EA 403 by dea.org.gr ΔΕΑ

Φύλλο Νο 403 | 7 ΜΑΡΤΗ 2018 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Διεθνιστική εκδήλωση στη Δηµοκρατία της Μακεδονίας

Ιταλικές εκλογές: Το αποτέλεσµα, η ακροδεξιά και η επόµενη µέρα

Πολιτική απόφαση της συνδιάσκεψης

σελ. 2

σελ. 4, 5, 6

σελ. 16, 18-19

8 Μάρτη: Φεµινιστικές διαδηλώσεις σε όλο τον κόσµο σελ. 10-11

¼÷é óôï ñáôóéóµü, ôï öáóéóµü, ôïí ðüëåµï

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

ÏËÏÉ ÓÔÉÓ ÄÉÁÄÇËÙÓÅÉÓ

α συλλαλητήρια στις 17 Μάρτη, µέσα στις τρέχουσες εξελίξεις, παίρνουν ξεχωριστή σηµασία: Είναι ευκαιρία να διατυπωθεί µαζικά και αγωνιστικά ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ στο ρατσισµό, στον ιµπεριαλισµό και στον πόλεµο, στο φασισµό. Ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ, που όλες οι δυνάµεις της Αριστεράς και των κοινωνικών κινηµάτων αντίστασης οφείλουν να στηρίξουν αποφασιστικά, χωρίς πολιτικούς δισταγµούς και υποσηµειώσεις. Η πρώτη πτυχή αυτής της αναγκαίας παρέµβασης οφείλει να είναι η πρακτική υλοποίησή της: η δράση, η δέσµευση, η προσπάθεια για να γίνει η 17 Μάρτη πραγ-

µατικά µαζική. Και το σύνθηµα «Όλοι στο δρόµο!», στις σηµερινές συνθήκες, για να υλοποιηθεί χρειάζεται συνεργασίες, χρειάζεται την ενότητα στη δράση, χρειάζεται δουλειά στα συνδικάτα, στις γειτονιές, στα σχολεία και στις σχολές. Η επόµενη πτυχή αυτής της παρέµβασης είναι η πολιτική, είναι η αναγκαία συνειδητοποίηση ότι σήµερα η πάλη ενάντια στο ρατσισµό, στον πόλεµο και στο φασισµό, είναι ένα ενιαίο και αδιάσπαστο µέτωπο, άµεσα συνδεδεµένο µε το «κοινωνικό ζήτηµα», µε την πάλη ενάντια στη λιτότητα και για την ανατροπή των νεοφιλελεύθερων-µνηµονιακών αντιµεταρρυθµίσεων. Κοµβικό χαρακτηριστικό του σύγχρονου

ρατσισµού –µε κύρια αιχµή ενάντια στους πρόσφυγες, αλλά και τους µετανάστες– είναι ότι δεν ασκείται πλέον από «περιθωριακές» ακροδεξιές δυνάµεις, αλλά έχει πλήρως ενσωµατωθεί στην πολιτική των διεθνικών οργανισµών –όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ– και των εθνικών κυβερνήσεων. Η Ευρώπη-φρούριο, η κατάπτυστη συµφωνία ΕΕ-Ελλάδας-Τουρκίας, η «περιφρούρηση» του Αιγαίου από την αρµάδα του ΝΑΤΟ, είναι πυλώνες της σύγχρονης ρατσιστικής πολιτικής που καταδικάζει σε θάνατο χιλιάδες απελπισµένους ανθρώπους στα νερά της Μεσογείου ή στα παγωµένα µονοπάτια του Έβρου. συνέχεια στη σελ. 2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ Της σύνταξης...

συνέχεια από σελ. 1

Για να στηριχθεί αυτή η αποτρόπαια πολιτική, οι επίσηµες κρατι-

κές δυνάµεις, αλλά και οι διεθνικοί οργανισµοί, υιοθέτησαν και ανέπτυξαν τις µεθόδους των κρατήσεων σε στρατόπεδα, των µαζικών απελάσεων και των απωθήσεων. Και αυτά δεν γίνονται µε το γάντι, αλλά µε πρωτοφανή αγριότητα. Είναι κοινό µυστικό ότι οι απωθήσεις, το διαβόητο push back, είναι πλέον ένα καθηµερινό «σπορ» για τµήµατα δυνάµεων του στρατού και συνοριοφυλάκων. Σε αυτό το σπορ δεν τηρείται καµιά αστική νοµιµότητα, ακόµα και η κρατική νοµιµότητα. Είναι πιθανότατο, σύµφωνα µε τον τουρκικό, αλλά και τον ευρωπαϊκό Τύπο, ότι οι δύο έλληνες στρατιωτικοί που συνελήφθησαν µέσα στο τουρκικό έδαφος, βρέθηκαν εκεί κυνηγώντας γυναικόπαιδα, στα πλαίσια των καθηµερινών δραστηριοτήτων push back. Εδώ εµφανίζεται χειροπιαστά η σχέση του θεσµοποιηµένου ρατσισµού µε τον κίνδυνο του πολέµου.

Μέχρι χθες, τέτοια «επεισόδια» αντιµετωπίζονταν οµαλά και µέσα

από τη συνεργασία των οµόλογων στρατιωτικών ηγεσιών. Όµως σήµερα δεν είµαστε στο χθες.

Ο παροξυσµός στον ανταγωνισµό µεταξύ των κυρίαρχων τάξεων

της Ελλάδας και της Τουρκίας έχει φτάσει σε εξαιρετικά επικίνδυνο σηµείο. Η πάλη µεταξύ τους για τα µερίδια στο πετρέλαιο και τους υδρογονάνθρακες της Μεσογείου, η πάλη για την τοπική πρωτοκαθεδρία στις σχέσεις µε τις Μεγάλες ∆υνάµεις, η σύγκρουση για τη θέση του κυρίαρχου υπο-ιµπεριαλισµού στην περιοχή, φέρνει στην επικαιρότητα τον εφιάλτη µιας πολεµικής αναµέτρησης. Όπου οι εργαζόµενοι και οι λαϊκές τάξεις θα πληρώσουν µε το αίµα τους για τα συµφέροντα των ντόπιων και κυρίως των διεθνών εταιριών εξόρυξης και εκµετάλλευσης πετρελαίου και φυσικού αερίου. Το παλιότερο αντιπολεµικό σύνθηµα «Όχι αίµα για το πετρέλαιο!» δυστυχώς σήµερα δεν αφορά µόνο τις µακρινές χώρες της Μέσης και Άπω Ανατολής, αλλά άµεσα την περιοχή µας.

Πάνω σε αυτό το υπόβαθρο ξέσπασε η εθνικιστική ακροδεξιά

ενεργοποίηση που, µετά το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, εκδηλώνεται µε επιθέσεις σε καταλήψεις, σε κινηµατικά στέκια, σε οµάδες και αγωνιστές/στριες των κοινωνικών κινηµάτων αντίστασης.

Η Χρυσή Αυγή –και άλλοι φασιστικοί κύκλοι– είδαν µέσα από τα

εθνικιστικά συλλαλητήρια για το Μακεδονικό την ευκαιρία να σπάσουν την αποµόνωση στην οποία τους οδήγησε η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και η δράση του αντιφασιστικού κινήµατος.

∆εν υπάρχει κανένα περιθώριο για αυταπάτες ότι η πολιτική της

κυβέρνησης Τσίπρα µπορεί να αποτελέσει κάποιου είδους «αντίδοτο» απέναντι σε αυτούς τους αλληλένδετους κινδύνους. Αντίθετα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, µετακινούµενη µε πρωτοφανή ταχύτητα προς τα δεξιά, ολοκληρώνοντας τη σοσιαλφιλελεύθερη µετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, ενσωµατώνοντας στην ατζέντα της όλο το «πρόγραµµα» των δανειστών και της ντόπιας κυρίαρχης τάξης, πυροδοτεί τους κινδύνους του ρατσισµού, του πολέµου, του φασισµού. Και παρά τα επιφαινόµενα και τους σχετικούς λεονταρισµούς, µέσα στη θυελλώδη πορεία της υλοποίησης των µνηµονίων και της πλήρους ταύτισης µε το δυτικό ιµπεριαλισµό, η κυβέρνηση Τσίπρα είναι «φτερό στον άνεµο», ήταν και είναι µια εξαιρετικά ασταθής και αδύναµη κυβέρνηση: το έδειξε ανάγλυφα ο ανασχηµατισµός, όπου το µόνο στοιχείο «διεύρυνσης» που βρέθηκε διαθέσιµο ήταν ο… Φ. Κουβέλης!

Η απάντησή µας µπορεί να στηριχτεί µόνο στη δράση από τα

κάτω και την άµεση ενεργοποίηση των δυνάµεων της Αριστεράς. Γι’ αυτό όποια στοιχεία πολιτικής, όποια «επιχειρήµατα» τωρινά ή κληρονοµηµένα από το παρελθόν, οδηγούν σε υποβάθµιση της αντιρατσιστικής-αντιπολεµικής-αντιφασιστικής πάλης, πρέπει επειγόντως να παραµεριστούν. Γιατί πέρα από το γεγονός ότι είναι λαθεµένα, οδηγούν άµεσα στην υποτίµηση κάποιων βασικών καθηκόντων, στην υποτίµηση µιας καυτής συγκυρίας, που παραµένει γεµάτη ευκαιρίες για αριστερή αντεπίθεση, αλλά και γεµάτη κινδύνους για τις εργατικές και λαϊκές µάζες.

7 ΜΑΡΤΗ 2018

Ανταπόκριση από την εκδήλωση της αριστερής οργάνωσης Λέβιτσα στη ∆ηµοκρατία της Μακεδονίας

∆ιεθνιστική αλληλεγγύη Του Πέτρου Τσάγκαρη

τις 5 του Μάρτη η αριστερή οργάνωση Λέβιτσα πραγµατοποίησε στα Σκόπια πολιτική εκδήλωση για το θέµα της αντιπαράθεσης Ελλάδας -∆ηµοκρατίας της Μακεδονίας (∆τΜ) για το όνοµα. Από την Ελλάδα είχαν προσκληθεί και συµµετείχαν οµιλητές από τη ∆ΕΑ, το ΝΑΡ, την ΟΚ∆Ε Σπάρτακος και το ΕΕΚ. Στην πλούσια συζήτηση που έγινε µπροστά σε ενα ελπιδοφόρα νεαρό ακροατήριο, αναλύθηκε το ιστορικό της αντιπαράθεσης. Όλοι οι οµιλητές από την Ελλάδα τόνισαν την επιθετικότητα του ελληνικού καπιταλισµού στην περιοχή, αλλά και την υποστήριξή τους στο αδιαπραγµάτευτο δικαίωµα του λαού της ∆τΜ για αυτοπροσδιορισµό, δηλ. στο δικαίωµά τους να αποκαλούνται Μακεδόνες. Εκ µέρους της ∆ΕΑ τονίστηκε επιπλέον ότι η ένταξη στο ΝΑΤΟ ή την ΕΕ ούτε θα παρέχει ασφάλεια, ούτε θα εξασφαλίσει την ειρήνη όπως πιστεύουν πολλοί στη ∆τΜ. Το παράδειγµα της επικίνδυνης αντιπαράθεσης µεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας, δυο παλιών και ιδρυτικών µελών του ΝΑΤΟ, είναι χαρακτηριστικό. Αλλά και η ΕΕ, τονίστηκε, ούτε την ευηµερία των εργαζοµένων εξασφαλίζει (βλ. Ελλάδα), ούτε την ενότητα της εργατικής τάξης (βλ. Μ. Βρετανία, Σκοτία, Καταλονία). Εκ µέρους του Λέβιτσα µίλησε ο Ζόραν Βασιλέσκι, τονίζοντας τον αγώνα ενάντια στον εθνικισµό που κάνει το κόµµα, εντός της ∆τΜ. Μετά το τέλος της εκδήλωσης, σε δηλώσεις του στην «Εργατική Αριστερά», ο σύντροφος Βασιλέσκι µας τόνισε ότι «τα Βαλκάνια σήµερα είναι παγιδευµένα στοις σκιές του παρελθόντος. Οι κυβερνήσεις των βαλκανικών κρατών δεν έχουν λύσεις για τα προβλήµατα των εργατικών τάξεων, επειδή είναι υπηρέτες των αποικιακών δυνάµεων των ΕΕ και ΝΑΤΟ. ∆εν έχει σηµασία αν οι κυβερνήσεις είναι δεξιές ή “αριστερές”. Πρόκειται για λαϊκιστές που όλοι τους λένε ότι προστατεύουν το εθνικό συµφέρον. Οι κυβερνήσεις στη ∆τΜ και στην Ελλάδα επίσης λένε ότι προστατεύουν το εθνικό συµφέρον και εµείς ως αριστεροί και το Λέβιτσα ως κόµµα αναρωτιόµαστε τι είδους εθνικό συµφέρον προστατεύουν, όταν η ∆τΜ είναι µία από τις φτωχότερες χώρες στην Ευρώπη και η Ελλάδα έχει µνηµόνια που φτωχοποιούν ραγδαία τον πληθυσµό και ένα από τα υψηλότερα χρέη στον κόσµο. Η Σοσιαλδηµοκρατική Ένωση του Ζάεφ και ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα επίσηµα ονοµάζουν τον εαυτό τους ως Αριστερά, αλλά δεν κάνουν τίποτα για να αντιταχθούν στην άνοδο του εθνικισµού και στις δύο χώρες, ειδικά για το ζήτηµα του ονόµατος. Ως Λέβιτσα είµαστε πιθανόν το µόνο κόµµα στη Μακεδονία που έχει στις υψηλές θέσεις της οργάνωσης µέλη από όλες τις εθνοτικές οµάδες

της χώρας. Όλοι/ες τους σέβονται τον τρόπο µε τον οποίο δηµιουργήθηκε το νεαρότερο κράτος στην Ευρώπη. ∆ηλ. το αντιφασιστικό κίνηµα στον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο. Γι’ αυτό όταν εµείς σαν κόµµα υποστηρίζουµε το δικαίωµα της αυτοδιάθεσης και ελεύθερη χρήση του συνταγµατικού ονόµατος δεν ξεκινάµε από τις εθνικιστικές θέσεις, αλλά το συνεχίζουµε υπερασπίζοντας τη θετική κληρονοµιά των κοµουνιστικών κοµµάτων στα Βαλκάνια: τα κοµουνιστικά κόµµατα είχαν τη σωστή προσέγγιση για την επίλυση του µακεδονικού ζητήµατος και (άλλων εθνικών ζητηµάτων στα Βαλκάνια) πριν από τον Β΄Παγκόσµιο Πόλεµο». Σε σχέση µε το Λέβιτσα ο σύντροφος Βασιλέσκι µας ανέφερε: «Επί δύο δεκαετίες δεν υπήρχε κανένα αριστερό κόµµα στη ∆τΜ. Μόνο το µεταρρυθµισµένο κοµουνιστικό κόµµα συµµετείχε σε δύο εκλογικές αναµετρήσεις. Το 2009 δηµιουργήθηκε το κίνηµα κοινωνικής δικαιοσύνης Λένκα και το 2012 µε διάσπαση από το Λένκα δηµιουργήθηκε το Σολιντάρνοστ. Στις αρχές του 2015 αυτές οι δύο οργανώσεις άρχισαν συζητησεις για τη δηµιουργία ενός γνήσια αριστερού κόµµατος. Στο τέλος του 2015 το µεταρρυθµισµένο ΚΚ συµµετείχε σε αυτή την προσπάθεια. Μαζέψαµε εύκολα τις απαιτούµενες 1.000 υπογραφές, αλλά το µεγαλύτερο βάρος έπεσε στους ώµους του Λένκα. Η πλειοψηφία των ακτιβιστών της Σολιντάρνοστ δεν βοήθησε την προσπάθεια λόγω της λογικής και της τακτικής ΜΚΟ που είχαν, όντας αριστεροί φιλελεύθεροι: δεν καταλάβαιναν πώς λειτουργεί η ταξική κοινωνία. Το Λέβιτσα συµµετείχε στις µαζικές διαδηλώσεις που διοργάνωσαν οι Σοσιαλδηµοκράτες πριν από τις κοινοβουλευτικές εκλογές που έγιναν το ∆εκέµβρη του 2016. Τελικά το κόµµα αποφάσισε να κατέβει αυτόνοµα στις εκλογές. Ωστόσο, το µεταρρυθµισµένο ΚΚ πρότεινε συµµαχία µε τους σοσιαλδηµοκράτρες, αποπειρώντας πραξικόπηµα µέσα στο κόµµα και δούλεψαν ανοιχτά ενάντια στο Λέβιτσα µέσα στα ΜΜΕ. Οι σοσιαλδηµοκράτες µας κατηγοούσαν ότι είµαστε πράκτορες του VMRO και το VMRO ότι είµαστε πράκτορες του Σόρος. Παρά τον πόλεµο των µεγάλων κοµµάτων και των ΜΜΕ, πήραµε 1,2%, ενώ στις αυτοδιοικητικές εκλογές τα πήγαµε καλύτερα, κερδίζοντας τρεις θέσεις δηµοτικών συµβούλων και 2%». Καταλήγοντας ο Ζ. Βασιλέσκι υπογράµµισε πως «η κρίση µε το ΚΚ και το Σολιντάρνοστ βοήθησε το Λέβιτσα να ξεκαθαρίσει τις ιδέες του, προχωρώντας σε επαναστατικές ιδέες, ξεκαθαρίζοντας αρκετά µε τις οπουρτινιστικές και ρεφορµιστικές αφέλειες. Ως κόµµα δεν θα µπορούσαµε να πετύχουµε τίποτα χωρίς τη βοήθεια αριστερών επαναστατικών οργανώσεων από τις γειτονικές χώρες. Γι’ αυτό είµαστε ιδιαίτερα χαρούµενοι για τη σηµερινή εκδήλωση και τη συµµετοχή σας σε αυτή».

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/754747-11 της Εθνικής Τράπεζας. • Υπεύθυνος Γρηγόρης Δεµέστιχας, τηλ 6976564624

7 μάρτη 2018

πολιτικη

Σύλληψη δύο ελλήνων στρατιωτικών

Οι επικίνδυνες συνέπειες του «τσαμπουκά» Τσίπρα-Κοτζιά-Καμμένου Του Σπύρου Αντωνίου

ο περιστατικό με τη σύλληψη και κράτηση των δύο ελλήνων στρατιωτικών στην Τουρκία είναι το τελευταίο από μια σειρά γεγονότων, που έχουν ανεβάσει επικίνδυνα το θερμόμετρο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, οι δύο στρατιωτικοί παρέμεναν προφυλακισμένοι, μέχρι να οριστεί δικάσιμος. Το τουρκικό δικαστήριο αναμένει τα αποτελέσματα της ανάλυσης των ψηφιακών δεδομένων, του υλικού δηλαδή από τα κινητά τηλέφωνα των συλληφθέντων, καθώς προβάλλεται η «υποψία καταστροφής αποδεικτικών στοιχείων». Όπως μεταδίδουν τουρκικές πηγές και επιβεβαίωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος της τουρκικής κυβέρνησης, Μπεκίρ Μποζντάγ, «το δικαστήριο αποφάσισε την κράτησή τους με την κατηγορία της παράνομης εισόδου σε απαγορευμένη στρατιωτική ζώνη». Ο ίδιος αξιωματούχος διέψευσε και το ενδεχόμενο ανταλλαγής με τους 8 τούρκους αξιωματικούς, που μετά το πραξικόπημα κατέφυγαν στην Ελλάδα. Άλλωστε ούτε στο ελληνικό κράτος έχει κατατεθεί αίτημα κάποιου είδους ανταλλαγής. Σύμφωνα με το ΓΕΣ, το θρίλερ ξεκίνησε το μεσημέρι της περασμένης Πέμπτης, όταν ένας λοχίας πενταετούς υποχρέω-

σης και ένας υπολοχαγός, που πραγματοποιούσαν περίπολο σε δασικό τμήμα στην περιοχή Καστανιές, αποπροσανατολίστηκαν λόγω «δυσμενών καιρικών συνθηκών», με αποτέλεσμα να περάσουν σε τουρκικό έδαφος και να συλληφθούν από τουρκική περίπολο. Αν το χιόνι εκείνων των ημερών είναι το ένα δεδομένο, τα διάφορα «κοινά μυστικά» του Έβρου είναι το άλλο. Ένα παράδειγμα είναι το λαθρεμπόριο, με τις αρχές και στις δύο πλευρές των συνόρων να κάνουν –το λιγότερο– «τα στραβά μάτια». Όμως ένα άλλο παράδειγμα είναι το «σύστημα» που οργανώνει παράνομες «απωθήσεις» (push back) προσφύγων (αν καταφέρουν φυσικά να φτάσουν ζωντανοί στα ελληνοτουρκικά σύνορα, έχοντας επιβιώσει από το κρύο, την πείνα, τις νάρκες, τα φουσκωμένα νερά του ποταμού και τις υπόλοιπες κακουχίες…), με εκτελεστικό βραχίονα δυνάμεις του στρατού και των συνοριοφυλάκων, με αποτέλεσμα να συνεχίζεται κανονικά ένα απάνθρωπο έργο. Παρά τις δεκάδες καταγγελίες θυμάτων, δικηγόρων και αντιρατσιστικών οργανώσεων, οι υπουργοί και τα υπόλοιπα κυβερνητικά στελέχη «δεν έχουν ακούσει τίποτα» για τις βρόμικες μεθόδους «push back» που οικοδομούν την Ευρώπη-φρούριο, ούτε φυσικά έχουν διερευνήσει το παραμικρό. Οι δύο συλληφθέντες συμμετείχαν σε μια τέτοια επιχείρηση κυνηγητού ταλαιπωρημένων γυναικόπαιδων (στις οποίες υποχρεώνονται να παίρνουν μέρος ακόμα και κληρωτοί φαντάροι) και μάλιστα επέδειξαν ιδιαίτερο

ζήλο, με αποτέλεσμα να παραβιάσουν τα χερσαία σύνορα της Τουρκίας. Η εκδοχή αυτή ενισχύεται τόσο από τις δικές τους καταθέσεις, στις οποίες υποστήριξαν πώς «ακολούθησαν ίχνη παπουτσιών παράνομων μεταναστών», όσο και από τις ανάλογες δηλώσεις Καμμένου από τις Βρυξέλες. Τέτοια περιστατικά συνήθως μέχρι σήμερα επιλύονταν σε χαμηλό στρατιωτικό επίπεδο, όμως η κλιμάκωση του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού και το μόνιμο σκηνικό έντασης στα Ίμια, στο Αιγαίο και στα ανοιχτά της Κύπρου μετέτρεψαν την υπόθεση των δύο στρατιωτικών σε επικίνδυνο διπλωματικό ζήτημα, καθώς και σε πεδίο εθνικιστικής προπαγάνδας. Για την κυβέρνηση και τα κόμματα της αντιπολίτευσης (δυστυχώς και για τμήματα της Αριστεράς), για κάθε λογής «τουρκοφάγους» και πολεμοκάπηλους που έπιασαν στασίδι στα ΜΜΕ, η σύλληψη των δύο ελλήνων στρατιωτικών σε τουρκικό έδαφος παρουσιάστηκε ως «δείγμα της τουρκικής επιθετικότητας». Οι επικίνδυνες συνέπειες των διπλωματικών τσαμπουκάδων των Τσίπρα-Κοτζιά-Καμμένου, με τις πλάτες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, είναι ήδη εδώ. Τα οδυνηρά αποτελέσματα από τις μιλιταριστικές φιέστες (π.χ. με τον Καμμένο ντυμένο στρατάρχη ή πιλότο και τον Παυλόπουλο πάνω σε άρμα μάχης) έχουν πλέον αντίκτυπο στους δύο συλληφθέντες και στις οικογένειές τους. Αλλά και σε χιλιάδες οικογένειες που θα δουν τα παιδιά τους, από την πρώτη μέρα της θητείας τους, να τοποθετούνται «στην πρώτη γραμμή», σε

μάχιμες μονάδες στα νησιά και τον Έβρο, όπως ορίζει ο τελευταίος σχεδιασμός των στρατιωτικών και πολιτικών επιτελείων, μετά την κατάργηση των κέντρων εκπαίδευσης. Αυτές τις επικίνδυνες συνέπειες βιώνουμε όλοι μας, όταν πολύτιμοι οικονομικοί πόροι αφαιρούνται από σχολεία, νοσοκομεία, κοινωνικές υπηρεσίες και συντάξεις, για να χρηματοδοτηθούν οι εξοπλισμοί, οι πανάκριβες παραγγελίες αεροπλάνων από τις ΗΠΑ, τανκς από τη Γερμανία και πολεμικών πλοίων από τη Γαλλία. Για να χρηματοδοτηθεί η εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια στη γειτονιά μας, με στόχο να ενισχυθούν τα κέρδη των ελλήνων καπιταλιστών και αδιαφορώντας αν θα χυθεί αίμα αθώων, ως θυσία στα υπερκέρδη των πετρελαϊκών εταιριών. Μπροστά στις πολεμικές απειλές που πολλαπλασιάζονται καθημερινά, για το κίνημα και την Αριστερά δεν επιτρέπεται καμία σύγχυση, ούτε και αναμονή. Ενωτικά και μαχητικά είναι η ώρα να κηρύξουμε τον πόλεμο. Όχι ενάντια στους γειτονικούς λαούς, με τους οποίους επείγει να οικοδομήσουμε σχέσεις φιλίας και συνεργασίας, αλλά ενάντια στην κυβέρνηση των μνημονίων, του ρατσισμού και της προκλητικής ταύτισης με το δυτικό ιμπεριαλισμό. Πόλεμο, επίσης, ενάντια στον εθνικισμό και τους φασίστες που βρίσκουν ευκαιρία, μέσα σε αυτό το κλίμα εθνικιστικής υστερίας, να επανεμφανιστούν απειλητικά με τις πρόσφατες επιθέσεις σε καταλήψεις, στέκια και τοπικά κέντρα του κινήματος.

αριστερα

7 μαρτη 2018

Η Πολιτική Απόφαση της Συνδιάσκεψης της ΔΕΑ (3-4 Μάρτη 2018) 1.

Η περίοδος που ανοίγεται μπροστά μας καθορίζεται από τις αβεβαιότητες και τις αστάθειες που προκαλεί η παράταση της διεθνούς κρίσης του καπιταλισμού. Η παρατηρούμενη άνοδος της κερδοφορίας μέρους των μεγάλων επιχειρήσεων, που στηρίζεται στο τσάκισμα των μισθών, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την ενίσχυση του κεφαλαίου μέσω της μείωσης της φορολόγησης και των ασφαλιστικών εισφορών, δεν είναι αρκετή για να σηματοδοτήσει την αρχή ενός νέου «φωτεινού κύκλου» του καπιταλισμού. Οι επενδύσεις και η παραγωγικότητα παραμένουν στάσιμες, ενώ η ανεργία εξακολουθεί να παραμένει σε πολύ υψηλά επίπεδα. Η κερδοφορία του κεφαλαίου εξακολουθεί να προσανατολίζεται σε παλιές και νέες φούσκες. Το πρόσφατο κραχ στα χρηματιστήρια των ΗΠΑ και η ταχύτατη επέκτασή του στην Ασία και στην Ευρώπη, είναι προειδοποιήσεις ότι η «ανάκαμψη» παραμένει εξαιρετικά επισφαλής και ότι νέα επεισόδια κρίσης βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Εκτιμήσεις που βιάζονται να μιλήσουν για σταθεροποίηση του συστήματος είναι λαθεμένες και, κυρίως, πολιτικά αποπροσανατολιστικές: στρέφουν τον προβληματισμό για τον προγραμματισμό δράσης προς την προοπτική μιας σχετικά μακράς περιόδου ομαλών εξελίξεων, έξω από τα βίαια σκαμπαναβέσματα και τις απότομες μεταβολές των συνθηκών, έξω από το συνδυασμό κινδύνων και ευκαιριών, που χαρακτήρισαν την περίοδο κρίσης του διεθνούς συστήματος κι εξακολουθούν να βρίσκονται μπροστά μας.

2 .

α Αυτή η εικόνα έλλειψης σταθερής δυναμικής του καπιταλισμού διεθνώς, είναι το υπόβαθρο για να εξηγηθεί η πρωτοφανής πολιτική αστάθεια του συστήματος. Μετά τα μεγάλα «αναπάντεχα» γεγονότα των προηγούμενων χρόνων (Brexit, εκλογή Τραμπ), στο χρόνο που πέρασε, είχαμε την εκλογή στη Γαλλία του «αναπάντεχου» Μακρόν (σε βάρος των υποψηφίων των ιστορικών κομμά-

των της Δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας), την άνοδο των ακροδεξιών «ευρωσκεπτικιστικών» ρευμάτων σε όλη την Ευρώπη, την κρίση στην Ισπανία λόγω της Καταλονίας, και την αδυναμία της Μέρκελ –επί μήνες!- να σχηματίσει μια σταθερή κυβέρνηση στη… Γερμανία.

β. Σε αυτό το σκηνικό πολιτικής κρίσης, οι νεοφιλελεύθερες αντιμεταρρυθμίσεις είναι η κεντρική επιλογή των καθεστωτικών δυνάμεων. Η Δεξιά, η σοσιαλδημοκρατία και η μεταλλαγμένη κεντροαριστερά συνωθούνται στο «ακραίο κέντρο», που ευθυγραμμίζεται απολύτως με τις επιταγές του κεφαλαίου. Οι πολιτικές σκοπιμότητες της υποστήριξης των ακραίων αντιμεταρρυθμίσεων –οι ανάγκες του κεφαλαίου για διαίρεση και κατακερματισμό των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων- σε συνδυασμό με τις ανάγκες «νομιμοποίησης» των ιμπεριαλιστικών εξορμήσεων, στρέφουν τις κυρίαρχες παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις της Δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας προς το ρατσισμό, την ισλαμοφοβία, τις αυταρχικές πολιτικές «εκτάκτου ανάγκης». Ταυτόχρονα οι ανταγωνισμοί μεταξύ των καπιταλιστικών κέντρων και χωρών, ανταγωνισμοί που οξύνονται μέσα στην παράταση της κρίσης, στρέφουν μεγάλα τμήματα των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων στις πολιτικές του προστατευτισμού, του εθνικισμού και της ενίσχυσης του μιλιταρισμού. Αυτή η «ατζέντα» των κεντρικών δυνάμεων του συστήματος, των εθνικών κυβερνήσεων και των διεθνικών οργανισμών όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, στρώνει το δρόμο στην ανάπτυξη της ακροδεξιάς και των φασιστικών κομμάτων ή οργανώσεων. Στο χρόνο που πέρασε βρεθήκαμε μάρτυρες μπροστά σε ένα σοβαρό, διπλής όψης, πολιτικό λάθος: α) Ένα τμήμα της Αριστεράς –συνήθως σταλινογενούς προέλευσης- μπήκε στον πειρασμό να αντιμετωπίσει «φιλικά» τη στροφή στον προστατευτισμό-εθνικισμό (πχ Τραμπ, κυβέρνηση Brexit) ή ακόμα και την «ευρωσκεπτικιστική»

ακροδεξιά, ελπίζοντας ότι έτσι θα διευκολυνθεί ο αγώνας ενάντια στην «παγκοσμιοποίηση», ή ότι θα εξασθενήσει το «ακραίο κέντρο» που καθοδηγεί τις νεοφιλελεύθερες αντιμεταρρυθμίσεις. Πρόκειται για τραγική αυταπάτη που διευκολύνει ιδεολογικά τις ακροδεξιές δυνάμεις. β) Όμως και ένα τμήμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς μπήκε στο συμμετρικό λάθος, ξεκινώντας από τις αντιρατσιστικές-αντιφασιστικές ευαισθησίες, για να καταλήξει σε προτάσεις που έβλεπαν το «ακραίο κέντρο» ως άμυνα απέναντι στον κίνδυνο της ρατσιστικής ακροδεξιάς ή του προστατευτισμού-εθνικισμού (πχ στον 2ο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία). Πρόκειται για επίσης σοβαρό λάθος που οδηγεί στον συμφιλιωτισμό με τις κυβερνήσεις και τις καθεστωτικές πολιτικές. Η εναλλακτική λύση είναι η κίνηση με εμπιστοσύνη στις εκτιμήσεις για τη «μεγάλη εικόνα»: η επιμονή στη σύνδεση της πάλης ενάντια στη λιτότητα με την πάλη ενάντια στο ρατσισμό/ εθνικισμό/μιλιταρισμό. Η επιμονή στην προσπάθεια για τη διαμόρφωση εναλλακτικών λύσεων απέναντι στις κυβερνητικές δυνάμεις του «ακραίου κέντρου», σε συνδυασμό με την πάλη για να φράξουμε το δρόμο στη ρατσιστική ακροδεξιά και στους φασίστες.

2γ. Η περίοδος που ζούμε χαρα-

κτηρίζεται από την υποχώρηση των μαζικών αγώνων αντίστασης, σε σύγκριση με τα υψηλότερα επίπεδα που έφτασαν στα 2010-13 (υποχώρηση των αντινεοφιλελεύθερων-αντικαπιταλιστικών εργατικών αγώνων στην Ευρώπη, των αραβικών εξεγέρσεων στην Ανατολή, των κυβερνήσεων της «λαϊκιστικής Αριστεράς» στη Λατ. Αμερική κ.ο.κ.). Όμως η επιμονή στη διεκδίκηση της συνολικής εναλλακτικής λύσης που περιγράψαμε παραπάνω, η επιμονή στη μαζική/μεταβατική πολιτική, η επιμονή σε ένα μεταβατικό πρόγραμμα με τη στρατηγική της συνολικότερης σοσιαλιστικής απελευθέρωσης, εξακολουθεί να είναι εφικτή. Ο λόγος είναι διπλός: α) Αφενός, οι αντίπαλοί μας εξακο-

λουθούν να είναι σε κρίση. Το καλύτερο παράδειγμα, φέτος, ήταν το ξέσπασμα της κρίσης στην Ισπανία, με άξονα το αίτημα των Καταλανών για αυτοδιάθεση. Εκεί είδαμε, αιφνιδίως, όλες τις κυβερνήσεις και τους διεθνικούς «θεσμούς» να συσπειρώνονται στην ουρά του Ραχόι, υποστηρίζοντας τη βίαιη καταστολή των κινητοποιήσεων στην Καταλονία. Είδαμε όμως και ένα τμήμα της Αριστεράς με το πρόσχημα της «σοσιαλιστικής καθαρότητας» να κλείνει τα μάτια μπροστά σε μια σοβαρή πολιτική πρόκληση και ουσιαστικά να ευθυγραμμίζεται με τις αστικές κυβερνήσεις και την ΕΕ. β) Αφετέρου, οι δυνάμεις του κινήματος διεθνώς, παρόλη την υποχώρηση, δεν έχουν υποστεί συνολική ήττα και γι’ αυτό επανεμφανίζονται, με διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης, από χώρα σε χώρα (τα καλύτερα παραδείγματα ήταν η «αναπάντεχη» μαζική αντίσταση στην πολιτική του Τραμπ στις ΗΠΑ, οι κινητοποιήσεις των εργατών και της νεολαίας στη Γαλλία κ.ο.κ.) Συνολικά, εξακολουθούμε να βρισκόμαστε σε περίοδο μεγάλης αναταραχής, όπου συνδυάζονται οι κίνδυνοι με τις ευκαιρίες, όπου εξακολουθούν να είναι αναγκαία αλλά και εφικτά τα «άλματα», τόσο στο επίπεδο ανάπτυξης των αγώνων όσο και στο επίπεδο της συγκρότησης πολιτικής δύναμης της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που θα επιχειρεί να εκφράσει την κοινωνική αντίσταση στο πολιτικό –ακόμα και στο εκλογικό- πεδίο.

Μέσα στις συνθήκες αυτές, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει πετύχει μια νίκη: Επέβαλε την υλοποίηση του Μνημονίου 3, μειώνοντας τις εργατικές/λαϊκές αντιστάσεις, επιβάλλοντας στη χώρα, για πρώτη φορά μετά το 2010, συνθήκες σχετικής «κοινωνικής ειρήνης». Αυτό το κατόρθωσε εκμεταλλευόμενη στο έπακρο τρεις παράγοντες: α) Τη μαζική απογοήτευση των εργατικών/ λαϊκών δυνάμεων μετά το καλοκαίρι του 2015, απογοήτευση που η ίδια η κυβέρνηση δημιούργησε. β) Τη φθορά των παραδοσιακών καθεστωτικών

7 ΜΑΡΤΗ 2018

κοµµάτων στα δεξιά της κυβέρνησης –κυρίως του ΠΑΣΟΚ και της Ν∆- τη φθορά που είχε προκαλέσει το µεγάλο κύµα αγώνων του 2010-13, τη φθορά που αποδεικνύεται µεγαλύτερη των επιφαινόµενων (πχ Novartis). γ) Την αδυναµία της ριζοσπαστικής Αριστεράς να διαµορφώσει στοιχειωδώς αξιόπιστη µαζική πολιτική εναλλακτική, στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ευθύνες γι’ αυτό βαρύνουν κυρίως τις δυνάµεις του ΚΚΕ, της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (µε προφανώς διαφορετική διαβάθµιση και µε διαφορετικές αιτίες). Η ηγετική οµάδα Τσίπρα έχει επιτύχει αυτή τη νίκη, µετατοπιζόµενη µε ταχύτητα προς τα δεξιά, ολοκληρώνοντας τη σοσιαλφιλελεύθερη µετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ («υιοθεσία» της µνηµονιακής πολιτικής), και οικοδοµώντας στηρίγµατα στο εσωτερικό της κυρίαρχης τάξης αλλά και σχέσεις εµπιστοσύνης µε τα ιµπεριαλιστική κέντρα, τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Παρόλο που η κυβέρνηση Τσίπρα υπήρξε η µακροβιότερη της µνηµονιακής εποχής, εξακολουθεί να είναι µια αδύναµη και ασταθής κυβέρνηση: παραµένει στην εξουσία υπό τον όρο της πλήρους «εφαρµογής» των Μνηµονίων, παίρνοντας στήριξη από την ντόπια κυρίαρχη τάξη και τους δανειστές, αλλά διευρύνοντας το χάσµα που την χωρίζει µε τις επιθυµίες και τις ανάγκες της κοινωνικής βάσης που την εξέλεξε το 2015. Η προοπτική αυτής της πολιτικής είναι ταυτισµένη µε µια σοσιαλφιλελεύερη «ανασύνθεση», δηµιουργίας ενός κεντροαριστερού πολιτικού πόλου (µεταξύ ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάµι και λοιπών) που θα προσπαθεί να απαντά στα προβλήµατα «κυβερνησιµότητας» του ελληνικού καπιταλισµού είτε αυτόνοµα, είτε σε συνεργασία µε τη Ν∆, αν µια εκδοχή ελληνικού «µεγάλου συνασπισµού» καταστεί αναγκαία από τις εξελίξεις µέσα στην κρίση. Σε αυτήν την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς τα δεξιά, ξεχωρίζει η ταύτισή του µε τις ΗΠΑ («άξονας» µε Ισραήλ, βάσεις κλπ) και η ανάληψη του ρόλου του µπράβου για λογαριασµό του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Μεσόγειο. Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί µια συσπείρωση γύρω από την «εθνική γραµµή της κυβέρνησης» του λεγόµενου «πατριωτικού χώρου» (κυρίως πασοκικής προέλευσης, αλλά όχι µόνο).

3α.

Το Μακεδονικό είναι κεντρικό στις εξελίξεις γιατί αποτελεί τον πρόλογο της γενικότερης διεύρυνσης του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια. Με την πλήρη υποστήριξη της Αµερικανικής Πρεσβείας στην Αθήνα, η κυβέρνηση Τσίπρα διεκδικεί να επιβάλει ρόλο οικονοµικού/πολιτικού/διπλωµατικού επικυρίαρχου στη ∆ηµοκρατία της Μακεδονίας και να αναδειχθεί ως η σηµαντικότερη υπο-ιµπεριαλιστική δύναµη στην περιοχή, αξιοποιώντας τη συµµετοχή της στην ΕΕ, τις άριστες σχέσεις της µε την κυβέρνηση Τραµπ και το ρήγµα στις σχέσεις µεταξύ ΝΑΤΟ και Τουρκίας του Ερντογάν. Ταυτόχρονα και συµπληρωµατικά µε το κυρίαρχο σχέδιο του ελληνικού

υπο-ιµπεριαλισµού, στη βάση του “ονόµατος” ξεδιπλώθηκε και θα εξακολουθήσει να επιχειρείται µε κάθε ευκαιρία, µια ευρύτερη ιδεολογική και πολιτική εθνικιστική καµπάνια που αξιοποιεί την µνηµονιακή µετάλλαξη του πάλαι ποτέ αριστερού ΣΥΡΙΖΑ σε βάρος των λαϊκών στρωµάτων, επιχειρώντας να τροποποιήσει την βασική ατζέντα: από τις επιπτώσεις των µνηµονίων στα λαϊκά στρώµατα, προς τα λεγόµενα “εθνικά θέµατα”. Αυτή η καµπάνια ξεδιπλώθηκε τις µέρες των εθνικιστικών συλλαλητηρίων για το Μακεδονικό και ενισχύθηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που υποκλίθηκε στον ελληνικό εθνικισµό, συνηγορώντας υπέρ βασικών ακροδεξιών επιχειρηµάτων (άρνηση αυτοπροσδιορισµού , «αλυτρωτισµός των γειτόνων», ανυπαρξία εθνικής µειονότητας στην Ελλάδα κλπ). Έτσι άνοιξε η συζήτηση για δεξιά «ανασύνθεση» του πολιτικού σκηνικού, ακόµα και πολιτικής εκπροσώπησης µιας ευρύτερης ακροδεξιάς που θα µπορούσε να περιλαµβάνει τµήµατα της λαϊκής δεξιάς εντός της Ν∆, ενός ευρύτερου ακροδεξιού ακροατηρίου, καθώς και της πολιτικής επιρροής της Χρυσής Αυγής. Πρόκειται για επικίνδυνη υπενθύµιση των ειδικών καθηκόντων που έχει η αντικαπιταλιστική αριστερά σήµερα. Για να υπερασπιστεί την ειρήνη και τη φιλία των λαών, να παλέψει κατά του εθνικισµού, του πολέµου και των εξοπλισµών, έχει να µπολιάσει µε αυτές τις αιχµές τους αντιµνηµονιακούς αγώνες, όσο και να αναλάβει ιδιαίτερες θεµατικές πρωτοβουλίες Πολύ περισσότερο όταν οι διαπραγµατεύσεις για το Μακεδονικό συνδυάζονται µε την όξυνση του πιο µεγάλου και επικινδύνου µετώπου στην περιοχή, του µετώπου του ελληνοτουρκικού ανταγωνισµού. Σε αυτό η κυβέρνηση Τσίπρα επιχειρεί, επίσης σε πλήρη ταύτιση µε τις ΗΠΑ και την ΕΕ, να καταγράψει συγκεκριµένες νίκες αντιστροφής του συσχετισµού ισχύος µεταξύ του Ελληνικού και Τουρκικού κράτους (στη θάλασσα, στις ΑΟΖ, στην Κύπρο, στα σχέδια για τους αγωγούς στην Αν. Μεσόγειο). Αυτή η πολιτική συνδυάζεται µε την ασύστολη ενίσχυση του µιλιταρισµού και των εξοπλισµών, αλλά και µε τον κίνδυνο του πολέµου, γιατί η Τουρκία αποτελεί ένα κατά πολύ πιο αξιόµαχο αντίπαλο απ’ ότι η ∆ηµοκρατία της Μακεδονίας. Η αντιπολεµική, αντιεθνικιστική αιχµή στην πολιτική µας θα έχει αναντικατάστατη αξία σε όλη την επόµενη περίοδο και θα πρέπει να επιχειρούµε σταθερά να την συνδέουµε µε την αντιιµπεριαλιστική και αντικυβερνητική αιχµή, όπως και µε τις διεκδικήσεις για την ανατροπή της λιτότητας και των Μνηµονίων, έχοντας εµπιστοσύνη ότι «το κοινωνικό ζήτηµα» θα είναι, τελικά και σε αυτήν την περίοδο ο καθοριστικός παράγοντας για τις εξελίξεις.

β. Συνολικά, στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, το κεντρικό ερώτηµα είναι το προς τα πού θα στραφεί πολιτικά, η µεγάλη δυσαρέσκεια των εργατικών/λαϊκών στρωµάτων απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Η πολιτική του Τσίπρα στρώνει το χαλί για µια πολι-

ΑΡΙΣΤΕΡΑ τική νίκη του Κυρ. Μητσοτάκη στις επόµενες εκλογές και έχει στρέψει το ενδιαφέρον της στο να περιορίσει τις εκλογικές απώλειες, για να αφήσει ανοιχτό το ενδεχόµενο ανάκαµψης στις µεθεπόµενες εκλογές (µια τακτική «δεξιάς παρένθεσης» που ξεχνά τη µοίρα του πατέρα της «αριστερής παρένθεσης» Αντ. Σαµαρά…). Σε αυτόν τον άθλιο τζόγο, από τη σκοπιά των συµφερόντων των εργαζοµένων και των λαϊκών τάξεων, το κρίσιµο ερώτηµα είναι: τι ποσοστό της φθοράς του ΣΥΡΙΖΑ θα σταθεί στη σκοπιά της ριζοσπαστικής Αριστεράς, δίνοντας τη δυνατότητα για µια µαζική-ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική αντιπολίτευση στη µνηµονιακή συναίνεση, στην ευθυγράµµιση µε τον ιµπεριαλισµό, στη ρατσιστική πολιτική και στη φιλοπόλεµη µιλιταριστική πολιτική. Σε αυτό το πεδίο οι µέχρι σήµερα αδυναµίες των «µετώπων» της ριζοσπαστικής Αριστεράς που όφειλαν να πάρουν πρωτοβουλίες, είναι καθοριστικές.

4.Για τη µετωπική πολιτική µας 4α. Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, διαµορφώ-

νονται οι όροι για µια νέα πολιτική κρίση, µέσα από την ενίσχυση των σεχταριστικών λογικών και τη µεγέθυνση των αποκλίσεων µεταξύ των βασικών πολιτικών οργανώσεων που τη συγκροτούν (ΝΑΡ-ΣΕΚ). Η απόφαση του συνεδρίου του ΝΑΡ, είναι χαρακτηριστικό παράδειγµα της υπεκφυγής απέναντι στα πραγµατικά προβλήµατα της περιόδου (ενότητα δράσης στο κοινωνικό κίνηµα – πολιτική συνεργασία στον πολιτικό αγώνα) µέσω της καταφυγής στα «ιστορικά προβλήµατα». Η απόφαση του ΝΑΡ «να χτίσει το κόµµα» (Κόµµα πότε; Κόµµα σε ποια προγραµµατική βάση; Κόµµα σε ποια σχέση µε την τάξη;) και µάλιστα να εντάξει σε αυτήν τη διαδικασία της (κάποτε) κοµµατικής οικοδόµησης την τακτική του στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και στα ΕΑΑΚ, οδηγεί στη σκλήρυνση της γραµµής του τόσο στο πολιτικό, όσο και στο κινηµατικό πεδίο. Η τακτική του ΣΕΚ, που επιδιώκει µια κάποια «ενιαιοµετωπική συνεργασία» µε τον ΣΥΡΙΖΑ στο κοινωνικό πεδίο και ιδιαίτερα στο αντιφασιστικό κίνηµα, ενώ την ίδια στιγµή διστάζει να σπάσει την πειθαρχία στη σεχταριστική πολιτική που επιβάλει το ΝΑΡ στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι µια παράδοξη αντιστροφή των προτεραιοτήτων που οδηγεί σε αδιέξοδα. Αυτή η αρνητική εξέλιξη στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν πρέπει να θεωρηθεί ως τετελεσµένο γεγονός. Η ∆ΕΑ πρέπει να λειτουργήσει ως καταλύτης για να παραµένουν ανοιχτές οι δυνατότητες επικοινωνίας και, τελικά, της επίτευξης της αναγκαίας πολιτικής συνεργασίας. Γι’ αυτό ήταν θετικό βήµα η συνυπογραφή της ανακοίνωσης ενάντια στα εθνικιστικά συλλαλητήρια. Γι’ αυτό θα πρέπει να γίνουµε πιο πιεστικοί απέναντι σε λαθεµένες ενέργειες της πλειοψηφίας της ΛΑΕ που ενισχύουν τις τάσεις περιχαράκωσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. (συνέχεια σελ. 6)

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6977609033 Αµπελόκηποι 6973005569

6974428095 Κορωπί 6978019250 Αχαρνές 6977266544

ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. ΦιλαδέλφειαΝ. Χαλκηδόνα 6972846751 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109

ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6974977186

ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087 Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι ΑνάργυροιΚαµατερό 6998466952 Χαϊδάρι 6945542335 Πετρούπολη 6983674242

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6909182394 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6948688241

ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6936018810 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Λοκρίδα (Αταλάντη) 6977096663 Λιβαδειά 6977684563 Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 Άρτα 6907925425 Ηγουµενίτσα 6977867801

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Βύρωνας 6972318747 Κοζάνη-Πτολεµαΐδα Ζωγράφου 6937271330 6972814199 Καισαριανή 6947566690 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Τρίκαλα Γλυφάδα 6944548787 6976291795 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6979829057 ΚΡΗΤΗ: Ν. Σµύρνη 6972098143 Ηράκλειο 6944916915 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγ- Ρέθυµνο 6907856793 µένη 6948o00171 Χανιά 6975964967 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6973958481 Κορυδαλλός 6948100218 Κερατσίνι 6975847329 Σαλαµίνα 6973376378

ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6972743637 Νάξος 6947619631

ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΛΟΝΔΙΝΟ: ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 0044-7969523579 Λαυρεωτική 6939014803 ΠΑΡΙΣΙ: 0033-673555890 Παιανία-Γλυκά Νερά 0030-6937762930

ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ: ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσοκ. «Αλεξάνδρα» 6946950764 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Νοσ. «Σωτηρία» 6984067690 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546 Ασφ/κά Ταµεία 6974701829

ΥΠΑΑΤ 6945754555 Εκπαιδευτικοί 6976332197 Αεροµεταφορές 6982164101 ∆ήµοι 6972661906 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Νοσ. ΑΧΕΠΑ 6973972804 Νοσ. «Γεννηµατάς» 6977029532 Εκπαιδευτικοί 6972878820

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ: Νοµική Αθήνας 6972648225 Αρχιτεκτονική 6947289596

Φιλοσοφική 6982517264 Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών 6959771512

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

7 ΜΑΡΤΗ 2018

Η Πολιτική Απόφαση της Συνδιάσκεψης της ∆ΕΑ (3-4 Μάρτη 2018)

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο. Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες. Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι. Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες. Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ∆ΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕ∆ΟΝΙΑ: 6972814199 ∆ΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑ∆Α: 6973235894 ΚΡΗΤΗ: 6976332197 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6945077461 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

•

• •

•

(συνέχεια από σελ. 4-5)

β. Η ΛΑΕ, µετά την ιδρυτική συνδιάσκεψή της, µπήκε σε καθοδική πορεία µε προβλήµατα αποσυσπείρωσης. Η ερµηνεία βρίσκεται στα προγραµµατικά, πολιτικά και οργανωτικά κενά, όπως και στα προβλήµατα δηµόσιας εκπροσώπησης, που η ∆ΕΑ και το Κ∆ έχουν δηµόσια καταγράψει µε το σύνολο των κριτικών µας που συνοψίστηκαν στην απόφαση για το «βήµα στο πλάι». Η «στροφή» του φθινοπώρου του 2017 προς το «κοινωνικό κίνηµα», που εκφράστηκε µε την έµφαση στον αγώνα κατά των πλειστηριασµών, την προσπάθεια κατά των ιδιωτικοποιήσεων και την πιο «ανοιχτή» οργάνωση του Unity και των εκδηλώσεων για την Οκτωβριανή, ήταν ένα βήµα προς τη σωστή κατεύθυνση και γι’ αυτό το δεχθήκαµε. Όµως προειδοποιήσαµε ότι δεν θα είναι αρκετό. Αυτή η αντιφατική διαπίστωση, επιβεβαιώθηκε πλήρως στη συνέχεια. Στην πάλη κατά των πλειστηριασµών –που είναι µια κεντρική προϋπόθεση της µνηµονιακής αξιολόγησης, ταυτισµένη µε τη «σωτηρία» των Τραπεζών- αναδείχθηκε η δυνατότητα της ΛΑΕ να µεταφέρει στο κεντρικό πολιτικό πεδίο ένα µέτωπο της κοινωνικής αντίστασης. Αυτός ο προσανατολισµός πρέπει να επιβεβαιωθεί στο πιο δύσκολο- αλλά και πολύ σηµαντικό- µέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων που έρχονται άµεσα: ∆ΕΗ, ΕΥ∆ΑΠ και ΕΥΑΘ, αλλά και Ελληνικό και αεροδρόµια που έχουν ήδη δροµολογηθεί. Η εµπειρία έδειξε ότι αυτός ο δρόµος, της εµπλοκής στις συγκεκριµένες µάχες, έχει θετικές συνέπειες και για τους αγώνες και για τη ΛΑΕ. Όµως το άνοιγµα της δηµόσιας συζήτησης για το Μακεδονικό και τα ελληνοτουρκικά, έφερε ξανά στο προσκήνιο τις ιδεολογικές- προγραµµατικές και πολιτικές αδυναµίες της ΛΑΕ, που ξεκινούν από κεντρικές πολιτικές θέσεις του Αριστερού Ρεύµατος.

γ. Σήµερα είναι σαφές ότι στη ΛΑΕ κάποιες κρίσιµες αλλαγές είναι προϋποθέσεις για τη βιωσιµότητα και πολύ περισσότερο για την πολιτική αποτελεσµατικότητα. Στο προγραµµατικό πεδίο, είναι αναγκαία τα ξεκαθαρίσµατα, ώστε να είναι καθαρή η «αντιπολίτευση» στον ΣΥΡΙΖΑ από τη σκοπιά της ριζοσπαστικής Αριστεράς: *Η µεγαλύτερη σύνδεση του µεταβατικού προγράµµατος µε την αντικαπιταλιστική στρατηγική, *Η απαγκίστρωση από τις πολιτικές «παραγωγικής ανασυγκρότησης-ανάπτυξης», *Η απόρριψη ενός διαταξικού φετιχισµού του «νοµίσµατος» και η υποστήριξη του συνθήµατος για έξοδο από το ευρώ, ως αναντικατάστατου µέσου-εργαλείου για την ανατροπή της λιτότητας και των µνηµονίων, * η αναβάθµιση του αντιρατσιστικού/αντιφασιστικού µετώπου και η σαφέστερη σύνδεση του αντι-ιµπεριαλιστικού µε την αντιπολεµική/διεθνιστική πολιτική. Αυτή η αντιπαράθεση για το πρόγραµµα συνδυάζεται µε την ήδη διατυπωµένη από τη µεριά µας απαίτηση για µια πιο «µετωπική» λειτουργία της ΛΑΕ, για πλουραλισµό και ανανέωση στη δηµόσια εκπροσώπησή της. Οι κρίσιµες επιλογές θα είναι στο πεδίο των συµµαχιών. Οποιαδήποτε σχέση µε το ΕΠΑΜ και κεντρικά στελέχη του «πατριωτικού χώρου» θα πρέπει να αποκλειστεί. Η «Πλεύση», µετά τη συµµετοχή στο συλλαλητήριο της Αθήνας, δείχνει ότι έχει κάνει άλλες επιλογές. Μόνο στη βάση ενός σοβαρού και ειλικρινούς επαναπροσδιορισµού µπορεί να ξαναµπεί στο κάδρο των διεργασιών. Οφείλουµε να κεντράρουµε το ζήτηµα των συµµαχιών στη σχέση µεταξύ ΛΑΕ –ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των άλλων δυνάµεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς που αποσπάστηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2015 . Αυτός ο στόχος πρέπει να υποβοηθηθεί µε πρωτοβουλίες «από τα κάτω» (αυτοδιοίκηση – αντιιδιωτικοποιήσεις – αντιρατσιστικό – αντισεξισµός – νεολαία κ.ο.κ.) που ξεκινώντας από το εσωτερικό της ΛΑΕ (έστω, αρχικά, από έναν πόλο των «προθύµων») απευθύνονται στους ∆ΙΡΙΖΑ, ΑΡΚ, ΟΝΡΑ κ.ά. και κυρίως σε ένα ευρύτερο ανένταχτο δυναµικό, µε στόχο να σπάσει η σεχταριστική περιχαράκωση και να επιβληθεί η συνεργασία στο κίνηµα και στο πολιτικό πεδίο. Σε αυτήν την τακτική θα συγκεντρώσουµε τις δυνάµεις µας, αξιοποιώντας τις καλύτερες δυνατότητες συνεννόησης που έχουµε σήµερα µε τους συντρόφους της ΑΡΑΝ, της ΑΡΑΣ και κόσµο του Αριστερού Ρεύµατος. Σε αυτή την κατεύθυνση, οφείλουµε να αναλάβουµε άµεσα πρωτοβουλία για την παρέµβαση στην τοπική αυτοδιοίκηση: συνεργασία µε υπάρχοντα σχήµατα ή δηµιουργία καινούργιων, σε ρήξη µε τον παραγοντισµό, µε προωθηµένο πολιτικό πλαίσιο (µε αιχµή τις αντι-ιδιωτικοποιήσεις και την αντιλιτότητα), µε συλλογική ηγεσία και συσπειρωτική-δηµοκρατική λειτουργία, µε στόχο τον κόσµο που αποσπάται από την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η προσπάθεια θα είναι µια από τις πρώτες ευθύνες στα καθήκοντα της νέας ΚΕ.

δ. Είναι σαφές ότι στο εσωτερικό της ΛΑΕ, είµαστε πλέον σε συνθήκες πολύ πιο ενεργητικής αντιπαράθεσης από τη µεριά µας, σε σύγκριση µε την τακτική «βήµα στο πλάι». Θα το παλέψουµε, γνωρίζοντας ότι η επιτυχία θα εξαρτηθεί και από τα αντανακλαστικά άλλων δυνάµεων πέρα από εµάς. Από την εξέλιξη αυτής της µάχης, που µετριέται συγκεκριµένα στο ζήτηµα των συµµαχιών µεταξύ των δυνάµεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς θα εξαρτηθεί η δυνατότητα για την εκλογική παρέµβαση µας. Σε κάθε περίπτωση, εκτιµάµε ότι έχουµε µπει σε µια περίοδο αναδιάταξης δυνάµεων, σχέσεων και συσχετισµών. Από τη στάση που θα κρατήσει ο καθένας σε αυτήν την περίοδο, θα κριθούν και θα διαµορφωθούν οι δυνατότητες και οι σχέσεις για την επόµενη, αν τα παρόντα «µετωπικά» σχήµατα αποτύχουν στις µάχες και στις αναµετρήσεις που έρχονται. Προδροµικά σηµάδια έχουν ήδη φανεί σε συνδικαλιστικά και τοπικά σχήµατα αντίστασης και αναπόφευκτα θα επεκταθούν στο κεντρικό πεδίο, αν η ΛΑΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτύχουν στο καθήκον να συγκροτήσουν ενωτική πολιτική/και εκλογική απάντηση.

αριστερα

7 μαρτη 2018

Συνέντευξη με τον Χρήστο Τουλιάτο, μέλος της ΠΓ της ΛΑΕ και της ΑΡΑΝ

Η ΛΑΕ να απευθυνθεί στον κόσμο των κινημάτων και στη ριζοσπαστική Αριστερά

Υπάρχει η αίσθηση ότι πάνω στις υπαρκτές δυνατότητες των κοινωνικών αντιστάσεων «βαραίνει» το ζήτημα της μη ορατής εναλλακτικής πολιτικής λύσης. Συμφωνείς; Πώς βλέπεις να διαμορφώνεται η πολιτική συγκυρία;

Μετά τη μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, τον Ιούλη του 2015, έχει πληγεί το ηθικό της κοινωνίας και η αξιοπιστία μιας εναλλακτικής αριστερής πολιτικής προοπτικής. Το 2015 δεν είχαμε απλά «προδοσία», είχαμε ήττα –και αυτό πρέπει να το χωνέψουμε αν θέλουμε να αναταχθεί. Το ευρύτερο αντιμνημονιακό κοινωνικοπολιτικό μπλοκ που υπήρξε από τις πλατείες μέχρι το δημοψήφισμα αποσυγκροτήθηκε σταδιακά. Οι δυνάμεις του κεφαλαίου τροποποίησαν ριζικά το συσχετισμό δύναμης σε βάρος της εργασίας και εμπεδώνουν ένα καθεστώς συσσώρευσης που στηρίζεται στην υπερεκμετάλλευση, την επισφάλεια και τη διάλυση συλλογικών προσδοκιών. Αποδείχθηκε δυστυχώς ότι η πιο αποτελεσματική συνθήκη εμπέδωσης των μνημονιακών πολιτικών ήταν μια κυβέρνηση τυπικά προερχόμενη από την Αριστερά. Κάτι που σημαίνει ότι –αν δεν υπάρξει αντίρροπη πορεία– θα διευκολύνεται το σχέδιο του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί να επανανοηματοδοτήσει το δίπολο αριστερά-δεξιά στη χώρα μας, αποφορτίζοντάς το από οποιαδήποτε σχέση με τα ζητήματα των μνημονίων, της λιτότητας, της ρήξης με τους δανειστές και το ευρωσύστημα: «Αριστερά» θα είναι πλέον μια σοσιαλφιλελεύθερη διαχείριση που θα καταργεί το «κοινωνικό κράτος» διατηρώντας ελάχιστες εγγυήσεις σε ακραίες μορφές φτώχειας και θα δίνει έμφαση σε κάποια τυπικά αστικά ατομικά δικαιώματα έναντι των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων. Και Δεξιά θα είναι ένα μείγμα ακραίου νεοφιλελευθερισμού και σκληρού νεοσυντηρητισμού με εθνικιστικά χαρακτηριστικά. Τί ρόλο έπαιξαν τα εθνικιστικά συλλαλητήρια και γενικότερα το άνοιγμα της ατζέντας για τα λεγόμενα «εθνικά θέματα»;

Το 2010 βρισκόμουν σε camping τούρκικης αριστερής νεολαίας όπου οι σύντροφοι ρώτησαν αν πιστεύουμε ότι η ελληνική αστική τάξη θα ανασύρει κάποια

στιγμή το χαρτί των «εθνικών θεμάτων» για να αλλάξει την ατζέντα που διαμορφωνόταν με το ξέσπασμα της κρίσης στην Ελλάδα. Ε, κι αυτό το έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά! Σε πλήρη συνεργασία με τον αμερικανονατοϊκό σχεδιασμό επέκτασης του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, εντάσσοντάς την Ελλάδα στον επιθετικό άξονα Ισραήλ-Αιγύπτου-Κύπρου στην περιοχή, όντας η πιο φιλοαμερικανική κυβέρνηση των τελευταίων χρόνων στη χώρα. Στο πλαίσιο αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ αξιοποιεί μικροπολιτικά το ζήτημα και ως πεδίο προώθησης της επανανοηματοδότησης του διπόλου Αριστερά-Δεξιά που ανέφερα. Προβάλλει ως η σύγχρονη «μετριοπαθής» κεντροαριστερή πολιτική δύναμη, ρυμουλκώντας το ΠΑΣΟΚ και δυνάμεις του κέντρου και οξύνοντας αντιθέσεις στο εσωτερικό της Δεξιάς. Μόνος κερδισμένος από όλα αυτά θα είναι δυστυχώς η πραγματική κοινωνική και πολιτική ακροδεξιά. Όλα αυτά δεν είναι πίσω μας, είναι και μπροστά μας και είμαστε εξαιρετικά ανήσυχοι με τις εξελίξεις στο Αιγαίο, την ένταση του ανταγωνισμού τουρκικής και ελληνικής αστικής τάξης και την εξέλιξη των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων σε Βαλκάνια και Ανατολική Μεσόγειο. Η Αριστερά αν δεν διαμορφώσει σαφές μέτωπο κόντρα στον ιμπεριαλισμό, τους τοπικούς αστικούς σχεδιασμούς, τον εθνικισμό και πάνω από όλα τον πόλεμο κινδυνεύει να συνθλιβεί σε περίπτωση «θερμών» επεισοδίων. Ποιες προγραμματικές αιχμές θα ξεχώριζες ως θεμέλιο για την ενότητα δράσης στο κίνημα και στο πολιτικό πεδίο; Από ποιες πρωτοβουλίες θα μπορούσαμε να αρχίσουμε;

Σήμερα πρέπει να βρεθούν σε κοινή δράση και κοινή πολιτική διαδικασία οι δυνάμεις, τα ρεύματα, οι αγωνίστριες και αγωνιστές που αναφέρονται στη δυνατότητα της ρήξης με το χρέος, τα μνημόνια, το νεοφιλελευθερισμό, την ευρωζώνη και την ΕΕ, από τη σκοπιά ενός προγράμματος ανατροπών και μετασχηματισμών σε

σοσιαλιστική κατεύθυνση. Όλοι αυτοί που βάζουν πλάτη στις υπαρκτές αντιστάσεις, στους πλειστηριασμούς, στην προσπάθεια για ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, στα κινήματα και τις πρωτοβουλίες γειτονιάς, στους αγώνες της νεολαίας, στην πάλη κατά του φασισμού, του ρατσισμού και του εθνικισμού, στα δίκτυα αλληλεγγύης και στα κινήματα κατά του σεξισμού. Για να στηρίξουν την ανασυγκρότηση κινημάτων και το σπάσιμο του κλίματος απογοήτευσης. Για τη συλλογική επεξεργασία ενός μεταβατικού προγράμματος που να προκύπτει από την εμπειρία των ίδιων των αγωνιστών και των αγωνιστριών και του απλού κόσμου ευρύτερα, δείχνοντας ότι μπορεί να υπάρξει άλλος δρόμος, χωρίς μνημόνια και επιτροπεία, έξω από το ευρώ και την ΕΕ, με τις δυνάμεις της εργασίας στα ηνία. Για τη διαμόρφωση του αναγκαίου αριστερού ριζοσπαστικού μετώπου, αναγκαίου σημείου συνάντησης ανάμεσα σε κινήματα, αναζητήσεις, επεξεργασίες, εμπειρίες. Υπάρχουν σημεία αυτοκριτικής αποτίμησης της πορείας της ΛΑΕ;

Σε ένα τοπίο αποδιάρθρωσης του αντιμνημονιακού κοινωνικοπολιτικού μπλοκ που υπήρχε, η Λαϊκή Ενότητα καλείται να επιλέξει από πού θα ξαναρχίσει κοινωνικά και πολιτικά για τη συγκρότηση ξανά ενός νέου κοινωνικοπολιτικού μπλοκ για την ρήξη. Ο κόσμος που απευθυνόμαστε τώρα είναι ο κόσμος του αγώνα, των κινημάτων και οι δυνάμεις και αγωνίστριες/ές της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Δυνάμεις, ρεύματα, «προσωπικότητες» που έχουν ενστερνιστεί επικίνδυνες εθνικιστικές απόψεις ή έχουν υιοθετήσει πρακτικές αστικού παραγοντισμού δεν έχουν θέση στη μετωπική διεργασία. Όσο σημαντική κι αν είναι η κατοχύρωση της παρουσίας αριστερών φωνών στο κοινοβούλιο, κάτι τέτοιο δεν είναι αυτοσκοπός, ούτε δικαιολογεί εκπτώσεις αρχών στο όνομά της. Η αυτοκριτική για τις ανεπάρκειες της Αριστεράς που μας έφεραν στη σημερινή

κρίση, αλλά και για λάθη του παρελθόντος, η σεμνότητα και η διάθεση τομής με λογικές και νοοτροπίες της Αριστεράς της ήττας, δεν είναι περιττή πολυτέλεια αλλά κρίσιμα βήματα για να κερδίσουμε ξανά την εμπιστοσύνη του κόσμου. Η συμβολή στην οικοδόμηση ενωτικών αντιστάσεων, κινημάτων και σχημάτων σε ρήξη με τη διάχυτη παραταξιοποίηση είναι στην πραγματικότητα πιο σημαντική συμβολή στην υπόθεση του μετώπου από τις απλές διακηρύξεις. Η ισοτιμία, η κατοχύρωση συλλογικής εκπροσώπησης, το να έρθουν στο προσκήνιο νέες γενιές αγωνιστριών και αγωνιστών, να δοκιμαστούν τρόποι απεύθυνσης που να μην αποπνέουν παραδοσιακή κοινοβουλευτική αντίληψη της πολιτικής δεν είναι μόνο αναγκαίες συνθήκες για το μέτωπο αλλά και έμπρακτη δέσμευση από τώρα. Σε πρόσφατο κείμενό σας, ως ΑΡΑΝ, κάνετε λόγο για «ώρα ευθύνης» της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Τι εννοείτε και σε ποιους απευθύνεται το μήνυμα;

Η πρακτική της αριστερής πολιτικής ταλαντεύεται αφενός μεταξύ ενός «πολιτικισμού», που αντιλαμβάνεται την πολιτική σχεδόν μόνο ως «δημόσιο λόγο» ή «πρωτοβουλίες» σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο οι οποίες επιχειρούν να «εκπροσωπήσουν» ένα -αποσυγκροτημένο σήμερα- αντιμνημονιακό κοινωνικοπολιτικό μπλοκ. Και αυτή η εκδοχή αφορά λιγότερο ή περισσότερο όλες τις συγκροτημένες αριστερές δυνάμεις (ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Και αφετέρου, ενός «κινηματισμού», μιας στροφής σχεδόν αποκλειστικά στο κοινωνικό επίπεδο που παρά τις όποιες σημαντικές συνεισφορές θα αδυνατεί να απαντήσει στο κρίσιμο καθήκον της ανασύνθεσης μιας σύγχρονης ριζοσπαστικής Αριστεράς. Και τα δύο όρια συμβάλλουν στην ένταση τάσεων αποστράτευσης. Οι συνέπειες μιας τέτοιας πρακτικής της πολιτικής στην Αριστερά είναι εμφανείς σε όλα τα πεδία: στην αδύναμη προγραμματική και θεωρητική συζήτηση, στην αδυναμία συγκρότησης αποτελεσματικών κοινωνικών αντιστάσεων, στην ατολμία λήψης πολιτικών πρωτοβουλιών στον σωστό χρόνο, στον εγκλωβισμό σε σκληρά-γραφειοκρατικά μοντέλα οργάνωσης και λειτουργίας που αποξενώνουν νεότερες γενιές και απλό λαϊκό κόσμο. Ως εκ τούτου, απαιτούν αναμέτρηση με το πρόβλημα της αναζήτησης μιας άλλης, αποτελεσματικής σύνδεσης του κοινωνικού και πολιτικού επιπέδου, δηλαδή της σχέσης κινήματος και Αριστεράς. Ούτε εμείς είμαστε εκτός αυτού του προβλήματος, γι’ αυτό πιστεύουμε ότι το ζήτημα είναι να αναζητηθούν απαντήσεις από πολλούς και πολλές δυνάμεις, αγωνιστές και αγωνίστριες με ενωτικό και ανασυνθετικό τρόπο σε όλα τα πεδία (κίνημα, μέτωπο, κομμουνιστική προοπτική και οργάνωση).

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

7 ΜΑΡΤΗ 2018

Επιµέλεια Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς Η ΔΕΗ δεν πωλείται!

υλλαλητήριο απάντησης στην ειληµµένη απόφαση της κυβέρνησης για ιδιωτικοποίηση της ∆ΕΗ πραγµατοποίησαν εκατοντάδες κάτοικοι του νοµού Αρκαδίας την Τρίτη 27 Φλεβάρη κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα στην Τρίπολη. Εργαζόµενοι στη ∆ΕΗ και όχι µόνο, άνεργοι, νέοι και νέες, αγρότες και άλλοι συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Πετρινού της Τρίπολης και προσπάθησαν µε πορεία να βρεθούν στο χώρο του Πνευµατικού Κέντρου της πόλης, όπου ήταν προγραµµατισµένη οµιλία του πρωθυπουργού. Οι διαδηλωτές, αλλάζοντας συνεχώς κατευθύνσεις, προσπάθησαν να σπάσουν τον κλοιό που είχαν δηµιουργήσει τα ΜΑΤ µε πολλές διµοιρίες και κλούβες για να προστατεύσουν τον πρωθυπουργό. Τα ΜΑΤ έριξαν πολλά χηµικά και δακρυγόνα, αλλά δεν πτόησαν τους διαδηλωτές, οι οποίοι έµειναν για πολλή ώρα σε αρκετά κοντινό σηµείο από το Πνευµατικό Κέντρο φωνάζοντας συνθήµατα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ∆ΕΗ και ενάντια στην κυβέρνηση. Η ανεργία, που είναι ήδη σε υψηλά επίπεδα στην Τρίπολη, αναµένεται να

Να ξαναγίνει δηµόσιος ο ΟΣΕ

ο αίτηµα να ξαναγίνει πλήρως δηµόσιος ο ΟΣΕ (Οργανισµός Σιδηροδρόµων Ελλάδος) πριν ολοκληρωθεί η ιδιωτικοποίησή του βάζουν ξανά στην επικαιρότητα οι δύο κινητοποιήσεις που πραγµατοποίησαν οι εργαζόµενοι στα τρένα και τον προαστιακό τη ∆ευτέρα 5 και την Τρίτη 6 Μάρτη, µε τις τρίωρες στάσεις εργασίας και την εικοσιτετράωρη απεργία αντίστοιχα. Οι εργαζόµενοι στο σιδηρόδροµο, αν θέλουν να µπορούν να έχουν τα στοιχειώδη δικαιώµατα, χρειάζεται από τώρα να παλέψουν διεκδικώντας πλήρη εργασιακά δικαιώµατα για όλους και τη διασφάλιση όλων των θέσεων εργασίας. Να διεκδικήσουν την υπογραφή Συλλογικής Σύµβασης Εργασίας που να καλύπτει όλους τους εργαζόµενους. Να διεκδικήσουν αυξήσεις στους µισθούς και µείωση στις τιµές των εισιτηρίων που τα τελευταία δύο χρόνια εκτινάχθηκαν. Να αγωνιστούν ώστε να υπάρξει όπως υπάρχει η δυνατότητα µε τα σύγχρονα δίκτυα για έναν ενιαίο δηµόσιο φορέα συγκοινωνιών που να οδηγεί τους επιβάτες σε όλους τους προορισµούς µε ταχύτητα και ασφάλεια.

εκτιναχθεί µε την πώληση της ∆ΕΗ σε ιδιώτες, είτε αυτοί είναι ντόπιοι µεγαλοκαρχαρίες, είτε είναι εταιρεία από τις χώρες της ΕΕ. Σε κάθε περίπτωση αναµένεται οι θέσεις εργασίας να µειωθούν, όπως άλλωστε ήδη γίνεται τα τελευταία χρόνια. Η ανάπτυξη, που κάποια στιγµή θα φτάσει και για την οποία µίλησε στην

Τρίπολη ο Αλ. Τσίπρας, στηρίζεται στα χτυπήµατα που δόθηκαν ώστε να είναι πια ανύπαρκτα τα εργατικά δικαιώµατα και στο ξεπούληµα δηµόσιων κοινωνικών αγαθών όπως το νερό και το ηλεκτρικό ρεύµα. Αν η ανάπτυξη τελικά έρθει ποτέ θα έχει ως αποτέλεσµα να γευτούν τα κέρδη της µόνο αυτοί και όχι όλοι εµείς

που µας κόψανε µισθούς, µας φορολογήσανε µε εκατό και πλέον τρόπους, µας άφησαν µε συντάξεις της πλάκας και µηδαµινά ασφαλιστικά δικαιώµατα. Αυτή την υποτιθέµενη «µεταµνηµονιακή ανάπτυξη» οι εργαζόµενοι και όλοι µας πρέπει µε αγώνες να τη µετατρέψουµε σε κόλαση για την κυβέρνηση και το κεφάλαιο. Και για να τα καταφέρουµε, χρειαζόµαστε επιτροπές σαν αυτές που αγωνίζονται στην Πελοπόννησο ενάντια στην ιδιωτικοποίηση λιγνιτωρυχείων και µονάδων της ∆ΕΗ. Χρειαζόµαστε τη δηµιουργία ενός κέντρου αγώνα που θα έχει καταλυτικό ρόλο στη δηµιουργία µαζικών αντιστάσεων ενάντια στα µνηµόνια.

Επίσχεση εργασίας στην Υπηρεσία Ασύλου

Απεργία στα εργοτάξια

ε κινητοποιήσεις θα πάει προς τις εκλογές του το Σωµατείο Μισθωτών Τεχνικών (ΣΜΤ). Όπως αποφάσισε η εκλογοαπολογιστική συνέλευση του σωµατείου, θα πραγµατοποιηθεί µια σειρά κινητοποιήσεων που ξεκίνησαν στις 3 Μάρτη και θα ολοκληρωθούν λίγο πριν από τις εκλογές του Σωµατείου (18-20/3). Η πρώτη κινητοποίηση πραγµατοποιήθηκε το Σάββατο 3 Μάρτη. Ήταν µια παράσταση διαµαρτυρίας που πραγµατοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της αντιπροσωπείας του ΤΕΕ (Τεχνικό Επιµελητήριο Ελλάδος). Συνεδρίαση στην οποία συζητήθηκαν οι αλλαγές στην άδεια άσκησης επαγγέλµατος των µηχανικών. Ακολούθησε τη ∆ευτέρα 5 Μάρτη νέα παράσταση διαµαρτυρίας, αυτήν τη φορά στα κεντρικά γραφεία του οµίλου Ελλάκτωρ στην Κηφισιά. Παράσταση διαµαρτυρίας καθώς ακολουθεί την Τετάρτη 7 Μάρτη η εκδίκαση στα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων της υπόθεσης για την απόλυση εργαζόµενης από τον όµιλο Ελλάκτωρ. Η εργαζόµενη απολύθηκε επειδή αρνήθηκε να υπο-

γράψει ένα απαράδεκτο έγγραφο που ο όµιλος το έχει ονοµάσει και το προωθεί ως συµφωνητικό αλλοδαπού δικαίου. Κινητοποίηση µε πρωινή 3ωρη στάση εργασίας θα γίνει και τη µέρα της εκδίκασης ώστε οι εργαζόµενοι-µέλη του σωµατείου να συµµετάσχουν στην κινητοποίηση. Η µεγαλύτερη όµως κινητοποίηση γίνεται την Τετάρτη 14 Μάρτη, που το ΣΜΤ καλεί σε 24ωρη απεργία τους εργαζόµενους στα εργοτάξια τ ης Αττικής συντονίζοντας τις δυνάµεις του µε το Συνδικάτο των Οικοδόµων, που επίσης καλεί σε 24ωρη απεργία. Κύριες διεκδικήσεις της 24ωρης απεργιακής κινητοποίησης είναι µεταξύ άλλων η κατάργηση όλων των µνηµονιακών νόµων που χτυπάνε τις ΣΣΕ και το δικαίωµα στην απεργία. Επίσης οι εργαζόµενοι απαιτούν τη θέσπιση του 35ώρου χωρίς µείωση αλλά µε αύξηση αποδοχών.

ρεις µήνες απλήρωτοι παραµένουν οι συµβασιούχοι εργαζόµενοι στην Υπηρεσία Ασύλου του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής. Οι εργαζόµενοι για να µπορέσουν να διασφαλίσουν τα δεδουλευµένα προχώρησαν από τη ∆ευτέρα 5 Μάρτη σε επίσχεση εργασίας µε απόφαση του σωµατείου τους (ΣΕΣΥΑ - Σύλλογος Εργαζοµένων Συµβασιούχων της Υπηρεσίας Ασύλου). Τα δεδουλευµένα που τους οφείλονται είναι για το ∆εκέµβρη του 2017 αλλά και για τους δύο πρώτους µήνες του 2018 (Γενάρη και Φλεβάρη). Ανακοίνωση αλληλεγγύης στους εργαζόµενους της Υπηρεσίας έχει εκδώσει και η Συνοµοσπονδία των δηµοσίων υπαλλήλων, η Α∆Ε∆Υ. Οι συµβασιούχοι εργαζόµενοι της Υπηρεσίας καταγγέλλουν ότι η καθυστέρηση µισθοδοσίας είναι πάγια τακτική του υπουργείου που τους φτάνει µόνιµα σε κατάσταση οικονοµικής ασφυξίας. Η επίσχεση εργασίας είναι απάντηση στην κοροϊδία που δεχόµαστε από το υπουργείο όσο δείχναµε υποµονή και καλή πίστη, λέει ο ΣΕΣΥΑ. Οι συνεχείς υποσχέσεις του υπουργείου για κανονικότητα στις πληρωµές αποδείχθηκαν ψέµα και αρκετοί εργαζόµενοι έχουν συσσωρεύσει τεράστια χρέη. Και όλα αυτά ενώ εργάζονται σε χώρους µε δύσκολες συνθήκες εργασίας, λόγω των ελλιπών συνθηκών υγιεινής, της µη δυνατότητας να αρρωστήσουν γιατί αν το πάθουν απλώς δεν θα πληρωθούν και της έλλειψης προσωπικού µετά τις µαζικές απολύσεις συµβασιούχων τον περασµένο ∆εκέµβρη. Κι ενώ, όπως όλα δείχνουν, το Μάη του 2018 θα απολυθούν επίσης αρκετοί συµβασιούχοι της Υπηρεσίας.

7 ΜΑΡΤΗ 2018

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

Καµιά απόλυση συµβασιούχου από τα ∆ηµόσια Νοσοκοµεία Του Αντώνη Καραβά

ι απολύσεις (που βαφτίζονται «λήξη σύµβασης») των επικουρικών γιατρών και νοσηλευτών από τα δηµόσια νοσοκοµεία θα τα φέρουν σε ακόµα µεγαλύτερη αδυναµία λειτουργίας. Είναι ενδεικτικό ότι ακόµα και οι ίδιες οι διοικήσεις τους παραδέχονται ότι χωρίς το επικουρικό προσωπικό δεν θα ανταπεξέρχονται! Οι ίδιοι οι επικουρικοί εκφράζουν την αγανάκτησή τους για το γεγονός ότι δουλεύουν για πάρα πολλά χρόνια ως επικουρικοί και αναρωτιούνται τι... επικουρούν; Για να δουλεύουν τόσα χρόνια, σηµαίνει ότι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες και αυτό το ξέρουµε όλοι, είτε δουλεύουµε στην υγεία, είτε είµαστε χρήστες. Το 2018 είναι η τελευταία χρονιά για τους συµβασιούχους όπως τους ξέραµε. Είναι ελπιδοφόρο ότι οι απολύσεις των επικουρικών δεν περνάνε αµαχητί και γίνεται προσπάθεια από παρατάξεις και σχήµατα της Αριστεράς να οργανωθούν αντιστάσεις, να ενηµερωθεί ο κόσµος που έχει ανάγκη τα δηµόσια νοσοκοµεία και να βοηθήσει, να κινητοποιηθούν οι ίδιοι οι επικουρικοί, να συνειδητοποιήσουν οι µόνιµοι ότι έχουν συµφέρον να παλέψουν για τη µονιµοποίηση των συναδέλφων τους, να πιεστούν οι οµοσπονδίες για συντονισµό αγώνων. Το ΜΕΤΑ έχει κατατάξει τον αγώνα για τη µονιµοποίηση των συµβασιούχων στις πρώτες σειρές, για άµεση δράση και συσπείρωση δυνάµεων. Το Κόκκινο ∆ίκτυο Εργαζοµένων ήδη διοργάνωσε µια πρώτη εκδήλωση στην

Κοµµούνα, για να δηµιουργηθεί η απαραίτητη «ατµοµηχανή» αποφασισµένων και συνειδητών αγωνιστών και συνδικαλιστών της Αριστεράς. Η παράταξή µας στο Ασκληπιείο Βούλας κινήθηκε άµεσα και αποφάσισε µια σειρά πρωτοβουλιών: Ξεκινάµε καµπάνια «Καµιά Απόλυση Συµβασιούχου – Μόνιµη ∆ουλειά για Όλους – Όχι στον Εργασιακό Μεσαίωνα», µε µάζεµα υπογραφών, εκφώνηση των απολύσεων από τα µεγάφωνα, επιτροπή αγώνα από µόνιµους και συµβασιούχους κλπ. Συγκαλείται ΓΣ την Τρίτη 13/3, 8πµ, µε θέµατα τους συµβασιούχους, την παιδική στέγη, ίσως και το παιδοψυχιατρικό. Υπάρχει ανάγκη να ζωντανέψουµε το σωµατείο και τους εργαζόµενους πάνω σε αυτό το καυτό αίτηµα που µπορεί να ενώσει και να βάλει σε κίνηση όλους µας, µόνιµους και συµβασιούχους.

Μπορούµε να νικήσουµε!

Όπως οι καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονοµικών µε την κατάληψη διαρκείας και το κέντρο αγώνα στο Σύνταγµα, όπως οι συµβασιούχοι των ΟΤΑ µε τις καταλήψεις των δηµαρχείων µαζί µε τους µόνιµους, όπως οι εργολαβικοί που υποχρέωσαν το κράτος να τους κάνει απευθείας συµβάσεις, όπως συνέβη και µε τους επικουρικούς γιατρούς και εργαζόµενους και τους συµβασιούχους του ΟΑΕ∆: Αν δεν υπήρχαν οι κινητοποιήσεις από το Νοέµβρη για τα δεδουλευµένα, αν δεν καλούσαν οι οµοσπονδίες, σωµατεία και επιτροπές συγκεντρώσεις και δυναµικές παρεµβάσεις στο Υπουργείο Υγείας, οι συµβασιούχοι και οι επικουρικοί θα είχαν απολυθεί. Πρέπει λοιπόν να πείσουµε ότι ο δρόµος του αγώνα είναι αυτός που µπορεί να φέρει αποτέλεσµα κι όχι το αλισβερίσι µε κυβερνη-

τικούς «µεσάζοντες» και καθεστωτικούς διευθυντές! ∆εν είµαστε ΜΟΝΟΙ µας. Η ΟΕΝΓΕ, µαζί µε την ΕΙΝΑΠ και σωµατεία και επιτροπές, αλλά και η ΠΟΕ∆ΗΝ, παρά τα προβλήµατα της ηγεσίας της, έχουν βάλει κεντρικό το ζήτηµα των συµβασιούχων και των επικουρικών. Στην εκπαίδευση, αντίστοιχα, οι αναπληρωτές συγκροτούν επιτροπές και σωµατεία ενάντια στις απολύσεις και κινητοποιούνται. Με τον αγώνα αυτόν θα πείσουµε τους επικουρικούς και συµβασιούχους για τη χρησιµότητα του σωµατείου και θα πρέπει να τους γράψουµε όλους στο σωµατείο. Ζητάµε τη συµπαράσταση του κόσµου, των χρηστών των υπηρεσιών υγείας και των επισκεπτών όχι µόνο σαν αλληλεγγύη ενάντια στις απολύσεις, αλλά και γιατί χωρίς τους επικουρικούς και τους συµβασιούχους θα καταρρεύσει το νοσοκοµείο και το ΕΣΥ γενικότερα. Σύµφωνα µε τα συνδικάτα και µε τους παλιούς οργανισµούς, λείπουν 6.500 γιατροί και 25.000 νοσηλευτές και λοιπό προσωπικό. Η δύναµή µας είναι µεγάλη, γιατί χιλιάδες κόσµου περνάει από τα νοσοκοµεία. Μεταφέρουµε τον αγώνα και έξω από τα νοσοκοµεία, µαζί µε σωµατεία, φορείς, δηµοτικά σχήµατα, επιτροπές, που κάνουν εκδηλώσεις και καµπάνια στις γειτονιές και αντίστροφα τους καλούµε σε συνελεύσεις, εκδηλώσεις, παραστάσεις στη διοίκηση κλπ. Επιχειρούµε ήδη, µέσα από το ΜΕΤΑ, να πιεστούν ΟΕΝΓΕ, ΠΟΕ∆ΗΝ, Α∆Ε∆Υ να καλέσουν κοινή σύσκεψη µαζικών οµοσπονδιών µε αντίστοιχο πρόβληµα (ΠΟΕ-ΟΤΑ, ΟΛΜΕ, ∆ΟΕ).

«Αττικόν»: υπερπληρότητα και εντατικοποίηση

ινητοποίηση στο υπουργείο Υγείας την Τετάρτη 7 Μάρτη πραγµατοποιούν οι εργαζόµενοι του νοσοκοµείου «Αττικόν». Κύρια αιτία της κινητοποίησης στην οποία καλεί το σωµατείο εργαζοµένων του νοσοκοµείου είναι η βαρβαρότητα που επικρατεί στο µεγάλο αυτό πανεπιστηµιακό νοσοκοµείο όταν έχει Γενική Εφηµερία. Τότε δηλαδή που το νοσοκοµείο πληµµυρίζει µε ράντζα. Ράντζα που µένουν όταν σταµατάει η Γενική Εφηµερία µε αποτέλεσµα και οι ασθενείς αλλά και οι επισκέπτες του νοσοκοµείου και βέβαια οι ίδιοι οι εργαζόµενοι σε αυτό να ζουν µια κόλαση και η νοσηλεία και θεραπεία των ασθενών να γίνεται σε απαράδεκτες συνθήκες. Οι εργαζόµενοι στο νοσοκοµείο απαιτούν να ανοίξουν νέες νοσοκοµειακές κλίνες, να λειτουργήσει η Πρωτοβάθµια Φροντίδα Υγείας και να προσληφθεί µόνιµο προσωπικό όλων των ειδικοτήτων ώστε να στελεχωθεί πλήρως το νοσοκοµείο. Η ιστορία των ράντζων στο Αττικόν

είναι µια πολύχρονη ιστορία. ∆εν ξεκίνησε µε τα µνηµόνια, αλλά µε την κρίση το 2008. Όµως οι µνηµονιακές πολιτικές κάνουν πια την κατάσταση εφιαλτική. Όσες θέσεις έχουν καλυφθεί από τα τεράστια κενά του νοσοκοµείου (οι κενές οργανικές θέσεις είναι σήµερα 350), ειδικά σε νοσηλευτικό προσωπικό, έχουν καλυφθεί από στρατιές συµβασιούχων, που οι περισσότεροι ίσα που προλαβαίνουν να µάθουν

τη δουλειά και φεύγουν. Οι δε µόνιµοι υποχρεώνονται να δουλεύουν όχι µόνο έχοντας φεσωθεί από τις περικοπές και τα φορολογικά µνηµονιακά χαράτσια, αλλά έχοντας πλέον και δεκάδες οφειλόµενα ρεπό, ενώ το ωράριο εργασίας παραβιάζεται συνεχώς µε νοσηλευτές να ξεπερνούν τις 10 νυχτερινές βάρδιες το µήνα. Έτσι, όχι µόνο πληµµυρίζουν µε ράντζα οι διάδροµοι, αλλά και βλέπουµε στον

όροφο δεκάδες διασωληνωµένους ασθενείς λόγω της πληρότητας που εµφανίζει η Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Και βέβαια ο µαγνητικός τοµογράφος βρίσκεται εκτός λειτουργίας. Παραµένει ζητούµενο να συνδεθεί και να στηριχθεί ο αγώνας των εργαζοµένων του νοσοκοµείου από όλο το λαό της ∆υτικής Αθήνας (το µοναδικό Γενικό Νοσοκοµείο για τους 7 δήµους της περιοχής), ώστε να απαντηθεί ξεκάθαρα η στάση της κυβέρνησης που διαλαλεί δεξιά και αριστερά ότι το πρόβληµα δεν την αφορά και είναι «εσωτερικό» του νοσοκοµείου. Από κοινού όλοι χρειάζεται να διεκδικήσουν δηµιουργία Πρωτοβάθµιας Φροντίδας Υγείας στη ∆υτική Αθήνα και επαναλειτουργία του Νοσοκοµείου Λοιµωδών στην Αγία Βαρβάρα και βέβαια προσλήψεις µόνιµου προσωπικού σε όλες τις κενές οργανικές θέσεις του νοσοκοµείου.

κινημα

Φεμινιστικοί αγώνες σε όλο τον κόσμο

Από την πάλη για δικαιώ στην φεμινιστική απεργ Της Κατερίνας Καλλέργη

φεμινιστική απεργία θα λάβει χώρα σε πάνω από 40 χώρες σε όλο τον κόσμο. Αυτή η νέα μορφή κινητοποιήσεων, έχει τις ρίζες της στις στάσεις εργασίας που ξεκίνησαν οι γυναίκες στην Αργεντινή πριν από τρία χρόνια, ως ένδειξη διαμαρτυρίας στις δολοφονίες γυναικών. Η φεμινιστική απεργία αποτελεί τη φυσική συνέχεια της ανόδου του φεμινιστικού κινήματος σε παγκόσμιο επίπεδο: από το κίνημα #niunamenos (ούτε μία λιγότερη)

στην Αργεντινή, στην πάλη για τα αναπαραγωγικά δικαιώματα στην Πολωνία και τον φεμινιστικό αγώνα ενάντια στον Τραμπ στις ΗΠΑ, οι γυναίκες σε όλο τον κόσμο βγαίνουν στο δρόμο και διεκδικούν τα σώματα και τις ζωές τους ενάντια στον καθημερινό αλλά και τον θεσμικό σεξισμό. Αποτελεί επίσης πράξη ανυπακοής και δημιουργικότητας, αφού η απεργία αποκτά ένα νέο νόημα. Οι γυναίκες κάνουν απεργία όχι μόνο απέχοντας από τους χώρους εργασίας, αλλά και από όλες τις υποχρεώσεις τους. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα διοργάνωσης αυτής της φεμινιστικής απεργίας είναι η Ισπανία όπου μετά από συναντήσεις φεμινιστικών φορέων, συλλογικοτήτων και οργανώσεων της Aριστεράς δημιουργήθη-

κε μια απεργιακή επιτροπή που καλεί τις γυναίκες να απέχουν από την έμμισθη αλλά και από την απλήρωτη οικιακή εργασία. Η απόφαση αυτή πέρασε μέσα από συνδικάτα, από συνελεύσεις σχολών και σχολείων, έγινε γνωστή στις γειτονιές και αναμένεται να έχει μαζικότατη συμμετοχή, όπως και οι διαδηλώσεις που έχουν καλεστεί εκείνη τη μέρα σε διάφορες πόλεις της χώρας. Οι γυναίκες που θέλουν να απεργήσουν καλύπτονται από τη CGT για 24 ωρη απεργία και από τα συνδικάτα CC.OO. και UGT για στάση εργασίας δύο ωρών. Τα αιτήματα τους περιλαμβάνουν: εξάλειψη της μισθολογικής διαφοράς, να μπει ένα τέλος στη βία και την παρενόχληση, πρόσβαση στη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση για όλες, μονάδες παιδικής φροντίδας και συλλογικά καθαριστήρια σε όλες τις γειτονιές για να καταφέρουν να απαλλαχθούν –έστω από ένα κομμάτι- της απλήρωτης εργασίας του νοικοκυριού. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι το γεγονός ότι σε μια σειρά από εργασιακούς κλάδους, όπως για παράδειγμα στο χώρο της δημοσιογραφίας, οι γυναίκες (ανάμεσά τους και πολλές επώνυμες) δηλώνουν ότι θα απεργήσουν μαζικά καταγγέλοντας την ευέλικτη και ανασφάλιστη εργασία . Μέχρι στιγμής πάνω από 5200 εργαζόμενες από διαφορετικά μέσα ενημέρωσης, δηλώνουν ότι θα συμμετέχουν στην απεργία. Οι γυναίκες στην Ισπανία συνδέουν τον αγώνα τους με τους αντιρατσιστικούς και εργατικούς αγώνες δίνοντας του ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά και καλούν τους άνδρες μόνο να καλύψουν εκείνοι τα καθήκοντά τους για εκείνη τη μέρα στο σπίτι και στη δουλειά. Παρόμοια χαρακτηριστικά θα έχει η 8 Μάρτη και στην Αργεντινή. Εκεί, μετά το κίνημα ενάντια στις γυναικοκτονίες και τις απαγωγές γυναικών, αναπτύσσεται ένα κύμα φεμινιστικής απεργίας. Στην συνέλευση που έγινε στο

Μπουένος Άιρες για τη διοργάνωση της φεμινιστικής απεργίας, ο αγώνας των γυναικών συνδέθηκε με τους εργατικούς αγώνες ενάντια στην κυβέρνηση –στον οποίο οι γυναίκες είχαν πρωτεύοντα ρόλο δημιουργώντας γυναικείες επιτροπές στα συνδικάτα. Το γεγονός αυτό καταδεικνύει μια ριζοσπαστικοποίηση του φεμινιστικού κινήματος το οποίο ξεφεύγει από τη διεκδίκηση του δικαιώματος στη ζωή απέναντι στη βία και τις δολοφονίες και καταλήγει στη διεκδίκηση ως γυναίκες εργάτριες απέναντι στο θεσμικό σεξισμό, με την ίδια όμως μαζικότητα και δυναμική. Η φεμινιστική απεργία έχει φτάσει μέχρι τη Βρετανία όπου σε 6 πόλεις διοργανώνονται συζητήσεις και διαδηλώσεις με αυτήν την θεματική. Στο Λονδίνο για παράδειγμα η καμπάνια των καθαριστριών για «μισθό ικανό για ζωή» συνδέεται με τη φεμινιστική απεργία δίνοντάς της ταξικά χαρακτηριστικά. Στην Πολωνία από την άλλη, σε συνέχεια των αγώνων των προηγούμενων χρόνων για το δικαίωμα στην έκτρωση, η 8 Μάρτη θα είναι εστιασμένη περισσότερο στα αναπαραγωγικά δικαιώματα και στρέφεται ενάντια στη συντηρητική κυβέρνηση που στερεί από τις γυναίκες τα αυτονόητα δικαιώματά τους. Στις ΗΠΑ, μετά την μαζική συμμετοχή στην πορεία γυναικών στις 20 Γενάρη (επέτειο εκλογής του Τραμπ) ο φεμινιστικός αγώνας συνεχίζεται. Σε άρθρο τους στο Guardian μορφές του αμερικάνικου φεμινιστικού κινήματος, όπως η Άντζελα Ντέιβις, η Μπάρμπαρα Σμιθ και η Κιάνγκα Γιαμαχτα Τέιλορ έκαναν ένα κάλεσμα για έναν φεμινισμό του 99% και για φεμινιστική απεργία. Για τις 8 Μάρτη έχουν καλεστεί πορείες σε πολλές πόλεις τις Αμερικής (Ουάσινγκτον, Κολόμπους, Συρακούσες, Μπέρκλευ, Σαν Φρανσίσκο, Πιτσμπουργκ, Μάντισον κ.α.). To κύριο χαρακτηριστικό συνεχίζει να είναι η εναντίωση

Διαδηλώσεις στην Ελλάδα Στην Ελλάδα γι' άλλη μια χρονιά διοργανώνεται διαδήλωση για την 8η Μάρτη. Δυστυχώς όμως δεν κατορθώθηκε αυτή η μέρα να πάρει χαρακτηριστικά φεμινιστικής απεργίας. Το κάλεσμα της ΑΔΕΔΥ στη διαδήλωση είναι στη σωστή κατεύθυνση. Όμως χρειάζεται πολύ περισσότερη δουλειά βάσης στους χώρους εργασίας. Τον χρόνο που μας πέρασε το υπό ανάπτυξη ελληνικό φεμινιστικό κίνημα ασχολήθηκε κυρίως με υποθέσεις γυναικών που βρίσκονταν στο ειδώλιο επειδή αυτοαμύνθηκαν και με δικαστικές αθωώσεις βιαστών. Είναι φανερό πως πρόκειται για μια σεξιστική δικαιοσύνη που φυλακίζει γυναίκες επειδή προστάτεψαν τις εαυτές τους και χρησιμοποιεί επιχειρήματα περί «προκλητικότητας» των γυναικών για να αθωώσει βιαστές. Αν

και είναι ένα ιδιαιτέρως σημαντικό ζήτημα το φεμινιστικό κίνημα δεν πρέπει να αναλωθεί μόνο σε αυτό. Οφείλει να εστιάσει στην διαθεματικότητα, την πολλαπλή καταπίεση και να συνδεθεί με τον αγώνα κατά των μνημονίων, καθώς και με τις εργαζόμενες γυναίκες. Έχει ιδιαίτερη σημασία να είμαστε παρούσες/παρόντες στο φετινό κάλεσμα (8/3 6μμ, πλατεία Κλαυθμώνος) για να δώσουμε έναν ριζοσπαστικό χαρακτήρα στην 8η Μάρτη αλλά και γιατί είναι ένας τρόπος να υψώσουμε τις φωνές μας και να διεκδικήσουμε τις ζωές μας απέναντι στο σεξισμό και τα μνημόνια. Η σκέψη μας, θα είναι με όλες τις γυναίκες που αγωνίζονται σε κάθε γωνιά του πλανήτη, αλλά και με αυτές που δεν έχουν τη δυνατότητα να κατέβουν στο δρόμο.

7 μαρτη 2018

ώματα γία στις πολιτικές του Τράμπ και την καθημερινή καταπίεση που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες με έντονα διαθεματικά χαρακτηριστικά, όμως τα επίδικα διαφοροποιούνται από πόλη σε πόλη. Στο Μάντισον πχ, η πορεία θα έχει και έντονα αντιρατσιστικά χαρακτηριστικά, ενώ στο Πιτσμπουργκ όπου γίνεται δικαστήριο ώστε να πληρώνονται οι άδειες λόγω ασθένειας, το κέντρο είναι αυτό μαζί με την απαίτηση των αναπαραγωγικών δικαιωμάτων και της ιατρικής υποστήριξης των γυναικών (ιδιαίτερα των εργατριών) σε συνδυασμό με την αντίσταση στην αστυνομική βία και το αντιιμπεριαλιστικό πρόταγμα.

Πως φτάσαμε ως εδώ;

Η 8η Μάρτη ως μια ιστορία γυναικών «Μεγάλες κοινωνικές αλλαγές είναι αδύνατον να επιτευχθούν αν δεν εξεγερθούν και δεν πάρουν μέρος οι γυναίκες» Καρλ Μαρξ, 1868 σε επιστολή του προς τον Kykelman

φεμινισμός ήταν από την αρχή συνδεδεμένος με τις επαναστατικές ιδέες. Από τους ουτοπικούς σοσιαλιστές που εναντιώνονταν στον γάμο και αναζητούσαν εναλλακτικές μορφές ζωής χωρίς την καταπίεση των γυναικών, στους Μαρξ και Ενγκελς που στα κείμενα τους αντιτίθενται με την ανισότητα των φύλων, τη γυναικεία καταπίεση και τη μορφή της οικογένειας μέχρι την ίδια την οκτωβριανή επανάσταση, με την οποία θεσμοθετήθηκαν πρώτη φορά διατάξεις που απελευθέρωναν τις γυναίκες από την απλήρωτη οικιακή εργασία. Ακόμα και η ίδια η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας προτάθηκε πρώτη φορά το 1910 στο 2ο Διεθνές Συμβούλιο Εργατριών Γυναικών από την Κλάρα Τσέτκιν για να τιμήσει τους αγώνες των γυναικών εργατριών στις ΗΠΑ που με τεράστιες διαδηλώσεις προσπάθησαν να διεκδικήσουν πολιτικά δικαιώματα. Γιορτάστηκε πρώτη φορά έναν χρόνο μετά στις 19 Μαρτίου, ημερομηνία καθόλου τυχαία, καθώς στις 19 Μαρτίου του 1848 ο πρώσσος βασιλιάς υπό την πίεση των ξεσηκωμένων αγροτών αναγνωρίζει τη δύναμη του ένοπλου λαού και υπόσχεται μεταρρυθμίσεις. Μια

από τις μεταρρυθμίσεις που υποσχέθηκε (και μια από τις πολλές που δεν τήρησε) ήταν το δικαίωμα ψήφου για τις γυναίκες. Το 1913 (την πρώτη φορά που συμμετέχουν και οι ρωσίδες εργάτριες) η ημερομηνία μετατίθεται στις 8 Μαρτίου. Όμως όλα αυτά είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου. Οι γυναίκες που πάλεψαν για όλα αυτά δεν είχαν να αντιμετωπίσουν μόνο τη δυσπιστία του κόσμου, αλλά πολλές φορές τη δυσπιστία και την ειρωνεία των ίδιων τους των συντρόφων. Χρειάστηκε σκληρή εσωκομματική πάλη για να κατακτηθούν όλα αυτά. Η ίδια η Κλάρα Τσέτκιν είχε χαρακτηριστεί «υστερική» και «κουτσομπόλα» όταν προσπαθούσε να ανοίξει το ζήτημα των γυναικών (αλήθεια πόσο διαχρονικές κατηγορίες για φεμινίστριες). Το ζήτημα της γυναικείας απελευθέρωσης ήταν απλώς μια δουλειά των γυναικών και μάλιστα μια πολύ υποτιμημένη δουλειά. Αυτές οι απόψεις διαψεύστηκαν ξανά και ξανά στην πράξη. Οι γυναίκες βρέθηκαν στις πρώτες γραμμές του αγώνα διεκδικώντας ταυτόχρονα και την απελευθέρωση της τάξης τους και την απελευθέρωση τους από τις έμφυλες καταπιέσεις. Τις πρώτες χρονιές που γιορτάστηκε η ογδόη Μάρτη, έγιναν μαζικές διαδηλώσεις με ταξικό πρόσημο σε πόλεις της Ευρώπης και της Αμερικής. Κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου οι σοσιαλίστριες φεμινίστριες προσπάθησαν να δώσουν αντιπολεμικό περιεχό-

μενο στις 8 Μάρτη. Μέχρι το 1917 που η διαδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα της γυναίκας έδωσε το σύνθημα για την επανάσταση του Φλεβάρη ενώ οι γυναίκες βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή και στην Οκτωβριανή επανάσταση. Ακόμα και η Οκτωβριανή Επανάσταση όμως δεν κατάφερε να δώσει λύση στις αντιφάσεις της ρώσικης κοινωνίας παρόλο που ξεκίνησε από μια διαδήλωση γυναικών. Εκείνη την περίοδο στην Ρωσία το επίπεδο αναλφαβητισμού ήταν γιγάντιο, το 80% του πληθυσμού ήταν αγροτικό και κυριαρχούσαν η φοβικότητα και η δεισιδαιμονία. Παρά το γεγονός ότι μόλις πήραν την εξουσία οι μπολσεβίκοι η θέση της γυναίκας βελτιώθηκε αισθητά στο θεσμικό κομμάτι (νομιμοποίηση των εκτρώσεων, συλλογικές κουζίνες, παιδικοί σταθμοί και πλυντήρια για να ελευθερωθούν οι γυναίκες από το βάρος της απλήρωτης οικιακής εργασίας, δικαίωμα ψήφου και πολιτικά δικαιώματα, διευκόλυνση των διαζυγίων κλπ) η απελευθέρωση δεν ήρθε μέσα από διατάγματα. Χρειάστηκε σκληρή δουλειά από τις γυναίκες μέλη του μπολσεβίκικου κόμματος, σε κάθε χωριό και πόλη της Ρωσίας. Το 1920 δημιουργείται η Τσενοτντέλ, η επιτροπή γυναικών των μπολσεβίκων, στόχος της οποίας ήταν η κοινωνική απελευθέρωση των γυναικών από τα κάτω. Παρά τις δύσκολες συνθήκες τα αποτελέσματα ήταν θεαματικά: στην πρώτη συνεδρίαση ενώ περίμεναν περίπου 300 γυναίκες, εμφανί-

στηκαν πάνω από χίλιες, και η συμμετοχή συνέχισε να αυξάνεται με τον καιρό. Η Ινέσα Αρμάντ (πρώτη υπεύθυνη της Τσενοτντέλ) και η Αλεξάνδρα Κολοντάι διέσχιζαν την αχανή περιφέρεια της Ρωσίας με τρένο για να συναντήσουν τις αγρότισσες και να διαδώσουν τη φεμινιστική απελευθέρωση. Αγρότισσες και εργάτριες ξεκίνησαν να δουλεύουν με ενθουσιασμό στον δρόμο της φεμινιστικής απελευθέρωσης με άμεσα αποτελέσματα. Δυστυχώς μετά από τόσες προόδους η σταλινική αντεπανάσταση κατήργησε όλες τις ευνοϊκές διατάξεις για να δημιουργήσει το μοντέλο της σοσιαλιστικής οικογένειας, το οποίο θα εξασφάλιζε την αναπαραγωγή της εργατικής τάξης. Αυτή η ιστορική αναδρομή έχει πολύ μεγάλη σημασία γιατί μας διδάσκει πολλά. Καταρχάς πως ποτέ δεν είναι λάθος στιγμή για φεμινιστικές διεκδικήσεις και πως ποτέ η γυναικεία απελευθέρωση δεν είναι κάτι δευτερεύον. Είναι πάντα ένα σημαντικό πεδίο μάχης το οποίο όπως έχει δείξει η ιστορία μπορεί να λειτουργήσει ως μοχλός κίνησης. Η γυναικεία απελευθέρωση χρειάζεται την ταξική και η ταξική τη γυναικεία. Ταυτόχρονα, πολλές φορές ακόμα και μέσα στον χώρο των επαναστατών χρειάζεται να επιμένουμε για τη σημασία και την αξία του φεμινιστικού κινήματος και τότε δεν είμαστε υπερβολικές αλλά το εντελώς αντίθετο: άξιες συνεχίστριες του έργου των παλιών μας συντροφισσών.

αυτοδιοικηση

7 μαρτη 2018

Συνέντευξη με τον Κώστα Παπαδόπουλο, δημοτικό σύμβουλο Νίκαιας-Ρέντη

Επίμονη δουλειά από τα κάτω και συμμετοχή του κόσμου στις γειτονιές Το «Κόντρα στο Ρεύμα» είναι μια μαχητική δημοτική παράταξη, με πολυετή παρουσία στις γειτονίες του Πειραιά, στα κινήματα, τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Ένα θετικό παράδειγμα αριστερού τοπικού σχήματος με συνεπή λειτουργία και πολύμορφη δράση. Για τη δραστηριότητά του, την τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά και την γενικότερη πολιτική κατάσταση, η «ΕΑ» συζητά με τον Κώστα Παπαδόπουλο, δημοτικό σύμβουλο του «Κόντρα στο Ρεύμα», στο Δήμο Νίκαιας-Ρέντη. Ως «Κόντρα στο Ρεύμα», συμμετέχετε σε όλους τους τοπικούς αγώνες, με παρεμβάσεις στη γειτονιά, στο δημοτικό συμβούλιο, χωρίς να λείπετε και από τις κεντρικές πολιτικές μάχες. Μίλησέ μας λίγο για τη δραστηριότητά σας και για το τοπίο στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, μετά από 8 χρόνια ακραίας λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων.

Η παράταξή σας εμπλέκεται ενεργά στον αγώνα υπεράσπισης των δημοτών από τις ληστρικές πρακτικές του κράτους και των τραπεζών, έχοντας καταγράψει και ορισμένες νίκες. Πώς μπορεί να αντιμετωπίσει το κίνημα κατά των πλειστηριασμών τη νέα συνθήκη, με την ηλεκτρονική πλατφόρμα και τις επερχόμενες εξώσεις;

To «Κόντρα στο Ρεύμα» είναι μια δημοτική παράταξη που ιδρύθηκε το 2009 και δραστηριοποιείται στο Δήμο Νίκαιας-Ρέντη. Στις τελευταίες δημοτικές εκλογές του 2014 πήραμε 12%. Η παράταξη λειτουργεί κυρίως στην πόλη, αλλά και με παρεμβάσεις στα δημοτικά συμβούλια, όπου έχουμε 3 εκλεγμένους συμβούλους. Τελευταία κάνουμε διάφορες δράσεις για την καταπάτηση ελεύθερων-κοινόχρηστων χώρων από τραπεζοκαθίσματα, εμπορεύματα κ.ά., που εμποδίζουν την πρόσβαση στους πεζούς. Καταγγέλλουμε τις αυθαιρεσίες και με ακτιβίστικες ενέργειες απελευθερώνουμε χώρους. Σε συνδυασμό με τη δουλειά μας στην επιτροπή «Ποιότητας Ζωής», έχουμε πετύχει να «ανακτήσουμε» πολλά σημεία στην πόλη μας. Για παράδειγμα μια ράμπα για άτομα με αναπηρίες, που είχε αποκλειστεί από τον ίδιο το Δήμο. Από τη πρώτη στιγμή εκλογής του σημερινού δημάρχου, οι κοινωνικές δομές έχουν παραδοθεί σε ιδιώτες και ΜΚΟ, ενώ οι λίγες κοινωνικές υπηρεσίες που λειτουργούν, απλά διεκπεραιώνουν την απόδοση κάποιων επιδομάτων και ενίοτε χρησιμοποιούνται για προσωπικά οφέλη. Από την άποψη της στελέχωσης, αντί για μόνιμες θέσεις δουλειάς, στο Δήμο μας υπάρχουν όλες οι ελαστικές σχέσεις εργασίας -5μηνα, μπλοκάκια, μέχρι και εθελοντές! Τελευταία έχουμε το φαινόμενο νέων ανθρώπων που δουλεύουν χωρίς χρήματα, με την ελπίδα κάποια στιγμή να βρουν μια θέση στο Δήμο. Έτσι καλύπτονται και ορισμένα κενά σε διάφορες υπηρεσίες, με ανθρώπους που καταλήγουν «όμηροι» της διοίκησης. Βέβαια απέναντι στην «πολυσυλλεκτική» πλειοψηφία του νεοΣΥΡΙΖΑ δημάρχου Ιωακειμίδη, την οποία αποτελούν διάφοροι παράγοντες της Δεξιάς και του πασοκικού χώρου, οι μόνοι που πραγματικά τον ενοχλούμε είμαστε εμείς.

Το θέμα των πλειστηριασμών ουσιαστικά άνοιξε στη Νίκαια από εμάς. Τέσσερα χρόνια τώρα δεν έχει γίνει ούτε ένας πλειστηριασμός στο Ειρηνοδικείο της Νίκαιας. Κάναμε αρχικά κατάληψη της αίθουσας και τα τελευταία δύο χρόνια του κτιρίου. Με αυτό τον τρόπο δεν αφήναμε να μπει κανένας μέσα στο χώρο. Ως δημοτικό σχήμα, συμμετέχουμε ακόμα στην «Ενωτική Πρωτοβουλία κατά των Πλειστηριασμών», η μόνη δημοτική παράταξη που συμμετέχει ενιαία σε αυτό το ενωτικό εγχείρημα. Παράλληλα, προσπαθούμε να συντονίσουμε τη δράση μας με συλλογικότητες και κινήσεις κατοίκων από τους γύρω δήμους. Στη Νίκαια αποτρέψαμε και την πρώτη έξωση που επιχειρήθηκε από τη Eurobank. Κινητοποιήσαμε το Δήμο, συλλογικότητες από άλλες περιοχές και με μια μαζική συγκέντρωση δεν επιτρέψαμε να βρεθούν άνθρωποι στο δρόμο. Με την αλλαγή από 21/2, όπου πλέον πλειστηριάζονται σπίτια μαζικά και μόνο ηλεκτρονικά, εκτιμάμε ότι θα γενικευτούν οι εξώσεις. Εκείνη η κινητοποίηση είναι ένα παράδειγμα για το πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις εξώσεις, από εδώ και πέρα.

Στη Νίκαια, όπου υπάρχει και ο διαβόητος πυρήνας της Χρυσής Αυγής, ποιες πρωτοβουλίες έχετε πάρει ή σχεδιάζετε να πάρετε στο μέτωπο της αντιρατσιστικής και αντιφασιστικής πάλης;

Από το 2011 και μετά που άνοιξαν τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στη Νίκαια, επανειλημμένα σαν παράταξη φέραμε στο δημοτικό συμβούλιο το αίτημα να κλείσουν τα γραφεία-ορμητήριο της εγκληματικής οργάνωσης. Τότε βέβαια δεν παίρναμε καμία απάντηση γιατί όλοι έλεγαν το γνωστό επιχείρημα: «νόμιμο κόμμα είναι, τι θέλετε;». Στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο πριν τη δολοφονία του Π. Φύσσα, είχα πει «ότι ελπίζω την επόμενη φορά που θα συζητήσουμε το

θέμα, να μην έχουμε θρηνήσει θύματα» και δυστυχώς, μετά από τρεις μέρες, έγινε η δολοφονία. Γι’ αυτό και κατέθεσα ως μάρτυρας στη δίκη της Χρυσής Αυγής. Η δουλειά μας στο αντιφασιστικό κίνημα φυσικά συνεχίζεται. Τώρα με την επίθεση στο χώρο «Φαβέλα», βγάλαμε ανακοίνωση και δώσαμε το «παρών» στην κινητοποίηση που καλέστηκε ως απάντηση, την Παρασκευή 2/3. Όπως και σε όλες τις αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές κινητοποιήσεις στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά και της Αθήνας. Το ίδιο θα κάνουμε και στο μεγάλο συλλαλητήριο στις 17 Μάρτη, όπου θα είμαστε πάλι εκεί με το πανό μας, μαζί με τους πρόσφυγες και τις αντιρατσιστικές οργανώσεις. Επιπλέον, πολύ συχνά μαζεύουμε τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης για πρόσφυγες και ντόπιους φτωχούς, ενώ -συνεργαζόμενοι και με το κοινωνικό ιατρείο Κορυδαλλού- προμηθεύουμε αρκετούς συμπολίτες μας με φάρμακα. Προσπαθήσαμε να βοηθήσουμε στον καταυλισμό προσφύγων στο Σχιστό και παίξαμε πρωταγωνιστικό ρόλο στην υποδοχή των προσφυγόπουλων στα σχολεία της Νίκαιας, του Κερατσινίου και του Περάματος, περιφρουρώντας αυτή τη διαδικασία απέναντι στους φασίστες. Δημοτικά σχήματα με ενωτική και ριζοσπαστική φυσιογνωμία, όπως το δικό σας, θα μπορούσαν να εμπνεύσουν και να κινητοποιήσουν κόσμο στις γειτονιές, συμβάλλοντας τόσο στις αντιστάσεις των εργατικών-λαϊκών στρωμάτων απέναντι στη μνημονιακή λαίλαπα, όσο και στην ανασυγκρότηση του κινήματος και της Αριστεράς;

Η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, δεν άφησε την παράταξή μας ανεπηρέαστη. Υπήρξαν μέλη μας που ακολούθησαν τη λογική της κυβέρνησης και απομακρύνθηκαν. Ένα άλλο τμήμα συντρόφων απογοητεύτηκε και αδρανοποιήθηκε. Εμείς με ένα μεγάλο κομμάτι άλλων συντρόφων όμως, παρά τις δυσκολίες, είπαμε ότι επιμένουμε και συνεχίζουμε τη δουλειά μας. Στις τελευταίες μας διεργασίες αποφασίσαμε να απευθύνουμε κάλεσμα κοινής δράσης προς άλλες παρατάξεις που κινούνται στην ίδια κατεύθυνση (αντιμνημονιακή, αριστερή, ριζοσπαστική), αλλά και σε συμπολίτες μας, νεολαίους, ανένταχτους αριστερούς,

κόσμο του αγώνα και της αλληλεγγύης. Αυτόν τον κόσμο πρέπει να ξαναβάλουμε σε κίνηση, να του δώσουμε περιεχόμενο δράσης και αισιοδοξία. Ήδη ετοιμάζουμε κάποιες εξορμήσεις με ένα τέτοιο κάλεσμα συσπείρωσης δυνάμεων στη γειτονιά. Σε αυτή μας την προσπάθεια μας βοηθάει και το στέκι μας, που λειτουργεί από το 2015, το «Φυσάει Κόντρα». Ένας κοινωνικός και πολιτιστικός χώρος που επιδιώκουμε να έχει καθημερινή λειτουργία, όπου πέρα από συζητήσεις και εκδηλώσεις να γίνονται προβολές, εργαστήρια ζωγραφικής, φωτογραφίας και άλλες δράσεις. Βάζοντας ως στόχο και τις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2019, όποτε και αν γίνουν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαστε μια παράταξη που λειτουργεί εκλογοκεντρικά. Δεν εμφανιζόμαστε πριν από κάθε εκλογές και χανόμαστε μετά. Αντίθετα έχουμε συνεχή παρουσία, όλα αυτά τα χρόνια. Απλά και η μέχρι σήμερα εμπειρία μας, ως εκλεγμένων, αποδεικνύει τη χρησιμότητα της εκπροσώπησης στο δημοτικό συμβούλιο, μακριά από μια διαχειριστική αντίληψη, όπως την υιοθετούν οι περισσότεροι αιρετοί. Είναι μια καθαρά πολιτική δουλειά, όταν κόντρα στον Καλλικράτη εκπροσωπείς την τοπική κοινωνία και βάζεις ζητήματα που αλλιώς δε θα μαθαίνονταν εύκολα. Στον Πειραιά όταν και οι πέντε δήμοι ήταν στην Αριστερά, ο κόσμος συσπειρωνόταν και διεκδικούσε ευκολότερα. Στη Νίκαια έχουμε πάνω από 20 δημοτικά σχολεία. Τα περισσότερα σχολεία όλων των βαθμίδων έγιναν από τις κινητοποιήσεις κατοίκων, σωματείων και ενώσεων γονέων που πίεζαν το Δήμο και το αρμόδιο Υπουργείο. Εκτιμώ ότι αυτό μπορεί να στηθεί ξανά, να επιστρέψει η δυναμική. Ειδικά τη στιγμή που η ανεργία και η φτώχεια καλπάζουν στη Νίκαια. Σήμερα, υπάρχουν άστεγοι που βρίσκουν καταφύγιο και κοιμούνται στους χώρους αναμονής του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Για να αλλάξει βέβαια αυτή η κατάσταση θέλει επίμονη δουλειά «από τα κάτω» και τη συμμετοχή του κόσμου στις γειτονιές, που θα οργανωθεί και θα διεκδικήσει για να μπλοκάρουμε τις επιπτώσεις της μνημονιακής πολιτικής στις ζωές μας, όπως και για να οικοδομήσουμε μια χρήσιμη αριστερή απάντηση.

νεολαια

7 μαρτη 2018

Στις διώξεις του «πρύτανη των ΜΑΤ» απαντάμε:

Όχι στην ποινικοποίηση των αγώνων! Του Νικόλα Κολυτά

τις 13/3 δικάζονται διοικητικοί υπάλληλοι του ΕΚΠΑ και ένας καθηγητής, για τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις του 2014, κατόπιν δίωξης που ζήτησε ο Θεόδωρος Φορτσάκης, τέως πρύτανης και νυν βουλευτής της ΝΔ. Οι διώξεις αυτές αποτελούν μια ξεκάθαρη πρόκληση απέναντι στο συνδικαλιστικό κίνημα και τους συλλογικούς αγώνες. Απέναντι σε αυτή την πρόκληση πρέπει να υπάρξει μια απάντηση όχι μόνο μέσα στις αίθουσες των δικαστηρίων αλλά και στο δρόμο.

Ταραχώδης περίοδος Η περίοδος κατά την οποία ο Θεόδωρος Φορτσάκης υπήρξε πρύτανης του ΕΚΠΑ υπήρξε επικίνδυνα επεισοδιακή. Ο απολογισμός της φέρνει στην επιφάνεια ανοιγμένα κεφάλια φοιτητών από τα ΜΑΤ, διαθεσιμότητες εργαζομένων του πανεπιστημίου, ακόμη μεγαλύτερη υποχρηματοδότηση του ΕΚΠΑ, επαναλαμβανόμενα lock out σχολών του κέντρου και περικύκλωσή τους από την αστυνομία, καθώς και κλείδωμα των εργαζομένων της πρυτανείας στο κεντρικό κτίριο. Μιλάμε για μια περίοδο που η κυβέρνηση Σαμαρά αξιοποιούσε ποικιλοτρόπως τους κάθε λογής «Φορτσάκηδες» προκειμένου να επιβάλει σε κάθε κοινωνικό χώρο, πόσο μάλλον στο πανεπιστήμιο, το δόγμα «νόμος και τάξη». Μόνο που μιλάμε για το νόμο της φτώχειας, της λιτότητας και της εξαθλίωσης και την τάξη των ΜΑΤ, του αυταρχισμού και της καταστολής.

Φοιτητές και εργαζόμενοι του ΕΚΠΑ αγωνίζονταν από κοινού απέναντι στις μνημονιακές πολιτικές που διέλυαν (και συνεχίζουν να διαλύουν) το δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο. Σε σχολές του κέντρου όπως στη Νομική οι αγωνιστικές αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων των φοιτητών διαδέχονταν η μία την άλλη. Σε πολλές από αυτές υπήρχαν και χαιρετισμοί από εργαζόμενους σε μια κατεύθυνση ενοποίησης των αιτημάτων και των αγώνων. Σε αυτή την προσπάθεια υπεράσπισης του δημόσιου πανεπιστημίου βρέθηκε εξαρχής απέναντι ο τότε πρύτανης Θεόδωρος Φορτσάκης και η διοίκηση του ΕΚΠΑ. Αυτή του τη σκληρή στάση απέναντι στο φοιτητικό κίνημα και τους εργαζόμενους την εξαργύρωσε λίγους μήνες αργότερα εκλεγόμενος βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας.

Η περίφημη Σύγκλητος Ο Φορτσάκης όμως δεν εγκλωβίστηκε στα στενά όρια του πανεπιστημίου εκείνη την περίοδο. Ήταν σε ανοιχτή γραμμή με πολιτικά στελέχη της ΝΔ, με τηλεοπτικούς σταθμούς αλλά και με τη ΓΑΔΑ σε σχεδόν καθημερινή βάση. Οι απειλές για απεύθυνση στον εισαγγελέα πήγαιναν και έρχονταν και το πανεπιστήμιο λειτουργούσε υπό το καθεστώς μιας διαρκούς απειλής εκ των άνω. Στην περίφημη Σύγκλητο της 30/10 του 2014 ο τότε πρύτανης όμως απογείωσε τις σκηνοθετικές και υποκριτικές του ικανότητες. Έχοντας επανειλημμένα προκαλέσει τη φοιτητική κοινότητα και τους εργαζόμενους μέσα από τις αποφάσεις του και την αδιάλλακτη στάση του για συζητήσεις με συλλογικούς φορείς, έστησε στη συγκεκριμένη Σύγκλητο ένα επικοινωνιακό σόου που δεν είχε προηγούμενο. Γνωρίζοντας ότι φοιτητές και εργαζό-

μενοι θα έρθουν να διατρανώσουν την αντίθεσή τους στις αποφάσεις που προωθούσε η Σύγκλητος, είχε προνοήσει και είχε γεμίσει την αίθουσα με τηλεοπτικά συνεργεία προκειμένου να στοχοποιήσει και να στιγματίσει όσους αγωνίζονταν, ενώ στην ευρύτερη περιοχή ήταν αισθητή η παρουσία της αστυνομίας. Σε live τηλεοπτική μετάδοση αρνούνταν να απαντήσει στα ερωτήματα των φοιτητών, μέχρι που σηκώθηκε όρθιος και σε ένα κρεσέντο αδιαλλαξίας και αυταρχικής συμπεριφοράς έδειχνε με το δείκτη του χεριού του εμφατικά την έξοδο στους φοιτητές. Πρόκειται για εικόνες οι οποίες έχουν καταγραφεί και αποτυπώνουν ξεκάθαρα το ύφος και τη λογική του τέως πρύτανη. Αφού είδε ότι το σόου του δεν είχε αποτέλεσμα, εν συνεχεία παρίστανε τον εγκλωβισμένο στην αίθουσα καθηγητή που δεν τον αφήνουν οι φοιτητές να βγει έξω. Πρόκειται για τον ορισμό της γελοιότητας. Αυτήν τη γελοιότητα επιβράβευσε πολιτικά η ΝΔ εντάσσοντας τον Φορτσάκη στα ψηφοδέλτιά της. Επιβράβευση αυτής της γελοιότητας όμως ζητάει ο Φορτσάκης και από τις δικαστικές αρχές. Ο «πρύτανης των ΜΑΤ», όπως έμεινε στη συνείδηση των φοιτητών, με το πρόσχημα ότι είχε εγκλωβιστεί στην αίθουσα της Συγκλήτου από φοιτητές και εργαζόμενους ζήτησε τη δίωξή τους. Η δίκη είναι στις 13 Μαρτίου 2018 στο Ζ’ Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών για την Αθηνά Αλεξανδρή και τη Βανέσσα Πεντογάλου, μέλη του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά και τον Παναγιώτη Σωτήρη, διδάσκοντα στο ΕΑΠ, πρώην μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας της ΠΟΣΔΕΠ. Στις 29/3 όμως δικάζεται και ο τότε φοιτητής Χρήστος Ξαγοράρης για ακτιβι-

νέα από τις σχολές

Φιλοσοφική Αθήνας

Τμηματική συνέλευση του τμήματος θεατρικών σπουδών του ΕΚΠΑ πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 5/3. Η νομοθεσία που πέρασε για να επιβάλει το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής δίνει επίσης τη δυνατότητα στις ιδιωτικές δραματικές σχολές να χορηγούν στους αποφοίτους τους τα επαγγελματικά δικαιώματα (διδακτική επάρκεια) του θεατρολόγου που μέχρι πρότινος αποτελούσε προνόμιο του τμήματος. Καταστρατηγούνται επομένως εξόφθαλμα οι περιορισμοί που επιβάλει το άρθρο 16 για τις ιδιωτικές σχολές που δραστηριοποιούνται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Επιπλέον το τμήμα δεν ξεφεύγει από το γενικό κανόνα της παράλληλης δομής με λίστες συμμετεχόντων και δίδακτρα (βλ. νόμο Γαβρόγλου) από την οποία θα πρέπει να περάσουν οι φοιτητές/τριες για να αποκτήσουν τη διδακτική επάρκεια. Η

συνέλευση απέφυγε την παγίδα μιας συντεχνιακής αντιμετώπισης και σκιαγράφησε τη γενική κατεύθυνση νεοφιλελευθεροποίησης του πανεπιστημίου που επιβάλλεται με τη σφραγίδα του μνημονίου. Ως εκ τούτου αποφασίστηκε γενική συνέλευση για την Τετάρτη 7/3, με σκοπό το ζήτημα της παιδαγωγικής επάρκειας να ανοιχτεί συνολικά στο σύλλογο της ΦΛΣ και να παρθούν αγωνιστικές αποφάσεις.

ΤΕΙ Αθήνας

Τη Δευτέρα 26/2 υπερψηφίστηκε στη Βουλή το νομοσχέδιο για το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής. Την ίδια μέρα φοιτητικοί σύλλογοι καλούσαν το πρωί στα Προπύλαια σε κινητοποίηση και δεκάδες φοιτητές/τριες ζητούσαν να καταψηφιστεί το νομοσχέδιο για το ΠΔΑ και να ανατραπεί ο νόμος Γαβρόγλου. Το γεγονός αυτό δημιουργεί δυσχερείς όρους και ταυτόχρονα επι-

Απάντηση στις διώξεις Την Τετάρτη 7/2 πραγματοποιήθηκε σύσκεψη σχετικά με τον τρόπο που πρέπει να απαντηθεί η πρόκληση του Φορτσάκη, όχι μόνο μέσα στις δικαστικές αίθουσες αλλά και έξω από αυτές. Διοικητικοί υπάλληλοι, μέλη φοιτητικών συλλόγων, εκπρόσωποι συλλογικοτήτων της Αριστεράς αλλά και αντιπρόσωποι συνδικαλιστικών φορέων αποφάσισαν να δημιουργηθεί μια καμπάνια στήριξης και αλληλεγγύης των διωκόμενων. Ήδη γίνεται συλλογή ψηφισμάτων αλληλεγγύης από συνδικάτα, φοιτητικούς συλλόγους και άλλους φορείς. Η ΑΔΕΔΥ με δελτίο Τύπου στέκεται αλληλέγγυα στους διωκόμενους και τονίζει: «Δηλώνουμε, τέλος, πως οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο, βρίσκονται απέναντι σε κάθε προσπάθεια ποινικοποίησης του απεργιακού δικαιώματος και περιστολής των συνδικαλιστικών ελευθεριών, υπερασπιζόμενοι σθεναρά το δικαίωμα συλλογικής έκφρασης και δράσης». Με βάση το σχεδιασμό θα πραγματοποιηθεί συνέντευξη Τύπου την Πέμπτη 8/3/2018 στις 12.00 στο ΔΣΑ προκειμένου να ξαναγίνει γνωστό το τι συνέβη πραγματικά εκείνες τις μέρες, ενώ πραγματοποιήθηκαν ήδη μικροφωνικές αλληλεγγύης την Τρίτη 6/3 το μεσημέρι από τις 13.00 μέχρι τις 15.00 στο ΕΚΠΑ. Παράλληλα, Την Τετάρτη 7/3, την Τρίτη 13/3 και την Πέμπτη 29/3 στις 9.00 το πρωί, έχει καλεστεί συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια της πρώην Σχολής Ευελπίδων. Ο κόσμος του κινήματος και της Αριστεράς οφείλει να σταθεί μαζικά και ξεκάθαρα απέναντι στην ποινικοποίηση των αγώνων και την τρομοκράτηση της συνδικαλιστικής δράσης.

επιμέλεια: Νικόλας Κολυτάς

βάλλει την ανάγκη οι φοιτητές/τριες και οι αριστερές δυνάμεις, που όλο το προηγούμενο διάστημα έδωσαν έναν μεγάλο αγώνα, να μην απογοητευτούν, αλλά να επιμείνουν στις αγωνιστικές δράσεις, για να μπλοκάρουμε την εφαρμογή του. Ως θετική παρακαταθήκη ο αγώνας αυτός ισχυροποιεί και τη συσπείρωση των αριστερών δυνάμεων στα ΤΕΙ, καθώς η επίθεση στην παιδεία φαίνεται ότι θα συνεχιστεί ακόμα πιο έντονα το επόμενο διάστημα. Η ανάγκη απαντήσεων θα βρεθεί και πάλι μπροστά μας.

Νομική Αθήνας

στική δράση απέναντι στη διοίκηση της σχολής του την ίδια ακριβώς περίοδο.

Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και η Ανεξάρτητη Φοιτητική Κίνηση Νομικής για άλλη μια φορά έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο. Είναι γνωστό ότι η πρώτη τάχθηκε ανοιχτά υπέρ του Φορτσάκη, των ΜΑΤ και των πολιτικών που υποβάθμιζαν το δημόσιο πανεπιστήμιο το 2014. Η δεύ-

τερη συγκροτήθηκε εκείνη την περίοδο προκειμένου να βοηθήσει την ανήμπορη ΔΑΠ να απαντήσει στο δυναμικό φοιτητικό κίνημα. Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, οι δύο αυτές δυνάμεις αρνήθηκαν να υπερψηφίσουν στο ΔΣ της Σχολής το ψήφισμα αλληλεγγύης στους διωκόμενους διοικητικούς υπαλλήλους, που κατηγορούνται από τον Φορτσάκη, καθώς και το ψήφισμα αλληλεγγύης στους δύο φοιτητές που ξυλοκοπήθηκαν από τα ΜΑΤ έξω από το κεντρικό κτίριο της πρυτανείας του ΕΚΠΑ και οι υποθέσεις τους εκδικάζονται τις επόμενες μέρες. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ τόνισε ότι θα υπερψηφίσει το ψήφισμα για τους δύο φοιτητές, αν αφαιρεθεί το όνομα του Φορτσάκη. Είναι σαφές ότι η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και οι «Ανεξάρτητοι» δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να είναι οι κολαούζοι του συστήματος στις σχολές. Μόνο η ενότητα στη δράση της φοιτητικής Αριστεράς μπορεί να τους δώσει την καλύτερη απάντηση.

ΙΣΤΟΡΙΑ

7 ΜΑΡΤΗ 2018

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΠΟΥΛΙΟΠΟΥΛΟΣ: ΕΝΑΣ ΔΙΕΘΝΙΣΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ Του Σωτήρη Μάρταλη

ην Κυριακή 25 Φλεβάρη πραγµατοποιήθηκε στη Θήβα εκδήλωση της Ανοικτής Επιτροπής Μνήµης για την αναστήλωση της προτοµής του Παντελή Πουλιόπουλου. Ο Πουλιόπουλος ήταν ο πρώτος Γενικός Γραµµατέας του ΚΚΕ, που φέτος γιορτάζει τα εκατό χρόνια από την ίδρυσή του ως ΣΕΚΕ. Σήµερα που τα σύννεφα του πολέµου πυκνώνουν στην περιοχή, που φουντώνουν οι εθνικισµοί και βιώνουµε τις τραγικές συνέπειες από τις επιλογές της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον µια σύντοµη αναδροµή στους αγώνες και τις ιδέες του µεγάλου επαναστάτη και διανοούµενου Παντελή Πουλιόπουλου. Ο Πουλιόπουλος γεννήθηκε το 1900. ∆ιαµορφώθηκε ως αγωνιστής στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, τις οποίες σφράγισαν τρεις µεγάλες εξελίξεις: α) Η εµφάνιση στην Ελλάδα µιας νέας µαζικής και συγκεντρωµένης κοινωνικής δύναµης, της εργατικής τάξης και του οργανωµένου εργατικού κινήµατος. β) Η τραγωδία του πολέµου, µε ιδιαίτερα µεγάλη διάρκεια (1912-1913 Βαλκανικοί πόλεµοι, 1914-1918 Α΄ Παγκόσµιος Πόλεµος και 1919-1922 η Μικρασιατική Εκστρατεία). γ) Η νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης και η επίδραση που είχε σε όλο τον πλανήτη. Το ΣΕΚΕ από την ίδρυσή του εναντιώθηκε στον εθνικισµό, αντιτάχθηκε στη συµµετοχή της Ελλάδας στον πόλεµο και την ιµπεριαλιστική επέµβαση στη Σοβιετική Ένωση, καθώς και στη Μικρασιατική Εκστρατεία. Οργάνωσε αντιπολεµικά συλλαλητήρια µε συµµετοχή δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων. Στις µάχες του εργατικού κινήµατος της εποχής, το ΣΕΚΕ κράτησε διεθνιστική στάση και εναντιώθηκε στη Μεγάλη Ιδέα για «κοινή προσπάθεια του έθνους», για την «απελευθέρωση των αλύτρωτων πατρίδων». Οργάνωσε τη γενική απεργία του Ιούλη του 1919 και αλλεπάλληλες απεργίες το 19201921, παρά τις επιθέσεις που δεχόταν για «αντεθνική στάση». Ο Πουλιόπουλος επιστρατεύθηκε το 1920 και τον έστειλαν στη Σµύρνη. Εκεί εντάχθηκε σε οργανωµένο πυρήνα στρατιωτών και άρχισε την αντιπολεµική δράση. Μαζί µε συντρόφους του στο µέτωπο, εξέδωσε την εφηµερίδα «Ερυθρός Φρουρός», καθώς και µία σειρά προκηρύξεις που µοιράζονταν στο µέτωπο και την Ελλάδα. Με την κατάρρευση του µετώπου, η Ελλάδα κατακλύστηκε από τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας και τους στρατιώτες, οι οποίοι µετά από πολύχρονη θητεία επέστρεψαν στην πο-

λιτική ζωή. Ο Πουλιόπουλος, µαζί µε συντρόφους του, δηµιούργησαν την Ένωση Παλαιών Πολεµιστών. Κυκλοφορούσαν προκηρύξεις µε αντιπολεµική προπαγάνδα και διεκδικούσαν να απαλλοτριωθούν ιδιωτικά, κρατικά και εκκλησιαστικά κτήµατα, για να δοθεί γη στους βετεράνους του υπερδεκαε-

τούς πολέµου και πρώτα στους τραυµατίες και τους σακατεµένους. Το κίνηµα αυτό έφθασε να έχει περίπου 80.000 µέλη. Στο Πρώτο Πανελλήνιο Συνέδριό του πήραν αντιπολεµικές και αντιµιλιταριστικές αποφάσεις και εξέλεξαν πρόεδρο τον Πουλιόπουλο, ο οποίος κατέγραψε τις αποφάσεις του συνεδρίου, που σήµερα κυκλοφορούν σε βιβλίο µε τίτλο «Πόλεµος κατά του Πολέµου» (µε το ψευδώνυµο Μιχ. Ορφανός). Στο «Πόλεµος κατά του Πολέµου» γράφει: «…Η πρόσφατη ιστορία µας απέδειξε τρανά πόσο ύπουλες και λαοπλάνες είναι οι δικαιολογίες περί “εθνικής ενότητος”, “αµύνης της χώρας” κ.λπ., κάτω από τις οποίες σκέπαζαν οι δηµιουργοί των πολέµων τα αληθινά τους αίτια. Όποια κι αν είναι η έκβαση του πολέµου για το καθένα

εµπόλεµο κράτος, τα αποτελέσµατά του είναι ολέθρια για τους λαούς, πάντα οι λαοί τόσο του νικητού όσο και του νικηµένου βγαίνουν και οι δύο νικηµένοι από τον πόλεµο…». Στο 3ο Έκτακτο Συνέδριο του ΣΕΚΕ, στο οποίο µετονοµάστηκε σε ΚΚΕ, αποφασίστηκε η σύνδεσή του µε την 3η ∆ιεθνή και ο Παντελής Πουλιόπου-

λος εκλέχτηκε Γραµµατέας της ΚΕ σε ηλικία 24 χρονών. Πρόσφατα εκδόθηκαν οι θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια από την ίδρυση του κόµµατος. Η ΚΕ γράφει: «κάτω από την επίδραση της στρατηγικής γραµµής του ∆ιεθνούς Κοµουνιστικού Κινήµατος (π.χ. το 7ο Συνέδριο της Κ∆)», το ΚΚΕ οδηγήθηκε «στη στρατηγική που επεξεργάστηκε το 1934 (6η Ολοµέλεια) και το 1935 (6ο Συνέδριο)», µε αποτέλεσµα να µην µπορέσει αργότερα «να συνδέσει στην πράξη τον ηρωικό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα µε την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, µε αποτέλεσµα να µην ανταποκριθεί στις συνθήκες της επαναστατικής κατάστασης που διαµορφώθηκε κατά την απελευθέρωση».

Εδώ είναι σηµαντικό να επισηµάνουµε την παραδοχή της ΚΕ του ΚΚΕ σχετικά µε τη σύνδεση της «στροφής» της Κοµιντέρν στο 7ο Συνέδριο (προς τα Λαϊκά Μέτωπα) µε τις στρατηγικές αποφάσεις της 6ης Ολοµέλειας (αστικοδηµοκρατικός χαρακτήρας της επανάστασης στην Ελλάδα) και την ήττα του ΕΑΜικού κινήµατος και της Αριστεράς (συµφωνίες Λιβάνου, Γκαζέρτας, Βάρκιζας). Το ΚΚΕ «κατορθώνει» να κάνει αυτές τις διαπιστώσεις, χωρίς να αναφερθεί στον Παντελή Πουλιόπουλο, που αντιστάθηκε πεισµατικά στη γραµµή της 6ης Ολοµέλειας, γράφοντας το κορυφαίο βιβλίο «∆ηµοκρατική ή σοσιαλιστική επανάσταση στην Ελλάδα;». Σε αυτό ο Πουλιόπουλος κάνει µια ταξική ανάλυση της «ανόρθωσης» του ελληνικού καπιταλισµού µετά το 1910, διαψεύδοντας τις απόψεις που περιγράφουν την Ελλάδα ως «Ψωροκώσταινα». Συγκρούεται µε την προσπάθεια των διαδόχων του στην ηγεσία του ΚΚΕ να παρουσιάσουν την απόρριψη του σοσιαλισµού ως δήθεν αντικειµενικό ζήτηµα, προβάλλοντας θέσεις για ανωριµότητα και αδυναµία της εργατικής τάξης στην Ελλάδα. Με αυτή την ανάλυση καταλήγει στο συµπέρασµα ότι η σοσιαλιστική επανάσταση είναι η µόνη πραγµατική διέξοδος, ότι η δυνατότητα του σοσιαλισµού είναι ζήτηµα στρατηγικής, τακτικής και οργάνωσης του εργατικού κινήµατος και όχι παθητικής αναµονής για το «ωρίµασµα» του καπιταλισµού. Συγχρόνως επισηµαίνει ότι η αντι-ιµπεριαλιστική πάλη µπορεί να δοθεί µε συνέπεια µόνο δεµένη µε την πάλη για το σοσιαλισµό. Εκτιµάει ότι η µάχη ενάντια στο φασισµό δεν είναι µάχη για τη σταθεροποίηση της αστικής δηµοκρατίας, δηλαδή ένα ξεχωριστό «στάδιο», αλλά ότι οι κοµουνιστές οφείλουν να παλεύουν το φασισµό ενώνοντας τους εργάτες στο Ενιαίο Μέτωπο, δίνοντας πάντα καθαρά τη µάχη µέσα στην τάξη για το σοσιαλιστικό προσανατολισµό. Η τραγική επιβεβαίωση της άποψης του Πουλιόπουλου ήλθε µε την ήττα του κινήµατος το 1944-1945. Ο Πουλιόπουλος εκτελέστηκε από τους Ιταλούς στο Κούρνοβο το 1943, σε ηλικία 43 χρονών. Μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασµα, απευθύνθηκε στη γλώσσα τους στους Ιταλούς στρατιώτες, καταγγέλλοντας τον φασισµό και τον πόλεµο, πράγµα που τους οδήγησε να αρνηθούν να πυροβολήσουν. Τελικά τον εκτέλεσαν οι αξιωµατικοί. Ο Πουλιόπουλος, παρά τη σύντοµη ζωή του, άφησε µια µεγάλη παρακαταθήκη µαρξιστικού έργου και δράσης. Η µελέτη των απόψεών του, ακόµα και σήµερα, µπορεί να µας ανοίξει ορίζοντες και να µας δώσει απαντήσεις.

7 μαρτη 2018

διεθνη

Βρίσκοντας τον προσανατολισμό μας σε ένα νέο τοπίο

Οι επιχειρηματίες βλέπουν πιο «ζεστά» τον Κόρμπιν Του Colin Wilson* Μετάφραση: Δανάη Μανωλέσου

χουν περάσει εφτά μήνες από τότε που η Τερέζα Μέι προκήρυξε εκλογές με στόχο να αυξήσει την πλειοψηφία του κόμματός της και η «Daily Mail» κυκλοφορούσε με πρωτοσέλιδο «Διαλύστε τους σαμποτέρ». Εκείνη η άνοιξη μοιάζει βγαλμένη από έναν άλλο κόσμο, όσον αφορά την κοινοβουλευτική πολιτική σκηνή. Έπειτα από τα καταστροφικά εκλογικά αποτελέσματα της Μέι, οι Συντηρητικοί απέχουν πολύ από την ανάκαμψη: έχουν παγιδευτεί στη δίνη του κυκλώνα, σε μια κατάσταση χωρίς προηγούμενο εδώ και δεκαετίες, μια καταστροφή για την οποία δεν έχουν κάποια λύση. Φαίνεται ξεκάθαρα ότι η Μέι είναι ακατάλληλη για πρωθυπουργός, αλλά αν αποχωρήσει τώρα, θα ακολουθήσουν εσωκομματικές εκλογές οι οποίες θα αποκαλύψουν ακόμα περισσότερο το διχασμό στο κόμμα της και θα τον μεγεθύνουν. Η κυβέρνησή της έχει χάσει εφτά ψηφοφορίες στη Βουλή των Κοινοτήτων μόνο τους δύο τελευταίους μήνες – η Θάτσερ είχε χάσει τέσσερις φορές σε έντεκα χρόνια και ο Μπλερ τέσσερις φορές σε δέκα χρόνια.

Μια σημαντική επιτυχία και οι αντιφατικές επιπτώσεις της

Ο Κόρμπιν εκμεταλλεύτηκε επιτυχώς τα βαθιά ριζωμένα προβλήματα των Συντηρητικών και πέτυχε να αυξήσει σημαντικά την εκλογική επιρροή των Εργατικών τον Ιούνιο. Η εκλογή του ως ηγέτη των Εργατικών, η προεκλογική του εκστρατεία και η επιτυχία της είναι πολύ θετικές εξελίξεις. Βάζουν τέλος σε μια περίοδο που ξεκινά από την εκλογή του Κάμερον ως ηγέτη των Συντηρητικών το 2005 και κατά κάποιον τρόπο εκτείνεται ακόμα πιο πίσω – στην εκλογή του Μπλερ στην ηγεσία των Εργατικών το 1994. Σε όλη αυτή την περίοδο υπήρχε μεγάλος βαθμός συναίνεσης ανάμεσα σε όλα τα κόμματα της βουλής. Ήταν κοινά αποδεκτό ότι οι αγορές φέρνουν ευημερία, ότι η κρατική παρεμβατικότητα στην οικονομία πρέπει να περιοριστεί μέσα από τις ιδιωτικοποιήσεις, και ότι ο ρόλος της Βρετανίας ως μικρού συμμάχου των ΗΠΑ θα πρέπει να δηλώνεται ξεκάθαρα μέσα από τη συμμετοχή σε όλους τους αμερικανικούς πολέμους, όσο παράλογοι κι αν είναι. Αν και οι προτάσεις του προεκλογικού προγράμματος των Εργατικών ήταν μετριοπαθείς ρεφορμιστικές –αν κριθούν σε ιστορική κλίμακα–, η επιτυχία του Κόρμπιν σημαίνει το τέλος αυτών των δεκαετιών συναίνεσης. Η πολιτική επιστρέφει, και πράγματι ο σοσιαλισμός συζητιέται πλέον ως μία από τις εναλλακτικές. Ωστόσο, η εκλογική επιτυχία του Κόρμπιν έχει και πιο αντιφατικές επιπτώσεις, τόσο μέσα στους Εργατικούς όσο και στη σχέση των Εργατικών με την άρχουσα τάξη. Στο εσωτερικό των Εργατικών,

κατά τη διάρκεια των δύο πρώτων χρόνων της ηγεσίας Κόρμπιν, πολλοί βουλευτές και δημοτικοί σύμβουλοι βρίσκονταν σε διαρκή ανοιχτή εξέγερση εναντίον του. Διαφωνούσαν με τις πολιτικές του θέσεις – αλλά η διαφωνία τους συνδεόταν άρρηκτα με την εκτίμησή τους ότι θα τους οδηγήσει σε βέβαιη εκλογική καταστροφή. Τώρα που ο Κόρμπιν διαφαίνεται ως πιθανός νικητής στις εθνικές εκλογές, γίνεται δυνατό να βρεθεί περισσότερο κοινό έδαφος ανάμεσα σε αυτόν και όσους είναι δεξιότερά του. Σε αυτό το κοινό έδαφος βρίσκουμε π.χ. τον σκιώδη υπουργό Brexit, Κέιρ Στάρμερ, ένα ενθουσιώδη υποστηρικτή του «μαλακού» Brexit, το οποίο προτιμούν και οι επιχειρηματίες. Ή τη σκιώδη υπουργό Εξωτερικών Έμιλι Θόρνμπερι, μια ευχάριστη ως προσωπικότητα πολιτικό, η οποία όμως την προηγούμενη βδομάδα ήταν καλεσμένη της ομάδας Εργατικοί Φίλοι του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή. Αν ένας λόγος που ο Κόρμπιν συνεργάζεται με τέτοιους ανθρώπους είναι η έλλειψη αρκετών αριστερών βουλευτών στους Εργατικούς προκειμένου να σχηματίσει με αυτούς σκιώδη κυβέρνηση, ένας άλλος είναι ότι σε όλη τη διάρκεια της θητείας του επιδιώκει να διαμορφώσει έναν «κοινό τόπο», να ενισχύσει την ενότητα του κόμματός του και να μειώσει την απομόνωσή του. Ωστόσο, ακόμα πιο εντυπωσιακό από την ανάπτυξη κοινού εδάφους ανάμεσα στον Κόρμπιν και διάφορους βουλευτές των Εργατικών είναι το ότι υπάρχουν θετικές φωνές για μια κυβέρνηση Κόρμπιν - ΜακΝτόνελ από μέλη της βρετανικής άρχουσας τάξης. Σε ένα αξιοσημείωτο άρθρο του «Observer» το προηγούμενο Σαββατοκύριακο περιγράφεται η θετική υποδοχή που είχε η ομιλία του Κόρμπιν στο συνέδριο του CBI [ΣτΜ: ο βρετανικός ΣΕΒ] και υποστηρίζεται ότι, με τους Συντηρητικούς σε χάος, η σκιώδης κυβέρνηση των Εργατικών φαίνεται όλο και πιο πολύ να αποτελεί «πόλο σταθερότητας και τη βάση για μια κυβέρνηση σε αναμονή» στα μάτια αρκετών βιομηχάνων. Η δυνατότητα των Εργατικών να διαμορφώσουν συνεκτική στρατηγική για ένα ήπιο Brexit αναφέρεται ως κομβικό σημείο αυτής της θετικής αντιμετώπισης.

«Ταύτιση συμφερόντων»;

Ενώ οι βιομήχανοι βλέπουν όλο και πιο θετικά τους Εργατικούς, ο Κόρμπιν ολοκλήρωσε την ομιλία του λέγοντας ότι «εκτιμώ την καθημερινή σχέση που έχουμε με το CBI, όπως κάνει και ο Τζον ΜακΝτόνελ και άλλοι στην ομάδα μου. Και αναμένω να συνεργαστούμε στο μέλλον, όποτε κι αν έρθουν οι βουλευτικές εκλογές και βγούμε, ελπίζω, στην κυβέρνηση». Μπορεί κάποιος να υποθέσει ότι τα λόγια αυτά είναι δημόσια ρητορική και δεν αντανακλούν τις ίδιες τις απόψεις του Κόρμπιν. Ωστόσο, αρχίζει να διαμορφώνεται μια αντίληψη περί ταύτισης συμφερόντων –σίγουρα μερική και αντικρουόμενη, αλλά πραγματική– ανάμεσα στον

Κόρμπιν, τους βουλευτές του Εργατικού Κόμματος στα δεξιά του (ίσως ακόμα και σκληροπυρηνικούς μπλερικούς) και τη βρετανική άρχουσα τάξη. Το πρόβλημα με το να υιοθετήσει ο Κόρμπιν μια τέτοια στρατηγική που θα «ανταποκρίνεται» στην «εποικοδομητική» προσέγγιση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των Εργατικών ή του CBI έγκειται στο ποιος έχει τη δύναμη σε μια τέτοια de facto συμμαχία.

Ποιος δρόμος προς την εξουσία;

Αν ο Κόρμπιν έβγαινε έξω από τα συνηθισμένα όρια της εκλογοκεντρικής πολιτικής –οργανώνοντας συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις που θα δήλωναν ότι οι Συντηρητικοί είναι ανίκανοι να κυβερνήσουν και έχουν χάσει τη λαϊκή νομιμοποίηση– θα μπορούσε να βρεθεί επικεφαλής ενός κινήματος που θα ενεργοποιούσε εκατομμύρια ανθρώπους, θα έκανε πραγματικά τη χώρα ακυβέρνητη και θα ανέτρεπε τους Συντηρητικούς. Όσο πιο πολύ πάει προς μια τέτοια κατεύθυνση, του να γίνει πρωθυπουργός με αυτό τον τρόπο, ως επικεφαλής ενός λαϊκού κινήματος, τόσο πιο πολύ θα ισχυροποιήσει τη θέση του. Όσο πιο πολύ υποστηρίζεται από μια εκτεταμένη λαϊκή κινητοποίηση στην οποία θα εμπλέκονται όσο το δυνατόν περισσότερες ομάδες ανθρώπων, τόσο πιο ριζωμένη θα είναι η κυβέρνησή του και τόσο πιο πιθανό το να πραγματοποιηθούν οι μεταρρυθμίσεις τις οποίες υποστηρίζει. Ωστόσο, μια τέτοια προσέγγιση –το να δημιουργηθούν δίκτυα που να μπορούν να οργανώσουν μαζικές κινητοποιήσεις– φαίνεται ότι αποτελεί ολοένα και μικρότερη προτεραιότητα στην ατζέντα του Κόρμπιν και των γύρω του. Αντίθετα, η στρατηγική των Εργατικών είναι πολύ περισσότερο συμβατικά εκλογική – περιμένοντας τους Συντηρητικούς να εξαντληθούν και να καταρρεύσουν από μόνοι τους, ώστε η μόνη εναλλακτική να είναι η εξουσία να περάσει στους Εργατικούς. Για παράδειγμα, ο Σάιμον Χάνα, συγγραφέας ενός βιβλίου για την ιστορία της αριστερής πτέρυγας των Εργατικών που θα εκδοθεί την άνοιξη, υπογράμμισε ότι ο τρόπος που το Μomentum περιγράφει τους στόχους του έχει αλλάξει τους τελευταίους δεκαοχτώ μήνες. Τον Ιούλιο του 2016, η διακήρυξή τους με τίτλο «Τι θέλει να κάνει το Μomentum;» έγραφε: «Να οργανώσει δομές σε κάθε πόλη και χωριό για να διασφαλίσει την εκλογή ενός αριστερού Εργατικού Κόμματος σε όλα τα επίπεδα, και να δημιουργήσει ένα μαζικό κίνημα για πραγματικούς κοινωνικούς μετασχηματισμούς...». Στην πιο πρόσφατη εκδοχή, οι συγκεκριμένες αναφορές σε ένα μαζικό κίνημα και μια κοινωνική αλλαγή αντικαθίστανται από τη δέσμευση: «Να οργανωθούμε μέσα στις κοινότητες ανά τη χώρα για να προωθήσουμε το φιλόδοξο σχέδιο των Εργατικών για τη Βρετανία και να διασφαλίσουμε μια κυβέρνηση Εργατικών...».

ολόκ λη Rpro ρο στο ject .gr

Αν η αριστερή πτέρυγα των Εργατικών δεν εστιάζει στο χτίσιμο ενός μαζικού κινήματος έξω από το κόμμα τους, φαίνεται επίσης ότι υπάρχει και έλλειψη οργάνωσης για το συντονισμό των αριστερών φωνών μέσα στις κομματικές δομές των Εργατικών. Η εντύπωση που έχει ο εξωτερικός παρατηρητής του κόμματος είναι ότι υπάρχει ένα συνονθύλευμα από δίκτυα και ομάδες διαλόγου. Όμως υπάρχουν λίγες δομές –όπως συζητήσεις στο Διαδίκτυο, περιοδικά/ιστοσελίδες ή πανεθνικές οργανώσεις– όπου οι υποστηρικτές του Κόρμπιν στο Εργατικό Κόμμα να μπορούν να συζητήσουν τις προτεραιότητές τους και τα θεμελιώδη στρατηγικά ζητήματα, όπως αυτά που άνοιξε ο Τζον ΜακΝτόνελ στο Συνέδριο των Εργατικών – «Τι θα γίνει όταν ή αν μας επιτεθούν; Τι θα γίνει αν υπάρξει επίθεση στη λίρα και υποτίμησή της;». Εκατομμύρια άνθρωποι επενδύουν τις ελπίδες τους στον Κόρμπιν, και κανείς δεν αμφιβάλλει ότι έχει την πρόθεση να κάνει σημαντικές μεταρρυθμίσεις. Όμως, ενώ κομμάτια της αστικής τάξης ίσως θεωρούν ότι μια συμφωνία με τον Κόρμπιν είναι τίμημα που αξίζει να πληρώσουν, την ίδια ώρα θα παλέψουν με νύχια και με δόντια για τους όρους της συμφωνίας αυτής. Και παράλληλα θα υπάρχουν άλλα κομμάτια της ίδιας τάξης, καθώς και τα δεξιά ΜΜΕ, που θα είναι εντελώς αντίθετα με μια τέτοια συμφωνία. Οπότε αναμένουμε ότι ο Κόρμπιν θα έχει να αντιμετωπίσει επιθέσεις από την πρώτη μέρα.

Αριστερά

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε τώρα είναι να αναπτύξουμε στρατηγικές για εκείνη τη στιγμή. Οι οργανωμένες δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι μικρές, τόσο μέσα όσο και έξω από τους Εργατικούς. Μπορούμε να κάνουμε περισσότερα για να αναπτύξουμε δίκτυα που να μπορούν και να στηρίξουν μια κυβέρνηση Κόρμπιν αλλά και να την ελέγχουν αν αρχίσει να υποχωρεί στις τεράστιες πιέσεις που θα αντιμετωπίσει; Μπορούμε να εργαστούμε περισσότερο για να κατανοήσουμε καλύτερα τη σημερινή πολιτική κατάσταση και να συζητήσουμε το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να την αντιμετωπίσουμε; Πάνω απ’ όλα, μπορούμε να ενισχύσουμε την ενεργή συμμετοχή των δυνάμεων που στηρίζουν τον Κόρμπιν σε κινητοποιήσεις ή συζητήσεις, ώστε να εμπλέκονται περισσότερο ενεργά και να μην περιμένουν παθητικά να έρθουν οι αλλαγές από τα πάνω; Αυτά είναι τα νέα ζωτικής σημασίας καθήκοντα που μπαίνουν για όλους μας ύστερα από εφτά μήνες που άλλαξαν το πολιτικό πεδίο στη Βρετανία. *Ο Colin Wilson είναι μέλος του RS21 στην Αγγλία. Το άρθρο αναρτήθηκε στο rs21.org. uk το Νοέμβρη του 2017 και περιγράφει την βαθιά κρίση της κυβέρνησης Μέι που οδηγεί τμήμα της αστικής τάξης να αρχίσει το φλερτ με τους Εργατικούς Ολόκληρο το άρθρο υπάρχει στο Rproject.gr, εδώ παραθέτουμε κυρίως τμήματα που αφορούν τη σχέση Κόρμπιν-αστικής τάξης .

αντιρατσισμος

7 μαρτη 2018

Η πάλη ενάντια στην ακροδεξιά στην Ιταλία

*Το άρθρο γράφτηκε πριν το εκλογικό αποτέλεσμα (για το αποτέλεσμα και την επόμενη μέρα, βλ. σελ. 18-19)

Πάνω από χίλιοι διαδηλωτές από όλο το φάσμα του κινήματος και της Αριστεράς διαδήλωσαν στον Πειραιά, αλληλέγγυοι στο ελεύθερο κοινωνικό χώρο Φαβέλα. Δίνοντας το μήνυμα ότι οι νεοναζί δεν είναι αποδεκτοί στις γειτονιές του Παύλου Φύσσα και του Νίκου Γόδα και ότι αυτές οι επιθέσεις δεν θα μένουν αναπάντητες. Μαζική ήταν και η παρουσία προσφύγων, ενώ κάτι που καλωσορίζουμε, ήταν η πρώτη επίσημη εμφάνιση (και με πανό) των Αντιφασιστών Ολυμπιακών, μιας νέας συλλογικότητας που προσπαθεί να σπάσει την κυριαρχία του «No Politica» στην εξέδρα του Ολυμπιακού.

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

να από τα χαρακτηριστικά που σημάδεψαν την προεκλογική περίοδο στην Ιταλία ήταν η κλιμάκωση της ακροδεξιάς προκλητικότητας και οι αντιφασιστικές απαντήσεις. Η Λίγκα έχει υποβαθμίσει τον τοπικισμό και μετατρέπεται σε «πανιταλική» εθνικιστική δύναμη, και διεκδικεί με αξιώσεις το ρόλο «ισότιμου εταίρου» της Κεντροδεξιάς του Μπερλουσκόνι*. Ο «χώρος» που προέρχεται απευθείας από τη μουσολινική παράδοση (MSI και κατόπιν Εθνική Συμμαχία), έπειτα από αρκετές περιπέτειες και μια περίοδο «αποδαιμονοποίησης» έχει ανασυνταχθεί στους «Αδελφούς της Ιταλίας» που επιχειρούν επιστροφή στις φασιστικές ρίζες. Η πιο περιθωριακή CasaPound μπορεί να δείχνει απίθανο να μπει στη Βουλή, αλλά έχει κατορθώσει να απασχολεί τον διεθνή Τύπο για την επιτυχία της να παίξει ρόλο σε μια ευρύτερη τάση «κανονικοποίησης» του φασισμού και του Μουσολίνι. Φυσικά η επιτυχία δεν πιστώνεται στα δίκτυα της CasaPound αποκλειστικά, αλλά αυτό δεν αναιρεί την απειλητική τάση, το αντίθετο: Πριν από λίγα χρόνια η Ρώμη είχε δήμαρχο τον προερχόμενο από το MSI, Αλεμάνο, διάφοροι δεξιοί τοπικοί αξιωματούχοι έχουν επιχειρήσει (με ονοματοδοσίες δρόμων/αεροδρομιών κ.λπ., με προτομές κ.ο.κ.) να «αποκαταστήσουν» τη μουσολινική περίοδο, ενώ είναι ισχυρό το ρεύμα μέσα στην ευρύτερη Δεξιά που διεκδικεί να αποκατασταθεί η «περηφάνια» της παράταξης για τον εαυτό της. Η CasaPound ή η Φόρτσα Νουόβα, θα έπρεπε να είναι παράνομες βάση του ιταλικού συντάγματος, αλλά έχουν αφεθεί να δρουν ανενόχλητες. Απέναντι στην απειλή, δεν περνάει μέρα σχεδόν που να μην κυκλοφορούν νέα για μια αντιφασιστική διαδήλωση σε κάποια ιταλική πόλη. Κάποιες οργανώνονται ως γενική καταγγελία του φασισμού και του ρατσισμού που χαρακτηρίζει την προεκλογική περίοδο. Αλλά οι περισσότερες είναι αντισυγκεντρώσεις, καθώς ένα σημαντικό τμήμα του κινήματος (αριστεροί, αυτόνομοι, αναρχικοί) έχει επιλέξει να «μην αφήσει σε χλωρό κλαρί» την προεκλογική εκστρατεία της CasaPound. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι αριθμοί είναι συντριπτικοί: μερικές χιλιάδες αντιφασίστες απέναντι σε μερικές δεκάδες φασίστες. Στις περισσότερες περιπτώσεις η αστυνομία φανερώνει τις «συμπάθειές» της, δείχνοντας υπερβάλλοντα ζήλο στις επιθέσεις σε αντιφασίστες. Όμως η απειλή είναι πολύ ευρύτερη από την CasaPound και για να αντιμετωπιστεί θα χρειαστεί πολύ μεγαλύτερη, παρατεταμένη και συνολική δουλειά από την Αριστερά. Το ένα ζήτημα αφορά την ευρύτερη ανασύνταξη, με τους «σοβαρούς» φορείς της ακροδεξιάς να αποθρασύνονται. Μαζί με το «Η Ιταλία για τους Ιταλούς», στελέχη της Λίγκας ή των «Αδελφών» μιλάνε πλέον για την «υπεράσπιση της φυλής», δηλώνουν προτίμηση σε «χριστιανούς μετανάστες και πρόσφυγες» και εισηγούνται μια «πολεμική» αντιμεταναστευτική πολιτική (από το «να χτίσουμε οχυρά, να εξοπλίσουμε τα πλοία» μέχρι μια πιθανή εισβολή στη Λιβύη). Το δεύτερο αφορά το γεγονός ότι όλη η κεντρική πολιτική συζήτηση έχει μετατοπιστεί προς τα δεξιά και έχει δηλητηριαστεί από το ρατσισμό και την ατζέντα «νόμου και τάξης». Η δολοφονία μιας νέας γυναίκας από Νιγηριανό δράστη στη μικρή πόλη Ματσεράτα έγινε αντικείμενο ρατσιστικής δημαγωγίας από όλα τα κόμματα, με τον χειρότερο τρόπο. Σε αυτό το φόντο, ο Λούκα Τραΐνι βγήκε με το όπλο του στους δρόμους της μικρής πόλης, τραυματίζοντας με τα πυρά του 6 μετανάστες αφρικανικής καταγωγής. Το αντιρατσιστικό κίνημα, οι αντιφασίστες, η Αριστερά, οργάνωσαν μια εντυπωσιακή διαδήλωση καταδίκης του φασισμού και του ρατσισμού της προεκλογικής εκστρατείας, με 40.000 ανθρώπους να συρρέουν στη μικρή πόλη για να φωνά-

μικρά αντιρατσιστικά

Του Πάνου Πέτρου

ξουν «Ποτέ ξανά φασισμός» και «Για την ανεργία βάλτε τα με την κυβέρνηση, όχι με τους μετανάστες». Όμως οι αντιδράσεις των υπόλοιπων πολιτικών δυνάμεων ήταν αποκαλυπτικές του επικίνδυνου κλίματος. Ο Τραΐνι είναι τοπικό στέλεχος της νεοφασιστικής Φόρτσα Νουόβα: Η οργάνωσή του όχι μόνο δεν τον «άδειασε», αλλά ανέλαβε να στηρίξει την υπεράσπισή του. Ο Τραΐνι ήταν υποψήφιος στις τοπικές εκλογές με τη Λίγκα, σε μια κλασική περίπτωση «συγκοινωνούντων δοχείων» μεταξύ της γραβατωμένης ακροδεξιάς και των φασιστών τραμπούκων. Άλλωστε η CasaPound δήλωσε έτοιμη να στηρίξει μια κυβέρνηση Σαλβίνι (άνευ νοήματος πρακτικά-κοινοβουλευτικά, αλλά ενδεικτικό ως «παρέμβαση» στην κεντρική πολιτική σκηνή) και ο ηγέτης της Λίγκας αποκρίθηκε «θα συναντηθώ με όλους». Ο χειρισμός του περιστατικού από τον Σαλβίνι ήταν θρασύτατος. Για τη δολοφονία της νεαρής Ιταλίδας είχε δηλώσει ότι «η Αριστερά έχει αίμα στα χέρια της» (χρεώνοντας το φόνο σε όλους τους μετανάστες αλλά και σε όλους όσους τους υπερασπίζονται). Για την αντιφασιστική διαδήλωση στη Ματσεράτα δήλωσε ότι τον κάνει «να ντρέπεται ως Ιταλός»! Ο Μπερλουσκόνι, που εμφανίζεται ως ο «μετριοπαθής» του δεξιού συνασπισμού, χαρακτήρισε «κοινωνική ωρολογιακή βόμβα» τους μετανάστες και υποσχέθηκε να απελάσει 600.000 ανθρώπους. Και το Δημοκρατικό Κόμμα; Οργανώνει τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές όλο το προηγούμενο διάστημα, ενώ έχει έναν υπουργό Εσωτερικών ο οποίος επιχείρησε να απαγορεύσει την αντιφασιστική διαδήλωση στη Ματσεράτα, εξαπολύει την αστυνομία ενάντια σε αντιφασίστες, και συμμερίστηκε τον ισχυρισμό της ακροδεξιάς ότι ο Τραΐνι «πήρε τη δικαιοσύνη στα χέρια του». Είναι εξωφρενική διατύπωση. Όπως επισήμανε η Ελιάνα Κόμο, αντιφασίστρια συνδικαλίστρια, «εφαρμόζεται το σχήμα “πήρε τη δικαιοσύνη στα χέρια του” για έναν άνθρωπο που δεν επιτέθηκε στο άτομο που σκότωσε την Πάμελα, αλλά πυροβόλησε 6 ανθρώπους που κρίθηκαν ένοχοι γιατί είχαν το ίδιο χρώμα δέρματος με το δράστη». Σε αυτό το γενικευμένο φαινόμενο έχουν να αντιπαρατεθούν οι σύντροφοί μας στην Ιταλία. Η πυκνότητα και το πλήθος των αντιφασιστικών διαδηλώσεων δείχνουν την ύπαρξη ενός πολύτιμου δυναμικού. Η μεγαλύτερη κινητοποίηση στη Ρώμη, που πήρε κεντρικό χαρακτήρα καθότι καλέστηκε από την Εθνική Ένωση Ιταλών Παρτιζάνων (ANPI, η ένωση των βετεράνων της Αντίστασης), βρήκε ανταπόκριση από συνδικάτα κ.λπ. και κινητοποίησε χιλιάδες ανθρώπους. Αλλά η παρουσία του πρωθυπουργού Τζεντιλόνι και του Ματέο Ρέντσι στη συγκέντρωση, την ώρα που σε άλλο σημείο της πόλης η αστυνομία συγκρουόταν με απεργούς που διαδήλωναν ενάντια στα αντεργατικά κυβερνητικά μέτρα, αναδεικνύει έναν άλλο σοβαρό κίνδυνο, καθώς το PD υιοθετεί έναν υποκριτικό «αντιφασισμό» για ψηφοθηρικούς λόγους («Νομίζετε ότι ψηφίζετε Μπερλουσκόνι, αλλά θα σας βγει Casa Pound»). Έναν άλλο δρόμο επιχειρεί να χαράξει ο αριστερός σχηματισμός Potere Al Popolo. Οι περισσότεροι ακτιβιστές του έχουν πλούσια προϋπηρεσία στην αντιρατσιστική δράση και στην αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και μετανάστες. Οι νεοσύστατες οργανώσεις του συμμετέχουν σε αντιφασιστικές κινητοποιήσεις. Πρόκειται για μια πολιτική δύναμη που καταλαβαίνει πολύ καλά την ανάγκη να συγκροτηθεί μια ανεξάρτητη Αριστερά, που δίνει ταξικές απαντήσεις στο κοινωνικό ζήτημα, και που ταυτόχρονα έχει στο DNA της τον αντιρατσισμό και τον αντιφασισμό. Όπως δήλωσε η Βιόλα Καροφάλο, το «δημόσιο πρόσωπο» της συμμαχίας, σε συνέντευξή της: «Η ιταλική πολιτική στρέφεται διαρκώς προς τα δεξιά, και δεν αναφέρομαι στις νεοφασιστικές οργανώσεις που υπήρχαν πάντοτε. Το πρόβλημα είναι ότι τα βασικά πολιτικά κόμματα, από τη Δεξιά ως την Κεντροαριστερά, εκμεταλλεύονται μια λογική πολέμου μεταξύ των φτωχών, μια ρατσιστική λογική. Το Potere Al Popolo γεννήθηκε εν μέρει και ως απάντηση σε αυτό το πρόβλημα».

Στην δίκη της Χρυσής Αυγής, οι δικηγόροι της Πολιτικής Αγωγής αποχώρησαν, αφού το δικαστήριο δεν δέχθηκε το αίτημά τους για διακοπή της διαδικασίας, λόγω του σοβαρού τραυματισμού της Ελευθερίας Τομπατζόγλου (δικηγόρου της οικογένειας Φύσσα) την Κυριακή το βράδυ στoν Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Φαβέλα, όταν τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής σύμφωνα με μαρτυρίες, εισέβαλλε και τραυμάτισε πέντε άτομα που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στον χώρο. Κατά την δεκάλεπτη διακοπή της έδρας η Μάγδα Φύσσα αντέδρασε έντονα εναντίον συνηγόρου υπεράσπισης, όταν εκείνος έκανε αναφορά και για δικά τους «θύματα» δικηγόρους, αλλά και για τον χαρακτηρισμό «ατύχημα» για την επίθεση που δέχθηκε η Ελευθερία. Το χτύπημα με σίδερο στο κεφάλι δεν είναι δολοφονική απόπειρα, είναι απλώς «ατύχημα»...

Κρατώντας πανό που έγραφαν «ο φόβος δεν θα νικήσει», φορείς από τον χώρο του Πολιτισμού, καθώς και αρκετοί πολίτες πραγματοποίησαν το βράδυ της Πέμπτης συγκέντρωση συμπαράστασης στους συντελεστές της παράστασης «Jesus Christ Superstar» έξω από το θέατρο Ακροπόλ, απαντώντας με αυτόν τον τρόπο στις αντιδράσεις παραεκκλησιαστικών οργανώσεων εναντίον της θεατρικής παράστασης που ανεβαίνει στο θέατρο της οδού Ιπποκράτους. Η ακροδεξιά ρητορική κερδίζει έδαφος κι εμείς δεν πρέπει να το επιτρέψουμε...

Τρεις μετανάστες βρίσκονται εδώ και μέρες προφυλακισμένοι, για απόπειρα ζωοκλοπής από στάνη κοντά στον καταυλισμό της Μόριας. Το γεγονός απασχολεί δικηγόρους και στελέχη ανθρωπιστικών οργανώσεων, που εκφράζουν σοβαρές αμφιβολίες για το εάν οι προφυλακισμένοι είναι οι πραγματικοί επίδοξοι ζωοκλέφτες: Ένας μεγάλος όγκος στοιχείων συνηγορεί στο ότι οι μετανάστες βρέθηκαν απλά εκείνη την ώρα κοντά στη στάνη, και τράπηκαν σε φυγή επειδή είδαν τον ιδιοκτήτη να τους ακολουθεί, κραδαίνοντας αρχικά ένα ξύλινο κοντάρι, και στη συνέχεια όπλο, με το οποίο και πυροβόλησε στον αέρα. Οι ίδιοι οι μετανάστες άλλωστε, εκείνη τη στιγμή είπαν σε έναν γειτονικό επιχειρηματία να καλέσει την αστυνομία, για να τους προστατέψει. Όταν καλλιεργείται ένα κλίμα ότι «ζωοκλέφτες μετανάστες ρημάζουν τη Μόρια», που αγνοεί την πείνα και τις άθλιες συνθήκες στον καταυλισμό, που γενικεύει απαράδεκτα και ρατσιστικά, εμφανίζεται κι ένας κτηνοτρόφος που θεωρεί ότι μπορεί να ανοίξει πυρ αν δει οποιουσδήποτε «σκουρόχρωμους» κοντά στη στάνη του. Και για στην Αστυνομία αρκεί η περιγραφή «κάποιοι Αφρικανοί» για να προφυλακίσει τρεις ανθρώπους…

7 μαρτη 2018

αντιρατσισμοσ

Στην τελική ευθεία για τη κινητοποίηση στις 17 Μάρτη

Όλοι στους δρόμους! Του Θανάση Κούρκουλα

ίμαστε στην τελική ευθεία για τη διεθνή αντιρατσιστική-αντιφασιστική κινητοποίηση στις 17 Μάρτη. Η υπόθεση της σύλληψης και κράτησης των δύο ελλήνων στρατιωτικών, για την παράνομη είσοδο στο τουρκικό έδαφος, ξαναφέρνει στο προσκήνιο τις καταγγελίες περί παράνομων επαναπροωθήσεων προσφύγων από έλληνες αστυνομικούς και στρατιωτικούς στον Έβρο. Οι κινητοποιήσεις στις 17 Μάρτη θα είναι απάντηση ενάντια στις επαναπροωθήσεις και τις απελάσεις, όσο και υπέρ της φιλίας των λαών που υπονομεύεται από τη στρατιωτική υπερδραστηριότητα στα ελληνοτουρκικά σύνορα τις τελευταίες εβδομάδες. Η προπαγάνδα για τις κινητοποιήσεις στις 17 Μάρτη εντείνεται, όσο πλησιάζουν οι μέρες. Οι αφίσες της συνδιοργάνωσης του συλλαλητηρίου της Αθήνας, καθώς και οι αφίσες της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό» εμφανίζονται σε περισσότε-

ρες γειτονιές και πόλεις. Σε διαδηλώσεις όπως στη μαζική αντιφασιστική διαδήλωση της Παρασκευής 2/2 στον Πειραιά για απάντηση στην επίθεση των Χρυσαυγιτών στον Κοινωνικό Χώρο Φαβέλλα, όπως και στη διαδήλω-

ση της 8ης Μάρτη για τη μέρα της γυναίκας, μοιράστηκαν και θα μοιραστούν εκατοντάδες φυλλάδια που καλούν στην κινητοποίηση της 17 Μάρτη. Με εξορμήσεις ενημέρωσης σε πλατείες, σχολές και χώρους δουλειάς, μέλη της ΚΑΡ, της ΔΕΑ

και της Λαϊκής Ενότητας καλούν τον κόσμο στις κινητοποιήσεις. Στη Θεσσαλονίκη κυκλοφορεί κοινή αφίσα των Οργανώσεων που καλούν στο ενωτικό συλλαλητήριο στο Άγαλμα Βενιζέλου στις 12 το μεσημέρι. Στην Πάτρα επίσης κοινή θα είναι η συγκέντρωση και διαδήλωση αντιρατσιστικών οργανώσεων και φορέων στην Πλατεία Γεωργίου στις 12 το μεσημέρι. Στα Νότια προάστια της Αθήνας έγινε ήδη συνέλευση της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό» με τη συμμετοχή ακτιβιστών που στηρίζουν την κοινή καμπάνια. Τις επόμενες μέρες προγραμματίζεται σύσκεψη φορέων και στον Πειραιά. Οι Κούρδοι πρόσφυγες του Λαυρίου οργανώνουν το κατέβασμά τους με πούλμαν στο συλλαλητήριο στις 17 Μάρτη στην Αθήνα. Καλούμε όλους και όλες να ενισχύσουν την προπαγάνδα για να έχουν οι κινητοποιήσεις της 17 Μάρτη τη μεγαλύτερη δυνατή μαζικότητα. Στηρίζουμε τον κοινό αγώνα για μια ζωή χωρίς φτώχεια, πόλεμο, ρατσισμό και φασισμό. Ακολουθεί παρακάτω το κάλεσμα της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό».

Κοινός αγώνας για μια ζωή χωρίς φτώχεια, πόλεμο, ρατσισμό και φασισμό Συλλαλητήριο 3 μ.μ. στην Ομόνοια και πορεία στη Βουλή και τα γραφεία της ΕΕ

τις 17 Μάρτη διαδηλώνουμε σε πολλές πόλεις στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Απαιτούμε να σταματήσουν οι απάνθρωπες πολιτικές «αποτροπής» της προσφυγιάς, που στοιχίζουν καθημερινά δεκάδες ανθρώπινες ζωές προσφύγων που πνίγονται στο Αιγαίο και στην ανοιχτή θάλασσα ανάμεσα σε Λιβύη και Ιταλία. Πρόκειται για το αποτέλεσμα των ρατσιστικών συμφωνιών ΕΕ-Τουρκίας-Λιβύης, που εφαρμόζει κατά γράμμα η ελληνική κυβέρνηση, πρωτοπορώντας σε απανθρωπιά στο ρόλο του μαντρόσκυλου των ανατολικών συνόρων της ΕΕ. Ζητάμε την ακύρωση αυτών των συμφωνιών. Ακόμα, απαιτούμε να σταματήσουν οι παράνομες επαναπροωθήσεις προσφύγων στον Έβρο, που παρά τις δεκάδες καταγγελίες και τα αδιάσειστα στοιχεία που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, το υπουργείο του κ. Τόσκα συνεχίζει να αρνείται, παίρνοντας την ευθύνη της συγκάλυψης του αίσχους. Ζητάμε ανοιχτά σύνορα για τους πρόσφυγες! Απαιτούμε τη μεταφορά όλων των προσφύγων από τα άθλια hot-spot των νησιών του Αιγαίου, στην ενδοχώρα και τη στέγασή τους σε διαμερίσματα αντί

για κλειστά ή «ημι-ανοιχτά» προσφυγικά καμπ. Να κλείσουν τα «καμπ» και να μεταφερθούν όλοι οι πρόσφυγες σε διαμερίσματα, με πρόνοια για τη σίτιση και τις βασικές τους ανάγκες. Άσυλο και πλήρη κοινωνικά δικαιώματα. Πρόσβαση όλων των προσφυγόπουλων σε πρωινές βάρδιες στα σχολεία, με στελέχωση των τμημάτων υποδοχής σε όλα τα σχολεία που φοιτούν προσφυγόπουλα. Απέναντι στην ακροδεξιά ρατσιστική επιθετικότητα, που εκφράζεται σε μια σειρά από χώρες της Ευρώπης με την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων, διαδηλώνουμε για το ξεσκέπασμα των ακροδεξιών κομμάτων ως καλούς υπηρέτες του συστήματος, που ζητάνε «να φύγουν οι ξένοι», σαν να φταίνε τάχα αυτοί για τη λιτότητα και τα μνημόνια που επιβάλλουν η Μέρκελ, ο Μακρόν, ή οι ίδιοι οι ακροδεξιοί που συγκυβερνούν στην Αυστρία, μαζί με κυβερνήσεις σαν του Τσίπρα στην Ελλάδα. Να σταματήσουμε τα μνημόνια και τη λιτότητα, όχι τα θύματα της φτώχειας και του πολέμου –αυτό είναι το σύνθημά μας στις 17 Μάρτη. Αντίπαλοί μας είναι η κυβέρνηση και οι τραπεζίτες που βγάζουν στο σφυρί τα σπίτια των φτωχών

ανθρώπων με τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, όχι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες. Μετά από τα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το Μακεδονικό σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, στις 17 Μάρτη διαδηλώνουμε ενάντια στον εθνικισμό και υπέρ της φιλίας των λαών. Πρόβλημά μας δεν είναι τα ονόματα των γειτονικών χωρών, ούτε ο δήθεν «αλυτρωτισμός» χωρών με ανύπαρκτο στρατό και οικονομία, όπου η Ελλάδα είναι η 2η επενδυτική δύναμη. Για να διευκολύνουμε τις σχέσεις φιλίας και εμπιστοσύνης ανάμεσα στους εργαζόμενους των δύο πλευρών, υποστηρίζουμε το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, ενάντια στους μπράβους του ΝΑΤΟ (κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) αλλά και στους δεξιούς, ακροδεξιούς και φασίστες εθνικιστές. Στις 17 Μάρτη κατεβαίνουμε στους δρόμους ενάντια στους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, απαιτώντας την ισόβια καταδίκη ολόκληρης της ηγετικής ομάδας τους στη δίκη της ΧΑ και το κλείσιμο των γραφείων-ορμητηρίων τους σε κάθε πόλη και γειτονιά. Το κλίμα εθνικισμού και αντιτουρκισμού των ΜΜΕ διευκολύνει τους νεοναζί που επιχειρούν να διευρύνουν την κοινωνι-

κή τους βάση. Δεν θα τους αφήσουμε. Τέλος στις 17 Μάρτη απαιτούμε να σταματήσουν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή και την Αφρική, που γεννούν ακόμα μεγαλύτερα προσφυγικά ρεύματα και απειλούν την περιοχή με γενικότερη ανάφλεξη. Στεκόμαστε απέναντι στα σχέδια του ΝΑΤΟ για μεγαλύτερη διείσδυση στα Βαλκάνια με τη γιγάντια στρατιωτική βάση που ετοιμάζουν στη Δημοκρατία της Μακεδονίας. Τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο της Μεσογείου και ο αγωγός που θα περάσει από την Ελλάδα παρακάμπτοντας την Τουρκία, επίσης δυναμιτίζουν την ειρήνη στην περιοχή. Δεν θέλουμε καμία συμμαχία της Ελλάδας με τους χασάπηδες του Ισραήλ και τη χούντα της Αιγύπτου υπό τη σκέπη ΗΠΑ-ΕΕ. Δεν θα πολεμήσουμε για τα συμφέροντα των ντόπιων και ξένων πετρελαιάδων. Είμαστε ενάντια στις νέες εξοπλιστικές δαπάνες που ετοιμάζεται να κάνει η ελληνική κυβέρνηση. Στις 17 Μάρτη, διαδηλώνουμε μαζί: ντόπιοι, πρόσφυγες και μετανάστες. Για ίσα δικαιώματα στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, καλύτερη ζωή για όλους. Για μια ζωή χωρίς φτώχεια, πόλεμο, ρατσισμό και φασισμό.

ΔΙΕΘΝΗ

7 ΜΑΡΤΗ 2018

Γερµανία Πέρασε και τον τελευταίο σκόπελο η ηγεσία του SPD στο δρόµο προς τη συγκυβέρνηση µε τη ∆εξιά. Στο εσωκοµµατικό δηµοψήφισµα, µε σκορ 66%-34%, τα µέλη του κόµµατος ενέκριναν την προγραµµατική συµφωνία στην οποία είχε καταλήξει η ηγεσία µε τους Χριστιανοδηµοκράτες. Τα ίδια τα ηγετικά στελέχη δηλώνουν έκπληξη από το εύρος της νίκης τους. Το ζητούµενο είναι πλέον πώς θα κινηθεί η αριστερή πτέρυγα που έδωσε σκληρή µάχη ενάντια στη συγκυβέρνηση και τι θα κάνει ο Κέβιν Κιούνερτ, επικεφαλής της Νεολαίας, που εµφανίστηκε ως το νέο «αστέρι» της αριστερής σοσιαλδηµοκρατίας κατά την εσωκοµµατική διαπάλη…

Ιταλικές εκλογές: Οι νέοι συσχ Μια πολιτική κρίση πρωτόγνωρη ακόµα και για την ταραχώδη κοινοβουλευτική παράδοση της Ιταλίας στη ∆εξιά και ένα αξιοπρεπές ποσοστό για το PD. Τίποτα από τα δύο δεν συνέβη! Τα δύο παραδοσιακά µεγάλα κόµµατα είναι ανίκανα να καθορίσουν τις εξελίξεις και παρακολουθούν την πρωτοβουλία κινήσεων του Ντι Μάιο, ηγέτη του Κινήµατος 5 Αστέρων, και του Σαλβίνι, ηγέτη της Λίγκας.

Του Πάνου Πέτρου

εικόνα αβεβαιότητας που επικρατεί στην Ιταλία δεν είναι καινούργια για τη γειτονική χώρα. Λέξεις όπως «έλλειψη αυτοδυναµίας», «τεχνοκρατική κυβέρνηση», «υπηρεσιακή κυβέρνηση», «παράταση θητείας», «διερεύνηση συµµαχιών», που κατέκλυσαν τα ΜΜΕ µετά την ανακοίνωση του αποτελέσµατος, είναι συνυφασµένες µε την πολιτική ιστορία της χώρας.

Καµιά «λογική» λύση

Η παλιά «σταθερότητα» Όµως η παραδοσιακά πολυτάραχη κοινοβουλευτική πολιτική ζωή της χώρας εξελισσόταν πάντα εντός ενός ορισµένου πλαισίου και κάποιων πειθαρχιών. Για παράδειγµα, οι διαδοχικές αλλαγές κυβερνήσεων (που για δεκαετίες έχτισαν έναν απίθανο µέσο όρο: σχεδόν άλλη κυβέρνηση κάθε 1-2 χρόνια) είχαν για χρόνια ως «κέντρο» το Χριστιανοδηµοκρατικό Κόµµα. Μετά τη ριζική «αναδόµηση» της πολιτικής σκηνής τη δεκαετία του ’90, υπήρχε ο Μπερλουσκόνι από τη µία και ένα ισχυρό κεντροαριστερό κόµµα από την άλλη (οι διάφορες µεταµορφώσεις του παλιού ΚΚΙ που κατέληξαν στο σηµερινό ∆ηµοκρατικό Κόµµα) ως «πόλοι έλξης» ευρύτερων συµµαχιών στη ∆εξιά ή στην Κεντροαριστερά. Ακόµα και όταν αυτό το δίπολο εξαντλήθηκε αρκετά για να δίνει στη µία ή στην άλλη παράταξη σταθερή πλειοψηφία, διατηρούσε αθροιστικά αρκετές δυνάµεις για να παράγει διάφορες παραλλαγές συναινέσεων και πλειοψηφιών που να στηρίζουν κυβερνήσεις, είτε τεχνοκρατικές (Μόντι παλιότερα, Τζεντιλόνι µέχρι πρόσφατα) είτε και κοµµατικές (κυβερνήσεις του PD µε τη στήριξη κεντροδεξιών δυνάµεων). Για πρώτη φορά απουσιάζει πλήρως ο οποιοσδήποτε «πόλος» σταθερότητας. Η εικόνα «χάους» δεν ήταν ποτέ πριν τόσο σοβαρή και πραγµατική. Με τη σύνθεση της Βουλής που προέκυψε, κάθε πιθανός «συνασπισµός» δείχνει απίθανος, ή θα παραγάγει κάποιον «Φρανκεστάιν». ∆ύο σενάρια έβλεπαν οι αναλυτές προεκλογικά ως τα µοναδικά «βιώσιµα». Το

πρώτο ήταν µια κυβερνητική πλειοψηφία της συµµαχίας της ∆εξιάς (η «Φόρτσα Ιτάλια» του Μπερλουσκόνι µαζί µε την ακροδεξιά Λίγκα, τους νεοφασίστες «Αδελφούς της Ιταλίας» κ.ά. µικρές κεντροδεξιές δυνάµεις). Παρά την πρωτιά του, ο δεξιός συνασπισµός απέτυχε σε αυτόν το στόχο. Το δεύτερο σενάριο ήταν ο Μπερλουσκόνι να «πετάξει από το τρένο» µετεκλογικά τους συµµάχους του για να στηρίξει έναν «µεγάλο συνασπισµό» µε την Κεντροαριστερά. Το γεγονός ότι αυτές ήταν οι δύο πιο βιώσιµες επιλογές ήταν ο λόγος που γράφτηκαν πολλά για «επιστροφή του καβαλιέρε»: ∆εν αφορούσε την ανάκτηση της

παλιάς του ισχύος, αλλά την ανάδειξή του ως κεντρικού «παίκτη» για να προκύψει σταθερή κυβέρνηση. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος προεκλογικά δήλωνε προς τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο ότι είναι ο µόνος ικανός να διασφαλίσει σταθερότητα: Το κόµµα του εµφανιζόταν ως η δύναµη που είτε θα έβαζε «χαλινάρι» στον ευρωσκεπτικισµό των ακροδεξιών συµµάχων του είτε θα στήριζε µια αµιγώς «ευρωπαϊστική» κυβέρνηση µε το PD.

Ασύλληπτες ανατροπές Αυτά τα σχέδια απαιτούσαν δύο προϋποθέσεις που παλιά θα ήταν αυτονόητες: την πρωτοκαθεδρία της «Φόρτσα Ιταλία»

Μια συµµαχία όλης της ∆εξιάς µε την Κεντροαριστερά δείχνει απίθανη. Η συνύπαρξη της Λίγκας µε το PD δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Το ήδη σακατεµένο κεντροαριστερό κόµµα θα χάσει και την τελευταία του «δηµοκρατική» νοµιµοποίηση αν συγκυβερνήσει µε την εθνικιστική ακροδεξιά (και µάλιστα όχι από θέση ισχύος), ενώ και η Λίγκα µάλλον δεν είναι πρόθυµη να συνυπάρξει µε τους (σύµφωνα µε τη δική της, ακροδεξιά θεώρηση) «αριστερούς» του PD. Αυτό κάνει ρυθµιστή το Κίνηµα 5 Αστέρων. Αυτό για πρώτη φορά δηλώνει έτοιµο να µπει σε συζητήσεις, διαφοροποιούµενο από τη µέχρι σήµερα τακτική του να επιµένει να κινείται «εναντίον όλου του πολιτικού συστήµατος». Στην αναζήτηση συµµαχιών ή συναινέσεων όµως, θα χρειαστεί να εγκαταλείψει την (ακραία!) «πολυσυλλεκτικότητα» και «θολούρα» στις θέσεις του: αυτή που του διασφάλισε τη σηµερινή επιτυχία. Εκείνοι οι αναλυτές που τσουβαλιάζουν εύκολα τον «ευρωσκεπτικισµό» και το «λαϊκισµό» ως ενιαίο ρεύµα, ανακινούν το σενάριο µιας συµµαχίας Λίγκας-Πέντε Αστέρων. Κάποιοι πιο προσεκτικοί αναφέρονται σε µια «αριστερή πτέρυγα» των Πέντε Αστέρων (όχι ως υπαρκτή, οργανωµένη τάση, αλλά περισσότερο ως ένα τµήµα της βάσης του Κινήµατος που έχει προοδευτικές απόψεις) που θα εξεγερθεί ενάντια σε µια σύµπραξη µε την ακροδεξιά. Από την άλλη, εξίσου δύσκολη φαίνεται στους περισσότερους αναλυτές µια σύµπραξη ανάµεσα στο ευρωσκεπτικιστικό, «αντιθεσµικό» Κίνηµα µε το PD, τον κατεξοχήν εκφραστή του ευρωπαϊσµού στην Ιταλία, το κόµµα που κυβέρνησε τα τελευταία χρόνια, και την οργή ενάντια στο οποίο «κεφαλαιοποίησε» εκλογικά το Κίνηµα 5 Αστέρων. Μύλος...

διεθνη

7 μαρτη 2018

ΗΠΑ

Εμπορικοί πόλεμοι;

Στη Δυτική Βιρτζίνια, μια απεργία εκπαιδευτικών συνεχίζεται εδώ και μέρες, με κλειστά σχολεία, με καθημερινές διαδηλώσεις στο Καπιτώλιο, με ενημερώσεις στους γονείς και οργάνωση «συσσιτίων» για τους μαθητές. Οι απεργοί διεκδικούν αυξήσεις μισθών και αλλαγές σε ένα ασφαλιστικό σύστημα που μεταφέρει τα οικονομικά βάρη στους εργαζόμενους, ενώ δεν τους διασφαλίζει σοβαρή περίθαλψη. Είναι μια απεργία που συνεχίζεται παρότι θεωρήθηκε «παράνομη» από τις Πολιτειακές Αρχές. Μια απεργία που συνέχισε ακόμα κι όταν οι ηγέτες του συνδικάτου κάλεσαν τη βάση να τη σταματήσει. Μια απεργία που συγκλονίζει την Πολιτεία που εμφανίστηκε στα ΜΜΕ ως εμβληματικό παράδειγμα «δεξιάς στροφής της κοινωνίας και της εργατικής τάξης» κατά τις εκλογές του 2016…

Με υψηλούς δασμούς στις εισαγωγές χάλυβα και αλουμινίου απειλεί ο Ντόναλντ Τραμπ. Εν μέσω διαπραγματεύσεων για την αναθεώρηση της NAFTA (η συμφωνία ελεύθερου εμπορίου της Βόρειας Αμερικής), η κυβέρνηση του Καναδά δηλώνει έτοιμη να πάρει «προσήκοντα και ταχεία μέτρα για να υπερασπιστεί τα εμπορικά συμφέροντά του και τους εργαζομένους του». Αντίστοιχα, ο Γιουνκέρ απείλησε με «αντίμετρα» της ΕΕ και στις Βρυξέλλες υπάρχει έτοιμο σχέδιο για δασμούς σε δημοφιλή αμερικανικά προϊόντα (ουίσκι μπέρμπον, Harley-Davidson, Levi’s). Κι ενώ οι περισσότεροι αξιωματούχοι διεθνώς συμφωνούν ότι «οι εμπορικοί πόλεμοι δεν είναι καλοί», επίσης οι περισσότεροι συμπληρώνουν ότι «δεν θα μείνουμε όμως με σταυρωμένα τα χέρια, αν ξεκινήσουν»...

χετισμοί και η επόμενη μέρα Ένα τρομακτικό και θλιβερό αποτέλεσμα

μεγάλος χαμένος των εκλογών υπήρξε η Κεντροαριστερά, που υπέστη ταπεινωτική ήττα. Το PD μαζί με τους συμμάχους του (διάφορες ομαδοποιήσεις του «ακραίου Κέντρου», από παραδοσιακούς αντιμπερλουσκονικούς κεντροδεξιούς μέχρι φιλελεύθερους ευρωπαϊστές και διάφορους σοσιαλφιλελεύθερους) έφτασε αθροιστικά στο θλιβερό 22,8%. Το ίδιο το PD περιορίστηκε στο 18,7%, ένα αποτέλεσμα που θεωρείται καταστροφή ακόμα και για τους πλέον απαισιόδοξους που περίμεναν τη φθορά και την ήττα. Σε σύγκριση με το ήδη χαμηλό σκορ του 2013, έχασε 8 μονάδες και 2,5 εκατομμύρια ψήφους. Η προσπάθεια του Ματέο Ρέντσι να παραμείνει στο παιχνίδι μετά το «χαστούκι» του δημοψηφίσματος απέτυχε και ο άνθρωπος που του έδωσαν το προσωνύμιο «μπουλντόζας» γιατί θα «ισοπέδωνε» την «παλιά Ιταλία» για να την αναμορφώσει οδηγείται μάλλον σε ταπεινωτική αποχώρηση από την πολιτική σκηνή της χώρας. Είναι ανησυχητικό ότι από τη συντριβή της Κεντροαριστεράς επωφελήθηκε ο συνασπισμός της Δεξιάς, που αθροιστικά συγκέντρωσε 37%, βελτιώνοντας σοβαρά τη θέση του από το αντίστοιχο 29% του 2013. Ακόμα πιο ανησυχητικό, έως τρομακτικό, είναι το τοπίο που διαμορφώνεται στο εσωτερικό της συμμαχίας. Εκεί βρίσκουμε τον άλλο μεγάλο χαμένο των εκλογών, τη «Φόρτσα Ιτάλια» του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Είχαμε εκτιμήσει προεκλογικά ότι είναι «σκιά» του παλιού πανίσχυρου εαυτού της, αλλά τέτοιο χαστούκι δεν το περιμέναμε. Από το 21,5% και τις 7.300.000 ψήφους το 2013 (στις τότε συνθήκες «κρίσης του μπερλουσκονισμού) βρέθηκε στο 14% και τις 4.50.000 ψήφους σήμερα! Αυτή η αποτυχία του «καβαλιέρε», που φαίνεται ότι ξόδεψε τις εφτά ζωές του, δεν προκαλεί την ευφορία που θα προκαλούσε, γιατί συνοδεύεται από την άνοδο της ακροδεξιάς. Την πρωτοκαθεδρία στη «δεξιά πολυκατοικία» απέκτησε η Λίγκα, που εκτινάχτηκε από το 4% και τις 1.400.000 ψήφους το 2013 στο 17,5% και τις 5.500.000 ψήφους σήμερα. Την εικόνα συμπληρώνουν οι «Αδελφοί της Ιταλίας», που επιστρέφοντας στις φασιστικές ρίζες του «χώρου» που εκπροσωπούσαν ιστορικά (το παλιό μουσολινικό MSI), βρέθηκαν στο 4,35% από το 1,96% του 2013, κερδίζοντας 1.400.000 ψήφους (από 660.000 το 2013).

Οι αριθμοί είναι πραγματικά ανησυχητικοί: Γιατί η ισχυρή «ενδο-δεξιά» μετατόπιση (από την Κεντροδεξιά στην ακροδεξιά) συμβαίνει σε συνθήκες διεύρυνσης της γενικότερης δεξιάς δεξαμενής, και άρα η ενίσχυση των ακροδεξιών δεν περιορίζεται αποκλειστικά σε μια «ριζοσπαστικοποίηση» των παραδοσιακών δεξιών. Και μάλιστα αυτό συμβαίνει σε μια συγκυρία που και η Λίγκα και οι

και στο φόντο των υπόλοιπων αποτελεσμάτων, μοιάζει ανακουφιστικό ότι ένα μαζικό «αντικαθεστωτικό» ρεύμα κινήθηκε προς έναν σχηματισμό που μιλά για «συμμετοχή-αλλαγή» και όχι για το «πρώτα οι Ιταλοί». Με τη δεύτερη ματιά όμως, προκαλεί θλίψη ότι αυτό το αλλοπρόσαλλο μόρφωμα (που έχει και αντιδραστικές απόψεις, εκτός από κάποιες προοδευτικές) υποδέχεται την οργή σε

Η αντιδραστική ανατροπή συσχετισμών στο εσωτερικό της «δεξιάς πολυκατοικίας» γίνεται σε συνθήκες διεύρυνσης της γενικότερης δεξιάς «δεξαμενής». Ενώ η διαμαρτυρία που δεν πήγε προς τα ακροδεξιά, κατευθύνθηκε σε ένα αλλοπρόσαλλο αντι-πολιτικό μόρφωμα. «Αδελφοί» επέλεξαν να εγκαταλείψουν τα «φτιασίδια» (τον τοπικισμό η πρώτη, την τακτική «αποδαιμονοποίησης» οι δεύτεροι) και να σκληρύνουν τον εθνικισμό τους και τη δημόσια εικόνα τους.

Η κατάρρευση του «κέντρου» Είναι ενδεικτικό της κατάρρευσης του «Κέντρου» ότι δεν μπορεί να «μετρηθεί» πουθενά (με δεδομένη την πτώση και της Κεντροαριστεράς και της Κεντροδεξιάς) φέτος εκείνο το 10,5% που είχε συσπειρωθεί γύρω από τον Μάριο Μόντι το 2013. Αυτό διαλύθηκε σε κεντροδεξιές και κεντροαριστερές «ομαδούλες» που συμμάχησαν είτε με το PD είτε με τη «Φόρτσα Ιτάλια» και συγκέντρωσαν αμελητέα δύναμη. Εκτός από τον Σαλβίνι, ο άλλος μεγάλος νικητής των εκλογών είναι ο Ντι Μάιο και το Κίνημα 5 Αστέρων. Προεκλογικά ήταν δεδομένο ότι αποτελεί το δημοφιλέστερο κόμμα στην Ιταλία. Το είχε πετύχει διατηρώντας την επιρροή του και διευρύνοντάς τη σχετικά. Αυτό που συνέβη όμως στην κάλπη ξεπέρασε τις προσδοκίες και του πιο αισιόδοξου οπαδού του. Εκτινάχθηκε ακόμα περισσότερο, από το 25,5% του 2013 στο 32,5% σήμερα, κερδίζοντας σχεδόν 3 εκατομμύρια ψήφους επιπλέον. Είναι σημάδι των καιρών ότι αυτό το «αντιπολιτικό» νεφέλωμα είναι πλέον η μοναδική δύναμη στην Ιταλία που συγκεντρώνει ποσοστά που θυμίζουν παλιό «κόμμα εξουσίας». Με την πρώτη ματιά,

μια χώρα με ισχυρότατες αριστερές παραδόσεις. Πέρα από τις ευθύνες της ιταλικής Αριστεράς (από το 2006 και μετά), αποτελεί και σύμπτωμα της δραματικής υποχώρησης (και μάλιστα χωρίς καν να δοθούν μάχες) του εργατικού κινήματος τα τελευταία χρόνια το ότι η οργή για την οικονομική κατάσταση αναζητά τέτοιες «μετα-πολιτικές», «διαταξικές» απαντήσεις και όχι ταξικές, αντικαπιταλιστικές.

Απουσία Αριστεράς Τη θλιβερή εικόνα απουσίας της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε ένα τοπίο μεγάλης πολιτικής κρίσης υπογραμμίζει ένα ακόμα σημείο. Η «αριστερή πτέρυγα» της σημερινής ιταλικής Βουλής εκφράζεται από ανθρώπους όπως... ο Μάσιμο Ντ’ Αλέμα. Τους «Ελεύθερους και Ίσους», τη σύμπραξη στελεχών που αποχώρησαν από το PD πριν από ελάχιστους μήνες με την παλιά «Αριστερά και Ελευθερία» του Βέντολα (SeL, μια ιταλική εκδοχή ΔΗΜΑΡ). Και επιπλέον, αυτός ο σχηματισμός δεν γλίτωσε τη γενική κρίση της Κεντροαριστεράς (άλλωστε δεν διαφοροποιήθηκε από αυτήν για να το πετύχει). Το 3,3% και οι 1.100.000 ψήφοι που διασφάλισαν την οριακή είσοδο στη Βουλή διέψευσε τις δημοσκοπικές εκτιμήσεις για 5-8%. Η «διεύρυνση» δεν απέφερε τίποτα σε σχέση με το σκορ της παλιάς SeL που το 2013 είχε σχεδόν πανομοιότυπο ποσοστό και αριθμούς ψήφων.

Οι σύντροφοι της Potere al Popolo, της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ήξεραν εξαρχής ότι θα έδιναν τη μάχη της στοιχειώδους αναγνωρισιμότητας. Ένας σχηματισμός που συγκροτήθηκε το Δεκέμβρη, από τα «ερείπια», με πλήρη επίγνωση ότι σε αυτές τις εκλογές δεν είχε να περιμένει πολλά. Με τα λόγια ενός Ιταλού μπλόγκερ, που παρουσίαζε προεκλογικά με σατιρικό τρόπο όλες τις πολιτικές δυνάμεις: «Πραγματικά αριστεροί. Τους έμαθα πριν από μια βδομάδα. Μάλλον τους ξέρει το 5% του εκλογικού σώματος». Η καταρχήν καταγραφή έδωσε 1,1%. Η όποια ελπίδα για κάτι καλύτερο από αυτό στηριζόταν σε αυτή την απίστευτη ρευστότητα (με το 40% αναποφάσιστο μέχρι τελευταία στιγμή) που επικρατεί στην ιταλική πολιτική σκηνή. Αυτή δεν αποδείχτηκε αρκετή. Οι σύντροφοι ξεκινούν με πρώτη «μαγιά» τους περίπου 370.000 ψηφοφόρους τους, μια πολύ δύσκολη προσπάθεια, που όμως αξίζει τον κόπο να επιχειρηθεί, γιατί «ιδρυτικά» ήξερε ότι πάει πολύ πέρα από αυτές τις εκλογές, γιατί απέφυγε ευκαιριακές εκλογοκεντρικές επιλογές και «παρακάμψεις» που χαρακτήρισαν τα προηγούμενα χρόνια και επιδείνωσαν την ήδη δύσκολη κατάσταση. Η ιταλική ριζοσπαστική Αριστερά συνεχίζει τη «μακρά πορεία στην έρημο» που ξεκίνησε το 2008, αλλά τουλάχιστον για πρώτη φορά τα τελευταία 10 χρόνια δείχνει να ξέρει τουλάχιστον προς τα πού πρέπει να πάει. ΥΓ: Στη σελίδα 16, μπορεί να διαβάσει κανείς συνολικότερα για την άνοδο της ακροδεξιάς, τις αιτίες της και τις διαβαθμίσεις των απειλών. Όταν η Λίγκα καλπάζει και οι «Αδελφοί της Ιταλίας» ενισχύονται, είναι δευτερεύον ζήτημα το τι κάνουν οι πιο περιθωριακές νεοναζιστικές ομάδες. Όμως έχουν την αξία τους τα εκλογικά νέα και από τον «μικρόκοσμο» του φασιστικού εξωκοινοβουλίου. Ενισχύθηκαν και η «Φόρτσα Νουόβα» που κατέβηκε φέτος ως σχήμα «Η Ιταλία στους Ιταλούς» (από 0,26% και 90.000 ψήφους σε 0,49% και 150.000 ψήφους) και κυρίως η CasaPound (που πενταπλασίασε την επιρροή της από 0,14% και 50.000 ψήφους σε 0,85% και 260.000 ψήφους). Αν και δευτερεύον στο τοπίο που διαμορφώνεται, έχει σημασία ως «καμπανάκι». Το ότι σε συνθήκες ανόδου των πιο μαζικών ακροδεξιών κομμάτων διευρύνθηκε η εκλογική υποστήριξη και των εγκληματικών συμμοριών συμπληρώνει τη ζοφερή εικόνα...

7 ΜΑΡΤΗ 2018

Καµία απόλυση συµβασιούχου από τα Δηµόσια Νοσοκοµεία σελ. 9

Η έκρηξη των αναπληρωτών της εκπαίδευσης στις 2 Μάρτη ανοίγει το δρόµο για τη διεύρυνση του αγώνα

Μόνιµη και σταθερή δουλειά για όλες και όλους Της Κατερίνας Γιαννούλια

ην απάντηση που άξιζε στην κυβερνητική, µνηµονιακή πολιτική, µε τις γενικευµένες και όλο και πιο ελαστικές σχέσεις εργασίας, έδωσαν µαχητικά περισσότεροι από 1000 εκπαιδευτικοί (αναπληρωτές δάσκαλοι και καθηγητές) στις 2 του Μάρτη, έξω από το υπουργείο Παιδείας. Παρά τη βροχή και παρά την κυβερνητική αντιµετώπιση, µε ξύλο, µπόλικα χηµικά και κλειστές πόρτες του υπουργείου-φρούριο, οι εκπαιδευτικοί αλλά και άλλοι εργαζόµενοι από το ∆ηµόσιο αξιοποίησαν µε τον καλύτερο τρόπο την έστω και περιορισµένη απεργιακή κινητοποίηση (3ωρη στάση ΟΛΜΕ, ∆ΟΕ, Α∆Ε∆Υ). Εκπαιδευτικοί µε πανό κατέφθασαν από όλη την Ελλάδα, από την Κρήτη και την Ικαρία µέχρι την Κέρκυρα και την Άρτα, από την Εύβοια και από την Πελοπόννησο, ενώ οι εικαστικοί εκπαιδευτικοί διοργάνωσαν δρώµενο µε βαλίτσες, αναπαριστώντας τη ζωή-λάστιχο που βιώνουν οι περίπου 22.000 αναπληρωτές και αναπληρώτριες της εκπαίδευσης. Η δυναµική και µαζική κινητοποίηση των εκπαιδευτικών (αναπληρωτών και µόνιµων) ήταν αποτέλεσµα διεργασιών και πιέσεων της βάσης, εδώ και πολύ καιρό, προς τις ηγεσίες των οµοσπονδιών τους (ΟΛΜΕ και ∆ΟΕ). Είναι σε εξέλιξη η προσπάθεια δηµιουργίας επιτροπών αγώνα παντού, έχουν δηµιουργηθεί διάφορες συλλογικότητες αναπληρωτών και αναπληρωτριών, ενώ η

συνολική µνηµονιακή πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στο χώρο της δηµόσιας εκπαίδευσης που προωθεί όλες τις νεοφιλελεύθερες επιλογές µαζί µε αυτές του ΟΟΣΑ οδηγεί τους εκπαιδευτικούς (αναπληρωτές και µόνιµους) σε ενοποίηση των αγώνων τους κάτω από κοινά αιτήµατα που φυσιολογικά συµπίπτουν ή αλληλοσυµπληρώνονται. Εξάλλου τα προβλήµατα της δηµόσιας εκπαίδευσης επεκτείνονται εξίσου σε µαθητές και γονείς, ακόµα και σε φοιτητές, γι’ αυτό και στις 2/3 βρέθηκαν στην κινητοποίηση και αρκετοί συµπαραστεκόµενοι φοιτητές. Το «εκπαιδευτικό µνηµόνιο» περιλαµβάνει συγχωνεύσεις σχολείων, κλείσιµο τµηµάτων, 30ωρο στο σχολείο, αύξηση του ωραρίου, «Νέο Λύκειο και ΕΠΑΛ», «αξιολόγηση», κατάργηση ειδικοτήτων, απολύσεις, πειθάρχηση. Οι αναπληρωτές και αναπληρώτριες, και ειδικά οι αναπληρώτριες, έχουν επιπλέον προβλήµατα: εργασιακή ανασφάλεια επί πολλά συνεχόµενα χρόνια, µεγάλες δυσκολίες στη στέγαση, άνιση αντιµετώπιση των δικαιωµάτων τους (άδειες κύησης-ανατροφής κ.λπ.). Οι γυναίκες αναπληρώτριες αναγκάζονται να «διαλέξουν» ανάµεσα στη µητρότητα και την εργασία, αφού το καθεστώς των αδειών είναι εκβιαστικό και απάνθρωπο. Η συνολική άδεια είναι µόλις 7 ηµέρες. Η αναρρωτική 15 µέρες κι αυτές µε την προϋπόθεση ότι θα χρησιµοποιηθεί τουλάχιστον 10 µέρες µετά την πρόσληψη. Ακόµα, κινδυνεύουν µε απόλυση αν κριθεί αναγκαία η αντικατάσταση µετά το δεκαπενθήµερο. Υπάρχουν αληθινά περιστατικά, όπως µε έγκυο αναπληρώτρια φιλόλογο στο νοµό

Κοζάνης που εξωθείται σε παραίτηση λόγω επαπειλούµενης εγκυµοσύνης, επειδή δεν δικαιούται επιπλέον άδεια! Η ασφυκτική κατάσταση στην εκπαίδευση των µνηµονίων, η αβεβαιότητα και η αυξανόµενη πίεση πάνω σε εκπληκτικά χαµηλά αµειβόµενους εκπαιδευτικούς, αλλά και οι συλλογικές προσπάθειες που αναπτύσσονται, έστω και διάσπαρτα, διαρκώς το τελευταίο διάστηµα, έφτιαξαν το κλίµα για την πετυχηµένη και υποσχόµενη για συνέχεια κινητοποίηση στις 2 Μάρτη. Η αποφασιστικότητα και η µεγάλη επιµονή των διαδηλωτών, ακόµα και την ώρα των κλοµπ και των δακρυγόνων, ανάγκασαν την πολιτική ηγεσία να ανοίξει τη µεγάλη σιδερένια πόρτα του υπουργείου Παιδείας, αφού πολλοί δάσκαλοι και καθηγητές πήδηξαν µέσα. Η συνέλευση αγώνα που έγινε, τελικά, µέσα στο ίδιο το υπουργείο Παιδείας, µε συµµετοχή 1000 εκπαιδευτικών, επιτροπών αγώνα, εκπροσώπων πρωτοβάθµιων σωµατείων και όλων των παρατάξεων της Αριστεράς, και η έντονη και οµόφωνη απαίτηση όλων για αγωνιστική συνέχεια και κλιµάκωση έβγαλε, κατ’ αρχάς, την προσπάθεια για νέα κινητοποίηση στις 9 Μάρτη. Χαρακτηριστικά ακούστηκε από αναπληρώτρια ότι «χρόνια τώρα αναπληρώνουµε τους... εαυτούς µας». Ο Ελισσαίος Φάκαρος, αναπληρωτής από την επιτροπή αγώνα του συλλόγου Αριστοτέλης και την Πρωτοβουλία Ανεξάρτητων Εκπαιδευτικών ΠΕ, ανέφερε: «Η τελευταία φορά που είχαµε µαζικούς διορισµούς ήταν το 1998, µε τους αγώνες ενάντια στον ΑΣΕΠ. Χρειάζεται το ίδιο και τώρα, µε κλιµάκωση και απεργία διαρκείας». Το ΠΑΜΕ πρότεινε κινητοποίηση στις 16/3, ωστόσο, ο συνδυασµός και η συνεννό-

ηση για να υπάρξουν οπωσδήποτε επόµενα απεργιακά βήµατα είναι εντελώς απαραίτητος, ειδικά µε δεδοµένη τη στάση των µνηµονιακών πλειοψηφιών σε ΟΛΜΕ-∆ΟΕ. Ο Υπ. Παιδείας (Κ.Γαβρόγλου), όπως και οι ηγεσίες σε ΟΛΜΕ και ∆ΟΕ, προσπαθούν να µπλοκάρουν µεγαλύτερες κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, επειδή φοβούνται την πιθανότητα εξάπλωσης του αγώνα και γι αυτό δεν οργανώνουν τη συνέχεια, την κλιµάκωση και το συντονισµό για το αµέσως επόµενο διάστηµα. Χαρακτηριστικά, ο Κ.Γαβρόγλου κάλεσε σε συνάντηση τις ΟΛΜΕ-∆ΟΕ στις 7/3, προσπαθώντας να αποφύγει µε αντιπερισπασµό τη νέα κινητοποίηση στις 9/3. Ωστόσο, οι κινήσεις της βάσης (µε δύο συντονιστικά-αναπληρωτών στις 6/3 και εκπροσώπων ΕΛΜΕ και συλλόγων δασκάλων στις 7/3) δίνουν δυνατότητες για την πίεση των συνδικαλιστικών γραφειοκρετιών. Εξάλλου, ακριβώς τα ίδια προβλήµατα διαπιστώνονται όλο και πιο έντονα σε όλο το φάσµα των δηµόσιων υπηρεσιών και αγαθών, µε αποτέλεσµα να εµπορευµατοποιείται στο έπακρον και να καταργείται η δηµόσια Υγεία, η πρόνοια, οι κοινωνικές υπηρεσίες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Οι συλλογικότητες της Αριστεράς σε κάθε επίπεδο (συνδικαλιστικό, κοινωνικό, πολιτικό) µπορούν να παίξουν τον πολύτιµο και αναντικατάστατο ρόλο του συντονισµού και της ενίσχυσης των αντιδράσεων των συµβασιούχων, που πληθαίνουν το τελευταίο διάστηµα σε πολλούς και διαφορετικούς εργασιακούς χώρους, πιέζοντας τα οργανωµένα συλλογικά όργανα του εργατικού κινήµατος (σωµατεία, οµοσπονδίες, συνοµοσπονδίες) για οργάνωση κοινών αντιστάσεων.

Οι κινητοποιήσεις των αναπληρωτών στη Θεσσαλονίκη Του Νίκου Αναστασιάδη (Β’ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης)

στερα από καιρό, ύστερα από µια µεγάλη συστηµατική προσπάθεια των ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης, εκατοντάδες εκπαιδευτικοί από πολλούς νοµούς της Βόρειας Ελλάδας, µόνιµοι, αναπληρωτές και ωροµίσθιοι, αλλά και άνεργοι αδιόριστοι συνάδελφοι, διαδηλώσαµε µε παλµό ενάντια στην αδιοριστία και απαιτήσαµε µαζικούς διορισµούς στην εκπαίδευση. Ήταν µια µεγάλη διαδήλωση την οποία στήριξε όλη η

Αριστερά, κάτι που έχει µεγάλη σηµασία. Φαίνεται ότι το αίτηµα για µαζικούς διορισµούς στην εκπαίδευση µπορεί να γίνει ένα όχηµα ανάκαµψης του εκπαιδευτικού κινήµατος. Γιατί συνδέεται µε την αγωνία χιλιάδων συναδέλφων που η κυβέρνηση τους αντιµετωπίζει ως δεύτερης κατηγορίας εργαζόµενους. Και γιατί αυτοί είναι η νέα γενιά εργαζοµένων στην εκπαίδευση που µπορούν και πρέπει να ξαναπιάσουν το νήµα των µεγάλων πανεκπαιδευτικών αγώνων των προηγούµενων χρόνων. ∆ίνοντας έτσι νέα ζωή και παλµό στις ΕΛΜΕ και νέο αίµα στις τάξεις του συνδικαλιστικού µας κινήµατος. Οι ΕΛΜΕ πρέπει να σκύψουν και να προ-

σπαθήσουν να συνδεθούν όσο καλύτερα µπορούν µε αυτό το κοµµάτι των συναδέλφων. Μόνο καλό µπορεί να βγει από µια τέτοια προσπάθεια. Επιπλέον, καθώς πρόκειται για ένα τµήµα εκπαιδευτικών που µοιράζεται τα ίδια προβλήµατα µε τους µονίµους και είναι οργανικό κοµµάτι της εκπαίδευσης, οι µόνιµοι συνάδελφοι θα έχουν τους συµβασιούχους συναδέλφους, συµµάχους σε κάθε διεκδίκησή τους. Αρκεί να µπουν στον κόπο. Αρκεί να κάνουν το πρώτο βήµα. Να φωνάξουν µαζικά ότι θέλουµε «Μαζικούς διορισµούς στην εκπαίδευση», «∆ιορισµό όλων των αναπληρωτών», αλλά και «Ίσα εργασιακά δικαιώµατα αναπληρωτών και µόνι-

µων». Και οι ΕΛΜΕ να µπουν ακόµα πιο αποφασιστικά σε µια τέτοια προσπάθεια. Όσο για την κυβέρνηση; Η επίθεση στην πανελλαδική διαδήλωση στο υπουργείο Παιδείας αποπνέει όχι µόνο ανησυχία αλλά και φόβο. Η «χρήσιµη» κυβέρνηση που µπόρεσε, αλλάζοντας στρατόπεδο, να απογοητεύσει τον κόσµο και να µπλοκάρει τους αγώνες και το κίνηµα για τόσα χρόνια, κάτι που την κατέστησε τη µακροβιότερη µνηµονιακή κυβέρνηση, φαίνεται ότι ψυχανεµίζεται πως αυτή η περίοδος τελειώνει. Και εµείς πρέπει να κάνουµε ό,τι µπορούµε για να γίνουν οι φόβοι της πραγµατικότητα. Για να τελειώνει επιτέλους το πένθος. Και να έρθει η άνοιξη των αγώνων!