EA 401 by dea.org.gr ΔΕΑ

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Να συνεχίσουµε τον αγώνα ενάντια στους πλειστηριασµούς σελ. 2

Φύλλο Νο 401 | 7 ΦΛΕΒΑΡΗ 2018 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Να διαλυθεί το ρατσιστικό παρακράτος στον Έβρο

Ιταλία: Οι πολιτικές δυνάµεις και οι εκλογές σελ. 17

σελ. 15

ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΤΑ 400 ΦΥΛΛΑ

Σάββατο 10 Φλεβάρη, 6µµ Πολυχώρος σελ. 10-11, 12

ÌÝôùðï åíÜíôéá óôï ÍÁÔÏ, ôïí åèíéêéóµü, ôá µíçµüíéá, ôç ëéôüôçôá Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού από την Εφ.Συν.

ÔÓÉÐÑÁÓ ÊÁÉ ÌÇÔÓÏÔÁÊÇÓ «ÊÏÍÔÁÑÏ×ÔÕÐÉÏÕÍÔÁÉ» ÃÉÁ ÔÏ ÌÁÊÅÄÏÍÉÊÏ, ÐËÅÉÏÄÏÔÙÍÔÁÓ ÓÅ ÌÍÇÌÏÍÉÁ, ËÉÔÏÔÇÔÁ, ÖÉËÏÍÁÔÏÚÓÌÏ, ÅÎÏÐËÉÓÌÏÕÓ Το δίπολο Τσίπρας-Μητσοτάκης οικοδοµείται πάνω σε µια «ανταγωνιστική συνεργασία»: Αφενός στη συναίνεση πάνω στην αναγκαία πολιτική προς όφελος της κυρίαρχης τάξης, µια πολιτική που στο εσωτερικό της χώρας συνοψίζεται στη µνηµονιακή-νεοφιλελεύθερη σταθερότητα,

αλλά που, ταυτόχρονα, βαδίζει χέρι χέρι µε τις εθνικιστικές, τις «υπο-ιµπεριαλιστικές» βλέψεις για κυριαρχία στη «γειτονιά» των Βαλκανίων και της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Αφετέρου στον ανταγωνισµό για την κυβερνητική εξουσία, που συγκεντρώνεται στο ερώτηµα αν ο ΣΥΡΙΖΑ ή η

Ν∆ θα αποτελέσουν τον «κορµό» για τον κυβερνητικό συνασπισµό στην επόµενη ηµέρα από την τυπική (αλλά όχι ουσιαστική) λήξη του προγράµµατος του 3ου µνηµονίου. (συνέχεια στη σελ.2)

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Της σύνταξης... συνέχεια από τη σελ.1

Σε αυτόν το χορό, κάθε πλευρά έχει τα όπλα της.

Με το συλλαλητήριο στην Αθήνα, η Ν∆ έδειξε

τα δόντια της στους Τσίπρα και Κοτζιά. Υπενθύµισε ότι το παραδοσιακό στρατόπεδο της ∆εξιάς µπορεί να συντάξει γύρω του δυνάµεις –από την εθνικιστική ακροδεξιά ως τον παραπαίοντα Μίκη– στη βάση «αρχών» της κυρίαρχης ιδεολογίας, όπως ο «πατριωτισµός», ακόµα και όταν χρειάζεται να τον συνδυάσει µε την αποδοχή της µνηµονιακής «επιτήρησης» από τους δανειστές.

Την επόµενη µέρα,

η κυβέρνηση Τσίπρα απάντησε ανασύροντας από τα κιτάπια του Παπαγγελόπουλου και του Ρουµπάτη τα στοιχεία για το σκάνδαλο της Novartis. Θύµισε έτσι ότι το «παλιό» καθεστώς των Ν∆ και ΠΑΣΟΚ έχει συσσωρεύσει τόσους σκελετούς στα ντουλάπια του κράτους, που δίνουν σηµαντικά όπλα στους ανταγωνιστές του: δύο πρώην πρωθυπουργοί, 8 πρώην υπουργοί και ο πρόεδρος της Τράπεζας της Ελλάδος αντιµετωπίζουν την προοπτική να κάτσουν στο σκαµνί µε ιδιαίτερα ατιµωτικές κατηγορίες. Παρεµπιπτόντως, κανείς δεν ασχολείται, ούτε πρόκειται να ασχοληθεί, µε την πιο ουσιαστική πλευρά αυτού του πραγµατικού σκανδάλου: τις βαριές βλάβες που υπέστησαν τα ασφαλιστικά ταµεία από τη διαρκή ληστεία µε τις τιµές στα φάρµακα, που οργάνωνε επί χρόνια η «φιλική εταιρεία» κυβερνητικών στελεχών-φαρµακοβιοµηχάνων-πολυεθνικών φαρµακευτικών εταιρειών. Όπως κανείς µέχρι σήµερα δεν πρότεινε µια σοβαρή «ανακεφαλαιοποίηση» των Ταµείων, σε αντίθεση µε ό,τι έκαναν για τις τράπεζες οι κυβερνήσεις Κ. Καραµανλή, Γ. Παπανδρέου, Α. Σαµαρά και Αλ. Τσίπρα.

Οµως, ταυτόχρονα, αυτός ο χορός ανταγωνι-

στικής συνεργασίας είναι υπονοµευµένος από τη συνέχιση της διεθνούς κρίσης του καπιταλισµού. Την ηµέρα που οι Τζανακόπουλος-Κοντονής έκαναν τις εξαγγελίες για τη Novartis, έσκασε το «κραχ» στη Wall Street: µέσα σε µια ηµέρα εξαερώθηκαν τα «κέρδη» ενός χρόνου, στη µεγαλύτερη βουτιά προς τα κάτω των µετοχών µετά το 2008. Το φαινόµενο εξαπλώθηκε ακαριαία στο Τόκιο και στα χρηµατιστήρια της Ασίας, διαψεύδοντας όσους είχαν βιαστεί να µιλήσουν για «σταθεροποίηση του καπιταλισµού, µετά την κρίση» και βάζοντας σοβαρά ερωτηµατικά σε όλους τους µεσοπρόθεσµους σχεδιασµούς, και µεταξύ τους στο σχεδιασµό για το ελληνικό πρόγραµµα.

Από τη σκοπιά

των συµφερόντων των εργαζοµένων και των λαϊκών τάξεων, αυτές οι ειδήσεις πρέπει να σηµαίνουν συναγερµό: Ο αγώνας ενάντια στη βάρβαρη λιτότητα, ενάντια στη µνηµονιακή σταθεροποίηση, είναι άρρηκτα δεµένος µε τον αγώνα ενάντια στον πόλεµο και τους εθνικιστικούς ανταγωνισµούς, ενάντια στους εξοπλισµούς και την ισχυροποίηση και διεύρυνση «οργανισµών» όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, ενάντια στην ανάδυση των νεοναζιστικών και ρατσιστικών ακροδεξιών δυνάµεων.

Αυτό το πλατύ µέτωπο προκλήσεων θέλει την

Αριστερά του. Που, στις παρούσες συνθήκες, µπορεί να παρουσιαστεί πραγµατικά επί σκηνής µόνο υπό την προϋπόθεση να κάνει ειλικρινά και σοβαρά την επιλογή της ενότητας στη δράση, της ενότητας που θα επιδιώκει να οικοδοµήσει πειστικές και µαζικές απαντήσεις στις µεγάλες πολιτικές προκλήσεις που έρχονται.

7 ΦΛΕΒΑΡΗ 2018

Πώς να συνεχίσουµε τον αγώνα ενάντια στους πλειστηριασµούς Της Μάνιας Μπαρσέφσκι

ε µια προσπάθεια να αποδυναµώσει την αποτελεσµατικότητα του κινήµατος κατά των πλειστηριασµών της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας, ενός κινήµατος που είναι φανερό ότι δεν σκοπεύει να υπαναχωρήσει µπροστά στις απειλές των συλλήψεων και των αυξηµένων ποινών που προβλέπονται από το νέο ιδιώνυµο για την καταστολή όσων αγωνίζονται κατά των πλειστηριασµών, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει εξαγγείλει ότι από 21/2/18 όλοι οι πλειστηριασµοί θα διεξάγονται ηλεκτρονικά. Σύµφωνα µε τα στοιχεία που έχουν δοθεί στην δηµοσιότητα, οι τράπεζες θα πρέπει να έχουν ολοκληρώσει σχεδόν 50.000 πλειστηριασµούς µέχρι τα τέλη του 2019, ρυθµός που αντιστοιχεί σε περίπου 500 πλειστηριασµούς ανά µήνα. Ωστόσο και αυτός ο αριθµός είναι κατά πολύ µικρότερος του πραγµατικού, δεδοµένου ότι δεν συµπεριλαµβάνει τους πλειστηριασµούς για χρέη προς το ∆ηµόσιο και τα ασφαλιστικά ταµεία, που θα ξεκινήσουν από την 1/5/18. Εξάλλου, από το 2018 επιτρέπεται ελεύθερα η µεταβίβαση δανείων που αφορούν πρώτες κατοικίες στα funds, ενώ µε το νόµο για το 4ο µνηµόνιο δίνεται η δυνατότητα στα funds να ασχολούνται και µε real estate. Προκειµένου δε να διευκολυνθεί η µεταβίβαση των δανείων στα funds, αφενός τους δόθηκε η δυνατότητα να αγοράσουν ακόµα και ενήµερα («πράσινα») δάνεια, αφετέρου δεν προβλέφθηκε δυνατότητα των δανειοληπτών να αγοράσουν αυτοί το δάνειό τους στην ίδια τιµή. Στα µέτρα αυτά, πρέπει να προστεθεί πρόσφατη εγκύκλιος που ενηµερώνει τις εφορίες της χώρας για τις αλλαγές στους ηλεκτρονικούς πλειστηριασµούς που ψήφισε η Βουλή, σύµφωνα µε τις οποίες, στο εξής, τα ακίνητα οφειλετών του ∆ηµοσίου θα εκποιούνται ακόµη και σε τιµή κατώτερη από την τρέχουσα αγοραία αξία τους, εάν γίνουν δύο πλειστηριασµοί χωρίς να υπάρξει αγοραστής. Μάλιστα, την αίτηση για µείωση της τιµής εκποίησης του πλειστηριασµού για χρέη στο ∆ηµόσιο, µπορεί να την κάνει και οποιοσδήποτε τρίτος (ιδιώτης) «έχει έννοµο συµφέρον»! Τα δεδοµένα αυτά δεν αφήνουν καµία αµφιβολία για την έκταση της αναδιανοµής του πλούτου που επιχειρείται (προς το κεφάλαιο, αλλά και προς το κράτος για την αποπληρωµή του διαρκώς διογκούµενου δηµόσιου χρέους). Η κυβέρνηση προσπαθεί να µειώσει το πολιτικό κόστος που αναπόφευκτα θα υποστεί, µέσω µιας επικοινωνιακής εκστρατείας σπίλωσης του κινήµατος, επικαλούµενη το δόγµα των «στρατηγικών κακοπληρωτών». Πρόκειται για ένα ψέµα που έχει πολύ «κοντά πόδια», καθώς η πληµµυρίδα των επικείµενων πλειστηριασµών θα ακυρώσει στην πράξη κάθε επικοινωνιακή της στρατηγική. ∆εν υπάρχει καµία συµφωνία µε τις τράπεζες για εξαίρεση από τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασµούς των ακινήτων µε αξία κάτω των 300.000. Ήδη, άλλωστε, βγαίνουν ακίνητα (και πρώτες κατοικίες) στο ηλεκτρο-

νικό σφυρί όχι µόνο µε αξία πολύ χαµηλότερη από τις 300.000. Και παρά τους ισχυρισµούς περί «στρατηγικών κακοπληρωτών», το 75%-80% των ακινήτων που εκπλειστηριάζονται αφορά λαϊκή περιουσία. Εξάλλου, από τον ευρύτερο κύκλο των πληττόµενων από την αναδιανοµή του πλούτου µέσω των πλειστηριασµών, έµµεσα, θα πληγούν και όσοι δεν διαθέτουν ακίνητα: µετά την απόκτηση της κυριότητας των ακινήτων από τα funds, τα νοίκια θα αυξηθούν και θα βρεθούµε αντιµέτωποι µε εξώσεις ενοικιαστών από ιδιώτες, όπως γίνεται σήµερα στην Ισπανία. Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις, το κίνηµα κατά των πλειστηριασµών επαναπροσδιορίζει τις τακτικές του: τη στιγµή που γράφεται αυτό το κείµενο, η αποχή από τους πλειστηριασµούς στα ειρηνοδικεία των συµβολαιογράφων της Αθήνας -των οποίων η συνδικαλιστική ηγεσία συνεργάζεται στενά µε τους «θεσµούς» και την κυβέρνηση- δεν έχει ακόµα παραταθεί. Το πιθανότερο είναι ότι θα παραταθεί, προκειµένου να εµποδίσει µία ακόµα µαζική κινητοποίηση µπροστά στο Ειρηνοδικείο της Αθήνας. Πέρα, όµως, από τον τόπο κινητοποίησης της ερχόµενης Τετάρτης (ασφαλώς και θα είµαστε στα Ειρηνοδικεία εφόσον η αποχή των συµβολαιογράφων λήξει), το κίνηµα κατά των πλειστηριασµών πρέπει να µετατοπίσει το επίκεντρο της δράσης του στις γειτονιές. Μοναδική προστασία για τους εργαζόµενους και τα λαϊκά στρώµατα είναι η γιγάντωση του κινήµατος κατά των πλειστηριασµών, που πρέπει πλέον να αποκτήσει «ρίζες» στις γειτονιές. Να εµποδίσει τις εξώσεις, αλλά και τις επισκέψεις των δικαστικών επιµελητών στα ακίνητα πριν από την πραγµατοποίηση των πλειστηριασµών προκειµένου να επιδειχθούν στους επίδοξους πλειοδότες. Η συγκρότηση του Πανελλαδικού ∆ικτύου Συλλογικοτήτων και Πρωτοβουλιών κατά των Πλειστηριασµών έχει αποτελέσει ένα σηµαντικό «εργαλείο» συντονισµού των κινηµάτων κατά των πλειστηριασµών σε πανελλαδικό επίπεδο. Στο πλαίσιο αυτό, η Ενωτική Πρωτοβουλία κατά των Πλειστηριασµών έχει προτείνει τοπικές κινητοποιήσεις σε πανελλαδική κλίµακα, σε γειτονιές, σε τράπεζες, υπηρεσίες και συµβολαιογραφικά γραφεία. Ανοιχτό παραµένει και το θέµα κεντρικότερης/ων κινητοποιήσεων σε µεταγενέστερη ηµεροµηνία που θα προσδιοριστεί.

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/754747-11 της Εθνικής Τράπεζας. • Υπεύθυνος Γρηγόρης Δεµέστιχας, τηλ 6976564624

7 φλεβαρη 2018

πολιτικη

Τα συλλαλητήρια, η Αριστερά, η προοπτική Του Αντώνη Νταβανέλου

ο συλλαλητήριο για το Μακεδονικό στην Αθήνα υπήρξε μικρότερο των προσδοκιών των οργανωτών του. Η εκκλησία, το σύνολο της Δεξιάς, η εθνικιστική ακροδεξιά και οι νεοναζί, οι μακεδονικές και ποντιακές οργανώσεις, οι παραστρατιωτικές οργανώσεις, οι ποικιλίες του πασοκικού «πατριωτισμού», το μέτωπο των αντιαριστερών φιλελέ (από την τηλεόραση του Σκάι ως την εφημερίδα «Liberal»), όπως και να το κάνουμε, διαθέτουν μια δύναμη κινητοποίησης. Δεν κατόρθωσαν ούτε να συγκριθούν με το μοντέλο του 1992, αλλά ούτε να προσεγγίσουν τους στόχους που οι ίδιοι έθεταν με τις προβλέψεις τους για «σεισμό». Οι κατά την αστυνομία –μια δύναμη όχι και τόσο εχθρική προς τους διοργανωτές…– 150.000 άνθρωποι που παρουσιάστηκαν στο Σύνταγμα, όσο κι αν «φουσκωθούν» δεν είναι δυνατόν να προσεγγίσουν το 1.500.000 για το οποίο κάνουν λόγοι οι διοργανωτές και οι φίλοι τους. Παρ’ όλα αυτά, ένα γεγονός με τη συμμετοχή 150.000 ανθρώπων είναι ένα μαζικό γεγονός. Πολλοί μέσα στην Αριστερά σπεύδουν να υπογραμμίσουν ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ήταν εκεί δεν είναι φασίστες, δεν είναι πωρωμένοι εθνικιστές. Πρόκειται για ένα επιχείρημα τυπικά σωστό, αλλά πολιτικά βαθιά αποπροσανατολιστικό: Αυτό που μας λέει την αλήθεια για το χαρακτήρα του συλλαλητηρίου είναι ότι όλοι οι φασίστες, όλοι οι ακροδεξιοί, όλοι οι φιλοπόλεμοι εθνικιστές και οι πατριδοκάπηλοι ήταν εκεί.

Ο Μίκης Και αυτό δημιουργεί βαριές ευθύνες για όσους, δήθεν εξ αριστερών, βρέθηκαν εκεί, ή υποστήριξαν το κάλεσμα για εκεί. Με κορυφαία ασφαλώς την ευθύνη του Μίκη Θεοδωράκη. Πολλοί εξακολουθούν να μιλούν για τον «αλυτρωτισμό» των γειτόνων μας, δίνοντας άλλοθι στην εθνικιστική πολιτική της ακροδεξιάς. Η ομιλία του Θεοδωράκη, που κορυφώθηκε στο σύνθημα «Η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική», ήταν βαθιά αλυτρωτική, κάνοντας επικίνδυνο παιχνίδι και ως προς τη Δημοκρατία της Μακεδονίας αλλά και ως προς τη βουλγαρική Μακεδονία του Πιρίν. Μπροστά στον Θεοδωράκη είχε απλωθεί μια τεράστια ελληνική σημαία με το σύνθημα: «Βόρεια Ήπειρος – Γη ελληνική». Αν κάποιος δεν μπορεί να αναγνωρίσει τον αλυτρωτισμό σε αυτά τα συνθήματα-σήματα κατατεθέντα της ελληνικής ακροδεξιάς από την εποχή του εμφυλίου, αξίζει να κατηγορηθεί για βαθιά υποκρισία. Ο Μ. Θεοδωράκης στη διάρκεια της πολιτικής του ζωής δέχθηκε πολλές φορές να συνεργαστεί με τη Δεξιά. Στη Με-

Να χτίσουμε μαζί τα δικά μας «συλλαλητήρια», που θα απαντούν τόσο στους κυβερνητικούς όσο και στους άσπονδους φίλους τους στη Δεξιά, που θέλουν μαζί να διασφαλίσουν τη μνημονιακή συνέχεια και τη νεοφιλελεύθερη σταθερότητα.

ταπολίτευση υπήρξε ο αυτουργός του συνθήματος «Καραμανλής ή τανκς». Στα 1989 έγινε υπουργός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, συμμετέχοντας στην κυβέρνηση που εγκαινίασε στην Ελλάδα την επίθεση του νεοφιλελευθερισμού. Στο ξέσπασμα της μνημονιακής κρίσης δημιούργησε τη «Σπίθα», ένα «μέτωπο» που επιχειρούσε να παντρέψει την εργατική πάλη ενάντια στη λιτότητα με την «εθνική» αφήγηση για την ανεξαρτησία. Τα αποκαΐδια από τη Σπίθα θα βρει κανείς σήμερα βαθιά μέσα στην οργανωτική επιτροπή του συλλαλητηρίου. Η διαδρομή του Θεοδωράκη αναδεικνύει στο έπακρο τις αντιφάσεις, συνολικότερα, της Αριστεράς στην Ελλάδα: Την παρουσία του Λ. Κύρκου στο πρώτο εθνικιστικό συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, στα 1992. Τη δήλωση του Χ. Φλωράκη, στα 1988, ότι «για το ΚΚΕ δεν υπάρχει μακεδονική μειονότητα» και την ανάλυση που ακολούθησε ότι «το μακεδονικό έθνος είναι τεχνητό δημιούργημα του Τίτο, μετά το 1948», διαψεύδοντας τις εμπειρίες του ίδιου του ΚΚΕ και τις δίκες και καταδίκες εκατοντάδων στελεχών του από την εποχή του Μεσοπολέμου και μετά...

Η Δεξιά Το συλλαλητήριο της Αθήνας, όπως και το προηγούμενο της Θεσσαλονίκης, λειτούργησε ως «πλυντήριο» για τους νεοναζί. Η παρουσία σύσσωμης της ΧΑ, οι δηλώσεις του Μιχαλολιάκου, ο αφ’

υψηλού χλευασμός του Κασιδιάρη προς τον Θεοδωράκη, οι «περιφρουρήσεις» από έφεδρους καταδρομείς και –κυρίως– οι επιθέσεις που ακολούθησαν, είναι τα σημάδια για τον κίνδυνο να βγουν οι ναζήδες από την απομόνωση όπου τους οδήγησε η δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Όσοι συνεργάστηκαν, ή συναίνεσαν, στην οργάνωση αυτού του συλλαλητηρίου αναλαμβάνουν μερίδιο ευθύνης γι’ αυτόν τον κίνδυνο. Η διαφορά με τη Θεσσαλονίκη είναι ότι στο συλλαλητήριο της Αθήνας η ΝΔ ανέλαβε το ρόλο της πολιτικής ηγεσίας του. Η Δεξιά γνωρίζει εκ πείρας ότι για να συγκροτήσει ηγεμονικό πολιτικό ρεύμα οφείλει να αξιοποιήσει το χαρτί του «πατριωτισμού», ακόμα και όταν χρειάζεται να τον συνδυάσει με τη γραμμή του πιο ασύστολου οικονομικού κοσμοπολιτισμού. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει να λύσει μια σπαζοκεφαλιά: Αφενός η προσήλωσή του στα μνημόνια, στο ευρώ και στο νεοφιλελευθερισμό, όπως και οι παραδοσιακές σχέσεις του κόμματός του με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, οδηγούν σε «υπεύθυνη στάση» απέναντι στις κυοφορούμενες εξελίξεις στα Βαλκάνια. Αφετέρου η ανάγκη να χτίσει πλειοψηφικό πολιτικό ρεύμα, να χτίσει την προοπτική μιας σταθερής κυβέρνησης υπό την ηγεσία του, οδηγεί στο να εμπλακεί αντιπολιτευτικά στην υπόθεση του «ονόματος». Αλλά, γι’ αυτούς ακριβώς τους ρόλους είναι τα μαζικά καθεστωτικά κόμματα,

γι’ αυτό διαθέτουν διαφορετικές «πτέρυγες», γι’ αυτό μπορούν να αναλαμβάνουν τη «σύνθεση» ακόμα και των πιο διαφορετικών γραμμών. Το βράδυ του συλλαλητηρίου, η ΝΔ είχε εν μέρει πετύχει το στόχο της, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η συνέχεια θα είναι εξίσου εύκολη: η παράταση των διαπραγματεύσεων, υπό τον έλεγχο του Ν. Κοτζιά, ενέχει τη στιγμή όπου η ηγεσία της ΝΔ θα πρέπει να απαντήσει καθαρά στους δυτικούς φίλους της αν συναινεί ή όχι στον νατοϊκό σχεδιασμό. Η «κωλοτούμπα» δεν είναι άλλωστε προνόμιο μόνο του Τσίπρα. Και ήδη ο Μητσοτάκης διευκρινίζει ότι δεν συμφωνεί με την πρόταση για δημοψήφισμα σχετικά με το «όνομα». Στη Θεσσαλονίκη το συλλαλητήριο είχε αιφνιδιάσει τη ΝΔ. Οι ηγετικές αδυναμίες της και η παρέμβαση του ισχυρού στην πόλη Ιβάν Σαββίδη (που, ως γνωστόν, συνεργάζεται αρμονικά με τον ΣΥΡΙΖΑ) ενέταξαν το συλλαλητήριο στην προοπτική ενός άλλου πολιτικού και εκλογικού πόλου, στα δεξιά της ΝΔ. Οι χειρισμοί που έγιναν από τη Δεξιά στην Αθήνα αφορούσαν και στην εξουδετέρωση αυτού του σεναρίου.

Τα καθήκοντα της Αριστεράς Οι φωνές μέσα στην Αριστερά που είδαν με μια κάποια «φιλικότητα» στοιχεία του συλλαλητηρίου της Θεσσαλονίκης –συμπεριλαμβανομένων και δηλώσεων εκ μέρους τμήματος της ΛΑΕ– υπήρξαν εξαιρετικά προβληματικές. Είναι θετικό ότι μπροστά στο συλλαλητήριο της Αθήνας –και παρά τους «πειρασμούς» που δημιούργησε η εμπλοκή του Θεοδωράκη– αυτά τα λάθη δεν επαναλήφθηκαν. Για τον κόσμο της κοινωνικής αντίστασης, για τον κόσμο της εργασίας, τα εθνικιστικά συλλαλητήρια αντιπροσωπεύουν έναν σημαντικό κίνδυνο: μέσα στις συνθήκες της κοινωνικής καταστροφής που έχουν δημιουργήσει τα μνημόνια, να στραφεί η απελπισία προς το εθνικιστικό δηλητήριο. Σε αυτή την προοπτική, η ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να απαντήσει με τη διαρκή πάλη για την ανατροπή των μνημονίων και της λιτότητας, σε σύνθεση με την αντικαπιταλιστική στρατηγική, με τη διεκδίκηση της σοσιαλιστικής απελευθέρωσης. Τα καθήκοντα αυτά, περισσότερο από ποτέ, κάνουν επιτακτική την ενωτική, τη «μετωπική» πολιτική ανάμεσα στις δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Για να χτίσουμε μαζί τα δικά μας «συλλαλητήρια», που θα απαντούν τόσο στους κυβερνητικούς όσο και στους άσπονδους φίλους τους στη Δεξιά, που θέλουν μαζί να διασφαλίσουν τη μνημονιακή συνέχεια και τη νεοφιλελεύθερη σταθερότητα. Και αυτή η οπτική δεν έχει τίποτα κοινό με τον θολό «αντιμνημονιακό» λόγο του Θεοδωράκη ή του Κασιμάτη, που βρέθηκαν να συμπλέουν με τον Μιχαλολιάκο, τον Σαμαρά και, στο βάθος, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη στο Σύνταγμα.

αριστερα

7 φλεβαρη 2018

Ανακοίνωση για το Μακεδονικό

ε σχέση με τις τελευταίες εξελίξεις στα Βαλκάνια, το Κόκκινο Δίκτυο και η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά υπογραμμίζουν τα εξής: 1. Το υπόβαθρο για την κατανόηση όλων των εξελίξεων είναι οι πρωτοβουλίες των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ και ΕΕ για την εγκατάσταση μιας νέας «σταθερότητας» και ελέγχου μέσω της άμεσης σύνδεσης όλων των χωρών της περιοχής με τους μεγάλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Η ατζέντα που έχει ήδη ανακοινωθεί (Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ στην Σόφια στα τέλη Μάη και Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στα τέλη Ιούνη του 2018) δείχνει ότι πρόκειται για έναν «καλπασμό», για κινήσεις ταχύτητας που απαντούν στις δυσκολίες του δυτικού ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή και στη μετατόπιση της Τουρκίας του Ερντογάν προς την ρήξη με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Οι κινήσεις αυτές περιλαμβάνουν: Τη ρύθμιση των σχέσεων μεταξύ Ελλάδας και Δημοκρατίας της Μακεδονίας, με στόχο να αρθεί το ελληνικό βέτο και να ενταχθεί άμεσα η Δημοκρατία της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ. Τη ρύθμιση των σχέσεων Ελλάδας – Αλβανίας (άρση του εμπόλεμου – οριοθέτηση ΑΟΖ) ώστε να γίνει εφικτή η στενότερη στρατιωτική – διπλωματική συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών. Την εμπέδωση κλίματος σταθερής στρατιωτικής συνεργασίας με την Βουλγαρία ή ακόμα και την ένταξη της χώρα αυτής στον «άξονα» Ελλάδας – Κύπρου και κράτους του Ισραήλ (με προφανή στόχο την περικύκλωση της Τουρκίας). Την μεγιστοποίηση της πίεσης πάνω στην Σερβία με στόχο την ένταξή της στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Τα σχέδια αυτά πέρα από το στρατιωτικό – διπλωματικό πεδίο, περιλαμβάνουν πρωτοβουλίες μεγάλης οικονομικής σημασίας, όπως η διέλευση των ενεργειακών αγωγών αλλά και η πλωτή σύνδεση του λιμανιού της Θεσσαλονίκης με το κέντρο της Ευρώπης και τον Ατλαντικό, μέσω μεγάλων ποταμών. Οι σχεδιασμοί αυτοί είναι εξαιρετικά επικίνδυνοι για την ειρήνη, οδηγούν σε μεγάλη αύξηση του βάρους του μιλιταρισμού σε κάθε χώρα και συνδυάζονται με την προοπτική ενός ασφυκτικού ελέγχου της πολιτικής και κοινωνικής ζωής σε όλες τις Βαλκανικές χώρες από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Δύσης. 2. Σ’ αυτόν τον σχεδιασμό, η αστική τάξη στην Ελλάδα συμμετέχει οικιοθελώς και αυτόβουλα, συνδέοντας τις δικές της αναζητήσεις για έξοδο από την κρίση με την περαιτέρω διείσδυση στην

«ενδοχώρα» των Βαλκανίων, με την ανάδειξη της ως «τοπικού συνεργάτη» των δυτικών Μεγάλων Δυνάμεων, ως «υποϊμπεριαλιστικού κέντρου» στην περιοχή. Το ελληνικό κράτος, οι ένοπλες δυνάμεις και η διπλωματία του, αναλαμβάνουν σημαντικό ρόλο συντονιστή στην πρώτη γραμμή αυτού του σχεδιασμού. Οι θεωρίες της «υποτέλειας» για ακόμη μία φορά διαψεύδονται. Ο αναγκαίος αντιιμπεριαλιστικός αγώνας συνδέεται άρρηκτα με την πάλη γιατη ανατροπή των μνημονίων και της λιτότητας στο εσωτερικό της χώρας, συνδέεται άρρηκτα με την αναγκαία αντικαπιταλιστική στρατηγική. 3. Στο πολιτικό πεδίο, την κατεύθυνση αυτή έχει αναλάβει να υλοποιήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Μια κυβέρνηση που χρησιμοποιεί την γλώσσα και τα σύμβολα της Αριστεράς, επιχειρεί να διαλύσει όλες τις αντιιμπεριαλιστικές παραδόσεις που δημιούργησαν το αντιδικτατορικό κίνημα και οι αγώνες της Μεταπολίτευσης, να διαλύσει την σύνδεση μεταξύ αντιιμπεριαλισμού και αντικαπιταλισμού που οικοδόμησε το σύγχρονο κίνημα ενάντια στη νεοφιλελεύθερη, καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και οι μεγάλες αντιπολεμικές κινητοποιήσεις στις αρχές του 21ου αιώνα. Η κυβέρνηση Τσίπρα αναζητεί πολιτική σωτηρία, μετάτην προφανή βύθισή της στον βάλτο του μνημονίου 3, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του μπράβου για το ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και επιχειρώντας να πείσει το σύνολο της κυρίαρχης τάξης ότι αποτελεί το πιο ενδεδειγμένο και αδίστακτο πολιτικό προσωπικό. Η άμεση αντικυβερνητική αιχμή αποτελεί υποχρέωση της αυθεντικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς στους αγώνες και στις πολιτικές πρωτοβουλίες της περιόδου που έρχεται. 4. Ειδικά για τις σχέσεις με τη γειτονική χώρα, την Δημοκρατία της Μακεδονίας, οφείλουμε να τονίσουμε ότι κάθε ειλικρινής πολιτική ειρήνης και φιλίας οφείλει να ξεκινά από τον σεβασμό στις απλές δημοκρατικές αρχές που περιλαμβάνουν το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό. Το όνομα της γειτονικής χώρας πρέπει να επαφίεται στην ανεμπόδιστη και ελεύθερη πολιτική απόφαση των κατοίκων της. Μέχρι σήμερα το «όνομα» αποτελούσε το όχημα της παρέμβασης του ελληνικού κράτους, με πραγματικό στόχο την οικονομική και πολιτική δορυφοροποίηση της γειτονικής χώρας. Η πολιτική αυτή εμπεριείχε την πολεμική απειλή (θυμίζουμε τα παλιότερα συλλαλητήρια με το σύνθημα: «η λύση είναι μία – σύνορα με την Σερβία») ή

περιόδους «εμπάργκο» και πολιτικοδιπλωματικής απομόνωσης, που οδήγησαν την γειτονική χώρα σε υπαρξιακή κρίση, ακόμη και κρίση βιωσιμότητας ως ενιαίο κράτος. Σήμερα το «όνομα» γίνεται ο πολιορκητικός κριός για την υπογραφή μιας συμφωνίας που θα μετατρέπει την γειτονική χώρα σε ένα δυτικό «καντόνι» με την πολιτική και οικονομική πρωτοκαθεδρία των ελλήνων καπιταλιστών. Σ’ αυτή τη σύγχρονη «Μεγάλη Ιδέα» γίνεται μια κατά κόρο ιδεολογική και πολιτική χρήση της Ιστορίας. Θυμίζουμε ότι αυτό είχε γίνει και στην πρώτη «Μεγάλη Ιδέα», στην περίοδο της έκρηξης των εθνικισμών στα Βαλκάνια μετά το 1910 και τότε η εργατική τάξη και οι φτωχές λαϊκές μάζες πλήρωσαν βαρύ φόρο αίματος στους υπερδεκαετείς πολέμους που ακολούθησαν. Η Αριστερά οφείλει να αφήσει τις αμφιλεγόμενες αναγνώσεις της Ιστορίας και τις ακόμη πιο αμφιλεγόμενες θεωρίες περί της καταγωγής των εθνών, απολύτως έξω από τα κριτήρια διαμόρφωσης της πολιτικής και των προτάσεών της. Που πρέπει να ξεκινούν από την αδιαπραγμάτευτη υπεράσπιση της ειρήνης, από την απόρριψη των διεκδικήσεων / προσαρτήσεων, από την αναγνώριση του δικαιώματος στον αυτοπροσδιορισμό και την υποστήριξη των δικαιωμάτων των μειονοτήτων. 5. Η πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑνΕλλ, που αντανακλά τη συνολική στρατηγική της κυρίαρχης τάξης, ανεβάζοντας συνεχώς τις «απαιτήσεις» έναντι της γειτονικής χώρας, δημιουργεί το έδαφος για το ξέσπασμα των εθνικιστικών συλλαλητηρίων. Στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης είδαμε την πρωτοβουλία της εθνικιστικής ακροδεξιάς, με ισχυρή παρουσία των νεοναζί της Χρυσής Αυγής, να εκδηλώνεται με τον πιο προκλητικό και επικίνδυνο τρόπο. Στο συλλαλητήριο της Αθήνας, η ΝΔ επιχειρεί να ενσωματώσει την ακροδεξιά διαμαρτυρία για το «όνομα», αναλαμβάνοντας ουσιαστικά την ευθύνη για την διοργάνωσή του. Η παρουσία του Μ. Θεοδωράκη σ’ αυτή την εθνικιστική φιέστα είναι ένα σημαντικό δώρο στη Δεξιά, για δεύτερη φορά στην ζωή του, μετά την υποστήριξη στην κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη, που εγκαινίασε την επίθεση του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα. Πρόκειται για έναν σημαντικό κίνδυνο. Η ακροδεξιά και η παραδοσιακή Δεξιά επιχειρούν να στρέψουν την οργή και την απελπισία που προκαλούν τα

μνημόνια και η λιτότητα προς το εθνικιστικό μίσος. Με την βοήθεια της Εκκλησίας και σημαντικών τμημάτων των κρατικών μηχανισμών κατορθώνουν να κινητοποιούν μεγάλους αριθμούς ανθρώπων, αν και απέχουν πολύ από τους όγκους των συλλαλητηρίων της δεκαετίας του ’90. Απέναντι σ’ αυτήν προοπτική πρέπει να αντιταχθεί αποφασιστικά η Αριστερά: αποκαλύπτοντας συστηματικά τον επικίνδυνο χαρακτήρα αυτών των συλλαλητηρίων, με έμφαση στις ευκαιρίες που αυτά δημιουργούν για τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Δίνοντας μάχη σε όλα τα όργανα και τους «θεσμούς» του εργατικού κινήματος και της λαϊκής κοινωνικής οργάνωσης, μάχη άνθρωπο τον άνθρωπο, για να μην υπάρξει συμμετοχή στα συλλαλητήρια, για να απομονωθούν οι οργανωτές τους. Καταγγέλλοντας τη ΝΔ και την οργανωμένη ακροδεξιά, χωρίς την υποτίμηση της ευθύνης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που τους ανοίγει τον δρόμο. Αντιπαραθέτοντας μιαν ανεξάρτητη πολιτική της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, μια πολιτική ειρήνης, συνεργασίας και φιλίας στα Βαλκάνια, μια πολιτική ρήξης με τους ιμπεριαλιστές που θα επιμείνει στη διεκδίκηση της σοσιαλιστικής απελευθέρωσης. 6. Στην περίοδο που έρχεται θα χρειαστεί να αντιτάξουμε τα δικά μας «συλλαλητήρια»: με την απαίτηση της ανατροπής των μνημονίων και της λιτότητας και τη ρήξη με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Οι πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση αυτή είναι επείγουσες και προϋποθέτουν την ενότητα στην δράση αλλά και στην πολιτική πάλη, όλων των δυνάμεων της ριζοσπαστικής, αντιμνημονιακής, αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. - ΟΧΙ στις ΝΑΤΟϊκές, ιμπεριαλιστικές «λύσεις» στα Βαλκάνια. Έξω τώρα από το ΝΑΤΟ, έξω οι βάσεις, όχι στους εξοπλισμούς - Πολιτική ειρήνης και συνεργασίας, βασισμένη στις δημοκρατικές αρχές, προς όλες τις γειτονικές χώρες. Οι λαοί των Βαλκανίων είναι αδέλφια μας. - ΟΧΙ στα συλλαλητήρια του μίσους. Όχι στον εθνικισμό, στην ακροδεξιά και στον ρατσισμό. Αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και μετανάστες - ΟΧΙ στην κυβερνητική πολιτική των μνημονίων , της βάρβαρης λιτότητας και της ευθυγράμμισης με τον ιμπεριαλισμό - Ενότητα στη δράση της αντιμνημονιακής, ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής Αριστεράς

ΑΡΙΣΤΕΡΑ

7 ΦΛΕΒΑΡΗ 2018

Κοινές δηλώσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς

Ολόκ στο R ληρες projec t.gr

ο Μακεδονικό ζήτηµα είναι πλέον σαφές ότι παίζει κεντρικό ρόλο στην πολιτική αντιπαράθεση. Εξελίσσεται ένα πολιτικό παιχνίδι που, αν µείνει αναπάντητο, µπορεί να προκαλέσει αρνητικές µετατοπίσεις προς τα δεξιά στο κοινωνικό και πολιτικό «εκκρεµές». Το έργο έχει ξαναπαιχτεί το 1992, αλλά είµαστε σε καλύτερη θέση από ό,τι τότε, για να αποτρέψουµε παρόµοιες εξελίξεις. Το πιο ευχάριστο νέο στο «σκοτεινό» περιβάλλον που είχε διαµορφωθεί τις προηγούµενες µέρες ήταν η κινητικότητα που υπήρξε στο χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς, η διάθεση πολλών διαφορετικών δυνάµεων να σηκώσουν το γάντι και να απαντήσουν σε αυτήν την πρόκληση. Στην ίδια τη Θεσσαλονίκη, όπου το ζήτηµα παραδοσιακά ήταν πιο «σκληρό», έχει εξαιρετική σηµασία η πρωτοβουλία που πήρε η Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης. Η κοινή ανακοίνωση που κυκλοφόρησε («Μακεδονία γη πολυπολιτισµική, έξω το ΝΑΤΟ και οι εθνικισµοί») ανοίγει µέτωπο µε όλες τις ιδέες του ελληνικού εθνικισµού. Ξεκινώντας από το ζήτηµα του ίδιου του ονόµατος επισηµαίνει: «…Η χρήση του ονόµατος δεν αποτέλεσε ποτέ µέχρι τώρα και δεν πρέπει να ιδωθεί και σήµερα ως απειλή για καµία γειτονική χώρα. ∆εν αφαιρεί µε κανένα τρόπο το δικαίωµα αυτοπροσδιορισµού της ελληνικής Μακεδονίας, το οποίο για εµάς είναι εξίσου σεβαστό. Κανένα κράτος και κανένας εθνικισµός δεν µπορεί να µονοπωλεί και να υπαγορεύει ονόµατα στην άλλη πλευρά, όπως κάνει κατ’ εξοχήν ο ελληνικός εθνικισµός, προβάλλοντας το σύνθηµα «η Μακεδονία είναι µία και Ελληνική». (…) Εξάλλου, τη στιγµή που όλος ο κόσµος γνωρίζει ότι υπάρχουν µακεδονικά εδάφη και πέραν του ελληνικού χώρου, το σύνθηµα «η Μακεδονία είναι µία και Ελληνική» είναι πρόδηλα επιθετικό και αλυτρωτικό, απειλώντας έµµεσα την εδαφική ακεραιότητα των γειτονικών χωρών…». Απαντάει επίσης στους µύθους περί «επικίνδυνου αλυτρωτισµού», καταλήγοντας σχετικά:

«…Εθνικισµοί τελικά υπάρχουν και στις δύο πλευρές και είναι κι οι δύο επικίνδυνοι για τους δύο λαούς. ∆εν µπορούµε όµως να παραβλέπουµε το γεγονός ότι η πλευρά που επιτέθηκε πρώτη και που ζητά την αποκλειστικότητα στο όνοµα είναι η ελληνική. Το ελληνικό κράτος είναι επίσης ο ισχυρός παίχτης της περιοχής, αυτό συµµετέχει στους ιµπεριαλιστικούς οργανισµούς του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., αυτό διαθέτει τον ισχυρότερο στρατό, αυτή συµµετέχει σε ιµπεριαλιστικές επεµβάσεις, ακόµα και εντός των γειτονικών χωρών…». Στην ανακοίνωση καταγγέλονται τα συλλαλητήρια και αποκαλύπτονται οι αντιλαϊκές διαθέσεις των δυνάµεων που επιχειρούν να επωφεληθούν µέσα από την πατριδοκαπηλεία και σηµειώνεται ότι: «…Ο αγώνας ενάντια στα µνηµόνια, τη λιτότητα, τις ιδιωτικοποιήσεις, τη φτώχεια, ήταν και θα είναι ένας αγώνας ενάντια στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, ένας αγώνας ενάντια στις κυβερνήσεις και τα κόµµατα που το υπηρετούν, ένας αγώνας για την ενότητα της εργατικής τάξης πέρα από εθνικούς και φυλετικούς διαχωρισµούς, ένας αγώνας ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Σε αυτόν τον αγώνα, ο ελληνικός λαός δεν θα συναντήσει ποτέ κανένα φασίστα, κανέναν Τζιτζικώστα και κανένα Φράγκο – παρά µόνο απέναντί του…». Το κείµενο υπογράφουν οι: Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΑΡΑΣ, ΑΡΚ, ΑΡΙΣ, ∆ΕΑ, ∆ίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά ∆ικαιώµατα, ∆ιΡιζΑ, ΝΑΡ, νΚΑ, Ξεκίνηµα, ΟΝΡΑ - Ανασύνθεση, ΣΕΚ. Αντίστοιχα, στο φόντο του συλλαλητηρίου της Θεσσαλονίκης και καθώς προετοιµαζόταν το αντίστοιχο της Αθήνας, πολύτιµη ήταν η κοινή δήλωση 12 οργανώσεων «ενάντια στον εθνικιστικό παροξυσµό». Σε αυτήν γινόταν σαφές ότι: «…Καµία σχέση δεν έχει η καλλιέργεια του εθνικισµού µε οποιαδήποτε αγωνιστική ή αντιιµπεριαλιστική «διάθεση». Αυτά τα συλλαλητήρια είναι εχθρικά προς το λαϊκό εργατικό κίνηµα και την αριστερά. Προσπαθούν να

στρέψουν την οργή της εργατικής τάξης και του λαού από τη φτώχεια και τα µνηµόνια προς τον εθνικισµό, την δεξιά και την ακροδεξιά..». Αναδεικνύοντας τα πραγµατικά επίδικα της διαµάχης και τους πραγµατικούς εχθρούς, η δήλωση σηµειώνει επίσης: «…Σήµερα τα συµφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης –που υπηρετούν η κυβέρνηση και αντιπολίτευση- εναρµονίζονται πλήρως µε αυτά της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, καθώς επιδιώκει την αναβάθµιση του οικονοµικού και γεωπολιτικού της ρόλου στην περιοχή, ενώ στηρίζεται σε αυτούς για να συνεχίσει το ξεζούµισµα των εργαζόµενων και της νεολαίας µε την µνηµονιακή πολιτική στην χώρα µας. Οι δυνάµεις που σήµερα σηκώνουν τον εθνικιστικό κουρνιαχτό και προσπαθούν να εµφανιστούν ως «πατριωτικές» είναι οι ίδιες πολιτικές δυνάµεις που ψήφισαν ΝΑΙ στο δηµοψήφισµα, που θυσιάζουν κάθε λαϊκό συµφέρον στο βωµό της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, που ψηφίζουν την επιτροπεία της χώρας ως το 2060…». Τέλος οι οργανώσεις που συνυπογράφουν το κείµενο, καταλήγουν: «Παλεύουµε στη βάση της διεθνιστικής αλληλεγγύης, του σεβασµού των δικαιωµάτων όλων των εθνοτήτων, των λαών και των µειονοτήτων της ιστορικά πολυεθνικής περιοχής της Μακεδονίας, ενάντια στους επικίνδυνους εθνικισµούς που καλλιεργούν οι αστικές τάξεις, την κλιµάκωση της πολεµικής απειλής και της όποιας προσπάθειας ιµπεριαλιστικής επαναχάραξης των συνόρων, ενάντια στα εξοντωτικά µέτρα που επιβάλλουν Τρόικες και ∆ΝΤ σε όλες τις χώρες, µε σεβασµό στο δικαίωµα του κάθε λαού –και του λαού της γειτονικής χώρας– στον αυτοπροσδιορισµό, χωρίς να αποφασίζουν γι’ αυτόν οι «νονοί» των Βαλκανίων, τοπικοί και διεθνείς». Την κοινή δήλωση υπογράφουν: ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΑΡΚ, Ανασύνθεση ΟΝΡΑ, Ξεκίνηµα, ∆ΕΑ - Κόκκινο ∆ίκτυο, Κοµµουνιστική Τάση-Νεολαία Ενάντια στον Καπιταλισµό, ΝΑΡ, ΣΕΚ, ΕΚΚΕ, ΟΚ∆Ε-Σπάρτακος, ΑΡΙΣ, Ενωτική Πρωτοβουλία Παρέµβασης και ∆ιαλόγου.

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6977609033 Αµπελόκηποι 6973005569

6974428095 Κορωπί 6978019250 Αχαρνές 6977266544

ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. ΦιλαδέλφειαΝ. Χαλκηδόνα 6972846751 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109

ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6974977186

ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087 Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι ΑνάργυροιΚαµατερό 6998466952 Χαϊδάρι 6945542335 Πετρούπολη 6983674242

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6909182394 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6948688241

ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6936018810 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Λοκρίδα (Αταλάντη) 6977096663 Λιβαδειά 6977684563 Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 Άρτα 6907925425 Ηγουµενίτσα 6977867801

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Βύρωνας 6972318747 Κοζάνη-Πτολεµαΐδα Ζωγράφου 6937271330 6972814199 Καισαριανή 6947566690 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Τρίκαλα Γλυφάδα 6944548787 6976291795 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6979829057 ΚΡΗΤΗ: Ν. Σµύρνη 6972098143 Ηράκλειο 6944916915 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγ- Ρέθυµνο 6907856793 µένη 6948o00171 Χανιά 6975964967 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6973958481 Κορυδαλλός 6948100218 Κερατσίνι 6975847329 Σαλαµίνα 6973376378

ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6972743637 Νάξος 6947619631

ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΛΟΝΔΙΝΟ: ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 0044-7969523579 Λαυρεωτική 6939014803 ΠΑΡΙΣΙ: 0033-673555890 Παιανία-Γλυκά Νερά 0030-6937762930

ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ:

Η Αριστερά της Δηµοκρατίας της Μακεδονίας απευθύνεται στον ΣΥΡΙΖΑ Το Levica (Αριστερά) είναι ένας σχετικός νέος σχηµατισµός της ριζοσπαστικής Αριστεράς στη ∆ηµοκρατία της Μακεδονίας. Συγκεντρώνοντας διάφορες δυνάµεις, κέρδισε 1% στις τελευταίες εκλογές, κι αποτέλεσε την πρώτη στοιχειωδώς ορατή εµφάνιση της Αριστεράς στον πολιτικό χάρτη της γειτονικής χώρας. ∆ηµοσιεύουµε τµήµα ανοιχτής επιστολής που έγραψαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ (ολόκληρη στο Rproject.gr), που υπενθυµίζει τι θα προσδοκούσε ο γειτονικός λαός από µια πραγµατικά αριστερή-αντιιµπεριαλιστική-διεθνιστική πολιτική.

«B

λέπουµε ότι η κυβέρνηση που ηγείστε δεν είναι διατεθειµένη να σεβαστεί τις αρχές της αυτοδιάθεσης και του αυτοπροσδιορισµού και εργάζεται ενεργά για να συµπεριλάβει τη ∆ηµοκρατία της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ. Ο βιαστικός τρόπος για την «επίλυση» της διαµάχης για το όνοµα, χωρίς προηγούµενο αγώνα κατά του εθνικισµού και στις δύο χώρες, θα έχει εξαιρετικά δυσµενείς συνέπειες και για τις δύο χώρες µας, διότι θα προκαλέσει µαζική

απογοήτευση στους πολίτες των δύο χωρών και θα δηµιουργήσει ένα νέο κύµα επιθετικού εθνικισµού. (....) Στο πνεύµα της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης σας καλούµε ανοιχτά: 1) να αποφύγετε να παίξετε ρόλο στη διαδικασία ένταξης της ∆ηµοκρατίας της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ. 2) να αγωνιστούµε για επίλυση της διαµάχης για το όνοµα που θα µειώσει και δε θα αυξήσει τον εθνικισµό και στις δύο χώρες µας και η οποία θα σέβεται τις βασικές αριστερές αρχές αυτοδιάθεσης και αυτοπροσδιορισµού».

ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσοκ. «Αλεξάνδρα» 6946950764 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Νοσ. «Σωτηρία» 6984067690 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546 Ασφ/κά Ταµεία 6974701829

ΥΠΑΑΤ 6945754555 Εκπαιδευτικοί 6976332197 Αεροµεταφορές 6982164101 ∆ήµοι 6972661906 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Νοσ. ΑΧΕΠΑ 6973972804 Νοσ. «Γεννηµατάς» 6977029532 Εκπαιδευτικοί 6972878820

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ: Νοµική Αθήνας 6972648225 Αρχιτεκτονική 6947289596

Φιλοσοφική 6982517264 Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών 6959771512

7 ΦΛΕΒΑΡΗ 2018

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

Αποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογία ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο. Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες. Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι. Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες. Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ∆ΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕ∆ΟΝΙΑ: 6972814199 ∆ΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑ∆Α: 6973235894 ΚΡΗΤΗ: 6976332197 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6945077461 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

•

• •

•

ένε ότι...

Οι γείτονες εκδηλώνουν αλυτρωτισµό

Σύµφωνα µε τη Wikipedia, τουλάχιστον 49 χώρες έχουν αλυτρωτικές διεκδικήσεις, δηλαδή διεκδικούν είτε έµµεσα είτε άµεσα εδάφη όπου κάποτε ζούσαν πληθυσµοί της εθνότητάς τους (ή έτσι λένε) ή όπου ζουν ακόµη. Ανάµεσά τους το Μεξικό, η Γαλλία, η Γερµανία, η Ιταλία, η Ρωσία. Ενεργοί αλυτρωτισµοί θεωρούνται αυτοί που εκπορεύονται σήµερα από χώρες όπως η Κίνα, η Αργεντινή, η Ινδία, το Ισραήλ, η Κορέα και πολλές άλλες. Με τη λογική του ελληνικού σύγχρονου εθνικισµού, αλλά και των εκάστοτε ελληνικών κυβερνήσεων, δεν θα έπρεπε να αναγνωριστούν τα κράτη αυτά, αν η Αθήνα θέλει να την παίρνουν στα σοβαρά τα υπόλοιπα κράτη σε σχέση µε την τωρινή διένεξη µε τη ∆ηµοκρατία της Μακεδονίας (∆τΜ). Ωστόσο η Ελλάδα όχι µόνο τα αναγνωρίζει, αλλά συνεργάζεται και συµµαχεί µαζί τους. Στην πραγµατικότητα δεν υπάρχει σχεδόν κανένα κράτος που να µην είχε αλυτρωτικές διεκδικήσεις σε κάποια φάση της ιστορίας του, γιατί όλες οι εθνικές αφηγήσεις δεν εναρµονίζονταν συχνά µε την εδαφική πραγµατικότητα, µε τα υπαρκτά σύνορα. Και φυσικά η Ελλάδα ήταν ένα από αυτά τα κράτη – και µάλιστα ένα από αυτά που υλοποίησαν τις απειλές τους πλειστάκις (ατέλειωτοι πόλεµοι µε επέκταση της επικράτειάς της από το 1878 έως το 1947). Θα έπρεπε άραγε η τότε Οθωµανική Αυτοκρατορία και µετέπειτα Τουρκία να µην αναγνωρίζει την Ελλάδα, επειδή η τελευταία ήθελε να φέρει εντός της επικράτειάς της περιοχές και πληθυσµούς που ανήκαν στην Τουρκία; Σήµερα, άραγε, έχει αλυτρωτικές βλέψεις η ∆τΜ προς την Ελλάδα; Ακόµη και να είχε, ανήκουν στη σφαίρα του γελοίου, αν λάβουµε υπόψη µας τη δύναµη πυρός του ελληνικού στρατού (600 αεροπλάνα, έναντι 16, 1.345 άρµατα µάχης έναντι 31 και 115 σκάφη έναντι µηδέν) και το γεγονός ότι η Ελλάδα συµµετέχει κι από αναβαθµισµένη θέση στη µεγαλύτερη ιµπεριαλιστική συµµαχία του κόσµου (ΝΑΤΟ), αλλά και στην ΕΕ. Η συντριπτική αυτή σύγκριση οδηγεί πάντα τους Έλληνες εθνικιστές να καταλήγουν στο µοναδικό τελικό επιχείρηµα: κι αν η «ΠΓ∆Μ» συµµαχήσει µε την Τουρκία; Ε, τότε να ζητάµε κατευθείαν από τη ∆τΜ να βάλει στο Σύνταγµά της ότι δεν θα συµµαχήσει ποτέ µε την Τουρκία! Ανόητο; Κι όµως, κάτι αντίστοιχο έχει γίνει. Το λέει ο ίδιος ο Ευ. Βενιζέλος, υπενθυµίζοντας ότι η ενδιάµεση συµφωνία που είχε επιβάλει µε τον εκβιασµό του εµπάργκο η Ελλάδα το 1995 στη ∆τΜ κατισχύει του Συντάγµατος (και όλων των άλλων νόµων) αυτής της χώρας, ό,τι κι αν αναφέρει αυτό. Ο ίδιος ο συνταγµατολόγος του ΠΑΣΟΚ στην πρόσφατη (αρχές Φλεβάρη) παρέµβασή του κατέληγε τονίζοντας ότι ο ελληνικός υποϊµπεριαλισµός έχει ήδη επιβάλει τις απόψεις του. Να τι έγραψε: «Τα σηµειώνω αυτά για να γνωρίζουµε τι έχει επιτευχθεί το 1995 και ποιες διεθνείς υποχρεώσεις βαραίνουν την ΠΓ∆Μ, αλλά και για να µην κρούονται εκκωφαντικά ανοιγµένες θύρες». Πράγµατι, δεν είναι µόνο οι στρατιωτικοί, πολιτικοί και οικονοµικοί συσχετισµοί που κάνουν

αδύνατο τον όποιο αλυτρωτισµό της ∆τΜ. Το Σύνταγµα της γειτονικής χώρας έχει αλλάξει (και µάλιστα όχι µία φορά): σε προσθήκη που έχει γίνει στο άρθρο 3 του αναφέρεται επί λέξει πως η χώρα «δεν έχει εδαφικές αξιώσεις έναντι οποιουδήποτε γειτονικού κράτους». Το ίδιο συµβαίνει µε το περίφηµο άρθρο 49, που αναφέρει πως «η ∆ηµοκρατία ενδιαφέρεται για το καθεστώς και τα δικαιώµατα εκείνων των προσώπων που ανήκουν στον µακεδονικό λαό σε γειτονικές χώρες καθώς και για τους εκπατρισµένους Μακεδόνες, βοηθά την πολιτισµική ανάπτυξη και προωθεί τους δεσµούς µεταξύ τους». Και εκεί υπάρχει προσθήκη που αναφέρει πως «στην άσκηση αυτής της µέριµνας η ∆ηµοκρατία δεν θα παρεµβαίνει στα κυριαρχικά δικαιώµατα άλλων κρατών ή στις εσωτερικές υποθέσεις τους». Αντίστοιχο άρθρο για προστασία των οµογενών και των αποδήµων έχουν και τα Συντάγµατα κι άλλων βαλκανικών χωρών (π.χ. της Αλβανίας), χωρίς µάλιστα την προσθήκη που έχει το Σύνταγµα της ∆τΜ. Τι θα έπρεπε να γίνει; Να µην αναγνωρίζει η Ελλάδα ούτε την Αλβανία (που µάλιστα χρησιµοποιεί κατεξοχήν βυζαντινό σύµβολο στη σηµαία της); Το ίδιο το ελληνικό Σύνταγµα έχει αντίστοιχα άρθρα επίσης: Στο άρθρο 108 τονίζεται πως «το Κράτος µεριµνά για τη ζωή του απόδηµου ελληνισµού και τη διατήρηση των δεσµών του µε τη µητέρα Πατρίδα. Επίσης µεριµνά για την παιδεία και την κοινωνική και επαγγελµατική προαγωγή των Ελλήνων που εργάζονται έξω από την επικράτεια». Προσθέτει µάλιστα ότι όλα αυτά δεν γίνονται τυχαία, αλλά ότι υπάρχει και ο σχετικός µηχανισµός, δηλαδή το «Συµβούλιο Απόδηµου Ελληνισµού, που έχει ως αποστολή του την έκφραση όλων των δυνάµεων του απανταχού ελληνισµού». Το ίδιο και µε τα σύνορα, όπου πολλοί ανακαλύπτουν πάλι «αλυτρωτισµό των Σκοπίων». Το επίµαχο άρθρο του Συντάγµατος της ∆τΜ αναφέρει πως τα σύνορα της χώρας είναι απαραβίαστα, αλλά ότι µπορούν να αλλάξουν µόνο σε συµφωνία µε το Σύνταγµα «και στην αρχή της ελεύθερης βούλησης, όσο και σε συµφωνία µε τους γενικά αποδεκτούς διεθνείς κανόνες». Το ελληνικό Σύνταγµα, στο άρθρο 27 αναφέρει: «Καµία µεταβολή στα όρια της Επικράτειας δεν µπορεί να γίνει χωρίς νόµο, που ψηφίζεται µε την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθµού των βουλευτών». Κατανοητό; Το εν λόγω άρθρο του ελληνικού Συντάγµατος είναι ίδιο και χειρότερο µε αυτό της γειτονικής χώρας, καθώς αδιαφορεί για την ελεύθερη βούληση αλλά και για τους διεθνείς κανόνες – αρκούν 151 βουλευτές! Αλλά δεν είναι µόνο η πολιτική και οι συνθήκες. Οι ελληνικές επιχειρήσεις έχουν κυριολεκτικά καταλάβει κρίσιµους τοµείς της οικονοµίας της ∆τΜ, από τα τρόφιµα, τις τράπεζες και τις τηλεπικοινωνίες µέχρι την ενέργεια. Τελικά, αν υπάρχει ένας επικίνδυνος αλυτρωτισµός της ∆τΜ είναι πιθανόν η απειλή να αποκτήσουν έλεγχο της χώρας τους. Κάτι που δεν θα γίνει βέβαια µε την είσοδό τους στο ΝΑΤΟ, όπως ελπίζουν πολλοί στη χώρα αυτή...

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

7 ΦΛΕΒΑΡΗ 2018

Μετά το συλλαλητήριο Του Γιώργου Σαπουνά

ίγες µέρες µετά το συλλαλητήριο και στο επίκεντρο της δηµοσιότητας βρίσκονται αφενός ο «καυγάς» για το µέγεθός του και αφετέρου ο … Μ. Θεοδωράκης! Για τον σπουδαίο καλλιτέχνη και ταυτόχρονα τουλάχιστον αντιφατικό και αλλοπρόσαλλο ως προς τις πολιτικές επιλογές του διαχρονικά, δεν προκύπτει κάτι ιδιαίτερο. Η κατάπτωση του Μ. Θεοδωράκη σε … «ιστορικό χαµηλό» δεν δηµιουργεί σκιά στα έργα του. Η µόνη σκιά που δηµιουργεί είναι στις προσωπολατρικές προσεγγίσεις και µάλιστα εντός της αριστεράς (απότοκο του σταλινισµού και της σηµαντικής ιδεολογικής ήττας από τις κυρίαρχες αστικές ιδέες), τµήµατα της οποίας και στελέχη έψαχναν µέχρι χτες (;) «Μίκηδες» για να προκαλέσουν την κοινωνική προσοχή. Και βέβαια πολύ περισσότερο στις ελάχιστες εκείνες φωνές που προερχόµενες από τ’ αριστερά έφτασαν να στηρίξουν και να καλέσουν στο πανηγύρι του αίσχους οδηγούµενες πλέον σε µια «πλεύση» προς την απόλυτη ανυποληψία και την πολιτική εξαφάνιση…

Κατώτερο των προσδοκιών τους Ως προς το µέγεθος της εθνικιστικής κινητοποίησης είναι λογικό να γίνεται προσπάθεια να προπαγανδιστεί (αν και όχι ιδιαίτερα ενθουσιωδώς) απ’ τα δεξιά ΜΜΕ µια δήθεν λαοθάλασσα χωρίς προηγούµενο καθώς στην πραγµατικότητα ο στόχος δεν επετεύχθη! Αν δεν είναι κανείς φανατικός εθνικιστής και δεξιός/ ακροδεξιός ή … Μάρδας είδε µια σχετικά µαζική συγκέντρωση της τάξεως των 100 – 150 χιλιάδων ανθρώπων (αν όπως λέγεται ήταν µισό, ένα ή και περισσότερο, εκατοµµύρια κόσµος τότε στο Σύνταγµα των «αγανακτισµένων» θάπρεπε να έχει συρρεύσει όλη η χώρα)! Πολύ λιγότερων δηλαδή από τις προσδοκίες που αντιστοιχούσαν στις προσπάθειες που κατέβαλε ο µηχανισµός της Ν∆, της εκκλησίας και κάθε ακροδεξιάς οργάνωσης. Φυ-

σικά πρόκειται για ένα µεγάλο αριθµό που αποτελεί εντούτοις µέτρο της δυνατότητας κινητοποίησης των δεξιών και ακροδεξιών και ως εκτούτου δεν πρέπει να κρίνεται ως εξαιρετικός. Για την ίδια την δεξιά αποτέλεσε µάλλον άλλο ένα δείγµα της δύσκολης πολιτικής θέσης στην οποία βρίσκεται και βέβαια µια ακόµη «πιρουέτα» ενός ανίκανου πολιτικού, του Κ. Μητσοτάκη που βρέθηκε µέσα από τις συγκυρίες, στην ηγεσία της. Η ακροδεξιά του Σαµαρά και του Γεωργιάδη καθόρισε την γραµµή της Ν∆ που ανέλαβε την διοργάνωση του αθηναϊκού συλλαλητηρίου επιλέγοντας τον ακροδεξιό λαϊκισµό έναντι των επιταγών του πυρήνα της εγχώριας άρχουσας τάξης, πλην όµως η «ζαριά» δεν έκρυβε … εξάρες!

Πολιτικές ειδήσεις Παρά ταύτα τα εθνικιστικά συλλαλητήρια έδωσαν πολιτικές ειδήσεις. Η σιωπή του ΠΑΣΟΚ σε συνδυασµό µε τις ύστατες ακροβασίες των ΑΝΕΛ δείχνουν ξεκάθαρα το σχέδιο της κεντροαριστερής ανοικοδόµησης µε πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα τα κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, νοιώθοντας ήδη µεγαλύτερη αυτοπεποίθηση επιδίδονται σε νέα «αριστερή» αντεπίθεση προπαγάνδας χρησιµοποιώντας θρασύτατα, στρεψόδικα επιχειρήµατα από την κυβερνητική θέση του διαχειριστή τόσο του νεοφιλελεύθερου σχεδίου της λιτότητας όσο και της επιθετικής εξωτερικής πολιτικής µε την πλάτη των ΗΠΑ/ ΝΑΤΟ. Γιατί να µην «καταδικάζει» ο ∆ραγασάκης την πολιτική των προηγούµενων κυβερνήσεων, δήθεν απ’ τ’ αριστερά, δηλώνοντας ότι: «… Το παλαιό µοντέλο του κρατικοδίαιτου πελατειακού καπιταλισµού συνδυάστηκε µε το σύνδροµο του µικρού ιµπεριαλιστή, µε την εικόνα της χώρας ως µιας δύναµης που µπορεί και της αρκεί να εισβάλλει οικονοµικά σε άλλες χώρες και σε άλλες οικονοµίες για να δικαιώνει το δήθεν ηγεµονικό της ρόλο...» όταν οι αντιπολιτεύσεις, όχι µόνο απ’ τα δεξιά αλλά και από µέρος της αριστεράς χρεώνει το ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση µε εθελοδουλία αν όχι µε … «εθνοµηδενισµό»;

Αριστερά Στον χώρο της αριστεράς κυριάρχησαν ουσιαστικά δύο κατευθύνσεις: η µία επιχείρησε να στοχοποιήσει την κυβέρνηση ουσιαστικά «απ’ τα δεξιά» αφήνοντας λιγότερα ή περισσότερα περιθώρια συµπάθειας προς τον εθνικιστικό λαϊκισµό, εγείροντας ζητήµατα αλυτρωτισµού των γειτόνων και θραύσµατα, µικρότερα ή µεγαλύτερα της σταλινικής αλλά και σοσιαλδηµοκρατικής θεωρίας της «Ψωροκώσταινας». Σήµερα θα χρειαστεί να απολογιστούν αυτές οι προσεγγίσεις υπό το φως της «επόµενης µέρας». Το µέγεθος της κινητοποίησης αποδεικνύει πως δεν υπάρχουν περιθώρια για αναζήτηση «αριστερών ακροατηρίων» στις εθνικιστικές θεµατικές. Απ’ την άλλη µια αξιόλογη µερίδα αριστερών δυνάµεων – παρά την δυσκολία µε την οποία κατάφερε να συσπειρωθεί – τοποθετήθηκε µε καθαρότητα απέναντι στον εθνικιστικό παροξυσµό και στα συλλαλητήρια. Ωστόσο µε αδυναµία στην αντικυβερνητική αιχµή και προτεραιότητα. Είτε από επιλογή είτε όχι αυτή η αντιµετώπιση όσο κι αν είναι σαφώς πιο κοντά στην στρατηγική ταυτότητα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς (όπου το ΚΚΕ υστέρησε αναδεικνύοντας τον βαθύ οπορτουνισµό του) παραµένει «λειψή» καθώς δεν αντιµετωπίζει το µείζον και δεν αποκρυπτογραφεί τη «µαγική εικόνα»: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας και ο Κοτζιάς εκτελούν και µάλιστα µε σχετική επιτυχία το εθνικιστικό σχέδιο της εγχώριας αστικής τάξης, όπως εξάλλου και το σχέδιο «εξόδου» από την κρίση, του ελληνικού καπιταλισµού, µέσω της σφοδρής υποτίµησης της εργασίας και της ισχύος των αντίστοιχων λαϊκών τάξεων. Εξάλλου εµφανίζονται και κάποιες πιο «προχωρηµένες» προσεγγίσεις που διαβλέπουν ως πρώτιστη αιχµή στην περίοδο τον αντιφασισµό (ακόµη και στην περίοδο της κυβέρνησης του Κωσταντίνου Μητσοτάκη, όπου και τα µεγέθη και η αστική στήριξη στον εθνικισµό ήταν σαφώς άλλης κλίµακας, µετά τα συλλαλητήρια ήρθε η ΕΑΣ να συµβάλει καθοριστικά απ’ τα κάτω στην πτώση της κυβέρνησης). Όσο κι αν ο κίνδυ-

νος είναι ιστορικά παρών και ως εκ τούτου δεν πρέπει ποτέ να υποτιµηθεί, η απόρριψη της κεντρικής πολιτικής σκηνής και της µαζικής, ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής πολιτικής που αναλαµβάνει το καθήκον να οικοδοµήσει εναλλακτική απ’ τ’ αριστερά δεν µπορεί και δεν πρέπει να υποκατασταθεί από θεµατικές «µονοκαλλιέργειες». Στην ουσία και οι δύο γενικές κατευθύνσεις, όσο κι αν δεν συγκρίνονται ως προς τον «αντικαπιταλισµό» τους συναντιούνται στην αµηχανία αν όχι στην απόρριψη της δυνατότητας οικοδόµησης µαζικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς.

Συµπεράσµατα Είναι ακόµη νωρίς για να προεξοφλήσουµε πλήρως τις εξελίξεις. Ωστόσο την επόµενη µέρα των συλλαλητηρίων ο ΣΥΡΙΖΑ εµφανίζεται να διεκδικεί µε µεγαλύτερο θράσος το αφήγηµα της «αριστεράς των µνηµονίων» απέναντι στις µεγάλες δυσκολίες της Ν∆ και στις αδύναµες και εκτός σύγχρονης πραγµατικότητας εκδοχές του «σταλινικού ρεφορµισµού» που δεν αποδέχεται το νεοφιλελεύθερο µονόδροµο της λιτότητας και των µνηµονίων αλλά δυσκολεύεται αν όχι αδυνατεί να τον αντιµετωπίσει «απ’ τ’ αριστερά». Είναι καθοριστικής σηµασίας τα συµπεράσµατα που εξάγονται σήµερα να οδηγήσουν στην συσπείρωση και στη συγκέντρωση της δύναµης της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, απορρίπτοντας τους σεχταρισµούς και την υποχώρηση στα «θεµατικά», επιµένοντας στη µαζική πολιτική µε τους όρους των «από κάτω» και της σοσιαλιστικής στρατηγικής, ως δυνατότητα που κυοφορείται στην περίοδο. Είναι καθοριστικής σηµασίας οι δυνάµεις της αριστεράς που επιµένουν σ’ αυτή την κατεύθυνση, όπως µεταξύ άλλων οι δυνάµεις του Κόκκινου ∆ικτύου, να ισχυροποιηθούν και να συγκλίνουν προετοιµάζοντας τις πολιτικές και οργανωτικές δυνατότητες της αντικαπιταλιστικής αριστεράς για την επόµενη στροφή της κοινωνικής κινητικότητας απ’ τα κάτω και απ’ τ’ αριστερά.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Red Marks

Η άνοδος των µπολσεβίκων στην εξουσία

Η επανάσταση του 1917 στην Πετρούπολη του Αλεξάντερ Ραµπίνοβιτς Ιουλιανού 67 • 2108254625 bookstore@redmarks.gr

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

7 ΦΛΕΒΑΡΗ 2018

Επιµέλεια Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς CYTA: Πάρτι στην πλάτη των εργαζοµένων

ωρη απεργία πραγµατοποίησαν την Παρασκευή 2/2 οι εργαζόµενοι στην εταιρεία τηλεπικοινωνιών Cyta Hellas. Οι εργαζόµενοι γνωρίζοντας τις πρακτικές των εργοδοτών διεθνώς σε περίπτωση εξαγοράς ή συγχώνευσης εταιρειών επέλεξαν να αντιδράσουν µε αυτό τον τρόπο στην εξαγορά της Cyta Hellas από τη Vodafone. Η κινητοποίηση στηρίχτηκε από το Συντονισµό Σωµατείων στην Πληροφορική, το ΣΕΤΗΠ, το Radical IT, το ΕΚΑ κ.α. Ειδικά στην Ελλάδα έχει γίνει πάγια τακτική των εργοδοτών, µε πιο χαρακτηριστικό παράδειγµα το πώς αναγκάστηκαν να δηλώσουν εθελούσια έξοδο πολλοί εργαζόµενοι στα σούπερ µάρκετ Μαρινόπουλος όταν αυτά πέρασαν στα χέρια

του Σκλαβενίτη. Οι 730 εργαζόµενοι στην Cyta Hellas θέλουν να διασφαλίσουν τις θέσεις εργασίας τους και δικαιώµατα τουλάχιστον ίσα µε όσα είχαν στην επιχείρηση ως τη µέρα εξαγοράς της. Άλλωστε οι µεγάλες εταιρείες στις τηλεπικοινωνίες κάνουν πάρτι µε εκατοµµύρια ευρώ σε βάρος των εργαζοµένων τους. Με εντατικοποίηση της δουλειάς, µε όλο και περισσότερες επισφαλείς θέσεις εργασίας, µε µισθούς µικρούς και κυρίως µε το φόβο της απόλυσης και της ανεργίας. Η κυβέρνηση έχει αφήσει τόσο ασύδοτους τους εργοδότες στις τηλεπικοινωνίες που δεν έβαλε κανέναν φρένο στο πάρτι. Επέτρεψε ή έκανε ότι δεν άκουσε ότι οι τράπεζες πρόσφεραν πλουσιοπάροχα δάνεια σε εταιρεία που κατά δια-

στήµατα εµφανίζει ζηµιές, τη Wind, για την κατάθεση πρότασης για την εξαγορά 2 εταιρειών. Οι εργαζόµενοι στην Cyta Hellas προσπαθώντας να αναδείξουν το πρόβληµα που µπορεί να φέρουν στον κλάδο (απολύσεις και µειώσεις µισθών) οι αγορές και οι συγχωνεύσεις εταιρειών προχώρησαν πριν την απεργία σε δηµιουργία επιτροπής αλληλεγγύης στην οποία έχουν καλέσει να δηλωθεί συµµετοχή και από άλλα σωµατεία. ∆εν είναι τυχαίο ότι τα βασικά αιτήµατα (πλην της αποτροπής των απολύσεων) η υπογραφή Συλλογικής Σύµβασης Εργασίας, οι συµβάσεις πλήρους απασχόλησης για όλους και η µη παρεµπόδιση της συνδικαλιστικής δράσης, αφορούν όλους τους εργαζόµενους στον κλάδο.

Απεργούν οι σχολικές καθαρίστριες

ανελλαδική απεργία πραγµατοποιούν τη ∆ευτέρα 12 Φλεβάρη οι σχολικές καθαρίστριες µε απόφαση της διοίκησης της Οµοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας (ΟΙΥΕ). Στα πλαίσια της απεργίας υπάρχει συγκέντρωση, στις 12 το µεσηµέρι στο υπουργείο Εσωτερικών (Πλατεία Κλαυθµώνος). Τα προβλήµατα για τις σχολικές καθαρίστριες είναι πολύ µεγάλα παρότι δουλεύουν σκληρά και η αµοιβή τους είναι της πλάκας. Κατά µέσο όρο πληρώνονται µε 300 ευρώ για να είναι το σχολείο κάθε µέρα καθαρό και ασφαλές για τα παιδιά. Με αυτές τις συνθήκες είναι απορίας άξιο ποιος θα τολµούσε να πει ότι δεν έχουν το δικαίωµα να διαµαρτύρονται. Κι όµως πολλές φορές έχουν βρεθεί αντιµέτωπες µε τον εκφοβισµό της απόλυσης, όταν προσπαθούν να διεκδικήσουν. Οι πάσης φύσης άδειες

δεν υπάρχουν. Ούτε να αρρωστήσουν επιτρέπεται αλλά και η µητρότητα δεν θεωρείται λόγος για παροχή αδείας. Ενώ παίρνουν τόσο χαµηλούς µισθούς και παρότι δεν πληρώνονται δώρα αλλά και επίδοµα αδείας, η µισθοδοσία πολλών εξ αυτών καθυστερεί αδικαιολόγητα. Παρότι µάλιστα πολλές φορές είναι αναγκασµένες να αγοράσουν µόνες τους τα Μέσα Ατοµικής Προστασίας που προβλέπονται από το νόµο. Με την 24ωρη πανελλαδική απεργία διεκδικούν να µονιµοποιηθούν όλες και όλοι όσοι εργάζονται στην καθαριότητα των δηµόσιων σχολείων. Αυξήσεις στους µισθούς και επαναφορά του κλάδου στα Βαρέα και Ανθυγιεινά. Προφανώς τη δωρεάν χορήγηση

όλων των Μέσων Ατοµικής Προστασίας, την έγκαιρη καταβολή των δεδουλευµένων και αυξήσεις στους µισθούς τους. Ταυτόχρονα κατανοώντας το πρόβληµα της δηµόσιας εκπαίδευσης ζητάνε να µην κλείσει καµιά αίθουσα σχολείου αλλά και να µην γίνει καµιά απόλυση σχολικής καθαρίστριας.

Άλυτο το ζήτηµα της… «Μακεδονίας»

αναφορά γίνεται για την εφηµερίδα που πλέον δεν κυκλοφορεί µετά το κλείσιµο που επέβαλε η εργοδοσία πριν 4 µήνες. Το άλυτο ζήτηµα εδώ έχει να κάνει µε τους γνωστούς «αλυτρωτισµούς» των εργοδοτών που πέρα από το κλείσιµο της εφηµερίδας µε το οποίο οι 70 περίπου εργαζόµενοι (τεχνικοί, δηµοσιογράφοι, διοικητικοί κ.λπ.) έµειναν άνεργοι, τους οφείλει και τα δεδουλευµένα 18 µηνών, δηλαδή περίπου 1,5 εκ. ευρώ συνολικά. Στα µέσα του Γενάρη (18/1) έγινε τριµερή συνάντηση στο υπουργείο Εργασίας από την οποία δεν προέκυψε κανένα αποτέλεσµα. Μέσα στην αναµπουµπούλα φαίνεται ότι

ένα µικρό τµήµα των εργαζοµένων της εφηµερίδας θα προσπαθήσουν να προχωρήσουν µε αυτοδιαχείριση στην επανέκδοσή της. Ένα εγχείρηµα αρκετά δύσκολο. Εγχείρηµα που προκύπτει στους εργαζόµενους λόγω της ανεργίας που επικρατεί στον κλάδο αλλά και του δύσκολου µαραθωνίου χρονικά και ψυχικά που δείχνει ότι θα είναι η δικαστική οδός. Με λίγα λόγια αυτή που θέλει να λυθεί µε αυτόν τον τρόπο το ζήτηµα είναι η κυβέρνηση. Γιατί έτσι δεν θα είναι αναγκασµένη να κυνηγήσει τον εργοδότη, ενώ αν το εγχείρηµα αντέξει ένα µικρό χρονικό διάστηµα θα έχει στραφεί αλλού το ενδιαφέρον των υπολοίπων εργαζοµένων. Σύµφωνα µε δηµοσίευµα της φιλο-

κυβερνητικής «ΕφΣυν» το σχέδιο περιλαµβάνει την εκχώρηση του τίτλου «Μακεδονία» για 7 χρόνια έναντι τριών οφειλόµενων µισθών από την οµαδική επίσχεση του 2011. Το λουκέτο στη Μακεδονία µε τις τελευταίες εξελίξεις στον χώρο του τύπου µοιάζει ότι συνεχίζει να έχει άµεση σύνδεση µε σκάνδαλα. Τουλάχιστον όπως δείχνουν οι τελευταίες ανακαλύψεις των Paradise Papers, όπου περιλαµβάνεται ο ιδιοκτήτης της εφηµερίδας Γιάννης Ρήγας και η διαχειρίστρια Β. Σουλοπούλου, οι δύο άνθρωποι-κλειδιά που οδήγησαν την «Μακεδονία» στην κατάρρευση παίρνοντας 10 εκατ. από την κυβέρνηση Σαµαρά-Βενιζέλου και 1,5 εκατ. δάνειο από την Τράπεζα Πειραιώς.

Κέντρο Πολιτισµού– Ίδρυµα Σταύρος Νιάρχος

Προβλήµατα ασφάλειας

πως καταγγέλλει µε ανακοίνωση του το Σωµατείο Εργαζοµένων της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (ΣΕΕΛΣ) στις εγκαταστάσεις του «Κέντρου Πολιτισµού Ίδρυµα Σταύρος Νιάρχος» (ΚΠΙΣΝ) υπάρχει σοβαρό πρόβληµα ασφάλειας των εργαζοµένων. Η καταγγελία γίνεται µετά από περιστατικό µε εγκλωβισµό παιδιών και εργαζοµένων σχεδόν για µιάµισι ώρα σε ανελκυστήρα του κτηρίου των νέων εγκαταστάσεων του «Σταύρος Νιάρχος» Αυτό που προκάλεσε την αντίδραση του σωµατείου ήταν η… διαστηµική ταχύτητα µε την οποία οι 3 οργανισµοί που εµπλέκονται, έσπευσαν να δηλώσουν αναρµόδιοι και να αποποιηθούν ευθύνες. Ούτε όµως η διοίκηση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ούτε το ΚΠΙΣΝ ούτε το ΙΣΝ (Ίδρυµα Σταύρος Νιάρχος) απαντάνε στο ότι σε ένα χώρο µε πολλά ασανσέρ δεν υπήρχε ειδικό προσωπικό ασφαλείας. Επίσης δεν απαντάνε ούτε στους εργαζόµενους, ούτε στους γονείς και τους επισκέπτες του κτιρίου γιατί δεν ειδοποίησαν άµεσα την πυροσβεστική. Τι ήθελαν να κρύψουν και δεν επέτρεψαν στο πυροσβεστικό όχηµα να µπει άµεσα στο χώρο; Γιατί σε ένα χώρο µε εκατοντάδες επισκέπτες δεν υπάρχουν γιατροί και νοσηλευτές, προσωπικό δηλαδή ικανό να παράσχει ότι φροντίδα χρειαστεί; Η ουσία είναι ότι το ΙΣΝ παραχώρησε για 100 χρόνια το χώρο κερδίζοντας από άλλες παραµέτρους. Από το ακριβό µίσθωµα για τις υπηρεσίες φύλαξης, τη συντήρηση και τον καθαρισµό του χώρου. Οι εργαζόµενοι ζουν µέρα µε τη µέρα τι σηµαίνει δηµόσιος χαρακτήρας µιας ΑΕ όπως η ΚΠΙΣΝ. Σηµαίνει υποστελέχωση, προσλήψεις µε το «σταγονόµετρο» και ελαστικές σχέσεις εργασίας για την κάλυψη των συνεχώς αυξανόµενων αναγκών του Θεάτρου. Όλα µε βάση ότι η κοινωνία δεν αντέχει το κόστος. Χωρίς η ίδια η κοινωνία να ερωτάται πραγµατικά αν αντέχει το κόστος της Λυρικής ή θέλει αυτό των υπέρογκων εξοπλισµών.

7 ΦΛΕΒΑΡΗ 2018

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

Stop στις ιδιωτικοποιήσεις υπηρεσιών των ∆ήµων

Μια κερδισµένη µάχη στο ∆ήµο Αλίµου Του Θοδωρή Πατσατζή

ια πρώτη προσπάθεια να ιδιωτικοποιηθεί η καθαριότητα του ∆ήµου Αλίµου έµεινε στα χαρτιά, µετά τη συντονισµένη προσπάθεια που έκαναν οι εργαζόµενοι. Ο δήµαρχος Αλίµου Αν. Κονδύλης είχε προγραµµατίσει τη ∆ευτέρα 5 Φλεβάρη δηµοτικό συµβούλιο. Σε αυτό ετοιµαζόταν να πάρει απόφαση για ιδιωτικοποίηση της υπηρεσίας καθαριότητας παρουσιάζοντάς την ως «ενίσχυση της ∆ιεύθυνσης Περιβάλλοντος µε υπηρεσίες αναδόχου δηµόσιας σύµβασης»... Πραγµατικά ευφυής η έµπνευση της δηµοτικής αρχής, αλλά όχι αρκετά για να παραπλανήσει τους εργαζόµενους στο δήµο Αλίµου και γενικότερα στον κλάδο. Καθώς ο ανάδοχος που θα ενίσχυε τη ∆ιεύθυνση Περιβάλλοντος δεν θα ήταν κάτι άλλο από εργολαβική εταιρεία. Και µάλιστα για ένα έργο που ως τώρα το εκτελούσαν απρόσκοπτα οι υπηρεσίες και οι εργαζόµενοι του δήµου. Η δηµοτική αρχή είχε δεσµευθεί αρχικά ότι δεν πρόκειται να προβεί σε τέτοια ενέργεια (στις 17/1 µετά από κινητοποίηση µελών της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΠΟΕ-ΟΤΑ και εργαζοµένων και µελών του Συλλόγου Εργαζοµένων του ∆ήµου). Όµως απέφευγε από τότε να συναντηθεί µε τους εργαζόµενους και να συζητήσει το ζήτηµα. Και αφού ορίζεται ως θέµα της ηµερήσιας διάταξης του δηµοτικού συµβουλίου η ∆ευτέρα 5 Φλεβάρη, µόνο τότε αποφάσισε υποτίθεται να δεχθεί τους εκπροσώπους των εργαζοµένων.

Η µάχη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις υπηρεσιών των δήµων είναι µια µάχη που δεν πρέπει να χαθεί.

Η ΠΟΕ-ΟΤΑ και οι εργαζόµενοι του δήµου αποδέχθηκαν τη συνάντηση καλώντας όµως και Παναττική στάση εργασίας την ίδια µέρα από την έναρξη του ωραρίου ως τις 10 το πρωί και συγκέντρωση το απόγευµα στον Άλιµο κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης του δηµοτικού συµβουλίου. Είχε προηγηθεί το Σαββατοκύριακο 3 και 4/2 αποχή όλων των εργαζοµένων από την υπερεργασία του Σαββατοκύριακου. Οι εργαζόµενοι του ∆ήµου Αλίµου το πρωί της ∆ευτέρας 5/2 αποφάσισαν να διευρύνουν την 4ωρη στάση εργασίας της

ΠΟΕ-ΟΤΑ καλώντας σε στάση εργασίας εκτός από αυτήν της ΠΟΕ-ΟΤΑ και από 10-14.00 Αυτή η αποφασιστικότητα των εργαζοµένων στο δήµο, αλλά και η προσπάθεια συντονισµού της δράσης τους µε την ΠΟΕ-ΟΤΑ έφερε καρπούς. Σε συνδυασµό βέβαια µε την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των εργαζοµένων του δήµου Αλίµου να προχωρήσουν και σε νέα 24ωρη απεργιακή κινητοποίηση αν ο δήµος επιµείνει στη στάση του. Έτσι στη συνάντηση που ακολούθησε µε την δηµοτική αρχή και εκπροσώ-

πους της ΠΟΕ-ΟΤΑ, ο δήµαρχος υποχώρησε και απέσυρε το έγγραφο που είχε εξαγριώσει τους εργαζόµενους και το οποίο µιλούσε για παράνοµες κινητοποιήσεις και κυρώσεις για όσους εργαζόµενους συµµετείχαν σε αυτές. Για να υπάρχει έγγραφη δέσµευση η δηµοτική αρχή υποχρεώθηκε να βγάλει κοινό δελτίο τύπου µε την ΠΟΕ-ΟΤΑ. Σε αυτό αναφέρει την αναβολή λήψης απόφασης για το θέµα από το δηµοτικό συµβούλιο, αλλά και την απόφαση για κοινή σύσκεψη µε την Οµοσπονδία και τον υπουργό Εσωτερικών στις 9 Φλεβάρη για το θέµα της πρόσληψης προσωπικού, την ενίσχυση του µηχανολογικού εξοπλισµού των ανταποδοτικών υπηρεσιών του ∆ήµου. Φυσικά οι εργαζόµενοι ανέστειλαν τις κινητοποιήσεις αλλά πλέον έχουν ένα ισχυρό χαρτί να τις ξαναξεκινήσουν αν η δηµοτική αρχή φανεί ασυνεπής. Η µάχη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις υπηρεσιών των δήµων είναι µια µάχη που δεν πρέπει να χαθεί. Η πολιτική της κυβέρνησης και της πλειοψηφίας των αιρετών δηµάρχων συµβάλει στο να ανοίγουν ταχύτερα τέτοια θέµατα. Οι συνδικαλιστές και οι παρατάξεις της Αριστεράς οφείλουν µε την ίδια ταχύτητα να κάνουν αυτά τα θέµατα υπόθεση όλης της κοινωνίας, καθώς η καθαριότητα και άλλες δηµοτικές υπηρεσίες συµβάλλουν καθοριστικά στη ζωή µας. Ο µόνος τρόπος για να βοηθηθούν οι εργαζόµενοι στους δήµους (εκτός από τις κινητοποιήσεις τους) είναι να στηρίξουµε αιτήµατα όπως η άρση της απαγόρευσης των προσλήψεων µόνιµου προσωπικού και η αυξηµένη κρατική χρηµατοδότηση των Οργανισµών Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Συνελεύσεις στους συλλόγους δασκάλων

ενικές συνελεύσεις των συλλόγων εκπαιδευτικών Πρωτοβάθµιας Εκπαίδευσης θα πραγµατοποιηθούν τις επόµενες µέρες. Κυρίαρχο θέµα συζήτησης είναι το υποχρεωτικό 30ωρο παραµονής στα σχολεία. Ο εκπαιδευτικός είναι υποχρεωµένος να παραµένει στο σχολείο 30 ώρες για να συµπληρώνει τα κενά σε γραµµατειακή και διοικητική υποστήριξη αλλά και σε άλλα καθήκοντα πέρα από το διδακτικό του έργο. Η κυβέρνηση επιχειρεί να επιβάλει νέα καθήκοντα στους δασκάλους, αυτά της σίτισης των παιδιών, µέσα από τον αποχαρακτηρισµό της ώρας της σίτισης στο ολοήµερο ως διδακτικής. Η επιχείρηση «ταΐστε τα παιδιά» θα είναι για το διάστηµα 13.15 ως 14.00 µε υπηρεσίες τραπεζοκοµίας,

καθαριότητας και υγειονοµικού ελέγχου στα σχολεία που ορίζονται στο πρόγραµµα των «σχολικών γευµάτων», αλλά και τη διεκπεραίωση όλης της διαδικασίας εποπτείας, γραφειοκρατικού ελέγχου, αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου και αυτοαξιολόγης της σχολικής µονάδας. Η κυβέρνηση θέλει να προβάρει την αύξηση του ωραρίου και δε διστάζει να θέσει σε κίνδυνο την υγεία των µαθητών καθώς για να σιτιστεί σωστά ένα παιδί θα έπρεπε στο σχολείο να υπάρχει χώρος εστίασης, τραπεζοκόµοι και ελεγκτές τροφίµων. Αυτά δεν είναι καθήκοντα του δασκάλου. Απλά εντάσσονται στα σχέδια για απολύσεις αναπληρωτών µέσα από την αύξηση του ωραρίου. Ένα δεύτερο σηµαντικό θέµα είναι οι

συγχωνεύσεις σχολείων που όπως και οι παλαιότερες οδηγούν στη δηµιουργία σχολείων µε υπεραυξηµένη συµµετοχή µαθητών ανά τµήµα, µειώνουν τις οργανικές θέσεις και οδηγούν πάλι σε µετακινήσεις εκπαιδευτικών και µαθητών χωρίς να υπολογίζουν το κόστος αυτών των µετακινήσεων στην ίδια επαρχία. Είναι ο καλύτερος τρόπος να υποβαθµίσεις την εκπαίδευση των µαθητών. Και αυτό αφορά τα παιδιά των εργαζοµένων και των ανέργων, των φτωχών στρωµάτων της κοινωνίας και όχι τα παιδιά πλούσιων οικογενειών που κάλιστα µπορούν να σπουδάσουν σε ιδιωτικά σχολεία. Αυτά είναι τα δύο πιο καυτά ζητήµατα αυτή τη στιγµή χωρίς βέβαια οι δάσκαλοι να ξεχνάνε τα υπόλοιπα: από τη φορολεηλασία και την απαγόρευση

της απεργίας, µέχρι την προσπάθεια να απαιτείται προσοντολόγιο και πιστοποιητικό παιδαγωγικής επάρκειας για να προσληφθεί ένας αναπληρωτής εκπαιδευτικός µέχρι ακόµη και την αξιολόγηση. Για όλα αυτά οι δάσκαλοι χρειάζεται να δουν πώς θα οργανώσουν τον κλάδο για να µπορέσει να ξαναξεκινήσει πιο µαζικές κινητοποιήσεις απέναντι στην κυβέρνηση. Και βέβαια χρειάζεται άµεσα να ενηµερωθούν οι γονείς και οι τοπικές κοινωνίες και να ζητηθεί η αλληλεγγύη τους για τη µάχη τόσο ενάντια στον τρόπο σίτισης των παιδιών όσο και ενάντια στις συγχωνεύσεις σχολείων.

αριστερα

Γιορτάζουμε τα 400 φύλλα – Συνεχίζο Του Σπύρου Αντωνίου

το προηγούμενο φύλλο της «Εργατικής Αριστεράς» συμπληρώσαμε 400 φύλλα και 17 χρόνια συνεχούς έκδοσης, με παρουσία σε εκατοντάδες πολιτικές μάχες. Μια πυκνή διαδρομή γεμάτη όμορφες αλλά και απαιτητικές στιγμές. Με πολιτική και ιδεολογική συνέπεια, ακλόνητη πίστη στο δίκιο και

στη δύναμη του κόσμου της εργασίας και όλων των καταπιεσμένων, δεν λείψαμε από κανένα μεγάλο γεγονός του κινήματος και της Αριστεράς όλα αυτά τα χρόνια. Κομμάτι κι εμείς οι ίδιοι των συγκλονιστικών αγώνων που έδωσαν και δίνουν οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι μετανάστες, αναδείξαμε και στηρίξαμε κάθε επεισόδιο της ταξικής πάλης στην Ελλάδα και διεθνώς. Με ξεκάθαρη θέση και σαφές αντικαπιταλιστικό και διεθνιστικό

στίγμα, δεσμευμένοι στην υπόθεση της σοσιαλιστικής ανατροπής, ήμασταν και θα είμαστε πάντα παρόντες/παρούσες στις διεργασίες για την ανασύνταξη του μαζικού κινήματος και την αναγκαία ενότητα και αντεπίθεση της Αριστεράς. Στην εποχή της καπιταλιστικής κρίσης, της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που ο κίνδυνος του πολέμου επανέρχεται απειλητικά και η ακροδεξιά επανεμφανίζεται δυναμικά, τα καθήκοντά μας μεγαλώνουν. Δεσμευ-

Αντιπαγκοσμιοποιητικό, αντιπολεμικό κίνημα Τα χρόνια της Γένοβας, της Φλωρεντίας, του Παρισιού, της Αθήνας, του Ελληνικού και του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ. Τα μεγαλειώδη αντιπολεμικά συλλαλητήρια ενάντια στη δεύτερη εισβολή στο Ιράκ. Το περίφημο νεοφιλελεύθερο δόγμα «του τέλους της ιστορίας» γίνεται θρύψαλα από την παρουσία εκατομμυρίων ανθρώπων στους δρόμους όλου του πλανήτη, που αμφισβητούν την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και εναντιώνονται στον πόλεμο. Τα κοινωνικά

Αντικυβερνητικός αγώνας

Διεθνή Με την οργισμένη νεολαία των γαλλικών δρόμων, την παλαιστινιακή Ιντιφάντα και τις εξεγέρσεις της Αραβικής Άνοιξης στην Αίγυπτο, τη Συρία, την Τυνησία. Με το λαό της Καταλονίας στον αγώνα του για δημοκρατία και ανεξαρτησία. Καταγγέλλοντας τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Μ. Ανατολή, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, την ελληνική συμμετοχή σε αυτές και τους τυχοδιωκτισμούς των Κοτζιά-Καμμένου με τις πλάτες του ΝΑΤΟ. Την κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις, με πρόσχημα τον πόλεμο «κατά της τρομοκρατίας». Χωρίς αυταπάτες για την ΕΕ του κεφαλαίου και του ρατσισμού, που χρειάζεται να ανατραπεί

κινήματα και η πολιτική Αριστερά αναζωογονούνται, συντονίζονται πανευρωπαϊκά και οργανώνουν διεθνείς διαδηλώσεις διακηρύσσοντας πως «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός»!

με τους κοινούς αγώνες των λαών της και της Αριστεράς.

Σε κάθε κεντρική πολιτική αντιπαράθεση με όλες τις κυβερνήσεις της ακραίας λιτότητας (Σημίτη, Καραμανλή, ΓΑΠ, Παπαδήμου, Σαμαρά, Τσίπρα). Η σημασία των αγώνων «από τα κάτω» και της μαχητικής αντιπολίτευσης. Η οικοδόμηση πειστικής αριστερής εναλλακτικής, απέναντι στην άρχουσα τάξη, τα κόμματά της και τα διεθνή επιτελεία της. Οι κοινωνικές ανάγκες πάνω από τα κέρδη των καπιταλιστών, τη συστημική «σταθερότητα» και την υποταγή στην αντιδραστική ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Η εργατική-λαϊκή αντίσταση, ως ανάχωμα στους διαρκείς «μονόδρομους» των βάρβαρων περικοπών, τόσο στην εποχή της «ισχυρής Ελλάδας» όσο και στην περίοδο της κρίσης και της μνημονιακής λεηλασίας. Από τις ετήσιες διαδηλώσεις στη ΔΕΘ, στην κοσμοπλημμύρα της πλατείας Συντάγματος το 2010-12.

όμαστε να βελτιώσουμε ακόμα περισσότερο την εφημερίδα που διαβάζετε και διακινείτε, να αποτελέσουμε ακόμα πιο χρήσιμο και αποτελεσματικό «εργαλείο» στα χέρια όσων παλεύουν συλλογικά ενάντια στο «τέρας» των μνημονίων, της εκμετάλλευσης, του πολέμου και του ρατσισμού. Ακολουθεί ένα μικρό αφιέρωμα, με πρωτοσέλιδα της «Εργατικής Αριστεράς» που αποτυπώνουν τους σημαντικότερους σταθμούς αυτής της πλούσιας διαδρομής.

7 φλεβάρη 2018

ουμε στην πρώτη γραμμή των αγώνων Αναλύσεις

Αντιρατσιστικό κίνημα

Αναλύσεις για θέματα επικαιρότητας, αλλά και για θέματα θεωρίας. Γεγονότα που καθόρισαν την ιστορία, με αναγωγή στα τωρινά επίδικα. Πάντα με έντιμη ιδεολογική αντιπαράθεση, συντροφικό διάλογο και οδηγό τις καλύτερες παραδόσεις του εργατικού και κομουνιστικού κινήματος. Στην καθημερινή προσπάθεια για την απόκρουση της καθεστωτικής προπαγάνδας και την αποδόμηση της κυρίαρχης ιδεολογίας.

Μόνιμο μέτωπο κατά του φασισμού, του εθνικισμού (από όπου κι αν προέρχεται) και του ρατσισμού, με έμφαση στον κοινό αγώνα ντόπιων και μεταναστών, ως ταυτοτικό στοιχείο μας. Ταξική αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και όχι υποκριτική φιλανθρωπία του κράτους και των ΜΚΟ. Συνεχής πάλη ενάντια στην ισλαμοφοβία και την ομοφοβία, την ακροδεξιά και τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, που επιχειρούν να ξανασηκώσουν κεφάλι, με αφορμή τον εθνικιστικό παροξυσμό για το Μακεδονικό.

Εργατικοί αγώνες Στην πρώτη γραμμή των εργατικών αγώνων, για το συντονισμό και την ενωτική δράση του εργατικού κινήματος και των συνδικάτων. Για το δικαίωμα στη δουλειά, με αξιοπρεπείς μισθούς και ασφάλιση. Στις πανεργατικές απεργίες, στη μάχη ενάντια στην κατεδάφιση του Ασφαλιστικού από τον Γιαννίτση και την Πετραλιά έως τον Κατρούγκαλο. Στην απεργία διαρκείας των δασκάλων και στις καταλήψεις των υπουργείων. Στο πλευρό των συμβασιούχων, των εργαζομένων στους ΟΤΑ, των νοσοκομειακών. Στις «γαλέρες» του ιδιωτικού τομέα, μαζί με τη νεολαία που κινείται μεταξύ ανεργίας και επισφάλειας.

Ενότητα της Αριστεράς Προβολή και στήριξη σε κάθε εγχείρημα που προωθούσε την ενότητα στη δράση της Αριστεράς και τη συμπαράταξη των πολιτικών της οργανώσεων/κομμάτων, αναγνωρίζοντας και μην κρύβοντας τα όποια προβλήματα και τις αντιφάσεις αυτής της εμπειρίας. Από το «Χώρο Διαλόγου», τον «πρώτο» ΣΥΡΙΖΑ του 2004, την επανεκκίνησή του και την εκλογική εκτίναξη του 2012. Την ιστορική ελπίδα το Γενάρη του 2015, που έμεινε ανεκπλήρωτη και προδόθηκε μετά το δημοψήφισμα. Ως τη διάσπαση

του ΣΥΡΙΖΑ και τη δημιουργία της Λαϊκής Ενότητας, συνεχίζοντας τη μάχη ενάντια στα μνημόνια, την ευρωλιτότητα, την κυβέρνηση και τους δανειστές. Επιμένοντας ότι η μόνη απάντηση «από τα αρι-

Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ Από την επομένη της 25ης Γενάρη του 2015, κάθετη διαφωνία με τις «αριστεροδεξιές» συμμαχίες (ΑΝΕΛ, Παυλόπουλος κ.λπ.). Υπερτονίζοντας τον εγκλωβισμό του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης στη μνημονιακή διαχείριση. Επιχειρήσαμε να αποτρέψουμε την ταπεινωτική συνθηκολόγηση με τους δανειστές και το ντόπιο σύστημα. Κάθε πρωτοσέλιδο υπογράμμιζε το «επείγον» της ρήξης με τη λογική της «συνέχειας του κράτους» και της συμμόρφωσης στις απαιτήσεις των ισχυρών: «Απειθαρχία στη συμφω-

νία», «Ώρα για μονομερείς ενέργειες», «Δεσμά που δεν λύνονται κόβονται», «Στάση πληρωμών στους τοκογλύφους», «Οι πιέσεις για έντιμο συμβιβασμό οδηγούν σε γενική συνθηκολόγηση», «Σύγκρουση τώρα με τους δανειστές»...

στερά» στο τεχνητό δίπολο Τσίπρας-Μητσοτάκης είναι η ενωτική παρέμβαση της αντιμνημονιακής, ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και η συγκρότηση ενός μαζικού αριστερού «πόλου».

Νεολαία Με την ανυπάκουη νεολαία, στα σχολεία και στις σχολές της, στις καταλήψεις, στο ορμητικό κίνημα για το «άρθρο 16» και στις κινητοποιήσεις ενάντια σε κάθε εκπαιδευτική «μεταρρύθμιση» που υπονομεύει τη δημόσια και δωρεάν Παιδεία και το πανεπιστημιακό άσυλο. Στις εξεγέρσεις της, όπως το Δεκέμβρη του 2008, όταν μια ολόκληρη γενιά όρθωσε το ανάστημά της μπροστά στην κρατική καταστολή, διεκδικώντας ένα μέλλον με αξιοπρέπεια, δικαιώματα και ελευθερίες.

αριστερα

7 φλεβΑρη 2018

Ενισχύστε την «Εργατική Αριστερά»! Του Θάνου Λυκουργιά

ι τρεις σύντροφοι που υπογράφουμε τα σχετικά άρθρα για τα 400 φύλλα της «Εργατικής Αριστεράς» ανήκουμε στις νεότερες γενιές αγωνιστών και αγωνιστριών, που εντάχθηκαν στο κίνημα και την οργανωμένη πάλη κατά την περίοδο που άνοιγε στις αρχές του 2000 με την αμφισβήτηση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και έπειτα. Σε όλες τις μικρές και μεγάλες στιγμές που μας διαμόρφωσαν, σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα, η «Εργατική Αριστερά» ήταν το εργαλείο από το οποίο αντλούσαμε τα επιχειρήματά μας και με το οποίο απευθυνόμασταν σε όσους και όσες συναντούσαμε. Μαζί με τη συνείδηση του ρόλου μας στην κοινωνία, διαμορφώσαμε και τη συνείδηση του βασικότερου πολιτικού όπλου που έχουμε στα χέρια μας: του πολιτικού μας εντύπου, οργανωτή και προπαγανδιστή των ιδεών και των δράσεών μας. Υπό αυτή την έννοια, θεωρούμε πως η ενίσχυση της «Εργατικής Αριστεράς» είναι μια «επένδυση» με πολλαπλά οφέλη. Συμβάλλει στην οικονομική επιβίωση –καθόλου εύκολη στις μέρες μας– και συνέχεια της ύπαρξης του εντύπου. Και αυτές με τη σειρά τους σημαίνουν συμβολή στο να συ-

νεχίσουμε να καλύπτουμε από τις στήλες μας το πλήθος μαχητικών ιδεών και ρεπορτάζ (σαν αυτά που περιγράφηκαν για όλα αυτά τα χρόνια στα διπλανά άρθρα) όπως και στήριξη σε ένα σημαντικό δυναμικό αγωνιστών και αγωνιστριών, μελών και φίλων της ΔΕΑ, το οποίο αγωνίζεται για χρόνια και θα συνεχίσει να μάχεται στην πρώτη γραμμή των αγώνων.

τμήματος της επαναστατικής Αριστεράς που τα τελευταία 17 χρόνια δίνει σταθερά τη μάχη των σοσιαλιστικών

ιδεών και στηρίζει τους κοινωνικούς αγώνες. Ενισχύστε μας ώστε να γίνουμε ακόμα καλύτεροι!

Γραφτείτε συνδρομητές

Όλα αυτά τα χρόνια, η εφημερίδα μας έκανε υπερβάσεις σε πλήθος σελίδων (από 16σέλιδη σε 20σέλιδη) και ποιότητα εκτύπωσης (όπως φαίνεται και από τις φωτογραφίες και μόνο των διπλανών πρωτοσέλιδων), στηριζόμενη σε μεγάλο βαθμό σε εσάς, τους αναγνώστες και τις αναγνώστριές μας. Είχαμε όμως και μια σημαντική υποχώρηση, καθώς παρά τη θέλησή μας δεν είχαμε την οικονομική δυνατότητα να συνεχίσουμε την κεντρική διανομή στα περίπτερα. Για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στις σημερινές, δύσκολες συνθήκες, ζητάμε και πάλι να μας ενισχύσετε. Εκτός από την παρουσία σας στη γιορτή μας στις 10/2 (και αντίστοιχα στη Θεσσαλονίκη), ξεκινάμε μια καμπάνια εγγραφής συνδρομητών. Θα εξασφαλίσετε έτσι ότι θα έχετε το έντυπο κάθε δεκαπενθήμερο στο σπίτι σας, ταυτόχρονα συμβάλλοντας ουσιαστικά στον οικονομικό προγραμματισμό μας. Η ενίσχυση της «Εργατικής Αριστεράς» είναι ενίσχυση ενός μάχιμου

Η «Εργατική Αριστερά» στα χέρια της νεολαίας Του Νικόλα Κολυτά

«Εργατική Αριστερά» έφτασε τα 400 φύλλα και για κάποιους από μας που τη γνωρίσαμε από μαθητές σημαίνει πολλά. Στην εποχή του Ίντερνετ, της γρήγορης πληροφόρησης, της πρόχειρης είδησης και της περιφρόνησης του χαρτιού, η «Εργατική Αριστερά» αποτέλεσε ένα παραδοσιακό εργαλείο γνωριμίας με έναν νέο κόσμο. Τον κόσμο των κινημάτων, της ταξικής πάλης, του αντιρατσισμού και του διεθνισμού. Οι περισσότεροι την είδαμε πρώτη φορά σε κάποιο αντιρατσιστικό φεστιβαλάκι, στα χέρια κάποιου συντρόφου σε μια διαδήλωση, ή σε κάποιο τραπεζάκι έξω από μια συνέλευση. Συζητήσαμε πριν την πάρουμε, δελεαστήκαμε από κάποιο εξώφυλλο, από κάποιον τίτλο ή από κάποιο άρθρο, και κάπως έτσι την αγοράσαμε. Η αγορά μιας εφημερίδας

της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που δεν έχει διαφήμιση, που δεν έχει επιχειρηματικό πατρονάρισμα ή στρογγυλέματα, είναι μια μεγάλη υπόθεση για κάθε νέο/α σύντροφο/ισσα που εισέρχεται σε μια νέα φάση αναγνωσμάτων πέραν των συνηθισμένων. Για όσους ανήκουμε στο «νεολαιίστικο κομμάτι» της ΔΕΑ, η «Εργατική Αριστερά» αποτελεί ένα σημείο μετάβασης. Ένα σημείο μετάβασης από τους αυθόρμητους προβληματισμούς στην οργανωμένη πολιτική συζήτηση. Ένα σημείο μετάβασης από το αυθόρμητο των κινημάτων του 2006-7 ή του Δεκέμβρη του 2008 στην οργανωμένη πάλη απέναντι στα μνημόνια και τους φασίστες. Η «Εργατική Αριστερά» όμως για κάποιους από εμάς ήταν και ο πιο σοβαρός αντικαταστάτης της μικρής μαθητικής εφημερίδας «Μαθητές/τριες ενάντια στο σύστημα». Αφού διαβάσαμε, γράψαμε και κινητοποιηθήκαμε για τα ζητήματα του σχολείου και του μαθητικού κινήματος, αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε και για το τι συμβαίνει έξω από αυτά. Και η εφη-

μερίδα βοήθησε αρκετά. Μας έβαλε στις πλατείες της Αραβικής Άνοιξης, της Ισπανίας, της Ελλάδας, της Λατινικής Αμερικής. Μας έμαθε να παλεύουμε μαζικά και ριζοσπαστικά απέναντι στις μνημονιακές πολιτικές κι ας ήμασταν μόλις 16. Αυτός είναι και ο λόγος που αρχίσαμε σιγά σιγά όχι μόνο να τη διαβάζουμε αλλά και να την κρατάμε, να τη διακινούμε και να παλεύουμε για τις ιδέες της. Μια εφημερίδα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς άλλωστε δεν έχει ανάγκη απλώς από αναγνώστες, αλλά κυρίως από αγωνιστές. Αγωνιστές που θα αξιοποιήσουν το περιεχόμενό της σε μια φοιτητική συνέλευση, που θα συζητήσουν με κόσμο και που θα δελεαστούν να διαβάσουν κι άλλα πράγματα μέσω αυτής. Ο ρόλος της εφημερίδας είναι διττός. Λύνει ερωτήματα αλλά δημιουργεί και άλλα που ίσως χρειαστούν άλλα 400 φύλλα για να λυθούν. Τα τελευταία χρόνια, υπάρχει μια συνειδητή υποβάθμιση του ρόλου της εφημερίδας ως εργαλείου από πολλές οργανώσεις της επαναστατικής Αριστεράς. Η

εμπειρία μας μας λέει πως πρόκειται για ένα τεράστιο λάθος που υποβαθμίζει τον πολιτικό διάλογο ή τον αποσυνδέει από τα κεντρικοπολιτικά γεγονότα. Η θεματολογία της «Εργατικής Αριστεράς» το αποδεικνύει. Κάπως έτσι ένας μαθητής μπορεί να διαβάσει για το τι γίνεται στη Βενεζουέλα, ένας εργαζόμενος για το τι συμβαίνει στο πανεπιστήμιο και ένας μετανάστης για το τι παλεύεται στους εργατικούς χώρους. Η εφημερίδα βοηθάει στο να μην αποσυνδέονται ή αυτονομούνται τα πεδία πάλης, αλλά όλοι μαζί αυτοί που καταλαβαίνουμε ότι είμαστε «από κάτω» να παλέψουμε από κοινού. Η «Εργατική Αριστερά» αγγίζει τα 400 φύλλα της σε μια περίοδο απογοήτευσης και μείωσης των πολιτικών αναγνωσμάτων. Είναι πολύ σημαντικό να κρατήσουμε ζωντανή τη φωνή της πολλαπλασιάζοντας τις φωνές μας. Κόντρα στον καιρό, η εφημερίδα πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει στα σχολικά θρανία, στα φοιτητικά αμφιθέατρα και στους εργασιακούς χώρους, βοηθώντας στο να γεννηθούν κινήματα, αγώνες και νίκες.

νεολαια

7 φλεβαρη 2018

Ο αγώνας στα ΤΕΙ δεν έχει λήξει ακόμη Της Στέλλας Πετρούλια

ρισκόμαστε λίγες μέρες πριν κατατεθεί προς ψήφιση το νομοσχέδιο για το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής. Παρότι αρχική επιθυμία του υπουργείου ήταν να ψηφιστεί από το Νοέμβρη, μπορούμε να θεωρήσουμε ως μια μικρή νίκη του κινήματος τη μετάθεσή του λίγους μήνες μετά, καθώς και τη μη συγχώνευση κάποιων τμημάτων που σχεδιαζόταν να μπουν συγχωνευμένα στο ΠΔΑ. Το γεγονός αυτό καθιστά πιο επιτακτική από ποτέ την κλιμάκωση του αγώνα σε όλους τους σπουδαστικούς συλλόγους ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά μαζί με τη στήριξη και των υπόλοιπων συλλόγων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Οι δύο σύλλογοι, ΣΕΥΠ και ΣΓΤΚΣ, που το προηγούμενο διάστημα κινούνταν με μέσο την κατάληψη και δεκάδες μαζικές κινητοποιήσεις που έδιναν το ρυθμό, επιβάλλεται να μην υποχωρήσουν στις πιέσεις των ανεξάρτητων φοιτητών/φοιτητριών που προτάσσουν ως μόνο και κύριο θέμα την επιβίωση του εξαμήνου, αλλά να συνεχίσουν με εξωστρέφεια και αγωνιστικότητα διεκδικώντας να μην περάσει το νομοσχέδιο αυτό που καταστρατηγεί τη δημόσια και δωρεάν παιδεία και εξαφανίζει τα επαγγελματικά μας δικαιώματα.

Βλέποντας το δέντρο και όχι το δάσος, μεγάλη μερίδα φοιτητών και φοιτητριών που αναγκάζεται να εργαστεί για να μπορέσει να σπουδάσει, που χρόνια βιώνει την εντατικοποίηση, που το σύστημα της παπαγαλίζει ότι για να μπορέσει να σταθεί στην αγορά εργασίας θα πρέπει να ανταγωνιστεί τον διπλανό της και να βάλει το χέρι βαθιά μέσα στην τσέπη για να αποκτήσει παραπάνω εφόδια και που θεωρεί ότι κανένας συλλογικός αγώνας δεν μπορεί να έχει αποτελέσματα, έχει αποπροσανατολιστεί και θέτει ως μόνο αίτημα να σταματήσουν οι καταλήψεις και να

φει «ανοιχτή σχολή» κι ας μην έχει θέση για το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής. Το γεγονός αυτό δεν πρέπει να μας οδηγεί σε απογοήτευση και εσωστρέφεια, αντίθετα θα πρέπει να κινηθούμε όπως το προηγούμενο διάστημα με μαζικές εξορμήσεις, ριζοσπαστική απεύθυνση και δράσεις. Την ίδια στιγμή, μέσα σε αυτή την κατάσταση, παρόμοια πίεση από ένα κομμάτι ανεξάρτητου φοιτητικού κόσμου δέχεται και η ΣΓΤΚΣ. Παρ’ όλα αυτά κατάφερε να κερδίσει το πλαίσιο κατάληψης μέσω των συνεχών δράσεων και

Είναι καθοριστικό για την υπεράσπιση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας να μην υποκύψουμε στις πιέσεις και στο κλίμα που προσπαθεί να δημιουργηθεί και να δώσουμε τη μάχη μέχρι το τέλος. σωθεί το εξάμηνο. Αυτό χαρακτηριστικά φάνηκε στις τελευταίες συνελεύσεις της ΣΕΥΠ με ψηφίσαντες πάνω από 600 άτομα, που στη συντριπτική πλειοψηφία δεν είχαν διάθεση να ακούσουν παρά μόνο να ψηφίσουν ένα πλαίσιο που να γρά-

ενημερώσεων τόσο στο ΤΕΙ Αθήνας όσο και στους δρόμους, εξασφαλίζοντας έτσι την ενεργή στήριξη και άλλων φοιτητών και φοιτητριών του Συλλόγου και προχωρώντας άλλη μία βδομάδα σε κατάληψη. Με μαζικά χαρακτηριστικά κινήθηκε σε

νέα από τις σχολές

Νομική Αθήνας

Ο ΦΣ Νομικής με απόφαση του ΔΣ στις 31/07 καταδίκασε την επίθεση που δέχτηκε αγωνίστρια, μέλος της ΚΝΕ, ένοικος στις Φοιτητικές Εστίες του Πανεπιστημίου Αθηνών, από φασίστες, στο χώρο των εστιών. Αφού τη γρονθοκόπησαν, στη συνέχεια έγραψαν φασιστικά συνθήματα στην πόρτα της («Θάνατος στους κομμουνιστές» και «Ζήτω η ΧΑ»). Είναι δε ενδεικτικό ότι προς τη συγκεκριμένη αγωνίστρια έχουν υπάρξει ξανά επιθέσεις στο παρελθόν, κάτι που αναδεικνύει τη στοχευμένη δράση των φασιστών. Τέτοια περιστατικά, που στοχεύουν στην πολιτική καταστολή, την τρομοκράτηση των αγωνιστών/αγωνιστριών και την εξάλειψη του πολιτικού χώρου έκφρασης και δράσης της Αριστεράς και ευρύτερα της ριζοσπαστικής νεολαίας μέσα στους φοιτητικούς χώρους, δεν είναι δυνατόν να μείνουν αναπάντητα. Και η απάντηση δεν μπορεί να συνίσταται στην «καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται», που ήταν και η επίσημη τοποθέτηση της αντιδραστικής «Ανεξάρτητης Φοιτητικής Κίνησης» στο εν λόγω ΔΣ. Οι δυνάμεις της ριζοσπαστι-

κής Αριστεράς μέσα στους ΦΣ, ενάντια σε φιλελεύθερες λογικές που σκόπιμα αποπολιτικοποιούν τη συζήτηση και νομιμοποιούν τη θεωρία των δύο άκρων, οφείλουν να αναδεικνύουν ότι η αναγκαία απάντηση θα πρέπει να δοθεί με μαζικούς όρους στο δρόμο, στις γειτονιές, στις σχολές, στους χώρους εργασίας, τόσο απέναντι στον εθνικισμό και τη φασιστική απειλή όσο και απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική που τους έχει δώσει ώθηση όλα αυτά τα χρόνια.

Φιλοσοφική Αθήνας

Το μέτωπο που άνοιξε στη μέση του χειμερινού εξαμήνου αναφορικά με την επικείμενη διάσπαση του Τμήματος Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας παραμένει ακόμα ανοιχτό. Η υλοποίηση της διάσπασης θα δημιουργούσε τις κατάλληλες προϋποθέσεις για την απόσπαση των επαγγελματικών δικαιωμάτων από τα πτυχία των καθηγητικών σχολών με τη δημιουργία τμήματος-δομής από τον τομέα Παιδαγωγικής του ΦΠΨ που θα χρεωνόταν τη χορήγηση της διδακτικής επάρκειας

επιμέλεια: Νικόλας Κολυτάς

με λίστες συμμετεχόντων και πιθανόν δίδακτρα με βάση και το πλαίσιο του νόμου Γαβρόγλου. Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες του ΦΠΨ, λοιπόν, ύστερα από πολυάριθμες παρεμβάσεις και κινητοποιήσεις στην Κοσμητεία της Φιλοσοφικής, έδωσαν ξανά το αγωνιστικό τους «παρών», αυτήν τη φορά στη Σύγκλητο που διεξήχθη στις 29/1, εμποδίζοντας την όποια τελεσίδικη απόφαση που πάει να περάσει πίσω από κλειστές πόρτες και με αδιαφορία για τη γνώμη των ίδιων των φοιτητών. Η κλιμάκωση της αντίδρασης απέναντι στο σχέδιο της απόσπασης παραμένει ακόμα ανοιχτό στοίχημα, που υποδεικνύει στις δυνάμεις της φοιτητικής Αριστεράς την αναγκαιότητα της μετωπικής δράσης.

Σχολές Πάτρας

εξορμήσεις τόσο στους ΣΣ του ΤΕΙ όσο και στο ΕΚΠΑ, προώθησε δελτίο Τύπου και πραγματοποίησε κινητοποίηση την Τρίτη 6/2 στα Προπύλαια με αίτημα να αποσυρθεί ο νόμος Γαβρόγλου και να μην περάσει το νομοσχέδιο για το ΠΔΑ! Παρότι ο αγώνας που δίνεται στα ΤΕΙ δέχεται πιέσεις από «ανεξάρτητους/ες» φοιτητές/φοιτήτριες αλλά και μερίδα των καθηγητών προκειμένου να λήξει, φαίνεται πως υπάρχει ένα δυναμικό ανθρώπων που δεν το βάζει κάτω και επιμένει. Μπορεί να χάνονται επιμέρους μάχες, όμως δεν έχει χαθεί οριστικά ο αγώνας. Το παράδειγμα της ΣΓΤΚΣ δείχνει ότι πρέπει να συνεχιστεί η προσπάθεια ο αγώνας των ΤΕΙ να βγει έξω από τα ΤΕΙ. Να συνδεθεί με άλλους Συλλόγους, να έρθει σε επαφή με εργαζόμενους/ες και να απευθυνθεί στον απλό φοιτητή και στην απλή φοιτήτρια πείθοντάς τους ότι το ζήτημα δεν είναι να μη χαθεί το εξάμηνο αλλά να μη χαθούν ολόκληρα τμήματα που πάνε για συγχώνευση. Είναι καθοριστικό για την υπεράσπιση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας να μην υποκύψουμε στις πιέσεις και στο κλίμα που προσπαθεί να δημιουργηθεί και να δώσουμε τη μάχη μέχρι το τέλος. Παρά τις επιμέρους ήττες, στο ΤΕΙ φαίνεται πως κάτι κινείται ακόμη ενόψει της ψήφισης του νομοσχεδίου. Ενός νομοσχεδίου που πρέπει να παραμείνει στα χαρτιά.

Μέσα σε όλο το εθνικιστικό ντελίριο των τελευταίων εβδομάδων και με αφορμή τις συγκεντρώσεις για το Μακεδονικό, αρκετές δυνάμεις κρούσης της ακροδεξιάς βρήκαν το πάτημα που έψαχναν προκειμένου να επιτεθούν σε στέκια της Αριστεράς, καταλήψεις

στέγης και κέντρα οργάνωσης αγώνων. Ένας τέτοιος χώρος ήταν και η κατάληψη Libertatia στη Θεσσαλονίκη η οποία κάηκε μετά από επίθεση φασιστών. Οι Φοιτητικοί Σύλλογοι της Πάτρας έχουν επανειλημμένα δείξει τα αντιφασιστικά ανακλαστικά τους και την κινητοποίηση στο δρόμο απέναντι στο ρατσισμό και το φασισμό. Κάπως έτσι, στις 25/1 οι Φοιτητικοί Σύλλογοι της Πάτρας πραγματοποίησαν αντιφασιστική πορεία ως ένδειξη αλληλεγγύης στις καταλήψεις και τα στέκια που δέχθηκαν επίθεση. Είναι πολύ σημαντικό το επόμενο διάστημα και ενόψει της 17ης Μάρτη να οξυνθούν τα αντιφασιστικά-αντιρατσιστικά ανακλαστικά του φοιτητικού κινήματος προκειμένου να μην καταφέρουν να διεισδύσουν οι φασίστες στις σχολές. Παράλληλα όμως, πάρθηκε και απόφαση συμμετοχής σε πορεία ενάντια σε «αναπτυξιακό συνέδριο» που διοργανώνει ο ΣΥΡΙΖΑ σε γνωστό ξενοδοχείο της πόλης στις 6/2, καθώς και απόφαση συμμετοχής στις κινητοποιήσεις που έχουν προγραμματίσει οι αγρότες προκειμένου τα αιτήματα των φοιτητών να ενωθούν με τους αγώνες των εργαζομένων απέναντι στη λιτότητα και τα μνημόνια.

ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ

7 ΦΛΕΒΑΡΗ 2018

«Οι περικοπές αφορούν τις ζωές εκατοµµυρίων δηµοτών» Συνέντευξη µε τη Βάσω Ακριβού, κοινοτική σύµβουλο του 6ου ∆.∆. ∆ήµου Αθηναίων Η Βάσω Ακριβού είναι εργαζόµενη συµβασιούχος στον κλάδο της καθαριότητας, αγωνίστρια της Αριστεράς και διαµερισµατική σύµβουλος του 6ου ∆ιαµερίσµατος του ∆ήµου Αθηναίων. Πριν από λίγες µέρες, η «Εργατική Αριστερά» τη συνάντησε για µια ενδιαφέρουσα συζήτηση: για την τοπική αυτοδιοίκηση, τους ελεύθερους χώρους, τους πρόσφυγες, αλλά και µια ελπιδοφόρα κίνηση πόλης που κάνει τα πρώτα της βήµατα.

Ποια είναι τα σηµαντικότερα προβλήµατα στις γειτονιές της Αθήνας και ποια πολιτική ακολουθεί η διοίκηση Καµίνη σε µια σειρά ζητήµατα που αφορούν την τοπική κοινωνία αλλά και τις υπηρεσίες του δήµου;

Στον ∆ήµο Αθηναίων, τα τελευταία χρόνια υπάρχει µείωση προσωπικού κατά 60% στον τοµέα του πρασίνου και της καθαριότητας, µε φυσικό αποτέλεσµα τη µη οµαλή λειτουργία αυτών των τοµέων. Ανάλογη έλλειψη προσωπικού υπάρχει και στις υπηρεσίες των δηµοτικών διαµερισµάτων. Στα δηµοτικά ιατρεία, οι εργαζόµενοι είναι «όµηροι» των συνεχόµενων συµβάσεων, που δεν ξέρουν αν θα παραταθούν. Πολλά λειτουργικά κόστη καλύπτονται από χορηγίες, όπως αυτή από το Ίδρυµα Νιάρχος. Άρα ούτε σίγουρη χρηµατοδότηση υπάρχει, όταν πάψει το «φιλανθρωπικό» έργο διαφόρων ιδιωτών. Η πλειονότητα των παιδικών χαρών έχουν κλείσει, µε πρόσχηµα µια ευρωπαϊκή ρύθµιση. Στο 6ο ∆ιαµέρισµα π.χ. θα µείνουν µόνο 2-3 παιδικές χαρές, µε ό,τι αυτό σηµαίνει για τα παιδιά και τους γονείς τους. Αυτό που χρειάζεται να βάζουµε λοιπόν επίµονα ως αίτηµα είναι η αναγκαιότητα προσλήψεων για να µπορέσουν να λειτουργήσουν οι δηµοτικές δοµές, µε αύξηση των πόρων για κρίσιµες κοινωνικές υπηρεσίες. Γι’ αυτό και καταψηφίζουµε τους µνηµονιακούς προϋπολογισµούς του Καµίνη. Όταν µιλάµε για τον µεγαλύτερο δήµο της χώρας, οι περικοπές αυτές αφορούν τις ζωές εκατοµµυρίων δηµοτών.

Στην περίπτωση του Προσφυγικού, η δηµοτική αρχή προσπαθεί να αναδείξει τη συµβολή της σε µια «ανθρωπιστική διαχείριση» της κατάστασης. Είναι έτσι;

Για την ώρα υπάρχει το πρόγραµµα στέγασης του δήµου, σε συνεργασία µε την Ύπατη Αρµοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, αλλά είναι βέβαιο ότι δεν αρκεί για την αντιµετώπιση των αναγκών που υπάρχουν. Αρχικά αφορά µόνο τους πρόσφυγες, κυρίως Σύρους, που έχουν ενταχθεί σε πρόγραµµα µετεγκατάστασης και αναµένουν να φύγουν για άλλα ευρωπαϊκά κράτη, παρόλο που η ΕΕ δεν τηρεί ούτε αυτές τις ελάχιστες δεσµεύσεις της. Άσχετα από τις επικοινωνιακές «κορώνες» του δήµου, χρειαζόµαστε πολύ περισσότερα διαµερίσµατα για τη στέγαση όλων των προσφύγων. Λύσεις υπάρχουν, όπως το διαχρονικό αίτηµα του αντιρατσιστικού κινήµατος και των παρατάξεων της Αριστεράς για άνοιγµα κλειστών δηµόσιων κτιρίων και ανθρώπινη

Φωτογραφία από τον περίπατο ενηµέρωσης στο Ρέµα του Ποδονίφτη που διοργανώθηκε στις 26/1 από την «Πόλης Ξεκίνηµα».

φιλοξενία. ∆υστυχώς όµως ο ∆ήµος Αθηναίων απέχει πολύ από µια τέτοια λογική. Αντίθετα, δίνει ελάχιστα κονδύλια, δεν διεκδικεί τίποτα περισσότερο από το κράτος και προσπαθεί µέσω των ΜΚΟ, στις οποίες έχει παραχωρήσει όλο το «παιχνίδι», να παρουσιάσει ένα «ανθρώπινο» πρόσωπο.

Στο όνοµα της «ανάπτυξης», µια σειρά δηµόσιοι χώροι στον ∆ήµο Αθηναίων –Ακαδηµία Πλάτωνος, Γουδή, Ποδονίφτης, Πεδίο Άρεως– παραδίδονται σε ισχυρά επιχειρηµατικά συµφέροντα για εµπορική εκµετάλλευση ή υποβαθµίζονται. Μπροστά σε αυτή την απειλή για τους τελευταίους ελεύθερους χώρους, υπάρχουν έντονες αντιδράσεις από συλλογικότητες κατοίκων, δηµοτικές παρατάξεις κ.ά. Γιατί έχει σηµασία η ενίσχυση αυτού του µετώπου αντίστασης;

Τα τελευταία χρόνια οι ελεύθεροι χώροι στην Αθήνα λιγοστεύουν. Αυτό έχει ως αποτέλεσµα αφενός την υποβάθµιση της ζωής των κατοίκων, αφετέρου την επέλαση των ιδιωτών πάνω στη δηµόσια περιουσία, µε στόχο το κέρδος. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγµα της ανέγερσης mall στην περιοχή της Ακαδηµίας Πλάτωνα. Παρά τις διακηρύξεις της κυβέρνησης και της διοίκησης του δήµου για δήθεν «αναβάθµιση της περιοχής και δηµιουργία χιλιάδων νέων θέσεων εργασίας», η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Αν υλοποιηθεί το συγκεκριµένο σχέδιο, ο αρχαιολογικός χώρος θα παραδοθεί προς εκµετάλλευση στην εταιρεία Artume, ενώ για µερικές κακοπληρωµένες θέσεις εργασίας που θα προκύψουν θα χαθούν εκατοντάδες άλλες στα µαγαζιά που θα κλείσουν στις γύρω περιοχές. Ευτυχώς, µέσω του Συντονιστικού Αγώνα ενάντια στο Mall και τη συµµετοχή ενεργών κατοίκων από τον Κολωνό έως το Περιστέρι, ο πολυετής αγώνας για την αποτροπή του φαραωνικού αυτού έργου συνεχίζεται. Και όχι µόνο εκεί. Ο πρόσφατος περίπατος ενηµέρωσης δεκάδων ανθρώπων για τις επιπτώσεις που θα έχει το µπάζωµα

του Ποδονίφτη ανέδειξε ακόµα µια σοβαρή περιβαλλοντική απειλή για την Αθήνα και τους κατοίκους της. Παράλληλα, µαζεύονται υπογραφές για να έρθει το συγκεκριµένο θέµα στο ∆ηµοτικό Συµβούλιο. Το µέτωπο των ελεύθερων χώρων µπορεί να κινητοποιήσει τον κόσµο και να δηµιουργήσει σοβαρές τοπικές αντιστάσεις. Ειδικά αν καταφέρουν όλες αυτές οι διαφορετικές κινήσεις κατοίκων να συντονίσουν τη δράση τους και να εµπλέξουν µαζικούς φορείς, όπως σωµατεία και άλλους συλλόγους, σε αυτήν τη µάχη.

Εδώ και 1,5 χρόνο, µια νέα δηµοτική οµάδα µε ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, το «Πόλης Ξεκίνηµα», παρεµβαίνει στα κινηµατικά και πολιτικά πράγµατα του ∆. Αθηναίων. Ως ενεργό της µέλος, πες µας λίγα λόγια γι’ αυτή. Πώς προέκυψε, ποια είναι η δραστηριότητά της και τι σχεδιασµός υπάρχει για το άµεσο µέλλον;

Η οµάδα αυτή δηµιουργήθηκε από µέλη και αιρετούς που αποχώρησαν από την

«Ανοιχτή Πόλη», οι οποίοι/ες συναντήθηκαν µε άλλους ενεργούς κατοίκους και συντρόφους. Παρεµβαίνουµε κυρίως στο ζήτηµα των ελεύθερων χώρων, ενώ επιτυχηµένη υπήρξε η παρέµβασή µας στο θέµα που προέκυψε µε την Κοινωνική Πολυκατοικία στην οδό Μπουµπουλίνας. Εκεί, µαζί µε άλλες δυνάµεις, µπλοκάραµε την έξωση των ενοίκων και την απόπειρα διακοπής νερού και ρεύµατος στο οίκηµα. Η υπεράσπιση των προσφύγων και άλλων ευάλωτων οµάδων του πληθυσµού, όπως οι χρήστες ουσιών και οι άστεγοι, είναι ζητήµατα που επίσης µας απασχολούν. Μέχρι το τέλος της άνοιξης θα επιδιώξουµε ένα ανοιχτό κάλεσµα σε µια ιδρυτική συνέλευση, µε σκοπό τη δηµιουργία ενός νέου δηµοτικού σχήµατος «από τα κάτω», µε ριζοσπαστικό-αριστερό στίγµα, διεκδικητικό λόγο (εντός και εκτός συµβουλίων) και µπόλικες δράσεις αντίστασης και αλληλεγγύης. Σε αυτό το πλαίσιο, υπάρχουν σκέψεις και για τη δηµιουργία ενός χώρου που θα λειτουργεί ως πολιτικό και πολιτιστικό στέκι της κίνησης και θα συσπειρώσει γύρω του όλο αυτό το πολύτιµο δυναµικό ανθρώπων.

Απεργία των καθαριστριών Εκτός από την ενασχόληση µε τα δηµοτικά, ως εργαζόµενη συµβασιούχος καθαρίστρια συµµετέχεις και στους αγώνες του κλάδου σου. Αυτό το διάστηµα βρίσκεστε σε κινητοποιήσεις µε µια σειρά αιτήµατα για τις εργασιακές σας συνθήκες. Τι ακριβώς διεκδικείτε;

Εγώ και µια µεγάλη πλειοψηφία εργαζοµένων, που φροντίζουµε για τον καθαρισµό των σχολικών κτιρίων, απασχολούµαστε µε συµβάσεις µίσθωσης έργου, µε χαµηλότατη αµοιβή που κατά µέσο όρο φτάνει τα 300 ευρώ. Η εξευτελιστική αυτή αµοιβή καλύπτει µικρό µόνο µέρος της εργασίας που παρέχουµε, και µάλιστα καθυστερεί να µας αποδοθεί ακόµα και 3 µήνες.

Για το κράτος θεωρούµαστε εργολάβοι (!) και έτσι δεν µας αναγνωρίζει κανένα δικαίωµα. Ούτε άδειες, ούτε επιδόµατα, ούτε δώρα, κανένα δικαίωµα στην ασθένεια και τη µητρότητα. Μας αρνούνται ακόµα και τη χορήγηση ατοµικών µέσων προστασίας, τη στιγµή που οι απειλές και οι εκβιασµοί –για µη ανανέωση της σύµβασης– βρίσκονται στην ηµερήσια διάταξη, αν απαιτήσουµε σεβασµό και ορθολογική αντιµετώπιση από τους διευθυντές και τις σχολικές επιτροπές. Γι’ αυτό και µε την κάλυψη της Οµοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων προχωράµε σε απεργιακή κινητοποίηση τη ∆ευτέρα 12 Φλεβάρη, διεκδικώντας µόνιµη και σταθερή εργασία, αξιοπρεπείς αµοιβές µε συµβάσεις αορίστου χρόνου, µε πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώµατα.

7 φλεβαρη 2018

αντιρατσισμοσ

Να διαλυθεί το ρατσιστικό παρακράτος στον Έβρο Του Θανάση Κούρκουλα

α τελευταία χρόνια στον Έβρο, λειτουργεί ένας παρακρατικός μηχανισμός, που απάγει, ξυλοκοπάει και επαναπροωθεί ανθρώπους που έχουν περάσει τα ελληνικά σύνορα στη γειτονική Τουρκία. Στα τέλη Γενάρη είδαν το φως της δημοσιότητας ρεπορτάζ με αδιάσειστα στοιχεία, βίντεο, ηχητικά, γραπτά μηνύματα και προφορικές μαρτυρίες προσφύγων που δεν αφήνουν καμία αμφιβολία.

Τους ξυλοκοπούν και τους κλέβουν

Οι δικηγόροι Αντώνης και Θοδωρής Καραγιάννης ασχολούνται με υποθέσεις προσφύγων τα τελευταία 4 χρόνια. Από το καλοκαίρι του 2017, για τουλάχιστον τέσσερις περιπτώσεις, που έχουν κληθεί από πρόσφυγες στην περιοχή προκειμένου να αναλάβουν τη διεκπεραίωση των αιτημάτων ασύλου τους, διαθέτουν στοιχεία για παράνομες επαναπροωθήσεις. Έχοντας την ακριβή τοποθεσία των προσφύγων, ειδοποιούν τις αστυνομικές αρχές προκειμένου να τους εντοπίσουν για να υποβάλουν αιτήματα ασύλου. Στη συνέχεια και αφού η αστυνομία φτάσει στο σημείο και συλλάβει τους πρόσφυγες, διακόπτεται κάθε επικοινωνία με τους δικηγόρους και οι άνθρωποι αυτοί εξαφανίζονται. Ένα χαρακτηριστικό περιστατικό είναι αυτό του περασμένου Οκτωβρίου. Στις 21 Οκτωβρίου το πρωί, οι δύο δικηγόροι δέχονται στα κινητά τους τηλέφωνα μηνύματα από πρόσφυγες που τους ενημερώνουν πως έχουν περάσει τα σύνορα και βρίσκονται σε ελληνικό έδαφος. Τα γραπτά μηνύματα περιλαμβάνουν την ακριβή τοποθεσία των προσφύγων μέσω εφαρμογής GPS, φωτογραφίες μπροστά σε ελληνικές πινακίδες και φωτογραφίες των διαβατηρίων τους. Οι δικηγόροι ξεκινούν από τη Θεσσαλονίκη για τον Έβρο και στην πορεία ενημερώνουν τις αστυνομικές αρ-

χές για να εντοπίσουν τους ανθρώπους, ενώ στη συνέχεια δέχονται μηνύματα από τους πρόσφυγες που βεβαιώνουν πως πράγματι η αστυνομία τούς παρέλαβε και έχουν μεταφερθεί στο Αστυνομικό Τμήμα Νέου Χειμωνίου. Όταν οι δικηγόροι φτάνουν στο αστυνομικό τμήμα το μεσημέρι και αναζητούν τους εντολείς τους, οι αστυνομικοί αρνούνται την ύπαρξή τους και ισχυρίζονται πως στο σημείο που τους υπέδειξαν δεν υπήρχε κανείς. Μέσω κινητού τηλεφώνου όμως οι πρόσφυγες συνεχίζουν για ώρες την επικοινωνία με τους δικηγόρους τους και ζητούν ιατρική βοήθεια, καθώς στο κρατητήριο βρίσκεται μια έγκυος γυναίκα που αιμορραγεί και αρκετά παιδιά. Ενώ η ώρα περνάει και οι αστυνομικές αρχές αρνούνται την ύπαρξη των προσφύγων, τα μηνύματα από το εσωτερικό του τμήματος συνεχίζονται και οι δικηγόροι ενημερώνονται ότι οι κρατούμενοι ξυλοκοπούνται. Οι πρόσφυγες ισχυρίζονται πως βρίσκονται στο κρατητήριο, σε δύο δωμάτια, 100 άτομα μεταξύ των οποίων και 45 παιδιά. Το ίδιο βράδυ, σε νέα επικοινωνία, πρόσφυγας ενημερώνει τους δικηγόρους πως οι αστυνομικοί τούς πήγαν φαγητό και απολογήθηκαν για τον ξυλοδαρμό που συνέβη νωρίτερα! Δύο ώρες όμως μετά, με νέο γραπτό μήνυμα, οι πρόσφυγες ανακοινώνουν στους δικηγόρους πως θα τους επαναπροωθήσουν στην Τουρκία και πως οι αστυνομικοί ήδη έχουν επαναπροωθήσει «20 νέους ανθρώπους» που ήταν μαζί τους το πρωί. Η επικοινωνία διακόπτεται μέχρι το μεσημέρι της επόμενης ημέρας 22 Οκτωβρίου, όταν ο πρόσφυγας αναφέρει πως η αστυνομία τούς μετέφερε από την πίσω πόρτα του αστυνομικού τμήματος σε αυτοκίνητα και ενώ οι ίδιοι θεώρησαν πως θα μεταφερθούν σε κάποιο στρατόπεδο προσφύγων, βρέθηκαν στις όχθες του ποταμού. Εκεί οι αστυνομικοί τούς απείλησαν με όπλα και τους πέρασαν στην απέναντι μεριά. Σε ηχητικά μηνύματα, οι πρόσφυγες περιγράφουν πως χτυπήθηκαν από τους αστυνομικούς, τους έκλεψαν προσωπικά αντικείμενα και

Ξεκινά η καμπάνια για την αντιρατσιστική-αντιφασιστική διαδήλωση στις 17 Μάρτη Τυπώνονται τις επόμενες μέρες η αφίσα και το κάλεσμα των διοργανωτών για την αντιρατσιστική και αντιφασιστική συγκέντρωση της 17 Μάρτη στην Αθήνα. Επιπρόσθετα, η Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» και το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών προχωρούν στην έκδοση δικών τους υλικών με κεντρικό σύνθημα «Κοινός αγώνας για μια ζωή χωρίς φτώχεια, πόλεμο και ρατσισμό». Στις 14 Φλεβάρη, στις 7 μ.μ. στον πολυχώρο «Κομμούνα», μας καλούν σε ανοιχτή συνέλευση για τη διοργάνωση της καμπάνιας για τις 17 Μάρτη. Αντίστοιχη προετοιμασία προχωράει σε μια σειρά από πόλεις, όπως στη

Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, την Κρήτη. Το επόμενο διάστημα οι αφίσες και οι προκηρύξεις της 17 Μάρτη θα χρειαστεί να φτάσουν παντού: Σε εργασιακούς χώρους, γειτονιές και σχολές. Ιδιαίτερα μετά τον εθνικιστικό παροξυσμό των συλλαλητηρίων για τη Μακεδονία, οι κινητοποιήσεις της 17 Μάρτη εμπεριέχουν και το στοίχημα της μαζικότερης δυνατής απάντησης στον ελληνικό εθνικισμό, τόσο της ακροδεξιάς και των φασιστών, όσο και των Τσίπρα-Κοτζιά που επιχειρούν να αρνηθούν την εθνική ταυτότητα των κατοίκων της γειτονικής χώρας, παράλληλα με το «συμβιβασμό για το όνομα».

κινητά τηλέφωνα και στη συνέχεια τους πέρασαν στην απέναντι μεριά.

Η «άγνοια» του κ. Τόσκα

Δεν είναι το μόνο περιστατικό ούτε οι συγκεκριμένοι δικηγόροι είναι οι μόνοι που καταγγέλλουν τις παράνομες επαναπροωθήσεις. Κάτοικοι, πρόσφυγες και μέλη ΜΚΟ έχουν κάνει μέχρι στιγμής δεκάδες δημόσιες επώνυμες καταγγελίες. Δικηγόροι της περιοχής αποκαλύπτουν πως έστειλαν επώνυμα στοιχεία στο Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΛ.ΑΣ,, ενώ προκύπτει ότι έχει στηθεί και μια βιομηχανία διώξεων κατά νομικών που δραστηριοποιούνται στην περιοχή. Θα περίμενε κανείς στη χειρότερη περίπτωση, το αρμόδιο υπουργείο να βγάλει άμεσα ανακοίνωση στην οποία να αναφέρει πως οι καταγγελίες είναι πολύ σοβαρές και θα διερευνηθούν και σε περίπτωση που ευσταθούν δεν θα υπάρξει καμία ανοχή σε τέτοιες δραστηριότητες. Να καλέσει τους καταγγέλλοντες να παραδώσουν ό,τι στοιχεία έχουν στη δικαιοσύνη. Όμως όχι, δεν είναι ούτε καν αυτή η απάντηση. Ο κ. Τόσκας απλά περιορίζεται στη λακωνική διαβεβαίωση ότι «η χώρα μας δεν προχωρά σε παράνομες επαναπροωθήσεις προσφύγων και μεταναστών» και αγγίζει τα όρια της συγκάλυψης. Η Κλειώ Παπαντολέων, πρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, δηλώνει: «Είναι πραγματικά αξιοσημείωτο το γεγονός ότι το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη αρνείται συστηματικά να προβεί έστω και σε τυπική διερεύνηση των σχετικών καταγ-

γελιών. Αυτό συνιστά αλλαγή παραδείγματος: μέχρι σήμερα, έστω για το φαίνεσθαι, σε ανάλογες περιπτώσεις γινόταν μια τυπική ΕΔΕ, η οποία φυσικά δεν κατέληγε πουθενά. Τώρα πλέον, το υπουργείο με δηλώσεις οριακής σοβαρότητας συγκαλύπτει πρακτικές κρατικής βίας και αυθαιρεσίας. Φυσική και πολιτική ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ., αρνούμενη κάθε διερεύνηση, ανοίγει διάπλατα το ενδεχόμενο οι πρακτικές αυτές να συνιστούν κατ’ ουσία υλοποίηση δικής της πολιτικής εντολής. Και ατιμωρησία και μηδενική διερεύνηση, δηλαδή το απόλυτο αρνητικό άθροισμα». Ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ, ακτιβιστής Γιώργος Τσιάκαλος, έχει να διηγηθεί πολλές ιστορίες για τις παράνομες επαναπροωθήσεις στην περιοχή, που δεν είναι κάτι καινούργιο, αλλά αποτελεί πάγια τακτική του ελληνικού κράτους. Συχνά λέει, χρησιμοποιούσαν και κληρωτούς φαντάρους, που σε πολλές περιπτώσεις δεν άντεχαν να παίρνουν μέρος στις παράνομες ενέργειες. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποδεικνύεται ότι χρησιμοποιεί τις ίδιες βρόμικες μεθόδους αποτροπής με τους προκατόχους της Σαμαρά-Βαρβιτσιώτη. Η ομερτά κυβέρνησης – υπουργείου Δ. Τάξης – ΕΛ.ΑΣ. πρέπει να σπάσει. Η μεγαλύτερη δυνατή δημοσιότητα και η επιμονή των οργανώσεων αλληλεγγύης και του αντιρατσιστικού κινήματος είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να σταματήσει τον παρακρατικό μηχανισμό του Έβρου και να ξηλώσει ολόκληρη την απάνθρωπη πολιτική αποτροπής που εφαρμόζει η ελληνική κυβέρνηση για λογαριασμό της ΕΕ-φρούριο.

αντιρατσισμος

7 φλεβαρη 2018

Τα Ίμια, τα εθνικιστικά συλλαλητήρια και η Χρυσή Αυγή

Κυκλοφορεί το τεύχος Νο 25 του εντύπου της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό» Περιεχόμενα

-Όχι άλλοι πρόσφυγες νεκροί από το κρύο -Η κατάσταση των προσφύγων στα Δωδεκάνησα -Συνέντευξη με την Arezou Imedia, Αφγανή πρόσφυγα, μητέρα του 11χρονου Αμίρ, και τον Soliman Rasol, Ιρανό πρόσφυγα και διερμηνέα στην υπόθεση του μικρού Αμίρ -144ο Δημοτικό Σεπολίων: Ανοιχτό για όλα τα παιδιά -Η Δίκη κατά της Χρυσής Αυγής και η σημασία της για το αντιφασιστικό κίνημα -Οι αθλητές στις ΗΠΑ ενάντια στο ρατσισμό -Βιβλίο: Από το Black Lives Matter στη Μαύρη Απελευθέρωση -Συνέντευξη με το πολυεθνικό βαλκανικό συγκρότημα Dubioza -«Στιγμές» από τη δράση του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών και της Κίνησης «Απελάστε το Ρασισμό» -Για το Ημερολόγιο 2018 του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

ε εμφάνιση τάγματος εφόδου, καμιά διακοσαριά χρυσαυγίτες με επικεφαλής τον Κασιδιάρη και άλλους υπόδικους βουλευτές, παρουσιάστηκε η Χρυσή Αυγή στο εθνικιστικό συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης. Είχε προηγηθεί βίαιη εισβολή χρυσαυγιτών στο Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης, που θύμιζε προγενέστερες εποχές τσαμπουκάδων των νεοναζί. Στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, η Χρυσή Αυγή χειροκροτήθηκε από τμήμα του πλήθους και δεν αποδοκιμάστηκε από κανέναν. Κολύμπησε στον εθνικιστικό παροξυσμό του παπαδαριού, των χουλιγκάνων, των εφέδρων, των παμμακεδονικών ενώσεων και των ακροδεξιών συνονθυλευμάτων σαν ψάρι στο νερό, συμμετέχοντας για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια σε κινητοποίηση ευρύτερη από τις δικές της γιορτές μίσους. Στο ίδιο συλλαλητήριο, φασιστικές ομάδες έκαψαν την κατάληψη Libertatia, ενώ οι χρυσαυγίτες βεβήλωσαν το μνημείο του Ολοκαυτώματος στην πλατεία Ελευθερίας, κυνήγησαν και ξυλοκόπησαν περαστικούς. Αυτές τους οι «επιτυχίες», καθώς και οι μνήμες από τις παλαιότερες εθνικιστικές φιέστες για το Μακεδονικό το ’92, μέσα στις οποίες η Χρυσή Αυγή ανδρώθηκε ως φασιστική οργάνωση, έδωσαν στον Μιχαλολιάκο την ελπίδα πως μπορεί να ξεφύγει από την απομόνωση όπου έχει περιέλθει μέσα από τη δίκη της εγκληματικής οργάνωσης και τις συνεχιζόμενες αντιφασιστικές κινητοποιήσεις όποτε ξεμυτίζουν σε δημόσιο χώρο. Ήταν μια χρυσή ευκαιρία για τους Έλληνες ναζί να ξαναβγούν στον αφρό του εθνικιστικού ρεύματος ως νόμιμο κόμμα πατριωτών-εθνικιστών. Κάλεσαν λοιπόν τη δική τους φιέστα μίσους με διπλό στίγμα (Ίμια και Μακεδονία), στις 3 Φλεβάρη στα γραφεία τους στη Μεσογείων, με την πρόθεση να κατεβάσουν πανελλαδικά στην Αθήνα τον μεγαλύτερο δυνατό όγκο μελών και υποστηρικτών τους που θα συμμετείχε και την επόμενη μέρα 4/2 στο εθνικιστικό συλλαλητήριο της Αθήνας. Εξήγγειλαν μεγαλόστομα λαμπαδηφορία χιλιάδων «μαχητικών εθνικιστών» στους δρόμους της Αθήνας, ελπίζοντας ότι η «αίγλη» του εθνικιστικού συλλαλητηρίου της επόμενης μέρας θα τροφοδοτούσε και τη δική τους φιέστα μίσους του Σαββάτου. Τα αποτελέσματα ήταν οικτρά. Λίγες εκατοντάδες (400-500 άτομα) ήταν οι αμετανόητοι φασίστες που κατάφεραν να μαζέψουν από όλη την Ελλάδα στη φιέστα της λεωφόρου Μεσογεί-

μικρά αντιρατσιστικά

Του Θανάση Κούρκουλα

ων. Η πορεία των ναζί εμποδίστηκε να πορευτεί προς το κέντρο της Αθήνας από την πολλαπλάσια σε μέγεθος αντιφασιστική διαδήλωση που ξεκίνησε από το μνημείο των Ιμίων στην πλατεία Ρηγίλλης και έφτασε μέχρι τον φραγμό της αστυνομίας στη λεωφόρο Μεσογείων. Πολλές εκατοντάδες ήταν και οι διαδηλωτές που συμμετείχαν το προηγούμενο Σάββατο 27 Γενάρη σε διεθνιστική αντιπολεμική συγκέντρωση μαζί με Κούρδους και Τούρκους πολιτικούς πρόσφυγες πάλι από το μνημείο των Ιμίων, πορεία που είχε κατευθυνθεί στη Βουλή. Οι δύο διαδηλώσεις (27/1 και 3/2) κράτησαν τη συνέχεια των αντιφασιστικών κινητοποιήσεων των προηγούμενων χρόνων για τα Ίμια, απομονώνοντας για άλλη μια φορά τους νεοναζί. Όμως και στο ίδιο το εθνικιστικό συλλαλητήριο της Κυριακής 4/2, οι φασίστες της Χρυσής Αυγής δεν ήταν τα κεντρικά πρόσωπα. Δεν κυριάρχησαν αυτήν τη φορά τα συνθήματά τους, όπως το «Αλήτες προδότες πολιτικοί». Η λαϊκή ακροδεξιά της ΝΔ με μπροστάρηδες τους Σαμαρά, Γεωργιάδη, Κικίλια κ.ά. καθώς και η εμφανής κινητοποίηση της ΝΔ –που επέβαλε ομιλητή και τον Μίκη Θεοδωράκη– μαζί με τα συγγενή ακροδεξιά μορφώματα που επικοινωνούν ευθέως με πολιτευτές της ΝΔ, αλλά και η επίσημη παρουσία των μητροπολιτών της Ιεράς Συνόδου, κατάφεραν να πάρουν τη ρεβάνς της Θεσσαλονίκης και να προσδώσουν ευρύτερο χαρακτήρα από το στίγμα του Φράγκου Φραγκούλη, με την ευγενική χορηγία του ΣΚΑΪ και των λοιπών μεγάλων ΜΜΕ. Παρ’ όλα αυτά, οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής θα χρησιμοποιήσουν τα εθνικιστικά συλλαλητήρια για να προσδώσουν νομιμοποίηση στη νεοναζιστική συμμορία. Είναι απολύτως βέβαιο πως οι δημόσιες εμφανίσεις της ΧΑ θα αυξηθούν, μαζί με τους τσαμπουκάδες τους. Την ίδια τη μέρα του συλλαλητηρίου, ομάδα νεοναζί επιχείρησε να δώσει δείγματα φασιστικού τσαμπουκά, επιχειρώντας οργανωμένη επίθεση με πέτρες και μπουκάλια ενάντια στο αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο «Εμπρός» που αποκρούστηκε από τον κόσμο που βρισκόταν στο χώρο. Μόνη απάντηση σε αυτή την απειλή, όπως και στην πιθανότητα εμφάνισης πολιτικής δυναμικής για ένα νέο ακροδεξιό κόμμα, είναι η ανάπτυξη των αγώνων του εργατικού κινήματος ενάντια στα μνημόνια, η αταλάντευτη αντιπαράθεση με τον εθνικισμό της δικής μας άρχουσας τάξης, καθώς και η ένταση των απαντήσεων του αντιφασιστικού κινήματος όπου οι χρυσαυγίτες επιχειρούν να εμφανιστούν δημόσια. Η ιστορία μετά το 1992 είναι διδακτική για το πώς το κίνημα αντίστασης κατάφερε να απαντήσει με ταξικούς όρους στον εθνικιστικό παροξυσμό και οδήγησε στην πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη το 1993.

Στο κενό έπεσαν οι προσπάθειες της Χρυσής Αυγής να οργανώσει πολιτική συγκέντρωση στη Χίο την Τετάρτη 31 Γενάρη. Στο ξενοδοχείο του Καρφά, που ήταν προγραμματισμένη η συγκέντρωση, στις 5 απόγευμα, εμφανίσθηκαν ελάχιστοι άνθρωποι, με αποτέλεσμα οι διοργανωτές να παραιτηθούν της προσπάθειάς τους και να αποχωρήσουν. Νωρίτερα, στην είσοδο του Καρφά, στην περιοχή της Βίγλας, σε απόσταση περίπου 500 μέτρων από το ξενοδοχείο όπου είχε προγραμματισθεί η συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής, σταμάτησε η αστυνομία διαδηλωτές που πραγματοποιούσαν αντιφασιστική συγκέντρωση και με πρόθεση να πλησιάσουν στο ξενοδοχείο. Οι συγκεντρωμένοι ξεδίπλωσαν πανό με το σύνθημα «Η Χίος μας χωρά όλους εκτός απ΄ τους φασίστες».

Την Πέμπτη 8/2, στις 9 π.μ., στο Ε Τριμελές Πλημμελειοδικείο, στην Ευελπίδων, δικάζεται η έφεση που έχουν ασκήσει οι πρωτόδικα καταδικασμένοι Νεοναζί χρυσαυγίτες-σσες και ακροδεξιοί Θέμιδα Σκορδέλη, Αλίκη Παπαδάκη, Σπύρος Γιαννάτος και Αντρέας Σοφιάς για την επίθεση εναντίον του Αλέκου Αλαβάνου και των συνεργατών του (μεταξύ των οποίων και του Θανάση Κούρκουλα από την Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό») κατά την προεκλογική περιοδεία του σχήματος «Ελεύθερη Αττική» στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010. Μαζί με πλήθος άλλων καταδικών για δεκάδες υποθέσεις επιθέσεων στελεχών της ΧΑ τα προηγούμενα χρόνια, η υπόθεση αυτή θα συντελέσει στο αποδεικτικό υλικό για την κεντρική δίκη της εγκληματικής ναζιστικής Οργάνωσης. Έχει σημασία σε δεύτερο βαθμό να επιβεβαιωθούν οι καταδίκες και να μην γίνουν αποδεκτά τα επιχειρήματα της υπεράσπισης των Χρυσαυγιτών ότι τάχα η επίθεση δεν ήταν απρόκλητη. Θα είμαστε εκεί και πάλι για να απαιτήσαμε την καταδίκη τους.

Ο Luca Traini συνελήφθη μετά από μια άγρια ρατσιστική επίθεση, όπου πυροβόλησε έξι ανθρώπους σε μια μικρή ιταλική πόλη. Έξι αλλοδαποί, όλοι μαύροι τραυματίστηκαν βαριά με έναν να είναι σε κρίσιμη κατάσταση. Σύμφωνα με την αστυνομία, ώρες μετά τη σύλληψή του, έδειχνε «νηφάλιος και αποφασισμένος, με πλήρη συνείδηση του τι είχε πράξει», δίχως δείγμα μεταμέλειας. Ο δράστης, στο σπίτι του οποίου βρέθηκαν ναζιστικά σύμβολα και «Ο Αγών μου» του Χίτλερ, φέρεται να υπήρξε μέλος της φασιστικής Κάζα Πάουντ ενώ στις πρόσφατες τοπικές εκλογές ήταν υποψήφιος της Λέγκας του Βορρά. Μια σκληρή υπενθύμιση των «συγκοινωνούντων δοχείων» μεταξύ φασιστών «με γραβάτα» και «με μπότα»…

Την ψήφιση νόμου που θα επιτρέπει στην αστυνομία να πραγματοποιεί εφόδους σε σπίτια πολιτών, «υπόπτων» για φιλοξενία «παράτυπων» μεταναστών, εξετάζει η βελγική κυβέρνηση, με πρωτοβουλία του ακροδεξιού υφυπουργού Ασύλου και Μετανάστευσης, Τέο Φράνκεν από το εθνικιστικό φλαμανδικό κόμμα. Ο Φράνκεν, συν τοις άλλοις, δέχεται πυρά από οργανώσεις για τις επαφές του με μέλη του σουδανικού καθεστώτος, προκειμένου να εντοπιστούν Σουδανοί πρόσφυγες στο Βέλγιο και να απελαθούν στη χώρα τους, όπου τους περιμένουν βασανιστήρια. Καλώς ήρθατε στην πολιτισμένη Ευρώπη...

7 φλεβαρη 2018

διεθνη

Στο δρόμο για τις εκλογές στις 4 Μάρτη

Ο «χάρτης» των πολιτικών δυνάμεων στην Ιταλία

Του Πάνου Πέτρου

το δρόμο για τις εκλογές, αποσαφηνίζεται και το πολιτικό σκηνικό στην Ιταλία. Μια περίοδος διασπάσεων, συνθέσεων, ανασυνθέσεων, μετατοπίσεων, επανενώσεων κ.ο.κ. που άγγιξε όλους τους χώρους, αποκρυσταλλώνεται και επιτρέπει να «ξαναγνωριστούμε» με την ιταλική πολιτική σκηνή.

Το μέτωπο της Δεξιάς

Το εκλογικό μέτωπο το οποίο προηγείται δημοσκοπικά είναι αυτό της Δεξιάς, η οποία ενώνει τις δυνάμεις της προεκλογικά. Σε αυτό το στρατόπεδο, είδηση έχει γίνει η «επιστροφή του Μπερλουσκόνι». Έχει μια δόση αλήθειας. Η κατάρρευση του παλιού πλατιού δεξιού κόμματος (Λαός της Ελευθερίας), η εκλογική υποχώρηση της Δεξιάς γενικά, οι διασπάσεις που οργανώθηκαν (Νέα Κεντροδεξιά κ.ά.) την εποχή που ο Μπερλουσκόνι έχανε την εμπιστοσύνη και των Βρυξελλών αλλά και σοβαρών τμημάτων της Confidustria, είχαν προκαλέσει ερωτήματα για την επόμενη μέρα στον συντηρητικό χώρο. Τελικά, η νεκραναστημένη Φόρτσα Ιτάλια (το αρχικό μπερλουσκονικό κόμμα, πριν από τις διευρύνσεις) δείχνει να αντέχει ως το «βασικό κόμμα» της Κεντροδεξιάς. Έτσι επιβιώνει και ο ίδιος ο Μπερλουσκόνι ως βασικός «παίχτης» στις πολιτικές εξελίξεις. Όμως το καταφέρνει μέσω μιας πλατιάς συμμαχίας, στην οποία το κόμμα του δεν έχει την ηγεμονία που είχε παλιά. Η ίδια η Φόρτσα Ιτάλια, από μόνη της, βρίσκεται σε ένα 15-18%, σκιά του παλιού πανίσχυρου εαυτού της. Στο εσωτερικό του δεξιού μετώπου, ανταγωνίζεται επί ίσοις όροις έναν ακόμα πιο δηλητηριώδη σύμμαχο: τη Λέγκα. Η οποία υπό την ηγεσία Σαλβίνι δεν εμφανίζεται πλέον ως Λέγκα «του Βορρά», και μετατρέπεται από τοπικιστική ακροδεξιά σε μια πανεθνική «κλασική» ακροδεξιά δύναμη, εγκαταλείποντας και τις όποιες «θολούρες» επιβίωναν όσο το σχήμα ήταν τοπικιστικό (π.χ. περιθωριοποιούνται στελέχη που αναφέρονταν στο αριστερό τους παρελθόν ή «κεντρώες» φιλοευρωπαϊκές τάσεις κ.ο.κ.). Η Λέγκα, που κάποτε πανηγύριζε όταν έφτανε κοντά στο 8-9% και έπαιζε ρόλο «μικρού εταίρου», τώρα κινείται σταθερά πιο πάνω δημοσκοπικά (13-15%), και ο Σαλβίνι δεν κρύβει τη φιλοδοξία του να είναι αυτός ο προτεινόμενος πρωθυπουργός σε περίπτωση νίκης του δεξιού εκλογικού μετώπου. Εκτός από ένα μικρό σχήμα της καθολικής Δεξιάς («Εμείς με την Ιταλία»), τη δηλητηριώδη συμμαχία συμπληρώνουν οι Αδελφοί της Ιταλίας (Fratelli d’Italia). Διατηρούν στο σήμα τους τη φλόγα στα

χρώματα της ιταλικής σημαίας (ιστορικό σύμβολο του ιταλικού φασισμού μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο) και αποτελούν το χώρο που διεκδικεί την κληρονομιά του μουσολινικού MSI (1946-1995) και της μετέπειτα Εθνικής Συμμαχίας (19952009). Ο νεοφασιστικός χώρος πέρασε από διάφορες περιπέτειες επί Φίνι (πειραματίστηκε στην «αποδαιμονοποίηση», κατέληξε στον «εισοδισμό» στην μπερλουσκονική Δεξιά, πέρασε διασπάσεις),

εσωτερικό του εκλογικού μετώπου. Εκεί υπάρχει ένας αστερισμός «ομαδοποιήσεων», από παλιούς κεντρώους χριστιανοδημοκράτες μέχρι την «Ιταλία των Αξιών» (το σχήμα «ενάντια στη διαφθορά» του Ντι Πιέτρο, ο οποίος πλέον έχει αποχωρήσει), κι από τις διάφορες κεντροδεξιές δυνάμεις που φιλοδοξούσαν να αντικαταστήσουν τη Φόρτσα Ιτάλια κατά τη διάσπαση στη Δεξιά μέχρι το κομμάτι της «Αριστερά και Ελευθερία» (κάτι σαν ιτα-

Το μέτωπο της (ακρο)Δεξιάς προηγείται, με τον Μπερλουσκόνι να διαγκωνίζεται με τη Λέγκα για την πρωτοκαθεδρία στο εσωτερικό του, ενώ η συμμαχία του PD του Ρέντσι με διάφορα «θραύσματα» της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς δίνει μάχη για τη δεύτερη θέση με το Κίνημα Πέντε Αστέρων που παραμένει ισχυρός «τρίτος πόλος». μέχρι που το 2013 οι «Φρατέλι» ανέλαβαν να τον εκφράσουν και πάλι, και σήμερα κινούνται δημοσκοπικά σε ένα διόλου ευκαταφρόνητο 5%.

Κεντροαριστερά

Στον χώρο της Κεντροαριστεράς, επίσης τα πράγματα φαίνονται να καταλήγουν σε μια νέα «αποκρυστάλλωση». Εκεί όμως το τοπίο είναι διαφορετικό. Το Δημοκρατικό Κόμμα (PD) είναι επίσης σκιά του παλιού του εαυτού ή των «προγόνων» του (κινείται στο 22-25%), αλλά ηγεμονεύει στο

λική ΔΗΜΑΡ) που επέλεξε να συνταχθεί μέχρι τέλους στο πλευρό του Ρέντσι, και διάφορες φιλελεύθερες «ευρωπαϊστικές» δυνάμεις. Αυτές αποκρυσταλλώνονται σε τρία σχήματα: τη «Λαϊκή Λίστα Πολιτών» (κεντροδεξιοί, κεντρώοι, χριστιανοδημοκράτες), την «Περισσότερη Ευρώπη» (φιλελεύθεροι κεντρώοι) και το «Μαζί» («προοδευτικοί» κεντροαριστεροί). Όλοι μαζί ζήτημα είναι να προσφέρουν 4-5 μονάδες στο κεντροαριστερό μπλοκ. Πρόκειται για όλους τους «ηττημένους» της εποχής των αναδιατάξεων (και στην

Αναζητώντας μια πραγματική Αριστερά, θα βρει κανείς το νεοϊδρυθέν ενωτικό σχήμα «Potere Al Popolo» (Δύναμη/Εξουσία στο Λαό), για το οποίο γράψαμε σε προηγούμενο φύλλο αναλυτικά. Στηρίζουμε τη μάχη αυτών των συντρόφων. Αλλά όπως και οι ίδιοι γνωρίζουν καλά, θα είναι μάχη που θα αφορά μια πρώτη δικτύωση κ.λπ. Εκλογική φιλοδοξία το Μάρτη δεν υπάρχει (δίνεται η μάχη της δημοσκοπικής «ανίχνευσης» ακόμα). Ο δρόμος των συντρόφων μας είναι μακρύς, αλλά το καλό είναι ότι το γνωρίζουν και απέφυγαν «παρακάμψεις» που στο παρελθόν κόστισαν στην προσπάθεια ανασυγκρότησης μιας μαχόμενης Αριστεράς...

Κεντροδεξιά, και στο Κέντρο, και στην Κεντροαριστερά), που ρυμουλκούνται πίσω από την ηγεσία Ρέντσι, χωρίς όμως να θυμίζουν σε τίποτα την εκλογική δυναμική παλιότερων «κεντροαριστερών» συνασπισμών. Άλλωστε ως συμμαχία δίνουν μάχη για τη δεύτερη θέση. Έξω από το εκλογικό μέτωπο επέλεξε να μείνει ο σχηματισμός «Ελεύθεροι και Ίσοι», ο οποίος εμφανίζεται να καταγράφει ένα 5-7% «αριστερής διαφοροποίησης» απέναντι στον Ρέντσι. Όμως πρόκειται για την ομπρέλα κάτω από την οποία βρέθηκαν ύστερα από μια σειρά διασπάσεων, ανασυνθέσεων κ.λπ. οι οπαδοί μιας «αυθεντικής Κεντροαριστεράς». Σοβαρό τμήμα της παλιάς SeL (Αριστερά και Ελευθερία) και διάφορες ομαδοποιήσεις που αποχώρησαν από το PD αποτελούν τον κορμό. Πρόκειται για μια «Αριστερά» του Μπερσάνι (πρώην επικεφαλής του PD), του Ντ’Αλέμα («τα Βαλκάνια έπνιξες στο αίμα...»), του Φασίνα (με θητείες σε υπουργεία Οικονομικών και στο ΔΝΤ που έπαθε τελευταία «ευρωσκεπτικισμό»), του Βέντολα (παραδοσιακός υποστηρικτής της συμμαχίας με το PD στις παλιές διαμάχες στην Αριστερά) και άλλων στελεχών που θεώρησαν ότι ο Ρέντσι «το παρακάνει» στη δεξιά στροφή. Πέρα από τα άλλα προβλήματα, ακόμα και το ξεχωριστό εκλογικό κατέβασμα δεν γίνεται σε ρήξη με το PD του Ρέντσι, αλλά μάλλον στο πλαίσιο μιας «ανταγωνιστικής διαπραγμάτευσης» εντός του κεντροαριστερού στρατοπέδου.

Κίνημα Πέντε Αστέρων

Σε ρόλο «τρίτου πόλου», το Κίνημα Πέντε Αστέρων δείχνει αφενός να έχει πιάσει το ταβάνι του, αφετέρου όμως να έχει εδραιώσει τη θέση του. Το «πολυσυλλεκτικό», το «ούτε αριστερά ούτε δεξιά» στίγμα του, η πολιτική «θολούρα», του κόστισαν (σε αποχωρήσεις στελεχών κ.λπ.) απ’ όταν βρέθηκε στην κεντρική πολιτική σκηνή και στους θεσμούς, αλλά δεν του κόστισαν σε στήριξη (ακόμα και μετά την αποχώρηση του Γκρίλο). Έχει σταθεροποιηθεί ως δύναμη του 25-27% που εκφράζει τη διαμαρτυρία απέναντι σε όλα τα πρώην κυβερνητικά κόμματα. Χωρίς τις συμμαχίες που μπορούν και συγκροτούν τα άλλα κόμματα, μπορεί να καταλήξει τελικά στην τρίτη θέση, πίσω και από το δεξιό και από το κεντροαριστερό μπλοκ (με αυτό δίνει τη μάχη για τη 2η). Αλλά είναι μακράν το δημοφιλέστερο κόμμα, αν συγκριθεί με την κάθε «συνιστώσα» των άλλων μετώπων χωριστά. Αυτό το τοπίο μπορεί να «αποκρυσταλλώνει» κάποια πράγματα, αλλά δεν λύνει τη μετεκλογική αβεβαιότητα. Κανείς μάλλον δεν θα πετύχει την αυτοδυναμία, κι εκεί θα έχουμε νέες ανακατατάξεις, που θα αφορούν το σενάριο μεγάλου συνασπισμού (και τις αναταράξεις μέσα στη Δεξιά), τη στάση των Πέντε Αστέρων κ.ο.κ. Αλλά σε αυτά θα επανέλθουμε όσο πλησιάζουν οι κάλπες...

ΔΙΕΘΝΗ

7 ΦΛΕΒΑΡΗ 2018

Γερµανία Μετά τις κυλιόµενες στάσεις εργασίας, το IG Metal (που οργανώνει 4 εκατοµµύρια µεταλλεργάτες) κλιµάκωσε µε 24ωρες απεργίες σε µια σειρά επιχειρήσεις, καθώς οι διαπραγµατεύσεις έφταναν σε αδιέξοδο (το συνδικάτο ζητά αυξήσεις 6% και δυνατότητα επιλογής µειωµένου ωραρίου εργασίας µε µερική µισθολογική αποζηµίωση, για εργαζόµενους που έχουν να προσέξουν παιδιά, ηλικιωµένους, ασθενείς). Καθώς η «Ε.Α.» πήγαινε στο Τυπογραφείο, , οι δύο πλευρές (υπό την απειλή απεργίας διαρκείας, για πρώτη φορά στον κλάδο µετά το 2003) φαίνονταν να καταλήγουν σε καταρχήν συµβιβασµό στη Βάδη-Βυρτεµβέργη ο οποίος µένει να φανεί αν θα «επεκταθεί» πανεθνικά. Περιµένοντας τις λεπτοµέρειες της συµφωνίας, και το συνδικάτο και οι εργοδότες περιγράφουν «ισοπαλία»…

Κυπριακές εκλογές: Το αποτέλεσµα αναµενόµενο, οι αγώνες το ζητούµενο Του Θέµη Θεµιστοκλέους

ι εκλογές για την ανάδειξη προέδρου της κυπριακής δηµοκρατίας ολοκληρώθηκαν την περασµένη Κυριακή µε νικητή τον αρχηγό του µεγαλύτερου δεξιού κόµµατος, του Νίκου Αναστασιάδη και ηττηµένο τον Σταύρο Μαλά που υποστηρίχθηκε από το ΑΚΕΛ. Το αποτέλεσµα ήταν µάλλον αναµενόµενο. Αναµενόµενο για πολλούς και διάφορους λόγους. Πρώτον γιατί ο Ν. Αναστασιάδης είχε ξεκινήσει την προεκλογική εκστρατεία από πέρυσι τον Γενάρη ρίχνοντας ο ίδιος τις διαπραγµατεύσεις για το Κυπριακό στα βράχια, επιλέγοντας µια εθνικιστική γραµµή µασκαρεµένη ως «πατριωτική», υπεύθυνη στάση. Με αυτό τον τρόπο ικανοποίησε την ακροδεξιά πτέρυγα του κόµµατός του, που είχε αρχίσει να διαµαρτύρεται για τους χειρισµούς του στο Κυπριακό έως εκείνο το σηµείο. Έπειτα, η δεξαµενή από την οποία κυρίως άντλησε σταυρούς στο δεύτερο γύρο ήταν από τα κόµµατα του «ακραίου κέντρου» (∆ΗΚΟ, Ε∆ΕΚ, Αλληλεγγύη). Τα κόµµατα, δηλαδή, που στήριξαν τον απορριπτικό Νικόλα Παπαδόπουλο, ο οποίος είχε κατέβει µε σκληρή εθνικιστική γραµµή και αµφισβητώντας τη ∆∆Ο ως βάση συζήτησης στο κυπριακό. Στόχος του τελευταίου ήταν να διαφοροποιηθεί από τον Αναστασιάδη και να διεκδικήσει την προνοµιακή εκπροσώπηση εκείνου του κοµµατιού της ντόπιας αστικής τάξης που βλέπει τα συµφέροντά της να εξυπηρετούνται καλύτερα µέσα από την στασιµότητα και την παγίωση της τωρινής κατάστασης στο εθνικό.

Μάλιστα, ο Αναστασιάδης -ο οποίος δεν δίστασε να χαϊδέψει και τους ψηφοφόρους του ΕΛΑΜ τους απαντώντας στο ερωτηµατολόγιο που έστειλε το ναζιστικό µόρφωµα στους υποψηφίους του 2ου γύρου- φαίνεται να ήταν τόσο σίγουρος για την τελική έκβαση των εκλογών που για πρώτη φορά δεν χρειάστηκε να συµµαχήσει ανοιχτά µε κανένα από τα κόµµατα που στήριξαν κάποιον άλλο υποψήφιο στον πρώτο γύρο. Επιπλέον, είχε την ανοιχτή υποστήριξη του αρχιεπισκόπου Κύπρου, ο οποίος παρεµβαίνει συστηµατικά στα πολιτικά πράγµατα του τόπου υποστηρίζοντας πάντα… τη ∆εξιά του Κυρίου.

ση για τη λύση στο Κυπριακό, αφετέρου. Η πρόταση Μαλά από την πλευρά του ΑΚΕΛ, ενός «κεντροαριστερού Μακρόν α λα κυπριακά», και η στροφή του µετά τον πρώτο γύρο σε πιο πατριωτική-συντηρητική ρητορική προκειµένου να προσεγγίσει ψηφοφόρους του ακραίου κέντρου και ταυτόχρονα να µην τροµάξει τους προοδευτικούς αστούς (αντί για απεύθυνση στο ένα τρίτο των ψηφοφόρων που απείχαν στον πρώτο γύρο διότι δεν είχαν επιλογή που να τους εκφράζει), ήταν πρόταση ήττας. Ήταν, λοιπόν, µια εκλογική µάχη από την οποία απουσίαζε µια ουσιαστική εναλλακτική λύση-πρό-

Ο σηµαντικότερος λόγος όµως για τον οποίο ο Αναστασιάδης ήταν από την αρχή φαβορί και το γνώριζε ήταν διότι δεν υπήρχε στην πραγµατικότητα αποφασιστική πρόταση από την Αριστερά που να στηρίζεται στα εργατικά στρώµατα και να στοχεύει στην αντιµετώπιση των συνεπειών από την εφαρµογή των µνηµονίων, αφενός, και µια ριζοσπαστική κατεύθυν-

Αγώνες

ταση από τα αριστερά ενώ η ∆εξιά εκπροσωπήθηκε σε όλες τις εκφάνσεις. Μετά από αυτή την εξέλιξη, ο δρόµος γίνεται ακόµα πιο δύσβατος για τους εργαζόµενους και η προοπτική για µια λύση του Κυπριακού που να εξασφαλίζει την ειρηνική συνύπαρξη αποµακρύνεται. Οι πολιτικές λιτότητας αλλά και οι επιθετικοί σχεδιασµοί του κουαρτέτου Κύπρος-Ελλάδα-Ισραήλ-Αίγυπτος αναµένεται να

Κλείνοντας, ίσως το µόνο θετικό από αυτήν την αναµέτρηση είναι ότι καταποντίστηκε η σκληρή γραµµή του Παπαδόπουλου για το Κυπριακό και πέρασαν οι δύο υποψήφιοι που αναφέρονται (περισσότερο ή λιγότερο ειλικρινά) στη λύση του κυπριακού στη βάση της ∆∆Ο. Αυτή η πρόθεση µιας πλειοψηφικής µερίδας των Ελληνοκυπρίων σε συνδυασµό µε τη µεγάλη πορεία ειρήνης των Τουρκοκυπρίων στους δρόµους της βόρειας Λευκωσίας ενάντια στο φασισµό αλλά και στις πολιτικές του Ερντογάν πριν από λίγες µέρες, µας δείχνουν το δρόµο για το πώς πρέπει να κινηθεί η Αριστερά χτίζοντας σχέσεις στην κοινωνική βάση των δύο κοινοτήτων βρίσκοντας ευκαιρίες για κοινούς αγώνες. Παρ’ όλο που το αποτέλεσµα των εκλογών ήταν αναµενόµενο, η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο στηρίζεται στους αγώνες που θα πρέπει να δοθούν από εδώ και πέρα και στους οποίους ο κόσµος της αριστεράς θα πρέπει να δώσει τον παλµό.

κής αυτονοµίας, µε το επιχείρηµα ότι εάν αυτό κριθεί αντισυνταγµατικό (πολύ πιθανό), θα υπάρξει νέος γύρος καταστολής. Παρόλο λοιπόν που θεωρητικά τα κόµµατα της ανεξαρτησίας στηρίζουν σύσσωµα τον Πουιτζντεµόντ, φαίνεται ότι µια µερίδα της καταλανικής αστικής τάξης που υπερασπίζεται την ανεξαρτησία αποφασίζει να «θυσιάσει» το σύµβολό της. Στο µεταξύ οργανώθηκαν διαδηλώσεις συµπαράστασης στον Πουιτζντεµόντ από τις κοινωνικές οργανώσεις. Το µεγαλύτερο πρόβληµα πάντως είναι ότι οι αριστερές δυνάµεις έχουν

εγκλωβιστεί στη συζήτηση για τον πρόεδρο, αδυνατώντας να πάρουν πρωτοβουλίες στο δρόµο, αποφεύγοντας τη συζήτηση για το µε ποιο πρόγραµµα η πλειοψηφία στη βουλή και στο δρόµο θα εφαρµόσει ένα πρόγραµµα αντιλιτότητας. Η τεράστια λαϊκή κινητοποίηση των προηγούµενων µηνών έδειξε ότι στην Καταλονία υπάρχει ένα ριζοσπαστικό κίνηµα υπεράσπισης της δηµοκρατίας, της ελευθερίας και της πραγµατικής δικαιοσύνης. Το στοίχηµα είναι αυτή η προοπτική να παραµείνει ανοιχτή.

Ο σηµαντικότερος λόγος για τον οποίο ο Αναστασιάδης ήταν από την αρχή φαβορί και το γνώριζε ήταν διότι δεν υπήρχε στην πραγµατικότητα αποφασιστική πρόταση από την Αριστερά που να στηρίζεται στα εργατικά στρώµατα και να στοχεύει στην αντιµετώπιση των συνεπειών από την εφαρµογή των µνηµονίων, αφενός, και µια ριζοσπαστική κατεύθυνση για τη λύση στο Κυπριακό, αφετέρου. ΑΚΕΛ: Υποψηφιότητα ήττας

συνεχιστούν και να διευρυνθούν. Οι πατριωτικές κορόνες και το φλερτ µε τους φασίστες που πήραν 5,6% στις εκλογές θα ενταθούν. Μπροστά στις νέες συνθήκες, τα καθήκοντα της Αριστεράς αυξάνονται. Το ΑΚΕΛ, παρ’ όλη την εκλογική ήττα, θα συνεχίζει να κοιτά προς κέντρο και το κενό εκπροσώπησης ενός µεγάλου κοµµατιού της κοινωνίας θα µεγαλώνει. Η αλήθεια φυσικά είναι ότι κατάφερε να συσπειρώσει τη οργανωµένη βάση του αλλά χωρίς να υπάρχει αντιπρόταση από το χώρο της πέραν του ΑΚΕΛ Αριστεράς.

«Αδιέξοδα» στην Καταλονία Της Κατερίνας Σεργίδου

δηµόσια συζήτηση στην Καταλονία και για την Καταλονία συνεχίζει να κυριαρχείται από το ερώτηµα: «Ποιος θα είναι ο επόµενος πρόεδρος µετά τις εκλογές της 21ης ∆εκέµβρη;». Η ισπανική κυβέρνηση µπλοκάρει µε κάθε τρόπο (πολιτικά και νοµικά) τη δυνατότητα ο Κάρλες Πουιτζντεµόντ να ασκήσει τα καθήκοντά του από τις Βρυξέλλες. Θυµίζουµε ότι

βρίσκεται στην εξορία του Βελγίου µαζί µε άλλους τέσσερις βουλευτές και ότι µόλις πατήσει το πόδι του στην Ισπανία πρόκειται να συλληφθεί µε την κατηγορία της ανταρσίας. Στο µεταξύ, έχει δηµιουργηθεί µεγάλο ρήγµα ανάµεσα στην Εσκέρα Ρεπουµπλικάνα (σοσιαλδηµοκράτες υπέρ της ανεξαρτησίας) και το PdeCAT (το κεντροδεξιό κόµµα του Πουιτζντεµόντ), γιατί ο πρόεδρος της βουλής και µέλος της Εσκέρα ανέβαλε την προγραµµατισµένη συνεδρίαση στη βουλή που θα εξέλεγε τον Πουιτζντεµόντ ως νέο πρόεδρο της καταλανι-

διεθνη

7 φλεβαρη 2018

Βρετανία

Ιορδανία

Η Τερέζα Μέι έχει χάσει 3 υπουργούς (σκάνδαλα, παραιτήσεις κ.ο.κ.) σε 3 μήνες. Έχει μειοψηφήσει στο κοινοβούλιο 7 φορές μέσα σε 2 μήνες (η Θάτσερ μειοψήφησε 4 φορές σε 11 χρόνια, ο Μπλερ 4 φορές σε 10). Παρακολουθεί τους ευρωπαϊστές και τους ευρωσκεπτικιστές του κόμματός της να συγκρούονται δημόσια. Μια απόπειρα ανασχηματισμού για να μπει τέλος στην εικόνα κρίσης που σπάραξε την κυβέρνηση όλο το 2017 και να σηματοδοτήσει μια «νέα αρχή» υπό την ηγεσία της, κατέληξε σε φιάσκο. Απειθαρχίες, απροθυμίες και η αδυναμία της να επιβάλει τις επιλογές της οδήγησαν τα ΜΜΕ να μιλάνε για «τη νύχτα των πλαστικών πιρουνιών» (ειρωνευόμενοι για τη «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών» όπως ονομάζονται οι δραστικοί/αποτελεσματικοί ανασχηματισμοί). Είδε χιλιάδες διαδηλωτές να αντιδρούν στην επίθεση στο βρετανικό ΕΣΥ. Αυτά είναι τα ευχάριστα. Σε αυτό το φόντο όμως, εμφανίζεται στα αστικά ΜΜΕ δειλά-δειλά η αρθρογραφία για το αν και πώς «μπορούν οι επιχειρήσεις να ζήσουν με μια κυβέρνηση Κόρμπιν»…

Ενώ ακόμα και η Παλαιστινιακή Αρχή υποχρεώνεται να έρθει σε ρητορική έστω αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ, ήρθε ο βασιλιάς της Ιορδανίας Αμπντάλα να ισχυριστεί λίγο-πολύ ότι δεν υπάρχει ειρήνη, χωρίς… (όχι δικαιοσύνη, αλλά) τις ΗΠΑ. Για το καυτό ζήτημα της Ιερουσαλήμ, ο μονάρχης (με «ειδικό βάρος» υποτίθεται στο παλαιστινιακό και ειδικά στην προστασία της Ιερουσαλήμ) δήλωσε το αμίμητο «πρέπει να απαλλάξουμε τους Αμερικανούς λόγω αμφιβολιών»!

Αφρίν: Βόμβες και διπλωματία σε βάρος των αμάχων Του Πάνου Πέτρου

μάχη του Αφρίν έχει ήδη προκαλέσει καταστροφή στην περιοχή –σε νεκρούς αμάχους, σε εκτοπισμένους πληθυσμούς, πολλοί εκ των οποίων είχαν ήδη εκτοπιστεί προηγουμένως από τις εστίες τους και είχαν καταφύγει στο Αφρίν για ασφάλεια… Στο στρατιωτικό σκέλος όμως, ελάχιστες είναι οι εξελίξεις. Το μέτωπο παραμένει στις ορεινές περιοχές στα σύνορα Τουρκίας-Συρίας και σε κάποια χωριά. Τόσο η αντίσταση των κουρδικών πολιτοφυλακών (που αποδεικνύεται ισχυρή), όσο και ένας πιθανός «πολιτικός υπολογισμός» εκ μέρους της Άγκυρας (όλοι παραδέχονται ότι αν «έριχνε το στρατό της», θα έφτανε στο Αφρίν σε ελάχιστο χρόνο, αλλά είναι μια επιλογή με υψηλό πολιτικό ρίσκο) επιβραδύνουν τις εξελίξεις.

Ρωσική ανοχή

Εν τω μεταξύ, κάποια πρώτα ερωτήματα, που ήταν αναπάντητα όταν ξεκινούσε η επιχείρηση, τα έχει απαντήσει η ζωή. Το ένα αφορά τη ρωσική έγκριση/ανοχή. Ποτέ δεν ανακοινώθηκε επίσημα η κατάληξη της συνάντησης στρατιωτικών και μυστικών υπηρεσιών Ρωσίας-Τουρκίας πριν αρχίσει η επίθεση, αλλά στην πράξη οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις αποχώ-

ρησαν από το Αφρίν, ενώ επιτρέπουν τη χρήση του εναέριου χώρου στα τουρκικά βομβαρδιστικά. Φυσικά, οι ρωσικές δυνάμεις (σύμφωνα με ρεπορτάζ, αλλά και όπως είναι απολύτως λογικό) διατηρούν ένα «μάτι» στην περιοχή και πραγματοποιούν τακτικές επισκέψεις, για να έχουν άμεση εικόνα του μέχρι πού θα φτάσει η τουρκική επιχείρηση, πώς αντιδρούν οι κουρδικές δυνάμεις κ.ο.κ. Σε αυτόν τον πόλεμο, εξαρχής τα «στρατόπεδα» και οι συμμαχίες δεν ήταν ποτέ «μπετόν αρμέ». Η ρωσική έγκριση/ανοχή ερμηνεύει και το γεγονός ότι η εναντίωση του καθεστώτος Άσαντ στην τουρκική εισβολή παραμένει ρητορική. Οι δυνάμεις του (και η ρωσική αεροπορία) είναι απασχολημένες στην επέλαση στο Ιντλίμπ (τελευταία επαρχία στα χέρια αντικαθεστωτικών και παρεμπιπτόντως, επίσης –όπως και το Αφρίν– γεωγραφική ζώνη που φιλοξενεί χιλιάδες εκτοπισμένους που ίσως υποχρεωθούν σε νέα προσφυγιά). Χωρίς να πρόκειται για «συνωμοσία», είναι αντικειμενικά βολικό για τον Άσαντ, τα όποια υπολείμματα του παλιού FSA (που έχουν μετατραπεί σε απολύτως εξαρτημένη από την Τουρκία δύναμη) να στραφούν προς το Αφρίν, και να αφήσουν στη μάχη της Ιντλίμπ την ισλαμιστική συμμαχία στην οποία ηγεμονεύει το συριακό παρακλάδι της Αλ Κάιντα (πρώην Αλ Νούσρα). Πέρα από αυτό, Μόσχα και Δαμασκός βλέπουν μάλλον με καλό μάτι την προ-

οπτική να δοθεί ένα «μάθημα» στους Κούρδους. Η δημόσια συζήτηση για την τύχη του Αφρίν, αν αυτό τελικά πέσει, είναι ενδεικτική (παράδοσή του στο καθεστώς από την Τουρκία, οικειοθελής παράδοσή του στο καθεστώς από τους Κούρδους με αντάλλαγμα να γλιτώσουν τη σφαγή κ.ο.κ.). Το μέχρι πού θα φτάσει η ανοχή στην τουρκική επιχείρηση είναι βέβαια πάντοτε ζητούμενο, σε αυτήν την «ένοπλη διαπραγμάτευση» (τουλάχιστον η Μόσχα εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τους Κούρδους ως «μέρος της λύσης», και δεν επιθυμεί την πλήρη αποξένωσή τους, που μπορεί να τους οδηγήσει ακόμα βαθύτερα στην αγκαλιά των ΗΠΑ ή να ενισχύσει ακόμα περισσότερο τις αποσχιστικές τάσεις, σε βάρος των πιο «ομόσπονδων» προτάσεων).

Αμερικανική αναμονή Αντίστοιχους υπολογισμούς κάνουν προς το παρόν και οι ΗΠΑ. Για τις οποίες, όσο η επιχείρηση αφορά το Αφρίν (που ανήκει στην ρωσική άτυπη «σφαίρα προστασίας»), είναι εύκολο να τηρούν ευνοϊκή σιγή ιχθύος. Άλλωστε κριτήριό τους είναι η προστασία των δικών τους βάσεων στη Συρία κι όχι γενικώς οι κουρδικές προσδοκίες για αυτοδιοίκηση της «Ροζάβα». Δεν θα ρισκάρουν κλιμάκωση της σύγκρουσης με την Τουρκία για χάρη των Κούρδων του Αφρίν. Το τι θα πράξουν σε περίπτωση που η τουρκική εκστρα-

τεία κινηθεί προς την Μανμπίτζ (που ανήκει στην αμερικανική άτυπη «σφαίρα προστασίας») είναι ένα άλλο ζήτημα, το οποίο όμως θα πάρει υπόψη της πολύ σοβαρά και η Άγκυρα πριν προχωρήσει. Προς το παρόν ανταλλάσσονται δηλώσεις «αποφασιστικότητας» («θα μείνουμε στην Μανμπίτζ», «αν μείνετε δεν θα διστάσουμε» κ.λπ.), οι οποίες όμως είναι πολύ διαφορετικές από τις δύσκολες και πραγματικές επιλογές που θα γίνουν τελικά. Η αναντιστοιχία μεταξύ φλογερής ρητορικής και περιορισμένων/προσεκτικών ενεργειών στο έδαφος από όλες τις μεριές (της Τουρκίας συμπεριλαμβανομένης), βάζει στον πειρασμό να μιλήσει κανείς για «θέατρο πολέμου» όπου δοκιμάζονται αντοχές, όρια, «κόκκινες γραμμές» και όπου οι ένοπλες συγκρούσεις αποτελούν «επιπλέον, συνοδευτικό, επιχείρημα» σε ένα διπλωματικό παιχνίδι. Μόνο που στα χωριά γύρω από την Αφρίν, για τους άμαχους στα νοσοκομεία, για τους εκτοπισμένους των βομβαρδισμών και για τους/τις νέους/ες που κατατάσσονται στις κουρδικές πολιτοφυλακές για να υπερασπιστούν τα εδάφη τους δεν είναι «θέατρο» αυτό που συμβαίνει. Και οι «δοκιμές των ορίων του άλλου» είναι ένα παιχνίδι που εύκολα μπορεί να εγκλωβίσει αυτούς που συμμετέχουν και να οδηγήσει σε ένα σπιράλ πέρα από τις αρχικές προθέσεις…

7 ΦΛΕΒΑΡΗ 2018

«Οι περικοπές αφορούν τις ζωές εκατοµµυρίων δηµοτών» Συνέντευξη µε τη Βάσω Ακριβού σελ. 14

Ένταξη των συµβασιούχων στα συνδικάτα, χωρίς προϋποθέσεις

Μόνιµη και σταθερή δουλειά για όλους ηθάνε τη διαιώνιση του κοινωνικά και εργασιακά καταστροφικού καθεστώτος της «εργασίας-λάστιχο», µη εντάσσοντας τους χιλιάδες συµβασιούχους στο οργανωµένο συνδικαλιστικό κίνηµα.

Της Κατερίνας Γιαννούλια

κµεταλλευόµενοι την οικονοµική κρίση και τα µνηµόνια, το ελληνικό κεφάλαιο κυρίως, αλλά και οι δανειστές, δια των πιστών τους κυβερνήσεων (συµπεριλαµβανοµένης και της σηµερινής των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) βρήκαν την ευκαιρία να επεκτείνουν τη «ζούγκλα της αγοράς» και στην αγορά εργασίας.

Συνέπειες

Ελαστικές σχέσεις εργασίας Το τοπίο για τους εργαζόµενους γίνεται όλο και χειρότερο, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας κυριαρχούν στον ιδιωτικό τοµέα και εξαπλώνονται ραγδαία και στο ∆ηµόσιο. Η σκληρή πραγµατικότητα είναι ότι οι νέες προσλήψεις στο ∆ηµόσιο γίνονται µε ελαστικές σχέσεις εργασίας σε ποσοστό πολύ µεγαλύτερο από το 50%. Εξάλλου, πρόκειται για δηλωµένο στόχο της δήθεν κυβέρνησης της «αριστεράς», δια της Αν. Υπουργού Εργασίας (Ρ. Αντωνοπούλου), σε παλιότερο φύλλο της ΕΦ.ΣΥΝ: «Η κεντρική φιλοσοφία που διατρέχει τις πολιτικές απασχόλησης του υπουργείου Εργασίας είναι η προώθηση της πλήρους απασχόλησης στον ιδιωτικό τοµέα και η δηµιουργία προσωρινών θέσεων µισθωτής εργασίας στο δηµόσιο τοµέα…». Μια χρόνια επιδίωξη του κεφαλαίου, να έχουν «ευέλικτους» εργαζόµενους χωρίς δικαιώµατα και χωρίς απαιτήσεις, υλοποιείται αυτά τα χρόνια και κατοχυρώνεται µε σειρά νόµων που οι φιλοεργοδοτικές κυβερνήσεις πρόθυµα ψηφίζουν. Ακόµα και οι υπάρχοντες συµβασιούχοι αντικαθίστανται από ακόµα πιο ελαστικά εργαζόµενους, που σε πολλές περιπτώσεις δεν αποκαλούνται καν «εργαζόµενοι», αλλά «ωφελούµενοι», µε καθεστώς «µαθητείας», voucher, «αυτοαπασχολούµενοι µε µπλοκάκι», 8µηνίτες, ενοικιαζόµενους κλπ.

∆ιάλυση των ∆ηµόσιων Υπηρεσιών Τεράστιοι τοµείς του ∆ηµοσίου που καλύπτουν βασικές λαϊκές ανάγκες µιας όλο και πιο φτωχής κοινωνίας, όπως η υγεία, η εκπαίδευση, η πρόνοια, η καθαριότητα των δήµων και των σχολείων, η ασφάλεια του περιβάλλοντος, βασίζονται πλέον σε επικουρικούς εργαζόµενους (νοσοκοµειακοί γιατροί και νοσηλευτές), σε αναπληρωτές (καθηγητές και δάσκαλοι), σε απασχολούµενους του ΟΑΕ∆, σε εργολαβικούς (ιδιώτες εργολάβοι και συνθήκες «γαλέρας»)…

Η κοινωνία χάνει τις όποιες δηµόσιες υπηρεσίες είχε ως στοιχειώδες αποκούµπι και οδηγείται στους αδίστακτους και πανάκριβους ιδιώτες, ακόµα και στους ευαίσθητους τοµείς της υγείας, της παιδείας και της πρόνοιας. Ο κρατικός προϋπολογισµός και η φορολογική αφαίµαξη της πλειοψηφίας της κοινωνίας κατευθύνεται στο χρέος, στους τραπεζίτες και στους ιδιώτες (βλέπε επιχορηγήσεις ιδιωτικών ιατρικών κέντρων, ιδιωτικοποιήσεις καθαριότητας σε δήµους κλπ), ενώ το δηµόσιο αποσύρεται από την χρηµατοδότηση των κοινωνικών αναγκών και την αφήνει στα όποια κονδύλια από ΕΣΠΑ, ανταποδοτικά τέλη, αυτοχρηµατοδότηση από απογευµατινά ιατρεία στα δηµόσια νοσοκοµεία, µε ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το δηµόσιο ιδιωτικοποιείται όχι µόνο µε τις φανερές και µεγάλες ιδιωτικοποιήσεις όπως της ∆ΕΗ, της ΕΥ∆ΑΠ, των µεταφο-

ρών κλπ, αλλά µε «ύπουλες» και σταδιακές, «µικρές» ιδιωτικοποιήσεις σε τοµείς υγείας και παιδείας, σε τµήµατα των δήµων, στα πανεπιστήµια και τα ερευνητικά κέντρα, στις πολεοδοµίες, στα τρόφιµα και τις αγροτικές ενισχύσεις, παντού τελικά. Γι’ αυτό δεν του χρειάζονται οι µόνιµοι και µε σταθερή δουλειά εργαζόµενοι, αλλά ένα επιτελικό κράτος, µε λίγους εργαζόµενους, που θα µοιράζει «δουλειές» σε ιδιώτες, µε ευέλικτους εργαζόµενους και ανακυκλούµενη ανεργία. Παράλληλα, οι κυβερνητικοί/εργοδοτικοί και γραφειοκράτες συνδικαλιστές των µνηµονίων, σε µεγάλα συνδικάτα, οµοσπονδίες και συνοµοσπονδίες, βο-

Οι συνέπειες έχουν τριπλό αντίκτυπο. Οι κάθε είδους συµβασιούχοι µένουν εκτεθειµένοι και απροστάτευτοι και οι συνθήκες δουλειάς χειροτερεύουν στην πράξη, αλλά και «µε το νόµο». Η κοινωνία χάνει τις όποιες δηµόσιες υπηρεσίες είχε ως στοιχειώδες αποκούµπι και οδηγείται στους αδίστακτους και πανάκριβους ιδιώτες, ακόµα και στους ευαίσθητους τοµείς της υγείας, της παιδείας και της πρόνοιας. Τα συνδικάτα αποψιλώνονται από µέλη και όσοι µόνιµοι εργαζόµενοι αποµένουν έχουν µειωµένη αριθµητική δύναµη διεκδίκησης (οι ελαστικά εργαζόµενοι συνάδελφοί τους δεν µπορούν καν να απεργήσουν τις ίδιες ώρες και µέρες αφού δεν ανήκουν στα ίδια σωµατεία κι οµοσπονδίες) και στερούνται ζωντανής σύνδεσης µε την αληθινή ζωή στους χώρους δουλειάς. Τα αιτήµατα των ΟΛΜΕ, ∆ΟΕ, ΠΟΕ∆ΗΝ, ΟΕΝΓΕ, ΠΟΕ-ΟΤΑ και της ίδια της Α∆Ε∆Υ, αφορούν όλο και λιγότερους εργαζόµενους και αποξενώνονται από την ίδια την κοινωνία. Αυτό πρέπει να το σταµατήσουµε! Η δράση µας, ειδικά το 2018, που αποτελεί χρονιά-όριο για χειρότερες αλλαγές στις ελαστικές σχέσεις, ακόµα και των ήδη συµβασιούχων, είναι απαραίτητο να ενταθεί και να πιεστούν σωµατεία, οµοσπονδίες, Α∆Ε∆Υ να συµπεριλάβουν κανονικά ως µέλη τους, όλους τους εργαζόµενους, ανεξαρτήτως σχέσης εργασίας και να διεκδικήσουν αποφασιστικά: • Ίσα δικαιώµατα συµβασιούχων-µονίµων • Μετατροπή όλων των συµβάσεων εργασίας σε αορίστου χρόνου • Μαζικές προσλήψεις µόνιµου προσωπικού στο ∆ηµόσιο • Σταθερή δουλειά για όλους Μια µεγάλη προσπάθεια από την Αριστερά, σε κάθε χώρο δουλειάς και κάθε συνδικαλιστικό τόπο, είναι επείγουσα και άκρως απαραίτητη για να υπερασπιστούµε τα αυτονόητα και αναγκαία κοινωνικά στηρίγµατα του εργαζόµενου λαού, σε αντίθεση µε την εµπορευµατοποίηση κάθε αγαθού και τη ζωή-λάστιχο που µας επιβάλλει το κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις του και οι «θεσµοί»! Οι δυνάµεις του Κόκκινου ∆ικτύου, συνδικαλιστικά µέσα από το ΜΕΤΑ και σε ολόκληρη την κοινωνία, επιδιώκοντας την ευρύτερη συσπείρωση ταξικών συµµάχων, θα δώσουν αυτήν τη σηµαντική, για όλες κι όλους, µάχη, ξεκινώντας από τώρα!