EA 400

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Φύλλο Νο 400 | 24 ΓΕΝΑΡΗ 2018 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Πολλές οι αντιφάσεις, λίγα τα θετικά βήµατα

Προς «Μεγάλο Συνασπισµό» στο φόντο απεργιών

σελ. 14

σελ. 17

Τυνησία: Ξεσηκωµός ενάντια στη φτώχεια σελ. 18-19

Εργατικές αντιστάσεις, κινητοποιήσεις, πρωτοβουλίες και η ανάγκη Μετώπου σελ. 8, 9, 10-11

ÅÕÈÕÃÑÁÌÌÉÓÇ ÌÅ ÇÐÁ-ÉÓÑÁÇË, ÅÊÂÉÁÓÌÏÉ ÓÔÏ ÌÁÊÅÄÏÍÉÊÏ, ÅÎÏÐËÉÓÌÏÉ ÓÔÏ ÁÉÃÁÉÏ ÁÕÔÇ Ç ÐÏËÉÔÉÊÇ ÌÏÍÏ ÄÅÉÍÁ ÌÐÏÑÅÉ ÍÁ ÖÅÑÅÉ ÓÔÏÕÓ ËÁÏÕÓ ÔÇÓ ÐÅÑÉÏ×ÇÓ

¸îù ôï ÍÁÔÏ áðü ôá ÂáëêÜíéá Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ • ÍÁ ÌÇÍ ÁÖÇÓÏÕÌÅ ÔÏÕÓ ÍÅÏÍÁÆÉ ÍÁ ÎÁÍÁÓÇÊÙÓÏÕÍ ÊÅÖÁËÉ

Η επιχείρηση της δήθεν αναζήτησης συµβιβασµού για το «όνοµα» της ΠΓ∆Μ είναι µια βρώµικη υπόθεση. Στην πραγµατικότητα πρόκειται για µια γρήγορη τακτοποίηση της επέκτασης του ΝΑΤΟ στα ∆υτ. Βαλκάνια, για την ανάπτυξη µιας νέας µεγάλης στρατιωτικής βάσης και σύγχρονων οπλικών συστηµάτων στο

έδαφος της γειτονικής χώρας, για µια επιχείρηση που έχει αναλάβει να «τρέξει» η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα για λογαριασµό των ΗΠΑ. Μια κυβέρνηση που χρησιµοποιεί το όνοµα και τα σύµβολα της Αριστεράς, έχει αναλάβει να λειτουργήσει ως µπράβος του µεγαλύτερου στρατιωτικού συνασπισµού του ιµπεριαλισµού σε µια

άκρως ευαίσθητη και ασταθή περιοχή. Γι’ αυτό οι επικεφαλής του νατοϊκού µηχανισµού διαµηνύουν προς την κυβέρνηση Ζάεφ ότι «δεν υπάρχει Plan B» και απαιτούν να συµµορφωθεί γρήγορα µε τους όρους και τις απαιτήσεις της Αθήνας. (συνέχεια στη σελ.2)

2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Της σύνταξης... (συνέχεια από σελ. 1)

Αυτή η εξέλιξη, αν και όταν ολοκληρωθεί, δεν θα έχει τίποτα θετικό για τους λαούς της περιοχής και µαζί για τους εργαζόµενους και τις λαϊκές δυνάµεις στην Ελλάδα. Η επέκταση του ΝΑΤΟ στα ∆υτ. Βαλκάνια σηµαίνει µεγαλύτερη βύθιση της περιοχής στους οξυνόµενους ενδοϊµπεριαλιστικούς ανταγωνισµούς, µεγαλύτερη έκθεση στον κίνδυνο του πολέµου. Η ανάπτυξη των στρατιωτικών βάσεων σηµαίνει µεγαλύτερη πρόσδεση στην ουρά των µιλιταριστών, σηµαίνει µεγαλύτερες θυσίες των λαϊκών στρωµάτων προς όφελος των εµπόρων των όπλων. Η συµµαχία µε τις ΗΠΑ και την ΕΕ, που πάντα είχε ως νοµιµοποιητική δικαιολογία την επιδίωξη «εθνικού οφέλους», οδηγεί σε συντηρητικότερες και ακόµα πιο ελεγχόµενες από τον ιµπεριαλισµό πολιτικές εξελίξεις.

Από τη σκοπιά των εργατικών και λαϊκών συµφερόντων οφεί-

λουµε να πούµε ένα καθαρό ΟΧΙ σε αυτήν τη βρώµικη επιχείρηση και να εκφράσουµε την πιο έντονη αποδοκιµασία µας προς όποιους την υποστηρίζουν.

Το ζήτηµα της φιλίας και της συνεργασίας µεταξύ των λαών της

περιοχής είναι µια τελείως διαφορετική υπόθεση. Που µπορεί να προωθηθεί µε βάση απλές δηµοκρατικές αρχές, όπως ο αλληλοσεβασµός, η αποκήρυξη για λόγους αρχής της πολεµικής βίας και των εδαφικών διεκδικήσεων και προσαρτήσεων, η αναγνώριση του δικαιώµατος στον αυτοπροσδιορισµό και ο σεβασµός στα δικαιώµατα των µειονοτήτων. Η αναθέρµανση του πολέµου στη γειτονική Συρία, αυτή τη φορά µε «άξονα» τον αποκλεισµό των Κούρδων από το δικαίωµα στην αυτοδιάθεση, αποδεικνύει πόσο επικίνδυνη µπορεί να είναι η παραβίαση των δηµοκρατικών αρχών στο όνοµα της εθνικής προτεραιότητας. Όµως η ειλικρινής προώθηση µιας πολιτικής ειρήνης και φιλίας, προϋποθέτει τη ρήξη µε τους ιµπεριαλιστικούς σχεδιασµούς, αλλά και τη ρήξη µε τις ντόπιες κυρίαρχες τάξεις, που τα συµφέροντά τους κρύβονται πάντα πίσω από τους «εθνικούς µύθους». Η κυβέρνηση του Αλ. Τσίπρα δεν πληρεί καµιά από αυτές τις δύο προϋποθέσεις.

Ακριβώς γι’ αυτό η πολιτική της είναι επικίνδυνη στα Βαλκάνια, αλλά και επικίνδυνη στο εσωτερικό της χώρας.

Μετά το συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη, είδαµε τις επιθέ-

σεις των ακροδεξιών µπράβων και των µεθυσµένων από το δηλητήριο του εθνικισµού χουλιγκάνων, ενάντια σε αντιεξουσιαστικές καταλήψεις και σε στέκια κοινωνικής αντίστασης. Είναι µια προειδοποίηση, που πρέπει να βάλει τους πάντες σε συναγερµό. Η µνηµονιακή πολιτική της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δηµιουργεί κοινωνική ερήµωση, ενώ ταυτόχρονα περιορίζει τις εργατικές αντιστάσεις. ∆ηµιουργεί έτσι ένα «θερµοκήπιο» για την ανάπτυξη της ακροδεξιάς επιθετικότητας. Τα πρυπτοφασιστικά φύλλα δεν κρύβουν τις φιλοδοξίες τους για µια ακροδεξιά αντεπίθεση, για έναν ευρύ ρόλο ενός νέου «πόλου» υπό το στρατηγό Φρ. Φραγκούλη, που ήταν ο κεντρικός οµιλητής στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης. Η Χρυσή Αυγή προετοιµάζεται για την «επέτειο» των Ιµίων, συνδέοντας την κινητοποίησή της µε την προοπτική ενός συλλαλητηρίου για το «µακεδονικό» στην Αθήνα.

∆εν πρέπει να αφήσουµε την ακροδεξιά και τους νεοναζί να σηκώσουν κεφάλι!

Η Αριστερά και οι αγωνιστές του κινήµατος δεν πρέπει να ξεχά-

σουν την εµπειρία του 1992, όταν τα τότε εθνικιστικά συλλαλητήρια αποτέλεσαν τη µήτρα για τη µετέπειτα ανάπτυξη του ΛΑΟΣ και της Χρυσής Αυγής.

Απέναντι στον εθνικισµό απαιτείται ιδεολογικό και πολι-

τικό µέτωπο, πλήρους απόστασης και κάθετης διαφοροποίησης. Με την έννοια αυτή προσέφεραν κακές υπηρεσίες όσοι επέλεξαν «ευέλικτη» στάση απέναντι στα εθνικιστικά συλλαλητήρια και χειρότερα όσοι/ες διέκριναν µέσα στις γραµµές τους µια κάποια απόρριψη της «προδοσίας» του Τσίπρα.

Η σκληρή στάση απέναντι στην απαράδεκτη κυβερνητική πο-

λιτική είναι αναγκαία, αλλά οφείλει επίσης να είναι καθαρή: από αριστερή, αντιϊµπεριαλιστική και αντιπολεµική σκοπιά σε πλήρη ρήξη µε τις επικίνδυνες εθνικιστικές αρλούµπες.

24 ΓΕΝΑΡΗ 2018

Επικίνδυνη ανάφλεξη στη Συρία, µε απρόβλεπτες συνέπειες Του Πάνου Πέτρου

Ν

έα ανάφλεξη στη Συρία µετά την έναρξη της τουρκικής στρατιωτικής επίθεσης κατά των κουρδικών θέσεων σε συριακό έδαφος. Η τουρκική αεροπορία σφυροκόπησε θέσεις γύρω από τον θύλακο του Αφρίν (κουρδική περιοχή που είναι αποκοµµένη από την υπόλοιπη «Ροζάβα», µετά από προηγούµενη τουρκική επιχείρηση που είχε δηµιουργήσει µια «σφήνα»), ενώ ξεκίνησε και η χερσαία επίθεση, µε τη συµµετοχή και υποστηριζόµενων από την Τουρκία Σύρων ανταρτών, αλλά και τουρκικών ενόπλων δυνάµεων. Όλοι περιµένουν µε κοµµένη την ανάσα τη συνέχεια της επιχείρησης που κωµικοτραγικά ονοµάστηκε «Κλάδος ελαίας». Άλλωστε, εκτός από το Αφρίν, στο στόχαστρο βρίσκεται και η Μανµπίτζ (που βρίσκεται στην άλλη µεριά της «σφήνας»), ενώ ο Ερντογάν δηλώνει ότι αυτά θα είναι µόνο η αρχή, σε µια εκστρατεία που θα «εξαφανίσει όλες τις φωλιές των τροµοκρατών». Η απόφαση να χτυπηθούν στρατιωτικά οι περιοχές που ελέγχουν οι κουρδικές δυνάµεις και οι σύµµαχοί τους ήταν ειληµµένη από καιρό. Αλλά η υλοποίηση του σχεδίου επιταχύνθηκε µετά το φόβο που προκάλεσαν στην Άγκυρα τα µηνύµατα που εξέπεµψαν οι ΗΠΑ το τελευταίο διάστηµα.

Αµερικανική πρόκληση

Είχε προηγηθεί η ανακοίνωση αµερικανικού σχεδίου για δηµιουργία «συνοριακής δύναµης 30.000 ανδρών» από τις Συριακές ∆ηµοκρατικές ∆υνάµεις (SDF), δηλαδή τη συµµαχία της οποίας ραχοκοκαλιά αποτελούν οι κουρδικές πολιτοφυλακές YPG. Οι διευκρινίσεις από τον Τίλερσον (Αµερικανός υπ. Εξ.) και από το Πεντάγωνο ότι δεν πρόκειται για δηµιουργία νέου σώµατος, αλλά για υποστήριξη των υπαρκτών δυνάµεων των SDF στην προσπάθεια να αποκαταστήσουν πλήρως την ασφάλεια των περιοχών που ελέγχουν, δεν αλλάζουν την ουσία. Αυτή αφορά την δηλωµένη πρόθεση των ΗΠΑ να διατηρήσουν «πόδι» στη Συρία. Μια δύναµη 2.000 στρατιωτών και κάποιες βάσεις στη βορειοανατολική Συρία θα παραµείνουν επ’ αόριστον. Αφορά επίσης τη συνέχεια της συνεργασίας ΗΠΑ-SDF ακόµα και µετά το διαφαινόµενο τέλος του πολέµου ενάντια στο Ισλαµικό Κράτος. Αυτή η συνεργασία προκαλούσε φόβους στην Άγκυρα, οι οποίοι όµως δεν εκδηλώνονταν επιθετικά όσο αυτή η συνεργασία έδειχνε «βραχυπρόθεσµη» και «τακτική» στο πλαίσιο της εκστρατείας κατά του ΙΚ. Η τουρκική ηγεσία έχει καταληφθεί από «µανία καταδίωξης» από το 2013 και µετά, ενώ από το αποτυχηµένο (φιλο-νατοϊκό) πραξικόπηµα του 2016 και ύστερα οι φοβίες της έχουν γίνει πιο εύλογες. Σε αυτό το υπόβαθρο, αρκούσαν αυτές οι αµερικανικές διακηρύξεις ώστε να αποφασίσει να δράσει. Οι εξελίξεις που θα πυροδοτήσει αυτή η στρατιωτική επίθεση είναι απρόβλεπτες, γιατί όλες οι ενδιαφερόµενες δυνάµεις βρίσκονται σε «λεπτή» θέση. Είναι χαρακτηριστικός ο πόλεµος δηλώσεων. Οι δηλώσεις του Αµερικανού αξιωµατούχου για στήριξη/ενίσχυση των SDF είχαν προκαλέσει πολλα-

πλές αντιδράσεις. ∆εν ήταν µόνο η Άγκυρα που µίλησε για «στρατό τροµοκρατών». Ο Άσαντ µίλησε για «κατάφωρη παραβίαση της κυριαρχίας µας», η ρωσική κυβέρνηση προειδοποίησε για ενδεχόµενο διαµελισµού της Συρίας. Όµως η ανακοίνωση εκ µέρους της τουρκικής ηγεσίας ότι ξεκινά πολεµικές επιχειρήσεις, προκάλεσε επίσης πολλαπλές αντιδράσεις, σε µεγάλο βαθµό από τους ίδιους «παίχτες». Η στρατιωτική επιχείρηση συνάντησε την αποδοκιµασία της Ουάσινγκτον, µε το Στέιτ Ντιπάρτµεντ να καλεί την Τουρκία να µην υλοποιήσει τις απειλές της. Συνάντησε όµως και την αντίδραση της συριακής κυβέρνησης. Αν και Άσαντ-Ερντογάν µοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες ως προς το κουρδικό, ο Σύρος υπ. Εξ. δήλωσε ότι η τουρκική επίθεση θα αντιµετωπιστεί ως εισβολή. Η Άγκυρα επεδίωξε την έγκριση της Ρωσίας και του Ιράν, αλλά φαίνεται ότι βρήκε και εκεί «τοίχο». Η Μόσχα δήλωσε την αντίθεσή της και την υποστήριξή της στις θέσεις της ∆αµασκού. Προς το παρόν, η επιχείρηση «Κλάδος ελαίας» δείχνει να προχωρεί «εναντίον όλων». Αλλά (επίσης προς το παρόν) όλοι, από την Ουάσινγκτον και τη Μόσχα ως την Τεχεράνη και το Κάιρο, περιορίζονται σε σχετικά χλιαρές διατυπώσεις, πανοµοιότυπες στο ύφος τους: «Αυτοσυγκράτηση», «να τερµατιστεί σχετικά γρήγορα η επιχείρηση και να γίνει προσπάθεια να περιοριστούν οι απώλειες» κ.ο.κ. Η τουρκική επίθεση µοιάζει να αποτελεί «ένοπλη διαπραγµάτευση» και δοκιµή των ορίων των άλλων δυνάµεων. Θα υπερασπιστούν ενεργά οι Ρώσοι την Αφρίν; Θα υπερασπιστούν ενεργά οι Αµερικάνοι την Μανµπίτζ; (οι κουρδικές πολιτοφυλακές συνεργάζονται και µε τις δύο υπερδυνάµεις, και οι δύο πόλεις βρίσκονται σε διαφορετική «ζώνη ευθύνης»). Σε επίπεδο Μεγάλων ∆υνάµεων, ο Ερντογάν «εκβιάζει» απαντήσεις από τη Μόσχα και την Ουάσινγκτον που (για διαφορετικούς λόγους, σε διαφορετική ένταση, και µε διαφορετικές διαδροµές) παίζουν «διπλό παιχνίδι». Σε περιφερειακό/τοπικό επίπεδο, τα διλήµµατα που τίθενται είναι αντίστοιχα: Ο Άσαντ και η Τεχεράνη θα ιεραρχήσουν ψηλότερα τον κίνδυνο ενίσχυσης της Τουρκίας στον τοπικό ανταγωνισµό ή την εχθρότητά τους απέναντι στην προοπτική κουρδικής αυτοδιάθεσης;

Όλα ανοιχτά

Όλα αυτά θα φανούν το επόµενο διάστηµα. Και θα είναι απολύτως κρίσιµα για τις εξελίξεις στην περιοχή. Η «ζαριά» του Ερντογάν άνοιξε όλα τα ενδεχόµενα, που θα καθοριστούν από τις επιλογές που θα κάνει η κάθε δύναµη. Μια ολοκλήρωση της ρήξης µε ΗΠΑ/ΝΑΤΟ (ακόµα και µε στρατιωτική εµπλοκή). Μια αποµόνωση της Τουρκίας από όλους, «φίλους» και «εχθρούς». Μια διεθνής ανοχή στην τουρκική επιχείρηση, που θα αποτελεί µια «συριακού τύπου» επανάληψη του δηµοψηφίσµατος στο ιρακινό Κουρδιστάν (όταν οι «συσσωρευµένες επιτυχίες» και το «ευνοϊκό µοµέντουµ» των εκεί κουρδικών δυνάµεων οδήγησαν γρήγορα σε µια πανωλεθρία και απώλεια εδαφών από τον ιρακινό στρατό). Προς το παρόν, το Αφρίν υπερασπίζονται οι πολιτοφυλακές του, οι µόνες που έχουν κάθε δίκιο να δώσουν αυτή τη µάχη. Όµως το «µεγάλο παιχνίδι» στη Μέση Ανατολή τις ξεπερνά. Αυτό αποτελεί την πηγή του κακού, αυτό απειλεί µε ακόµα µεγαλύτερες αναφλέξεις την περιοχή, απέναντι σε αυτό έχει να σταθεί η Αριστερά διεθνώς.

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/754747-11 της Εθνικής Τράπεζας.

• Υπεύθυνος Γρηγόρης Δεµέστιχας, τηλ 6976564624

πολιτικη

24 γεναρη 2018

3

Τρία χρόνια μετά το Γενάρη του 2015

ΣΥΡΙΖΑ: σοσιαλφιλελευθερισμός και σοσιαλεθνικισμός μέσα στο κόμμα της ΝΔ. Η «καραμανλική» πτέρυγα -τις σχέσεις της οποίας με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ συμβολίζει ο Πρ. Παυλόπουλος και ο Παπαγγελόπουλος- επιμένει ότι στο τέλος της περιόδου αυτής, θα εξακολουθούμε να είμαστε σε συνθήκες καθεστωτικής κρίσης. Και τις συνθήκες αυτές δεν θα μπορεί να διαχειριστεί παρά μια οικουμενική κυβέρνηση, που θα καταγράφει στο εσωτερικό της την αλλαγή στο συσχετισμό δύναμης (την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ), αλλά θα συγκεντρώνει ευρύτερες δυνάμεις (μεταξύ των οποίων και τον ΣΥΡΙΖΑ…) με στόχο τη διατήρηση του κλίματος κοινωνικής ειρήνης. Μια κυβέρνηση στην κορυφή της οποίας δεν θα μπορούσε να σταθεί άλλος, πέραν του… Κ. Καραμανλή!

Του Αντώνη Νταβανέλου

Τ

ρία χρόνια μετά την πολιτική ανατροπή της μνημονιακής συγκυβέρνησης Σαμαρά/Βενιζέλου, στις 25 Γενάρη του 2015, τίποτα δεν θυμίζει το κλίμα ελπίδας και προσδοκιών που είχε δημιουργήσει η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας «γιορτάζει» την επέτειο στο Νταβός, επιδιώκοντας συναντήσεις με την Κριστίν Λαγκάρντ και τον πρωθυπουργό της ΠΓΔΜ Ζόραν Ζάεφ, για να αποδείξει ότι το πρόγραμμα της κυβέρνησής του «παντρεύει» τον σοσιαλ-φιλελευθερισμό, της απόλυτης υποταγής στα μνημόνια, με τον σοσιαλ-εθνικισμό, της ξετσίπωτης προώθησης των νατοϊκών σχεδίων στα Δ. Βαλκάνια.

Οργή και αγανάκτηση

Η κοινωνική βάση της πολιτικής ανατροπής του 2015, η εργατική και λαϊκή πλειοψηφία, όχι μόνο δεν πανηγυρίζει πλέον, αλλά διακατέχεται από αισθήματα οργής και αγανάκτησης. Παρακολουθεί την κυβέρνηση της -τάχαμου- «ριζοσπαστικής Αριστεράς» να θεσμοθετεί τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς για να βγάλει στο «σφυρί» χιλιάδες σπίτια λαϊκών οικογενειών που αδυνατούν να πληρώσουν τα χρέη τους προς τις τράπεζες και στο Δημόσιο, με μοναδικό στόχο να σώσει τις τράπεζες (και τον εαυτό της…) από το κάζο μιας νέας ανακεφαλαιοποίησης. Παρακολουθεί μια κυβέρνηση που χρησιμοποιεί τα σύμβολα και τους όρους της Αριστεράς, να προσπαθεί να κάνει πιο δύσκολη, ή και αδύνατη, την κήρυξη απεργίας, την ώρα που στην «αγορά εργασίας» έχουν εγκατασταθεί -με απόλυτη κυβερνητική ευθύνη!- οι νόμοι και οι συνήθειες της εργοδοτικής ζούγκλας. Ο κόσμος αυτός, μέσα στην τρέχουσα συγκυρία (και με την πολύτιμη «συνδρομή» της ηγετικής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς), δεν κατορθώνει να μετατρέψει την οργή και την αγανάκτηση στο αναγκαίο κύμα μαζικών αγώνων, ώστε να ανατραπεί η νεομνημονιακή κυβερνητική πολιτική. Όμως η ιστορία της ταξικής πάλης σε αυτόν τον τόπο διδάσκει πόσο λανθασμένο είναι να εκτιμήσει κανείς την προσωρινή αδυναμία του κόσμου σαν μόνιμη. Η πύκνωση γύρω μας των «μικρών» αγώνων αντίστασης -στο δημόσιο τομέα αλλά ακόμα και στον ιδιωτικό, όπου σαρώνουν οι απολύσεις πρωτοπόρων αγωνιστικών στοιχείων- είναι η καλύτερη προειδοποίηση ότι η διαδικασία ανάκαμψης του μαζικού κινήματος θα προχωρήσει. Αξίζει, όμως, μια ακόμα υπενθύμιση: όποιος συγχέει την προσωρινή αδυναμία αντίδρασης του κόσμου με την ανοχή ή και με τη συναίνεση στην πολιτική του, κάνει ένα σοβαρό πολιτικό

Χρονιά πολιτικών συγκρούσεων

λάθος. Αυτό υπογραμμίζουν οι δημοσκοπήσεις, όπου, παρόλο που η ΝΔ διαθέτει την αποκρουστική, ακραία νεοφιλελεύθερη, ηγεσία του Κυρ. Μητσοτάκη, δείχνουν ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βαδίζει προς μια μεγάλη πολιτική ήττα, όποτε και αν στηθούν οι κάλπες. Σε αυτό το υπόβαθρο, οι εξελίξεις που έρχονται είναι κάθε άλλο παρά ανέφελες για την κυβέρνηση. Άμεσα, θα έχει να αντιμετωπίσει τα stress tests των τραπεζών και την 4η αξιολόγηση που θα περιλαμβάνει πρόσθετα μέτρα λιτότητας. Ακολουθεί ο «διάλογος» με τους θεσμούς των δανειστών για το χρέος, όπου το καλύτερο σενάριο που έχει για να ελπίζει ο Τσίπρας, είναι μια διασπορά των πληρωμών προς το μέλλον, ακόμα και αν αυτό σημαίνει τη δημιουργία μιας καινούργιας «νάρκης» χρέους, περίπου στα τέλη της δεκαετίας του ’20. Και σε αυτή τη βάση θα ανοίξει η συζήτηση για την «επόμενη μέρα» της τυπικής λήξης του 3ου μνημονίου. Οι δανειστές έχουν κάνει ήδη σαφείς τους όρους τους: Καμιά «χαλάρωση» των αντιμεταρρυθμίσεων που επιβλήθηκαν με τα τρία μνημόνια, αλλά προσήλωση στην «εφαρμογή» των συμφωνηθέντων. Καμιά αυταπάτη για κατάργηση της «επιτήρησης» επί της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής. Επέλαση του ιδιωτικού κεφαλαίου στο δημόσιο τομέα, θεσμοθέτηση ακόμα και του διαβόητου «3ου πυλώνα» στο Σύστημα Κοινωνικών Ασφαλίσεων… Αυτά θα τεθούν προς υπογραφή τον Αύγουστο του 2018 και η κυβέρνηση που θα τα υπογράψει δεν θα έχει, στην πραγματικότητα, περιθώρια για επικοινωνιακούς πανηγυρισμούς.

«Αδιανόητες» διεργασίες

Έχοντας επίγνωση των δυσκολιών που παραμένουν μεγάλες για όλες τις καθεστωτικές δυνάμεις, οι πρωταγωνιστές του πολιτικού σκηνικού πραγματοποιούν «κινήσεις» που μέχρι χθες θα έμοιαζαν

αδιανόητες. Ο Τσίπρας προσπαθεί να εισβάλει στην ατζέντα της Δεξιάς, για να ισοσκελίσει τις απώλειες που έχει στα εργατικά και λαϊκά στρώματα. Συνδέει πλέον ξεκάθαρα τη σοσιαλφιλελεύθερη μνημονιακή πολιτική του με μια στροφή στον «εθνικο-πατριωτικό» χώρο. Με τη σκληρή υποστήριξη της αμερικανικής πολιτικής στη ΝΑ Μεσόγειο, αλλά και στα Δυτ. Βαλκάνια, που συμβολίζει το δίδυμο Κοτζιάς-Καμμένος. Με το συνδυασμό αυτής της πολιτικής επιλογής με τον εκλογικό «τακτικισμό», την προσπάθεια να βάλει «τρικλοποδιά» στον Κυρ. Μητσοτάκη ενθαρρύνοντας «διεργασίες» στα δεξιά της ΝΔ, έστω κι αν αυτό αποδειχθεί μακροπρόθεσμα παιχνίδι με τη φωτιά μιας νέας ακροδεξιάς. Αντίστροφα, από το περιβάλλον των αντιπάλων του Τσίπρα σηκώνονται «περίεργες» φωνές: μετά τον Ντάισελμπλουμ, τώρα ο Στουρνάρας και μεγάλο μέρος του καθεστωτικού Τύπου, καλούν τον Τσίπρα να… εξαντλήσει την τετραετία! Διότι, λένε, η οικονομία «δεν αντέχει» μια αιφνίδια ανακοπή λόγω εκλογικής δοκιμασίας. Διότι, επίσης, υπογραμμίζουν, η κυβέρνηση Τσίπρα οφείλει να αναλάβει όλη την ευθύνη για ολόκληρο το πρόγραμμα του 3ου μνημονίου, συμπεριλαμβανομένων των σκληρών μέτρων (περικοπή καταβαλλόμενων συντάξεων, κατάργηση αφορολόγητου) που έχουν δρομολογηθεί για την 1.1.2019. Τούτων δοθέντων, ισχυρίζονται, θα είναι απολύτως ανεύθυνο και απαράδεκτο να στηθούν οι κάλπες πριν… το Μάη του ’19. Αυτές οι φωνές αφήνουν έκθετο τον Κυρ. Μητσοτάκη, που ζητούσε εκλογές τώρα. Που, επίσης, είχε να ευθυγραμμιστεί «υπευθύνως» με τη γραμμή της Πρεσβείας των ΗΠΑ για το Μακεδονικό, έστω και αν έπρεπε να αντιμετωπίσει τον πονοκέφαλο της ακροδεξιάς πτέρυγας του κόμματός του και τα συλλαλητήρια. Όμως αυτές οι φωνές είναι ισχυρές και

Όπως ήδη φαίνεται στις σελίδες του Τύπου, πίσω από αυτούς τους αλληλοσυγκρουόμενους και αλληλοδιαπλεκόμενους σχεδιασμούς «συνωθούνται» ομάδες, όμιλοι και οικογένειες ντόπιων καπιταλιστών, με αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα και οξύτατους ανταγωνισμούς μεταξύ τους. Πρόκειται για στοιχείο που θα κάνει την αστάθεια μεγαλύτερη και το αποτέλεσμα απρόβλεπτο. Η χρονιά που βρίσκεται μπροστά μας θα είναι ακόμα μια χρονικά οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, μια χρονιά πολιτικών συγκρούσεων, με επίδικο το συσχετισμό κατά την «επόμενη μέρα», μετά τη λήξη του «προγράμματος» του 3ου μνημονίου, του προγράμματος που υπέγραψε ο Τσίπρας το καλοκαίρι του 2015 προδίδοντας τη μεγάλη δυναμική του δημοψηφίσματος. Από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων, αυτή η χρονιά έχει δύο προτεραιότητες: Την ανάπτυξη των αγώνων αντίστασης, του μαζικού κινήματος από τα κάτω, ενάντια στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς. Η πάλη κατά των πλειστηριασμών δείχνει ήδη μια κατεύθυνση, που θα πρέπει να διευρυνθεί στο μέτωπο κατά των ιδιωτικοποιήσεων (ΔΕΗ, δημόσιοι χώροι κ.ο.κ.) αλλά και στους εργασιακούς χώρους και στη νεολαία. Όμως, ταυτόχρονα, θα είναι αναγκαία η συγκρότηση στο πεδίο της πολιτικής απάντησης. Η διεκδίκηση του κόσμου που ήλπισε στον ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα απογοητεύεται-οργίζεται αλλά και αναζητά εναλλακτική λύση, είναι κρίσιμο καθήκον για όλες τις δυνάμεις της αντιμνημονιακής, ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Που οφείλουν να δώσουν μια «μετωπική» απάντηση τόσο στα κοινά καθήκοντα του καθημερινού πολιτικού αγώνα, όσο και στο ζήτημα της κρίσιμης πολιτικής αναμέτρησης που έρχεται. Με αυτά τα καθήκοντα, σε συνθήκες όπου οι δυσκολίες και οι αντιφάσεις είναι συνυφασμένες με τις δυνατότητες διεξόδου, θα αναμετρηθούμε όλοι.

4

πολιτικη

24 γεναρη 2018

Το Μακεδονικό, το ΝΑΤΟ και οι Του Πέτρου Τσάγκαρη

Τ

ο εθνικιστικό συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη δεν ήταν σε καμία περίπτωση στα μέτρα του 1992. Παρά τις κορόνες της ακροδεξιάς εντός και εκτός ΝΔ και τα πρωτοσέλιδα των αντιπολιτευόμενων από τα δεξιά εφημερίδων, τα νούμερα δεν έφτασαν σε καμία περίπτωση τις πολλές εκατοντάδες χιλιάδες που είχαν κατέβει στους δρόμους πριν από 25 χρόνια. Μάλιστα μία ημέρα πριν το συλλαλητήριο η ALCO έβρισκε σε δημοσκόπησή της ότι μόνον το 9% ήθελε τη συνέχιση της σκληρής γραμμής απέναντι στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, καθώς και ότι το 63% θεωρούσε προτιμότερο να βρεθεί μια κοινά αποδεκτή λύση. Αυτό δεν σημαίνει ότι το συλλαλητήριο δεν ήταν μεγάλο, ειδικά αν ληφθεί υπόψη η αποχή των κρατικών αρχών και η τυπική έλλειψη της «ευλογίας» του αρχιεπισκόπου. Επίσης άλλες δημοσκοπήσεις έδιναν πολύ διαφορετικό αποτέλεσμα. Το εθνικιστικό δηλητήριο έχει απλωθεί και πάλι και είναι πολύ εύκολο να μεθύσουν οι λαϊκές τάξεις, ελλείψει άλλης διεξόδου στα πραγματικά τους προβλήματα. Ταυτόχρονα οι ναζί ξαναβρήκαν και πάλι την κεντρική θερμοκοιτίδα τους. Οι επιθέσεις που ξεκίνησαν από το ίδιο το συλλαλητήριο ενάντια σε κοινωνικοπολιτικά στέκια και καταλήψεις ήταν απόλυτα αναμενόμενες όχι μόνο εξαιτίας της παρουσίας και της δράσης των ναζί, αλλά και εξαιτίας της αντικομουνιστικής υστερίας του κεντρικού ομιλητή Φρ. Φράγκου από το βήμα του συλλαλητηρίου. Πιθανή ονείρωξη του εν λόγω στρατηγού και άλλων διοργανωτών είναι η δημιουργία ενός νέου ακροδεξιού κόμματος τύπου ΛΑΟΣ.

Ευθύνη

Εμπρησμός της Λιμπερτάτια από τους φασίστες μετά το συλλαλητήριο

Ο δρόμος για αυτές τις επικίνδυνες εξελίξεις άνοιξε εξαιτίας της πολιτικής της κυβέρνησης: Επί τρία περίπου χρόνια συνεχίζει τις ακραίες μνημονιακές πολιτικές ταξικής λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών τάξεων. Μάλιστα επιχαίρει απέναντι στην αντιπολίτευση και τους δανειστές-συνεργάτες της για την έλλειψη εργατικών αντιστάσεων. Πράγματι ο Τσίπρας και η ηγετική ομάδα έχουν οδηγήσει σε απογοήτευση, κοινωνική αποστράτευση, αδυνάτισμα πολιτικό, ηθικό και αριθμητικό της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος συνολικά. Σε αυτές τις συνθήκες η κυβέρνηση, υλοποιώντας μια πολιτική ανταλλαγμάτων μέσα στην ιμπεριαλιστικές συμμαχίες στις οποίες ανήκει, θεώρησε ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να λύσει το πρόβλημα του ονόματος της γειτονικής χώρας στο πλαίσιο των συνολικότερων ιμπεριαλιστικών διευθετήσεων στην περιοχή, μεταξύ άλλων την ένταξη της Δημοκρατίας της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ. Μια κυβέρνηση που θα είχε σταματήσει τα μνημόνια, που θα είχε επαναφέρει τον κατώτατο μισθό και τη 13η σύνταξη και που θα είχε καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ και τους πλειστηριασμούς της α’ κατοικίας, θα είχε τη λαϊκή υποστήριξη να προχωρήσει σε συμβιβασμό με τους γείτονες στη βάση της φιλίας και της ειρήνης και σε ρήξη με τις εθνικιστικές πολιτικές και δυνάμεις που καλλιεργούσαν εδώ και δεκαετίες το μίσος

και το θερμοπολεμικό κλίμα. Όμως αυτή η κυβέρνηση υπηρετεί μια άλλη πολιτική, δηλ. υπηρετεί τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Και επιχειρεί να λύσει το ζήτημα σε συμμαχία με αυτή την άρχουσα τάξη. Αυτός είναι και ο λόγος που, σε τυπικό επίπεδο, εξαναγκάστηκε και η ανώτερη ιεραρχία της Εκκλησίας να απέχει από το συλλαλητήριο. Δεν τράβηξε ο Τσίπρας το αφτί του Ιερώνυμου, αλλά οι πραγματικές δυνάμεις εξουσίας.

Περιοχή Η συζήτηση για την είσοδο της Δημοκρατίας της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ (γιατί περί αυτού πρόκειται) ξανάρχισε σε μια περίοδο που υπάρχει πλέον μια αναδιάταξη των δυνάμεων και των συσχετισμών στην Α. Μεσόγειο και στα Βαλκάνια. Η Τουρκία έχει απομακρυνθεί αισθητά από τη συμμαχία της με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ και φλερτάρει με τη Ρωσία. Αντίθετα η Ελλάδα, δράττοντας την ευκαιρία έχει επιλέξει μια πολύ στενή σχέση με το σιωνιστικό κράτος και την ιμπεριαλιστική υπερδύναμη. Σε μια στενή συμμαχία με την Κύπρο, το δικτατορικό καθεστώς Σίσι στην Αίγυπτο και μερικές από τις μεγαλύτερες πετρελαϊκές του κόσμου, απεργάζονται την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην Α. Μεσόγειο αλλά και τη μεταφορά αυτών των υδρογονανθράκων προς τη Δ. Ευρώπη μέσω του αγωγού East Med, αποκλείοντας την Τουρκία, μέσω των ΑΟΖ. Στο ίδιο πλαίσιο διεξάγεται και η «μάχη» των αγωγών στα Βαλκάνια, αλλά όχι μόνον αυτή: ήδη έχει δρομολογηθεί σε συνεργασία Ελλάδας-Βουλγαρίας η πλωτή σύνδεση Θεσσαλονίκης-Κεντρικής Ευρώπης μέσω της «διώρυγας» που θα συνενώσει τον Αξιό με τον Δούναβη. Τον αμερικανικών συμφερόντων αγωγό TAP που διασχίζει τη Β. Ελλάδα προστατεύει η μεγαλύτερη αμερικανική βάση στην περιοχή, αυτή στο Κόσοβο, αλλά αυτό δεν αρκεί. Η άρχουσα τάξη της Σερβίας παλατζάρει ως προς τα πού θα στραφεί: Θέλει μεν την ένταξη στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, όμως η πολιτική υποστήριξη στα «εθνικά» της ζητήματα και τα λεφτά έρχονται από τη Ρωσία – γι’ αυτό και αμφιταλαντεύεται και η πολιτική ηγεσία της χώρας. Αν όμως η Σερβία περικυκλωθεί από φίλιες δυνάμεις του ΝΑΤΟ, τότε –θεωρεί η Ουάσινγκτον– το σερβικό εκκρεμές θα γείρει προς την πλευρά της Δύσης και η Ρωσία θα χάσει το τελευταίο σημαντικό πιόνι στην περιοχή. Και για να επιτευχθεί αυτό πρέπει η Δημοκρατία της Μακεδονίας να μπει στο ΝΑΤΟ. Ορόσημο σε αυτό είναι η σύνοδος του οργανισμού τον Ιούλιο. Ταυτόχρονα με την ένταξη στο ΝΑΤΟ ξεκινά και η διαδικασία για είσοδο στην ΕΕ.

Υποτέλεια; Πάνω κάτω σε αντίστοιχες αναλύσεις καταλήγουν πολλές αριστερές οργανώσεις και διανοητές. Και από αυτή την άποψη κάνουν σωστή κριτική στην κυβέρνηση. Ωστόσο συχνά καταλήγουν στη γνωστή επωδό περί υποτέλειας της ελληνικής πλευράς. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ο ελληνικός καπιταλισμός –ο πιο ισχυρός μαζί με τον τουρκικό στην περιοχή εδώ και δεκαετίες– συμμετέχει στο ΝΑΤΟ, στις ιμπεριαλιστικές εξορμήσεις και σχέδια, αλλά με πολύ απτά ανταλλάγματα. Για να αρθεί το βέτο της εισόδου της Δημοκρατίας της Μακε-

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

24 ΓΕΝΑΡΗ 2018

ι θεωρίες υποτέλειας δονίας στο ΝΑΤΟ, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιδιώκει κι απ’ ό,τι φαίνεται αποσπά: α) Αποδοχή και σηµαντική υποστήριξη στα «µεγάλα» αιτήµατά της στη ΝΑ Μεσόγειο (ΑΟΖ, αγωγός σύνδεσης µε το Ισραήλ που θα παρακάµπτει την Τουρκία, στρατιωτική εγγύηση του ΝΑΤΟ ότι θα προχωρήσουν απρόσκοπτα τα σχέδια εξορύξεων στην ΑΟΖ της Κύπρου). β) Αναγνώριση ρόλου πρωτοκαθεδρίας στα ∆υτικά Βαλκάνια, καθώς και ρόλο τοπικού συντονιστή στις ΝΑΤΟϊκές κινήσεις. γ) Σοβαρή συµµετοχή των Ελλήνων καπιταλιστών στα έργα της περιοχής µε την ιδιότητα των «επιτόπιων συνεταίρων» (local partners) σε δουλειές που είναι τόσο µεγάλες, ώστε θα ήταν αδύνατον να ονειρευτούν ότι θα τις αναλάβουν µόνοι τους. Η διαπραγµατευτική δύναµη του ελληνικού καπιταλισµού αναγνωρίζεται σε κορυφαίο διπλωµατικό επίπεδο καθώς οι ηγεσίες ΕΕ και ΝΑΤΟ έχουν δηλώσει δηµόσια ότι η «λύση περνάει µέσα από την Αθήνα». Πιο πρόσφατο παράδειγµα οι πολύ αυ-

συµφωνία παραπέµπει σε «µακεδονικό» προσδιορισµό. Αλλά και από την εθνικιστική αντιπολίτευση του VMRO που µπορεί να συνετρίβη στις πρόσφατες δηµοτικές εκλογές, ωστόσο µπορεί να αναβιώσει µέσα από αντίστοιχα συλλαλητήρια µε αυτό που έγινε στη Θεσσαλονίκη. Για πολλούς αρθρογράφους µάλιστα, το VMRO και ο Γκρούεφσκι ενθαρρύνονται από τη Μόσχα που ασφαλώς επιθυµεί το σαµποτάρισµα της εισόδου της ∆ηµοκρατίας της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ. Σε αυτή τη µέγγενη (Ελλάδας-ΝΑΤΟΗΠΑ από τη µια µεριά και εσωτερικής αντιπολίτευσης-Ρωσίας από την άλλη) ο Ζάεφ είναι αναγκασµένος να προχωρήσει σε εξαιρετικά επώδυνο συµβιβασµό για το όνοµα: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ απαιτεί να προφέρεται στα σλάβικα (π.χ. Νόβα Μακεντόνιγια) αµετάφραστο και άκλιτο (!) και για όλες τις χρήσεις (erga omnes: στο εσωτερικό και διεθνώς, επίσηµα και στην καθοµιλουµένη). Καταλαβαίνει κανείς ότι πρέπει κατ’ ανάλογο τρόπο να επιλυθεί το

«∆εν υπάρχει ‘‘σχέδιο Β’’ για να µπει η χώρα στο ΝΑΤΟ, δεν υπάρχει τρόπος να ενταχθείτε στο ΝΑΤΟ εάν δεν επιλυθεί το ζήτηµα του ονόµατος» ανέφερε ο γγ του ΝΑΤΟ σε κοινές δηλώσεις µε τον Ζόραν Ζάεφ, µετά τη συνάντησή τους. στηρές δηλώσεις του γενικού γραµµατέα του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενµπεργκ, κατά την επίσκεψή του στα Σκόπια στα µέσα Ιανουαρίου: «∆εν υπάρχει άλλος τρόπος να ενταχθεί η χώρα στο ΝΑΤΟ, παρά µόνο εάν λύσετε το ζήτηµα του ονόµατος. Έχει ειπωθεί αρκετές φορές, πρώτα στην Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι το 2008, το επαναλάβαµε στην Σύνοδο Κορυφής στην Ουαλία το 2014 και στη Βαρσοβία το 2016. Έτσι, λοιπόν, δεν υπάρχει ‘‘σχέδιο Β’’ για να µπει η χώρα στο ΝΑΤΟ, δεν υπάρχει τρόπος να ενταχθείτε στο ΝΑΤΟ εάν δεν επιλυθεί το ζήτηµα του ονόµατος» ανέφερε ο γγ του ΝΑΤΟ σε κοινές δηλώσεις µε τον Ζόραν Ζάεφ, µετά τη συνάντησή τους. Και επανέλαβε, σε περίπτωση που δεν έγινε αντιληπτός: «Θέλω να είµαι ειλικρινής µαζί σας […] είναι πολύ σηµαντικό να είστε ρεαλιστές και να αντιληφθείτε ότι το ΝΑΤΟ λαµβάνει τις αποφάσεις του µε οµοφωνία και εάν ένα κράτος εµποδίσει µε την ψήφο του µία απόφαση, τότε δεν µπορεί να ληφθεί απόφαση. Αυτό που κάνει πιο δύσκολη την ένταξή σας, είναι να στηρίζεστε στην ψευδαίσθηση ότι είναι δυνατόν να ενταχθείτε στο ΝΑΤΟ χωρίς να έχετε επιλύσει το ζήτηµα του ονόµατος. Έχει ειπωθεί ξανά και ξανά ότι πρέπει πρώτα να λύσετε το ζήτηµα αυτό και ελπίζω ότι θα µπορέσετε να λύσετε».

Εκβιασµός Γι’ αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολη η θέση της κυβέρνησης Ζάεφ. Έχει να αντιµετωπίσει βολές από παντού για όποια συµφωνία: Από τα σύµµαχα αλβανικά κόµµατα, αν η

πώς θα αποκαλούνται οι κάτοικοι της χώρας, η γλώσσα της, οι θεσµοί της κ.λπ. Αυτός ο εκβιασµός δεν έχει να κάνει βέβαια σε τίποτε µε την αναγνώριση του δικαιώµατος της αυτοδιάθεσης, όπως θα περίµενε κανείς από µία αριστερή κυβέρνηση. ∆εν σηµαίνει καν ένα «δηµοκρατικό» κλείσιµο ενός ζητήµατος που η εθνικιστική γραµµή των προηγούµενων χρόνων άφησαν να κακοφορµίσει. Αντίθετα η ελληνική κυβέρνηση λειτουργεί για λογαριασµό του ΝΑΤΟ και το ΝΑΤΟ για λογαριασµό της ελληνικής κυβέρνησης. Η επέκταση των Ελλήνων καπιταλιστών σε συνεργασία µε τους µεγαλύτερους ιµπεριαλιστικούς θεσµούς, αυτή είναι η µόνη «αρχή» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Όµως η επέκταση τόσο του ΝΑΤΟ όσο και της ΕΕ στα Βαλκάνια δεν θα σηµάνει και επέκταση της δηµοκρατίας και της ειρήνης, ειδικά αν είναι αποτέλεσµα εκβιασµών. Αυτή η συνεργασία στην περιοχή δεν έχει σε τίποτε να κάνει µε τα λαϊκά συµφέροντα και µόνον νέους κινδύνους µπορεί να γεννήσει. Όπως δείχνει η αντιπαράθεσης Αθήνας-Άγκυρας και Μαδρίτης-Βαρκελώνης, η ένταση και οι στρατιωτικοί ανταγωνισµοί µπορούν κάλλιστα να συνεχίζονται στο εσωτερικό των ιµπεριαλιστικών οργανισµών. Όσον αφορά τη Ν∆, αυτή φλέρταρε ανοιχτά µε το συλλαλητήριο στέλνοντας εκεί όλους τους τοπικούς βουλευτές και συνακόλουθα δείχνει αµφιταλάντευση ανάµεσα στη γραµµή για «γεωγραφικό ή χρονικό προσδιορισµό» και στη γραµµή για «καµία χρήση του όρου Μακεδονία». Η ηγεσία της Ν∆ ξέρει ότι οι περισσότεροι

από τους συµµετέχοντες στο συλλαλητήριο είναι εκλογική της πελατεία και αυτό της δηµιουργεί προβλήµατα. Αν όµως τιθασεύθηκε η ηγεσία της Εκκλησίας, πολύ περισσότερο θα τιθασευθεί –µε βάση τις ανάγκες της ελληνικής άρχουσας τάξης και του ΝΑΤΟ– και η ηγεσία της Ν∆. Σε κάθε περίπτωση όµως η τελευταία δεν θα αυτοκτονήσει απεµπολώντας την εκλογική της βάση, ειδικά αν πιεστεί από την προοπτική δηµιουργίας κόµµατος Φραγκούλη.

Αλυτρωτισµός; Το σηµείο στο οποίο συµπίπτουν εθνικιστές, δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί, η κυβέρνηση, κρατικά επιτελεία, το ΚΚΕ και µεγάλο µέρος της άκρας Αριστεράς –µεγάλων τµηµάτων της ΛΑΕ περιλαµβανοµένων– είναι το ζήτηµα του «αλυτρωτισµού». Της υποτιθέµενης δηλ. απειλής για διεκδικήσεις εδαφών, δηλ. της υποτιθέµενης αξίωσης εκ µέρους της ∆ηµοκρατίας της Μακεδονίας, να αλλάξουν τα σύνορα. Είναι αλήθεια ότι πολλοί καλόπιστοι άνθρωποι ακολουθούν αυτό το επιχείρηµα. Γι’ αυτό, π.χ. το ΚΚΕ λέει ότι πρέπει να αντιπαρέλθουµε το ζήτηµα του ονόµατος. «Πρέπει να προηγηθεί της ονοµατολογίας µια συµφωνία για το απαραβίαστο των συνόρων» τόνισε ο ∆. Κουτσούµπας µιλώντας σε εκδήλωση του κόµµατος για τις ένοπλες δυνάµεις και τα σώµατα ασφαλείας. Υποστήριξε ότι το ΚΚΕ έχει ξεκαθαρίσει τη θέση του από την αρχή της δεκαετίας του ‹90: Τυχόν χρήση του όρου Μακεδονία ή παραγώγου της είναι αποδεκτή µόνο ως γεωγραφικός προσδιορισµός και πρόσθεσε: «∆ίνουµε βάρος στα ζητήµατα των εγγυήσεων και των προϋποθέσεων, της καταδίκης του αλυτρωτισµού, του εθνικισµού, των αναγκαίων αλλαγών στο Σύνταγµα της γειτονικής χώρας». Είναι λάθος τόσο για το ΚΚΕ όσο και για άλλες δυνάµεις της Αριστεράς –και πάλι περιλαµβανοµένων τµηµάτων της ΛΑΕ– που ανέχονται την εθνικιστική ρητορική. Το κυριότερο είναι όµως ότι αυτή η λογική διαστρέφει την πραγµατικότητα: Ποιος είναι ο απειλητικός; Η Ελλάδα διαθέτει τον πιο ισχυρό στρατό στα Βαλκάνια µετά την Τουρκία. Συµµετέχει και µάλιστα πλέον πολύ αναβαθµισµένα στο ΝΑΤΟ, αλλά και στην ΕΕ. Έχει καταφέρει να µην αναγνωρίζεται µε το συνταγµατικό της όνοµα η γειτονική χώρα. Έχει επιβάλει εµπάργκο που παραλίγο να στραγγαλίσει τη ∆ηµοκρατία της Μακεδονίας πριν από µερικά χρόνια. Έχει επιβάλλει αλλαγή σηµαίας της γειτονικής χώρας. Κυρίως η Ελλάδα έχει «καταλάβει» µεγάλο µέρος της οικονοµίας της ∆ηµοκρατίας της Μακεδονίας, καθώς οι Έλληνες καπιταλιστές ελέγχουν τη διανοµή καυσίµων, σούπερ-µάρκετ, τράπεζες, ασφάλειες και πολλούς άλλους τοµείς. Η Ελλάδα δεν αναγνωρίζει τη µακεδονική κοινότητα (έστω µε τον όρο σλαβοµακεδονική) που έχει επιβιώσει παρά τους ατέλειωτους διωγµούς στην ελληνική επικράτεια. ∆εν επιτρέπει επίσης να επιστρέψουν όσοι έφυγαν µε το τέλος του εµφυλίου. Κι όµως ακόµη κι αριστερά κόµµατα µιλάνε για αλυτρωτισµό και επιθετικότητα των Σκοπίων, υποβαθµίζοντας έτσι την αναγκαία αντιπαράθεση µε τον επιθετικό εθνικισµό που παρουσιάστηκε ολοζώντανος στο συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη.

5

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6977609033 Αµπελόκηποι 6973005569

6974428095 Κορωπί 6978019250 Αχαρνές 6977266544

ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. ΦιλαδέλφειαΝ. Χαλκηδόνα 6972846751 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109

ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6974977186

ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087 Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι ΑνάργυροιΚαµατερό 6998466952 Χαϊδάρι 6945542335 Πετρούπολη 6983674242

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6909182394 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6948688241

ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6936018810 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Λοκρίδα (Αταλάντη) 6977096663 Λιβαδειά 6977684563 Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 Άρτα 6907925425 Ηγουµενίτσα 6977867801

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Βύρωνας 6972318747 Κοζάνη-Πτολεµαΐδα Ζωγράφου 6937271330 6972814199 Καισαριανή 6947566690 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Τρίκαλα Γλυφάδα 6944548787 6976291795 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6979829057 ΚΡΗΤΗ: Ν. Σµύρνη 6972098143 Ηράκλειο 6944916915 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγ- Ρέθυµνο 6907856793 µένη 6948o00171 Χανιά 6975964967 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6973958481 Κορυδαλλός 6948100218 Κερατσίνι 6975847329 Σαλαµίνα 6973376378

ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6972743637 Νάξος 6947619631

ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΛΟΝΔΙΝΟ: ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 0044-7969523579 Λαυρεωτική 6939014803 ΠΑΡΙΣΙ: 0033-673555890 Παιανία-Γλυκά Νερά 0030-6937762930

ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ: ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσοκ. «Αλεξάνδρα» 6946950764 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Νοσ. «Σωτηρία» 6984067690 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546 Ασφ/κά Ταµεία 6974701829

ΥΠΑΑΤ 6945754555 Εκπαιδευτικοί 6976332197 Αεροµεταφορές 6982164101 ∆ήµοι 6972661906 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Νοσ. ΑΧΕΠΑ 6973972804 Νοσ. «Γεννηµατάς» 6977029532 Εκπαιδευτικοί 6972878820

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ: Νοµική Αθήνας 6972648225 Αρχιτεκτονική 6947289596

Φιλοσοφική 6982517264 Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών 6959771512

6

24 ΓΕΝΑΡΗ 2018

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

Αποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογία ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ένε ότι... Η φορολόγηση της πλαστικής σακούλας γίνεται για το περιβάλλον

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες.

Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ∆ΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕ∆ΟΝΙΑ: 6972814199 ∆ΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑ∆Α: 6973235894 ΚΡΗΤΗ: 6976332197 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6945077461 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

•

• •

•

•

•

•

•

Το οικοσύστηµα σε πολλές θαλάσσιες περιοχές του πλανήτη κινδυνεύει αφάνταστα από τα χρησιµοποιηµένα πλαστικά που καταλήγουν σε αυτό. Αλλά και γενικά το περιβάλλον δυσκολεύεται πολύ να «χωνέψει» τα πλαστικά. Η επιβολή όµως του τέλους (και του ανήκουστου φόρου 24% επί του τέλους στρογγυλοποιηµένου κατά ένα άλλο 10%), που επιβλήθηκε στην Ελλάδα σε συµµόρφωση µε ευρωπαϊκή οδηγία, δεν έχει απολύτως καµία σχέση µε την αντιµετώπιση αυτού του προβλήµατος. Πρώτον, επειδή δεν θα περιορίσει την κατανάλωση σακούλας: Οι καταναλωτές δήθεν για να µην πληρώσουν τα 4 λεπτά, είτε θα κρατάνε τα ψώνια στα χέρια εν είδει ζογκλέρ, είτε θα αγοράσουν άλλες τσάντες πολλών χρήσεων, που όµως κοστίζουν τελικά πολύ περισσότερο από 4 λεπτά. Άρα γιατί να µην αγοράσουν τις φθηνότερες πλαστικές; Μπορούν βέβαια να αγοράσουν χάρτινες σακούλες. Τότε οι θάλασσες µπορεί µεν να γλιτώσουν αλλά θα την πληρώσει ο Αµαζόνιος και τα υπόλοιπα δάση του πλανήτη: αδιέξοδο και στις τρεις περιπτώσεις. ∆εύτερον, επειδή πρόκειται για προκλητική υποκρισία: Ας υποθέσουµε ότι όλοι οι καταναλωτές καταφέρνουν να µη χρησιµοποιούν πλαστικές σακούλες καταφεύγοντας σε φανταστικές απολύτως οικολογικές τσάντες που κοστίζουν λιγότερο από 4 λεπτά. Τι θα βάζουν µέσα σε αυτές τις σούπερ-οικολογικές τσάντες; Τόνους πλαστικών συσκευασιών, και µάλιστα µη ανακυκλώσιµων. ∆είτε τα ράφια των σούπερ µάρκετ και πόση συσκευασία πλαστική κουβαλάµε κάθε φορά στο σπίτι µας και θα καταλάβατε ότι η πλαστική σακούλα (που τουλάχιστον επαναχρησιµοποείται πολλές φορές) είναι µόνο ένα µικρό µέρος του κακού. Αν πραγµατικά ήθελαν να προστατέψουν το περιβάλλον από τα πλαστικά, τότε θα επέβαλλαν στις µεγάλες πολυεθνικές να συσκευάζουν µε οικολογικά και ανακυκλώσιµα υλικά τα προϊόντα τους –και τότε µπορούσαν να απαγορέψουν εντελώς την πλαστική σακούλα όπως συµβαίνει σε 35 χώρες του κόσµου (αλλά µόνον σε δύο της υποτίθεται ευαίσθητης Ευρωπαϊκής Ένωσης). Θα έπρεπε επίσης να επέβαλλαν αρνητικά κίνητρα (επιπλέον φορολόγηση) στις βιοµηχανίες που δεν ξοδεύουν σε έρευνα ώστε να καταστεί λειτουργική η τεχνολογία -η οποία ήδη υπάρχει- για βιοαποικοδοµήσιµα πλαστικά (π.χ. από άµυλο), ώστε αυτή η τεχνολογία να µπορεί να χρησιµοποιηθεί και στα θερµά κλίµατα. Θα µπορούσαν να επιβάλλουν επίσης αρνητικά κίνητρα στις περισσότερες βιοµηχανίες που συνειδητά παράγουν προϊόντα

µε µικρό «προσδώκιµο» ζωής ώστε να ξαναπουλήσουν, επιβαρύνοντας όµως έτσι πολύ περισσότερο το περιβάλλον λόγω των περισσότερων συσκευασιών. Ακόµη πιο απλά θα µπορούσαν να επέβαλλαν τη διάθεση πλαστικών σακούλων τύπου σκουπιδιών, οι οποίες –όπως λένε οι ίδιοι οι κρατικοί φορείς– δεν επιβαρύνουν το περιβάλλον. Θα µπορούσαν ακόµη πιο απλά να χρέωναν το τέλος αυτό στα ίδια τα σούπερ µάρκετ και τις άλλες µεγάλες επιχειρήσεις ώστε οι τελευταίες να αναγκάζονταν να βρουν εναλλακτική λύση. Όµως τα κράτη δεν τολµούν να τα βάλουν µε τις µεγάλες επιχειρήσεις (άλλωστε οι κυβερνήσεις είναι συνήθως εντολοδόχοι τους) και ρίχνουν όλο το κόστος και την ταλαιπωρία στους απλούς ανθρώπους. Τα δε ΜΜΕ φροντίζουν να ρίξουν στους απλούς ανθρώπους και τις ενοχές για την παγκόσµια ρύπανση. Είναι κάτι αντίστοιχο µε αυτό που γίνεται µε το τσιγάρο (ή και το αλκοόλ): Οι καπνοβιοµηχανίες παράγουν εκατοµµύρια τόνους και καρπώνονται τα κέρδη -χωρίς τα κράτη να δηµεύουν το 80% από αυτά τα κέρδη για δαπάνες υγείας, όπως θα έπρεπε-, ενώ για τους χρήστες επιβάλλονται φόροι και απαγορεύσεις. Η υποκρισία γίνεται ακόµη µεγαλύτερη καθώς η ελληνική κυβέρνηση που επέβαλε το τέλος, µαζί µε άλλες κυβερνήσεις ετοιµάζονται να γεµίσουν την Α. Μεσόγειο µε πλατφόρµες αντλήσεως υδρογονανθράκων και αγωγούς, θέτοντας σε τεράστιο κίνδυνο τα θαλάσσια οικοσυστήµατα, όπως φάνηκε και µε το ατύχηµα στον Κόλπο του Μεξικού πριν από µερικά χρόνια. Η υποκρισία είναι η ίδια µε τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα τα οποία ετοιµάζονται να ρίξουν στην αγορά τα επόµενα χρόνια: οι αυτοκινητοβιοµηχανίες θα αποκτήσουν ξανά µια παγκόσµια αγορά, αλλά το πόσο θα επιβαρύνει το περιβάλλον η φόρτιση αυτών των αυτοκινήτων, καµιά µελέτη δεν το εξηγεί ακόµη. Όταν τα πράγµατα θα αγριέψουν, τότε θα φταίνε πάλι οι καταναλωτές που φορτίζουν πολύ ώρα τα αυτοκίνητά τους. Το ειδικό τέλος που επιβλήθηκε υποτίθεται ότι θα χρηµατοδοτεί δράσεις του Ελληνικού Οργανισµού Ανακύκλωσης µε σκοπό τη µείωση της κατανάλωσης πλαστικής σακούλας στα επίπεδα των 40 τεµαχίων ανά άτοµο το 2025 από 363 τεµάχια σήµερα. Όµως, όπως καλά ξέρουµε από τη διαχείριση των αποθεµατικών των ασφαλιστικών ταµείων, τα χρήµατα αυτά θα καταλήξουν στη «µαύρη» τρύπα του χρέους. Το περιβάλλον δεν θα σωθεί, οι επιχειρήσεις δεν θα χάσουν τίποτε, αλλά ο απλός κόσµος θα υποστεί ακόµη µια επιβάρυνση.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

24 ΓΕΝΑΡΗ 2018

7

ΜΜΕ: «Φιλικές» διευθετήσεις και νέες απολύσεις Του Σπύρου Αντωνίου

Μ

ετά την ολοκλήρωση της αποσφράγισης των έξι φακέλων των αιτούντων για την απόκτηση τηλεοπτικής άδειας γενικού περιεχοµένου (ΣΚΑΙ, STAR, ALPHA, ANT1, ETV, Τηλεοπτική Ελληνική), συνεχίζεται η πολύκροτη αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθµών. Η συγκεκριµένη διαδικασία θα πάρει από 1,5 έως 3 µήνες για να ολοκληρωθεί και έρχεται µετά το περσινό φιάσκο του αντίστοιχου «διαγωνισµού Παππά». Πρόκειται ουσιαστικά για την κορύφωση µιας πολύµηνης σύγκρουσης διαφορετικών συστηµάτων εξουσίας, που αναδιατάσσει συσχετισµούς σε ένα κρίσιµο πεδίο οικονοµικής και πολιτικής ισχύος, την ώρα που η «σφαγή» θέσεων εργασίας και δικαιωµάτων στα ΜΜΕ, µαίνεται αµείωτη. Όπως όλα δείχνουνη αναµενόµενη δηµοπρασία δεν θα συµβεί ποτέ, εφόσον οι υποψήφιοι είναι λιγότεροι από τον αριθµό των αδειών (7). Έτσι, οι έξι θεωρούνται πλέον προσωρινοί υπερθεµατιστές µε τίµηµα για την κάθε άδεια 35 εκατοµµύρια ευρώ, χρήµατα που πρέπει να πληρωθούν µέσα στα επόµενα 10 χρόνια, όσο και η διάρκεια των αδειών (10ετής). Μετά από αυτή τη «φιλική» διευθέτηση, όπως ήταν φυσικό, ο υπερβολικός θόρυβος των βαρόνων των µίντια και οι υστερικές κραυγές των κοµµάτων της αντιπολίτευσης περί «Βενεζουέλας», έχουν πλέον παύσει. Τα σηµάδια συµφιλίωσης της κυβέρνησης µε τους καναλάρχες είχαν φανεί άλλωστε και µε την πρόσφατη νοµοθετική ρύθµιση που διαµορφώνει στο 5%, από 20% που είναι σήµερα, τον ειδικό φόρο επί των διαφηµίσεων στα κανάλια (απώλεια 15 εκατ. ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισµό).

Πάντα στο όνοµα της «διευκόλυνσης των επενδύσεων»…Παρόµοια «φιλικότητα» υπήρξε και απέναντι στα αιτήµατα των εργοδοτών πάνω στο ζήτηµα της «διάσωσης» του Ε∆ΟΕΑΠ. Μετά από όλα αυτά, η πολυδιαφηµισµένη παράσταση του Μαξίµου, που επιχειρεί να προσφέρει θέαµα στο πόπολο µε το τηλεοπτικό σίριαλ της σύγκρουσης µε ορισµένους «ολιγάρχες», δεν κόβει πλέον παρά απειροελάχιστα εισιτήρια.

Αντεργατική λαίλαπα

Αντίθετα, η αντεργατική λαίλαπα στο χώρο του Τύπου, δεν έχει τέλος. Σε συνθήκες δήθεν «αριστερής» διακυβέρνησης, συνεχίζονται οι εκατοντάδες απολύσεις, η εργοδοτική τροµοκρατία και η απλήρωτη εργασία στα κάτεργα των µεγαλοεκδοτών, χωρίς οι τελευταίοι να λογοδοτούν πουθενά.Το «µαύρο» στο Mega µοιάζει αναπόφευκτο. Οι απλήρωτοι από 10 έως και 15 µήνες-και «όµηροι υποσχέσεων» επί µια διετία- 420 εργαζόµενοι του σταθµού, βρίσκονται σε απόγνωση. Με την κυβέρνηση να παρακολουθεί αµέτοχη και τους βαθύπλουτους µετόχους (Βαρδινογιάννης, Μαρινάκης, Σαββίδης) να σφυρίζουν αδιάφορα, παρόλο που η επιµονή του προσωπικού να κρατάει το κανάλι «ζωντανό» µε επαναλήψεις έφερε διαφηµιστικά έσοδα περίπου 55 εκατ. ευρώ, τα οποία κατέληξαν στους δεσµευµένους τραπεζικούς λογαριασµούς, άρα και σε µείωση του δανεισµού. Πώς όµως να µην έχουν αποθρασυνθεί εντελώς οι ιδιοκτήτες του Mega όταν ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ -πέρα από τη φιλοεπιχειρηµατική µνηµονιακή νοµοθεσία- ακολουθεί ανάλογες πρακτικές και καταφεύγει στην ίδια επιχειρηµατολογία στα δικά του Μέσα; Όταν ανακοινώνει ότι οι τρεις εκδικητικές απολύσεις στο ρ/σ «Στο Κόκκινο» έγιναν σύµφωνα µε τις «νόµιµες (µνηµονιακές) διαδικασίες», όταν οι περικοπές

µισθών «Στο Κόκκινο» και την «Αυγή» εντάσσονται στη µείωση του «µισθολογικού κόστους», που διαφέρει το κυβερνητικό κόµµα από τους υπόλοιπους εργοδότες των ΜΜΕ; ∆ίπλα στους απολυµένους του ∆ΟΛ, του Έθνους, του Μega και τόσων άλλων «µαγαζιών» -που χρεοκόπησαν λόγω της υπερέκθεσής τους στον τραπεζικό δανεισµό και των επιλογών των ιδιοκτητών τους- έρχονται να προστεθούν και νέοι άνεργοι, δήθεν «ευαίσθητων» αφεντικών. Ήδη οι εργαζόµενοι στο ρ/σ «Στο Κόκκινο», προχώρησαν σε απεργιακές κινητοποιήσεις απαιτώντας την άµεση ανάκληση των απολύσεων. Η ανάγκη επικοινωνιακής στήριξης του αφηγήµατος Τσίπρα για «έξοδο από τα µνηµόνια» (µε την ίδια νεοφιλελεύθερη συνταγή των προγραµµάτων ακραίας λιτότητας, που ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε κάποτε ως «εγκληµατική πολιτική»), έφερε την αποδυνάµωση των κοµµατικών Μέσων της Κουµουνδούρου. Η απεύθυνση σε πιο συντηρητικά ακροατήρια και η οικοδόµηση ερεισµάτων στην εγχώρια οικονοµική εξουσία, χρειαζόταν νέα «εργαλεία». Κάπως έτσι ήρθαν στο προσκήνιο νέοι «παίκτες» (όµιλος Μάρη, Σαββίδης, Λιβάνης κλπ.), που διατηρούν προνοµιακές σχέσεις αλληλοεξυπηρέτησης µε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, στήνοντας µερικές «ΕΡΤ» ακόµη που εξάρουν το κυβερνητικό έργο. Ουδέν καινούργιο µε άλλα λόγια από την υποτιθέµενη µάχη της κυβέρνησης «υπέρ της διαφάνειας», πέρα από την ανάδυση νέων πολιτικοεκδοτικών κέντρων και τη διατήρηση αρκετών από τα ήδη ενεργά. Τα ίδια ισχνά αποτελέσµατα, µε τις ίδιες στοχεύσεις, θα έχουν και οι όποιες παρεµβάσεις στην κυκλοφορία των εφηµερίδων και τις ραδιοφωνικές συχνότητες, που προαναγγέλλει ο Ν. Παππάς. Συνεχίζοντας τη λογική της εµπορευµατοποίησης δηµόσιων αγαθών (τέτοιο είναι το τηλεοπτικό φάσµα συχνοτήτων)

και της ίδιας της ενηµέρωσης, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, µε την ανεπαρκέστατη ρύθµιση που επιχειρούν, όσο και να σκούζουν ότι «γκρεµίζουν το παλιό», το µόνο που καταφέρνουν είναι να συντηρούν και να αναπαράγουν τη συστηµική σήψη. Οι εκατοµµύρια ώρες καθεστωτικής προπαγάνδας των ιδιωτικών τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθµών και η υπεροπλία της κυρίαρχης ιδεολογίας µέσα από εκατοντάδες έντυπα και ιστοσελίδες ακροδεξιών,φιλελέδων και ακροκεντρώων, µε ό,τι συνέπειες αυτό έχει για τη δεξιά µετατόπιση του πολιτικού και ιδεολογικού άξονα, παραµένουν αλώβητες.

Αντιπληροφόρηση

Γι’ αυτό και είναι αποφασιστικής σηµασίας (και όρος ανασύνταξης του κινήµατος και της Αριστεράς) η ενίσχυση και διάδοση του αριστερού Τύπου, των αριστερών εκδόσεων, η στήριξη και ο πολλαπλασιασµός των εγχειρηµάτων αντιπληροφόρησης που λειτουργούν κόντρα στο κυρίαρχο πρότυπο και εξοπλίζουν µε επιχειρήµατα τον κόσµο της αντίστασης και της αλληλεγγύης, στον αγώνα ενάντια στην ευρωλιτότητα και το ρατσισµό. Οι τηλεοπτικές συχνότητες είναι δηµόσια αγαθά που δεν θα έπρεπε να ανήκουν ούτε σε λίγα, ούτε σε περισσότερα επιχειρηµατικά χέρια. Η κοινωνία, µαζί µε τους εργαζόµενους στα ΜΜΕ και τα σωµατεία τους, µέσα σε µια πορεία ριζοσπαστικών αλλαγών, µπορεί να δηµιουργήσει δοµές δηµοκρατικής συµµετοχής, εργατικού και κοινωνικού ελέγχου στον τοµέα της ενηµέρωσης, που θα αµφισβητούν έµπρακτα το θέσφατο της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Μόνο έτσι τα κανάλια θα πάψουν να λειτουργούν µε κίνητρο το κέρδος και τη συγκέντρωση δύναµης για τους καπιταλιστές. Μόνο έτσι θα πάψουν να είναι «µεγάφωνα» των αφεντικών και εργαλεία χειραγώγησης των «από κάτω».

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Red Marks

Η άνοδος των µπολσεβίκων στην εξουσία

Η επανάσταση του 1917 στην Πετρούπολη του Αλεξάντερ Ραµπίνοβιτς Ιουλιανού 67 • 2108254625 bookstore@redmarks.gr

8

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

24 ΓΕΝΑΡΗ 2018

Επιµέλεια Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς Διώξεις συνδικαλιστών στο ΕΚΠΑ

Σ

τις 13 Μάρτη του 2018 θα δικαστούν στο Ζ’ Μονοµελές Πληµµελειοδικείο Αθηνών οι Αθηνά Αλεξανδρή, Βανέσσα Πεντογάλου και ο Παναγιώτης Σωτήρης, διδάσκων στο ΕΑΠ, πρώην µέλος της Εκτελεστικής Γραµµατείας της ΠΟΣ∆ΕΠ. Σύµφωνα µε το κατηγορητήριο οι ως άνω εργαζόµενοι στις 30 Οκτώβρη του 2014 «…από κοινού δρώντας και κατόπιν συναπόφασης µε άγνωστα άτοµα […] υποχρέωσαν διά της βίας τον Θ. Φορτσάκη (σ.σ. τέως πρύτανης και νυν βουλευτής της Νέας ∆ηµοκρατίας) να παραµείνει παρά τη θέλησή του, για βραχύ χρονικό διάστηµα, εντός της αίθουσας όπου επρόκειτο να διεξαχθεί η συνεδρίαση της Συγκλήτου […] καθώς µε το σώµα τους έφραζαν την πόρτα […] και στη συνέχεια κλείδωσαν αυτή, εξαναγκάζοντάς τον µε αυτόν τον τρόπο να παραµείνει, ακουσίως, περιορισµένος για βραχύ χρονικό διάστηµα, µε αποτέ-

γαζόµενους της Πρυτανείας µέσα στο κτίριο, καταπατώντας κάθε έννοια δικαιώµατος αλλά και συνθηκών υγιεινής και ασφάλειας, απαγορεύοντας µάλιστα και την είσοδο των συνδικαλιστικών τους εκπροσώπων, καθώς και των αντιπροσώπων της Α∆Ε∆Υ. Για το πόρισµα της Επιθεώρησης Εργασίας που κατήγγειλε τις συνθήκες επικινδυνότητας για τους εργαζόµενους στο κλειδωµένο κτήριο της Πρυτανείας θα λογοδοτήσει ποτέ ο κ. Φορτσάκης; Την Τετάρτη, 24 Γενάρη πραγµατοποιείται στο κεντρικό κτήριο του ΕΚΠΑ (Πρυτανεία, αµφ. ∆ρακόπουλου) σύσκεψη η οποία χρειάζεται να καταλήξει απαιτώντας να σταµατήσουν άµεσα οι διώξεις συνδικαλιστών και ταυτόχρονα να απαιτήσει από την κυβέρνηση να σταµατήσει την επίθεση στα συνδικαλιστικά δικαιώµατα εργαζοµένων και σωµατείων, επίθεση που, όσο κρατάει, δικαιώνει τις λογικές και τις πρακτικές του Θ. Φορτσάκη.

λεσµα να στερηθεί κατά το χρόνο αυτό, χωρίς τη θέλησή του, την ελευθερία της κίνησης…». Η δίωξη δεν είναι µόνο συνδικαλιστική. Είναι και πολιτική. Ο Θ. Φορτσάκης ζήτησε τη δίωξη των εργαζοµένων για γεγονότα που ο ίδιος δηµιούργησε και για αυτό το λόγο είχε φροντίσει να µεταδοθούν απευθείας τηλεοπτικά. Έχει χτίσει όλη την πολιτική του καριέρα «υπερασπιζόµενος» το νόµο και την τάξη, δηλαδή την καταπάτηση του ασύλου έως και την κατάργησή του που έκανε πράξη το κόµµα του, τον ξυλοδαρµό φοιτητών από τις δυνάµεις καταστολής και τις διώξεις σε βάρος οποιουδήποτε αντιστάθηκε στις διαθεσιµότητες-απολύσεις (στις 29/3 ακολουθεί η δίκη του φοιτητή Χρήστου Ξαγοράρη). Η ηµεροµηνία 30 Οκτώβρη του 2014 είναι την εποµένη της βδοµάδας που ο νυν βουλευτής της Ν∆ και τότε πρύτανης αποφάσισε να κλειδώσει τους ερ-

Η Eurobank στο χορό των απολύσεων

Μ

ε αµείωτους ρυθµούς συνεχίζεται η προσπάθεια των 4 συστηµικών τραπεζών να προχωρήσουν σε απολύσεις, όπως ορίζεται άλλωστε από τις τελευταίες διαδικασίες ανακεφαλαιοποίησης. Η Eurobank, σε αντίθεση µε τις τελευταίες επιλογές της Τράπεζας Πειραιώς (που προσπαθεί να κάνει απολύσεις εργαζοµένων µε µεταφορά υπηρεσιών της σε εργολάβους) ακολούθησε την παλιά καλή τακτική των τραπεζιτών: απολύσεις µε το σύστηµα της «εθελουσίας εξόδου». Ο στόχος της εργοδοσίας είναι να συµµετέχουν σε αυτό το «πρόγραµµα» 500 εργαζόµενοι στην τράπεζα στις εξής µονάδες: γενική διεύθυνση retail banking, γενική διεύθυνση νοµικών υπηρεσιών, γενική διεύθυνση global markets & wealth management, γενική διεύθυνση ανθρώπινου δυναµικού οµίλου, τοµέας εργασιών συναλλακτικής τραπεζικής και κεντροποιηµένων υπηρεσιών οµίλου, τοµέας εταιρικής

ασφάλειας οµίλου, τοµέας group loan administration, τοµέας group capital markets & custody operations, τοµέας προµηθειών οµίλου, be-business exchanges. Πολύ ενδιαφέρον έχουν και τα «κίνητρα» που δίδονται καθώς ένας εργαζόµενος µπορεί να επιλέξει αν θα πληρωθεί εφάπαξ ένα αρκετό µεγάλο ποσό ή αν θα πληρώνεται χωρίς να εργάζεται (αναγκαστική άδεια) για τα επόµενα 2 ή 3 έτη. Ενδιαφέρον µε την έννοια ότι αποκαλύπτεται το ότι ο µόνος λόγος απόλυσης των εργαζοµένων είναι να φανεί συνεπής η τράπεζα στις δεσµεύσεις της για συµµετοχή στην ανακεφαλαιοποίηση και όχι στο ότι δεν έχει χρήµατα. Άλλωστε αν οι τραπεζίτες δεν είχαν συνυπολογίσει ότι θα εξοικονοµήσουν τεράστια κέρδη είναι δεδοµένο ότι δεν θα είχαν συµφωνήσει µε τις απολύσεις αυτές. Είναι δεδοµένο ότι αν υπάρξει κοινή στάση των εργαζοµένων της τράπεζας απέναντι στα σχέδια της εργοδοσίας µπορεί να υπάρξουν οι προϋποθέσεις τα σχέ-

δια απολύσεων να µείνουν στα χαρτιά.

Κινητοποιήσεις στην Πειραιώς

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι κινητοποιήσεις των εργαζοµένων στην Τράπεζα Πειραιώς φρέναραν προσωρινά τις απολύσεις µε τη διοίκηση της τράπεζας να παγώνει τη µεταφορά των κλάδων φύλαξης και καθαριότητας σε εργολάβους. Παρ’ όλα αυτά η δέσµευση των τραπεζών για απολύσεις πρέπει να κρατήσει σε εγρήγορση τα 6 σωµατεία της τράπεζας. Η κίνηση της τράπεζας να τους καλέσει σε διάλογο δεν πρέπει να τους υπνωτίσει. Αν περάσει η προσπάθεια να µετατραπούν οι εργαζόµενοι στη φύλαξη και την καθαριότητα σε ενοικιαζόµενους είναι δεδοµένο ότι ανοίγει ο δρόµος για να καταργηθούν οι συλλογικές συµβάσεις και οι οργανισµοί προσωπικού της τράπεζας. Καθοριστικό ρόλο θα παίξει η συνέχεια της κοινής δράσης και των κοινών κινητοποιήσεων των έξι σωµατείων και συλλόγων εργαζοµένων της τράπεζας.

Συνεχίζεται η δίκη των 18 ΜΑΤατζήδων

Σ

υνεχίζεται από τη ∆ευτέρα 22 Γενάρη η δίκη των 18 ΜΑΤατζήδων που κατηγορούνται για άσκηση ακραίας βίας και δολοφονικές επιθέσεις εναντίον συνδικαλιστών και διαδηλωτών το διήµερο 28 και 29 Ιούνη του 2011, κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων και της 48ωρης γενικής απεργίας ενάντια στην ψήφιση σειράς µνηµονιακών µέτρων στη βουλή από την κυβέρνηση ΓΑΠ. Είναι χαρακτηριστική η στάση του καταγγελλόµενου, Σπύρου Τσίρου που ήταν επικεφαλής των δυνάµεων των ΜΑΤ στην περιοχή του Χίλτον και έχει αναγνωριστεί από τον γραµµατέα του ΜΕΤΑ Γιώργο Χαρίση και από το µέλος του Γενικού Συµβουλίου της Α∆Ε∆Υ ∆ηµήτρη Τσιχλάκη ως ο αστυνοµικός που έδωσε την εντολή να χτυπηθεί βάναυσα το µπλοκ της Πανελλήνιας Οµοσπονδίας Εργαζοµένων στους Οργανισµούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, δίνοντας την εντολή µε τη χαρακτηριστική φράση «Γαµήστε τους» (επίθεση που οδήγησε σε τραυµατισµό διαδηλωτών και του ίδιου του Γ. Χαρίση). Ο Σπ. Τσίρος απαντούσε σχεδόν µονολεκτικά «δεν ξέρω, δεν απαντώ, δεν θυµάµαι» δείχνοντας ξεκάθαρα ότι είναι αποφασισµένος να προστατεύσει τους αστυνοµικούς της διµοιρίας του που συµµετείχαν στον ξυλοδαρµό διαδηλωτών! ∆υστυχώς και οι δικαστές µε τη στάση τους να απορρίψουν το αίτηµα που υπέβαλαν οι δικηγόροι συνήγοροι των θυµάτων Ζωή Κωνσταντοπούλου και Κώστας Ζηκογιάννης να ξεκινήσει η διαδικασία του Αυτοφώρου για ψευδορκία σε βάρος του Σπ. Τσίρου έδειξαν για µια ακόµη φορά ότι η συντριπτική πλειοψηφία του δικαστικού µηχανισµού στέκεται αµέριστος συµπαραστάτης των µνηµονιακών κυβερνήσεων και των µηχανισµών καταστολής τους. ∆υστυχώς παρότι η διαδικασία προχωράει φαίνεται ότι δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα αποδοθεί «δικαιοσύνη». Πολύ περισσότερο που όσο εφαρµόζονται από τις κυβερνήσεις τα βάρβαρα αντεργατικά µνηµόνια οι δυνάµεις καταστολής θα τους είναι πολύτιµες, εξ ου και η προστασία τους.

24 ΓΕΝΑΡΗ 2018

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

9

Νοσοκοµεία χωρίς προσλήψεις, εργαζόµενοι χωρίς ανθυγιεινό! Του Θοδωρή Πατσατζή

Ό

πως καταγγέλλει η Οµοσπονδία Ενώσεων Νοσοκοµειακών Γιατρών Ελλάδας (ΟΕΝΓΕ) το υπουργείο Υγείας και η διοίκηση της 5ης ΥΠΕ (Θεσσαλίας και Στερεάς Ελλάδας) παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια µε την υγεία εκατοντάδων ασθενών αλλά και µε τη ζωή γιατρών. Το θέµα ανακινήθηκε εκ νέου µετά τις νέες καταγγελίες από την Ένωση Νοσοκοµειακών Ιατρών Φθιώτιδας αλλά και αυτές γιατρών αναισθησιολόγων που εργάζονται στο Γενικό Νοσοκοµείο Χαλκίδας και στα νοσοκοµεία Λάρισας, Καρδίτσας και Τρικάλων. Σύµφωνα µε αυτές τις καταγγελίες η διοίκηση της 5ης ΥΠΕ και η διοίκηση του Νοσοκοµείου της Λαµίας προχώρησαν µε «εντέλλεσθε» σε εξαναγκασµό των αναισθησιολόγων να µετακινούνται συνεχώς από νοσοκοµείο σε νοσοκοµείο για να µπαλώνουν τα κενά από τη µη πρόσληψη µόνιµου προσωπικού. Και ταυτόχρονα να καλύπτονται τα εξοντωτικά προγράµµατα εφηµεριών του Γενικού Νοσοκοµείου Λαµίας. Η ΟΕΝΓΕ καταγγέλλει ότι έγκαιρα (πριν από ένα χρόνο) είχε µε ανακοίνωσή της καυτηριάσει τις τακτικές αυτές. Το πρόβληµα είναι ότι η κυβέρνηση εφαρµόζοντας µε ολοένα και µεγαλύτερη αποφασιστικότητα τα µνηµόνια δεν προχώρησε σε προσλήψεις γιατρών – και αν συνυπολογίσουµε ότι στον αέρα βρίσκονται επίσης χιλιάδες επικουρικοί γιατροί και νοσηλευτές αλλά και εργολαβικοί εργαζόµενοι, τότε η δηµόσια υγεία µοιάζει µε παραφουσκωµένο µπαλόνι που στην παραµικρή επαφή θα εκραγεί µε απρόβλεπτες συνέπειες. Οι συνέπειες θα είναι µεγαλύτερες από αυτές που γνωρίζουµε έως τώρα (ελλείψεις υλικών και προσωπικού, νοσηλεύτριες µε δεκάδες οφειλόµενα ρεπό, κλειστές µονάδες λόγω έλλει-

Κινητοποίηση µε 4ωρη στάση εργασίας για την Αθήνα και 24ωρη απεργία για την περιφέρεια, διοργανώνει η ΠΟΕ∆ΗΝ, την Πέµπτη 25 Γενάρη στις 11.30 στο υπουργείο Υγείας. ψης γιατρών κ.ά.). Συνέπειες που µε αρκετή µεροληψία γέρνουν σε βάρος των ασθενών, της πλειοψηφίας δηλαδή όσων δεν µπορούν να πληρώσουν τα υπέρογκα ποσά που απαιτούν οι ιδιωτικές µεγαλοκλινικές, αλλά και σε βάρος των εργαζοµένων στα δηµόσια νοσοκοµεία. Είναι χαρακτηριστικό ότι η κυβέρνηση επιχειρεί την περικοπή του ανθυγιεινού επιδόµατος. Για να τα καταφέρει το παραπέµπει σε επιτροπή η οποία υποτίθεται ότι θα προτείνει µέτρα υγιεινής και ασφάλειας τα οποία θα αντικαταστήσουν το επίδοµα. Η αριστερή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αρνείται ότι οι εργαζόµενοι στα νοσοκοµεία (ειδικά οι νοσηλευτές) ασκούν Βαρύ και Ανθυγιεινό επάγγελµα. Την ίδια ώρα επιτρέπει στους ιδιώτες να γλεντάνε µε τα λεφτά του κράτους.

Τη ∆ευτέρα 15 Γενάρη δηµοσιεύτηκαν στην Εφηµερίδα της Κυβερνήσεως τα νέα όρια δαπανών του ΕΟΠΥΥ για υπηρεσίες υγείας από συµβεβληµένους ιδιώτες παρόχους (ιδιωτικά νοσοκοµεία, κέντρα αποκατάστασης, διαγνωστικά κέντρα, υγειονοµικά υλικά κ.ά.), τα οποία ανέρχονται σε 1,525 δισ. ευρώ. Γνωρίζουµε πολύ καλά ότι χρόνια τώρα οι κυβερνήσεις δεν επιτρέπουν στο ∆ηµόσιο να κατασκευάζει το ίδιο ορθοπεδικά υλικά, ακουστικά βαρηκοΐας και άλλα υλικά και άρα ένα µικρό τµήµα αυτών των χρηµάτων αναγκαστικά θα κατευθυνθεί εκεί. Το µεγαλύτερο τµήµα όµως του 1,525 δισ. ευρώ θα κατευθυνθεί για νοσήλια σε µεγάλες ιδιωτικές κλινικές και νοσοκοµεία, σε ιδιωτικά κέντρα αποκατάστασης και αποθεραπείας και όχι µόνο. Αρκετά θα πάνε επίσης σε ιδιωτι-

κές υπηρεσίες αιµοκάθαρσης , σε ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα, ακόµη και σε ιδιωτικούς φορείς υποστήριξης αναπηρίας. Θα δοθούν δηλαδή σε τοµείς που κάλυπτε το ∆ηµόσιο, αλλά σταµάτησε µε απόφαση των κυβερνήσεων να τους καλύπτει (π.χ. κλείσιµο εργαστηρίων και εξεταστήριων του ΙΚΑ), παρότι η λειτουργία τους θα κόστιζε λιγότερο στο ∆ηµόσιο αν φρόντιζε οι δοµές αυτές να είναι πλήρεις σε προσωπικό και να έχουν άρτιο εξοπλισµό. Η κυβέρνηση και το υπουργείο υγείας προσπαθούν συνεχώς να µας λένε ότι αναγκάζονται να µειώνουν τις δαπάνες για τη δηµόσια υγεία. ∆εν αναγκάζονται. Το έχουν επιλέξει όπως ο καθένας που υπογράφει τα νεοφιλελεύθερα µνηµόνια και εφαρµόζει αυτές τις πολιτικές. Το ζήτηµα είναι να δηµιουργηθούν οι όροι ανατροπής αυτών των πολιτικών. Στην υγεία αυτό το ζήτηµα λαµβάνει διαστάσεις ζωής και θανάτου. Καθώς αν δεν θέλουµε να φτάσουµε χώρες που ο µέσος όρος ζωής των ανθρώπων έπεσε από την εφαρµογή µνηµονίων (π.χ. χώρες της Βαλτικής) χρειάζεται να δούµε πώς µπορούµε να αγωνιστούµε για να διατηρήσουµε εν ζωή τα ίδια τα δηµόσια νοσοκοµεία. Η Αριστερά οφείλει να παρακάµψει αποτυχηµένες λογικές που επικράτησαν έως τώρα όπως αυτές της ηγεσίας της Πανελλήνιας Οµοσπονδίας Εργαζοµένων στα ∆ηµόσια Νοσοκοµεία (ΠΟΕ∆ΗΝ) µε τις κινητοποιήσεις σόου για τα τηλεοπτικά κανάλια και για το φαίνεσθαι, αλλά και λογικές µικροσυντονισµoύ µε τον εαυτό µας, και να συζητήσει ειλικρινά πώς µπορεί να δηµιουργήσει ένα κέντρο αγώνα ενάντια στην κυβέρνηση. Για να το καταφέρει βέβαια δεν µπορεί να λείπει από τις κινητοποιήσεις όπως αυτή η 4ωρη στάση εργασίας για την Αθήνα και η 24ωρη απεργία για την περιφέρεια, που διοργανώνει η ΠΟΕ∆ΗΝ, την Πέµπτη 25 Γενάρη στις 11.30 στο υπουργείο Υγείας.

Συνέλευση της πρωτοβουλίας G400

Καµπάνια για τους νέους εργαζόµενους Της Εύας Παπατζανή

Τ

ην Κυριακή 21/1/18 πραγµατοποιήθηκε η πρώτη συνέλευση της πρωτοβουλίας Generation400 για τη νέα χρονιά. Η προηγούµενη χρονιά είχε κλείσει µε σειρά δράσεων σχετικά µε το δώρο Χριστουγέννων: από µια καµπάνια που γνωστοποιούσε τα δικαιώµατα των εργαζοµένων και τις υποχρεώσεις των εργοδοτών, µέχρι συγκεκριµένες παρεµβάσεις αλλά και νίκες σε περιπτώσεις εργοδοτικής αυθαιρεσίας (βλ. κατά-

στηµα εστίασης στη Λάρισα, όπου πάρθηκαν πίσω απολύσεις 2 νέων εργαζοµένων οι οποίοι είχαν αρνηθεί να επιστρέψουν το δώρο Χριστουγέννων στην εργοδοσία). Βρισκόµαστε ήδη σε µια περίοδο που η κυβέρνηση εξαγγέλλει συνεχώς «κατορθώµατα» µείωσης του ποσοστού ανεργίας, δηµιουργίας θέσεων εργασίας και προστασίας από την αδήλωτη εργασία. Τα παραπάνω βεβαίως υλοποιούνται µέσω της δηµιουργίας κυρίως θέσεων µερικής και ελαστικής απασχόλησης, µείωσης του αφορολόγητου, ταυτόχρονα µε την ψήφιση αντεργατικών νόµων (π.χ. σχετικά µε το δικαίωµα στην απεργία). Η περίοδος

αυτή, χαρακτηριζόµενη ταυτόχρονα από πανηγυρικές εξαγγελίες και καθηµερινές επιθέσεις στα εργασιακά, φαίνεται ότι δε θα κρατήσει λίγο. Ήδη πρωτόγνωρες εικόνες εργασιακού µεσαίωνα γίνονται κυρίαρχες στην εργασιακή καθηµερινότητα πολλών νέων, όπως η εµπειρία εργασίας σε call centers - ή καλύτερα «σύγχρονα κάτεργα» όπως περιγράφηκε κατά τη συνέλευση. Σε αυτό το πλαίσιο, στη συνέλευση της πρωτοβουλίας G400 συζητήθηκε η αναγκαιότητα µιας µακροχρόνιας καµπάνιας που να ανοίγει τα ζητήµατα, µε συγκεκριµένες αιχµές και αιτήµατα: ∆εν µπορούµε

να ζήσουµε µε 400€, 751€ βασικός µισθός για όλους, όχι στην πολυδιάσπαση των τµηµάτων των εργαζόµενων νέων (ηλικιακοί διαχωρισµοί, µισθολογικές διαβαθµίσεις βάσει της προυπηρεσίας κ.λπ.), αύξηση του αφορολόγητου, επίδοµα ανεργίας για όλους τους εγγεγραµµένους ανέργους. Επόµενοι σταθµοί για την πρωτοβουλία, η έναρξης µιας αναγκαίας τέτοιας καµπάνιας και οι τοπικές εκδηλώσεις ενηµέρωσης για τα παραπάνω ζητήµατα.

10

ΔΙΕΘΝΗ

Το Γενικό Συµβούλιο του ΜΕΤΑ στο νέο τοπίο: η

Σ

τις 21/1 συνεδρίασε το Γενικό Συµβούλιο του ΜΕΤΑ, µε αυξηµένη συµµετοχή από τον ιδιωτικό και το δηµόσιο τοµέα και µε προσκεκληµένους άλλων αριστερών παρατάξεων που µπαίνουν στον κόπο της προσπάθειας συνεννόησης, αναγνωρίζοντας τις θετικές επιπτώσεις που µπορεί να φέρει στο απογοητευµένο, αλλά και δυσαρεστηµένο εργατικό κίνηµα. Το ΓΣ του ΜΕΤΑ πραγµατοποιήθηκε λίγες µέρες µετά την ψήφιση του νέου αντεργατικού και αντιλαϊκού πακέτου µέτρων, για να κλείσει η 3η αξιολόγηση, µε κορυφαία ζητήµατα, την αλλαγή του απεργιακού δικαιώµατος των συνδικάτων (50% συν 1, για την

προκήρυξη απεργίας) και τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασµούς, ενώ συµπεριέλαβε και τις ιδιωτικοποιήσεις ∆ΕΗ, ΕΥ∆ΑΠ κ.λπ. Απέναντι σε αυτά τα ζωτικής σηµασίας, για την εργατική τάξη, ζητήµατα, που πλήττουν τους όρους ύπαρξης των συνδικάτων και τα στοιχειώδη αγαθά που ακόµη διαθέτουν οι εργαζόµενοι, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, µαζί µε τις κυβερνητικές παρατάξεις αντέδρασαν όχι απλώς χλιαρά, αλλά µπλοκάροντας στην ουσία τις απεργιακές κινητοποιήσεις αντίστασης. Το ΜΕΤΑ, σταθερό στην άποψη για έγκαιρη και καλά οργανωµένη προετοιµασία των απεργιακών κινητοποιήσεων, προκειµένου να υπάρχουν όροι επιτυχίας, είχε προτείνει

την προκήρυξη απεργιακών κινητοποιήσεων σε συγκεκριµένη ηµεροµηνία που να µην αφήνει την πρωτοβουλία των κινήσεων στην κυβέρνηση. Αυτή η πρόταση έγινε στις υπόλοιπες δυνάµεις της Αριστεράς, ώστε από κοινού να γίνει προσπάθεια σε Α∆Ε∆Υ, ΕΚΑ, ΕΚΠ, ΓΣΕΕ κ.λπ. για να γίνει εφικτή η προκήρυξη ενός συνόλου κινητοποιήσεων που περιλάµβαναν συµµετοχή στις κινητοποιήσεις στα ειρηνοδικεία, 24ωρη απεργία για την 3η αξιολόγηση και συλλαλητήρια, γνωρίζοντας τη συµφωνία των παλιών και νέων µνηµονιακών συνδικαλιστικών δυνάµεων (∆ΑΚΕ-π. ΠΑΣΚ-ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΑΤΡΟΠΗ) για προεδρείο στην Α∆Ε∆Υ, η οποία θα είχε (όπως και είχε) αρνητική επίπτωση και στην

Καµπάνια του ΜΕΤΑ για τους συµβασιούχους

Όχι στην ελαστική εργασία Της Κατερίνας Γιαννούλια, µέλους του ΓΣ Α∆Ε∆Υ και της ΕΕ του ΜΕΤΑ

Ο

ι κινητοποιήσεις των 12 και 15 Γενάρη ανέδειξαν τι θα µπορούσε και δεν έκανε η Αριστερά. Η στάση του ΠΑΜΕ δεν επέτρεψε µία στοιχειώδη συνεννόηση των δυνάµεων της Αριστεράς που θα έδινε τη δυνατότητα οργάνωσης κινητοποιήσεων, για πρώτη φορά χωρίς την κάλυψη της «υψηλής» συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, πιέζοντάς την κι ανοίγοντας νέες προοπτικές. Οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ στις συγκεκριµένες κινητοποιήσεις συνεργάστηκαν περισσότερο, ωστόσο, η µόνιµη απόρριψη κοινών πρωτοβουλιών δεν βοηθά καθόλου, αφήνοντας και το ΠΑΜΕ ανενόχλητο να συνεχίζει την ίδια τακτική σε µεγαλύτερη κλίµακα. Τόσο οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, όσο και το ΠΑΜΕ, αντί για την κοινή δράση και τη συµµετοχή της βάσης των σωµατείων στους πραγµατικούς αγώνες, επιλέγουν συµβολικές και φαντεζί ενέργειες (έξω από τη ΓΣΣΕ, οι µεν -11/1-, στη συνεδρίαση της ΕΕ Α∆Ε∆Υ -16/10-, οι δε), που εκτονώνουν ένα πολύ µικρό τµήµα στελεχών τους ενάντια στις µνηµονιακές ηγεσίες, αλλά στην πράξη δεν ενοχλούν καθόλου ούτε τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, ούτε την ίδια την κυβέρνηση και το κεφάλαιο, αφού δεν οργανώνουν τη µεγάλη αντίσταση, που αφορά την εµπλοκή του εργατικού κινήµατος. Παρ’ όλα αυτά, το ΜΕΤΑ δεν µπορεί παρά να συνεχίσει να προβάλλει το

ανοιχτό κάλεσµα για συνεργασία των αριστερών και ριζοσπαστικών δυνάµεων, µε όποιες από τις αριστερές δυνάµεις καταλαβαίνουν την ανάγκη και προτίθενται να συµπράξουν ακόµα και σε επιµέρους ζητήµατα.

Συµβασιούχοι

Κεντρικό θέµα για τη συνδικαλιστική και όχι µόνο, Αριστερά, στους εργατικούς χώρους, αλλά και σε ολόκληρη την κοινωνία, αποτελούν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, οι οποίες επεκτείνονται ραγδαία και στο ∆ηµόσιο, αυξάνονται σε ποικιλοµορφία, χρηµατοδοτούνται από ασταθείς πόρους και όχι από τον κρατικό προϋπολογισµό, αφήνουν ακόµα και τις βασικές δηµόσιες λειτουργίας (παιδεία, υγεία, πρόνοια) αστήρικτες και µε προβληµατική απόδοση, ενώ, µε την προκλητική στάση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας µένουν οι ίδιοι οι συµβασιούχοι και τα αιτήµατά τους εκτός του οργανωµένου εργατικού κινήµατος, µε ό,τι προβλήµατα επιφέρει αυτό. Γι’ αυτό προτείνεται το ζήτηµα της ελαστικής εργασίας και η εγγραφή όλων των συµβασιούχων στα σωµατεία, τις µεγάλες οµοσπονδίες και συνοµοσπονδίες, να πάρει τη µορφή µεγάλης καµπάνιας. Με συλλογή υπογραφών, συζητήσεις, συνελεύσεις στους µεγάλους χώρους δουλειάς (νοσοκοµεία, δήµοι, σχολεία), να συσπειρωθεί το τεράστιο τµήµα των συµβασιούχων που περιφρονείται συνειδητά και συστηµατικά από τις συνδικαλιστικές παρατάξεις των Ν∆, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ (µε τα παρακλάδια τους) και να διεκδικήσει, µαζί µε τους µόνιµους εργαζόµενους (που και αυτοί φορτώνονται µε περισσότερη δουλειά χάνοντας δικαιώµατα), αλλά και µε την κοινωνία που έχει ανάγκη από τις υπηρεσίες

όπου δουλεύουν υπερφορτωµένοι µόνιµοι και ακάλυπτοι συµβασιούχοι, µόνιµη και σταθερή δουλειά για όλους.

Πλειστηριασµοί

Το πρόβληµα των πλειστηριασµών και οσονούπω των εξώσεων χρειάζεται να µεταβεί από τα ειρηνοδικεία, στα σωµατεία και τις γειτονιές. Τα σωµατεία πρέπει άµεσα να εµπλακούν ενεργά στην καταγραφή και την προστασία όχι µόνο των µελών τους, αλλά και της περιοχής όπου βρίσκονται. Τοπικοί σύλλογοι δασκάλων, ΕΛΜΕ, σωµατεία εργαζοµένων σε νοσοκοµεία και δήµους, έχουν την ευκολία και τη δυνατότητα να παίξουν το ρόλο συντονιστικών αγώνα ενάντια στους πλειστηριασµούς και τις εξώσεις σε κάθε γειτονιά, γιατί µπορούν να συγκεντρώσουν δυνάµεις, αφού εξ αντικειµένου φέρνουν κοντά εκπαιδευτικούς, γονείς, µαθητές, γιατρούς, νοσοκόµους, ασθενείς, δηµοτικούς υπαλλήλους και δηµότες.

Αντιρατσισµός

Σηµαντική παραµένει η προσπάθεια εισαγωγής των αντιρατσιστικών θεµάτων στους χώρους δουλειάς και τα σωµατεία. Ο ρατσισµός ως επιλογή των µεγάλων θεσµών και κρατών (ΕΕ, ΗΠΑ, κυβερνήσεις) χρειάζεται συνολική αντιπαράθεση κι αντιµετώπιση. Η φετινή 17η Μάρτη θα είναι ο πρώτος σταθµός, που µπορεί να αξιοποιηθεί µε ψηφίσµατα και εκδηλώσεις-συζητήσεις σε εργατικούς χώρους. (κείµενο βασισµένο στην τοποθέτηση στο ΓΣ του ΜΕΤΑ)

προκήρυξη απεργιών. Το ΠΑΜΕ ανταποκρίθηκε στην κοινή πρωτοβουλία του ΜΕΤΑ, για έκτακτη σύγκλιση ΕΕ Α∆Ε∆Υ στις 3/1, αλλά µέχρις εκεί. Παρόλο που ΜΕΤΑ και ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ κατέθεσαν την ίδια πρόταση, για συλλαλητήρια στα ειρηνοδικεία στις 10/1 και 24ωρη απεργία στις 11/1, το ΠΑΜΕ δεν συναίνεσε σε αυτή την πρόταση, θέτοντας µία αόριστη πρόταση για 24ωρη απεργία τη µέρα ψήφισης, αφήνοντας την πρωτοβουλία των κινήσεων στην κυβέρνηση. Η απεργία στις 12/1 –η οποία προτάθηκε από το ΠΑΜΕ εκ των υστέρων και οι την οποία άλλες δυνάµεις της Αριστεράς είχαν την ευαισθησία και την ευελιξία να

«Ανάγ ενιαίο

Συνέντευξη µε τον και µέλος της Γραµ Πώς αποτιµάτε τις πρόσφατες κινητοποιήσεις (12/1 & 15/1) ενάντια στα µέτρα της 3ης αξιολόγησης;

?

Η επίθεση που διεξάγεται αυτή τη στιγµή απέναντι στους εργαζόµενους είναι µεγάλη, ωστόσο οφείλουµε να παραδεχτούµε πως οι διαθέσεις του κόσµου της εργασίας και το ίδιο το εργατικό κίνηµα βρίσκονται πίσω από τις απαιτήσεις. Αυτό φάνηκε και µε τα ποσοστά απεργίας στις 15 Ιανουαρίου, και αντίστοιχα στην πανελλαδική απεργία του ∆εκέµβρη. Στις τελευταίες εξελίξεις γύρω από το πολυνοµοσχέδιο αποδείχτηκε για άλλη µια φορά ο βρώµικος ρόλος της γραφειοκρατίας, που δεν έθεσε ούτε καν υπό συζήτηση το ζήτηµα απεργιακής απάντησης της εργατικής τάξης. Είναι αδιαµφισβήτητο πως για τη σηµερινή κατάσταση του εργατικού κινήµατος έχει ξεκάθαρες ευθύνες ο γραφειοκρατικός, εκφυλισµένος, εργοδοτικός συνδικαλισµός. Ωστόσο κι οι δυνάµεις που έχουν ταξική αναφορά, παρότι προσπάθησαν να οργανώσουν την αγωνιστική κινητοποίηση των εργαζοµένων απέναντι στο πολυνοµοσχέδιο, µε τις παλινωδίες και τις αντιπαραθέσεις γύρω από τη µέρα

24 ΓΕΝΑΡΗ 2018

11

η Αριστερά, η απεργια, τα µεγάλα προβλήµατα αποδεχτούν και να προσπαθήσουν την επιβάλουν, κόντρα στην αδράνεια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας των µεγάλων συνοµοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων– έτσι όπως προκηρύχτηκε και µε τον περιορισµένο χρόνο προετοιµασίας που της απέµενε, δεν είχε την επιτυχία που θα µπορούσε και που της άξιζε. Μαζί µε τις στάσεις εργασίας που είχαν ανακοινωθεί από την Α∆Ε∆Υ και το συλλαλητήριο τη ∆ευτέρα 15/1, δηµιούργησαν αλαλούµ στους χώρους δουλειάς, ακόµα και στα πιο οργανωµένα κοµµάτια, κατακερµατίστηκε η συµµετοχή στις απεργιακές κινητοποιήσεις και χάθηκε η ευκαιρία έµπνευσης των πιο απογοητευµένων.

Το σκηνικό των κινητοποιήσεων 12 και 15 Γενάρη µαζί µε τη συκοφαντική επίθεση που εξαπολύει συνειδητά το ΠΑΜΕ κατά του META, τη νέα κατάσταση που διαµορφώνεται στις ανώτερες συνδικαλιστικές οργανώσεις, το πλαίσιο διεκδικήσεων (µισθοί, ωράρια, συλλογικές συµβάσεις, υπεράσπιση της δηµόσιας Υγείας και Παιδείας, υπεράσπιση λαϊκής κατοικίας, αντιρατσιστική δράση, αιτήµατα ενάντια στον ιµπεριαλισµό και την απειλή πολέµου στην περιοχή µας) και τους τρόπους διεκδίκησης στις νέες συνθήκες, παρουσίασε ο γραµµατέας του ΜΕΤΑ, Γιώργος Χαρίσης, κατά την αρχική εισήγηση. Η κατάσταση και οι σεχταριστικές από-

ψεις του µεγαλύτερου τµήµατος της Αριστεράς, µαζί µε τη µακροχρόνια λιτότητα, τα όλο και αυξανόµενα ποσοστά ελαστικής εργασίας, ακόµα και στο ∆ηµόσιο, οι ιδιωτικοποιήσεις, η βίαιη αρπαγή της λαϊκής περιουσίας, ο θεσµικός ρατσισµό που σκόπιµα καλλιεργείται και τα αποδυναµωµένα, απαξιωµένα και τα όλο και πιο γραφειοκρατικά συνδικάτα (µακριά από την πραγµατική ζωή στους χώρους δουλειάς) απασχόλησαν το σώµα του Γεν. Συµβουλίου του ΜΕΤΑ και των προσκεκληµένων που ανταποκρίθηκαν (αντιπροσωπεία της Πανελλαδικής Ανεξάρτητης Ταξικής Εργατικής Κίνησης & Αντώνης Νταλακογεώργος). Έντονη δυσαρέσκεια εκφράστηκε από

συντρόφους και συντρόφισσες για την «ενδιάµεση» στάση που τηρεί η ΛΑΕ, σχετικά µε τις ενέργειες συνδικαλιστών του ιδιωτικού τοµέα, εκλεγµένων σε ΕΚΑ και ΓΣΕΕ, που αναφέρονται σε αυτήν, αλλά κατ’ επανάληψη δεν τηρούν όσα συµφωνούνται στο κεντρικό ΜΕΤΑ (ούτε στην ίδια τη ΛΑΕ), µε αποκορύφωµα την καταψήφιση της απεργίας για τις 12/1 στο ΕΚΑ. Τη φιλοκυβερνητική κι απεργοσπαστική αυτή στάση την χρεώνονται άδικα, τόσο το υπόλοιπο ΜΕΤΑ, όσο και η ΛΑΕ και δίνει το δικαίωµα σε άλλες αριστερές δυνάµεις να καλύπτουν την ούτως ή άλλως σεχταριστική στάση τους, πίσω από τέτοιες κινήσεις που µας εκθέτουν όλους.

γκη συγκρότησης ενός ου ταξικού µετώπου»

Θοδωρή Παναγιωτόπουλο, µηχανικό στον κλάδο του Μετάλλου µµατείας της Πανελλαδικής Ανεξάρτητης Ταξικής Εργατικής Κίνησης της απεργίας, δεν κατάφεραν να υπερβούν τις δυσκολίες. Και το σχέδιο του ΠΑΜΕ καθώς και των υπόλοιπων ταξικών αγωνιστικών δυνάµεων δεν κατόρθωσαν να δώσουν προοπτική στον αγώνα ούτε να προωθήσουν βήµατα ουσιαστική ενότητας. Χρειάζεται ν’ αποτιµήσουµε µε νηφαλιότητα την αγωνιστική δραστηριότητα του τελευταίου διαστήµατος, να εκτιµήσουµε µε σαφήνεια την κατάσταση στο εργατικό κίνηµα, τη συνδικαλιστική πυκνότητα, τις διαθέσεις και τους προβληµατισµούς των εργαζοµένων για να κατορθώσουµε να κινητοποιήσουµε εκ νέου και µαζικά τον κόσµο της εργασίας.

Πώς θεωρείτε ότι µπορεί να αντιµετωπίσει η συνδικαλιστική Αριστερά τη δύσκολη κατάσταση που επικρατεί στους χώρους δουλειάς και την κρίση του εργατικού κινήµατος;

?

Η κατάσταση είναι δύσκολη, ωστόσο η ταξική πάλη δεν σταµατάει. Εµείς προκρίνουµε την ανάγκη συγκρότησης ενός Ενιαίου Ταξικού Μετώπου για την υπεράσπιση των εργατικών µας συµφερόντων. Σ’ αυτό χρειάζε-

ται να βάλουν πλάτη όλες οι ταξικές δυνάµεις, όλα τα αγωνιστικά ρεύµατα που παλεύουν για την ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου. Έκφραση αυτού πρέπει να είναι ένας µαζικός συντονισµός εργατικών σωµατείων κι εργατικών επιτροπών. Έτσι θα ασκηθεί πίεση και στο ΠΑΜΕ. Θεµέλια της ανασυγκρότησης του εργατικού κινήµατος δεν µπορεί παρά να είναι η ταξική ενότητα και η ανεξαρτησία. Τώρα όλα τα σφυριά πρέπει να χτυπήσουν µαζί. Χρειάζεται σκληρή δουλειά στη βάση, στους χώρους δουλειάς για την πρωτόλεια οργάνωση των εργαζοµένων, µε σχέδιο οικοδόµησης συνδικαλιστικής πυκνότητας και εργατικών αντιστάσεων στους κρίσιµους κλάδους της παραγωγής. Χρειάζεται δουλειά ειδικά στη νεολαία, στην καινούρια φουρνιά των εργαζοµένων. Πρέπει να κατανοήσουµε πως είναι πρώτιστο καθήκον όλων να πείσουµε τον εργαζόµενο άνθρωπο πως ο ταξικός συνδικαλισµός αποτελεί ασπίδα και πραγµατικό εργαλείο για να πάρει πίσω αυτά που του ανήκουν. Ούτως ώστε να νιώσει ξανά ασφάλεια στο χώρο εργασίας και στη ζωή του. Πρέπει η µαζική ταξική δράση να γίνει όπλο διεκδίκησης δικαιωµάτων από τους πολλούς και όχι ευχολόγιο των λίγων. Για να προχωρήσουν όλα τα παραπάνω, είναι ανάγκη να γίνουν κι οι αναγκαίες υπερβάσεις στη συνδικαλιστική Αριστερά. Να πάρουµε διαζύγιο µε τις λογικές του κοµµατικού συνδικαλισµού και τα µικροκοµµατικά παι-

χνίδια που δεν αφορούν τις ανάγκες της εργατικής τάξης. Για να υπάρξει ουσιαστική δηµοκρατία στα αγωνιστικά σχήµατα, τα εργατικά σωµατεία και τους εργατικούς συντονισµούς.

Πού αποδίδετε την άρνηση σηµαντικού µέρους της Αριστεράς για κοινή δράση;

?

Υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις σε µια σειρά ζητηµάτων, ωστόσο το κρίσιµο για εµάς είναι η αντίληψη που κυριαρχεί για τη σχέση κόµµατος-µετώπου-κινήµατος. ∆ιαιωνίζεται δυστυχώς η παλιά και ηττηµένη αντίληψη για το κόµµα-ιµάντα µεταβίβασης της γραµµής στην παράταξη. Αυτή η λογική διαπερνά, στον έναν ή τον άλλο βαθµό, όλες τις ταξικές δυνάµεις, δεν αφορά µόνο το ΚΚΕ. Στη νέα εποχή οφείλουµε να «διαβάσουµε» µε νέο τρόπο τη σχέση πρωτοπορίας και µαζικού κινήµατος. Εµείς δεν αρνούµαστε την ύπαρξη πρωτοποριών, σε καµία περίπτωση, αλλά θεωρούµε ότι η ηγεµονία τους κρίνεται στο ίδιο το µαζικό κίνηµα, µε τη δηµοκρατία των ίδιων των εργαζοµένων. Από αυτήν την οπτική υπερασπιζόµαστε την ταξική ανεξαρτησία του κινήµατος. Οι πολιτικές γραµµές, οι συµµαχίες, οι πολιτικές αντιπαραθέσεις να κρίνονται από τους ίδιους τους εργαζοµένους και την ίδια την ταξική πάλη στην πράξη.

Βρεθήκατε στο ΓΣ του ΜΕΤΑ στις 21/1. Θεωρείτε ότι υπάρχει κοινό έδαφος συνεννόησης για κοινές πρωτοβουλίες;

?

Όπως αναφέραµε και παραπάνω, θεωρούµε πως υπάρχει κοινό έδαφος

κοινής δράσης µε όλες τις ταξικές δυνάµεις παρά τις υπαρκτές ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές. Ωστόσο η κοινή δράση στο κίνηµα κι η ενότητα των µαχόµενων δυνάµεων είναι αναγκαία βήµατα για να µπορέσουν να υπάρξουν επαρκείς αντιστάσεις στη βαρβαρότητα που επιβάλλεται, για να υπάρξουν επιµέρους νίκες και κατακτήσεις προς όφελος των εργαζοµένων.

Στο ΜΕΤΑ έχουµε ιεραρχήσει το ζήτηµα της ελαστικής εργασίας και της εγγραφής των συµβασιούχων στα συνδικάτα ως πολύ βασικό, που χρειάζεται να αντιµετωπιστεί άµεσα, µε ιδιαίτερη έµφαση. Εσείς τι πιστεύετε γι’ αυτό;

?

Πιστεύουµε πως όλοι οι εργαζόµενοι πρέπει να οργανώνονται στα συνδικάτα ανεξαρτήτως της σχέσης εργασίας τους. Σήµερα το εργατικό κίνηµα οφείλει να θέσει στην προµετωπίδα του το ζήτηµα της σταθερής εργασίας µε δικαιώµατα και στο δηµόσιο και τον ιδιωτικό τοµέα, µε αύξηση του βασικού µισθού και συλλογικές συµβάσεις εργασίας, τη µείωση του εργάσιµου χρόνου χωρίς µείωση των αποδοχών, σύµφωνα µε τις τεχνολογικές κι επιστηµονικές δυνατότητες της εποχής, την κατάργηση της ελαστικής εργασίας. Υπό αυτό το πρίσµα πιστεύουµε ότι πρέπει ν’ αντιµετωπίζονται τα επιµέρους αιτήµατα. Έτσι ενισχύεται η ταξική ενότητα των εργαζοµένων, χωρίς να δίνεται άλλοθι σε συντεχνιακές λογικές που δεν προωθούν τον αγώνα της εργατικής τάξης.

12

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

24 ΓΕΝΑΡΗ 2018

Κατέρρευσε η δεύτερη µεγαλύτερη κατασκευαστική εταιρεία στη Βρετανία

«Στον αέρα» οι εργαζόµενοι της Carillion Του Νικόλα Κολυτά

Μ

ια δακρύβρεχτη ανακοίνωση είναι αυτό που µένει µετά από την κατάρρευση κάθε καπιταλιστικού κολοσσού. Κάπως έτσι και µετά την κατάρρευση της Carillion, της δεύτερης µεγαλύτερης κατασκευαστικής εταιρείας της Βρετανίας, χιλιάδες εργαζόµενοί της σε ολόκληρο τον πλανήτη έµαθαν ότι βρίσκονται κυριολεκτικά «στον αέρα». Ο σεισµός που προκλήθηκε από αυτή την κατάρρευση δεν είναι µια µεµονωµένη καπιταλιστική δυσλειτουργία. Είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστηµα.

Ποια ήταν η Carillion

Η Carillion αποτελούσε για περίπου δύο αιώνες ένα στυλοβάτη του βρετανικού καπιταλισµού. Πρόκειται για µια τεράστια κατασκευαστική εταιρεία η οποία εµπλεκόταν κυρίως σε δηµόσια έργα και έβαζε στα ταµεία της τεράστια ποσά από το ∆ηµόσιο για να τα υλοποιεί. Απασχολούσε παγκόσµια 43.000 εργαζόµενους ενώ µόνο στη Βρετανία εργάζονταν γι αυτήν 20.000 άτοµα. Ακούγοντας κανείς αυτά τα νούµερα αντιλαµβάνεται το µέγεθος της κατάρρευσης και τον κίνδυνο που εγκυµονεί για χιλιάδες εργαζόµενους που για ακόµη µια φορά γίνονται θύµατα ενός αδηφάγου συστήµατος. Η εταιρεία δραστηριοποιούνταν στους τοµείς της άµυνας, της εκπαίδευσης, της υγείας και των µεταφορών. Είχε αναλάβει στο παρελθόν την κατασκευή φυλακών, την οικοδόµηση σχολικών κτιρίων, εργασίες στηβασιλική όπερα του Λονδίνου καθώς και τη συντήρηση 50.000 οικηµάτων του Υπουργείου Άµυνας. Τελευταίο µεγάλο έργο το οποίο της ανατέθηκε µόλις τον προηγούµενο Ιούλιο, µε τα καµπανάκια της χρεοκοπίας της ήδη να ηχούν στη διαπασών, υπήρξε η κατασκευή της νέας σιδηροδροµικής γραµµής HighSpeed 2, η οποία θα ένωνε καλύτερα το Λονδίνο µε τη Βόρεια Αγγλία. Πρόκειται όµως για µια καπιταλιστική εταιρεία και µε έντονη διεθνή δραστηριότητα καθώς στο παρελθόν είχε αναλάβει την οδική σήραγγα της ∆ιώρυγας του Σουέζ και το Σταθµό Γιούνιον στο Τορόντο.

Λόγοι κατάρρευσης

∆εν πρόκειται για µια ατυχία. Πρόκειται για την προδιαγεγραµµένη πορεία κάθε επιχείρησης που δεν τα καταφέρνει στο πεδίο του ανταγωνισµού. Κάπως έτσι λειτουργεί άλλωστε το καπιταλιστικό σύστηµα. Η Carillion

αναγκάστηκε να εκδώσει µια σειρά από προειδοποιήσεις για την πτώση της κερδοφορίας της καθώς µόνο στο πρώτο εξάµηνο του 2018 οι ζηµίες της άγγιζαν το 1 δισ. λίρες. Πρόκειται για την ίδια ακριβώς περίοδο που της ανατέθηκε η κατασκευή του νέου σιδηροδροµικού δικτύου(!). Οι δαπανηρές καθυστερήσεις στις συµβάσεις που είχε υπογράψει καθώς και η πτωτική πορεία µιας νέας µονάδας της την οδήγησαν σε οικονοµικό τέλµα. Πλέον το συνολικό χρέος της Carillion ανέρχεται σε 1,5 δισ. λίρες και µάλιστα πιστωτές της είναιµεγάλες τράπεζες όπως οι RBS, Santander UK και HSBC. Η βρετανική εταιρεία κατέρρευσε τις πρώτες µέρες του 2018 καθώς οι τράπεζες αρνήθηκαν να της χορηγήσουν περαιτέρω οικονοµική στήριξη µε αποτέλεσµα να την οδηγήσουν σε υποχρεωτική εκκαθάριση. Κάπως έτσι ο Φίλιπ Γκριν, πρόεδρος της εταιρείας ο οποίος αποκόµιζε ετησίως 215.000 λίρες και ζει σε ένα σπίτι αξίας 2,2 εκατοµµυρίων λιρών δήλωσε «συντετριµµένος» ότι «Τις τελευταίες ηµέρες δεν καταφέραµε να εξασφαλίσουµε χρηµατοδότηση για να στηρίξουµε το επιχειρηµατικό µας πλάνο και ως εκ τούτου, µε βαθιά λύπη, φθάσαµε σε αυτή την απόφαση» (ενν. τη χρεοκοπία της εταιρείας).

Πολιτική αντιπαράθεση Για ακόµη µια φορά θύµατα των λάθος επιλογών του κυρίου Φίλιπ Γκριν και του σιναφιού του θα είναι χιλιάδες εργαζόµενοι που θα βρεθούνε στο δρόµο ή που θα δούνε τις συντάξεις τους να µειώνονται δραστικά. Επανειληµµένως τα συνδικάτα στην Αγγλία είχαν καταγγείλει τις άθλιες και επικίνδυνες συνθήκες εργασίας στα εργοτάξια της Carillion ενώ η ίδια η εταιρεία είχε οµολογήσει στο Ανώτατο ∆ικαστήριο της χώρας ότι κατέγραφε τους εργάτες οι οποίοι διαµαρτύρονταν και κατήγγειλαν τις επικίνδυνες εργασιακές συνθήκες. Την ώρα δηλαδή που η εταιρεία εξασφάλιζε εκατοντάδες εκατοµµύρια χρηµατοδότησης από το βρετανικό ∆ηµόσιο, οι εργαζόµενοί της δούλευαν στο όριο µεταξύ ζωής και θανάτου. Αυτός είναι και ο λόγος που η βρετανική Αριστερά υποστηρίζει ότι δεν πρέπει να δοθεί ούτε µια λίρα για να σώσει το τοµάρι της η εταιρεία, αλλά αντίθετα να βρεθεί η καλύτερη δυνατή φόρµουλα ώστε να µη µείνουν ξεκρέµαστοι οι χιλιάδες εργαζόµενοι αλλά και συνταξιούχοι που ενδέχεται να βρεθούν στον αέρα. Υπολογίζεται ότι περίπου 30.000 εργαζόµενοι της Carillion θα υποστούν περικοπές στις συντάξεις τους µετά την κατάρρευση της κατασκευαστικής εταιρείας. Οι πε-

ρικοπές προβλέπεται να φτάσουν από το 10% µέχρι και το 20%. Πρόκειται για ένα τεράστιο έγκληµα εις βάρος της εργατικής τάξης καθώς χιλιάδες εργαζόµενοι απειλούνται µε αφανισµό την ίδια ώρα που πολλές δηµόσιες υπηρεσίες που είχε αναλάβει η Carillion βρίσκονται ακέφαλες.

Η απάτη των ιδιωτικοποιήσεων

Το παράδειγµα της Carillion αποτελεί την πιο τρανή απόδειξη για το ότι τα όρια του νεοφιλελευθερισµού βρίσκονται στα καπιταλιστικά κέρδη και όχι στις ανθρώπινες ανάγκες. Η υποκατάσταση του κράτους και των υπηρεσιών του από επιχειρηµατικούς και εργολαβικούς οµίλους είναι ένα ολέθριο λάθος το οποίο αποτυπώνεται πάνω στις τριτοκοσµικές συνθήκες εργασίας, στην ελλιπή ποιότητα των παρεχόµενων αγαθών αλλά και στο

διαρκή κίνδυνο να βρεθούν εργαζόµενοι στο δρόµο επειδή η επιχείρηση «βάρεσε κανόνι». Σε πιο κοντινά παραδείγµατα, η κατάσταση που επικρατεί µε τις εργολαβίες στα εγχώρια δηµόσια νοσοκοµεία είναι µια µικρογραφία του τι πρόκειται να συµβεί αν δοθεί κι άλλος χώρος στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Οι εργολάβοι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων εκµεταλλεύονται τους εργαζόµενους θεσµοποιώντας τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, αφήνοντας απλήρωτο το προσωπικό και κρατώντας τα κέρδη για τον εαυτό τους. Η Αριστερά και το εργατικό κίνηµα τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς πρέπει να απαντήσουν µε απεργίες και µαζικούς αγώνες απέναντι στην επέλαση του νεοφιλελευθερισµού και της αγοράς. Μόνο έτσι µπορεί να αλλάξει η κατάσταση.

Εκατό χρόνια από την επανάσταση του 1917 Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο

ησε

κλοφόρ

κυ Μόλις

Τζον Ριντ

Συλλογή από αφίσες των πρώτων χρόνων της Επανάστασης

Έτος Ένα της Ρωσικής Επανάστασης Βικτόρ Σερζ

Μόλις

Οι μπολσεβίκοι στη Δούμα Α. Υ. Μπαντάγιεφ

όρησε

κυκλοφ

Εργοστασιακές επιτροπές και εργατικός έλεγχος στην Πετρούπολη το 1917 Νταβίντ Μαντέλ

νεολαια

24 γεναρη 2018

13

Οι αντιδράσεις ενάντια στις συγχωνεύσεις στα ΤΕΙ συνεχίζονται

Αγώνας μέχρι την απόσυρση του νομοσχεδίου Του Δημήτρη Πανταζή

Μ

αζικές συνεχίζουν να είναι οι συνελεύσεις στους Σπουδαστικούς Συλλόγους ΣΓΤΚΣ και ΣΕΥΠ με θέμα το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής και το νόμο Γαβρόγλου. Παρά τις πιέσεις των συντηρητικών δυνάμεων και τις τρομοκρατικές κορόνες περί απώλειας του εξαμήνου, οι φοιτητές/τριες συνεχίζουν να αγωνίζονται μαζικά.

ξαναγίνει συνέλευση μέχρι το τέλος του εξαμήνου». Παρ’ όλα αυτά μέσα σε αυτό το αντιφατικό κλίμα στη ΣΓΤΚΣ υπερψηφίστηκε το Ενωτικό Πλαίσιο και στη ΣΕΥΠ το πλαίσιο της Πρωτοβουλίας γεγονός που φανερώνει δύο πράγματα: α) ότι οι φοιτητές και φοιτήτριες έχουν αντιληφθεί την αναγκαιότητα να αγωνιστούμε μέχρι το τέλος για την απόσυρση του νομοσχεδίου και β) ότι για να έχουν αποτέλεσμα αγώνες με τόσο σοβαρά διακυβεύματα χρειάζεται τα αριστερά σχήματα να συσπειρώνονται γύρω από ένα πλαίσιο.

να τους ασκηθεί πίεση ώστε να προβούν και αυτοί σε συνελεύσεις προκειμένου να πάρουν αγωνιστικές αποφάσεις. Αντιλαμβανόμαστε ότι αν δράσουμε όλοι μαζί και από τα κάτω ενεργοποιώντας τους Σπουδαστικούς μας Συλλόγους θα μπορέσουμε να βάλουμε φρένο σε αυτό το πανεπιστήμιο το οποίο αποτελεί πλήγμα για την δημόσια και δωρεάν παιδεία. Στις συνελεύσεις αποφασίστηκαν επίσης δύο κινητοποιήσεις, στο Αιγάλεω και στο Σύνταγμα όπου προχωρήσαμε σε ενημέρωση του κόσμου της γειτονιάς,

Η στάση των πολιτικών δυνάμεων

Στις 16/1 πραγματοποιήθηκαν μαζικές συνελεύσεις και στους δύο συλλόγους. Για άλλη μια φορά η στάση του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών (ΚΝΕ) ήταν προβληματική καθώς αναδιπλώνει σε κάθε στροφή την στάση του για το ΠΔΑ (δεν λέει ξεκάθαρα όχι) και εναλλάσσει τους τρόπους δράσης ανάλογα με το ακροατήριό του. Για άλλη μία φορά επίσης υπήρξε πλαίσιο από «ανεξάρτητους» φοιτητές που είτε δεν έχουν καμία τοποθέτηση για το ΠΔΑ είτε το βρίσκουν θετικό χωρίς να μπορούν να αιτιολογήσουν το γιατί, με μόνο στόχο τους την απόκτηση πτυχίου. Μάλλον πιστεύουν ότι η αγορά εργασίας είναι μία αρένα με αντίπαλό τους το νυν συμφοιτητή τους και όχι τον εργοδότη τους. Κατεβάζουν πλαίσιο με μοναδικό αίτημα «όχι στην κατάληψη» και δε διστάζουν να προτείνουν «να μην

Αν δράσουμε όλοι μαζί και από τα κάτω ενεργοποιώντας τους Σπουδαστικούς μας Συλλόγους θα μπορέσουμε να βάλουμε φρένο σε αυτό το πανεπιστήμιο το οποίο αποτελεί πλήγμα για τη δημόσια και δωρεάν παιδεία. Οι δράσεις του προηγούμενου διαστήματος

Μία πολύ σημαντική διαδικασία που αποφασίστηκε στις συνελεύσεις είναι η διεξαγωγή παν-ΤΕΙ-κής συνέλευσης με στόχο να ενημερωθούν και οι υπόλοιποι Σπουδαστικοί Σύλλογοι οι οποίοι βρίσκονται σε αδράνεια λόγω της ισχυρής παρουσίας της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ και

των εργαζομένων και της νεολαίας για τα ζητήματα του ΤΕΙ. Συνδέσαμε τις πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζει η κυβέρνηση με τη συγχώνευση των ΤΕΙ και ζητήσαμε την στήριξη στον αγώνα μας. Επειδή ακριβώς θεωρούμε ότι η επίθεση που γίνεται στο ΤΕΙ δεν είναι μεμονωμένη αλλά η κυβέρνηση προκειμένου να εξοικονομήσει πόρους για τους

νέα από τις σχολές

Νομική Αθήνας

Είναι γνωστό ότι η Κοσμητεία της Νομικής Αθήνας είναι αρνητική σε κάθε πολιτική διεργασία ή κινηματική όξυνση μπορεί να υπάρξει εντός της σχολής. Το τελευταίο της επίτευγμα όμως είναι αδιανόητο. Ο Γάλλος φιλόσοφος και μαρξιστής Αλαίν Μπαντιού προθυμοποιήθηκε να δώσει διάλεξη στη Νομική σε εκδήλωση που θα συνδιοργάνωνε η ΑΡΕΝ Νομικής μαζί με το περιοδικό «Αλήθεια». Η διοίκηση της σχολής αρνήθηκε επιδεικτικά να παραχωρήσει αίθουσα για την εκδήλωση υπό το πρόσχημα ότι διανύουμε εξεταστική περίοδο την ώρα που η εκδήλωση ήταν προγραμματισμένη για το Σάββατο 27/1. Τα lock out στις επετείους της 17ης Νοέμβρη και 6ης Δεκέμβρη, τα lock out της σχολής όταν γίνονται εκδηλώσεις για τα δικαιώματα των κρατουμένων καθώς και οι ανοιχτές συνομιλίες της διοίκησης της σχολής με τη ΓΑΔΑ

αποδεικνύουν ότι υπάρχει φοβικότητα απέναντι σε οτιδήποτε ριζοσπαστικό. Ακόμη και απέναντι σε ένα μαρξιστή φιλόσοφο διεθνούς φήμης που οποιοδήποτε πανεπιστήμιο παγκόσμια θα τον θεωρούσε ευπρόσδεκτο.

Σχολές Πάτρας

Δυναμικό παρόν έδωσαν οι φοιτητικοί σύλλογοι στην συγκέντρωση ενάντια στην ψήφιση του πολυνομοσχεδίου. Με αποφάσεις από τους συλλόγους τους , κατέβηκαν στον δρόμο την Δευτέρα 15/1 μαζί με σωματεία και οργανώσεις της Αριστεράς. Άλλη μια φορά που φάνηκε στο δρόμο η σημασία σύνδεσης φοιτητών-εργαζομένων απέναντι στις μνημονιακές πολιτικές. Την Τρίτη 10/1 πραγματοποιήθηκε η συγκέντρωση στο μνημείο του Ν. Τεμπονέρα ενώ ακολούθησε πορεία στο κέντρο της πόλης. Οι φοιτητικοί σύλλογοι είχαν δικό τους πανό, καθώς

δανειστές δεν διστάζει να θυσιάσει τη δημόσια και δωρεάν παιδεία και υγεία καθώς και δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί με αγώνες (απεργία), δεν θα μπορούσαμε να απουσιάζουμε από τη συγκέντρωση έξω από την βουλή Δευτέρα 15/1 ημέρα ψήφισης του πολυνομοσχεδίου για την τρίτη αξιολόγηση. Αυτό το συμπέρασμα δεν ήταν δεδομένο εξαρχής για κόσμο μη οργανωμένο στην Αριστερά, που αρχίζοντας όμως να ασχολείται με συλλογικές διαδικασίες επειδή διαπίστωνε ότι το ΠΔΑ περιελάμβανε συγχωνεύσεις και καταργήσεις τμημάτων, κατανόησε την ανάγκη της κεντρικοπολιτικής πάλης.

Ανάγκη συνέχισης του αγώνα

Το νομοσχέδιο έχει κατατεθεί στη βουλή από τις 11/1 οπότε γίνεται από όλους μας κατανοητό ότι δεν μπορούμε να υποχωρήσουμε και να μασήσουμε οποιαδήποτε πίεση και εκβιασμό (όπως αυτό που κάνει η διοίκηση, βγάζοντας ανακοινώσεις ότι θα χαθεί το εξάμηνο ενώ ξέρουμε πολύ καλά ότι αυτό που διακυβεύεται τώρα είναι πολύ πιο σημαντικό τόσο για το πτυχίο μας όσο και για τα επαγγελματικά μας δικαιώματα). Αναγκαίο είναι να συνδέσουμε τον αγώνα μας με το κομμάτι των καθηγητών (κυρίως έκτακτοι) και διοικητικών που πλήττονται επίσης από το νομοσχέδιο και να δίνουμε το «παρών» σε όποιον αγώνα μικρό ή μεγάλο δίνεται ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές που εξαθλιώνουν τις ζωές μας. Μόνο έτσι θα νικήσουμε!

επιμέλεια: Νικόλας Κολυτάς

είχαν παρθεί αποφάσεις για συμμετοχή στην πορεία μνήμης του δολοφονηθέντα. Στην συγκέντρωση βρέθηκαν μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ τα οποία αποδοκιμάστηκαν από τους υπόλοιπους συγκεντρωμένους. Οι φοιτητικοί σύλλογοι αποχώρησαν όταν άρχισαν να ανεβαίνουν στο βήμα οι εκπρόσωποι των μνημονίων. Μόνο έτσι άλλωστε μπορούσε να γίνει σεβαστή η μνήμη του αγωνιστή καθηγητή και να δοθεί ένα στίγμα συνέχισης των αγώνων.

Φιλοσοφική Αθήνας

Μαζική διαμαρτυρία ενάντια στη διάσπαση του ΦΠΨ πραγματοποίησαν οι δυνάμεις της Αριστεράς στην Κοσμητεία της Σχολής. Οι δυνάμεις της ΑΡΕΝ και των ΕΑΑΚ πήραν από κοινού την πρωτοβουλία να καλέσουν κινητοποίηση στα γραφεία της διοίκησης της σχολής προκειμένου να σταλεί ένα μήνυμα αγωνιστικής συνέχειας. Είναι

προφανές ότι στα ερωτήματά τους για την απόσπαση της διδακτικής επάρκειας και την αποδυνάμωση των πτυχίων, έλαβαν αόριστες απαντήσεις περί «αναβάθμισης του επιπέδου σπουδών» οι οποίες δεν πείθουν κανένα. Συγκεκριμένα ειπώθηκε ξανά ότι «το ιστορικό βάρος της Αθήνας είναι τέτοιο που επιβάλλει την ύπαρξη τμήματος Φιλοσοφίας διεθνούς βεληνεκούς» και πως «είναι αναγκαία η περαιτέρω εμβάθυνση της επιστήμης της παιδαγωγικής». Πρόκειται για ξεκάθαρα ψέματα από μέρους της διοίκησης. Το επόμενο διάστημα είναι στοίχημα για τη ριζοσπαστική Αριστερά της φιλοσοφικής να καταφέρει να σηκώσει το ζήτημα και να συσπειρώσει γύρω της όσο το δυνατόν περισσότερους φοιτητές σε μια κατεύθυνση μπλοκαρίσματος της απόφασης διάσπασης του ΦΠΨ.

14

ΙΣΤΟΡΙΑ

24 ΓΕΝΑΡΗ 2018

∆ιακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια του κόµµατος

ΠΟΛΛΕΣ ΟΙ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ, ΛΙΓΑ ΤΑ ΘΕΤΙΚΑ ΒΗΜΑΤΑ Του Αντώνη Νταβανέλου

Η

∆ιακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια από την ίδρυση του κόµµατος (17 Νοέµβρη 1918, στον Πειραιά) είναι ένα κείµενο αντιφατικό. Αφενός, εντοπίζει κρίσιµα σηµεία και βαθιά λαθεµένες επιλογές, που έπαιξαν σηµαντικά αρνητικό ρόλο στην εξέλιξη του εργατικού κινήµατος και του ΚΚΕ (π.χ. η 6η Ολοµέλεια του 1934, η εκτίµηση για τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο, για τη στρατηγική του αγώνα στη µεγάλη δεκαετία του 1940). Βάζει έτσι «το δάχτυλο στις πληγές» που για πολλά χρόνια έδειχναν οι µειοψηφικές δυνάµεις της άκρας Αριστεράς και ειδικότερα το τροτσκιστικό ρεύµα. Αφετέρου, προσπαθεί συνειδητά να περιορίσει τη σηµασία της ανάδειξης αυτών των προβληµάτων, να κρατήσει τον έλεγχο πάνω στην ανατρεπτική σκέψη που αντικειµενικά ανοίγει αυτός ο εντοπισµός, να επιβάλει στην επανεξέταση της ιστορίας του κινήµατος και του κόµµατος µια αυτοκριτική «µε βήµα σαλιγκαριού». Χαρακτηριστικό αυτής της πρόθεσης είναι η απουσία από το κείµενο οποιουδήποτε ονόµατος ηγετικού στελέχους, είτε του ΚΚΕ είτε του ΚΚΣΕ είτε της Κοµιντέρν, που θα βοηθούσε στη συγκεκριµενοποίηση της κριτικής-αυτοκριτικής. Ας βάλουµε όµως τα πράγµατα σε µια χρονική σειρά.

Ίδρυση-Μεσοπόλεµος Η ΚΕ αναγνωρίζει ως «κοµβικό σηµείο» στην ιδρυτική διαδικασία του ΚΚΕ «τη µετονοµασία του ΣΕΚΕ σε ΚΚΕ» (3ο Έκτακτο Συνέδριο, 26/11-3/12, 1924) και τη σύνδεσή του µε την 3η ∆ιεθνή. Αναγνωρίζει επίσης ότι σωστά, τότε, «το ΚΚΕ καταδίκασε την εκστρατεία του ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία, την αστική στρατηγική της Μεγάλης Ιδέας, που υπηρετούσε τις ιµπεριαλιστικές επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης στο πλευρό των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών της Αντάντ, της Βρετανίας και της Γαλλίας». Η ΚΕ δηλώνει σε µια πυκνή και σηµαντική φράση ότι «κάτω από την επίδραση της στρατηγικής γραµµής του ∆ιεθνούς Κοµµουνιστικού Κινήµατος (π.χ. το 7ο Συνέδριο της Κ∆)», το ΚΚΕ οδηγήθηκε «στη στρατηγική που επεξεργάστηκε το 1934 (6η Ολοµέλεια) και το 1935 (6ο Συνέδριο)», µε αποτέλεσµα να µην µπορέσει αργότερα «να συνδέσει στην πράξη τον ηρωικό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα µε την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, µε αποτέλεσµα να µην ανταποκριθεί στις συνθήκες της επαναστατικής κατάστασης που διαµορφώθηκε κατά την απελευθέρωση». Και οι τρεις διαπιστώσεις είναι ολόσω-

στες, ενώ ξεχωρίζει η διαυγής σύνδεση της «στροφής» της Κοµιντέρν στο 7ο Συνέδριο (προς τα Λαϊκά Μέτωπα) µε τις στρατηγικές αποφάσεις της 6ης Ολοµέλειας (αστικοδηµοκρατικός χαρακτήρας της επανάστασης στην Ελλάδα) και την ήττα του κινήµατος του 1940. Το ΚΚΕ «κατορθώνει» να κάνει αυτές τις διαπιστώσεις χωρίς να αναφερθεί στον πρώτο γ.γ. της ΚΕ του, τον Παντελή Πουλιόπουλο, που πρωτοστάτησε στη µετονοµασία του ΣΕΚΕ σε ΚΚΕ και τη σύνδεσή του µε την Κοµιντέρν, που στήριξε αποφασιστικά τον αντιπολεµικό προσανατολισµό κατά τους Βαλκανικούς Πολέµους και που -κυρίως!- αντιστάθηκε πεισµατικά στη γραµµή της 6ης Ολοµέλειας («Αστικοδηµοκρατική ή σοσιαλιστική επανάσταση στην Ελλάδα;»). Αντίθετα, επιµένει στη θετική αναφορά στον Ν. Ζαχαριάδη, στον εµπνευστή των αποφάσεων της 6ης Ολοµέλειας και στον «ακλόνητο» υποστηρικτή τής, τότε, στροφής της Κοµιντέρν (όπως άλλωστε όλων των «στροφών» του διεθνούς κέντρου…). Ας θυµηθούµε ορισµένες από τις συνέπειες αυτής της ηγεσίας: Υποτίµηση της µεγάλης ευκαιρίας που δηµιούργησε η Γενική Απεργία στη Θεσσαλονίκη (Μάης 1936). Προσπάθεια αντιµετώπισης της επερχόµενης δικτατορίας του Μεταξά µέσω της συνεργασίας µε τους φιλελεύθερους δηµοκράτες (Σύµφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα). Αδυναµία σοβαρής οργανωτικής αντιµετώπισης της δικτατορίας Μεταξά και ανεκδιήγητη αντιµετώπιση των ελιγµών του Μανιαδάκη, που έφτασε να βαφτίζει τους χαφιέδες «έµπιστους κοµµουνιστές» και τους ανθεκτικούς κοµµουνιστές «ύποπτους» σαν χαφιέδες (προς τιµήν της σηµερινής ΚΕ του ΚΚΕ είναι το γεγονός ότι σε ένα σηµαντικό βαθµό έχει αποκαταστήσει αυτούς τους συκοφαντηµένους αγωνιστές που έκαναν ό,τι µπορούσαν για να διατηρήσουν το κύρος της ηγεσίας του ΚΚΕ).

Αντίσταση-Εµφύλιος Όπως προαναφέραµε, η ΚΕ σωστά εντοπίζει τις αιτίες της ήττας των µεγάλων αγώνων του ’40 στη ρεφορµιστική στρατηγική των «σταδίων» που διαχώριζε τα δηµοκρατικά από τα σοσιαλιστικά καθήκοντα, στη στρατηγική της Κοµιντέρν και της 6ης Ολοµέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ κατά τη δεκαετία του ’30. ∆είχνει έτσι την «πηγή» της αλυσίδας των λαθών (Λίβανος, Καζέρτα, Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας υπό τον Γ. Παπανδρέου, Βάρκιζα) που οδήγησαν στην καταστροφή. Αποφεύγει βέβαια κάποια «εµβληµατικά» σηµεία. ∆εν αναφέρεται καν στη διακήρυξη του Γληνού που ορίζοντας τον αγώνα ως σκέτα «εθνικοαπελευθερωτικό», µιλούσε για αγώνα «όλου του έθνους», συµπεριλαµβάνοντας τους Έλληνες αστούς. ∆εν αναφέρεται, επίσης, στο πιο γνωστό µαζικό στέλεχος του

ΚΚΕ, στον πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ, Άρη Βελουχιώτη, που αρνήθηκε την υποταγή στη Βάρκιζα (µα ούτε λέξη!). Κυρίως όµως η ΚΕ «κατορθώνει» να µην αναφερθεί στη Γιάλτα. Σε ένα κείµενο όπου είναι σαφής η επίγνωση του βάρους της σταλινικής ηγεσίας στην ΕΣΣ∆ ακόµα και στις λεπτοµέρειες της γραµµής των ΚΚ διεθνώς, το «διεθνές κέντρο» µένει απολύτως στο απυρόβλητο της κριτικής για τη µεγαλύτερη πολιτική καταστροφή του κοµµουνιστικού κινήµατος στη µεταπολεµική Ευρώπη. Η αναφορά της ΚΕ στον Εµφύλιο είναι από τα πιο αδύναµη σηµαία του κειµένου: «Ο ∆ΣΕ έσωσε την τιµή του λαού και του ΚΚΕ». Η βαριά ήττα και η υποχώρηση στην πιο σκληρή παρανοµία µπορεί να µοιάζει «τιµητική» στα ροµαντικά µυθιστορήµατα, δεν µπορεί όµως να παρουσιάζεται ως µιας κάποιας µορφής «σωτηρία» για τους κοµµουνιστές. Εξίσου αδύναµο είναι το τµήµα που αναφέρεται στη δεκαετία του ’60. Η ΚΕ ερµηνεύει την περίοδο της Ε∆Α σαν µια «σοσιαλδηµοκρατική» παρεκτροπή που προέκυψε από τα σπλάχνα του κόµµατος (αλήθεια, πώς άραγε;) ενισχυόµενη, ίσως, από τη διαδικασία «αποσταλινοποίησης» στο ΚΚΣΕ. Σβήνει έτσι µε µια µονοκοντυλιά την έκρηξη του εργατικού και νεολαιίστικου ριζοσπαστισµού (εκλογές ’58, φοιτητικοί αγώνες, Ιουλιανά) που έβαλαν τη βάση για την ανασύνταξη του κινήµατος από την ήττα στον εµφύλιο. Αυτή η ανάλυση οδηγεί την ΚΕ να µη λέει ούτε λέξη για την επιβολή της δικτατορίας του ’67 και τις ευθύνες µιας ηγεσίας που πιάστηκε µε τις πιτζάµες. Όσο για την περιγραφή του αντιδικτατορικού αγώνα, ενώ είναι ακόµα ζωντανά µεταξύ µας βασικά στελέχη του, δεν µπορεί να γίνει πειστική µια περιγραφή που λέει ότι «το ΚΚΕ ήταν το µόνο κόµµα… στον οργανωµένο από τα κάτω αντιδικτατορικό αγώνα ως λαϊκή εξέγερση (!), χωρίς να αποκλείει και την αναγκαιότητα της ένοπλης αναµέτρησης (!!)» ενώ οι δυνάµεις της ΚΝΕ είχαν «κορυφαία συµβολή στις καταλήψεις της Νοµικής και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου». ∆εν είναι στις προθέσεις αυτού του κειµένου η ανάδειξη της απόστασης αυτών των θέσεων από την πραγµατικότητα. ∆εν είναι επίσης στις προθέσεις µας να ανοίξουµε εδώ τα ζητήµατα της πολιτικής του ΚΚΕ στην περίοδο των µεγάλων αγώνων της Μεταπολίτευσης (παθητική αντιµετώπιση των κυβερνήσεων Καραµανλή, αναγνώριση της πρωτοκαθεδρίας του ΠΑΣΟΚ στην ανατροπή της ∆εξιάς κ.ο.κ.). Ο επόµενος µεγάλος «κόµβος» για τις εξελίξεις στο διεθνές και ντόπιο κοµµουνιστικό κίνηµα ήταν το 1989.

Ποιος σοσιαλισµός; Η ΚΕ του ΚΚΕ επιµένει στο σενάριο της «ανατροπής» του σοσιαλισµού στην

ΕΣΣ∆ στα τέλη της δεκαετίας του ’80, αρκετά χρόνια µετά «το σηµείο οπορτουνιστικής στροφής του ΚΚΣΕ στο 20ό συνέδριό του (1956). Το σενάριο αυτό αφήνει ακάλυπτο τον κόσµο του, σε δύο βασικές διαπιστώσεις: α) Όλο το πολιτικό προσωπικό που οργάνωσε στην ΕΣΣ∆ τις «ανατροπές», προέρχεται από τα σπλάχνα του παλιού καθεστώτος. β) ∆εν υπήρξε η παραµικρή δύναµη από το παλιό καθεστώς που να εκδήλωσε πρόθεση αντίστασης στις «ανατροπές», που να αποπειράθηκε να υπερασπίσει αυτό που το ΚΚΕ εξακολουθεί να θεωρεί ως σοσιαλισµό. Συνεχίζοντας να υπερασπίζει κανείς το σταλινισµό οδηγείται σε πλήρη αδυναµία να ερµηνεύσει µε µαρξιστικούς όρους την κατάρρευσή του. Στο κρίσιµο ερώτηµα του τι εννοούµε σοσιαλισµό, το ΚΚΕ κάνει στο θεωρητικό πεδίο µια σωστή στροφή προς την εργατική εξουσία/εργατική δηµοκρατία: «πυρήνα της εργατικής εξουσίας αποτελεί η συνέλευση των εργαζοµένων… µε εκλογή των αντιπροσώπων τους από τα κάτω προς τα πάνω, µε δικαίωµα ελέγχου και ανάκλησής τους». Όµως µπορεί κανείς σήµερα να ισχυριστεί στα σοβαρά ότι αυτού του είδους οι κατακτήσεις υπήρχαν στην ΕΣΣ∆ και στις «Λαϊκές ∆ηµοκρατίες»; Φτάνοντας στη σύγχρονη εποχή, η ΚΕ του ΚΚΕ θεωρεί σωστά ότι το ενδεχόµενο ενός πολέµου µπορεί να οδηγήσει σε συνθήκες επαναστατικής κρίσης. Όµως αυτή η σωστή θέση µετατρέπεται σε λαθεµένη αν κάποιος ισχυριστεί ότι ο πόλεµος είναι ο µοναδικός παράγοντας που µπορεί να οδηγήσει σε επαναστατική κατάσταση. Εντύπωση προκαλεί ότι στις θέσεις της ΚΕ δεν υπάρχει αναφορά στη διεθνή κρίση του καπιταλισµού µετά το 2008, στη µεγαλύτερη κρίση του συστήµατος µετά από εκείνη του 1929. ∆εν υπάρχει καν η λέξη µνηµόνια. ∆εν υπάρχει εκτίµηση για τη δυναµική που µπορεί να έχει η αντίσταση στον κοινωνικό πόλεµο που έχει εξαπολύσει το κεφάλαιο διά του νεοφιλελευθερισµού και της διαρκούς πολιτικής της λιτότητας. Η ΚΕ του ΚΚΕ καταλήγει µια έκκληση προς τους «σηµερινούς αγωνιστές». Τους ζητεί να δείξουν «αντοχή σε συνθήκες υποχώρησης του κινήµατος», να δείξουν «πείσµα και καρτερικότητα (!) παρά την έλλειψη εµφανών αποτελεσµάτων». Σε µεγάλο βαθµό η έκκληση είναι σωστή, αντανακλά το ένστικτο και την οργανωτική πείρα του ΚΚΕ. Όµως οι πολιτικές υποχρεώσεις της κάθε ηγεσίας -και κυρίως των σηµαντικών δυνάµεων του ΚΚΕείναι να βρει εκείνη την πολιτική τακτική που θα διεκδικεί «εµφανή αποτελέσµατα» µέσα στις συγκεκριµένες σηµερινές συνθήκες, που έχουν διαµορφωθεί ανεξάρτητα από τις επιθυµίες µας. Αλλιώς, µια νέα ήττα, µια νέα σηµαντική υποχώρηση, θα γίνεται όλο και πιο πιθανή.

24 γεναρη 2018

κινημα

15

17 Μάρτη: διεθνής αντιρατσιστική κινητοποίηση Του Θανάση Κούρκουλα

Γ

ια άλλη μια φορά, η φωνή της αντίστασης στο ρατσισμό και το φασισμό θα ακουστεί δυνατά σε μια σειρά ευρωπαϊκές πόλεις, το Σάββατο 17 Μάρτη. Λίγες μέρες πριν από τη διεθνή μέρα κατά του ρατσισμού (21 Μάρτη), μετανάστες και πρόσφυγες, αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές κινήσεις, καταλήψεις στέγης προσφύγων, σωματεία και τοπικές συλλογικότητες, συντονιζόμαστε σε συλλαλητήρια διεκδίκησης των δικαιωμάτων των προσφύγων και μεταναστών, καταδίκης του θεσμικού ρατσισμού και απομόνωσης της φασιστικής απειλής. Στην Αθήνα, μετά από τις πρώτες συσκέψεις που κάλεσαν από κοινού η ΚΑΡ, ο Συντονισμός για το προσφυγικό, το City Plaza και η ΚΕΕΡΦΑ, προκύπτει -όπως και πέρυσι- ένας ευρύτατος συντονισμός δυνάμεων, που μπορεί να εξασφαλίσει μια σοβαρή μαζικότητα στο συλλαλητήριο

το οποίο θα γίνει στις 3 μ.μ. στην Ομόνοια και στην πορεία που θα ακολουθήσει στη Βουλή και τα γραφεία της ΕΕ. Αντίστοιχα χρειάζεται να κινηθούν, συντονισμένα και ενωτικά, οι δυνάμεις του κινήματος και της αριστεράς σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας και στα νησιά του Αιγαίου

που έχουν επιλεγεί για τον εγκλωβισμό των προσφύγων και αποτελούν προτεραιότητα κοινωνικής διείσδυσης για τη Χρυσή Αυγή. Βασικό σύνθημα των κινητοποιήσεων είναι η διεθνής απάντηση στο “ρατσισμό, το φασισμό, τον πόλεμο και τη φτώχεια”,

ενώ η ακύρωση των ρατσιστικών συμφωνιών της ΕΕ, τα ανοιχτά σύνορα και ίσα δικαιώματα σε πρόσφυγες και μετανάστες, καθώς και για την καταδίκη της ΧΑ, είναι οι βασικές μας διεκδικήσεις. Μαζί με το κλείσιμο των βάσεων του ΝΑΤΟ αντί για την αναβάθμισή τους (π.χ. Σούδα) που χρησιμοποιούνται για να κλιμακώνουν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε Μέση Ανατολή και Αφρική που δημιουργούν νέα κύματα προσφύγων. Το εύρος των συλλαλητηρίων θα είναι μεγάλο και θα επιδιωχθεί να συμμετέχουν κοινωνικοί φορείς κάθε είδους. Ταυτόχρονα θα καταδεικνύονται οι ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης για τα μέτρα θεσμικού ρατσισμού και την ανεκτική στάση της απέναντι στους νεοναζί της ΧΑ, που φτάνει στο σημείο να ξεπλένει τους φασίστες με κοινές δημόσιες εμφανίσεις “θεσμικού χαρακτήρα”, παρουσία κυβερνητικών αξιωματούχων. Τα υλικά (αφίσα και προκήρυξη) της κοινής καμπάνιας για την Αθήνα θα είναι τυπωμένα σε λίγες μέρες. Η ΚΑΡ και το ΚΣΜ συμμετέχουν στην κινητοποίηση και με τα δικά τους υλικά και καλούν για ενωτικά συλλαλητήρια σε όλες τις μεγάλες πόλεις.

Ακαδημία Πλάτωνα: Να μπλοκάρουμε τα σχέδια για Mall Της Έφης Γαρίδη*

Μ

ε την υπογραφή του υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας Γιώργου Σταθάκη του προεδρικού διατάγματος που καθορίζει τους όρους δόμησης τεσσάρων οικοδομικών τετραγώνων στην περιοχή της Ακαδημίας Πλάτωνα, ανοίγει ο δρόμος για την κατασκευή του Mall δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο της Ακαδημίας. Επιπλέον, υπογράφηκε «μνημόνιο συνεργασίας» ανάμεσα στο ΥΠΕΝ και την ιδιοκτήτρια εταιρεία Artume, θυγατρική της BlackRock, στο οποίο «προσδιορίζεται πλαίσιο ενεργειών για την εξυπηρέτηση αναγκών δημοσίου συμφέροντος». Για την υλοποίηση αυτών των ενεργειών και την κατάρτιση ακριβούς χρονοδιαγράμματος υπεύθυνοι είναι τώρα η εταιρεία, το ΥΠΕΝ και οι εμπλεκόμενοι Δήμοι. Πρόκειται για την τελική ικανοποίηση των αιτημάτων της εταιρείας στο ακέραιο, μια διαδικασία που ξεκίνησε με την

αγορά του οικοπέδου πριν από δέκα χρόνια, στη διάρκεια της οποίας όλες οι κυβερνήσεις άλλαζαν νόμους και διατάξεις, ώστε να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της. Έτσι μετά τις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σαμαρά, και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπακούει κατά γράμμα τις απαιτήσεις της εταιρείας, παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση κατήγγειλε την καταστρατήγηση της νομιμότητας και ήταν αντίθετος με την ανέγερση Mall δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο, με πολλά στελέχη του να πρωτοστατούν στους αγώνες ενάντια στο Mall. Μας παρουσιάζουν μάλιστα το «μνημόνιο συνεργασίας» ως κάτι θετικό, που θα οδηγήσει στην «ανάπλαση και αναβάθμιση της ευρύτερης περιοχής». Μέσα στα ανταποδοτικά οφέλη που η Artume δεσμεύεται να υλοποιήσει, είναι η δημιουργία ζώνης πρασίνου γύρω από τον αρχαιολογικό χώρο, η οποία θα λειτουργεί ως χώρος «ανάπτυξης ήπιων υπαίθριων αθλητικών δραστηριοτήτων και υπαίθριων δραστηριοτήτων αναψυχής» και θα επιτευχθεί μέσω της εξαγοράς από την εταιρεία ακίνητης περιουσίας όπου η Artume θα αναλάβει τη συντήρηση και τη λειτουργία του. Είναι σαφές ότι

πρόθεση της Artume είναι να εκμεταλλευτεί τον αρχαιολογικό χώρο που θα περάσει στον έλεγχό της. Και φυσικά αυτό δεν έχουμε καμία αυταπάτη ότι θα γίνει «προς όφελος των δημοτών», όπως ισχυρίζονται στο μνημόνιο, αλλά με μοναδικό σκοπό το κέρδος τους. Όσο για τις θέσεις εργασίας που υπόσχονται, γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά ποιες είναι οι συνθήκες εργασίας σε αυτές τις πολυεθνικές. Για μερικές κακοπληρωμένες θέσεις με απλήρωτες υπερωρίες, θα χαθούν εκατοντάδες θέσεις στα μαγαζιά που θα κλείσουν στην Ακαδημία Πλάτωνος, στον Κολωνό και στο Περιστέρι. Το μνημόνιο συνεργασίας που υπέγραψε ο Σταθάκης είναι πανομοιότυπο με αυτό που είχε υπογραφεί ανάμεσα στην Artumeκαι το Δήμο Αθηναίων το 2012, με το δήμαρχο Καμίνη να είναι κι αυτός υπέρμαχος της κατασκευής του Mall. Ωστόσο τίποτα δεν έχει τελειώσει. Ο αγώνας των κατοίκων και των συλλογικοτήτων της περιοχής έχει καθυστερήσει δέκα χρόνια την υλοποίηση των σχεδίων τους. Μετά από δέκα χρόνια αγώνα δεν σκοπεύουμε να τα παρατήσουμε τώρα και να τους χαρίσουμε τον αρχαιολογικό χώρο και το πάρκο που ανήκουν στους

δημότες. Συνεχίζουμε να διεκδικούμε την ουσιαστική αναβάθμιση της περιοχής και ανάδειξη του αρχαιολογικού χώρου με την κατασκευή του Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών που έχει μείνει στα χαρτιά, με την ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων, και φυσικά με τη δημιουργία ζώνης πρασίνου που να δημιουργηθεί από το Δήμο και να ανήκει πραγματικά στους δημότες. Το Συντονιστικό ενάντια στο Mallκαλεί σε σύσκεψη την Κυριακή 28 Γενάρη στις 11 το πρωί στην «Περπερούνα», Γαστούνης 8 και Πλάτωνος,Ακαδημία Πλάτωνος, όπου θα συμμετέχουν φορείς, συλλογικότητες και δημότες από το 4ο διαμέρισμα, το Περιστέρι και το Αιγάλεω, για να οργανώσουμε τα επόμενα βήματά μας. Εκεί θα προσδιοριστούν και οι λεπτομέρειες μιας μεγάλης εκδήλωσης που προγραμματίζεται να γίνει στο ΚΥΒΕ Περιστερίου, που θα περιλαμβάνει συζήτηση και συνέντευξη τύπου. Η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων είναι αντίθετη στη δημιουργία του Mall, και όλοι μαζί μπορούμε να το αποτρέψουμε. *Η Έφη Γαρίδη είναι Κοινοτική Σύμβουλος 4ης ΔΚ Αθήνας

16

αντιρατσισμος

24 γεναρη 2018

Ίμια 2018: όχι στον πόλεμο, την παρτιδοκαπηλεία, το φασισμό

Η κρίση του 1996

Τα Ίμια είναι δυο μικροσκοπικές βραχονησίδες 5 ναυτικά μίλια από την Κάλυμνο. Εκτός από τους κατοίκους των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, τα στρατιωτικά επιτελεία και τους ναυτικούς, σχεδόν κανένας άλλος δεν τις ήξερε μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης το 1996. Η διεκδίκηση των αεροναυτικών περασμάτων στο Αιγαίο, έφερε το ‘96 την Ελλάδα και την Τουρκία πιο κοντά στον πόλεμο από ποτέ άλλοτε μετά τον πόλεμο στην Κύπρο το 1974. Τα “περιβαλλοντικά προγράμματα” για 10 βραχονησίδες συμπεριλαμβανομένων των Ιμίων που είχαν αρχίσει να υλοποιούν τα ελληνικά υπουργεία Άμυνας, Αιγαίου και Γεωργίας, θεωρήθηκαν από την Τουρκία -όχι αδίκως- έμμεσο σχέδιο εποικισμού των βραχονησίδων που θεμελίωνε ελληνική υφαλοκρηπίδα γύρω από αυτά. Η αντίδραση της Τουρκίας ήταν η διεκδίκηση των βραχονησίδων σαν τουρκικό έδαφος με αφορμή την αποκόλληση τουρκικού φορτηγού πλοίου που είχε προσαράξει στις βραχονησίδες στα τέλη του Δεκέμβρη του 1995. Τότε η Τουρκία αρνήθηκε τη συνδρομή ελληνικών σκαφών, ισχυριζόμενη ότι οι βραχονησίδες είναι τουρκικό έδαφος. Το θέμα έγινε σίριαλ στα κανάλια και πυροδότησε εθνικιστικό παροξυσμό και από τις δύο πλευρές. Η κρίση κλιμακώθηκε τις επόμενες μέρες. Ο δήμαρχος Καλύμνου, συνοδεία του Αργύρη Ντινόπουλου, τότε δημοσιογράφου και μετέπειτα νομάρχη και βου-

Ανώνυμο απειλητικό τηλεφώνημα από την ακροδεξιά οργάνωση «Κρυπτεία» καταγγέλλει ότι έλαβε η αντιφασιστική πρωτοβουλία Antinazi Zone αλλά και η Μουσουλμανική Ένωση Ελλάδας. Πρόκειται για την ίδα οργάνωση που είχε απειλήσει τηλεφωνικά τα μέλη της ΔΕΑ και της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό». Tα θραύσματα πρώην χρυσαυγιτών που αφήνει πίσω της η σχετική αυτοσυγκράτηση της επίσημης ΧΑ επιτίθενται με συστηματικότητα εναντίον των ίδιων στόχων που επιτίθονταν και πριν οι χρυσαυγίτες. Δεν θα τρομάξουν με τις απειλές τους τον κόσμο του κινήματος και της Αριστεράς, που θα τους δώσει την απάντηση που τους αξίζει!

Κερδισμένοι, ο ιμπεριαλισμός και ο εθνικισμός

Οι βασικοί κερδισμένοι από την κρίση στα Ίμια ήταν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, που ενίσχυσαν το ρόλο τους στην περιοχή. Τα Ίμια παραμένουν ακατοίκητα, οι δε εκατέρωθεν διεκδικήσεις για τις βραχονησίδες του Αιγαίου το μόνο που κάνουν είναι να φέρνουν πιο κοντά την πιθανότητα ενός θερμού επεισοδίου ή γενικευμένου πολέμου. Σήμερα, που οι γεωστρατηγικές ισορροπίες κλυδωνίζονται και οι ιμπεριαλιστές επιχειρούν να ισχυροποιήσουν και να επεκτείνουν τις ζώνες επιρροής τους, ο συνδυασμός του αντιτουρκισμού με τον «ανένδοτο» για τη Μακεδονία είναι ένα εκρηκτικό μείγμα που χρειάζεται διεθνιστικές απαντήσεις. Με τους γειτονικούς λαούς στ’ ανατολικά και στα βόρεια σύνορά μας δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα. Αντιστεκόμαστε τόσο στο δικό μας εθνικισμό όσο και στα ιμπεριαλιστικά σχέδια του ΝΑΤΟ στην περιοχή, που έχουν υιοθετηθεί από την ελληνική κυβέρνηση, τον πιο πιστό πλέον σύμμαχο των ΗΠΑ στην περιοχή. Οι κινητοποιήσεις στην επέτειο των Ιμίων δίνουν τη δυνατότητα να εκφραστεί ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας, της κοινωνικής και πολιτικής αριστεράς που αντιστέκεται.

Κυκλοφορεί το τεύχος Νο 25 του εντύπου της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό» Περιεχόμενα

Μόλις το 1% των αιτούντων άσυλο σε δεύτερο βαθμό έλαβε διεθνή προστασία από τις Επιτροπές Προσφυγών από την έναρξη λειτουργίας των νέων Επιτροπών Προσφυγών (21 Ιουλίου 2016) και μέχρι τις 31 Μαρτίου 2017, σύμφωνα με στοιχεία που παρουσίασε η δικηγόρος του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες Ελένη Κουτσουράκη. Τι ντροπή...

-Όχι άλλοι πρόσφυγες νεκροί από το κρύο -Η κατάσταση των προσφύγων στα Δωδεκάνησα -Συνέντευξη με την Arezou Imedia, Αφγανή πρόσφυγα, μητέρα του 11χρονου Αμίρ, και τον Soliman Rasol, Ιρανό πρόσφυγα και διερμηνέα στην υπόθεση του μικρού Αμίρ -144ο Δημοτικό Σεπολίων: Ανοιχτό για όλα τα παιδιά -Η Δίκη κατά της Χρυσής Αυγής και η σημασία της για το αντιφασιστικό κίνημα -Οι αθλητές στις ΗΠΑ ενάντια στο ρατσισμό -Βιβλίο: Από το Black Lives Matter στη Μαύρη Απελευθέρωση -Συνέντευξη με το πολυεθνικό βαλκανικό συγκρότημα Dubioza -«Στιγμές» από τη δράση του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών και της Κίνησης «Απελάστε το Ρασισμό» -Για το Ημερολόγιο 2018 του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

Η

επέτειος της ελληνο-τουρκικής κρίσης του 1996 με επίκεντρο τις βραχονησίδες των Ιμίων, γίνεται κάθε χρόνο η αφορμή από εθνικιστές παντός είδους για ντελίριο πατριδοκαπηκείας, καταγγελίας των «προδοτών που υπέστειλαν τη σημαία» ή των σημερινών «προσκυνημένων» που τολμούν να μιλούν για συναδέλφωση των λαών. Ο ελληνικός φασισμός, με πρωτοστάτη τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, έχει επιλέξει αυτή την επέτειο για να οργανώνει κάθε χρόνο μια ναζιστική φιέστα μίσους με πανελλαδική κινητοποίηση των απανταχού φασιστών. Φέτος δεκάδες κινηματικές και πολιτικές οργανώσεις καλούν σε διεθνιστική αντιφασιστική συγκέντρωση το Σάββατο 27 Γενάρη, στις 6 μ.μ. στην πλατεία Ρηγίλλης και σε πορεία προς τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στη λεωφόρο Μεσογείων. Ιδιαίτερα φέτος, που το εθνικιστικό παραλήρημα για το όνομα της Μακεδονίας έχει πάρει σοβαρές διαστάσεις, η επέτειος των Ιμίων αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να διαδηλώσει ο κόσμος που απεχθάνεται τον πόλεμο και το φασισμό, προτάσσει την ειρήνη και τη φιλία των λαών, αντιστέκεται στις σειρήνες του εθνικισμού και της πατριδοκαπηλείας.

λευτή της Δεξιάς, ύψωσε την ελληνική σημαία στην ανατολική Ίμια. Τούρκοι δημοσιογράφοι την κατέβασαν και έβαλαν την τουρκική. Πολεμικά πλοία περικύκλωσαν τα νησιά και ξανάβαλαν τη σημαία με μια φρουρά βατραχανθρώπων να τη φυλάει. Τα κανάλια έδειξαν τον απόπλου του στόλου από το ναύσταθμο της Σαλαμίνας. Μονάδες μπήκαν σε πολεμική ετοιμότητα. Η πιο κρίσιμη στιγμή ήταν ο θάνατος τριών Ελλήνων αξιωματικών που επέβαιναν σε ελικόπτερο το οποίο έπεσε κατά τη διάρκεια αναγνωριστικής πτήσης πάνω από τα Ίμια. Επισήμως από τις ελληνικές στρατιωτικές πηγές, η πτώση αποδόθηκε στις κακές καιρικές συνθήκες, ενώ υπάρχει η ανεπίσημη εκδοχή (που χρησιμοποιούν κατά κόρο οι εθνικιστές) για κατάρριψη του ελικόπτερου από Τούρκους κομάντος που είχαν αποβιβαστεί σε μία από τις βραχονησίδες ή από το τουρκικό πολεμικό ναυτικό. Μόνο μετά από την παρέμβαση των ΗΠΑ, η κρίση αποκλιμακώθηκε, οι στρατοί μάζεψαν τις σημαίες τους από τα βράχια και αποχώρησαν. Σύμφωνα με δημοσιογραφικά ρεπορτάζ, ο τότε υπουργός Άμυνας του ΠΑΣΟΚ Θ. Πάγκαλος είχε διαμηνύσει στον ΥΠΕΞ των ΗΠΑ πως «υπάρχει μια σύγκρουση και η σύγκρουση θα γενικευτεί. Διότι εμείς, από τη στιγμή που θα πέσει η πρώτη σφαίρα, θα απαντήσουμε παντού όπου θεωρούμε ότι έχουμε συγκριτικό πλεονέκτημα. Δεν μπορούμε να έχουμε καμιά συζήτηση με τους Τούρκους ούτε μπορούμε να δικαιολογήσουμε τον περιορισμό της κρίσης σε καθαρά αεροναυτικό επεισόδιο». Με τη λήξη του επεισοδίου, ο τότε πρωθυπουργός Σημίτης είχε ευχαριστήσει δημόσια τις ΗΠΑ για την αποφυγή του πολέμου.

μικρά αντιρατσιστικά

Του Θανάση Κούρκουλα

Πέντε συλλήψεις έκανε η αστυνομία στη Θεσσαλονίκη κατά τη διάρκεια της αντιφασιστικής πορείας σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την εμπρηστική επίθεση στην κατάληψη «Libertatia». Εννοείται ότι συλλαμβάνουν πάντα τους αντιφασίστες, τους φασίστες ποτέ!

Λάθος, αντιεπιστημονική και ρατσιστική η τηλεοπτική προσέγγιση από τον ΣΚΑΪ της επίρριψης της ευθύνης για την έξαρση της ιλαράς -που είναι γνωστό ότι είναι πανευρωπαϊκό φαινόμενο- σε μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα στη χώρα μας, τους Ρομά. Το ρεπορτάζ του καναλιού αναφέρθηκε και στη μετάδοση της ιλαράς στο προσωπικό των δημόσιων νοσοκομείων και ειδικότερα στον «Ευαγγελισμό» με κύριο υπεύθυνο τους Ρομά, ενώ επικαλέστηκε ως πηγή τον πρόεδρο του Σωματείου Εργαζομένων του νοσοκομείου, καρδιολόγο Ηλία Σιώρα, ο οποίος το διέψευσε. Πώς το λέει το σύνθημα; Μπάτσοι, τιβί, νεοναζί, όλα τα καθάρματα δουλεύουν μαζί...

«Σοκαριστική» χαρακτήρισε την εμπειρία που είχε το Μάιο του 2011 σε λεωφορείο στο κέντρο της Αθήνας ο καθηγητής Ιστορίας στο ΑΠΘ Γιώργος Μαργαρίτης, καταθέτοντας χθες στη δίκη της ναζιστικής οργάνωσης. Όπως περιέγραψε, μια ομάδα πέντε-έξι ατόμων εισέβαλε στο λεωφορείο, ο Ηλ. Κασιδιάρης φώναζε «Ζήτω το έθνος» και οι υπόλοιποι σήκωναν κεφάλια για να δουν τα φυλετικά χαρακτηριστικά των επιβατών και πέταγαν έξω, κλοτσώντας και χτυπώντας, τους μελαψούς. «Ο κόσμος φώναζε “όχι τα παιδιά, μη χτυπήσετε τα παιδιά”, γινόταν κυριολεκτικά χαμός, οι άνθρωποι αυτοί είναι φτιαγμένοι για να χτυπάνε», σημείωσε ο ακαδημαϊκός και τόνισε ότι αυτή «η καταδρομική εγκληματική επίθεση» έληξε όταν κατέβηκε ο Κασιδιάρης από το λεωφορείο. Αυτό δεν ήταν παρά ακόμη μία «ένδοξη» στιγμή δράσης τάγματος εφόδου της Χρυσής Αυγής.

διεθνη

24 γεναρη 2018

17

Προς «Μεγάλο Συνασπισμό» στη Γερμανία, στο φόντο απεργιών Του Πάνου Πέτρου

Η

πίεση της «εθνικής υπευθυνότητας» (που στη Γερμανία πήρε διαστάσεις «ευρωπαϊκής υπευθυνότητας») διέλυσε τη βραχύβια «αντιδεξιά» τοποθέτηση του SPD. Η πρώτη που υπέκυψε στις σχετικές πιέσεις ήταν η ηγεσία του, με πρώτο τον Μάρτιν Σουλτζ, που μερικούς μήνες πριν επιχειρούσε να εμφανιστεί ως εκπρόσωπος μιας κάποιας «νέας πορείας» του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Έχοντας αποτύχει προεκλογικά, και κουβαλώντας το ταπεινωτικό 25% στις εκλογές, η ηγεσία του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος πόνταρε στο σχηματισμό κυβέρνησης Χριστιανοδημοκρατών-Φιλελεύθερων-Πρασίνων και αρνούνταν εκ του ασφαλούς μια νέα σύμπραξη με τη Δεξιά. Όταν οι συνομιλίες κατέρρευσαν, το «εθνικό» κι «ευρωπαϊκό» καθήκον (δηλαδή oι ανάγκες του κεφαλαίου για σταθερότητα) άρπαξαν την ηγεσία του SPD από το γιακά, και ο Σουλτζ με άλλα κορυφαία στελέχη μεταμορφώθηκαν σε φανατικούς υποστηρικτές ενός νέου Μεγάλου Συνασπισμού, σε πείσμα σοβαρού τμήματος της βάσης του κόμματός τους.

Διχασμός στο SPD Στο κρίσιμο έκτακτο συνέδριο της Βόνης, κατάφεραν να περάσουν τη γραμμή τους, αλλά όχι εύκολα. Η «ανάταση χειρός» δεν ήταν αρκετή, χρειάστηκε καταμέτρηση στην οποία το «Ναι» επικράτησε με 362 υπέρ έναντι 279 κατά. Άνοιξε έτσι ο δρόμος για συνέχεια των διαπραγματεύσεων μεταξύ Μέρκελ και Σουλτζ για τη συγκρότηση κυβέρνησης. Τα όσα συνέβησαν μέχρι να φτάσουμε σε αυτήν την κατάληξη έχουν πολιτικό ενδιαφέρον. Καταρχήν, το πλήγμα στην εικόνα της Μέρκελ. Αν και η γερμανική Δεξιά αντέχει για κόμμα που κυβερνά αδιαλείπτως εν μέσω της κρίσης (σε σύγκριση με τα δεδομένα στην υπόλοιπη Ευρώπη), είδε τα ποσοστά της να υποχωρούν, απέτυχε να συγκροτήσει «πειθαρχία» γύρω από τον προτιμότερο κυβερνητικό συνασπισμό

(με Φιλελεύθερους και Πράσινους) και κατέληξε να περιμένει τους συνέδρους του SPD για να μάθει τις προοπτικές της. Δεύτερον, αποδείχθηκαν τα «κοντά ποδάρια» της ύστερης προσπάθειας της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας να διαφοροποιηθεί. Όποτε το σύστημα απειλήθηκε με σοβαρή αστάθεια, οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες «γύρισαν στο μαντρί» (από τον Σάντσεζ μπροστά στην «καταλανική κρίση» στην Ισπανία ως τον Σουλτζ μπροστά στην «ακυβερνησία» στη Γερμανία). Το τρίτο αφορά τα καθ’ ημάς και αφορά την ταχύτατη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ. Ένας σχηματισμός που είχε στις ιδρυτικές αρχές του την απόρριψη της κεντρο-

Μέρκελ, αν αυτή η παρέμβαση δεν γινόταν «όπλο» στα χέρια του Σουλτζ στην πάλη του ενάντια στην… αριστερή πτέρυγα του SPD στο συνέδριο της Βόνης. Εκεί, ο Σουλτζ επικαλέστηκε τον Μακρόν και τον Τσίπρα, ως συμμάχους στους οποίους το SPD δεν μπορεί να γυρίσει την πλάτη επιλέγοντας τον ανεύθυνο δρόμο των νέων εκλογών… Στην επόμενη μέρα, θα γραφούν πολλά για «κοινωνικά ευαίσθητες» ή για «ευρωπαΐζουσες» πτυχές που ενσωματώνονται στη συμφωνία Δεξιάς-Σοσιαλδημοκρατίας. Η πρόσφατη εμπειρία αυτών των συγκυβερνήσεων αλλά και η ρητή επιμονή στο «χρυσό κανόνα» της δημοσιονομικής πειθαρχί-

Η ηγεσία του SPD γύρισε γρήγορα «στο μαντρί», αλλά το κόμμα βγαίνει διχασμένο, σε μια χρονιά με δυνατότητες για απεργιακούς αγώνες που θα αμφισβητούν το εμπεδωμένο εργασιακό καθεστώς «ανταγωνιστικότητας».

αριστεράς, εξελίχτηκε τα τελευταία χρόνια σε βασική «προξενητή» μεταξύ της σοσιαλδημοκρατίας και της ευρω-αριστεράς, κάνοντας σημαία στο σχολιασμό του όσον αφορά τις διεθνείς εξελίξεις μια κάποια αναγκαία στροφή της σοσιαλδημοκρατίας μακριά από τον εναγκαλισμό με τη Δεξιά και προς τη συμμαχία με την Αριστερά. Με αφορμή τις γερμανικές εκλογές, η μετάλλαξη ολοκληρώθηκε, με τον Αλ. Τσίπρα να πηγαίνει πέρα από τα (ήδη δεξιά) ευχολόγια για «κεντροαριστερές συμμαχίες» (στη γερμανική περίπτωση, η διαρκής προσδοκία-διαφήμιση μιας πιθανής κυβέρνησης SPD-Πρασίνων-Αριστεράς) και να γίνεται «προξενητής»… μεταξύ της σοσιαλδημοκρατίας και της Δεξιάς. Θα αφήναμε ασχολίαστη την παλιότερη παρέμβασή του που καλούσε το SPD να συγκυβερνήσει με τη

ας αφήνουν απειροελάχιστα περιθώρια για αυταπάτες. Ξέρουμε τι έχουμε να περιμένουμε από το δίδυμο Μέρκελ-Σουλτζ, και στη Γερμανία και στην Ευρώπη.

Απεργίες Το ενδιαφέρον βρίσκεται αλλού. Ενώ εξελίσσονταν οι διαπραγματεύσεις και τα συνέδρια, η IG Metal οργάνωνε κυλιόμενες στάσεις εργασίας και απεργίες σε κλάδους και επιχειρήσεις, που κινητοποίησαν το Γενάρη συνολικά εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες. Πρόκειται για «παράδοση» στο πλαίσιο του «κοινωνικού συμβολαίου», θα πει δίκαια ένας σκεπτικιστής. Αλλά το άγχος των συνδικαλιστικών ηγεσιών για «μια γρήγορη σύγκρουση που θα διευθετήσει το ζήτημα» είναι ενδεικτικό. Γεμάτοι υπευθυνότητα, δεν θέλουν να εκτροχιάσουν ούτε τις πολιτικές εξελίξεις που βαδίζουν

σε τεντωμένο σχοινί, ούτε την εργασιακή ειρήνη. Όμως η χαμηλή ανεργία, η ανάπτυξη, το ότι αυτά επιτεύχθηκαν με «σφίξιμο του ζωναριού» έχει δημιουργήσει προσδοκίες στα εργατικά στρώματα («αν όχι τώρα, πότε;») στις οποίες υποχρεώνονται να λογοδοτούν. Απέναντί τους βρίσκουν την εργοδοτική αδιαλλαξία, που γνωρίζει ότι το «γερμανικό θαύμα» στήθηκε πάνω στο τσάκισμα των εργαζομένων και κάθε υποχώρηση το απειλεί. Σε αυτό το φόντο, οι απεργίες διεκδικούν αυξήσεις 6% και δικαίωμα επιλογής μείωσης του εργάσιμου χρόνου (για όσους έχουν να φροντίσουν παιδιά/ηλικιωμένους/ασθενείς, με 200 ευρώ μηνιάτικο εφάπαξ για κάλυψη των μισθολογικών απωλειών, και δικαίωμα επιστροφής σε πλήρη απασχόληση μετά από 2 χρόνια), ενώ οι εργοδότες κατακεραυνώνουν το (απολύτως επίκαιρο) αίτημα για «περισσότερα λεφτά με λιγότερη δουλειά». Σε μια εποχή που το γερμανικό μοντέλο «ανταγωνιστικότητας» επιχειρείται να γενικευτεί, είναι καλοδεχούμενοι οι αγώνες που βάζουν τις ανάγκες των εργατών πάνω από την συντήρηση αυτής της «ανταγωνιστικότητας». Επιπλέον, δείχνει τα προβλήματα που μπορεί να γεννήσει στους καπιταλιστές και η όποια «επιτυχία» τους. Η IG Metal προειδοποιεί για κλιμάκωση αν δε βρεθεί λύση ως το Φλεβάρη. Η επιλογή του SPD (που έχει βάρος στα συνδικάτα) για «Μεγάλο Συνασπισμό» και η βαθιά παράδοση «κοινωνικού εταιρισμού» επιβάλλει να κρατάμε μικρό καλάθι για την εξέλιξη της μάχης. Όμως μπαίνουμε σε μια χρονιά που σε διαπραγματεύσεις (και πιθανές απεργίες) θα μπουν μια σειρά ακόμα κλάδοι, και αυτό στο πολιτικό φόντο που περιγράφηκε παραπάνω, με την ηγεσία του SPD να μπαίνει στην κυβέρνηση επιχειρώντας να πείσει τη μισή του κομματική βάση ότι «θα βγει κερδισμένη» από όλο αυτό. Είναι συνθήκες που οφείλει να αξιοποιήσει η γερμανική Αριστερά. Είναι συνθήκες που δημιουργούν τη μόνη δυνατότητα να μη βγει κερδισμένη από όλο αυτό η ακροδεξιά του AfD, που ενισχύθηκε ως αντίπαλο δέος στο δικομματισμό και πλέον βρίσκεται στη θέση της «αξιωματικής αντιπολίτευσης»…

18

ΔΙΕΘΝΗ

24 ΓΕΝΑΡΗ 2018

Κορέα Οι χειµερινοί Ολυµπιακοί Αγώνες στη Νότια Κορέα έχουν αποκτήσει πολιτικό συµβολισµό. Η Β. Κορέα κλήθηκε να συµµετάσχει, οι δύο αποστολές (Βόρειας και Νότιας) θα βαδίσουν µε κοινή σηµαία ενοποίησης, ενώ θα υπάρξει κοινή οµάδα στο γυναικείο χόκεϊ. Πέρα από τους συµβολισµούς, έχει ανοίξει µια συζήτηση για απευθείας συνοµιλίες των δύο πλευρών. Τα ερωτηµατικά είναι ακόµα πολλά. Οι σκληροπυρηνικοί εθνικιστές νοτιοκορεάτες (τους οποίους «ξεχνούν» συνήθως τα δυτικά ΜΜΕ), έδειξαν τις διαθέσεις τους, διαδηλώνοντας ενάντια στην επίσκεψη διάσηµης τραγουδίστριας από τη Β. Κορέα. Κυρίως, µένει να φανεί αν η Σεούλ παίζει ρόλο «καλού µπάτσου» (ένα σενάριο που καταδικάζει τις επιφανειακές κινήσεις καλής θέλησης σε αποτυχία) ή αν υπάρχει ειλικρινής διάθεση επαναπροσέγγισης, έξω από την αµερικανική ατζέντα για την περιοχή…

Τυνησία: Ξεσηκωµός ενάντια Του Πάνου Πέτρου

Έ

να κύµα µαζικών διαδηλώσεων εξαπλώθηκε από τις αρχές Γενάρη στην Τυνησία. Στο κέντρο της Τύνιδας (λεωφόρος Μπουργκίµπα), στις φτωχογειτονιές που είναι απλωµένες στα προάστιά της, σε πάρα πολλές πόλεις -ιδιαίτερα στις «ξεχασµένες» περιοχές που βρίσκονται στην ενδοχώρα κι όχι στα σχετικά πιο εύπορα παράλια- κατέβηκαν στους δρόµους κυρίως νεολαίοι διαδηλωτές, φοιτητές και άνεργοι. Αλλού οι κινητοποιήσεις εξελίχθηκαν οµαλά, αλλά δέχθηκαν επιθέσεις από την αστυνοµία και κατέληξαν σε οδοφράγµατα και συγκρούσεις (ιδιαίτερα στις φτωχογειτονιές της πρωτεύουσας, όπου η καταστολή είναι ο κανόνας ακόµα κι αν δεν υπάρχουν κινητοποιήσεις), ενώ σε κάποιες περιπτώσεις έγιναν επιθέσεις εκ µέρους των διαδηλωτών (σε σουπερµάρκετ στην Τύνιδα, σε αστυνοµικό τµήµα σε επαρχιακή πόλη κ.ο.κ.). Η απάντηση του κράτους ήταν σκληρή, µε την αστυνοµία (αλλά και δυνάµεις του στρατού) να αναπτύσσεται µαζικά στους δρόµους, να καταστέλλει συγκεντρώσεις και να έχει συλλάβει ως τώρα πάνω από 800 ανθρώπους, ενώ έχει υπάρξει και ένας νεκρός.

Οικονοµία

Η αφορµή για το ξέσπασµα ήταν κάποια σκληρά οικονοµικά µέτρα του νέου προϋπολογισµού, τα οποία τέθηκαν σε εφαρµογή από την 1η Γενάρη (αύξηση στον ΦΠΑ, αύξηση στις ασφαλιστικές εισφορές, αυξήσεις σε τιµές βασικών αγαθών), στο πλαίσιο της συµφωνίας της τυνησιακής κυβέρνησης µε το ∆ΝΤ. Μια δεύτερη αφορµή αφορά την ιστορική µνήµη: στις 3 Γενάρη είναι η επέτειος της «εξέγερσης του ψωµιού» (το 1984, και πάλι ενάντια σε αντικοινωνικά µέτρα, και πάλι κατόπιν εντολής ∆ΝΤ). Εκείνη τη µέρα καλέστηκαν οι πρώτες διαδηλώσεις, που στη συνέχεια εξαπλώθηκαν σε όλη τη χώρα. Στις 14 Γενάρη είναι η επέτειος της ανατροπής του Μπεν Άλι (το 2011). Εκείνη τη µέρα το κέντρο της Τύνιδας έζησε τη µεγαλύτερη συγκέντρωση, µε τη «γιορτή» να γίνεται διαδήλωση που απαιτούσε «δουλειά, ελευθερία, εθνική αξιοπρέπεια», φώναζε «ο λαός απαιτεί την ανατροπή του προϋπολογισµού», και απαντούσε «όχι φόβο, όχι τρόµο, οι δρόµοι ανήκουν στο λαό» όταν επιτέθηκε η αστυνοµία. Αν αυτές οι αφορµές είναι αρκετές,

πρέπει να συνυπολογίσουµε και τις αιτίες που υπάρχουν εδώ και χρόνια. Στην Τυνησία, η επανάσταση αποδείχθηκε η πιο πετυχηµένη ως προς τα δηµοκρατικά αιτήµατα (τουλάχιστον σε σύγκριση µε τη µοίρα των άλλων επαναστάσεων), αλλά δεν άλλαξε στο παραµικρό τα οικονοµικά ζητήµατα που αποτελούσαν το βασικό λόγο της εξέγερσης. Η φτώχεια, ο πληθωρισµός, η ανεργία, οι ανισότητες παραµένουν, παρότι από το 2011 µέχρι σήµερα, στην Τυνησία έχουν αλλάξει 9 κυβερνήσεις. Αυτά βρίσκονται πίσω από δύο τάσεις: Η µία είναι η αύξηση της µετανάστευσης προς την Ιταλία τα τελευταία χρόνια και η δεύτερη είναι ότι η Τυνησία αποτελεί µια από τις σηµαντικότερες «τροφοδότριες» νεαρών µαχητών της τζιχάντ στο εξωτερικό (και ιδιαίτερα στις γραµµές του Ισλαµικού Κράτους). Αυτά ερµηνεύουν και εκείνες τις έρευνες που βρίσκουν ότι ένα 80% του πληθυσµού δεν πιστεύει ότι η Τυνησία είναι πια δικτατορία αλλά δεν πιστεύει και ότι είναι δηµοκρατία: γιατί η «δηµοκρατία» που αντιλαµβάνονταν οι εξεγερµένοι του 2011 δεν αφορούσε απλά τις ελεύθερες εκλογές, αλλά τη βαθύτερη έννοια του όρου, την υλοποίηση της θέλησης του λαού. Τα οικονοµικά προβλήµατα δεν επιµένουν απλά, αλλά η οικονοµική κατάσταση γενικότερα έχει επιδεινωθεί - σε αυτό το τελευταίο υπάρχουν συγκεκριµένες ευθύνες του ιµπεριαλισµού. Μια όψη της αντίδρασης των ιµπεριαλιστικών κρατών στις αραβικές εξεγέρσεις, µετά τον αρχικό αιφνιδιασµό τους, είχε περάσει σε µεγάλο βαθµό απαρατήρητη. Το ζητούµενο ήταν να αποτραπεί

η αµφισβήτηση του νεοφιλελεύθερου µοντέλου, τους µήνες µετά τις εξεγέρσεις, και η λύση δόθηκε στην Σύνοδο του G8 στο Ντοβίλ της Γαλλίας το Μάη του 2011. Εκεί οριστικοποιήθηκε η «Συνεργασία του Ντοβίλ µε τις Αραβικές Χώρες Σε Μετάβαση». Τα κράτη-µέλη του G8, η Τουρκία, οι µοναρχίες του Κόλπου, το ∆ΝΤ και η Παγκόσµια Τράπεζα συµφώνησαν σε µια πολιτική που θα έδινε τεράστια δάνεια στην Τυνησία, το Μαρόκο, την Ιορδανία, την Υεµένη, την Αίγυπτο (οι «αραβικές χώρες σε µετάβαση»), µε αντάλλαγµα την προώθηση σκληρών νεοφιλελεύθερων µεταρρυθµίσεων, µε το ∆ΝΤ να παίζει κεντρικό ρόλο. Αποτέλεσµα της παρέµβασης του ∆ΝΤ; Στην Τυνησία, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ από 41% το 2010, έφτασε το 71% το 2018. Καθώς οι δανειστές αισθάνθηκαν πολιτικά ασφαλείς τα τελευταία δύο χρόνια κι άρχισαν να απαιτούν αποπληρωµές που είχαν «παγώσει» όσο επικρατούσε επαναστατικός αναβρασµός, η κατάσταση επιδεινώθηκε. Το 2018, το 22% του προϋπολογισµού πηγαίνει στην αποπληρωµή χρεών. Ενδιάµεσα, η Τυνησία υποχρεώθηκε να δανειστεί από το ∆ΝΤ άλλες δύο φορές (η τελευταία το 2016) και κάθε δάνειο ερχόταν µε νέες απαιτήσεις για σκληρά µέτρα. Στην οργή γι’ αυτή την κατάσταση προστέθηκε ένας νόµος «αµνηστίας» σε όσους είχαν κριθεί ένοχοι διαφθοράς κατά τη µετάβαση από το καθεστώς Μπεν Άλι. Τότε, η λαϊκή πίεση ήταν ισχυρή και οι ποινές είχαν αγγίξει αρκετούς πλούσιους επιχειρηµατίες, πολλοί από τους οποίους «δραπέτευσαν» από την Τυνησία τους µήνες της επανάστασης. Σήµερα, έγνοια της

κυβέρνησης είναι αυτοί οι επιχειρηµατίες να επαναπατριστούν µαζί µε τα κεφάλαιά τους, αδιαφορώντας για την προσβολή του λαϊκού αισθήµατος. Η ταξική ανισότητα ως αιτία των κινητοποιήσεων αντανακλάται στις περισσότερες δηλώσεις διαδηλωτών: «Ο προϋπολογισµός κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους», «η κυβέρνηση θυσιάζει τους φτωχούς και τη µεσαία τάξη αυξάνοντας τις τιµές και αφήνει ήσυχους τους φοροφυγάδες και τους επιχειρηµατίες», «Το ∆ΝΤ και τα συµφέροντα του λαού δε συµβιβάζονται» κ.ο.κ. Όπως σηµείωνε Βρετανός δηµοσιογράφος που ζει στην Τύνιδα και ταξίδεψε στην επαρχία τις µέρες των διαδηλώσεων: «Η αίσθησή µου είναι ότι αυτή η οργή συσσωρευόταν για χρόνια. Στην Τύνιδα είναι όλα αρκετά ελεγχόµενα… όσο αποµακρύνεσαι από την Τύνιδα τόσο αγριεύει η κατάσταση».

Αντιδράσεις

Το κύµα διαδηλώσεων πιθανότατα θα υποχωρήσει κάποια στιγµή. Όµως προκάλεσε φόβο. Οργανώθηκε συνάντηση του προέδρου της χώρας, των κοµµάτων του κυβερνητικού συνασπισµού, της εργοδοτικής ένωσης και της εργατικής συνοµοσπονδίας UGTT για να αντιµετωπιστεί η κρίση. Η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να υποσχεθεί αύξηση των κοινωνικών επιδοµάτων στους φτωχότερους και ενίσχυση της πρόσβασης στη δηµόσια υγεία. Επίσης υποσχέθηκε να αυξηθούν οι µισθοί στο δηµόσιο και να µη γίνουν απολύσεις. Σε αυτά τα µέτρα και αυτόν τον «κοινωνικό διάλογο» υπάρχουν δύο όψεις: Η µία είναι

διεθνη

24 γεναρη 2018

19

ΗΠΑ

Ρωσία

Στην επέτειο της εντυπωσιακής περσινής «Πορείας γυναικών» στην Ουάσινγκτον, μαζικές κινητοποιήσεις σε όλες τις ΗΠΑ επιβεβαίωσαν ότι χιλιάδες και χιλιάδες γυναίκες παραμένουν και δηλώνουν «ακόμα πιο εξαγριωμένες» ένα χρόνο μετά. Σε άλλες διαδηλώσεις επικράτησαν μαχητικά συνθήματα και διάθεση, αλλού η καμπάνια περιστράφηκε γύρω από την εγγραφή στους εκλογικούς καταλόγους για να στηριχθούν οι Δημοκρατικοί υποψήφιοι στις ενδιάμεσες εκλογές για το Κογκρέσο, αλλού αυτά συνυπήρξαν. Είναι μια διαμάχη στο εσωτερικό του γυναικείου κινήματος που εξελίσσεται εδώ και μήνες (έχει πάρει και οργανωτική διάσταση και έχει απασχολήσει ακόμα και μεγάλα ΜΜΕ). Είναι η πρόκληση που αντιμετωπίζει κάθε κοινωνικό κίνημα στις ΗΠΑ, ο πειρασμός να στραφεί στην εκλογική στήριξη των Δημοκρατικών. Αυτός ο κίνδυνος δεν πρέπει να οδηγεί σε απαξίωση μιας ολόκληρης κοινωνικής αφύπνισης/κινητοποίησης, αλλά υπενθυμίζει την ανάγκη οικοδόμησης πολιτικής αριστερής εναλλακτικής…

Το συνδικάτο MPRA, γνωστό για τους αγώνες του στις αυτοκινητοβιομηχανίες, αντιμετωπίζει τον κίνδυνο διάλυσης, καθώς οι ρωσικές αρχές αξιοποιούν το νόμο περί «ξένων πρακτόρων» εναντίον του. Η οικονομική στήριξη για κάποια οργανωτικά σεμινάρια από μια συνδικαλιστική διεθνή μεταλλεργατών (στην οποία το MPRA καταβάλλει «συνδρομές» ετησίως) και οι κινητοποιήσεις αλληλεγγύης σε άλλους κλάδους, βαφτίζονται «ξένη υποκίνηση» και «πολιτική δράση» για να τσακιστεί ένα ανεξάρτητο συνδικάτο και να απαλλαγούν από ένα βραχνά η Ford, η Volkswagen και άλλες «αντι-ιμπεριαλιστικές δυνάμεις»…

στη φτώχεια η πίεση του κινήματος και το φόβητρο της ισχυρής UGTT (που έπαιξε κομβικό ρόλο στην ανατροπή του Μπεν Άλι). Η άλλη όμως είναι ο ρόλος που έχει επιλέξει «μεταπολιτευτικά» η UGTT, που λειτουργεί μεν ως «εγγυήτρια» των όποιων κατακτήσεων (χωρίς την UGTT είναι δύσκολο να ερμηνευτεί η «τυνησιακή εξαίρεση» στο φόντο των καταστροφικών ηττών σε άλλες αραβικές χώρες), αλλά λειτουργεί και σαν «εγγυήτρια» της κοινωνικής ειρήνης και άρα σαν «φρένο» σε κάθε ριζοσπαστικοποίηση. Εν προκειμένω, αντί να ριχτεί στη μάχη στο πλευρό των νεολαίων και των ανέργων, πήγε κατευθείαν στο «τραπέζι του διαλόγου», και μάλιστα όχι ως εκφραστής του κινήματος (έστω με όρους διαπραγμάτευσης) αλλά ως μέρος της «προσπάθειας να αντιμετωπιστεί η κρίση». Μετά την ανακοίνωση αυτών των μέτρων, ο πρωθυπουργός Γιουσέφ Τσαχέντ δήλωσε στους Τυνήσιους ότι «αυτή θα είναι η τελευταία δύσκολη χρονιά». Ελάχιστοι τον πιστεύουν, αλλά λίγοι δείχνουν έτοιμοι να κλιμακώσουν τη σύγκρουση σήμερα. Στο πολιτικό πεδίο, την «κατάσταση πνευμάτων» των διαδηλωτών μάλλον αντανακλά εύστοχα μια συμβολική ενέργεια πολλών από αυτούς, οι οποίοι στις κινητοποιήσεις κουνούσαν επιδεικτικά μια κίτρινη κάρτα.

Οργανωμένη πάλη

Το πιο ελπιδοφόρο νέο από αυτό το κύμα διαδηλώσεων είναι η δράση οργανωμένων δικτύων. Σε μεγάλο βαθμό οι κινητοποιήσεις ξέφυγαν από τα χέρια τους, αλλά έπαιξαν επιτυχημένα το ρόλο του πυροκροτητή, έριξαν συνθήματα, επιχείρησαν να οργανώσουν κ.ο.κ. Ανάμεσα σε διάφορες ομάδες όπως η «Δεν θα συγχωρήσω» (που συγκροτήθηκε ενάντια στην «αμνηστία» των επιχειρηματιών), η «Να λογοδοτήσουν» (ενάντια στην αστυνομική βία), η «Δεν ξεχάσαμε» (που απαιτεί δικαιοσύνη για όλα τα καθεστωτικά εγκλήματα, οικονομικά και κατασταλτικά), ξεχωρίζει η σχετικά καινούργια πρωτοβουλία «Τι περιμένουμε;», που στήθηκε για να οργανώσει τη μάχη ενάντια στον προϋπολογισμό, αλλά όπως υποδηλώνει και το όνομά της, φιλοδοξεί να οργανώσει γενικότερα τη συσσωρευμένη δυσφορία των τελευταίων χρόνων. Οι ακτιβιστές αυτών των οργανώσεων, εμπνέονται όλοι από τον κοινό στόχο «Να επιστρέψουμε στο μονοπάτι του 2011», και συνήθως έχουν σχέσεις με τις διάφορες οργανώσεις της τυνησιακής Αριστεράς (ένας άλλος παράγοντας που αποτελεί επίσης τμήμα της ερμηνείας της «τυνησιακής εξαίρεσης»), που συγκεντρώνονται στο

συμμαχικό σχήμα Λαϊκό Μέτωπο. Οι δυνάμεις που απαρτίζουν το Λαϊκό Μέτωπο ήταν εξαρχής μαζικότερες και πιο καλά ριζωμένες σε χώρους και κινήματα από ό,τι οι σύντροφοί τους στις άλλες αραβικές χώρες. Φλέρταραν έντονα με τα λάθη που έγιναν και αλλού («επιλογή στρατοπέδου» ανάμεσα σε κοσμικούς καθεστωτικούς και ισλαμιστές φονταμενταλιστές), αλλά σήμερα βρίσκονται στη σωστή θέση. Όπως εύστοχα είχε σχολιάσει ο Ζιλμπέρ Ασκάρ, «υποχρεώθηκαν παρά τη θέλησή τους» να κρατήσουν σωστή γραμμή. Αναφερόταν στη συγκρότηση κυβερνητικού συνασπισμού από το Νίντα Τουνές (κοσμικοί, παλιοί καθεστωτικοί) και το Ενάντια (το μαζικότερο ισλαμιστικό πολιτικό κόμμα), που έχει φέρει την Αριστερά σε θέση μοναδικής αντιπολιτευτικής δύναμης. Οι κυβερνητικές κατηγορίες προς τους διαδηλωτές ότι είναι «όργανα» ή «παίζουν το παιχνίδι» του Λαϊκού Μετώπου, είναι ενδεικτικές. Η παρουσία πολιτικών και κοινωνικών οργανώσεων που δρουν, είναι αυτό που μπορεί να συμβάλει σε κάποια θετική συνέχεια. Γιατί στην κατάσταση που επικρατεί, η γενική πολιτική διάθεση του πληθυσμού είναι ρευστή. Σε όλες τις χώρες, η ελπίδα κάποια στιγμή έγινε απογοήτευση. Το ζητούμενο παντού ήταν αν η απογοήτευση θα εξελισσόταν σε κυνισμό, τυφλή οργή, ή νέο γύρο αγώνων και διεκδίκησης. Το γενικό αίσθημα «μετά την επανάσταση τίποτα δεν άλλαξε» ή «τα πράγματα έγιναν χειρότερα» μπορεί να γεννήσει αντιδιαμετρικά αντίθετες πολιτικά τάσεις (από την προσδοκία μιας «δεύτερης επανάστασης» ως τη νοσταλγία και την επιθυμία παλινόρθωσης). Στην Τυνησία, αυτό το στοίχημα είναι ανοιχτό, όσο υπάρχει αυτό το «στρώμα» αγωνιστών που επιμένει σε συνελεύσεις και συγκεντρώσεις ότι «οι επαναστάσεις παίρνουν χρόνια. Και καμιά φορά ξεχνάμε ότι η δική μας συνεχίζεται», που επιμένουν να ερμηνεύουν το 2011 ως «ανεκπλήρωτο» και όχι ως «καταστροφή» κ.ο.κ. Στο φόντο της ήττας, η αίγλη του 2011 ξεθωριάζει, αλλά η σημασία του παραμένει. Ένας πατέρας δύο παιδιών, που τα πήρε μαζί του στην επετειακή διαδήλωση της ανατροπής του Μπεν Άλι, συμπύκνωσε την κατάσταση: Σύμφωνα με αυτόν, η επανάσταση «δεν πέτυχε» στο κοινωνικό-οικονομικό πεδίο. Όπως είπε, «απλός πολίτης είναι αυτός ο οποίος συνεχίζει να υποφέρει το ίδιο και μετά το 2011». Και στο τέλος εξήγησε γιατί παρ’ όλα αυτά κατέβασε τα παιδιά του στη διαδήλωση. Για να τους μάθει ότι «αν θέλουν, μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα».

Καταλανικό ζήτημα

Βαθαίνει η αβεβαιότητα Της Κατερίνας Σεργίδου

Κ

αμία ασφαλής πρόβλεψη δεν μπορεί να υπάρξει για το μέλλον της καταλανικής κοινωνίας. Όπως ήταν αναμενόμενο, η ακραία καταστολή του Ισπανικού Κράτους απέναντι στον καταλανικό λαό, με αποκορύφωμα τη φυλάκιση των πρώην μελών της καταλανικής κυβέρνησης και την απειλή 30ετούς φυλάκισης για τον πρώην πρόεδρο της Καταλονίας Πουιτζντεμόντ και τα υπόλοιπα κυβερνητικά στελέχη που βρίσκονται στην εξορία, έχει οδηγήσει σε απόλυτο αδιέξοδο. Η κατάσταση είναι τέτοια, που αρκετές βδομάδες μετά την εκλογική αναμέτρηση της 20ής Δεκέμβρη που επέβαλε ο Ραχόι, το καταλανικό Κοινοβούλιο δεν έχει μπορέσει ακόμα να σχηματίσει κυβέρνηση και να εκλέξει πρόεδρο. Όλα δείχνουν ωστόσο ότι η διερευνητική εντολή για το σχηματισμό κυβέρνησης θα ξεκινήσει στις 31 Γενάρη. Στο μεταξύ ο νέος πρόεδρος του καταλανικού Κοινοβουλίου και προερχόμενος από την Εσκέρα Ρεπουμπλικάνα Roger Torrent, μετά από τη σχετική διαβούλευση με τους πολιτικούς αρχηγούς, ανακοίνωσε ότι ο Πουιτζντεμόντ, που έχει ήδη εκλεγεί βουλευτής του PdeCAT, θα είναι υποψήφιος για την προεδρία της καταλανικής αυτονομίας. Σε αυτό το σημείο όμως αρχίζουν οι δυσκολίες, αφού ο Ραχόι έχει προειδοποιήσει ότι εάν ο Πουιτζντεμοντ επιστρέψει στην Ισπανία, ακόμα και ως πρόεδρος, θα συλληφθεί αμέσως. Ταυτόχρονα βέβαια, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για εναλλακτικά σενάρια, αφού η ισπανική κυβέρνηση δήλωσε

με σαφήνεια ότι αν επιχειρηθεί η διακυβέρνηση της Καταλονίας με τηλεδιασκέψεις από το Βέλγιο, θα ενεργοποιηθεί εκ νέου το άρθρο 155 του συντάγματος, επιβάλλοντας την τάξη. Μπροστά στα αδιέξοδα και την κατάλυση κάθε έννοιας ελευθερίας και δημοκρατίας, μέσα σε συνθήκες όπου η επικαιρότητα μονοπωλείται από τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, βάζοντας την κοινωνία σε κλίμα αναμονής, η αριστερά χρειάζεται να πάρει πρωτοβουλίες. Τόσο οι δυνάμεις του Podemos και του En comu όσο και οι δυνάμεις της CUP, χρειάζεται να βρουν τους τρόπους να συνεργαστούν σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, ώστε η «μπάλα» να επιστρέψει στο γήπεδο των κινημάτων και του δρόμου. Οι υποθέσεις διώξεων απέναντι σε συνδικαλιστές-τριες και αγωνιστές υπέρ της ανεξαρτησίας, είναι ακόμα ανοιχτές και πολλές δεν έχουν εκδικασθεί. Πολλές από τις επιτροπές υπεράσπισης της Ρεπούμπλικα συνεχίζουν σιωπηλά την παρέμβαση σε γειτονιές, πόλεις και χωριά. Αυτές οι πρωτοβουλίες χρειάζεται να ενισχυθούν, να διαδοθούν τόσο στο υπόλοιπο Ισπανικό Κράτος όσο και στους λαούς της Ευρώπης που τους τελευταίους μήνες στάθηκαν αλληλέγγυοι στον αγώνα του καταλανικού λαού. Σε έναν πιθανό νέο γύρο καταστολής, μπροστά σε μια καινούρια κλιμάκωση του αγώνα, οι δυνάμεις τη αριστεράς εντός και εκτός Καταλονίας, θα πρέπει να προετοιμάσουν τα επόμενα βήματα. Τα ερωτήματα παραμένουν. Πώς και πότε μπορεί να ανοίξει μια λαϊκή και συντακτική διαδικασία στην Καταλονία που θα βάλει τις βάσεις για μια πραγματική αυτονομία, ανεξαρτησία, δημοκρατία και ισότητα;

24 ΓΕΝΑΡΗ 2018

Γιορτή της Εργατικής Αριστεράς ΜΜΕ: «Φιλικές» διευθετήσεις Σάββατο 10 Φλεβάρη και νέες απολύσεις στον πολυχώρο σελ. 7

Οι µεγάλοι σταθµοί και οι πολιτικές µάχες που δώσαµε σε αυτά τα 17 χρόνια

Η «ΕΑ» έφτασε τα 400 φύλλα Του Σπύρου Αντωνίου

Π

έρασαν κιόλας 17 χρόνια συνεχούς έκδοσης της «Εργατικής Αριστεράς» (ΕΑ). Το ανά χείρας φύλλο είναι το 400ό σε µια πυκνή και συναρπαστική διαδροµή, που φυσικά συνεχίζεται. Χιλιάδες ρεπορτάζ, άρθρα γνώµης, συνεντεύξεις και σκίτσα που υπηρέτησαν και συνεχίζουν να υπηρετούν µε συνέπεια τους αγώνες των εργαζοµένων και της νεολαίας, τον πλούτο των κοινωνικών κινηµάτων, τις ιδέες και τις πολιτικές θέσεις της πραγµατικής Αριστεράς, βρήκαν και βρίσκουν χώρο στις σελίδες µας. Χωρίς ίχνος «αντικειµενικότητας», σταθήκαµε και στεκόµαστε στο πλευρό των «από κάτω», υπερασπιζόµενοι µε επιµονή τα συµφέροντα του δικού µας στρατοπέδου και την ξεχωριστή αξία που έχει η κίνηση της εργατικής τάξης. Συµµετέχοντας ενεργά στους αγώνες του κόσµου µας όλα αυτά τα χρόνια, αναδεικνύοντας τα αιτήµατά του, συµβάλλοντας στην ενότητα και την αγωνιστικότητα του µαζικού κινήµατος.

Κίνηµα

«Γεννηθήκαµε» µέσα στη φωτιά των συγκλονιστικών και νικηφόρων εργατικών αγώνων ενάντια στη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης µε το σχέδιο Γιαννίτση. Στη µεγάλη απεργία των δασκάλων επί Καραµανλή, στις µεγαλειώδεις και δυναµικές απεργίες εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων το 2010-12. Στις µάχες των εργαζοµένων στην τοπική αυτοδιοίκηση, στα σχολεία και τα νοσοκοµεία, στους δύσκολους χώρους του ιδιωτικού τοµέα όπου βασιλεύει η εργοδοτική τροµοκρατία και ο φόβος της απόλυσης. Μέχρι και πρόσφατα, στις µάχες ενάντια στην «αξιολόγηση» στο ∆ηµόσιο. Σήµερα, στην εποχή της µνηµονιακής λεηλασίας, όπου νόµος είναι το «δίκιο του εργοδότη», συµβάλλουµε µε όλες µας τις δυνάµεις για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήµατος, την αναζωογόνηση των συνδικάτων, τον απαραίτητο συντονισµό και την αντεπίθεση του κόσµου της δουλειάς. Αναπνεύσαµε µέσα στο µεγαλειώδες αντιπαγκοσµιοποιητικό και αντιπολεµικό κίνηµα των αρχών του 21ου αιώνα. Τα χρόνια της Γένοβας, της Φλωρεντίας, του Ευρωπαϊκού και του Παγκόσµιου Κοινωνικού Φόρουµ. Υποστηρίξαµε ολόψυχα την θυµωµένη νεολαία των γαλλικών δρόµων, την παλαιστινιακή Ιντιφά-

ντα, τις εξεγέρσεις της αραβικής άνοιξης στην Αίγυπτο, τη Συρία, την Τυνησία. Καταγγείλαµε τις ιµπεριαλιστικές επεµβάσεις στη Μ. Ανατολή, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την ελληνική συµµετοχή σε αυτές και τους τυχοδιωκτισµούς των Κοτζιά-Καµµένου-Τσίπρα µε τις πλάτες του ΝΑΤΟ. Με ανταποκρίσεις από τις σπουδαίες στιγµές του κινήµατος στις ΗΠΑ, τη Γαλλία, την Ισπανία, την Ιταλία, την Κύπρο κ.α. Από το «Οccupy» και τους «Ιndignados», µέχρι το «BlackLivesMatter», την πολύµορφη αντίσταση στο ακροδεξιό ρεύµα Τραµπ και την ηρωική στάση του λαού της Καταλονίας που διεκδικεί δηµοκρατία και ανεξαρτησία. Ανταλλάσσοντας πολύτιµες εµπειρίες, χτίζοντας σχέσεις διεθνιστικής αλληλεγγύης και βαθιάς συντροφικότητας µε αγωνιστές και αδελφές οργανώσεις άλλων χωρών που βρίσκονται στην πρώτη γραµµή της αντιπαράθεσης µε το καπιταλιστικό τέρας. Από την πρώτη στιγµή της κυκλοφορίας µας βρεθήκαµε µε σταθερό µέτωπο κατά του φασισµού και του ρατσισµού, µε έµφαση στον κοινό αγώνα ντόπιων και µεταναστών, στην ταξική αλληλεγγύη προς τους πρόσφυγες, δίνοντας τη µάχη ενάντια στους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Πάντα στο πλευρό της ανυπάκουης νεολαίας, στα σχολεία και στις σχολές της, στο κίνηµα για το «άρθρο 16» και τις εκπαιδευτικές «µεταρρυθµίσεις», στις εξεγέρσεις της, όπως το ∆εκέµβρη του 2008. Ήµασταν και είµαστε σταθερά απέναντι στην κρατική καταστολή και την εκδικητικότητα των µηχανισµών του αστικού κράτους ενάντια σε όσους διεκδικούν µια ζωή µε αξιοπρέπεια.

Ενότητα της Αριστεράς

Σε αυτή την πολυετή πορεία, ενισχύσαµε κάθε εγχείρηµα που λογοδοτούσε στην ενότητα στη δράση της Αριστεράς, σε κινηµατικό και πολιτικό επίπεδο. Από το «Χώρο ∆ιαλόγου» και το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουµ, τον «πρώτο» ΣΥΡΙΖΑ του 2004, την επανεκκίνησή του και την εκλογική εκτίναξη του 2012, την ιστορική ελπίδα το Γενάρη του 2015, που έµεινε ανεκπλήρωτη, για να οδηγηθεί τελικά στην προδοσία µετά το δηµοψήφισµα. Ακόµα και τώρα, που επιµένουµε «µονότονα» ότι η µόνη υπαρκτή εναλλακτική «από τα αριστερά», στο καταθλιπτικό δίπολο Τσίπρα-Μητσοτάκη, είναι ένα µαζικό πολιτικό µέτωπο της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Με αριστερή ριζοσπαστική πολιτική και µαζι-

κή-ενωτική παρέµβαση. Για να στηρίξει και να εκφράσει την κοινωνική αντίσταση, να εµπνεύσει και να δώσει ελπίδα και πολιτική προοπτική στα θύµατα της ευρωλιτότητας και των µνηµονίων. Αναγνωρίσαµε και δεν κρύψαµε ποτέ τα προβλήµατα, τις αντιφάσεις και τις αδυναµίες αυτής της πολύτιµης εµπειρίας. ∆ιατηρώντας πάντα την αυτοτέλεια και τις απόψεις µας, πήραµε την ευθύνη να εµπλακούµε στο εγχείρηµα του ΣΥΡΙΖΑ, να υποστηρίξουµε και να δοκιµάσουµε µια σύγχρονη ενιαιοµετωπική τακτική, παλεύοντας για τον ριζοσπαστικό προσανατολισµό ενός «πλατιού» πολιτικού φορέα. Υποστηρίξαµε την αναγκαιότητα για αριστερή πολιτική και συµπόρευση µε τις υπόλοιπες δυνάµεις της Αριστεράς. Κόντρα στο «ρεαλισµό» της οµάδας Τσίπρα και την ανάθεση, αντιτάξαµε τη λαϊκή κινητοποίηση, το µεταβατικό πρόγραµµα και το «ρεαλισµό» των αναγκών της κοινωνίας. Απέναντι στην κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας», αντιτάξαµε την κυβέρνηση της Αριστεράς και τη σηµασία της ως «πυροδότη» ευρύτερων ριζικών αλλαγών σε σοσιαλιστική κατεύθυνση. Από το 1ο Συνέδριο του 2013, επισηµάναµε τη διολίσθηση της πολιτικής γραµµής προς τα δεξιά και τη συγκέντρωση υπερεξουσιών στο προεδρικό κέντρο, γι’ αυτό και πρωτοστατήσαµε στη δηµιουργία της Αριστερής Πλατφόρµας και του Κόκκινου ∆ικτύου, δηλαδή της απαραίτητης αριστερής πτέρυγας εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Από την εποµένη της 25ης Γενάρη του 2015, διαφωνήσαµε κάθετα µε τις «αριστεροδεξιές» συµµαχίες (ΑΝΕΛ, Παυλόπουλος κ.λπ.). Όλα µας τα πρωτοσέλιδα και τα κείµενα υπερτόνιζαν τον εγκλωβισµό του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης στη µνηµονιακή διαχείριση και επιχειρήσαµε να αποτρέψουµε την ταπεινωτική συνθηκολόγηση µε τους δανειστές και το ντόπιο κατεστηµένο, υπογραµµίζοντας το «επείγον» της ρήξης. Παρά την υπογραφή του µνηµονίου Τσίπρα και τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν υποχωρήσαµε στο κλίµα «αριστερής µελαγχολίας». ∆ώσαµε δυνάµεις για τη συγκράτηση ενός πολύτιµου αριστερού δυναµικού µέσα από τις γραµ-

µές της Λαϊκής Ενότητας, συνεχίζοντας τη µάχη ενάντια στα µνηµόνια, τη λιτότητα, την κυβέρνηση και τους δανειστές. Με ισχυρή την πεποίθηση ότι ακόµα και στην εποχή του ∆ιαδικτύου -αλλά και της ιδεολογικής σύγχυσης και υποχώρησης των αριστερών ιδεών-µια εφηµερίδα άποψης αποτελεί βασικό και αναντικατάστατο εργαλείο ενηµέρωσης και γνώσης, πολιτικής παρέµβασης και γενίκευσης των αναγκαίων πολιτικών συµπερασµάτων, συνεχίζουµε τον αγώνα. Για µια ισχυρή Αριστερά αντισεχταριστική και διεθνιστική, µε αναφορά στις καλύτερες παραδόσεις του εργατικού και κοµµουνιστικού κινήµατος, ενάντια στην κεντροαριστερή διαχείριση, αλλά και ενάντια στη «σκουριά» του σταλινισµού. Μια Αριστερά που παλεύει ενάντια στο καπιταλιστικό σύστηµα της εκµετάλλευσης, του πολέµου και του ρατσισµού, σταθερά προσανατολισµένη στην αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής ανατροπής, ως αφετηρίας για µια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας. Στη διαδροµή αυτή µεγαλώσαµε, αυξήσαµε σταδιακά τις σελίδες και εµπλουτίσαµε το περιεχόµενό µας. Ανανεωθήκαµε σχεδιαστικά και αισθητικά. Συνεργαστήκαµε µε δεκάδες συντρόφους και φίλους. Όλα αυτά βέβαια δεν θα µπορούσαν να γίνουν ποτέ χωρίς εσάς, τα µέλη και τους φίλους της ∆ΕΑ, τους αναγνώστες µας, τους συνδροµητές µας, το δίκτυο των διακινητών µας. Όλες και όλους που µας διαβάζετε, διαδίδετε τις ιδέες µας και µας ενισχύετε οικονοµικά. Γι’ αυτό και σας ευχαριστούµε και σας καλούµε σε µια ηµέρα αφιερωµένη στην εφηµερίδα µας, µε αφορµή τη συµπλήρωση 400 φύλλων αδιάλειπτης κυκλοφορίας, το Σάββατο 10 Φλεβάρη στην Αθήνα, στον πολυχώρο «Κοµµούνα» (Ιουλιανού 67) και στη Θεσσαλονίκη (σε χώρο που δεν έχει καθοριστεί ακόµα). Μια ηµέρα µε έκθεση πρωτοσέλιδων της «Εργατικής Αριστεράς», µε πολιτική εκδήλωση, αλλά και µε µπόλικο φαγητό και µουσική. Σας περιµένουµε για να συζητήσουµε και να διασκεδάσουµε!