EA 408

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Ο «Κλεισθένης» είναι συνέχεια των Μνηµονίων σελ. 2, 15

Φύλλο Νο 408 | 16 ΜΑΗ 2018 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Σενάρια εκβιασµών και συµφωνίας Τσίπρα-Ζάεφ σελ. 4-5

Ξεσηκωµός για το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής σελ. 12

Ο Μαρξ και η διαχρονικότητα του έργου του σελ. 7

ÍÁ ÓÔÁÌÁÔÇÓÏÕÌÅ ÔÇ ÓÕÌÌÁ×ÉÁ ÔÇÓ ÊÕÂÅÑÍÇÓÇÓ ÌÅ ÔÏÕÓ ×ÁÓÁÐÇÄÅÓ ÔÇÓ ÃÁÆÁÓ Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

¼÷é óôï üíïµÜ µáò

ÃÅÍÉÊÇ ÁÐÅÑÃÉÁ ÓÔÉÓ 30 ÌÁÇ ÔÁÎÉÊÇ ÓÕÃÊÑÏÕÓÇ ÊÁÉ Ï×É «ÊÏÉÍÙÍÉÊÇ ÓÕÌÌÁ×ÉÁ» • ÍÁ ÓÐÁÓÏÕÌÅ ÔÇ ËÉÔÏÔÇÔÁ – ÁÕÎÇÓÅÉÓ ÓÅ ÌÉÓÈÏÕÓ ÊÁÉ ÓÕÍÔÁÎÅÉÓ • ÌÏÍÉÌÇ ÊÁÉ ÓÔÁÈÅÑÇ ÄÏÕËÅÉÁ ÃÉÁ ÏËÏÕÓ – Ï×É ÓÔÇÍ ÅËÁÓÔÉÊÇ ÅÑÃÁÓÉÁ • ÌÁÆÉÊÅÓ ÐÑÏÓËÇØÅÉÓ ÓÅ ÕÃÅÉÁ-ÐÁÉÄÅÉÁ-ÄÇÌÏÕÓ • Ï×É ÓÔÉÓ ÉÄÉÙÔÉÊÏÐÏÉÇÓÅÉÓ • Ï×É ÓÔÏÕÓ ÅÎÏÐËÉÓÌÏÕÓ

2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Της σύνταξης... Τίποτα δεν συµβολίζει καλύτερα τον απόλυτο εκφυλισµό του ΣΥΡΙΖΑ από

το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας υπήρξε ο πρώτος δυτικός πολιτικός που κατά την πρώτη επίσκεψή του ως πρωθυπουργός τόλµησε να χαρακτηρίσει την Ιερουσαλήµ πρωτεύουσα του κράτους του Ισραήλ.

Πολλοί, τότε, ερµήνευσαν το απίστευτο γεγονός ως «πατάτα», ως αποτέλεσµα

χονδροειδούς άγνοιας της ιστορίας του παλαιστινιακού ζητήµατος. Αποδείχτηκε ότι δεν ήταν έτσι: Ο Τσίπρας ήταν ενήµερος για τις προθέσεις της κυβέρνησης του Τραµπ και έσπευσε ως «λαγός» να ενταχθεί στην κυοφορούµενη, τότε, αµερικανική «στροφή», ζητώντας ως αντάλλαγµα την υποστήριξη των ΗΠΑ και των ενόπλων δυνάµεων του Ισραήλ στα έξαλλα σχέδια αναβάθµισης του ρόλου του ελληνικού καπιταλισµού στην Ανατολική Μεσόγειο.

16 ΜΑΗ 2018

Μέτωπο για να µην εφαρµοστεί

Ο «Κλεισθένης» είναι συνέχεια των µνηµονίων Συνέντευξη µε το Νίκο Σακούτη*

Σήµερα οι ΗΠΑ του Τραµπ «παίζουν σκληρά» στη Μέση Ανατολή, τινάζοντας στον

αέρα τη συµφωνία Οµπάµα µε το Ιράν και κάνοντας πιθανό έναν γενικευµένο πόλεµο που θα «ξαναγράψει» τα σύνορα στην περιοχή. Πριν φτάσουµε σε µια «νέα Γιάλτα για την Ανατολή» (ένα σενάριο που εµφανίζεται πλέον συχνά στο διεθνή Τύπο), οι βάρβαρες πολεµικές καταστροφές απειλούν τη ζωή εκατοµµυρίων ανθρώπων.

Οι ΗΠΑ έχουν αποδείξει ότι δεν διστάζουν να πολεµούν, αλλά από τον αέρα, τη θάλασσα και εξ αποστάσεως. Τον πολύνεκρο πόλεµο επί του εδάφους αναθέτουν στις συµµαχίες των προθύµων φίλων τους. Και στην περιοχή αυτή η συµµαχία έχει ήδη συγκροτηθεί: είναι ο άξονας Ισραήλ-Αίγυπτος-Κύπρος-Ελλάδα.

Ασφαλώς τα πρωταρχικά συµφέροντα που στηρίζουν τη συγκρότηση του

«άξονα» είναι τα γεωπολιτικά: η διασφάλιση της ηγεµονίας της ∆ύσης –µε πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ, αλλά και της ΕΕ– στη στρατηγικής συµµαχίας περιοχή της Μέσης και Εγγύς Ανατολής. Όµως σήµερα τα γεωπολιτικά εµπλέκονται µε τα ενεργειακά. Η πιθανολογούµενη τεράστια «δεξαµενή» πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Αν. Μεσόγειο προσελκύει το ενδιαφέρον των Μεγάλων ∆υνάµεων, των κολοσσιαίων εταιρειών εξόρυξης και εκµετάλλευσης υδρογονανθράκων (από την αµερικάνικη Exxon-Mobil ως τις ευρωπαϊκές Total και Eni), αλλά πυροδοτεί και την πόλωση και αναδιατάσσει τις συµµαχίες µεταξύ των τοπικών κυρίαρχων τάξεων και κρατών. Αυτά τα συµφέροντα βαφτίζει «κυριαρχικά συµφέροντα της χώρας» η γλοιώδης πολιτική των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που αποτελεί στο πεδίο αυτό την οµαλή συνέχεια της πολιτικής των Αντώνη Σαµαρά και Ευάγγελου Βενιζέλου.

Αυτή η πολιτική στάζει αίµα. Η σφαγή των αµάχων στη Γάζα είναι µια δραµατική προειδοποίηση για τον αδίστακτο χαρακτήρα του «άξονα». Όλοι οι λαοί που ζούµε στην περιοχή, έχουµε σοβαρούς λόγους για να ανησυχούµε.

Το παλαιστινιακό ζήτηµα

υπήρξε πάντα το αδιάψευστο «κλειδί» που ερµηνεύει την πραγµατική πρόθεση κάθε πολιτικής δύναµης. Η αλληλεγγύη στο παλαιστινιακό κίνηµα υπήρξε πάντα «σηµαία» της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Η στάση του Τσίπρα –και η εκκωφαντική σιωπή όλων των «άλλων» µέσα στον ΣΥΡΙΖΑ– είναι µια συκοφαντική πρόκληση απέναντι σε αγώνες δεκαετιών, απέναντι στην ίδια την ιστορία της Αριστεράς.

Πολύ περισσότερο που σήµερα οι Παλαιστίνιοι είναι αρκετά µόνοι. Λίγες ηµέ-

ρες πριν τη σφαγή στη Γάζα, ο Νετανιάχου ήταν επίσηµος προσκεκληµένος στις διαδηλώσεις εορτασµού της «αντιφασιστικής νίκης» στη Μόσχα. Όσοι φαντασιώνονται έναν κάποιον αντιιµπεριαλισµό του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία, οφείλουν να θυµηθούν ότι οι παλαιστινιακές οργανώσεις αντίστασης σφαγιάστηκαν και από πολλούς άλλους, πέραν των δυνάµεων του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ.

Είναι η ώρα της κινητοποίησης, της αλληλεγγύης στο πλευρό αυτών των ανθρώπων στην Παλαιστίνη, που αντιµετωπίζουν άοπλοι τον πιο εξοπλισµένο και ετοιµοπόλεµο στρατό στην περιοχή. ∆εν είναι µόνο η υποχρεωτική διεθνιστική αλληλεγγύη. Αυτή η στάση είναι ταυτόχρονα αγώνας για την ειρήνη, αγώνας ενάντια στη βάρβαρη κυριαρχία του ιµπεριαλισµού.

Και δίπλα σε αυτά, προστίθεται και µια πιο «εσωτερική» πολιτική αιχµή: Η κυ-

βέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η κυβέρνηση του Μνηµονίου 3 αποδεικνύει σήµερα χειροπιαστά ότι η υποταγή στον νεοφιλελεύθερο καπιταλισµό είναι κατηφόρα χωρίς τέλος. Οδηγεί στην πλήρη ταύτιση µε τις ΗΠΑ, στους εναγκαλισµούς µε τους χασάπηδες του Ισραήλ, στη συνενοχή για τα εγκλήµατα σε βάρος του παλαιστινιακού λαού.

Ο εργατικός και λαϊκός αγώνας ενάντια στη λιτότητα είναι αγώνας ενάντια

στον πόλεµο, αγώνας ενάντια στη συµµαχία µε το Ισραήλ, αγώνας ενάντια στο ΝΑΤΟ και τον ιµπεριαλισµό. Και µέσα σε αυτόν τον αγώνα, η παλαιστινιακή σηµαία θα παραµένει πάντα ένα υπερήφανο σύµβολο.

Μπορείς να µας πεις τους βασικούς άξονες του «Κλεισθένη» που η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι είναι µεταρρύθµιση; Ο Κλεισθένης δεν είναι µεταρρύθµιση, ούτε καν πρώτο µεταρρυθµιστικό βήµα όπως είπε ο Σκουρλέτης ονοµάζοντάς το «Κλεισθένης 1» και προσδιορίζοντας ότι θα υπάρξει και «Κλεισθένης 2» µετά τη συνταγµατική αναθεώρηση. Ως λόγο του ότι δεν είναι ολοκληρωµένη µεταρρύθµιση επικαλέστηκε την έλλειψη χρηµάτων, το αυστηρό δηµοσιονοµικό πλαίσιο που υπάρχει. Εµείς λέµε ότι αυτό το νοµοσχέδιο όχι µόνο δεν είναι µεταρρύθµιση, αλλά και ορισµένες πτυχές του θα οδηγήσουν την αυτοδιοίκηση σε αντιδραστικότερες πολιτικές. Κατ’ αρχάς τα 2/3 σχεδόν των άρθρων του είναι για το εκλογικό σύστηµα και το σύστηµα διοίκησης δήµων και περιφερειών. Μετά το νοµοσχέδιο αναφέρεται στους ΦΟ∆ΣΑ (Φορείς ∆ιαχείρισης Στερεών Αποβλήτων), που ήταν ένα άλλο νοµοσχέδιο που πηγαινοερχόταν µεταξύ υπουργείου Εσωτερικών και υπουργείου Περιβάλλοντος και τελικά το ενσωµάτωσαν στον «Κλεισθένη» για να φτιάξουν ένα υποτίθεται µεγάλο πόνηµα για λόγους εντυπωσιασµού. Με όσα προβλέπονται παγιώνονται οι ανώνυµες εταιρείες µικρών και µεγάλων συµφερόντων για τη διαχείριση απορριµµάτων. Το σηµαντικότερο είναι το τελευταίο κεφάλαιο µε τίτλο «Νέα πεδία αναπτυξιακής δράσης δήµων και περιφερειών». Είναι όλη η ουσία του νοµοσχεδίου. Κατ’ αρχάς όλο το νοµοσχέδιο αντιγράφει σε πάρα πολλά άρθρα, λέξη προς λέξη, τον «Καλλικράτη». Άρα όχι µόνο δεν ανατρέπει, αντίθετα κινείται στα γρανάζια του «Καλλικράτη» και µάλιστα σε αυτό το κεφάλαιο τον µεταρρυθµίζει σε χειρότερη κατεύθυνση. Συγκεκριµένα εισάγει την ανταποδοτικότητα και στο πράσινο, µε τον τίτλο «ενιαίο τέλος απορριµµάτων, ηλεκτροφωτισµού και πρασίνου». ∆ιευρύνει την ανταποδοτικότητα µε τη δικαιολογία ότι το ζητούν οι δήµαρχοι για να κάνουν προσλήψεις. Μια πολύ επικίνδυνη δικαιολογία, γιατί έτσι οµολογούν ότι για να έχουν οι δήµοι υπηρεσίες και προσωπικό θα πρέπει να πλη-

ρώνουν οι δηµότες. ∆ηλαδή να αποσυρθεί το κράτος και όλα να είναι ανταποδοτικά. Πιο αντιδραστικά δηλαδή από τον «Καλλικράτη», που ως τώρα η ανταποδοτικότητα ίσχυε µόνο στην αποκοµιδή των απορριµµάτων και στον ηλεκτροφωτισµό. ∆εύτερο και πολύ επικίνδυνο επίσης, σπάει τους περιορισµούς που είχε ο «Καλλικράτης» όσον αφορά την «επιχειρηµατικότητα». Το 2010, όταν έγινε ο «Καλλικράτης», ο κάθε δήµος µπορούσε να έχει µόνο µία ανώνυµη εταιρεία ειδικού σκοπού, µετά και τις απανωτές χρεοκοπίες δηµοτικών επιχειρήσεων που είχαµε την εικοσαετία 1990-2010. Τώρα σπάνε τον περιορισµό και µπορούν οι δήµοι να δηµιουργούν ανώνυµες εταιρείες οι οποίες θα έχουν να κάνουν µε την παραγωγή, αποθήκευση, πώληση ηλεκτρικής ενέργειας, µε την αξιοποίηση της δηµοτικής περιουσίας και µε εταιρείες ενεργειακής αξιοποίησης των απορριµµάτων. Όλο αυτό το φάσµα συνδέεται έτσι και µε το ξεπούληµα της ∆ΕΗ, πετώντας ένα κοκαλάκι στους δήµους για να γίνουν συνεργοί. Μάλιστα, σε όλες αυτές τις ανώνυµες εταιρείες δίνει το δικαίωµα να έχουν το µειοψηφικό πακέτο ώστε να προσελκύσουν κεφάλαια. Ακολουθούν τα άρθρα που έχουν να κάνουν µε την εποπτεία, που όχι µόνο δεν γίνεται ηπιότερη αλλά γίνεται βαρύτερη, γιατί µέσα στα σχετικά άρθρα ενσωµατώνουν, συστηµατοποιούν και προβάλλουν για το µέλλον την προοπτική µόνιµης εποπτείας. Είναι χαρακτηριστικό το άρθρο που αναφέρεται στους προϋπολογισµούς των δήµων. Πρέπει να προσαρµόζονται λαµβάνοντας υπόψη τη µνηµονιακή πραγµατικότητα και να είναι ισοσκελισµένοι µε βάση τον κρατικό προϋπολογισµό και το εκάστοτε µεσοπρόθεσµο πλαίσιο δηµοσιονοµικής στρατηγικής. ∆ηλαδή αυτό της σκληρής λιτότητας στο οποίο υπάγονται ήδη οι δήµοι και το οποίο ισχύει ως το 2021. Η χρήση της λέξης «εκάστοτε» και όχι της λέξης «υφιστάµενο» σηµαίνει ότι µπορεί να υπάρχει και εποπτεία στο διηνεκές. Ο «Κλεισθένης» δένει τους δήµους ως µακρύ χέρι του κράτους και της εφαρµοζόµενης µνηµονιακής πολιτικής µε τα τρία σκέλη: ανταποδοτικότητα-επιχειρηµατικότητα-βαριά εποπτεία. Το νοµοσχέδιο αυτό το απορρίπτουµε συλλήβδην. (συνέχεια σελ. 15)

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/754747-11 της Εθνικής Τράπεζας.

• Υπεύθυνος Γρηγόρης Δεµέστιχας, τηλ 6976564624

πολιτικη

16 μαη 2018

3

Η ώρα του λογαριασμού πλησιάζει... Του Αντώνη Νταβανέλου

Τ

ην ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, άρχιζαν ξανά στο Χίλτον οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των εκπροσώπων του «κουαρτέτου» (Κομισιόν, ΔΝΤ, ΕΚΤ, ESM) και της κυβέρνησης Τσίπρα σχετικά με την 4η αξιολόγηση, τα αποτελέσματα της οποίας θα συζητηθούν στο Eurogroup της 24ης Μαΐου. Το «πλαίσιο» της διαπραγμάτευσης είναι γνωστό: • Στο παραμύθι περί «εξόδου από τα μνημόνια», απλώς ο δράκος θα αλλάξει όνομα. Σύμφωνα με τις πληροφορίες στον Τύπο, το Μνημόνιο 3 θα μετονομαστεί μετά τον Αύγουστο του ’18 «εργαλείο παρακολούθησης». Και μάλιστα, όπως δήλωσε ο πρόεδρος του Eurogroup, Μάριο Σεντένο, θα πρόκειται για τούρμπο-εργαλείο, για ένα «εργαλείο ενισχυμένης εποπτείας».

• Η «έξοδος» δεν θα είναι χωρίς πρόσθετα μέτρα λιτότητας. Ήδη οι κυβερνητικοί παρατρεχάμενοι σταμάτησαν τις δημαγωγίες των περασμένων εβδομάδων περί αναβολής ή αναστολής του σφαγείου στις καταβαλλόμενες συντάξεις και συγκεντρώνονται στην προσπάθεια να πείσουν την κοινωνία ότι η μεγάλη μείωση στις συντάξεις δεν θα έχει και τόσο τρομερές συνέπειες. Ίσως τα γεμιστά της κ. Φωτίου να είναι μια κάποια λύσις... Όμως το καυτό ζήτημα των συντάξεων δεν είναι το μοναδικό πικρό ποτήρι για το επιτελείο Τσίπρα. Μέσα στο δυσμενές διεθνές οικονομικό κλίμα (πού να είναι όλοι εκείνοι που διέβλεπαν τη «μεσοπρόθεσμη σταθεροποίηση» του συστήματος...) το ΔΝΤ και –κατά τα κυριακάτικα δημοσιεύματα– πάνω από 10 ευρωπαϊκές «δανείστριες» χώρες ζητούν τη μείωση του αφορολόγητου από την 1/1/2019, προκρίνοντας την τακτική του σοκ στην επερχόμενη μείωση των εργατικών και λαϊκών εισοδημάτων. Και στα «ψιλά γράμματα» κρύβονται κι άλλα: η

αναπροσαρμογή των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων θα οδηγήσει σε αύξηση και όχι μείωση του ΕΝΦΙΑ για μερικές εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά...

• Τα κυβερνητικά φληναφήματα περί της εξόδου στις αγορές για τη χρηματοδότηση των μεγάλων –από το 2019 και μετά– πληρωμών χρέους (όπως τις «οργάνωσε» η συμφωνία του 2015) δεν πείθουν κανέναν. Δεν πείθουν την ντόπια κυρίαρχη τάξη, που αντιλαμβάνεται ότι στις διεθνείς αγορές αυτήν τη στιγμή πνέουν θυελλώδεις άνεμοι (τίναγμα στον αέρα της συμφωνίας με το Ιράν, σκέψεις-μέτρα και αντίμετρα στροφής στον προστατευτισμό κ.ο.κ.). Που γνωρίζει ότι τα stress tests των τραπεζών ήταν αρκετά «μούφα» και ότι ο δρόμος των «4 συστημικών» παραμένει έντονα ανηφορικός. Που βλέπει, ξαφνικά, δηλώσεις διεθνών εκτιμητών να κηρύσσουν ότι «η ΔΕΗ δεν είναι βιώσιμη επιχείρηση». Που διαπιστώνει ότι αρκεί η εκτίμηση ενός διεθνούς fund περί αναξιοπιστίας στα στοιχεία για την κερδοφορία μιας μικρής επιχείρησης (της Folli Follie) για να γίνει άνω-κάτω το χρηματιστήριο της Αθήνας. Δεν πείθουν όμως και τους δανειστές. Που δηλώνουν ότι τα μέτρα για την «ελάφρυνση» του χρέους –όποια και όταν ανακοινωθούν...– θα υλοποιούνται σταδιακά, τμηματικά, και υπό τη διαρκή προϋπόθεση της απρόσκοπτης «προόδου» των νεοφιλελεύθερων αντιμεταρρυθμίσεων. Και που, ως πρώτο μέτρο στην κατεύθυνση αυτήν, απαιτούν από τον Τσίπρα να υπογράψει «ρήτρα» μονιμότητας όλων των μνημονιακών νόμων και ρυθμίσεων, αναλαμβάνοντας έτσι την «κυριότητα» όλης της αντιδραστικής πολιτικής από το 2010 και μετά.

Τακτικισμοί Απέναντι σε αυτήν τη σκληρή πραγματικότητα, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ελπίζει ότι θα μπορεί να επιβιώσει με τακτικισμούς. Μέχρι σήμερα αυτή η μηχανή δούλευε. Δούλευε αξιοποιώντας τη βαθιά απέχθεια

των λαϊκών μαζών απέναντι στη δοκιμασμένη Δεξιά, δούλευε αξιοποιώντας τις αδυναμίες συγκρότησης εναλλακτικής λύσης στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, δούλευε αξιοποιώντας την υποστήριξη των δανειστών και τη φιλική «ανοχή» της ντόπιας κυρίαρχης τάξης μετά το καλοκαίρι του 2015. Όμως, όταν μια κυβέρνηση μπαίνει σε βαθιά κρίση, όταν έχει εξαντλήσει όλο το απόθεμα ψευδαισθήσεων και αυταπατών της κοινωνικής βάσης της, τότε η «τακτική ικανότητα» αντιστρέφεται. Τα κυβερνητικά και επικοινωνιακά επιτελεία πιάνουν θησαυρούς και αυτοί μετατρέπονται σε κάρβουνα. Η υπόθεση Novartis ήταν μια προειδοποίηση: ακόμα και ο «πόλεμος κατά της διαφθοράς», το παλιότερα αγαπημένο πεδίο των αντεπιθέσεων του Τσίπρα και της παρέας του, έχει ήδη στομώσει. Αυτήν την πραγματικότητα αντανακλά η πιο προσεκτική, πλέον, τακτική της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ υπό τη Φ. Γεννηματά. Εκεί που ο παλιός χώρος του ΠΑΣΟΚ έμοιαζε σαν μια ευρύχωρη δεξαμενή «εφεδρειών» για τον Τσίπρα (με το παιχνίδι να «στρώνεται» από παλιότερες έμπειρες καραβάνες του πασοκικού σοσιαλφιλελευθερισμού), σήμερα το Μαξίμου διακινεί non papers που καλούν τη Φ. Γεννηματά να επιλέξει αν θα ρυμουλκηθεί στο «προοδευτικό μέτωπο» ή αν θα γίνει «μαζί με τον Ευ. Βενιζέλο έρμαιο της Δεξιάς», ενώ ο Στ. Θεοδωράκης και οι λίγοι «ποταμίσιοι» που του απομένουν δεν είναι αρκετοί για να αντισταθμίσουν τα κενά. Το βασικό πεδίο για πολιτική πρωτοβουλία που έχει απομείνει στον Τσίπρα είναι η επιλογή του χρόνου των εκλογών. Όμως, με την κατεύθυνση που έχουν πάρει τα πράγματα, αυτό αφορά περισσότερο την επιλογή μεταξύ μιας πολιτικής ήττας (εκλογές το φθινόπωρο του ’18) ή μιας πολιτικής συντριβής (εκλογές από την άνοιξη ως το φθινόπωρο του 2019), αφού θα έχουν συγκεκριμενοποιηθεί τα σκληρά συμπεράσματα των ανθρώπων για το τι επιφυλάσσει η επόμενη μέρα.

Αντίσταση-ανατροπή Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία η «μαντεψιά» για το χρόνο των εκλογών. Το πιθανότερο είναι ότι ούτε ο ίδιος ο Τσίπρας δεν τον γνωρίζει, έχοντας ήδη γίνει έρμαιο των εξελίξεων και των αποφάσεων μεγαλύτερων δυνάμεων. Σημασία έχει η συγκέντρωση δύναμης για αντίσταση και πολιτική ανατροπής αυτής της κατάστασης. Είναι κατάπτυστη η απόφαση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ να απαντήσει σε αυτήν τη συγκυρία με την «κοινωνική συμμαχία» με τους εργοδότες. Τέτοιες πρωτοβουλίες πάντα οδηγούν στην υποταγή του εργατικού κινήματος και των συνδικάτων στην εργοδοτική πολιτική. Πολύ περισσότερο όταν αυτό γίνεται στο ξεκίνημα της διαδικασίας για το πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί η εποχή μετά την τυπική και ψευδεπίγραφη λήξη του μνημονιακού προγράμματος, από το καλοκαίρι του ’18. Στις 30 Μάη, οι δυνάμεις του εργατικού κινήματος οφείλουν να παρουσιάσουν μια πρώτη εκδοχή του προγράμματος διεκδικήσεων, αιτημάτων, αναγκών για την επόμενη μέρα. Και να υπογραμμίσουν αυτά τα αιτήματα με την όσο το δυνατόν πιο πετυχημένη απεργία, ενάντια στην κυβέρνηση, ενάντια στους εργοδότες, ενάντια στους συμβιβασμούς της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Δηλώνοντας ότι οι δικές μας προοπτικές είναι στη συνέχεια και στην κλιμάκωση των αγώνων των συμβασιούχων, των νοσοκομείων, της εκπαίδευσης, και στη διεύρυνση αυτών των αγώνων σε όλη την κοινωνία. Όμως αυτή η σύγκρουση αφορά αναπόφευκτα και στο πολιτικό πεδίο. Η ώρα του λογαριασμού έρχεται. Θα προσπαθήσουν να την παρουσιάσουν ως δίλημμα: Τσίπρας ή Μητσοτάκης; Θα είναι απολύτως κρίσιμο να υπάρχει μαζική, ουσιαστική, ριζοσπαστικά αριστερή εναλλακτική λύση. Η μάχη για την ανατροπή των μνημονίων –νέων και παλιών– θα συνεχιστεί σε νέες συνθήκες. Όλοι θα μετρηθούν από το «τι θα κάνουμε» για να διευκολύνουμε τον κόσμο μας σε αυτόν τον αγώνα.

Συλλογή κειμένων για τα 100 χρόνια από τη Ρώσικη Επανάσταση Συμμετέχοντας στη διεθνή συζήτηση για την Οκτωβριανή Επανάσταση, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης των 100 χρόνων από το 1917, οι εκδόσεις Red Marks ανέλαβαν να εκδώσουν στα ελληνικά το επετειακό αφιέρωμα του Jacobin, του πλατιάς κυκλοφορίας αμερικάνικου περιοδικού της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Τα κείμενα, που στην πλειοψηφία τους γράφτηκαν κατά τη διάρκεια του 2017, μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες και αναρτήθηκαν στο MarxistsInternetArchive, ως τμήμα του Αρχείου Σοβιετικής Ιστορίας. Οι ελληνικές μεταφράσεις φιλοξενήθηκαν κατά τη διάρκεια του 2017 στο συνεργαζόμενο με το Ινστιτούτο Κοινωνικής, Οικονομικής και Ιστορικής Έρευνας «Κομμούνα»

σάιτ Rproject. Οι συγγραφείς του αφιερώματος, μαρξιστές-ακτιβιστές, με δράση στα σύγχρονα κινήματα, ανήκουν κυρίως στο ρεύμα των ιστορικών που δίνουν έμφαση στην ιστορία «από τα κάτω». Δουλεύοντας σοβαρά και σε βάθος, αξιοποιώντας τα πολύ περισσότερα στοιχεία που είναι πλέον διαθέσιμα στην ιστορική έρευνα, υπερασπίζουν την «παράδοση» του Οκτώβρη του 1917 σε σύγκρουση με δύο σχολές παραποίησης: Αφενός, ενάντια στην κυρίαρχη στη Δύση αστική σκοπιά, που παρουσιάζει τον Οκτώβρη περίπου ως μπολσεβίκικο πραξικόπημα. Αφετέρου, ενάντια στην τυποποίηση της Ρώσικης Επανάστασης από το σταλινικό καθεστώς, μια τυποποίηση ανίκανη να αντιμετωπίσει τους βασικούς ισχυρισμούς της αστικής ιστοριογραφίας.

Κείμενα των: Τοντ Κρετιέν, Κέβιν Μέρφι, Κρις Ριντ, Λαρς Τ. Λιχ, Μάικ Χέινς, Γιούρι Κολόμπο, Ντανιέλ Γκαϊντού, Πολ Λε Μπλαν, Μέγκαν Τρούντελ, Έρικ Μπλανκ, Τσάινα Μιέβιλ, Ρόναλντ Σάνι, Σάρα Μπάντκοκ, Μπρένταν Μακγκίβερ, Αλβάρο Μπιάνκι, Ντανιέλα Μούσι, Σούζι Βάισμαν, Αλεξάντερ Ραμπίνοβιτς, Νταβίντ Μαντέλ, Νιλ Ντέιβιντσον

4

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

16 ΜΑΗ 2018

Με την πλήρη υποστήριξη της ∆ύσης στην ελληνική

Σενάρια εκβιασµών και συµφ Του Πέτρου Τσάγκαρη

Γ

ια άλλη µια φορά διαφαίνεται προοπτική συµφωνίας µεταξύ Ελλάδας και ∆ηµοκρατίας της Μακεδονίας (∆τΜ) για το όνοµα της δεύτερης, ώστε η χώρα αυτή να γίνει µέλος του ΝΑΤΟ τον Ιούλιο και αργότερα µέλος και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όπως έχουν διαµηνύσει όλες οι βορειοατλαντικές και ευρωπαϊκές ηγεσίες, αν η µικρή αυτή χώρα των Βαλκανίων δεν τα βρει µε την Ελλάδα στο ζήτηµα του ονόµατος, δεν έχει ελπίδες να γίνει δεκτή στους δύο αυτούς οργανισµούς. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραµµές, τα ΜΜΕ παρουσίαζαν ως πολύ πιθανή κάποιου είδους συµφωνία στη συνάντηση που θα έχουν ο Τσίπρας µε τον Ζάεφ στις 17 Μαΐου στη Σόφια, στο περιθώριο του Συµβουλίου της ΕΕ µε τις χώρες των δυτικών Βαλκανίων. Μάλιστα είχαν και πάλι… βρει το όνοµα, που θα είναι, λέει, µεταξύ του Nova Makedonija και του Gorna Makedonija. Αυτές οι εναλλαγές προτάσεων σε µηνιαία σχεδόν βάση από τους επίδοξους νονούς καθιστά προφανές ότι κανείς βέβαια στην Ελλάδα ή τη διεθνή κοινότητα δεν ενδιαφέρεται για την εθνική συνείδηση αυτού του λαού –και πολύ περισσότερο δεν ενδιαφέρονται οι Έλληνες οπαδοί του εθνικισµού. Οι εθνικές συνειδήσεις χτίζονται µέσα σε βάθος ετών και δεν µπορούν να αλλάζουν στη βάση µιας διαπραγµάτευσης κάποιων εντεταλµένων. Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλοί λίγοι στην Ελλάδα ξέρουν πώς προφέρεται, ούτε πώς θα γράφεται αυτό το όνοµα: Στα λατινικά ή στα κυριλλικά; Θα ζητήσει η Ελλάδα να αλλάξει και το αλφάβητο της γειτονικής χώρας; Και παρότι δεν τα ξέρουν όλα αυτά, σχεδόν όλα τα µεγάλα κόµµατα στην Ελλάδα απαιτούν το νέο όνοµα της γειτονικής χώρας να είναι erga omnes, δηλαδή και για εσωτερική και για διεθνή χρήση. Είναι χαρακτηριστικό του βάθους της γελοιότητας ότι, σύµφωνα µε δηµοσιεύµατα, το Gorna Mekedonija «χάλασε», επειδή η Αθήνα ζητούσε το όνοµα να είναι µόνο στα σλαβικά, ενιαίο και αµετάφραστο (Γκορναµακεντόνιγια), ενώ τα Σκόπια αποδέχονταν να είναι δύο λέξεις και να µεταφράζεται. Και δεν είναι µόνο το όνοµα της χώρας: Υπό διαπραγµάτευση βρίσκονται ακόµα το δικαίωµα βέτο, οι εγγυήσεις

και το νοµικό πλαίσιο της συµφωνίας, καθώς και οι ρήτρες απόσυρσης των δύο πλευρών. Ανοιχτό, ως προς τις διατυπώσεις που θα χρησιµοποιηθούν, παραµένει το όνοµα της εθνότητας, της ιθαγένειας και της γλώσσας (άραγε µακεντόνσκι, νοβοµακεντόνσκι, νοβοµακεντόνσκικη;).

Αλλαγή Συντάγµατος

Η ελληνική πλευρά, όπως είναι γνωστό, ζητά συνταγµατική κατοχύρωση,

την πλειονότητα του πληθυσµού ότι η ένταξη στον ιµπεριαλιστικό οργανισµό θα σηµάνει ασφάλεια και ειρήνη για τη χώρα, ο πονηρός Ζάεφ σκέφτεται να θέσει ο ίδιος τον λαό στο δίληµµα: Θέλετε ΝΑΤΟ; Πάει πακέτο µε την αλλαγή ονόµατος. Ασφαλώς συνταγµατική αναθεώρηση δεν µπορεί να γίνει στο πι και φι, όπως ζητάνε συλλήβδην τα ελληνικά κόµµατα. Σύµφωνα µε τις δηµοσιογραφικές πληροφορίες, η πλευρά της

Ο Ζ. Ζάεφ υποχώρησε αρκετά βήµατα απέναντι στην Ελλάδα, όταν διαπίστωσε ότι ΕΕ και ΝΑΤΟ δεν προχώρησαν σε καµία πίεση προς την Αθήνα για επίλυση του ζητήµατος. µε το επιχείρηµα ότι µπορεί η επόµενη κυβέρνηση στη ∆τΜ να ακυρώσει τη συµφωνία. Από την άλλη, η άρχουσα τάξη της ∆τΜ έχει κάνει την επιλογή της για είσοδο στο ΝΑΤΟ και είναι διατεθειµένη να κάνει ό,τι µπορεί γι’ αυτό το στόχο µέσω της εντεταλµένης της κυβέρνησης των σοσιαλδηµοκρατών, δηλ\ αδή του πάµπλουτου επιχειρηµατία Ζ. Ζάεφ. Μάλιστα προκειµένου να «περάσει» το ζήτηµα του ονόµατος, ο πρωθυπουργός φέρεται να σχεδιάζει να «ξεχάσει» τη δέσµευσή του για δηµοψήφισµα και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές, θέτοντας ως κεντρικό δίληµµα την ένταξη ή όχι στις ευρωατλαντικές δοµές: αφού η κυρίαρχη προπαγάνδα έχει πείσει εδώ και δεκαετίες

∆τΜ δεσµεύεται ότι η διαδικασία θα ολοκληρωθεί σε διάστηµα δύο ετών, επειδή δεν υπάρχει χρόνος (ούτε κυβερνητική πλειοψηφία) για να αλλάξει το Σύνταγµα. Όσα κόµµατα στην Ελλάδα κάνουν από δεξιά κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ, ξεχνούν πόσο καιρό έχει πάρει η πολύ πιο «ελαφριά» αναθεώρηση του ελληνικού Συντάγµατος. Αν µάλιστα φανταζόταν κανείς ότι η αναθεώρηση θα αφορούσε το ζήτηµα της αλλαγής του ονόµατος της Ελλάδας, θα καταλάβαινε τη σηµασία του ζητήµατος του χρόνου. Σε αυτές τις συνθήκες η ελληνική κυβέρνηση σχεδιάζει να δέσει αλλιώς τον γάιδαρό της: Επιδιώκει ρητή δέσµευση ότι η συµφωνία αυτή θα έρθει στους διεθνείς οργανισµούς (ΟΗΕ, ΝΑΤΟ και

ΕΕ), οι οποίοι θα την «εγγυηθούν». Ψάχνει, µε άλλα λόγια, διασφαλίσεις ότι η συµφωνία θα καταστεί πλήρης, νοµικά δεσµευτική, ισχυρή και... πολιτικά διαχειρίσιµη σε διεθνές επίπεδο.

Υποχώρηση

Όπως τονίζει ο υπεράνω κάθε υποψίας για διεθνισµό δηµοσιογράφος Στ. Λυγερός, ο Ζ. Ζάεφ υποχώρησε αρκετά βήµατα απέναντι στην Ελλάδα, όταν διαπίστωσε ότι ΕΕ και ΝΑΤΟ δεν προχώρησαν σε καµία πίεση προς την Αθήνα για επίλυση του ζητήµατος (αντίθετα, σύµφωνα µε δηµοσιεύµατα του ελληνικού Τύπου, εκείνος που έγινε αποδέκτης των πιέσεων της «διεθνούς κοινότητας» ήταν ο Χρ. Μιτσκότσκι, ο αρχηγός της αξιωµατικής αντιπολίτευσης στη ∆τΜ, δηλ. του VMRO, το οποίο µετρίασε τους εθνικιστικούς τόνους). Έτσι τώρα η πλευρά της ∆τΜ ζητά αυτή τη διετή περίοδο «χάριτος» κατά την οποία ο Ζάεφ θα καταφέρει να περάσει τη συνταγµατική αναθεώρηση. Όµως κι αυτό δεν ικανοποιεί τους εθνικιστικούς κύκλους στην Αθήνα, που πλέον έχουν διαπιστώσει ότι µπορούν να ζητήσουν κι άλλα. Και δεν µιλάµε για περιθώριο. Η στάση των ΑΝΕΛ είναι σαφής (ο κυβερνητικός εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει δηλώσει ξεκάθαρα πως αλυτρωτισµό θεωρεί το ίδιο το συνταγµατικό όνοµα της ∆τΜ). Εθνικιστική στάση κρατά και η Νέα ∆ηµοκρατία του (νέο)φιλελεύθερου Μητσοτάκη. Αντίστοιχα φαίνεται να κινείται και η ∆ηµοκρατική Συµπαράταξη. Όµως δεν είναι µόνον αυτοί. Ο θεµατοφύλακας των αστικών αρχών, ο Παυλόπουλος –τον οποίο µόνος του τοποθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ, στέλνοντας από τότε το µήνυµα στην άρχουσα τάξη ότι θα παραµείνει πειθήνιος στα κελεύσµατά της– θυµίζει συχνά τις «κόκκινες γραµµές» του ελληνικού καπιταλισµού. Στις εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια από τη Μάχη του Σκρα, ο Παυλόπουλος, αφού θύµισε σε θερµοπολεµικό κλίµα και µε εντελώς ανιστόρητο τρόπο πως «η σπουδαία νίκη στο Σκρα, αλλά και όλοι οι αγώνες των Ελλήνων κατά τους Βαλκανικούς Πολέµους, τεκµηρίωσαν, οριστικώς και αµαχήτως, την ελληνικότητα της Μακεδονίας», έστειλε τελεσιγραφικού χαρακτήρα µήνυµα στη γειτονική χώρα: «Ένας τρόπος υπάρχει για να προχωρήσει η ένταξη της ΠΓ∆Μ στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ: Πρώτον, προηγούµενη αναθεώρηση, προς αυτή την κατεύθυνση, του Συντάγµατός της […]. Και, δεύτερον, συµφωνία που θα εµπεριέχει όλες τις εγγυήσεις εξάλειψης του αλυτρωτισµού».

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

16 ΜΑΗ 2018

5

πλευρά

ωνίας Τσίπρα-Ζάεφ

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Οι δυνάµεις στην ∆τΜ

Στην ίδια τη ∆ηµοκρατία της Μακεδονίας εκτός από τους σοσιαλδηµοκράτες και τους συµµάχους τους (που είναι διατεθειµένοι να κάνουν τα πάντα για να µπει η χώρα σε ΝΑΤΟ και ΕΕ) και τους δεξιούς (που είναι διατεθειµένοι να κάνουν τα πάντα για να µπει η χώρα σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, εκτός από το να αλλάξουν το όνοµα), υπάρχει και µια µικρή Αριστερά που στέκεται τόσο απέναντι στους ιµπεριαλιστικούς οργανισµούς όσο και απέναντι στον εθνικισµό. Η Λιλιάνα Ιστάτοβα, µιλώντας στην «Εργατική Αριστερά» εκ µέρους του κόµµατος Λέβιτσα, τονίζει: «Οι υποσχέσεις του Ζάεφ πριν να φτάσει στην εξουσία, ήταν σταθερές και ακούγονταν καλές, αλλά µόνο τότε και µόνο ως υποσχέσεις. Από τη συγκρότηση της κυβέρνησης και µετά δεν υπήρχαν και δεν υπάρχουν µεταρρυθµίσεις που να βελτιώνουν τη ζωή µας[…]. Ο Μιτσκότσκι βρίσκει ευκαιρία: λέει ότι το όνοµα δεν πρέπει να αλλάξει και ότι σίγουρα οι άνθρωποι πρέπει να έχουν την τελευταία λέξη µε δηµοψήφισµα. Λέει ότι εδώ και πολύ καιρό η Μακεδονία είναι αυτή που κάνει παραχωρήσεις συνέχεια, αλλά δεν έχει λάβει τίποτα για αντάλλαγµα». Και προσθέτει: «Όµως ο πολύς κόσµος µάλλον δεν ασχολείται πολύ µε το όνοµα, µια και αυτή η υπόθεση τραβάει από το 1992». Η ίδια ξεκαθαρίζει επίσης πως το

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6972516210 Αµπελόκηποι 6973005569

«Λέβιτσα είναι ενάντια στην αλλαγή ονόµατος, ενάντια για ΝΑΤΟ, και συνεπώς ενάντια στην πολιτική του Σοσιαλδηµοκρατικού Κόµµατος, αλλά φυσικά ενάντια και στη ∆εξιά και τον εθνικισµό». Όταν τη ρωτάµε τι θα ήθελε το Λέβιτσα από την ελληνική Αριστερά, τονίζει ότι το Λέβιτσα είχε και έχει τη στήριξη πολλών ελληνικών αριστερών οργανώσεων και αυτό συνεχίζει να ζητά. Ωστόσο θεωρεί πως, κάθε υπόκλιση στον εθνικισµό, εδώ στην Ελλάδα, σηµαίνει και ενίσχυση των εθνικιστών στη ∆ηµοκρατία της

Μακεδονίας. Καταλήγοντας τονίζει: «Πρέπει να σταµατήσουν οι διαπραγµατεύσεις για το όνοµα, καθώς αυτό δεν έχει καµιά σχέση µε τα συµφέροντα της εργατικής τάξης ή την ευηµερία των λαών στις δύο χώρες. Καθώς ο εθνικισµός αναπτύσσεται στα Βαλκάνια, η απάντησή µας πρέπει να είναι µια διεθνής και αµοιβαία συνεργασία της εργατικής τάξης µε βάση το σεβασµό του δικαιώµατος της αυτοδιάθεσης όλων των εθνών. Τον µόνο που εξυπηρετεί η διάσπαση της εργατικής τάξης είναι τον κοινό µας εχθρό».

Αλληλεγγύη στους φαντάρους που συµµετέχουν στο αντιπολεµικό κίνηµα Του Νικόλα Κολυτά

Σ

ε µια περίοδο όξυνσης των ιµπεριαλιστικών ανταγωνισµών και µε ενεργό το ρόλο της ελληνικής κυρίαρχης τάξης σε αυτούς, κάθε φωνή αντίδρασης ή διαφωνίας φιµώνεται ή στην καλύτερη περίπτωση διαστρεβλώνεται. Όταν µάλιστα η φωνή αυτή προέρχεται µέσα από τα ίδια τα σπλάχνα του ελληνικού στρατού, η κατάσταση γίνεται ακόµη πιο δύσκολη. Ο λόγος γίνεται για τον φαντάρο Γιώργο Ανανιάδη που, όπως καταγγέλλει το ∆ίκτυο Ελεύθερων Φαντάρων «Σπάρτακος», τιµωρήθηκε, επειδή παρενέβη στη συγκέντρωση της εργατικής Πρωτοµαγιάς, φορώντας τη στολή του. Ο φαντάρος δήλωσε την αλληλεγγύη του στην εργατική τάξη και εναντιώθηκε στα πολεµικά σχέδια της κυβέρνησης. Κατήγγειλε τους ιµπεριαλιστικούς ανταγωνισµούς για το ξαναµοίρασµα

της πίτας και τον έλεγχο των ενεργειακών κοιτασµάτων στην περιοχή, ενώ ταυτόχρονα κατέκρινε την αντιδραστική συµµαχία Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου-Ισραήλ. Υπογράµµισε τη σύµπλευση της Ελλάδας µε το ΝΑΤΟ και εξέφρασε τη διεθνιστική αλληλεγγύη του στους λαούς που µαστίζονται από πολέµους. Αυτό προφανέστατα ενόχλησε όχι µόνο τους ανωτέρους του στο στρατό, αλλά και την ίδια την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ η οποία στο όνοµα της Αριστεράς υλοποιεί την πιο φιλοπόλεµη πολιτική των τελευταίων ετών, οξύνοντας την αντιπαράθεση µε την Τουρκία. Είναι προφανές ότι αποτελεί έναν τεράστιο κίνδυνο για την κυβέρνηση, αλλά και την κυρίαρχη τάξη η σύνδεση ενός µαχητικού ταξικού κινήµατος µε αντιπολεµικά διεθνιστικά αιτήµατα. Αυτός είναι και ο λόγος που ο φαντάρος ταυτοποιήθηκε άµεσα και, αφού κλήθηκε να δώσει εξηγήσεις στον διοικητή του, έπειτα τιµωρήθηκε µε 10 µέρες

φυλακή. Η εξυπηρέτηση των ιµπεριαλιστικών σχεδιασµών απαιτεί εξυψωµένο εθνικό φρόνηµα και φαντάρους έτοιµους να αποτελέσουν αναλώσιµα πιόνια σε µια ενδεχόµενη σύγκρουση. ∆εν είναι η πρώτη φορά άλλωστε που ένας φαντάρος τιµωρείται για παρέµβαση σε εργατική-αντιπολεµική συγκέντρωση. Πριν λίγες εβδοµάδες, ένας άλλος φαντάρος, ο Αιµίλιος Κακλαµάνος, τιµωρήθηκε από τη µονάδα του για τη συµµετοχή του και τη δηµόσια παρέµβασή του στο αντιπολεµικό συλλαλητήριο που διοργάνωσε το ΚΚΕ στο Σύνταγµα τον περασµένο Φλεβάρη. Είναι χρέος της ριζοσπαστικής Αριστεράς να υπερασπιστεί τους φαντάρους που αντιστέκονται στα ιµπεριαλιστικά σχέδια της κυβέρνησης και του ΝΑΤΟ. Ακόµη µεγαλύτερο χρέος όµως είναι η δηµιουργία ενός µαζικού αντιπολεµικού-αντιιµπεριαλιστικού κινήµατος που, σε σύνδεση µε τα εργατικά συµφέροντα, θα βάζει φρένο στην εγχώρια πολεµική µηχανή.

ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. ΦιλαδέλφειαΝ. Χαλκηδόνα 6945498732 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087 Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι ΑνάργυροιΚαµατερό 6998466952 Πετρούπολη 6983674242 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6942602766 Καισαριανή 6995737690 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6944548787 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6984417681 Ν. Σµύρνη 6972098143 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγµένη 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948100218 Κορυδαλλός 6945037002 Κερατσίνι 6981093970

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 Αχαρνές 6977266544 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6981084090 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6984267504 ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6959771512 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6932422501 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: Τρίκαλα 6976291795 Λάρισα 6976579448 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6944916915 Ρέθυµνο 6907856793 Χανιά 6975964967 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6972743637 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΛΟΝΔΙΝΟ: 0044-7969523579 ΠΑΡΙΣΙ: 0033-673555890 0030-6937762930

ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ: Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546

Νοσοκ. «Άγιος Σάββας» 6998466952 ΥΠΑΑΤ 6945754555 ∆ήµοι 6980579817 Εκπαιδευτικοί 6972878820

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ: Νοµική Αθήνας 6972648225 ΤΕΙ Αθήνας 6975208151 Πάντειο 6984417681

Φιλοσοφική 6972595471 Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών 6959771512

6

16 ΜΑΗ 2018

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

Αποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογία ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες.

Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6932045320 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942602766 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ∆ΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑ∆Α: 6959771512 ΚΡΗΤΗ: 6979925065 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6972743637 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

• •

•

•

•

•

•

ένε ότι...

η υπεράσπιση του Άσαντ είναι η µόνη αντιιµπεριαλιστική πολιτική Η συζήτηση για τον πόλεµο στη Συρία έχει προκαλέσει διχασµό και µεγάλες αντιπαραθέσεις στη διεθνή Αριστερά. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι η οξύτητα της διαµάχης, που είναι αναντίστοιχη µε την απόκλιση που αυτή βγάζει σε επίπεδο άµεσων καθηκόντων: όλες οι πολιτικές δυνάµεις που εµπλέκονται στη σχετική συζήτηση, σε επίπεδο δράσεων συγκλίνουν σε κινητοποιήσεις ενάντια στην εµπλοκή µας στον πόλεµο. Και το δεύτερο είναι η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες, επίσης ως µοναδική έµπρακτη βοήθεια στο συριακό λαό. Η διαµάχη ή και η πολεµική µεταξύ διαφορετικών αναλύσεων για τη Συρία είναι καλοδεχούµενη. Μόνο που έχει δηλητηριαστεί από µια αντίληψη που αντιµετωπίζει ως όχι-και-τόσο αντιιµπεριαλιστή (ή και φιλο-ιµπεριαλιστή!) όποιον δεν αναπαράγει αυτούσια τη γραµµή της ∆αµασκού ή της Μόσχας στον σχετικό «πόλεµο προπαγάνδας» που συνοδεύει τον ίδιο τον πόλεµο. Αρκετοί σύντροφοι δυσκολεύονται να κατανοήσουν ότι όταν καταγγέλλεις τα εγκλήµατα του Άσαντ δεν σηµαίνει ότι στηρίζεις και µια πιθανή ιµπεριαλιστική επέµβαση που ίσως εκµεταλλευτεί τις συνθήκες για να εµφανιστεί ως «ανθρωπιστική». Η πάλη ενάντια στο δόγµα των «ανθρωπιστικών επεµβάσεων» και της προπαγάνδας, που το συνοδεύει, είναι υπερ-πολύτιµη. Αλλά ισχυριζόµαστε ότι η άρνηση της «ανθρωπιστικής καταστροφής», την οποία χρησιµοποιούν ως άλλοθι οι ιµπεριαλιστές, ενώ φαίνεται πιο εύκολη λύση στην προσπάθεια να κερδηθεί η κοινή γνώµη («λένε ψέµατα!»), είναι βαθιά προβληµατική και καταλήγει να πλήττει και την αξιοπιστία του αντιπολεµικού κινήµατος. Υπάρχει και σχετικό προηγούµενο: για να εναντιωθεί κανείς στους νατοϊκούς βοµβαρδισµούς στα Βαλκάνια, δεν ήταν υποχρεωτικό να αρνείται ότι συνέβη η Σρεµπένιτσα. Αρκετοί σύντροφοι κρίνουν ότι για να διαχωριστείς από τους ένοπλους αντικαθεστωτικούς του 2018, πρέπει να αρνηθείς ότι το 2011 υπήρξε εξέγερση ή ότι το 2012 ο εµφύλιος είχε τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά. Είναι πραγµατικά εντυπωσιακή σε αυτό το ζήτηµα η ευκολία µε την οποία γίνονται παροµοιώσεις µε το… Ιράκ του 2003! «Γιατί τότε ήταν όλοι ξεκάθαρα ενάντια στην αµερικανική εισβολή; Τι έπαθε το αντιπολεµικό κίνηµα τώρα; Τι άλλαξε και δεν λένε οι οργανώσεις της Αριστεράς τα ίδια µε αυτά που έλεγαν τότε;». Λες και δεν µεσολάβησε µια ολόκληρη αντιφατική κι επώδυνη διαδικασία που εξελίχθηκε µε τα χρόνια στη σηµερινή (κι εξαιρετική περίπλοκη) φρίκη. Όλα αυτά αντικαθίστανται µε την απλοϊκή άποψη ότι στη Συρία είχαµε «εξωτερική επέµβαση» και «αντιιµπεριαλιστικό αµυντικό πόλεµο», που υποτιµά κατάφωρα και τα γεγονότα και τα δρώντα υποκείµενα. Το πιο τραγικό είναι ότι αυτός ο ισχυρισµός επιχειρεί να ξεπεράσει τις αντιφάσεις της πραγµατικότητας, αγνοώντας τες. Η πιο κεντρική αντίφαση αφορά τις σχέσεις του φονταµενταλιστικού

Ισλάµ µε τον αµερικάνικο ιµπεριαλισµό. Για πολλούς συντρόφους αποτελούν δύο διαφορετικές πτέρυγες της αντεπανάστασης (µε την τρίτη να είναι το καθεστώς), που µπορεί και να συγκρούονται µεταξύ τους. Αλλά για κάποιους συντρόφους αυτή η άβολη αλήθεια διαταράσσει το σχήµα «ξενοκίνητης συνωµοσίας» και αντιµετωπίζεται µε τη θεωρία ότι οι τζιχαντιστικές ένοπλες οµάδες είναι… ενεργούµενα των ΗΠΑ! Μια άποψη που µπορεί να είχε βάση τη δεκαετία του ’70 στον αραβικό κόσµο ή τη δεκαετία του ’80 στο Αφγανιστάν, αλλά ξεχνά το Αφγανιστάν µετά το 2001, την ένοπλη εξέγερση της Αλ Κάιντα στη Σαουδική Αραβία, την ιρακινή αντίσταση µετά το 2003, τους ∆ίδυµους Πύργους και τον «Πόλεµο κατά της Τροµοκρατίας» κ.ο.κ. Αυτή η ανάλυση οδήγησε σε περίεργη σιωπή όλες αυτές τις δυνάµεις κατά τα τελευταία 4 χρόνια αµερικανικής επέµβασης στη Συρία. Αυτή η φονική επέµβαση έβαζε στο στόχαστρο κυρίως το Ισλαµικό Κράτος, αλλά και την Αλ Νούσρα, την Αχράρ Αλ Σαµ και άλλες σαλαφιστικές οργανώσεις. Για συντρόφους του αντιπολεµικού κινήµατος και της Αριστεράς στη ∆ύση, αυτή η αντιµετώπιση είναι επιεικώς προβληµατική, ιδιαίτερα όταν ο ισλαµιστικός χαρακτήρας των ένοπλων αντιπολιτεύσεων – ακόµα και πέραν των ακραίων όπως το Ισλαµικό Κράτος– εµφανίζεται ως επιχείρηµα στήριξης του Άσαντ, στα χνάρια της επιχειρηµατολογίας όλων των «κοσµικών» δικτατόρων της Μέσης Ανατολής, µεταξύ των οποίων και ο στρατηγός Σίσι στην Αίγυπτο: «ή δικτατορία, ή θα έρθουν οι ισλαµιστές». Η τάση αναπαραγωγής της επιχειρηµατολογίας της ∆αµασκού και της Μόσχας έχει γεννήσει κι ένα άλλο επικίνδυνο επιχείρηµα: την αθώωση της ρωσικής επέµβασης µε τη διαπίστωση ότι «προσκλήθηκε από τη νόµιµη κυβέρνηση». Λογικό να το επικαλούνται ο Άσαντ ή ο Πούτιν. Αλλά επιεικώς προβληµατικό να το επικαλούνται αγωνιστές της Αριστεράς. Είναι µια ενδιαφέρουσα αντίληψη περί «νοµιµοποιηµένων» ιµπεριαλιστικών επεµβάσεων που µπορεί να αθωώσει αναδροµικά τις ναπάλµ στο Γράµµο και το Βιετνάµ, για να αναφέρουµε δύο µόνο περιπτώσεις που οι ΗΠΑ… «προσκλήθηκαν από νόµιµες κυβερνήσεις». Θα ήταν πολύ πιο έντιµο να µείνει η αντιπαράθεση στην εκτίµηση ότι «για γεωπολιτικούς λόγους, θέλουµε να κερδίσει τον πόλεµο ο Άσαντ και η Μόσχα». Μια αριστερή εκδοχή του κλασσικού «είναι κάθαρµα, αλλά είναι το δικό µας κάθαρµα». Το πραγµατικό πρόβληµα είναι η επιχειρηµατολογία που συνοδεύει αυτή τη γραµµή προκειµένου να στηρίξει την πολεµική επίθεση/δυσφήµιση σε όποιον δεν θεωρεί τη νίκη του Άσαντ και της Μόσχας προοδευτική εξέλιξη, γιατί είναι µια επιχειρηµατολογία που βολεύει τη ∆αµασκό και τον Πούτιν, αλλά δεν έχει τίποτα το κοινό µε τη συνεπή αντιιµπεριαλιστική πολιτική. ∆ηµιουργεί περισσότερη πολιτική σύγχυση (και αναξιοπιστία) από όση «αποτελεσµατικότητα» και «σαφήνεια» νοµίζει ότι δηµιουργεί…

ΑΡΙΣΤΕΡΑ

16 ΜΑΗ 2018

7

Ο Μαρξ και η διαχρονικότητα του έργου του Του Γιάννη Μηλιού 1. Γιατί είµαστε µαρξιστές; Ο Μαρξ γεννήθηκε πριν 200 χρόνια (5/5/1818) σε µια πόλη (Trier) και ένα κοινωνικό περιβάλλον που είχαν επηρεαστεί βαθιά από τις ριζοσπαστικές ιδέες και τις ανακατατάξεις που ακολούθησαν τη Γαλλική Επανάσταση και τους Ναπολεόντειους Πολέµους. Το 1836 εγκαταστάθηκε για σπουδές στο Βερολίνο, όπου ήρθε σε επαφή µε ριζοσπάστες διανοούµενους και πολιτικοποιηµένους κύκλους της εποχής. Το 1840/41 ολοκλήρωσε τη διδακτορική διατριβή του στη Φιλοσοφία, οπότε και ουσιαστικά αρχίζει η συγγραφική του δραστηριότητα. Από τα τέλη του 1843 ο Μαρξ είναι πλέον κοµµουνιστής, επιχειρηµατολογώντας υπέρ της αναγκαιότητας µιας ριζικής επανάστασης που θα καταργήσει τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και την ατοµική ιδιοκτησία. Από την περίοδο αυτή µέχρι το τέλος της ζωής του ο Μαρξ βρίσκεται στην πρωτοπορία των πολιτικών κινήσεων και πρωτοβουλιών για την κριτική και ανατροπή του καπιταλισµού. Όµως, δεν είµαστε µαρξιστές επειδή ο Μαρξ υπήρξε ένας συνεπής και ακούραστος επαναστάτης-κοµµουνιστής. Αυτό που µας κάνει µαρξιστές είναι το συγγραφικό έργο του Μαρξ, που αποτελεί εργαλείο για την επιστηµονική κατανόηση και τη ριζοσπαστική κριτική του καπιταλισµού, των κοινωνικών σχέσεων που µας περιβάλλουν. Είµαστε µαρξιστές διότι κατανοούµε ότι το έργο αυτό είναι απαραίτητο εργαλείο για τον αγώνα µας: «Χωρίς επαναστατική θεωρία δεν µπορεί να υπάρξει επαναστατική δράση».

2. Ένα πελώριο συγγραφικό εγχείρηµα Το συγγραφικό έργο του Μαρξ (εν µέρει σε συνεργασία µε τον Ένγκελς) είναι τεράστιο. Στα γερµανικά, τα Έργα Μαρξ-Ένγκελς (Marx-Engels Werke – MEW), που εκδόθηκαν στη Λ∆ Γερµανίας, περιλαµβάνουν 44 τόµους των 700-800 σελίδων ο καθένας. Η νεότερη Συνολική έκδοση Μαρξ-Ένγκελς (Marx-Engels Gesamtausgabe – MEGA), η οποία ξεκίνησε στη Λ∆ Γερµανίας και συνεχίστηκε µετά το 1990 από το Ινστιτούτο Κοινωνικής Ιστορίας του Άµστερνταµ, περιλαµβάνει 122 τόµους, ο καθένας ίδιας τουλάχιστον έκτασης µε τους τόµους της MEW. Η MEGA περιλαµβάνει 4 Τµήµατα. Ι: «Έργα-άρθρα-σχεδιάσµατα» (32 τόµοι). ΙΙ: «Το Κεφάλαιο και προκαταρκτικές εργασίες» (23 τόµοι). ΙΙΙ: Αλληλογραφία (35 τόµοι). IV: «Σπαράγµατα, σηµειώσεις, σχόλια περιθωρίου» (32 τόµοι). Κάθε τόµος της MEGA περιλαµβάνει και ένα επιπλέον συµπληρωµατικό τόµο επιµέλειας (Apparat). Η έκδοση της MEGA δεν έχει ακόµα ολοκληρωθεί. Η τεράστια αυτή θεωρητική και πολιτική κληρονοµιά του Μαρξ (στη συνεργασία του µε τον Ένγκελς) αποκρυπτογραφεί τις εσωτερικές αιτιακές διεργασίες

του καπιταλιστικού συστήµατος, αλλά και τις εγγενείς στο κοινωνικό σύστηµα τάσεις αµφισβήτησης και ανατροπής του. Το 1845 οι Μαρξ και Ένγκελς θα γράψουν: «Ο κοµµουνισµός δεν είναι για µας […] ένα ιδεώδες, προς το οποίο πρέπει να κατευθυνθεί η πραγµατικότητα. Ονοµάζουµε κοµµουνισµό την πραγµατική κίνηση, η οποία ανατρέπει την παρούσα κατάσταση» (MEW 3: 35). Εντούτοις το έργο του Μαρξ δεν είναι ενιαίο. Περιέχει ασυνέχειες, τοµές, νέες αρχές και αναπροσανατολισµούς. Πολύ περισσότερο δεν είναι «ευαγγέλιο». Είναι ένα ανοικτό θεωρητικό-ερευνητικό πρόγραµµα, από το οποίο δεν απουσιάζουν και αντιφάσεις.

3. Ασυνέχειες και τοµές Όσοι µελέτησαν το έργο του Μαρξ εφαρµόζοντας την ίδια τη µαρξική µέθοδο ανάλυσης στο έργο αυτό, συγκλίνουν στη διαπίστωση ότι το 1845 (µε τις «Θέσεις για τον Φόυερµπαχ» και τη Γερµανική Ιδεολογία) πραγµατοποιείται µια ριζική τοµή µε τις προηγούµενες θεωρητικές συντεταγµένες (αρχικά νεοχεγγελιανές και κατόπιν φοϋερµπαχιανές) του «νεαρού Μαρξ». Ενδεικτικά, ο Φραντς Μέρινγκ στο έργο του Καρλ Μαρξ. Η ιστορία της ζωής του, επισηµαίνει για το κείµενο των Μαρξ-Ένγκελς «Η Αγία Οικογένεια, ή κριτική της κριτικής κριτικής», το οποίο γράφτηκε τον Νοέµβριο 1844 και κυκλοφόρησε την επόµενη χρονιά: «Ο Engels και ο Marx δεν είχαν απαλλαγεί τελείως από το φιλοσοφικό παρελθόν τους […] αντιπαραθέτουν τον “πραγµατικό ουµανισµό” του Feuerbach στο θεωρησιακό ιδεαλισµό του Bruno Bauer» (σ. 151). Και ο Νταβίντ Ριαζάνωφ σηµειώνει: «Φτάνει να συγκρίνετε τα έργα του Μαρξ και του Ένγκελς, που τα έγραψαν µέχρι το 1845, µε τα έργα του Χέρτσεν, του Μπιελίνσκι, του Ντοµπρολιούµπωφ και του Τσερνιτσέφσκι, κι αµέσως θα διαπιστώσετε την οµοιότητα των ιδεών και των απόψεων, που είναι τόσο µεγαλύτερη, όσο οι Ρώσοι συγγραφείς µας, πέρασαν από την ίδια εξέλιξη απ’ τον Χέγκελ στον Φόυερµπαχ. Και γνωρίζετε, ότι ούτε ο Τσερνιτσέφσκι, ούτε ο Ντοµπρολιούµπωφ, κι ακόµα λιγότερο ο Χέρτσεν ήταν µαρξιστές ή κοµµουνιστές, µόλο που ήταν σοσιαλιστές» (Ριαζάνωφ χ.χ.έ. [1927], Ο Μαρξ και ο Ένγκελς όχι µόνο για αρχάριους: 55). Μέχρι το 1845, ο Μαρξ συλλαµβάνει τον καπιταλισµό ως µια διαδικασία καθυπόταξης-αλλοτρίωσης του ανθρώπου (υποκειµένου της ιστορίας), της εργαζόµενης ανθρωπότητας, από το αντικείµενο-δηµιούργηµά του, το προϊόν της εργασίας του: το εµπόρευµα που γίνεται κεφάλαιο. Από το 1845 η προβληµατική αυτή µετασχηµατίζεται ριζικά: «Αυτό το σύνολο των παραγωγικών δυνάµεων, κεφαλαίων και κοινωνικών µορφών επικοινωνίας, τις οποίες κάθε υποκείµενο και κάθε γενιά βρίσκει ως κάτι δεδοµένο, είναι η πραγµατική αιτία γι’ αυτό, το οποίο οι φιλόσοφοι έχουν παρουσιάσει ως “ουσία”

και “φύση του ανθρώπου”» (MEW 3: 38). «Η κοινωνία δεν αποτελείται από άτοµα, αλλά εκφράζει το σύνολο των συσχετισµών, των σχέσεων αυτών των ατόµων µεταξύ τους» (Grundrisse: 194). Στη βάση αυτής της νέας προβληµατικής οι Μαρξ και Ένγκελς θα διατυπώσουν στο Κοµµουνιστικό Μανιφέστο το θεµελιώδες θεωρητικό τους πόρισµα: «Η ιστορία όλων των µέχρι σήµερα κοινωνιών είναι ιστορία ταξικών αγώνων».

4. Το Κεφάλαιο Το µεγάλο έργο του Μαρξ είναι σε κάθε περίπτωση Το Κεφάλαιο, που µαζί µε τα κείµενα που προηγήθηκαν (τα Grundrisse, την Κριτική της Πολιτικής Οικονοµίας, τις Θεωρίες για την υπεραξία, τα άλλα σχετικά χειρόγραφα κλπ.) αποτελούν τους 23 τόµους του Τµήµατος IV της MEGA. Ο ίδιος ο Μαρξ είχε πλήρη επίγνωση της σηµασίας του έργου του. Στις 17/4/1867, µια βδοµάδα µετά την αναχώρησή του από το Λονδίνο για να παραδώσει ο ίδιος στον εκδότη του στο Αµβούργο το χειρόγραφο του 1ου τόµου του Κεφαλαίου, έγραφε στον Γερµανό επαναστάτη Johann Philipp Becker: «Είναι σίγουρα το τροµακτικότερο βλήµα που εκσφενδονίστηκε ποτέ στα κεφάλια των αστών (συµπεριλαµβανοµένων των γαιοκτηµόνων)» (MEW 31: 541). Το Κεφάλαιο συνιστά µια µεγάλη θεωρητική τοµή στο χώρο των κοινωνικών επιστηµών. Ορίζει έναν νέο θεωρητικό σύστηµα εννοιών, µε βάση το οποίο

µπορούµε να αποκρυπτογραφούµε τον κάθε καπιταλισµό και όχι απλώς εκείνον της Αγγλίας του 19ου αιώνα, στον οποίο έζησε ο Μαρξ. ∆ιότι αντικείµενο του Κεφαλαίου είναι, όπως εξηγεί ο συγγραφέας του, ο «ιδεατός µέσος όρος» του καπιταλιστικού συστήµατος, οι αιτιώδεις σχέσεις που λειτουργούν πίσω από την επιφάνεια του κάθε καπιταλισµού. Το Κεφάλαιο µας επιτρέπει να κατανοήσουµε, για παράδειγµα, ότι οι ταξικές σχέσεις εξουσίας που χαρακτηρίζουν το καπιταλιστικό σύστηµα αποκτούν στο οικονοµικό επίπεδο αναγκαστικά «πραγµώδη» µορφή, δηλαδή εµφανίζονται ως χρήµα που παράγει περισσότερο χρήµα, ως ένα «πράγµα» που αποτιµά τα πάντα και αυτο-αυξάνεται, καθώς λειτουργεί ως κεφάλαιο. Επίσης, ότι το πιστωτικό χρήµα είναι η πλέον δραστική και ευέλικτη µορφή χρήµατος, ότι εποµένως η χρηµατοπιστωτική σφαίρα δεν συνιστά µια «παρασιτική» ή «κερδοσκοπική» απόφυση της «πραγµατικής οικονοµίας», αλλά αναγκαίο δοµικό στοιχείο του καπιταλιστικού συστήµατος, µηχανισµό ελέγχου και επιβολής των «κανόνων» του συστήµατος. Γίνεται έτσι προφανές ότι η θεωρητική ανάλυση που εγκαινιάζει το Κεφάλαιο µπορεί να αποτελέσει τη βάση για τη ριζική κριτική και την πολιτική αµφισβήτηση του καπιταλισµού, µε γνώµονα τα συµφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών τάξεων και στρωµάτων, που υπόκεινται στην καπιταλιστική κυριαρχία και εκµετάλλευση.

8

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

16 ΜΑΗ 2018

Επιµέλεια Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς Νέες δράσεις των εργαζοµένων στο ΨΝΑ-Δαφνί

Σ

υνεχίζονται οι κινητοποιήσεις των εργαζοµένων στο µεγαλύτερο ψυχιατρικό νοσοκοµείο της χώρας, το ΨΝΑ-∆αφνί. Οι εργαζόµενοι καλούν µε απόφαση που πήραν στη γενική τους συνέλευση σε συγκέντρωση διαµαρτυρίας στην πύλη του νοσοκοµείου, την Τετάρτη 16 Μάη στις 11.00 το πρωί. Οι εργαζόµενοι αντιδρούν στην επίµονη στάση και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που ακολουθεί τα χνάρια των προηγούµενων µνηµονιακών κυβερνήσεων και προχωράει προς το κλείσιµο των µεγάλων ψυχιατρικών νοσοκοµείων (∆αφνί, ∆ροµοκαΐτειο και ΨΝΘ). Η κινητοποίηση στηρίζεται από το σύνολο των υγειονοµικών µε κάλεσµα από τη σύσκεψη συντονισµού υγειονοµικών της Αθήνας που έγινε την προηγούµενη εβδοµάδα αλλά και εκ µέρους του ∆ήµου Χαϊδαρίου καθώς και από κόµµατα και συλλογικότητες της Αριστεράς, όπως η ΛΑΕ ∆υτικής Αθήνας. Ο αγώνας των εργαζοµένων του νοσοκοµείου είναι αγώνας όχι µόνο για να µη χάσουν οι εργαζόµενοι τις θέσεις εργασίας τους αλλά και για να µη χαθεί το δικαίωµα στη θεραπεία και στην περίθαλψη των χρηστών ψυχικής υγείας, καθώς σύµφωνα µε το νοµοσχέδιο οι δοµές που θα µεταφερθούν στις Υγειονοµικές Περιφέρειες είτε θα κλείσουν είτε θα δοθούν σε ιδιώτες και ΜΚΟ, µε αποτέλεσµα οι άποροι και οι µη έχοντες δυνατό πορτοφόλι να µην µπορούν να εξυπηρετηθούν. Ειδικά µε την οικονοµική κρίση να συνεχίζεται, το πιο πιθανό είναι να δούµε ασθενείς να πετιούνται στην κυριολεξία σε πάρκα και πλατείες!

Παιχνίδι µε τους ειδικευόµενους Συνταξιούχοι: Τεράστιες σε βάρος των ασθενών! µειώσεις και κινητοποιήσεις

Ε

πικίνδυνα παιχνίδια σε βάρος των ασθενών, των ειδικευόµενων γιατρών και της δηµόσιας υγείας παίζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Παρά τις διαβεβαιώσεις της ηγεσίας του υπουργείου υγείας προς τα συνδικαλιστικά όργανα των γιατρών που εργάζονται στα δηµόσια νοσοκοµεία ότι, επί αλλαγών σε σχέση µε την ιατρική εκπαίδευση, τα σωµατεία θα ενηµερώνονταν πρώτα για να εκφέρουν άποψη, έγινε το ακριβώς αντίθετο. Επί της ουσίας η κυβέρνηση προχωράει αιφνιδιαστικά σε µέτρα χωρίς διάλογο µε τους νοσοκοµειακούς γιατρούς, µέτρα που διέρρευσαν µόνο σε επιλεγµένους δηµοσιογράφους, που ασχολούνται µε θέµατα υγείας, και ιατροπατέρες, όπως καταγγέλλει σχετικά η ΕΝΚΙΑ (Ενωτικό Κίνηµα για την Ανατροπή). Τα µέτρα αυτά προβλέπουν αλλαγές σε ειδικότητες και εξειδικεύσεις σε αρκετές ειδικότητες, αλλαγές που ανεβάζουν τα έτη τα οποία χρειάζεται ένας ειδικευόµενος γιατρός για να αποκτήσει εξειδίκευση. Έτσι αυξάνεται ο χρόνος ειδικότητας στην Ακτινοθεραπευτική (5 έτη από 4), στην Αλλεργιολογία (6 έτη από 5), στη Γενική Ιατρική (5 έτη από 4), στη ∆ερµατολογία (5 έτη από 4), στην Ιατροδικαστική (5 έτη από 3), στην Κοινωνική Ιατρική (5 έτη από 4), στη Νευροχειρουργική (7 έτη από 6), στην Παιδιατρική (5 έτη από 4),

στην Παιδοψυχιατρική (5 έτη από 4,5), στην Πνευµονολογία (6 έτη από 5). Η Θωρακοχειρουργική ενοποιείται µε την Καρδιοχειρουργική και γίνεται µία ειδικότητα, ενώ καθιερώνεται και ειδικότητα Ιατρικής Γενετικής. Η κυβέρνηση µε το κολπάκι της αύξησης σε πολλές από τις παραπάνω ειδικότητες θα προσπαθήσει προσωρινά να καλύψει κενά στα νοσοκοµεία και να µην προχωρήσει στις αναγκαίες προσλήψεις µόνιµων γιατρών. Στέλνει τους ειδικευόµενους να κάνουν τη λάντζα σε µια σειρά τµηµάτων, κλινικών και µονάδων, όπου υπάρχουν τεράστια κενά. Αυτό είναι εµφανές σε περιπτώσεις ειδικοτήτων όπως η Παιδιατρική. Σε τέτοιες περιπτώσεις πάντως είναι ξεκάθαρο ότι η κυβέρνηση θα φέρει ακέραια την ευθύνη για τυχόν ιατρικά λάθη, που θα προκύπτουν, καθώς οι ειδικευόµενοι γιατροί θα καλύπτουν κενά χωρίς να έχουν δίπλα τους, όπως θα έπρεπε, ειδικευµένο γιατρό. Ακόµη πιο εµφανές είναι το ότι η αύξηση στη Γενική Ιατρική αποσκοπεί στο να καλυφθούν τα κενά στα ΤΟΜΥ, όπου αρνούνται να εργαστούν οι ειδικευµένοι γιατροί. Τα παραπάνω αυξάνουν τις πιθανότητες να τεθεί σε κίνδυνο η υγεία των ασθενών, ενώ ταυτόχρονα οι ειδικευόµενοι γιατροί απλά θα καθυστερούν στην επιστηµονική και εργασιακή τους προοπτική.

Ίσα δικαιώµατα στις καθαρίστριες των σχολείων Της Π. ∆., καθαρίστριας σχολικής µονάδας

Κ

ίνδυνο να βρεθούµε στην ανεργία διατρέχουµε περίπου 9.500 καθαριστές και καθαρίστριες δηµόσιων σχολείων µε σύµβαση έργου. Και αυτό γιατί µέχρι σήµερα καµία δέσµευση δεν έχουµε πάρει από την κυβέρνηση για ανανέωση των συµβάσεών µας. Πολλοί από µας εργαζόµαστε για πάνω από δέκα χρόνια, καλύπτοντας έτσι πάγιες και διαρκείς ανάγκες στην καθαριότητα των δηµόσιων σχολείων. Ζούµε µε την αγωνία της απόλυσης και της επερχόµενης ανεργίας, αφού πολλοί από µας είµαστε σε ηλικία που κανείς δεν µας

προσλαµβάνει στη δουλειά, εάν φυσικά προκύψει. ∆ιεκδικούµε τη µόνιµη, πλήρη και σταθερή εργασία µε αορίστου χρόνου συµβάσεις και πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώµατα, µονιµοποίησή µας χωρίς όρους και προϋποθέσεις, αξιοπρεπείς αµοιβές και επαναφορά όλου του κλάδου στα Βαριά Ανθυγιεινά Επαγγέλµατα (ΒΑΕ). Πρόσφατα άλλωστε το αρµόδιο υπουργείο µερίµνησε, ώστε να χορηγηθούν στους καθαριστές-καθαρίστριες δηµόσιων σχολείων µε σύµβαση έργου τα Μέτρα Ατοµικής Προστασίας (ΜΑΠ). Αυτό γίνεται για λόγους ίσης µεταχείρισης προσωπικού που απασχολείται στους ίδιους χώρους εργασίας, µε την ίδια ιδιότητα και ίδια καθήκοντα µε τους

εργαζόµενους µε συµβάσεις εργασίας αορίστου χρόνου. Εύλογο είναι λοιπόν το ερώτηµα. Γιατί δεν επιστρέφουν στο καθεστώς των ΒΑΕ και οι συµβασιούχοι καθαριστές-καθαρίστριες δηµόσιων σχολείων; Πώς πρόσφατα ορθώς έδωσαν λύση στο πρόβληµα οµάδας εργαζοµένων (βλέπε πυροσβέστες) και για τους εργαζόµενους στην καθαριότητα δηµόσιων σχολείων κωλύονται; Περιµένουµε από την κυβέρνηση, που δηλώνει ότι ενδιαφέρεται για τα δικαιώµατα της εργατικής τάξης, και από τους αρµόδιους υπουργούς να σκύψουν µε ευαισθησία στα προβλήµατά µας (στα προβλήµατα της γ΄ κατηγορίας πολιτών, όπως µας θεωρούν) και να βρεθεί άµεσα µια λύση.

Η

κυβέρνηση προσπαθεί να κοροϊδέψει τους συνταξιούχους για να µη φανούν οι τεράστιες µειώσεις που θα έχουν, κυρίως λόγω της προσωπικής διαφοράς. Από µία ως τρεις συντάξεις θα χάσει το 2018 κάθε συνταξιούχος. Καταρχήν αναµένεται να εµφανιστούν οι µειώσεις στα εκκαθαριστικά των συνταξιούχων και µάλιστα µε ισχύ από το Γενάρη του 2018. Η περικοπή θα ανέρχεται σε 18% και από αυτό το «τσεκούρι» δεν θα γλιτώσουν ούτε οι µικροσυνταξιούχοι. Χαρακτηριστικά, µια µητέρα ανηλίκου µε ασφάλιση 20 ετών στο ΙΚΑ και 695 ευρώ κύρια και επικουρική σύνταξη θα έχει 100 ευρώ µείωση στην κύρια σύνταξη και 30 ευρώ στην επικουρική. Το σύνολο της απώλειάς που θα έχει µέσα στο έτος θα είναι 1560 ευρώ, σχεδόν 3 συντάξεις της. Αυτή την τραγική πραγµατικότητα που αναµένεται να εκµηδενίσει, µαζί µε την αύξηση της φορολογίας, τα εισοδήµατα πολλών συνταξιούχων, η κυβέρνηση κάνει ότι δεν τη βλέπει και πανηγυρίζει πρόωρα την «έξοδο από τα µνηµόνια». Είναι εξίσου τραγικό ότι ενώ οι συντάξεις έχουν ήδη µειωθεί, το υπουργείο Εργασίας δεν έχει καν αναπροσαρµόσει την εισφορά υπέρ ΑΚΑΓΕ και συνεχίζει να παρακρατεί παράνοµα τα αρχικά υπέρογκα ποσά. Από αυτή την παρανοµία υπάρχουν συνταξιούχοι που παίρνουν 350 ευρώ το µήνα και µπορεί να χάσουν ως και 262 ευρώ τον χρόνο. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, τα σωµατεία των συνταξιούχων έχουν µέσα στο έτος προχωρήσει σε σειρά κινητοποιήσεων µε τελευταίο σταθµό την Τρίτη 15 Μάη και µια ακόµη µαζική κινητοποίηση που έκαναν µε αφετηρία την πλατεία Κοτζιά στην Αθήνα. Είχαν προηγηθεί συγκεντρώσεις σε αρκετές πόλεις της περιφέρειας, ενώ και τις επόµενες µέρες είναι προγραµµατισµένες κινητοποιήσεις σε άλλες πόλεις. Καλό είναι από τώρα τα σωµατεία των συνταξιούχων να καλέσουν σε µαζική συµµετοχή στη γενική απεργία της 30ής Μάη, κάνοντας παγκινητοποίηση στην Αθήνα.

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

16 ΜΑΗ 2018

9

Γενική απεργία στις 30 Μάη

Ταξική σύγκρουση και όχι «κοινωνική συµµαχία» Της Κατερίνας Γιαννούλια

Η

30 του Μάη πρέπει και µπορεί να γίνει µια µαζική και καλά οργανωµένη γενική απεργία, χαλώντας τα «πανεθνικά σχέδια» της διαταξικής Κοινωνικής Συµµαχίας που στήνει η µνηµονιακή ηγεσία της ΓΣΕΕ, το συστηµικό προεδρείο της Α∆Ε∆Υ και οι φορείς «της αγοράς και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας». ∆εν έχουµε καµία ψευδαίσθηση και καµία ανοχή σε συµµαχίες εργαζοµένων-εργοδοτών, αλλά αντίθετα χρειαζόµαστε οργάνωση της αντεπίθεσης του εργατικού κινήµατος µε Γενική Απεργία τη µέρα της φιέστας, που είναι µια παραγωγική αντιµετώπιση, µε δράση και συσπείρωση του κόσµου της δουλειάς. Νέες πρακτικές, που πατάνε σε ένα παλιό αφήγηµα συνεργασίας και ευηµερίας όλων µαζί των δήθεν «κοινωνικών εταίρων», επιχειρείται να επιβληθούν στο εργατικό κίνηµα, τη στιγµή που βρίσκεται σε ύφεση ακριβώς λόγω της ταξικής συνεργασίας (µε τη συνεπακόλουθη προδοσία) που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015.

«Πανεθνική µέρα δράσης»

Ο Παναγόπουλος της ΓΣΕΕ σπεύδει, σαν λαγός, να διαµορφώσει την άποψη ότι µετά τα µνηµόνια, «όλοι µαζί» θα βάλουµε µπροστά την πολιτική της ανάπτυξης, για την «παλινόρθωση της ελληνικής κοινωνίας και οικονοµίας». Με κύριο σύνθηµα «για µια άλλη Ελλάδα – Ενάντια σε λιτότητα, ανεργία, υπερφορολόγηση», η Κοινωνική Συµµαχία ΓΣΕΕ-Α∆Ε∆Υ-φορέων της αγοράς προσπαθεί να πείσει τους εργαζόµενους να ενωθούν µε τα αφεντικά τους σε µια «πανεθνική ηµέρα δράσης». Στο κοινό πλαίσιο έχει... ξεχαστεί η λέξη «µνηµόνιο» και έχουν «ξεχάσει» να µας διευκρινίσουν από ποιους ζητάµε να ικανοποιήσουν τα αιτήµατά µας.

Γιατί η Κοινωνική Συµµαχία δεν φαίνεται να θεωρεί υπαίτια την κυβέρνηση αυτή, ούτε καµιά προηγούµενη, αλλά ούτε και τους ΕΕ-∆ΝΤ και φυσικά ούτε τους εργοδότες, αφού είναι οι ίδιοι. Έχουν, επίσης, ξεχάσει να µας πουν, στην περίπτωση που... κερδίσουµε το αίτηµα ενάντια στην υπερφορολόγηση εργοδότες και εργαζόµενοι συγχρόνως, από ποιόν θα µαζεύει έσοδα το κράτος για να πληρώνει το διαβόητο χρέος; Όσο για τις υπερφυσικές δαπάνες για τους πολεµικούς εξοπλισµούς, την ιµπεριαλιστική εµπλοκή της χώρας µας και τα σενάρια πολέµου µε γειτονικούς λαούς... ούτε λόγος! Στο κοινό πλαίσιο εξαφανίζονται οι τάξεις, λες και όλοι πληρώνουµε τους ίδιους φόρους, λες και όλοι έχουµε δεχθεί την ίδια µείωση της αγοραστικής δύναµης, λες και όλοι έχουµε την ίδια πρόσβαση σε υγεία και παιδεία, λες και όλοι έχουµε τους ίδιους νεκρούς στα εργατικά «ατυχήµατα». Η επιχειρηµατικότητα για την οποία µας καλούν να παλέψουµε, εµπεριέχει ακριβώς µια «διατηρήσιµη ανάπτυξη», που σηµαίνει επιδοτήσεις των ιδιωτών της ΓΣΕΒΕΕ, της ΕΣΕΕ (που συµµετέχουν στην Κοινωνική Συµµαχία) από δηµόσιο χρήµα, εργαζόµενους µε τη µορφή «ωφελουµένου», «µαθητεία» αντί για συλλογικές συµβάσεις εργασίας και κέρδη που κοστίζουν ακόµα και ανθρώπινες ζωές. Όσο για τις µνηµονιακές απώλειες που έχουν υποστεί σε χρήµα και αίµα οι εργαζόµενοι τα τελευταία 8 χρόνια, θεωρούνται «περασµένες-ξεχασµένες». Η Κοινωνική Συµµαχία δεν προβάλλει την παραµικρή διεκδίκηση για επαναφορά στους χαµένους µισθούς, συντάξεις, εφάπαξ, λαϊκή περιουσία, εργασιακά δικαιώµατα, νοσοκοµεία, σχολεία, ταµεία, ιδιωτικοποιηµένες υπηρεσίες-χώροι-αγαθά, εισφορές και αποθέµατα. Η φιλοσοφία που επιχειρείται να εµπεδωθεί είναι ότι «από εδώ και πέρα, µε ένα εθνικό σχέδιο για την πατρίδα µας,

θα ανορθωθεί η ελληνική κοινωνία και οικονοµία». Χρειάζεται πολλή προσοχή, γιατί η ανάγκη ενός σχεδίου για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας πολύ συχνά διατυπώνεται και από τους ίδιους τους εργαζόµενους, εννοώντας ότι χρειάζεται αναδιάταξη της παραγωγής και της οικονοµίας και αναδιανοµή πλούτου από το κεφάλαιο προς τους φτωχούς, µε τη διαφορά ότι αυτό το σχέδιο δεν υπάρχει περίπτωση να υλοποιηθεί, αν βασιστεί στην καλή θέληση και τη συµµετοχή του ίδιου του κεφαλαίου και δεν πρόκειται να ικανοποιήσει το σύνολο της χώρας, αλλά την εργαζόµενη πλειοψηφία.

Η Αριστερά

Όλη η Αριστερά ασκεί, πολύ σωστά, σκληρή κριτική στο διαταξικό και «πανεθνικό σχέδιο» Παναγόπουλου και συνοδοιπόρων, εντοπίζοντας την ποιοτική διαφορά που υπάρχει ανάµεσα σε προηγούµενες απεργίες, ακόµα κι αν είχαν προκηρυχθεί από τις πιο µνηµονιακές και ενδοτικές συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες και σε αυτή τη φιέστα, που προσχωρεί στα αιτήµατα των εργοδοτών και στη σύµπραξη µαζί τους. Η αντιµετώπιση, όµως, που προτείνεται από κάποια τµήµατα της Αριστεράς, αλλά και η καθυστέρηση για την οργανωµένη αντίδραση στην «πανεθνική φιέστα» του Παναγόπουλου καθόλου δεν τον αποδυναµώνει και δεν ευνοεί την πλευρά µας. Η πρότασή µας, ως Κόκκινο ∆ίκτυο εργαζοµένων και ως ΜΕΤΑ, είναι διατυπωµένη εδώ και καιρό για εντελώς ξεχωριστή συγκέντρωση (και όχι προσυγκέντρωση), όλων των ταξικών αριστερών δυνάµεων, µε συνδιοργάνωση (µικροφωνικές, εξέδρα, υλικά), ικανό χρονικό διάστηµα προπαγάνδισης και προοπτική συνένωσης κάθε κινηµατικής αντίστασης που αναπτύσσεται επίµονα αυτό το διάστηµα, από τους αναπληρωτές της εκπαίδευσης, τους επικουρικούς της υγείας, τους απο-

λυµένους συµβασιούχους των δήµων, τους αντιτιθέµενους στην «αξιολόγηση» ∆ηµοσίους Υπαλλήλους και τους εργαζόµενους στα κάτεργα του ιδιωτικού τοµέα, µέχρι τους αγωνιστές ενάντια στους πλειστηριασµούς, τους συνταξιούχους, τους αντιρατσιστές και τα κινήµατα για τους ελεύθερους χώρους. Είναι µία πρόταση που διεκδικεί τη Γενική Απεργία για λογαριασµό του εργατικού κινήµατος, που την αφαιρεί από πρόσχηµα των ΓΣΕΕ και Α∆Ε∆Υ και που οργανώνει σε ταξικό επίπεδο την πλευρά µας, χωριστά από κεφάλαιο, κυβέρνηση και εργοδότες, σε κοινά ορισµένο σηµείο (πλατεία Κάνιγγος, Μουσείο κλπ), χωρίς καµιά σχέση µε τη διοργάνωση ΓΣΕΕ.* Είναι µία πρόταση ενεργής συµµετοχής και αυτοπεποίθησης του κόσµου της δουλειάς, ενωτική και συσπειρωτική, που δεν επιχειρεί απλώς να εξηγήσει και να καταγγείλει τα καµώµατα της µνηµονιακής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, ούτε να συγκεντρώσει ένα τµήµα των ταξικών δυνάµεων, αλλά να οργανώσει µαχητικά, εδώ και τώρα, την ταξική αντεπίθεση. Γι’ αυτό και θα επιµείνουµε σε αυτή, µε στόχο να απαντήσει η πλευρά µας µε µία άλλη κοινωνική συµµαχία, πραγµατική και δυναµική! *Ακόµα και στο πιο πρόσφατο Γενικό Συµβούλιο της Α∆Ε∆Υ (14/5) ξαναέγινε η πρόταση, από το ΜΕΤΑ, να αποσυρθεί η Α∆Ε∆Υ από την Κοινωνική Συµµαχία και να διοργανώσει η ίδια τη Γενική Απεργία, εκφράζοντας τα συµφέροντα των µελών της, των εργαζοµένων δηλαδή, και όχι των εργοδοτών. Το µπλοκ των µνηµονιακών συνδικαλιστικών δυνάµεων ∆ΑΚΕ, πρώην ΠΑΣΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΑΤΡΟΠΗ-Μπαλασόπουλος δεν το αποδέχτηκε και συνέχισε την πορεία εκφυλισµού, διευκολύνοντας την κυβέρνηση, τα µνηµόνια και το κεφάλαιο.

10

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

∆εν θα υπάρξει ειρήν Του Πάνου Πέτρου

Τ

ην ώρα που γράφονταν αυτές οι γραµµές, οι νεκροί Παλαιστίνιοι διαδηλωτές στη Γάζα ήταν 52 και οι τραυµατίες έφταναν τους 2.400! Ήταν η πιο φονική µέρα στην πολύπαθη Γάζα µετά τους βοµβαρδισµούς του 2014. Με το ρυθµό που από το πρωί της ∆ευτέρας (14/5) αυξάνονταν οι αριθµοί των θυµάτων, δεν γνωρίζουµε πού θα καταλήξει ο τελικός απολογισµός. ∆εκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι συγκεντρώ-

θηκαν σε πολλά διαφορετικά σηµεία του φράχτη, που τους κρατά αποκλεισµένους για χρόνια, και διαδήλωσαν µαχητικά απέναντι σε βροχή δακρυγόνων, πλαστικές σφαίρες και πραγµατικά πυρά από ελεύθερους σκοπευτές, που κυριολεκτικά µακέλεψαν τις διαδηλώσεις. Την ίδια ώρα, στην Ιερουσαλήµ γιόρταζαν µε λαµπρότητα τα εγκαίνια της αµερικανικής πρεσβείας. Ο Νετανιάχου δήλωνε περιχαρής: «∆εν έχουµε καλύτερους φίλους στον πλανήτη, στέκεστε υπέρ του Ισραήλ και υπέρ της Ιερουσαλήµ... Πρόεδρε Τραµπ, αναγνωρίζοντας την ιστορία, γράψατε ιστορία... Είµαστε στην Ιερουσαλήµ και ήρθαµε για να µεί-

νουµε». Ενώ έβρισκε αφορµή να δοξάσει τους «γενναίους στρατιώτες του Ισραήλ» για το φονικό τους έργο στο φράχτη της Γάζας. Ο γαµπρός του Τραµπ και αρµόδιος να παρουσιάσει τη «λύση» στο παλαιστινιακό, Τζάρεντ Κούσνερ, αφού µίλησε για τη δέσµευση των ΗΠΑ στην επίτευξη διαρκούς ειρήνης, συµπλήρωσε ενδεικτικά και κυνικά: «όπως είδαµε από τις διαδηλώσεις του τελευταίου µήνα, αυτοί που προκαλούν τη βία είναι µέρος του προβλήµατος κι όχι της λύσης»! Αυτές οι δύο εικόνες συµπυκνώνουν την κατάσταση και κάνουν τη 14η Μάη του 2018 σύµβολο, 70 χρόνια µετά τη Νάκµπα. Η αναγνώριση της Ιερουσαλήµ

ως πρωτεύουσας του Ισραήλ και η µεταφορά της αµερικάνικης πρεσβείας αποτελούσε ήδη «τραύµα» για τον παλαιστινιακό λαό. Η επιλογή της ηµέρας είναι ο ορισµός της αµερικανικής φράσης «προσθέτοντας προσβολή στο τραύµα». Τα φώτα δίκαια στράφηκαν στη Γάζα. Απολύτως δίκαια. Η αυτοθυσία των Παλαιστίνιων διαδηλωτών, η έκταση της δολοφονικής µανίας του ισραηλινού στρατού, η κατάσταση στην ίδια την πολύπαθη «υπαίθρια φυλακή» είναι συγκλονιστικά. Αλλά την ίδια µέρα, η ανατολική Ιερουσαλήµ είχε πρακτικά αποκλειστεί (για να µη µετακινηθούν Παλαιστίνιοι και επιχειρήσουν να χαλάσουν τη γιορ-

15 Μάη: Επέτειος της Νάκµπα

Μια ιστορία εποικισµού και κλεµµένης γης

Η

επέτειος της Νάκµπα (της «καταστροφής») κάθε 15 Μάη είναι κοµβικής σηµασίας για το παλαιστινιακό κίνηµα. Υπενθυµίζει την πραγµατική ιστορία, που θάβεται από τους υποστηρικτές του Ισραήλ (οι οποίοι γιορτάζουν την «ανεξαρτησία του» το 1948), που υποτιµάται από όσους αντιλαµβάνονται το Παλαιστινιακό ως έναν ακόµα «πόλεµο δύο εθνοτήτων», που τείνει να ξεθωριάζει στο καταθλιπτικό τοπίο που επικράτησε την εποχή µετά το Όσλο και την επικέντρωση της συζήτησης στο αν θα αποµείνουν κάποια λιγοστά εδάφη να διαχειρίζεται ως κρατίδιο η Παλαιστινιακή Αρχή, αδύναµο, πολιορκηµένο και εξαρτηµένο από το κράτος του Ισραήλ. Η Νάκµπα θυµίζει ότι το Παλαιστινιακό είναι µια ιστορία εποικισµού, κλεµµένης γης και βίαιου εκτοπισµού των γηγενών από τις εστίες τους. Θυµίζει ότι το κράτος του Ισραήλ ιδρύθηκε πάνω στα ερείπια των παλαιστινιακών οικισµών, πάνω στο αίµα και τα κόκαλα της τροµοκρατίας που εξαπέλυσαν οι σιωνιστικές πολιτοφυλακές για να υποχρεώσουν στην Έξοδο εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστινίους και να καταλάβουν το µεγαλύτερο µέρος της ιστορικής Παλαιστίνης. Υπενθυµίζει ότι η αδικία δεν ξεκίνησε το 1967 (µε την κατάληψη των

υπόλοιπων παλαιστινιακών εδαφών) και δεν µπορεί να λυθεί απλά και µόνο µε την αναγνώριση ενός κάποιου παλαιστινιακού «κράτους» (;) σε κάποια από τα εδάφη που βρίσκονται µετά το 1967 υπό κατοχή. Η υπενθύµιση της καταστροφής του 1948 αποτελεί υπενθύµιση όλων των πτυχών/αιτηµάτων του παλαιστινιακού αγώνα, πέρα από τον τερµατισµό της κατοχής: τα δικαιώµατα των Αράβων/Παλαιστινίων που ζουν στο ίδιο το κράτος του Ισραήλ ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, αλλά και το δικαίωµα των εκατοµµυρίων προσφύγων να επιστρέψουν στις εστίες τους. Αυτά που αποτελούν τον πυρήνα του «δικαιώµατος στην αυτοδιάθεση», το οποίο παραβιάζει κατάφωρα, µε την ίδια του την ύπαρξη το κράτος του Ισραήλ µε τη µορφή που έχει: ως κράτος που η δηµοκρατία του σταµατά εκεί όπου αρχίζει η ανάγκη υπεράσπισης του «εβραϊκού του χαρακτήρα». Το 1948 θυµίζει ότι το Ισραήλ αποτελεί το τελευταίο κράτος εποίκ ω ν στον

πλανήτη, που όπως και όσα προϋπήρξαν είναι υποχρεωµένο να αρνείται την αυτοδιάθεση τ ο υ γηγε-

νούς πληθυσµού για να συνεχίσει να υπάρχει ως τέτοιο (απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική, κα-

τεχόµενη Αλγερία, Ροδεσία κ.ο.κ.). Οι ευλογίες που έδωσαν όλες οι Μεγάλες ∆υνάµεις το 1948 και η γρήγορη και εύκολη αναγνώριση των τετελεσµένων υπενθυµίζουν και τον γεωστρατηγικό ρόλο του Ισραήλ από τη στιγµή της ίδρυσής του, όπως τον οραµατίζονταν οι ίδιοι οι ιδρυτές του, οι ηγέτες του πολιτικού ρεύµατος του σιωνισµού: εκείνον του µαντρόσκυλου του ιµπεριαλισµού στη Μέση Ανατολή, του «προκεχωρηµένου φυλακίου του δυτικού κόσµου απέναντι στους βάρβαρους Άραβες». Η λέξη «Νάκµπα» δεν είναι τυχαία. Μια ολόκληρη κοινωνία καταστράφηκε. Χρειάστηκαν χρόνια για να ανασυγκροτηθεί –από τη ∆ιασπορά– το παλαιστινιακό κίνηµα. Αλλά το κατάφερε. Και ακολούθησαν δεκαετίες αγώνα, ο οποίος συνεχίζε- ται ως σήµερα. Εβδοµήντα ολόκληρα χρόνια µετά την «καταστροφή», ένα σύνθηµα συνεχίζει να ακούγεται στις διαδηλώσεις: Η Παλαιστίνη θα ελευθερωθεί, από τον (Ιορδάνη) ποταµό ως τη (Μεσόγειο) θάλασσα!

16 ΜΑΗ 2018

11

νη χωρίς δικαιοσύνη τή), ενώ στο τσεκπόιντ της Καλάντια, στο δρόµο που ενώνει τη Ραµάλα µε την Ιερουσαλήµ, ο ισραηλινός στρατός χτύπησε νεαρούς Παλαιστίνιους, που επιχείρησαν να κινηθούν προς τα εκεί. Η οργή βράζει σε όλη την Παλαιστίνη, υποχρεώνοντας ακόµα και τον Μαχµούντ Αµπάς να ανεβάσει ρητορικά τους τόνους, εξαγγέλλοντας το «τέλος» του ρόλου των ΗΠΑ ως µεσολαβήτρια δύναµη και την ηγεσία της Φατάχ να µπει σε συζητήσεις για τερµατισµό της σχέσης «οµαλής συνύπαρξης» µε το κράτος του Ισραήλ. Όπως επισηµαίνουν Παλαιστίνιοι επικριτές της παλαιστινιακής ηγεσίας, όσο η Παλαιστινιακή Αρχή συνεχίζει να λειτουργεί

ως «χωροφύλακας» στα κατεχόµενα παλαιστινιακά εδάφη, όλες οι διακηρύξεις είναι κούφιες. Αλλά η αλλαγή ρητορικής αντανακλά πιέσεις. Το παλαιστινιακό κίνηµα βρίσκεται µπροστά σε µια νέα κατάσταση. Ή ακριβέστερα, µπροστά στη βίαιη διάλυση των όποιων αυταπατών για την κατάσταση που επικρατούσε. Στη Γάζα, αυτό έχει γίνει µαζική συνείδηση. Η οργή για την Ιερουσαλή, η επέτειος της Νάκµπα, η κατάσταση πολιορκίας, το αίσθηµα ότι «δεν έχουµε τίποτα να χάσουµε» είναι αυτά που τροφοδοτούν τις διαδηλώσεις κι όχι η «υποκίνηση της Χαµάς». Ο ηγέτης της ισλαµικής οργάνωσης, Χανίγιε, δεν υποκινούσε, αλλά

περιέγραφε εύστοχα την πραγµατικότητα, όταν έλεγε ότι οι διαδηλωτές θα είναι άοπλοι και ειρηνικοί, αλλά θα αποτελούν µια «πεινασµένη τίγρη». Αυτό εγγυάται ότι θα υπάρξει και συνέχεια. Το άρθρο γράφεται πριν ξηµερώσει η επέτειος της Νάκµπα. Τα φώτα θα είναι και πάλι στραµµένα στη Γάζα. Η οποία διαδηλώνει για την άρση του αποκλεισµού και το δικαίωµα για την επιστροφή των προσφύγων επί βδοµάδες, µετρώντας περίπου 90 νεκρούς και 10.000 τραυµατίες. Την ηµέρα-σύµβολο του αγώνα για επιστροφή, η Γάζα θα είναι πάλι στο πόδι. Αλλά η επέτειος της Νάκµπα είναι η µέρα που θυµίζει τον αγώνα και τα δικαιώµατα

όλων των Παλαιστινίων. Στα σύνορα του Λίβανου, στα σύνορα της Ιορδανίας, στη ∆υτική Όχθη, χιλιάδες και χιλιάδες αναµένεται να κάνουν τη δική τους «Πορεία της Επιστροφής». Ο αναβρασµός δείχνει ότι οι κινητοποιήσεις των Παλαιστινίων θα συνεχιστούν. Και µετά τις 15 Μάη. Και ο αγώνας τους θα συνεχιστεί. Έχει να ξεπεράσει πολλά εµπόδια και πολλές (εσωτερικές) δυσκολίες κι αδυναµίες. Αλλά θα βρει τους τρόπους να συνεχιστεί, µέχρι να υπάρξει δικαιοσύνη. Ως τότε, σε πείσµα των «µεγάλων λύσεων» που απεργάζονται οι Κούσνερ, Νετανιάχου και Μπιν Σαλµάν, δεν θα υπάρξει ειρήνη.

Τριµερής Ελλάδας-Ισραήλ-Κύπρου

Χορεύοντας µε το διάβολο Του Πέτρου Τσάγκαρη

Μ

ετά τις πρόσφατες εξελίξεις στη Μ. Ανατολή, φωτίζεται ακόµη καλύτερα το διαρκές πολιτικο-οικονονοµικο-στρατιωτικό φλερτ της Ελλάδας και της Κύπρου µε το Ισραήλ. Λίγες ηµέρες πριν, στη Λευκωσία, οι τρεις ηγέτες, Ελλάδας, Ισραήλ και Κύπρου είχαν κάνει ένα ακόµη βήµα στη διαδικασία σύσφιγξης των σχέσεων στο πλαίσιο των σχεδιασµών του δυτικού ιµπεριαλισµού στην περιοχή, αλλά και στο πλαίσιο της προσπάθειας των τριών πλευρών για αποκλεισµό της Τουρκίας από µεγάλο µέρος των ΑΟΖ και συνακόλουθα από τα αποθέµατα υδρογονανθράκων της Α. Μεσογείου. «Ο µηχανισµός που καθιερώσαµε, µετουσιώνει καθηµερινά σε έργα το κοινό µας όραµα για ειρήνη, σταθερότητα και ασφάλεια στην εύφλεκτη περιοχή µας», είπε µε διπλωµατικά κυνικό τρόπο ο Αναστασιάδης, προσθέτοντας ότι το τριµερές πλαίσιο συνεργασίας έχει ήδη αναγνωριστεί σε διεθνές επίπεδο. Αναφέρθηκε δε και στις συµφωνίες που υπογράφτηκαν, µεταξύ άλλων, στους τοµείς της διασυνδεσιµότητας και των επικοινωνιών, της καινοτοµίας, της υγείας, της ενέργειας, της επιχειρηµατικότητας, της έρευνας και τεχνολογίας, της περιβαλλοντικής προστασίας, της ψηφιακής διπλωµατίας, της άµυνας και της «καταπολέµησης της τροµοκρατίας» (µε αυτό, βέβαια, ο Νετανιάχου εννοεί αποκλειστικά και µόνον κάθε είδους

παλαιστινιακή αντίσταση). Βέβαια κύριο αντικείµενο της συνάντησης ήταν η προώθηση του αγωγού Eastmed. «Επαναβεβαιώσαµε τη δέσµευσή µας για να εργαστούµε µε αποφασιστικότητα µε στόχο την υπογραφή σχετικής διακρατικής συµφωνίας εντός του 2018», υπογράµµισε ο Αναστασιάδης. Ο Τσίπρας από την πλευρά του τόνισε πως πλέον παίρνει σάρκα και οστά µια στρατηγική συνεργασία ανάµεσα στις τρεις χώρες και πως οι τρεις χώρες έχουν µια κοινή αντίληψη για την ανάγκη εµβάθυνσης της συνεργασίας τους, αλλά και για την ανάγκη εξεύρεσης τρόπων για την ασφαλή µεταφορά των ενεργειακών πηγών της Νοτιοανατολικής Μεσογείου προς τον ευρωπαϊκό χώρο.

Επίθεση στην Τουρκία

Φυσικά τόσο ο Αναστασιάδης όσο και ο Τσίπρας, βρήκαν βήµα για να επιτεθούν στην Τουρκία. «Προκειµένου ο διάλογος [σ.σ.: για τον Κυπριακό] να είναι δηµιουργικός και παραγωγικός, θα πρέπει η Τουρκία να απέχει από τις όποιες προκλητικές ενέργειες ή παραβιάσεις των κυριαρχικών δικαιωµάτων της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας», είπε ο Κύπριος πρόεδρος. Εξέφρασε παράλληλα την ευγνωµοσύνη του κυπριακού λαού και του ιδίου για τις συνεπείς και σταθερές θέσεις αρχής που επιδεικνύουν Τσίπρας και Νετανιάχου για την επιδιωκόµενη λύση, καθώς και για την αλληλεγγύη τους σε σχέση µε τις τουρκικές ενέργειες στην ΑΟΖ της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας. Από την πλευρά του ο Τσίπρας εξέφρασε «ανησυχία» για την ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και τις «προκλητικές ενέργειες της Τουρκίας στο Αιγαίο, τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και την κυπριακή ΑΟΖ». «Η Τουρκία οφείλει να σέβεται τα κυριαρχικά δικαιώµατα των γειτόνων της, όπως αυτά πηγάζουν από τις διεθνείς συνθήκες και το διεθνές δίκαιο», είπε. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ σηµείωσε συναφώς ότι πρέπει να εντα-

θεί η συνεργασία «ώστε όλες οι γειτονικές χώρες να µπούνε σε µια λογική σεβασµού του διεθνούς δικαίου, αλλά και της καλής γειτονίας». Όταν τα έλεγαν όλα αυτά ο Αναστασιάδης και ο Τσίπρας είχαν µπροστά τους έναν πρωθυπουργό (τον Νετανιάχου) ενός κράτους το οποίο έχει παραβιάσει τα κυριαρχικά δικαιώµατα όχι ενός, αλλά ΟΛΩΝ των γειτονικών κρατών, εισβάλλοντας συστηµατικά σε αυτά και βοµβαρδίζοντας κατά καιρούς περιοχές τους. Ενός κράτους που έχει στρατό κατοχής σε περιοχές τριών γειτονικών χωρών του. Ενός κράτους που έχει παραβιάσει εκατοντάδες αποφάσεις του ΟΗΕ και του Συµβουλίου Ασφαλείας. Ενός κράτους που αποτελεί τη µοναδική χώρα στη Μ. Ανατολή που διαθέτει πυρηνικά όπλα. Ενός κράτους του οποίου ένας υπουργός (ο Νταφτάλι Μπένετ) δήλωσε στις αρχές Μαΐου ότι αδιαφορεί για τη θέληση των πολιτών µιας γειτονικής χώρας (του Λιβάνου): η διαφαινόµενη νίκη της Χεζµπολάχ και των συµµάχων της στις βουλευτικές εκλογές στον Λίβανο σηµαίνει ότι το κράτος του Λιβάνου δεν ξεχωρίζει από το σιιτικό κίνηµα που στηρίζεται από το Ιράν και το Ισραήλ δεν θα πρέπει να τα διαχωρίσει σε πιθανό µελλοντικό πόλεµο, δήλωσε θρασύτατα και προαναγγέλλοντας ουσιαστικά εγκλήµατα πολέµου. Σαν να µην έφθαναν αυτά ο κ. Τσίπρας εξέφρασε ακόµη την ελπίδα οι ΗΠΑ να συµβάλουν µε ουσιαστικές πρωτοβουλίες για την επίλυση του Παλαιστινιακού, καταθέτοντας συγκεκριµένο σχέδιο. Οι ΗΠΑ; Την ώρα που οι νεοφιλελεύθεροι και λοιποί Ευρωπαίοι χάνουν κάθε εµπιστοσύνη στον Τραµπ, κυρίως λόγω της αποχώρησης της Ουάσινγκτον από τη συµφωνία για το Ιράν, υπάρχει ένας Ευρωπαίος πρωθυπουργός που ελπίζει στις ΗΠΑ. Κατάντια… Αλλά και ο Αναστασιάδης δεν πήγε πίσω όσον αφορά τις προκλήσεις: «Επαναλάβαµε ότι οιαδήποτε προσπάθεια

που υποσκάπτει ή απειλεί το δικαίωµα ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ είναι αδιανόητη και δεν µπορεί να γίνεται ανεκτή», δήλωσε συντασσόµενος στο µέτωπο ΗΠΑ-Ισραήλ κατά του Ιράν. Το ότι το Ισραήλ «υποσκάπτει ή απειλεί» και στην πραγµατικότητα απαγορεύει την ύπαρξη παλαιστινιακού κράτους, και πάλι ενάντια σε αποφάσεις του ΟΗΕ, ουδόλως τον ενοχλεί βεβαίως.

∆εν υπάρχουν όρια

Ήταν φυσιολογικό που σε ένα τέτοιο κλίµα ο ίδιος ο Νετανιάχου να είναι σαν το ψάρι µέσα στο νερό: Έκανε λόγο για µια «µεγάλη συµµαχία», την οποία οικοδοµούν οι τρεις χώρες, σηµειώνοντας ότι «δεν υπάρχουν όρια» στο τι µπορεί να επιτευχθεί! «Είµαστε τρεις ∆ηµοκρατίες της Ανατολικής Μεσογείου, έχουµε κοινά συµφέροντα, ακριβώς επειδή έχουµε κοινές αξίες. Είµαστε προσηλωµένοι στο ίδιο όραµα του πώς θα πρέπει να οργανώνεται η κοινωνία, πώς οι ελευθερίες θα πρέπει να ενθαρρύνονται, πώς ο πλουραλισµός να προστατεύεται». Οι Παλαιστίνιοι και άλλοι αραβικοί πληθυσµοί ξέρουν πολύ καλά τι σηµαίνει η εφαρµογή αυτών των αρχών και αυτών των πολιτικών από το σιωνιστικό κράτος. Η επόµενη Τριµερής Σύνοδος Κορυφής θα πραγµατοποιηθεί στην πόλη Μπερσέµπα, στο Ισραήλ. Η Αθήνα και η Λευκωσία θα µπουν ακόµη περισσότερο σε αυτή την αντιδραστική συµµαχία µε το σιωνιστικό κράτος, την αιγυπτιακή δικτατορία, την αµερικανική κυβέρνηση και τις µεγάλες πετρελαϊκές εταιρίες. Πραγµατικά είναι να απορεί κανείς µε την αντιδραστική ορµή µε την οποία κινείται ένας κατ’ όνοµα αριστερός ηγέτης. Πριν από λίγο καιρό ο Τσίπρας δήλωσε ότι µοιράζεται κοινές αξίες µε τον Τραµπ, τώρα µε τον Νετανιάχου. Όλα αυτά βέβαια για να υπερασπίσει τα συµφέροντα της ελληνικής άρχουσας τάξης. Με το ίδιο κίνητρο δηλ. µε το οποίο κινείται και στο εσωτερικό της χώρας.

12

περιβάλλον

16 μαη 2018

Ξεσηκωμός για το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής Επιμέλεια: Θοδωρής Πατσατζής Σε μια σειρά περιοχές της Αττικής και της περιφέρειας επικρατεί οργή και αγανάκτηση ενάντια στην κυβέρνηση και τους μνημονιακούς σχεδιασμούς

της. Από την Ήπειρο και τις εξορύξεις πετρελαίου που αναμένονται ως το Κερατσίνι και την πάλη για την απομάκρυνση των ρυπογόνων εγκαταστάσεων, ως τις μάχες ενάντια στην προβληματική διαχείριση των απορριμμάτων στο Βόλο και στα Άνω Λιόσια, οι τοπικές κοινωνίες βγαίνουν στο δρόμο για να

διαδηλώσουν ενάντια στη μόλυνση του περιβάλλοντος, ενάντια στην διαρκή υποβάθμιση της ποιότητας ζωής τους. Η κυβέρνηση από τη μεριά της φαίνεται ότι το μόνο που ετοιμάζει είναι μέσω της υποτιθέμενης μεταρρύθμισης που την ονομάζει Κλεισθένη, ένα πάρτι εκατομμυρίων ευρώ που θα μπουν στην τσέπη

Με αγώνες θα κερδίσουμε το δικαίωμά μας στη ζωή Της Γιώτας Περδίκη,

Αντιδήμαρχος Κερατσινίου-Δραπετσώνας

Π

ερίπου για έναν αιώνα, η πόλη μας σήκωνε στους ώμους της μεγάλο τμήμα της βαριάς βιομηχανίας που αναπτύχθηκε στην Αττική. Η περιοχή μάλιστα των Λιπασμάτων αποτέλεσε πηγή ρύπανσης για το Κερατσίνι, τη Δραπετσώνα και την ευρύτερη περιοχή του Πειραιά. Η βιομηχανική δραστηριότητα επιβάρυνε σημαντικά την υγεία των κατοίκων, αλλά και στέρησε από τους ίδιους την πρόσβαση στη θάλασσα. Με «επιταγές» της ΕΕ, πολλά εργοστάσια της χώρας και της περιοχής μας έκλεισαν (όπως γνωρίζουμε βέβαια, αυτό δεν έγινε για να μεταφερθούν αυτά σε μη κατοικήσιμες περιοχές, προκειμένου να προστατευθεί η υγεία των ανθρώπων και να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας, όπως διεκδικούσαν τα κινήματα της περιοχής, αλλά για να ικανοποιηθούν τα αιτήματα μερίδας των μονοπωλίων και του κεφαλαίου). Ένα από τα εργοστάσια που έκλεισαν ήταν αυτό των Λιπασμάτων. Έτσι, η περιοχή με τις διατηρητέες εγκαταστάσεις και τη χαρακτηριστική πανύψηλη καμινάδα, που έχει αναδειχθεί σε σήμα κατατεθέν της πόλης, παρέμενε για χρόνια εγκαταλελειμμένη από τους φερόμενους ιδιοκτήτες της. Κατάντησε ένας πραγματικός κρανίου τόπος, γεμάτος σκουπίδια,

παρατημένος, σκόπιμα, στην τύχη του. Μετά την κατεδάφιση του εργοστασίου Λιπασμάτων, πολλές φορές διατυπώθηκαν διάφορα σχέδια για την αξιοποίηση της περιοχής, με στόχο τις περισσότερες φορές το κέρδος κάποιων και όχι το καλό της πόλης και των δημοτών. Έπειτα από πολύχρονους αγώνες και κινητοποιήσεις της τοπικής κοινωνίας, αλλά και τη μεγάλη συμβολή του τότε υπουργού Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας Παναγιώτη Λαφαζάνη, η σημερινή δημοτική αρχή διεκδίκησε και πέτυχε ένα κομμάτι της περιοχής να περάσει στα χέρια του Δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας. Για εμάς η μετατροπή του χώρου σε άλσος με ελεύθερους χώρους πρασίνου και περιπάτου, σε κοιτίδα πολιτισμού, στον οποίο θα έχουν ελεύθερη πρόσβαση όλοι και όλες, αποτέλεσε εξαρχής τη μοναδική μας επιλογή. Σε αυτή την κατεύθυνση κινηθήκαμε από την πρώτη στιγμή, φτάνοντας στο σήμερα που δημιουργήσαμε με τις δυνάμεις του δήμου έναν χώρο ανοιχτό και προσβάσιμο στον κάθε πολίτη. Η λειτουργία του πάρκου, που ξεκίνησε με τη διοργάνωση του «Φεστιβάλ στη Θάλασσα» πέρυσι το καλοκαίρι, σηματοδότησε μια νέα εποχή. Η επέκταση της ανάπλασης αποτελεί πια για τη δημοτική αρχή, την πόλη και τους κατοίκους της μονόδρομο. Όλα αυτά όμως τα σημαντικά οφέλη για τους δημότες εξακολουθούν να τα

εμποδίζουν οι ρυπογόνες εγκαταστάσεις που συνεχίζουν τη λειτουργία τους στην περιοχή. Η λειτουργία του διυλιστηρίου της Oil One –στα 50 μέτρα ουσιαστικά από το πρώτο σπίτι της Δραπετσώνας και 100 μόλις μέτρα από τη σχολική μονάδα του δήμου– ή η επαναλειτουργία του εργοστασίου τσιμέντου της Lafarge με τα απαρχαιωμένα μηχανήματα του 1984 έρχονται σε άμεση σύγκρουση με τα δικαιώματα και τα όνειρα των κατοίκων της πόλης μας. Τις προηγούμενες ημέρες οι πολίτες ξαναβγήκαν στους δρόμους και όλοι μαζί δεν θα φύγουμε από το πεζοδρόμιο της διεκδίκησης έως ότου δικαιωθούμε. Όπως τόνισε ο δήμαρχος της πόλης Χρήστος Βρεττάκος στην τελευταία μεγάλη κινητοποίηση που διοργάνωσε η δημοτική αρχή με φορείς και συλλογικότητες, «απαιτούμε τώρα ένα σαφέστατο χρονοδιάγραμμα για την άμεση απομάκρυνση των εγκαταστάσεων της Oil One, του εργοστασίου Lafarge και την αποξήλωση των παλαιών δεξαμενών των Ελληνικών Πετρελαίων». Η απομάκρυνση των ρυπογόνων εγκαταστάσεων από την πόλη μας αποτελεί προαπαιτούμενο, ώστε να μπορέσουμε να οικοδομήσουμε το μέλλον που ανήκει σε μας και τις επόμενες γενιές. Δεν θα αφήσουμε το μέλλον μας στα χέρια άλλων. Οι κάτοικοι του Κερατσινίου και της Δραπετσώνας, όπως πετύχαμε η περιοχή των Λιπασμάτων να περάσει στα χέρια μας, έτσι και τώρα, με αγώνες, θα ξανακερδίσουμε το δικαίωμά μας στη ζωή.

Βόλος: Ηχηρό όχι στην καύση σκουπιδιών

Έ

να μαζικό όχι βροντοφώναξαν πάνω από 5.000 Βολιώτες στην καύση σκουπιδιών από την ΑΓΕΤ και στα σχέδια του δήμου για δημιουργία εργοστασίου παραγωγής SRF-RDF (επεξεργασμένα σκουπίδια). Το μαζικό συλλαλητήριο διοργανώθηκε το Σάββατο 5 Μάη από την Επιτροπή Αγώνα Πολιτών Βόλου και συμμετείχαν συνδικάτα και φορείς του νομού Μαγνησίας (σύλλογοι, ενώσεις γονέων, ενώσεις επαγγελματιών κ.α.). Όλοι μαζί βροντοφώναξαν ότι ο Βόλος δεν θα γίνει Χιροσίμα. Άνθρωποι με μάσκες, πολλοί μαθητές και καλλιτέχνες, όπως οι carakatu με τύμπανα έδωσαν τον τόνο. Τη στήριξή τους με την παρουσία τους δήλωσαν κόμματα και οργανώσεις της

Αριστεράς. Η ΛΑΕ με τον ευρωβουλευτή Ν. Χουντή, το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η Πλεύση Ελευθερίας κ.α. Η κυβέρνηση φέρει απόλυτη την ευθύνη για την περιβαλλοντική καταστροφή από την οποία απειλούνται οι κάτοικοι του Βόλου και του νομού Μαγνησίας. Το θέμα της καύσης σκουπιδιών από την ΑΓΕΤ θεωρούνταν ότι είχε παγώσει ώσπου βρέθηκε ο πρόθυμος υπηρέτης των αρπακτικών της αγοράς. Ο υπουργός Γ. Σταθάκης (βλέπε και τις αποφάσεις του για τα μεταλεία χρυσού της Χαλκιδικής και το Mall της Ακαδημίας Πλάτωνα) πάντοτε πρόθυμος να εξυπηρετήσει μεγάλους εργοδότες, τροποποίησε τον μνημονιακό νόμο του 2014 που προέβλεπε την δυνατότητα η ΑΓΕΤ να κάνει καύση με εναλλακτικά καύσιμα. Το νόμο του Μανιάτη, η ΑΓΕΤ δεν τον

είχε εκμεταλλευτεί καθώς οδικά της ήταν ασύμφορη η μεταφορά των εναλλακτικών καυσίμων για να πραγματοποιεί την καύση. Ο ΣΥΡΙΖΑ της δίνει τώρα τη δυνατότητα να μεταφέρει τα καύσιμα μέσω θαλάσσης και να χρησιμοποιεί το λιμάνι του Βόλου για να μπορεί να κάνει ακόμη και εισαγωγές σκουπιδιών προς καύση από άλλες χώρες. Στις πλάτες του περιβάλλοντος και των κατοίκων του Βόλου κάποιοι θα θησαυρίσουν. Οι κάτοικοι, τα συνδικάτα και οι φορείς του Βόλου δηλώνουν αποφασισμένοι μετά την μεγάλη επιτυχία του συλλαλητηρίου να συνεχίσουν τον αγώνα τους ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης και του δημάρχου Αχ. Μπέου που παρά το ότι υποχρεώθηκε να καλέσει στο συλλαλητήριο δεν έστειλε ούτε καν κάποιον εκπρόσωπο της δημοτικής αρχής σε αυτό.

ιδιωτών, μέσα από τη μετατροπή των ίδιων των δήμων σε επιχειρήσεις και μέσα από τις εργολαβίες που αναγκαστικά θα δίνουν στους ιδιώτες (διαχείριση απορριμμάτων, ελεύθεροι χώροι κ.λπ.). Τα σχέδιά της με τον κόσμο να αντιστέκεται στους δρόμους δεν μπορούν να περάσουν εύκολα.

Συλλαλητήριο για το ΧΥΤΑ Φυλής

Σ

ε συγκέντρωση διαμαρτυρίας καλεί το Δυτικό Μέτωπο την Τετάρτη 23 Μάη, στις 7.30 το απόγευμα, στην Κεντρική πλατεία Δημαρχείου στα Άνω Λιόσια, καλεί το Δυτικό Μέτωπο. Το Δυτικό Μέτωπο είναι μια πρωτοβουλία που συντονίζει τη δράση φορέων, σωματείων, συλλόγων, δημοτικών παρατάξεων και κατοίκων της Δυτικής Αθήνας, για το κλείσιμο του ΧΥΤΑ Φυλής. Στόχος τους να σταματήσει το έγκλημα διαρκείας που γίνεται στη Δυτική Αθήνα, με το ΧΥΤΑ να λειτουργεί παράνομα εδώ και αρκετά χρόνια, καθώς ο ΧΥΤΑ Φυλής είναι προέκταση του ΧΥΤΑ Άνω Λιοσίων. Η κυβέρνηση και η διοίκηση που ελέγχει στην Περιφέρεια Αττικής, με την ψήφιση το Δεκέμβρη του 2016 του νέου περιφερειακού σχεδιασμού διαχείρισης στερεών αποβλήτων της Αττικής ενέκρινε τη συνέχιση -για απροσδιόριστο χρόνο- της λειτουργίας του ΧΥΤΑ. Το Δυτικό Μέτωπο έχει πραγματοποιήσει σειρά πετυχημένων κινητοποιήσεων και θα συνεχίσει καθώς η Περιφέρεια με μια μελέτη που έκανε πρόσφατα φωτογράφισε ως συνέχεια του ΧΥΤΑ Φυλής και πάλι τη Δυτική Αττική (λατομεία Μουσαμά και ΤΙΤΑΝ και το παλιό μεταλλείο στο Μελετάνι της Μάνδρας).

Ήπειρος: Ενάντια στις εξορύξεις πετρελαίου

Μ

ια σειρά συντονισμών, πρωτοβουλιών και επιτροπών κατοίκων δραστηριοποιούνται στην Ήπειρο ενάντια στις εξορύξεις πετρελαίου στο Ιόνιο και την Ήπειρο. Ειδικά στο νομό Πρέβεζας η Συνέλευση Πολιτών Πρέβεζας πραγματοποίησε ενημερωτικές συζητήσεις σε χωριά του νόμου ενημερώνοντας τους κατοίκους για τις συνέπειες από την έρευνα και την εξόρυξη υδρογονανθράκων. Στις εκδηλώσεις συμμετείχαν αρκετοί κάτοικοι, εργαζόμενοι, ψαράδες, επαγγελματίες και εργαζόμενοι σε τουριστικές μονάδες. Αντίστοιχες συγκεντρώσεις και συζητήσεις έχουν πραγματοποιηθεί τους προηγούμενους μήνες σε περιοχές της Ηγουμενίτσας και των Ιωαννίνων. Το νέο ραντεβού που έχει δοθεί είναι την Παρασκευή 1 Ιούνη στα Γιάννενα όπου θα πραγματοποιηθεί Πανηπειρωτική συνάντηση όλων των πρωτοβουλιών που έχουν δημιουργηθεί και δρουν στους τέσσερεις νομούς της Ηπείρου, ενάντια στις εξορύξεις.

νεολαια

16 μαΗ 2018

13

Η ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να απαντήσει

Η ΔΑΠ και οι «ανεξάρτητοι» στην υπηρεσία του συστήματος Του Νικόλα Κολυτά

Ο

ι φετινές φοιτητικές εκλογές, στις 16 του Μάη, διεξάγονται μέσα σε ένα κλίμα διευρυμένης αποπολιτικοποίησης, απογοήτευσης και προσήλωσης στον ατομικό δρόμο. Αυτή η κατάσταση αποτελεί το πιο ευνοϊκό πεδίο ανάπτυξης για τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ αλλά και για διάφορες «ανεξάρτητες» παρατάξεις που επιδιώκουν την παγίωση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης στα πανεπιστήμια και αποθεώνουν τις πολιτικές που τσακίζουν την κοινωνία. Έτσι και φέτος δε θα λείψουν τα καθιερωμένα ευτράπελα από τις συστημικές δυνάμεις στις σχολές.

Η ΔΑΠ και οι τακτικές της

Είναι γνωστό ότι η ΔΑΠ έχει μια μακρά παράδοση αξιοποίησης κάθε μέσου για την αύξηση των εκλογικών ποσοστών της. Τα τελευταία χρόνια της επιβολής των πιο βάρβαρων μνημονιακών πολιτικών συνειδητοποίησε εντονότερα ότι όσο περισσότερο υποβαθμίζονται οι Φοιτητικοί Σύλλογοι και οι συλλογικές διεκδικήσεις τόσο περισσότερο θα διευρύνεται η επιρροή της. Κάπως έτσι, έχει σταματήσει να μπαίνει στις γενικές συνελεύσεις ή ακόμη και να εμφανίζεται στα ΔΣ των Συλλόγων επιδιώκοντας την πλήρη αποσάρθρωσή τους και την κολλεγιοποίηση των σχολών. Η ΔΑΠ ονειρεύεται ένα πανεπιστήμιο με δίδακτρα, με πανεπιστημιακή αστυνομία, με εργολαβίες στα πάντα και με φοιτητές-ρο-

μπότ που θα πρέπει να σπουδάζουν και να δουλεύουν παράλληλα προκειμένου να επιβιώσουν. «Μαζί σου γίνεται» μας ενημερώνει η φετινή προεκλογική αφίσα της χωρίς να μας ενημερώνει όμως για το τι θα γίνει με τις απλήρωτες καθαρίστριες του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ, τα δίδακτρα που έχουν επιβληθεί στα μεταπτυχιακά προγράμματα, τις άκριτες συγχωνεύσεις σχολών (Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής), τις διασπάσεις πτυχίων (ΦΠΨ) και την απόσπαση επαγγελματικών δικαιωμάτων από τα πτυχία. Η απάντηση της ΔΑΠ τα προηγούμενα χρόνια μπορεί να βρισκόταν στη διοργάνωση φανταχτερών πάρτυ σε μεγάλα clubs της Αθήνας ή σε εκδρομές στη Μύκονο και στην Αράχωβα ή στην εξαγορά φοιτητών μέσα από την παροχή σημειώσεων. Τώρα όμως η ΔΑΠ δεν επιδιώκει απλά να τραβήξει τα βλέμματα της φοιτητικής κοινότητας μακριά από τα προβλήματά της. Τώρα περνάει στην αντεπίθεση προσπαθώντας να τσακίσει όσους αγωνίζονται ενάντια σε αυτά τα προβλήματα. Αυτό περνάει μέσα από την υποβάθμιση και την κατάρρευση των συλλογικών διαδικασιών. Η απόφαση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Νομικής είναι ενδεικτική. Το συγκεκριμένο τμήμα της ΔΑΠ αποφάσισε να μη συμμετάσχει στις φοιτητικές εκλογές εφόσον αυτές γίνουν στο χώρο της σχολής και αντ’ αυτού πρότεινε τη διεξαγωγή τους σε άλλο χώρο εκτός του ασύλου. Προφανέστατα οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις διαφώνησαν υπερασπιζόμενες τον κοινωνικό χώρο στον οποίο δρουν και για τον οποίο καλούνται να ψηφίσουν οι φοιτητές/τριες. Εκλογές σε κτίρια όπως το Ζάππειο,

που αστυνομεύονται, που έχουν παράλληλες εκδηλώσεις, που παρακολουθούνται από κάμερες και που βρίσκονται μακριά από το άσυλο, είναι αποκλειστικά εκλογές που εξυπηρετούν τον εκλογικό μηχανισμό της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και όχι το ΦΣ της Νομικής.

Ανεξάρτητοι: η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος

Βασικό ρόλο στην επανασύσταση της ΔΑΠ προς μια ακόμη πιο δεξιά αντιδραστική κατεύθυνση, πέρα από τις ομιλίες του Κυριάκου Μητσοτάκη στα συνέδριά της, έπαιξε και η εμφάνιση «ανεξάρτητων» μορφωμάτων. Τα μορφώματα αυτά έχουν κάνει την εμφάνισή τους την τελευταία πενταετία διεκδικώντας τους φοιτητές με συντηρητικά αντανακλαστικά αλλά σε πολύ πιο πολιτική βάση απ’ ότι η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Οι ανεξάρτητοι παρότι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων δηλώνουν αποστροφή για την πολιτική και ότι «νοιάζονται» μόνο για τη σχολή τους που «μαστίζεται από τη δράση της Αριστεράς», στην πραγματικότητα δρουν άκρως πολιτικά. Συγκροτήθηκαν σε πάρα πολλές σχολές τα προηγούμενα χρόνια ως μπλοκ «αντικατάληψης» ή έμπαιναν σε γενικές συνελεύσεις με πλαίσιο που είχε τίτλο «ανοιχτή σχολή». Πολλοί από αυτούς διευκόλυναν τους εργολάβους που δεν πλήρωναν τις καθαρίστριες μαζεύοντας εθελοντικά τα σκουπίδια «για το καλό της σχολής», κατεβάζουν αφίσες αριστερών δυνάμεων γιατί λερώνουν τους τοίχους της σχολής, συνδιαλέγονται με καθηγητές για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους και δεν είναι αντίθετοι με τον «εκσυγχρονισμό» των

νέα από τις σχολές

Σχολές Πάτρας

Στην Αρχιτεκτονική Πάτρας, ο πρόεδρος της σχολής ανακοίνωσε στους φοιτητές ένα «σχέδιο» για να σωθεί το τμήμα από τα οικονομικά προβλήματα, προτείνοντας την ίδρυση παραρτήματος στην Αθήνα στο οποίο οι φοιτητές θα μπορούν να επιλέξουν να μεταβούν εκεί, με προσωπικό κόστος 150 ευρώ/μηνά, τουτέστιν δίδακτρα 1800 ευρώ τον χρόνο. Ο φοιτητικός Σύλλογος της Αρχιτεκτονικής μέσα από την Γενική του Συνέλευση, πραγματοποίησε κινητοποίηση στην πρύτανη, ενώ θα προχωρήσει και σε άλλες με στόχο να λάβει σαφή τοποθέτηση από το Υπουργείο που θα βεβαιώνει ότι δεν υπάρχει καμία σκέψη για δίδακτρα στα προπτυχιακά προγράμματα. Ο Σύλλογος των Πολιτικών Μηχανικών έπειτα από μήνες όπου συζητιέται στο τμήμα η κατάργηση

της διπλής εξεταστικής στους επί πτυχίω φοιτητές , πραγματοποίησε Γενική Συνέλευση την Πέμπτη 10/5 και πήρε απόφαση για κατάληψη της σχολής μέσα από μία πολύ μαζική διαδικασία. Θα προχωρήσει το επόμενο διάστημα σε κινητοποιήσεις με ενδεχόμενη συγκέντρωση - συνάντηση με τον ίδιο τον Υπουργό Παιδείας μέσα στην επόμενη βδομάδα.

Πάντειος

Την Τετάρτη 9/5 στο Πάντειο Πανεπιστήμιο ήταν προγραμματισμένη Σύγκλητος (της οποίας η ημερήσια διάταξη δεν είχε γνωστοποιηθεί στον Φοιτητικό Σύλλογο) με θέμα την επιβολή διδάκτρων σε μεταπτυχιακό του Τμήματος Κοινωνιολογίας σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Το Πάντειο είναι ένα από τα λίγα πανεπιστήμια που δεν έχουν

Η ριζοσπαστική Αριστερά

Απέναντι σε αυτές τις δυνάμεις καλείται να παλέψει η ριζοσπαστική Αριστερά στα πανεπιστήμια. Το πεδίο δεν είναι καθόλου ευνοϊκό. Παρ’ όλα αυτά επιμέρους παραδείγματα αγώνων όπως αυτοί που υπήρξαν φέτος στα ΤΕΙ Αθήνας-Πειραιά και στη Φιλοσοφική, όπου σχήματα της ΑΡΕΝ, των ΕΑΑΚ, του ΑΡΔΙΝ και άλλων δυνάμεων βρήκαν κοινό βηματισμό προσπαθώντας να απαντήσουν στις πραγματικές ανάγκες των φοιτητών, πρέπει να συνεχιστούν και να δυναμώσουν. Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται τα τελευταία χρόνια και η κοινή εκλογική κάθοδος δυνάμεων της Αριστεράς μέσα από την Αριστερή Ανατρεπτική Συνεργασία (ΑΡΕΝ, τμήμα των ΕΑΑΚ, ΑΡΔΙΝ). Δεν αρκεί όμως η κοινή εκλογική καταγραφή. Η μετωπική διεργασία μεταξύ των παραπάνω δυνάμεων πρέπει να εμβαθύνει κι άλλο προκειμένου να εκπληρωθεί το στοίχημα του ενός σχήματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς ανά κοινωνικό χώρο. Οι υπάρχουσες δυνάμεις μεμονωμένα αδυνατούν να απαντήσουν στις επιθέσεις του συστήματος. Χρειάζεται να υπάρξει υπέρβασή τους προκειμένου από κοινού να δημιουργήσουν ένα αντίπαλο δέος στις δυνάμεις που προσπαθούν να επιβάλλουν τις μνημονιακές πολιτικές στα πανεπιστήμια. Στις 16 Μάη η φοιτητική Αριστερά κάνει το πρώτο βήμα.

επιμέλεια: Νικόλας Κολυτάς

επιβάλλει –μέχρι τώρα- δίδακτρα σε κανένα μεταπτυχιακό και αυτό έχει κατακτηθεί με αγώνες. Έτσι και εκείνη τη μέρα, φοιτητές και φοιτήτριες, με κάλεσμα της Ενωτικής Αριστερής Πρωτοβουλίας (συνεργασία ΑΝΑ.Σ.Α-ΕΑΑΚ και Αντί της Σιωπής-ΑΡ.ΕΝ.) , βρέθηκαν εκεί για να εμποδίσουν την επιβολή διδάκτρων και να διασφαλίσουν ότι τα μεταπτυχιακά θα παραμείνουν δωρεάν. Οι καθηγητές και η πρύτανης αρνήθηκαν να πάρουν σαφή θέση ενάντια στα επί πληρωμή μεταπτυχιακά, όμως η Σύγκλητος διαλύθηκε χωρίς να πάρει απόφαση για την έγκριση του εν λόγω μεταπτυχιακού μετά από τις πιέσεις των παριστάμενων φοιτητών/φοιτητριών.

ΤΕΙ Αθήνας

πανεπιστημίων ακόμη κι αν αυτή περνάει μέσα από την επιβολή διδάκτρων και την οικονομική επιβάρυνση του φοιτητή. Η «ελεύθερη αγορά άλλωστε θα τον ανταμείψει μετά».

Μέσα σε φόντο αβεβαιότητας και πολλών ερωτημάτων θα διεξαχθούν

οι φετινές εκλογές, όπου οι Φ.Σ. είναι υπό διαμόρφωση, τα προγράμματα σπουδών είναι στον αέρα, οι πρακτικές θα γίνουν σε πολλά τμήματα τρίμηνες και αμισθί ενώ παράλληλα γίνονται δηλώσεις για διετή προγράμματα σπουδών που θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες της αγοράς εργασίας. Απέναντι σ όλα αυτά οι δυνάμεις της ΑΡΕΝ, των ΕΑΑΚ και του ΑΡΔΙΝ μαζί με ανένταχτους-ες το προηγούμενο διάστημα είχαν δώσει έναν μεγάλο αγώνα που οδήγησε με τον καλύτερο τρόπο στο κοινό εκλογικό κατέβασμα. Είναι στοίχημα τόσο στις φετινές φοιτητικές εκλογές, όσο και μετά από αυτές, να βαθύνει η πολιτική σχέση μεταξύ των παραπάνω δυνάμεων προκειμένου να γίνει ακόμη πιο αποτελεσματική η μετωπική πολιτική. Η αρχή γίνεται στις εκλογές στις 16 Μάη.

14

16 μαη 2018

Η ορμητική παρέμβαση της εργατικής τάξης το Μάη του '68

Κάτω από την άσφαλτο υπάρχει... απεργία! εύκολα δεκτή, αντίθετα οι προτάσεις για συνέχιση της απεργίας γίνονταν δεκτές με ενθουσιασμό. Και πώς να μη γίνονταν άλλωστε, όταν οι ίδιοι οι εργάτες μέσα από την πραγματική τους εμπειρία στον απεργιακό αγώνα το τελευταίο που ήθελαν ήταν να γυρίσουν στην προηγούμενη κατάσταση. Δεν ήξεραν όμως και πώς να συνεχίσουν.

Του Χρήστου Σταυρακάκη

Ο

λόγος που ο «γαλλικός Μάης» του 1968 έμεινε στην ιστορία και συγκλόνισε όλο τον κόσμο δεν ήταν μόνο η εξέγερση των φοιτητών/τριών. Tέτοιες υπήρξαν και στην Ιταλία, στην Αγγλία, στη Γερμανία και ήταν εξίσου μαζικές και δυναμικές. Αυτό που διαφοροποιεί την εξέγερση στη Γαλλία ήταν η ορμητική παρέμβαση της εργατικής τάξης στο προσκήνιο και ειδικά των νέων εργατών, που πάλευαν στα εργοστάσια σε όλη τη Γαλλία. Για περίπου δύο εβδομάδες, 10 εκατομμύρια εργάτες απεργούσαν, παραλύοντας κυριολεκτικά το καθεστώς του στρατηγού Ντε Γκολ.

Το υπόβαθρο Τα χρόνια από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’70 έχουν μείνει γνωστά ως τα «30 ένδοξα χρόνια» του καπιταλισμού, ωστόσο η εποχή για την εργατική τάξη δεν ήταν και τόσο «χρυσή». Τα λαϊκά τραγούδια στην Ελλάδα του ’60, που μιλούν για την προσφυγιά στα ορυχεία του Βελγίου και τις φάμπρικες της Γερμανίας, είναι γνωστά σε όλους και όλες και αποτυπώνουν με λυρικό τρόπο τη σκληρή πραγματικότητα της εποχής. Ακόμα και στο «κέντρο» του δυτικού καπιταλισμού οι συνθήκες μόνο «χρυσές» δεν ήταν για την εργατική τάξη. Ειδικά στη Γαλλία, σύμφωνα με στοιχεία του 1966, οι Γάλλοι εργάτες ήταν προτελευταίοι σε μισθούς ανάμεσα στους εργάτες των χωρών της Κοινής Αγοράς (πρόδρομος της ΕΕ), ενώ την ίδια στιγμή είχαν τα υψηλότερα ωράρια εργασίας και πλήρωναν πολύ υψηλούς φόρους. Επίσης εκείνα τα χρόνια περίπου το 75% του εργαζόμενου πληθυσμού αποτελούταν από μισθωτούς εργάτες, πολλοί από τους οποίους ήταν κάτω των 30 ετών. Το αυταρχικό και συντηρητικό καθεστώς του στρατηγού Ντε Γκολ είχε αναλάβει το ρόλο της ανασυγκρότησης του γαλλικού καπιταλισμού μετά τον πόλεμο. Αυτό έγινε με τη ραγδαία ανάπτυξη της βιομηχανίας (με τις παραπάνω συνέπειες για την εργατική τάξη) για να αυξηθεί η διεθνής ανταγωνιστικότητα του γαλλικού καπιταλισμού. Εργατικοί αγώνες υπήρξαν πολλοί και πριν το ’68, αλλά έληγαν συνήθως με τη νίκη των αφεντικών. Για να μπορέσει να γίνει αυτό, το καθεστώς χρησιμοποιούσε την αστυνομική καταστολή, αλλά και μια βαθιά συντηρητική-θεσμική κρατική διάρθρωση, όπου δεν υπήρχαν ενδιάμεσοι θεσμοί ανάμεσα σε αυτούς που ασκούσαν την εξουσία και τους απλούς ανθρώπους, αποκλείοντας σχεδόν κάθε δυνατότητα πολιτικής εκπροσώπησης με ρόλο και της πολιτικής Αριστεράς, αλλά και των συνδικάτων, δημιουργώντας ένα τεράστιο κοινωνικό και πολιτικό χάσμα.

Η γενική απεργία Μετά τη «νύχτα των οδοφραγμάτων» στις 10-11 Μάη, που με μία έννοια σηματοδοτεί την κορύφωση της σπουδαστικής εξέγερ-

Η πολιτική ήττα

σης, ακολουθεί η πρώτη απεργία στις 13 Μάη, με μια μεγαλειώδη διαδήλωση στο Παρίσι από εκατοντάδες χιλιάδες φοιτητές και εργάτες. Πριν από αυτή τη διαδήλωση, η ημερομηνία της 6ης Μάη έχει ιδιαίτερη σημασία: Μια φοιτητική διαδήλωση περίπου πενήντα χιλιάδων ανθρώπων χτυπιέται άγρια από την αστυνομία (τουλάχιστον 100 τραυματίες) και είναι η στιγμή που το φοιτητικό κίνημα αρχίζει να κερδίζει υποστήριξη από τους νέους εργάτες στα εργοστάσια, ειδικά με τις εικόνες των μαχητικών συγκρούσεων με τις δυνάμεις καταστολής, έναν αντίπαλο που και οι ίδιοι είχαν αντιμετωπίσει πολλές φορές. Από τις 13 έως τις 22 Μάη το απεργιακό κύμα κορυφώνεται, καθώς οι καταλήψεις των εργοστασίων και οι απεργίες αγκαλιάζουν τα εργοστάσια σε όλη τη Γαλλία, δημιουργώντας μια βαθιά ρωγμή στα στεγανά κοινωνικά χωρίσματα. Χωρίς να είναι σαφές πώς ακριβώς ξεκίνησε αυτό το απεργιακό κύμα, δύο πράγματα είναι σίγουρα. Πρώτον, οι μαζικές καταλήψεις των πανεπιστήμιων, που έχουν τις ρίζες τους στις πιο αγωνιστικές παραδόσεις του εργατικού κινήματος, έπαιξαν ρόλο στο να εξαπλωθεί η κατάληψη ως μορφή πάλης και στους χώρους δουλειάς. Δεύτερον, οι νέοι εργάτες –που ήταν η βασική κινητήρια δύναμη της γενικής απεργίας– ήταν πλέον κουρασμένοι από τους γραφειοκρατικούς χειρισμούς των συνδικάτων, που ελέγχονταν στην πλειοψηφία τους από τη CGT (συνδικαλιστική παράταξη του ΚΚΓ). Οι μορφές αγώνα που χρησιμοποιήθηκαν ήταν οι καταλήψεις, οι απεργιακές επιτροπές, οι κοινές επιτροπές δράσης φοιτητών-εργατών, οι μαζικές διαδηλώσεις, ακόμα και το κλείδωμα των διευθυντών μέσα στα γραφεία τους από τους εργάτες στα εργοστάσια. Από τις 24 Μάη και μετά δεν μένει κανένας εργασιακός ή επαγγελματικός χώρος έξω από το χορό της γενικής απεργίας: υπάλληλοι στο δημόσιο και τις τράπεζες, οδηγοί λεωφορείων, γιατροί, αρχιτέκτονες και μηχανικοί, εργάτες στα πρατήρια βενζίνης, νεκροθάφτες κτλ. Ουσιαστικά, δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην απεργεί, με αποτέλεσμα το καθεστώς να βρί-

σκεται κυριολεκτικά σε παράλυση, αφού τίποτα δεν λειτουργούσε: τα λεωφορεία δεν κινούνταν, η βενζίνη είχε εκλείψει, οι δημόσιες υπηρεσίες ήταν σε κατάρρευση, ακόμα και το διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου των Καννών ακυρώθηκε.

Η συμφωνία της Γκρενέλ Στην αρχή της απεργίας το ΚΚΓ και η CGT είχαν ανοιχτά εχθρική στάση απέναντι στο φοιτητικό κίνημα, κατηγορώντας τα «γκρουπούσκουλα» και τους «αριστεριστές» ότι παίζουν το παιχνίδι της κυβέρνησης. Προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να εμποδίσουν τους επαναστάτες φοιτητές να έρθουν σε επαφή και να «μολύνουν» τους εργάτες. Όμως η δυναμική της εξέγερσης ξεπέρασε την ηγεσία του ΚΚΓ η οποία μάλιστα μετά τις 20 Μάη άρχισε να φοβάται πραγματικά ότι θα χάσει και την ηγεσία του κινήματος από τους «αριστεριστές» και συνεπώς την αξιοπιστία της ανάμεσα στους εργάτες. Έτσι αλλάζει στάση και αρχίζει να στηρίζει την απεργία, με καθαρά συντεχνιακά-οικονομικά αιτήματα, με στόχο όχι την εξάπλωση, αλλά τον περιορισμό της, σε μία προσπάθεια να φανεί ως ο κύριος και αξιόπιστος διαπραγματευτής απέναντι στον πρωθυπουργό Πομπιντού και τον στρατηγό Ντε Γκολ, κάτι το οποίο κατάφερε. Από τη μεριά της η κυβέρνηση, όντας πραγματικά πολύ στριμωγμένη και αφού εξέτασε ακόμα και το ενδεχόμενο παρέμβασης του στρατού για να σταματήσει η ανεξέλεγκτη κρίση, αποφάσισε εντέλει να προχωρήσει σε διαπραγμάτευση και συμβιβασμό με την ηγεσία των συνδικάτων. Στις 25 Μάη συνάπτεται η συμφωνία της Γκρενέλ, μεταξύ της ηγεσίας των συνδικάτων και της Γαλλικής κυβέρνησης, η οποία προέβλεπε 35% αύξηση στον κατώτατο μισθό και 7% γενική μισθολογική αύξηση, ενώ έδινε και σημαντικές συνδικαλιστικές ελευθερίες μέσα στους χώρους εργασίας. Και οι δύο πλευρές ήλπιζαν ότι αυτό θα ήταν το σημείο συμβιβασμού για την επίλυση μιας πραγματικά «εθνικής κρίσης». Υπολόγισαν όμως χωρίς τον «ξενοδόχο». Αυτή η συμφωνία έπρεπε να περάσει από τις συνελεύσεις των εργοστασίων, όπου η απόφαση δεν γινόταν

Η κυβέρνηση ήταν στριμωγμένη, η πλειοψηφία των εργατών δεν δεχόταν τη συμφωνία της Γκρενέλ, τα κόμματα της αντιπολίτευσης –το ΚΚΓ και το ΣΚ– δεν ήθελαν να αναλάβουν την ευθύνη ανατροπής του Ντε Γκολ, παρά τις δημόσιες τοποθετήσεις τους που ζητούσαν την παραίτηση της κυβέρνησης. Ο γρίφος ήταν πραγματικά δύσκολος και «λύθηκε» από το καθεστώς: Ο Ντε Γκολ προκήρυξε εκλογές για τα τέλη Ιούνη και πέρασε στην αντεπίθεση, εκμεταλλευόμενος το πολιτικό αδιέξοδο του κινήματος, αλλά και της ρεφορμιστικής-μαζικής Αριστεράς. Στις εκλογές ο γκολισμός θριάμβευσε, παίρνοντας τη ρεβάνς από ένα σημείο όπου λίγες ημέρες πριν βρισκόταν πριν την κατάρρευση. Ήταν μια νίκη προσωρινή: λίγο αργότερα ο Ντε Γκολ αποσύρθηκε και άρχισαν να διαμορφώνονται οι συνθήκες για την ήττα της Δεξιάς, το 1981. Το βασικό αδιέξοδο στο Μάη ήταν το τεράστιο χάσμα μεταξύ κοινωνικής δυναμικής του αγώνα και της πολιτικής του εκπροσώπησης, που δεν μπορούσε να καλυφθεί από τις μικρές οργανώσεις της επαναστατικής Αριστεράς όχι μόνο λόγω μεγέθους, αλλά και λόγω πολιτικής απειρίας. Από την άλλη το ΚΚΓ και το ΣΚ δεν ήθελαν να «αναλάβουν» την ευθύνη ανατροπής του Ντε Γκολ και το σύνθημα για μια «Λαϊκή Κυβέρνηση» από το ΚΚΓ ήταν στην πραγματικότητα στάχτη στα μάτια, αφού δεν περιέγραφε ούτε πολιτικό πρόγραμμα, ούτε αιτήματα, ούτε ποια κοινωνική και πολιτική συμμαχία θα μπορούσε να το υλοποιήσει. Ωστόσο, η παρακαταθήκη του Μάη –ιδιαίτερα στη Γαλλία– είναι εξαιρετικά σημαντική. Το πρώτο πράγμα που απέδειξαν οι εξεγερμένοι είναι ότι οι αντίπαλοί μας δεν είναι ανίκητοι, ακόμα και σε μια περίοδο που η κυριαρχία τους φαίνεται ακλόνητη. Το δεύτερο είναι η σημασία και η κεντρικότητα της εργατικής τάξης στην ταξική αντιπαράθεση: ήταν η γενική απεργία που οδήγησε το καθεστώς σε παράλυση και όχι μόνο οι φοιτητικές διαδηλώσεις. Τέλος, ανέδειξε με εμφατικό τρόπο την ανάγκη για ένα μαζικό κόμμα της επαναστατικής Αριστεράς, που να μπορεί να αποτελεί γνήσια έκφραση των πιο μαχητικών κομματιών της κοινωνικής αντίστασης και να μπορεί να δώσει πολιτική προοπτική και συνέχεια σε τέτοιες συγκυρίες, ενώ με αντίστροφο τρόπο ανέδειξε τα πολιτικά όρια της «άμεσης δράσης» και του αυθόρμητου. Και αυτό το «μάθημα» το πήραν οι πολιτικές πρωτοπορίες που προέκυψαν από την εξέγερση του Μάη και επέμειναν στην οικοδόμηση των επαναστατικών πολιτικών οργανώσεων.

αυτοδιοικηση

16 μαη 2018

15

Συνέντευξη με το Νίκο Σακούτη

Ο «Κλεισθένης» είναι συνέχεια των μνημονίων (συνέχεια από τη σελ. 2)

Χρηματοδότηση από το κράτος δεν υπάρχει δηλαδή περίπτωση να έχουμε; Το αντίθετο. Καταρχήν δεν μιλάει για τα παρακρατηθέντα όλα αυτά τα χρόνια. Αντίθετα, σου λέει ότι θα εφαρμοστεί το μεσοπρόθεσμο όλο αυτό το διάστημα. Το μεσοπρόθεσμο έχει παγιοποιήσει το «κόψιμο». Είναι καρμπόν πολιτική με τα προηγούμενα χρόνια. Παρότι τη φετινή χρονιά έπεσε λίγο έξω το μεσοπρόθεσμο και δόθηκαν λιγότερα χρήματα από αυτά που προέβλεπε. Οι προϋπολογισμοί θα συνεχίζουν να συντάσσονται με τον τρόπο που ισχύει από το 2012. Δηλαδή αν έχεις 10% απόκλιση θα πρέπει να πάρεις μέτρα. Συνεχίζονται οι τριμηνιαίοι απολογισμοί για το πώς εξελίσσεται ο προϋπολογισμός. Δηλαδή είσαι διαρκώς με ένα μεγεθυντικό φακό για να βλέπουν αν κάνεις ακριβώς ό,τι λέει το μεσοπρόθεσμο. Στη σύνθεση του παρατηρητηρίου που σε ελέγχει είναι μέσα όλοι. Το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, που ουσιαστικά είναι η τρόικα. Ακόμη και μελέτες κόβουν σε δήμους εκτός από την επιβολή αυξήσεων στα ανταποδοτικά τέλη. Η καθιέρωση της Αυτοτελούς Υπηρεσίας Ελέγχου των ΟΤΑ δεν είναι κάτι καινούργιο. Προβλεπόταν και από τον «Καλλικράτη». Πολλαπλοί έλεγχοι σκοπιμότητας, γιατί έχουμε δει να κόβονται έργα με την αιτιολογία ότι δεν πρέπει να γίνουν ακόμη κι αν είχαν αποφάσεις Δημοτικού Συμβουλίου.

Είπες ότι στο πρώτο μέρος μιλάει για το εκλογικό σύστημα. Με αυτό δεν καθιερώνεται το πάγιο αίτημα όλης της Αριστεράς για απλή αναλογική; Η απλή αναλογική είναι το κερασάκι στην τούρτα. Να ξεκαθαρίσουμε ότι εμείς είμαστε όντως υπέρ της απλής αναλογικής, με έναν εκλογικό γύρο και έμμεση εκλογή δημάρχων και περιφερειαρχών. Γιατί εμείς είμαστε κατά του δημαρχοκεντρικού συστήματος που επικράτησε όλα αυτά τα χρόνια. Θέλουμε την αποδυνάμωσή του και την ενίσχυση των συλλογικών αγώνων με έναν δήμαρχο που θα έχει εκτελεστικό και συντονιστικό ρόλο και το βάρος θα πέφτει στα συλλογικά όργανα που θα συναποφασίζουν σε επίπεδο Δημοτικού Συμβουλίου και τις αντίστοιχες επιτροπές που θα δημιουργούνται στην άσκηση της πολιτικής κάθε δήμου και περιφέρειας. Αυτό το μοντέλο διευκολύνει στο να υπάρχουν πάνω στο τραπέζι τα προγράμματα, οι όποιες συνεργασίες, και να μπορεί ο πολίτης να καταλαβαίνει προς τα πού πηγαίνει το πράγμα. Και να μην έχουμε τους παράγοντες που κάνουν τις συμμαχίες τους με προσωπικά ελατήρια και συμφωνίες κάτω από το τραπέζι που βλέπουμε να εξελίσσονται χρόνια τώρα και τις παρενέργειές τους. Βλέπουμε δημάρχους που έχουν εκλεγεί με το 60% να

χάνουν την πλειοψηφία όχι για πολιτικούς λόγους, αλλά γιατί δεν έκαναν τον α αντιδήμαρχο, γιατί δεν ικανοποίησαν συμφέροντα μικρά ή μεγάλα και ούτω καθεξής. Φτάνει το να είμαστε κατά του δημαρχοκεντρικού συστήματος; Εμείς λέμε δεν φτάνει. Γιατί μπορεί να έχεις μια απλή αναλογική να διαχειριστεί ένα άκρως, όπως το βιώνουμε σήμερα, νεοφιλελεύθερο πλαίσιο και να μην μπορείς να κάνεις κάτι άλλο από το να είσαι το μακρύ χέρι του κράτους και ανά πάσα ώρα και στιγμή να κινδυνεύεις να κηρυχτείς έκπτωτος. Η κυβέρνηση από την πλευρά της φέρνει μια απλή αναλογική όσον αφορά τη συγκρότηση Δημοτικών και Περιφερει-

Διακυβέρνηση διευκόλυνσης υπέρ ιδιωτών, νεοφιλελευθερισμός κ.λπ. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι είναι δημοκράτες και γι’ αυτόν το λόγο φέρνουν την πρότασή τους για απλή αναλογική, κάνοντας μάλιστα αποπροσανατολιστική αντιπαράθεση με τις άλλες μνημονιακές δυνάμεις, ενώ κατηγορεί εμάς ότι ενδιαφερόμαστε για τις καρέκλες μας. Είναι όμως οι δήμαρχοι οι υποστηριζόμενοι από την ίδια και το ΠΑΣΟΚ που ενώ μιλάνε για την απλή αναλογική δεν μιλάνε για τις υπόλοιπες αλλαγές στο νομοσχέδιο. Το κεφάλαιο Γ5.1 του τρίτου μνημονίου μιλάει για την τριετή στρατηγική μεταρρυθμίσεων στην αυτοδιοίκηση και θέτει

Είναι ευκαιρία τώρα, στην πορεία για τις δημοτικές εκλογές, να χτιστούν ευρύτερα σχήματα που ακόμη κι αν δεν πάρουν τους δήμους μπορούν να εμφανίσουν σημαντικές δυνάμεις σε επίπεδο Δημοτικών Συμβουλίων – να παίρνουμε αποφάσεις και να κάνουμε δυσκολότερη τη ζωή όσων θελήσουν να εφαρμόσουν αυτά τα μέτρα.

ακών Συμβουλίων, όμως πάει στη λογική να υπάρχει δεύτερος γύρος μεταξύ των δύο επικρατέστερων υποψήφιων δημάρχων και περιφερειαρχών ώστε δήμαρχος να εκλέγεται όποιος κερδίσει εκεί. Με αυτό το μοντέλο στον δεύτερο γύρο και με τη λαϊκή ψήφο υποτίθεται δημιουργούνται παράγοντες, δημιουργούνται δήμαρχοι και περιφερειάρχες-θεσμοί χωρίς σχέση με τα συλλογικά όργανα. Και ξεκινούν μια συζήτηση για το πώς αυτός ο δήμαρχος που έχει τη λαϊκή συγκατάθεση μπορεί να κυβερνήσει. Βάζουν ζήτημα κυβερνησιμότητας, ζήτημα αποτελεσματικότητας, για να μη συζητούν την ουσία. Και ανοίγουν επικίνδυνες συζητήσεις για Δημοτικά Συμβούλια που μπορούν να συζητούν και δημάρχους που όσο τα Συμβούλια θα συζητούν αυτοί θα αποφασίζουν και θα κυβερνούν. Εμείς εντάσσουμε την απλή αναλογική στον συνολικό ανασχεδιασμό που πρέπει να γίνει στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και που θα διαφυλάσσει τον δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα της, που θα συζητάει για την αυτοδιοίκηση και όχι για ιδιωτικοποιήσεις. Υπάρχει μια συζήτηση για τοπική διακυβέρνηση για να έχουμε δημάρχους στη λογική της ΕΕ των περιφερειών κ.λπ. Και άρα οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες να είναι μικροί κυβερνήτες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ακόμη και αν φέρει το τέλος της αυτοδιοίκησης. Αυτά τα επιχειρήματα έρχονται από την κυβέρνηση και όλες τις μνημονιακές δυνάμεις που θέλουν, όπως λένε, να φύγουμε από το ξεπερασμένο μοντέλο αυτοδιοίκησης που έχουμε και να πάμε σε ό,τι διασφαλίζει την «ανάπτυξη» και τη διακυβέρνηση.

ως όρο την αποπολιτικοποίηση των δήμων. Μια αντίστοιχη μελέτη έχει εκπονήσει και η ΚΕΔΕ που κινείται σε αυτήν τη λογική, που ισχυρίζεται ότι πρέπει να υπάρξει μια συνταγματική αλλαγή έτσι ώστε να πάμε στον «Κλεισθένη 2» που θα δίνει το δικαίωμα στους δήμους να βάζουν φόρους, να μην εξαρτώνται από τους ΚΑΠ (Κεντρικούς Αυτοτελείς Φόρους), δηλαδή την κρατική χρηματοδότηση. Το σύνταγμα τους είναι τώρα στενός κορσές που θέλουν να τον αλλάξουν για να μπει το πλέγμα του νεοφιλελευθερισμού και των μνημονιακών πολιτικών όπως τα φέρνουν στον «Κλεισθένη».

Αντίστοιχες συμμαχίες θα ψάξει η κυβέρνηση και στις επόμενες δημοτικές εκλογές; Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κινηθεί στη λογική σχημάτων «πρόοδος εναντίον συντήρησης» όχι μόνο με το ΠΑΣΟΚ αλλά και με τμήματα της λαϊκής Δεξιάς. Ο «Κλεισθένης» είναι ένα όχημα για να διευκολύνει την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ στις γενικότερες πολιτικές τους συμμαχίες.

Με αυτά τα δεδομένα, υπάρχει ακόμη ρόλος για την Τοπική Αυτοδιοίκηση; Η Αριστερά έχει τρόπο και χώρο να δράσει; Έχει, αν περισσότερες δυνάμεις δράσουν και συσπειρωθούν για να μην περάσει ο «Κλεισθένης» και για να μην εφαρμοστεί. Για παράδειγμα τώρα με τους πλειστηριασμούς. Από την 1η Μάη θα πρέπει οι υπηρεσίες των δήμων να πηγαίνουν να κάνουν κατασχέσεις και πλειστηριασμούς. Εδώ

λοιπόν είναι το δικό μας το καθήκον και των αριστερών δημοτικών αρχών και παρατάξεων. Να πάρουμε αποφάσεις ότι δεν θα γίνουν πλειστηριασμοί. Αν αυτό συμβεί σε έναν δήμο, κάποια στιγμή ίσως κηρυχθεί έκπτωτος ένας δήμαρχος. Αν όμως αυτό συμβεί σε 100-150 δήμους τι θα γίνει; Θα τους βγάλουν όλους σε διαθεσιμότητα; Αν θέλουμε να έχουμε μια συνολικότερη ανατροπή, γιατί αυτός είναι ο στόχος μας, θα πρέπει να συσπειρώσουμε, να παλέψουμε για την ενοποίηση όλων των δυνάμεων που αντιμάχονται αυτά τα μέτρα. Δυνάμεων που δεν είναι λίγες, είναι πολλές και θα αποκτήσουν κρίσιμη δυναμική αν καταφέρουμε να δράσουμε ενωτικά. Ως ΛΑΕ μπορούμε να παίξουμε αυτόν το ρόλο και το λέω χωρίς μικροηγεμονισμούς. Κρίσιμη θα είναι και η στάση του ΚΚΕ. Έχει την ευθύνη το επόμενο διάστημα να συμβάλει σε αυτό, όπως και οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και μικρότερες δυνάμεις της Αριστεράς που αντιμάχονται τη μνημονιακή πολιτική συνολικά και στην αυτοδιοίκηση. Είναι ευκαιρία τώρα, στην πορεία για τις δημοτικές εκλογές, να χτιστούν τέτοια ευρύτερα σχήματα που ακόμη κι αν δεν πάρουν τους δήμους μπορούν να εμφανίσουν σημαντικές δυνάμεις σε επίπεδο Δημοτικών Συμβουλίων – να παίρνουμε αποφάσεις και να κάνουμε δυσκολότερη τη ζωή όσων θελήσουν να εφαρμόσουν αυτά τα μέτρα. Μέτρα που ξαναλέω ότι μπορούν να μην εφαρμοστούν αν μαζί με τους δικούς μας αγώνες έχουμε και τον αγώνα των εργαζομένων στους δήμους. Ας μην ξεχνάμε ότι χάρη στον αγώνα των συμβασιούχων κατορθώσαμε να υπάρξουν 8800 προσλήψεις, παρότι δεν προσλήφθηκαν (όπως θα έπρεπε) όλοι οι παρατασιούχοι συμβασιούχοι που αγωνίστηκαν. Η ενότητα μπορεί να φέρει νίκες και αποτελέσματα που ούτε καν τα φανταζόμαστε αυτήν τη στιγμή, από τη δυναμική που θα έχεις, τη συσπείρωση που θα έχεις και τη συσπείρωση που θα βρεις από τον κόσμο. Ο δρόμος για μας είναι ένας σε αυτήν τη φάση. Να υπάρξει ένα κοινό μέτωπο αιρετών όλου του αριστερού φάσματος, εργαζομένων και δημοτών. Μόνο με ένα τέτοιο μέτωπο μπορείς να πετύχεις πράγματα, να δημιουργήσεις για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, να διευκολύνεις να δημιουργηθούν όροι κινήματος και να συμμετέχεις κι εσύ μέσα σε μια τέτοια προσπάθεια. Τελευταία είχαμε ένα θετικό παράδειγμα. Την Επιτροπή Κατοίκων στο Βόλο ενάντια στην καύση σκουπιδιών και στη δημιουργία εργοστάσιου επεξεργασίας σκουπιδιών, που κατόρθωσε να συσπειρώσει και να εμφανιστούν από κοινού στη διαδήλωση όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς. Δυνατότητες υπάρχουν αν η Αριστερά ξεπεράσει τις δικές της αδυναμίες. *Ο Νίκος Σακούτης είναι μέλος των ΔΣ της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδας και της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Αττικής. Τη συνέντευξη πήρε ο Θοδωρής Πατσατζής.

16

αντιρατσισμος

16 mah 2018

Κέντρο φιλοξενίας Λαυρίου: Μια πόρτα που πάντα ήταν και πρέπει να παραμείνει ανοιχτή για τους πρόσφυγες

Η

κλιμάκωση των πολέμων στη Μέση Ανατολή με σκοπό τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών έχει ως αποτέλεσμα χιλιάδες άνθρωποι να έχουν πάρει τον δρόμο της προσφυγιάς, κυρίως από τα μέτωπα της Συρίας. Άνθρωποι που έχουν αφήσει πίσω τους τον τόπο τους, τους ανθρώπους τους, την ίδια τους τη ζωή, αναζητώντας έναν ασφαλή τόπο γι’ αυτούς και τα παιδιά τους. Το πέρασμά τους είναι δύσκολο και πολλές φορές αβέβαιο, ειδικά μετά τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας για κλειστά σύνορα, τη FRONTEX, τους φράχτες, το ΝΑΤΟ, τους πνιγμούς στο Αιγαίο. Η στάση της ελληνικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να υλοποιήσει κατά γράμμα και σκληρά τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας έχει ως αποτέλεσμα να παγιδευτούν χιλιάδες πρόσφυγες μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας. Οι άθλιες και απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούν στα κέντρα φιλοξενίας, όπως το μεγάλο πρόβλημα του χώρου με τον έναν πάνω στον άλλο, αλλά και της σίτισης που είτε δεν είναι σταθερής βάσης, είτε ελλιπής και κακής ποιότητας, κάνουν τη ζωή τους ακόμα πιο δύσκολη. Από τον Απρίλιο, όσο κλιμακώνεται η επίθεση στη Συρία, οι ροές των προσφύγων αυξήθηκαν, όχι μόνο μέσω θαλάσσης, αλλά και από τον Έβρο μετά την κατάληψη της Αφρίν, όπως ήταν επόμενο. Το μεγαλύτερο κομμάτι των προσφύγων είναι από τη Συρία. Γνωρίζουμε ότι εκατοντάδες Κούρδοι είναι εγκλωβισμένοι στον Έβρο, στη Θεσσαλονίκη, στα νησιά. Τον τελευταίο μήνα 300 Κούρδοι μεταφέρθηκαν στο παλαιό αεροδρόμιο της Ελευσίνας. Στο κέντρο φιλοξενίας Λαυρίου, οι ροές προσφύγων είναι επίσης αυξημένες και ο πληθυσμός μεταβάλλεται συνεχώς. Οι περισσότεροι πρόσφυγες είναι από τη Ροζάβα, το Κομπάνι και τελευταία από την Αφρίν. Το κέντρο φιλοξενίας Λαυρίου από το 1950 που λειτουργεί, αποτελεί ένα ασφαλές λιμάνι για πολιτικούς πρόσφυγες και πρόσφυγες πολέμου, αφού είναι και το μοναδικό (ανοιχτό;) κέντρο πολιτικών προσφύγων σε όλη την Ευρώπη. Το κέντρο έχει πολύ μεγάλη σημασία στις ζωές των προσφύγων, καθώς έχει γλυτώσει πολλά γυναικόπαιδα από τον κίνδυνο να μείνουν στον δρόμο, είναι μια σανίδα σωτηρίας, μια πόρτα που πάντα ήταν και πρέπει να παραμείνει ανοιχτή. Δυστυχώς η κατάσταση τους τελευταίους 11 μήνες στο κέντρο είναι δραματική. Το κέντρο όλα αυτά τα χρόνια λειτουργεί υπό την εποπτεία του ΟΗΕ και από το 2010 την οικονομική διαχείριση (σίτιση, υγειονομική περίθαλψη) ανέλαβε ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός (ΕΕΣ). Από το 2010 έχει μπει έμμεσα στην ατζέντα των εκάστοτε ελληνικών κυβερνήσεων και όχι μόνον, παράλληλα με την πολιτική της Τουρκίας, το κλείσιμο του κέντρου. Η Τουρκία επειδή το θεωρούσε και το θεωρεί ως χώρο εκπαίδευσης τρομοκρατών, η ελληνική κυβέρνηση λόγω της συμφωνίας με την Τουρκία και η δημοτική αρχή για τη διεκδίκηση του κτιρίου. Γνωρίζουμε ότι το κτίριο αποτελεί «φιλέτο» και κατά καιρούς οι εκάστοτε κυβερνήσεις ασκούσαν ψυχολογική βία στους πρόσφυγες με τη διακοπή της σίτισης για κάποιους μήνες. Η παρούσα μάλιστα δημοτική αρχή αποφάσισε την κατεδάφιση του κτιρίου, που είναι σημαντικό κομμάτι ιστορίας και πολιτισμού για την πόλη, με σκοπό να ανεγερθεί στη θέση του «θεματικό πάρκο» (εμπορικό κέντρο φυσικά). Μάλλον εσκεμμένα λοιπόν δεν έχει γίνει και όλα αυτά τα χρόνια κάποια έστω μια στοιχειώδης παρέμβαση συντήρησης του κτιρίου, το οποίο

απειλεί κυριολεκτικά τις ζωές των ανθρώπων. Το τελειωτικό χτύπημα δόθηκε τον Αύγουστο του 2017, όταν η επί πολλά χρόνια μη έγκαιρη σύναψη των οικονομικών συμβάσεων μεταξύ του εκάστοτε υπουργείου με τον ΕΕΣ οδήγησε στην αποχώρησή του από το κέντρο στις 31 Ιουλίου του 2017, με αποτέλεσμα 450 άνθρωποι, και κυρίως γυναίκες και παιδιά, να μείνουν στο έλεός τους. Να τονιστεί εδώ ότι όλο αυτό το διάστημα οι άνθρωποι επιβιώνουν καθαρά από την αλληλεγγύη του κόσμου. Με απόφαση του τότε Υπουργού Μεταναστευτικής πολιτικής Γιάννη Μουζάλα, το κέντρο χαρακτηρίστηκε από ανοιχτό σε προσωρινό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη διακοπή της χρηματοδότησης και την αποχώρηση του ΕΕΣ.

Αθωώθηκαν οι 5 διασώστες εθελοντές που είχαν συλληφθεί το Γενάρη του 2016 και κατηγορούνταν για «παράνομη μεταφορά μεταναστών». Ήταν μια εμβληματική δίωξη την εποχή που ξεκίνησε μια συστηματική καμπάνια ποινικοποίησης-στιγματισμού της «από τα κάτω» αλληλεγγύης και η δικαίωση των 5 εθελοντών είναι σημαντική. Ο διεθνής αντίκτυπος της δίκης (ιδιαίτερα στο Ισπανικό Κράτος, αλλά και ευρύτερα) έπαιξε σίγουρα ρόλο στην τελική απόφαση. Σε μια εποχή που η ποινικοποίηση της αλληλεγγύης δεν έχει πάψει (το αντίθετο), είναι σημαντική η νίκη του συνθήματος που έγραφαν τα μπλουζάκια των εθελοντών: «Το να σώζεις ζωές δεν είναι έγκλημα!».

Οι ροές έχουν αυξηθεί, η κατάσταση έχει γίνει δραματική εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής, και μόνο η αλληλεγγύη του κόσμου κρατάει «όρθια» μια δομή με πολύ μεγάλη σημασία Το κλείσιμο των συνόρων είχε ως αποτέλεσμα να συσσωρευτεί πολύς κόσμος στο κέντρο, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να χρειάζονται επειγόντως επιπλέον χώρο. Λόγω της επιτακτικής αυτής ανάγκης προχώρησαν σε χρήση των κοντέινερ που βρίσκονται στην περιοχή Νεράκι, 3 χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης, ενός χώρου που προοριζόταν από την αρχή γι’ αυτούς. Η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη, αφού ο Δήμος είχε κόψει την παροχή ρεύματος και νερού, καθώς επίσης τα κοντέινερ είχαν λεηλατηθεί. Με τη συνδρομή του Εργατικού Κέντρου και των Γάλλων αλληλέγγυων ηλεκτρολόγων συνδικαλιστών, δόθηκε ρεύμα και νερό. Στα κοντέινερ ζουν και προσπαθούν να επιβιώσουν τα τελευταία 2 χρόνια 130 κούρδοι πρόσφυγες, κυρίως γυναίκες και παιδιά. Τις τελευταίες εβδομάδες έχουν τοποθετηθεί και τρείς σκηνές, ενώ προβλέπεται να τοποθετηθούν κι άλλες λόγω της μεγάλης προσφυγικής ροής. Από τον Αύγουστο του 2017, όπως αναφέραμε, μέχρι σήμερα 450 περίπου άνθρωποι, πληθυσμός που μεταβάλλεται συνεχώς, σιτίζονται αποκλειστικά και μόνο από την αλληλεγγύη του κόσμου. Συλλογικότητες και ομάδες από την Αθήνα, Γάλλοι συνδικαλιστές, Ισπανοί αλληλέγγυοι, έχουν φέρει τεράστιες ποσότητες τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης όλο αυτό το διάστημα. Το κράτος και η κυβέρνηση πρέπει να πάρουν την ευθύνη και να δώσουν άμεσα λύση στο πρόβλημα της λειτουργίας του κέντρου και όχι να κάνουν τους υποκριτές, από τη μια διοργανώνοντας καμπάνιες αλληλεγγύης και από την άλλη κόβοντας τη χρηματοδότηση του κέντρου και αφήνοντας 400 και παραπάνω ψυχές στην τύχη τους. Στην τελευταία συνάντηση που είχε η επιτροπή προσφύγων με τον Βίτσα, νέο Υπουργό Μετανάστευσης, τους διαβεβαίωσε ότι θα δοθεί άμεσα λύση στο πρόβλημά τους. Έχουν περάσει δύο μήνες και ακόμη περιμένουν. Το ίδιο παραμύθι άκουγαν και από τον Μουζάλα. Η σημερινή κατάσταση απαιτεί ακόμα μεγαλύτερη στήριξη από συλλογικότητες, σωματεία και συνδικάτα. Οι ανάγκες είναι τεράστιες, καθημερινές και συνεχώς μεταβαλλόμενες. Πρέπει να στηρίξουμε και να σταθούμε δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους.

μικρά αντιρατσιστικά

Των Ελένης Βαφειάδου και Ελένης Ψαρρά

Αθωώθηκαν οι τρεις μετανάστες από την Ερυθραία, που είχαν συλληφθεί κατηγορούμενοι για ζωοκλοπή στη Μόρια. Ήταν μια περίπτωση σύλληψης με μοναδικό κριτήριο το χρώμα του δέρματός τους. Ο ιδιοκτήτης φάρμας είδε «μαύρους» να περνούν απέξω, πυροβόλησε, οι τρεις ζήτησαν από γειτονικό μαγαζάτορα να καλέσει την αστυνομία τρομαγμένοι και η αστυνομία τους συνέλαβε, παρά το πλήθος ενδείξεων για την αθωότητά τους, δείχνοντας αντίστοιχα αντανακλαστικά με τον αγρότη που πυροβόλησε: «Ήταν μαύροι», άρα ύποπτοι για ζωοκλοπές στην περιοχή. Η αθώωσή τους είναι σημαντική. Αλλά δεν αναιρεί τους 2μιση μήνες ταλαιπωρίας και φυσικά δεν παρέλασε από τις εφημερίδες με την ίδια δημοσιότητα που είχε πάρει τότε η «σύλληψη τριών Αφρικανών για ζωοκλοπές»...

Αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές οργανώσεις, μαζί με δυνάμεις της Αριστεράς, μεταξύ των οποίων οι Πολιτικές Επιτροπές της ΛΑΕ από την ευρύτερη περιοχή, διαδήλωσαν ενάντια στις προκλήσεις των νεοναζί της Χρυσής Αυγής στην Καλλιθέα. Ήταν μια απάντηση στην προσπάθεια της ΧΑ να κλιμακώσει τη δράση της στην περιοχή: από την εμφάνισή της την 25η Μάρτη, τα συνθήματα μίσους σε σχολεία ως και τη μοτοπορεία που οργάνωσε πρόσφατα. Στο παρελθόν στην Καλλιθέα η συστηματική δράση αγωνιστών, συλλογικοτήτων και φορέων της περιοχής είχε καταφέρει να οδηγήσει τους χρυσαυγίτες σε απομόνωση κι απόσυρση. Το ίδιο μπορούμε να πετύχουμε και τώρα!

Ούτε πλήθος, ούτε πάθος στο εθνικιστικό συλλαλητήριο που οργάνωσε η νεοσύστατη «Κίνηση Πολιτών Διέξοδος» στο Σύνταγμα, με κύριο θέμα τους δύο αξιωματικούς του ελληνικού στρατού που κρατούνται στην Τουρκία, συνοδευτικό το Μακεδονικό και λίγη αντιμνημονιακή σάλτσα. Ήταν εξαρχής «περιθωριακή» η πρωτοβουλία, αλλά το μέγα φιάσκο (μερικές δεκάδες μεσήλικες μέσα στην πλατεία) είναι ευχάριστο νέο. Ήταν ένα μέτρημα του τι μπορεί να κινητοποιήσει η «εθνικοφροσύνη από τα κάτω» χωρίς τις μεγάλες πλάτες, είτε της προβολής από τα ΜΜΕ, είτε των κομματικών μηχανισμών (Δεξιάς και ακροδεξιάς), είτε τμημάτων του (παρα)κράτους (στρατός, εκκλησία) είτε και κάποιων μεγαλοκαπιταλιστών του Βορρά. Όλος αυτός ο εσμός συνεχίζει να υπάρχει και να δρα –και είναι ο πραγματικά επικίνδυνος αντίπαλος.

διεθνη

16 mah 2018

17

Ο Τραμπ βάζει και πάλι το Ιράν στο στόχαστρο δούς του προστατευτισμού και με γεράκια που ζητούν σύγκρουση με τη Β. Κορέα, το Ιράν και την Κίνα. Ο νεοδιορισθείς σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας, Τζον Μπόλτον, έχει υποστηρίξει δημόσια την ανάγκη για προληπτικά χτυπήματα και καθεστωτική αλλαγή στο Ιράν. Ο Μάικ Πομπέο, πρώην διευθυντής της CIA και νεοδιορισθείς υπουργός Εξωτερικών, έχει επίσης υποστηρίξει το σκίσιμο της πυρηνικής συμφωνίας.

Της Emma Wilde Botta*

Η

ανακοίνωση του Ντόναλντ Τραμπ ότι οι ΗΠΑ θα αποσυρθούν από την πυρηνική συμφωνία του 2015 με το Ιράν και θα επαναφέρουν τις οικονομικές κυρώσεις εναντίον του θα εντείνει τις γεωπολιτικές εντάσεις στην περιοχή και απειλεί να πυροδοτήσει έναν πόλεμο στην ευρύτερη περιοχή και πιθανώς στον πλανήτη. Στη συνέντευξη Τύπου, ο Τραμπ επικαλέστηκε ως στοιχεία τις πληροφορίες των μυστικών υπηρεσιών που παρουσίασε το Ισραήλ στις 30 Απρίλη. Παρουσιάζοντας τα σχετικά αρχεία, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου ισχυρίστηκε ότι αποδεικνύουν οριστικά πως το Ιράν συνέχισε να προωθεί ένα πρόγραμμα πυρηνικών όπλων παρά την συμφωνία που διαπραγματεύτηκε με την κυβέρνηση Ομπάμα και άλλες πέντε κυβερνήσεις το 2015. Αλλά σύμφωνα με την αναφορά του Νοέμβρη του 2017 από τη Διεθνή Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας, που έχει το καθήκον να επιτηρεί τη συμμόρφωση του Ιράν με τη συμφωνία, δεν υπάρχει καμιά ένδειξη ότι το Ιράν την παραβίασε. Στην πραγματικότητα, τα «στοιχεία» του Νετανιάχου αφορούσαν παλιότερες προσπάθειες του Ιράν και δεν περιείχαν κανέναν σοβαρό ισχυρισμό ότι το Ιράν παράγει σήμερα πυρηνικά όπλα ή παραβιάζει με οποιονδήποτε άλλον τρόπο τη συμφωνία του 2015. Στην πράξη, οι ΗΠΑ θα γίνουν η μόνη χώρα που δεν τήρησε τους όρους της συμφωνίας του 2015, εξαιτίας της απόφασης του Τραμπ να επιβάλει ξανά οικονομικές κυρώσεις που έπληξαν πολύ σκληρά εκατομμύρια Ιρανούς. Ο στόχος της διακυβέρνησης Τραμπ δείχνει να είναι, σύμφωνα με κορυφαίο Ευρωπαίο διπλωμάτη, «να τσακίσει το καθεστώς» μέσω του οικονομικού στραγγαλισμού.

Αντιδράσεις Αμέσως μετά την ανακοίνωση του Τραμπ, ο Ιρανός πρόεδρος Χασάν Ροχανί απάντησε ότι το Ιράν θα παραμείνει, προς το παρόν, εντός της συμφωνίας με τις άλλες χώρες που την υπέγραψαν. Όμως αν και άλλες χώρες εγκαταλείψουν τη συμφωνία, το Ιράν είναι έτοιμο να επανεκκινήσει τον εμπλουτισμό ουρανίου. Οι περισσότεροι σύμμαχοι των ΗΠΑ έχουν αναστατωθεί από την απόφαση του Τραμπ. Ο Εμανουέλ Μακρόν έγραψε στο Τουίτερ, «η Γαλλία, η Γερμανία και το ΗΒ λυπούνται για την αμερικανική απόφαση να εγκαταλειφθεί το Κοινό Ολοκληρωμένο Σχέδιο Δράσης. Δοκιμάζεται το καθεστώς μη διάδοσης των πυρηνικών όπλων». Ο Νετανιάχου, φυσικά, χειροκρότησε τον Τραμπ, αποκαλώντας την απόσυρση των ΗΠΑ «ιστορική κίνηση». Η πυρηνική συμφωνία του 2015 ήταν αντικείμενο διαπραγμάτευσης ανάμεσα στο Ιράν και τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ –ΗΠΑ,

Συνέπειες

Βρετανία, Κίνα, Γαλλία, Ρωσία– μαζί με τη Γερμανία. Η συμφωνία σηματοδοτούσε μια αποφασιστική στροφή της αμερικανικής στρατηγικής απέναντι στο Ιράν. Όπως περιέγραψε ο Άσλεϊ Σμιθ στο «International Socialist Review», η επικυριαρχία των ΗΠΑ ως μοναδικής παγκόσμιας υπερδύναμης άρχισε να κλονίζεται με το τέλος του νεοφιλελεύθερου «μπουμ» που κράτησε από τη δεκαετία του ’80 ως το 2008. Στη νέα «ασύμμετρη πολυπολική παγκόσμια τάξη», οι ΗΠΑ και ο παγκόσμιος ανταγωνιστής τους, η Κίνα, διαγκωνίζονταν για την επιρροή στην Ασία, ενώ περιφερειακοί αντίπαλοι όπως η Ρωσία και το Ιράν επιχειρούν να επεκτείνουν την επιρροή τους, ειδικά σε περιοχές όπου είχε χαλαρώσει ο έλεγχος της αμερικανικής αυτοκρατορίας. Μια σειρά από στρατιωτικές ήττες ανέτρεψε τις προσπάθειες των ΗΠΑ να εγκαθιδρύσουν την επιθυμητή γι’ αυτές τάξη στη Μέση Ανατολή. Η διακυβέρνηση Μπους σκόπευε ύστερα από μια επιτυχημένη εισβολή στο Ιράκ να συνεχίσει με αλλαγές καθεστώτος σε Ιράν και Συρία. Όμως η ιρακινή αντίσταση στην αμερικανική κατοχή επέβαλε αλλαγή σχεδίων. Έπειτα, το 2011, οι εξεγέρσεις της Αραβικής Άνοιξης αποσταθεροποίησαν μια σειρά καθεστώτα σε όλη τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, δημιουργώντας ένα ακόμα αγκάθι στα σχέδια της Ουάσινγκτον.

Η λογική της συμφωνίας Με την αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν να μη βρίσκεται πλέον ως επιλογή στο τραπέζι, μετά την καταστροφική εισβολή του Μπους στο Ιράκ, οι ΗΠΑ υποχρεώθηκαν να μετακινηθούν από την εχθρική απομόνωση του Ιράν προς μια προσεκτική επαναπροσέγγιση μαζί του. Η κυβέρνηση Ομπάμα βολεύτηκε με μια συμφωνία που στην ουσία διασφάλιζε ανεμπόδιστη πρόσβαση για να επιτηρούν τις ιρανικές εγκαταστάσεις – και παρείχε και την πρόφαση για προληπτικά χτυπήματα σε περίπτωση που εμφανιζόταν η παραμικρή υποψία μη συμμόρφωσης, είτε επιβεβαιωμένη είτε όχι. Εκείνη την περίοδο, η πυρηνική συμφωνία καταγγέλθηκε από γεράκια και δεξιούς ως συνθηκολόγηση. Αντίθετα, αρκετοί στην αντιπολεμική Αριστερά τη χαιρέτισαν

ως βήμα προς την ειρήνη. Στην πραγματικότητα, η συμφωνία ήταν η διπλωματική έκφραση των συμφερόντων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ο οποίος ανάλογα με τις ανάγκες της στιγμής χρησιμοποιεί είτε διπλωματία είτε πόλεμο. Αν και τα μέσα διαφέρουν, οι στόχοι παραμένουν οι ίδιοι. Οι ΗΠΑ επιδιώκουν να ελέγξουν τη ροή του πετρελαίου της Μέσης Ανατολής, να καθησυχάσουν τον σύμμαχο Ισραήλ, να περιορίσουν την αυξανόμενη επιρροή του Ιράν στην περιοχή και να προστατέψουν το πυρηνικό μονοπώλιο που κατέχουν οι ίδιες και οι σύμμαχοί τους.

Νέο τοπίο Κατά την περασμένη δεκαετία, το Ιράν αναδύθηκε ως περιφερειακή δύναμη. Οι αμερικανικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή άθελά τους ενίσχυσαν το Ιράν, καθώς έβγαλαν από τη μέση τον Σαντάμ Χουσεΐν στο Ιράκ και αποδυνάμωσαν τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν – και οι δυο τους αντίπαλοι του ιρανικού κράτους. Η αιματηρή στρατιωτική επέμβαση του Ιράν στη Συρία, για να διασώσει το καθεστώς του Μπασάρ Αλ Ασαντ, στερέωσε μια αμοιβαία επωφελή συμμαχία. Το Ιράν αποκτά όλο και μεγαλύτερη δυνατότητα να ασκεί την επιρροή του σε όλο το λεγόμενο «σιιτικό τόξο», που περνά από τη Χεζμπολά στον Λίβανο, διαμέσου της Συρίας και του Ιράκ, ως το Ιράν και τους συμμάχους του σε Αφγανιστάν και Υεμένη. Αντιδρώντας σε αυτές τις εξελίξεις, το Ισραήλ επιχείρησε να περιορίσει το Ιράν επεμβαίνοντας στον εν εξελίξει πόλεμο δι’ αντιπροσώπων στη Συρία. Και η σύμμαχος των ΗΠΑ Σαουδική Αραβία, σε μια προσπάθεια να οικοδομήσει ένα μπλοκ σουνιτικών κρατών για να ανακόψει την ιρανική επιρροή, έχει αντίστοιχα εμπλακεί σε πολέμους δι’ αντιπροσώπων και πολιτικούς ελιγμούς –από τη Συρία ως τον Λίβανο και την Υεμένη– για να περιορίσει το Ιράν. Το σκίσιμο της συμφωνίας με το Ιράν μπορεί να λειτουργήσει ως τρόπος να σφιχταγκαλιαστούν ακόμα περισσότερο τα καθεστώτα του Τραμπ, του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου και του Σαουδάραβα πρίγκηπα του στέμματος Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν. Από την αρχή της προεδρίας του, ο Τραμπ υιοθέτησε έναν επιθετικό εθνικισμό του «Πρώτα η Αμερική» και μια πολεμοκαπηλία. Γέμισε την κυβέρνησή του με οπα-

Η μονομερής αποχώρηση των ΗΠΑ από τη συμφωνία τις φέρνει σε αντιπαράθεση με τους Ευρωπαίους συμμάχους τους, Γαλλία, Βρετανία και Γερμανία. Η πυρηνική συμφωνία τεχνικά εξακολουθεί να ισχύει – όσο οι υπόλοιπες χώρες που την υπέγραψαν δεν επιβάλλουν εκ νέου κυρώσεις. Όμως, οι ευρωπαϊκές εταιρείες θα πρέπει να τερματίσουν τη δραστηριότητά τους στο Ιράν μέσα σε 90 ή 180 μέρες, ή να ρισκάρουν να έρθουν αντιμέτωπες με τις αμερικανικές κυρώσεις, καθώς οι ΗΠΑ απαγορεύουν σε εταιρείες και διεθνείς τράπεζες που κάνουν δουλειές με το Ιράν να έχουν πρόσβαση στις αμερικανικές αγορές και το αμερικανικό τραπεζικό σύστημα. Καθώς οι ΗΠΑ επιδιώκουν να διαπραγματευτούν μια πυρηνική συμφωνία με τη Βόρεια Κορέα, είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς τον αντίκτυπο που θα έχει η καταπάτηση μιας παρόμοιας συμφωνίας με το Ιράν εκ μέρους του Τραμπ. Ο ηγέτης της Βόρειας Κορέας, Κιμ Γιονγκ Ουν, ίσως αποφασίσει να πιέσει για περισσότερες παραχωρήσεις, εκτιμώντας ότι δεν έχει και πολλά να χάσει από τη στιγμή που οι ΗΠΑ ίσως αποφασίσουν έτσι ξαφνικά να υπαναχωρήσουν από την όποια συμφωνία σε κάνα δυο χρόνια. Η στροφή του Τραμπ από την επιδίωξη σταθεροποίησης στη Μέση Ανατολή προς την ανοιχτή εχθρότητα με το Ιράν στρώνει το δρόμο για μεγαλύτερες συγκρούσεις και χάος στην περιοχή. Οι μεγάλοι νικητές σε αυτήν τη συγκυρία είναι οι Αμερικάνοι πολεμοκάπηλοι, η συμμαχία Ισραήλ-Σαουδικής Αραβίας και οι υποστηρικτές της «σκληρής γραμμής» στο ίδιο το Ιράν. Αυτοί που αντιμετωπίζουν τα μεγαλύτερα δεινά είναι ο ιρανικός λαός, που αντιμετωπίζει την επαναφορά των οικονομικών κυρώσεων οι οποίες νωρίτερα είχαν ρημάξει την οικονομία και είχαν οδηγήσει σε ελλείψεις βασικών, αναγκαίων αγαθών. Ο Τραμπ κατηγορεί το Ιράν ότι «παρεμβαίνει» σε όλη την περιοχή, αλλά είναι οι ΗΠΑ αυτές που έχουν στείλει στρατεύματα στην άλλη μεριά του πλανήτη για να πολεμήσουν σε μια σειρά από συγκρούσεις που περικυκλώνουν το Ιράν. Η απόφαση του Τραμπ να απομακρύνει τα διπλωματικά εμπόδια για την κλιμάκωση του οικονομικού πολέμου –και την πιθανότητα να ακολουθήσει στρατιωτική σύγκρουση– είναι η μεγαλύτερη απειλή για την ειρήνη στην περιοχή και τον πλανήτη, όπως και μια καταφανής παραβίαση της κυριαρχίας του Ιράν. *Μέλος της ISO στις ΗΠΑ. Το άρθρο αναρτήθηκε στο socialistworker.org και ολόκληρη η μετάφρασή του υπάρχει στο Rproject.gr

18

ΔΙΕΘΝΗ

16 ΜΑΗ 2018

Αγγλία ∆εκάδες χιλιάδες εργαζόµενοι διαδήλωσαν στο Λονδίνο, µετά το κάλεσµα της TUC (το βρετανικό αντίστοιχο της γενικής συνοµοσπονδίας) για ένα «Νιου Ντιλ για τους εργαζόµενους». Η κινητοποίησε ζητούσε αύξηση του κατώτατου µισθού, ανατροπή των αντισυνδικαλιστικών νόµων που δυσκολεύουν την προκήρυξη απεργίας, αύξηση χρηµατοδότησης για υγεία-παιδεία-κοινωνικές υπηρεσίες µέσω της πάταξης της µεγάλης φοροδιαφυγής. Οι µισθολογικές αυξήσεις κυριάρχησαν στις απαιτήσεις των διαδηλωτών, καθώς το εργατικό εισόδηµα περνά τη χειρότερη φάση πτώσης-στασιµότητας τους τελευταίους δύο αιώνες. Η προσµονή µιας κυβέρνησης Κόρµπιν επίσης ήταν σηµείο αναφοράς. Αφενός λειτουργεί ενθαρρυντικά για έναν κόσµο το ότι διατυπώνει αιτήµατα που ελπίζει ότι θα υλοποιηθούν. Αφετέρου όµως, οι παγίδες που κρύβει µια εκλογική αναµονή «ως ότου έρθει ο Κόρµπιν» είναι τεράστιες...

Γαλλία: Ο δρόµος αποδοκιµάζει το «έργο» του πρώτου χρόνου της προεδρίας Μακρόν και το τσουκάλι βράζει ολόκ ληρ rpro ο στο ject. gr

Του Μανώλη Κοζαδίνου, από το Παρίσι

Μ

ε άξονα την αποφασιστική αντίσταση των σιδηροδροµικών ενάντια στο σχέδιο καλυµµένης ιδιωτικοποίησης των σιδηροδρόµων και αίτιο τη διάχυτη λαϊκή δυσφορία για τα αλλεπάλληλα µέτρα αποδόµησης του κοινωνικού κράτους, ένα πλατύ λαϊκό κίνηµα ογκώνεται στη Γαλλία, στοχεύοντας στην απόκρουση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και στον περιορισµό της παντοδυναµίας της προεδρικής και γενικότερα της εκτελεστικής εξουσίας. Μεγάλες και αλλεπάλληλες απεργιακές κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια και πορείες έχουν λάβει χώρα µε επιτυχία σε όλες τις µεγάλες και µικρές πόλεις της Γαλλίας από τις 22 Μάρτη µέχρι σήµερα. Η συµµετοχή ήταν µεγάλη, παρά τις δυσκολίες που έπρεπε να υπερνικηθούν: 22 Μάρτη, 19 Απρίλη, Εργατική Πρωτοµαγιά. Προς το τέλος της µεγάλης διαδήλωσης της Εργατικής Πρωτοµαγιάς δηµιουργήθηκαν επεισόδια µεταξύ των ειδικών αστυνοµικών δυνάµεων (CRS) και διαδηλωτών, µετά τις υλικές ζηµιές που προκάλεσαν οµάδες γνωστές στη γαλλική κοινή γνώµη ως «Black Blocs». Τα επεισόδια αυτά προβλήθηκαν υπερβολικά σε όλα τα µαζικά µέσα ενηµέρωσης, συµπεριλαµβανοµένης και της Ελληνικής κυβερνητικής ΕΡΤ, η οποία µέχρι τότε, αλλά και µετά, αποσιώπησε τις γαλλικές κινητοποιήσεις. Και «φυσικά» ακούστηκε από τους γαλλικούς «επίσηµους» κύκλους η άποψη πως, εφόσον υπάρχει κίνδυνος τέτοιων επεισοδίων, θα έπρεπε να επανεξεταστούν οι άδειες για τη διεξαγωγή των επόµενων διαδηλώσεων, που είχαν προγραµµατιστεί.

Το καπνισµένο τσουκάλι Σε ανοιχτή συνέλευση ακτιβιστών και συνδικαλιστών, που έγινε στο Εργατικό Κέντρο (Bourse du Travail) του Παρισιού και στον γύρω χώρο της πλατείας Ρεπουµπλίκ, στις 4 Απρίλη, έγινε κάλεσµα για µια πανεθνική συγκέντρωση και πορεία διαµαρτυρίας τις 5 Μάη ενάντια στην πολιτική και την ιδεολογία του Μακρόν. Η κίνηση αυτή, που αρχικά καταγγέλθη-

κε σαν «διασπαστική» από πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες της Αριστεράς, κατόρθωσε να συγκεντρώσει πάνω από 35.000 υπογραφές στο ∆ιαδίκτυο. «Η αστυνοµική διεύθυνση Παρισιού έκρινε πως ήταν υπερβολικά πολύς κόσµος για ένα απλό πικνίκ γύρω από ένα κοινό τσουκάλι», δήλωσε ο François Ruffin, ένας από τους διοργανωτές της εκδήλωσης που είχε συµµετάσχει πριν 2 χρόνια και στη διοργάνωση του «Ολονύχτιου ξεσηκωµού» (Nuit Debout). Ο Ruffin είναι επίσης βουλευτής της Αριστεράς και εκλέχτηκε σε µια αποβιοµηχανοποιηµένη επαρχία της Γαλλίας, φράζοντας το δρόµο στην εκλογή του υποψήφιου του Εθνικού Μετώπου. Ως αρχικό σηµείο της συγκέντρωσης είχε προταθεί η αυλή του Λούβρου, εκεί όπου ο Μακρόν είχε ξεκινήσει πριν ένα χρόνο τον µετεκλογικό του θρίαµβο. Η συγκέντρωση τελικά µεταφέρθηκε στην πλατεία της Όπερας, πολύ µεγαλύτερης χωρητικότητας. Παρά τις αρχικές αντεγκλήσεις του τύπου «ποιος καλεί ποιον», η συµµετοχή κάλυψε το σύνολο της ευρείας πολιτικής Αριστεράς από το DIEM 25 και το κόµµα Αµόν µέχρι όλες σχεδόν τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής άκρας Αριστεράς, µε παρουσία των κοµµατικών τους σηµαιών και των σηµαντικών στελεχών όλου αυτού του πολιτικού χώρου. Υπήρξε ταυτόχρονα συµµετοχή ενώσεων πολιτών όπως το ATTAC και το Κίνηµα Ειρήνης και αγωνιστικών συλλογικοτήτων υπεράσπισης των µεταναστών, των αστέγων, της Υγείας, των ριζοσπαστών οικολόγων, κα-

θώς και των κινητοποιηµένων φοιτητών. Οι επίσηµες συνδικαλιστικές συνοµοσπονδίες δεν κάλεσαν στην πορεία αυτή, συµµετείχε όµως µεγάλος αριθµός συνδικαλιστών µε τις σηµαίες τους από τα συνδικάτα CGT και SUD. Η πορεία ακολούθησε δροµολόγιο 4,5 χιλιοµέτρων από την Όπερα ως τη Βαστίλη, περνώντας από την πλατεία Ρεπουµπλίκ. ∆εν σηµειώθηκε καµιά συµπλοκή µε τις αστυνοµικές δυνάµεις. Ο αριθµός των διαδηλωτών υπολογίζεται σε 40.000 από την αστυνοµία και σε 160.000 από τους διοργανωτές. Το χαρακτηριστικό αυτής της διαδήλωσης ήταν η πολυµορφία των αιτηµάτων. Αυτό είναι αρκετά εύλογο στη σηµερινή Γαλλία, όπου η νεοφιλελεύθερη και αυταρχική επέλαση Μακρόν εκδηλώνεται ταυτόχρονα σε όλα τα µέτωπα µε πολλαπλές σκληρές συνέπειες στους επί µέρους χώρους και αυξανόµενη αγωνία για το µέλλον της κοινωνίας. Το σύµβολο αυτής της πορείας ήταν το κοινό «τσουκάλι», όπου η κάθε κοινωνική οµάδα είχε να βάλει τα ιδιαίτερα ζητήµατα και αιτήµατά της για να βράσουν µαζί και να βγάλουν το κοινό ζουµί της ιδεολογικής και πολιτικής απόρριψης του νεοφιλελευθερισµού. Έτσι µια αφίσα της εκδήλωσης, παραποιώντας όµοια αφίσα του Μάη του ’68, παρουσιάζει έναν διαδηλωτή να πετάει, αντί για πέτρες, κρεµµύδια, ντοµάτες και πράσα, εικόνα που ερµηνεύτηκε από τους κυβερνητικούς κύκλους σαν... κάλεσµα σε βίαιη εξέγερση κατά τον τρόπο δράσης... των Black Blocs! Καθώς και το όνοµα της εκδήλωσης «Γιορτή για τον

Μακρόν» (Fête à Macron), που στα Γαλλικά µπορεί να ακουστεί και σαν «Καψόνι στον Μακρόν», ερµηνεύτηκε και πάλι από τους ίδιους κύκλους σαν... παρότρυνση για διατάραξη της δηµόσιας τάξης. Τα χαρακτηριστικά της κινητοποίησης της 5ης Μάη (πολυσυλλεκτικότητα, επικοινωνιακή διάσταση) εκφράζουν τη δύναµη ταυτόχρονα όµως και την ενδεχόµενη αδυναµία του κινήµατος. Η µαγιά συσπείρωσης που δηµιουργήθηκε, θα πρέπει να ζυµωθεί δυναµικά για να φουσκώσει µε τη δηµιουργία ενωτικών επιτροπών δράσης σε όλους τους γεωγραφικούς και κοινωνικούς χώρους, κατ’ αναλογία µε εκείνο που είχε γίνει για το δηµοψήφισµα του 2005 για το Ευρωσύνταγµα. Γιατί το «τσουκάλι» δεν πρέπει ούτε να χυθεί, ούτε να παραβράσει. Αν η δήλωση του Ζαν-Λικ Μελανσόν πως «στις 5 του Μάη ένας νέος ήλιος ανέτειλε πάνω από τα κινήµατά µας» εκφράζει κυρίως τη ροµαντική διάσταση της γαλλικής ψυχής, γεγονός είναι πως έγινε ένα σηµαντικό βήµα. Πέρα από τη «µεγάλη λευκή πορεία» των νοσοκοµειακών που έχει αναγγελθεί για τις 15 Μάη, τη διακλαδική απεργία του ∆ηµόσιου Τοµέα και πορεία της 22ης του Μάη, τις συνεχιζόµενες διήµερες απεργίες των σιδηροδροµικών, τις λοιπές απεργιακές εστίες και τις φοιτητικές κινητοποιήσεις, έχει αναγγελθεί για τις 26 του Μάη µια νέα πανεθνική συγκέντρωση και πορεία, στην οποία θα συµµετέχουν αυτή τη φορά και η ηγεσία της CGT και τα συνδικάτα SUD-Solidaires.

διεθνη

16 μαη 2018

19

Αργεντινή

Ιράκ

Στα 2μιση χρόνια διακυβέρνησής του, ο Μαουρίτσιο Μάκρι καλεί το ΔΝΤ! Αμήχανη σιωπή έχει πέσει στους νεοφιλελεύθερους «αργεντινολόγους», τώρα που το «πουλέν» τους είναι αυτό που οδήγησε τη χώρα «στα βράχια» και όχι οι «λαϊκιστές». Προβλήματα υπάρχουν και για την επιχειρούμενη «δεξιά παλινόρθωση» στη Λατ. Αμερική, που επιχειρούσε να δημαγωγήσει πάνω στην αποτυχία του «ροζ κύματος», για να πείσει ότι άνθρωποι που έχουν «την εμπιστοσύνη των αγορών» και θα «ανοίξουν τη χώρα σε ξένες επενδύσεις» είναι η απάντηση στην κρίση που μαστίζει την ήπειρο...

Τα πρώτα αποτελέσματα των ιρακινών εκλογών δείχνουν πρωτιά του σιίτη ηγέτη Μοκτάντα Αλ Σαντρ. Ο Αλ Σαντρ έφτιαξε το όνομά του ηγούμενος δύο εξεγέρσεων ενάντια στην αμερικάνικη κατοχή. Στη συνέχεια αποστασιοποιήθηκε από το Ιράν και υιοθέτησε μια εθνικιστική ρητορική ενάντια στον θρησκευτικό διαχωρισμό και γενικότερα τη διαφθορά των (σιιτικών) κυβερνήσεων. Βγήκε από την αφάνεια πριν 2-3 χρόνια, οργανώνοντας αντικυβερνητικές διαδηλώσεις (που όμως δεν ενώθηκαν με τον αναβρασμό στις σουνιτικές περιοχές). Η συμμαχία του με το ΚΚ σε αυτές τις εκλογές ήθελε να επισφραγίσει τη «στροφή» του ως φωνή των «περιθωριοποιημένων» ανεξαρτήτως δόγματος και οδήγησε στη δυναμική επιστροφή του και εκλογικά. Ο Αλ Σαντρ προφανώς δεν είναι «άγιος». Αλλά η απήχησή του (που προκάλεσε έκπληξη) δείχνει ότι υπάρχει «ζήτηση» για πολιτική πέρα από τους θρησκευτικούς διαχωρισμούς. Ενώ το 55% με την αποχή του έδειξε την απόρριψη του πολιτικού συστήματος...

Ιταλία: Προς κυβερνητική συμμαχία σοκ Του Πάνου Πέτρου

Μ

ετά από εβδομάδες άκαρπων προσπαθειών μεταξύ όλων των κομμάτων, που έδειχναν να καταλήγουν σε νέες κάλπες στην Ιταλία, τελικά η Λίγκα και το Κίνημα Πέντε Αστέρων πάτησαν αιφνιδιαστικά γκάζι στις μεταξύ τους επαφές και δείχνουν έτοιμοι να συγκροτήσουν κυβέρνηση. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, συνεχίζονταν οι συζητήσεις όσον αφορά τον πρωθυπουργό (κάποιο τρίτο πρόσωπο), αλλά και την τελική διαμόρφωση κοινού προγράμματος, ώστε να κατατεθεί η πρόταση στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και αυτός να εκκινήσει τη διαδικασία που απαιτείται (έγκριση υπουργών κλπ) για να φτάσει η νέα κυβέρνηση να ζητήσει την εντολή από τη Βουλή. Είναι ένα τεράστιο σοκ, μετά από αυτό του εκλογικού αποτελέσματος. Στην τρίτη μεγαλύτερη οικονομία του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, δείχνουν έτοιμα να σχηματίσουν κυβέρνηση ένα ακροδεξιό κόμμα, που εκτινάχθηκε κάνοντας στροφή από τον τοπικισμό στον εθνικισμό, μαζί με ένα «αντιπολιτικό» συνονθύλευμα που μετράει ελάχιστα χρόνια ζωής. Και αυτό δίχως να έχουν την ανάγκη κοινοβουλευτικής στήριξης από κάποιο από τα παραδοσιακά (και κάποτε κραταιά) κόμματα της Δεξιάς και της κεντροαριστεράς. Είναι μια σοκαριστική εξέλιξη. Προκαλεί εντύπωση το πόσο «χαλαρά» αντιμετωπίζεται ο κεντρικός ρόλος της Λίγκας

στην πιθανή κυβέρνηση. Κάτω από το θολό σχήμα «κυβέρνηση λαϊκιστών» και με όλη την έμφαση να πέφτει στο πόσο σκληροί ή μαλακοί ευρωσκεπτικιστές θα αποδειχθούν στην πράξη, η ανάδειξη ενός ακροδεξιού, εθνικιστικού, ρατσιστικού κόμματος σε βασικό κυβερνητικό πόλο περνάει «στο ντούκου». Και η προθυμία της ηγεσίας του Κινήματος Πέντε Αστέρων να συνεργαστεί με ένα τέτοιο κόμμα χρωματίζει πλέον την –μέχρι σήμερα θολή– «αντισυστημικότητά» του με σκοτεινά χρώματα, πόσο μάλλον αν ισχύουν οι πληροφορίες ότι βρέθηκε

Αν ξεπεράσουν τα εμπόδια, οι ακροδεξιοί θα συγκυβερνήσουν με το Κίνημα Πέντε Αστέρων, του οποίου η θολή «αντιπολιτική» ζωγραφίζεται πλέον με σκοτεινά χρώματα σχετικά εύκολα κοινός τόπος στο «μεταναστευτικό», όσον αφορά το κυβερνητικό πρόγραμμα. Η γενικόλογη «αντιπολιτική», χωρίς πολιτικό πρόσημο, χωρίς ταξική αναφορά, έδειξε όχι απλά τα όριά της, αλλά τους κινδύνους της. Οι Πεντάστεροι δήλωναν γενικώς έτοιμοι να συζητήσουν προγραμματικά με δυνάμεις από όλο το φάσμα. Είχαν επίσης εισπράξει την επίμονη άρνηση του Ρέντσι να μπει το κόμμα του σε συζήτηση με «λαϊκιστές» (κάτι που προκάλεσε εντάσεις και μέσα στο PD). Όμως το πού «έκατσε η μπίλια»

τελικά είναι αποκαλυπτικό. Μια πολιτική δύναμη που μπορεί και βάζει «βέτο» στην παρουσία του Μπερλουσκόνι (ως ανθρώπου του «παλιού κατεστημένου») σε μια κυβέρνηση, δεν αισθάνθηκε την ίδια ανάγκη απέναντι στην παρουσία των ακροδεξιών στην κυβέρνηση. Μένει να φανεί, αν θα υπάρξει η οποιαδήποτε «ανταρσία» στην κοινωνική βάση των Πέντε Αστέρων. Θα είναι κρίσιμο, ως «φωτεινή αχτίδα» για την κατάσταση στην ιταλική κοινωνία, με δεδομένο το ποσοστό που είχαν πάρει. Γιατί αν στην υπαρκτή μεγάλη ενίσχυση της επιρροής της ακροδεξιάς προστεθεί κι ένα μαζικό ρεύμα που «ανέχεται» τη συνύπαρξη μαζί της, τα πράγματα είναι πολύ άσχημα...

Δυσκολίες

Η συνεννόηση και η ομαλή συνύπαρξη μπορεί να συναντήσει αντιδράσεις και για άλλους λόγους βέβαια. Είναι ζητούμενο αν η βάση της Λίγκας (που παρά την εθνικιστική στροφή της, παραμένει στην ουσία «του Βορρά») θα δεχθεί τις προτάσεις των Πέντε Αστέρων, που εστιάζουν στη βελτίωση των συνθηκών στο Νότο. Είναι αντίστοιχα ζητούμενο αν οι φτωχοί του Νότου, που αποτελούν τον σκληρό πυρήνα της βάσης των Πέντε Αστέρων, θα δείξουν μνήμη χρυσόψαρου απέναντι σε εκείνους που μέχρι πριν ένα δύο χρόνια τους αντιμετώπιζαν ως νούμερο 1 «πρόβλημα». Στον τομέα της οικονομίας, περιμένοντας τα επίσημα κείμενα, οι πρώτες πληροφορίες μιλάνε για «άθροισμα» των προεκλογικών υποσχέσεων και των δύο κομμάτων. Όλοι εστιάζουν στην κεντρική υπόσχεση της Λίγκας για φοροελαφρύνσεις στις επιχειρήσεις και την κεντρική υπόσχεση των Πέντε Αστέρων για εγγυημένο κατώτατο εισόδη-

μα για όλους, ενώ δεν λείπουν αυτοί που ισχυρίζονται ότι ο συνδυασμός αυτών των υποσχέσεων «απειλεί να εκτροχιάσει την ιταλική οικονομία από το δρόμο της δημοσιονομικής σταθερότητας». Ένα κεντρικό άρθρο στο Bloomberg αντιμετώπισε μάλλον με μπλαζέ ύφος τις εξελίξεις: «οι λαϊκιστές πήραν την ευκαιρία που ζητούσαν. Ας δοκιμάσουν να ζήσουν στον κόσμο της κυβέρνησης, έξω από τη φούσκα των προεκλογικών υποσχέσεων». Πιθανώς τα θινκ-τανκ να εκτιμούν ότι, αφού «πειθάρχησε» ο ΣΥΡΙΖΑ, θα «πειθαρχήσουν» και πολιτικές δυνάμεις που έχουν πολύ λιγότερη (ανύπαρκτη) σχέση με τα κινήματα και τους αγώνες κατά της λιτότητας. Αυτά μένει να φανούν. Πάντως, ανεξαρτήτως των προθέσεων των επίδοξων κυβερνώντων, η πραγματική εξουσία ήδη προετοιμάζεται. Ο Πρόεδρος Ματαρέλα αισθάνθηκε την ανάγκη να υπενθυμίσει ότι έχει θέση εξουσίας και δεν είναι «συμβολαιογράφος που απλά βάζει υπογραφές». Οι αναλυτές υπενθυμίζουν ότι εκτός από τις ευρωπαϊκές συνθήκες (τις οποίες στα λόγια αμφισβητούν οι επίδοξοι κυβερνώντες), η δημοσιονομική σταθερότητα έχει μπει πλέον και στο ιταλικό Σύνταγμα. Εμείς εξαρχής δεν προσδοκούμε τίποτα το φιλεργατικό από μια κυβέρνηση ακροδεξιάς και «αντιπολιτικών», «διαταξικών» δημαγωγών, πρόθυμων να συμπορευτούν μαζί της. Αλλά η υπενθύμιση των μηχανισμών που μπαίνουν σε κίνηση ακόμα και στην παραμικρή υποψία «λαϊκιστικής παρέκκλισης» από τους κανόνες, είναι πολύτιμη για να εξάγει η Αριστερά συμπεράσματα για τη φύση της σύγκρουσης που απαιτείται για να υλοποιηθεί ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα αντι-λιτότητας...

Η Καταλονία απέκτησε πρόεδρο, αλλά οι εξελίξεις θα κριθούν στο κινηματικό επίπεδο Της Κατερίνας Σεργίδου

Π

έντε μήνες μετά τις καταλανικές εκλογές της 21ης Δεκέμβρη και μετά από τις συνεχείς αρνήσεις της ισπανικής κυβέρνησης να αποδεχτεί τους υποψήφιους που προτάθηκαν για την προεδρία (Πουιτζντεμόντ, Γιόρδι Σάντσες , Γιόρδι Τουρούλ κ.ά.), το καταλανικό κοινοβούλιο εξέλεξε πρόεδρο. Τη Δευτέρα 15 Μαΐου ο Κουίμ Τόρρα (Quim Torra) έγινε ο 131ος πρόεδρος της Καταλονίας, μετά από

πρόταση του Πουιτζντεμόντ. Ο Τόρρα εκλέχτηκε με τις 66 ψήφους των κομμάτων υπέρ της ανεξαρτησίας, Χουντς Περ Καταλούνια (Junts per Catalunya (JxCat) και Εσκέρα Ρεπουμπικάνα (Esquerra Republicana (ERC). Οι τέσσερις βουλευτές της Κουπ (CUP) απείχαν από τη ψηφοφορία, επιτρέποντας έτσι να εκλεγεί ο Τόρρα με απλή πλειοψηφία, αφού δεν είχε κατορθώσει να εκλεγεί με απόλυτη πλειοψηφία στον πρώτο γύρο ψηφοφορίας του Σαββάτου της 12ης Μάη. Ο Τόρρα είναι βουλευτής του Χουντς Περ Καταλούνια (το δεξιό κόμμα υπέρ της ανεξαρτησίας), δικηγόρος και εκδότης,

αλλά και ένθερμος υποστηριχτής της καταλανικής ανεξαρτησίας. Ο Τόρρα πριν την ψηφοφορία, φορώντας στο πέτο το κίτρινο χρώμα για να τιμήσει τους φυλακισμένους, κάλεσε σε μια καταλανική ρεπούμπλικα για όλους. Ο Τόρρα έγινε αποδεχτός από την ισπανική κυβέρνηση, λόγω της μη άμεσης εμπλοκής του με το δημοψήφισμα της 1ης Οκτώβρη και γιατί ήταν ένας από τους ελάχιστους που δεν αντιμετωπίζει τον κίνδυνο φυλάκισης. Από το κοινοβουλευτικό μέτωπο πάντως δεν αναμένονται εκπλήξεις. Αντίθετα στο κινηματικό επίπεδο δεν ξέρουμε ποιες εξελίξεις θα φέρει η συνεχόμενη

καταστολή και η άρνηση της ισπανικής κυβέρνησης να απελευθερώσει τους κρατούμενους. Οι Επιτροπές Υπεράσπισης της Ρεπούμπλικα συνεχίζουν να είναι εκείνες οι δυνάμεις γύρω από τις οποίες μπορεί να οργανωθεί εκ νέου το κίνημα. Το στοίχημα είναι να μπορέσει το κίνημα, οι κοινωνικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις, αλλά και η ριζοσπαστική Αριστερά, να δώσουν πολιτική λύση και έκφραση στην οργή του καταλανικού λαού, δίνοντας ένα πραγματικά ριζοσπαστικό περιεχόμενο σε αυτή τη νέα καταλανική ρεπούμπλικα για την οποία όλοι-ες μιλούν.

16 ΜΑΗ 2018

Κάτω από την άσφαλτο υπάρχει... απεργία σελ. 14

Με ζωντανές συζητήσεις ξεκίνησε το αφιέρωµα στο Μάη του ’68 Του Αλέξανδρου Θεοδωρίδη

Σ

ε µια γεµάτη αίθουσα, µε κόσµο που ήρθε να ακούσει και να συζητήσει για τον Μάη του ’68, ξεκίνησε το Σαββατοκύριακο 5-6 Μαΐου η σειρά εκδηλώσεων για τα 50 χρόνια από τον Μάη του ’68 στον πολυχώρο του Ινστιτούτου Κοµµούνα. Οι εκδηλώσεις διακρίνονταν από ζωντάνια και ενδιαφέρον για συζήτηση πάνω σε ένα θέµα που είναι σήµερα πιο επίκαιρο από ποτέ. Ο κόσµος που παρακολούθησε έδειξε τον ενθουσιασµό του και ανέδειξε την αναγκαιότητα για συνέχιση της συγκεκριµένης συζήτησης. Επιπλέον είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει τη θεµατική έκθεση φωτογραφίας που υπήρχε στο χώρο, µε εικόνες από τον γαλλικό Μάη, το κίνηµα των µαύρων και το Βιετνάµ. Τις εκδηλώσεις συµπληρώνουν µια σειρά από προβολές ταινιών. Την Τρίτη 8 Μάη έγινε η πρώτη προβολή της ταινίας «Φράουλες και αίµα» και θα ακολουθήσουν κι άλλες.

Η κληρονοµιά του ‘68 Η εκδήλωση του Σαββάτου είχε ως θέµα την «Κληρονοµιά του ’68» µε οµιλητές τον Αντώνη Νταβανέλο (περιοδικό «Κόκκινο», ΠΓ ΛΑΕ) και τον Γιάννη Μηλιό (περιοδικό «Θέσεις»). Η συζήτηση είχε ως στόχο µια εισαγωγική παρουσίαση των γεγονότων όλης της δεκαετίας του ’60, πριν, κατά τη διάρκεια και µετά τον Μάη. Οι δύο οµιλητές επικεντρώθηκαν στον χαρακτήρα του Μάη, που ήταν νεολαιίστικος, εργατικός, διεθνής, ριζοσπαστικός και ελευθεριακός, όπως και στη γέννηση νέων επαναστατικών οργανώσεων. ∆όθηκε ιδιαίτερη έµφαση στην κληρονοµιά που άφησε ο Μάης στο µαρξιστικό κίνηµα και στο µαρξισµό καθώς και στην παρακαταθήκη του για τους αγώνες που ακολούθησαν. Τέλος, δόθηκε ιδιαίτερη

βαρύτητα στο ότι στον γαλλικό Μάη κορυφώθηκαν όλοι οι αγώνες που προηγήθηκαν τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 και κατάφερε να σπάσει την κοινωνική στασιµότητα που υπήρχε µέχρι εκείνη τη στιγµή.

Το κίνηµα στην Αµερική Η πρώτη από τις δύο εκδηλώσεις το πρωί της Κυριακής είχε ως θέµα «Το κίνηµα στην Αµερική» µε οµιλητές τον Πάνο Πέτρου (εφηµερίδα «Εργατική Αριστερά») και τον Άρη Τόλιο (ΠΣ ΛΑΕ). Στη συγκεκριµένη εκδήλωση έγινε µια παρουσίαση της πολιτικής κατάστασης που υπήρχε στην Αµερική στη δεκαετία του ’60, η οποία χαρακτηριζόταν από την οικονοµική σταθερότητα του καπιταλισµού, τον ακραίο ρατσισµό και

το κυνήγι µαγισσών του µακαρθισµού. Παρ’ όλα αυτά, όλη αυτή η φαινοµενικά άτρωτη εικόνα ανατράπηκε µε κύριο πυροδότη τους αγώνες των µαύρων. Οι συγκεκριµένοι αγώνες εξελίχθηκαν (από τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στους Μαύρους Πάνθηρες) και δηµιούργησαν τις βάσεις για το φοιτητικό και αντιπολεµικό κίνηµα.

Βιετνάµ Το απόγευµα της ίδιας ηµέρας ακολούθησε η εκδήλωση µε θέµα «Το Βιετνάµ και οι αντιιµπεριαλιστικοί αγώνες» και οµιλητές τον Σωτήρη Μάρταλη (Ινστιτούτο Κοµµούνα) και την Αναστασία Σταυροπούλου (ΑΡΑΣ). Παρουσιάστηκε όλο το ιστορικό πλαίσιο της ιµπεριαλιστικής επέµβασης των ΗΠΑ στο

Βιετνάµ καθώς και η ανάπτυξη του αντιπολεµικού κινήµατος. Η Αµερική ήταν η ηττηµένη στον πόλεµο µε το Βιετνάµ και αυτό οφείλεται στον ηρωικό αγώνα στο Βιετνάµ, αλλά και στο αντιπολεµικό κίνηµα στην Αµερική, την ανταρσία στο στρατό και τη νεολαία, που πυροδότησαν το µεγάλο κύµα εξεγέρσεων το ’68, τη στιγµή που φαινόταν ότι θα ήταν µια οµαλή χρόνια σαν όλες τις υπόλοιπες. Το Σαββατοκύριακο 19-20 Μάη είναι η δεύτερη σειρά εκδηλώσεων µε θέµα τον Γαλλικό Μάη, το ιταλικό καυτό φθινόπωρο και το κίνηµα για την απελευθέρωση των γυναικών και των ΛΟΑΤ. Την Παρασκευή 18 Μάη θα γίνει η προβολή της ταινίας «Μεγάλες νύχτες, µικρά πρωινά», που εξιστορεί τον γαλλικό Μάη.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΒΟΛΩΝ ΠΑΡΑΚΣΕΥΗ 18 ΜΑΗ: «ΜΕΓΑΛΕΣ ΝΥΧΤΕΣ ΜΙΚΡΑ ΠΡΩΙΝΑ» ΤΡΙΤΗ 29 ΜΑΗ: «ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΟΚΚΙΝΟ» Ά μέρος ΚΥΡΙΑΚΗ 3 ΙΟΥΝΗ: «ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΟΚΚΙΝΟ» ΄Β μέρος

*αλλαγή ημέρας