EA 409 by dea.org.gr ΔΕΑ

Φύλλο Νο 409 | 30 ΜΑΗ 2018 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Η Ιταλία, η κρίση και ο Τσίπρας

Μακεδονικό: Όνοµα για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ

Γαλλία: Συνεχείς κινητοποιήσεις ενάντια στον Μακρόν

σελ. 3

σελ. 4

σελ. 19

Αφιέρωµα στον παγκόσµιο Μάη του '68 στην σελ. 14, 15

ÔÇÍ ÙÑÁ ÐÏÕ Ç ÊÕÂÅÑÍÇÓÇ ÌÏÍÉÌÏÐÏÉÅÉ ÔÁ ÌÍÇÌÏÍÉÁ ÊÁÉ ÔÇ ËÉÔÏÔÇÔÁ, ÔÏ ÅÑÃÁÔÉÊÏ ÊÉÍÇÌÁ ÊÁÉ Ç ÁÑÉÓÔÅÑÁ ÏÖÅÉËÏÕÍ ÍÁ ÖÔÉÁÎÏÕÍ ÔÇ ÄÉÊÇ ÔÏÕÓ ÅÍÁËËÁÊÔÉÊÇ

ÅíùôéêÞ åñãáôéêÞ ñéæïóðáóôéêÞ áðÜíôçóç Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού από την Εφ.Συν.

ÄÉÁÄÇËÙÓÅÉÓ ÐÅÑÇÖÁÍÉÁÓ ÓÅ ÏËÏ ÔÏÍ ÊÏÓÌÏ

Ï×É ÓÔÏ ÓÅÎÉÓÌÏ ÊÁÉ ÔÇÍ ÏÌÏÖÏÂÉÁ

ηµέρα µνήµης της εξέγερσης του Στόουνγουολ, στις 28 Ιούνη, πλησιάζει, και όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος οργανώνονται σε όλο τον κόσµο οι παρελάσεις υπερηφάνειας. Οι εκδηλώσεις για τις παρελάσεις περηφά-

νιας έχουν ήδη ξεκινήσει όπως και η συζήτηση στους κόλπους των κινηµάτων για το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να αντιµετωπίσουµε το σεξισµό και την οµοφοβία. Στην Αθήνα το Pride γίνεται το Σάββατο 9 Ιούνη και στη Θεσσαλονίκη στις 23 Ιούνη. σελ, 10, 11

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Της σύνταξης... Αυτή τη στιγµή το «κουαρτέτο» και η κυβέρνηση Τσίπρα γράφουν και ξαναγράφουν το χάρτη της διαρκούς λιτότητας, που θα έχουµε να αντιµετωπίσουµε για τα επόµενα χρόνια.

Θα είναι ακόµα σκληρότερη. Στα ερείπια των εργατικών και κοινωνικών δικαιωµάτων που έχουν δηµιουργήσει τα 3 διαδοχικά µνηµόνια, θα προστεθούν οι νέες περικοπές στις συντάξεις, η µείωση του αφορολόγητου και οι νέες ιδιωτικοποιήσεις.

Η νεοφιλελεύθερη λιτότητα δεν θα έχει «αντίµε-

τρα». Αντίθετα, ο Τσίπρας θα δεσµευτεί για µονιµοποίηση όλων των µνηµονιακών νόµων και ρυθµίσεων, επεκτείνοντας στο χρόνο τη σκληρή δοκιµασία για τους εργαζόµενους και τις λαϊκές τάξεις.

Η λιτότητα, επίσης, δεν θα έχει άλλη προοπτική. Οι

«ελαφρύνσεις» στο χρέος είναι απλώς ρυθµίσεις µε στόχο να πάρουν οι δανειστές το µέγιστο κοµµάτι των προσδοκιών τους, όµως µέσα στα πλαίσια µιας συµφωνίας που όλοι γνωρίζουν ότι δεν είναι βιώσιµη, ότι αργά ή γρήγορα θα καταλήξει σε αδιέξοδο.

Η κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή την πολιτική δεν

περιορίζεται στο οικονοµικό και στο κοινωνικό πεδίο. Οι εξοπλισµοί, η ταύτιση µε τους ιµπεριαλιστές των ΗΠΑ, ο ρατσισµός απέναντι στους πρόσφυγες, η συµµαχία µε το Ισραήλ του Νετανιάχου και την Αίγυπτο του Σίσι, αποδεικνύουν ότι πρόκειται για έναν συνολικότερο εκφυλισµό.

Αν σε αυτή την πορεία δεν υπάρξει ανατρεπτική παρέµ-

βαση, τότε οι εναλλακτικές θα είναι ακόµα χειρότερες. Η Ν∆ του Κυρ. Μητσοτάκη, η ∆εξιά του ακραιφνούς νεοφιλελευθερισµού και γύρω της µια ενισχυµένη ακροδεξιά, συνιστούν µια σοβαρή απειλή.

Ο πολιτικός σεισµός στην Ιταλία υποδεικνύει ότι σε

αυτό το έδαφος είναι εφικτό να προκύψουν οι πιο απρόσµενες συµµαχίες, οι πιο ξεδιάντροπες µετατοπίσεις, µια κατηφόρα χωρίς πάτο.

Η ελπίδα βρίσκεται στην εργατική-λαϊκή αντεπίθεση. Απέναντι σε αυτό που παρουσιάζουν στις 30 Μάη οι

γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ και ο ΣΕΒ, οφείλουµε να αντιτάξουµε τη δική µας «κοινωνική συµµαχία». Με το πρόγραµµα των αιτηµάτων, των ελπίδων, των αναγκών, που µπορούν να συσπειρώσουν τους εργαζόµενους, τη νεολαία, τους φτωχούς. Με την κλιµάκωση των αγώνων, που είναι η µόνη δύναµη που µπορεί να µετατρέψει ένα χαρτί µε αιτήµατα σε αυθεντικό πρόγραµµα δράσης, σε σχέδιο ανατροπής της υπάρχουσας κατάστασης πραγµάτων.

Όσοι πράγµατι κινούνται σήµερα µέσα στους ερ-

γατικούς χώρους, γνωρίζουν ότι αυτή η προσπάθεια προϋποθέτει ενωτική διάθεση, συνδυασµό της ριζοσπαστικής πολιτικής µε την ενότητα στη δράση, µε στόχο αυτή η πολιτική να περάσει στην πράξη.

Ακριβώς τα ίδια ισχύουν και στο πεδίο του πολιτικού

αγώνα. Οι αιχµές που οφείλουµε να αντιτάξουµε ως πρόγραµµα απέναντι στους δανειστές, στη ντόπια κυρίαρχη τάξη και στο υποταγµένο πολιτικό δυναµικό, είναι πράγµατα δεδοµένα από την κοινή πείρα. Στους σχεδιασµούς της κυβέρνησης και των άσπονδων οµολόγων της στη ∆εξιά, η απάντηση που χρειάζεται είναι: ριζοσπαστική Αριστερά.

Οι σχεδιασµοί για

την «επόµενη µέρα», για την τάχα µεταµνηµονιακή εποχή, πρέπει να διαταραχτούν από παρέµβαση που θα λογοδοτεί στα εργατικά και λαϊκά συµφέροντα.

30 ΜΑΗ 2018

Η «έξοδος» από το µνηµόνιο είναι µνηµόνιο διαρκείας… που είχαν παρουσιαστεί ως το «αντίδοτο» για την άγρια µνηµονιακή λιτότητα. Ούτε φυσικά αποτυπώνονται οι υποσχέσεις κυβερνητικών στελεχών για αύξηση του κατώτατου µισθού και αποκατάσταση των πληγµάη συνέχιση του καθεστώτος αυστηρής επι- των στις συλλογικές συµβάσεις, που –δήθεν– θα επιτροπείας από τις ευρωηγεσίες, αλλά και το τρέψει η πορεία «ανάκαµψης» της οικονοµίας. νέο χτύπηµα στις συντάξεις και στο αφοΑντιθέτως, η υπερφορολόγηση των εργαζόµενων ρολόγητο, αποκαλύπτει το κείµενο του και των λαϊκών στρωµάτων κλιµακώνεται. Ακόµη και «συµπληρωµατικού» µνηµονίου που παρουσίασε η σε αυτή την εκδοχή του µνηµονίου, επισηµαίνεται Κοµισιόν, στο πλαίσιο του τελευταίου Eurogroup την ότι «ως προαπαιτούµενο οι αρχές θα επισπεύσουν περασµένη εβδοµάδα. την εφαρµογή του αφορολόγητου το 2019, αν το Στη συνεδρίαση εξετάστηκε η πορεία των λεγόµε- ∆ΝΤ, σε συνεργασία µε τους ευρωπαϊκούς θεσµούς νων προαπαιτούµενων της τέταρτης αξιολόγησης, και τις ελληνικές αρχές στο πλαίσιο της τελικής αξιοόπως και η «επόµενη µέρα» µετά τον Αύγουστο του λόγησης, θεωρεί ότι µία εµπροσθοβαρή εφαρµογή 2018. Οι αποφάσεις διαλύουν και επισήµως τους κυ- είναι αναγκαία για να διατηρηθεί το πρωτογενές πλεβερνητικούς µύθους περί «καθαρής» εξόδου από το όνασµα του 3,5% του ΑΕΠ το 2019». Με άλλα λόγια, ασφυκτικό πλαίσιο του µνηµονιακού προγράµµατος, αν δε πιαστεί το «µατωµένο πλεόνασµα» του 2019, το µιας εξόδου που τάχα θα επέτρεπε στην κυβέρνηση ενδεχόµενο ταχύτερης µείωσης του αφορολόγητου την εφαρµογή ορισµένων φιλολαϊκών µέτρων. ορίου θα γίνει πραγµατικότητα. Παράλληλα, δεν προΌπως αναµενόταν –στο 40σέλιδο κείµενο που είναι βλέπεται καµία µείωση στα έσοδα από το χαράτσι του ήδη συµφωνηµένο µεταξύ κυβέρνησης Τσίπρα και ΕΝΦΙΑ, ενώ υπάρχει και η δέσµευση της κατάργησης «κουαρτέτου»– το µόνο που περιγράφεται είναι µια των µειωµένων συντελεστών ΦΠΑ σε όποια νησιά του σειρά από δεσµεύσεις, ιδιωτικοποιήσεις και σκληρά Αιγαίου έχουν αποµείνει. αντεργατικά µέτρα, που φτάνουν µέχρι το 2022 και Αν η «έξοδος» από τα µνηµόνια αποδείχτηκε και βλέπουµε… επισήµως δηµαγωγία Και αυτό γιατί στις των κυβερνητικών δεσµεύσεις της µεεπιτελείων, εξίσου ταµνηµονιακής εποθολή είναι και η «διευχής υπάρχουν µία θέτηση» του χρέους. σειρά από δράσεις Οι αντιθέσεις για το που έχουν ορόσησυγκεκριµένο ζήτηµο όχι µόνο το 2019, µα, ανάµεσα στο ∆ΝΤ αλλά και το 2020, και την Ευρωζώνη, το 2021 ακόµη και παραµένουν. Η όποια το 2023, προδιαγράσύγκλιση απόψεων φοντας την αυστηγια τα µέτρα που ρή επιτήρηση των θα αποφασιστούν, επόµενων ετών. Ως ώστε να επιτευχθεί υπέρτατος στόχος τίη «ελάφρυνση» του θεται, φυσικά, η επίχρέους (ουσιαστικά τευξη πρωτογενών ένα πρόγραµµα µεΣκίτσο του Πάνου Ζάχαρη για το «Ποντίκι». πλεονασµάτων 3,5% τάθεσης των δυσβάτου ΑΕΠ για µια πενταετία τουλάχιστον, µε ό,τι αυτό σταχτων πληρωµών σε βάθος χρόνου), αναµένεται να συνεπάγεται για την περικοπή κοινωνικών δαπανών επιτευχθεί (στην καλύτερη περίπτωση) στο Eurogroup και την ένταση της φορολογικής αφαίµαξης µισθω- της 21ης Ιούνη. Ο πρόεδρος του Eurogroup, Μάριο τών και συνταξιούχων. Σεντένο, γνωστοποίησε πως δόθηκε εντολή στους Στη νέα επίθεση που ετοιµάζεται µε την επέκταση «θεσµούς» να προχωρήσουν στην τελική ανάλυση του µνηµονίου 3, αναφέρεται ρητά η µείωση των κα- βιωσιµότητας του ελληνικού χρέους. Η διεθνής αβεταβαλλόµενων συντάξεων από 1/1/2019 (παρά την κυ- βαιότητα όµως, µε τελευταίο επεισόδιο την ιταλική βερνητική προπαγάνδα των προηγούµενων ηµερών, κρίση και τον αντίκτυπό της στην αγορά κρατικών ότι ίσως αποφευχθεί αυτή η βίαιη παρέµβαση που οµολόγων των χωρών του Νότου, περιπλέκει ακόµα προβλέπει ο διαβόητος νόµος Κατρούγκαλου). περισσότερο το ρόλο του ∆ΝΤ, την έξοδο στις χρηµαΠερίπου 2.000.000 παλιοί συνταξιούχοι υπολογί- ταγορές και όσα διατυµπανίζει το Μαξίµου, αλλά και η ζεται πως θα µπουν στον επανυπολογισµό των συντά- Ν∆, ως επιστροφή στην «κανονικότητα». ξεων και την περικοπή µεγάλου τµήµατος της «προΟι επικοινωνιακοί τακτικισµοί και τα κυβερνητικά σωπικής διαφοράς». Σε αυτό θα προστεθεί η πλήρης ψέµατα, ως συνήθως, αποκαλύφθηκαν γρήγορα. κατάργηση του ΕΚΑΣ, αλλά και η κατάργηση των οικο- Η «έξοδος» από το µνηµόνιο είναι τελικά µνηµόνιο γενειακών επιδοµάτων µε βάση το νόµο Αχτσιόγλου. διαρκείας. Τα µνηµόνια θα τελειώσουν µόνο όταν ∆ηλαδή οι µειώσεις, σε ορισµένες περιπτώσεις, θα ξε- καταργηθούν όλα τα νεοφιλελεύθερα µέτρα που τα περάσουν και το συµφωνηµένο όριο, οδηγώντας τους συνοδεύουν, µόνο όταν σπάσουµε την πολιτική της συνταξιούχους σε απώλειες έως 350 ευρώ το µήνα! φτώχειας και της ανεργίας, µόνο όταν «οι από κάτω», Συγχρόνως, στην ίδια πάντα συµφωνία, δεν αναφέ- το µαζικό κίνηµα και η Αριστερά, ξηλώσουν το µνηρεται πουθενά ο χρόνος εφαρµογής των «αντιµέτρων», µονιακό καθεστώς και τους πολιτικούς του υπηρέτες.

Του Σπύρου Αντωνίου

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/754747-11 της Εθνικής Τράπεζας. • Υπεύθυνος Γρηγόρης Δεµέστιχας, τηλ 6976564624

30 μαη 2018

πολιτικη

Η Ιταλία, η κρίση και ο Τσίπρας Του Αντώνη Νταβανέλου

έκα χρόνια μετά το ξέσπασμα της διεθνούς κρίσης του καπιταλισμού, της μεγαλύτερης μετά το «σεισμό» του 1929, το σύστημα εξακολουθεί να αδυνατεί να επανέλθει σε μια στοιχειώδη κανονικότητα. Επίκεντρο αυτή τη φορά είναι η Ιταλία, μια μεγάλη οικονομία, η 4η σε όγκο στην Ευρωζώνη, με ΑΕΠ περίπου… 12πλάσιο από το αντίστοιχο στην Ελλάδα. Αλλά και ένα χρέος που υπολογίζεται πάνω από 2,4 τρισεκατομμύρια ευρώ (δηλαδή 7πλάσιο από το ελληνικό), που ξεπερνά το 132% του ΑΕΠ, «ξεσκίζοντας» τα όρια των ευρωσυνθηκών που ορίζουν την κανονικότητα στο 60% του ΑΕΠ. Το μάθημα είναι σκληρό προς όποιους επιχειρούν να βγάλουν «διάγνωση» για την τρέχουσα κρίση του συστήματος, παρακολουθώντας μόνο τα κέρδη των επιχειρήσεων. Η κρίση στην Ιταλία, που οδηγεί την ευρωζώνη σε ένα κυριολεκτικά «καυτό καλοκαίρι», ξέσπασε στο πεδίο της πολιτικής. Οι νικητές των προηγούμενων εκλογών, η ακροδεξιά Λέγκα του Βορρά του Ματέο Σαλβίνι και οι «λαϊκιστές» του Κινήματος των 5 Αστέρων (M5S), προσπάθησαν να συγκροτήσουν κυβέρνηση, διαθέτοντας την αναγκαία κοινοβουλευτική υποστήριξη. Ως Υπουργό Οικονομικών πρότειναν τον Πάολο Σαβόνα, θεωρούμενο ως «ευρωσκεπτικιστή» και σκληρό διαπραγματευτή του ιταλικού χρέους. Προσοχή: Ο Σαβόνα δεν μπορεί να κατηγορηθεί ως «ύποπτος» για φιλεργατικές-φιλολαϊκές αντιλήψεις. Αντίθετα υπήρξε στενά συνδεδεμένος με την Confindustria (τον ιταλικό ΣΕΒ) και η αντίθεσή του στο ευρώ αντανακλά κυρίως τη νοσταλγία προς τη λιρέτα ενός ισχυρού τμήματος της κυρίαρχης τάξης των βιομηχάνων και των μεγαλεμπόρων-εξαγωγέων του Βορρά, παρά ένα σχέδιο ανατροπής της λιτότητας που θερίζει την εργατική τάξη και τις λαϊκές μάζες μετά από τα χρόνια της σοσιαλφιλελεύθερης-κεντροαριστερής διακυβέρνησης στην Ιταλία, σε αγαστή συνεργασία με την υπόλοιπη ευρωηγεσία.

Πανικός Όμως και μόνο η υποψία ότι μια τέτοια ρήξη θα μπορούσε να αποτελεί ένα από τα ενδεχόμενα, προκάλεσε πανικό και ανεπανάληπτη πολιτική κρίση. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Σέρτζιο Ματαρέλα, απέρριψε τον Σαβόνα, απορρίπτοντας ουσιαστικά την κυβέρνηση Λέγκας-M5S και οδηγώντας τις εξελίξεις προς μια «κυβέρνηση τεχνοκρατών» με επικεφαλής τον Κάρλο Κοταρέλι, άνθρωπο του ΔΝΤ επί 25 χρόνια, με το ψευδώνυμο «ψαλιδοχέρης» λόγω της εμμονής του στις περικοπές κοινωνικών δαπανών και δημόσιων επενδύσεων.

Η κυβέρνηση Κοταρέλι δεν μπορεί να επιβιώσει. Ο «ψαλιδοχέρης» στηρίζεται κυρίως από την (ηττημένη στις εκλογές) κεντροαριστερά που βρήκε την ώρα να δηλώσει «συμπαράσταση στον ΠτΔ Ματαρέλα, με στόχο να σώσουμε τη μεγάλη μας χώρα». Έχει ακόμα την ανοχή του (επίσης ηττημένου στις εκλογές) Σίλβιο Μπερλουσκόνι της δεξιάς, της Forca

Πολλοί μίλησαν για «πραξικόπημα» στην Ιταλία. Με μια έννοια είναι: Ο Ματαρέλα παραβίασε ολοφάνερα την αρχή της πλειοψηφίας. Όμως πάντα έχει σημασία και το ποιοι είναι τα «θύματα». Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι για πραξικόπημα στην Ιταλία μίλησε και η Μαρίν Λεπέν Italia. Όμως δεν πρόκειται να αντέξει την πίεση των ουσιαστικά νικητών της Λέγκας και των M5S, αναλαμβάνοντας ουσιαστικά να οδηγήσει την Ιταλία σε νέες εκλογές το ερχόμενο Φθινόπωρο. Σε συνθήκες βαθιάς κρίσης και υποχρεώνοντας όλους τους «παίκτες» να σκληρύνουν τις θέσεις τους. Ήδη η Λέγκα και το M5S προσπαθούν να δώσουν στις επόμενες εκλογές χαρακτήρα «δημοψηφίσματος» όπου, λέει, θα κρίνεται η «ανεξαρτησία» της Ιταλίας, το δικαίωμα να αποφασίζουν οι πολίτες και όχι οι αγορές το μέλλον της χώρας στο ευρώ και η διαπραγμάτευση του χρέους. Τόσο ο ακροδεξιός Σαλβίνι της Λέγκας, όσο και ο διάδοχος του Μπέπε Γκρίλο, ο Ντι Μάιο των M5S, προσπαθούν να καλλιεργήσουν μια υπόσχεση «αντιλιτότητας» γύρω από την πολιτική τους. Όμως και πάλι χρειάζεται προσοχή:

Ο Σαλβίνι της Λέγκας κατηγορεί τον ΠτΔ ότι τον εμπόδισε να αναλάβει το Υπουργείο Εσωτερικών και να αρχίσει αμέσως τις μαζικές απελάσεις μεταναστών. Η απελευθέρωση από τη λιτότητα δεν είναι δυνατόν να ανατεθεί στους ακροδεξιούς ρατσιστές και στους ανερμάτιστους «λαϊκιστές» του Μπ.Γκρίλο. Τα αποτελέσματα μιας τέτοιας αυταπάτης δεν θα μπορούσαν παρά να είναι τραγικά. Η εξέλιξη αυτή φανερώνει τη διαλυτική κρίση της κάποτε μεγάλης ιταλικής Αριστεράς. Μετά τα χρόνια της «ευτυχίας» στην κυβέρνηση, μετά την εγκληματική πολιτική της λιτότητας και των νεοφιλελεύθερων αντιμεταρρυθμίσεων, μετά από διαδοχικές «διευρύνσεις» και «επανιδρύσεις» προς τη σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση, σήμερα είναι απολύτως αδύναμη να παρακολουθήσει τις εξελίξεις από την κλειδαρότρυπα. Ο ξεσκονισμένος Μάσιμο Ντ Αλέμα εξέφρασε το φόβο ότι η Λέγκα και το M5S «θα έχουν το 80% στην επόμενη Βουλή». Είναι ένα μάθημα και για τους ντόπιους κεντροαριστερούς, που θεωρούν ότι η μνημονιακή πολιτική θα μείνει, τελικά, ατιμώρητη… Πολλοί μίλησαν για «πραξικόπημα» στην Ιταλία. Με μια έννοια είναι: Ο Ματαρέλα παραβίασε ολοφάνερα την αρχή της πλειοψηφίας. Όμως πάντα έχει σημασία και το ποιοι είναι τα «θύματα». Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι για πραξικόπημα στην Ιταλία μίλησε και η Μαρίν Λεπέν, ενώ οι καθαρόαιμοι φασίστες του Fratelli d’ Italia ζητούν να παραπεμφθεί ο Ματαρέλα σε δίκη για «εσχάτη προδοσία». Δεν υπάρχει περιθώριο για επιδοκιμασία –και πολύ περισσότερο για ταύτιση…– με τον αντιδραστικό συνασπισμό της ακροδεξιάς Λέγκας και του συνοθυλεύματος των M5S. Παρ’ όλα αυτά, η ιταλική κρίση –στο σενάριο της ρεβάνς της Λέγκας και των M5S, με θέσεις μάλιστα που θα έχουν σκληρύνει από την αντιπαράθεση για την κυβερνητική εξουσία– απειλεί πραγματικά την ούτως ή άλλως εύθραυστη συνοχή της ευρωζώνης. Το τρίγωνο Βερο-

λίνο-Παρίσι-Βρυξέλλες έχει υπερθερμανθεί και όλοι περιμένουν τις εξελίξεις με κομμένη την ανάσα. Η Μέρκελ θύμισε το παράδειγμα «εξημέρωσης» του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κανείς δεν δικαιούται να ξεχνά ότι η Ιταλία έχει πολύ μεγαλύτερα περιθώρια ελιγμών και εκβιασμών απ’ ό,τι είχε η Ελλάδα το 2015. Στο μεταξύ, ο καυγάς των βουβαλιών έχει ως θύματα τα βατράχια. Τα ομόλογα χρέους των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου αρχίζουν να αντιμετωπίζουν (ξανά!) μιαν εκτίναξη των spreads, ενώ οι «αγορές» έχουν πάρει θέση με το «δάκτυλο στη σκανδάλη».

Ελλάδα Αυτή η μεγάλη «αναταραχή» βρίσκει τον Τσίπρα σε πολύ ευαίσθητη στιγμή. Οι αποφάσεις για την «επόμενη μέρα» της θεωρητικής λήξης του 3ου μνημονίου θα ληφθούν σε συνθήκες όπου τα 10ετή ελληνικά ομόλογα έχουν ήδη σκαρφαλώσει στο 4,47%, η βενζίνη «βλέπει» τα 2,5 ευρώ ανά λίτρο και η ευρωζώνη θα έχει μπροστά της μια νέα απειλή υπαρξιακών διαστάσεων. Σε αυτές τις συνθήκες η επιμονή του Στουρνάρα για να αποφευχθεί η «ελεύθερη έκθεση» στις αγορές, για να προτιμηθεί η «πιστοληπτική γραμμή στήριξης», μοιάζει να δικαιώνεται με βάση τα αστικά-καθεστωτικά κριτήρια. Μόνο που αυτή η επιλογή οδηγεί και σε μια πολύ πιο ρητή «δέσμευση» απέναντι στους δανειστές, μια μορφή καλυμμένου μνημονίου 4, που θα ακυρώνει όλους τους επικοινωνιακούς σχεδιασμούς και θα οδηγεί την ομάδα Τσίπρα επικινδύνως κοντά στον πολιτικό θάνατο. Όσοι προέβλεπαν σενάρια ομαλοποίησης, όσοι ονειρεύονταν «μεσοδιαστήματα» σταθερότητας, έχουν διαψευστεί. Η κρίση παραμένει καθοριστική για όλες τις επιλογές: στην οικονομία, στην κοινωνική πολιτική, στο πολιτικό πεδίο. Και το ζητούμενο εξακολουθεί να είναι η παρέμβαση μέσα σε αυτήν, από τη σκοπιά των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων. Που σημαίνει παρέμβαση από τη σκοπιά της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

30 μαη 2018

Μακεδονικό: Όνομα για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ Του Πέτρου Τσάγκαρη

νώ βάδιζε προς το τυπογραφείο η «ΕΑ», ο Ν. Κοτζιάς δήλωσε ότι οι διαπραγματεύσεις με τον ομόλογό του από τη Δημοκρατία της Μακεδονίας (ΔτΜ) Νικόλα Ντιμιτρόφ έχουν ολοκληρωθεί και πως ανοίγει ο δρόμος για συνάντηση των δύο πρωθυπουργών, που θα έχουν να πάρουν τις πολιτικές αποφάσεις.

Ο Ζάεφ

Όπως έχουμε γράψει πολλές φορές, η βιασύνη να «λυθεί» το ζήτημα έχει να κάνει με την προοπτική εισόδου της ΔτΜ στο ΝΑΤΟ και την προσπάθεια των ΗΠΑ για απόσπαση ενός ακόμη δυνητικού τμήματος από τη σφαίρα της ρωσικής επιρροής. Στην αντιπαράθεση Ελλάδας-ΔτΜ, τόσο το ΝΑΤΟ όσο και η ΕΕ έχουν ταχθεί με κάθε τρόπο με το μέρος της Αθήνας, δηλώνοντας στην κυβέρνηση της Μακεδονίας ότι, αν δεν τα βρει με την Ελλάδα για το όνομα, δεν μπορεί να μπει στο ΝΑΤΟ. Μάλιστα πολύ πρόσφατα δημοσιεύματα (iefimerida 28/5) τόνιζαν ότι «πηγές με καλή γνώση των διπλωματικών διαβουλεύσεων σχολίαζαν ότι έχουν αυξηθεί οι πιέσεις από Ηνωμένες Πολιτείες και Γερμανία στα Σκόπια, αφού στη Σόφια αναδείχθηκε ως σημαντικό η Ευρωπαϊκή Ένωση να έχει ρόλο στα Δυτικά Βαλκάνια». Ακόμη κι αν δεν υπήρχαν αυτές οι πιέσεις, η πλευρά Ζάεφ είναι αυτή που επείγεται: Δεν εφάρμοσε τίποτε από το κοινωνικό πρόγραμμα το οποίο υποστήριζε προεκλογικά και με το οποίο κέρδισε στις εκλογές κόντρα τον Γκρουέφσκι και το VMRO. Ταυτόχρονα πιθανότατα θα κάνει παραχώρηση ως προς το όνομα, αφού, ό,τι και να συμφωνηθεί με τον Τσίπρα, θα είναι περιστολή του όρου «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Ως αντίβαρο σε αυτά, και για να αντιμετωπίσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, θα θελήσει να παρουσιάσει ως μεγάλη επιτυχία την υλοποίηση του «εθνικού στόχου» για ένταξη στο ΝΑΤΟ τον επόμενο μήνα, αλλά και την έναρξη της διαδικασίας για είσοδο στην ΕΕ (όλα αυτά μπορεί να τα συνοδεύσει με εκλογές –έμαθε από αυτό που έκανε ο Τσίπρας τον Σεπτέμβρη του 2015).

Εθνικισμός

Από την άλλη η ελληνική κυβέρνηση ταυτίστηκε πλήρως με τον εθνικισμό που είχε χτίσει γύρω από το ζήτημα το ελληνικό βαθύ κράτος από τη δεκαετία του 1940. Σύμφωνα με τις «κόκκινες γραμμές» αυτού του βαθέως κράτους, οι όροι Μακεδονία, Μακεδόνες και τα παράγωγά τους είναι απαράδεκτοι (επειδή μάλιστα παλιότερα συνδέονταν με την Αριστερά). Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έδωσε κανέναν αγώνα να εξηγήσει, για πρώτη φορά από κυβερνητικό πόστο, το πόσο ανόητα και εθνικιστικά είναι αυτά. Να εξηγήσει το αυτονόητο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και του αυτοπροσδιορισμού του γειτονικού λαού. Να επιχειρηματολογήσει κατά

των ανόητων ιδεών του «αλυτρωτισμού των Σκοπίων». Υπενθυμίζουμε ότι από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 η ΔτΜ είχε δεχθεί να τροποποιήσει τα τρία επίμαχα άρθρα του Συντάγματός της και γι’ αυτό η εντεταλμένη επιτροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης (η επιτροπή Μπαντεντέρ) δέχθηκε από τότε ότι η χώρα έχει παραιτηθεί όλων των εδαφικών της ισχυρισμών που ενυπήρχαν σε διφορούμενα άρθρα –γι’ αυτό και αναγνωρίστηκε από την Ένωση. Αντί να επιτελέσει αυτά τα αυτονόητα για την Αριστερά καθήκοντα, η ελληνική κυβέρνηση τεκνοθέτησε την εθνι-

και αυτό να μιλάει για «αλυτρωτισμό» της γειτονικής χώρας. Σε άρθρο που δημοσιεύθηκε πρόσφατα (22/5/18) στον «Ριζοσπάστη», γίνεται λόγος για πιθανό συμβιβασμό «με αλυτρωτικές θέσεις της ΠΓΔΜ [που] βγάζουν μάτι». Μάλιστα ο συντάκτης (αφού σωστά καταγγέλλει «τα ευρωΝΑΤΟικά σχέδια που σπονσοράρει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στα Δυτικά Βαλκάνια»), αναφερόμενος στην εξέγερση του Ίλιντεν (και ξαναγράφοντας την ιστορία του ΚΚΕ), κάνει λόγο για ανυπαρξία μακεδονικού έθνους, αλλά για πανσπερμία εθνοτήτων σε μια γεωγραφική

Αν στην Ελλάδα κυβερνούσε ένα πραγματικά αριστερό κόμμα, θα αναγνώριζε τη γειτονική χώρα με το συνταγματικό της όνομα. Αυτό θα ήταν το καλύτερο βήμα για να πείσει τον πληθυσμό στη γειτονική χώρα ότι δεν κινδυνεύει (από την Ελλάδα τουλάχιστον) και ότι δεν χρειάζεται καμία συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς.

κιστική ατζέντα και τώρα κινδυνεύει από τα δεξιά της, καθώς τα υπόλοιπα κόμματα είναι έτοιμα να ξεσπαθώσουν πλειοδοτώντας σε εθνικισμό, αν τυχόν η συμφωνία αγγίξει τις παραδοσιακές «κόκκινες γραμμές»: η συμπερίληψη του όρου Μακεδονία στη συμφωνία είναι ήδη «κόκκινο πανί» για τους εθνικιστές κάθε είδους στην Ελλάδα. Το ίδιο και η μη άμεση επιβολή του erga omnes. Το ίδιο και η μη αλλαγή του «αλυτρωτικού» Συντάγματος της ΔτΜ. Έτσι ο Τσίπρας και ο Κοτζιάς θα θελήσουν να παρουσιάσουν ως επιτυχία (και πράγματι θα είναι) την αλλαγή του ονόματος της γειτονικής χώρας. Αν δεν πάρουν το erga omnes και την αλλαγή του Συντάγματος άμεσα, θα ισχυριστούν ότι πήραν τη δέσμευση από τους γείτονες για μελλοντική αλλαγή. Αλλά δεν είναι μόνο η δεξιά αντιπολίτευση που έχουν να αντιμετωπίσουν οι Τσίπρας και Κοτζιάς. Το ΚΚΕ επιμένει

περιοχή. Στο ίδιο άρθρο μάλιστα εντέχνως παραλείπεται ολόκληρη η ιστορία της ελληνικής αντίστασης στη ναζιστική κατοχή και του Εμφυλίου, καθώς βέβαια τότε το ΚΚΕ αναγνώριζε την ύπαρξη της μακεδονικής εθνότητας. Φυσικά το άρθρο δεν αναφέρεται ούτε στις συνθήκες ίδρυσης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας στο πλαίσιο της αντιφασιστικής νίκης των ανταρτών σε όλη τη Γιουγκοσλαβία.

Ποια ασφάλεια; Κοντολογίς και οι δύο κυβερνήσεις προσπαθούν να υλοποιήσουν τη γραμμή που έχουν χαράξει οι άρχουσες τάξεις των δύο χωρών αυτή την περίοδο, δηλ. τη στενή συνεργασία με το ΝΑΤΟ και τη σύμπλευση με τους σχεδιασμούς των ΗΠΑ για ολόκληρη την περιοχή. Αυτό ωστόσο περνάει μέσα από την επίλυση μιας διαφοράς που κληρονομήθηκε από άλλη περίοδο, όπως σωστά λέει ο Τσίπρας και εν

μέρει και ο Ζάεφ. Μόνο που οι παραχωρήσεις που έχουν να κάνουν οι δύο πλευρές είναι πολύ ετεροβαρείς, προφανώς αντιστρόφως ανάλογες της δύναμης των δύο κρατών. Οι μεν έχουν να αποδεχτούν κάτι που… έτσι κι αλλιώς έχουν αποδεχθεί προηγούμενες κυβερνήσεις (άσχετο τι λένε τα κόμματα αυτά τώρα) και οι δε έχουν να αλλάξουν όνομα, ιστορία και Σύνταγμα! Τα ονόματα που σήμερα βρίσκονται στο τραπέζι είναι τα γνωστά Severna Makedonija (Βόρεια Μακεδονία), Gorna Makedonija (Άνω Μακεδονία) και Nova Makedonija (Νέα Μακεδονία), ενώ παραμένει στη λίστα το Μακεδονία του Ίλιντεν ή του Κρούσοβο. Δεν αποκλείεται κάποιο από αυτά τα ονόματα να αποτελέσει την κατάληξη των διαπραγματεύσεων. Ακόμη κι αν «περάσει» το όνομα μέσα από τα εκλογικά τεχνάσματα του Ζάεφ, είναι σίγουρο ότι δεν θα λύσει το «πρόβλημα» και πιθανά να αποσταθεροποιήσει τη γειτονική χώρα. Η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ ασφαλώς δεν θα λύσει προβλήματα ασφάλειας και ειρήνης στην περιοχή, όπως αποδεικνύει η διένεξη Ελλάδας-Τουρκίας. Αν στην Ελλάδα κυβερνούσε ένα πραγματικά αριστερό κόμμα, θα αναγνώριζε τη γειτονική χώρα με το συνταγματικό της όνομα. Αυτό θα ήταν το καλύτερο βήμα για να πείσει τον πληθυσμό στη γειτονική χώρα ότι δεν κινδυνεύει (από την Ελλάδα τουλάχιστον) και ότι δεν χρειάζεται καμία συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς. Το παραπάνω άρθρο του «Ριζοσπάστη» καταλήγει ως εξής: «Ο λαός χρειάζεται να αντιταχθεί σ’ αυτές τις εξελίξεις, που δεν εξασφαλίζουν την ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή. Να δυναμώσουν η κοινή πάλη, η φιλία και η αλληλεγγύη των λαών, που μπορούν να εξασφαλιστούν με απόρριψη κάθε λογής αλυτρωτισμών και μακριά από τις ιμπεριαλιστικές στρατιωτικοπολιτικές συμμαχίες». Δυστυχώς, χωρίς την αναγνώριση όμως του δικαιώματος του αυτοπροσδιορισμού, οι γενικά σωστές αυτές διακηρύξεις στερούνται αληθινού περιεχομένου.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

30 ΜΑΗ 2018

Γενική Απεργία στις 30 Μάη

Κέρδος το κοινό κάλεσµα για Ανεξάρτητη Ενωτική Απεργιακή Συγκέντρωση Της Κατερίνας Γιαννούλια

«πανεθνική µέρα δράσης» και η διαταξική «Κοινωνική Συµµαχία» των µνηµονιακών πλειοψηφιών σε ΓΣΕΕ-Α∆Ε∆Υ µε τους «κοινωνικούς εταίρους», δηλαδή τους φορείς που εκπροσωπούν τους εργοδότες και την αγορά, άνοιξε µεγάλη συζήτηση µέσα στην Αριστερά, για την αντιµετώπισή της. ∆ιατυπώθηκαν πολλές απόψεις και προτάθηκαν διάφορα σχέδια. Ως Κόκκινο ∆ίκτυο και ΜΕΤΑ τοποθετηθήκαµε από πολύ νωρίς για την «ευκαιρία» της ηµεροµηνίας και τις διευκολύνσεις συµµετοχής πολλών τµηµάτων εργαζοµένων (όπως από το δύσκολο ιδιωτικό τοµέα), µε ξεχωριστή ταξική συγκέντρωση και πορεία. Συνταχθήκαµε µε το πιο ενωτικό και µαζικό τµήµα των δυνάµεων, που, έστω και την τελευταία στιγµή, µε κοινό κάλεσµα ανέλαβε την πολύτιµη ευθύνη να καλέσει από κοινού, σε Ανεξάρτητη Ενωτική Απεργιακή Συγκέντρωση, στο Πολυτεχνείο-Μουσείο, στις 30 Μάη. ∆όθηκαν πολλές δυνατότητες για συζήτηση µεταξύ των διαφορετικών προσεγγίσεων, αφιερώθηκε πολύς χρόνος για να βρεθεί κοινός τόπος και να υπάρξει συνεννόηση των ταξικών δυνάµεων του κινήµατος, ξεδιπλώθηκαν όλα τα σκεπτικά. Η βασική σκέψη, που µας οδηγεί σε κάθε κίνηση, είναι να µπορούµε να συσπειρώσουµε δυνάµεις στη δράση, να τις αποσπάσουµε από ψευδαισθήσεις για την όποια «ανάπτυξη» µαζί µε τµήµατα του κεφαλαίου (ακόµα κι αν δεν είναι πολύ µεγάλου, του ΣΕΒ, αλλά του µεσαίου, των ΓΣΕΒΕ, ΕΣΕΕ κλπ), να συνεχίσουµε την πάλη ενάντια στα µνηµόνια (παρά την παραφιλολογία του ΣΥΡΙΖΑ για το «τέλος των µνηµονίων τον Αύγουστο») και να ανακάµψει το διεκδικητικό εργατικό κίνηµα, µε ριζοσπαστικά αιτήµατα και την αναγκαία ενότητα σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο.

Οι διάφορες προτάσεις Το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ δυστυχώς αφαιρεί τον εαυτό του από τη συµπόρευση των αριστερών, ταξικών δυνάµεων, αλλά δεν είναι και άτρωτο στις πιέσεις που πολύ λογικά του ασκούνται. Το σχέδιο που καλεί στα Προπύλαια, πολύ κοντά στην «πανεθνική φιέστα» των ΓΣΕΕ-Α∆Ε∆Υ-«κοινωνικών εταίρων» και πολύ αδύναµο για να χαλάσει τα σχέδιά τους, στην ουσία δίνει δυνάµεις στους Παναγόπουλους και µαζικοποιεί, ακόµα κι αν δεν το θέλει, τη συγκέ-

ντρωσή τους. Το σχέδιο που πιστεύει πως «χαλάει τις φιέστες τους» καταγγέλλοντας αυτή την απεργία, µε αποµονωµένη δράση, χωρίς ιδιαίτερη επιθυµία να συνεννοηθεί µε κανέναν άλλο, δεν δηµιουργεί έναν τρίτο πόλο, ικανό να αντιπαρατεθεί στα µεγάλα ζητήµατα µε τους Παναγόπουλους, έναν πόλο της ριζοσπαστικής, ταξικής Αριστεράς, µε στοιχειώδη µαζικότητα και διακριτότητα, για να επιστρέψει η αυτοπεποίθηση στον κόσµο της δουλειάς και να διεκδικήσει µε πιθανότητες νίκης αιτήµατα που δεν θα µας χαρίσουν τόσο εύκολα, όπως η µόνιµη και σταθερή δουλειά, οι συλλογικές διαπραγµατεύσεις και συµβάσεις, η ασφάλεια στη δουλειά για να σταµατήσουν τα εργατικά «ατυχήµατα», η ανατροπή της λιτότητας, η υπεράσπιση συντάξεων, νοσοκοµείων, σχολείων κλπ.

Η σύσκεψη Την Παρασκευή 25/5, στη ∆ΟΕ, µετά από πρόσκληση για σύσκεψη σωµατείων, συνδικαλιστών, µαζικών φορέων, για να διοργανώσουµε στις 30 Μάη, από κοινού και ισότιµα Ανεξάρτητη Ενωτική Απεργιακή Παρέµβαση, από το Σύλλογο Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθµιας Εκπαίδευσης Αιγάλεω, συγκεντρώθηκε ένα ελπιδοφόρο τµήµα εργαζοµένων, µε αποφάσεις σωµατείων κάποιοι και ενδιαφέρον να µη χαθεί και αυτή η ευκαιρία. Κατέληξε στο εξής: «Καλούµε σε ανεξάρτητη, ενωτική και µαχητική απεργιακή συγκέντρωση στο Πολυτεχνείο, στις 10.30 πµ, στις 30 Μάη, στην Αθήνα, σε διαχωρισµό από την αντιδραστική “Κοινωνική Συµµαχία”, µε κοινό πλαίσιο διεκδικήσεων», και υπογράφεται από το Σύλλογο Εκπαιδευτικών ΠΕ ΑΙΓΑΛΕΩ, ΠΟΠΟΚΠ (Πανελλήνια Οµοσπονδία Προσωπικού Οργανισµών Κοινωνικής Ασφάλισης), ΣΟΜΕ∆Π (Σωµατείο Οδηγών-Μηχανικών και Εργατοτεχνικών Πειραιά),ΕΛΚΕΘΕ, ΕΜ∆Υ∆ΑΣ Αττικής. Πολλά άλλα σωµατεία όπως των τηλεπικοινωνιών (ΝΟΚΙΑ, ΠΛΑΙΣΙΟ), συνδικαλιστικές παρατάξεις (ΜΕΤΑ, Πανελλαδική Ανεξάρτητη Ταξική Εργατική Κίνηση κλπ), συνδικαλιστικά σχήµατα (Προοδευτική Κίνηση Ιατρικών Επισκεπτών και Φαρµακοϋπαλλήλων, Αγωνιστική Μετωπική Παρέµβαση – Ανυπόταχτοι Γεωτεχνικοί, ΣΕΚΕΣ κλπ), συνδικαλιστές από νοσοκοµεία, αλλά και πολιτικοί σχηµατισµοί όπως η ΛΑΕ, καλούν σε ξεχωριστή απεργιακή συγκέντρωση στον χώρο Πολυτεχνείου-Μουσείου και διακριτή πορεία από την «Κοινωνική Συµµαχία».

Στη Θεσσαλονίκη, αντίστοιχη απεργιακή συγκέντρωση διοργανώνεται στη γωνία Εγνατίας και Αγίας Σοφίας. Η προπαγάνδα των αφεντικών για τη Γενική Απεργία της 30/5 ήταν… ανύπαρκτη, αποδεικνύοντας ότι η απεργία δεν είναι στις προθέσεις τους να διαδίδεται ως κουλτούρα στους εργαζοµένους τους, ακόµα κι αν υποτίθεται ότι συνδιοργανώνεται υπό τον Παναγόπουλο και το προεδρείο της Α∆Ε∆Υ, στα πλαίσια διαταξικών συµµαχιών. Έτσι, όσες δυνάµεις ισχυρίζονταν ότι θα βοηθούσαµε τα αφεντικά, αν την προπαγανδίζαµε εµείς κι ότι δεν µπορούσαµε να τη µετατρέψουµε σε πραγµατική πανεργατική, έπεσαν έξω κι άφησαν να χαθεί άλλη µια ευκαιρία. Η απεργία είναι όπλο των εργαζοµένων και σπανίζει τόσο στις µέρες µας, που δεν έχουµε την πολυτέλεια να την πετάµε, πολύ περισσότερο, να πιστεύουµε ότι µπορούµε να προκηρύξουµε δικές µας, σε άλλη ηµεροµηνία.

Η συνέχεια Φυσικά η ταξική πάλη συνεχίζεται και δίνουµε όλες µας τις δυνάµεις σε αυτήν, µε το Κόκκινο ∆ίκτυο Εργαζοµένων µέσα από ΜΕΤΑ, µε τη ΛΑΕ και συµµετέχουµε ολόψυχα στην ελπιδοφόρα προσπάθεια που ξεκίνησε µε την πρωτοβουλία συνεννόησης για την Ανεξάρτητη Ενωτική Απεργιακή Συγκέντρωση στις 30 Μάη, στο Πολυτεχνείο-Μουσείο, αφού πιστεύουµε ότι ενωτικά µπορούµε να καταφέρουµε µαζική, ριζοσπαστική αντεπίθεση του κόσµου της δουλειάς, απέναντι στο κεφάλαιο και τους εκφραστές του, συσπειρώνοντας τον κόσµο της Αριστεράς και της αντίστασης, µε προοπτική, απέναντι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τη δεξιά και όλες τις µνηµονιακές δυνάµεις. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται και στο κοινό κάλεσµα: «Συµβάλλουµε σε µια νέα προοπτική αναγέννησης του µαχητικού συνδικαλισµού. Απεργούµε και αγωνιζόµαστε για τα εργατικά και λαϊκά συµφέροντα. Ενάντια σε κυβέρνηση, ΕΕ, ∆ΝΤ και τη µνηµονιακή, εργοδοτική “Κοινωνική Συµµαχία” των ΓΣΕΕ-Α∆Ε∆Υ». Η πρόθεση για συνέχεια αυτής της κοινής πρωτοβουλίας, όπως διατυπώθηκε στη σύσκεψη στις 25/5, καταρχήν για έναν πρώτο απολογισµό, αλλά και για νέες παρεµβάσεις, είναι ό,τι πιο ελπιδοφόρο έχει υπάρξει το τελευταίο διάστηµα στον χώρο της ευρύτερης Αριστεράς µε ταξική προσήλωση και εµφανείς δυνατότητες απάντησης στο ΤΙΝΑ!

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6972516210 Αµπελόκηποι 6973005569 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. ΦιλαδέλφειαΝ. Χαλκηδόνα 6945498732 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087 Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι ΑνάργυροιΚαµατερό 6998466952 Πετρούπολη 6983674242 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6942602766 Καισαριανή 6995737690 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6944548787 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6984417681 Ν. Σµύρνη 6972098143 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγµένη 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948100218 Κορυδαλλός 6945037002 Κερατσίνι 6981093970

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 Αχαρνές 6977266544 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6981084090 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6984267504 ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6959771512 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6932422501 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: Τρίκαλα 6976291795 Λάρισα 6976579448 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6944916915 Ρέθυµνο 6907856793 Χανιά 6975964967 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6972743637 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΛΟΝΔΙΝΟ: 0044-7969523579 ΠΑΡΙΣΙ: 0033-673555890 0030-6937762930

ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ: Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546

Νοσοκ. «Άγιος Σάββας» 6998466952 ΥΠΑΑΤ 6945754555 ∆ήµοι 6980579817 Εκπαιδευτικοί 6972878820

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ: Νοµική Αθήνας 6972648225 ΤΕΙ Αθήνας 6975208151 Πάντειο 6984417681

Φιλοσοφική 6972595471 Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών 6959771512

30 ΜΑΗ 2018

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

Αποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογία ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο. Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες. Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι. Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες. Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6932045320 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942602766 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ∆ΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑ∆Α: 6959771512 ΚΡΗΤΗ: 6979925065 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6972743637 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

•

ένε ότι...

για τους νεκρούς στη Γάζα ευθύνεται και η Χαµάς

Η σφαγή των Παλαιστίνιων διαδηλωτών στη Λωρίδα της Γάζας προκάλεσε γενικευµένη κατακραυγή, αλλά και την προσπάθεια απολογητών του Ισραήλ να την υπερασπιστούν, ρίχνοντας τις ευθύνες στη... Χαµάς! Μαζί µε αυτήν τη χυδαία προπαγανδιστική επίθεση εµφανίστηκε και µια πιο ραφιναρισµένη, που επιχειρεί να κρατήσει ίσες αποστάσεις ανάµεσα στους διοργανωτές των διαδηλώσεων των Παλαιστινίων και τον ισραηλινό στρατό. Επιτοµή αυτής της λογικής ήταν και η ανακοίνωση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, που µια «αριστερή» κυβέρνηση καλούσε το Ισραήλ να... αποφύγει δυσανάλογη (!) βία, ενώ καλούσε και τη Χαµάς και τους διοργανωτές των διαδηλώσεων να... διασφαλίσουν τον ειρηνικό τους χαρακτήρα! Σε πείσµα των κατηγοριών, στις κινητοποιήσεις της Πορείας της Επιστροφής πρωταγωνίστησε ένα τµήµα του παλαιστινιακού πληθυσµού που έχοντας πάρει αποστάσεις και από το δρόµο των διαρκών διαπραγµατεύσεων και από το δρόµο της περιοδικής εκτόξευσης ρουκετών επιχείρησε να ανιχνεύσει το δρόµο της µαζικής ειρηνικής ανυπακοής ως µέθοδο δράσης. Και αντιµετώπισε σφαίρες. Προφανώς, απέναντι στους «οχυρωµένους» ελεύθερους σκοπευτές πάνω στο φράχτη και στα drones που ψέκαζαν µε τόνους χηµικών, κάποιες πιο µαχητικές µειοψηφίες της κινητοποίησης χρησιµοποίησαν πέτρες και µολότοφ και χαρταετούς. Προφανώς κάποιοι επιστράτευσαν κόφτες και σχοινιά για να αποπειραθούν να ανοίξουν ρωγµές στο τείχος που τους κρατά πολιορκηµένους. Σε κανένα άλλο µέρος του πλανήτη αυτά δεν θα αντιµετωπίζονταν ως «βία» επαρκής για να αρχίσει ο στρατός να ρίχνει στο ψαχνό. Ένα ιστορικό προηγούµενο έρχεται εύκολα στο µυαλό: η σφαγή του Σάρπβιλ, όταν το καθεστώς απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική δικαιολόγησε το µακελειό ισχυριζόµενο ότι οι µαύροι διαδηλωτές έριχναν πέτρες ή και ότι το πλήθος κουβαλούσε «τροµακτικά όπλα». Σε σύγκριση µε τις τακτικές της ένοπλης πάλης, οι πορείες ήταν προφανώς ειρηνικές. Αυτοί που καταδίκασαν την παλαιστινιακή «βία», στην ουσία ζητούσαν από τους Παλαιστίνιους διαδηλωτές να εγκαταλείψουν ακόµα και τα στοιχειώδη µέτρα αυτοάµυνας απέναντι στους ισραηλινούς «αστακούς». Οι πορείες ήταν προφανώς ανυπάκουες – επιχειρούσαν να σπάσουν τον αποκλεισµό στην πράξη. Όσοι περιγράφουν αυτό ως «βία», ζητάνε στην ουσία από τους Παλαιστινίους να εγκαταλείψουν και την ανυπακοή: Έπρεπε να µείνουν σε απόσταση εκατοντάδων µέτρων από το φράχτη (που κλέβει σηµαντικό κοµµάτι της ίδιας της Λωρίδας της Γάζας), για να θεωρηθεί η κινητοποίηση «αξιοσέβαστη». Αλλά και πέρα από αυτήν την εξοργιστική υποκρισία, που απαιτεί από τους Παλαιστινίους να διαδηλώνουν µόνο εντός των πλαισίων που ορίζει η κατοχή, υπάρχει και µια άλλη πραγµατικότητα: ακόµα και όσοι επέλεξαν να µείνουν πίσω, δέχθηκαν σφαίρες – είναι πολλοί εκείνοι που δολοφονήθηκαν ή τραυµατίστηκαν ενώ βρίσκονταν εκατοντάδες µέτρα µακριά από το φράχτη... Μια πιο χυδαία άποψη ήταν ότι αυτοί που διαδήλωναν «παρασύρθηκαν» ή και πληρώθηκαν από τη Χαµάς. Οι κάτοικοι της Γάζας δεν έχουν ανάγκη από υποκίνηση. Όσοι επιµένουν να βαδίζουν απέναντι στις σφαίρες, ενώ βλέπουν τους µπροστινούς τους

να πέφτουν χτυπηµένοι, δεν το κάνουν –προφανώς!– «για τα µισθά». Η «υποκίνηση» είναι άλλη: όποιος ζει στη Γάζα, δεν έχει πραγµατικά τίποτα να χάσει, ούτε καν τη ζωή του, µιας και αργοπεθαίνει σε αυτήν την υπαίθρια φυλακή. Κανείς δεν γίνεται «ανθρώπινη ασπίδα» και πολύ περισσότερο κανείς δεν χρησιµοποιεί το παιδί του ως «ανθρώπινη ασπίδα» (γράφτηκε και αυτό!) απλά γιατί του το είπε η ηγεσία της Χαµάς... Τα παιδιά που µαθαίνουν από τα 10 τους στον πετροπόλεµο και στο ρίσκο να φάνε σφαίρα στη διάρκειά του είναι τα παιδιά που η πραγµατικότητα της κατοχής (µε τις εισβολές σε σπίτια, µε τις αναίτιες επιθέσεις, µε τους καθηµερινούς εξευτελισµούς, µε την αθλιότητα της ζωής στη Γάζα) τα έχει κάνει να χάσουν για πάντα την παιδική τους αθωότητα. Οι ίσες αποστάσεις απέναντι στο µακελειό στη Γάζα είναι ένα νέο χαµηλό στην φιλοϊσραηλινή προπαγάνδα. Αλλά είναι εξίσου εξοργιστικές και όταν αφορούν πιο «εµπόλεµες» συνθήκες. Το 2008, το 2014, κάθε φορά που ο ισραηλινός στρατός ισοπεδώνει την πολύπαθη περιοχή, ακούµε για τις ρουκέτες της Χαµάς, για τις «ανθρώπινες ασπίδες», για τα νοσοκοµεία που κρύβουν οπλοστάσια κ.ο.κ. Είναι παλιά παράδοση των ιµπεριαλιστών και των αποικιοκρατών να φορτώνουν στις ένοπλες οργανώσεις αντίστασης την ευθύνη για τα µαζικά τους εγκλήµατα κατά του άµαχου πληθυσµού. Όλοι οι Παλαιστίνιοι είναι «ένοχοι» γιατί ανέχονται την παρουσία ανάµεσά τους µιας οργάνωσης που επιµένει να πολεµά για την απελευθέρωσή τους. Και εκεί οι ίσες αποστάσεις είναι ο απόλυτος παραλογισµός. Οι ρουκέτες της Χαµάς είναι «τυφλές»: σπάνια βρίσκουν στόχο και καµιά φορά ο «τυφλός» τους χαρακτήρας µπορεί να πλήξει και έναν ή δύο αµάχους. Κι όµως, αυτό µπαίνει ίσα στη ζυγαριά µε την ισοπέδωση ολόκληρων περιοχών, σπιτιών, σχολείων, νοσοκοµείων, από µια από τις πλέον υπερσύγχρονες πολεµικές µηχανές του πλανήτη! Για την Αριστερά, αλλά και για όποιον στέκεται στο πλευρό της δικαιοσύνης (µιας και το αντιπαλαιστινιακό δηλητήριο επιχειρείται να εξαπλωθεί και σε προοδευτικό κόσµο), υπάρχουν αρχές και αξίες που διαχωρίζουν τη βία του καταπιεστή από τη βία του καταπιεσµένου. Κινήµατα όπως το FLN στην Αλγερία ή ο IRA στην Ιρλανδία είχαν στο οπλοστάσιό τους και «τροµοκρατικές» επιθέσεις, αλλά αυτό δεν αναιρούσε το δίκαιο του αγώνα τους. Ο Νέλσον Μαντέλα, που σήµερα τιµάται ως «άγιος», κατηγορούνταν επίσης ως «τροµοκράτης», µιας και το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο είχε ένοπλο τµήµα. Μόνο όποιος αναγνωρίζει το δίκιο του αγώνα δικαιούται να κάνει επιµέρους κριτικές για την αποτελεσµατικότητα και την ορθότητα επιµέρους τακτικών του. Κάθε άλλο «κούνηµα δαχτύλου» ουσιαστικά απαιτεί από τους καταπιεσµένους να πάψουν να αγωνίζονται. Σήµερα µπορεί κανείς να έχει ενστάσεις για τις µορφές πάλης της Χαµάς ή για την ιδεολογία της. Αλλά αυτό δεν ακυρώνει τη µεγάλη εικόνα του δίκαιου αγώνα ενάντια στην κατοχή και το απαρτχάιντ. Και σε αυτό λογοδοτεί η υπεράσπιση των Παλαιστινίων όταν ο αγώνας τους δέχεται τόνους λάσπης από τους καταπιεστές τους, τους πρόθυµους συνεργάτες τους και τους πληρωµένους κονδυλοφόρους που στηρίζουν αυτήν τη συνεργασία...

ΑΡΙΣΤΕΡΑ

30 ΜΑΗ 2018

Η ριζοσπαστική Αριστερά και η µετωπική πολιτική Του Αντώνη Νταβανέλου

ίναι ώρα να µετρήσει ο καθένας τη σηµασία των επιλογών του, να δει (και να αποδεχθεί…) το πού οδηγούν στην τελική τους κατάληξη, να αναλάβει το κάθε «επιτελείο» την ευθύνη που του αναλογεί, ώστε όλοι να κριθούν (κριθούµε) από το πού οδηγούν (οδηγούµε) τα πράγµατα…

Προειδοποιήσεις Τα αποτελέσµατα των φοιτητικών εκλογών είναι µια προειδοποίηση. Μια γραµµή που µιζάρησε στην όξυνση της αντιπαράθεσης, που µετέφερε τη σύγκρουση µέσα στους κόλπους των σχηµάτων της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αντί να επιδιώκει να οργανώνει τη σύγκρουση µεταξύ του «όλου» αυτού του χώρου και των απέναντι, είχε αρνητικά αποτελέσµατα για όλους. Για άλλη µια φορά η παροιµία που λέει ότι «τα σκόρδα αν αραιώσουν – θα γίνουν χοντρύτερα» (µια παροιµία που παλιότερα υπήρξε δηµοφιλής ανάµεσα σε οργανωτικά στελέχη µιας ΚΚεδογενούς σχολής, µα όχι µόνο…) αποδείχθηκε αποπροσανατολιστική. Η προειδοποίηση δεν ακούστηκε πρώτη φορά. Στις εκλογές του Σεπτέµβρη του 2015, οι επιλογές που έγιναν, είχαν αρνητικά αποτελέσµατα και για τη ΛΑΕ και για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενώ είχαν θετικά αποτελέσµατα κυρίως για τον Τσίπρα και την παρέα του. Είναι χρήσιµο να αφήσουµε ειλικρινά στην άκρη το ζήτηµα του καταλογισµού των ευθυνών (που υπάρχουν, όπως πάντα, αναλογικά µε την πολιτική δύναµη του καθενός), αλλά είναι επίσης χρήσιµο να θυµόµαστε όλοι αυτό το λάθος, γιατί πάµε τρέχοντας να το επαναλάβουµε. ∆υστυχώς τα πράγµατα χειροτερεύουν. Στη Θεσσαλονίκη (στις συζητήσεις για την οργάνωση του Pride και του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ), αλλά και στην Αθήνα (σε πρωτοβουλίες για αντιπολεµικές-διεθνιστικές κινητοποιήσεις) ακούστηκε µια πρόταση συστηµατικών αποκλεισµών. Σε βάρος της ΛΑΕ, µε αναφορά σε κάποια ιδεολογικά και πολιτικά επιχειρήµατα κεντρικών στελεχών της.

Η στάση αυτή µας βρίσκει κάθετα αντίθετους. ∆εν είναι η πρώτη φορά: Στις συνθήκες του 2015 άλλοι επιχειρούσαν να ανοίξουν «ποινολόγια» που θα οδηγούσαν σε κάθετους αποκλεισµούς. Αντιδράσαµε τότε, όπως σκοπεύουµε να αντιδράσουµε και σήµερα.

Αντίσταση στον πόλεµο Η αντίσταση στον πόλεµο και στον ιµπεριαλισµό είναι ένα «βαρύ» καθήκον. Προϋποθέτει σύγκλιση και συντονισµό δυνάµεων σε υψηλότερο επίπεδο απ’ ό,τι σήµερα διαθέτουµε. Όποιος σκοπεύει πραγµατικά και πρακτικά να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση οφείλει να ξεκινά από την υπαρ-

Μακεδονίας και κυρίως η παράδοση των στρατηγικών «εθνικής ανεξαρτησίας» στη συγκεκριµενοποίηση γραµµής µέσα στις στροφές του ελληνοτουρκικού ανταγωνισµού, είναι µερικά µόνο από αυτά. Όµως τα θέµατα αυτά διατρέχουν «οριζόντια» µεγάλα τµήµατα της Αριστεράς. Μπορεί κανείς να τα δει στην αρθρογραφία στην Iskra, στις δηλώσεις του ∆. Κουτσούµπα, στην αρθρογραφία στην Pandiera, ακόµα και σε αντιπαραθέσεις µεταξύ των οργανώσεων τροτσκιστικής αναφοράς. ∆εν υποστηρίζουµε µια αφηρηµένα «ενωτική» πολιτική. Πάνω στα θέµατα αυτά ήταν και εξακολουθεί να είναι αναγκαία µια µεγάλη ιδεολογικοπολιτική συζήτηση, µε

Απέναντι στην περιχαράκωση και στον σεχταριστικό κανιβαλισµό υπάρχουν και εκδηλώνονται αντίρροπες κινήσεις. Αυτές πρέπει να ενισχυθούν, µε την πεποίθηση ότι µια αυθεντικά ριζοσπαστική πολιτική, στις σηµερινές συνθήκες, όχι µόνο µπορεί, αλλά οφείλει να είναι και ενωτική. κτή βάση που µπορεί να κινητοποιήσει δυνάµεις. Και αυτή η πολιτική βάση δεν είναι αµελητέα: η αντίθεση στο ΝΑΤΟ και στις βάσεις, η αντίθεση στον ιµπεριαλισµό των ΗΠΑ και της ΕΕ, η διάθεση για αλληλεγγύη στον αγώνα των Παλαιστινίων, η απέχθεια για την κεντρικής σηµασίας επιλογή του ελληνικού «καθεστώτος» για συµµαχία µε το κράτος του Ισραήλ και τη δικτατορία της Αιγύπτου, η γενικευµένη αναφορά κατά του πολέµου, είναι στοιχεία που δεν πρέπει να υποτιµηθούν. Στις σύγχρονες συνθήκες, σε πολλές χώρες της Ευρώπης και της Αµερικής, τα στοιχεία αυτά παραµένουν στα ζητούµενα για πολλές δυνάµεις της Αριστεράς και της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ασφαλώς υπάρχουν ανοιχτά θέµατα στην πολιτική της Αριστεράς απέναντι στον ιµπεριαλισµό και την απειλή του πολέµου. Η εκτίµηση του ρόλου της Ρωσίας, του καθεστώτος των Άσαντ στη Συρία, η θέση για το «όνοµα» της ∆ηµοκρατίας της

στόχο ανατροπές και κατοχύρωση συµπερασµάτων σε ανώτερο επίπεδο. Όµως η συζήτηση αυτή και το καταστάλαγµά της δεν µπορεί να τίθεται ως προϋπόθεση για την αντιπολεµική-αντιιµπεριαλιστική δράση, εδώ και τώρα. Το παρελθόν της ταξικής πάλης σ’ ετούτη την περιοχή δίνει σηµαντικά παραδείγµατα. Το 1974 κανένα «επιτελείο» της Αριστεράς δεν είχε καθαρή γραµµή για την επιστράτευση. Όµως ο κόσµος της Αριστεράς µετέτρεψε την απόπειρα της χούντας να διασωθεί, µέσω ενός ελληνοτουρκικού πολέµου, σε φιάσκο και µονοµερή κατάρρευση της πολεµικής προετοιµασίας. Το 1992 κανένα «επιτελείο» της µαζικής-ρεφορµιστικής Αριστεράς δεν είχε καθαρή γραµµή σχετικά µε το «Μακεδονικό», όµως σε σύντοµο χρονικό διάστηµα ο κόσµος της Αριστεράς βρέθηκε σε µαζική αντιπαράθεση απέναντι στην πολιτική των «συλλαλητηρίων», όπου ενώνονταν το ΠΑΣΟΚ, η Ν∆ και η εθνικιστική ακροδεξιά…

Συµµετέχοντας στη διεθνή συζήτηση για την Οκτωβριανή Επανάσταση, µε την ευκαιρία της συµπλήρωσης των 100 χρόνων από το 1917, οι εκδόσεις Red Marks ανέλαβαν να εκδώσουν στα ελληνικά το επετειακό αφιέρωµα του Jacobin, του πλατιάς κυκλοφορίας αµερικάνικου περιοδικού της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Τα κείµενα, που στην πλειοψηφία τους γράφτηκαν κατά τη διάρκεια του 2017, µεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες και αναρτήθηκαν στο MarxistsInternetArchive, ως τµήµα του Αρχείου Σοβιετικής Ιστορίας. Οι ελληνικές µεταφράσεις φιλοξενήθηκαν κατά τη διάρκεια του 2017 στη συνεργαζόµενη µε το Ινστιτούτο Κοινωνικής, Οικονοµικής και Ιστορικής Έρευνας «Κοµµούνα»

Ξεκινώντας από την αντίθεση στους εξοπλισµούς, από την αλληλεγγύη στους Παλαιστίνιους, από τη σύγκρουση µε την ευθυγράµµιση στην πολιτική των ΗΠΑ και ΕΕ, οφείλουµε πράγµατι να πάρουµε αντιπολεµικές-αντιιµπεριαλιστικές πρωτοβουλίες. Και παράλληλα να εντείνουµε τη συζήτηση για το πλαίσιο και τη γενικευµένη πολιτική κατεύθυνση που είναι αναγκαίες. Σε ό,τι µας αφορά, η σκοπιά που υποστηρίζουµε θα εξακολουθεί να είναι η διεθνιστική. Γιατί πιστεύουµε ότι η λεγόµενη «πατριωτική» παράδοση µέσα στην Αριστερά –παράδοση που ενισχύθηκε στα χρόνια της δύναµης του πασοκισµού– οδηγεί τελικά σε υποβάθµιση της αντιπολεµικής-αντιρατσιστικής και αντιιµπεριαλιστικής δράσης, αλλά και σε µια γενικότερη υποχωρητικότητα απέναντι στο κυρίαρχο «εθνικό» πλαίσιο, που επεκτείνεται και στα ζητήµατα της οικονοµίας και σε κρίσιµα θέµατα δηµοκρατίας.

Κεντρική πολιτική

Απέναντι στην περιχαράκωση και στον σεχταριστικό κανιβαλισµό υπάρχουν και εκδηλώνονται αντίρροπες κινήσεις. Αυτές πρέπει να ενισχυθούν, µε την πεποίθηση ότι µια αυθεντικά ριζοσπαστική πολιτική, στις σηµερινές συνθήκες, όχι µόνο µπορεί, αλλά οφείλει να είναι και ενωτική. Και όχι µόνο στο πεδίο των κινηµατικών δράσεων, αλλά και στο πεδίο της πολιτικής. Στον Τύπο θα βρει κανείς πολλές αναλύσεις των δηµοσκοπήσεων, που υποδεικνύουν ότι προϋπόθεση για µια στοιχειώδη ανθεκτικότητα της πολιτικής τακτικής της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι το να µην υπάρξει µια σοβαρή, µαζική και αποτελεσµατική παρέµβαση από τα αριστερά του. Η διαπίστωση αυτή είναι σωστή. Και φωτίζει µε ιδιαίτερο χρώµα τις ευθύνες των ηγετικών οµάδων κυρίως της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενόψει της µεγάλης πολιτικής και εκλογικής αναµέτρησης που έρχεται. Μεταξύ του 2015 και σήµερα, είχαµε την εµπειρία των κινηµατικών και πολιτικών συνεπειών ενός κενού στην κεντρική πολιτική έκφραση και εκπροσώπηση του κόσµου µας. Η ανανέωση αυτού του κενού δεν θα έχει τίποτα το δηµιουργικό για κανέναν.

ιστοσελίδα Rproject. Οι συγγραφείς του αφιερώµατος, µαρξιστές-ακτιβιστές, µε δράση στα σύγχρονα κινήµατα, ανήκουν κυρίως στο ρεύµα των ιστορικών που δίνουν έµφαση στην ιστορία «από τα κάτω». ∆ουλεύοντας σοβαρά και σε βάθος, αξιοποιώντας τα πολύ περισσότερα στοιχεία που είναι πλέον διαθέσιµα στην ιστορική έρευνα, υπερασπίζουν την «παράδοση» του Οκτώβρη του 1917 σε σύγκρουση µε δύο σχολές παραποίησης: Αφενός, ενάντια στην κυρίαρχη στη ∆ύση αστική σκοπιά, που παρουσιάζει τον Οκτώβρη περίπου ως µπολσεβίκικο πραξικόπηµα. Αφετέρου, ενάντια στην τυποποίηση της Ρώσικης Επανάστασης από το σταλινικό καθεστώς, µια τυποποίηση ανίκανη να αντιµετωπίσει τους βασικούς ισχυρισµούς της αστικής ιστοριογραφίας.

Κείµενα των: Τοντ Κρετιέν, Κέβιν Μέρφι, Κρις Ριντ, Λαρς Τ. Λιχ, Μάικ Χέινς, Γιούρι Κολόµπο, Ντανιέλ Γκαϊντού, Πολ Λε Μπλαν, Μέγκαν Τρούντελ, Έρικ Μπλανκ, Τσάινα Μιέβιλ, Ρόναλντ Σάνι, Σάρα Μπάντκοκ, Μπρένταν Μακγκίβερ, Αλβάρο Μπιάνκι, Ντανιέλα Μούσι, Σούζι Βάισµαν, Αλεξάντερ Ραµπίνοβιτς, Νταβίντ Μαντέλ, Νιλ Ντέιβιντσον

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

30 ΜΑΗ 2018

Επιµέλεια Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς Με… παρόντα τα µεγάλα συµφέροντα, ψηφιακός µετασχηµατισµός του γεωργικού τοµέα

α µνηµόνια σηµαίνουν πάρτι για τα µεγάλα αρπακτικά της αγοράς και συνεχίζεται και στον αγροτικό τοµέα. Το πάρτι αυτό φέρνει υποβάθµιση των δηµόσιων υπηρεσιών και κίνδυνο προφανώς για όσους εργαζόµενους δουλεύουν σε αυτές. Αντιγράφουµε από την ανακοίνωση της παράταξης ΑΚΙΓ∆Υ-Συσπειρώσεις, που ολόκληρη θα τη βρείτε στο Rproject.gr . Με µια τελείως φωτογραφική πρόταση ανοίγει το δρόµο για «αναγκαστικές» συνδροµητικές υπηρεσίες στους αγρότες από συγκεκριµένη εταιρεία και µάλιστα µε κρατική επιχορήγηση. Από το Υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενηµέρωσης (Ν. Παππά) σε συνεργασία µε το Υπουργείο Παιδείας ανέβηκε για διαβούλευση ∆ιακήρυξη Ανοιχτού ∆ιεθνούς Ηλεκτρονικού ∆ιαγωνισµού για την υλοποίηση του έργου «Ψηφιακός µετασχηµατισµός του γεωργικού τοµέα», συνολικού προϋπολογισµού 31.000.000 ευρώ. Σύµφωνα µε την πρόταση, η αναθέτουσα αρχή του έργου είναι η ανώνυµη εταιρία του ∆ηµοσίου Ε∆ΕΤ ΑΕ (Εθνικό ∆ίκτυο Έρευνας Τεχνολογίας Α Ε) φορέας της Γενικής Γραµµατείας Έρευνας και Τεχνολογίας του Υπουργείου Παιδείας Έρευνας και Θρησκευµάτων. Το έργο αυτό βάζει εξ αρχής τον πήχη πολύ ψηλά, ζητά να δηµιουργηθούν υποδοµές πρωτοποριακές ακόµα και για την Ευρώπη (δεν υπάρχουν πουθενά τέτοιες, σε κανένα κράτος). «Το έργο αφορά στη δηµιουργία µίας τεχνολογικής πλατφόρµας και υποδοµής για την υποστήριξη του εκσυγχρονισµού του γεωργικού

τοµέα, η οποία θα επιτρέπει την παροχή εξατοµικευµένων περιβαλλοντικών δεδοµένων και ενηµερώσεων για τα αγροτεµάχια ανοικτών καλλιεργειών µε αξιοποίηση σύγχρονης τεχνολογίας πληροφορικής και επικοινωνιών. Ουσιαστικά η πλατφόρµα αυτή θα αποτελεί τον κεντρικό πυλώνα για την εφαρµογή πολιτικών ψηφιακού µετασχηµατισµού σε Ελληνικό και Ευρωπαϊκό επίπεδο». «Για να πραγµατοποιηθούν όλα αυτά θα πρέπει να γίνει η προµήθεια και εγκατάσταση 6.500 τηλεµετρικών σταθµών εντός καλλιεργήσιµης έκτασης, µέσω των οποίων θα πραγµατοποιείται η µέτρηση και καταγραφή εδαφικών και ατµοσφαιρικών παραµέτρων και οι οποίοι θα καλύψουν και τις 13 Περιφερειακές Ενότητες της Ελλάδας, σε συνδυασµό µε τους υφιστάµενους µετεωρολογικούς σταθµούς της ΕΜΥ». Πού θα τοποθετηθούν αυτοί οι σταθµοί, κανένας δεν ξέρει, µιας και το νούµερο προήλθε από κάποιον που είχε «κληρονοµικό χάρισµα». Καµία µελέτη δεν υπάρχει που να αναφέρει τον αριθµό και το είδος των σταθµών που είναι απαραίτητοι. Αυτό πρέπει να το αποδείξει ο µειοδότης. Και παρά τη διεθνή πρακτική, θέλει τους σταθµούς µέσα σε καλλιεργήσιµη έκταση. Το συµπέρασµα είναι ότι µε άχρηστες και χωρίς µελέτη υποδοµές, θα διασυνδεθούν ψηφιακά οι ανάδοχοι για να προσφέρουν υποβαθµισµένες και µε αντίτιµο ψηφιακές υπηρεσίες. «Τα δεδοµένα των παραπάνω υποσυστηµάτων θα τηρούνται σε κεντρική βάση δεδοµένων, η οποία θα φιλοξενεί-

ται στις υποδοµές υπολογιστικού νέφους του Αναδόχου, ενώ λειτουργίες που άπτονται στη διαχείριση χρηστών (διαχείριση χρηστών/οµάδων χρηστών, διαχείριση ρόλων και δικαιωµάτων πρόσβασης, διαχείριση και έλεγχος συνεδριών χρήστη, κλπ.) θα υλοποιούνται µέσω κεντρικού µηχανισµού διαχείρισης χρηστών και ενιαίας πρόσβασης». Άρα παραδίδονται στον µειοδότη και οι υφιστάµενες βάσεις δεδοµένων που χρησιµοποιούν οι Υπηρεσίες και οι αγρότες. Τα θέµατα που ανοίγουν από το συγκεκριµένο έργο είναι πάρα πολλά, αναδεικνύεται ότι εκχωρείται χώρος του ∆ηµοσίου σε συγκεκριµένα οικονοµικά συµφέροντα µε τρόπο που αποκτά ο ιδιώτης πλήρη έλεγχο και διαχείριση σε όλες τις βάσεις δεδοµένων του ∆ηµοσίου, ενώ οι Υπηρεσίες δεν γνωρίζουµε ποια και πόση πρόσβαση θα τους επιτρέψουν να αποκτήσουν. Για τις ∆ηµόσιες υπηρεσίες θα αποτελέσει µια ακόµα υποβάθµιση και θα τις θέσει στο περιθώριο. Πάνω από αυτές, ανεξάρτητα από αυτές, η γνώση που θα παράγουν θα βρίσκεται στα χέρια των ιδιωτών, που θα την παρέχουν µε τρόπο που δεν αναφέρεται. Καλούµε τους συναδέλφους σε αγωνιστική ετοιµότητα, καλούµε την ΠΕΓ∆Υ να πάρει θέση, το χάιδεµα των οικονοµικών συµφερόντων από την Κυβέρνηση και η διάλυση των υπηρεσιών µας δεν θα δώσουν τίποτα καλό στην κοινωνία και τους αγρότες. Οι τοποθετήσεις του ΓΕΩΤΕΕ και η αφωνία των Συλλόγων µας για το θέµα των Γεωργικών συµβούλων, που καταγγείλαµε το προηγούµενο διάστηµα, αποδεικνύουν ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Συµµαχία διώξεων σε βάρος των εργαζοµένων και της Αριστεράς

εργοδότης της εταιρείας vresNET αποδεικνύει µε τον καλύτερο τρόπο σε τι είδους κοινωνική συµµαχία µε τους εργοδότες καλούν τους εργαζόµενους η ΓΣΕΕ και η ηγεσία της Α∆Ε∆Υ. Συµµαχία που θέλει εργαζόµενους χωρίς δικαιώµατα και χωρίς φωνή. Συµµαχία µε εργαζόµενους που θα δουλεύουν µε σκυµµένο το κεφάλι και, όταν απολύονται, θα λένε κι ευχαριστώ. Συµµαχία που, αν την ακολουθήσουν οι εργαζόµενοι, θα οδηγήσει στην κατάργηση του συνδικαλισµού και στην απώλεια όσων εργατικών δικαιωµάτων επί χρόνια κατακτήθηκαν µε σκληρούς αγώνες. Η εργοδοσία λοιπόν της εταιρείας κατέθεσε νέες µηνύσεις σε βάρος της απολυµένης εργαζόµενης (4 συνολικά οι µηνύσεις σε βάρος της) και κατά 2 µελών της παράταξης Radical IT και κατά των συντακτών κάθε ανακοίνωσης αλληλεγγύης στην εργαζόµενη και τους διωκόµενους συνδικαλιστές,

των γραφιστών κάθε αφίσας αλληλεγγύης, όσων τις δηµοσίευσαν, όσων τις αναπαρήγαγαν και παντός ετέρου υπευθύνου. Στη µηνυτήρια αναφορά, εκτός από τους παραπάνω αναφέρονται και το κλαδικό σωµατείο ΣΕΤΗΠ (Συνδικάτο Εργατουπαλλήλων Τηλεπικοινωνιών και Πληροφορικής), καθώς και τα εξής ονόµατα συλλογικοτήτων: Attack, Generation 400, Εργατική Λέσχη Καλλιθέας, και οι ιστοσελίδες: www.kallitheapress.gr και www. ergasianet.gr. Ο εργοδότης, ενώ έχει όλη την ευθύνη καθώς απέλυσε έγκυο εργαζόµενη και της καθυστερούσε και τη µισθοδοσία, δεν έχει ακόµη καταβάλλει την αποζηµίωση που της οφείλει και ζητάει και το... βόδι, απαιτώντας την τιµωρία των ανωτέρω για... συκοφαντική δυσφήµιση. Πάνω στη φόρα του να δικαιωθεί δικαστικά, ξέχασε να µηνύσει και το δικαστήριο που δικαίωσε την εργαζόµενη. Αποδεικνύει µε τις ενέργειές

του ότι βασικός εχθρός των εργοδοτών είναι η συλλογική συνδικαλιστική δράση των εργαζοµένων και όσοι στηρίζουν, όσοι συµπαραστέκονται σε αυτή τη δραστηριότητα, όσοι κάνουν γνωστά τα αίσχη των εργοδοτών στα κάτεργα που έχουν στήσει µε όπλο τα µνηµόνια. Σε βάρος δηλαδή κάθε Αριστερής συλλογικότητας. Από την άλλη, η επιµονή των εργαζοµένων στον κλάδο δείχνει ότι ο µόνος τρόπος να προασπίσουν τα δικαιώµατά τους οι εργαζόµενοι είναι η συλλογική δράση µέσα από τα σωµατεία τους. Η συλλογική δράση µε τη συµπαράσταση της Αριστεράς, που µπορεί πραγµατικά να µεταφέρει αυτή τη στήριξη από έναν εργατικό χώρο σε όλη την κοινωνία, αναδεικνύοντας και βοηθώντας να σταµατήσει η προσπάθεια των εργοδοτών να τροµοκρατήσουν τους εργαζόµενους και µε την ανοχή της εκάστοτε µνηµονιακής κυβέρνησης να ποινικοποιούν τους αγώνες τους.

Εργαζόµενοι στην Περιφέρεια Αττικής

Παράλληλα καθήκοντα

ους νέους παράνοµους και αντεργατικούς τρόπους, µε τους οποίους οι κυβερνητικοί µνηµονιακοί υποστηρικτές προσπαθούν να «αντιµετωπίσουν» την υποστελέχωση στο δηµόσιο και την τοπική αυτοδιοίκηση, φέρνει στο φως ο ΣΥΠΑ (Σύλλογος Υπαλλήλων Περιφέρειας Αττικής). Όπως ενηµερώνει σε ανακοίνωσή του το σωµατείο ο Αντιπεριφερειάρχης Βόρειου Τοµέα, ζητάει από τη ∆ιεύθυνση Ανθρώπινου ∆υναµικού να τοποθετήσει έναν εργαζόµενο ως οδηγό σε 2 υπηρεσίες, µέχρι το 2020(!), προκειµένου να εκτελεί καθήκοντα και στις 2(!): στη ∆ιεύθυνση Αγροτικής Οικονοµίας και Κτηνιατρικής, που υπηρετεί, και στη ∆ιεύθυνση Υγειονοµικού Ελέγχου. Ο Αντιπεριφερειάρχης βέβαια δεν µπορεί να καλύψει την απόφαση της µνηµονιακής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να µη χρηµατοδοτεί το δηµόσιο και την τοπική αυτοδιοίκηση και να έχει επί της ουσίας υποστελεχωµένες όλες τις υπηρεσίες του δηµοσίου. Οπότε για να µην τα βάλλει µε την κυβέρνηση που στηρίζει, αποφάσισε να παρανοµήσει και να αψηφήσει τους περιορισµούς και το πλαίσιο του δηµοσιοϋπαλληλικού κώδικα. Στην Περιφέρεια Αττικής έχει γίνει γεγονός η µετακίνηση όσων δουλεύουν σε εξωτερική υπηρεσία µε τα ΙΧ αυτοκίνητά τους. Αντί λοιπόν η ∆ούρου και η Περιφερειακή της Αρχή να διεκδικήσουν από την κυβέρνηση προσλήψεις µόνιµου προσωπικού και χρηµατοδότηση από το κράτος για να καλύψουν τα έξοδα κίνησης των εργαζοµένων, προτιµούν και προσπαθούν να πιέσουν όλο και περισσότερο τους εργαζόµενους στην Περιφέρεια Αττικής. Έτσι εξηγείται σύµφωνα µε το ΣΥΠΑ και η απόφαση ανάθεσης του έργου της εποπτείας του προγράµµατος καταπολέµησης κουνουπιών σε µια µόνο επιτροπή για όλο τον Βόρειο Τοµέα, αντί της παρακολούθησης από όλους τους τοµείς ευθύνης των Εποπτών ∆ηµόσιας Υγείας, όπως εξάλλου γινόταν εδώ και χρόνια, ώστε να µοιράζονται οι αποστάσεις και να µην έχουµε το φαινόµενο να πηγαίνουν στην ίδια περιοχή ταυτόχρονα 4 υπάλληλοι.

30 ΜΑΗ 2018

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

Πετυχηµένη η µέρα δράσης στα νοσοκοµεία

Αναγκαία η συνέχεια Του Θοδωρή Πατσατζή

πρωτοβουλία που πάρθηκε στη δηµόσια υγεία, δείχνει να µπορεί να αποκτήσει δυναµική, για να υπάρξει µαζικός ξεσηκωµός στον κλάδο και να διασωθεί ό,τι µπορεί ακόµη, από τη µνηµονιακή λαίλαπα. Από την κινητοποίηση που στηρίχτηκε στο ΨΝΑ-∆αφνί την Τετάρτη 16 Μάη, ως και τις κινητοποιήσεις σε µια σειρά νοσοκοµεία την Τετάρτη 23 Μάη, φάνηκε ξεκάθαρα ότι η κοινή δράση των παρατάξεων της Αριστεράς µε τη στήριξη στις καλύτερες περιπτώσεις από συµπαραστάτες των τοπικών κοινωνιών (δηµοτικές παρατάξεις, οργανώσεις και κόµµατα της Αριστεράς κ.ά.) µπορεί να εµπνεύσει τµήµατα εργαζοµένων και να συµµετάσχουν µαζικότερα στις κινητοποιήσεις. Η Τετάρτη 23 Μάη τα είχε όλα. Συγκεντρώσεις στις πύλες των νοσοκοµείων, γενικές συνελεύσεις µε πλούσια συζήτηση και καλύτερη συµµετοχή από παλαιότερες, παρεµβάσεις στις διοικήσεις των νοσοκοµείων, αποκλεισµούς δρόµων κλπ. Κάθε πρόσφορο µέσο χρησιµοποιήθηκε στα νοσοκοµεία όπου έγιναν κινητοποιήσεις για να δοθεί το µήνυµα υπεράσπισης της δηµόσιας υγείας από τους εργαζόµενους σε αυτή.

ΨΝΑ Στο ΨΝΑ-∆αφνί οι εργαζόµενοι έκαναν για δεύτερη φορά σε 7 µέρες συγκέντρωση στην είσοδο του νοσοκοµείου. Στη συνέχεια έκαναν ολιγόωρο αποκλεισµό των ρευµάτων κυκλοφορίας στη λεωφόρο Αθηνών, όπου και µοίρασαν την ανακοίνωσή τους ενάντια στην προσπάθεια της κυβέρνησης να κόψει από την ευθύνη των ψυχιατρικών νοσοκοµείων τα Κέντρα Ψυχικής Υγείας και τις υπόλοιπες δοµές ψυχικές υγείας και να τα περάσει στις ΥΠΕ, να ανοίξει δηλα-

Κάθε πρόσφορο µέσο χρησιµοποιήθηκε στα νοσοκοµεία όπου έγιναν κινητοποιήσεις για να δοθεί το µήνυµα υπεράσπισης της δηµόσιας υγείας από τους εργαζόµενους σε αυτή. δή το δρόµο σε αδηφάγους ιδιώτες και ΜΚΟ για να πάρουν τις δοµές αυτές. Στη συνέχεια έγινε παρέµβαση στα γραφεία της διοίκησης, όπου διεξαγόταν ∆.Σ. και όπου οι 100 περίπου εργαζόµενοι άκουσαν µέλη του ∆.Σ. του νοσοκοµείου να τους λένε ότι οι εργαζόµενοι δεν συµµετέχουν στις δράσεις που αποφασίζει το σωµατείο... Παρών στις δύο κινητοποιήσεις στο ∆αφνί δόθηκε από τον δήµαρχο του Χαϊδαρίου και συµβούλους της πλειοψηφίας (ΚΚΕ), από µέλη της ΛΑΕ στη ∆υτ. Αθήνα (Χαϊδάρι, Αιγάλεω, Περιστέρι), από τη δηµοτική παράταξη Ρήγµα στα ∆υτικά του Αιγάλεω κ.ά. Επίσης το παρών έδωσαν εκπρόσωποι του Γενικού Συµβουλίου της Α∆Ε∆Υ, της ΠΟΕ∆ΗΝ, µέλη ∆.Σ. από άλλα σωµατεία

εργαζοµένων σε νοσοκοµεία (Αττικό, Θριάσιο κ.ά.), µέλη του ΜΕΤΑ και του ΠΑΜΕ.

Συνελεύσεις και συγγεντρώσεις Στο Ασκληπιείο έγινε Γενική Συνέλευση µε πλούσια συζήτηση για τα αιτήµατα των κινητοποιήσεων, αλλά και για το ατύχηµα που είχε εργαζόµενος συµβασιούχος στο νοσοκοµείο (βλέπε στο διπλανό άρθρο). Μετά το τέλος της συνέλευσης έγινε παράσταση στη διοίκηση του νοσοκοµείου. Το παρών εκεί έδωσαν επίσης µέλη του ΜΕΤΑ. Και στο Αγλαΐα Κυριακού οι εργαζόµενοι έκαναν Γενική Συνέλευση και µετά παράσταση διαµαρτυρίας στη διοίκηση του νοσοκοµείου. Οι εργαζόµενοι στα νοσοκοµεία Σι-

σµανόγλειο, Φλέµινγκ και Παίδων Πεντέλης, πραγµατοποίησαν συγκέντρωση στο Σισµανόγλειο και ακολούθησε κοινή επίσης συζήτηση για να συντονίσουν τη δράση τους. Αποφάσισαν να πραγµατοποιήσουν κινητοποίηση τη µέρα που θα γίνει ο απολογισµός της κοινής διοίκησης των τριών νοσοκοµείων. Μετά τη συζήτηση ακολούθησε παράσταση διαµαρτυρίας στον αν. ∆ιοικητή του νοσοκοµείου. Στο νοσοκοµείο ΕΛΠΙΣ πραγµατοποιήθηκε συγκέντρωση διαµαρτυρίας στην είσοδο του νοσοκοµείου και ακολούθησε παράσταση στη διοίκηση. Αντίστοιχη δραστηριότητα είχαµε στο νοσοκοµείο Αττικόν, που η παράσταση διαµαρτυρίας µετά τη συγκέντρωση έγινε στον εργολάβο καθαριότητας. Συγκέντρωση στην είσοδο του νοσοκοµείου πραγµατοποίησαν οι εργαζόµενοι στο Λαϊκό νοσοκοµείο, ενώ οι εργαζόµενοι στον Ευαγγελισµό πραγµατοποίησαν συγκέντρωση στην είσοδο των ΤΕΠ (Τµήµα Επειγόντων Περιστατικών). Τέλος αντίστοιχες δράσεις πραγµατοποίησαν οι εργαζόµενοι στα νοσοκοµεία ΚΑΤ και Θριάσιο. Η µικρή συµµετοχή στις κινητοποιήσεις της ΠΟΕ∆ΗΝ το προηγούµενο διάστηµα δεν αντιστοιχούσε στις πραγµατικές δυνατότητες του κλάδου, ούτε στα µεγάλα προβλήµατα της δηµόσιας υγείας. Αντιστοιχούσε σε κακοοργανωµένες δράσεις χωρίς ουσιαστική προοπτική παρά µόνο για να προβάλλεται η ηγεσία της Οµοσπονδίας. Η ενότητα της Αριστεράς µπορεί να είναι µια προοπτική πολύ πιο ορατή στον κόσµο. Και παρότι σίγουρα χρειάζεται ακόµη πολύ προσπάθεια για να γίνει πιο πειστική, έγινε µια πρώτη αρχή που χρειάζεται να έχει συνέχεια. Τα χοντρά προβλήµατα στα νοσοκοµεία από την υποχρηµατοδότηση και την έλλειψη προσωπικού συνεχίζουν και διογκώνονται. Η αρχή για να χτιστεί δυνατή και µαζική αντίσταση έχει γίνει και χρειάζεται συνέχεια και στήριξη από όλες τις δυνάµεις της Αριστεράς.

Εγκληµατική αµέλεια στο Ασκληπιείο

αταγγελία κατά της διοίκησης του νοσοκοµείου Ασκληπιείο, του εργολάβου σε αυτό, αλλά και της ηγεσίας του υπουργείου υγείας για τη σιωπή της κάνει το σωµατείο των εργαζοµένων στο νοσοκοµείο µετά το σοβαρό εργατικό ατύχηµα που έγινε στο νοσοκοµείο, µε θύµα συµβασιούχο εργαζόµενο σε αυτό. Η διοίκηση του νοσοκοµείου µαζί µε την εργολαβική εταιρεία προσπαθούν να συγκαλύψουν τις ευθύνες τους. Το ατύχηµα έγινε την Τρίτη 22 Μάη. Ο συµβασιούχος κατά τη συγκέντρωση άχρηστου ιµατισµού, βρέθηκε στο κενό και έπεσε από τον τέταρτο στον τρίτο όροφο, αφού

υποχώρησε τµήµα της γυψοσανίδας που είχε τοποθετηθεί στο πάτωµα µετά την κατεδάφιση σκάλας. Το αποτέλεσµα ήταν ένα σοβαρό κάταγµα µηριαίου. Ευτυχώς δεν πέθανε, αλλά αυτό δεν αναιρεί τις ευθύνες της διοίκησης του νοσοκοµείου και της εταιρείας. Ο χώρος που είχε καλυφθεί µε αυτό τον τρόπο, δεν είχε σήµανση ούτε είχε περιφραχθεί. Μάλιστα η κατάντια της διοίκησης του νοσοκοµείου ήταν τέτοια ώστε στην παράσταση διαµαρτυρίας, που έκαναν οι εργαζόµενοι του νοσοκοµείου την Τετάρτη 23 Μάη, να τους ανακοινώσει ότι ετοιµάζει δήλωση ατυχήµατος που θα ορίζει ως υπεύθυνο για το ατύχηµα τον

ίδιο τον εργαζόµενο, επικαλούµενη δήθεν συστάσεις να µην πλησιάζει ο εργαζόµενος τον «αποκλεισµένο» χώρο. Το πρόβληµα στο νοσοκοµείο υπάρχει αρκετούς µήνες τώρα. Από τότε δηλαδή που ξεκίνησαν οι εργασίες ανακατασκευής των χώρων στο κεντρικό κτίριο του νοσοκοµείου. Οι εργαζόµενοι και οι ασθενείς χρειάζεται να προσέχουν οι ίδιοι τους σοβάδες, που ανά πάσα στιγµή µπορεί να πέσουν στα κεφάλια τους, καθώς δεν υπάρχει ούτε ένα µέτρο ασφάλειας. Και γι’ αυτό το λόγο σιωπά η ηγεσία του υπουργείου υγείας. Γιατί ξέρει ότι τα µέτρα ασφάλειας δεν έχουν παρθεί λόγω της έλλειψης χρηµατοδότησης που

επικρατεί στη δηµόσια υγεία. Η παρέµβαση του Σωµατείου Εργαζοµένων του νοσοκοµείου ανέδειξε επίσης την πλήρη έλλειψη του κατάλληλου ιµατισµού και των στολών προστασίας για τους εργαζόµενους του συνεργείου (ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί, τεχνίτες), οι οποίοι σχεδόν καθηµερινά καλούνται να ξεβουλώνουν φρεάτια και αποχετεύσεις µε τα δικά τους εργαλεία και φορώντας τα δικά τους ρούχα, κολυµπώντας κυριολεκτικά µέσα στα λύµατα και τα ακάθαρτα νερά.

ΑΝΤΙΣΕΞΙΣΜΟΣ

Όχι στο σεξισµό κ Της Κατερίνας Σεργίδου

έτος κλείνουν 49 χρόνια από την περήφανη εξέγερση του Στόουνγουολ, στη Νέα Υόρκη των ΗΠΑ (βλ. δίπλα). Την αντίσταση των οµοφυλόφιλων, λεσβιών, τρανς, απέναντι στην αστυνοµική καταστολή που έµεινε στην ιστορία ως µία από τις κορυφαίες στιγµές του κινήµατος των ΛΟΑΤ. Σε ανάµνηση αυτής της εξέγερσης γίνονται κάθε χρόνο σε όλο τον κόσµο οι παρελάσεις υπερηφάνειας (pride). Φέτος µια άλλη επέτειος έρχεται να µας θυµίσει ότι οι εξεγέρσεις µπορούν να αλλάζουν ριζικά τις αντιλήψεις της κοινωνίας αλλά και τις ίδιες τις συνθήκες ζωής. Πενήντα χρόνια από το Μάη του ’68, αξίζει να θυµόµαστε ότι ο Μάης του ’68, πέρα από τη µεγαλύτερη γενική απεργία ή µάλλον ακριβώς χάρη σε αυτήν, ήταν και ο Μάης των γυναικών και των ΛΟΑΤ. Φέτος ήταν η χρονιά των µεγάλων γυναικείων κινητοποιήσεων, της συγκλονιστικής γυναικείας απεργίας στην Ισπανία, του κινήµατος Me Too, η χρονιά που ακούστηκαν

πιο δυνατά από ποτέ οι φωνές των καταπιεσµένων που ζητούν ίσα δικαιώµατα, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη. Η ηµέρα µνήµης της εξέγερσης του Στόουνγουολ, στις 28 Ιούνη, πλησιάζει, και όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος οργανώνονται σε όλο τον κόσµο οι παρελάσεις υπερηφάνειας.

την κλιµάκωση των αγώνων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, είναι ατελές, καθώς, κατ’ αρχάς, διατηρεί τη δικαστική πρωτοκαθεδρία στη διαδικασία της νοµικής αναγνώρισης και περιλαµβάνει µια σειρά αποκλεισµών, π.χ. για τους µετανάστες-τριες, ίντερσεξ, ενώ δεν λύνει το ζήτηµα της τεκνοθεσίας.

Γιατί παλεύουµε;

Ριζοσπαστικά, ενωτικά, µαζικά: ΠΕΡΗΦΑΝΑ

Και υπάρχουν εκατοντάδες λόγοι να βγούµε στο δρόµο για άλλη µια χρονιά. Γιατί σε δεκάδες χώρες του κόσµου η οµοφυλοφιλία θεωρείται ακόµα ποινικό αδίκηµα και τιµωρείται, γιατί αν είσαι οµοφυλόφιλος, λεσβία ή τρανς και δεν κρύβεσαι είναι πολύ πιθανό να κακοποιηθείς στο σχολείο, στο δρόµο, να σε εξευτελίσει η αστυνοµία, να σε χτυπήσουν οι φασίστες, να εκδιωχθείς από την οικογένειά σου, να µην προσληφθείς στη δουλειά ή να απολυθείς από αυτήν, να µην έχεις πρόσβαση σε ιατροφαρµακευτική περίθαλψη, να µην µπορείς να αποκτήσεις ποτέ παιδί και να µην µπορείς να παντρευτείς όπως κάνουν τα ετερόφυλα ζευγάρια. Γι’ αυτήν την κατάσταση η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ φέρει µεγάλες ευθύνες, αφού το νοµοσχέδιο που ψήφισε, αν και µπορεί να χρησιµεύσει ως µια θετική αφετηρία για

Οι εκδηλώσεις για τις παρελάσεις περηφάνιας έχουν ήδη ξεκινήσει όπως και η συζήτηση στους κόλπους των κινηµάτων για το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να αντιµετωπίσουµε το σεξισµό και την οµοφοβία. Στην Αθήνα το Pride γίνεται το Σάββατο 9 Ιούνη και στη Θεσσαλονίκη στις 23 Ιούνη. Στο µεταξύ, στις 19 Μάη οργανώθηκε το δεύτερο αυτοοργανωµένο Pride στη Θεσσαλονίκη, το οποίο οδήγησε σε αντιδράσεις φασιστικών στοιχείων που προπηλάκισαν µάλιστα το δήµαρχο Θεσσαλονίκης Μπουτάρη που «επέτρεψε» στους διαδηλωτές να πραγµατοποιήσουν κινητοποίηση την ίδια µέρα µε τις κινητοποιήσεις µνήµης για τη γενοκτονία των Ποντίων. ∆υστυχώς, για άλλη µια χρονιά έχουµε κινητοποιήσεις και πρωτοβουλίες που βρί-

σκονται πίσω από τις πραγµατικές ανάγκες της πλειοψηφίας των ΛΟΑΤΚΙ+. Από τη µία οι επίσηµες παρελάσεις περηφάνιας έχουν καθοριστεί και στα συνθήµατα και στην αισθητική από τους µεγάλους χορηγούς –θυµίζουµε ότι πέρυσι ένας από τους επίσηµους χορηγούς του Athens Pride ήταν η αµερικανική πρεσβεία– και από την άλλη δηµιουργούνται πρωτοβουλίες που αν και έχουν τα «σωστά» συνθήµατα, δεν καταφέρνουν να αποκτήσουν µαζικά και ενωτικά χαρακτηριστικά. Αυτές οι µαζικές, ενωτικές και ριζοσπαστικές πρωτοβουλίες δεν είναι καθόλου εύκολο να οργανωθούν, γι’ αυτό και η όποια κριτική δεν έχει στόχο να αποµακρύνει, να αποκλείσει ή να καταδικάσει, αλλά να ανοίξει τη συζήτηση για το πώς µπορούµε να δηµιουργήσουµε τους όρους για µια εναλλακτική πρόταση. Πρώτα απ’ όλα χρειάζεται ενότητα και µαζικότητα. Αυτό σηµαίνει ότι οι δυνάµεις της Αριστεράς, τα σωµατεία, οι φοιτητικοί σύλλογοι, οι ΛΟΑΤΚΙ+ συλλογικότητες, πριν βιαστούν να απορρίψουν τα Pride ως καπιταλιστικά ή απολίτικα, να προσπαθήσουν να βρίσκονται εκεί. Όχι συνδιοργανώνοντας µε τους χορηγούς, αλλά µε τα δικά τους

Η εξέγερσ Του Αλέξανδρου Θεοδωρίδη

ι µεγάλοι αγώνες και εξεγέρσεις στη δεκαετία του ’60, µε αποκορύφωµα το Μάη του ’68, είναι µια εποχή ορόσηµο για την Αριστερά και το κίνηµα σε διεθνές επίπεδο. Μέσα από αυτή τη διαδικασία των εξεγέρσεων και της έντονης πολιτικοποίησης αναδείχτηκαν πολλά σηµαντικά κινήµατα, τα οποία κέρδισαν βασικές κατακτήσεις και άφησαν σηµαντική παρακαταθήκη για τους αγώνες που ακολούθησαν. Για την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα πυροδότης αυτού του κινήµατος ήταν η εξέγερση του Στόουνγολ, που ξεκίνησε το πρωί της 28ης Ιουλίου του 1969 και διήρκησε έξι µέρες.

Το νοµικό πλαίσιο στις ΗΠΑ

Το νοµικό πλαίσιο που υπήρχε για την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα στις ΗΠΑ, την εποχή εκείνη, ήταν αυταρχικό και ακραία συντηρητικό. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Άιζενχαουερ είχε εφαρµόσει εκτελεστικό διάταγµα, που καθιέρωνε ως λόγο απόλυσης από κυβερνητικές θέσεις τη «σεξουαλική διαστροφή». Πολλοί εργοδότες είχαν στην κατοχή τους προσωπικά δεδοµένα εργαζοµένων, µε τα οποία η έκθεση ενός ατόµου οµοφυλόφιλου ή µόνο µε την υποψία οµοφυλοφιλίας µπορούσε να τον οδηγήσει στην ανεργία. Το νοµικό πλαίσιο έφτανε µέχρι και στην ιδιωτική ζωή των οµόφυλων ζευγαριών, καθώς το συναινετικό οµόφυλο σεξ ενηλίκων έστω και ιδιωτικά τιµωρούνταν µε ποινή ισόβιας κάθειρξης σε ψυχιατρική κλινική και σε επτά πολιτείες της Αµερικής µε ευνουχισµό. Η κατάσταση έφτανε σε παράλογους νόµους, όπως ότι η «χρονοτριβή σε δηµόσια

30 ΜΑΗ 2018

και την οµοφοβία πανό, συνθήµατα, τραγούδια, δίνοντας τον ριζοσπαστικό µαχητικό τόνο. Επιχειρώντας να δηµιουργήσουν γέφυρες και όχι να χτίσουν τείχη. Να πάρουν πρωτοβουλίες για συζητήσεις και δράσεις ενάντια στην οµοφοβία και το σεξισµό, στους χώρους εργασίας, στις σχολές και τις γειτονιές, εκεί που ο σεξισµός εκφράζεται και διχάζει. Αν δεν κινηθούν σε αυτήν την κατεύθυνση, τότε η κριτική στα Pride µένει µισή. Τα επόµενα βήµατα αυτού του κινήµατος δεν θα είναι εύκολα. Σε µια χώρα όπου τα µνηµόνια «τσακίζουν κόκαλα» και ο φασισµός ξανασηκώνει κεφάλι, η Αριστερά χρειάζεται να ξεπεράσει επιχειρήµατα περί «δευτερευόντων ζητηµάτων» και να αποδεχτεί ότι η καταπίεση και η εκµετάλλευση αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νοµίσµατος. Για όλους αυτούς τους λόγους φέτος, διαδηλώνουµε στις παρελάσεις περηφάνιας, χωρίς να παραιτούµαστε από την υποχρέωση και το δικαίωµα στην κριτική, στη διάδοση ριζοσπαστικών συνθηµάτων, στην επιµονή να συναντηθούµε όλες και όλοι οι διαφορετικοί, ανακαλύπτοντας πόσα περισσότερα είναι αυτά που µας ενώνουν. Θα είµαστε στο δρόµο, γιατί ο αγώνας ενάντια στο σεξισµό και την οµο-

φοβία πρέπει να είναι διαρκής. Γιατί χρειάζεται να δώσουµε αυτήν τη µάχη ενωτικά, µε όλους τους εργαζόµενους-ες που υποφέρουν από τα µνηµόνια και τη φτώχεια, µε όλες τις φοιτήτριες και τους φοιτητές

που διεκδικούν µια καλύτερη παιδεία, µε όλες τις πρόσφυγες και τους πρόσφυγες ενάντια στον πόλεµο και το φασισµό. Γιατί είµαστε εργαζόµενες-οι, µετανάστες-τριες, πρόσφυγες, φοιτήτριες-ές. Γιατί έχου-

µε δικαίωµα να εκφράζουµε ελεύθερα τη σεξουαλικότητά µας, να απολαµβάνουµε ίσα δικαιώµατα, να ζούµε µε αξιοπρέπεια, ανεξαρτήτως φύλου, χρώµατος, ηλικίας, εθνικότητας, θρησκείας.

Οι στερεότυπες αντιλήψεις για τους δήθεν αδύναµους γκέι άνδρες τους οδήγησε να θεωρήσουν ότι δεν θα υπάρξει απάντηση από τη µεριά των οµοφυλόφιλων, αφού θεωρούνταν ανίκανοι να αντισταθούν. Τα γεγονότα όµως τους διέψευσαν. Πλήθος κόσµου άρχισε να µαζεύεται έξω από το µπαρ για να αντισταθεί στην επίθεση. Ύστερα από πολύωρη συµπλοκή, ακολούθησε ένα παιχνίδι γάτας-ποντικιού, που είχε από τη µια µεριά διµοιρίες µε ΜΑΤ και από την άλλη 2.000 εξεγερµένους νέους. Την επόµενη µέρα, οργανώσεις της Αριστεράς µαζί µε οµοφυλόφιλους, λεσβίες και τρανς επισκέφτηκαν το µέρος και αντίκρισαν τα συντρίµµια της µάχης. Το γεγονός εξαπλώθηκε γρήγορα παρά την πολεµική στάση του Τύπου. Τα επεισόδια συνεχίστηκαν για έξι βράδια µέχρι τις 2 Ιουλίου. Οι αστυνοµικοί γυρνούσαν ταπεινωµένοι σπίτια τους, αφού δεν κατάφεραν να καταστείλουν την οδό Κρίστοφερ, όπου βρισκόταν το Στόουνγολ, και να νικήσουν τις «αδερφές».

στη Νέα Υόρκη, στο Σαν Φρανσίσκο και στο Σικάγο. Εκτός όµως απ’ όλα αυτά το ΛΟΑΤ κίνηµα πέτυχε πολύ βασικές νίκες, όπως ότι το ∆ιοικητικό Συµβούλιο της Αµερικάνικης Ψυχιατρικής Ένωσης αφαίρεσε την οµοφυλοφιλία από τον κατάλογο ψυχικών ασθενειών. Η εξέγερση του Στόουνγολ µετατράπηκε σε ένα δυναµικό µαζικό και ριζοσπαστικό κίνηµα, που κατάφερε να κάνει «ορατούς» τους ΛΟΑΤ, αλλά και να διεκδικήσει µέσα από συνεχόµενους αγώνες τα δικαιώµατά τους. Το σηµαντικότερο όµως είναι ότι άλλαξε ριζικά την κουλτούρα της Αµερικάνικης κοινωνίας, η οποία ήταν µέχρι τότε φοβική απέναντι στα ΛΟΑΤ άτοµα, και ριζοσπαστικοποίησε µια νέα γενιά αγωνιστών που συνέβαλαν στον γενικότερο αγώνα εκείνης της εποχής που αµφισβητούσε ανοιχτά το αστικό σύστηµα. Σήµερα, 49 χρόνια µετά από αυτά τα γεγονότα, η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα αντιµετωπίζει σηµαντικά προβλήµατα και βρίσκεται σε συνεχή εγρήγορση για να προστατέψει τα κεκτηµένα της, αλλά και για να συνεχίσει να διεκδικεί την πλήρη ισότητα όλων των σεξουαλικών επιλογών. Το Στόνγουολ έγραψε ιστορία και ανήκει στους αγώνες που ξέσπασαν την ίδια περίοδο σε ∆υτική Ευρώπη και Αµερική. Το ΛΟΑΤ κίνηµα και γενικότερα οι καταπιεζόµενες οµάδες δεν γινόταν να µην επηρεαστούν από τη γενικότερη κινηµατική διάθεση που υπήρχε διεθνώς. Η εξέγερση αυτή αποτελεί ορόσηµο για το γκέι κίνηµα και γι’ αυτό οργανώνονται κάθε χρόνο οι παρελάσεις υπερηφάνειας σε όλο τον κόσµο. Για χιλιάδες ανθρώπους αποτέλεσε έµπνευση, έβγαλε τους οµοφυλόφιλους, λεσβίες, τρανς «από τις ντουλάπες» τους και έδειξε ότι στον δρόµο υπάρχει χώρος για όλους και για όλες. Αυτό που έµοιαζε αδιανόητο, έγινε εφικτό. Αυτή είναι η παρακαταθήκη που µας άφησε το Στόονγουολ. Η κληρονοµιά µιας ολόκληρης εποχής.

ση στο Στόουνγολ τουαλέτα» θεωρούνταν έγκληµα. Το µεγαλύτερο πρόβληµα αντιµετώπιζαν οι ΛΟΑΤ αλλοδαποί οι οποίοι αποκλείονταν από τη νόµιµη µετανάστευση στις ΗΠΑ, µε το επιχείρηµα ότι έπασχαν από «ψυχοπαθολογική διαταραχή προσωπικότητας». Το αποκορύφωµα όλης αυτής της κατάστασης ήταν η πρακτική του Πολιτειακού Νοσοκοµείου Ατασκάντερ. Οι µέθοδοι που χρησιµοποιούσαν στους οµοφυλόφιλούς στηρίζονταν στο ηλεκτροσόκ και σε πολλά άλλα µέτρα, που θύµιζαν τη σκοτεινή περίοδο του ναζισµού, γι’ αυτό άλλωστε έµεινε γνωστό ως «το Νταχάου των ανώµαλων». Γίνεται αντιληπτό λοιπόν ότι οι ΛΟΑΤ προσπαθούσαν να επιβιώσουν µέσα σε ένα ασφυχτικό πλαίσιο και σε µια κοινωνία γεµάτη µίσος, απανθρωπιά και άγνοια.

Το κίνηµα των οµοφυλόφιλων και η πρόβα τζενεράλε

Oι οµάδες αγώνα που συγκροτήθηκαν ήταν αρκετά ολιγάριθµες και τελείως ασύνδετες µεταξύ τους, σε σηµείο διαµάχης πάνω στην πολιτική θεµατολόγια. Η ηγετική οµάδα των οµοφυλόφιλων είχε υιοθετήσει την ιατρική γνωµάτευση της εποχής, που θεωρούσε την οµοφυλοφιλία ως αποκλίνουσα συµπεριφορά, και απέτρεπε τους ΛΟΑΤ αγωνιστές να υποστηρίζουν δηµόσια τους αγώνες. Το πάγωµα που επικρατούσε στη ΛΟΑΤ κοινότητα ξεκίνησε να σπάει µε δύο σηµαντικά γεγονότα για τον αγώνα της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Σηµαντικότερο γεγονός ήταν το 1967 η ίδρυση της πρώτης οµοφυλοφιλικής οργάνωσης από φοιτητές του Πανεπιστηµίου Κολούµπια της Νέας Υόρκης, την Ένωση Οµοφυλόφιλων Φοιτητών (Student Homophile League), που διακήρυσσε την ισοτιµία όλων των σεξουαλικών επιλογών. Πολλοί οµο-

φυλόφιλοι και λεσβίες αναµείχτηκαν στο κίνηµα, από το οποίο γεννήθηκε µια γενιά ριζοσπαστών. Επηρεασµένη από τους αγώνες των µαύρων στην Αµερική (Μαύρη ∆ύναµη), η νέα γενιά ριζοσπαστών αγωνιστών υιοθέτησε το σύνθηµα Γκέι ∆ύναµη. Όλα αυτά τα ριζοσπαστικά κινήµατα οργάνωναν εξωστρεφείς δράσεις και συχνά αντιµετώπιζαν τη βία της αστυνοµίας. Χαρακτηριστικό παράδειγµα είναι το 1969 στο Τίντεροϊ του Σαν Φραντζίσκο, όταν ένας αστυνοµικός επιτέθηκε σε µια παρενδυτική που σύχναζε σε µια καφετέρια για ντράγκκουιρ και γκέι νεαρούς. Η απάντηση του κινήµατος ήταν άµεση και ακολούθησε ένας «γενικός χαµός». Το περιστατικό αυτό έµεινε γνωστό ως «η εξέγερση της καφετέριας» και είχε ως αποτέλεσµα το ότι ανάγκασε τους αστυνοµικούς να σταµατήσουν την επίθεση σε ΛΟΑΤ άτοµα, τη δηµιουργία της Βανγκάρντ (η πρώτη οργάνωση δρόµου για τρανς και γκέι άτοµα) και ουσιαστικά αποτέλεσε την πρόβα τζεναράλε για όσα επρόκειτο να ακολουθήσουν στο Στόουνγολ.

Η εξέγερση

Το Στόουνγολ ήταν ένα από τα πιο γνωστά µπαρ στα οποία σύχναζαν οι οµοφυλόφιλοι. Αποτελούσε νησίδα ελεύθερης έκφρασης και διασκέδασης, µακριά από τον φόβο που επικρατούσε στην κοινωνία της Αµερικής. Παρ’ όλα αυτά το ίδιο το µαγαζί λειτουργούσε σε πολύ άσχηµες υλικές συνθήκες. Επιπλέον, όπως σε όλα τα µπαρ όπου σύχναζαν οµοφυλόφιλοι και λεσβίες, έτσι και στο Στόουνγολ δεν έλειπαν οι συχνές αστυνοµικές επιδροµές και συλλήψεις για ανάρµοστη συµπεριφορά. Το βράδυ της 28ης Ιουλίου, οι αστυνοµικές αρχές αποφάσισαν να κάνουν έφοδο στο µαγαζί, µε τη δικαιολογία ότι δεν είχε άδεια.

Παρακαταθήκη

Το σηµαντικότερο απ’ όλα ήταν η παρακαταθήκη που άφησε το Στόουνγολ. Μέσα σε ένα εξάµηνο δηµιουργήθηκαν στις ΗΠΑ οι δύο δυναµικές οργανώσεις, το Μέτωπο Απελευθέρωσης των Γκέι (Gay Liberation Front), η πρώτη οργάνωση που χρησιµοποίησε τη λέξη γκέι στην ονοµασία της, παραπέµποντας στο Μέτωπο Εθνικής Απελευθέρωσης του Νότιου Βιετνάµ, που πολεµούσε τους Αµερικάνους, και η δεύτερη οργάνωση ήταν η Συµµαχία Γκέι Αγωνιστών (Gays Activists Alliance, GAA), οργάνωση που είχε αναφορά αποκλειστικά στο ΛΟΑΤ κίνηµα. Επιπλέον κυκλοφόρησαν τρία περιοδικά που αφορούσαν τη ΛΟΑΤ κοινότητα, µε το καθένα να κυκλοφορεί σε 25.000 φύλλα. Επίσης ένα χρόνο µετά οργανώθηκαν µαζικές πορείες µνήµης

νεολαία

30 μαη 2018

Δίδακτρα σε προπτυχιακό επίπεδο; φέρει επίσης ότι «Ο φοιτητικός σύλλογος αντιλαμβάνεται ότι η πρόταση του προέδρου βασίζεται σε γενικές πολιτικές κατευθύνσεις, οι οποίες πλήττουν τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας, και ειδικότερα στις κατευθύνσεις ην Τετάρτη 2/5 ο πρόεδρος του τμήματος της Αρ- του νόμου Γαβρόγλου, ο οποίος ψηφίστηκε φέτος». Τέλος, χιτεκτονικής Πάτρας, αφού ενημέρωσε τη συνέ- ο σύλλογος απαιτεί την απόσυρση της πρότασης για επιβολευση των καθηγητών για την πρότασή του, κά- λή διδάκτρων, την άμεση κρατική χρηματοδότηση για τη λεσε στη συνέχεια τους φοιτητές να μαζευτούν συνέχιση της κανονικής λειτουργίας του τμήματος και δηγια να τους την παρουσιάσει. Σύμφωνα με αυτή την πρό- μόσια, δωρεάν παιδεία για όλους. Μεταξύ άλλων αποφάσισε κινητοποίηση στη συνέλευση ταση, δεδομένου ότι το Τμήμα υποχρηματοδοτείται και θα βιώνει σοβαρά προβλήματα λειτουργίας από την επόμενη των καθηγητών, στην Πρυτανεία, στην Περιφέρεια, αλλά χρονιά, η «μόνη» διέξοδος κατά την άποψη του προέδρου και στο Υπουργείο Παιδείας. Η Πρυτανεία απ’ την πλευρά είναι η δημιουργία ενός παραρτήματος, «ερευνητικού πυ- της κατηγόρησε τον πρόεδρο του τμήματος ότι μια τέτοια ρήνα», του τμήματος στην Αθήνα, στο οποίο οι φοιτητές πρόταση δεν μπορεί να εφαρμοστεί, καθώς απαγορεύεται κάτοικοι Αθηνών θα έχουν τη δυνατότητα να φοιτούν εκεί διά νόμου. Αντίστοιχη ήταν η τοποθέτηση από τον περιφερειάρχη στις 18/5, ενώ το υπουργείο, μετά από την κινητοέναντι διδάκτρων 1.800 ευρώ ανά χρόνο. Όλα αυτά ήρθαν στο προσκήνιο μία βδομάδα μετά από ποίηση του συλλόγου στην Αθήνα τη Δευτέρα 21/5, έβγαλε την ενημέρωση του ίδιου του προέδρου Γιώργου Πανέτσου μία «σκληρή» δήθεν ανακοίνωση-απάντηση στην πρόταση προς τους συμβασιούχους καθηγητές του τμήματος (το του προέδρου της Αρχιτεκτονικής, θριαμβεύοντας για την τμήμα λειτουργεί κατά βάση με συμβασιούχους) ότι από επιπρόσθετη χρηματοδότηση των ιδρυμάτων τη φετινή χρονιά. Άραγε πού είναι αυτά τα τη νέα ακαδημαϊκή χρονιά δεν θα χρήματα; Να θυμίσουμε ότι στην πληρώνονται και, εάν θέλουν, θα αρχή της χρονιάς οι φοιτητές δεν μπορούν να δουλεύουν εθελοντιγνώριζαν αν θα μπορούν να προκά. Όλα τα παραπάνω αποτελούν μηθευτούν δωρεάν τα συγγράμσυνέχεια των αντιδραστικών επιΗ Αρχιτεκτονική Πάτρας ματά τους, λόγω χρέους προς λογών που έκανε ο πρόεδρος του είναι το πιο πρόσφατο τους εκδοτικούς οίκους, ενώ επίτμήματος όλα τα προηγούμενα σης αντιμετώπισαν το κλείσιμο χρόνια. Χαρακτηριστικό παράπαράδειγμα του πώς η πολλών εστιών σίτισης λόγω καδειγμα είναι ότι παρανόμως η υποχρηματοδότηση και τα θυστέρησης πληρωμών. πλειονότητα των καθηγητών του Χαρακτηριστικό στοιχείο και προβλήματα λειτουργίας τμήματος διαμένουν στην Αθήτων τριών απαντήσεων αποτενα και παρευρίσκονται στην έδρα πρέπει να αντιμετωπιστούν λεί η αποφυγή της απάντησης του τμήματος μόνο τις μέρες που μόνο με τη διεκδίκηση στο πραγματικό πρόβλημα της έχουν μαθήματα, με αποτέλεσμα υποχρηματοδότησης. Αυτό είναι πολλές φορές οι διπλωματικές δημόσιας και δωρεάν μάλιστα και το άλλοθι σε οποιαεργασίες να γίνονται στην Αθήνα. παιδείας για όλους δήποτε αλλαγή εφαρμόζεται στις Μία άλλη προσωπική πρόταση σχολές μας, αλλά και η απάντηση του προέδρου ήταν μάλιστα η κασε οποιαδήποτε διεκδίκηση έχουν τάργηση μαθήματος κορμού του τμήματος (αειφόρος σχεοι φοιτητές. Αυτή η κυβέρνηση όμως πολύ συνειδητά έχει διασμός), κάνοντάς το επί της ουσίας σεμινάριο. Προφανώς όλα τα παραπάνω εντάσσονται σε μία συνο- διαλέξει στρατόπεδο εφαρμόζοντας μνημόνια, συνεχίλικότερη υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών του ζει να αποπληρώνει το χρέος και αυξάνει τις στρατιωτικές πανεπιστημίου, όπως είναι τα υλικά που εδώ και αρκετά δαπάνες, την ίδια στιγμή που μειώνει τους μισθούς, τις χρόνια στο τμήμα τα πληρώνουν οι ίδιοι οι φοιτητές, αλλά συντάξεις και τη χρηματοδότηση των ιδρυμάτων. Όποιος και συνολικότερα η σίτιση, η στέγαση, αλλά και η υπολει- διακηρύσσει ότι θέλει δωρεάν, δημόσια παιδεία οφείλει να τουργία πολλών τμημάτων λόγω έλλειψης χρηματοδότη- παλεύει για την ανατροπή αυτών των πολιτικών. σης. Να σημειώσουμε ότι η χρηματοδότηση στα πανεπιστήμια από το 2012 έχει μειωθεί κατά 80%, κάτι που οδηγεί Από εδώ και πέρα στον πραγματικό κίνδυνο της υπολειτουργίας και τελικά Την Πέμπτη 31/5 ο σύλλογος της Αρχιτεκτονικής έχει ορίστο κλείσιμο-συγχώνευση τμημάτων. Αυτή είναι άλλωστε σει γενική συνέλευση, όπου πέρα από το να τερματίσει τη και η κατάσταση πάνω στην οποία βλέπουμε πολλά τμήμα- συζήτηση για την επιβολή διδάκτρων, θα συζητήσει για το τα να επιβάλουν δίδακτρα σε μεταπτυχιακά προγράμματα εκπαιδευτικό προσωπικό και το πρόβλημα με τους συμ(πρόσφατα μάλιστα στην Πάτρα επιβλήθηκαν δίδακτρα σε βασιούχους καθηγητές, αλλά και για μαθήματα που έχουν ακόμη 6 μεταπτυχιακά προγράμματα) ή η αφαίρεση μαθη- κοπεί και υπάρχει ο κίνδυνος υποβάθμισης των σπουδών μάτων από το πρόγραμμα σπουδών λόγω έλλειψης διδακτι- τους. Μπορεί η συγκεκριμένη πρόταση να βρίσκει εμπόδιο κού προσωπικού όπως στους Μηχανολόγους Μηχανικούς. Η γενική κατεύθυνση της αγοράς εργασίας δείχνει και πέρα από τους φοιτητές, την Πρυτανεία, αλλά και το ίδιο το τον δρόμο για τα πανεπιστήμια όπου οι ελαστικές σχέσεις υπουργείο και την κυβέρνηση, όμως αυτό που θα πρέπει εργασίας και στους καθηγητές θα είναι ο κανόνας. Οι συμ- να μας προβληματίσει είναι ότι κάποιος μέσα στην κρίση βασιούχοι καθηγητές θα καλεστούν να καλύψουν τα τε- μπορεί να φαντάζεται ένα πανεπιστήμιο όπου θα μπορούν ράστια κενά που δημιουργούνται από συνταξιοδοτήσεις να σπουδάζουν μόνο όσοι έχουν την οικονομική δυνατότηκαθηγητών, όπως άλλωστε γίνεται εν γένει στον δημόσιο τα. Το πλαίσιο λειτουργίας άλλωστε του πανεπιστημίου και της χρηματοδότησής του αποτελεί πεδίο δόξης λαμπρόν τομέα το τελευταίο διάστημα. για όποιον αρέσκεται να αλλάξει τον δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου, κάνοντας τις σπουδές μας περισσότεΚαμία σκέψη για δίδακτρα Ο φοιτητικός σύλλογος της Αρχιτεκτονικής, απ’ την επό- ρο «ευρωπαϊκές». Για τη φοιτητική Αριστερά, το περιστατικό αυτό πρέπει μενη κιόλας μέρα της ενημέρωσης του προέδρου, δηλαδή την Πέμπτη 3/5, πραγματοποίησε γενική συνέλευση, όπου να μας χτυπήσει το καμπανάκι για το μέλλον που θα καλεείχε ρητή τοποθέτηση να μην υλοποιηθεί αυτή η πρόταση. στούμε να αντιμετωπίσουμε. Οφείλουμε καθημερινά να Ακόμη, όπως αναφέρει και στο δελτίο τύπου που δημοσι- απαντάμε στην οποιαδήποτε υπονόμευση των ζωών μας, οποίησε ο σύλλογος, έχει τεράστιες ευθύνες η κυβέρνηση δρώντας μετωπικά και χτίζοντας αντιστάσεις στους χώρους που μέσω του νόμου Γαβρόγλου προτείνει την αυτοχρημα- που βρισκόμαστε, είτε αυτό είναι το πανεπιστήμιο σήμερα τοδότηση των ιδρυμάτων, οδηγώντας σε τέτοιες πρωτο- και η σχολή μας, είτε η αγορά εργασίας που θα αντιμετωπίβουλίες όπως αυτή του προέδρου της Αρχιτεκτονικής. Ανα- σουμε, όταν τελειώσουμε τις σπουδές μας.

Του Θωμά Λεριά

Συνεχίζεται η δίκη-ομηρία της Ηριάννας και του Περικλή

ην Πέμπτη 24/5 συνεχίστηκε στο εφετείο η δίκη της Ηριάννας και του Περικλή, των δύο νέων που βρίσκονται στη φυλακή μετά την καταδίκη τους τον Ιούνη του 2017, με βάση το άρθρο 187Α, τον γνωστό «τρομονόμο». Με μοναδικό στοιχείο ένα αμφιλεγόμενο DNA, η Ηριάννα και ο Περικλής καταδικάστηκαν σε 13 χρόνια κάθειρξη, χωρίς ελαφρυντικά και χωρίς αναστολή της ποινής. Στην εκδίκαση της Πέμπτης ολοκληρώθηκαν οι καταθέσεις των μαρτύρων υπεράσπισης. Ανάμεσα σε αυτούς ανήκαν και δύο μέλη της επιστημονικής κοινότητας που αμφισβήτησαν την πραγματογνωμοσύνη της Διεύθυνσης Εγκληματολογικών Ερευνών της ΕΛ.ΑΣ. Χαρακτηριστικά, ο πραγματογνώμονας, γενετιστής, μοριακός βιολόγος Γ.Φατσιάλος δήλωσε για την πραγματογνώμονα της αστυνομίας: «Η Μεθενίτη δεν ακολούθησε τα πρότυπα του εργαστηρίου της, διαφωνεί και με την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα και με το ίδιο της το εργαστήριο. Έκανε το κόλπο του “Τεξανού σκοπευτή”, πρώτα πυροβολεί και μετά σημειώνει τον στόχο». Το ίδιο τόνισε και η βιολόγος Α.Φύτρου, υποστηρίζοντας ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει λόγος για ταύτιση του DNA. Όλα αυτά, την ώρα που για μια φορά ακόμη ο πρόεδρος και η εισαγγελέας του δικαστηρίου ξεπερνούσαν τα όρια της πρόκλησης. Ερωτήσεις σε φίλους και γνωστούς της Ηριάννας και του Περικλή όπως «Δεν είχε επαναστατικές ιδέες;», «Στο αστικό σύστημα πιστεύει;», αλλά και στους ίδιους όπως «Κάνατε παρέα με ένα ζευγάρι που έχει ακραίες απόψεις. Ισοπεδώθηκε σχεδόν η Ερμού και δεν βγάλατε ένα κείμενο. Καταστράφηκαν περιουσίες ανθρώπων στο όνομά σας με αφορμή την απόρριψη της αιτήσεως διακοπής ποινής. Γιατί δεν καταδικάσατε;», «Στη Βαρκελώνη συναντήσατε τρομοκράτες;». Είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για ένα ξεκάθαρο ξεγύμνωμα της αστικής δικαιοσύνης από κάθε επίφαση αμεροληψίας και αντικειμενικότητας. Στην πραγματικότητα ζητείται από τους δύο κατηγορούμενους να κάνουνε δήλωση νομιμοφροσύνης και να αποκηρύξουν τον κοινωνικό τους περίγυρο. Η υπόθεση της Ηριάννας και του Περικλή αποτελεί μια χαρακτηριστική περίπτωση δικαστικής αυθαιρεσίας που έχει ευαισθητοποιήσει ένα τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης, αποτελούμενο από πολιτικές οργανώσεις, σωματεία, φοιτητικούς συλλόγους, καθηγητές πανεπιστημίων, καλλιτέχνες, επιστήμονες και χιλιάδες νεολαίους. Την ώρα που μαχαιροβγάλτες δολοφόνοι της Χρυσής Αυγής κυκλοφορούν ελεύθεροι, δύο νέοι άνθρωποι είναι στη φυλακή χωρίς να υπάρχουν επαρκή στοιχεία που να τεκμηριώνουν την ενοχή τους. Το κλείσιμο της Ηριάννας στην απολογία της είναι χαρακτηριστικό: «Δε με νοιάζει αν είναι σκευωρία, με νοιάζει που έχει καταστραφεί η ζωή μου. Και ο Κωνσταντίνος το ίδιο. Οχτώ χρόνια δε μας άφησαν σε ησυχία. Παντρευτήκαμε στο Μεταγωγών». Η νέα δικάσιμος έχει οριστεί για τις 28 του Ιούνη. Το κίνημα αλληλεγγύης θα είναι και πάλι εκεί.

νεολαια

30 μαΗ 2018

Ανακοίνωση του Κόκκινου Δικτύου στις σχολές για τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών

ια ακόμη μία χρονιά ο μεγάλος πρωταγωνιστής των φοιτητικών εκλογών είναι η αποχή -η οποία κάθε χρόνο μεγαλύτερη- και για αυτόν ακριβώς το λόγο πρέπει να είναι στο επίκεντρο του προβληματισμού όλων των δυνάμεων της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς στις σχολές.

Αποχή Διαφορετικά, υπάρχει πολύ σοβαρός κίνδυνος η εκλογική διαδικασία των Φοιτητικών Συλλόγων να καταλήξει να είναι μια μια καρικατούρα ανταγωνισμού εκλογικών μηχανισμών που θα αφορά πολύ μικρό τμήμα των φοιτητών/τριών, απονομιμοποιώντας ουσιαστικά μια πολύ σημαντική πολιτική διαδικασία. Υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες που προκύπτουν από τη σκληρή καθημερινότητα των φοιτητών/τριών και από τη γενική κατάσταση του κινήματος,όμως αυτό δεν μπορεί να λειτουργεί «ως συγχωροχάρτι». Προφανώς την κύρια ευθύνη για αυτή την κατάσταση φέρουν οι καθεστωτικές δυνάμεις της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ (η οποία παραμένει τρίτη δυναμη) όπου έχουν κάνει ό,τι περνάει από το χέρι τους για να απομαζικοποιήσουν τους Φοιτητικούς Συλλόγους, τη στιγμή που είναι οι καλύτεροι απολογητές των κυβερνητικών πολιτικών μέσα στο πανεπιστήμιο. Ακόμα και οι δυνάμεις της ΚΝΕ-ΠΚΣ (που παραμένει δεύτερη δύναμη), παρότι έχουν έναν αριστερό λόγο, στην πράξη δεν έχουν κάνει τίποτα ουσιαστικό για το ζωντάνεμα των Γενικών Συνελεύσεων παρά μόνο κάποιες πολύ δευτερεύουσες κινητοποιήσεις οι οποίες δεν έχουν στόχο να ζωντανέψουν οι Φοιτητικοί Σύλλογοι, αλλά να

δυναμώσει ο κομματικός μηχανισμός της ΚΝΕ.

Αριστερά Ωστόσο υπάρχουν ευθύνες και στις δυνάμεις της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και συγκεκριμένα στις δυνάμεις των ΕΑΑΚ, της ΑΡΕΝ και του ΑΡΔΙΝ, οι οποίες μάλιστα είναι αυτές που δέχθηκαν το χειρότερο πλήγμα από την αύξηση της αποχής. Τα κοινά εκλογικά κατεβάσματα ΕΑΑΚ-Α-

μπορεί να δώσει απαντήσεις στις βαθύτερες ανησυχίες της σπουδάζουσας νεολαίας ούτε στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε έξω από τις σχολές μας. Από την άλλη η επιμονή ενός τμήματος των ΕΑΑΚ σε έναν αφηρημένο αντικαπιταλιστικό βερμπαλισμό, έχει τα ίδια προβλήματα, υποτιμώντας σημαντικά την καθημερινή πάλη των φοιτητών/τριών μέσα στις σχολές, κάνοντας σημαία την πολιτική συμφωνία γύρω από ένα «αντικαπιταλιστικό πρό-

Η κοινή μετωπική δράση και λειτουργία των σχημάτων ΕΑΑΚ, ΑΡΕΝ, ΑΡΔΙΝ είναι η μόνη που μπορεί να αντιστρέψει το κλίμα και να συμβάλλει στην ανασυγκρότηση μιας νέας μαζικής μαχητικής δυναμικής στους Φοιτητικούς Συλλόγους.

ΡΕΝ-ΑΡΔΙΝ και τα κατεβάσματα μόνο των ΕΑΑΚ σε μια σειρά σχολές φαίνεται να χάνουν αθροιστικά περίπου χίλιες ψήφους και μάλιστα αυτό συμβαίνει σε μία χρονιά, όπου μετά από αρκετά χρόνια είχαμε μαζικές και δυναμικές κινητοποιήσεις (ΤΕΙ Αθήνας, Φιλοσοφική, Πολυτεχνείο Ξάνθης, Πολιτικοί Μηχανικοί ΑΠΘ) οι οποίες δεν αποτυπώθηκαν στις κάλπες. Από τη μία, μια πολιτική γραμμή που σωστά μεν εστιάζει στα συνδικαλιστικά προβλήματα της εκάστοτε σχολής αλλά αδυνατεί να τα συνδέσει πραγματικά με τη μνημονιακή κυβερνητική πολιτική, έχει αντικειμενικά «κοντά ποδάρια», για τον απλό λόγο ότι δεν

γραμμα» αφήνωντας τις καθεστωτικές δυνάμεις στο απυρόβλητο και στρέφοντας τα πυρά στις υπόλοιπες δυνάμεις της φοιτητικής Αριστεράς. Υποστηρίζουμε ότι κάθε τέτοια εκδοχή ενός «ενδοαριστερού εμφύλιου» μέσα στο πανεπιστήμιο μόνο απωθητικά μπορεί να λειτουργήσει για όσους και όσες αντιλαμβάνονται τις δυσκολίες της συγκυρίας, θέλουν να αγωνιστούν και αναζητούν τα καταλληλότερα και χρησιμότερα πολιτικά και συνδικαλιστικά εργαλεία.

Ανασυγκρότηση Είμαστε σίγουροι/ες ότι ένα μεγάλο τμήμα των ανθρώπων που σπουδάζουν

νέα από τις σχολές

Νομική Αθήνας

Στη Νομική φέτος οι φοιτητικές εκλογές σημαδεύτηκαν από τη διασπαστική και διαλυτική για το Σύλλογο τακτική της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ να αποφασίσει να διεξαγάγει ξεχωριστές εκλογές, διοργανωμένες αποκλειστικά από την ίδια, στο καφέ της Αίγλης στο Ζάππειο. Την ώρα που ολόκληρος ο Φοιτητικός Σύλλογος έκανε εκλογές κανονικά στο κτίριο της σχολής, οι εκπρόσωποι του Κυριάκου Μητσοτάκη επέλεξαν έναν ιδιωτικό χώρο στον οποίον απλά αναπαρήγαγαν το μηχανισμό τους. Πρόκειται για ένα σχέδιο αρκετά επικίνδυνο, αφού στοχεύει στην πλήρη αποσάθρωση των συλλογικών διαδικασιών και στο χτύπημα των ριζοσπαστικών δυνάμεων, που αντιτάσσονται στις πολιτικές που διαλύουν το δημόσιο πανεπιστήμιο. Τις επόμενες μέρες μετά τις εκλογές μάλιστα, μέλη της ΔΑΠ προσπά-

θησαν να εμποδίσουν τη δημόσια ανάρτηση των αποτελεσμάτων στη σχολή. Δείγμα της ιδιοκτησιακής λογικής που έχουν για το Σύλλογο. Είναι στοίχημα για τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς του Συλλόγου να απαντήσουν στις προκλήσεις της ΔΑΠ μέσα από μαζικούς και ριζοσπαστικούς αγώνες τη χρονιά που έρχεται.

Φιλοσοφική Αθήνας

Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά οι δυνάμεις της Αριστερής Ενότητας Φιλοσοφικής και της ενωτικής πρωτοβουλίας ΣΑΦ-ΚΑΡΦΙ ΕΑΑΚ είχαν κοινό βηματισμό στις φοιτητικές εκλογές μέσα από το μετωπικό τους κατέβασμα. Αυτό που διακρίνει σε μεγάλο βαθμό τη φετινή εκλογική συμμαχία σε σχέση με τις προηγούμενες είναι το ότι αποτελεί επιστέγασμα μιας μακράς μετωπικής δράσης ενάντια στην απόσπαση των επαγγελματικών δικαιω-

επιμέλεια: Νικόλας Κολυτάς

μάτων από τα πτυχία μας, καθώς και της σύνδεσής μας με τον αγώνα των αναπληρωτών καθηγητών. Μετωπική δράση που κατά κύριο λόγο επιβλήθηκε από την ίδια την αυθόρμητη κίνηση του ανένταχτου κόσμου. Δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς την άνοδο της κάλπης στη Φιλοσοφική, έστω και μικρή, καθώς και την άνοδο του κατεβάσματος της ΑΡΕΝ από κοινού με τα ΕΑΑΚ. Παρόλο που κάποιος μπορεί να θεωρήσει ισχνή την άνοδο, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να υποτιμήσει τη σημασία της. Σε μία περίοδο που φαίνεται πως η φοιτητική Αριστερά συρρικνώνεται εκλογικά, η φιλοσοφική έδειξε ένα διαφορετικό μετωπικό δρόμο, που έχει όμως πολλά χιλιόμετρα να διανύσει ακόμα.

ΤΕΙ Αθήνας

σήμερα , ασφυκτιούν και αναζητούν πολιτική εναλλακτική και τα σχήματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν μπορούν ούτε να εθελοτυφλούν ούτε να στρώνουν το δρόμο στην αποπολιτικοποίηση, τον ατομισμό, τον ανταγωνισμό και εν τέλει στην απονέκρωση των ίδιων των Φοιτητικών Συλλόγων και των Γενικών Συνελεύσεων. Είμαστε ακόμα πεποισμένοι/ες ότι η κοινή μετωπική δράση και λειτουργία των σχημάτων ΕΑΑΚ, ΑΡΕΝ, ΑΡΔΙΝ είναι η μόνη που μπορεί να αντιστρέψει το κλίμα και να συμβάλλει στην ανασυγκρότηση μιας νέας μαζικής μαχητικής δυναμικής στους Φοιτητικούς Συλλόγους, με μια ριζοσπαστική πολιτική απεύθυνση που θα απαντάει στα καθημερινά προβλήματα, θα προσπαθεί να δίνει συνολική πολιτική εναλλακτική από τα αριστερά ενάντια στους μνημονιακούς δρόμους και θα επιχειρεί να επικοινωνεί με τους βαθύτερους προβληματισμούς της νεολαίας. Τέλος, είμαστε αποφασισμένοι/ες να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να συμβάλλουμε σε αυτή την κατεύθυνση. Το φοιτητικό κίνημα και η φοιτητική αριστερά χρειάζονται ένα τολμηρό βήμα προς τα εμπρός, προχωρώντας άμεσα σε κοινές πολιτικές διαδικασίες σε κάθε πόλη να συζητήσουμε τα αποτελέσματα των εκλογών και να σχεδιάσουμε το βηματισμό μας από την επόμενη ακαδημαϊκή χρονιά. Με αυτόν τον τρόπο πιστεύουμε ότι η ριζοσπαστική φοιτητική αριστερά δε θα μείνει στο περιθώριο αλλά θα παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην οργάνωση αντιστάσεων και στην ανασυγκρότηση του των Φοιτητικών Συλλόγων και του φοιτητικού κινήματος.

Από τον προσεχή Σεπτέμβρη θα ξεκινήσει η εφαρμογή του νέου θεσμού των Διετών Προγραμμάτων

(Κέντρα Επαγγελματικής Εκπαίδευσης) για τους αποφοίτους των ΕΠΑΛ, με ειδικότητες που έχει ανάγκη η αγορά εργασίας. Πιθανόν τμήματα που μπήκαν ως αυτόνομα στο ΠΔΑ και δεν πληρούν τα απαραίτητα κριτήρια (π.χ. ως προς τα μέλη ΔΕΠ) να μετατραπούν μέσα σε μια νύχτα σε 2ετή προγράμματα. Ο στόχος της δημιουργίας του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής ήταν εξαρχής φανερός: Να ανταποκριθεί στις υπάρχουσες ανάγκες της αγοράς εργασίας και να δημιουργήσει αναλώσιμο και φθηνό εργατικό δυναμικό. Η απάντησή μας δεν μπορεί να είναι άλλη από αυτή που ήδη ξέρουμε. Οι μαζικές συνελεύσεις και οι κινητοποιήσεις απέναντι σε όλες αυτές τις εφαρμογές που υποβαθμίζουν τις σπουδές μας, διαλύουν τα επαγγελματικά μας δικαιώματα, πρέπει να πυκνώσουν και να δυναμώσουν προκειμένου να μπει φρένο στα σχέδιά τους.

30 μαη 2018

Ο Μανουέλ Γκαρί στο Ινστιτούτο Κομμούνα

Ο «Μάης του ’68» στην Ισπανία Την Πέμπτη 31 Μαΐου το ιστορικό μέλος της ισπανικής LCR (Επαναστατική Κομουνιστική Λίγκα) και μέλος της οργάνωσης Αντικαπιταλίστας Μανουέλ Γκαρί θα βρίσκεται στην Ελλάδα για μια ομιλία στο Ινστιτούτο Κομμούνα με θέμα τον ισπανικό Μάη του ’68. Πρόκειται για γεγονότα που συνέβησαν στα δύσκολα χρόνια της φρανκικής δικτατορίας και κυρίως αφορούσαν τη φοιτητική νεολαία που στην Ισπανία εκείνη την εποχή ήταν περισσότερη από κάθε άλλη χώρα της Ευρώπης. Ακολουθεί ένα απόσπασμα από το άρθρο του Μανουέλ Γκαρί που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα https://alencontre.org. Τη μετάφραση έκανε η Κατερίνα Σεργίδου.

α χρόνια ανάμεσα στο 1964-1974 είναι τα τελευταία χρόνια της φρανκικής δικτατορίας. Μια από τις κορυφαίες στιγμές των λαϊκών αγώνων ήταν η χρονιά του 1968 (….). Όμως στην πραγματικότητα ο μυθικός Μάης του ’68 ήταν μια χρονιά σαν όλες τις άλλες, αφού όλη η ακαδημαϊκή χρονιά 1967-1968 ήταν μοναδική. Ήταν μια εποχή ανόδου των λαϊκών αγώνων, αλλά και μεγάλης καταστολής. Ταυτόχρονα υπήρχε πολύ μεγάλη ελπίδα για την αλλαγή, για μια σοσιαλιστική προοπτική. Τα αντάρτικα στη Λατινική Αμερική, το Βιετνάμ, η άνοιξη της Πράγας, οι εργατικοί αγώνες στην Αργεντινή, η Βολι-

βία, η Ιταλία, η γενική απεργία στη Γαλλία, οι κινητοποιήσεις για τον πόλεμο και τα πολιτικά δικαιώματα στην Αμερική, οι εξεγέρσεις στα πανεπιστημιακά ιδρύματα στη δυτική Ευρώπη, η Λαϊκή Ενότητα στη Χιλή, η επανάσταση των γαρυφάλων, η δραματική κατάσταση στην Ελλάδα (…). Η Ισπανία βρισκόταν σε συνθήκες οικονομικής ανάπτυξης και πολιτικής φιλελευθεροποίησης, με στόχο τη μετατροπή της δικτατορίας σε καθεστώς. Το εργατικό κίνημα ανασυγκροτείται γύρω από τις εργατικές επιτροπές, που εκλέγονται στις επιτροπές εργοστασίου, ισοπεδώνοντας τα φασιστικά συνδικάτα. Εμφανίζεται ένα φοιτητικό κίνημα ικανό να ανατρέψει το Ισπανικό Πανεπιστημιακό Συνδικάτο και να παραιτήσει τον υπουργό παιδείας. Ένα κίνημα που κατορθώνει να οικοδομήσει το Δημοκρατικό Συνδικάτο Φοιτητών των Ισπανών. Επρόκειτο για μια μοναδική εμπειρία που βιώθηκε υπό καθεστώς δικτατορίας, οδηγώντας στη δημιουργία ενός συνελευσιακού και ανοιχτού φοιτητικού συνδικαλισμού, που τα έβαλε με τις πανεπιστημιακές, πολιτικές και αστυνομικές αρχές, δημιουργώντας «πεδία ελευθερίας» στα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Η φοιτητική και εργατική νεολαία είχε μια βαθιά δυσαρέσκεια απέναντι στο μοντέλο κατανάλωσης και εκμετάλλευσης. Την ίδια στιγμή ήταν πολύ απομακρυσμένη από τη ρεφορμιστική αριστερά,

η οποία περιόριζε τον αγώνα μόνο ενάντια στη δικτατορία.(…) Μπαίνουμε στην εποχή που το χάσμα ανάμεσα στους φοιτητές-τριες και το φρανκικό καθεστώς βαθαίνει, οδηγώντας σε χρεωκοπία το πανεπιστημιακό κατεστημένο. (…) Οι αφορμές δόθηκαν όταν το καθεστώς άρχισε να κλείνει τα μεγάλα αμφιθέατρα και να διαγράφει τους ηγέτες των φοιτητών, σέρνοντάς τους στα δικαστήρια. Τα γεγονότα που ακολούθησαν συνηγορούν στο ότι τα ισπανικά πανεπιστήμια έζησαν ένα μικρό, αλλά μακρύ Μάη του 1968. Το κίνημα είχε ήδη αρχίσει να οργανώνεται από το 1965, όμως μετά τη δημιουργία των δημοκρατικών συνδικάτων στα πανεπιστήμια ξεκινά μια συστηματική καταστολή ενάντια στους ηγέτες των φοιτητών, με φυλακίσεις, διαγραφές φοιτητών, καθηγητών και πανεπιστημιακών καθηγητών. Το φοιτητικό κίνημα άρχισε να συνδέεται με τους εργατικούς αγώνες και να συμμετέχει στις κινητοποιήσεις που οργάνωναν οι Εργατικές Επιτροπές, ξεπερνώντας τα εμπόδια που έθετε συνεχώς η δικτατορία. Μπροστά στο κλείσιμο των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων από το καθεστώς συνεχίζεται η συνδικαλιστική δράση και οργανώνονται πολιτικές και πολιτιστικές δράσεις, παράλληλα και αυτοοργανωμένα μαθήματα, καθιστικές διαμαρτυρίες μπροστά στα πανεπιστήμια. (…) Ακούγο-

νται τα συνθήματα «Κάτω η Ευρώπη των Μονοπωλίων» και «Ζήτω η σοσιαλιστική Ευρώπη». Τον Οκτώβρη του 1968, μετά το μάθημα του γαλλικού Μάη, οι φοιτητές απορρίπτουν τις παλιές οργανωτικές μορφές δράσης που είχαν φανεί πολύ χρήσιμες στο παρελθόν, αλλά που στην παρούσα στιγμή διευκόλυναν τη φρανκική καταστολή. Ο συνδικαλισμός του καθεστώτος στα πανεπιστήμια καταρρέει. (…) Στις 20 Γενάρη δολοφονήθηκε από την αστυνομία ο φοιτητής Νομικής και μέλος του Μετώπου Λαϊκής Απελευθέρωσης Ενρίκε Ρουάνο, που ανήκε σε μια αστική οικογένεια της Μαδρίτης. Ξεσπούν φοιτητικές διαδηλώσεις, βγαίνουν στο δρόμο και άλλα τμήματα της κοινωνίας, κηρύσσεται γενική απεργία στα πανεπιστήμια. (…) Η απάντηση του καθεστώτος είναι σκληρή και έτσι μπαίνει ένα τέλος στη «σεμνή» περίοδο του ανοίγματος και της πολιτικής φιλελευθεροποίησης. Κηρύσσεται καθεστώς εξαίρεσης σε όλο το ισπανικό κράτος. (…)Το δικτατορικό καθεστώς είχε χάσει τα πανεπιστήμια και είχε αρχίσει να χάνει και τα εργοστάσια και αυτό δυσκόλευε τη νομιμοποίησή του, καθώς και τη στρατολόγηση των νέων ελίτ. Το 1968 σηματοδότησε το τέλος της περιόδου ανοίγματος του καθεστώτος και σήμανε την αρχή μιας νέας εποχής: Eνός γερασμένου φρανκισμού που έφτανε στο τέλος του (…).

30 μαη 2018

Ο εργατικός Μάης στη Γαλλία Του Νικόλα Κολυτά

ο Σάββατο 19 Μάη συνεχίστηκε στον πολυχώρο Κομμούνα (Ιουλιανού 67) το αφιέρωμα στο ’68 με θέμα: «Ο Γαλλικός Μάης». Η εκδήλωση εστίασε σε τρεις πτυχές της εξέγερσης του ’68 στη Γαλλία: στις φοιτητικές κινητοποιήσεις, στο εργατικό κίνημα και στα πολιτικά συμπεράσματα. Την εικόνα του εργατικού κινήματος παρουσίασε ο ιστορικός Δημήτρης Κουσουρής. Ο Δημήτρης Κουσουρής εστίασε στην τεράστια δυναμική της εργατικής κινητοποίησης στη Γαλλία του ’68, που αποτέλεσε τη μεγαλύτερη γενική απεργία του 20ού αιώνα στη Γαλλία, ξεπερνώντας ακόμη και τις απεργίες του 1936. Παρότι το ΚΚΓ και τα εργατικά συνδικάτα κάλεσαν στην απεργία περισσότερο για να εκτονωθεί ο φοιτητικός ξεσηκωμός, αντ’ αυτού ξεδιπλώθηκε ένα τεράστιο κίνημα απεργιών και καταλήψεων εργοστασίων, που ξεπερνούσε κάθε έλεγχο των επίσημων συνδικάτων και κομμάτων. Ο Κουσουρής τόνισε ότι σε μεγάλο βαθμό υποτιμάται από την αστική βιβλιογραφία το βάθος της έκτασης, αλλά και η πολυκεντρικότητα της εργατικής κινητοποίησης, μέσα από την εμφάνιση νέων σχέσεων που ανέπτυσσαν οι εργαζόμενοι με τους φοιτητές και τους διανοούμενους. Η δύναμη που έδωσε άλλη βαρύτητα στην εξέγερση του Μάη ήταν η είσοδος της εργατικής τάξης στο προσκήνιο. Υπάρχουν υπολογισμοί που κάνουν λόγο για δέκα εκατομμύρια απεργούς (20 φορές ο φοιτητικός πληθυσμός της Γαλλίας). Παρότι λοιπόν ο Σεγκύ, γραμματέας της CGT, ελεγχόμενης από το ΚΚΓ, δήλωνε ότι «η CGT είναι η μεγάλη δύναμη που θα αποκαταστήσει την τάξη σύμφωνα με τα συμφέροντα των εργατών», οι εργάτες

δήλωναν απρόθυμοι να συμβιβαστούν με την τάξη της γκολικής κοινωνίας.

Τα υποκείμενα του Μάη

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Δημήτρης Κουσουρής χαρακτήρισε την περίοδο του Μάη ως μια περίοδο «απροσδόκητων συναντήσεων» ανάμεσα σε κοινωνικές ομάδες που πέφτουν τα στεγανά μεταξύ τους. Σύμφωνα με τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες, εκείνη την περίοδο σε ολόκληρη τη Γαλλία λειτουργούσαν περίπου 650 επιτροπές αγώνα, ενώ σύμφωνα με ερευνητές του εργατικού κινήματος παράλληλα υπήρχαν περιοχές όπου τα ποσοστά της απεργίας ξεπερνούσαν τα 85-90%. Φοιτητές, εργάτες, αγρότες και μαθητές γκρέμισαν έμπρακτα το μύθο της «ακυρωμένης συνάντησης» μεταξύ τους, η οποία χτίστηκε αργότερα πάνω σε «πολλαπλές αποσιωπήσεις». Χαρακτηριστική τέτοια αποσιώπηση από την αστική αφήγηση αποτελεί η πορεία των φοιτητών από το Καρτιέ Λατέν προς το εργοστάσιο της Ρενό, που παρουσιάζεται ως γύρισμα της πλάτης των εργατών στους φοιτητές, ενώ σήμερα γνωρίζουμε ότι επιτροπές φοιτητών και εργατών συνεδρίασαν από κοινού εκείνη την ημέρα για να σχεδιάσουν τις δράσεις τους. Ο Κουσουρής, όμως, υποστηρίζει ότι κοινωνικές ομάδες και ρεύματα που ξεπρόβαλαν το Μάη, είχαν αναδειχθεί νωρίτερα. Ως χαρακτηριστικά παραδείγματα ανέφερε τις κινηματογραφικές κολεκτίβες συνδεδεμένες με το εργατικό κίνημα, που υπήρχαν ήδη και διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο κατά τη διάρκεια του Μάη (π.χ. ακύρωση του Φεστιβάλ των Καννών), καθώς και εργατικές κινητοποιήσεις όπως η απεργία ειδικευμένων εργατών στη βιομηχανία της Καέν το Γενάρη του ’68, που στην πραγματικότητα αποτέλεσαν προμήνυμα του τι θα ακολουθούσε, αφού

συσπείρωσαν γύρω από τους εργάτες, μαθητές και φοιτητές. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στη διακήρυξη του κινήματος της 22ας Μάρτη περιλαμβάνεται μήνυμα αλληλεγγύης στους συλληφθέντες εργάτες της Καέν.

Ο χώρος του Μάη

Το εύρος και το βάθος της κινητοποίησης φαίνεται αν κάποιος κοιτάξει πέρα από το Καρτιέ Λατέν. Στα προάστια του Παρισιού, φοιτητές παρεμβαίνουν στην παραγκούπολη δίπλα από το πανεπιστήμιο της Ναντέρ, όπου διαμένουν μετανάστες εργάτες, αλλά και στο γειτονικό εργοστάσιο της Σιτροέν. Στο Μονπελιέ, οι εργάτες του τοπικού εργοστασίου απευθύνονται στην επιτροπή αγώνα της Φιλοσοφικής της πόλης και διοργανώνουν από κοινού δημόσιες συζητήσεις γύρω από την οργάνωση των εργατικών και νεολαιίστικων αγώνων. Μία από τις πιο χαρακτηριστικές εκφράσεις του Μάη αποτυπώθηκε στη λεγόμενη «Κομμούνα της Ναντ». Πρόκειται για μια απόπειρα αυτοδιαχείρισης της πόλης, μέσα από ένα συμβούλιο εργατών-αγροτών-φοιτητών-απεργιακών επιτροπών που είχε ως κέντρο του το δημαρχείο της πόλης. Στη Ναντ υπήρχε ισχυρός φοιτητικός συνδικαλισμός με έντονο ριζοσπαστικό ρεύμα στο εσωτερικό του. Καταλήψεις είχαν ξεκινήσει ήδη από το 1967, ενώ και το Φλεβάρη του ’68 υπήρξαν κινητοποιήσεις στηριζόμενες από τη Φοιτητική Ένωση. Στη Ναντ όμως ήδη από το 1966-1967 είχαν συσταθεί και αγροτικοί συνεταιρισμοί που διεκδικούσαν και μάχονταν. Στις 8 Μάη, εργατικά σωματεία, φοιτητές και αγροτικοί συνεταιρισμοί διαδήλωσαν από κοινού και ακόμη και τα πιο μετριοπαθή τμήματα των φοιτητών μιλούσαν στο όνομα της εργατικής εξουσίας. Η «Κομούνα της Ναντ» διήρκεσε μέχρι

τις αρχές Ιούνη και αποτέλεσε μια από τις πιο κορυφαίες και ριζοσπαστικές πτυχές του κινήματος στη Γαλλία.

Ο χρόνος του Μάη

Ο Μάης του ’68 στη Γαλλία δεν ήταν απομονωμένος. Το κίνημα στη Γαλλία είχε επηρεαστεί από μια σειρά κινήματα που αναπτύσσονταν παγκόσμια εκείνη την περίοδο στη Γιουγκοσλαβία, την Κίνα, την Κούβα, την Αλγερία και αλλού. Είναι χαρακτηριστικό ότι προπλάσματα των επιτροπών δράσης που κατέκλεισαν τη Γαλλία, αποτέλεσαν οι «επιτροπές ενάντια στον πόλεμο στην Αλγερία» που είχαν συγκροτηθεί κάποια χρόνια νωρίτερα. Οι επιτροπές αυτές αναβίωσαν, αρχικά συγκεντρώνοντας τρόφιμα και χρήματα για τους απεργούς και τελικά αποτέλεσαν βασικό εργαλείο στα χέρια των εξεγερμένων του ’68. Ο Κουσουρής όμως επέμεινε και στη διάρκεια του γαλλικού ’68. Τόνισε ότι η εξέγερση επεκτάθηκε και τον Ιούνη, αφού οι τελευταίες απεργίες και καταλήψεις έληξαν λίγο πριν τον πρώτο γύρο των εκλογών στις 23 Ιούνη. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι εργάτες αρνούνταν να υπακούσουν στη γραμμή υποχώρησης που προέτασσε το ΚΚΓ και τα συνδικάτα που έλεγχε. Σε αυτή την άρνηση της υποχώρησης των εργατών αναφέρθηκε εκτός από τον Κουσουρή και ο Χρήστος Σταυρακάκης από το Ινστιτούτο Κομμούνα. Και οι δύο συμφώνησαν ότι η προθυμία της εργατικής τάξης να εμπλακεί στον αγώνα δεν αρκούσε. Η ηγεσία του εργατικού κινήματος, με βασικούς εκπροσώπους το ΚΚΓ και τη CGT, ενθάρρυνε το ρεύμα υποχώρησης. Η απουσία πολιτικού υποκειμένου, ικανού να απαντήσει στην πρόκληση του Ντε Γκολ και να βγάλει ακόμη πιο δυναμικά στο προσκήνιο την εργατική τάξη ήταν οφθαλμοφανής. Αυτό όμως δεν αναιρεί τη σημασία της κεντρικότητας της εργατικής τάξης στην εξέλιξη του κινήματος του Μάη και τον κομβικό της ρόλο στο να φτάσει ένα βήμα πριν την πτώση του στρατηγού Ντε Γκολ.

αντιρατσισμος

30 mah 2018

ΚΑΙ μαζικά, ΚΑΙ ενωτικά, ΚΑΙ ριζοσπαστικά

Το γονάτισμα την ώρα του εθνικού ύμνου από αθλητές του αμερικάνικου φούτμπολ, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις καθημερινές δολοφονίες μαύρων από την αστυνομία, αποδείχθηκε πολύ διαρκέστερη πρακτική ενέργεια από μια πρόσκαιρη «μόδα». Κι έτσι οι αρχές του NFL (της διοργάνωσης) και οι ιδιοκτήτες των ομάδων αποφάσισαν να επιβάλλονται ποινές πλέον σε όποιον δεν στέκεται όρθιος κατά την ανάκρουση του ύμνου! Για το NFL είναι «ντροπιαστικό» να γονατίζεις, αλλά δεν είναι καθόλου ντροπιαστικές οι καθημερινές ρατσιστικές δολοφονίες αθώων. Να θυμίσουμε επίσης ότι ένας αθλητής είχε γονατίσει το 2012 για να διαμαρτυρηθεί ενάντια στις… εκτρώσεις. Σε αντίθεση με τον Κάπερνικ (τον αθλητή που ξεκίνησε το κύμα διαμαρτυριών για τις δολοφονίες), που έκτοτε είναι άνεργος σε «μαύρη λίστα», εκείνος είχε συγκεντρώσει εγκώμια για την «πραγματικά Αμερικάνικη» στάση του!

Η φασιστική επίθεση στον Μπουτάρη και η Αριστερά Του Παναγιώτη Λίλλη

Για μας, ενώ είναι αυτονόητο ότι καταγγέλουμε την επίθεση στον Μπουτάρη ως φασιστική, την ίδια ώρα είναι ξεκάθαρο ότι δεν θα προχωρήσουμε μαζί του στη συνέχεια Ταυτόχρονα, όμως, η υπόθεση Μπουτάρη προκάλεσε μέσα στην Αριστερά μια συζήτηση για το περιεχόμενο και τις συμμαχίες του αντιφασισμού. Σ’ αυτή τη συζήτηση η μία πλευρά εκφράζεται με τη θέση «οι αντίπαλοι του φασισμού είναι ο πολιτικός διάλογος, ο πολιτισμός και η δημοκρατία». Αλλά έτσι ο φασισμός ξεφτίζει σαν έννοια και ξεπέφτει σε πρώτο επίπεδο σε ένα είδος συμπεριφοράς χουλιγκάνων και σε ένα δεύτερο επίπεδο στην ταύτιση των φασιστών με κάθε αντίπαλο της διεφθαρμένης φιλελεύθερης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Συμμαχίες

H πρακτική συνέπεια αυτής της λογικής είναι η συμμαχία με τον Μπουτάρη, που αποκτά ξεχωριστή στρατηγική βαρύτητα. Παίρνει χαρακτήρα μακράς πνοής και το εύρος της περιλαμβάνει και κυβερνητικούς παράγοντες, που με πρόσχημα τον αντιφασισμό ξεπλένουν τη μνημονιακή πολιτική. Να γιατί αμέσως μετά την επίθεση των τραμπούκων, άρχισαν δημόσια οι ζυμώσεις για τις δημοτικές εκλογές και τη συγκρότηση του «προοδευτικού πόλου» στη Θεσσαλονίκη, που θα αρχίζει από τους κύκλους γύρω από τον Μπουτάρη και θα φτάνει στον ΣΥΡΙΖΑ. Στη συγκυρία που ζούμε και δρούμε, είναι υποχρέωσή μας να υποστηρίζουμε τις στοιχειώδεις αρχές της Αριστεράς. Ο αντιφασισμός, όπως

και ο φασισμός, δεν είναι άδειοι απο κοινωνικό περιεχόμενο. Για την αστική τάξη η τελευταία λύση που διαθέτει για να ξεφύγει απο την κρίση, κρατώντας την εξουσία στα χέρια της, είναι ο φασιστικός όχλος που χτυπάει με λύσσα το εργατικό κίνημα και την Αριστερά. Αντίθετα για τον εργατικό αντιφασισμό, η υπεράσπιση των δημοκρατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων των μαζών και η αντίσταση στη φασιστική βία δεν είναι ανεξάρτητη από την πάλη κατά της ανεργίας και της φτώχειας. Αυτή η πολιτική γραμμή, τη δύσκολη εποχή του μεσοπολέμου, ονομαζόταν «ενιαίο εργατικό μέτωπο». Αυτή την παράδοση θέλουμε να υπερασπίσουμε. Έτσι για μας, ενώ είναι αυτονόητο ότι καταγγέλουμε την επίθεση στον Μπουτάρη ως φασιστική, την ίδια ώρα είναι ξεκάθαρο ότι δεν θα προχωρήσουμε μαζί του στη συνέχεια. Στα μέτωπα των πλειστηριασμών και των ιδιωτικοποιήσεων, της πάλης κατά του πολέμου και της ιμπεριαλιστικής κατοχής της Παλαιστίνης κ.ο.κ θα είμαστε αντίπαλοι με τον Μπουτάρη και ό,τι αυτός συμβολίζει κοινωνικά και πολιτικά.

Μορφές πάλης

Όμως υπάρχει και ένα δεύτερο ζήτημα (πέρα από τις συμμαχίες) που πρέπει να απασχολήσει το αντιφασιστικό κίνημα και το έκανε επίκαιρο ξανά η τραμπούκικη επίθεση στον Μπουτάρη. Είναι το ζήτημα των μορφών πάλης. Ένα κομμάτι του κινήματος, αγριεμένο από τη χυδαιότητα του φασιστικού όχλου και τη βαναυσότητα της φασιστικής βίας, και με δεδομένο την υποχώρηση των μαζικών αγώνων, έχει επιλέξει την τακτική της «άμεσης - στρατιωτικής – απάντησης».Το δηλώνουμε ξεκάθαρα: είναι μια τακτική λανθασμένη. Πρώτο, γιατί η τακτική αυτή υποτιμά όλες τις άλλες πολιτικές πλευρές της πάλης για τη διάλυση των φασιστών. Δεύτερο, γιατί είναι μια τακτική που μπορεί να στηριχθεί μόνο από ομάδες «ειδικών», που υποκαθιστούν αναγκαστικά το μαχητικό μαζικό κίνημα. Γι’ αυτό είναι και μια τακτική αναποτελεσματική. Παρότι η φασιστική απειλή στη χώρα μας δεν είναι άμεση αυτή τη στιγμή, δεν πρέπει να την υποτιμήσουμε. Η δυναμική ανάπτυξης που έχουν οι φασιστικές κινήσεις σε όλη την Ευρώπη και η πολιτική αστάθεια της περιόδου μπορεί να μας φέρουν γρήγορα σε δύσκολες καταστάσεις. Οι δράσεις μας όμως, μικρές ή μεγάλες, πρέπει να έχουν σταθερά μαζικό, ενωτικό και ταξικό προσανατολισμό.

μικρά αντιρατσιστικά

φασιστική επίθεση στον Μπουτάρη έχει ιδιαίτερη σημασία. Για διάφορους λόγους. Ο ένας από αυτούς συνδέεται άμεσα με ό,τι αντιπροσωπεύει ο Μπουτάρης: την ανοικτή φιλελεύθερη ολιγαρχία της Θεσσαλονίκης, που βλέπει τα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή σαν μια μεγάλη ευκαιρία για οικονομική διείσδυση και επενδύσεις. Γι’ αυτές τις επιδιώξεις, η Θεσσαλονίκη πρέπει να πάψει να είναι η «πόλη των φαντασμάτων» και να μεταμορφωθεί σε ένα μεγάλο σύγχρονο κέντρο επιχειρηματικών, χρηματιστικών και πολιτιστικών δράσεων. Αυτό το φιλελεύθερο επεκτατικό όραμα βρίσκει την αντίθεση όχι μόνο των «από κάτω» που παλεύουν ενάντια στη λιτότητα και την ανεργία, αλλά και του παλιού μαύρου κατεστημένου της πόλης (ιερατείο, αστυνομικό κράτος και παρακράτος, πατριωτικοί σύλλογοι που ζουν από τις κρατικές επιχορηγήσεις κλπ). Πάνω σ’ αυτούς τους κύκλους στηρίχθηκε το σχέδιο των φασιστών τραμπούκων. Αλλά απέτυχε πολιτικά, γιατί σκόνταψε στον όγκο των δυνάμεων που βρέθηκαν πίσω από τον Μπουτάρη.

Μέλη της ΟΡΜΑ, που διακινούσαν αντιφασιστικά υλικά σε εξόρμηση στο Πέραμα, έπεσαν σε χρυσαυγίτικη ενέδρα έξω από τα γραφεία του εργοδοτικού σωματείου που έχει στήσει η Χρυσή Αυγή στη Ζώνη. Οι τραμπούκοι επιτέθηκαν με λοστάρια και πέτρες και θα μπορούσαν εύκολα να έχουν υπάρξει θύματα. Όταν οι αντιφασίστες, που δέχθηκαν την επίθεση, πήγαν στο Αστυνομικό Τμήμα για να καταθέσουν μηνύσεις και να κινηθεί η αυτόφωρη διαδικασία, προσήχθησαν στη Γαδά! Κατά την πρώτη δικάσιμο, τα τάγματα εφόδου ήταν ανενόχλητα ενώ τα ΜΑΤ στράφηκαν ενάντια στην αντιφασιστική συγκέντρωση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες. Κατά τα άλλα ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί σε συσπείρωση γύρω του, ενάντια στην ακροδεξιά, η οποία βέβαια δεν έχει σοβαρά ερείσματα στην αστυνομία, το είχε πει κι ο Τόσκας άλλωστε σε συνέντευξή του, ασκώντας κριτική στις «άδικες επιθέσεις του Δένδια στο αστυνομικό σώμα»…

Ένοχοι κρίθηκαν οι 8 της Πέτρου Ράλλη. Πρόκειται για τους μετανάστες που κατηγορούνταν για «στάση» στα κρατητήρια αλλοδαπών της ΕΛΑΣ. Επιβλήθηκαν ποινές φυλάκισης 3 ετών με τριετή αναστολή. Τα καλόπαιδα της ΕΛΑΣ πάλι, που όπως έδειξε το βίντεο από τις κάμερες ασφαλείας, ξυλοκόπησαν αναίτια τους μετανάστες που βρέθηκαν κατηγορούμενοι, δεν τα άγγιξε κανείς…

Ρατσιστική επίθεση δέχθηκαν δύο αδέλφια, μετανάστες εργάτες, στη Λαϊκή Αγορά Ανάκασας-Αγίων Αναργύρων, που γλίτωσαν τα χειρότερα χάρη στην παρέμβαση εργαζόμενων στη Λαϊκή και οδηγήθηκαν στο ΚΑΤ. Όταν επιχείρησαν να καταθέσουν μήνυση στο Α.Τ. (δηλώνοντας ότι ξέρουν τους δράστες και πού βρίσκονται αυτή τη στιγμή), τους είπαν λίγο-πολύ να… πάνε οι ίδιοι να τους βρουν και μετά να ειδοποιήσουν το 100! Και βγαίνοντας από το τμήμα, ομάδα ΔΙΑΣ συνέλαβε τον Τζαβέντ Ασλάμ (πρόεδρο της Πακιστανικής Κοινότητας, που είχε πάει να στηρίξει τα θύματα) και έναν θείο των θυμάτων!

Στο Βερολίνο, η απόπειρα του AfD να κάνει επίδειξη δύναμης και στο δρόμο (μετά τις εκλογικές του επιτυχίες) δεν πήγε καλά. Λιγότεροι από 5.000 συμμετείχαν στην ακροδεξιά φιέστα (ενώ αρχικά περίμεναν 10.000), την ίδια ώρα που 70.000 αντιφασίστες από δεκάδες κοινωνικές, συνδικαλιστικές, πολιτικές οργανώσεις κινητοποιήθηκαν σε 12 διαφορετικά σημεία της πόλης, «πνίγοντας» με την παρουσία τους, τις φωνές τους και δυνατή μουσική το ρατσιστικό παραλήρημα των διοργανωτών της ακροδεξιάς μάζωξης…

ΑΝΤΙΣΕΞΙΣΜΟΣ

30 MAH 2018

Η Ιρλανδία είπε «ναι» στις εκτρώσεις Της Κατερίνας Καλλέργη

ο αίτηµα για πρόσβαση σε νόµιµες, ασφαλείς και δωρεάν εκτρώσεις ήταν κεντρικό για το φεµινιστικό κίνηµα τον 20ό αιώνα. Οι φεµινίστριες σε όλο τον κόσµο φώναζαν δυνατά: «Ούτε το κράτος, ούτε η εκκλησία, εγώ αποφασίζω το πότε και το αν θα γεννήσω». Το ίδιο σύνθηµα ακούστηκε στην Ιρλανδία, µε αφορµή το δηµοψήφισµα που έγινε στις 25/5 και αφορούσε το αν θα καταργηθεί ή όχι η όγδοη τροπολογία του Συντάγµατος της χώρας, που όριζε ότι το «αγέννητο µωρό (έµβρυο) έχει τα ίδια δικαιώµατα µε τη γυναίκα που το τίκτει», καθιστώντας την έκτρωση παράνοµη και ταυτίζοντάς την µε δολοφονία. Η Ιρλανδία έχει χαρακτηριστεί ως η χώρα µε το πιο αυστηρό νοµικό πλαίσιο σχετικά µε τις αµβλώσεις, καθώς σύµφωνα µε την όγδοη τροπολογία, που ψηφίστηκε το 1982, η άµβλωση απαγορευόταν σε κάθε περίπτωση. Η πρώτη µικρή αλλαγή ήρθε το 2012, µε το τραγικό γεγονός του θανάτου της 31χρονης Σαβίτα Χαλαπαναβάρ, µετανάστριας από την Ινδία, από εσωτερική σήψη, όταν οι θεράποντες γιατροί της αρνήθηκαν να προβούν σε έκτρωση. Με αφορµή αυτό το γεγονός, χιλιάδες γυναίκες ένωσαν την οργή τους και απαίτησαν αλλαγή του νοµικού πλαισίου. Μπροστά σε αυτές τις πιέσεις, η τότε κυβέρνηση θεσµοθέτησε τον νόµο «Για την προστασία της ζωής κατά τη διάρκεια της κύησης», ο οποίος όριζε πως η άµβλωση είναι νόµιµη σε περίπτωση κινδύνου της υγείας της µητέρας. Αυτή η µικρή νοµική βελτίωση, αν και δεν µπορεί να χαρακτηριστεί νίκη του φεµινιστικού κινήµατος, άνοιξε µια συζήτηση για τη νοµιµοποίηση των εκτρώσεων, αποτέλεσµα της οποίας ήταν και το δηµοψήφισµα της 25ης Μαΐου. Το αποτέλεσµα (66,4% υπέρ της κατάργησης της τροπολογίας) είναι σίγουρα µια νίκη για όλες τις γυναίκες. Σύµφωνα µε έρευνες που έχουν γίνει, κάθε χρόνο περίπου 3.000 γυναίκες ταξίδευαν στη Βρετανία από την Ιρλανδία για να πραγµατοποιήσουν άµβλωση, ενώ ένας ακαθόριστα µεγάλος

αριθµός γυναικών, που δεν µπορούσε να πραγµατοποιήσει αυτό το ταξίδι, παράγγελνε παράνοµα χάπια από το διαδίκτυο για να τερµατίσει µια ανεπιθύµητη εγκυµοσύνη ή στην υποψία µιας, χωρίς την επίβλεψη γιατρού, θέτοντας τη ζωή τους σε κίνδυνο. Το επόµενο βήµα είναι η κατάθεση ενός νοµοσχεδίου από το Υπουργείο Υγείας, που θα ορίζει τη νοµιµότητα της έκτρωσης. Έπειτα από µαζικές διαδηλώσεις φεµινιστριών γι’ αυτό το θέµα, ο Υπουργός Υγείας της Ιρλανδίας δήλωσε πως το νοµοσχέδιο θα νοµιµοποιήσει την έκτρωση σε όλες τις περιπτώσεις µέχρι τη 12η εβδοµάδα κύησης και µε αυστηρούς περιορισµούς από τη 12η µέχρι την 24η . Οι πρώτες νόµιµες αµβλώσεις αναµένεται να γίνουν από τις αρχές του νέου έτους και έπειτα. Φυσικά, αυτή δεν ήταν µια εύκολη νίκη, ούτε κάτι που χαρίστηκε στις γυναίκες από την κυβέρνηση. Πρόκειται για το αποτέλεσµα χρόνιων φεµινιστικών αγώνων τόσο για να γίνει το ίδιο το δηµοψήφισµα, όσο και για να βγει αυτό το εκπληκτικό και «σιωπηλά επαναστατικό» (όπως χαρακτηρίστηκε από τον πρωθυπουργό της χώρας) αποτέλεσµα. Αγώνες που, όπως δηλώνουν οι ίδιες, δεν πρόκειται να σταµατήσουν, αν δεν νοµιµοποιηθεί η έκτρωση και στη Βόρεια Ιρλανδία. Αγώνες που κουνάνε το δάχτυλο σε όσους νοµίζουν πως οι φεµινιστικές διεκδικήσεις είναι πια ξεπερασµένες.

Κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Red Marks

Όχι άλλες δολοφονίες γυναικών

«Σ

οκαρίστηκε» για άλλη µια φορά το πανελλήνιο µε τη δολοφονία µιας 44χρονης γυναίκας από τον 52χρονο άντρα της. Σύµφωνα µε τις µέχρι τώρα πληροφορίες, ο 52χρονος µαχαίρωσε θανάσιµα τη 44χρονη µπροστά στα ανήλικα παιδιά και εγγόνια της. Μόλις έγινε γνωστό το γεγονός, µικρότερης και µεγαλύτερης εµβέλειας ΜΜΕ έσπευσαν να βγάλουν τίτλους που κραύγαζαν την απέχθειά τους για τον συζυγοκτόνο. Μια απέχθεια όµως που δεν µπορεί να κρύψει την υποκρισία. Κανένα σοκ δεν είχε προκαλέσει στην τοπική κοινωνία το γεγονός πως η γυναίκα κακοποιούνταν συστηµατικά από τον άντρα της, καθώς και το ότι είχε δηλώσει πως η ζωή της απειλείται. Η κοινωνία µας συνηθίζει να βαφτίζει τέρατα τους δολοφόνους γυναικών µόνο και µόνο για να µην ασχοληθεί µε τα δικά της εγκλήµατα: Μην ξεχνάµε πως η συγκεκριµένη γυναίκα είχε καταθέσει αίτηση για ασφαλιστικά µέτρα, η οποία θα δικαζόταν στις 22 Μαΐου. Για µία φορά ακόµα η παρέµβαση της δικαιοσύνης άργησε. Ο 52χρονος δολοφόνησε τη γυναίκα µία µέρα νωρίτερα. Κάθε φορά που γίνεται γνωστή µια υπόθεση γυναικοκτονίας, δηµιουργείται ένα συλλογικό µίσος απέναντι στον θύτη, όµως αυτό το µίσος θα έπρεπε να έχει και άλλες κατευθύνσεις. Το θύµα είχε καταγγείλει στην αστυνοµία την ενδοοικογενειακή βία που υφίστατο, κι όµως το κράτος δεν παρενέβη µέχρι τη στιγµή της δολοφονίας της. Η ίδια η κοινωνία είναι αυτή που γαλουχεί τους άντρες της µε τοξική αρρενωπότητα, που σε κάθε καταγγελία έµφυλης βίας βρίσκει και µια δικαιολογία: «Κάτι θα του είπε και αυτή και θα τον τσίτωσε», «Άντρας είναι, µπορεί να ήπιε λίγο παραπάνω», «Αν τον αγαπάς, συγχώρεσέ τον». Το ζήτηµα της ενδοοικογενειακής βίας παραµένει ένα καλά κρυµµένο µυστικό, µέχρι οι γυναίκες να βρεθούν νεκρές και η υπόθεση να κερδίσει «15 λεπτά δηµοσιότητας», παρά το γεγονός ότι υπάρχουν πάνω από 13.000 –καταγεγραµµένα– περιστατικά οικογενειακής βίας και χιλιάδες ακόµα που δεν έχουν καταγγελθεί. Είναι επιτακτική ανάγκη να ενισχυθούν οι υπάρχουσες δοµές προστασίας κακοποιηµένων γυναικών και να δηµιουργηθεί ένα νοµικό πλαίσιο που θα προστατεύει στην πραγµατικότητα αυτές τις γυναίκες, για να µη θρηνήσουµε κι άλλα θύµατα. Τα κινήµατα στην Ισπανία, το Μεξικό και την Αργεντινή φωνάζουν «Ούτε µία λιγότερη» και το φωνάζουν στο δρόµο. Καιρός να κάνουµε το ίδιο.

Σέρρυ Γουλφ Σεξουαλικότητα και Σοσιαλισµός

Έχοντας ως βασικό αναλυτικό εργαλείο τον µαρξισµό, η Σέρυ Γουλφ συµµετέχει στον επιστηµονικό διάλογο γύρω από το φύλο, αποδεικνύοντας ότι η σεξουαλικότητά µας καθορίζεται σε µεγάλο βαθµό από τις υλικές συνθήκες. Σε απλή και καθηµερινή γλώσσα, το βιβλίο θέτει µια σειτά από κρίσιµα ζητήµατα: την ιστορία συγκρότησης της γκέι ταυτότητας, τον µύθο της µαρξιστικής οµοφοβίας, τον βιολογικό ντετερµινισµό.

Συλλογή κειµένων Ο υπαρκτός σεξισµός και η γυναικεία απελευθέρωση

Οι ρίζες της γυναικείας καταπίεσης, η επικαιρότητα του προβλήµατος του «σεξισµού», η κατάσταση των γυναικών στην Ελλάδα των µνηµονίων. Αλλά και απαντήσεις για τη σχέση της Αριστεράς µε το γυναικείο κίνηµα, για τη γυναικεία αντίσταση των τελευταίων 200 χρόνων, για την αντίσταση και την γυναικεία απελευθέρωση σήµερα.

ΔΙΕΘΝΗ

30 ΜΑΗ 2018

Ισπανικό Κράτος Το σκάνδαλο παράνοµης χρηµατοδότησης του Λαϊκού Κόµµατος απειλεί τον Ραχόι. Τα στελέχη που εµπλέκονται «έφαγαν» αθροιστικά 351 χρόνια φυλακή και το δεξιό κόµµα υποχρεώνονται να επιστρέψει τα ποσά που κέρδισε από την απάτη. Το δικαστήριο απέρριψε τον ισχυρισµό του Ραχόι ότι «το κόµµα δεν ήξερε τίποτα». Η πρόταση µοµφής των Σοσιαλιστών, µε την στήριξη του Ποδέµος και των Βάσκων εθνικιστών, αν βρει στήριξη και από τα καταλανικά εθνικιστικά κόµµατα, θα χρειάζεται µόνο µία ψήφο ακόµα για να περάσει. Οι «Πολίτες» ελίσσονται προς το παρόν, αρνούµενοι να στηρίξουν την πρόταση, καλώντας όµως τον Ραχόι να προκηρύξει εκλογές και απειλώντας µε δική τους πρόταση µοµφής. Ίδωµεν…

Η Βενεζουέλα µετά τις εκλογές: Τα δύσκολα είναι µπροστά Του Πάνου Πέτρου

Νικολάς Μαδούρο πέτυχε άνετη νίκη στις προεδρικές εκλογές στη Βενεζουέλα. Το 67% που συγκέντρωσε αποτυπώνει τη σηµαντική συσπείρωση-κινητοποίηση του σκληρού πυρήνα της κοινωνικής βάσης του «τσαβισµού». Οι 6.200.000 ψήφοι είναι λιγότερες από τις 7.600.000 που του χάρισαν τη νίκη στις προηγούµενες προεδρικές του 2013, αλλά αποτελούν µεγαλύτερο µέγεθος από τα 5 µε 5,5 εκατ. που συγκέντρωνε το PSUV σε προηγούµενες εκλογικές αναµετρήσεις (βουλευτικές, περιφερειακές).

Ο Φαλκόν και η αποχή

Ο βασικός του αντίπαλος, ο Χένρι Φαλκόν, δεν έπεισε παρά µόνο σχεδόν 2 εκατοµµύρια ψηφοφόρους και συγκέντρωσε ένα 20%. Κατά την εκκίνηση της προεκλογικής του καµπάνιας έδειχνε να αποτελεί σοβαρό αντίπαλο δέος: Παλιό πρώην στέλεχος του «τσαβισµού» που αποστασιοποιήθηκε αργότερα, επιχείρησε να εµφανιστεί ως εκπρόσωπος ενός «τρίτου δρόµου» ανάµεσα στο PSUV και τη ∆εξιά. Αυτός ο τρίτος δρόµος ήταν ένα χλωµό «Κέντρο» το οποίο τελικά δεν ενέπνευσε στις συνθήκες πόλωσης: Ήδη «αποστάτης» για τους τσαβίστας (και για τους απογοητευµένους, µιας και η ρήξη του µε τον µπολιβαριανισµό ήταν προς τα δεξιά), η συµµετοχή του στις εκλογές σε συνδυασµό µε το παρελθόν του τον έκανε «αποστάτη» και για τους δεξιούς, που τον κατήγγειλαν ότι σπάει το µποϊκοτάζ και λειτουργεί ως «νοµιµοποιητής» των εκλογών. Το µποϊκοτάζ της ∆εξιάς έπεισε σοβαρό τµήµα της κοινωνικής της βάσης (3 εκατοµµύρια περίπου πήγαν ως τις κάλπες για να ψηφίσουν κάποιον αντιπολιτευτικό υποψήφιο). Η συµµετοχή, 46%, είναι πολύ χαµηλή µε βάση τα στάνταρ προηγούµενων προεδρικών εκλογών στη Βενεζουέλα. Αλλά η αντιπολίτευση δεν µπορεί να χρεωθεί όλη την αποχή ως δική της πολιτική νίκη. Όπως µετέφερε από το Καράκας ο Άρης Χατζηστεφάνου σε άρθρο του: «“∆εν πήγα να ψηφίσω γιατί έχω απογοητευτεί από τον Μαδούρο, αλλά παραµένω τσαβίστα”, ήταν η επαναλαµβανόµενη απάντηση που παίρναµε από πολλούς νεαρούς ψηφοφόρους, που συµπλήρωναν ότι απείχαν µόνο επειδή γνώριζαν

ότι δεν υπάρχει περίπτωση επικράτησης στελεχών του MUD. “Χρειαζόµαστε µια επανάσταση µέσα στην επανάσταση, όχι επιστροφή στο παρελθόν”, µου είπε ένας από αυτούς». Φυσικά, έµφαση στην υψηλή αποχή έσπευσαν να δώσουν αρκετά δυτικά

Η συµµετοχή 46% ήταν πολύ χαµηλή, όµως η αντιπολίτευση δεν µπορεί να χρεωθεί όλη την αποχή ως δική της πολιτική νίκη. Ενώ το µποϊκοτάζ δεν ήταν «λευκή πετσέτα», αλλά το αντίθετο: Προειδοποιεί για κλιµάκωση της επιθετικότητας της ∆εξιάς µε άλλα µέσα ΜΜΕ, για να αµφισβητήσουν το αποτέλεσµα. Τα ίδια ΜΜΕ που αντιµετωπίζουν ως «απονοµιµοποιηµένο» τον Μαδούρο, που ψηφίστηκε χοντρικά από το ένα τρίτο του εκλογικού σώµατος, δεν έδειξαν την ίδια ευαισθησία για την εκλογή Τραµπ από το 25% των ψηφοφόρων (και µε λιγότερες ψήφους από την αντίπαλο!) ή για τον «θριαµβευτή» Μακρόν, για τον οποίο αγωνιστές της γαλλικής Αριστεράς έγραφαν ότι χωρίς τις ιδιαιτερότητες του δεύτερου γύρου και µε βάση τη συµµετοχή έπεισε το 18% του εκλογικού σώµατος. Όµως το παιχνίδι µε τη συµµετοχή αφορά περισσότερο τη δηµιουργία

εντυπώσεων από τα ΜΜΕ. Για τους «µεγάλους παίχτες» µικρή σηµασία έχει: Είχαν αποφανθεί ότι οι εκλογές δεν είναι νοµιµοποιηµένες προκαταβολικά! Πρώτα ήρθε η απόφαση της ∆εξιάς να µη συµµετάσχει, χωρίς καµιά σοβαρή δικαιολογία. Και ακολούθησαν οι διεθνείς σύµµαχοί της µε πρώτες τις ΗΠΑ, που έσπευσαν να καταγγείλουν προκαταβολικά τις εκλογές ως «φάρσα» – χωρίς καµία σοβαρή δικαιολογία. Η «στρατηγική της έντασης» τους προηγούµενους µήνες αποδείχθηκε µπούµερανγκ για την αντιπολίτευση. Όχι µόνο δεν πέτυχε την ανατροπή της κυβέρνησης, αλλά «χρεώθηκε» το οικονοµικό και πολιτικό χάος που επικράτησε, όπως και τη συµπόρευσή της µε τις ΗΠΑ τη στιγµή που αυτές επέβαλλαν κυρώσεις και απειλούσαν. Αυτά αποτυπώθηκαν στην ήττα της ∆εξιάς στις περιφερειακές εκλογές του περασµένου Οκτώβρη. Η απόφαση για µποϊκοτάζ στις προεδρικές πάρθηκε σε αυτό το φόντο – υπό το φόβο µιας νέας ήττας.

Επικίνδυνη κλιµάκωση

Όµως δεν επρόκειτο για «λευκή πετσέτα», το ακριβώς αντίθετο. Γνωρίζοντας ότι η βενεζουελάνικη ∆εξιά δεν θα σταµατήσει τις επιθέσεις της µέχρι να πετύχει την ανατροπή του Μαδούρο και του «τσαβισµού», η άρνηση να δοκιµάσει τις τύχες της στην κάλπη και η εγκατάλειψη κάθε προσχήµατος στην αυθαίρετη καταγγελία των εκλογών πριν καν αυτές γίνουν ως «παράνοµες» προειδοποιούν για κλιµάκωση και για «άλλα µέσα». Ήταν µια επιλογή «σκλήρυνσης» των τακτικών, και µε δεδοµένη την προηγούµενη αποτυχία της να νικήσει στο «πεζοδρόµιο» το ποιες θα είναι οι επόµενες «σκληρές»

τακτικές είναι ανησυχητικό. Σαν έτοιµες από καιρό, δεξιές κυβερνήσεις από Αργεντινή, Βραζιλία, Χιλή, Κολοµβία, Μεξικό, Παραγουάη κ.α. µαζί µε αυτήν του Καναδά ανακάλεσαν τους πρέσβεις τους και υποβαθµίζουν τις διπλωµατικές σχέσεις µε το Καράκας. Ο Τραµπ ανακοίνωσε νέες κυρώσεις. Η ΕΕ επίσης δεν αναγνώρισε το αποτέλεσµα και κάνει λόγο για «λήψη ανάλογων µέτρων». ∆εν πάει να υπερασπίζεται την εκλογική διαδικασία και να ζητά διάλογο ο Θαπατέρο, πρώην πρωθυπουργός της Ισπανίας και υπεράνω πάσης υποψίας για «οπαδός του κόκκινου δικτάτορα», η ∆ύση έχει αποφασίσει ετσιθελικά ότι έχει να κάνει µε ένα «παράνοµο καθεστώς»... Σε πρώτη φάση, ίσως έρθουν νέες κυρώσεις που θα στραγγαλίσουν ακόµα περισσότερο την τσακισµένη οικονοµία της χώρας. Θα είναι έγκληµα κατά του βενεζουελάνικου λαού. Αλλά υπάρχουν κι άλλα σενάρια στο τραπέζι: από τις διαρκείς εκκλήσεις στις ένοπλες δυνάµεις της Βενεζουέλας «να δώσουν διέξοδο» µέχρι τις παλιότερες δηλώσεις Τραµπ ότι εξετάζει και το ενδεχόµενο επέµβασης... Τα δύσκολα είναι µπροστά. Τη φιλεργατική διέξοδο από την οικονοµική κρίση µπορούν να την επιβάλουν µόνο οι εργάτες της Βενεζουέλας, που θα χρειαστούν όντως µια «επανάσταση µέσα στην επανάσταση», στο φόντο της κρίσης και των ορίων του κυβερνητικού «µπολιβαριανισµού». Αλλά η υπεράσπιση των εργατών της Βενεζουέλας από έξωθεν απειλές (µε κυρώσεις ή µε απειλές επέµβασης) που κάνουν ακόµα πιο δύσκολες τις ζωές τους και τον αγώνα τους είναι υπόθεση και του διεθνούς κινήµατος αλληλεγγύης.

διεθνη

30 μαη 2018

Κορέα

Αργεντινή

Τα διαρκή μπρος-πίσω του Τραμπ, όσον αφορά την συνάντησή του με τον Κιμ Γιονγκ-Ουν είναι αποκαλυπτικά, όσον αφορά τη στάση της Ουάσινγκτον απέναντι στις προοπτικές ειρήνευσης στην κορεατική χερσόνησο. Η ευκολία με την οποία ο Αμερικανός πρόεδρος εντοπίζει «προκλήσεις» από την Πιονγιανγκ, οι οποίες είναι ικανές να τινάξουν στον αέρα τη διαπραγμάτευση, θυμίζει την παραδοσιακή στάση των ΗΠΑ (όπως την εποχή Κλίντον), που όποτε η Β. Κορέα προσερχόταν σε διάλογο, συναντούσε ουσιαστικά την απαίτηση να παραδώσει άνευ όρων κάθε έννοια κυριαρχίας. Για «μικρό καλάθι» προειδοποιεί και η μονομερής απόσυρση από την πυρηνική συμφωνία με το Ιράν, που δείχνει ότι κανείς δεν μπορεί να εμπιστευτεί την υπερδύναμη. Ο Κιμ φυσιολογικά θα κάνει δεύτερες σκέψεις μετά από το «άδειασμα» της Τεχεράνης. Οι εκατέρωθεν κινήσεις καλής θέλησης, μπορούν να έχουν μέλλον και πραγματικά θετικό αντίκρισμα μόνο αν προχωρήσουν ερήμην των σχεδιασμών των ΗΠΑ…

Ξεκίνησε η αντίσταση στην επιλογή του Μάκρι να ξαναφέρει το ΔΝΤ στη χώρα την οποία είχε ρημάξει στο παρελθόν. Δεκάδες κινητοποιήσεις έχουν γίνει από όταν ανακοινώθηκε η «πρόσκληση», με τη μεγαλύτερη να συγκεντρώνει στις 25 Μάη δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές στο Μπουένος Άιρες, για να φωνάξουν «Ποτέ Ξανά ΔΝΤ»… Οι Αργεντίνοι εργάτες ξέρουν καλά τί συνέβη την τελευταία φορά που το ΔΝΤ ενεπλάκη στη χώρα τους. Αλλά θυμούνται επίσης πώς απάντησαν στο «Αγεντινάσο»...

Γαλλία: Ο Μακρόν δεν ησυχάζει από τις συνεχείς κινητοποιήσεις Της Κατερίνας Γιαννούλια

ια περισσότερο από τρεις μήνες οι Γάλλοι ρίχνουν τη δημοτικότητα του Μακρόν και τον ταρακουνάνε με συνεχείς κινητοποιήσεις. Οι αντιμεταρρυθμίσεις του ακραίου κέντρου στη Γαλλία (που επιτίθεται σφοδρά στο δημόσιο και τους δημόσιους οργανισμούς, ιδιωτικοποιώντας τα κερδοφόρα κομμάτια τους, αφαιρώντας θέσεις εργασίας και εργατικές κατακτήσεις από τους εργαζόμενους του δημοσίου, αλλά και εκθέτοντας σε κίνδυνο οικονομικό, ατυχημάτων και μείωσης των υπηρεσιών τους χρήστες) είναι πολύ γνώριμες στην ελληνική κοινωνία, που αντιμετωπίζει τις ίδιες νεοφιλελεύθερες επιθέσεις, ειδικά τα τελευταία μνημονιακά χρόνια. Οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι σιδηροδρομικοί (με συνεχείς απεργίες για 3 μέρες κάθε εβδομάδα), αλλά και η νεολαία σε λύκεια και πανεπιστήμια, αντιδρούν με αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις σε ολόκληρη τη Γαλλία, οργανώνοντας διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις και κάποιες καταλήψεις σε πάρα πολλές πόλεις. Οι πιο πρόσφατες μαζικές κινητοποιήσεις έγιναν στις 22 Μάη με απεργία στο δημόσιο και στις 26 Μάη οργανώθηκε η «λαϊκή πλημμύρα» (marée populaire). Το σημαντικό και διαφορετικό στοιχείο, όπως σημειώνει και το NPA, είναι ότι οι τελευταίες κινητοποιήσεις πραγματοποιούνται με τη σύγκλιση πολλών διαφορετικών συνδικάτων (CGT, Solidaires, FSU, UNEF, SAF, Syndicat de la magistrature), συλλογικοτήτων, κινημάτων, αλλά και οργανώσεων και κομμάτων της πολιτικής Αριστεράς. Οι κινητοποιήσεις αυτές είναι το αποτέλεσμα μιας μεγάλης προσπάθειας για την ενότητα όσων εξέφραζαν τη βαθιά ανάγκη για δράση απέναντι στις φιλελεύ-

θερες αντιμεταρρυθμίσεις του Μακρόν, όσων καταλάβαιναν την ανάγκη της ενότητας για να σταματήσουν τις επιθέσεις. Πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτή την «ανάφλεξη» έπαιξε η ενωτική διακήρυξη πολλών πολιτικών σχηματισμών της Αριστεράς, πριν από την κινητοποίηση στις 22 Μάρτη. Επιπλέον, όπως γράφει η Christine Poupin στο site του NPA (23/5), χρειάζεται η συνείδηση (επώδυνη πολλές φορές), σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις, ότι καμία από αυτές δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί μόνη της την πολιτική έκφραση και την αντίθεση από τα αριστερά στην κυβέρνηση και την πολιτική της, ούτε, πολύ περισσότερο, να υπαγορεύει τις συνθήκες της ενότητας στις άλλες δυνάμεις, καλώντας τες απλά να στοιχηθούν σε μία προαποφασισμένη πρωτοβουλία από μία και μόνο δύναμη. Αυτή η πρώτη κοινή θέση που υιοθετήθηκε, συνοδεύτηκε από κοινές δράσεις στη συνέχεια. Η άλλη σημαντική σπίθα, που παίζει βασικό ρόλο στην «ανάφλεξη», προέρχεται από τον συνδικαλιστικό χώρο και ιδιαίτερα από τη CGT, που έχει έρθει σε ρήξη με την παραδοσιακή μεταφορά των απόψεων του KK Γαλλίας (PCF) κι έτσι, στην εσωτερική διαβούλευση των οργανώσεών της για τη συμμετοχή στην κινητοποίηση της 26 Μάη, 78 οργανώσεις ψήφισαν υπέρ, 6 απείχαν και 6 ψήφισαν κατά. Άλλα συνδικάτα (Unsa, CFDT και FO) αρνήθηκαν τη συμμετοχή στις διαδηλώσεις του Σαββάτου 26/5, όπως και το σοσιαλιστικό κόμμα (PS). Σύμφωνα με το Υπουργείο Εσωτερικών περίπου 93.000 άτομα συγκεντρώθηκαν σε διάφορες πόλεις της Γαλλίας. Σύμφωνα με τη CGT, οι διαδηλωτές ήταν 250.000. Στις 26 Μάη έγινε άλλη μία διαδήλωση ενάντια στο Μακρόν και τις διάφορες πλευρές της πολιτικής του. Σίγουρα χρειάζεται να μεταφερθεί ο αγώνας σε όλους τους τομείς και να υποστηριχθεί ο αγώνας των σιδηροδρομικών.

Ανταπόκριση από το Παρίσι Του Christian Mahieux*

ε προηγούμενο άρθρο εξηγούσαμε την απεργία των σιδηροδρομικών στη Γαλλία: τόσο τη διάρκεια, όσο και τις δυσκολίες της εξαιτίας των επιλογών των συνδικαλιστικών ομοσπονδιών CGT, UNSA, SUD-Rail και CFDT να συγκροτήσουν ένα κίνημα το οποίο δεν θα βασίζεται καθόλου πάνω στις γενικές συνελεύσεις των απεργών. Έκτοτε αυτή η μάχη συνεχίζεται. Οι συνδικαλιστικές ομοσπονδίες διατηρούν την τακτική της διακεκομμένης απεργίας με καλέσματα που έχουν ανακοινωθεί 3 μήνες νωρίτερα. Σ’ αυτό προστέθηκε και η οργάνωση ενός εσωτερικού δημοψηφίσματος στην SNCF (δημόσια εταιρία σιδηροδρόμων), το οποίο, όπως ήταν αναμενόμενο, επιβεβαίωσε ότι το 95% των ψηφισάντων (με 61% συμμετοχή) αρνήθηκε το «σιδηροδρομικό σχέδιο» της κυβέρνησης. Ποιο ωστόσο το νόημα αυτού του δημοψηφίσματος; Δεκάδες χιλιάδες σιδηροδρομικοί υπάλληλοι είχαν ήδη δηλώσει τη γνώμη τους από τις αρχές του Απρίλη, συμμετέχοντας στην απεργία! Η κυβέρνηση επιχειρεί να σταματήσει την κοινωνική σύγκρουση, ανακοινώνοντας μια «μερική ανάκτηση του χρέους της SNCF από το κράτος». Αλλά αυτό το «χρέος» δεν είναι εκείνο της SNCF κι ακόμη λιγότερο δεν είναι των σιδηροδρομικών: Αντιστοιχεί ουσιαστικά στη χρηματοδότηση των δημόσιων υποδομών που χρειάζονται οι σιδηρόδρομοι! Σ’ αυτόν τον τομέα, ορισμένες επιλογές που έγιναν στο παρελθόν τίθενται υπό αμφισβήτηση, όμως δεν είναι ευθύνη μας. Ούτως ή άλλως, αυτή η «απάντηση» δεν ανταποκρίνεται στις βασικές διεκδικήσεις των απεργών. Το κίνημα επομένως συνεχίζεται με τους περιορισμούς που έχουν ήδη επισημανθεί. Παράλληλα, στις 22 Μάη, όλες οι συνδικαλιστικές ομοσπονδίες υπαλλήλων καλούσαν σε απεργία και

διαδηλώσεις. Πετυχημένες κινητοποιήσεις, χωρίς μεγάλους αριθμούς απεργών και τεράστιες διαδηλώσεις. Η απουσία προοπτικής πίσω από αυτό τον τύπο καλέσματος (24ωρη απεργία) περιορίζει τη συμμετοχή. H επιλογή των ομοσπονδιών CGT, UNSA και CFDT των σιδηροδρομικών να μη μετακινήσουν το προκαθορισμένο χρονοδιάγραμμά τους, βάρυνε στη συμμετοχή στις 22 Μάη. Στις 22 Μάη, η κρατική καταστολή ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο: αυθαίρετες συλλήψεις και ποινές, συμπεριλαμβανομένων νεαρών μαθητών και μαθητριών λυκείου «ένοχων» για την κατάληψη του σχολείου τους! Αλλού, στη NotreDame-des-Landes, οι απελάσεις των Ζαντίστ (ZAD-Ζώνες Υπεράσπισης της γης-καταλήψεις) συνεχίζονται, ένας από αυτούς χτυπήθηκε στο χέρι από χειροβομβίδα της χωροφυλακής... Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η αστυνομική βία την οποία καταγγέλλουν ενώσεις και συλλογικότητες κυρίως στα προάστια: είναι η τακτική των φυλετικών διακρίσεων. Το Σάββατο 26 Μάη, περίπου εξήντα συλλογικότητες, συνδικαλιστικές και πολιτικές, καλούσαν σε διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα. Και πάλι, εάν δεν πρέπει να μελαγχολήσουμε με τον αριθμό των διαδηλωτών, το «λαϊκό κύμα» που ανακοινώθηκε, δεν έπνιξε τη χώρα! Αυτές οι διαδηλώσεις είναι χρήσιμες, γιατί είναι στιγμές έκφρασης δυσαρέσκειας και συγκλίσεων. Ωστόσο, δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την άμεση δράση των εργαζομένων στις επιχειρήσεις και τις υπηρεσίες και κυρίως την απεργία. Δεν πρόκειται για απόρριψη μιας μορφής δράσης, αλλά υπάρχει ένα ζήτημα μαχητικών προτεραιοτήτων: Τι πρέπει να οικοδομήσουμε, να υπερασπιστούμε, να ενισχύσουμε σήμερα; Τα καλέσματα για διαμαρτυρία χωρίς απεργιακή βάση, ή τα εργαλεία για την οργάνωση των λαϊκών τάξεων και την άμεση δράση τους; *Mέλος της SUD-Rail (Union Syndicale Solidaires) Μετάφραση:Σαπφώ Διαμαντοπούλου

Η Βενεζουέλα µετά τις εκλογές σελ. 18

30 ΜΑΗ 2018

Να αποµονώσουµε το κράτος-τροµοκράτη

Λευτεριά στην Παλαιστίνη Του Πάνου Πέτρου

αρά τη µεγάλη σφαγή των Παλαιστινίων διαδηλωτών στις 14 Μάη, η Πορεία της Επιστροφής συνεχίζεται στη Γάζα. Η συµµετοχή είναι µικρότερη, αλλά σηµαντική. Μερικές χιλιάδες την Παρασκευή 18 Μάη (στον απόηχο του σοκ και της «κόπωσης» που είχε προηγηθεί λίγες µέρες πριν), ακόµα περισσότερες χιλιάδες την Παρασκευή 25 Μάη. Οι σκηνές που συµβολίζουν τη θέληση για επιστροφή στις εστίες τους, παραµένουν στις θέσεις τους. Προς το παρόν, οι κινητοποιήσεις µένουν µακριά από το φράχτη, αν και πιο µαχητικοί νεολαίοι επιµένουν να επιχειρούν να τον προσεγγίσουν. Από την πλευρά των διοργανωτών, η επόµενη µεγάλη µέρα και σε συµµετοχή και ως προς την προσπάθεια να περάσουν το φράχτη, είναι η 5η Ιούνη, η Μέρα της Νάκσα, η επέτειος της κατάληψης της ∆υτικής Όχθης και της Γάζας από το στρατό του Ισραήλ το 1967. Παρά τη χαµηλή ένταση των κινητοποιήσεων, έχουν προστεθεί τουλάχιστον 160 τραυµατίες διαδηλωτές –κάποιοι από αυτούς από πραγµατικά πυρά και κάποιοι από αυτούς σε κρίσιµη κατάσταση. Άλλωστε, η λίστα των δολοφονηµένων των τελευταίων εβδοµάδων δεν έχει «κλείσει»: Ανάµεσα στους χιλιάδες τραυµατίες, υπάρχουν κι εκείνοι που «καταλήγουν» σιωπηλά στις κλινικές της Γάζας. Σε αυτό το φόντο, το Ανώτατο ∆ικαστήριο του Ισραήλ απέρριψε οµόφωνα την έκκληση δύο ανθρωπιστικών οργανώσεων που κατήγγειλαν τη χρήση πραγµατικών πυρών από τον ισραηλινό στρατό ως παράνοµη κι εγκληµατική και ζητούσαν να απαγορευθεί. Σε πείσµα της κατακραυγής ακόµα και από διεθνείς οργανισµούς όπως ο ΟΗΕ, η δολοφονία άοπλων, ειρηνικών διαδηλωτών κρίθηκε πανηγυρικά και µε τη βούλα «νόµιµη»

από το κράτος του Ισραήλ –και αυτό προειδοποιεί για τη συνέχεια. Θα εξακολουθήσει να δολοφονεί, όσο δεν τιµωρείται.

Μη-βίαιη πολιτική ανυπακοή

Στον απόηχο των εγκληµάτων του ισραηλινού στρατού, ξεκίνησε η µεγάλη µάχη «δηµοσίων σχέσεων», µε τόνους λάσπης να εκτοξεύονται ενάντια στους «βίαιους» Παλαιστίνιους διαδηλωτές (βλ. σελ. 6). Η πραγµατικότητα είναι ότι η Πορεία της Επιστροφής εµπνέεται από την ιδέα της «µη-βίαιης µαζικής πολιτικής ανυπακοής», ακόµα και από τις αυταπάτες της. Σύµφωνα µε ένα από τα ηγετικά στελέχη, τον Αχµέντ Αµπού Αρτέµα: «Πριν λίγα χρόνια, ο κόσµος εδώ θα απέρριπτε την ιδέα ότι οι ειρηνικές διαδηλώσεις µπορούν να πετύχουν οτιδήποτε. Στο κάτω-κάτω, όλες οι µορφές αντίστασης δεν απέδωσαν τίποτα συγκεκριµένο. Αυτό που µε εντυπωσιάζει είναι η αλλαγή που βλέπουµε στον τρόπο που αντιστεκόµαστε. Παλιότερα ο αγώνας µας ήταν ανάµεσα σε ένοπλους Παλαιστίνιους µαχητές και Ισραηλινούς ελεύθερους σκοπευτές, τανκς και F-16. Τώρα είναι ένας αγώνας ανάµεσα στην κατοχή και ειρηνικούς διαδηλωτές –άντρες και γυναίκες, νέους και γέρους». Ο Αρτέµα είναι από τους ανθρώπους που είναι αντίθετοι ακόµα και στις παραµικρές «προκλήσεις», αλλά που µπορεί να δείξει κατανόηση και να τις εξηγήσει, σε αντίθεση µε όσους χυδαίους έσπευσαν να ζητήσουν από ανθρώπους σαν κι αυτόν «να

διασφαλίσουν τον ειρηνικό χαρακτήρα των διαδηλώσεων»: «Προσπαθήσαµε να αποθαρρύνουµε τους διαδηλωτές από το να επιχειρήσουν να περάσουν µέσα στο Ισραήλ. Αλλά δεν µπορούµε να τους σταµατήσουµε. Είναι η δράση ενός φυλακισµένου λαού που διψά για λευτεριά, είναι ένα από τα ισχυρότερα κίνητρα στην ανθρώπινη φύση…». Ένας άλλος από τους βασικούς διοργανωτές της Πορείας, ο Χασάν Αλ-Κουρντ, δήλωσε: «Πολλοί από µας είµαστε ακόµα σε κατάσταση σοκ. ∆εν περιµέναµε τόσο µεγάλο αριθµό νεκρών και τραυµατιών. Αλλά ξέρετε κάτι; Ακόµα κι αν οι τραυµατίες µας είναι περισσότεροι κι από εκείνους της σφαγής του 2014, ακούω πολλούς από αυτούς να θέλουν να συνέλθουν γρήγορα για να επιστρέψουν στα σύνορα και να επιχειρήσουν ξανά να τα περάσουν». Γιατί; «Γιατί δεν έχουν τίποτε άλλο να κάνουν. ∆εν αισθάνονται ότι έχουν κάποιον άλλο λόγο να ζουν. Ένα από τα θετικά αποτελέσµατα των διαδηλώσεών µας, παρά τον πόνο που ακολούθησε και τις µεγάλες απώλειες, είναι ότι δίνουν στη νεολαία µας έναν στόχο στη ζωή. Γι’ αυτό αισθανόµαστε ότι ξεκινήσαµε κάτι καινούργιο, που δεν πρόκειται να σταµατήσει». Τέτοιοι άνθρωποι είναι οι διοργανωτές των Παλαιστινιακών διαδηλώσεων. Αν µπορεί κανείς να τους προσάψει κάτι, είναι µάλλον αφέλεια απέναντι στην πολεµική µηχανή του Ισραήλ, παρά διάθεση να συγκρουστούν µαζί της βίαια. Ο Νετανιάχου τόλµησε να δηλώσει ότι οι διοργανωτές «προκαλούν θύµατα για να πιέσουν το Ισραήλ» και ότι αυτό είναι «ντροπή». Πάει πολύ αυτός που δίνει την εντολή να πέσουν οι σφαίρες, να καταγγέλλει εκείνους που βαδίζουν άοπλοι κατά πάνω τους ότι «τον προκαλούν» να τους σκοτώσει κι ότι θα έπρεπε να ντρέπονται γι’ αυτό. Όταν οι Παλαιστίνιοι αµύνονται, «ασκούν βία», όταν βαδίζουν ειρηνικά «πάνε γυρεύοντας για αθώους νεκρούς». Όπως γράφει το ηγετικό στέλεχος της παλαιστινιακής αντίστασης Μουσταφά Μπαργούτι: «για χρόνια διεθνείς υπουργοί Εξωτερικών, πρωθυπουργοί, ξένοι δηµοσιογράφοι µου έκαναν την ίδια ερώτηση: Γιατί δεν χρησιµοποιούν οι Παλαιστίνιοι το παράδειγµα του Γκάντι και του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και να διαδηλώσουν κατά χιλιάδες ενάντια στην ισραηλινή κατοχή; Ε αυτό κάναµε». Και σήµερα φαίνεται ότι όλοι εκείνοι που συµβούλευαν «φιλικά» τον Μπαργούτι να ακολουθήσουν το «µη-βίαιο» δρόµο, καλύπτουν τη δολοφονική βία του Ισραήλ ή σιωπούν.

∆ιεθνές κίνηµα

Απέναντι στην εγκληµατική αδιαφορία/ συνενοχή των ξένων κυβερνήσεων, η αλληλεγγύη στους Παλαιστίνιους γίνεται υπόθεση του διεθνούς κινήµατος. Αν σε επίπεδο κυβερνήσεων οι

Παλαιστίνιοι είναι πιο µόνοι από ποτέ, σε επίπεδο συνειδήσεων το Ισραήλ είναι πιο αποµονωµένο από ποτέ. Το διεθνές κίνηµα BDS (Μποϊκοτάζ-Άρση Επενδύσεων-Κυρώσεις), που έχει ανθίσει τα τελευταία χρόνια, πήρε νέα ώθηση µετά τα γεγονότα στη Γάζα. Όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες παίρνουν θέση στο πλευρό του Ρότζερ Γουότερς, που από καιρό καλεί σε µποϊκοτάζ (οι Portishead συνυπέγραψαν µε άλλα συγκροτήµατα ένα νέο κάλεσµα, ο Ζιλµπέρτο Ζιλ µαταίωσε την προγραµµατισµένη συναυλία του). Στη Γαλλία επικρατεί ξεσηκωµός ενάντια στο «έτος Γαλλίας-Ισραήλ» που έχει µια σειρά εκφάνσεις «συνεργασίας» µε το κράτος-τροµοκράτη. Οι πανηγυρισµοί του Νετανιάχου και το «του χρόνου στην Ιερουσαλήµ» από τη φετινή νικήτρια της Γιουροβίζιον έκαναν σε πολλούς σαφές ότι επρόκειτο για «ξέπλυµα» και σε µια σειρά χώρες ασκούνται πιέσεις είτε να µη συµµετέχουν, είτε να ζητήσουν να γίνει ο διαγωνισµός του χρόνου κάπου αλλού κι όχι στο Ισραήλ. Πίσω από τα «λαµπερά» πολιτισµικά, ένας «τυφλοπόντικας» πετυχαίνει νίκες σε πανεπιστήµια, εκκλησίες, συνδικάτα κ.ο.κ. Στις ίδιες τις ΗΠΑ, οι κινητοποιήσεις των Αµερικανών Εβραίων ενάντια στο κράτος του Ισραήλ ήταν οι µαζικότερες εδώ και χρόνια, επιβεβαιώνοντας την εκτίµηση ότι µια νέα γενιά Εβραίων διαρρηγνύει κάθε συναισθηµατικό-πολιτικό δεσµό µε το κράτος-τροµοκράτη, που ισχυρίζεται ότι µιλά και δρα στο όνοµά τους. Το ζητούµενο αυτού του κινήµατος είναι να αποκαλύψει την αναντιστοιχία µεταξύ κοινής γνώµης και κυβερνητικής πολιτικής, για να µπορέσει να επιβάλει αλλαγή και της δεύτερης. Όπως έγραψε πρόσφατα ο Εβραίος αντισιωνιστής Ίλαν Πάπε, είναι η αντίστοιχη πρόκληση που αντιµετώπισε το διεθνές κίνηµα αποµόνωσης του Απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική. Να αποκτήσει τέτοια δυναµική το «µποϊκοτάζ από τα κάτω», ώστε να επιβάλει και αλλαγές «από τα πάνω». Αυτός ο αγώνας γίνεται κεντρικής σηµασίας και στην Ελλάδα. Όπου η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει ανοίξει διάπλατους και πολυπλόκαµους δρόµους συνεργασίας µε το κράτος του Ισραήλ. Κι όπου η κοινωνική πλειοψηφία που παραµένει αποφασιστικά υπέρ των Παλαιστινίων, πρέπει να χτίσει ένα αντίστοιχο κίνηµα που να παίρνει έµπρακτα θέση «από τα κάτω», για να µπορέσει αύριο-µεθαύριο να διεκδικήσει πιο αποφασιστικά τη ρήξη αυτών των δεσµών. Όποιος κόπτεται για τη «βία» πραγµατικά κι όχι υποκριτικά, οφείλει να στηρίξει αυτή τη δράση. Συνήθως εκείνοι που επικρίνουν τη «βία» των Παλαιστινίων είναι οι ίδιοι που απορρίπτουν και το BDS (ή εφαρµόζουν τις ακριβώς αντίθετες πολιτικές, αυτές της εφ’ όλης της ύλης συνεργασίας µε το Ισραήλ). Όποιος µε τη συνενοχή του διατηρεί αυτόν τον «ειρηνικό» δρόµο κλειστό για τους Παλαιστίνιους, δεν δικαιούται µετά να τους κουνά το δάκτυλο. Σε ό,τι µας αφορά, θα µείνουµε στο πλευρό των Παλαιστινίων, όποιον τρόπο κι αν επιλέγουν κάθε φορά να συνεχίσουν τον αγώνα τους…