EA 410 by dea.org.gr ΔΕΑ

Φύλλο Νο 410 | 13 ΙΟΥΝΗ 2018 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Το Μουντιάλ ανάµεσα στις µάζες, τις συµµορίες και το χρήµα σελ. 10-11

H Τουρκία µπροστά σε κρίσιµες εκλογές

Η κρίση στην Ευρώπη και η Αριστερά σελ. 3, 18-19

σελ. 4-5

Όλοι-όλες στα αντιρατσιστικά φεστιβάλ σελ. 6, 16

Ç ÑÉÆÏÓÐÁÓÔÉÊÇ ÁÑÉÓÔÅÑÁ ÊÁÉ ÔÏ ÅÑÃÁÔÉÊÏ ÊÉÍÇÌÁ ÌÐÏÑÏÕÍ ÊÁÉ ÐÑÅÐÅÉ ÍÁ ÐÁÑÏÕÍ ÐÑÙÔÏÂÏÕËÉÅÓ

Íá áíáôñÝøïõµå ôá µíçµüíéá

Η πολιτική που χαράζει η ηγετική οµάδα Τσίπρα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι κυριολεκτικά εφιαλτική για τον κόσµο της εργασίας και τις λαϊκές δυνάµεις.

Στο όνοµα της δήθεν

«καθαρής εξόδου» από τα µνηµόνια σχεδιάζεται ο εγκλωβισµός στις µνηµονιακές πολιτικές για µια απροσδιόριστη, µακρά χρονική περίοδο, για µια ολόκληρη ιστορική εποχή.

Το σύνολο των µνηµονιακών νόµων και ρυθµίσε-

ων, το σύνολο των νεοφιλελεύθερων αντιµεταρρυθµίσεων, µονιµοποιείται και κηρύσσεται απαραβίαστο. Το πολυνοµοσχέδιο µε τα προαπαιτούµενα της 4ης αξιολόγησης και το Μεσοπρόθεσµο Πρόγραµµα της περιόδου 2019-2022, συνιστούν στην πραγµατικότητα ένα 4ο µνηµόνιο, που επιφυλάσσει αθροιστικά µέχρι το 2022 µέτρα πρόσθετης λιτότητας τουλάχιστον 18,5 δισ. ευρώ! Περίπου 3 δισ. ευρώ θα αφαιρούνται ετησίως από τις συντάξεις, ενώ περισσότερα από 2 δισ. ευρώ ετησίως θα είναι η αύξηση των φόρων πάνω στα λαϊκά νοικοκυριά, που επιφέρει η µείωση του αφορολόγητου και η αύξηση στον ΕΝΦΙΑ και τον ΦΠΑ. Με αυτόν τον αιµατηρό τρόπο θα επιδιωχθούν τα θηριώδη «πλεονάσµατα» που προβλέπει η συµφωνία κυβέρνησης-δανειστών. συνέχεια στη σελ. 2

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

ÌÁÊÅÄÏÍÉÊÏ

Ï×É ÓÔÇ ÍÁÔÏÚÊÇ «ËÕÓÇ» ÁíôéðïëåµéêÞ - áíôééµðåñéáëéóôéêÞ - äéåèíéóôéêÞ ðïëéôéêÞ áðÝíáíôé óôá Ï×É ôïõ åèíéêéóµïý, ôçò ÄåîéÜò êáé ôçò ÁêñïäåîéÜò

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Της σύνταξης...

13 ΙΟΥΝΗ 2018

Μακεδονικό

Την ίδια στιγµή είναι στον αέρα η υπόσχεση του Τσί-

Όχι στη νατοϊκή «λύση»

Ακόµα και η επικοινωνιακή κοµπίνα περί «εξόδου στις

συνέχεια από σελ. 1 πρα ότι αυτός ο κοινωνικός κανιβαλισµός θα συνδυαζόταν, τουλάχιστον, µε µείωση του χρέους. Κάθε προοπτική «αποµείωσης» έχει αποκλειστεί από τους δανειστές, ενώ η Κοµισιόν υπογραµµίζει ότι το µόνο που συζητά είναι κάποιες παρατάσεις στους χρόνους πληρωµής των δόσεων.

αγορές» έχει τιναχτεί στον αέρα. Σήµερα το επιτόκιο δανεισµού από τις αγορές στα 10ετή ελληνικά οµόλογα έχει φτάσει στο 4,84%, σχεδόν ίσο µε εκείνο του 2010 που οδήγησε τον Γ. Παπανδρέου… στο Καστελόριζο! Η πιθανά αναγκαστική στροφή στην προστασία της «πιστοληπτικής γραµµής», που εξ αρχής πρότεινε ο ακραία νεοφιλελεύθερος Γ. Στουρνάρας, θα έχει ως συνέπεια µια πιο ρητή δέσµευση σε 4ο µνηµόνιο, µε τους ανάλογους πολιτικούς κινδύνους για το συνασπισµό ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Και αυτά διαφαίνονται στον ορίζοντα ήδη, πριν ακόµα η «ιταλική κρίση» δείξει τα δόντια της.

Προσπαθώντας να σώσει τα προσχήµατα, η κυβέρ-

νηση αναζητά «επιτυχίες» στα λεγόµενα εθνικά ζητήµατα, πατώντας γκάζι στις συµφωνίες για την επέκταση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα ∆υτ. Βαλκάνια (βλ. διπλανές στήλες) και σκληραίνοντας τη γραµµή στο Αιγαίο και στην Αν. Μεσόγειο (ακόµα και ο οµιλητής στο εθνικιστικό συλλαλητήριο στην Αθήνα, Μίκης Θεοδωράκης, διαπίστωσε τον κίνδυνο να µας πάει ο Καµένος σε… πόλεµο µε την Τουρκία). Για άλλη µια φορά αποδεικνύεται ότι η υποταγή στα οικονοµικά-ταξικά ζητήµατα οδηγεί σε υποταγή εφ’ όλης της ύλης, που φτάνει ακόµα και στα ζητήµατα της δηµοκρατίας και της ειρήνης.

Απέναντι σε αυτή την πολιτική, ο κόσµος της εργασίας

και οι λαϊκές δυνάµεις δεν έχουν άλλο δρόµο από αυτόν της ανατροπής, από αυτόν που χρησιµοποιήσαµε απέναντι στα µνηµόνια 1 και 2.

Είναι σαφές ότι σήµερα υπάρχει µεγαλύτερη δυσκο-

λία. Η πολιτική ήττα του 2015 «βαραίνει» πάνω στον κόσµο, προκαλεί αποθάρρυνση και φαινόµενα στροφής στο ιδιωτικό-ατοµικό πρόβληµα. Η εκλογική ορατή εναλλακτική –αυτή της Ν∆ του Μητσοτάκη– όχι µόνο δεν προκαλεί ελπίδα, όχι µόνο δεν πείθει, αλλά δικαιολογηµένα προκαλεί φόβο, αίσθηµα εγκλωβισµού και αδιεξόδου.

Όµως, πάντα, ανάλογες καταστάσεις είναι προσωρινές.

Είναι οι υφέσεις πριν από τις νέες κοινωνικές καταιγίδες. Το ερώτηµα δεν είναι εάν αυτές θα ξεσπάσουν, αλλά το πότε θα ξεσπάσουν.

Το καθήκον για τις δυνάµεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι να επιταχύνουν αυτή τη διαδικασία.

Στο εργατικό κίνηµα, στην αντίσταση στις ιδιωτι-

κοποιήσεις, στην πάλη ενάντια στους πλειστηριασµούς, στην αντίσταση στον ιµπεριαλισµό, τον εθνικισµό και τον πόλεµο, χρειάζονται οργανωµένες πρωτοβουλίες κλιµάκωσης των αγώνων.

Το ίδιο ισχύει στο πολιτικό πεδίο. Ο αγώνας για την ανα-

τροπή των µνηµονίων θα είναι αναπόφευκτα πολιτικός αγώνας. Και αυτός περιλαµβάνει πολιτικές πρωτοβουλίες για συγκεκριµένες κινητοποιήσεις, αλλά και την προετοιµασία για να δώσουµε στον κόσµο µας διέξοδο –τόσο στο τοπικό-αυτοδιοικητικό, όσο και στο κεντρικοπολιτικό επίπεδο– απέναντι στο δίληµµα Τσίπρας ή Μητσοτάκης. Σε ένα δίληµµα όπου όποιος εγκλωβιστεί, οφείλει να γνωρίζει ότι εγκρίνει την παράταση της µνηµονιακής βαρβαρότητας.

ην ώρα που γράφονται αυτές οι γραµµές, φαίνεται ότι ο Τσίπρας και ο Ζάεφ καταλήγουν στη συµφωνία που θα διευκολύνει τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα ∆υτ. Βαλκάνια. Είναι σαφές ότι οι δύο πλευρές «τρέχουν» για να προλάβουν πριν από τη Σύνοδο της ΕΕ στη Σόφια (28 Ιούνη) και τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ µέσα στον Ιούλιο. Οι ηµεροµηνίες είναι µια ακόµα απόδειξη ότι οι δυτικές Μεγάλες ∆υνάµεις υπαγορεύουν τους όρους της συµφωνίας. Ασφαλώς δεν το κάνουν «αµερόληπτα»: Οι ιµπεριαλιστές έχουν επίγνωση των τοπικών συσχετισµών και ιεραρχούν τις συµµαχίες τους. Τόσο το ΝΑΤΟ όσο και η ΕΕ έκαναν, µε όλους τους τρόπους, σαφές στον Ζάεφ ότι η «λύση» περνάει µέσα από την ικανοποίηση των όρων της Αθήνας, αναγνωρίζοντας στην ελληνική πλευρά ρόλο «τοπάρχη», ρόλο συντονιστή της νατοποίησης στα Βαλκάνια. Με την έννοια αυτή, η συµφωνία αποτελεί διπλωµατική και πολιτική νίκη του ελληνικού καπιταλισµού. Το «όνοµα» (πιθανότατα το Severna Makedonia – Βόρεια Μακεδονία) είναι «σύνθετη ονοµασία, µε γεωγραφικό προσδιορισµό» όπως προέβλεπε η «εθνική γραµµή» εδώ και δεκαετίες. Η συµφωνία θα επικυρωθεί από τις Μεγάλες ∆υνάµεις, θα αρχίσουν τα βήµατα υλοποίησής της (µε την πρόσκληση της ∆ηµοκρατίας της Μακεδονίας στη Σύνοδο της ΕΕ, αλλά όχι µε την αναίρεση του ελληνικού «βέτο» στην είσοδό της στο ΝΑΤΟ…), αλλά θα επικυρωθεί από την ελληνική πλευρά εάν και όταν τελειώσει και τυπικά η αποδοχή της από τη µακεδονική πλευρά (µετά το δηµοψήφισµα). Το «όνοµα» θα ισχύει «έναντι όλων» και αυτό το erga omnes θα αφορά και τα εσωτερικά έγγραφα του γειτονικού κράτους. Η γλώσσα θα περιγράφεται ως makedonski, όπως άλλωστε έχει γίνει δεκτή στον ΟΗΕ από το 1977, χωρίς σοβαρές αντιρρήσεις της Αθήνας. Η εκκλησία θα µετονοµαστεί σε «της Αχρίδας», για να καλυφθούν οι αντιρρήσεις της εδώ ιεραρχίας. Η περιγραφή αυτή αναδεικνύει µε σαφήνεια τον κερδισµένο και τον χαµένο. Είναι αποτέλεσµα της στενότερης σύνδεσης της ελληνικής πλευράς µε τις ΗΠΑ και την ΕΕ, στη βάση του ρήγµατος στην εµπιστοσύνη των ∆υτικών απέναντι στην Τουρκία του Ερντογάν. Είναι επίσης αποτέλεσµα εσωτερικών µετατοπίσεων στη ∆ηµοκρατία της Μακεδονίας: ο σλαβοµακεδονικός εθνικισµός –όπως εκφράστηκε µε την πολιτική «αρχαιοποίησης» του Γκρουέφσκι– έφτασε σε αδιέξοδο, συναντώντας την εξέγερση της φτωχής αλβανικής «συνιστώσας» του πληθυσµού. Η επιµονή σε νεότερες εκδοχές του «µακεδονισµού» (στην ιστορία του 19ου –20ού αιώνα) επανέφερε έναν παλιότερο αντίπαλο των ιδρυτών της ∆ηµοκρατίας της Μακεδονίας: τον βουλγαρικό εθνικισµό. Αυτοί είναι πρακτικοί λόγοι που, µαζί µε τις σχέσεις του Ζάεφ µε τις ΗΠΑ και την ΕΕ, σπρώχνουν µεγάλο τµήµα του πολιτικού προσωπικού στην όπως-όπως συµφωνία µε την Αθήνα. Αυτή η αγωνιώδης αναζήτηση δρόµου

που θα ενισχύει τις προοπτικές ενότητας και βιωσιµότητας της χώρας τους, µετατρέπει σε αστείους τους ισχυρισµούς περί «αλυτρωτισµού» της ∆ηµοκρατίας της Μακεδονίας. Όµως αυτά δεν απαλλάσσουν καθόλου την ηγετική οµάδα Τσίπρα από τις κορυφαίες πολιτικές ευθύνες που αναλαµβάνει. Ανέβηκαν στην κυβερνητική εξουσία ως εκπρόσωποι, τάχα, της Αριστεράς και προσπαθούν να παραµείνουν σε αυτήν ως η πιο φιλοαµερικανική κυβέρνηση στη µετά τη Μεταπολίτευση περίοδο. Είναι γελοίος ο ισχυρισµός ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα ∆υτ. Βαλκάνια θα έχει οτιδήποτε κοινό µε την αναγκαία πολιτική ειρήνης-φιλίας και συνεργασίας στην περιοχή. Αντίθετα, θα επιφέρει µια ραγδαία στρατιωτικοποίηση (η ∆ηµοκρατία της Μακεδονίας προορίζεται να γίνει µια γιγαντιαία βάση στην «καρδιά» των Βαλκανίων), θα εµπλέξει τις τοπικές εκρηκτικές αντιθέσεις µε τις ευρύτερες διεθνείς (π.χ. µεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας), θα αναθερµάνει παλιότερα εθνικιστικά σχέδια και, τελικά, θα φέρει ακόµα πιο κοντά τους πολεµικούς εφιάλτες. Υποχρέωση της Αριστεράς είναι να πει ένα αντιπολεµικό-αντιιµπεριαλιστικό-διεθνιστικό ΟΧΙ σε αυτή την κατάπτυστη συµφωνία. Άλλωστε, η στάση της υπαρκτής Αριστεράς στη γειτονική χώρα µας δείχνει το δρόµο. Ο συνασπισµός Levica (Αριστερά), έχοντας ένα σηµαντικό ιστορικό σύγκρουσης µε τον εθνικισµό στη δική του χώρα, απαντά: «Στο ΝΑΤΟ; Όχι, ακόµα και µε το συνταγµατικό όνοµά µας!». Όµως αυτό το ΟΧΙ που οφείλουµε να αντιτάξουµε στους Τσίπρα, Κοτζιά, Νίµιτς και σία πρέπει απαραίτητα να διαχωριστεί απολύτως, χωρίς κανένα περιθώριο σύγχυσης, µε το εθνικιστικό ΟΧΙ της ∆εξιάς και της ακροδεξιάς. Οι οπαδοί της θεωρίας «η µη λύση είναι η καλύτερη λύση», παίζουν µε τη φωτιά. Ο κίνδυνος µιας διαλυτικής κρίσης στη γειτονική χώρα είναι υπαρκτός και αυτό το ενδεχόµενο σηµαίνει ανακατανοµές στα Βαλκάνια, κρίσεις που σχεδόν ποτέ δεν λύνονται ειρηνικά. Ο αποκλεισµός αυτής της πολεµικής προοπτικής απαντιέται µόνο µε αυθεντική πολιτική ειρήνης-συνεργασίας και φιλίας µεταξύ των λαών. Και αυτή, µε τη σειρά της, δεν µπορεί να «διαµεσολαβείται» µέσω του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Το αριστερό, αντιιµπεριαλιστικό διεθνιστικό ΟΧΙ πρέπει να είναι σε ασυµβίβαστη εχθρότητα µε τις ιδέες και τα πρόσωπα που πρωτοστατούν στα εθνικιστικά «συλλαλητήρια». Οι αναφορές σε έναν κάποιου τύπου «αλυτρωτισµό» των γειτόνων µας είναι επικίνδυνες, γιατί ανοίγουν δρόµο για την ακροδεξιά επιθετικότητα. Οι οµάδες και τα πρόσωπα που συµµετέχουν στην οργάνωση των συλλαλητηρίων πρέπει να αντιµετωπιστούν ως αντίπαλοι, πρέπει να αντιµετωπίσουν «υγειονοµική ζώνη». Άλλωστε, οι πρωτοµάστορες του εθνικιστικού ΟΧΙ στη Βόρεια Ελλάδα είναι (ταυτόχρονα!) οι θερµότεροι υποστηρικτές των ιδιωτικοποιήσεων, των µνηµονιακών αντιµεταρρυθµίσεων, της διάλυσης όλων των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων.

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/754747-11 της Εθνικής Τράπεζας. • Υπεύθυνος Γρηγόρης Δεµέστιχας, τηλ 6976564624

πολιτικη

13 ιουνη 2018

Η Ευρώπη, η «κυριαρχία» και η Αριστερά Του Αντώνη Νταβανέλου

σύνοδος των G7 τινάχθηκε στον αέρα, όταν ο Ντόναλντ Τραμπ απέσυρε την υπογραφή των ΗΠΑ από το τελικό ανακοινωθέν της ομάδας των «7 μεγάλων» του καπιταλισμού (ΗΠΑ, Καναδάς, Ιαπωνία, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία), με βασικό θέμα το «έντιμο εμπόριο», δηλαδή τις κρατικές πολιτικές που ρυθμίζουν τις σχέσεις μεταξύ των οικονομιών των μεγάλων χωρών. Ο Τραμπ επιτέθηκε δημόσια στον πρωθυπουργό του Καναδά, Τζάστιν Τριντό, χαρακτηρίζοντάς τον «ανέντιμο και αδύναμο», γεγονός που προκάλεσε μια επίσης σκληρή απάντηση της κυβέρνησης του Καναδά, που κάνει λόγο για «αντίποινα» του Καναδά απέναντι στους τελωνειακούς δασμούς των ΗΠΑ στον χάλυβα και στο αλουμίνιο. Οι Ευρωπαίοι δήλωσαν ότι «συνεχίζουν να στηρίζουν τη συμφωνία, που αποτύπωνε το κοινό ανακοινωθέν των G7», όμως είναι καθαρό ότι η συμφωνία αυτή είναι ήδη νεκρή, πριν στεγνώσει το μελάνι στην υπογραφή της. Πρόκειται για μια θεαματική εξέλιξη που δείχνει ότι πρέπει να πάρουμε πολύ πιο σοβαρά τις σκέψεις και τις προοπτικές για τη στροφή στον «προστατευτισμό» και το πέρασμα της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης σε μια νέα φάση, πολύ πιο οξυμένων ανταγωνισμών, στα όρια του οικονομικού πολέμου μεταξύ των μεγάλων κέντρων της. Είναι επίσης φανερό ότι η εξέλιξη αυτή αποτελεί την υλική βάση για την ενίσχυση των ιδεολογικών και πολιτικών «πλαισίων» στροφής προς τον εθνικισμό, το ρατσισμό και το μιλιταρισμό, μεταξύ των καθεστωτικών δυνάμεων διεθνώς. Την ίδια ώρα στην καρδιά της Ευρώπης, στην Ιταλία, συγκροτήθηκε τελικά η κυβέρνηση που στηρίζεται στη συμμαχία της ακροδεξιάς Λέγκας του Ματέο Σαλβίνι και των «λαϊκιστών» του Κινήματος των 5 Αστέρων (M5S). Μια από τις πρώτες πράξεις της νέας κυβέρνησης ήταν η απόφαση να κλείσει όλα τα λιμάνια της Ιταλίας για τους πρόσφυγες, υπογραμμίζοντας την πρόθεσή της να κάνει πράξη την πολιτική «μηδενικής ανοχής» απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, όπως έχει υποσχεθεί ο ρατσιστής Σαλβίνι. Αυτές οι εξελίξεις «επικοινωνούν» μεταξύ τους; Πριν λίγες μέρες ολοκλήρωσε την περιοδεία του στην Ευρώπη (όπου επισκέφτηκε τις Ιταλία, Ελβετία, Γερμανία, Γαλλία και Ουγγαρία) ο ακροδεξιός πρώην σύμβουλος και «μέντορας» του Τραμπ, Στίβεν Μπάνον. Ο Μπάνον, που έπαιξε καθοδηγητικό ρόλο στην εκλογική νίκη του Τραμπ, υποστήριξε στη συνέχεια τόσο «ακραίες» πολιτικές, που υποχρέωσε το αμερικανικό establishment να απαιτήσει από τον Τραμπ την απομάκρυνσή του. Κατά την ευρωπαϊκή περιοδεία του ο Μπάνον χαρακτήρισε τον Βίκτορ Ορμπάν ως «τον πιο σημαντικό ηγέτη αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη», υποστήριξε ανοιχτά το σχηματισμό κυβέρνη-

σης Σαλβίνι-M5S στην Ιταλία, έγινε δεκτός με τυμπανοκρουσίες από τη Μαρίν Λεπέν και δήλωσε πλήρη υποστήριξη στο ακροδεξιό κόμμα AfD στη Γερμανία και στο ξενοφοβικό UKIP στη Βρετανία. Δήλωσε θερμός υποστηρικτής μιας στρατηγικής επιστροφής στην «εθνική κυριαρχία» και προανήγγειλε την πλούσια χρηματοδότηση στα «εθνικιστικά και λαϊκιστικά sites» που, κατά την πρόβλεψή του, θα «κλέψουν την παράσταση» μέσα στο 2019 –τη χρονιά των ευρωεκλογών στην Ευρώπη. Ο Μπάνον τάσσεται υπέρ της «συμφιλίωσης» με τη Ρωσία του Πούτιν, υπέρ της «ανοχής» απέναντι στον Άσαντ, υπέρ της συγκέντρωσης δυνάμεων κατά της Κίνας και του «άξονα» των ισλαμιστών (Ιράν, Τουρκία), που «απειλούν» τους χριστιανικούς-λευκούς λαούς στην Ευρώπη και στον κόσμο. Ασφαλώς δεν υποστηρίζουμε κάποια θεωρία «συνωμοσίας». Άλλωστε αυτός ο ανορθολογισμός αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα των ακροδεξιών σαν τον Μπάνον και τους Ευρωπαίους ομολόγους του. Όμως, ταυτόχρονα, αυτές οι πολιτικές θέσεις, που επιτίθενται στην «παγκοσμιοποίηση» από τα δεξιά, από μια σκοπιά εθνικιστικής και συνάμα νεοφιλελεύθερης στρατηγικής «εθνικής κυριαρχίας» έχουν ήδη πληθύνει αρκετά και είναι λάθος να μην αντιμετωπίζονται συνεκτικά από τη ριζοσπαστική Αριστερά. Ασφαλώς, επίσης, η τάση αυτή δεν είναι μοναδική, ούτε και κυρίαρχη. Στην Ευρώπη η τάση που επιμένει στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, η τάση που συγκλίνει στο «ακραίο κέντρο», η τάση που συμβολίζουν η Μέρκελ και ο Μακρόν, παραμένει ως τάση αποφασιστικής ισχύος, παρά τα αυξημένα προβλήματα και τις αμφισβητήσεις που αντιμετωπίζει μετά το Brexit και την άνοδο του ρεύματος του ευρωσκεπτικισμού. Στην Ισπανία άλλωστε –σε μια χώρα με ανάλογο μέγεθος και σημασία με την Ιταλία– είχαμε μια διαφορετική εξέλιξη. Η κυβέρνηση της Δεξιάς έπεσε, κάτω από τις αποκαλύψεις για τη διαφθορά του κόμματος του Ραχόι, και το καθεστώς εμπιστεύτηκε τη διαχείριση της χώρας

σε μια κυβέρνηση μειοψηφίας των σοσιαλδημοκρατών. Οι σοσιαλφιλελεύθεροι του Σάντσεζ καλούνται να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά της κρίσης, μπροστά στην οποία απέτυχε ο Ραχόι, ελπίζοντας να απαιτήσουν «ανοχή» από τους ποταμίσιους Ciudadanos, αλλά και από την ηγεσία του Ποδέμος. Κατά τον ισπανικό Τύπο, η πτώση του Ραχόρι, μετά από μια πρόταση μομφής, συνιστά «τη σοβαρότερη πολιτική κρίση στην Ισπανία, μετά το θάνατο του Φράνκο». Αυτό είναι το σημείο που πρέπει να κρατήσουμε. Οι διχασμοί, οι ταλαντεύσεις, οι στρατηγικές αποκλίσεις μέσα στο εσωτερικό των κυρίαρχων τάξεων, είναι το αδιάψευστο σημάδι ότι η κρίση που ξέσπασε το 2008 συνεχίζει αμείωτα να ροκανίζει τις προοπτικές του συστήματος διεθνώς, έχοντας περάσει ήδη από το επίπεδο της οικονομίας στο πεδίο της πολιτικής. Η «περιπέτεια» της αποσταθεροποίησης που άρχισε το 2008, που ήδη έχει αλλάξει τον πολιτικό χάρτη σε μεγάλα τμήματα του κόσμου, συνεχίζεται με επιταχυνόμενο ρυθμό, οδηγώντας τα μαζικά κινήματα και τις δραστήριες δυνάμεις της Αριστεράς (όσες τουλάχιστον δεν επιλέγουν να αποσυρθούν στην ηρεμία της ιδεολογικής κριτικής) μπροστά σε δύσκολα διλήμματα και κρίσιμες αποφάσεις.

Κυριαρχία;

Από την ελληνική εμπειρία, από το καλοκαίρι της υποταγής της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, έχει γίνει σαφές ότι το βάρος του συνθήματος για «λαϊκή κυριαρχία» πρέπει να ενισχυθεί μέσα στην προγραμματική συγκρότηση και την πολιτική πρακτική των δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς διεθνώς. Στην πραγματικότητα πρόκειται για τη θεμελιώδη διεκδίκηση δημοκρατικών ελευθεριών: για το δικαίωμα ενός λαού να αποφασίζει ο ίδιος για τις προοπτικές και το μέλλον του. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι τα μνημόνια και το κουαρτέτο έχουν θέσει όλες τις σοβαρές οικονομικές και κοινωνικές αποφάσεις στην έγκριση μη-εκλεγμένων «σωμάτων», όπως η Κομισιόν, το ΔΝΤ και η ΕΚΤ. Όμως αυτό το θεμιτό και αναγκαίο προ-

γραμματικό και πολιτικό «βήμα» δεν ταυτίζεται με τις στρατηγικές «εθνικής κυριαρχίας». Γιατί εδώ, η έννοια της «κυριαρχίας» διευρύνεται και στα ζητήματα που αφορούν τον ανταγωνισμό μεταξύ κυρίαρχων τάξεων και κρατών. Γιατί εδώ, η έννοια της «κυριαρχίας» οδηγεί σε μια υποθετική ενοποίηση των συμφερόντων και των προοπτικών του «έθνους», σε βάρος της αναγκαίας ανεξαρτησίας των κυριαρχούμενων τάξεων στο εσωτερικό της κάθε χώρας, απέναντι στις δυνάμεις του κεφαλαίου. Και μετά από αρκετά χρόνια μνημονιακής εμπειρίας, θα έπρεπε να είναι σαφές ότι τα αιτήματα και οι ελπίδες του κόσμου μας δεν έχουν τίποτα το κοινό με την πολιτική της ντόπιας αστικής τάξης, που ταυτίστηκε πλήρως με τη νεοφιλελεύθερη λιτότητα και τις μνημονιακές αντιμεταρρυθμίσεις. Το πιο ενδεικτικό είναι ότι οι στρατηγικές «εθνικής κυριαρχίας» οδηγούν τους οπαδούς τους σε επικίνδυνο αποπροσανατολισμό σε σχέση με τις διεθνείς εξελίξεις. Οι συγχύσεις που εκδηλώθηκαν σχετικά με τις εκτιμήσεις για το Brexit, για τη νίκη του Τραμπ, για τις συνέπειες της νίκης του Σαλβίνι κ.ο.κ ήταν απλά προειδοποιήσεις. Όταν σε αριστερά sites φτάνουν να δημοσιεύονται φράσεις όπως: «Είναι ελάχιστες έως ανύπαρκτες οι επαναπροωθήσεις στην Τουρκία(!) κυρίως λόγω ιδεοληψιών της κυβέρνησης(!), καθώς δεν θέλει να βλέπει αλλοδαπούς να επιστρέφουν πίσω στην Τουρκία και μάλιστα σε μεγάλους αριθμούς(!)», τότε γίνεται φανερό ότι οι λογικές της «εθνικής κυριαρχίας» μπορεί να φτάσουν και σε απαράδεκτη υποβάθμιση ταυτοτικών στοιχείων της Αριστεράς, όπως ο αντιρατσισμός. Και αυτές είναι πραγματικά επικίνδυνες ιδεοληψίες που πρέπει να ανασκευαστούν. Στην εποχή μας η πάλη για δημοκρατία, η πάλη για αυθεντικά λαϊκή κυριαρχία, είναι άμεσα συνδεδεμένη με το κοινωνικό υπόβαθρό της, με την πάλη για την ανατροπή της λιτότητας. Που πάει να πει ότι ο ορίζοντας αυτής της πάλης είναι η γενικότερη σοσιαλιστική απελευθέρωση και όχι η επιστροφή στο επικίνδυνο έδαφος των εθνικών ανταγωνισμών.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

13 ioynh 2018

Η Τουρκία μπροστά σε κρίσιμες Του Πάνου Πέτρου

Τουρκία μπαίνει στην τελική ευθεία προς την εκλογική αναμέτρηση στις 24 Ιούνη σε συνθήκες αβεβαιότητας. Η εκτίμηση του κυβερνητικού επιτελείου ότι ο χρόνος θα λειτουργούσε σε βάρος του Ερντογάν και του ΑΚΡ (όταν προέκρινε την προσφυγή σε πρόωρες εκλογές) αποδεικνύεται απολύτως ορθή. Oι «περιπέτειες» στο μέτωπο της εξωτερικής πολιτικής και των διεθνών σχέσεων συνεχίζουν να προκαλούν κραδασμούς και ερωτηματικά, ενώ (κυρίως) παίρνουν όλο και πιο εκρηκτικό χαρακτήρα τα προβλήματα της τουρκικής οικονομίας. Και σύμφωνα με κάποιες δημοσκοπήσεις, αυτά ήδη φθείρουν την επιρροή του Ερντογάν και του κόμματός του. Ο Ερντογάν επιδιώκει να διατηρήσει τις δυνάμεις του σε αυτή τη φάση και να διαχειριστεί ως «νικητής» την δύσκολη περίοδο, αξιοποιώντας και το νέο προεδροκεντρικό καθεστώς του συντάγματος που θα τεθεί σε πλήρη εφαρμογή μετά τις εκλογές. Για την επόμενη μέρα προετοιμάζεται και η «Δύση» (οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η ΕΕ). Τα προβλήματα της τουρκικής οικονομίας είναι πραγματικά, αλλά τα πλήγματα που δέχεται η τουρκική λίρα και οι απανωτές «επιθέσεις» των Οίκων Αξιολόγησης δεν είναι απολύτως «αντικειμενικές» καταστάσεις –ο χρόνος και η ένταση των δύο φαινομένων δείχνουν και έναν «υποκειμενισμό» από πλευράς των δυτικών

χρηματοπιστωτικών οργανισμών, μια ένταση της πίεσης πάνω στην Τουρκία, να εκβιαστεί οικονομικά για (επι)στροφή στη Δύση.

Καρότο και μαστίγιο

Και στο γεωπολιτικό πεδίο είναι σε εξέλιξη ένα παζάρι, όπου συνυπάρχει το καρότο με το μαστίγιο. Κατά τη συνάντηση του Μάικ Πομπέο με τον Τσαβούσογλου φάνηκε να επιβεβαιώνεται ο «οδικός χάρτης για την Μανμπίτζ», όπως αυτός είχε συμφωνηθεί από τον Ρεξ Τίλερσον (και η εφαρμογή του είχε καθυστερήσει λόγω του κενού κατά την «αλλαγή φρουράς» στο αμερικανικό υπ. Εξ.), και ανοίγει ο δρόμος για «οικειοθελή» (υπό αμερικανική πίεση) αποχώρηση των Κούρδων

μαχητών από τη συριακή πόλη. Ωστόσο τα πιο σοβαρά (από τη σκοπιά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού) ζητήματα μένουν ανοιχτά: Όπως το «πάγωμα» της παράδοσης των F-35, σε συνάρτηση με την τύχη που θα έχει η αγορά/εγκατάσταση των ρωσικών S-400, που εξαγρίωσε το Πεντάγωνο. Εκεί η Άγκυρα δείχνει να κερδίζει χρόνο: αυτό που εμφανίστηκε ως «πάγωμα» της αγοράς είναι στην ουσία η απόφαση να καθυστερήσει η παραλαβή προκειμένου να αποκτήσει στο μεταξύ ο τουρκικός στρατός την τεχνογνωσία αντί για την επιλογή να επισπευστεί η παραλαβή, αλλά να απαιτούνται Ρώσοι ειδικοί και χειριστές του οπλικού συστήματος. Στο μεσοδιάστημα, θα συνεχιστούν λογικά οι αμερικανικές πιέσεις και η σχετική

διαπραγμάτευση. Στα μέσα Ιούνη, η αμερικανική Γερουσία συζητά το νομοσχέδιο αποκλεισμού της Τουρκίας από το πρόγραμμα των F-35. Ένα ζήτημα που είναι κομβικό, είναι οι σχέσεις με το Ισραήλ, που μετά από μια «χλιαρή» επαναπροσέγγιση μπήκαν και πάλι σε κρίση, με δεδομένη τη στάση που κράτησε η Άγκυρα και στο ζήτημα της Ιερουσαλήμ και στις σφαγές διαδηλωτών στη Γάζα. Ακόμα και στο ζήτημα των F35 υπήρξε ισραηλινή παρέμβαση κατά της παράδοσής τους, με αξιωματούχο να δηλώνει χαρακτηριστικά στην Haaretz: «Οι ανησυχίες μας για την Τουρκία είναι μεγάλες, καθώς απομακρύνεται από τις θέσεις του ΝΑΤΟ, αλλά και από το ρόλο ως σύμμαχος εναντίον των τρομοκρατών. Αυτή δεν είναι συμπεριφορά συμμάχου…». Αλλά αυτά αφορούν το τοπίο μετά τις εκλογές. Προς το παρόν, στο εσωτερικό της Τουρκίας παρακολουθούμε το πολιτικό κεφάλαιο που είχε συσσωρεύσει από προηγούμενες εποχές ο Ερντογάν να δίνει μάχη με τα όρια που έχει η αντοχή αυτού του κεφαλαίου, ιδιαίτερα μετά την αυταρχική στροφή των τελευταίων χρόνων.

Οι δύο φάσεις του ΑΚΡ

Ένας πρώην υπουργός, ο Ερτουγκρούλ Γκιουνάι, αναφέρεται σε «δύο διακριτές φάσεις της διακυβέρνησης ΑΚΡ», ισχυριζόμενος ότι στην «πρώτη» (οικονομική ανάπτυξη που επέτρεψε κάποια κοινωνικά προγράμματα, άνοιγμα προς τους Κούρδους και τις μειονότητες, σύγκρου-

Η συζήτηση στην Ελλάδα και ο ανταγωνισμός

το μεταξύ οι εκλογές στην Τουρκία προφανώς απασχολούν και την πολιτική συζήτηση στην Ελλάδα. Είναι μια παράδοση που επιμένει να σχολιάζει όλες τις εξελίξεις στη γείτονα μέσα από το πρίσμα «τι θα σημαίνει αυτό για τα ελληνικά συμφέροντα». Ωστόσο στις σημερινές συνθήκες, πράγματι ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός είναι στην ημερήσια διάταξη και άρα απασχολεί πράγματι και το προεκλογικό σκηνικό στην Τουρκία. Τα ελληνικά ΜΜΕ ξεψαχνίζουν κάθε δήλωση που αφορά τα ελληνοτουρκικά για να εντοπίσουν «τουρκικές προκλήσεις». Φυσικά η προεκλογική περίοδος προσφέρεται για πολλές τέτοιες δηλώσεις και λεονταρισμούς –ο Ερντογάν επενδύει στον εθνικισμό, ενώ οι αντίπαλοί του αρέσκονται να τον καταγγέλλουν για ενδοτισμό. Σ’ αυτό δεν διαφέρει και πολύ η πολιτική σκηνή της γειτονικής χώρας σε σχέση με την ελληνική πολιτική σκηνή, παραδοσιακά πεδίο υπερ-πατριωτικού ανταγωνισμού όποτε προκύπτει «εθνικό θέμα». Μόνο που, όταν εκστομίζουν εθνικιστικές κορώνες, οι Τούρκοι πολιτικοί «προκαλούν» κι «απειλούν», ενώ όταν τις εκστομίζουν Έλληνες πολιτικοί είτε «κρατούν σθεναρή στάση», είτε «πουλάνε τσάμπα μαγκιές» (ανάλογα αν ο εκάστοτε σχολιαστής είναι πολιτικός φίλος ή πολιτικός αντίπαλος εκείνου που ξεστόμισε την εθνικιστική κορώνα).

Οι δύο εθνικισμοί –ο ελληνικός και ο τουρκικός– μοιάζουν στην επιχειρηματολογία τους εντυπωσιακά. Πρόσφατα ο ηγέτης του ακροδεξιού MHP ξεσπάθωσε ενάντια σε υποτιθέμενα ελληνικά σχέδια εισβολής στην Τουρκία. Στην Ελλάδα αντιμετωπίστηκε ως παρανοϊκός. Μόνο που στην Ελλάδα, η συζήτηση για τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό γίνεται επίσης με όρους πιθανής «τουρκικής εισβολής». Ένα άλλο σημείο ταύτισης των δύο εθνικισμών είναι η αναφορά στον αμερικανικό παράγοντα. Δεν είναι μόνο η ελληνική εθνική αφήγηση (κυρίως στην παλαιοπασοκική παραλλαγή της, που επηρεάζει και την Αριστερά) που βλέπει τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό να στηρίζει ή να υποθάλπει την «τουρκική επιθετικότητα». Τα ίδια ακριβώς ισχυρίζεται και ο εθνικισμός «ερντογανικού τύπου» (γιατί οι φιλοδυτικοί κεμαλιστές είναι άλλη περίπτωση): Η εθνικιστική ρητορική, που καταγγέλλει τους σχεδιασμούς της Ελλάδας στην ανατολική Μεσόγειο, πηγαίνει χέρι-χέρι με την ένταση της «αντι-αποικιοκρατικής», αντιδυτικής ρητορικής. Καμιά φορά η σύνδεση ανάμεσα στα δύο γίνεται άμεσα: Καταγγέλλονται οι ΗΠΑ ότι «εξωθούν την Ελλάδα σε σύγκρουση με την Τουρκία». Μόνο που, στο τοπίο που έχει διαμορφωθεί σήμερα, υπάρχει μια κρίσιμη διαφορά: όσο κι αν η επίκληση στον «αμερικανικό παράγοντα» έχει δόσεις δημαγωγίας προς μια αντι-αμερικανική κοι-

νή γνώμη κι όσο κι αν η συνωμοσιολογία –που ανθεί στον ερντογανισμό– επιχειρεί να τσουβαλιάσει τα πάντα σε ένα ενιαίο «σκοτεινό σχέδιο», οι τουρκικές αιτιάσεις όσον αφορά το ρόλο των ΗΠΑ στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό είναι πολύ σοβαρότερες από τις αντίστοιχες ελληνικές, εν έτει 2018.

Πρόσφατα η εφημερίδα «Καθημερινή» (όχι η «Ελεύθερη Ώρα», ούτε το «Μακελειό») ανακάλυπτε «πολλά παραδείγματα» όπου «η Τουρκία έχει σημαντικά προβλήματα με γκρίζες ζώνες κυριαρχίας της»! Πάνε μόλις 2 χρόνια από μια απόπειρα πραξικοπήματος που στηρίχθηκε από (φιλο)νατοϊκούς κύκλους στο στράτευμα. Μέχρι σήμερα υπάρχει ένα ένοπλο κίνημα που από τον τουρκικό εθνικισμό αντιμετωπίζεται ως «θανάσιμη απειλή», το οποίο δρα στα σύνορα της Τουρκίας και παίρνει πράγματι αμερικανική υλική βοήθεια. Υπάρχει μια πρόσφατη προϊστορία πραγματικών εντάσεων (η άρνηση παραχώρησης του Ιντσιρλίκ για την επίθεση στο Ιράκ, η κρίση στις σχέσεις με το Ισραήλ) με τις ΗΠΑ, που βάζουν δυνητικά την Τουρ-

κία «στο στόχαστρο» της Ουάσινγκτον. Όλα αυτά είναι μια πολύ συγκεκριμένη, υλική, πραγματική βάση για τον αντι-αμερικανισμό στην τουρκική κοινωνία και τους σχετικούς φόβους στην τουρκική ηγεσία για το ρόλο των ΗΠΑ. Αλλά και στα ίδια τα ελληνοτουρκικά: Η Άγκυρα γνωρίζει ότι ένας άξονας στον οποίο συμμετέχει (κυρίως) το Ισραήλ και (δευτερευόντως) η Αίγυπτος είναι ένας άξονας με αμερικανικές ευλογίες. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο άξονας επιδιώκει να κάνει μπίζνες με την Exxon, την Total, την Eni… Σε αυτόν τον άξονα ανήκει η Ελλάδα… Σε αυτό το φόντο εξηγείται και η νευρικότητα της Άγκυρας για την υπόθεση των 8 Τούρκων αξιωματικών. Στον απόηχο του πραξικοπήματος του 2016 και ενώ στο εσωτερικό της χώρας πράγματι ο πέλεκυς έπεσε κατά δικαίων και αδίκων, ήταν πολλοί οι αξιωματικοί (κυρίως νατοϊκοί) για τους οποίους απλώθηκε ένα «πέπλο ασφαλείας» από τη Δύση (και ειδικά τη Γερμανία). Αυτή η ειδική μεταχείριση (από τις ίδιες κυβερνήσεις που αποδεικνύονται πολύ πιο πρόθυμες να συνεργαστούν είτε σε επίσημες εκδόσεις είτε σε ανεπίσημες απαγωγές, όταν πρόκειται για αριστερούς αγωνιστές) είναι πολιτική επιλογή –και ως τέτοια κρίνεται και σχολιάζεται από μια Άγκυρα γεμάτη ανασφάλειες. Γυρνώντας στο σχολιασμό δηλώσεων κι ενεργειών. «Ειλικρινά λέμε ότι θέλουμε να ενεργούμε σεβόμενοι τις σχέσεις καλής γειτονίας, το Διεθνές Δίκαιο, τις διμερείς

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

13 IOYNH 2018

ς εκλογές ση µε το στρατιωτικό κατεστηµένο) µπήκαν οι βάσεις για όλους τους µελλοντικούς εκλογικούς θριάµβους του ΑΚΡ. Όµως η «δεύτερη» φάση, καθώς εµπεδώνεται, προκαλεί φθορά. Η περιπέτεια του 2015, όταν χρειάστηκε να καταφύγει σε επαναληπτικές εκλογές, που έγιναν σε έκτακτες συνθήκες κρίσης (µε την κλιµάκωση της πολεµικής/κατασταλτικής αντικουρδικής εκστρατείας) για να αποκατασταθεί η πλειοψηφία του ΑΚΡ στη Βουλή ήταν ένα δείγµα. Η οριακή νίκη στο δηµοψήφισµα για την αλλαγή συντάγµατος το 2017 (όπου έχασε παραδοσιακά του προπύργια) ήταν ένα άλλο. Στις δηµοσκοπήσεις, φαίνεται να χρειάζεται δεύτερος γύρος για να διασφαλίσει ο Ερντογάν την εκλογή του στις προεδρικές. Ενώ στις βουλευτικές εκλογές, η συµµαχία του ΑΚΡ µε το ακροδεξιό MHP δείχνει να µη συγκεντρώνει την πλειοψηφία. Παρ’ όλα αυτά παραµένει ο µεγαλύτερος «παίχτης». Ο ένας λόγος είναι ότι παρά τις απώλειες στην επιρροή του, αυτή ακόµα αντέχει. Για καθέναν που δηλώνει ότι «το 2002 ήλπιζα να αλλάξει η παλιά Τουρκία, αλλά πλέον απογοητεύτηκα» υπάρχουν κι εκείνοι που δηλώνουν «θυµάµαι ακόµα τις άσχηµες εποχές που δεν είχαµε νερό. Αλλά µας έδωσε το µετρό, νοσοκοµεία και σχολεία».

Άθλιες αντιπολιτεύσεις

Υπέρ του Ερντογάν λειτουργεί και η αθλιότητα των µεγάλων αντιπο-

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ λιτεύσεων. Το κεµαλικό CHP βρήκε έναν «χαρισµατικό» υποψήφιο, τον Μουχαρέµ Ινς, αλλά το προσωπικό χάρισµα δεν αρκεί για να κρύψει τα προβλήµατα που έχουν καθηλώσει το CHP εδώ και χρόνια: δεν πείθει ότι θα χειριστεί καλύτερα την οικονοµία (θε-

Ο φυλακισµένος υποψήφιος Ντεµιρτάς και οι σύντροφοι του HDP δίνουν έναν ηρωικό αγώνα σε συνθήκες πολύ σκληρής καταστολής ωρείται συνδεδεµένο µε «την αστική τάξη της Ισταµπούλ»), η προσπάθειά του να εµφανιστεί ως η «φιλοδυτική» δύναµη απευθύνεται περισσότερο στην Ουάσινγκτον και το Βερολίνο και λιγότερο σε µια κοινή γνώµη βαθιά και µαζικά αντιαµερικανική, ενώ παραµένει ταυτισµένο µε «την Τουρκία πριν το 2002», µια Τουρκία που ακόµα και όσοι απογοητεύτηκαν από τον Ερντογάν δεν θέλουν καν να τη θυµούνται. Η Μεράλ Ακσενέρ, η υποψήφια του «Καλού Κόµµατος» (διάσπαση του ακροδεξιού MHP, του τµήµατος που διαφώνησε στη συµπόρευση µε το

ΑΚΡ) είναι ακόµα χειρότερη. Παρά την «αντικαθεστωτική» δηµαγωγία της, όλοι ξέρουν ότι ήταν η σκληρή υπουργός Εσωτερικών κατά το αποκορύφωµα της βίας ενάντια στις κουρδικές περιοχές και ότι ακόµα κουβαλά το προσωνύµιο «Λύκαινα». Ο Ινς και η Ακσενέρ δίνουν µάχη για το ποιος θα βρεθεί σε έναν πιθανό δεύτερο γύρο. Η αλληλοστήριξη σε µια τέτοια περίπτωση είναι δεδοµένη, καθώς το CHP διευκόλυνε το νέο ακροδεξιό κόµµα να συµµετέχει στις προεδρικές εκλογές (του «δάνεισε» 15 βουλευτές του), ενώ στις βουλευτικές κατεβαίνουν ήδη σε κοινή λίστα.

Η Αριστερά

Απέναντι σε όλους –και αποµονωµένο από όλους– στέκεται το αριστερό HDP. Ο Ντεµιρτάς είναι ο φυλακισµένος υποψήφιος πρόεδρος και συµβολίζει τα δεκάδες στελέχη του κόµµατος που επίσης βρίσκονται στις φυλακές. Ένα υψηλό ποσοστό θα είναι ένα πολύ ισχυρό πολιτικό µήνυµα. Στις βουλευτικές, ο στόχος είναι να διατηρηθεί η αριστερή συµµαχία πάνω από το 10% και να επαναλάβει τον άθλο της εισόδου στη Βουλή. Ό,τι διαφωνίες κι αν έχει κανείς µαζί τους, οι σύντροφοι του HDP δίνουν έναν ηρωικό αγώνα σε συνθήκες πολύ σκληρής καταστολής, ενώ είναι η µόνη µαζική πολιτική δύναµη που επιχειρεί να ενώσει εθνικές και θρησκευτικές οµάδες πάνω σε µια ταξική, δηµοκρατική βάση.

στο Αιγαίο: ∆ύο µέτρα και σταθµά συµφωνίες και το Θαλάσσιο ∆ίκαιο… αλλά εάν υπάρξει ανάγκη για το καθήκον για την Πατρίδα και το Έθνος θα το εκτελέσουµε χωρίς δισταγµό». Αυτές οι δηλώσεις ανήκουν στον επικεφαλής των τουρκικών ενόπλων δυνάµεων, και µεταφέρθηκαν στα ελληνικά ΜΜΕ ως «νέα πρόκληση» και ως «απειλή». Σε τι διαφέρουν όµως από τις αντίστοιχες τοποθετήσεις του ελληνικού ΓΕΕΘΑ; Στην Ελλάδα συνηθίζεται να βγάζουν όλοι σπυράκια, όταν ακούνε για «γκριζάρισµα» του Αιγαίου. Κι όµως πρόσφατα (3 Ιούνη) η εφηµερίδα «Καθηµερινή» (όχι η «Ελεύθερη Ώρα», ούτε το «Μακελειό») ανακάλυπτε πρωτοσέλιδα «Ποιες γκρίζες ζώνες θα µπορούσε να διεκδικήσει η Ελλάδα» κι έκανε λόγο για «πολλά παραδείγµατα» όπου «η Τουρκία έχει σηµαντικά προβλήµατα µε γκρίζες ζώνες κυριαρχίας»! Πρόσφατα προκάλεσε σάλο η κινητοποίηση/ετοιµότητα του τουρκικού πολεµικού ναυτικού. Τις ίδιες περίπου µέρες εξελισσόταν η ελληνική άσκηση «Καταιγίδα», που απλώνει όλο το ελληνικό πολεµικό ναυτικό σε όλο το Αιγαίο. Τα µιλιταριστικά σάιτ, που για λόγους ψυχολογικού «ντοπαρίσµατος» δεν έχουν την ίδια έγνοια µε τα άλλα ΜΜΕ να παρουσιάζουν την Ελλάδα ως «µόνιµο θύµα», περιγράφουν την «Καταιγίδα» ως την άσκηση που «τροµάζει τους Τούρκους». Πίσω από την υπερφίαλη διατύπωση, κρύβεται µια αλήθεια

ως προς το γιατί το τουρκικό πολεµικό ναυτικό θέλησε αυτές τις µέρες να δείξει τη δική του ετοιµότητα. Σε τι άλλο µπορεί να λογοδοτεί το «θερµό κλίµα» που επικρατεί στην Τουρκία, εκτός από την προεκλογική περίοδο; Ίσως να έχει να κάνει µε τις υπόνοιες που άφησε ο Κύπριος ΥΠΕΞ. για εργασίες προς την ανακήρυξη ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου (πιθανά και Αιγύπτου). Ή µε τις διαδοχικές ελληνικές δηλώσεις πάνω στο ζήτηµα της επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων και της ανακήρυξης ΑΟΖ (πιο σοφιστικέ ο Κοτζιάς, πιο πανηγυρικά ο Καµµένος µε το επικό «είµαστε σε µια στιγµή της ιστορίας του έθνους που η πατρίδα µας µεγαλώνει»). Ή µε τις διαδοχικές παρεµβάσεις Παυλόπουλου, που αφορούν τα προγράµµατα Natura στις βραχονησίδες και τη συσχέτισή τους µε την ελληνική (µε ευρωπαϊκή προστασία) ΑΟΖ. Σχολιάζοντας σχετικά, ο Τούρκος πρωθυπουργός είχε δηλώσει στο «Βήµα»: «Η θεµελιώδης πηγή της έντασης µεταξύ Τουρκίας-Ελλάδας είναι η ελληνική αντίληψη που θεωρεί ολόκληρο το Αιγαίο συνολικά ελληνική θάλασσα, παραγνωρίζοντας τα νοµικά δικαιώµατα και τα νόµιµα συµφέροντα της Τουρκίας ως παράκτιου κράτους. Η αποτροπή της έντασης στο Αιγαίο δεν µπορεί να επιτευχθεί µόνο µε τις προσπάθειες της Τουρκίας. Η κάθε πλευρά γνωρίζει τις ευαισθησίες της άλλης.

Πρέπει να καταλάβουµε ότι αποτελεί κοινό συµφέρον να είναι ήρεµα τα πράγµατα. Η αποχή από τη δηµιουργία προβληµάτων είναι ένα πράγµα, η αλλαγή της θέσης σου είναι κάτι άλλο. Αναµένουµε υπεύθυνη και ώριµη στάση και από την ελληνική πλευρά, συµπεριλαµβανοµένου και του Τύπου, αν µου επιτρέπετε!». Και αυτό παρουσιάστηκε επίσης ως «πρόκληση»… Ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισµός είναι άδικος, γίνεται για τα κέρδη που θα βγάλουν οι εξορυκτικές/πετρελαϊκές από την εκµετάλλευση των υποθαλάσσιων πόρων. Σε αυτόν τον ανταγωνισµό θα επιστρατευτούν εθνικιστικές ντόπες, θα πολωθεί το κλίµα, θα απειληθεί η ειρήνη. Και στις δύο πλευρές του Αιγαίου, οι άρχουσες τάξεις και οι κυβερνήσεις τους παίζουν αυτό το παιχνίδι. Αν κανείς ξεκινήσει από αυτή την παραδοχή, µπορεί να κρίνει και την «απέναντι» πλευρά, αφού έχει πρωτίστως αποκαλύψει το ρόλο της «από δω» πλευράς. Η συστηµατική όµως δαιµονοποίηση των «απέναντι» και µια άκριτη αποδοχή του «δίκιου» των «από δω» δεν έχει καµία σχέση µε αυτή την αντιµετώπιση. Κι αν για τον ελληνικό εθνικισµό είναι φυσιολογικό, για την Αριστερά είναι εγκληµατικό λάθος, που βάζει αυτογκόλ στην υπόθεση της αναγκαίας αντιπολεµικής προπαγάνδας και πάλης…

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6972516210 Αµπελόκηποι 6973005569 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. ΦιλαδέλφειαΝ. Χαλκηδόνα 6945498732 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087 Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι ΑνάργυροιΚαµατερό 6998466952 Πετρούπολη 6983674242 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6942602766 Καισαριανή 6995737690 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6944548787 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6984417681 Ν. Σµύρνη 6972098143 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγµένη 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948100218 Κορυδαλλός 6945037002 Κερατσίνι 6981093970

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 Αχαρνές 6977266544 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6981084090 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6984267504 ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6959771512 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6932422501 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: Τρίκαλα 6976291795 Λάρισα 6976579448 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6944916915 Ρέθυµνο 6907856793 Χανιά 6975964967 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6972743637 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΛΟΝΔΙΝΟ: 0044-7969523579 ΠΑΡΙΣΙ: 0033-673555890 0030-6937762930

ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ: Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546

Νοσοκ. «Άγιος Σάββας» 6998466952 ΥΠΑΑΤ 6945754555 ∆ήµοι 6980579817 Εκπαιδευτικοί 6972878820

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ: Νοµική Αθήνας 6972648225 ΤΕΙ Αθήνας 6975208151 Πάντειο 6984417681

Φιλοσοφική 6972595471 Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών 6959771512

13 ΙΟΥΝΗ 2018

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

Αποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογία ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο. Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες. Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι. Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6932045320 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942602766 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ∆ΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑ∆Α: 6959771512 ΚΡΗΤΗ: 6979925065 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6972743637 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

•

δεν υπάρχει προκατάληψη και ρατσισµός απέναντι στους Ροµά Είναι πραγµατικά προκλητικός ο τρόπος µε τον οποίο αντιµετωπίστηκε η δολοφονία της 13χρονης Ιωάννας, που δολοφονήθηκε έξω από τον καταυλισµό των Ροµά στην Άµφισσα. Μερίδα της τοπικής κοινωνίας, τα ΜΜΕ και οι Αρχές, αντί να καταδικάσουν απερίφραστα τον δράστη που σήκωσε το όπλο απέναντι στους Ροµά, προσπάθησαν να δείξουν κατανόηση για την πράξη του. Η αλήθεια είναι ότι τόσα χρόνια έχουµε συνηθίσει σε «παράπλευρες απώλειες», «εξοστρακισµούς», «άτυχα θύµατα» και «λάθος συγκυρίες». Ένα χέρι σηκώνει µια καραµπίνα και σκοτώνει ένα 13χρονο κοριτσάκι έξω από έναν καταυλισµό Ροµά στην Άµφισσα. Η κοινή γνώµη αρχικά «σοκάρεται» και στη συνέχεια διάφοροι περαστικοί πιστοποιούν σε µικρόφωνα το πόσο «φιλήσυχος και νοικοκύρης» ήταν ο δράστης, που «δεν είχε δώσει ποτέ δικαιώµατα». Κι όµως, αυτή η ιδιότητα του «φιλήσυχου πολίτη» της διπλανής πόρτας χτίζεται πάνω σε αλλεπάλληλες αποσιωπήσεις. Το χέρι που σηκώνει το όπλο απέναντι σε Ροµά ή το ρόπαλο απέναντι σε µετανάστες ή την παλάµη απέναντι σε γυναίκες, δέχεται άφεση αµαρτιών, επειδή µπορεί παράλληλα να µεταλαµβάνει τις Κυριακές το πρωί ή να σηκώνει τη σηµαία στο µπαλκόνι κατά τις εθνικές επετείους. Ο συγκαλυµµένος ρατσισµός είναι µια µάστιγα που δοµείται πάνω στην υποκρισία, το ψέµα και σε ένα νεκρό κοριτσάκι. Είναι όντως τροµαχτικό το πώς διακυµαίνεται η τραγικότητα ενός θανάτου ανάλογα µε το χρώµα δέρµατος ή την εθνικότητα του θύµατος. ∆εν θέλουµε καν να διανοηθούµε τι θα γινόταν, αν ο θύτης και το θύµα ήταν αντεστραµµένοι. Μπορούµε να φανταστούµε πατριωτικές κορόνες σε πάνελ και τηλεοπτικά παράθυρα να κάνουν λόγο για την απειλή των «γύφτων», που πρέπει να «τους διώξουµε για να ξεβροµίσουµε». Τώρα όµως που ένας Έλληνας λέρωσε τα χέρια του, η σιωπή είναι εκκωφαντική. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν και κάποιοι που συνεχίζουν και τώρα να µιλάνε δείχνοντας το θράσος τους. ∆εν πέρασε ούτε ένα 24ωρο από τον θανατηφόρο πυροβολισµό και ένα σωρό τοπικά, αλλά και µεγαλύτερης εµβέλειας µέσα έσπευσαν να δείξουν κατανόηση για την πράξη του δράστη. Τα δεδοµένα είναι τα εξής: Έχουµε ένα άτοµο, το οποίο για κάποιο λόγο (µε βάση τα όσα ακούγονται, είχε προηγούµενες διαφορές µε τον πατέρα του κοριτσιού, είχε επιτόπιο διαπληκτισµό µε τους Ροµά), πήγε στον καταυλισµό µε µια καραµπίνα στο χέρι και πυροβόλησε. Έχουµε επίσης το θάνατο ενός νεαρού κοριτσιού και τον τραυµατισµό του πατέρα του. Μετά απ’ όλα αυτά, κάποιοι αποφασίζουν να µην ασχοληθούν δηµοσιογραφικά µε την ίδια τη δολοφονική πράξη, αλλά µε υποθετικά σενάρια για την πρόκλησή της. Κάπου εκεί χάνεται κάθε λογική και το κοριτσάκι δολοφονείται για δεύτερη φορά. Μία από τη σφαίρα που τη βρήκε στο λαιµό και άλλη µία από την προσπάθεια κάποιων να αποδείξουν ότι έφταιγε το ίδιο και όχι ο δράστης. Εκτός όµως από τα εµετικά ρατσιστικά δηµοσιεύµατα, υπάρχουν και άλλες µορφές στοχο-

ποίησης των Ροµά, οι οποίες εκφράστηκαν από επίσηµους θεσµικούς φορείς. Οι αρχές έσπευσαν να κάνουν λόγο για πολιτικές «ένταξης των Ροµά», που θα «αποφύγουν περιστατικά αντιποίνων, αυτοδικίας και βιαιοπραγιών» τις µέρες που θα ακολουθήσουν. Προκαταλαµβάνεται δηλαδή, η εγκληµατική δράση των Ροµά από αυτούς που υποτίθεται τους υπερασπίζονται. Αντί να υπάρξει µια ξεκάθαρη καταδίκη της ρατσιστικής δολοφονίας ενός µικρού κοριτσιού, οι αρχές λειτουργούν για ακόµη µια φορά ως µάντεις κακών, στοχοποιώντας το περιβάλλον της 13χρονης. Εδώ βρίσκεται όλη η αντίφαση. Το ζήτηµα στην παρούσα φάση δεν είναι «η οµαλή ένταξη των Ροµά στην πολιτισµένη κοινωνία µας». Το ερώτηµα είναι γιατί µέσα στην «πολιτισµένη κοινωνία µας» ευδοκιµούν αυτόκλητοι υπερασπιστές της τάξης και κάθε λογής «νταήδες» που σηκώνουν ένα όπλο και δολοφονούν. Το ερώτηµα είναι ποιες πολιτικές δηµιουργούν εύφορο πεδίο, ώστε οι παραπάνω να αισθάνονται ότι έχουν τη δύναµη να κάνουν ό,τι κάνουν. Σε αυτό βέβαια δεν µπορούν να απαντήσουν αυτοί που υλοποιούν πολιτικές που φτωχοποιούν και εξαθλιώνουν την κοινωνία, δίνοντας πάτηµα για την άνθιση του κοινωνικού αυτοµατισµού και την ανάδυση των πιο µισαλλόδοξων και ρατσιστικών θεωριών. ∆εν µπορούν να απαντήσουν αυτοί που συντηρούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, που δεν δίνουν λεφτά για κοινωνικές παροχές και που διατηρούν τα γκέτο και τους κάθε λογής διαχωρισµούς. Η αντιµετώπιση του θανάτου της µικρής Ιωάννας αποκάλυψε µε τον πιο εξόφθαλµο τρόπο την προκατάληψη που υπάρχει απέναντι στους Ροµά. Τόσο σε θεσµικό και δηµοσιογραφικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο συνειδήσεων. Όλοι αυτοί που πατούν σε µικρές παραβατικές συµπεριφορές µελών των Ροµά για να στοχοποιήσουν το σύνολό τους, είναι οι ίδιοι που ξεσπάθωσαν και πάλι ενάντια στους Ροµά, την ώρα που εκείνοι θρηνούσαν ένα µικρό κοριτσάκι που έπεσε νεκρό από πυροβολισµό ενός Έλληνα. Απέναντι στην υποκρισία, το µίσος και το ρατσισµό, οφείλουµε ν α προτ ά ξουµ ε τ η ν α λ λ η λεγγύη κ α ι τ ο ν αγώ να για µια κοινωνία χωρίς διακρίσεις.

Σκίτσο του Χρ. Αλαβέρα

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες. Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

ένε ότι...

13 ΙΟΥΝΗ 2018

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

∆εν θα δεχτούµε την «κανονικότητα» των µνηµονίων Της Κατερίνας Γιαννούλια, µέλους της ΕΕ ΜΕΤΑ και του ΓΣ Α∆Ε∆Υ

ην ώρα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κλείνει την 4η αξιολόγηση στις 14 Ιούνη, µε ακόµα ένα νοµοσχέδιο -εξπρές, µε καινούργια µνηµονιακά, αντεργατικά-αντιλαϊκά µέτρα, επιχειρεί να µας πείσει ότι «µε όπλο την ανάπτυξη των ιδιωτών και του µεγάλου κεφαλαίου θα έρθει το τέλος των µνηµονίων από τον Αύγουστο του 2018 και θα τε-

λειώσουν τα βάσανα του εργαζόµενου λαού». Η προπαγάνδα της «κανονικότητας» που εξαπολύει η κυβέρνηση είναι η «κανονικότητα των µνηµονίων». Αυτή η κυβέρνηση, όπως και η εν αναµονή Νέα ∆ηµοκρατία και όλα τα µνηµονιακά κόµµατα, έχουν δεσµευτεί, στο ελληνικό κεφάλαιο (ΣΕΒ) και στους «θεσµούς», ότι όλη η µνηµονιακή νοµοθεσία θα παραµείνει άθικτη και, ακόµα χειρότερα, θα εµπλουτίζεται διαρκώς µέχρι και το 2060, που ισχύει η επιτροπεία την οποία έχουν υπογράψει οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η οικονοµική αφαίµαξη, η εργασιακή κόλαση και η κοινωνική καταστροφή

των εργαζόµενων στρωµάτων είναι ήδη συµφωνηµένες και αποτυπώνονται στα πρωτογενή πλεονάσµατα του ΑΕΠ (το 2022 θα πρέπει να φτάσουν στο 5,19%). ∆ηλαδή µετά από 12 χρόνια απάνθρωπης λιτότητας, το 2022 θα χρειαστούν νέες περικοπές 10,8 δισ. ευρώ! Το υπερταµείο (αρµόδιο για τις ιδιωτικοποιήσεις), µε νέες αρµοδιότητες, θα µπορεί να ρευστοποιεί αυτόµατα δηµόσια περιουσία, για να πληρώνει τις δόσεις. Από τις αρχές του 2019, µε τη µείωση του αφορολόγητου, τις περικοπές και τον επανυπολογισµό των συντάξεων, οι µισθωτοί θα χάσουν τουλάχιστον έναν

µισθό και οι συνταξιούχοι έως τρεις συντάξεις το χρόνο. Τα βάρη στα εργατικά νοικοκυριά θα πολλαπλασιάζονται από τη θανατηφόρα διάλυση της ∆ηµόσιας Υγείας, από τη νοµοθετηµένη καταστροφή της ∆ηµόσιας Παιδείας, από την κατάργηση των προνοιακών επιδοµάτων, από την κατάρρευση των κοινωνικών υπηρεσιών. Η θηλιά θα σφίγγει µε τα εξώδικα της ∆ΕΗ, µε τις ιδιωτικοποιήσεις νερού, ενέργειας, µεταφορών και τους πλειστηριασµούς της λαϊκής περιουσίας. Σε αυτό το περιβάλλον πραγµατοποιήθηκε το Γενικό Συµβούλιο του ΜΕΤΑ, στις 9 Ιουνίου.

Γενικό Συµβούλιο του ΜΕΤΑ: Σχεδιάζοντας τη µαχητική παρέµβαση στους εργατικούς χώρους µε ενωτικό και ριζοσπαστικό τρόπο

σύνθεση και η συζήτηση ήταν εµπλουτισµένη, τροφοδοτούµενη από τη ζωντανή δράση του ΜΕΤΑ στους χώρους δουλειάς, τη σταθερή επιλογή της στήριξης ακόµα και των πιο αδύναµων εργαζοµένων (που συχνά βρίσκονται εκτός συνδικάτων να παλεύουν µε τέρατα, όπως τις ελαστικές σχέσεις εργασίας) και την επιµονή στην ενωτική δράση των ευρύτερων ριζοσπαστικών δυνάµεων για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήµατος. Όπως ήταν αναµενόµενο, οι προβληµατισµοί αναπτύχθηκαν γύρω από τη διαταξική «Κοινωνική Συµµαχία» που πρωτοεµφάνισαν οι µνηµονιακές συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ-Α∆Ε∆Υ, στις 30 Μάη, τις εκτιµήσεις για την ποιοτική τοµή που έγινε και τις προτάσεις αντιµετώπισης που ξετυλίχτηκαν το αµέσως προηγούµενο διάστηµα. Οι εντεινόµενες επιθέσεις στα εργατικά-λαϊκά στρώµατα, η απροκάλυπτη µετατόπιση των πλειοψηφιών σε ΓΣΕΕ και Α∆Ε∆Υ προς την πλευρά του κεφαλαίου και το εργατικό κίνηµα µετά το προδοτικό πλήγµα του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, θα διέγραφαν ένα ασφυκτικό τοπίο για τους εργαζόµενους, αν δεν διαφαίνονταν σηµάδια ελπίδας το τελευταίο διάστηµα. Ο Γιώργος Χαρίσης (γραµµατέας του ΜΕΤΑ), στο άνοιγµά του, αναφέρθηκε στη δραστηριότητα µε κινητοποιήσεις που, παρά τις δυσκολίες, εµφανίζονται σε διάφορους κλάδους. Η αντιµετώπιση της «πανεθνικής µέρας δράσης», των ΓΣΕΕ-Α∆Ε∆Υ-φορέων της αγοράς στις 30 Μάη, από ένα σηµαντικό τµήµα των ριζοσπαστικών δυνάµεων της Αριστεράς σε συνδικαλιστικό και εργατικό επίπεδο, µε κοινή πρωτοβουλία για απεργιακή συγκέντρωση στο Πολυτεχνείο, δηµιουργεί ελπιδοφόρες προοπτικές, συγκεντρώνοντας υπαρκτό πολύτιµο δυναµικό, που κατευθύνεται στη δράση και τη διεκδίκηση, που απευθύνεται µαζικά στους εργαζόµενους, προτείνοντας δράση για τη συλλογική διεκδίκηση της κατάργησης των µνηµονίων, ξανά στο δρόµο, κόντρα στην απραξία και την παραλυτική καταγγελία, που απλώς διώχνουν τον κόσµο ακόµα πιο µακριά από τα σωµατεία και τις συλλογικό-

τητες της Αριστεράς. Μεγάλο µέρος της συζήτησης αφιερώθηκε στη συνέχεια της κοινής πρωτοβουλίας. Για το ΜΕΤΑ είναι φυσιολογικό να δίνει έµφαση σε αυτή την εξέλιξη. Από καιρό έχει δηλώσει ξεκάθαρα την επιλογή της ενωτικής και ριζοσπαστικής στάσης στα σωµατεία και τους εργατικούς χώρους, την έχει υπηρετήσει µε προσήλωση και έχει αποδείξει στην πράξη τις ειλικρινείς προθέσεις τους. Η ενότητα των αριστερών και ριζοσπαστικών δυνάµεων είναι κοµβικός παράγοντας

ευκαιρίες. Τα επόµενα βήµατα θα κρίνουν την εδραίωση ευρύτερων συµµαχιών που θα αντιπαρατεθούν σε κυβέρνηση, µνηµονιακές δυνάµεις, κεφάλαιο και συνδικαλιστική γραφειοκρατία, µε όρους µαζικότητας και πιθανότητες νίκης. Τα βήµατα αυτά δεν θα είναι ούτε αυτόµατα, ούτε εύκολα, αφού, το διάστηµα µετά την προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ, στο κίνηµα και την Αριστερά έχει επικρατήσει µία κατάσταση µεγάλου κατακερµατισµού, καχυποψίας και επιλογές «περιορισµένης, αλλά καθαρής απεύθυνσης».

‘Ενα µεγαλύτερο τµήµα συνδικαλιστών, αγωνιστών, συλλογικοτήτων και σωµατείων µοιράζεται την αντίστοιχη αγωνία µε το ΜΕΤΑ και φαίνεται να µη θέλει να χαθούν και άλλες ευκαιρίες. για την ανάκαµψη του εργατικού κινήµατος και δεν αρκεί να εξαγγέλλεται, ούτε να ισχύει µόνο για τους άλλους, όπως συµβαίνει σε πολλές περιπτώσεις «συντονισµών», ακόµα και του ίδιου του ΠΑΜΕ. Για να υλοποιηθεί χρειάζεται η κάθε συνδικαλιστική ή πολιτική δύναµη, που το διατυπώνει, να είναι διατεθειµένη, πραγµατικά, να συνυπάρξει µε τις υπόλοιπες δυνάµεις του χώρου ισότιµα, µε επιµονή και υποµονή. Η συνέχεια της κοινής πρωτοβουλίας της 30 Μάη είναι απαραίτητο να είναι άµεση και ανοιχτή σε περισσότερες δυνάµεις σωµατείων, συλλογικοτήτων, φορέων και αγωνιστών και ένας πρώτος σταθµός ήταν η διοργάνωση κινητοποιήσεων για τα νέα αντιλαϊκά και ιδιαιτέρως σκληρά µέτρα της 4ης αξιολόγησης. Οι προοπτικές περισσοτέρων κοινών δράσεων υπάρχουν και φαίνεται ότι ένα µεγαλύτερο τµήµα συνδικαλιστών, αγωνιστών, συλλογικοτήτων και σωµατείων µοιράζεται την αντίστοιχη αγωνία µε το ΜΕΤΑ και φαίνεται να µη θέλει να χαθούν και άλλες

Τα βήµατα αυτά χρειάζονται συνειδητή φροντίδα και σταθερή υποστήριξη, για να βγάλουν ένα ορατό αποτέλεσµα στον κόσµο της δουλειάς. Το δίληµµα «Τσίπρας ή Μητσοτάκης», που έρχεται µέσω των εκλογικών σεναρίων, θα επηρεάζει τον κόσµο στους εργατικούς χώρους και χρειάζεται καθηµερινή απάντηση και οργάνωση των αντιστάσεων, για να χτίζεται η εναλλακτική, που δεν περιλαµβάνει κανέναν από αυτούς. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο Κώστας Νικολάου (συνδικαλιστής από την Εθνική Τράπεζα): «Αλλάζει η σελίδα, τα µνηµόνια “τελειώνουν” και ψάχνουν ποιος θα πληρώσει την “ανάπτυξη” του επόµενου διαστήµατος». Στο ΓΣ του ΜΕΤΑ είχαν προσκληθεί και µίλησαν οι συµβασιούχοι από το Κέντρο Αγώνα των Απολυµένων Συµβασιούχων ΟΤΑ στην πλατεία Κλαυθµώνος, όπως η Μαργαρίτα Σελτσιώτη και ο Θοδωρής Γόγαλης, συµβασιούχος επί 18 χρόνια στη ∆ηµοτική Επιχείρηση Ύδρευσης Άρτας. Και οι δύο πε-

ριέγραψαν την εργασιακή οµηρία των συµβάσεων και τον αγώνα τους για µόνιµη και σταθερή δουλειά . Ο ∆ηµήτρης Τσίτκανος (εκ µέρους της Πανελλαδικής Ανεξάρτητης Ταξικής Εργατικής Κίνησης) παρευρέθηκε µαζί µε αντιπροσωπεία της παράταξής του, δηλώνοντας ότι υπάρχουν σηµεία συµφωνίας µε το ΜΕΤΑ και, αν αξιοποιηθούν, µπορεί να βγουν θετικά αποτελέσµατα. Η κοινωνική δυσαρέσκεια δεν είναι σίγουρο αν θα εκδηλωθεί µε αντιδραστικό τρόπο ή θα υπάρξει µια νέα έκρηξη αγώνων. Ο Γιώργος Λιάγκος (ηλεκτρολόγος µηχανικός, ΤΕΕ) αναφέρθηκε στην «Κοινωνική Συµµαχία» και στους φορείς που την απαρτίζουν, οι οποίοι συµµετέχουν ταυτόχρονα στη µνηµονιακή πολιτική. Και για το άµεσο µέλλον τόνισε ότι χρειάζεται να βρεθεί ένας οδικός χάρτης για να προχωρήσουµε. Ο Σωτήρης Μάρταλης (εκπαιδευτικός, Κόκκινο ∆ίκτυο Εργαζοµένων) αναφέρθηκε στις δυνατότητες που συνεχίζουν να υπάρχουν στο εργατικό κίνηµα, αφού η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ µπορεί να είναι η µακροβιότερη µνηµονιακή, αλλά δεν είναι σταθεροποιηµένη. Με αυτό το κριτήριο ως βάση, καθορίζονται τα συγκεκριµένα καθήκοντά µας ως συνδικαλιστική-εργατική παράταξη. Ως Κόκκινο ∆ίκτυο Εργαζοµένων θέσαµε τα ζητήµατα του πολέµου και του θεσµικού ρατσισµού (µε έξαρση στην Ιταλία, Γαλλία και την ΕΕ γενικότερα), την επείγουσα ανάγκη να απασχολήσουν αυτά τα ζητήµατα ενεργά τους ίδιους τους εργαζόµενους και να µη θεωρούνται δευτερεύοντα, καθώς και τη σύνδεση των εργατικών αιτηµάτων µε τις δαπάνες των πολεµικών εξοπλισµών, που ρουφάνε δηµόσιο χρήµα από τις κοινωνικές ανάγκες. Ειδικά για την εµπλοκή της ελληνικής κυβέρνησης στους ιµπεριαλιστικούς και πολεµικούς σχεδιασµούς στην ευρύτερη περιοχή για λογαριασµό του κεφαλαίου, θεωρούµε ότι χρειάζεται µια αντιπολεµική πρωτοβουλία που να περιλαµβάνει όλες τις δυνάµεις της Αριστεράς για να αντιµετωπιστεί ένα τόσο σοβαρό θέµα µε πιθανότητες επιτυχίας και µαζική συσπείρωση της εργαζόµενης κοινωνίας.

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

13 ΙΟΥΝΗ 2018

Επιµέλεια Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς Μεγάλος αγώνας των εργαζοµένων στην Cosco Του Θοδωρή Πατσατζή

νας µεγάλος εργατικός αγώνας διεξήχθη το πρώτο δεκαήµερο του Ιουνίου στους Σταθµούς Εµπορευµατοκιβωτίων (ΣΕΜΠΟ) στις προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ του λιµανιού του Πειραιά. Ο αγώνας των εργαζοµένων της Cosco ξεκίνησε µε αφετηρία τη γενική απεργία στις 30 Μάη και εκτυλίχθηκε σε 2 φάσεις. Η πρώτη ως και την Παρασκευή 1 Ιούνη. Οι εργαζόµενοι που υπάγονται στην εργολαβική εταιρεία «Dport». που έχει φτιάξει η Cosco, κράτησαν την απεργία που είχαν κηρύξει µετά από Γενική Συνέλευση, παρά το ότι η δεύτερη και η τρίτη µέρα είχαν κριθεί παράνοµες στα δικαστήρια. Οι µνηµονιακοί νόµοι, οι νόµοι της βάρβαρης νεοφιλελεύθερης αγοράς που έχουν ψηφίσει όλες οι µνηµονιακές κυβερνήσεις, από εκείνη του ΓΑΠ ως και την κυβέρνηση Τσίπρα (που τους ενίσχυσε µε το νόµο κατά του δικαιώµατος στην κήρυξη απεργίας τον περασµένο Γενάρη), δεν εµπόδισαν τους εργαζόµενους. Επέµειναν να διεκδικούν Συλλογική Σύµβαση Εργασίας (ΣΣΕ), που θα δίνει αυξήσεις στους µισθούς, µε ένταξη όλων των εργαζοµένων στα Βαριά Ανθυγιεινά Επαγγέλµατα. Μια ΣΣΕ που θα προβλέπει µέτρα πρόληψης για την υγιεινή και ασφάλεια των εργαζοµένων, καθώς και τη µετατροπή των συµβάσεων όλων των εργαζοµένων στο λιµάνι σε πλήρους απασχόλησης και αορίστου χρόνου. Μια ΣΣΕ που θα αναγνωρίζει όλες τις επαγγελµατικές ασθένειες. Σπουδαίο ρόλο στο να συνεχίσουν την «παράνοµη», µε βάση τα δικαστή-

ρια, απεργία τους έπαιξε και η αλληλεγγύη από µια σειρά σωµατεία, Εργατικά Κέντρα, φοιτητές του Πανεπιστηµίου Πειραιά και συλλογικότητες. Η Cosco προσπάθησε ακόµη και σε συνεργασία µε τη Χρυσή Αυγή να κάµψει τους εργαζόµενους. Μαζί προσπάθησαν να στήσουν απεργοσπαστικό µηχανισµό, µεταφέροντας µε ένα µικρό τουριστικό πλοίο απεργοσπάστες, µεταξύ των οποίων και χρυσαυγίτες, από την προβλήτα του Φαλήρου στις προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ της Cosco. Οι χρυσαυγίτες, ως γνωστά τσιράκια της εργοδοσίας, εκτόξευαν απειλές προς τους εργαζόµενους, αλλά δεν τους φόβισαν. Παρέµβαση γι’ αυτή την προσπάθεια έγινε από το σωµατείο στον υπουργό Ναυτιλίας και στο Συνήγορο του Πολίτη. Προκειµένου να αντιµετωπιστεί η κατάσταση και να αποφύγουν το ενδεχόµενο να τσακιστεί η απεργία, αλλά και τις γραφειοκρατικές διαδικασίες των µνηµονιακών αντεργατικών νόµων που στα δικαστήρια έκριναν παράνοµη ακόµη και την απεργία που κήρυξε για λογαριασµό των εργαζοµένων το Εργατικό Κέντρο Πειραιά, σε γενική τους συνέλευση την ίδια µέρα οι εργαζόµενοι αποφάσισαν προσωρινή αναστολή της απεργίας και νέα απεργία

από την Τετάρτη 6 Ιούνη. Ταυτόχρονα απέρριψαν την πρόταση της εταιρίας να σταµατήσουν τις κινητοποιήσεις και να υπάρξει διάλογος, που θα ξεκινούσε όµως στις 25 Ιούνη και όχι άµεσα. Αυτές οι αποφάσεις τους έδωσαν χρόνο στο να εκφραστεί ακόµη πλατύτερα η αλληλεγγύη στον αγώνα τους, µε αποτέλεσµα να πραγµατοποιηθεί µαζικό συλλαλητήριο αλληλεγγύης την Τετάρτη 6/6 στην πύλη της Cosco µε πρωτοβουλία του ΕΚ Πειραιά, που κήρυξε απεργία και για την επόµενη µέρα 7/6, καθώς η απεργία του σωµατείου των εργαζοµένων κρίθηκε εκ νέου παράνοµη στα δικαστήρια. Ο αγώνας τους πίεσε τόσο την κυβέρνηση όσο και την εργοδοσία, που υποχρεώθηκαν, πριν ξηµερώσει η πέµπτη µέρα απεργιακής κινητοποίησης των εργαζοµένων της Cosco, να συµφωνήσουν στην ένταξη των λιµενεργατών του ΣΕΜΠΟ στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλµατα, καθώς και στην έναρξη διαπραγµατεύσεων για την υπογραφή ΣΣΕ. Ο µεγάλος αγώνας τους πήρε µια πρώτη δικαίωση και οι ίδιοι δηλώνουν ότι είναι σε αγωνιστική ετοιµότητα, αν οι διαπραγµατεύσεις για ΣΣΕ οδηγηθούν σε αδιέξοδο.

Εικοσιτετράωρη απεργία στην ΕΥΔΑΠ

ε µια πρωτοφανή εκδικητική µανία και παρά τις δικαστικές αποφάσεις του Άρειου Πάγου, η µνηµονιακή διοίκηση της ΕΥ∆ΑΠ και η κυβέρνηση προχωρούν στην απόλυση 23 υδρονοµέων, που εργάζονται στον Οργανισµό. Αποδεικνύουν έτσι µε τον καλύτερο τρόπο την πραγµατικότητα. Θέλουν να επιβληθούν οι άδικες απολύσεις, για να µπορέσουν να ολοκληρώσουν τα βήµατα για την ιδιωτικοποίηση της ΕΥ∆ΑΠ. Για να πει δηλαδή ο κόσµος το νερό, νεράκι. Για να δοθεί άλλο ένα δηµόσιο αγαθό δώρο στα αρπακτικά της αγοράς. Τα εξώδικα των απολύσεων στάλθηκαν στους 23 υδρονοµείς το πρώτο

δεκαήµερο του Ιούνη και η αντίδραση των εργαζοµένων και της Οµοσπονδίας τους ήταν άµεση. Ζήτησαν από τη διοίκηση να πάρει πίσω τα εξώδικα και, όταν αυτή αρνήθηκε, αποφάσισαν σειρά κινητοποιήσεων, που έγιναν και ήταν µαζικές, ενώ ο πρώτος γύρος τους κορυφώνεται µε 24ωρη απεργία την Τετάρτη 13 Ιούνη. Προηγήθηκαν το Σαββατοκύριακο 9 και 10/6 στάσεις εργασίας στα υδρονοµεία και στις 3 βάρδιες. Κατά τη διάρκεια των στάσεων εργασίας έγιναν και συναντήσεις επιτόπου µε όλους τους υδρονοµείς, ώστε να ενηµερωθούν για τις εξελίξεις και τις κινητοποιήσεις που αποφασίστηκαν. Την ∆ευτέρα 11/6 έγινε συγκέντρωση στις εγκαταστάσεις του Περισσού

πριν την έναρξη του ωραρίου και τρίωρη στάση εργασίας το µεσηµέρι, κατά τη διάρκεια της οποίας έγινε συγκέντρωση στο Υπουργείο Υποδοµών και Μεταφορών. Την επόµενη µέρα Τρίτη 18/6 υπήρξε πρωινή κινητοποίηση στο κτίριο της ΕΥ∆ΑΠ στην οδό Λαοδικείας και στη συνέχεια συγκέντρωση έξω από το κτίριο του ΑΣΕΠ. Η 24ωρη απεργία της Τετάρτης πραγµατοποιείται καθώς το µεσηµέρι υπάρχει προγραµµατισµένο ∆Σ της ΕΥ∆ΑΠ. Έτσι οι εργαζόµενοι καλούνται σε συγκέντρωση στις 12 το µεσηµέρι στο κτίριο της οδού Λαοδικείας, όπου και θα πραγµατοποιείται το ∆Σ. Αν οι απολύσεις δεν ανακληθούν, οι κινητοποιήσεις θα συνεχιστούν.

Κυριακάτικη αργία: Κινητοποιήσεις χωρίς συντονισµό

µάχη ενάντια στην προσπάθεια να καταργηθεί η κυριακάτικη αργία συνεχίζεται. Και την Κυριακή 10 Ιουνίου είχαµε σειρά δράσεων σε αρκετούς χώρους και σε πολλές πόλεις της χώρας. Η µάχη αυτή δίνεται εδώ και πολλά χρόνια κόντρα στις µνηµονιακές κυβερνήσεις. Τα τελευταία δύο χρόνια ο αγώνας έγινε δυσκολότερος µε τη σύµπνοια που υπάρχει ανάµεσα στην κυβέρνηση και τους µεγάλους εργοδότες του εµπορίου. Τα µνηµονιακά δικαιώµατα, που τους παραχωρεί η κυβέρνηση Τσίπρα, κάνουν τους εργοδότες στο εµπόριο ολοένα και πιο βάρβαρους. Επιβάλλουν όλο και σε µεγαλύτερη κλίµακα συµβάσεις εργασίας 6ήµερες ή διήµερες ή ακόµη και 2ωρες. Η ελαστική, ενοικιαζόµενη και εντατικοποιηµένη εργασία έχει γενικευθεί, µε αποτέλεσµα να επικρατούν ωράρια λάστιχο. Με αυτό τον τρόπο πιστεύουν ότι θα καταφέρουν να καταργήσουν τελικά την Κυριακάτικη Αργία χωρίς αντιδράσεις. Κάτι τέτοιο µέχρι τώρα δεν έχει γίνει κατορθωτό. Την Κυριακή 10 Ιούνη γίνανε συγκεντρώσεις στην Αθήνα και τη Γλυφάδα. Κινητοποιήσεις έχουν προγραµµατιστεί ακόµη και για την Κυριακή 24 Ιούνη, αλλά και για την Κυριακή 15 Ιούλη. ∆υστυχώς, οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές που ελέγχουν την Οµοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδος (ΟΙΥΕ) δεν δίνουν πραγµατική µάχη ενάντια στα µέτρα. Το παίζουν αγωνιστές, προκηρρύσσοντας απεργίες όλες τις Κυριακές που τα καταστήµατα είναι ανοικτά (σε πολλές περιοχές της Αττικής και στην περιφέρεια αυτό ισχύει από Μάη ως Οκτώβρη για όλες τις Κυριακές), αλλά δεν τις οργανώνουν πραγµατικά. Κυρίως δεν παίρνονται πρωτοβουλίες ενοποίησης όσων δρουν στον κλάδο. Αυτό βέβαια δεν δικαιολογεί τη στάση της υπόλοιπης Αριστεράς (ΚΚΕ και εξωκοινοβουλευτική Αριστερά) που ούτε µεταξύ τους µπορούν να συντονιστούν. Με ευθύνη καταρχήν του ΚΚΕ που επιµένει να καλεί σε ξεχωριστές συγκεντρώσεις και δευτερευόντως των υπολοίπων.

13 ΙΟΥΝΗ 2018

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

Αντί-Λογος για την «αξιολόγηση» στο ∆ηµόσιο Του Νίκου Μποσινάκου, εργαζόµενου στο Υπ. Εργασίας Κόντρα στις «χλιαρές» ανακοινώσεις του Συλλόγου Υπαλλήλων Εργασίας σχετικά µε τη συµµετοχή στην απεργία-αποχή από την αξιολόγηση, η νεοσύστατη συλλογικότητα Αντί-Λογος πήρε σαφή θέση κατά της συµµετοχής στον νέο κύκλο εφαρµογής του µέτρου. Ενώ δηλαδή ο Σύλλογος στηρίζει µεν κακοί ντυθήκανε καλοί και πιάσαν εξουσία, αυτοί που ξεγελάστηκαν φταίγανε κατ’ ουσίαν Μ. Ρασούλης

πως ήταν αναµενόµενο, η κυβέρνηση χρησιµοποιεί το τοξικό όπλο της «αξιολόγησης» κατά του «άµαχου πληθυσµού» στο ∆ηµόσιο. Επιχειρεί να τσακίσει κάθε έννοια αλληλεγγύης, συλλογικής δράσης και κοινού συµφέροντος εντός της ∆ηµοσιοϋπαλληλίας, αφενός προµοτάροντας µια δήθεν αξιοκρατική και ανώδυνη ατοµική αξιολόγηση (σε αντίθεση... λέει µε την επικίνδυνη του Μητσοτάκη) και αφετέρου ποινικοποιώντας το δικαίωµα στην απεργία µε τη διαβόητη τροπολογία Γεροβασίλη. Η προτεινόµενη αξιολόγηση εκκινεί και τελειώνει στον δηµόσιο υπάλληλο. Αξιοποιώντας τις κυρίαρχες κοινωνικές αντιλήψεις για τη δηµοσιοϋπαλληλία, η κυβέρνηση υπόσχεται ότι θα βάλει τάξη στο ∆ηµόσιο µέσω του ελέγχου και της συνε-

την απεργία-αποχή, από την άλλη «κλείνει το µάτι» και σε όσους θα αξιολογήσουν τους συναδέλφους τους, λέγοντας ότι… «συµπαρίσταται…». Αυτό σε ένα Υπουργείο στο οποίο στην περσινή διαδικασία απείχε άνω του 70% των συναδέλφων, αναγκάζοντας Γραµµατείς και την ίδια την κα Γεροβασίλη να µιλούν «απαξιωτικά» για τους ανυπάκουους υπαλλήλους του Υπουργείου Εργασίας. Ο Αντί-Λογος συγκροτήθηκε πρόσφατα,

µε πρωτοβουλία αποχωρούντων από την παράταξη ΑΡΣΥ που µετατράπηκε σε αµιγώς φιλοκυβερνητικό σχήµα, µετά από αρκετά ανοικτά καλέσµατα στο σύνολο των συναδέλφων µε σκοπό να παρεµβαίνει σε αυτό, αλλά και σε άλλα θέµατα του Υπουργείου και του ∆ηµοσίου γενικότερα, χωρίς να χάνει την εικόνα του γενικότερου κοινωνικού πλαισίου και από τη σκοπιά της σύγκρουσης µε το υφιστάµενο κοινωνικοοικονοµικό πλαίσιο. Εκτός από τις παρεµβάσεις-ανακοινώσεις

χούς επιτήρησης του ανθρώπινου δυναµικού της. Για να βελτιώσει την ποιότητα των ∆ηµόσιων Υπηρεσιών, χρησιµοποιεί όλα τα νεοφιλελεύθερα κλισέ (επιτελικό µικρό ∆ηµόσιο, ιδιωτικοποίηση δηµόσιων αγαθών και υπηρεσιών, προνοµιούχοι ∆ηµόσιοι Υπάλληλοι έναντι των εργαζοµένων στον Ιδιωτικό Τοµέα, αποδοτικότητα, στοχοθεσία, ατοµική αξιολόγηση, ανταγωνισµός κτλ). Και καµώνεται πως δεν βλέπει τις τραγικές ελλείψεις σε ανθρώπινο δυναµικό (ειδικά σε τοµείς αιχµής όπως η παιδεία, η υγεία, οι ελεγκτικές υπηρεσίες π.χ. ΣΕΠΕ), σε υλικοτεχνική υποδοµή, σε θεσµικά εργαλεία (π.χ. κωδικοποίηση εργατικής νοµοθεσίας) κ.ά. Πως δεν βλέπει ότι το ρουσφέτι και η ευνοιοκρατία βασιλεύουν και απλώς περιβάλλονται το κύρος των κρίσεων, στις οποίες η συνέντευξη παίζει το βασικό ρόλο του διαχωρισµού των... ηµετέρων από τους υµετέρους. Η ατοµική αξιολόγηση ωθεί σε ανώφελο και αντιπαραγωγικό ανταγωνισµό, διασπά τη συλλογικότητα και αποπροσα-

νατολίζει από τα καίρια θέµατα που θα πρέπει να απασχολούν τους εργαζόµενους στο ∆ηµόσιο, αλλά και το κοινωνικό σύνολο. Παρακάµπτει το βασικό ερώτηµα που είναι υπέρ ποιας τάξης θα πρέπει να λειτουργεί η ∆ηµόσια ∆ιοίκηση και εστιάζει στο ποιος είναι ο κατάλληλος για να υπηρετήσει πιστά και να επιβιώσει µε βάση τους όρους ενός άκρως προβληµατικού και εµφανιζόµενου ως δεδοµένο συστήµατος. Γι’ αυτούς τους λόγους, ως Αντί-Λογος συνεχίζουµε αταλάντευτα και ασυµβίβαστα να συµµετέχουµε στο απεργιακό µέτρο της αποχής-απεργίας από την αξιολόγηση και καλούµε τους συναδέλφους να πράξουν το ίδιο. Ζητάµε από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες του χώρου να πάρουν ξεκάθαρη και αποφασιστική θέση υπέρ της αποχής και να οργανώσουν, µε σκοπό την επιτυχία και όχι για την τιµή των όπλων, τον αγώνα εναντίον της «αξιολόγησης» σε ένα Υπουργείο, το οποίο σε ποσοστά άνω του 70% απείχε από την «αξιολόγηση» κατά την προηγούµενη χρονιά.

και άλλες δράσεις, ο Αντί-Λογος θα συµµετέχει και στις επικείµενες εκλογές του Πρωτοβάθµιου Σωµατείου (Σύλλογος Υπαλλήλων Υπουργείου Εργασίας), οι οποίες θα διεξαχθούν το διήµερο 22-23 Ιουνίου. Σκοπός είναι να ανοίξει ένας µόνιµος δίαυλος αµφίδροµης επικοινωνίας µε τους συναδέλφους, ώστε να υπάρξει µια πραγµατικά ριζοσπαστική και µαχητική φωνή στα συνδικαλιστικά όργανα του χώρου. Ακολουθεί η ανακοίνωση του Αντί-Λογου. Καλούµε τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να οργανώσουν άµεσα Συνελεύσεις, ώστε να δοθεί η ευκαιρία να τοποθετηθούν οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσες. Ο ρόλος των συλλογικών οργάνων δεν είναι η αυτονόητη διαπίστωση ότι… ο καθένας αποφασίζει ατοµικά. Συναδέλφισσες, συνάδελφοι, Στο σηµερινό ζοφερό κλίµα, θέλουµε από την πλευρά µας να τονίσουµε ότι αξίζουν συγχαρητήρια και θα πρέπει να υπάρξει πλήρης και συνεχής στήριξη στους πολλούς «µικρούς» ήρωες που συνεχίζουν παρά τις απογοητεύσεις, επιµένοντας να µην παραδίδουν τα όπλα. Είναι προφανές ότι το αποτέλεσµα (ακύρωση της απεργοσπαστικής τροπολογίας και της ατοµικής αξιολόγησης) θα κριθεί από τη µαζικότητα, τη συµµετοχή στην απεργία και όχι από τα αστικά ∆ικαστήρια, τα οποία άλλωστε έχουν κρίνει όλα τα Μνηµόνια ως συνταγµατικά. Με αυτή την έννοια, ο καθένας µας, µε τη στάση του και την ατοµική του απόφαση, θα καθορίσει τον συλλογικό αγώνα. Συνεχίζουµε! Μέχρι τη νίκη!

Μηδενίζουν τις προσλήψεις, εκβιάζουν τους συµβασιούχους

Τύφλα να ’χει ο Μητσοτάκης… Του Αντώνη Καραβά, Επιτροπής Αγώνα – Σωµατείου Εργαζοµένων Ασκληπιείου Βούλας

ην ώρα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για το 2018 δεν έχει προγραµµατίσει ούτε µία πρόσληψη µόνιµου προσωπικού για τα νοσοκοµεία, ο υφυπουργός υγείας ξαναχτυπά, δηλώνοντας ότι η κυβέρνηση προχώρησε σε 8.500 µόνιµες προσλήψεις στην υγεία από την ανάληψη των καθηκόντων της και συνολικά σε 15.000 µαζί µε τους ελαστικά εργαζόµενους... Τα επίσηµα στοιχεία του ίδιου του υπουργείου του όµως τον διαψεύδουν, καθώς οι αποχωρήσεις εργαζοµένων από την υγεία συνολικά ήταν 6.127, ενώ οι µόνιµες προσλήψεις µόλις 4.684 στα τελευταία τρία χρόνια. Κυρίως όµως τον διαψεύδει η καθηµερινότητα, όπου τα

τµήµατα στενάζουν, γιατί δεν βγαίνουν οι βάρδιες, την ώρα που χιλιάδες εργαζόµενοι είναι στις λίστες ανεργίας του ΟΑΕ∆ και χιλιάδες επιστήµονες ξενιτεύονται για να βρουν µια θέση εργασίας Οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, όπως και η παρούσα, θέλουν να εµπεδώσουν µέσα στους εργάτες τη λογική ότι θα πρέπει να χαίρονται αν βρουν µια ελαστική θέση εργασίας. Η σηµερινή κυβέρνηση επιπλέον θέλει να τους πουλήσει και υποχρέωση για την «τακτοποίησή» τους... Αυτό επιδιώκουν µε την πρόσφατη προεκλογικού χαρακτήρα ρύθµιση που ψήφισε η Βουλή στις 29/5, αλλάζοντας τη διαδικασία επιλογής για την πρόσληψη επικουρικών εργαζοµένων. Με τη ρύθµιση αυτή δίνεται η δυνατότητα στις διοικήσεις των νοσοκοµείων να προχωρούν σε προσλήψεις επικουρικών µε χρήµατα από τους προϋπολογισµούς των νοσοκοµείων. Το προσωπικό αυτό θα προσλαµβάνεται από λίστες επικουρικών, που θα καταρτίζουν οι Υγειονοµικές

Περιφέρειες (ΥΠΕ ) για µια σειρά ειδικότητες, από τις οποίες το κάθε νοσοκοµείο µπορεί να αντλεί προσωπικό. Μάλιστα, η µοριοδότηση αυτού του προσωπικού περνά αποκλειστικά στα χέρια των ΥΠΕ, ενώ το ΑΣΕΠ θα έρχεται εκ των υστέρων να τις επικυρώσει! Έχουµε δηλαδή όχι µόνο την παράταση, αλλά επιπλέον και τη θεσµοθέτηση του εκβιασµού και της οµηρίας των επικουρικών εργαζοµένων, που θα πρέπει τώρα να βρουν και το σχετικό «βύσµα» σε κάθε υγειονοµική περιφέρεια για να κρατήσουν τη δουλειά τους ή να βρουν µια θέση επικουρικού στα νοσοκοµεία. Βέβαια, για να µην υπάρχουν παρεξηγήσεις από την τρόικα και τους καπιταλιστές για φιλεργατικές υποχωρήσεις, στη σχετική ρύθµιση υπάρχει η πρόβλεψη που καθορίζει ότι το προσωπικό αυτό δεν µπορεί να υπερβεί το 24µηνο! Αντί να µονιµοποιήσουν τους εργαζόµενους, µονιµοποιούν την ελαστική εργασία! Άλλο ένα πρόβληµα, όχι µικρότερης

σηµασίας, είναι ότι η πληρωµή αυτού του επικουρικού προσωπικού θα γίνεται από τους ήδη πετσοκοµµένους προϋπολογισµούς του αντίστοιχου νοσοκοµείου, αφαιρώντας σηµαντικά κονδύλια από αυτά που έπρεπε να χρησιµοποιηθούν για τις λειτουργικές ανάγκες σε υλικό, φάρµακα, υποδοµές κλπ. Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι οι συµβασιούχοι και επικουρικοί εργαζόµενοι θα µπορέσουν να κρατήσουν τη δουλειά τους όχι σαν εξατοµικοποιηµένοι ψηφοφόροι στους νέους µαυρογιαλούρους του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σαν αγωνιστές δυναµικά και συλλογικά πλάι στα σωµατεία και στις επιτροπές αγώνα µε τοπικές, αλλά και συντονισµένες δράσεις, διεκδικώντας ξεκάθαρη λύση: Καµία απόλυση συµβασιούχου και επικουρικού. Μαζικές µόνιµες προσλήψεις εδώ και τώρα.

αναλυση

Το Μουντιάλ, ανάμεσα στις μάζ Του Γιάννη Νικολόπουλου

ίγο προτού ξεψυχήσει στο αεροδρόμιο της Μπανγκόκ, το 2003, ο Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν προφήτεψε ότι το ποδόσφαιρο θα γίνει το σκληρότερο ναρκωτικό των μεταμοντέρνων δημοκρατιών, το οποίο θα πατά σε δύο βάρκες ταυτόχρονα, ισορροπώντας ανάμεσα στη δημοφιλία και τις ψυχώσεις των λαϊκών μαζών από τη μια και στα ποικιλώνυμα συμφέροντα των συμμοριών που θα αποκομίζουν μυθώδη κέρδη από τη διάδοσή του, όντας στην κεφαλή των διοικήσεών του, στις επιμέρους ομάδες και στις διάφορες ομοσπονδίες τοπικής και διεθνούς κλίμακας, από την άλλη. Λίγο νωρίτερα, ο κατ’ αρχάς ποδοσφαιριστής και μετέπειτα παράγοντας του χώρου, Χόρχε Βαλντάνο, υποστήριξε με θέρμη ότι, ναι, υπάρχει ποδόσφαιρο της Αριστεράς και ποδόσφαιρο της Δεξιάς -το πρώτο, είναι το ποδόσφαιρο της δημιουργίας και του θεάματος και το δεύτερο, της σκοπιμότητας, της πονηριάς και της ύπουλης στραβοκλωτσιάς στο πόδι του αντιπάλου. Σε λίγες μέρες, ξεκινά το Παγκόσμιο Κύπελλο Εθνικών Ομάδων της FIFA, πιο απλά, Μουντιάλ. Ποιες ομάδες θα παίξουν «αριστερό» και ποιες, «δεξιό»

ποδόσφαιρο, θα φανεί στο χορτάρι. Τα προγνωστικά για την επικράτηση δεν πρωτοτυπούν -Γερμανία, Βραζιλία, Αργεντινή -ελέω Μέσι κυρίως που κινδυνεύει να παραμείνει στη λίστα των Μεγάλων Ποδοσφαιριστών άνευ Μουντιάλ- Ισπανία, Γαλλία, Αγγλία, «σφήνα» το Βέλγιο, ενώ η Ρωσία θα φτάσει τόσο μακριά, όσο την σπρώξει η διαιτησία. Ένα καθιερωμένο «δώρο» προς την εκάστοτε διοργανώτρια, ήδη από το 1978, όταν έγιναν σημεία και τέρατα, για να καταλήξει το τρόπαιο στην Αργεντινή και στο καθεστώς της βιντελικής χούντας. Αλλά πόση σημασία έχει πια το ίδιο το Μουντιάλ, αυστηρά ποδοσφαιρικά; Τα τελευταία χρόνια, δεν υπήρξε μέρα που να μην παίζεται και κυρίως να μην μεταδίδεται ποδόσφαιρο από την τηλεόραση και το ίντερνετ, κάπου, σε όλες τις ηπείρους, και πρωτίστως, στις μεγάλες διαφημιστικές αγορές της Ευρώπης και της Ασίας και δη της Κίνας. Και όταν γράφει κανείς «παίζεται ποδόσφαιρο», όχι μόνο εντός γραμμών, αλλά και εκτός, με τον παραδοσιακό και διαδικτυακό στοιχηματισμό, σχετικά καινούριο «φρούτο» στην παγκόσμια επιχείρηση ποδόσφαιρο, να έχει εκτοξευθεί σε δυσθεώρητα ύψη, αδειάζοντας τα άδεια πορτοφόλια των αφισιονάδος του τζόγου. Για να έχουμε μια τάξη μεγέθους, μόνο στη Ελλάδα, ο στοιχηματισμός που σχετίζεται με το ποδόσφαιρο, παράνομος και νόμιμος, υπο-

λογίζεται στα 4-5 δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο, το ένα τρίτο της όλης στοιχηματικής πίτας, που ανέρχεται στα 15 δισ. ευρώ. Το Μουντιάλ μοιάζει παράταιρο, έπειτα από ένα διαρκές όβερντουοζ ποδοσφαίρου, της «υπερδοσολογίας» που έχουν συνταγογραφήσει ομοσπονδίες, τηλεοπτικά κανάλια και διαδίκτυο και εταιρείες στοιχηματισμού σε αρμονική συνύπαρξη και συνεργασία. Το ίδιο το Μουντιάλ ανήκει σταθερά ως διοργάνωση και ως τρόπαιο στην Coca Cola, που ουσιαστικά συνδιοικεί τη FIFA, μετά το 1982, και σε δεύτερο πλάνο, την Adidas, την εταιρεία με την μεγαλύτερη «γκάμα» εθνικών ομάδων στο πελατολόγιό της. Ήταν η πρώτη μεγάλη και καθοριστική απόφαση του Βραζιλιάνου μεγαλοεργολάβου κατασκευών, Ζοάο Χαβελάνζε, ο οποίος ανήλθε στο ύπατο αξίωμα του προέδρου της FIFA, το 1974. Ο Χαβελάνζε, που έγινε πρόεδρος και με τις πλάτες της τότε βραζιλιάνικης χούντας, ομολογούσε κυνικά ότι ανήλθε στη διοίκηση της διεθνούς ομοσπονδίας για να πουλήσει πρώτα στις εταιρείες και μετά στους θεατές το προϊόν με το όνομα ποδόσφαιρο.

Ρωσία

Φέτος, τον γεωγραφικό «μεσάζοντα» στο εμπόριο, κάνει η Ρωσία, που απέκτησε την... τιμή να γίνει η διοργανώτρια χώρα

του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ως επιβράβευση για το επιχειρηματικό θράσος των ολιγαρχών της και τον «δημοκρατορικό» προσανατολισμό του πουτινικού Κρεμλίνου, που ευελπιστεί σε μια ψιμυθιοποίηση του πολιτικού του προφίλ. Όπως νωρίτερα είχε συμβεί η ανάλογη επιβράβευση, με πολιτικές προεκτάσεις και οικονομικές διαστάσεις, για τη Νότια Αφρική και τη Βραζιλία και επίκειται η εν μέσω σαράντα κυμάτων δωροδοκιών διοργάνωση στο Κατάρ, γεγονός, που, ας το θυμηθούμε, στοίχισε μεταξύ άλλων την προεδρία του Ζεπ Μπλάτερ, ο οποίος αποπέμφθηκε ως ενορχηστρωτής της διαφθοράς, αν και η FIFA συνέχισε το business as usual. Το Μουντιάλ πάει εκεί όπου βρέχει προς ώρας λεφτά, για να βγάλει περισσότερα (λεφτά), συνθέτοντας -μαζί με την γνωστή ΔΟΕ των Ολυμπιακών Αγώνωνίσως τον πλέον «ύπουλο» θεσμό του παγκόσμιου «ηλεκτρονικού κοπαδιού» - τα βουβάλια των χρηματαγορών και των πολυεθνικών μπουκάρουν στο λιβάδι-διοργανώτρια χώρα και βοσκάνε λαίμαργα για όσο διάστημα προηγείται και όσο διάστημα τελείται η εκάστοτε διοργάνωση, μέχρι την συντεταγμένη αναχώρησή τους για άλλα λιβάδια-διοργανώτριες χώρες και την εκεί βόσκηση. Η ρωσική κυβέρνηση, έπειτα από πολλές παλινωδίες ως προς τα οικονομικά στοιχεία, έχει ανακοινώσει ότι μόνο για

Σκοτώνουν τους ποδοσφαι

ριν, κατά τη διάρκεια και μετά το Μουντιάλ, το ποδόσφαιρο είναι μια βιομηχανία (και) με θύματα. Στον τελικό του Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής, το 2010, ο σκόρερ της τροπαιούχου Ισπανίας και εμβληματικός αρχηγός της Μπαρτσελόνα, Αντρές Ινιέστα, πέτυχε το νικητήριο γκολ και πανηγύρισε σηκώνοντας την φανέλα του. Από μέσα, φανερώθηκε ένα λευκό μπλουζάκι με μεγάλα, μαύρα γράμματα, «Ντάνι Χάρκε, είσαι στη μνήμη μου», έγραφε και ολόκληρη η Ισπανία ανατρί-

χιασε. Ο Ντάνι Χάρκε ήταν ο 26χρονος αρχηγός της μισητής αντιπάλου της Μπάρτσα, Εσπανιόλ, που είχε πεθάνει έναν χρόνο νωρίτερα, από οξύ καρδιακό επεισόδιο. Φανατικοί οπαδοί της Εσπανιόλ, που μισούν θανάσιμα καθετί που σημαίνει μπλαουγκράνα, παραδέχονται ακόμη και σήμερα ότι εκείνη την στιγμή, ξέσπασαν σε κλάματα και λάτρεψαν τον Ινιέστα, σαν να ήταν ένας δικός τους άνθρωπος. Ο Χάρκε είχε πεθάνει στη διάρκεια περιοδείας της ομάδας του στην Ιταλία, ενόψει της έναρξης του ισπανικού πρωταθλήματος και η κηδεία του είχε μετατραπεί σε λαϊκή διαδήλωση της κυανόλευκης πλευράς της Καταλονίας. Νωρίτερα, φέτος, από την ίδια αιτία (καρδιακή προσβολή) και στον ύπνο του, πέθανε ο ιταλός αρχηγός της Φιορεντίνα, Νταβίντε Αστόρι, τριανταενός ετών, παραμονές του αγώνα της ομάδας του με την Ουντινέζε. Πέντε μέρες μετά τον Αστόρι, έχασε τη ζωή του, από καρδιακή προσβολή στον ύπνο του, ο 18χρονος Τομάς Ροντρίγκεζ της γαλλικής Τουρ. Τον περασμένο Νοέμβριο, ξανά από καρδιά, πέθανε ο αμυντικός της Σέριφ, Ντιόταναν Τεϊσέιρα, 25 ετών, Βραζιλιάνος με σλοβακικό διαβατήριο. Πέρυσι, τέτοια εποχή, πέθαινε από καρδιακή προσβολή ο

Ιβοριανός αμυντικός, Σεΐκ Τιοτ προπόνησης, με την (κινεζική) Εντερπράιζις. Ήταν 30 ετών. ήταν ο Φοέ, στον ημιτελικό του σπονδιών της Γαλλίας, αργότε Ο’ Ντόνελ, ο Σερζίνιο και ο Φέχ Μοροζίνι, ο Μπρούνο Μπόμπα Από το 2007 έως σήμερα, μ γήπεδα, τους χώρους προπόν χεία όπου καταλύουν οι αποστ πάνω από 70 ποδοσφαιριστές κάτω από 30 ετών και σχεδόν διακή προσβολή. Μια μακάβρι

«Επιδημία»

Γιατί συμβαίνει αυτό; Τα τελε δεν υπάρχει έτος κατά το οποί ο θάνατος κάποιου ποδοσφαιρ στατιστικής, πεθαίνουν επτά-ο ντα μιλάμε για θανάτους που β δημοσιότητας, καθώς ο αριθμ γαλύτερος, ειδικά στα περιφερ τα των άλλων ηπείρων. Γιατί ό στην ποδοσφαιρική Ευρώπη; Η πιο προφανής αιτία, είναι η ση των αγωνιστικών υποχρεώσ δοσφαιριστή τις τελευταίες δ στην ίδια αγωνιστική χρονιά, δ περίπου του Αυγούστου έως ένας μέτριας κλάσης ποδοσφ τριας δυναμικότητας ευρωπα κληθεί να παίξει σε τουλάχιστ μισά για το πρωτάθλημα και τ το πλαίσιο προετοιμασίας είτε ρια η πιθανότητα κλήσης σε μ

13 ιουνη 2018

ζες, τις συμμορίες και το χρήμα τα 12 γήπεδα και τα πολυτελή ξενοδοχεία -πολλά εκ των οποίων κατασκευάστηκαν εξολοκλήρου- δαπανήθηκαν περίπου 11 δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτός είναι ο πρώτος, επίσημος απολογισμός που ως γνωστόν, θα έχει εμφανή απόσταση από τον τελικό απολογισμό. Παράλληλα η κεντρική τράπεζα της χώρας έχει παραδεχθεί πως αναμένει αύξηση του πληθωρισμού, σε υπηρεσίες και καθημερινά αγαθά, κοντά στο 4%-5% τις ημέρες του Μουντιάλ, ακριβώς λόγω της προκληθείσας, καταναλωτικής ζήτησης - μια επιπλέον πίεση για τα φτωχά πορτοφόλια. Και πάνω από τη διοργάνωση, επικρεμάται ο φόβος του ρατσισμού. Μόλις τον περασμένο Μάρτιο, οι μαύροι παίκτες της Γαλλίας υπέστησαν ρατσιστική επίθεση από Ρώσους ακροδεξιούς, στο φιλικό ματς των δύο χωρών. Η FIFA καθησύχασε ενόψει Μουντιάλ και επέβαλε πρόστιμο στη ρωσική ομοσπονδία, 29.000 ευρώ - για να δούμε αν το πρόστιμο έπιασε τόπο.

οδήγησε μεταξύ άλλων σκανδάλων στην (με το μέτρο...) εσωτερική εκκαθάριση του κόμματος του Εθνικού Κογκρέσου και την εκπαραθύρωση του Ζούμα από την προεδρία της χώρας, μόλις πριν από μερικούς μήνες. Στη Βραζιλία, το Εργατικό Κόμμα και η κυβέρνηση της προέδρου Ρούσεφ βρέ-

«με προδιαγραφές FIFA», την ίδια στιγμή που υπερδιπλασιάζονταν οι τιμές εισιτηρίων στα (ιδιωτικοποιημένα) λεωφορεία των εργατικών συνοικιών και ανακοινώνονταν περικοπές στο σύστημα δημόσιας ασφάλισης και παιδείας – όπως εύστοχα περιέγραφε το βασικό σύνθημα των διαδηλωτών της εποχής «θέλουμε νοσοκο-

θηκαν, τότε, το 2013-14, αντιμέτωπα με ογκώδεις διαδηλώσεις καθώς οι Βραζιλιάνοι δεν μπορούσαν να χωνέψουν τη δαπανηρότατη ανακατασκευή γηπέδων

μεία και σχολεία με προδιαγραφές FIFA». Η κυβέρνηση της Μπραζίλια ξόδεψε επίσημα 14 δισεκατομμύρια δολάρια για τη διοργάνωση, την εξωφρενικά δαπα-

Αθλητικός ιμπεριαλισμός

Κατά βάση όμως το Μουντιάλ, όπως και οι Ολίμπικ Γκέιμς είναι αθλητικός και εμπορικός ιμπεριαλισμός, με απτές, οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες. Στη Νότια Αφρική, το Μουντιάλ κληροδότησε στη χώρα τη γιγάντωση της διαφθοράς των κρατικών αξιωματούχων και την κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος που με σημαντική καθυστέρηση

νηρότερη της ιστορίας, που κατά άλλες πηγές, σκαρφάλωσε ακόμη ψηλότερα, στα 18-20 δισ. δολάρια. Μόνο για τα 18 γήπεδα, ο προϋπολογισμός τινάχτηκε στον αέρα, καθώς από το 1,1 δισ. δολάρια, που οι Βραζιλιάνοι ιθύνοντες προϋπολόγιζαν το 2009, σπαταλήθηκαν πάνω από 4 δισ., κυρίως για ανακατασκευές. Ένα επιπλέον δισ. (πάντα σε δολάρια) δαπανήθηκε για τα επιπρόσθετα μέτρα ασφαλείας στο (αντι)τρομοκρατικό κλίμα μόνιμης έκτακτης ανάγκης που επικρατεί στις μέρες μας. Ένα αντίστοιχο ποσό θα αδειάσει τελικά από τα ταμεία και η Ρωσία. Από την άλλη πλευρά, το 2014, οι αξιωματούχοι της FIFA, άνοιγαν σαμπάνιες και έτρωγαν μπριζόλες τσουράσκο, ένα εκλεκτό βραζιλιάνικο πιάτο (ρωσικό χαβιάρι θα φάνε φέτος...), καθώς η κερδοφορία της ομοσπονδίας έσπαγε το φράγμα των 5 δισεκατομμυρίων δολαρίων, μια εξίσου πρωτοφανής επίδοση για τους εν λόγω παράγοντες του παγκοσμιοποιημένου, ποδοσφαιρικού θεάματος που συνήθως ελάχιστη προτεραία σχέση με το σπορ έχουν. Τα παραπάνω κέρδη καταγράφηκαν μόλις τις 30 μέρες που κράτησε η διοργάνωση, με άλλα λόγια, η FIFA έβγαζε στη Βραζιλία περίπου 166 εκατομμύρια την ημέρα, από πωλήσεις τηλεοπτικών δικαιωμάτων και αναμνηστικών, από τα εισιτήρια και τις παράλληλες εκδηλώσεις, την εμπορική ενοικίαση των σημάτων της και τη διαφήμιση.

ιριστές, προτού γεράσουν

τέ, κατά τη διάρκεια ομάδα της Πεϊτζίνγκ Πριν από 15 χρόνια, υ Κυπέλλου Συνομοερα, ο Ματσούντα, ο χερ, ο Πουέρτα και ο αν ή ο Πατρίκ Εκένγκ. μόνο στα ευρωπαϊκά νησης και τα ξενοδοτολές, έχουν πεθάνει ς, σχεδόν όλοι τους, ν όλοι τους από καρια λίστα χωρίς τέλος.

ευταία δέκα χρόνια, ίο δεν ανακοινώνεται ριστή και από άποψη οκτώ κάθε χρόνο, πάβλέπουν το φως της μός είναι σίγουρα μερειακά πρωταθλήμαόμως συμβαίνει αυτό

η κατακόρυφη αύξησεων του μέσου ποδύο δεκαετίες. Μέσα δηλαδή από τα τέλη τον επόμενο Μάιο, φαιριστής σε ένα μέαϊκό πρωτάθλημα θα τον 50 παιχνίδια, τα τα άλλα μισά είτε για ε για το Κύπελλο, χώματς της εθνικής του

ομάδας. Στα γήπεδα της Αγγλίας, της Ισπανίας ή της Ιταλίας, ο ίδιος ποδοσφαιριστής θα κληθεί να αγωνιστεί τουλάχιστον 60-80 φορές σε τρεις διαφορετικές διοργανώσεις (Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Λιγκ Καπ). Αν μάλιστα ανήκει σε ομάδα που παίζει και Ευρώπη και δεν έχει δύο «ισάξιες» ενδεκάδες για να διαμορφωθεί το λεγόμενο ροτέισιον τότε τα (επίσημα) ματς του κάθε συλλόγου ξεπερνούν τα 100 ανάλογα με το σημείο αφετηρίας και το σημείο τερματισμού της αγωνιστικής χρονιάς, π.χ. πάλαι ποτέ Ιντερτότο, καλοκαιρινά προκριματικά και τελικοί Τσάμπιονς και Γιουρόπα Λιγκ. Με άλλα λόγια, θα αγωνίζεται τουλάχιστον δυο φορές την εβδομάδα χωρίς να υπολογίζονται οι προπονήσεις ή τα ταξίδια, εντός και εκτός χώρας. Η αύξηση των αγωνιστικών σχετίζεται με την εντατικοποίηση των πρωταθλημάτων με άξονα την παραγωγή τηλεοπτικού θεάματος και τη συνακόλουθη εισροή χρήματος στα ταμεία των εθνικών και διεθνών ποδοσφαιρικών ομοσπονδιών από τις πωλήσεις διαφημιστικών και εμπορικών δικαιωμάτων και τον στοιχηματισμό, που σε παγκόσμια κλίμακα ο τζίρος του αγγίζει το 1 τρισ. ευρώ τον χρόνο. Με άλλα λόγια, οι παράγοντες του ποδοσφαίρου, σαν άλλοι πρόεδροι και διευθύνοντες σύμβουλοι επιχείρησης ξεζουμίζουν τους εργαζόμενους-ποδοσφαιριστές μέχρι, στην κυριολεξία, τελικής πτώσεως. Είναι χαρακτηριστικό της κατάστασης, για να αλλάξουμε και ήπειρο αναφοράς, το γεγονός ότι το 2014, η πανίσχυρη βραζιλιανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία, η CBF, ένα οιονεί κράτος εν κράτει στη χώρα της σάμπας, όπου το ποδόσφαιρο ισοδυναμεί με κάτι περισσότερο από θρησκεία, αρνήθηκε να αναβάλει τα τοπικά, τα πολιτειακά και το εθνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου της χώρας

στη διάρκεια του Μουντιάλ, επικαλούμενη απώλεια εσόδων! Έτσι, τα πρωταθλήματα διεξάγονταν παράλληλα με το Μουντιάλ ακόμη και σε μερικά από τα γήπεδα της διοργάνωσης, ενώ οι δεύτερης κλάσης βραζιλιάνοι ποδοσφαιριστές αδυνατούσαν να ξεκλέψουν χρόνο για να δουν τους διάσημους, διεθνείς συναδέλφους τους. Το ίδιο συνέβη και στη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο, το 2016.

Πέρα από τους αστέρες...

Το δεύτερο επιβαρυντικό στοιχείο για τους ποδοσφαιριστές έγκειται ακριβώς σε αυτό το σημείο, που οι περισσότεροι οπαδοί και τηλεθεατές ξεχνούν, τυφλωμένοι από την λάμψη των μεγάλων αστέρων της μπάλας. Δεν είναι όλοι οι ποδοσφαιριστές Κριστιάνο Ρονάλντο, Λιονέλ Μέσι ή Νεϊμάρ. Σίγουρα δεν έχουν τις ποδοσφαιρικές τους ικανότητες και κατά συνέπεια τα εξωφρενικά και μυθώδη συμβόλαιά τους, δεν έχουν τους απειράριθμους χορηγούς, δεν γίνονται κατασκευασμένα είδωλα εκατομμυρίων οπαδών-πελατών. Δεν τους ντύνει η Νάικ ή η Άντιντας, δεν τους ταΐζουν τα Λέης, δεν τους ξυρίζει η Ζιλέτ, δεν τους λούζει η Ούλτρεξ, δεν τους χαρίζει αυτοκίνητο η Άουντι και βίλα με πισίνα ο Φλορεντίνο Πέρεθ. Οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές ανά την υφήλιο επίσης δεν έχουν την πολυτέλεια να φοροδιαφύγουν, αν και εφόσον πληρώνονται. Οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές αγωνίζονται για το μεροκάματο, που ενίοτε είναι ψίχουλα, μερικά δολάρια και ένα συμβόλαιο συνδεδεμένο με την επίτευξη στόχων ή την αγωνιστική παρουσία ανά αγώνα. Από τα λασπωμένα γήπεδα της Βραζι-

λίας έως τους πάγους της Ισλανδίας και από την β’ κατηγορία της Τουρκίας έως το πρωτάθλημα σόκερ των ΗΠΑ. Οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές δεν έχουν την φροντίδα ειδικών διατροφολόγων και δεν πληρώνει η ομάδα τους ένα επιτελείο ειδικών γυμναστών για να τους κρατά μονίμως σε φόρμα και σε αυστηρή δίαιτα. Επίσης, και πιο σημαντικό, οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές προέρχονται από πάμφτωχες χώρες της περιφέρειας (Λατινική Αμερική, Αφρική, Ανατολική Ευρώπη) και ακόμη και αν αγωνίζονται από πολύ μικρή ηλικία, σπάνια έχουν τη δυνατότητα να απευθυνθούν σε γιατρό και συνήθως το όποιο καρδιοαναπνευστικό πρόβλημα τους ακολουθεί από γεννησιμιού ή έχει προκύψει στην πορεία, διαπιστώνεται με μεγάλη καθυστέρηση. Όπως συνέβη με τον Μεξικανό επιθετικό, Αντόνιο ντε Νίγκρις, ο οποίος έμαθε ότι πάσχει από καρδιακή δυσπλασία το καλοκαίρι του 2009, στα 31 του χρόνια, από το ιατρικό επιτελείο της τουρκικής Ανκαραγκιουτσού, η οποία αρνήθηκε με τη σειρά της να του ανανεώσει το συμβόλαιο, φοβούμενη ότι ο παίκτης δεν ήταν ικανός για να βγάλει ενενήντα λεπτά αγώνα. Ο ντε Νίγκρις όμως ήθελε ένα τελευταίο, καλό συμβόλαιο για να εξασφαλίσει την οικογένειά του και μια τελευταία ευκαιρία για να παίξει με την εθνική ομάδα της χώρας του στο Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής. Η Λάρισα τού έδωσε και τα δύο, πιστεύοντας στις δυνατότητές του. Όμως, εκείνο το πρωί του Νοέμβρη του 2009, η καρδιά του τον πρόδωσε και ο Ντε Νίγκρις πέθανε από έμφραγμα προτού ξεκινήσει το Μουντιάλ. Γιατί, δυστυχώς, κάποιοι ποδοσφαιριστές, πεθαίνουν, προτού γεράσουν, σαν μερικά κουρασμένα και εξαντλημένα άλογα των ιπποδρόμων.

νεολαία

13 ιουνη 2018

Νομοσχέδιο που εισάγει την «αξιολόγηση» και την εντατικοποίηση στην Παιδεία

ο νομοσχέδιο για τις νέες υποστηρικτικές δομές στην εκπαίδευση ψηφίστηκε στη βουλή από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ παρά τις αντιδράσεις των εκπαιδευτικών, που διαδήλωσαν την ίδια μέρα έξω από το κοινοβούλιο. Με το νομοσχέδιο αυτό η κυβέρνηση επιδιώκει να μειώσει τις κρατικές δαπάνες, να συρρικνώσει δομές και να μειώσει τους εκπαιδευτικούς που διδάσκουν στα σχολεία. Το νομοσχέδιο εισάγει την «κουλτού-

ρα» της αξιολόγησης, μέσω της αξιολόγησης των στελεχών και της αξιολόγησης της σχολικής μονάδας. Τα Περιφερειακά Κέντρα Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού (ΠΕΚΕΣ), θα εξειδικεύουν την εκπαιδευτική πολιτική σε επίπεδο περιφέρειας, συγκεντρώνοντας πλήθος αρμοδιοτήτων και θα είναι τα βασικά όργανα αξιολόγησης των σχολικών μονάδων και των εκπαιδευτικών. Η κυβέρνηση υλοποιεί πλήρως την επιθυμία του ΣΕΒ που ήταν να “αξιολογούνται” όλοι οι εκπαιδευτικοί. Ταυ-

τόχρονα εντατικοποιεί την εργασία των εκπαιδευτικών καθώς με το συγκεντρωτισμό και τη γραφειοκρατία που εισάγει το 30ωρο θα γίνει όνειρο θερινής νυκτός. Το νομοσχέδιο αυτό αν δεν μείνει στα χαρτιά θα τείνει προς τη ρομποτοποίηση τους εκπαιδευτικούς, τους γονιούς και τους μαθητές φορτώνοντας τους μόνο περισσότερες ευθύνες και πιο άδειες τσέπες, καθώς το κόστος για τη λειτουργία των σχολείων μεταφέρεται όλο και περισσότερο σε αυτούς αντί για το κρά-

τος. Νύχτα παρεπιπτόντως ψηφίστηκε το νομοσχέδιο και μαζί του τροπολογία με την οποία τινάζονται στον αέρα τα επαγγελματικά δικαιώματα και η αξία των πτυχίων ως προσόντων άσκησης του επαγγέλματος του εκπαιδευτικού, αφού αποκόπτει την λεγόμενη διδακτική και παιδαγωγική επάρκεια από το πτυχίο, ακόμη και των Παιδαγωγικών σχολών. Το άρθρο που ακολουθεί περιγράφει πιο αναλυτικά τί θα σημάνει η απόσπαση της παιδαγωγικής και διδακτικής επάρκειας.

Τροπολογία για την απόσπαση της παιδαγωγικής και διδακτικής επάρκειας

Το πτυχίο κρίνεται ανεπαρκές! Του Άρη Κολυτά

ε ανύποπτο χρόνο αποφάσισε να ενσωματώσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και σε τυπικά άσχετο νομοσχέδιο, που αφορά στις νέες δομές και την αξιολόγηση των σχολικών μονάδων και των εκπαιδευτικών, την κατά τα άλλα αναμενόμενη τροπολογία που αναθεωρεί τους τρόπους απόκτησης της παιδαγωγικής και διδακτικής επάρκειας. Ουσιαστικά ανοίγει ο δρόμος της απόσπασης του βασικού επαγγελματικού δικαιώματος των αποφοίτων καθηγητικών σχολών, αφού εν ολίγοις το πτυχίο από μόνο του κρίνεται ως ανεπαρκές για να μπορεί κανείς να διδάξει στο δημόσιο σχολείο. Το νομοσχέδιο έρχεται σε μεγάλο βαθμό να υλοποιήσει τις προτάσεις του ΙΕΠ (Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής) για την επάρκεια έτσι όπως έχουν κατατεθεί ήδη από τον Οκτώβρη του 17 και αποσκοπεί στην ανεξαρτητοποίηση του πιστοποιητικού παιδαγωγικής και διδακτικής επάρκειας από το πτυχίο.

Τι ορίζει η τροπολογία

Με βάση την τροπολογία και παρά τον

ως ένα βαθμό ασαφή τρόπο με τον οποίο είναι διατυπωμένη, σκιαγραφείται εύκολα η μεθοδολογία που περιγράφει για την απόκτηση της επάρκειας. Σε μία πρώτη φάση η χορήγηση της επάρκειας στους φοιτητές και τις φοιτήτριες θα είναι ξέχωρη από το πτυχίο, του οποίου μέχρι πρότινος ήταν οργανικό κομμάτι, και πλέον η απόκτηση του πιστοποιητικού θα γίνεται με παρακολούθηση ομάδας μαθημάτων είτε εντός της σχολής τους, είτε σε άλλες σχολές που θα προσφέρουν τα αναγκαία αυτά μαθήματα στο πλαίσιο ειδικού προγράμματος σπουδών ή στο πλαίσιο προγράμματος σπουδών του πρώτου κύκλου ή και συνδιαστικά. Επιπλέον δίνεται η δυνατότητα στα ιδρύματα να καθορίζουν το όριο συμμετεχόντων, που θα παρακολουθήσουν αυτόν τον ειδικό κύκλο ανάλογα με τις ελλείψεις τους σε καθηγητικό προσωπικό, υλικοτεχνικές υποδομές κτλ. Μεγάλο μέρος φοιτητών και φοιτητριών επομένως πρόκειται να αποκλειστεί a priori από την απόκτηση της επάρκειας. Καθόλου απίθανο δεν είναι το να εμφανιστούν επίσης και τέλη εγγραφής ή ακόμα και δίδακτρα γι’ αυτή την ειδική ομάδα μαθημάτων.

Χαρακτηριστικό είναι και το γεγονός πως η τροπολογία θα λειτουργήσει αναδρομικά και για αποφοίτους. Εάν κριθεί ότι ήδη πτυχιούχοι δεν πληρούν τα απαραίτητα κριτήρια, δεν θα τους χορηγηθεί η πιστοποίηση και θα πρέπει να περάσουν από τη διαδικασία της ειδικής ομάδας μαθημάτων για να μπορούν να διδάξουν. Σαφώς μια τέτοια κατεύθυνση βάζει στο στόχαστρο μεγάλη μερίδα αναπληρωτών καθηγητών. Επιπλέον η εναλλακτική που προτείνεται και για φοιτητές και για απόφοιτους πέρα από τον ειδικό κύκλο είναι σαφώς μεταπτυχιακά πάνω στο αντικείμενο ή απόκτηση πτυχίου ΑΣΠΑΙΤΕ που βέβαια θα αναγκαστούν να πληρώσουν δίδακτρα.

υποδείξεις του ΙΕΠ, την επιτακτική ανάγκη αυτών των αλλαγών επισημαίνει και μελέτη του ΙΟΒΕ (Ίδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών των Ελλήνων Βιομηχάνων) ήδη από τον Ιούλιου του 17, η οποία θεωρεί πως πρέπει επιτέλους «η απόδοση επαγγελματικών δικαιωμάτων να περιοριστεί στα ρυθμιζόμενα επαγγέλματα και να αποσυνδεθεί από το πτυχίο…». Τέλος, δεν είναι τυχαίο που το νομοσχέδιο ψηφίζεται παραμονές της εξεταστικής και στη λήξη της σχολικής περιόδου. Η κυβέρνηση φαίνεται ειδική στο πώς να περνάει σκληρά αναδιαρθρωτικά μέτρα, αποφεύγοντας τους κοινωνικούς κραδασμούς.

Σε τι αποσκοπούν

Πώς πρέπει να απαντήσουμε

Οι μεθοδεύσεις σε σχέση με την παιδαγωγική και διδακτική επάρκεια λογοδοτούν σαφώς στη νεοφιλελεύθερη πολιτική στην εκπαίδευση και στις ανάγκες της αγοράς εργασίας. Η συνθήκη που επιβάλλει συγχωνεύσεις σχολείων, ουρές αναπληρωτών και μη πρόσληψη μονίμων καθηγητών απλά δεν καθιστά αναγκαία την ύπαρξη αποφοίτων με πτυχία που τους κατοχυρώνουν κάποια δυνατή επαγγελματική προοπτική. Πέρα από τις

Η όποια απάντηση από δω και πέρα πρέπει να έχει ως σκοπό την προσπάθεια συγκρότησης πανεκπαιδευτικού μετώπου, που να αντιλαμβάνεται πως η δημόσια και δωρεάν παιδεία δεν αναλώνεται σε κατακερματισμένες και μερικές διεκδικήσεις, αλλά σε συλλογικά αιτήματα και αγώνες ανάμεσα σε καθηγητές, φοιτητές και μαθητές ενάντια στο εκπαιδευτικό μνημόνιο και συνολικά τις πολιτικές λιτότητας.

Παίζουν με τη ζωή του Δ. Κουφοντίνα Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, η κατάσταση της υγείας του απεργού πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα χαρακτηρίζεται ως «αυξημένης επικινδυνότητας» που απαιτεί διαρκή παρακολούθηση. Η εκδικητική αντιμετώπιση των Αρχών απέναντί του, κάθε μέρα που περνά παίζει τη ζωή του κορώνα-γράμματα. Είναι επιτακτική η ανάγκη να απαιτήσουμε άμεσα να ικανοποιηθεί το δίκαιο και αυτονόητο αίτημά του. Δημοσιεύουμε παρακάτω την κοινή δήλωση οργανώσεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς που τοποθετείται συνολικά για το θέμα.

6 λόγοι για τους οποίους υποστηρίζουμε την απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα

ποστηρίζουμε την απεργία πείνας που έχει ξεκινήσει ο Δημήτρης Κουφοντίνας από τις 30 Μαΐου γιατί: 1. Ο Κουφοντίνας δικαιούται την άδεια που δεν του δίνεται Για την ακρίβεια, έπρεπε σύμφωνα με τον νόμο, να την έχει πάρει πριν οχτώ ολόκληρα χρόνια και να συνεχίζει να την παίρνει απρόσκοπτα, δεδομένου ότι πληροί όλες τις προϋποθέσεις. 2. Υποστηρίζουμε τον θεσμό των αδειών για όλους του κρατούμενους, χωρίς εξαιρέσεις. Η άδεια αποτελεί μίνιμουμ μέτρο εξανθρωπισμού ενός κατά

τα άλλα βάρβαρου και άδικου σωφρονιστικού συστήματος. 3. Στην περίπτωση του Κουφοντίνα ακολουθούνται απαράδεκτες μεθοδεύσεις φαλκίδευσης του νόμου από αυτούς που είναι εντολοδόχοι της διαφύλαξης του. Οι δύο πειθαρχικές διώξεις εναντίον των εισαγγελέων που νομίμως συναίνεσαν στις δύο προηγούμενες (και υπέρμετρα αυστηρές ως προς τους όρους τους) άδειες, συνιστούν πράξεις εκφοβισμού κι αυθαιρεσίας. 4. Οι ωμές παρεμβάσεις των ΗΠΑ ενάντια στις άδειες του Κουφοντίνα προκαλούν το αίσθημα αξιοπρέπειας όλων

μας. Αποδεικνύουν δε ότι η ελληνοναμερικανική «φιλία» για την οποία τόσα κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δεν είναι παρά η εμπέδωση της ιμπεριαλιστικής επιβολής και του δεσποτισμού που αυτή συνεπάγεται. 5. Το καθεστώς εξαίρεσης δικαιωμάτων των πολιτικών κρατούμενων οδηγεί στην αφαίρεση δικαιωμάτων για όλους τους κρατούμενους και εντέλει στον περιορισμό των χώρων ελευθερίας όλης της κοινωνίας. 6. Όπως ακριβώς είναι ενιαία και αδιαίρετη η καταστολή, έτσι ακριβώς είναι και η υπεράσπιση δικαιωμάτων κι

ελευθεριών. Δεν υπάρχει χρόνος για καθυστέρηση και δικαιολογίες. Να δοθεί τώρα άδεια στον Δημήτρη Κουφοντίνα. Να πούμε ένα ηχηρό «Όχι» στην τρομοϋστερία και το καθεστώς εξαίρεσης. Αναμέτρηση (Ομάδα Κομμουνιστών /στριων), Ανασύνθεση-ΟΝΡΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας, Α.Π. Ροσινάντε, ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ, ΑΡΚ, ΔΕΑ, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, Δικτύωση για τη Ριζοσπαστική Αριστερά, Κόκκινο Δίκτυο, Κόκκινο Νήμα

νεολαια

13 ιουνη 2018

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν... στο camping της ΔΕΑ Του Νικόλα Κολυτά

ε μια περίοδο όπου οι καλοκαιρινές διακοπές για τους περισσότερους αποτελούν πολυτέλεια, είναι πολύ σημαντική η πρόταση των νεολαιίστικων πολιτικών camping. Το φετινό camping της ΔΕΑ στο Βαθύ Γυθείου (28 Ιουλίου-5 Αυγούστου) αποτελεί μια επιλογή συλλογικών, οικονομικών και πολιτικών διακοπών, που μας αποδεσμεύουν από τις καθημερινές δυσκολίες και μας γεμίζουν τις μπαταρίες για να επιστρέψουμε ακόμη πιο δυναμικοί για το υπόλοιπο της χρονιάς.

Συλλογικές διακοπές

Η κυρίαρχη αφήγηση προβάλλει ως μοντέλο διακοπών τα πολυτελή ξενοδοχεία, τα ακριβά club και τις παραλίες όπου η ξαπλώστρα κοστίζει όσο τα… βδομαδιάτικα έξοδά μας. Οι διακοπές προβάλλονται σαν ένα ατομικό προνόμιο που κοστολογείται με χρήματα και όχι σαν μια συλλογική εμπειρία που μετριέται με στιγμές, παρέες και φίλους. Αυτή τη συλλογική εμπειρία επιλέγουμε όσοι βρισκόμαστε κάθε χρόνο στο camping της ΔΕΑ. Παιχνίδια, μουσική, χορός, πάρτι, θεατρικές ομάδες και πολιτικές συζητήσεις συνθέτουν ένα όμορφο παζλ από δραστηριότητες, που αποδεικνύουν με τον πιο απλό τρόπο ότι η συλλογικότητα προσφέρει πολύ μεγαλύτερη ικανοποίηση και χαλάρωση απ’ ό,τι η ενσωμάτωση σε ένα έτοιμο μοτίβο κλασικών διακοπών. Μακρά παράδοση στο camping μας έχουν αποκτήσει τα παιχνίδια (σκάκι, τάβλι, επιτραπέζια), οι ρεμπέτικες βραδιές με συντρόφους και συντρόφισσες, οι θεατρικές παραστάσεις που, εκτός από πολιτική άποψη, βγάζουν και γέλιο, τα τουρνουά πινγκ πονγκ και beach

volley, αλλά και τα πάρτι στην παραλία με μουσικές που επιλέγουν φίλοι και φίλες. Όλα αυτά εμπλουτίζονται κάθε χρόνο με νέες ιδέες και προτάσεις, αφού η συμμετοχή και το ενδιαφέρον όσων βρίσκονται στο camping ποικίλει.

Οικονομικές διακοπές Οι περισσότεροι/ες από εμάς είτε σπουδάζουμε, είτε σπουδάζουμε και δουλεύουμε ταυτόχρονα, είτε δουλεύουμε με ελαστικές σχέσεις εργασίας, είτε είμαστε σε ένα διαρκές επαγγελματικό κυνήγι. Αυτός είναι και ο λόγος που θέλουμε οι διακοπές μας να είναι οικονομικές, αλλά και ποιοτικές προκειμένου να μην επιβαρυνθούμε υπέρμετρα και παράλληλα να περάσουμε όμορφα. Το camping της ΔΕΑ κάθε χρόνο φροντίζει να εξασφαλίζει φθηνά πακέτα για όλους τους συμμετέχοντες και ιδιαίτερα για τους νεολαίους και τους ανέργους. Το συνολικό κόστος του πακέτου (για μεταφορά και 8 διανυκτερεύσεις) θα κυμανθεί γύρω στα 100€ και 90€ για φοιτητές. Παράλληλα λειτουργούμε αυτοοργανωμένη συλλογική κουζίνα με ελάχιστο καθημερινό κόστος ανά ημέρα. Συντρόφισσες/ οι με μαγειρικά ταλέντα φτιάχνουν πολύ νόστιμα φαγητά, τα οποία ειδικά πέρυσι έγιναν ανάρπαστα. Εκτός όμως από τη συλλογική κουζίνα, λειτουργεί και αυτοοργανωμένο μπαρ το οποίο αποτελεί και το κέντρο γύρω από το οποίο μαζευόμαστε για να χαλαρώσουμε, να πιούμε τα ποτά μας και να συζητήσουμε.

Πολιτικές διακοπές Το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του camping είναι αυτό που αφορά στο πολιτικό σκέλος. Η ποικιλία των πολιτικών συζητήσεων είναι πολύ χρήσιμη, γιατί λύνονται απορίες, μπαίνουν ερωτήματα και ανοίγονται νέοι ορίζοντες. Όσοι/ες έχουμε συμμετάσχει σε

παλιότερα camping ξέρουμε ότι βγαίνουμε πιο πλήρεις πολιτικά μετά το πέρας του και πιο έτοιμοι να ανταποκριθούμε στις ανάγκες του κινήματος. Οι συζητήσεις εστιάζουν τόσο στη θεωρία, όσο και σε άμεσα πολιτικά επίδικα και μέτωπα. Βοηθάνε στην κατανόηση της θεωρίας που διευκολύνει την πράξη και δίνουν στον καθένα να καταλάβει ότι η πολιτική συζήτηση δεν είναι δουλειά των ειδικών, αλλά όσων εμπλέκονται ενεργά στο κίνημα και στους αγώνες. Το φετινό camping θα έχει έναν κύκλο συζητήσεων για την ιστορία της ΔΕΑ και τις κεντρικές επιλογές που έκανε η οργάνωση σε μια σειρά από κρίσιμους πολιτικούς κόμβους. Είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για ακόμη πιο ουσιαστική γνωριμία των φίλων της ΔΕΑ με την ίδια την οργάνωση. Παράλληλα θα υπάρχει κεντρική συζήτηση με θέμα την Παλαιστίνη. Σε μια περίοδο που το κράτος τρομοκράτης του Ισραήλ εντείνει τις επιθέσεις του απέναντι στον Παλαιστινιακό λαό με δεκάδες νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες, το παλαιστινιακό ζήτημα έρχεται ξανά με τραγικό τρόπο στο προσκήνιο.

νέα από τις σχολές

Σύγκλητος του ΕΚΠΑ

Στην τελευταία Σύγκλητο του ΕΚΠΑ συζητήθηκε το σχέδιο Εύριπος, το οποίο προβλέπει συγχωνεύσεις τμημάτων του ΤΕΙ Χαλκίδας με το ΕΚΠΑ. Το βασικό επιχείρημα που ακούστηκε υπέρ του σχεδίου ήταν ότι τα τμήματα «θα περιβληθούν το κύρος που δίνει το ΕΚΠΑ». Το κύρος όμως δεν πληρώνει εργαζόμενους, δεν στηρίζει υλικοτεχνικά τις σχολές, δεν εξασφαλίζει στους φοιτητές αξιοπρεπείς συνθήκες σπουδών. Το «κύρος» αξιοποιείται σαν το «τυράκι» πίσω από το οποίο κρύβεται περεταίρω μείωση των δαπανών για την τριτοβάθμια εκπαίδευση μέσα από συγχωνεύσεις, καταργήσεις τμημάτων και μείωση προσωπικού. Το παράδειγμα του αγώνα των ΤΕΙ ενάντια στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής είναι πολύ πρόσφατο και δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν οι φοιτητές ενάντια σε κάθε αυθαίρετη συγχώνευση. Στη Σύγκλητο παρενέβησαν μέλη φοιτητικών Συλλόγων εκφράζοντας τις διαφωνίες τους για τα μέτρα που προωθούνται. Επιφυλά-

ξεις όμως εκφράστηκαν και από προέδρους τμημάτων και κοσμήτορες τόσο ως προς το υλικό κομμάτι όσο και ως προς την επαγγελματική αποκατάσταση των αποφοίτων των συγχωνευμένων τμημάτων.

Μηχανικοί σχεδίασης βιομηχανικών προϊόντων - Σύρος

Το διήμερο 5-6 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε στη Σύρο το «Περιφερειακό Αναπτυξιακό Συνέδριο για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση Νότιου Αιγαίου». Με πρωτοβουλία των πρωτοβάθμιων σωματείων του νησιού και τη συμμετοχή κυρίως εργαζομένων και φοιτητών/τριών, οργανώθηκε διαμαρτυρία απέναντι στην «ανάπτυξη» που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Έπειτα από συγκέντρωση, πραγματοποιήθηκε πορεία προς το Θέατρο Απόλλων, όπου θα γινόταν η τελετή λήξης του συνεδρίου, με ομιλητή τον Γ. Δραγασάκη. Μαζί με την κυβέρνηση επισκέφθηκαν την Ερμούπολη και δυο διμοιρίες ΜΑΤ, οι

Θα γίνουν επίσης πολλές επιμέρους συζητήσεις/συνελεύσεις που θα αφορούν τον αντισεξισμό, τη φοιτητική παρέμβαση και άλλα ενεργά μέτωπα. Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει να γίνει και στο βιβλιοπωλείο που λειτουργεί κατά τη διάρκεια των συζητήσεων με πολλούς τίτλους πολιτικών, ιστορικών, οικονομικών και λογοτεχνικών βιβλίων, με τα βιβλία των εκδόσεων Red Marks να έχουν εξέχουσα θέση. Σας περιμένουμε.

επιμέλεια: Νικόλας Κολυτάς

οποίες δεν επενέβησαν ωστόσο. Τόσο μέσα από τα ψηφίσματα των σωματείων (τα οποία κατατέθηκαν από αντιπροσωπεία στη γραμματεία του Συνεδρίου), όσο και από τη συνθηματολογία της διαδήλωσης, οι αιχμές αφορούσαν την εναντίωση στη συνέχιση της μνημονιακής επιτήρησης (παρά την αφήγηση της κυβέρνησης για «λήξη του προγράμματος και έξοδο από τα μνημόνια»), αλλά και στην ενίσχυση της παρουσίας του ΝΑΤΟ στην περιοχή, κάτι που ειδικά στη Σύρο εκφράζεται με το σχέδιο μετατροπής της σε μικρή ΝΑΤΟϊκή βάση, με πρώτη πράξη την πώληση του Νεωρίου στην ελληνοαμερικάνικων συμφερόντων ONEX. Παρά τη μικρή συμμετοχή (αν και αρκετά καλύτερη από τη συμμετοχή στην απεργία της 30ής Μάη), το σημαντικό ήταν η ύπαρξη ενός κόσμου στο δρόμο με διάθεση να παλέψει ενάντια στη λιτότητα, στις πολιτικές που εξαθλιώνουν τους πρόσφυγες, στην επεκτατική πολιτική της Ελλάδας στο Αιγαίο, μια απαραίτητη συνθήκη για να υπάρξει μια γενικευμένη αντίδραση και ανατροπή των πολιτικών αυτών.

ΤΕΙ Αθήνας

Με αφορμή τη στήριξη του Athens Pride, που διεξήχθη πριν λίγες μέρες, άνοιξε η συζήτηση και στους συλλόγους του ΤΕΙ Αθήνας (ΣΕΥΠ, ΣΓΤΚΣ). Πέρα από την αναμενόμενη στάση των δυνάμεων της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ που είναι γνωστές για τα συντηρητικά αντανακλαστικά τους, για άλλη μια φορά μας προκάλεσε εντύπωση η τοποθέτηση της ΠΚΣ, η οποία όχι μόνο καταψήφισε τη στήριξη, αλλά εκτός των άλλων ανέφερε ότι «‘από τη στιγμή που δεν υπάρχουν επιστημονικές έρευνες που να αποδεικνύουν ότι η τεκνοθεσία από ομοφυλόφιλα ζευγάρια δεν δημιουργεί ψυχολογικά στα παιδιά, είμαστε αντίθετοι σε αυτή». Τα αριστερά σχήματα μέσα στις σχολές δεν θα πρέπει να θεωρούν το σεξισμό και την ομοφοβία δευτερεύοντα ζητήματα, αλλά να πάρουν πρωτοβουλίες, να ανοίξουν τη συζήτηση και να ταχθούν απέναντι σ’ αυτές τις λογικές. Αυτό κάναμε κι εμείς ως Αριστερή Ενότητα.

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

13 ΙΟΥΝΗ 2018

Πετρελαϊκές και φρεγάτες, η συνταγή της «Δίκαιης Ανάπτυξης»! Του Πέτρου Ψαρρέα

χώρα σώθηκε. Μεταξύ άλλων, η σωτηρία της καπιταλιστικής ανάπτυξης βασίζεται στην αξιοποίηση του συγκριτικού πλεονεκτήματός της, που αφορά στη γεωστρατηγική της θέση, όπως πολλάκις έχει δηλώσει ο πρωθυπουργός, και βεβαίως της εκμετάλλευσης των πιθανολογούμενων ορυκτών ενεργειακών πόρων της. Στόχος, να μετατραπεί σε ενεργειακό κόμβο, κάτι μεταξύ Ουκρανίας και Μέσης Ανατολής ή όχι; Ένα παλιό σχέδιο που όμως μια δεκαετία πριν αποτελούσε, κατά κόρον, προμετωπίδα και σημαία πολιτικών κύκλων της ακροδεξιάς ή εγχώριων συγγενών απόψεων και πολιτικών του Ν. Τράμπ. Έκτοτε, όμως, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Καπιταλιστική κρίση, μνημόνια, μαζική φτωχοποίηση και νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση της κοινωνίας, ανεργία, στρατηγική συμμαχία με ΗΠΑ-Ισραήλ-Αίγυπτο και Κύπρο για την Ανατολική Μεσόγειο, τις ΑΟΖ και τους υδρογονάνθρακες, το «δίκαιο του επενδυτή» έγινε νόμος επί Σαμαρά-Βενιζέλου (και Μανιάτη), οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ολοκληρώνουν τα μνημόνια και ο Τράμπ έχει ήδη γίνει πλανητάρχης! Έτσι λοιπόν έχει έρθει η ώρα να «αξιοποιήσουμε την κρίση ως ευκαιρία» και να προσελκύσουμε διεθνείς και εγχώριους (βεβαίως-βεβαίως) επενδυτές, που θα φέρουν την ανάπτυξη. Οι επιτυχίες είναι ήδη εδώ. Και όμως, υπάρχουν ορισμένοι/ες μίζεροι/ες. Οικολόγοι/ες, αριστεριστές/στριες και αναρχικοί/ές κατά της ανάπτυξης, κάτοικοι που πάσχουν από το σύνδρομο NIMBY (not in my back yard, όχι στην πίσω αυλή μου) και τοπικοί φορείς που αντιδρούν και αντιστέκονται. Λίγες ημέρες πριν, για πρώτη φορά έσπασε το φράγμα της σιωπής στη δημόσια σφαίρα από μια κινητοποίηση που κατόρθωσε και πήρε ευρύτερη δημοσιότητα. Επιτροπές αγώνα, συλλογικότητες, οργανώσεις, κόμματα, αυτοδιοικητικές παρατάξεις και φορείς από τους νομούς των Ιωαννίνων, της Άρτας, της Πρέβεζας και της Θεσπρωτίας διαδήλωσαν με σύνθημα «Όχι στις εξορύξεις πετρελαίων».

Η χώρα οικόπεδο των πολυεθνικών και των μεγάλων εγχώριων ομίλων

Ποια είναι όμως η κατάσταση; Μέχρι τέλος Ιουνίου προβλέπεται, από την ΕΔΕΥ (Ελληνική Διαχειριστική Εταιρεία Υδρογονανθράκων) και το αρμόδιο Υπουργείο, να υπογραφούν οι συμβάσεις παραχώρησης με τις κοινοπραξίες TOTAL-Exxon Mobil-ΕΛΠΕ και Repsol-ΕΛΠΕ για τις περιοχές Δ.-Ν.Δ. της Κρήτης και στο Ιόνιο αντίστοιχα. Έτσι, το παζλ ολοκληρώνεται, εφόσον Ιωάννινα, ΒΔ Πελοπόννησος, Αιτωλοακαρνανία, Άρτα-Πρέβεζα, Κατάκολο, Πατραϊκός, Δ. και Β. της Κέρκυρας,

Κυπαρισσιακός έχουν ήδη παραδοθεί. Ποιοι είναι όμως οι σωτήρες μας επενδυτές; Μια σειρά πολυεθνικών: Repsol (Ισπανική), Total (Γαλλική), Exxon Mobil (Αμερικανική), Edison (Ιταλική που ανήκει στη Γαλλική EDF), Trajan Oil and Gas Limited (Βρετανική) και φυσικά οι εγχώριοι μεγάλοι παίκτες που δεν λείπουν από καμιά κοινοπραξία, τα ΕΛΠΕ και η Energian Oil & Gas. Μαζί τους βέβαια θα δραστηριοποιηθούν και δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες μεγάλοι εγχώριοι όμιλοι για την κατασκευή της πλειάδας των σύνθετων έργων που απαιτούνται. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πάνω στο έδαφος της κατάρρευσης των εργασιακών δικαιωμάτων, της εκποίησης δημόσιου πλούτου, της αποσάθρωσης του θεσμικού πλαισίου και των ελεγκτικών μηχανισμών, της καθιέρωσης σκανδαλωδών πλαισίων όπως το fast track και τις εκτίμησης για ευκολότερη κάμψη των κοινωνικών αντιστάσεων λόγω φτωχοποίησης, ανεργίας κλπ, διεθνείς και εγχώριοι όμιλοι εφορμούν με κύριο αρωγό και οργανωτή το κράτος, για να εφαρμόσουν ένα από τα πιο επιθετικά μοντέλα ανάπτυξης, με τις τραγικότερες κοινωνικές και περιβαλλοντικές συνέπειες. Ένα μοντέλο που αφήνει πίσω του στην κυριολεξία κοινωνικά και περιβαλλοντικά συντρίμμια, επιφέροντας μη αντιστρεπτές καταστροφές στις κοινωνίες και στο φυσικό περιβάλλον, υποσκάπτοντας κάθε δυνατότητα για το μέλλον. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Μαντουδίου (σε πολύ μικρότερη κλίμακα) που, μετά την παύση της εξόρυξης λευκόλιθου, το ποσοστό ανεργίας εκτινάχτηκε στο 70%. Συνοπτικά η διεθνής βιβλιογραφία είναι αποκαλυπτική: α) εκτόξευση των κοινωνικών ανισοτήτων, β) συγκρούσεις στις χρήσεις γης και πλήρης ασυμβατότητα με τοπικές παραγωγικές δραστηριότητες πλατιών στρωμάτων, που εκτοπίζονται με τεράστια απώλεια θέσεων εργασίας, γ) εξαγωγικά κέρδη για τις εταιρίες, κόστος στις τοπικές κοινωνίες, δ) ραγδαία υποβάθμιση του περιβάλλοντος και της δημόσια υγείας –π.χ. αύξηση ποσοστών καρκίνου–, ε) κύματα μετανάστευσης, στ) κίνδυνος ατυχημάτων, αλλά και διαρκής ρύπανση από όλο τον κύκλο εργασιών –διαρροές, ρύπανση υδάτων, τοξική αέρια ρύπανση–, ζ) αύξηση σεισμικότητας και ο κατάλογος συνεχίζει μακρύς. Πέραν αυτών, καθιερωμένη τακτική των εταιρειών αυτών είναι, μέσω τριγωνικών τιμολογήσεων, offshore και πολλών άλλων, όχι μόνο να μην παρουσιάζουν κέρδη, αλλά διαρκείς ζημιές που ίσως χρήζουν και περαιτέρω αποζημιώσεων και κρατικής ενίσχυσης. Χαρακτηριστικό είναι ότι συχνά παρουσιάζουν ως συμβολή στη δημόσια οικονομία τη μισθοδοσία των εργαζομένων και τη φορολογία των μισθών τους! Πέραν αυτών βεβαίως το πλήθος δημόσιων υποδομών και έργων που απαιτούνται (δρόμοι, λιμάνια κλπ), θα τα πληρώσει το δημόσιο, δηλαδή όλοι εμείς... Έτσι λοιπόν, στην Ανατολική Με-

σόγειο, σε μια κλειστή δηλαδή θάλασσα, με πλήθος ευαίσθητων οικοσυστημάτων (θαλάσσιων και χερσαίων), σε μια περιοχή αυξημένης σεισμικότητας, με σημαντικά στοιχεία παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς, με έντονο ανάγλυφο, πλήθος παραδοσιακών, μικρής κλίμακας, δραστηριοτήτων (αλιεία, γεωργία, κτηνοτροφία), με μεγάλη συγκέντρωση πληθυσμών κ.ά., το αναπτυξιακό σχέδιο της εγχώριας άρχουσας τάξης και των συμμάχων της (ΕΕ, ΗΠΑ, Ισραήλ, Κύπρος, Αίγυπτος) είναι να μετατρέψουν την περιοχή σε ενεργειακό κόμβο ορυκτών καυσίμων στον 21ο αιώνα. Για να δώσουμε απλώς ένα ελάχιστο παράδειγμα… Στο πρώτο στάδιο της έρευνας στην Ήπειρο, σε μια περιοχή που αποτελεί την υδρολογική καρδιά της ηπειρωτικής Ελλάδας, με 2 εθνικά πάρκα, 10 περιοχές Natura και 21 κηρυγμένους αρχαιολογικούς χώρους, οι σεισμικές έρευνες απαιτούν 11.500 επιφανειακές εκρήξεις σε βάθος λίγων μέτρων, μόνο στα 500 πρώτα χιλιόμετρα... έρευνας...

Το αναπτυξιακό μοντέλο του εξορυκτισμού και η απειλή του πολέμου

Σήμερα, το 2018, με την κλιματική αλλαγή να είναι παρούσα και ενώ η ελληνική κυβέρνηση υπογράφει συμφωνίες όπως την πρόσφατη Συμφωνία του Παρισιού για την Κλιματική Αλλαγή, στην πράξη υλοποιεί την πολιτική της πιο επιθετικής ανάπτυξης του 1950 με ορίζοντα το 2050, αναλαμβάνοντας να μετατρέψει την περιοχή και τους κατοίκους της στους φτωχούς συγγενείς που θα φάνε τη ρύπανση... Το μοντέλο του εξορυκτισμού δεν είναι απλώς άλλο ένα πεδίο τομεακής ανάπτυξης. Αποτελεί το αναπτυξιακό υπόδειγμα που χαρακτηρίζει τη χώρα σε κάθε τομέα της, εν συνόλω. Η Λατινική Αμερική, η Μέση Ανατολή και όχι μόνο, αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα. Εν πολλοίς, δεσμεύει το σύνολο του παραγωγικού σχεδιασμού, τις δημόσιες πολιτικές, τους δημόσιους πόρους, τις υποδομές, την εξωτερική πολιτική κλπ. στο πλαίσιο του εξορυκτισμού. Ταυτόχρονα, επιβάλλει βαριά

οικονομική εξάρτηση από εξωτερικές χρηματοδοτικές ροές, όπως επίσης και τον μονοπωλιακό έλεγχο της τεχνολογίας από μεγάλες πολυεθνικές. Πάνω απ’ όλα όμως απαιτεί με κάθε μέσο, ακόμα και με την πιο άγρια καταστολή και καθεστώτα εκτροπής, τον πολιτικό έλεγχο της κοινωνίας με την επιβολή της περιβόητης πολιτικής σταθερότητας, της τάξης και της ασφάλειας. Με λίγα λόγια οι πολυεθνικές που αποβιβάζονται (κάθε κράτους και ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου), ακολουθούνται από εκστρατευτικά σώματα και άλλους «υποστηρικτικούς μηχανισμούς» που ούτε κατά διάνοια ανέχονται πολιτικές αναταραχές, κινήματα, ρήξεις και ανατροπές! Τέλος, όλα τα παραπάνω αποτελούν πεδίο διεκδίκησης –ΑΟΖ, δικαιώματα, όμιλοι εκμετάλλευσης κλπ.– της εγχώριας άρχουσας τάξης και των συμμάχων της. Αποτελούν βασικό τμήμα των υλικών όρων (της υλικής βάσης) επί των οποίων εδράζεται ο απαραίτητος εθνικισμός. Και φυσικά ακολουθούνται φρενίτιδα εξοπλισμών (π.χ. φρεγάτες, αναβαθμίσεις μαχητικών), νατοϊκές βάσεις, αεροναυτικές ασκήσεις, διελεύσεις αεροπλανοφόρων, και αν χρειαστεί, και θερμά επεισόδια... Ως εκ τούτου, η Αριστερά και το κίνημα εάν δεν αμφισβητήσουν στη βάση της την ατζέντα της ανάπτυξης –με κορυφαίο το στοιχείο του εξορυκτισμού– της εγχώριας άρχουσας τάξης και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, στην πράξη δεν μπορούν να υπερασπίσουν ούτε τον αντιπολεμικό και αντι-εθνικιστικό αγώνα, ούτε βέβαια και τις ταξικές διεκδικήσεις και ανάγκες.

13 ΙΟΥΝΗ 2018

αυτοδιοικηση

Συγκροτήθηκε η Δημοτική Κίνηση «Ανυπότακτη Αθήνα»

Για μια Αθήνα των κατοίκων της Της Όλγας Κλείτσα, κοινοτικής συμβούλου της 5ης ΔΚ Αθήνας

άνω από οκτώ χρόνια μνημονίων έχουν επιδράσει μέσω της λιτότητας και της οικονομικής εξαθλίωσης στις ζωές μας. Αν θέλαμε, λοιπόν, να περιγράψουμε με μία πρόταση γιατί αγωνίζονται οι πολίτες της Αθήνας –όπως και κάθε περιοχής της Ελλάδας– σήμερα, θα λέγαμε ότι δίνουν τη μάχη της επιβίωσης. Επιβίωση όχι μόνο υπό την καταπίεση των μνημονιακών πολιτικών, αλλά και σε μία πόλη υπό κατάρρευση: απαξιωμένες ανταποδοτικές υπηρεσίες, διαλυμένες υπηρεσίες πρασίνου, μηδαμινές κοινωνικές παροχές προς τους πολίτες. Κατάσταση που έχει αφήσει το αποτύπωμά της στο αστικό τοπίο. Οι πρώτες εικόνες που έχει κανείς από μία πόλη είναι οι εικόνες που σχηματίζονται, καθώς περπατάει μέσα σε αυτήν. Υπάρχει μεγάλη διαφορά στο τι θα δει κανείς περπατώντας στο ιστορικό κέντρο (κυρίως στις τουριστικές περιοχές) σε σχέση με τα υπόλοιπα διαμερίσματα της Αθήνας. Ενώ το τουριστικό κέντρο είναι φωταγωγημένο, με ικανοποιητική μέριμνα στην αποκομιδή των σκουπιδιών/ καθαρισμό κάδων κλπ, τα υπόλοιπα διαμερίσματα της Αθήνας είναι βρόμικα, με ακόμα και κεντρικούς δρόμους της συσκοτισμένους. Τα πάρκα, οι πλατείες και οι ελεύθεροι χώροι βάλλονται –κατά περίπτωση– είτε από την υποβάθμιση, είτε από την εμπορική εκμετάλλευση. Παράλληλα, ένα νέο κύμα «καλόβουλων» επενδυτών απειλεί τα μεγάλα πάρκα της Αθήνας, με χαρακτηριστικότερη την περίπτωση του πάρκου της Ακαδημίας Πλάτωνα. Τα λιγοστά Δημοτικά Ιατρεία είναι υποστελεχωμένα κι έχουν κατά περιόδους μεγάλες ελλείψεις σε αναλώσιμα, ενώ παράλληλα το πιλοτικό πρόγραμμα εθελοντών ιατρών έγινε μόνιμη πρακτική, αντί να καλυφθούν οι θέσεις με προσλήψεις μόνιμου προσωπικού. Πρόκειται για την ίδια αντίληψη που διακατέχει όλο το φάσμα κοινωνικής πολιτικής του Δήμου Αθηναίων: Οι πολίτες δεν αντιμετωπίζονται ως δικαιούχοι αυτών των παροχών/ υπηρεσιών, αλλά ως ωφελούμενοι και μ’ αυτό τον τρόπο ταυτόχρονα οι υποχρεώ-

σεις του Δήμου προς τους πολίτες μετατρέπονται σε «οφέλη», σε δώρα, που «μοιράζονται» εκ περιτροπής. Τον ένα μήνα θα έχει το ένα ιατρείο γάζες, τον επόμενο το άλλο. Το ένα οκτάμηνο θα μπει η μία άστεγη οικογένεια σε διαμέρισμα, το επόμενο θα ξαναπεταχτούν στο δρόμο και θα μπει η επόμενη. Η διάλυση, όμως, δεν σταματάει εκεί. Στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια, αρμοδιότητες αφαιρούνται από τα Κοινοτικά Συμβούλια με αυξητικό ρυθμό, στερώντας παράλληλα με αυτό τον τρόπο και τη συμμετοχή των πολιτών στη λήψη αποφάσεων. Οι αποφασιστικές αρμοδιότητες συγκεντρώνονται όλο και περισσότερο στο Δήμο, σε επιτροπές παρά του Δημοτικού Συμβουλίου ή και απευθείας στον ίδιο τον Δήμαρχο, ενώ παράλληλα ακόμα και το Δημοτικό Συμβούλιο μετατρέπεται σε απλό επικυρωτή αποφάσεων, που έχουν

πολιτικά τους δικαιώματα στην Αθήνα και άρα αποφασίζουν έστω κατ’ εκπροσώπηση για τη ζωή των κατοίκων της Αθήνας, με αυξητικό ρυθμό αποχώρησης (σε σχέση με παλιότερες εποχές), δεν κατοικούν πλέον στην Αθήνα. Παράλληλα η μεγάλη συγκέντρωση μεταναστών και προσφύγων στην Αθήνα σε συνθήκες απόλυτης αβεβαιότητας για το μέλλον τους, δημιουργεί ένα σύνολο κατατρεγμένων ανθρώπων, οι οποίοι προσπαθούν να επιβιώσουν, να εργαστούν, να στείλουν τα παιδιά τους σχολείο, μη έχοντας κανέναν απολύτως λόγο για την περιοχή τους. Οι Αθηναίοι κάτοικοι, λοιπόν, στο μεγαλύτερο βαθμό, δεν είναι Αθηναίοι πολίτες και δεν έχουν κανένα ουσιαστικό ρόλο στην πολιτική που ασκείται στη ζωή τους. Προσπαθούν να χτίσουν τη ζωή τους σε μια πόλη για την οποία είναι αόρατοι.

Αυτή η πόλη δεν είναι τόσο γκρίζα όσο φαίνεται. Υπάρχει και η πλευρά που αντιστέκεται, αυτοοργανώνεται, δίνει χρώμα και αναδιαμορφώνει τις κοινωνικές σχέσεις στον σύγχρονο αστικό ιστό. ήδη ληφθεί αλλού. Τα περισσότερα προγράμματα ή έργα του Δήμου Αθηναίων υλοποιούνται πλέον στο πλαίσιο μνημονίων συνεργασίας του Δημάρχου (ως εκπροσώπου του Δημοτικού Συμβουλίου) με ΜΚΟ και ιδρύματα. Παράλληλα η ίδια η φυσιογνωμία της πόλης αλλάζει. Ένα μεγάλο μέρος των δημοτών της Αθήνας συμπιέζεται οικονομικά και μετεγκαθίσταται σε πιο οικονομικές περιοχές έξω από την Αθήνα. Ολόκληρες γειτονιές υποβαθμίζονται και στη συνέχεια φαίνεται να προσελκύουν «καλόβουλους» επενδυτές, που τις «αναβαθμίζουν» με στόχο να τις μοσχοπολήσουν. Στα νότια και κεντρικά προάστια, μάλιστα, αυτή η οικονομική συμπίεση σε συνδυασμό με τη ραγδαία τουριστικοποίηση και την έξαρση βραχυχρόνιων μισθώσεων (τύπου air bnb) φαίνεται να έχουν οδηγήσει σε πρώιμα στάδια Αστικού Εξευγενισμού (gentrification). Οι Αθηναίοι πολίτες, όσοι κι όσες δηλαδή έχουν τα

Όλη αυτή η εικόνα δεν είναι στατική. Μέρα με τη μέρα αλλάζει ακόμα περισσότερο και είναι απαραίτητη μεγάλη επαγρύπνηση προκειμένου να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε και να κατακτήσουμε τα αυτονόητα. Ήδη το νέο σχέδιο νόμου για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, το οποίο βρίσκεται σε διαβούλευση (το σχέδιο Κλεισθένης), περιγράφει ακόμα πιο ζοφερές ημέρες τόσο για τη χρηματοδότηση των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκηση και κατ’επέκταση τις υπηρεσίες προς τους πολίτες, όσο και για τον ίδιο τους τον ρολό, καθώς τους καθιστά διακοσμητικά στοιχεία. Ακόμα και κινήσεις προεκλογικού εντυπωσιασμού, όπως η πρόσφατη εξαγγελία για την υλοποίηση του χρόνιου αιτήματος κατοίκων και κινημάτων για Μητροπολιτικό Πάρκο στο Γουδί, με έναν φορέα διαχείρισης του οποίου, όμως, ο χαρακτήρας δεν περιγράφεται πουθενά, όχι μόνο δεν μας εφησυχάζουν, αλλά μας ανησυχούν ακόμα περισσότερο.

Αντίσταση-αυτοοργάνωση

Την τελευταία περίοδο, όμως, παρατηρούμε ότι αυτή η πόλη δεν είναι τόσο γκρίζα όσο φαίνεται. Υπάρχει και η άλλη της πλευρά. Η πλευρά που αντιστέκεται, αυτοοργανώνεται, δίνει χρώμα και αναδιαμορφώνει τις κοινωνικές σχέσεις στον σύγχρονο αστικό ιστό. Πολιτικές πρωτοβουλίες που δεν συμβιβάστηκαν με τη μίζερη λογική της μνημονιακής και Καλλικρατικής διαχείρισης, δημοκρατικές συλλογικότητες που πετυχαίνουν καθημερινές νίκες, δομές αλληλεγγύης που ξαναδίνουν νόημα στη λέξη «κοινότητα», μικρές πολιτιστικές ομάδες που ενεργοποιούν μεγάλα ακροατήρια. Για εμάς όλος αυτός ο κόσμος αποτελεί τον κρυφό πλούτο αυτής της πόλης που την κάνει μοναδική σε σχέση με τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ως προς το πεδίο της δημιουργίας, της αντιπαράθεσης, της δυναμικής. Μαζί με αυτόν τον κόσμο θα πορευτούμε για να αλλάξουμε την Αθήνα. Για να διεκδικήσουμε μια Αθήνα αγωνιστική και αλληλέγγυα που θα αντιστέκεται στην οικονομική εξαθλίωση που επιβάλλουν οι μνημονιακές πολιτικές. Θα μάχεται ενάντια στον εκπλειστηριασμό της κατοικίας των συμπολιτών μας, θα αγκαλιάζει πρόσφυγες και μετανάστες και θα σταθεί με θάρρος απέναντι στη φασιστική απειλή της Χρυσής Αυγής. Μια Αθήνα αντικαλλικρατική κι ενάντια σε κάθε νέο σχέδιο υποβάθμισης και συρρίκνωσης του αποφασιστικού ρόλου των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης και ταυτόχρονα με ουσιαστική συμμετοχή των πολιτών στη λήψη αποφάσεων. Μια Αθήνα βιώσιμη, με ουσιαστικές ανταποδοτικές υπηρεσίες και με ελεύθερους χώρους, όπου θα μπορούμε να παίζουμε, να περπατάμε, να τρώμε, να μεγαλώνουμε, να ερωτευόμαστε. Στις 10 Ιουνίου, ο κύκλος που ανοίξαμε ως Πόλης Ξεκίνημα το Φλεβάρη του 2016 έκλεισε. Παράλληλα, όμως, σε ανοιχτή διαδικασία μαζί με μέλη κοινωνικών συλλογικοτήτων, αλλά και μεμονωμένους ενεργούς πολίτες, συγκροτηθήκαμε σε Δημοτική Κίνηση υπό το όνομα Ανυπότακτη Αθήνα. Ο διάλογος, όμως δεν κλείνει, ίσα ίσα τώρα ανοίγει ακόμα περισσότερο. Κι ευελπιστούμε το επόμενο διάστημα να συναντηθούμε με ακόμα περισσότερα άτομα και συλλογικότητες για να διεκδικήσουμε όλοι κι όλες μαζί την Αθήνα των κατοίκων της.

Αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από τη ρώσικη επανάσταση Συμμετέχοντας στη διεθνή συζήτηση για την Οκτωβριανή Επανάσταση, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης των 100 χρόνων από το 1917, οι εκδόσεις Red Marks ανέλαβαν να εκδώσουν στα ελληνικά το επετειακό αφιέρωμα του Jacobin, του πλατιάς κυκλοφορίας αμερικάνικου περιοδικού της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Τα κείμενα, που στην πλειοψηφία τους γράφτηκαν κατά τη διάρκεια του 2017, μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες και αναρτήθηκαν στο MarxistsInternetArchive, ως τμήμα του Αρχείου Σοβιετικής Ιστορίας. Οι ελληνικές μεταφράσεις φιλοξενήθηκαν κατά τη διάρκεια του 2017 στη συνεργαζόμενη με το Ινστιτούτο Κοινωνικής, Οικονομικής και Ιστορικής Έρευνας «Κομμούνα»

ιστοσελίδα Rproject. Οι συγγραφείς του αφιερώματος, μαρξιστές-ακτιβιστές, με δράση στα σύγχρονα κινήματα, ανήκουν κυρίως στο ρεύμα των ιστορικών που δίνουν έμφαση στην ιστορία «από τα κάτω». Δουλεύοντας σοβαρά και σε βάθος, αξιοποιώντας τα πολύ περισσότερα στοιχεία που είναι πλέον διαθέσιμα στην ιστορική έρευνα, υπερασπίζουν την «παράδοση» του Οκτώβρη του 1917 σε σύγκρουση με δύο σχολές παραποίησης: Αφενός, ενάντια στην κυρίαρχη στη Δύση αστική σκοπιά, που παρουσιάζει τον Οκτώβρη περίπου ως μπολσεβίκικο πραξικόπημα. Αφετέρου, ενάντια στην τυποποίηση της Ρώσικης Επανάστασης από το σταλινικό καθεστώς, μια τυποποίηση ανίκανη να αντιμετωπίσει τους βασικούς ισχυρισμούς της αστικής ιστοριογραφίας.

Κείμενα των: Τοντ Κρετιέν, Κέβιν Μέρφι, Κρις Ριντ, Λαρς Τ. Λιχ, Μάικ Χέινς, Γιούρι Κολόμπο, Ντανιέλ Γκαϊντού, Πολ Λε Μπλαν, Μέγκαν Τρούντελ, Έρικ Μπλανκ, Τσάινα Μιέβιλ, Ρόναλντ Σάνι, Σάρα Μπάντκοκ, Μπρένταν Μακγκίβερ, Αλβάρο Μπιάνκι, Ντανιέλα Μούσι, Σούζι Βάισμαν, Αλεξάντερ Ραμπίνοβιτς, Νταβίντ Μαντέλ, Νιλ Ντέιβιντσον

αντιρατσισμος

13 ιουνη 2018

Να στείλουμε μήνυμα αλληλεγγύης και συνύπαρξης

Το ζοφερό τοπίο στην Ουγγαρία του Βίκτορ Ορμπάν γίνεται όλο και πιο σκληρό. Μετά τους πρόσφυγες και μετανάστες, τώρα η ουγγρική κυβέρνηση στρέφεται και ενάντια στους αλληλέγγυους. Σύμφωνα με νέο νομοσχέδιο, όποιος παρέχει τροφή, νομικές συμβουλές και βοήθεια σε μετανάστες «χωρίς χαρτιά» και πρόσφυγες που ζητούν άσυλο κινδυνεύει με έως και ένα χρόνο φυλάκιση! Ενώ στα πλαίσια του «πολέμου ενάντια στον Σόρος» επιχειρεί να απαγορεύσει και ΜΚΟ που ασχολούνται με το μεταναστευτικό ως «ξένους πράκτορες». Αυτή είναι «η παλαιάς σχολής χριστιανική δημοκρατία, ριζωμένη στις ευρωπαϊκές παραδόσεις…» και πιστή «στη σημασία του έθνους» την οποία οικοδομεί η ουγγρική ακροδεξιά… Μια σκοτεινή εικόνα στην «καρδιά» (και στην… πρωτοπορία) της «πολιτισμένης» ΕΕ, αλλά και μια υπενθύμιση για τους κινδύνους μιας κάποιας αφηρημένα «αντι-παγκοσμιοποιητικής», «κυριαρχικής» ρητορικής…

α Αντιρατσιστικά Φεστιβάλ, ένας καθιερωμένος και πετυχημένος «θεσμός» του κινήματος, ετοιμάζονται να ανοίξουν τις πύλες τους και φέτος το καλοκαίρι. Κάθε χρόνο, είτε «συγκεντρώνοντας» τις αντιρατσιστικές-αντιφασιστικές αντιστάσεις (αλλά και ευρύτερους κοινωνικούς αγώνες) της χρονιάς, είτε επαναφέροντας το ζήτημα της πάλης ενάντια στο ρατσισμό σε περιόδους κινηματικής νηνεμίας, τα Φεστιβάλ λειτουργούν ως μια χρήσιμη «στιγμή» του αντιρατσιστικού κινήματος. Αποτελούν χώρο συνύπαρξης ντόπιων και μεταναστών, πόλο έλξης για χιλιάδες και χιλιάδες νέους, μέρος συζήτησης και ανταλλαγής απόψεων και εμπειριών μεταξύ κάθε είδους συλλογικοτήτων. Με τη μνημονιακή φτώχεια και λιτότητα να διαιωνίζονται, τις ρατσιστικές πολιτικές της Ευρώπης-φρούριο και της ελληνικής κυβέρνησης να συνεχίζουν το απάνθρωπο έργο τους, με την ακροδεξιά διεθνώς να καλλιεργεί τον «εμφύλιο μεταξύ των φτωχών» και να σημειώνει ανησυχητικές νίκες σε μια σειρά χώρες, με την αναζωπύρωση του εθνικισμού στην Ελλάδα (Μακεδονικό, ελληνοτουρκικά), αλλά και την απειλή πολεμικών περιπετειών, το μήνυμα συνύπαρξης, αλληλεγγύης και κοινού αγώνα αποκτά ξεχωριστή σημασία. Στην Αθήνα, στις 29-30 Ιούνη και την 1η Ιούλη, το 21ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ θα γίνει στο πάρκο Γουδή, με σύνθημα «Αν έχουμε μια ελπίδα, την οφείλουμε σ’ αυτούς που δεν έχουν καμιά». Οι Ανοιχτές Οργανωτικές Συνελεύσεις έχουν ήδη ξεκινήσει και συνεχίζονται, για να διαμορφωθεί το τελικό πρόγραμμα. Τις ίδιες μέρες, στον Κήπο των Εποχών (Νέα Παραλία Θεσσαλονίκης) διεξάγεται το 21ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Κοινωνικής Αλληλεγγύης στη Θεσσαλονίκη. Ως κεντρικό σύνθημα φέτος επιλέχθηκε το «Ενάντια στον πόλεμο των λίγων – για την ειρήνη των πολλών», καθώς όπως αναφέρουν οι διοργανωτές: «Όταν στη φτώχεια, την ανεργία, την εκμετάλλευση που βιώνουμε εδώ και χρόνια, έρχονται να προστεθούν οι απειλές νέων πολέμων, πρέπει να το φωνάξουμε καθαρά: Στεκόμαστε ενάντια στον πόλεμο των λί-

γων. Στον πόλεμο που προκαλεί πόνο, προσφυγιά, περιβαλλοντική καταστροφή, για να φέρει κέρδη στη βιομηχανία όπλων, τις πολυεθνικές του πετρελαίου, τους ιμπεριαλιστές του κόσμου όλου. Είμαστε με την ειρήνη των πολλών, των φτωχών, των εργαζομένων. Με την ειρήνη αυτών που χτίζουν γέφυρες αλληλεγγύης και αντάμωσης, αυτών που αγωνίζονται σε ολόκληρη τη γη για μία κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και αδικία, για έναν κόσμο χωρίς πολέμους. Σε αυτή την αντάμωση είναι αφιερωμένες οι εκδηλώσεις του 21ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ. Μια αντάμωση που περνά μέσα από τους κοινούς αγώνες των καταπιεσμένων, πέρα και ενάντια στους διαχωρισμούς της φυλής, του φύλου, του χρώματος, της καταγωγής, της γλώσσας, της θρησκείας. Τους αγώνες του παρελθόντος, αλλά και αυτούς που μέλλονται να έρθουν για την ειρήνη, την κοινωνική και περιβαλλοντική δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη και την αδερφοσύνη των λαών». Αντίστοιχες πρωτοβουλίες γιορτής, αλληλεγγύης και συζήτησης γίνονται και σε άλλες πόλεις, όπως το Αντιρατσιστικό Διήμερο στη Χίο (15-16 Ιούνη στο Δημοτικό Κήπο), με ξεχωριστή βαρύτητα λόγω του προσφυγικού, αλλά και με το μήνυμα «Αιγαίο: Θάλασσα των λαών, όχι των εθνικισμών» ή το 13ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ στο Ρέθυμνο (23-24 Ιούνη, στο Δημοτικό Κήπο) που επιστρέφει μετά το 2016, με αιτία την προσπάθεια της ακροδεξιάς να ανασυνταχτεί στην πόλη, τις δυσμενείς διεθνείς εξελίξεις, την προσπάθεια να εκφραστεί η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες, που έφτασαν στην πόλη πέρυσι. Όλοι-ες στα Αντιρατσιστικά Φεστιβάλ, να γιορτάσουμε, να συζητήσουμε, να οργανωθούμε και να στείλουμε με την επιτυχία τους, σε μια δύσκολη συγκυρία, ηχηρό μήνυμα ενότητας, συνύπαρξης και αλληλεγγύης!

μικρά αντιρατσιστικά

Όλοι-όλες στα Αντιρατσιστικά Φεστιβάλ!

Η αυστριακή συγκυβέρνηση Δεξιάς και ακροδεξιάς σφράγισε 7 τζαμιά κι εξετάζει την απέλαση ως και 60 ιμάμηδων (από τους 260 στη χώρα). Αφορμή υπήρξε μια εθνικιστική φιέστα –η αναπαράσταση της μάχης της Καλλίπολης σε ένα τζαμί– από αυτές που συνηθίζονται δυστυχώς σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Ακολούθησε η καταγγελία για «ξένη χρηματοδότηση» (η μισθοδοσία των ιμάμηδων της Τουρκο-Ισλαμικής Πολιτισμικής Ένωσης από την Άγκυρα) ως σοβαρή αιτία: η προσπάθεια να γίνεται η μισθοδοσία με αυστριακούς πόρους, την οποία δήλωσε ότι διεξάγει ο ίδιος ο εκπρόσωπος της Ένωσης δεν φαίνεται να απασχολεί ως λύση την κυβέρνηση, που προτιμά να εξαπολύσει «κυνήγι μαγισσών». Και στη συνέχεια, μάθαμε ότι οι έρευνες γίνονται με βάση το «νόμο του Ισλάμ» του 2015, που προβλέπει ότι οι ιμάμηδες θα πρέπει να έχουν… «θετική στάση απέναντι στο αυστριακό κράτος». Είναι το νομικό αντίστοιχο της ραφιναρισμένης εκδοχής ισλαμοφοβίας που τάχα αποδέχεται τους «καλούς μουσουλμάνους», εννοώντας τους υπάκουους μουσουλμάνους. Είναι επίσης μια λογική που, αν γίνει δεκτή σήμερα απέναντι στον «ισλαμικό εξτρεμισμό», θα στρώνει το δρόμο για οτιδήποτε θεωρηθεί αύριο «εξτρεμισμός». Σήμερα η πιο απομονωμένη και στοχοποιημένη κοινωνική ομάδα, αύριο ίσως όλοι μας θα καλούμαστε να αποδεικνύουμε «θετική στάση απέναντι στο κράτος»…

Η πυρκαγιά στη Νέα Μανωλάδα, που ρήμαξε τον καταυλισμό των μεταναστών εργατών γης και όλα τους τα υπάρχοντα, έρχεται να υπενθυμίσει τη φρικιαστική πραγματικότητα που θυμίζει τον Αμερικανικό Νότο επί δουλοκτησίας. Χρόνια μετά την άνοιξη του 2013, όταν οι επιστάτες πυροβόλησαν τους εργάτες γης που ζήτησαν τα δεδουλευμένα 6 μηνών και ήρθε η αγριότητα στην επιφάνεια, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Άθλιες συνθήκες, άθλιοι μισθοί (από τους οποίους συχνά καταβάλλεται και… ενοίκιο για τις άθλιες συνθήκες), ένοπλοι επιστάτες να επιτηρούν. Όπως καταλήγει ανακοίνωση του Τμήματος Δικαιωμάτων της ΛΑΕ, που σωστά μιλά για «προαναγγελθείσα καταστροφή»: «Οι εργάτες γης της Μανωλάδας είναι από τα πιο καταπιεσμένα και στυγνά εκμεταλλευόμενα τμήματα της εργατικής τάξης της χώρας μας. Ο αγώνας για την ένταξή τους στο συνολικό συνδικαλιστικό κίνημα και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους είναι αναπόσπαστο τμήμα της πάλης της εργατικής τάξης της χώρας μας για την απελευθέρωσή της από την άγρια μνημονιακή εξαθλίωση και την εργοδοτική ασυδοσία. Μία μάχη που οφείλουμε να δώσουμε, λυσσαλέα, όλοι μαζί».

Στις 12 Ιούνη, καθώς γράφονταν αυτές οι γραμμές, εξελισσόταν η δίκη 4 φασιστών που συμμετείχαν στην ενέδρα-επίθεση ενάντια σε κλιμάκιο της ΟΡΜΑ, που έκανε εξόρμηση για διακίνηση αντιφασιστικού υλικού στο Πέραμα, αλλά και 6 κατηγορούμενων αντιφασιστών-θυμάτων της επίθεσης. Πρόκειται για μια απίστευτη ιστορία, όπου τα θύματα βρέθηκαν ως κατηγορούμενοι και προσήχθησαν, όταν πήγαν στο Α.Τ. για να καταθέσουν μηνύσεις. Σε συνέντευξη Τύπου της ΟΡΜΑ, περιγράφηκε ο ρόλος του Λαγού που πρακτικά «έκανε κουμάντο» μέσα στο Τμήμα και πέτυχε την προσαγωγή όλων των αντιφασιστών, ενώ η δικηγόρος των αντιφασιστών έκανε λόγο για «φυγάδευση» από το Τμήμα ενός χρυσαυγίτη που είχε υποδειχθεί ως ένας από αυτούς που έφεραν σιδηρολοστούς… Η σύλληψηκαταδίκη των χρυσαυγιτών και η αθώωση των αντιφασιστών είναι το ελάχιστο που πρέπει να απαιτήσουμε…

13 ιουνη 2018

αντισεξισμόσ

14ο Pride: Παρούσα

Η μάχη ενάντια στο σεξισμό συνεχίζεται Του Αλέξανδρου Θεοδωρίδη

ολύχρωμα μπαλόνια, πλακάτ, καλλιτέχνες που ζωγράφιζαν στα χρώματα του ουράνιου τόξου το πρόσωπο και το σώμα των συμμετεχόντων, χαμόγελα και πολύχρωμες σημαίες πλημμύρισαν τους δρόμους γύρω από το Σύνταγμα το Σάββατο 9/6 το απόγευμα για το 14ο Athens Pride που είχε ως γενικό σύνθημα το «Παρούσα», αναδεικνύοντας έτσι, σύμφωνα με τη διοργάνωση, το ζήτημα της θηλυκότητας. Ήταν μία ακόμη παρέλαση με παλμό, μουσική, χρώμα, ζωή. Στην Αθήνα εμφανίστηκε ένα πολύχρωμο πλήθος που διεκδίκησε ισότητα και ορατότητα, τολμώντας να «βγει από την ντουλάπα», ανάμεσά τους και πολλές νέες και νέοι. Η πλατεία Συντάγματος γέμισε χρώματα, μουσικές, ευφάνταστες στολές, συνθήματα, χρωματιστές κορδέλες. Μια πολύχρωμη «θάλασσα» ανθρώπων πλημμύρισε την πλατεία Συντάγματος, για να συμμετέχουν σε αυτή τη γιορτή υπερηφάνειας. Για να διαδηλώσουν για το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, το δικαίωμα της ελευθερίας να ζει ο καθένας και η καθεμιά τη ζωή του όπως θέλει. Σύμφωνα με τους διοργανωτές-τριες, αλλά και πολλές-ούς συμμετέχοντες ήδη από το πρώτο Pride του

2015, η φετινή παρέλαση ήταν η μεγαλύτερη που έχει γίνει ποτέ στην Αθήνα. Πολύ σημαντικό ήταν και το γεγονός ότι ίσως για πρώτη χρονιά τα λιγοστά μπλοκ της Αριστεράς δεν ήταν αποκομμένα από τη διαδήλωση, αλλά επιχείρησαν με τα συνθήματά τους να εμπνεύσουν τους διαδηλωτές. Για παράδειγμα αίσθηση έκανε το πολύ ζωντανό μπλοκ της αντισεξιστικής ομάδας ΔΕΑ, που φώναζε συνθήματα κριτικής στο σεξισμό και τον καπιταλισμό, στην εκκλησία και τον Αμβρόσιο, ενώ με έναν τραγουδιστό τρόπο ανέδειξε το ζήτημα της τεκνοθεσίας για τις ομοφυλόφιλες μαμάδες και μπαμπαδες «που αγαπούν το παιδί». Στο μπλοκ της αντισεξιστικής ομάδας

ξεχώριζε η παλαιστινιακή σημαία και τα συνθήματα που υπενθύμιζαν ότι το δήθεν προοδευτικό Ισραήλ δολοφονεί γυναίκες, άντρες και παιδιά που παλεύουν για την ελευθερία. Είναι γεγονός ότι η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα πέτυχε σημαντικές κατακτήσεις σε θεσμικό επίπεδο: πρώτα το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια και, πρόσφατα, το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών στην αναδοχή. Πρόκειται για θετικές εξελίξεις, αν και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι ζωές των ανθρώπων δεν αλλάζουν μόνο με νόμους. Επιπλέον δεν αποτελούν παραχωρήσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πάγιες διεκδικήσεις του κινήματος τις τελευταίες δεκαετίες.

Για άλλη μια χρονιά όμως απασχόλησε έντονα παρούσες και απούσες το ζήτημα της εμπορευματοποίησης της παρέλασης. Οι σπόνσορες, τα διαφημιστικά, η καταναλωτική λογική, το αστυνομικό-ενημερωτικό περίπτερο στην πλατεία και οι πολιτικοί αστέρες δεν έλειψαν από την παρέλαση, υπενθυμίζοντας ότι έχουμε να διανύσουμε πολύ δρόμο ακόμα για να αποκτήσουν οι διαδηλώσεις υπερηφάνειας τη δική τους ανεξάρτητη ριζοσπαστική φωνή. Παρ’ όλα αυτά, όσες και όσοι συμμετείχαμε επιμένουμε ότι η λύση δεν είναι να αποκοπούμε από τη μεγάλη πλειοψηφία που συμμετέχει στο Pride, αλλά να γίνουμε ακόμα περισσότερες-οι όσες-οι συμμετέχουμε σε αυτό, με τα συνθήματα και τις προτάσεις μας. Το επόμενο διάστημα είναι κρίσιμο να πάρουμε εκείνες τις πρωτοβουλίες που θα τσακίζουν το σεξισμό σε κάθε χώρο που ασκείται. Στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στους χώρους εργασίας και στους δρόμους. Με αυτή την έννοια, οι αφ υψηλού κριτικές για απολίτικο Pride, που δημοσιεύτηκαν σε mainstream εφημερίδες, δεν θέλουν να δουν ότι οι άνθρωποι που θα παλέψουν ενάντια στην καταπίεση και το σεξισμό, συμμετείχαν στο φετινό Pride. Η συμμετοχή τους ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού και εθνικότητας ήταν μια πολιτική πράξη. Η συνέχεια είναι στο χέρι μας.

Το δικαίωμα των γυναικών στην αυτοάμυνα Της Κατερίνας Καλλέργη

έσα στον Ιούνη δικάζονται δύο εφετεία που αφορούν γυναίκες, που η αυτοάμυνά τους οδήγησε –δυστυχώς– στον θάνατο του επιτιθέμενου. Στις 8 Ιουνίου είναι το εφετείο της J. στη Θεσσαλονίκη, η οποία πρωτόδικα το 2010 καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη και έξι μήνες, για ανθρωποκτονία από πρόθεση σε ήρεμη ψυχική κατάσταση, χωρίς να της αναγνωριστεί κανένα ελαφρυντικό. Τη νύχτα που συνέβη το περιστατικό, η J. προσπάθησε να αμυνθεί στην κακοποίηση του πρώην άντρα της. Η J. για χρόνια κακοποιούταν από των πρώην άντρα της, ενώ ο ίδιος είχε πάρει την κηδεμονία των παιδιών τους. Τίποτα όμως από αυτά δεν θεωρήθηκε ότι μπορεί να έφερε την J. σε

τόσο ταραγμένη κατάσταση, ώστε πάνω στην προσπάθεια της να σώσει τη ζωή της, τραυμάτισε κατά λάθος θανάσιμα τον πρώην σύζυγό της, χωρίς προφανώς να είναι αυτός ο σκοπός της. Το δεύτερο εφετείο στις 13 Ιουνίου, στο Ναύπλιο, αφορά την πιο γνωστή υπόθεση της Π., η οποία τον Σεπτέμβρη του 2017 τραυμάτισε θανάσιμα τον επίδοξο βιαστή της, προσπαθώντας να αμυνθεί και να προστατέψει την 17χρονη φίλη της. Η Π., μάλιστα, ζούσε περίπου για τρείς μήνες στον δρόμο, καθώς είχε εγκαταλείψει το σπίτι της για να γλιτώσει από τη χρόνια κακοποίηση που υφίσταντο από τον πατέρα της. Όπως δήλωσε και η ίδια πρωτόδικα, εκείνο το βράδυ ο 46χρονος, αφού πρώτα παρενόχλησε σεξουαλικά τη φίλη της, πιάνοντάς της στο στήθος και φωνάζοντας σεξουαλικά υπονοούμενα και στις δύο, τις ακολούθησε, όταν αυτές προσπάθησαν να φύγουν.

Όταν η Π. είδε να επιχειρεί να βγάλει κάτι από την τσέπη του και φοβούμενη πως θα είναι οπλισμένος, έβγαλε το μαχαίρι που κουβαλούσε και, χωρίς να το θέλει, τον τραυμάτισε θανάσιμα. Όπως δήλωσε και στο πρώτο δικαστήριο: «Εκείνος μου έβαλε χέρι και τότε φοβήθηκα και, για να αμυνθώ, του επιτέθηκα. Δεν ήθελα να τον χτυπήσω στο στήθος». Πρωτόδικα στην Π. δεν αναγνωρίστηκε κανένα ελαφρυντικό, ούτε λόγω της βίας που είχε υποστεί από την οικογένεια της, ούτε λόγω αυτοάμυνας. Και οι δύο υποθέσεις δείχνουν πως η δικαιοσύνη εξαντλεί την αυστηρότητα της σε δύο γυναίκες που καμία από αυτές δεν είχε πρόθεση να σκοτώσει, παρά μόνο να προστατέψουν τις ζωές τους. Και οι δύο είχαν υποστεί ενδοοικογενειακή βία για χρόνια, κάτι το ποίο πιθανόν να επηρέασε τον ψυχισμό τους και να τις οδήγησε σε αυτή την τραγική πράξη. Βέβαια, δεν

παρατηρείται η ίδια αυστηρότητα σε περιπτώσεις βιασμού ή γυναικοκτονιών, όπου η έδρα του δικαστηρίου ψάχνει αγωνιωδώς να βρει ελαφρυντικά και εντέλει να κατηγορήσει το θύμα ως υπαίτιο. Για ακόμα μία φορά, η δικαιοσύνη αποδεικνύεται κυριολεκτικά τυφλή, καθώς φαίνεται να μη βλέπει τις καταστάσεις που τις οδήγησαν, χωρίς να το θέλουν, σε μια δολοφονία και επιτίθεται στους πιο αδύναμους της κοινωνίας –σε δύο γυναίκες από βίαιο και φτωχό περιβάλλον. Αυτές οι υποθέσεις μας αφορούν όλες και όλους, γιατί σε έναν κόσμο όπου οι γυναίκες μαθαίνουν πώς να ντύνονται, πώς να περπατάνε, πώς να δομούν όλη τη ζωή τους πάνω στον φόβο του βιασμού ή/και της κακοποίησης, σε έναν κόσμο που μια στις τρεις γυναίκες έχει πέσει θύμα απόπειρας βιασμού ή/και βιασμού, δεν γίνεται να μην αναγνωρίζεται στις γυναίκες το δικαίωμα στην αυτοάμυνα.

ΔΙΕΘΝΗ

13 ΙΟΥΝΗ 2018

Σλοβενία Στις εκλογές στη Σλοβενία, το δεξιό Σλοβενικό ∆ηµοκρατικό Κόµµα βρέθηκε στην πρώτη θέση µε 25%. Το Μοντέρνο Κέντρο (φιλελεύθεροι κεντρώοι) του απερχόµενου πρωθυπουργού κατέρρευσε από το 34,5% στο 9,75%, έχοντας να ανταγωνιστεί την καινούργια προσωποκεντρική (επίσης φιλελεύθερη) «λίστα του Μαριάν Σάρετς» που πήρε 12,6% και τη δεύτερη θέση, αλλά και την περιορισµένη ανάκαµψη των Σοσιαλδηµοκρατών από το 6% στο 10%. Η πιο ενδιαφέρουσα είδηση όµως αφορά την πρόοδο της Αριστεράς. Το διάδοχο σχήµα της «Ενωµένης Αριστεράς», που είχε πάρει 52.000 ψήφους και 6% το 2014, φέτος πήρε 80.000 ψήφους και 9,3%. Αν και η Σλοβενία έχει µια παράδοση «διαφοροποίησης» από τα υπόλοιπα Βαλκάνια, και παρά τα ζητήµατα που απασχόλησαν τη σλοβενική «Αριστερά» κατά τη συγκρότησή της, αυτή η επιτυχία είναι ένα µικρό φως στην ταλαιπωρηµένη από την έλλειψη µαζικής Αριστεράς περιοχή…

Ισπανικό Κράτος: Κατάρρευση Ραχόι, νέες προκλήσεις για την Αριστερά ταίους µήνες επιχείρησε να οικειοποιηθεί σύµβολα και συνθήµατα της Αριστεράς. Η άρνηση του άλλωστε να αποδεχτεί τη συνεργασία µε το Podemos, ενώ πριν από λίγους µήνες την αποζητούσε φανατικά, δείχνει ότι ο Σάντσες θέλει πρώτα απ’ όλα να καθησυχάσει το σύστηµα.

Της Κατερίνας Σεργίδου

Ραχόι είναι ο πρώτος πρωθυπουργός του Ισπανικού Κράτους που έχασε την πρωθυπουργία µετά από πρόταση µοµφής αντιπολιτευτικού κόµµατος. Λίγους µήνες πριν, όταν οργάνωνε τη µεγαλύτερη καταστολή που έχει υπάρξει µεταπολιτευτικά στην Ισπανία, επιχειρώντας να τσακίσει το καταλανικό κίνηµα, έµοιαζε πανίσχυρος. Όµως η κυβέρνηση της δεξιάς υπέκυψε στα τραύµατά της, πνιγµένη από τα σκάνδαλα διαφθοράς. ∆εν πρέπει να ξεχνάµε ότι ο Ραχόι ήταν επίσης ο πρώτος πρωθυπουργός στην ιστορία της χώρας που αναγκάστηκε να καταθέσει ενώπιον δικαστηρίου για τις υποθέσεις οικονοµικών σκανδάλων, που αφορούν δεκάδες στελέχη του Λαϊκού Κόµµατος. Είναι αυτά τα σκάνδαλα που δηµιούργησαν ένα νέο κύµα δυσαρέσκειας στην ισπανική κοινωνία, αλλά και στην ίδια την άρχουσα τάξη που έβλεπε στο κόµµα των Σιουδαδάνος την ελπίδα για διάσωση του συστήµατος. Αυτή την ευκαιρία άδραξε ο Σάντσες, ο πρόεδρος του κόµµατος των Σοσιαλιστών (PSOE), κάνοντας πρόταση µοµφής ενάντια στον Ραχόι. Μετά από την πρόταση µοµφής το κόµµα της δεξιάς έχασε την κυβέρνηση και ο Πέδρο Σάντσες πήρε τη θέση του Ραχόι. Την 1η Ιούνη, από τα 350 µέλη του ισπανικού κοινοβουλίου, τα 180 ψήφισαν υπέρ της πρότασης µοµφής (Σοσιαλιστές, Ποδέµος, τα καταλανικά κόµµα Εσκέρα Ρεπουµπλικάνα και PDEcat, το βάσκικο αριστερό-πατριωτικό Bildu, καθώς και το δεξιό βάσκικο PNV). Η ψήφος του δεξιού PNV µάλιστα αποτέλεσε τη µεγάλη έκπληξη των ηµερών, αφού αθέτησε την αρχική συµφωνία για στήριξη του Ραχόι. Κατά της πρότασης µοµφής ψήφισαν 165 βουλευτές, ανάµεσα στους οποίους και οι βουλευτές του κόµµατος των Σιουδαδάνος. Τις ώρες που ακολούθησαν µετά την κατεδάφιση του Ραχόι, το Podemos δια στόµατος Πάµπλο Ιγλέσιας τόνισε ότι η νίκη δεν ανήκε στο PSΟΕ, αφού χωρίς τη στήριξη των Podemos δεν θα είχε καταψηφιστεί ο Ραχόι και απεύθυνε έκκληση για κυβέρνηση συνεργασίας Σοσιαλιστών και του µοβ κόµµατος. Ωστόσο ο Σάντσες αρνήθηκε την πρόταση συνεργασίας και προχώρησε σε σχηµατισµό µιας κυβέρνησης απόλυτα ελεγχόµενης από το κόµ-

Η Αριστερά

µα του. Η σύνθεση της κυβέρνησης έχει απασχολήσει πολύ τόσο τον Τύπο, όσο και τις συζητήσεις σε κοινωνικά δίκτυα, αλλά και στο εσωτερικό των κινηµάτων. Και αυτό γιατί είναι η πρώτη φορά που σε µια κυβέρνηση χώρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η συντριπτική πλειοψηφία του υπουργικού συµβουλίου αποτελείται από γυναίκες. Συγκεκριµένα πρόκειται για 11 γυναίκες και µόλις 6 άνδρες. Απέναντι σε αυτή τη συµβολική κίνηση, σηµαντικές µορφές του φεµινιστικού κινήµατος, αν και χαιρετίζουν τη σηµαντική συµµετοχή των γυναικών στη νέα κυβέρνηση, θυµίζουν ότι αυτό σε καµία περίπτωση δεν σηµαίνει ότι η κυβέρνηση είναι φεµινιστική.

σε έναν διάλογο (όπως έχει υποσχεθεί ο Σάντσες) µε τη νέα κυβέρνηση, µπορεί να αποτελέσουν κινητήρια δύναµη για να κατεδαφιστεί η ίδια η πολιτική Ραχόι.

Κίνδυνοι ανασυγκρότησης των σοσιαλδηµοκρατών

Μέχρι πρότινος το κόµµα των Σοσιαλιστών ήταν ένα χρεωκοπηµένο κόµµα, το οποίο αδυνατούσε να πάρει πολιτικές πρωτοβουλίες. ∆εν πέρασε άλλωστε πολύς καιρός από τις εσωτερικές διαµάχες για την αρχηγεία του κόµµατος. Το PSOE στα µάτια των ανθρώπων, που αγωνίζεται όλα αυτά τα χρόνια, αποτελεί τµήµα του διεφθαρµένου πολιτικού συστήµατος.

Η σηµασία της κατάρρευσης Ραχόι

Αναµφίβολα η κατάρρευση της κυβέρνησης Ραχόι είναι ένα καλό νέο. Η εκδίωξη αυτής της διεφθαρµένης κυβέρνησης αποτελούσε στόχο ήδη από το 2011, όταν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι φώναζαν στις πλατείες όλης της χώρας «Να φύγουν» και «∆εν µας αντιπροσωπεύουν». Εποµένως από αυτή την άποψη έχει δίκιο ο Ιγλέσιας, όταν δηλώνει ότι η νίκη αυτή δεν ανήκει στον Ραχόι. Αν τα κινήµατα στην Ισπανία δεν είχαν εµφανιστεί µε τέτοια ορµή και διάρκεια όλα αυτά τα χρόνια, αν εκατοντάδες απλοί άνθρωποι δεν είχαν εκλεγεί στα τοπικά κοινοβούλια και στους δήµους, αν ο λαός της Καταλονίας δεν είχε αντισταθεί µε αυτό τον τρόπο, αν οι γυναίκες της Ισπανίας δεν είχαν πραγµατοποιήσει τη µεγαλύτερη γυναικεία γενική απεργία, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα είχε γίνει. Για όλους αυτούς τους λόγους οι προσδοκίες του ισπανικού λαού, αλλά και των Καταλανών που ελπίζουν

Το ρήγµα που άνοιξε µετά το ξέσπασµα του κινήµατος των αγανακτισµένων, κινδυνεύει να κλείσει, αν δεν εκληφθεί η νέα συνθήκη ως µια ακόµα ευκαιρία για βάθεµα της κρίσης Αυτό γίνεται φανερό από τον νέο προϋπολογισµό λιτότητας που ετοιµάζεται να ψηφίσει, από τη ρητή τοποθέτηση στήριξης των ευρωπαϊκών πολιτικών κ.ά. Το PSOE παραµένει το κόµµα του νεοφιλελεύθερου Θαπατέρο και του διεφθαρµένου τµήµατός του στην Ανδαλουσία. Ωστόσο σε αυτόν τον νέο κύκλο ανοίγεται η δυνατότητα για µια ανασυγκρότησή του, η οποία αναγκαστικά θα περάσει µέσα από την αποδυνάµωση της Αριστεράς. Ο Σάντσες πολλές φορές τους τελευ-

Όπως ήταν αναµενόµενο, το κάλεσµα του Ιγλέσιας στον Σάντσες για συνεργασία, αλλά και η περίοδος χάριτος που προτίθεται να παραχωρήσει στους σοσιαλιστές µέχρι τις εκλογές του 2020, δηµιούργησε µεγάλη αναταραχή στους κόλπους του Podemos. Πρόκειται για µια επικίνδυνη στάση που µπερδεύει τα κινήµατα και θολώνει τα νερά, σε σχέση µε την πραγµατική φύση του PSOE. Το ρήγµα που άνοιξε µετά το ξέσπασµα του κινήµατος των αγανακτισµένων, κινδυνεύει να κλείσει, αν δεν εκληφθεί η νέα συνθήκη ως µια ακόµα ευκαιρία για βάθεµα της κρίσης. Σε αυτές τις συνθήκες, οι Αντικαπιταλίστας ασκούν έντονη κριτική στην πολιτική ξεπλύµατος των σοσιαλιστών και καλούν σε προστασία και ανασυγκρότηση των κινηµάτων. Επιµένουν στη δηµοκρατία εντός του κόµµατος, δηµιουργώντας την πλατφόρµα «Μανιφέστο για τη Μαδρίτη», που ήδη έχει συσπειρώσει εκατοντάδες αγωνίστριες και αγωνιστές και ταυτόχρονα προετοιµάζουν το έδαφος για ριζοσπαστικές και ενωτικές υποψηφιότητες της Λαϊκής Ενότητας (Unidad Popular) εν όψει των δηµοτικών εκλογών του 2019. Τονίζουν ότι επείγει η δηµιουργία ενός ριζοσπαστικού προγράµµατος, που θα αγκαλιάζει τα αιτήµατα των κινηµάτων, ξεκινώντας από το φεµινιστικό. Όπως σηµείωσαν σε ανακοίνωσή τους λίγο πριν τον σχηµατισµό της νέας κυβέρνησης: «Σε αυτόν τον πολιτικό κύκλο που ανοίγει, εν µέσω µιας έντονης οικονοµικής αναταραχής σε διεθνές επίπεδο και µπροστά σε µια νέα κατασκευαστική φούσκα (real estate bubble ) που αναπτύσσεται στην Ισπανία, ο ρόλος της κοινοβουλευτικής Αριστεράς είναι να στηρίξει µια συνταγµατική διαδικασία και να οικοδοµήσει µια πολιτική εναλλακτική, αποφεύγοντας έναν διπλό κίνδυνο: Από τη µία θα πρέπει να αποφύγει την ταχτική µιας υποτέλειας στο PSOE και στήριξής του υπό το φόβο µιας επανεµφάνισης της δεξιάς και από την άλλη να σταµατήσει να ικετεύει επίµονα της είσοδό του στην κυβέρνηση, γεγονός που µπλοκάρει τη δηµιουργία ενός πραγµατικού πολιτικού µπλοκ αλλαγής».

διεθνη

13 ιουνη 2018

Ιορδανία

Βενεζουέλα

Εν μέσω διαρκών αυξήσεων τιμών στο ψωμί και στο πετρέλαιο, το ΔΝΤ απαίτησε από την κυβέρνηση της Ιορδανίας να αυξήσει τη φορολογία (κατεβάζοντας το αφορολόγητο, μεταξύ άλλων). Με αφετηρία μια γενική απεργία των συνδικάτων, ακολούθησε μια βδομάδα διαδηλώσεων, από τις μεγαλύτερες εδώ και χρόνια, που οδήγησε στην πτώση της κυβέρνησης και το «πάγωμα» του νομοσχεδίου. Ξαφνικά το ΔΝΤ συζητά «επιβράδυνση» των μέτρων, ανακαλύπτοντας το «πολιτικό κόστος», οι μοναρχίες του Κόλπου συζητούν την παροχή βοήθειας στην Ιορδανία για να κερδίσει ο μονάρχης «χώρο και χρόνο», ενώ ο νέος πρωθυπουργός αναζητά «άλλο μίγμα πολιτικής». Προφανώς η κατεύθυνση της λιτότητας δεν αλλάζει. Αλλά οι προβληματισμοί των «από πάνω» δείχνουν τη δύναμη του πεζοδρομίου. Κι επειδή αμφιβάλλουμε ότι λίγες μέρες διαδηλώσεων σε μια χώρα αρκούν για να προκαλέσουν τέτοιο φόβο, ίσως δείχνουν και τη δύναμη που έχει ακόμα η ανάμνηση των αραβικών εξεγέρσεων του 2011…

Το περιοδικό «Foreign Policy» δημοσίευσε άρθρο με τίτλο: «Είναι ώρα για ένα πραξικόπημα στη Βενεζουέλα: Μόνο οι εθνικιστές στο στράτευμα μπορούν να αποκαταστήσουν μια νόμιμη συνταγματική δημοκρατία». Τα λογικά σφάλματα και την οργουελική γλώσσα σε αυτή την πρόταση τα αφήνουμε ασχολίαστα. Καταπιάνεται με αυτά ο αρθρογράφος, επιχειρώντας να κάνει το άσπρο-μαύρο. Συγκρατούμε όμως την ειλικρίνεια του περιοδικού…

Ιταλία: Κακός ο «λαϊκισμός», αποδεκτός ο ρατσισμός Του Πάνου Πέτρου

ιευθετήθηκε η διένεξη στην Ιταλία και έχουμε πλέον κυβέρνηση Λίγκας και Κινήματος Πέντε Αστέρων (Κ5Α). Ο επάρατος (ούτε καν) «ευρωσκεπτικιστής» αποσύρθηκε, βρέθηκε ένας υπουργός Οικονομικών που εμπνέει περισσότερη εμπιστοσύνη στις ανήσυχες «αγορές» και ο Κόντε ορκίστηκε πρωθυπουργός. Γράφαμε σε προηγούμενο φύλλο για τον ξεπεσμό του Κ5Α, που θεωρούσε κρίσιμο να βάζει βέτο στην παρουσία του κόμματος του Μπερλουσκόνι, αλλά απολύτως φυσιολογικό να συγκυβερνήσει με ακροδεξιούς. Ας γράψουμε τώρα κάτι αντίστοιχο και για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Ματαρέλα, που άγγιξε τα όρια των εξουσιών του για να αποτρέψει το διορισμό ενός «ετερόδοξου» οικονομολόγου στο υπουργείο Οικονομικών, αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα να δεχτεί την παρουσία του Ματέο Σαλβίνι, που απειλεί με απελάσεις 500.000 ανθρώπους στο υπουργείο Εσωτερικών. Ο Ματαρέλα προφανώς «συμβολίζει» τη στάση και της ΕΕ και της ιταλικής άρχουσας τάξης και των περισσότερων ΜΜΕ διεθνώς. Για όλους αυτούς, το ζητούμενο ήταν πόσο «λαϊκιστική» θα αποδειχθεί η νέα κυβέρνηση. Το πόσο ακροδεξιά και ρατσιστική θα αποδειχθεί δεν απασχόλησε ποτέ κανέναν τους. Μέσα στον ορυμαγδό για τη «δημοσιονομική σταθερότητα», τη μόνη πραγματική «ευρωπαϊκή αξία», είχε περάσει τελείως ασχολίαστη ακόμα και η σοβαρή προοπτική να αναλάμβανε τελικά το υπουργείο Άμυνας στέλεχος των νεοφασιστών Fratellid’ Italia…

Ακροδεξιά απειλή

Και ο Σαλβίνι δεν έχασε χρόνο. Σε επίσκεψή του στη Σικελία, δήλωσε ότι «οι καλές μέρες για τους παράνομους τελείωσαν. Φτιάξτε τις βαλίτσες σας…». Αν στα ζητήματα οικονομικής πολιτικής, η προεκλογική δημαγωγία «μετριάζεται», στα ζητήματα ρατσισμού η νέα κυβέρνηση δείχνει τα δόντια της… Η συνενοχή του Κ5Α σε αυτήν την εξέλιξη δεν αφήνει περιθώρια αυταπατών: έχουμε μπροστά μας μια τερατώδη αντιδραστική κυβέρνηση.

Το κλείσιμο των λιμανιών στο διασωστικό Aquarius έγινε σύμβολο της απανθρωπιάς που ετοιμάζει η νέα κυβέρνηση. Ο κίνδυνος είναι σοβαρός. Η ακροδεξιά, ακόμα και ως αντιπολίτευση, βγάζει λάδι τις ευθύνες των καπιταλιστών, ρίχνοντας το φταίξιμο για όλα τα οικονομικά δεινά στους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Καταλαβαίνει κανείς ότι από θέσεις εξουσίας, όπου η ίδια θα διαχειρίζεται πλέον τις νεοφιλελεύθερες επιθέσεις κι άρα θα κινδυνεύει να φορτωθεί το πολιτικό κόστος, η τάση στοχοποίησης της Γης των κολασμένων θα ενισχυθεί απεριόριστα. Για κάθε υποχώρηση από τις λαϊκιστικές δημαγωγίες, μπορούμε να περιμένουμε μια ακόμα μεγαλύτερη σκλήρυνση στην εθνικιστική-ρατσιστική πολιτική. Η Λίγκα έχει ξανασυμμετάσχει σε κυβερνήσεις στο παρελθόν. Αλλά πρώτη φορά είναι τόσο ισχυρός εταίρος (κι όχι απλά συμπληρωματικός στην «μεγάλη κεντροδεξιά» του Μπερλουσκόνι), ενώ έχει μεσολαβήσει και η στροφή της από τον «τοπικισμό» (όταν, παρότι αντιδραστικό κόμμα, μπορούσε να λειτουργεί ως «ομπρέλα» διάφορων απόψεων) στον καθαρόαιμο ακροδεξιό «εθνικισμό»…

Ένα νέο «Κέντρο»

Το Κ5Α παρομοιάστηκε πρόσφατα από τον Σαλβατόρε Καναβό ως το νέο «Κέντρο». Διαφορετικό από τη Λίγκα, με άλλη κοινωνική βάση, θυμίζει σε κάποιες πτυχές τις πιο «κεντρώες» τάσεις της παλιάς Χριστιανοδημοκρατίας. Έχει επίσης την στήριξη ψηφοφόρων που απογοητεύτηκαν από την (κεντρο)αριστερά και αυτό το κάνει πιο ευάλωτο. Προς το παρόν, το Κ5Α ρίχνει νερό στο μύλο της ακροδεξιάς. Όχι μόνο συμμα-

χώντας μαζί της, αλλά ακόμα και στο σχετικό «παζάρι» για την κυβέρνηση: τον τόνο δίνει περισσότερο η Λίγκα (στο μεταναστευτικό, στο «νόμος και τάξη», στην υπόσχεση για 15% φόρο στις επιχειρήσεις) και λιγότερο το Κ5Α (που «νέρωσε» όλα τα τμήματα του προγράμματός του που αντανακλούσαν πιέσεις κινημάτων ή λαϊκών στρωμάτων).

Αντιλιτότητα;

Η εναντίωση στην συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση του Ρέντσι ήδη «νερώνεται». Η εναντίωση στο διαβόητο JobsAct (που καταστρατηγούσε προστασίες των εργατών) ξεχάστηκε. Το μίνιμουμ εισόδημα θα εφαρμοστεί και ο Ντι Μάιο ανέλαβε το σχετικό υπουργείο για να έχει την τιμή να το εφαρμόσει –αλλά αυτό θα αφορά «μόνο Ιταλούς» και θα συνδεθεί με την προθυμία του κάθε δικαιούχου να αναλάβει οποιαδήποτε δουλειά του προσφερθεί. Ενώ γενικότερα, όλα τα μέτρα θα υπάγονται στην αποδοχή της δημοσιονομικής πειθαρχίας την οποία απαίτησε ο Ματαρέλα. Χαρίζοντας εκατομμύρια στους επιχειρηματίες (με το φόρο 15%) και αποδεχόμενοι τα δημοσιονομικά πλαίσια, η όποια «επιδοματική» πολιτική της νέας κυβέρνησης θα πρέπει να στηριχτεί σε επιθέσεις στο κοινωνικό κράτος. Οι προθέσεις των δύο κυβερνητικών κομμάτων να πάνε σε συγκρούσεις φάνηκαν από τον χειρισμό της κρίσης με τον Ματαρέλα. Θα μπορούσαν να κηρύξουν ανένδοτο ενάντια σε μια κυβέρνηση τεχνοκρατών και σε λίγους μήνες να κάνουν πράξη την προφητεία του Ντ’ Αλέμα για «80% στις επόμενες εκλογές». Η προθυ-

μία τους να κλείσουν το ζήτημα άμεσα, με συμβιβασμό, αντί να περιμένουν λίγους μήνες για να επιστρέψουν «καβάλα στο άλογο» δείχνει και τις προθέσεις τους να μην ταράξουν τα νερά παραπάνω από όσο πρέπει. Πέρα από αυτό όμως, σε πείσμα των προσδοκιών του 60% των Ιταλών που αυτή τη στιγμή είναι ψηλές, κάθε άλλο παρά «αντικαθεστωτική» είναι η νέα κυβέρνηση: Ο Κόντε είναι άνθρωπος του ιταλικού ΣΕΒ, ο νέος υπουργός Δικαιοσύνης υπήρξε ο δικηγόρος του Αντρεότι κ.ο.κ. Πολλοί περιμένουν τις αντιφάσεις της νέας κυβέρνησης να έρθουν στην επιφάνεια το επόμενο διάστημα. Η Λίγκα μπορεί να καταφύγει στη σκληρή δεξιά της ταυτότητα για να επιβιώσει, η μοίρα του Κ5Α έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον. Όμως μια παθητική αναμονή «να φανούν τα προβλήματα» είναι δεξιά πολιτική, που θα αφήνει χρόνο στην νέα κυβέρνηση ενώ θα επενδύσει στα προβλήματά της για να ανακάμψουν οι «μετριοπαθείς αντιπολιτεύσεις» (η κεντροδεξιά του Μπερλουσκόνι και το Δημοκρατικό Κόμμα): διόλου τυχαία, την εισηγήθηκε με τον πιο καθαρό τρόπο ο μισητός Ματέο Ρέντσι («τώρα είναι η ώρα να πάρουμε ποπ-κορν»).

Ανάγκη απάντησης

Για τον κόσμο των κινημάτων και της Αριστεράς δεν υπάρχει τέτοιο περιθώριο. Τα συνδικάτα, τα κοινωνικά κινήματα, οι μικρές δυνάμεις της πολιτικής Αριστεράς πρέπει να ξαναβρεθούν στο δρόμο απέναντι σε αυτήν τη νέα συμμαχία ενός ιδιότυπου «Κέντρου» με μια αναθαρρημένη ακροδεξιά. Ο Καναβό εξηγεί στο άρθρο του ότι η αγαπημένη στον Σαλβίνι αντιπαράθεση μεταξύ «λαού» και «κατεστημένου» θα πάψει να έχει αξία όταν ο ίδιος βρεθεί στην κυβέρνηση. Και τότε «η πολιτική θα επαναφέρει την πιο παραδοσιακή αντιπαράθεση Αριστεράς εναντίον Δεξιάς. Το γεγονός ότι αυτή η σύγκρουση δείχνει σήμερα απαρχαιωμένη δεν οφείλεται στο ότι ξεπεράστηκε αλλά στο απλό γεγονός ότι η απουσιάζει πλήρως η μία πλευρά της –η Αριστερά». Αυτό το τελευταίο σημείο -η απουσία Αριστεράςθα είναι απολύτως κρίσιμο να ξεπεραστεί μέσα στους αγώνες ενάντια στην νέα κυβέρνηση. Μιας πραγματικής Αριστεράς, κι όχι ενός ακόμα κακέκτυπου των κεντροαριστερών πειραμάτων που τόση ζημιά έκαναν στην ιταλική Αριστερά τα τελευταία 12 χρόνια…

13 ΙΟΥΝΗ 2018

Η µάχη ενάντια στο σεξισµό συνεχίζεται σελ. 17

Φεστιβάλ Unity 2018 Του Χρήστου Σταυρακάκη

ην Παρασκευή 22 και το Σάββατο 23 Ιούνη θα πραγµατοποιηθεί το ∆εύτερο Φεστιβάλ Unity από τις δυνάµεις της ΛΑΕ, στη Γεωπονική Σχολή, µε κεντρικό σύνθηµα «Αντίσταση για την ανατροπή». To Unity, µετά την περσινή πρώτη πολύ επιτυχηµένη διοργάνωση, ευελπιστεί να αποτελέσει έναν χώρο συνάντησης αγωνιστών και αγωνιστριών της ριζοσπαστικής Αριστεράς, µια γιορτή συλλογικότητας και αντίστασης, καθώς και µία εναλλακτική πρόταση ψυχαγωγίας και διασκέδασης. Μέσα από τις συζητήσεις και τις εκδηλώσεις του φεστιβάλ επιδιώκουµε να εκφραστεί η αναγκαία πολιτική δυναµική για ενωτική ριζοσπαστική πολιτική της Αριστεράς, απολύτως αναγκαία στη συγκυρία, αντλώντας εµπειρίες και συµπεράσµατα µέσα από τα κρίσιµα κοινωνικά µέτωπα του τελευταίου διαστήµατος.

Την Παρασκευή, την πρώτη µέρα του φεστιβάλ, η κεντρική πολιτική συζήτηση θα αφορά το βάθεµα της καπιταλιστικής κρίσης στην ΕΕ, τα αδιέξοδα της Ευρωζώνης, καθώς και τις προοπτικές ανασυγκρότησης και αντεπίθεσης της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και των κινηµάτων αντίστασης σε όλη την Ευρώπη, µε καλεσµένους οµιλητές από την ευρωπαϊκή ριζοσπαστική Αριστερά (Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία), µε τη συµµετοχή του ευρωβουλευτή της ΛΑΕ Νίκου Χουντή. Νωρίτερα την ίδια µέρα, θα υπάρξει θεµατικό εργαστήρι για το µέτωπο ενάντια στους πλειστηριασµούς, µε εκπροσώπους από διάφορες συλλογικότητες που από κοινού συνεχίζουµε να αγωνιζόµαστε ενάντια στην αρπαγή της λαϊκής περιουσίας. Το Σάββατο, τη δεύτερη µέρα του φεστιβάλ, η κεντρική πολιτική συζήτηση θα αφορά την προγραµµατική πρόταση της ριζοσπαστικής Αριστεράς και την ανάγκη ενός πολιτικού µετώπου των δυνάµεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς απέναντι

στη µνηµονιακή κυβέρνηση του Τσίπρα, αλλά και στον κίνδυνο της ακραία νεοφιλελεύθερης Ν∆ του Μητσοτάκη, µε τη συµµετοχή στελεχών της Αριστεράς και του γραµµατέα του ΠΣ της ΛΑΕ Παναγιώτη Λαφαζάνη. Νωρίτερα την ίδια µέρα, θα υπάρχουν δύο θεµατικά εργαστήρια. Το πρώτο θα αφορά το «καυτό» µέτωπο των εργασιακών, µε κέντρο τις τελευταίες αντεργατικές επιθέσεις της κυβέρνησης, αλλά και το ζήτηµα των ελαστικών σχέσεων εργασίας που τσακίζει τις ζωές χιλιάδων εργαζοµένων, µε εκπροσώπους από εργατικές συλλογικότητες και σωµατεία, αναζητώντας τους τρόπους και τα βήµατα για την αντεπίθεση του εργατικού κινήµατος. Το δεύτερο εργαστήρι θα αφορά το νέο νοµοσχέδιο «Κλεισθένης» στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, τους αγώνες στις γειτονιές υπεράσπισης των ελεύθερων χώρων και ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, µε εκπροσώπους από συλλογικότητες γειτονιάς και δηµοτικές κινήσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Πέρα από το εξαιρετικά ενδιαφέρον

2ο Θερινό Βιβλιοστάσιο Του ∆ηµήτρη Μπάρκα

άνω από 30 µικρές και λιγότερο µικρές εκδοτικές προσπάθειες της «εκτός των τειχών» βιβλιοπαραγωγής δίνουν και φέτος ραντεβού µε το αναγνωστικό κοινό στο «2ο Θερινό Βιβλιοστάσιο». Μετά την πέρα από κάθε προσδοκία περσινή επιτυχία, η «ΣΥΜΠΡΑΞΗ εκδοτικών εγχειρηµάτων» µε νέες αφίξεις στις συµµετοχές - καλεί τις φίλες και τους φίλους του βιβλίου να µάθουν για τα βιβλία της χρονιάς, αλλά και να κουβεντιάσουν τα σχέδια που έχει το κάθε εγχείρηµα για τη νέα χρονιά. Αυτή τη φορά το Βιβλιοστάσιο θα στηθεί στο χώρο του Μουσείου Πολιτικών Εξορίστων Άη Στράτη (Αγίων Ασωµάτων

31, Θησείο), από την Πέµπτη 21 έως την Κυριακή 24 Ιούνη (ώρες 18:00-23:00) - συµπίπτοντας µε το θερινό... ηλιοστάσιο. Όπως και πέρυσι, θα υπάρχει µπαρ µε ποτά και σνακ, ενώ κάθε µέρα θα υπάρχει DJ set µε ambient µουσική. Φυσικά το παρόν θα δώσουν και οι εκδόσεις RedMarks, στηρίζοντας την πρωτοβουλία από τη σκοπιά της διάδοσης των εκδόσεων που συµβάλλουν στη διασπορά «ανατρεπτικών ζιζανίων» και ιδεών που δεν βρίσκουν εύφορο έδαφος στα µέσα προώθησης του εκδοτικού κατεστηµένου. Ελάτε να µάθετε τα νέα µας. Σας περιµένουµε! Κατά τη διάρκεια του Θερινού Βιβλιοστάσιου, θα γεµίσουν το χώρο µε ambient ήχους οι Kyrsck Collective (Live performance in ambient soundscapes set), Dj Raman (Zero Level Enviromental sound), Dj War (A voyage into the mystical sounds of ambient), Τάσος Σαγρής και Who does

(ποιητική performance και Live post classical romanticism) & Dj Junior X (Ambient environments and myths)

Συµµετέχουν οι εκδόσεις

Ακυβέρνητες Πολιτείες, Αλφειός, Απρόβλεπτες, Ασίνη, Α/συνέχεια, Βαβέλ, Βιβλιοπέλαγος, ∆ιάδοση, ∆ιεθνής Βιβλιοθήκη, Εκδόσεις των Συναδέλφων, Εκτός Γραµµής, Έρασµος, Εργατική Πάλη, Έρµα, Εύµαρος, Θράκα, Ισνάφι, Κενότητα, Κοροτζής, Κουρσάλ, Μάγµα, Πανοπτικόν, Σαιξπηρικόν, Σοφίτα, Τυφλόµυγα, Υπερσιβηρικός, Φαρφουλάς, Angelus Novus, Bibliotheque, Futura, Opportuna, Red n’Noir, RedMarks

πολιτικό πρόγραµµα του φεστιβάλ και κατά τις δύο µέρες, θα υπάρχει επίσης πλούσιο συναυλιακό πρόγραµµα, σε δύο σκηνές. Το Σάββατο θα έχουµε τη χαρά να ακούσουµε τη Γιώτα Νέγκα, τον Παντελή Κυραµαργιό και τους Ρεµπετιέν στη µία σκηνή, σε µία βραδιά γεµάτη µε έντεχνα, λαϊκά και ρεµπέτικα τραγούδια, ενώ στη δεύτερη σκηνή θα παίζουν οι Intelliga και οι εκρηκτικοί hiphop Rationalistas. Την Κυριακή η πρώτη σκηνή θα γεµίσει µε λαϊκούς και βαλκανικούς ήχους από τον Βαγγέλη Κορακάκη και τους Baildsa, ενώ στη δεύτερη σκηνή θα ροκάρουν οι Desert Monks µε τους αγαπηµένους Magic de Spell. Στο χώρο του φεστιβάλ θα υπάρχουν επίσης δεκάδες περίπτερα πολιτικών οργανώσεων της Αριστεράς, αλλά και τοπικών/εργατικών συλλογικοτήτων και άλλων αγωνιστικών πρωτοβουλιών, βιβλιοπωλείο και εκθέσεις φωτογραφίας. Περισσότερες πληροφορίες για το φεστιβάλ µπορείτε να βρείτε στη σελίδα του φεστιβάλ στο facebook (@festivalunity).