EA 405

Φύλλο Νο 405 | 4 ΑΠΡΙΛΗ 2018 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Εκλογικές µάχες σε σωµατεία σελ. 8-9

Γαλλία: Απεργίες ενάντια στον Μακρόν σελ. 18-19

Ο πραγµατικός Μάρτιν Λούθερ Κινγκ

σελ. 14-15

ËåöôÜ ãéá Õãåßá, Ðáéäåßá ü÷é ãéá åîïðëéóµïýò Ο κίνδυνος των ανεξέλεγκτων «θερµών επεισοδίων», ακόµα και ο κίνδυνος ενός γενικευµένου πολέµου, είναι µια προοπτική εφιαλτική για τους εργαζόµενους και τις λαϊκές µάζες. Ο κίνδυνος αυτός δεν αντιµετωπίζεται µε την κλασσική συνταγή των µιλιταριστών όλου του κόσµου: «Αν θέλεις ειρήνη, προετοιµάσου για πόλεµο». Αφενός, γιατί µπροστά στον κίνδυνο να περάσουµε την πόρτα του τρελοκοµείου, το ζήτηµα δεν είναι να προετοιµαστούµε για να νικήσουµε στον πόλεµο, αλλά να αγωνιστούµε για να υπερασπίσουµε την ειρήνη. Αφετέρου, γιατί η µιλιταριστική συνταγή που τάχα θέλει την ειρήνη προετοιµαζόµενη για πόλεµο, οδηγεί στην ήττα των εργαζοµένων και των λαϊκών µαζών σε έναν άλλο «πόλεµο», ακήρυχτο αλλά υπαρκτό, στον ανταγωνισµό των εξοπλισµών. συνέχεια στη σελ.2

Ìüíéµç êáé óôáèåñÞ äïõëåéÜ ãéá üëïõò

Σ

τις 30/3 έγινε το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο, έπειτα από µια σειρά µαζικών και δυναµικών κινητοποιήσεων στο χώρο της εκπαίδευσης που ξεκίνησαν µε κύριο αίτηµα τη µόνιµη και σταθερή δουλειά και βασικό κορµό τις αναπληρώτριες και τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς Πρωτοβάθµιας και ∆ευτεροβάθµιας Εκπαίδευσης. Η οργή και η αγανάκτηση από

την παρατεταµένη οµηρία των αναπληρωτών, τον διαρκή εµπαιγµό της κυβέρνησης, τις κάλπικες υποσχέσεις όλων των υπουργών Παιδείας για διορισµούς, αλλά και το εκπαιδευτικό µνηµόνιο που αποκαλύπτει τα σχέδια για το εργασιακό µέλλον όλων των εκπαιδευτικών, αποτελούν το εκρηκτικό περιβάλλον πάνω στο οποίο αναπτύσσεται αυτός ο αγώνας όλο το Μάρτιο. σελ. 10-11

2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ Της σύνταξης...

(συνέχεια απο σελ. 1)

Αυτό που σήµερα συµβαίνει στην Ελλάδα εί-

ναι κυριολεκτικά παρανοϊκό. Μια χώρα σε βαθιά κρίση, µια χώρα όπου έχουν καταρρεύσει οι µισθοί και οι συντάξεις, µια χώρα όπου τα δηµόσια σχολεία και νοσοκοµεία έχουν βρεθεί από καιρό κάτω από τα όρια βιωσιµότητάς τους, είναι ταυτόχρονα µια χώρα που πρωτοστατεί στις αγορές όπλων.

Το ακούσαµε

από τα πιο «αρµόδια» χείλη: Ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα, ο διαβόητος Τζέφρι Πάιατ, δήλωσε ότι «η Ελλάδα είναι από τις λίγες µόνο χώρες που συναντά και υπερβαίνει(!) τις εθνικές υποχρεώσεις της έναντι του ΝΑΤΟ και το πράττει αυτό παρά τις σοβαρές οικονοµικές προκλήσεις που αντιµετώπισε τα τελευταία χρόνια».

Και πράγµατι, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, συµφω-

νήθηκε µε τον Τραµπ ένα γενναιόδωρο πρόγραµµα εκσυγχρονισµού και επανεξοπλισµού των F-16, ενώ κατατέθηκε στις ΗΠΑ το αίτηµα για αγορά των πανάκριβων F-35. Κατά την επίσκεψη του Μακρόν, κατατέθηκε στη Γαλλία το αίτηµα για αγορά 2 φρεγατών τύπου FREMM, πολεµικών πλοίων µεγάλων διαστάσεων ικανών να «σηκώσουν» µεγάλη δύναµη πυρός. Λίγες βδοµάδες µετά, η παραγγελία διπλασιάστηκε! Η Ελλάδα της κρίσης ζητά να αγοράσει 4 φρεγάτες, από αυτές που το Γαλλικό Ναυτικό (το δεύτερο σε δύναµη παγκοσµίως) διαθέτει µόνο 11! Ο Τσίπρας προχωρά στη δική του, 3η κατά σειρά, «αγορά του αιώνα».

Οι προηγούµενες

δύο ανάλογες τέτοιες «αγορές» –η 1η από τον Α. Παπανδρέου και η 2η από τον Σαµαρά– φούντωσαν το χρέος και κλιµάκωσαν το συνδεδεµένο µε τις αγορές όπλων «σπορ» της µίζας και της διαφθοράς.

Όµως οι εξοπλισµοί δεν συνιστούν µόνο πα-

ράλογη δαπάνη. Συνιστούν και πολιτική δέσµευση. Ο Τζέφρι Πάιατ δήλωσε ότι «η Ελλάδα είναι βασικός σύµµαχος για τις ΗΠΑ, ένας πυλώνας σταθερότητας σε µια ασταθή περιοχή και ενεργειακός κόµβος στη Νότια Ευρώπη». Για την υλοποίηση αυτού του «προγράµµατος» ο πρεσβευτής των ΗΠΑ συνέστησε τη σύσφιξη του άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου και επανέλαβε την πλήρη υποστήριξη των ΗΠΑ «στον ηγετικό ρόλο της Ελλάδας στην προώθηση της ένταξης των ∆υτικών Βαλκανίων στους ευρωατλαντικούς θεσµούς».

Σε αυτό το

πρόγραµµα είναι πλέον πλήρως ενταγµένος ο Αλ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Από τη σκοπιά των εργαζοµένων και των λα-

ϊκών τάξεων, η πρόκληση των εξοπλισµών θέλει σκληρή απάντηση: Απαιτούµε να κατευθυνθεί το σύνολο των διαθέσιµων πόρων στις κοινωνικές ανάγκες και όχι στους εµπόρους των όπλων. Οι αυξήσεις στους µισθούς, στις συντάξεις, στις κοινωνικές δαπάνες, ήταν και είναι η µόνη απάντηση της Αριστεράς στους µιλιταριστές, στους εθνικιστές, στους πατριδοκάπηλους.

Απαιτούµε, ταυτόχρονα, την πλήρη ρήξη

µε τα σχέδια των σύγχρονων Μεγάλων ∆υνάµεων, µε τα σχέδια των ΗΠΑ και της ΕΕ, για την περιοχή. Είναι ο µόνος τρόπος για να βγούµε από τους επικίνδυνους ανταγωνισµούς, για να υπερασπίσουµε την ειρήνη, που αποτελεί µείζον αγαθό για όσους ζουν από τη δουλειά τους.

4 ΑΠΡΙΛΗ 2018

Η κυβέρνηση µπροστά στην κρίσιµη «καµπή» Του Αντώνη Νταβανέλου

Η

κυβέρνηση έχει µπει στην κρίσιµη «καµπή», πριν την τελική πολιτική-εκλογική αναµέτρηση, την «καµπή» που ορίζουν η 4η αξιολόγηση, τα ελληνοτουρκικά και οι διαπραγµατεύσεις για το Μακεδονικό. Στις βδοµάδες που πέρασαν, έχει καταγράψει τις δυσκολίες που αντιµετωπίζει. Έχοντας εξασθενίσει πολιτικά, χάνει τη δυνατότητα να παίρνει πρωτοβουλίες (µε χαρακτηριστικό παράδειγµα το ναυάγιο στην υπόθεση Novartis), κινδυνεύει να χάσει τον έλεγχο στη συγκυρία (µε χαρακτηριστικό παράδειγµα τον «πόλεµο των βαρόνων» στο ποδόσφαιρο), ή, ακόµα, να διαπιστώνει ότι γυρνούν ανάποδα παρεµβάσεις που σχεδίασε για να κερδίσει έδαφος σε βάρος των αντιπάλων της (µε χαρακτηριστικό παράδειγµα τα προβλήµατα συνοχής που εµφανίστηκαν στον κυβερνητικό συνασπισµό σχετικά µε το Μακεδονικό). Σε συνθήκες όπου η διεθνής οικονοµία παραµένει στο αβέβαιο έδαφος της κρίσης, η 4η αξιολόγηση έχει ήδη γίνει ναρκοπέδιο. Η δήλωση του Τσίπρα στο υπουργικό συµβούλιο ότι «επί τρία συναπτά έτη πετύχαµε δηµοσιονοµική υπεραπόδοση, έχουµε εξορθολογήσει τα δηµόσια οικονοµικά και περνάµε στην εποχή της ανάπτυξης και της παραγωγής νέου πλούτου» είναι χαρακτηριστική του κυνισµού και της µετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι προαναγγελία του ξετσίπωτα σοσιαλφιλελεύθερου πολιτικού πλαισίου µε το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάει στις επόµενες εκλογές. Είναι όµως και µια κατεύθυνση υπονοµευµένη: γιατί, τουλάχιστον για την ώρα, το ∆ΝΤ επιµένει ότι χρειάζεται να ισχύσουν από 1/1/2019 τα πρόσθετα µέτρα «δηµοσιονοµικής υπεραπόδοσης» (δηλ. η κατάργηση του αφορολόγητου και η περικοπή των καταβαλλόµενων συντάξεων), επιµονή που οδηγεί τον Τσίπρα στην υποχρέωση να επαναφέρει στην επικαιρότητα της δηµόσιας συζήτησης τα µέτρα αυτά, να αναλάβει την «πατρότητά τους» και αυτό να γίνει µέσα στο 2018, τινάζοντας στον αέρα την επικοινωνιακή και προεκλογική τακτική της κυβέρνησης. Οι εξελίξεις στην οικονοµία σχετίζονται µε την όξυνση στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισµό (βλ. στις διπλανές σελίδες), µέσω της βαριάς αλυσίδας των εξοπλισµών. Οι ήδη ανακοινωµένες παραγγελίες όπλων (F16, φρεγάτες) συνιστούν µια νέα «αγορά του αιώνα» µέσα στις τραγικές συνθήκες της κρίσης. Και όµως τα «στελέχη» του Υπουργείου Εθνικής Άµυνας ζητούν πρόσθετους εξοπλισµούς, κόστους τουλάχιστον 1 δισ. ετησίως, ως προϋπόθεση για να διατηρηθεί ο «συσχετισµός ισχύος» στην περιοχή. Και ο Καµµένος, µε τα καουµποϊλίκια του, φροντίζει να υπογραµµίζει αυτές τις παραγγελίες ως αναγκαίες. Όµως «αγκάθια» φύτρωσαν και στο πεδίο όπου η κυβέρνηση προανήγγειλε ως περίπου δεδοµένη µια «εθνική επιτυχία».

Μακεδονικό

Ο µήνας που έρχεται θα είναι κρίσιµος. Στις 12/4 θα συναντηθούν ξανά οι Κοτζιάς-Ντιµτρόφ, ενώ στις

27/4 συγκαλείται η σύνοδος των Υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ. Στη µέχρι τώρα διαπραγµάτευση το ελληνικό κράτος έχει καταγράψει «προόδους»: Το όνοµα Gorna Makedonia θεωρείται ως βάση της συζήτησης. Με βάση αυτό, ο Κοτζιάς απαιτεί λύση στο ζήτηµα της ιθαγένειας, που θα ορίζει τους κατοίκους της χώρας ως «γκορναµακεντόνιγιανς» (όχι, δεν είναι πλάκα), ενώ ζητά να οριστεί ανάλογα και η γλώσσα τους. Στο ζήτηµα των πολυσυζητηµένων «αλυτρωτισµών» έχουν επίσης γίνει σηµαντικά βήµατα (ο Ζάεφ έχει αποδεχθεί την απάλειψη των λίγων σχετικών άρθρων στο Σύνταγµα), ενώ ακόµα και ο θεωρούµενος ως «σκληρότερος» Υπουργός Εξωτερικών, Ντιµιτρόφ, επιτέθηκε δηµόσια στην πολιτική «εξαρχαϊσµού» των προηγούµενων κυβερνήσεων της χώρας του. Στην ουσία, η ελληνική πλευρά επιµένει στο αίτηµα να θεσµοθετήσει ο Ζάεφ (στο Σύνταγµα ή σε δεσµευτικό ∆ιεθνές Σύµφωνο) ότι ακόµα και στο εσωτερικό της χώρας οι κάτοικοί της θα αυτοαποκαλούνται «γκορναµακεντόνιγιανς». Ο Αλ. Τσίπρας, ερωτηθείς για τις προοπτικές «λύσης», απάντησε κυνικά: «Εµείς µπορούµε να ζήσουµε και χωρίς λύση. ∆εν ισχύει το ίδιο για τη γειτονική χώρα». Όµως σε αυτό το σηµείο αρχίζουν τα όρια της πολιτικής κατάστασης στη ∆ηµοκρατία της Μακεδονίας. Ο πρόεδρος Ιβανόφ (που προέρχεται από το «εθνικιστικό» VMRO) αρνήθηκε να υπογράψει το νόµο που πρότεινε η κυβέρνηση Ζάεφ και δεχόταν τα αλβανικά ως δεύτερη επίσηµη γλώσσα της χώρας. Ακόµα και αν ο Ζάεφ, προκειµένου να µπει στο ΝΑΤΟ, δεχόταν όλους τους όρους της Αθήνας, είναι εξαιρετικά αµφίβολο αν έχει την πολιτική δύναµη να τους επιβάλει. Ο Αλ. Τσίπρας, για άλλη µια φορά, περιµένει από τους Αµερικανούς και την ΕΕ να µεγαλώσουν τις πιέσεις πάνω στη γειτονική χώρα, για να µη βρεθεί η κυβέρνησή του µπροστά σε ένα νέο διπλωµατικό αδιέξοδο.

Από τα αριστερά;

Όλες αυτές οι δυσκολίες υπονοµεύουν τα σχέδια για πολιτική ανασύνταξη του κυβερνητικού στρατοπέδου και για προετοιµασία προς τις εκλογές χωρίς ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει σηκώσει λευκή σηµαία. Σύµφωνα µε το «Βήµα» (και υπογραφή συντάκτη που «συνοµιλεί» µε το Μαξίµου), το µοναδικό «ελπιδοφόρο» στοιχείο στους κοµµατικούς σχεδιασµούς είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιµετωπίζει εκλογική πίεση από τα αριστερά του: «Το µόνο παρήγορο είναι ότι δεν υπάρχει ενιαία έκφραση της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, καθώς έχει ναυαγήσει το σενάριο για κοινή πορεία, µε διακριτές θέσεις, µεταξύ ΛΑΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Πλεύσης Ελευθερίας». Αυτό, λέει, θα επιτρέψει στον Τσίπρα να σχεδιάσει έναν διπολικό αγώνα: «κοινωνία έναντι στυγνού νεοφιλελευθερισµού» και «δηµοκρατία έναντι αυταρχισµού». Και µόνο αυτές οι διατυπώσεις αποδεικνύουν την αξία της επιµονής για τη διάψευσή τους. Μια συνεργασία µεταξύ της ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων δυνάµεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι ο παράγοντας που µπορεί να απειλήσει µε διάλυση τους σχεδιασµούς των µαθητευόµενων µάγων, που έχουν τεθεί στην υπηρεσία του νεοφιλελευθερισµού, του εθνικισµού και του ιµπεριαλισµού.

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/754747-11 της Εθνικής Τράπεζας.

• Υπεύθυνος Γρηγόρης Δεµέστιχας, τηλ 6976564624

4 απριλη 2018

πολιτικη

3

Ελληνοτουρκικές σχέσεις: Ανταγωνισμοί και πολεμικές απειλές Του Σπύρου Αντωνίου

Τ

ο σκηνικό του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού στις δύο πλευρές του Αιγαίου, που έχει ως υπόβαθρο το ενεργειακό παιχνίδι στη ΝΑ Μεσόγειο και την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, γίνεται όλο και πιο επικίνδυνο. Σε αυτό το ανησυχητικό περιβάλλον, την προηγούμενη εβδομάδα πραγματοποιήθηκε η συνάντηση των επικεφαλής των ευρωπαϊκών επιτελείων με τον Ταγίπ Ερντογάν στη Βάρνα της Βουλγαρίας, η οποία ασκεί και την προεδρία της ΕΕ. Στη συνάντηση δεν δικαιώθηκαν οι ακροδεξιές φωνές, όπως του αυστριακού καγκελάριου Ζεμπάστιαν Κουρτς, που ζητά τη διακοπή των ενταξιακών διαπραγματεύσεων Τουρκίας-ΕΕ. Περισσότερο υπήρξε μια επιβεβαίωση των επιμέρους προτεραιοτήτων των δύο μερών, μετά και τα συνεχόμενα επεισόδια των τελευταίων χρόνων (πραξικόπημα 2016, τουρκική εισβολή στη Συρία, σύγκλιση Ρωσίας-Τουρκίας-Ιράν, έξαρση της ισλαμοφοβίας στην Ευρώπη κ.ά.), που διέρρηξαν σε μεγάλο βαθμό τις μεταξύ τους σχέσεις. Οι Βρυξέλλες δεν επιθυμούν μια οριστική απομάκρυνση της Τουρκίας από το δυτικό κόσμο. Αφενός για την ΕΕ η Τουρκία (μαζί με την Ελλάδα) αποτελεί το ιδανικό «φίλτρο» για τις προσφυγικές ροές και σημαντικό παράγοντα στον λεγόμενο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Αφετέρου για την Τουρκία η ΕΕ αποτελεί σημαντικό εμπορικό εταίρο, τη στιγμή που μια σειρά διεθνείς αναλυτές συμφωνούν με την Goldman Sachs, η οποία εκτιμά πως ο τουρκικός καπιταλισμός δείχνει τα «κλασικά σημάδια μιας οικονομίας που υπερθερμαίνεται». Ο Ερντογάν έχει δηλώσει ότι φέτος ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας θα πρέπει να φτάσει το 5,5%, ποσοστό υψηλό, αν και πέρσι στο τρίτο τρίμηνο σημειώθηκε το εξωπραγματικό 11,1% που ήταν το υψηλότερο ποσοστό από κάθε άλλη χώρα του G20. Πάντως για πρώτη φορά τόσο ανοιχτά, η ΕΕ έστειλε σαφές μήνυμα στην Τουρκία πως δεν μπορεί να υπάρξει βελτίωση στις

ευρωτουρκικές σχέσεις χωρίς πρόοδο στις σχέσεις της με τα γειτονικά της κράτη, που είναι και μέλη της ΕΕ. Είχε μάλιστα προηγηθεί η σχετική απόφαση της τελευταίας συνόδου κορυφής, όπου το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο καταδίκασε σθεναρά «τη συνέχιση των παράνομων ενεργειών της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο» και υπογράμμισε «την απόλυτη αλληλεγγύη του προς την Κύπρο και την Ελλάδα». Απόφαση αποκαλυπτική για τις αναδιατάξεις ισχύος στη γειτονιά μας…

Τσαμπουκάδες

Την ίδια ώρα, εκατέρωθεν εμπρηστικές δηλώσεις αξιωματούχων των δύο χωρών, «τσαμπουκάδες» για την «κυριαρχία» στα Ίμια και τα «δικαιώματα» των ΑΟΖ, συντηρούν την καθημερινή ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Μέχρι και την Οθωμανική Αυτοκρατορία και το 1821 επιστράτευσε ο Καμμένος, απειλώντας τους γείτονες με «νέες συντριβές». Τα ελληνικά ΜΜΕ πρωτοστατούν στο κλίμα εθνικιστικής υστερίας, με διάφορους «τουρκοφάγους» να καλούν σε επίδειξη δύναμης προς την Τουρκία και να απαιτούν νέο γύρο εξοπλισμών. Η πραγματική πολιτική του ελληνικού κράτους και των συμμάχων του διαψεύδει όσους κατηγορούν την κυβέρνηση Τσίπρα για «ψοφοδεή» αντιμετώπιση της Τουρκίας. Μετά την αεροπορική-πολυεθνική άσκηση «Ηνίοχος», που γέμισε τον ουρανό του Αιγαίου με οπλισμένα μαχητικά, ακολούθησε η κοινή άσκηση «Νoble Dina 2018» του Πολεμικού Ναυτικού Ελλάδας, ΗΠΑ, Κύπρου και Ισραήλ, που πραγματοποιήθηκε από τις 19-29 Μαρτίου. Οι συνεχείς συνεκπαιδεύσεις με τις ένοπλες δυνάμεις του ΝΑΤΟ και η περαιτέρω ενίσχυση του άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-δικτατορίας της Αιγύπτου αποτελούν σαφές μήνυμα προς κάθε εμπλεκόμενο στη γεωπολιτική «σκακιέρα»: Η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και της κυπριακής ΑΟΖ, από τις εταιρείες της παραπάνω αντιδραστικής συμμαχίας, συνδυάζεται με αποκλεισμό της Τουρκίας. Κάθε αμφισβήτηση αυτής της συμφωνίας διαμοιρασμού κοιτασμάτων και κερδών θα αντιμετωπιστεί με τη «διπλωματία των κανονιοφόρων». Γι’ αυτό και οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις βρίσκονται

σε κατάσταση «πορτοκαλί συναγερμού» και εκτελούν αιφνιδιαστικές ασκήσεις επίλεκτων δυνάμεων, όπως η πρόσφατη με την επωνυμία «Πυρπολητής» στα Δωδεκάνησα. Το ίδιο μαρτυρούν και οι απανωτές δηλώσεις του αμερικανού πρέσβη Τζ. Πάιατ, που δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για την πλήρη ταύτιση της κυβέρνησης Τσίπρα με τις επιδιώξεις του δυτικού ιμπεριαλισμού και το κοινό μέτωπο μαζί του, ενάντια στο καθεστώς Ερντογάν: «Διατηρούμε έναν υψηλό βαθμό εμπιστοσύνης στους Έλληνες ηγέτες που χειρίζονται αυτά τα θέματα. Νομίζω ότι τόσο η Ελλάδα όσο και οι ΗΠΑ θα αντιμετωπίσουν αναταράξεις τους επόμενους δυο μήνες, ενόψει της επανεκλογής Ερντογάν. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει εμπιστοσύνη». Σε μια περίοδο συγκρούσεων και γεωπολιτικής ρευστότητας διεθνώς, τα ανεξέλεγκτα γεγονότα, που μπορούν να οδηγήσουν σε καταστροφικές πολεμικές αναμετρήσεις, έρχονται όλο και πιο κοντά. Ειδικά όταν η ελληνική κυβέρνηση, με τις πλάτες ΗΠΑ-ΕΕ και Ισραήλ, διεγείρει τη δεδομένη τουρκική «νευρικότητα», απόρροια των εσωτερικών και εξωτερικών μετώπων που έχει ορθάνοιχτα η τουρκική ηγεσία. Εξίσου ανησυχητική ένδειξη είναι και η κούρσα των εξοπλισμών, η οποία συνεχίζεται κανονικά, εν μέσω δραματικών περικοπών στις κοινωνικές δαπάνες, λόγω της ακραίας λιτότητας. Η περίφημη συμφωνία Τσίπρα-Καμμένου για την αναβάθμιση των F-16 προχωρά κανονικά, όπως και η αγορά υπερσύγχρονων γαλλικών φρεγατών. Επίσης, όλο και αυξάνονται τα δημοσιεύματα που μιλούν για ανάπτυξη αμερικανικών drones στην αεροπορική βάση της Λάρισας και μεταφορά σημαντικών δραστηριοτήτων της αεροπορικής βάσης του Ιντσιρλίκ σε ελληνικό έδαφος, ως αποτέλεσμα της επιδείνωσης των αμερικανοτουρκικών σχέσεων και της αναβάθμισης του ρόλου της Ελλάδας ως «χωροφύλακα» της ΝΑ Μεσογείου για λογαριασμό του ΝΑΤΟ. Έτσι, για να χρηματοδοτηθεί η ελληνική εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια στη γειτονιά μας, με στόχο να ενισχυθούν τα κέρδη των ελλήνων καπιταλιστών και αδιαφορώντας αν θα χυθεί αίμα αθώων,

πολύτιμοι οικονομικοί πόροι αφαιρούνται από τα σχολεία, τα νοσοκομεία και τα ασφαλιστικά Ταμεία. Μόνο μία ώρα πτήσης ενός μαχητικού αεροπλάνου κοστίζει 20.000 ευρώ! Σε αυτό το φόντο καλλιέργειας του εθνικισμού και του μιλιταρισμού, το διπλωματικό θρίλερ με την κράτηση των δύο ελλήνων στρατιωτικών (αλλά και των 8 τούρκων αξιωματικών) γίνεται πεδίο προπαγάνδας και τροφοδοτεί περαιτέρω τους κινδύνους εκδήλωσης ενός θερμού επεισοδίου. Η τουρκική δικαιοσύνη απέρριψε και τη νέα ένσταση κατά της προφυλάκισης των δύο ελλήνων στρατιωτικών, που κρατούνται στην Αδριανούπολη, ενώ η ελληνική δικαιοσύνη έχει ήδη απορρίψει, προ ημερών, και το τρίτο κατά σειρά αίτημα των τουρκικών αρχών για έκδοση των οκτώ, τους οποίους κατηγορούν για συμμετοχή στο αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου του 2016. Τον προσεχή Μάιο μάλιστα συμπληρώνεται και το 18μηνο κράτησής τους και δεν αποκλείεται να αφεθούν ελεύθεροι, μέχρι να κριθεί αν θα τους δοθεί άσυλο ή όχι. Τα πολεμικά σύννεφα που μαζεύονται πάνω από το Αιγαίο και την Κύπρο, μόνο αιματηρές θυσίες και δεινά εγκυμονούν για τους λαούς της περιοχής. Η οικοδόμηση δεσμών ταξικής και διεθνιστικής αλληλεγγύης με τους γειτονικούς λαούς, μέσα από κοινούς αγώνες ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο και τον νεοφιλελευθερισμό, είναι το καλύτερο αντίδοτο απέναντι στον παραλογισμό μιας πιθανής αιματοχυσίας και στο δηλητήριο του εθνικισμού, που καλλιεργούν οι άρχουσες τάξεις και οι κυβερνήσεις τους. Μια τέτοια πολιτική ειρήνης και φιλίας υπηρετείται μόνο ξεκινώντας από τη μαζική-ενωτική πάλη των «από κάτω» και της Αριστεράς ενάντια στη «δική μας» κυβέρνηση, ενάντια στην πολιτική των μνημονίων, της φτώχειας και του ρατσισμού. Διεκδικώντας δαπάνες για κοινωνικές ανάγκες και όχι για εξοπλισμούς. Απαιτώντας ρήξη και τερματισμό κάθε συνεργασίας του ελληνικού κράτους με ΝΑΤΟ-ΕΕ και το κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ. Διαμηνύοντας ότι οι εργαζόμενοι και η νεολαία δεν πολεμούν για τους «εθνικούς» καπιταλιστές και τους διεθνείς συμμάχους τους.

4

ΑΡΙΣΤΕΡΑ

4 ΑΠΡΙΛΗ 2018

Συνέχιση των ισορροπιών ή σπάσιµο του αδιεξόδου; Του Σωτήρη Μάρταλη

Η

4η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πραγµατοποιηθεί στις 21 και 22 του Απρίλη. Μετά τη συνεδρίαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού Οργάνου (ΠΣΟ), που έγινε στις 21 Γενάρη, κυκλοφόρησαν οι «Θέσεις» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ήδη γίνονται γενικές συνελεύσεις των τοπικών και κλαδικών επιτροπών για τη συζήτησή τους. Το φυλλάδιο των θέσεων, εκτός από το εισηγητικό κείµενο της ΠΣΟ, περιλαµβάνει ένα κείµενο «συµβολής» του ΣΕΚ και προτεινόµενα κείµενα για αντικατάσταση θέσεων, καθώς και τροπολογίες από την Ενωτική Πρωτοβουλία Παρέµβασης και ∆ιαλόγου (ΕΠΠ∆), την Πρωτοβουλία για µια ΑΝΤΑΡΣΥΑ Αντικαπιταλιστική και Επαναστατική και το ΕΚΚΕ. Οι θέσεις του ΠΣΟ ξεκινάνε µε µία σειρά εκτιµήσεων για την περίοδο. «… Οι εξελίξεις διαψεύδουν τις εκτιµήσεις για τη σταθεροποίηση του συστήµατος διεθνώς και στην Ελλάδα. Ο καπιταλισµός δεν έχει ξεπεράσει την κρίση του, αντίθετα µετατρέπεται και σε πολιτική κρίση στα µέχρι τώρα κάστρα της σταθερότητας στις ΗΠΑ και την ΕΕ», «Πάνω στο έδαφος της κρίσης οξύνονται οι ανταγωνισµοί των ιµπεριαλιστικών κέντρων και των αστικών τάξεων σε όλο τον κόσµο. Οι πολεµικές εστίες πολλαπλασιάζονται, οι πολεµικοί εξοπλισµοί αναπτύσσονται παντού (ακόµη και στην καταχρεωµένη Ελλάδα), οι κίνδυνοι για πολεµικές συρράξεις δυναµώνουν». Το ΠΣΟ προχωράει στην εκτίµηση ότι παρά την υποχώρηση: «Οι σηµαντικοί αγώνες που έλαβαν χώρα το προηγούµενο διάστηµα αποτελούν µια σηµαντική παρακαταθήκη για τις αναµετρήσεις που έρχονται». Για τις δυνάµεις της Αριστεράς δηλώνει: «Η ΛΑΕ είναι µια ηµιτελής ρήξη µε το ΣΥΡΙΖΑ. Αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ και αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση, αλλά στρατηγικά αδυνατεί να διαφοροποιηθεί από το παρελθόν της ως αριστερής

πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόγραµµά της αποκρυσταλλώνει όλο και πιο καθαρά µια διαχειριστική λογική…». «Το ΚΚΕ … εξακολουθεί να είναι ένα κόµµα του “κοµουνιστικού ρεφορµισµού”». (σσ: τι όρος και αυτός!). Ενδιαφέρον έχουν οι εκτιµήσεις για την ίδια την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στη θέση 28 διαπιστώνεται ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ «∆εν µπόρεσε όµως να αντιµετωπίσει βαθύτερα το ρεφορµιστικό ρεύµα συγκροτώντας γύρω της ένα πιο ανθεκτικό, πιο βαθύ κοινωνικά και πολιτικά αντικαπιταλιστικό ρεύµα. … δεν πήρε αυτό που της αντιστοιχούσε στη µάχη που έδωσε, ενώ

του ΚΚΕ και της ΛΑΕ µε βάση το περιεχόµενο της πολιτικής τους, την κατεύθυνση της µετωπικής τους πρότασης, τις δυνάµεις που απευθύνονται και την κινηµατική τους πρακτική δεν υπάρχουν προϋποθέσεις εφ’ όλης της ύλης πολιτικής συνεργασίας». Το ΠΣΟ αποφάσισε ότι η ανάδειξη των οργάνων (ΚΣΕ και ΠΣΟ) θα γίνει σε αυτή τη συνδιάσκεψη όχι µε ενιαίο, αλλά µε ξεχωριστά ψηφοδέλτια µε αναλογική εκπροσώπηση. Οι διάφορες οργανώσεις που συµµετέχουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έχουν διαφορετικούς στόχους για την 4η Συνδι-

Μία θετική απόφαση κοινής δράσης και πολιτικής συνεργασίας θα δηµιουργήσει τη δυνατότητα για κινηµατικές και πολιτικές πρωτοβουλίες που θα εµπνεύσουν και θα συσπειρώσουν κόσµο που έχει σπάσει από το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και σε άλλες δυνάµεις της Αριστεράς. επηρεάστηκε σε µεγάλο βαθµό από την υποχώρηση και την απογοήτευση του κόσµου που είχε πιστέψει στον ΣΥΡΙΖΑ». Πάρα κάτω σηµειώνεται: «Σηµαντικά προβλήµατα αντιµετώπισαν ειδικά το τελευταίο διάστηµα οι Τοπικές Επιτροπές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σε πολλές περιπτώσεις υπολειτουργούν, συνεδριάζουν σπάνια, ενώ η συµµετοχή σε αυτές είναι µειωµένη». Ως αιτίες γι’ αυτές τις διαπιστώσεις θεωρούνται: « … οι αµφισηµίες και οι αντιφάσεις της πολιτικής της, η µη ενιαία εµφάνιση και παρέµβαση σε εργασιακούς χώρους και κρίσιµα µέτωπα. Η αδυναµία να χαραχτεί και να υπηρετηθεί ένας ενιαίος σχεδιασµός…». Στο µεγάλο επίδικο στο θέµα των συµµαχιών η ΠΣΟ υπογραµµίζει ότι: «Η πρόταση “πολιτικής συνεργασίας” της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απευθύνεται στο ευρύ και αντιφατικό εκείνο φάσµα δυνάµεων αντικαπιταλιστικού, αντιιµπεριαλιστικού, αντιΕΕ και αντιδιαχειριστικού προσανατολισµού που υπάρχει σήµερα στην αριστερά. … Για τις δυνάµεις

άσκεψη. Το ΝΑΡ, που αποτελεί και τη µεγαλύτερη συνιστώσα, διεκδικεί να «…µετασχηµατιστεί σε ενιαίο αντικαπιταλιστικό πολιτικό µέτωπο µε επαναστατική κατεύθυνση και κοµουνιστική ηγεµονία. … Η δηµοκρατική λειτουργία και η οργανωτική ανασυγκρότηση, ώστε να ξεπερνιούνται προβλήµατα πολυγλωσσίας, διαφορετικών σχεδιασµών και πρακτικών, … είναι κατ’ αρχήν µια πολιτική διαδικασία που κρίνεται στα βήµατα, στο περιεχόµενο της πολιτικής της γραµµής και στην ενιαία πολιτική δράση στις γειτονιές και στους χώρους δουλειάς». Το ΣΕΚ διαφωνεί µε αυτά και δεν θέλει την «πειθαρχία» στη γραµµή της πλειοψηφίας, ενώ επιδιώκει απεύθυνση στον κόσµο που «έχει αυταπάτες» για τον ΣΥΡΙΖΑ: «… Γι’ αυτό το λόγο είναι µεγάλο λάθος µαζί µε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και τη χρεοκοπηµένη στρατηγική της να «πετιέται» και η βάση του, ο κόσµος που τον στήριξε και τον ψήφισε. Είναι µαζικά κοµµάτια της ερ-

γατικής τάξης και της νεολαίας που συγκρούονται µε την κατηφόρα του ΣΥΡΙΖΑ. Το καθήκον για την αντικαπιταλιστική αριστερά είναι να τραβήξει αυτόν τον κόσµο σε συγκρούσεις µε την κυβέρνηση που ο ίδιος ανέδειξε και που σε µεγάλο βαθµό εξακολουθεί να έχει αυταπάτες για την πορεία της». (Από το κείµενο συµβολής του ΣΕΚ Β2). Πέρα όµως από την εσωτερική συζήτηση, τα µεγάλα επίδικα για την εργατική τάξη και τις λαϊκές µάζες παραµένουν και οφείλει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να δώσει σε αυτά απαντήσεις. Πώς θα σταµατήσουµε τη λιτότητα και θα ανατρέψουµε τις µνηµονιακές πολιτικές; Μπορεί να υπάρχει εναλλακτική πολιτική απάντηση από Αριστερά; Το ΚΚΕ µε τη θέση του για Λαϊκή Συµµαχία, την επίθεση στην υπόλοιπη Αριστερά και τις χωριστές διαδηλώσεις δείχνει ότι στο άµεσο τουλάχιστον µέλλον είναι έξω από αυτή τη συζήτηση και την αναζήτηση λύσεων. Μετά τα δηµόσια καλέσµατα µεταξύ ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΛΑΕ, στην τελευταία συνάντηση µεταξύ των δύο σχηµατισµών, η ΛΑΕ δήλωσε ότι η συνεργασία αποτελεί επιλογή κατά προτεραιότητα και ότι, αν υπάρξει θετική ανταπόκριση από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όλα τα άλλα ζητήµατα (ποιες θα είναι οι βασικές πολιτικές αιχµές, σε ποιες άλλες δυνάµεις απευθυνόµαστε κλπ) θα αποφασίζονται µε οµοφωνία των δύο πλευρών. Η τελική απόφαση παραπέµφθηκε από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για µετά τη 4η Συνδιάσκεψή της. Μία θετική απόφαση κοινής δράσης και πολιτικής συνεργασίας από τη συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα δηµιουργήσει τη δυνατότητα για κινηµατικές και πολιτικές πρωτοβουλίες που θα εµπνεύσουν και θα συσπειρώσουν κόσµο που έχει σπάσει από το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και σε άλλες δυνάµεις της Αριστεράς (∆ι.Ριζ.Α., ΑΡΚ, ΟΝΡΑ κα), δίνοντας δυνατότητες για συγκέντρωση δυνάµεων στο κίνηµα, αλλά και για την οικοδόµηση εναλλακτικής πολιτικής απάντησης. Η πρόκληση είναι µπροστά. Ας ανταποκριθούν όλες οι πλευρές σε αυτό που τους αναλογεί.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

4 ΑΠΡΙΛΗ 2018

5

«Αναπτυξιακή» φιέστα του Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη

Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Του Νίκου Αναστασιάδη

Σ

τις 26 µε 28 Μάρτη έγινε στη Θεσσαλονίκη το λεγόµενο «Αναπτυξιακό Συνέδριο Κεντρικής Μακεδονίας». Τα περιφερειακά συνέδρια, τα περίφηµα συνέδρια «παραγωγικής ανασυγκρότησης», είναι συνέδρια στα οποία η κυβέρνηση υποτίθεται συζητάει µε τους «παραγωγικούς φορείς» τους τρόπους ανάπτυξης της ελληνικής οικονοµίας. Η κυβερνητική αυτή φιέστα, που έκλεισε τις εργασίες της µε την οµιλία του πρωθυπουργού, συνάντησε την αντίδραση του συνδικαλιστικού κινήµατος της πόλης, που µε εκδηλώσεις και διαδηλώσεις προσπάθησε να πει τη δική του άποψη για το πώς οι ανάγκες των εργαζοµένων πρέπει να είναι πάνω από τα κέρδη των καπιταλιστών.

Κυβερνητική φιέστα και καταστολή! Τις τρεις µέρες που κράτησε το συνέδριο, είχαµε δύο διαδηλώσεις, µία την Τρίτη ενάντια στην εξόρυξη στις Σκουριές και µία την Τετάρτη για να «υποδεχτούµε» τον πρωθυπουργό στην πόλη. Η διαδήλωση της Τετάρτης, που στην πραγµατικότητα ήταν δύο (οι δυνάµεις του ΠΑΜΕ είχαν ξεχωριστή συγκέντρωση και διαδήλωση, αλλά οι δύο διαδηλώσεις ενώθηκαν µπροστά στις κλούβες των ΜΑΤ), αντιµετώπισε κλειστούς δρόµους, κλούβες, ΜΑΤ και δακρυγόνα. Το πρωί µάλιστα της Τρίτης 27/3 απαγορεύτηκε η είσοδος στο συνέδριο προέδρων ΕΛΜΕ και διδασκαλικών συλλόγων της Θεσσαλονίκης, που επιχείρησαν να παραστούν, µετά µάλιστα από πρόσκληση που είχαν λάβει. Την ίδια ώρα εκπαιδευτικοί και φοιτητές, αλλά και οι µαθητές του καλλιτεχνικού σχολείου που διεκδικούν λύση στο κτηριακό πρόβληµα του σχολείου τους, επιχείρησαν να προσεγγίσουν το ξενοδοχείο Grand Hotel, όπου διεξαγόταν το συνέδριο, για να διαµαρτυρηθούν στον υπουργό παιδείας Κώστα Γαβρόγλου, ο οποίος ήταν ένας από τους οµιλητές. Και αυτοί παρεµποδίστηκαν από την αστυνοµία.

Το «αντι-συνέδριο των συνδικάτων» Τη ∆ευτέρα όµως, τα συνδικάτα των υπο ιδιωτικοποίηση ∆ΕΚΟ οργάνωσαν το δικό τους αντι-συνέδριο. Με πρόταση για µια «παραγωγική ανασυγκρότηση από τα κάτω» όπως την ονόµασαν. Και σύµφωνα µε το κάλεσµά τους, µιλάνε για µια παραγωγική ανασυγκρότηση «από αυτούς που κατέχουν τα µέσα παραγωγής, από αυτούς που γνωρίζουν τις εταιρείες από το εσωτερικό, µε τις δυνατότητες και τα προβλήµατα τους. Παραγωγική ανασυγκρότηση όπως πράγµατι θα βοηθήσει την κοινωνία και όχι τους δανειστές και τις εταιρείες τους. Παραγωγική ανασυγκρότηση ώστε ο πλούτος να επιστρέφει σε αυτόν που τον δηµιούργησε, τον λαό». Το αντι-συνέδριο οργάνωσαν το σωµατείο της ΕΥΑΘ, η ΓΕΝΟΠ-∆ΕΗ, τα σωµατεία εργαζοµένων του Οργανισµού Λιµένος Θεσσαλονίκης και ο Σύλλογος Εργαζοµένων της Εγνατίας Οδού.

Η ανάγκη του συντονισµού των αγώνων Το συνέδριο ήταν καταρχήν µια καταγγελία των ιδιωτικοποιήσεων που κάνει η κυβέρνηση. Η προσπάθεια όµως από πολλούς οµιλητές ήταν να συνδυάσουν τα προβλήµατα που δηµιουργούν στην κοινωνία καταρχήν και στους εργαζόµενους κατά δεύτερο λόγο µε τα προβλήµατα που δηµιουργούν στην εθνική οικονοµία. Όµως εδώ υπάρχουν δύο ζητήµατα. Καταρχήν, το τι συµφέρει την εθνι-

κή οικονοµία το ξέρουν πολύ καλύτερα οι Έλληνες καπιταλιστές που στηρίζουν ανεπιφύλακτα αυτή την πολιτική. Και κατά δεύτερο λόγο, αν θέλουν οι εργαζόµενοι να µιλήσουν στην κοινωνία και αυτή να τους στηρίξει στον αγώνα τους, πρέπει να πάρουν πρωτοβουλίες, ώστε να οργανωθεί η αντίσταση στην πολιτική της κυβέρνησης. Οι εργαζόµενοι έχουν τη δύναµη να εµπνεύσουν και να παρασύρουν την κοινωνία να δώσει τη µάχη, αρκεί να εµφανιστούν ως οι υπερασπιστές των συµφερόντων της µεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Να πάρουν θέση στο δίληµµα «µε τα µνηµόνια ή µε το τέλος της λιτότητας», να µιλήσουν για όλα τα κοινωνικά αγαθά και την υπεράσπισή τους και κυρίως να δείξουν ότι είναι αποφασισµένοι. Έτσι µόνο η κοινωνία θα θεωρήσει ότι ο αγώνας τους είναι και δικός της αγώνας. Το αντι-συνέδριο, παρά τα προβλήµατά του, ήταν ένα θετικό βήµα. Χρειάζεται όµως να υπάρξει συνέχεια. Και επιπλέον οι εργαζόµενοι στις υπό ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεις πρέπει να συνταχθούν και µε άλλους κλάδους και συλλογικότητες που αγωνίζονται. Τους εκπαιδευτικούς που παλεύουν για µαζικούς διορισµούς και µονιµοποίηση των αναπληρωτών, τους γιατρούς και τους συµβασιούχους των δήµων που αγωνίζονται για τη µονιµοποίησή τους, αλλά και τα κινήµατα ενάντια στους πλειστηριασµούς. Γιατί για να πάρεις αλληλεγγύη, πρέπει να δώσεις αλληλεγγύη. Και αυτό το µάθηµα πρέπει το εργατικό κίνηµα κάποια στιγµή να το ξαναθυµηθεί.

Το νερό µας πάνω από τα κέρδη τους Στην οµιλία του ο Πρόεδρος του συλλόγου εργαζοµένων της ΕΥΑΘ, Γιώργος Αρχοντόπουλος, ο οποίος µόλις είχε επιστρέψει από το Παγκόσµιο φόρουµ για το νερό, που έγινε στη Βραζιλία. Το τι συµβαίνει στη Λατινική Αµερική µε το νερό φαίνεται ότι έρχεται και στην Ελλάδα. Ο πρόεδρος του σωµατείου των εργαζοµένων της ΕΥΑΘ µίλησε για τον τρόπο λειτουργίας της εταιρείας που, αντί να εξασφαλίζει την προσβασιµότητα των κατοίκων της πόλης στο νερό, έχει κέντρο της να βγάζει κέρδη τα οποία τα δίνει στο υπερταµείο για να πληρώνονται τα δάνεια. Καθόλου τυ-

χαίο δεν είναι λοιπόν το γεγονός ότι λίγες µέρες µετά το αντισυνέδριο, η Θεσσαλονίκη έµεινε 6 µέρες χωρίς νερό. Όταν το κέρδος είναι πάνω από τις ανθρώπινες ανάγκες αυτά συµβαίνουν. Μια και το δίκτυο είχε ανάγκη συντήρησης, αλλά ποτέ δεν έγιναν τα απαραίτητα έργα παρότι είχαν αρχικά δροµολογηθεί. Έτσι όµως δυσφηµείται ο δηµόσιος χαρακτήρας της ΕΥΑΘ, ώστε να έρθει κάποιος ιδιώτης να σώσει την κατάσταση. Παρότι η σκοπιµότητα δεν µπορεί να αποδειχτεί, είναι γεγονός ότι αντικειµενικά αυτή η κατάσταση ρίχνει νερό στο µύλο της ιδιωτικοποίησης.

Παρ’ όλα αυτά ο δηµόσιος έλεγχος της εταιρείας εξασφαλίζει ότι 4.000 οικογένειες παίρνουν δωρεάν νερό, ενώ 5.000 άλλες έχουν 50% έκπτωση. Πρότεινε µια πολιτική για δωρεάν 50 lt νερού το άτοµο που, όπου εφαρµόστηκε, οδήγησε στη µείωση της κατανάλωσης νερού. Πρότεινε συνταγµατική αναθεώρηση µε ρητή απαγόρευση της ιδιωτικοποίησης του νερού, να βγει η ΕΥΑΘ από το χρηµατιστήριο και να µην πουληθεί το 24% της εταιρείας, που θέλει να εκποιήσει η κυβέρνηση. Ακόµα να αυξηθεί το κόστος για τις επιχειρήσεις και να µειωθεί για οικιακή και αγροτική χρήση.

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6977609033 Αµπελόκηποι 6973005569

6974428095 Κορωπί 6978019250 Αχαρνές 6977266544

ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. ΦιλαδέλφειαΝ. Χαλκηδόνα 6972846751 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109

ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6974977186

ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087 Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι ΑνάργυροιΚαµατερό 6998466952 Χαϊδάρι 6945542335 Πετρούπολη 6983674242

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6909182394 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6948688241

ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6936018810 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Λοκρίδα (Αταλάντη) 6977096663 Λιβαδειά 6977684563 Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 Άρτα 6907925425 Ηγουµενίτσα 6977867801

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Βύρωνας 6972318747 Κοζάνη-Πτολεµαΐδα Ζωγράφου 6937271330 6972814199 Καισαριανή 6947566690 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Τρίκαλα Γλυφάδα 6944548787 6976291795 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6979829057 ΚΡΗΤΗ: Ν. Σµύρνη 6972098143 Ηράκλειο 6944916915 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγ- Ρέθυµνο 6907856793 µένη 6948o00171 Χανιά 6975964967 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6973958481 Κορυδαλλός 6948100218 Κερατσίνι 6975847329 Σαλαµίνα 6973376378

ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6972743637 Νάξος 6947619631

ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΛΟΝΔΙΝΟ: ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 0044-7969523579 Λαυρεωτική 6939014803 ΠΑΡΙΣΙ: 0033-673555890 Παιανία-Γλυκά Νερά 0030-6937762930

ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ: ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσοκ. «Αλεξάνδρα» 6946950764 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Νοσ. «Σωτηρία» 6984067690 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546 Ασφ/κά Ταµεία 6974701829

ΥΠΑΑΤ 6945754555 Εκπαιδευτικοί 6976332197 Αεροµεταφορές 6982164101 ∆ήµοι 6972661906 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Νοσ. ΑΧΕΠΑ 6973972804 Νοσ. «Γεννηµατάς» 6977029532 Εκπαιδευτικοί 6972878820

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ: Νοµική Αθήνας 6972648225 Αρχιτεκτονική 6947289596

Φιλοσοφική 6982517264 Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών 6959771512

6

4 ΑΠΡΙΛΗ 2018

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

Αποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογία ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες.

Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ∆ΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕ∆ΟΝΙΑ: 6972814199 ∆ΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑ∆Α: 6973235894 ΚΡΗΤΗ: 6976332197 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6945077461 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

•

• •

•

•

•

•

•

ένε ότι...

η ∆ικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη, τυφλή και αµερόληπτη. Ένα από τα βασικά επιχειρήµατα προάσπισης της αστικής ∆ικαιοσύνης που χρησιµοποιούν οι κυρίαρχοι απέναντι στην κριτική που ασκείται στο σύστηµα απονοµής της δικαιοσύνης καθώς και στις δικαστικές κρίσεις σχετίζεται µε την ανεξαρτησία και αµεροληψία αυτής. Με όχηµα φιλελεύθερες έννοιες όπως η ισότητα, η αξιοκρατία, η τάξη, η ισονοµία, οι κυβερνώντες δηµιουργούν άλλοθι για την αναλγησία που επιδεικνύει το δικαστικό σύστηµα απέναντι στους υποτελείς. Η αποδόµηση της κυρίαρχης αφήγησης ωστόσο προκύπτει από την ίδια την πραγµατικότητα, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Σύµφωνα µε τη µαρξιστική αντίληψη, τόσο το δίκαιο όσο και ο τρόπος οργάνωσης της ∆ικαιοσύνης είναι άρρηκτα συνδεδεµένα µε την έννοια του κράτους και διαπερνώνται από τις ταξικές κοινωνικές διακρίσεις που υπάρχουν στο εκάστοτε κοινωνικό σύστηµα. Και ενώ το δίκαιο αποτυπώνει τη θέση της κυρίαρχης τάξης αποτελώντας το νοµικό εποικοδόµηµα πάνω σε µια ορισµένη βάση παραγωγικών σχέσεων, η ∆ικαιοσύνη συνιστά εργαλείο αυτής της εκµετάλλευσης και καταπίεσης. Κατ’ ουσία η αστική ∆ικαιοσύνη είναι ο ορισµός της θεσµοποιηµένης αδικίας. Επιµένει να αυτοαποκαλείται ανεξάρτητη και αµερόληπτη, τη στιγµή που σωρεία δικαστικών αποφάσεων αποδεικνύουν το αντίθετο. Ιδιαίτερα την εποχή των µνηµονίων και της λιτότητας, η παρέκβαση των δικαστικών λειτουργών από το γράµµα και το πνεύµα του νόµου και η σύνταξη µε την κυρίαρχη αφήγηση και ιδεολογία είναι εξόφθαλµη. Τα παραδείγµατα πολλά. Στην περίπτωση της Ηριάννας και του Περικλή, το σκεπτικό της δικαστικής απόφασης καθώς και η καταδίκη σε 13 χρόνια φυλάκισης προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις. Οι δικαστές, βασιζόµενοι σε ένα ανεπαρκές δείγµα DNA και σε ένα τµήµα αποτυπώµατος που βρέθηκε στο εσωτερικό ενός βιβλίου, καταδίκασαν τα δύο παιδιά παραγνωρίζοντας τις εκτιµήσεις και τις τοποθετήσεις πραγµατογνωµόνων. Οι επισηµάνσεις των ειδικών κατά την εξέταση του δείγµατος DNA υποδηλώνουν ότι σηµειώθηκαν «τραγικά λάθη, σοβαρές ελλείψεις και σηµαντικές αποκλίσεις από τους κανόνες που έχει θεσπίσει η διεθνής επιστηµονική κοινότητα για την ανάλυση δειγµάτων εγκληµατολογικού χαρακτήρα». Η ∆ικαιοσύνη δίκασε βάσει στερεοτύπων και εικασιών ποινικοποιώντας τις προσωπικές σχέσεις και τις πολιτικές απόψεις. Την ίδια στιγµή στα ειρηνοδικεία της χώρας πραγµατοποιούνται µαζικοί πλειστηριασµοί σε βάρος χιλιάδων συµπολιτών µας. Το συνταγµατικά κατοχυρωµένο δικαίωµα στην πρώτη κατοικία παύει πλέον να θεωρείται δεδοµένο και η ∆ικαιοσύνη δίνει το πράσινο φως σε ένα έγκληµα που συντελείται σε βάρος των λαϊκών στρωµάτων. Το δικαστικό σύστηµα «εξυπηρετεί» την κυβέρνηση ΣΥΡΙ-

ΖΑ-ΑΝΕΛ και τα συµφέροντα του µεγάλου κεφαλαίου µην µπορώντας να κρατήσει ούτε καν τα προσχήµατα. Τελευταίο παράδειγµα της αναλγησίας και εκδικητικότητας της αστικής ∆ικαιοσύνης αποτελεί η απόφαση του Πενταµελούς Εφετείου Αθηνών σχετικά µε τους Α. Ντάλιο, Ν. Ρωµανό, ∆. Πολίτη, Γ. Μιχαηλίδη, Γ. Τσάκαλο, διατηρώντας άθικτες τις ποινές που τους επιβλήθηκαν σε πρώτο βαθµό. Το γεγονός ότι οι τέσσερις πρώτοι κατηγορούµενοι έχουν αθωωθεί αµετάκλητα για την κατηγορία της ένταξης σε τροµοκρατική οργάνωση άφησε αδιάφορο το Πενταµελές Εφετείο Αθηνών, που τους καταδίκασε ως ατοµικούς τροµοκράτες, επιβάλλοντάς τους τις αυστηρές ποινές που θα «δικαιολογούνταν» στην περίπτωση εφαρµογής του 187Α (τροµονόµος). Με την απόφαση αυτή κατοχυρώνεται ουσιαστικά στη νοµολογία του ελληνικού κράτους η δυνατότητα καταδίκης κάποιου βάσει πολιτικού φρονήµατος και πεποιθήσεων. Όπως χαρακτηριστικά επισήµανε πολλές φορές ο εισαγγελέας, και µόνο ο χαρακτηρισµός κάποιου/ας ως αναρχικού/ής µπορεί αυτόµατα να χαρακτηρίσει και τις πράξεις αυτού/ αυτής ως τροµοκρατικές. Η ∆ικαιοσύνη µε αυτήν την απόφαση-τραγέλαφο ανοίγει το δρόµο σε πολύ επικίνδυνα µονοπάτια. Σήµερα µπορεί να διώκονται µεµονωµένα άτοµα, όµως αύριο µπορεί να στοχοποιηθούν το οργανωµένο εργατικό κίνηµα και η Αριστερά. Αυτός είναι και ο λόγος που καλούµαστε να εναντιωθούµε στη συνέχιση της κατάστασης εξαίρεσης και του κράτους έκτακτης ανάγκης που υλοποιείται µέσα από τον τροµονόµο και τον νέο σωφρονιστικό κώδικα. Η ∆ικαιοσύνη όντας ταξικά προσανατολισµένη λειτουργεί µε δυο µέτρα και δυο σταθµά. Από τη µία στέκεται απέναντι σε όσους αντιστέκονται και αγωνίζονται και από την άλλη λειτουργεί προς όφελος των εκπροσώπων του κεφαλαίου. Την ώρα που εκκρεµούν ακόµη δικαστήρια αγωνιστών ενάντια στους πλειστηριασµούς, ενάντια στο ξεπούληµα της δηµόσιας περιουσίας και ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία, επιφανείς επιχειρηµατίες µε προφανή εγκληµατική δραστηριότητα κυκλοφορούν ανενόχλητοι χαίροντας δικαστικής ασυλίας. Όσοι µάλιστα από αυτούς αποτελούν τα εξιλαστήρια «θύµατα» και τελικά καταδικάζονται, τυγχάνουν ευµενούς µεταχείρισης σε σχέση µε τους υπόλοιπους κρατούµενους/ες που βρίσκονται στο «έλεος» του σωφρονιστικού συστήµατος. Από τη µία υπάρχουν τα VIP κελιά και από την άλλη οι απειλές αποµόνωσης και οι στερήσεις αδειών. Απέναντι σε όλα αυτά, αντιλαµβανόµαστε ότι η ∆ικαιοσύνη είναι ένα εργαλείο στα χέρια των «από πάνω». Είναι ταξική και εντέλει ανεξάρτητη από το δίκαιο των πολλών και εξαρτηµένη από το δίκαιο των λίγων.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

4 ΑΠΡΙΛΗ 2018

7

Συµπεράσµατα από την ετήσια έκθεση του ΙΝΕ ΓΣΕΕ Του Ηλία Ιωακείµογλου

Η

ετήσια έκθεση του ΙΝΕ ΓΣΕΕ, που δηµοσιεύθηκε τον Μάρτιο, διαπιστώνει ότι, κατά το φθινόπωρο του 2017, το ποσοστό των απασχολουµένων στο σύνολο του πληθυσµού ηλικίας 15-64 ετών ανήλθε σε 54,6% και είναι ελαφρώς αυξηµένο σε σχέση µε τις χειρότερες στιγµές του πρόσφατου παρελθόντος, αλλά σηµαντικά χαµηλότερο από το προ-κρίσης επίπεδο. Όσον αφορά την ανεργία, η ετήσια έκθεση του ΙΝΕ ΓΣΕΕ διαπιστώνει ότι οι άνεργοι, κατά το τρίτο τρίµηνο του 2017, ανήλθαν σε 970 χιλιάδες άτοµα (δηλαδή 20,2% του εργατικού δυναµικού έναντι 22,6% κατά το προηγούµενο έτος). Η υποχώρηση της ανεργίας οφείλεται σε µεγάλο βαθµό στη µετανάστευση σηµαντικών µερίδων του εργατικού δυναµικού από την Ελλάδα προς άλλες αναπτυγµένες χώρες, αλλά και στην ταχεία επέκταση της µερικής, της πρόσκαιρης και επισφαλούς εργασίας. Χρησιµοποιώντας εναλλακτικούς δείκτες απασχόλησης του Υπουργείου Εργασίας των ΗΠΑ, οι οποίοι λαµβάνουν υπόψη τους την υποαπασχόληση, τους αποθαρρηµένους άνεργους και την ακούσια µερική απασχόληση, προκύπτει ότι το ποσοστό ανεργίας, υποαπασχόλησης και λανθάνουσας ανεργίας είναι υψηλότερο κατά 7 ποσοστιαίες µονάδες έναντι του ποσοστού ανεργίας. Η εξέλιξη των πραγµατικών µισθών κατά το 2017 εµφάνισε σταθεροποίηση στα χαµηλά επίπεδα της µνηµονιακής περιόδου. Στον ιδιωτικό τοµέα έχει αυξηθεί θεαµατικά το ποσοστό των χαµηλόµισθων εργαζόµενων, που έχουν καθαρές µηνιαίες αποδοχές κάτω των 700 ευρώ: κατά το 2017 ανερχόταν σε 37,4% έναντι 13,1% το 2009. Παράλληλα, το ποσοστό των µισθωτών που είχαν αποδοχές µετα-

ξύ 700-900 ευρώ µειώθηκε κατά 4 περίπου ποσοστιαίες µονάδες (23,5% το 2017 έναντι 27,3% το 2009) και το ποσοστό των εργαζοµένων µε καθαρές µηνιαίες αποδοχές 900-1.300 ευρώ υποχώρησε περίπου κατά το ήµισυ (σε 16,8% το 2017 από 35,7% το 2009). Στον ευρύτερο δηµόσιο τοµέα έχει αυξηθεί σηµαντικά το ποσοστό των εργαζοµένων µε καθαρές µηνιαίες αποδοχές κάτω των χιλίων ευρώ (29,8% το 2017 έναντι 18,9% το 2009) και έχει αυξηθεί κατά τι το ποσοστό για αποδοχές 1.000-1.100 ευρώ (16,2% το 2017 έναντι 13% το 2009), καθώς έχει µετατοπιστεί προς τα κάτω η µερίδα των εργαζοµένων που δηλώνει καθαρές µηνιαίες αποδοχές 1.100-1.600 ευρώ (34,3% το 2017 έναντι 46,5% το 2009). Μείωση παρουσιάζει και το ποσοστό των εργαζοµένων µε αποδοχές άνω των 1.600 ευρώ (4,7% το 2017, 10,9% το 2009). Όσον αφορά τις Συλλογικές Συµβάσεις Εργασίας (ΣΣΕ), το 2017, οι εθνικές ή τοπικές κλαδικές ΣΣΕ παραµένουν εξαιρετικά ολιγάριθµες, ενώ για όγδοη χρονιά οι επιχειρησιακές ΣΣΕ υπερτερούν κατά πολύ. Με βάση τα στοιχεία του Υπουργείου Εργασίας, κατά το 2017 υπογράφηκαν µόνο 15 κλαδικές /οµοιοεπαγγελµατικές ΣΣΕ, περίπου δηλαδή όσες και κατά τα αµέσως προηγούµενα χρόνια. Ο αριθµός των επιχειρησιακών ΣΣΕ, αντιθέτως, ανήλθε σε 244. Κατά την ίδια περίοδο, οι προσλήψεις µε πλήρες ωράριο υποχώρησαν σταθερά: η ποσοστιαία αναλογία τους στο σύνολο µειώθηκε από 80% το 2009 σε 45% το 2017. Η ποσοστιαία αναλογία των νέων προσλήψεων µε ευέλικτες µορφές απασχόλησης στη διάρκεια της κρίσης υπερδιπλασιάστηκε και, ενώ το 2009 αντιστοιχούσαν σε 21% του συνόλου, κατά το 2017 ανήλθαν σε 55%. Η περίοδος 2009 έως 2016 συνοδεύτηκε από ιδιαίτερα αρνητικές κοινωνικές επιπτώσεις όσον αφορά τη φτώχεια και την ανισότητα. Οι αρνητικές τιµές των δεικτών προσέγγισαν το χειρότερο επίπε-

δο κατά την περίοδο 2013-2014 και σταθεροποιήθηκαν κατά τα επόµενα έτη στο επίπεδο αυτό. Ο δείκτης φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισµού αυξήθηκε από το 27% του πληθυσµού στο 36% το 2014 και έκτοτε παρέµεινε αµετάβλητος. Ωστόσο, οι µεταβολές αυτές δεν αντικατοπτρίζουν πλήρως την επιδείνωση, διότι το κατώφλι της φτώχειας µειώνεται παράλληλα µε το ΑΕΠ. Εάν θεωρήσουµε ότι το κατώφλι της φτώχειας σήµερα είναι το ίδιο µε το αντίστοιχο του 2008, δηλαδή ότι είναι εύλογο να θεωρούµε σήµερα κάποιον ως φτωχό µε τα ίδια κριτήρια που χρησιµοποιούσαµε το 2008, τότε το ποσοστό φτώχειας προσεγγίζει το 50% του πληθυσµού. Καθοριστικός παράγοντας για να συγκρατηθεί το ποσοστό φτώχειας είναι οι µεταβιβαστικές πληρωµές και ειδικά εκείνη των συντάξεων, καθώς κατά την κρίση αυξάνεται η σηµασία που έχουν για την αντιµετώπιση της φτώχειας. Από την άλλη πλευρά, είναι ανησυχητικό ότι οι κοινωνικές οµάδες που επαγγελµατικά βρίσκονται στο περιθώριο, όπως οι άνεργοι και ο µη ενεργός πληθυσµός, εµφάνισαν ισχυρή αύξηση του ποσοστού φτώχειας κατά την περίοδο 20152016. Επιπλέον, τα εµπειρικά ευρήµατα επιβεβαιώνουν ακόµα περισσότερο ότι η εξάπλωση της µερικής απασχόλησης και η γενίκευση των ελαστικών σχέσεων εργασίας έχουν καταδικάσει µεγάλο τµήµα του εργαζόµενου πληθυσµού σε συνθήκες φτώχειας. Αυτό, σε συνδυασµό µε το γεγονός ότι το ποσοστό φτώχειας σε εργαζόµενους µε συµβάσεις ορισµένου χρόνου βρίσκεται σε τριπλάσια επίπεδα από τους εργαζόµενους µε συµβάσεις αορίστου χρόνου, καθιστά προφανές ότι η σταθερή και πλήρης απασχόληση εξασφαλίζει σαφώς καλύτερη προστασία έναντι της φτώχειας.

Μακροοικονοµικές και δηµοσιονοµικές εξελίξεις

Η ετήσια έκθεση του ΙΝΕ ΓΣΕΕ, που δηµοσιεύθηκε τον Μάρτιο, διαπιστώ-

νει ότι, µέχρι το φθινόπωρο του 2017, η ελληνική οικονοµία εµφάνιζε ενδείξεις εύθραυστης σταθεροποίησης σε χαµηλούς ρυθµούς µεγέθυνσης της παραγωγής, χωρίς να υπάρχει µια δυναµική βασισµένη στις εσωτερικές δυνάµεις της ελληνικής οικονοµίας. Αυτό θέτει την Ελλάδα σε µια πορεία απόκλισης από τα άλλα κράτη-µέλη της Ευρωζώνης, τα οποία, για πρώτη φορά µετά την κρίση του 2008, καταγράφουν σχετικά ικανοποιητικούς ρυθµούς αύξησης της παραγωγής. Το ελληνικό δηµόσιο έχει πλέον διορθώσει τα µεγάλα δηµοσιονοµικά ελλείµµατά του, αλλά είναι αµφίβολο εάν αυτό έχει συµβεί µε τρόπο βιώσιµο. Από το 2014 καταγράφεται αλλαγή στα δηµόσια οικονοµικά και το µεγαλύτερο µέρος της δηµοσιονοµικής προσπάθειας γίνεται µε αύξηση των έµµεσων φόρων. Το 2017 οι έµµεσοι φόροι αντιστοιχούσαν στο 57% περίπου των φορολογικών εσόδων του κράτους έναντι 54% το 2016. Η εκτίµηση της ετήσιας έκθεσης του ΙΝΕ ΓΣΕΕ είναι ότι το ελληνικό δηµόσιο επιχειρεί να βελτιώσει τα οικονοµικά του µε τρόπο που δεν µπορεί να διατηρηθεί µακροπρόθεσµα µε δεδοµένη την αβέβαιη αύξηση του ΑΕΠ, την πτώση του διαθέσιµου εισοδήµατος των νοικοκυριών και την αύξηση των ληξιπρόθεσµων οφειλών των φορολογουµένων προς το ∆ηµόσιο. Το φθινόπωρο του 2017, το προϊόν της χώρας υστερούσε σηµαντικά σε σχέση µε το προ κρίσης επίπεδο, παραµένοντας καθηλωµένο στο επίπεδο του 2014. Κατά το ίδιο διάστηµα, συνεχίστηκε ένα φαινόµενο που παρατηρείται από το 2012, ότι η κατανάλωση παραµένει στάσιµη και σε επίπεδο υψηλότερο από το διαθέσιµο εισόδηµα. Η διαφορά οφείλεται αφενός στην εκτεταµένη φοροδιαφυγή όσο και στη χρήση αποταµιεύσεων των νοικοκυριών για την υπεράσπιση του βιοτικού τους επιπέδου.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Red Marks Η άνοδος των µπολσεβίκων στην εξουσία

Η επανάσταση του 1917 στην Πετρούπολη του Αλεξάντερ Ραµπίνοβιτς Ιουλιανού 67 • 2108254625 bookstore@redmarks.gr

8

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

4 ΑΠΡΙΛΗ 2018

Επιµέλεια Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς Συνέδριο ΠΟΕ-ΟΤΑ: Χρειάζεται ταξικός προσανατολισµός και ενωτική παρέµβαση Του Γιώργου Χαρίση, µέλους της ΕΕ της ΠΟΕ-ΟΤΑ και επικεφαλής των δυνάµεων του ΜΕΤΑ σε ιδιωτικό και δηµόσιο τοµέα

Ο

λοκληρώνονται αυτές τις µέρες οι αρχαιρεσίες στα 250 περίπου σωµατεία της ΠΟΕ-ΟΤΑ, που άρχισαν την 1η ∆εκέµβρη 2017, για το 46ο Συνέδριό της, που θα γίνει στις 23-26 Απρίλη 2018 στα Γιάννενα. Η συµµετοχή των εργαζοµένων στις αρχαιρεσίες φαίνεται να είναι αυξηµένη σε σχέση µε το προηγούµενο συνέδριο που έγινε το 2015 και αυτό είναι θετικό µήνυµα, που δείχνει ότι οι εργαζόµενοι, παρά τις δυσκολίες και τα προβλήµατα, συσπειρώνονται γύρω από τα σωµατεία τους και αυτό το γεγονός πρέπει να αξιοποιηθεί, όχι για την ενίσχυση µηχανισµών των διάφορων εργοδοτικών, κυβερνητικών ή κοµµατικών συνδικαλιστικών παρατάξεων, αλλά για το ξαναζωντάνεµα των σωµατείων και την ενασχόλησή τους µε τα προβλήµατα των εργαζοµένων και την ανάπτυξη των αγώνων ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της λιτότητας και των ιδιωτικοποιήσεων. Επιδίωξη των δυνάµεων του ΜΕΤΑ/ΟΤΑ

µέσα από τις διαδικασίες του συνεδρίου είναι η ενίσχυση των δυνάµεών του και η συµβολή του στην ενότητα του συνδικαλιστικού κινήµατος και των εργαζοµένων και στο δυνάµωµα του ταξικού του προσανατολισµού. Στο πλαίσιο αυτό οι δυνάµεις του ΜΕΤΑ απευθύνονται σε όλες τις αγωνιστικές δυνάµεις του κλάδου, αλλά και σε µεµονωµένους αγωνιστές συνδικαλιστές, ανεξάρτητα πολιτικής, παραταξιακής ή άλλης τοποθέτησης και τους καλούν να συγκροτήσουν ένα ευρύτερο µπλοκ δυνάµεων µέσα στο συνέδριο για την ανάδειξη των πραγµατικών προβληµάτων των εργαζοµένων, ενώ η ενίσχυσή του και εκλογικά θα συµβάλει στον αγωνιστικό προσανατολισµό της οµοσπονδίας µας. Σ’ αυτό το συνέδριο θα είχαν τη δυνατότητα να συµµετάσχουν και άλλοι 15-20 χιλιάδες εργαζόµενοι, µε ελαστικές εργασιακές σχέσεις, από την καθαριότητα, το Βοήθεια στο Σπίτι, τα Κ∆ΑΠ, τα ΚΗΦΗ και τα προγράµµατα ΕΣΠΑ (παιδικοί σταθµοί και κοινωνικές δοµές σίτισης, κοινωνικά φαρµακεία και παντοπωλεία κλπ), αν είχε τροποποιηθεί το καταστατικό στο οργανωτικό-καταστατικό συνέδριο το ∆εκέµβρη του 2016, όπου η µυωπική και µικροπαρα-

ταξιακή αντίληψη της ∆ΑΣ/ΠΑΜΕ την τορπίλισε. Για µας παραµένει το θέµα ανοιχτό και είµαστε υπέρ της ισότιµης συµµετοχής όλων των εργαζοµένων, ανεξάρτητα σχέσης εργασίας και φορέα απασχόλησης, στη δύναµη της ΠΟΕ-ΟΤΑ και της Α∆Ε∆Υ.

αγώνας να διευρυνθεί και να συµπεριλάβει και τους εργαζόµενους στις κοινωνικές δοµές των ΟΤΑ, που εργάζονται χρόνια σε κρίσιµους τοµείς και εξυπηρετούν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Τότε κάποιοι κωφεύανε ή νόµιζαν ότι θα αντιµετωπίζονταν ευνοϊκότερα από την κυβέρνηση. Η πραγµατικότητα όµως τους έχει διαψεύσει και πιστεύουµε ότι τους έχει κάνει και πιο σοφούς. Τέλος δικαιώνει τη στάση µας στην κρίσιµη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΠΟΕ-ΟΤΑ για τη συνέχιση ή όχι των κινητοποιήσεων το καλοκαίρι του 2017, όπου εµείς επιµείναµε στην κλιµάκωση και όχι στην αναστολή των κινητοποιήσεων, γιατί εκτιµούσαµε ότι η κυβέρνηση ήταν αποµονωµένη και «στριµωγµένη» και θα µπορούσαµε να αποσπάσουµε ένα πιο θετικό αποτέλεσµα και όλοι αυτοί οι εργαζόµενοι να είχαν σήµερα σταθερή και µόνιµη εργασία. Οι χιλιάδες απολυµένοι συµβασιούχοι των ΟΤΑ µαζί µε τους συµβασιούχους των νοσοκοµείων, των δηµόσιων υπηρεσιών και της εκπαίδευσης µπορούν µέσα από έναν συντονισµένο, µαζικό και αποφασιστικό αγώνα, µε τη συµµετοχή, συµπαράσταση και αλληλεγγύη όλων των εργαζοµένων, να έχουν νικηφόρο αποτέλεσµα.

Για τους συµβασιούχους

Τα αποτελέσµατα του διαγωνισµού της προκήρυξης Κ/3/2018, για την πρόσληψη πάνω από 8.000 εργαζοµένων στις ανταποδοτικές υπηρεσίες των ΟΤΑ, έδειξαν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των συµβασιούχων που εργάζονταν στους δήµους µέχρι της 31/3/2018, απολύονται, µιας και τα ονόµατά τους δεν είναι στους προσωρινούς πίνακες του ΑΣΕΠ, που έχουν αναρτηθεί. Αποτελεί κατάφορη αδικία, όταν αυτοί που αγωνίστηκαν πέρσι το καλοκαίρι και ανάγκασαν την κυβέρνηση σε υποχώρηση και, αντί της άµεσης απόλυσής τους τότε και της αναπλήρωσής τους µε νέους συµβασιούχους, να προχωρήσει στην πρόσληψη µόνιµου προσωπικού, να είναι σήµερα τα θύµατα. Η εξέλιξη αυτή επιβεβαιώνει τη θέση µας ως ΜΕΤΑ που από την πρώτη στιγµή τότε ζητήσαµε τη µετατροπή όλων των συµβάσεων σε αορίστου χρόνου και επιδιώξαµε ο

Εκλογές στο Σύλλογο ∆ιοικητικού Προσωπικού Πανεπιστηµίου Αθηνών

Μεγάλη η συµµετοχή των συµβασιούχων Της Ελένης Τόλη

Π

ραγµατοποιήθηκαν την Τετάρτη 28 Μαρτίου οι εκλογές στο Σύλλογο ∆ιοικητικού Προσωπικού (Σ∆Π) Πανεπιστηµίου Αθηνών (ΕΚΠΑ). Ήταν οι πρώτες εκλογές στις οποίες συµµετείχαν και οι συµβασιούχοι εργαζόµενοι στο πανεπιστήµιο, µια και πλέον ο Σ∆Π καλύπτει συνδικαλιστικά και αυτούς. Αυτό είναι µια κατάκτηση του τελευταίου µεγάλου αγώνα που έδωσαν οι εργαζόµενοι στο ΕΚΠΑ πριν από τέσσερα σχεδόν χρόνια ενάντια στη διαθεσιµότητα. Τότε, και υπό την πίεση των ίδιων των συµβασιούχων, αλλά και εξαιτίας του αγωνιστικού κλίµατος µέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, πριν ακόµη κερδίσει τις βουλευτικές εκλογές, διαµορφώθηκε µια πλειοψηφία που πίεσε την προηγούµενη διοίκηση του συλλόγου (συντηρητική και «εργοδοτική-πρυτανική») να τροποποιήσει το καταστατικό και να δεχτεί συµβασιούχους ως µέλη. Στις εκλογές συµµετείχαν τέσσερις παρατάξεις, η Ενωτική Αριστερή Παρέµβαση (ΣΥΡΙΖΑ), η Ανεξάρτητη Πανεπιστηµιακή Έκφραση (κεντρο-αριστερά),

η ∆ηµοκρατική Αγωνιστική Συνεργασία-∆ΑΣ (ΚΚΕ) και η Πρωτοβουλία Εργαζοµένων Πανεπιστηµίου Αθηνών και Συνεργαζόµενοι (ριζοσπαστική/εξωκοινοβουλευτική Αριστερά). Η συµµετοχή ήταν ελαφρώς αυξηµένη σε σχέση µε τις προηγούµενες εκλογές (354 τώρα, έναντι 300). Αυτό οφείλεται και στην συµµετοχή των συµβασιούχων, µια και εγγράφηκαν στο σύλλογο 90, από τους οποίους ήρθαν και ψήφισαν οι 60. Πρώτη δύναµη αναδείχτηκε η Ενωτική Αριστερή Παρέµβαση µε 154 ψήφους και ακολουθούν η Πρωτοβουλία µε 75, η Ανεξάρτητη Πανεπιστηµιακή Έκφραση µε 67 και η ∆ΑΣ µε 44. Κέρδισαν η Ενωτική Αριστερή Παρέµβαση 4 έδρες, η Πρωτοβουλία Εργαζοµένων 2 έδρες, η Ανεξάρτητη Πανεπιστηµιακή Έκφραση 2 έδρες και η ∆ΑΣ 1 έδρα. Το αποτέλεσµα δείχνει ως µεγάλους κερδισµένους τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να αυξήσει τη δύναµή του αρκετά, ενώ το ΚΚΕ είχε εντυπωσιακή αύξηση από 12 σε 44 ψήφους. Η Πρωτοβουλία έµεινε σταθερή σε ψήφους, πεσµένη όµως σε ποσοστά (µια και ψήφισαν περισσότεροι) και άρα έχασε µία έδρα. Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ δεν οφείλεται στις «αγωνιστικές περγαµηνές του».

Αυτό που µάλλον µέτρησε είναι ότι ήταν το «κυβερνητικό» ψηφοδέλτιο, ενώ παράλληλα συµµετείχαν σε αυτό διευθυντές υπηρεσιών, οι οποίοι ήρθαν µαζί µε τους ψηφοφόρους τους… Κληρονόµησε λοιπόν µεγάλο ποσοστό της εκλογικής βάσης των προηγούµενων εργοδοτικών σχηµάτων. Βλέπουµε δυστυχώς µια επανάληψη του συνδικαλισµού ο οποίος είναι συνδεδεµένος µε τη διοίκηση του ΕΚΠΑ και στον οποίο είχε αντιταχθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ παλιότερα. Αγωνιστικό κοµµάτι κόσµου που είχε ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούµενες εκλογές µετατοπίστηκε τώρα στη ∆ΑΣ και την Πρωτοβουλία. Ειδικά η Πρωτοβουλία έχει καταγραφεί σαφέστατα ως το πιο αγωνιστικό σχήµα στο ΕΚΠΑ: Έχει πρωτοστατήσει στον αγώνα ενάντια στη διαθεσιµότητα, έχει πιέσει για το άνοιγµα του συλλόγου στους συµβασιούχους, έχει πάρει πάνω της και τη σύγκρουση µε την αξιολόγηση στο ΕΚΠΑ, ενώ εκφράζει σαφή αντικυβερνητικό και αντιµνηµονιακό λόγο. ∆εν µπόρεσε όµως να µετατρέψει την αγωνιστική αναγνώριση σε ψήφους. Ένας λόγος είναι ότι από την παλιά εκλογική της βάση αρκετός κόσµος έχει γίνει ειδικό διδακτικό ή τεχνικό προσωπικό και άρα εκ των πραγµάτων έχει φύγει

από το σύλλογο. Χρειάζεται όµως παραπάνω συζήτηση, γιατί ενώ συνάδελφοι αναγνωρίζουν τη δράση και τη συµβολή της Πρωτοβουλίας, δεν το εκφράζουν αυτό µε την ψήφο τους. Στα θετικά των εκλογών αυτών κρατάµε σίγουρα την καλή συµµετοχή των συµβασιούχων (το 66% όσων γράφτηκαν στο σύλλογο πήγαν και ψήφισαν). Το ζητούµενο είναι η ενίσχυση της ριζοσπαστικής έκφρασης στο σύλλογο, µια και τα µέτωπα είναι πολλά: Αναµένουµε τη νέα φάση της αξιολόγησης, τις συγχωνεύσεις και καταργήσεις ΑΕΙ και ΤΕΙ που θα οδηγήσουν σε απώλειες θέσεων εργασίας, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και τους εργολάβους που προελαύνουν σε όλα τα πανεπιστήµια. Οι δυνάµεις της Αριστεράς, πέρα από την καταγραφή στα ∆Σ των σωµατείων, χρειάζεται να συνεργαστούν για να βοηθήσουν τους πραγµατικούς αγώνες, ειδικά του µεγάλου αριθµού συµβασιούχων που δουλεύουν στα πανεπιστήµια. Και να τους συνδέσουν µε τις διεκδικήσεις µονίµων, όπως και µε τους εργαζόµενους άλλων χώρων. Έτσι θα αποδεικνύεται η χρησιµότητα των σωµατείων και θα αποδυναµώνονται οι λογικές παλιού και νέου κυβερνητικού συνδικαλισµού.

4 ΑΠΡΙΛΗ 2018

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

9

Πολύ καλά για την Αριστερά τα αποτελέσµατα στο Σωµατείο Μισθωτών Τεχνικών

Ανάγκη για συσπείρωση µάχης Των Γιάννου Γιαννόπουλου, Ελένης Μπούκη, Εύας Παπατζανή

Ο

ι εκλογές του Σωµατείου Μισθωτών Τεχνικών πραγµατοποιήθηκαν το τριήµερο 18-19-20 Μαρτίου 2018, λίγο παραπάνω από δυο χρόνια µετά τις τελευταίες. Οι εκλογές έγιναν στο τοπίο της µνηµονιακής λιτότητας, σε ένα πλαίσιο άγριας επίθεσης στα εργασιακά δικαιώµατα στο κλάδο των τεχνικών. Η µνηµονιακή ρητορική περί ανάπτυξης µετατρέπει τη χώρα σε πεδίο επενδύσεων και φέρνει τη µεγάλη πλειοψηφία των τεχνικών µπροστά στα κατασκευασµένα διλήµµατα «θέσεις εργασίας και ανάπτυξη ή φτωχοποίηση». Η ανάπτυξή τους όµως αφορά παραδείγµατα όπως η παράδοση των δεκατεσσάρων περιφερειακών αεροδροµίων στη Fraport, η πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, η περαιτέρω ιδιωτικοποίηση των λιµανιών σε Πειραιά, Θεσσαλονίκη και περιφέρεια, η επέλαση της Eldorado στη Χαλκιδική, τα mall και τα νέα γήπεδα στην Αττική κλπ. Η συνεχώς επιχειρούµενη πολυδιάσπαση των τεχνικών µε βάση τον τρόπο απασχόλησής τους, σε συνδυασµό µε την αυξανόµενη ανεργία και τις επισφαλείς σχέσεις εργασίας κάνει τα πράγµατα στον κλάδο ακόµα πιο δυσµενή. Η πλειοψηφία των τεχνικών απασχολείται στην εργασία µε «µπλοκάκι» (∆ελτίο Παροχής Υπηρεσιών) ή ακόµα και µε «µαύρα», τις περισσότερες φορές µε τον «τίτλο» του συνεργάτη και όχι του εργαζόµενου µε σχέση εξαρτηµένης εργασίας. Η ιδιαίτερα διαδοµένη αυτή µέθοδος αποκρύπτει συλλογικά δικαιώµατα, δυσχεραίνει τις συλλογικές διεκδικήσεις και δηµιουργεί εργαζόµενους µε εξατοµικευµένη σχέση εργασίας, έρµαια στις διαθέσεις της εργοδοσίας.

∆ικαιώµατα αποζηµίωσης σε περίπτωση απόλυσης, δικαιώµατα εγκυµοσύνης και λοχείας κλπ καταστρατηγούνται µε πρόσχηµα την απασχόληση ως «ελεύθερος επαγγελµατίας» ή «συνεργάτης» από την πλευρά των εργοδοτών µέσω των αντίστοιχων δυνατοτήτων που τους δίνονται. Σε ό,τι αφορά το ασφαλιστικό και ειδικότερα το νόµο Κατρούγκαλου οι εισφορές των αυτοαπασχολούµενων και των «µπλοκάκηδων» φτάνουν ήδη το 30% του εισοδήµατος και θα φτάσουν το 36,95% το 2021, αν και στην πραγµατικότητα είναι ακόµα παραπάνω, αφού η βάση υπολογισµού δεν είναι το καθαρό εισόδηµα, αλλά το µικτό. Ταυτόχρονα, οι «υποσχέσεις» περί κάλυψης των αυξήσεων από τους εργοδότες δεν επιβεβαιώθηκαν, αφού η κυβέρνηση δεν τους δέσµευσε µε κανέναν τρόπο. Στις περισσότερες περιπτώσεις η εργοδοσία αρνήθηκε να πληρώσει το µερίδιο που της αναλογούσε και προχώρησε σε µειώσεις των καθαρών µισθών, φορτώνοντας το σύνολο της διαφοράς των εισφορών στον εργαζόµενο, πράγµα που κατάφερε όπου δεν συνάντησε την οργανωµένη µαζική αντίδραση των «από κάτω». Σε αυτό το περιβάλλον, το ΣΜΤ το προηγούµενο διάστηµα έδωσε µια σειρά µαχών και σηµείωσε ορισµένες µικρές, αλλά πολύ σηµαντικές νίκες. Από τη µάχη ενάντια στο αντι-ασφαλιστικό νοµοσχέδιο για τη µη µετακύλιση του βάρους των αυξήσεων στους εργαζόµενους συναδέλφους, τις πρωτοβουλίες συντονισµού των «µπλοκάκηδων» εργαζοµένων τεχνικών, τη µάχη για τη διεκδίκηση αποζηµίωσης και οφειλών στη συναδέλφισσα εργαζόµενη µητέρα της NETSCOPE SOLUTIONS, καθώς και τις µάχες που παραµένουν µέχρι σήµερα ανοιχτές στις µεγάλες εταιρείες ΑΚΤΩΡ/ΒΙΟΣΑΡ και Παπαστράτος. Η περίοδος εν όψει των εκλογών του ΣΜΤ χαρακτηρίστηκε επίσης από µια άλλη «έκπληξη», αυτή της εµφάνισης του κυ-

βερνητικού ΣΥΡΙΖΑ µε νέα παράταξη (ΣΥΝΑΡΤΗΣΗ). Η προεκλογική τους δουλειά καθορίστηκε από την κινητοποίηση µηχανισµών από τις ∆ΕΚΟ και µια προσπάθεια να εγγράψουν µέχρι και µέλη ∆Σ κρατικών επιχειρήσεων (µε τις αντίστοιχες αιτήσεις φυσικά να απορρίπτονται). Τα πανελλαδικά αποτελέσµατα για το ∆Σ του Σωµατείου διαµορφώθηκαν ως εξής: Η συµµετοχή αυξήθηκε από 1.377 σε 1.539 ψηφίσαντες πανελλαδικά, µε πρώτη δύναµη να παραµένει η «Αριστερή Πρωτοβουλία Τεχνικών» που πρόσκειται κυρίως στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, λαµβάνοντας 691 ψήφους (671 το 2015) και 3 έδρες από 4 το 2015. Η παράταξη του ΚΚΕ (ΕΣΑΚ) έλαβε 502 από 452 (2015), διατηρώντας 2 έδρες στο ∆Σ. Η «ΡΙΣΤάΡΤ» (ΡΙζοσπαστική Συνεργασία Τεχνικών για την ΑΡιστερή Τροχιά) διατήρησε τη 1 έδρα της στο ∆Σ, λαµβάνοντας 176 από 221 ψήφους (που είχε λάβει πριν την αποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ από το πρόδροµο σχήµα το 2015). Η πρωτοεµφανιζόµενη ΣΥΝΑΡΤΗΣΗ, παράταξη του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ, έλαβε 123 ψήφους επίσης µε 1 έδρα. Η σχετική σταθεροποίηση των 2 πλειοψηφουσών παρατάξεων και η αύξηση του ΚΚΕ φανερώνουν ότι υπάρχει κεκτηµένος ένας µηχανισµός δουλειάς της Αριστεράς στους µαζικούς χώρους του κλάδου (παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις), αλλά όχι µε αυξανόµενη ταχύτητα. Το σωµατείο καταφέρνει να συσπειρώνει κόσµο ακόµα, αξιοποιώντας και την πολιτική επιρροή της Αριστεράς στις πολυτεχνικές σχολές, αλλά δεν έχει κατορθώσει να ανεβάσει τη συµµετοχή στη ζωή του σωµατείου από συγκεκριµένους χώρους δουλειάς, παρότι έγινε µια δουλειά κόντρα στο νόµο Κατρούγκαλου που είχε υλικά αποτελέσµατα (τη µη µείωση των µισθών) για συναδέλφους. Από εδώ και πέρα είναι αναγκαία η επιµονή στη συγκεκριµένη δουλειά, σε συγκεκριµένους χώρους. Επιπλέον, µε βάση και τα ζητήµατα που είχε τονίσει η «ΡΙΣΤάΡΤ»,

είναι αναγκαία η επιµονή στο ζήτηµα της Συλλογικής Σύµβασης Εργασίας µε όρους υλοποίησης και όχι µονάχα εσωτερικής συζήτησης. Ειδικά από την πλευρά του νέου ∆Σ υπάρχει ανάγκη να ξεκινήσει εκ νέου η διαδικασία διεκδίκησης της ΣΣΕ προς δύο κατευθύνσεις: Από τη µία να υπάρξει µια πλατιά ενηµέρωση όλων των µελών του Σωµατείου για τη ΣΣΕ, για το τι καλύπτει και κυρίως για τους τρόπους µε τους οποίους µπορεί να διεκδικηθεί στους χώρους εργασίας από τον µεγάλο κατασκευαστικό όµιλο µέχρι το µικρότερο τεχνικό γραφείο. Από την άλλη οφείλουµε να βρούµε νέους τρόπους διεκδίκησης των ΣΣΕ που θα συγκρούονται απευθείας µε την εργοδοσία, έχοντας επίγνωση των πραγµατικών συσχετισµών στον κλάδο, αλλά προβαίνοντας σε µαχητικές και ταυτόχρονα αποτελεσµατικές παρεµβάσεις στην κατεύθυνση αυτή. Στα παραπάνω θα χρειαστεί να στοχεύσει ένας µεσοπρόθεσµος σχεδιασµός από το νέο ∆ιοικητικό Συµβούλιο που θα εµπλέκει όλα τα µέλη και θα θέτει το ζήτηµα µε κινηµατικό τρόπο. Επιπλέον, είναι αναγκαία η συµβολή και παρέµβαση στα «καυτά» κοινωνικά µέτωπα της περιόδου που άπτονται και του αντικειµένου δουλειάς των µελών του ΣΜΤ, όπως –κυρίως– αυτό των πλειστηριασµών και τους δικαιώµατος στη στέγη. Για την επόµενη περίοδο, χρειάζεται µια γενική κατεύθυνση συσπείρωσης των συναδέλφων σε συγκεκριµένους χώρους δουλειάς, µια κατεύθυνση οργάνωσής τους από τα ίδια τα µέλη του σωµατείου και µια επεξεργασία ακόµα πιο αποτελεσµατικών µορφών δράσης απέναντι σε συγκεκριµένους «σκληρούς» εργοδότες. Το βασικό στοίχηµα για το ΣΜΤ θα είναι το να καταφέρει να γειώσει τη γραµµή του στους χώρους δουλειάς και να µαζικοποιηθεί, ειδικά στη συγκεκριµένη συγκυρία. Από την πλευρά µας, ως «ΡΙΣΤάΡΤ» θα συµβάλλουµε µε όλες µας τις δυνάµεις σε µια τέτοια κατεύθυνση.

Εκλογές ΓΕΩΤΕΕ: Τέρµα στον εκφυλισµό και τη διάλυση-ήρθε η ώρα της ανατροπής Του Αποστόλη Τσιάµη, µέλους ∆Σ ΠΕΓ∆Υ

Μ

ια νέα αισιόδοξη προσπάθεια ξεκινάει στον χώρο του ΓΕΩΤΕΕ. Συνάδελφοι Γεωτεχνικοί που στις προηγούµενες εκλογές συµµετείχαµε σε διαφορετικά αριστερά ψηφοδέλτια ενώσαµε τις δυνάµεις τας για να εκπροσωπήσουµε και στο ΓΕΩΤΕΕ την ανάγκη κοινής δράσης των Γεωτεχνικών µέσα από το ψηφοδέλτιο ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ - ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟΙ ΓΕΩΤΕΧΝΙΚΟΙ. Στις προηγούµενες εκλογές του ΓΕΩΤΕΕ η συµµετοχή στις εκλογές έφτασε στο 15% των µελών του. Η προσαρµογή της πλειοψηφίας των παρατάξεων στις µνηµονιακές επιλογές και η ταύτισή τους µε τα κυρίαρχα οικονοµικά συµφέροντα, έφερε σαν αποτέλεσµα την πλήρη απαξίωση του φορέα. Σε πρόσφατο ψήφισµα του, το Γεωπονικό

Πανεπιστήµιο Αθηνών καταδίκασε την κυβερνητική απόφαση που καταργεί τα επαγγελµατικά δικαιώµατα στους απόφοιτους της Γεωπονικής Σχολής Αθηνών αλλά και των υπολοίπων Πανεπιστηµίων. Η κυβέρνηση αποφάσισε να µοιράσει την πίτα των Γεωργικών Συµβούλων στους οικονοµικούς συµµάχους της. Αποφάσισε φορέας Ιδιωτικού δικαίου να πιστοποιεί και θα ξαναπιστοποιεί συνεχώς και µε αντίτιµο τους γεωτεχνικούς για να µπορούν οι συνάδελφοι να εργάζονται επάνω στο αντικείµενο που σπούδασαν και εργάζονται επί σειρά ετών. Το ΓΕΩΤΕΕ όχι µόνο δεν αντέδρασε στην κυβερνητική απόφαση αλλά αντίθετα ζητούσε να µην καθιερωθούν αυτοαπασχολούµενοι Γεωργικοί Σύµβουλοι που θα µπορούν να τιµολογούν συµβουλές, παρά µόνο Φορείς Παροχής Γεωργικών Συµβουλών. Επιπλέον ζητούσε να µπουν εµπόδια στην δυνατότητα οι ΟΤΑ να δηµιουργούν τέτοιους φορείς και τέλος ήθελε να περιορίσει και τους ∆ηµοσίους Υπαλλήλους. Το ΓΕΩΤΕΕ αντί να υπερασπίσει

τα δικαιώµατα του κλάδου έδειξε την ταύτιση του µε συγκεκριµένα επιχειρηµατικά συµφέροντα. Απάντησε στον νεοφιλελευθερισµό των κυβερνήσεων µε ακόµα περισσότερο νεοφιλελευθερισµό που υποσκάπτει τα συµφέροντα των συναδέλφων , ανέργων , ιδιωτικών υπαλλήλων, αυτοαπασχολούµενων και ∆ηµοσίων Υπαλλήλων. Ταυτόχρονα και χωρίς την θέλησή του όµως, έκανε σε όλους φανερή την αναγκαιότητα αλλαγής της πορείας του. Οι Γεωτεχνικοί παρ’ όλους τους νόµους είναι κατοχυρωµένοι στην συνείδηση των αγροτών υπάρχουν γιατί τους επιβάλει η αναγκαιότητα της αγροτικής παραγωγής. Η κυβέρνηση στοχεύει στην αλλαγή του µοιράσµατος της πίτας της αγοράς υπέρ συγκεκριµένων επιχειρηµατικών συµφερόντων καταδικάζοντας ταυτόχρονα στην απαξίωση τα επαγγέλµατά µας και τα πτυχία µας. ∆εν είναι ένα µοναδικό παράδειγµα. Σε αυτήν την κατεύθυνση πορεύεται συνολικά η νοµοθεσία στα µνηµονιακά χρόνια.

Οι µνηµονιακές και οι νεοφιλελεύθερες επιλογές οποιαδήποτε χρώµατος έχουν απαξιώσει τους γεωτεχνικούς που µπορούν να βοηθήσουν τους µικροµεσαίους αγρότες. Ενισχύουν µεγαλοτσιφλικάδες, αγροβιοµηχανίες και για αυτόν το στόχο προωθούν µεγάλες εταιρίες, µε λίγους και κακοπληρωµένους επιστήµονες. Η ποιότητα των τροφίµων, η επάρκεια των αναγκαίων για την κοινωνία αγαθών, η προστασία του περιβάλλοντος και της υγείας είναι υποδεέστερα για την «αγορά», όπου δεσπόζει το κέρδος µε όποιο τίµηµα. Χρειάζεται ένα µεγάλο φτάνει πια από τον κλάδο, που να εκφραστεί βροντερά µέσα από τις κάλπες και µέσα από την συµµετοχή στους συλλόγους. Ενάντια στα συµφέροντα απαξίωσης ενώνουµε τον κλάδο και υπερασπιζόµαστε την ζωή, την εργασία, την αξιοπρέπειά µας και το συµφέρον της πλειοψηφίας της κοινωνίας.

10

εργατικά

Συνέντευξη με τον Γιώργο Παζάλο, πρόεδρο του συλλόγου εκπαιδευτικών Π

Το πείσμα των αναπληρωτώ τη μαχητικότητα των πρωτο

Σ

τις 30/3 έγινε το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο, έπειτα από μια σειρά μαζικών και δυναμικών κινητοποιήσεων στο χώρο της εκπαίδευσης που ξεκίνησαν με κύριο αίτημα τη μόνιμη και σταθερή δουλειά και βασικό κορμό τις αναπληρώτριες και τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.

Πώς πιστεύεις ότι φτάσαμε σε μια αξιοσημείωτη μαζικότητα αυτού του αγώνα;

?

Οκτώ χρόνια πέρασαν και στην εκπαίδευση δεν έγινε κανένας μόνιμος διορισμός, ενώ χιλιάδες εκπαιδευτικοί αποχώρησαν με σύνταξη, ιδιαίτερα τα πρώτα μνημονικά χρόνια – πριν εγκλωβιστούν στη δουλειά στην τάξη μέχρι τα γεράματα. Σήμερα το 1/4 των εκπαιδευτικών, ενώ καλύπτουν πάγιες ανάγκες, είναι αναπληρωτές, δηλαδή συμβασιούχοι, με ολιγόμηνες συμβάσεις κάθε έτος, διαθέσιμοι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, κυριολεκτικά με μια βαλίτσα και ένα φύλλο πορείας στο χέρι, σε μια ομηρία δίχως τέλος.

H μνημονιακή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, με την πολιτική περικοπών που με τη σειρά της εφάρμοσε στα σχολικά προγράμματα και στις εκπαιδευτικές δομές σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης τα δύο προηγούμενα χρόνια, έστειλε ήδη στην οριστική ανεργία δύο χιλιάδες αναπληρωτές που δεν επαναπροσλήφθηκαν, ενώ στελέχωναν τα σχολεία το προηγούμενο διάστημα.

Oι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί που υπηρετούν σήμερα στα σχολεία, εκτός από την ομηρία μιας αέναης αναπλήρωσης, βλέπουν τον εφιάλτη της οριστικής απόλυσης, το ενδεχόμενο να «περισσεύουν» και εκείνοι τις επόμενες χρονιές, μιας και το εκπαιδευτικό μνημόνιο που υλοποιεί η κυβέρνηση με την επιτόπια καθοδήγηση κλιμακίων του ΟΟΣΑ στοχεύει σε ραγδαία μείωση του εκπαιδευ-

τικού προσωπικού μέσα από μηχανισμούς συρρίκνωσης των εκπαιδευτικών δομών στο δημόσιο σχολείο, όπως καταργήσεις και συγχωνεύσεις σχολείων, συμπτύξεις τμημάτων, μετακινήσεις μαθητών, χτύπημα της ειδικής αγωγής και κάθε δομής αντισταθμιστικής εκπαίδευσης. Η οργή και η αγανάκτηση από την παρατεταμένη ομηρία των αναπληρωτών, τον διαρκή εμπαιγμό της κυβέρνησης, τις κάλπικες υποσχέσεις όλων των υπουργών Παιδείας για διορισμούς, αλλά και το εκπαιδευτικό μνημόνιο που αποκαλύπτει τα σχέδια για το εργασιακό μέλλον όλων των εκπαιδευτικών, αποτελούν το εκρηκτικό περιβάλλον πάνω στο οποίο αναπτύσσεται αυτός ο αγώνας όλο το Μάρτιο. Είναι ένας αγώνας που, κάποιες φορές, θύμισε μεγάλες στιγμές από την ιστορία του εκπαιδευτικού κινήματος. Φέρει τη σφραγίδα και το πείσμα των εκπαιδευτικών της βάσης και κυρίως των αναπληρωτών, ένα πείσμα που για τέσσερις εβδομάδες συναντιέται στα σχολεία και στους δρόμους με τη μαχητικότητα αλλά και τη συνέπεια πρωτοβάθμιων εκπαιδευτικών σωματείων, ξεπερνά έτσι συντεχνιακές λογικές και απολίτικες αυταπάτες, αλλά και την αδράνεια ή τον υπονομευτικό ρόλο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, των ηγεσιών σε ΔΟΕ-ΟΛΜΕ. Ζητά σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους, άρα ενώνει και συσπειρώνει. Οι μαζικές συνελεύσεις αγώνα στο τέλος των κινητοποιήσεων από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές τους έδωσαν δυναμική και κρίσιμη ώθηση στον αγώνα. Είναι μια εικόνα από το μέλλον, είναι στην πράξη αυτό που περιγράφουμε στα χαρτιά μας ως «ανεξάρτητο κέντρο αγώνα», είναι εκεί που τα οργανωμένα ρεύματα και οι δυνάμεις του αγώνα οφείλουν να συνομιλήσουν και να σχεδιάσουν το δρόμο για τη νίκη, μαζί με όσες και όσους αγωνίζονται και όχι στο όνομά τους.

Είναι αγώνας των αναπληρωτών ή και των μόνιμων; Υπάρχει σύνδεση και κοινές ανησυχίες όλων

?

των εργαζομένων; Είναι αγώνας όλης της εκπαίδευσης. Ατμομηχανή του είναι αυτή την ώρα οι αναπληρωτές. Και είναι απολύτως καθαρό πως αυτός ο αγώνας για μαζικούς διορισμούς – με βάση το πτυχίο και την προϋπηρεσία, αλλά και τη μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών που έχουν υπογράψει έστω και μία σύμβαση εργασίας στην εκπαίδευση, όπως απαιτούν οι αποφάσεις όλων των συνελεύσεων αγώνα, χτυπάει στον πυρήνα του τον μνημονιακό σχεδιασμό και την αντιεκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Οι μόνιμοι συνάδελφοι ξέρουν ότι αυτός ο σχεδιασμός τούς αφορά σήμερα, όχι αύριο! Με την επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων, την απαξίωση του δημόσιου σχολείου, τις μετακινήσεις, την αξιολόγηση, τις απολύσεις! Γι’ αυτό ακριβώς λέμε το «είμαστε όλοι αναπληρωτές» και όχι απλώς από αλληλεγγύη. Αν το κίνημα καταφέρει μια ρωγμή στο συνεχιζόμενο εμπάργκο των διορισμών, δημιουργεί όρους για νικηφόρα μάχη απέναντι στο νέο κύμα της αναδιάρθρωσης συνολικά. Και επειδή εμείς από τη μαχόμενη εκπαίδευση δεν είμαστε συντεχνία, δίνουμε το χέρι στα διάσπαρτα αγωνιστικά σκιρτήματα που αναπτύσσονται πια σε χώρους δουλειάς ύστερα από μια περίοδο καταλλαγής, ώστε να αμφισβητήσουμε ξανά την παντοδυναμία του μνημονιακού καθεστώτος στο πεδίο των κοινωνικών και εργατικών αγώνων. Με αυτή την έννοια, μοχθούμε να πάρει ο αγώνας μας όλα τα αναγκαία πανεκπαιδευτικά χαρακτηριστικά και να έχει πανεργατική ματιά. Είναι όρος για μια αποφασιστική και δυναμική συνέχεια.

Με δεδομένο ότι οι πλειοψηφίες σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ δεν θα κάνουν κάτι ουσιαστικό για συνέχεια και κλιμάκωση, ποιες κινήσεις και πρωτοβουλίες μπορούν να εξασφαλίσουν την κινητοποίηση της βάσης;

?

Αν και με διαφορετικούς τρόπους και ταχύτητες καθεμία, οι εκπαιδευτικές ομοσπονδίες

βρέθηκαν πίσω από τις διαθέσεις των εκπαιδευτικών και σε κάποιες περιπτώσεις υπονόμευσαν ανοιχτά τις κινητοποιήσεις. Πώς; Καθυστερώντας να στηρίξουν απεργιακά τον αγώνα, αναπαράγοντας τις συκοφαντίες του υπουργείου για τους συγκεντρωμένους εκπαιδευτικούς και την καταστολή στις 2 του Μάρτη, συναντώμενες εν κρυπτώ με τον υπουργό μαζί με επιμέρους ομάδες αναπληρωτών, παζαρεύοντας θέσεις εργασίας για λίγους, κηρύσσοντας τελικά τρεις και μόνο διευκολυντικές στάσεις εργασίας για έναν αγώνα που πάνω από έναν μήνα επιδεικνύει τέτοια δυναμική. Είναι σωστό, άρα, ότι δεν θα κάνουν τίποτα το ουσιαστικό για τη συνέχιση και την κλιμάκωση του αγώνα, πράγμα αναμενόμενο. Μετά το Πάσχα λοιπόν, τα πρωτοβάθμια εκπαιδευτικά σωματεία έχουν πολλή δουλειά: Κατ’ αρχάς να συντονιστούν μεταξύ τους, να συντονιστούν με όλες τις συλλογικότητες της ελαστικής εργασίας και των αναπληρωτών που έχουν μαχητική συμβολή στον αγώνα, να δυναμώσουν παντού την καμπάνια ενημέρωσης σε σχολεία, σχολές και γειτονιές, να φωτίσουν την αντιδραστική τομή που εισάγει το νέο νομοσχέδιο για τις δομές και την αξι-

Οι αγώνε το θέμα τ Της Κατερίνας Γιαννούλια

Ο

ι κινητοποιήσεις των αναπληρωτών της εκπαίδευσης από τις 2 Μάρτη μέχρι σήμερα, με μαζικό και δυναμικό τρόπο, δείχνουν ότι οι ελαστικά εργαζόμενοι, αλλά και οι μόνιμοι συνάδελφοί τους δεν επιτρέπουν στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τις απολύσεις τους, δεν το βάζουν κάτω, δεν αποτελούν εύκολο στόχο, αλλά, αντίθετα, απειλούν την πολυπόθητη για το σύστημα σταθερότητα της κυβέρνησης με γενίκευση των αντιστάσεων. Το μέτωπο αγώνα δεν είναι μόνο ένα. Στα νοσοκομεία, το επικουρικό προσωπικό βρίσκεται εδώ και καιρό σε μικρότερες, αλλά πολλές διάσπαρτες κινητοποιήσεις, ενώ σε ορισμένα νοσοκομεία η οργάνωση του αγώνα με επιτροπές βάσης και πρωτοβάθμια σωματεία προχωράει με συσπειρωτικό τρόπο και εξωστρεφείς πρωτοβουλίες. Όσο για το χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης, η πετυχημένη απεργία του προηγούμενου καλοκαιριού των εργαζομένων στην καθαριότητα στοιχειώνει ακόμα την

4 απρίλη 2018

11

ΠΕ «Η Αθηνά» και μέλος της Πρωτοβουλίας Ανεξάρτητων Εκπαιδευτικών ΠΕ

ών συναντιέται με οβάθμιων σωματείων ολόγηση στην εκπαίδευση, να αναζητήσουν συντονισμό με άλλους χώρους συμβασιούχων, να βάλουν στην κινηματική συζήτηση τις αποφάσεις και προτάσεις της τελευταίας συνέλευσης αγώνα της 30/3 και να προχωρήσουμε σε κύκλο γενικών συνελεύσεων για τη συνέχιση και την κλιμάκωση.

Η κυβέρνηση πώς αντιδρά; Έχει πιεστεί από αυτές τις κινητοποιήσεις;

?

Αντιδρά όπως αντιδρούν όλες οι κυβερνήσεις που εφαρμόζουν αντιεκπαιδευτικές και αντιλαϊκές πολιτικές και πρωτίστως με αδιαλλαξία, καταστολή και αστυνομική βαρβαρότητα. Δυο φορές, στις 2 Μάρτη στο Υπουργείο Παιδείας και στις 30 Μάρτη στο Μαξίμου, αγνόησε αιτήματα συνάντησης σε προγραμματισμένες κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών και εξαπέλυσε χημικό πόλεμο στους συγκεντρωμένους μαζί με άγριο ξύλο, μέσο που μετέρχεται διαρκώς τελευταία, όπως μετήλθε και στις κινητοποιήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς, όταν δηλαδή οι κινητοποιήσεις σπάζουν το πέπλο της μνημονικής συναίνεσης και εισβάλλει ο λαϊκός παράγοντας στο προσκήνιο.

Από την άλλη προσπαθεί να κερδίσει πολιτικό χρόνο με νέες αοριστίες για διορισμούς, ευελπιστώντας στην εκτόνωση των αγώνων, μια επιδίωξη που ενισχύει με επικοινωνιακές μεθόδους, αντιπερισπασμούς, διαιρετικές τακτικές, επιλεκτικές συνομιλίες με εκπροσώπους μικρών ομάδων αναπληρωτών και συνδικαλιστές του κυβερνητικού συνδικαλισμού, που αναμεταδίδουν τα επιχειρήματά της. Όλα τα μέσα που μετέρχεται δείχνουν πάντως πως η κυβέρνηση έχει πιεστεί πολύ, άλλος ένας λόγος λοιπόν να συνεχίσουμε.

Οι γονείς και οι μαθητές πώς αντιμετωπίζουν τον αγώνα αυτόν;

?

Σε μέρη που η μεγάλη πλειονότητα των εκπαιδευτικών είναι αναπληρωτές, αυτός ο αγώνας είναι εύκολα εξηγήσιμος. Την ελαστική εργασία και τις ολιγόμηνες συμβάσεις στην εκπαίδευση, τον αναπληρωτή με τη βαλίτσα, τις μορφωτικές και παιδαγωγικές συνέπειες από αυτή την κατάσταση, τις υφίστανται και οι ίδιοι οι μαθητές, οι μαθήτριες και οι οικογένειές τους. Ήδη καταγράφηκαν πανελλαδικά πολλές εκδηλώσεις συμπαράστασης και αλληλεγγύης στον αγώνα από γονείς και

μαθητές. Την ίδια ώρα, πολλά εκπαιδευτικά σωματεία έχουν απευθύνει σχετικές επιστολές ενημέρωσης προς τους γονείς, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα και το ζήτημα της κοινής δράσης όλων των εργαζομένων για σταθερή, μόνιμη και αξιοπρεπή εργασία. Το επόμενο διάστημα πρέπει να αναδείξουμε κι άλλο αυτή την ανάγκη.

Πολλοί και μεγάλοι εργασιακοί χώροι του Δημοσίου αντιμετωπίζουν αντίστοιχα προβλήματα ελαστικών σχέσεων εργασίας, όπως τα νοσοκομεία, οι δήμοι και άλλες κοινωνικές υπηρεσίες. Έχετε σχεδιάσει κάποια απεύθυνση στους εργαζόμενους αυτών των χώρων για κοινές δράσεις;

?

Η απεύθυνση αυτή είναι βασικό πλαίσιο δράσης της επόμενης περιόδου. Επιδιώκουμε να συναντηθούμε με τους συμβασιούχους της υγείας, των δήμων, όπως είπες, αλλά και άλλων κοινωνικών υπηρεσιών. Στις γενικές συνελεύσεις θα συζητήσουμε και πρόταση για νέα πανεκπαιδευτική κινητοποίηση μετά

τις 20 Απρίλη που θα συναντηθεί στο δρόμο με όλα τα αγωνιζόμενα τμήματα εργαζομένων από αυτούς τους χώρους, για να μεγαλώσουμε τη δύναμη πυρός των αγώνων της περιόδου.

Η Αριστερά έχει παίξει κάποιον σημαντικό ρόλο στον αγώνα αυτόν και τι θα μπορούσε να κάνει περισσότερο από δω και πέρα;

?

Οι δυνάμεις και τα ρεύματα της Εκπαιδευτικής Αριστεράς, η αγωνιστική και ριζοσπαστική πτέρυγα του κινήματος, βρέθηκε στην καρδιά αυτού του αγώνα και συνέτεινε στη μαζικοποίηση και τη συνέχισή του, μέσα από τα πρωτοβάθμια εκπαιδευτικά σωματεία και τη δράση τους. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να συνεχίσει, με πολιτικές επιλογές που θα ενισχύουν την κοινή δράση και το συντονισμό των συλλόγων ΠΕ και των ΕΛΜΕ, θα προάγουν την αγωνιστική συνεννόηση και το μέτωπο των αγωνιστικών και ριζοσπαστικών δυνάμεων, πράγμα αναγκαίο όσο ποτέ. Από την πλευρά μας θα συνεχίσουμε σε αυτή την κατεύθυνση, χωρίς ταλαντεύσεις και μικροϋπολογισμούς.

ες των συμβασιούχων βάζουν της συνέχειας και του συντονισμού κυβέρνηση και το Υπουργείο Εσωτερικών και οι απεργοί ξανακάνουν αισθητή την παρουσία τους. Η αναστάτωση που επικρατεί στους δήμους (επειδή απολύονται χιλιάδες εργαζόμενοι, η πάλη των οποίων έφερε προσλήψεις άλλων κι όχι όσων δούλευαν το καλοκαίρι) συμπεριλαμβάνει και προετοιμασία για νέες αντιδράσεις. Τουλάχιστον 50.000 άνθρωποι θα προσληφθούν, μετά από χρόνια ανεργίας, με καθεστώς «κοινωφελούς εργασίας», έχοντας επίγνωση ότι αποτελούν τμήμα των νέων συνθηκών δουλειάς ή, ακριβέστερα, της ανακυκλούμενης ανεργίας. Χιλιάδες ελαστικά εργαζόμενοι και εργαζόμενες δεν υποτάσσονται στη μνημονιακή λογική των τελευταίων κυβερνήσεων, που μιλούν για «λήξη των συμβάσεων» και τις αντιλαμβάνονται όπως ακριβώς είναι, δηλαδή ως απολύσεις. Τα προβλήματα των μόνιμων πολλαπλασιάζονται από τις συνεχιζόμενες μνημονιακές πολιτικές και η θέση τους επιδεινώνεται και από το ίδιο το καθεστώς εργασίας των συναδέλφων τους, οι οποίοι, ενώ κάνουν την ίδια δουλειά με τους μόνιμους, εργάζονται με ελαστικές σχέσεις. Ο αγώνας των αναπληρωτών της εκπαί-

δευσης μοιάζει να αποτελεί πόλο έλξης και διαφαίνεται η δυνατότητα να συγκεντρωθούν οι δυνάμεις από πολλούς και μεγάλους χώρους δουλειάς σε κοινές ημερομηνίες κινητοποιήσεων, με προοπτική μεγαλύτερου συντονισμού. Η πίεση που ασκούν οι χιλιάδες ελαστικά εργαζόμενοι έχει αναγκάσει την Αριστερά να κινηθεί με μία στοιχειώδη συνεννόηση και έχει φτάσει να μην αφήνει αδιάφορη ούτε τη μνημονιακή πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ, που τόσον καιρό συνειδητά έχει αφήσει όλον αυτό τον κόσμο εκτός του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος. Έτσι, η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ αναγκάστηκε να υιοθετήσει το αίτημα που, τόσον καιρό και τόσο επίμονα, κυρίως οι δυνάμεις του ΜΕΤΑ θέτουμε για τη σύγκληση μιας σύσκεψης συντονισμού των μεγάλων ομοσπονδιών που τις αφορούν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας και πιθανότατα θα γίνει την εβδομάδα μετά την Κυριακή του Θωμά. Επιπλέον, η 25η Απριλίου (ημερομηνία που η ΠΟΕΔΗΝ είχε αποφασίσει κινητοποίηση) θεωρείται από μεγάλο τμήμα των συνδικαλιστικών δυνάμεων στην υγεία και την εκπαίδευση ως ευκαιρία για κοινό αγώνα των δύο μεγάλων χώρων. Δυστυχώς η

ΠΟΕ-ΟΤΑ έχει συνέδριο εκείνες τις ημέρες και θα είναι δύσκολη η συμμετοχή της. Ωστόσο αναζητούνται και νέες ημερομηνίες κοινών κινητοποιήσεων, που θα διεκδικούν μονιμοποίηση των συμβασιούχων και μαζικούς, μόνιμους διορισμούς στις δημόσιες και κοινωνικές υπηρεσίες. Η πολιτική και συνδικαλιστική Αριστερά έχει ρόλο να παίξει και μάλιστα πολύ κρίσιμο, ενοποιώντας τις προσπάθειές της για κοινούς αγώνες όλων των χώρων και όλων των εργαζομένων σε αυτούς, σπάζοντας τους τεχνητούς συντεχνιακούς διαχωρισμούς και την απογοήτευση της προδοσίας του ΣΥΡΙΖΑ και πιέζοντας ασφυκτικά τις μνημονιακές δυνάμεις στα συνδικάτα. Η συσπείρωση της βάσης των εργαζομένων και η συγκέντρωση δυνάμεων και από άλλους τομείς όπου αναπτύσσονται αξιοσημείωτοι αγώνες, όπως ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις ρεύματος, νερού κλπ, και οι αντιστάσεις στους πλειστηριασμούς είναι αποκλειστική αρμοδιότητα της Αριστεράς, αφού αυτή είναι ο μόνος και ο φυσικός πολιτικός και συνδικαλιστικός εκφραστής της εργατικής τάξης. Και επειδή το ζήτημα του πολέμου ή της προετοιμασίας για αυτόν, μαζί με την

κατασπατάληση δισεκατομμυρίων ευρώ για εξοπλισμούς, είναι θέμα κυρίως της εργατικής τάξης, που θα υποστεί τις τραγικές συνέπειες, ο σταθμός της εργατικής Πρωτομαγιάς είναι πολύ χρήσιμο να αξιοποιηθεί και να ενταχθεί στην αντιπολεμική πάλη, αποτελώντας συγχρόνως ένα ακόμη βήμα απεργιακών κινητοποιήσεων που εντάσσονται στις εξελισσόμενες διεκδικήσεις. Η 16η Μαΐου, όπου όπως φαίνεται η ΓΣΕΕ θα προκηρύξει Γενική Απεργία, είναι επίσης μία ημερομηνία που δεν πρέπει να αχρηστευτεί, επειδή οι ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ την εντάσσουν σ’ ένα διαταξικό και υποχωρητικό για τους εργαζόμενους πλαίσιο δράσης, μιας μη αποδεκτής «Κοινωνικής Συμμαχίας». Η 16η Μαΐου θα είναι ένας απεργιακός σταθμός, που δίνει τη δυνατότητα, στην Αριστερά ως σύνολο, να τον αξιοποιήσει έγκαιρα για να οργανώσει τη Γενική Απεργία και την ταξική σύγκρουση, κοντράροντας στην πράξη τις απόψεις του Παναγόπουλου για κοινωνική συναίνεση κι αποτελεσματική καπιταλιστική οικονομία, από την οποία θα κερδίσουν μόνο τα αφεντικά και όχι οι εργαζόμενοι.

12

νεολαια

4 απριλη 2018

Απεργία στα αγγλικά πανεπιστήμια: Προς μια νέα κλιμάκωση; Του Τάσου Φίντζου

Ε

ν μέσω των συνεχιζόμενων διαπραγματεύσεων για το Brexit μεταξύ της αγγλικής κυβέρνησης και της Ε.Ε, της απέλασης ρώσων διπλωματών μετά το θάνατο του πρώην κατασκόπου και της αδυναμίας της Μέι να επιβληθεί στην κοινοβουλευτική της ομάδα για τους χειρισμούς της σε σχέση με τις διαπραγματεύσεις, αλλά και με εσωτερικά θέματα, η κοινωνία της Αγγλίας φαίνεται να βρίσκεται σε έναν συνεχή αναβρασμό, ο οποίος εκφράζεται κατά τόπους με μικρότερες ή μεγαλύτερες απεργίες ή διαμαρτυρίες. Σε αυτό το πλαίσιο το συνδικάτο των πανεπιστημίων και κολλεγίων αποφάσισε να προχωρήσει σε απεργία, καθώς αρνήθηκε να υπογράψει την πρόταση της κυβέρνησης, σύμφωνα με την οποία το ύψος των συντάξεών τους θα καθοριζόταν από την αγορά. Αρχικά η απεργία ξεκίνησε αρκετά δυναμικά και έγινε μια προσπάθεια κλιμάκωσης του αγώνα με συνεχόμενες απεργίες, οι οποίες κάθε εβδομάδα διαρκούσαν και μία μέρα περισσότερη. Αυτό μεταφράζεται σε 14 ημέρες απεργίας εντός 20 εργάσιμων ημερών. Πράγματι υπήρξε μεγάλη συμμετοχή και τα συνδικάτα πέτυχαν το αίτημα να ξαναφέρουν τους εκπροσώπους της διοίκησης στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με μία βελτιωμένη προσφορά, η οποία όμως απορρίφθηκε εκ νέου, καθώς δεν άλλαζε επί της ουσίας την έκθεση των συντάξεων στις αγορές.

Κοινωνική υποστήριξη

Σημαντικός παράγοντας της αρχικής επι-

τυχίας της απεργίας ήταν και η συμμετοχή, υποστήριξη και ανοχή των φοιτητών. Στη μεγάλη του πλειοψηφία, το φοιτητικό σώμα ενεργά ή σιωπηρά υποστήριξε τα αιτήματα των καθηγητών. Σε πολλά πανεπιστήμια έγιναν καταλήψεις, ενώ και τα διοικητικά συμβούλια των φοιτητικών συλλόγων πήραν αποφάσεις υπέρ της στήριξης της απεργίας. Αυτό πρακτικά μεταφράστηκε σε ένα διευρυμένο ρεπερτόριο δράσεων, από τις καταλήψεις που προείπαμε, μέχρι τις πορείες διαμαρτυρίας εντός των πανεπιστημίων και των πόλεων, τις περιφρουρήσεις κατά τη διάρκεια των picket lines, που οργανώνονταν από τα συνδικάτα, και την αποχή από τα μαθήματα των καθηγητών που δεν απεργούσαν κατά τη διάρκεια των ημερών απεργίας. Ταυτόχρονα, πέραν του φοιτητικού σώματος, καταγράφτηκαν και περιστατικά όπου εργαζόμενοι σε επισφαλείς συνθήκες ή σε κλάδους που δεν έχουν δυνατές συνδικαλιστικές παραδόσεις, όπως αυτός της διανομής προϊόντων π.χ. Fed Ex, αρνήθηκαν να περάσουν τα picket lines, σεβόμενοι τον αγώνα των πανεπιστημιακών. Σημαντική ήταν η υποστήριξη και των οργανώσεων της Αριστεράς και κομμάτων με αναφορά στα συνδικάτα, όπως οι Πράσινοι και οι Εργατικοί, ενώ αρκετοί πρυτάνεις στήριξαν τους απεργούς. Όσοι αρνήθηκαν, όπως ο πρύτανης του πανεπιστήμιου του

Σέφιλντ, δέχθηκαν την πίεση των καθηγητών και των φοιτητών, οι οποίοι τακτικά διαδήλωναν έξω από την πρυτανεία, ασκώντας πίεση στον πρύτανη να πάρει θέση υπέρ της απεργίας. Τελευταίο λόγο της συμπαράστασης των φοιτητών αποτελεί η κοινή αίσθηση της δυσαρέσκειας της μεγάλης πλειοψηφίας των φοιτητών απέναντι στους Τόριδες και το Brexit. Κατά το δημοψήφισμα οι φοιτητές τάχθηκαν μαζικά με την παραμονή στην ΕΕ, ενώ στηρίζουν και τους εργατικούς, οι οποίοι υποστηρίζουν προγραμματικά την κατάργηση των διδάκτρων. Αυτή η συσσωρευμένη οργή και δυσαρέσκεια απέναντι στις πολιτικές που προωθούν την περεταίρω νεοφιλελευθεροποίηση του πανεπιστήμιου και την αύξηση των διδάκτρων εκφράζεται με την ανοχή και συμπαράσταση στους καθηγητές.

Προοπτική

Μετά από τέσσερις εβδομάδες απεργιών οι διακοπές του Πάσχα αποτέλεσαν μία ανακωχή μεταξύ των δύο πλευρών. Οι καθηγητές, δεδομένου των πλεονεκτημάτων που απολαμβάνουν, δηλαδή τη μαζική υποστήριξη και ανοχή των φοιτητών, την πολιτική κάλυψη του αγώνα τους, την ανύπαρκτη εμπιστοσύνη της κοινωνίας

στους Τόριδες, συν μια μικρή πρώτη νίκη που πέτυχαν φέρνοντας ξανά τους εκπροσώπους των κολλεγίων στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, προσανατολίζονται προς έναν δεύτερο γύρο απεργιών διάρκειας τεσσάρων εβδομάδων τον Μάιο. Η επικείμενη απεργία θα πέσει πάνω στην περίοδο που λαμβάνει χώρα η εαρινή εξεταστική, κάτι που θα ισοδυναμεί με διαταραχή και πολύ πιθανόν ματαίωση της εξεταστικής, της διόρθωσης γραπτών και ίσως ακόμα και τη μετάθεση των ορκωμοσιών του Σεπτεμβρίου για αργότερα μέσα στο φθινόπωρο. Την ίδια στιγμή υπάρχουν σκέψεις και φωνές στον κλάδο των εκπαιδευτικών στα σχολεία για κινητοποιήσεις, κάτι που φαντάζει αρκετά πιθανό να συμβεί. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε σίγουρα να ενισχύσει τη διαπραγματευτική θέση των απεργών, όπως και τα σοβαρότερα προβλήματα που θα δημιουργηθούν αν δεν γίνει η εαρινή εξεταστική. Η διατάραξη της εξεταστικής είναι πιθανό να μειώσει τη φοιτητική υποστήριξη, όμως φαίνεται να είναι μία αρκετά δυναμική ενέργεια. Καταληκτικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες και μαζικές απεργίες των τελευταίων χρόνων. Προς το παρόν οι καθηγητές φαίνεται να βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση, ιδιαίτερα αν άλλοι κλάδοι ξεκινήσουν και αυτοί απεργίες, όμως μια παρατεταμένη απεργία θα σημαίνει και μεγαλύτερη επιβάρυνση στις τσέπες των απεργούντων, θέτοντας το ζήτημα της αντοχής, αλλά και της οικονομικής-υλικής στήριξής τους. Προς το παρόν αυτή η πασχαλινή ανακωχή δίνει χρόνο και στις δύο πλευρές να ετοιμαστούν καλύτερα για τον δεύτερο γύρο απεργιών, ο οποίος είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα έρθει τον Μάιο.

Για τα ΕΑΑΚ – Τα ανεξάρτητα αριστερά σχήματα των νικηφόρων αγώνων

Ενάντια στη διάσπαση και την παραταξιοποίηση Σε μια περίοδο ύφεσης του φοιτητικού κινήματος και μάχης επιβίωσης για τη φοιτητική Αριστερά, θεωρούμε πολύ σημαντικά τα κείμενα που θέτουν ως προτεραιότητα στο σήμερα τη μετωπική συμπόρευση της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αυτός είναι και ο λόγος που δημοσιεύουμε αποσπάσματα του κειμένου (ολόκληρο στο Rproject.gr) που υπογράφουν 545 αγωνιστές/αγωνίστριες του φοιτητικού κινήματος και μέλη των ΕΑΑΚ, από 107 φοιτητικούς συλλόγους, 88 σε ΑΕΙ και 19 σε ΤΕΙ.

«Τ

α τελευταία χρόνια βρισκόμαστε μπροστά σε μία φάση υποχώρησης του φοιτητικού κινήματος και αποδυνάμωσης των συλλογικών διαδικασιών εντός των σχολών. Η ηττοπάθεια, η απογοήτευση, η εμπέδωση ότι δεν υπάρχει εναλλακτική απέναντι στα μνημόνια, που ενισχύθηκε μετά τη νεοφιλελεύθερη προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η εμπέδωση πτυχών της αναδιάρθρωσης, αλλάζουν τον συσχετισμό της δύναμης στα πανεπιστήμια. Παρά τους δυσμενείς όρους, τη φετινή χρονιά διαμορφώθηκαν δυνατότητες κινητοποιήσεων. Οι πρώτοι γύροι συνελεύσεων και οι κινητοποιήσεις γύρω από το ζήτημα της αναστολής διανομής των συγγραμμάτων είχαν θετικά αποτελέσματα, ενώ φάνηκε ότι ο κόσμος των σχολών ανέπτυξε προβληματισμούς και μία πρωτόλεια διάθεση εμπλοκής σε συλλογικές πρακτικές. Τα ΕΑΑΚ θα έπρεπε να αξιοποιήσουν αυτές τις δυνατότητες, ωστόσο αυτό δεν συνέβη».

«Το φοιτητικό κίνημα και τα σχήματα έχουν ανάγκη από μία μεθοδολογία παρέμβασης, που θα ιεραρχεί την υπεράσπιση των υλικών συμφερόντων των φοιτητών, θα επανεισάγει στην καθημερινότητα των συλλόγων τις ριζοσπαστικές πρακτικές και τη σύγκρουση με τους φορείς της κοινωνικής εξουσίας εντός των σχολών, αλλά και με τις καθεστωτικές παρατάξεις. Που θα αφήνει πίσω την απόσυρση σε αποκλειστικά δευτερεύοντα ζητήματα και θα επιχειρεί να αποσπάσει νίκες μέσα στις σχολές. Ταυτόχρονα, τα ΕΑΑΚ έχουν ανάγκη να επανακτήσουν τη φυσιογνωμία που τους επέτρεπε να αποτελούν εκείνο το χώρο όπου ενοποιούνταν διαφορετικά και αντιφατικά ρεύματα αριστερής, ριζοσπαστικής αμφισβήτησης που αναπτύσσονται στους συλλόγους. Ήδη, εδώ και δύο χρόνια, τα ΕΑΑΚ όφειλαν να αποτελέσουν τον καταλύτη μίας μετωπικής συσπείρωσης ΕΑΑΚ–ΑΡΕΝ–ΑΡΔΙΝ, μέσα από κοινές πολιτικές διαδικασίες και πρακτικές, ανοιχτή φυσιογνωμία, ισοτιμία στην έκφραση των σύμμαχων δυνάμεων. Με γνώμονα τη δι-

ατήρηση του κοινωνικοπολιτικού μπλοκ που εκφραζόταν από την ευρύτερη ριζοσπαστική αριστερά στις σχολές και στόχο την ενοποίηση σε ένα αριστερό, ριζοσπαστικό σχήμα ανά φοιτητικό σύλλογο. Αντ’ αυτού, εμφανίστηκαν αντιλήψεις ηγεμονισμού, σεκταρισμού, αυτοσυγκρότησης, διάλυσης των συμμάχων». «Δηλώνουμε ξεκάθαρα ότι θα μας βρουν απέναντι όλες οι προσπάθειες παραταξιοποίησης των ΕΑΑΚ, αλλά και των οργανωτικών εξωθήσεων και των διαγραφών. Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε, με γνώμονα την ανάπτυξη του φοιτητικού κινήματος, για σχήματα μαζικά, ανοιχτά, δημοκρατικά, πλουραλιστικά, με υγιή πολιτική λειτουργία, τα οποία, πέρα και έξω από κάθε λογική οργανωτικής, γραφειοκρατικής επιβολής, θα συνθέτουν τις διαφορετικές γραμμές και αντιλήψεις και θα επιλύουν τις αντιθέσεις στο πεδίο των μαζών, θα δίνουν δυνατότητα έκφρασης των διαφορετικών αντιλήψεων και θα τους επιτρέπουν να δοκιμάζονται μέσα στους συλλόγους».

νεολαια

4 απριλη 2018

13

Η Φιλοσοφική συνεχίζει σε κινηματική τροχιά! Του Άρη Κολυτά

Τ

ρίτη συνεχόμενη αγωνιστική απόφαση έλαβε ο φοιτητικός σύλλογος φιλοσοφικής στη συνέλευση που διεξήχθη την προηγούμενη εβδομάδα, στις 26/3. Η αγωνιστική φλόγα, που πυροδοτήθηκε από την αυθόρμητη κινητοποίηση των φοιτητών/τριών των τμημάτων του θεατρικού και του ΦΠΨ, σε συνδυασμό με τη μετωπική δράση των δυνάμεων της φοιτητικής Αριστεράς, συνεχίζει να καίει απέναντι στις επιταγές του υπουργείου και της κυβέρνησης, που προσπαθούν να εμπεδώσουν τη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης στο πανεπιστήμιο.

Τα σχέδιά τους Ανοιχτό επίδικο παραμένει η διάσπαση του τμήματος Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας παρά την ψήφισή της από τη Σύγκλητο με αδιαφανείς και αντιδημοκρατικούς όρους, καθώς παρέκαμπταν τα συλλογικά όργανα των φοιτητών. Απέναντι στους ισχυρισμούς μιας υποτιθέμενης αναβάθμισης του ΕΚΠΑ με τη δημιουργία δύο νέων τμημάτων (ένα Φιλοσοφίας και ένα Παιδαγωγικής) και την ενσωμάτωση του τομέα Ψυχολογίας του ΦΠΨ στο τμήμα της Ψυχολογίας, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες του συλλόγου αντιλαμβάνονται ότι ανοίγει ο ασκός του Αιόλου για την απόσπαση της διδακτικής επάρκειας από τα πτυχία των καθηγητικών σχολών. Η μη ύπαρξη στοιχειώδους επιχειρηματολογίας που να δικαιολογεί τη δημιουργία τμήματος Παιδαγωγικής, αφού το ΕΚΠΑ διαθέτει ήδη τμήμα Παιδαγωγικών σπουδών, καθώς και η πρό-

ταση του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής που υποδεικνύει τη δημιουργία παράλληλης δομής που θα λειτουργεί ως πάροχος της παιδαγωγικής επάρκειας, εκθέτουν τη συνολική κατεύθυνση που μεθοδεύεται με τη διάσπαση. Το νέο τμήμα επιστημών Εκπαίδευσης σε βάθος χρόνου θα αναλάβει το ρόλο της δομής που θα χορηγεί τη διδακτική επάρκεια στις καθηγητικές σχολές σε παράλληλο κύκλο σπουδών και πιθανώς υπό το βάρος διδάκτρων πάνω στο δρόμο που χάραξε το νομοσχέδιο Γαβρόγλου και λαμβάνοντας υπόψη το ύψος της ζήτησης που θα έχει. Η νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση στην εκπαίδευση που επιβάλλει συγχωνεύσεις σχολείων, μη πρόσληψη μόνιμου καθηγητικού προσωπικού και ουρές αναπληρωτών δεν έχει ανάγκη από αποφοίτους με πτυχία που να εξασφαλίζουν το όποιο αξιοπρεπές εργασιακό μέλλον. Την ίδια στιγμή ενορχηστρώνεται η υποβάθμιση μιας σειράς πτυχίων. Το νομοσχέδιο που δίνει πράσινο φως στη συγχώνευση του ΤΕΙ Αθήνας και του ΤΕΙ Πειραιά σε Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής ανάμεσα στις διάφορες κατακρεουργήσεις πτυχίων και επαγγελματικών

δικαιωμάτων που επιφέρει, εξισώνει παράλληλα πτυχία ΑΕΙ με αυτά ιδιωτικών ιδρυμάτων. Συγκεκριμένα, οι απόφοιτοι ιδιωτικών δραματικών σχολών θα μοιράζονται τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα του θεατροπαιδαγωγού με τους αποφοίτους των τμημάτων θεατρολογίας ανά την Ελλάδα. Η εν λόγω εξίσωση αποτελεί με καταφανή τρόπο καταστρατήγηση του άρθρου 16 και υπονόμευση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Επιστέγασμα στις παραπάνω εξελίξεις υπήρξε και η διάταξη σε σχέση με τα ξενόγλωσσα τμήματα. Με βάση αυτή, οι κάτοχοι του ανώτατου ιδιωτικού διπλώματος πιστοποίησης γλωσσομάθειας (Γ2), παρακολουθώντας σεμινάρια έναντι χρηματικής αμοιβής (περίπου στα 400 ευρώ), θα έχουν τη δυνατότητα να διδάξουν σε κέντρα διδασκαλίας ξένων γλωσσών.

Οι κινηματικές απαντήσεις και η ανάγκη συνέχειας Ο φοιτητικός σύλλογος φιλοσοφικής δεν έμεινε αμέτοχος. Για τρίτη συνεχόμενη φορά πήρε αγωνιστική απόφαση, με αποκορύφωμα την κατάληψη της σχολής στις 29 και 30/3, με σκοπό τη συμμετοχή του

νέα από τις σχολές

Σχολές Πάτρας

Την Πέμπτη 22/3 οι φοιτητικοί σύλλογοι διαδήλωσαν στην Πάτρα στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων που είχαν κέντρο και προετοίμαζαν το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο στις 30/3 στα Προπύλαια. Οι φοιτητικοί σύλλογοι της Πάτρας έδωσαν δυναμικό παρόν στην πανελλαδική κινητοποίηση, μαζί με σχολές της Αθήνας και εκπαιδευτικούς αναπληρωτές. Η Αριστερή Ενότητα Πάτρας διοργάνωσε εκδήλωση την Πέμπτη 22/3 με τίτλο «Η όξυνση των εθνικισμών και η απειλή του πολέμου». Στο πλαίσιο αυτό συζητήθηκε η άνοδος της ακροδεξιάς διεθνώς και η επανεμφάνισή της το τελευταίο διάστημα με εμπρηστικές επιθέσεις σε κοινωνικούς χώρους, καθώς και το ενδεχόμενο ενός εκτεταμένου πολεμικού επεισοδίου.

Η συζήτηση επεκτάθηκε στον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να είμαστε αλληλέγγυοι στους πρόσφυγες, που βρίσκονται στο λιμάνι της Πάτρας και διαμένουν σε πολύ άσχημες συνθήκες.

ΤΕΙ Αθήνας

Μετέωροι μένουν οι φοιτητές/τριες μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου για το ΠΔΑ, καθώς με την έναρξη του εαρινού εξαμήνου δεν έχει υπάρξει νέο πρόγραμμα σπουδών, με αποτέλεσμα οι φοιτητές/τριες να μη γνωρίζουν αν ισχύουν τα μαθήματα που διδάσκονται και αν θα υπάρχουν ή θα αντιστοιχηθούν με άλλα. όταν δημιουργηθεί το νέο πρόγραμμα. Επίσης όσοι/ες έχουν ξεπεράσει τα ν+2 έτη υποχρεούνται να ολοκληρώσουν μόνο το παλιό πρόγραμμα,

στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο δίπλα στους αγωνιζόμενους αναπληρωτές καθηγητές. Το μπλοκ της φιλοσοφικής ήταν από τα πιο μαζικά, ενώ δόθηκε ένα σαφές μήνυμα ότι η δημόσια και δωρεάν παιδεία δεν αφορά μόνο στο ΦΠΨ ή μόνο τους αναπληρωτές, αλλά είναι ένα συλλογικό αίτημα απέναντι στο εκπαιδευτικό μνημόνιο που επιχειρεί να υλοποιήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Σε κάθε περίπτωση κρίνεται αναγκαία η δημιουργία ενός πανεκπαιδευτικού μετώπου από μαθητές, φοιτητές και αναπληρωτές καθηγητές, που θα αποτελέσει την αιχμή του δόρατος της κοινωνικής αντίστασης απέναντι στις υφιστάμενες πολιτικές. Στοίχημα παραμένει για τον αγώνα της φιλοσοφικής η αδρανής περίοδος του Πάσχα να μη λειτουργήσει πυροσβεστικά και οι κινηματικές διεργασίες να συνεχιστούν, επιβάλλοντας την ανάλογη κλιμάκωση. Τέλος, στοίχημα παραμένει ακόμη η μετωπική δράση της φοιτητικής Αριστεράς, που σε μεγάλο βαθμό επιβλήθηκε από το ίδιο το κίνημα, να συνεχιστεί και να αναβαθμιστεί με ορίζοντα τις εκλογές και την ευρύτερη συσπείρωση του αγωνιστικού μπλοκ που συγκροτήθηκε τις τελευταίες εβδομάδες.

επιμέλεια: Νικόλας Κολυτάς

λαμβάνοντας πτυχίο ΤΕΙ, ενώ οι απόφοιτοι που επιθυμούν πτυχίο ΑΕΙ θα υποβληθούν σε ειδικές κατατακτήριες εξετάσεις, οι οποίες δεν έχουν αποφασιστεί μέχρι στιγμής. Μετά το Πάσχα οι φοιτητικοί σύλλογοι θα πρέπει να επανενεργοποιηθούν και να δώσουν μάχη απέναντι σε αυτό το πανεπιστήμιο που διαλύει το δικαίωμά μας στη δημόσια και δωρεάν παιδεία και επιτίθεται στα επαγγελματικά μας δικαιώματα. Γι’ αυτό θα πρέπει να συνδεθούμε με τον αγώνα των εκπαιδευτικών, καθώς και με τους επιμέρους αγώνες στις υπόλοιπες σχολές.

Νομική Αθήνας

Αθώος κρίθηκε από το μονομελές πλημμελειοδικείο Αθηνών ο πρώην φοιτητής Νομικής και συνδικαλιστής

του σχήματος ΡΑΠαΝ ΣΑΦΝ (ΕΑΑΚ), Χρήστος Ξαγοράρης, που διωκόταν μετά από αυτεπάγγελτη δίωξη για τη συνδικαλιστική του δράση κατά την περίοδο Φορτσάκη. Πρόκειται για την περίοδο που η σχολή της Νομικής Αθήνας αποτελούσε έναν απέραντο σκουπιδότοπο υπό την πλήρη ευθύνη και αδιαφορία της πρυτανικής αρχής. Οι φοιτητές σαν μορφή ακτιβισμού άδειασαν μια σακούλα με σκουπίδια στα γραφεία της διοίκησης του πανεπιστημίου και αυτός ήταν ο λόγος δίωξης του συγκεκριμένου φοιτητή. Η δίωξη αυτή εντασσόταν σε έναν κύκλο διώξεων εκείνης της περιόδου με πρωτοβουλία του τέως πρύτανη Θεόδωρου Φορτσάκη, που αφορούσε και διοικητικούς υπαλλήλους, αλλά και μέλος της ΔΕΠ. Τελικώς όλοι κρίθηκαν αθώοι.

14

4 απριλη 2018

Αφιέρωμα για τα 50 χρόνια από την παγκόσμια έκρηξη των κινημάτων

Ο διεθνής Μάης της εξέγερσης

Π

ριν από 50 χρόνια ξέσπασε το παγκόσμιο κύμα αγώνων που άλλαξε το σύγχρονο κόσμο. Ο διεθνής Μάης του 1968 σάρωσε όλο τον πλανήτη: Από το Παρίσι, τη Ρώμη και το Βερολίνο μέχρι την Πράγα, τη Βαρσοβία και το Τόκιο, περνώντας από τις ζούγκλες του Βιετνάμ και τα βουνά της Λατινικής Αμερικής, ανατρέποντας τις δικτατορίες στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία. Αυτό το κύμα ήρθε «αναπάντεχα».

Πριν να ξεσπάσει πλήθαιναν –ακόμα και μέσα στην Αριστερά– οι απόψεις που προέβλεπαν ότι τίποτα δεν παίζεται πλέον, ότι «ο πλανήτης βαριέται» απολαμβάνοντας την «κατανάλωση». Ο καπιταλισμός ζούσε, πράγματι, το μεγαλύτερο μπουμ στην ιστορία του, στη διαρκή ανάπτυξη των «χρυσών χρόνων», αν και αυτά βάδιζαν πλέον προς το τέλος τους. Όμως η «ευημερία» ήταν προκλητικά άνιση: Πίσω από τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Ιαπωνία και τη Σκανδιναβία, ακόμα και χώρες του

«κέντρου», όπως η Γαλλία και η Βρετανία, υποχρεώνονταν να αυξήσουν δραματικά την εκμετάλλευση των εργατών για να προλαβαίνουν τον ανταγωνισμό. Η Ιταλία, η Ελλάδα, η Τουρκία και η Γιουγκοσλαβία ήταν χώρες μαζικής «εξαγωγής» μεταναστών. Η Λατινική Αμερική, η Αφρική, η ΝΑ Ασία παρέμεναν τσακισμένες από τη φτώχεια και την ιμπεριαλιστική καταπίεση. Στη βάση της παγκόσμιας «διευθέτησης» βρισκόταν η Γιάλτα, η συμφωνία μεταξύ των νικητών στον Β΄ Παγκό-

σμιο Πόλεμο, που μοίρασαν τον κόσμο σε σφαίρες επιρροής και εγκαθίδρυσαν την ανταγωνιστική σταθερότητα που ονομαζόταν «ψυχρός πόλεμος». Σε αυτή τη διευθέτηση, την απολύτως διαφορετική από την κατάληξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου με το επαναστατικό κύμα του 1917-1922, είχε συναινέσει μεγάλο τμήμα της Αριστεράς. Η σοσιαλδημοκρατία είχε ήδη αφαιρέσει από το λεξιλόγιό της ακόμα και τους όρους της ταξικής πάλης. Στη γλώσσα των Κομουνιστικών Κομμάτων κυριαρχού-

50 χρόνια από τη δολοφονία του μαύρου ηγέτη

Ο πραγματικός Μάρτιν Λο Του Πάνου Πέτρου

Π

ενήντα χρόνια πριν, στις 4 Απρίλη του 1968, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δολοφονούταν στο Μέμφις. Πέθανε στοχοποιημένος από το FBI (με τον διαβόητο διοικητή του Έντγκαρ Χούβερ να έχει πραγματική εμμονή εναντίον του), εγκαταλειμμένος από τους παλιούς συνομιλητές του στο Δημοκρατικό Κόμμα και από αρκετούς από τους παλιούς συνοδοιπόρους του στο Κίνημα για τα Πολιτικά Δικαιώματα. Κι όμως, οι πολιτικοί επίγονοι όλων αυτών «τιμούν» τον Δρα Κινγκ κάθε χρόνο. Στην πραγματικότητα τιμούν έναν «αγιοποιημένο» Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του συστήματος. Ποιος ήταν όμως ο πραγματικός Μάρτιν Λούθερ Κινγκ;

Το Κίνημα για τα Πολιτικά Δικαιώματα

Ο μαύρος ιερέας από την Ατλάντα αποτέλεσε κεντρική φυσιογνωμία του κινήματος των μαύρων για ισότητα και πολιτικά δικαιώματα. Ενεπλάκη σε αυτό από τα πρώτα του βήματα, το 1955, όταν η άρνηση της Ρόζα Παρκς να παραχωρήσει την μπροστινή θέση της σε λευκό επιβάτη στο λεωφορείο πυροδότησε το μποϊκοτάζ των λεωφορείων του Μοντγκόμερι. Ένας αγώνας που κράτησε 385 μέρες, στον οποίο ο Κινγκ ηγήθηκε (με τίμημα την πυρπόληση του σπιτιού του και τη σύλληψή του) και ο οποίος κατέληξε σε μια νίκη που τερμάτιζε τον φυλετικό διαχωρισμό στα λεωφορεία. Αυτή η νίκη ενέπνευσε αντίστοιχες δράσεις πολιτικής ανυπακοής από μαύρους ακτιβιστές σε όλο τον αμερικανικό Νότο ενάντια στους φυλετικούς διαχωρισμούς (π.χ. με καταλήψεις και καθιστικές διαμαρτυρίες σε χώρους «μόνο για λευκούς»), ενώ μετέτρεψε τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ σε πανεθνικής εμβέλειας ηγέτη του νέου κινήματος.

Το 1957 ίδρυσε το Συνέδριο Νότιας Χριστιανικής Ηγεσίας (Southern Christian Leadership Conference, SCLC), μια οργάνωση για τα πολιτικά δικαιώματα που θα έπαιζε σημαντικό ρόλο σε μια σειρά αγώνες σε πολλές περιοχές του Νότου τα επόμενα χρόνια. Η SCLC πίστευε σε «μη βίαιες» κινητοποιήσεις, που θα αποκάλυπταν το ρατσισμό στο Νότο, θα κέρδιζαν τη συμπάθεια του κόσμου και θα οδηγούσαν την ομοσπονδιακή κυβέρνηση σε διαπραγματεύσεις στις οποίες θα επιλύονταν τα ζητήματα. Ήταν ένα δίκτυο «επαγγελματιών ακτιβιστών», που εμφανίζονταν σε κάθε πόλη και χωριό όπου υπήρχε τοπικός αγώνας για να παρέχουν ηγεσία. Τον Αύγουστο του 1963 πραγματοποιήθηκε μία από τις κορυφαίες κινητοποιήσεις του Κινήματος για τα Πολιτικά Δικαιώματα και η πιο διάσημη στιγμή του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ: η Πορεία στην Ουάσινγκτον, όταν μπροστά σε ένα τεράστιο κοινό που συνέρρευσε την πρωτεύουσα από κάθε γωνιά της χώρας, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έβγαλε τον λόγο που έγινε διάσημος με τη φράση «I have a dream...». Μετά το 1965, και αφού πέρασε ο Νόμος για τα Πολιτικά Δικαιώματα που

καταργούσε τη ρατσιστική νομοθεσία που επιβίωνε στις πολιτείες του Νότου, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ θα αφοσιωνόταν σε αγώνες που θα επιχειρούσαν να επιβάλουν την εφαρμογή της νομοθεσίας, με τις ίδιες ακριβώς τακτικές: μη βίαιες κινητοποιήσεις, που αντιμέτωπες με τη ρατσιστική βία είτε των Αρχών είτε των ακροδεξιών οργανώσεων, θα πίεζαν την ομοσπονδιακή κυβέρνηση να παρέμβει για να επιβάλει το νόμο.

Πολιτικές αδυναμίες

Σε αυτήν τη διαδρομή, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ βρισκόταν στη μετριοπαθή πτέρυγα του κινήματος. Η δογματική προσήλωση στη «μη βία» ερχόταν σε αντίφαση με την οργή χιλιάδων μαύρων που βίωναν την καταστολή και έβρισκαν έμπνευση στο σύνθημα «By any means necessary» (Mε οποιοδήποτε αναγκαίο μέσο) ενός άλλου μαύρου ηγέτη, του Μάλκολμ Χ. Ανάμεσά τους ακόμα και ακτιβιστές της μαζικής οργάνωσης SNCC (Φοιτητική Μη Βίαιη Συντονιστική Επιτροπή), που είχε ξεκινήσει με πολύ μετριοπαθέστερους στόχους. Η SNCC επιχείρησε να εκλέξει μαύρους αντιπροσώπους στο Συνέδριο των Δημοκρατικών στην Ατλάντα. Ο πρόεδρος

Τζόνσον αρνήθηκε να αποδεχτεί τους μαύρους συνέδρους, ενώ η αστυνομία διέλυσε τη συγκέντρωση της SNCC έξω από το συνεδριακό κέντρο. Μέσα από τέτοιες εμπειρίες ριζοσπαστικοποιήθηκαν πολλοί αγωνιστές, με εμβληματικό τον Στόουκλι Κάρμαϊκλ, που έγινε υποστηρικτής του συνθήματος της «Μαύρης Δύναμης» και επικριτής του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Η πρακτική των «επαγγελματιών ακτιβιστών» της SCLC να εμφανίζονται επιτόπου για να προσφέρουν «ηγεσία» δεχόταν κριτική από ακτιβιστές που επικεντρώνονταν στη συστηματική προσπάθεια να αναδειχθούν νέες, τοπικές ηγεσίες. Η ίδια η μεγαλειώδης Πορεία στην Ουάσινγκτον «αυτολογοκρίθηκε» έπειτα από πιέσεις του προέδρου Λίντον Τζόνσον ως προς τον τόνο της και το ύφος της, κάνοντας τον Μάλκολμ Χ να μιλήσει καυστικά για «φάρσα της Ουάσινγκτον». Δεν ήταν απλώς η «μη βία» το ζήτημα της αντιπαράθεσης μέσα στο κίνημα, αλλά η πολιτική στρατηγική στην οποία αυτή λογοδοτούσε: μια μονοθεματικότητα γύρω από τη νομοθεσία για τους μαύρους, που απέκλειε κάθε πολιτική γενίκευση και κριτική «για να μη διαταραχθούν οι σχέσεις με την κυβέρνηση»,

15

4 απριλη 2018

σαν η «ειρηνική συνύπαρξη» και ο «δημοκρατικός δρόμος» που ακύρωναν όλη τη μαρξιστική παράδοση της 3ης Διεθνούς. Ο Τολιάτι και ο Τορέζ είχαν σώσει τον καπιταλισμό στην Ιταλία και στη Γαλλία στα 1945-1947… Απέναντι σε αυτή τη σταθερότητα, που έμοιαζε ακλόνητη, ερχόταν ένα «αργό τρένο», όπως τραγούδησε ο Ντίλαν, μια σταδιακή ωρίμανση των αγώνων. Η Αλγερία και οι αντιιμπεριαλιστικοί αγώνες στη Μαύρη Αφρική έστειλαν ένα προδρομικό μήνυμα. Το Βιετνάμ το φώναξε δυνατότερα. Στη Λατινική Αμερική, ο Τσε το σήκωσε στη διαπασών: «Ένα, δύο, τρία… πολλά Βιετνάμ!». Στην κοιλιά του κτήνους, στις ίδιες τις ΗΠΑ, ο ειρηνικός αγώνας των μαύρων, το μεγάλο κίνημα για τα Πολιτικά Δικαιώματα, ριζοσπαστικοποιήθηκε: από τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στον Μάλκολ Χ και από τον Μαύρο Εθνικισμό στους

επαναστάτες Μαύρους Πάνθηρες. Η αντιρατσιστική εξέγερση στο Νότο, στο Σικάγο, στο Λος Άντζελες και στο Ντιτρόιτ έβαζε τις βάσεις για το μεγάλο αντιπολεμικό κίνημα που συνέβαλε καθοριστικά στην ήττα των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Το μήνυμα πέρασε τον Ατλαντικό. Στη Γερμανία ο Ρούντι Ντούτσκε και οι σύντροφοί του στο SDS ξεκίνησαν αρχικά μέσα από τα πανεπιστήμια τον «αντιιμπεριαλιστικό αγώνα». Ήταν η ώρα της σπουδαστικής εξέγερσης: Στη Γαλλία και στην Ιταλία –στις χώρες του μεγάλου «συμβιβασμού» του 1945– ξεκίναγε αυτό που αργότερα ονομάστηκε Μάης του ’68. Αν είχε περιοριστεί στα πανεπιστήμια, ελάχιστοι σήμερα θα αναφέρονταν σε αυτόν. Όμως τη σπουδαστική εξέγερση στο Παρίσι ακολούθησε η μεγαλύτερη απεργία στην ιστορία της Γαλλίας και τους φοιτητικούς αγώνες στο Μιλάνο και στο

Τορίνο διαδέχτηκε το παρατεταμένο και καυτό εργατικό «ιταλικό φθινόπωρο». Η ιστορία επανερχόταν στις πιο κλασικές προβλέψεις της μαρξιστικής παράδοσης: «Η εργατική τάξη θα πάρει τη σημαία της επανάστασης από τα αδύναμα χέρια των φοιτητών!». Το κύμα διαπέρασε και τους πιο «προστατευμένους» χώρους: Η Τσεχοσλοβακία και η Πολωνία έδειξαν τις βαθιές ρωγμές στον ανατολικό μονόλιθο. Στην Αθήνα, τη Μαδρίτη και τη Λισσαβόνα είχε ξεκινήσει η πάλη για την ανατροπή των δικτατοριών. Τίποτα πλέον δεν ήταν ίδιο με πριν. Μια νέα πολιτική κατεύθυνση ήταν παρούσα. Και μαζί της μια νέα πολιτική δύναμη: Οι οργανώσεις της επαναστατικής Αριστεράς, αυτοί και αυτές που έθρεψαν, που ταυτίστηκαν, που έμειναν για πάντα μαζί με το «μήνυμα» του Μάη: «Δεν ήταν παρά μια αρχή – Συνεχίζουμε τον αγώνα!».

Πρόκειται για έναν ανεκτίμητο πλούτο αγωνιστικής πείρας, πολιτικών συμπερασμάτων, μεγάλων «κεκτημένων» του κινήματος. Για όλα αυτά θέλουμε να συζητήσουμε στη σειρά εκδηλώσεων που θα οργανώσουμε στον Πολυχώρο «Κομούνα» το Μάη που έρχεται: Για την κληρονομιά του ’68. Για το Βιετνάμ. Για το Αμερικάνικο κίνημα. Για τη Γαλλία των φοιτητών και της απεργίας. Για την Τσεχοσλοβακία. Για το «ελληνικό» ’68, για τα Ιουλιανά, το Πολυτεχνείο και τη διάσπαση του ΚΚΕ. Για την επαναστατική Αριστερά που γεννήθηκε το Μάη, αλλά και την εξέλιξή της. Σε αυτή την προσπάθεια θα ακολουθήσει ασφαλώς η «Εργατική Αριστερά». Αρχίζουμε από αυτό το φύλλο, με το άρθρο για τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, στις παρακάτω στήλες.

παλιών «μετριοπαθών» συνοδοιπόρων του, αποφάσισε να σπάσει τη σιωπή του για τον πόλεμο στο Βιετνάμ.

τήθηκε εξοργισμένος «τι προσπαθεί να μου κάνει αυτός ο γαμημένος νέγρος;». Σύντομα οι «φιλελεύθεροι» του Δημοκρατικού Κόμματος διέκοψαν κάθε σχέση και στήριξη στον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και τις προσπάθειές του... Την ίδια χρονιά, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έγραψε το βιβλίο «Πώς προχωράμε από εδώ και πέρα;», στο οποίο ανέπτυσσε τις ιδέες του για την οικονομική ισότητα. Σε αυτόν τον «ύστερο» και καλά κρυμμένο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ανήκουν διατυπώσεις όπως η παρακάτω: «Μια μέρα πρέπει να αναρωτηθούμε: “Γιατί υπάρχουν σαράντα εκατομμύρια φτωχοί στην Αμερική;”. Κι αν αναρωτηθείς γι’ αυτό, αρχίζεις να αναρωτιέσαι για το οικονομικό σύστημα, για την αναδιανομή του πλούτου. Όταν αναρωτιέσαι γι’ αυτό, αρχίζεις να αμφισβητείς την καπιταλιστική οικονομία...». Αυτές τις ιδέες ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ επιχείρησε να κάνει πράξη. Λίγο πριν δολοφονηθεί, σχεδίαζε να οργανώσει μια «Πορεία των Φτωχών» στην Ουάσινγκτον, για να απαιτήσει το κοινωνικό «αντίστοιχο» του νόμου για τα πολιτικά δικαιώματα. Στο Μέμφις, όπου δολοφονήθηκε, είχε βρεθεί για να υποστηρίξει μια απεργία μαύρων εργαζομένων.

ούθερ Κινγκ η λογική του «λόμπινγκ» στο Δημοκρατικό Κόμμα, με τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ να επιχειρεί να «πείσει» την κυβέρνηση και να λειτουργεί ως διαμεσολαβητής ανάμεσα σε αυτήν και τη λαϊκή οργή («πρέπει να μου δώσετε κάποιες νίκες για να μπορέσω να συνεχίσω να κηρύττω»). Αυτές τις πτυχές της ζωής και της δράσης του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, που αφορούν αυταπάτες και παθογένειες που αντιμετώπισαν όλα τα κοινωνικά κινήματα στην Αμερική διαχρονικά, φροντίζουν να υπερτονίζουν ως αρετές οι Δημοκρατικοί πολιτικοί στις ΗΠΑ. Κόντρα σε αυτές τις πτυχές αναπτύχθηκαν ριζοσπαστικότερες δυνάμεις, όπως το κίνημα της «Μαύρης Δύναμης» και το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων.

«Μετριοπαθής»;

Όμως, εξετάζοντας συνολικά τη ζωή και τη δράση του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, αξίζει κανείς να σταθεί στο πόσο «μετριοπαθής» ήταν αυτή η πτέρυγα και σε ποιο κίνημα συμμετείχε. Κι εδώ βρίσκεται η πρώτη λαθροχειρία όσων «αγιοποιούν» τον Δρα Κινγκ. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δεν κήρυττε τη μη βία «από άμβωνος». Ήταν στην πρώτη γραμμή κινητοποιήσεων που αντιμετώπιζαν την πιο σκληρή καταστολή και επιθέσεις της Κου Κλουξ Κλαν. Συνελήφθη 29 φορές από το κράτος που σήμερα «τιμάει» το μήνυμά του. Οι καμπάνιες «εγγραφής μαύρων στους εκλογικούς καταλόγους» είχαν εμφανώς μετριοπαθή προσανατολισμό. Αλλά γίνονταν αντιμετωπίζοντας τις ορδές της ΚΚΚ και των σκυλιών της αστυνομίας. Τα όσα είχε να πει ο ίδιος ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ για τη στάση με την οποία αντιμετωπιζόταν τότε ακόμα και η «μη βίαιη» πολιτική ανυπακοή απαντούν και στις σημερινές επικρίσεις απέναντι στα κινήματα. Σε γράμμα του από τη φυλακή του Μπέρμιγχαμ τον Απρίλη του 1963 έλεγε: «Έφτασα στο δυστυχές συμπέρασμα ότι το εμπόδιο στην πορεία του νέγρου προς την ελευθερία ... είναι ο

μετριοπαθής λευκός ... που μόνιμα λέει “συμφωνώ με τους στόχους σου, αλλά δεν μπορώ να συμφωνήσω με τις μεθόδους άμεσης δράσης” ... που μόνιμα συμβουλεύει το νέγρο να περιμένει για μια “πιο ευνοϊκή εποχή”». Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ μπορεί να υπήρξε μετριοπαθής με τα μέτρα της μεγάλης δεκαετίας του ’60 και να δέχτηκε δίκαιες κριτικές γι’ αυτό από τους ριζοσπάστες μαύρους ηγέτες της εποχής του, αλλά υπήρξε ακραία ριζοσπάστης με τα μέτρα εκείνων που σήμερα επιχειρούν να τον «ξεδοντιάσουν» για να τον αγιοποιήσουν. Αλλά η πλευρά της ιστορίας που ξεχνιέται κυρίως είναι η διαδρομή ριζοσπαστικοποίησης του ίδιου του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ όταν βρέθηκε μπροστά στα αδιέξοδα των παλιότερων αυταπατών του. Κομβικό ρόλο έπαιξαν δύο γεγονότα. Το ένα αφορούσε την υλική ανισότητα που βίωναν οι μαύροι στο «φιλελεύθερο» Βορρά, που τον έπεισε ότι η νομική ισότητα για την οποία αγωνιζόταν στον ρατσιστικό Νότο δεν αρκούσε για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα στη ρίζα του. Όταν σε μια ομιλία του γιουχαΐστηκε από μαύρους νεολαίους, σχολίασε: «Για 12 χρόνια, εγώ και άλλοι σαν εμένα υποστηρίξαμε ζωηρές υποσχέσεις προόδου ... Τους κάλεσα να έχουν πίστη στην Αμερική και τη λευκή κοινωνία. Οι ελπίδες τους εκτοξεύτηκαν. Τώρα αποδοκίμαζαν γιατί ένιωσαν ότι ήμασταν ανίκανοι να εκπληρώσουμε τις υποσχέσεις μας. Αποδοκίμαζαν γιατί τους καλέσαμε να έχουν πίστη σε ανθρώπους που αποδείχθηκαν αναξιόπιστοι». Το δεύτερο αφορούσε τον πόλεμο στο Βιετνάμ, ένα ζήτημα για το οποίο έμενε σιωπηλός για να μη «διαταράξει» τη συνεργασία του με τον πρόεδρο Τζόνσον. Ακριβώς έναν χρόνο πριν από τη δολοφονία του, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έβγαλε έναν άλλο λόγο, λιγότερο γνωστό από το «I have a dream...» αλλά πολύ πιο σπουδαίο. Στις 4 Απρίλη του 1967, σε πείσμα των πιέσεων των

Πέρα από το Βιετνάμ...

Σε αυτή την ιστορική ομιλία, ο Κινγκ έκανε όλες τις «συνδέσεις» που το Δημοκρατικό Κόμμα δεν ήθελε να κάνει. Κατήγγειλε τον πόλεμο καταρχήν ως ενάντιο στα συμφέροντα των φτωχών, μιας και απορροφούσε πόρους που δεν πήγαιναν σε κοινωνικά προγράμματα. Τον συνέδεσε με το ρατσισμό: «Βλέπουμε νέγρους και λευκούς να σκοτώνουν και να πεθαίνουν μαζί για ένα έθνος που δεν θα τους βάλει στα ίδια σχολεία...». Ήταν η ίδια χρονιά που ο Μοχάμεντ Άλι αρνούνταν τη στράτευση δηλώνοντας ότι «κανένας Βιετκόνγκ δεν με αποκάλεσε ποτέ νέγρο...». Σε μια κορυφαία ρητορική του στιγμή, συνέδεσε την κριτική στον πόλεμο με την πίεση να καταδικάσει τη βία των μαύρων εξεγέρσεων: «Δεν θα μπορούσα ποτέ να υψώσω τη φωνή μου ενάντια στη βία των καταπιεσμένων στα γκέτο, αν δεν μιλήσω πρώτα ανοιχτά για εκείνον που ασκεί τη μεγαλύτερη βία στον κόσμο σήμερα: την ίδια μου την κυβέρνηση». Η ομιλία του έγινε γνωστή ως «Πέρα από το Βιετνάμ...», από μια αποστροφή του λόγου του, πριν αρχίσει να γενικεύει για το άδικο του πολέμου και τον «αντεπαναστατικό» ρόλο των ΗΠΑ διεθνώς... Αυτή του η ομιλία προκάλεσε τους παλιούς του «φίλους». Το περιοδικό «TIME» που έναν χρόνο πριν τον είχε ανακηρύξει «πρόσωπο της χρονιάς», τώρα του έκανε πρωτοσέλιδη επίθεση γιατί «αποπροσανατολίζει από το στόχο του», χαρακτηρίζοντάς τον «ανίδεο». Εκατόν εξήντα οχτώ εφημερίδες τού επιτέθηκαν για την «καταστροφή της χρησιμότητάς του στον σκοπό του», την «αυτοκαταστροφική παρέμβαση στην εξωτερική πολιτική», το «ανακάτεμα δύο προβλημάτων που είναι διακριτικά και χωριστά»... Κατ’ ιδίαν, ο ίδιος ο πρόεδρος Τζόνσον αναρω-

Ριζοσπαστικοποίηση

Η μετάβαση του ίδιου προς το ριζοσπαστισμό της εποχής έμεινε στη μέση από τη δολοφονία του. Αλλά η δολοφονία του σήμανε και το οριστικό τέλος της επιρροής των παλιότερων «μετριοπαθών» ιδεών του στη μαύρη κοινότητα. Με το άκουσμα της είδησης, ξέσπασαν εξεγέρσεις μαύρων σε πάνω από 100 πόλεις σε όλες τις ΗΠΑ. Το καλοκαίρι του 1968, χιλιάδες νέοι σε δεκάδες πόλεις έσπευδαν στις γραμμές του μαχητικού, αντικαπιταλιστικού Κόμματος των Μαύρων Πανθήρων. Το οποίο θα έπαιρνε τη σκυτάλη και θα έγραφε τις δικές του ηρωικές σελίδες στην ιστορία του κινήματος για την απελευθέρωση των μαύρων. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία...

16

αντιρατσισμος

4 απριλη 2018

Αγαθονήσι, Μόρια, Π. Ράλλη: «Έγκλημα» και «τιμωρία»

Αντιφασιστική συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε έξω από τα γραφεία της αφγανικής κοινότητας ως απάντηση στην εμπρηστική επίθεση που έγινε πριν από λίγες μέρες από την οργάνωση «Κρυπτεία». Στη συγκέντρωση συμμετείχαν αντιρατσιστικές συλλογικότητες και άλλοι φορείς, που εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στους Αφγανούς. Εκ μέρους της κοινότητας μίλησε ο Ταχίρ Αλιζαντά, ο οποίος ευχαρίστησε τις οργανώσεις, που παραβρέθηκαν, και τόνισε ότι ο λόγος που έρχονται οι Αφγανοί στην Ελλάδα είναι ο πόλεμος, που υπάρχει στη χώρα τους. Παίρνοντας τη σκυτάλη από αυτόν, ο Θανάσης Κούρκουλας από την Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» είπε ότι και στη χώρα μας η κατάσταση είναι πολύ τεταμένη με την Τουρκία κι ότι πρέπει να διατρανώσουμε την αντίθεση μας στον πόλεμο, να πούμε ότι δεν πολεμάμε για τα πετρέλαια και τους αγωγούς, δεν πολεμάμε για τα συμφέροντα των λίγων.

Να αθωωθούν οι 35 της Μόριας και οι 8 της Π. Ράλλη

Όμως τι γίνεται αν σωθείς από τα κύματα και φυλακιστείς στα άθλια hotspots των νησιών ή φτάσεις στην Αθήνα και κρατηθείς στο κολαστήριο της Π. Ράλλη με μόνο διαπραχθέν «έγκλημα» ότι δεν έχεις χαρτιά; Τότε περιμένεις με τους μήνες και τα χρόνια να εξετασθεί το αίτημά σου για άσυλο, εγκλωβισμένος και κρατούμενος. Και αν διαμαρτυρηθείς, απελπισμένος από την αδικία και την εξαθλίωση των φυλακών, κινδυνεύεις να βρεθείς κατηγορούμενος όπως 35 μετανάστες από τη Μόρια ή 8 που κρατούνταν στην Π. Ράλλη με τη βαριά κακουργηματική κατηγορία της «στάσης» και πολλές ακόμα πλημμεληματικές. Οι 35 μετανάστες της Μόριας –όλοι αφρικανικής καταγωγής– συνελήφθησαν έπειτα από διαμαρτυρία στο hotspot της Μόριας στις 18 Ιουλίου 2017. Η καθιστική διαμαρτυρία αφορούσε την πολύμηνη αναμονή και τις άθλιες συνθήκες. Τότε η αστυνομία μαζί με τοπικούς φασίστες εισέβαλε στο στρατόπεδο και χτύπησε ανελέητα όποιον έβρισκε μπροστά της με αποτέλεσμα τον βαρύ τραυματισμό πολλών μεταναστών/ριών και προσφύγων. Οι ξυλοδαρμοί και τα βασανιστήρια συνεχίστηκαν και μετά τις συλλήψεις των 35, οι οποίες έγιναν στο σωρό και χωρίς κανένα στοιχείο. Μοναδικό κριτήριο ήταν το χρώμα του δέρματος των συλληφθέντων καθώς είχαν στοχοποιηθεί οι Αφρικανοί μετανάστες. Οι 35 δικάζονται στη Χίο στις 20 Απρίλη, ενώ 30 από τους 35 παραμένουν προφυλακισμένοι σε 4 διαφορετικές φυλακές. Παρόμοια είναι η περίπτωση 8 μεταναστών που ύστερα από πολύμηνο εγκλεισμό τους στην Π. Ράλλη συνελήφθησαν στις 31 Μαΐου 2017. Χτυπώντας την καγκελόπορτα του κελιού τους, ζητούσαν μια συνάντηση με τον διευθυντή της φυλακής ώστε να ενημερωθούν για το πόσο ακόμα θα βρίσκονται υπό κράτηση. Αντί γι’ αυτό, αστυνομικοί εισέβαλαν στο κελί τους και αφού τους ξυλοκόπησαν άγρια, συνέλαβαν όποιον βρήκαν μπροστά τους. Οι 8 δικάζονται στις 27 Απρίλη στο Εφετείο Αθηνών, Αλεξάνδρας και Λουκάρεως. Τόσο για τους 35 όσο και για τους 8, πλήθος αντιρατσιστικών οργανώσεων, κινήσεων δικαιωμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς έχουν κινητοποιηθεί ζητώντας την αθώωσή τους. Στις 20 Απρίλη (ημέρα δίκης των 35 στη Χίο) θα γίνει συγκέντρωση και συνέντευξη Τύπου έξω από το Τμήμα Αλλοδαπών της Π. Ράλλη όσο και στα δικαστήρια της Χίου. Στις 27 Απρίλη την αλληλεγγύη μας στους 8 της Π. Ράλλη καλούμαστε να δείξουμε μέσα κι έξω από την αίθουσα του δικαστηρίου στην Αθήνα (Αλεξάνδρας και Λουκάρεως). Ένοχοι είναι η κυβέρνηση και τα σώματα ασφαλείας του κ. Τόσκα που πρώτα πνίγουν και μετά φυλακίζουν και καταστέλλουν τις δίκαιες διαμαρτυρίες των προσφύγων και των μεταναστών, όχι τα θύματα των πολιτικών της φτώχειας και του πολέμου.

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

Σ

τις 17 Μάρτη, 16 πρόσφυγες από το Αφγανιστάν και το Ιράκ έχασαν τη ζωή τους στα νερά του Αιγαίου παλεύοντας με τα κύματα για πάνω από ένα 24ωρο ανοιχτά του Αγαθονησιού. Δεν ήταν ατύχημα αλλά εγκληματική «αμέλεια» της Αστυνομίας (του κέντρου συντονισμού στην Αθήνα) και του Λιμενικού στο Αιγαίο, αφού οι αρχές είχαν ειδοποιηθεί από το πρωί της προηγούμενης μέρας, 16 Μάρτη, για το ναυάγιο, από συγγενή μιας οικογένειας των ναυαγών που ζει στο hotspot της Σάμου. Ακέραια φέρει την πολιτική ευθύνη το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης και η ελληνική κυβέρνηση που πρωτοπορεί στην εφαρμογή των ρατσιστικών συμφωνιών ΕΕ-Τουρκίας με τέτοιου είδους τραγικά αποτελέσματα. Σύμφωνα με ρεπορτάζ του περιοδικού «Spiegel» που βασίζεται στις μαρτυρίες των τριών διασωθέντων προσφύγων και του συγγενή τους, τη βάρκα τους κυνήγησε η τουρκική Ακτοφυλακή με αποτέλεσμα να επιταχύνουν, να μην ανταποκριθεί η μηχανή και να σταματήσουν. Μία με δύο ώρες αργότερα έφτασε στην περιοχή ένα μεγάλο πλοίο χρώματος γκρι και λευκού με μια μεγάλη κεραία και άσπρη μπλε σημαία (σαν αυτά που χρησιμοποιεί το ελληνικό Λιμενικό). Τα παιδιά άρχισαν να χρησιμοποιούν τις σφυρίχτρες που είχαν στα σωσίβιά τους για να τραβήξουν την προσοχή. Το πλοίο τούς προσπέρασε, σταμάτησε μακρύτερα και περίμενε, όπως γράφει το δημοσίευμα. Οι τραγικές μαρτυρίες περιγράφουν πώς χάθηκαν τα παιδιά, πώς έπαθαν υποθερμία οι ναυαγοί και πώς ένα μικρό βρέφος πνίγηκε αμέσως. «Μαμά, δεν αντέχω άλλο, σε παρακαλώ, σκότωσέ με» ήταν τα τελευταία λόγια ενός από τα ανήλικα στην Αφγανή μητέρα του. Οι τρεις επιζώντες βγήκαν στην ακτή και έσυραν τα νεκρά παιδιά τους στους βράχους. Στο πλοιάριο βρισκόταν η οικογένεια του δικηγόρου Νταράμπ: ο 51χρονος πατέρας του, η μεγαλύτερη κόρη, αδέλφια και ξαδέλφια μεταξύ 4 και 20 ετών. Ο ίδιος είχε φτάσει στη Σάμο πριν από λίγο καιρό. Ο Νταράμπ καταγγέλλει ότι επικοινώνησε με τη γραμμή κινδύνου 112 όταν στα 2/3 της διαδρομής έλαβε το πρώτο μήνυμα από την 25χρονη αδελφή του, Φρέστα, που τον ειδοποίησε ότι το πλοιάριο βουλιάζει. Επίσης, έστειλε μέσω what’s up τις συντεταγμένες της τοποθεσίας ναυαγίου, με screenshot. Όμως οι ώρες περνούσαν και στη Σάμο έφταναν άλλες βάρκες αλλά όχι της οικογένειας του Νταράμπ. Σύμφωνα με το Λιμενικό, στις 16 Μαρτίου «έγιναν θαλάσσιες έρευνες για τέσσερις ώρες» και μία μεγαλύτερης κλίμακας επιχείρηση την επόμενη μέρα οπότε και περισυνελέγησαν τα 16 πτώματα. Το πρωί της επομένης ο Νταράμπ έστειλε ξανά ένα μήνυμα μέσω what’s up. Σε αυτό το μήνυμα δεν υπήρχε καμία απάντηση, αλλά περίπου εκείνη την ώρα αρχίζει να κινητοποιείται η Ακτοφυλακή. Όμως ήταν πολύ αργά για να σωθεί οποιοσδήποτε. Όταν οι τρεις που σώθηκαν έφτασαν παγωμένοι στην αστυνομία του Αγαθονησιού, κινητοποιήθηκαν 13 πλοία, 3 ελικόπτερα και 1 αεροπλάνο, αλλά το μόνο που μπόρεσαν να βρουν ήταν 16 πτώματα. Τραγική λεπτομέρεια με αφορμή το ναυάγιο του Αγαθονησιού: τα ελληνικά ΜΜΕ αφιέρωσαν μεγά-

λο τμήμα του ρεπορτάζ τους στις «τουρκικές προκλήσεις», καθώς επιχείρηση «έρευνας και διάσωσης» για τους ναυαγούς έκαναν και τουρκικές ακταιωροί ανοιχτά του Αγαθονησιού στις 17 Μάρτη. Πρόκειται για εγκληματική υποκρισία και από τις 2 πλευρές: Πρώτα να αφήνουν τους πρόσφυγες να θαλασσοπνίγονται κι ύστερα να τσακώνονται για το ποιος και σε ποια ύδατα θα περισυλλέξει τα πτώματα...

μικρά αντιρατσιστικά

Του Θανάση Κούρκουλα

Δύο από τα μέλη του τάγματος εφόδου, που στις 25/2/2018 άνοιξε με λοστό το κεφάλι της συνηγόρου πολιτικής αγωγής της οικογένειας Φύσσα, Ελευθερίας Τομπατζόγλου, και τραυμάτισε άλλα τρία άτομα, στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο «Φαβέλα», έχουν πλέον ταυτοποιηθεί. Και είναι βέβαια στελέχη της ναζιστικής οργάνωσης, με τον πρώτο μάλιστα να είναι ένα από τα πιο γνωστά ηγετικά στελέχη της Χρυσής Αυγής. Πρόκειται για τους Σωτήρη Δεβελέκο και Βασίλη-Παναγιώτη (Άκη) Θεοδώρου. Κατά τα άλλα, την ημέρα της επίθεσης η ηγεσία της εγκληματικής οργάνωσης διέψευσε το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή ήταν ο διοργανωτής της επίθεσης...

Λίγες μέρες μετά την αθώωση του Αμβρόσιου ήρθε η καταδίκη του δημάρχου Ωραιοκάστρου από το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης για τις ρατσιστικές δηλώσεις του τον Αύγουστο του 2016. Τότε ο δήμαρχος είχε παροτρύνει δημοσίως τους γονείς του Συλλόγου Γονέων να χρησιμοποιήσουν μη νόμιμα μέσα για να εμποδίσουν τη φοίτηση των προσφυγόπουλων στα σχολεία του Δήμου. Το δικαστήριο καταδίκασε τον Δήμαρχο σε 8 μήνες φυλάκιση και χρηματική ποινή 5.000 ευρώ με αναστολή, παρά την απαλλακτική πρόταση του εισαγγελέα. Η ποινική διαδικασία για τα μέλη του Συλλόγου Γονέων εκκρεμεί ακόμα. Η καταδίκη του δημάρχου Ωραιοκάστρου αποτελεί νίκη και δικαίωση για το αντιρατσιστικό κίνημα που σύσσωμο είχε εναντιωθεί στην απάνθρωπη και απαράδεκτη στάση του Συλλόγου Γονέων. Ο ρατσισμός δεν χωρά στα σχολεία και τις γειτονιές.

Ο σ. Μάριος Αυγουστάτος, μέλος της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό» και της ΔΕΑ και γνωστός για την αντιρατσιστική και αντιφασιστική του δράση στην περιοχή του Πειραιά, είναι εδώ και καιρό στοχοποιημένος από τους παρακρατικούς φασίστες της Χρυσής Αυγής. Το Σάββατο 24/3, φασίστες σκίσανε με σουγιά και τα 4 λάστιχα του αυτοκινήτου του και πετάξανε εθνικιστικά τρικάκια (με σύνθημα «λευτεριά στους 2 Έλληνες στρατιώτες», προφανώς εννοούν αυτούς που ένοπλοι κυνηγούσαν κατατρεγμένους πρόσφυγες σε τουρκικά εδάφη), με λίγη ώρα διαφορά από την επίθεσή τους σε αντιφασιστική παρέμβαση (ΟΡΜΑ) στην Παλαιά Κοκκινιά. Δεν ήταν μεμονωμένο περιστατικό. Η 25η Μαρτίου, όπως συχνά συμβαίνει με παρόμοιες φιέστες που ενισχύουν τα αισθήματα εθνικής ενότητας μεταξύ θυτών και θυμάτων, έδωσε τον αέρα στα παρακρατικά φασιστοειδή να διαπράξουν νέες εγκληματικές πράξεις στο όνομα του «έθνους». Έτσι παρόμοιες καταγγελίες για επιθέσεις από ναζιστικά τάγματα εφόδου είχαμε από τους σ. της αντιφασιστικής κίνησης ΚΕΕΡΦΑ στο Γαλάτσι και στην Καλλιθέα. Ένα έχουμε να τους πούμε. Δεν μας φοβίζουν, μας εξοργίζουν!

4 απριλη 2018

πολιτισμόσ

17

Νέες κυκλοφορίες βιβλίων

Τ

α βιβλία αυτά μπορείτε να τα προμηθευτείτε από το βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Red Marks, στον Πολυχώρο «Κομμούνα» (Ιουλιανού 67). Μπορείτε να κάνετε παραγγελίες (ιδιαίτερα για όσους τίτλους δεν είναι άμεσα διαθέσιμοι) είτε μέσω email, είτε τηλεφωνικά και να τις παραλάβετε από

το βιβλιοπωλείο μας, πάντα στις ιδιαίτερα χαμηλές τιμές του βιβλιοπωλείου ή στις ακόμη χαμηλότερες (επιπλέον 10%) για όσους και όσες έχουν “κάρτα φίλων της «Κομμούνας»”. Δεκτές πληρωμές και με κάρτα. Οι μέρες των διακοπών του Πάσχα προσφέρουν ακόμη μια ευκαιρία για διάβα-

σμα, αξιοποιήστε το! τηλέφωνο: 2108254625 e-mail παραγγελιών: bookstore@redmarks.gr

Η φιλοσοφία της τέχνης του Καρλ Μαρξ Εκδόσεις Τόπος Συγγραφέας: Λίφσιτς Μιχαήλ Βιβλίο που δεν περιορίζεται απλώς σε μια εισαγωγή στις αισθητικές αντιλήψεις του Γερμανού φιλοσόφου, αλλά κατορθώνει κάτι πολύ περισσότερο: Λειτουργεί τόσο ως κριτική αποτίμηση των αντιλήψεων αυτών όσο και ως οδηγός για τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώθηκε η σκέψη του Μαρξ από τα πρώιμα κείμενα του μέχρι την ωριμότητα. Κατηγορία: Δοκίμιο-Τέχνη Έκδοση: Μάρτης 2018 Σελίδες: 208 Διαστάσεις: 12,5*20,5 αρχική τιμή: 13,90 € Τιμή Βιβλιοπωλείου: 11,82 € τιμή φίλων Κομμούνας: 10,63 € Αλεξάνδρα Κολλοντάι (1872-1952) Εκδόσεις Γκοβόστη Συγγραφέας: Αυδή - Καλκάνη, Ίρις Την ώρα ακριβώς που τελειώνω αυτή την αυτοβιογραφία, βρίσκομαι στο κατώφλι νέων εργασιακών καθηκόντων και η ζωή θα έχει νέες αξιώσεις από εμένα. Όποια εργασία όμως κι αν πρέπει να φέρω

σε πέρας, για μένα είναι εντελώς αυτονόητο ότι ο σκοπός της ολόπλευρης απελευθέρωσης της εργαζόμενης γυναίκας και η δημιουργία των θεμελιωδών αρχών για μια καινούργια σεξουαλική ηθική θα παραμένουν πάντα ο υψηλότερος σκοπός των πράξεων και της ζωής μου. Κατηγορία: Δοκίμιο-Βιογραφίες Έκδοση: 2018 Σελίδες: 160 Διαστάσεις: 14*21 αρχική τιμή: 8,90 € Τιμή Βιβλιοπωλείου: 7,57 € τιμή φίλων Κομμούνας: 6,81 € 10+1 ερωτήσεις και απαντήσεις για το Μακεδονικό Εκδόσεις: Πόλις Συγγραφέας: Καρπόζηλος & Χριστόπουλος Η ελληνική κοινωνία, δυστυχώς, δεν έχει κάνει τολμηρά βήματα αυτοκριτικής και επιλέγει να κουκουλώνει διάφορα τραυματικά ζητήματα του παρελθόντος, ιδίως αυτά που ονομάζει «εθνικά ζητήματα», για να μην υποχρεωθεί σε μια τολμηρή αναμέτρηση με τον εαυτό της. Ας ανα-

μετρηθούμε λοιπόν με τις ανασφάλειες και τις φοβίες μας, ώστε να δούμε, τελικά, τι και πόσο αξίζουν. Σε αυτή τη θεραπευτική λειτουργία επιθυμούν να συμβάλουν οι σελίδες αυτού του βιβλίου. Κατηγορία: Δοκίμιο-Ιστορία Έκδοση: Μάρτης 2018 Σελίδες: 96 Διαστάσεις: 14*21 αρχική τιμή: 8,00 € Τιμή Βιβλιοπωλείου: 6,80 € τιμή φίλων Κομμούνας: 6,12 € Αρχάγγελοι Εκδόσεις Έρμα Συγγραφέας: Paco Ignacio Taibo II Δώδεκα ιστορίες για αιρετικούς επαναστάτες του 20ού αιώνα...«Είναι κάποιοι άνθρωποι που μοιάζουν να έχουν καταπιεί έναν άγγελο και να ταΐζουν τα δεινά τους μ’ αυτό το μαγικό μείγμα πείσματος και ακεραιότητας. Προσωπικότητες που δεν ταλαντεύονται εν μέσω της καταιγίδας, που δεν αναπαύονται. Προσωπικότητες που οι χειρονομίες τους λειτουργούν στο πεδίο των αληθινών μηνυμάτων, στο πεδίο των συμβόλων». Κατηγορία: ΛογοτεχνίαΠεζογραφία Έκδοση: Μάρτης 2018 ΄Β έκδοση Σελίδες: 488 Διαστάσεις: 14*21 αρχική τιμή: 20,00 € Τιμή Βιβλιοπωλείου: 17,00 € τιμή φίλων Κομμούνας: 15,30 € Εδώ έζησε - Η ιστορία μιας έξωσης Εκδόσεις Angelus Novus Συγγραφέας: Isaac Rosa, Cristina Bueno Το Εδώ έζησε, αιχμηρό και συγκινητικό, βαθιά τρυφερό, περιγράφει το

παρελθόν, το παρόν και το μέλλον όχι μόνο της Ισπανίας αλλά όλων των χωρών του δυτικού κόσμου που βιώνουν ή θα βιώσουν τη σκληρότητα της επικράτησης της οικονομίας σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας των ανθρώπων. Ρεαλιστικό, κυρίως όμως ελπιδοφόρο και ανθρώπινο, μέσα από τις ιστορίες των ηρώων του, οδηγεί τον αναγνώστη από την οργή και την απόγνωση στην αισιοδοξία που γεννά η αλληλεγγύη και η δύναμη των ανθρώπων όταν μαζί αντιστέκονται. Κατηγορία: Λογοτεχνία - comix Έκδοση: 2017 Σελίδες: 264 Διαστάσεις: 17*24 αρχική τιμή: 15,90 € Τιμή Βιβλιοπωλείου: 13,52 € τιμή φίλων Κομμούνας: 12,16 € Δώδεκα Εκδόσεις Γκοβόστη Συγγραφέας: Αλέξανδρος Μπλοκ «Ο Μπλοκ είδε τίμια και με ενθουσιασμό τη μεγάλη μας επανάσταση, μα οι λεπτές, κομψές λέξεις του συμβολιστή δεν είχαν τη δύναμη ν’ αντέξουν και να σηκώσουν τις βαριές, πολύ χειροπιαστές, πολύ άξεστες εικόνες της. Στο περίφημο ποίημά του Δώδεκα, ο Μπλοκ κοψομεσιάστηκε». Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκι Κατηγορία: Λογοτεχνία - Ποίηση Έκδοση: 2017 Σελίδες: 72 Διαστάσεις: 14*21 αρχική τιμή: 5,00 € Τιμή Βιβλιοπωλείου: 4,25 € τιμή φίλων Κομμούνας: 3,83 €

Εντός ορίων – Insyriated Του Αλέξανδρου Θεοδωρίδη

Έ

Σκηνοθεσία: Φιλίπ Φαν Λιού. Ηθοποιοί: Χιάμ Αμπάς, Ντιαμάντ Αμπού Αμπούντ, Ζιλιέ Ναβί.

να ευρύχωρο διαμέρισμα στην εμπόλεμη ζώνη της Συρίας γίνεται καταφύγιο για τη νοικοκυρά του σπιτιού, τα παιδιά της και τους γείτονές της. Στον έξω κόσμο πέφτουν βόμβες και οι δρόμοι γεμίζουν ελεύθερους σκοπευτές, ο πόλεμος μαίνεται εκτός και η ζωή μάχεται να συνεχίσει εντός. Η μικρή κοινωνία του σπιτιού προσπαθεί να κρατηθεί όρθια , ενώ την ίδια στιγμή μια νεαρή γειτόνισσα, η οποία κρύβεται με το μωρό της στον ίδιο χώρο, απειλείται με επίθεση από καθεστωτικούς. Ένα απρόοπτο συμβάν όμως θα δοκιμάσει την αλληλεγγύη τους και θα φέρει μια μάνα μπροστά σε ένα σκληρό δίλλημα. Ο σκηνοθέτης της ταινίας επιχειρεί να στερεώσει την ταινία με θεατρικά υλικά, καθώς το σκηνικό είναι άκρως θεατρικό. Πολλές φορές στην ιστορία του κινηματογράφου διακρίνουμε από αρκετούς σκηνοθέτες την συνειδητή επιλογή να σκηνοθετήσουν τις ταινίες τους με μια μορφή

θεατρικότητας. Ο λόγος που γίνεται αυτή η επιλογή είναι βαθιά ιδεολογικός. Η θεατρικότητα, που υπάρχει σε μια ταινία, βοηθάει τον θεατή να απομονώσει την σκηνή σε ένα πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να καταφέρει να παρακολουθήσει και να κατανοήσει πλήρως την υπόθεση του έργου, μακριά από φλύαρες εικόνες και υπερβολικά εφέ. Όλο αυτό το υποστηρίζει με την πρωτότυπη και πρωτοποριακή κινηματογράφηση. Οι περίτεχνες κινήσεις της κάμερας μεταμορφώνουν το θεατρικό σκηνικό σε μορφή αρένας με έντονες κορυφώσεις. Η «θεατρική σκηνή» λοιπόν είναι ένα διαμέρισμα στην εμπόλεμη ζώνη της Συρίας, το οποίο γίνεται καταφύγιο για μια οικογένεια και τους γείτονές της. Το πιο ουσιαστικό στην ταινία είναι η προβολή της αντιφατικής συμπεριφοράς όλων των χαρακτήρων της ταινίας, τους οποίους τους τοποθετεί σε οριακές επιλογές ζωής και θανάτου, κάνοντας με αυτόν τον τρόπο το δικό του πολιτικοκοινωνικό σχόλιο. Κορυφαίο πρόσωπο είναι η μάνα. Η μάνα στη συγκεκριμένη ταινία είναι το βασικό πρόσωπο από το οποίο εξαρτάται η επιβίωση όλων των υπολοίπων. Έχει

αναλάβει να υπερασπιστεί με σθένος και ηρωισμό το σπίτι και την οικογένειά της, να αντιμετωπίσει όλα τα σκληρά ηθικά διλλήματα που τους παρουσιάζονται και προσπαθεί με κάθε τρόπο να απομακρύνει όσο μπορεί τον θάνατο (πρακτικά και κυρίως ψυχολογικά). Είναι αρκετά σημαντική η κινηματογράφηση μια τέτοιας ηρωίδας, καθώς ως γνωστόν οι γυναίκες είναι αυτές που προβάλλουν ηρωική αντίσταση σε περιόδους πολέμου, φτώχιας και δυστυχίας. Ο δημιουργός λοιπόν εστιάζει και σε αυτή την πτυχή του πολέμου, στην πτυχή της γυναικείας αντίστασης. Είναι εξαιρετικά σημαντικό σε μια περίοδο όπου καθημερινά αντικρίζουμε αποτρόπαιες εικόνες πολέμου, όπου η ανθρώπινη ζωή δεν έχει κανένα κόστος για τους μεγάλους και ισχυρούς του κόσμου, να κυκλοφορεί μια ταινία που έχει ως στόχο να ευαισθητοποιήσει και να προβληματίσει το κοινό, περιγράφοντας τον πόλεμο μέσα από τα ματιά απλών, καθημερινών ανθρώπων. Η ταινία βραβεύτηκε με το βραβείο κοινού στο βερολινέζικο Πανόραμα και στους Ανοιχτούς Ορίζοντες του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

18

ΔΙΕΘΝΗ

4 ΑΠΡΙΛΗ 2018

ΗΠΑ Η Πορεία για τις Ζωές µας, µε αφορµή το µακελειό στο σχολείο του Πάρκλαντ, κατέβασε 800.000 νεολαίους στην Ουάσινγκτον, ενώ µαζικές διαδηλώσεις έγιναν σε εκατοντάδες πόλεις σε όλες τις ΗΠΑ. Το µαθητικό κίνηµα αντιµετωπίζεται ως «υποκινούµενο» από τα δεξιά ΜΜΕ, που δεν έχουν διστάσει να χλευάσουν ακόµα και τους επιζώντες της επίθεσης, που πρωτοστατούν στην πρωτοβουλία. Αν και το ∆ηµοκρατικό Κόµµα επιχείρησε να προσφέρει «τεχνογνωσία», ενώ κάποια τµήµατα των «φιλελεύθερων» ελίτ διευκόλυναν τη συµµετοχή στην Ουάσινγκτον, η πανεθνική έκρηξη των µαθητών δεν είναι ούτε «υποκινούµενη», ούτε «ευκολάκι». Τα βάζουν µε το πανίσχυρο λόµπι που υπερασπίζεται διαχρονικά την οπλοκατοχή στις ΗΠΑ. Φυσικά η ριζοσπαστική Αριστερά επιχειρεί να ριζοσπαστικοποιήσει το κίνηµα, ανοίγοντας τα θέµατα της στρατιωτικοποίησης του αµερικανικού κράτους γενικότερα. Λίγες µέρες µετά, άλλη µια δολοφονία µαύρου από µπάτσους στο Σακραµέντο και οι κινητοποιήσεις του Black Lives Matter που ακολούθησαν, ήρθαν να υπογραµµίσουν την αναγκαία ενότητα των αγώνων...

Γαλλία: Να οργανώσουµε τη ενάντια στον Μακρόν Του Léon Crémieux Μετάφραση: Μανώλης Κοζαδίνος

Η

ηµέρα της 22ης Μάρτη ήταν µια πραγµατική επιτυχία. Στις 180 πόλεις όπου πραγµατοποιήθηκαν διαδηλώσεις µε κάλεσµα εφτά συνδικαλιστικών συνοµοσπονδιών του δηµόσιου τοµέα, παντού οι αριθµοί είναι αυξηµένοι σε σύγκριση µε τη 10η Οκτώβρη 2017, την τελευταία ηµεροµηνία απεργίας του τοµέα, ενώ την εποχή εκείνη οι συνοµοσπονδίες CFDT και UNSA είχαν επίσης καλέσει σε απεργία. Περισσότεροι από 500.000 διαδηλωτές υπολογίζονται από τη CGT (400.000 στις 10 Οκτώβρη). Επίσης, 25.000 σιδηροδροµικοί συµµετείχαν στην εθνική διαδήλωση στο Παρίσι στην οποία καλούσαν οι συνοµοσπονδίες CGT, SUD, UNSA και CFDT, ενώ το 35% των σιδηροδροµικών απεργούσαν ακολουθώντας το κάλεσµα των οµοσπονδιών SUD και UNSA. Στην πρωτοβάθµια εκπαίδευση, ένας στους δύο καθηγητές συµµετείχε στην απεργία. Στις υπηρεσίες του υπουργείου Οικονοµικών, ποσοστό απεργίας υψηλότερο πανεθνικά του 40%. Να σηµειωθεί επίσης η αύξηση των απεργών µεταξύ του προσωπικού των νοσοκοµείων. Σε αρκετές πόλεις συµµετείχαν στις διαδηλώσεις εργαζόµενοι νοσοκοµείων που απεργούσαν ήδη πολλές ηµέρες (όπως στο Ψυχιατρικό Νοσοκοµείο της Ντιζόν), και ταχυδροµικοί όπως στο Μπορντό (20 ταχυδροµεία απεργούσαν ήδη 15 ηµέρες). Στις περισσότερες πόλεις, στις διαδηλώσεις συµµετείχαν τα µπλόκα της νεολαίας, µαζί µε τους συνταξιούχους, τους σιδηροδροµικούς που δεν µπόρεσαν να πάνε στο Παρίσι, τους µισθωτούς του ιδιωτικού τοµέα: χηµεία, µεταλλουργία κ.λπ.

Πολλά κοινά στοιχεία Προφανώς, τα συνθήµατα και τα αιτήµατα πηγάζουν από ζητήµατα διαφορετικών τοµέων και κλάδων. Συνολικά, το πλάνο ενάντια στους δηµοσίους υπαλλήλους προβλέπει 120.000 περικοπές θέσεων εργασίας τα επόµενα τέσσερα χρόνια, τη διατήρηση του παγώµατος των µισθών, την επέκταση της επισφάλειας. Για τους εργαζόµενους στον τοµέα των σιδηροδρόµων, πρόκειται για

µια αναγκαστική πορεία προς την ιδιωτικοποίηση µέσα από την εξάρθρωση της δηµόσιας υπηρεσίας και το τέλος των προσλήψεων µε βάση το ειδικό καθεστώς των σιδηροδροµικών, ενώ διαφαίνεται στον ορίζοντα η απειλή ενάντια στο ειδικό συνταξιοδοτικό καθεστώς. Οι εργαζόµενοι στα νοσοκοµεία βιώνουν την καθηµερινή επιδείνωση των συνθηκών εργασίας µε το κλείσιµο των κρεβατιών και οι εκπαιδευτικοί µε το κλείσιµο των αιθουσών διδασκαλίας. Ωστόσο, όλες και όλοι αντιµετωπίζουν τη µετωπική επίθεση ενάντια στις δηµόσιες υπηρεσίες, τη µείωση των προϋπολογισµών για τη λειτουργία τους και των θέσεων εργασίας, τη βούληση να ευθυγραµµιστεί η χώρα µε εκείνες τις ευρωπαϊκές χώρες που έχουν ήδη υποστεί τέτοιες επιθέσεις. Αυτά τα κοινά σηµεία προβλήθηκαν στις διαδηλώσεις, ακόµη και αν οι προθεσµίες εφαρµογής των µέτρων είναι διαφορετικές. Προφανώς, στόχος της κυβέρνησης είναι να κατακερµατίσει τις αντιστάσεις και να εγκλωβίσει τις συνδικαλιστικές ηγεσίες σε έναν παρελκυστικό ψευτοδιάλογο. Παραπέρα, οι ανησυχίες που εκφράστηκαν στα µπλόκα των συνταξιούχων και της νεολαίας περιλάµβαναν την απόρριψη µιας πολιτικής της κυβέρνησης Μακρόν-Φιλίπ που επιδιώκει την κοινωνική οπισθοδρόµηση, µέσα από τη µείωση των συντάξεων, των επιδοµάτων στέγασης, και την επιβολή δυσµενέστερων διαδικασιών επιλογής για πρόσβαση στην τριτοβάθµια εκπαίδευση, ήδη από

το Λύκειο. Αντίστοιχα, η παρουσία αντιπροσωπειών των εργαζοµένων του ιδιωτικού τοµέα µαρτυρεί τη βία των πολιτικών των εργοδοτών µε κλείσιµο εγκαταστάσεων, καθήλωση µισθών, προγράµµατα απολύσεων, µε τη στήριξη µιας κυβέρνησης που µείωσε τις υποχρεώσεις των εργοδοτών και τα µέσα δράσης των συνδικάτων και των εργαζοµένων, ενώ παράλληλα ακολουθεί µια φορολογική πολιτική που ευνοεί τους µεγάλους µετόχους και τους προνοµιούχους. Οι άνεργοι, µε τη νέα µεταρρύθµιση, θα απειλούνται περισσότερο να διαγραφούν από τα ταµεία ανεργίας και θα υφίστανται αυξανόµενη πίεση να αποδεχτούν επισφαλείς συµβάσεις και υποβαθµισµένες θέσεις εργασίας. Υπάρχει εποµένως ένα κλίµα κοινωνικής πόλωσης την επαύριο της 22ης Μάρτη, µια αρχή κινητοποίησης διαφορετικών κατηγοριών εργαζοµένων και ενός κοµµατιού της σπουδάζουσας νεολαίας. Τώρα, το βασικό ερώτηµα των προσεχών εβδοµάδων έγκειται στη δυνατότητα δηµιουργίας ή µη, µέσα από αυτήν την κινητοποίηση, ενός συνολικού κινήµατος ικανού να νικήσει και να εµποδίσει την πολιτική του Μακρόν.

Κυβέρνηση

Σε σχέση µε αυτό το επίδικο, οι τελευταίες µέρες είναι αποκαλυπτικές. Η απαξίωση αυτής της κυβέρνησης αυξάνεται. Πολλές δηµοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν αυτό που είναι αισθητό γύρω µας, στους χώρους εργασίας και

στο δρόµο: παρά τη θριαµβευτική και σίγουρη εµφάνιση του προέδρου, που είπε στις 23 Μάρτη στις Βρυξέλλες ότι τα κοινωνικά κινήµατα «δεν είναι τέτοιας φύσης ώστε να υποχρεωθεί να αναθεωρήσει τις δεσµεύσεις που ανέλαβε στη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας», λες και είχε κερδίσει κάποιο δηµοψήφισµα, ο Μακρόν δεν διαθέτει περισσότερη υποστήριξη από όση οι κυβερνήσεις Σαρκοζί και Ολάντ είχαν 10 µήνες µετά την εκλογή τους. Για παράδειγµα, µια δηµοσκόπηση του BVA, που δηµοσιεύθηκε στις 21 Μάρτη, δείχνει ότι µόνο το 17% υποστηρίζει την πολιτική του Μακρόν (αυτό είναι το ποσοστό των ψήφων που είχε κερδίσει στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών του 2017). Το 57% αυτών που ρωτήθηκαν έχουν κακή γνώµη για την πολιτική του. Σε άλλη έρευνα, το 55% αυτών που ρωτήθηκαν υποστήριζε την απεργία της 22ης Μάρτη και µεταξύ των υπαλλήλων του δηµοσίου τοµέα το 82%. Τα δύο τρίτα αυτών που ρωτήθηκαν πιστεύουν ότι η υποβάθµιση των δηµόσιων υπηρεσιών οφείλεται στις επιθέσεις και στις κρατικές περικοπές πόρων εκ µέρους της κυβέρνησης. Η απαξίωση της κυβέρνησης σαφώς ενισχύεται από την εικόνα που θέλει να προβάλει για τον εαυτό του ο Μακρόν, εικόνα προέδρου των πλουσίων, διευθύνοντος συµβούλου της Γαλλίας. Οι τελευταίες µέρες έχουν ενισχύσει αυτό το συναίσθηµα µετά την είδηση ότι ο Μπερνάρ Αρνό, διευθύνων σύµβουλος της εταιρείας LVMH, που πολλές φορές παρουσιάστηκε από τον Μακρόν ως υπόδειγµα «πρωτοπαλίκαρου της αναρριχητικής σχοινοσυντροφιάς» που τραβά τη Γαλλία προς τα πάνω, αύξησε µέσα στο 2017 την προσωπική του περιουσία κατά 30 δισεκατοµµύρια δολάρια, κάνοντάς την να ξεπεράσει τα 72 δισεκατοµµύρια. Πρώτιστος στόχος της κυβέρνησης είναι να εµποδιστεί η ενοποίηση των αγώνων. Το χρονοδιάγραµµα που καθόρισε η ίδια δρα προφανώς ως πλεονέκτηµά της: η Εθνική Αντιπροσωπεία πρέπει να ξεκινήσει τη διαδικασία των νοµοθετικών διαταγµάτων ενάντια στην SNCF στις αρχές Απρίλη, για να επικεντρώσει άµεσα την επίθεση πάνω στους σιδηροδροµικούς, ελπίζοντας έτσι να τους αποµονώσει. Το κύριο µέρος των επιθέσεων ενάντια στις δηµόσιες υπηρεσίες προβλέπεται να απλώσει µέσα στους επόµενους µή-

4 απριλη 2018

διεθνη

19

Εμπορικοί πόλεμοι

Αίγυπτος

Ο Τραμπ επιχειρεί να δείξει ευελιξία στη νέα προστατευτική του πολιτική. Από τους δασμούς στις εισαγωγές χάλυβα και αλουμινίου εξαιρέθηκαν προσωρινά ο Καναδάς και το Μεξικό, μέχρι να ολοκληρωθεί η επαναδιαπραγμάτευση της NAFTA. Έστειλε σήμα και σε άλλες χώρες «να αποδείξουν ότι δεν αποτελούν απειλή» αν θέλουν να εξαιρεθούν. Η Κίνα όμως αποκλείστηκε από αυτές τις διεργασίες. Και το Πεκίνο απάντησε με δασμούς σε 128 αμερικανικά προϊόντα, μεταξύ των οποίων το χοιρινό κρέας (η Κίνα είναι χώρα με μια από τις υψηλότερες καταναλώσεις διεθνώς). Αργά, αλλά σταθερά, ο πλανήτης διολισθαίνει σε έναν εμπορικό πόλεμο...

Η «επανεκλογή» του δικτάτορα Σίσι με... 97% δεν αποτελεί προφανώς είδηση. Η είδηση είναι η συμμετοχή 40% (σύμφωνα με τις αρχές, άρα πολύ χαμηλότερη). Παρά την υπερπροσπάθεια, υποχρεώθηκαν ακόμα και οι αρχές να καταγράψουν πτώση 7 μονάδων από την (εξίσου ψεύτικη) συμμετοχή του 2014. Το άλλο ενδιαφέρον είναι ότι ο Μούσα, που επιλέχθηκε από το καθεστώς να παίξει το διακοσμητικό ρόλο του «συνυποψήφιου» (άλλοι παραιτήθηκαν καταγγέλλοντας τη φάρσα, άλλοι «αποθαρρύνθηκαν» από το να τολμήσουν να συμμετέχουν), κατάφερε να έρθει τρίτος με 650.000 ψήφους. Καθώς βρέθηκαν πάνω από 1 εκατομμύριο Αιγύπτιοι που προτίμησαν να ψηφίσουν... Μο Σαλάχ, γράφοντας το όνομα του επιθετικού της Λίβερπουλ στο ψηφοδέλτιο...

σύγκλιση των αντιστάσεων νες με διάσπαρτες παρεμβολές «διαπαιδαγωγητικών» συναντήσεών τους με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Η κυβερνητική προπαγάνδα, που πρόθυμα αναμεταδίδεται από τα μεγάλα μέσα μαζικής ενημέρωσης, των οποίων η δημοσιογραφική γραμμή κολακεύει τον Μακρόν από τη μέρα της εκλογής του, εστιάζεται αυτές τις μέρες στα εξής σημεία: Πρώτον να υποτιμήσει την επιτυχία της 22ης Μάρτη, να την παρουσιάσει δηλαδή ως σχεδόν αποτυχημένη, σε πασιφανή αντίθεση με τα γεγονότα. Δεύτερον, να επικεντρώσει τις βολές της στα υποτιθέμενα προνόμια των σιδηροδρομικών, κατηγορώντας τους επίσης πως επιθυμούν να μπλοκάρουν για εβδομάδες τη χώρα. Τρίτον να προβάλει επιλεκτικά εικόνες που περιορίζουν τις διαδηλώσεις σε σκηνές βίας, όπως είχε κάνει ο πρώην πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων κατά του νόμου Ελ Κομρί το 2016. Τέλος, η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να συντρίψει «εν τω γεννάσθαι» την οικοδόμηση ενός κινήματος της σπουδάζουσας νεολαίας, ειδικά στα πανεπιστήμια. Οι αστυνομικές επεμβάσεις κατά των νέων στη διάρκεια των γεγονότων της 22ης Μάρτη, όπως και η επιβολή επιτροπείας στο Πανεπιστήμιο Jean Jaurès της Τουλούζης, όπου οι φοιτητές αντιτίθενται στη συγχώνευσή του με τη Σχολή Μηχανικών, συνώνυμη επιβολής ενός χειρότερου συστήματος επιλογής, χαρακτηρίζουν αυτή την κυβερνητική πολιτική. Παράλληλα, η επέμβαση τραμπούκων στη Νομική Σχολή του Μονπελιέ, με την ενεργή συνενοχή του κοσμήτορα, εντάσσεται πάλι στην ίδια λογική. Όλοι αυτοί οι ελιγμοί αποσκοπούν στην αποδυνάμωση του ηθικού και στον περιορισμό της δημιουργίας κλίματος συμπάθειας και συνοχής.

Ενότητα

Βέβαια, το κύριο στοιχείο πάνω στο οποίο μπορούν να δράσουν άμεσα οι ακτιβιστές είναι σαφώς η συνένωση των απεργιών, των κινημάτων σε διάφορους τομείς, και το ξεπέρασμα, μέσα στις επόμενες ημέρες, των διαιρέσεων και των αγκυλώσεων των συνομοσπονδιακών συνδικαλιστικών ηγεσιών. Είναι απαραίτητο να επιτευχθεί η σύγκλιση των κινημάτων της νεολαίας, των EHPAD (ιδρύματα υποδοχής υπερηλί-

κων), των δημόσιων υπηρεσιών, συμπεριλαμβανόμενων των ταχυδρομείων, των νοσοκομείων, της υπηρεσίας δημοσίων οικονομικών, και φυσικά των εργαζομένων της SNCF, και ακόμη παραπέρα των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα. Τα κοινά σημεία και οι γέφυρες υπάρχουν, αλλά για να εκφραστεί αυτό στην πράξη είναι απαραίτητο να συσπειρωθούν συνειδητά οι αγωνιστικές δυνάμεις μέσα στα συνδικάτα, σε κάθε επαγγελματικό τομέα, τοπικά και σε εθνικό επίπεδο. Αυτό γιατί, εξαιτίας πολλών παραγόντων, δεν υπάρχει ένα κεντρικό ημερολόγιο εργατικών κινητοποιήσεων του ύψους των

CFDT, το επείγον είναι η... αναμονή: «Η σύγκλιση των αγώνων δεν είναι χούι της CFDT». Μόνο οι SUD-Solidaires, οι οποίοι έχουν το μικρότερο ειδικό βάρος στο συνδικαλιστικό πεδίο, δηλώνουν σαφώς πως επιδιώκουν τη σύγκλιση μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Η δια-συνομοσπονδιακή συνάντηση του δημόσιου τομέα που κάλεσε για τις κινητοποιήσεις της 22ης Μάρτη καλείται και πάλι στις 27 Μάρτη. Στις 30 Μάρτη, η δια-συνδικαλιστική συνάντηση της Air France καλεί σε απεργία για τους μισθούς. Στις 31 Μάρτη καλεί σε απεργία η δια-συνδικαλιστική των καταστημάτων

Ο δρόμος που ανοίχτηκε μπορεί να επεκταθεί για να οδηγήσει στη συγκρότηση ενός ενιαίου μετώπου που θα συγκεντρώνει συνδικάτα, κόμματα και κινηματικούς συλλόγους γύρω από τα κοινά αιτήματα, μια μακρόπνοη συσπείρωση, ένα «όλοι μαζί», μια γενική απεργία που θα υποχρεώσει τον Μακρόν σε οπισθοχώρηση. σημερινών περιστάσεων που να λειτουργεί ως σημείο αναφοράς για την οικοδόμηση αυτής της σύγκλισης.

Συνδικάτα

Σε εθνικό επίπεδο, μόνο η CGT προτείνει ημερομηνία για διακλαδική κινητοποίηση ... στις 19 Απρίλη, δηλαδή σχεδόν έναν μήνα μετά τις 22 Μάρτη, περισσότερο από 15 ημέρες μετά την έναρξη του απεργιακού κινήματος της SNCF, και στη μέση των σχολικών διακοπών του Πάσχα. Επομένως, είναι αντιφατικό να λέγεται, όπως από τον γενικό γραμματέα της CGT Μαρτίνεζ, ότι πρέπει να υψωθούν οι τόνοι και ταυτόχρονα να προτείνεται ημερομηνία που δεν δίνει προοπτική στους πιο μαχητικούς τομείς. Αλλά αυτή η διστακτικότητα της CGT δεν είναι τίποτε σε σχέση με εκείνη της πολιτικής της ηγεσίας της Force Ouvrière (FO). Ενώ πολλοί ομοσπονδιακοί και τοπικοί ηγέτες της FO έχουν μαχητικό λόγο, ο Jean-Claude Mailly, γενικός γραμματέας, αρνείται προς το παρόν οποιαδήποτε προοπτική σύγκλισης. Δήλωσε για παράδειγμα στις 6 Μαρτίου πως αμφιβάλλει «για τη βούληση των εργαζομένων να κατέβουν διακλαδικά και μαζικά στο δρόμο». Για τον Laurent Berger της

Carrefour για μισθολογικά αιτήματα και ενάντια στις περικοπές θέσεων εργασίας. Η δια-συνδικαλιστική των EHPAD δεν έχει προγραμματίσει προς το παρόν νέα ημερομηνία απεργίας. Παρά τον φαινομενικό κατακερματισμό, όλοι οι πιο μαχητικοί κλάδοι έχουν κατά νου την 3η Απρίλη, ημερομηνία έναρξης της απεργίας της SNCF. Ακόμη και αν οι CGT, CFDT και UNSA SNCF υποστηρίζουν ρυθμό δύο ημερών απεργίας κάθε πέντε ημέρες, η SUD σιδηροδρομικών καλεί να ψηφιστεί η απεργία διαρκείας με αρχή τις 3 Απρίλη. Η δια-συνδικαλιστική των υπηρεσιών Υπουργείου Οικονομικών του Παρισιού (CGT, Solidaires, FO) καλεί σε απεργία στις 3 Απρίλη. Η ίδια απόφαση πάρθηκε και από τον συντονισμό των νοσοκομειακών της CGT την περασμένη Παρασκευή. Σε αρκετές πόλεις, όπως το Μπορντό, η Ρουέν ή η Γκρενόμπλ, οι ημερομηνίες της 3ης ή 4ης Απρίλη παρουσιάζονται στις Γενικές Συνελεύσεις ως νέες ημερομηνίες σύγκλισης των κινητοποιήσεων . Σε κάθε περίπτωση, οι πιο μαχητικοί ακτιβιστές έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο δρόμος δεν είναι χαραγμένος από τα πριν και ότι είναι απαραίτητο να ξεπεραστούν οι συνδικαλιστικές διαιρέσεις, αλλά και

να μην υπάρξει εφησυχασμός γύρω από ένα ημερολόγιο χωρίς συγκλίνουσες δράσεις. Αυτές οι διαπιστώσεις θα οδηγήσουν σύντομα σε δημιουργία στέρεα συγκροτημένων τοπικών συντονιστικών των συνδικάτων που θα φέρουν σε επαφή τους διαφορετικούς τομείς και κλάδους και θα μπορέσουν να δώσουν αυτοπεποίθηση στους χώρους που απεργούν και να προωθήσουν την επέκταση του κινήματος. Το στοίχημα όμως αυτό δεν πρέπει να θεωρείται ήδη κερδισμένο. Όμως το πραγματικό επίδικο βρίσκεται ακριβώς στην πορεία αυτών των συντονιστικών, και στην αλλαγή πολιτικού κλίματος που μπορούν να επιφέρουν μέσα στις επόμενες ημέρες. Η σύγκλιση των κινημάτων δεν πρέπει να γίνεται μόνο με όρους «αλληλεγγύης» προς τους σιδηροδρομικούς, αλλά με τον όρο του «όλοι μαζί», μιας πλατφόρμας συσπείρωσης για την προάσπιση των δημοσίων υπηρεσιών, ενάντια στην πολιτική λιτότητας της κυβέρνησης, πολιτική παροχής δώρων στο MEDEF (οργάνωση που προασπίζει τα συμφέροντα των πιο μεγάλων γαλλικών επιχειρήσεων) και επιθέσεων ενάντια στους εργαζόμενους.

Αριστερά

Από την πλευρά των πολιτικών οργανώσεων της Αριστεράς, το κάλεσμα ενότητας με πρωτοβουλία του Ολιβιέ Μπεζανσενό και του NPA [δείτε τη δημοσίευσή του στον ιστότοπο αυτό στις 19 Μαρτίου 2018: https://alencontre.org/europe/ france/ france-defendons-tous-l es-servicespublics-solidarite -avec-les-cheminotset-les-che minotes.html] γύρω από τον αγώνα των σιδηροδρομικών και την υπεράσπιση των δημοσίων υπηρεσιών, την απόρριψη των αντικοινωνικών πολιτικών της κυβέρνησης, έγινε πολύ καλά δεκτό και, σημάδι της εποχής, ο Μπεζανσενό έχει γίνει αυτές τις μέρες, στις δημοσκοπήσεις, το πιο δημοφιλές πρόσωπο στους συμπαθούντες της Αριστεράς, χάρη στον αγωνιστικό και ενωτικό λόγο του. Ο δρόμος που ανοίχτηκε μπορεί να επεκταθεί για να οδηγήσει στη συγκρότηση ενός ενιαίου μετώπου που θα συγκεντρώνει συνδικάτα, κόμματα και κινηματικούς συλλόγους γύρω από τα κοινά αιτήματα, μια μακρόπνοη συσπείρωση, ένα «όλοι μαζί», μια γενική απεργία που θα υποχρεώσει τον Μακρόν σε οπισθοχώρηση.

4 ΑΠΡΙΛΗ 2018

Αγαθονήσι, Μόρια, Π. Ράλλη: «Έγκληµα» και «τιµωρία» σελ. 16

Το Ισραήλ δολοφονεί, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι συνένοχη

Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη Του Πάνου Πέτρου

Σ

τις 30 Μάρτη του 1976, Παλαιστίνιοι πολίτες του Ισραήλ εξεγέρθηκαν ενάντια στην κατάσχεση µεγάλων εκτάσεων γης από το κράτος του Ισραήλ, µε αποτέλεσµα έξι νεκρούς και υπερπολλαπλάσιους τραυµατίες και συλληφθέντες. Αυτήν τη µέρα τιµούν οι Παλαιστίνιοι ως Μέρα της Γης. Αυτή η µέρα, ακριβώς επειδή τιµά έναν αγώνα που δόθηκε στα εδάφη που το Ισραήλ έχει καταλάβει από το 1948, είναι συνδεδεµένη µε την υπενθύµιση της πάλης για απελευθέρωση όλης της Παλαιστίνης και για το δικαίωµα επιστροφής των προσφύγων. Γι’ αυτό και στη Γάζα οι διαδηλώσεις της Μέρας της Γης διεξάγονται κοντά στη «νεκρή ζώνη» που έχει επιβάλει το Ισραήλ, µια στρατιωτικοποιηµένη «ζώνη ασφαλείας» που όχι µόνο επιτελεί σηµαντικό ρόλο στη βάρβαρη πολιορκία της Λωρίδας της Γάζας, αλλά καταλαµβάνει και το 30% της καλλιεργήσιµης γης της περιοχής. Η φετινή κινητοποίηση των Παλαιστινίων ήταν εντυπωσιακή. ∆εκάδες χι-

λιάδες διαδηλωτές επιχείρησαν να προσεγγίσουν το φράχτη που έχει υψώσει το Ισραήλ, µια µεγάλη «Πορεία της Επιστροφής», στο πλαίσιο κινητοποιήσεων που µάλλον θα συνεχιστούν ως τις 15 Μάη, επέτειο της «Νάκµπα», της καταστροφής, όπως ονοµάζουν οι Παλαιστίνιοι τη βίαιη αρπαγή της γης τους και τον µαζικό ξεριζωµό τους το 1948. Αν η κινητοποίηση υπενθύµισε το άκαµπτο φρόνηµα του παλαιστινιακού λαού, που επιµένει να συνεχίζει τον αγώνα του στις πιο σκληρές συνθήκες εδώ και εφτά δεκαετίες, η απάντηση του κράτους του Ισραήλ υπενθύµισε τον δολοφονικό χαρακτήρα της κατοχής και του απαρτχάιντ. Για το κράτος-τροµοκράτη, η ίδια η ύπαρξη Παλαιστινίων αντιµετωπίζεται ως «απειλή». Και η εµφάνιση χιλιάδων διαδηλωτών στα σύνορά του αντιµετωπίστηκε ως τέτοια: ∆εκάδες ελεύθεροι σκοπευτές άνοιξαν πυρ κατά των Παλαιστινίων, ενώ µη επανδρωµένα

αεροσκάφη έριχναν δακρυγόνα. Η «µατωµένη Παρασκευή» είχε 15 νεκρούς, σχεδόν 1.500 τραυµατίες, µεταξύ των οποίων σχεδόν οι µισοί από πραγµατικά πυρά, ανάµεσά τους τουλάχιστον 130 παιδιά, και περίπου 20 να βρίσκονται σε κρίσιµη κατάσταση. Οι IDF έσπευσαν να αναλάβουν περήφανα την ευθύνη, ανακοινώνοντας ότι όλα έγιναν οργανωµένα και ότι γνωρίζουν «πού κατέληξε και η τελευταία σφαίρα». Αυτό φυσικά µαζί µε την εξοργιστική προπαγάνδα περί «δίκαιης άµυνας». Όταν άρχισαν να κυκλοφορούν εικόνες των δολοφονιών (ακόµα και εκατοντάδες µέτρα µακριά από το φράχτη), η επίµαχη ανάρτηση κατέβηκε. Το παρελθόν του ΟΗΕ υποχρεώνει να κρατάµε πολύ µικρό καλάθι µπροστά στην ανακοίνωσή του για διεξαγωγή ανεξάρτητης έρευνας για το µακελειό. Είναι και πάλι υπόθεση του διεθνούς κινήµατος αλληλεγγύης να καταγγείλει το

έγκληµα και να απαιτήσει µέτρα κατά του κράτους-τροµοκράτη. Όσον αφορά τους ίδιους τους Παλαιστίνιους, αυτοί θα συνεχίσουν. Οι κηδείες των θυµάτων (που συνοδεύτηκαν από «απεργία» στη Γάζα) ήδη µετατρέπονται σε µια πρώτη συνέχεια της µεγάλης κινητοποίησης της 30ής Μάρτη. Η βία του Ισραήλ είναι η καθηµερινότητά τους. Το να την αγνοούν έχει γίνει δεύτερη φύση τους. Το να συνεχίσουν να αντιστέκονται είναι γι’ αυτούς µονόδροµος. Ένα µόνο παράδειγµα αποτυπώνει την κατάσταση στην παλαιστινιακή κοινωνία, που δεν θα επιτρέψει ποτέ να υπάρξει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη. Η Shahd Abusalama ζει στο εξωτερικό και επικοινώνησε ανήσυχη µε τη µητέρα της στη Γάζα, που ετοιµαζόταν για το γάµο του ανιψιού της, πριν από τα αιµατηρά γεγονότα. Μεταξύ άλλων, τη ρώτησε αν ο γάµος θα γίνει µετά τα όσα συνέβησαν. Απάντησε ναι. «Αλλά µετά τη σπαρακτική απώλεια των γειτόνων µας (σ.σ. ένας νεκρός στη διαδήλωση) και τον τραυµατισµό του ξαδελφού σου, η zaffa (σ.σ. η εορταστική ποµπή) θα ακυρωθεί και τα γαµήλια τραγούδια θα αντικατασταθούν από επαναστατικά τραγούδια που θα τιµούν τους αγωνιστές της ελευθερίας»...

∆ράση για την υπεράσπιση της δηµοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωµάτων στην Καταλονία

Τ

ους µήνες µετά τις εκλογές, το «καταλανικό ζήτηµα» έδειχνε να έχει µπει στον πάγο. Οι όποιες εξελίξεις αφορούσαν την προσπάθεια του νέου καταλανικού κοινοβουλίου να διαχειριστεί την επόµενη µέρα της κάλπης (σχηµατισµός νέας κυβέρνησης) και εκεί έπαιξαν παραλυτικό ρόλο το οριακό αποτέλεσµα, οι αντιφάσεις και οι διαφωνίες στο εσωτερικό του στρατοπέδου που είχε υποστηρίξει τη «διαδικασία» και η στάση του κεντρι-

κού ισπανικού κράτους. Το αδιέξοδο, στο οποίο είχε βρεθεί το ζήτηµα πριν την προκήρυξη των εκλογών, δεν ξεπεράστηκε από την κάλπη. Οι εξελίξεις έτρεξαν ξανά από την πρωτοβουλία του Ισπανικού Κράτους και των συµµάχων του. Η ενεργοποίηση του ευρωπαϊκού εντάλµατος και η σύλληψη του Πουϊτζδεµόν από τη γερµανική αστυνοµία ήρθε σε σύµπνοια µε την κλιµάκωση της καταστολής από τον Ραχόι, µε νέες διώξεις ενάντια σε πολιτικά στελέχη του «κατα-

λανισµού». Αυτή η κατασταλτική πίεση προκάλεσε ήδη κάποιες πρώτες αντιδράσεις στους δρόµους, µε διαδηλώσεις στη Βαρκελώνη. Οι διώξεις στελεχών αποτελούν την κορυφή ενός αυταρχικού παγόβουνου στην Καταλονία, όπως το περιγράφει το κείµενο-έκκληση που ακολουθεί. Ενάντια σε αυτόν τον αυταρχικό κατήφορο οργανώνεται µια µαζική απάντηση και οι διοργανωτές της καλούν σε διεθνή αλληλεγγύη.

Το διεθνές κάλεσµα

Η καταστολή του Ισπανικού Κράτους ενάντια στα δηµοκρατικά δικαιώµατα στην Καταλονία γίνεται κάθε µέρα και χειρότερη. Αυτή τη στιγµή βρίσκονται στη φυλακή 10 πολιτικά στελέχη και ακτιβιστές, χωρίς να έχουν καταδικαστεί για κανένα έγκληµα. Κατηγορούνται για βίαιη εξέγερση, αν και δεν χρησιµοποίησαν ποτέ βία. Στα µέσα Απρίλη, οι δύο ηγέτες των βασικών «καταλανικών» οργανώσεων, οι Jordi Cuixart και Jordi Sanchez, θα συµπληρώσουν 6 µήνες στη φυλακή. Και πέρα από τους 10 πολιτικούς κρατούµενους και τους 6 εξόριστους πολιτικούς ηγέτες, από την 1η Οκτώβρη µέχρι σήµερα έχουν υπάρξει: 1.500 άνθρωποι που τραυµατίστηκαν είτε επειδή πήγαν να ψηφίσουν είτε επειδή διαδήλωναν.

150 φασιστικές επιθέσεις. 140 σάιτ που

έκλεισαν. Αστυνοµικές επιθέσεις σε δηµοσιογράφους. Λογοκρισία ενάντια σε τραγουδιστές ραπ, σε συγγραφείς και καλλιτέχνες... Ως διαµαρτυρία γι’ αυτή την κατάσταση θα γίνει µια ενωτική διαδήλωση στη Βαρκελώνη την Κυριακή 15 Απρίλη, στις 11 πµ, που οργανώνεται από µια πολύ πλατιά πλατφόρµα κοινωνικών κινηµάτων, µεταξύ των οποίων η ANC, η Omnium Cultural, συνδικάτα, οργανώσεις γειτονιάς, νεολαιίστικα κινήµατα, πολιτισµικές και αθλητικές οργανώσεις, η οµοσπονδία ΜΚΟ... Θα είναι µια µαζική έκκληση για αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούµενους και σε όλους όσους υποφέρουν τις σηµερινές επιθέσεις στην Καταλονία και όλο και περισσότερο και σε άλλα µέρη του Ισπανικού Κράτους. Καλούµε τα κινήµατα διεθνούς αλληλεγγύης να οργανώσουν δράσεις το Σαββατοκύριακο 14-15 Απρίλη: διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, δηµόσιες συναντήσεις, συµβολικές δράσεις. Αν επιτρέψουµε στην καταστολή να περάσει χωρίς απάντηση στην Καταλονία σήµερα, τότε τα θεµελιώδη δικαιώµατά µας θα µπορούν να καταπατηθούν αύριο σε οποιοδήποτε µέρος του κόσµου. Παρακαλούµε, κινητοποιηθείτε στις 14-15 Απρίλη. Υπερασπιστείτε τη δηµοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώµατα. Στην Καταλονία και παντού.