EA 411 by dea.org.gr ΔΕΑ

Φύλλο Νο 411 | 27 ΙΟΥΝΗ 2018 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Ο εµπορικός πόλεµος του Τραµπ ενάντια σε όλο τον κόσµο

Στιγµιότυπα από το Φεστιβάλ Unity

Μια πρώτη αποτίµηση των εκλογών στην Τουρκία

σελ. 14, 15

σελ. 10-11

σελ. 18

Όχι στη διάλυση των νοσοκοµείων σελ. 7, 8, 9

ÁÑÉÓÔÅÑÏ-ÄÉÅÈÍÉÓÔÉÊÏ Ï×É ÓÔÇ ÓÕÌÖÙÍÉÁ ÔÓÉÐÑÁ-ÆÁÅÖ – ÓÕÌÖÉËÉÙÓÇ ÌÅ ÔÏÕÓ ÃÅÉÔÏÍÉÊÏÕÓ ËÁÏÕÓ

Ï×É ÓÔÏÍ ÐÏËÅÌÏ,

ôïí éµðåñéáëéóµü, ôïí åèíéêéóµü ¼÷é óôïõò åîïðëéóµïýò

¸îù ôï ÍÁÔÏ êáé ïé âÜóåéò

Ç ÓÕÌÖÙÍÉÁ ÔÏÕ ÔÓÉÐÑÁ ÌÅ ÔÇÍ ÔÑÏÚÊÁ ÃÉÁ ÔÏ ×ÑÅÏÓ

ÌÉÁ ÃÑÁÂÁÔÁ, ÓÁÍ ÔÇ ÈÇËÉÁ ÔÏÕ ÊÑÅÌÁÓÌÅÍÏÕ

Αλέξης Τσίπρας είχε υποσχεθεί στους οµολόγους του ότι θα αλλάξει στυλ –ότι θα φορέσει γραβάτα– εάν και όταν λυθεί το πρόβληµα του χρέους και βγει η ελληνική οικονοµία από τη βάρβαρη πολιτική λιτότητας των µνηµονίων και την επιτήρηση από την τρόικα των δανειστών. Ο Έλληνας πρωθυπουργός, ανακοινώνοντας δηµοσίως στο Ζάππειο τη συµφωνία στο πρό-

σφατο Eurogroup στο Λουξεµβούργο, εµφανίστηκε… φορώντας γραβάτα! Ήταν µια προσπάθεια να ενισχυθεί το «µήνυµα» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ότι η πολιτική της των τελευταίων χρόνων, µετά το 2015 –µια πολιτική συνέχειας και ενίσχυσης της µνηµονιακής λιτότητας– συνιστά ένα κάποιο success story, που επιτέλους οδήγησε στην έξοδο από τα µισητά µνηµόνια. συνέχεια σελ. 3

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

27 ΙΟΥΝΗ 2018

Της σύνταξης... Η

σοσιαλφιλελεύθερη

καθεστωτική

kolotumba

Χρέος, γραβάτες και ο δράκος της ελληνικής πτώχευσης

ολοκληρώνεται.

Με τη συµφωνία για τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ στα Βαλκά-

νια, ο Τσίπρας επιχειρεί να εµφανιστεί ως «εθνικός ηγέτης», παρουσιάζοντας ως πρώτο «τρόπαιο» την υποχρέωση της γειτονικής χώρας να αλλάξει το όνοµά της σε Severna Makedonia και την υποχρέωση περίπου 140 χωρών του κόσµου να αποσύρουν την, ως χθες, αναγνώρισή τους στη ∆ηµοκρατία της Μακεδονίας. Η «σύνθετη-γεωγραφική» ονοµασία, που αποτελούσε στόχο της ελληνικής διπλωµατίας από τη δεκαετία του 1990, είναι η πρώτη δόση για το ρόλο του τοπικού συντονιστή της Νατοϊκής και ευρωπαϊκής «διεύρυνσης» που αναλαµβάνει η Αθήνα.

Όµως, όπως σηµειώνουν και διάσηµοι «εθνικοί δηµοσι-

ογράφοι», τα βασικά ανταλλάγµατα αφορούν στο ανατολικό µέτωπο. Στην ενίσχυση του «άξονα» µε το Ισραήλ και στην υποστήριξη από τις δυτικές Μεγάλες ∆υνάµεις στα ζητήµατα των ΑΟΖ και της ευρύτερης κατανοµής ισχύος στην Ανατολική Μεσόγειο. Και αυτά είναι, πραγµατικά, πολύ πιο επικίνδυνα ζητήµατα.

Εδώ η πρώτη δόση της ενίσχυσης αφορά τους εξοπλισµούς. Την ώρα που η αµερικανική ηγεσία συζητά το ενδεχόµενο οριστικής ρήξης µε την Τουρκία του Ερντογάν, προχωρά κανονικά το πρόγραµµα «εκσυγχρονισµού» της ελληνικής πολεµικής αεροπορίας που συµφωνήθηκε κατά την τελευταία συνάντηση Τραµπ-Τσίπρα, ενώ συνεχίζονται οι διαπραγµατεύσεις µε τη Γαλλία για την προµήθεια των 2 (ή 4…) υπερ-φρεγατών τύπου FREMM, που συµφωνήθηκε κατά την τελευταία συνάντηση Μακρόν-Τσίπρα.

Αυτό το πρόγραµµα

των εξοπλισµών συνιστά κοινωνική πρόκληση την ώρα της βάρβαρης περικοπής των συντάξεων, για να διασφαλιστούν τα διαβόητα «πλεονάσµατα». Όµως πέρα από την οικονοµική και κοινωνική διάσταση, υπάρχει µια άλλη πλευρά που δεν επιτρέπεται να υποτιµηθεί: Οι εξοπλισµοί ενισχύουν το ιδεολογικό και πολιτικό βάρος των µιλιταριστικών απόψεων, που ως καλύτερο (αλλά όχι µόνο) εκφραστή έχουν την ακροδεξιά. Ο Φρ. Φραγκούλης στη Θεσσαλονίκη ήταν µια προειδοποίηση.

Σχεδόν ταυτόχρονα ο Τσίπρας προχώρησε στη συµφωνία

µε τους δανειστές για το χρέος (βλ. σελ. 2 και 3). Σε αυτήν οµολογείται ότι το ∆ΝΤ είχε κέρδη πάνω από 5 δισ. ευρώ και η ΕΚΤ πάνω από 8 δισ. ευρώ, µέσω του «δανεισµού-αλληλεγγύης» προς την ελληνική οικονοµία! Αυτή η κυνική παραδοχή φωτίζει κάπως διαφορετικά τη δεκαετή παράταση των πληρωµών σχετικά µε τα 96 δισ. των δανείων του EFSF. ∆εν πρόκειται για «ελάφρυνση», αλλά για δεκαετή παράταση κερδοφόρων τόκων. Σηµειώνεται ότι η συµφωνία δεν περιλαµβάνει καµία προστασία από την ανοδική τάση των επιτοκίων που, διεθνώς, θεωρείται δεδοµένη.

Είναι µια συµφωνία

που, µέσω της υποχρέωσης για θηριώδη πρωτογενή πλεονάσµατα, οδηγεί σε έναν τούρµπο-νεοφιλελευθερισµό.

Όσοι µπήκαν στον πειρασµό να αντιµετωπίσουν ως «θετικό

βήµα» τη συµφωνία Τσίπρα-Ζάεφ (έχοντας την αυταπάτη ότι αυτή ενισχύει τον ειρηνικό δρόµο), ας το σκεφτούν καλύτερα. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, µε ενιαίο τρόπο και σε ενιαίο πολιτικό χρόνο, προωθεί την πολιτική της άµεσης ευθυγράµµισης µε τους ιµπεριαλιστικούς «θεσµούς» και την πολιτική της νεοφιλελεύθερης µνηµονιακής ταξικής επιθετικότητας στο εσωτερικό. Αυτές οι δύο πτυχές είναι άµεσα συνυφασµένες, είναι αδιαχώριστες στην κυβερνητική πολιτική.

Γι’ αυτό, η µόνη απάντηση που αρµόζει από τη µεριά του κινήµατος και της ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι η σκληρή πολιτική αντιπαράθεση, είναι η πάλη για την ανατροπή αυτής της ξετσίπωτης πολιτικής.

Του Γιάννη Νικολόπουλου

περιβόητη συµφωνία για το χρέος είναι το τελευταίο καρφί στο µνηµονιακό φέρετρο της Ελλάδας της εργασίας –η Ελλάδα της παρασιτικής επιχειρηµατικότητας, του κοµπραδορισµού, της διαφθοράς, της αρπακτικής ιδιωτικοποίησης και της σπέκουλας µε το χρέος, µπορεί να πανηγυρίζει. Ο κόσµος της εργασίας βγαίνει από το τρίτο µνηµόνιο, της υποτίθεται οικονοµικής επιτήρησης, και µπαίνει στο µεταµνηµόνιο, της αέναης και ανακυκλωµένης λιτότητας και της διαρκούς, πολιτικής επιτήρησης. Το 2033 προσδιορίστηκε ως η χρονιά της ελληνικής πτώχευσης –αν φυσικά φτάσουν έως εκεί «οµαλά» ο ελληνικός και ο ευρωπαϊκός καπιταλισµός, το ευρώ και η κλυδωνιζόµενη Ευρωπαϊκή Ένωση. Τι σηµαίνει «οµαλά»; Ότι για παράδειγµα η Ελλάδα, που θα χρειάζεται από φέτος και έως το 2023 περίπου 7 δις το χρόνο πρωτογενές πλεόνασµα, δηλαδή ένα πρόγραµµα δηµοσίων επενδύσεων ή ολόκληρο το ασφαλιστικό και υγειονοµικό δηµόσιο σύστηµα και από το 2023 έως το 2063 περίπου 5,6 δις «κατά µέσο όρο», δηλαδή κάποιες χρονιές πάνω κάποιες κάτω, θα πρέπει να εµφανίζει σταθερούς ρυθµούς ανάπτυξης περί το 4-4,5% για να µπορεί να τα φέρει βόλτα. Απίθανα πράγµατα, όταν κάθε διαθέσιµο ευρώ θα καταβάλλεται για τόκους και χρεολύσια και για την κρατική επιδότηση της νέας, ντόπιας ολιγαρχίας, συντηρώντας το πανάθλιο µοντέλο ελληναράδικου καπιταλισµού! Αυτά παράλληλα µε τη δαµόκλειο, ευρωνατοϊκή σπάθη ενός θερµού, πολεµικού επεισοδίου για τις εξορύξεις να επικρεµάται πάνω από το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Με άλλα λόγια, στο παραµύθι της επίλυσης του χρέους, ο δράκος της πτώχευσης είναι και υπαρκτός και ορατός στο τέλος της επόµενης δεκαετίας, αν όχι και νωρίτερα. Πότε; Μα το 2024, όπως προσδιορίστηκε ως η χρονιά που το ∆ΝΤ θα µας αποχαιρετήσει τυπικά, εφόσον εξοφληθούν πλήρως τα ελλιπή δάνεια που έδωσε από το 2010 έως το 2014 και η Ελλάδα «θα γίνει Αργεντινή» –µέχρι τότε και κατά τας γραφάς του τρίτου µνηµονίου, η εθνική σύνταξη των αποµάχων της εργασίας δεν θα ξεπερνά τα 369 ευρώ και ο εθνικός µισθός των σκλάβων της χρεοδουλοπαροικίας τα 459, ενώ υπολείπεται η υλοποίηση της «εργαλειοθήκης» για τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης, βλέπε εισπρακτική συντριβή µισθωτών και συνταξιούχων και την περαιτέρω απορρύθµιση της αγοράς εργασίας (και) στο δηµόσιο. Στο µεσοδιάστηµα, θα πρέπει να συντελεστούν 120.000 πλειστηριασµοί έως το 2021. Γίναµε Λατινική Αµερική, Βαλκάνια, Πολωνία και Λιθουανία, έπειτα από σαράντα χρόνια ευρωπαϊκής πορείας! Από τα παραπάνω, βέβαια, θα εξαιρούνται οι πραιτωριανοί του ευέλικτου και αυταρχικού κράτους, η ανώτερη κρατικοϋπαλληλία, οι ένοπλες δυνάµεις και τα σώµατα ασφαλείας, οι δικαστικοί και το πολιτικό προ-

ολόκ ληρ rpro ο στο σωπικό του µνηµονιακού ject. gr συστήµατος. Η περιβόητη διαγραφή χρέους επισήµως ποινικοποιήθηκε και τέθηκε εκτός συζήτησης το 2012, όταν το µεγαλύτερο µέρος πέρασε στους «θεσµικούς» δανειστές (∆ΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ, EFSM), ενώ το µικρότερο, καθώς και το µελλοντικό νέο και ανακυκλούµενο χρέος, πέρασε στη δικαιοδοσία του αγγλικού δικαίου και των δικαστηρίων του Λουξεµβούργου (η πατρίδα του... φίλου της Ελλάδας, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ) –µε τη συµφωνία, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ουσιαστικά ενταφίασε και κάθε άλλη προοπτική ή συζήτηση περί του θέµατος σε ένα πλαίσιο «διαπραγµάτευσης» από οποιαδήποτε µελλοντική κυβέρνηση. Με άλλα λόγια, αν προκύψει ποτέ, µέσα στην επόµενη δεκαετία, ριζοσπαστική και γνήσια αριστερή κυβέρνηση, οφείλει να προετοιµάζει δυνάµεις και συνειδήσεις για ανοιχτή σύγκρουση µε τους δανειστές, θεσµικούς και ιδιωτικούς, ξένους και εγχώριους. Ο δρόµος της «διαπραγµάτευσης» είναι dead-end, στην κυριολεξία.

Όταν µπαίνει το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της Ελλάδας της εργασίας Το 2033 θα είναι η χρονιά κατά την οποία θα συµπληρώνει τα 33 της χρόνια –τα σταυρικά του Χριστού...– η γενιά που γεννήθηκε στη σηµιτική, «ισχυρή» Ελλάδα και βύζαξε το γάλα της Μεγάλης Ιδέας των Ολυµπιακών Αγώνων. Την ίδια χρονιά θα ενηλικιώνονται τα παιδιά που γεννήθηκαν το 2015, τη χρονιά του δηµοψηφίσµατος. Σήµερα είναι τριών ετών και οι γονείς τους ακούν τον πρωθυπουργό του ΟΧΙ να γίνεται ανοικτά αναθεωρητής, δηλαδή ανασκολοπιστής της ίδιας της θέσης του, διατυπώνοντας την άποψη στον γερµανικό Τύπο ότι, αν είχε όλα τα δεδοµένα διαθέσιµα, θα αποφάσιζε διαφορετικά για το δηµοψήφισµα. Ότι ο Τσίπρας έφερε τούµπα το ΟΧΙ (µε διεθνή πλέον κατοχυρωµένη πατέντα την kolotoumba), το γνωρίζουµε από τις 10 του Ιούλη του 2015 και πολύ περισσότερο από τις εκλογές του Σεπτεµβρίου του 2015. Ότι το ίδιο το ΟΧΙ είχε προκαλέσει πανικό και αµηχανία στο Μέγαρο Μαξίµου, το γνωρίζουµε από τις γραπτές και τις προφορικές µαρτυρίες των αυτοπτών και αυτήκοων µαρτύρων. Το ότι όµως το δηµοψήφισµα δεν έσβησε από τον ιστορικό χάρτη και το κοχλάζον, ταξικό ρήγµα που αποκάλυψε, δεν έκλεισε, είναι µια πραγµατικότητα, µε την οποία θα αναµετρηθούµε όλοι µας τα επόµενα, δίσεκτα χρόνια, όπως τα προδιέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και µε τη συµφωνία για το χρέος. Το θέµα είναι ποιοι θα βγουν νικητές µπροστά και στην απροκάλυπτη και εξαιρετικά σύντοµη παράταση χρόνου που δόθηκε για την αναβολή του οικονοµικού και πολιτικού τετέλεσται της υπό πτώχευση Ελλάδας.

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/754747-11 της Εθνικής Τράπεζας. • Υπεύθυνος Γρηγόρης Δεµέστιχας, τηλ 6976564624

πολιτικη

27 ιουνη 2018

Η συμφωνία του Τσίπρα με την τρόικα για το χρέος

Μια γραβάτα, σαν τη θηλιά του κρεμασμένου (συνέχεια από σελ. 1)

Του Αντώνη Νταβανέλου

επικοινωνιακή προσπάθεια είναι καταδικασμένη σε αποτυχία, γιατί βρίσκεται σε μεγάλη απόσταση από την πραγματικότητα. Πίσω από τις δημαγωγίες για το «τέλος των μνημονίων», η αλήθεια είναι η πλήρης δέσμευση στη μνημονιακή πολιτική για μια αφόρητα μακρά χρονική περίοδο, για μια ολόκληρη ιστορική εποχή.

Χρέος Η συμφωνία στο Eurogroup υπήρξε κατώτερη του αναμενόμενου από το επιτελείο του Τσίπρα. Η «γαλλική πρόταση» (του όχι και τόσο ριζοσπάστη Μακρόν) –που συνέδεε τις πληρωμές χρέους με την πορεία της ελληνικής οικονομίας προς την «ανάπτυξη», συμπεριλαμβάνοντας «αυτοματισμούς» που θα μείωναν τις δόσεις πληρωμών, αν τα πράγματα εξελίσσονταν ομαλά– σιωπηρά εγκαταλείφθηκε. Η απόφαση πρακτικά συνοψίζεται στην «επιμήκυνση» της υποχρέωσης πληρωμών μόνο για το ένα τρίτο του χρέους (για τα 96 δισ. ευρώ των δανείων του EFSF, στα πλαίσια του δεύτερου μνημονίου) και στη δημιουργία ενός «μαξιλαριού ρευστότητας» (cash buffer) που θα επιτρέψει στις επόμενες κυβερνήσεις, μέχρι το 2022, να πληρώσουν τις υποχρεώσεις χρέους, αν καταστεί αδύνατη η πολυδιαφημιζόμενη έξοδος στις αγορές. Η απόφαση είναι κομμένη και ραμμένη στις επιδιώξεις των δανειστών και της ΕΕ. Αφενός, τους επιτρέπει να ανακοινώνουν ότι, πλέον, «καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν βρίσκεται σε μνημόνιο», να ενισχύουν δηλαδή την εικόνα συνοχής του ευρωπαϊκού οικονομικού χώρου, εικόνα που πιθανώς χρειάζονται ενόψει της όξυνσης των αντιπαραθέσεων που εγκαινιάζει η πολιτική του Τραμπ προς τον προστατευτισμό και τον εμπορικό πόλεμο. Αφετέρου, προστατεύει σχεδιασμένα και σε μεγάλο χρονικό βάθος τα συμφέροντά τους. Η δημιουργία του μαξιλαριού ρευστότητας κρίθηκε αναγκαία και στηρίζεται στην πρόβλεψη ότι τα σχέδια των Τσίπρα-Τσακαλώτου περί γρήγορης εξόδου στις αγορές είναι απλώς υπερφίαλα. Πριν λίγες εβδομάδες, και μετά τα επεισόδια της ιταλικής κρίσης, το επιτόκιο του δεκαετούς ελληνικού ομολόγου εκτινάχθηκε στο 4,84% (περίπου όσο ήταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας που

οδήγησε στο πρώτο μνημόνιο το 20102011), ενώ μετά την ανακοίνωση της απόφασης του Eurogroup υποχώρησε ελαφρά, στο 4,14%, παραμένοντας ακόμα σε απαγορευτικά επίπεδα. Το «πάγωμα» για μια δεκαετία των πληρωμών για τα 96 δισ. του EFSF (που ασφαλώς δεν αποτελεί δώρο, αφού προσθέτει μια δεκαετία επικερδών τόκων) κάνει πιο ρεαλιστικές τις υποχρεώσεις πληρωμών του υπόλοιπου χρέους, ενώ, ταυτόχρονα, οριοθετεί ένα καινούργιο ορόσημο κρίσης του ελληνικού χρέους: το 2032. Ας το πούμε με τα λόγια της καθεστωτικής εφημερίδας «Το Βήμα», που αποδίδει την εκτίμηση σε ανώνυμους «ειδικούς»: «Το deal είναι πονηρό. Οι Γερμανοί δεν έδωσαν πολλά στην Ελλάδα, μάλλον έδωσαν τα απολύτως αναγκαία για να βγάλουν τη χώρα από τη ζώνη του κινδύνου μεσοπρόθεσμα. Θα τους ξαναχρειαστούμε το 2032, αν η οικονομία δεν ανακάμψει γρήγορα».

Τι έδωσε η κυβέρνηση

Έναντι αυτών, η κυβέρνηση Τσίπρα έδωσε τα εξής: α) Τη δέσμευση ότι το σύνολο των μνημονιακών νόμων, ρυθμίσεων και αντιμεταρρυθμίσεων όλης της προηγούμενης οκταετίας της κρίσης θα παραμείνει σε ισχύ, χωρίς ούτε και δευτερεύουσας σημασίας τροποποιήσεις, κατά την περίοδο μετά το υποθετικό τέλος των μνημονίων. Η κατά τον Τσίπρα έξοδος από το μνημόνιο 3, οδηγεί στη μονιμοποίηση των νεοφιλελεύθερων αντιμεταρρυθμίσεων των μνημονίων 1, 2 και 3 για δεκαετίες! β) Τη δέσμευση για πρόσθετα μέτρα σκληρής λιτότητας μέσω της προνομοθετημένης περικοπής των συντάξεων το 2019, της αύξησης των φόρων κυρίως επί των φτωχών λαϊκών νοικοκυριών με την κατάργηση του αφορολόγητου από το 2020, την αύξηση του ΕΝΦΙΑ με τις «αναπροσαρμογές» των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων, τη διάλυση ακόμα και της ελάχιστης κοινωνικής προστασίας με την περικοπή των προνοιακών επιδομάτων από το 2018 και, ακόμα, ένα καλπάζον πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, που εκτός από τη ΔΕΗ περιλαμβάνει το νερό στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και όλες τις εκτάσεις δημόσιας γης, που το real estate εκτιμά ως «φιλέτα». γ) Τη δέσμευση της μελλοντικής οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής σε έναν απίστευτο δημοσιονομικό «κορσέ», που θα πιέζει διαρκώς προς μεγαλύτερο βύθισμα στη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα. Η συμφωνία προβλέπει ότι όλοι οι προϋπολογισμοί μέχρι το 2022 θα διασφαλίζουν «πλεόνασμα» της τάξης του 3,5%, ενώ ως το 2060(!) θα πρέπει –κατά μέσο όρο– το ετήσιο «πλεόνασμα» να ξε-

περνά το 2,2% του ΑΕΠ. Όπως σημειώνουν ακόμα και οι φιλομνημονιακοί οικονομολόγοι, τόσο υψηλά πλεονάσματα, για τόσο μακρό χρονικό διάστημα, δεν έχει μέχρι σήμερα επιδιώξει καμιά χώρα στην οικονομική ιστορία του κόσμου. Όμως το αυτί του Τσίπρα δεν ιδρώνει, παρά την οκταετή ελληνική εμπειρία που αποδεικνύει ότι τα «πλεονάσματα» είναι βαμμένα με το αίμα των ερ-

Τόσο υψηλά πλεονάσματα, για τόσο μακρό χρονικό διάστημα, δεν έχει μέχρι σήμερα επιδιώξει καμιά χώρα στην οικονομική ιστορία του κόσμου γατών και των φτωχών λαϊκών τάξεων. Εξίσου δεν ιδρώνουν οι δανειστές: Η συμφωνία του Eurogroup εγκαθιστά ένα δρακόντειο μηχανισμό επιτήρησης για τη διασφάλιση των πλεονασμάτων: με ανά τρίμηνο ελέγχους, με εκθέσεις συμμόρφωσης, με μηχανισμούς επιβολής πρόσθετων μέτρων, αν υπάρχουν αποκλίσεις από τους δημοσιονομικούς στόχους. Μετά το τέλος του 3ου, το 4ο μνημόνιο είναι εδώ. Όπως σημειώσαμε παραπάνω, η όποια «ομαλή» εξέλιξη αυτής της συμφωνίας προϋποθέτει μια λιγότερο ή περισσότερο γρήγορη μετάβαση της ελληνικής οικονομίας σε καθεστώς διαρκούς ανάπτυξης. Αλλιώς, η συμφωνία προδιαγράφει τα επόμενα στάδια δραστικής παρέμβασης των δανειστών. Με πρώτο σταθμό το 2022 και δεύτερο σταθμό, με πιθανότατα πιο δραματικά χαρακτηριστικά, το 2032.

Μη-βιώσιμο χρέος Όπως άλλωστε φέρονται να δηλώνουν τόσο η Κριστίν Λαγκάρντ του ΔΝΤ, όσο και ο Μάριο Ντράγκι της ΕΚΤ, η συμφωνία αυτή θεωρείται βιώσιμη μεσοπρόθεσμα ως το 2032 (δηλαδή να προλάβουμε να αρμέξουμε την αγελάδα όσο ακόμα μπορούμε), ενώ μακροπρόθεσμα «το ελληνικό χρέος εκτιμάται ως μη-βιώσιμο». Το πρόβλημα όμως, πιθανότατα, θα προκύψει νωρίτερα. Γιατί η συμφωνία ούτε συμβαδίζει με τις προβλέψεις περί των προοπτικών ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, ούτε διευκολύνει μια επιτάχυνσή της: Η δέσμευση για πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ σημαίνει ότι οι δημόσιες επενδύσεις (το παραδοσιακό όπλο «ανάπτυξης» του ελληνικού καπιταλισμού) όχι μόνο δεν θα αυξηθούν, αλλά θα περικοπούν περισσότερο. Ήδη τα επιτελεία του

Τσίπρα κάνουν σημαία τις επενδύσεις του ιδιωτικού τομέα, τονίζοντας ότι δεν θα διστάσουν σε τίποτα προκειμένου να τις υποβοηθήσουν. Όμως, παρά τη συντριβή των μισθών και των εργατικών κατακτήσεων, οι επενδύσεις των Ελλήνων καπιταλιστών κυμαίνονται στο 30%(!) των αντίστοιχων προ της κρίσης. Ο σοσιαλδημοκράτης υπουργός Οικονομικών της εποχής Σημίτη, Ν. Χριστοδουλάκης, κάνει λόγο για «επενδυτικό κενό ύψους 100 δισ. ευρώ στην Ελλάδα σήμερα», αντιπροτείνοντας τη μείωση των επιδιωκόμενων πλεονασμάτων στο 1,5% του ΑΕΠ, ως πόρων που θα πρέπει, λέει, να κατευθυνθούν προς «παραγωγικές επενδύσεις», ώστε να υποβοηθηθούν οι πιθανότητες της ανάπτυξης. Ο Αλέξης Τσίπρας θα βρεθεί σύντομα αντιμέτωπος με την αξία της πάγιας προγραμματικής θέσης της Αριστεράς ότι απέναντι στο χρέος η μόνη βιώσιμη πολιτική είναι η πολιτική άρνησης και διαγραφής του. Από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων, η συμφωνία του ΣΥΡΙΖΑ με τους δανειστές και την τρόικα συνιστά έναν μεγάλο κίνδυνο. Η αναγωγή των ιδιωτικών επενδύσεων (ντόπιων και διεθνών) στη μοναδική ελπίδα της κοινωνίας για πρόοδο οδηγεί στην απόλυτη υποταγή στις ορέξεις του κεφαλαίου. Ο μισθός, η σύνταξη, οι κοινωνικές δαπάνες, οι εργασιακές σχέσεις, οι περιβαλλοντικές προστασίες, οι δημόσιοι χώροι, τα κοινωνικά δικαιώματα με την πιο πλήρη έννοιά τους, θα μπουν σε ακόμα μεγαλύτερη πίεση και αμφισβήτηση. Οι «θυσίες», που θα απαιτηθούν, θα είναι ακόμα πιο βάρβαρες, ενώ το αποτέλεσμα θα εξακολουθεί να είναι ακόμα πιο αβέβαιο και από τις υποσχέσεις του μνημονίου 1 (που προέβλεπε την έξοδο από την κρίση το… 2012!). Απέναντι σε αυτή την πολιτική, η μόνη απάντηση που αξίζει, είναι η κλιμάκωση της δράσης για την ανατροπή της. Απέναντι σε αυτή την πολιτική, η ΝΔ και η ακροδεξιά, που βγήκαν στα κάγκελα για το μακεδονικό προσπαθώντας να δημιουργήσουν εθνικιστικό μαζικό ρεύμα, κρατούν τώρα χαμηλούς τόνους. Καταδικάζουν τις «αστοχίες» του Τσίπρα, προσπαθούν να επωφεληθούν από τη δυσαρέσκεια του κόσμου μπροστά στα επερχόμενα μέτρα, αλλά φροντίζουν να κρατούν στο απυρόβλητο τον πυρήνα της πολιτικής που οργανώνει η συμφωνία. Τα συμφέροντα του κεφαλαίου ήταν πάντα για τη Δεξιά «η φωνή του Κυρίου». Σε αυτές τις νέες συνθήκες, το βάρος της αντίστασης και της ανατροπής πέφτει και πάλι στις πλάτες της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

27 ioynh 2018

Η ριζοσπαστική Αριστερ ενάντια στον πόλεμο κα Του Αντώνη Νταβανέλου

ίναι γνωστό ότι η εφαρμοσμένη, συγκεκριμένη πολιτική είναι πολύ πιο δύσκολη από τη γενική ιδεολογική προπαγάνδα. Στην Ελλάδα –ευτυχώς!– η Αριστερά, και ειδικότερα η ριζοσπαστική Αριστερά, έχει διατηρήσει σοβαρές οργανωμένες δυνάμεις σε ένα επίπεδο υψηλότερο από πολλές άλλες χώρες στην Ευρώπη. Αυτό σημαίνει ότι ένα γενικό ιδεολογικό πλαίσιο αναφοράς ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο, τον εθνικισμό, «υποστηρίζεται» από ένα αξιοσημείωτο δυναμικό, που διαθέτει για τη δράση του ορισμένα «εργαλεία»: εφημερίδες, περιοδικά, sites, «μετωπικές» συγκροτήσεις κ.ά. Όμως, μπροστά στις δοκιμασίες της συγκεκριμένης πολιτικής, αυτό το δυναμικό κατατρίβεται, πολυδιασπάται και, τελικά, εξουδετερώνεται πολιτικά, αδυνατώντας να πάρει πρωτοβουλίες μιας κάποιας κλίμακας. Δύο είναι σε αυτό το πεδίο οι σοβαρότερες δοκιμασίες της περιόδου που διανύουμε: Η αντιμετώπιση της συμφωνίας Τσίπρα-Ζάεφ για το Μακεδονικό και η αντιμετώπιση της όξυνσης του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού, του κινδύνου για «θερμό»-πολεμικό επεισόδιο στο Αιγαίο ή στην Ανατολική Μεσόγειο.

Μακεδονικό

Η πολιτική απάντηση στη συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ, υπό κανονικές συνθήκες, θα έπρεπε να ήταν πιο εύκολη απ’ ό,τι η απάντηση στην απόπειρα για το σχέδιο Ανάν στην Κύπρο, πριν από κάποια χρόνια. Και όμως, επαναλαμβάνονται ανάλογες παθογένειες, που δείχνουν αδυναμία εξαγωγής συμπερασμάτων. Η συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: α) Είναι προφανές ότι έχει υπαγορευτεί από τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς, από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, προωθώντας μια γρήγορη «διεύρυνσή» τους στα Δυτικά Βαλκάνια. Είναι γνωστό ότι το ΝΑΤΟ και η ΕΕ είναι δυνάμεις από καιρό «παρούσες» στα Βαλκάνια, έχουν δυναμικά μπει στην περιοχή από τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Όμως αυτό δεν αρκεί για να υποβαθμίσει τη σημασία της κλιμάκωσης που σήμερα επιχειρείται: τώρα δεν «μπαίνει» το ΝΑΤΟ και η ΕΕ στα Βαλκάνια, τώρα μπαίνει η Δημοκρατία της Μακεδονίας, η Αλβανία και, προοπτικά, η Σερβία, στους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς, με στόχο μια κατά πολύ σταθερότερη και ενσωματωμένη «αξιοποίηση» της περιοχής, σε μια περίοδο όπου οι ανταγωνισμοί γενικά οξύνονται. Όποιος υποτιμήσει αυτό το στοιχείο, όποιος υποβαθμίσει την ανάγκη της αντιιμπεριαλιστικής ιδεολογικής προ-

παγάνδας και συγκεκριμένης πολιτικής στάσης, είναι καταδικασμένος να μετατοπιστεί προς συνολικότερη συντηρητική τοποθέτηση. Αυτή είναι η εμπειρία από τις διαμάχες στην εποχή του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία και, αργότερα, των συζητήσεων για το σχέδιο Ανάν. Τότε, ένα τμήμα που καθορίστηκε από μια γενικόλογη τάση διαφοροποίησης κυρίως με τον «εθνικισμό», έκανε το βήμα να αποδεχθεί το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και τις συνδεμένες μαζί τους κυβερνήσεις (την ελληνική, την κυπριακή…) ως τμήμα της απάντησης στην τρέλα του εθνικισμού και του πολέμου. Για να καταλήξει –ευτυχώς όχι όλο…– στην αγκαλιά του κοσμοπολιτισμού, στην «αυλή» του Γ. Παπανδρέου και μέσω αυτού στο σοσιαλφιλελεύθερο «κέντρο». β) Όμως η συμφωνία δεν είναι μια αφηρημένη προώθηση του ιμπεριαλιστικού ελέγχου στην περιοχή. Το ΝΑΤΟ και η ΕΕ κινούνται με συγκεκριμένες συμμαχίες με τις τοπικές δυνάμεις και σε μια κυνική, αλλά σαφή, εκτίμηση για το συσχετισμό δύναμης μεταξύ των τοπικών συμμάχων τους. Η συμφωνία καθορίζεται από την εκτίμηση των Δυ-

ταλιστική) ανάπτυξη σε συνδυασμό με τις «επιτυχίες» σε βάρος ασθενέστερων γειτόνων. Τούτων δοθέντων, είναι απολύτως λάθος η εκτίμηση ενός τμήματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς που αντιμετώπισε «θετικά» τη συμφωνία (είτε με τη μορφή «η Αριστερά να αξιοποιήσει τις δυνατότητες που ανοίγονται», είτε με τη μορφή «ένα σημαντικό βήμα» στις σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Δημοκρατίας της Μακεδονίας). Η υπαρκτή Αριστερά στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, με τη στάση της, δείχνει το δρόμο αντιμετώπισης. Ένα σύνθημα της Levica (Αριστερά): «Στο ΝΑΤΟ; Όχι, ούτε με το συνταγματικό όνομά μας!» κάνει ένα σωστό συνδυασμό, που περιλαμβάνει και σωστή ιεράρχηση των καθηκόντων. Προειδοποιεί ότι η νατοϊκή διεύρυνση οδηγεί στην κλιμάκωση των εθνικιστικών ανταγωνισμών και σε επικίνδυνα μονοπάτια, ενώ δεν παραιτείται από το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό, εναποθέτοντάς το στην ανάπτυξη των σχέσεων ανάμεσα στα κινήματα και ανάμεσα στις δυνάμεις της Αριστεράς στην περιοχή.

Είναι σαφές ότι η συμφωνία αναγνωρίζει στο ελληνικό κράτος και τους Έλληνες καπιταλιστές σημαντικό ρόλο στην περιοχή, ρόλο συντονιστή της νατοϊκής και ευρωπαϊκής «διεύρυνσης». τικών ότι το σταθερότερο σημείο στήριξής τους είναι το ελληνικό κράτος και ο ελληνικός καπιταλισμός. Γι’ αυτό υποχρεώνουν τη Δημοκρατία της Μακεδονίας να αλλάξει το συνταγματικό όνομά της, να αποδεχθεί τους βασικούς όρους της Αθήνας, παρόλο που 140 χώρες την είχαν αναγνωρίσει ως Μακεδονία σκέτο, παρόλο που ο χρόνος που έχει κυλήσει, είχε, σε ένα βαθμό, δημιουργήσει τετελεσμένο. Είναι σαφές ότι η συμφωνία αναγνωρίζει στο ελληνικό κράτος και τους Έλληνες καπιταλιστές σημαντικό ρόλο στην περιοχή, ρόλο συντονιστή της νατοϊκής και ευρωπαϊκής «διεύρυνσης». Πάνω σε αυτό το στοιχείο χτίζει ο Τσίπρας. Επιχειρώντας να αποδείξει ότι η σκανδαλώδης «ευελιξία» του απέναντι στον Τραμπ και τη Μέρκελ μπορεί να οδηγήσει σε «εθνικές επιτυχίες». Και να οδηγήσει έτσι τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια κάποια ανάκαμψη, όχι πλέον ως κέντρο μιας κάποιας ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά ως καθοδηγητή του «εθνικού χώρου», της μεγάλης «δημοκρατικής παράταξης», που θα διεκδικεί (όπως παλιότερα το ΠΑΣΟΚ…) μια μετάβαση στη (νεοφιλελεύθερη καπι-

Είναι καθαρό ότι η ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να απαντήσει ΟΧΙ στη συμφωνία Ζάεφ-Τσίπρα. Όμως αυτό το ΟΧΙ οφείλει, ταυτόχρονα, να κατοχυρώσει την αντιιμπεριαλιστική-αντιπολεμική-διεθνιστική επιχειρηματολογία του, σε πλήρη αντίθεση και ρήξη με τον «απορριπτισμό» της Δεξιάς και της ακροδεξιάς, που έχουν άλλα πολύ πιο επικίνδυνα κίνητρα. Και εδώ παρουσιάζεται το άλλο διαλυτικό λάθος. Η επιμονή στα επιχειρήματα περί «αλυτρωτισμού» των γειτόνων μας, η ελαστική αντιμετώπιση των συλλαλητηρίων, η διατήρηση επαφών με ομάδες και πρόσωπα του «πατριωτικού» χώρου (που εξακολουθεί να ανταγωνίζεται με τον Ιβάν Σαββίδη και τον Φράγκο Φραγκούλη στα πεδία των «μακεδονομάχων») οδηγεί σε υποτίμηση του κινδύνου της ακροδεξιάς, σε νομιμοποίηση των αντιδραστικών συλλαλητηρίων, σε έμμεση δικαίωση του… Τσίπρα. Πρόκειται για λάθος κυριολεκτικά αυτοκτονικό, καθώς αγγίζει έναν αξιακό και ταυτοτικό πυρήνα θέσεων, χωρίς τις οποίες δεν μπορεί να υπάρξει κανένα εγχείρημα

της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Διατυπώνοντας ένα καθαρό ΟΧΙ στους χειρισμούς και στις εξαγγελίες του Τσίπρα, το δύσκολο καθήκον που θα έχουμε μπροστά μας είναι ο αποφασιστικός και πλήρης διαχωρισμός από το εθνικιστικό και φιλοπόλεμο ΟΧΙ. Μια παράδοση «αριστερού εθνικισμού» μέσα στις οργανώσεις και στους ανθρώπους της Αριστεράς στην Ελλάδα προσθέτει δυσκολίες σε αυτό το καθήκον και πρέπει να αντιμετωπιστεί με συνειδητό και συστηματικό τρόπο.

Τα ελληνοτουρκικά Το πραγματικά κρίσιμο πεδίο της περιόδου είναι το μέτωπο του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού. Κάποιοι σύντροφοι επαφίωνται στη δύναμη της λογικής. Υπενθυμίζουν ότι με βάση τα συμφέροντα των λαών, αλλά ακόμα και με βάση τα συμφέροντα των χωρών και των ηγετικών τους τάξεων, μια εκτός ελέγχου αντιπαράθεση θα είναι τρελοκομείο. Επιμένουν ότι «πόλεμος, δεν θα γίνει». Έχουν πολλά δίκια. Όμως, ο καπιταλισμός στην περίοδο της κρίσης και της σήψης του δεν λειτουργεί, πάντα, με τα κριτήρια της λογικής. Όταν στην ανατολική Μεσόγειο «συνωστίζονται» στόλοι και αεροπορίες, όταν οι διεκδικήσεις (έστω και εκατέρωθεν) κλιμακώνονται, όταν με τη μέθοδο των τετελεσμένων επιχειρείται η βάναυση παραβίαση των συσχετισμών, τότε η κατάσταση γίνεται πραγματικά επικίνδυνη. Το ΚΚΕ, σωστά, έχει ανοίξει στο εσωτερικό του τη συζήτηση για τη στρατηγική των κομουνιστών στο ενδεχόμενο ενός πολέμου, αλλά και τη σχέση αυτού του ενδεχόμενου με το κοινωνικό ζήτημα, το ζήτημα της ανατροπής του καπιταλισμού. Όμως σε όλα τα συγκεκριμένα ζητήματα του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού, με τη μέθοδο της υπεράσπισης των «κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας» καταλήγει στη θέση ότι η απόλυτη τρέλα μιας ελληνοτουρκικής σύγκρουσης –ή ενός «θερμού» επεισοδίου που, όμως, θα επιδεινώσει δραματικά τις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών– θα έχει «αμυντικό χαρακτήρα» από την πλευρά του ελληνικού κράτους. Με το πρόσχημα μιας γενικόλογης «αντιπολεμικής προετοιμασίας», καταλήγει στην αποχή από κάθε συγκεκριμένη πολιτική μάχη που… εμποδίζει τον πόλεμο. Το ίδιο κάνουν οι σύντροφοι που αναλύουν τα ελληνοτουρκικά με το πρίσμα της διαρκούς και μονομερούς «τουρκικής επιθετικότητας». Είναι η αποδοχή μεγάλου τμήματος της πασοκικής κληρονομιάς του «πατριωτικού χώρου», με βάση την οποία ο Α. Παπανδρέου έχτισε την ηγεμονία του πάνω στα λαϊκά στρώματα, στηριζόμενος, όμως, σε μεγάλο τμήμα της κυρίαρχης τάξης. Αυτή η ανάλυση δεν επικοινωνεί πλέον με την πραγματικότητα: δεν μπορεί να εντάξει στις ερμηνείες της τις διεκ-

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

27 IOYNH 2018

ρά και η πάλη αι τον εθνικισµό δικήσεις του ελληνικού κράτους σε τεράστιο τµήµα της ανατολικής Μεσογείου, δεν µπορεί να ερµηνεύσει τις άριστες σχέσεις της ελληνικής κυβέρνησης µε τις ΗΠΑ την ώρα που διευρύνεται το ρήγµα µεταξύ ΝΑΤΟ και Τουρκίας του Ερντογάν, δεν µπορεί να «ταιριάξει» ένα γενικό φιλορωσικό προσανατολισµό της µε τη διαπίστωση ότι οι σχέσεις Τουρκίας-Ρωσίας βελτιώνονται θεαµατικά κ.ο.κ. Σχεδόν όλοι αναγνωρίζουν ως αντιδραστικό και επικίνδυνο τον «άξονα» µεταξύ Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου και κράτους του Ισραήλ. Και ευτυχώς. Όµως αυτή η πολιτική καταδίκη δεν επεκτείνεται στο προγραµµατικό πλαίσιο του «άξονα». Που είναι η µοιρασιά της Ανατολικής Μεσογείου µεταξύ των µελών του και η διασφάλιση της εκµετάλλευσης των υδρογονανθράκων της περιοχής από τις µεγάλες πετρελαϊκές εταιρίες της ∆ύσης. Τα ανάλογα ισχύουν και στο ζήτηµα των εξοπλισµών. Οι παραγγελίες της κυβέρνησης Τσίπρα για τον «εκσυγχρονισµό» της πολεµικής αεροπορίας και το αίτηµα για αγορά υπερ-φρεγατών τύπου FREMM από τη Γαλλία, πέρασαν σχεδόν αδιαµαρτύρητα και µάλιστα σε συνθήκες βαθιάς οικονοµικής και κοινωνικής κρίσης. Αν στο µέτωπο αυτό, η ριζοσπαστική Αριστερά δεν βρει τη δύναµη να χαράξει δική της ανεξάρτητη στάση, τότε µένει άοπλη µπροστά σε ένα σηµα-

ντικό κίνδυνο στην περιοχή, αλλά και ανοχύρωτη απέναντι στην επιρροή των αστικών δυνάµεων και κυρίως αυτών του κυβερνητικού στρατοπέδου.

Πρωτοβουλίες Είναι φυσιολογικό ότι η συζήτηση αυτή θα συνεχίσει µέσα στον κόσµο της Αριστεράς για µακρύ διάστηµα. Όµως η

Η κοινή διαδήλωση ενάντια στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στην περιοχή θεωρούµε ότι πρέπει να είναι ένα πρώτο βήµα σύγκλισης των προσπαθειών και δηµιουργίας προϋποθέσεων για γενικότερη κοινή δράση συζήτηση πρέπει να συνδυαστεί µε πολιτικές πρωτοβουλίες. Η ∆ΕΑ επέλεξε στις µέρες των πρώτων εθνικιστικών συλλαλητηρίων για το Μακεδονικό να υπογράψει µαζί µε άλλες οργανώσεις της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς την κοινή δήλωση που καλούσε στην αποµόνωση

των εθνικιστών, που οργάνωναν τα συλλαλητήρια, και τον κόσµο της Αριστεράς στην πλήρη αντιπαράθεση µε αυτές τις αντιδραστικές κινητοποιήσεις. Σήµερα, υπογράφουµε µαζί µε δυνάµεις της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς ένα πλαίσιο που καλεί σε συστηµατική δράση ενάντια στον πόλεµο, τον ιµπεριαλισµό, τον εθνικισµό (βλ. σελ. 6). Θεωρούµε ότι αυτό το πλαίσιο είναι πιο ισορροπηµένο και µπορεί να αποτελέσει βάση κοινής δράσης, σε µεγαλύτερο βαθµό απ’ ό,τι άλλες αντίστοιχες προσπάθειες που ανακοινώθηκαν. Σε ό,τι µας αφορά, θα προσπαθήσουµε να µην πάρουν οι υπαρκτές διαφορές στην ανάλυση και στα πολιτικά επιχειρήµατα διαστάσεις διάσπασης, σε µια απόπειρα που ούτως ή άλλως έχει µεγάλες πολιτικές δυσκολίες. Η κοινή διαδήλωση ενάντια στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στην περιοχή θεωρούµε ότι πρέπει να είναι ένα πρώτο βήµα σύγκλισης των προσπαθειών και δηµιουργίας προϋποθέσεων για γενικότερη κοινή δράση ενάντια στον πόλεµο, τον ιµπεριαλισµό, τον εθνικισµό. Και µπροστά στο σύνολο των πολιτικών εξελίξεων, εξακολουθούµε να πιστεύουµε ότι οι δυνάµεις της ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι άλλες ριζοσπαστικές αριστερές συλλογικότητες που αποσπάστηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015, οφείλουν να παρουσιάσουν κοινό «κορµό», τόσο µέσα στο µαζικό κίνηµα, όσο και στον πολιτικό αγώνα.

Levica: Κατά της Συµφωνίας – Κουίσλινγκ του Ζάεφ ∆ελτίο τύπου της Levica, 13 Ιουνίου 2018. Τη µετάφραση και επιµέλεια έκανε ο Γιώργος Μιχαηλίδης για το pandiera.gr, όπου και δηµοσιεύτηκε πρώτη φορά.

ι ψεύτικοι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ και οι ψεύτικοι Σοσιαλδηµοκράτες του SDSM, χορεύουν υπό τις πολεµικές νότες του ΝΑΤΟ το οποίο, όπως και στο παρελθόν, ανέχεται τον ελληνικό σοβινισµό. Οι µακρόχρονες διαφωνίες δεν θα πρέπει να επιλυθούν ταχέως, υπό την πίεση ορισµένων τελικών προθεσµιών και «των ευκαιριών που δεν πρέπει να χάσετε». Οι σχέσεις καλής γειτονίας δεν µπορεί να αναπτυχθούν µε βάση µονόπλευρες παραχωρήσεις και συνθηκολόγηση µε την ισχυρότερη πλευρά, για την ταχύτερη ένταξη της Μακεδονίας στη στρατιωτική συµµαχία του ΝΑΤΟ. Η Levica είναι υπέρ της άµεσης

και άνευ όρων παύσης των διαπραγµατεύσεων και της έναρξης της διεθνούς νοµικής διαδικασίας µέσω της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωµένων Εθνών για παράταση/συνέχιση της συµµετοχής της ∆ηµοκρατίας της Μακεδονίας µε το συνταγµατικό όνοµά της. Η εντατικοποίηση της συνεργασίας µεταξύ της µακεδονικής και της ελληνικής αυθεντικής Αριστεράς είναι η ρίζα της µελλοντικής πολιτισµένης σχέσης µεταξύ των δύο γειτονικών χωρών, µε βάση τον αµοιβαίο σεβασµό και την αµοιβαία αναγνώριση. Στο µέλλον, η Levica θα συµµετάσχει αποφασιστικά στην εκστρατεία κατά της αλλαγής του συνταγµατικού ονόµατος της ∆ηµοκρατίας µε όλες τις διαθέσιµες δυνατότητές της. Σε περίπτωση υπογραφής της Συνθήκης – Κουίσλινγκ του Zaev και του Τσίπρα, αυτή θα αµφισβητηθεί

και θα ανατραπεί ενώπιον του Συνταγµατικού ∆ικαστηρίου της ∆ηµοκρατίας της Μακεδονίας. Σε περίπτωση µελλοντικού δηµοψηφίσµατος σε κρατικό επίπεδο για την αυτο-ακύρωση του µακεδονικού λαού -από αριστερές και αντι-µιλιταριστικές αρχές-, θα καλέσουµε και θα εργαστούµε ενεργά για το µποϊκοτάζ ενός τέτοιου δηµοψηφίσµατος απ’ τη στιγµή που αυτός είναι ο πιο αποτελεσµατικός τρόπος για την αντίθεση στην αλλαγή του συνταγµατικού ονόµατος. Η ελευθερία εκδηλώνεται µέσω της δυνατότητας να αντισταθείς στον εξαναγκασµό και να πεις «όχι!» Καλούµε τους πολίτες να µην υποκύπτουν στην κυβερνητική αγκιτάτσια και προπαγάνδα ότι «όλα είναι έτοιµα και συµφωνηµένα». Τίποτα δεν είναι έτοιµο! Ο αγώνας δεν έχει αρχίσει ακόµα! Σας διαβεβαιώνουµε ότι αυτή η τρελή επιχείρηση αυτο-ακύρωσης δεν θα περάσει!

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6972516210 Αµπελόκηποι 6973005569 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. ΦιλαδέλφειαΝ. Χαλκηδόνα 6945498732 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087 Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι ΑνάργυροιΚαµατερό 6998466952 Πετρούπολη 6983674242 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6942602766 Καισαριανή 6995737690 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6944548787 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6984417681 Ν. Σµύρνη 6972098143 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγµένη 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948100218 Κορυδαλλός 6945037002 Κερατσίνι 6981093970

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 Αχαρνές 6977266544 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6981084090 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6984267504 ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6959771512 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6932422501 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: Τρίκαλα 6976291795 Λάρισα 6976579448 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6944916915 Ρέθυµνο 6907856793 Χανιά 6975964967 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6972743637 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΛΟΝΔΙΝΟ: 0044-7969523579 ΠΑΡΙΣΙ: 0033-673555890 0030-6937762930

ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ: Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546

Νοσοκ. «Άγιος Σάββας» 6998466952 ΥΠΑΑΤ 6945754555 ∆ήµοι 6980579817 Εκπαιδευτικοί 6972878820

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ: Νοµική Αθήνας 6972648225 ΤΕΙ Αθήνας 6975208151 Πάντειο 6984417681

Φιλοσοφική 6972595471 Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών 6959771512

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

27 ΙΟΥΝΗ 2018

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο. Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες. Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι. Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες. Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ∆ΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕ∆ΟΝΙΑ: 6972814199 ∆ΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑ∆Α: 6973235894 ΚΡΗΤΗ: 6976332197 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6945077461 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

•

• •

•

Κοινή δήλωση οργανώσεων κινήσεων της Αριστεράς ενάντια στον πόλεµο, οrλpόκληρη στο rojec t.gr τον ιµπεριαλισµό, τον εθνικισµό Είναι φανερό ότι βρισκόµαστε σε µια περίοδο που τα σύννεφα του πολέµου µαζεύονται επικίνδυνα όχι µόνο πάνω από την περιοχή µας, αλλά και πάνω από την ίδια µας τη χώρα. Τα απανωτά επεισόδια του τελευταίου διαστήµατος, η όξυνση της πολεµικής ρητορείας, η όξυνση του εθνικισµού (µε πιο χαρακτηριστικό παράδειγµα τα εθνικιστικά συλλαλητήρια µε αφορµή το «µακεδονικό») επιβεβαιώνουν αυτούς τους κινδύνους. Πάνω στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης οξύνονται οι ανταγωνισµοί των ιµπεριαλιστικών δυνάµεων, των αστικών τάξεων και των πολυεθνικών εταιρειών σε όλο τον κόσµο. Η ένταση των ανταγωνισµών οδηγεί τις αστικές τάξεις και τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάµεις να ενισχύουν τον εθνικισµό και την πατριδοκαπηλία, να καλλιεργούν το µίσος ανάµεσα στους λαούς την ώρα που κατακρεουργούν τα δικαιώµατα της εργαζόµενης κοινωνικής πλειοψηφίας, να ενισχύουν το ρατσισµό ρίχνοντας τα βάρη στους κατατρεγµένους των πολέµων. Οι πολεµικές εστίες πολλαπλασιάζονται, οι πολεµικοί εξοπλισµοί αναπτύσσονται παντού (ακόµη και στην καταχρεωµένη Ελλάδα), οι κίνδυνοι για πολεµικές συρράξεις δυναµώνουν. (…) Είναι επιτακτική η ανάγκη ενός ενωτικού αντιπολεµικού, αντιιµπεριαλιστικού, διεθνιστικού κινήµατος. Ενός κινήµατος αποτροπής µιας γενίκευσης του πολέµου και υπεράσπισης της ειρήνης, για την αποτροπή του πολέµου και κάθε πολεµικού τυχοδιωκτισµού, ενάντια στην πολιτική, τα συµφέροντα και τους ανταγωνισµούς των ιµπεριαλιστικών δυνάµεων, των αστικών τάξεων και των πολυεθνικών εταιρειών. Ενός κινήµατος που θα παλεύει για τα κοινά συµφέροντα των εργαζόµενων όλων των χωρών της περιοχής, που θα βάζει στο στόχαστρο το ίδιο το σύστηµα της εκµετάλλευσης, που γεννάει τα µνηµόνια, τον πόλεµο, την προσφυγιά. Βασικοί στόχοι αυτού του κινήµατος είναι: 1. Έξω από ΝΑΤΟ και ευρωστρατό, όχι στις νέες βάσεις, κλείσιµο όλων των βάσεων. Ανεξαρτησία από τους ιµπεριαλιστικούς οργανισµούς και τους σχεδιασµούς τους. Όχι στις ιµπεριαλιστικές επεµβάσεις στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή και στην περιοχή. Καµιά συµµετοχή – καµιά εµπλοκή άµεση ή έµµεση της Ελλάδας. Επιστροφή όλων των Ελληνικών στρατιωτικών αποστολών εκτός συνόρων. 2. Παλεύουµε ενάντια στον αντιδραστικό ελληνοτουρκικό ανταγωνισµό και στην ιµπεριαλιστική επαναχάραξη των συνόρων. Καµιά ανοχή στην πατριδοκαπηλεία, στον εθνικισµό, στη φιλοπόλεµη ρητορική. Οι ανταγωνισµοί των αστικών τάξεων για τις ΑΟΖ, τα πετρέλαια και τους αγωγούς, για την οικονοµική τους αναβάθµιση που προσπαθούν να εξαπατήσουν τους λαούς στο όνοµα του «κοινού εθνικού συµφέροντος», που αναφέρονται πάντα και µόνο στην ευθύνη του «άλλου κράτους», αποκρύβοντας τις «δικές µας» για την κλιµάκωση των συγκρούσεων, δεν είναι δικοί µας. Στους λαούς φέρνουν πολέµους και συµφορές. 3. Παλεύουµε ενάντια στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΝΕΛ, που ακολουθεί πιστά την επιθετική πολιτική του ευρωνατοϊκού ιµπεριαλισµού, επεκτείνει να αναβαθµίζει τις βάσεις του θανάτου, διεκδικεί να υλοποιήσει επιθετικά στην ευρωνατοϊκή ολοκλήρωση των Βαλκανίων, οικοδοµεί τον επικίνδυνο και επιθετικό άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ-Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου, φορτώνει δυσβάσταχτους εξοπλισµούς τον λαό. 4. Άµεση µείωση των στρατιωτικών δαπανών, όχι στο νέο εξοπλιστικό πρόγραµµα. Κοινός αγώνας του ελληνικού και τούρκικου εργατικού κινήµατος ενάντια στους εξοπλισµούς και για άµεση µείωση των πολεµικών δαπανών. Λεφτά για παιδεία, υγεία, κοινωνικές παροχές, δηµόσια αγαθά, όχι για βόµβες και εξοπλισµούς. 5. Όχι στο ρατσισµό, την ισλαµοφοβία, την πα-

τριδοκαπηλία και το φασισµό. Όχι στη συµφωνία ΕΕ-Τουρκίας που εγκλωβίζει χιλιάδες πρόσφυγες στα νησιά. Αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, άσυλο, ανοιχτά σύνορα µε οργανωµένη-ασφαλή-ελεύθερη διέλευση για τους πρόσφυγες και τους κατατρεγµένους των πολέµων. 6. Παλεύουµε ενάντια στην ευρωνατοϊκή ολοκλήρωση των Βαλκανίων. Τασσόµαστε υπέρ του σεβασµού των δικαιωµάτων όλων των εθνοτήτων, των λαών και των µειονοτήτων της ιστορικά πολυεθνικής περιοχής της Μακεδονίας, συµπεριλαµβανοµένου του δικαιώµατος του κάθε λαού –και του λαού της γειτονικής χώρας– στον αυτοπροσδιορισµό, χωρίς να αποφασίζουν γι’ αυτόν οι «νονοί» των Βαλκανίων, τοπικοί και διεθνείς. Προτάσσουµε την κοινή πάλη όλων των λαών των Βαλκανίων ενάντια στους εθνικισµούς, τις αστικές τάξεις, τον ιµπεριαλισµό. 7. Αναπτύσσουµε µέτωπο ενάντια στον εθνικισµό, την καλλιέργεια της αντιπαράθεσης και του µίσους ανάµεσα στους λαούς, τον φασισµό. Όλα αυτά δεν έχουν καµία σχέση µε οποιαδήποτε αγωνιστική ή αντιιµπεριαλιστική «διάθεση». Ο εθνικισµός και τα συλλαλητήρια που οργανώνει, είναι εχθρικά στην ειρήνη και τη φιλία των λαών, στο λαϊκό εργατικό κίνηµα και την αριστερά. Προσπαθούν να στρέψουν την οργή της εργατικής τάξης και του λαού από τη φτώχεια και τα µνηµόνια προς τον εθνικισµό, τη δεξιά και την ακροδεξιά, βγάζοντας λάδι την ΕΕ, την τρόικα, το κεφάλαιο. 8. Όχι στις εξορύξεις και την εκµετάλλευση των υδρογονανθράκων, που γίνονται σήµερα αντικείµενο ανταγωνισµών, πολέµων, οικολογικής καταστροφής. Τις ενεργειακές ανάγκες θα καλύψουν οι λαοί και όχι οι πολυεθνικές και το κεφάλαιο, µε σεβασµό στο περιβάλλον και στην κλιµατική ισορροπία του πλανήτη. 9. Παλεύουµε υπέρ των λαϊκών δηµοκρατικών ελευθεριών και δικαιωµάτων, καθώς οι εθνικισµός, το «πολεµικό κλίµα» και οι «πολεµικές προετοιµασίες» πάντα συνοδεύονται από την ένταση της καταστολής. Είµαστε ενάντια στη στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας, στη στράτευση των γυναικών και της νεολαίας στα 18, τη χρήση του στρατού σαν δύναµη καταστολής ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό». Για τα δικαιώµατα των φαντάρων, για µαζικό κίνηµα µέσα και έξω από τον στρατό. 10. Οι οργανώσεις που υπογράφουν αυτή την κοινή πολιτική δήλωση προχωράµε σε συντονισµό δράσης ενάντια στον πόλεµο, τον ιµπεριαλισµό, τον εθνικισµό. Μέσα από αυτόν: ►Καλούµε σε διοργάνωση αντιπολεµικών-αντιιµπεριαλιστικών συλλαλητηρίων την Τετάρτη 11 Ιουλίου, που ξεκινάει η Σύνοδος του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες. ►Συµβάλλουµε στην ανάπτυξη της αντιπολεµικής πάλης του εργατικού, λαϊκού και νεολαιίστικου κινήµατος. Καλούµε σε κοινή δράση κάθε δύναµη που κινείται σε αντιπολεµική, αντιιµπεριαλιστική κατεύθυνση. ►Προετοιµάζουµε καµπάνιας αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό ενάντια στο σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ και τις ΗΠΑ. ►∆ιερευνούµε τη δυνατότητα ανάπτυξης διεθνιστικής πρωτοβουλίας µέσα στο φθινόπωρο µαζί µε άλλες αριστερές και φιλειρηνικές οργανώσεις των Βαλκανίων. ►Καλούµε κάθε δύναµη και συλλογικότητα που συµφωνεί µε τη βασική κατεύθυνση της δήλωσης αυτής, να συµµετέχει µε τον δικό της τρόπο στον συντονισµό της αντιπολεµικής δράσης. Την κοινή δήλωση υπογράφουν οι: - ΑΝΤΑΡΣΥΑ - ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ (∆ΕΑ) – ΚΟΚΚΙΝΟ ∆ΙΚΤΥΟ (Κ.∆.) - ΚΟΚΚΙΝΟ ΝΗΜΑ - ΟΚ∆Ε

27 ιουνη 2018

εργατικά

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ να σώσουμε το Ασκληπιείο από την υποβάθμιση και τη συρρίκνωση Της Δέσποινας Τοσονίδου, Προέδρου του Σωματείου Εργαζομένων Ασκληπιείου Βούλας, μέλους ΕΓ ΟΕΝΓΕ

κυβέρνηση αυτή πλασάρει (όχι χωρίς επιτυχία πρέπει να πούμε) ότι, σε αντίθεση με τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, αυτή προσπαθεί να ανατάξει το δημόσιο σύστημα υγείας και σίγουρα δεν διακατέχεται από την αυταρχική αντίληψη των προκατόχων της. Παραμύθια! Ούτε οι Σαμαροβενιζέλοι και ο Άδωνις δεν είχαν τέτοια πολιτική κατεδάφισης του ΕΣΥ και αλαζονική συμπεριφορά όσο η παρούσα κυβέρνηση. Κι από δίπλα τα συριζαίικα συνδικαλιστικά παπαγαλάκια να στηρίζουν την κυβέρνησή τους, συκοφαντώντας και λοιδορώντας καθέναν που ασκεί κριτική, ιδιαίτερα όταν προέρχεται από το χώρο της μετωπικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Γιατί τα λέμε αυτά; Γιατί το Υπουργείο Υγείας και η Διοίκηση του Ασκληπιείου αντί να προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα, επιδιώκουν να φιμώσουν τους εργαζόμενους. Εκεί εντάσσεται η προσπάθεια εκφοβισμού και οι απειλές που δέχτηκε από τη Διοικήτρια της 2ης ΥΠΕ Όλγα Ιορδανίδου, ο Αντώνης Καραβάς, συνδικαλιστής γιατρός στο Νοσοκομείο μας, μέλος του Γενικού Συμβουλίου του ΜΕΤΑ και πρώην μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ, για να τον αποτρέψουν να αναφερθεί στα προβλήματα του νοσοκομείου, σε προγραμματισμένη συνέντευξη στον «Αθήνα 98.4». Μετά από λίγες ημέρες, ο ίδιος ο αναπληρωτής Υπουργός Υγείας Παύλος Πολάκης αντιμετώπισε με περιφρόνηση, και τη συνοδεία αστυνομικής προστασίας, το κλιμάκιο των συνδικαλιστών από την ΠΟΕΔΗΝ και την ΟΕΝΓΕ, που απαιτούσαν εξηγήσεις για το τι θα κάνει η κυβέρνηση με τους Επικουρικούς μας συναδέλφους.

ΑΣΚΛΗΠΙΕΙΟ SOS!!!

Το Ασκληπιείο Βούλας, παρότι εξυπηρετεί 1,5 εκατ. κατοίκους στα Νότια προάστια, έχει καθημερινή ορθοπεδική εφημερία και κάθε 4η ημέρα γενική εφημερία, διαρκώς υποβαθμίζεται. Εδώ και είκοσι ημέρες το Νοσοκομείο δεν έχει Αξονικό Τομογράφο, με αποτέλεσμα πολλοί ασθενείς μας να διακομίζονται για να εξεταστούν σε άλλα νοσοκομεία με ό,τι σημαίνει αυτό για την ταλαιπωρία που υφίστανται, αλλά και για την ασφάλειά τους. Μιλάμε για έγκλημα εκ προμελέτης: παρότι οι υπεύθυνοι γνώριζαν ότι ο αξονικός έχει ξεπεράσει κατά πολύ το όριο ζωής του από το 2015, παρότι έχει εμφανίσει επανειλημμένες βλάβες, παραδέχονται σήμερα και οι ίδιοι ότι... «ολιγώρησαν»! Ο χαλασμένος Αξονικός Τομογράφος είναι το αποκορύφωμα της εγκατάλειψης σε ένα Νοσοκομείο υπό κατάρρευση. Οι ελλείψεις σε υλικό,

φάρμακα, υποδομές είναι τραγικές. Το Αιμοδυναμικό Εργαστήριο για τα επείγοντα καρδιολογικά περιστατικά κλείνει μετά τις 8μμ στη γενική εφημερία, λόγω έλλειψης προσωπικού. Ο Ψηφιακός Αγγειογράφος δεν λειτουργεί για τον ίδιο λόγο. Τα εργαστήρια υπολειτουργούν, καθώς λείπουν βασικά αντιδραστήρια. Στα Χειρουργεία, ο κεντρικός κλιματισμός δεν λειτουργεί σωστά στις 5 από τις 11 αίθουσες, με αποτέλεσμα το προσωπικό να υποφέρει από τη ζέστη, ή να παγώνει. Δεν έχουμε ηλεκτρολόγους (παρά μόνο έναν), υδραυλικούς (επίσης έχει απομείνει ένας, λίγο πριν τη σύνταξη) και λοιπό τεχνικό προσωπικό. Στο Ασκληπιείο Βούλας ΔΕΝ υπάρχει Πνευμονολόγος, Γυναικολόγος, Αιματολόγος, Νευρολόγος και άλλες βασικές ειδικότητες για τριτοβάθμιο νοσοκομείο. Οι ελλείψεις σε προσωπικό είναι τεράστιες. Έχουμε 346 κενές θέσεις προσωπικού και 33 μόλις διορισμούς μόνιμων συναδέλφων την τελευταία τριετία! Στην πραγματικότητα, καθένας από εμάς εργάζεται για δύο, ή για τρεις. Οι βάρδιες στα τμήματα και στις κλινικές γίνονται με προσωπικό ασφαλείας, οι άδειες δίνονται με εξαιρετική δυσκολία, στο νοσηλευτικό προσωπικό χρωστάνε πάνω από 6.000 μέρες ρεπό! Την ίδια ώρα, οι συνάδελφοί μας συμβασιούχοι επικουρικοί, που μαζί στηρίζουμε το Νοσοκομείο, είναι υπό απόλυση με τη νέα απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου... ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ! Είναι επιτακτική ανάγκη η ενίσχυση του Ασκληπιείου Βούλας με μαζικές προσλήψεις ΜΟΝΙΜΟΥ Ιατρικού, Νοσηλευτικού, Παραϊατρικού και Διοικητικού προσωπικού, με επαρκή κονδύλια για τα αναλώσιμα, με αντικατάσταση των παλιών με νέα, σύγχρονα μηχανήματα από τον ΚΡΑΤΙΚΟ προϋπολογισμό. Γιατί τα λεφτά του λαού μας, τα λεφτά των ασθενών μας και τα δικά μας, τα τεράστια ποσά που πληρώνουμε μέσω της άμεσης και έμμεσης φορολογίας, ΠΡΕΠΕΙ να επιστρέφουν σ’ εμάς. Καλούμε όλους τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα στα Νότια προάστια να αγωνιστούμε ΜΑΖΙ:

Για να γίνουν μαζικές προσλήψεις ΜΟΝΙΜΟΥ προσωπικού και να μην απολυθεί ΚΑΝΕΝΑΣ Επικουρικός ή Συμβασιούχος συνάδελφός μας. Για την αύξηση της χρηματοδότησης από τον κρατικό προϋπολογισμό. Για την ποιοτική αναβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας στο Ασκληπιείο Βούλας. Είναι διεκδικήσεις αυτονόητες, τις οποίες κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ διακήρυσσε

και τώρα, ως μνημονιακή κυβέρνηση, τις κουρελιάζει, υποβαθμίζοντας το νοσοκομείο και προχωρώντας σε έμμεση ιδιωτικοποίηση του Ασκληπιείου, κατά τα συμφέροντα και τις ορέξεις του εφοπλιστικού κεφαλαίου. Σας καλούμε να στηρίξετε όλες και όλοι τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας την Πέμπτη, 28 Ιούνη 2018, 11πμ. Μόνο οι ενωτικοί αγώνες μπορούν να σώσουν το Ασκληπιείο!

Κοινή συγκέντρωση τριών νοσοκομείων

υνεχίζουν τις κοινές κινητοποιήσεις τους οι εργαζόμενοι των τριών νοσοκομείων της Βορειοανατολικής Αθήνας: Σισμανόγλειο, Αμαλία Φλέμινγκ και Παίδων Πεντέλης. Αυτή τη φορά απαίτηση των εργαζομένων στα τρία νοσοκομεία είναι να μείνει σε λειτουργία η Ωτορινολαρυγγολογική κλινική του νοσοκομείου Παίδων Πεντέλης. Οι σύλλογοι εργαζομένων των τριών νοσοκομείων πραγματοποίησαν την κινητοποίησή τους τη Δευτέρα 25 Ιού-

νη με τη συμπαράσταση κατοίκων της περιοχής, κλείνοντας τα Χειρουργεία και τα Εξωτερικά Ιατρεία του Παίδων Πεντέλης. Η κλινική ΩΡΛ κινδυνεύει με κλείσιμο, καθώς γιατροί της μεταφέρονται ως και τον Αύγουστο στην αντίστοιχη κλινική του νοσοκομείου Παίδων Αγία Σοφία, από την οποία αποχώρησαν 4 γιατροί. Χώρια βέβαια από την όποια εντατικοποίηση θα σημάνει αυτό για τους γιατρούς του Παίδων Πεντέλης που στο Αγία Σοφία θα κάνουν τις

εφημερίες. Η μνημονιακή πολιτική λιτότητας χτυπάει και τα νοσοκομεία παίδων της Αθήνας, καθώς δεν είναι μόνο η μη χρηματοδότηση των νοσοκομείων που είναι η κύρια αιτία για να μην προσλαμβάνονται γιατροί. Είναι και η λογική «ουδέν μονιμότερο του προσωρινού», που καθορίζεται από τη διαχειριστική λογική της κυβέρνησης και του Υπουργείου Υγείας κόντρα στις ανάγκες ασθενών και εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία.

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

27 ΙΟΥΝΗ 2018

Επιµέλεια Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς Εκλογές στο Υπουργείο Εργασίας: Αποτελέσµατα, µηνύµατα, προοπτικές Ενωτικό Ψηφοδέλτιο ΑΣΥ-ΑΠ το 2012 και µε την ΑΡΣΥ το 2015. Ωστόσο, µετά τις ριζικές µετατοπίσεις των ανωτέρω σχηµάτων σε καθαρά φιλοκυβερνητικές θέσεις και παλαιοσυνδικαλιστικές πρακτικές, αυτή τη φορά επιδιώξαµε την αυτόνοµη κάθοδό µας και συµµετοχή στην εκλογική διαδικασία, διαφυλάσσοντας τη διακριτή και ξεκάθαρη θέση και απόσταση από κάθε τέτοιου είδους λογική. Τα αποτελέσµατα αναδεικνύουν τη σαφή αποδοκιµασία των συναδέλφων προς το φιλοκυβερνητικό σχήµα της ΑΡΣΥ, γεγονός που εν µέρει δικαιώνει την απόφασή µας να αποχωρήσουµε από το συγκεκριµένο σχήµα τον Σε-

Του Νίκου Μποσινάκου, εργαζόµενου στο Υπ. Εργασίας

ο διήµερο 22-23 Ιουνίου 2018 πραγµατοποιήθηκε η εκλογοαπολογιστική συνέλευση και οι αρχαιρεσίες για την ανάδειξη νέου ∆Σ του Συλλόγου Υπαλλήλων Υπουργείου Εργασίας και την εκλογή αντιπροσώπων για το συνέδριο της Οµοσπονδίας Συλλόγων Υπουργείου Εργασίας (ΟΣΥΠΕ). Ως Αντί-Λογος συµµετείχαµε για πρώτη φορά σε εκλογική διαδικασία. Μέλη µας υπήρξαν εκλεγµένοι µε το Αποτελέσµατα:

για το ΔΣ

2018 Ψήφοι Εγγεγραμμένα μέλη 677 Ψήφισαν 518 Άκυρα 6 Λευκά 11 ΠΑΣΚ 254 ΑΡΣΥ 114 ΔΑΚΕ 75 Αντί-Λογος 37 Αγωνιστική Συσπείρωση 21

% 76,51%

49,03% 22,01% 14,48% 7,14% 4,05%

2015 Έδρες Ψήφοι 607 431 6 14 5 185 2 141 2 60 25

% 71,00%

42,92% 32,71% 13,92%

4 3 1

69 -27 15

5,80%

-4

για ΤΗΝ την ΟΣΥΠΕ ΓΙΑ ΟΣΥΠΕ 2018 Ψήφοι Εγγεγραμμένα μέλη 677 Ψήφισαν 517 6 Άκυρα Λευκά 11 244 ΠΑΣΚ ΑΡΣΥ 114 83 ΔΑΚΕ 38 Αντί-Λογος 21 Αγωνιστική Συσπείρωση

Σύνεδροι

76,37%

47,10% 22,01% 16,02% 7,34% 4,05%

13 7 4 2

Διαφορά Έδρες 2018-2015

2015 Ψήφοι 607 430 10 10 175 133 68 34

Σύνεδρ Διαφορά οι 2018-2015

70,84%

40,60% 30,86% 15,78%

9 7 4

69 -19 15

7,89%

-13

πτέµβριο του 2017 και αφού είχαµε προσπαθήσει µάταια να στρέψουµε το σχήµα σε πραγµατικά ριζοσπαστικές και µαχητικές θέσεις. Από την άλλη δηµιουργεί προβληµατισµό το γεγονός της µεγάλης ενίσχυσης των παλιών κλασικών παρατάξεων, µε τους καλά στηµένους εκλογικούς µηχανισµούς που τέθηκαν και αυτή τη φορά σε πλήρη λειτουργία. Η ΠΑΣΚ κυρίως, αλλά και η ∆ΑΚΕ ενισχύθηκαν σηµαντικά και έλαβαν θέσεις για την ηµέρα «που θα έρθουν οι δικοί τους (βλέπε ΚΙΝ.ΑΛ, Ν∆) στα πράγµατα». Είναι προφανές ότι επικράτησε η εκλογική λογική της εµπιστοσύνης στον καλύτερο και πιο αποτελεσµατικό «πατερούλη». Με αυτή τη λογική ούτε θέλουµε, ούτε µπορούµε να έχουµε καµία σχέση. Η συλλογικότητά µας, ο Αντί-Λογος, δεν διαµορφώθηκε µε βάση τις εκλογές, απευθύνεται ανοικτά και διαρκώς στους συναδέλφους, καλώντας σε συµµετοχή και δράση και θα συνεχίσει µε µεγαλύτερη αποφασιστικότητα και πείσµα στην ίδια λογική και κατεύθυνση. Εφόδιό µας η πίστη µας στο δίκαιο των θέσεών µας, η ελπίδα µας ότι οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσες θα πειστούν όχι από λόγια και υποσχέσεις, αλλά από πράξεις, παράδειγµα και επιχειρήµατα. Θα συνεχίσουµε αταλάντευτα στην προσπάθειά µας να αναδείξουµε τα σηµεία εκείνα που θα πρέπει να υπάρξει τεκµηριωµένος και µαχητικός Αντί-Λογος στην εκάστοτε κυβερνητική πολιτική, που συνεχίζει, σε εφαρµογή των συµφωνηµένων πολιτικών διαρκούς λιτότητας, να στερεί δικαιώµατα και από την εργατική τάξη. Και φυσικά θα ελέγχουµε και θα «ενοχλούµε» το νεοεκλεγέν ∆Σ, ειδικά ως προς τη συνέπεια στην τήρηση των αποφάσεων που λαµβάνει, µε πρώτη χρονικά τη συµµετοχή στην απεργία-αποχή από την ψευτο-αξιολόγηση.

Nokia: Μάχη για Συλλογική Σύµβαση Εργασίας

τάση εργασίας πραγµατοποίησαν την Πέµπτη 21 Ιουνίου οι εργαζόµενοι στη Nokia Ελλάδας. Η κινητοποίηση έγινε µε απόφαση του Σωµατείου τους και των γενικών συνελεύσεών τους. ∆ιεκδικούν την υπογραφή Συλλογικής Σύµβασης Εργασίας (ΣΣΕ), που θα βελτιώνει τις συνθήκες ζωής και εργασίας όλων των εργαζοµένων στην επιχείρηση. Η στάση εργασίας προέκυψε από την αναλγησία της εργοδοσίας. Η διοίκηση της Nokia απέρριψε κάθε πρόταση των εργαζοµένων της επιχείρησης για αυξήσεις µισθών και όχι µόνο. Οι εργαζόµενοι σε ανακοίνωσή τους τονίζουν ότι αυτή η στάση της εργοδοσίας δεν αποτελεί πρωτοτυ-

πία, αλλά είναι ο κανόνας στο πώς αντιµετωπίζονται οι εργαζόµενοι από τους εργοδότες. Και γι’ αυτό το λόγο ο µόνος τρόπος να αντιµετωπίσεις τη στάση της εργοδοσίας είναι οι αγώνες. Αγώνες που δεν θα περιοριστούν µόνο στα πλαίσια της επιχείρησης, καθώς έχουν να κάνουν µε το µνηµονιακό πλαίσιο που από κοινού επέβαλλαν οι εργοδότες και οι µνηµονιακές κυβερνήσεις, από τον ΓΑΠ ως τον Τσίπρα, µε ή χωρίς γραβάτα, σφίγγοντας συνεχώς τη θηλιά στο λαιµό των εργαζοµένων. Οι εργαζόµενοι στη Nokia δηλώνουν ότι θα συµβάλουν όσο µπορούν στο συντονισµό των εργαζοµένων στον κλάδο Τηλεπικοινωνιών και

Τεχνολογίας. Επίσης ότι θα συνεχίσουν τον αγώνα για υπογραφή ΣΣΕ µε βάση τις αποφάσεις σχετικής Γενικής Συνέλευσής τους το 2015. Απαιτούν κατά τη διάρκεια που θα ισχύει η ΣΣΕ, να µη γίνει καµία απόλυση. Επίσης απαιτούν εφαρµογή κατώτατων εισαγωγικών µισθών για κάθε βαθµίδα εκπαίδευσης σύµφωνα µε ΣΣΕ, προσαυξήσεις στους κατώτατους µισθούς κάθε κατηγορίας κατά 10% λόγω συµβίωσης και κατά 130 ευρώ για κάθε τέκνο. Τέλος διεκδικούν την καθιέρωση επιδόµατος φύλαξης τέκνων (250 ευρώ ανά τέκνο κάθε µήνα), επίδοµα για τέκνα µε αναπηρία (100 ευρώ ανά τέκνο κάθε µήνα) και επαναφορά των κουπονιών του Αυγούστου.

24ωρη απεργία στο «Βοήθεια στο Σπίτι»

ι εργαζόµενοι του κοινωνικού προγράµµατος των δήµων «Βοήθεια στο Σπίτι» πραγµατοποιούν 24ωρη απεργία την Τετάρτη 27 Ιούνη. Οι εργαζόµενοι στο πρόγραµµα θα κάνουν πανελλαδική συγκέντρωση στο Σύνταγµα και θα ακολουθήσει πορεία προς τα υπουργεία Εσωτερικών και Εργασίας στην Πλατεία Κλαυθµώνος. Την πανελλαδική απεργία κάλεσε το Πανελλήνιο Συντονιστικό Όργανο Συλλόγων και Σωµατείων «Βοήθεια στο Σπίτι». Οι εργαζόµενοι στο συγκεκριµένο πρόγραµµα παραµένουν εδώ και 15 χρόνια σε καθεστώς οµηρίας. Τους κοροϊδεύουν συνεχώς οι υπουργοί Εσωτερικών και Εργασίας όλων των κυβερνήσεων από το 2003 µέχρι σήµερα και οι αντίστοιχες κυβερνήσεις µε συνεχείς δεσµεύσεις για λύση των προβληµάτων τους, που δεν γίνονται ποτέ πράξη. Στην ίδια γραµµή βρίσκονται και οι «αρµόδιοι» υπουργοί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ Σκουρλέτης και Αχτσιόγλου. Αποτέλεσµα αυτών των ανεκπλήρωτων δεσµεύσεων είναι το «Βοήθεια στο Σπίτι» να απαξιώνεται χρόνο µε το χρόνο, να µην υπάρχουν χρήµατα για να καλυφθούν οι ελλείψεις σε υλικοτεχνικές υποδοµές, αλλά και να µειώνεται διαρκώς το προσωπικό, καθώς πολλοί εργαζόµενοι δεν αντέχουν να ζουν µόνιµα στην ανασφάλεια. Οι εργαζόµενοι στο «Βοήθεια στο Σπίτι» προσλήφθηκαν µε διαδικασίες ΑΣΕΠ. Καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες και έχουν απασχόληση συνεχούς εργασίας χωρίς διακοπή για πάνω από δέκα έτη. Η εµπειρία τους και η τεχνογνωσία τους µπορεί να εξυπηρετήσει χιλιάδες κυρίως ηλικιωµένους ανθρώπους που το έχουν ανάγκη και για όλους αυτούς τους λόγους χρειάζεται να µονιµοποιηθούν χωρίς όρους και προϋποθέσεις, µε τη δικαίωση του αιτήµατός τους για νοµοθετική ρύθµιση που θα διασφαλίζει την παραµονή τους στις θέσεις εργασίας που καλύπτουν σήµερα.

27 ΙΟΥΝΗ 2018

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

Μπροστά στο φάσµα των απολύσεων και οι συµβασιούχοι των νοσοκοµείων

Κυβέρνηση και Ελεγκτικό Συνέδριο εµπαίζουν τους επικουρικούς µα που σύντοµα θα δούµε την απάντησή του. Όµως ακόµη και έτσι ο Πολάκης και ο Ξάνθος το παίζουν Πόντιοι Πιλάτοι, ρίχνοντας το µπαλάκι στους διευθυντές, µη παίρνοντας οι ίδιοι ως σήµερα καµιά νοµοθετική πρωτοβουλία. ∆ηλώνουν βέβαια ότι θα υπάρξει τέτοια σύντοµα. Μάλιστα αφήνουν να εννοηθεί ότι το ζήτηµα θα λυθεί όπως λύθηκε και για τους συµβασιούχους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Με... µοριοδότηση αντίστοιχη δηλαδή. Το µοντελάκι αυτό έχει βέβαια και τα γνωστά αποτελέσµατα. ∆εκάδες συµβασιούχοι των ΟΤΑ έχουν κατασκηνώσει σε Αθήνα, Κέρκυρα, Κοµοτηνή, Ξάνθη κ.α. Συµβασιούχοι που χάρη σε αυτό το µοντέλο µοριοδότησης πετάχτηκαν στο δρόµο από την κυβέρνηση Τσίπρα. Με λίγα λόγια, η νοµοθετική ρύθµιση θα κάνει τα... γνωστά. Οµηρία και ξερό ψωµί για τους εκατοντάδες επικουρικούς των νοσοκοµείων.

Του Θοδωρή Πατσατζή

ε µπροστάρη το Ελεγκτικό Συνέδριο, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εξακολουθεί να εφαρµόζει τη µνηµονιακή πολιτική των απολύσεων στο δηµόσιο και τώρα που ακόµη δεν έχουν κοπάσει τα κροκοδείλια χαµόγελα του καραγκιοζ-µπερντέ υπουργικού συµβουλίου και βουλευτών των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στο Ζάππειο για τη δήθεν έξοδο από τα µνηµόνια. Νέα θύµατα οι εργαζόµενοι ως επικουρικοί στα νοσοκοµεία, όπου, σύµφωνα µε την αναµενόµενη απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου, δεν είναι νόµιµη η ανανέωση των συµβάσεών τους µετά την πάροδο 24 µηνών και βέβαια δεν είναι νόµιµο και να πληρωθούν για όσες µέρες έχει παραταθεί η σύµβασή τους. Αυτό στα δηµόσια νοσοκοµεία αφορά όσους τους έχει ανανεωθεί η σύµβαση από τον Αύγουστο του 2017 ως και τις 31/12 του 2018.

Ελλείψεις προσωπικού Κι όλα αυτά ενώ υπάρχουν εργαζόµενοι επικουρικοί στα νοσοκοµεία που είναι απλήρωτοι σχεδόν 6 µήνες, αλλά συνεχίζουν να δουλεύουν και να προσπαθούν να σώσουν τα χιλιοχτυπηµένα, από τη µη χρηµατοδότηση και τις ελλείψεις προσωπικού, δηµόσια νοσοκοµεία. Είναι δεδοµένο ότι µε τις πολιτικές που ήδη ασκεί η κυβέρνηση, όπως οι µετακινήσεις γιατρών από το ένα νοσοκοµείο στο άλλο για κάλυψη εφηµεριών, κάποια νοσοκοµεία θα αναγκαστούν να κλείσουν κλινικές. Κάτι που σηµαίνει ότι οι µεγαλόστοµες εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ για την αντιµετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και για την παροχή ιατροφαρµακευτικής περίθαλψης σε όλους θα µείνουν εξαγγελίες. Για το ίδιο το προσωπικό των νοσοκοµείων η κατάσταση θα γίνει τραγική. Πέρα από τις µετακινήσεις γιατρών από νοσοκοµείο σε νοσοκοµείο, θα συνεχιστεί η κατάντια µε τα χρωστούµενα ρεπό στις νοσηλεύτριες. Σε πολλά νοσοκοµεία υπάρχει νοσηλευτικό προσωπικό που

Κινητοποιήσεις του οφείλονται ακόµη και 80, 90 ή 100 ρεπό. Αυτός ο αριθµός θα διπλασιαστεί και η εντατικοποίηση θα χτυπήσει κόκκινο. Φαντάζει ακατανόητο τι αντοχές θα πρέπει να επιδείξουν αυτοί οι εργαζόµενοι, για να µπορέσουν να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους. Σε πολλές περιπτώσεις δεν θα µπορέσουν ίσως να δοθούν και οι καλοκαιρινές άδειες. Και µετά απ’ όλα αυτά υπάρχει και η φαεινή ιδέα των αξιολογήσεων. Οι ευθύνες της κυβέρνησης είναι τεράστιες. Έχει αρνηθεί επανειληµµένα το αίτηµα για µονιµοποίηση των συµβασιούχων, που εργάζονται στα νοσοκοµεία, όταν ξέρει ότι ακόµη και αυτό δεν επαρκεί για να καλυφθούν οι κενές οργανικές θέσεις. Προτιµάει το ευέλικτο προσωπικό, για να συνεχίσει αυτά που δίδαξαν οι δεξιοί και οι Πασόκοι προκάτοχοί τους. Την οµηρία µε αντάλλαγµα τους ψήφους. Σε αυτή την κατεύθυνση βολεύεται και µε τις συµφωνίες που έχει κάνει µε την ΕΕ και την τρόικα και µε τα µνηµόνια που υπέγραψε. Άλλωστε σύµφωνα µε τους νόµους που ο Τσίπρας και το σκυλολόι του ψήφισαν, απαγορεύεται ρητά η µετατροπή των συµβάσεων ορισµένου

χρόνου σε αορίστου. Αντίθετα, το µόνο που υπόσχεται η κυβέρνηση είναι ότι θα καλύψει, αν και εφόσον εφαρµοστεί η δέσµευση για το µία αποχώρηση-µία πρόσληψη το 2019, περίπου 6.500 θέσεις γιατρών που θα µείνουν κενές και όχι τα τεράστια κενά που υπάρχουν. Αλλά το υπουργείο Υγείας, από την πρώτη µέρα αυτής της κυβέρνησης, το µόνο που κάνει είναι να κοροϊδεύει και να ειρωνεύεται όποιον προσπαθεί να αντισταθεί σε αυτές τις πολιτικές, είτε απεργός είναι, είτε συνδικαλιστής. Μάλιστα µετά τις έντονες αντιδράσεις των εργαζοµένων στα νοσοκοµεία και την κινητοποίηση που έκαναν µαζί στο υπουργείο οι δύο οµοσπονδίες του κλάδου, η Πανελλήνια Οµοσπονδία Εργαζοµένων στα ∆ηµόσια Νοσοκοµεία (ΠΟΕ∆ΗΝ) και η Οµοσπονδία Ενώσεων Νοσοκοµειακών Γιατρών (ΟΕΝΓΕ), η κυβέρνηση καλεί τις διοικήσεις των νοσοκοµείων να «παρανοµήσουν». ∆ηλαδή να γίνει κανονικά η µισθοδοσία, χωρίς να προηγηθεί η θεώρηση των αντίστοιχων ενταλµάτων πληρωµής. Το ποιοι και πόσοι διοικητές δεν θα υπακούσουν, κινδυνεύοντας µε φυλάκιση, είναι ένα ερώτη-

Απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις οι εργαζόµενοι στα δηµόσια νοσοκοµεία χρειάζεται να ξεσηκωθούν. Την Παρασκευή 22 Ιούνη έγινε η πρώτη κινητοποίηση στο υπουργείο Υγείας. Χρειάζεται να ακολουθήσουν κι άλλες. Τόσες, ώστε να σταµατήσει ο Πολάκης να είναι χλευαστικός και ειρωνικός όσο ήταν την Παρασκευή απέναντι στους εργαζόµενους και τους συνδικαλιστές, που τον συνάντησαν. Μόνο η οργανωµένη απάντηση των ίδιων µπορεί να τον βάλει στη θέση του. Είναι καιρός να ξαναπάρει µπρος η πρωτοβουλία που υπήρχε τον Μάη και είχε θετικά αποτελέσµατα όσον αφορά τις κινητοποιήσεις ανά νοσοκοµείο. Συνελεύσεις χρειάζεται να οργανωθούν σε κάθε νοσοκοµείο, ενηµερωτικές δράσεις και επιτροπές δράσης των εργαζοµένων, µε τη συµµετοχή και των επικουρικών. Είναι ο µόνος τρόπος να µπορέσει να απλωθεί ένα µέτωπο στο χώρο της υγείας, που µαζί µε τους σκηνίτες συµβασιούχους των δήµων και τους απολυµένους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς να µπορούν να παλέψουν µε στόχο τις προσλήψεις µόνιµου προσωπικού σε δήµους, σχολεία και νοσοκοµεία και για την κατάργηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας.

Έµεινε χωρίς... παθολογική κλινική!

πίστευτες εικόνες διαδραµατίστηκαν στο Γενικό Νοσοκοµείο Πρέβεζας τη νύχτα της Παρασκευής 22 Ιουνίου. Το νοσοκοµείο ξέµεινε από... παθολόγους γιατρούς και η αντίστοιχη κλινική του δεν µπορούσε να εφηµερεύσει. Θα ήταν κωµικό, αν δεν κινδύνευαν ανθρώπινες ζωές, καθώς οι παθολογικές κλινικές είναι αυτές που δέχονται καθηµερινά τις περισ-

σότερες περιπτώσεις ασθενών. Μένοντας το νοσοκοµείο Πρέβεζας χωρίς εφηµερεύοντα παθολόγο, τα περιστατικά που επισκέπτονταν το νοσοκοµείο έπρεπε να φύγουν για γειτονικά νοσοκοµεία. Αυτό σήµαινε κάποια χιλιόµετρα κρίσιµα για την υγεία κάποιων ασθενών, αλλά και επιβάρυνση των αντίστοιχων κλινικών των γειτονικών νοσοκοµείων, που πάσχουν επίσης από έλλειψη προσωπικού.

Το Σωµατείο Εργαζοµένων στο Νοσοκοµείο Πρέβεζας είχε κάνει σχετική κινητοποίηση, προειδοποιώντας για τους κινδύνους πριν από αρκετούς µήνες, µε παράσταση διαµαρτυρίας στα γραφεία της διοίκησης. Κυρίαρχες αιτίες του προβλήµατος είναι οι λογικές που εφαρµόζουν στα νοσοκοµεία τα µνηµόνια, αλλά και οι σχετικοί οργανισµοί που οδηγούν τους γιατρούς ακόµη και σε παραι-

τήσεις, αν όχι σε αρνήσεις να δουλέψουν στα δηµόσια νοσοκοµεία, εξαιτίας των εξοντωτικών ρυθµών εργασίας. Στην Παθολογική Κλινική του Νοσοκοµείου Πρέβεζας, το προηγούµενο διάστηµα παραιτήθηκαν δύο γιατροί ακριβώς γι’ αυτό το λόγο.

αριστερα

Φεστιβάλ UNITY της ΛΑΕ: Οι «μικρές» συζητήσε κόσμο που έδειξε ενδιαφέρον για τον συμμαχικό σχηματισμό της Αριστεράς. Παρά τον κατακλυσμό της τις 22 και 23 Ιούνη συμμε- δεύτερης μέρας, το φεστιβάλ τείχαμε στο φεστιβάλ της αποτέλεσε σημείο συνάντησης ΛΑΕ, UNITY, μαζί με πολύ και αναζητήσεων σημαντικού

Των Σπύρου Αντωνίου και Κατερίνας Γιαννούλια

τμήματος του κόσμου της Αριστεράς και των διαφορετικών κινημάτων, που αναπτύσσονται επίμονα. Ενός κόσμου που αντέχει το δύσκολο αυτό μεσοδιάστημα (μετά την προδοσία ΣΥΡΙΖΑ και πριν τα νέα μεγάλα

ξεσπάσματα) κα να δράσει οργα γικά, συσπειρωτ κά και αποτελεσμ μέτωπα, κοινωνικ ριασμοί, υπεράσ περιουσίας, αντιρ

Ενωτικά, μαζικά, ριζοσπαστικά ενάντια στ

συζήτηση για τον εργασιακό «μεσαίωνα» και την αναγκαία παρέμβαση της Αριστεράς στους χώρους δουλειάς συγκέντρωσε μεγάλο αριθμό αγωνιστών κι αγωνιστριών της καθημερινής δράσης σε δύσκολα περιβάλλοντα, από ευρύτερους συνδικαλιστικούς-πολιτικούς χώρους, με έντονη κι ελπιδοφόρα την παρουσία νεολαίας, αλλά και γυναικών. Το βασικό πλαίσιο στο οποίο διεξάγεται ο αγώνας στους χώρους δουλειάς, ο χαρακτήρας του πάνελ και τα βασικά «επίδικα» της περιόδου που διανύουμε, αποτέλεσαν στοιχεία του ανοίγματος της συζήτησης που έγινε από τη συντονίστρια Κατερίνα Γιαννούλια (μέλους της ΕΕ του ΜΕΤΑ και του ΓΣ ΑΔΕΔΥ). Συγκεκριμένα έγινε αναφορά στο «φανταστικό σενάριο» της «Δίκαιης ανάπτυξης», που παίζεται αυτό το διάστημα από την κυβέρνηση, την ώρα που έχει δεσμευτεί για μνημονιακή συνέχεια ως το 2060! Αυτό το σενάριο χρειάζεται αποκάλυψη, κατηγορηματική απόρριψη κι έμφαση στην αναδιανομή και στην επαναφορά τουλάχι-

στον στην προ-μνημονίων νομοθεσία, δικαιώματα, κατακτήσεις κλπ. Δίκαιη ανάπτυξη στον καπιταλισμό δεν μπορεί να υπάρξει, ούτε κατακτήσεις χωρίς σκληρούς αγώνες. Επίσης, παρουσιάστηκαν τα δικά μας… προαπαιτούμενα: «Απαραίτητη η σταθερή παρέμβαση μέσα κι έξω από τους εργατικούς χώρους, με επιμονή σε κάθε εργατικό αγώνα και κινητοποίηση. Με σύνδεση με την κοινωνία και τους υπόλοιπους εργατικούς χώρους». Η συνέχεια ήταν για την πιο πρόσφατη κι ελπιδοφόρα εξέλιξη, για την «κοινή πρωτοβουλία στις 30 Μάη, που ήταν καλή για το συγκεκριμένο πλαίσιο, αλλά χρειάζεται προσοχή στα επόμενα και κατά περίπτωση η αντιμετώπιση των κινητοποιήσεων των τριτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργάνων, για να μην αποκοπούν οι δυνάμεις μας από τα υπάρχοντα συνδικάτα». Και για τις δυνάμεις μας: «Επιμονή στην ενωτική παρέμβαση, με μαζικό και ριζοσπαστικό τρόπο. Στη ΛΑΕ και στο ΜΕΤΑ, πιστεύουμε ότι έχουμε σταθερά, ειλικρινά

και με ισότιμη πρόσκληση, επιμείνει στη γραμμή της αναγκαίας ενότητας, με μαζική απεύθυνση, αλλά χωρίς εκπτώσεις στις απόψεις και τις θέσεις της Αριστεράς. Στόχος, η αναδιοργάνωση του εργατικού κινήματος, η αύξηση των συλλογικών αγώνων κι αντιστάσεων, η απόρριψη της «μνημονιακής κανονικότητας» και η διεκδίκηση της αντιστροφής των μνημονίων». Κι ο βασικός στόχος: «Να οικοδομήσουμε στη βάση του κινήματος, σε κάθε εργατικό χώρο, την εναλλακτική της Αριστεράς, συνδικαλιστικής και πολιτικής, στο δίλημμα Τσίπρας ή Μητσοτάκης. Ενωτικά, μαζικά, ριζοσπαστικά, να διεκδικήσουμε ξανά στη δράση και τους αγώνες τον κόσμο που έχει μείνει “άστεγος” συνδικαλιστικά και πολιτικά, να διεκδικήσουμε ξανά τον οργανωμένο κόσμο των συλλογικοτήτων μας που έχει υποχωρήσει, να αποδείξουμε ότι αντιπαλεύεται ξανά ο “μονόδρομος” των μνημονίων». Και η απαραίτητη υπενθύμιση: «Το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορεί να μην ασχολείται με τις αντιπολεμικές-αντιρατσιστικές-αντιφασιστικές δράσεις, πρω-

τοβουλίες και να μην προβάλλει τα αντίστοιχα αιτήματα από πλευράς του». Ο Σπύρος Tσατσαρώνης (εργαζόμενος σε ΜΚΟ), πρώτος ομιλητής του πάνελ, τόνισε την προσπάθεια που χρειάζεται να γίνει για να συγκροτηθούν ξανά τα πρωτοβάθμια σωματεία από το μηδέν. Στη συνέχεια θα χρειαστεί ο συντονισμός των πραγματικών σωματείων. Σχετικά με την κυρίαρχη συζήτηση που έχει προκύψει το τελευταίο διάστημα, δηλαδή την «30 Μάη», έθεσε το ζήτημα της αποτίμησης, με βάση το πόσα πραγματικά σωματεία στήριξαν αυτή την πρώτη προσπάθεια συντονισμού. Ο Σπύρος Τσατσαρώνης συνέχισε με την πεποίθηση ότι δεν πρέπει να πέφτουμε σε ηττοπάθεια και ότι χρειάζεται να ενοποιείται πολιτικά ο χώρος που παλεύει. Η Αφροδίτη Παπαναστασίου, νοσηλεύτρια και ομιλήτρια εκ μέρους της Πανελλαδικής Ανεξάρτητης Ταξικής Εργατικής Κίνησης, έβαλε το στόχο να ενώσουμε τη διασπασμένη εργατική τάξη. Όσο για τη μεγάλη συζήτηση που έχει ανοίξει στις ταξικές δυνάμεις για την «Κοινωνική Συμμαχία», τη θεωρεί ως ποιοτική διαφορά και προσπά-

«Δήμοι και Δημοκρατία: για ένα κί

ίγη ώρα πριν… «ανοίξουν οι ουρανοί» και ξεσπάσει η καλοκαιρινή καταιγίδα το απόγευμα του Σαββάτου 23/6 (με αποτέλεσμα να ματαιωθούν οι προγραμματισμένες συναυλίες του φεστιβάλ UNITY), με τη συμμετοχή αρκετού κόσμου πραγματοποιήθηκε η ανοιχτή συζήτηση «Δήμοι και Δημοκρατία: για ένα κίνημα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση». Σε αυτή αναπτύχθηκε πλούσια συζήτηση για τις τελευταίες εξελίξεις στην τοπική αυτοδιοίκηση, όπου με τον νόμο Κλεισθένη Ι και το πρόσφατο Μεσοπρόθεσμο εμπεδώνεται και βαθαίνει η πολιτική της ασφυκτικής μνημονιακής εποπτείας του διαβόητου νόμου Καλλικράτη. Παράλληλα, παρουσιάστηκε η εμπειρία παρέμβασης μιας σειράς αριστερών, ριζοσπαστικών δημοτικών σχημάτων της Αττικής και κατατέθηκαν προτάσεις για το ρόλο που μπορούν να διαδραματίσουν στην αναγκαία προσπάθεια για την ανασυγκρότηση των τοπικών (και όχι μόνο) κινηματικών αντιστάσεων και της Αριστεράς.

Στο άνοιγμα της κουβέντας, ο Νίκος Σακούτης (δημοτικός σύμβουλος Πετρούπολης) παρουσίασε τις αντιδραστικές αλλαγές που επιφέρουν οι πρόσφατες νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης στην τοπική αυτοδιοίκηση, που παρακρατούν δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ από τους Δήμους και τις Περιφέρειες, επεκτείνοντας έτσι τη λογική των ανταποδοτικών τελών και των ιδιωτικοποιήσεων. «Αλλαγές που επιβάλλουν τη δημιουργία ενός ισχυρού κινήματος «από τα κάτω, που θα αμφισβητήσει αυτές τις πολιτικές στην αυτοδιοίκηση», όπως τόνισε. Μεταξύ όσων τοποθετήθηκαν στη συζήτηση που ακολούθησε, η Όλγα Κλείτσα (κοινοτική σύμβουλος 5ης Δ.Κ. Αθήνας) περιέγραψε τη δράση της ομάδας «Πόλης Ξεκίνημα». Αυτή προέκυψε από όσους/ες αποχώρησαν από την «Ανοιχτή Πόλη» και μετά από διετή λειτουργία, όπου συναντήθηκαν σε διάφορες κινητοποιήσεις με μια σειρά από αγωνιστές και συλλογικότητες κατοίκων, πριν λίγες μέρες συγκρότησαν τη δημοτική κίνηση «Ανυπόταχτη Αθήνα».

Η ίδια αναφέρθηκε στα τεράστια κενά των δημοτικών υπηρεσιών και στο έλλειμμα δημοκρατίας στη λειτουργία του Δήμου, που αποξενώνει τους κατοίκους (π.χ. απαγόρευση εισόδου στα δημοτικά συμβούλια). Επίσης, στην ιδιαιτερότητα του μεγαλύτερου δήμου της Ελλάδας, όπου οι περισσότεροι πολίτες του δεν μένουν πια εδώ, λόγω των συνθηκών που έχει επιφέρει η κρίση και της τουριστικοποίησης ολόκληρων γειτονιών, μέσω της βραχυπρόθεσμης-πανάκριβης μίσθωσης κατοικιών. Τέλος, πέρα από τη σημασία του συντονισμού των ριζοσπαστικών δημοτικών κινήσεων, υπογράμμισε ιδιαίτερα την ανάγκη ενίσχυσης του κινηματικού δρόμου, που μπορεί να φέρει νίκες ακόμα και όταν οι αποφάσεις των διοικήσεων είναι ενάντια στα συμφέροντα της κοινωνίας, όπως στην περίπτωση της μπαζοποίησης του τελευταίου ποταμού της Αθήνας, Ποδονίφτη: «Μέσα σε μια εβδομάδα, κινητοποιώντας φορείς και συλλόγους, καταφέραμε να κερδί-

σουμε το κοινοτικό και το δημοτικό συμβούλιο, κόντρα στην πλειοψηφία Καμίνη. Ακόμα και με την απόφαση της Περιφέρειας, που προχωράει το μπετόν, μπορούμε

27 ιουνη 2018

εις που συνάντησαν τις αγωνίες του κόσμου μας

αι που επιχειρεί ανωμένα, συλλοτικά, παρεμβατιματικά σε πολλά κά (π.χ. πλειστησπιση δημόσιας ρατσιστικά κλπ),

πολιτικά, εργατικά, δημοτικά, με στόχο να ανακτηθεί η λαβωμένη αυτοπεποίθηση του λαϊκού κινήματος και να υπάρξει νέα αντεπίθεση. Οι «μικρές» συζητήσεις του φεστιβάλ αποδείχτηκαν «μεγά-

λες», μιας και καταπιάστηκαν με την πραγματικότητα, σκληρή, αλλά με κινηματικές δυνατότητες, και παρουσίασαν αυξημένη συμμετοχή και απήχηση, με αντιπροσωπευτικά πάνελ και τοποθετήσεις, καταφέρνοντας να

αποτυπώσουν την κατάσταση, τις αγωνίες, αλλά και τις προτεινόμενες λύσεις-δράσεις-πρωτοβουλίες, τόσο στον χώρο της αυτοδιοίκησης, όσο και στον χώρο του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος.

τον εργασιακό μεσαίωνα των μνημονίων θεια υποταγής των εργαζομένων στα αιτήματα του ΣΕΒ. Η εκτίμηση της Αφροδίτης Παπαναστασίου ήταν ότι δεν συγκινήθηκε ο κόσμος της δουλειάς, στις 30 Μάη, από την «Κοινωνική Συμμαχία», αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι νίκησε και η πλευρά μας. Ο πυρήνας ενοποίησης θα πρέπει να είναι πάνω στα αιτήματα της σταθερής εργασίας, των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και της αύξησης των μισθών. Χρειάζεται στροφή στα σωματεία, είπε, και αυτό είναι δική μας δουλειά. Όσο για την 30ή Μάη, χαρακτήρισε θετική την κοινή πρωτοβουλία, γιατί, χωρίς να θεωρούμε ότι γίναμε η πρωτοπορία του κινήματος, δόθηκε ένα μήνυμα στην Αριστερά ότι μπορούμε να αντιστρέψουμε την κατάσταση. Η Ελένη Χριστοπούλου, συμβασιούχος του Δήμου Καλλιθέας, αναφέρθηκε στον μεγάλο αγώνα που έδωσαν οι συμβασιούχοι το καλοκαίρι του 2017. Οι περισσότεροι τον έχουν εκλάβει ως ήττα, αφού το 93% βρέθηκε απολυμένο. Ωστόσο, οι προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, που έγιναν ως αποτέλεσμα αυτού ακριβώς του αγώνα, είναι μία νίκη, με δεδομένο ότι, σε άλλη πε-

ρίπτωση, η καθαριότητα των δήμων θα είχε ήδη περάσει στους ιδιώτες. Η Ελένη Χριστοπούλου μίλησε για τον κατακερματισμό των εργαζομένων που υπάρχει και για την ευκαιρία που χάθηκε πέρσι, όταν ο αγώνας των συμβασιούχων των δήμων θα μπορούσε να γίνει αγώνας όλων των εργαζομένων που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα, όπως είναι οι αναπληρωτές στα σχολεία, οι επικουρικοί στα νοσοκομεία, οι εργαζόμενοι στις ΜΚΟ, αλλά και των μόνιμων εργαζομένων που δεν κερδίζουν από την ελαστική εργασία που συνυπάρχει με τη δική τους. Με τη σειρά της αναφέρθηκε στις 30 Μάη, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι δεν μπορούσαμε να πάμε σε αυτή την απεργία με τις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Συμπλήρωσε την ομιλία της με το πρόβλημα της αλλαγής του συνδικαλιστικού νόμου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που δυσκολεύει, έως κάνει αδύνατη, την προκήρυξη απεργιών από τα σωματεία. Ο Αντώνης Καραβάς γιατρός του Ασκληπιείου Βούλας και μέλος του ΓΣ ΜΕΤΑ, ξεκίνησε από το επίκαιρο πρόβλημα του Ασκληπιείου, με τον χαλασμένο αξονικό

τομογράφο και το πρόσφατο εργατικό ατύχημα, αλλά και την επίδραση των μνημονιακών αντεργατικών πολιτικών που συνεχίζει και αυτή η κυβέρνηση και τις απολύσεις των επικουρικών εργαζομένων των δημόσιων νοσοκομείων, που δραματοποιούν ακόμη περισσότερο την κατάσταση της Δημόσιας Υγείας για ολόκληρη την κοινωνία (εργαζόμενους και χρήστες αυτής). Μίλησε για την απόσυρση του κράτους από τις κοινωνικές υπηρεσίες, για το ρόλο και τα αποτελέσματα των δωρεών από εφοπλιστές και τραπεζίτες και για τα εργατικά ατυχήματα. Χαρακτήρισε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σκληρή, επιθετική και νεοφιλελεύθερη. Και παρατήρησε ότι, παρά τα προβλήματα, υπάρχουν πολλές εστίες επιμέρους αντιστάσεων, στις οποίες πρέπει να είμαστε εκεί ως Αριστερά. Καταλύτης είναι η κοινή δράση της Αριστεράς, είπε. Αναφέρθηκε στην πρωτοβουλία που πήρε το ΠΑΜΕ, στο χώρο της υγείας, υπό την πίεση της κατάστασης, αλλά και της έντονης δράσης του ΜΕΤΑ, για τη διοργάνωση της κοινής μέρας δράσης στα νοσοκομεία, το προηγούμενο διάστημα. Η δική μας πίεση θα πρέπει να

είναι συνεχής. Είναι αναγκαία, ωστόσο και η πολιτική πρόταση από μεριάς μας, καθώς, όπως είχε πει και ο Λένιν: «το μόνο όπλο του λαού είναι η οργάνωσή του». Μας κάλεσε, τέλος, να στηρίξουμε την κινητοποίηση που διοργανώνεται στο Ασκληπιείο στις 28 Ιούνη. (βλ. σελ. ???) Ακολούθησαν παρεμβάσεις: από τον Γρηγόρη Καλομοίρη, μέλος της ΕΕ του ΜΕΤΑ και της ΕΕ ΑΔΕΔΥ, που τόνισε τη σημασία της νίκης των συμβασιούχων των δήμων, αναφέρθηκε στην ανάγκη συνέχειας και συντονισμού των αγώνων, στην απαραίτητη ένταξη των συμβασιούχων στα συνδικάτα ως πλήρη μέλη και θύμισε το σημαντικό ρόλο που έπαιξε ο συντονισμός των σωματείων και η επιτροπή «ΔΕΝ χρωστάμε, ΔΕΝ πουλάμε, ΔΕΝ πληρώνουμε» στο διάστημα των πλατειών. Με την υπόσχεση ότι θα ξαναβρεθούμε όλοι μαζί και ακόμα περισσότεροι και τη δέσμευση για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο συντονισμό στο εργατικό κίνημα το επόμενο διάστημα, έκλεισε η συζήτηση υπό βροχή, η οποία δεν πτόησε ούτε τους ομιλητές, ούτε τους συμμετέχοντες.

ίνημα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση» να πάμε και να διεκδικήσουμε εμείς οι ίδιοι το πάρκο, μαζί με τον κόσμο». Ο Κώστας Παπαδόπουλος (δημοτικός σύμβουλος Νίκαιας-Ρέντη) υπογράμμισε

την ανάγκη της επιμονής για παρέμβαση μέσα στην κοινωνία, ώστε αυτή να κινηθεί αγωνιστικά, παρά το κλίμα απελπισίας που επικρατεί και δυσκολεύει αυτή την κίνηση. «Η εμπλοκή των δημοτικών παρατάξεων στα κινήματα πόλης είναι λύση για εμάς, το είδαμε στους πλειστηριασμούς, στην ιδιωτικοποίηση των ελεύθερων χώρων, στα καθημερινά προβλήματα της πόλης, αυτά που πονούν τον άλλο», σημείωσε χαρακτηριστικά. Η Κατερίνα Θανοπούλου (περιφερειακή σύμβουλος Αττικής) στάθηκε στη σημασία της αλληλοτροφοδότησης και του συντονισμού αιρετών της περιφέρειας και δημοτικών παρατάξεων, ειδικά όταν σημαντικά ζητήματα (ΧΥΤΑ, mall, ρέματα κ.ά.) περνούν από το περιφερειακό συμβούλιο για να παρακαμφθούν οι τοπικές αντιδράσεις, υποστηρίζοντας ότι μπορούν «να λειτουργήσουν θεματικές που θα παίρνουν το μικρό θέμα της γειτονιάς και θα το κάνουν μετωπική αντίσταση ενάντια σε αυτή την πολιτική».

Ο Νίκος Ζούτσος (δημοτικός σύμβουλος Περιστερίου) υπογράμμισε την ανάγκη της ενότητας για τις δυνάμεις της πραγματικής Αριστεράς, τόσο σε κεντρικό, όσο και σε τοπικό επίπεδο, ώστε να αντιμετωπίσουμε τους υποταγμένους μνημονιακούς δημάρχους και την Περιφέρεια που ξεπουλούν τα πάντα στους ιδιώτες: «Είμαστε λίγοι και οι στρατεύσεις του χώρου μας είναι μερικές. Χρειάζεται να ανοιχτούμε, να κάνουμε ευρύτερα σχήματα, να κουβεντιάσουμε με τους φίλους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να “σκουντήσουμε” και λίγο το ΚΚΕ, για να σταθούμε δίπλα στους πολίτες. Η δική μας Αριστερά να τους δώσει ξανά όραμα και έμπνευση». Ο Πάνος Κουτσιανάς (δημοτικός σύμβουλος Ιλίου) αναφέρθηκε σε τρεις λάθος αντιλήψεις που υπάρχουν σε διάφορες εκδοχές της Αριστεράς και δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να τις υιοθετήσουμε. Αντιλήψεις που έχουν ευθύνη, ώστε το πεδίο της τοπικής αυτοδιοίκησης να έχει μετατραπεί από προνομιακό για την Αριστερά, σε προβληματικό. Την αντίληψη ότι χωρίς

ολοκληρωτική ρήξη με τον καπιταλισμό, η τοπική αυτοδιοίκηση είναι μια χαμένη υπόθεση. Την αντίληψη του «να τα δώσω όλα» για να αλλάξει ο αυτοδιοίκητος χάρτης χρώμα, που οδηγεί σε συμβιβασμούς, όπως το 2014. «Δεν χρειάζονται ηχηρές μεταγραφές. Μέσα στον κόσμο, δίπλα στον κόσμο», όπως είπε. Τέλος, την αντίληψη της γενικόλογης καταγγελίας, την αποφυγή ενός απτού, λαϊκού λόγου που θα γίνει μαζική γραμμή στην κοινωνία. Συνεχίζοντας, εξήγησε ότι αυτό καταλήγει στο «όλοι ίδιοι είναι», ενώ μια τέτοια γραφειοκρατική λειτουργία έχει συμπαρασύρει και ορισμένες αυτοαποκαλούμενες αριστερές δημοτικές αρχές. «Να ασχοληθούμε με τα απλά και τα καθημερινά που έχουν όμως κεντρική πολιτική διάσταση, με κοινές πρωτοβουλίες όπως για τη διαχείριση των απορριμμάτων και τον Κλεισθένη, που μπορεί να μας ενώσει, αφού πέρα από τον τρόπο εκλογής, συμφωνούν σε όλα όσα προβλέπει, νεομνημονιακοί και παλαιομνημονιακοί», κατέληξε ως πρόταση για το «τι να κάνουμε».

ΚΙΝΗΜΑ

27 ιουνη 2018

Η εμπειρία στο Ε΄ Δημοτικό Διαμέρισμα Θεσσαλονίκης

Κίνημα κατά των Πλειστηριασμών Της Μάντιας Πάττα

υγκέντρωση και πορεία διαμαρτυρίας κατά των πλειστηριασμών και κατασχέσεων λαϊκής κατοικίας και περιουσίας πραγματοποίησε η «Επιτροπή Κατοίκων Ε΄ Δημοτικού Διαμερίσματος Θεσσαλονίκης ενάντια στους πλειστηριασμούς» στις 19 Ιούνη. Η ανταπόκριση του κόσμου στο σύνθημα «Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» που φώναζαν συστηματικά κατά τη διάρκεια της πορείας, αλλά και στα κείμενα που μοίραζε η επιτροπή, ήταν πολύ θετική. Η παραπάνω δράση που έγινε τοπικά, σε κεντρικό δρόμο του 5ου Διαμερίσματος Θεσσαλονίκης, ήταν ένα ακόμα λιθαράκι στην προσπάθεια που γίνεται για την τοπικοποίηση του Κινήματος κατά των Πλειστηριασμών μέσα από τη δράση τοπικών επιτροπών. Τα τελευταία δύο χρόνια, το Κίνημα κατά των Πλειστηριασμών έχει υπερασπιστεί σθεναρά τη λαϊκή κατοικία και περιουσία, δίνοντας το «παρών» κάθε Τετάρτη στα Ειρηνοδικεία όλης της χώρας και σταματώντας χιλιάδες πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας και λαϊκής περιουσίας. Στην αντίπερα όχθη, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, προκειμένου να προστατεύσει για άλλη μια φορά τα κέρδη των τραπεζών σε βάρος των ανθρώπινων αναγκών, πανικοβλημένη από την αποτελεσματικότητα του Κινήματος, προχώρησε στη διά νόμου καθιέρωση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, των οποίων μάλιστα η συνταγματικότητα είναι τουλάχιστον αμφισβητήσιμη. Η διεξαγωγή των πλειστηριασμών μέσω ηλεκτρονικής πλατφόρμας διασφαλίζει ότι πλέον η διαδικασία θα εκτυλίσσεται ανεμπόδιστη στα εκάστοτε συμβολαιογραφικά γραφεία, κεκλεισμένων των θυρών, με εκατοντάδες πλειστηριασμούς να προγραμματίζονται για την ίδια μέρα, καθιστώντας πρακτικά αδύνατη την παρουσία ανθρώπων του Κινήματος στον τόπο διεξαγωγής τους. Ήδη πριν από τη μετάβαση στους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είχε προσπαθήσει να διαδώσει ασύστολα ψέματα, όπως ότι οι πλειστηριασμοί δεν αφορούν μικρά ακίνη-

τα ή πρώτες κατοικίες, τη στιγμή που μια ματιά στις λίστες των ακινήτων που εκπλειστηριάζονται αρκεί για να καταρρίψει αυτούς τους ισχυρισμούς. Εξίσου επαίσχυντη ήταν η προπαγάνδα της κυβέρνησης ενάντια στο Κίνημα κατά των Πλειστηριασμών, ότι δήθεν υπερασπίζεται τους μεγαλοοφειλέτες. Πλέον, η ίδια η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν μπορεί πια να πείσει, διότι είναι πάρα πολλοί αυτοί που είτε κινδυνεύουν άμεσα να χάσουν το σπίτι ή την περιουσία τους, είτε έχουν στο περιβάλλον τους άτομα που αδυνατούν πια να αποπληρώσουν τις οφειλές τους. Μη μπορώντας, λοιπόν, να απαντήσει πολιτικά, η κυβέρνηση απαντά με καταστολή: διμοιρίες ΜΑΤ έξω από τα συμβολαιογραφικά γραφεία επιτίθενται με γκλομπς και χημικά στους συγκεντρωμένους αλληλέγγυους, ενώ δεν λείπουν και οι διώξεις κατά μελών του Κινήματος, όπως οι δάσκαλοι Η. Σμήλιος και Θ. Αγαπητός στη Θεσσαλονίκη, αλλά και ο επικεφαλής της ΛΑ.Ε. Παναγιώτης Λαφαζάνης, και άλλοι 5 ακτιβιστές του Κινήματος στην Αθήνα, μετατρέποντας ουσιαστικά τα θύματα σε θύτες. Η ίδια η φύση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, σε συνδυασμό με την άγρια καταστολή εκ μέρους της κυβέρνησης,

αναδεικνύουν την επιτακτική ανάγκη για τη δημιουργία μαζικών τοπικών επιτροπών στις γειτονιές, οι οποίες θα έχουν τη δύναμη να κινηθούν ενάντια στις εξώσεις, που είναι το επόμενο στάδιο, όταν μια κατοικία χάνεται σε πλειστηριασμό. Αντιλαμβανόμενοι/ες αυτή την αναγκαιότητα, αλληλέγγυοι/ες που παρευρισκόμασταν κάθε Τετάρτη στο Ειρηνοδικείο της Θεσσαλονίκης και είμαστε κάτοικοι του Ε΄ ΔΔ Θεσσαλονίκης, αποφασίσαμε να βάλουμε μπροστά τη δημιουργία μιας τοπικής επιτροπής.

Επιτροπή κατοίκων

Η προσπάθειά μας ξεκίνησε στα τέλη του 2017, με μοιράσματα ενημερωτικού υλικού στις γειτονιές του 5ου ΔΔ και κάλεσμα σε ανοιχτή συνέλευση για τη συγκρότηση «Επιτροπής Κατοίκων Ε΄ ΔΔ Ενάντια στους Πλειστηριασμούς», οπότε και η Επιτροπή μας πήρε σάρκα και οστά. Από τις αρχές του 2018 λειτουργούμε με μηνιαίες ανοιχτές συνελεύσεις, όπου συζητάμε μεταξύ μας και με τον καινούργιο κόσμο που έρχεται και σχεδιάζουμε τις επόμενες δράσεις μας. Επιπλέον, έχουμε καθιερώσει σε εβδομαδιαία σχεδόν βάση μοιράσματα προκηρύξεων, κυρίως σε λαϊκές, με ταυτόχρονη συλλογή υπογραφών κατά των πλει-

στηριασμών. Με το μοίρασμα του υλικού μας, αφενός ενημερώνουμε τον κόσμο σχετικά με το τι ισχύει για τους πλειστηριασμούς και αφετέρου τον καλούμε να στηρίξει την Επιτροπή μας, είτε συμμετέχοντας στην επόμενη ανοιχτή μας συνέλευση, είτε στηρίζοντας κάποια άλλη δράση μας (εκδήλωση ή τοπική κινητοποίηση). Η ανταπόκριση του κόσμου είναι κατά συντριπτική πλειοψηφία θετική, ενώ η συστηματικότητα της παρουσίας μας στις λαϊκές φαίνεται ότι χτίζει σχέσεις εμπιστοσύνης με τους ανθρώπους που βλέπουν συνέπεια στις δράσεις μας. Λίγοι είναι εκείνοι που αντιδρούν αρνητικά, επηρεασμένοι/ες από την προπαγάνδα της κυβέρνησης ότι «στηρίζουμε τους στρατηγικούς κακοπληρωτές», το οποίο συνήθως με αντεπιχειρήματα στο πλαίσιο ήρεμης κουβέντας σπάει. Παρ’ όλα αυτά, θα πρέπει να σημειωθεί ότι, ακόμη και με όσους και όσες συμφωνούν, η συζήτηση δεν είναι πάντα εύκολη. Πολύς κόσμος αισθάνεται ακόμη απογοητευμένος και προδομένος από την κυβέρνηση που εμπιστεύτηκε και δύσκολα κινητοποιείται, πιστεύοντας πως τίποτα δεν θα έχει αποτέλεσμα. Γι’ αυτό σ’ εμάς πέφτει το βάρος να εμπνεύσουμε αυτούς τους ανθρώπους, δείχνοντάς τους παραδείγματα από νικηφόρες μάχες του Κινήματος και δημιουργώντας ένα περιβάλλον αλληλεγγύης, που να μπορούν να εμπιστευτούν. Συνεχίζοντας με συνέπεια και συστηματικότητα τις παρεμβάσεις μας, είμαστε αισιόδοξες/οι ότι η Επιτροπή μας θα μαζικοποιηθεί και θα κατορθώσει να ανταπεξέλθει στις νέες ανάγκες του κόσμου που θέλουμε να υπερασπιστούμε, αποτελώντας παράδειγμα και για άλλες περιοχές. Ζούμε σε μια εποχή όπου θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, όπως η στέγη, δεν είναι πια αυτονόητα και χρειάζεται αγώνας για να τα υπερασπίσουμε. Τα τωρινά δεδομένα δείχνουν πως μόνο με τοπικοποίηση των κινημάτων προστασίας της λαϊκής κατοικίας έχουμε πραγματικά ελπίδες να διασώσουμε το δικαίωμα στη στέγη και, με αφετηρία αυτό, αλλά και άλλα επιμέρους κινήματα, να συνολικοποιήσουμε την αντίσταση, ανατρέποντας από τα κάτω τις μνημονιακές πολιτικές, αλλά και τις κυβερνήσεις που τις επιβάλλουν.

Αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από τη ρώσικη επανάσταση Συμμετέχοντας στη διεθνή συζήτηση για την Οκτωβριανή Επανάσταση, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης των 100 χρόνων από το 1917, οι εκδόσεις Red Marks ανέλαβαν να εκδώσουν στα ελληνικά το επετειακό αφιέρωμα του Jacobin, του πλατιάς κυκλοφορίας αμερικάνικου περιοδικού της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Τα κείμενα, που στην πλειοψηφία τους γράφτηκαν κατά τη διάρκεια του 2017, μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες και αναρτήθηκαν στο MarxistsInternetArchive, ως τμήμα του Αρχείου Σοβιετικής Ιστορίας. Οι ελληνικές μεταφράσεις φιλοξενήθηκαν κατά τη διάρκεια του 2017 στη συνεργαζόμενη με το Ινστιτούτο Κοινωνικής, Οικονομικής και Ιστορικής Έρευνας «Κομμούνα»

ιστοσελίδα Rproject. Οι συγγραφείς του αφιερώματος, μαρξιστές-ακτιβιστές, με δράση στα σύγχρονα κινήματα, ανήκουν κυρίως στο ρεύμα των ιστορικών που δίνουν έμφαση στην ιστορία «από τα κάτω». Δουλεύοντας σοβαρά και σε βάθος, αξιοποιώντας τα πολύ περισσότερα στοιχεία που είναι πλέον διαθέσιμα στην ιστορική έρευνα, υπερασπίζουν την «παράδοση» του Οκτώβρη του 1917 σε σύγκρουση με δύο σχολές παραποίησης: Αφενός, ενάντια στην κυρίαρχη στη Δύση αστική σκοπιά, που παρουσιάζει τον Οκτώβρη περίπου ως μπολσεβίκικο πραξικόπημα. Αφετέρου, ενάντια στην τυποποίηση της Ρώσικης Επανάστασης από το σταλινικό καθεστώς, μια τυποποίηση ανίκανη να αντιμετωπίσει τους βασικούς ισχυρισμούς της αστικής ιστοριογραφίας.

Κείμενα των: Τοντ Κρετιέν, Κέβιν Μέρφι, Κρις Ριντ, Λαρς Τ. Λιχ, Μάικ Χέινς, Γιούρι Κολόμπο, Ντανιέλ Γκαϊντού, Πολ Λε Μπλαν, Μέγκαν Τρούντελ, Έρικ Μπλανκ, Τσάινα Μιέβιλ, Ρόναλντ Σάνι, Σάρα Μπάντκοκ, Μπρένταν Μακγκίβερ, Αλβάρο Μπιάνκι, Ντανιέλα Μούσι, Σούζι Βάισμαν, Αλεξάντερ Ραμπίνοβιτς, Νταβίντ Μαντέλ, Νιλ Ντέιβιντσον

Νεολαια

27 ιουνη 2018

Η φοιτητική Αριστερά μπροστά στην ανασκόπηση και το σχεδιασμό Του Νικόλα Κολυτά

καλοκαιρινή ανάπαυλα αποτελεί μια καλή ευκαιρία ανασκόπησης της χρονιάς που πέρασε σε επίπεδο φοιτητικού κινήματος, αλλά και σχεδιασμού για τη χρονιά που έρχεται. Μεμονωμένοι αγώνες και κινητοποιήσεις φέτος απέδειξαν ότι η ύφεση των φοιτητικών αγώνων δεν είναι κάτι δεδομένο και ότι, αν υπάρχει η πολιτική βούληση, μπορεί να ανασυγκροτηθεί το φοιτητικό κίνημα σε διεκδικητική κατεύθυνση. Ενάντια στις συγχωνεύσεις τμημάτων, στη διάσπαση πτυχίων, στην απόσπαση επαγγελματικών δικαιωμάτων και στις περικοπές στο δημόσιο πανεπιστήμιο ευρύτερα, υπήρξε ένα δυναμικό ανθρώπων που αντιστάθηκε και πρέπει να συνεχίσει να το κάνει με μαζικότερους όρους από του χρόνου.

Η εξωστρέφεια στα ΤΕΙ

Ένας αγώνας αποκτά άλλη βαρύτητα και άλλα χαρακτηριστικά με βάση την περίοδο στην οποία εκτυλίσσεται. Οι φοιτητές/τριες στα ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά, μέσα από τον πολύμηνο αγώνα τους ενάντια στη δημιουργία του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής (ΠΔΑ), απέδειξαν ότι, παρά την υποχώρηση της πολιτικής και του κινήματος, υπάρχουν δυνατότητες αντιστάσεων. Έχουμε γράψει επανειλημμένως για τα αιτήματά τους ενάντια στις άκριτες συγχωνεύσεις τμημάτων, τις απολύσεις εργαζομένων και την υποβάθμιση του επιπέδου σπουδών τους. Εκεί που θέλουμε να εστιάσουμε είναι στον τρόπο που άνοιξαν και συνέχισαν τον αγώνα τους, ο οποίος έχει να δώσει πολλά και σε άλλους συλλόγους που θα βρεθούν

στο μνημονιακό στόχαστρο το επόμενο διάστημα. Βασικά στοιχεία του κινήματος που αναπτύχθηκε στα ΤΕΙ (τουλάχιστον αρχικά) ήταν η μαζική εξωστρεφής δράση, η μετωπική πολιτική και η σύνδεση με τα υπόλοιπα κοινωνικά κινήματα. Αρχικά συγκροτήθηκε μια πρωτοβουλία ενάντια στις συγχωνεύσεις των ΤΕΙ, στην οποία συμμετείχε μια μεγάλη μερίδα κόσμου που, παρά τις κορόνες του Υπουργείου για «ανωτατοποίηση» των σπουδών της, αντιλαμβανόταν ότι το αποτέλεσμα θα ήταν τελείως αντίστροφο. Γύρω από αυτή την πρωτοβουλία στην οποία συμμετείχε μια ευρεία γκάμα σχημάτων της ριζοσπαστικής Αριστεράς και ανένταχτων φοιτητών/τριών, ξεδιπλώθηκε μια σειρά από δραστηριότητες που τρόμαξαν πραγματικά το Υπουργείο. Εκδηλώσεις, συμμετοχή σε απεργίες, μικροφωνικές, παρεμβάσεις στην τοπική κοινωνία, συγκεντρώσεις έξω από το Υπουργείο, νικηφόρες γενικές συνελεύσεις και μίνιμουμ πλαίσια εστιασμένα στα σημαντικά ζητήματα, αποτέλεσαν έναν καλό χάρτη για να αποκτήσει αυτός ο αγώνας και ισχύ και διάρκεια.

Ο μετωπικός αγώνας στη Φιλοσοφική

Σε μικρότερη κλίμακα, αλλά καθόλου λιγότερης σημασίας, ήταν και ο αγώνας που αναπτύχθηκε στη Φιλοσοφική της Αθήνας. Φοιτητές και φοιτήτριες αντέδρασαν έντονα στη διάσπαση του τμήματος του ΦΠΨ και στην απόσπαση των επαγγελματικών τους δικαιωμάτων, αλλά και στην εξίσωση των πτυχίων του τμήματος Θεατρικών Σπουδών με ιδιωτικές σχολές. Όπως στα ΤΕΙ, έτσι και στη Φιλοσοφική, η ανάγκη μιας σημαντικής μερίδας κόσμου να αγωνιστεί ενάντια στα επιβαλλόμενα μέτρα, επέβαλε το

συντονισμό και την κοινή δράση των δυνάμεων της φοιτητικής Αριστεράς. Αυτό αντικατοπτρίστηκε ακόμη καλύτερα μέσα από το κοινό εκλογικό κατέβασμα στις φετινές φοιτητικές εκλογές. Η ΑΡΕΝ και τα δύο σχήματα των ΕΑΑΚ κατάφεραν να συσπειρώσουν γύρω τους σημαντικές δυνάμεις φοιτητών, που ήταν ανενεργές τα προηγούμενα χρόνια. Οι μαζικές συνελεύσεις και οι καταλήψεις ήταν πρωτοφανή αποτελέσματα μετωπικής και συστηματικής δουλειάς σε μια σχολή που μέχρι πριν λίγους μήνες έδειχνε νεκρή.

Ανάγκη κεφαλαιοποίησης

Παρά τα δύο αυτά χαρακτηριστικότερα παραδείγματα αγώνων, αλλά και άλλα που ξεδιπλώθηκαν σποραδικά, δεν υπήρξε κεφαλαιοποίησή τους ούτε εκλογικά, ούτε πολιτικά από το σύνολο της φοιτητικής Αριστεράς. Αυτό συνέβη, γιατί τα τελευταία τρία χρόνια η Αριστερά στα πανεπιστήμια δεν δείχνει ικανή να κάνει αυτό που έγινε στα ΤΕΙ και στη Φιλοσοφική: Να αποσυνδεθεί από αγκυλώσεις και σχηματισμούς του παρελθόντος, να εστιάσει στα πραγματικά επίδικα της περιόδου και στις ανάγκες των φοιτητών και να απαντήσει μετωπικά στη μνημονιακή επίθεση τόσο εντός, όσο και εκτός πανεπιστημίου. Όσο υποτιμάται η σημασία διαμόρφωσης ενός αντιπαραθετικού πόλου της ριζοσπαστικής Αριστεράς κόντρα τόσο στη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ όσο και σε «ανεξάρτητα» σχήματα που αγωνίζονται για την εδραίωση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και τη μονιμοποίηση των πολιτικών λιτότητας στα πανεπιστήμια, τόσο συνολικά οι Φοιτητικοί Σύλλογοι θα αποπολιτικοποιούνται και θα γίνονται έρμαιο στα χέρια δυνάμεων που προωθούν τον ατομικό δρόμο, τον καριερισμό και την υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης.

Μια εβδομάδα για διακοπές και πολιτική συζήτηση

Σε ένα μήνα το camping νεολαίας της ΔΕΑ

νας μήνας απομένει για το camping νεολαίας της ΔΕΑ στο Γύθειο, από τις 28 Ιουλίου μέχρι τις 5 Αυγούστου. Για ακόμα μία χρονιά, το camping μας θα αποτελέσει μια ευκαιρία οικονομικών διακοπών για νέους/ες και εργαζόμενους/ες, σε συνδυασμό με ένα πλούσιο πρόγραμμα πολιτικών συζητήσεων, workshops και συνελεύσεων, μαζί με άλλες ψυχαγωγικές δραστηριότητες, παιχνίδια στην παραλία, πάρτι, προβολές ταινιών.

Φέτος θα συζητήσουμε για την ιστορία της ΔΕΑ και τους μεγάλους πολιτικούς και κινηματικούς κόμβους που καθόρισαν τις πολιτικές επιλογές και τη φυσιογνωμία μας τα τελευταία 15 χρόνια. Θα συζητήσουμε για την κατάσταση στην Παλαιστίνη, τόσο ιστορικά αλλά και σε σχέση με τις αναγκαίες πρωτοβουλίες για ένα πλατύ ενωτικό κίνημα αλληλεγγύης. Φυσικά δε θα λείψουν ούτε φέτος συζητήσεις για την αντισεξιστική πάλη

και για τη νεολαία. Όλα αυτά στην υπέροχη παραλία, στο Βαθύ Γυθείου. Σας περιμένουμε να συζητήσουμε, να διασκεδάσουμε, να διαβάσουμε και να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας για να είμαστε ακόμα πιο έτοιμοι/ες να απαντήσουμε στις προκλήσεις της χρονιάς που έρχεται.

Μαζικά, ενωτικά, ριζοσπαστικά

Είναι δεδομένο ότι η φοιτητική Αριστερά πρέπει να ξεπεράσει το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει. Σε αυτό το σημείο τίθεται ένα βασικό ερώτημα όπου το κάθε σχήμα και η κάθε πολιτική δύναμη ξεχωριστά θα πρέπει να αναλάβει την πολιτική ευθύνη να το απαντήσει: Επιδιώκουμε όλες οι σχολές να γίνουν ΤΕΙ και Φιλοσοφική; Ή επιδιώκουμε τα ΤΕΙ και η Φιλοσοφική να γίνουν όπως οι άλλες σχολές; Το ερώτημα μπαίνει πολύ σχηματικά και προβοκατόρικα, όμως είναι ουσιαστικό. Το σύνθημα «ένα σχήμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς ανά κοινωνικό χώρο» δεν πρέπει να μείνει μια διαρκής ανεκπλήρωτη προσδοκία, αλλά ένα βασικό εργαλείο στην κατεύθυνση της ανασυγκρότησης του φοιτητικού κινήματος. Η εθιμοτυπική πλέον εκλογική συνεργασία που αποφασίζεται δέκα μέρες πριν τις εκλογές και δεν έχει γείωση στο φοιτητόκοσμο, απλά διατηρεί ισορροπίες μέσα στην Αριστερά και δεν επιδιώκει να σπάσει τις ανισορροπίες του συστήματος. Είναι πολύ σημαντικό τη νέα χρονιά να υπάρξουν κοινές διεργασίες μεταξύ της ΑΡΕΝ, των ΕΑΑΚ και του ΑΡΔΙΝ σε νέα βάση και με συγκεκριμένες στοχεύσεις, τόσο σε επίπεδο σχημάτων όσο και μέσα από κεντρικές διαδικασίες. Τα κοινά πλαίσια, οι κοινές διαδικασίες, τα κοινά υλικά παρέμβασης και οι μετωπικοί αγώνες στα αμφιθέατρα και στους δρόμους είναι στοιχήματα που τέθηκαν με ενθουσιασμό τρία χρόνια πριν, όμως παραμένουν ένα κενό γράμμα. Είναι χρέος της φοιτητικής Αριστεράς να πιαστεί από τους μικρούς αγώνες για να τους κάνει μεγαλύτερους. Αν δεν το κάνει, θα υπάρχει πρόβλημα όχι μόνο για την ίδια, αλλά και για τους φοιτητές που δεν θέλουν να ζήσουν όπως τους επιβάλλει το σύστημα.

ΑΝΑΛΥΣΗ

27 ΙΟΥΝΗ 2018

Ο εμπ του Τ σε όλ Του Λι Σάσταρ

ο να «κοπανάς» τον Καναδά, ενώ φλερτάρεις τη Βόρεια Κορέα, ίσως μοιάζει με ένα ακόμα παράδειγμα της παρορμητικής συμπεριφοράς ενός ανθρώπου που είναι μοναδικά ακατάλληλος για τη θέση του προέδρου των ΗΠΑ. Αλλά όσο κι αν οι πολιτικές του Ντόναλντ Τραμπ είναι αποσταθεροποιητικές, αντανακλούν μια όλο και πιο οξεία συζήτηση μέσα στην αμερικανική καπιταλιστική τάξη ως προς τον τρόπο που θα αντιμετωπίσει τις προκλήσεις που της βάζουν και η ανερχόμενη Κίνα, αλλά και οι παραδοσιακοί της σύμμαχοι στη Δύση και στην Ιαπωνία. Ο Τραμπ επιτέθηκε στον Καναδά κατά τη Σύνοδο του G7 στο Κεμπέκ, επειδή οι ΗΠΑ θέλουν την επαναδιαπραγμάτευση ή ακόμα και τον τερματισμό της NAFTA (Συμφωνία Ελευθέρου Εμπορίου στη Βόρεια Αμερική), ως προειδοποίηση στον υπόλοιπο πλανήτη: Θα υποκύψετε στην ατζέντα της

Ουάσινγκτον, γιατί αλλιώς… Η εχθρότητα του Τραμπ απέναντι στις χώρες του G7, ακόμα κι αν την ίδια στιγμή ετοιμαζόταν να κολακεύσει τον Κιμ Γιονγκ-Ουν της Βόρειας Κορέας, σημαίνει πολύ περισσότερα από την κλασική άξεστη συμπεριφορά του. Είναι μια δυναμική που δεν περιορίζεται στις ΗΠΑ και στον πρόεδρο των «ριάλιτι σόου». Αποτελεί την τελευταία φάση μιας εξελισσόμενης στροφής στην παγκόσμια πολιτική σκηνή, που αφορά την άνοδο του δεξιού λαϊκισμού σε βάρος των παραδοσιακών πολιτικών κομμάτων σε όλο τον αναπτυγμένο κόσμο, και μια απότομη στροφή προς τον οικονομικό εθνικισμό που έρχεται σε ρήξη με τις δεκαετίες ελεύθερου εμπορίου και τις πολιτικές «απορρύθμισης» του νεοφιλελευθερισμού. Η ακριβής μορφή που θα πάρει αυτός ο επερχόμενος οικονομικός εθνικισμός είναι δύσκολο να καθοριστεί. Αλλά η εκλογή του Τραμπ, το δημοψήφισμα για Brexit από την ΕΕ στο Ηνωμένο Βασίλειο και η σύγκρουση της νέας ιταλικής κυβέρνησης με τη Γερμανία γύρω από τις πολιτικές της ΕΕ, προ-

μηνύουν μια νέα περίοδο ανταγωνισμού μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων.

Σύγκρουση με την ΕΕ

Οι αντιπαλότητες δεν είναι μόνο οικονομικές. Πέρα από τους δασμούς και τους περιορισμούς στο εμπόριο, η αναμέτρηση του Τραμπ με την Ευρώπη επικαθορίζεται από την ωμή ιμπεριαλιστική δύναμη. Για παράδειγμα, όποια ευρωπαϊκή εταιρεία κάνει δουλειές με το Ιράν, θα μπορούσε σύντομα να αποκλειστεί από κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα στις ΗΠΑ, καθώς θα παραβιάζει τις νέες αμερικανικές κυρώσεις, που ακολούθησαν την απόρριψη της πυρηνικής συμφωνίας από τον Τραμπ. Στο μεταξύ, ο πρέσβης του Τραμπ στη Γερμανία στηρίζει ανοιχτά ακροδεξιές πολιτικές δυνάμεις, που θέλουν να αποδυναμώσουν την ΕΕ από τα μέσα. Η μάχη ΗΠΑ-ΕΕ για το χάλυβα και το αλουμίνιο και η επακόλουθη διπλωματική κρίση πρέπει να ειδωθούν σε αυτό το πλαίσιο. Όμοια και η πρόταση του Τραμπ να επανενταχθεί η Ρωσία στο G7. Οι εμπορικές εντάσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ

και την ΕΕ δεν είναι κάτι καινούργιο. Ωστόσο τέτοιες συγκρούσεις συνήθως επιλύονταν μέσα από γραφειοκρατικά κανάλια, μέσω του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ), ένα πολυεθνικό σώμα που συστάθηκε το 1995 από τις ΗΠΑ, τις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες και την Ιαπωνία, για να επιβάλει μια παγκόσμια εμπορική τάξη που θα ήταν ευνοϊκή για όλους τους. Οι τότε κυρίαρχες οικονομικές δυνάμεις χρησιμοποίησαν τον ΠΟΕ –όπως και το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα– για να «ανοίξουν» τις προηγουμένως κλειστές οικονομίες της πρώην ΕΣΣΔ και της Κίνας, όπως και πολλές λατινοαμερικάνικες και αφρικανικές χώρες, καθώς αυτές ενσωματώνονταν στην παγκόσμια αγορά. Ο ΠΟΕ επέβαλε μια εκδοχή «ελευθέρου εμπορίου» στις φτωχότερες χώρες, ενώ ρύθμιζε τις αντιπαραθέσεις ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις –όπως τη μόνιμη διαμάχη ανάμεσα στην Μπόινγκ και την ευρωπαϊκή Έρ-μπας γύρω από τις εμπορικές πτήσεις, ή όπως την τιμή συγκεκριμένων αγροτικών προϊόντων. Οι συγκρούσεις ΗΠΑ-ΕΕ όσον αφορά

Κυκλοφορεί το τεύχος Νο 10 του περιοδικού «Κόκκινο» Το νέο τεύχος του περιοδικού «Κόκκινο» δεν θα μπορούσε παρά να είναι αφιερωμένο στο μεγαλύτερο τμήμα του στα 50 χρόνια από το παγκόσμιο 1968. Κυκλοφορούμε με μεγάλη καθυστέρηση, αλλά ελπίζουμε ο πλούτος του αφιερώματος που παρουσιάζουμε, να αποζημιώσει. Ένα εισαγωγικό σημείωμα της σύνταξης παρουσιάζει πιο αναλυτικά τους λόγους που κάνουν σημαντική τη συζήτηση για το 1968. Το αφιέρωμα ξεκινά με το 1968 στη χώρα από την οποία ξεκίνησε, τις ΗΠΑ. Ο Πάνος Πέτρου παρουσιάζει την πολύ πλούσια ιστορία των αγώνων του κινήματος των μαύρων, στους οποίους το διεθνές κίνημα «οφείλει» πολύ περισσότερα απ’ όσο συνήθως τους αναγνωρίζεται. Στη συνέχεια ο Έρικ Ράντερ παρουσιάζει τον δεύτερο μεγάλο «πυλώνα» του αμερικανικού 1968: το αντιπολεμικό κίνημα και τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξε ο αντίκτυπος της βιετναμέζικης Αντίστασης στα μεγάλα γεγονότα της εποχής. Ακολουθούν δύο «ιδιαίτερα» κείμενα για τον γαλλικό Μάη. Μια συνέντευξη του Ντανιέλ Μπενσαΐντ, στην οποία ανακαλεί τις στρατηγικές προκλήσεις και αναζητήσεις των

νεαρών επαναστατών της JCR στη διάρκεια και κυρίως μετά το Μάη. Και μια πιο «βιωματική» αφήγηση των μεγάλων γεγονότων εκείνης της περιόδου από τον Πιέρ Ρουσέ που καταγράφει τις εμπειρίες της στρατευμένης «γενιάς του ’68». Ακολουθεί η παρουσίαση του «παρατεταμένου θερμού φθινοπώρου», του ιταλικού «έρποντα Μάη», που συγκλόνισε επί 10 χρόνια την Ιταλία, από τον Ντιέγκο Τζιακέτι, που στηρίζει την εκτίμηση ότι η Ιταλία υπήρξε το κορυφαίο μέτωπο του παγκόσμιου 1968. Ως αυθεντικό κύμα εξεγέρσεων, ο Μάης υπήρξε παγκόσμιος, και πιο ισχυρή έκφραση αυτής του της δυναμικής ήταν το γεγονός ότι ξέσπασε και στις δύο πλευρές του «σιδηρού παραπετάσματος». Ο Σωτήρης Μάρταλης γράφει για το κορυφαίο γεγονός από όσα συνέβησαν στο Ανατολικό Μπλοκ εκείνη τη χρονιά, την Άνοιξη της Πράγας. Ακολουθεί ένα άρθρο για τον λιγότερο γνωστό «Μάρτη της Πολωνίας», από τον Κάρολ Μοτζελέφσκι, που πρωταγωνίστησε στα γεγονότα. Το αφιέρωμα κλείνει ένα κείμενο του Αντώνη Νταβανέλου για τα συμπεράσματα που

μπορούμε να κρατήσουμε σήμερα από τις «περιπέτειες» της επαναστατικής Αριστεράς, που γεννήθηκε μέσα στη φωτιά του Μάη και τις πολιτικές-στρατηγικές αναζητήσεις της στον απόηχο της υποχώρησης του διεθνούς κύματος. Η ύλη του παρόντος τεύχους συνεχίζει με μια συνέντευξη του Αμερικανοπαλαιστίνιου ακτιβιστή-διανοούμενου Ταουφίκ Χαντάντ για την κατάσταση στην Παλαιστίνη, τις προοπτικές της αντίστασης και τα καθήκοντα του κινήματος αλληλεγγύης, στον απόηχο των κινητοποιήσεων και των σφαγών διαδηλωτών στη Γάζα. Στο φόντο της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, δημοσιεύουμε ένα άρθρο του Τσάρλι Χορ για την άνοδο της Κίνας, αλλά και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ηγεσία της –μιας και το πού βαδίζει ο κινέζικος γίγαντας αποκτά καθοριστική σημασία για την ερμηνεία των διεθνών εξελίξεων, οικονομικά, γεωπολιτικά κ.ο.κ. Ακολουθεί ένα άρθρο της Εύας Παπατζανή για τους κοινωνικούς και εθνοτικούς διαχωρισμούς στην Αθήνα, που καταπιάνεται με το ζήτημα των σχέσεων μεταξύ μετανάστευσης και αστικού χώρου, σε επίπεδο

θεωρίας, εφαρμοζόμενων πολιτικών, αλλά και διεκδικήσεων. Το τεύχος κλείνει με την παρουσίαση μιας βιογραφίας της Αλεξάνδρας Κολοντάι, από την Κατερίνα Παρδάλη, που επεκτείνεται και συνολικότερα στη σημασία της ζωής και του έργου της μεγάλης Ρωσίδας επαναστάτριας.

27 ΙΟΥΝΗ 2018

ΑΝΑΛΥΣΗ

μπορικός πόλεμος Τραμπ ενάντια όλο τον κόσμο τον χάλυβα είναι επίσης χρόνιες: Το 2003, ο ΠΟΕ ενέκρινε την επιβολή 2,2 δισ. σε δασμούς-αντίποινα από την ΕΕ, αφού η κυβέρνηση Μπους, με τη στήριξη του συνδικάτου Ενωμένων Χαλυβεργατών, είχε πρώτη επιβάλει δασμούς στις εισαγωγές χάλυβα. Υπήρχε η προσδοκία ότι οι ανερχόμενες δυνάμεις όπως η Κίνα, ως νεοεισερχόμενες στον ΠΟΕ, θα συμμορφώνονταν στους όρους που ευνοούσαν τους παραδοσιακούς παίχτες.

Η Κίνα

Αλλά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι. Η Κίνα, αφότου μπήκε στον ΠΟΕ το 2001, αναδύθηκε ως ένα νέο δυναμικό κέντρο καπιταλιστικής συσσώρευσης και μεταλλάχθηκε από μια χαμηλόμισθη εξαγωγική πλατφόρμα για τις αμερικανικές, ευρωπαϊκές και γιαπωνέζικες εταιρείες, σε έναν αυτοδίκαια παγκόσμιο ανταγωνιστή. Η υπερ-ταχεία εκβιομηχάνιση της Κίνας ενίσχυσε την ανάπτυξη του παγκόσμιου συστήματος, τονώνοντας τις εξαγωγικές οικονομίες στην Αφρική και τη Λατινική Αμερική. Αλλά η ίδια έβαλε τις βάσεις και για μια παγκόσμια οικονομική αστάθεια – συμβάλλοντας σε μια κρίση υπερβολικής παραγωγικής δυνατότητας και την επακόλουθη πίεση των κερδών προς τα κάτω. Η ανάπτυξη, που στηρίχθηκε υπερβολικά στην αύξηση του χρέους, επιβραδύνθηκε δραματικά κατά την ύφεση του 2007-2008. Οι συντονισμένες παγκόσμιες πολιτικές «τόνωσης» του 2009 –που περιλάμβαναν τη διάσωση τραπεζών, την εθνικοποίηση ολόκληρων βιομηχανιών και μαζικές κρατικές δαπάνες– απέτρεψαν τη Μεγάλη Ύφεση από το να εξελιχθεί σε κάτι ακόμα χειρότερο από αυτό που ήταν. Όταν αποκαταστάθηκε η ανάπτυξη, η Κίνα καθόρισε και πάλι το ρυθμό, τραβώντας μαζί της και πολλές αναπτυσσόμενες χώρες. Η Παγκόσμια Τράπεζα προβλέπει ότι η Κίνα μόνη της θα αντιπροσωπεύει το 35% της αύξησης του παγκόσμιου ΑΕΠ το 2018-2019. Η οικονομία της Κίνας είναι γεμάτη αντιφάσεις και εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από το χρέος. Η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών εκτίμησε ότι, ως τα μέσα του 2017, το χρέος της Κίνας ως ποσοστό του ΑΕΠ είχε φτάσει το 256%, σε σύγκριση με το 190% που είναι ο μέσος όρος για αναδυόμενες οικονομίες και το 250% των ΗΠΑ.

Η τροφοδοτούμενη από το χρέος επέκταση της Κίνας επίσης παροξύνει το πρόβλημα της υπερπαραγωγής, που αποτελεί τη δυναμική που σπρώχνει προς τα κάτω τις τιμές, διαμορφώνοντας το έδαφος για τους εμπορικούς πολέμους στο χάλυβα και το αλουμίνιο. Αλλά ταυτόχρονα, η Κίνα κάνει προσπάθεια να ανταγωνιστεί με θηριώδεις δυτικές και ιαπωνικές πολυεθνικές στην αεροδιαστημική, στα μικροτσίπ και άλλα. Η άνοδος της Κίνας και η επίμονα υποτονική οικονομική ανάπτυξη στις ΗΠΑ έχουν βρεθεί στο επίκεντρο των οπαδών του προστατευτισμού, που χαράσσουν πολιτική γύρω από τον Τραμπ. Μετά το τέλος της ύφεσης το 2009, η ανάπτυξη στις ΗΠΑ έχει ετήσιο μέσο όρο 2,2%, σε σύγκριση με τη μέση ετήσια αύξηση 3% από το 1945 και μετά. Χρειάστηκε σχεδόν μια ολόκληρη δεκαετία για να ανακάμψει το αμερικανικό ΑΕΠ από τη Μεγάλη Ύφεση πριν 10 χρόνια. Οι ΗΠΑ παραμένουν εγκλωβισμένες σε αυτό που ο πρώην υπουργός Οικο-

αμερικανικής άρχουσας τάξης για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης. Αυτό εκφράζεται στην έκθεση της διακυβέρνησης Τραμπ για τη Στρατηγική Εθνικής Ασφαλείας, που εστιάζει σε περιφερειακές δυνάμεις, την Κίνα και τη Ρωσία, και όχι τόσο στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Οι εμπορικές συγκρούσεις καθηγούνται από τα ίδια ζητήματα. Ο Πίτερ Ναβάρο, ο «κινεζοφάγος» εκκεντρικός ακαδημαϊκός που διευθύνει το Εθνικό Συμβούλιο Εμπορίου, τροφοδοτεί τον Τραμπ με ατάκες και επιχειρήματα. Αλλά την ατζέντα την καθορίζει ένας δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας, ο Γουίλμπουρ Ρος, που ανέλαβε τη θέση του Υπουργού Εμπορίου για να εφαρμόσει αυτό το πρόγραμμα, και όχι γιατί είχε ανάγκη τη δουλειά. Ένας άλλος κομβικός παίκτης είναι ο Εκπρόσωπος για το Εξωτερικό Εμπόριο των ΗΠΑ, Ρόμπερτ Λάιτχιζερ, που καθοδήγησε τη δεκαετία του ’80 τις αμερικανικές δι-

Η άνοδος της Κίνας και η επίμονα υποτονική οικονομική ανάπτυξη στις ΗΠΑ έχουν βρεθεί στο επίκεντρο των οπαδών του προστατευτισμού, που χαράσσουν πολιτική γύρω από τον Τραμπ. νομικών Λόρενς Σάμερς αποκαλεί «κοσμική στασιμότητα» (ΣτΜ: secular stagnation, μια μόνιμη, «δομική» κατάσταση χαμηλών ή ανύπαρκτων ρυθμών ανάπτυξης). Μαζί με την υποχώρηση της αμερικανικής οικονομικής δύναμης σε σχέση με τους άλλους, συνυπάρχει η ατίθαση κρίση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ως συνέπεια των αποτυχημένων πολέμων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, που άνοιξε το δρόμο και για την Κίνα και για τη Ρωσία να επαναδιεκδικήσουν την επιρροή τους από την Αφρική ως τη Μέση Ανατολή. Όλα αυτά αντιπροσωπεύουν μια πρόκληση για την αμερικανική καπιταλιστική τάξη, η οποία δεν έχει βρει ούτε τις ιδέες ούτε την ηγεσία για να αντιμετωπίσει την υποχώρησή της.

«Πρώτα η Αμερική»

Η πολιτική του Τραμπ, «Πρώτα η Αμερική», εκπροσωπεί ένα λαϊκιστικό «λουστράρισμα» ενός σοβαρού σχεδίου τμημάτων της

απραγματεύσεις, που πίεσαν σκληρά την Ιαπωνία να συγκρατήσει το αμερικανικό εμπορικό έλλειμμα. Οι οικονομικοί εθνικιστές που κινούνται γύρω από τον Τραμπ, εκπροσωπούν μια μειοψηφική άποψη μέσα στην Αμερική των Εταιρειών, στην οποία οι επιτυχίες του ελεύθερου εμπορίου έχουν κάνει τους CEO (τα μεγαλοστελέχη των εταιριών) διστακτικούς στο να αντιμετωπίσουν κατάματα τις αλλαγές. Τα μεγάλα ΜΜΕ, αναπόφευκτα, αντανακλούν αυτό το κλίμα με τις έντονα επικριτικές –ως και πανικόβλητες– απόψεις τους για την παρουσία του Τραμπ στο G7. Αλλά η αλλαγή έχει ήδη έρθει. Ο νεοφιλελευθερισμός, οι συμφωνίες ελευθέρου εμπορίου όπως η NAFTA και οργανισμοί όπως ο ΠΟΕ αγκαλιάστηκαν από την Ουάσινγκτον, επειδή ενίσχυαν και οχύρωναν την αμερικανική κυριαρχία στην οικονομική σκηνή. Αν αποδειχθούν εμπόδια σε αυτόν το στόχο,

θα πρέπει είτε να αγνοηθούν, είτε να εγκαταλειφθούν. Η απόφαση των ΗΠΑ να εγκαταλείψουν την εμπορική συμφωνία της Συνεργασίας στον Ειρηνικό –μια υπόσχεση και του Τραμπ και της Χίλαρι Κλίντον κατά τις προεδρικές εκλογές του 2016– ήταν ένα σημείο καμπής. Ακόμα και η NAFTA, σχεδιασμένη για να εξασφαλίσει την αμερικανική κυριαρχία στη Βορειοαμερικάνικη οικονομία, μπορεί να εγκαταλειφθεί. Ενώ πολλοί εμπορικοί πόλεμοι ξεσπούν στη διάρκεια οικονομικών κρίσεων, ο συγκεκριμένος έρχεται σε μια στιγμή που η οικονομική ανάκαμψη εδραιώνεται στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ανέφερε τον Απρίλη του 2018 ότι «η παγκόσμια οικονομική ανοδική τάση, που ξεκίνησε γύρω στα μέσα του 2016, έχει γίνει πιο διευρυμένη και πιο ισχυρή», την ίδια ώρα που εφιστά την προσοχή στα παρελκόμενα της κρίσης –κυρίως τα «υψηλότερα επίπεδα χρέους παγκοσμίως» και τους πολιτικούς μετασεισμούς που οδηγούν σε «εθνικιστικές πολιτικές». Αυτό ήταν μια όχι και τόσο καλυμμένη αναφορά στον Τραμπ και στις δεξιές δυνάμεις που ανέτρεψαν ή εκτόπισαν ή πίεσαν τα κατεστημένα πολιτικά κόμματα σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης τα τελευταία χρόνια. Η τάση προς τον οικονομικό εθνικισμό πιθανότατα θα ενισχυθεί στην επόμενη ύφεση –η οποία έρχεται, ακόμα κι αν η έναρξή της δεν μπορεί να προβλεφθεί και δείχνει μακρινή σήμερα. Ο πυροδότης μπορεί να είναι τα απλήρωτα χρέη, ένα κραχ στις χρηματοπιστωτικές αγορές ή μια βραδεία πτώση στην κερδοφορία των εταιριών. Η αύξηση των επιτοκίων που ορίζουν οι κεντρικοί τραπεζίτες, όπως η Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα, επίσης μπορεί να «στραγγαλίσει» πολύ σύντομα την ανάπτυξη. Ό,τι κι αν ακολουθήσει, αναδύεται μια μετα-νεοφιλελεύθερη παγκόσμια οικονομία. Ακόμα κι αν ο Τραμπ υπαναχωρήσει από έναν ανοιχτό εμπορικό πόλεμο σε όλα τα μέτωπα τώρα, ο οικονομικός εθνικισμός και οι διαρκείς αλλαγές στις εμπορικές συμμαχίες, θα γίνουν ακρογωνιαίοι λίθοι της αμερικάνικης οικονομικής πολιτικής. Είναι μια σύγκρουση από την οποία οι εργαζόμενοι –είτε στις ΗΠΑ είτε στον υπόλοιπο πλανήτη –δεν έχουν τίποτε να κερδίσουν.

αντιρατσισμος

27 ιουνη 2018

Όλες και όλοι στα Αντιρατσιστικά Φεστιβάλ Της Κατερίνας Καλλέργη

Συζητήσεις Οι συζητήσεις θα αφορούν τον εθνικισμό, το κράτος εξαίρεσης, τις ρατσιστικές πολιτικές και τον ιμπεριαλισμό. Την πρώτη μέρα θα υπάρχουν συζητήσεις για τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό, τη δίκη της Χρυσής Αυγής και την ισλαμοφοβία από φεμινιστική ματιά. Τη δεύτερη μέρα, για την Αριστερά στην Ευρώπη, τη ρατσιστική πολιτική της Ευρώπης φρούριο, ενώ εκείνη τη μέρα ιδιαίτερο ενδιαφέρον θα έχει η συζήτηση με τίτλο «Κράτος εξαίρεσης δικαιωμάτων, σωφρονιστική εκδικητικότητα και δικαστική βαρβαρότητα», με ομιλητές/τριες τον Τάσο Θεοφίλου (πρώην πολιτικός κρατούμενος) και μέλη της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στην Ηριάννα και τον Περικλή, της Συλλογικότητας Ρουβίκωνας, με συντονισμό της Ειρήνης Γαϊτάνου (Αναμέτρηση, Ομάδα Κομουνιστών/στριών) και από τα κάτω θα παρέμβει κόσμος από το Τμήμα δικαιωμάτων ΛΑΕ, Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων και Δίκτυο Φαντάρων «Σπάρτακος». Την τρίτη μέρα, θα γίνουν συζητήσεις για τα κοινωνικά αγαθά, τους εργατικούς αγώνες και τις νίκες στις εποχές των μνημονίων, με συζήτηση για τη Μέση Ανατολή, τον διαρκή πόλεμο, τα στρατοκρατικά καθεστώτα και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και ομιλητές τους Αντώνη Νταβανέλο (Διεθνιστική Εργατική Αριστερά), Toufic Haddad (παλαιστίνιος συγγραφέας και ακαδημαϊκός), Κώστα Κουσιάντα (elaliberta.gr), συντονιστή τον Γιάννη Αλμπάνη (Δημοσιογράφος, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα) και από τα κάτω τον Πολιτιστικό Σύλλογο Κουρδιστάν και το Μωβ. Το καλλιτεχνικό πρόγραμμα θα επεκταθεί από ηλεκτρονικούς και χιπ χοπ ήχους και έντεχνους καλλιτέχνες σε μεταναστευτικές ομάδες, ρεμπέτικα και ικαριώτικο γλέντι. Στον χώρο του φεστιβάλ θα υπάρχει επίσης και έκθεση φωτογραφίας με τίτλο «Οι οικογενειακοί μας δεσμοί είναι πιο ισχυροί από τις συμφωνίες σας», με θέμα την απεργία πείνας προσφύγων που έγινε τον Νοέμβρη του ’17 για το δικαίωμά τους στην ελεύθερη μετακίνηση.

Θεσσαλονίκη Το ίδιο τριήμερο (29-30/6 και 1/7) θα πραγματοποιηθεί και το 21ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στον Κήπο των Εποχών στη Νέα Παραλία Θεσσαλονίκης, με σύνθημα «Ενάντια

στον πόλεμο των λίγων, για την ειρήνη των πολλών». Με ένα κεντρικό σύνθημα που στέκεται επάξια ενάντια στις προκλήσεις της περιόδου, το 21ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ανοίγει κεντρικά το ζήτημα του αντιπολεμικού καθήκοντος, σε μια περίοδο που οι εθνικισμοί και ανταγωνισμοί βρίσκονται στα ύψη. Ενάντια στον πόλεμο που προκαλεί πόνο, προσφυγιά, περιβαλλοντική καταστροφή, για να φέρει κέρδη στη βιομηχανία όπλων, τις πολυεθνικές του πετρελαίου, τους ιμπεριαλιστές του κόσμου όλου, εμείς επιλέγουμε την ειρήνη αυτών που χτίζουν γέφυρες αλληλεγγύης και αντάμωσης, αυτών που αγωνίζονται σε ολόκληρη τη γη για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και αδικία, για έναν κόσμο χωρίς πολέμους. Σε αυτά τα ζητήματα, αλλά και στους εργατικούς αγώνες, στον αντισεξισμό, στην αντίσταση στις πολιτικές των μνημονίων είναι αφιερωμένες οι συζητήσεις του 21ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Την πρώτη μέρα, θα υπάρχουν συζητήσεις για το μεταναστευτικό, το μακεδονικό, τις ιδιωτικοποιήσεις και τον αντιιμπεριαλισμό, με το εργαστήριο για τα 50 χρόνια αγώνα για τη γυναικεία απελευθέρωση (1968-2018), να παρουσιάζει το πιο έντονο ενδιαφέρον. Εισηγήσεις θα γίνουν από τις Κατερίνα Κλείτσα (Μαχητικές κι Ελεύθερες), Ιωάννα Γαϊτάνη (Αντισεξιστική ομάδα ΔΕΑ), Μαρία Ερμείδου (ΑΡΑΣ) και τη Δέσποινα Χαραλαμπίδου (ΛΑΕ). Η συζήτηση «Μέση Ανατολή. Η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και ο κίνδυνος ενός γενικευμένου πολέμου», με εισηγήσεις από τους Οζάλ (Πρωτοβουλία για τη Ροτζάβα), Σοφία Καρασαλίδου (πρόεδρο του Ζ΄ Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. Θεσσαλονίκης), Παναγιώτη Μαυροειδή (μέλος του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ), Πάνο Πέτρου (ΛΑΕ), Δημήτρη Παυλίδη (ΚΚΕ (μλ)), Ντίνο Παντελίδη (Εκπαιδευτικός, μέλος αποστολής «Ένα Σχολείο για τη Γάζα») και η συζήτηση «Η δημοκρατία στη μέγγενη της ευρωπαϊκής νεοφιλελεύθερης ολοκλήρωσης» με εισηγήσεις από τους Νίκο Χουντή (ευρωβουλευτή ΛΑΕ), Παναγιώτη Λίλλη (Κομμούνα-Ινστιτούτο κοινωνικής, οικονομικής και ιστορικής έρευνας), Μαριάννα Τσίχλη (Μαρξιστικός Χώρος Μελέτης και Έρευνας ΜΑ.ΧΩ.Μ.Ε.) να ξεχωρίζουν στο πρόγραμμα της δεύτερης μέρας. Το φεστιβάλ θα κλείσει την 1/7 με συζητήσεις για τα εργασιακά, τους πλειστηριασμούς και τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό.

Η Τοπική Οργάνωση της Χρυσής Αυγής στην Πέλλα περνάει διαλυτική κρίση, με μια σειρά στελέχη να δηλώνουν αποχώρηση. Είναι ένα ακόμα κρούσμα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ΧΑ. Βέβαια τα στελέχη προσχωρούν στην κίνηση του στρατηγού Συνοδινού, που είχε εκλεγεί ευρωβουλευτής με τη ΧΑ την εποχή της «διεύρυνσης» και αποχώρησε πρόσφατα, σε ένα γενικότερο κύμα αποστασιοποίησης των πιο «περιφερειακών συνεργασιών» της ΧΑ. Τα προβλήματα των φασιστών είναι πάντα καλοδεχούμενα. Αλλά η κινητικότητα αυτού του «χώρου» (μεταξύ ΝΔ και ΧΑ) προειδοποιεί. Ειδικά η Πέλλα, ως περιοχή όπου εκδηλώθηκε η μετατόπιση, έχει ειδικό βάρος όσον αφορά την αξιοποίηση του μακεδονικού ως κέντρου «ανασυγκρότησης» ενός νέου φορέα στα δεξιά της ΝΔ, αντίστοιχου εκείνων που αναδύονται απειλητικά στην Ευρώπη…

μικρά αντιρατσιστικά

ε σύνθημα «Αν έχουμε μια ελπίδα, τη χρωστάμε σε αυτούς που δεν έχουν καμία» θα πραγματοποιηθεί φέτος το 21ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Αθήνας, στο πάρκο Γουδή, το τριήμερο 2930/6 και 1/7. Με μουσική, συζητήσεις και φαγητό απ’ όλο τον κόσμο, τα αντιρατσιστικά φεστιβάλ αποτελούν ένα από τα σπουδαιότερα κινηματικά γεγονότα, καθώς συσπειρώνουν κόσμο που καθημερινά βρίσκεται στον δρόμο ενάντια στον ρατσισμό, τον φασισμό, τη φτώχια, τα μνημόνια και τον πόλεμο. Την ίδια ώρα που οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι βυθίζουν τον πλανήτη στο αίμα, που επικίνδυνα γεωπολιτικά παιχνίδια στήνονται και στη γειτονιά μας, που η Ευρώπη-φρούριο χτίζει φράχτες και πνίγει κόσμο στα σύνορά της, ενώ οι πολιτικές επιλογές τις λιτότητας και των μνημονίων στο εσωτερικό της λειτουργούν καταστροφικά για τους φτωχότερους των φτωχών, εμείς επιλέγουμε να συναντιόμαστε στον δρόμο του αγώνα και των διεκδικήσεων.

Ομάδα 20-30 φασιστών επιτέθηκε το βράδυ της 24ης Ιούνη στο υπό κατάληψη κτίριο του πρώην ΠΙΚΠΑ στα Άνω Πετράλωνα, που λειτουργεί ως κοινωνικός χώρος υγείας (την ευθύνη ανέλαβε η νεοναζιστική οργάνωση «Κρυπτεία» που ευθύνεται και για άλλες επιθέσεις και απειλές). Από τις μολότοφ προκλήθηκε φωτιά που σβήστηκε γρήγορα, ενώ ένας νεαρός δέχτηκε επίθεση. Η συνθηματολογία τους (για το μακεδονικό) δείχνει το έδαφος στο οποίο ανθίζει η ακροδεξιά επιθετικότητα, ενώ ο στόχος της επίθεσης δείχνει προς τα πού σκοπεύει αυτή να στραφεί. Έχει πάψει να προκαλεί έκπληξη ότι οι δράστες διέφυγαν της άμεσης σύλληψης, ενώ οι πρώτες προσαγωγές της Αστυνομίας αφορούσαν άτομα που επιχείρησαν να αποκρούσουν την επίθεση. Το κίνημα πρέπει να γυρίσει το κλίμα και να μην επιτρέψει στους φασίστες να σηκώσουν κεφάλι…

Εξετάζοντας αυτές τις προοπτικές, αξίζει να θυμόμαστε ότι το γκρέμισμα της «υγειονομικής ζώνης» απέναντι στο Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία συνέβη επί διακυβέρνησης Ολάντ, στα συλλαλητήρια ενάντια στα δικαιώματα των ΛΟΑΤ, όπου συμβάδισε η καθολική Δεξιά με τη σκληρή ακροδεξιά. Ένα ανορθολογικό «τσουβάλιασμα» που έλεγε ότι η κεντροαριστερά «εφαρμόζει λιτότητα, παραδίνεται στη Γερμανία, ενώ στηρίζει τους γκέι» απέκτησε λαϊκό έρεισμα. Ήταν η αρχή της μαζικής «αποδαιμονοποίησης» του FN και άνοιξε μια εποχή «οσμώσεων» που επέτρεψε στη Μαρίν Λεπέν να γίνει «μεγάλη παίχτρια» στην πολιτική σκηνή. Για όσους αναρωτιούνται αν ο κοσμοπολιτισμός του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να πλήξει τον εθνικισμό. Αλλά και για όσους βλέπουν στα «συλλαλητήρια» τους «αγνούς πατριώτες» και τη «γενικότερη λαϊκή οργή» και ξεχνάνε ότι αυτοί είτε είναι ήδη πρόθυμοι, είτε «εκπαιδεύονται» στο να συμπορευτούν με φασίστες…

Αντιφασιστική διαδήλωση από το Μπουρνάζι ως τα Σεπόλια οργάνωσαν την Τρίτη 19/6 η Λαϊκή Συνέλευση Κολωνού-Ακαδημία Πλάτωνα-Σεπολίων και το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών. Ήταν απάντηση στην επίθεση που δέχτηκαν 2 γονείς μέλη του ΔΣ του Συλλόγου Γονέων του 144ου Δημοτικού (που είχαν υπερασπιστεί τη λειτουργία κυριακάτικου σχολείου της πακιστανικής κοινότητας απέναντι στις φασιστικές προκλήσεις), από 2 ρατσιστές που «ενοχλήθηκαν» από την πρόσκληση του Συλλόγου και σε Πακιστανούς γονείς για να συμβάλουν στη γιορτή του σχολείου. Αλλά και σε ένα ανησυχητικό φαινόμενο σε ΣεπόλιαΜπουρνάζι-Περιστέρι, όπου νεαρά άτομα στήνουν ενέδρες σε μετανάστες και τους αρπάζουν τα υπάρχοντα, αλλά με πρακτική που θυμίζει «εκπαίδευση» ταγμάτων εφόδου…

27 ιουνη 2018

αντισεξισμόσ

Όταν ουρλιάζουν οι λύκοι, οι γυναίκες βγαίνουν στον δρόμο* *Αγέλη λύκων (La Manada) ήταν το όνομα της ομάδας που δημιούργησαν οι πέντε βιαστές στην ηλεκτρονική εφαρμογή whatsapp και την εξέφραζαν μισογύνικες και σεξιστικές απόψεις και στην οποία κατέγραψαν τον βιασμό του θύματος. Με αυτό το όνομα έγινε γνωστή η υπόθεση.

Της Κατερίνας Καλλέργη

ε φεμινιστική οργή γέμισαν για άλλη μια φορά οι δρόμοι της Ισπανίας. Αφορμή στάθηκε η αποφυλάκιση με εγγύηση 6.000 ευρώ των πέντε βιαστών της υπόθεσης που έγινε γνωστή ως «La Manada» (αγέλη λύκων), μέχρι την επανεκδίκασή της στο Ανώτατο Δικαστήριο. Η υπόθεση αφορά τον βιασμό μιας 18χρονης γυναίκας, από πέντε άντρες στο πανηγύρι του Σαν Φερμίν στην Παμπλόνα. Οι πέντε άντρες (μεταξύ τους ένας αστυνομικός και ένας στρατιωτικός), το βράδυ της 6ης Ιουλίου του 2016, αφού τη βίασαν επανειλημμένα, της έκλεψαν και της κατέστρεψαν το κινητό, βιντεοσκόπησαν τον βιασμό και το ανέβασαν στην ομάδα «La Manada» που είχαν φτιάξει στην εφαρμογή whatsapp. Η 18χρονη, τα ξημερώματα της 7ης Ιουλίου, κατάφερε να πάει ως το αστυνομικό τμήμα και να καταγγείλει τον βιασμό της. Πρωτόδικα, η υπεράσπιση και οι κατηγορούμενοι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μειώσουν την αξιοπιστία του θύματος. Μάλιστα κατά τη διάρκεια της δίκης ο δικαστής Ricardo Gonzalez σχολίασε ότι στο βίντεο έχουν καταγραφεί μόνο «σεξουαλικές πράξεις σε ένα πλαίσιο διασκέδασης και χαράς». Η απόφαση που πάρθηκε τελικά, ήταν 9 χρόνια φυλάκισης, με την κατηγορία της σεξουαλικής κακοποί-

ησης και της ληστείας, αλλά όχι του βιασμού. Αυτό οδήγησε σε ένα κύμα φεμινιστικών διαδηλώσεων σε πολλές πόλεις τις Ισπανίας, με συνθήματα: «Εγώ σε πιστεύω αδελφή», «Επίθεση σε μία είναι επίθεση σε όλες μας». Το φεμινιστικό κίνημα που δημιουργήθηκε με αυτή την αφορμή, έδειξε τη δυναμική του στις διαδηλώσεις των εκατομμυρίων στις 8 Μάρτη και στη φεμινιστική απεργία, που διοργανώθηκε. Την Πέμπτη 28/6 αποφασίστηκε η αποφυλάκιση των βιαστών. Στην ισπανική νομοθεσία η προφυλάκιση διαρκεί έως δύο χρόνια, εκτός αν η υπόθεση έχει εκδικαστεί πρωτόδικα και η ποινή είναι μεγάλη. Σε αυτή την περίπτωση, οι κατηγορούμενοι διανύουν το ½ της ποινής τους ως προφυλακισμένοι, δηλαδή για τους 5 αυτό θα σήμαινε 4,5 χρόνια. Όμως, όταν πέρασαν τα 2 έτη, η δικαστική έδρα αποφάσισε να τους αποφυλακίσει με πλειοψηφία 2 προς 1. Η αιτιολόγηση έγινε με τα εξής επιχειρήματα: δεν υπάρχει κίνδυνος να εγκληματήσουν ξανά λόγω της κοινωνικής κατακραυγής, τους χωρίζουν 500 χιλιόμετρα από το θύμα, άρα η ηρεμία και η γαλήνη της μπορούν να διατηρηθούν και με μέσα που δεν έχουν την περιοριστικότητα της φυλάκισης. Με το που έγινε γνωστή αυτή η απόφαση, χιλιάδες γυναίκες βρέθηκαν στους δρόμους. Διαδηλώσεις διοργανώθηκαν

στη Βαρκελώνη, στο Μπιλμπάο, στη Βαλένθια, στην Παμπλόνα, στη Γαλικία, στη Μαδρίτη και σε πολλές άλλες πόλεις της Ισπανίας. Τα καλέσματα έγιναν κυρίως μέσω κοινωνικών δικτύων, με το χασταγκ #stopmanada (σταματήστε την αγέλη των λύκων) και υπήρξε πολύ γρήγορη ανταπόκριση. Ήδη την ίδια μέρα που βγήκε η απόφαση, έγιναν δεκάδες συγκεντρώσεις, ενώ η ηλεκτρονική καμπάνια που διοργανώθηκε, μάζεψε μισό εκατομμύριο υπογραφές σε λιγότερο από ένα 24ωρο. Οι φεμινιστικές ομάδες στη Σεβίλλη, τον τόπο κατοικίας των 5 βιαστών, έφτιαξαν αφίσες εναντίον τους, κηρύσσοντάς τους ανεπιθύμητους. Κάλεσαν μάλιστα τις επιχειρήσεις να κολλήσουν αφίσες, που έγραφαν «σε αυτόν τον χώρο δεν εξυπηρετούμε βιαστές» και οι γυναίκες γέμισαν την πόλη με αφίσες που έλεγαν «οι γυναίκες δεν καταναλώνουμε σε μαγαζιά που σερβίρουν σε βιαστές». Η Ένωση Γυναικών Δικαστικών Ισπανίας (AMJE) και το Γενικό Συμβουλίου Επαγγελματιών Νομικών (Consejo Generale de la Abogacia Espanol) έβγαλαν ανακοινώσεις που κατήγγελλαν την απόφαση της αποφυλάκισης. Ήταν τέτοια η κοινωνική πίεση, που μέχρι και η υπουργός παιδείας Isabel Celaà δήλωσε πως η κυβέρνηση αφουγκράζεται και συμμερίζεται την

κοινωνική ανησυχία και οργή και θα δουλέψει προς την κατεύθυνση της αλλαγής του ποινικού κώδικα, προς όφελος των θυμάτων βιασμού και κακοποίησης. Η πιο όμορφη εικόνα από τις διαδηλώσεις και αυτή που συνδυάζει εκπληκτικά και την οργή, αλλά και τη διεκδίκηση, είναι το φεμινιστικό καμπ που στήθηκε στην Puerta de Sol στη Μαδρίτη. Εκεί που άντρες και γυναίκες πέρασαν τη νύχτα σε σκηνές για να συνεχίσουν τη διαδήλωση. Όπως δήλωσαν οι ίδιες: «Θέλουμε αυτοί να είναι κλεισμένοι μέσα, όχι οι γυναίκες. Δεν είμαστε εδώ μόνο για εκείνη (το θύμα της υπόθεσης «La manada»), είμαστε εδώ για τις ανειδίκευτες εργάτριες στη Χουέλβα, για τις μετανάστριες που κακοποιούνται στα κέντρα κράτησης στη Μάλαγα, για όσους ζούνε στα κέντρα ανηλίκων στα σύνορα, για τα κορίτσια που κακοποιήθηκαν από κάποιον συγγενή τους». Γιατί οι φεμινιστικές διεκδικήσεις δεν μπορούν να είναι μονοθεματικές. Το κίνημα που ξεκίνησε με αφορμή το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα, πρέπει να συνεχίσει στη γραμμή που χάραξε στις 8 Μάρτη: απέναντι στην κουλτούρα βιασμού, απέναντι στην πατριαρχική δικαιοσύνη που αθωώνει βιαστές, απέναντι στη βία και τον σεξισμό, με ταξικό πρόσημο, με όπλο τη φεμινιστική απεργία, τις διαδηλώσεις, τις οργές μας.

Διαδήλωση Υπερηφάνειας στη Θεσσαλονίκη Του Αλέξανδρου Θεοδωρίδη

τις 24 Ιουλίου πραγματοποιήθηκε η παρέλαση ΛΟΑΤ υπερηφάνειας (Pride) στη Θεσσαλονίκη, με μαζική συμμετοχή. Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος δεν έλειψαν οι γνωστές απειλές και σκοταδιστικές απόψεις των ακραίων αντιδραστικών παραγόντων της πόλης (Ψωμιάδης, Άνθιμος κλπ). Η εκκλησία και διάφοροι πολιτικοί προσπαθούν να ποτίσουν με το δηλητήριο του σεξισμού και της ομοφοβίας όλη την πόλη, με σκοπό να διασπάσουν τον κόσμο από τα κάτω. Παρ’ όλα αυτά ο κόσμος έδωσε για άλλη μια φορά τη δική του απάντηση. Ο φόβος δεν έγινε

αποδεκτός. Το Σάββατο 23 Ιουλίου έγινε η καθιερωμένη παρέλαση ΛΟΑΤ υπερηφάνειας, θέλοντας να περάσουν για ακόμα μία φορά το δικό τους μήνυμα. Μεγάλα άρματα, μουσική, χορός και πολύχρωμα μπαλόνια χαρακτήριζαν το Pride, χωρίς όμως να λείπει και το πολικό στίγμα που προερχόταν κυρίως από οργανώσεις και μέτωπα της Αριστεράς, που έδωσαν τη δική τους πολιτική απάντηση και πρόταση για το Pride. Το Pride είναι μια ευκαιρία να εκφραστεί ελεύθερα και δυνατά η ΛΟΑΤ κοινότητα που είναι από τα πιο καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας. Παρ’ όλα αυτά χρειάζεται μια πιο συγκεκριμένη και συγκροτημένη διεργασία για να γίνει το Pride διεκδικητικό, πολιτικό και φορέας αιτημάτων όλων των καταπιεσμένων

κομματιών της κοινωνίας. Το Pride στη Θεσσαλονίκη έχει αρκετά προβλήματα, όπως η συμμετοχή χορηγών, η απουσία πολιτικού στίγματος και η σύνδεση των διεκδικήσεων της ΛΟΑΤ κοινότητας με τα υπόλοιπα αγωνιστικά κομμάτια της κοινωνίας. Βρίσκεται σε μια συνεχόμενη προσπάθεια εμπορευματοποίησης και αποπολιτικοποίησης. Είναι ο παραδοσιακός τρόπο του συστήματος να προσπαθεί να εκφυλίσει οποιαδήποτε μορφή έκφρασης και διεκδίκησης. Όλα αυτά όμως δεν πρέπει να σταθούν εμπόδιο για την Αριστερά, που οφείλει όχι μόνο να συμμετάσχει, αλλά και να ανοίξει διάπλατα αυτό το ζήτημα. Η Λαϊκή Ενότητα ήταν από τις δυνάμεις που συμμετείχαν στη ΛΟΑΤ παρέλαση υπερηφάνειας, γιατί τάσσεται στο πλευρό των ΛΟΑΤ. Απέναντι στη μνημονιακή

λαίλαπα, τη φασιστική απειλή, την άνοδο της ακροδεξιάς και την καταπίεση, όλα τα πληττόμενα και αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας πρέπει να ενωθούν, γιατί είναι ο μόνος τρόπος να έχουμε νικηφόρα αποτελέσματα. Για τον λόγο αυτό, το ζήτημα των ΛΟΑΤ δεν είναι για εμάς ούτε αδιάφορο, ούτε δευτερεύον. Επιπλέον η συμμετοχή στο Pride δίνει τη δυνατότητα στις αριστερές δυνάμεις να προβάλουν τη δική τους πρόταση για τον τρόπο που πρέπει να εξελίσσεται το Pride και να χτίζει γέφυρες επικοινωνίας με ένα μεγάλο κομμάτι κόσμου που καταπιέζεται και κατεβαίνει στο Pride γιατί θεωρεί ότι είναι ο μόνος τρόπος ελεύθερης έκφρασης. Η Αριστερά οφείλει να είναι κοντά σε αυτό το κομμάτι κόσμου, να στηρίξει τους αγώνες και τις διεκδικήσεις του και να προχωρήσουμε παραπάνω.

ΔΙΕΘΝΗ

27 ΙΟΥΝΗ 2018

Κολοµβία Η πρόκριση του Γκουστάβο Πέτρο στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών στην Κολοµβία γέννησε ελπίδες για µια ιστορική πολιτική ανατροπή στο «Ισραήλ της Λατινικής Αµερικής». Ο Πέτρο, στη διαδροµή του από ένοπλος αντάρτης σε δήµαρχος της Μπογκοτά, έριξε αρκετό νερό στο κρασί του, αλλά στηρίχθηκε µόνο από κάποιες αριστερές δυνάµεις και σε κανένα από τα κατεστηµένα κόµµατα και θεωρείται «ακραίος» για το κυριαρχούµενο από τη ∆εξιά πολιτικό σκηνικό στην Κολοµβία. Η νίκη του σκληρού δεξιού Ιβάν Ντούκε τελικά ρίχνει βαριά τη σκιά της. Στηρίχθηκε από τον πρώην πρόεδρο Ουρίµπε, που δίνει µάχη ενάντια στην πρόσφατη συµφωνία ειρήνης µε τους αντάρτες FARC, σε σύγκρουση ακόµα και µε τη «διαλλακτική» (βλ. πρόθυµη να πάρουν µπρος τα τρυπάνια των πολυεθνικών στα βουνά της Κολοµβίας) ∆εξιά που είχε πάρει την πρωτοβουλία για τη συµφωνία. Αβέβαιες µέρες για την Κολοµβία…

Μια πρώτη αποτίµηση των εκλογών στην Τουρκία Του Πάνου Πέτρου

Ταγίπ Ερντογάν (κυρίως) και το κόµµα του ΑΚΡ (λιγότερο) απέδειξαν την ανθεκτικότητά τους στις τουρκικές εκλογές. Οι καταγγελίες για νοθεία, αν και σοβαρές, δεν έχουν ακόµα τεκµηριωθεί επαρκώς και κυρίως δεν δείχνουν να έχουν την έκταση που θα καθόριζε το αποτέλεσµα (όπως φαίνεται και από τους «τόνους» που έχει επιλέξει η αντιπολίτευση γύρω από το ζήτηµα). Αυτό που εντυπωσίασε ήταν η υψηλή συµµετοχή, που έφτασε το 88%, που είναι άφταστο νούµερο για τις περισσότερες χώρες διεθνώς (και που επίσης πρέπει να προσµετρηθεί στην εκτίµηση των «ποσοστών»). Ο Ερντογάν πέτυχε το στόχο της εκλογής του από τον πρώτο γύρο, που φέτος ήταν πιο δύσκολος από ποτέ. Με ένα ποσοστό που εκτιµάται γύρω στο 52,6%, διατήρησε το σκορ που είχε καταγράψει ως υποψήφιος και το 2014 (51,8%), αυξάνοντας τις ψήφους του κατά 5 περίπου εκατοµµύρια. Βέβαια το 2014 ήταν µόνος απέναντι στον κοινό υποψήφιο του κεµαλικού CHP και του ακροδεξιού MHP, ενώ φέτος είχε και τη στήριξη του MHP (ή έστω τµήµατος του «παλιού» ΜΗP, µιας και µεσολάβησε διάσπαση και η Ακσενέρ πήρε µαζί της σοβαρό κοµµάτι του ακροδεξιού κόµµατος). Η σχετική φθορά, παρά την εντυπωσιακή αντοχή, αποτυπώθηκε στα ποσοστά του κόµµατος του ΑΚΡ στις κοινοβουλευτικές, που συγκέντρωσε 42,5% (21 εκατ. ψήφοι). Απέχει από τους θριάµβους του παρελθόντος, είναι ελαφρώς καλύτερο από το 41% (19 εκατ. ψήφοι) του Ιούνη του 2015, που θεωρήθηκε ήττα και είχε οδηγήσει σε νέες εκλογές το Νοέµβρη της ίδιας χρονιάς. Όπως και τότε, έτσι και τώρα, χάθηκε η αυτοδυναµία για το ΑΚΡ, απλά αυτή τη φορά του τη διασφαλίζει η συµµαχία µε το MHP (11,1% µε 5,5 εκατ. ψήφους).

Κεµαλιστές και ακροδεξιοί Ο Ιντσέ, ο εκλεκτός των κεµαλιστών, επιχείρησε να αποστασιοποιηθεί από το παραδοσιακό «ελιτίστικο» προφίλ του CHP και συγκέντρωσε 30,6%. Ήταν η πιο πετυχηµένη επιλογή του CHP εδώ και πολλά χρόνια: Αν και ποσοστιαία απέχει από το 38,5% της κοινής υποψηφιότητας µε το MHP του 2014, συγκέντρωσε µόνος

του σχεδόν τον ίδιο αριθµό ψήφων (περίπου 15,5 εκατοµµύρια). Επίσης η διαφορά του Ιντσέ από το κόµµα του φαίνεται στις βουλευτικές: Εκεί οι κεµαλικοί έµειναν καθηλωµένοι για άλλη µια φορά γύρω στα

Ανθεκτικότητα του Ερντογάν σε δύσκολες συνθήκες, αδυναµία των µεγάλων αντιπολιτεύσεων να αξιοποιήσουν την ευκαιρία και ένας ελπιδοφόρος άθλος για την Αριστερά 11,5 εκατ. ψήφους και το 22,6% (κάτω και από το 25% των αναµετρήσεων του 2015). Όπως γράφαµε και προεκλογικά, το χάρισµα του Ιντσέ δεν θα αρκέσει για να αλλάξει τη δοµική ανικανότητα του CHP να επικοινωνήσει µε ευρύτερες λαϊκές µάζες και να ξεπεράσει το µόνιµο «ταβάνι» του… Στις προεδρικές εκλογές, η ακροδεξιά «λύκαινα» Ακσενέρ περιορίστηκε στο 7,3% (µια ευχάριστη εξέλιξη, σε σχέση µε το κλίµα που επικρατούσε στην αρχή της καµπάνιας της και την εµφάνιζε ως βασικό «αντίπαλο δέος» του Ερντογάν). Το κόµµα της στις βουλευτικές πήρε 10% (5 εκατ. ψήφοι). Μαζί µε το 11% του MHP στις βουλευτικές, επιβεβαιώνεται η ύπαρξη ενός ισχυρού ακροδεξιού δυναµικού. Το δυσάρεστο είναι ότι «τρέφεται» από το εθνικιστικό κλίµα απέναντι

στους Κούρδους, που καλλιεργείται στην Τουρκία (αθροιστικά ο «χώρος» πήγε καλύτερα από το πάλαι ποτέ ενιαίο MHP). Το ευχάριστο είναι ότι βρίσκεται σήµερα κατακερµατισµένο ανάµεσα στους δύο πόλους έλξης –τον Ερντογάν και τους κεµαλικούς. Μένει να φανεί, και για το «Καλό Κόµµα» της Ακσενέρ και για το MHP, αν η συνύπαρξη σε «στρατόπεδα» µε το ΑΚΡ και το CHP θα τους διευκολύνει να επιβάλουν την ατζέντα ή αν θα τους µετατρέψει σε «δορυφόρους» αδύναµους να παρέµβουν στις εξελίξεις και να διαµορφώσουν πολιτική.

Το HDP Κρατήσαµε το πιο ευχάριστο νέο για το τέλος. Ο Ντεµιρτάς κατάφερε µέσα από τη φυλακή να πάρει 8,4%. Χαµηλότερο από το 9,75% του 2014, αλλά µε αύξηση 200.000 ψήφων (από τα 4 εκατ.). Πρόκειται για έναν άθλο, µιας και οι συνθήκες δεν µπαίνουν καν σε σύγκριση και αν κάποια πολιτική δύναµη δικαιούται πράγµατι να µιλά για «βία και νοθεία» που ίσως αλλοίωσε το αποτέλεσµα, αυτή είναι η τουρκική Αριστερά. Ο άθλος συµπληρώνεται από το αποτέλεσµα των βουλευτικών. Ενάντια σε θεούς και δαίµονες, το HDP κατόρθωσε και πάλι να περάσει το όριο του 10% και να παραµείνει στη Βουλή. Με 11,7%, πλησίασε το ιστορικό υψηλό του Ιούνη του 2015 (13%) και στάθηκε πάνω από το 10,7% του Νοέµβρη της ίδιας χρονιάς (όταν ξεκινούσε η τροµοκρατική εκστρατεία εναντίον του). Σε ψήφους (5.865.000) η εικόνα είναι αντί-

στοιχη: πιο κοντά στα 6 εκατ. του Ιούνη, πιο πάνω από τα 5,1 εκατ. του Νοέµβρη του 2015. Όχι µόνο παραµένει στη Βουλή, αλλά ανεβάζει τις έδρες του σε 69. Αναδεικνύεται σε τρίτη πολιτική δύναµη της χώρας, µε το HDP να αφήνει πίσω τα ακροδεξιά κόµµατα και τον Ντεµιρτάς να αφήνει πίσω του την Ακσενέρ. Το καλό σκορ για τον «φυλακισµένο υποψήφιο» και για το υπό δίωξη κόµµα είναι ένα πολύ ισχυρό µήνυµα. Και η λέξη «άθλος» ίσως είναι µικρή για να περιγράψει το επίτευγµα των συντρόφων µας, στις πάρα πολύ σκληρές συνθήκες στην Τουρκία… Το άρθρο γράφεται, καθώς έχουν µόλις ανακοινωθεί τα καταρχήν αποτελέσµατα. Πολλά µένει να ειπωθούν και για την ίδια την ετυµηγορία της κάλπης (καθώς θα διευρύνονται τα «ποιοτικά» στοιχεία της ψήφου), αλλά και για την επόµενη µέρα: Τόσο εντός Τουρκίας, όπου η οικονοµική κρίση παραµονεύει κι όπου υπάρχει µια αίσθηση «αλλαγής περιόδου» (προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο µένει να φανεί). Όσο και στις διεθνείς σχέσεις της χώρας, όπου πολλά ανοιχτά «µέτωπα» περίµεναν τις εκλογές και την έκβασή τους για να µπουν σε νέα τροχιά… Προς το παρόν σηµειώνουµε την ανθεκτικότητα του Ερντογάν σε δύσκολες συνθήκες, την παγίωση της αδυναµίας των µεγάλων αντιπολιτεύσεων ακόµα και σε σχετικά ευνοϊκές γι’ αυτές συνθήκες και το ελπιδοφόρο επίτευγµα της Αριστεράς που δείχνει µια άλλη δυνατότητα για την Τουρκία. Για όλα τα υπόλοιπα θα επανέλθουµε…

διεθνη

27 ιουνη 2018

ΗΠΑ-Κορέα

Υεμένη

Χωρίς απρόοπτα κύλησε η συνάντηση του Κιμ Γιονγκ-Ουν με τον Τραμπ στη Σιγκαπούρη. Καθόλου αυτονόητο, μιας και λίγες μέρες πριν ο Αμερικανός πρόεδρος δήλωνε πρόθυμος να αποχωρήσει «αν καταλάβει ότι ο Κιμ δεν είναι ειλικρινής» και ότι θα το καταλάβαινε… από τα πρώτα λεπτά. Επί της ουσίας της προσέγγισης ΗΠΑ-Β. Κορέας δεν έγιναν πολλά πρακτικά βήματα, πέρα από την επιβεβαίωση της «καλής θέλησης» να συνεχίσει ο διάλογος. Αλλά ξεχωρίζουν οι υστερίες εντός ΗΠΑ από το Δημοκρατικό Κόμμα, που κατηγορεί τον Τραμπ για… ενδοτικότητα! Ωραία εναλλακτική για όσους Αμερικάνους διαφωνούν με τον ακροδεξιό τραμπούκο…

Στο διαρκές έγκλημα του πολέμου στην Υεμένη, που 3 χρόνια τώρα έχει επιστρέψει τη χώρα σχεδόν στη λίθινη εποχή, προστίθεται ένα νέο βάρβαρο επεισόδιο. Η Σαουδική Αραβία εξαπέλυσε επίθεση ενάντια στο λιμάνι Χοντέιντα της Ερυθράς Θάλασσας. Η νέα επίθεση των Σαούντ έχει ήδη κοστίσει τις ζωές 300 αμάχων, ενώ χιλιάδες είναι αυτοί που απειλούνται. Ακόμα χειρότερα: Η Χοντέιντα είναι το λιμάνι από το οποίο περνά το 70% των τροφίμων και της ανθρωπιστικής βοήθειας, στην οποία στηρίζεται αποκλειστικά ένας πληθυσμός που έχει οδηγηθεί σε κίνδυνο λιμοκτονίας…

Το BDS μετά τη Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής

Η οργή για τη σφαγή στη Γάζα ξυπνά συνειδήσεις και γίνεται δράση νοθέτες απέσυραν τις ταινίες τους από το Διεθνές Φεστιβάλ ΛΟΑΤ Ταινιών του Τελ Αβίβ, ή ακύρωσαν την παρουσία τους καταγγέλλοντας ρητά το «ροζ ξέπλυμα». Άλλωστε φέτος υπήρξε και η ελπιδοφόρα φιλοπαλαιστινιακή αντιδιαδήλωση Ισραηλινών ΛΟΑΤΚΙ ακτιβιστών ενάντια στο Ισραηλινό Pride. Στο μεταξύ, οι αρχικές αντιδράσεις ενάντια στην προοπτική να γίνει η επόμενη Γιουροβίζιον στην Ιερουσαλήμ οδήγησαν τη διοργάνωση σε μια αινιγματική ανακοίνωση, που καλεί τους φαν του θεσμού να μη βιαστούν να κλείσουν εισιτήρια και να περιμένουν «επίσης ανακοινώσεις για το πού και το πότε».

Μάχες στην Ευρώπη

Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής στην Παλαιστίνη επεδίωκε, μεταξύ άλλων, να υπενθυμίσει ξανά στον πλανήτη την καθημερινή τραγωδία στη Γάζα. Σε επίπεδο κυβερνήσεων, η αντίδραση υπήρξε απάνθρωπη –μια πρωτοφανής σφαγή άοπλων διαδηλωτών απαντήθηκε είτε με ρητορικά ψελλίσματα, είτε ακόμα χειρότερα με «ίσες αποστάσεις» ανάμεσα στην πολεμική μηχανή του Ισραήλ και τους Παλαιστίνιους διαδηλωτές της Γάζας. Για άλλη μια φορά η «διεθνής κοινότητα» δεν θέλει ούτε να ακούσει, ούτε να δει, ούτε να μιλήσει για τα εγκλήματα του Ισραηλινού στρατού. Η τακτική της μη-βίας απαιτεί ο άλλος να έχει συνείδηση για να πετύχει, έλεγε παλιότερα ένας μαύρος αγωνιστής στις ΗΠΑ. Αποδείχθηκε περίτρανα ότι οι κυβερνήσεις δεν έχουν συνείδηση και θα πρέπει να εξαναγκαστούν από τα κινήματα. Σε αυτό το σκοτεινό τοπίο, και με το βαρύ τίμημα που πλήρωσε η Γάζα τις βδομάδες των διαδηλώσεων, το ευχάριστο είναι ότι πυκνώνουν στην κοινωνία οι άνθρωποι που έχουν συνείδηση. Οι βδομάδες κατά και μετά τη σφαγή της Πορείας της Επιστροφής αποτέλεσαν τη μεγαλύτερη ενεργοποίηση του κινήματος BDS (Μποϊκοτάζ-Απόσυρση Επενδύσεων-Κυρώσεις).

Μεγάλα ονόματα παίρνουν θέση

Η ακύρωση προγραμματισμένων συναυλιών στο Ισραήλ από μεγάλα αστέρια όπως ο Ζιλμπέρτο Ζιλ και η Σακίρα, είναι μια πρώτη

εικόνα «διεύρυνσης» και «ψηλώματος» του BDS. Είναι η δημοφιλία των καλλιτεχνών, αλλά και το γεγονός ότι ήταν καταρχήν πρόθυμοι να παίξουν στο Ισραήλ (δεν ανήκαν στους καλλιτέχνες που έχουν προσχωρήσει «μόνιμα» στο καλλιτεχνικό μποϊκοτάζ). Αντίστοιχα και η άρνηση της Νάταλι Πόρτμαν να βραβευτεί σε τελετή του Ισραήλ: Η Πόρτμαν από θέση αρχής διαφωνεί με το BDS και ανήκει στον «φιλελεύθερο σιωνισμό» που εκφράζει τμήμα της αμερικανικής εβραϊκής κοινότητας. Η άρνησή της («δεν ήθελα να φανεί ότι στηρίζω τον Νετανιάχου», «η κακή συμπεριφορά απέναντι σε αυτούς που υποφέρουν από τις σημερινές αγριότητες, απλά δεν είναι σύμφωνη με τις εβραϊκές αξίες μου») είχε ειδικό βάρος. Σ’ αυτή την κατηγορία της «διεύρυνσης» και του «ψηλώματος» ανήκει αυτό που χαρακτηρίστηκε ως η μεγαλύτερη επιτυχία του BDS μέχρι σήμερα, όχι σε πρακτικές συνέπειες, αλλά σε επίπεδο «μεγέθους» και αντίκτυπου στην κοινή γνώμη: Η άρνηση της εθνικής Αργεντινής να παίξει στο προγραμματισμένο φιλικό με την εθνική Ισραήλ στην Ιερουσαλήμ. Το Σιν Φέιν βρήκε την αφορμή να ζητήσει να ακυρωθεί το αντίστοιχο φιλικό της Βόρειας Ιρλανδίας το Σεπτέμβρη.

Ενάντια στο «ροζ ξέπλυμα»

Αλλά εκτός από τη «διεύρυνση» και το «ψήλωμα», ιδιαίτερη αξία έχει και το πολιτικό «βάθεμα» του BDS. Κι εδώ έχει εξαιρετική σημασία η αντίδραση που προκαλείται στους κόλπους της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Έντεκα καλλιτέχνες και σκη-

Στη Γερμανία, τα μουσικά φεστιβάλ έχουν γίνει «πεδίο μάχης». Τέσσερις καλλιτέχνες αποσύρθηκαν από το PopKultur στο Βερολίνο, καθώς αυτό στηρίζεται πλέον από την Πρεσβεία του Ισραήλ. Στο Ruhrtriennale, τα πράματα ξεκίνησαν ανάποδα: Το Φεστιβάλ ακύρωσε τη συμμετοχή των σκοτσέζων Young Fathers, επειδή αυτοί αρνήθηκαν να αποκηρύξουν τη στήριξή τους στο BDS (αυτοί είχαν ξεκινήσει το μποϊκοτάζ του Pop-Kultur πέρσι). Η συνέχεια ήταν ότι διάφοροι καλλιτέχνες, που θα συμμετείχαν στο φεστιβάλ, αποσύρθηκαν σε αλληλεγγύη με τους Young Fathers. Αλλά στην πρώτη γραμμή της μάχης βρίσκεται η Γαλλία, καθώς η κυβέρνηση φιλοξενεί το «Έτος Γαλλίας-Ισραήλ» με δεκάδες πολιτιστικές εκδηλώσεις σε βάθος χρόνου και με χορηγούς μεταξύ άλλων το πρωθυπουργικό γραφείο του Νετανιάχου, το Ισραηλινό υπουργείο Εξωτερικών και το υπουργείο Στρατηγικών Ζητημάτων (που μεταξύ άλλων έχει επιφορτιστεί με την πάλη ενάντια στο BDS και γενικά τους επικριτές του Ισραήλ). Μετά από μια επιστολή με χιλιάδες υπογραφές, που καλούσε τον Μακρόν να το ακυρώσει, αλλά και με την εμβληματική άρνηση 80 καλλιτεχνών, προεξέχοντος του Ζαν Λυκ Γκονάρ, να συμμετέχουν, δεκάδες δράσεις και κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας έχουν γίνει σε μια σειρά γεγονότα και πόλεις. Με κορυφαία τη διαδήλωση ενάντια στην επίσκεψη Νετανιάχου στο Παρίσι.

Την Πέμπτη 28 Ιούνη, στις 7 μ.μ., στον πολυχώρο «Κομμούνα», θα έχουμε την τύχη να συζητήσουμε με τον Ομάρ Χασάν για τη δράση αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη στην Αυστραλία. Ο Ομάρ είναι μέλος της Socialist Alternative, που έχει αναπτύξει έντονη δράση στο φιλοπαλαιστινιακό κίνημα και έχει εμπειρίες δράσεων BDS, σε μια χώρα που θεωρείται από τις πιο συνδεδεμένες με το Κράτος του Ισραήλ μετά τις ΗΠΑ. Καθώς η Ελλάδα έχει πλέον μπει κι αυτή σε αυτό το ντροπιαστικό κλαμπ των πιο στενών συνεργατών του κράτους-τρομοκράτη, θα πρέπει να αναζητήσουμε τρόπους κλιμάκωσης της δράσης μας ενάντια στην ελληνική συνενοχή. Η εμπειρία των συντρόφων στην Αυστραλία, για την οποία θα μας ενημερώσει ο Ομάρ Χασάν, μπορεί να φανεί χρήσιμη σε αυτήν την αναγκαία συζήτηση.

27 ΙΟΥΝΗ 2018

Όλοι-ες στα αντιρατσιστικά φεστιβάλ σελ. 16

Όχι στη ρατσιστική απανθρωπιά! Του Πάνου Πέτρου

µίνι Σύνοδος για το προσφυγικό, που συγκάλεσε η Άγκελα Μέρκελ, αποκάλυψε την κρίση συνοχής της ΕΕ, την όξυνση των εθνικιστικών-ρατσιστικών πιέσεων και την αντιµεταναστευτική-αντιπροσφυγική διάθεση όλων των κυβερνήσεων. Όσον αφορά την κρίση συνοχής, αυτή ήταν σαφής από τις περιπέτειες που πέρασε η ίδια η µίνι Σύνοδος µέχρι να γίνει. Στην αρχή ήταν η διαρροή «προσχεδίου απόφασης», µε το οποίο διαφώνησε η Ιταλία κι απείλησε µε αποχή, στη συνέχεια ήταν η υποβάθµιση της σηµασίας της Συνόδου µε την προειληµµένη απόφαση «να µη βγει κοινό κείµενο συµπερασµάτων».

Μύλος...

Ο Μακρόν –δικαιολογηµένα– κατακεραύνωσε τον Σαλβίνι για τις ρατσιστικές πολιτικές του και ισχυρίστηκε ότι «η Ιταλία δεν αντιµετωπίζει κατάσταση έκτακτης ανάγκης» που να δικαιολογεί την υστερία του. Ο Σαλβίνι –επίσης δικαιολογηµένα– του απάντησε υπενθυµίζοντας ότι ο Μακρόν µιλά εκ του ασφαλούς (η Γαλλία είναι από τις πλέον «οχυρωµένες» χώρες) και τόνισε τις διαρκείς απωθήσεις που οργανώνει το γαλλικό κράτος στα ιταλογαλλικά σύνορα. Οι χώρες του «Βίζεγκραντ» αρνήθηκαν να δεχτούν «ξαναζέσταµα µιας συµφωνίας που έχουµε απορρίψει» και δέχτηκαν τα πυρά της Γερµανίας (που θέλει να σφραγίσει τα σύνορά της και να επαναπροωθήσει πρόσφυγες σε άλλες χώρες). Η Αυστριακή κυβέρνηση φλερτάρει και µε το «Βίζεγκραντ» (ο πρωθυπουργός Κουρτς συµµετείχε στη συνάντησή τους) και µε την ρατσιστική πτέρυγα της γερµανικής ∆εξιάς, αδιαφορώντας για το ότι οι δύο ατζέντες είναι ασυµβίβαστες. Αντίστοιχα παράδοξα περνά η Ιταλία του εθνικιστή Σαλβίνι, που εµφανίζεται υπέρµαχος µιας «πανευρωπαϊκής διαχείρισης», ώστε να βρει τρόπο να «ξεφορτωθεί» πρόσφυγες και µετανάστες –µάλιστα οι ιταλικές προτάσεις προκάλεσαν το «ενδιαφέρον» της κεντροαριστερής κυβέρνησης της Ισπανίας, ενώ στοχοποίησαν άρρητα το Βίζεγκραντ (π.χ. οικονοµικές κυρώσεις για όποιον δεν συµµετέχει στις ποσοστώσεις). Αυτή την εικόνα συµπύκνωσε η παραδοχή της Μέρκελ: «Θέλουµε ευρωπαϊκές λύσεις, όπου αυτό είναι δυνατόν. Θέλουµε διακρατικές λύσεις, όπου οι ευρωπαϊκές λύσεις δεν είναι εφικτές», σκιαγραφώντας ένα µοντέλο ρευστών, παράλληλων συµφωνιών µεταξύ κρατών ή οµάδων κρατών. Φαίνεται να είναι το µάξιµουµ που µπορεί να πετύχει στη διαµάχη µε τους εταίρους της, τους Βαυαρούς Χριστιανοκοινωνιστές, µε τους οποίους η διαφωνία δεν έγκειται στο «σφράγισµα των συνόρων», αλλά στον τρόπο που αυτή θα γίνει (οι Χριστιανοκοινωνιστές διεκδικούν

µονοµερείς ενέργειες). Είναι αποκαλυπτικό ότι αυτή η διαµάχη απειλεί µε κυβερνητική κρίση τη Γερµανία, µιας και λύθηκε µε «ανακωχή» 2-3 εβδοµάδων…

«Μπαλάκι» οι πρόσφυγες

Η αλληλοφαγωµάρα αφορά τη λεγόµενη «δευτερογενή µετανάστευση». Με άλλα λόγια, οι πρόσφυγες και οι µετανάστες, δηλαδή χιλιάδες και χιλιάδες ανθρώπινες ζωές, αντιµετωπίζονται ως «µπαλάκι» το οποίο η µία κυβέρνηση πετά στην άλλη, κατηγορώντας την είτε για «αντιευρωπαϊσµό» κι «έλλειµµα αλληλεγγύης», είτε για «απανθρωπιά», ανάλογα µε τα συµφέροντά της και τη θέση της (χώρα υποδοχής ή χώρα πιθανής µετεγκατάστασης). Το κοινό υπόβαθρο είναι η απανθρωπιά. Η κρίση συνοχής της ΕΕ αφορά προφανώς και τη γενικότερη κρίση της. Αλλά η όξυνσή της πάνω στο ζήτηµα του µεταναστευτικού-προσφυγικού είναι αποκαλυπτική: Αντανακλά τις αντιµεταναστευτικές-αντιπροσφυγικές διαθέσεις όλων των κυβερνήσεων («ευρωπαϊστών» και «ευρωσκεπτικιστών»), τον αντιδραστικό χαρακτήρα που παίρνει η αναδυόµενη τάση αναδίπλωσης στο έθνος-κράτος, αλλά και τον αντιδραστικό χαρακτήρα της ΕΕ που µπορεί να λειτουργεί ως «συντονιστικό κέντρο» ενάντια στους λαούς, αλλά δεν µπορεί να επιτελέσει κανέναν τέτοιο ρόλο, όταν καλείται να διαχειριστεί ένα ανθρωπιστικό ζήτηµα. Τότε αποκαλύπτεται ως «λυκοσυµµαχία» αστικών τάξεων, που πάντα κοιτάνε πρώτα το τοµάρι τους και συνεργάζονται µόνο όταν υπάρχει κοινό όφελος από την από κοινού επίθεση στα λαϊκά στρώµατα.

Ευρώπη-φρούριο

Και εκεί επίσης υπάρχει κάτι αποκαλυπτικό στη συζήτηση που διεξάγεται: Αν συµφωνούν όλες, µα όλες, οι κυβερνήσεις σε ένα σηµείο, αυτό αφορά την «πρωτογενή µετανάστευση», όπου η κατασταλτική απάντηση είναι κοινώς αποδεκτή. Στο εσωτερικό της Ευρώπης, σκυλοκαυγάς

για το ποιος θα «φορτωθεί» όσους κολασµένους της Γης καταφέρνουν να φτάσουν σε αυτήν. Αλλά τα «κοινά σύνορα» απέναντί τους θα τα υπερασπιστούν από κοινού… Στο απάνθρωπο πρόσωπο της FRONTEX αναδεικνύεται η «αλληλεγγύη» της λευκής χριστιανικής Ευρώπης απέναντι στους «άλλους»…

Ακροδεξιά

Το κλίµα στην Ευρώπη γίνεται σκοτεινό. Η Ουγγαρία του Ουρµπάν είναι ένα ζοφερό µέρος όπου ποινικοποιείται ακόµα και η αλληλεγγύη, η έµπρακτη βοήθεια σε µετανάστες χωρίς χαρτιά, στο όνοµα της… καταπολέµησης του Σόρος. Λίγο πιο δίπλα, το φλερτ του Αυστριακού καγκελάριου Κουρτς µε τις ακροδεξιές δυνάµεις στην Ευρώπη αποδεικνύει ποιανού η «ατζέντα» κυριαρχεί στη σύµπραξη της ακροδεξιάς µε την παραδοσιακή ∆εξιά. Στην Ιταλία, ο Σαλβίνι, µετά το κλείσιµο των λιµανιών για πλοία που διασώζουν πρόσφυγες, ρίχνει την πρόταση για «απογραφή» των Ροµά, µια πρόταση που ξυπνά εφιαλτικές µνήµες. Στον απόηχο της ανάληψης της διακυβέρνησης από τη συµµαχία των Πέντε Αστέρων µε τη Λίγκα, ο Σουµάιλα Σάκο, εργάτης γης από το Μάλι, µέλος του συνδικάτου USB που επιχειρούσε να οργανώσει τους µετανάστες εργάτες γης στην Καλαβρία, δολοφονήθηκε εν ψυχρώ µε 4 σφαίρες, την ώρα που µαζί µε άλλους έψαχνε σε εγκαταλειµµένο εργοστάσιο υλικά για τις καλύβες των µεταναστών. Τη ζοφερή εικόνα συµπληρώνει η προσπάθεια των διάφορων Μακρόν, Μέρκελ ή Τσίπρα να εµφανιστούν ως αντίπαλο δέος. Ο εκπρόσωπος του πιο αλαζονικού αποικιοκρατικού γαλλικού ρατσισµού, η καγκελάριος που συµφωνεί µε το σφράγισµα των συνόρων της κι απλά συζητά τον τρόπο και ο πολιτικός υπεύθυνος της απανθρωπιάς που ζούµε από πρώτο χέρι τα τελευταία 3 χρόνια, επιχειρούν να εµφανιστούν ως πόλος «προόδου»!

ΗΠΑ

Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, από όπου εκπέµπεται το νέο κλίµα αντίδρασης, η απανθρωπιά ξεπέρασε κάθε όριο, µε την αρπαγή µικρών παιδιών από τους γονείς τους και τον εγκλεισµό τους σε ειδικές εγκαταστάσεις. Το ότι κάτι τέτοιο συνέβη επί βδοµάδες στις ΗΠΑ είναι προειδοποίηση ως προς το τι µπορεί να συµβεί. Η γενικευµένη κατακραυγή υποχρέωσε σε αναδίπλωση τον Τραµπ, που έβαλε τέλος στην πρακτική µε προεδρικό διάταγµα κι έδειξε ότι υπάρχουν ακόµα όρια. Όµως ο τερµατισµός της βίαιης αρπαγής ανηλίκων δεν δίνει τη θέση του σε µια πιο ανεκτική πολιτική. Αντίθετα, φαίνεται ότι το ακραίο µέτρο χρησιµοποιήθηκε για να χωνευτεί µια αντιδραστική αλλαγή των προβλέψεων. Ο Τραµπ, ακόµα και µετά την υπογραφή, µίλησε για «πλαστές ιστορίες θλίψης και οδύνης» που δεν πρέπει να αποπροσανατολίσουν από το στόχο «ισχυρών συνόρων». Ένα σκίτσο που έδειχνε τη «∆ιεθνή Κοινότητα» να λέει στον Τραµπ «Αυτό είναι απάνθρωπο! Γιατί δεν τους µαντρώνεις όλους µαζί;» φαίνεται να δικαιώνεται, καθώς ανοίγει ο δρόµος για µακροχρόνια φυλάκιση οικογενειών. Ενώ οι «γκρίζες ζώνες» για τη µακροπρόθεσµη τύχη των παιδιών και των γονιών τους παραµένουν πολλές… ∆εν πρέπει να επιτρέψουµε στην απανθρωπιά να κυριαρχήσει. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να πάψουµε να αντιµετωπίζουµε τους µετανάστες ως «πρόβληµα». Για να κοπεί ο βήχας του κάθε Σαλβίνι, όταν δηλώνει «θα µπορούσε να το προτείνει η Αριστερά και τότε δεν θα το θεωρούσατε ρατσιστικό» ή του κάθε Τραµπ όταν στριµώχνει τους ∆ηµοκρατικούς µε το «τι θέλετε; Ανοιχτά σύνορα;». Για να µη βρίσκουν χώρο οι κεντροαριστεροί να πουλάνε τις δικές τους εκδοχές «διαχείρισης του προβλήµατος» ως τάχα ανθρωπιστικές… Πρόσφυγες και Μετανάστες καλοδεχούµενοι!