EA 398

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Φύλλο Νο 398 | 20 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2017 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Η Αριστερά, το µέτωπο και το κόµµα

Αλληλεγγύη στους πρόσφυγες

σελ. 7

σελ. 16, 17

Κόκκινα δάνεια, υπερ-φορολόγηση και η µάχη των πλειστηριασµών σελ. 14, 15

ÓÔÇÍ ÐÁËÁÉÓÔÉÍÇ, ÓÔÇÍ ÊÁÔÁËÏÍÉÁ, ÓÔÉÓ ÃÅÉÔÏÍÉÅÓ ÌÁÓ ÐÏÕ ÑÇÌÁÆÅÉ Ç ËÉÔÏÔÇÔÁ ÊÁÉ Ï ÁÕÔÁÑ×ÉÓÌÏÓ, Ç ÁÐÁÍÔÇÓÇ ÐÏÕ ×ÑÅÉÁÆÅÔÁÉ ÍÁ ÔÏÕÓ ÁÍÔÉÔÁÎÏÕÌÅ ÅÉÍÁÉ...

ÉíôéöÜíôá ðáíôïý

Η απόφαση του Τραµπ να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήµ σαν πρωτεύουσα του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ βάζει το µαχαίρι στο λαιµό των Παλαιστινίων. Που περικυκλωµένοι από αντιδραστικούς διάφορων αποχρώσεων, είναι για άλλη µια φορά υποχρεωµένοι να στηριχθούν στις δικές τους δυνάµεις και στην αλληλεγγύη του διεθνούς κινήµατος. Η

«Ιντιφάντα!» θα γίνει ξανά µια προσφιλής λέξη σε όλες τις πρωτεύουσες του κόσµου. Η στάση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και προσωπικά του Αλ. Τσίπρα, που έτρεξαν ως «λαγοί» να προαναγγείλουν πριν από µήνες αυτή την προκλητική απόφαση του αµερικανικού ιµπεριαλισµού, αποτελεί κυριολεκτικά ντροπή.

Προσβάλει την Αριστερά, τους νεολαιίστικους αντιιµπεριαλιστικούς και αντιπολεµικούς αγώνες, τα αισθήµατα αλληλεγγύης προς τους Παλαιστίνιους που, παρά τις προσπάθειες των ΜΜΕ και των καθεστωτικών δυνάµεων, εξακολουθούν να παραµένουν ισχυρά µέσα στις λαϊκές δυνάµεις. (συνέχεια στη σελ.2)

2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

20 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2017

Της σύνταξης... (συνέχεια από σελ.1)

Η δράση για την ανατροπή αυτής της ιστορικής αδικίας θα γίνει αναπόφευκτα συνώνυµη µε το σύνολο των κινηµάτων ενάντια στην εκµετάλλευση και την καταπίεση.

Σε αυτήν την προοπτική

δεν έχουµε τίποτα θετικό να περιµένουµε από άλλες Μεγάλες ∆υνάµεις. Η Ρωσία του Πούτιν, µετά τον εναγκαλισµό της µε τον Άσαντ (το καθεστώς που έχει άµεσες ευθύνες για σφαγές των Παλαιστινίων στη δεκαετία του 1970), εξοµαλύνει τώρα τις σχέσεις της µε τη δικτατορία του Σίσι στην Αίγυπτο, πουλώντας στους δικτάτορες όπλα και πυρηνικά εργοστάσια.

Οµως η ιµπεριαλιστική επιθετικότητα δεν περιο-

ρίζεται στην «εξωτική» Μέση Ανατολή. Στην καρδιά της Ευρώπης, στην 4η σε δύναµη και µέγεθος χώρα-µέλος της ΕΕ, στην Ισπανία του 21ου αιώνα, ένας τεράστιος συνασπισµός που περιλαµβάνει τους ντόπιους δεξιούς και σοσιαλδηµοκράτες, που έχει την υποστήριξη της ΕΕ, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, επιτίθεται µε τον πιο σκληρό τρόπο στο λαό της Καταλονίας, απαγορεύοντας το δικαίωµα να αποφασίσει ο ίδιος για το µέλλον του.

Το Παρίσι, η πρωτεύουσα του «διαφωτισµού» ζει εδώ και χρόνια στο καθεστώς «έκτακτης ανάγκης», ενός συγκεκαλυµµένου στρατιωτικού νόµου.

Η ανάδειξη αυτών

των θεµάτων, που µοιάζει να έρχονται από τις σκληρότερες ηµέρες των αρχών του 20ού αιώνα, δεν είναι άσχετη µε την κρίση του διεθνούς καπιταλισµού.

Εννιά χρόνια µετά το ξέσπασµά της στα 2008, η

οικονοµική κρίση συνεχίζεται και µάλιστα επεκτείνεται πια στο πολιτικό πεδίο και στον παροξυσµό των ανταγωνισµών µεταξύ των ιµπεριαλιστικών δυνάµεων αλλά και περιφερειακών «παικτών».

Οι καθεστωτικές δυνάµεις

παντού, στο µόνο που συµφωνούν είναι στο να οξύνουν τη βάρβαρη πολιτική της λιτότητας.

Η 3η αξιολόγηση, για το σύντοµο κλείσιµο της οποί-

ας υπερηφανεύονται στο ΣΥΡΙΖΑ, περιλαµβάνει δεκάδες σκληρά µέτρα και µεταξύ τους τη λαίλαπα των πλειστηριασµών πρώτης κατοικίας και του περιορισµού του δικαιώµατος στην απεργία.

Στην προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσι-

άσει ένα κάποιο success story, οι ευρωπαϊκοί θεσµοί απαντούν ότι οι αντιµεταρρυθµίσεις είναι υποχρεωτικές, ενώ η όποια συζήτηση για το χρέος θα ανοίξει µόνο µετά την πλήρη υλοποίηση του προγράµµατος. Και κανείς δεν δικαιούται να ξεχνά ότι το 3ο µνηµόνιο, αυτό µε την υπογραφή του Αλ. Τσίπρα, προβλέπει ότι η «επιτήρηση» της ελληνικής οικονοµίας από τους δανειστές θα συνεχιστεί µέχρι να αποπληρωθεί το 75% του χρέους, δηλαδή –και αν όλα πάνε σύµφωνα µε το σχέδιο- µέχρι το… 2060!

Το 1968, 50 χρόνια πριν, ο απελευθερωτικός αγώ-

να ενός «µικρού» λαού που πάλευε στις ζούγκλες του Βιετνάµ, έγινε σύµβολο και πυροδότησε ένα µεγάλο κύµα αγώνων ενάντια στην εκµετάλλευση και την καταπίεση, που σάρωσε το Σικάγο και το Ντιτρόιτ, το Παρίσι και τη Ρώµη, το Βερολίνο και το Λονδίνο, για να φτάσει «µε καθυστέρηση» στη Μαδρίτη, στη Λισαβόνα και στην Αθήνα το 1973.

Σήµερα, σε συνθήκες αρκετά διαφορετικές, η Ιντιφάντα δεν αφορά µόνο τους Παλαιστίνιους, αλλά όλους µας.

Μετά τη Γενική Απεργία

Να συνεχίσουµε τη µάχη ενάντια σε µνηµόνια και λιτότητα Του Θοδωρή Πατσατζή

Π

ολύχρωµη και αντιφατική εικόνα είχαν οι διαδηλώσεις που έγιναν την Πέµπτη 14 ∆εκέµβρη, στο πλαίσιο της γενικής πανεργατικής απεργίας που διοργάνωσαν η ΓΣΕΕ και η Α∆Ε∆Υ. Πολλές οι διαφορές από πόλη σε πόλη. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων πάντως εκφράστηκε η ένδεια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Ο κόσµος επέλεξε να διαδηλώσει µε τα µπλοκ της Αριστεράς. Στην Αθήνα, µε εξαίρεση τα πανό των εργαζοµένων στη ∆ΕΗ που συγκέντρωσαν αρκετούς εργαζοµένους, τα υπόλοιπα µπλοκ των συνδικάτων ήταν άνευρα και µε µικρή συµµετοχή. Σηµαντικό γεγονός ότι σε κάποιες περιπτώσεις στην επαρχία (Πάτρα κ.α.) τα µπλοκ των διαδηλωτών βάδισαν ενωµένα. Η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη συνέχισαν την καλή παράδοση µε τις συγκεντρώσεις να γίνονται ως συνήθως σπαστά σε 2 ή 3 τµήµατα. Τα «ζωντανά» µπλοκ ήταν αυτά των κοµµάτων και των οργανώσεων της Αριστεράς µε συνθήµατα ενάντια στις ακραίες µνηµονιακές πολιτικές της λιτότητας. Στο στόχαστρο των διαδηλωτών βρέθηκε και η πρόσφατη προσπάθεια της κυβέρνησης να περάσει νύχτα το νόµο που κάνει σχεδόν αδύνατη την κήρυξη απεργίας από τα σωµατεία. ∆υναµικό µπλοκ είχαν και οι νεολαίοι σπουδαστές από το ΤΕΙ Αθήνας που βρίσκονται σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις ενάντια στη συγχώνευσή του και στο κλείσιµο τµηµάτων του. Οι απεργοί που επέλεξαν να συµµετέχουν στη διαδήλωση βροντοφώναζαν για το δικαίωµα στην απεργία αντιλαµβανόµενοι τις µάχες που έχουν να δώσουν τώρα που έκλεισε η τρίτη αξιολόγηση (ιδιωτικοποιήσεις, πλειστηριασµοί, υποχρηµατοδότηση της δηµόσιας υγείας, κλείσιµο σχολών). Αυτός ο κόσµος είναι η πολύτιµη µαγιά που µπορεί να τροφοδοτήσει τους αγώνες του επόµενου διαστήµατος. Για να γίνει αυτό εφικτό χρειάζεται να εκφραστεί µια πλατιά, ενωτική πρωτοβουλία. Μια πρωτοβουλία που µε δεδοµένη την εικόνα των συγκεντρώσεων και

την επιµονή του ΠΑΜΕ στο σεχταριστικό δρόµο του αποµονωτισµού, δεν µπορεί να την πάρει άλλος από τις δυνάµεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Μπορεί οι κλαδικές κινητοποιήσεις που βγήκαν το προηγούµενο διάστηµα (ΟΤΑ συµβασιούχοι, υγειονοµικοί µε τους εργολαβικούς και τους επικουρικούς των νοσοκοµείων κ.α.) να µην ήταν πολύ µαζικοί. Αυτό όµως συνέβη γιατί οι ηγεσίες των Οµοσπονδιών προτίµησαν να διασπούν τους εργαζόµενους (βλέπε ΠΟΕ-ΟΤΑ και διάσπαση συµβασιούχων από εργαζόµενους στους παιδικούς σταθµούς) ή να οργανώνουν ακίνδυνες φιέστες (βλέπε τα άλογα και τα ταψιά της ΠΟΕ∆ΗΝ). Οι εργαζόµενοι για να βγουν δυναµικά στο δρόµο θέλουν να νιώσουν ότι δεν θα πάνε να δώσουν µια µάχη απλά για την τιµή των όπλων. Ότι θα δώσουν µια µάχη µε όρο την προσπάθεια να δοθεί απάντηση από τα κάτω και από τα Αριστερά στην κυβέρνηση. Όλες οι µάχες που δίνονται και θα δοθούν απαιτούν ένα κέντρο αγώνα που θα τους συντονίσει. Η πρωτοβουλία αυτή οφείλει να παρθεί από τις δυνάµεις της Λαϊκής Ενότητας (ΛΑΕ) και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ από κοινού και µε αναφορά στην κεντρική πολιτική µάχη για την ανατροπή των µνηµονίων και της λιτότητας. Αν αυτό δεν γίνει, φαινόµενα σαν αυτά που είδαµε µε εκβιασµούς και τροµοκράτηση εργαζοµένων ακόµη και σε χώρους του στενού και ευρύτερου δηµόσιου τοµέα, όπως οι δήµοι και τα ΕΛΤΑ, θα γενικευθούν. Προφανώς κανείς δεν περιµένει ότι µετά το σοκ της άσκησης µνηµονιακής πολιτικής, αντίστοιχης των προηγούµενων κυβερνήσεων από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ότι ο κόσµος θα ριχνόταν αυτόµατα µε τα µούτρα στη µάχη για την ανατροπή και αυτής της κυβέρνησης. Πολύ περισσότερο όσο η άµεση ανατροπή της κυβέρνησης µε την Αριστερά στη γωνία, σηµαίνει και επιστροφή στην κυβερνητική εξουσία της ∆εξιάς και του Κ. Μητσοτάκη. Παρόλα αυτά η ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να απαντήσει παίρνοντας πρωτοβουλία που µπορεί να ενοποιήσει όσο κόσµο δηλώνει διατεθειµένος να αντισταθεί. Και κάνοντας ότι περνάει από το χέρι της εντός συνδικάτων για να οργανωθεί η αντίσταση.

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/754747-11 της Εθνικής Τράπεζας.

• Υπεύθυνος Γρηγόρης Δεµέστιχας, τηλ 6976564624

20 δεκεμβρη 2017

πολιτικη

3

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στην τελική ευθεία προς την κατάρρευση Του Αντώνη Νταβανέλου

Τ

ο 2014 οι επιτελείς του Α. Σαμαρά είχαν επεξεργαστεί την τακτική ιδέα της «αριστερής παρένθεσης». Προβλέποντας την αναπόφευκτη ήττα της ΝΔ από το ανερχόμενο και ριζοσπαστικό τότε ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ, «μετέφεραν» προς το 2015-16 κάποιες καυτές μνημονιακές υποχρεώσεις, εκτιμώντας ότι ο Αλ. Τσίπρας θα αναμετρηθεί μαζί τους ως «αριστερός», θα καταρρεύσει και τελικά έτσι η πολιτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελέσει μια σχετικά σύντομα «παρένθεση», αφού στη συνέχεια θα κληθούν ξανά να διαχειριστούν τη μνημονιακή κυβερνητική εξουσία οι «φυσιολογικές» αστικές πολιτικές δυνάμεις, με κορμό τη ΝΔ. Τρία χρόνια μετά, όποιος εξετάσει επιφανειακά τις εξελίξεις θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η θεωρία της «αριστερής παρένθεσης» δεν έχει επιβεβαιωθεί. Παρά τους τρανταγμούς του 2015 –το δημοψήφισμα και τη μαζική κρίση/διάσπαση του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ- ο Αλ. Τσίπρας εξακολουθεί να κατοικοεδρεύει στο Μέγαρο Μαξίμου. Όμως αυτό έγινε γιατί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν αντέδρασε, τελικά, ως «αριστερά» απέναντι στις μνημονιακές προκλήσεις. Αντίθετα, με τη βίαια στροφή 180 μοιρών του καλοκαιριού του 2015, υιοθέτησε το μνημόνιο και ανέλαβε να το υλοποιήσει. Σε στενή συνεργασία με τον Καμένο και τους σκληρούς δεξιούς των ΑΝΕΛ επέβαλε άγρια νεοφιλελεύθερα μέτρα (όπως ο ακραία αντικοινωνικός νόμος Κατρούγκαλου για το Ασφαλιστικό) και διάβηκε όλους τους «ρουβίκωνες» που είχε οριοθετήσει η πολιτική ιστορία και οι ιδεολογικές παραδόσεις της Αριστεράς (με κορυφαία συμβολικά σημεία την ταύτιση με τις ΗΠΑ του Τραμπ και το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ…). Έτσι η θεωρία της «αριστερής παρένθεσης» επιβεβαιώθηκε, αλλά με τρόπο αντίστροφο απ’ ότι ήλπιζε ο Α. Σαμαράς: ο Τσίπρας επιβίωσε ως πρωθυπουργός, αλλά αναλαμβάνοντας αυτός και το κόμμα του την επιβολή της μνημονιακής πολιτικής. Στο αποτέλεσμα αυτό βοήθησαν σε κρίσιμα σημεία οι δανειστές, αλλά και ένα τμήμα της ντόπιας κυρίαρχης τάξης, που κατανόησαν την πολιτική χρησιμότητα μιας κυβέρνησης που θα αποδεχόταν πλήρως τις μνημονιακές υποχρεώσεις, ενώ ταυτόχρονα θα ελαχιστοποιούσε τις κοινωνικές/ εργατικές αντιστάσεις, κυρίως μέσω του κύματος απογοήτευσης που διέσπειρε στον κόσμο η απότομη μεταστροφή της. Όμως η ώρα του λογαριασμού έρχεται. Η πορεία της κυβέρνησης σωστά παρομοιάζεται με το χορό του Ζαλόγγου. Θεωρητικά ο Τσίπρας μπο-

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού για την «Εφ. Συν». ρεί να παραμείνει στην εξουσία μέχρι το φθινόπωρο του 2019 (σενάριο που πρότεινε δημοσίως ο Ντάισελμπλουμ, ενδιαφερόμενος κυρίως για την ολοκλήρωση της πολιτικής των δανειστών και όχι για το πολιτικό μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ). Όμως από την 1.1.2019 ενεργοποιούνται κάποια από τα αγριότερα μέτρα του 3ου μνημονίου (η τελική κατάργηση του αφορολόγητου και η κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς» στις καταβαλόμενες συντάξεις). Πρόκειται για την παγίδα της «δεξιάς παρένθεσης» που, αυτή τη φορά, στήνει ο Αλ. Τσίπρας προς τον επερχόμενο Κυρ. Μητσοτάκη, με τον κίνδυνο να πιαστεί ο ίδιος σε αυτήν, αν οι δανειστές και η ντόπια κυρίαρχη τάξη δεν του επιτρέψουν να πάει σε εκλογές μέσα στο 2018.

Αδιέξοδα

Ο λογικός κυβερνητικός σχεδιασμός είναι για εκλογές στο φθινόπωρο του 2018, με την προσπάθεια να περιορίσουν τις απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ, εκμεταλλευόμενοι έναν επικοινωνιακό «πανηγυρισμό» για το τυπικό τέλος του προγράμματος, τον Αύγουστο του ’18. Όμως και αυτό το σχέδιο δεν αποτελεί διέξοδο. Στις δημοσκοπήσεις η κυβέρνηση παρουσιάζει εικόνα κατάρρευσης. Είναι εντυπωσιακός ο βαθμός στον οποίο τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποδεχθεί αυτήν την εικόνα. Στη Βουλή, μιλώντας για τον προϋπολογισμό, ο Ν. Βούτσης –ο αρχιτέκτονας της επιτάχυνσης των εκλογών τον Γενάρη του ’15, με τους τότε χειρισμούς στο ζήτημα της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας- δήλωσε: «Γιατί βιάζεστε να πάμε σε εκλογές; Γιατί βιάζεστε να μας ρίξετε;». Ακόμα και στο υψηλότερο ηγετικό επίπεδο, στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποδεχθεί ότι στην επόμενη κάλπη το μόνο επίδικο θα είναι το μέγεθος της ήττας τους. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Οι πραγματικότητες της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής του 3ου μνημονίου έχουν διαλύσει τις αντοχές του κό-

σμου, έχουν πριονίσει βαθιά το κλαρί πάνω στο οποίο πάτησε το 2015 ο Τσίπρας για να γίνει πρωθυπουργός. Γι’ αυτό, παρ’ όλες τις επικοινωνιακές «αντεπιθέσεις», τα δημοσκοπικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ δεν βελτιώνονται. Η 3η αξιολόγηση, για την οποία σήμερα ο Τσίπρας πανηγυρίζει, περιλαμβάνει μέτρα που είναι δύσκολο να καταπιούν οι οπαδοί του, όπως οι μαζικοί πλειστηριασμοί σπιτιών των λαϊκών νοικοκυριών, ο περιορισμός του δικαιώματος στην απεργία κ.ο.κ. Οι προσπάθειες της κυβέρνησης να ρεφάρει τις απώλειες που έχει στον εργατικό και λαϊκό κόσμο, βελτιώνοντας τις σχέσεις της με τμήματα των καπιταλιστών, περιλαμβάνουν αποκρουστικά μέτρα, όπως η δραστική μείωση της φορολόγησης των «τζογαδόρων» (στοίχημα, κουλοχέρηδες ΟΠΑΠ, Καζίνο στα νησιά κ.ο.κ.) ή όπως η σύναψη συμμαχιών με πρόσωπα σαν τον Λαυρεντιάδη… Η αδελφική σχέση με τον Καμένο δίνει στον Τσίπρα κοινοβουλευτική βιωσιμότητα, αλλά έχει αρχίσει να γίνεται «κόκκινο πανί» ακόμα και για μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά τις δραματικές καταστροφές στη Μάνδρα, όπου μια πλημμύρα προκάλεσε 21 νεκρούς, ο βαρύς χειμώνας έρχεται και χιλιάδες πρόσφυγες παραμένουν εγκλωβισμένοι σε στρατόπεδα σαν της Μόριας, με σαφή τον κίνδυνο να χαθούν πολλές ανθρώπινες ζωές, αλλά και να αναδειχθεί ως πραγματικότητα η ρατσιστική πολιτική της κυβέρνησης, του ελληνικού κράτους και της συμφωνίας Ελλάδας-ΕΕ-Τουρκίας. Από αυτήν τη σκληρή πραγματικότητα ο κ. Τσίπρας μπορεί να σκέφτεται τη «δραπέτευση» με την ολοκλήρωση της σοσιαλφιλελεύθερης στροφής, με την αναζήτηση ενός πολιτικού ρόλου τύπου Μακρόν. Το ζήτημα, όμως, είναι τι ποσοστό του κόμματός του μπορεί να τον ακολουθήσει σε αυτό το ενδεχόμενο. Γιατί η ιστορία και οι παραδόσεις, ακόμα και σε περιπτώσεις βαθιού εκφυλισμού

τους, διατηρούν μια κάποια σημασία. Με την έννοια αυτή, παρά την πραγματικά μεγάλη υποβάθμιση της αξιοπιστίας τους, κινήσεις όπως οι 53 ή η ομάδα των πιο συγκροτημένων «ευρωκομουνιστών» εντός της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ είναι δυνατόν να αποτελέσουν ένα νέο «πονοκέφαλο» για τον Τσίπρα, αν οι εξελίξεις επιταχυνθούν και έρθει η ώρα ακόμα πιο ξετσίπωτων αποφάσεων. Αυτή η μείωση των πραγματικών δυνάμεων της κυβέρνησης θα επηρεάσει αναπόφευκτα και τις πολιτικές συμμαχίες. Στην ίδια ομιλία στη Βουλή, ο Ν. Βούτσης έκανε λόγο για τη διαμόρφωση ενός «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μετώπου. Η πίεση αφορούσε ολοφάνερα τη Φώφη Γεννηματά και το «Κίνημα Αλλαγής» που, ενισχυόμενο σχετικά στις δημοσκοπήσεις, καλείται να πάρει από τώρα θέση για το μετεκλογικό σκηνικό. Η εμπλοκή του Κ. Λαλιώτη στη νίκη της Φ. Γεννηματά, είχε δημιουργήσει στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ την ελπίδα ότι διαμορφώνεται μια σανίδα σωτηρίας. Όμως η «μεγάλη σχολή» του ΠΑΣΟΚ στο ζήτημα των συμμαχιών δεν έχει παράξει ηλίθιους: η Φ. Γεννηματά θα διεκδικήσει το μερίδιό της στις εκλογές και θα διαπραγματευτεί για συμμαχίες μετά, όταν θα έχει καταγραφεί η σημερινή πραγματική πολιτική δύναμη των κομμάτων.

Αριστερή εναλλακτική

Αυτό το γαϊτανάκι δεν έχει τίποτα θετικό από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων και των λαϊκών δυνάμεων. Πλησιάζοντας στην «επόμενη μέρα», στην κατάσταση της καταγραφής της πολιτικής ήττας του Αλ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, ένα ερώτημα αποκτά κομβική σημασία: τι δύναμη θα έχει τότε η ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική Αριστερά, ώστε να αναλάβει τα καθήκοντα μιας μαζικής και σκληρής αντιπολιτευτικής αντίστασης που θα ορθωθούν. Γιατί ο «ανταγωνιστικός συμβιβασμός» μεταξύ της ΝΔ, του μεταλλαγμένου-ηττημένου ΣΥΡΙΖΑ και του σοσιαλδημοκρατικού «κέντρου» θα αφορά τη διατήρηση της μνημονιακής συνέχειας για μακρό διάστημα. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ένα σημαντικό κενό: ένα μαζικό «ακροατήριο» που αποσύρει την εμπιστοσύνη του από τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να εγκαταλείπει την ελπίδα στην ριζοσπαστική αριστερή πολιτική. Αυτή η πρόκληση αφορά όλη την Αριστερά, αλλά με δεδομένη τη στάση του ΚΚΕ, αφορά κύρια τα τμήματα που ήρθαν σε ρήξη το καλοκαίρι του 2015 με τον ΣΥΡΙΖΑ και τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η απάντηση στο ερώτημα θα όφειλε να χτίζεται ήδη μέσα στους αγώνες αντίστασης. Εκεί πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας, αλλά μαζί είναι απαραίτητο να παρθούν οι αναγκαίες πολιτικές πρωτοβουλίες, ώστε να οικοδομηθούν οι όροι για κοινή στάση στις μεγάλες πολιτικές αναμετρήσεις που έρχονται.

4

πολιτικη

20 δεκεμβρη 2017

Πλούσιο και ενδιαφέρον το πρόγραμμα Επανάληψη σεμιναρίου: «η Μαρξιστική της «Κομμούνας» μέσα στις γιορτές θεωρία για τις οικονομικές κρίσεις»

Ο

πολυχώρος «Κομμούνα» (Ιουλιανού 67) ακόμη και μέσα στις γιορτές συνεχίζει να είναι ζωντανός και ανοιχτός. Ένα πλούσιο πρόγραμμα από μπαζάρ, εκδηλώσεις, συζητήσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις και προβολές ταινιών έχει ήδη ξεκινήσει και θα συνεχιστεί. Το Σαββατοκύριακο 16-17/12 πραγματοποιήθηκε μπαζάρ βιβλίου όπου αρκετός κόσμος πέρασε εκτιμώντας τις πολύ καλές προσφορές αλλά και τα ξεχωριστά βιβλία που φιλοξενεί το βιβλιοπωλείο RedMarks. Παράλληλα το Σάββατο έγινε η παρουσίαση του βιβλίου «Ρωγμές στο Γύψο» το οποίο αφορά στον παράνομο τύπο στα χρόνια της Χούντας. Πρόκειται για το δεύτερο βιβλίο της σειράς «κριτική έρευνα» και ομιλητές ήταν ο συγγραφέας του βιβλίου Χ.Δ.Ραϊτσίνης, ο ιστορικός Γ.Γκλαβίνας και ο συγγραφέας Π.Κοροβέσης. Την Κυριακή πραγματοποιήθηκε θεατρικό παιχνίδι για τους μικρότερους φίλους της «Κομμούνας». Το πρόγραμμα της «Κομμούνας», όμως, αναμένεται πολύ ενδιαφέρον και τις μέρες που έρχονται. Την Τετάρτη 20/12 θα γίνει εκδήλωση για τις εξελίξεις στην Καταλονία λίγες μόλις ώρες πριν τις εκλογές εκεί. Πρόκειται για ένα θέμα που κεντρίζει διεθνώς το ενδιαφέρον και θα μείνει για καιρό στην επικαιρότητα. Εν συνεχεία, την Τετάρτη 27/12 θα προβληθεί η ταινία «Tο μεγάλο σορτάρισμα» που μπορεί να

λειτουργήσει ως εισαγωγή στη λειτουργία του σύγχρονου τραπεζικού συστήματος και να φανεί βοηθητική για την επανάληψη του κύκλου μαρξιστικών σεμιναρίων που θα γίνουν στην Κομμούνα το διήμερο 13-14 Ιανουαρίου. Την Πέμπτη 28/12 είναι προγραμματισμένη η παρουσίαση του βιβλίου «Γυναίκες στα Βούρλα» που αφορά τη δραματική ιστορία γυναικών που ήταν ουσιαστικά φυλακισμένες σε ένα δημόσιο πορνείο στον Πειραιά. Ο ορίζοντας του προγράμματος της Κομμούνας φτάνει μέχρι την Πέμπτη 4/1 όπου οργανώνεται ενδιαφέρουσα συζήτηση για τα συμπεράσματα της Ρώσικης επανάστασης. Η συζήτηση αυτή θα είναι ένας απολογισμός του κύκλου συζητήσεων για τη συμπλήρωση 100 χρόνων από το μεγάλο γεγονός. Αξίζει να σημειωθεί ότι θα συνεχιστούν τις επόμενες ημέρες οι προσφορές στο βιβλιοπωλείο, αποτελώντας μια πολύ καλή επιλογή για δώρα σε φίλους και γνωστούς. Μάλιστα υπάρχει και η δυνατότητα της δωροκάρτας ή και της κάρτας Φίλων της Κομμούνας που διευκολύνει τις αγορές και την ενίσχυση του πολυχώρου. Τέλος, τις Κυριακές 24/12 και 31/12, οργανώνονται ρεβεγιόν, όπου σύντροφοι και φίλοι μπορούν από κοινού να γιορτάσουν και να περάσουν όμορφα. Τις παραμονές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς ο πολυχώρος Κομμούνα θα είναι ανοιχτός και μας περιμένει!

Τ

ο Σαββατοκύριακο 13 και 14 Ιανουαρίου θα πραγματοποιηθεί στον πολυχώρο ΚΟΜΜΟΥΝΑ (Ιουλιανού 67) επανάληψη του πολύ επιτυχημένου σεμιναρίου με θέμα «η Μαρξιστική θεωρία για τις οικονομικές κρίσεις». Εισηγητής και πάλι θα είναι ο Σταύρος Τομπάζος, μαρξιστής καθηγητής στο τμήμα Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Κύπρου. Στις δύο διαλέξεις του σεμιναρίου, θα παρουσιαστούν και θα ερμηνευτούν τα στατιστικά δεδομένα που οδήγησαν στο ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης το 2008. Μέσω αυτής της διαδικασίας θα εξηγηθούν οι ιδιαιτερότητες/συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που διαφοροποιούν την τελευταία από προηγούμενες κρίσεις καθώς – όπως επίσης θα εξηγηθεί - η συγκεκριμένη είναι κρίση του καπιταλισμού στη νεοφιλελεύθερη φάση του και προέκυψε από τις απαντήσεις που έδωσε το σύστημα για το ξεπέρασμα της προηγούμενης κρίσης τη δεκαετία του 1970. Όλα τα παραπάνω θα συμπυκνωθούν σε μια συνεκτική ερμηνεία με βάση τη Μαρξιστική θεωρία, όπως αυτή παρουσιάζεται στο Κεφάλαιο, αλλά με ευρύτερη ανάλυση της «συνηθισμένης» ερμηνείας της πτώσης του ποσοστού κέρδους.

Στόχος του σεμιναρίου είναι με βάση τα παραπάνω να φωτιστούν κρίσιμες πτυχές της λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος και εν κατακλείδι να γίνει κατανοητή η αδυναμία του να εγγυηθεί μακροχρόνια ανάπτυξη και σταθερότητα, παρά τους χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και την επισφαλή σχετική σταθερότητα που σήμερα παρουσιάζει. Τα παραπάνω είναι ιδιαιτέρως χρήσιμα για τους αγωνιστές/στριες της Αριστεράς, αλλά και όλους όσοι θέλουν με εμπεριστατωμένο τρόπο να μπορούν κατανοήσουν και να απαντήσουν στην κυρίαρχη αφήγηση περί αναγκαιότητας των παγκοσμίως εφαρμοζόμενων νεοφιλελεύθερων «διαρθρωτικών» αλλαγών, της συνέχισης δηλαδή του συστημικού «φάρμακου» που οδήγησε στην συγκεκριμένη κρίση. Για δηλώσεις συμμετοχής και για να προμηθευτείτε το έντυπο με την ύλη του σεμιναρίου, μπορείτε να στείλετε mail στο zanoulis17@hotmail.com. Επίσης, θα προβληθεί την Τετάρτη 27/17 στις 19.30μμ στην ΚΟΜΜΟΥΝΑ η πολύ καλή και επεξηγηματική ταινία «Το μεγάλο σορτάρισμα», για μια «εισαγωγή» στη λειτουργία του σύγχρονου τραπεζικού συστήματος και στο τι είναι τα παράγωγα χρηματοοικονομικά προϊόντα (η βόμβα που έσκασε το 2008 στα θεμέλια του συστήματος ).

Ολόκ στο R ληρο projec t.gr

Το «Brain Gain» δεν ήρθε ποτέ Τμήμα της ανακοίνωσης της Πρωτοβουλίας Υποψήφιων Διδακτόρων και Διδακτορισσών, Υποτρόφων ΕΛΙΔΕΚ

Έ

χουμε διανύσει περισσότερο από έναν χρόνο από την έναρξη του διαγωνισμού για τη χρηματοδότηση διδακτορικών διατριβών για υποψήφιους διδάκτορες και διδακτόρισσες (ΥΔ) από το νεοσύστατο Ελληνικό Ίδρυμα Έρευνας και Καινοτομίας (ΕΛΙΔΕΚ). Αφού ακολούθησε μια μακρά περίοδος αξιολόγησης και γραφειοκρατίας, διανύουμε πλέον το στάδιο της έναρξης χορήγησης των υποτροφιών. Η πολύμηνη αναμονή που έχουμε υποστεί διαψεύδει στην πράξη τις μάλλον πρώιμες δηλώσεις του αναπληρωτή υπουργού Παιδείας, αρμόδιου για θέματα Έρευνας και Καινοτομίας, Κώστα Φωτάκη, ο οποίος μεταξύ άλλων είχε δηλώσει ότι «στις συνθήκες της βαθιάς κρίσης

που επικρατούν σήμερα, οι παρεμβάσεις μας πρέπει να είναι άμεσες κι αποτελεσματικές, θα έλεγα με όρους “κατεπείγοντος”. Δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο! Κι εδώ βρίσκεται μία από τις βασικές προτεραιότητες του ΕΛΙΔΕΚ, η αντιμετώπιση της φυγής άξιων επιστημόνων στο εξωτερικό» (ΕφΣυν 24.9.2016). Η προοπτική που δημιούργησαν τα λόγια αυτά λειτούργησε τότε ως θέλγητρο για την παραμονή πολλών από εμάς στην εγχώρια ερευνητική κοινότητα. Τώρα, έχοντας εξαντλήσει κάθε περιθώριο συνεννόησης με τους αρμόδιους φορείς, είμαστε αναγκασμένοι να μιλήσουμε δημόσια για την παράλογη χρονοτριβή και τις συνεχείς δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε: • Υποτροφίες μικρής διάρκειας: παρόλο που η προκήρυξη που εξέδωσε ο ΕΛΙΔΕΚ αναφέρεται και σε 3ετείς υποτροφίες, τελικά δεν τις περιλαμβάνει! Στην πράξη καταλήγει να χορηγεί υποτροφίες μέγιστης διάρκειας 2 χρόνων και σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και λίγων μηνών, γεγονός που συνεπάγεται ότι ο/η ΥΔ

είτε δε θα προλάβει να ολοκληρώσει τη διατριβή του είτε θα αναγκαστεί να αναζητήσει άλλες πηγές χρηματοδότησης.

• Καθυστερήσεις: παρόλο που ο ΕΛΙΔΕΚ είχε ο ίδιος θέσει για τον εαυτό του, τους 2 μήνες, ως ανώτατο χρονικό όριο αξιολόγησης των αιτήσεων που είχε δεχθεί, ολοκλήρωσε τη διαδικασία στους 7,5 μήνεςγνωρίζοντας ότι κάθε μήνας καθυστέρησης σήμαινε 1 μήνα λιγότερη χρηματοδότηση για κάθε υπότροφο.

• Άνιση μεταχείριση των υποτρόφων:η έναρξη των υποτροφιών κατέληξε να γίνεται σε διαφορετικές ημερομηνίες για κάθε Πανεπιστημιακό ίδρυμα παρόλο που κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται με κανένα τρόπο από την προκήρυξη πχ. οι υπότροφοι ΥΔ του ΕΜΠ χρηματοδοτούνται 1 μήνα λιγότερο από τους αντίστοιχους υποτρόφους του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

• Ο ΕΛΙΔΕΚ, για κανένα λόγο, ούτε καν για λόγους υγείας, όσο σοβαροί και να είναι, δεν επιτρέπει στους/στις ΥΔ να ζητήσουν αναστολή του διδακτορικού τους ή αναβολή της υποτροφίας και ούτε φυσι-

κά παράταση χρηματοδότησης.

• Ο τεράστιος όγκος της γραφειοκρατικής διαχείρισης των υποτροφιών μετακυλίστηκε τελευταία στιγμή, από τον ΕΛΙΔΕΚ στα Ιδρύματα, γεγονός που προκάλεσε σειρά δυσλειτουργιών και επιπλέον καθυστερήσεων. Ο τρόπος που μέχρι στιγμής έχει λειτουργήσει το ΕΛΙΔΕΚ εύλογα εγείρει πλήθος ερωτημάτων και υποθέσεων σε σχέση με την αντίληψή του για την έρευνα. Με τη χρηματοδότηση να μην έχει εξασφαλιστεί για σοβαρό χρονικό διάστημα η διατριβή δεν λαμβάνει ούτε την αφοσίωση ούτε την εμβάθυνση που της αρμόζει. Όμως η κρατική χρηματοδότηση της έρευνας αποτελεί για εμάς αναγκαία προϋπόθεση για την προώθηση μιας υγιούς και εποικοδομητικής ερευνητικής διαδικασίας. Θεωρούμε πως, αν δεν λυθούν όλα τα παραπάνω προβλήματα, το ίδρυμα δεν θα μπορέσει να συνεισφέρει σε αυτή την κατεύθυνση και η επισφάλεια που ήδη χαρακτηρίζει το πεδίο θα συνεχίζει να επικρατεί.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

20 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2017

5

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Συνέδριο Ν∆

Λιτότητα, εκµετάλλευση και καταστολή στο επίκεντρο Του Νικόλα Κολυτά

Τ

ο σαββατοκύριακο 16-17/12 η Νέα ∆ηµοκρατία πραγµατοποίησε το 11ο Συνέδριό της. Ένα Συνέδριο κοµµένο και ραµµένο στις ανάγκες του κεφαλαίου µακριά από τους φόβους και τους προβληµατισµούς της κοινωνίας. Ένα Συνέδριο που ως αντίδοτο στην κρίση προτείνει τη συνέχιση της κρίσης. Όλη η ελίτ του πολιτικού, µιντιακού και οικονοµικού κατεστηµένου έστησε ένα επικοινωνιακό σόου προκειµένου να ενισχύσει τον επόµενο διαχειριστή της εξουσίας του.

Η Ν∆ στο πλευρό των επενδυτών

Είναι σαφές ότι η Νέα ∆ηµοκρατία, έχοντας καταφέρει να επιβιώσει µέσα στα χρόνια των µνηµονίων και της κοινωνικής κατακραυγής, χωρίς να έχει µια εκλογική και πολιτική καταβαράρθρωση αντίστοιχη του ΠΑΣΟΚ, επιδιώκει να διατηρήσει τις δυνάµεις της αλλά και να κάνει ένα νέο ξεκίνηµα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πατώντας πάνω στα συντρίµµια της µνηµονιακής πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, µίλησε για «ανασύνταξη», «ανάπτυξη», «επανίδρυση». Μόνο που συστατικά στοιχεία των οραµάτων του επίδοξου πρωθυπουργού συνεχίζουν να είναι τα ίδια συντρίµµια στα οποία κολυµπάµε σήµερα. Πλαισιωµένος από τον ακροδεξιάς κοπής Άδωνι Γεωργιάδη, το συντηρητικό «φιλόσοφο» Στέλιο Ράµφο, τον «πρύτανη των ΜΑΤ» Θεόδωρο Φορτσάκη, πρώην υπουργούς και πρωθυπουργούς των κυβερνήσεων των µνηµονίων αλλά και κατασκευασµένα στελέχη της ΟΝΝΕ∆, προσπάθησε να παρουσιάσει κάτι νέο που βρωµάει όµως παρελθόν. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν ξεκάθαρος στις πολιτικές που σκοπεύει να ακολουθήσει. Πρόκειται για ένα όργιο νεοφιλελευθερισµού που αντιµετωπίζει την κοινωνία σαν υποψήφια πελατεία των επελαύνοντων επενδυτών. Βασικός πυλώνας το προγράµµατός του άλλωστε είναι η προσέλκυση επενδύσεων όπως χαρακτηριστικά δήλωσε. Αφού βάφτισε τα κινήµατα και τους αγώνες για δηµόσια δωρεάν αγαθά ως «λαϊκισµό» στη συνέχεια έκλεισε το µάτι σε ένα νέο γύρο ιδιωτικοποιήσεων. Υποσχέθηκε έµφαση στον ιδιωτικό τοµέα και επενδύσεις σε ιδιωτικά γήπεδα, στις µεταφορές, σε σιδηροδρόµους, σε λιµάνια, σε αεροδρόµια, στις τηλεπικοινωνίες, στον ορυκτό πλούτο,

σε αγωγούς φυσικού αερίου και ο κατάλογος δεν έχει τελειωµό.

Επίθεση στο δηµόσιο και αυταρχισµός

Η πλήρης αποκάλυψη των προθέσεών του όµως έγινε αισθητή στο κοµµάτι της Παιδείας και της Υγείας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε λόγο για τη δηµιουργία «εξώστρεφων ιδιωτικών πανεπιστηµίων» και στοχοποίησε πλήρως τη λειτουργία της δηµόσιας τριτοβάθµιας εκπαίδευσης. Η εκπαίδευση που ονειρεύεται ο πρόεδρος της Ν∆ είναι µια εκπαίδευση υποταγµένη στους νόµους της αγοράς και στα κέρδη των εταιρειών. Είναι χαρακτηριστικό ότι επιδιώκει τη σύνδεση ακόµη και των σχολείων µε τις ανάγκες των επιχειρήσεων. Έκανε λόγο για την ίδρυση προτύπων σχολείων ανά περιφέρεια που θα περιλαµβάνουν «εξειδικευµένα προγράµµατα κατάρτισης» ανάλογα µε την εξέλιξη και τις ανάγκες των επιχειρήσεων και της αγοράς. Παράλληλα, την ώρα που τα δηµόσια νοσοκοµεία είναι οικονοµικά και υλικά απογυµνωµένα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναζητά τη λύση «στο χτίσιµο της υγείας σε συνεργασία µε τον ιδιωτικό τοµέα» ακόµη και στην πρόληψη ή την πρωτοβάθµια φροντίδα. Η επίθεση στο δηµόσιο τοµέα και οι διευκολύνσεις στο ιδιωτικό κεφάλαιο βρέθηκαν στο επίκεντρο της συζήτησης. Ο ίδιος ο πρόεδρος της Ν∆ προανήγγειλε ένα νέο γύρο αξιολόγησης σε όλο το δηµόσιο ενώ παράλληλα χρησιµοποιώντας την καραµέλα του πελατειακού κράτους προσπάθησε για ακόµη µια φορά να στιγµατίσει τους δηµοσίους υπαλλήλους. Από την άλλη, φάνηκε ιδιαίτερα φιλικός προς τους επιχειρηµατίες και τους κάθε λογής εργοδότες ανακοινώνοντας µείωση της φορολογίας στις επιχειρήσεις και µείωση των εργοδοτικών εισφορών. Την ώρα που η µαύρη, ανασφάλιστη και ελαστική εργασία θερίζει, ο Κυριάκος Μητσοτάκης στέκεται αλληλέγγυος στις εργοδοσίες και όχι στους εργαζοµένους που βιώνουν την εργασιακή εκµετάλλευση των µνηµονίων και τη λιτότητας. Είναι ξεκάθαρο, όµως, πως όλα τα παραπάνω δεν µπορούν να υλοποιηθούν χωρίς την ενίσχυση των κατασταλτικών µηχανισµών, τη φίµωση των κινηµάτων και τη δηµιουργία ενός κλίµατος φόβου. Σε ένα κρεσέντο τροµολαγνίας αρκετά στελέχη της Ν∆ ισχυρίστηκαν ότι θα καταργήσουν το «άβατο» των Εξαρχείων και ότι η ελληνική αστυνοµία θα αισθάνεται ελεύθερη να επιτε-

λεί το έργο της. Ο Άδωνις Γεωργιάδης, έκανε και πάλι αναφορά σε κουκουλοφόρους και βία στα ελληνικά πανεπιστήµια προκειµένου να επιτεθεί στην «ιδεολογική ηγεµονία» της αριστεράς. Είναι σαφές ότι η Ν∆, προσπαθεί να στοχοποιήσει κάθε εστία αντίστασης και αγώνα, είτε πρόκειται για µια γειτονιά, είτε για ένα φοιτητικό αµφιθέατρο, είτε για έναν εργατικό χώρο. Μόνο έτσι µπορεί να υλοποιηθεί το ακραία νεοφιλελεύθερο πρόγραµµά της.

Συµµαχίες

Αυτό που παρουσίασε όµως ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι το πολιτικό άνοιγµα που έκανε ο πρόεδρος της Ν∆. Η καλύτερη απόδειξη της συνέχισης του µνηµονιακού τέλµατος βρίσκεται στη µη δυνατότητα υπέρβασης της εκλογικής στασιµότητας των κοµµάτων εξουσίας. Τα συστηµικά κόµµατα του άλλοτε κραταιού δικοµµατισµού πλέον δε βλέπουν ούτε µε κιάλια τα παλιά ποσοστά τους και γι αυτό αναζητούν συµµαχίες προκειµένου να φτιάξουν κυβερνητικό συνασπισµό. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε ξεκάθαρο άνοιγµα στο «Κίνηµα Αλλαγής» τονίζοντας στη Φώφη Γεννηµατά ότι πρέπει να βάλουν από κοινού πλάτη για τη διάσωση της χώρας όπως έκαναν οι Σαµαράς-Βενιζέλος. Απευθυνόµενος στο Σταύρο Θεοδωράκη δήλωσε ότι δε διακρίνει εύκολα τις διαφορές µεταξύ Ν∆ και Ποταµιού για να λάβει την απάντηση από τον πρόεδρο του Ποταµιού ότι «είναι σίγουρος πως θα συναντηθούνε». Το Συνέδριο της Ν∆ πέρα από τις αερολογίες, τις πατριωτικές κορόνες και την αναπαραγωγή στερεοτύπων ήταν πολύ αποκαλυπτικό. Η δηµοσκοπική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ και η κοινωνική αγανάκτηση που µεγαλώνει, θέτει το καθήκον στην κυρίαρχη τάξη και τους συµµάχους της να βρουν τη διάδοχη κατάσταση. Η Ν∆ δηλώνει πρόθυµος συνεχιστής της µέχρι σήµερα πορείας και µάλιστα µε πολύ σκληρούς προγραµµατικούς όρους. Γνωρίζει όµως ότι η τσακισµένη από τα µηνηµόνια κοινωνία δεν πρόκειται να εµπιστευθεί συντριπτικά ένα κόµµα που τάσσεται ξεκάθαρα στο πλευρό των δανειστών. Αυτός είναι και ο λόγος που αναζητά απεγνωσµένα κυβερνητικούς εταίρους. Το ζήτηµα είναι να υπερισχύσει ένα αντιπολιτευτικό αντίβαρο από τα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και όχι από τα δεξιά. Η ριζοσπαστική αριστερά µαζί µε τα κινήµατα οφείλουν να βάλουν φρένο στα σχέδια της Ν∆ αποδεικνύοντας ότι οι αποφάσεις του Συνεδρίου της δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κενό χαρτί.

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6977609033 Αµπελόκηποι 6973005569

6974428095 Κορωπί 6978019250 Αχαρνές 6977266544

ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. ΦιλαδέλφειαΝ. Χαλκηδόνα 6972846751 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109

ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6974977186

ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087 Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι ΑνάργυροιΚαµατερό 6998466952 Χαϊδάρι 6945542335 Πετρούπολη 6983674242

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6909182394 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6948688241

ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6936018810 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Λοκρίδα (Αταλάντη) 6977096663 Λιβαδειά 6977684563 Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 Άρτα 6907925425 Ηγουµενίτσα 6977867801

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Βύρωνας 6972318747 Κοζάνη-Πτολεµαΐδα Ζωγράφου 6937271330 6972814199 Καισαριανή 6947566690 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Τρίκαλα Γλυφάδα 6944548787 6976291795 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6979829057 ΚΡΗΤΗ: Ν. Σµύρνη 6972098143 Ηράκλειο 6944916915 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγ- Ρέθυµνο 6907856793 µένη 6948o00171 Χανιά 6975964967 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6973958481 Κορυδαλλός 6948100218 Κερατσίνι 6975847329 Σαλαµίνα 6973376378

ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6972743637 Νάξος 6947619631

ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΛΟΝΔΙΝΟ: ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 0044-7969523579 Λαυρεωτική 6939014803 ΠΑΡΙΣΙ: 0033-673555890 Παιανία-Γλυκά Νερά 0030-6937762930

ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ: ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσοκ. «Αλεξάνδρα» 6946950764 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Νοσ. «Σωτηρία» 6984067690 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546 Ασφ/κά Ταµεία 6974701829

ΥΠΑΑΤ 6945754555 Εκπαιδευτικοί 6976332197 Αεροµεταφορές 6982164101 ∆ήµοι 6972661906 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Νοσ. ΑΧΕΠΑ 6973972804 Νοσ. «Γεννηµατάς» 6977029532 Εκπαιδευτικοί 6972878820

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ: Νοµική Αθήνας 6972648225 Αρχιτεκτονική 6947289596

Φιλοσοφική 6982517264 Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών 6959771512

6

20 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2017

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

Αποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογία ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες.

Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ∆ΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕ∆ΟΝΙΑ: 6972814199 ∆ΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑ∆Α: 6973235894 ΚΡΗΤΗ: 6976332197 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6945077461 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

•

• •

•

•

•

•

•

ένε ότι... ... η λύση στο Παλαιστινιακό είναι η ειρηνική συνύπαρξη δυο κρατών Αυτή την άποψη υιοθετούν µε παραλλαγές όλες οι βασικές πολιτικές δυνάµεις των Παλαιστινίων (Φατάχ, Χαµάς) αλλά και µερίδα του κινήµατος και της Αριστεράς στη ∆ύση. Αλλά αυτή η άποψη παραβλέπει ότι το Ισραήλ δεν είναι ένα κράτος «σαν όλα τα άλλα», αλλά ένα κράτος-έθνος εποίκων που η ύπαρξή του στηρίζεται στον αποκλεισµό/εκτοπισµό των Παλαιστινίων και που δρα σαν µαντρόσκυλο του ιµπεριαλισµού στην Μέση Ανατολή. Η προϊστορία του παλαιστινιακού, από την αρχή του σιωνιστικού εποικισµού µέχρι το 1948 (η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ µε πόλεµο κι εθνοκάθαρση που οι Παλαιστίνιοι ονοµάζουν «Νάκµπα», καταστροφή) κι από τον πόλεµο του 1967 ως το συµβιβασµό του Όσλο, µέχρι και την διαρκή αρπαγή εδαφών µέχρι σήµερα και τις περιοδικές βάρβαρες επιθέσεις στη Γάζα είναι αποκαλυπτικά. Απέναντι σε µια τέτοια πραγµατικότητα, δεν µπορεί κανείς να προτείνει ως λύση τη συνθηκολόγηση του θύµατος µε το σφαγέα, βιαστή και κατακτητή του. Αυτό είναι το νόηµα του συνθήµατος «δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη». Λύση είναι η διάλυση του κράτους του Ισραήλ µε τη σηµερινή του µορφή. Λένε ότι το αίτηµα για διάλυση του Ισραήλ είναι αντισηµιτικό, αλλά πρόκειται για ψέµα και υποκρισία. Ο σιωνισµός είναι ένα αντιδραστικό πολιτικό ρεύµα που ισχυρίζεται ότι Εβραίοι και µη Εβραίοι δεν µπορούν να ζήσουν µαζί, και αφιέρωσε όλες του τις δυνάµεις για να κάνει κράτος αρπάζοντας τα εδάφη της Παλαιστίνης κα ευηµερώντας πάνω στα κόκαλα του γηγενούς πληθυσµού της, που σε τίποτα δεν έφταιγε για τον ευρωπαϊκό-αµερικανικό αντισηµιτισµό. Το µίσος ενάντια στον κατακτητή δεν είναι ρατσισµός, είναι στοιχειώδης αντίδραση αξιοπρέπειας ενός λαού ενάντια στην αρπαγή του πλούτου, την εκµετάλλευση και την καταπίεση. Ενώ είναι η ίδια η λειτουργία και η µορφή του κράτους του Ισραήλ αυτή που κάνει τη σιωνιστική άποψη περί αδυναµίας συνύπαρξης να λειτουργεί ως αυτοεκπληρούµενη προφητεία. Σε παλιά κείµενα αριστερών Εβραίων αντισιωνιστών θα βρει κανείς όλες τις προειδοποιήσεις για τον καταστροφικό «κύκλο» που θα άνοιγε η υλοποίηση του σιωνιστικού σχεδίου στην Παλαιστίνη. Άλλωστε, ακόµα και η ικανοποίηση των στοιχειωδών δικαιωµάτων των Παλαιστινίων θα σήµανε τη διάλυση του ισραηλινού κράτους µε τη σηµερινή του µορφή. Τι θα σήµαινε η εφαρµογή πχ του δικαιώµατος επιστροφής των προσφύγων; Ότι εκατοµµύρια Άραβες θα εγκαθίσταντο στο Ισραήλ, εξαφανίζοντας τον αποκλειστικά εβραϊκό χαρακτήρα του κράτους. Τι θα σήµαινε η επιστροφή στα σύνορα του 1967; Ότι 300.000 έποικοι από τις πιο εύφορες περιοχές θα έπρεπε να φύγουν, κάτι που δεν µπορεί να πραγµατοποιηθεί δίχως µαζική βία. Η ίδια η πραγµατικότητα στα παλαιστινιακά εδάφη, η ίδια η πρακτική του Ισραήλ έχει καταστήσει τη λύση των «δύο κρατών» ανέφικτη (αν µιλάµε για πραγµατικό παλαιστινιακό κράτος και όχι για

«µπαντουστάν» και αν το Ισραήλ συνεχίσει να επιδιώκει να έχει «εβραϊκό χαρακτήρα»). Άλλωστε η «ειρηνευτική διαδικασία» µέσα από την οποία υποτίθεται θα φτάσουµε κάποτε σε αυτόν το στόχο, έχει αποδειχθεί ένα φύλλο συκής, πίσω από το οποίο συνεχίζεται απρόσκοπτα η εµπέδωση/επέκταση της κυριαρχίας του κράτους του Ισραήλ και η καταπίεση των Παλαιστινίων. Από την πρώτη υποχώρηση της Φατάχ µετά το 1970, στην αποδοχή των αποφάσεων του ΟΗΕ που διαµέλιζαν την Παλαιστίνη το 1974, στη συµφωνία του Όσλο και µέχρι σήµερα, έχει φανεί ότι κάθε υποχώρηση φέρνει αποθράσυνση. Αυτή η διαδικασία είναι δεδοµένο ότι θα συνεχίζεται επ’ άπειρον - το διαρκές µακέλεµα Παλαιστινίων είναι η µόνη «ειρηνευτική διαδικασία» που µπορεί να υπάρξει από το Ισραήλ. Στην εποχή του ιµπεριαλισµού η πάλη για εθνική απελευθέρωση δεν µπορεί να αποσυνδεθεί από τη µάχη για την κοινωνική ανατροπή και τη διεκδίκηση των δηµοκρατικών δικαιωµάτων. Ωστόσο η ταξική πάλη εντός του Ισραήλ εξασθενεί λόγω της φύσης του κράτους αυτού: η ανάπτυξη και η δύναµή του βασίζονται καθαρά στην οικονοµική και στρατιωτική βοήθεια που παίρνει από τις µεγάλες ιµπεριαλιστικές δυνάµεις, σήµερα κυρίως τις ΗΠΑ, και από αυτή τη βοήθεια εξαρτάται η βιοµηχανική απασχόληση και το επίπεδο διαβίωσης της εβραϊκής εργατικής τάξης της χώρας. Η εµβληµατική µελέτη για «τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους του Ισραήλ» από τον Ισραηλινό µαρξιστή Μοσέ Μασόβερ ίσως χρειάζεται επικαιροποίηση. Αλλά ο πυρήνας του επιχειρήµατος παραµένει. Ο Ισραηλινός δηµοσιογράφος Γκιντεόν Λέβι, που ήρθε σε ρήξη µε το σιωνισµό, έχει περιγράψει αναλυτικά πώς µε τα χρόνια οικοδοµήθηκε µια κοινωνία που «δεν ξέρει, ή δεν θέλει να ξέρει -πάντως σίγουρα δεν νοιάζεται» για το δράµα των Παλαιστινίων. Για να έρθουν οι Εβραίοι εργάτες σε ρήξη µε το σιωνισµό χρειάζεται µια «εξωτερική βοήθεια». Κατά συνέπεια η απελευθέρωση των Παλαιστινίων εξαρτάται από την αµφισβήτηση του ιµπεριαλιστικού ζυγού και την ήττα του στην ευρύτερη περιοχή. Η µόνη δύναµη που µπορεί να το πετύχει αυτό είναι η εργατική τάξη της ευρύτερης περιοχής. Για να απελευθερωθούν οι Παλαιστίνιοι εργάτες πρέπει να αποτινάξουν τις αλυσίδες τους όλοι οι Άραβες εργάτες. Αυτό µπορεί να οδηγήσει στην αχρήστευση των ιµπεριαλιστικών σχεδίων αλλά και στην αχρήστευση του ίδιου του κράτους του Ισραήλ ως κράτος αστυνόµευσης στη Μέση Ανατολή. Αν πάψει να επιτελεί αποτελεσµατικά το «ρόλο» του, θα καταστεί άσκοπη ή και πολιτικό «βάρος» η αδρή χρηµατοδότησή του, θα εκλείψουν τα υλικά προνόµια και θα απελευθερωθεί η ταξική πάλη στο εσωτερικό του. Μόνο έτσι µπορούν να δηµιουργηθούν οι προϋποθέσεις για να δηµιουργηθεί ένα ενιαίο δηµοκρατικό κράτος της Παλαιστίνης όπου Εβραίοι και Άραβες θα ζούνε ως ίσοι. Αυτό µόνο µπορεί να είναι το όραµα της Αριστεράς.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ

20 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2017

7

Η Αριστερά, το µέτωπο και το κόµµα Της Μαρίας Μπόλαρη

Β

ρισκόµαστε µπροστά σε µια συγκυρία που φορτίζεται µε δυσκολίες στρατηγικού χαρακτήρα για τους αγωνιστές των κινηµάτων αντίστασης και όλης της Αριστεράς. Πρόκειται για µια συγκυρία, για µια περίοδο, όπου «συµπίπτουν» τρεις διαφορετικές και αλληλοτροφοδοτούµενες κρίσεις: α) Η κρίση του καπιταλιστικού συστήµατος διεθνώς, που 9 χρόνια µετά το ξέσπασµά της συνεχίζεται. Οι καπιταλιστές ξεπερνώντας –µε δυσκολίες!- το αρχικό στάδιο της κρίσης που συνδυάστηκε µε πλατιές εργατικές/λαϊκές αντιστάσεις, τώρα «συντονίζονται» σε µια γραµµή που στο όνοµα της αντιµετώπισης της κρίσης επιταχύνει τη νεοφιλελεύθερη επιθετικότητα του κεφαλαίου σε βάρος και των πιο στοιχειωδών εργατικών κατακτήσεων. Ταυτόχρονα, η κρίση επεκτείνεται στο «πολιτικό» πεδίο, κάνοντας εφικτές τις πιο «απροσδόκητες» εξελίξεις (Brexit, εκλογή Τραµπ, Καταλονία κ.ο.κ.), αλλά και κυρίως οδηγώντας στον παροξυσµό των ανταγωνισµών. Η άνοδος του µιλιταρισµού και των εξοπλισµών δείχνει ότι η κατάσταση «µυρίζει µπαρούτι». β) Κρίση των πλατιών κινηµάτων αντίστασης, που έθρεψαν σε µαζικό πεδίο της ελπίδες των προηγούµενων χρόνων. Οι αγώνες κατά της φτώχειας και του ιµπεριαλισµού στη Λατινική Αµερική, η «αραβική άνοιξη», οι αντινεοφιλελεύθεροι εργατικοί αγώνες στην Ευρώπη, το κίνηµα Occupy στην Αµερική και στον Καναδά, είναι (να το πούµε κοµψά) σε βαθιά υποχώρηση. γ) Κρίση της πολιτικής Αριστεράς σε όλες τις εκδοχές που επιχείρησαν µαζικά τα προηγούµενα χρόνια. Τα σοσιαλδηµοκρατικά κόµµατα έχουν βυθιστεί οριστικά στο βούρκο του σοσιαλφιλελευθερισµού. Τα µαζικά ΚΚ ουδέποτε ανέκαµψαν από την κρίση του 1989 (µε σχετικές εξαιρέσεις, ίσως τις µοναδικές, το ΚΚΕ και το ΑΚΕΛ). Το κύµα του «αριστερού λαϊκισµού» στη Λατ. Αµερική έχει πιεστεί ασφυκτικά, δίνει στη Βενεζουέλα µια «τελική µάχη». Οι ελπιδοφόρες οργανώσεις της επαναστατικής Αριστεράς που προέκυψαν µετά το 1968, διεθνώς βρίσκονται σε στασιµότητα, ενώ κάποιες από τις πιο εµβληµατικές στην Ευρώπη αντιµετωπίζουν ιστορική κρίση (SWP στη Βρετανία, LCR-NPA στη Γαλλία κ.ο.κ.). Η ταχύτατη σοσιαλφιλελεύθερη µετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ –µετά την «κωλοτούµπα» του 2015- υπήρξε «αρνητικό παράδειγµα», τροφοδότησε συντηρητικές απόψεις και πτέρυγες στο Podemos στην Ισπανία, στο Bloco στην Πορτογαλία και ακόµα περισσότερο στο Linke στη Γερµανία. Αυτές οι αποτυχίες δηµιουργούν τις δυνατότητες σε εγχειρήµατα όπως πχ του Μελανσόν, να στρέφονται περισσότερο στις «µετα-αριστερές» ιδέες

του λατινοαµερικάνικου λαϊκισµού και να συγκροτούνται γύρω από αρχηγοκεντρικές λειτουργίες. Αυτό είναι το πραγµατικό πεδίο που έχει να αντιµετωπίσει ο καθένας-καθεµιά από εµάς. Σε αυτές τις συνθήκες αναπτύσσεται µέσα στον κόσµο µας µια ισχυρή τάση προς την ενότητα στη δράση, προς την ενιαιοµετωπική τακτική, λογική και µέθοδο.

Ενότητα στη δράση

Ακόµα και οι πιο «σκληρές» τακτικές, αυτές που ολοφάνερα δίνουν την προτεραιότητα στην περιχαράκωση δυνάµεων, θεωρώντας ότι έτσι θα εξασφαλίσουν τη βιωσιµότητα του «κόµµατος» µέσα στις δυσκολίες της εποχής, υποχρεώνονται ταυτόχρονα να µιλούν για κάποιου είδους «µέτωπο». Ενώ την ίδια στιγµή, φορτώνουν σε αυτό τόσα ιδεολογικοπολιτικά στοιχεία –τόσο «προωθηµένα» πλαίσια- που καταλήγουν να ταυτίζουν το µέτωπο µε το κόµµα και να αντιµετωπίζουν ως εχθρική κάθε τάση για αυθεντική ενότητα δράσης διαφορετικών δυνάµεων του εργατικού κινήµατος και της Αριστεράς. Εµείς δηλώνουµε εξαρχής ότι θεωρούµε αυτήν την αυθόρµητη διάθεση του κόσµου ως σωστή, ως πιο προωθηµένη απάντηση στα διλήµµατα της συγκυρίας από τις υπερπολύπλοκες, τάχα πιο σοφιστικέ, απαντήσεις σηµαντικών τµηµάτων της οργανωµένης πρωτοπορίας. Όµως αυτή η αυθόρµητη διάθεση προς τη συγκέντρωση δυνάµεων δεν αρκεί από µόνη της. Είναι µια σηµαντική «πρώτη ύλη» πάνω στην οποία πρέπει να εκδηλωθούν πρωτοβουλίες, σχέδια, οικοδόµηση. Αρχικά «από τα κάτω», µέσα στις αντιστάσεις, µέσα στο κίνηµα. Η πρόκληση του προσφυγικού, η υποχρέωση για σοβαρή αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη, η σοβαρή αντιιµπεριαλιστική αντιπολεµική δουλειά (ειδικά σε συνθήκες όπου γίνεται φανερό ότι η ελληνική πλευρά «λύνει το ζωνάρι της» στην περιοχή…), η σύγκρουση µε την αντικοινωνική «κραιπάλη» των εξοπλισµών, είναι πεδία όπου οφείλουµε να πάρουµε σηµαντικές πρωτοβουλίες. Η αντίσταση στις µνηµονιακές-καπιταλιστικές επιθέσεις στους εργατικούς χώρους, η αντίσταση στους πλειστηριασµούς, η αντίσταση στις ιδιωτικοποιήσεις, η κλιµάκωση της υπεράσπισης των δηµόσιων χώρων και των δηµόσιων αγαθών, είναι τοµείς όπου αυτονόητα χρειάζονται συντονισµοί, κοινά σχέδια, κοινές πρωτοβουλίες, κοινά σχήµατα. Ασφαλώς η γκάµα αυτή της ενοποίησης της προσπάθειας δεν µπορεί να αποφασιστεί εκ προοιµίου, πρέπει να οικοδοµηθεί βήµα προς βήµα. Όµως η κατεύθυνση αφορά όλους όσοι πραγµατικά ενδιαφέρονται για την ανατροπή των συσχετισµών και σχεδιάζουν µε ζητούµενο τις νίκες για τον κόσµο µας. Και αντίστροφα: η απόρριψη αυτής της κατεύθυνσης αφορά πολιτικούς σχεδιασµούς που

αναζητούν αποτελέσµατα µέσα στη «συνέχεια της ήττας».

Πολιτικό µέτωπο

Όµως η απάντηση αφορά και στο πολιτικό πεδίο. Το δίλληµα «Τσίπρας ή Μητσοτάκης;» θα έρθει µε πολύ πιεστικές συνθήκες για τον κόσµο µας. Η απάντηση σε αυτό, για να έχει την κατ’ ελάχιστο αναγκαία πολιτική πειστικότητα, οφείλει να έχει ένα µίνιµουµ µαζικότητας: να µπορεί να διεκδικήσει τα καθήκοντα µιας ορατής ριζοσπαστικής-αντιµνηµονιακής-αντικαπιταλιστικής αριστερής αντιπολίτευσης, που θα προσπαθεί να υπερασπίσει τα συµφέροντα του κόσµου µας, στη µακρά περίοδο µνηµονιακής επιτήρησης που ακολουθεί το τυπικό «τέλος» του προγράµµατος τον Αύγουστο του 2018. Αν αποτύχουµε να διαµορφώσουµε αυτήν την εναλλακτική λύση, αυτόν τον «πόλο»

Οι «συµµαχικές σχέσεις» µεταξύ ΛΑΕ, άλλων ριζοσπαστικών δυνάµεων που ήρθαν σε ρήξη µε τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και ΑΝΤΑΡΣΥΑ (µε δεδοµένη την αυτοεξαίρεση του ΚΚΕ) αποτελούν το πραγµατικό «κλειδί» για τη σηµερινή πολιτική συγκυρία συσπείρωσης και αντισυστηµικής πολιτικής δράσης, τότε προκύπτει ο κίνδυνος να κατατριβούν δυνάµεις σε διλλήµατα που θα υπαγορεύονται από το καθεστώς. Τα ζητήµατα αυτά, διαγράφει µε µια µονοκοντυλιά το ΚΚΕ. ∆εν πρόκειται για «σεχταρισµό». Πρόκειται για λάθος πολιτική εκτίµηση, που παραιτείται εκ προοιµίου από τη διεκδίκηση για νίκες, ενώ δίνει την έµφαση σε µια κυριαρχία του ΚΚΕ, µέσα όµως στα σηµερινά πλαίσια, δεδοµένα και όρια. Εδώ ο συστηµατικός διαχωρισµός των δυνάµεων αποδεικνύεται σαν γνώρισµα µιας παθητικής αντιµετώπισης της συγκυρίας, µε το µάτι στραµµένο σε ένα αξιοπρεπές ποσοστό στην επόµενη κάλπη και µετά βλέπουµε… Ο κίνδυνος να υπερκεραστεί το ΚΚΕ (παρά την προφανή οργανωτική και αριθµητική υπεροχή του) από την παρέµβαση του νέο-ΠΑΣΟΚ ή, ακόµα χειρότερα, από τους νεοναζί της ΧΑ, αναδεικνύει τον κοντόθωρο ορίζοντα αυτής της στρατηγικής. ∆υστυχώς, αυτή η αντιµετώπιση έγινε «µοντέλο» σε µικρογραφία και για τις αποφάσεις του πρόσφατου συνεδρίου του ΝΑΡ. Σε πρόσφατο άρθρο έµπειρου και σεβαστού συντρόφου, διαβάσαµε: «η πολιτική αυτοτέλεια του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ… αποτελεί το “πρόβληµα των προβληµάτων” της εποχής µας». Κλειδί, µάλιστα,

για την αντιµετώπιση αυτού του προβλήµατος των προβληµάτων αποτελεί η απόρριψη των «ενδιάµεσων αριστερών λύσεων». Από πότε, αλήθεια, η πολιτική αυτοτέλεια του ΝΑΡ –και οποιασδήποτε άλλης οργάνωσης– είναι σε αντίθεση (ή και χειρότερα απειλείται) από τις τακτικές ενότητας στη δράση ή τη λογική του Ενιαίου Μετώπου; Ο σύντροφος αναφέρει προς απόδειξη την ιστορική εµπειρία από το 1944 (κυβέρνηση εθνικής ενότητας), το 1964 (σχέσεις Ε∆Α µε Ένωση Κέντρου), και το 1984 (τακτική ουράς του ΚΚΕ επί Φλωράκη απέναντι στο ΠΑΣΟΚ). Μόνο που σεµνά αποσιωπά το γεγονός ότι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις το ΚΚΕ έκανε «ενότητα» µε αστικές πολιτικές δυνάµεις (και µάλιστα µε όρους υποταγής) και όχι µε «ενδιάµεσες αριστερές λύσεις», ή µε διαφορετικές δυνάµεις του εργατικού κινήµατος και της Αριστεράς. Για εµάς, πράγµατι, η παράδοση του Ενιαίου Μετώπου αφορά, αποκλειστικά, εργατικές-αριστερές δυνάµεις. Σε αυτό το έδαφος, διάφοροι νεότεροι σύντροφοι αναλαµβάνουν τη δουλειά να καταχεριάσουν τις «ενδιάµεσες δυνάµεις». ∆ιαβάσαµε τον όρο «νεοδιαχειριστικές». Μόνο που τέτοιοι βαριοί όροι µπορούν να χρησιµοποιούνται µόνο αν προκύπτουν αντικειµενικά: από τις σχέσεις του καθενός µε την κυρίαρχη τάξη, τις µερίδες της κλπ. Αλλιώς προκύπτει ο κίνδυνος να γεµίσει ο τόπος ιεροεξεταστές… Αξίζει να σηµειωθεί ότι µια τέτοια «στενή» αντιµετώπιση του µετώπου, δεν αφορά µόνο µελλοντικές πρωτοβουλίες, αλλά και υπάρχοντες συνασπισµούς. ∆ιαβάσαµε ότι «βηµατοδότη και καρδιά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ… να αποτελέσει η διαδικασία και τελική η ίδρυση του κοµµουνιστικού φορέα». Εξ όσων γνωρίζουµε στις γραµµές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπάρχουν αρκετά διαφορετικές απόψεις-τακτικές-οργανώσεις στο ζήτηµα του κόµµατος. Η ταύτιση κόµµατος-µετώπου µπορεί να αποδειχθεί διαλυτική σε πολλά επίπεδα.

Το «κλειδί»

Σε άλλο κείµενο διαβάσαµε: «Οι προβληµατισµοί και οι διαφωνίες διασχίζουν όλη τη µαχόµενη Αριστερά. ∆ιασχίζουν το ΚΚΕ και τη ΛΑΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όλες τις οργανώσεις εντός, εκτός και γύρω τους. Γιατί εδράζονται στην αγωνία για την “ήττα που συνεχίζεται”». Έτσι είναι. Γι’ αυτό ο καθείς οφείλει να ενισχύει και να αποσαφηνίσει την «αυτοτέλειά του». Όµως ταυτόχρονα οφείλει να διατυπώνει µε σαφήνεια την πρότασή του για το µέτωπο: εµείς συµµετέχοντας στη ΛΑΕ, χωρίς ποτέ να κρύψουµε ή να υποβαθµίσουµε διαφωνίες πολιτικές, συνεχίζουµε να την υποστηρίζουµε, διεκδικώντας πάντα ειλικρινά τη «διεύρυνση» του αναγκαίου µετώπου, προς όλες τις δυνάµεις της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Οι «συµµαχικές σχέσεις» µεταξύ ΛΑΕ, άλλων ριζοσπαστικών δυνάµεων που ήρθαν σε ρήξη µε τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και ΑΝΤΑΡΣΥΑ (µε δεδοµένη την αυτοεξαίρεση του ΚΚΕ) αποτελούν το πραγµατικό «κλειδί» για τη σηµερινή πολιτική συγκυρία.

8

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

20 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2017

Επιµέλεια Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς Απεργοί ενάντια σε µπράβους και φασιστοειδή

Ο

ι εργοδότες του «Market In» στα Γιάννενα κατέφυγαν στο να ζητήσουν τη βοήθεια µπράβων και φασιστοειδών, για να λυγίσουν την αντίσταση των εργαζοµένων. Η τοποθεσία που βρίσκεται το σούπερ µάρκετ στα Γιάννενα είχε επιλεγεί από συνδικάτα και οργανώσεις της Αριστεράς ως σηµείο συγκέντρωσης για την γενική απεργία της 14 ∆εκέµβρη. Πριν από τη συγκέντρωση όπως καταγγέλλουν τα Σωµατεία και οι εργαζόµενοι που περιφρουρούσαν την απεργία δέχθηκαν επίθεση από µπράβους της νύχτας και φασιστοειδή που επιστρατεύτηκαν από την εργοδοσία. Ο στόχος προφανής. Να διαλυθεί η απεργιακή φρουρά και να τροµοκρατηθούν οι εργαζόµενοι. Η δράση αυτή δεν επιλέχθηκε να γίνει τυχαία τη µέρα της πανεργατικής απεργίας. Αν οι µπράβοι και τα φασιστοειδή δεν

είχαν απωθηθεί από την απεργιακή φρουρά και τους απεργούς δύο φορές µάλιστα, οι εργοδότες θα επιχειρούσαν το οριστικό κλείσιµο της απεργίας καθώς ο φόβος και η απογοήτευση θα κυριαρχούσαν. Η σχέση των φασιστών και των µπράβων µε την εργοδοσία αποδείχθηκε τη δεύτερη φορά που επιχείρησαν να σπάσουν την απεργιακή φρουρά όταν οι βαλτοί από την εργοδοσία για να αποφύγουν το µένος των απεργών, κλειδώθηκαν στα γραφεία του σούπερ µάρκετ. Αυτή που πραγµατικά παρέχει το θράσος στους εργοδότες να χρησιµοποιούν τραµπούκους για να χτυπήσουν εργαζόµενους, θυµίζοντας τη δεξιά του Κωνσταντίνου Καραµανλή του πρεσβύτερου, τη δεκαετία του 1970, είναι η κυβέρνηση Τσίπρα. Με το συνεχές χτύπηµα στα εργασιακά δικαιώµατα, την προσπάθεια να περάσει απαγόρευ-

ση των απεργιών, την αφαίρεση σχεδόν κάθε εργατικού δικαιώµατος µέσα από τη µνηµονιακή λιτότητα. Το θετικό είναι ότι οι εργαζόµενοι του σούπερ µάρκετ δεν τροµοκρατήθηκαν και συνεχίζουν την κινητοποίηση. Είναι ένας αγώνας που οι εργαζόµενοι στα «Market In» των Ιωαννίνων (πρόκειται για τους εργαζόµενους της εταιρείας «Καρυπίδη») έχουν κρατήσει εδώ και πολλούς µήνες. Απαιτούν τα δεδουλευµένα τους και να κατοχυρώσουν το δικαίωµά τους στη µόνιµη και σταθερή δουλειά. Ενώ η βία και η καταστολή δεν είναι η πρώτη φορά που επιλέγουν εργοδοσία και κράτος να τους αντιµετωπίσουν. Είχαν προηγηθεί συλλήψεις εργαζοµένων και αλληλέγγυων στα τέλη του Νοέµβρη (29/11) κατά τη διάρκεια κινητοποίησης που είχε καλεστεί από το Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων και άλλα συνδικάτα.

Δήµος Αλίµου: Διώξεις και προσβολές

Η

προκλητική συµπεριφορά της δηµοτικής αρχής του Αλίµου σε βάρος εργαζοµένων του δήµου συνεχίζεται µε αµείωτο ρυθµό. Αν κάποιους θα έπρεπε να ευγνωµονεί η διοίκηση του δήµου για το ότι ο δήµος Αλίµου µπορεί να προσφέρει ακόµη κοινωνικές υπηρεσίες είναι οι εργαζόµενοι. Πιο συγκεκριµένα η καταγγελία που γίνεται από το ΜΕΤΑ –ΟΤΑ των εργαζοµένων του δήµου Αλίµου αφορά την αντιδήµαρχο καθαριότητας κ. Σύρµα. Η συγκεκριµένη αντιδήµαρχος αφού προχώρησε σε συνεχή περικοπή των αδειών των δικαιούχων εργαζοµένων, προσπαθώντας να καταργήσει στην πράξη τις άδειες, σε επιβολή διπλοβάρδιας αδιαφορώντας για τα συνεχή εργατικά ατυχήµατα που καταγράφονται στους ΟΤΑ, σε αιφνίδια καταστροφή του κυλικείου που έκαναν το διάλειµµά τους οι εργαζόµενοι εν µέσω καύσωνα το καλοκαίρι του 2017, σε απαγόρευση της χορήγησης του γάλατος στους εργαζόµενους κατά τη διάρκεια της εργασίας τους, το οποίο σύµφωνα µε τον νόµο καταναλώνεται για την προστασία της υγείας τους, έφτασε στο σηµείο να αναφέρεται µε προσβλητικές φράσεις, µε χαρακτηρισµούς που µειώνουν την αξιοπρέπεια των εργαζοµένων. Οι εργαζόµενοι που και στο παρελθόν απάντησαν µε κινητοποιήσεις στα µέτρα που έχει προσπαθήσει να επιβάλλει η δηµοτική αρχή δηλώνουν ότι δεν θα ανεχθούν περαιτέρω αυτή τη συµπεριφορά της αντιδηµάρχου και της δηµοτικής αρχής.

Επίδοµα κοροϊδίας άνεργων νέων

Α

υτός έπρεπε να είναι ο τίτλος του επιδόµατος που αποφάσισε να δώσει η κυβέρνηση και ανακοινώθηκε προ ολίγων ηµερών από την υπουργό εργασίας Ε. Αχτσιόγλου ως έκτακτη οικονοµική ενίσχυση, ύψους 400 ευρώ, σε µη επιδοτούµενους νέους ανέργους ηλικίας 18 έως 24 ετών. Η υπουργός και η κυβέρνηση επέλεξαν να ονοµατίσουν το συγκεκριµένο κονδύλι ως «Έκτακτο Επίδοµα Νεανικής Αλληλεγγύης». Πρόκειται για µια εφάπαξ ενίσχυση 400 ευρώ, όταν οι 9 στους 10 ανέργους δεν επιδοτούνται. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τους 947.907 εγγεγραµµένους ανέργους στα µητρώα του ΟΑΕ∆, τον Οκτώβρη του 2017, µόνο 97.268 παίρνουν το επίδοµα ανεργίας. Εξίσου προκλητικό ψέµα από τη µεριά της κυβέρνησης είναι το ότι

έχει προβλέψει για αυτό το εφάπαξ επίδοµα κονδύλι 20 εκατ. ευρώ από τον προϋπολογισµό του 2018. Στον ίδιο προϋπολογισµό υπολογίζει πλεόνασµα του ΟΑΕ∆ ύψους 586 εκατ. Ευρώ. Ενώ από τα 2,993 δισ. ευρώ έσοδα του ΟΑΕ∆ τα οποία είναι κατά τη µεγάλη πλειοψηφία τους εισφορές των εργαζοµένων (60 ευρώ π.χ. πληρώνουν εισφορά οι νέοι µηχανικοί, που δεν δικαιούνται κιόλας όταν µείνουν άνεργοι, το επίδοµα ανεργίας), µόνο τα 986 εκατ. ευρώ, προβλέπεται να καταλήξουν το 2018 σε επιδόµατα ανεργίας. Αν τελικά δούµε πόσοι είναι οι δικαιούχοι του εφάπαξ αυτού επιδόµατος που ανακοινώθηκε εν χορδαίς και οργάνοις τότε κυριολεκτικά µιλάµε για κοροϊδία ολκής. Μόλις 55.000 είναι οι δικαιούχοι αυτού του επιδόµατος σύµφωνα µε τον ΟΑΕ∆. Την ώρα που συνολικά όσοι άνεργοι δεν παίρνουν επίδοµα είναι 850.000.

Οι συνταξιούχοι στο στόχαστρο

Ο

ι συνταξιούχοι και η κοινωνική ασφάλιση ήταν από την έναρξη των µνηµονίων στο στόχο για κυβερνήσεις, δανειστές και καπιταλιστές. Περικοπές εκατοντάδων ευρώ µετά το αρχικό πάγωµα, µαζί µε αύξηση των ορίων ηλικίας και κατάργηση ταµείων και υποχρεώσεων των ταµείων απέναντι στους ασφαλισµένους, είναι το έργο που βλέπουµε να παίζεται συνεχώς από το 2010 και µετά. Απέναντι σε αυτές τις πολιτικές λιτότητας διαδήλωσαν για µια ακόµη φορά χιλιάδες συνταξιούχοι από πολλές πόλεις της χώρας την Παρασκευή 15 ∆εκέµβρη. Η συγκέντρωση ξεκίνησε στις 5 το απόγευµα στο Σύνταγµα µε τη συµµετοχή οµοσπονδιών συνταξιούχων από δηµόσιο και ιδιωτικό τοµέα. Το «παρών» έδωσαν οι συνταξιούχοι, του ΙΚΑ, των ΕΛΤΑ, του ΟΣΕ, του ΟΑΕΕ, του ∆ηµοσίου, του ΕΤΕΑ, των δικηγόρων, του ΝΑΤ, των αεροµεταφορών κ.α. Τα συνθήµατα που βροντοφώναξαν περισσότερο ήταν αυτά που αναδείκνυαν το για χάρη ποιου διαλύθηκαν τα ταµεία, «Τα ελλείµµατα σε όλα τα ταµεία, είναι οι παροχές στην πλουτοκρατία», η απαίτηση «φέρτε πίσω όλα τα κλεµµένα» και η προειδοποίηση προς την κυβέρνηση «Με φιλοδωρήµατα δεν µας ξεγελάτε, ντροπή σε σας που τώρα κυβερνάτε» ότι η ψευτοεπιδοµατική πολιτική δεν θα κατευνάσει τις αντιδράσεις τους. Η κινητοποίηση έκλεισε µε προσφορά συσσιτίου σε όσους συνταξιούχους ταξίδεψαν από όλη την Ελλάδα µε λεωφορεία για να παραβρεθούν στο συλλαλητήριο. Είναι δεδοµένο ότι οι κινητοποιήσεις των συνταξιούχων επικοινωνιακά και ποιοτικά βάζουν πολιτικές πιέσεις στην κυβέρνηση. Και για αυτό το λόγο, το ΚΚΕ που ελέγχει τη µεγάλη πλειοψηφία των συλλόγων και των Οµοσπονδιών των συνταξιούχων, θα έπρεπε την πολύ καλή πρωτοβουλία που πήρε να την κάνει ακόµη πιο πιεστική, καλώντας το συλλαλητήριο, µία µέρα πριν, που ήταν η µέρα της πανεργατικής απεργίας. Οι δραστηριότητες των συνταξιούχων θα έχουν συνέχεια, ενώ η ΛΑΕ καλεί µέρα πανελλαδικής δράσης έξω από τις τράπεζες και τα ΚΑΠΗ, την Πέµπτη 21 ∆εκέµβρη, µέρα καταβολής των συντάξεων Ιανουαρίου που οι συνταξιούχοι θα δουν τη νέα περικοπή του ΕΚΑΣ στο λογαριασµό τους.

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

20 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2017

9

Κυβέρνηση και ΣΕΒ διαλύουν τη δηµόσια υγεία Του Θοδωρή Πατσατζή

Μ

ε δύο τρόπους µέσα σε πέντε µέρες κυβέρνηση και ΣΕΒ έδειξαν το πόσο θέλουν να διαλύσουν τη δηµόσια υγεία. Ο καθένας µε τον τρόπο του. Η κυβέρνηση προσπαθώντας να µας πει ότι κάνει την καλύτερη διαχείριση µέσα στη δύσκολη κατάσταση και ο ΣΕΒ (Σύνδεσµος Επιχειρήσεων και Βιοµηχανιών) βλέποντας ένα άκρως κερδοφόρο φιλέτο όπως η υγεία να είναι απολύτως διεκδικήσιµο. Με το γνωστό τρόπο παραπλάνησης των εργαζοµένων και του λαού συνολικά, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και το υπουργείο υγείας προχωράνε προς το κλείσιµο των ψυχιατρικών νοσοκοµείων της Αθήνας. Είναι χαρακτηριστική η παγίδα που στήνει το Υπουργείο Υγείας.

Ψυχική υγεία Τη ∆ευτέρα 18 ∆εκέµβρη διοργάνωσε ηµερίδα µε θέµα, «Ηµερίδα του υπουργείου Υγείας για το µέλλον των ψυχιατρικών νοσοκοµείων». Από τις τοποθετήσεις των στελεχών του υπουργείου Υγείας προκύπτει βέβαια ότι µέλλον δεν υπάρχει. Απλά όπως οι τοκογλύφοι ΕΕ και ∆ΝΤ γίνανε «θεσµοί», έτσι και οι λέξεις κλείσιµο και κατάργηση µετατρέπονται στη λέξη «Μετασχηµατισµός». ∆εν τα κλείνουν τα ψυχιατρεία απλά υπάρχει όπως τονίστηκε από το υπουργείο «χω-

ροταξική αλλαγή» µε µεταφορά τους στα υπόλοιπα νοσοκοµεία. Η ηµερίδα ήταν αποκαλυπτική και για το πώς θα προχωρήσουν σε αυτό το «µετασχηµατισµό» και τη «χωροταξική αλλαγή». ΠΕ. ∆Ι. ΤΟ. ΨΥ. Έτσι θα το ονοµάσουν επίσηµα. Περιφερειακός ∆ιοικητικός Τοµέας Ψυχικής Υγείας. Αυτός ο νέος οργανισµός θα φτιάξει ένα καινούργιο υπεροργανισµό λειτουργίας της ψυχικής

βλεπαν την κατάργηση των ψυχιατρικών νοσοκοµείων (αποασυλοποίηση), µε την ανάπτυξη της κοινοτικής φροντίδας στην πρωτοβάθµια περίθαλψη και στην ψυχοκοινωνική αποκατάσταση. Βεβαίως επί της ταµπακιέρας, δηλαδή από πού θα βρει τα λεφτά η κυβέρνηση για να προχωρήσει σωστά κατά τα άλλα στην ανάπτυξη της κοινοτικής φροντίδας στην πρωτοβάθµια περίθαλψη, δεν ειπώθηκε

Όπως οι τοκογλύφοι, ΕΕ και ∆ΝΤ, γίνανε «θεσµοί», έτσι και οι λέξεις κλείσιµο και κατάργηση µετατρέπονται στη λέξη «Μετασχηµατισµός»

υγείας καταργώντας τους οργανισµούς όλων των ψυχιατρικών νοσοκοµείων, ενώ θα έχει ευθύνη και για τις µονάδες ή τις κλινικές ψυχικής υγείας σε όλα τα δηµόσια νοσοκοµεία. Ο Οργανισµός αυτός θα έχει το δικαίωµα να παρακάµπτει τα ∆/Σ των νοσοκοµείων και θα κατευθύνει και θα µετακινεί το προσωπικό σε όποια νοσοκοµεία έχουν ελλείψεις. Αυτά ακούστηκαν και δια στόµατος της κυρίας Λαλιώτη, προφανώς για να αποδειχθεί ότι η στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στη νεοφιλελεύθερη σοσιαλδηµοκρατία, έχει και τις αντίστοιχες επιλογές προσώπων. Πώς αυτό σηµαίνει κλείσιµο των ψυχιατρικών νοσοκοµείων; Μα όπως τονιζόταν στην ηµερίδα οι αρχικοί στόχοι της ψυχιατρικής µεταρρύθµισης προέ-

τίποτα από το αρµόδιο υπουργείο. ∆εν είπαν δηλαδή πώς από τη στιγµή που θα ψηφίσουν µείωση των δαπανών της δηµόσιας υγείας µε το νέο προϋπολογισµό στη βουλή, θα βρουν λεφτά για να προχωρήσουν τα σχέδιά τους. Οπότε ο ΠΕ. ∆Ι. ΤΟ. ΨΥ. θα µπορεί να αποψιλώνει από προσωπικό τα δηµόσια ψυχιατρικά νοσοκοµεία οδηγώντας τα στον µαρασµό και το κλείσιµο.

Μείωση των δαπανών

Την ίδια στιγµή ο ΣΕΒ µέσα από το Εβδοµαδιαίο ∆ελτίο Οικονοµικής ∆ραστηριότητας που εκδίδει, κάνει καθαρά λόγο για περαιτέρω µείωση των δαπανών για τη δηµόσια υγεία. Όπως γράφεται χαρακτηριστικά στο δελτίο του την Τετάρτη

13 ∆εκέµβρη: Το σύστηµα ασφάλισης, περίθαλψης, και κοινωνικής προστασίας έχει νοικοκυρευτεί σε µεγάλο βαθµό τα τελευταία χρόνια. Αυτό που απαιτείται ακόµη να γίνει είναι να συµπιεσθούν περαιτέρω τα ελλείµµατα, κυρίως στα νοσοκοµεία, τα οποία θα µπορούσαν να αυξήσουν τα ίδια έσοδά τους προσφέροντας καλύτερες υπηρεσίες και χρεώνοντας κάποιες υπηρεσίες υγείας στους ασθενείς που προσφεύγουν σήµερα στα ιδιωτικά νοσοκοµεία. Κάτι, τέτοιο, βεβαίως απαιτεί την εισαγωγή ιδιωτικοοικονοµικών κριτηρίων λειτουργίας και διαχείρισης στον ΕΟΠΠΥ και τα δηµόσια νοσοκοµεία. Απέναντι στα αρπακτικά της αγοράς και στις λογικές µνηµονιακής διαχείρισης της κυβέρνησης χρειάζεται να βρεθούµε όλοι. Ήδη οι εργαζόµενοι στο ΨΝΑ-∆αφνί έκαναν παρέµβαση στην ηµερίδα του υπουργείου υγείας µε πανό και φωνάζοντας συνθήµατα ενάντια στο κλείσιµο των ψυχιατρικών νοσοκοµείων. Χρειάζεται να ενώσουν τον αγώνα τους µε τους επικουρικούς και τους συµβασιούχους της δηµόσιας υγείας που συνεχίζουν και αυτοί να αντιδρούν στο ότι παραµένουν απλήρωτοι και να διεκδικήσουν µαζικές προσλήψεις µε µεγάλη χρηµατοδότηση της υγείας. Ταυτόχρονα, τα δύο ψυχιατρικά νοσοκοµεία της Αττικής που εδρεύουν στη ∆υτική Αθήνα χρειάζεται να συντονίσουν τον αγώνα τους µε τους σπουδαστές των ΤΕΙ που παλεύουν και αυτοί ενάντια στην συγχώνευση. Κοινός τους εχθρός η υποχρηµατοδότηση της παιδείας και της υγείας.

Εκλογές εκπαιδευτικών

Ζητούµενα η ενότητα και η αντίσταση Του Ελισσαίου Φάκαρου, δάσκαλου

Π

αρατηρώντας τα αποτελέσµατα των εκλογών στα σωµατεία των εκπαιδευτικών στην πρωτοβάθµια και δευτεροβάθµια εκπαίδευση που ολοκληρώνονται αυτή την εβδοµάδα, ξεκινάµε να βγάζουµε τα πρώτα συµπεράσµατα. Πρώτο ποσοτικό χαρακτηριστικό είναι η αύξηση της συµµετοχής αλλά και η ενωτική προεκλογική δουλειά όλων των παρατάξεων. Η αύξηση της συµµετοχής εξηγείται από δύο διαφορετικούς λόγους . Ο ένας είναι ότι η µνηµονιακή πολιτική της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ απενοχοποίησε τις παλιές κυβερνητικές παρατάξεις που πρόσκεινται σε Ν∆ και ΠΑΣΟΚ και τις ξανασυσπείρωσε. Ο άλλος λόγος αύξησης της συµµετοχής είναι η ανασφάλεια που νιώθουν οι εκπαιδευτικοί µε ελαστικές σχέσεις εργασίας που στήριξαν την Αριστερά.

Έτσι βλέπουµε την ισχυροποίηση της δεξιάς που θα την έλεγε κανείς κερδισµένη και την επάνοδο των δυνάµεων του ΠΑΣΟΚ που µόλις πριν 3 χρόνια φαίνονταν να διαλύονται. Η νεοµνηµόνιακη παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ στους καθηγητές σταθεροποιήθηκε ενώ στους δασκάλους το ενδιαφέρον είναι ότι σε περιοχές που δεν είχε ψηφοδέλτια, οι ψήφοι φαίνεται να κατευθύνθηκαν προς τα σχήµατα του ΠΑΣΟΚ κάτι όχι και τόσο παράλογο, αν δει κανείς την σύνθεση των προεδρείων στην ∆ΟΕ ( Ν∆ , ΠΑΣΟΚ, ΣΎΡΙΖΑ, πρώην ΠΑΣΟΚ) και στην ΟΛΜΕ (Ν∆ , ΣΥΡΙΖΑ) .

Αριστερά Για την Αριστερά τα αποτελέσµατα ποικίλουν. Αλλού καταγράφει απώλειες, αλλού έχει στασιµότητα και αλλού παίρνει πρωτιές. Συγκεκριµένα: οι δυνάµεις του ΚΚΕ παρουσιάζουν στασιµότητα χωρίς να πάρουν πουθενά το κάτι παραπάνω συνεχίζοντας την ίδια τακτική επίθεσης πρωτίστως στην υπόλοιπη Αριστερά προεκλογικά και συγκρότηση όπου είναι

εφικτό προεδρείου αναλογικού µε την ∆εξιά και το ΠΑΣΟΚ και όχι αγωνιστικού µε τους εκπροσώπους της Αριστεράς. Οι Παρεµβάσεις - ΑΝΤΑΡΣΥΑ µε εξαίρεση κάποια «κάστρα» είχαν κάποιες απώλειες. Η Πρωτοβουλία Ανεξάρτητων Εκπαιδευτικών στην πρωτοβάθµια εκπαίδευση και η Αγωνιστική Ριζοσπαστική Ενότητα (ΑΡΕΝ) στην δευτεροβάθµια που αποτελούνται από εκπαιδευτικούς που πρόσκεινται στη ΛΑΕ, παρότι είχαν δύο σηµαντικές πρωτιές στον σύλλογο Αθηνά (Γαλάτσι - Κέντρο Αθήνας) και Βάρναλη (Ελευσίνα - Μέγαρα) και κάποια καλά αποτέλεσµα, γενικά πάσχισαν να κρατήσουν τις δυνάµεις τους . Το ζητούµενο για την Πρωτοβουλία και την ΑΡΕΝ είναι να συνεχίσουν µε το πρόταγµα της ανατροπής των µνηµονίων, της ενότητας των ριζοσπαστικών δυνάµεων αλλά και της ενότητας του κλάδου, παραµερίζοντας τις τεχνικές διακρίσεις µονίµων-αναπληρωτών. Μια παγίδα που ακόµη και κοµµάτια της Αριστεράς έχουν πέσει. Τα θετικά αποτελέσµατα όπου

υπήρξε κοινή κάθοδος της Αριστεράς άλλα και η µελέτη του αθροίσµατος των δυνάµεων όπου δεν έγινε, επιβεβαιώνουν την λογική αυτής της ενότητας. Αν, λοιπόν, η προηγούµενη περίοδος µετά την προδοσία του ΟΧΙ ήταν χωρίς µεγάλες-κεντρικές µάχες στην εκπαίδευση και «δόθηκε η ευκαιρία στο µνηµονικό µπλοκ να ανασυνταχθεί», η συνέχεια δεν θα τους είναι καθόλου εύκολη. Η αντίσταση απέναντι στις «υποχρεώσεις» από µεριάς Υπουργείου όσον αφορά τα συµφωνηθέντα µε τον ΟΟΣΑ: συγχωνεύσεις σχολείων, 30ωρο, αξιολόγηση και περικοπές δαπανών, θα είναι αυτά που θα απασχολήσουν τους εκπαιδευτικούς από εδώ και πέρα. Η υιοθέτηση ενός επιθετικού αλλά αναγκαίου αιτήµατος όπως αυτό των µονίµων διορισµών θα είναι η ευκαιρία της αντεπίθεσης του εκπαιδευτικού κινήµατος.

10

διεθνη

ο παλαιστινιακοσ λαοσ και το κινημα αλληλεγγυη

Αναγνώριση της Ιερουσαλήμ Πρελούδιο αντιδραστικών σχ Του Πάνου Πέτρου

Η

αναγνώριση από την αμερικανική κυβέρνηση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ αποτελεί μια κίνηση άνευ προηγουμένου (εξαιρώντας τη θλιβερή εξαίρεση του Αλ. Τσίπρα που προ μηνών είχε γράψει σε βιβλίο επισκεπτών του Ισραήλ ευτυχής που επισκέπτεται την «ιστορική σας πρωτεύουσα»). Το στάτους της Ιερουσαλήμ για ιστορικούς, ηθικούς, θρησκευτικούς λόγους ήταν πάντοτε εξαιρετικά ευαίσθητο ζήτημα. Δεν είναι τυχαίο ότι από το 1947, όταν δινόταν το μεγαλύτερο μέρος της ιστορικής Παλαιστίνης στους σιωνιστές εποίκους, οι Μεγάλες Δυνάμεις πρότειναν «ειδικό στάτους» για την Ιερουσαλήμ, για να εξευμενίσουν στοιχειωδώς τον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο. Δεν είναι τυχαίο ότι η «προσάρτησή» της από το κράτος του Ισραήλ δεν αναγνωρίστηκε ποτέ από τις δυτικές ιμπεριαλιστικές πρωτεύουσες. Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ το αμερικανικό Κογκρέσο από το 1995 έχει δώσει το πράσινο φως για αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, φρόντισε να δώσει στην εκτελεστική εξουσία την επιλογή να μην ενεργοποιήσει την απόφαση «αν κρίνει ότι υπάρχουν λόγοι ασφαλείας» και ότι όλοι οι Αμερικανοί πρόεδροι έκτοτε είχαν επικαλεστεί τέτοιους λόγους για να μην προχωρήσουν στην αδιανόητη κίνηση.

Θηριώδης τομή Η κίνηση Τραμπ αποτελεί μια θηριώδη τομή σε σχέση με τις παγιωμένες τακτικές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού αλλά και γενικότερα της «Διεθνούς Κοινότητας» στο πώς χειρίζεται το παλαιστινιακό. Το κάνουν σαφές και οι επικρίσεις μέσα στο ίδιο το

αμερικανικό κράτος από κορυφαίους αξιωματούχους, η αποστασιοποίηση της ΕΕ από τη γραμμή της Ουάσινγκτον, η σύνοδος των μουσουλμανικών κρατών που κατήγγειλε την απόφαση Τραμπ, η υποχρέωση του ίδιου του Μαχμούντ Αμπάς, του «ανθρώπου της Ουάσινγκτον» στα παλαιστινιακά εδάφη να πει ότι οι ΗΠΑ έχασαν το δικαίωμα να αποτελούν «δίκαιο» συμμέτοχο στις διαπραγματεύσεις και την ειρηνευτική διαδικασία (όχι ότι υπήρξαν ποτέ, αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα). Όλοι αυτοί δεν έχουν κάποιο ειλικρινές ενδιαφέρον για τον παλαιστινιακό λαό, οπότε οι αντιδράσεις τους δείχνουν φόβο απέναντι σε μια «νέα τακτική» που βγαίνει εκτός των συνηθισμένων (διαιώνιση της «ειρηνευτικής διαδικασίας» ως φύλλο συκής, κούφιες υποσχέσεις και συμβολι-

κές-φραστικές παραχωρήσεις στους Παλαιστίνιους για λόγους δημόσιας εικόνας, και κάποιες «κόκκινες γραμμές» υπό το φόβο ανεξέλεγκτων εκρήξεων στην περιοχή). Τι σημαίνει λοιπόν η αναγνώριση της Ιερουσαλήμ; Αποκλείοντας το σενάριο μιας απλής «αποκοτιάς» του Τραμπ (δε λειτουργεί έτσι ο ισχυρότερος ιμπεριαλισμός του πλανήτη), πρέπει να δούμε για τί ακριβώς αλλαγή τακτικής προϊδεάζει αυτή η απίστευτη ενέργεια.

Το γενικότερο σχέδιο Το γενικότερο σχέδιο της Ουάσινγκτον για τη Μέση Ανατολή είναι γνωστό. Ο Τραμπ έχει την ίδια αγωνία με τον Ομπάμα να «στραφεί στον Ειρηνικό», όπου θα δοθεί η μεγάλη μάχη με την Κίνα. Έχει την ίδια ανά-

γκη «να κλείσει εκκρεμότητες» στη Μέση Ανατολή, για να μπορέσει να ολοκληρωθεί η στροφή χωρίς περισπασμούς. Ο Ομπάμα το επιχείρησε «καθοδηγώντας από το πίσω κάθισμα» και επιδιώκοντας ένα δύσκολο παιχνίδι εξισορροπήσεων ανάμεσα στις περιφερειακές δυνάμεις. Στο τέλος της 8ετίας του, ο απολογισμός κρίθηκε αρνητικός (δεν ήταν άλλωστε μόνο ο Τραμπ, αλλά και η Χίλαρι που διεκδικούσε το χρίσμα πάνω σε αυτήν τη βάση, της κριτικής στην «ατολμία» Ομπάμα και της πιο αποφασιστικής υπεράσπισης των αμερικανικών συμφερόντων), κυρίως λόγω της ενίσχυσης του Ιράν που κυριαρχεί απόλυτα πλέον σε Ιράκ-Συρία, μέσω της Χεζμπολά έχει «πόδι» στην κυβέρνηση του Λιβάνου, ενώ βλέπει ένα φιλικό προς την Τεχεράνη αντάρτικο να αντέχει στην Υεμένη -στα σύνορα με τη Σαουδική Αραβία. Αυτή η πραγματικότητα έχει φέρει πάρα πολύ κοντά τον άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ-Σαουδική Αραβία, με κοινό στόχο την αποφασιστική αναχαίτιση του Ιράν. Αυτό ήταν πάγια θέση του Ισραήλ, αποτελεί εμμονή του κύκλου Τραμπ και είναι η μέγιστη προτεραιότητα του ταχύτατα ανερχόμενου φιλόδοξου πρίγκιπα Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν που διαμορφώνει τη στρατηγική της Σαουδικής Αραβίας. Το παλαιστινιακό αποτελεί το μόνο εμπόδιο για να εγκαταλειφθεί κάθε πρόσχημα και να επισημοποιηθεί ο γάμος Σαουδικής Αραβίας-Ισραήλ. Ως εδώ η στρατηγική είναι σαφής. Μόνο που στην ίδια στρατηγική λογοδοτούσαν και οι παλιότεροι χειρισμοί, της «ειρηνευτικής διαδικασίας» κ.ο.κ. Φαινομενικά η ενέργεια Τραμπ τορπιλίζει αυτόν το σχεδιασμό, βάζοντας φωτιά στην περιοχή. Οι προσωπικοί-οικογενειακοί δεσμοί με τα επιχειρηματικά λόμπι των εποικιστών, οι πολιτικοί δεσμοί με ένα δεξιό «χριστιανο-σιωνιστικό» ρεύμα, φωτίζουν την επιλογή,

Συνένοχη η ελληνική κυβέρνηση - Να τσακίσουμε τη στρατηγική συνεργ Με την ανακοίνωση Τραμπ, ο Αμερικανοπαλαιστίνιος αγωνιστής Ali Abunimah σχολίασε ότι «Η μόνη πραγματική ειρηνευτική διαδικασία είναι το BDS». Πράγματι το διεθνές κίνημα για Μποϊκοτάζ-Απόσυρση Επενδύσεων-Κυρώσεις, έχει ένα απλό πρόγραμμα που αντιμετωπίζει τις βασικές «πληγές» πολύ πιο σοβαρά από οποιαδήποτε διαπραγμάτευση: Τερματισμός της κατοχής, ίσα δικαιώματα για τους Παλαιστίνιους που ζουν στο Ισραήλ, δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων. Αφήνει στην άκρη τη μορφή της «λύσης», αλλά διεκδικώντας αυτά τα βασικά δικαιώματα, ανοίγει ένα δρόμο αμφισβήτησης όλων των σάπιων «λύσεων» που κυκλοφορούν στις διαπραγματεύσεις. Το BDS ξεκίνησε από έκκληση των παλαιστινιακών οργανώσεων και έχει αναπτυχθεί ιδιαίτερα διεθνώς. Δίνει καταρχήν τη δυνατότητα σε πολλούς αγωνιστές να εμπλα-

κούν σε πολιτική δράση υπέρ της Παλαιστίνης στους χώρους τους. Έχει πετύχει νίκες, κυρίως σε επίπεδο πανεπιστημίων, αλλά και υποχρεώνοντας εταιρίες να σταματήσουν τη συνεργασία τους με τις ισραηλινές Αρχές. Βέβαια δεν αρκεί για να δημιουργήσει ένα τέτοιο οικονομικό «κόστος» που θα μπορεί να επιβάλει την υλοποίηση των τριών αιτημάτων. Αλλά έχει τη δυνατότητα να αυξάνει το πολιτικό «κόστος» που έχει η κατοχή, το απαρτχάιντ, ο εκτοπισμός. Δεν είναι τυχαίος ο πανικός των Ισραηλινών Αρχών απέναντι στο φαινόμενο και η οργανωμένη προσπάθεια αντεπίθεσης: Ιδεολογικής («απονομιμοποιήστε τους απονομιμοποιητές») αλλά και ποινικής (όχι μόνο από το Ισραήλ, αλλά και από δυτικές κυβερνήσεις που διώκουν δράσεις BDS). Η διεκδίκηση διακοπής σχέσεων με το Ισραήλ από τις κυβερνήσεις, αποτελεί τον κορυφαίο στόχο στην προσπάθεια απο-

μόνωσης του κράτους-τρομοκράτη, όπως και στην περίπτωση της Νότιας Αφρικής, που προηγήθηκαν δράσεις μποϊκοτάζ που ανέδειξαν διεθνώς το ζήτημα, δυσκόλεψαν πολιτικά τις κυβερνήσεις να συνεχίσουν να δρουν ως συνένοχες και συνέβαλαν στην διεθνή απομόνωση του Απαρτχάιντ. Είναι ένας αγώνας που αποκαλύπτει την υποκρισία κρατών και θεσμών που «καταδικάζουν» τις παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου από το Ισραήλ, ή «αναγνωρίζουν» στα λόγια παλαιστινιακό κράτος, ενώ δεν κάνουν τίποτε έμπρακτα. Έχει ειδικό βάρος στα κράτη που αποτελούν τα βασικά στηρίγματα του Ισραήλ, όπως οι ΗΠΑ, η Αυστραλία, ο Καναδάς κ.λπ. Τα τελευταία χρόνια, η Ελλάδα μπήκε σε αυτό το ντροπιαστικό «κλαμπ», εξελισσόμενη σε στρατηγικό σύμμαχο-στήριγμα του Ισραήλ στην περιοχή. Αυτό υποχρεώνει σε αναβάθμιση και τη δρά-

20 δεκemβρη 2017

11

ησ απεναντι στην προκληση τραμπ και στο ισραηλ

μ: χεδιασμών αλλά δεν αρκούν. Μια τέτοια ενέργεια που υπερβαίνει τα εσκαμμένα σίγουρα έχει την έγκριση τμήματος έστω του αμερικανικού βαθέως κράτους και εντάσσεται σε ευρύτερα σχέδια και υπολογισμούς.

Η απειλή μιας άδικης λύσης Εδώ πρέπει να θυμηθούμε μια προεκλογική υπόσχεση του Τραμπ (για την υλοποίηση της οποίας εργάζεται εντατικά ο γαμπρός του εδώ και μήνες): για το «Ultimate Deal», που μεταφράζεται και ως «η απόλυτη συμφωνία» (δηλαδή η πιο πετυχημένη) και ως «η τελική συμφωνία» (δηλαδή «είτε την δέχεστε είτε τέλος»). Είναι πιθανό η Ουάσινγκτον να εκτίμησε το διεθνή συσχετισμό (σάπια αραβικά καθεστώτα, αδύναμο κίνημα στο δρόμο, απομονωμένη παλαιστινιακή αντίσταση κ.ο.κ.) και να έκρινε ότι ο ανοιχτός φιλο-ισραηλινός τσαμπουκάς μπορεί να πετύχει μια τελική, αντιδραστική λύση. Μιλώντας για το «Ultimate Deal», λίγο καιρό πριν ο Μπιν Σαλμάν (που είναι σε στενή επαφή με τις ΗΠΑ) κάλεσε τον Αμπάς στο Ριάντ, όπου σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, τον πίεσε να δεχτεί μια λύση «που κανένας Παλαιστίνιος ηγέτης δεν θα μπορούσε να αποδεχτεί». Στα ΜΜΕ εμφανίστηκαν διάφορες εκδοχές, όλες εξίσου ανατριχιαστικές: «ηθική» μόνο αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους, ίδρυση παλαιστινιακού κράτους μόνο στη Γάζα (με την προσθήκη τμήματος της Χερσονήσου του Σινά) και παράδωση όλων των υπόλοιπων εδαφών, ίδρυση «κράτους» χωρίς εδαφική συνέχεια, χωρίς στρατό, χωρίς την ανατολική Ιερουσαλήμ για πρωτεύουσα. Σε κάθε περίπτωση, ανεξαρτήτως μορφής, προβλέπεται η συνέχεια/νομιμοποίηση της κατοχής στη Δυτική Όχθη, καμιά αντιστροφή των εποικισμών, ακύρωση του δικαιώματος επιστροφής των Παλαιστινίων

προσφύγων. Η σημερινή επίδειξη πυγμής δύο σενάρια δείχνει να προετοιμάζει: α) Μια άθλια συμφωνία, η οποία θα παρουσιαστεί ως «η καλύτερη δυνατή εναλλακτική» μετά τις σημερινές απειλές για τα χειρότερα. β) Την επιβολή της χειρότερης δυνατής συμφωνίας, που θα ολοκληρώνει ουσιαστικά την απαλλοτρίωση της ιστορικής Παλαιστίνης από το κράτος του Ισραήλ, αφού μετρηθούν (στο πεδίο της πραγματικής μάχης και όχι σε φραστικό) οι αντιστάσεις. Για τέτοια εφιαλτικά σενάρια προειδοποιεί η κίνηση του Τραμπ. Φαινομενικά, είναι μόνο μια «διακήρυξη». Η πρακτική υλοποίηση (μεταφορά της πρεσβείας) θέλει χρόνο και πρακτικά δεν έχει άμεσο αντίκτυπο στα παλαιστινιακά εδάφη. Όμως πολιτικά, έχει τεράστιο βάρος, δίνοντας το «πράσινο φως» σε εξελίξεις. Αξίζει να θυμόμαστε, 100 χρόνια μετά, ότι και η Διακήρυξη Μπάλφουρ ήταν απλώς μια «διακήρυξη» προθέσεων (βλ. Σελ. 14). Αλλά αποτέλεσε το «πράσινο φως» για όσα εγκλήματα έγιναν τις επόμενες δεκαετίες... Η υλοποίηση όποιας εκδοχής -είτε πρόκληση σύγκρουσης για να τσακιστούν οι αντιστάσεις, είτε επιβολή λύσης λόγω αδύναμων αντιδράσεων- προειδοποιεί για μεγάλες εκρήξεις: Στην πρώτη περίπτωση, ο άξονας ΗΠΑ-Ισραήλ-Σαουδική Αραβία φλερτάρει με έναν γενικευμένο πόλεμο. Στη δεύτερη, θα πρέπει να ολοκληρωθεί ένα σχέδιο σαρωτικής εθνοκάθαρσης, ή σκληρού απαρτχάιντ που θα γενικευθεί και θα «νομιμοποιηθεί» σχεδόν σε όλη την ιστορική Παλαιστίνη. Είναι εφιαλτικά σενάρια που πρέπει να αποτραπούν. Είναι επίσης σενάρια που ακόμα κι αν διαφημιστούν ως «οριστική λύση», δεν θα είναι. Οι εκτιμήσεις του διεθνούς συσχετισμού ίσως αποδειχθούν λάθος. Ενώ όπως λένε εύστοχα για τους Παλαιστίνιους, «to exist is to resist» (με το να υπάρχεις, αντιστέκεσαι)...

Από το 1987 στο 2017

Ιντιφάντα!

Με την είδηση της πρόκλησης Τραμπ, ξέσπασαν διαδηλώσεις στη Γάζα, τη Δυτική Όχθη, την ίδια την Ιερουσαλήμ. Επανήλθε η γνώριμη εικόνα των νεαρών Παλαιστινίων να αντιμετωπίζουν με πέτρες τους «αστακούς» των Ισραηλινών δυνάμεων κατοχής, που ήδη έχουν δολοφονήσει αρκετούς διαδηλωτές. Αυτή η εικόνα, σε συνδυασμό με τις εκκλήσεις όλων των παλαιστινιακών κομμάτων και οργανώσεων, έχουν επαναφέρει ένα «φάντασμα» στην διεθνή αρθρογραφία: Την Ιντιφάντα. Οι ανασταλτικοί παράγοντες για μια τέτοια εξέλιξη είναι πολλοί. Όμως μερικές φορές είναι ακριβώς αυτό το «αρνητικό τοπίο» που οδηγεί στο ξέσπασμα. Έτυχε τα σημερινά γεγονότα να εξελίσσονται πάνω στη συμπλήρωση 30 χρόνων από το ξέσπασμα της Πρώτης Ιντιφάντα. Η τότε εικόνα που περιγράφουν οι πρωταγωνιστές της είναι ενδεικτική: Η PLO (Οργανώση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) του Γιάσερ Αραφάτ ήταν εξόριστη. Τα αραβικά καθεστώτα αδιαφορούσαν πλήρως. Το Ισραήλ εδραίωνε τη θέση του. Οι πράξεις αντίστασης τα προηγούμενα χρόνια ήταν λίγες και σποραδικές, ενώ οι Παλαιστίνιοι ένιωθαν «ξεχασμένοι» από τον πλανήτη. Σε πείσμα αυτής της εικόνας και εξαιτίας αυτής της εικόνας, ξέσπασε ένας συγκλονιστικός πολυετής ξεσηκωμός, με εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους να εμπλέκονται σε άπειρες δράσεις (πετροπόλεμος, απεργίες, διαδηλώσεις, μποϊκοτάζ, αντιμαθήματα κλπ) και να δημιουργούν όργανα συντονισμού του αγώνα τους, που προκάλεσαν για χρόνια φόβο στο Ισραήλ. «Ήταν η μέρα που ξαναγεννηθήκαμε ως Παλαιστίνιοι» ή «ήταν η πρώτη φορά που δεν περιμέναμε εντολές από την ηγεσία της PLO» και «νιώθαμε

ελεύθεροι» ή «βρίσκαμε τη θέση μας στην ιστορία» είναι κάποιες μόνο από τις περιγραφές που αποτυπώνουν τη σημασία που είχε αυτή η εξέγερση, παρά τη στρατιωτική της ήττα, που κόστισε χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες και φυλακισμένους. Η Ιντιφάντα -παρόλο το ανθρώπινο κόστος- δεν θα έχανε στρατιωτικά. Δεν συνετρίβη ποτέ, απλά «φυλλορόησε». Η ήττα της ήταν πολιτική. Αυτό που τότε ισχυρίζονταν οι πιο ριζοσπαστικές φωνές, σήμερα είναι αυταπόδεικτο από τις εξελίξεις των δεκαετίων που μεσολάβησαν: οι Συμφωνίες του Όσλο αποτέλεσαν σοβαρή ήττα για το παλαιστινιακό κίνημα και η Παλαιστινιακή Αρχή κατέληξε να παίζει το ρόλο φρένου/αστυνόμευσης της αντίστασης. Σήμερα το τοπίο (η εικόνα της PLO, η στάση των καθεστώτων, η δύναμη του Ισραήλ, η κατάσταση της κοινής γνώμης) δείχνει εξίσου καταθλιπτικό με εκείνο του Δεκέμβρη του 1987. Η απάντηση που μπορεί να αλλάξει την εικόνα παραμένει η ίδια με εκείνη του 1987. Λίγο καιρό πριν, η ανατολική Ιερουσαλήμ έζησε μια «μίνι Ιντιφάντα», που μπόρεσε να οδηγήσει το Ισραήλ σε ήττα -με την απόσυρση των δρακόντειων μέτρων ασφαλείας/πρόσβασης στο Τέμενος Αλ Ακσά, μετά από πολυήμερες διαδηλώσεις και συγκρούσεις. Ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο πρόσφατο παρελθόν, ανοίγει η δυνατότητα μια νέα Ιντιφάντα να σπάσει τον ασφυκτικό «κορσέ» που φόρεσαν στο παλαιστινιακό κίνημα οι ίδιες οι ηγεσίες του. Δεν γνωρίζουμε αν είναι όντως έτοιμη να ξεσπάσει. Αλλά ξέρουμε ότι είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Και ότι θα χρειαστεί όλη την άνευ όρων υποστήριξή μας...

γασία με το κράτος-τρομοκράτη ση της Αριστεράς και του κινήματος για αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (όπως και οι προηγούμενες) συμμετέχει ενεργά στον ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό στην περιοχή (άξονας Ελλάδα-Κύπρος-Αίγυπτος-Ισραήλ). Οι συχνές κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με την φονική μηχανή του ισραηλινού στρατού σε διάφορα «σενάρια» πραγματικού πολέμου που επεξεργάζεται το Τελ Αβίβ, η διαρκής εμβάθυνση κι αναβάθμιση της στρατιωτικής συνεργασίας (με την Ελλάδα να είναι η μόνη που έχει τόσο «ειδική σχέση» με τον Ισραηλινό στρατό μετά τις ΗΠΑ), τα σχέδια αγωγών για «ενεργειακή τροφοδότηση της Ευρώπης» που θα ενισχύσουν κατακόρυφα τη θέση του Ισραήλ στην περιοχή, οι διαρκείς επαφές και συσκέψεις, η μετατροπή της Ελλάδας σε πιο ένθερμου υπερασπιστή του Ισραήλ (διαφοροποίηση στο ζήτημα της σήμανσης

προϊόντων που προέρχονται από εποικισμούς στην ΕΕ, καταψήφιση ψηφίσματος της UNESCO που επέκρινε το Ισραήλ για τις πρακτικές του στα κατεχόμενα εδάφη κ.λπ.) ξεπερνούν τα εσκαμμένα ακόμα και άλλων δυτικών ιμπεριαλιστικών κρατών που κρατούν κάποια προσχήματα, και περιγράφουν τον απόλυτο ορισμό της άμεσης συνενοχής. Αν η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη ήταν πάντα κεντρικό καθήκον για την Αριστερά, πλέον έχουμε ακόμα περισσότερους λόγους να σταθούμε δίπλα στους Παλαιστίνιους αδερφούς μας, να στηρίξουμε τον αγώνα τους ενάντια στους μακελάρηδες, δίνοντας το δικό μας αγώνα ενάντια στους πρόθυμους συνεργάτες τους, για τη διάλυση αυτής της ντροπιαστικής στρατηγικής συνεργασίας, για το τσάκισμα του αντιδραστικού άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου-Ισραήλ…

Ο Ibrahim Abu Thuraya ήταν ανάπηρος. Είχε χάσει τα πόδια του σε βομβαρδισμό στη Γάζα. Δολοφονήθηκε από ισραηλινούς στρατιώτες, με μια σφαίρα στο κεφάλι σε πρόσφατη διαδήλωση. Το «έγκλημά» του ήταν ότι δεν έπαψε να αντιστέκεται, κι είχε γίνει σύμβολο της αντοχής και της θέλησης του παλαιστινιακού λαού να συνεχίσει να αγωνίζεται. Η ιστορία του Ιμπραήμ, και η αποτύπωσή της στο σκίτσο του Λατούφ, συμπυκνώνει την πραγματικότητα της κατοχής και της αντίστασης…

12

ΙΣΤΟΡΙΑ

20 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2017

ΙΣΡΑΗΛ: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΑΠΟΙΚΙΑΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ Του Χάρη Παπαδόπουλου

Τ

ο κράτος του Ισραήλ γεννήθηκε το 1948, πριν σχεδόν 70 χρόνια, πάνω στα ερείπια των παλαιστινιακών χωριών και γειτονιών που αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν κυνηγηµένοι οι κάτοικοί τους για να σωθούν. Ολόκληρος σχεδόν ο πληθυσµός της Παλαιστίνης µεταµορφώθηκε σε λίγες εβδοµάδες σε πρόσφυγες. Η 15η Μάη είναι η επέτειος ίδρυσης του ισραηλινού κράτους. Όµως ανάµεσα στους Παλαιστίνιους είναι γνωστή ως Νάκµπα («Ηµέρα της Καταστροφής»). Μια από τις πρώτες αποφάσεις του νέου κράτους, τον Ιούνη 1948, ήταν η απαγόρευση επιστροφής των Αράβων προσφύγων στις εστίες τους. Αντίθετα, λίγο µετά ψηφίστηκε ο «Νόµος της Επιστροφής». Σύµφωνα µε αυτόν, έχει δικαίωµα να κατοικήσει και να πάρει τα δικαιώµατα του πολίτη του κράτους του Ισραήλ οποιοσδήποτε Εβραίος στο θρήσκευµα από όλον τον πλανήτη. Όµως οι Άραβες που γεννήθηκαν σ’ αυτή τη γη ή κατάγονται από αυτούς δεν έχουν κανένα δικαίωµα να γυρίσουν. Εδώ και επτά δεκαετίες. Κρατικές οντότητες όπως το Ισραήλ υπήρξαν και άλλες, παλιότερα στον 19ο και 20ό αιώνα. Στην κατεχόµενη από τους Γάλλους Αλγερία και στη βρετανική αποικία Ροδεσία (σηµερινή Ζιµπάµπουε) εγκαταστάθηκαν τµήµατα λευκού πληθυσµού που έδιωξαν τους ντόπιους από µεγάλες εκτάσεις και ίδρυσαν ένα καθεστώς όπου οι άποικοι είχαν όλα τα δικαιώµατα και οι κάτοικοι της χώρας κανένα. Αυτά τα κράτη ήταν στυλοβάτες της αποικιοκρατίας µέχρι να διαλυθούν από τους εξεγερµένους ντόπιους µε επανάσταση. Το Ισραήλ είναι το ύστερο παράδειγµα και το τελευταίο από τα αποικιακά κράτη που επιβιώνει ακόµα.

Το σιωνιστικό κίνηµα

Μέσα στις εβραϊκές κοινότητες ανά τον πλανήτη υπήρχαν πολλά ιδεολογικά ρεύµατα κατά τον 19ο και 20ό αιώνα. Ένα από τα πιο δυναµικά ήταν το σοσιαλιστικό. Πολλές χιλιάδες Εβραίοι στρατεύτηκαν στην υπόθεση της σοσιαλιστικής επανάστασης. Ο Μαρξ, η Λούξεµπουργκ, ο Τρότσκι ήταν ηγέτες αυτού του κινήµατος που έλκυαν την καταγωγή τους από τις εβραϊκές κοινότητες. Συχνά οι πιο αντιδραστικοί εχθροί του σοσιαλισµού βρέθηκαν να χρεώνουν στην επαναστατική αριστερά την «εβραϊκή υποκίνηση». Αυτό σήµαινε άγριες επιθέσεις και στους σοσιαλιστές και στις εβραϊκές κοινότητες. Στην τσαρική Ρωσία έγιναν οι πιο άγριοι και πιο µαζικοί διωγµοί Εβραίων, τα «πογκρόµ». Ήταν δολοφονικές επιθέσεις χιλιάδων «χριστιανών ορθοδόξων» ενάντια στις εβραϊκές γειτονιές, που κατέληγαν

σε εµπρησµούς και λυντσαρίσµατα, πάντοτε κάτω από τον άγρυπνο έλεγχο της αστυνοµίας. Ο εµπνευστής των τσαρικών πογκρόµ, κόµης φον Πλέβε, επικεφαλής της τσαρικής αστυνοµίας, ήταν κεντρική φιγούρα του αντισηµιτισµού. Όµως ήταν ταυτόχρονα και ένθερµος εισηγητής της χρηµατοδότησης των οµάδων που επιχειρούσαν να εγκαταστήσουν Εβραίους στην Παλαιστίνη. Συνοµιλητής και συνεργάτης του φον Πλέβε υπήρξε ο ίδιος ο πατέρας του σιωνιστικού κινήµατος, ο Τέοντορ Χέρτσλ. Το κίνηµα που προπαγάνδιζε την «επιστροφή των Εβραίων στη γενέθλια γη τους» έγινε γνωστό ως «σιωνιστικό», από τη λέξη Σιών, όνοµα ενός λόφου της Ιερουσαλήµ που συχνά χρησιµοποιείται ως δεύτερο όνοµα της πόλης. Το κίνηµα στην αρχή ήταν αρκετά µειοψηφικό µέσα στην εβραϊκή κοινότητα. Στηριζόταν σε ευκατάστατους Εβραίους που είχαν αισθανθεί την απειλή του αντισηµιτισµού – κυρίαρχη τότε στη Γαλλία µε την υπόθεση Ντρέϋφους. Οι επικεφαλείς του σιωνιστικού κινήµατος έψαχναν να βρουν χρηµατοδότες µέσα στις ιµπεριαλιστικές δυνάµεις της εποχής για την αποίκηση ενός σηµείου του πλανήτη που θα λειτουργούσε ως εβραϊκή πατρίδα. Μετά τα αρχικά σχέδια για εγκατάσταση σε κάποια αραιοκατοικηµένη γη (την Αργεντινή ή τη Μαδαγασκάρη) οι περισσότεροι σιωνιστές συνέκλιναν στην επιλογή της Παλαιστίνης, πρώτα από όλα για ιστορικούς λόγους: η «υποσχεµένη γη της Χαναάν» στον Μωυσή και τον «περιούσιο λαό» του, θα σπιρούνιζε τους πόθους των καταδιωγµένων Εβραίων για εθνική αποκατάσταση. Μα υπήρχε και δεύτερο κίνητρο: επρόκειτο για µια επαρχία της Οθωµανικής Αυτοκρατορίας, πολύ κοντά στο στρατηγικό απόκτηµα του αγγλικού ιµπεριαλισµού: τη ∆ιώρυγα του Σουέζ. Ο ηγέτης των σιωνιστών Χάϊµ Βάϊτσερ δήλωνε: «Μια εβραϊκή Παλαιστίνη θα αποτελούσε εξασφάλιση για την Αγγλία, ειδικά όσον αφορά τη ∆ιώρυγα του Σουέζ». Οι ηγέτες του σιωνισµού είχαν από την αρχή την πρόθεση να λειτουργήσουν ως πρακτορείο του ιµπεριαλισµού στη νέα γη. «Για λογαριασµό της Ευρώπης», έγραφε ο Χερτσλ, «θα φτιάξουµε εκεί κάτω έναν προµαχώνα απέναντι στην Ασία, θα είµαστε µια προωθηµένη προφυλακή του πολιτισµού απέναντι στη βαρβαρότητα».

Η διακήρυξη Μπάλφουρ

Αυτή η πρόθυµη στράτευση στο πλευρό του αγγλικού ιµπεριαλισµού βρήκε ανταπόκριση. Στις 2 Νοέµβρη 1917, ο λόρδος Μπάλφουρ, υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας, αναγγέλλει ότι επιτρέπεται η εγκατάσταση Εβραίων στη γη της Παλαιστίνης, την οποία ακόµη πάλευε να καταλάβει ο αγγλικός στρατός από τον τουρκικό που υποχωρούσε στα πεδία

των µαχών του Α’ Παγκοσµίου Πολέµου. Στα χρόνια της βρετανικής διοίκησης της Παλαιστίνης δεν θα στηθούν µόνο κοινότητες µεταναστών Εβραίων από όλο τον πλανήτη. Θα αρχίσει να φτιάχνεται µια ολόκληρη οικονοµία µεταξύ του Εβραϊκού πληθυσµού που αγόραζε τα κτήµατα των Αράβων και σιγά-σιγά τους εξοστράκιζε από κάθε δραστηριότητα. Τις αγγλικές δυνάµεις κατοχής θα τις συνδράµουν οι σιωνιστικές πολιτοφυλακές. Αυτή η συνεργασία θα αποδειχθεί κρίσιµη, όταν ξεσπάσει η παλαιστινιακή ένοπλη εξέγερση του 1936 και η αντίστοιχη πολύµηνη γενική απεργία του αραβικού πληθυσµού. Ο σιωνισµός, αντιδραστικό αστικό κίνηµα εχθρικό στην πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση, προπαγάνδιζε την εγκατάσταση των Εβραίων σε ένα µακρινό αποικιακό προτεκτοράτο. Κανονικά αυτό θα έµενε µια ουτοπική φαντασίωση στο περιθώριο της Ιστορίας. Όµως δύο παγκόσµια τραγικά γεγονότα, έδωσαν στο ρεύµα του σιωνισµού µια ανέλπιστη ευκαιρία να υλοποιήσει τους σκοπούς του. Πρώτα από όλα το Ολοκαύτωµα. Η εξόντωση εκατοµµυρίων Εβραίων στην κατεχόµενη από τους Ναζί Ευρώπη ανάγκασε πολλούς ξεριζωµένους επιζώντες να καταφύγουν στην Παλαιστίνη. Όµως, και η νίκη του σταλινισµού στη Ρωσία µε τις δίκες της Μόσχας, απογοήτευσε και αποστράτευσε µεγάλους αριθµούς Εβραίων σοσιαλιστών στον κόσµο. Η διεθνής σοσιαλιστική επανάσταση, το όνειρο που συνέπαιρνε το πιο µαχητικό κοµµάτι της εβραϊκής νεολαίας, τώρα έδειχνε ταυτισµένο µε τα γκούλαγκ και την καταπίεση.

Το κράτος-εξολοθρευτής

Ο σιωνισµός, τριάντα χρόνια µετά τη δήλωση Μπάλφουρ, κατάφερε να συγκεντρώσει στην Παλαιστίνη λιγότερους από µισό εκατοµµύριο Εβραίους, οργανωµένους και εξοπλισµένους για πόλεµο µε τον ντόπιο αραβικό πληθυσµό του ενός εκατοµµυρίου. Το 1948, χρονιά που θα αποχωρούσαν οι βρετανικές δυνάµεις από την Παλαιστίνη, άφησαν πίσω τους ένα σχέδιο διχοτόµησης της χώρας σε δύο κράτη, εβραϊκό και αραβικό, όπου σαφώς τη µερίδα του λέοντος θα έπαιρναν οι Εβραίοι άποικοι. Την παραµονή της επίσηµης ανακήρυξης των δύο κρατών, οι σιωνιστικές στρατιωτικές δυνάµεις χτύπησαν ανελέητα τους Παλαιστίνιους. Ταυτόχρονα, αντιµετώπισαν µε επιτυχία τους στρατούς των γύρω αραβικών κρατών που επιχείρησαν µια κακοσχεδιασµένη επίδειξη δύναµης. Οι σιωνιστές θα επιδείξουν απίστευτη αγριότητα απέναντι στους άµαχους Παλαιστίνιους µε πιο γνωστή περίπτωση την εξολόθρευση των 254 αµάχων του χωριού Ντέϊρ Γιασίν. Το κράτος του Ισραήλ θα σφραγιστεί από τη γέννησή του µε το σηµάδι του Κάιν. Τα πρώτα χρόνια του νέου κράτους σήµαιναν τεράστια προσπάθεια για να στηρι-

χθεί η οικονοµία και η µιλιταριστική µηχανή του κράτους από την εβραϊκή ∆ιασπορά αλλά και τις ιµπεριαλιστικές δυνάµεις. Το 1956, το Ισραήλ µαζί µε Αγγλία και Γαλλία, θα επιτεθούν σχεδιασµένα µε τους στρατούς τους στην Αίγυπτο του Νάσερ, που τόλµησε να εθνικοποιήσει τη ∆ιώρυγα. Το 1956 ήταν ένα τεστ, αλλά η δικαίωση για τους σιωνιστές ήρθε µε τον «Πόλεµο των Έξι Ηµερών» το 1967. Η ισραηλινή αεροπορία συνέτριψε από τις πρώτες ώρες τις δυνάµεις των Αιγύπτου, Συρίας και Ιορδανίας και εισέβαλε µε επιτυχία καταλαµβάνοντας την Ιερουσαλήµ και τη ∆υτική Όχθη από την Ιορδανία, τη Γάζα και το Σινά από την Αίγυπτο και τα υψώµατα του Γκολάν από τη Συρία. Ο πόλεµος αυτός έφερε µια ποιοτική αλλαγή: Από το 1968 το Ισραήλ δέχεται πλουσιοπάροχη χρηµατοδότηση από τον ιµπεριαλισµό. Έχει µεταµορφωθεί σε µαντρόσκυλο των ΗΠΑ που εξασφαλίζει πως καµιά αραβική χώρα δεν θα καταφέρει να απαλλαγεί ούτε από την κυριαρχία του αµερικάνικου ιµπεριαλισµού ούτε από τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα. Κάθε απελευθερωτικό και αντιϊµπεριαλιστικό κίνηµα στη Μέση Ανατολή έχει να αναµετρηθεί µε τη στρατιωτική µηχανή του Ισραήλ.

Από την πανωλεθρία στην Ιντιφάντα

Το απόγειο της στρατιωτικής επιτυχίας των σιωνιστών το 1967 σήµαινε και για τους Παλαιστίνιους το τέλος της προσµονής λύσης από τα ανίκανα αραβικά καθεστώτα. Η Φατάχ του Γιασέρ Αραφάτ και το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης γεννήθηκαν από την πανωλεθρία των αραβικών στρατών του ΄67 και δώσανε ξανά κουράγιο στους Παλαιστίνιους µε µια σειρά ηρωικές ενέργειες. Πενήντα χρόνια µετά το ’67, έχουν αλλάξει πολλά. Οι παλιές οργανώσεις έχουν χάσει τη δυναµική τους, αλλά η παλαιστινιακή αντίσταση έχει ήδη χαρίσει µια νέα λέξη για την εξέγερση στα λεξικά όλων των γλωσσών: τη λέξη Ιντιφάντα. Το κράτος του Ισραήλ παραµένει η µεγαλύτερη στρατιωτική βάση του ιµπεριαλισµού στη Μέση Ανατολή. ∆εν πρόκειται να νικηθεί από την παλαιστινιακή αντίσταση µονάχα. Ήδη µετρά µια στρατιωτική αποτυχία, µετά την εισβολή του ισραηλινού στρατού στον Λίβανο το 1982, που ανάγκασε τις παλαιστινιακές δυνάµεις να εκκενώσουν τη χώρα. Ακολούθησε η δολοφονία χιλιάδων άµαχων παλαιστινίων στα στρατόπεδα Σάµπρα και Σατίλα από ακροδεξιούς Λιβανέζους, ταγµατασφαλίτες του Ισραήλ. Οι Λιβανέζοι φαλαγγίτες ξεδοντιάστηκαν από τη Χεζµπολλάχ που στη συνέχεια, το 2006, απέκρουσε µε επιτυχία τη νέα εισβολή των ισραηλινών στον Λίβανο. Αλλά χρειάζονται περισσότερα από µια αµυντική νίκη για να αντιµετωπιστεί αυτή η µηχανή του πολέµου.

ΝΕΟΛΑΙΑ

20 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2017

13

Ενάντια στις συγχωνεύσεις της κυβέρνησης και τη στήριξη των «ανεξάρτητων»

Ο αγώνας στα ΤΕΙ συνεχίζεται! Της Στέλλας Πετρούλια

Α

πό τις αρχές του ακαδηµαικού έτους µε επίκεντρο το Πανεπιστήµιο ∆υτικής Αττικής (Π∆Α), δύο από τους µεγαλύτερους συλλόγους του ΤΕΙ Αθήνας βρίσκονται σε αναβρασµό και κινητοποιούνται ενάντια σε αυτό. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προκειµένου να εξοικονοµήσει πόρους προχωρά σε συγχωνεύσεις/καταργήσεις τµηµάτων, µείωση του προϋπολογισµού των ΤΕΙ και µείωση του καθηγητικού προσωπικού. Όλα αυτά δικαιολογηµένα δηµιούργησαν αντιδράσεις.

Ζωντανές συνελεύσεις και κινητοποιήσεις

Μετά από µαζικές συνελεύσεις των συλλόγων των ΣΕΥΠ και ΣΓΤΚΣ (550 και 300 φοιτητές/τριες αντίστοιχα), όπου ο κόσµος συσπειρώθηκε γύρω από αγωνιστικά και ενωτικά πλαίσια µε κύριο αίτηµα ‘’ΟΧΙ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ∆ΥΤΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ’’, αντιλαµβανόµενος ότι αυτό σηµαίνει υποβάθµιση των σπουδών µας και κατακερµατισµό των επαγγελµατικών µας δικαιωµάτων, συνεχίστηκε η κατάληψη µε στόχο τη µεγαλύτερη συµµετοχή στις κινητοποιή-

σεις και στις δράσεις µας. Στόχος µας ήταν να ακουστούµε και να συσπειρώσουµε περισσότερο κόσµο γύρω από τον αγώνα µας καθώς αντιλαµβανόµασταν όλοι/ες ότι η κατάληψη θα δυνάµωνε και θα νικούσε µόνο αν ήταν ζωντανή και µαζική! Έτσι τη προηγούµενη βδοµάδα πραγµατοποιήσαµε µια σειρά από κινητοποιήσεις: Μαζική συγκέντρωση στην Καβάλας και πορεία προς το ΤΕΙ και συµµετοχή στην πανεργατική απεργία 14/12 για να καταδικάσουµε τη πολιτική της λιτότητας και των µνηµονίων µε βασικά συνθήµατα ‘’κλείνουνε τα τµήµατα, διαλύουν τις σχολές χαρίζουν την εκπαίδευση στους επενδυτές’’ και ‘’λεφτά για τη παιδεία, λεφτά για την υγεία και όχι για τις τράπεζες και την αστυνοµία’’. Επίσης, πραγµατοποιήσαµε κινητοποίηση στο Ζάππειο στις 16/12 όπου γινόταν η σύνοδος πρυτάνεων παρουσία του Υπουργού Παιδείας Γαβρόγλου. Η µόνη απάντηση που πήραµε ήταν ΜΑΤ και δακρυγόνα όπως και στην Ελευσίνα όπου ο πρωθυπουργός παρουσίαζε τα δήθεν αναπτυξιακά µέτρα για τη ∆υτικη Αττική. ∆ράσεις όµως έγιναν και µέσα στο ΤΕΙ: προβολή ταινίας, συζητήσεις, έκδοση δελτίου τύπου και εξορµήσεις στους υπόλοιπους συλλόγους. Σηµαντικό ρόλο για να καταφέρουµε τα παραπάνω έπαιξε το συντονιστικό

κατάληψης όπου δεκάδες φοιτητές/-τριες συµµετείχαν, βάζαµε τις ιδέες µας και τους προβληµατισµούς µας και µοιραζόµασταν τις δουλειές που αναλαµβάναµε.

Κυβέρνηση και «ανεξάρτητοι» απέναντι στον αγώνα Στις 18/12 το νοµοσχέδιο για το Πανεπιστήµιο ∆υτικής Αττικής µπήκε σε διαβούλευση. Σε πρώτη φάση φαίνεται ότι είναι θολό και ασαφές αλλά αναφέρει ξεκάθαρα την επιθυµία της κυβέρνησης για τη συγχώνευση 5 τµηµάτων (οπτικής και οπτοµετρίας, οδοντικής τεχνολογίας, ραδιολογίας, ιατρικών εργαστηρίων και αισθητικής και κοσµητολογίας) σε ένα υπερτµήµα, τη µεταφορά της κοινωνικής εργασίας στις σχολές διοίκησης και οργάνωσης όπου θα µετονοµαστούν, ενώ δεν αναφέρονται καθόλου τµήµατα όπως η κοινοτική υγεία που µάλλον θα καταργηθούν. Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση χωρίς κανένα ακαδηµαϊκό κριτήριο συγχωνεύει και καταργεί αντικείµενα διαφορετικών τµηµάτων µε µόνο στόχο την εξοικονόµηση πόρων. Πρόκειται για µια ακραία πολιτική λιτότητας που στο όνοµα της πανεπιστηµιοποίησης των ΤΕΙ, υποβαθµίζει γνωστικά αντικείµενα, περιορίζει τα επαγγελµατικά δικαιώµατα και αφήνει µετέωρους τους εργαζόµενους.

νέα από τις σχολές

ΣΧΟΛΕΣ ΑΘΗΝΑΣ

To Σαββάτο 16/12, φοιτητικοί σύλλογοι από το ΤΕΙ Αθήνας και το ΕΜΠ αλλά και φοιτητές από όλη την Αθήνα έδωσαν µαζικό ραντεβού στο Ζάππειο στη σύνοδο πρυτάνεων, η οποία – παρουσία υπουργού - είχε στην ατζέντα της κρίσιµα ζητήµατα για τα οποία θα έπαιρνε αποφάσεις (πλάνο συγχωνεύσεων/ καταργήσεων σχολών (ΤΕΙ), διδακτική επάρκεια, φοιτητική µέριµνα, πτυχές νόµου Γαβρόγλου). Φτάνοντας όµως οι φοιτητές στο χώρο του Ζαππείου δεν αντίκρισαν κάτι πρωτοφανές. Παρατεταγµένες διµοιρίες των ΜΑΤ τους περίµεναν έτοιµες να τους απωθήσουν. Οι εκπρόσωποι των φοιτητικών συλλόγων απαίτησαν να αποχωρήσει η αστυνοµία και να δοθεί η δυνατότητα στους φοιτητές να εκφράσουν τα αιτήµατά τους ενώπιον των πρυτάνεων και του Υπουργού που αποφεύγει συστηµατικά το διάλογο µε το φοιτητικό

σώµα. Η απάντηση ήταν η αστυνοµική επίθεση στους φοιτητές. Φισουνιές, γκλοπιές και ασπιδιές απέναντι σε νέους ανθρώπους που κρατούσαν απλώς τα πανό τους και φώναζαν συνθήµατα. Ο ΣΥΡΙΖΑ από εκεί που κατήγγειλε την αστυνοµική βία απέναντι στο φοιτητικό κίνηµα πλέον την υιοθετεί ωµά µε την ευλογία των πρυτανικών αρχών. Μόνο έτσι όµως µπορούν να υλοποιηθούν οι καταστροφικές πολιτικές των µνηµονίων στο χώρο της εκπαίδευσης.

ΣΧΟΛΕΣ ΠΑΤΡΑΣ

Πολλοί φοιτητικοί σύλλογοι διαδήλωσαν µαζί µε σωµατεία και οργανώσεις της αριστεράς στην πανελλαδική απεργία στις 14/12. Η πορεία κατευθύνθηκε έξω από τον χώρο που ο ΣΥΡΙΖΑ µαζί µε την περιφέρεια και τον πρόεδρο της δηµοκρατίας πραγµατοποιούσαν συνέδριο για την ανάπτυξη και την επιχειρηµατικότητα. Με αποφάσεις

επιµέλεια: Νικόλας Κολυτάς

συλλόγων, βρέθηκαν έξω από το ξενοδοχείο όπου βρήκαν απέναντι τους τρεις κλούβες ΜΑΤ που εµπόδιζαν την πορεία να φτάσει στο κτίριο. Έπειτα από συνεννόηση του ΠΑΜΕ µε τα ΜΑΤ λέγοντας ότι ‘’αφήστε µας να περάσουµε και εγγυούµαστε ότι δεν θα ανοίξει ρουθούνι ‘’, η µία κλούβα αποχώρησε και η πορεία έφτασε µπροστά απ’ το κτίριο όπου φώναξε συνθήµατα και έπειτα αποχώρησε. Η κατάληψη στην εστία της Πάτρας έληξε, αφού ήρθαν προµήθειες µέχρι τις 22 του µήνα όπου και κλείνει. Οι µάγειρες του πανεπιστηµίου πληρώθηκαν ένα µικρό ποσό από τα δεδουλευµένα τους από τις αρχές Σεπτέµβρη, ενώ σχεδιάζουν τις επόµενες κινητοποιήσεις τους.

ΝΟΜΙΚΗ

Την ίδια µέρα πραγµατοποίηθηκαν συνελεύσεις για άλλη µια φορά µαζικές. Υπήρξε ένα κοµµάτι φοιτητών/-ριών (ιδιαίτερα στη ΣΕΥΠ) που προέτασσε το αίτηµα να σπάσει η κατάληψη χωρίς να είναι πρόθυµο να ακούσει τι είναι το Π∆Α και πως µας επηρεάζει. Αυτοί οι φοιτητές παρουσιάστηκαν ως ‘’ανεξάρτητοι’’ (ενώ σε προηγούµενη συνέλευση τούς υποστήριζαν οι ∆ΑΠίτες) και υπερασπίστηκαν µία λογική ατοµισµού που χρόνια καλλιεργείται στα ΤΕΙ µέσω της εντατικοποίησης και του ανταγωνισµού. ∆υστυχώς κατάφεραν να πάρουν τη συνέλευση µε µόλις 15 ψήφους διαφορά. Στο σύλλογο της ΣΓΤΚΣ όµως πήραν µόλις 45 ψήφους µε το πλαίσιο ‘’ΕΑΑΚ- ΑΡΕΝ – ΑΡ∆ΙΝ και ανένταχτων’’ να υπερψηφίζεται και να συνεχίζεται για τρίτη βδοµάδα η κατάληψη! Είναι σαφές ότι παρά τα χτυπήµατα της κυβέρνησης και των ανεξάρτητων, όλοι/ ες οι φοιτητές/-τριες και τα σχήµατα που συµµετέχουµε στη πρωτοβουλία δεν θα κάνουµε βήµα πίσω από το να αγωνιζόµαστε µέχρι να παρθεί πίσω ο νόµος Γαβρόγλου και το Π∆Α. Είναι ένας αγώνας που αν νικήσει θα συµβάλλει στο να µπλοκάρει τα σχέδια της κυβέρνησης και για άλλες συγχωνεύσεις και καταργήσεις τµηµάτων και σχολών.

Με επιτυχία ολοκληρώθηκε το πολιτικό-πολιτιστικό φεστιβάλ της ΑΡΕΝ

Νοµικής 11-12/12. Το φεστιβάλ περιελάµβανε συζητήσεις για τα αστικά κέντρα και τη σηµασία της διεκδίκησης του δηµόσιου χώρου καθώς και για τα δικαιώµατα των κρατουµένων που πλήττονται µε το νέο σωφρονιστικό κώδικα. Από το φεστιβάλ πέρασε πλήθος κόσµου δείχνοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το περιεχόµενο των συζητήσεων, τις εκθέσεις φωτογραφίας και τις µεταναστευτικές κουζίνες. Στο χώρο του φεστιβάλ υπήρχαν και τραπεζάκια από συλλογικότητες του κινήµατος, τα οποία δηµιούργησαν ένα όµορφο κλίµα. Από το τραπεζάκι της Κίνησης Απελάστε το Ρατσισµό ξεχώρισε το νέο ηµερολόγιο του Κυριακάτικού Σχολείου Μεταναστών. Είναι πολύ σηµαντικό να συνεχίσουν να γίνονται τέτοια φεστιβάλ στις σχολές δείχνοντας ότι τα πανεπιστήµια δεν είναι µόνο χώροι µαθήµατος, αλλά και χώροι αµφισβήτησης, συλλογικής διεκδίκησης και αγώνα.

14

κινημα

20 δεκεμβρη 2017

Νέο πεδίο κερδοφορίας για το κεφάλαιο

Κόκκινα δάνεια δυστυχίας για το λαό Του Δημήτρη Σαραφιανού

Τ

ρόικα, δανειστές, κυβέρνηση, τράπεζες, funds, κοράκια ετοιμάζονται να πέσουν σαν ακρίδες στη λαϊκή περιουσία. Μέσα στους επόμενους μήνες σχεδιάζεται να πραγματοποιηθεί η μεγαλύτερη μεταφορά πλούτου από τα λαϊκά στρώματα στο κεφάλαιο μέσα από τη διαδικασία των πλειστηριασμών. Για τη χιονοστιβάδα των «κόκκινων» δανείων δεν ευθύνονται οι λαϊκές οικογένειες που πήραν στεγαστικά ή καταναλωτικά δάνεια, ούτε οι ελεύθεροι επαγγελματίες, αγρότες και μικροεπιχειρηματίες που έλαβαν επιχειρηματικά δάνεια. Είναι άλλωστε γνωστό ότι το ποσοστό των «κόκκινων» δανείων το 2008 ανερχόταν μόλις στο 5% του συνόλου τους (11,9 δισ. ευρώ). Ευθύνεται α) η νεοφιλελεύθερη πιστωτική επέκταση, που αποκόμισε τεράστια κέρδη στις τράπεζες και τα golden boys, β) η τοκογλυφική πολιτική των τραπεζών με τις τεράστιες ψαλίδες μεταξύ επιτοκίων καταθέσεων και επιτοκίων χορηγήσεων (ιδίως για τα καταναλωτικά δάνεια και τις πιστωτικές κάρτες), οι παράνομες ρήτρες με τις οποίες φόρτωναν έξοδα στο δανειολήπτη (έξοδα φακέλου, πανωτόκια στην προεξόφληση, επιτόκια ανώτερα από το ανώτερο εξωτραπεζικό επιτόκιο, αυθαίρετη μεταβολή επιτοκίων και άλλα που κρίθηκαν καταχρηστικά από τον Αρειο Πάγο παρά ταύτα εξακολουθούν και φορτώνονται στους οφειλέτες), η πολιτική προώθησης επισφαλών προϊόντων (όπως τα δάνεια σε ελβετικό φράγκο) και γ) η πολιτική των μνημονίων που στραγγάλισε με την ύφεση κάθε δυνατότητα αποπληρωμής των δανείων. Η κυβέρνηση με την πολιτική της διογκώνει διαρκώς το πρόβλημα αυξάνοντας τον ιδιωτικό χρέος σε δυσθεώρητα ύψη, φτάνοντας τα 230 δισ. ευρώ. Το δημόσιο χρέος που διογκώθηκε για να σωθούν οι τράπεζες με τις 3 ανακεφαλαιοποιήσεις (τράπεζες που σκανδαλωδώς πωλήθηκαν σε εξευτελιστικές τιμές σε ξένα κεφάλαια) εξακολουθεί και φορτώνεται στην πλάτη των λαϊκών στρωμάτων με τη φοροεπιδρομή μέσω άμεσων και έμμεσων φόρων,τη μετατροπή των ασφαλιστικών εισφορών σε χαράτσια χωρίς αντίκρισμα, τη διόγκωση του κόστους παροχής υπηρεσιών από τις ΔΕΚΟ, τη λιτότητα και την ανεργία. Ταυτόχρονα, με το νόμο Δραγασάκη, που αφορά τη ρύθμιση των επιχειρηματικών δανείων, μέσω του κριτηρίου της «βιωσιμότητας» της επιχείρησης, «ξεπλένονται» οι μεγάλες επιχειρήσεις που έχουν πάρει «θαλασσοδάνεια», έχουν δημιουργήσει off shore, έχουν μεταφέρει τα περιουσιακά τους στοιχεία στο εξωτερικό, έχουν εκμεταλλευθεί την πτώση των μισθών και έχουν αφήσει απλήρωτους εργαζόμε-

νους, ασφαλιστικά ταμεία και μικροπρομηθευτές. Αυτές οι μεγάλες επιχειρήσεις (κυρίως θυγατρικές πολυεθνικών) θα μπορούν με την υπαγωγή τους στις προβλέψεις του νόμου να καρπωθούν και τον ΦΠΑ που εισέπραξαν και δεν απέδωσαν.

Κυβερνητικό «δώρο» στα funds Αντίθετα, έχει ξηλωθεί όλο το προστατευτικό πλαίσιο για την πρώτη κατοικία, αλλά και για το «κούρεμα» των δανείων (νόμος Κατσέλη). Έτσι, ακόμα και όσοι τελούν σε κατάσταση απόλυτης ένδειας και με το προηγούμενο νομοθετικό καθεστώς κατόρθωναν να «κουρεύεται» το δάνειό τους έως και 90%, χάνουν πλέον κάθε ελπίδα προς τούτο, αφού το ύψος του ποσού που υποχρεούνται συνολικά να καταβάλουν δεν μπορεί να είναι μικρότερο από την αξία που θα πετύχαινε το ακίνητο κατόπιν πλειστηριασμού. Με αυτό τον τρόπο το «κόκκινο» δάνειο γίνεται πιο ελκυστικό προϊόν προκειμένου να το αγοράσουν τα funds. Εδώ είναι και όλη η ουσία της κυβερνητικής πολιτικής: προκειμένου να διευκολυνθεί η μεταβίβαση των δανείων στα funds, αφενός τους δόθηκε η δυνατότητα να αγοράσουν ακόμα και ενήμερα («πράσινα») δάνεια, αφετέρου δεν προβλέφθηκε δυνατότητα των δανειοληπτών να αγοράσουν αυτοί το δάνειό τους στην ίδια τιμή. Από το 2018 μάλιστα επιτρέπεται ελευθέρως η μεταβίβαση δανείων που αφορούν πρώτες κατοικίες στα funds, ενώ με το νόμο για το 4ο μνημόνιο δίνεται η δυνατότητα στα funds να ασχολούνται και με real estate. Η κυβερνητική πολιτική αποσκοπεί στο να γίνουν τα «κόκκινα» δάνεια ένα νέο πεδίο κερδοφορίας: με την πώληση των «κόκκινων» (αλλά και «πράσινων») δανείων σε τιμές εξευτελιστικές (20-30% της ονομαστικής τους αξίας για τα ενυπόθηκα δάνεια) στις εταιρείες διαχείρισης δανείων που συνέστησαν τα ξένα funds από κοινού με τις ελληνικές τράπεζες, διαμορφώνονται οι συνθήκες για μια νεα αγορά είτε μέσω τιτλοποίησης των απαιτήσεων είτε μέσω των real estates

είτε μέσω των πλειστηριασμών με ταυτόχρονη χορήγηση νεου δανείου στον υπερθεματιστή.

Ταξική, αλλά και «τοξική» πολιτική Η πολιτική όμως αυτή, εκτός από ταξική, είναι και τοξική. Οι μαζικοί πλειστηριασμοί θα οδηγήσουν σε συντριπτική πτώση της αξίας της κτηματαγοράς, άρα και της αξίας των ακινήτων που έχουν οι τράπεζες στο χαρτοφυλάκιό τους (είτε ως κυριότητα είτε ως εγγυήσεις για δάνεια που έχουν χορηγήσει), ανοίγοντας το δρόμο για μια νεα ανακεφαλαιοποίηση. Ακό-

μα και η τακτική της πλειοδότησης των ίδιων των τραπεζών και μάλιστα στην τιμή πρώτης προσφοράς, προκειμένου να μην κατρακυλήσει η αξία της κτηματαγοράς, ενέχει τεράστιες αντιφάσεις: α) η αγορά αυτή δεν είναι μόνο λογιστική εγγραφή οι τράπεζες αναγκάζονται να πληρώσουν ζεστό χρήμα για να καλύψουν μέρος των απαιτήσεων άλλων δανειστών, β) η συσσώρευση ακινήτων στις τράπεζες τις αναγκάζει να αυξήσουν τα ίδια κεφάλαιά τους σύμφωνα με τους κανονισμούς της Ε.Ε., γ) εάν δεν σημειωθεί ταχεία ανάκαμψη της κτηματαγοράς, είναι πολύ αβέβαιο αν οι τράπεζες θα κατορθώσουν να επαναμεταβιβάσουν σε τρίτους αυτά τα ακίνητα με κέρδος (πολλώ δε μάλλον όταν ταυτόχρονα τα funds έχουν πολύ μεγαλύτερο περιθώριο κέρδους λόγω της αγοράς των δανείων σε πολύ χαμηλότερες τιμές, γεγονός που τείνει να συμπιέσει περαιτέρω την αξία της κτηματαγοράς). Έτσι, αυτή η πολιτική φαίνεται να αναπαράγει όλες τις αντιφάσεις της μνημονιακής πολιτικής: ενώ υποτίθεται ότι η εσωτερική υποτίμηση και η λιτότητα θα οδηγούσαν σε μείωση του δημόσιου χρέους, συνέβη ακριβώς το αντίστροφο.

Mόνη προστασία για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα είναι να γιγαντώσει το κίνημα κατά των πλειστηριασμών, που πρέπει πλέον εκτός από κίνημα ειρηνοδικείων να γίνει κίνημα γειτονιάς.

Πλειστηριασμοί: Οι μεγάλες μάχες είναι μπροστά

Τ

ο σχέδιο αρπαγής της λαϊκής περιουσίας (παρά τα ψέματα της κυβέρνησης) βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Μετά την άγρια καταστολή με ρίψη χημικών εντός του ειρηνοδικείου της Αθήνας, το κίνημα κατόρθωσε να σταματήσει τους πρώτους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας. Ενώ πιέσεις και από τα πάνω και από τα κάτω έχουν οδηγήσει σε αναβολές τη διαδικασία των απλών πλειστηριασμών στα ειρηνοδικεία τις Τετάρτες. Η κυβέρνηση και τα στελέχη της ψεύδονται ασύστολα όσο επιμένουν ότι έχουν συμφωνήσει με τις τράπεζες να μην εκτελούνται ηλεκτρονικοί και όχι μόνο πλειστηριασμοί για ακίνητα που η αξία τους δεν ξεπερνάει τα 300.000 ευρώ. Την Τετάρτη 20 Δεκέμβρη η Εθνική Τράπεζα βγάζει στο σφυρί ακίνητο για χρέος 50.000 ευρώ. Η αξία του ακινήτου είναι 240.000 ευρώ. Ενώ και μέσα στο Γενάρη που μας έρχεται υπάρχει προγραμματισμός για έντεκα ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς ακινήτων που η αξία τους δεν ξεπερνάει τις 300.000 ευρώ.

Η κυβέρνηση λέει δεξιά και αριστερά ότι ο νόμος που ψήφισε σώνει τον κόσμο. Η αλήθεια είναι ότι με το νόμο του ΣΥΡΙΖΑ καταργήθηκαν και οι όποιες ευεργετικές διατάξεις υπήρχαν στο νόμο Κατσέλη. Όσοι με το νόμο Κατσέλη δικαιούνταν κούρεμα του δανείου τους έως και 90%, χάνουν αυτή τη δυνατότητα από το νόμο που ψήφισαν οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Το ποσό που υποχρεούνται πια να πληρώσουν δεν μπορεί να είναι μικρότερο από την αξία που θα πετύχαινε το ακίνητο κατόπιν πλειστηριασμού. Οι επιτροπές και οι πρωτοβουλίες κατά των πλειστηριασμών χρειάζεται να ρίξουν το βάρος τους στις γειτονιές. Με εξορμήσεις και περιοδείες χρειάζεται να ζητήσουν τη συμπαράσταση του κόσμου στην προσπάθεια να φτιαχτεί ένα όσο το δυνατόν πιο ισχυρό μέτωπο σε κάθε γειτονιά (με τη συμμετοχή και τη στήριξη των τοπικών σωματείων), που θα οργανώσει τη δράση του με κέντρο να μη μείνει κανένας άστεγος, να μην περάσει κανένας πλειστηριασμός πρώτης κατοικίας (ηλεκτρονικός και μη) και κυρίως να μη γίνει ούτε μία έξωση.

20 δεκεμβρη 2017

αναλυση

15

Ποιος υπερ-φορολογείται και γιατί Του Πάνου Κοσμά

Η

λέξη υπερ-φορολόγηση βρίσκεται στα χείλη όλων. Ο λόγος είναι απλός: η υπερ-φορoλόγηση είναι μια πραγματικότητα που επηρεάζει τη ζωή της μεγάλης πλειονότητας του πληθυσμού, και επομένως κανείς δεν μπορεί να την αγνοεί. Όμως, ποιος υπερφορολογείται και γιατί; Και ποια είναι τα κίνητρα όσων μιλούν ενάντια στην υπερφορολόγηση; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: η λεγόμενη «δημοσιονομική προσαρμογή» στα χρόνια των μνημονίων σήμαινε ταυτόχρονα αύξηση των δημοσίων εσόδων και μείωση των δημοσίων δαπανών. Οι δανειστές, ιδιαίτερα το ΔΝΤ, πίεζαν η αναλογία ανάμεσα στα δύο (αύξηση εσόδων - μείωση δαπανών) να είναι περίπου 1/3 προς 2/3. Πίεζαν δηλαδή για μεγαλύτερες περικοπές δαπανών και αναλογικά μικρότερη αύξηση των φόρων. Ο λόγος που ήθελαν ένα τέτοιο «μίγμα» είναι διπλός: αφενός λόγω νεοφιλελεύθερης ιδεολογικής προσήλωσης στη λιτότητα μέσω της μείωσης των δαπανών, αφετέρου επειδή τυχόν έμφαση στους φόρους θα δυσκόλευε τη μείωση των φορολογικών βαρών των καπιταλιστών.

Τι εννοεί ο Μητσοτάκης

Καμία ελληνική κυβέρνηση δεν εφάρμοσε την αναλογία 1/3 προς 2/3 και ο λόγος ήταν επίσης απλός: δεν άντεχαν την κοινωνική κατακραυγή και την πολιτική φθορά ταχύτερων και μεγαλύτερης έκτασης περικοπών σε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες (υγεία, παιδεία). Ο Μητσοτάκης εξαπατά όταν ισχυρίζεται ότι τάχα η υπερ-φορολόγηση είναι «εφεύρεση» του ΣΥΡΙΖΑ: τα ίδια, αν και όχι στον ίδιο βαθμό, έκαναν πριν τον ΣΥΡΙΖΑ και οι Σαμαράς - Βενιζέλος. Πολύ απλά, ο Μητσοτάκης όταν μάχεται ενάντια στην υπερ-φορολόγηση, εννοεί ότι οι μνημονιακοί στόχοι για τα θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα πρέπει να είναι σεβαστοί, αλλά πρέπει ταυτόχρονα να επιτευχθούν με ακόμη μεγαλύτερες περικοπές δαπανών και λιγότερους φόρους - ώστε το τελικό ισοζύγιο φόρων και δαπανών να μένει το ίδιο. Εννοεί, λοιπόν, κατ’ αρχάς, μεγαλύτερες περικοπές σε συντάξεις, μισθούς, υγεία, παιδεία κ.λπ. Εννοεί όμως, ταυτόχρονα λιγότερους φόρους όχι γενικώς, αλλά ειδικώς για το κεφάλαιο. Δεν δήλωσε ούτε καν υπαινίχτηκε ποτέ αύξηση του αφορολόγητου (που αφορά τις εργαζόμενες τάξεις) ή μείωση των συντελεστών φορολόγησης για τα χαμηλά εισοδήματα. Δήλωσε όμως ευθαρσώς ότι θα μειώσει το φορολογικό συντελεστή των κερδών και τα φορολογικά βάρη στη «μεσαία τάξη». Τα φορολογικά μέτρα Σαμαρά το 2014 μας έδωσαν μια ιδέα πώς ορίζει η δεξιά τη μεσαία τάξη και τη μείωση των φορολογικών της βαρών: μείωση φόρων για εισοδήματα που είναι πολύ πάνω από τα εισοδήματα με τα οποία επιβιώνουν οι εργαζόμενες τάξεις.

Το πρόγραμμα Μητσοτάκη «ενάντια στην υπερ-φορολόγηση» παραπέμπει στην πολιτική Τραμπ: ταχύτερες και μεγαλύτερες μειώσεις δημόσιων δαπανών για μισθούς, συντάξεις, κοινωνικά επιδόματα, υγεία, παιδεία – ταχύτερη και μεγαλύτερη «μείωση του σπάταλου κράτους», δηλαδή μεγαλύτερης έκτασης ιδιωτικοποιήσεις.

Τι εννοεί και τι κάνει η κυβέρνηση Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, υποχρεωμένη ύστερα από τη μνημονιακή στροφή του καλοκαιριού του 2015, να υπογράψει 2,5 μνημόνια και να συντρίψει την εργαζόμενη πλειοψηφία για να πετύχει τα θηριώδη

αυτό: • Το Δημόσιο δαπάνησε 45,9 δισ. ευρώ, ενώ ο προϋπολογισμός του 2018 (που μόλις ψηφίστηκε!) προέβλεπε δαπάνες 47,635 δισ. ευρώ και όταν στο ενδεκάμηνο του 2016 είχαν δαπανηθεί 47,7 δισ. ευρώ.

• Από πού κόπηκαν αυτές οι δαπάνες; 882 εκατ. ευρώ από περίθαλψη, υγεία και πρόνοια και άλλα 818 εκατ. ευρώ από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων. Με λίγα λόγια, χρειάζονται διαρκώς νέοι φόροι για να μη μειώνονται με καταστροφικούς για το μνημονιακό πρόγραμμα ρυθμούς τα δημόσια έσοδα. Και ταυτόχρονα, η κυβέρνηση κόβει δαπάνες πολύ περισσότερο απ’ ό,τι προβλέπει ο προϋ-

Οι πλειστηριασμοί μπορούν να γίνουν πολιτική θρυαλλίδα γιατί είναι η κορυφή ενός «παγόβουνου»: του γεγονότος ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει χωρίς διαρκώς ακόμη μεγαλύτερες περικοπές αλλά και νέους φόρους. πρωτογενή πλεονάσματα που συμφώνησε με τους δανειστές, αποφάσισε να αυξήσει το ειδικό βάρος των φόρων στο μνημονιακό «κοκτέιλ». Διότι οι περικοπές έχουν μεγαλύτερο και πιο άμεσο αντίκτυπο και σημαίνουν μεγαλύτερη και πιο άμεση πολιτική φθορά - ιδιαίτερα για μια κυβέρνηση που αναφέρεται στην Αριστερά και που η κοινωνική της βάση είναι λαϊκά στρώματα. Αποφάσισε δηλαδή υψηλότερους φόρους για να αποφύγει την άμεση πολιτική φθορά ακόμη μεγαλύτερων περικοπών, εκτιμώντας ότι αυτό είναι το «μίγμα» που συμφέρει καλύτερα την πολιτική της επιβίωση. Αναγκάζεται όμως να το κάνει και για έναν ακόμη, αδήριτο λόγο: διότι απαιτούνται διαρκώς υψηλότεροι φόροι για να επιτευχθούν τα ίδια ή και λιγότερα δημόσια έσοδα. Ενώ οι φορολογικές επιβαρύνσεις διαρκώς αυξάνονται, τα φορολογικά έσοδα μειώνονται, όπως δείχνουν τα στοιχεία του προϋπολογισμού του 2018. Ενώ οι φόροι αυξάνονται, τα φορολογικά έσοδα μειώνονται! Το 2017, με κατακλυσμό νέων φόρων, εισπράχθηκαν από φόρους 42,34 δισ. ευρώ, σχεδόν 3 δισ. ευρώ λιγότερα σε σχέση με το 2016 (45,01 δισ. ευρώ), ενώ οι προβλέψεις του προϋπολογισμού του 2017 ήταν ότι θα εισπραχθούν περίπου τα ίδια (45,02 δισ. ευρώ). Το ερώτημα είναι: αφού οι στόχοι για τα φορολογικά έσοδα του 2017 έπεσαν τόσο έξω, πώς επιτεύχθηκε το θηριώδες υπερ-πλεόνασμα που έδωσε τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να μοιράσει «κοινωνικό μέρισμα»; Είναι επίσης απλό: με μεγαλύτερη περικοπή δαπανών στην πράξη, αλλά και με διατήρηση σε υψηλά επίπεδα των ανεξόφλητων οφειλών του Δημοσίου προς ιδιώτες! Τα στοιχεία εκτέλεσης του προϋπολογισμού του 2017 στο ενδεκάμηνο Ιανουαρίου - Νοεμβρίου δείχνουν ότι στο διάστημα

πολογισμός και επιβάλλει το μνημονιακό πρόγραμμα!

Το «μαστίγιο» της εφορίας… Τα πράγματα όμως είναι ακόμη χειρότερα κι απ’ αυτό. Παρά τον κατακλυσμό νέων φόρων, τα έσοδα θα είχαν καταρρεύσει (μαζί με αυτά και το πρόγραμμα) χωρίς το «μαστίγιο» των αναγκαστικών μέτρων είσπραξης. Τα επίσημα στοιχεία (στοιχεία της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων για τον Οκτώβριο του 2017) λένε τα εξής: • Ο συνολικός αριθμός των φορολογουμένων με ανεξόφλητες οφειλές προς το Δημόσιο ανήλθε τον Οκτώβριο σε 4,17 εκατομμύρια. Πρόκειται για κωδικούς της εφορίας, πίσω από τους οποίους «κρύβονται» πολύ περισσότεροι άνθρωποι, μέλη οικογενειών των υπόχρεων - κατά τη στερεότυπη έκφραση, «εξαρτώμενα μέλη».

• Από αυτούς, 1.014.295 υπόχρεοι υπέστησαν μέτρα αναγκαστικής είσπραξης των οφειλών τους, δηλαδή κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών και κατασχέσεις εις χείρας τρίτων, παρουσιάζοντας αύξηση 22.903 ατόμων σε σχέση με το Σεπτέμβριο.

• Επιπλέον 1,7 εκατ. οφειλέτες απειλούνται με κατασχέσεις τους επόμενους μήνες. Ξανά σε αυτούς πρέπει να υπολογίσουμε έναν πολύ μεγαλύτερο αριθμό εξαρτώμενων μελών».

• Παρά τον απτό «εκβιασμό» της κατάσχεσης, νέοι οφειλέτες συσσωρεύονται. Τον Οκτώβριο, οι νέες ληξιπρόθεσμες οφειλές αυξήθηκαν σε σχέση με το Σεπτέμβριο κατά 1,2 δισ. ευρώ και διαμορφώθηκαν σε 10,4 δισ. ευρώ (από 9,2 δισ. ευρώ). Που σημαίνει ότι, με όλους τους εκβιασμούς του κόσμου, για όλο και περισσότερους οφειλέτες ισχύει πλέον το ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος… Η πραγματικότητα που αποκαλύπτουν τα στοιχεία είναι λοιπόν αυτή: η μεγάλη

πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας στενάζει κάτω από το μαστίγιο της εφορίας, ενώ μια ισχυρή μειονότητα (που με πρόχειρους υπολογισμούς ξεπερνάει το 30% και επεκτείνεται γοργά) υποφέρει από μέτρα κατάσχεσης. Σαν να μην έφτανα όλα αυτά, στο πλαίσιο της 3ης αξιολόγησης, που έκλεισε πρόσφατα σε τεχνικό επίπεδο και σε πολύ φιλικό κλίμα, η κυβέρνηση συμφώνησε να επιταχυνθεί η διαδικασία των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών και να μπουν στο «χορό» των πλειστηριασμών -εκτός από τις τράπεζες- η εφορία και φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Από τους πρώτους μήνες του 2018, θα γενικευτούν τα μέτρα αναγκαστικής είσπραξης, με κατασχέσεις - πλειστηριασμούς από τους… πάντες: τράπεζες, εφορία, φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Η κυβέρνηση λέει ψέματα όταν ισχυρίζεται ότι βάζει φόρους για να αποφύγει μεγαλύτερες περικοπές: βάζει διαρκώς νέους φόρους κυρίως γιατί αλλιώς οι μνημονιακοί στόχοι για τα έσοδα θα κατέρρεαν. Η κυβέρνηση λέει επίσης ψέματα όταν ισχυρίζεται ότι έτσι προφυλάσσει τους πλέον αδύναμους: οι πλέον αδύναμοι είναι και οι πλέον ευάλωτοι απέναντι στην εφορία, διότι απλούστατα δεν μπορούν να κρύψουν τίποτε. Μισθωτοί, συνταξιούχοι και άνεργοι δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν, όσο για τους αυτοαπασχολούμενους, οι συνολικές επιβαρύνσεις στο εισόδημά τους φτάνουν το 60%! Αυτοί που μπορούν να ξεφύγουν μέσα από τη φοροδιαφυγή ή φοροαποφυγή είναι το μεγάλο, μεσαίο αλλά και μικρό κεφάλαιο. Η κυβέρνηση λέει επίσης ψέματα και σε κάτι άλλο: τα μέτρα αναγκαστικής είσπραξης (κατασχέσεις, πλειστηριασμοί) δεν της επιβάλλονται από τους δανειστές. Τα θέλει εξίσου γιατί τα έχει απόλυτη ανάγκη η ίδια! Διότι απλούστατα χωρίς αυτά δεν θα μπορούσε να μοιράσει «κοινωνικό μέρισμα» και να συντηρήσει έτσι κάπως την κοινωνική της επιρροή! Οι πλειστηριασμοί μπορούν να γίνουν πολιτική θρυαλλίδα γιατί είναι η κορυφή ενός «παγόβουνου»: του γεγονότος ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει χωρίς διαρκώς ακόμη μεγαλύτερες περικοπές αλλά και νέους φόρους, αλλά και χωρίς γενίκευση των μέτρων αναγκαστικής είσπραξης, ότι όλα αυτά θα τείνουν να ξεπερνούν τις πολιτικές αντοχές της κυβέρνησης. Η Αριστερά και το κίνημα πρέπει να στρέψουν την προσοχή τους στην υπεράσπιση των εργαζόμενων τάξεων, που πλήττονται από το «κοκτέιλ» των υψηλών φόρων και των περικοπών - σε οποιαδήποτε αναλογία. Πρέπει να καταγγείλει όχι γενικώς την υπερ-φορολόγηση, αλλά την υπερ-φορολόγηση των εργαζόμενων τάξεων. Πρέπει να ζητήσει αύξηση των φορολογικών βαρών και μέτρα αναγκαστικής είσπραξης κατά των καπιταλιστών. Πρέπει να παλέψει για την υπεράσπιση της πρώτης κατοικίας και της ακίνητης περιουσίας των εργαζόμενων τάξεων, κι όχι των καπιταλιστών, μεγάλων ή μεσαίων.

16

αντιρατσισμος

20 δεκεμβρη 2017

Από τις διαδηλώσεις στις 18 Δεκέμβρη...

Πετυχημένη κρίνεται η παρουσίαση ημερολογίου 2018 του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών, που συνοδεύτηκε από μουσική βραδιά, στην Πτολεμαΐδα. Τη δράση διοργάνωσε η τοπική Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό», και συμμετείχαν 40 άτομα, με σημαντική παρουσία της νεολαίας. Η βραδιά ξεκίνησε με χαιρετισμό εκ μέρους της τοπικής Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό», με ενημέρωση για τη δράση του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών και της Κίνησης, με περιγραφή των προκλήσεων που αντιμετωπίζει σήμερα το αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα, με ενθάρρυνση στον κόσμο να συμμετέχει πιο ενεργά και συστηματικά στις δράσεις και τις συζητήσεις μας. Συγκεντρώθηκαν κάποια χρήματα για την οικονομική μας ενίσχυση, ενώ ακολούθησε φαγητό, ποτό, ζωντανή μουσική με κιθάρες, τραγούδι αλλά… και χορευτικές επιδείξεις, σε μια βραδιά που άφησε ευχαριστημένους όλους τους συμμετέχοντες.

Του Μάριου Αυγουστάτου

Τ

...στην προετοιμασία για τη μεγάλη κινητοποίηση στις 17 Μάρτη

Μ

ε κάλεσμα της ΚΑΡ, του Δικτύου και του ΣΥΠΡΟΜΕ, έγινε στα μέσα Δεκέμβρη στην Αθήνα μια πρώτη συνάντηση, στην οποία ήταν καλεσμένη και συμμετείχε η ΚΕΕΡΦΑ, προκειμένου να διοργανωθεί από κοινού η φετινή κινητοποίηση της 17 Μάρτη ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό, 2 χρόνια από την έναρξη της ρατσιστικής συμφωνίας Ε.Ε.-Ελλάδας-Τουρκίας. Η κινητοποίηση είναι διεθνής και θα επιδιωχθεί να αγκαλιάσει πολλές πόλεις της Ελλάδας. Οι 4 αντιρατσιστικές οργανώσεις κατέληξαν σε κοινό δημόσιο κάλεσμα σε σύσκεψη φορέων στις 11 Γενάρη, όπου θα επιδιωχθεί η συμμετοχή με τον πιο πλατύ τρόπο συνδικάτων, οργανώσεων μεταναστών και προσφύγων, τοπικών συλλογικοτήτων κ.λπ. και θα αποφασιστεί το πλαίσιο και η έναρξη της καμπάνιας. Πρόκειται για μια καλή αρχή, που ελπίζουμε να έχει ανάλογη συνέχεια. Από την πλειονότητα των οργανώσεων που συμμετείχαν στη σύσκεψη (μεταξύ των οποίων και η ΚΑΡ) τέθηκε το ζήτημα του πλαισίου της

κινητοποίησης, που θα πρέπει να είναι αιχμηρό όσον αφορά τις ευθύνες της Ε.Ε. και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για την εφαρμογή των ρατσιστικών μέτρων της συμφωνίας Ε.Ε.-Τουρκίας, με αποτέλεσμα τον πολλαπλασιασμό των πνιγμών στην ανοιχτή θάλασσα μεταξύ Λιβύης - Ιταλίας και το βασανισμό χιλιάδων ανθρώπων στα σκλαβοπάζαρα της Λιβύης. Επίσης έμφαση στην κινητοποίηση θα έχει το αίτημα για απεγκλωβισμό των προσφύγων από τα νησιά, όσο και το άνοιγμα των συνόρων της Ε.Ε. για τους πρόσφυγες. Τέλος, ένα σημαντικό αίτημα της κινητοποίησης θα είναι η ισόβια καταδίκη της εγκληματικής ναζιστικής ΧΑ, την ώρα που η δίκη της μπαίνει στην τελική τροχιά. Αμέσως μετά τις γιορτές θα ξεκινήσει η κοινή καμπάνια με τα υλικά τις διοργάνωσης και κοινή οργανωτική επιτροπή όσον αφορά τη συγκέντρωση και την πορεία. Η πρόταση στη σύσκεψη της 11 Γενάρη θα είναι η συγκέντρωση στην Αθήνα να γίνει στην Ομόνοια, το Σάββατο 17 Μάρτη στις 3 μ.μ. και να ακολουθήσει πορεία στη Βουλή και τα γραφεία της Ε.Ε.

Στο κρατητήριο της Μόριας οι φίλοι και οι ερωτικές-οί σύντροφοι χωρίς γάμο ή σύμφωνο απαγορεύονται. Οι ανύπαντροι κρατούμενοι είναι καταδικασμένοι μετά τη σύλληψή τους να μην ξαναδούν κανένα δικό τους άνθρωπο επειδή έτσι λέει η Διοίκηση. Ακόμη και απλοί γνώστες της μητρικής τους γλώσσας απαγορεύεται να μπουν για να διερμηνεύσουν μεταξύ αυτών και των δικηγόρων τους. Επιτρέπονται μόνο πιστοποιημένοι διερμηνείς, τους οποίους η Διοίκηση του κρατητηρίου επίσης αρνείται να παρέχει! Διοικητικά κρατούμενοι, καταδικασμένοι αυθαίρετα στην απομόνωση και την υποχρεωτική αδυναμία συνομιλίας με το δικηγόρο τους. Συγχαρητήρια στους κ. Μουζάλα και Τόσκα!

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

στην κόλαση των προσφυγικών φυλακών της Λιβύης, προωθώντας έτσι τις χειρότερες μορφές εκμετάλλευσης και «εμπορίου» ανθρώπων. Με αυτήν την κινητοποίηση, αλλά και με τη συνέχεια του αγώνα μας, απαιτούμε: - Να σταματήσει η συνεργασία Ε.Ε.-Λιβύης για την αποτροπή της μετανάστευσης. Να σταματήσει η χρηματοδότηση των σκλαβοπάζαρων στη Λιβύη.

- Να ακυρωθεί η ρατσιστική συμφωνία Ε.Ε. - Ελλάδας - Τουρκίας. Να κλείσουν τα στρατόπεδα στα νησιά, να μεταστεγαστούν οι πρόσφυγες των καταυλισμών της ενδοχώρας σε ενοικιαζόμενα σπίτια.

- Άσυλο με πλήρη δικαιώματα των προσφύγων σε όποια χώρα της Ε.Ε. επιθυμούν. Να καταργηθεί η Συμφωνία του Δουβλίνου.

- Έξω το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο. Να κλείσει η βάση της Σούδας. Καμιά συμμετοχή της Ελλάδας, καμία διευκόλυνση στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που γεννούν την προσφυγιά. Με όλους τους ενδιάμεσους «σταθμούς» και τους επιμέρους αγώνες που θα προκύψουν το επόμενο διάστημα από την ίδια την πραγματικότητα, ετοιμαζόμαστε από τώρα να αναδείξουμε όλα αυτά τα ζητήματα κεντρικά, σε ένα μεγάλο κινηματικό ραντεβού, στο πλαίσιο της 21 Μάρτη, Παγκόσμιας Μέρας Κατά του Ρατσισμού.

μικρά αντιρατσιστικά

η Δευτέρα 18/12, Παγκόσμια Μέρα του Μετανάστη, που φέτος είχε οριστεί ως μέρα διεθνούς δράσης κατά των σκλαβοπάζαρων στη Λιβύη, ενώσαμε στην Ελλάδα τη φωνή μας με τις διεθνείς μεταναστευτικές, προσφυγικές, αντιρατσιστικές και τις οργανώσεις Δικαιωμάτων. Στην πανελλαδική συνάντηση της Δικτύωσης Αλληλέγγυων Ομάδων στους Πρόσφυγες, είχε αποφασιστεί η πανελλαδική ανά πόλη κινητοποίηση «ενάντια στο σκλαβοπάζαρο της Ε.Ε. στη Λιβύη», αλλά και -όσον αφορά την Ελλάδα- «για να ανοίξουν τα νησιά στο Αιγαίο». Η κινητοποίηση στην Αθήνα υποστηρίχθηκε από μια σειρά δομές, δίκτυα, οργανώσεις: Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε, Antinazi zone - YRE, Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, Ελληνικό Φόρουμ Προσφύγων, Επιτροπή Δικαιωμάτων ΛΑΕ, Κατάληψη Στέγης Προσφύγων/ Μεταναστών Νοταρά 26, Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών, Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό, Συντονισμός για το Προσφυγικό και Μεταναστευτικό Σωματείων Φοιτητικών Συλλόγων Συλλογικοτήτων, Χώρος Στέγασης Προσφύγων City Plaza. Ξεκίνησε με συγκέντρωση στο Σύνταγμα και ενημερωτική προβολή για τα σκλαβοπάζαρα στη Λιβύη. Ακολούθησε πορεία στα γραφεία της Ε.Ε., στην οποία ακούστηκαν συνθήματα κατά της Ευρώπης-«φρούριο», της ελληνικής κυβέρνησης και της ρατσιστικής πολιτικής τους. Επίσης πετάχτηκε συμβολικά κόκκινη μπογιά στα γραφεία της Ε.Ε. Αυτής της Ε.Ε. που κηρύττει προσχηματικά τον πόλεμο στους λαθρέμπορους ενώ στην πραγματικότητα εκπονεί σχέδια επέκτασης του μοντέλου που εγκαινίασε η Συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας, με στόχο τις μαζικές επιστροφές των προσφύγων που φτάνουν στο ευρωπαϊκό έδαφος

Στην κατάθεσή του στη δίκη της Χρυσής Αυγής ο Δ. Κουσουρής περιέγραψε την επίθεση που είχε δεχθεί και τον τραυματισμό του στο κεφάλι με αποτέλεσμα να μείνει για ένα μήνα στην εντατική έξω από τα δικαστήρια της Ευελπίδων στις 16 Ιουνίου 1998 από τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής με αρχηγό τον Περίανδρο Ανδρουτσόπουλο. Δεν είναι τυχαίο, επισήμανε, ότι Χρυσή Αυγή χρησιμοποιεί, για τους αντιπάλους της, λέξεις όπως «κατσαρίδες»: «Η απανθρωποποίηση του πολιτικού αντιπάλου, αποτελεί συγκεκριμένο στάδιο για να περάσουν τα μέλη στην πράξη. Για να άρουν τους όποιους ενδοιασμούς, όπως με τους Εβραίους στη ναζιστική Γερμανία, που ονομάζονταν ‘‘φιγούρες’’ αντί για άνθρωποι. Είναι μια διαδικασία που έχει μελετηθεί ιστορικά».

Kατά τη διάρκεια μιας εξόρμησης των φασιστών της Casapound «για να παρουσιάσουν το πολιτικό τους πρόγραμμα», μερικές γυναίκες έστησαν μια μίνι «αντισυγκέντρωση». Στάθηκαν μπροστά τους, και άρχισαν να τραγουδάνε το Bella Ciao, και παρέμειναν στο χώρο για να εξηγούν στους περαστικούς γιατί δεν πρέπει να παίρνουν τα φυλλάδια των νεοναζί. Πραγματικά απίστευτες…

Σε συναυλία των Death Preacher στο Βανκούβερ, κάποιος από το κοινό έκανε τον χαιρετισμό των Ναζί κατά τη διάρκεια του live. Αμέσως διώχτηκε από τη συναυλία, ενώ ακολούθησαν αντιδράσεις από τη metal σκηνή, τον διοργανωτή της συναυλίας που δήλωση πως οι ναζί είναι ανεπιθύμητοι στα γεγονότα που διοργανώνει, αλλά και τον εμβληματικό Bruce Dickinson των Iron Maiden που δήλωσε στα αμερικανικά ΜΜΕ ότι «Οι ναζιστικοί χαιρετισμοί δεν έχουν καμία θέση στην όποια μουσική κοινότητα θα ήθελα να ανήκω»...

20 δεκεμβρη 2017

αντιρατσισμοσ

17

Μετά τη συνάντηση Τσίπρα-Ερντογάν

«Αποσυμφόρηση των νησιών» ή hot - spot παντού; ομάδες (οπότε και εξαιρούνται από τις επιστροφές), σχεδιάζεται να αφαιρεθεί η περίπτωση προσώπων «με σύνδρομο μετατραυματικής διαταραχής»!

Του Θανάση Κούρκουλα

Π

ολλά γράφτηκαν για τις «αστοχίες», τις «προκλήσεις» και τις «παραβιάσεις πρωτοκόλλου» κατά τη διάρκεια της επίσημης επίσκεψης Ερντογάν στην Αθήνα στις αρχές Δεκέμβρη. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και στα πιο κριτικά για την κυβέρνηση Τσίπρα ρεπορτάζ υπήρχε πάντα ένα θετικό σημείο αναφορικά με τις συνομιλίες Τσιπρα - Ερντογάν, κι’ αυτό ήταν η «καλή συνεργασία» για το προσφυγικό... Στο πλαίσιο αυτό, ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε για «νέα μέτρα για συνεργασία στο πλαίσιο της συμφωνίας Ε.Ε. - Τουρκίας». Τα μεγάλα ΜΜΕ αναφέρθηκαν σε επικείμενη «αποσυμφόρηση των νησιών». Στην πραγματικότητα πρόκειται για απόπειρα επέκτασης των «ειδικών συνθηκών» περιορισμών και αθλιότητας που επικρατούν στα νησιά προς την ελληνική επικράτεια, με μαζικές απελάσεις προσφύγων στην Τουρκία από ολόκληρη τη χώρα σε συνδυασμό με την παραμονή της πλειονότητας των προσφύγων στην ειδική γεωγραφική ζώνη των νησιών του Αιγαίου επί μακρόν. Κάτι σαν φυλακές 1ου και 2ου βαθμού.

Hot - Spot και στην ενδοχώρα;

Λίγο πριν την επίσκεψη Ερντογάν, ο αρμόδιος υπουργός Γ. Μουζάλας είχε δηλώσει: «Η συμφωνία μεταξύ Ε.Ε. και Τουρκίας προβλέπει αυτό τον περιορισμό σε συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές (σ.σ. στα νησιά). Η συμφωνία είναι δεσμευτική και για τις δυο πλευρές. Θα έπρεπε να διαλύσουμε τους προσφυγικούς καταυλισμούς και να αφήσουμε να καταρρεύσει η συμφωνία με την Τουρκία; Όχι, δεν θα το κάνουμε. Αυτό είναι προς το συμφέρον και της Ε.Ε.». Λίγο μετά από την επίσκεψη Ερντογάν, ο ίδιος υπουργός δήλωνε: «Είναι πολύ πιθανόν από την πλευρά της Τουρκίας να άνοιξε ένα παράθυρο από το αίτημα που είχαμε υποβάλει πέντε φορές στην Ε.Ε., να μπορούμε να μεταφέρουμε σε κλειστά κέντρα στην ενδοχώρα ανθρώπους χωρίς να χάνονται από τη συμφωνία Ε.Ε. - Τουρκίας, ώστε όταν τακτοποιηθεί το άσυλό τους, αν πάρουν άσυλο να μείνουν Ελλάδα, αν όχι να επιστραφούν στην Τουρκία. Τις επόμενες ημέρες θα επιδιώξουμε να δούμε εάν αυτό μπορεί να πάρει νομοτεχνική μορφή σε συμφωνία με την Τουρκία». Προφανώς η λέξη κλειδί εδώ είναι ο όρος «κλειστά» ακόμα και για τα προσφυγικά κέντρα της ενδοχώρας, που ως τώρα ήταν ανοιχτά και αφορούσαν αναγνωρισμένους πρόσφυγες. Πρόκειται δηλαδή για επέκταση της αθλιότητας των νησιών στην ενδοχώρα. Από την άλλη μεριά, πιθανότατα θα επιχειρηθεί αύξηση του χρόνου φυλάκισης στα νησιά, ώστε να μην υπάρχει παραθυράκι «απόδρασης» για τους πρόσφυγες. Μέχρι σήμερα στα νησιά ίσχυε η φυ-

Να κλείσουν τα hot-spot φυλακές!

λάκιση των προσφύγων καταρχήν για 25 ημέρες και η επέκταση της φυλάκισης για όσους απορρίπτονταν τα αιτήματα ασύλου στα προαναχωρησιακά τμήματα των hot-spot προς απέλαση. Τα αιτήματα ασύλου απορρίπτονται άμεσα σωρηδόν σε πρώτο βαθμό, όμως ο δεύτερος βαθμός μετά από προσφυγή των ίδιων των αιτούντων καθυστερεί για μήνες, ενώ υπάρχει και η δυνατότητα προσφυγής στα διοικητικά δικαστήρια μετά και την απόρριψη σε δεύτερο βαθμό. Έτσι, η παραμονή των προσφύγων στα νησιά ισοδυναμεί για πολλούς πρόσφυγες με κανονική φυλάκιση επ’ αόριστο, μέχρι την απέλαση. Για την πλειονότητα είναι εγκλωβισμός στο νησί με ελεγχόμενη είσοδο-έξοδο στο hot spot που διαμένει ο αιτών άσυλο. Με την αύξηση των εισόδων προσφύγων τους τελευταίους μήνες το σύστημα εγκλωβισμού ξεπέρασε τις χειρότερες εκδοχές των ορίων του, με 8.500 πρόσφυγες στη Μόρια των 2.500 θέσεων και 3.000 στη Χίο των 800 θέσεων. Σε συνδυασμό και με το πάνδημο (και όχι μόνο από τους δημάρχους των νησιών) αίτημα απεγκλωβισμού των προσφύγων από τα νησιά για να μην έχουμε κι άλλους νεκρούς από το κρύο, οι κυβερνήσεις Τσίπρα - Ερντογάν επεξεργάζονται νέες «εποικοδομητικές προτάσεις» προς την Ε.Ε.-φρούριο.

Περιορισμός του δικαιώματος ασύλου

Με ποιον τρόπο λοιπόν η Ε.Ε. θα μπορούσε να αποδεχθεί έστω αυτή την αντιδραστική «μεταρρύθμιση» στη συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας; Την απάντηση δίνει πάλι ο κ. Μουζάλας σε συνέντευξή του στο ρ/σ Κόκκινο: «Αυτή τη στιγμή, πάρα πολλοί σοβαροί νομικοί, καθηγητές πανεπιστημίων, μελετάνε μια διαδικασία σύντμησης των διαδικασιών ασύλου χωρίς να παραβιαστεί όμως το Δίκαιο, η συνθήκη της Γενεύης. Πιστεύω ότι θα την έχουμε σύντομα». Για τις ιδέες των σοφών νομικών έχουν ακουστεί πολλά: Καταρχήν για το δικαίωμα προσφυγής σε διοικητικό δικαστήριο, το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη έχει ζητήσει επανειλημμένως όσοι προσφεύγουν σε διοικητικό

δικαστήριο να τίθενται στο μεταξύ υπό κράτηση, καθώς σε αντίθετη περίπτωση πιθανόν να χρησιμοποιήσουν το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα για να «εξαφανιστούν». Δεύτερο, το πετσόκομμα των ίδιων των προσφυγών. Για τη διαδικασία επίδοσης της δεύτερης απορριπτικής απόφασης, δεδομένου ότι η προθεσμία (60 ημέρες) για τη νέα προσφυγή ξεκινάει ακριβώς με την επίδοση, εξετάζεται το ενδεχόμενο η επίδοση να γίνεται στο δικηγόρο του αιτούντος ή στο διευθυντή του hotspot όπου μένει ο αιτών άσυλο και να ισοδυναμεί με επίδοση στον ίδιο τον πρόσφυγα! Τέλος, σύμφωνα πάντα με πληροφορίες, εξετάζεται σοβαρά η πιθανότητα να προβλεφθούν δύο ακόμα ρυθμίσεις: α) να δοθεί η δυνατότητα να αντικαθίστανται οι δικαστικοί λειτουργοί στις επιτροπές εξέτασης των αιτημάτων ασύλου σε β’ βαθμό, όταν κρίνεται ότι καθυστερούν πολύ να εκδώσουν αποφάσεις και β) από το άρθρο 14 παράγραφος 8 του νόμου που ορίζει ποια πρόσωπα ανήκουν στις ευάλωτες

Με δυο λόγια, θα επιχειρηθεί α) η μείωση του χρόνου που απαιτείται για την τελεσίδικη απόφαση/απόρριψη του αιτήματος ασύλου β) η επέκταση της φυλάκισης των προσφύγων σε μεγαλύτερο αριθμό προσφύγων και για περισσότερο χρόνο και γ) ο περιορισμός «απόδρασης» των προσφύγων που ανήκουν σε ευάλωτες ομάδες (πρόσφυγες που χρήζουν συστηματικής ιατρικής παρακολούθησης) και μέχρι σήμερα μεταφέρονται κατ’ εξαίρεση από τα νησιά στην ενδοχώρα, όπως για παράδειγμα η μητέρα του μικρού Αμίρ με τα τρία της παιδιά. Με αυτή την κλιμάκωση και σκλήρυνση της απανθρωπιάς Τσίπρα - Ερντογάν σε βάρος των προσφύγων, οι δύο κυβερνήσεις ευελπιστούν στη θετική γνωμοδότηση της Κομισιόν ώστε να μεταφέρουν ένα τμήμα προσφύγων από τα νησιά στην ενδοχώρα σε νέες κλειστές φυλακές. Αν το νέο ρατσιστικό «σύστημα αποσυμφόρησης» ικανοποιεί δημάρχους, ξενοδόχους, δεξιούς και ρατσιστές στα νησιά, ή θεωρείται βελτίωση για τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στο Αιγαίο, για το κίνημα και την πραγματική αριστερά χρειάζεται να σημάνει συναγερμό. Από τη δική μας μεριά, απαιτούμε την άμεση αποφυλάκιση και απεγκλωβισμό όλων των προσφύγων από τα νησιά και τη μεταφορά τους στην ενδοχώρα, σε ανοιχτά ανθρώπινα κέντρα φιλοξενίας και διαμερίσματα στις πόλεις, με επέκταση των υφιστάμενων προγραμμάτων στέγασης. Αυτή είναι η μόνη λύση για να «αποσυμφορηθούν» τα νησιά και όχι να επεκταθεί η φυλάκιση και η αθλιότητα της ζωής των προσφύγων σε όλη την επικράτεια.

Κυκλοφορεί το τεύχος Νο 25 του εντύπου της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό» Περιεχόμενα

-Όχι άλλοι πρόσφυγες νεκροί από το κρύο -Η κατάσταση των προσφύγων στα Δωδεκάνησα -Συνέντευξη με την Arezou Imedia, Αφγανή πρόσφυγα, μητέρα του 11χρονου Αμίρ, και τον Soliman Rasol, Ιρανό πρόσφυγα και διερμηνέα στην υπόθεση του μικρού Αμίρ -144ο Δημοτικό Σεπολίων: Ανοιχτό για όλα τα παιδιά -Η Δίκη κατά της Χρυσής Αυγής και η σημασία της για το αντιφασιστικό κίνημα -Οι αθλητές στις ΗΠΑ ενάντια στο ρατσισμό -Βιβλίο: Από το Black Lives Matter στη Μαύρη Απελευθέρωση -Συνέντευξη με το πολυεθνικό βαλκανικό συγκρότημα Dubioza -«Στιγμές» από τη δράση του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών και της Κίνησης «Απελάστε το Ρασισμό» -Για το Ημερολόγιο 2018 του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών

18

ΔΙΕΘΝΗ

20 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2017

Αυστρία Οι προβλέψεις επιβεβαιώθηκαν και η ακροδεξιά συµµετέχει στη νέα αυστριακή κυβέρνηση, και µάλιστα ως ισχυρός εταίρος του παραδοσιακού δεξιού κόµµατος. Ένας κρυπτοφασίστας, ο Στράχε, αναλαµβάνει την αντικαγκελαρία, ενώ το κόµµα του αναλαµβάνει 6 από τα 14 υπουργεία, µεταξύ των οποίων τα Άµυνας, Εξωτερικών και Εσωτερικών. Ο νέος υπουργός Άµυνας φέρεται να έχει διασυνδέσεις µε τις αυστριακές νεοναζιστικές οργανώσεις. Ο Στράχε αναλαµβάνει και το καινούργιο υπουργείο «Προστασίας της πατρίδας», µε τον όρο «Heimatschutz» να αποδίδει και την αντίστοιχη αµερικανική υπηρεσία (Homeland Security), αλλά και µια εθνικιστική παράδοση που υιοθέτησαν οι αυστριακές φασιστικές δυνάµεις του Μεσοπολέµου. Το ευχάριστο, σε µια κατά τα άλλα τροµακτική εξέλιξη, είναι ότι η ορκωµοσία έγινε σε κλοιό διαδηλωτών, οι οποίοι ετοιµάζουν και νέες αντικυβερνητικές-αντιφασιστικές διαδηλώσεις...

Καταλονία: Προεκλογικές και Της Κατερίνας Σεργίδου

Τ

ην ώρα που γράφονται αυτές οι γραµµές, δεν έχουν διεξαχθεί ακόµα οι καταλανικές εκλογές. ∆ηµοσιεύουµε στις δίπλα γραµµές µια ανάλυση του πολιτικού επιστήµονα Γιοσέπ Μαρία Αντέντας καθώς και µια ανταπόκριση της Κατερίνας Γιαννούλια, από το διεθνές διήµερο που διεξάχθηκε στη Βαρκελώνη στις 16 και 17 ∆εκέµβρη (σελ.20). Οι εκτιµήσεις για την εκλογική αναµέτρηση της 21ης ∆εκέµβρη, αποδείχτηκαν δύσκολη υπόθεση. Από όσο φαίνεται, χωρίς να αποκλείουµε το ενδεχόµενο ανατροπών, η απόσταση ανάµεσα στις ανεξαρτησιακές δυνάµεις και τα κόµµατα του καθεστώτος είναι οριακή. Ωστόσο από το αποτέλεσµα και από το ποια δύναµη θα έχει το προβάδισµα, ακόµα και αν µιλάµε για διαφορά ελάχιστων ψήφων, η επόµενη µέρα µπορεί να είναι πολύ διαφορετική. Οι δηµοσκοπήσεις συνεχίζουν να προβλέπουν πρωτιά της Εσκέρρα Ρεπουµπλικάνα (ERC), υπολογίζοντάς την γύρω στο 23%. Η ψαλίδα µε το PDeCAT (το κόµµα του Πουιτζεντοµόντ) φαίνεται να µικραίνει, µε την εκλογική επιρροή του κεντροδεξιού κόµµατος να καταγράφεται στο 17% και να το φέρνει δηµοσκοπικά στην 3η θέση. Ο µεγάλος νικητής πάντως φαίνεται να είναι το κόµµα των Ciudadanos, ένα κόµµα βαθιά αντιδραστικό, που υπερασπίζεται µε νύχια και µε δόντια το καθεστώς. Με 22,3%, φαίνεται να προκαλεί στα ίσια την Εσκέρρα Ρεπουµπλικάνα, και να διεκδικεί τη πιθανότητα ακόµα και να κερδίσει την πρώτη θέση. Αντίθετα µε το κόµµα του Ραχόι, που δε φαίνεται να ξεπερνά το 6%, οι Ciudadanos φαίνεται να συσπειρώνουν τους οπαδούς της ενότητας του Ισπανικού Κράτους. Μένει να δούµε ποια θα είναι τα τελικά ποσοστά των δύο κοµµάτων της Αριστεράς. Οι µέχρι στιγµής δηµοσκοπήσεις, δείχνουν ότι η CUP βρίσκεται στο 6,2% και το En Comu στο 7,22%. Έχοντας πει αυτά, φαίνεται

πως οι ανεξαρτησιακές δυνάµεις, µε οριακή διαφορά από τα κόµµατα της ενότητας µε την Ισπανία, µπορούν να έχουν µια πλειοψηφία και αν σε αυτή προστεθεί και το ποσοστό του En Comu τότε µπορούν να αφήσουν πιο πίσω το µπλοκ συµµαχίας µε τον Ραχόι. Τόσο η προβλεπόµενη συµµετοχή στις εκλογές, όσο και µια ενδεχόµενη νίκη των ανεξαρτησιακών δυνάµεων, µπορούν να δηµιουργήσουν ένα κλίµα αισιοδοξίας και ευφορίας στην καταλανική κοινωνία. Παρ’ όλα αυτά, ο δρόµος για µια πραγµατική συνθήκη αυτοδιάθεσης είναι µακρύς. Ο ρόλος των δυνάµεων του En Comu (Podemos, Ενωµένη Αριστερά και οι δυνάµεις γύρω από την Ada Colau), και ο ρόλος των Επιτροπών Υπεράσπισης της Ρεπούµπλικα θα είναι κρίσιµος το επόµενο διάστηµα. Οι µεν δυνάµεις του Podemos, θα χρειαστεί να ξεπεράσουν την στάση των ίσων αποστάσεων, και να στηρίξουν πραγµατικά µια χειραφετητική διαδικασία χωρίς προϋποθέσεις. Οι δε Επιτροπές και οι δυνάµεις που τις στηρίζουν θα πρέπει να παλέψουν για την εξάπλωση και την ενδυνάµωσή τους, µια και -κατά γενική οµολογία- τα πράγµατα θα χειροτερεύσουν. Το ενδεχόµενο µιας πλειοψηφίας των δυνάµεων του καθεστώτος, θα εµπεδώσει το καθεστώς τρόµου που έχει επιβληθεί στην καταλανική κοινωνία. Θυµίζουµε ότι τα µισά µέλη της κυβέρνησης συνεχίζουν να βρίσκονται εξόριστα, ενώ τα άλλα µισά βρίσκονται στη φυλακή. Το κίτρινο χρώµα συνεχίζει να είναι απαγορευµένο και οι διώξεις συνδικαλιστών δεν έχουν σταµατήσει. Σε κάθε περίπτωση, η κρίση του καθεστώτος θα βαθαίνει, η πίεση στην Αριστερά θα αυξάνεται και το µόνο σίγουρο είναι ότι σε αυτές τις συνθήκες η αυτοδιάθεση του καταλανικού λαού και η υπεράσπιση του δικαιώµατός του να αποφασίζει αποδεικνύεται µια πολύ πιο περίπλοκη διαδικασία. Οι ευθύνες της Αριστεράς, ανεξαρτησιακής και µη, είναι τεράστιες και το στοίχηµα είναι να κρατήσει τη σηµαία της αντίστασης και της Ρεπούµπλικα ψηλά.

Του Josep Maria Antentas

1.

Η πολιτική σηµασία των καταλανικών εκλογών στις 21 ∆εκεµβρίου (21∆) και το σκηνικό πόλωσης στο οποίο διαδραµατίζονται συνυπάρχουν µε µια εκλογική εκστρατεία που φαίνεται σαν επίλογος, εξελισσόµενος µε ταχύτητα αντιπαραβαλλόµενη µε την επιτάχυνση που βιώθηκε τις µέρες του Σεπτεµβρίου και του Οκτωβρίου. Ένας επίλογος ο οποίος, στην πραγµατικότητα, είναι επίσης το καθοριστικό προοίµιο ενός επόµενου σταδίου. Τρία µεγάλα αινίγµατα θα βρουν τη λύση τους στις κάλπες: -H απόλυτη και η σχετική δύναµη της καθεµιάς από τις µεγάλες παρατάξεις που συγκρούονται (η παράταξη των οπαδών της ανεξαρτησίας και αυτή που υπερασπίζεται το άρθρο 155 του Συντάγµατος).

-H κατεύθυνση που θα πάρει η κάθε παράταξη.

-Kι ο βαθµός δύναµης ή αδυναµίας, µε όρους ψήφων και αριθµού βουλευτών, του συνασπισµού που θέλει να είναι ο τρίτος χώρος, της Catalunya en Comu-Podem. Σε κάθε περίπτωση, είναι αδύνατο να κάνουµε οποιαδήποτε πρόβλεψη, πέρα από τις εκτιµήσεις των δηµοσκοπήσεων, οι οποίες, όσο τρέχουν, δεν είναι µόνο ένα µέσο για να µάθουµε τη γνώµη των πολιτών, αλλά και ένα µέσο διαµόρφωσής της. Το µέλλον της καταλανικής πολιτικής, του κινήµατος ανεξαρτησίας και της Αρι-

στεράς, αυτονοµιστικής ή µη, θα εξαρτηθεί από αυτό που θα προκύψει στις 21∆. Μέχρι τότε, τα επίδικα και οι προκλήσεις για τη µία ή την άλλη δύναµη, δεν είναι δυνατό να προσδιοριστούν λεπτοµερώς. Εντούτοις, ο απολογισµός των γεγονότων του Σεπτεµβρίου και του Οκτωβρίου επιτρέπει να επισηµάνουµε -χωρίς να χρειάζεται να περιµένουµε- ορισµένα βασικά ζητήµατα τα οποία δεν είναι δυνατό να παρακαµφθούν.

2.

Στις εκλογές αυτές διακυβεύεται το µέλλον. Καθόσον όµως τα φύλλα πορείας δεν είναι ξεκάθαρα (µε εξαίρεση αυτό του στρατοπέδου που -κακώς- αποκαλείται «συνταγµατικό»), είναι πιθανό το αποτέλεσµά τους να κριθεί σε µεγάλο βαθµό από τον απολογισµό των ψηφοφόρων για το πρόσφατο παρελθόν και για τα πέντε χρόνια της ανεξαρτησιακής διαδικασίας. Μ’ άλλα λόγια, πρόκειται για την ικανότητα καθεµιάς από τις αντιµαχόµενες εναλλακτικές να προσφέρουν µιαν εξήγηση και ένα συνεκτικό ερµηνευτικό πλαίσιο αυτού που συνέβη και του σταδίου στο οποίο βρισκόµαστε. Για να λέµε την αλήθεια, όλα τα σενάρια πολιτικής αλλαγής (εννοούµενης επίσης ως µοχλού κοινωνικού µετασχηµατισµού) που ηλέκτρισαν το πολιτικό φαντασιακό ενός µεγάλου µέρους της καταλανικής κοινωνίας βρίσκονται την παραµονή αυτών των εκλογών, από στρατηγικής πλευράς, σε ανοιχτή κρίση. Ούτε µια πλειοψηφική αλλαγή στο επίπεδο όλου του Κράτους (Catalunya en Comu-Podem), ούτε η πανάκεια της

20 δεκεμβρη 2017

διεθνη

19

Χιλή

ΕΕ

Ο Σεμπάστιαν Πινιέρα, ο «Μπερλουσκόνι της Χιλής», επικράτησε στο δεύτερο γύρο των εκλογών κι επιστρέφει στο προεδρικό μέγαρο μετά την πρώτη θητεία του, το 2010-2014. Με την πρώτη ματιά, είναι συνέχεια της «δεξιάς παλινόρθωσης» στη Λατινική Αμερική. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι είναι συνέχεια της κρίσης των «ροζ κυβερνήσεων»: η κεντροαριστερά, που κυβερνούσε από το 2014, δεν δικαίωσε τις προσδοκίες και δεν κατάφερε να νικήσει έναν υποψήφιο που όταν αποχωρούσε από την προεδρία είχε ιστορικά χαμηλό σκορ δημοτικότητας. Όμως το εντυπωσιακό 20% του Frente Amplio (νέο σχήμα στα αριστερά του δικομματισμού) στον πρώτο γύρο και η προϊστορία αγώνων στη Χιλή (και ενάντια στην κεντροαριστερή Μπασελέ και ενάντια στον Πινιέρα) ίσως επιβεβαιώσει τη δήλωση των στελεχών του (πολλά πρωταγωνιστές των αγώνων των τελευταίων ετών) μετά τον πρώτο γύρο: «ήρθαμε για να μείνουμε»...

Ο Μάριο Σεντένο είναι ο νέος πρόεδρος του Γιούρογκρουπ. Ο Πορτογάλος υπουργός Οικονομικών της κεντροαριστερής κυβέρνησης και αρχιτέκτονας του φιλοκεϊνσιανού μίγματος πολιτικής των Πορτογάλων Σοσιαλιστών παρουσιάστηκε ως «αλλαγή στην Ε.Ε.» ή ως «νίκη του Νότου». Με τις πρώτες του δηλώσεις όμως έδειξε ότι γρήγορα προσαρμόστηκε στο «κουστούμι» του νέου του ρόλου και γρήγορα οι πολιτικοί του «αντίπαλοι» δήλωσαν σίγουροι ότι «δεν θα μπορεί να λέει πια τα ίδια πράγματα από αυτήν τη θέση». Γρήγορα δηλαδή φάνηκε ο χαρακτήρας της Ε.Ε. και το πόσο κούφια είναι τα ευχολόγια για μεταρρύθμισή της...

μετεκλογικές αβεβαιότητες εύκολης ανεξαρτησίας (ERC και PDCAT), ούτε η ειλικρινής και μαχητική υπόσχεση να οδηγηθεί ως το τέρμα της η διαδικασία ρήξης με το Κράτος (CUP) δεν είναι αυτή τη στιγμή πειστικά ως σχέδια συγκεκριμένης και συγκροτημένης πραγματοποίησης. Ακόμη κι αν εδραιώνονται ως εύλογες προτάσεις για την οικοδόμηση ενός ιδιαίτερου πολιτικο-κοινωνικού χώρου και ως μακροπρόθεσμα σενάρια.

3.

Από το 2011 και 2012 συνυπήρξαν δύο μεγάλες αφηγήσεις και δύο προτάσεις για το μέλλον στην καταλανική κοινωνία. Η πρώτη, ο ορίζοντας που χαράχτηκε από το κίνημα των αγανακτισμένων (15Μ) και οι μετέπειτα πολιτικές του συνέπειες, το Podemos και η Catalunya en Comu. Η δεύτερη, η ανεξαρτησία. Αμφότερες γνώρισαν επιτυχία συναρθρώνοντας καθορισμένα σχέδια αλλαγής, αντιληπτά ως εύκολα και ανώδυνα στην υλοποίησή τους: μια νέα πλειοψηφία σε κρατική κλίμακα για την πρώτη, και η ανεξαρτησία της Καταλονίας, για την δεύτερη. Όμως, αυτά τα δύο σενάρια απέτυχαν, προσωρινά τουλάχιστον, και χρειάζονται έναν καινούργιο άνεμο για να μπορέσουν να επανακάμψουν εκ νέου δυναμικά. Από τη μια πλευρά, στο παρόν σκηνικό έχει εξαφανιστεί η δυνατότητα να σχηματιστεί ένας νέος κυβερνητικός συνασπισμός στην κλίμακα του Κράτους ο οποίος να προαγάγει μια πολιτική ρήξης με τη λιτότητα καθώς και ένα δημοψήφισμα στην Καταλονία που θα προέκυπτε από μια διαπραγμάτευση. Μια τέτοια δυνατότητα δεν διαφαίνεται βραχυπρόθεσμα, ούτε στην αρχική εκδοχή της (μια πλειοψηφία γύρω από το Unidos Podemos), ούτε στην αναμορφωμένη καρικατούρα της που έχει υιοθετήσει από το 2016 το Podemos (συμμαχία του Unidos Podemos και του PSOE του Sanchez). Υπ’ αυτήν την έννοια, το «κλειδί» που θα μπορούσε να ξεμπλοκάρει την κατάσταση, στο οποίο αναφέρονται οι εκπρόσωποι της Catalunya en Comu-Podem μοιάζει περισσότερο με επισήμανση κάποιας πρόθεσης και λιγότερο με πραγματική δυνατότητα. Αν την κατάλληλη εποχή οι Comunes (οι αγωνιστές του συνασπισμού Comu-Podem), αντί να πόνταραν παθητικά στο ξεφούσκωμα του ανεξαρτησιακού κινήματος, είχαν υιοθετήσει μια ενεργητική και επιθετική πολιτική υπέρ της συνταγματικής ρήξης, συνδυασμένης με ένα πρόγραμμα επείγουσας κοινωνικής ανάγκης, είναι πιθανό ότι δεν θα βρισκόντουσαν σήμερα στριμωγμένοι

πραγματικά σαν σάντουιτς στο μέσο μιας αντιπαράθεσης στην οποία μονίμως καταλήγουν να παραπαίουν. Από την άλλη πλευρά, το σενάριο της ήρεμης ανεξαρτησίας, που θα προέκυπτε από την ειρηνική κινητοποίηση των πολιτών, την πολιτική άσκησης του δικαιώματος της ψήφου, τη μετάβαση από μια νομιμότητα σε μια άλλη και την προοδευτική αποσύνδεση από το Κράτος, έχει ωμά διαψευστεί. Ο στρατηγικός ορίζοντας (ο οποίος στην ουσία ήταν είτε αυτός της γαλήνιας ανεξαρτησίας είτε εκείνος της αναζήτησης μιας διαπραγμάτευσης με το Κράτος, βασιζόμενης στην κινητοποίηση των πολιτών) και ο προσανατολισμός που υποστηρίχθηκε δημόσια από την PDCAT, την ERC και την ANC έχουν καταρρεύσει. Και, ως εκ τούτου, η πολιτική της ίδιας της CUP, που έγκειτο στην υποστήριξη της διαδικασίας ωθώντας την μέχρι τα άκρα, αποδυναμώθηκε με τη σειρά της κι αυτή, στον βαθμό που δεν υφίσταται πλέον ένα«mainstream» ανεξαρτησιακό μπλοκ, με ξεκάθαρο φύλλο πορείας, το οποίο να σπρωχτεί για να οδηγηθεί στον επιδιωκόμενο στόχο. Επιπλέον, οι οφθαλμοφανείς ανεπάρκειες του επίσημου ανεξαρτησιακού μπλοκ φανερώνουν τα όρια της πολιτικής της CUP, η δράση της οποίας περιορίζεται αποκλειστικά στο πλαίσιο της «διαδικασίας», χωρίς να προτείνει κάποια στρατηγική στη μη-ανεξαρτησιακή αριστερά και στην κοινωνική της βάση.

4.

Η δυνατότητα να καταστεί εκ νέου πιστευτός κάποιος ορίζοντας δημοκρατικής πολιτικής αλλαγής εξαρτάται από δύο διακριτές μεν, αλλά εν μέρει συνδε-

δεμένες δυναμικές: τη δυνατότητα του αυτονομισμού να επαναπροσδιοριστεί και να αναπροσανατολιστεί προς μια κατεύθυνση «συγκροτητική» και «ενάντια στη λιτότητα», και τη δυνατότητα της αριστεράς, αυτονομιστικής και μη, να παίξει έναν σημαντικό ρόλο σε αυτή τη νέα συγκυρία, προκαλώντας τη μετατόπιση του κέντρου βάρους της καταλανικής πολιτικής. Παρόλο που προς το παρόν οι συλλογικοί απολογισμοί λάμπουν δια της απουσίας τους, οι προκλήσεις είναι απόλυτα παρούσες. Ως προς το ανεξαρτησιακό κίνημα, δύο παλιά ζητήματα παραμένουν σήμερα αναπόφευκτα: η διεύρυνση της επιρροής του στην Καταλονία και η σύναψη συμμαχιών στο υπόλοιπο ισπανικό Κράτος. Αυτό δεν είναι πραγματοποιήσιμο, παρά μόνο με τον συνδυασμό δύο διαδικασιών, πράγμα που θα συνεπαγόταν να εγκαταλειφθεί το ιδρυτικό πρότυπο του κινήματος «πρώτα η ανεξαρτησία και έπειτα όλα τ’ άλλα», να επαναδιατυπωθούν οι στρατηγικοί του στόχοι και να διεκδικηθεί από το PDCAT (και τη νέα λίστα του Puigdemont, Junts x Catalunya), η κεντρική του θέση στην κυβέρνηση της Χενεραλιτάτ: αυτή η διπλή διαδικασία συνίσταται στη σύνδεση της ανεξαρτησιακής αντζέντας με τις πολιτικές ενάντια στη λιτότητα και στην υπεράσπιση μιας συγκροτητικής διαδικασίας συμβατής με ένα αυτονομιστικό πεπρωμένο και ένα συνομοσπονδιακό πεπρωμένο. Η Catalunya En Comu-Podem, από την πλευρά της, αντιμετωπίζει την αδήριτη ανάγκη να ξαναβρεί την συγκροτητική και ρηξιακή της ορμή, να προτείνει μια καταλανική ατζέντα που να μην είναι υποταγμένη στις παθογένειες της κλίμακας του Κράτους και να μετασχηματιστεί

σε κοινωνικά ριζωμένη δύναμη, με αγωνιστική κουλτούρα, πράγμα το οποίο θα προϋπέθετε να επιστρέψει κατά μεγάλο μέρος στον δρόμο που διανύθηκε κατά την ταχεία και κεραυνοβόλα πορεία προς την θεσμοποίηση (institucionalizacion), όπως τον χάραξαν οι Comunes το διάστημα της σύντομης ύπαρξής τους.

5.

Οι μεγάλου εύρους στρατηγικές αναπροσαρμογές δύσκολα συνδυάζονται με το χαρακτήρα αμεσότητας της εκλογικής πολιτικής και τους πόθους για έναν επείγοντα πολιτικό και κοινωνικό μετασχηματισμό. Είναι ανάγκη να αναγνωρίσουμε ότι ούτε ο αυτονομισμός στις ποικίλες εκδοχές του ούτε οι Comunes δεν πρέπει να πάρουν αυτή την κατεύθυνση. Όμως, είτε αναγνωρίζεται είτε όχι, μια σαφής πρόκληση αναδύεται προς όλους: να αποφευχθεί ο τριπλός κίνδυνος (α) του εγκλωβισμού στην απατηλή προοπτική μιας φανταστικής αλλαγής, (β) της περιχαράκωσης σε μια προοπτική αποκλειστικά αμυντική, ή (γ) της προσαρμογής σε ένα εξαιρετικά περιοριστικό θεσμικό πλαίσιο μιας πολιτικής του εφικτού. Η επιτυχής έξοδος από αυτήν την παγίδα θα επέτρεπε να χαράξουμε έναν δρόμο και να καθορίσουμε μια επιθετική και αμυντική στρατηγική ρήξης, βραχυπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη, μονομερή και διμερή, εθνική και κοινωνική, εκδημοκρατισμού, δημιουργίας θεσμών και αντι-λιτότητας. Δύσκολο; Αναμφίβολα. Η ιστορία όμως των λαϊκών κινημάτων μαρτυρά ότι αυτό που είναι δύσκολο προκύπτει συχνά να είναι εκείνο που είναι αναγκαίο.

20 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2017

Καταλονία: Προεκλογικές και µετεκλογικές αβεβαιότητες σελ. 18-19

∆ιεθνής συνάντηση αλληλεγγύης στην Καταλονία, Βαρκελώνη 16-17/12/2017

Χτίζουµε τη ∆ηµοκρατίααλληλεγγύη στην Καταλονία Της Κατερίνας Γιαννούλια

Β

ρεθήκαµε στη Βαρκελώνη στις 16 και 17 ∆εκέµβρη ανταποκρινόµενοι στο ∆ιεθνές Κάλεσµα µε τον τίτλο «Χτίζουµε τη δηµοκρατία- αλληλεγγύη στην Καταλονία». Το σχολείο που πραγµατοποιήθηκε η συνάντηση ήταν ένα από αυτά που δέχτηκαν τη σκληρότερη καταστολή την ηµέρα του δηµοψηφίσµατος. Να σηµειώσουµε ότι η δική µας εµπειρία από την Ελλάδα, µε το δηµοψήφισµα του 2015 που είχε ανάλογη τύχη διαστρέβλωσης και επίθεσης από το σύστηµα (συµπεριλαµβανοµένης και της ηγεσίας του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ) θεωρείται πολύτιµη και η αλληλεγγύη µας µετράει πολύ σε αυτούς τους ανθρώπους στην Καταλονία, που αγωνίζονται κάτω από συνθήκες απίστευτης καταστολής και πίεσης και εντυπωσιακής αποµόνωσης διεθνώς και στην Ευρώπη ειδικότερα. Η διεθνής συνάντηση αλληλεγγύης στην Καταλονία οργανώθηκε ακριβώς για να σπάσει την αποµόνωση που έχει κυριαρχήσει από το σύστηµα, καθώς είναι κοινή η τακτική όλων των ΜΜΕ, στην Ευρώπη και την υπόλοιπη Ισπανία, να µη µεταδίδουν απολύτως τίποτα που αφορά στον αγώνα για να εκφραστεί η βούληση του λαού της Καταλονίας και το δικαίωµα στην αυτοδιάθεση, η δηµοκρατία εν τέλει. Η διεθνής συνάντηση αλληλεγγύης στην Καταλονία θεωρήθηκε πετυχηµένη από τους διοργανωτές λόγω της ευρείας συµµετοχής αντιπροσωπειών από όλη την Ισπανία και από όλη την Ευρώπη παρά τη διασπορά δυνάµεών λόγω των εκλογών και των συχνών δράσεων των CDR. Επιπλέον, διάφορα καταλανικά µ.µ.ε. παρουσίασαν τη δραστηριότητα του διήµερου κι έτσι, για πρώτη φορά, η διεθνής αλληλεγγύη γίνεται ορατή σε µεγάλο τµήµα των καταλανών. Όπως µας είπαν οι ίδιοι οι διοργανωτές, λίγες µέρες πριν τις κρίσιµες εκλογές της 21ης ∆εκεµβρίου, οι εκλογές αυτές είναι απονοµιµοποιηµένες στη συνείδηση του κόσµου επειδή επιβλήθηκαν από το Ραχόι, επειδή συνεχίζουν να βρίσκονται φυλακισµένοι αγωνιστές του κινήµατος για την ανεξαρτησία όπως και η µισή καταλανική κυβέρνηση (η υπόλοιπη είναι εξορία). Χαρακτηριστικό παράδειγµα, να υπάρχουν στους δρόµους προεκλογικές αφίσες υποψηφίων µε τις φωτογραφίες τους ενώ οι ίδιοι βρίσκονται στη φυλακή! Επίσης από τους διοργανωτές µάθαµε ότι οι εκλογές πάντα γίνονταν

Κυριακή, (ενώ αυτές θα γίνουν εργάσιµη µέρα- Πέµπτη), εκτός από το άλλο σηµαδιακό έτος, το 1978, που και τότε είχαν γίνει εργάσιµη µέρα.

Συλλογικότητες Σε αυτό το περιβάλλον ήταν και είναι πολύ χρήσιµη η διεθνής έκφραση αλληλεγγύης στο λαό της Καταλονίας. ∆εκάδες συλλογικότητες από ολόκληρο τον κόσµο, από τη Γαλλία, από την Αγγλία, από τη Σκωτία, από το Βέλγιο και την Ιρλανδία, αλλά και από πάρα πολλές Επιτροπές Υπεράσπισης της Ρεπούµπλικα (CDR) από όλη την Καταλονία, βρέθηκαν για δύο µέρες στον ίδιο χώρο και συζήτησαν το πως µπορούν να αντιµερωπίσουν την κατάσταση. Συλλογικότητες υπεράσπισης του δικαιώµατος να αποφασίζουν οι λαοί υπήρχαν από πολύ παλιότερα, αποδεικνύοντας ότι το πρόβληµα που προέκυψε δεν είναι τωρινό ούτε τυχαίο. Στη Βαρκελώνη, η σχετική Πλατφόρµα για το δικαίωµα να αποφασίσει ο λαός της Καταλονίας είχε γίνει 12 χρόνια πριν (ιδρύθηκε το ∆εκέµβρη του 2005). Στη Μαδρίτη είχε συγκροτηθεί αντίστοιχη πλατφόρµα πριν δύο χρόνια - εκπρόσωπός της στη διεθνή συνάντηση αλληλεγγύης ήταν ο Χάιµε Παστόρ. Παλαιστίνιοι και Σύριοι, ξέροντας πολύ καλά τι σηµαίνει καταπίεση, ένωσαν τη φωνή τους για αλληλεγγύη στην

Καταλονία. Πολύ σηµαντική ήταν η συµµετοχή συνδικάτων από όλη την Ισπανία και από την υπόλοιπη Ευρώπη. Συµµετείχαν σ υ ν - δικαλιστές από την Ανδαλουσία, τη Βαλένθια, τη Γαλικία, τη Μαδρίτη, αντιστεκόµενοι στην πολιτική και την προπαγάνδα του Ραχόι, που θέλει να κρατήσει διαιρεµένους τους εργαζόµενους και σε αντιπαλότητα µεταξύ τους. Η τοπική αυτοδιοίκηση είχε επίσης τη δική της συµµετοχή, µε πιο εντυπωσιακό παράδειγµα την Ιρλανδή κοινοτική σύµβουλο, που µετέφερε την εικόνα της σηµαίας της Καταλονίας στο δήµο του ∆ουβλίνου, που ήταν πρώτος δήµος που εξέφρασε την αλληλεγγύη του, αλλά και το δήµαρχο Γενεύης.

Το νόηµα της ανεξαρτησίας Τα ζητήµατα που συζητήθηκαν τόσο στις οµάδες εργασίας όσο και στα µεγάλα µαζέµατα είναι πολύ µακριά από εκείνα που θα συναντούσε κανείς σε άλλου τύπου «εθνικισµούς». Όπως είπε ένας Καταλανός συναγωνιστής: «Το 2015 ήµουν καλεσµένος από το ΚΚ Γαλλίας στη Γκρενόµπλ. Όταν µίλησα για την ανεξαρτησία, κανένας δεν µε είχε καταλάβει, µε θεώρησαν σαν τους Λοµβαρδούς κ.λπ. Τους εξήγησα ότι παλεύουµε για τη δηµοκρατία στην Ισπανία και ότι όλο αυτό ξεκινούσε από

τη δικτατορία του Φράνκο. Πολλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν για την ανεξαρτησία και το πώς για εµάς το εθνικό ζήτηµα συνδέεται µε το δηµοκρατικό ζήτηµα». Η Αντζελίνα από µια γειτονική (από εκεί που γινόταν η συνάντηση) CDR έχει στείλει γράµµα σε όλους τους φίλους της (έµενε για χρόνια στην Αµερική) για να τους εξηγήσει ότι θέλουν να απελευθερωθούν, αλλά δεν έχουν εθνικιστικό ζήτηµα. «Θέλουµε να αλλάξουµε την Ευρώπη», είπε. Μια άλλη Καταλανή συναγωνίστρια τόνισε ότι ο εχθρός δεν είναι οι Ισπανοί, αλλά το Ισπανικό κράτος και πρότεινε να δουλέψουµε στην πλατφόρµα του WithCatalunya και να δηµιουργήσουµε ένα διεθνές φόρουµ. Ο Πάτρικ Φαρµπιάζ από τη Γαλλία είπε ότι είχαν διαδηλώσει δύο φορές για την Καταλονία και πρόσφατα δηµιουργήθηκε CDR στο Παρίσι. Τα βασικά τους σηµεία είναι ότι σέβονται το δικαίωµα του αυτοπροσδιορισµού και της αυτοδιάθεσης, ζητούν να σταµατήσει η καταστολή και να απελευθερωθούν οι φυλακισµένοι, υπερασπίζονται το δικαίωµα στη δηµοκρατία και άρα ζητούν να ανασταλεί η εφαρµογή του άρθρου 155 και καταδικάζουν την πολιτική του Μακρόν και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επίσης, ενηµέρωσε ότι στη Γαλλία δραστηριοποιούνται γι’ αυτό το θέµα 10 µε 15 συλλογικότητες (στο Περπινιάν, την Τουλούζη, τη Λιόν κ.λπ.). Πρότεινε να συµφωνηθεί κοινή µέρα δράσης σε όλο τον κόσµο, κάτι που οι διοργανωτές είπαν ότι το βρίσκουν καλή ιδέα και, αφού γίνουν οι εκλογές και αναλυθούν τα αποτελέσµατα, θα πρέπει να οριστεί. Στη συζήτηση για τα εργατικά και τα κοινωνικά δικαιώµατα φάνηκαν τα κοινά προβλήµατα που αντιµετωπίζουν οι εργαζόµενοι σε ολόκληρο τον κόσµο και επίσης φάνηκε ότι οι Καταλανοί που παλεύουν για δηµοκρατία και το δικαίωµα στην «αυτοδιάθεση» δεν εµπνέονται από κάποιον «εθνικισµό» όσο από την υπεράσπιση των δικαιωµάτων των µεταναστών, των γυναικών, των αδυνάτων από την αντίσταση στις ιδιωτικοποιηµένες υπηρεσίες, στην ελαστική εργασία, στους χαµηλούς µισθούς και από την αναβάθµιση του ρόλου των συνδικάτων, από την εµπλοκή των CDR στη νοµοθεσία και την πραγµατική ζωή. Από τις οµιλίες των Καταλανών εργαζοµένων έγινε ξεκάθαρο ότι θεωρούν πως δεν µπορεί να υπάρξει ανεξαρτησία µε τους σηµερινούς οικονοµικούς όρους. Η συζήτησή τους για την ανεξαρτησία είναι απόλυτα συνδεδεµένη µε την αλλαγή προς µια άλλη κοινωνία που θα επιφύλασσε καλύτερη ζωή για όλους.