ΕΑ Νο 346

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Φύλλο Νο 346 | 21 ΟΚΤΩΒΡΗ 2015 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Τα capital controls και η πλαστικοποίηση του χρήµατος

Ένα µέτωπο αντίστασης «υπό κατασκευή»

Τουρκία: Ποιος «όπλισε» το χέρι των δολοφόνων;

σελ. 2

σελ. 7

σελ. 19

Κάτω τα χέρια από το Ασφαλιστικό Συνέντευξη µε τον Δηµήτρη Στρατούλη σελ. 10-11

¼ëïé µáæß

íá ïñãáíþóïõµå

ôçí áíôßóôáóç

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

Η ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 12 ΝΟΕΜΒΡΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ

Η

κυβέρνηση Τσίπρα-Καµµένου, µε τα πρώτα µέτρα εφαρµογής του Μνηµονίου 3, αρχίζει µια κοινωνική επίθεση, µια πολιτική «τάξης εναντίον τάξης», ιστορικών διαστάσεων. Είναι η «οµαλή» συνέχεια της πολιτικής των Μνηµονίων 1 και 2, αλλά και η ποιοτική κλιµάκωσή της σε πεδία που µέχρι χθες θα ήταν αδιανόητα ακόµα και για τον πιο άπληστο νεοφιλελεύθε-

ρο καπιταλιστή. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγµα είναι οι προτάσεις της «Επιτροπής Σοφών» (σοφών τύπου Μιλτιάδη Νεκτάριου…) για το Ασφαλιστικό, όπου προτείνεται µια βίαιη στροφή προς το «σύστηµα» Αυστραλίας. Προς το «σύστηµα» που δεν είναι δηµόσιο ασφαλιστικό, αλλά στοιχειώδες σύστηµα ελάχιστης κοινωνικής πρόνοιας. Αυτό που ξεχνούν

να µας πουν οι «σοφοί» είναι ότι στην Αυστραλία δεν υπάρχουν υποχρεωτικές εργοδοτικές και εργατικές εισφορές, κατά συνέπεια το ∆ηµόσιο εγγυάται ως «σύνταξη» ένα ελάχιστο αντίδωρο για τον τερµατισµό του επαγγελµατικού βίου, ενώ τα υπόλοιπα επαφίενται στην ιδιωτική ασφάλιση και την ατοµική αποταµίευση! (συνέχεια στη σελ. 2)

2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑ

Της σύνταξης... (συνέχεια από τη σελ. 1 )

Ο πέραν κάθε υποψίας για αριστερίστικες προ-

θέσεις, βαθύς γνώστης του Ασφαλιστικού, καθηγητής Σάββας Ροµπόλης προειδοποιεί ότι τόσο βαθιές ανατροπές έγιναν µόνο στις «χειρότερες ηµέρες της Χιλής και των Βαλτικών χωρών». Η κολοσσιαία αποταµίευση µέσω των εισφορών στο υποχρεωτικό και δηµόσιο ασφαλιστικό σύστηµα θεωρείται πλέον από την κυβέρνηση (της… ριζοσπαστικής τάχα µου Αριστεράς) ως οριστικά απολεσθείσα.

Ο Κατρούγκαλος και ο Πετρόπουλος εµφανίζονται να εύχονται τώρα στους καπιταλιστές «καλοφάγωτα» και στους ασφαλισµένους «καλή τύχη»…

Ένα άλλο παράδειγµα είναι η µονιµοποίηση των

capital controls, αλλά και πάλι µόνο ως προς τους µισθούς και τις συντάξεις (βλέπε δίπλα).

Αν αυτή η πολιτική αφεθεί να επιβληθεί, η Ελ-

λάδα θα γίνει µια χώρα πολύ πιο σκληρή για όσους ζουν από τη δουλειά τους και πολύ πιο άνετη για όσους εξασφαλίζουν το παντεσπάνι τους από την «τέχνη του επιχειρείν».

Για την εργατική τάξη και τις λαϊκές δυνάµεις απέναντι σε αυτή την πολιτική δεν µπορεί να υπάρξει άλλη απάντηση από την πάλη για την ανατροπή της.

Η απάντηση αυτή –τουλάχιστον στο ξεκίνηµα– θα

χρειαστεί τη συνειδητή και οργανωµένη προσπάθεια των δυνάµεων της Αριστεράς. Με πρώτο στόχο να επανέλθει η αυτοπεποίθηση στις από τα κάτω εργατικές και λαϊκές κινητοποιήσεις. Για την απάντηση αυτή θα χρειαστεί πολιτική που θα επιχειρεί να ενώνει όλες τις κοινωνικές αντιστάσεις.

Η απεργία στις 12 Νοέµβρη θα είναι ένα πρώτο τεστ. Το εργατικό κίνηµα στην Ελλάδα υπήρξε πάντα η ραχοκοκαλιά της αντίστασης, το ενοποιητικό κέντρο για όλες τις µεγάλες αλλαγές. Η επιτυχία αυτής της πρώτης γενικής απεργίας στην «εποχή» του Μνηµονίου 3 θα πρέπει να γίνει υπόθεση όλων µας.

Όµως η απεργιακή κινητοποίηση δεν πρέπει να αφε-

θεί µόνη. Η δραστηριότητα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις µεγάλων δηµόσιων οργανισµών, αλλά και µεγάλων δηµόσιων χώρων, κινητοποιεί σηµαντικές κινήσεις, οµάδες, πρωτοβουλίες ακτιβιστών/τριών. Αυτός ο κόσµος, που πρέπει επειγόντως να αναβαθµίσει τη δράση του, θα πρέπει να εµφανιστεί χέρι χέρι µε τους απεργούς, έστω και στις πιο πρώιµες διαδηλώσεις τους.

Στο αντιρατσιστικό

µέτωπο, δεκάδες τοπικές πρωτοβουλίες οργανώνουν την υποστήριξη στους πρόσφυγες. Στο αντιφασιστικό, ανάλογος κόσµος έχει πάρει απάνω του την πάλη κατά της απειλής των ναζήδων της Χρυσής Αυγής. Στον τοµέα της κοινωνικής αλληλεγγύης, χιλιάδες άνθρωποι στηρίζουν τις δραστηριότητες µε στόχο «να µη µείνει κανείς µόνος του στην κρίση». Όλα αυτά τα ρυάκια αντίστασης αν ενωθούν, µπορούν να σχηµατίσουν ποτάµι ικανό να αντιπαρατεθεί στο Μνηµόνιο 3.

∆εν πρέπει να ανεχθούµε ένα «κλίµα» ότι είναι νω-

ρίς για σοβαρούς αγώνες µε στόχο την ανατροπή. Ακριβώς το αντίθετο. Τώρα είναι η ώρα για να παρουσιάσουµε το µέτωπο αντίστασης, για να διατρανώσουµε ότι τους πραγµατικούς κοινωνικούς συσχετισµούς δεν τους φτιάχνουν µόνο οι ψήφοι στην κάλπη, αλλά οι αγώνες των ζωντανών ανθρώπων. Όλοι µαζί µπορούµε!

21 ΟΚΤΩΒΡΗ 2015

Capital controls are forever… Πλαστικοποίηση του χρήµατος µε πρόσχηµα τη φοροδιαφυγή ή όλα τα λεφτά στις τράπεζες και στους δανειστές Του Γιάννη Κιµπουρόπουλου

Ό

ταν στις 29 Ιουνίου επιβλήθηκαν τα capital controls, λίγο µετά την ανακοίνωση του δηµοψηφίσµατος, ελάχιστοι υποψιάστηκαν ότι θα αποτελούσαν µιαν αθόρυβη, τεράστια για τα ελληνικά δεδοµένα, «διαρθρωτική αλλαγή». Η νηφαλιότητα µε την οποία δέχθηκε η λαϊκή πλειοψηφία την αποξένωση από τις λιγοστές αποταµιεύσεις της, τους µισθούς και τις συντάξεις της θεωρήθηκε -και ήταν- µια ισχυρή ένδειξη πολιτικής και κοινωνικής ωριµότητας, σε πείσµα της λυσσαλέας προσπάθειας των ΜΜΕ να στήσουν σκηνές αλλοφροσύνης σε γκισέ και ATM. Το δηµοψήφισµα έγινε, το «Όχι» νίκησε στην κάλπη για να ηττηθεί λίγα 24ωρα αργότερα. Τα capital controls όχι απλώς έµειναν, αλλά προκάλεσαν ανατροπές στα συναλλακτικά ήθη των Νεοελλήνων: Τον Ιούλιο, πρώτο µήνα µε capital controls, εκδόθηκαν 1,1 νέες χρεωστικές κάρτες. Σήµερα, πλησιάζουν τα 12 εκατ., έναντι 2,7 εκατ. πιστωτικών καρτών. Τον ίδιο µήνα προστέθηκαν 150.000 νέοι χρήστες ηλεκτρονικής τραπεζικής, δεκαπλάσιοι από το µέσο µηνιαίο αριθµό µέχρι τότε. Φυσικά, υπάρχει µεγάλη απόσταση µέχρι να προσεγγίσει η Ελλάδα τα επίπεδα χρήσης πλαστικού χρήµατος στην ΕΕ. Στη χώρα µας ακόµη αναλογούν µόλις 19 ηλεκτρονικές πληρωµές ανά κάτοικο το χρόνο, έναντι 198 πληρωµών που είναι ο µέσος όρος στην ΕΕ.

Μια νέα κερδοφόρα αγορά

Η προσαρµογή δεν αφορά µόνο τον καταναλωτή-εργαζόµενο. Αφορά και τις επιχειρήσεις, ιδιαίτερα τις µικροµεσαίες, όπου κυριαρχεί η προσκόλληση στο «φυσικό» χρήµα, όχι µόνο για λόγους ροπής στη φοροδιαφυγή, αλλά και γιατί η εξαετία της ύφεσης έχει καταστήσει όρο επιβίωσης την καθυστέρηση πληρωµών στις πάσης φύσεως οφειλές. Πράγµα που δυσχεραίνεται στο ηλεκτρονικό περιβάλλον «Μεγάλου Αδελφού». Οι τράπεζες υπολογίζουν ότι, σε δύο χρόνια, τουλάχιστον 400.000 επιχειρήσεις λιανικής θα έχουν αποκτήσει συστήµατα POS (µηχανάκια αποδοχής χρεωστικών καρτών). Εξ ου και η άνθηση της κερδοφόρας σχετικής αγοράς και η πληµµυρίδα διαφηµίσεων που προκαλούν το χασάπη της γειτονιάς να τολµήσει ηλεκτρονικές συναλλαγές µε τη σιγουριά που κάνει παϊδάκια ένα κοτόπουλο... Εκ πρώτης όψεως πρόκειται για ένα ταξικά άοσµο και πολιτικά άγευστο εκσυγχρονισµό. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προσθέτει στο εγχείρηµα χροιά κοινωνικής δικαιοσύνης, υποστηρίζοντας ότι η γενίκευση των ηλεκτρονικών συναλλαγών θα δώσει αποφασιστικό πλήγµα στη φοροδιαφυγή, και θα αποφέρει αύξηση των ετήσιων κρατικών εσόδων.

Η ταξικότητα των ελέγχων

Εν µέρει είναι αλήθεια αυτό. Και σ’ αυτή τη λογική κινούνται και οι εισηγήσεις για µονιµοποίηση και

επέκταση των capital controls σε µισθωτούς του ∆ηµοσίου και συνταξιούχους, µε υποχρεωτική χρήση µέρους του µισθού ή της σύνταξης σε ηλεκτρονικές πληρωµές. Αλλά και µόνη η σκέψη αποκαλύπτει την ταξική λειτουργία των κεφαλαιακών ελέγχων. Την ώρα που οι έλεγχοι χαλαρώνουν για την επιχειρηµατικότητα, για µισθωτούς και συνταξιούχους προωθείται όχι µόνο η συρρίκνωση του εισοδήµατός τους, αλλά και ο απόλυτος έλεγχος της χρήσης του. Στην πραγµατικότητα, η επέκταση του πλαστικού χρήµατος, εδραιωµένη προ πολλού στις κεντρικές καπιταλιστικές οικονοµίες, στις ειδικές ελληνικές συνθήκες capital controls και µνηµονίων, επιτελεί πολύ συγκεκριµένες λειτουργίες υπέρ δανειστών και χρηµατοπιστωτικού συστήµατος.

Συνοπτικά:

1. Εκβιάζει τη συγκέντρωση όλου του διαθέσιµου ρευστού χρήµατος, και αυτού που φυλάγεται στα «σεντούκια», στο τραπεζικό σύστηµα, ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι ανάγκες ρευστότητας από ΕΚΤ ή ΤτΕ. Αλλά επιτυγχάνει και τον έλεγχο όλου του χρήµατος, και του ηλεκτρονικού που αντιστοιχεί σε εικονικές πιστώσεις, από τις ελεγχόµενες από τους δανειστές τράπεζες. Η τράπεζα µεσολαβεί σε κάθε συναλλαγή µεταξύ ιδιωτών ή µε το κράτος, κερδίζοντας τόσο από τις χρεώσεις όσο και από την υπερεκµετάλλευση του επιτοκίου µιας µέρας (overnight). Καθώς µάλιστα κάθε χρεωστική κάρτα είναι συνδεδεµένη µε λογαριασµό, η τράπεζα έχει τη δυνατότητα να εκµηδενίζει τους τόκους ταµιευτηρίου, ωθώντας σε διαρκή παροχέτευση της αποταµίευσης στην κατανάλωση.

2. Η χρήση του ηλεκτρονικού χρήµατος αυξάνει, πράγµατι, τη φορολογητέα ύλη. Πλην όµως, στις ειδικές συνθήκες του µνηµονίου και της διαρκούς µείωσης κοινωνικών και κρατικών δαπανών, τα επιπλέον φορολογικά έσοδα δεν έχουν άλλο προορισµό πέρα από την εξυπηρέτηση του χρέους και των δανειστών.

3. Με τη γενίκευση των ηλεκτρονικών συναλλαγών επέρχεται και η άλωση των προσωπικών δεδοµένων. Ο πολίτης είναι εκτεθειµένος όχι µόνο στον κίνδυνο κατασχέσεων των λογαριασµών του για κάθε είδους οφειλή, αλλά και στη διαρκή καταγραφή των συναλλακτικών του συνηθειών. Η τράπεζα, και όχι µόνο αυτή, έχει πλήρη εικόνα για το κοινωνικο-οικονοµικό του προφίλ, που είναι πολύτιµο εµπόρευµα.

4. Η ηλεκτρονικοποίηση των συναλλαγών θα προκαλέσει σαρωτική συρρίκνωση των µικροµεσαίων επιχειρήσεων, άρα µια επιταχυνόµενη µονοπώληση των αγορών. Στις ιδιαίτερες συνθήκες τεράστιας ύφεσης, µείωσης της κατανάλωσης και πιστωτικού στραγγαλισµού, η ιδιότυπη στάση πληρωµών όλων προς όλους, επέτρεπε µια -επισφαλή βεβαίως- ισορροπία επιβίωσης των µικρών επιχειρήσεων. Η πλαστικοποίηση του χρήµατος θα επισπεύσει το τέλος τους.

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 081/757379-00 της Εθνικής Τράπεζας.

21 ΟΚΤΩβρη 2015

πολιτικη

3

Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ χωρίς Αριστερά, μνημόνιο χωρίς αναισθητικό!

Μ

ε μνημόνιο χωρίς αναισθητικό, με πρώτη φορά αριστερό ατλαντισμό χωρίς όριο και με «ηγεμονικές» κινήσεις αναδόμησης του αστικού-μνημονιακού μπλοκ εξουσίας, η «πρώτη φορά κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ χωρίς Αριστερά» επιχειρεί να ολοκληρώσει το έγκλημα της εμπέδωσης του μνημονιακού καθεστώτος ακραίας εκμετάλλευσης, με πολιτικό ισοδύναμο την ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ σε ηγεμονικό διαχειριστή αυτού του καθεστώτος. Ο Βηματοδότης1 το ’χει τούμπανο, κι ο ΣΥΡΙΖΑ κρυφό καμάρι: «Κερδίζοντας ωστόσο τις εκλογές, αμέσως απελευθερώθηκε, και αυτό έδειξε και στην ομιλία του το βράδυ της Παρασκευής στη Βουλή. Με πίστη και με πάθος υπερασπίστηκε τη συμφωνία. (…) το διεθνές οικονομικό σύστημα έχει πεισθεί για τη μεγάλη στροφή που έκανε ο κ. Τσίπρας». Αλλά ποίαν ανάγκην αποδείξεων έχουμε όταν μιλάει ο Μάρδας: «Με τα πρόσφατα μέτρα που ψήφισε η Βουλή αγγίζονται πλέον θέματα τα οποία ουδέποτε τόλμησε οποιαδήποτε κυβέρνηση να αγγίξει στο παρελθόν», δήλωσε ο χειραφετημένος από τα «αριστερά βαρίδια» υπουργός. Τόσο «χειραφετημένος», ώστε -όπως αποκάλυψε στο «Mega Σαββατοκύριακο»- έβαλε αμέσως μπροστά το σχέδιο για τη δημιουργία «ελληνικού Νταβός» σε ένα νησάκι απέναντι από τα Στύρα Ευβοίας! Αυτό μάλιστα. Είναι… παράλληλο πρόγραμμα: «Η σκέψη είναι να γίνει ένα κέντρο των τεχνών και της φιλοσοφίας που σημαίνει να γίνει ένα μεγάλο κέντρο διεθνών συνεδρίων και στο πλαίσιο όλης αυτής της διαδικασίας να υπάρχει και μια περίοδος, όπου θα συναντώνται αρχηγοί κρατών κατά το καλοκαίρι και θα έχουμε το λεγόμενο θερινό Νταβός».

«Όταν λέμε όλα, εννοούμε όλα»!

Το «Βήμα» αποκαλύπτει μάλιστα το «μεγάλο πλάνο» του Αλέξη Τσίπρα: «Ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας έχει πάρει πλέον οριστικά την απόφαση να ψηφίσει όλες (και όταν λέμε όλες, εννοούμε όλες) τις δεσμεύσεις που ανέλαβε στη συμφωνία του Αυγούστου με τους Ευρωπαίους, με όποια μέτρα κι αν προβλέπονται από αυτήν. Έτσι, μετά την ψήφιση του πρώτου πολυνομοσχεδίου Παρασκευή (σ.σ.: 16/10), θα ακολουθήσει η ψήφιση του δεύτερου πολυνομοσχεδίου με τα προαπαιτούμενα, στις 10 Νοεμβρίου, και του «οδυνηρού» ασφαλιστικού νομοσχεδίου ξεχωριστά. Στόχος είναι, όπως άκουσα, να περάσει ο κ. Τσίπρας και τις τρεις αξιολογήσεις χωρίς καμία αμφισβήτηση. Την πρώτη αξιολόγηση μέσα στον Νοέμβριο, τη δεύτερη μέσα στην άνοιξη και την τρίτη το καλοκαίρι». Έτσι λοιπόν, τα «ισοδύναμα» και το «παράλληλο πρόγραμμα» δεν αφορούν τη φάση αυτή, της ψήφισης των μνημονιακών δεσμεύσεων. Δεν θα έρθει η σειρά τους ούτε στις αρχές του 2016, όταν

Πρώτη φορά «αριστερός» ατλαντισμός

Του Δημήτρη Γεωργοπάλη για τη Real News, 11/10/2015

Του Πάνου Κοσμά

θα έχει συντελεστεί η ανακεφαλαίωση των τραπεζών. Ούτε καν όταν δρομολογηθεί η διαδικασία ελάφρυνσης του χρέους. Θα χρειαστούν πρώτα τρεις επιτυχημένες αξιολογήσεις! Η ιδέα πίσω από όλα αυτά είναι προφανής: «ισοδύναμα» και «παράλληλο πρόγραμμα» με… ρήτρα ανάπτυξης. Επειδή το τρίτο μνημόνιο και οι δανειστές δεν αφήνουν περιθώριο όχι για «ισοδύναμα» και «παράλληλο πρόγραμμα» αλλά ούτε για διαφορετική… υποσημείωση, οι ελ-

1997, τις νέες ιδέες για πλήρη ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος και μετατροπή του σε κεφαλαιοποιητικό, τις συνόδευσε από μια θλιμμένη πολιτική διαπίστωση: ότι δυστυχώς αυτές δεν μπορούν να υλοποιηθούν διότι δεν υπάρχει ούτε πρόκειται να υπάρξει κυβέρνηση ικανή να τις επιβάλει. Χρειάστηκαν 18 ολόκληρα χρόνια για να βρεθεί αυτή η κυβέρνηση, και είναι η δεύτερη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ! Το «υπόδειγμα» που περιγράφει ο κ. Κατρούγκαλος

Όπως είναι αναμενόμενο, η θεαματική μνημονιακή στροφή του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, κυρίως όμως η δυνατότητά τους να «αγγίζουν θέματα που καμία άλλη κυβέρνηση δεν μπόρεσε να αγγίξει», κάνει τα ευρωπαϊκά και διεθνή κέντρα του δυτικού ιμπεριαλισμού να «αγκαλιάζουν» τον Τσίπρα πιο θερμά απ’ ό,τι ακόμη και τον Σαμαρά. Η ανταπόκριση από την πλευρά του Τσίπρα και της κυβέρνησης είναι εξίσου θερμή. Έτσι γεννιέται και ο «για πρώτη φορά ‘‘αριστερός’’ ατλαντισμός», δηλαδή η πλήρης σύμπλευση με τα δυτικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Δεν πρόκειται μόνο γι’ αυτά που γίνονταν ήδη από την περίοδο της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (διατήρηση και «εμβάθυνση» του άξονα με Ισραήλ-Αίγυπτο, προτάσεις Καμμένου για νέα αμερικανική βάση στην Κάρπαθο κ.λπ.), αλλά για τη νέα ορμή που αποκτά ο νέος ατλαντισμός: «εμβάθυνση» σχέσεων με Ισραήλ πέρα από οποιοδήποτε όριο διανοήθηκαν οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις, πλήρης ένταξη στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή της Μ. Ανατολής, αλλαγή 1800 στην πολιτική για τους αγωγούς (από το ρωσο-τουρκο-ελληνικό αγωγό, στον ελληνο-βουλγαρικό) και τις μπίζνες σχετικά με τις ιδιωτικοποιήσεις (εκτός ιδιωτικοποίησης σιδηροδρόμων οι Ρώσοι κ.λπ.), πάνω απ’ όλα πλήρης ευθυγράμμιση με τη ρατσιστική πολιτική της Ευρώπης-φρούριο στο ζήτημα των προσφύγων και των μεταναστών.

Το νέο μπλοκ εξουσίας

Η κυβέρνηση επιχειρεί να ολοκληρώσει το «καθεστώς» του μνημονίου με σκληρά μέτρα για συνταξιούχους, αγρότες και μισθωτούς. Υπό την μπαγκέτα Τσίπρα-ΣΥΡΙΖΑ, αναδομείται το αστικό-μνημονιακό μπλοκ εξουσίας, ενώ για πρώτη φορά εμφανίζεται «αριστερός» ατλαντισμός χωρίς όριο. πίδες μετατίθενται στην… ανάπτυξη. Και ήδη άρχισαν οι δηλώσεις ότι η ύφεση το 2015 θα είναι μικρότερη της εκτιμώμενης στο Προσχέδιο του προϋπολογισμού, άρα κατά τα μέσα του 2016 κάποιες νέες δηλώσεις θα φέρουν πιο κοντά το ραντεβού με την ανάπτυξη (κατά τη γνωστή συνήθεια, «από το δεύτερο εξάμηνο του 2016») και θα ανανεώσουν το ραντεβού με τα «ισοδύναμα» και το «παράλληλο πρόγραμμα» με «ορίζοντα» το τέλος της τετραετίας…

Όταν ο Κατρούγκαλος ξεπερνάει τον Σπράο…

Αν ωστόσο ο Μάρδας τα λέει έξω από τα δόντια και ετοιμάζει το ελληνικό Νταβός, το επίτευγμα του Γ. Κατρούγκαλου είναι πραγματικά μοναδικό: οι «ιδέες» που ήδη έχει είτε ανακοινώσει είτε υπαινιχτεί για το Ασφαλιστικό, αποκαθηλώνουν από το βάθρο του τον πρωτοπόρο σε «ιδέες» κατεδάφισης του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος και διαχρονικό σύμβολο του ακραίου νεοφιλελεύθερου πνεύματος, Γ. Σπράο. Όταν ο Γ. Σπράος παρουσίαζε, το

είναι η πλέον… πρωτοποριακή σε ευρωπαϊκό επίπεδο εφαρμογή του περίφημου αυστραλέζικου μοντέλου, δηλαδή ενός πλήρως κεφαλαιοποιητικού συστήματος, όπου το Δημόσιο αναλαμβάνει να εγγυάται ένα συνταξιοδοτικό φιλοδώρημα «βασικής σύνταξης» (στην ελληνική περίπτωση 360 ευρώ) αλλά με εισοδηματικά κριτήρια. Οτιδήποτε επιπλέον αυτού του φιλοδωρήματος, θα είναι ανταποδοτικό, παραπέμπει δηλαδή σε έναν ιδιωτικό πυλώνα. Ακόμη όμως και αυτά τα 360 ευρώ θα είναι δυσπρόσιτα, όχι μόνο για αυτούς που θα έχουν -πραγματικά ή υποθετικά- εισοδήματα που θα κάνουν τη βασική σύνταξη «μη αναγκαία», αλλά κυρίως γι’ αυτούς που δεν μπορούν να συγκεντρώσουν τα απαιτούμενα ένσημα και το χρόνο παραμονής στην εργασία. Ο Γ. Κατρούγκαλος και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πραγματοποιούν τα πιο κρυφά όνειρα της ελληνικής αστικής τάξης και βάζουν ψηλά τον πήχη σε ευρωπαϊκό επίπεδο για μελλοντικές σκληρές αντιμεταρρυθμίσεις στο συνταξιοδοτικό

Υπάρχει όμως και ένα -το πραγματικό και μόνο- ισοδύναμο: η μετατροπή της κυβέρνησης σε πολιτικό διαχειριστή αφενός του καθεστώτος του μνημονίου και αφετέρου του νέου ρόλου του ελληνικού καπιταλισμού στο νότιο άκρο της ευρωπαϊκής ηπείρου και στη ΝΑ Μεσόγειο. Το «ισοδύναμο» αυτό διεκδικείται με όλα τα κλασικά «όπλα» με τα οποία παραδοσιακά αναδεικνύονται οι «νέοι ηγεμόνες» του αστικού πολιτικού συστήματος: με επέκταση του ελέγχου στους σκληρούς μηχανισμούς του βαθέος κράτους, με τη δημιουργία φιλοκυβερνητικής «νέας τάξης» (μνημονιακής όπως και η προηγούμενη) στο χώρο των μίντια, με ευρεία αναδιάταξη των πολιτικο-επιχειρηματικών συμμαχιών, με τη δημιουργία «νέων τζακιών» κ.λπ. Ωστόσο, κανένα ηγεμονικό σχέδιο δεν είναι στιβαρό και δεν αντέχει στη δοκιμασία του χρόνου και της ταξικής πάλης όταν λείπει η θεμελιώδης προϋπόθεση: η δυνατότητα της κυρίαρχης τάξης και των επίδοξων πολιτικών της «ηγεμόνων» να πείσουν ότι το συμφέρον της κυρίαρχης τάξης ταυτίζεται με το γενικό κοινωνικό συμφέρον. Μπορεί ο επίδοξος ηγεμόνας να μην κινδυνεύει από τη ΝΔ (που είναι σε κρίση) ή από το ΠΑΣΟΚ, αλλά θα βρει απέναντί του αυτούς των οποίων τα δικαιώματα βάλθηκε να καταργήσει…

1. Το «Βήμα» της Κυριακής 18 Οκτωβρίου είναι αφιερωμένο θαρρείς ολόκληρο στους νέους «ηγεμόνες»: τον Τσίπρα, τον Παππά, τον Δραγασάκη… Με δέος αλλά και προσμονή…

4

πολιτικη

21 ΟΚΤΩβρη 2015

Οι αγρότες στο στόχαστρο κυβέρνησης και τραπεζών Των Αποστόλη Τσιάμη και Κατερίνας Γιαννούλια

Η

κυβέρνηση φέρνει μια σειρά από φορολογικές αλλαγές για τους αγρότες που έχουν χαρακτήρα φοροκαταιγίδας. Οι αγρότες θα κληθούν να πληρώσουν 26% φόρο από το πρώτο ευρώ του εισοδήματός τους, προκαταβολή 100% του φόρου της επόμενης χρονιάς και ΦΠΑ για τα αγροτικά εφόδια στο 23%. Επίσης καταργούνται οι επιστροφές του ειδικού φόρου για το αγροτικό πετρέλαιο, διατηρείται ο ΕΝΦΙΑ, ενώ τριπλασιάζονται οι αγροτικές ασφαλιστικές και συνταξιοδοτικές εισφορές. Έφτασε η στιγμή που η κυβέρνηση στέλνει και στους αγρότες το λογαριασμό του μνημονίου, πιο άμεσα αυτή τη φορά, με τεράστια ποσά που θα ζητηθεί να μεταφερθούν από τους αγρότες στην Ελλάδα στους διεθνείς και ντόπιους δανειστές. Αυτές οι μεγάλες αλλαγές στην κατάσταση των αγροτών, των οποίων ακόμα δεν έχουμε αντιληφθεί στο σύνολο των επιπτώσεων, θα μετασχηματίσουν τον χάρτη της ελληνικής γεωργίας. Θα πληγούν σε σημείο εξαφάνισης οι μικροί και μεσαίοι αγρότες και η πρωτογενής παραγωγή μαζί με τη μικρομεσαία μεταποίηση θα περάσουν στις μεγάλες αγροβιομηχανικές μονάδες και τις τράπεζες. Τα συνεχή οικονομικά και πολιτικά (μέσω ΚΑΠ και Κανονισμών της ΕΕ) εμπόδια, που εδώ και χρόνια δυσκολεύουν τους μικρούς και μεσαίους παραγωγούς, διογκώνονται σε αβάστακτο βαθμό με τα νέα μέτρα. Μετά από επτά χρόνια ύφεσης η φοροεπιδρομή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα επιφέρει το τελειωτικό χτύπημα σε μεγάλο αριθμό αγροτών και θα θέσει υπό επανεξέταση αν μπορεί κάποιος να παραμείνει στον αγροτικό χώρο. Το χρηματοδοτικό πρόβλημα του μικρομεσαίου αγροτικού κόσμου θα έρθουν να «καλύψουν» οι τράπεζες

Το σύνολο του μικρού και μεσαίου αγροτικού χώρου ενώνει τις δυνάμεις του και αντιδρά στη σχεδιαζόμενη εξαφάνισή του. (βλέπε Πειραιώς, Alpha Bank κ.λπ), με προτάσεις που θα μεταφέρουν τις σημαντικότατες αγροτικές επιδοτήσεις, τις οποίες στοχεύουν εδώ και χρόνια, στα δικά τους ταμεία, μετατρέποντας τους αγρότες σε εργάτες της γης τους (για όσο την έχουν ακόμα). Οι εκφωνήσεις της πολιτικής ηγεσίας έχουν ένα κυρίαρχο και καθοριστικό στοιχείο: τη συμμόρφωση, πάνω απ’ όλα, με το υπογραφέν μνημόνιο, από την «πρώτη φορά αριστερή» κυβέρνηση! Από εκεί και πέρα ξεκινάνε οι όποιες «προσπάθειες» του υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, για… «απάλυνση δυσμενών επιπτώσεων που φέρνει η συμφωνία», κατά τις δηλώσεις του ίδιου.

ΜΑΙΝΕΤΑΙ Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΣΤΗ ΝΔ Συνεχίζεται ο εσωκομματικός εμφύλιος στη ΝΔ, εν όψει της ανάδειξης του νέου αρχηγού στις 22/11 (με πιθανό ενδεχόμενο την αναβολή των εκλογών). Αλληλοκατηγορίες για στημένες διαδικασίες, υπονοούμενα για διαπλοκή με επιχειρηματικά συμφέροντα, ανοιχτές συγκρούσεις με αρκετά «γαλλικά», συνθέτουν το προεκλογικό σκηνικό έντασης. Ο «περίπατος» που περίμενε ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, αν και οι δημοσκοπήσεις τον δείχνουν μπροστά, δεν φαντάζει πλέον ανέμελος και οι εκρήξεις του έχουν γίνει αγαπημένο θέμα

Ποια απάλυνση όμως; Τα έσοδα από τη φορολογική επιβάρυνση των αγροτών έχουν ήδη εγγραφεί στα προσχέδια του προϋπολογισμού και τα ραβασάκια για την είσπραξη της αναδρομικά (από 1/1/2014) αυξημένης προκαταβολής φόρου είναι ήδη στα χέρια των αγροτών. Οι «λύσεις» όπως τα βιβλία εσόδων-εξόδων, από τα οποία θα συνάγεται πως… δεν χρειάζεται να φορολογηθούν οι αγρότες, η αόριστη «ανάπτυξη» (χωρίς να διευκρινίζεται ποιον θα ευνοεί, τα καρτέλ του γάλακτος ή τους μικρούς κτηνοτρόφους), ή η θεωρία ότι οι «κατά κύριο επάγγελμα» αγρότες δεν θα θιγούν (που και αυτό είναι προς διαπραγμάτευση με τους «θεσμούς») είναι κενές περιεχομένου κι εκστομίζονται για «να έχουμε κάτι να λέμε». Όσο για τα πολυαγαπημένα στο ΣΥΡΙΖΑ και πολυδιαφημισμένα ΕΣΠΑ, ο υφυπουργός Οικονομίας, αρμόδιος γι’ αυτά, Αλέξης Χαρίτσης, σημείωσε ότι η επιχειρηματικότητα αποτελεί βασικό πυλώνα του νέου ΕΣΠΑ. Αγρότες-επιχειρηματίες λοιπόν έχουν να ελπίζουν. Οι υπόλοιποι

για τις παραπολιτικές στήλες. Και ενώ οι Μητσοτάκης-Γεωργιάδης δείχνουν να «ασθμαίνουν», η υποψηφιότητα Τζιτζικώστα κερδίζει έδαφος. Το φλερτ του τελευταίου με τη σκληρή δεξιά έχει πλέον μετατραπεί σε ανοιχτή υποστήριξη των ηγετικών στελεχών της περιόδου Σαμαρά προς τον περιφερειάρχη της δήθεν «ανανέωσης». Ο Παπαμιμίκος, από Γραμματέας της ΝΔ, έχει μετατραπεί σε κομματάρχη του, ενώ αρκετά ΜΜΕ του δεξιού και ακροδεξιού χώρου έχουν αναλάβει εργολαβία το «λιβάνισμά» του. Και μέσα στο χαμό, η Ντόρα –μάλλον με «δάχτυλο» Σαμαρά– δεν βρήκε ανταπόκριση από τα

αδελφά κόμματα της ΝΔ στην πρόθεσή της να διεκδικήσει την αντιπροεδρία του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και αποσύρθηκε. Υποψηφιότητα που είχε προταθεί από τον Μεϊμαράκη. Η κρίση προσανατολισμού του κύριου πολιτικού σχηματισμού της αστικής τάξης εντείνεται, μαζί με τις αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό του. Αντί για την ολική ανασύνταξη, η διάσπαση της ΝΔ δεν μπορεί πλέον να αποκλειστεί.

ΝΕΑ ΔΙΑΠΛΟΚΗ; Με τη διαδικασία του «επείγοντος» και μέχρι το ερχόμενο Σάββατο 24/10, θα έχει ψηφιστεί το νομοσχέδιο για τη χο-

στα ΕΣΠΑ για ανέργους… Γι’ αυτό ξεπερνάει κάθε όριο θράσους η δήλωση του υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων που είχε πει πως οι αγρότες παίρνουν ενισχύσεις από την ΕΕ και γι’ αυτό δεν τους συνέφερε να μην υπογραφεί η «συμφωνία» (που λέγεται «Μνημόνιο ΙΙΙ»). Οι αντιδράσεις από συντονιστικά των αγροτών σε όλη την Ελλάδα είναι ήδη σημαντικές. Αυτή τη στιγμή, το σύνολο του μικρού και μεσαίου αγροτικού χώρου (γεωργοί, κτηνοτρόφοι, αλιείς, έμποροι των λαϊκών αγορών) ενώνει τις δυνάμεις του και αντιδρά στη σχεδιαζόμενη εξαφάνισή του. Οι κινητοποιήσεις, που σχεδιάζονται σε όλη την Ελλάδα, θα αποτυπώσουν και στην πράξη την αντίσταση των αγροτών στην εφαρμογή των μνημονίων και θα θέσει με πραγματικούς όρους στους αγρότες, αλλά και σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, τι ζητάει η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι δανειστές από τους αγρότες στην Ελλάδα και αν το αποδέχονται. Η σύγκρουση με αυτή την πολιτική είναι μονόδρομος και για τους αγρότες.

ρήγηση των αδειών σε ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς, που είχε γίνει η σημαία της διακυβέρνησης Τσίπρα στη μάχη κατά της διαπλοκής. Χωρίς ουσιαστικές αλλαγές στο τηλεοπτικό τοπίο (που διαφεντεύει η συμμαχία των καναλαρχών-DIGEA), χωρίς να ορίζει συγκεκριμένο αριθμό αδειών, αλλά και ποσό εκκίνησης της δημοπρασίας, χωρίς τολμηρές παρεμβάσεις για την υπεράσπιση των εργαζομένων στις γαλέρες του έντυπου, διαδικτυακού και ηλεκτρονικού Τύπου, η πολυπόθητη ρύθμιση δεν δικαίωσε τις προσδοκίες που είχαν καλλιεργηθεί. Αν κρίνουμε μάλιστα από το καθημερινό

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

21 ΟΚΤΩΒΡΗ 2015

Περιφέρεια Αττικής: «Ειρηνική συνύπαρξη» µε τα µεγάλα συµφέροντα; λύψουν τις ανεπάρκειες του κεντρικού κράτους και της τοπικής αυτοδιοίκησης. Για αυτό και η ψήφιση του ΠΕΣ∆Α από συµβούλους που ανήκουν στη Λαϊκή Ενότητα, δεν δικαιολογείται, από κανένα «διαδικαστικό» εµπόδιο.

Του Σπύρου Αντωνίου

Η

αντίληψη της «συνέχειας του κράτους» και της υποταγής στο «ρεαλισµό» διαπνέουν σχεδόν όλες τις ενέργειες της περιφέρειας Αττικής, στο διάστηµα που η «µικρή πρωθυπουργός» Ρ. ∆ούρου και η «∆ύναµη Ζωής», βρίσκονται στο τιµόνι της. Τα τελευταία περιστατικά µε την ψήφιση του νέου Περιφερειακού Σχεδιασµού ∆ιαχείρισης των Απορριµµάτων (ΠΕΣ∆Α) και οι εξελίξεις στο θέµα του γηπέδου της ΑΕΚ στη Ν. Φιλαδέλφεια επιβεβαιώνουν ότι το σχήµα «αριστερόστροφη φρασεολογία-καµία ουσιαστική αµφισβήτηση των προνοµίων της άρχουσας τάξης» (το οποίο υιοθέτησε ταχύτατα και η κυβέρνηση Τσίπρα), τείνει να εµπεδωθεί ως βασική πολιτική λογική. Με άλλα λόγια, η αποφυγή της σύγκρουσης µε τους οικονοµικά ισχυρούς και τα συστήµατα υποστήριξής τους στον κρατικό µηχανισµό, οδηγεί αναπόφευκτα στην αποδοχή του νεοφιλελεύθερου «µονόδροµου», παρά τις όποιες διαχειριστικές διαφοροποιήσεις ή τις καλές προθέσεις.

Απορρίµµατα

Οι πολυετείς αγώνες και οι επιστηµονικές επεξεργασίες κοινωνικών κινηµάτων, αυτοδιοικητικών σχηµάτων, αλλά και τµηµάτων του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν προκρίνει ένα εναλλακτικό µοντέλο αποκεντρωµένης διαχείρισης απορριµµάτων, µε έµφαση στον δηµόσιο-κοινωνικό χαρακτήρα, τη διαλογή στην πηγή και την ανακύκλωση, κόντρα στις επικίνδυνες χωµατερές και τα εργοστάσια σκουπιδιών των µεγαλοεργολάβων. Σηµαντικό µέρος αυτών των προτάσεων, περιγράφεται στο Εθνικό Σχέδιο ∆ιαχείρισης Αποβλήτων (ΕΣ∆Α), που αναθεωρήθηκε το φετινό καλοκαίρι, αλλά βρίσκεται «στον αέρα».

«αβαντάρισµα» ορισµένων «βαρόνων» της ενηµέρωσης προς τον Α. Τσίπρα και τα στελέχη της κυβέρνησής του (µε πρώτο και καλύτερο το γνωστό συγκρότηµα της Μιχαλακοπούλου), περισσότερο µε εργαλείο αναδιάταξης του συσχετισµού δυνάµεων στο «αµαρτωλό» τρίγωνο τράπεζες-ΜΜΕ-κυβερνητική εξουσία µοιάζει η νέα ρύθµιση. Άλλωστε, η έκθεση των ιδιωτικών ΜΜΕ στον τραπεζικό δανεισµό (αγγίζει τα 940 εκατ. ευρώ) και η ανάγκη «φιλτραρίσµατος» του «αριστερού µνηµονίου» προς την κοινωνία µέσα από τη µιντιακή προπαγάνδα, φαίνεται ότι οδηγεί σε παζάρια και αλληλοεξυπηρετήσεις, υπό το συντονισµό του Ν. Παππά, αρµόδιου υπουργού Επικρατείας για τα ΜΜΕ, αλλά και για τις επενδύσεις, για να µην ξεχνιόµαστε...

Το γήπεδο

Η Περιφέρεια ως ασπίδα προστασίας της κοινωνίας από τις επιπτώσεις των µνηµονίων µοιάζει ξεθωριασµένη υπόσχεση. Παρά τα όσα υποστήριξε στην οµιλία της η Ρ. ∆ούρου στο Περιφερειακό Συµβούλιο, στην πραγµατικότητα, δεν αλλάζουν και πολλά στη σηµερινή κατάσταση στην Αττική: τα τοπικά σχέδια διαχείρισης από τους ∆ήµους (που δεν δείχνουν και µεγάλη προθυµία να προχωρήσουν σε αυτά χωρίς πόρους και προσωπικό) δεν είναι δεσµευτικά, το αίσχος της Φυλής παραµένει, οι ιδιωτικές εταιρείες στις διαδικασίες ανακύκλωσης (µπλε κάδοι κ.α.) δεν αγγίζονται. Οι εργολάβοι (αν και ακυρώθηκαν τα 4 εργοστάσια Σ∆ΙΤ) προσδοκούν πολλά από την επικερδή «µπίζνα» των σκουπιδιών. Επεκτείνουν ήδη τις δραστηριότητές τους (ο Μπόµπολας έβαλε πόδι στο Σ∆ΙΤ ∆. Μακεδονίας, µε την υπογραφή Σταθάκη) και καραδοκούν για να κα-

«ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ» Μετά τη µικροαντιπαράθεση για το θέµα της απαλλαγής των µαθητών από τα Θρησκευτικά, η απόφαση για αύξηση του ορίου ανάληψης µετρητών ειδικά για την Αρχιεπισκοπή Αθηνών και τις µητροπόλεις αναθέρµανε τις σχέσεις της κυβέρνησης µε την εκκλησία. Ακολούθησε νέο γεύµα Τσίπρα-Ιερώνυµου, όπου επιβεβαιώθηκε το «πολύ καλό κλίµα µεταξύ εκκλησίας και πολιτείας». Αποκορύφωµα της σύµπλευσης Τσίπρα µε έναν διαχρονικά αντιδραστικό θεσµό, που ποτέ κανείς δεν τολµά να αγγίξει την περιουσία του στο όνοµα του «πολιτικού κόστους», ήταν η διεθνής διάσκεψη µε θέµα «Θρησκευτικός και πολιτιστικός πλουραλισµός και ειρηνική συνύπαρξη στη Μέση Ανατολή», που διοργάνωσε το

Άρωµα «φιλικής διευθέτησης» είχε και η πρόσφατη συνάντηση ∆ούρου-Μελισσανίδη, για το θέµα του γηπέδου στη Ν. Φιλαδέλφεια. Ο δεύτερος δήλωσε ότι το γήπεδο της ΑΕΚ θα ονοµαστεί «∆ούρου Αρένα», µη κρύβοντας τον ενθουσιασµό του για τα αποτελέσµατα της δίωρης συζήτησης που είχε προηγηθεί. Πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο που είχε καταγγελθεί από ανθρώπους και µίντια του ΣΥΡΙΖΑ, ως εκλεκτός επιχειρηµατίας του Σαµαρά, όταν ο τελευταίος τού χάριζε τον ΟΠΑΠ, ή ως λαθρέµπορος πετρελαίου για την υπόθεση µε το «βαπόρι από τη ...Λιβύη». Φυσικά, δεν έγινε αριστερός ο Μελισσανίδης, αλλά διεκδικεί εδώ και τώρα τα 20 εκατ. ευρώ που είχε προϋπολογίσει ο Σγουρός, ως επιχορήγηση «αναξιοπαθούντων» ΠΑΕ, τηρώντας έτσι την παράδοση του κρατικοδίαιτου καπιταλιστή. Την ίδια ώρα που οι χώροι άθλησης για τον κόσµο ρηµάζουν, τα κονδύλια για σχολεία χορηγούνται µε το σταγονόµετρο και ο δήµος Νέας Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας δίνει µια σειρά από περιβαλλοντικές µάχες για να µην υποβαθµιστεί η περιοχή από την ανέγερση του γηπέδου, η διοίκηση της περιφέρειας (µαζί µε κυβερνητικά στελέχη) υπόσχεται «διευκολύνσεις» και «ζεστό χρήµα» στους βαρόνους του επαγγελµατικού ποδοσφαίρου. Η περιφέρεια ως ασπίδα προστασίας της κοινωνίας από τις επιπτώσεις των µνηµονίων, µοιάζει ξεθωριασµένη προεκλογική υπόσχεση. Πολύ περισσότερο η διακήρυξη για σύγκρουση µε τα κατεστηµένα συµφέροντα, µετατρέπεται σε «ειρηνική συνύπαρξη» µαζί τους.

υπουργείο Εξωτερικών µε πρωτοβουλία του Νίκου Κοτζιά. Εκεί παραβρέθηκαν πολιτικοί αξιωµατούχοι και θρησκευτικοί ηγέτες, όπως ο πατριάρχης Βαρθολοµαίος, µε τον οποίο επίσης συναντήθηκε ο πρωθυπουργός. Μπροστά στις απόπειρες αναβάθµισης του ρόλου της Ελλάδας στη ΝΑ Μεσόγειο, πάντα ως πιστού συµµάχου του δυτικού ιµπεριαλισµού στην περιοχή, ακόµα και το Πατριαρχείο επιστρατεύεται για να ενισχύσει την ελληνική διπλωµατία. Όσο για εκείνο το πάγιο αίτηµα της Αριστεράς για διαχωρισµό κράτους-εκκλησίας, οι νεοµνηµονιακοί κυβερνώντες προκρίνουν τον στενότερο εναγκαλισµό τους. Θλιβερά δείγµατα της ιδεολογικοπολιτικής µετάλλαξης του εναποµείναντος ΣΥΡΙΖΑ, που αποκαλύπτουν και στον πιο δύσπιστο ότι δεν υπάρχει επιστροφή σε καµία «αριστερή κοίτη» κανενός είδους.

5

Πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6977275054 Πλατεία Βικτωρίας 6907856793 Κυψέλη 6948034131 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6977609033 Παγκράτι 6973344350 Γκύζη 6973005569 Αµπελόκηποι 6943043309 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. Φιλαδέλφεια 6976394520 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 1ο ∆∆ 6984516774 2ο ∆∆ 6932045320 3ο ∆∆ 6982164101 Άγιοι Ανάργυροι 6998466952 Αιγάλεω 6986294964 Χαϊδάρι 6945542335 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6937271330 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6945754555 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6979829057 Ν. Σµύρνη 6972098143

Σκαγιοπούλειο 6936191219 Αγρίνιο 6974473540 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6936018810 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Λοκρίδα (Αταλάντη) 6977096663 Λιβαδειά 6977684563 Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κοζάνη 6982831776 Εορδαία (Πτολεµαΐδα) 6972814199 Φλώρινα 6944548787 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6949895565 Αγ. Ιωάννης Ηρακλείου 6944916915 Ρέθυµνο 69799225065 Χανιά 6932001030 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6974169215 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ:

ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκοµείο «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσοκοµείο «ΑλεξάνΠΕΙΡΑΙΑΣ: δρα» 6946950764 Νίκαια 6948418381 Νοσ. Ασκληπιείο Κορυδαλλός 6948100218 6936604279 Κερατσίνι 6975847329 Νοσ. Νίκαιας 6972910336 Σαλαµίνα 6973376378 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Νοσ. «Σωτηρία» ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6984067690 Λαυρεωτική 6939014803 Νοσοκοµείο «Έλενα Βούλα-Βάρη-Βουλιαγ- Βενιζέλου» 6909173945 µένη 6948o00171 Θριάσιο νοσοκοµείο Παιανία-Γλυκά Νερά 6979773546 6974428095 Ασφ/κά Ταµεία 6974701829 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΚΕΝΤΡΙ- ΥΠΑΑΤ 6945754555 ΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Εκπαιδευτικοί Νότιας Κέντρο 6976579448 Αθήνας 6973223771 5ο ∆∆ 6976738276 Χρηµατοπιστωτικός-«ΕΝεάπολης-Συκεών νοικιαζόµενοι» ΕΤΕ 6942552216 6976855566 ∆έλτα (Σίνδος) Αεροµεταφορών 6946535858 6982164101 Χαλκηδόνα (Κουφάλια) 6984419742 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Νοσ. ΑΧΕΠΑ 6973972804 ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Νοσ. «Γεννηµατάς» Πάτρα (Κέντρο) 6977029532 6982605384 Εκπαιδευτικοί 6972167133 Παραλία Πάτρας 6974977186 ΚΑΙ ΣΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ: Νέα Φιλαδέλφεια Νίκαια 6984477532 6946661893 Ζωγράφου Αρχιτεκτονική 6976034706 6947289596 Ηράκλειο Αττικής Φιλοσοφική 6984194131 6982517264

6

21 ΟΚΤΩΒΡΗ 2015

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

Αποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογία ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες.

Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ∆ΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕ∆ΟΝΙΑ: 6972814199 ∆ΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑ∆Α: 6973235894 ΚΡΗΤΗ: 6976332197 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6945077461 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

•

• •

•

•

•

•

•

ένε ότι... Η αντιπαράθεση µνηµόνιο-αντιµνηµόνιο εξυπηρετεί τους φασίστες Σήµερα η Ευρωπαϊκή Ένωση παίρνει το δρόµο για τις πιο µεγάλες κοινωνικές αναταραχές µετά τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο. Σ’ όλη την Ευρώπη η απληστία των πλούσιων ξαναβγάζει την εργατική τάξη στο δρόµο. Αν δεν ανατραπεί τώρα η λιτότητα, όλα τα εργατικά δικαιώµατα, που καταχτήθηκαν τα τελευταία 150 χρόνια, θα είναι σύντοµα παρελθόν. Μαζί τους θα έχουν εξαφανιστεί και οι δηµοκρατικές ελευθερίες, γιατί στην Ευρώπη πια όλα τα ουσιαστικά ζητήµατα τα αποφασίζουν κλειστές οµάδες τραπεζιτών, χωρίς κανέναν έλεγχο από τα κοινοβούλια και πολύ περισσότερο χωρίς να λαµβάνουν υπόψη τις διαµαρτυρίες των πληβείων. Κι είναι φαιδρό να διαβάζεις πανηγυρισµούς πως τέλειωσε ο διχασµός µνηµόνιο-αντιµνηµόνιο στις 18 Οκτώβρη, ακριβώς τη µέρα που διαδήλωναν εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες κι εργάτριες στην Ισπανία, τις Βρυξέλλες και το Λονδίνο ενάντια στη λιτότητα. Το τέλος του διλήµµατος µνηµόνιο-αντιµνηµόνιο αρχίζουν να το επεξεργάζονται και στο επιτελείο του µνηµονιακού, πια, ΣΥΡΙΖΑ. Γίνεται ξεκάθαρη στροφή στην «αποσύνδεση» του µνηµονίου από τα ξεχωριστά, για κάθε κίνηµα, επίδικα. Έτσι, λίγο πριν από το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να διαχωρίσει το ζήτηµα του µνηµονίου, αλλά και της πολιτικής της κυβέρνησης για τον φράχτη του Έβρου και τη Frontex, από την αλληλεγγύη σε πρόσφυγες και µετανάστες. Συστρατεύθηκε εδώ κι ο ΣΚΑΪ που, στηρίζοντας µε πάθος την κυβέρνηση, µετέτρεψε αυτή την επιχειρηµατολογία σε επιθετικό µανιφέστο: «Τι σχέση έχει ο αντιρατσισµός µε το µνηµόνιο, κύριοι; Προχωρείτε σε αποκλεισµούς, άρα είστε ρατσιστές και φασίστες»(!). Είναι αναµενόµενο το επόµενο διάστηµα να επιχειρηθεί αποσύνδεση του αγώνα στις Σκουριές ή του δικαιώµατος των οµόφυλων ζευγαριών στο Σύµφωνο Συµβίωσης, από την πάλη για την ανατροπή του µνηµονίου. Αλλά υπάρχει ένα ζήτηµα όπου το να προσπαθείς να αποσυνδέσεις το συγκεκριµένο κίνηµα από τον αντιµνηµονιακό αγώνα είναι όχι µόνο προκλητικό, αλλά και βαθιά επικίνδυνο. Είναι το ζήτηµα του αντιφασιστικού αγώνα. Γίνεται µια σοβαρή προσπάθεια από τα ΜΜΕ να καλλιεργηθεί ένας συστηµικός

αντιφασισµός. Κόµµατα όπως τα ΠΑΣΟΚ, ∆ΗΜΑΡ, ΠΟΤΑΜΙ δεν σταµατούν να καλούν σε «συνεργασία του ∆ηµοκρατικού Τόξου κατά της Χρυσής Αυγής». Αυτό το «τόξο» θα πρέπει να το αποτελέσουν τα ίδια, µαζί µε τις δυνάµεις του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς, αλλά και της σοβαρής ∆εξιάς. Το επιχείρηµά τους: Πρέπει όλες οι πολιτικές δυνάµεις να αποκλείσουν τους φασίστες από το δηµόσιο διάλογο. Όµως, µπορεί πραγµατικά να δυναµώσει και να νικήσει η αντιφασιστική πάλη άµα συµµαχήσουµε µε τις δυνάµεις που έφεραν και στηρίζουν µε φανατισµό τα µνηµόνια και τη βίαιη φτωχοποίηση εκατοµµυρίων ανθρώπων; Αποκτάει ισχύ ο αντιφασιστικός λόγος, αν συµµαχήσουµε µε όσους στρώσανε το δρόµο για να αναπτυχθούν οι φασίστες; Γίνεται πιο στέρεο και πιο σθεναρό το αντιφασιστικό στρατόπεδο, αν προστεθούν ο Βενιζέλος, η Μπακογιάννη κι ο Λοβέρδος στις γραµµές του; «Τα πτώµατα είναι ανίκανα για µάχη, βολεύουν όµως µια χαρά για να εµποδίσουν τους ζωντανούς να πολεµήσουν», απαντούσε ο Τρότσκι για αντίστοιχες «πρωτοβουλίες» της εποχής του. ∆εν υπάρχει καλύτερη διαφήµιση για τους ναζιστές από το να προβάλλονται στους απελπισµένους και κατεστραµµένους από την κρίση ανθρώπους ως η µόνη «αντισυστηµική» δύναµη, οι µόνοι που είναι «εναντίον όλων». Η Αριστερά που θέλει ν’ αλλάξει τον κόσµο, η Αριστερά που δεν συµβιβάζεται µε τη λιποταξία του ΣΥΡΙΖΑ στο στρατόπεδο του εχθρού, θα χρειαστεί να εκφράσει αυτό που υπάρχει: Τα µνηµόνια και η λιτότητα ως την αιωνιότητα είναι η µηχανή του κιµά για όλο τον κόσµο της εργασίας. Είναι ταυτόχρονα το µόνο πρόγραµµα που διαθέτει σήµερα το κεφάλαιο στην Ευρώπη. Η Αριστερά που αξίζει τ’ όνοµά της, είναι ανάγκη να γίνει σηµαία για τα θύµατα των µνηµονίων, είναι ανάγκη να προτείνει κυβέρνηση έκτακτων µέτρων υπέρ των εργαζοµένων: Να µην πληρωθεί το χρέος, να διαγραφούν τα κόκκινα δάνεια, να γίνουν κρατικές οι τράπεζες και οι µεγάλες επιχειρήσεις και να ξεκινήσει ντόµινο ανατροπών κι εξεγέρσεων σε όλη την Ευρώπη. Αν δεν το κάνουµε αυτό, θα έχουµε παραδώσει το κλειδί των εξελίξεων στους φασίστες.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ

21 ΟΚΤΩΒΡΗ 2015

7

Με τη Λαϊκή Ενότητα

Για να τα βγάλουµε πέρα σε έναν πόλεµο που όχι µόνο δεν έχει κριθεί, αλλά µόλις αρχίζει Του Αντώνη Νταβανέλου

Η

συζήτηση για τον προσανατολισµό της ριζοσπαστικής Αριστεράς βρίσκεται σε ένα σηµείο καµπής. Το καθορίζουν το ξεκίνηµα της τρίτης µνηµονιακής επίθεσης υπό την πολιτική καθοδήγηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το ζήτηµα της δυνατότητας-πιθανότητας µαζικής εργατικής και λαϊκής αντίστασης σε αυτή, το ζήτηµα της πολιτικής έκφρασης αυτής της κοινωνικής αντίστασης στη µετα-ΣΥΡΙΖΑ εποχή. Η Λαϊκή Ενότητα είναι ένας «τόπος»-κόµβος αυτής της συζήτησης. Γιατί, παρά την εκλογική ήττα στις 20/9, η ΛΑΕ συγκρατεί έναν σηµαντικό αριθµό αγωνιστών-στριών σε πανελλαδικό επίπεδο, ένα δυναµικό στοιχειωδώς συγκροτηµένο σε τοπικές και κλαδικές «οργανώσεις», ένα δυναµικό συνδεδεµένο µε το µαρξισµό και τη σοσιαλιστική προοπτική, ένα δυναµικό µε εµπειρία οργάνωσης µαζικής δουλειάς. Ταυτόχρονα η ΛΑΕ µπορεί και πρέπει να παίξει ρόλο-κλειδί στην εξέλιξη του ευρύτερου κόσµου που αποσπάστηκε (και θα συνεχίσει να αποσπάται…) από τον ΣΥΡΙΖΑ, στη σχέση αυτού του κόσµου µε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και µε τµήµατα της βάσης του ΚΚΕ. Γι’ αυτό η συζήτηση στους κόλπους της ΛΑΕ, ενόψει της Πρώτης Πανελλαδικής Σύσκεψης στις 7/11-8/11, αλλά και της Πρώτης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης στις αρχές του 2016, είναι εξαιρετικά σηµαντική. Ας δούµε κάποια βασικά σηµεία αυτής της συζήτησης. Το εκλογικό αποτέλεσµα στις 20/9 ήταν µια σηµαντική νίκη των µνηµονιακών δυνάµεων, κυρίως της ηγεσίας Τσίπρα-Καµένου. Όµως η νίκη αυτή «αποσπάστηκε»: πριν υπάρξουν οι µαζικές εµπειρίες για το Μνηµόνιο 3, µε την απατηλή υπόσχεση για τα «ισοδύναµα» και το παράλληλο πρόγραµµα εξανθρωπισµού της λιτότητας, υπό το φόβο µιας (υποθετικής όπως αποδείχθηκε) επιστροφής στην κυβέρνηση των παραδοσιακών µνηµονιακών δυνάµεων της ∆εξιάς και µε την υποστήριξη ενός ολόκληρου «συστήµατος», τόσο των εγχώριων αστικών δυνάµεων (βλέπε ΜΜΕ) όσο και των δανειστών (βλέπε Μέρκελ, Ολάντ, Λαγκάρντ κ.ο.κ.). Με αυτή την έννοια η νίκη των Τσίπρα-Καµένου στις 20/9 είναι ασταθής και υπονοµευµένη. Τα στοιχεία αστάθειας είναι διαγνώσιµα ακόµα και στα εκλογικά αποτελέσµατα: στη µαζική απώλεια ψήφων από τον ΣΥΡΙΖΑ, στην πρωτοφανή αποχή, στην αντιπολιτική ψήφο στον Λεβέντη… Κυρίως όµως η αστάθεια και η αβεβαιότητα προκύπτουν από τις υποχρεώσεις που η κυβέρνηση έχει αναλάβει µε την κατάπτυστη συµφωνία της 13ης Ιουλίου 2015.

1.

2.

εκλογικά από την περιορισµένη προετοιµασία της πρότασης για την έξοδο από το ευρώ. Η συζήτηση αυτή πρέπει να προχωρήσει και να ολοκληρωθεί, όχι µόνο ως προς την «τεχνική» παρουσίαση, αλλά κυρίως ως προς την ένταξη της «αντι-ευρώ» πολιτικής µας σε ένα ολοκληρωµένο αριστερό πρόγραµµα, που θα υποστηρίζει µια για λογαριασµό της εργατικής τάξης απάντηση στην καπιταλιστική επιθετικότητα του νεοφιλελευθερισµού. Εξίσου σηµαντική µε το πρόγραµµα είναι η απάντηση που η ΛΑΕ οφείλει να δώσει στο ζήτηµα των συµµαχιών. Η πρόταση για ενότητα στη δράση της πολιτικής Αριστεράς (µεταξύ ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τµηµάτων του κόσµου του ΚΚΕ, µε κριτική προς την ηγεσία του) είναι ακόµα προϋπόθεση για τη συσπείρωση και την πολιτική έκφραση του κόσµου της αντίστασης. Αυτή η πολιτική δεν πρέπει να υπηρετηθεί παθητικά, περιµένοντας να «ωριµάσουν» τα επιτελεία της Αριστεράς. Η ΛΑΕ οφείλει να πάρει επειγόντως πρωτοβουλίες συντονισµού των ταξικών δυνάµεων –έξω από τον έλεγχο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας– στους εργατικούς χώρους, πρωτοβουλίες συντονισµού των ριζοσπαστικών δυνάµεων στη νεολαία, πρωτοβουλίες συντονισµού στην αντιρατσιστική-αντιφασιστική δράση. Ίσως το πιο κρίσιµο σηµείο θα είναι το πώς θα δείξει η ΛΑΕ ότι κατανοεί τον ίδιο τον εαυτό της. Σήµερα χρειαζόµαστε ένα Μέτωπο, µέτωπο οργανώσεων και φυσικών προσώπων, µε καθαρή λειτουργία: µε έµφαση στις «οργανώσεις βάσης», που θα έχουν πλήρεις ευθύνες και δικαιώµατα στο χώρο τους, όπου η συµµετοχή θα είναι αυτοπρόσωπη, όπου θα ισχύει η αρχή «ένα µέλος – µία ψήφος» και οι αποφάσεις θα παίρνονται µε επιδίωξη συναίνεσης ή, αν και όπου χρειάζεται, µε την αρχή της πλειοψηφίας. Χρειαζόµαστε ένα Μέτωπο, αλλά γνωρίζουµε ότι ακόµα η ΛΑΕ είναι «υπό κατασκευή». Που σηµαίνει έµφαση στην ανάγκη διεύρυνσής της: προς τµήµατα πολιτικοποίησης που προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από την «άλλη» Αριστερά. Που σηµαίνει έµφαση στην αποδοχή ότι οι προγραµµατικές και οι πολιτικές αποφάσεις, όπως και τα ηγετικά «σώµατα», είναι προσωρινά και θα µπορούν να σχηµατοποιούνται διαδοχικά µόνο µετά την Πρώτη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη. Συνδιάσκεψη στην οποία φιλοδοξούµε να συµµετάσχουν αρκετά περισσότεροι-ες απ’ όσους-ες ξεκινήσαµε µε τη ΛΑΕ µέσα στον περασµένο «καυτό» Αύγουστο. Και η φιλοδοξία αυτή µπορεί να υπηρετηθεί µόνο µέσα από µια «ανοιχτή» και απόλυτα δηµοκρατική αντίληψη για τη συγκρότηση µιας νέας, κοινής, αντιµνηµονιακής «κοίτης» της ριζοσπαστικής Αριστεράς στην Ελλάδα. Που η συγκρότησή της είναι απολύτως αναγκαία, αλλά και εφικτή.

5.

Από την πετυχηµένη εκδήλωση της Λαϊκής Ενότητας στο Σινέ Κεραµεικός στις 19/10

Η κυβέρνηση Τσίπρα-Καµµένου είναι υποχρεωµένη να ξεκινήσει µε ταχύ ρυθµό την προσπάθεια επιβολής ενός σκληρού ταξικού προγράµµατος, του 3ου Μνηµονίου. Τα εκλογικώς χρήσιµα ψέµατα των «ισοδύναµων» και του «παράλληλου προγράµµατος» έχουν τελειώσει. Είµαστε πλέον για τα καλά στον πάγκο του χασάπη. Η κατεδάφιση του ασφαλιστικού συστήµατος, η φοροεπιδροµή ενάντια στις λαϊκές τάξεις, οι µαζικές φαστ τρακ ιδιωτικοποιήσεις, η άκαµπτη επιµονή στην πολιτική µείωσης µισθών και κοινωνικών δαπανών, είναι ένα πρόγραµµα ενίσχυσης των καπιταλιστών και υποβάθµισης της θέσης των εργαζοµένων και των λαϊκών τάξεων, ένα πρόγραµµα απόλυτης συνέχειας µε τα Μνηµόνια 1 και 2. Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, ενέχει τη διαχείριση των επιχειρηµατικών «κόκκινων δανείων», δηλαδή την αλλαγή των συσχετισµών στο εσωτερικό της κυρίαρχης τάξης. Ανάλογες «επιχειρήσεις» δεν έγιναν ποτέ ειρηνικά. Η κυβέρνηση Τσίπρα θα βρεθεί µπροστά σε µιαν όξυνση των εσωαστικών ανταγωνισµών, µε πιθανότατες σοβαρές πολιτικές εντάσεις. Το παρελθόν της ταξικής πάλης στην Ελλάδα προειδοποιεί ότι η κοινωνική αντίσταση σε ανάλογες πολιτικές είχε ως συνέπεια την ανατροπή κυβερνήσεων: του Γ. Παπανδρέου, του Λ. Παπαδήµου, των Σαµαρά-Βενιζέλου. ∆εν υπάρχει κανένας λόγος να υποθέσουµε ότι µεσοπρόθεσµα αυτός ο παράγοντας θα είναι πιο «φιλικός» απέναντι στην κυβέρνηση Τσίπρα. Όµως το γεγονός ότι αυτή τη φορά η µνηµονιακή επίθεση θα οργανώνεται από ένα κόµµα που µιλά εξ ονόµατος της Αριστεράς, που χρησιµοποιεί τη «γλώσσα» και τα σύµβολα που ο κόσµος έµαθε ως γνωρίσµατα της αντιλιτότητας, θέτει ειδικά καθήκοντα. ∆εν µπορούµε και

3.

δεν πρέπει να περιµένουµε παθητικά να «ωριµάσει» το αυθόρµητο κίνηµα. Η ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να πάρει οργανωµένες πρωτοβουλίες που να βοηθούν στο ξεπέρασµα του εκλογικού σοκ, στην επιστροφή της αυτοπεποίθησης στις κινητοποιήσεις των εργατών και της νεολαίας. Η απόφαση της ΛΑΕ για συγκεκριµένες καµπάνιες σχετικά µε την κοινωνική αντίσταση (ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις, δικαιώµατα νεολαίας) είναι στο σωστό δρόµο της πολιτικής ανασύνταξης. Αναπόσπαστο τµήµα αυτής της πολιτικής ανασύνταξης είναι η προγραµµατική επεξεργασία. Κατά τη γνώµη µας η εµπειρία από την «εποχή ΣΥΡΙΖΑ» έχει αναδείξει 4 πυλώνες, που πρέπει να κατανοούνται ως ενιαίο πολιτικό πλαίσιο. α) Επιµονή στη δέσµευση για ανατροπή των µνηµονίων, για ανατροπή της λιτότητας. β) Για να υπηρετηθεί ειλικρινά αυτή η προοπτική, επιµονή στις δεσµεύσεις για παύση πληρωµών προς τους δανειστές, για διαγραφή του χρέους (ή, τουλάχιστον, του µεγαλύτερου µέρους του), για εθνικοποίηση των τραπεζών και κατάργηση βασικών «ελευθεριών» του κεφαλαίου. γ) Στη βάση της εµπειρίας της Κύπρου, αλλά κυρίως της εµπειρίας της 7µηνης «διαπραγµάτευσης» Τσίπρα, επιµονή στην επιλογή της εξόδου από το ευρώ και της πολιτικής για ανυπακοή-σύγκρουση µε την ΕΕ. δ) Ένταξη όλων των παραπάνω σε µια µεταβατική πολιτική, µε διακηρυγµένη προοπτική και στόχο: τη σοσιαλιστική απελευθέρωση. Είναι το στοιχείο που διευκρινίζει, που «φωτίζει» πολιτικά όλα τα ενδιάµεσα, τα µεταβατικά, αιτήµατά µας, διαχωρίζοντας τη ριζοσπαστική Αριστερά από συγχυσµένες ή µισοαστικές αντιµνηµονιακές πολιτικές. Είναι γεγονός ότι η ΛΑΕ υπέφερε προ-

4.

6.

8

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

21 ΟΚΤΩΒΡΗ 2015

Επιµέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς «Κοινωφελές» ατύχηµα Εργαζόµενος 5µηνίτης κοινωφελούς εργασίας στο δήµο Μεγαρέων τραυµατίστηκε σοβαρά την Τετάρτη 14 Οκτώβρη, κατά τη διάρκεια της εργασίας του σε απορριµµατοφόρο όχηµα του δήµου. Το ατύχηµα δεν είναι το πρώτο σε δουλειές που γίνονται από ανειδίκευτο προσωπικό και έχει συγκεκριµένους ενόχους. Είναι αυτοί που επιβάλλουν τις µεσαιωνικές σχέσεις εργασίας και τα δήθεν κοινωφελή προγράµµατα εργασίας για να µπαλώσουν όπως-όπως τις ελλείψεις που υπάρχουν στους δήµους και όχι µόνο. Οι ανειδίκευτοι εργαζόµενοι σε εργολάβους, οι ανειδίκευτοι ενοικιαζόµενοι εργαζόµενοι και οι ανειδίκευτοι εργαζόµενοι µε τα δήθεν κοινωφελή προγράµµατα, τείνουν αυτοί τη στιγµή να καλύψουν το 40% και πλέον των θέσεων εργασίας στο στενό (ειδικά δήµοι και νοσοκοµεία) και ευρύτερο δηµόσιο τοµέα (π.χ. ∆ΕΗ, ΕΑΒ κ.α.). Ειδικά µε το συγκεκριµένο συµβάν αναδεικνύεται και η παράνοµη τοποθέτηση πενταµηνιτών κοινωφελούς εργασίας, που έχουν προσληφθεί στους δήµους σε τοµείς όπως η καθαριότητα. Οι ένοχοι είναι φανεροί. Είναι το υπουργείο Εργασίας, που στην ανακοίνωσή του δηλώνει την άµεση διερεύνηση του ζητήµατος, αλλά σωπαίνει για την παράνοµη τοποθέτηση του εργαζόµενου στην καθαριότητα (και δεν είναι ο µόνος). Ένοχη όµως είναι και κάθε αιρετή δηµοτική αρχή που, αντί να διεκδικήσει µαζί µε τους εργαζόµενους στους δήµους κάλυψη των κενών, εκβιάζει µε την απειλή της απόλυσης τους εργαζόµενους, για να δουλέψουν σε άλλη θέση εργασίας από αυτή για την οποία έχουν προσληφθεί.

Εκπαιδευτικοί: Ακάλυπτα τα κενά! Τα κενά στα σχολεία της χώρας παραµένουν ακάλυπτα, ενώ ήδη συµπληρώθηκαν 45 µέρες από την έναρξη της σχολικής χρονιάς και χιλιάδες αδιόριστοι εκπαιδευτικοί περιµένουν να προσληφθούν ως αναπληρωτές. Το µεγαλύτερο πρόβληµα εµφανίζεται στην Ειδική Αγωγή, όπου το 80% των δοµών της υπολειτουργεί λόγω έλλειψης προσωπικού και, ενώ υπάρχουν περίπου 2.000 απόφοιτοι στα αντίστοιχα πανεπιστηµιακά τµήµατα, ποτέ δεν έχουν γίνει προσλήψεις µόνιµου προσωπικού. Το παζλ των προβληµάτων που δηµιουργεί η έλλειψη χρηµατοδότησης της δηµόσιας παιδείας συµπληρώνεται από τα προβλήµατα που εµφανίζονται, στην επαρχία κυρίως, στη µεταφορά των µαθητών στα σχολεία τους. Σε πολλές περιπτώσεις, µε τις συγχωνεύσεις και τα κλεισίµατα σχολείων, απαιτούνται αρκετά χιλιόµετρα για

να µπορέσει ένας µαθητής να παρακολουθήσει κανονικά τα µαθήµατά του. Παρά την αδράνεια που επιδεικνύει η πλειοψηφούσα παράταξη στον κλάδο των καθηγητών, που κατά κύριο λόγο πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ, ψάχνοντας να βρει τα ισοδύναµα, οι εκπαιδευτικοί, αλλά και οι µαθητές προχωράνε σε κινητοποιήσεις. Μαχητική ήταν η κινητοποίηση στο υπουργείο Παιδείας την Τετάρτη 14 Οκτώβρη από καθηγητές, ενώ κινητοποιήσεις πραγµατοποιήθηκαν στην Κεφαλονιά και την Ιθάκη, για το ζήτηµα της µεταφοράς των µαθητών. Ο συντονισµός της δράσης µαθητών, καθηγητών, δασκάλων και γονιών για την υπεράσπιση της δηµόσιας παιδείας επείγει και οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να βρουν τους τρόπους µε τους οποίους οι αγώνες τους θα είναι αποτελεσµατικοί.

Η δίκη των αντιρατσιστών συνδικαλιστών στη Σάµο Ξεκίνησε την Πέµπτη 15 Οκτώβρη η δίκη των τριών συνδικαλιστών του Νοσοκοµείου Σάµου, που αντέδρασαν στη ρατσιστική αιµοδοσία µόνο για Έλληνες, που είχε επιχειρήσει, χωρίς επιτυχία, να πραγµατοποιήσει στο νοσοκοµείο η Χρυσή Αυγή, τον Απρίλιο του 2013. Οι συνδικαλιστές του νοσοκοµείου, παρότι σωστά οργάνωσαν κινητοποίηση ενάντια στη δράση της νεοναζιστικής συµµορίας, ουδέποτε παρεµπόδισαν οποιονδήποτε να δώσει αίµα. Αποκαλυπτικές για τους νεοναζί, όχι µόνο για τη ρατσιστική τους ιδεολογία, αλλά και για την εγκληµατική φύση της οργάνωσης, είναι οι σχετικές µαρτυρίες. Μάρτυρας, η οποία εργάζεται ως επισκέπτρια υγείας, ζήτησε η ίδια από τον επικεφαλής της οργάνωσης να προχωρήσει η αιµοδοσία, καθώς

υπήρχε άµεση ανάγκη. «Ασθενής µε ακατάσχετη αιµορραγία, η οποία είχε προβεί σε αυτοσχέδια άµβλωση, βρισκόταν εκείνη τη στιγµή στο χειρουργείο», δήλωσε η µάρτυρας. «Όταν έµαθαν πως ήταν υπήκοος Βουλγαρίας, έστρεψαν τα νώτα και έφυγαν από το νοσοκοµείο. Η γυναίκα κατέληξε», ανέφερε στην κατάθεσή της. Προφανώς οι χρυσαυγίτες, που έχουν πολλάκις αποδείξει στο παρελθόν ότι είναι στο πλευρό των εργοδοτών µε τα µεροκάµατα πείνας µόνο για Έλληνες, αλλά και µε την υπεράσπιση των εφοπλιστών στο κοινοβούλιο, θεώρησαν ότι µπορούν να καταδικάσουν εύκολα όσους αντιδρούν στη ρατσιστική τους προπαγάνδα. Η απάντηση δόθηκε από τους εργαζόµενους της Σάµου και το εργατικό κίνηµα συνολικά.

Τόσο την πρώτη µέρα της δίκης, όσο και το Σάββατο 17 Οκτώβρη που η δίκη συνεχίστηκε, στο πλευρό των διωκόµενων συνδικαλιστών βρέθηκαν εργαζόµενοι από το νοσοκοµείο, όπως και από άλλους κλάδους, ενώ κινητοποιήσεις πραγµατοποίησε το Εργατικό Κέντρο Σάµου. Η µαζικότητα των κινητοποιήσεων, καθώς και τα 100 και πλέον ψηφίσµατα διαµαρτυρίας για τη δίωξη των τριών συνδικαλιστών, όπως και στήριξης και αλληλεγγύης σε αυτούς από συλλόγους, οργανώσεις, εργατικά κέντρα και εκπρόσωπους σωµατείων από όλη την Ελλάδα, δείχνουν το δρόµο για το πώς πρέπει το εργατικό κίνηµα να απαντήσει στους νεοναζί. Με µαζικούς ενωτικούς αγώνες.

Κινητοποιήσεις για τη σωτηρία των νοσοκοµείων στη Δ. Ελλάδα Μια τεράστια ανθρώπινη αλυσίδα αγκάλιασε το Γενικό Νοσοκοµείο Κέρκυρας, απαιτώντας άµεσες προσλήψεις για την κάλυψη των κενών σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Εκατοντάδες κάτοικοι του νησιού, µαζί µε τους εργαζόµενους στο νοσοκοµείο και µαθητές, µετά από πρωτοβουλία της Ένωσης Γονέων και Κηδεµόνων, διαµαρτυρήθηκαν για τα κενά του νοσοκοµείου. Ο λόγος που η Ένωση Γονέων και Κηδεµόνων του νησιού πήρε αυτή την πρωτοβουλία είναι η υποστελέχωση της Παιδιατρικής Κλινικής του νοσοκοµείου που λειτουργεί πια µόνο µε δύο γιατρούς, τη στιγµή που µόνο στην τουριστική περίοδο υπολογίζεται ότι 200.000 παιδιά επισκέπτονται το νησί. Εκτός από τη στελέχωση της Παιδιατρικής Κλινικής οι κάτοικοι του νησιού και οι εργαζόµενοι στο νοσοκοµείο απαιτούν και την άµεση λειτουργία της Μονάδας Αυξηµένης Ευθύνης Νεογνών, καθώς η επί σειρά ετών υποτυπώδης στελέχωση και η µη λειτουργία της Μονάδας υπαγορεύει τη σχεδόν καθηµερινή ανάγκη διακοµιδής σε άλλα νο-

σοκοµεία, µε υπέρογκο κόστος για το κράτος και τις οικογένειες. Τα προβλήµατα από την ελλιπή χρηµατοδότηση της δηµόσιας υγείας και την έλλειψη προσωπικού δεν σταµατάνε στην Κέρκυρα. Νέες κινητοποιήσεις,

σε συνέχεια αυτών που είχαν γίνει την άνοιξη του 2015, ετοιµάζουν οι εργαζόµενοι του Νοσοκοµείου Πρέβεζας, που απειλείται µε οριστικό λουκέτο από την έλλειψη πόρων και προσωπικού. Η κινητοποίηση γίνεται, µε τη συµπαράσταση

της Επιτροπής για την Υγεία της Πρέβεζας, την Παρασκευή 30 Οκτωβρίου, στις 12.30 το µεσηµέρι στην αυλή του νοσοκοµείου. Για να είναι πιο αποτελεσµατική η κινητοποίηση, τόσο η Επιτροπή για την Υγεία όσο και το Σωµατείο Εργαζοµένων του νοσοκοµείου πραγµατοποιούν συσκέψεις συντονισµού µε τα σωµατεία των νοσοκοµείων Λευκάδας, Μεσολογγίου και Φιλιατών, προκειµένου να συντονίσουν τις δράσεις τους, ενώ, σε σύσκεψη που πραγµατοποιήθηκε στο Εργατικό Κέντρο Πρέβεζας, ζήτησαν τη στήριξη και του ∆ηµοτικού Συµβουλίου της πόλης στον αγώνα τους. Ο ∆εκέµβρης αναµένεται να είναι «καυτός» µήνας για την υγεία, καθώς τότε αναµένεται σε πολλά νοσοκοµεία να αποχωρήσουν επικουρικοί γιατροί µε αποτέλεσµα να κινδυνεύουν µε κλείσιµο όχι µόνο κλινικές, αλλά και ολόκληρα νοσοκοµεία. Όσο η κυβέρνηση θα επιµένει στην εφαρµογή των µνηµονιακών πολιτικών, το πρόβληµα θα επιδεινώνεται.

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

21 ΟΚΤΩΒΡΗ 2015

9

Γενική απεργία στις 12 Νοέµβρη

Μαζικοί ενωτικοί αγώνες ενάντια στη λιτότητα και στα µνηµόνια Του Θοδωρή Πατσατζή

Η

Αριστερά έδειξε ότι διαθέτει αντανακλαστικά απέναντι στην επίθεση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ µε την ψήφιση των «προαπαιτούµενων» που προβλέπει το Μνηµόνιο 3. Έξω από τη βουλή πραγµατοποιήθηκε η πρώτη µαζική συγκέντρωση, η πρώτη αντικυβερνητική, εργατική, λαϊκή διαµαρτυρία απέναντι σε ακόµα ένα προκλητικό νοµοθέτηµα. Ανταποκρινόµενος στο κάλεσµα της Α∆Ε∆Υ και παρατάξεων της Αριστεράς αρκετός κόσµος έδωσε το παρών, καταγγέλλοντας τα νέα µέτρα κυβέρνησης-δανειστών, µέσα από τα µπλοκ της Λαϊκής Ενότητας, του ΠΑΜΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, των ΜΛ και της ΟΚ∆Ε . Η επιχείρηση «µνηµονιακή συναίνεση» δεν θα προχωρήσει χωρίς κοινωνικές αντιστάσεις. Το πρώτο έστω µικρό βήµα έγινε και, µε κέντρο την 24ωρη γενική απεργία της Πέµπτης 12 Νοέµβρη, χρειάζεται να οργανωθούν τα επόµενα βήµατα αντίστασης στη στυγνή λιτότητα που θέλουν κυβέρνηση και δανειστές να οδηγήσουν τους εργαζόµενους και τα λαϊκά στρώµατα.

Αµηχανία

Η συγκέντρωση της Παρασκευής 16 Οκτώβρη δεν ήταν µια «εύκολη» υπόθεση. Πολύς κόσµος έδειχνε αµηχανία απέναντι στη νέα κατάσταση που δηµιουργείται στους χώρους, µε τη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στη µνηµονιακή πολιτική. Ταυτόχρονα όµως υπήρξε και ένα δυναµικό πεισµωµένο και έτοιµο να δώσει τις δυνάµεις του, ώστε η επίθεση να βρει αποτελεσµατική και µαζική αντίσταση στους χώρους δουλειάς και ευρύτερα. Η υποχώρηση των αγώνων µετά το 2013, όχι υπό το πρίσµα µιας τελειωτικής ήττας, αλλά υπό την αναµονή και την ελπίδα µιας πολιτικής λύσης για την ανατροπή των µνηµονιακών σχεδίων,

είναι λογικό να οδηγεί πολύ κόσµο σε αµηχανία, µιας και τον περασµένο Ιούλη αποδείχθηκε κάτι τέτοιο ανέφικτο από το πολιτικό υποκείµενο, τον ΣΥΡΙΖΑ, που επέλεξε πλατιά ο κόσµος γι’ αυτό τον σκοπό. Προφανώς κανένα συνδικάτο δεν θα δώσει απάντηση στο πολιτικό επίπεδο. Εκείνο όµως που είναι εφικτό, και στο οποίο θα λογοδοτήσουν οι δυνάµεις της Αριστεράς στα συνδικάτα το επόµενο διάστηµα, είναι η δηµιουργία ενός ενιαίου εργατικού µετώπου πάλης ως εργαλείου αγώνων, που µε απεργίες, καταλήψεις και κάθε µορφή αγωνιστικής κινητοποίησης θα σπάσει στην πράξη τη µνηµονιακή κατάθλιψη, αλλιώς ειπωµένη και ως ΤΙΝΑ, που προσπαθεί να επιβάλει το σύστηµα. Για να γυρίσει ο ήλιος θα χρειαστεί δουλειά πολλή. ∆ουλειά που επείγει, αλλά πρέπει να έχει και σαφή στόχο. Την ανατροπή των µνηµονιακών πολιτικών και το σπάσιµο της λιτότητας.

Συγκεκριµένα αιτήµατα

Αυτό σηµαίνει και συγκεκριµενοποίηση ανά κλάδο της επίθεσης που θα γίνεται και ένα πλαίσιο αιτηµάτων που θα βοηθάει στην κινητοποίηση του κάθε εργαζόµενου. Με λίγα λόγια, για να µπορέσει να χτίσει τις αντιστάσεις του, το κίνηµα χρειάζεται να προτείνει τις δικές του µονοµερείς ταξικά λύσεις. Η γενική απεργία για να µαζικοποιηθεί χρειάζεται να προβάλλει κυρίως τα επιµέρους αιτήµατα κάθε κλάδου, όπως η κάλυψη των κενών στα σχολεία, οι προσλήψεις ιατρών και νοσηλευτών στα νοσοκοµεία για να µην κλείσουν κλινικές και να µην µπουν λουκέτα στα νοσοκοµεία. Το σταµάτηµα των απολύσεων, το σταµάτηµα των ιδιωτικοποιήσεων. Χωρίς αυτό να σηµαίνει ότι ξεχνάµε το γενικό πλαίσιο. Απέναντι στη φοροεπιδροµή µε την αύξηση του ΦΠΑ σε βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης και τη διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, ακόµη και αν δεν γίνουν νέες µειώ-

σεις στους µισθούς, η πραγµατική αξία των µισθών θα µειωθεί. Το εργατικό κίνηµα χρειάζεται να απαιτήσει να φορολογηθεί βαριά το κεφάλαιο και οι µεγάλες επιχειρήσεις ταυτόχρονα µε την κατάργηση κάθε χαρατσιού. Απέναντι στα λουκέτα των επιχειρήσεων και την ανεργία, τις ιδιωτικοποιήσεις και τις αντιµεταρρυθµίσεις στο ασφαλιστικό, µε τις µειώσεις συντάξεων και τις αυξήσεις εισφορών και ορίων ηλικίας, δύο λύσεις υπάρχουν. Η απαγόρευση των απολύσεων και η επανακρατικοποίηση των µεγάλων οργανισµών που έχουν ιδιωτικοποιηθεί, όπως ο ΟΠΑΠ, µε στόχο τα κέρδη τους να διατεθούν και για τη σωτηρία των ασφαλιστικών ταµείων. Απέναντι στο χτύπηµα των συλλογικών συµβάσεων και την προσπάθεια διάλυσης των σωµατείων η µόνη απάντηση µπορεί να είναι η πλήρη επαναφορά των ελεύθερων συλλογικών διαπραγµατεύσεων, η ενίσχυση του σώµατος ελεγκτών επιθεώρησης εργασίας, η κατάργηση κάθε µορφής επισφαλούς εργασίας. Απέναντι στην υποχρηµατοδότηση της παιδείας και της υγείας η µόνη απάντηση είναι η αύξηση της χρηµατοδότησης µέσα από την παύση πληρωµών του χρέους και τη µείωση των δαπανών για εξοπλισµούς. Τέλος απέναντι στην προσπάθεια λεηλασίας των σπιτιών και των υπερχρεωµένων νοικοκυριών η µόνη απάντηση είναι η κρατικοποίηση των τραπεζών και η διαγραφή των κόκκινων δανείων των εργαζοµένων, των ανέργων και των φτωχών λαϊκών στρωµάτων.

Ηγεσίες

Είναι δεδοµένο ότι οι ηγεσίες της ΠΑΣΚΕ και της ∆ΑΚΕ, ειδικά στη ΓΣΕΕ όπου ελέγχουν τους συσχετισµούς, θα κάνουν ότι µπορούν για να µην συντονιστούν οι αγώνες των εργαζοµένων του ιδιωτικού τοµέα µε τον δηµόσιο. Γι’ αυτό το λόγο και µέχρι τώρα δεν έχουν ακολουθήσει το παράδειγµα της Α∆Ε∆Υ, που οργανώνει κινητοποιήσεις, ενώ δεν έχουν πάρει

ούτε µια πρωτοβουλία ακόµη και για τον αγώνα διαρκείας που πραγµατοποιούν οι εργαζόµενοι στη ΒΙΣ του Βόλου.

Αριστερά

Το ΠΑΜΕ µπορεί να ακολουθεί σε µεγάλο βαθµό την ανθενωτική πολιτική του, όµως τα αντανακλαστικά του για απεργιακές κινητοποιήσεις, που προκύπτουν ως άµεση απάντηση στην επίθεση της κυβέρνησης και των δανειστών, είναι σωστά. Το ΜΕΤΑ έχει καθοριστικό ρόλο ενάντια στα µνηµονιακά µέτρα, αλλά και ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης που παίρνει αυτά τα µέτρα. Είναι αναγκαίο να πάρει σηµαντικές πρωτοβουλίες συνεργασίας µε το ΠΑΜΕ και τις Συσπειρώσεις για κοινούς µαζικούς ενωτικούς αγώνες. Όπως και να έχει, οι δυνάµεις της Αριστεράς οφείλουν µέχρι τις 12 Νοέµβρη να σαρώσουν τους χώρους εργασίας. Να οργανώσουν συζητήσεις και συνελεύσεις ενηµέρωσης των εργαζοµένων, να στήσουν απεργιακές επιτροπές κοινής δράσης στους χώρους δουλειάς, να προσπαθήσουν να συντονίσουν τη δράση τους, να στηρίξουν κάθε κινητοποίηση σε όποιο κλάδο προκύπτει, όπως αυτές στην υγεία (βλέπε σελ. 8), στη ΒΙΣ του Βόλου, τις κινητοποιήσεις ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ και των περιφερειακών αεροδροµίων. Αντίστοιχα και στις γειτονιές οι δυνάµεις της Αριστεράς πρέπει να δοθούν ολόψυχα σε αυτή τη µάχη µε αντίστοιχους τρόπους, µε περιοδείες και εξορµήσεις µαζικές. Με πικετοφορίες που να δίνουν ζωντάνια και αυτοπεποίθηση στον κόσµο που ολοένα και περισσότερο θα αντιδρά στα µέτρα. Απέναντι στη µάχη διαρκείας κατά των µνηµονίων και της λιτότητας δεν περισσεύει κανείς, αν θέλουµε να ξανανθίσει η ελπίδα των εργαζοµένων, να προβάλει ξανά ορατή εναλλακτική λύση απέναντι στο νεοφιλελευθερισµό και τη βαρβαρότητά του.

10

εργατικα

Νέο «τσεκούρι» στις υπάρχουσες συντάξεις, ενοποιήσεις Ταμείων, εξατομικευμένες ασφαλιστικές μερίδες, με εγγυημένο μόνο ένα «φιλοδώρημα» προς τους μελλοντικούς συνταξιούχους -μέσω της «εθνικής κοινωνικής σύνταξης» που και αυτή θα χορηγείται με εισοδηματικά κριτήρια- είναι ορισμένα από όσα προβλέπονται στο διαβόητο πόρισμα της «Επιτροπής Σοφών» για το Ασφαλιστικό, που αναμένεται να πάρει το δρόμο για τη Bουλή το Νοέμβρη. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιχειρεί μια προκλητική ανατροπή που δεν τόλμησε καμία προηγούμενη: τη μετατροπή του αναδιανεμητικού χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης, σε ατομικόκεφαλαιοποιητικό, υπηρετώντας τη νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία που επιτάσσει την απόσυρση του κράτους από τη συνταξιοδοτική δαπάνη (μείωση κατά 0,25% -το 2015- και κατά 1% -το 2016- του ΑΕΠ αντίστοιχα ορίζει το Μνημόνιο 3), προς όφελος της ιδιωτικής ασφάλισης. Για τα συνδικάτα και τις δυνάμεις της Αριστεράς, για όλους όσους/ες ζουν από τη δουλειά τους, είναι άνεργοι ή συνταξιούχοι, η απόκρουση της αντιμεταρρύθμισης του ασφαλιστικού συστήματος, είναι αγώνας υπαρξιακού χαρακτήρα. Σημειώνουμε πως οι προτάσεις αυτές δεν έρχονται εν κενώ. Ήδη τους τελευταίους μήνες, η μνημονιακή νομοθετική μηχανή «πυροβολεί» με συνεχείς αντιασφαλιστικές παρεμβάσεις, σφαγιάζοντας δικαιώματα εργαζομένων και συνταξιούχων: αυξήσεις ορίων ηλικίας, αύξηση εισφορών στον κλάδο υγείας, πάγωμα της κατώτατης σύνταξης στη σημερινή ονομαστική της αξία έως το 2021, κατάργηση όλων των φόρων υπέρ τρίτων, κατάργηση του ΕΚΑΣ, κατάργηση των πρόσφατων θετικών διατάξεων που προέβλεπαν την επαναχορήγηση σύνταξης στους ανασφάλιστους υπερήλικες, τη δυνατότητα μηχανικών, νομικών κ.ά. να επιλέγουν την υπαγωγή τους σε έως και τρεις χαμηλότερες ασφαλιστικές κλάσεις, μέχρι και τον Δεκέμβρη του 2016 (βλ. διπλανές στήλες). Και όλα τα παραπάνω, παρά το γεγονός ότι το Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης βρίσκεται στα πρόθυρα κατάρρευσης, όπως μαρτυρούν και οι 300.000 εκκρεμείς αιτήσεις που είναι στην αναμονή για απόφαση απονομής σύνταξης και τα ελλείμματα των Ταμείων (βλ. διπλανές στήλες), σύμφωνα με τα στοιχεία των σωματείων στους Οργανισμούς Κοινωνικής Ασφάλισης. Για όλους αυτούς τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, τις οδυνηρές επιπτώσεις στους ασφαλισμένους και τους τρόπους απάντησης του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς στην επιχειρούμενη κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης συζητάμε με τον Δημήτρη Στρατούλη, μέλος της προσωρινής Πολιτικής Γραμματείας της Λαϊκής Ενότητας και πρώην υπουργό Κοινωνικής Ασφάλισης.

Συνέντευξη με τον Δημήτρη Στρατούλη

«Θατσερικό μανιφέ σης της κοινωνική το πόρισμα της ‘‘Επ

Δόθηκε στη δημοσιότητα το πόρισμα της «Επιτροπής Σοφών» για το Ασφαλιστικό, που όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά «χάραξε μονοπάτι». Τελικά, σε ποια κατεύθυνση οδηγεί αυτό το μονοπάτι; Το πόρισμα της Επιτροπής των λεγόμενων «Σοφών» για το ασφαλιστικό αποτελεί ένα ακραίο αντικοινωνικό, κυριολεκτικά θατσερικό μανιφέστο εκθεμελίωσης της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης, καταστροφής των συντάξεων και εξανδραποδισμού των συνταξιούχων. Η κυβέρνηση έχει επιφυλάξει για την Επιτροπή των λεγόμενων «Σοφών» το ρόλο του «λαγού» για την προωθούμενη από αυτήν και συμφωνημένη με την τρόικα στο 3ο μνημόνιο κατεδάφιση των συντάξεων και συνολικά των ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Ντροπή σε όσους βάζουν την υπογραφή τους κάτω από τέτοια ανθρωποκτόνα πορίσματα και μάλιστα στο όνομα μιας δήθεν βιωσιμότητας της κοινωνικής ασφάλισης, την οποία όμως υπονομεύουν οι ίδιες οι μνημονιακές πολιτικές της λιτότητας, που μειώνουν μισθούς και αυξάνουν την ανεργία!

Διπλή ντροπή στην κυβέρνηση, που αξιοποίησε αυτό το πόρισμα για επικοινωνιακό αντιπερισπασμό, ώστε να περάσει χωρίς σημαντικές πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις το νομοσχέδιο στη Βουλή για τα προαπαιτούμενα, που οδηγούν σε νέες μειώσεις συντάξεων. Τριπλή ντροπή στα κόμματα που ψήφισαν το 3ο μνημόνιο (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ, Ποτάμι) και ως νεκροθάφτες της κοινωνικής ασφάλισης ρίχνουν τους συνταξιούχους στον κοινωνικό Καιάδα.

Οι προτάσεις για ενοποίηση των Ταμείων, ενιαίους κανόνες για εισφορές-παροχές, για παλιούς και νέους ασφαλισμένους, και ο νέος τρόπος υπολογισμού των συντάξεων τι επιπτώσεις θα έχουν για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους; • Η σύνδεση των κατώτατων συντάξεων με εισοδηματικά κριτήρια, σε συνδυασμό με τις μειώσεις που θεσμοθετήθηκαν μετά τις εκλογές, θα τις μετατρέψει σε αόρατες.

• Ο νέος τρόπος υπολογισμού των κύριων συντάξεων, ώστε το ποσοστό αναπλήρωσης του συντάξιμου μισθού για ήδη συνταξιούχους και νέους συνταξιούχους να ισοπεδωθεί προς τα κάτω για όλους και να μειωθεί από 70% σε 55%, θα τις μετατρέψει σε απλά φιλοδωρήματα και τους συνταξιούχους σε επαίτες.

• Η ενσωμάτωση της επικουρικής σύνταξης στην κύρια ή η πλήρης εξατομίκευσή τους με ατομικές μερίδες για κάθε ασφαλισμένο, σε συνδυασμό με την εφαρμογή της

ρήτρας μηδενικού ελλεί εξαέρωση και ουσιαστι των επικουρικών συντάξ • Η προσαρμογή των α ρών όλων των ασφαλιστ τές του ΙΚΑ οδηγεί στο ασφαλιστικών εισφορώ ΟΓΑ και σε μεγάλη αύξ των ελεύθερων επαγγελ σχολούμενων στον ΟΑΕ • Η δημιουργία ενό όλους, με συμπίεση τω καιωμάτων προς τα κάτ ένα λειτουργικό χάος, θ αναμονής για τη χορήγ και κυρίως θα χειροτερ επίπεδο των συντάξεων.

Η βασικότερη α το νέο συνταξ λο, που ουσιαστικά ζοφερό μέλλον για καταφέρουν με τόσ γία- εργαστούν για 1/1/2016. Τι ακριβώς την εθνική-κοινωνικ είναι το σύστημα τη λαιοποίησης με ατο

Η θέσπιση ατομικών ρίδων, δηλαδή «ατομικ κάθε ασφαλισμένο, και η συστήματος των «καθο από το σύστημα «καθορ καταργούν πλήρως τον αλληλέγγυο μεταξύ των της κοινωνικής ασφάλισ

Επαναφορά των ληστρικών εισφορών στους μηχανικούς

Καταργούν όσα νομοθέτησαν Της Εύας Παπατζανή, αρχιτέκτονα μηχανικού

Ά

νεργοι, ανασφάλιστοι και υπερχρεωμένοι είναι τα τρία βασικά χαρακτηριστικά της πλειοψηφίας των μηχανικών στην Ελλάδα σήμερα. Τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους. Οι διαγραφές από το ΤΕΕ και το ΤΣΜΕΔΕ τα τελευταία 5 χρόνια ξεπέρασαν τις 10.000, χωρίς να συνυπολογίζονται οι συνταξιοδοτήσεις, αλλά ούτε και ο αριθμός των νέων αποφοίτων που δεν εγγράφονται. Πάνω από το 60% των μηχανικών χρωστάει τις υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές του στο ταμείο, με αποτέλεσμα να μένει ανασφάλιστο και χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλ-

ψη, κινδυνεύοντας μάλιστα και από κατασχέσεις, αφού τα στοιχεία του ταμείου έχουν πλέον αποσταλεί στην εφορία. Σημαντικό κομμάτι παραμένει άνεργο χωρίς καμία πρόνοια (π.χ. παύση εισφορών κατά το χρόνο ανεργίας) και φυσικά χωρίς δυνατότητα χορήγησης επιδόματος ανέργου, παρά το γεγονός ότι οι ασφαλιστικές εισφορές εμπεριέχουν εισφορά υπέρ ΟΑΕΔ! Τον περασμένο Ιούλιο, η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου ψήφισε τον Ν.4331/15. Με το άρθρο 39 του νόμου αυτού δινόταν στους –μετά το 1993– ασφαλισμένους η δυνατότητα επιλογής κατώτερης (και άρα οικονομικότερης) ασφαλιστικής κατηγορίας για δύο χρόνια ως μέσο ελάχιστης ελάφρυνσης, ενώ με το άρθρο 38 διευκολύνονταν οι μηχανικοί να συμψηφίσουν έως 50.000 ευρώ οφειλές με τη σύνταξή τους. Φυσικά η ρύθμιση αφορούσε όσους είχαν ρυθμίσει

τ δ (

κ π ζ 2

21 οκτωβρη 2015

η*

31ο Συνέδριο της ΠΟΠΟΚΠ

έστο εκθεμελίωής ασφάλισης πιτροπής Σοφών’’»

ίμματος, οδηγεί στην ικά στην κατάργηση ξεων. ασφαλιστικών εισφοτικών ταμείων σε αυον τριπλασιασμό των ών των αγροτών στον ξηση των εισφορών λματιών και αυτοαπαΕΕ και το ΕΤΑΑ. ός υπερ-Ταμείου για ων ασφαλιστικών διτω, θα δημιουργήσει θα αυξήσει το χρόνο γηση των συντάξεων ρεύσει δραματικά το .

ανατροπή αφορά ξιοδοτικό μοντέά περιγράφει ένα α όσους -αν τα σο υψηλή ανερπρώτη φορά από ς προβλέπεται για κή σύνταξη και τι ης νοητής κεφαομικές μερίδες;

ν ασφαλιστικών μεκού κουμπαρά» για η αντικατάσταση του ορισμένων παροχών» ρισμένων εισφορών» ν αναδιανεμητικό και ν γενεών χαρακτήρα σης και τον μετατρέ-

11

πουν σε ατομικό-κεφαλαιοποιητικό, επιβάλλοντας έναν ακραίο κοινωνικό δαρβινισμό.

Το πρόβλημα του Ασφαλιστικού είναι πρόβλημα πόρων. Πώς θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί η «μαύρη τρύπα» των ασφαλιστικών ταμείων, αποτέλεσμα της διαχρονικής ληστείας τους και της καταστροφικής πολιτικής των μνημονίων; Η Λαϊκή Ενότητα αγωνίζεται για ένα Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης δημόσιο και αλληλέγγυο, καθολικό και αναδιανεμητικό. Ο δημόσιος χαρακτήρας της κοινωνικής ασφάλισης έχει την έννοια πως το κράτος επωμίζεται το ρόλο εγγυητή της ικανότητας του ασφαλιστικού συστήματος να χορηγεί αξιοπρεπείς συντάξεις στους τωρινούς και στους μελλοντικούς συνταξιούχους. Η Λαϊκή Ενότητα προτείνει ένα Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης καθολικού χαρακτήρα, που θα προστατεύει εξίσου όλους τους εργαζόμενους και εργαζόμενες ανεξάρτητα από την υπηκοότητα, τις θρησκευτικές ή πολιτικές πεποιθήσεις, το χρόνο ένταξής τους στην ασφάλιση. Η Λαϊκή Ενότητα αγωνίζεται για ένα αναδιανεμητικό Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης και αλληλεγγύης γενεών και όχι ένα μοντέλο ατομικών κουμπαράδων αποκλεισμού και εξαθλίωσης. Το ασφαλιστικό στη χώρα μας είναι σε κρίση, όχι λόγω υψηλών δαπανών, αφού οι συντάξεις έχουν μειωθεί δραστικά, αλλά λόγω των ανεπαρκών εσόδων του. Αυτά μπορούν να αυξηθούν μόνο με την κατάργηση των

πολιτικών της μνημονιακής λιτότητας και την αντικατάστασή τους από μια πολιτική ανάπτυξης και παραγωγικής ανασυγκρότησης με κοινωνική δικαιοσύνη, στήριξη και αύξηση μισθών και θέσεων εργασίας. Επίσης με την ουσιαστική αντιμετώπιση της εισφοροδιαφυγής, με την ενίσχυση της κρατικής χρηματοδότησης στην κοινωνική ασφάλιση και με την επιστροφή των κλεμμένων και διαδοχικά λεηλατημένων από την άρχουσα τάξη αποθεματικών της.

Με ποιους τρόπους μπορεί να απαντήσει αποτελεσματικά το εργατικό κίνημα και η Αριστερά στην επιχειρούμενη κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης; Ο λαός με την ψήφο του ή την αποχή του δεν έδωσε στην κυβέρνηση λευκή επιταγή για την εξόντωσή του και μετά το πρώτο μετεκλογικό μούδιασμα θα της δώσει με τους αγώνες του την απάντηση που της αξίζει. Η Λαϊκή Ενότητα θα δίνει μαζικό και δυναμικό παρών στους λαϊκούς και εργατικούς αγώνες που προετοιμάζονται για το αμέσως επόμενο διάστημα, προσπαθώντας να συμβάλουμε στο συντονισμό και στην κλιμάκωσή τους σε πανελλαδικό πανεργατικό απεργιακό επίπεδο και προβάλλοντας και προωθώντας την εναλλακτική πολιτική και οικονομική μας πρόταση.

*Μέλος της προσωρινής Πολιτικής Γραμματείας της ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ και πρώην Υπουργός Κοινωνικής Ασφάλισης

το καλοκαίρι

τις εισφορές τους, και υπολογίζεται πως σε σχέση με το δεύτερο εξάμηνο του 2014, 7.286 περισσότεροι μηχανικοί (+21,70%) μπόρεσαν να ανταποκριθούν. Σήμερα, η ίδια ακραία μνημονιακή κυβέρνηση προχωρά στην κατάργηση του νόμου αυτού –και μάλιστα αναδρομικά– μέσω της ψήφισης των προαπαιτούμενων, ενός νόμου που έτσι κι αλλιώς δεν έλυνε το πρόβλημα, απλά το περιόριζε ελάχιστα. Με αυτόν τον τρόπο, στο δεύτερο εξάμηνο του 2015 τα νέα ειδοποιητήρια θα εκδοθούν με τις αυξήσεις, ενώ σε όσους πλήρωσαν το πρώτο εξάμηνο, έχοντας ενταχθεί σε χαμηλότερη ασφαλιστική κατηγορία, η κυβέρνηση θα τους ζητήσει πίσω τη διαφορά! Ήδη συλλογικότητες και φορείς των μηχανικών, όπως το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών, ο Σύλλογος Αρχιτεκτόνων, ο Σύλλογος Τοπογράφων, η Ανοιχτή Συνέλευση Μηχανικών,

ακόμα και η ηγεσία του ΤΕΕ και του ΕΤΑΑ, έχουν εκφράσει τις αντιδράσεις τους. Επίσης πραγματοποιήθηκαν και οι πρώτες κινητοποιήσεις, με τις συλλογικότητες να πιάνουν το νήμα από τις διεκδικήσεις για την κατάργηση του νόμου 3986/11 επί ΠΑΣΟΚ, ο οποίος αύξανε τις εισφορές. Διεκδικούμε: Να ακυρωθεί ο νόμος που επαναφέρει τις ληστρικές αυξήσεις εισφορών στο ΤΣΜΕΔΕ και καταργεί τη δυνατότητα επιλογής ασφαλιστικής κατηγορίας για τους μηχανικούς. Ριζική μείωση εισφορών με αναδρομική ισχύ και με προσαρμογή των υποχρεώσεων εισφοράς στις πραγματικές δυνατότητες των συναδέλφων. Δημόσια, δωρεάν και χωρίς προϋποθέσεις ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους τους ασφαλισμένους, ανεξαρτήτως ασφαλιστικών οφειλών. Και τέλος, διαγραφή των χρεών των άνεργων και μέτρα προστασίας τους.

Όχι στη διάλυση των Tαμείων

Του Χρήστου Βαγενά, μέλους της ΠΟΠΟΚΠ

Σ

τις 8-9 Οκτώβρη πραγματοποιήθηκε το 31ο Τακτικό Συνέδριο της ΠΟΠΟΚΠ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Προσωπικού Οργανισμών Κοινωνικής Πολιτικής). Στο συνέδριο παραβρέθηκαν σύνεδροι από 7 σωματεία της ομοσπονδίας (Σύλλογοι Εργαζομένων σε ΟΑΕΕ, ΕΤΑΑ, ΟΓΑ, ΕΤΕΑ, ΕΟΠΥΥ, πρώην ΟΕΚ-ΟΕΕ, πρώην ΤΥΔΚΥ-ΟΠΑΔ), καθώς και αντιπρόσωποι από τα συνδικάτα και την ομοσπονδία του ΙΚΑ και την ΑΔΕΔΥ. Παρατέθηκαν πολλά στοιχεία για την κατάσταση των Ασφαλιστικών Ταμείων, για τις ευθύνες αυτών που τα οδήγησαν έως εδώ, αλλά και για τους αγώνες που χρειάζονται ενάντια στη νέα προσπάθεια, που ξεκινάει με το 3ο Μνημόνιο για τη διάλυση της Κοινωνικής Ασφάλισης. Σύμφωνα με στοιχεία της ομοσπονδίας, το έλλειμα των Ασφαλιστικών Ταμείων αναμένεται να ξεπεράσει τα 2,6 δισ., ενώ εκκρεμούν 150.000 κύριες, 130.000 επικουρικές συντάξεις και 30.000 εφάπαξ. Ο μέσος χρόνος απονομής σύνταξης είναι 12 μήνες για ένα ταμείο και 20 μήνες για διαδοχική, που φτάνει και τα 3,5 χρόνια σε κάποιες περιπτώσεις. Στον ΕΟΠΥΥ τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, καθώς οι οφειλές του ξεπερνούν τα 7 δισ. και, αν δεν εισπράξει άμεσα 900 εκατ., κινδυνεύει με παύση πληρωμών. Η Ενωτική Αριστερή Κίνηση Ασφαλιστικών Ταμείων, που συμμετέχει στο ΜΕΤΑ (Μέτωπο Ταξικής Ανατροπής), είχε κεντρική παρουσία στο συνέδριο. Στις τοποθετήσεις και στις ανακοινώσεις μας θέσαμε τα προβλήματα των Ταμείων και των Οργανισμών Κοινωνικής Πολιτικής και προτείναμε οργάνωση αγώνων και απεργιών ενάντια στη νέα επίθεση που δέχεται η Κοινωνική Ασφάλιση. Αναδείξαμε τη νέα προσπάθεια για τη μετατροπή του Συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης από αναδιανεμητικό σε κεφαλαιοποιητικό, με τον διαχωρισμό της σύνταξης σε βασική και αναλογική, με τους Ατομικούς Λογαριασμούς «νοητής κεφαλαιοποίησης», με τη ρήτρα μηδενικού ελλείματος και τη μετατροπή της επικουρικής ασφάλισης σε καθαρά επαγγελματική. Στο ζήτημα των ενοποιήσεων θέσαμε τους κινδύνους με την εξίσωση των παροχών προς τα κάτω, αλλά και για ενδεχόμενες απολύσεις εργαζομένων στο άμεσο μέλλον. Προτείναμε απεργίες οργανωμένες και κάλεσμα σε συμμαχία προς όλους τους φορείς των εργαζομένων, των ασφαλισμένων και των συνταξιούχων. Επίσης, προτείναμε ψήφισμα, που υιοθετήθηκε ομόφωνα, για συμπαράσταση στους διωκόμενους συναδέλφους διοικητικούς στα ΑΕΙ, λόγω των πολυήμερων απεργιών για τις διαθεσιμότητες, ενώ από το προηγούμενο ΔΣ είχε υιοθετηθεί ψήφισμα, που είχε καταθέσει το ΠΑΜΕ για τους πρόσφυγες.

12

κινημα

Τ

ο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας είναι ένα από τα κύρια μέτωπα αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση Τσίπρα. Πέρα από τις εγκαταστάσεις του ΟΛΠ, το ΤΑΙΠΕΔ σχεδιάζει να χαρίσει στους ιδιώτες ολόκληρο το παραλιακό μέτωπο του Πειραιά. Έως το τέλος του χρόνου αναμένεται να υπογραφεί η σύμβαση παραχώρησης για τα περιφερειακά αεροδρόμια, όμως και εκεί εκδηλώνονται αντιδράσεις

21 ΟΚΤΩβρη 2015

από εργαζόμενους και φορείς. Στην Κέρκυρα, το Σωματείο Υπαλλήλων Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας, μέλη της ΛΑΕ, του ΠΑΜΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο περιφερειάρχης Ιονίων Νήσων και ο δήμαρχος της πόλης, «υποδέχτηκαν» με συγκέντρωση διαμαρτυρίας το κλιμάκιο της κοινοπραξίας FRAPORT – COPELOYZOS, που ήρθε για να «επιθεωρήσει» το αεροδρόμιο του νησιού, στις 14/10.

Ήδη, για τον αποτελεσματικότερο συντονισμό των επιμέρους κινημάτων που υπερασπίζονται το δημόσιο πλούτο πανελλαδικά, έχει δημιουργηθεί η «Πρωτοβουλία για τη συγκρότηση κοινού μετώπου εναντίον της υφαρπαγής της δημόσιας περιουσίας από το ΤΑΙΠΕΔ», που επιχειρεί να συσπειρώσει όλο το αγωνιστικό δυναμικό που μάχεται κατά των ιδιωτικοποιήσεων.

Όχι στην ιδιωτικοποίηση του Κρατικού Αερολιμένα Κέρκυρας και των λοιπών 13 περιφερειακών αεροδρομίων

Τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό σκάνδαλο Του Λάμπρου Ντούσικου*

Μ

ε την ιδιωτικοποίηση των 14 κρατικών περιφερειακών αερολιμένων: 1. Παραχωρούμε την εθνική μας κυριαρχία στο γερμανικό Δημόσιο και μειώνουμε την ασφάλεια της χώρας.

2. Απειλούμε την κοινωνική συνοχή των νησιωτικών περιφερειών.

3. Εγκλωβίζουμε τον τουριστικό κλάδο στα χέρια ενός μονοπωλίου (στις νησιωτικές περιφέρειες ο βαθμός εξάρτησης του τουρισμού από τις αερομεταφορές κυμαίνεται από 85% έως 90%).

4. Θέτουμε σε άμεσο κίνδυνο απολύσεων τους εργαζόμενους σε αυτά.

5. Καταργούμε τη λειτουργία των υπόλοιπων μικρότερων αεροδρομίων που συντηρούνταν από αυτά που θα ιδιωτικοποιηθούν.

6. Μειώνουμε τα έσοδα του Δημοσίου (το ελληνικό κράτος θα έχει από την εν λόγω ιδιωτικοποίηση τετραπλάσια έως και πενταπλάσια απώλεια εσόδων).

7. Αυξάνουμε το κόστος και τα τέλη των δρομολογίων, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για το λειτουργικό κόστος κάποιων μΜε, την τσέπη των πολιτών και την κίνηση του τουρισμού.

8. Περιορίζουμε δραστικά τις αναπτυ-

ξιακές δυνατότητες και την παραγωγική πολιτική της χώρας.

9. Καταργούμε το Σύνταγμα της Ελλάδας (ιδιόχρηστα πράγματα, αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, εθνική ασφάλεια, αρχή της αναλογικότητας κ.λπ.).

10. Νομιμοποιούμε μια τυχοδιωκτική πολιτική του ΤΑΙΠΕΔ και της κυβέρνησης, καθώς για πρώτη φορά σε τόσο μεγάλο βαθμό η διαχείριση της δημόσιας περιουσίας δεν είναι διαφανής και ελεγκτέα.

Πιο συγκεκριμένα, σε πανελλαδικό επίπεδο:

1. H Fraport AG - Slentel Ltd για τη συγκεκριμένη ιδιωτικοποίηση θα πληρώσει εφάπαξ στο ελληνικό Δημόσιο 1,234 δις

ευρώ. Τα 1,234 δις ευρώ ισοδυναμούν με τα τριετή καθαρά έσοδα του κράτους από τα αεροδρόμια (το εφάπαξ αυτό «τίμημα» στην πραγματικότητα περιορίζεται σε περίπου 0,7 δις ευρώ, διότι με την ιδιωτικοποίηση, το Δημόσιο θα κληθεί να επιστρέψει στην ΕΕ τα 520 εκατ. ευρώ έργων ΕΣΠΑ).

2. Το ετήσιο μίσθωμα που θα καταβάλλει η Fraport AG - Slentel Ltd είναι 0,023 δις. Αυτό ισοδυναμεί –για παράδειγμα– περίπου με τον ετήσιο τζίρο του Κρατικού Αερολιμένα Κέρκυρας.

3. Ο ιδιώτης ενώ στην 40ετία θα εισπράξει πάνω από 22 δις ευρώ, θα αποδώσει στο κράτος μόνο 3,85 δις, την ίδια στιγμή που το Δημόσιο μόνο από το «σπατόσημο» θα έχει στην 40ετία έσοδα 8 δις ευρώ.

Σε τοπικό επίπεδο: 1. Ο Κρατικός Αερολιμένας Κέρκυρας είναι βιώσιμος οικονομικά, ενισχύει τον κρατικό προϋπολογισμό και δεν επιβαρύνει τον Έλληνα φορολογούμενο.

2. Με την αυστηρή εφαρμογή των διεθνών υποχρεώσεων της χώρας για την ανταποδοτικότητα των τελών προς κάλυψη των αναγκών έργων συντήρησης, εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης, το Αεροδρόμιο Κέρκυρας μπορεί –σε βάθος διετίας – να διπλασιάσει την επιχειρησιακή του ικανότητα.

3. Μπορεί –αν υπάρξει πολιτική βούληση– να ολοκληρωθούν άμεσα τα έργα επέκτασης των εναέριων και επίγειων υποδομών. Να ολοκληρωθεί η εξυγίανση τμήματος της λίμνης Κόλλα (65.300 τ.μ., 326 μ. μήκος x 200 μ. πλάτος) που θα αποδώσει περίπου 10 επιπλέον χώρους στάθμευσης αεροσκαφών. Να επεκταθούν/αξιοποιηθούν περαιτέρω οι δύο χώροι της δυτικής πίστας (ΜΑΕΔΥ) και του παλαιού αεροσταθμού, που θα αποδώσουν περίπου 10 ακόμα χώρους στάθμευσης αεροσκαφών και θα αυξήσουν την πίστα ελαφρών αεροσκαφών. Αντίστοιχη επέκταση μπορεί να γίνει (με χαμηλό σχετικά κόστος) και στα κτίρια των επιβατών. *Μέλος της «Κοινής Πρωτοβουλίας ενάντια στην Ιδιωτικοποίηση των Περιφερειακών Αεροδρομίων»

Πρωτοβουλία για τη συγκρότηση κοινού μετώπου εναντίον της υφαρπαγής της δημόσιας περιουσίας από το ΤΑΙΠΕΔ

Ο

αγώνας έως τώρα των κινημάτων ενάντια στην υφαρπαγή της δημόσιας γης και περιουσίας ήρθε αντιμέτωπος με πολλές δυσκολίες.

1. Η τυχοδιωκτική, παράνομη, αντισυνταγματική και άκρως μυστική δράση του ΤΑΙΠΕΔ (στη βάση του ν. 3986/11) σε συνδυασμό με την αδιαφανή μεθόδευση όλων των τελευταίων κυβερνήσεων, ακόμα και της σημερινής, περιόρισε τη δυνατότητα πολιτικού διαλόγου και ουσιαστικής πρόσβασης στον κοινοβουλευτικό έλεγχο. Απέκλεισε ακόμα και τη στοιχειώδη πρόσβαση στις συμβάσεις και τους διαγωνισμούς του ΤΑΙΠΕΔ ή ακόμα και στα πρωτογενή στοιχεία διαφόρων εκποιούμενων ακινήτων ή δημόσιων επιχειρήσεων ή δημόσιων εγγράφων.

2. Το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και το Συνταγματικό Δίκαιο, που απαιτούν ειδικές γνώσεις και ειδικούς επιστήμονες/νομικούς, δίχως τους οποίους δεν μπορούσαμε –στην αρχή

τουλάχιστον– να αντεπεξέλθουμε στις απαιτήσεις του δικονομικού μας αγώνα.

3. Η απελπισία των θιγόμενων κοινωνικών στρωμάτων, που δεν μπορούν να δουν ξεκάθαρα το μέγεθος του σκανδάλου του ξεπουλήματος της Ελλάδας, δεν επέτρεψε τη μεγαλύτερη δυνατή απήχηση των κινημάτων μας μέσα σε αυτά. Έως έναν βαθμό είναι φαινόμενο απόλυτα δικαιολογημένο, καθότι βιώνουν τις συνέπειες των βάρβαρων μνημονίων, της λιτότητας και της φτωχοποίησης της χώρας. Αν σε αυτό προσθέσει κανείς και την προβοκάτσια των ΜΜΕ ή τις φρούδες ελπίδες που σπέρνουν οι επίδοξοι επενδυτές του ΤΑΙΠΕΔ για θέσεις εργασίας κ.λπ., τότε καταλαβαίνουμε τη δυσκολία του εγχειρήματός μας να σταματήσουμε τη δράση του ΤΑΙΠΕΔ.

4. Η ιδεολογική και πολιτική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ στέρησε από τις τάξεις των κινημάτων σημαντικό μέρος συνα-

γωνιστών, που ενώ στην αρχή αγωνίζονταν σθεναρά για την υπεράσπιση του δημόσιου πλούτου, σήμερα παρατηρούν αμήχανοι τις πολιτικές δικαιολογίες της κυβέρνησης διακατεχόμενοι από αισθήματα απομονωτισμού και απογοήτευσης. Αυτές και άλλες πολλές ακόμα δυσκολίες, μικρές και μεγάλες, μας οδηγούν στην ανάγκη συντονισμού του αγώνα μας ενάντια στην υφαρπαγή της δημόσιας γης και περιουσίας, ενάντια στο ΤΑΙΠΕΔ και τα μνημονιακά μέτρα που μοναδικό σκοπό έχουν την υποταγή και την υποθήκευση της Ελλάδας. Ο εχθρός είναι αμείλικτος και απαιτείται η μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση. Σκοπός της πρωτοβουλίας είναι να συγκροτηθεί ένα κοινό μέτωπο αντίστασης και διεκδίκησης με διάφορους φορείς και κινήματα (ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΟΛΠ, ΟΛΘ, ΔΕΣΦΑ, ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ΕΛΠΕ, ΔΕΗ, Ελληνικό, ιαματικές πηγές, 14 περιφερειακά

αεροδρόμια, λιμένες και μαρίνες, Κασσιώπη, Αστέρας Βουλιαγμένης κ.λπ.), επιδιώκοντας την ανταλλαγή εμπειριών, τεχνογνωσίας, μεθόδων, δικτύωσης, ικανών να θωρακίσουν τη μάχη μας απέναντι στο ΤΑΙΠΕΔ και να την κάνουν πιο αποτελεσματική. Ένα από τα βασικά μας μελήματα είναι να τεκμηριώσουμε το πλαίσιο αντιμετώπισης του ταμείου εκποίησης δημόσιας περιουσίας σε σύνδεση με θέματα συντάγματος, διεθνούς δικαίου και δημόσιου χρέους της χώρας. Ήδη τα αποτελέσματα είναι σημαντικά. Με αυτόν τον τρόπο θα έρθουμε πιο κοντά στο στόχο: Την ακύρωση των σχεδίων τους. Την προστασία των κοινόχρηστων και αναπαλλοτρίωτων πραγμάτων. Τη σωτηρία των δασών, των αιγιαλών, των νησιών και των αναπτυξιακών μας υποδομών. Την περιφρούρηση της αξιοπρέπειας του ελληνικού λαού.

21 ΟΚΤΩβρη 2015

νεολαια

13

Αποχώρηση της ν. ΣΥΡΙΖΑ από την ΑΡΕΝ Του Νικόλα Κολυτά

Μ

ε κεντρική πανελλαδική διαδικασία ξεκίνησε τη φοιτητική χρονιά η Αριστερή Ενότητα, για να συζητήσει τη νέα πολιτική κατάσταση και να σχεδιάσει τη δράση της στη νέα πραγματικότητα. Την πρώτη μέρα του Σαββάτου υπήρχαν τοποθετήσεις από τα φοιτητικά σχήματα με έντονο στοιχείο την εναντίωση στην ψήφιση του νέου μνημονίου. Βλέποντας τέτοιο κλίμα να κυριαρχεί στην πλειοψηφία των τοποθετήσεων, το βράδυ του Σαββάτου αποχώρησε η ν. ΣΥΡΙΖΑ. Το κείμενο των αποχωρησάντων υπέγραφαν 92 μέλη της Αριστερής Ενότητας σε όλη την Ελλάδα. Αριθμός που δεν θεωρείται μεγάλος για τα δεδομένα της ΑΡΕΝ και μάλιστα η επιρροή του στη φοιτητική Αριστερά εκτιμάται ακόμα μικρότερη. Αναμενόμενη εξέλιξη, καθώς η πολιτική στάση της ΑΡΕΝ όλα τα χρόνια της μνημονιακής επίθεσης βρισκόταν αταλάντευτα ενάντια στις επιθέσεις του νεοφιλελευθερισμού. Η προσπάθειά μας για τη μαζικοποίηση των συλλογικών διαδικασιών, η συμμετοχή μας στις καταλήψεις και τις απεργίες, το χτίσιμο πραγματικών αντιστάσεων, η επιμονή

μας για τη σύνδεση του φοιτητικού κινήματος με το εργατικό και τη σύνδεσή τους με την κεντρική κατάσταση, είναι μια πορεία που δεν μπορούσε να υποκύψει εύκολα σε κυβερνητική διαχείριση. Όταν μάλιστα η προοπτική για τη νεολαία είναι αβέβαιη και η ανεργία είναι η πιο πιθανή κατάληξη.

Πολιτική απόφαση

Τη δεύτερη μέρα διαμορφώθηκε το κείμενο της πολιτικής απόφασης. Με κεντρικό σημείο την ανάγνωση πως το 3ο μνημόνιο εδραιώνει τη λιτότητα και εμβαθύνει με

τους εφαρμοστικούς του νόμους τη φοροεπιδρομή στα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας. Έχοντας ως μοχλό πίεσης το χρέος, συνεχίζεται η επίθεση στους «από κάτω» για να μπορέσει να ξεπεράσει το κεφάλαιο την οικονομική του κρίση. Μετά τη «ρεαλιστική» στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στη «λογική» και την εφαρμογή του δόγματος There Is No Alternative, έχουμε το δικό μας χρέος να μην αφήσουμε αναπάντητη αυτή την επίθεση. Η 7μηνη διαπραγμάτευση μας δίδαξε πως εναλλακτική πολιτική με σκοπό να σπάσουμε τη λιτότητα δεν μπορούσε να εφαρμοστεί χωρίς τη

Να αγωνιστούμε ενάντια στη δίωξη των απεργών του ΕΚΠΑ Της Έλενας Λεχρή-Κοτρώνη

Έ

νας από τους λίγους νικηφόρους αγώνες την εποχή των μνημονίων ήταν αυτός των πανεπιστημιακών διοικητικών υπαλλήλων. Δύο χρόνια πριν, οι πανεπιστημιακοί διοικητικοί υπάλληλοι έδωσαν έναν μεγαλειώδη αγώνα ενάντια στις μεθοδεύσεις της τότε συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, που είχε έντεχνα δημιουργήσει έναν μηχανισμό απολύσεων μέσω των διαθεσιμοτήτων και της κατάργησης των εργασιακών θέσεων, με στόχο την ικανοποίηση των μνημονιακών μέτρων. Με την τετράμηνη σχεδόν παρουσία τους στους δρόμους και έχοντας στο πλευρό τους τη φοιτητική κοινότητα, οι διοικητικοί υπάλληλοι πέτυχαν την επιστροφή των διαθεσίμων/απολυμένων στις εργασιακές τους θέσεις. Η νίκη αυτή των διοικητικών υπαλλήλων προφανώς δεν θα μπορούσε να μείνει «ατιμώρητη». Έπειτα από ποινική δίωξη που τους ασκήθηκε διότι δεν συμμορφώθηκαν σε διάταξη δικαστικής απόφασης που έκρινε την απεργία τους παράνομη, 14 διοικητικοί υπάλληλοι (η απεργιακή επιτροπή που συστάθηκε) οδηγήθηκαν στα δικαστήρια (η εκδίκαση της υπόθεσής τους εκκρεμεί). Οι διώξεις εργαζομένων-απεργών όχι μόνο του Δημοσίου αλλά και του ιδιωτικού τομέα, η σφοδρή καταστολή, αποτελούν τη σκλη-

ρή απάντηση απέναντι στον κόσμο της εργασίας που αγωνίζεται ασκώντας το αναφαίρετο, συνταγματικά κατοχυρωμένο, νόμιμο δικαίωμά του στην απεργία. Με πιο πρόσφατο το παράδειγμα της Σάμου (καταδίκη των 4 εκπαιδευτικών), η προ διετίας κατάσταση φαίνεται να μην έχει αλλάξει, καθώς η υπογραφή του τρίτου μνημονίου από τη σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ την οδηγεί στη διαιώνιση της υφιστάμενης κατάστασης υπό τον φόβο των επερχόμενων κοινωνικών αντιδράσεων που θα προκαλέσει η εφαρμογή των νέων σκληρών μέτρων. Επικαλούμενη την ΤΙΝΑ (There Is No Alternative), η παρούσα κυβέρνηση φανερώνεται όπως και οι προηγούμενες

Οι διώξεις εργαζομένωναπεργών, η σφοδρή καταστολή, αποτελούν τη σκληρή απάντηση απέναντι στον κόσμο της εργασίας που αγωνίζεται. μνημονιακές κυβερνήσεις πρόθυμη να θυσιάσει και να καταστρατηγήσει κάθε εργασιακό και κοινωνικό κεκτημένο στο όνομα της εφαρμογής των μνημονίων. Οι διώξεις των εργαζομένων-απεργών,

αποτελώντας τη σκληρότερη απάντηση του συστήματος, που εκδικείται την όποια απεργιακή νίκη ποινικοποιώντας τους αγώνες των «από κάτω», αποτελούν ωμό εκβιασμό προς τους εργαζόμενους που οδηγεί στην παγίωση του φόβου και της υποταγής. Ταυτόχρονα, αποστέλλεται ηχηρό μήνυμα και σε όσους είναι έτοιμοι να αγωνιστούν και να συγκρουστούν με τα μνημόνια και τα αντιλαϊκά μέτρα, πως το σύστημα είναι «διατεθειμένο» να τους διώξει και να τους κυνηγήσει μέχρι τέλους. Η κατάσταση αυτή δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη. Όχι μόνο οι εργαζόμενοι, αλλά και το φοιτητικό κίνημα στις παρούσες συνθήκες είναι υποχρεωμένο να αγωνιστεί και να αντισταθεί κόντρα στην επίθεση που έρχεται και φαίνεται να είναι αδυσώπητη. Οι απαντήσεις και ο αγώνας που δίνεται από τους εργαζόμενους οφείλουν να βρουν σύμμαχο τη φοιτητική κοινότητα. Η φοιτητική ριζοσπαστική Αριστερά στα πανεπιστήμια οφείλει να αγωνιστεί κόντρα στα μνημόνια και τη λιτότητα, οργανώνοντας τις κοινωνικές αντιστάσεις. Οι κοινοί αγώνες του προηγούμενου διαστήματος μεταξύ εργαζομένων και φοιτητών, καθώς και η στήριξη της απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων από τη φοιτητική κοινότητα, αποτελούν την καλύτερη εγγύηση για τους αγώνες που έρχονται. Σε αυτή την κατεύθυνση, είναι καθήκον των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας να δηλώσουν έμπρακτα την ταξική αλληλεγγύη τους με ψηφίσματα συμπαράστασης.

ρήξη με τις επιταγές της ΕΕ. Η ΑΡΕΝ εκεί χρεώνει τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή να μην έρθει σε σύγκρουση με τα εξωτερικά και εσωτερικά κυρίαρχα συμφέροντα. Η νέα κυβέρνηση με την υπογραφή της βρίσκεται πια στην απέναντι όχθη της ταξικής πάλης. Η νέα πραγματικότητα μας βάζει την αναγκαιότητα να αντισταθούμε Το κοινωνικό ρήγμα που δημιουργούν τα μνημόνια δεν γεφυρώθηκε με την κοινοβουλευτική μνημονιακή πλειοψηφία, εκεί βρίσκονται οι αντικειμενικές μας δυνατότητες να ανασυγκροτήσουμε το δικό μας στρατόπεδο και να ορθώσουμε τις αντιστάσεις μας για να μπλοκάρουμε την εφαρμογή των νέων νόμων. Το δικό μας στρατόπεδο στους φοιτητικούς χώρους θα ανασυγκροτηθεί με μετωπικές διαδικασίες και αντιστάσεις. Με κοινές πολιτικές αιχμές μπορούμε να ανασυντάξουμε τη φοιτητική Αριστερά, στόχος που ενισχύεται μετά την αποχώρηση της ν. ΣΥΡΙΖΑ και των αντιλήψεών τους. Η Αριστερή Ενότητα βγαίνει δυναμωμένη από αυτό το διήμερο, δυναμωμένη με πολιτικά εργαλεία για την ουσιαστική παρέμβαση στο πανεπιστήμιο και στην κοινωνία. Με τα ίδια όπλα που χρησιμοποιούσαμε μέχρι τώρα, τις συνελεύσεις μας, τις καταλήψεις και τις διαδηλώσεις θα πρωτοστατήσουμε στη μάχη για την υπεράσπιση των αναγκών μας.

Πάρτυ Rproject

Το Rproject.gr σας καλεί σε πάρτυ για την οικονομική του ενίσχυση την Παρασκευή 6 Νοέμβρη, στις 10 μ.μ. στο κτίριο του Συλλόγου Αρχαιολόγων (Ερμού 134, Θησείο). Στις 7.30 μ.μ. θα προηγηθεί ανοιχτή πανελλαδική συντονιστική συνάντηση. Η υποστήριξη του κόσμου της Αριστεράς είναι πολύτιμη για τα «εναλλακτικά» Μέσα Ενημέρωσης. Σας περιμένουμε να συζητήσουμε και να διασκεδάσουμε μαζί.

14

ΙΣΤΟΡΙΑ

21 ΟΚΤΩΒΡΗ 2015

71 χρόνια από την αποχώρηση των ναζί από την Αθήνα

Η απελευθέρωση που έγινε ήττα Της Κατερίνας Παρδάλη

Σ

τις 12 Οκτώβρη του 1944 απελευθερώθηκε η Αθήνα. Τη µέρα αυτή κυριάρχησαν οι αυθόρµητες εκδηλώσεις του λαού για την απελευθέρωση της πόλης. Σε όλη τη διάρκεια των πανηγυρισµών επικράτησε απόλυτη τάξη (χάρη στο ΕΑΜ) σε αντίθεση µε ό,τι συνέβη σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Να πούµε ότι µε την αποχώρηση των γερµανικών στρατευµάτων απελευθερώθηκε το τρίγωνο του κέντρου (Κολωνάκι, Σύνταγµα), αφού οι γειτονιές της είχαν απελευθερωθεί 3-4 µέρες νωρίτερα από το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ και ετοιµάζονταν για τη µεγάλη γιορτή. Την εποµένη της απελευθέρωσης, τους αυθόρµητους πανηγυρισµούς διαδέχθηκαν οι διαδηλώσεις των οργανώσεων. Στις 13 και 14 Οκτώβρη το ΕΑΜ κατέβασε µαζικά και συντεταγµένα τις δυνάµεις του στο κέντρο της Αθήνας µε συνθήµατα υπέρ... των Συµµάχων, της κυβέρνησης εθνικής ενότητας αλλά και της... λαοκρατίας. Στις 15 Οκτώβρη κινητοποιήθηκε ο αστικός κόσµος, οι «εθνικές» οργανώσεις, για να κάνουν επίδειξη των δυνάµεών τους. Στη διαδήλωση αυτή συµµετείχαν ο Ε∆ΕΣ, η ΠΕΑΝ, το Εθνικό Κοµιτάτο, η Ιερά Ταξιαρχία, η οργάνωση «Χ» (οι λεγόµενοι χίτες). Όπως παρατήρησε ο Γιώργος Θεοτοκάς (ένας οξυδερκής διανοούµενος της αστικής τάξης) παρακολουθώντας τη διαδήλωση των «εθνικών» οργανώσεων: «Πραγµατικά η σηµερινή διαδήλωση ήταν αισθητά πολύ πιο καλοντυµένη και ευπαρουσίαστη από τη χτεσινή και περιείχε αρκετές κοµψές γυναίκες. Είναι η πρώτη φορά αυτές τις µέρες που ένιωσα στην Ελλάδα τόσο έντονα, τόσο ξεκάθαρα κι απόλυτα τον κοινωνικό διχασµό, την ατµόσφαιρα του ταξικού πολέµου». (Τετράδια Ηµερολογίου). Την ίδια ηµέρα και ώρα της διεξαγωγής της διαδήλωσης των «εθνικών» οργανώσεων, συνεργάτες των Γερµανών που διέµεναν υπό περιορισµό αλλά ένοπλοι σε ξενοδοχεία της Οµόνοιας

πυροβόλησαν εναντίον µιας παράλληλης εαµικής διαδήλωσης, σκοτώνοντας επτά και τραυµατίζοντας δεκάδες ανθρώπους. Το ΕΑΜ δεν απάντησε στην πρόκληση. Προσπαθώντας να καθησυχάσει τους φόβους των πολιτικών του αντιπάλων και παρά τη διάχυτη επιθυµία για εκδίκηση απέναντι στους συνεργάτες των κατακτητών, η ηγεσία του ΕΑΜ τήρησε τις δεσµεύσεις της απέναντι στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας περιορίζοντας τη µεγάλη δύναµη του κινήµατος. Το Α’ Σώµα Στρατού του ΕΛΑΣ, παρόλο που θα µπορούσε εύκολα να προχωρήσει σε κατάληψη του συνόλου της πόλης καθώς απουσίαζε κάθε άλλη οργανωµένη επαρκής ένοπλη δύναµη, όχι µόνο πρωτοστάτησε στην τήρηση της τάξης, αλλά περιφρούρησε και προστάτευσε τις υποδοµές της Αθήνας και του Πειραιά. Η επίσηµη άφιξη της ελληνικής κυβέρνησης υπό τον Γ. Παπανδρέου, στην οποία το ΕΑΜ συµµετείχε (από το Σεπτέµβρη) µε έξι υπουργούς, έγινε το πρωί της Τετάρτης 18 Οκτωβρίου 1944. Ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ, παρότι µπορούσαν, δεν πήραν την εξουσία γιατί «σεβάστηκαν» τις συµφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας που είχαν υπογράψει νωρίτερα.

Με τη συµφωνία του Λιβάνου, η δράση του ΕΛΑΣ περιγραφόταν ως τροµοκρατική και αποκηρυσσόταν η εξέγερση στη Μ. Ανατολή, το ΕΑΜ δεσµευόταν ότι θα συµµετείχε στην υπάρχουσα κυβέρνηση της Μ. Ανατολής και έβαζε τον ΕΛΑΣ κάτω από τις διαταγές µιας κυβέρνησης «εθνικής ενότητας». Με τη συµφωνία της Καζέρτας, το ΕΑΜ αποδεχόταν την αποβίβαση βρετανικών δυνάµεων στην Ελλάδα, τον Άγγλο στρατηγό Σκόµπι ως διοικητή όλων των αντιστασιακών δυνάµεων στην Ελλάδα και την παραµονή των ενόπλων δυνάµεων του ΕΛΑΣ εκτός Αττικής.

Το λάθος της «εθνικής συµφιλίωσης»

Η απελευθέρωση έθετε επί τάπητος το ζήτηµα της µεταπολεµικής εξουσίας. Εκεί τα δύο στρατόπεδα είχαν εκ διαµέτρου αντίθετα συµφέροντα. Για την αστική τάξη, δύο ήταν τα ζητούµενα και τα είχε ξεκάθαρα από καιρό. ∆εν συµµεριζόταν τις απόψεις του ΕΑΜ και του ΚΚΕ για εθνική συµφιλίωση. Ο βασικός της στόχος ήταν η καταστροφή του ΕΛΑΣ και η ανεµπόδιστη λειτουργία της καπιταλιστικής οικονοµίας. ∆ηλαδή ο έλεγχος του κρατικού µηχανισµού µε τη βοήθεια της δικής

της οργανωµένης ένοπλης βίας και η σταθεροποίηση της οικονοµίας σε βάρος των εργαζοµένων. Αντίθετα το ΚΚΕ, παρότι εκείνη την περίοδο είχε τη δυνατότητα κατάληψης της πολιτικής εξουσίας, έβλεπε µια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, µια «κεϊνσιανή» ανασυγκρότηση της οικονοµίας και µια ειρηνική περίοδο συνεργασιών. Με τέτοιες απόψεις παρενέβαινε στο ΕΑΜ, στον ΕΛΑΣ και γενικά στο µαζικό και εργατικό κίνηµα. Οι υπουργοί του ΕΑΜ στην κυβέρνηση είχαν δεµένα τα χέρια. Οι Βρετανοί χρησιµοποίησαν το όπλο του επισιτισµού «εκβιάζοντας ώστε να επιβάλουν τις οικονοµικές κατευθύνσεις που εκείνοι επιθυµούσαν στους εαµικούς υπουργούς και να διαµορφώσουν ελεγχόµενα δίκτυα διανοµής αποκλείοντας τις εαµικές οργανώσεις και ανατρέποντας την πολιτική τους ηγεµονία» (∆. Μαριόλης). Ως αντάλλαγµα γι’ αυτήν τη βοήθεια, ο «κεϊνσιανός» διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, Κυριάκος Βαρβαρέσος, αντικαταστάθηκε από τον µονεταριστή Ξενοφώντα Ζολώτα, εισηγητή µιας δέσµης µέτρων που περιλάµβανε ισοσκελισµένο προϋπολογισµό, δραστικές αυξήσεις στις τιµές των ειδών πρώτης ανάγκης που διανέµονταν µέσω της ξένης βοήθειας, στήριξη στους έµµεσους φόρους, περιορισµό του αριθµού και µείωση των αποδοχών των δηµοσίων υπαλλήλων. Η οµοιότητα των µέτρων αυτών µε τα σύγχρονα µνηµόνια είναι εντυπωσιακή. Τα ζητήµατα των εθνικοποιήσεων, όπως και τα αιτήµατα που εµπεριέχονταν για το λαό στο σύνθηµα «Λαοκρατία», υποβιβάστηκαν χάριν της «εθνικής συγκυβερνήσεως». Αποτέλεσµα; Οδηγηθήκαµε στα ∆εκεµβριανά, στην τροµοκρατία, στην υποχώρηση, στον Εµφύλιο και στην τελική ήττα ενός δυναµικού και τεράστιου κινήµατος. Για άλλη µια φορά στην ιστορία, η «ταξική συµφιλίωση» αποδείχθηκε όπλο ενάντια στους «από κάτω», αφού οι καπιταλιστές τη χρησιµοποιούν σαν καραµέλα µόνο όταν βλέπουν να χάνουν την εξουσία τους και µέχρι να αναδιοργανωθούν για να µας τσακίσουν.

Κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Red Marks 10 µέρες που συγκλόνισαν τον κόσµο Τζον Ριντ Το βιβλίο του Τζον Ριντ δεν αποτελεί απλώς µια από τις πρώτες καταγραφές της Οκτωβριανής Επανάστασης από έναν αυτόπτη µάρτυρα. Αποτελεί ταυτόχρονα ένα λογοτεχνικό επίτευγµα και ένα πολιτικό ντοκουµέντο. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ο αναγνώστης αισθάνεται σαν να συµµετέχει στα δρώµενα των ηµερών της επανάστασης ακολουθώντας τα βήµατα του ίδιου του Ριντ αλλά και των πρωταγωνιστών της Ρωσικής Επανάστασης, του Λένιν και του Τρότσκι. Ο Ριντ κατορθώνει να δηµιουργήσει ένα κινηµατογραφικό µοντάζ από προσωπικές του εµπειρίες, επίσηµα ντοκουµέντα, αποσπάσµατα από εφηµερίδες, πολιτικές οµιλίες, συνεντεύξεις, και µε αυτό τον τρόπο να αναπαραστήσει τη χαοτική ροή των γεγονότων που οδήγησαν στην επανάσταση. Παράλληλα το βιβλίο του Ριντ κατόρθωσε να συνεπάρει εκατοµµύρια ανθρώπους σε ολόκληρο τον πλανήτη, να τους οδηγήσει στις γραµµές του κοµουνιστικού κινήµατος, να εµπνεύσει γενιές αριστερών αγωνιστών

Νοέµβρης 1973

Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου Αντώνης Νταβανέλος Το φυλλάδιο αυτό γράφτηκε το 1993, αφιερωµένο στον «εορτασµό» για τα 20 χρόνια, που συµπληρώνονταν τότε, από την εξέγερση του Νοέµβρη του 1973. Πιστεύουµε ότι αποτελεί µια τίµια εξιστόρηση αυτής της µεγάλης στιγµής, µε έµφαση στις διεργασίες «από τα κάτω», στη βάση του κινήµατος και της Αριστεράς. Παραµένει χρήσιµο, καθώς η εµπειρία από τους προηγούµενους µεγάλους κύκλους ανάτασης του µαζικού κινήµατος είναι πολύτιµη. Ο Νοέµβρης του ’73 είναι ένα µεγάλο κεφάλαιο αυτής της πείρας. Θυµίζει ότι και στις πιο δύσκολες καταστάσεις, όταν όλα µοιάζουν παγωµένα και ακίνητα, η δράση από τα κάτω, ο δρόµος της εξέγερσης φέρνει αποτελέσµατα. Οδηγεί σε νίκες, που οι µετριοπαθείς τακτικές των «φρονίµων» δεν τολµούν ούτε καν να σχεδιάσουν, ανατρέπει συσχετισµούς και δηµιουργεί νέα πολιτικά δεδοµένα, ανοίγοντας δρόµους για τη µεγάλη πλειοψηφία των εργαζοµένων και της νεολαίας.

ΑΝΑΛΥΣη

21 ΟΚΤΩβρη 2015

15

Επιστροφή στις μάζες, αλλά πώς; Του Ηλία Ιωακείμογλου

Ο

ΣΥΡΙΖΑ είχε εγκαταλείψει τη δουλειά στις μάζες ήδη από τον Ιούνιο του 2012, όταν στράφηκε σχεδόν ολοκληρωτικά στην πολιτική της ανάθεσης και στον κυβερνητισμό. Το ενιαίο αντιμνημονιακό μέτωπο που πρέπει να συγκροτήσουμε τώρα, πρέπει να επιστρέψει στις μάζες -και όλοι συμφωνούμε σε αυτό. Επιστροφή στις μάζες, λοιπόν, αλλά με ποιον τρόπο; Η αστική τάξη που κατέχει την εξουσία κατορθώνει, σε μεγάλο βαθμό, να επιβάλλει στις υποτελείς κοινωνικές τάξεις τις δικές της αξίες σαν δικές τους επειδή οργανώνει τον καμβά των κοινωνικών σχέσεων μέσα στις οποίες ζουν οι υποτελείς κοινωνικές τάξεις, οργανώνει δηλαδή τους υλικούς όρους για την αναπαραγωγή της εργασιακής δύναμης, εγκαθίσταται μέσα στην καθημερινή ζωή τους, μετατρέπει την κυρίαρχη ιδεολογία σε κλειδί για να ερμηνεύουν τις εμπειρίες της καθημερινής τους ζωής και εγκαθίσταται έτσι μέσα στον ίδιο το χώρο των συναισθημάτων. Η κυρίαρχη ιδεολογία γίνεται «πρακτική ιδεολογία», δηλαδή ιδέες που καθοδηγούν στάσεις και συμπεριφορές, γίνεται ερμηνευτικό κλειδί των βιωμάτων, ηθική και συναίσθημα, επειδή είναι ενσωματωμένη σε όλες τις διαδικασίες συντήρησης και αναπαραγωγής της εργασιακής μας δύναμης: από το σχολείο (όπου μαζί με την «καθαρή» γνώση εγχαράσσονται στα παιδιά οι ιδέες της άρχουσας τάξης για την ιεραρχία, τον ατομικισμό και τον ανταγωνισμό, την πατρίδα και το Έθνος, τη θρησκεία και το μίσος για τον Άλλο κ.λπ.) μέχρι τις πράξεις αλληλεγγύης της Εκκλησίας (όπου μαζί με την πράξη εγχαράσσεται στους πιστούς η ιδέα ότι οι φτωχοί πρέπει να ζουν από τα περισσεύματα των πιο εύπορων), κάθε κοινωνική πρακτική συνοδεύεται από ιδεολογικό φορτίο που αποτίθεται στο μυαλό και τις ζωές όσων συμμετέχουν σε αυτήν την κοινωνική πρακτική. Σε αυτό το πλαίσιο, η δική μας Αριστερά, οι οργανωμένες δυνάμεις των υποτελών κοινωνικών τάξεων, δεν μπορούν να αρκούνται στην εκφώνηση ενός προγράμματος, όσο άρτιο και αν είναι αυτό. Έχουν και θεωρητική και ιδεολογική δουλειά μέσα στην καθημερινή ζωή των μαζών: ό,τι συμβαίνει στην πράξη πρέπει να βρίσκει το αντίστοιχό του στις ιδέες, να μεταφράζεται σε ηθικές αξίες, για να αποκτά κοινωνική επικύρωση και αξιώσεις μετάφρασης του ταξικού, ειδικού συμφέροντος σε γενικό συμφέρον -και τελικά για να μετατρέπεται σε υλική δύναμη.

Φιλανθρωπία

Καμιά πράξη αλληλεγγύης δεν φέρει άλλο ιδεολογικό φορτίο πέραν αυτού που της προσδίδουμε εμείς με την κοινωνική πρακτική μας. Η αλληλεγγύη της Εκκλησίας και των άλλων φιλανθρωπικών οργανώσεων αποσκοπεί (συνειδητά ή όχι, δεν μας αφορά) στη συντήρηση των ήδη κατεστημένων σχέσεων, ρόλων και μορφών κοινωνικής πρακτικής που καθορίζουν και σχηματοποιούν την καθημερινή

ζωή και το περιβάλλον στο οποίο αυτή διεξάγεται. Είναι μια συντηρητική αλληλεγγύη, της οποίας το ιδεολογικό πρόσημο προσδίδει η κοινωνική πρακτική της φιλανθρωπίας, δηλαδή η κοινωνική πρακτική να επιβιώνουν οι φτωχοί με τα απομεινάρια της κατανάλωσης των εύπορων και των πλουσίων. Η αλληλεγγύη των ακροδεξιών αποσκοπεί στην αναπαραγωγή των ήδη κατεστημένων ιδεών για τη Φυλή, τη Θρησκεία και το Έθνος, την αναπαραγωγή του μίσους για τον Άλλο.

Κόκκινη αλληλεγγύη

Για να είναι κόκκινο το χρώμα της δικής μας αλληλεγγύης, θα πρέπει να παρεμβαίνει στην ίδια τη διαδικασία της ύφαν-

Η συλλογικότητα και η δημοκρατία, όσο και αν είναι αναγκαίες και πολύτιμες, δεν είναι αρκετές, διότι δεν σκιαγραφούν ένα υπόδειγμα κοινωνικής οργάνωσης αναγκαστικά διαφορετικό από το κυρίαρχο. Η αυτοοργάνωση και η αυτοδιεύθυνση στις γειτονιές, η αποεμπορευματοποίηση, οι αυτοδιαχειριζόμενοι κοινωνικοί χώροι, τα κοινωνικά κέντρα και τα κοινωνικά ιατρεία, αντανακλούν συμβολικά τις αξίες της δικής μας, κόκκινης αλληλεγγύης. Οι συνεταιρισμοί παραγωγής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές με γνώμονα την ενεργειακή αυτονομία και εναντίον της λογικής της αξιοποίησης του κεφαλαίου, οι μορφές μη καπιταλιστικής κοινοτικής παραγωγής (συλλογικές κουζίνες, καθαριστήρια, παι-

Οι δικές μας δράσεις αλληλεγγύης θα πρέπει να προτείνουν να αναζητήσουμε μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία αυτό που αναγγέλλει το τέλος της. σης του πλέγματος των κοινωνικών σχέσεων με σκοπό την αλλαγή τους, να εγκαθιστά νέες μορφές κοινωνικής πρακτικής οι οποίες θα προαναγγέλλουν τον τύπο κοινωνίας που οραματιζόμαστε, να καταδεικνύει ότι αυτή δεν είναι ένα μελλοντικό στάδιο της ιστορίας αλλά μια τάση ενύπαρκτη στα πράγματα, είναι μια δυνατότητα εγγεγραμμένη σε αυτό που ζούμε σήμερα, είναι μια ανοιχτή δυνατότητα εγγεγραμμένη στο ίδιο το εσωτερικό του καπιταλισμού. Οι δικές μας δράσεις αλληλεγγύης θα πρέπει να προτείνουν να αναζητήσουμε μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία αυτό που αναγγέλλει το τέλος της (παραφράζοντας τον Ίταλο Καλβίνο, «να μάθουμε να αναγνωρίζουμε ποιος και τι, στη μέση της βαρβαρότητας, δεν είναι βαρβαρότητα, και σε αυτά να κάνουμε χώρο, να τους δώσουμε διάρκεια»).

δικοί σταθμοί, κινηματογραφικές, μουσικές κ.λπ. λέσχες που λειτουργούν ως δικοί μας ιδεολογικοί μηχανισμοί), μπορούν να διαμορφώσουν χώρους ιδεολογικής απεμπλοκής της εργασίας από το κεφάλαιο, εκπαίδευσης στη λογική και την ηθική της κοινωνίας των αναγκών και της κόκκινης αλληλεγγύης, σε αντιπαράθεση με τη λογική της κοινωνίας του κέρδους, της συσσώρευσης κεφαλαίου και της κατασπατάλησης των φυσικών πόρων.

Κοινωνικοποίηση

Αυτή η λογική μπορεί και πρέπει να εισχωρήσει και στα νοικοκυριά, να κοινωνικοποιήσει τις εργασίες που πραγματοποιούν ιδιωτικά και με τον τρόπο αυτό να προσφέρει στα μέλη τους μια νέα μορφή κοινωνικοποίησης, όχι πια διαμέσου της αγοράς αλλά διά της παραγωγής δημόσιων, συλλογικών, κοινωνικών αγαθών κάτω

από μη ιεραρχικές, μη ανταγωνιστικές σχέσεις παραγωγής. Ο ανορθολογισμός της λιλιπούτειας κλίμακας της οικιακής εργασίας μπορεί να αντικατασταθεί με την εξωτερίκευση της οικιακής εργασίας, την κοινωνικοποίησή της, δηλαδή την πραγματοποίησή της από την κοινότητα και την ανάπτυξη συλλογικών μορφών κατανάλωσης, παραγωγής και διαχείρισης των προϊόντων της εργασίας. Αυτή είναι η μόνη αντικαπιταλιστική λύση για την κατάργηση του ανορθολογισμού, του αναχρονισμού και της δουλείας της οικιακής εργασίας. Συλλογική φροντίδα και εκπαίδευση των παιδιών, αυτοδιαχειριζόμενοι παιδικοί σταθμοί, χώροι όπου τα παιδιά μπορούν να παίζουν συλλογικά, εκπαίδευση στην αυτοδιαχείριση, κοινοτικά πλυντήρια και εστιατόρια, συνεταιρισμοί τροφίμων, συλλογική φροντίδα των αρρώστων και των ηλικιωμένων, ανάπτυξη μορφών διαχείρισης που βασίζονται στην άμεση δημοκρατία, συμμετοχή όλων στις δημόσιες υποθέσεις, κοινωνικά ιατρεία, και άλλα τόσα, με αποκλεισμό κάθε δυνατότητας εκμετάλλευσης της εργασίας.

Προϋποθέσεις

Οι προϋποθέσεις γι’ αυτά τα εγχειρήματα υπάρχουν: είναι οι άφθονοι χτισμένοι χώροι που κατακρατούνται σφραγισμένοι από την ιδιωτική ιδιοκτησία, τις τράπεζες και την κρατική μηχανή, είναι ο απέραντος στόλος των αχρησιμοποίητων οικιακών συσκευών, είναι οι γνώσεις και οι δεξιότητες των εργαζόμενων τάξεων. Αυτοί που κινούν τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, που ασκούν χειρωνακτική εργασία και χειρίζονται τις μηχανές, μέχρι εκείνοι που ασκούν διανοητική εργασία και βάζουν σε εφαρμογή τις νέες τεχνολογικές γνώσεις, οργανώνουν τις ροές των υλικών και ορθολογικοποιούν τις διαδικασίες για λογαριασμό του καπιταλιστή, αυτοί οι ίδιοι μπορούν να στήσουν, να θέσουν σε κίνηση, να συντηρήσουν και να αναπτύξουν ένα τέτοιο πολιτικό σχέδιο.

16

αντιρατσισμος

21 ΟΚΤΩβρη 2015

Τέλειωσαν τα «δάκρυα» για τους πρόσφυγες

Με σύνθημα «Να τσακίσουμε τους Λαγούς του φασισμού» και με αφορμή την επίσκεψη του υπόδικου βουλευτή της Χρυσής Αυγής, Γιάννη Λαγού, στη Λέσβο, σωματεία, οργανώσεις και συλλογικότητες του νησιού οργάνωσαν με απόλυτη επιτυχία αντιφασιστική διαδήλωση στην πλατεία Σαπφούς, το Σάββατο 17 Οκτώβρη. O Λαγός περιορίστηκε σε επίσκεψη στα γραφεία της Χρυσής Αυγής –με την παρουσία 20 μόλις ατόμων– χωρίς να κάνει δημόσια ομιλία στην πλατεία Κυπρίων Πατριωτών, όπως είχε προγραμματιστεί.

Αναχαίτιση με κάθε θυσία το νέο δόγμα της ΕΕ Του Θανάση Κούρκουλα

Τ

Κεντρικό ρόλο στην αναχαίτιση των προσφυγικών ροών με πρόσχημα την «ανάκτηση του ελέγχου των ευρωπαϊκών συνόρων από τους διακινητές» ευελπιστεί η ΕΕ να διαδραματίσει η Frontex. Με διπλασιασμό της ισχύος της. Με «επαναπροωθήσεις» προς την Τουρκία κατευθείαν από τα «κέντρα καταγραφής και ταυτοποίησης προσφύγων» (hot spots), που ανοίγουν άρον άρον στα ελληνικά νησιά (Λέσβος, Χίος, Κως, Σάμος και Λέρος), αλλά και στον Πειραιά. Με το δικαίωμα της Frontex να «οργανώνει κοινές επιχειρήσεις επιστροφής με δική της πρωτοβουλία και ενίσχυση του ρόλου της όσον αφορά την απόκτηση ταξιδιωτικών εγγράφων για τους επιστρέφοντες». Αν αυτά τηρηθούν κατά γράμμα, σημαίνουν ανατροπή όλων όσων μέχρι τώρα γνωρίζαμε περί διαδικασιών ταυτοποίησης των προσφύγων σε ευρωπαϊκό έδαφος βάσει της συνθήκης της Γενεύης. Επίσης, τελειώνει η περίοδος «ανοχής» για τους μετανάστες χωρίς χαρτιά, οι οποίοι, αφού ταυτοποιηθούν από τις ελληνικές αρχές, απελευθερώνονται παίρνοντας διορία ενός μηνός να εγκαταλείψουν τη χώρα με υπηρεσιακά σημειώματα της αστυνομίας. Αναρωτιόμαστε πώς οι μη επιλέξιμοι προς μετεγκατάσταση στην ΕΕ Σύριοι πρόσφυγες, αλλά και οι «αμφισβητούμενοι» πρόσφυγες (Αφγανοί, Ιρακινοί κ.λπ.), θα αναγκάζονται να εγκλωβίζονται στην Ελλάδα και δεν θα προχωρούν προς την Ειδομένη. Κάτι τέτοιο θα σημάνει ένα άνευ προηγουμένου ανθρωποκυνηγητό εντός της ελληνικής ενδοχώρας και τη δημιουργία νέων καταυλισμών-ντροπή για δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους στην Ελλάδα. Σ’ αυτή την κατεύθυνση

συνεπικουρούν οι διαβεβαιώσεις του Α. Τσίπρα ότι θα αυξηθούν οι 23.000 θέσεις της κατ’ ευφημισμόν «υποδοχής» που ήδη διαθέτει η χώρα.

Όσο συνεχίζεται η δίκη της Χρυσής Αυγής, τόσο αποκαλύπτεται ότι πρόκειται για εγκληματική οργάνωση. Μετά τις καταθέσεις των γονιών του Παύλου Φύσσα, ακολούθησε η κατάθεση του αστυνομικού που ήταν παρών στη δολοφονία. Συγκεκριμένα, μεταξύ άλλων αυτός είπε: «Ήταν 50, είχαν καδρόνια, υπάρχει αρχηγός, έχουν ασυρμάτους, λέγονται τάγματα εφόδου». Μέσα σε 4 φράσεις όλη η ουσία.

Τουρκία

Αν η Τουρκία συνεργαστεί πρόθυμα με τη Frontex, αναμένονται νέες πολύνεκρες αναχαιτίσεις καρυδότσουφλων στην απόπειρα να επιστρέφονται οι πρόσφυγες στις τουρκικές ακτές, πριν προλάβουν να εισέλθουν εντός των ευρωπαϊκών-ελληνικών συνόρων, ώστε η περίφημη «έρευνα και διάσωση» να σημαίνει επιστροφή με το ζόρι στα μαντρόσκυλα του Ερντογάν. Για να κλείσει τις λεπτομέρειες του παζαριού, η Μέρκελ ταξίδεψε εσπευσμένα στην Τουρκία και συναντήθηκε με τον Ερντογάν. Υποσχέθηκε 3 δισ. ευρώ βοήθεια της ΕΕ για τους προσφυγικούς καταυλισμούς και για την αποτροπή εισόδου των προσφύγων στα ευρωπαϊκά εδάφη. Διευκόλυνση χορήγησης βίζας για τους Τούρκους πολίτες προς την ΕΕ υπό προϋποθέσεις. Και τέλος ξεπάγωμα της ενταξιακής διαδικασίας της Τουρκίας προς την ΕΕ, για την οποία διατηρεί σφοδρές επιφυλάξεις ο Φρανσουά Ολάντ. Ανοιχτό ερωτηματικό παραμένει το σε ποιο βαθμό θα αποδεχθεί αυτό το ρόλο ο Ερντογάν που σε λίγες μέρες αντιμετωπίζει τη μεγάλη δοκιμασία των εκλογών, στον απόηχο της πολύνεκρης βομβιστικής επίθεσης και σε κλίμα ανοιχτής τρομοκράτησης κάθε αντιστεκόμενης φωνής.

Επόμενη μέρα

Όλα αυτά είναι ακόμα σχέδια επί χάρτου, γι’ αυτό είναι νωρίς να εκτιμήσουμε τις πιθανότητες «επιτυχίας» του αντιπροσφυγικού σχεδιασμού της Κομισιόν. Αυτό που με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε είναι πως οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν πρόκειται να το αποδεχτούν και –όπως μέχρι σήμερα συμβαίνει– θα επιχειρούν να συνεχίσουν με κάθε θυσία το ταξίδι τους προς τις χώρες προορισμού τους στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Παρά το κόστος σε ανθρώπινες ζωές και την απίστευτη ταλαιπωρία. Σε πείσμα της Μέρκελ και του Ολάντ, του Γιούνκερ και του Τουσκ, του Ερντογάν και του Τσίπρα. Για το κίνημα αλληλεγγύης και την Αριστερά, η απόκρουση των ρατσιστικών σχεδίων των επιτελείων της ΕΕ αναδεικνύεται σε μεγάλο καθήκον. Καθήκον εξίσου σημαντικό με τον αγώνα κατά των μνημονιακών μέτρων, που οι οικονομικοί δολοφόνοι της ΕΕ έχουν επιβάλει στον κόσμο της εργασίας. Άλλωστε, όπως περίτρανα αποδεικνύεται, η Ευρωλιτότητα εξελίσσεται απολύτως διαπλεκόμενη με τον Ευρωρατσισμό και αν κάποιος θέλει να αντιπαρατεθεί στη σύγχρονη φυλακή της ΕΕ, είναι απολύτως υποχρεωτικό να συγκρουστεί με όλο το πακέτο. Διαφορετικά θα το καταπιεί ολόκληρο, όπως δυστυχώς πράττει η –κατά τα άλλα καλών προθέσεων– ελληνική κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

Frontex και hot spots

Να υπενθυμίσουμε ότι ο Λαγός ήταν αυτός ο οποίος προκάλεσε επεισόδιο στη βουλή και για τον οποίο ο βουλευτής του ΚΚΕ Χ. Κατσώτης είπε: «Θύμωσαν οι φασίστες, γιατί θίξαμε τα αφεντικά τους και τον ιδεολογικό τους πατέρα, τον Χίτλερ».

μικρά αντιρατσιστικά

έλος στη δακρύβρεχτη υποκρισία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τους πρόσφυγες έθεσε η πρόσφατη σύνοδος κορυφής των ηγετών της. Τα πράγματα τέθηκαν απλά και ωμά από τα χείλη του Τουσκ, του Γιούνκερ και της Μέρκελ με τη λήξη της συνόδου: Το προσφυγικό ρεύμα πρέπει να αναχαιτισθεί. Η απόφαση της συνόδου προβλέπει ενίσχυση και αναβάθμιση του ρόλου της Ευρωπαϊκής συνοριοφυλακής (Frontex). Άμεση λειτουργία κέντρων διαλογής (hot spot) για τους λίγους τυχερούς πρόσφυγες που θα επιλεγούν προς μετεγκατάσταση σε χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης από την Ελλάδα, την Ιταλία και την Τουρκία. Υποχρέωση παραμονής στην πρώτη χώρα εισόδου της ΕΕ για τους υπόλοιπους πρόσφυγες βάσει των κανονισμών του Δουβλίνου. Κέντρα κράτησης, απελάσεις στις χώρες τους και επαναπροωθήσεις στην Τουρκία για τους «παράνομους μετανάστες». Χρηματοδότηση και ανταλλάγματα στην Τουρκία για να επωμισθεί τη βρομοδουλειά του μαντρόσκυλου των προσφύγων και των μεταναστών, ανακόπτοντας τις ανθρώπινες ροές εκτός ευρωπαϊκών συνόρων. Όσο για την Ελλάδα, θα χρηματοδοτείται με το σταγονόμετρο στο βαθμό που θα υλοποιεί κατά γράμμα τον ευρωενωσιακό σχεδιασμό. Έναν ρόλο που ο Α.Τσίπρας δεν αρνήθηκε, με εξαίρεση την «εθνικά υπερήφανη» άρνησή του για τις προτεινόμενες κοινές ελληνοτουρκικές περιπολίες, διατηρώντας τον πλήρη έλεγχο του Αιγαίου. Με «αντιπρόταση» μάλιστα το κύριο βάρος της αναχαίτισης και αυστηρής επιλογής των προς μετεγκατάσταση προσφύγων να μετατοπισθεί σε τουρκικό έδαφος, για το… καλό τους.

Με πολύ μεγάλη προσέλευση κόσμου, ιδιαίτερα νέων ανθρώπων, πραγματοποιήθηκε το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη. Κόντρα σε προβληματισμούς και δυσοίωνες προβλέψεις εξελίχθηκε σε ένα από τα πιο ελπιδοφόρα κινηματικά γεγονότα. Για μια ακόμη χρονιά η συζήτηση για τον φασισμό και την αντιμετώπισή του από το κίνημα συγκέντρωσε το ενδιαφέρον δεκάδων ανθρώπων από διαφορετικούς πολιτικούς και κινηματικούς χώρους. Αντιρατσιστικές συλλογικότητες, χώροι που αντιστέκονται ακόμα όπως η ΒΙΟΜΕ, η κίνηση ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ, οι Σκουριές, ΛΟΑΤ οργανώσεις, πολιτικές οργανώσεις και κόμματα, σύντροφοι και συντρόφισσες από το εξωτερικό, συνέθεσαν ένα πολύχρωμο, νεανικό, κεφάτο και ζωντανό κράμα ανθρώπων, που διασκέδασε και τις τρεις μέρες μέχρι το πρωί.

Την Κυριακή 18 Οκτώβρη πραγματοποιήθηκε με πολύ κόσμο –τόσο, ώστε σε κάποια στιγμή δεν χωρούσαμε– στο Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών προβολή και συζήτηση γύρω από τους πρόσφυγες. Πολλοί, που είχαν συμμετάσχει στο μάζεμα ειδών για τους πρόσφυγες, ήρθαν με τη θέληση να κάνουν ένα βήμα περισσότερο. Αποφασίσαμε, λοιπόν, να οργανώσουμε έναν κύκλο συζητήσεων σε γειτονιές, μαζί με άλλες συλλογικότητες, να επισκεφτούμε κρατητήρια, όπου βρίσκονται φυλακισμένοι άνθρωποι χωρίς χαρτιά, και να κάνουμε δράσεις με στόχο να διεκδικήσουμε να πέσει ο φράχτης στον Έβρο.

21 ΟΚΤΩβρη 2015

διεθνη

17

Να τους σταματήσουμε, πριν μεταδώσουν το ακροδεξιό τους δηλητήριο

Οι διαδηλώσεις του PEGIDA στη Γερμανία Της Έφης Γαρίδη

Τ

ο κίνημα PEGIDA (Πατριώτες Ευρωπαίοι ενάντια στην Ισλαμοποίηση της Δύσης) εμφανίστηκε στη Γερμανία πέρσι τον Οκτώβρη και είχε, όπως φανερώνει το όνομά του, κυρίως ισλαμοφοβικά χαρακτηριστικά. Ξεκίνησε στη Δρέσδη, όπου οι διαδηλώσεις μετρούσαν μερικές εκατοντάδες άτομα στην αρχή, για να φτάσουν σταδιακά ως και τις 15.000 στα μέσα του Δεκέμβρη, ενώ πάντα γίνονταν πολυπληθείς αντιδιαδηλώσεις. Υποκινούμενο από τη γερμανική ακροδεξιά, το PEGIDA προσέλκυσε και απλό κόσμο που θεωρούσε κυρίως τους μουσουλμάνους μετανάστες απειλή για τη χώρα του και αιτία για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε. Τα συνθήματά του ήταν αντιμεταναστευτικά και κατά της πολυπολιτισμικότητας, που θεωρούνταν απειλή για το δυτικό τρόπο ζωής, αλλά και για το βιοτικό επίπεδο των Ευρωπαίων.

Η επανεμφάνιση Στις αρχές του φετινού Οκτώβρη το PEGIDA επανεμφανίστηκε δυναμικά, με αφορμή το προσφυγικό ζήτημα και την πολιτική συνομιλία που υπάρχει στη Γερμανία σχετικά με την απορρόφηση προσφύγων. Ξεκινώντας από 1.000 διαδηλωτές στη Δρέσδη, γρήγορα μαζικοποιήθηκε, φτάνοντας αρκετές χιλιάδες, σχεδόν όσους είχε στο ζενίθ του τον περασμένο Δεκέμβρη. Αυτή τη φορά οι διαδηλωτές παρουσιάζονται πιο δυναμικοί, αφού έχουν στήσει μέχρι και οδοφράγματα. Το πέρασμα από τα λόγια στα «έργα» γίνεται πολύ σαφές με την πρωτοβουλία «Θα βοηθήσουμε να χτίσουμε τα σύνορα». Πρόκειται για την προαναγγελία μιας δράσης στις 8 Νοέμβρη για αυτοσχέδιο κλείσιμο των συνόρων με συρματόπλεγμα, ενώ στη σελίδα της δράσης στο Facebook έχουν ήδη δηλώσει συμμετοχή χιλιάδες άνθρωποι. Άσχετα με το αν όντως θα συμμετέχουν ή όχι, η δήλωσή τους αυτή δείχνει ότι συμφωνούν με την πράξη. Τα συνθήματά τους επίσης δείχνουν μια ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος, αφού πέρα από τα συνήθη ισλαμοφοβικά, αντιπροσφυγικά-αντιμεταναστευτικά και πατριωτικά έχουν προστεθεί και συνθήματα εναντίον της Μέρκελ και της πολιτικής

της –στο προσφυγικό και ευρύτερα. Συνθήματα όπως «Η Μέρκελ πρέπει να φύγει» και «Είμαστε ο λαός» και οι συνεχείς επιθέσεις στο πρόσωπο της καγκελαρίου έχουν σκοπό να σφετεριστούν την υπαρκτή αγανάκτηση του κόσμου για τις πολιτικές της Μέρκελ και να τις συνδέσουν με την αντιπροσφυγική υστερία και τον εθνικισμό. Ενδεικτικό είναι ότι στην τελευταία διαδήλωση στήθηκε αγχόνη, όπου αναγράφονταν πάνω τα ονόματα της Μέρκελ και του αντικαγκελάριου Ζίγκμαρ Γκάμπριελ.

Αιτίες

Η προφανής αιτία για την επανεμφάνιση του PEGIDA είναι το άνοιγμα των συνόρων και η εισροή προσφύγων στη χώρα. Ωστόσο αυτό δεν είναι αρκετό για να εξηγήσει τη δυναμική του, αφού οι πρόσφυγες δεν είναι πραγματική απειλή για τους Γερμανούς –το ποσοστό τους σε σχέση με το συνολικό πληθυσμό της Γερμανίας είναι μηδαμινό και εξάλλου υπάρχει πραγματική ανάγκη για εργατικά χέρια. Η δεύτερη αιτία είναι η πτώση του βιοτικού επιπέδου των φτωχών Γερμανών –αυτοί που κυρίως προσελκύει το PEGIDA– και η αναζήτηση ριζοσπαστικών λύσεων, αφού λείπει μια σοβαρή ριζοσπαστική Αριστερά. Το PEGIDA βρίσκει ενόχους, κατηγορεί τους πολιτικούς και προτείνει δρά-

λο του Τύπου στάθηκαν απέναντι στο PEGIDA από την αρχή. Η Μέρκελ, για τους δικούς της λόγους προφανώς και όχι από ανθρωπισμό, καταδίκασε απερίφραστα το PEGIDA, μίλησε υπέρ της πολυπολιτισμικότητας (την οποία παλιότερα είχε κατηγορήσει, αυτό όμως είναι άλλη ιστορία) και υπέρ των δικαιωμάτων των μειονοτήτων. Ο αστικός Τύπος πλημμύρισε με άρθρα καταδίκης. Αυτά όμως δεν μπορούμε να πούμε ότι συνέβαλαν στην καταπολέμηση του PEGIDA, η οποία ήταν επιτυχής, αλλά όχι οριστική, όπως φαίνεται από την επανεμφάνισή του. Οι φτωχοί άνθρωποι, που είναι κυρίως αυτοί που συγκινούνται από τα κελεύσματα της ακροδεξιάς και συμμετέχουν στο PEGIDA, δεν ακούνε τη Μέρκελ, αφού αυτή εφαρμόζει τις πολιτικές που τους φτωχοποιούν ακόμα περισσότερο. Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι αυτό που οδήγησε κυρίως στην καταπολέμηση του PEGIDA ήταν το κίνημα των αντιδιαδηλώσεων που ήταν ιδιαίτερα δυναμικό. Τώρα έχει προστεθεί σε αυτό και το κύμα αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες. Χιλιάδες είναι οι Γερμανοί που έχουν αγκαλιάσει τους πρόσφυγες, τους υποδέχονται θερμά, συγκεντρώνουν είδη πρώτης ανάγκης και τους βοηθούν με όποιο τρόπο μπορούν.

Για να αποφύγουμε να στραφεί η οργή του κόσμου προς τους πιο αδύναμους και να ενισχύσει τους φασίστες, αντί να πολεμήσει τις πολιτικές που οδηγούν στην εξαθλίωση, πρέπει η Αριστερά να είναι παρούσα. σεις. Χρησιμοποιεί τη στερεότυπη ρητορική κατά των «άλλων» –στην προκειμένη περίπτωση οι άλλοι είναι οι μουσουλμάνοι πρόσφυγες, αλλά κατά καιρούς έχουν κατηγορηθεί επίσης οι «τεμπέληδες του Νότου», οι «κλέφτες Βαλκάνιοι» κ.λπ.– και τη συνδυάζει με μια σφοδρή, πλην ανέξοδη, κριτική εναντίον των πολιτικών. Δεν δίνει απαντήσεις για τα προβλήματα των φτωχών, ή δίνει τις λάθος απαντήσεις, αλλά δεν υπάρχει και κανείς που να δίνει τις σωστές και να κινητοποιεί αποτελεσματικά τον κόσμο να διεκδικήσει τα δικαιώματά του.

Αντιστάσεις

Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα –πλην της ακροδεξιάς– και σχεδόν το σύνο-

Ωστόσο αυτό δεν είναι αρκετό. Το ότι η καταπολέμησή του ήταν ανεπαρκής αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι λίγους μήνες μετά επανεμφανίστηκε δριμύτερο. Όσο κι αν το PEGIDA αντιμετωπίστηκε στο δρόμο, αυτή η δράση ήταν μονομερής γιατί δεν συνδυάστηκε με το δεύτερο απαραίτητο χαρακτηριστικό που πρέπει να έχει η πάλη ενάντια στην ακροδεξιά: την πολιτική απάντηση από την Αριστερά. Το Die Linke, ως μετριοπαθής ρεφορμιστική Αριστερά, δεν δίνει τις απαντήσεις που ψάχνουν οι άνθρωποι που πλήττονται από τις πολιτικές λιτότητας. Επομένως μένει χώρος στους φασίστες να βγουν μπροστά και να παρουσιαστούν ως οι ριζοσπάστες που προτείνουν τρόπους βελτίωσης

της ζωής των ανθρώπων και δείχνουν το δρόμο του αγώνα. Όσο η Αριστερά δεν δίνει τις σωστές απαντήσεις, θα βρίσκονται άνθρωποι που θα ελκύονται από τις τερατώδεις απαντήσεις της ακροδεξιάς.

Ελλάδα

Το PEGIDA υπάρχει προς το παρόν μόνο στη Γερμανία, αλλά κανένα του χαρακτηριστικό δεν είναι «γερμανικό». Με άλλα λόγια τίποτα δεν μας διασφαλίζει ότι είναι κάτι που γεννήθηκε στη Γερμανία λόγω συγκεκριμένων χαρακτηριστικών της χώρας και αποκλείεται να εμφανιστεί αλλού. Στην Ελλάδα υπάρχει πολύ μεγάλη εξαθλίωση των αδύναμων στρωμάτων, μνημόνιο που το εφαρμόζει η Αριστερά –που τουλάχιστον στη συνείδηση του κόσμου είναι θεωρείται ακόμη τέτοια– και καμία κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της αντιλιτότητας και του αντιμνημονίου, πλην του ΚΚΕ που όμως δεν προτείνει λύσεις. Από την άλλη μεριά η κυβέρνηση που εφαρμόζει σκληρά μέτρα για τους φτωχούς, παρουσιάζεται ως «φιλική» προς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες –άσχετα αν τα κέντρα κράτησης και ο φράχτης του Έβρου είναι ακόμα στη θέση τους. Επομένως δεν είναι δύσκολο να εκμεταλλευτούν αυτό το συνδυασμό οι φασίστες, με επιχειρήματα που έχουμε δει πολλές φορές στο παρελθόν («οι Έλληνες πεινάνε και αυτοί ταΐζουν τους ξένους» και άλλα τέτοια χαριτωμένα) και να επιχειρήσουν να οργανώσουν αντιπροσφυγικό κίνημα. Για να αποφύγουμε να στραφεί η οργή του κόσμου –που θα ξεσπάσει αργά ή γρήγορα– προς τους πιο αδύναμους και να ενισχύσει τους φασίστες, αντί να πολεμήσει τις πολιτικές που οδηγούν στην εξαθλίωση, πρέπει η Αριστερά να είναι παρούσα. Πρέπει να οργανωθούν αγώνες και αντιστάσεις, πρέπει ο λόγος να είναι ξεκάθαρος και να ακουστεί παντού. Το αντιφασιστικό κίνημα πρέπει να έχει ταξικό πρόσημο και να δείχνει με κάθε τρόπο ότι οι φασίστες είναι απέναντι στην τάξη μας, δεν παλεύουν γι’ αυτήν. Επίσης πρέπει να γίνει σαφές ότι ντόπιοι και μετανάστες έχουμε κοινά προβλήματα και κοινούς εχθρούς, και η αλληλεγγύη προς τους πρόσφυγες να συνδεθεί με τα αιτήματα των ντόπιων φτωχών. Έτσι καταπολεμούνται τα PEGIDA κάθε μορφής, έτσι οι άνθρωποι μαθαίνουν να παλεύουν μαζί ενάντια στους πραγματικούς τους εχθρούς.

18

ΔΙΕΘΝΗ

21 ΟΚΤΩΒΡΗ 2015

TTIP Η εβδοµάδα δράσεων ενάντια στην TTIP (10-17 Οκτώβρη) ολοκληρώθηκε µε τη µεγάλη διεθνή διαδήλωση στις Βρυξέλλες. Ήταν η κορύφωση µιας διεθνούς καµπάνιας µε ακτιβισµούς, τοπικές δράσεις, συλλογή εκατοντάδων χιλιάδων υπογραφών σε όλη την Ευρώπη, κινητοποιήσεις σε κάθε χώρα. Φυσικά ξεχώρισε η θηριώδης διαδήλωση στο Βερολίνο. Ύστερα από κάλεσµα συνδικάτων, κοµµάτων και οµάδων ακτιβιστών, 250.000 άνθρωποι πληµµύρισαν τους δρόµους της γερµανικής πρωτεύουσας, στη µεγαλύτερη διαδήλωση στη χώρα µετά τα αντιπολεµικά συλλαλητήρια του 2003! Είναι αυτό το πλήθος που στέλνει ελπιδοφόρα µηνύµατα για την «άλλη Γερµανία», της αλληλεγγύης και της αντίστασης...

Ζιλµπέρ Ασκάρ: «Υπάρχει ένας δεύτερος λόγος, που ξεπερνά τη Συρία και εξηγεί το γεγονός ότι η Ρωσία έστειλε στη Συρία “δείγµα” της αεροπορικής της δύναµης και εκτοξεύει πυραύλους Κρουζ από την Κασπία. Μοιάζει να είναι η “στιγµή Πολέµου του Κόλπου” του ρωσικού ιµπεριαλισµού. Εννοώ ότι ο Πούτιν κάνει σε µικρότερη κλίµακα αυτό που έκαναν οι ΗΠΑ το 1991, όταν έκαναν επίδειξη του ανεπτυγµένου τους οπλοστασίου ενάντια στο Ιράκ στον Πρώτο Πόλεµο του Κόλπου. Ήταν ένας τρόπος να πουν στον πλανήτη: “∆είτε πόσο ισχυροί είµαστε! ∆είτε πόσο αποτελεσµατικά είναι τα όπλα µας!”. Και αυτό ήταν κυρίαρχο επιχείρηµα για την επιβεβαίωση της αµερικανικής ηγεµονίας σε µια κρίσιµη ιστορική στιγµή. Ο Ψυχρός Πόλεµος έφτανε στο τέλος του –το 1991 αποδείχθηκε η τελευταία χρονιά της ΕΣΣ∆, όπως γνωρίζετε. Ο αµερικανικός ιµπεριαλισµός ήθελε να επιβεβαιώσει τη λειτουργικότητα της ηγεµονίας του στο παγκόσµιο σύστηµα. Αυτό που κάνει ο Πούτιν σήµερα µε αυτήν την επίδειξη δύναµης είναι ότι λέει στον πλανήτη: “Έχουµε και µεις οι Ρώσοι ανεπτυγµένο οπλοστάσιο, µπορούµε και µεις να φέρουµε αποτελέσµατα και στην πραγµατικότητα είµαστε πιο αξιόπιστος σύµµαχος από τις ΗΠΑ”... Ο Πούτιν κερδίζει νέους φίλους στην περιοχή. Ανέπτυξε δεσµούς µε τον αντεπαναστάτη αυτοκράτορα της Αιγύπτου Σίσι και µε την ιρακινή κυβέρνηση. Το Ιράκ και η Αίγυπτος είναι δύο κράτη που θεωρούνταν ότι ανήκουν στην αµερικανική σφαίρα επιρροής, αλλά σήµερα και τα δύο υποστηρίζουν τη ρωσική επέµβαση, και τα δύο αγοράζουν όπλα από τη Ρωσία και αναπτύσσουν στρατιωτικές και στρατηγικές σχέσεις µε τη Μόσχα. Αυτό είναι φυσικά ένα τεράστιο βήµα µπροστά για τον ρωσικό ιµπεριαλισµό στην ανταγωνισµό του µε τον αµερικάνικο ιµπεριαλισµό».

Κλιµάκωση στη Συρία Του Πάνου Πέτρου

Ύ

στερα από εβδοµάδες επιχειρήσεων, έχει γίνει σαφές ότι η ρωσική επέµβαση στη Συρία είναι σαρωτική. Εκτεταµένοι καθηµερινοί βοµβαρδισµοί χτυπούν τα πάντα (αποθήκες όπλων, µαχητές, αλλά και υποδοµές, αµάχους), όχι µόνο στις περιοχές που ελέγχει το Ισλαµικό Κράτος, αλλά –όπως καταγγέλλουν αυτόπτες µάρτυρες– σε όλες τις περιοχές που δεν ελέγχουν οι δυνάµεις του Άσαντ. Το µέγεθος της επιχείρησης υπογραµµίζει µε τον πιο σαφή τρόπο πλέον τα ρωσικά κίνητρα: Το προφανές είναι η υποστήριξη του Άσαντ. Οι καθεστωτικές δυνάµεις είχαν υποστεί σηµαντικές ήττες τους τελευταίους µήνες και η ρωσική επέµβαση έρχεται να συνδράµει στην ανάκτηση του χαµένου εδάφους και τη συντριπτική αποδυνάµωση όλων των αντικαθεστωτικών. Το δεύτερο είναι η επίδειξη στρατιωτικής δύναµης. Όπως εύστοχα παρατηρεί σε συνέντευξή του ο Ζιλµπέρ Ασκάρ, η επέµβαση στη Συρία είναι το ρωσικό αντίστοιχο του Πρώτου Πολέµου του Κόλπου (βλ. ένθετο δίπλα). Καθώς γίνονται σαφείς οι ρωσικές επιδιώξεις, οι ΗΠΑ πιέζονται να απαντήσουν. Σε µια πρώτη φάση, η Ουάσινγκτον έδειξε ανοχή στη ρωσική πρωτοβουλία. Αφενός ο Πούτιν «ανέβαινε στο τρένο» της ισλαµοφοβικής τροµοϋστερίας και ήταν δύσκολο να κατηγορηθεί που ενεργοποιείται στον «πόλεµο κατά της τροµοκρατίας». Αφετέρου δεν κακόπεφτε στην κυβέρνηση Οµπάµα η διάσωση του καθεστώτος από την πλήρη κατάρρευση.

Έχουµε ξαναγράψει ότι µετά το πάθηµα του Ιράκ (όπου η «αποµπααθοποίηση» προκάλεσε χάος που γύρισε µπούµερανγκ στα αµερικανικά συµφέροντα), η αµερικανική στρατηγική προέβλεπε την αποµάκρυνση του Άσαντ αλλά τη συντήρηση του καθεστώτος. Οι ΗΠΑ υποχρεώνονται πλέον να δεχτούν ότι περνάει από το χέρι της Ρωσίας το να πειστεί ο Άσαντ να αποµακρυνθεί. Όµως πλέον η κλιµάκωση της ρωσικής δράσης δεν θα µείνει αναπάντητη. Αφενός η υπερβολική ενδυνάµωση του Άσαντ θα επιτρέψει στη ρωσική πλευρά να επιβάλει όρους που δεν θα µπορούσε να επιβάλει αν ο Άσαντ ήταν απλά ένας από τους πολλούς «παίχτες» στη χώρα, που ελέγχει ένα µόνο τµήµα της. Αφετέρου δεν µπορεί να γίνει αποδεκτό το µήνυµα ότι η Ρωσία «καθορίζει το παιχνίδι» στη Μέση Ανατολή. Ήδη τα «γεράκια» επιτίθενται σκληρά στον Οµπάµα. Το Πεντάγωνο εγκαταλείπει την παλιά του στρατηγική, το φιλόδοξο πρόγραµµα αξίας 550 εκατ. δολαρίων για στρατολόγηση, εκπαίδευση και εξοπλισµό «φιλοδυτικών» ανταρτών που απέτυχε παταγωδώς, αποδίδοντας (κυριολεκτικά!) µια ντουζίνα µαχητές. Στη θέση αυτής της προσεκτικής τακτικής («στηρίζουµε µόνο απολύτως έµπιστες δυνάµεις») που ξεπεράστηκε από το ρωσικό µπλίτσκρικ, οι ΗΠΑ προκρίνουν µια καταστροφική επιλογή: «ανοίγουν την κάνουλα» παροχής όπλων. Μέχρι σήµερα, υπηρεσίες της CIA έλεγχαν τη ροής όπλων από τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ: µόνο ελαφρά όπλα, µόνο σε συγκεκριµένες οµάδες, µόνο σε συγκεκριµένες ποσότητες. Με το «πράσινο φως» των ΗΠΑ, κάθε λογής οπλισµός θα καταλήξει σε κάθε είδους σαλαφιστικές οργανώσεις που υπηρε-

τούν τα σχέδια των µοναρχιών του Κόλπου. Οι ΗΠΑ επιχειρούν να ενισχύσουν τις θέσεις οποιασδήποτε αντικαθεστωτικής δύναµης για να µην εξοντωθούν, µετατρέποντας ακόµα περισσότερο τον πόλεµο στη Συρία σε «διεθνή σύγκρουση». Η στόχευση είναι διπλή και αντανακλά τις αντίστοιχες ρωσικές: Αφενός, να συνεχίσουν να υπάρχουν αντικαθεστωτικές δυνάµεις που η ισχύς τους θα µπορεί να χρησιµοποιηθεί ως «χαρτί» στο τραπέζι των διαπραγµατεύσεων. Αφετέρου, να µη χάσουν την εµπιστοσύνη των παραδοσιακών τους συµµάχων. Οι σχέσεις µε τους Σαούντ περνούν ήδη έναν µικρό κλονισµό, λόγω της επαναπροσέγγισης µε το Ιράν. Οι πετροµονάρχες (που επιδιώκουν την ανατροπή του Άσαντ µε κάθε µέσο) ήδη δυσφορούσαν µε τη «διστακτική» πολιτική της Ουάσινγκτον απέναντι στο συριακό καθεστώς. Αν ο «µεγάλος τους προστάτης» άφηνε τις φιλικές σε αυτούς εµπόλεµες δυνάµεις στο έλεος της ρωσικής και ιρανικής επέµβασης, ο αµερικανικός ιµπεριαλισµός θα έχανε κάθε αξιοπιστία. Με το περίγραµµα µιας συµφωνηµένης λύσης να έχει ήδη σχεδιαστεί, όλη η συζήτηση γύρω από την παραµονή ή όχι του Άσαντ στην εξουσία αφορά και αυτόν τον ανταγωνισµό των δύο δυνάµεων για το ποιος θα αποδείξει στις γύρω χώρες ότι είναι «το αφεντικό». Αλλά µέχρι να βρεθούν όλοι µαζί σε ένα τραπέζι να µιλήσουν «πολιτισµένα» για το µέλλον της Συρίας, συνεχίζουν τον καταστροφικό πόλεµο που γκρεµίζει όλες τις ελπίδες του συριακού λαού για µια καλύτερη ζωή στον τόπο του, που ρηµάζεται από ρωσικά αεροπλάνα, αµερικανικά αεροπλάνα, βίαιες επιθέσεις τζιχαντιστών και τα βαρέλια-βόµβες του Άσαντ.

διεθνη

21 ΟΚΤΩΒΡΗ 2015

19

Βέλγιο

Βρετανία

Στις 7 Οκτώβρη, το μέτωπο των βελγικών συνδικάτων οργάνωσε διαδήλωση ενάντια στα μέτρα λιτότητας που προωθεί η κυβέρνηση του Σαρλ Μισέλ, με σύνθημα «Για μας τίποτα, μόνο ψίχουλα». Δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και νέοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα. Οι διαδηλωτές ήταν πάνω από 100.000, σε μία από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις των τελευταίων χρόνων στο Βέλγιο. Επιτυχία είχε και η συμμετοχή στην απεργία, ενώ τη σκυτάλη πήραν οι σιδηροδρομικοί στις 9 Οκτώβρη με πανεθνική απεργία και οι αγρότες που συγκρούστηκαν στους δρόμους με την αστυνομία. Η αντίσταση στη λιτότητα δεν σταματά...

Έχουμε ξαναγράψει ότι αυτό που φοβίζει τους «από πάνω» στη Βρετανία είναι το «φαινόμενο Κόρμπιν» να μεταφραστεί σε μαζική δράση στους δρόμους. Σε αυτήν την κατεύθυνση έγινε μια πολύ καλή αρχή. Την πρώτη μέρα του συνεδρίου των Συντηρητικών στο Μάντσεστερ, 60.000 διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν έξω από τον συνεδριακό χώρο και πορεύτηκαν στους δρόμους της πόλης για 3 ώρες. Συνδικάτα, εργαζόμενοι από την υγεία και την παιδεία, συνταξιούχοι, ΑμεΑ με τους συγγενείς τους, ακτιβιστές, εξέφρασαν το μίσος τους για τη βρετανική Δεξιά αλλά και τη διάθεση αντίστασης στη σκληρή λιτότητα.

Τουρκία

Ποιος «όπλισε» το χέρι των δολοφόνων;

Η

πολύνεκρη επίθεση στην πορεία ειρήνης που οργάνωναν τουρκικές και κουρδικές οργανώσεις, κόμματα και συνδικάτα, αποδόθηκε με σχετική ευκολία στο Ισλαμικό Κράτος. Είναι μια πιθανή εκδοχή: η τζιχαντιστική οργάνωση διεξάγει ήδη πόλεμο ενάντια (και) στους Κούρδους σε Ιράκ-Συρία, ενώ έχει κάθε λόγο να προκαλέσει αποσταθεροποίηση στην Τουρκία (καθώς η ιστορία δίδαξε την ηγεσία της ότι σε τέτοιες συνθήκες δημιουργείται ευνοϊκό έδαφος για την ανάπτυξή της). Αλλά δεν είναι η μόνη πιθανή εκδοχή. Όχι μόνο γιατί δεν ανέλαβε την ευθύνη –που θα ήταν το αναμενόμενο, ειδικά για μια τέτοια οργάνωση, καθώς η υπερπροβολή και η «διαφήμιση» των πράξεών της (ειδικά των πιο φονικών και άγριων) αποτελεί κομβικό στοιχείο της στρατηγικής της. Αλλά και γιατί κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τις δεκαετίες ακροδεξιάς, παραστρατιωτικής βίας ενάντια στην

Αριστερά και το κουρδικό κίνημα. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στη μακρινή και πολυτάραχη ιστορία της Τουρκίας, αλλά και στις ασταμάτητες επιθέσεις σε γραφεία και αγωνιστές του HDP εδώ και μήνες. Επίσης γιατί κανείς δεν μπορεί να υποτιμά τους μηχανισμούς του «βαθέος κράτους» στην Τουρκία, των οποίων το σκοτεινό παρελθόν είναι γνωστό. Αυτοί οι «παίχτες» εξίσου έχουν λόγους να χτυπήσουν το HDP, του οποίου η άνοδος τους έχει προκαλέσει πανικό. Ωστόσο, όποια εκδοχή και αν ισχύει, η κυβέρνηση Ερντογάν-Νταβούτογλου έχει αίμα στα χέρια της. Καταρχήν, όπως καταγγέλλουν Τούρκοι αγωνιστές, δεν υπήρχε αστυνομία για να αποτρέψει την επίθεση, αλλά υπήρξε πληθώρα αστυνομικών για να επιτεθεί βίαια στους συγκεντρωμένους μερικά λεπτά μετά το αιματηρό συμβάν. Αλλά, κυρίως, το βάρος έχει το πολιτικό υπόβαθρο στο οποίο έγινε το φονικό χτύπημα. Με το ένα μάτι στη Συρία, όπου η δη-

μιουργία de facto αυτόνομης κουρδικής περιοχής ανησυχεί το τουρκικό κράτος, και το άλλο μάτι στις επερχόμενες εκλογές, όπου ο στόχος της κατάκτησης της αυτοδυναμίας για το ΑΚΡ περνά από την πίεση στο HDP και την προσέλκυση εθνικιστικών ψήφων, ο Ερντογάν έχει εξαπολύσει πόλεμο ενάντια στο PKK, αλλά και έναν χαμηλής έντασης εμφύλιο ενάντια στον κουρδικό πληθυσμό και αγωνιστές της Αριστεράς γενικότερα. Σε αυτό το τοπίο, καλλιεργείται έντονα ο επιθετικός αντικουρδικός εθνικισμός, με ευθύνη (και με πρωταγωνιστικό ρόλο) της μεταβατικής κυβέρνησης Νταβούτογλου. Σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο έχει ξετυλιχτεί το κύμα βίας κατά του HDP, που κορυφώθηκε με το μακελειό στην Άγκυρα.

Επίδοξος «Βοναπάρτης»

Υπάρχει και ένας ακόμα κυνικός υπολογισμός του Ερντογάν. Καθώς τα σχέδιά του για μετάβαση σε ένα συγκεντρωτικό προεδροκεντρικό σύστημα απέτυχαν με τον εκλογικό δρόμο (αφού το κόμμα του δεν συγκέντρωσε την απαιτούμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να αναθεωρήσει το σύνταγμα), επιχειρεί να τα εφαρμόσει «de facto», εμφανιζόμενος ως «Βοναπάρτης» εν μέσω αστάθειας και πολέμου. Δεν είναι τυχαίο πως με το αίμα των νεκρών να μην έχει ακόμα στεγνώσει, τα κυβερνητικά στελέχη συνέχισαν τον «πολυμέτωπο» πόλεμο στην ρητορική τους, αποδίδοντας ευθύνες σε όλους τους «τρομοκράτες» (ισλαμιστές, Κούρδους, αριστερούς), ακόμα και στους διοργανωτές της συγκέντρωσης που «προκαλούν εντάσεις». Το διάγγελμα του Ερντογάν ήταν ένα κάλεσμα «εθνικής ενότητας» που υπενθύμιζε τις προεδρικές του βλέψεις ως «σωτήρα του έθνους». Για την τουρκική άρχουσα τάξη, η επιστροφή στη σταθερότητα είναι κεντρικός στόχος. Για γεωπολιτικούς λόγους –καθώς η περιοχή φλέγεται–, για οικονομικούς λόγους –καθώς η οικονομία ασθμαίνει–, αλλά και για κοινωνικούς – καθώς μετά την εξέγερση στο Γκεζί αντιμετωπίζουν ένα κύμα ριζοσπαστικοποίησης «από τα κάτω». Ήταν μια εξέγερση που συμπύκνωνε και ταυτόχρονα έφερνε στην επιφάνεια όλη τη συσσωρευμένη δυσαρέσκεια των «από κάτω». Και γι’ αυτό βρήκε τη συνέχειά της στις μεγάλες διαδηλώσεις μετά το θάνατο του 15χρονου διαδηλωτή Μπερκίν Ελβάν, στις μαζικές κινητοποιήσεις εν μέσω των αποκαλύψεων σκανδάλων διαφθοράς, στο κίνημα διαμαρτυρίας που ανα-

πτύχθηκε μετά την πολύνεκρη τραγωδία στο ορυχείο στη Σόμα, στη σχετική άνοδο των απεργιών σε κλάδους όπως η αυτοκινητοβιομηχανία, στη ριζοσπαστικοποίηση των κουρδικών πληθυσμών με αφορμή τη μάχη στο Κομπάνι και τη στάση του τουρκικού κράτους. Όλα αυτά βρήκαν την έκφρασή τους στην εκλογική επιτυχία του HDP (που βγήκε από τα στενά όρια ενός κουρδικού κόμματος, επιχειρώντας να ενώσει αυτήν την «ομπρέλα» κοινωνικών κινημάτων). Όλα αυτά φοβίζουν την άρχουσα τάξη, το κράτος και το παρακράτος, που θέλουν την επιστροφή «στο νόμο και την τάξη». Το τουρκικό κράτος και οι μηχανισμοί του έχουν την πείρα και την «τεχνογνωσία» να επιβάλουν τέτοιες λύσεις. Πάντοτε η πολιτική βία και η αστάθεια (με τη δράση των ακροδεξιών να παίζει κομβικό ρόλο) χρησιμοποιούνταν για πραξικοπήματα. Ανάλογοι σχεδιασμοί ίσως είναι σε εξέλιξη και σήμερα. Όχι κατ’ ανάγκην για πραξικόπημα, αλλά για κάποιας μορφής αυταρχική λύση στην κρίση. Η διαφορά με το παρελθόν του ΑΚΡ είναι πως αυτήν τη φορά ο Ερντογάν συμμερίζεται αυτούς τους σχεδιασμούς. Αρκετοί αναλυτές τονίζουν ότι –αν και κάποτε έχτισε τη δύναμή του πολεμώντας το «βαθύ κράτος» και υποσχόμενος ειρηνική λύση στο Κουρδικό–, σήμερα συμφέρει τον Ερντογάν η συνέχιση του πολέμου με το PKK, ακριβώς γιατί εξυπηρετεί και αυτόν το σχεδιασμό. Αυτό που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε είναι αν «βαθύ κράτος» και Ερντογάν έχουν συμφιλιωθεί (μπροστά στα πολλαπλά προβλήματα που αντιμετωπίζει το τουρκικό κράτος) και συμπορεύονται στις επιδιώξεις «αποκατάστασης της τάξης». Ή αν η συνέργεια έχει προκύψει «de facto», και σε μια επόμενη στροφή ο Ερντογάν ανακαλύψει (με τον πλέον δυσάρεστο τρόπο) ότι δεν θα είναι αυτός ο «εκλεκτός» στην επιχείρηση σταθεροποίησης. Άλλωστε ανοιχτοί λογαριασμοί υπάρχουν ακόμα στο εσωτερικό του τουρκικού κράτους. Η ελπίδα για αποτροπή κάθε τέτοιου σχεδίου, η ελπίδα για ειρήνη και για τη δικαίωση όλων των μεγάλων αγώνων του κουρδικού και του τουρκικού λαού, βρίσκεται στις μαζικές διαδηλώσεις μετά τη σφαγή, στη διήμερη απεργία που κήρυξαν τα μαχητικά συνδικάτα, στη μετατροπή των κηδειών των μαρτύρων σε πολιτικά συλλαλητήρια, στις σφιγμένες υψωμένες γροθιές και στα πεισμωμένα βλέμματα των συντρόφων και των συντροφισσών μας.

Κλιµάκωση στη Συρία σελ. 18

21 ΟΚΤΩΒΡΗ 2015

Ιντιφάντα! Του Πάνου Πέτρου

Ε

δώ και εβδοµάδες ο παλαιστινιακός λαός συγκλονίζει και πάλι τον πλανήτη µε τον ηρωικό ξεσηκωµό του. Στα µεγάλα ΜΜΕ κυριαρχούν οι αναφορές στα περιστατικά όπου µεµονωµένοι Παλαιστίνιοι επιτίθενται µε µαχαίρια, κατσαβίδια, χαρτοκόπτες, σε έποικους ή στρατιώτες. Λείπουν οι αναφορές στην πολύ ισχυρότερη και οργανωµένη βία του Ισραήλ ενάντια στους Παλαιστίνιους (εκτελέσεις, συλλήψεις, κατεδαφίσεις σπιτιών κ.λπ.) αλλά και στον γενικευµένο ξεσηκωµό: Για άλλη µια φορά, οι Παλαιστίνιοι στέκονται µε τις σφεντόνες τους απέναντι σε µία από τις ισχυρότερες πολεµικές µηχανές του πλανήτη, και δεν το βάζουν κάτω.

∆ίκαιος ξεσηκωµός

Η περιγραφή της Αµίρα Χας στο άρθρο της «Οι Παλαιστίνιοι πολεµούν για τις ζωές τους, το Ισραήλ πολεµά για την κατοχή» το θέτει εξαιρετικά: «Ο πόλεµος δεν ξεκίνησε την περασµένη Πέµπτη... Το ότι προσέχουµε πως υπάρχει ένας πόλεµος µόνο όταν δολοφονούνται Εβραίοι δεν ακυρώνει το γεγονός ότι Παλαιστίνιοι σκοτώνονται διαρκώς... Όταν διαταράσσεται κάπως η µονοµέρεια του πολέµου και σκοτώνονται Εβραίοι, τότε δίνουµε προσοχή. Οι νεαροί Παλαιστίνιοι δεν σκοτώνουν Εβραίους επειδή είναι Εβραίοι, αλλά επειδή είµαστε οι κατακτητές τους, οι βασανιστές τους, οι φύλακές τους, οι κλέφτες της γης και του νερού τους, αυτοί που τους στέλνουµε στην εξορία, αυτοί που ισοπεδώνουµε τα σπίτια τους, αυτοί που τους φράζουµε τον ορίζοντα...». Η παρέλαση δεξιών υπουργών από το τέµενος Αλ Άκσα (ιερός τόπος για τους µουσουλµάνους) και η βεβήλωσή του από την ισραηλινή αστυνοµία ήταν µόνο η αφορµή. Όπως σηµείωσε ο Ισραηλινός αρθρογράφος Gideon Levy, «όποιος ισχυρίζεται ότι εκπλήσσεται, φαίνεται πως δεν έχει ζήσει στη Μέση Ανατολή κατά τη διάρκεια των τελευταίων 10 ετών... Το µόνο πράγµα που προκαλεί έκπληξη είναι ότι µια νέα εξέγερση έκανε µία δεκαετία για να ξεσπάσει». Πράγµατι, στη ∆υτική Όχθη επικράτησε ηρεµία για µία δεκαετία. Αν κάτι διδάχτηκαν οι Παλαιστίνιοι από αυτήν τη δεκαετία είναι πως η «ηρεµία» και οι διπλωµατικοί χειρισµοί της Παλαιστινιακής Αρχής και του Αµπάς όχι µόνο δεν τους πρόσφεραν τίποτα, αλλά επιδείνωσαν δραµατικά την κατάσταση, µε το Ισραήλ να συνεχίζει «όπως πριν» αλλά και να επιταχύνει-οξύνει την πολιτική εποικισµού, αποκλεισµού των Παλαιστινίων, καταστολής κ.λπ.

Συνεχίζει ο Gideon: «Όσοι φαντάζονταν ότι το Ισραήλ θα µπορούσε να συνεχίσει µ’ αυτόν τον τρόπο για πάντα και ότι οι Παλαιστίνιοι θα συνέχιζαν να συναινούν, να υποβάλλονται σ’ αυτό επ’ αόριστον, απλά δεν έχουν ποτέ διαβάσει ένα βιβλίο ιστορίας. Κανένας λαός δεν έχει συναινέσει πουθενά, ποτέ, στην κατάκτησή του χωρίς αντίσταση». Αν ο ένας παράγοντας είναι η αντίσταση ενάντια στην ισραηλινή κατοχή, ο άλλος που τροφοδοτεί τη σηµερινή εξέγερση είναι η οργή ενάντια στην Παλαιστινιακή Αρχή (ΠΑ).

Μονόδροµος η αντίσταση

Σε µια στιγµή όπου ο Αµπάς καλεί σε πολιτική λύση «αποκλειστικά µε ειρηνικά µέσα», στις τελευταίες έρευνες για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια η πλειοψηφία των Παλαιστινίων θεωρεί µια Ιντιφάντα και έναν ένοπλο ξεσηκωµό ως τον µόνο δρόµο που µπορεί να έχει αποτελέσµατα. Η ΠΑ θεωρείται όλο και περισσότερο όχι απλά αναποτελεσµατική, αλλά και εµπόδιο. Η σηµερινή εξέγερση έχει ως πρωταγωνιστή τη νεολαία, τη «γενιά του Όσλο», που δεν έχει ζήσει τίποτε περισσότερο από το τείχος απαρτχάιντ, την επέκταση των εποικισµών, τη συνέχιση της κατοχής, τον καθηµερινό εξευτελισµό. Είναι απελπισµένη, δεν έχει να χάσει τίποτα και δεν κουβαλά την «κόπωση» της αποτυχίας της προηγούµενης Ιντιφάντα. Στο εξωτερικό κυριαρχεί η συζήτηση «Ξεσπά η τρίτη Ιντιφάντα;». Η αλήθεια είναι ότι µια επανάληψη αυτού που ζήσαµε στο παρελθόν είναι δύσκολη. Αφενός µια παλιότερη γενιά θυµάται το βαρύ τίµηµα που

πλήρωσαν από την καταστολή της δεύτερης Ιντιφάντα και το γεγονός ότι δεν κέρδισαν τίποτε. Αλλά κυρίως, οι υποδοµές και οι συνθήκες που θα επέτρεπαν µια ευρεία οργανωµένη εξέγερση δεν υπάρχουν πια. Το Ισραήλ, µε τη συνεργασία της ΠΑ, έχει πετύχει πολλά στην εµπέδωση και ενίσχυση της κατοχής, τον κατακερµατισµό των Παλαιστινίων, την αποδυνάµωση της οργάνωσής τους. Με µια έννοια, το παλαιστινιακό εθνικό κίνηµα βρίσκεται στην πιο δυσµενή θέση που έχει βρεθεί ποτέ στην ιστορία του. Αυτή η απελπισία εκφράζεται και από τις ατοµικές επιθέσεις µε µαχαίρια –που είναι επιθέσεις αυτοκτονίας, όπως επισηµαίνει ο Ισραηλινός αντισιωνιστής Μισέλ Βαρσάφσκι, καθώς η ισραηλινή ηγεσία έχει δώσει την εντολή (στο στρατό αλλά και στους εποίκους) «ό,τι κινείται εκτελείται», µε αποτέλεσµα ένα όργιο «εξωδικαστικών εκτελέσεων».

Ωστόσο, είναι µια συζήτηση που αφορά τις προσδοκίες που οι «απέξω» προβάλλουµε πάνω στον παλαιστινιακό λαό. Στην ίδια την Παλαιστίνη, η συζήτηση για το αν είναι ή όχι «Ιντιφάντα» δεν έχει κανένα νόηµα. Είναι µαζική εξέγερση ενάντια στην κατοχή, είναι µαζική αντίσταση στο Ισραήλ, είναι το τέλος της ηρεµίας στη ∆υτική Όχθη.

Είναι και µια υπενθύµιση στο Ισραήλ ότι δεν µπορεί να νικήσει. Παρά τις επιτυχίες που σηµείωσε η κατοχή τα περασµένα χρόνια, δεν µπόρεσε να εξαφανίσει τους Παλαιστίνιους, ούτε να κάµψει τη διάθεσή τους για αντίσταση. Αυτό που κάνουν σήµερα οι νεαροί Παλαιστίνιοι είναι να ακολουθούν τη συµβουλή του Hajo Meyer, του 90χρονου Εβραίου που επιβίωσε από το Ολοκαύτωµα και πέθανε πέρυσι τον Αύγουστο. Στην τελευταία του συνέντευξη είπε: «Το µήνυµά µου στους Παλαιστίνιους είναι ότι δεν πρέπει να παρατήσουν τον αγώνα... Είναι δίκαιο να δείχνετε στους Ισραηλινούς σιωνιστές ότι είστε µια δύναµη την οποία πρέπει να υπολογίζουν. Πολεµήστε µε πέτρες, πολεµήστε µε όπλα. Ναι, και µε όπλα. Αν δεν πολεµήσετε, θα χάσετε τον αυτοσεβασµό σας και δεν θα κερδίσετε το σεβασµό των Ισραηλινών».

Αλληλεγγύη µέχρι τη νίκη

Είτε το πούµε Ιντιφάντα είτε όχι, αυτό που συµβαίνει στη ∆υτική Όχθη, τη Γάζα, την Ιερουσαλήµ είναι µεγάλο και πρέπει να το στηρίξουµε µε κάθε µέσο. Στις προγραµµατικές του δηλώσεις, ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας δήλωσε: «Έχουµε φιλοδοξία να διατηρήσουµε τη στρατηγική συνεργασία µε το Ισραήλ, αλλά ταυτόχρονα και τις παραδοσιακές στενές σχέσεις µε την Παλαιστίνη, υποστηρίζοντας το δίκαιο αίτηµα και τον δίκαιο αγώνα για την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους». ∆εν είναι απλά ουτοπία µια τέτοια στάση. Είναι το φύλλο συκής όλων των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων «η υποστήριξη στην ίδρυση παλαιστινιακού κράτους», την ίδια στιγµή που «διατηρούν τη στρατηγική συνεργασία µε το Ισραήλ». Οι Παλαιστίνιοι έκαναν το δικό τους καθήκον, αγωνιζόµενοι ενάντια στη σιωνιστική πολεµική µηχανή (που εκπαιδεύεται από κοινού µε τον ελληνικό στρατό). Για να νικήσουν πρέπει κι εµείς να κάνουµε το δικό µας καθήκον, απαιτώντας την πλήρη αποµόνωση του κράτους-απαρτχάιντ.