EA 407

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Φύλλο Νο 407 | 2 ΜΑΗ 2018 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Η ενότητα της φοιτητικής Αριστεράς µπορεί να ανασυγκροτήσει «Όσο διατηρούνται οι περιοριστικές πολιτικές της ΕΕ τόσο οι θάνατοι τις αντιστάσεις θα συνεχίζονται» σελ. 15, 16 σελ. 13

Ο Ζοζέφ Νταχέρ για την επανάσταση και την αντεπανάσταση στη Συρία σελ. 18-19

11 Μάη: Κινητοποιήσεις ενάντια στην ελαστική εργασία σελ. 7

Ç ÊÕÂÅÑÍÇÓÇ ÌÅ ÔÉÓ ÅÕËÏÃÉÅÓ ÅÅ ÊÁÉ ÏÏÓÁ ÌÏÍÉÌÏÐÏÉÅÉ ÔÇ ËÉÔÏÔÇÔÁ

ÍÁ ÄÉÅÊÄÉÊÇÓÏÕÌÅ: • ÁÕÎÇÓÅÉÓ ÓÅ ÌÉÓÈÏÕÓ ÊÁÉ ÓÕÍÔÁÎÅÉÓ • ÌÏÍÉÌÇ ÊÁÉ ÓÔÁÈÅÑÇ ÄÏÕËÅÉÁ ÃÉÁ ÏËÏÕÓ

Σκίτσο του Μιχάλη Κουντούρη από την Εφ.Συν.

Ôá äßíïõí üëá ãéá åîïðëéóµïýò

2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Της σύνταξης... «Μεταρρυθµίσεις!

Μεταρρυθµίσεις! Μεταρρυθµίσεις!» ούρλιαξε ο επικεφαλής του ΟΟΣΑ, Άνχελ Γκουρία, περιγράφοντας την άποψή του για το µέλλον της χώρας µας, µετά το «τέλος» του 3ου µνηµονιακού προγράµµατος τον ερχόµενο τον Αύγουστο.

Ο Α. Γκουρία είναι ένα γεράκι του νεοφιλελευθερισµού: ένας

εκ των αρχιτεκτόνων της Συνθήκης Ελεύθερου Εµπορίου της Βόρειας Αµερικής, της διαβόητης NAFTA, που µετέτρεψε τα σύνορα των ΗΠΑ µε το Μεξικό σε µια ατελείωτη maquilla, σε µια «ειδική οικονοµική ζώνη» χωρίς ίχνος εργατικών και κοινωνικών δικαιωµάτων. Αργότερα, ως υπουργός Οικονοµικών υπέταξε τη χώρα του, το Μεξικό, στο ∆ΝΤ και σε ένα βάρβαρο πρόγραµµα λιτότητας, περικοπών και ιδιωτικοποιήσεων.

Αυτός ο πιστός καλόγερος της ιδεολογίας των «αγορών», χαρακτήρισε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ως «πεφωτισµένη πολιτική ηγεσία», καλώντας να παραµείνει σταθερή στην ίδια γραµµή µετά το καλοκαίρι του 2018 και υποσχόµενος -υπό αυτήν, πάντα, την προϋπόθεση- ότι θα υπάρξει µια κάποια «βοήθεια από τους καλούς φίλους», που η κυβέρνηση αυτή απέκτησε µετά το καλοκαίρι του 2015.

Η λίστα των νεοφιλελεύθερων «φίλων» του Α. Τσίπρα µοιάζει να διευρύνεται: στη σύνοδο της ευρωζώνης στη Σόφια, ο Μοσκοβισί, ο Μάριο Σεντένο, ο Μπ. Κερέ (της ΕΚΤ), ο Κλάους Ρέγκλινγκ (του ESM) δήλωσαν εκστασιασµένοι µπροστά στην «επιτυχία» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να επιβάλει πάνω στους εργαζόµενους και τις λαϊκές τάξεις το σκληρό πρόγραµµα του Μνηµονίου 3.

Όµως, προσοχή: όλοι αυτοί χαιρετίζουν τις «επιτυχίες» Τσί-

πρα, απαιτώντας να παραµείνει απαρέγκλιτα στην ίδια γραµµή, µε πρώτο «σταθµό» το άµεσο τσάκισµα των συντάξεων, όπως άλλωστε προβλέπει ο νόµος Κατρούγκαλου.

Οι έπαινοι από το διεθνές ιερατείο του νεοφιλελευθε-

ρισµού είναι η καλύτερη απόδειξη για την κατρακύλα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, για το βαθύ χάσµα που χωρίζει πλέον τις ελπίδες των απλών ανθρώπων από την πολιτική του Α. Τσίπρα. Και το χάσµα αυτό όχι µόνο δεν θα µειωθεί, αλλά αντίθετα θα διευρυνθεί στην προσεχή περίοδο της «µεταµνηµονιακής αυστηρής εποπτείας». Τα περί «προστασίας της εργασίας και της κοινωνικής συνοχής», που ψέλλισε ο Τσίπρας, έχοντας το θράσος να στείλει µήνυµα για την Εργατική Πρωτοµαγιά, ακούγονται ήδη από τη µεγάλη κοινωνική πλειοψηφία ως ασύστολα ψέµατα. Το κόµµα του και ο ίδιος έχουν πλέον ταυτιστεί µε την πολιτική του Γκουρία, του Μακρόν, της Μέρκελ και σία.

Σε αυτή τη βάση, το κόµµα του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι υποχρε-

ωµένο να αναζητά επιρροή «ψαρεύοντας», όλο και περισσότερο, στα πιο βρόµικα νερά της αστικής πολιτικής.

Πιο χαρακτηριστικό είναι το παράδειγµα των εξοπλισµών. Μια κυβέρνηση που κατακρεουργεί τους συνταξιούχους, που αφήνει χωρίς χρηµατοδότηση να καταρρεύσουν τα δηµόσια σχολεία και νοσοκοµεία, «εκσυγχρονίζει» τα F-16, παραγγέλνει F-35 και τσακώνεται για το αν θα αγοράσει 2 ή 4 φρεγάτες τύπου FREMM… Και την ίδια στιγµή διαθέτει τις βάσεις για κάθε χρήση που θα αποφασίσουν οι ΗΠΑ και δηλώνει πρόθυµη να συνεργαστεί για να µετατραπεί η Ανατ. Μεσόγειος σε θάλασσα του ΝΑΤΟ.

Απέναντι σε αυτή την πολιτική, απέναντι σε αυτή την

κυβέρνηση, ο κόσµος όσων ζουν από την εργασία τους δεν έχει παρά να αντιτάξει την πολιτική της ανατροπής. Εδώ και τώρα, µε το κίνηµα αντίστασης. Αύριο -όποτε και αν γίνουν εκλογές- µε την υποστήριξη της αντιµνηµονιακής ριζοσπαστικής Αριστεράς, που θα σταθεί µε σαφήνεια ενάντια στον σοσιαλφιλελεύθερο εκφυλισµό.

2 ΜΑΗ 2018

Πρωτοµαγιά ∆υναµική διεθνής απεργία Του Σπύρου Αντωνίου

Μ

ε δυναµικές διαδηλώσεις σε όλο τον πλανήτη, εκατοµµύρια εργαζόµενοι τίµησαν τη φετινή Πρωτοµαγιά, ηµέρα-σύµβολο της εργατικής τάξης και των διαχρονικών αγώνων της ενάντια στην εκµετάλλευση, τον πόλεµο, το φασισµό και τους ρατσιστικούς διαχωρισµούς που καλλιεργεί το σύστηµα. Στην Αθήνα, χιλιάδες διαδηλωτές βρέθηκαν στις (ξεχωριστές για άλλη µια φορά…) απεργιακές συγκεντρώσεις των συνδικάτων και της Αριστεράς, που είχαν έντονο αντιπολεµικό στίγµα, σε µια περίοδο που οι ιµπεριαλιστικές επεµβάσεις στη Μ. Ανατολή και ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισµός κλιµακώνονται επικίνδυνα. Ανάλογες συγκεντρώσεις και πορείες σωµατείων, οργανώσεων και κοµµάτων της Αριστεράς, έγιναν στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα κ.α. Η κρίση των συνδικάτων και η πλήρης απαξίωση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας έφερε ελάχιστα σωµατεία και εργαζόµενους στην πλατεία Κλαυθµώνος που καλούσαν ΓΣΕΕ-Α∆Ε∆Υ και ΕΚΑ. Είναι πλέον κάτι περισσότερο από προφανές ότι, απαιτείται επίµονη και ενωτική προσπάθεια των αγωνιστών της βάσης στα σωµατεία και των δυνάµεων της συνδικαλιστικής και πολιτικής Αριστεράς, για να αντιστραφεί αυτή η εκφυλιστική εικόνα. Για να γίνει πράξη η αναζωογόνηση των σωµατείων και η ανασυγκρότηση του εργατικού και συνδικαλιστικούς κινήµατος. Αντίθετα, ο κόσµος µαζικοποίησε τα καλέσµατα της οργανωµένης Αριστεράς. Ο κύριος όγκος του βρέθηκε στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγµα. Μαζικά και µαχητικά και τα µπλοκ του Κόκκινου ∆ικτύου και της Λαϊκής Ενότητας στα Χαυτεία. Στο Μουσείο συγκεντρώθηκαν οι δυνάµεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες αριστερές και αντεξουσιαστικές συλλογικότητες. Στο κεντρικό πανό της ΛΑΕ έγραφε χαρακτηριστικά: «1η Μάη: Ενάντια σε µνηµόνια και λιτότητα. Παλεύουµε για ανθρώπινους µισθούς και συντάξεις-Μέτωπο Ανατροπής Τώρα». Στην πορεία κυριάρχησαν συνθήµατα που συνέδεαν την πάλη ενάντια στη µνηµονιακή λιτότητα µε την υπεράσπιση της ειρήνης: «∆ώστε λεφτά για υγεία και παιδεία, όχι για φρεγάτες και αεροπορία», «αυξήσεις στις συντάξεις και τους µισθούς, όχι δαπάνες για τους εξοπλισµούς». Στις ΗΠΑ, στη χώρα όπου «γεννήθηκε» η Πρωτοµαγιά το 1886, µέσα από τη σκληρή πάλη των εργατών για την κατοχύρωση του 8ωρου και καλύτερων συνθηκών εργασίας, δυναµικό «παρών» έδωσαν οι µετανάστες εργάτες, καταγγέλλοντας

την αντιµεταναστευτική πολιτική του Τραµπ και την ακροδεξιά. Στη γειτονική Τουρκία, οι διαδηλωτές αψήφησαν και φέτος την απαγόρευση, συνεχίζοντας τις «παράνοµες» συγκεντρώσεις για την Πρωτοµαγιά. Έτσι, δεν έλειψαν οι συµπλοκές και τα επεισόδια ανάµεσα στις αστυνοµικές δυνάµεις και το συγκεντρωµένο πλήθος, το οποίο προσπαθούσε να προσεγγίσει από νωρίς το πρωί την πλατεία Ταξίµ, φωνάζοντας συνθήµατα. Στην Κύπρο, η κοινή συγκέντρωση Τουρκοκύπριων και Ελληνοκύπριων στη Λευκωσία, έστειλε κοινό µήνυµα αγώνα και συναδέλφωσης «από τα κάτω» στο βορρά και στο νότο του νησιού. Στη Γαλλία, 50 χρόνια από τον «εξεγερµένο Μάη» του ΄68, εργαζόµενοι και νεολαία γέµισαν τους δρόµους του Παρισιού και των υπόλοιπων µεγάλων πόλεων, κατά της νεοφιλελεύθερης επίθεσης του Μακρόν, που επιχειρεί να ξεµπερδέψει µε τις εργατικές κατακτήσεις που κερδήθηκαν τις προηγούµενες δεκαετίες. ∆ιαδηλώσεις έγιναν και σε περισσότερες από 70 πόλεις της Ισπανίας. «∆εν έχουµε. Λεφτά για συντάξεις, γιατί η Κοσπεδάλ (υπουργός Άµυνας) τα σπαταλάει σε κανόνια», φώναζαν οι διαδηλωτές στη Μαδρίτη. Ο οµαδικός βιασµός µιας 18χρονης και η ουσιαστική απαλλαγή των δραστών από το δικαστήριο δεν θα µπορούσε να λείπει από τις διαδηλώσεις. Το κίνηµα που ζητάει την επανεξέταση της υπόθεσης από το δικαστήριο έδωσε βροντερό «παρών» στη διαδήλωση της Βαρκελώνης µε σύνθηµα «Η κακοποίηση είναι βιασµός». Μεγάλες διαδηλώσεις έγιναν και στην Ιταλία, σε Ρώµη, Μιλάνο και Τορίνο. Μαζικές κινητοποιήσεις, απαιτώντας εργατικά δικαιώµατα και συνδικαλιστικές ελευθερίες, πραγµατοποιήθηκαν και στην Ασία. Από τη Ν. Κορέα και την Ταϊλάνδη, έως την Καµπότζη και τις Φιλιππίνες. Η 1η Μάη, η σηµαντικότερη διεθνής απεργία κάθε χρόνο, αποτέλεσε και φέτος ένα «κόκκινο ποτάµι» ταξικής ενότητας και διεθνιστικής αλληλεγγύης. Θυµίζοντας ότι οι Μάηδες, κουβαλούν το «αίµα» του Σικάγο και της Θεσσαλονίκης, αλλά και τη δύναµη των εργατικών αγώνων, των εξεγέρσεων και των επαναστατικών γεγονότων που αλλάζουν τις συνειδήσεις των ανθρώπων και επιφέρουν τις ριζικές κοινωνικές αλλαγές.

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/754747-11 της Εθνικής Τράπεζας.

• Υπεύθυνος Γρηγόρης Δεµέστιχας, τηλ 6976564624

2 μαη 2018

πολιτικη

3

Πίσω από τους τακτικισμούς για το χρόνο των εκλογών

Δουλεύουν για τη μονιμοποίηση της λιτότητας Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού για την «Εφ. Συν».

Του Αντώνη Νταβανέλου

Σ

τη δημόσια συζήτηση κυριαρχεί το ερώτημα για το χρόνο των εκλογών. Η μεγάλη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ –και η προοπτική επιδείνωσης της κατάστασης για το κυβερνητικό κόμμα– είναι η πολιτική βάση για όσους εισηγούνται στον Τσίπρα «εκλογές τώρα», με στόχο να κρατήσει κάποιες δυνάμεις που θα επιτρέπουν ελπίδες για συμμετοχή στον πολιτικό ανταγωνισμό από θέση πρωταγωνιστή ή, έστω, σημαντικού παίκτη. Όμως, αυτή τη φορά η επιλογή δεν θα γίνει «ελεύθερα» από την ομάδα Τσίπρα. Οι δανειστές –σε αντίθεση με την «κατανόηση» που έδειξαν το Σεπτέμβρη του 2015– φαίνεται ότι θεωρούν απόλυτη προτεραιότητα τη συνέχεια και τη σταθερότητα στην προώθηση του μνημονιακού προγράμματος, αδιαφορώντας για τις πολιτικές συνέπειες που θα αντιμετωπίσουν όσοι ανέλαβαν αυτή τη βρόμικη δουλειά. Στην επιλογή αυτή συγκλίνουν και ντόπιες καθεστωτικές δυνάμεις: Ο ακραιφνής νεοφιλελεύθερος Κωσταντίνος Μίχαλος ζήτησε «να σταματήσει η καραμέλα περί πρόωρων εκλογών», σημειώνοντας ότι «το μόνο που φέρνουν είναι αναστάτωση στην οικονομία» και προτείνοντας «να δούμε, επιτέλους, να υλοποιείται το Σύνταγμα που προσδιορίζει εκλογές κάθε 4 χρόνια». Όσοι, με αυτόν τον τρόπο, υποστηρίζουν εκλογές τον Οκτώβρη του 2019, μοιάζουν επιφανειακά να υποστηρίζουν τον Τσίπρα. Όμως πρόκειται για δηλητηριώδη «υποστήριξη»: Η αναβολή της εκλογικής αναμέτρησης για μετά την 1/1/2019 ταυτίζεται με την ανάληψη της «πατρότητας» των προνομοθετημένων σκληρών μέτρων του μνημονίου 3 και θα έχει συνέπειες στην εκλογική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ. Για να ξεφύγει από ανάλογα διλλήματα, ή απλώς για να χρυσώσει το χάπι, το κυβερνητικό επιτελείο επανέρχεται στο «αφήγημα» ότι το success story του Αυγούστου του 2018 μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο για να «γυρίσει το πολιτικό παιχνίδι». Πρόκειται για προσπάθεια χωρίς καμιά προοπτική επιτυχίας. Η τυπική λήξη του προγράμματος του 3ου μνημονίου, τον Αύγουστο του 2018, σε κάθε περίπτωση συνοδεύεται με βασικές υποχρεώσεις για την κυβέρνηση: – Την παραδοχή ότι το «προνομοθετημένο πρόγραμμα» θα υλοποιηθεί στο ακέραιο και εγκαίρως. Που σημαίνει την κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς» στις παλιές καταβαλλόμενες συντάξεις από 1/1/2019 και τη θε-

σμοθέτηση της μείωσης του αφορολόγητου ποσού στα 5.685 ευρώ από 1/1/2020 (αν καμφθεί τελικά η απαίτηση του ΔΝΤ να εφαρμοστεί και αυτό από την 1/1/2019).

– Τη δέσμευση μη ανατροπής όλων των παλαιότερων αντιμεταρρυθμίσεων των μνημονίων 1, 2 και 3, πιθανότατα με «ρήτρα» που θα απαγορεύει ακόμα και δευτερεύουσας σημασίας τροποποιήσεις.

– Τη δέσμευση για τα εξωφρενικά πλεονάσματα, της τάξης του 3,5% του ΑΕΠ, τουλάχιστον μέχρι το 2022.

– Την κατάθεση συγκεκριμένης-δεσμευτικής λίστας ιδιωτικοποιήσεων, που θα περιγράφει τον ετήσιο ρυθμό σε αυτό το μεγάλο πλιάτσικο. Με αυτά τα δεδομένα θα είναι τουλάχιστον γελοία η απόπειρα της κυβέρνησης να μιλήσει για το τέλος της επιτροπείας. Το πολύ πολύ να της επιτραπεί να δηλώσει ότι περνάμε σε καθεστώς «επιτήρησης» (όπως το χαρακτήρισε ο Μοσκοβισί), για να κάνει επικοινωνιακό παιχνίδι πάνω στο αν οι «επισκέψεις» της τρόικας θα γίνονται 2 ή 4 φορές το χρόνο. Στα Eurogroup στις 24 Μαΐου και 21 Ιουνίου, η κυβέρνηση θα περιμένει να δει τις προθέσεις των δανειστών για τα ζητήματα του χρέους. Μέχρι τώρα όλα δείχνουν ότι η συζήτηση αυτή θα περιοριστεί σε μια διασπορά των πληρωμών μέσα στο χρόνο και ίσως σε μια προστασία από ενδεχόμενη αύξηση των επιτοκίων. Όπως γράφει και ο γερμανικός Τύπος, αυτό σημαίνει ότι οι δανειστές «κλωτσάνε το τενεκεδάκι λίγο παραπέρα», αφήνοντας ανοιχτό

για αργότερα το ενδεχόμενο μιας νέας «παρέμβασης». Στην πραγματικότητα, πέρα από τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, η κυβέρνηση Τσίπρα βρίσκεται στη θέση: Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Πόλεμος κατά της διαφθοράς

Σε αυτό το σημείο, το μόνο όπλο που απομένει στον ΣΥΡΙΖΑ είναι το να εκμεταλλευτεί τις αδυναμίες των αντιπάλων του. Και, πράγματι, τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ έχουν πολλούς σκελετούς στην ντουλάπα τους. Ασκώντας την κυβερνητική εξουσία για δεκαετίες, ταυτίστηκαν με την αθλιότητα της ντόπιας κυρίαρχης τάξης, που πρωταγωνίστησε στη φοροκλοπή, στη λεηλασία του Δημοσίου και των τραπεζών, στη μίζα και στη διαφθορά. Όμως ο πόλεμος κατά της διαφθοράς δεν μπορεί και δεν πρόκειται να αποδώσει πολιτικά οφέλη, αν είναι εικονικός. Ο Αλ. Τσίπρας βρίσκεται στο Μαξίμου, πλέον, για 3 χρόνια. Σε αυτό το διάστημα, οι διαβόητες «λίστες» αποδείχθηκαν μη αξιοποιήσιμες από μια κυβέρνηση που στην πραγματικότητα δεν τολμά να συγκρουστεί με τους ολιγάρχες. Σε αυτό το διάστημα τα θαλασσοδάνεια των καπιταλιστών από τις τράπεζες εξακολούθησαν να γράφονται στο χιόνι. Σε αυτό το διάστημα οι ιδιωτικοποιήσεις συνέχισαν να είναι ένα θερμοκήπιο διαφθοράς. Σε αυτό το διάστημα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε, με τα πιο απίθανα προσχήματα, να υπόσχεται «φιλέτα» σε ομίλους και οικογένειες καπιταλιστών,

με όρους που θα προκαλούσαν ντροπή ακόμα και στα πιο διεφθαρμένα καθεστώτα. Και, κυρίως, έχει δεσμευτεί ότι θα συνεχίσει απαρέκλιτα έτσι: Το λιμάνι του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, τα αεροδρόμια, ο ΟΠΑΠ, το Ελληνικό κ.ο.κ. έχουν ανοίξει το δρόμο για όσα σχεδιάζονται σχετικά με το ΟΑΚΑ, τη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ και την ΕΥΑΘ κλπ. Αυτή η πολιτική, παρά τα υπαρκτά ανάλογα «εγκλήματα» των αντιπάλων του Αλ. Τσίπρα, στην πραγματικότητα ξεδοντιάζει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και στο μέτωπο της επικοινωνιακής αξιοποίησης ενός, τάχα μου, πολέμου κατά της διαφθοράς. Το ξεφούσκωμα της υπόθεσης Novartis (ενός υπαρκτού και μεγάλου σκανδάλου) είναι διδακτικό. Η κυβέρνηση προσεγγίζει με ταχύτητα το σημείο όπου ο «πόλεμος κατά της διαφθοράς» θα στραφεί εναντίον της, όπου τα σκάνδαλα θα αρχίσουν να χτυπάνε την πόρτα των στελεχών της «πρώτης φοράς Αριστερά». Απέναντι σε όλα αυτά, η μόνη προοπτική είναι η πάλη για την ανατροπή. Πάλη για την ανατροπή στο κεντρικό σημείο, στην καρδιά της κυβερνητικής πολιτικής: ανατροπή των μνημονίων και της βάρβαρης νεοφιλελεύθερης λιτότητας. Και η πάλη αυτή αναπόφευκτα στρέφεται κατεξοχήν ενάντια σε αυτούς που σήμερα ασκούν τις μνημονιακές πολιτικές, τρέχοντας με σπασμένα φρένα προς τον πάτο του βούρκου, χωρίς όμως να ξεχνάμε ότι οι ομόλογοί τους, αυτοί της Δεξιάς και του πιο παραδοσιακού σοσιαλφιλελεύθερου «κέντρου» είναι μια από τα ίδια.

4

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

2 ΜΑΗ 2018

Ο Ερντογάν εξήγγειλε πρόωρες εκλογές ενώπιον οικο

Στο πλευρό της Αθήνας Του Πέτρου Τσάγκαρη

Η

Τουρκία οδεύει σε πρόωρες εκλογές, µετά τη σχετική εξαγγελία του Ερντογάν, την ίδια στιγµή που όλα τα µέτωπα στην εξωτερική πολιτική της χώρας παραµένουν ανοιχτά και που, συνακόλουθα, η διένεξη µε την Ελλάδα και τους συµµάχους της βρίσκεται σε πολύ θερµό επίπεδο. Το ερώτηµα που έχουν κληθεί να απαντήσουν οι διάφοροι αναλυτές είναι γιατί ο Τούρκος Πρόεδρος προκήρυξε τις εκλογές ενάµιση χρόνο πριν από την «κανονική» στιγµή τους, δηλ. στις 24 Ιουνίου του 2018.

Αυταρχισµός

Ασφαλώς όλοι συµφωνούν ότι ο χρόνος δεν είναι µε το µέρος του Ερντογάν και της πολιτικής του. Πολλοί αναφέρουν ότι ο ηγέτης του ΑΚΡ ήθελε να προλάβει την αντιπολίτευση πριν αυτή κατασταλάξει σε έναν κοινό υποψήφιο µε πολιτικό βεληνεκές όπως αυτό του πρώην συνεργάτη του ίδιου του Ερντογάν, του Αµπτουλάχ Γκιούλ. Άλλοι τονίζουν ότι διάλεξε επίτηδες την εποχή αυτή επειδή τα ΜΜΕ και γενικά το σύστηµα έχουν διοχετεύσει µεγάλες δόσεις εθνικιστικού παροξυσµού στον πληθυσµό εξαιτίας των πολέµων και των άλλων αντιπαραθέσεων που διεξάγει –µε επιλογή του– ο Ερντογάν τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό. Σε τέτοιες συνθήκες νικητής βγαίνει συχνά το κόµµα και ο ηγέτης που χειρίζονται τα «εθνικά ζητήµατα».

Αλλά υπάρχει ένας άλλος σηµαντικότερος λόγος: η στασιµότητα στην οποία έχει µπει η τουρκική οικονοµία και η –εξαιτίας αυτής– γκρίνια των καπιταλιστών και των υποτακτικών τους. Ενώ τα προηγούµενα χρόνια η πολιτική Ερντογάν πήγαινε «τρένο» την οικονοµία, τώρα αυτή στόµωσε: η Τουρκία εξάγει µεν αυτοκίνητα, αλλά δεν µπορεί να περάσει σε ένα ανώτερο στάδιο µιας πιο δυναµικής οικονοµίας που θα στηρίζεται σε τεχνολογίες αιχµής όπως κάνουν οι υπόλοιποι ανταγωνιστές της στον πλανήτη. Αυτή είναι και η αιτία της σύγκρουσης του Ερντογάν µε τµήµατα της άρχουσας τάξης. Αν πιστεύαµε τα δυτικά ΜΜΕ, ο Τούρκος πρόεδρος θα φάνταζε βέβαια ως… αντικαπιταλιστής: Κατά χιλιάδες οι Τούρκοι εκατοµµυριούχοι εγκαταλείπουν τη χώρα (το 2015 έφυγαν 1.000 εκατοµµυριούχοι και το 2016, 6.000 εκατοµµυριούχοι). Στη συντριπτική πλειονότητά τους όµως είχαν γίνει εκατοµµυριούχοι επί Ερντογάν και εξαιτίας των πολιτικών του. Κι ασφαλώς ο Ερντογάν δεν τους κυνηγάει ως τάξη – κάθε άλλο: η πολιτική του είναι καθαρά αντεργατική- αλλά γιατί προσπαθεί βίαια να αναδιαρθρώσει και πάλι την οικονοµία της χώρας (χωρίς βέβαια να χάσει και την κυβέρνηση). Για τους ίδιους λόγους διώκει και φυλακίζει ακαδηµαϊκούς, σκηνοθέτες, δηµοσιογράφους, δικαστικούς, στελέχη του κρατικού µηχανισµού. Από αυτή την άποψη µοιάζει να χρησιµοποιεί τις τακτικές του Β. Πούτιν όσον αφορά την αντιµετώπιση της αντιπολίτευσης και την έλλειψη δηµοκρατικής ανεκτικότητας.

Ασφαλώς βέβαια τη σιδερένια φτέρνα του καθεστώτος τη βιώνουν µε το χειρότερο τρόπο οι «από τα κάτω» και η Αριστερά: διώξεις και φυλακίσεις Κούρδων βουλευτών, συνδικαλιστών, φοιτητών, στελεχών αριστερών οργανώσεων, αλλά και οποιουδήποτε άλλου τολµήσει να αντισταθεί στον εθνικισµό και τις πολεµικές επιχειρήσεις στη Συρία (φυλακίστηκε ακόµη και δασκάλα µαζί µε το 6 µηνών βρέφος της επειδή έκανε αντιπολεµικές δηλώσεις στην τηλεόραση). Αλλά και η αντιπολίτευση, βυθισµένη κι αυτή στον εθνικισµό, στην αυταπόδεικτη αλήθεια των δικαίων του έθνους, προσπαθεί να αντιµετωπίσει τον Ερντογάν µε τα όπλα του: ως αντίπαλο δέος στον Τούρκο Πρόεδρο, ένα µέρος της αντιπολίτευσης προσανατολίζεται στην υποστήριξη της Μεράλ Ακτσενέρ, πρώην µέλους του φασιστικού ΜΗΡ, και ένα άλλο µέρος στην υποστήριξη του Αµπντουλάχ Γκιούλ, πρώην προέδρου της δηµοκρατίας αλλά και πρωθυπουργού, εκλεκτού, τότε, του ίδιου του Ερντογάν. Ωστόσο, παρότι ο σοβινισµός µπορεί να έχει διαποτίσει τα κύρια κόµµατα της αντιπολίτευσης αριστερά του ΑΚΡ, η εργατική τάξη έχει δείξει κάποια σηµαντικά σηµάδια αντίστασης: Μόλις το περασµένο µήνα 130.000 µεταλλεργάτες αποφάσισαν να κατέβουν σε απεργία, πράγµα που βέβαια ήταν παράνοµο στις συνθήκες έκτακτης ανάγκης που έχουν επιβληθεί. Όµως η κυβέρνηση τελικά έκανε πίσω, µπροστά στην αποφασιστικότητα των µεταλλεργατών και αποδέχθηκε πολλά από τα αιτήµατά τους.

Η διαδήλωση στις 8 Μάρτη απέδειξε ότι και το γυναικείο ζήτηµα µπορεί να κινητοποιεί µαζικά τον κόσµο ενάντια στην κυβέρνηση. Και είναι γεγονός ότι εδώ και δύο χρόνια οι πορείες για την ηµέρα της γυναίκας µετατρέπονται σε µεγάλες εκδηλώσεις υπέρ της ελευθερίας και της ειρήνης.

Οι σύµµαχοι Στην Ελλάδα υπάρχουν ακόµη απόψεις εντός της Αριστεράς ότι ο «ιµπεριαλισµός» γενικά είναι µε το µέρος της Τουρκίας. Οι δηλώσεις των τελευταίων ηµερών κονιορτοποιούν και πάλι αυτή την άποψη. Στα τέλη Μάρτη το Ευρωπαϊκό Συµβούλιο, σύµφωνα µε το κείµενο συµπερασµάτων που υιοθέτησαν οι 28, «καταδικάζει σθεναρά τη συνέχιση των παράνοµων ενεργειών της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο και υπογραµµίζει την απόλυτη αλληλεγγύη του προς την Κύπρο και την Ελλάδα». Στα συµπεράσµατα επίσης «υπενθυµίζεται η υποχρέωση της Τουρκίας να σέβεται το διεθνές δίκαιο και τις σχέσεις καλής γειτονίας, καθώς και να εξοµαλύνει τις σχέσεις της µε τις χώρες-µέλη της ΕΕ, συµπεριλαµβανοµένης της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας». Εκφράζεται ακόµη η «σοβαρή ανησυχία» των 28 για τη «συνέχιση της κράτησης πολιτών της ΕΕ στην Τουρκία», µια έµµεση αναφορά στο ζήτηµα των δύο Ελλήνων στρατιωτικών. Αν τµήµα της ελληνικής Αριστεράς συνεχίζει να µην αντιλαµβάνεται την τοποθέτηση των Ευρωπαίων ηγετών και των θεσµών της ΕΕ, το αντιλαµβάνεται πολύ καλά η Άγκυρα. Ο εκπρόσωπος του υπ. Εξωτερι-

Οι γελοιογράφοι ενάντια στον πόλεµο

Α

πό τις 14 µέχρι 20 Μαΐου, η Λέσχη Ελλήνων Γελοιογράφων θα παρουσιάσει στον εκθεσιακό χώρο του Μετρό Συντάγµατος την έκθεση µε τίτλο «Πόλεµος Α.Ε. – War S.A.». Η συγκεκριµένη έκθεση γελοιογραφίας έχει αγκαλιαστεί από τον κόσµο και πραγµατοποιείται για τρίτη διαδοχική χρονιά. Φέτος, λόγω της έξαρσης των ιµπεριαλιστικών ανταγωνισµών, αλλά και των πολεµικών απειλών στη γειτονιά µας, κεντρικό θέµα είναι ο πόλεµος. Θα εκτεθούν συνολικά 160 γελοιογραφικά έργα, ενώ µεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η φιλοξενία κορυφαίων Πορτογάλων γελοιογράφων που έχουν επιδείξει πολλά στο πολιτικό σκίτσο τα προηγούµενα χρόνια. Στο ∆ελτίο Τύπου της η Λέσχη Ελλήνων Γελοιογράφων αναφέρει: «Επιλέξαµε το θέµα του Πολέµου, µη µπορώντας να αποστρέψουµε τη µατιά µας όχι µόνο από όσα συµβαίνουν στη γειτονιά µας, αλλά και από κάθε γωνιά του κόσµου που απειλείται από τα γεράκια του Πολέµου. Φιλοδοξούµε η έκθεση “Πόλεµος Α.Ε. – War S.A.” να αποτελέσει µια φιλει-

ρηνική, διεθνιστική κραυγή αγωνίας και συµπαράστασης, ένα εικονογραφηµένο µήνυµα φιλίας των λαών κόντρα στον µιλιταρισµό, τις βόµβες και τον θάνατο.

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού από την Εφ.Συν.

Αρνούµαστε να σιωπήσουµε µπροστά στα καραβάνια των προσφύγων και στεκόµαστε µε αλληλεγγύη απέναντι στα παιχνίδια εξουσίας και τις ξένες επεµβά-

σεις των µεγάλων δυνάµεων στις ζωές των ανθρώπων». Παράλληλα ο σκιτσογράφος και συνεργάτης της εφηµερίδας µας, Πέτρος Ζερβός, δήλωσε για την επικείµενη έκθεση: «Μετά την πετυχηµένη έκθεση για το προσφυγικό πρόβληµα και για την Ευρώπη, η φετινή τρίτη κατά σειρά έκθεση της Λέσχης Ελλήνων Γελοιογράφων αφιερώνεται στον πόλεµο και τα δεινά του, καθώς σπίθες του εξαπλώνονται σε πολλά µέρη του πλανήτη, αλλά και στη γειτονιά µας, εκφράζοντας τη συνεχή θέληση των γελοιογράφων να παρεµβαίνουν, µέσω του σκίτσου και της γελοιογραφίας, σε µια πραγµατικότητα ρευστή, συνεχώς µεταβαλλόµενη και απειλητική, θεωρώντας ότι τίποτα δεν πρέπει να γίνεται ερήµην µας, αλλά και την πίστη ότι έχουµε τη δύναµη, µέσα από συλλογικές µορφές παρέµβασης να την επηρεάσουµε! Μια γελοιογραφία δεν αλλάζει τον κόσµο, µπορεί όµως να φωτίσει τη σκοτεινή πλευρά του κι αυτό είναι ένα πρώτο µικρό βήµα να τον κάνουµε καλύτερο!».

2 ΜΑΗ 2018

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

5

νοµικών και πολιτικών αδιεξόδων

ΕΕ και ΗΠΑ κών της χώρας Χ. Ακσόι δήλωσε σε πολύ κίας αποτελεί το να σέβεται το διεθνές ∆ηµοκρατική γερουσιαστή, αποσκοπεί έντονο ύφος: «Το ανακοινωθέν (της ΕΕ) δίκαιο και να οµαλοποιήσει σχέσεις όχι µόνο να µπλοκάρει τη µεταφορά των περιέχει απαράδεκτες εκφράσεις για τη της µε όλα κράτη-µέλη ΕΕ». Ο Άκσοϊ αεροσκαφών, αλλά και να µην επιτρέψει χώρα µας, εξυπηρετώντας τα συµφέρο- απάντησε τα εξής σχετικά µε το θέµα: στην Τουρκία να φιλοξενήσει τις απαραί«Είδαµε ότι ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ στην τητες εγκαταστάσεις για τη συντήρηση ντα της Ελλάδας και της Κύπρου»! Στα τέλη Μάρτη, ο πρόεδρος του Ευ- οµιλία που έκανε σήµερα στη Βουλή των F-35, κάτι που θα επέτρεπε τη µεταρωπαϊκού Συµβουλίου Ντόναλντ Τουσκ της Ελλάδας συνεχίζει υπό το µανδύα φορά ενός µεγάλου τµήµατος της σχετιµετά το πέρας της Συνόδου ΕΕ-Τουρκί- της “συµπαράστασης της Ένωσης” τη κής τεχνογνωσίας. ας στη Βάρνα, εξέφρασε τις ανησυχίες συνήθεια να βγάζει αποφάσεις µε ύφος Την ίδια στιγµή και το γερµανικό κοιτου σχετικά µε τις τρέχουσες ενέργειες πραγµατογνώµονα σε θέµατα που αφο- νοβούλιο ετοιµάζεται να υπερψηφίσει της Τουρκίας στην ανατολική Μεσόγειο ρούν τη χώρα µας. Με αυτές τις δηλώ- πρόταση των σοσιαλδηµοκρατών και και στο Αιγαίο, αλλά και για την κράτη- σεις τους, που βασίζονται στις θέσεις του Die Linke που θα απαγορεύει την ση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών. Ο των Ρωµιών-Ελλήνων σχετικά µε το πώληση όπλων στην Τουρκία. Και µάλιΤουσκ υπογράµµισε ότι η ΕΕ στέκεται Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, οι στα το σχετικό νοµοσχέδιο θα έχει ανααλληλέγγυα πίσω από τη ∆ηµοκρατία αξιωµατούχοι της ΕΕ χάνουν κάθε µέρα δροµική ισχύ, δηλ. θα περιλαµβάνει τα της Κύπρου σε σχέση µε το δικαίωµά της που περνάει ολοένα και περισσότερο τεθωρακισµένα που έχει ήδη παραγγείνα εκµεταλλεύεται τους φυσικούς της την αξιοπιστία και την φερεγγυότητά λει η Άγκυρα από τη γερµανική πολεµική πόρους και φυσικά τούτο µέσα στη δική τους. Απορρίπτουµε αυτές τις δηλώσεις βιοµηχανία. που στερούνται σοβαρότητας και νοµιτης ΑΟΖ. Σε αυτές τις συνθήκες φαντάζουν Εξάλλου για «καταπέλτη» και για «χα- κής βάσης». πραγµατικές γελοίες οι καταγγελίες κοµΜάλιστα ο Άκσοϊ ειρωνεύθηκε τον στούκι» ενάντια στην µάτων, οργανώσεων και Τουρκία, έκαναν λόγο τα τάσεων της ελληνικής ελληνικά ΜΜΕ στις 18/4, Αριστεράς, ενάντια αναφερόµενα στην ετήστους διεθνείς ιµπεριασια έκθεση της Ευρωλιστικούς οργανισµούς Η ελληνική κυβέρνηση προχώρησε στην παϊκής Επιτροπής για τις επειδή αυτοί… υπουποψήφιες για ένταξη έγκριση της αναβάθµισης των 85 αεροστηρίζουν την Τουρκία. χώρες, στην οποία υπήρσκαφών F-16, ανατρέποντας υπέρ της Είναι χαρακτηριστική, χαν ευθείες βολές για τις Αθήνας το σηµερινό συσχετισµό δυνάπ.χ., η περίπτωση του εντάσεις µε Ελλάδα και ΚΚΕ: Πράγµατι το ΝΑΤΟ µεων στο Αιγαίο και κάνοντας τη µεγαΚύπρο, την κράτηση των δεν πήρε παρόµοιες θέδύο Ελλήνων στρατιωτιλύτερη πολεµική παραγγελία εδώ και σεις µε όλους τους προκών καθώς και την ύπαρπάρα πολλά χρόνια. αναφερόµενους οργανιξη σοβαρών προβληµάσµούς, στην πρόσφατη των δηµοκρατίας στην διένεξη και στάθηκε Τουρκία. «Οι εντάσεις στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο Γιούνκερ και τη ΕΕ, επισηµαίνοντας την µεσοβέζικα («βρείτε τα», είπε ο γγ του δεν ευνόησαν τις σχέσεις καλής γειτονί- εκκωφαντική αντίφαση των επιχειρη- ΝΑΤΟ σε Αθήνα και Άγκυρα). Το ΚΚΕ δεν ας και υπονόµευσαν την περιφερειακή µάτων τους: «Αντιµετωπίζουµε επίσης έχασε την ευκαιρία να καταγγείλει τον σταθερότητα και ασφάλεια. Οι διµερείς µε έκπληξη τη δήλωση του Γιούνκερ ιµπεριαλιστικό µηχανισµό, όχι κυρίως γι’ σχέσεις µε αρκετά κράτη-µέλη της Ε.Ε ότι θα πρέπει “να αφεθούν οπωσδήποτε αυτό που είναι, αλλά γιατί δεν εξασφαλίεπιδεινώθηκαν, συµπεριλαµβανοµένης ελεύθεροι” οι δυο Έλληνες στρατιωτικοί ζει τα ελληνικά εθνικά συµφέροντα, την ενίοτε µιας επιθετικής και απαράδεκτης που κρατούνται στη χώρα µας. Οι Έλλη- εθνική κυριαρχία κ.λπ. ή γιατί το ΝΑΤΟ νες στρατιωτικοί που παραβίασαν την νίπτει τας χείρας του για τους δύο Έλληρητορικής», αναφέρεται στην Έκθεση. Μάλιστα, η ύπατη εκπρόσωπος της τουρκική νοµοθεσία δεν έχουν κανένα νες στρατιωτικούς. Αν το ΝΑΤΟ είχε πάΈνωσης για θέµατα εξωτερικής πολιτικής προνόµιο ενώπιον της ανεξάρτητης δικα- ρει και αυτό παρόµοιες θέσεις µε αυτές και ασφαλείας, Φ. Μογκερίνι ανακοίνω- στικής εξουσίας. Καταδικάζουµε αυτήν της ΕΕ και των υπολοίπων, αν δεν είχε σε ότι η ΕΕ δεν σκοπεύει να ανοίξει νέα την διπρόσωπη αντίληψη που όταν θέλει πει «βρείτε τα» αλλά είχε πει «η Αθήνα κεφάλαια στις ενταξιακές συνοµιλίες υπενθυµίζει το κράτος δικαίου και όταν έχει δίκιο», τότε δεν θα πείραζε άραγε; της Τουρκίας, µετά τη δηµοσιοποίηση τη συµφέρει δεν διστάζει να προβαίνει Μέσα σε τέτοιες συνθήκες, έχοντας µε της έκθεσης προόδου. Επιπλέον, λίγες σε δηλώσεις που σηµαίνουν παρέµβαση το µέρος της όλους αυτούς τους οργανιηµέρες µετά η Μογκερίνι επιβεβαίωσε στη δικαστική διαδικασία». σµούς, αλλά και έχοντας καλυµµένα τα για µία ακόµη φορά τη στάση της ΕΕ νώτα της από τα αριστερά (µε την πατριαπαντώντας σε επείγουσα ερώτηση του Και οι ΗΠΑ ωτική και «εθνικά υπεύθυνη στάση» του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, ∆. Παπαδη- Ούτε από τις ΗΠΑ όµως ήταν καλά τα νέα µεγαλύτερου µέρους των αριστερών ορµούλη, σηµειώνοντας, µεταξύ άλλων, για την Άγκυρα: Στα τέλη Απρίλη η εκπρόγανώσεων) η ελληνική κυβέρνηση προπως «η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει καλέσει σωπος του Στέιτ Ντιπάρτµεντ Χέδερ Νάχώρησε στην έγκριση της αναβάθµισης την Τουρκία να αποφεύγει κάθε είδους ουερτ δήλωσε ότι θα είναι δύσκολη η διαπειλή ή ενέργεια στρεφόµενη κατά εξαγωγή ανοιχτών και διαφανών εκλογών των 85 αεροσκαφών F-16, ανατρέποντας κράτους-µέλους που βλάπτει τις σχέσεις στην Τουρκία υπό το καθεστώς έκτακτης υπέρ της Αθήνας το σηµερινό συσχετικαλής γειτονίας και την ειρηνική διευθέ- ανάγκης. Όµως σηµαντικότερη εξέλιξη σµό δυνάµεων στο Αιγαίο και κάνοντας ήταν ότι οµάδα Αµερικανών γερουσια- τη µεγαλύτερη πολεµική παραγγελία τηση των διαφορών». Πιο πρόσφατο παράδειγµα της σα- στών που αντιτίθεται στη συµφωνία για εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Την ίδια ώρα φούς τοποθέτησης της ΕΕ µε την ελ- την παράδοση αµερικανικών µαχητικών που θα κόψει περαιτέρω συντάξεις κι άλληνική πλευρά ήταν οι δηλώσεις δη- αεροσκαφών F-35 στην Τουρκία, κατέ- λες κοινωνικές παροχές… Ο Αµερικανός πρέσβης Τζ. Πάγιατ είχε λώσεις του προέδρου της Ευρωπαϊκής θεσε νοµοσχέδιο που επιχειρεί να βάλει Επιτροπής Ζ.-Κ. Γιούνκερ στην ελληνική ένα τέλος στα συµφωνηθέντα (η Άγκυρα κάθε λόγο να εκφράσει την χαρά του σε Βουλή. Αφού τάχθηκε υπέρ της άµε- σχεδίαζε να αγοράσει περισσότερα από ανάρτησή του στο Twitter, κάνοντας σης απελευθέρωσης των δύο Ελλήνων εκατό F-35 αλλάζοντας τον συσχετισµό λόγο για µια «µεγάλη ηµέρα για τους συµµάχους µας, το ελληνικό υπουργείο στρατιωτικών, δήλωσε: «Η Τουρκία συ- στο Αιγαίο). Η συγκεκριµένη διακοµµατική νοµο- Άµυνας και την ελληνική Πολεµική Αενεχίζει να πράττει πράγµατα παράνοµα στο χώρο της ανατολικής Μεσογείου θετική πρωτοβουλία, που υπογράφεται ροπορία», αλλά και να συγχαρεί ιδιαίτερα και στο Αιγαίο. Υποχρέωση της Τουρ- από τους δύο Ρεπουµπλικανούς και µία τον Πάνο Καµµένο και την οµάδα του.

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6977609033 Αµπελόκηποι 6973005569

6974428095 Κορωπί 6978019250 Αχαρνές 6977266544

ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. ΦιλαδέλφειαΝ. Χαλκηδόνα 6972846751 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109

ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6974977186

ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087 Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι ΑνάργυροιΚαµατερό 6998466952 Χαϊδάρι 6945542335 Πετρούπολη 6983674242

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6909182394 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6948688241

ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6936018810 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Λοκρίδα (Αταλάντη) 6977096663 Λιβαδειά 6977684563 Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 Άρτα 6907925425 Ηγουµενίτσα 6977867801

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Βύρωνας 6972318747 Κοζάνη-Πτολεµαΐδα Ζωγράφου 6937271330 6972814199 Καισαριανή 6947566690 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Τρίκαλα Γλυφάδα 6944548787 6976291795 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6979829057 ΚΡΗΤΗ: Ν. Σµύρνη 6972098143 Ηράκλειο 6944916915 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγ- Ρέθυµνο 6907856793 µένη 6948o00171 Χανιά 6975964967 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6973958481 Κορυδαλλός 6948100218 Κερατσίνι 6975847329 Σαλαµίνα 6973376378

ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6972743637 Νάξος 6947619631

ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΛΟΝΔΙΝΟ: ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 0044-7969523579 Λαυρεωτική 6939014803 ΠΑΡΙΣΙ: 0033-673555890 Παιανία-Γλυκά Νερά 0030-6937762930

ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ: ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσοκ. «Αλεξάνδρα» 6946950764 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Νοσ. «Σωτηρία» 6984067690 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546 Ασφ/κά Ταµεία 6974701829

ΥΠΑΑΤ 6945754555 Εκπαιδευτικοί 6976332197 Αεροµεταφορές 6982164101 ∆ήµοι 6972661906 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Νοσ. ΑΧΕΠΑ 6973972804 Νοσ. «Γεννηµατάς» 6977029532 Εκπαιδευτικοί 6972878820

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ: Νοµική Αθήνας 6972648225 Αρχιτεκτονική 6947289596

Φιλοσοφική 6982517264 Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών 6959771512

6

2 ΜΑΗ 2018

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

Αποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογία ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ένε ότι...

…η Τουρκία είναι η µόνη επιτιθέµενη στο Αιγαίο

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες.

Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ∆ΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕ∆ΟΝΙΑ: 6972814199 ∆ΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑ∆Α: 6973235894 ΚΡΗΤΗ: 6976332197 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6945077461 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

•

• •

•

•

•

•

•

Η Τουρκία δεν είναι η µόνη επιτιθέµενη στο Αιγαίο. Η Ελλάδα καταφανώς παραβιάζει τη Συνθήκη της Λοζάνης, την οποία τόσο συχνά επικαλείται. Το άρθρο 13, π.χ. της Συνθήκης αναφέρει: «Προς εξασφάλισιν της ειρήνης, η Ελληνική Κυβέρνησις υποχρεούται να τηρή εν ταις νήσοις Μυτιλήνη, Χίω, Σάµω και Ικαρία τα ακόλουθα µέτρα: Αι ειρηµέναι νήσοι δεν θα χρησιµοποιηθώσιν εις εγκατάστασιν ναυτικής βάσεως ή εις ανέγερσιν οχυρωµατικού τίνος έργου». Επίσης η Συνθήκη προβλέπει την αποστρατιωτικοποίηση της Λήµνου και της Σαµοθράκης. Πολύ αυστηρότερη αποστρατιωτικοποίηση προβλέπεται για τα ∆ωδεκάνησα, σύµφωνα µε τη Συνθήκη των Παρισίων του 1947 µε την οποία η Ιταλία υποχρεώθηκε να τα παραχωρήσει στην Ελλάδα. Η σηµερινή βαριά στρατιωτικοποίηση των νησιών αυτών έρχεται σε πλήρη αντίθεση µε τα ανωτέρω άρθρα. Ένα από τα «επιχειρήµατα» που χρησιµοποιεί η ελληνική πλευρά είναι ότι η Συνθήκη της Λοζάνης αναφέρεται σε ναυτικές βάσεις και οχυρωµατικά έργα, αλλά δεν αναφέρεται σε… αεροδρόµια και βάσεις τεθωρακισµένων. Όσον αφορά τα ∆ωδεκάνησα η ελληνική πλευρά ισχυρίζεται ότι η αποστρατιωτικοποίησή τους αφορά µόνον τα συµβαλλόµενα µέρη, δηλ. την Ελλάδα, την Ιταλία, τις ΗΠΑ, την ΕΣΣ∆ και άλλες χώρες που συνυπέγραψαν τη Συνθήκη του Παρισιού, αλλά όχι… τη γειτονική Τουρκία, επειδή δεν ήταν συµβαλλόµενο µέρος. ∆ηλ. η Ελλάδα λέει ότι απέναντι στις ΗΠΑ, την Ιταλία και τη Ρωσία, τα ∆ωδεκάνησα πρέπει να είναι αποστρατιωτικοποιηµένα, ώστε να αποτραπεί επίθεση από τα νησιά αυτά ενάντια στις… εν λόγω χώρες, αλλά απέναντι στην Τουρκία, µπορούν ανέτως να εξοπλίζονται! Μια άλλη επιθετική ελληνική ενέργεια είναι η διαρκής απειλή για επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 µίλια. Κάτι τέτοιο θα σήµαινε ότι το Αιγαίο θα γινόταν κλειστή ελληνική λίµνη, αγνοώντας την τεράστια ακτογραµµή της Τουρκίας επ’ αυτού. Μέχρι στιγµή ισχύουν τα 6 µίλια, αλλά µόνο όσον αφορά τα χωρικά ύδατα: Στον εναέριο χώρο η ελληνική πλευρά έχει προχωρήσει στην επιθετική ενέργεια της επέκτασης στα 10 µίλια σε αντίθεση µε τη διεθνώς ακολουθούµενη πρακτική. Η Τουρκία δεν δέχεται κάτι τέτοιο επικαλούµενη τους κανόνες του ∆ιεθνούς Οργανισµού Πολιτικής Αεροπορίας (ICAO) του 1948 που ορίζουν ρητά ότι το πλάτος των δύο ζωνών (χωρικά ύδατα και εναέριος χώρος) πρέπει να συµπίπτει. Αυτά τα 4 µίλια διαφοράς είναι συνήθως η περιοχή αντιπαράθεσης και των εικονικών αλλά εξαιρετικά επικίνδυνων, όπως αποδεικνύεται συχνά, ελληνοτουρκικών αεροµαχιών. Επίσης η ελληνική πλευρά χρησιµοποιεί και το FIR Αθηνών (δηλ. την περιοχή ελέγχου των πολιτικών πτήσεων) ενάντια στην πολεµική αεροπορία της Τουρκίας. Η κάθε πλευρά ερµηνεύει διαφορετικά τους κανονισµούς του ICAO (άρα

δεν υπάρχει αντικειµενική ερµηνεία). Και η ελληνική πλευρά εκµεταλλεύεται το γεγονός ότι η Τουρκία έχει συναινέσει στο να επεκτείνεται το FIR Αθηνών σε όλο το Αιγαίο. Έτσι η Αθήνα ζητάει σχέδια πτήσης τουρκικών πολεµικών αεροσκαφών (η Άγκυρα αρνείται ότι η Αθήνα έχει αυτό το δικαίωµα) για πτήσεις που γίνονται στον διεθνή εναέριο χώρο (αλλά εντός του FIR Αθηνών). Έτσι η Άγκυρα έχει στρατιωτικό µειονέκτηµα αφού δεν έχει αντίστοιχο δικαίωµα για πτήσεις ελληνικών πολεµικών αεροσκαφών σε διεθνή εναέριο χώρο. Η µη κοινοποίηση των σχεδίων πτήσης των τουρκικών αεροσκαφών σε αυτό το τµήµα του -διεθνούς επαναλαµβάνουµε- εναέριου χώρου ονοµάζεται από την ελληνική πλευρά «παράβαση του FIR Αθηνών», πράγµα που τεχνηέντως αφήνεται να εννοηθεί ότι ταυτίζεται µε παραβίαση κάποιου µέρους της ελληνικής επικράτειας. Όµως ακόµη πιο απειλητικές είναι οι ασκήσεις που κάνουν οι ελληνικές ένοπλες δυνάµεις, όχι πια µόνες τους αλλά σε συνεργασία µε τις πλέον ισχυρές πολεµικές µηχανές του πλανήτη: µε τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Αν έκανε αντίστοιχες ασκήσεις η Τουρκία, στην Ελλάδα θα επικρατούσε πολεµικός πανικός και θα υπήρχαν διαπρύσιες αντιιµπεριαλιστικές και αντισιωνιστικές καταγγελίες από την Αριστερά. Στα µέσα Μαρτίου, π.χ. διεξήχθη στην Ελλάδα µια θηριώδης αεροπορική άσκηση µε την ονοµασία «Ηνίοχος 2018»: Συµµετείχαν δυνάµεις από οκτώ χώρες (Ελλάδα, ΗΠΑ, Βρετανία, Ιταλία, Ηνωµένα Αραβικά Εµιράτα, Κύπρος και Ισραήλ) µε πάνω από 70 µαχητικά αεροπλάνα και ελικόπτερα. Μάλιστα η Ελλάδα δέσµευσε όλο σχεδόν το Αιγαίο φτάνοντας ανοιχτά της Εφέσου και προκαλώντας αντιδράσεις στον τουρκικό Τύπο. Πόσο αµυντική ήταν η άσκηση; Σύµφωνα µε ανακοίνωση του ελληνικού υπουργείου Αµύνης τα αεροσκάφη προσοµοίωσαν τις εξής αποστολές: Καταστολή του συστήµατος αεράµυνας του αντιπάλου, προσβολή αεροδροµίου, προσβολή ειδικών στόχων /αεροπορική αποµόνωση (γέφυρες, υποδοµές, µέσα και προσωπικό), προσβολή στόχων επιφανείας. Άλλη µια επιθετική ενέργεια είναι το σχέδιο εποικισµού 28 νησίδων και βραχονησίδων του Αιγαίου, εκ µέρους της ελληνικής πλευράς σε σαφή µονοµερή αναθεώρηση της Συνθήκης της Λοζάνης. Πρόκειται για νησίδες για τις οποίες η τουρκική πλευρά αµφισβητεί ότι ανήκουν στην ελληνική επικράτεια, και όσο δεν υπήρχε απόπειρα εποικισµού, τα πράγµατα παρέµεναν σε επίπεδο χάρτου. Ωστόσο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, υιοθετώντας πλήρως το πρόγραµµα εποικισµού των προηγούµενων κυβερνήσεων αλλά και την εθνικιστική ατζέντα της Χρυσής Αυγής, µε το πρόσχηµα της τουριστικής ανάπτυξης, θέλει να προσδώσει σε αυτές τις βραχονησίδες δικαιώµατα υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ. Και ο µόνος τρόπος είναι ο εποικισµός.

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

2 ΜΑΗ 2018

7

Στάση εργασίας Α∆Ε∆Υ στις 11/5 - Γενική απεργία στις 30/5

Η Αριστερά µπορεί και πρέπει να ξεπεράσει τη συνδικαλιστική γραφειοκρατεία Της Κατερίνας Γιαννούλια

Ο

ι ελαστικά εργαζόµενοι, είτε λέγονται «αναπληρωτές» της εκπαίδευσης, είτε «επικουρικοί» υγειονοµικοί, είτε «ωφελούµενοι» στους ΟΤΑ, νοσοκοµεία κ.λπ., είτε συµβασιούχοι του Υπ. Μεταναστευτικής Πολιτικής, είτε έκτακτοι του Υπ. Πολιτισµού, είτε «ορισµένου χρόνου» στα πανεπιστήµια, έχουν επίγνωση ότι καλύπτουν µόνιµες και διαρκείς ανάγκες, ότι «αναπληρώνουν» ή «επικουρούν» τους εαυτούς τους, και κανείς δεν µπορεί να τους κοροϊδέψει. Από πλευράς τους, αλλά και από τη σκοπιά των όλο και µειούµενων µόνιµων στο ∆ηµόσιο, η «περίοδος χάριτος» στον ΣΥΡΙΖΑ λήγει. Και λήγει µε το θόρυβο των «κλασικών» κινητοποιήσεων, που µαζεύουν όλο και περισσότερο κόσµο, ζητούν συντονισµό µε άλλους αγωνιζόµενους, συνέχεια και κλιµάκωση. Η κατάσταση που όλοι ξέρουµε για τις σχέσεις εργασίας στο ∆ηµόσιο, που ελαστικοποιούνται ραγδαία (φέτος οι νέες θέσεις ήταν ελαστικές σε ποσοστό άνω του 53%), όταν εξειδικεύεται ανά χώρο είναι ακόµα πιο σοκαριστική.

Στοιχεία

Η µεταφορά στοιχείων από συγκεκριµένους εργασιακούς χώρους, που ακούστηκαν στη σύσκεψη της Α∆Ε∆Υ µε τις οµοσπονδίες µε ελαστικά εργαζόµενους, στις 30/4, δείχνει 20 µόνιµους εργαζόµενους στην καθαριότητα των αρχαιολογικών χώρων! ∆είχνει στο ΕΚΠΑ 1.070 µόνιµους και 1.500 συµβασιούχους! ∆είχνει 10.000 απολυµένους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση (παρόλο που θα προσληφθούν κάποιοι άλλοι στις θέσεις τους, µετά τον κοµβικό αγώνα που δόθηκε το καλοκαίρι του 2017). Οι αναπληρωτές στην εκπαίδευση είναι 22.000, ενώ από τους 2.100 επικουρικούς γιατρούς στα νοσοκοµεία, περίπου το ένα τρίτο θα απολυθεί πριν τελειώσει η θητεία του (πριν από το τέλος του 2018 δηλαδή, όταν θα απολυθούν όλοι)! Στο ∆ηµόσιο αναµένεται να προσληφθούν περίπου 40.000 εργαζόµενοι, αλλά µε «κοινωφελή» εργασία, που σηµαίνει ότι υπαρκτές ανάγκες θα καλύπτονται µε εργασία πιο ελαστική ακόµα και από των συµβασιούχων... Οι κινητοποιήσεις στην εκπαίδευση, που ήταν µαζικές και δυναµικές, από τις 2 Μάρτη, οι συχνές κινητοποιήσεις των υγειονοµικών, µε επιτροπές αγώνα και εξωστρεφή απεύθυνση σε ορισµένα νοσοκοµεία, η συνειδητοποίηση της κατάληξης του ΑΣΕΠ στους δήµους, από τους συµβασιούχους που έδωσαν µάχη πέρυσι το καλοκαίρι, η κατάσταση σε πολλούς µικρότερους εργατικούς χώρους µε ελαστικά εργαζόµενο προσωπικό, ανάγκασαν την Α∆Ε∆Υ να προχωρήσει, επιτέλους, έπειτα από πολύ καιρό και επιµονή από τις δυνάµεις του ΜΕΤΑ κυρίως, σε σύσκεψη για τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις και πρώτη κοινή απεργιακή κινη-

Η οργάνωση επιτυχηµένων και µαζικών αγώνων λείπει στην εργατική τάξη, και όχι άλλη µια εξήγηση των πεπραγµένων της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. τοποίηση, στις 11 Μάη, µε 3ωρη στάση εργασίας (12.00 το µεσηµέρι µε τέλος του ωραρίου) και συγκέντρωση στη 1.00 µ.µ. στα Προπύλαια. Κανένας δεν πιστεύει ότι αυτό αρκεί για να αντιστραφεί η αντεργατική επίθεση, ειδικά στο θέµα των εργασιακών σχέσεων, και είναι προφανές ότι χρειάζεται άµεσα συνέχεια και κλιµάκωση, µε τη συµµετοχή όλο και περισσότερων κλάδων και εργαζοµένων. Και αυτό θα επιδιώξουµε, από την πλευρά µας, τουλάχιστον.

Κλειδί

Είναι όµως µια κινητοποίηση-κλειδί για να προχωρήσουµε παραπέρα. Είναι η πρώτη φορά που, µε το συντονισµό συνοµοσπονδίας, συγκεντρώνεται η αιχµή αλλά και οι αληθινές δυνάµεις σε αυτό το κρίσιµο θέµα και επιχειρείται κοινή απάντηση στους δρόµους! Παρόλο που οι ίδιες οι µνηµονιακές και συστηµικές συνδικαλιστικές δυνάµεις στην κορυφή της Α∆Ε∆Υ έχουν, συνειδητά και µε σαθρά επιχειρήµατα, αποκλείσει αυτούς τους χιλιάδες συµβασιούχους από την ιδιότητα του πλήρους µέλους της Α∆Ε∆Υ, παρόλο που είναι σαφέστατο ότι δεν επιθυµούν τη συνέχεια και πολύ περισσότερο την κλιµάκωση και το συντονισµό, η κινητοποίηση στις 11/5 είναι «καύσιµο» για τη συνέχεια. Είναι ευκαιρία να δουν οι ίδιοι οι συµβασιούχοι, «ωφελούµενοι», αναπληρωτές, επικουρικοί, έκτακτοι, πόσο πολλοί είναι τελικά, από πόσους διαφορετικούς χώρους και πόση µαζικότητα διαθέτουν. Να συνειδητοποιήσουν τη δύναµή τους. Είναι ευκαιρία να δουν και οι πιο δύσπιστοι µόνιµοι ότι αυτοί οι συνάδελφοί τους και αυτές οι συναδέλφισσές τους είναι απαραίτητοι/ες στη δουλειά όλων µαζί. Είναι ευκαιρία να αντιληφθεί το σύνολο της κοινωνίας πόσοι εργαζόµενοι και µε τι συνθήκες και όρους προσπαθούν να

τον εξυπηρετήσουν και µε ποιων την ευθύνη διαλύεται ο ∆ηµόσιος Τοµέας. Είναι ευκαιρία οι εργαζόµενοι του ιδιωτικού τοµέα να βρουν συµπαραστάτες µε αγωνιστικές διεκδικήσεις και κοινές αντιστάσεις µε τους µόνιµους. Αυτές τις ευκαιρίες δυστυχώς δεν τις βλέπει ούτε καν ολόκληρη η Αριστερά, αν κρίνουµε από την απουσία των εκλεγµένων συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ στην Α∆Ε∆Υ και των οµοσπονδιών όπου έχει πλειοψηφία (π.χ. ΟΕΝΓΕ) από τη σύσκεψη που διοργάνωσε µε χίλιες πιέσεις η Α∆Ε∆Υ. Προφανώς έλειπε και η ∆ΑΚΕ, αλλά αυτό είναι πολύ εξηγήσιµο, αφού είναι δεδοµένο ότι δεν ενδιαφέρεται για τα συµφέροντα των εργαζοµένων, αλλά προτιµάει να εξυπηρετεί τους εργοδότες και το σύστηµά τους.

Αντιµετώπιση

Στις 30 Μάη είναι µια πρόκληση για Γενική Απεργία, κόντρα στα «πανεθνικά» σχέδια ΓΣΕΕ, Α∆Ε∆Υ, εργοδοτών. Είναι αδιανόητο να έχει κανείς αυταπάτη ότι η προκηρυγµένη «Πανεθνική Ηµέρα ∆ράσης ενάντια σε Λιτότητα - Ανεργία - Υπερφορολόγηση» θα αποφέρει κάποια νίκη για... όλους όσοι καλούνται να συµµετάσχουν. Το σκεπτικό Παναγόπουλου και της ευρύτερης παράταξής του (που εκτείνεται από το πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ, περιλαµβάνει πλέον τις επιδιώξεις της ∆εξιάς, του ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά του οικονοµικού αφεντικού όλων, του κεφαλαίου) είναι γνωστό: η απεργία ως µορφή πάλης έχει ξοφλήσει και άρα η... νέα µορφή πάλης που εφευρίσκει συµπεριλαµβάνει καταπιεστές και καταπιεζόµενους. Σε αυτό τον συνειδητό παραλογισµό, που εφαρµόζουν ήδη ο Παναγόπουλος και οι ευρύτερες καθεστωτικές δυνάµεις που εκφράζει σε ΓΣΕΕ και Α∆Ε∆Υ, στην πρόταση ταξικής συνεργασίας και συναίνεσης, κανένας σοβαρός άνθρωπος

της Αριστεράς (συνδικαλιστικής, πολιτικής και ευρύτερης) δεν γίνεται να είναι συγκαταβατικός. Η συνείδηση της κατάστασης του οργανωµένου εργατικού κινήµατος, κατάσταση που δυστυχώς υφίσταται και µε ευθύνη των αριστερών δυνάµεων και της λογικής του άκρατου σεχταρισµού που έχει επικρατήσει µε µανία (ειδικά τα χρόνια µετά την προδοσία ΣΥΡΙΖΑ έχει εκλάβει µέχρι και ανθρωποφαγικές διαστάσεις), απαιτεί αντιµετώπιση και ΟΧΙ σκέτη καταγγελία της απεργίας της 30ής Μάη. Έχουν απορριφθεί πολλές ευκαιρίες από την Αριστερά, όλα τα τελευταία πολύ σκληρά για τους εργαζόµενους χρόνια, και δεν υπάρχει τέτοια πολυτέλεια, ιδιαίτερα στο σηµείο όπου βρισκόµαστε. Η «πανεθνική φιέστα» ΓΣΕΕ-Α∆Ε∆Υ-συστηµικών φορέων της αγοράς χρειάζεται στην πράξη σαµποτάζ, στο δρόµο και όχι στα σπίτια µας. Χρειάζεται να διοργανωθεί, όσο πιο έγκαιρα γίνεται πια, Γενική Απεργία και διακριτή συγκέντρωση των δυνάµεων της δουλειάς, µε τη βοήθεια της Αριστεράς. Η συνειδητή «απεργοσπασία», που στα λόγια απορρίπτει το πλαίσιο Παναγόπουλου και συνοδοιπόρων, αλλά δεν οργανώνει και δεν εµφανίζει τις εργατικές δυνάµεις σε αντιπαράθεση, δεν αποτελεί λύση, παρά δρόµο για την απογοήτευση, ενισχύοντας το «τίποτα δεν γίνεται». Γιατί είναι σαφές (και αν δεν είναι, αυτό αποτελεί ακόµα µεγαλύτερο πρόβληµα) ότι οι ταξικές δυνάµεις, ούτε καν αυτές του µεγαλύτερου ΚΚΕ/ΠΑΜΕ, δεν µπορούµε να προκαλέσουµε εκτεταµένη Γενική Απεργία, ορίζοντας κάποια δική µας µέρα.

Ευκαιρία ∆εν υπάρχει η πιθανότητα να καθορίσουν οι δυνάµεις της Αριστεράς µια µέρα απεργίας που θα µπορούν να συνενωθούν όλοι και όλες οι εργαζόµενοι και οι εργαζόµενες, από τους µόνιµους του ∆ηµοσίου και τους συµβασιούχους κάθε είδους µέχρι τα κάτεργα του ιδιωτικού τοµέα. Αυτή είναι µια ευκαιρία, που αν αξιοποιηθεί για να εµφανιστεί η δική µας πλευρά απέναντι σε εργοδότες, Παναγόπουλους και κυβερνήσεις τους, µπορεί να οδηγήσει και σε µεγαλύτερες δυνατότητες. Και είναι µια µαζική ευκαιρία, προπαγάνδας, διαφορετικού πλαισίου, Γενικής Απεργίας, µε χρόνο ικανό για να φέρει κόσµο, να ενώσει κινήµατα και αντιστάσεις εργατικές, αντιρατσιστικές, αντιπολεµικές, περιβαλλοντικές, ελεύθερων χώρων, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις. Η αυτοπεποίθηση που θα προσφέρει η κοινή δράση σε µια τέτοια Γενική Απεργία θα είναι πολύ µεγαλύτερο πλήγµα στο «σύστηµα Παναγόπουλου» και πολύ µεγαλύτερη παρακαταθήκη για τα επόµενα, απαραίτητα βήµατα ταξικής αντεπίθεσης. Η οργάνωση επιτυχηµένων και µαζικών αγώνων λείπει στην εργατική τάξη, και όχι άλλη µια εξήγηση των πεπραγµένων της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.

8

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

2 ΜΑΗ 2018

Επιµέλεια Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς Ψήφισαν «ναι» στο ξεπούληµα των µονάδων της ΔΕΗ

Ο

ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να γράφει µε µελανά γράµµατα την κυβερνητική του ιστορία. Με 151 ψήφους υπέρ, αποφάσισε να ξεπουλήσει λιγνιτικές µονάδες της ∆ΕΗ στη Μεγαλόπολη και στη Φλώρινα. Το έγκληµα παράδοσης της ∆ΕΗ στα χέρια ιδιωτών συνεχίζεται, καθώς έχει προηγηθεί η παράδοση του δηµόσιου συστήµατος µεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας στους ιδιώτες µε τον πλήρη ιδιοκτησιακό διαχωρισµό του Α∆ΜΗΕ από τη ∆ΕΗ και την παραχώρηση του 24% του Α∆ΜΗΕ σε κινεζική εταιρεία. Την ίδια ώρα που οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ εγκληµατούσαν µέσα στη Βουλή, εργαζόµενοι της ∆ΕΗ µε τη συµπαράσταση κοµµάτων και οργανώσεων της Αριστεράς διαδήλωναν έξω από το Κοινοβούλιο. Μεγάλη ήταν η συµµετοχή των εργαζοµένων κυρίως από τη Μεγαλόπολη και κόσµου από τη σχετική επιτροπή αγώνα που έχει φτιαχτεί εκεί. Πολύ σηµαντική η στιγµή που η συγκέντρωση των εργαζοµένων της ∆ΕΗ συναντήθηκε µε αυτήν των υγειονοµικών. Οι εργαζόµενοι στα δηµόσια νοσοκοµεία απηύθυναν αγωνιστικό χαιρετισµό στους εργαζόµενους της ∆ΕΗ, οι οποίοι απάντησαν µε χειροκροτήµατα και συνθήµατα. ∆υστυχώς οι εργαζόµενοι στη ∆ΕΗ µετά την ψήφιση του νοµοσχεδίου αποφάσισαν να σταµατήσουν τις κυλιόµενες 48ωρες απεργίες που είχαν ξεκινήσει από τη ∆ευτέρα 23 Απρίλη. Και αυτό παρότι µία µέρα πριν από την κινητοποίηση στη Βουλή ο πρόεδρος της ∆ΕΗ Εµµανουήλ Παναγιωτάκης είχε προαναγγείλει, µιλώντας στην αρµό-

∆

δια επιτροπή της Βουλής που συζητούσε το νοµοσχέδιο, ότι αυτό δεν εξασφαλίζει τις θέσεις εργασίας των εργαζοµένων της ∆ΕΗ. Πιο συγκεκριµένα είπε ότι το προσωπικό των ιδιωτικοποιηµένων µονάδων θα αλλάξει εργοδότη, δηλαδή θα έχει εργοδότη όχι τη ∆ΕΗ αλλά τον ιδιώτη που θα τις αγοράσει, και αυτό θα ακολουθήσει µια σειρά απολύσεων, στις περισσότερες περιπτώσεις µε εθελουσία έξοδο. Αποκαλυπτικός ήταν και για όσους από αυτούς τους εργαζόµενους παραµείνουν στη ∆ΕΗ. «Το εάν θα απασχοληθεί σε άλλες µονάδες της ∆ΕΗ ή σε θυγατρικές της, όπως για παράδειγµα τον ∆Ε∆∆ΗΕ, θα γίνει µε όρους οικονοµίας. Να χρειάζονται. ∆εν

θα έχουµε υπεράριθµο προσωπικό» είπε. Η πώληση των λιγνιτικών µονάδων γίνεται µε όρους ξεπουλήµατος, καθώς οι νέοι ιδιοκτήτες εκτός του ότι θα κάνουν ό,τι θέλουν µε το προσωπικό δεν θα επιβαρυνθούν και µε τις δανειακές υποχρεώσεις που βαρύνουν τις υπό πώληση µονάδες. Αυτά θα τα πληρώσει η ∆ΕΗ και οι καταναλωτές για να επιβαρυνθούν περισσότερο και να σπρωχτούν σε νέους ιδιωτικούς παρόχους ηλεκτρικής ενέργειας. Παρόχους που το παρελθόν τους και διεθνώς και στην Ελλάδα είναι πολύ βεβαρυµένο, µε σκάνδαλα και κυρίως µε υπέρογκες ανατιµήσεις στα τιµολόγια, έπειτα από ένα πρώτο διάστηµα ευφορίας.

Δυναµική κινητοποίηση της ΠΟΕΔΗΝ

υναµικό και πιο µαζικό σε συµµετοχή από τα προηγούµενα του κλάδου ήταν το συλλαλητήριο που οργάνωσε την Τετάρτη 25 Απρίλη η ΠΟΕ∆ΗΝ (Πανελλήνια Οµοσπονδία Εργαζοµένων στα ∆ηµόσια Νοσοκοµεία), στο πλαίσιο της απεργίας που είχε εξαγγείλει (5ωρη στάση εργασίας για τα νοσοκοµεία της Αττικής και 24ωρη για την περιφέρεια). Ξεχώρισε η συµµετοχή των εργαζο-

µένων στα ψυχιατρικά νοσοκοµεία, οι οποίοι βρίσκονται σε κινητοποιήσεις ενάντια στο σχέδιο νόµου για την ψυχική υγεία που ετοιµάζεται να ψηφίσει η κυβέρνηση, αλλά και άλλων όπως το Σωµατείο Εργαζοµένων και η Επιτροπή Αγώνα των εργαζοµένων στο Ασκληπιείο, που έχουν πάρει πρωτοβουλία και προχωρούν σε µια σειρά δραστηριοτήτων για τους συµβασιούχους και τους επικουρικούς στα νοσοκοµεία.

Πολύ σηµαντικό επίσης το γεγονός ότι ακούστηκαν αντιπολεµικά συνθήµατα, δείχνοντας ότι οι εργαζόµενοι µπορούν µέσα στη συλλογική δράση και τους αγώνες να κατανοήσουν καλύτερα το ποιος και ποιοι θα έχουν κέρδος από πολέµους και αυξήσεις εξοπλισµών. Προφανώς το υπουργείο Υγείας και η κυβέρνηση συνεχίζουν να έχουν κλειστά αυτιά, προσηλωµένοι στο στόχο της εξυπηρέτησης του χρέους και της διάλυσης της δηµόσιας υγείας. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην πρόσφατη συνάντηση της ΠΟΕ∆ΗΝ µε τον υπουργό Υγείας ανακοινώθηκε ότι µέσα στο Μάιο θα κατατεθεί νοµοσχέδιο που θα αλλάζει το ενιαίο πλαίσιο οργάνωσης των νοσοκοµείων (ισχύει από το 1986), που πιστό στα µνηµόνια θα οδηγεί σε ιδιωτικοποιήσεις. Και βέβαια αυτό το πλαίσιο θα ολοκληρωθεί ως το τέλος του 2018 µε την έκδοση νέων οργανισµών. Οι εργαζόµενοι χρειάζεται να συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις τους µε ευκαιρία τις κινητοποιήσεις της 16ης και της 30ής Μάη σε κάθε νοσοκοµείο, µε συνελεύσεις και δράσεις ενηµέρωσης όλων των εργαζοµένων.

46ο Συνέδριο της ΠΟΕ-ΟΤΑ: Απόντες οι πρωταγωνιστές

Έ

κλεισαν την Πέµπτη 26 Απρίλη οι διαδικασίες του 46ου Τακτικού Συνεδρίου της ΠΟΕ-ΟΤΑ (Πανελλήνια Οµοσπονδία Εργαζοµένων στους Οργανισµούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης) µε τη διεξαγωγή των εκλογών για την ανάδειξη νέου Γενικού Συµβουλίου της Οµοσπονδίας (το οποίο µε τη σειρά του θα εκλέξει και τη νέα Εκτελεστική Επιτροπή), καθώς επίσης και µε τις εκλογές για την ανάδειξη αντιπροσώπων της ΠΟΕ-ΟΤΑ στην Α∆Ε∆Υ. ∆υστυχώς το συνέδριο έγινε ξανά µε απόντες τους συµβασιούχους, καθώς οι παρατάξεις ΣΥΝΑΝ (πρώην ΠΑΣΚΕ) και ∆ΑΚΕ-ΟΤΑ αρνούνται να αλλάξουν το καταστατικό της Οµοσπονδίας. Ειδικά φέτος, µε τον τρόπο αυτόν αποκλείστηκαν οι παρατασιούχοι συµβασιούχοι που έδωσαν τον µεγάλο αγώνα το περασµένο καλοκαίρι, οι εργαζόµενοι που µετράνε αρκετούς νεκρούς τον τελευταίο χρόνο πάνω στο καθήκον. Οι µοναδικοί ίσως εργαζόµενοι που αντιλήφθηκαν ότι µόνο µε τους αγώνες τους µπορούν να τα καταφέρουν. Με αυτό το δεδοµένο, καταγράφεται, δυστυχώς, µικρή άνοδος των παρατάξεων ΣΥΝΑΝ και ∆ΑΚΕ-ΟΤΑ. Άνοδο καταγράφουν και οι δυνάµεις του ΚΚΕ (∆ΑΣ-ΟΤΑ). Το ΜΕΤΑ-ΟΤΑ (ΛΑΕ και ανένταχτοι αριστεροί αγωνιστές) κατορθώνει να ξεπεράσει τις δυνάµεις του κυβερνητικού συνδικαλισµού, χωρίς όµως να καταγράφει ιδιαίτερη δυναµική, ενώ στασιµότητα παρουσιάζει και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και µάλιστα µε το ψηφοδέλτιο των Αγωνιστικών Κινήσεων Συσπειρώσεων να διασπάται και να συµµετέχει στις εκλογές το ψηφοδέλτιο ∆ίκτυο Εργαζοµένων. Κάτι αρνητικό καθώς το επόµενο διάστηµα στον κλάδο είναι απαραίτητη η κοινή δράση των δυνάµεων της Αριστεράς και ιδιαίτερα της ριζοσπαστικής Αριστεράς (µε δεδοµένη τη θέση της ∆ΑΣ-ΟΤΑ να µη συνεργάζεται). Πολύ περισσότερο όταν, όπως τόνισε στην οµιλία του στο 46ο Συνέδριο ο γραµµατέας του ΜΕΤΑ-ΟΤΑ Γιώργος Χαρίσης, εκτός από τα κλαδικά ζητήµατα, οι εργαζόµενοι στους δήµους χρειάζεται, όπως και οι υπόλοιποι εργαζόµενοι, να παλέψουν για αυξήσεις στους µισθούς, για να ανατρέψουν τις ελαστικές σχέσεις εργασίας αλλά και για να συνδράµουν στο να αναπτυχθεί ένα «αντιπολεµικό, αντιιµπεριαλιστικό, φιλειρηνικό κίνηµα, διότι τα παιδιά της εργατικής τάξης θα κληθούν να πολεµήσουν και να γίνουν το “κρέας” των µηχανών και των όπλων των ιµπεριαλιστών».

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

2 ΜΑΗ 2018

9

Κινητοποιήσεις ενάντια στην κατάργηση της Ψυχικής Υγείας

«Υπερασπιζόµαστε πρώτα απ’ όλα τους ίδιους τους ασθενείς» Συνέντευξη µε τον Νίκο Παναγούλη, πρόεδρο του Ενιαίου Συλλόγου Εργαζοµένων στο ΨΝΑ Αθηνών-∆αφνί. Τη συνέντευξη πήρε ο Θοδωρής Πατσατζής.

Το τελευταίο διάστηµα οι ερ-

? γαζόµενοι/ες του ΨΝΑ ∆αφνί βρίσκεστε πάλι σε κινητοποιήσεις, ενάντια στο νέο σχέδιο νόµου για την ψυχική υγεία που πρόκειται να κατατεθεί σύντοµα στη Βουλή. Τι περιλαµβάνει, σε τι στοχεύει και γιατί βρίσκεστε απέναντι σε αυτή την κίνηση της κυβέρνησης; Προωθούν τη µεταφορά των Κέντρων Ψυχικής Υγείας (ΚΨΥ) και των Μονάδων Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης, δηλαδή τους ξενώνες, τα οικοτροφεία, τα διαµερίσµατα και οτιδήποτε άλλο αφορά την ψυχική υγεία, από τα ψυχιατρικά νοσοκοµεία στις ΥΠΕ. Στόχος τους είναι να καταργηθούν, όπως συνέβη µε τις Μονάδες Πρωτοβάθµιας Περίθαλψης που είχαν υπαχθεί στις ΥΠΕ επί υπουργίας Αδωνη Γεωργιάδη (1/1/2015). Κάποια στιγµή αυτές οι Μονάδες Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης, που µε κόπο και θυσία και χρήµατα του λαού έχουν στηθεί, µε µαθηµατική ακρίβεια και µέσω της ΑΕΜΥ που έχει δηµιουργηθεί από το υπουργείο Υγείας θα καταλήξουν στους ιδιώτες. Και αυτό γιατί οι γιατροί και το προσωπικό αυτών των δοµών ανήκουν στα δηµόσια ψυχιατρεία. Οι ΥΠΕ δεν θα µπορούν να τα διαχειριστούν και θα τα δώσουν στις ΜΚΟ και στους ιδιώτες.

Τι θα σηµάνει αυτό;

? Ένα χαρακτηριστικό νούµερο θα σας δώσω από τα στοιχεία του υπουργείου Υγείας: Ένας ψυχικά ασθενής σε ένα δηµόσιο ψυχιατρείο στοιχίζει στο ελληνικό ∆ηµόσιο 35 ως 40 ευρώ τη µέρα, µε όλο το πακέτο. ∆ηλαδή τη φιλοξενία του, το φαγητό του, τους γιατρούς του, τις µισθοδοσίες των υπαλλήλων. Μία ΜΚΟ, που ξέρουµε ότι αυτές ανθίζουν σαν τα µανιτάρια και πολλές φορές έχει αποδειχθεί στο παρελθόν ότι σχετίζονται µε υπουργεία και κυβερνητικά στελέχη, για να πάρει τον ίδιο ασθενή θα επιδοτηθεί την ηµέρα µε 90 ως 95 ευρώ από το ∆ηµόσιο. Οι εργαζόµενοι είµαστε στο πόδι γιατί ξέρουµε αυτήν τη στιγµή τι επιχειρούν να κάνουν. Έχουµε καταγγείλει ότι αυτά που επιχειρούσαν να κάνουν οι προηγούµενοι τα κάνει και η σηµερινή κυβέρνηση. Απλώς αλλάζει η ονοµασία και το κλείσιµο των δηµόσιων ψυχιατρείων ονοµάζεται µετασχηµατισµός. Ξέρουµε ότι στο νοσοκοµείο θα συµβούν πράγµατα που υλοποιούνται εξαιτίας των µνηµονίων και της ΕΕ, ξέρουµε ότι οι εντολές που έχει πάρει το υπουργείο Υγείας µε βάση αυτά είναι να κλείσουν τα δηµόσια ψυχιατρεία. ∆εν είµαστε από τους ανθρώπους που κινδυνολογούν ότι θα χάσουµε τις δουλειές µας. Έχουµε

ήδη µείνει λίγοι. Να φανταστείτε ότι τα τελευταία 7 χρόνια υπολειπόµαστε κατά 500 εργαζόµενους. Με τον αγώνα µας ενάντια στο νοµοσχέδιο υπερασπιζόµαστε πρώτα απ’ όλα τους ίδιους τους ασθενείς. Το νοσοκοµείο το δικό µας ξέρουµε ότι είναι ένα ιδιαίτερο νοσοκοµείο, που το 60% των ασθενών είναι άποροι και ανασφάλιστοι, είναι άνθρωποι χωρίς κανένα συγγενικό περιβάλλον, άνθρωποι που δεν παίρνουν την παραµικρή σύνταξη, τον παραµικρό µισθό, και ξέρουµε πού θα καταλήξουν αν το νοµοσχέδιο εφαρµοστεί. Οι ιδιωτικές εταιρείες και οι ΜΚΟ θα πάρουν µόνο τους ασθενείς που οι ίδιοι ή οι συγγενείς τους έχουν κάποιους πόρους και σε αυτούς θα φορτωθεί το κόστος. Οι υπόλοιποι, που δεν έχουν το παραµικρό, που είναι άποροι και ανασφάλιστοι, θα καταλήξουν στα πάρκα και στις πλατείες. Υπάρχουν τρανά αντίστοιχα παραδείγµατα από χώρες της ΕΕ, έχουµε παραδείγµατα από την εποχή του Ρέιγκαν που κατήργησε τα δηµόσια ψυχιατρεία στις ΗΠΑ και συνέβη ακριβώς αυτό.

Το ∆αφνί τι καταφέρνει µε τη

? λειτουργία του σήµερα;

Το ΨΝΑ-∆αφνί διαθέτει 1.158 κλίνες. Το 65% αυτών στεγάζονται σε δοµές στην κοινότητα σε όλο το λεκανοπέδιο Αττικής µε 1.300 εργαζόµενους και παρέχει υψηλού επιπέδου υπηρεσίες ψυχικής υγείας, απεξάρτησης κ.ά. Υποστηρίζει το µεγαλύτερο δίκτυο δοµών ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης και απεξάρτησης, µε περισσότερες από 110 δοµές στην κοινότητα. Εξυπηρετεί ετησίως περισσότερες από 45.000 εξωτερικές επισκέψεις στα τακτικά ιατρεία και στο ΤΕΠ (Τµήµα Επειγόντων Περιστατικών). Επίσης 25.000 ραντεβού και επισκέψεις στα ΚΨΥ καθώς και 95.000 συνεδρίες και εξετάσεις στις Μονάδες Απεξάρτησης. Καλύπτει τις ανάγκες ψυχικής υγείας τόσο των κατοίκων του λεκανοπεδίου Αττικής µαζί µε το ∆ροµοκαΐτειο όσο και της περιφέρειας. Καλύπτουµε ετησίως το 15-20% µε εισαγωγές από ασθενείς που διαµένουν στην περιφέρεια. Από τη στιγµή που µιλάνε για ολοκλήρωση της ψυχιατρικής µεταρρύθµισης και δεν υπάρχουν υποδοµές στην περιφέρεια για να µην έρχονται στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη (ΨΝΘ) αυτοί οι άνθρωποι, σηµαίνει ότι η ψυχιατρική µεταρρύθµιση που επαγγέλλονται έχει ήδη αποτύχει. Τα περιστατικά αυτά θα έπρεπε να αντιµετωπίζονται στο χώρο όπου κατοικούν οι ασθενείς. Θα σας δώσω ένα απλό παράδειγµα. Το ένα ΚΨΥ που θα έπρεπε να υπάρχει στην Ηλεία θα µπορούσε να έχει 8-10 κλίνες, στελεχωµένο µε προσωπικό, µε επαγγελµατίες ψυχικής υγείας, και να αντιµετωπίζονται τα περιστατικά εκεί. Τώρα περιστατικά που θα µπορούσαν να αντιµετωπίζονται επί τόπου µεταφέρονται µε εισαγγελικές εντολές από εκεί, ακόµη και από την Κρήτη, τη Λαµία,

την Κεφαλονιά, στο ΨΝΑ.

Ποιες είναι οι διαθέσεις των

? εργαζοµένων, τι έχετε κάνει ως τώρα και πώς σκοπεύετε να κλιµακώσετε τις κινητοποιήσεις σας; Σε πρώτη φάση, µε πρωτοβουλία του σωµατείου του δικού µας και µετά τη γενική συνέλευση που είχαµε πραγµατοποιήσει, κάναµε σύσκεψη σωµατείων όλων των νοσοκοµείων που εµπλέκονται, που έχουν ψυχιατρικές δοµές, που έχουν ΚΨΥ, παρότι το πρόβληµα είναι συνολικό στην υγεία. Ως σωµατείο, µετά την πρώτη σύσκεψη σωµατείων που κάναµε και είχε µεγάλη ανταπόκριση, προγραµµατίζουµε µία συνέντευξη Τύπου για να πούµε όσα υποστηρίζουµε όλα αυτά τα χρόνια. Προγραµµατίζουµε επίσης µέσα στο Μάη να κάνουµε µία µεγάλη συναυλία. Και µε νέες συσκέψεις να συνεχίσουµε κινητοποιήσεις τόσο στο νοσοκοµείο όσο και στο υπουργείο Υγείας.

Είπατε ότι το πρόβληµα είναι

? συνολικό στην υγεία. Θα αξιοποιήσετε και τις κινητοποιήσεις που θα γίνουν µέσα στο Μάη από Α∆Ε∆Υ και ΓΣΕΕ; Το πρόβληµα δεν αφορά µόνο τα ψυχιατρικά νοσοκοµεία και τις δοµές τους, αλλά συνολικά τη δηµόσια υγεία, που µέρα µε τη µέρα, από λαϊκό αγαθό, δίνεται στους ιδιώτες. Όλα τα νοσοκοµεία υποχρηµατοδοτούνται και είναι υποστελεχωµένα. Ράντζα παντού. Στα ΤΕΠ έχουµε συνθήκες εµπόλεµης κατάστασης. Νοσηλευτές που αγωνίζονται µόνοι τους να κρατήσουν όρθιο το δηµόσιο σύστηµα υγείας, ενώ οι προσλήψεις που αναγγέλλονται είναι µόνο στα χαρτιά. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγµα του δικού µας νοσοκοµείου. Το ∆αφνί από το 2010 µε την εφαρµογή των µνηµονίων έχει πληγεί, καθώς ο προϋπολογισµός του νοσοκοµείου από 23 εκατ. ευρώ έχει φτάσει κάτω από τα 10 εκατ. ευρώ. Το 2013 ο σηµερινός πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας είχε επισκεφθεί το νοσοκοµείο µας και µας είχε υποσχεθεί 500 προσλήψεις. Αντί γι’ αυτό έχουµε 500 συνταξιοδοτήσεις. Σε σχέση µε το 2013, από 1.800 εργαζόµενοι µείναµε 1.300. ∆εν έχει γίνει καµία πρόσληψη και υπάρχει µια συνεχής απαξίωση του νοσοκοµείου, µε νοσηλευτές κάτω από τα όρια ασφαλείας. Ένας νοσηλευτής για 30 ασθενείς, παρέχοντας µε αυτοθυσία τις υπηρεσίες του. Η σηµερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ καταστρέφει ό,τι είχε αποµείνει. Οι αριστεροί µεταρρυθµιστές προσπαθούν να πάρουν τη δόξα του Αδωνη Γεωργιάδη, του Βορίδη και της Παπακώστα. Γι’ αυτόν το λόγο και έχει τεράστια σηµασία να συντονιστούν οι κινητοποιήσεις, και στις 16 Μάη και στις 30 Μάη στη Γενική Απεργία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση

? είχε σταθεί αλληλέγγυος στους

αγώνες σας. Γιατί πιστεύετε ότι επιµένουν στις ίδιες πολιτικές µε τους προκατόχους τους; Θυµίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καταθέσει επερώτηση στη Βουλή και κατήγγέλλαν την τότε κυβέρνηση και την τότε ηγεσία του υπουργείου Υγείας για ψευδεπίγραφη ψυχιατρική µεταρρύθµιση. ∆ηλαδή ότι η τότε κυβέρνηση χρησιµοποιούσε πρόσχηµα για τη διάλυση της ψυχιατρικής περίθαλψης. Στις επερωτήσεις τους έλεγαν ότι δεν υπήρχε η παραµικρή υποδοµή στη χώρα ή ότι αν υπήρχε ήταν στο 1/10 αυτού που θα χρειαζόταν, µε βάση το σχέδιο ψυχιατρικής µεταρρύθµισης που είχε εκπονηθεί πριν από 30-40 χρόνια και µε χρηµατοδότηση της ΕΕ. Τα χρήµατα εκείνα, όπως είχε αποκαλυφθεί ύστερα από σχετικές επερωτήσεις στο Ευρωκοινοβούλιο, αντί να µπαίνουν στο σύστηµα της ψυχικής υγείας και να δηµιουργούνται υποδοµές, τα διέθεταν οι τότε κυβερνήσεις για την καταπολέµηση της ανεργίας. Αποτέλεσµα αυτών είναι τη στιγµή που η κυβέρνηση σήµερα µιλάει για ολοκλήρωση της ψυχιατρικής µεταρρύθµισης, η χώρα να είναι χωρίς υποδοµές ώστε κάτι τέτοιο να ήταν εφικτό να ολοκληρωθεί. Σήµερα, σύµφωνα µε τα διεθνή πρότυπα, έπρεπε να υπάρχουν στη χώρα 110 ΚΨΥ. ∆ηλαδή 1 ανά 100.000 κατοίκους. Αυτήν τη στιγµή, σύµφωνα µε στοιχεία του υπουργείου Υγείας, υπάρχουν 28 ΚΨΥ τα οποία είναι υπό διάλυση και υποστελεχωµένα. Επί της ουσίας δεν λειτουργούν σωστά πάνω από 15-16 ΚΨΥ. Πάντα σύµφωνα µε τα διεθνή πρότυπα, για 11 εκατ. κατοίκους διαθέτουµε 1.300 κλίνες αντί για 1.800 τουλάχιστον. Εκτός από τις αποκαλύψεις που είπα πριν για τα κονδύλια που αντί για την ψυχική υγεία πηγαίνουν αλλού, είχε στηθεί επί χρόνια ένα πάρτι στην ψυχική υγεία, µε ενοικίαση ξενώνων σε τιµές Λονδίνου. Κάποιοι άνθρωποι νοίκιαζαν διαµερίσµατα 60-70 τετραγωνικών µε 800 και 1.000 ευρώ το µήνα. Γεγονότα που τα έχουµε καταγγείλει ως σωµατείο και οι υπηρεσίες του υπουργείου Υγείας δεν έχουν κάνει την παραµικρή κίνηση για να τα ψάξουν όλα αυτά. Μάλιστα η προσωρινή διοίκηση του νοσοκοµείου (πριν οριστεί η σηµερινή διοικήτρια) είχε κάνει προσπάθεια να µειώσει τις δαπάνες. Το υπουργείο όµως δεν κάνει τίποτα και δεν ασχολήθηκε µε την πρότασή µας να δει όλα αυτά τα κτίρια που είναι ανεκµετάλλευτα και του ανήκουν, να τα δουν και να διαµορφωθούν και να µεταφερθούν σε αυτά οι δοµές. Το αυτί τους δεν ιδρώνει και το πάρτι θα συνεχιστεί και µε την τωρινή κυβέρνηση, που κατά τα άλλα επικαλείται το δηµόσιο χρέος για να µειώνει τη χρηµατοδότηση των νοσοκοµείων.

10

50 χρόνια

Φ

έτος ολοκληρώνονται 50 χρόνια από το Μάη του ΄68, µια εξέγερση µε παγκόσµια εµβέλεια η οποία κατέρριψε τους µύθους και τις εκτιµήσεις µιας αέναης, καπιταλιστικής ανάπτυξης προς όφελος «όλων», συνταράσσοντας το κοινωνικό και πολιτικό σκηνικό της εποχής. Σήµερα, σε έναν κόσµο ο οποίος µπορεί να φαντάζει ακλόνητος παρά τις όποιες προσπάθειες της αριστεράς και του κινήµατος να σπάσει τους αδύναµους κρίκους της καπιταλιστικής κυριαρχίας η συζήτηση για τον «παγκόσµιο Μάη» έχει εξαιρετική σηµασία. Η διεθνής δοµική κρίση του παγκόσµιου καπιταλισµού δεν έχει ξεπεραστεί και οι εργαζόµενοι/ες σε όλον τον κόσµο συνεχίζουν να βρίσκουν τρόπους αντίστασης σε µια εξαιρετικά επιθετική νεοφιλελεύθερη και φιλόπολεµη πολιτική.

Ιστορική µνήµη

Ανήκουµε και εµείς σε µια γενιά ακτιβιστών που δεν έχει την εµπειρία µεγάλων επαναστατικών γεγονότων. Σε αυτές τις συνθήκες, οι ιδεολογικοπολιτικοί µηχανισµοί της αστικής τάξης προσπαθούν να αποδείξουν ότι η κατάσταση αυτή είναι µόνιµη, ότι οι επαναστατικές εξάρσεις ανήκουν στο ιστορικό παρελθόν. Αντίθετα, οι οργανώσεις της Αριστεράς οφείλουν να επιµένουν και να αποδεικνύουν ότι οι συνθήκες κινηµατικής/ πολιτικής ύφεσης είναι κάτι συγκυριακό, που έρχεται και παρέρχεται, να επιµένουν ότι η νηνεµία µπορεί να δώσει τη θέση της στη θύελλα. Οφείλουµε να διαµορφώνουµε την πολιτική µας µε βάση τις σηµερινές συνθήκες, αλλά χωρίς ποτέ να υποχωρούµε από έναν ιδεολογικό/πολιτικό «πυρήνα» που διαµορφώθηκε και αναδεικνύει τη σηµασία του σε περιόδους εξεγερτικής έξαρσης των µαζών. Σε αυτή την προσπάθεια η ιστο-

ρία του Ακόµ του ΄68 υπάρχε Η «συν σης της γενιές έ κενού θ έρωµα κρίσιµη σιµότητ σε νέο να µάθο ρίζες τη Απευθυ κατανο µερα έχ ρανοήσ ρον, για των µεγ ται µέσ τους πρ µερινές Απέν του 196 δικασίε τραγου ο Τσε, τ ∆ικαιώµ ανεξέλε κρατία strikes) στους α κ.ο.κ. Κ η ποσο χων» αγ ταλλαγ που το

Πρόγραµµα πρ Τρίτη 8 Μάη: Φράουλες και αίµα (1970)

(σκηνοθεσία: Στιούαρτ Χάγκµαν) Υπόθεση: Η ταινία ακολουθεί την εξιστόρηση της εξέγερσης των φοιτητών, οι οποίοι παλεύουν µεταξύ άλλων ενάντια στα κέντρα κατάταξης για το στρατό που λειτουργούν στοεσωτερικό του πανεπιστηµίου και στις φυλετικές διακρίσεις, ενώ κεντρικό σηµείο της δράσης τους γίνεται ο αγώνας ενάντια στο σύστηµα και η αµφισβήτηση του ρόλου τηςεκ-

παίδευσης, αναταραχή διαλυθεί βία εθνοφυλακ

Παρασκευ νύχτες µ

(σκηνοθεσί Υπόθεση: Τ ρικανού φω οποίος κατ ναντήσεις σ

2 ΜΑΗ 2018

11

α από την παγκόσµια εξέγερση

υ κινήµατος είναι καθοριστικής σηµασίας. µα και για µεγάλα γεγονότα, όπως ο Μάης 8, που συνέβησαν µόλις πριν 50 χρόνια, ει έλλειψη πληροφόρησης και γνώσης. νέχεια» της συζήτησης, της µεταβίβας πολύτιµης εµπειρίας προς τις νεότερες έχει διακοπεί. Στην κάλυψη αυτού του θέλουµε να συµβάλουµε µε αυτό το αφιστην Κοµµούνα. Αυτή η λειτουργία είναι η, είναι µια έµπρακτη απόδειξη της χρηητας κάθε Οργάνωσης. Απευθυνόµαστε ους/ες αγωνιστές/τριες που αναζητούν θουν για την ιστορία του κινήµατος και τις ης σύγχρονης Επαναστατικής Αριστεράς. υνόµαστε σε παλιότερους αγωνιστές που οούν ότι τα συµπεράσµατα που µέχρι σήχουν βγάλει, έχουν κενά, αντιφάσεις, πασεις. Και η συζήτηση αυτή έχει ενδιαφέατί κάθε φορά η συζήτηση για την ιστορία γάλων «στιγµών» του κινήµατος, διεξάγεσα από τον «φακό» του σήµερα, µέσα από ροβληµατισµούς που δηµιουργούν οι σης προκλήσεις της πραγµατικότητας. ναντι στη σταθερότητα της δεκαετίας 60, είχαν ξεκινήσει αργές – µοριακές διαες ανατροπής (το slow train coming που υδούσε ο Dylan). Η Αλγερία, η Κούβα και το ξεκίνηµα του κινήµατος για τα Πολιτικά µατα των Μαύρων στις ΗΠΑ, οι πρώτες εγκτες από τη συνδικαλιστική γραφειοαπεργίες στη ∆υτική Ευρώπη (wildcat ), οι πρώτες απόπειρες για αλληλεγγύη αγωνιζόµενους λαούς στον τρίτο κόσµο Κανείς δεν συνειδητοποιούσε, ακόµα, ότι οτική συσσώρευση αυτών των «απείθαργώνων έχτιζε την τάση για ποιοτική µεγή τους σε ένα εξεγερτικό κίνηµα. Την ώρα slow train επιτάχυνε, ο αστικός Τύπος δι-

απίστωνε ότι «η Γαλλία … βαριέται». Οι διανοούµενοι διαβεβαίωναν ότι η «κατανάλωση» έχει επικρατήσει, ότι το επαναστατικό υποκείµενο του ’17 – ο βιοµηχανικός εργάτης – έχει µπει οριστικά στο µουσείο της επαναστατικής µυθολογίας.

∆ιεθνές κύµα

Ο Τρότσκι έχει υπογραµµίσει ότι κάθε αυθεντικό επαναστατικό κύµα στην ιστορία, είναι ένα διεθνές κύµα. Το 1848 και το 1917 είχαν πράγµατι σαρώσει την Ευρώπη. Το παγκόσµιο ’68 σάρωσε όλο τον πλανήτη: Το Βιετνάµ και όλη η Ινδοκίνα, η Κίνα της Πολιτιστικής Επανάστασης, η Μαύρη Αφρική έδωσαν τη σκυτάλη στο Σικάγο και στο Ντιτρόιτ από εκεί στο Βερολίνο, στο Λονδίνο, στη Βαρσοβία, στην Πράγα, στο Παρίσι, στο Τόκιο, στο Μιλάνο και στο Τορίνο, στην Αθήνα, στη Μαδρίτη, στη Λισαβόνα κ.ο.κ. Το µήνυµα της εξέγερσης ταξίδεψε παντού: The answer is blowin’ in the wind… Στην αρχή του ’68, το κύµα µοιάζει να κυριαρχείται από τη νεολαιίστικη εξέγερση, µε κέντρο το φοιτητικό κίνηµα. Τα πανεπιστήµια έχουν µαζικοποιηθεί, το φοιτητικό «στρώµα» έχει αλλάξει και είναι ευαίσθητο στα καλέσµατα του Τσε και των Βιετκόνγκ. Όµως, ο γαλλικός Μάης αποδεικνύει ότι η στρατηγική προσπάθεια των (αρχικά λίγων) επαναστατών της εποχής ήταν σωστή: τους αγώνες των φοιτητών, διαδέχεται η πιο µεγάλη γενική απεργία στην ιστορία. «Η εργατική τάξη θα πάρει τη σηµαία από τα αδύναµα χέρια των φοιτητών». Και ακολουθεί το καυτό εργατικό ιταλικό φθινόπωρο: ένα πρωτοφανές κύµα αγώνων στη φάµπρικα και στην πόλη, που επανέφερε την κεντρικότητα της εργατικής τάξης στις συζητήσεις της Αριστεράς και στους εφιάλτες των καπιταλιστών. Το διεθνές ’68, όπως άλλωστε και το ’17, πατώ-

ντας πάνω στη δύναµη των εργατικών αγώνων, υπήρξε ένα «πανηγύρι όλων των καταπιεσµένων». Εδώ βρίσκεται η ρίζα των σύγχρονων κινηµάτων για την απελευθέρωση των γυναικών, των οµοφυλόφιλων, αλλά και της αντιρατσιστικής πάλης.

Η Επαναστατική Αριστερά

Η κυρίαρχη ιδεολογία, προσπαθώντας να αφοµοιώσει τις αναµνήσεις από αυτό το κολοσσιαίο διεθνές κίνηµα, δέχεται κάποτε να υποκλιθεί µπροστά στο «αυθόρµητο», δέχεται στιγµιαία το διάλογο για τις αξίες των «εξεγερµένων», παρουσιάζοντας όλα αυτά τα φαινόµενα σαν προσωρινή έκλαµψη και κατά συνέπεια σαν µια ακίνδυνη για το σύστηµα νοοτροπία, µιας «πρωτοποριακής» εποχής. Όµως, το ’68 ήταν πολύ πέρα από αυτό: τα καλύτερα παιδιά του Μάη ξεπέρασαν γρήγορα το αυθόρµητο, ρίχτηκαν να χτίσουν κινηµατικές και πολι-

ροβολών

, όπως αυτή εφαρµόζεται. H θα διαρκέσει δύο µήνες πριν αια από την αστυνοµία και την κή.

του θεάτρου Οντεόν, τις συγκρούσεις, τις οµιλίες του Ντε Γκώλκτλ.Τοντοκυµαντέρ γυρίστηκε το 1968 αλλά ανακαλύφθηκε µετά από 10 χρόνια.

υή 18 Μάη: Μεγάλες µικρά πρωινά (1968)

Τρίτη 22 & 29 Μάη: Το βάθος του ουρανού είναι κόκκινο (Α' & Β' Μέρος) (1977)

ία: Ουίλιαµ Κλάιν) Το ντοκυµαντέρ είναι του Αµεωτογράφου Ουίλιαµ Κλάιν, ο τέγραψε στην κάµερα τις συστην Σορβόννη, την κατάληψη

(σκηνοθεσία: Κρις Μαρκέρ) Υπόθεση: Ντοκιµαντέρ που πιάνει τον παλµό της εποχή «Το βάθος του ουρανού είναι κόκκινο», αποτυπώνει όλο εκεί-

νο το πάθος και την οργή, αλλά και το κέφι για γιορτή, µια γιορτή της αµφισβήτησης. Ο Μαρκέρ κινηµατογραφεί την επανάσταση και έτσι ονοµάζει το πρώτο µέρος του ντοκιµαντέρ «Τα εύθραυστα χέρια» και το δεύτερο «Τα κοµµένα χέρια», εννοώντας τα χέρια της επανάστασης.

τικές οργανώσεις: Τροτσκιστές, Μαοϊκοί, Γκεβαριστές… το διεθνές ΄68 είναι η µήτρα της σύγχρονης Επαναστατικής Αριστεράς. Χιλιάδες και χιλιάδες νέοι αγωνιστές ρίχτηκαν, σε όλο τον κόσµο, στην προσπάθεια για να βγάλουν την Αριστερά από τον βάλτο που την βύθισαν οι δίδυµες ήττες της δεκαετίας του ΄30, η νίκη του Χίτλερ στη Γερµανία και του Στάλιν στη Ρωσία. Τίποτα δεν έµεινε ίδιο µετά από αυτή την προσπάθεια, προσπάθεια που είναι ηµιτελής και περιµένει τον επόµενο διεθνή ξεσηκωµό για να πάρει νέα ώθηση.

12

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

2 ΜΑΗ 2018

Η κυβέρνηση µετατρέπει το δηµόσιο σχολείο σε εµπορευµατοποιηµένη ζώνη Των Νίκου Αναστασιάδη και Πόλυς Σύριγγα

∆

εν πάει πολύ καιρός από τότε που γράφαµε ότι η παρουσία του κ. Γαβρόγλου στο υπουργείο παιδείας ήταν µια επιλογή που έδειχνε την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης για την υλοποίηση των µνηµονιακών δεσµεύσεων για την εκπαίδευση. Το νέο νοµοσχέδιο «Αναδιοργάνωση των δοµών υποστήριξης της πρωτοβάθµιας και δευτεροβάθµιας εκπαίδευσης και άλλες διατάξεις», που κατατέθηκε στη βουλή, επιχειρεί να προσαρµόσει τις δοµές και τη λειτουργία της εκπαίδευσης στις κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ, της ΕΕ και του ∆ΝΤ, λαµβάνοντας υπόψη τις δυσκολίες του εγχειρήµατος, που είχαν προκύψει λόγω των αντιδράσεων των εκπαιδευτικών τα προηγούµενα χρόνια.

Η έκθεση του ΟΟΣΑ

Ο ΟΟΣΑ στην έκθεσή του, που µόλις κυκλοφόρησε, «Εκπαίδευση για ένα λαµπρό µέλλον στην Ελλάδα» κάνει µια σειρά διαπιστώσεις. Οι 99 στους 100 µαθητές της Γ΄ λυκείου πηγαίνουν φροντιστήρια ή κάνουν ιδιαίτερα. Η οικονοµική κρίση είχε δραµατικές επιπτώσεις στην εκπαίδευση (µε το 36% των δαπανών της να περικόπτονται την τελευταία δεκαετία σε ονοµαστικούς όρους). Το πάγωµα των διορισµών εκπαιδευτικών είναι επιβλαβές για την εκπαίδευση. Οι προτάσεις όµως για να αντιµετωπιστούν αυτά τα προβλήµατα κινούνται στη γνωστή νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση. Ξεκινώντας από την άποψη ότι για την

ανεργία της νεολαίας φταίει το ότι η εκπαίδευση δεν είναι προσαρµοσµένη στις ανάγκες των επιχειρήσεων –και όχι ότι οι επιχειρηµατίες απλά δεν επενδύουν– η έκθεση θεωρεί ότι η απάντηση είναι υψηλότερα πρότυπα για την ανώτερη και ανώτατη εκπαίδευση. Όµως τα υψηλότερα πρότυπα ξεκινούν από το σχολείο. Το αναλυτικό πρόγραµµα πρέπει να θέτει υψηλές προσδοκίες για κάθε παιδί, ανεξάρτητα από την κοινωνική του θέση. Είναι η κλασική νεοφιλελεύθερη συνταγή που, όπου εφαρµόστηκε στην ακραία της µορφή (ΗΠΑ και Μεγάλη Βρετανία), έχει καταστροφικές συνέπειες για τους µαθητές. Τα υπόλοιπα είναι αναµενόµενα. Αξιολόγηση των εκπαιδευτικών µε δυνατότητα µιας «διαδροµής διακοπής της απασχόλησης των αδύναµων εκπαιδευτικών» για να είναι αποτελεσµατικά τα σχέδια βελτίωσης των σχολείων, διευθυντής απόλυτος άρχων που θα προσλαµβάνει καθηγητές και το προσωπικό του σχολείου, θα παρακολουθεί τον εκπαιδευτικό την ώρα του µαθήµατος, θα καταρτίζει τον προϋπολογισµό του «αποκεντρωµένου» σχολείου. Αλλά και 5ετείς συµβάσεις σε αναπληρωτές αντί για µόνιµους διορισµούς.

Το νέο νοµοσχέδιο για την παιδεία Στην παραπάνω κατεύθυνση κινείται και το νέο νοµοσχέδιο για την παιδεία. Θετική είναι η κατάργηση του Π.∆. 152/2013 και των αντίστοιχων νόµων για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, νοµοθετήµατα που όµως είχαν έτσι κι αλλιώς

καταστεί ανενεργά από τους αγώνες του εκπαιδευτικού κινήµατος. Επίσης το γεγονός ότι δεν υπάρχει ρητή αναφορά σε ατοµική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών της τάξης. Εδώ όµως τελειώνουν τα καλά νέα. Όλο το υπόλοιπο νοµοσχέδιο είναι µια προσπάθεια να υλοποιηθούν οι µνηµονιακές περικοπές στην εκπαίδευση και να εισαχθεί η «κουλτούρα» της αξιολόγησης, µέσω της αξιολόγησης των στελεχών και της αξιολόγησης της σχολικής µονάδας. ∆ηµιουργούνται τα Περιφερειακά Κέντρα Εκπαιδευτικού Σχεδιασµού (ΠΕΚΕΣ) που, µε ρόλο µικρών υπουργείων παιδείας, θα εξειδικεύουν την εκπαιδευτική πολιτική σε επίπεδο περιφέρειας, συγκεντρώνοντας πλήθος αρµοδιοτήτων. Θα λειτουργήσουν στην κατεύθυνση της «αποκέντρωσης» του εκπαιδευτικού συστήµατος. Θα αποτελέσουν τα βασικά όργανα αξιολόγησης των σχολικών µονάδων και των εκπαιδευτικών. Πλήθος υποστηρικτικών δοµών αντικαθίστανται από τα Κέντρα Εκπαιδευτικής και Συµβουλευτικής Υποστήριξης (ΚΕΣΥ) και τα Κέντρα Εκπαίδευσης για την Αειφορία ΚΕΑ. Αυτό γίνεται στην κατεύθυνση της περιστολής του κόστους και σε βάρος βέβαια της υποστήριξης των σχολικών µονάδων. Η κατάργηση µάλιστα των ΚΕΠΛΗΝΕΤ, που είχαν στην ευθύνη τους τη στήριξη των δικτύων και των αναγκών των σχολείων στην πληροφορική, θα οδηγήσει πιθανότατα στην άµεση παράδοση του τοµέα αυτού στους ιδιώτες και τους εργολάβους. Η ειδική αγωγή είναι το πρώτο θύµα των συγχωνεύσεων. Επιπλέον ο σύλλογος

Ειδική Αγωγή

Ένα

από τα πιο βασικά σηµεία, όπου οι αλλαγές που προωθούνται φαίνονται πιο έντονα, είναι στον τοµέα της Ειδικής Αγωγής. Ενσωµατώνοντας την αντίληψη ότι η αναπηρία είναι µια κοινωνική κατασκευή, δεν δίνεται η έµφαση που χρειάζεται στους στόχους και τον προσανατολισµό που πρέπει να σηµατοδοτεί η ειδική εκπαίδευση. Σύµφωνα µε αυτό, οι µαθητές πρέπει να υποστηρίζονται εντός του γενικού σχολείου σε τρία επίπεδα και αν τα αποτελέσµατα της υποστήριξης δεν είναι τα αναµενόµενα, τότε οι µαθητές παραπέµπονται σε εξωτερικό φορέα αξιολόγησης. Η κατάργηση των δοµών ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης (των λεγόµενων ΚΕ∆∆Υ) και η µεταφορά τους στα ΚΕΣΥ εξαφανίζει εντελώς τη λειτουργία της διάγνωσης. Η δηµιουργία µιας κεντρικής υπερδοµής, καθώς κεντρικοποιούνται και συµπυκνώνονται πολλές αρµοδιότητες, κρίνεται προβληµατική, καθώς θα υπάρχει µεγαλύτερη ενασχόληση µε διοικητικά ζητήµατα και λιγότερο µε εκπαιδευτικά. ∆ιότι µια τέτοια δοµή, που έχει τεχνοκρατικό και δι-

οικητικό σχεδιασµό, απέχει πολύ από τον παιδαγωγικό ρόλο και την άµεση εφαρµογή εκπαιδευτικών παρεµβάσεων σε πραγµατικό χρόνο προς όφελος των πραγµατικών αναγκών των µαθητών. Το βάρος ρίχνεται υποτίθεται στη συµβουλευτική υποστήριξη, που όµως δεν γίνεται από γραφεία και µε επισκέψεις. Η κεντρική πολιτική πρόθεση της κυβέρνησης είναι η µετατόπιση της συνολικότερης ευθύνης για την ειδική αγωγή από την πολιτεία στον εκπαιδευτικό, που συνεχώς θα αξιολογείται για τον σχεδιασµό και την υλοποίηση των διαφοροποιηµένων αναλυτικών προγραµµάτων και τη διαχείριση των όποιων προβληµάτων προκύπτουν µε τις υποστηρικτικές δοµές να εξαϋλώνονται. Σε ένα τοπίο συνεχούς φτωχοποίησης, µε την έλλειψη δηµόσιων δοµών, µε ανύπαρκτες προσλήψεις µόνιµου προσωπικού, που έχει ανάγκη η ειδική αγωγή, και τον αχαρτογράφητο µαθητικό πληθυσµό, µε µηδενικές επιµορφώσεις, η συνολική ευθύνη και άρα αξιολόγηση του συνόλου της εκπαιδευτικής πολιτικής για την ειδική αγωγή πέφτει πάνω στον εκπαιδευτικό.

διδασκόντων καλείται να διαχειριστεί τη λειτουργία του σχολείου µε τη µικρότερη δυνατή υποστήριξη. Οι Οµάδες σχολείων εισάγουν τη λογική της «κινητικότητας» τόσο των εκπαιδευτικών όσο και των µαθητών. Ανοίγει ο δρόµος στη µεταφορά της οργανικής στην οµάδα σχολείων, κάνοντας κανόνα την κινητικότητα. Η αυτοαξιολόγηση και η αξιολόγηση της σχολικής µονάδας (συλλογικός προγραµµατισµός και ανατροφοδοτική αποτίµηση του εκπαιδευτικού έργου ονοµάζεται) εισάγονται µε το νοµοσχέδιο και οδηγούν στην κατηγοριοποίηση των σχολείων. Ο ρόλος του συλλόγου διδασκόντων είναι απλά να νοµιµοποιήσει διαδικασίες που του έχουν επιβληθεί εξωτερικά. Το 30ωρο δε θα επαρκεί για να υλοποιηθεί η απίστευτη γραφειοκρατία που θα απαιτηθεί. Μαζί µάλιστα µε την υποχρεωτική αξιολόγηση των προϊσταµένων ανοίγει διάπλατα ο δρόµος για την αξιολόγηση πολύ σύντοµα όλων των εκπαιδευτικών, όπως άλλωστε το επιθυµεί και ο ΣΕΒ! Η απόρριψη του νέου νοµοσχεδίου για την εκπαίδευση είναι καθήκον του εκπαιδευτικού κινήµατος. Και παρά τις τρικλοποδιές που βάζουν οι παλιές και νέες παρατάξεις του µνηµονιακού τόξου (∆ΑΚΕ, ΠΕΚ, ΣΥΝΕΚ) στην προσπάθειά τους να εµποδίσουν τις αντιδράσεις του κλάδου στην αξιολόγηση και στις αντιεκπαιδευτικές µεταρρυθµίσεις (όπως έκαναν και στην τελευταία συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ), η αντίσταση στον νεοφιλελεύθερο κατήφορο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει ήδη ξεκινήσει.

Προσχολική Αγωγή

Το

δεύτερο στοιχείο το οποίο αποδεικνύει την επιδίωξη της κυβέρνησης για τη σταδιακή µετατροπή της δηµόσιας εκπαίδευσης σε εµπορευµατοποιηµένη ζώνη είναι το Νοµοσχέδιο για το Πανεπιστήµιο ∆υτικής Αττικής και ιδιαίτερα το άρθρο 33 που αφορά στην Προσχολική Αγωγή. Η ∆ίχρονη Υποχρεωτική Προσχολική Αγωγή σε όλη τη χώρα χωρίς διαφοροποιήσεις είναι πρώτα και κύρια µία παιδαγωγική και κοινωνική αναγκαιότητα που αφορά την ανάπτυξη, εκπαίδευση και διαπαιδαγώγηση του παιδιού και παράλληλα δίκαιο αίτηµα που βρίσκεται στην προµετωπίδα των διεκδικήσεων του εκπαιδευτικού και γονεϊκού κινήµατος. Στην αιτιολογική έκθεση και στην παράγραφο 3 του άρθρου 33 αναφέρεται ότι ξεκινάει η σταδιακά εφαρµογή της 2χρονης Υποχρεωτικής Προσχολικής Αγωγής στα Νηπιαγωγεία. Στην ουσία, όπως αναφέρουν, τα προνήπια θα εντάσσονται στα νηπιαγωγεία, εφόσον εκτιµηθούν δύο βασικές προϋποθέσεις: η ύπαρξη εκπαιδευτικών και υλικοτεχνικών προϋποθέσεων. Από την πρώτη στιγµή της ανακοίνωσης του νοµοσχεδίου υπάρχει µια «υπονόµευση» από την ίδια την κυβερνητική πολιτική, η οποία την ίδια ώρα που «θεσµοθετεί» την καθολικότητα και την υποχρεωτικότητα

του νοµοσχεδίου, δεν προβλέπει καµία δαπάνη για την εφαρµογή του (µόνιµοι διορισµοί, κτηριακές υποδοµές). Την ίδια στιγµή συντηρεί ένα παράλληλο δίκτυο νηπιαγωγείων και παιδικών σταθµών για τα προνήπια, διότι δεν είναι δυνατή η υλοποίησή τους σε πολλούς ∆ήµους . Η υλοποίηση του αιτήµατος αυτού µεταφέρεται σε βάθος τριετίας και συνδέεται άµεσα µε τις δυνατότητες των ∆ήµων να το υποστηρίξουν µε δοµές και γι’ αυτό θεσµοθετείται η συµµετοχή των ∆ηµάρχων σε γνωµοδοτική επιτροπή. Είναι επίσης αποκαλυπτικό ότι στην αιτιολογική έκθεση προβλέπεται µηδενική δαπάνη για την υλοποίηση του προγράµµατος! Το εκπαιδευτικό κίνηµα πρέπει να συνεχίσει τον αγώνα του για το δίχρονο δηµόσιο νηπιαγωγείο, χωρίς να υποχωρεί στα συµφέροντα των ∆ήµων και της ΚΕ∆Ε που αντιδρούν, αλλά και των ιδιωτών που κερδοσκοπούν. Αλλά δεν µπορούµε να το υποστηρίξουµε µόνοι µας. Χρειαζόµαστε ένα ενιαίο, ενωτικό µέτωπο εργαζοµένων στην εκπαίδευση, γονιών και µαθητών, που θα οργανώσει τους επόµενους αγώνες για ένα σχολείο που θα ανταποκρίνεται στις µορφωτικές ανάγκες των µαθητών µας και θα υπερασπίζεται τα µορφωτικά δικαιώµατα των µαθητών και τα εργασιακά δικαιώµατα των εκπαιδευτικών.

ΝΕΟΛΑΙΑ

2 ΜΑΗ 2018

13

Φοιτητικές εκλογές στις 16 Μάη

Να δυναµώσει η Αριστερή Ανατρεπτική Συνεργασία (ΑΡΕΝ-ΕΑΑΚ-ΑΡ∆ΙΝ) Της Χρύσας Τσικαλουδάκη

Β

ρισκόµαστε στην τελική ευθεία προς τις φοιτητικές εκλογές, έπειτα από µια χρονιά επιθετικών πολιτικών στην εκπαίδευση µέσω του νόµου Γαβρόγλου. Παρά τη σηµαντική διάσταση της επίθεσης, που έχουµε περιγράψει ξανά µέσα από τις σελίδες της εφηµερίδας µας, η αποσπασµατική –και µη ενιαία– εφαρµογή του νόµου είχε ως αποτέλεσµα την εµφάνιση αντιστάσεων σε επιµέρους σχολές, αλλά και την αδυναµία να συνολικοποιηθούν αυτοί οι αγώνες, να απλωθούν στο σύνολο των σχολών και να πάρουν χαρακτηριστικά φοιτητικού κινήµατος. Είναι σηµαντικό να κρατήσουµε ότι φέτος, για πρώτη φορά µέσα στην τελευταία διετία, είδαµε αγώνες που «τάραξαν τα νερά» στην εκπαίδευση. Οι πρόσφατες πολύ δυναµικές κινητοποιήσεις των αναπληρωτών εκπαιδευτικών που στηρίχθηκαν και από Φοιτητικούς Συλλόγους είναι ένα τέτοιο παράδειγµα. Αλλά και εντός των φοιτητικών χώρων: ο αγώνας τόσων µηνών στο ΤΕΙ Αθήνας ενάντια στο Πανεπιστήµιο ∆υτικής Αττικής, οι αλλεπάλληλες αγωνιστικές αποφάσεις, οι καταλήψεις διαρκείας, η συµµετοχή σε κινητοποιήσεις αποτελεί ίσως το πλέον ελπιδοφόρο παράδειγµα. Και άλλοι σύλλογοι, ωστόσο, βρέθηκαν σε τροχιά κινητοποιήσεων στη διάρκεια της χρονιάς µε κέντρο το µπλοκάρισµα πτυχών του νόµου Γαβρόγλου: οι Πολιτικοί Μηχανικοί ΕΜΠ και ΑΠΘ, το Πολυτεχνείο Ξάνθης και – πιο πρόσφατα– η Φιλοσοφική του ΕΚΠΑ. Το σηµαντικό είναι ότι αυτές οι κινητοποιήσεις ενέπλεξαν και ενεργοποίησαν ένα δυναµικό ανένταχτων φοιτητών/φοιτητριών, που

µέχρι πρότινος ήταν ανενεργό είτε ακόµη και φοβικό απέναντι στις συλλογικές διαδικασίες και τις συνδικαλιστικές πρακτικές. Συγχρόνως, η συγκρότηση αντιστάσεων σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις έγινε εφικτή µέσα από τις µετωπικές κινήσεις των δυνάµεων της φοιτητικής Αριστεράς και την κοινή πρακτική που ανέπτυξαν στο εσωτερικό των συλλόγων, που στην περίπτωση του ΤΕΙ Αθήνας πήρε χαρακτηριστικά ακόµη πιο στενής πολιτικής συνεργασίας στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας αγώνα ενάντια στο Π∆Α (στην οποία συµµετείχε η πλειοψηφία των δυνάµεων της φοιτητικής Αριστεράς). Όλες οι παραπάνω περιπτώσεις επιβεβαιώνουν την εκτίµηση στην οποία έχουµε επιµείνει ως Κόκκινο ∆ίκτυο στις σχολές, ότι υπάρχει ένα σηµαντικό κοµµάτι της νεολαίας που έχει πληγεί βάναυσα µέσα στα χρόνια της κρίσης και αναζητεί προοπτική, προκειµένου να ξαναβρεί το νόηµα στους αγώνες. Ωστόσο, το γεγονός ότι η Αριστερά έχει χάσει δυνάµεις και παραµένει κατακερµατισµένη βάζει όρια στις δυνατότητες συσπείρωσης αυτού του κόσµου. Η αναγκαιότητα για τη µέγιστη δυνατή συσπείρωση δυνάµεων τόσο σε κινηµατικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο, την ώρα που γίνεται αντιληπτή και επισηµαίνεται από τον ίδιο τον ανένταχτο κόσµο των συλλόγων, αποκρούεται συστηµατικά από κοµµάτια της φοιτητικής Αριστεράς, που θέτουν ως προαπαιτούµενο για την οποιαδήποτε κοινή δράση την πλήρη πολιτική συµφωνία. Σε αυτήν ακριβώς την αναγκαιότητα λογοδοτεί η Αριστερή Ανατρεπτική Συνεργασία ΑΡΕΝ-ΕΑΑΚ-ΑΡ∆ΙΝ, στης οποίας τα ψηφοδέλτια συµµετέχουµε και φέτος ως Κόκκινο ∆ίκτυο στις σχολές. Τα ενωτικά κατεβάσµατα της ΑΡΑΣΥΝ έχουν δείξει τις δυνατότητές τους εδώ και δύο χρόνια, έχουν συσπειρώσει γύρω τους ένα δυνα-

µικό ανένταχτων αγωνιστών/αγωνιστριών και σε ορισµένους συλλόγους (βλ. Νοµική Αθήνας) έχουν πετύχει σηµαντικές καταγραφές απέναντι στην πρωτοκαθεδρία των αντιδραστικών δυνάµεων. Παρ’ όλα αυτά είναι αναγκαίο η ΑΡΑΣΥΝ να περάσει από το επίπεδο της απλής εκλογικής καταγρα-

Η ενίσχυση της ριζοσπαστικής Αριστεράς και ειδικότερα των µετωπικών κατεβασµάτων της είναι αυτή που µπορεί να συµβάλει στην ανασυγκρότηση των αντιστάσεων στις σχολές φής σε αυτό ενός κοινού συντονισµού των δυνάµεών της καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Οι πρωτοβουλίες για κοινά συντονιστικά πόλεων µεταξύ των τριών δικτύων (της ΑΡΕΝ, του ΑΡ∆ΙΝ και του τµήµατος των ΕΑΑΚ που συµµετέχει στην ΑΡΑΣΥΝ) που πάρθηκαν το τελευταίο διάστηµα ενόψει φοιτητικών εκλογών είναι ένα σηµαντικό βήµα, που θα πρέπει να συνδυαστεί µε πρωτοβουλίες για κοινές εκδηλώσεις (τόσο κεντρικές όσο και στους επιµέρους συλλόγους), κοινά υλικά κ.ο.κ. Σε αυτήν τη συγκυρία διακυβεύεται η δυνατότητα της Αριστεράς να πολιτικοποιήσει και να ενεργοποιήσει ξανά τους ΦΣ ενάντια στο νεοφιλελεύθερο πανεπιστήµιο που προσπαθούν να επιβάλουν, αλλά και απέναντι στη συνολικότερη επιθετική πολιτική της κυβέρνησης. Γι’ αυτό και ο αγώνας θα πρέπει να είναι δι-

νέα από τις σχολές

ΣΧΟΛΕΣ ΠΑΤΡΑΣ

Οι φοιτητικοί σύλλογοι της Πάτρας µαζί µε φορείς και σωµατεία διοργάνωσαν δύο αντιπολεµικά-αντιιµπεριαλιστικά συλλαλητήρια την Τρίτη 17/4, καθώς και την Πέµπτη 26/4. Οι φοιτητές έδωσαν µαζικό παρόν στις συγκεκριµένες κινητοποιήσεις, δείχνοντας την έντονη ανησυχία τους µετά και απ’ τα τελευταία γεγονότα στη Συρία και την ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής. Τον τελευταίο καιρό στις σχολές του Πανεπιστηµίου της Πάτρας και συγκεκριµένα στη Σύγκλητο, συζητιέται το ενδεχόµενο επιβολής διδάκτρων σε µεταπτυχιακά προγράµµατα σε µια σειρά από σχολές. Την Παρασκευή 20/4 είχε προγραµµατιστεί Σύγκλητος, ώστε να ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία, κάτι το οποίο δεν έγινε χάρη στη µαζική παράσταση που πραγµατοποίησαν οι φοιτητικοί σύλλογοι. Παρ’ όλα αυτά είναι ένα ζήτηµα που θα ανοιχτεί σε

επόµενες συνεδριάσεις. Η Αριστερή Ενότητα Πάτρας (ΑΡΕΝ) και το Αριστερό ∆ίκτυο Νεολαίας κάνουν ανοιχτό κάλεσµα σε όλες τις αριστερές δυνάµεις και τους ανένταχτους αγωνιστές και αγωνίστριες στη συνδιοργάνωση «ανοιχτής εκδήλωσης-συζήτησης µε θέµα τις πολιτικές εξελίξεις και την επίθεση που δεχόµαστε στο Πανεπιστήµιο, καθώς και να σχεδιάσουµε από κοινού την αντεπίθεσή µας».

ΤΕΙ ΑΘΗΝΑΣ

Φέτος οι εκλογές στα ΤΕΙ θα πραγµατοποιηθούν µετά από έναν πολύµηνο αγώνα ενάντια στο Πανεπιστήµιο ∆υτικής Αττικής από αριστερά σχήµατα και ανένταχτους/ες. Αυτό θα πρέπει να αποτυπωθεί και στην κάλπη, ανοίγοντας δυνατότητες και για την επόµενη χρονιά. Στο ΦΣ της ΣΕΥΠ, η ΑΡΕΝ και η ΑΡΡΣΥΠ (σχήµα των ΕΑΑΚ) µετά από µία χρονιά µε κοινές διαδικασίες και

επιµέλεια: Νικόλας Κολυτάς

κοινή παρέµβαση στο σύλλογο, θεωρήθηκε ως αναγκαίο, αλλά και κοµβικό για την περίοδο, το κατέβασµα ως Αριστερή Ανατρεπτική Συνεργασία. Το κατέβασµα αυτό έρχεται ως επιστέγασµα µιας δυναµικής προσπάθειας και αφήνει εγγυήσεις για το µέλλον. Αυτό θεωρούµε ότι είναι και το πιο σηµαντικό. Με τον ίδιο τρόπο θα πρέπει να δουλέψουµε και στη ΣΓΤΚΣ προκειµένου οι εκλογές να είναι η αφετηρία, ώστε τα σχήµατα ΑΡΕΝ, ΑΡ∆ΙΝ, γραφίδα ΕΑΑΚ από την επόµενη µέρα των εκλογών να αποτυπώσουν αυτή τη συνεργασία και µέσα στο σύλλογο.

ΑΡΕΝ ΑΘΗΝΑΣ

µέτωπος. Αφενός να απαντά στην αποπολιτικοποίηση, την απογοήτευση και την επιλογή του ατοµικού δρόµου που εκφράζονται εκλογικά είτε µέσω της αποχής είτε µε την ψήφο στις συστηµικές δυνάµεις που είναι απολογητές των πιο σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών (∆ΑΠ, ΠΑΣΠ, δήθεν «ανεξάρτητα» µορφώµατα που κάνουν την εµφάνισή τους σε επιµέρους σχολές). Η ενίσχυση της ριζοσπαστικής Αριστεράς και ειδικότερα των µετωπικών κατεβασµάτων της είναι αυτή που µπορεί να συµβάλει στην ανασυγκρότηση των αντιστάσεων στο πανεπιστήµιο, των οργάνων-διαδικασιών των συλλόγων, των ΓΣ και σε τελική ανάλυση του φοιτητικού κινήµατος. Αφετέρου, είναι αναγκαίο αυτή η ριζοσπαστικοποίηση να µη µείνει σε επίπεδο συντεχνιακό, αλλά να συνδεθεί µε τα κεντρικά πολιτικά ζητήµατα, τους αγώνες των εργαζοµένων και της υπόλοιπης νεολαίας, των προσφύγων και των µεταναστών. Έχουµε ανάγκη από ένα κίνηµα νεολαίας που θα αγωνίζεται ενάντια στις πολιτικές που την υποχρεώνουν να ζει µε ψίχουλα, να εργάζεται παράλληλα µε τις σπουδές, να πληρώνει για να σπουδάζει, να εξωθείται στη µετανάστευση ή να καλείται να επιλέξει µεταξύ ανεργίας και επισφάλειας, αλλά και απέναντι στη φιλοπόλεµη, επικίνδυνη πολιτική της κυβέρνησης, που µπορεί ανά πάσα στιγµή να µας οδηγήσει στο σφαγείο του πολέµου για χάρη των ιµπεριαλιστικών συµφερόντων και ανταγωνισµών. Για όλους αυτούς τους λόγους, είναι κοµβικό µέσα από τις φετινές εκλογές η ριζοσπαστική Αριστερά να βγει ενισχυµένη και µε καλύτερους όρους αγώνα ενάντια στις πολιτικές των µνηµονίων, της φτώχειας, του πολέµου, του ρατσισµού, που διαλύουν τις ζωές µας!

Για 6η συνεχόµενη χρονιά τα σχήµατα της Αριστερής Ενότητας διοργανώνουν το φεστιβάλ τους στο Πάρκο του Θησείου στις 11-12/5. Το φεστιβάλ θα περιλαµβάνει πολιτικές συζητήσεις, workshops, εκθέσεις φωτογραφίας

και µουσικές συναυλίες. Το κεντρικό σύνθηµα του φετινού φεστιβάλ είναι «Η ελευθερία µας δεν υπακούει στους κανόνες σας» και η κεντρική εκδήλωση συζήτηση θα γίνει το Σάββατο στις 18:30, µε θέµα την εξέγερση του Μάη του ’68 και τη σηµασία της σήµερα. Το φεστιβάλ αποτελεί µια αυτοοργανωµένη και αυτοχρηµατοδοτούµενη προσπάθεια και γι’ αυτό χρειάζεται τη στήριξη του κόσµου, προκειµένου να έχει επιτυχία. Πολλοί γνωστοί καλλιτέχνες θα δώσουν το «παρόν», όπως οι Άγνωστος Χειµώνας, Fer De Lance και Mc Yinka. Το ζήτηµα όµως είναι, εκτός από τις συναυλίες, να έχουν επιτυχία και οι πολιτικές συζητήσεις του φεστιβάλ, που θα αφορούν τις πολιτικές λιτότητας, τις ρατσιστικές επιθέσεις, τον κίνδυνο πολέµου και τον καθηµερινό σεξισµό. 11-12/5 η ΑΡΕΝ µας περιµένει στο Πάρκο Θησείου.

14

2 ΜΑΗ 2018

«Ένα, δύο, τρία… πολλά Βιετνάµ» Του Σωτήρη Μάρταλη

Τ

ο 1968 φαινόταν ότι θα ήταν µια χρονιά όπως κάθε άλλη. Η εξέλιξη όµως ήταν διαφορετική, έγινε η χρονιά που συγκλόνισε τον κόσµο και ακόµα αγγίζει τις καρδιές µας. Ο παγκόσµιος Μάης ξεκίνησε µε τη µάχη της Τετ (της βιετναµέζικης Πρωτοχρονιάς), κατά την οποία οι Βιέτ Κονγκ επιτέθηκαν στις 34 από τις 44 περιφερειακές πρωτεύουσες του Νότου, αποδεικνύοντας ότι η µεγαλύτερη ιµπεριαλιστική δύναµη στον πλανήτη µπορούσε να ηττηθεί. Ένας φτωχός αγροτικός πληθυσµός είχε όχι µόνο τολµήσει να προκαλέσει τη µεγαλύτερη βιοµηχανική και στρατιωτική δύναµη του κόσµου, όχι µόνο κατόρθωνε να αντιστέκεται, αλλά και έφτανε κοντά στη νίκη σε αυτή την πολεµική αναµέτρηση που αρχικά φαινόταν σε όλους ότι δεν θα είχε καµία τύχη. Τρία στοιχεία που συνυπήρχαν έδωσαν τη δυνατότητα να γίνει ο Μάης του ’68 µια παγκόσµια εξέγερση. Το πρώτο ήταν η κρίση της αµερικανικής ηγεµονίας, όταν αποκαλύφθηκε ότι δεν µπορούσε να κερδίσει τον πόλεµο στο Βιετνάµ. Το δεύτερο η κρίση στον έλεγχο µιας νέας εργατικής τάξης και ενός νέου µαζικού φοιτητικού κινήµατος, και το τρίτο η κρίση του σταλινισµού στο ανατολικό µπλοκ. Την προηγούµενη δεκαετία υπήρχαν µια σειρά αντιαποικιακά και αντιιµπεριαλιστικά κινήµατα, µε ορισµένα από αυτά νικηφόρα. Ο Πόλεµος της Αλγερίας από το 1954 ως το 1962, οι αγώνες στη γαλλική Βόρεια Αφρική, στη Μαλαισία, στη βρετανική Αφρική. Ο Τσε, εγκαταλείποντας τις θέσεις του στην κυβέρνηση της Κούβας και επιλέγοντας να δράσει στο Κονγκό και τη Βολιβία, θα γίνει ένα παγκόσµιο σύµβολο της επαναστατικής αφοσίωσης. Στο Ανατολικό Μπλοκ ξεσπούσαν οι εργατικές εξεγέρσεις στο Βερολίνο το 1953 και στην Ουγγαρία το 1956. Μετά τον πόλεµο της Κορέας, άρχιζε ο πόλεµος στο Βιετνάµ. Τα αντιαποικιακά – αντιιµπεριαλιστικά κινήµατα τροφοδοτούσαν την Αριστερά

και έδιναν στα κινήµατα ελπίδα και αισιοδοξία, γι’ αυτό και το Βιετνάµ, ιδιαίτερα µετά τη µάχη της Τετ, έγινε εµβληµατικό. Ο Πόλεµος στο Βιετνάµ (για τους Βιετναµέζους ο «Αµερικανικός Πόλεµος») κράτησε 19,5 χρόνια, από το 1955 µέχρι τον Απρίλη του 1975. Ήταν η µακρύτερη ένοπλη σύγκρουση κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέµου. Οι απώλειες των Βιετναµέζων ήταν τροµακτικές. Σκοτώθηκαν 58.000 Αµερικανοί και 250.000 Νοτιοβιετναµέζοι στρατιώτες. Οι ΗΠΑ έριξαν στον πόλεµο του Βιετνάµ πάνω από 8 εκατοµµύρια τόνους βόµβες, τρεις φορές περισσότερες απ’ όσες έπεσαν απ’ όλες τις πλευρές στον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο. Το Βιετνάµ ήταν γαλλική αποικία από το 1888. Οι Γάλλοι αποικιοκράτες υποτάχθηκαν στους Γιαπωνέζους όταν αυτοί κατάκτησαν την Ινδοκίνα το 1941. Την ίδια χρονιά ιδρύθηκε ο Βιετµίν (Βιετναµέζικος Σύνδεσµος), η οργάνωση που θα ένωνε τον πληθυσµό που ήθελε να παλέψει τους Γάλλους. Μετά την ήττα των Ιαπώνων τον Αύγουστο του 1945, οι αντάρτες Βιετµίν κατέλαβαν το Ανόι και ίδρυσαν τη µεταβατική κυβέρνηση, η οποία και κήρυξε την εθνική ανεξαρτησία της χώρας στις 2 Σεπτεµβρίου 1945. Η κυβέρνηση της Γαλλίας αντέδρασε και το 1946 έστειλε στρατεύµατα ώστε να καταστείλουν την εξέγερση. Ο πόλεµος στην Ινδοκίνα συνεχίστηκε µέχρι το ’54 και τέλειωσε µετά τη νίκη των Βιετναµέζων στη µάχη του Ντιεν Μπιεν Φου. Τον ίδιο χρόνο η Συµφωνία της Γενεύης αναγνώρισε την ανεξαρτησία του Βιετνάµ, αλλά χώρισε προσωρινά τη χώρα στα δύο, στο µήκος του 17ου παράλληλου. Το νότιο µέρος της χώρας ανακηρύχθηκε «∆ηµοκρατία» του Νότιου Βιετνάµ από τον Νγκο Ντιν Νιεµ µε την υποστήριξη των Αµερικανών. Η κυβέρνηση στο Νότο υποστήριζε τους γαιοκτήµονες, οι οποίοι ήθελαν τον έλεγχο της γης. Στα τέλη του 1959 το Κόµµα στο Βορρά αποφάσισε να υποστηρίξει το αντάρτικο στο Νότο, να το οργανώσει και να το διευρύνει. Η εξέγερση του 1965 είχε κερδίσει την υποστήριξη της πλειοψηφίας του κόσµου στην ύπαιθρο. Γι’ αυτούς ήταν ένας αγώνας για την ιδιοκτησία της γης.

Η ήττα των ΗΠΑ

Η αµερικανική κυβέρνηση αναµείχθηκε στο Βιετνάµ γιατί φαινόταν ότι οι κοµουνιστές θα νικούσαν. Ο έλεγχος της Ινδοκίνας ήταν ένα µεγάλο ζήτηµα που θα είχε άµεσο αντίκτυπο στη διατήρηση της αµερικανικής ισχύος σε Ευρώπη και Μέση Ανατολή αλλά και στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Σε αυτά θα πρέπει να προσθέσουµε τη στρατηγική θέση του Βιετνάµ στο υπογάστριο της Κίνας καθώς και τον έλεγχο των πετρελαίων του και ακόµη περισσότερο αυτών της Μαλαισίας. Γιατί όµως, παρά την τροµακτική υπεροπλία, έχασαν οι Αµερικανοί τον πόλεµο; ∆ίνοντας µια σύντοµη απάντηση θα µπορούσαµε να πούµε ότι η ήττα τους ήταν πολιτική. Έχασαν τη µάχη στο εσωτερικό των ΗΠΑ από ένα µαζικό κίνηµα ενάντια στον πόλεµο που επεκτάθηκε και µέσα στον αµερικανικό στρατό. Το 1965 έγιναν δράσεις ενάντια στον πόλεµο σε περισσότερα από 100 πανεπιστήµια των ΗΠΑ. Τον Οκτώβρη 25.000 διαδήλωσαν στη Νέα Υόρκη και 100.000 σε όλη τη χώρα, τον Μάρτη του 1969, 50.000 στη Νέα Υόρκη. Τον Νοέµβρη, 500.000 διαδήλωσαν στην Ουάσινγκτον στη µεγαλύτερη διαδήλωση στην αµερικανική ιστορία. Επί 30 ώρες ένας συνεκτικός όγκος διαδηλωτών βάδιζαν από το κοιµητήριο του Άρλινγκτον, ο καθένας κρατώντας στα χέρια του µια πικέτα µε το όνοµα ενός κατεστραµµένου βιετναµέζικου χωριού ή κάποιου Αµερικανού που είχε πεθάνει στο Βιετνάµ. Το αντιπολεµικό κίνηµα είχε δύο σηµαντικά επακόλουθα: τους αρνητές στράτευσης και το κίνηµα µέσα στο στρατό. Οι ανυπότακτοι, που ξεπέρασαν τους 93.000, έφευγαν σε χώρες που τους δέχονταν (όπως ο Καναδάς, στον οποίο υπήρχε ολόκληρη παροικία) ή οδηγούνταν στις φυλακές. Τα τελευταία χρόνια του πολέµου τα στρατόπεδα εκπαίδευσης γίνονταν όλο και πιο χαλαρά στα θέµατα πειθαρχίας και οι εκπαιδευτές λοχίες υποχρεώνονταν να διαπραγµατεύονται µε τους φαντάρους. Το κίνηµα µέσα στο στρατό αναπτυσσόταν γοργά. Υπήρξαν 300 αντιπολεµικές

εφηµερίδες στα στρατόπεδα κατά τη διάρκεια του πολέµου. Ενδεικτικά αναφέρουµε µερικές: η «Εφηµερίδα της Αγγαρείας» στο Φορτ Χουντ, η «FTA» («Γαµήστε το στρατό») στο Φορτ Νοξ, το «Τελευταίο Καψόνι» στο Φορτ Γκόρντον κ.λπ. Το αντιπολεµικό κίνηµα αναπτυσσόταν παντού, σχεδόν σε κάθε στρατιωτική βάση κάποιου µεγέθους. Στα στρατόπεδα στο Βιετνάµ τα πράγµατα έγιναν πιο σκληρά, µε ενέργειες από τη µεριά των στρατιωτών όπως το «φράγκινγκ». Η λέξη «φράγκινγκ» σήµαινε το να πάρουν µια βόµβα θραυσµάτων, κατά προσωπικού, και να την πετάξουν µέσα στη σκηνή ενός πολεµοχαρούς αξιωµατικού ή υπαξιωµατικού που επέµενε να στέλνει τους φαντάρους σε επικίνδυνες περιπολίες. Ήταν ο τρόπος για να πειθαρχήσουν τους υπαξιωµατικούς και τους αξιωµατικούς. Συνήθως πρώτα προειδοποιούσαν αφήνοντας στη σκηνή του αξιωµατικού ένα κάνιστρο δακρυγόνου, και αν δεν συµµορφωνόταν την επόµενη φορά υπήρχε ένα παγιδευµένο αντικείµενο στο οποίο όταν σκόνταφτε ο αξιωµατικός καταλάβαινε ότι αµέσως µετά θα αντιµετώπιζε βόµβα. Εκτιµάται ότι περισσότεροι από 1000 αξιωµατικοί και υπαξιωµατικοί σκοτώθηκαν από τους άνδρες τους. Από το 1970 οι φαντάροι ουσιαστικά σταµάτησαν να πολεµούν και το Πεντάγωνο άρχιζε να κατανοεί ότι πρέπει να αποσύρει τα στρατεύµατα. Ταυτόχρονα, το οικονοµικό βάρος του πολέµου γινόταν σοβαρός παράγοντας ακόµα και για το µέγεθος µιας οικονοµίας όπως των ΗΠΑ. Η αµερικανική άρχουσα τάξη έχασε τον πόλεµο από τρία κινήµατα: το αντιπολεµικό κίνηµα στο εσωτερικό των ΗΠΑ, την ανταρσία των Αµερικανών φαντάρων και κυρίως το αντάρτικο στο Βιετνάµ. Το µεγαλύτερο από αυτά ήταν η εξέγερση των Βιετναµέζων αγροτών. Εκατοντάδες χιλιάδες έδωσαν τη ζωή τους. Ο «Αµερικανικός Πόλεµος» είναι µια ιστορία ακραίας βαρβαρότητας, αλλά την ίδια στιγµή είναι και µια ιστορία αφάνταστου θάρρους και ανιδιοτέλειας που δείχνει το τι µπορούν να κάνουν οι απλοί άνθρωποι.

2 μαη 2018

αντιρατσισμόσ

15

Συνέντευξη με τον Σπύρο Απέργη, δικηγόρο, μέλος του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας

«Όσο διατηρούνται οι περιοριστικές πολιτικές της ΕΕ, τόσο οι θάνατοι θα συνεχίζονται»

ολόκ λη Rpro ρο στο ject .gr

Έχει παρατηρηθεί αύξηση των που επιχειρούν να περάσουν τον Έβρο, όπως και περιστατικά πνιγμών στον ποταμό. Πριν από λίγο καιρό είχαμε και τις καταγγελίες για συστηματικές υποχρεωτικές επαναπροωθήσεις επιτόπου. Ποια είναι η κατάσταση εκεί και τι ρόλο παίζει ο διαβόητος «φράχτης»;

? προσφύγων

Ο φράχτης ουσιαστικά οδηγεί τους πρόσφυγες και τους μετανάστες να διακινδυνεύουν τη ζωή τους στο ποτάμι του Έβρου. Γιατί είναι δεδομένο ότι κανένας φράχτης δεν είναι ικανός να σταματήσει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Οι καταγγελίες για παράτυπες επαναπροωθήσεις είναι υπαρκτές και φαίνεται να έχουν βάση, τουλάχιστον σύμφωνα με τις πληροφορίες που προέρχονται από το χώρο των μη κυβερνητικών οργανώσεων. Όσοι αλλοδαποί εισέρχονται παράτυπα από τον Έβρο δεν εμπίπτουν στη συμφωνία Ευρωπαϊκής Ένωσης-Τουρκίας, άρα δεν κινδυνεύουν να επιστραφούν στην Τουρκία με βάση τη συμφωνία αυτή. Εάν υποβάλουν αίτηση διεθνούς προστασίας, καταγράφονται και προχωρούν για διαμονή σε κέντρα φιλοξενίας. Ωστόσο, οι αυξημένες ροές στον Έβρο τις τελευταίες εβδομάδες μπορεί να δημιουργήσουν νέα προβλήματα υπερπληθυσμού στα κέντρα φιλοξενίας της βόρειας Ελλάδας. Χαρακτηριστικά, η Ύπατη Αρμοστεία για τους Πρόσφυγες καλεί την ελληνική κυβέρνηση «να βελτιώσει επειγόντως τις συνθήκες και να ενισχύσει την ικανότητα υποδοχής στον Έβρο».

Αντίστοιχη εικόνα εμφανίζεται στα νησιά του βορείου Αιγαίου, όπου η κατάσταση ήταν ήδη απελπιστική για τους πρόσφυγες. Στη Λέσβο έχουμε και τις κινητοποιήσεις στην πλατεία Σαπφούς για τις συνθήκες στη Μόρια και τον εγκλωβισμό. Μπορείς να μας πεις περισσότερα για την κατάσταση στα νησιά;

?

Σύμφωνα με πρόσφατες πληροφορίες, υπάρχουν 13.600 ενώ υπάρχει δυνατότητα φιλοξενίας για 5500. Από την 1/4/2018 μέχρι τις 27/4/2018 έχουν έρθει 2536 ενώ ο αντίστοιχος αριθμός την ίδια περίοδο το 2017 ήταν 630. Η κατάσταση σε αρκετά κέντρα υποδοχής είναι έντονα προβληματική από πλευράς συνθηκών διαμονής και υγιεινής, παρά το γεγονός ότι παλαιότερα αρκετές μη κυβερνητικές οργανώσεις και η Ύπατη Αρμοστεία προσέφεραν διάφορες υπηρεσίες αρωγής, νομικής φύσης και υγιεινής και από πέρυσι το καλοκαίρι έχει αναλάβει τις σχετικές υπηρεσίες το ΚΕΕΛΠΝΟ. Η Υπηρεσία Ταυτοποίησης και Υποδοχής έχει τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό, υπηρεσίες και

εξοπλισμό, δημιουργίας, κατάλληλης και επαρκούς λειτουργίας και συντήρησης των κέντρων φιλοξενίας. Επανειλημμένα έχουν ξεσπάσει επεισόδια στα κέντρα φιλοξενίας στη Λέσβο με καταστροφές του τοπικού κέντρου, λόγω του μεγάλου όγκου των αιτήσεων διεθνούς προστασίας (110.000 μόνο τα έτη 2016 και 2017) και των συνακόλουθων καθυστερήσεων της διαδικασίας διεθνούς προστασίας. Ανάλογα επεισόδια έχουν συμβεί και στη Χίο μεταξύ κατοίκων και μεταξύ κατοίκων και προσφύγων, με αποτέλεσμα τραυματισμούς και ζημιές στο τοπικό κέντρο φιλοξενίας καθώς και στη Λέρο.

Με τη διαφαινόμενη αύξηση

? των ροών και στα νησιά και

στον Έβρο, έχει αρχίσει να δημιουργείται σταδιακά κλίμα πανικού. «Δεν χωράνε άλλοι» ή «δεν μπορούμε να τους υποδεχτούμε». Υπάρχουν πράγματα που θα μπορούσαν να έχουν ήδη γίνει ή να γίνουν τώρα και δεν γίνονται;

Ασφαλώς και μπορούν να γίνουν πολλά για ανθρώπινη διαμονή και αντιμετώπιση των αιτούντων διεθνή προστασία. Πρώτα απ’ όλα, απαιτείται ένα συνεκτικό πλάνο που θα αποτελείται από ένα πλέγμα συνδυαστικών μέτρων για τη ρεαλιστική αντιμετώπιση της κατάστασης. Πιο συγκεκριμένα, θα πρέπει να ληφθούν μέτρα για την παροχή κατάλληλης και επαρκούς πρόσβασης σε διαδικασίες διεθνούς προστασίας και την αποτελεσματική προστασία των ανθρώπων από την εκμετάλλευση. Ορισμένα σημαντικά μέτρα αντιμετώπισης των σοβαρών προβλημάτων στην υποδοχή προσφύγων και μεταναστών είναι η άμεση χρηματοδότηση δομών και διαδικασιών για την αντιμετώπιση με ανθρώπινες συνθήκες των προσφυγικών ροών προς την Ελλάδα και προς τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και η δημιουργία νέων χώρων υποδοχής και φιλοξενίας στην Ελλάδα, κυρίως σε διαμερίσματα, ώστε οι αιτούντες να ζουν εντός των αστικών ιστών της χώρας. Ιδιαίτερη μέριμνα πρέπει να ληφθεί για τις ευάλωτες ομάδες (ασυνόδευτοι ανήλικοι, έγκυες γυναίκες, άτομα με αναπηρία, θύματα βασανιστηρίων και άλλης απάνθρωπης ή εξευτελιστικής μεταχείρισης κ.λπ.) με αύξηση των δυνατοτήτων αξιοπρεπούς φιλοξενίας των δομών για τέτοιες ομάδες καθώς και με επανέναρξη των προγραμμάτων πιστοποίησης των θυμάτων βασανιστηρίων. Παράλληλα, είναι απαραίτητη η ενσωμάτωση και η πλήρης εφαρμογή, το συντομότερο δυνατό, της οδηγίας 33/2013/ΕΕ σχετικά με τις ελάχιστες απαιτήσεις για την υποδοχή των αιτούντων διεθνή προστασία στα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ήδη συζητείται σχετικό νομοσχέδιο στη Βουλή και ανα-

μένεται να γίνει νόμος του κράτους εντός του Μαΐου 2018. Ωστόσο, απαιτούνται πολλά και σημαντικά για την εφαρμογή αυτού του νόμου στην πράξη.

Στην ενδοχώρα ποια είναι η

? κατάσταση σήμερα; Τα νησιά

απασχολούν συχνά τα ΜΜΕ, ενώ οι υπόλοιποι πρόσφυγες, οι συνθήκες διαμονής τους κ.λπ. είναι σε μεγάλο βαθμό «ξεχασμένοι»... Με βάση στοιχεία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, εκτιμάται ότι βρίσκονταν 39.500 αλλοδαποί αιτούντες διεθνή προστασία στην ενδοχώρα. Ήδη, σε πολλά κέντρα φιλοξενίας στην ενδοχώρα αρχίζουν να δημιουργούνται εκ νέου ασφυκτικές συνθήκες διαμονής, και έχουν ανοίξει εκ νέου καταυλισμοί που είχαν κλείσει προκειμένου να φιλοξενηθούν οι εισελθόντες πρόσφυγες και μετανάστες. Πολλοί από τους χώρους φιλοξενίας στην ενδοχώρα δεν έχουν εύκολη πρόσβαση σε υπηρεσίες και σε δημόσιες συγκοινωνίες. Ωστόσο, αν συνεχιστούν με τους τωρινούς ρυθμούς ή αυξηθούν οι ροές προσφύγων και μεταναστών προς τα νησιά και τον Έβρο, είναι πολύ πιθανό να αντιμετωπίσουμε ξανά ασφυκτικές καταστάσεις στα κέντρα φιλοξενίας στην ενδοχώρα.

Έχουμε και την κατάθεση του

? νομοσχεδίου του υπουργείου

Μεταναστευτικής Πολιτικής στη Βουλή. Τι προβλέπει και τι αλλάζει στην πολιτική για τους πρόσφυγες και το άσυλο;

Ενσωματώνει την κοινοτική οδηγία για την υποδοχή των αιτούντων διεθνή προστασία και τις παροχές που συνεπάγεται προς αυτούς η υποδοχή αυτή. Αλλάζει σημεία της διαδικασίας διεθνούς προστασίας, κυρίως σε δεύτερο βαθμό, με τη συντόμευση προθεσμιών και τις πλασματικές επιδόσεις των δευτεροβάθμιων αποφάσεων διεθνούς προστασίας που, υπό προϋποθέσεις, μπορεί να υπονομεύουν το δικαίωμα δικαστικής προσφυγής των αιτούντων διεθνή προστασία κατά των απορριπτικών διοικητικών αποφάσεων των Επιτροπών Προσφυγών. Δίνεται εκ νέου δυνατότητα υποβολής αιτήσεων για άδειες διαμονής στους μετανάστες για εξαιρετικούς λόγους, με μόνη προϋπόθεση την 7ετή παραμονή στη χώρα που αποδεικνύεται από έγγραφα τα οποία θα καθοριστούν με υπουργική απόφαση. Από το είδος των εγγράφων θα καθοριστεί και το εύρος εφαρμογής της συγκεκριμένης διάταξης και ουσιαστικά της νομιμοποίησης ορισμένου αριθμού παράτυπων μεταναστών για πρώτη φορά.

Κάτι που θα ήθελες εσύ να Γενικότερα για

? προσθέσεις;

το Προσφυγικό και τη διαχείρισή του όλο αυτό το διάστημα; Η οικουμενικότητα του ζητήματος των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών δεν επιδέχεται λύσεις που μπορούν να εφαρμοστούν μόνο σε εθνικό πλαίσιο. Εξάλλου, η γεωγραφική θέση της Ελλάδας δεν επιτρέπει αυταπάτες για εθνικές λύσεις. Η διεθνοποίηση του ζητήματος στα διεθνή fora, η ένταξή του στην ευρωπαϊκή ατζέντα, το αίτημα για αναλογική κατανομή των προσφύγων και των μεταναστών στο σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών, ο ανθρωπισμός και ο σεβασμός των διεθνών συνθηκών, μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν τα βασικά βήματα για μια ορθολογική διαχείριση του προβλήματος σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι καιρός να σταματήσει να αντιμετωπίζει το Προσφυγικό και Μεταναστευτικό ως πρόβλημα κυρίως δημόσιας ασφάλειας και τάξης. Παραβλέπει έτσι ότι η σύγχρονη έννοια της ασφάλειας με κοινωνικό πρόσημο δεν περιλαμβάνει μόνο τη διαφύλαξη της ζωής, της σωματικής ακεραιότητας και της περιουσίας των πολιτών κάθε κράτους, όπως την υιοθετούν οι σημερινές πολιτικές της ΕΕ, αλλά εμπλουτίζεται και περιλαμβάνει την αξιοπρεπή διαβίωσή τους, δηλαδή την κατάλληλη και επαρκή πρόσβαση των πολιτών αυτών σε τροφή, νερό, ένδυση, στέγη με βασικές ανέσεις, βασικές υπηρεσίες υγείας και υπηρεσίες εκπαίδευσης, δηλαδή περιλαμβάνει και την κοινωνική ασφάλεια. Όμως όσο διατηρούνται οι περιοριστικές πολιτικές της ΕΕ έναντι των προσφύγων και των μεταναστών, τόσο οι θάνατοι στη θάλασσα και το εμπόριο διακίνησής τους θα συνεχίζονται ενώ η αντιμετώπιση των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο περί προσφύγων θα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη. Ο κοινωνικός αποκλεισμός και ο ρατσισμός δεν βλάπτουν μόνο τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, αλλά και εθίζουν συνολικά τις ευρωπαϊκές κοινωνίες στη νομιμοποίηση της ιδέας ύπαρξης κατηγοριών ανθρώπων χωρίς δικαιώματα και στην περιθωριοποίησή τους με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνική συνοχή των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Ένας πρακτικός και αποτελεσματικός τρόπος για να προχωρήσει η σταδιακή ένταξη των μεταναστών στις ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι, κατ’ αρχάς, η νομιμοποίηση των μεταναστών που έχουν τέτοιους σταθερούς δεσμούς με τα κράτη μέλη της ΕΕ. Το αίσθημα της προσωπικής ασφάλειας των πολιτών δεν εμπεδώνεται με την καταστολή, αλλά με την ενίσχυση του κοινωνικού ιστού, την εμπέδωση της αλληλεγγύης και την ομαλή ένταξη των ανθρώπων στις κοινωνίες στις οποίες ζουν επί μακρό χρόνο.

16

αντιρατσισμος

2 mah 2018

Φρένο στις ρατσιστικές επιθέσεις και διώξεις

Π

λήθος αντιρατσιστικών κινητοποιήσεων σε ένδειξη αλληλεγγύης προς διωκόμενους πρόσφυγες και μετανάστες πραγματοποιήθηκε το τελευταίο διάστημα. Οι ρατσιστικές πολιτικές που συνεχίζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αποτελούν τη βασική αιτία διαμαρτυρίας όσων κρατούνται σε στρατόπεδα και κέντρα κράτησης. Οι υποθέσεις των 35 διωκόμενων προσφύγων της Μόριας και των 8 μεταναστών της Πέτρου Ράλλη βρέθηκαν και πάλι στο επίκεντρο ενόψει των εκδικάσεων.

Αντιρατσιστικές κινητοποιήσεις

Την Παρασκευή 20/4 έξω από τη Διεύθυνση Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη εκπρόσωποι πλήθους αντιρατσιστικών οργανώσεων, συνδικάτων, πολιτικών οργανώσεων και κομμάτων έδωσαν το «παρών» προκειμένου να δηλώσουν την αλληλεγγύη τους προς τους 8 διωκόμενους μετανάστες, που ξυλοκοπήθηκαν βάναυσα από αστυνομικούς στις 31/5/2017, επειδή ζήτησαν επίμονα συνάντηση με τον διευθυντή των φυλακών. Η κινητοποίηση είχε έντονα συμβολικό χαρακτήρα και μόλις οι κρατούμενοι αντιλήφθηκαν την παρουσία αλληλέγγυων, άρχισαν να ζητωκραυγάζουν στα παράθυρα και να υψώνουν τα δάχτυλά τους, σχηματίζοντας το σήμα της ειρήνης. Πολλοί από αυτούς φώναζαν «Freedom!» μαζί με τους αλληλέγγυους που βρίσκονταν απ’ έξω. Το σύνθημα «open the borders» έδωσε το στίγμα της κινητοποίησης. Κινητοποίηση για τους 8 διωκόμενους μετανάστες όμως έγινε και την ημέρα της εκδίκασης της υπόθεσης στα δικαστήρια (Αλεξάνδρας και Λουκάρεως). Την Παρασκευή 27/4 πλήθος αντιρατσιστικών συλλογικοτήτων, πολιτικών οργανώσεων και κινηματικών φορέων βρέθηκε στα δικαστήρια, προκειμένου να σταθεί αλληλέγγυο στους κατηγορούμενους και ενάντια στις κατασκευασμένες κατηγορίες των αστυνομικών. Η δίκη αυτή τελικά αναβλήθηκε για τις 23 Μαΐου. Εκδόθηκε όμως η απόφαση για τους 35 διωκόμενους πρόσφυγες, που εξεγέρθηκαν στο στρατόπεδο της Μόριας στη Λέσβο, τον Ιούλιο του 2017. Οι 3 από τους 35 κρίθηκαν αθώοι για όλα. Οι υπόλοιποι κρίθηκαν αθώοι για τον εμπρησμό, την καταστροφή δημόσιας περιουσίας και την αντίσταση κατά της αρχής και ένοχοι για λοιπές κατηγορίες με βασική την απόπειρα σωματικής βλάβης. Αυτό σημαίνει 26 μήνες με αναστολή. Συνεπώς όλοι αφέθησαν ελεύθεροι.

Κυβερνητική βιομηχανία καταστολής και διώξεων

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στο όνομα της Αριστεράς συνεχίζει τις πολιτικές του φράχτη στον Έβρο, των φρεγατών του NATO στο Αιγαίο και των στρατοπέδων συγκέντρωσης στα νησιά. Χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες κρατούνται για μήνες είτε στα camps, είτε σε κέντρα κράτησης χωρίς να γνωρίζουν πότε και αν θα αφεθούν ελεύθεροι. Πολλοί από αυτούς έχουν καταγγείλει επανειλημμένως τις κακές συνθήκες διαβίωσης και το ψυχικό τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει μια μεγάλη μερίδα από αυτούς. Η πλήρης σύμπλευση της ελληνικής κυβέρνησης με τις ευρωπαϊκές κατευθύνσεις στο ζήτημα της αντιμετώπισης των προσφυγικών ροών οδηγεί σε αδιέξοδες καταστάσεις. Όσες φορές οι μετανάστες και οι πρόσφυγες κινητοποιήθηκαν, προκειμένου να διεκδικήσουν τα αυτονόητα δι-

καιώματά τους, η απάντηση των κατασταλτικών δυνάμεων ήταν ιδιαίτερα βάναυση. Ένα σπασμένο χέρι, χτυπημένα κεφάλια και μώλωπες είναι ο απολογισμός της βίαιης καταστολής των 8 μεταναστών της Πέτρου Ράλλη. Με βάση τα λεγόμενα της αστυνομίας, οι μετανάστες «αυτοτραυματίστηκαν», πέφτοντας μόνοι τους πάνω σε αιχμηρά αντικείμενα. Βέβαια οι αστυνομικοί διαψεύδονται από τις ίδιες τις κάμερες ασφαλείας, που τους δείχνουν να ξυλοκοπούν τους μετανάστες και μετά από μερικά λεπτά να βγάζουν λιπόθυμο έναν από αυτούς από την πτέρυγα της φυλακής. Η κυβέρνηση φέρει ξεκάθαρη ευθύνη για όλη αυτή τη βρώμικη κατάσταση. Οι ρατσιστικές «πολιτικές αποτροπής», που συμβαδίζουν με τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, επιτάσσουν τη μηδενική ανοχή στις διαμαρτυρίες των πιο κατατρεγμένων και ανυπεράσπιστων ανθρώπων. Κάπως έτσι, αφού υφίστανται τη σωματική βία των μονάδων καταστολής και την ψυχολογική βία του διαρκούς εγκλεισμού, στη συνεχεία βρίσκονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου, μέσα από στημένες δικογραφίες που μετατρέπουν το θύμα σε θύτη.

Ρατσιστικές επιθέσεις

Είναι προφανές ότι αυτή η κατάσταση δημιουργεί ευνοϊκό πεδίο ανάπτυξης και επανεμφάνισης ακροδεξιών ομάδων. Αυτά που συνέβησαν τη νύχτα 22/4 στην πλατεία Σαπφούς της Λέσβου παραπέμπουν σε πολύ σκοτεινές εποχές. Μέλη της «Πατριωτικής Κίνησης Λέσβου» και της Χρυσής Αυγής, μαζί με όλο τον ακροδεξιό συρφετό του νησιού επιτέθηκαν βίαια σε πρόσφυγες που διαμαρτύρονταν για την κράτησή τους στο νησί. Οι ακροδεξιοί αρχικά επιχείρησαν να σπάσουν τον αστυνομικό κλοιό, που τους χώριζε από τους πρόσφυγες και αφού δεν το κατόρθωσαν, άρχισαν να τους πετούν ναυτικές φωτοβολίδες, κροτίδες, πέτρες από ξηλωμένα λιθόστρωτα και μπουκάλια, φωνάζοντας «κάψτε τους ζωντανούς». Οι πρόσφυγες σχημάτισαν αυτοσχέδιες αλυσίδες και κάλυψαν τα παιδάκια τους με κουβέρτες, προκειμένου να προστατευθούν από τη ρίψη αντικειμένων. Στο πλευρό τους βρέθηκαν άμεσα και πολλοί αλληλέγγυοι του νησιού, όμως η κατάσταση συνέχιζε να παραμένει έκρυθμη. Η μόνη ωφελημένη από το πογκρόμ που επιχείρησαν να κάνουν οι ακροδεξιές ομάδες ήταν η αστυνομία. Αντί να συλλάβει τους τραμπούκους, που επιτέθηκαν στους πρόσφυγες, ανάγκασε βίαια τους πρόσφυγες και τους μετανάστες να αποχωρήσουν από την πλατεία και να επιβιβαστούν σε λεωφορεία, που τους επανέφεραν στον τόπο του μαρτυρίου τους, τη Μόρια. Τα αντανακλαστικά της έδειξε η αστυνομία απέναντι στους πρόσφυγες (!) συλλαμβάνοντας άμεσα 120 (μαζί με δύο αλληλέγγυους) που διώκονται για απείθεια και παράνομη κατάληψη δημόσιου χώρου. Αντίθετα, χρειάστηκε η γενικευμένη κατακραυγή για να ξεκινήσει τελικά έρευνα και για τους ακροδεξιούς (που αλώνιζαν επί ώρες ανενόχλητοι μπροστά στα μάτια των αστυνομικών) και να σχηματιστεί μια πρώτη δικογραφία για κάποιους από τους συμμετέχοντες στην δολοφονική επίθεση. Είναι δεδομένο πως απέναντι σε αυτή την τραγική κατάσταση το αντιρατσιστικό κίνημα και η Αριστερά πρέπει να απαντήσουν άμεσα και δυναμικά. Όσο θα υλοποιείται η ρατσιστική πολιτική των μνημονίων, τόσο οι ακροδεξιοί τραμπούκοι θα αλωνίζουν στις πλατείες και τους δρόμους. Ο εχθρός μας είναι η φτώχεια, ο πόλεμος και ο ρατσισμός και όχι οι κατατρεγμένοι αυτού του κόσμου.

μικρά αντιρατσιστικά

Του Νικόλα Κολυτά

Το Εφετείο Θεσσαλονίκης καταδίκασε τον ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, Σωτήρη Ζαριανόπουλο, σε καταβολή αποζημίωσης σε έναν νυν και δύο πρώην βουλευτές της Χρυσής Αυγής, επειδή ως επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης στο Δήμο Θεσσαλονίκης είχε αποκαλέσει τους χρυσαυγίτες «νοσταλγούς του Χίτλερ» (σε δήλωση που αποδοκίμαζε το κάλεσμα της ΧΑ στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου)! Είναι μια απόφαση πολιτικά επικίνδυνη. Λίγες μέρες μετά, στη Δίκη της ΧΑ, παρουσιάστηκαν μια σειρά από αποκαλυπτικά βίντεο από το σκληρό δίσκο του Μιχαλολιάκου, ανάμεσα στα οποία εκείνο στο οποίο κάνει σαδιστικό χιούμορ για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων, αλλά και πολλά άλλα που πείθουν και τον πλέον δύσπιστο για τη νεοναζιστική ιδεολογία αλλά και τον εγκληματικό χαρακτήρα της ΧΑ... Η επανεμφάνιση των ταγμάτων εφόδου, οι δυνατότητες που τους δίνει η κεντρική πολιτική σκηνή να «επανανομιμοποιηθούν» σε ευρύτερα ακροατήρια (από τα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το Μακεδονικό ώς την ρατσιστική «αγανάκτηση» στα νησιά του Αιγαίου) και η δημοσκοπική αντοχή είναι η ανησυχητική όψη της εικόνας για την ΧΑ. Αλλά υπάρχουν και οι αντίστροφες εικόνες. Με το κλείσιμο των γραφείων της στο Ηράκλειο, μένει χωρίς κανένα γραφείο στην Κρήτη (πέρα από το νησί, έχουν κλείσει και άλλα γραφεία το προηγούμενο διάστημα ανά την Ελλάδα). Η αποχώρηση του ευρωβουλευτή στρατηγού Συναδινού αποτελεί την πιο θορυβώδη κορυφή ενός πιο σιωπηλού παγόβουνου αποχωρήσεων, που αφορά κυρίως τα «ανοίγματα» που επιχείρησε η ΧΑ το 2014-15 στον ευρύτερο εθνικιστικό χώρο. Η δίκη, το κίνημα, η δολοφονία Φύσσα, οι αποκαλύψεις έχουν δημιουργήσει πολιτικές δυσκολίες που δεν μπορεί εύκολα να ξεπεράσει η ηγεσία της ΧΑ. Φυσικά δεν χωρά εφησυχασμός. Ούτε οι χρυσαυγίτες έπαψαν να είναι επικίνδυνοι ή «τελειώνουν όπου να’ ναι», ούτε ο «ευρύτερος εθνικιστικός χώρος» που επιχειρεί να ανασυνταχτεί σε νέες βάσεις είναι ακίνδυνος. Το αντίθετο... Παραθέτουμε την ανακοίνωση του Στεκιού Μεταναστών για την επίθεση που δέχτηκε: «Άγνωστα άτομα επιχείρησαν να βάλουν φωτιά στην πόρτα του Στεκιού Μεταναστών στην Τσαμαδού 13 στα Εξάρχεια. Παρά το ότι δεν μπόρεσαν να κάνουν την παραμικρή ζημιά (ο εμπρηστικός μηχανισμός ήταν υποτυπώδης), η πολιτική σημασία της επίθεσης δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Είχαν προηγηθεί απειλές της Κρυπτείας στο Στέκι και άλλους κινηματικούς χώρους, ενώ ναζιστικές συμμορίες όπως η Χρυσή Αυγή συνεχίζουν την τρομοκρατική δράση τους, εκμεταλλευόμενες τη συνενοχή της αστυνομίας και την ανοχή της κυβέρνησης. Πριν τρεις μέρες οι φασίστες επιτέθηκαν στους πρόσφυγες στη Μυτιλήνη. Η αστυνομία όχι μόνο δεν τους ενόχλησε, αλλά συνέλαβε τα θύματα της επίθεσης.Εμείς από τη μεριά μας δεν πρόκειται να κάνουμε βήμα πίσω. Για την ακρίβεια θα κάνουμε κάμποσα βήματα μπροστά για να χώσουμε τους φασίστες στις τρύπες τους και για να ανατραπεί η πολιτική του κρατικού ρατσισμού που ενισχύει τον φασισμό. Οι επιθέσεις δεν μας φοβίζουν –Μας εξοργίζουν!» Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, φέτος μεταξύ Γενάρη και Μάρτη, πέθανε ένας στους 14 που επιχείρησε να περάσει τη Μεσόγειο. Διπλασιάστηκε το έγκλημα σε σχέση με πέρσι, όταν στο ίδιο διάστημα πέθαινε ένας στους 29. Κάπως έτσι οικοδομείται η «επιτυχία» της ευρωπαϊκής αποτρεπτικής πολιτικής τα τελευταία χρόνια...

2 mah 2018

διεθνη

17

Το Ισραήλ δολοφονεί, οι Παλαιστίνιοι επιμένουν

Η Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής Του Πάνου Πέτρου

Η

Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής συνεχίζεται στον φράχτη που χωρίζει τη Γάζα από τα εδάφη του Ισραήλ, με στόχο να υπενθυμίζει τη δραματική κατάσταση των πολιορκημένων κατοίκων της «μεγαλύτερης υπαίθριας φυλακής του πλανήτη», αλλά και το δικαίωμα των Παλαιστίνιων προσφύγων για την επιστροφή στις εστίες τους. Οι κινητοποιήσεις ξεκίνησαν στις 30 Μάρτη, τη «Μέρα της Γης». Είναι η επέτειος μιας εξέγερσης Παλαιστίνιων πολιτών του Ισραήλ το 1976, ενάντια σε μαζικές κατασχέσεις γης από το κράτος του Ισραήλ, με αποτέλεσμα 6 νεκρούς και υπερπολλαπλάσιους τραυματίες και συλληφθέντες. Η ιστορία της ημέρας αποτελεί σύμβολο της ενότητας των Παλαιστινίων όπου κι αν βρίσκονται, της πάλης στα εδάφη όλη της ιστορικής Παλαιστίνης (από τον Ποταμό ως τη Θάλασσα) και του δικαιώματος των προσφύγων στην επιστροφή. Εκείνη τη «Ματωμένη Παρασκευή», δεκάδες ελεύθεροι σκοπευτές άνοιξαν πυρ κατά των Παλαιστίνιων διαδηλωτών, ενώ μη-επανδρωμένα αεροσκάφη έριχναν μαζικά δακρυγόνα. Υπήρξαν 15 νεκροί και σχεδόν 1.500 τραυματίες (ανάμεσά τους 150 παιδιά). Παρ’ όλα αυτά, η Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής δεν σταμάτησε. Κοντά στη «νεκρή ζώνη» που έχει επιβάλει το Ισραήλ, μια στρατιωτικοποιημένη «ζώνη ασφαλείας» που όχι μόνο επιτελεί σημαντικό ρόλο στη βάρβαρη πολιορκία της Λωρίδας της Γάζας, αλλά καταλαμβάνει και το 30% της καλλιεργήσιμης γης της περιοχής, έχουν στηθεί δεκάδες σκηνές –μία για κάθε παλαιστινιακό οικισμό που καταστράφηκε το 1948.

Κάθε Παρασκευή, χιλιάδες Παλαιστίνιοι επιχειρούν και πάλι να προσεγγίσουν το φράχτη. Παιδιά με αυτοσχέδιες «πανοπλίες», νεολαίοι που πετούν πέτρες, γυναίκες που βαδίζουν στην πρώτη γραμμή, φλεγόμενα λάστιχα για να λειτουργεί ο μαύρος καπνός ως «ασπίδα». Και απέναντι, ελεύθεροι σκοπευτές που χρησιμοποιούν ασύστολα πραγματικά πυρά, βροχή δακρυγόνων και απάνθρωποι πανηγυρισμοί στρατιωτών ή ακροδεξιών εποίκων. Μετά από 5 εβδομάδες ανυποχώρητων κινητοποιήσεων, οι Παλαιστίνιοι μετρούν 45 νεκρούς και πάνω από 6.000 τραυματίες. Οι καταγγελίες από τον ΟΗΕ πυκνώνουν. Για σκόπιμη πρόκληση «μέγιστης βλάβης» από τη μεριά του Ισραηλινού στρατού, για συνειδητές δολοφονίες

ατηρίου που χτίζει σταδιακά το διεθνές κίνημα που αγωνίζεται για απομόνωση του Ισραήλ. Όμως κρατάμε μικρό καλάθι για την εφαρμογή τέτοιων μέτρων από τις ξένες κυβερνήσεις απέναντι στο «μαντρόσκυλό» τους. Το κίνημα θα πρέπει να συνεχίσει να απαιτεί και να πιέζει. Διεθνώς και στην Ελλάδα, όπου η κυβέρνηση έχει βουλιάξει στον κατήφορο της συνεργασίας (και στρατιωτικής!) με το κράτος-τρομοκράτη, την ώρα που ακόμα και διεθνείς θεσμοί υποχρεώνονται να πάρουν αποστάσεις και να καλέσουν σε μέτρα. Πίσω στη Γάζα, δύο δημοσιογράφοι έχουν δολοφονηθεί (ενώ περίπου 30-40 είναι ανάμεσα στους τραυματίες), σε μια νέα πρακτική που λέει ότι για να μην αναμεταδίδονται οι εικόνες που ντροπιάζουν το Ισραήλ, στοχοποιούνται αυτοί που τις

Η Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής θα συνεχιστεί. Και θα είναι, στις εβδομάδες που έρχονται, μια διαρκής υπενθύμιση των εγκλημάτων του κράτους του Ισραήλ και της θέλησης των Παλαιστινίων να συνεχίσουν να αντιστέκονται. Εβδομήντα χρόνια τώρα, δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη! διαδηλωτών που δεν αποτελούν άμεση απειλή, για πράξεις που ισοδυναμούν με παραβίαση της Συνθήκης της Γενεύης και εγκλήματα πολέμου. Αλλά η (διαχρονική) ατιμωρησία συνεχίζεται, με τις πλάτες των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Δύσης. Μετά την τελευταία αιματοχυσία (μία ακόμα), ο ΟΗΕ πήγε ένα βήμα παραπέρα από τις φραστικές καταδίκες, ζητώντας εμπάργκο στην πώληση όπλων στο Ισραήλ. Είναι καλοδεχούμενο νέο –με την έννοια της πίεσης που ασκεί η παλαιστινιακή αντίσταση και του ακρο-

αναμεταδίδουν. Οι σκόπιμοι τραυματισμοί είναι μια άλλη νέα «τάση»: Ανάμεσα στους χιλιάδες τραυματίες, πολλοί είναι αυτοί που έπεσαν θύματα στοχευμένων πυροβολισμών, με τον «ηθικότερο στρατό στον κόσμο» να επιχειρεί να σακατέψει διαδηλωτές. Μάταιο και αυτό. Στις διαδηλώσεις της Παρασκευής, πολλοί είναι αυτοί που αγνοούν τις ιατρικές συμβουλές κι επιστρέφουν: Με πατερίτσες, με καροτσάκια... Στις 27 Απρίλη, οι σκηνές (γύρω από τις οποίες συγκεντρώνεται ο κύριος όγκος

των διαδηλωτών, με τους πιο τολμηρούς να κινούνται προς το φράχτη) μεταφέρθηκαν λίγα μέτρα πιο κοντά στο φράχτη, ενώ για πρώτη φορά κάποιες ομάδες Παλαιστινίων έφτασαν αρκετά κοντά κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης. Παρά τα φυλλάδια που ρίχνει ο ισραηλινός στρατός για να προειδοποιήσει-τρομοκρατήσει, ο λαός της Γάζας δείχνει αποφασισμένος να συνεχίσει την Πορεία της Επιστροφής. Οι κινητοποιήσεις σίγουρα θα συνεχιστούν ως τις 15 Μάη, την επέτειο της Νάκμπα (της «καταστροφής» του 1948, όταν εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι ξεριζώθηκαν βίαια από τη γη τους), όπου αναμένεται μια δραματική κορύφωση. Αλλά όπως φαίνεται, υπάρχει διάθεση για ακόμα μεγαλύτερη συνέχεια. Ακολουθεί το Ραμαζάνι και η ηγεσία της Χαμάς δήλωσε την πρόθεση να συνεχιστούν οι διαδηλώσεις και στη διάρκειά του. Αλλά δεν είναι απλά οι διάφοροι συμβολισμοί ή σχεδιασμοί των παλαιστινιακών ηγεσιών αυτά που μπορούν να τροφοδοτήσουν τη συνέχεια. Είναι και η πραγματικότητα στη Γάζα, που έχει γίνει ανυπόφορη. Είναι χιλιάδες και χιλιάδες αυτοί που δεν έχουν τίποτα απολύτως να χάσουν. Ανάμεσά τους πολλοί που δεν έχουν να χάσουν ούτε καν τις ζωές τους. Στη Γάζα οι τραυματίες και οι ασθενείς απλώς αργοπεθαίνουν. Όσο κι αν αρέσει στο Ισραήλ ή στις ΗΠΑ να μιλάνε για τους «υποκινητές της Χαμάς», δεν είναι αυτή η αιτία που υπάρχουν τόσοι άνθρωποι πρόθυμοι να βαδίσουν ενάντια σε σφαίρες και να μην υποχωρούν καν, όταν αρχίζουν οι πυροβολισμοί... Η Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής θα συνεχιστεί. Και θα είναι, στις εβδομάδες που έρχονται, μια διαρκής υπενθύμιση των εγκλημάτων του κράτους του Ισραήλ και της θέλησης των Παλαιστινίων να συνεχίσουν να αντιστέκονται. Εβδομήντα χρόνια τώρα, δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη!

18

ΔΙΕΘΝΗ

2 ΜΑΗ 2018

Κορέα Η συνάντηση του Κιµ Γιονγκ Ουν µε τον Μουν Τζε Ιν ήταν ισχυρή συµβολικά. Θερµό κλίµα, χειραψίες, περίπατος ένθεν κι ένθεν των συνόρων, φύτεµα «δέντρου της ειρήνης». Έδειχνε ειλικρινής προσπάθεια (και καλά προετοιµασµένη) και όχι απλή «διπλωµατική ευγένεια» (µεταξύ των ηγετών δύο τυπικά εµπόλεµων ακόµα κρατών). Οι διακηρύξεις τους είναι ακόµα πιο φιλόδοξες: Αποπυρηνικοποίηση της Χερσονήσου, συµφωνία ειρήνης, µετατροπή της «Αποστρατιωτικοποιηµένης Ζώνης» ανάµεσα στις δύο χώρες σε «Ζώνη Ειρήνης» και για τους δύο λαούς, επανενώσεις οικογενειών, κ.ά. Αν αφορούσε τους δύο λαούς το ζήτηµα, θα ήµασταν αισιόδοξοι: ότι βρέθηκαν δύο ηγέτες να ακούσουν το τµήµα της κοινής γνώµης που επιθυµεί ειρηνική συνύπαρξη και να αγνοήσουν τους φιλοπόλεµους. Αλλά ένα ζήτηµα που αφορά τη θέση των ΗΠΑ στον Ειρηνικό Ωκεανό, τον ανταγωνισµό στην περιοχή κ.λπ. µας υποχρεώνει να περιµένουµε πριν βγάλουµε ασφαλή συµπεράσµατα και για τη φύση της συµφωνίας αλλά και για το αν αυτή θα υλοποιηθεί τελικά...

Παρουσίαση της οµιλίας του Σύρου µαρξιστή στην

Ο Ζοζέφ Νταχέρ για την επανάσταση Του Πάνου Πέτρου

Σ

ε ένα γεµάτο (από ιδιαίτερα νεανικό κοινό) αµφιθέατρο στην ΑΣΟΕΕ, οργανώθηκε η εκδήλωση «Επανάσταση και Αντεπανάσταση στη Συρία», µε πρωτοβουλία της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε, της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης, του ∆ικτύου για τα Κοινωνικά και Πολιτικά ∆ικαιώµατα, της ∆ικτύωσης για τη Ριζοσπαστική Αριστερά, της ΟΝΡΑ-Ανασύνθεση και του σάιτ elaliberta. Το κοινό είχε την ευκαιρία να ακούσει τον Ζόζεφ Ντάχερ, Σύρο µαρξιστή που ζει στην Ελβετία, διαχειριστή του µπλογκ syriafreedomforever και ιδρυτικό στέλεχος της οργάνωσης «Ρεύµα Επαναστατικής Αριστεράς» στη Συρία. Μια οργάνωση που ιδρύθηκε το 2011 και συµµετείχε στη συριακή επανάσταση, που µετά το ξέσπασµα του εµφυλίου το ένοπλο τµήµα της συµµετείχε σε σηµαντικές µάχες (π.χ. Κοµπάνι), κυνηγήθηκε και από το καθεστώς και από τους τζιχαντιστές και το 2014 υποχρεώθηκε να αναστείλει τη λειτουργία της λόγω των τραγικών συνθηκών. Ακολουθεί η παρουσίαση της οµιλίας του συντρόφου. Αφού εξέφρασε την αλληλεγγύη του στους αγώνες στην Ελλάδα ενάντια στη λιτότητα, την κυβέρνηση, την ΕΕ, αλλά και στις προσπάθειες του κινήµατος αλληλεγγύης στους πρόσφυγες, ξεκίνησε υπενθυµίζοντας ότι η συριακή εξέγερση του 2011 ήταν τµήµα µιας ευρύτερης επαναστατικής διαδικασίας σε όλη την περιοχή (Τυνησία, Αίγυπτος, Μπαχρέιν κλπ), που είχε παγκόσµιο αντίκτυπο, επαναφέροντας τη λέξη επανάσταση και την ιδέα της αλλαγής του κόσµου µέσα από τη δράση των από κάτω. Φυσικά, αν και εµπνευσµένη από το διεθνές κύµα, η συριακή εξέγερση είχε αιτίες να ξεσπάσει: την έλλειψη δηµοκρατίας, την έλλειψη κοινωνικής δικαιοσύνης και την επιθυµία για αυτοδιάθεση.

Η φύση του καθεστώτος Ξεκίνησε την παρουσίασή του για τη Συρία, µιλώντας για «τα τρία µεγάλα ψέµατα» για το καθεστώς Άσαντ: ∆εν είναι ούτε κοσµικό, ούτε αντιιµπεριαλιστικό, ούτε σοσιαλιστικό. Περιέγραψε την οικονοµική πολιτική του καθεστώτος, φέρνοντας το παράδειγµα του ξαδέλφου του Άσαντ, Ραµί Μαχλούφ, που ελέγχει το 60% του πλούτου, αναφέ-

ροντας ότι το 75% της οικονοµίας είναι ιδιωτικό, ότι το 30% ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και το 50% κοντά σε αυτό το όριο. Όσον αφορά την κοσµικότητα, υπενθύµισε ότι σύµφωνα µε το συριακό σύνταγµα η σαρία αποτελεί πηγή της νοµοθεσίας, αλλά και τη στήριξη-διευκόλυνση του Άσαντ στη δράση διάφορων σαλαφιστικών οργανώσεων τα προηγούµενα χρόνια (π.χ. στο Ιράκ). Για τον υποτιθέµενο αντιιµπεριαλισµό του καθεστώτος, υπενθύµισε τη σφαγή των Παλαιστινίων και της Αριστεράς κατά την εισβολή του συριακού στρατού στο Λίβανο το 1976, την υποστήριξη στις ΗΠΑ κατά την Πρώτο Πόλεµο του Κόλπου, την αγαστή συνεργασία µε τη διακυβέρνηση Μπους στον «πόλεµο κατά της τροµοκρατίας».

Η εξέγερση

Στη συνέχεια ξετύλιξε το κουβάρι της εξέγερσης. Στην αρχική φάση, που ξέσπασε το Μάρτη του 2011, τον κυρίαρχο ρόλο έπαιζαν οι Τοπικές Συντονιστικές Επιτροπές, που µε τη συµµετοχή εργατών, φοιτητών, µικρών αριστερών οµάδων, µεµονωµένων ακτιβιστών αναλάµβαναν την οργάνωση διαδηλώσεων και δράσεων ανυπακοής, καθόριζαν τα πολιτικά συνθήµατα, οργάνωναν την περίθαλψη των θυµάτων της καταστολής κ.ο.κ. Η επόµενη φάση, της ένοπλης πάλης, ξεκίνησε στα τέλη του καλοκαιριού του 2011. Όπως είπε, υπήρχαν σποραδικές ένοπλες ενέργειες και πριν, ωστόσο τότε γενικεύτηκε η επιλογή «εξοπλισµού της επανάστασης» µε τη δηµιουργία του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (FSA).Υπενθύµισε ότι ο FSA δεν ήταν ενιαίος, αλλά οµπρέλα που κάλυπτε διάφορες τοπικές ένοπλες οµάδες και δεν απέκτησε ποτέ ενιαία δοµή και ηγεσία, κάτι που ισχύει µέχρι σήµερα. Η σύνθεσή του αρχικά είχε περισσότερους πολίτες που πήραν τα όπλα για να αµυνθούν

απέναντι στην καταστολή, πριν περάσουν στις γραµµές του και λιποτάκτες φαντάροι, ενώ πολιτικά οι απόψεις των ενόπλων κυµαίνονταν σε ένα φάσµα που περιλάµβανε δηµοκράτες, σοσιαλιστές, άραβες εθνικιστές, µετριοπαθείς µουσουλµάνους. Η «διπλή δυναµική» µαζικών διαδηλώσεων και ένοπλης αυτοάµυνας οδήγησε στην απελευθέρωση ολόκληρων περιοχών από τον έλεγχο του καθεστώτος και την εµφάνιση σε αυτές τοπικών συµβουλίων, που αναλάµβαναν να διαχειριστούν τα σχολεία, τα νοσοκοµεία, να συντονίσουν τις γειτονιές. Αυτή η θετική εικόνα ισχυρίστηκε ότι ίσχυσε χοντρικά ως τα τέλη του 2012. Αλλά, όπως είπε, οι διάφορες πτέρυγες της αντεπανάστασης είχαν ήδη αναπτύξει τη δράση τους.

Οι τρεις πτέρυγες της αντεπανάστασης

Η πρώτη πτέρυγα της αντεπανάστασης είναι προφανώς το κράτος, αλλά και οι διεθνείς σύµµαχοί του (Ρωσία, Ιράν, Χεζµπολά, σιιτικές πολιτοφυλακές) χωρίς την υποστήριξη των οποίων µπορεί και να µην είχε επιβιώσει. Το κράτος αφενός εξαπέλυσε αιµατηρή καταστολή, που στόχευε πρωτίστως τις πιο προοδευτικές-δηµοκρατικές δυνάµεις, ενώ απελευθέρωσε τους σαλαφιστές ηγέτες που είχε χρησιµοποιήσει παλιότερα στο Ιράκ και είχε συλλάβει στη συνέχεια. Αυτό διευκόλυνε να λειτουργήσει ως αυτοεκπληρούµενη προφητεία το ότι η εναλλακτική στο καθεστώς ήταν «σαλαφιστές τροµοκράτες». Το know-how ο Μπασάρ το είχε κληρονοµήσει από τον πατέρα του, που στο παρελθόν συνέτριψε τα συνδικάτα και την Αριστερά, εξωθώντας κάθε αντιπολιτευτική φωνή προς τους Αδελφούς Μουσουλµάνους. Το καθεστώς κινητοποίησε τη λαϊκή

του βάση (ευρύτερη από την «κοινωνική του βάση», δηλαδή των στρωµάτων που επωφελούνταν από την πολιτική του), ενώ υποκίνησε τα θρησκευτικά µίση. Σε περιοχές όπου συνυπήρχαν γειτονικά σουνίτες και αλεβίτες (Χοµς, Χάµα κ.α.), έγιναν οι µεγαλύτερες σφαγές στοχευµένα στις φτωχές σουνιτικές περιοχές της υπαίθρου. Σε αυτό το σηµείο, ο Ζοζέφ διευκρίνισε ότι το καθεστώς χρησιµοποίησε το θρησκευτικό σεχταριστικό µίσος, αλλά δεν είναι ένα θρησκευτικό σεχταριστικό, αλεβίτικο καθεστώς. Στις τάξεις του υπάρχουν και σουνίτες και όχι µόνο η σουνιτική αστική τάξη. Για παράδειγµα οι σαµπίχα (παρακρατικοί) στο Χαλέπι ήταν πλειοψηφικά σουνίτες, όπως και οι τοπικές φυλές που κινητοποιήθηκαν ενάντια στους Κούρδους στη Βορειοανατολική Συρία. ∆εν ήταν λοιπόν ένας θρησκευτικός πόλεµος µιας σουνιτικής πλειοψηφίας ενάντια σε ένα αλεβίτικο καθεστώς, ήταν ένας εµφύλιος στον οποίο βέβαια υπήρξε και το στοιχείο του θρησκευτικού διαχωρισµού, καθώς αυτός υποκινήθηκε και από το καθεστώς, αλλά και από τµήµατα της αντιπολίτευσης. Κάπως έτσι πέρασε στη δεύτερη πτέρυγα της αντεπανάστασης, τις δυνάµεις του φονταµενταλιστικού Ισλάµ. Αυτές αναπτύχθηκαν εξαιτίας των εγκληµατικών λαθών της εξόριστης ηγεσίας της αντιπολίτευσης (φιλελεύθεροι και Αδελφοί Μουσουλµάνοι), η οποία συµµάχησε µε την Τουρκία, το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία, δυνάµεις που είχαν κάθε λόγο να επιδιώκουν να µετατρέψουν τον εµφύλιο πόλεµο σε θρησκευτικό. Όπως είπε, αυτά τα καθεστώτα ήταν φιλικά µε το συριακό ως το 2011 (µε κορυφαίο παράδειγµα τις κοινές διακοπές Ερντογάν-Άσαντ) και τους πρώτους 6 µήνες της εξέγερσης δεν ήθελαν την ανατροπή του. Όπως εξήγησε, µια νίκη της εξέγερσης,

διεθνη

2 μαη 2018

19

Συρία

Υεμένη

Δυνάμεις του Άσαντ κατέλαβαν για λίγο χωριά ανατολικά του Ευφράτη, που ελέγχονταν από τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF, η συμμαχία με κορμό τις κουρδικές πολιτοφυλακές) ενώ αργότερα οι SDF ανακοίνωσαν ότι ανακατέλαβαν τις περιοχές και απώθησαν τον κυβερνητικό στρατό. Παράλληλα, κυκλοφόρησε η είδηση για πυραυλικά χτυπήματα σε στρατιωτικές βάσεις του καθεστώτος (με ιρανική παρουσία) σε Χάμα και Χαλέπι, με πιθανότερο υπεύθυνο το Ισραήλ, που κλιμακώνει ρητορικά (και στρατιωτικά στη Συρία) την επιθετικότητά του ενάντια στο Ιράν. Δύο περιστατικά, που υπενθυμίζουν ότι στην πολύπαθη χώρα, τα «μέτωπα» που ανά πάσα στιγμή μπορεί να αναφλεγούν είναι πολλά...

Τουλάχιστον 20 άνθρωποι δολοφονήθηκαν από αεροπορικό χτύπημα σε γαμήλιο γλέντι στη βόρεια Υεμένη. Άλλοι 46 (ανάμεσά τους 30 παιδιά) τραυμαστίστηκαν. Το τελευταίο φονικό επεισόδιο στο διαρκές έγκλημα της Σαουδικής Αραβίας στον πόλεμο που έχει εξαπολύσει στην Υεμένη. Αλλά για αυτούς τους άμαχους και αυτήν την ανθρωπιστική καταστροφή, οι δυτικές κυβερνήσεις δεν δείχνουν καμία ευαισθησία... Οι Σαούντ είναι φίλοι μας.

εκδήλωση που έγινε στην Αθήνα στις 26/4

η και την αντεπανάσταση στη Συρία ακόμα και μια φιλελεύθερη δημοκρατία, θεωρείτο απειλή γι’ αυτά τα καθεστώτα (πιθανό ντόμινο). Γι’ αυτό και η επέμβασή τους οργάνωσε τη μετατροπή του πολέμου σε θρησκευτικό. Η εξόριστη αντιπολίτευση πέρα από τα άλλα της προβλήματα (νεοφιλελεύθερη, σοβινιστική) νομιμοποίησε στην ουσία δυνάμεις όπως η Τζαΐς Αλ Ισλάμ και η Αλ Κάιντα. Αυτή η αντιπολίτευση αποτελεί έναν από τους λόγους της ήττας της επανάστασης. Μετά το 2013, και ιδιαίτερα μετά τη χημική επίθεση στη Γούτα, οι τζιχαντιστές αναπτύχθηκαν έντονα. Επιτέθηκαν σε δυνάμεις τους FSA, επιτέθηκαν σε δημοκράτες και προοδευτικούς αγωνιστές, επιτέθηκαν στους Κούρδους, επιτέθηκαν στις θρησκευτικές μειονότητες. Σήμερα πια, κυριαρχούν στο στρατιωτικό χάρτη των αντικαθεστωτικών, με τη στήριξη περιφερειακών δυνάμεων. Παρ’ όλα αυτά, σημείωσε ότι μπορεί να φέρει χιλιάδες παραδείγματα διαδηλώσεων και πολιτικής ανυπακοής

Οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, άσχετα αν συγκρούονται μεταξύ τους, αποτελούν όλες εχθρό των κινημάτων από τα κάτω στις περιοχές που ελέγχουν οι τζιχαντιστές όλα αυτά τα χρόνια: Στο Ιντλίμπ, που τώρα ελέγχει η πρώην Αλ Κάιντα, αυτές συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Η τρίτη πτέρυγα της αντεπανάστασης είναι οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Όπως εξήγησε, άσχετα αν συγκρούονται μεταξύ τους, αποτελούν όλες εχθρό των κινημάτων από τα κάτω. Θύμισε ότι ο ιμπεριαλισμός είναι σύστημα, με κράτη που ανταγωνίζονται για μεγαλύτερα μερίδια κερδών και ισχύος, αλλά που όλα εχθρεύονται τα κινήματα. Γι’ αυτό και επέμεινε ότι δεν υπάρχει κάποιος «καλύτερος ιμπεριαλισμός» ή κάποιο «μικρότερο κακό» να διαλέξουμε και να στοιχηθούμε πίσω του. Όποιος κάνει μια τέτοια επιλογή, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ήττα των λαϊκών μαζών. Επιστρέφοντας στις αδυναμίες και τα προβλήματα της ίδιας της εξέγερσης, υπογράμμισε ότι στις Τοπικές Συντονιστικές Επιτροπές δεν υπήρχε σημαντική εκπροσώ-

πηση των γυναικών και των θρησκευτικών μειονοτήτων, όπως και ότι η ταξική κοινωνική σύνθεσή τους δεν μεταφράστηκε αυτόματα σε ένα ταξικό πολιτικό πρόγραμμα. Στην αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων, εξήγησε, δεν βοήθησαν καθόλου οι δεκαετίες δικτατορίας και απαγόρευσης της κοινωνικής ή πολιτικής δράσης.

Το κουρδικό ζήτημα

Στη συνέχεια πέρασε στο κουρδικό ζήτημα. Ξεκίνησε δηλώνοντας την υποστήριξή του στην αυτοδιάθεση των Κούρδων σε Ιράν-Ιράκ-Συρία-Τουρκία. Περιέγραψε σύντομα την καταπίεσή τους ειδικά στη Συρία από την ανεξαρτησία της το 1946 και ακόμα πιο έντονα μετά τη δεκαετία του ’60 (άρνηση υπηκοότητας), αλλά και την αξιοποίηση του κουρδικού ζητήματος από τον Χαφέζ Αλ Άσαντ για την εξωτερική του πολιτική (φιλοξενία στο PKK στα πλαίσια του ανταγωνισμού με την Τουρκία το ’80, φιλοξενία ιρακινών κουρδικών κομμάτων ενάντια στον Σαντάμ Χουσεΐν αργότερα κλπ). Συμπλήρωσε ότι όλο το πολιτικό φάσμα, ακόμα και η Αριστερά, δεν υποστήριξε τα δικαιώματα των Κούρδων, με την εξαίρεση της Οργάνωσης Κομουνιστική Δράση. Το 2011, οι Κούρδοι συμμετείχαν στην εξέγερση, αν και από τα πολλά πολιτικά τους κόμματα, επίσημη στήριξη έδωσαν μόνο δύο. Από το 2012 όμως, αρχίζει να φθίνει ο αρχικός συντονισμός που είχε επιτευχθεί μεταξύ Αράβων και Κούρδων. Γι’ αυτή την εξέλιξη, ο Νταχέρ εντόπισε ευθύνες στις πολιτικές δυνάμεις και των δύο πλευρών. Καταρχήν η συριακή αντιπολίτευση, η οποία αρνιόταν να εντάξει τα δικαιώματα των Κούρδων στην ατζέντα της, φτάνοντας να αρνηθεί ακόμα και τη μετονομασία του κράτους (την απαλοιφή του όρου «αραβική» από το «συριακή δημοκρατία»). Η εξόριστη αντιπολίτευση συνεχίζει να στέκεται εχθρικά στους Κούρδους μέχρι σήμερα, υιοθέτησε τη ρατσιστική-σοβινιστική αντιμετώπισή τους, υποστήριξε τις επιθέσεις φονταμενταλιστών κατά των Κούρδων κι έφτασε σήμερα να στηρίζει ένθερμα τα εγκλήματα στο Αφρίν. Πριν περάσει στις ευθύνες του κουρδικού PYD, δήλωσε ότι ο ίδιος ως Άραβας οφείλει να αρχίζει να αποδίδει ευθύνες ξεκινώντας από την αραβική πλευρά. Όσον αφορά το PYD, αν και υπέφερε από σκληρή καταστολή τη δεκαετία του 2000, απέκτησε την ανοχή του καθεστώτος μετά το 2011. Δεν ήταν συμμαχία, αλλά προσωρινός γάμος συμφέροντος: Το PYD

εστίαζε περισσότερο στην υποστήριξη της δράσης στην Τουρκία παρά στην πάλη για τα δικαιώματα των Κούρδων στη Συρία, και σε αυτό προστέθηκε ο σεβαστός φόβος του απέναντι στη συριακή αντιπολίτευση, η οποία αποτελούσε στενό σύμμαχο του Ερντογάν, του μεγάλου εχθρού των Κούρδων. Από τη μεριά του ο Άσαντ, αποσύροντας τις δυνάμεις του από τις κουρδικές περιοχές, αφενός μπορούσε να εστιάσει την πολεμική του προσπάθεια αλλού, αφετέρου διευκόλυνε τη διάσπαση του κινήματος κι επιπλέον δημιουργούσε πίεση στον Ερντογάν, επιτρέποντας στο PYD να εδραιωθεί στα σύνορα της Τουρκίας. Αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης ήταν το πείραμα της Ροζάβα, στο οποίο ο Νταχέρ αναγνώρισε αρκετές σημαντικές κατακτήσεις στα ζητήματα των γυναικών, των θρησκευτικών μειονοτήτων, αλλά και προφανώς της ίδιας της αυτοδιάθεσης των Κούρδων. Ωστόσο, όπως είπε, αναγνωρίζοντας τα επιτεύγματα, δεν πρέπει να βλέπουμε τη Ροζάβα ρομαντικά: Οι εξελίξεις ελέγχονται από το μηχανισμό του PYD το οποίο καταστέλλει κάθε πολιτικό του αντίπαλο, ενώ στα πλαίσια της ρωσικής επίθεσης το Φλεβάρη του 2016 στο Χαλέπι, επωφελήθηκε αποσπώντας εδάφη στην ύπαιθρο από όπου εκδίωξε τον ντόπιο αραβικό πληθυσμό. Έκλεισε την περιγραφή του λέγοντας ότι είναι λάθος να αντιμετωπίζονται οι Κούρδοι ως συνεργάτες του Άσαντ και προειδοποίησε ότι το καθεστώς δεν πρόκειται να ανεχτεί την αυτονομία τους, απλά ως τώρα ήταν απασχολημένο να δολοφονεί άλλους αντιπάλους του. Και επανέλαβε ότι η κύρια ευθύνη για όσα έγιναν βαραίνει την αραβική πλευρά, καθώς αυτή αποτελεί την πλειοψηφική συνιστώσα, υπενθυμίζοντας ότι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της ρωσικής επανάστασης ήταν η αναγνώριση του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση σε όλες τις εθνικές μειονότητες. Γενικότερα, επέμεινε ότι μπορούμε να στηρίζουμε αγώνες, κάνοντας κριτική στις ηγεσίες που τον διεξάγουν. Αυτό κάνουμε με το κουρδικό κίνημα, όπως το κάνουμε και για το παλαιστινιακό (όπου είδαμε πού κατέληξε η άκριτη στήριξη στη Φατάχ ή τη Χαμάς) και το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για τη συριακή εξέγερση και την εξόριστη ηγεσία της.

Τι να κάνουμε

Κατέληξε με το τι να κάνουμε: Στη Συρία, να οικοδομήσουμε ένα ανεξάρτητο μπλοκ

δυνάμεων, σε αντιπαράθεση και με τον Άσαντ και με τους ισλαμιστές φονταμενταλιστές, να συνδέσουμε το κοινωνικό με το δημοκρατικό ζήτημα, να γίνουμε η φωνή των καταπιεσμένων, να ενώσουμε τους αγώνες μας –και διεθνώς, με αυτούς στην Αίγυπτο, την Τυνησία, την Τουρκία και στο εσωτερικό της Συρίας, μεταξύ Αράβων και Κούρδων. Η ενότητα και ο διεθνισμός είναι θεμελιώδη, όπως έδειξε και η θετική πείρα, όταν κάθε νίκη σε μια χώρα έσπρωχνε μπροστά την επαναστατική διαδικασία στην επόμενη, αλλά και η αρνητική, όταν κάθε ήττα πήγαινε συνολικά πίσω το κίνημα στην περιοχή: Π.χ. οι σφαγές του Σίσι το 2013 δεν θα γίνονταν το ίδιο εύκολα, αν δεν είχε προηγηθεί το μακελειό στη Συρία. Στην Ευρώπη, ο Νταχέρ μας κάλεσε να βλέπουμε τους αγώνες των αραβικών μαζών ως δική μας υπόθεση, όπως συνέβη το 2011, να δώσουμε αγώνα ενάντια στο ρατσισμό και την ισλαμοφοβία που αντιμετωπίζει τους Σύρους πρόσφυγες ως «τρομοκράτες», να οξύνουμε την πάλη μας ενάντια στις άρχουσες τάξεις μας, που συμμετέχουν στον πόλεμο, και να σταθούμε ενάντια σε όλες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις χωρίς εξαιρέσεις, κάνοντας σαφές ότι ούτε στην Ουάσινγκτον, ούτε στη Μόσχα, ούτε στο Ριάντ, ούτε στην Τεχεράνη, ούτε στην Ντόχα ή την Άγκυρα έχουμε «φίλους». Έκλεισε με τα σημερινά επίδικα στη Συρία. Δήλωσε ότι πρώτη βασική και άμεση προτεραιότητα είναι να τερματιστεί ο πόλεμος: «όσο συνεχίζεται, θα ενισχύει μόνο τις αντιδραστικές δυνάμεις, τον Άσαντ, τους τζιχαντιστές, τους ιμπεριαλιστές». Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι ο αγώνας τελείωσε. Πρέπει να συνεχιστεί με άλλα μέσα και άλλα αιτήματα, όπως να τιμωρηθούν οι εγκληματίες πολέμου, να απελευθερωθούν οι πολιτικοί κρατούμενοι και να επιστρέψουν στις εστίες τους οι πρόσφυγες και οι εκτοπισμένοι. Πιο μακροπρόθεσμα, ισχυρίστηκε ότι οι εμπειρίες της επαναστατικής διαδικασίας δεν θα χαθούν. Έχουμε να μάθουμε από τα λάθη, να μη θρηνούμε για την ήττα, αλλά να οργανωθούμε για τις μελλοντικές μάχες. Είναι μια μακροχρόνια επαναστατική διαδικασία με τις αιτίες που την προκάλεσαν να συνεχίζουν να υπάρχουν. Θα πάρει χρόνο, αλλά το κίνημα θα επιστρέψει. Θα πάρει χρόνο, αλλά η λύση θα δοθεί μόνο αν οργανώσουμε κοινές απαντήσεις όλοι μαζί: Οι μοίρες μας είναι συνδεδεμένες.

2 ΜΑΗ 2018

Το Ισραήλ δολοφονεί, οι Παλαιστίνιοι επιµένουν σελ. 17

Χιλιάδες διαδήλωσαν στην Ισπανία για την υπόθεση βιασµού της Λα Μανάδα

Ναι, εγώ σε πιστεύω! Της Κατερίνας Σεργίδου

Χ

ιλιάδες γυναίκες και άνδρες από την 26η Απριλίου (Πέµπτη) διαδηλώνουν στις περισσότερες πόλεις της Ισπανίας, ζητώντας δικαιοσύνη για τη γυναίκα που βιάστηκε και κακοποιήθηκε από πέντε άνδρες το καλοκαίρι του 2016 στην Παµπλόνα. Η απόφαση του δικαστηρίου της Ναβάρα να καταδικάσει τους πέντε βιαστές για εννέα χρόνια µε την κατηγορία της σεξουαλικής κακοποίησης και όχι του βιασµού έχει εξοργίσει την ισπανική κοινή γνώµη, το φεµινιστικό κίνηµα, αλλά και κάθε γυναίκα που ευτυχώς εκλαµβάνει αυτή την αδικία ως προσωπική της υπόθεση, φωνάζοντας έξω από το δικαστήριο, σε πλατείες και σε δρόµους: «Σήµερα µας δικάζουν όλες».

Για την ιστορία

Τον Ιούλιο του 2016, µια οµάδα πέντε νεαρών ανδρών ταξίδεψε από τη Σεβίλη στην πόλη Παµπλόνα, που βρίσκεται στην αυτονοµία της Ναβάρα (Βόρεια Ισπανία), για να «διασκεδάσει» κατά τη διάρκεια της γιορτής Σαν Φερµίνες. Ανάµεσά τους ένας αστυνοµικός (guardia civil) και ένας στρατιωτικός. Το βράδυ της 6ης Ιουλίου οι νεαροί συνόδευσαν µια 18χρονη γυναίκα µέχρι το αυτοκίνητό της, στο οποίο η ίδια σκόπευε να κοιµηθεί. Σε αυτή τη διαδροµή την παρέσυραν στην είσοδο µιας πολυκατοικίας, όπου τη βίασαν κατ’ εξακολούθηση, βιντεοσκόπησαν τον βιασµό της, ανεβάζοντας το βίντεο στο οµαδικό γκρουπ που είχαν δηµιουργήσει στο whatsup που έφερε το όνοµα La manada (αγέλη λύκων), έκλεψαν το κινητό της και, αφού τελείωσαν, την εγκατέλειψαν ηµί-

γυµνη στη µέση του δρόµου. Η νεαρή γυναίκα τα ξηµερώµατα της 7ης Ιουλίου βρήκε το κουράγιο να φτάσει µέχρι το αστυνοµικό τµήµα και να καταγγείλει τον βιασµό της. Οι νεαροί άνδρες συλλήφθηκαν από τις αστυνοµικές αρχές και σε όλη τη διάρκεια των ανακρίσεων υποστήριζαν και υποστηρίζουν ότι η γυναίκα συναίνεσε 100% και ότι δεν υφίσταται ζήτηµα βιασµού ή κακοποίησης. Αρχικά έγινε προσπάθεια να κουκουλωθεί η υπόθεση και να παρουσιαστεί –όπως συνηθίζεται– ως µια περίπτωση συναινετικού σεξ, όπου «το πράγµα ξέφυγε λίγο», ότι η γυναίκα «πήγαινε γυρεύοντας, συνοµιλώντας µε πέντε αγνώστους». Η νεαρή γυναίκα από την πρώτη στιγµή δήλωσε ξεκάθαρα ότι πρόκειται για βιασµό και, παρά την προσπάθεια διαστρέβλωσης και υποτίµησης της εµπειρίας της από δικαστές, αστυνοµικούς, δικηγόρους και δηµοσιογράφους, υποστήριξε σθεναρά τη θέση της µέχρι το τέλος. Κατά τη διάρκεια της πρώτης φάσης

της δίκης (13 Νοεµβρίου 2017) χιλιάδες γυναίκες έδειξαν τη συµπαράστασή τους, φωνάζοντας το πασίγνωστο πια σύνθηµα «Ναι, εγώ σε πιστεύω», δίνοντας θάρρος σε πολλές ακόµα γυναίκες την ίδια εποχή να καταγγείλουν περιστατικά βιασµού και να µιλήσουν ανοιχτά για αντίστοιχες περιπτώσεις. Η υπόθεση της La manada (λα µανάδα) συγκλόνισε την ισπανική κοινωνία και στάθηκε η αφορµή για τη δηµιουργία ενός µεγαλειώδους φεµινιστικού κινήµατος, του οποίου τη δύναµη είδαµε την 8η Μάρτη κατά τη διάρκεια της γυναικείας απεργίας. Για την υπόθεση γράφτηκαν στίχοι και τραγούδια, συνθήµατα σε τοίχους και δηµιουργήθηκε µια κουλτούρα υπεράσπισης των γυναικών στο δρόµο, που σπάει τη σιωπή, καταγγέλλει τους πατριαρχικούς λόγους και ζητά δικαιοσύνη.

Η ετυµηγορία

Στις 26 Απρίλη το δικαστήριο της Ναβάρα καταδίκασε τους πέντε βιαστές για σεξου-

αλική κακοποίηση και ληστεία, ποινή που επισύρει εννέα χρόνια φυλάκισης. Η ποινή για βιασµό θα ήταν για είκοσι δύο χρόνια φυλάκισης. Η απόφαση εξόργισε την κοινή γνώµη και την ίδια µέρα 32.000 γυναίκες διαδήλωσαν στην Παµπλόνα. Την ίδια µέρα χιλιάδες γυναίκες διαδήλωσαν στη Μαδρίτη, στη Βαρκελώνη, στη Σεβίλλη, στο Μπιλµπάο, στη Βαλένθια και σε άλλες πόλεις. Ανάµεσά τους δηµαρχίνες όπως η Άντα Κολάου και η Μανουέλα Καρµένα, οι οποίες δήλωσαν ότι η απόφαση είναι άδικη. Μέσα σε λίγες ώρες, άρχισαν να δηµοσιεύονται αποφάσεις σωµατείων, κοινοβουλίων, δηµοτικών συµβουλίων, φεµινιστικών οµάδων, κοινωνικών και πολιτικών οργανώσεων. Μια καµπάνια υπεράσπισης της νεαρής γυναίκας έχει κατακλείσει το διαδίκτυο, ενώ µέχρι στιγµής έχουν συλλεχθεί πάνω από 200.000 υπογραφές αλληλεγγύης. Όλες οι αποφάσεις, όλα τα συνθήµατα δηλώνουν το αυτονόητο: Για πόσο µια γυναίκα πρέπει να απολογείται και να προσπαθεί να πείσει για την αθωότητά της; Πώς µπορεί ο βιασµός της από πέντε άνδρες να µην αποκαλείται βιασµός, αλλά σεξουαλική κακοποίηση; Για πόσο ακόµα οι γυναίκες θα δικάζονται; Τα συνθήµατα που ακούγονται όλες αυτές τις µέρες στους δρόµους είναι χαρακτηριστικά της δίκαιης οργής των γυναικών: «Ούτε ξεχνώ, ούτε συγχωρώ τη Λα Μανάδα», «Εσείς οι σεξιστές είστε οι τροµοκρατές», «Το όχι είναι όχι», «η Λα µανάδα δεν είναι πέντε, είναι ολόκληρο το σύστηµα», «Εγώ ναι, σε πιστεύω αδερφή µου». Είναι τέτοια η οργή της κοινωνίας, που ακόµα και γυναίκες στελέχη του δεξιού κόµµατος έκαναν δηλώσεις υπεράσπισης της νεαρής γυναίκας, όπως και το τάγµα των ξυπόλητων καλογριών Carmelitas. Η υπόθεση θα έχει και συνέχεια, αφού προετοιµάζεται έφεση και νέα δίκη, µε στόχο να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Η νοµική αναγνώριση της τεκνοθεσίας από οµόφυλα ζευγάρια είναι δικαίωµα

Α

υτές τις µέρες συζητείται στη βουλή η επεξεργασία του σχεδίου νόµου «Μέτρα για την προώθηση των θεσµών της Αναδοχής και Υιοθεσίας» του υπουργείου Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Στην απλοποίηση των διαδικασιών υιοθεσίας περιλαµβάνεται και το αυτονόητο δικαίωµα των οµόφυλων ζευγαριών, που έχουν υπογράψει σύµφωνο ελεύθερης συµβίωσης, να υιοθετούν παιδιά. Για την ακρίβεια το δικαίωµα υπονοείται, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε το θάρρος να ρυθµίσει το αυτονόητο και αστικό δικαίωµα παιδοθεσίας από οµόφυλα ζευγάρια µε έναν ξεκάθαρο τρόπο. Πρόκειται για πάγιο αίτηµα του ΛΟΑΤΚ κινήµατος. Η κυβέρνηση αντί να το λύσει δια νόµου, κρύβεται πίσω από

τη διφορούµενη ρύθµιση νόµου. Ακόµα και έτσι όµως πρόκειται για µια ρύθµιση που πρέπει να ψηφιστεί. Όπως ήταν αναµενόµενο, έχουν εκφραστεί ήδη ενστάσεις τόσο από βουλευτές-τριες του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και από τα κόµµατα των ΑΝΕΛ, ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή. Φαίνεται ότι η ρύθµιση θα περάσει µε τις ψήφους της πλειοψηφίας των βουλευτών των ΣΥΡΙΖΑ, ∆ΗΣΥ και Ποτάµι. Σε ένα ακραία συντηρητικό πλαίσιο που αγγίζει µέχρι και τα κόµµατα της Αριστεράς, η ανακοίνωση του Γραφείο Τύπου της ΛΑΕ τοποθετείται µε τον πιο ξεκάθαρο τρόπο υπέρ της νοµικής αναγνώρισης της τεκνοθεσίας από οµόφυλα ζευγάρια, δείχνοντας ποια θα όφειλε να είναι η θέση της Αριστεράς. Ακολουθεί ολόκληρη η ανακοίνωση: «Η ανάγκη νοµικής αναγνώρισης του δι-

καιώµατος τεκνοθεσίας από οµόφυλα ζευγάρια συµπεριλαµβάνεται στις Θέσεις που ψηφίστηκαν από την Ιδρυτική Συνδιάσκεψη της Λαϊκής Ενότητας. Το ίδιο ισχύει, φυσικά, και για την αναδοχή των παιδιών. Θεωρούµε ότι η χορήγηση του δικαιώµατος αυτού αφενός κινείται προς το συµφέρον των παιδιών, που πρωτίστως χρειάζονται οικογενειακά περιβάλλοντα ασφάλειας, συντροφικότητας και αγάπης, και αφετέρου αίρει, µερικώς, απαράδεκτες διακρίσεις σε βάρος των οµόφυλων ζευγαριών. Οι οικογένειες των οµόφυλων ζευγαριών είναι κατάλληλες και για τεκνοθεσία και για αναδοχή, στο βαθµό που πληρούν τις προϋποθέσεις αυτές. Υπενθυµίζουµε ότι χιλιάδες παιδιά ζουν σήµερα σε ακατάλληλα περιβάλλοντα και γίνονται θύµατα ενδοοικογενειακής βίας, παρά το γεγονός ότι οι οικογέ-

νειές τους συγκροτούνται από ετερόφυλα ζευγάρια. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προχωράει στο νοµοσχέδιο για την αναδοχή, προκειµένου να παρακάµψει το αίτηµα της τεκνοθεσίας από οµόφυλα ζευγάρια. Παράλληλα, έχουµε επίγνωση ότι η προώθηση του νοµοσχεδίου για την αναδοχή δεν γίνεται στη βάση ενός πραγµατικού ενδιαφέροντος για τα παιδιά ή για τους οµοφυλόφιλους, αλλά στη βάση της προσπάθειας να επιδείξει ένα δήθεν «αριστερό» ή «ευαίσθητο» κοινωνικά προφίλ. Το οποίο, όµως, έχει καταστρέψει ανεπανόρθωτα εδώ και καιρό µε τις εξοντωτικές µνηµονιακές πολιτικές της. Πολιτικές που έχουν οδηγήσει και οδηγούν βάναυσα χιλιάδες παιδιά και χιλιάδες ενήλικες σε συνθήκες απόγνωσης, στέρησης βασικών αγαθών και εξαθλίωσης, ετερόφυλους και οµοφυλόφιλους».