή πτέρυγα προλάβει να συγκροτηθεί και να οργανωθεί για να αντιμετωπίσει με πιθανότητες επιτυχίας εθνικές εκλογές. Τα πολιτικά λάθη και οι αδυναμίες της Λαϊκής Ενότητας, αλλά και του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έπαιξαν ρόλο στο αποτέλεσμα, αλλά δεν είναι αντικείμενο αυτού του άρθρου. Το αποτέλεσμα των εκλογών της 20ής Σεπτέμβρη θα «μετρήσει» πάνω στις εξελίξεις –κυρίως πάνω στην ταχύτητα της έναρξης των μαζικών αντιδράσεων στο Μνημόνιο 3– αλλά με έναν τρόπο λιγότερο «βαρύ» απ’ ό,τι εκτιμούν και ελπίζουν οι καθεστωτικές δυνάμεις. Όσοι θεωρούν ότι η καταθλιπτικά μνημονιακή σύνθεση της παρούσας Βουλής αντανακλά με αυθεντικό τρόπο το συσχετισμό στην κοινωνία, θα αντιμετωπίσουν εκπλήξεις.

• Τα ψέματα τελείωσαν με τις προγραμματικές δηλώσεις του Αλ. Τσίπρα. Η νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει να εφαρμόσει μια καταστροφική πολιτική άγριας λιτότητας. Αυτή η πραγματικότητα θα φέρει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης: Η αντεργατική λιτότητα, στο όνομα μάλιστα μιας... «ριζοσπαστικής Αριστεράς», θα δημιουργήσει έδαφος ανασύνταξης των αυθεντικά αστικών πολιτικών δυνάμεων, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που ακόμα υποφέρουν από την ήττα του Γενάρη. Κυρίως όμως θα φέρει τον Αλ. Τσίπρα αντιμέτωπο με τις κοινωνικές δυνάμεις που ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί πολιτικά: αντιμέτωπο με τους εργαζόμενους, με τους αγρότες, τους συνταξιούχους, τους φτωχούς. Η πέραν του ΣΥΡΙΖΑ μαρξιστική Αριστερά, που στην Ελλάδα διατηρεί αξιοσημείωτες δυνάμεις, οφείλει να επιχειρήσει να οργανώσει την αντίσταση αυτού του κόσμου, να επιχειρήσει να τον εκφράσει αυθεντικά, να οδηγήσει το «στρατόπεδο» του αντιμνημονίου και της αντιλιτότητας στην πραγματική νίκη. Μετά την 20ή Σεπτέμβρη, όλα αυτά θα εξελιχθούν σε έναν καινούργιο, διαφορετικό «πολιτικό κύκλο». Η έκβαση αυτής της μάχης θα κρίνει πολλά και, μεταξύ τους, τον τελικό απολογισμό της «μεγάλης πορείας» που άρχισε το 2001 με το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ και συνέχισε μετά το 2004 με τη συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ.

νεολαια

7 ΟΚΤΩβρη 2015

13

Να επιμείνουμε σε αριστερή ριζοσπαστική πορεία στα πανεπιστήμια και οφείλουμε να μην επιτρέψουμε την ποινικοποίηση των αγώνων μας.

Του Νικόλα Κολυτά

Η ΑΡΕΝ στη νέα συγκυρία

Η

πλήρης αναδιάταξη του κεντρικού πολιτικού σκηνικού μετά τη μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ, την υπογραφή του Μνημονίου 3 και τη μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, αναπόφευκτα αντανακλάται και στους ίδιους τους κοινωνικούς χώρους και τις πολιτικές εκπροσωπήσεις σε αυτούς. Ένας τέτοιος χώρος είναι και το πανεπιστήμιο. Νέα δεδομένα, νέα κατάσταση άρα και νέα καθήκοντα προκύπτουν για τις οργανωμένες δυνάμεις της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.

Πανεπιστήμιο και κέρδος

Είναι προφανές πως το νέο μνημόνιο δεν πρόκειται να αφήσει άθικτη τη δημόσια παιδεία. Οι νόμοι Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, το σχέδιο «Αθηνά» και μια σειρά από καταστροφικές μεταρρυθμίσεις για το δημόσιο χαρακτήρα των ΑΕΙ βρίσκουν φυσική συνέχεια στη νέα συμφωνία που υπέγραψε η κυβέρνηση. Αυτή τη φορά με «αριστερή» πλέον ευθύνη, το δημόσιο πανεπιστήμιο είναι και πάλι αντιμέτωπο με την υποχρηματοδότηση, την υποβάθμιση και τη συνολική κατάρρευση. Οι ανάγκες των φοιτητών/τριών υποτάσσονται στο ιδιωτικό κέρδος και στις εργολαβίες, που αφενός στοχεύουν στην εμπορευματοποίηση των σπουδών και αφετέρου δημιουργούν συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα εντός των σχολών. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεσμεύτηκε, ώστε και πάλι το κόστος σπουδών να μετακυλιστεί στις πλάτες των φοιτητών. Αυτό αποδεικνύεται τόσο από τη συνέχιση των περικοπών στη σίτιση, τη στέγαση, τα συγγράμματα και τις μεταφορές, όσο και από την επιβολή διδάκτρων σε μεταπτυχιακά προγράμματα, όπως για παράδειγμα στο μεταπτυχιακό του διεθνούς δικαίου στη Νομική Σχολή με δίδακτρα ύψους 1.200 ευρώ! Ακόμα και οι ελάχιστες δημοκρατικές διατάξεις του Νόμου Μπαλτά τίθενται

σε αμφιβολία τόσο από την οικονομική κατάσταση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, όσο και συνολικά από το τρίτο μνημόνιο.

Εντατικοποίηση Παράλληλα, εκτός από το ευνοϊκό πεδίο κερδοφορίας που δημιουργείται για τους ιδιώτες, οι ρυθμίσεις του νέου μνημονίου αναπόφευκτα θα επιδιώξουν να εναρμονίσουν τη λειτουργία των πανεπιστημίων με τα κυρίαρχα ευρωπαϊκά πρότυπα, που είναι στην υπηρεσία των ισχυρών οικονομικών ελίτ και του συστήματος συνολικότερα. Οποιαδήποτε αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας των πανεπιστημίων και οποιαδήποτε παροχή προς όφελος των φοιτητών μπαίνει κυριολεκτικά στον «πάγο», καθώς η κυβέρνηση ακόμη και για σχέδιο νόμου υποχρεούται να πάρει την έγκριση των «θεσμών». Αυτό συνεπάγεται μια συνολικότερη επίθεση στα κεκτημένα του φοιτητικού κινήματος, η οποία επιδιώκει να μας γυρίσει πολύ πίσω. Πολύ περισσότερο θα προσπαθήσει να επιβάλει ένα νέο μοντέλο στα πανεπιστήμια, που θα βασίζεται στην εντατικοποίηση και το τσάκισμα κάθε πολιτικής πρωτοβουλίας ή κοινωνικής αντίστασης που θα προκύψει μέσα σε αυτά. Σκοπός των πολιτικών των μνημονίων είναι η μετατροπή των πανεπιστημίων από ελεύθερους κοινωνικούς χώρους που γεννούν ερωτήματα, κίνηση και πολιτική αμφισβήτηση, σε αποστειρωμένα τεχνοκρατικά ιδρύματα που θα προετοιμάζουν τους αυριανούς υπάκουους εργαζόμενους. Αυτό θα επιχειρηθεί να γίνει και τώρα.

Φοιτητικό κίνημα Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη από το φοιτητικό κίνημα. Οι φοιτητικές δυνάμεις της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς καλούνται να υπερβούν τις αγκυλώσεις και τους μαξιμαλισμούς και να συσπειρώσουν δυνάμεις κόντρα στην επίθεση που έρχεται. Το αστικό πολιτικό κατεστημένο, πλήρως ανανεωμένο μετά την αφομοίωση του ΣΥΡΙΖΑ, θα προσπαθήσει να δημιουργήσει μια νέου τύπου απολίτικη ηγεμονία στις σχολές, που θα αρκείται στο «δεν αλλάζει τίποτα» και θα κατευθύνει στη λογική του ατομικού δρόμου, κόντρα στη συλλογική οργάνωση και διεκδίκηση. Σε αυτό το τοπίο, είναι απολύτως αναγκαία και εφικτή στο βραχυμεσοπρόθεσμο μέλλον η δημιουργία ενός πολιτικού μετώπου της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς ενάντια στην πολυδιάσπαση των δυνάμεών μας. Είναι και απαραίτητος όρος για να μπορέσει να ανασυγκροτηθεί το φοιτητικό κίνημα και να μπορέσει να παίξει έναν μαχητικό ρόλο στους αγώνες ενάντια στο τρίτο μνημόνιο. Τα μεταβατικά αιτήματα, η μετωπική λογική και η συλλογική οργάνωση είναι στοιχήματα που οφείλει να τα κερδίσει η φοιτητική Αριστερά το επόμενο διάστημα. Και αυτό πρέπει να γίνει με τη σταθερή προσήλωσή μας στην οργάνωση των κοινωνικών αντιστάσεων, αξιοποιώντας όλες τις θετικές παρακαταθήκες των κοινών αγώνων με τους/τις εργαζόμενους/ ες και μέλη ΔΕΠ. Η δίκη των απεργών του ΕΚΠΑ πρέπει να σημάνει καμπανάκι

Στο νέο πολιτικό τοπίο, καλείται να επανατοποθετηθεί συνολικά και η Αριστερή Ενότητα προκειμένου να διαφυλάξει τα αριστερά ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά της και να μην καταλήξει ο απολογητής των πιο σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών στα πανεπιστήμια και η φοιτητική ουρά μιας κυβέρνησης. Η ΑΡΕΝ έχει μια σειρά αγωνιστικών παρακαταθηκών σε όλους τους φοιτητικούς και κοινωνικούς αγώνες του προηγούμενου διαστήματος και αυτούς οφείλει να υπερασπιστεί, κάνοντας ξεκάθαρη τη θέση της και τις προθέσεις της. Είναι σαφές πως αν η ΑΡΕΝ επιθυμεί να διατηρήσει το ρόλο της στο χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς και να παρέμβει στις διεργασίες που θα προκύψουν μέσα στο φοιτητικό σώμα ενόψει των νέων μέτρων, τότε θα πρέπει να τοποθετηθεί εκ νέου για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και να αντιταχθεί ξεκάθαρα στις πολιτικές που θα διαλύσουν το δημόσιο πανεπιστήμιο. Η ΑΡΕΝ πρέπει να αποκοπεί πλήρως από την άτυπη ταύτιση της με τον ΣΥΡΙΖΑ στις σχολές και να πρωτοστατήσει στα κινήματα και στους αγώνες που θα γεννήσουν τις αυριανές αντιστάσεις, μαζί με άλλες δυνάμεις. Αν δεν το κάνει, είναι καταδικασμένη στη στασιμότητα, τη συριζοποίηση και την αποτυχία. Αυτά τα ζητήματα, προφανώς, πρέπει να συζητηθούν σε βάθος στο πανελλαδικό διήμερο της ΑΡΕΝ στις 10-11 Οκτώβρη. Αυτό, όμως, μπορεί να γίνει μόνο μέσα από έντονη πολιτική συζήτηση πάνω στα καυτά ζητήματα της περιόδου και όχι με την ανάλωση σε επιμέρους οργανωτικά ή ανεπίκαιρα θέματα, όπως συχνά συνέβαινε στο παρελθόν. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως μια πολύ δύσκολη περίοδος ανοίγεται για τους «από κάτω» και κυρίως για τη νεολαία και τους εργαζόμενους. Το ζήτημα είναι μέσα από τη συλλογική πάλη τόσο στα πανεπιστήμια όσο και στην κοινωνία να ξανακερδίσουμε τα χαμένα και να κάνουμε ξεκάθαρο πως το μόνο χρέος της γενιάς μας είναι η ανατροπή.

Όχι στις διώξεις των διοικητικών υπαλλήλων του ΕΚΠΑ Πρωτοφανής δίωξη ασκήθηκε σε βάρος 14 διοικητικών υπαλλήλων του Πανεπιστημίου Αθήνας (ΕΚΠΑ), που συμμετείχαν στις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στον διάρκειας 3,5 μηνών αγώνα τους ενάντια στις απολύσεις-διαθεσιμότητες. Πρόκειται για συνδικαλιστικές διώξεις. Το σύστημα επιδιώκει εκδικητικά να τιμωρήσει τους εργαζόμενους για τη νίκη που πέτυχαν μαζί με τους υπόλοιπους εργαζόμενους στο Δημόσιο. Ταυτόχρονα στέλνει μήνυμα σε όσους, όπως οι εργαζόμενοι των πανεπιστημίων, προσπαθήσουν να σηκώσουν κεφάλι και να αντισταθούν στη μνημονιακή λαίλαπα που θα επιχειρήσει να θέσει άμεσα σε

εφαρμογή η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ότι θα κυνηγηθούν ως το τέλος. Δεν θέλουν, βλέπετε, να χαλάσει η ΤΙΝΑ για τα μνημόνια. Ήδη αρκετά σωματεία και φοιτητικοί σύλλογοι έχουν αποφασίσει ψηφίσματα συμπαράστασης ενάντια στη δίωξη των εργαζομένων. Η ταξική αλληλεγγύη οφείλει να εξαπλωθεί παντού. Σε κάθε εργασιακό χώρο, σε κάθε σχολή, σε κάθε γειτονιά. Τη Δευτέρα 12 Οκτώβρη θα υπάρξει κινητοποίηση συμπαράστασης με βάση και την απόφαση που θα πάρει η σύσκεψη σωματείων που κάλεσε ο Σύλλογος Εργαζομένων στο ΕΚΠΑ (την ώρα που η εφημερίδα μας πήγαινε στο τυπογραφείο).

14

αναλυση

7 ΟΚΤΩβρη 2015

Σκάνδαλο Volkswagen

Ο βασιλιάς της αυτοκινητοβιομηχανίας είναι γυμνός, απατεώνας και ρυπογόνος σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Το κύκλωμα των λαθρεμπόρων, που αγγίζει όλη την πυραμίδα της διακίνησης καυσίμων, από τα διυλιστήρια έως τα πρατήρια βενζίνης, κερδίζει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ και δεν υπακούει σε καμία «νομιμότητα», ούτε καν σε αυτήν τη «νομιμότητα» που επιτρέπει σε μεγάλους πολυεθνικούς κολοσσούς να πωλούν ρυπογόνα αυτοκίνητα που παραβιάζουν τα όρια που ουσιαστικά καθορίζει η ίδια η αυτοκινητοβιομηχανία. Με άλλα λόγια, σε τελική ανάλυση, η ρύπανση όχι μόνο δεν περιορίζεται, αλλά αυξάνεται σε βαθμό που να μετατρέπει τα πετρελαιοκίνητα οχήματα που κυκλοφορούν στις πόλεις σε «τοξικές βόμβες».

Tου Γιώργου Πουλιόπουλου

Τ

ο Ιδιωτικής Χρήσεως αυτοκίνητο είναι το «ιερό τοτέμ» του καπιταλισμού. Και οι αυτοκινητοβιομηχανίες βρίσκονται τον τελευταίο αιώνα στην κορυφή ενός κόσμου που συστηματικά παραποιεί την πραγματικότητα της καθημερινής ζωής σε όλες τις εκφάνσεις της, προκειμένου να αυξήσει την κερδοφορία του κεφαλαίου, ενώ υποτίθεται ότι υπηρετεί το γενικό καλό. Στα τέλη Σεπτεμβρίου, αποκαλύφθηκε και επισήμως ότι η Volkswagen χρησιμοποιεί ειδικό λογισμικό για να αποκρύβει τις εκπομπές ρύπων από τα πετρελαιοκίνητα επιβατικά οχήματά της. Η παραποίηση της εκπομπής ρύπων αφορά 11 εκατομμύρια οχήματα και προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις σε παγκόσμια κλίμακα. Η μετοχή της VW κατέρρευσε, ενώ «ξηλώθηκε» ο διευθύνων σύμβουλος του ομίλου. Πρόκειται για το μεγαλύτερο σκάνδαλο στην 78ετή ιστορία της VW, μια «ωρολογιακή βόμβα» για τη γερμανική οικονομία, καθώς από την αυτοκινητοβιομηχανία προέρχεται το 14% του ΑΕΠ και το 20% των εξαγωγών. Ο ετήσιος τζίρος της γερμανικής εταιρείας (370 δισ. ευρώ περίπου) είναι διπλάσιος του ελληνικού ΑΕΠ... Αξίζει να σημειωθεί ότι μολονότι το πρόβλημα της διαφοράς στις εκπομπές ρύπων μεταξύ των εργαστηριακών δοκιμών και τον δοκιμών στο δρόμο ήταν γνωστό εδώ και πολλά χρόνια τόσο στην Κομισιόν όσο και στην ίδια την εταιρεία, κανείς δεν έκανε τίποτα. Το συγκεκριμένο θέμα δεν αφορά μόνο τη VW, καθώς, όπως καταγγέλλουν οι περιβαλλοντικές οργανώσεις το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες, τις περισσότερες δηλαδή, αυτοκινητοβιομηχανίες. Πρόκειται ουσιαστικά για υποκρισία: τα όρια εκπομπής ρύπων όχι μόνο έχουν πολλά «παραθυράκια», αλλά και παραβιάζονται κατ’ εξακολούθηση, χωρίς οι κοινωνίες να γνωρίζουν σχεδόν ποτέ τις καταστροφικές επιπτώσεις στη δημόσια υγεία και το περιβάλλον. Και δεν αφορά βεβαίως μόνο τις αυτοκινητοβιομηχανίες, αλλά την «αφρόκρεμα» των μεγάλων καπιταλιστικών εταιρειών και πολυεθνικών. Και όχι μόνο στον «υπανάπτυκτο» ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο Νότο, αλλά στον υπεραναπτυγμένο παγκόσμιο Βορρά, όπως μας έχει δείξει σειρά μεγάλων σκανδάλων, από την αμερικανική Enron μέχρι τη Siemens. Σε όλες δε τις περιπτώσεις, αποδείχτηκε ότι υπήρχε εμπλοκή, συναυτουργία και κάλυψη κρατικών υπηρεσιών ή και πολιτικών αρχών.

«Λεφτά υπάρχουν», για τη διαφήμιση, όχι για τον έλεγχο

Το κουβάρι με το συγκεκριμένο λογισμικό άρχισε να ξετυλίγεται το 2014 στις ΗΠΑ. Ύστερα από έρευνα του αμερικανικού παραρτήματος του Διεθνούς Συμβουλίου για Καθαρές Μεταφορές (ICCT), σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο της Δυτικής Βιρτζίνια το οποίο διαθέτει τον απαραίτητο εξοπλισμό για την καταγραφή της σύστασης των καυσαερίων σε

Οι εναλλακτικές επιλογές

Του Δημήτρη Γεωργοπάλη, για τη Realnews, 27/09/15.

συνθήκες κίνησης των οχημάτων, διαπιστώθηκε ότι σε αυτοκίνητα (τα μοντέλα Passat και Jetta) που είχαν τον δίλιτρο κινητήρα ντίζελ 2.0 TDI με τον κωδικό ΕΑ, οι εκπομπές οξειδίου του αζώτου (NOx) ήταν έως και 40 φορές πάνω από τα επιτρεπόμενα όρια! Οι εκπομπές καυσαερίων ήταν πολύ υψηλότερες σε σύγκριση με ό,τι είχε διαπιστωθεί στο τεχνικό κέντρο δοκιμών και ελέγχου. Αρχικά, η VW προσπάθησε να «κουκουλώσει» την υπόθεση, λέγοντας πως εντόπισε σφάλμα στο λογισμικό του ηλεκτρονικού εγκεφάλου του κινητήρα. Όμως, ακόμα και μετά την αναβάθμιση του λογισμικού, οι εκπομπές ρύπων δεν μειώθηκαν. Η αντίστροφη μέτρηση είχε ήδη ξεκινήσει. Τον περασμένο Ιούλιο, η αμερικανική Υπηρεσία Προστασίας του Περιβάλλοντος (ΕΡΑ) απείλησε τη γερμανική εταιρεία ότι δεν θα επιτραπεί η πώληση αυτοκινήτων για το 2016 στην αμερικανική αγορά και η συνέχεια είναι πλέον γνωστή σε όλους. Ένα από τα ερωτήματα που αυτόματα εγείρονται είναι γιατί δεν χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν η συγκεκριμένη μέθοδος ελέγχου ώστε να αποδειχθεί η απάτη. Όπως είπε ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας, σε τελική ανάλυση «είναι θέμα χρηματικών πόρων», καθώς «πρόκειται για ένα χρονοβόρο και δαπανηρό σύστημα ελέγχου». Όμως, η πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη. Ένας πολυεθνικός βιομηχανικός κολοσσός μπορεί να δαπανά δεκάδες εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο για τη διαφήμιση των προϊόντων του, ωστόσο αδιαφορεί προκλητικά για τις κοινωνικές και περιβαλλοντικές επιπτώσεις, εξαπατά με κάθε δυνατό τρόπο τους πολίτες και εξαγοράζει τη «σιωπή» των κυβερνήσεων και των αρμόδιων αρχών, για να αυξάνει τις πωλήσεις και την κερδοφορία του. Τα πάντα στην υπηρεσία του κέρδους και εις βάρος του δημόσιου συμφέροντος.

Το ζήτημα της πετρελαιοκίνησης

Η υπόθεση της VW φέρνει στην επιφάνεια ένα εξίσου σημαντικό θέμα, πέραν των πρακτικών εξαπάτησης που έχουν

ενσωματωθεί στην ίδια τη «φύση» του καπιταλισμού. Αναφερόμαστε στο θέμα της πετρελαιοκίνησης, ιδίως στα μεγάλα αστικά κέντρα, και στις καταστροφικές επιπτώσεις που υπάρχουν για τη δημόσια υγεία. Στην Ελλάδα, γίναμε τα τελευταία χρόνια μάρτυρες μιας καλά οργανωμένης προπαγανδιστικής εκστρατείας που διαφήμιζε τα νέας γενιάς, «καθαρά» πετρελαιοκίνητα οχήματα, που –υποτίθεται ότι– είναι «πιο φιλικά» προς το περιβάλλον σε σύγκριση με τα βενζινοκίνητα. Στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, η πετρελαιοκίνηση είχε απαγορευθεί το 1980. Το 2011 η απαγόρευση καταργήθηκε, και σταδιακά στη χώρα μας άρχισαν να κυκλοφορούν όλο και περισσότερα ντίζελ αυτοκίνητα. Σε μια καθημαγμένη οικονομία, με τα εισοδήματα να έχουν μειωθεί δραματικά λόγω της ασφυκτικής λιτότητας των μνημονίων, η κυκλοφορία των πετρελαιοκίνητων οχημάτων αυξάνεται, λόγω κυρίως του γεγονότος ότι το πετρέλαιο κίνησης είναι αρκετά φθηνότερο (έως και 30%) σε σχέση με τη βενζίνη. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν μεν μειωμένα όρια εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα (CO2), ωστόσο αποκρύπτονται οι πολύ σοβαρές επιπτώσεις που προκαλούν οι εκπομπές μικροσωματίδιων (PM) και οξειδίων του αζώτου (NOx). Όπως επισημαίνουν περιβαλλοντικές οργανώσεις, οι μετρήσεις των εταιρειών στις εργαστηριακές δοκιμές «αγνοούν» το γεγονός ότι η κίνηση των οχημάτων στις πόλεις γίνεται συνήθως με μικρές ταχύτητες και ότι συνεπώς οι εκπομπές καυσαερίων είναι πολλαπλάσιες. Εκτιμάται ότι ακόμη και στους ντιζελοκινητήρες Euro 6 (που έχουν αυστηρότερα όρια) θα υπάρχουν «παράθυρα» ελαστικής εφαρμογής των κανόνων, με αποτέλεσμα να μη αντιμετωπίζεται το πρόβλημα της εκπομπής μικροσωματιδίων, που είναι και τα πιο βλαβερά για την ανθρώπινη υγεία. Επιπλέον, όπως επισημαίνεται, η αύξηση του λαθρεμπορίου καυσίμων τροφοδοτείται εν μέρει και από την άρση της απαγόρευσης της πετρελαιοκίνησης

Οι εναλλακτικές επιλογές που έχουν οι κοινωνίες στη διάθεσή τους είναι πολλές. Αρκετές απ’ αυτές είναι άμεσα εφικτές, χωρίς μεγάλο οικονομικό, κοινωνικό και περιβαλλοντικό κόστος. Σήμερα, ένα σύστημα μεταφορών που θα βασίζεται στην ηλεκτροκίνηση είναι πιο εφικτό από ποτέ. Αυτό θα οδηγήσει σε σημαντική μείωση των δαπανών για εισαγόμενα καύσιμα, ενώ ταυτόχρονα θα εξοικονομηθούν πολύτιμοι πόροι που μπορούν να κατευθυνθούν στην παραγωγή, τη δημόσια υγεία, την εκπαίδευση και την έρευνα. Το ζήτημα, όμως, του σχεδιασμού των μεταφορών είναι κατεξοχήν πολιτικό θέμα που αφορά το δημόσιο συμφέρον και συνεπώς δεν είναι δυνατόν να το διαχειρίζονται οι αυτοκινητοβιομηχανίες, οι περιβόητες ρυθμιστικές αρχές και κυβερνήσεις, που σε κάθε δυνατή ευκαιρία και με το αζημίωτο θα κάνουν τα «στραβά μάτια». Απεναντίας, απαιτείται ορθολογικός σχεδιασμός, με επίκεντρο τα δημόσια μέσα μεταφοράς, σταθερής και μη τροχιάς, που θα αμφισβητεί την παντοκρατορία του ΙΧ, όσο «φιλικό προς το περιβάλλον» και αν είναι αυτό. Ο αριθμός των ΙΧ που κυκλοφορούν θα πρέπει να μειωθεί ή τουλάχιστον να ρυθμιστεί με τον κατάλληλο τρόπο ώστε να απελευθερωθούν τα δημόσια οδικά δίκτυα και οι μετακινήσεις να είναι ταχύτερες. Οι δωρεάν, ασφαλείς και γρήγορες μεταφορές είναι ένα δημοκρατικό δικαίωμα που έχει καταργηθεί για τις λαϊκές τάξεις. Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να μετακινούνται ελεύθερα για να εξυπηρετούν τις ανάγκες τους, και οι πόλεις θα πρέπει να ανήκουν στους ανθρώπους που κατοικούν σε αυτές. Ο συλλογικός δημοκρατικός σχεδιασμός από τους ίδιους τους εργαζόμενους είναι ο μόνος ασφαλής «οδηγός» για την οργάνωση ενός συστήματος μεταφορών που θα έχει απόλυτη προτεραιότητα τις κοινωνικές ανάγκες και την προστασία του περιβάλλοντος. Διαφορετικά, η οποιαδήποτε VW θα συνεχίσει να κερδοσκοπεί εις βάρος μας, με κάθε δυνατό μέσο, ενώ εμείς θα παρακολουθούμε ανήμποροι τη ζωή μας να καταστρέφεται.

7 ΟΚΤΩβρη 2015

οικονομια

15

Η άποψη του Κ. Λαπαβίτσα για τη «μετάβαση σε εθνικό νόμισμα» Tου Σωτήρη Μάρταλη

Η

επτάμηνη εμπειρία της διακυβέρνησης Τσίπρα αποδεικνύει με τον πιο σταθερό τρόπο ότι αν μια πολιτική αντιλιτότητας, για λογαριασμό των υποτελών τάξεων, δεν είναι διατεθειμένη να έρθει σε ρήξη με τις ευρωηγεσίες και το ευρώ, είναι καταδικασμένη να μετατραπεί στο αντίθετό της, σε μνημονιακή πολιτική. Η πρόβλεψη αυτή υπήρχε, με προδρομικό τρόπο, στο «ιδρυτικό» πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ (καμιά θυσία για το ευρώ: αν υποχρεωθούμε να επιλέξουμε μεταξύ της αντοχής του ευρώ και της υπεράσπισης του λαού μας, θα επιλέξουμε την υπεράσπιση του λαού...). Μετά την εμπειρία της Κύπρου, τόσο η Αριστερή Πλατφόρμα συνολικά όσο και το Κόκκινο Δίκτυο ειδικότερα, ριζοσπαστικοποιήσαμε αυτήν τη θέση μέσα στις διαμάχες στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ: Το «καμιά θυσία για το ευρώ» δεν ήταν πλέον αρκετός εξοπλισμός, η προετοιμασία για την αναπόφευκτη σύγκρουση με τις ευρωηγεσίες και την έξοδο από το ευρώ προβλήθηκε ως «αναγκαία συνθήκη» για την επιμονή στην πολιτική αντιλιτότητας. Είναι όμως και «ικανή συνθήκη»; Ένας αριθμός συντρόφων απαντά καταφατικά. Μάλιστα κάποιοι ισχυρίζονται ότι διαθέτουν «τεχνικά τεκμηριωμένη» τη λύση, ότι διαθέτουν έναν «οδικό χάρτη» για την έξοδο από την κρίση προς όφελος των λαϊκών τάξεων μέσω της «μετάβασης σε εθνικό νόμισμα». Πρόσφατα ο Δημήτρης Μπελαντής ισχυρίστηκε ότι η εκλογική ήττα της Λαϊκής Ενότητας μπορεί να ερμηνευθεί στη βάση του ότι «δεν δόθηκε τεχνικά τεκμηριωμένη λύση στα προβλήματα της επόμενης ημέρας μετά την έξοδο», συμπληρώνοντας μάλιστα ότι «κάποιες δυνάμεις (ΜΑΡΣ, Σχέδιο Β κ.ά.) είχαν αυτήν την τεχνογνωσία, αλλά η Αριστερή Πλατφόρμα και η ΛΑΕ δεν την αξιοποίησαν...». Είναι γεγονός ότι υπάρχουν κάποιες σχετικές επεξεργασίες. Οι πιο προωθημένες είναι του Κ. Λαπαβίτσα και του Χάινερ Φλάσμπεκ («Σχέδιο Κοινωνικής Αλλαγής και Εθνικής Ανασυγκρότησης για την Ελλάδα»). Οι απαντήσεις τους διαθέτουν μια κάποια «τεχνική τεκμηρίωση». Όμως οι απαντήσεις αυτές δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι αφορούν στο ερώτημα της νίκης μιας πολιτικής αντιλιτότητας, αλλά κυρίως στο ερώτημα μιας πιθανής, γρήγορης εξόδου της «εθνικής οικονομίας» από την κρίση, μέσω της μετάβασης από ένα «σκληρό» νόμισμα (το ευρώ) σε ένα «μαλακό» νόμισμα (τη δραχμή). Και η ιστορία του καπιταλισμού διδάσκει ότι αυτά τα δύο ερωτήματα δεν ταυτίζονται, τουλάχιστον δεν ταυτίζονται αναγκαστικά. Ας δούμε λοιπόν πιο αναλυτικά την άποψη του Κ. Λαπαβίτσα, για να δούμε αν θα μπορούσε να είναι οδηγός για δράση της ΛΑΕ ή και γενικότερα της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Ποιος είναι ο σκοπός;

Ο Κ. Λαπαβίτσας ισχυρίζεται (βλ.: «Η μετάβαση στο εθνικό νόμισμα», costaslapavitsas.blogspot.com) ότι: (α) η «ανάκτηση της νομισματικής κυριαρ-

χίας» θέτει τις βάσεις για ένα (β) «σχέδιο ανάπτυξης που θα βασίζεται σε δημόσιες επενδύσεις, αλλά θα ευνοεί παράλληλα τις ιδιωτικές επενδύσεις», ένα σχέδιο που θα επιταχυνθεί από (γ) «την ανάκτηση της εγχώριας αγοράς από τα εισαγόμενα προϊόντα, που θα αναβαθμίσει και θα αναζωογονήσει το ρόλο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων... και την τόνωση των εξαγωγών». Η πρόβλεψή του για αυτήν την έξοδο από την κρίση είναι μάλιστα χρονικά ιδιαίτερα αισιόδοξη, αφού μιλά για (δ) «δυνατότητα ταχύρυθμης ανάπτυξης, μετά τους πρώτους μήνες δυσκολιών...».

Υποτίμηση

Ποιος θα είναι ο «κινητήρας» αυτής της δυναμικής επανεκκίνησης της «εθνικής οικονομίας»; Ο Κ. Λαπαβίτσας απαντά ευθέως: η υποτίμηση του νέου νομίσματος. «Η υποτίμηση του νέου νομίσματος θα συμβάλει στην ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, τονώνοντας την εγχώρια παραγωγή και τις

μίσματος ως όπλα στον ανταγωνισμό, είναι μεν μέθοδοι, αλλά μέθοδοι περιορισμένης αποτελεσματικότητας και διάρκειας. Γιατί γρήγορα ακολουθούνται και από (πολλές) άλλες «εθνικές οικονομίες», με αποτέλεσμα η κρίση να γίνεται βαθύτερη και πιο επικίνδυνη για το σύστημα συνολικά.

Ποια είναι τα μέσα;

Ο σκοπός για τον οποίο παλεύει κανείς φωτίζεται σαφέστερα από τα μέσα στα οποία στηρίζεται για να τον επιτύχει. Ο Κ.Λ. υπογραμμίζει: «Ο σημαντικότερος παράγοντας για επιτυχημένη μετάβαση σε εθνικό νόμισμα είναι η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης, που θα αντλεί δύναμη από τη λαϊκή στήριξη και συμμετοχή...». Βλέπουμε εδώ να αναπαράγεται μια θεμελιώδης εκτίμηση της ηγετικής ομάδας... Τσίπρα: η αποφασιστικότητα μιας κυβέρνησης (που μάλιστα δεν προσδιορίζεται ως κυβέρνηση της Αριστεράς, ή ως εργατική κυβέρνηση, ή κάπως...) ως

Η έξοδος από το ευρώ παραμένει αναγκαία συνθήκη. Αλλά όχι ικανή. Γιατί αν ο στόχος αυτός αποσπαστεί από το πλαίσιό του, αφήνει περιθώρια επικίνδυνων αυταπατών για έναν κάποιο απελευθερωτικό ρόλο του νομίσματος. εξαγωγές. Με τις εγκυρότερες εκτιμήσεις (σ.σ.: ;;), οι επιπτώσεις στον πληθωρισμό θα κυμανθούν κοντά στο 10% για τον πρώτο χρόνο και πτωτικά κατόπι». Είναι καθαρό ότι ο Κ. Λαπαβίτσας μιλά για ένα φιλόδοξο «σχέδιο» εξόδου του ελληνικού καπιταλισμού από την κρίση, την κρίση που συγκλονίζει τον διεθνή καπιταλισμό από το 2007-08. Θα μπορούσαμε απέναντι σε αυτόν τον ισχυρισμό να επικαλεστούμε όλη τη συζήτηση μεταξύ των μαρξιστών διεθνώς (συζήτηση που επιμένει στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει τέτοια ειρηνική ή «εύκολη» διέξοδος). Θα μπορούσαμε να επικαλεστούμε την εκτίμηση μιας μεγάλης πλειοψηφίας οικονομολόγων που προβλέπουν ότι αν οι εγκατεστημένες (κατά την περίοδο του νεοφιλελευθερισμού) σχέσεις δύναμης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας δεν ανατραπούν από μεγάλους κοινωνικοπολιτικούς ξεσηκωμούς, τότε η έξοδος από την κρίση (όταν έρθει...) θα έχει πολύ πιο αιματηρά και πικρά για την τάξη μας χαρακτηριστικά. Δεν θέλουμε όμως να βυζαντινολογήσουμε. Η άποψη του Κ. Λαπαβίτσα δημιουργεί ένα απλό ερώτημα: αν υπάρχει μια τόσο εύκολη και γρήγορη διέξοδος από την κρίση, τότε γιατί δεν προσανατολίζεται προς αυτήν τη λύση ούτε ένα μειοψηφικό τμήμα της κυρίαρχης τάξης; Οι καπιταλιστές –που κατά τεκμήριο γνωρίζουν τα συμφέροντά τους καλύτερα από τον καθένα από εμάς– γιατί επιμένουν πλειοψηφικά στη γραμμή «πάση θυσία στο ευρώ»; Μια πρώτη απάντηση θα ήταν να μείνουμε στην εκτίμηση ότι το κάνουν γιατί είναι «πουλημένοι», αναπαράγοντας με πρωτόγονο τρόπο τις θεωρίες της εξάρτησης. Μια διαφορετική απάντηση είναι να θυμηθούμε ότι οι καπιταλιστές γνωρίζουν ότι ο προστατευτισμός και η υποτίμηση του νο-

ο κινητήρας μιας ιστορικής ανατροπής. Για να μην αδικήσουμε όμως την άποψη, ας δούμε τα περιθώρια που διαθέτει για να συνδυάζει την «αποφασιστικότητα της κυβέρνησης» με την αναγκαία «λαϊκή στήριξη και συμμετοχή»: Είναι γνωστό ότι η εργατική τάξη και οι λαϊκές δυνάμεις κινητοποιούνται ή κατανοούν τα διάφορα «σχέδια» στηριζόμενες σε υλικούς όρους. Η δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ για επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ σήμαινε: α) τη δέσμευση για σχετικά άμεση αποκατάσταση της βλάβης που υπέστησαν οι εργαζόμενοι κατά τη μνημονιακή περίοδο, και β) τον γενικότερο ταξικό προσανατολισμό του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό, άλλωστε, η εγκατάλειψη αυτού του στόχου ήταν η πιο φανερή προειδοποίηση για την επερχόμενη «προδοσία» της 13ης Ιουλίου. Στο «Σχέδιο Μετάβασης στο Εθνικό Νόμισμα» υπάρχει μια αναφορά για μια κάποια «σταδιακή αύξηση του κατώτατου μισθού», με απροσδιόριστο το ρυθμό και τα κριτήρια της σταδιακότητας. Η συμπλήρωση, μάλιστα, ότι «είναι σημαντικό να αυξηθούν οι κατώτατοι μισθοί, αλλά πρέπει επίσης το οργανωμένο εργατικό κίνημα να στηρίξει την προσπάθεια μετάβασης της χώρας σε υγιέστερη βάση» δημιουργεί τη βάσιμη υπόνοια ότι οι ανάγκες των εργαζομένων θεωρούνται υποδεέστερες των προτεραιοτήτων εξυγίανσης της εθνικής οικονομίας. Οι εμπειρογνώμονες των συνδικάτων (και πρόσφατα με μεγάλη σαφήνεια ο Ηλίας Ιωακείμογλου) έχουν αποδείξει ότι η ουσιαστική αύξηση των μισθών είναι αναντικατάστατη προϋπόθεση για την ουσιαστική μείωση της ανεργίας, σε αντίθεση με όσους εναποθέτουν τη λύση του προβλήματος των ανέργων στους αυτοματισμούς της ανάπτυξης.

Δεν γνωρίζω από πού προκύπτει η βεβαιότητα του Κ.Λ. στην εκτίμηση ότι η υποτίμηση του νέου νομίσματος θα περιοριστεί στο 10%. Όμως, όποιος κάνει τέτοιες προτάσεις οφείλει να προτείνει παράλληλα και ταυτόχρονα, τουλάχιστον, ισόποση αύξηση των μισθών (κάτι που σε περίοδο γρήγορου πληθωρισμού είναι αμφίβολο αν επιτυγχάνεται ακόμα και με αναβίωση της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής, της αξέχαστης ΑΤΑ). Αλλιώς, προτείνει μεταφορά πόρων από το εργατικό εισόδημα στη χρηματοδότηση της... «εθνικής οικονομίας». Αυτό το «Σχέδιο», προβλέποντας απογείωση του τουρισμού, των εξαγωγών κ.ο.κ., στηρίζεται στην αυταπάτη μιας «συμπεφωνημένης» με τις ντόπιες ελίτ εξόδου από το ευρώ. Προβλέποντας ότι υπάρχει «δυνατότητα παραμονής στην ΕΕ... Η Ελλάδα δεν θα απομονωθεί, αλλά θα ακολουθήσει μια διαφορετική προσέγγιση από τις χώρες του πυρήνα της ΕΕ», στηρίζεται στην αυταπάτη μιας «συμπεφωνημένης» με τις ευρωηγεσίες εξόδου από το ευρώ. Πρόσφατα, ο σύντροφος Δ. Μπελαντής ανέπτυξε κριτική στο Κόκκινο Δίκτυο σχετικά με μια κάποια δήθεν υποτίμηση της αναγκαίας σύγκρουσης με τον ιμπεριαλισμό. Η «συμπεφωνημένη» έξοδος δεν αποτελεί, νομίζουμε, καμιά σύγκρουση. Αντίθετα αποτελεί μια παράλληλη αυταπάτη, διαφορετική αλλά ανάλογη με εκείνη που ανέπτυξε το επιτελείο Τσίπρα, όταν ήλπιζε σε «έντιμο συμβιβασμό» με τις ευρωηγεσίες.

Μεταβατικό πρόγραμμα

Η αξία των εργασιών του Κ. Λαπαβίτσα βρίσκεται στην απόδειξη της αναγκαιότητας της διαγραφής του χρέους, στην απόδειξη της αναγκαιότητας εθνικοποίησης των τραπεζών, στην ανάδειξη της απόλυτης προτεραιότητας του ζητήματος της ανεργίας, στην ίδια την προσπάθεια όλα αυτά να συνταιριαστούν σε ένα συνεκτικό κοινωνικοπολιτικό σχέδιο. Αυτά τα πολύτιμα στοιχεία της προσφοράς του πρέπει να ενταχθούν σε ένα σαφές μεταβατικό πρόγραμμα: με αρχή τη σύγκρουση με τα μνημόνια και τη λιτότητα, αλλά και προοπτική τη γενικότερη σοσιαλιστική απελευθέρωση της κοινωνίας. Μέσα σε ένα τέτοιο πρόγραμμα, που μόνο μια μαζική δύναμη της ριζοσπαστικής Αριστεράς μπορεί να αναλάβει, η έξοδος από το ευρώ παραμένει αναγκαία συνθήκη. Αλλά όχι ικανή. Γιατί αν ο στόχος αυτός αποσπαστεί από το πλαίσιό του, αφήνει περιθώρια επικίνδυνων αυταπατών για έναν κάποιο απελευθερωτικό ρόλο του νομίσματος. Υ.Γ.: Δυστυχώς, μέσα στη σύγχυση της Αριστεράς στην Ευρώπη, ένα τμήμα της «αντι-ευρώ» διανόησης έχει στραφεί ανοιχτά (π.χ. στη Γαλλία) στον προστατευτισμό και στον οικονομικό εθνικισμό. Με αποτέλεσμα στο πολιτικό πεδίο κάποιοι να νοσταλγούν μιαν ισχυρή «γαλλική κυβέρνηση» τύπου Ντε Γκολ και να κάνουν λόγο ακόμα και για συμμαχίες με το κόμμα της Λεπέν σε «αντι-ΕΕ» βάση. Ασφαλώς αυτό το «μικρόβιο» δεν έχει φτάσει στην Αριστερά στην Ελλάδα, όμως η κατρακύλα των προτεξιονιστών πρέπει να ηχεί ως προειδοποίηση...

16

αντιρατσισμος

7 ΟΚΤΩβρη 2015

Σύνοδος ΕΕ για πρόσφυγες και μετανάστες

Στο Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών συγκεντρώσαμε είδη πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες και γραφική ύλη για τα άπορα παιδιά της Αττικής. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν συγκινητική. Μέσα σε δύο μόνο μέρες ήρθαν πάνω από 700 άνθρωποι και η αποθήκη μας, που είναι πάνω από διακόσια τετραγωνικά, γέμισε ασφυκτικά. Έτσι φορτώσαμε τρία φορτηγά και τα στείλαμε στη Μυτιλήνη, ενώ παράλληλα συνεργαστήκαμε με την Ανοιχτή Συνέλευση Περάματος και τη δημοτική παράταξη Νίκαιας-Ρέντη «Κόντρα στο Ρεύμα» για να μοιραστεί η γραφική ύλη στα παιδιά. Συνεχίζουμε!

Ανεπαρκή ημίμετρα και στρατιωτικοποιημένα σύνορα Της Έφης Γαρίδη

Ο

ι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της 23ης Σεπτεμβρίου αλλά και τα παρελκόμενά της έδωσαν για μία ακόμα φορά το στίγμα της αντιμεταναστευτικής πολιτικής της ΕΕ. Ημίμετρα, έμφαση στην ασφάλεια των συνόρων με ανοιχτό το ενδεχόμενο για μεγαλύτερη στρατιωτικοποίηση, διαφωνίες ανάμεσα στα κράτη-μέλη, αυτός είναι με λίγα λόγια ο απολογισμός της Συνόδου Κορυφής –αλλά και της γενικότερης πολιτικής της ΕΕ στο προσφυγικό ζήτημα.

Ο ρόλος των «ειδικών» δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης ως προς το ποιος θα είναι ο πρωταρχικός τους στόχος. Η Frontex θα παρέχει ομάδες που θα διερευνούν την προέλευση των προσφύγων και τον τρόπο που έφτασαν εδώ, θα συλλέγουν πληροφορίες για τους διακινητές και θα κανονίζουν την «επιστροφή» όσων δεν θεωρούνται ότι δικαιούνται το status του πρόσφυγα. Η Υπηρεσία Υποστήριξης Ασύλου θα βοηθάει στην καταγραφή όσων αιτού-

Κατά τη διάρκεια της δίκης των νεοναζί της Χρυσής Αυγής κρατάμε δύο φράσεις από τις καταθέσεις των γονιών του Παύλου Φύσσα. Ο πατέρας του ειρωνεύτηκε το δικηγόρο του Ρουπακιά λέγοντάς του: «Αν με σεβόσουν δεν θα ήσουν εδώ». Η δε μητέρα του είπε ότι η γυναίκα αστυνομικός φώναξε «ε, όχι, δεν είπαμε και μαχαίρια», και όταν τότε η πρόεδρος του δικαστηρίου ρώτησε τη μητέρα «τι σημαίνει αυτό για σας» εκείνη απάντησε: «Ότι αστυνομία και Χρυσή Αυγή είναι ένα».

«Hotspots»

Το σχέδιο δράσης στα «hotspots» είναι περισσότερο προσανατολισμένο στην αυστηρή καταγραφή και στο «σκανάρισμα» των προσφύγων παρά στην αποτελεσματική υποδοχή τους, όπως ήταν άλλωστε αναμενόμενο με βάση τη λογική της Ευρώπης-φρούριο και των κλειστών συνόρων. Ως «hotspots» χαρακτηρίζονται οι περιοχές στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ που δέχονται τη μεγαλύτερη «πίεση» από τις μεταναστευτικές ροές, όπως η Λαμπεντούζα και η Σικελία στην Ιταλία και η Λέσβος και η Κως στην Ελλάδα. Σε αυτές τις περιοχές σχεδιάζεται να εγκατασταθούν «ειδικοί» από τη Frontex, την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Υποστήριξης Ασύλου και τη Γιούροπολ, οι οποίοι θα συντονίζονται μεταξύ τους αλλά και με τις υπηρεσίες στη χώρα υποδοχής, ώστε «να διασφαλίσουν ότι οι μετανάστες που καταφτάνουν καταγράφονται και να αποφύγουν τη μετάβασή τους σε άλλα κράτη-μέλη με ανεξέλεγκτο τρόπο». Κάτι σαν τρόικα για το προσφυγικό δηλαδή.

νται άσυλο. Τέλος η Γιούροπολ θα ασχολείται κυρίως με την προσπάθεια εξάρθρωσης των κυκλωμάτων των διακινητών. Είναι σαφές λοιπόν ότι αυτό που κυρίως απασχολεί την ΕΕ είναι να μην «ξεφεύγουν» άνθρωποι που δεν δικαιούνται άσυλο. Παράλληλα στις χώρες με τα «hotspots», δηλαδή την Ιταλία και την Ελλάδα, θα δοθεί οικονομική βοήθεια ώστε να φτιαχτούν «κέντρα υποδοχής και προαναχωρησιακά κέντρα», χωρίς να προσδιορίζεται το ύψος της οικονομικής βοήθειας, ούτε αν αυτά τα κέντρα θα είναι ανοιχτά.

«Να τους κρατήσουμε μακριά»

Η ενίσχυση της Frontex και των Μονάδων Ταχείας Επέμβασης Συνόρων είναι επίσης μέσα στις αποφάσεις. Οι χώρες πρώτης υποδοχής ενθαρρύνονται να ζητήσουν τη στήριξη των Μονάδων Ταχείας Επέμβασης (RABIT) ώστε να φυλάσσουν πιο αποτελεσματικά τα σύνορά τους –και άρα τα σύνορα της ΕΕ. Μια σειρά άλλων μέτρων που προαναγγέλλονται έχουν ως σκοπό να μείνουν οι πρόσφυγες στις χώρες τους –ή σε άλλες χώρες– και να μην έρθουν στην Ευρώπη. Μάλιστα ο Κάμερον δήλωσε: «Πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι οι άνθρωποι στους προσφυγικούς καταυλισμούς σιτίζονται και φροντίζονται επαρκώς, τόσο για να τους βοηθήσουμε όσο και για να τους σταματήσουμε από το να θέλουν να κάνουν ή να σκέφτονται να κάνουν αυτό το τόσο δύσκολο και επικίνδυνο ταξίδι προς την Ευρώπη». Σαφέστατος ο Βρετανός πρωθυπουργός… Απέναντι στα ημίμετρα και στην Ευρώπη-φρούριο, εμείς εξακολουθούμε να απαιτούμε ανοιχτά σύνορα, ασφαλείς διόδους των προσφύγων και δικαίωμα σε κάθε άνθρωπο να αναζητήσει μια καλύτερη ζωή σε όποια χώρα επιθυμεί. Είναι υποχρέωση της Ευρώπης να δεχτεί τα θύματα και της δικής της ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Οι πρόσφυγες έχουν δικαίωμα να μετεγκατασταθούν στην Ευρώπη, και να το κάνουν με ασφαλή τρόπο και χωρίς την ατέλειωτη ταλαιπωρία που υφίστανται μέχρι σήμερα.

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

Η απόφαση να μοιραστούν οι χώρες της ΕΕ 120.00 πρόσφυγες, και μάλιστα τους 66.000 άμεσα και τους υπόλοιπους ύστερα από έναν χρόνο, είναι το λιγότερο ανεπαρκής όταν αυτήν τη στιγμή βρίσκονται σε ευρωπαϊκό έδαφος πάνω από μισό εκατομμύριο πρόσφυγες και ο αριθμός αναμένεται να ανέβει (την ίδια στιγμή η Τουρκία «αντέχει» δυο εκατ. πρόσφυγες). Οι αντιδράσεις δε που υπήρξαν ακόμα και γι’ αυτό το μικρό νούμερο (όταν μάλιστα οι χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης θα μοιραστούν μόλις 15.000 από αυτούς σε πρώτη φάση) δείχνουν ότι προδιαγράφεται αδύνατη η προοπτική ουσιαστικής αντιμετώπισης. Τέσσερα κράτη-μέλη, η Τσεχία, η Σλοβακία, η Ουγγαρία και η Ρουμανία, καταψήφισαν την πρόταση για τον καταμερισμό. Η Πολωνία τελικά υπερψήφισε, αλλά στις επερχόμενες εκλογές αναμένεται να ανέβει στην κυβέρνηση το ακροδεξιό Κόμμα του Νόμου και της Δικαιοσύνης που φυσικά θα έχει πολύ πιο σκληρή πολιτική στο μεταναστευτικό. Ο πρωθυπουργός της Σλοβακίας, Ρόμπερτ Φίτσο, δήλωσε ότι αυτό δεν θα εφαρμοστεί όσο ο ίδιος είναι πρωθυπουργός. Η κυβέρνηση της Τσεχίας είχε νωρίτερα διαμηνύσει ότι οποιαδήποτε προσπάθεια να επιβληθεί αυτό το σχέδιο θα οδηγήσει σε γελοιοποίηση των κυβερνήσεων και των ευρωπαϊκών θεσμών. Αλλά και η πρόεδρος της Κροατίας, Κολίντα Γκράμπαρ Κιτάροβιτς, κατηγόρησε την Άνγκελα Μέρκελ προσωπικά ότι προκαλεί χάος στην Κεντρική Ευρώπη με τις πολιτικές της. Είναι σαφές ότι η «ευρωπαϊκή οικογένεια» δεν δείχνει πολύ μεγάλη σύμπνοια (ούτε και) στο προσφυγικό.

μικρά αντιρατσιστικά

Σχέδιο μετεγκατάστασης

Εν τω μεταξύ, ο Π. Κορμικιάρης, στέλεχος της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης και Επικοινωνίας, μίλησε υβριστικά για τη μητέρα του Παύλου Φύσσα κάνοντας λόγο για «δακρύβρεχτο μελό» εκ μέρους της. Παραπέμφθηκε στο Πειθαρχικό Συμβούλιο, βέβαια, αλλά αναμένουμε. Θα κρίνουμε εκ του αποτελέσματος και μόνο.

Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης της Χρυσής Αυγής στο Μελιγαλά μετρήσαμε μόνο 40 χρυσαυγίτες. Είναι πολύ ενθαρρυντικό ότι η δύναμη των νεοναζί στο δρόμο είναι πολύ μειωμένη, αλλά δεν επαναπαυόμαστε μέχρι να μην εμφανίζεται κανένας φασίστας ποτέ και πουθενά!

Το Κίνημα SOS Χαλκιδική, κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα, δεν παρέλειψε να πάει στο Ελληνικό όπου διαμένουν πρόσφυγες από το Αφγανιστάν και να τους πάει είδη πρώτης ανάγκης. Πώς το λένε το σύνθημα; Ντόπιοι και μετανάστες εργάτες ενωμένοι!

Στην Κύπρο, μια νεαρή μετανάστρια από τις Φιλιππίνες έχασε τη ζωή της στην προσπάθειά της να αποφύγει τη σύλληψη από την Υπηρεσία Αλλοδαπών και Μετανάστευσης (ΥΑΜ) κατά τη διάρκεια αστυνομικής εφόδου στο σπίτι της. Πιο συγκεκριμένα, η κυρία Λ. Η. προσπάθησε να αποφύγει τον έλεγχο όταν η αστυνομία μπήκε με τη βία κατά τη διάρκεια ελέγχου άτυπων μεταναστριών και μεταναστών, χρησιμοποιώντας το παράθυρο στην πίσω πλευρά της πολυκατοικίας, με αποτέλεσμα να πέσει στο κενό και να σκοτωθεί. Ακόμη ένα θύμα της τάξης μας...

διεθνη

7 ΟΚΤΩβρη 2015

17

Αέρας ανεξαρτησίας από την Καταλονία Το αίτημα για ψωμί και δημοκρατία παραμένει επίκαιρο Της Κατερίνας Σεργίδου

Η

καταλανική σημαία κυριαρχεί σε όλο τον ξένο Τύπο τις τελευταίες μέρες, με κεντρικό τίτλο ειδήσεων: «Οι Καταλανοί ψήφισαν για την ανεξαρτησία τους». Πράγματι, στις 27 Σεπτέμβρη πραγματοποιήθηκαν οι καθιερωμένες εκλογές για την αυτόνομη κυβέρνηση της Καταλονίας. Εκλογές που περισσότερο από ποτέ άλλοτε πήραν χαρακτήρα δημοψηφίσματος (Ναι ή Όχι στην απόσχιση και ανεξαρτητοποίηση του καταλανικού κράτους) και που έδωσαν το 47,33% των ψήφων στα δύο κόμματα του «Ναι» στην ανεξαρτητοποίηση. Συγκεκριμένα, ο φιλελεύθερος, κεντροδεξιός σχηματισμός Junts pel Si (Μαζί στο ναι) έλαβε 39,6% και παίρνει 62 έδρες στο καταλανικό κοινοβούλιο, ενώ το αριστερό CUP/ Candidatura d’Unitat Popular (Λαϊκή Ενότητα) με 8,2% πήρε 10 έδρες. Στη δεύτερη θέση ήρθαν οι Ciudadanos (Cs) υποστηρίζοντας το «Όχι» με 17,93% και 25 έδρες, στην τρίτη θέση οι σοσιαλιστές (PSC) με 12,74% και 16 έδρες, στην τέταρτη θέση το Podemos και η Ενωμένη Αριστερά με το σχηματισμό Cat Si que es Pot με 8,94% και 11 έδρες. Έντεκα έδρες πήρε το δεξιό λαϊκό κόμμα του Ραχόι με 8,5%, συμπληρώνοντας έτσι όλοι μαζί τις 135 έδρες του καταλανικού κοινοβουλίου. Κάποιες παρατηρήσεις σχετικά με τα εκλογικά αποτελέσματα: Η πρώτη είναι ότι οι Καταλανοί πηγαίνοντας στις κάλπες είχαν να αντιμετωπίσουν την απειλή ότι αν ψήφιζαν τα κόμματα του «Ναι» αυτό θα σήμαινε ότι ψηφίζουν την έξοδο της Καταλονίας από το ευρώ και την ΕΕ. Οι Καταλανοί δεν φοβήθηκαν, έχοντας φυσικά πίσω τους ένα μεγάλο κίνημα, και απ’ ό,τι φαίνεται όλη αυτή η διάθεση καταρχήν εκφράστηκε από τον σχηματισμό του Junts pel Si. Την ηγεμονία στο Junts pel Si έχει το φιλελεύθερο κόμμα Convergencia Democratica de Cataluna (CDC) με ηγέτη τον τωρινό πρόεδρο της Καταλονίας Άρτουρ Μας. Ωστόσο, στο σχηματισμό συμμετέχει και η Esquerra Republicana de Catalunya (ERC), ένα κεντροαριστερό κόμμα με

ρίζες από την εποχή του εμφυλίου. Το Junts pel Si είχε ως μοναδικό θέμα στην πολιτική του ατζέντα την ανεξαρτητοποίηση, και πράγματι κατάφερε να εκφράσει ένα μεγάλο κομμάτι της καταλανικής κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένου και ενός προοδευτικού μέρους της που θεωρεί ότι η ανεξαρτητοποίηση είναι αναφαίρετο δημοκρατικό δικαίωμα. Το Junts pel Si κατάφερε να εκφράσει ως έναν βαθμό το κίνημα ανεξαρτησίας το οποίο κατέγραψε τέσσερις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις ξεκινώντας από το Σεπτέμβριο του 2012 και μετά. Θα πρέπει να λάβουμε επίσης υπόψη ότι ταυτόχρονα με τη λαϊκή διάθεση για καταλανική κυριαρχία υπάρχει και μια ισχυρή μερίδα του καταλανικού καπιταλισμού που θεωρεί ότι η ανεξαρτητοποίηση θα προστατεύσει την ισχυρή καταλανική οικονομία από την κρίση που εξαπλώνεται στην υπόλοιπη Ισπανία.

To Podemos

Η δεύτερη παρατήρηση αφορά το Podemos, το οποίο καταγράφηκε στο στρατόπεδο του «Όχι». Η πραγματικότητα είναι ότι το Podemos προσπάθησε ανεπιτυχώς να καλύψει έναν ενδιάμεσο χώρο μεταξύ του «Όχι» και του «Ναι». Το Podemos, χωρίς να υποστηρίζει την ανεξαρτησία της Καταλονίας, υποστήριζε το δικαίωμα των Καταλανών να αποφασίσουν για το είδος της σχέσης που θέλουν με το ισπανικό κράτος. Συγκεκριμένα, ο Πάμπλο Ιγκλέσιας έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι αν ήταν πρωθυπουργός θα πραγματοποιούσε δημοψήφισμα για το συγκεκριμένο ζήτημα, κάτι το οποίο αποτελεί πάγιο αίτημα των Καταλανών. Το Podemos και ακόμα πιο θερμά η Αντικαπιταλιστική Αριστερά υποστηρίζουν ότι αυτό που χρειάζεται είναι το άνοιγμα μιας συνταγματικής διαδικασίας η οποία θα περιλαμβάνει ανάμεσα σε άλλα δημοκρατικά ζητήματα και τη μορφή που θα έχουν οι αυτόνομες περιοχές της Ισπανίας. Μια συνταγματική διαδικασία που θα ικανοποιήσει το αίτημα του κινήματος των πλατειών για δημοκρατία και που ταυτόχρονα θα αποκτήσει έναν κοινωνικό χαρακτήρα συνολικού μετασχηματισμού. Το Podemos και η Ενωμένη Αριστερά που συναποτελούσαν το σχηματισμό

Cat Si que es Pot (CSQP) είναι οι μεγάλοι χαμένοι. Είχαν να αναμετρηθούν με το εξαιρετικό αποτέλεσμα του σχηματισμού Barcelona en Comu, που εξέλεξε την Άντα Κολάου δήμαρχο της Βαρκελώνης, σε ένα περιβάλλον όπου το πολιτικό διακύβευμα ήταν τελείως διαφορετικό. Έτσι το CSQP στριμώχτηκε μεταξύ του Junts pel Si και του CUP (Λαϊκή Ενότητα), χάνοντας ψήφους από παντού. Δεν μπόρεσε να παρουσιαστεί, αντιθέτως με το Barcelona en Comu, ως μια δύναμη από τα κάτω, δεν περιέλαβε όλα τα κινήματα και τον πλούτο των δημοτικών εκλογών. Ήταν μια εκλογική συμφωνία από τα πάνω. Επίσης, ενώ το πρόγραμμά του περιελάμβανε τη σωστή πρόταση για μια συνταγματική αλλαγή, αυτό δεν μπόρεσε να το κάνει συγκεκριμένο πείθοντας το ριζοσπαστικό ακροατήριο της Αριστεράς. Επέμεινε στην υπόσχεση για διεξαγωγή δημοψηφίσματος, κάτι που ήταν πίσω από τις ανάγκες της συγκεκριμένης πολιτικής στιγμής. Ο Μας είχε ήδη διεξαγάγει ένα συμβολικό δημοψήφισμα το Νοέμβρη του 2014, στο οποίο υπερίσχυσε το «Ναι» και για το οποίο απειλείται με κυρώσεις από την ισπανική κυβέρνηση. Το Podemos απέφυγε το ερώτημα, και δεν πρότεινε κάτι που θα μπορούσε να συνεπάρει τις μάζες και να το κατατάξει τελικά στο στρατόπεδο του «Ναι».

H Λαϊκή Ενότητα

Προβλήματα όμως θα αντιμετωπίσει και το κόμμα της Λαϊκής Ενότητας, παρ’ όλο που θεωρείται από τους νικητές των εκλογών. Η Λαϊκή Ενότητα εκφράζει περισσότερο απ’ όλους τη ριζοσπαστικοποίηση της ισπανικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια και πιο συγκεκριμένα μετά την εμφάνιση του 15Μ και μετά. Ωστόσο, το πρόγραμμά της ήταν αρκετά γενικόλογο και έμεινε κυρίως στο ζήτημα της ανεξαρτητοποίησης, ενώ επίσης δεν μπόρεσε να έχει μια πολιτική συμμαχιών που θα συμπαρέσυρε ενδεχομένως και το Podemos ή έστω μέρος αυτού. Επιπλέον, πολύ σύντομα θα πρέπει να απαντήσει στο ζήτημα του σχηματισμού κυβέρνησης, κάτι αρκετά δύσκολο αν ο υποψήφιος για την προεδρία συνεχίσει να είναι ο Άρτουρ Μας. Η τρίτη παρατήρηση αφορά τη συντριβή του Λαϊκού Κόμματος από τη μια και

την άνοδο των Ciudadanos (βλέπε το Ποτάμι στην Ελλάδα). Οι Ciudadanos έχουν μετατραπεί στην αξιόπιστη εναλλακτική του συστήματος τόσο στην Καταλονία όσο και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Οι ακραίες νεοφιλελεύθερες θέσεις τους καλυμμένες με τον μανδύα του καινούργιου και του εναλλακτικού χρειάζονται αποκάλυψη, γιατί προς το παρόν πείθουν ένα μέρος της κοινωνίας.

Το εθνικό ζήτημα

Είναι προφανές ότι σε αυτό το δύσκολο και περίπλοκο σκηνικό χρειάζεται να ενισχυθεί το μέτωπο του «Ναι» στην ανεξαρτητοποίηση. Οτιδήποτε μπορεί να αποσταθεροποιήσει το ισπανικό σύστημα είναι καλό νέο. Επιπλέον δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ένα από τα δομικά χαρακτηριστικά του φρανκισμού ήταν η καταπίεση των διαφορετικών εθνοτήτων μέσα στην Ισπανία, καθώς και η απαγόρευση των διαφορετικών γλωσσών. Κατά τη διάρκεια της ομαλής μετάβασης από τη δικτατορία στη δημοκρατία, στην οποία η Αριστερά συναίνεσε, αποδέχτηκε δυστυχώς και την ιδέα της «μεγάλης Ισπανίας». Το σύνταγμα του ’78, παρόλο που αναγνωρίζει την αυτονομία των διαφορετικών κοινοτήτων, δεν δίνει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού στις εθνότητες-κοινότητες. Με αυτή την έννοια η διαδικασία αυτονόμησης έμεινε στη μέση. Ωστόσο, η ανεξαρτητοποίηση από μόνη της δεν λύνει κανένα κοινωνικό ζήτημα, καμία ταξική διεκδίκηση. Το ζήτημα πάντα είναι ποιος την επιλέγει και με τι όρους θα πραγματοποιηθεί. Μια ανεξαρτητοποίηση του καταλανικού κεφαλαίου που θα επιβάλει νέους όρους εκμετάλλευσης στους εργαζόμενους, δεν θα σημάνει καμία αλλαγή. Για να πραγματοποιηθούν οι ελπίδες των Καταλανών, για να ικανοποιηθεί το πραγματικό αίτημα για αυτοπροσδιορισμό και δημοκρατία, χρειάζεται μια δύναμη που δεν θα ξεχνάει πως η πρώτη αντίθεση στην κοινωνία είναι η ταξική. Που θα προωθήσει μια διαδικασία συνολικού αυτοπροσδιορισμού των ανθρώπων που θα μπορούν να αποφασίζουν οι ίδιοι για τις ζωές τους σε κοινωνικό, πολιτικό, εργασιακό και κοινοτικό επίπεδο. Οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις του Junts pel Si δεν έχουν κάτι τέτοιο στο μυαλό τους όταν μιλούν για ανεξαρτησία.

18

ΔΙΕΘΝΗ

7 ΟΚΤΩΒΡΗ 2015

ΟΗΕ Οι Αρχές της Σαουδικής Αραβίας ετοιµάζονται πρώτα να αποκεφαλίσουν κι έπειτα να σταυρώσουν τον νεαρό Αλί Μοχάµεντ αλ Νιµρ, επειδή συµµετείχε στις αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις του 2012. ∆εν θα είναι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που θα έχει αυτό το βάναυσο τέλος στο Βασίλειο των Σαούντ, όπου αυτές οι ποινές είναι συνήθης πρακτική. Η περίπτωσή του πήρε διεθνή έκταση από καµπάνιες οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωµάτων, καθώς παράλληλα µε την εκτέλεση της ποινής η Σαουδική Αραβία αναλαµβάνει την προεδρία του Συµβουλίου Ανθρωπίνων ∆ικαιωµάτων του ΟΗΕ (βλ. φωτό)! Του ίδιου Συµβουλίου όπου µίλησε για τα «ανθρώπινα δικαιώµατα» ο πρόεδρος του Μεξικού, Νιέτο, στην επέτειο του ενός χρόνου από την «εξαφάνιση» των 43 φοιτητών στην Αγιοτζινάπα, µε συνέργεια παραστρατιωτικών καρτέλ ναρκωτικών και αστυνοµίας. Όµορφος κόσµος, ηθικός, αγγελικά πλασµένος...

Οι εκλογές στην Πορτογαλία Του Πάνου Πέτρου

Α

ντιφατικό ήταν το µήνυµα της κάλπης στις εκλογές στην Πορτογαλία, καθώς η ∆εξιά διατηρεί την πρωτιά ύστερα από 4 χρόνια µνηµονίων, αλλά παράλληλα η Αριστερά αναδεικνύεται σε ισχυρή κοινοβουλευτική δύναµη. Τη ρευστότητα συµπληρώνει η νέα αύξηση της αποχής, που έφτασε στο 43%. Το δεξιό (µην ξεγελά το όνοµα) Σοσιαλδηµοκρατικό Κόµµα και το χριστιανοδηµοκρατικό συντηρητικό CDS-PP (∆ηµοκρατικό και Κοινωνικό Κέντρο – Λαϊκό Κόµµα), που συγκυβέρνησαν από το 2011, κατέβηκαν από κοινού στις φετινές εκλογές, µε το συνασπισµό «Πορτογαλία Μπροστά». Η εκλογική τους λίστα κατέκτησε την πρώτη θέση.

αν αυτό το φαινόµενο σηµατοδοτεί µια νέα (δύσκολη) φάση στο πολιτικό εποικοδόµηµα, µια τάση αποδοχής της ΤΙΝΑ. Μένει να φανεί, γιατί το ποτήρι µπορεί να είναι είτε µισογεµάτο είτε µισοάδειο. Μια πιο προσεκτική ανάλυση των αποτελεσµάτων δείχνει ότι η νίκη της ∆εξιάς είναι «πύρρειος»: Το 2011, τα δύο κόµµατα του κυβερνητικού συνασπισµού είχαν κερδίσει αθροιστικά 2.813.000 ψήφους και ποσοστό 50,7%. Σήµερα το κοινό τους κατέβασµα χάνει περίπου 700.000 ψήφους (παίρνουν 1.979.000) και πέφτει στο 36,83%,

τοµµυρίων, ένα δυναµικό εφάµιλλο της µετανάστευσης της δεκαετίας του ’60, και -σηµειώνουµε- ένα δυναµικό που δεν ψήφισε στη φετινή κάλπη).

Αποτυχία των Σοσιαλιστών

Σε αυτό το φόντο, ξεχωρίζει η αποτυχία των Σοσιαλιστών να κερδίσουν την πρωτιά. Ανέβασαν τις ψήφους τους κατά 200.000 (από 1.566.000 σε 1.740.000) και είδαν το ποσοστό τους να ανεβαίνει από το 28% στο 32,4%. Αλλά διέψευσαν τις προσδοκίες για νίκη και απέτυχαν παταγωδώς να εκφράσουν τη δυσαρέσκεια.

Η επανεκλογή κυβέρνησης που εφάρµοσε µνηµόνιο είναι µια πρωτοφανής, άσχηµη εξέλιξη. Ωστόσο η νίκη της ∆εξιάς ήταν «πύρρειος», ενώ η Αριστερά βγαίνει ενισχυµένη.

Οι λόγοι της νίκης της ∆εξιάς

Ο απερχόµενος πρωθυπουργός, Πάσος Κοέλιο, είχε κάποια ισχυρά βέλη στην προεκλογική του φαρέτρα: Η ΕΚΤ λίγο πριν από τις κάλπες «αγόρασε» πορτογαλικό χρέος, επιτρέποντας στην πορτογαλική κυβέρνηση να πιάσει τους στόχους της τρόικας και να ισχυριστεί ότι δεν θα χρειαστεί άλλο πακέτο διάσωσης (άλλη µια κατεξοχήν πολιτική παρέµβαση αυτού του αξιοσέβαστου ευρωπαϊκού θεσµού, ιδιαίτερα αν τη συγκρίνει κανείς µε τη στάση της απέναντι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ µετά τις εκλογές του Γενάρη του 2015). Αυτό επέτρεψε και την «επιστροφή στις αγορές» (παρά το γεγονός ότι το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξήθηκε επί µνηµονίου από το 80% στο 120% του ΑΕΠ). Αυτοί οι παράγοντες, σε συνδυασµό µε τις προβλέψεις για επιστροφή σε µια –έστω εύθραυστη– ανάπτυξη, διευκόλυναν τον Κοέλιο να ισχυρίζεται ότι «οι θυσίες έπιασαν τόπο, µην τις διακινδυνεύσουµε, να συνεχίσουµε έτσι για να µην επιστρέψουµε στα µνηµόνια». Αξίζει να σηµειωθεί ότι ο δεξιός ηγέτης βρήκε την ευκαιρία να αξιοποιήσει και τη συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ –«η Ελλάδα κατέληξε µε νέο σκληρό µνηµόνιο, ενώ εµείς βγαίνουµε από αυτό»– για να χτυπήσει την αξιοπιστία όσων πάσχιζαν να αποδείξουν ότι «υπάρχει άλλος δρόµος». Το νέο δεν είναι καλό. Είναι ίσως η πρώτη φορά από το ξέσπασµα της κρίσης κι έπειτα που κυβέρνηση που εφαρµόζει πολιτικές σκληρής λιτότητας δεν γκρεµίζεται από την πρώτη θέση. Μένει να φανεί

αποτέλεσµα που τους στερεί πλέον και την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Άλλωστε, πίσω από την όµορφη εικόνα «εξόδου από την κρίση», η ανεργία στην Πορτογαλία βρίσκεται στο 12% (30% στους νέους), η χώρα παραµένει η πιο φτωχή της ∆υτικής Ευρώπης µε τα επίπεδα διαβίωσης να έχουν κατρακυλήσει και το κοινωνικό κράτος να έχει συρρικνωθεί δραµατικά, ενώ βιώνει το µεγαλύτερο µεταναστευτικό κύµα εδώ και 50 χρόνια (500.000 άνθρωποι έφυγαν το 2011-14 σε µια χώρα µε πληθυσµό 10 εκα-

Η εµπλοκή του πρώην ηγέτη τους Ζοσέ Σόκρατες σε σκάνδαλα, το γεγονός ότι ήταν το Σοσιαλιστικό Κόµµα που υπέγραψε το µνηµόνιο (πριν «δραπετεύσει» από την εφαρµογή του προκηρύσσοντας εκλογές το 2011) αλλά και η αδυναµία του να προβάλει µια σαφή εναλλακτική στη λιτότητα (δεν αµφισβήτησε ποτέ το πρόγραµµα της τρόικας, αρκούµενο να καταγγείλει τον Κοέλιο ότι είναι «µνηµονιακότερος του µνηµονίου») λειτούργησαν εις βάρος της Κεντροαριστεράς. Τα ευχάριστα νέα αφορούν τα αποτε-

Προεκλογική εξόρµηση από το Μπλόκο, µε την Catarina Martins. Είναι η µία από τις δύο νεαρές γυναίκες (µαζί µε την οικονοµολόγο Joana Mortagua) που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο µε το δηµόσιο λόγο τους στην προεκλογική καµπάνια.

λέσµατα των αριστερών δυνάµεων, που αθροίζουν πλέον ένα 18,5%. Συγκεκριµένα, η συµµαχία του ΚΚ Πορτογαλίας διατηρεί τις σηµαντικές δυνάµεις του (από 441.000 ψήφους στις 444.000) και πηγαίνει από το 7,9% στο 8,27%. Το ΚΚ έχει πάντα ισχυρή βάση και για ιστορικούς λόγους (που φτάνουν πίσω στην Επανάσταση των Γαρυφάλλων) αλλά και λόγω της οργανωµένης του δύναµης (κυριαρχεί στη µεγαλύτερη εργατική συνοµοσπονδία της χώρας), ενώ διατηρεί µια πιο ενωτική πολιτική από το «αδελφό» του κόµµα στην Ελλάδα. Η «αντοχή» του ΚΚ συνοδεύεται από την επιτυχία που είχε το Μπλόκο της Αριστεράς: Σχεδόν διπλασιάζει τις ψήφους του (550.000 από 288.000) και τα ποσοστά του (10,22% από 5,17%). Φυσικά δεν πρόκειται για «τοµή» στην πορεία του (και της αθροιστικής δύναµης της πορτογαλικής Αριστεράς), αλλά για επιστροφή στη δύναµη που είχε καταγραφεί το 2009, πριν από το καταστροφικό αποτέλεσµα του 2011 (όταν το ΚΚ και πάλι «άντεξε» αλλά το Μπλόκο έχασε τη µισή του εκλογική δύναµη).

Επιτυχηµένη µάχη

Σύµφωνα µε στελέχη του κόµµατος, σηµαντικό ρόλο στην ανάκαµψη (ύστερα από µια σοβαρή κρίση) έπαιξε ο δηµόσιος λόγος του (µε τους εκπροσώπους του να πετυχαίνουν «νίκες» στα ντιµπέιτ) αλλά και η επιτυχηµένη «άµυνα» του κόµµατος απέναντι στην πίεση που του άσκησε η συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ: Το Μπλόκο ερµήνευσε τις εξελίξεις στην Ελλάδα αναδεικνύοντας τον αντιδηµοκρατικό εγκληµατικό ρόλο των ευρωηγεσιών, ενώ παράλληλα αναβάθµισε την κριτική του στην ΕΕ και το ευρώ, δηλώνοντας καθαρά ότι αυτό δεν θα κάνει «άλλες θυσίες για το ευρώ». Μένει να φανεί αν το ποτήρι είναι µισογεµάτο ή µισοάδειο. Σε µια ακόµη χώρα φαίνεται πως –ύστερα από χρόνια κρίσης και λιτότητας– κορυφώνεται η πάλη ανάµεσα στην αποδοχή της TINA και την αναζήτηση κάθε χαραµάδας για να εκφραστεί η αντίσταση. Οι ειδήσεις από την Πορτογαλία δεν σηκώνουν ούτε πανηγυρισµούς ούτε αφορισµούς. ∆είχνουν και τους κινδύνους και τις ευκαιρίες αυτής της ρευστής περιόδου. Οι εξελίξεις θα κριθούν ξανά στους δρόµους. Η απουσία αυτού του παράγοντα, τα τελευταία δύο χρόνια, έπαιξε κοµβικό ρόλο στο να µην είναι το αποτέλεσµα στην Πορτογαλία ακόµα καλύτερο. Η επιστροφή αυτού του παράγοντα θα κρίνει τελικά «πού θα κάτσει η µπίλια». Και στην Πορτογαλία, αλλά και σε όλη την Ευρώπη...

διεθνη

7 ΟΚΤΩΒΡΗ 2015

19

Κόρμπιν

Αφγανιστάν

Το συνέδριο των Εργατικών είχε τις πρώτες εσωκομματικές μάχες για τον Τζέρεμι Κόρμπιν. Απέτυχε στην προσπάθειά του να πάρει απόφαση το κόμμα για κατάργηση της πυρηνικής βάσης Trident, με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να στέκονται απέναντί του (βλέποντας κοντόφθαλμα τις «θέσεις εργασίας που θα κινδυνεύσουν»). Στο ζήτημα των βομβαρδισμών στη Συρία, επικράτησε η γραμμή της «ψήφου κατά συνείδηση» και πολλοί βουλευτές των Εργατικών αναμένεται να αρπάξουν την ευκαιρία να δείξουν τη διαφοροποίησή τους από τον νέο ηγέτη του κόμματος και την αντιπολεμική γραμμή του. Αλλά οι θέσεις του Κόρμπιν αποκάλυψαν το ποιόν του βρετανικού πολιτικού συστήματος: Οι Τόρηδες ανακοίνωσαν πως αποτελεί «απειλή για την εθνική ασφάλεια, την οικονομική ασφάλεια και την ασφάλεια κάθε οικογένειας»! Από στρατιωτικό «διέρρευσε» η πρόθεση του στρατού για ανταρσία αν γίνει ο Κόρμπιν πρωθυπουργός! Και στελέχη των Εργατικών χαρακτήρισαν τη δήλωση του Κόρμπιν ότι δεν θα πατούσε ποτέ «το κουμπί» (αναφερόμενος στα πυρηνικά) ως... απαράδεκτη!

Δύο ειδήσεις περιγράφουν την κατάσταση στο Αφγανιστάν. Η πρώτη είναι η κατάληψη της Κουντούζ από τους Ταλιμπάν, η πρώτη κατάληψη πρωτεύουσας επαρχίας, που δείχνει την αδυναμία της στηριζόμενης από τις ΗΠΑ αφγανικής «κυβέρνησης». Η δεύτερη είναι ότι κατά την ανακατάληψή της, αμερικανικά βομβαρδιστικά χτύπησαν το νοσοκομείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, σκοτώνοντας 22 ασθενείς και νοσηλευτικό προσωπικό, παρά τις επίμονες εκκλήσεις των γιατρών προς το αμερικανικό στρατηγείο, που δείχνει πώς αντιλαμβάνονται οι μεγάλες δυνάμεις την «αντιτρομοκρατία»...

Του Δημήτρη Γεωργοπάλη για τo Real.gr

Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις δεν θα σώσουν τον συριακό λαό

Α

πό την τελευταία μέρα του Σεπτέμβρη, η ρωσική πολεμική αεροπορία εξαπολύει καθημερινά βομβαρδισμούς σε συριακό έδαφος. Η στρατιωτική αυτή επέμβαση αναμένεται να διαρκέσει για τουλάχιστον 3-4 μήνες, σύμφωνα με τη Μόσχα. Πρόκειται για σημείο καμπής. Η κυβέρνηση Πούτιν είναι γνωστό ότι στήριξε με κάθε μέσο το καθεστώς του Μπασάρ Αλ Άσαντ από την πρώτη στιγμή (με πόρους, όπλα, τεχνογνωσία), αλλά τώρα αναλαμβάνει η ίδια μια ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση, και μάλιστα όχι στην «αυλή» της, αλλά στη Μέση Ανατολή. Η επιστροφή της «αρκούδας» σε αυτήν την κρίσιμη για τον διεθνή ανταγωνισμό περιοχή, για πρώτη φορά ύστερα από δεκαετίες, είναι ένα τεράστιο βήμα προς τα εμπρός για τον ρωσικό ιμπεριαλισμό στην παγκόσμια σκακιέρα. Αν μέχρι σήμερα οι κινήσεις του είχαν χαρακτήρα «ανασύνταξης», μετά την κατάρρευση της θέσης του τη δεκαετία του ’90, και έναν χαρακτήρα στα όρια μεταξύ επίθεσης (διεκδίκηση του παλιού του ρόλου στην ανατολική Ευρώπη) και άμυνας (απέναντι στην «περικύκλωσή» του από το ΝΑΤΟ), αυτή είναι

η πρώτη «επιθετική» κίνηση της Μόσχας. Είναι μια πρωτοβουλία που έγινε εφικτή χάρη σε μια σειρά συγκυριών. Το ένα είναι η αντοχή του Άσαντ (που έγινε εφικτή χάρη στην κινητοποίηση της Χεζμπολά, των σιιτικών παραστρατιωτικών οργανώσεων από το Ιράκ και το Αφγανιστάν και την καθοδήγηση των Ιρανών Φρουρών της Επανάστασης). Ένα δεύτερο είναι η αποτυχία των δυτικών ιμπεριαλιστικών κρατών να συγκροτήσουν ένα δικό τους ισχυρό και αξιόπιστο «πεζικό» στον συριακό εμφύλιο. Σε αυτό το φόντο προστίθεται ο παράγοντας που «άλλαξε όλους τους υπολογισμούς», η ανεξέλεγκτη δράση του Ισλαμικού Κράτους που απειλεί κάθε προσπάθεια «σταθεροποίησης» στην περιοχή. Όλα αυτά δίνουν τη δυνατότητα στη Ρωσία σήμερα να παρέμβει αποφασιστικά υπέρ του Άσαντ, χωρίς να μπορούν οι δυτικές κυβερνήσεις να αντιπαρατεθούν (πραγματικά και όχι φραστικά) σε αυτήν την επιλογή, καθώς έχουν ιεραρχήσει τον πόλεμο ενάντια στο ΙΚ ως βασική προτεραιότητα και δεν έχουν κάποιο «δικό τους παίχτη» στη Συρία. Η Μόσχα αξιοποιεί την ισλαμοφοβική και τρομοϋστερική προπαγάνδα που καλ-

λιέργησαν οι ίδιες οι δυτικές κυβερνήσεις: Είναι χαρακτηριστικό το ότι η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία ευλόγησε τον πόλεμο, κηρύσσοντας μια χριστιανική «τζιχάντ». Είναι επίσης χαρακτηριστική η αμηχανία της γαλλικής κυβέρνησης: Κατήγγειλε πως «μας κατηγορούν για την άνοδο της τρομοκρατίας αυτοί που δεν κάνουν τίποτε για την αντιμετώπισή της, ενώ εμείς πολεμάμε στη Μέση Ανατολή». Την επόμενη μέρα η Ρωσία μπήκε στον πόλεμο και άρχισε τις αεροπορικές επιδρομές, και τώρα η γαλλική κυβέρνηση κατηγορεί τους Ρώσους που κάνουν αυτό για το οποίο τους εγκαλούσε ότι... δεν κάνουν μέχρι μία μέρα πριν.

Ανταγωνισμοί

Όλες οι μεγάλες δυνάμεις είναι ενωμένες στο στόχο τους να αντιμετωπιστεί η απειλή του ΙΚ. Αλλά εξαπολύοντας πόλεμο εναντίον του, όλες στην πραγματικότητα προσπαθούν να διασφαλίσουν ή να ενισχύσουν τα συμφέροντά τους στη γεωστρατηγικά πολύτιμη περιοχή. Γι’ αυτό και ενώ έχουν βρεθεί να πολεμούν από κοινού (όλοι βομβαρδίζουν το ΙΚ), διεξάγουν έναν αστείο επικοινωνιακό πόλεμο. Γέμισαν τα δυτικά ΜΜΕ από ειδήσεις

για νεκρούς αμάχους από τους ρωσικούς βομβαρδισμούς και για επιθέσεις και σε άλλες ένοπλες ομάδες εκτός του ΙΚ. Το ότι η Μόσχα το αρνείται μας αφήνει αδιάφορους. Κάθε πολεμική εκστρατεία έχει τέτοια καταστροφικά αποτελέσματα, κι είναι ένας από τους πολλούς λόγους που στεκόμαστε εναντίον των βομβαρδισμών. Αλλά είναι υποκρισία των δυτικών ΜΜΕ να μετράνε άμαχους νεκρούς και να κατηγορούν τη Ρωσία πως «δεν πολεμά μόνο το ΙΚ», όταν έχουν περάσει στο βρόντο οι ίδιες ακριβώς καταγγελίες για τα αποτελέσματα των βομβαρδισμών του «συνασπισμού» που έχουν συγκροτήσει οι ΗΠΑ –τόσο σε θανάτους αμάχων όσο και σε πλήγματα σε άλλες ένοπλες ομάδες εκτός του ΙΚ. Είναι εξίσου αστείος ο σκυλοκαβγάς για το ποια «αντιτρομοκρατική» συμμαχία είναι καλύτερη από τις δύο. Και οι δύο ρημάζουν με βόμβες τη Συρία, δίχως να τους καίγεται καρφί για τις ζωές των αμάχων ή τις επιθυμίες του συριακού λαού. Ή οι καταγγελίες προς τη Μόσχα ότι με τον πόλεμο «ενισχύει τον εξτρεμισμό»: Αυτό το έχουν ήδη κάνει οι ΗΠΑ με τον πόλεμο στο Ιράκ κι έπειτα με τους βομβαρδισμούς κατά του ΙΚ στη Συρία, όλοι μαζί ρίχνουν νερό στο μύλο της αφήγησης του ΙΚ ότι πολεμά εναντίον «όλων των άπιστων σταυροφόρων». Οι ρωσικοί βομβαρδισμοί ενισχύουν τη θέση της Μόσχας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Χτυπώντας και τις άλλες ένοπλες ομάδες εκτός του ΙΚ, η Ρωσία επιχειρεί να καταστήσει τον Άσαντ μοναδικό «παίχτη» στη Συρία, ενάντια σε κάθε άλλη δύναμη, είτε πρόκειται για ένοπλες αντικαθεστωτικές ομάδες είτε για οργανώσεις που υποστηρίζονται από άλλες περιφερειακές δυνάμεις όπως η Σαουδική Αραβία. Βομβαρδίζοντας το ΙΚ, αναδεικνύεται σε εναλλακτικό «εγγυητή της σταθερότητας». Είναι χαρακτηριστικό ότι η ιρακινή κυβέρνηση έσπευσε να συντονιστεί με τη Μόσχα και να καλωσορίσει ενδεχόμενη εμφάνιση ρωσικών βομβαρδιστικών και στον δικό της εναέριο χώρο. Οι ΗΠΑ δείχνουν αυτήν τη στιγμή να «ανέχονται» τη ρωσική παρέμβαση. Οι συζητήσεις για επιχειρησιακό συντονισμό για να αποφευχθούν «εμπλοκές» στον συριακό εναέριο χώρο, αλλά και η αναζωπύρωση των διπλωματικών συναντήσεων για την εξεύρεση «πολιτικής λύσης» είναι ενδεικτικές, πέρα από τις φραστικές καταγγελίες ενάντια στη «ρωσική μονομέρεια». Οι μεγάλες δυνάμεις ταλαντεύονται ανάμεσα στον νέο «Ψυχρό Πόλεμο» και την αναγκαία συνεννόηση για τον κοινό στόχο της «σταθερότητας» στην περιοχή. Εν τω μεταξύ, αδιάφορες για τη μοίρα των Σύρων, έχουν γεμίσει τον ουρανό της Μέσης Ανατολής με βομβαρδιστικά τη στιγμή που ισχυρίζονται πως κόπτονται για την ειρήνη.

7 ΟΚΤΩΒΡΗ 2015

Σύνοδος ΕΕ για πρόσφυγες και μετανάστες σελ. 16

Επακόλουθο των ευρωμνημονίων οι εκατόμβες των προσφύγων Του Θανάση Κούρκουλα

Σ

ύμφωνα με αξιωματούχους της Frontex οι καταγραμμένες είσοδοι προσφύγων στην ΕΕ από τις αρχές του 2015 είναι πάνω από 630.000, ενώ η Ελλάδα αποτελεί πύλη εισόδου για το 60% τουλάχιστον. Στις αρχές Οκτώβρη, η είσοδος των προσφύγων στην Ελλάδα συνεχιζόταν, με πτωτικούς πάντως ρυθμούς. Από τις 7.000-10.000 ημερήσιες εισόδους τον περασμένο Ιούλιο και Αύγουστο, σήμερα τα νησιά του Αιγαίου υποδέχονται περί τους 3.000 ανθρώπους ημερησίως. Την ίδια ώρα από την Ειδομένη αναχωρούν καθημερινά περί τους 5.000 πρόσφυγες με τελικό προορισμό χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης. Παρ’ όλα αυτά, η υποδοχή της προσφυγιάς στην Ελλάδα απέχει κατά πολύ από μια ανθρώπινη και οργανωμένη πολιτική διαχείρισης των μεγαλύτερων προσφυγικών ροών στην Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι πνιγμοί στο Αιγαίο συνεχίζονται με αμείωτη ένταση, νησιά όπως η Λέσβος και η Κως έκαναν μήνες για να επανέλθουν σε φυσιολογικούς ρυθμούς λόγω της παρατεταμένης ανεπάρκειας του κρατικού μηχανισμού καταγραφής και υποδοχής των προσφύγων, γειτονιές της Αθήνας όπως η πλατεία Βικτωρίας μετατράπηκαν σε πρόχειρους προσφυγικούς καταυλισμούς επί πολλές εβδομάδες, νεκρανασταίνοντας – προς το παρόν ως καρικατούρα– επιτροπές «αγανακτισμένων κατοίκων» σαν του Αγίου Παντελεήμονα. Αν πάρει κανείς υπόψη πως τα αρμόδια υπουργεία διαχειρίζονται άνθρωποι σαν την Χριστοδουλοπούλου και τον Μουζάλα -αντί για τον Δένδια και τον Μαρκογιαννάκη- είναι μάλλον προφανές πως η κατάσταση απαιτεί διαχείριση που υπερβαίνει τις δεδομένες καλές προθέσεις. Σχετίζεται κυρίως με δισταγμούς που αφορούν τα συντηρητικά αντανακλαστικά της εκλογικής πελατείας του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ, τις δεσμεύσεις της κυβέρνησης απέναντι στις αντι-μεταναστευτικές επιλογές της Κομισιόν, καθώς και το μνημονιακό αδιέξοδο της ανυπαρξίας «εθνικών πόρων» για περισσότερα πράγματα πέρα από τη στελέχωση κάποιων υπουργείων με συμβούλους και εξοπλισμό γραφείου.

Σύνορα

Δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία για τις εκατόμβες πνιγμένων ανθρώπων, ανάμεσά τους βρέφη και μικρά παιδιά, στα νερά του Αιγαίου. Το ξήλωμα του φράχτη του Έβρου δεν απαιτεί καμία ειδική άδεια από τις Βρυξέλλες. Τα χερσαία σύνορα Ελλάδας-Τουρκίας είναι η μοναδική ασφαλής δίοδος προς στην Ευρώπη για να μην πνίγεται ο κόσμος, ενώ ελαχιστοποιεί τις ταρίφες των αετονύχηδων. Παράλληλα, με πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης θα μπορούσε να γίνει στην Τουρκία πρόταση διασυνοριακής συνεννόησης για ασφαλή ακτοπλοϊκή μεταφορά των προσφύγων από τα τουρκικά παράλια στα ελληνικά νησιά με ναυλωμένα πλοία της γραμμής. Αντί γι’ αυτά, κυβερνητικοί παράγοντες αρκούνται να εκφράζουν τη θλίψη τους κάθε φορά που ανασύρονται πτώματα μικρών παιδιών στο Φαρμακονήσι, ή που ανακαλύπτονται σωροί ανθρώπων σε προχωρημένη σήψη στα βράχια της Λέσβου. Είναι

προφανές πως –παρά τα όσα δημοσίως λέγονται– η πολιτική «αποτροπής» συνεχίζεται, με τη σιωπηρή συμφωνία των αξιωματούχων της ΕΕ, που κατά τα άλλα σκίζουν τα ιμάτιά τους για την «καταπολέμηση των δουλεμπόρων». Επιπλέον, η τελευταία απόφαση της Συνόδου Κορυφής για «αποτελεσματικότερη φύλαξη των ευρωπαϊκών συνόρων» με διπλασιασμό των δυνάμεων της Frontex, την οποία ο Αλέξης Τσίπρας χαιρέτισε καθώς συμβάλλει στην «επιτήρηση των 16.000 χλμ. θαλασσίων συνόρων της χώρας», είναι απολύτως βέβαιο πως θα συναυτουργήσει πολλαπλά στην αύξηση των νεκρών προσφύγων στο Αιγαίο.

1.000 ανθρώπων με τις σκηνές τους στην πλατεία Βικτωρίας και τους γύρω δρόμους. Ακόμα και σ’ αυτές τις περιπτώσεις, τα διατιθέμενα κονδύλια είναι απειροελάχιστα, με αποτέλεσμα τα πάντα να εξαρτώνται από την εθελοντική συνδρομή των αλληλέγγυων πολιτών που –παρά την καλή τους διάθεση– δεν είναι σε θέση να «αυτοοργανώσουν» την κάλυψη των βασικών αναγκών πολλών εκατοντάδων προσφύγων σε αυτούς τους χώρους. Έτσι, παρά την συγκλονιστική προσφορά του κόσμου, οι Αφγανοί πρόσφυγες κοιμούνται κατάχαμα, το συσσίτιο που διανέμεται είναι ανεπαρκές, ενώ πολλά χρήσιμα

Ο διπλασιασμός των δυνάμεων της Frontex, τον οποίο ο Α. Τσίπρας χαιρέτισε, είναι απολύτως βέβαιο πως θα συναυτουργήσει πολλαπλά στην αύξηση των νεκρών προσφύγων στο Αιγαίο. Υποδοχή

Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι φυσιολογικά: Είναι άραγε τόσο δύσκολο να δημιουργηθούν και σε άλλα σημεία ανοιχτοί ξενώνες φιλοξενίας προσφύγων εκτός του Ελαιώνα; Γιατί δεν χρησιμοποιούνται κλειστά ξενοδοχεία και δημόσια κτίρια στην Αθήνα; Γιατί άργησε τόσο πολύ να υπάρξει μια υπουργική απόφαση μεταφοράς των προσφύγων από την πλατεία Βικτωρίας στα κλειστά γήπεδα στο Ελληνικό και στο Γαλάτσι; Ακόμα και οι πιο πρόχειρες και ανέξοδες λύσεις (όπως π.χ. της χρησιμοποίησης των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων) υλοποιούνται μόνο όταν έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι. Το κλειστό στάδιο του Τάε Κβον Ντο χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια μιας αιφνίδιας νεροποντής, ενώ στο Γαλάτσι μεταφέρθηκαν οι πρόσφυγες μόνο μετά την ασφυκτική συσσώρευση πάνω από

είδη που δίνει ο κόσμος από το υστέρημά του πετιούνται χωρίς ποτέ να φτάνουν στους αποδέκτες τους. Πρόκειται για εφαρμογή του σχεδίου «αξιοποίηση της αλληλεγγύης» από την κυβέρνηση, που ούτε καν μεταφραστές για τη συνεννόηση με τους πρόσφυγες δεν πληρώνει, με αποτέλεσμα, όταν κάποια στιγμή κουράζονται οι ελάχιστοι μεταφραστές από τις κοινότητες των προσφύγων, η συνεννόηση να γίνεται με τα …μάτια. Οι ανύπαρκτοι πόροι της μνημονιακής πραγματικότητας έχουν ως αποτέλεσμα τα πάντα να επαφίενται στην απορρόφηση κοινοτικών κονδυλίων που έρχονται με το σταγονόμετρο και θα καθορίσουν εν πολλοίς το ρυθμό και την ποιότητα της υποδοχής των προσφύγων στην Ελλάδα. Παράλληλα θα επιβάλλουν το διαχωρισμό των προσφύγων που αποδέχεται η ΕΕ (κυρίως

Σύροι, ορισμένοι Ιρακινοί και ορισμένοι Αφγανοί), καθώς οι υπόλοιποι θα χαρακτηρίζονται «λαθρομετανάστες» στα κέντρα καταγραφής (hotspots) που θα φτιαχτούν με ευρωπαϊκά κονδύλια, για τους οποίους θα δημιουργούνται κέντρα κράτησης, αντίστοιχα της Αμυγδαλέζας, που κατά τον υπουργό κ. Μουζάλα συνιστά «συμβατική υποχρέωση της Ελλάδας προς την ΕΕ».

Μετεγκατάσταση

Αν σε όλα αυτά προστεθεί το γεγονός ότι η ΕΕ μετά βίας και εν μέσω πολλών αντιδράσεων αποφάσισε τη μετεγκατάσταση μόνο 160.000 προσφύγων (στη συντριπτική πλειοψηφία Σύρων) από τις χώρες εισόδου προς την ενδοχώρα, ενώ ως το τέλος της χρονιάς οι είσοδοι προσφύγων στην ΕΕ αναμένεται να ξεπεράσουν το 1.000.000, καταλαβαίνει κανείς το μέλλον που επιφυλάσσεται για τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου όπως η Ελλάδα: θα γίνουν χώρες-κρατητήρια μεταναστών και προσφύγων. Πρόκειται για μία από τα ίδια με όσα ίσχυαν μέχρι τώρα με τη συνθήκη Δουβλίνο ΙΙΙ, με τη διαφορά ότι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες έχουν πενταπλασιαστεί. Η μόνη διέξοδος για όλους μας (ντόπιους και πρόσφυγες) είναι η ρήξη με τις πολιτικές της Ευρώπης-φρούριο, όσο και με τη μνημονιακή ανέχεια και την υποχρέωση αποπληρωμής του χρέους που η κυβέρνηση Τσίπρα–Καμμένου έχει αποδεχθεί στα πλαίσια του ευρω-ρεαλισμού. Το επόμενο διάστημα η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και οι αντιστάσεις που θα αναπτύσσονται απέναντι στην Ευρώπη-φρούριο θα είναι ιδιαίτερα χρήσιμες προκειμένου τόσο οι πρόσφυγες όσο και οι ντόπιοι να αντιπαρατεθούμε αποτελεσματικά με το οικοδόμημα της ευρωπαϊκής φυλακής της λιτότητας και του ρατσισμού που έχει καταπιεί αμάσητο η νέα ελληνική κυβέρνηση.