ΕΑ 413 by dea.org.gr ΔΕΑ

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Το αναθεωρηµένο δοκίµιο της ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1949 σελ. 14

Φύλλο Νο 413 | 25 ΙΟΥΛΗ 2018 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Ανάγκη µαζικής αντιφασιστικής δράσης σελ. 16

Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη σελ. 18-19

Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ

Η αιχµή του δόρατος της διπλωµατίας του ΝΑΤΟ

σελ. 3-4, 10-11

ÏÉ ÖÏÍÉÊÅÓ ÐÕÑÊÁÃÉÅÓ ÄÅÉ×ÍÏÕÍ ÏÔÉ ÏÉ ÌÍÇÌÏÍÉÁÊÅÓ ÄÅÓÌÅÕÓÅÉÓ ÊÁÉ ÔÁ ÐËÅÏÍÁÓÌÁÔÁ ÅÉÍÁÉ ÊÏÉÍÙÍÉÊÇ ÊÁÔÁÓÔÑÏÖÇ

«Áóýµµåôñç áðåéëÞ» åßíáé ôá µíçµüíéá Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού από την Εφ.Συν.

Τσίπρας και ο Καµµένος ετοιµάζονται για τις φιέστες εορτασµού του «τέλους των µνηµονίων», προσπαθώντας να µας κάνουν να ξεχάσουµε τη συµφωνία τους µε την τρόικα για την απαραβίαστη συνέχεια των µνηµονιακών πολιτικών µέχρι το… 2060. Να ξεχάσουµε τα θηριώδη πλεονάσµατα, το τσεκού-

ρεµα των συντάξεων, το πάγωµα των µισθών σε επίπεδα πείνας, τη διαρκή αύξηση της φορολόγησης των λαϊκών εισοδηµάτων, το κύµα των ιδιωτικοποιήσεων, τη µαζική ανεργία παρά τον καλπασµό της ελαστικοποίησης κ.ο.κ. Το σόου απείλησαν οι καταστροφικές πυρκαγιές στην Αττική, που απέδειξαν ότι τα µνηµονιακά πλεονάσµατα στάζουν,

κυριολεκτικά, αίµα απλών ανθρώπων. Γιατί τα µνηµόνια και ο νεοφιλελευθερισµός έχουν αφήσει για µεγάλο χρονικό διάστηµα την πρόληψη απέναντι στις καταστροφές, τη δύναµη των αναγκαίων µηχανισµών κοινωνικής προστασίας και την οργάνωση της κοινωνικής αλληλεγγύης, τελείως στην τύχη τους. Και στον ΣΥΡΙΖΑ, σε ένα τάχα µου κόµµα

της Αριστεράς, απέµεινε ο θλιβερός ρόλος να επαναλαµβάνει αυτός τώρα ως νέος Βύρων Πολύδωρας τις αντιδραστικές καθεστωτικές ερµηνείες, περί «ασύµµετρης επίθεσης στη χώρα» και τον Τσίπρα να καλεί στην κυβερνητική σύσκεψη για τα µέτρα προς τους πυρόπληκτους τον… ∆ιοικητή της ΕΥΠ, Γ. Ρουµπάτη! συνέχεια σελ.2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Της σύνταξης... (συνέχεια από σελ.1)

Νωρίτερα,

η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είχε τη φαεινή ιδέα να προσπαθήσει να ξαναχαράξει τη διαχωριστική γραµµή µεταξύ «φωτός και σκότους», πάνω σε ένα αναπάντεχο ερώτηµα: Ποιος θα είναι ο καλύτερος υποστηρικτής των αµερικανικών και νατοϊκών συµφερόντων µέσα στη χώρα; Γιατί αυτή η κυβέρνηση της δήθεν Αριστεράς έχει αναλάβει –µε το αζηµίωτο– το ρόλο της προξενήτρας για τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα ∆υτικά Βαλκάνια. Σε ό,τι µας αφορά, ασφαλώς υποστηρίζουµε ότι το «όνοµα» είναι µια υπόθεση που θα έπρεπε να έχει κλείσει από καιρό µε βάση τις δηµοκρατικές αρχές και το δικαίωµα αυτοπροσδιορισµού του κάθε λαού, ασφαλώς υποστηρίζουµε την πολιτική ειρήνης, φιλίας και συνεργασίας µε την Αλβανία και µε τη ∆ηµοκρατία της Μακεδονίας, όµως κανείς δεν επιτρέπεται να συγχέει αυτή την προοπτική µε µια πολιτική που θα γεµίσει τα Βαλκάνια µε Νατοϊκές βάσεις, µε όπλα και µιλιταριστές πολέµαρχους.

Αυτή η πολιτική έχει διεθνή και ντόπια καθεστωτική υποστήριξη. Που δίνει στον Τσίπρα το «πλεονέκτηµα» να αποφασίσει το πότε θα πάει σε εκλογές. ∆εν του δίνει όµως τη δυνατότητα να τις κερδίσει. Η απογοήτευση και η οργή των εργατικών και λαϊκών δυνάµεων απέναντι στις νεοφιλελεύθερες, µνηµονιακές, ταξικές πολιτικές έχει συρρικνώσει την κοινωνική βάση που στήριξε την πολιτική ανατροπή του 2015.

Η κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ στρώνει το χαλί της νίκης για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Που υπόσχεται να κάνει… ακριβώς τα ίδια, χωρίς όµως ιδεολογικές αντιφάσεις και αναστολές, αναλαµβάνοντας ευχαρίστως την «πατρότητα» των νεοφιλελεύθερων πολιτικών βάρβαρης λιτότητας.

Η εµφάνιση της

εναλλακτικής διεξόδου είναι επείγουσα ανάγκη. Και αυτό το καθήκον δεν µπορεί παρά να αρχίσει να καλύπτεται µέσα στις διεργασίες του µαζικού κινήµατος αντίστασης. Στη φετινή ∆ΕΘ οι δυνάµεις της αυθεντικής ριζοσπαστικής Αριστεράς θα πρέπει να δώσουν απόδειξη σοβαρότητας: παρουσιάζοντας ενωτικό µπλοκ διεκδικήσεων, αγώνα, προοπτικής.

25 ΙΟΥΛΗ 2018

Τραγικός απολογισµός των πυρκαγιών στην Αττική

Φταίνε τα «ασύµµετρα φαινόµενα» ή τα «ασύµµετρα µνηµόνια»; Της Κατερίνας Γιαννούλια

«Ο

καπιταλισµός σκοτώνει», «τα κέρδη σας κοστίζουν ανθρώπινες ζωές»: κλισέ ή βγαλµένα από την πραγµατική ζωή; Ο απολογισµός της υπερ-καταστροφικής πυρκαγιάς στην Ανατολική Αττική είναι περισσότερο από τραγικός. Είναι άδικος, ήταν προδιαγεγραµµένος, θα επαναληφθεί. Μπορούσε να αποφευχθεί; Ήταν τόσο άγρια τα καιρικά φαινόµενα (ή, κατά τον πρωθυπουργό «ασύµµετρα»); Θα υποπέσουµε σε λαϊκισµό και κοινοτοπία αν ισχυριστούµε ότι φταίνε τα µνηµόνια και οι πολιτικές επιλογές που χρηµατοδοτούν το ιδιωτικό κεφάλαιο, εις βάρος των λαϊκών αναγκών, της προστασίας του περιβάλλοντος και του συνόλου των ανθρώπων; Αυτό θα ισχυριστούµε και αποδεικνύεται. Σε µια χώρα της προηγµένης ∆ύσης, του ανεπτυγµένου καπιταλισµού, ισότιµο µέλος των ισχυρών σχηµατισµών ΕΕ & ΝΑΤΟ, τα φυσικά φαινόµενα της βροχής, του αέρα, της ζέστης, ακόµα και της φωτιάς, φαίνεται πως το οργανωµένο κράτος τα αντιµετωπίζει ως «θεοµηνίες» και στέκεται ανήµπορο µπροστά τους. Ζούµε σε µια χώρα που µια ώρα πτήσης πολεµικού F-16 ή Mirage 2000-5κοστίζει 10.000 – 10.500€, ενώ η τιµή αγοράς τους είναι µεταξύ 20 και 30 εκατ. ευρώ έκαστο, χωρίς να υπολογίζονται αναβαθµίσεις και οπλικά συστήµατα (Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 15/4/2018).

Ζούµε σε µια χώρα που η Περιφέρεια Αττικής εγκρίνει από τον προϋπολογισµό της περί τα 27 εκ.€ για τα γήπεδα ΑΕΚ και Παναθηναϊκού. Ζούµε σε µια χώρα, που, όπως γράφει κι η πρόσφατη ανακοίνωση της ΠΕΝΕΝ, «η κυβέρνηση ενέταξε τον κρίσιµο τοµέα της αντιπυρικής προστασίας στα πλαίσια των περιοριστικών πολιτικών των µνηµονίων και ταυτόχρονα υποβάθµισε τις ανάγκες για την αποτελεσµατική προστασία του λαού». Να σηµειωθεί ότι οι φωτιές στα δάση αποτελούν φυσικό τρόπο ανανέωσης και δεν είναι µόνο αποτελέσµατα εµπρησµού, σκοτεινών σχεδίων επίθεσης στην εκάστοτε κυβέρνηση, ή του… «στρατηγού άνεµου». Είναι αναµενόµενα φαινόµενα, πολύ περισσότεροµε την κλιµατική αλλαγή που συµβαίνει (παρόλο που αµφισβητείται από το… «διαβολικά καλό» φίλο του κ. Τσίπρα, Τραµπ). Ο πρόεδρος της Ένωσης Αξιωµατικών Πυροσβεστικού Σώµατος, Γιάννης Σταµούλης, είχε εκθέσει όλα τα προβλήµατα της υπηρεσίας και είχε ζητήσει τη λήψη περισσότερων µέτρων, πριν την έναρξη του καλοκαιριού, όπως αναφέρεται στο CNNGreece (24/7), αναφέροντας χαρακτηριστικά «πρέπει να προετοιµαστούµε για ένα δύσκολο καλοκαίρι από την άποψη ότι και η κλιµατική αλλαγή πλέον δηµιουργεί µεγάλες πυρκαγιές σε όλο τον κόσµο και στην Ελλάδα, αλλά και µε δεδοµένο ότι δεν έχουν γίνει φοβερά πράγµατα στην αντιπυρική προστασία, στη διαχείριση του δάσους παραδείγµατος χάριν. Τα δάση µας είναι εγκαταλελειµµένα τα τελευταία χρόνια». (συνέχεια στη σελ.6)

Αυτό αφορά και τον πολιτικό αγώνα. Το καθήκον (π.χ.) της απάντησης στον πόλεµο, στον ιµπεριαλισµό και στον εθνικισµό, δεν µπορεί να καλυφθεί µέσα από τη µέθοδο των καθαρούτσικων, αλλά και µικρούτσικων «πλαισίων».

Στο βάθος είναι η πολιτική αναµέτρηση που θα ’ναι οι εκλογές. Σε αυτή την προοπτική οι προσδοκίες ενός ευρύτατου κόσµου µας –που απευθύνει στα «επιτελεία» το αίτηµα της ρήξης είτε µε τον αλληθωρισµό προς τα δεξιά, είτε µε τη σεχταριστική παθητικότητα– πρέπει να υποστηριχτούν µε πρωτοβουλίες: αυτοί που πρέπει να πάνε µαζί, µπορούν να πάνε µαζί. Σε αυτήν τη πορεία θα δοκιµαστούν οι δυνάµεις τόσο της ΛΑΕ, όσο και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/754747-11 της Εθνικής Τράπεζας. • Υπεύθυνος Γρηγόρης Δεµέστιχας, τηλ 6976564624

25 ιουΛη 2018

πολιτικη

Οι επιδιώξεις των Τσίπρα-Κοτζιά

Στην αιχμή του δόρατος της διπλωματίας της Δύσης Του Αντώνη Νταβανέλου

ο ταξίδι των Τσίπρα-Κοτζιά στην Ουάσινγκτον, τον περασμένο Οκτώβρη, από πολλές πλευρές υποτιμήθηκε. Η κατάπτυστη δήλωση του Τσίπρα για τον ακροδεξιό, εθνικιστή, ρατσιστή Τραμπ («μοιραζόμαστε με τον πρόεδρο των ΗΠΑ κοινές αξίες και αρχές…») ήταν μια προειδοποίηση για την απροκάλυπτη ατλαντική στροφή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Νωρίτερα, ο Αλ. Τσίπρας, ως λαγός της αμερικανικής πολιτικής, κατά την επίσκεψή του στο Τελ Αβίβ είχε χαρακτηρίσει την Ιερουσαλήμ «ιστορική πρωτεύουσα του Κράτους του Ισραήλ» και η κυβέρνησή του είχε όχι απλώς συνεχίσει την πολιτική του Σαμαρά για «στρατηγική συμμαχία» με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, αλλά στην πραγματικότητα την είχε κλιμακώσει, χτίζοντας ένα συνεκτικό στρατιωτικό-διπλωματικό και οικονομικό «άξονα» κυρίως με το σιωνιστικό μαντρόσκυλο του ιμπεριαλισμού στην περιοχή, αλλά και με το δικτατορικό καθεστώς του Σίσι στην Αίγυπτο. Ταυτόχρονα, ο Καμμένος είχε κάνει καθαρό στις ΗΠΑ ότι το ελληνικό κράτος είναι η «προθυμότερη» δύναμη στην περιοχή για τη στρατιωτική στήριξη των κινήσεων της δυτικής λυκοσυμμαχίας: ο στόλος του ΝΑΤΟ εξακολουθεί να πλέει στο Αιγαίο κυρίως λόγω της επιμονής και της πρόσκλησης της ελληνικής πλευράς –παρά την επίσημη δήλωση της Τουρκίας ότι η «αποστολή του εξετελέσθη» μετά τη ρατσιστική συμφωνία Ελλάδας-ΕΕ-Τουρκίας. Η Σούδα έχει αναβαθμιστεί και το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας έχει δηλώσει ότι ο ελληνικός γεωγραφικός χώρος θα είναι διαθέσιμος για νέες βάσεις των ΗΠΑ, εάν τελικά κλείσει η βάση στο Ιντσιρλίκ, που υπολειτουργεί λόγω της επιδείνωσης των σχέσεων της Δύσης με το καθεστώς Ερντογάν. Στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ ήρθαν στην επιφάνεια οι τριγμοί στο εσωτερικό της δυτικής συμμαχίας. Η επίθεση του Τραμπ στους Ευρωπαίους και ειδικότερα στη Γερμανία, δεν αφορούσε μόνο τα οικονομικά βάρη της συμμαχίας. Αφορούσε ακόμα την απαίτηση του Τραμπ να αναλάβει ο καθείς στρατιωτικές ευθύνες ανάλογες με τους πολιτικούς και οικονομικούς ρόλους που διεκδικεί διεθνώς, αλλά επίσης δήλωνε την πρόθεση των ΗΠΑ για μια «μετάβαση» από την οργάνωση της ισχύος μέσω των διεθνών οργανισμών (ΝΑΤΟ, ΟΗΕ, ΠΟΕ κ.ά.) προς τις διαπραγματεύσεις και τις σχέσεις μεταξύ των «ανεξάρτητων κρατών». Αυτό ήταν το νόημα της δημόσιας προτροπής προς τον Μακρόν να αποχωρήσει η Γαλλία από την ΕΕ(!) και να στηριχθεί σε μια «διμερή» συμμαχία με τις ΗΠΑ. Αυτό ήταν, επίσης, το νόημα της δημόσιας οδηγίας του Τραμπ προς τη Μέι να προχωρήσει προς τη σκληρότερη εκδοχή του Brexit, αδιαφορώντας για τις διαπραγματεύσεις με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Το νέο δόγμα της Ουάσινγκτον, το «η

Αμερική πρώτα», οδηγεί σε πραγματικές αλλαγές: Μέσα στην ιστορικών διαστάσεων κρίση του διεθνούς καπιταλισμού –κρίση που παρά τα σκαμπανεβάσματα των «ανακάμψεων», κανένα σοβαρό επιτελείο διεθνώς δεν πιστεύει ότι έχει οριστικά ξεπεραστεί– η κάθε δύναμη οφείλει να κινηθεί αυτόνομα με βάση τις δυνατότητες και τα συμφέροντά της, ενώ η μέριμνα για όλους επαφίεται, μάλλον, στο Θεό. Η στροφή στον προστατευτισμό υπέρ των «εθνικών επιχειρήσεων», η στροφή στις διαπραγματεύσεις μεταξύ «κυρίαρχων κρατών», η εγκατάλειψη των «γενικών αξιών» (ανθρώπινα δικαιώματα, δημοκρατικές αρχές κ.ο.κ.) και η έμφαση στις πολιτισμικές ακόμα και τις φυλετικές διακρίσεις («η μετανάστευση είναι κακό») και η προετοιμασία μιας νέας μοιρασιάς του κόσμου (ουσιαστικά μιας νέας Γιάλτας) σε σαφείς και περιχαρακωμένες σφαίρες επιρροής μεταξύ των σύγχρονων Μεγάλων Δυνάμεων, γίνονται σταδιακά, αλλά όλο και πιο πιεστικά, τα γνωρίσματα της νέας αμερικανικής πολιτικής στην εποχή του Τραμπ. Κατά τη διάρκεια της βίαιης ανάδειξης αυτής της συζήτησης, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ και σε όσα την ακολούθησαν, η στάση της ελληνικής κυβέρνησης υπήρξε ένα από τα προνομιακά «παραδείγματα» του… Τραμπ: Μια χώρα σε βαθιά οικονομική και κοινωνική κρίση έχει επιμείνει στο να εκπληρώνει με το παραπάνω τις υποχρεώσεις της προς το ΝΑΤΟ, διαθέτοντας ετησίως το 2,36% του ΑΕΠ της για εξοπλιστικές δαπάνες, κερδίζοντας αναλογικά ως προς το μέγεθος της οικονομίας της τη δεύτερη θέση, μετά μόνο από τις ΗΠΑ, στη λίστα των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ!

Βαλκάνια Σε αυτό το υπέδαφος πρέπει να ερμηνευτούν οι πρωτοβουλίες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στα Βαλκάνια. Κάποιοι «εθνικοί δημοσιογράφοι» κά-

νουν κριτική στον Κοτζιά για «υπερδραστήρια διπλωματία», που κινδυνεύει να πέσει μέσα στους λάκκους που η ίδια ανοίγει για τους άλλους. Όμως η κυβέρνηση δεν κινείται μόνη. Έχοντας καλή ενημέρωση για τις προθέσεις και τις ισορροπίες μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων, μέσα από την «άριστη» σχέση με τον πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα, Τζέφρι Πάιατ, συγκέντρωσε σημαντική διεθνή υποστήριξη στην πρωτοβουλία της για το «Μακεδονικό», όπως φάνηκε από τις δηλώσεις των Αμερικανών και των Ευρωπαίων. Το νόημα της συμφωνίας των Πρεσπών είναι διπλό. Αφενός, επιταχύνει και τακτοποιεί την επέκταση του ΝΑΤΟ στα δυτικά Βαλκάνια. Αφετέρου, κατοχυρώνει τον ενισχυμένο ρόλο του ελληνικού κράτους και του ελληνικού καπιταλισμού στην περιοχή, αναλαμβάνοντας με σαφήνεια το ρόλο του τοπάρχη. Η δήλωση του Τσίπρα στη Σύνοδο για τα Δυτικά Βαλκάνια, ότι οι εξελίξεις ανέδειξαν «τη δυνατότητα και την προοπτική να αναλάβουμε το ρόλο ηγέτιδος δύναμης στην περιοχή», έχει πραγματική βάση. Αυτή η διαπίστωση υπονομεύει τις προοπτικές της δεξιάς εθνικιστικής αντιπολίτευσης. Είναι κοινό μυστικό ότι αν ο Μητσοτάκης γίνει πρωθυπουργός θα ακολουθήσει ακριβώς την ίδια πολιτική με τον… Τσίπρα! Ταυτόχρονα, η επίγνωση των στρατιωτικών, διπλωματικών, κρατικών γραφειοκρατιών για την αλήθεια της συμφωνίας των Πρεσπών πιέζει προς υποβάθμιση τις θεωρητικά ανεξέλεγκτες εθνικιστικές αντιδράσεις της ακροδεξιάς. Οι απόπειρες της τελευταίας για «συλλαλητήρια» δεν είχαν μεγάλη ανταπόκριση και δυναμική, σημαντικό μέρος της εκκλησίας αυτή τη φορά έμεινε σιωπηλό, ενώ ο Τσίπρας μπόρεσε με σχετική ευκολία να περάσει από τις αγκαλιές με τον Σαββίδη στην καταγγελία των πρα-

κτόρικων και «υπονομευτικών» δραστηριοτήτων στη Βόρεια Ελλάδα. Το ζήτημα θα έχει συνέχεια μέσω της επερχόμενης συμφωνίας με την Αλβανία. Τα θωρούμενα ως «αγκάθια», τα ζητήματα των μειονοτήτων, είναι στην πραγματικότητα κυρίως ιδεολογικά. Η μεν ελληνική μειονότητα έχει από καιρό κατοχυρώσει ενισχυμένες «προστασίες» στην Αλβανία, η δε αλβανική μειονότητα, κυρίως στην Ήπειρο («Τσάμηδες»), έχει διωχθεί από τη χώρα πριν από 60 χρόνια. Γι’ αυτό ο Κοτζιάς υπαινίσσεται ότι με ευκολία θα ξεπεράσει τις «ανοησίες» και θα κηρύξει επισήμως τη λήξη του καθεστώτος «εμπόλεμου καταστάσεως» μεταξύ των δύο χωρών. Το πιο πραγματικό ζήτημα αφορά τη ρύθμιση των ΑΟΖ, τη μοιρασιά των «οικοπέδων» στο Βόρειο Ιόνιο, όπου υπάρχει ενδιαφέρον των δυτικών εταιριών εξορύξεων. Η διαπραγμάτευση αναγνωρίζει ως άδικη και ετεροβαρή την προηγούμενη μοιρασιά, επί Κ. Καραμανλή, και «δίνει» ένα μεγαλύτερο ποσοστό στον αλβανικό έλεγχο. Οι δύο χώρες συμφωνούν στην «αρχή» της «μέσης γραμμής αποστάσεως» και φαίνεται να συμφωνούν ότι ως σημεία αφετηρίας για τον υπολογισμό της «μέσης γραμμής» θα παρθούν τα κατοικημένα νησάκια Οθωνοί και Μαθράκι, στα βόρεια και βορειοδυτικά της Κέρκυρας, και όχι ο «βράχος» Μπαρκέτα, όπου η ύπαρξη φάρου έδινε στο ελληνικό κράτος το «επιχείρημα» της εθνικής κυριαρχίας, με συνέπεια να αυξάνει κατά πολύ η ελληνική ΑΟΖ. Αυτό είναι και το τελικό αγκάθι στη συμφωνία: Παρά την καταγεγραμμένη πρόθεση να κλείσει γρήγορα, η επιχειρηματολόγησή της έχει ενδιαφέρον, γιατί μπορεί να δημιουργήσει τετελεσμένο που στο Αιγαίο θα λειτουργεί αντίστροφα, δημιουργώντας μείζον ζήτημα στην απόπειρα ρύθμισης που, αργά ή γρήγορα, θα έρθει μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας. Η εξομάλυνση των ελληνοαλβανικών σχέσεων έχει σημασία για τη νατοϊκή σταθερότητα στην περιοχή. Όχι κυρίως λόγω του πολιτικού προσανατολισμού του αλβανικού κράτους, όπου ήδη κυριαρχούν οι δυτικόφιλες δυνάμεις. Ούτε λόγω της δύναμης της οικονομίας ή του στρατού της γειτονικής χώρας. Κυρίως λόγω της στρατηγικής γεωγραφικής θέσης, αλλά και της επιρροής του αλβανικού εθνικισμού στο Κόσσοβο και στη Βόρεια Μακεδονία. Γι’ αυτό και απ’ ό,τι φαίνεται μέχρι σήμερα, αυτή η συμφωνία τελικά θα κλείσει, με τους Τσίπρα-Κοτζιά να καταγράφουν μια επανάληψη του έργου που έπαιξαν στις Πρέσπες: Να τακτοποιούν τις υποθέσεις της Δύσης, με προτεραιότητα τις κατευθύνσεις των ΗΠΑ, ενώ ταυτόχρονα ενισχύουν το ρόλο και τη δύναμη του ελληνικού κράτους και του ελληνικού καπιταλισμού στην περιοχή.

(συνέχεια στη σελ. 4)

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

25 ioyλh 2018

Στην αιχμή του δόρατος της διπλωματίας της Δύσης (συνέχεια από σελ. 4) Πρόκειται για ένα κλασικό παράδειγμα που αποδεικνύει ότι μια κυρίαρχη τάξη, συμμετέχοντας σε υπερεθνικούς ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, δεν εκχωρεί κατ’ ανάγκη «κυριαρχικά δικαιώματα» και μπορεί να αξιοποιεί αυτή τη συμμετοχή για να ενισχύσει την οικονομική, πολιτική και διπλωματική επιρροή της σε μια ευρύτερη περιοχή. Η έννοια του υπο-ιμπεριαλισμού μέσα στη γενικότερη ιμπεριαλιστική αλυσίδα είναι απαραίτητη προκειμένου να εξηγήσουμε το σύγχρονο κόσμο. Και αυτή η διαπίστωση φωτίζει περισσότερο τα λάθη της άποψης μέσα στην Αριστερά, που επιχειρεί να αντιπαρατεθεί με την κυρίαρχη τάξη και τις εκάστοτε κυβερνήσεις της από τη σκοπιά της εθελοδουλείας, της μειωμένης εθνικής συνείδησης και πολύ περισσότερο της «προδοσίας». Ταυτόχρονα, υπογραμμίζει την ανάγκη άμεσης σύνδεσης του αντιιμπεριαλισμού με την αντικαπιταλιστική πολιτική. Κάθε απόπειρα να διασπαστούν αυτά τα δύο στοιχεία, που παραμένουν αναγκαία και αλληλένδετα σε μια σύγχρονη αριστερή στρατηγική, μπορεί να οδηγήσει σε μεγάλα πολιτικά λάθη.

Ανατολική Μεσόγειος

Όμως το «μεγάλο παιχνίδι» για τον ελληνικό καπιταλισμό είναι στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου η ανακάλυψη σημαντικών κοιτασμάτων φυσικού αερίου «συνδυάζεται» με τις παραδοσιακές γεωπολιτικές αντιθέσεις στην περιοχή, δημιουργώντας τις συνθήκες για μια «τέλεια καταιγίδα» ανταγωνισμών κατά την οποία δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο «θερμών» επεισοδίων, ακόμα και πολεμικών αναμετρήσεων. Άλλωστε ο Τσίπρας και ο Κοτζιάς το ομολογούν ανοιχτά: Βιάζονται να κλείσουν τα δευτερεύοντα «μέτωπα» στα Βαλκάνια, προκειμένου να μπορούν να αφιερώσουν όλο το «δυναμικό» στην αντιπαράθεση με την Τουρκία, τον ουσιαστικό ανταγωνιστή του ελληνικού κράτους στην περιοχή. Ο άξονας Ισραήλ-Αίγυπτος-Κύπρος-Ελλάδα συμπτύχθηκε πάνω σε γεωπολιτικές προβλέψεις, αλλά και

πάνω σε ένα «πρόγραμμα» για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων: Σε άμεση συνεργασία με τις δυτικές (αμερικανικές και ευρωπαϊκές) εταιρίες-κολοσσούς των εξορύξεων, με την ευλογία των ΗΠΑ και της ΕΕ, με τη στρατιωτική προστασία των κρατών προέλευσης των εταιριών εξόρυξης, προωθείται μια «μοιρασιά» των κοιτασμάτων, που παρουσιάζεται από τους χάρτες που έχουν εκδώσει το Ισραήλ και η Κύπρος, που οδηγεί σε ληστεία σε βάρος άλλων χωρών της περιοχής (Συρία, Λίβανος, Παλαιστίνη-Γάζα) και στον αποκλεισμό της Τουρκίας. Κομβικό σημείο αυτής της στρατηγικής είναι το σχέδιο για τον αγωγό East Med, που θα διασφαλίζει τη μεταφορά του φυσικού αερίου από τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο στην Ευρώπη, περνώντας μέσα μόνο από τα «νερά» κυριαρχίας του «άξονα», κυρίως για λόγους πολιτικής σταθερότητας. Είναι ένα πανάκριβο σχέδιο (το Ισραήλ εκτιμά ότι είναι απαραίτητα 6-7 δισ. ευρώ για την εκκίνηση των εργασιών…), με πολλούς τεχνικούς κινδύνους, καθώς πρόκειται για υποθαλάσσιο αγωγό χιλιάδων χιλιομέτρων, που σε τμήματά του θα περάσει από μεγάλα βάθη. Παρ’ όλα αυτά, οι Τσίπρας, Αναστασιάδης και Νετανιάχου ανακοίνωσαν επισήμως την πρόθεσή τους να προχωρήσουν και μάλιστα με ταχύ ρυθμό, δηλώνοντας ότι ο East Med μπορεί να τεθεί σε λειτουργία ως το 2025. Η ΕΕ ανακοίνωσε την απόφασή της να συγχρηματοδοτήσει το έργο. Ο East Med έχει την πλήρη υποστήριξη των ΗΠΑ, γιατί σε αυτόν συγκλίνουν δύο βασικές παράμετροι της αμερικανικής στρατηγικής. Αφενός η υποβάθμιση των αγωγών που μεταφέρουν ρωσικό αέριο στην ΕΕ, αφετέρου ο αποκλεισμός της Τουρκίας που, επί Ερντογάν, θεωρείται πλέον από τις ΗΠΑ ανεξέλεγκτος παράγοντας. Στο σχέδιο συμμετέχουν μεγάλες αμερικανικές εταιρίες, ενώ το Πεντάγωνο δήλωσε ότι ένα από τα δέκα πιο σύγχρονα αμερικανικά αεροπλανοφόρα θα σταθμεύει πλέον μόνιμα στην περιοχή. Όμως βασική προϋπόθεση για τη στρατηγική σταθερότητα του East Med είναι η ενότητα μεταξύ των ΑΟΖ του Ισραήλ, της Κύπρου και της Ελλάδας.

Αυτός ο παράγοντας πιέζει το ελληνικό κράτος να προχωρήσει προς την ανακήρυξη της ΑΟΖ, κάτι το οποίο μέχρι σήμερα απέφευγε, προτιμώντας τη μέθοδο της σταδιακής δημιουργίας τετελεσμένων και γνωρίζοντας ότι το λεγόμενο «Δίκαιο των θαλασσών» έχει πολύ περισσότερες επιπλοκές απ’ ό,τι παρουσιάζει η αρθρογραφία στον (ελληνικό) Τύπο: η γενική αρχή της «μέσης γραμμής αποστάσεως» στο Αιγαίο περιπλέκεται από την ύπαρξη πολλών ελληνικών νησιών στα ανατολικά της, το δικαίωμα «εκβολής» μιας ηπειρωτικής χώρας με ακτές χιλιάδων χιλιομέτρων δεν είναι εύκολο να εκμηδενιστεί, ενώ, κυρίως, η ενότητα μεταξύ ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου μπορεί να διασφαλιστεί μόνο αν στο Καστελόριζο αναγνωριστούν δικαιώματα κυριαρχίας μεγαλύτερα απ’ ό,τι στην Τουρκία συνολικά. Μια τέτοια «μοιρασιά» είναι εξαιρετικά απίθανο να εμπεδωθεί ειρηνικά, παρά την υποστήριξη του Ισραήλ, των ΗΠΑ και της ΕΕ. Προς αυτή την προοπτική προσανατολίζεται το ελληνικό εξοπλιστικό πρόγραμμα. Η παραγγελία των πανάκριβων υπερ-φρεγατών τύπου FREMM, των γαλλικών πλοίων μεγάλης δύναμης πυρός και προδιαγραφών για «δράση» στους ωκεανούς, είναι σημείο κλιμάκωσης. Να το πούμε με τα λόγια των «εθνικών δημοσιογράφων»: Το ελληνικό ναυτικό περνά από τον σχεδιασμό αμυντικής δράσης στην «κλειστή» θάλασσα του Αιγαίου στο σχεδιασμό «στρατιωτικής παρουσίας» στην ευρύτερη Ανατολική Μεσόγειο. Το ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό θεωρείται γνωστό από τα προηγούμενα μεγάλα εξοπλιστικά προγράμματα. Η προς αυτή την κατεύθυνση επιτάχυνση των εξελίξεων πιέζει για «λύση» και στο Κυπριακό. Σύμφωνα με τη συνέντευξη του Ν. Αναστασιάδη στα «Νέα», μέσα στο ερχόμενο φθινόπωρο θα ξεκινήσει ο νέος γύρος αναζήτησης «συμβιβασμού». Στο Κραν Μοντανά η ελληνοκυπριακή και η ελλαδική πλευρά κατέγραψαν ότι συζητήσιμος «συμβιβασμός» είναι τα πολιτικά δικαιώματα της τουρκοκυπριακής μειονότητας (Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία), υπό την προϋπόθεση της υποχώρησης της Τουρκίας από τα «κεκτημένα» του 1974 (αποχώρηση στρατού κατο-

χής, κατάργηση των δικαιωμάτων των «εγγυητριών» δυνάμεων). Σε αυτή την πολιτική δηλώνουν ήδη αμέριστη υποστήριξη ο ΟΗΕ, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ. Η «εξομάλυνση» της κατάστασης στην Κύπρο, με αποτύπωση της ενίσχυσης της ελληνικής και ελληνοκυπριακής πλευράς, θεωρείται πλέον από τους Δυτικούς προϋπόθεση για να προχωρήσουν σχέδια φιλόδοξα, όπως ο αγωγός East Med. Στην Κύπρο και στο Καστελόριζο θα κριθούν σε μεγάλο βαθμό οι προοπτικές της ειρήνης στην περιοχή, με εναλλακτική εκδοχή την εξαιρετικά επικίνδυνη πολιτική «αναμέτρησης», που κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι θα περιοριστεί σε «επεισόδια».

Νεοφιλελεύθερος ατλαντισμός Η κυβέρνηση Τσίπρα, δια του μνημονίου 3 και της συμφωνίας για το δήθεν μεταμνημονιακό καθεστώς επιτήρησης ως το 2060, αναζήτησε το συμβιβασμό με την ΕΕ και βυθίστηκε στον νεοφιλελευθερισμό. Η οικονομική και κοινωνική πολιτική της οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ σε μεγάλη πολιτική ήττα, με μοναδικό ανοιχτό «διακύβευμα» τις διαστάσεις: θα είναι πολιτική ήττα ή πλήρης κατάρρευση; Σε αυτές τις συνθήκες, με τους χειρισμούς της στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο, στους πρόσφυγες κ.ο.κ., η ατλαντική στροφή των Τσίπρα-Κοτζιά είναι κυριολεκτικά κατάπτυστη. Αναζητώντας «επιτυχίες», προσδένονται στην ουρά του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού με τρόπο πρωτοφανή στα μετα-δικτατορικά πολιτικά δεδομένα και μάλιστα σε μια περίοδο όπου η αμερικανική πολιτική, δια του Τραμπ, γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνη και επιθετική, φλερτάροντας ανοιχτά στην Ευρώπη με τις ακροδεξιές εθνικιστικές πολιτικές δυνάμεις. Αυτό το αλλοπρόσαλλο «μίγμα πολιτικής» έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Δένοντας τον αγώνα ενάντια στη λιτότητα, τα μνημόνια, τον νεοφιλελευθερισμό, με τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τους εξοπλισμούς και τον πόλεμο. Και αυτήν την αναγκαία σύνδεση μπορεί να την κάνει μόνο η ριζοσπαστική Αριστερά.

Αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από τη Ρώσικη Επανάσταση Συμμετέχοντας στη διεθνή συζήτηση για την Οκτωβριανή Επανάσταση, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης των 100 χρόνων από το 1917, οι εκδόσεις Red Marks ανέλαβαν να εκδώσουν στα ελληνικά το επετειακό αφιέρωμα του Jacobin, του πλατιάς κυκλοφορίας αμερικάνικου περιοδικού της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Τα κείμενα, που στην πλειοψηφία τους γράφτηκαν κατά τη διάρκεια του 2017, μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες και αναρτήθηκαν στο MarxistsInternetArchive, ως τμήμα του Αρχείου Σοβιετικής Ιστορίας. Οι ελληνικές μεταφράσεις φιλοξενήθηκαν κατά τη διάρκεια του 2017 στη συνεργαζόμενη με το Ινστιτούτο Κοινωνικής, Οικονομικής και Ιστορικής Έρευνας «Κομμούνα»

ιστοσελίδα Rproject. Οι συγγραφείς του αφιερώματος, μαρξιστές-ακτιβιστές, με δράση στα σύγχρονα κινήματα, ανήκουν κυρίως στο ρεύμα των ιστορικών που δίνουν έμφαση στην ιστορία «από τα κάτω». Δουλεύοντας σοβαρά και σε βάθος, αξιοποιώντας τα πολύ περισσότερα στοιχεία που είναι πλέον διαθέσιμα στην ιστορική έρευνα, υπερασπίζουν την «παράδοση» του Οκτώβρη του 1917 σε σύγκρουση με δύο σχολές παραποίησης: Αφενός, ενάντια στην κυρίαρχη στη Δύση αστική σκοπιά, που παρουσιάζει τον Οκτώβρη περίπου ως μπολσεβίκικο πραξικόπημα. Αφετέρου, ενάντια στην τυποποίηση της Ρώσικης Επανάστασης από το σταλινικό καθεστώς, μια τυποποίηση ανίκανη να αντιμετωπίσει τους βασικούς ισχυρισμούς της αστικής ιστοριογραφίας.

Κείμενα των: Τοντ Κρετιέν, Κέβιν Μέρφι, Κρις Ριντ, Λαρς Τ. Λιχ, Μάικ Χέινς, Γιούρι Κολόμπο, Ντανιέλ Γκαϊντού, Πολ Λε Μπλαν, Μέγκαν Τρούντελ, Έρικ Μπλανκ, Τσάινα Μιέβιλ, Ρόναλντ Σάνι, Σάρα Μπάντκοκ, Μπρένταν Μακγκίβερ, Αλβάρο Μπιάνκι, Ντανιέλα Μούσι, Σούζι Βάισμαν, Αλεξάντερ Ραμπίνοβιτς, Νταβίντ Μαντέλ, Νιλ Ντέιβιντσον

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

25 IOYΛH 2018

Τα µνηµόνια ολοκληρώνονται, η βαρβαρότητα παραµένει Του Γιάννη Νικολόπουλου

α µπάνια του λαού είναι ιερά. Τίποτα και κανείς δεν µπορεί να τα ταράξει. Εκτός... Εκτός, εάν προκύπτει η... εθνική ανάγκη των πρόωρων και αιφνιδιαστικών εκλογών. Εκτός... Εκτός, εάν υπάρχει τάµα στις παναγίες του Αιγαίου και τη µαντάµ Μέρκελ να ψηφιστεί µνηµόνιο, παραµονές ∆εκαπενταύγουστου. Εκτός... Εκτός, εάν πρέπει να διεξαχθούν τραγελαφικοί διαγωνισµοί για τις τηλεοπτικές άδειες ή απίθανοι πλειστηριασµοί υπέρ τραπεζικών βωµών και αστικών εστιών. Εκτός... Εκτός, εάν πρόκειται να ανέβουν στην Πνύκα ή τον Λυκαβηττό (αλήθεια, έχει αδειοδοτηθεί το θέατρο;) για να πανηγυρίσουν το τέλος των τελειωτικών µνηµονίων, να ανοίξουν εορταστικές σαµπάνιες και να φορέσουν εκλεπτυσµένες γραβάτες. Ως γνωστόν, στην Πνύκα συγκεντρώνονταν οι Αθηναίοι, συγκροτώντας την Εκκλησία του ∆ήµου, στα χρυσά χρόνια της εντός των µακρών τειχών άµεσης δηµοκρατίας, που ήταν στυγνή, εµποροκρατική τυραννία, για τις κρατουπόλεις εκτός των µακρών τειχών. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραµµές δεν έχει αποσαφηνιστεί αν θα έχουµε τέτοιες, συµβολικές φιέστες –από συµβολισµούς, φιέστες, γραβάτες και παπουτσωµένους γάτους των παραµυθιών χορτάσαµε! Αλλά η περιρρέουσα ατµόσφαιρα και η έντονη φηµολογία δεν αφήνουν περιθώρια αµφιβολιών. Το σόου δεν το γλιτώνουµε! Προσφάτως, ο γράφων είχε προτείνει ταπεινά όπως διεξαχθεί µια σχετική φιέστα στο Σούνιο και, αντί για γραβάτα, να φορούσε ο πρωθυπουργός τον χιτώνα και την ψεύτικη γενειάδα του Τσάρλτον Χέστον (αυτό ήταν το πραγµατικό όνοµα του ηθοποιού, αλλά µε τέτοιο όνοµα δεν θα έκοβε εισιτήρια στην Ελλάδα) στις «∆έκα Εντολές», προκειµένου η... έξοδος από τα µνηµόνια να συνοδευτεί από τη φαντασµαγορική τελετή απόσυρσης των υδάτων του Αιγαίου, που θα διεκπεραίωνε ο ταχυδακτυλουργός ένοικος του Μεγάρου Μαξίµου. Εξάλλου, πιο πιστευτή είναι µια λεωφόρος τριών λωρίδων κυκλοφορίας και ΛΕΑ στον βυθό του Αιγαίου, παρά η έξοδος από τα µνηµόνια. Μάλιστα, µε τον ανάλογο φωτισµό στις κολόνες του ναού του Ποσειδώνα θα µπορούσε να αξιοποιηθεί κατάλληλα ως διαφηµιστικό σποτ του ΕΟΤ, από την υπουργό Τουριστικής Εκµετάλλευσης, έτσι ώστε να προσέλθουν περισσότεροι airbnbίστες κλαρινογαµπροί και κλαρινονύφες στο µεσογειακό µπαλκόνι της αχαλίνωτης διασκέδασης των χαζοχαρούµενων. Φευ, δεν εισακουστήκαµε, παρότι θεωρούµε πως µια τέτοια κίνηση

θα έδινε περαιτέρω ώθηση στο τουριστικό προϊόν της χώρας, όπου το εισαγόµενο συνάλλαγµα καταλήγει στους τραπεζικούς λογαριασµούς µεταξύ Ελβετίας και Λουξεµβούργου και το ντόπιο ανάθεµα πέφτει στις πλάτες των επί 12ωρο και 14ωρο εργαζοµένων άνευ διαλείµµατος, αδείας και ρεπό. Ποια Αυστρία τώρα και τι να πει το «γατάκι» ο Κουρτς µπροστά στον έλληνα εργοδότη του τουρισµού και στην αθέατη πλευρά του ελληνικού καλοκαιριού! Προτού πάρει ο πρωθυπουργός τον ανήφορο για την Πνύκα, στο βήµα της οποίας τελευταίος µίλησε ο Εµανουέλ Μακρόν, που επιδίωκε µια αλά Οµπάµα εµφάνιση µε µπόνους φόντο την Ακρόπολη, η ξανθή, αγαπηµένη Παναγιά των γερµανών τραπεζιτών, των γάλλων κεφαλαιούχων και των ελλήνων ΕΣΠΑ τρεφόµενων, µαντάµ Μέρκελ χρησµοδότησε ότι «τα προγράµµατα ολοκληρώνονται, όχι η επίδρασή τους». Τελειωτικό χτύπηµα στην ατελείωτη, κυ-

Μια κυβέρνηση ιστορική χωρίς ιστορία, που σαπίζει µέσα στις ιστορικές της επιλογές βερνητική και φιλοκυβερνητική µπουρδολογία πως τα µνηµόνια φεύγουν, ο τζόνυ γουόκερ της ανάπτυξης έρχεται. Βέβαια, το κυβερνητικό καραβάνι πρέπει να βγει από την τριτοµνηµονιακή έρηµο, µπας και κατευθυνθεί στην όαση µιας εκλογικής αναµέτρησης µε τα λιγότερα, εάν είναι δυνατόν, θύµατα ανάµεσα στους καρεκλοκενταύρους του. Το αν η ελληνική εργατική τάξη έχει αφήσει τα κοκαλάκια της στην άµµο ή έχει πάρει τα µπογαλάκια της στον ώµο για άλλες, εκµεταλλευτικές πολιτείες, είναι δευτερεύον. ∆ύσκολο, αλλά ποτέ δεν ξέρεις, ειδικά παρακολουθώντας την άθλια κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι υπόλοιποι σχηµατισµοί του «µνηµονιακού τόξου», στους οποίους τα σωσίβια προσωπικής, πολιτικής επιβίωσης δεν φτάνουν για όλους, µε ό,τι αυτό συνεπάγεται για το ξεκατίνιασµα που επικρατεί σε αµµουδιές, όχθες, ποτάµια και ραχούλες. Είπαµε, τα µπάνια του λαού είναι ιερά, και στις πιο φουρτουνιασµένες θάλασσες, εκτός... Εκτός εάν εµφανιστεί αντικατοπτρισµός πρόωρης όασης και κάλπης στον άνυδρο ορίζοντα του καραβανιού.

Μοσκοβισί

Μέσα στις εύκρατες ζέστες και τις υποτροπικές καταιγίδες, µας υπενθύµισε την παρουσία του και ο ιζνογκούντ της Ευρωπαϊκής Ένωσης,

ο –θέλω να γίνω Ζαν-Κλοντ στη θέση του Γιούνκερ– Πιέρ Μοσκοβισί. Και αυτός γνήσιος φίλος της Ελλάδας, ίσως ο πλέον ταιριαστός στον ρόλο του καβαφικού Πολιτικού Αναµορφωτή, που επικεφαλής των οµόγλωσσων και κατά πλειοψηφία οµοεθνών αναµορφωτών «ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτοµερώς, απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία µισθοδοσία,να δούµε τι αποµένει πια, µετά τόση δεινότητα χειρουργική». Φυσικά, δεν πρόκειται να απέλθουν, στο σηµείο αυτό, θα διαψεύσουν τον ποιητή, εξάλλου η επιτροπεία θα συνεχιστεί επ’ άπειρον, αλλά ο Πιέρ επιδιώκει την αµέριστη συµπαράσταση του ΣΥΡΙΖΑ και του ό,τι θα έχει αποµείνει από το Κόµµα της Ευρωπαϊκής «Αριστεράς», προκειµένου του χρόνου (ευρωεκλογές) η φάτσα του να τεθεί κοινός υποψήφιος πρόεδρος σοσιαλιστών και «αριστερών» για την Κοµισιόν.

Συντάξεις

Αυτή ήταν και η πραγµατική αιτία της αναµπουµπούλας και του σύστριγγλου που επικράτησε στο τρίγωνο κυβέρνηση-Ν∆-Πιέρ για το πότε θα κοπούν εκ νέου οι συντάξεις. Για το πότε, όχι αν θα κοπούν – αυτό είναι pacta sunt servanda από τις 14 Αυγούστου 2015. Το πότε έχει σηµασία. Προτού δει το καραβάνι όαση και κάλπη ή µετά; Προτού, και µε το εκλογικό σώµα των οδοιπόρων της ερήµου να εµπεριέχει σχεδόν πλειοψηφικά συνταξιούχους ή υποψήφιους συνταξιούχους, θα σήµαινε µάλλον ότι ο Κούλης θα ανέβαινε στην καµήλα του Αλέξη ακόµη και µε τον ιδρώτα των ακροδεξιών σταγονιδίων να τρέχει... ποτάµι. Μετά, και µε τους επικεφαλής του καραβανιού να βγάζουν φιλοκυβερνητικό τελάλη (ΕΡΤικό, κυριακάτικο, συνεταιριστικό, δεν θα έχει σηµασία) για τη νέα, µεγάλη επιτυχία του αρχικαµηλιέρη, όλα τα ενδεχόµενα θα ήταν ανοιχτά –και µε τα ενδεχόµενα δεν παίζουµε, ειδικά καταµεσής της ερήµου και µε τον ήλιο σε µόνιµη θέση ντάλα µεσηµέρι. Αλλά όλα αυτά θα τα δείξει η ιστορία των χρόνων που έρχονται. Πάντως, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι ιστορική χωρίς ιστορία. Το πλειοψηφικό του συνασπισµού κόµµα αυτοβανδαλίστηκε –έκαψε, στις 12 Ιουλίου 2015, τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειάς του και έµεινε γυµνό και πρωτόγονο. Χωρίς ρίζες, χωρίς γειώσεις, χωρίς µνήµη. Χωρίς ιστορία. Γιατί εντέλει ήρθαν οι βάρβαροι και νοµοθέτησαν κιόλας. Από εκείνη τη στιγµή και έπειτα αυτοσκοπός έγινε η διατήρηση των κυβερνητικών θέσεων και η παραµονή στις καρέκλες της εξουσίας. Και απλώθηκε ένα απέραντο έλος, δυσώδες, φθηνό, µολυσµατικό, γελοίο, που εγκλωβίζει, συνθλίβει και εξαφανίζει την εργασία. Τα µνηµόνια µπορεί να ολοκληρώνονται, όµως, η βάρβαρη κληρονοµιά τους παραµένει.

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6972516210 Αµπελόκηποι 6973005569 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. ΦιλαδέλφειαΝ. Χαλκηδόνα 6945498732 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087 Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι ΑνάργυροιΚαµατερό 6998466952 Πετρούπολη 6983674242 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6942602766 Καισαριανή 6995737690 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6944548787 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6984417681 Ν. Σµύρνη 6972098143 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγµένη 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948100218 Κορυδαλλός 6945037002 Κερατσίνι 6981093970

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 Αχαρνές 6977266544 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6981084090 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6984267504 ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6959771512 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6932422501 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: Τρίκαλα 6976291795 Λάρισα 6976579448 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6944916915 Ρέθυµνο 6907856793 Χανιά 6975964967 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6972743637 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΛΟΝΔΙΝΟ: 0044-7969523579 ΠΑΡΙΣΙ: 0033-673555890 0030-6937762930

ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ: Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546

Νοσοκ. «Άγιος Σάββας» 6998466952 ΥΠΑΑΤ 6945754555 ∆ήµοι 6980579817 Εκπαιδευτικοί 6972878820

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ: Νοµική Αθήνας 6972648225 ΤΕΙ Αθήνας 6975208151 Πάντειο 6984417681

Φιλοσοφική 6972595471 Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών 6959771512

25 ΙΟΥΛΗ 2018

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

Τραγικός απολογισµός των πυρκαγιών στην Αττική ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο. Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες. Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι. Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες. Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ∆ΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕ∆ΟΝΙΑ: 6972814199 ∆ΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑ∆Α: 6973235894 ΚΡΗΤΗ: 6976332197 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6945077461 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

•

• •

•

Φταίνε τα «ασύµµετρα φαινόµενα» ή τα «ασύµµετρα µνηµόνια»; (συνέχεια από σελ. 2) Όσο για τη διαχείριση, φύλαξη και προστασία των ίδιων των δασών, µε τις πολιτικές ιδιωτικοποίησης των πάντων, είτε προορίζονται για παράδοση σε επιχειρηµατίες τύπου «ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ», για ξενοδοχειακή ή οικιστική «αξιοποίηση» τύπου Κασσιόπη, ή για οποιαδήποτε εµπορική χρήση µε στόχο το κέρδος ιδιωτών κι όχι ολόκληρης της κοινωνίας, είτε απαξιώνονται κι εγκαταλείπονται στην τύχη τους, αφού οι δηµόσιοι πόροι κατευθύνονται στο χρέος, στην ενίσχυση τραπεζιτών, στις επιδοτήσεις ιδιωτικών επιχειρήσεων, στην αγορά φαρµάκων και ιατρικού εξοπλισµού µε υπερκοστολογηµένα προϊόντα κλπ. Εντελώς ενδεικτική είναι η κατάσταση στον τοµέα των δασολόγων του ∆ηµοσίου και του προσωπικού που ασχολείται µε τα δάση. Στα χρόνια των µνηµονίων έχουν µειωθεί κατά 50%! Όσο για τη στελέχωση των δασαρχείων, ειδικά για τους καλοκαιρινούς κι επικίνδυνους µήνες, η φροντίδα του οργανωµένου κράτους εξαντλήθηκε στην εξαγγελίατου νέου προγράµµατος κοινωφελούς εργασίας για 5.066 προσλήψεις στα δασαρχεία της χώρας, που έγινε στις 11/4/2018, από την υπουργό Εργασίας Έφη Αχτσιόλγου, τον υφυπυργό Νάσο Ηλιόπουλο και τον υφυπουργό Περιβάλλοντος, Σωκράτη Φάµµελο, µε στόχο «οι ωφελούµενοι»να κατανεµηθούν στα δασαρχεία όλης της χώρας και αφού περάσουν ένα διάστηµα εκπαίδευσης να εργαστούν στα δάση προκειµένου να προστατεύεται ο δασικός πλούτος της χώρας από τον ενδεχόµενο πυρκαγιάς. Μάλιστα, στο σάιτ «www.dikaiologitika. gr», όπου ήταν αναρτηµένη η συγκεκριµένη αναγγελία του προγράµµατος, διευκρινιζόταν ότι «η απασχόληση των ωφελουµένων θα εµπεριέχει εργασίες για την προστασία των δασικών οικοσυστηµάτων από πυρκαγιές και τη διαχείριση καµένων εκτάσεων (καθαρισµοί δασών, δηµιουργία αντιπυρικών λωρίδων) προς αποφυγή µελλοντικών καταστροφών». Οι προσλήψεις αυτές (περίπου 300 δασολόγοι και δασοπόνοι και 4.000 εργάτες), κατέληξε να γίνουν τον… προχωρηµένο Ιούλιο και χωρίς να διατίθενται τα απαραίτητα µέσα (αλυσοπρίονα κλπ) για τη διάνοιξη και συντήρηση αντιπυρικών ζωνών και τις υπόλοιπες εργασίες που χρήζει η προστασία ενός δάσους. Η ασυµµετρία που εύκολα διαπιστώνει κανείς είναι ανάµεσα στην κατανοµή των δαπανών για τις κοινωνικές ανάγκες και τη χρηµατοδότηση χρέους, τραπεζιτών, επιχειρηµατιών και είναι εντυπωσιακά ταξική! Τα καιρικά φαινόµενα είναι γνωστά ότι θα έρθουν. Οι έντονες βροχές το φθινόπωρο και το χειµώνα, οι θυελλώδεις άνεµοι και τα µελτέµια το καλοκαίρι, συνυπολογίζοντας και την κλιµατική αλλαγή, είναι στο πρόγραµµα. Εποµένως, η επίκληση αυτών ως δικαιολογίαγια τους πρόσφατους πνιγµούς στη Μάντρα και τους νεκρούς από τις πυρκαγιές στο Μάτι, τη Ραφήνα κλπ, είναι µόνο για επικοινωνιακούς λόγους. Επιπλέον, η διαρκής δηµιουργία αυθαιρέτων και η άναρχη δόµηση, ακόµα και µε

την άδεια της πολιτείας, που δηλώνουν υποταγή στην ασυδοσία και τα κέρδη του κατασκευαστικού/εργολαβικού τοµέα, καµιά οργανωµένη κρατική παρέµβαση και πολεοδοµικό σχεδιασµό και έλλειψη στις ανάγκες στέγασης των φτωχών ανθρώπων, που το οργανωµένο κράτος δεν καλύπτει µε ικανοποιητικές κι επαρκείς µισθοδοτικές απολαβές, περιπλέκουν την κατάσταση σε ρέµατα, δάση, οικισµούς, µε αποτέλεσµα ακόµα πιο επικίνδυνες συνθήκες διαβίωσης. Όσο για το ΕΚΑΒ και τις δυνατότητες διάσωσης ανθρώπων σε κίνδυνο, είναι παλιό και διαρκέςτο πρόβληµα στελέχωσής του. Συνεχείς και πρόσφατες κινητοποιήσεις των εργαζοµένων του το υπενθυµίζουν στην κυβέρνηση, αλλά οι προτεραιότητες είναι στην ιδιωτικοποίηση της δηµόσιας υγείας. Είναι εµπειρία οποιουδήποτε περάσει έστω και για λίγο από κάποιο δηµόσιο νοσοκοµείο, τα ιδιωτικά ασθενοφόρα, σε αριθµό σχεδόν ίσο µε του ΕΚΑΒ… Συνοψίζοντας, τα καιρικά φαινόµενα µπορεί να είναι κάποιες φορές και απρόβλεπτα. Τα αποτελέσµατά τους, όµως, εξαρτάται πόσο δολοφονικά θα είναι από τις δυνάµεις που διατίθενται, την ταχύτητα των πρώτων αντιδράσεων, τα αναχώµατα που οι οργανωµένες κρατικές δοµές θα έχουν φροντίσει να παρατάξουν. Από το Νταού Πεντέλης µέχρι τη θάλασσα σε Μάτι και Ραφήνα µεσολαβούν αρκετά χιλιόµετρα δάσους, που δεν είχε καθαριστεί, δεν είχαν φροντιστεί οι αντιπυρικές ζώνες, δεν υπήρχε επαρκές πυροσβεστικό δυναµικό για να αντιµετωπίσει γρήγορα και ταυτόχρονα µεγάλες φωτιές σε Κινέτα και Αν. Αττική, δεν υπήρξε συντονισµός υπηρεσιών για την εκκένωσητων περιοχών και κυρίως, η εγκατάλειψη του δάσους δεν είχε ούτε αρµόδιους εργαζόµενους, ούτε ανθρώπους που να το χαίρονται, ώστε να ειδοποιήσουν έγκαιρα για την αρχική φωτιά, είτε ήταν εµπρησµός, είτε άλλης αιτίας. Όπως γράφει και Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (24/7) «η έκβαση της κατάσβεσης µιας πυρκαγιάς κρίνεται πάντα από την αρχική επέµβαση. Οι Γάλλοι πυροσβέστες λένε χαρακτηριστικά ότι ‘το πρώτο λεπτό η πυρκαγιά σβήνεται µε ένα ποτήρι νερό, το δεύτερο λεπτό µε έναν κουβά νερό, το τρίτο λεπτό µε µια δεξαµενή νερό, µετά κάνουµε ό,τι µπορούµε’». Αλλά το συγκεκριµένο άρθρο καταλήγει σε ένα προβληµατικό συµπέρασµα: «η Πολιτική Προστασία πρέπει να προβλέπει την εξέλιξη της πυρκαγιάς και µε βάση αυτή την πρόβλεψη να κατανέµει τα διαθέσιµα µέσα». Το προβληµατικό σηµείο είναι η λέξη «διαθέσιµα»! Τα «διαθέσιµα» µέσα για τη σωτηρία χιλιάδων ανθρώπων έχουµε να διεκδικήσουµε να είναι επαρκή για «ασύµµετρες περιπτώσεις», για να µην φτάνουµε σε 30 νεκρούς από πληµµύρες και σε περισσότερους από 74, από πυρκαγιές, µέσα στην ίδια χρονιά, εξοπλισµένα, σύγχρονα, µε µόνιµο προσωπικό, αξιοπρεπώς αµειβόµενο και ασφαλές κατά την εργασία του. Τα «διαθέσιµα» µέσα δεν µπορεί να υπόκεινται στη µνηµονιακή πολιτική και στις δολοφονικές προτεραιότητες του κεφαλαίου!

25 ΙΟΥΛΗ 2018

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

Ο µύθος του «live your myth in Greece» Του Νικόλα Κολυτά

ίσω από τα «live your myth in Greece» και τις ωραίες φωτογραφίες πολυτελών ξενοδοχείων, εστιατορίων και µπαρ που πλασάρει το Υπουργείο Τουρισµού και οι επιχειρηµατίες για να προσελκύσουν τουρίστες, κρύβεται ένας άλλος κόσµος. Ένας κόσµος που δεν «ζει το µύθο του», αλλά βιώνει την απόλυτη εκµετάλλευση µέσα στο πλαίσιο της «τουριστικής ανάπτυξης», «της εκτόξευσης της κερδοφορίας» και «της αύξησης των εσόδων».

Το κυβερνητικό αφήγηµα Οι τυµπανοκρουσίες και το πανηγυρικό κλίµα για την αύξηση του τουρισµού είναι µια παραδοσιακή µέθοδος όλων των κυβερνήσεων, που θέλουν να δείξουν ότι προσφέρουν κάτι τους καλοκαιρινούς µήνες. Βέβαια καµία από τις κυβερνήσεις αυτές δεν µπαίνει στον κόπο να προσδιορίσει προς όφελος ποιων και σε βάρος ποιων προσφέρεται αυτό το «κάτι». Η Υπουργός Τουρισµού Έλενα Κουντουρά µόνο για το πρώτο πεντάµηνο του 2018 έκανε λόγο για αύξηση 20,4% στις αεροπορικές αφίξεις, ποσοστό που αγγίζει τα 4,5 εκατοµµύρια επισκέπτες, ενώ παράλληλα σηµείωσε ότι την ίδια περίοδο αυξήθηκαν 10% τα κέρδη των ξενοδοχειακών επιχειρήσεων. Αν αυτά αφορούν µόνο το πρώτο πεντάµηνο του έτους, αντιλαµβάνεται κανείς σε τι επίπεδα θα εκτοξευθούν τα κέρδη µέσα στην κορύφωση του καλοκαιριού. Παράλληλα τα έσοδα των 14 περιφερειακών αεροδροµίων της Fraport άγγιξαν τα 233 εκατοµµύρια ευρώ το περσινό

έτος, ενώ το 2018 υπολογίζεται ότι θα ξεπεράσουν τα 300 εκατοµµύρια ευρώ. Μόνο για το πρώτο εξάµηνο του 2018 η Fraport παρουσίασε άνοδο 16,8% στην επιβατική κίνηση και το ποσοστό αυτό αναµένεται να αυξηθεί κατά τους θερινούς µήνες, αφού ήδη οι ξενοδοχειακές επιχειρήσεις παρουσιάζουν πληρότητα κρατήσεων σε πολύ υψηλά ποσοστά. Συνολικά πάνω από 10 εκατ. επισκέπτες θα επισκεφτούν την Ελλάδα το διάστηµα Ιουλίου-Οκτωβρίου σε σχέση µε το ίδιο διάστηµα του 2017. Υπολογίζεται ότι φέτος θα καταφθάσουν 1,2 εκατοµµύρια παραπάνω τουρίστες σε σχέση µε πέρυσι, αξιοποιώντας απευθείας συνδέσεις από αεροδρόµια του εξωτερικού σε 19 ελληνικούς περιφερειακούς προορισµούς.

Η πραγµατικότητα

Πρόκειται για πραγµατικά εξωφρενικά νούµερα. Εκατοµµύρια τουρίστες θα γεµίσουν όλη τη χώρα, την ώρα που οι µεγαλοεπιχειρηµατίες στο χώρο του τουρισµού θα βλέπουν τα κέρδη τους να φτάνουν σε άλλα επίπεδα. Η υποκρισία και η υποταγή στο κέρδος ξεχειλίζει, αν σκεφτεί κανείς ότι µερικές χιλιάδες πρόσφυγες πέρασαν έναν βαρύ χειµώνα µέσα σε σκηνές, χωρίς θέρµανση, επαρκή ιατροφαρµακευτική περίθαλψη, ρουχισµό και διατροφή, την ώρα που η χώρα παρουσιάζει υποδοµές για να υποδεχτεί σε νούµερα άλλον ένα πληθυσµό της. Η «εξαιρετική φετινή πορεία του τουρισµού», η υψηλότερη από το 2001 µέχρι σήµερα, δηµιουργεί χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας, µας πληροφορούν οι αρµόδιοι. Μόνο που δεν µας λένε κάτω από ποιες συνθήκες πραγµατοποιείται αυτή η εργασία. Πολύ περισσότερο δεν µας αναφέρουν τους λόγους για τους οποίους χιλιάδες νέοι άνθρωποι στρέφονται σε εξοντωτικές µορφές καλοκαιρινής τουρι-

στικής εργασίας. Το «success story» του τουρισµού, που λανσάρεται τώρα και από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, περιλαµβάνει µαύρη και ανασφάλιστη εργασία, ατέλειωτες ώρες δουλειάς, εξαφάνιση των ρεπό, µισθούς πείνας, εργοδοτική τροµοκρατία και απουσία της συνδικαλιστικής δράσης. Στον πιο ακριβό καλοκαιρινό προορισµό όπως είναι η Μύκονος υπάρχουν καταγγελίες ότι εργαζόµενοι ζουν σε κοντέινερ και σκηνές, χωρίς κλιµατισµό ή άµεση πρόσβαση σε νερό και τουαλέτα. Πρόκειται για δουλικές συνθήκες εργασίας στις οποίες προσφεύγουν χιλιάδες νέοι προκειµένου να επιβιώσουν µέσα στην κρίση των µνηµονίων και της σκληρής λιτότητας. Το «live your myth in Greece», λοιπόν, για κάποιους περιλαµβάνει πολυτελείς διακοπές ή µυθικά κέρδη, ενώ για κάποιους άλλους φυσική και πνευµατική εργασιακή εξόντωση. Όσο το Υπουργείο Τουρισµού διατυµπανίζει τα κατορθώµατά του, τόσο το Υπουργείο Εργασίας σφυρίζει αδιάφορα για τη µη επαναφορά των Συλλογικών Συµβάσεων Εργασίας και για την ασυδοσία της εργοδοσίας στο χώρο του επισιτισµού-τουρισµού. Όπως καταγγέλλει η Πανελλήνια Οµοσπονδία Εργαζοµένων στον Επισιτισµό-Τουρισµό: «η Κυβέρνηση χωρίς ντροπή παραχωρεί δικαίωµα “βέτο” στην εργοδοτική οργάνωση για την επέκταση της συλλογικής σύµβασης µε το “τρικ” της προϋπόθεσης κατάθεσης του µητρώου µελών της, κάτι που επαφίεται στην πλήρη διακριτική ευχέρεια της ίδιας της εργοδοτικής οργάνωσης!».

Απάντηση στην κυβερνητική -εργοδοτική τροµοκρατία

Η βαριά βιοµηχανία του τουρισµού χτίζεται πάνω στις πλάτες χαµηλόµισθων,

ανασφάλιστων και σκληρά εκµεταλλευόµενων εργαζόµενων. Αυτό δεν αναφέρεται σε κανένα τουριστικό εγχειρίδιο και σε καµία λαµπερίζουσα αφίσα. Οι εργαζόµενοι στον τοµέα του τουρισµού-επισιτισµού οφείλουν να διεκδικήσουν τα δικαιώµατά τους και να απαιτήσουν αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης και εργασίας. Πράγµατα αυτονόητα όπως το 5ηµερο, 8ωρο και τα 2 ρεπό τη βδοµάδα, η υπογραφή Συλλογικών Συµβάσεων Εργασίας από τους ξενοδόχους, η επαναφορά µισθών σε αξιοπρεπή επίπεδα, η λήψη αυστηρότερων µέτρων για την απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία, καθώς και η πρόληψη για την υγεία και την ασφάλεια των εργαζοµένων είναι βασικά αιτήµατα που πρέπει να µπουν στην ατζέντα των εργαζοµένων, των σωµατείων και της Αριστεράς. Η Αριστερά και τα συνδικάτα οφείλουν να οργανώσουν καµπάνιες ενηµέρωσης για τα εργασιακά δικαιώµατα και να προβούν σε κινητοποιήσεις όπου κρίνεται αναγκαίο και σκόπιµο ή ακόµη χειρότερα διαπιστώνεται κάποια αυθαιρεσία. Ο διάλογος µεταξύ των συναδέλφων για τα προβλήµατά τους, οι δηµόσιες καταγγελίες και η οργάνωση σε σωµατεία είναι ένα πρώτο βήµα ρήξης µε την εργοδοτική τροµοκρατία που επικρατεί στο χώρο. Όσο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και οι εργοδοτικές ενώσεις πανηγυρίζουν για την αύξηση και την κερδοφορία του τουρισµού, τόσο θα πρέπει να εντείνονται οι αγώνες για αξιοπρεπή δουλειά και ρήξη µε την επίπλαστη εικόνα της καλοκαιρινής τουριστικής ανάπτυξης. Μια ανάπτυξη που ευδοκιµεί πάνω στον ιδρώτα, την κόπωση, την εξαθλίωση και το αίµα των εργαζοµένων. Άλλωστε είναι γνωστό ότι η ανάπτυξη η δική τους συνεπάγεται τη δική µας καταστροφή.

Νέες εργαζόµενες περιγράφουν την εργασία στην καλοκαιρινή σεζόν

κρίση, η ανεργία και τα αυξηµένα έξοδα είναι κάποιοι από τους λόγους που σπρώχνουν χιλιάδες νέους να εργαστούν στους καυτούς µήνες του καλοκαιριού. Παλιότερα ίσως αυτή η επίπονη προοπτική εξασφάλιζε µια αξιοπρεπή οικονοµική ενίσχυση για ένα νεολαίο. Σήµερα οι νέοι αποτελούν αναλώσιµα εργαλεία για την εξυπηρέτηση της βαριάς βιοµηχανίας του ελληνικού τουρισµού. Χαµηλοί µισθοί, εξοντωτικά ωράρια και εργοδοτικές προσβολές συνθέτουν ένα εξοντωτικό µοτίβο µέσα στο οποίο καλούνται να εργαστούν. Η αλήθεια είναι ότι τα περισσότερα ρεπορτάζ που καλύπτουν την κίνηση του καλοκαιριού αντιµετωπίζουν την καλοκαιρινή εργασία ως κάτι δεδοµένο, χωρίς να ψάχνουν τους λόγους για τους οποίους όλο και περισσότεροι νέοι στρέφονται σε αυτήν. Υπολογίζεται ότι φέτος εργάζονται τη θερινή σεζόν περίπου 290.000 νέοι. Τι είναι αυτό όµως που τους οδήγησε σε αυτό; Η Στέλλα, φοιτήτρια στα ΤΕΙ που εργάζεται το καλοκαίρι

σε ένα ξενοδοχείο στον Πειραιά, απάντησε: «∆ουλεύω τα τελευταία 3 χρόνια τη σεζόν, καθώς ως φοιτήτρια και µάλιστα στα ΤΕΙ, µε ένα πλήρως εντατικοποιηµένο πρόγραµµα είναι πολύ δύσκολο να συνδυαστεί η δουλειά µε την παρακολούθηση εργαστηρίων». Την ίδια στιγµή και η Σ., φοιτήτρια που εργάζεται σε ξενοδοχείο στις Κυκλάδες και δεν ήθελε να δηµοσιευτεί το όνοµά της για ευνόητους λόγους, ανέφερε την ανάγκη χρηµάτων ως τον βασικό λόγο για τον οποίο επέλεξε να εργαστεί µέσα στο καλοκαίρι. Ο ελληνικός τουρισµός πατάει στις οικονοµικές δυσκολίες που συναντούν οι νέοι και δίνει τη δυνατότητα ακόµη µεγαλύτερης επιβολής του εκάστοτε αφεντικού. Ιστορίες εργοδοτικής αυθαιρεσίας στη δουλειά γνωρίζουµε από προσωπική πείρα ή και από αφηγήσεις φίλων. Η Σ. αναφέρει χαρακτηριστικά: «∆ουλεύω στη ρεσεψιόν 10 ώρες τη µέρα, κάθε µέρα χωρίς κανένα ρεπό. Τα λεφτά είναι καλύτερα σε σχέση µε άλλες περιοχές,

όµως η πληρωµή δεν γίνεται µε όλο το ποσό. Σου δίνει µερικά χρήµατα και τα υπόλοιπα σου λέει ότι θα µπουν στο τέλος της σεζόν, προκειµένου να σε έχει δεµένο να µη φύγεις και µείνει ξεκρέµαστος. Η δουλειά είναι απαιτητική, µε διαρκές τρέξιµο και ελάχιστη ξεκούραση». Η Στέλλα από την άλλη περιγράφει: «Η κατάσταση στην Αττική είναι κάπως καλύτερη απ’ αυτή που παρουσιάζεται στα νησιά στους χώρους εστίασης και επισιτισµού, όπου οι άνθρωποι πραγµατικά δίνουν καθηµερινή µάχη επιβίωσης. Στο παρελθόν δουλεύοντας σεζόν σε νησί, αναγκάστηκα να φύγω, καθώς συγκατοικούσα σε ένα δωµάτιο µε άλλους τρεις, είχα δύο ρεπό το µήνα και µε κάθε λάθος µειωνόταν ο µισθός. Σε καµία περίπτωση δεν ήταν η συµφωνία αυτή που είχε γίνει. Πλέον δουλεύω κοντά στο σπίτι µου, οπότε ένα µεγάλο ζήτηµα έχει λυθεί. Στον Πειραιά, επειδή έχει τουρισµό όλο το χρόνο και υπάρχει ανταγωνισµός ανάµεσα στα ξενοδοχεία, γίνονται συχνοί έλεγχοι και έτσι ο εκάστοτε εργοδότης

αναγκάζεται να είναι τουλάχιστον τυπικός όσον αφορά µισθό και ασφάλιση. Όσον αφορά τα ωράρια είναι πάντοτε µια έκπληξη!». Η τελευταία ερώτηση που κάναµε στη Στέλλα ήταν τι έχει να πει για τις εξαγγελίες του Υπουργείου Τουρισµού περί «τουριστικής ανάπτυξης». Η απάντησή της ήταν αφοπλιστική και συνάµα πραγµατική: «Αν η ανάπτυξη κρίνεται από το γεγονός και µόνο ότι έρχονται κάθε χρόνο περισσότεροι τουρίστες στην Ελλάδα, ναι, τότε έχουµε ανάπτυξη. Να δούµε όµως και κάτω από ποιες συνθήκες έρχεται η ανάπτυξη και ποιοι την καρπώνονται. Όταν ο κατώτατος µισθός (οι περισσότερες επιχειρήσεις προσλαµβάνουν ηλικίες κάτω των 25) δεν αγγίζει τα 500€, όταν η ασφάλιση είναι µόνο πλασµατική, για να είναι καλυµµένος ο εργοδότης, όταν τα εργατικά ατυχήµατα γίνονται ρουτίνα, όταν το να ζητήσεις διήµερο ρεπό σε τροµάζει, σε καµία περίπτωση δεν µπορούµε να µιλήσουµε για τη δικιά µας ανάπτυξη…».

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

25 ΙΟΥΛΗ 2018

Επιµέλεια Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς Παραδόθηκε στους ιδιώτες και το Φυσικό Αέριο

λλος ένας κρατικός οργανισµός, που µπορούσε να δώσει κέρδη στο ∆ηµόσιο, παραδόθηκε στους καρχαρίες ιδιώτες. Πρόκειται για τον ∆ΕΣΦΑ ΑΕ (∆ιαχειριστής Εθνικού Συστήµατος Φυσικού Αερίου). Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, πιστή στις µνηµονιακές της δεσµεύσεις, ικανοποίησε και αυτό το αίτηµα των καπιταλιστών. Την Παρασκευή 20 Ιουλίου υπογράφηκε η σύµβαση πώλησης του 66% του µετοχικού κεφαλαίου του ∆ΕΣΦΑ (31% για το ΤΑΙΠΕ∆ και 35% για τα ΕΛΠΕ) στην κοινοπραξία «SENFLUGA Energy Infrastructure Holdings SA» των εταιρειών Snam SpA, Enag�s Internacional SLU και Fluxys SA, έναντι συνολικού τιµήµατος 535 εκατ. ευρώ. Τη συµφωνία αγοραπωλησίας (SPA) εκ µέρους της κυβέρνησης και του Ελληνικού ∆ηµοσίου υπέγραψε ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Γιώργος Σταθάκης. Παρόντες ήταν και οι πρέσβεις της Ιταλίας, της Ισπανίας και του Βελγίου. Είναι τέτοια η πρεµούρα κυβέρνησης και θεσµών να ξεπουλήσουν όλους τους δηµόσιους οργανισµούς, όλα τα δηµόσια αγαθά, που το ΤΑΙΠΕ∆ προχώρησε σε ανακοίνωση µε την οποία ευλογεί τα γένια τους για το «θεάρεστο» έργο

των ιδιωτικοποιήσεων που προχωράει. Σύµφωνα µε το ΤΑΙΠΕ∆, τα κέρδη που θα αποφέρει το ξεπούληµα του ∆ΕΣΦΑ στο πρόγραµµα των ιδιωτικοποιήσεων είναι 251,28 εκατ. ευρώ. Σύµφωνα µε τον εκτελεστικό πρόεδρο του ΤΑΙΠΕ∆, Άρη Ξενόφος, η Ελλάδα «έχει τη δυνατότητα να αναδειχθεί σε σηµαντικό διεθνή ενεργειακό κόµβο για το φυσικό αέριο, λόγω της στρατηγικής της θέσης». Αν αυτό ισχύει, ακυρώνει ταυτόχρονα την επιχειρηµατολογία υπέρ της ιδιωτικοποίησης του ∆ΕΣΦΑ ΑΕ. Οι λόγοι που ο Σταθάκης, το ΤΑΙΠΕ∆ και η παρέα τους πανηγυρίζουν είναι τα κέρδη που θα έχουν οι µεγαλοκαρχαρίες ντόπιοι και µη από το πανηγύρι των ιδιωτικοποιήσεων. Αυτό αποδεικνύεται από τα παραδείγµατα ιδιωτικοποιήσεων δηµόσιων οργανισµών, που δόθηκαν σε κοινοπραξίες ντόπιων και διεθνών καπιταλιστών, όπως η Fraport που αγόρασε 14 αεροδρόµια. Αν λοιπόν οι δύο θυγατρικές της Fraport, που για να κάνει την επένδυση τής δόθηκε αρκετό χρήµα από το ίδιο το δηµόσιο µέσω των ανακεφαλαιοποιήσεων των τραπεζών που την δανειοδότησαν, έφτασαν στο σηµείο να ανακοινώνουν, από τα υποτίθεται ξεπεσµένα 14 αεροδρόµια, κέρδη 233,3 εκατοµµυρίων ευρώ στους 9 από τους

12 µήνες του 2017, φανταστείτε τι κέρδη µπορεί να έχει η κοινοπραξία που αγόρασε τη ∆ΕΣΦΑ ΑΕ, η οποία κάθε άλλο παρά προβληµατική είναι. Με λίγα λόγια, τα 251 εκατοµµύρια ευρώ κέρδος που επικαλείται το ΤΑΙΠΕ∆ θα µπορούσαν να είχαν εισπραχθεί πολύ σύντοµα, αν η ∆ΕΣΦΑ ΑΕ ανήκε στο δηµόσιο. Και το ποσό αυτό σε λίγα µόλις χρόνια να είχε ξεπεραστεί και να είχαµε σε όλη την Ελλάδα σύγχρονο και ασφαλές δίκτυο παροχής Φυσικού Αερίου, που θα µπορούσε να δώσει ακόµη και µεγάλη οικονοµική ανάσα σε πολλά νοικοκυριά όσον αφορά τουλάχιστον τη θέρµανσή τους. Ερωτηµατικό αποτελεί αν, η κοινοπραξία που έχει πια στην κατοχή της τη ∆ΕΣΦΑ ΑΕ, θα φεσώσει το ελληνικό δηµόσιο, όπως συνεχίζει να το φεσώνει η Fraport που για να αντιµετωπίσει τον κίνδυνο πυρκαγιών κατόρθωσε να µετατάξει στα αεροδρόµιά της 500 πυροσβέστες, που πληρώνονται από το ελληνικό δηµόσιο, από το οποίο διεκδικεί δικαστικά άλλα 27 εκατοµµύρια ευρώ για να βελτιώσει µεταξύ άλλων τις τουαλέτες των 14 αεροδροµίων. Όσο πιο ιδιωτικά τόσο πιο καλά είναι το παραµύθι που συνεχίζουν να µας πλασάρουν, κατά τα άλλα!

12ωρο: Είναι µέλλον ή παρόν στην Ελλάδα;

εγάλη συζήτηση, ευτυχώς, έχει ανοίξει η θεσµοθέτηση του 12ωρου την ηµέρα και του 60ωρου την εβδοµάδα από την ακροδεξιά κυβέρνηση της Αυστρίας. Είναι δεδοµένο ότι δικαίως το πρώτο που έρχεται στο µυαλό, ειδικά των Αριστερών συνδικαλιστών, είναι να δείξουν τι σηµαίνει να κυβερνάει η ακροδεξιά. Τι σηµαίνει να έχει την ευκαιρία να δείξει την αφοσίωσή της στους καπιταλιστές από κυβερνητικό θώκο. Αυτό το προφανές, που όµως πολύ εύκολα ξεχνιέται στην Ελλάδα, είναι καλό να τα αναδεικνύουµε, ξαναθυµίζοντας ότι η γραβατωµένη ακροδεξιά στην Ελλάδα επίσης έχει δώσει τα διαπιστευτήριά της στους καπιταλιστές µε τη συµµετοχή του Καρατζαφέρη και του ΛΑΟΣ στη µνηµονιακή κυβέρνηση Παπαδήµου, ενώ τµήµατά της συµµετείχαν ή συµµετέχουν µέσω των ΑΝΕΛ και στη σηµερινή κυβέρνηση. Προφανώς θυµίζοντας και πάλι ότι και η νεοναζιστική ακροδεξιά της Χρυσής Αυγής έχει επιδείξει, µε τη στάση της εντός βουλής, σε νοµοσχέδια που αφορούσαν απαλλαγές από βάρη για τους καπιταλιστές και τους εφοπλιστές, πόσο είναι συστηµικό στήριγµά τους. Αυτό το δεδοµένο έχει αναµφισβήτητα την αξία του, αλλά δεν είναι το σηµαντικότερο. Το σηµαντικότερο στην περίπτωση της ψήφισης του 12ωρου είναι η ανοχή

που δείχνει η ΕΕ σε αυτά τα ωράρια, όπως αντίστοιχα και σε κάθε µορφή εντατικοποίησης της εργασίας. Γιατί η Αυστρία και η ακροδεξιά της δεν είναι πρωτοπόρες σε αυτού του είδους το ωράριο. Το χτύπηµα στο 8ωρο δεν ξεκίνησε τουλάχιστον στην Ελλάδα ούτε καν από τα µνηµόνια. Οι προσταγές των καπιταλιστών για το χτύπηµα του 8ωρου ξεκίνησαν µε την αλλαγή της σχετικής νοµοθεσίας το 2004 από την κυβέρνηση Καραµανλή και ολοκληρώθηκε µε όλους τους µνηµονιακούς νόµους που ψήφισαν οι κυβερνήσεις από το 2010 ως και σήµερα. Αποκαλυπτικά είναι τα στοιχεία που παραθέτει σε άρθρο του στην ιστοσελίδα του ΜΕΤΑ ergasianet.gr ο κοσµήτορας της Σχολής Πολιτικών Επιστηµών του Πάντειου Πανεπιστηµίου, Γιάννης Κουζής. Στην Ελλάδα έχει ψηφιστεί και κατοχυρωθεί το ηµερήσιο 9ωρο ως υπερεργασία και ως υπερωρία θεωρείται η υπέρβασή του, ενώ το 12ωρο ισχύει ως ανώτατο ηµερήσιο ωράριο εφόσον δώσει τη συναίνεσή του ο εργαζόµενος. Επίσης δεν υφίσταται 8ωρο στην ΕΕ, καθώς ήταν οι νόµοι της ΕΕ αυτοί που πρώτοι επέτρεψαν στους εργοδότες την καταστρατήγησή του. Η Αυστρία ακολούθησε τις χώρες πρότυπο Γερµανία και Ολλανδία όσον αφορά το 60ωρο την εβδοµάδα, ενώ συνολικά έγινε η 6η χώρα που καθιερώνει το 12ωρο. Σε 6 χώρες ισχύει κάτι παραπάνω. Το 13ωρο.

Συνολικά οι εργαζόµενοι στην Ελλάδα εργάζονται 90 και 110 ώρες περισσότερες συγκριτικά µε την Ευρωζώνη και 70 περισσότερες από τους εργαζόµενους στην Αυστρία. Η τελευταία περνάει την Ελλάδα (3η και 4η θέση αντίστοιχα) στον πραγµατικό χρόνο εργασίας, που συµπεριλαµβάνει και τις υπερωρίες. Πρώτη εκεί είναι η Βρετανία και δεύτερη η Κύπρος. Τα παραπάνω στοιχεία αποδεικνύουν το πώς όλες οι χώρες της ΕΕ κινούνται στην ίδια κατεύθυνση. Της σκληρής εξοντωτικής εργασίας για τους εργαζόµενους, ώστε αυτοί να παράγουν όλο και περισσότερη υπεραξία για το κεφάλαιο. Η εργατική τάξη, τα συνδικάτα της, οι παρατάξεις και οι οργανώσεις της οφείλουν να απαντήσουν. Όχι µόνο δείχνοντας τους αριθµούς που ξεσκεπάζουν τη σκληρή καθηµερινότητα που ζούµε οι εργαζόµενοι, αλλά και παλεύοντας πραγµατικά µε άξονα το πώς µπορούµε όχι µόνο να ξανακερδίσουµε το 8ωρο, αλλά να παλέψουµε και για περαιτέρω µείωση των ωρών εργασίας χωρίς µειώσεις στους µισθούς. Αυτό σηµαίνει πάλη για να γίνουν ξανά υποχρεωτικές οι συλλογικές συµβάσεις εργασίας. Πάλη για να τσακίσουµε τη λιτότητα σε κάθε χώρα. Σύγκρουση µε την ΕΕ και τις βάρβαρες νεοφιλελεύθερες αντεργατικές πολιτικές της.

Εργατικά ατυχήµατα µε πολλά ερωτηµατικά στον ΟΤΕ

∆

ύο εργατικά ατυχήµατα µε διαφορά λίγων ηµερών σηµειώθηκαν στον ΟΤΕ, όπως καταγγέλλει η Αγωνιστική Συσπείρωση Εργαζοµένων ΟΤΕ. Τα ατυχήµατα στον ΟΤΕ το 2017, σύµφωνα µε τα επίσηµα στοιχεία του οργανισµού, ήταν 87, δηλαδή 2 την εβδοµάδα όπως και τώρα. Το Σάββατο 21 Ιουλίου, ο τεχνικός Α.∆. έπεσε και χτύπησε σοβαρά στο κεφάλι κατά τη διάρκεια εκτέλεσης εργασιών στο Περιστέρι. Ήταν τυχερός µέσα στην ατυχία του, καθώς το περιστατικό αντιλήφθηκαν διερχόµενοι κάτοικοι της περιοχής (ο ίδιος δούλευε µόνος του), οι οποίοι ειδοποίησαν το ασθενοφόρο που τον µετέφερε στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας, όπου και νοσηλεύεται. Λίγες µέρες πριν, εργαζόµενος στην Τρίπολη, µέλος επίσης µονοµελούς συνεργείου και µέλος του ∆Σ της Οµοσπονδίας Εργαζοµένων στον ΟΤΕ, τραυµατίστηκε, όταν στο καινούργιο υπηρεσιακό αυτοκίνητο που οδηγούσε, κλείδωσε το τιµόνι, µε αποτέλεσµα το αυτοκίνητο να ξεφύγει από την πορεία του, να βγει εκτός δρόµου και να τρακάρει. Σοβαρά είναι τα ερωτήµατα που προκύπτουν από τα ατυχήµατα. Η προσπάθεια απάντησής τους ίσως εξηγεί γιατί ο παθών στο ατύχηµα της Τρίπολης και µέλος της παράταξης «Ακοµµάτιστοι», που είναι γραφειοκρατική εργοδοτική παράταξη, προσπάθησε να αποκρύψει το ατύχηµα, ώστε να µη φανούν τα θέµατα που προξενεί η ιδιωτικοποίηση του οργανισµού και η εργοδοσία της Deutsche Telekom. Το ατύχηµα προκλήθηκε, επειδή έσπασε η σκάλα που χρησιµοποιούσε ο τεχνικός. Ποια µέτρα ασφαλείας τηρήθηκαν και ποια όχι; Είναι ασφαλές να εργάζονται σε εξωτερικές τεχνικές εργασίες µονοµελή συνεργεία; H σκάλα ήταν καινούργια και µε αυτού του είδους τις σκάλες έχουν προµηθευτεί όλοι οι τεχνικοί του ΟΤΕ. Όπως προκύπτει από την καταγγελία, η σκάλα δοκιµάστηκε από άσχετους µε το αντικείµενο και, παρά την αποτυχία, αποφασίστηκε να πραγµατοποιηθεί η συγκεκριµένη αγορά. Γιατί; Ακόµη περισσότερο τα καινούργια υπηρεσιακά αυτοκίνητα από ποιον και πού ελέγχθηκαν, για να δοθεί το πράσινο φως για την αγορά τους;

25 ΙΟΥΛΗ 2018

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

Μνηµόνιο µέχρι νεωτέρας στα δηµόσια νοσοκοµεία! Του Θοδωρή Πατσατζή

ε µνηµονιακό καθεστώς θα βρίσκονται τα δηµόσια νοσοκοµεία και το 2019, παρά τα πανηγύρια που ετοιµάζει η κυβέρνηση για έξοδο από τα µνηµόνια στα τέλη Αυγούστου του 2018. Αυτό αποκαλύπτεται από τη σχετική εγκύκλιο για την κατάρτιση του προϋπολογισµού, που έστειλε το υπουργείο Οικονοµικών τη ∆ευτέρα 16 Ιουλίου. Οι δαπάνες λοιπόν για τα δηµόσια νοσοκοµεία από τον προϋπολογισµό παραµένουν για το 2019 στα 930 εκατ. ευρώ, ποσό αντίστοιχο µε το 2018, ενώ γενικά τσεκουρεµένες είναι και οι δαπάνες για τη δηµόσια υγεία συνολικά. Τι σηµαίνει αυτό; Καταρχήν ότι θα συνεχίσουν να υπολειτουργούν µια σειρά από κλινικές και νοσοκοµεία τόσο στην Αθήνα όσο και στην περιφέρεια, αφού χωρίς αύξηση των δαπανών στον προϋπολογισµό δεν εξασφαλίζεται πού θα βρεθούν τα λεφτά για να καλυφθούν οι τεράστιες ελλείψεις πρώτο από υλικά και δεύτερο από τεχνικό εξοπλισµό που υπάρχουν στα δηµόσια νοσοκοµεία. Με τις µνηµονιακές τακτικές σε λίγο σε ορισµένα νοσοκοµεία θα χρειαστεί οι ασθενείς να φέρνουν ακόµη και σεντόνια από το σπίτι τους. Επίσης δεν αυξάνονται οι δαπάνες για την κάλυψη των αναγκών για εφηµερίες και πρόσθετη αµοιβή. Αυτό σηµαίνει ότι ακόµη και αν γίνουν πράξη οι ανεκπλήρωτες µέχρι σήµερα δεσµεύσεις για προσλήψεις µόνιµου προσωπικού και κάλυψη των κενών θέσεων, οι εργαζόµενοι αυτοί δεν θα µπορούν να πληρωθούν εφηµερίες και νυχτερινά...

Υγείας Α. Ξάνθο, µετά την κινητοποίηση που πραγµατοποίησε η Οµοσπονδία των Νοσοκοµειακών Γιατρών τη ∆ευτέρα 16/7. Όπως έδειξε η συνάντηση, στην κυβέρνηση δεν υπάρχει απόφαση για µόνιµες προσλήψεις εργαζοµένων στη δηµόσια υγεία. Αντίστοιχα και γιατρών. Οι επικουρικοί γιατροί θα απολυθούν και στη θέση τους θα προσληφθούν νέοι επικουρικοί, ενώ για τους επικουρικούς εργαζόµενους σήµερα στα νοσοκοµεία το υπουργείο υγείας ευελπιστεί να είναι τυχεροί και να προσληφθούν στο σχετικό διαγωνισµό, που θα πραγµατοποιηθεί. Την ίδια στιγµή οι εργαζόµενοι µέσω ΟΑΕ∆ θα συνεχίσουν να ανακυκλώνονται... Ο υπουργός επικαλέστηκε ψευδώς ότι την τελευταία τριετία έχουν προσληφθεί πάνω από 8.000 µόνιµοι εργαζόµενοι στη δηµόσια υγεία. Τον διαψεύδουν τα

επίσηµα στοιχεία της ίδιας της κυβέρνησης και του υπουργείου ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, που δίνουν προσλήψεις 4.995 µόνιµων εργαζοµένων στην υγεία. Αν συνυπολογίσουµε και τις συνταξιοδοτήσεις και ότι σε αυτόν τον αριθµό υπάρχουν και οι µετακινήσεις προσωπικού, που µετατάχθηκε από άλλα υπουργεία στην υγεία, καταλαβαίνουµε ότι τα κενά στα νοσοκοµεία και τις δοµές δηµόσιας υγείας παραµένουν τεράστια. Οι εργαζόµενοι στις υποστηρικτικές υπηρεσίες, δηλαδή καθαριότητα, σίτιση κ.λπ., που δουλεύουν µε ατοµικές συµβάσεις, επίσης δεν εξασφαλίζονται. Με τη λήξη των ατοµικών συµβάσεων θα υπάρξουν νέες προκηρύξεις. Και αυτό ταυτόχρονα µε το ότι οι εργολάβοι έχουν παραµείνει στα περισσότερα νοσοκοµεία, ενώ η κυβέρνηση είχε δεσµευτεί για οριστική εκδίωξή τους ως το τέλος

του 2018. Τα χρονικά περιθώρια στενεύουν και αν δεν έχουν γίνει οι προσλήψεις µε ατοµικές συµβάσεις ως τις 31/12/2018, τότε οι εργολάβοι θα δηλώνουν παρόντες για αρκετά χρόνια ακόµη. Τέλος καµιά δέσµευση δεν υπάρχει για αυξήσεις στους µισθούς. Μάλιστα ούτε για την απόφαση του ΣτΕ, που δικαιώνει το αίτηµα το γιατρών για καταβολή των ποσών που τους οφείλονται, υπάρχει δέσµευση από την κυβέρνηση. Τέλος δεν προκύπτει µε τη µη αύξηση δαπανών στη δηµόσια υγεία το πώς θα στηρίξει η κυβέρνηση την περιβόητη τοµή, κατά τα λεγόµενα των δικών της ιθυνόντων, στην Πρωτοβάθµια Φροντίδα Υγείας µε τα ΤΟΜΥ (Τοπικές Μονάδες Υγείας). Το µόνο που προκύπτει από τα παραπάνω είναι ότι, για να έχουµε δηµόσια υγεία, χρειάζονται µεγάλοι και σκληροί αγώνες.

Ανάγκη προσλήψεων

Χαρακτηριστικά της «άλλης» πολιτικής για την υγεία την οποία πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι όσα αποκαλύφθηκαν στη συνάντηση που είχαν οι γιατροί των δηµόσιων νοσοκοµείων µε τον Υπουργό

Επίσχεση εργασίας στο «Αγλαΐα Κυριακού»

πίσχεση εργασίας ξεκινάνε οι γιατροί του Νοσοκοµείου Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού» από την Πέµπτη 26 Ιουλίου. Οι γιατροί απαιτούν την πληρωµή δεδουλευµένων εφηµεριών, τις οποίες η αρµόδια επίτροπος αρνείται να επικυρώσει. Αρνείται δηλαδή να εγκρίνει τα εντάλµατα αποπληρωµής δεδουλευµένων εφηµεριών µηνών Απριλίου και Μαΐου 2018, επικαλούµενη τον ν. 4498/17 περί «ωραρίου» των νοσοκοµειακών γιατρών. Μάλιστα παρέπεµψε το θέµα σε Κλιµάκιο του Ελεγκτικού Συνεδρίου, το οποίο συνεδρίασε στις 10/7/2018 και αναµένεται η έκδοση της απόφασής του.

Είναι δεδοµένο ότι, αν η απόφαση αυτή είναι αρνητική, τότε υπάρχει άµεσος κίνδυνος αναστολής της αποπληρωµής δεδουλευµένων εφηµεριών των νοσοκοµειακών γιατρών σε όλα τα νοσοκοµεία της χώρας. Απέναντι σε αυτό το ενδεχόµενο οι γιατροί στο Αγλαΐα Κυριακού πραγµατοποίησαν γενική συνέλευση την Τετάρτη 18 Ιούλη και αποφάσισαν την έναρξη απεργιακής κινητοποίησης, µε τη µορφή της επίσχεσης εργασίας από την Πέµπτη 26 Ιούλη, αν µέχρι τότε δεν έχει λυθεί το πρόβληµα της αποπληρωµής των δεδουλευµένων. Ακολούθησαν δηλαδή το δρόµο που είχαν δείξει και οι γιατροί του Γενικού Κρατικού Νοσοκοµείου Νίκαιας το Φλεβάρη του 2018, όταν

µε την κήρυξη αντίστοιχης απεργιακής κινητοποίησης πίεσαν το υπουργείο και πληρώθηκαν τα δεδουλευµένα. Η ευθύνη γι’ αυτή την κατάσταση, που πάει να προκύψει µέσα στο καλοκαίρι, ανήκει αποκλειστικά στην κυβέρνηση και το υπουργείο υγείας. Το Ενωτικό Κίνηµα για την Ανατροπή (ΕΝΚΙΑ), η παράταξη της ριζοσπαστικής Αριστεράς στους νοσοκοµειακούς γιατρούς, είχε προειδοποιήσει για τον κίνδυνο αυτό, που προκύπτει από τις καταστροφικές διατάξεις περί «ωραρίου γιατρών» του ν. 4498/17 που είχαν ψηφιστεί στη βουλή στις 9/11/17 από ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και Ν∆. Η κυβέρνηση, παρά τις εξαγγελίες της τότε και µετά τις προειδοποιήσεις της ΕΝΚΙΑ,

είχε εξαγγείλει την αναστολή εφαρµογής των σχετικών διατάξεων, αλλά η εξαγγελία έµεινε στα λόγια και δεν έγινε πράξη. Και δεν έγινε πράξη, γιατί στο µνηµονιακό µεσαίωνα της µείωσης της κρατικής χρηµατοδότησης στα δηµόσια νοσοκοµεία είναι αδύνατο να γίνει πράξη χωρίς αγώνες το δίκαιο αίτηµα της Οµοσπονδίας των Νοσοκοµειακών Γιατρών (ΟΕΝΓΕ) για πραγµατικό 48ωρο (πενθήµερο – 6ωρο – 30ωρο πρωινό τακτικό ωράριο και µια εφηµερία την εβδοµάδα, µε ρεπό µετά την εφηµερία).

διεθνη

Αδυσώπητοι οικονομικοί ανταγωνισμοί

ΗΠΑ: Δεξιά κριτική στο Του Πέτρου Τσάγκαρη

την ελληνική πολιτική κουλτούρα είναι πατενταρισμένο πλέον ότι για την εκάστοτε αντιπολίτευση, όποια διεθνής συνάντηση (πολύ περισσότερο συμφωνία) κάνει η εκάστοτε κυβέρνηση είναι σχεδόν συνώνυμη με εθνική προδοσία, π.χ. τώρα η συμφωνία των Πρεσπών στην Ελλάδα. Φαίνεται όμως πως η τερατωδώς ανόητη αυτή πρόσληψη της ιστορίας και της πολιτικής, που αποδίδει παροιμιώδη ανικανότητα στην εκάστοτε ηγεσία της αστικής τάξης να εκπροσωπήσει τα συμφέροντα αυτής της τάξης, δεν είναι τελικά ελληνικό… προνόμιο: Αυτές τις ημέρες και ο Ντόναλντ Τραμπ αντιμετωπίζει την κατηγορία του εθνικού μειοδότη από σύσσωμο το Δημοκρατικό Κόμμα, τη CIA, μεγάλο μέρος των Ρεπουμπλικάνων, πρώην υπουργούς, πρώην και νυν πράκτορες, από το βαθύ κράτος, αλλά και από τα περισσότερα μεγάλα ΜΜΕ: την «Washington Post», τους «New York Times», τη «Wall Street Journal», το CNN, το MSNBC, ακόμη και το μέχρι τώρα φιλικό προς τον Αμερικανό πρόεδρο Fox.

«Προδότης»

Αφορμή είναι η συνάντηση και η συζήτηση με τον Βλαντιμίρ Πούτιν στο Ελσίνκι και το γεγονός ότι ο Τραμπ άφησε να εννοηθεί

ότι δεν έχει κανέναν λόγο να πιστεύει τις αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών και ότι εμπιστεύεται τον Ρώσο πρόεδρο, όταν του δηλώνει ότι η χώρα του δεν αναμίχθηκε στην προεκλογική διαδικασία το 2016. Η ετυμηγορία στις ΗΠΑ ήταν σχεδόν ομόφωνη: Ο Τραμπ γελοιοποιήθηκε στο Ελσίνκι. Έφερε σε αμηχανία τον εαυτό του και το έθνος. Προσέβαλε τις υπηρεσίες πληροφοριών. Μείωσε τον εαυτό του την ίδια στιγμή που εξύψωνε τον Πούτιν. Ντροπή, προδοσία και άλλα τινά. O πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων, Πολ Ράιαν, δήλωσε ότι δεν υπάρχει «καμία αμφιβολία» ότι η Μόσχα παρενέβη στις αμερικανικές εκλογές του 2016 και ότι ο Τραμπ «πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι η Ρωσία δεν είναι σύμμαχός μας». «Δεν υπάρχει καμία ηθική ισοδυναμία μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας, που παραμένει εχθρική ενάντια στις βασικότερες αξίες και ιδανικά μας. Οι ΗΠΑ πρέπει να επικεντρωθούν να κάνουν τη Ρωσία να λογοδοτήσει και να θέσουν ένα τέλος στις άθλιες επιθέσεις της ενάντια στη δημοκρατία», υπογράμμισε ο Ράιαν με ανακοίνωσή του.

ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

ταν οι Sex Pistols έγραφαν το «Anarchy in the UK» δεν φανταζόντουσαν ότι θα έφτανε η στιγμή να επικρατήσει πράγματι αναρχία στο εσωτερικό της άρχουσας τάξης σχετικά με το στρατηγικό μέλλον του βρετανικού καπιταλισμού. Οι απώλειες στο υπουργικό συμβούλιο της πρωθυπουργού Τερέζα Μέι είναι συνεχείς. Τελευταία περίπτωση ήταν ο υπουργός Αμυντικών Προμηθειών της Βρετανίας Γκούτο Μπεμπ, που παραιτήθηκε στις 17 Ιούλη, αφού ψήφισε κατά νομοσχεδίου της κυβέρνησης για τους τελωνειακούς δασμούς με την ΕΕ, μετά το Brexit. Στο πρώτο δεκαήμερο του Ιούλη, είχε παραιτηθεί ο Ντέιβιντ Ντέιβις, που ήταν ο υπουργός-αρμόδιος για την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση, επειδή διαφώνησε με τη Βρετανίδα πρωθυπουργό επίσης για τη νέα τελωνειακή ρύθμιση. Λίγο μετά την παραίτηση του Ντέιβις, ήρθε και η παραίτηση του υφυπουργού-αρμόδιου για το Brexit, Στιβ Μπέικερ. Αμέσως μετά, την ίδια ημέρα, παραιτήθηκε και ο υπουργός Εξωτερικών Μπόρις Τζόνσον, προφανώς για την

ίδια διαφωνία. Στα μέσα Ιουνίου είχε παραιτηθεί ο υπουργός Δικαιοσύνης Φίλιπ Λι, τον Απρίλιο είχε παραιτηθεί η υπουργός Εσωτερικών Άμπερ Ραντ, ενώ παλιότερα είχαν υπάρξει κι άλλες απώλειες. Οι περισσότερες διαφωνίες έχουν προκύψει από το γεγονός ότι η Μέι φαίνεται διατεθειμένη να υλοποιήσει ένα «μαλακό» Brexit, μη επιβάλλοντας δασμούς στα προϊόντα της ΕΕ μετά την αποχώρηση της Βρετανίας από αυτήν. Οι αντίπαλοί της μέσα στο ίδιο το κόμμα της θέλουν σκληρό Brexit και προστατευτικούς δασμούς για τα βρετανικά προϊόντα. Με αυτό το στρατόπεδο της βρετανικής Δεξιάς φαίνεται ότι συντάχθηκε ο Ντ. Τραμπ, ο οποίος αρνήθηκε να δώσει την υποστήριξή του στη συμφωνία που διαπραγματεύεται η Μέι για την εμπορική και τελωνειακή σχέση με την ΕΕ. Οι εξελίξεις αυτές σημαίνουν από τη μια στρατηγικά αδιέξοδα για τη βρετανική άρχουσα τάξη και από την άλλη –ειδικά η ρήξη της Ουάσινγκτον με τον πιο παραδοσιακό σύμμαχο στην Ευρώπη– διευρυνόμενα χάσματα στη διεθνή καπιταλιστική σκακιέρα.

Ο γερουσιαστής των Ρεπουμπλικάνων Μπομπ Κόρκερ, επικεφαλής της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων, είπε πως «τα σχόλια του προέδρου μας κάνουν να φαινόμαστε περισσότερο ως ένα έθνος παιχνιδάκι και είμαι πολύ απογοητευμένος από αυτό». Πρόσθεσε ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι ο νικητής από αυτή τη συνάντηση με τον Αμερικανό πρόεδρο. Ο επίσης Ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής Τζον Μακέιν χαρακτήρισε τη συνάντηση Τραμπ-Πούτιν «ένα τραγικό σφάλμα» και ένα νέο ιστορικό χαμηλό για τις ΗΠΑ, κατηγορώντας τον Αμερικανό ηγέτη ότι απέτυχε να υπερασπιστεί τη χώρα του. «Απερίσκεπτο, επικίνδυνο και άτολμο» χαρακτήρισε τον Τραμπ ο επικεφαλής των Δημοκρατικών στη Γερουσία, Τσακ Σούμερ. «Ο Λευκός Οίκος βρίσκεται πλέον αντιμέτωπος με ένα απλό δυσάρεστο ερώτημα: τι μπορεί να ωθήσει τον Ντόναλντ Τραμπ να θέσει τα συμφέροντα της Ρωσίας πάνω από εκείνα των ΗΠΑ», έγραψε στο twitter. «Εκατομμύρια Αμερικάνοι θα συνεχίσουν να αναρωτιούνται αν η μόνη πιθανή εξήγηση για αυτή την επικίνδυνη στάση είναι η πιθανότητα ο πρόεδρος Πούτιν να διαθέτει επιζήμιες πληροφορίες για τον πρόεδρο Τραμπ», πρόσθεσε. Ο πρώην διευθυντής της CIA επί Μπαράκ Ομπάμα, Τζον Μπρέναν, έκανε ένα βήμα παραπέρα, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο Τραμπ θα πρέπει να καθαιρεθεί από το αξίωμά του, γιατί διέπραξε «προδοσία». «Η απόδοση του Ντόναλντ Τραμπ στη συνέντευξη Τύπου στο Ελσίνκι φτάνει και ξεπερνάει το κατώφλι της παράβασης καθήκοντος. Αγγίζει την προδοσία. Όχι μόνο ήταν ηλίθια τα σχόλιά του, αλλά τον έχει στο τσεπάκι του ο Πούτιν. Ρεπουμπλικανοί Πατριώτες: Πού είστε;» έγραψε ο Μπρέναν στο Twitter. Ενώ ο Τραμπ έχει επιβάλει πολύ σκληρά χτυπήματα ενάντια στη δημοκρατία, τους εργαζόμενους, τις γυναίκες και κυρίως ενάντια στις μειονότητες εντός των ΗΠΑ, η «αντιπολίτευση» θέλει να τον ανατρέψει κάνοντάς του κριτική από… δεξιότερες θέ-

σεις. Το Δημοκρατικό Κόμμα εξελίσσεται μέσα σε αυτή τη διαδικασία σε ένα ρωσοφοβικό ψυχροπολεμικό κόμμα, που κατηγορεί τον Τραμπ για οποιοδήποτε εκατοστό απομάκρυνσης από τη γραμμή των Μπους και Ομπάμα. Και μόνον η ιδέα ότι οι ΗΠΑ μπορεί να αποχωρήσουν από τη Συρία, παρουσιάζεται από τους Δημοκρατικούς ως συνθηκολόγηση με τους «διαβόλους» Πούτιν και Άσαντ. Αυτό συμβαίνει βέβαια επειδή οι Δημοκρατικοί έχουν εγκαταλείψει οποιαδήποτε φιλολαϊκή πολιτική από τη σκοπιά της οποίας θα μπορούσαν να κάνουν κριτική στον Τραμπ.

Στρατηγική

Στην πραγματικότητα ο Τραμπ δεν διέπραξε ασφαλώς καμία προδοσία. Εκπροσωπεί μια ολόκληρη στρατηγική πρόταση για τον αμερικάνικο καπιταλισμό. Από μια άποψη δεν διαφέρει σε τίποτα από κάθε άλλη καπιταλιστική κυβέρνηση: δεν θέλει να αυξήσει τους φόρους που πληρώνουν οι μεγάλες επιχειρήσεις. Αντίθετα θέλει, αν γίνεται, να τους μειώσει κι έτσι αυτές να αυξήσουν τα κέρδη τους και ταυτόχρονα να γίνουν πιο ανταγωνιστικές στο διεθνές περιβάλλον, δηλ. να κατακτήσουν περισσότερες αγορές εκτοπίζοντας ανταγωνιστές. Είναι μέσα από αυτό το πλαίσιο που ο Αμερικανός πρόεδρος βλέπει και το ΝΑΤΟ: πέρα από τη στρατηγική σημασία της Συμμαχίας, βλέπει και το οικονομικό της κόστος. Οι ΗΠΑ ξοδεύουν πάνω από 610 δισ. δολάρια σε στρατιωτικές δαπάνες ετησίως, δηλ. περισσότερο από όσο ξοδεύουν αθροιστικά οι επόμενες επτά χώρες στον κατάλογο των κρατών με τις μεγαλύτερες στρατιωτικές δαπάνες. Πολλές από αυτές τις δαπάνες κατευθύνονται σε δαπάνες συντήρησης (και επέκτασης) του ΝΑΤΟϊκού μηχανισμού. Έτσι στη Σύνοδο της Συμμαχίας στα μέσα του Ιούλη απαίτησε από τους άλλους ηγέτες να αυξήσουν τις στρατιωτικές τους δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ (μόνο η Ελλάδα –παρά την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ– και δύο τρεις

25 ιουλη 2018

ί, αδιέξοδα και πολεμικές προετοιμασίες

ον δεξιότερο πρόεδρο άλλες χώρες πληρούν την πρόβλεψη του ΝΑΤΟ για στρατιωτικές δαπάνες στο 2% του ΑΕΠ). Η εκβιαστική αυτή πίεση του Τραμπ είχε ταυτόχρονα δύο στόχους: από τη μια να μειώσει τις δαπάνες του αμερικανικού κράτους (και άρα την ανάγκη να φορολογήσει περαιτέρω τις αμερικανικές επιχειρήσεις) και από την άλλη να μην αφήσει χωρίς ζήτηση την τεράστια αμερικανική πολεμική βιομηχανία, υποκαθιστώντας στο πελατολόγιό της το αμερικανικό Δημόσιο με το ευρωπαϊκό Δημόσιο. Ήδη από τον Απρίλιο 2018 ο Τραμπ είχε δώσει εντολή στις αρμόδιες κρατικές αρχές των ΗΠΑ να προωθήσουν και να επεκτείνουν τις πωλήσεις όπλων στο εξωτερικό. Έτσι κι αλλιώς αυτή η πολιτική έχει αρχίσει να αποδίδει. Το Πεντάγωνο υπολογίζει ότι το 2017 οι πωλήσεις των αμερικανικών πολεμικών βιομηχανιών προς το εξωτερικό αυξήθηκαν κατά 8,3 δισ. δολάρια (σε σχέση με το 2016). Συνολικά το 2017 οι πολεμικές βιομηχανίες των ΗΠΑ πούλησαν σε ξένους στρατούς στρατιωτικό υλικό προηγμένης τεχνολογίας αξίας περίπου 42 δισ. δολαρίων. Ο Τραμπ κομπάζει τώρα ότι το ΝΑΤΟ είναι ισχυρότερο από ποτέ εξαιτίας της ικανότητάς του να αποσπάσει δέσμευση για επιπλέον 38 δισ. δολάρια στρατιωτικές δαπάνες από τους συμμάχους των ΗΠΑ, παρότι οι τελευταίοι μπορεί να τον απεχθάνονται ως πρόεδρο. Μετά τη Σύνοδο στις Βρυξέλλες ο Τραμπ παραχώρησε συνέντευξη Τύπου, όπου ισχυρίστηκε ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες υπέκυψαν στις απαιτήσεις του (οι Γάλλοι και οι Γερμανοί το διέψευσαν ωστόσο). Τόνισε ότι αυτοί συμφώνησαν να αυξήσουν στο 2% τις στρατιωτικές δαπάνες συντομότερα από ό,τι σχεδιαζόταν στο παρελθόν και ότι η αύξηση θα είναι μεγαλύτερη στο μέλλον. Όμως η κατανομή των δαπανών μεταξύ των Συμμάχων στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ είναι απλώς ένα κομμάτι μιας γενικότερης στρατηγικής του Τραμπ.

Εμπορικός πόλεμος

Στις αρχές Ιουνίου οι ΗΠΑ (δηλ. η κυβέρνηση Τραμπ) επέβαλαν δασμούς στις εισαγωγές αλουμινίου και χάλυβα από τον Καναδά, το Μεξικό και την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ ένα μήνα μετά ανακοίνωσαν ότι εξετάζουν το ενδεχόμενο να επιβάλουν δασμούς 20% στα αυτοκίνητα που εισάγονται από ΕΕ, Ιαπωνία και Μεξικό (τη μεγαλύτερη ζημιά από μια τέτοια εξέλιξη θα την υποστούν οι γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες που εξάγουν ετησίως στις ΗΠΑ 640.000 οχήματα). Ο Τραμπ δήλωσε απροκάλυπτα ότι ειδικά οι δασμοί στα αυτοκίνητα είναι το μεγαλύτερο όπλο στον εμπορικό πόλεμο. Ξεκίνησε έτσι ουσιαστικά έναν νέο γύρο εμπορικών πολέμων, όπου κάποιοι εθνικοί καπιταλισμοί θα προσπαθούν να ανταγωνιστούν τους αντιπάλους τους με την παλιά μέθοδο του προστατευτισμού. Είναι σε αυτό το πλαίσιο που ο Αμερικανός πρόεδρος επιτέθηκε κατά των Ευρωπαίων ηγετών, ζητώντας από τις χώρες-μέλη του

ΝΑΤΟ τον διπλασιασμό των αμυντικών δαπανών τους. Μάλιστα, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στην Ευρώπη –και απαντώντας σε ερώτηση του CBS– έφτασε στο σημείο να πει ότι θεωρεί ως τον μεγαλύτερο εχθρό την… ΕΕ. «Τώρα, δεν το νομίζετε για την ΕΕ, αλλά είναι εχθρός μας. Η Ρωσία είναι εχθρός σε συγκεκριμένες διαστάσεις. Η Κίνα είναι ένας οικονομικός εχθρός, είναι σίγουρα ένας εχθρός», ήταν η ακριβής δήλωση του Τραμπ, που περιέγραφε την ιεράρχηση στην οποία έχει προβεί το επιτελείο

του (και πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει, αφού η Ρωσία είναι μια οικονομία μικρότερη από αυτή της Καλιφόρνιας). Απαντώντας στις κινήσεις του Τραμπ, οι κυβερνήσεις του Καναδά και του Μεξικού ανακοίνωσαν ότι θα επιβάλουν δασμολογικά αντίποινα σε αμερικανικά προϊόντα, ενώ οι Ευρωπαίοι διά στόματος διαφόρων επιτρόπων, αλλά και του Γιούνκερ και του Μακρόν, δήλωναν εξοργισμένοι και έτοιμοι να προσφύγουν στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Οργισμένες δηλώσεις

υπήρξαν και από Βερολίνο, αλλά και από το Λονδίνο. Τελικά η ΕΕ προχώρησε σε άλλου τύπου απάντηση: Πολλά ΜΜΕ θεώρησαν ιστορική τη συμφωνία που συνήψε στα τέλη Ιούλη η ΕΕ με την Ιαπωνία, στην οποία προβλέπεται η σχεδόν πλήρης κατάργηση των δασμών στις μεταξύ τους συναλλαγές (η ΕΕ καταργεί το 99% των δασμών της στις εισαγωγές ιαπωνικών προϊόντων και η Ιαπωνία το 94% των δασμών στις εισαγωγές ευρωπαϊκών προϊόντων). Η συμφωνία, κατά τους αναλυτές, θα αποτελέσει οικονομικά τη μεγαλύτερη περιοχή ελεύθερου εμπορίου στον κόσμο. Το αλουμίνιο και ο χάλυβας (βασικές πρώτες ύλες) θα διακινούνται ελεύθερα. «Στέλνουμε ένα καθαρό μήνυμα ότι είμαστε εναντίον του προστατευτισμού», δήλωσε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντ. Τουσκ κατά τη διάρκεια της τελετής υπογραφής στο Τόκιο, ενώ αντίστοιχες δηλώσεις έκανε και ο Ιάπωνας πρωθυπουργός Σίνζο Άμπε –και οι δύο ουσιαστικά απευθυνόμενοι στον Τραμπ. Πολλοί αναλυτές προβλέπουν κι άλλες γενναίες ανατροπές όσον αφορά την εξωτερική πολιτική και τις οικονομικές σχέσεις της Ιαπωνίας, τόσο σε σχέση με τη Ρωσία, όσο και σε σχέση με τον μεγάλο αντίπαλο, την Κίνα. Την ίδια στιγμή η ΕΕ έχει ετοιμάσει κατάλογο αμερικανικών προϊόντων στα οποία θα επιβάλει δασμούς, αν ο Τραμπ υλοποιήσει την απειλή του για τους δασμούς στα αυτοκίνητα.

Η ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥ ΝΑΤΟ

ο ΝΑΤΟ, το ιμπεριαλιστικό αυτό εργαλείο –που έξω από κάθε λογική έχει επιβιώσει μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου– δίνει τη δυνατότητα επεμβάσεων σε πολλά σημεία του πλανήτη και ταυτόχρονα νομιμοποιητικό πρόσχημα γι’ αυτές τις επεμβάσεις, χωρίς να χρειάζεται η έγκριση του ΟΗΕ κ.λπ. Όπως κάνει εδώ και καιρό, στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της Συμμαχίας, ο γραμματέας της Γενς Στόλτενμπεργκ τόνισε ότι υποστηρίζει ένα τεράστιο και πανίσχυρο ΝΑΤΟ. Ο ίδιος, στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε τη θυελλώδη έως χαοτική σύνοδο της Συμμαχίας στις Βρυξέλλες (10/7-11/7), ανακοίνωσε τα εξής ανατριχιαστικά: «Αποφασίσαμε να αυξήσουμε την ετοιμότητα των δυνάμεών μας. Επίσης να αυξήσουμε την ικανότητά μας να μετακινούμε τις δυνάμεις μας διαμέσου του Ατλαντικού και στο εσωτερικό της Ευρώπης. Επίσης να εκσυγχρονίσουμε τη διοικητική δομή μας» κ.λπ., ενώ έπλεξε το εγκώμιο του Ντόναλντ Τραμπ. Παρά τις διαφωνίες τους σε όλα ανεξαιρέτως τα οικονομικά ζητήματα, στο στρατιωτικό σκέλος οι Ευρωπαίοι ακολουθούν και συνεργάζονται με τις ΗΠΑ. Θέλουν να

επεκτείνουν και να ενισχύσουν το ΝΑΤΟ. Απέναντι σε ποιον αντίπαλο; Στην πραγματικότητα και παρά την προπαγάνδα, η κούρσα των εξοπλισμών είναι μονόπλευρη. Να τι αναφέρει το Διεθνές Ινστιτούτο Έρευνας για την Ειρήνη (εδρεύει στη Στοκχόλμη) στην ετήσια Παγκόσμια Έκθεσή του για το 2018: «Το 2017 οι ΗΠΑ ξόδεψαν περισσότερα για στρατιωτικές δαπάνες [$610 billion] από όσο ξόδεψαν μαζί τα επόμενα επτά κράτη στον κατάλογο με τις χώρες με τις υψηλότερες στρατιωτικές δαπάνες. [Από την άλλη] με 66,3 δισ. δολάρια οι ρωσικές δαπάνες του 2017 ήταν 20% χαμηλότερες από το 2016». Σήμερα το ήδη μεγεθυμένο ΝΑΤΟ έχει προσεγγίσει τα ρωσικά σύνορα. Από τότε που ο Τζ. Μπους ο γηραιότερος είχε υποσχεθεί ως πρόεδρος των ΗΠΑ τη μη επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά, 13 νέα κράτη-μέλη έχουν προστεθεί στον κατάλογό του, τα περισσότερα πρώην σοβιετικές δημοκρατίες ή κράτη της σφαίρας επιρροής της τότε ΕΣΣΔ: Αλβανία, Βουλγαρία, Κροατία, Τσεχία, Εσθονία, Ουγγαρία, Λετονία, Λιθουανία, Πολωνία, Σλοβακία, Σλοβενία, Ρουμανία και Μαυροβούνιο. Στο πλαίσιο αυτής της άρρητης, αλλά

προφανούς επιθετικής πολιτικής για στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας εντάσσεται και η όλη διαδικασία συμφωνίας της Ελλάδας με τη Δημοκρατία της Μακεδονίας, ώστε η τελευταία να μπορέσει να ενταχθεί και αυτή στο ΝΑΤΟ, οδηγώντας εξαναγκαστικά στην ίδια πολιτική επιλογή και την άρχουσα τάξη της Σερβίας. Και στο ίδιο πλαίσιο είναι και η ένταξη της Ελλάδας στη διπλωματική αντιπαράθεση των ΗΠΑ με τη Ρωσία (βλ. απέλαση Ρώσων διπλωματών, την ίδια στιγμή που συλλαμβανόταν Ρωσίδα πράκτορας στις ΗΠΑ). Όμως, εκτός από την επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, οι ΗΠΑ και η Δύση έχουν παραβιάσει και τη συμφωνία για τους αντιβαλιστικούς πυραύλους που είχαν υπογράψει το 1972 ο τότε πρόεδρος Ρ. Νίξον και ο τότε ηγέτης της ΕΣΣΔ, Λ. Μπρέζνιεφ (την κατήργησε μονομερώς ο Τζ. Μπους ο νεότερος το 2001). Σήμερα τέτοιοι πύραυλοι έχουν τοποθετηθεί στην Πολωνία και την Τσεχία, ενώ η Ουκρανία δηλώνει διαθέσιμη να εγκαταστήσει κι αυτή στο έδαφός της (εντασσόμενη παράλληλα στο ΝΑΤΟ). Αυτά όλα δεν είναι βέβαια φιλειρηνικές πολιτικές…

ανάλυση

25 ιουλη 2018

Airbnb: Από τις σύνθετες προεκτάσεις στην ανάγκη συνολικής πολιτικής για τη στέγη Της Εύας Παπατζανή,

ΥΔ Πολεοδομίας-Χωροταξίας ΕΜΠ

πρόσφατη εξάπλωση της Airbnb βραχυχρόνιας μίσθωσης ακινήτων έχει ήδη αποτυπωθεί στον Τύπο, έχει αποτελέσει αντικείμενο θεσμικής ρύθμισης και έχει απασχολήσει και την πλευρά των κινημάτων, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς. Μέσω των παραπάνω, αλλά και μέσω εμπειρικών αφηγήσεων, έχουν αναδειχθεί σε ένα πρώτο επίπεδο οι σύνθετες πτυχές του φαινομένου και η πολυπλοκότητα που το χαρακτηρίζει. Πολυπλοκότητα όσον αφορά την κοινωνική και οικονομική γεωγραφία του, τους εμπλεκόμενους παρόχους, τις επιπτώσεις του στον αστικό χώρο, στην αγορά ακινήτων, καθώς και στην καθημερινή ζωή των κατοίκων των πόλεων.

μενων στο Airbnb εκμισθωτών. Κατά την τρέχουσα περίοδο της κρίσης και της εργασιακής και στεγαστικής επισφάλειας, το Airbnb μοιάζει να προσφέρει ένα συμπληρωματικό ή και το μοναδικό εισόδημα για ένα σχετικά διευρυμένο φάσμα νοικοκυριών. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό πως η ιδιοκτησία ακινήτων στην Ελλάδα από διαδομένη πρακτική και κοινωνική επιταγή μετατρέπεται σήμερα σε δυσβάστακτο βάρος για μεγάλο τμήμα του πληθυσμού. Σε αυτό συνηγορούν τα δημοσιευμένα κατά καιρούς στοιχεία αδυναμίας αποπληρωμής των σχετικών φόρων, η μείωση της ιδιοκατοίκησης από το 85% του πληθυσμού προ κρίσης στο 73% σήμερα, η αύξηση αποποιήσεων των κληρονομιών κ.ά. Την ίδια στιγμή, για άλλους εκμισθωτές το Airbnb συνδέεται με τη δυνατότητα να πολλαπλασιάσουν το εισόδημά τους, κάτι που γίνεται φανερό και από τα στοιχεία των «πολλαπλών καταχωρήσεων» ακινήτων στην

ση, ενώ παραμένει σταθερή ή αυξάνεται η ζήτηση από τους μόνιμους κατοίκους. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, στις μεγάλες πόλεις υπάρχει η τάση εξοβελισμού των μόνιμων κατοίκων από τις κεντρικές περιοχές προς άλλες ή προς γειτονικούς δήμους, όπου υπάρχει ακόμα διαθέσιμο, οικονομικότερο, οικιστικό απόθεμα. Σε μικρότερες τουριστικές πόλεις και νησιά, όπου το απόθεμα είναι πιο περιορισμένο, ήδη έχουν σημειωθεί περιπτώσεις κατοίκων (φοιτητές, αναπληρωτές εκπαιδευτικοί κ.ά.) που αδυνατούν να βρουν ενοικιαζόμενη κατοικία. Οι πιέσεις στα ενοίκια όμως δεν είναι η μοναδική επίπτωση στις γειτονιές των πόλεων. Ταυτόχρονα, μια σειρά μεταλλαγών εντοπίζονται στο χαρακτήρα των γειτονιών, όπως οι αλλαγές των χρήσεων γης (αναψυχής ή υπηρεσιών που απευθύνονται κυρίως σε τουρίστες) που σε συνδυασμό με τις αλλαγές στη σύνθεση του πληθυσμού έχουν διεθνώς περιγραφεί ως

Μέγεθος και γεωγραφία του φαινομένου

Σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα, η Αθήνα είναι η πόλη με το δεύτερο ταχύτερο ποσοστό αύξησης ως προς τον αριθμό των τουριστών στην Ευρώπη, ενώ κατά το 2017 οι Airbnb καταχωρήσεις ακινήτων ξεπερνούσαν τις 5.000 στο Δήμο Αθηναίων. Μέσω σχετικής εν εξελίξει έρευνας (των Δ. Μπαλαμπανίδη, Ε. Παπατζανή, Δ. Πέττα), προκύπτει η άνιση γεωγραφική ανάπτυξη του φαινομένου στην Αθήνα, ταυτόχρονα χωρικά και κοινωνικο-οικονομικά. Οι μεγαλύτερες και αρκετά προφανείς συγκεντρώσεις εντοπίζονται στις πιο τουριστικές περιοχές της πόλης (Κουκάκι, Ακρόπολη, Θησείο κ.α.), ενώ ταυτόχρονα το φαινόμενο διαχέεται σε όλη την έκταση του Δήμου. Επιπλέον, παρατηρούνται σημαντικές διαφορές στις ημερήσιες τιμές μίσθωσης μεταξύ περιοχών της Αθήνας με διαφορετικές τιμές ζώνης και με νοικοκυριά διαφορετικών εισοδημάτων. Για παράδειγμα, ενώ στις προαναφερθείσες περιοχές η μέση ημερήσια τιμή μίσθωσης αγγίζει τα 80 ευρώ, στις πιο απομακρυσμένες από το κέντρο περιοχές χαμηλότερων εισοδηματικών κατηγοριών οι τιμές πέφτουν κάτω από τα 40 ή 30 ευρώ (π.χ. στα Πατήσια, τον Άγιο Νικόλαο και τα Σεπόλια). Η διαφορά στις τιμές είναι ακόμα μεγαλύτερη σε περιοχές όπως τα νότια προάστια, όπου η μέση ημερήσια τιμή ξεπερνά σε ορισμένες περιπτώσεις τα 90 ευρώ. Γίνεται έτσι καταρχάς σαφής η μεγάλη διαφορά κερδών που μπορεί να αποφέρει η Airbnb πρακτική σε διαφορετικές περιοχές της πόλης και σε εκμισθωτές διαφορετικών εισοδημάτων.

Στρατηγική επιβίωσης ή κερδοσκοπία;

Ταυτόχρονα, χρειάζεται να επισημανθεί η αυξημένη ποικιλότητα των εμπλεκό-

Συνδέεται αφενός με την επικρατούσα κρίση στέγης και τις προεκτάσεις της (πλειστηριασμοί, στεγαστική επισφάλεια, αστεγία) και αφετέρου με τη διαχρονική έλλειψη πολιτικών για τη στέγη στην Ελλάδα. πλατφόρμα. Χαρακτηριστικά, στο Δήμο Αθηναίων το 43,8% των καταχωρήσεων ακινήτων αποτελούν καταχωρήσεις από τον ίδιο εκμισθωτή, εκ των οποίων οι περισσότερες αφορούν από 2 έως και 4 ακίνητα ή και περισσότερα. Στις περιπτώσεις που φτάνουν μέχρι τα 60 ακίνητα συνήθως εντοπίζεται η εμπλοκή –όχι πλέον ιδιωτών– αλλά εταιρειών που δραστηριοποιούνται ήδη στη συγκεκριμένη αγορά. Εάν, λοιπόν, το Airbnb έχει προσφέρει συμπληρωματικό εισόδημα σε κάποια τμήματα του πληθυσμού κατά την κρίση, σε άλλες περιπτώσεις έχει προσφέρει ένα μεγάλο περιθώριο κέρδους, ασύγκριτα μεγαλύτερο από εκείνο που επέτρεπε μέχρι πρόσφατα η συμβατική αγορά μακροχρόνιας μίσθωσης ακινήτων.

«Τουριστικοποίηση» και ζητήματα στέγης Όπως είναι ήδη γνωστό, η διάδοση του Airbnb αποσύρει ακίνητα από την αγορά μακροχρόνιας μίσθωσης προκειμένου αυτά να διατεθούν στην πιο συμφέρουσα αγορά της βραχυπρόθεσμης. Έτσι, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για αύξηση των τιμών των ενοικίων (αλλά συχνά και των εμπορικών αξιών αγοραπωλησίας), αφού ουσιαστικά μειώνεται η προσφορά των διαθέσιμων ακινήτων προς ενοικία-

φαινόμενα «τουριστικού εξευγενισμού» και «τουριστικοποίησης» των πόλεων.

Διεθνή παραδείγματα και η Ελλάδα Διάφορες πόλεις ανά τον κόσμο έχουν ήδη προχωρήσει σε πολιτικές περιορισμού του Airbnb, οι περισσότερες με κέντρο τον έλεγχό του, τη μείωση του επιτρεπόμενου χρόνου μίσθωσης και τη φορολόγησή του. Επιπλέον, ορισμένες πόλεις υιοθετούν γεωγραφικούς περιορισμούς (Πάλμα ντε Μαγιόρκα, Παρίσι, Βαρκελώνη), όριο ενοικιαζόμενων διαμερισμάτων ανά γειτονιά ώστε να μην αλλοιώνεται το ύφος τους (Βερολίνο) ή την υποχρέωση των εταιριών ενοικίασης να αποδίδουν φόρο στο δήμο (Άμστερνταμ). Στις περισσότερες σχεδόν περιπτώσεις, η δυνατότητα ρύθμισης αποτελεί δικαιοδοσία των δήμων, κάτι που συμβάλλει στην αποτελεσματικότερη αναγνώριση των τοπικών αναγκών και τη ρύθμιση του φαινομένου. Στην Ελλάδα με τον πρόσφατο Ν. 4472/2017 επιχειρείται η ρύθμιση της βραχυπρόθεσμης μίσθωσης, κυρίως σε μια κατεύθυνση φορολόγησής της. Στον ίδιο νόμο προβλέπεται η δυνατότητα έκδοσης ΚΥΑ με σκοπό τον περιορισμό του Airbnb σε συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές

(μέχρι 2 ακίνητα ανά ΑΦΜ και χρονικοί περιορισμοί εκμίσθωσης ανά έτος). Η ΚΥΑ μέχρι σήμερα δεν έχει εκδοθεί, ενώ αυτές τις μέρες αναμένεται η ενεργοποίηση της ηλεκτρονικής πλατφόρμας για τη δήλωση των εκμισθωμένων ακινήτων από τους ιδιοκτήτες.

Ερωτήματα και διεκδικήσεις Τα ερωτήματα που ανοίγουν σε κοινωνικό, αλλά και πολιτικό επίπεδο είναι πολλά: Έχει ευθύνη ο/η μικρο-ιδιοκτήτης/ τρια που εκμισθώνει την κατοικία του/ της στο Airbnb σε μια περίοδο κρίσης με σκοπό την απόκτηση εισοδήματος; Μπορεί να υπάρξει μια «δίκαιη» διαχείριση του φαινομένου; Αρκεί; Με ποιο τρόπο μπορεί να υπάρξει απάντηση από την πλευρά των κινημάτων πόλης; Πόσο βοηθητικό είναι το σύνθημα «tourists go home»; Σε ποιο βαθμό η πρόσφατη νομοθετική ρύθμιση επιλύει το πρόβλημα; Για ποιους/ες τελικά υπάρχει πρόβλημα και από ποιων την πλευρά χρειάζεται κανείς να διεκδικήσει την πολιτική παρέμβαση; Μπορεί, με όρους διαχείρισης και σχεδιασμού σήμερα, να υπάρχει η δυνατότητα μείωσης των επιπτώσεων του φαινομένου. Μέσω ενός σχεδιασμού που ξεκινάει από –και στοχεύει στο– τοπικό επίπεδο, με –για παράδειγμα– συγκεκριμένο επιτρεπόμενο αριθμό εκμισθωμένων ακινήτων ανά δήμο/γειτονιά, με περιορισμό των επιτρεπόμενων εκμισθώσεων ανά άτομο, με εκμηδενισμό της επενδυτικής δραστηριότητας, με απαγόρευση της πρακτικής σε περιοχές με περιορισμένο οικιστικό απόθεμα, με διατήρηση του μικτού χαρακτήρα των γειτονιών των πόλεων (σε επίπεδο χρήσεων και πληθυσμού) κ.ο.κ. Παρ’ όλ’ αυτά, το γεγονός ότι το Airbnb εκτινάχθηκε την εποχή της κρίσης δεν οφείλεται απλώς στο ότι τώρα έγινε γνωστό. Συνδέεται αφενός με την επικρατούσα κρίση στέγης και τις προεκτάσεις της (πλειστηριασμοί, στεγαστική επισφάλεια, αστεγία) και αφετέρου με τη διαχρονική έλλειψη πολιτικών για τη στέγη στην Ελλάδα. Μια πολιτική ικανή να απαντάει σε όλα τα παραπάνω δεν μπορεί να είναι μια πολιτική που να αφορά μονάχα το Airbnb (π.χ. τη φορολόγησή του ή τη ρύθμιση του ανταγωνισμού μεταξύ αυτού και των ξενοδόχων) ή μονάχα τον αστικό τουρισμό καθεαυτό. Οφείλει να εντάσσεται σε μια συνολικότερη πολιτική κρατική παρέμβαση για τη στέγη, μέσω της οποίας θα τίθενται περιορισμοί με ανώτατα όρια στις τιμές των ενοικίων, θα προστατεύεται η κατοικία και οι ενοικιαστές, θα ενισχύονται νοικοκυριά σε επισφάλεια, θα παρέχεται κατοικία σε κοινωνικά ευάλωτες ομάδες. Η οριστική επίλυση των αρνητικών επιπτώσεων του Airbnb δεν μπορεί παρά να αποτελεί τμήμα μιας τέτοιας συνολικής πολιτικής για τη στέγη, μιας συνολικής διεκδίκησης για το δικαίωμα σε αυτήν.

25 ιουλη 2018

Νεολαια

Πρόγραμμα του camping νεολαίας της ΔΕΑ

Μια βδομάδα πλούσια σε συζητήσεις και όχι μόνο Του Χρήστου Σταυρακάκη

ο ερχόμενο Σάββατο 28/07 ξεκινάει το camping νεολαίας της ΔΕΑ στο Γύθειο, με την καθιερωμένη εναρκτήρια συνέλευση το απόγευμα, στην οποία συζητάμε για το πώς θα οργανώσουμε την επόμενη εβδομάδα συλλογικά, ποιο θα είναι το πρόγραμμα των συζητήσεων, των προβολών κτλ. Η πρώτη μέρα του camping μας θα κλείσει με προβολή ταινίας. Την Κυριακή 29/07 στις 12 μ., θα γίνει η πρώτη πολιτική συζήτηση με κέντρο τον «Αριστερισμό» του Λένιν. Πρόκειται για ένα από τα πιο σπουδαία πολιτικά κείμενα του Λένιν που, μαζί με το «Κράτος και Επανάσταση», συνοψίζουν την «κληρονομιά» του ’17, χτίζοντας τις βάσεις για την ανάπτυξη σοβαρών, μαζικών, πραγματικά επαναστατικών κομουνιστικών κομμάτων. Ο «Αριστερισμός» είναι ένα κείμενο του Λένιν που «ταιριάζει» περισσότερο στις συνθήκες που σήμερα έχουν να αντιμετωπίσουν οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς διεθνώς, συνθήκες μιας παρατεταμένης κρίσης του συστήματος και άγριας επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στα πιο στοιχειώδη δικαιώματα της τάξης μας, αλλά και κρίσης και υποχώρησης των

οργανωμένων δυνάμεων της επαναστατικής Αριστεράς. Το απόγευμα της ίδιας μέρας το πρόγραμμα περιλαμβάνει θεατρικό παιχνίδι, ενώ το βράδυ θα υπάρχει προβολή ταινίας. Τη Δευτέρα 30/07 στις 12 μ., θα γίνει το πρώτο μέρος της συζήτησης για την ιστορία της Διεθνιστικής Εργατικής Αριστεράς, μια συζήτηση προσανατολισμένη στις πολιτικές ανάγκες του σήμερα. Παίρνοντας όμως υπόψη την πολιτική πείρα από τις μάχες πολλών ετών και ερμηνεύοντας τις αλλαγές στην οργάνωσή μας ακριβώς μέσα από αυτή την πείρα. Γιατί οι οργανώσεις που δρουν και παίρνουν ευθύνες είναι ζωντανοί πολιτικοί οργανισμοί και όχι κλειστά μαυσωλεία που περιμένουν –κάποτε…– να αυξηθεί η προσέλευση πιστών. Θα συζητήσουμε για μάχες, για νίκες, για ελπίδες, για διαψεύσεις από το παρελθόν που βαραίνουν ακόμα στο σήμερα. Θα συζητήσουμε, όμως, κυρίως για την επιμονή στο στόχο του χτισίματος μιας μαζικής ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Στις 9.30 μμ, η Αντισεξιστική Ομάδα της ΔΕΑ οργανώνει ένα πειραματικό εργαστήριο σκέψης και συζήτησης, παρακολουθώντας βιντεάκια και φωτογραφίες για το κίνημα γυναικών στην Ισπανία μέσα από μια διαδραστική διαδικασία. Την Τρίτη 31/07 στις 6 μμ, θα γίνει πολιτική συζήτηση με θέμα «Διαθεματι-

κότητα και σεξισμός». Αντλώντας θεωρητικά εργαλεία από τη μαρξιστική και φεμινιστική θεωρία συζητάμε για τις πολλαπλές καταπιέσεις που δημιουργεί το σύστημα της εκμετάλλευσης και για την έννοια της διαθεματικότητας που έχει τις ρίζες της στο κίνημα του μαύρου φεμινισμού στην Αμερική. Την Τετάρτη 01/08 στις 12 μ., θα ολοκληρωθεί η συζήτηση για την ιστορία της ΔΕΑ με το δεύτερο μέρος, ενώ το απόγευμα θα γίνει το δεύτερο θεατρικό παιχνίδι του camping. To βράδυ στις 8.30 μμ, θα προβληθεί ταινία από τη μεγάλη διεθνή διαδήλωση του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ στη Γένοβα το 2001. Την Πέμπτη 02/08 το πρωί, θα γίνει η πρώτη φοιτητική συνέλευση, με θέμα την όξυνση της νεοφιλελεύθερης επίθεσης στο δημόσιο πανεπιστήμιο, αλλά και τις αναγκαίες πρωτοβουλίες που χρειάζεται να πάρει η φοιτητική Αριστερά, ώστε να ζωντανέψει ξανά την πολιτική συζήτηση και τις αντιστάσεις μέσα στις σχολές. Το απόγευμα της ίδιας μέρας, στις 6 μμ, θα γίνει η συνέλευση της Αντισεξιστικής Ομάδας, όπου θα συζητηθεί ο απολογισμός του πρώτου χρόνου της λειτουργίας της ομάδας, αλλά και οι πρωτοβουλίες της επόμενης χρονιάς. Την Παρασκευή 03/08 το πρωί, θα γίνει η δεύτερη φοιτητική συνέλευση με θέμα το ρόλο του πανεπιστημίου και τους θεσμούς του φοιτητικού κινήματος.

Το απόγευμα θα γίνει άλλο ένα θεατρικό παιχνίδι, ενώ η ημέρα θα κλείσει με ένα εργαστήριο για το κίνημα αλληλεγγύης προς την Παλαιστίνη στη Δύση. Καθώς οι δυτικές κυβερνήσεις διαμορφώνουν τους όρους παντοδυναμίας του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους, είναι κεντρικός ο ρόλος των κινημάτων στις χώρες της Δύσης να πιέσουν για την ανατροπή αυτής της κατάστασης, ώστε να διευκολύνουν τα αδέρφια μας που αγωνίζονται εκεί. Και είναι αυτό που «περνά από το χέρι μας». Την τελευταία μέρα του camping, το Σάββατο 04/08 στις 12 μ., θα συζητήσουμε για τον αγώνα των Παλαιστινίων εδώ και 70 ολόκληρα χρόνια, γιατί «δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη». Θα συζητήσουμε για την ιστορία της Παλαιστίνης και της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ, τις ιδέες και την πρακτική του σιωνισμού, ως αναγκαίο εφόδιο για να εξηγήσει κανείς τη θέση άνευ όρων υποστήριξης στο δίκιο των Παλαιστινίων. Συζητώντας για την Παλαιστίνη, συζητάμε για τον ιμπεριαλισμό, για τον αραβικό κόσμο, για την ιστορία και τη σημασία μιας ολόκληρης περιοχής. Το βράδυ, το camping μας θα ολοκληρωθεί με ένα μεγάλο γλέντι, μετά από μία εβδομάδα συλλογικών διακοπών, πλούσια σε συζητήσεις, δίνοντας ραντεβού για την επόμενη χρονιά.

ΙΣΤΟΡΙΑ

25 ΙΟΥΛΗ 2018

ΤΟ ΑΝΑΘΕΩΡΗΜΕΝΟ ΔΟΚΙΜΙΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ 1918-1949 Του Αντώνη Νταβανέλου

αίρνοντας ως βάση την τοποθέτηση της ΚΕ («Ριζοσπάστης» 30/6/18), η αναθεώρηση του ∆οκιµίου της Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1949 κινείται σε µια σωστή κατεύθυνση, που όµως µένει (ξανά) ηµιτελής. Η «αναθεώρηση» επιδιώκει να επανασυνδέσει τις κοµµατικές θέσεις για την ιστορία του ΚΚΕ µε το «αίσθηµα δικαίου» και τα εµπειρικά συµπεράσµατα ενός µεγάλου τµήµατος των λαϊκών αγωνιστών και αγωνιστριών που έδρασαν ηρωικά στη συγκεκριµένη ιστορική περίοδο. Χαρακτηριστικό παράδειγµα είναι η πρόταση για την (επιτέλους!) «κοµµατική αποκατάσταση» του Άρη Βελουχιώτη, που καθυστερούσε πεισµατικά, παρά την από καιρό «πολιτική αποκατάσταση» του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ για την άρνησή του απέναντι στην καταστροφική Συµφωνία της Βάρκιζας. Όµως, όπως συχνά συµβαίνει µε τις ηµιτελείς αποφάσεις και τα «ζυγισµένα» ηµίµετρα, το ΚΚΕ κληρονοµεί τώρα ένα άλλο πρόβληµα: έχοντας «αποκαταστήσει» πολιτικά και κοµµατικά τον Άρη Βελουχιώτη, έχοντας εν µέρει αποδεχθεί ως σωστή την αντάρτικη πολιτική που αυτός εισηγήθηκε στην ιστορική τελευταία επιστολή του «προς τα µέλη της ΚΕ του ΚΚΕ», οφείλει να πει κάτι πιο συγκεκριµένο γι’ αυτούς που έγραψαν το τροµερό «ούτε ψωµί, ούτε νερό στον Θανάση Κλάρα, αλλιώς Μιζέρια…» οδηγώντας τον στο δρόµο προς τον σίγουρο αφανισµό. Γιατί το ΚΚΕ, πριν αποκαταστήσει πολιτικά και κοµµατικά τον Άρη, είχε πλήρως αποκαταστήσει τον Ν. Ζαχαριάδη, τον επικεφαλής της ηγετικής οµάδας και στενότερο «κρίκο» της σχέσης του ΚΚΕ µε το «διεθνές κέντρο», το στέλεχος που συµπύκνωσε στην πολιτική του τους δύο βασικούς παράγοντες που η σηµερινή ηγεσία του ΚΚΕ καταδεικνύει (σε µεγάλο βαθµό σωστά) ως υπαίτιους για τα καταστροφικά λάθη. Στα πρώτα κεφάλαια του νέου «∆οκιµίου» το ΚΚΕ σωστά πλέον αναγνωρίζει την ανάπτυξη του καπιταλισµού στην Ελλάδα, απορρίπτοντας τις θέσεις για τα «µισοφεουδαρχικά κατάλοιπα» και τη συνακόλουθη στρατηγική της «δηµοκρατικής επανάστασης» της 6ης Ολοµέλειας (1934), στο πλαίσιο της γενικότερης «στρατηγικής των σταδίων» που είχε, από το 5ο Συνέδριό της και µετά, υιοθετήσει η 3η ∆ιεθνής υπό την ηγεσία του Στάλιν. Στο πλαίσιο αυτής της µετατόπισης διατυπώνονται θέσεις που έχουν γενικότερη αξία: «Την οικονοµική, τη στρατιωτική, εποµένως και την πολιτική αδυναµία του νεοϊδρυµένου ελληνικού κράτους, τις αποδίδουν λαθεµένα σε τάση υποτέλειας της αστικής τάξης, χαρακτηρίζοντάς την για πολλά χρόνια ως κοµπρα-

δόρικη µε µειωµένη εθνική συνείδηση». Σε αντίβαρο, για να ερµηνευτούν αυτά τα φαινόµενα, η σηµερινή ηγεσία του ΚΚΕ θυµίζει (σωστά) την «ανισοµετρία» ανάµεσα στις κυρίαρχες τάξεις του διεθνούς καπιταλιστικού συστήµατος στην εποχή του ιµπεριαλισµού. Και παρακάτω: «Καµιά αστική τάξη δεν παραχωρεί κυριαρχικά της δικαιώµατα, δεν δέχεται αγόγγυστα το διαµελισµό της εσωτερικής της αγοράς και τον περιορισµό της εξουσίας της. Όταν αυτό συµβαίνει, µε στρατιωτική κατοχή ή απώλεια εδαφών µέσα από πόλεµο κ.λπ., δεν παραιτείται από την προσπάθεια επανάκτησής τους µε οποιοδήποτε µέσο. Αλλά και όταν η αστική τάξη παραχωρεί κυριαρχικά δικαιώµατα µε τη θέλησή της (π.χ. µέσω της συµµετοχής σε διεθνικές ιµπεριαλιστικές ενώσεις), στόχος της είναι η θωράκιση της εξουσίας της µέσω διεθνικών συµµαχιών, η διεύρυνση της οικονοµικής και πολιτικής της δύναµης...». Αυτές οι θέσεις θα ήταν πολύτιµες σε µια προηγούµενη περίοδο: Όταν π.χ. ο Ανδρέας Παπανδρέου έχτιζε την πολιτική ηγεµονία του ΠΑΣΟΚ, υποσχόµενος τη συµµαχία µεταξύ των λαϊκών τάξεων και του «παραγωγικού» κεφαλαίου, ενάντια (δήθεν) στο «κοµπραδόρικο» τµήµα της ντόπιας αστικής τάξης. Είναι πολύ χρήσιµες και σήµερα: Όταν ο αγώνας για την ανατροπή της µνηµονιακής λιτότητας περιορίζεται από ένα τµήµα της Αριστεράς στο πλαίσιο της διαταξικής στρατηγικής της «ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας» και της «παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας». Ελπίζουµε, όµως, τις θέσεις αυτές να τις θυµάται ο ∆. Κουτσούµπας την επόµενη φορά που θα κάνει δηλώσεις ενάντια στην «εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωµάτων της χώρας», µιλώντας π.χ. για την ΑΟΖ του... Καστελόριζου, αφήνοντας µάλιστα ανοιχτό το ενδεχόµενο συµµετοχής των κοµουνιστών σε έναν πόλεµο για τη µοιρασιά των πετρελαίων της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.

Η µεγάλη δεκαετία Στο ∆οκίµιο επανέρχονται ορισµένες ιστορικές «βόµβες» που το ίδιο το ΚΚΕ έφερε στο προσκήνιο σε προηγούµενα ιστορικά πονήµατά του: «Στο ∆οκίµιο τίθεται το ζήτηµα της κοµµατικής αποκατάστασης της “Παλιάς ΚΕ”, µε την έννοια ότι (αυτή) αποτέλεσε τη συνέχεια της ΚΕ του ΚΚΕ» (σ.σ. πρόκειται για την παράνοµη ΚΕ που ο Ν. Ζαχαριάδης θεωρούσε «όργανο» του Μανιαδάκη). «Η ΚΕ εισηγείται να κριθεί ως σωστή η θέση της “Παλιάς ΚΕ” για τον ιµπεριαλιστικό χαρακτήρα του ιταλοελληνικού πολέµου...». (Η ΚΕ του ΚΚΕ) «κριτικά στέκεται στο Α’ γράµµα του Ν. Ζαχαριάδη, στο σηµείο που αφορά το χαρακτήρα του πολέµου

και τη στάση απέναντι στην κυβέρνηση Μεταξά...». Με τις θέσεις αυτές µένει κυριολεκτικά µετέωρος ο ανιστόρητος ισχυρισµός διαφόρων ότι το διαβόητο «γράµµα του Ζαχαριάδη» υπήρξε η πολιτική βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκε το µεγάλο εαµικό κίνηµα. Για τη µεγάλη δεκαετία του ’40, τη «σηµαντικότερη περίοδο της ταξικής πάλης στην Ελλάδα», η ΚΕ του ΚΚΕ εκτιµά ότι είχε «διαµορφωθεί επαναστατική κατάσταση», όπου ήταν εφικτή µια «επαναστατική εξέγερση, µια εργατική σοσιαλιστική επα-

νάσταση µε στόχο την κατάκτηση της εξουσίας». Πρόκειται για µια εκτίµηση που ανατρέπει οριστικά «αφηγήσεις» δεκαετιών, για την «προτεραιότητα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα» (στον οποίο, κατά τον Γληνό, καλούνταν να συµµετέχουν και οι... ντόπιοι καπιταλιστές!), ο οποίος θα έδινε τη θέση του σε µακρόσυρτες «δηµοκρατικές εξελίξεις», όπου η ανασυγκροτηµένη Νέα Ελλάδα θα αντιµετώπιζε το µέλλον, µε µακρινό ορίζοντα... το σοσιαλισµό! Το ∆οκίµιο ερµηνεύει τις µεγάλες ήττες –την Καζέρτα, το Λίβανο, το ∆εκέµβρη, τη Βάρκιζα– µε τον βασικό ισχυρισµό της κυριαρχίας στο εσωτερικό τής τότε ηγεσίας του ΚΚΕ της ρεφορµιστικής στρατηγικής των σταδίων, επεκτείνοντας µάλιστα τις ευθύνες στο «7ο Συνέδριο του Κόµµατος (1-6 Οκτώβρη 1945) και στις µετέπειτα Ολοµέλειες της ΚΕ» που «δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις των συνθηκών». Πιο τολµηρά από κάθε άλλη φορά, το ΚΚΕ δείχνει τις ευθύνες του «διεθνούς κέντρου» που όχι µόνο ανέχθηκε, αλλά επί της ουσίας υπέδειξε το δρόµο προς την ήττα. Η ΚΕ του ΚΚΕ επιλέγει να αναδείξει το τηλεγράφηµα του Μολότοφ που δηλώνει «εµείς συµβουλεύουµε να µην ακολουθήσετε το δρόµο της ένοπλης εξέγερσης, αλλά να επιδιώξετε την

ανάπτυξη ενός µαζικού αγώνα υπέρ της δηµοκρατίας, σε συνδυασµό µε µαζική αυτοάµυνα...». Και για όποιον δεν κατάλαβε, υπενθυµίζει τις «συµβουλές» του ΚΚΣΕ προς τα ΚΚ στη Γαλλία και την Ιταλία για συµµετοχή στις κυβερνήσεις Εθνικής Ενότητας που αναστήλωσαν τον καπιταλισµό στην Ευρώπη. Είναι µια ερµηνεία που βρίσκεται πιο κοντά στην πραγµατικότητα από κάθε άλλη κοµµατική επεξεργασία. Όµως τι µας λέει εδώ το ΚΚΕ; ∆υστυχώς η ερµηνεία είναι πιο σκληρή και από την πληγή της ήττας: α) Το ∆οκίµιο οµολογεί ότι στην πιο κρίσιµη δοκιµασία, στην πιο σηµαντική περίοδο της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, στο εσωτερικό του ΚΚΕ κυριαρχούσε η ρεφορµιστική στρατηγική. β) Ότι στη Μόσχα, στο ΚΚΣΕ, στην περίοδο της αναµφισβήτητης σταλινικής ηγεσίας, πολύ πριν από το 20ό Συνέδριο του 1956, έγιναν επιλογές που θυσίασαν τις πιθανότητες νικηφόρων εργατικών επαναστάσεων στην Ελλάδα, τη Γαλλία, την Ιταλία κ.ο.κ. Αυτή η πολιτική επιβεβαιώνει πανηγυρικά τους ισχυρισµούς –που κάποτε προβάλλονταν µόνο από τον τροτσκιστικό χώρο– ότι η σταλινική ηγεσία τοποθετούσε τα συµφέροντα που προέκυπταν από τη µοιρασιά του κόσµου στη Γιάλτα πάνω από το συµφέρον της εργατικής επανάστασης στην Ευρώπη. Με αυτήν την έννοια, η απόπειρα του ΚΚΕ να ερµηνεύσει τη µεγάλη ήττα της δεκαετίας του ’40, αποδεχόµενο κάποια βασικά συµπεράσµατα της κοινής πείρας των αγωνιστών και αγωνιστριών της εποχής, αλλά χωρίς να βάλει σε γενικότερη αµφισβήτηση το συνολικό ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο του σταλινικού ρεφορµισµού στο οποίο εξακολουθεί να αναφέρεται, θυµίζει τη λαϊκή παροιµία για κάποιον που γκρεµίζει το σπίτι του προκειµένου να βρει ξύλα για να το ζεστάνει. ΥΓ: Στον αναθεωρηµένο ∆οκίµιο, η ΚΕ του ΚΚΕ κάνει µια αναφορά στον Παντελή Πουλιόπουλο, στον πρώτο γραµµατέα της ΚΕ όταν το ΣΕΚΕ µετασχηµατίστηκε σε ΚΚΕ. ∆εν επιλέγει να αναφερθεί στο ρόλο του Πουλιόπουλου στον προσανατολισµό και τη σύνδεση του ΣΕΚΕ µε την Κοµιντέρν. Ούτε στη σκληρή αντίσταση του Πουλιόπουλου στη στρατηγική «στροφή» της 6ης Ολοµέλειας και την αστικοδηµοκρατική επανάσταση. Επιλέγει να αναφερθεί στην υποστήριξη του Πουλιόπουλου στο λαθεµένο σύνθηµα της 3ης ∆ιεθνούς για «ανεξάρτητη Μακεδονία-Θράκη». Θυµίζουµε ότι ο Πουλιόπουλος ανέλαβε την ευθύνη αυτής της θέσης της Κοµιντέρν και της πλειοψηφίας, τότε, του ΚΚΕ, την υπεράσπισε στα δικαστήρια και φυλακίστηκε και εξορίστηκε γι’ αυτό. Όµως στο εσωτερικό του κόµµατος, είναι αυτός που άνοιξε τη συζήτηση ενάντια σε αυτή τη θέση και ζητώντας την αλλαγή της. ∆εν πειράζει. Κάθε αρχή και δύσκολη…

25 ΙΟΥλη 2018

αντιρατσισμοσ

Πολιτικό άσυλο στον Τουργκούτ Καγιά έπειτα από 50 μέρες απεργίας πείνας Της Μάνιας Μπαρσέφσκι

ολιτικό άσυλο πήρε ο Τουργκούτ Καγιά, μετά από 50 μέρες απεργίας πείνας. Ο κομουνιστής Τούρκος δημοσιογράφος, ο οποίος υπερασπίζεται τα δικαιώματα των Κούρδων, χρειάστηκε να βάλει σε κίνδυνο τη ζωή και την υγεία του για να διεκδικήσει ένα αυτονόητο δικαίωμα που του είχαν αρνηθεί τόσο το Εφετείο Θράκης όσο και ο Άρειος Πάγος, που είχαν αποφασίσει υπέρ της έκδοσής του στο καθεστώς Ερντογάν. Παρά το γεγονός ότι τα στοιχεία που συνηγορούσαν υπέρ της μη έκδοσής του ήταν συντριπτικά: με συμμετοχή στα αριστερά κινήματα από τα μαθητικά του χρόνια, έχοντας συλληφθεί πολλές φορές και εκτίσει ποινές σε φυλακές τύπου F, ήταν εκζητούμενος από την τουρκική κυβέρνηση για να εκτίσει ένα υπόλοιπο ποινής με βάση τον «αντιτρομοκρατικό» νόμο, που χρησιμοποιείται ως όχημα για τη φυλάκιση και τις διώξεις χιλιάδων Τούρκων αντικαθεστωτικών, κυρίως αριστερών και συνδικαλιστών. Ασφαλώς, η απόφαση να του χορηγηθεί πολιτικό άσυλο από την Υπηρεσία Ασύλου είναι μια σημαντική νίκη του ίδιου και του κινήματος αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε. Ενός κινήματος που αντιμετωπίστηκε αρκετές φορές με βία, καθώς δεν έλειψαν ούτε οι προσαγωγές συντρόφων του, που έκαναν καμπάνια πάνω στην πλατεία Συ-

Η απόφαση του Αρείου Πάγου, που είχε αποφασίσει υπέρ της έκδοσής του, ηχεί ως «καμπανάκι κινδύνου» για πολλούς Τούρκους αγωνιστές, που ζητούν πολιτικό άσυλο στη χώρα μας ντάγματος υπέρ της απελευθέρωσής του, ούτε η εξευτελιστική συμπεριφορά προς τη σύζυγό του από τους αστυνομικούς φρουρούς στο νοσοκομείο της Νίκαιας, αλλά ούτε και η απώθηση από τα ΥΜΕΤ των αλληλέγγυων, που

κατάφεραν τελικά να προσεγγίσουν την Υπηρεσία Ασύλου, τη μέρα της προγραμματισμένης εκεί συνέντευξής του. Η αντιμετώπιση του Τουργκούτ Καγιά ανέδειξε σε όλο της το «μεγαλείο» τη σήψη όχι μόνο των ανώτατων θεσμικών «λειτουργών» της Δικαιοσύνης, αλλά και του μνημονιακού πολιτικού συστήματος συνολικά. Από την πλευρά της η κυβέρνηση επέδειξε μια τεράστια πολιτική αδυναμία και ατολμία, καθώς ο υπουργός Δικαιοσύνης, Σταύρος Κοντονής, ο οποίος είχε την αρμοδιότητα να αποφασίσει αμέσως υπέρ της μη έκδοσής του, αρνήθηκε κατηγορηματικά να αναλάβει την πολιτική ευθύνη που του αναλογούσε, κάνοντας τον Καγιά «μπαλάκι» στην Υπηρεσία Ασύλου και εξωθώντας τον στο έσχατο μέσο πάλης με την απεργία πείνας. Είναι προφανές ότι η στάση

αυτή υπαγορεύθηκε από τη σκοπιμότητα της κυβέρνησης να μη δεσμευτεί η ίδια πολιτικά ως προς τη μη έκδοσή του, την ώρα που εκκρεμεί τόσο το ζήτημα της φυλάκισης των δύο Ελλήνων στρατιωτικών στην Τουρκία, όσο και το αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης για πλήρη εφαρμογή της αντιπροσφυγικής συμφωνίας Τουρκίας-ΕΕ. Αυτή η πολιτική ατολμία αποθράσυνε τη βουλευτή της ΝΔ, Ντόρα Μπακογιάννη, που «απελευθερωμένη» από κάθε είδους επίφαση «δημοκρατικότητας», έφτασε στο σημείο να προτείνει ξεκάθαρα και αναίσχυντα την ανταλλαγή των δύο στρατιωτικών με την έκδοση του Καγιά και άλλων Τούρκων και Κούρδων «τρομοκρατών», δηλαδή αγωνιστών που παλεύουν ενάντια στο ακραία αυταρχικό και αντιδημοκρατικό καθεστώς Ερντογάν. Αναδεικνύοντας έτσι το σαθρό υπόβαθρο του εθνικιστικού «πατριωτισμού», ο οποίος λειτουργεί «μονόπαντα» και παύει να υφίσταται, όταν πρόκειται για την έκδοση αριστερών αγωνιστών, που παλεύουν ενάντια στα συμφέροντα των αστικών τάξεων των χωρών τους. Το ζήτημα της απειλής εκδόσεων αριστερών αγωνιστών δεν έχει τελειώσει ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην ΕΕ. Η απόφαση του Αρείου Πάγου ηχεί ως «καμπανάκι κινδύνου» για πολλούς Τούρκους αγωνιστές, που ζητούν πολιτικό άσυλο στη χώρα μας, ενώ όλο και περισσότερες χώρες της ΕΕ εκδίδουν ως «τρομοκράτες» Τούρκους αγωνιστές. Στο πλαίσιο αυτό, ο αγώνας για να απομακρυνθεί πλήρως κάθε ενδεχόμενο έκδοσης Τούρκων αγωνιστών, σήμερα και στο μέλλον, συνεχίζεται!

Στρατόπεδα συγκέντρωσης για μειονότητες, φονική βία ενάντια στην Αριστερά

Ζοφερές εικόνες στην Ινδία της ακροδεξιάς κυβέρνησης

κοτεινά νέα έρχονται από την Ινδία, όπου η ινδουιστική ακροδεξιά του BJP κυβερνά τη χώρα και ελέγχει 20 πολιτείες. Η κυβέρνηση του Νέου Δελχί και η τοπική κυβέρνηση της πολιτείας Ασσάμ προχωρούν στον καταναγκαστικό εγκλεισμό 7 εκατομμυρίων μουσουλμάνων Νταλίτ και Μπενγκάλι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, με πρόσχημα τη μαζική είσοδο προσφύγων μουσουλμάνων Ροχίνγκια από τη Μιανμάρ. Στην πραγματικότητα αυτοί οι μουσουλμάνοι (οι πρώτοι ανήκουν στην πλέον φτωχή και υποτιμημένη ομάδα των Ανέγγιχτων, που έχουν εκ γενετής αποκλειστεί από κάθε κατηγοριοποίηση στο σύστημα καστών της Ινδίας) είναι παιδιά κατώτερου θεού, καθώς ουδέποτε τους είχαν χορηγηθεί από το ινδικό κράτος νομιμοποιητικά έγγραφα ταυτοποίησης και η ιδιότητα του πολίτη. Το έργο της εσωτερικής, αναγκαστικής μετακίνησης σε στρατόπεδα έχει ανατεθεί σε 150 διαφορε-

τικές, ιδιωτικές εταιρείες και πολιτοφυλακές, που δρουν σε συνεργασία και υπεργολαβία με τον ινδικό στρατό. Επιπλέον αυτής της φρικαλεότητας, η ινδική κυβέρνηση προχωρά στην απαγόρευση περαιτέρω τεκνοποίησης των

2,3 εκατομμυρίων παντρεμένων γυναικών, που ανήκουν στις δύο κάστες και θα φυλακιστούν στα νεοσύστατα στρατόπεδα. Κατά την αναγκαστική μετακίνηση δημεύεται η γη τους, καταστρέφονται οι καταυλισμοί τους,

υφαρπάζονται όλα τα πιθανά υπάρχοντά τους, εκτός από όσα μπορούν να κουβαλήσουν στην πλάτη τους… Ενώ διεξάγεται αυτή η φρικαλεότητα εις βάρος των μουσουλμάνων Νταλίτ, παροξύνεται και η (παρα)κρατική βία ενάντια στην Αριστερά. Από καταγγελία του ΚΚΕ μαθαίνουμε για «δολοφονικές επιθέσεις σε βάρος των κομουνιστών και κομουνιστριών, των οπαδών και φίλων των Κομουνιστικών Κομμάτων, καθώς και τους βανδαλισμούς και καταλήψεις γραφείων των ΚΚ, φορέων του λαϊκού κινήματος στα κρατίδια της Τριπούρα και της Δυτικής Βεγγάλης, όπου στις τοπικές κυβερνήσεις έχουν αναδειχθεί οι δυνάμεις του κυβερνητικού Κόμματος BJP και σύμμαχων δυνάμεων…». Στην ίδια ανακοίνωση, γίνεται λόγος για 11 νεκρούς, χιλιάδες τραυματισμένους αγωνιστές και χιλιάδες κατεστραμμένα ακίνητα (γραφεία, σπίτια κλπ) τους τελευταίους τέσσερις μήνες. Από τη μακρινή Ινδία έρχονται σκληρές προειδοποιήσεις για το πού μπορεί να οδηγήσει η άνοδος της ακροδεξιάς…

αντιρατσισμος

25 ιουλη 2018

Επέτειος δολοφονίας Π. Φύσσα

Ανάγκη μαζικής αντιφασιστικής δράσης

έρασαν πέντε χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Για την επέτειο οι ανάγκες του κινήματος απαιτούσαν ένα ενωτικό αντιφασιστικό γεγονός, μια μεγάλη κεντρική αντιφασιστική διαδήλωση. Αυτή η διαδήλωση θα πίεζε επίσης την κυβέρνηση και με τη μαζικότητά της θα κατέγραφε τη δύναμη του αριστερού αντικυβερνητικού ριζοσπαστισμού. Υπήρχαν πολλοί ισχυροί λόγοι γι’ αυτή την ιδέα. Η δίκη της Χρυσής Αυγής κλείνει σχεδόν 3,5 χρόνια, πλησιάζοντας στο τέλος της και μια μαζική αντιφασιστική επίδειξη δύναμης μόνο θετικά θα είχε να προσφέρει. Θα μπορούσαμε ακόμη να λειτουργήσουμε αποτρεπτικά για την εφαρμογή των νέων ρατσιστικών μέτρων, που υπόγραψε η κυβέρνηση στην τελευταία σύνοδο της ΕΕ. Αλλά επίσης μια μεγάλη αντιφασιστική διαδήλωση θα αντέστρεφε το απεχθές κλίμα εθνικιστικού μίσους, που προσπαθεί να επιβάλλει ο λεγόμενος «πατριωτικός χώρος» με αφορμή το Μακεδονικό. Αυτό το σχέδιο όμως ναυάγησε οριστικά. Αυτή τη στιγμή το αντιφασιστικό κίνημα βρίσκεται μπροστά σε δύο ξεχωριστές εκδηλώσεις, που γίνονται ταυτόχρονα και ανταγωνιστικά η μία προς την άλλη, αφού είχαν προηγηθεί διαδικασίες με ένταση και αποκλεισμούς. Η ΚΕΕΡΦΑ οργανώνει πορεία και συναυλία στις 15/9 στο Σύνταγμα, με τη στήριξη κυβερνητικών στελεχών, κάποιων συνδικάτων και συλλόγων μεταναστών, ενώ ο «αντιφασιστικός Σεπτέμβρης», ένα μέτωπο σχεδόν όλων των οργανώσεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς και του κοινωνικού αναρχισμού, με κεντρικό ρόλο από τους «φίλους του Π.Φύσσα», ετοιμάζει ανάλογη δράση με συναυλία και πορεία στο Κερατσίνι. Έτσι η πέμπτη επέτειος της δολοφονίας του Π.Φύσσα κινδυνεύει να γίνει σημείο όχι ανόδου, αλλά γρήγορης καθόδου του

κινήματος. Αυτή η κατάσταση μας υποχρεώνει να σχολιάσουμε κάποια ζητήματα προσανατολισμού. Πρώτο, το ζήτημα των συμμαχιών. Απ’ ό,τι φαίνεται, η ΚΕΕΡΦΑ κινείται το τελευταίο διάστημα σε συνεργασίες με κυβερνητικά στελέχη και μηχανισμούς. Είναι μια επιλογή που ξεπλένει τη μνημονιακή και ρατσιστική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στο πλυντήριο του αντιφασισμού, χωρίς να ανοίγει νέα ακροατήρια στη ριζοσπαστική προπαγάνδα, αν αυτή ήταν η βασική σκέψη. Την ίδια ώρα εξοπλίζει με επιχειρήματα τον αντικυβερνητικό δεξιό λαϊκισμό ενάντια στην Αριστερά. Αυτή η γραμμή πρέπει να απομονωθεί από το κίνημα και να αναθεωρηθεί από την ΚΕΕΡΦΑ. Δεύτερο ζήτημα. Η πρωτοβουλία του «αντιφασιστικού Σεπτέμβρη» υποστηρίζει ότι η διαδήλωση για τον Παύλο Φύσσα πρέπει να γίνεται κεντρικά στο Κερατσίνι. Επιστρατεύει γι’ αυτό το επιχείρημα ότι δεν μπορούμε να παραδώσουμε τη γειτονιά του Παύλου στους φασίστες. Στη βάση αυτής της στάσης υπάρχει μια μεγάλη παρεξήγηση. Η δολοφονία του Π.Φύσσα έγινε στο Κερατσίνι, αλλά ήταν κεντρικό πολιτικό γεγονός που επέδρασε τότε στις εξελίξεις. Τέτοια γεγονότα βρίσκουν την απάντησή τους, πριν απ’ όλα, στο πολιτικό κέντρο της Αθήνας και της χώρας, που είναι χωρίς περιστροφές το Σύνταγμα. Αυτό δεν απαξιώνει τις τοπικές αντιφασιστικές εκδηλώσεις και δράσεις, αλλά τις αξιολογεί και τις τακτοποιεί ιεραρχικά. Ιδιαίτερα φέτος, στα πέντε χρόνια από τη δολοφονία, ήδη σε άτυπη προεκλογική περίοδο και με τα νέα ρατσιστικά μέτρα της ΕΕ, ο «αντιφασιστικός Σεπτέμβρης» έπρεπε να είχε αφετηρία το Σύνταγμα και «κατάληξη» το Κερατσίνι. Παρ’ όλα αυτά και έτσι που ήρθαν τα πράγματα πρέπει να στηρίξουμε τη συναυλία στο Κερατσίνι (15/9) και τη διαδήλωση (18/9) από το σημείο της δολοφονίας του Π.Φύσσα ως τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στον Πειραιά. Ταυτόχρονα όμως πρέπει να αναζητήσουμε τρόπους, στο λίγο πολιτικό χρόνο που έχουμε στη διάθεσή μας, για μια μεγάλη ενωτική αντιφασιστική δράση στο κέντρο της Αθήνας. Τρίτο και τελευταίο ζήτημα. Ο «αντιφασιστικός Σεπτέμβρης» δεν είναι μια μάχη αποκομμένη, αλλά έρχεται σαν συνέχεια των διαδηλώσεων που θα γίνουν στα εγκαίνια της ΔΕΘ. Εκεί για πρώτη φορά, από τότε που καθιερώθηκε η διαδήλωση της ΔΕΘ με την απεργία των εργαζομένων της ΕΑΣ το 1992, απέναντι στην κυβέρνηση δεν θα είναι μόνο η Αριστερά και το κίνημα. Η άκρα Δεξιά ετοιμάζεται με τη σειρά της. Ήδη αναγγέλθηκε συναυλία του Μ. Θεοδωράκη για το Μακεδονικό, κάτω από το άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου. Να γιατί η ΔΕΘ, ο «αντιφασιστικός Σεπτέμβρης» και οι μαζικές δράσεις, που θα ακολουθήσουν, πρέπει να αποτελέσουν μια αλυσίδα μαχών αδιάσπαστη. Αδιάσπαστη, γιατί θα ενώνεται από τη μετωπική λογική, την κινηματική δράση και το ριζοσπαστικό πρόγραμμα. Αυτή είναι η κατεύθυνση που πρέπει να επιλέξουμε.

Δεν χρειάζεται να είσαι βαθιά πολιτικοποιημένος ακτιβιστής για να δεις ότι υπάρχουν ευθύνες για το δράμα στη Μεσόγειο. Αρκεί να έχεις συνείδηση. Ο Μαρκ Γκασόλ, ο Ισπανός αστέρας του NBA, συμμετείχε σε επιχειρήσεις διάσωσης μεταναστών στη θάλασσα, δηλώνοντας στα σόσιαλ μίντια το εξής απλό, αλλά πιο σοβαρό από την τυπική «φιλανθρωπία» των σταρ: «Εκνευρισμός, οργή και αίσθημα ανημποριάς. Είναι αδιανόητο πώς εγκαταλείπονται τόσοι ευάλωτοι άνθρωποι να πεθάνουν στη θάλασσα»…

μικρά αντιρατσιστικά

Του Παναγιώτη Λίλλη

Το δράμα με τα πλοία στη Μεσόγειο συνεχίζεται. Η μοίρα του διασωστικού Ακουάριους, που είχε μείνει καθηλωμένο στα ανοιχτά, παρακολουθώντας τη διαμάχη Ιταλίας και Μάλτας για το ποιος θα το δεχτεί, αποδείχτηκε όντως εικόνα από το άμεσο μέλλον. Το πλήρωμα του γκαζάδικου Sarost 5 διέσωσε 40 μετανάστες, που είχαν ξεκινήσει με ξύλινη βάρκα και κινδύνευαν. Τώρα όμως το Sarost 5 παραμένει αγκυροβολημένο στα ανοιχτά της Τυνησίας, καθώς κανένα λιμάνι δεν του επιτρέπει ελλιμενισμό. Κάθε τόσο προκύπτει και μια αντίστοιχη ιστορία απανθρωπιάς με τα πλοία των «ανεπιθύμητων», καθώς κάθε τόσο προκύπτει κι ένα νέο ναυάγιο, μια νέα «τραγωδία στη Μεσόγειο» που αντιμετωπίζεται σχεδόν ως «φυσικό φαινόμενο» κι όχι ως δολοφονίες της Ευρώπης-φρούριο, τις οποίες είναι στο χέρι των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να τις σταματήσουν…

Ο Τζέισον Κέσλερ, ο ακροδεξιός οργανωτής της νεοναζιστικής παρέλασης στο Σάρλοτσβιλ που κατέληξε στη δολοφονία αντιφασίστριας αγωνίστριας, έχει το θράσος να θέλει να «τιμήσει την επέτειο». Ο Δήμος του Σάρλοτσβιλ αρνήθηκε να δώσει φέτος άδεια, αλλά η ακροδεξιά πήρε άδεια για συγκέντρωση απέναντι από το Λευκό Οίκο «ενάντια στην καταπάτηση των πολιτικών δικαιωμάτων των λευκών»! Αντιφασιστικές και αριστερές οργανώσεις ετοιμάζουν την απάντησή τους στη βάναυση φασιστική πρόκληση…

Με αντιφασιστική συγκέντρωση την Παρασκευή 20 Ιούλη στην Πλατεία Κύπρου απάντησε ο Αντιφασιστικός Συντονισμός Καλλιθέας-ΜοσχάτουΤαύρου στην επίθεση ομάδας 7-8 νεοναζί σε αντιφασιστική εκδήλωση της ΚΕΕΡΦΑ στις 17 Ιούλη, όταν ο κόσμος της εκδήλωσης και της γειτονιάς έδιωξε τους νεοναζί, οι οποίοι όμως κατά την επίθεσή τους τραυμάτισαν 2 μέλη της Κίνησης στο κεφάλι. Ήταν η δεύτερη επίθεση μετά τις 25 Μάρτη, σε μια γειτονιά που το αντιφασιστικό κίνημα είχε καταφέρει να κλείσει τους νεοναζί στις τρύπες τους στο παρελθόν και τώρα επιχειρούν να ξαναπατήσουν πόδι…

Σε μια πολύ σημαντική ανακοίνωση, 40 εβραϊκές οργανώσεις από όλο τον πλανήτη παίρνουν θέση πάνω στο ζήτημα του αντισημιτισμού και της κριτικής στο Ισραήλ. Μεταξύ άλλων αναφέρουν τα εξής: «Ο ορισμός του αντισημιτισμού που δίνει η Διεθνής Συμμαχία για την Μνήμη του Ολοκαυτώματος (IHRA), ο οποίος υιοθετείται από όλο και περισσότερες δυτικές κυβερνήσεις, είναι διατυπωμένος με τέτοιο τρόπο που μπορεί εύκολα να χρησιμοποιηθεί από δυτικές κυβερνήσεις για να εξισώσουν σκόπιμα τις δίκαιες επικρίσεις του Ισραήλ και την υποστήριξη στα Παλαιστινιακά δικαιώματα με αντισημιτισμό, ώστε να τα καταστείλουν… Αυτή η σύγχυση υποσκάπτει και τον Παλαιστινιακό αγώνα για ελευθερία, δικαιοσύνη και ισότητα και τον παγκόσμιο αγώνα ενάντια στον αντισημιτισμό… Το Ισραήλ δεν μας εκπροσωπεί και δεν μπορεί να μιλά στο όνομά μας καθώς διαπράττει εγκλήματα ενάντια στους Παλαιστίνιους και αρνείται τα κατοχυρωμένα από τον ΟΗΕ δικαιώματά τους. Κάποιες από τις οργανώσεις που υπογράφουν υποστηρίζουν πλήρως το BDS, άλλες εν μέρει και άλλες δεν έχουν επίσημη θέση για αυτό. Όλες όμως βεβαιώνουμε ότι η έκκληση για δράση BDS ως μορφή πάλης και τακτική δεν πρέπει να χαρακτηρίζεται ως αντισημιτική».

διεθνη

25 ιουλη 2018

Σφαγές στη Νικαράγουα

Ο δεξιός κατήφορος του Ορτέγκα Του Πάνου Πέτρου

τις 19 Ιούλη, μια συγκέντρωση του FSLN γιόρταζε την 39η επέτειο της νικηφόρας επανάστασης των Σαντινίστας ενάντια στη δικτατορία του Σομόζα. Οι εμβληματικές κοκκινόμαυρες σημαίες με τον ιστορικό τίτλο FSLN επάνω τους ήταν εκεί. Ο πρόεδρος της Νικαράγουα, Ντανιέλ Ορτέγκα, ηγέτης της μικρής χώρας τη δεκαετία του ’80, όταν οι Σαντινίστας επιχειρούσαν να μεταμορφώσουν τη χώρα, αντιμετωπίζοντας τα τάγματα θανάτου των «Κόντρας», που είχαν την στήριξη των ΗΠΑ, ήταν ο κεντρικός ομιλητής. Όμως τους τελευταίους τρεις μήνες, σε κάτι άλλες συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, αυτές που έχουν ξεσπάσει ενάντια στην κυβέρνηση, στη διάρκεια των οποίων έχουν υπάρξει εκατοντάδες θύματα, κυριαρχεί στη συνθηματολογία μια άλλη διαπίστωση: ότι ο Ντανιέλ θυμίζει όλο και περισσότερο τον Σομόζα.

Κλιμάκωση Είχαν μεσολαβήσει δύο εξελίξεις. Αφενός, στα ανώτερα στρώματα, παραδοσιακοί σύμμαχοι του Ορτέγκα αυτά τα 11 χρόνια, όπως ο Σύνδεσμος Εργοδοτών και η Καθολική Εκκλησία, απέσυραν την εμπιστοσύνη τους από τον μέχρι πρότινος εκλεκτό τους. Αν και παραμένουν οι βασικοί συνομιλητές του, στις διαπραγματεύσεις που εξελίσσονται παράλληλα με τις συγκρούσεις στο δρόμο, είναι εμφανές ότι έχουν μετατοπιστεί εναντίον του και δεν είναι «ουδέτεροι» συνομιλητές. Και καθώς στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται, είναι επίσης σίγουρο ότι η Ουάσινγκτον κινείται παρασκηνιακά, ελπίζοντας με συνομιλητές αυτές τις δεξιές δυνάμεις να διαμορφώσει μια ακόμα δεξιότερη διάδοχη κατάσταση στην περίπτωση που προκύψει ανατροπή του Ορτέγκα. Αφετέρου, στα κατώτερα στρώματα υπήρξε μια μαζική είσοδος ευρύτερων τμημάτων του πληθυσμού στις κινητοποιήσεις (αγρότες, ιθαγενείς, γυναίκες,

που καταγγέλλουν ανοιχτά τον Ορτέγκα, ας ακούσει εκείνα που στέλνουν επιστολές στον «παλιό σύντροφο Ντανιέλ» και τον καλούν με πιο «ήπιο» τόνο να δει ότι κάνει εγκληματικά λάθη και ότι πρέπει να σταματήσει το αιματοκύλισμα. Πραγματικά, αν κάτι εντυπωσιάζει είναι η «μοναξιά» του Ορτέγκα, όποτε τοποθετούνται οι πρωταγωνιστές των μεγάλων αγώνων του «Σαντινίσμο» του ’80. Σε μια διαδρομή 18 χρόνων έμειναν στο πλευρό του Ορτέγκα μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού ηγέτες της επανάστασης. Άλλοι «έσπασαν» σε διάφορες φάσεις της δεκαετίας του ’90, άλλοι μετά την επιστροφή του στην εξουσία, μετά το 2007. Άλλοι επιχείρησαν να αντιπολιτευτούν ενεργά, πρώτα μέσα στο FSLN κι έπειτα έξω από τις γραμμές του με νέους σχηματισμούς, άλλοι επέλεξαν την ιδιώτευση και την (εκκωφαντική) σιωπή. Πολλοί από αυτούς προειδοποιούσαν για χρόνια: Η αρθρογραφία για τον εκφυλισμό του Ορτέγκα είναι πολύ πλούσια κι έχει ξε-

Οι αφορμές Αφορμή της κρίσης ήταν η συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση. Η κυβέρνηση Ορτέγκα βρισκόταν σε συζητήσεις με το ΔΝΤ για την ανάγκη «μεταρρύθμισης» του ασφαλιστικού συστήματος. Έχοντας αποδεχτεί επί της αρχής το πλαίσιο του ΔΝΤ, παρουσίασε μια δικής της «πατρότητας» αντιπρόταση σε εκείνη του ΔΝΤ, που θεωρούνταν ελαφρώς ηπιότερη. Μόνο που δεν ήταν ήπια. Μείωνε τις συντάξεις, ενώ αύξανε τις εισφορές και των εργοδοτών και των εργαζομένων. Κατάφερε έτσι να εξοργίσει τους πάντες. Την αρχή των διαδηλώσεων έκαναν οι συνταξιούχοι, στη συνέχεια πλαισιώθηκαν από ευρύτερα λαϊκά στρώματα, στο δρόμο εμφανίστηκαν μαζικά οι φοιτητές που ήδη βρίσκονταν σε κινητοποιήσεις ενάντια στους κυβερνητικούς χειρισμούς μπροστά σε μια καταστροφική πυρκαγιά, και έπειτα την εναντίωσή του στη μεταρρύθμιση δήλωσε ανοιχτά και ο πανίσχυρος σύνδεσμος των εργοδοτών. Η πρώτη αντίδραση του Ορτέγκα ήταν η καταστολή, που προκάλεσε τους πρώτους νεκρούς. Εκείνες τις πρώτες μέρες, «προσθέτει προσβολή στο τραύμα» η Ροσάριο Μουρίγιο, σύζυγος του Ορτέγκα, αντιπρόεδρος (και φερόμενη ως διάδοχος του Ορτέγκα). Μια ήδη αντιπαθητική προσωπικότητα, ως σύμβολο «οικογενειοκρατίας» και νεοπλουτισμού, ανέλαβε να δυσφημίσει και να προσβάλει αλαζονικά τους διαδηλωτές. Αυτά έριξαν κι άλλο λάδι στη φωτιά, δημιουργώντας ένα μαζικό αντικυβερνητικό κίνημα, που απαιτούσε πλέον είτε να έρθουν πιο σύντομα οι εκλογές, είτε «να φύγουν τώρα» οι Ορτέγκα-Μουρίγιο, αλλά και δικαιοσύνη για τους νεκρούς. Οι υποχωρήσεις του Ορτέγκα (απόσυρση της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης, αναγνώριση της ύπαρξης θυμάτων, πρόθεση να βρεθούν οι ένοχοι και παραίτηση αστυνομικού διευθυντή) ήρθαν καθυστερημένα, ενώ συνοδεύονταν από συνέχιση της καταστολής.

Αν κάτι εντυπωσιάζει είναι η «μοναξιά» του Οργέγκα, όποτε τοποθετούνται οι πρωταγωνιστές των μεγάλων αγώνων του «Σαντινίσμο» του ‘80. φτωχολογιά των πόλεων), εκφράζοντας δυσαρέσκειες που συσσωρεύονταν για χρόνια. Εκεί θα βρει κανείς τα καλύτερα στοιχεία του κινήματος: Εκείνους που δηλώνουν ότι «μόνο Ορτέγκα έχω ψηφίσει σε όλη μου τη ζωή», εκείνους που δηλώνουν ότι «η αμαρτία μας είναι ότι διαδηλώσαμε ενάντια σε αυτούς που μας έμαθαν να διαδηλώνουμε», εκείνους που δηλώνουν ότι «παραμένω σαντινίστα, αλλά δεν είμαι ορτεγκίστα». Σε αναβρασμό βρίσκονται τα πανεπιστήμια, που θεωρούνταν «κάστρα» του FSLN. Η εμβληματική Μασάγια, το ιστορικό «φρούριο» του Σαντινισμού από τη δεκαετία του ’80, πριν πέσει στα χέρια της αστυνομίας, υπήρξε κέντρο της αντίστασης. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Ορτέγκα είναι ένας απομονωμένος δικτάτορας. Εξακολουθεί να έχει κοινωνική βάση. Είναι αυτός που οικειοποιήθηκε και μπορεί να χρησιμοποιεί προπαγανδιστικά τα σύμβολα των Σαντινίστας και την (όχι τόσο μακρινή) προϊστορία τους. Οι «κοινωνικές πινελιές» που πρόσθεσε στον νεοφιλελευθερισμό κατά τη διακυβέρνησή του επίσης έχτισαν μια βάση υποστήριξης. Αυτή αποτυπώθηκε στις άνετες εκλογικές του νίκες στο παρελθόν, στις φιλοκυβερνητικές συγκεντρώσεις και στη δράση των οργανώσεων του FSLN στις συγκρούσεις με τους διαδηλωτές.

Η «παλιά φρουρά» παίρνει θέση Αλλά οι πολιτικές ευθύνες αυτής της κρίσης είναι σαφείς. Όποιος δεν θέλει να ακούσει τις «ύποπτες ΜΚΟ» ή τις «ύποπτες κοινωνικές οργανώσεις», ας ακούσει τα ιστορικά στελέχη των Σαντινίστας. Αν δεν θέλει να ακούσει εκείνα τα στελέχη

κινήσει πολλά χρόνια πριν τη σημερινή κρίση. Άλλοι, που η σιωπή τους μπορεί να ερμηνευτεί και ως «ευμενής προς τον Ορτέγκα ουδετερότητα», σήμερα δείχνουν αυτόν ως υπαίτιο. Αντίστοιχες τοποθετήσεις θα βρει κανείς από αγωνιστές που ταξίδεψαν και δούλεψαν για την αλληλεγγύη στη Νικαράγουα τη δεκαετία του ’80.

Η μακρά πορεία εκφυλισμού Μετά την εκλογική ήττα των Σαντινίστας το 1990 (απόρροια της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας 10 χρόνων που «τσάκισε» την αντοχή του πληθυσμού), υπήρξε η διαβόητη «Πινιάτα»: η λέξη αφορά το μεξικάνικο έθιμο όπου χτυπάς με ραβδί μια κούκλα, η οποία είναι γεμάτη δώρα στο εσωτερικό της. Η «Πινιάτα» στην ιστορία της Νικαράγουα ήταν η λεηλασία της κρατικής περιουσίας από τον κύκλο γύρω από τον Ορτέγκα, όταν παρέδιδε την εξουσία στη Δεξιά. Παρουσιάστηκε ως «εχέγγυο» που δεν θα επέτρεπε στην «παλιά αστική τάξη» να ανακτήσει τις περιουσίες της, αλλά έγινε με τη σύμφωνη γνώμη της Δεξιάς και πρακτικά μετέτρεψε έναν στενό κύκλο γύρω από τον Ορτέγκα σε νεόπλουτο τμήμα της άρχουσας τάξης. Αντίστοιχη στρέβλωση των νοημάτων υπήρξε με την υπόσχεση του Ορτέγκα ότι «θα συνεχίσει να κυβερνά από τα κάτω», με τον έλεγχο των κοινωνικών οργανώσεων: στην πράξη προχώρησε μια εκτεταμένη ΜΚΟποίηση και μια εμβάθυνση του ελέγχου του FSLN στις κοινωνικές οργανώσεις, που δεν χρησιμοποιήθηκε

για να οργανωθεί μια αποτελεσματική αντιπολίτευση στους δρόμους, αλλά για να γίνει το FSLN χρήσιμος «εταίρος» της Δεξιάς, διευκολύνοντας πολλά μέτρα να περάσουν. Το 2006 το FSLN και ο Ορτέγκα επέστρεψαν στην εξουσία κι έκτοτε πέτυχαν άνετες εκλογικές νίκες. Η εκλογική νίκη επιτεύχθηκε με υποψήφιο αντιπρόεδρο στο πλευρό του Ορτέγκα τον διαβόητο Αλεμάν, τον υποψήφιο της Δεξιάς που είχε νικήσει τον Ορτέγκα στις εκλογές του 1996. Ήταν η κορυφή ενός παγόβουνου συνεργασίας με στελέχη της Δεξιάς, που έκτοτε έβαλε τις βάσεις για τη διάσπασή της ανάμεσα στους «συνοδοιπόρους του Ορτέγκα» και τους «αμετανόητους» αντιπάλους του. Δεν ήταν η μόνη συμμαχία. Ο Ορτέγκα «συμφιλιώθηκε» και με την Καθολική Εκκλησία (στηρίζοντας και την απαγόρευση των εκτρώσεων). Κατά τα 12 χρόνια διακυβέρνησής του είναι επίσης κοινό μυστικό ότι ο πιο στενός του σύμμαχος υπήρξε η Ένωση Εργοδοτών. Και λογικά: Ο Ορτέγκα καθοδήγησε μια εντυπωσιακή ανάπτυξη όλα αυτά τα χρόνια, στη διάρκεια της οποίας ελάχιστα βελτιώθηκε η θέση των φτωχών. Η κοινωνική τάξη που κέρδισε από την ανάπτυξη είναι προφανής. Άλλωστε η Νικαράγουα έγινε κατά γενική ομολογία «επενδυτικός παράδεισος» και ο ίδιος ο Ορτέγκα υπήρξε ο «πιο καλός μαθητής» του ΔΝΤ. Εφαρμόζοντας αυτές τις πολιτικές, ταυτόχρονα ο Ορτέγκα εδραίωνε την προσωπική του εξουσία. Στη διάρκεια αυτής της εδραίωσης κι ενάντια σε αυτές τις πολιτικές, υπήρξαν διαδοχικές ρήξεις στους κόλπους του FSLN. Ποιοι είναι λοιπόν οι «αποστάτες»; Εκείνοι που στράφηκαν ενάντια στον Ορτέγκα στη διάρκεια αυτού του κατήφορου; Ή ο πάλαι ποτέ «κομαντάτε Ντανιέλ»;

Προβλήματα Σήμερα δυστυχώς δεν διαφαίνεται θετική διέξοδος για το λαό της Νικαράγουα. Πολιτικά, στα αριστερά του FSLN επικρατεί αποδιοργάνωση. Παρεμπιπτόντως, το ίδιο ισχύει και στα δεξιά του, μια χρήσιμη υπενθύμιση σε όσους αρέσκονται να συγκρίνουν τα οδοφράγματα της Νικαράγουα με τα οδοφράγματα της Βενεζουέλας (όπου υπάρχει σαφής, οργανωμένη, δεξιά ηγεσία). Το πρόβλημα βρίσκεται στις κοινωνικές οργανώσεις. Όπου το χαοτικό άθροισμα αγροτών, φοιτητών, γυναικών, φτωχών κ.ο.κ. δεν έχει ηγεσία. Ενώ η «κοινωνική Δεξιά» (Σύνδεσμος Εργοδοτών και επίσημη Καθολική Εκκλησία) θεωρείται η μοναδική δύναμη που ανταγωνίζεται σε οργάνωση το FSLN και άρα αυτή που έχει τις περισσότερες δυνατότητες πρωτοβουλιών για μια πιθανή διάδοχη κατάσταση. Όσοι πίστεψαν στα ιδανικά του «Σαντινίσμο», κοιτώντας το τραπέζι των διαπραγματεύσεων, μάλλον θα αισθάνονται σαν τα ζώα στη «Φάρμα» του Όργουελ: θα παρακολουθούν τα γουρούνια και τους ανθρώπους να συζητούν, αλλά δεν θα βλέπουν πια καμία διαφορά ανάμεσά τους…

ΔΙΕΘΝΗ

25 ΙΟΥΛΗ 2018

Amazon Μια τριήµερη απεργία στην αποθήκη της Amazon στη Μαδρίτη έδειξε το δρόµο για την πάλη των «αόρατων» εργαζοµένων ενάντια στον πλουσιότερο άνθρωπο του κόσµου, τον Τζεφ Μπέζος. ∆εν ήταν η πρώτη απεργία στα «κάτεργα» του πολυεθνικού κολοσσού της «νέας οικονοµίας». Αλλά οι εργαζόµενοι ζήτησαν διεθνή στήριξη και βρήκαν κυρίως από τους εργαζόµενους στην Amazon στη Γερµανία, αλλά και στην Πολωνία. Τον περασµένο Νοέµβρη είχαν γίνει ταυτόχρονες απεργίες σε Γερµανια-Γαλλία-Ιταλία. Μέσα σε αυτούς τους αγώνες, σε έναν πολύ σκληρό χώρο, ωριµάζει η ιδέα για «πανευρωπαϊκή απεργία», αλλά και γενικότερα για την ανάγκη «διεθνοποίησης» της συνδικαλιστικής οργάνωσης, ως απάντηση στην ισχύ της πολυεθνικής εταιρίας να αξιοποιεί το παγκόσµιο δίκτυό της στον ανταγωνισµό, αλλά και ενάντια στους εργαζόµενους-απεργούς…

Αντίσταση και απειλή εισβολής στη Γάζα Του Πάνου Πέτρου

Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής συνεχίζεται στην Παλαιστίνη. Έχουν περάσει πάνω από 100 µέρες από εκείνη την 30ή Μάρτη που ξεκίνησαν οι µαζικές διαδηλώσεις ενάντια στην πολιορκία της Γάζας και υπέρ του δικαιώµατος της επιστροφής των Παλαιστίνιων προσφύγων στην γη που τους έκλεψαν. Πάνω από 100 µέρες καθηµερινής παρουσίας κοντά στο φράχτη, 17 διαδοχικές Παρασκευές µαζικών διαδηλώσεων προς το φράχτη, παρά τη δολοφονική βία του ισραηλινού στρατού. Οι νεκροί πλησιάζουν πλέον τους 150, οι τραυµατίες είναι πάνω από 15.000. Παρά το βαρύ τίµηµα, ο

λαός της Γάζας επιµένει, ξυπνώντας µνήµες Ιντιφάντα. Σαν να µην έφτανε η φονική βία, το Ισραήλ τιµωρεί συλλογικά τον περήφανο λαό της Γάζας, σφίγγοντας κι άλλο τον κλοιό της πολιορκίας: το µοναδικό εµπορικό πέρασµα έκλεισε, πολύτιµα αγαθά (π.χ. πετρέλαιο) δεν περνούν πια, ο θαλάσσιος χώρος που επιτρέπεται στους Παλαιστίνιους ψαράδες περιορίζεται κι άλλο. Φαίνεται ότι στο Ισραήλ σκέφτονται να αντιµετωπίσουν το άκαµπτο επί βδοµάδες φρόνηµα της Γάζας µε µια πολεµική επιχείρηση. Κατά τη διαδήλωση της 13ης Ιούλη τραυµατίστηκε Ισραηλινός στρατιώτης. Αν δεν κάνουµε λάθος, ήταν ο πρώτος τραυµατίας από την πλευρά του Ισραήλ (και µάλιστα «µάχιµος»), µετά από τόση αιµατοχυσία αµάχων. Η απάντηση ήταν αεροπορικοί βοµβαρδισµοί σε όλη τη Γάζα τη νύχτα εκείνης της Παρασκευής και ξανά

το Σάββατο. Οι παλαιστινιακές οργανώσεις αντίστασης απάντησαν εκτοξεύοντας δεκάδες ρουκέτες κατά του Ισραήλ, ένα αναγκαίο «µήνυµα» στον ισραηλινό στρατό ότι δεν θα εγκληµατεί χωρίς απάντηση επ’ άπειρον. Ακολούθησαν νέα χτυπήµατα, τα οποία Ισραηλινοί αξιωµατούχοι περιέγραψαν οι ίδιοι ως τα µεγαλύτερα µετά την επίθεση του 2014. Σύµφωνα µε την ισραηλινή «Χααρέτζ», δεν ήταν απάντηση µόνο στις ρουκέτες, αλλά στη γενικότερη «δραστηριότητα στα σύνορα», όπως και... στα µπαλόνια και τους χαρταετούς (τα «drones των φτωχών», που κουβαλούν εύφλεκτη ύλη και στέλνονται πέρα από το φράχτη για να προκαλέσουν φωτιά πέφτοντας). Σε όσους θα ρίξουν ευθύνες και στη Χαµάς, απαντά ο αντισιωνιστής Ισραηλινός Εβραίος δηµοσιογράφος Γκιντεόν Λεβί, που σε ένα θαρραλέο άρθρο γράφει ότι

«αν δεν ήταν οι χαρταετοί, οι φωτιές, οι ρουκέτες Κασάµ, οι Παλαιστίνιοι θα είχαν ξεχαστεί από τους πάντες...» για να καταλήξει στο συγκλονιστικό: «Ο αγώνας είναι ο µόνος δρόµος που τους αποµένει, ένας δρόµος που θα πρέπει να σεβαστείτε, ακόµα κι αν είστε ένας Ισραηλινός που ίσως αποτελέσει θύµα του»... Σύµφωνα µε τους «Times» του Ισραήλ, το Ισραήλ ίσως αποφασίσει ότι «δεν έχει άλλη επιλογή από το να καταλάβει όλη τη Γάζα»! Έγινε ήδη µια µεγάλη στρατιωτική άσκηση προσοµοίωσης πολέµου στη Λωρίδα της Γάζας και κατάληψης όλης της Γάζας. Η άσκηση θεωρούνταν προγραµµατισµένη από καιρό, αλλά πήρε µεγάλη δηµοσιότητα ως «έµµεση απειλή στη Χαµάς». Καθώς γράφονταν αυτές οι γραµµές, τα ισραηλινά χτυπήµατα σε διάφορες περιοχές της Γάζας πύκνωναν ανησυχητικά...

Ισραήλ: Κράτος-απαρτχάιντ και επίσηµα

ε αυτό το φόντο πρέπει να δούµε τη νέα νοµοθεσία που ενέκρινε η Κνεσέτ, που λέγεται «Ισραήλ, το Έθνος-Κράτος του Εβραϊκού Λαού». Ο «βασικός νόµος» (δλδ. µε ισχύ συνταγµατικής πρόβλεψης) χαρακτηρίζει το Ισραήλ ως «πατρίδα του εβραϊκού λαού», µε την Ιερουσαλήµ ως πρωτεύουσα. Ο νόµος δηλώνει ότι «το δικαίωµα στην εθνική αυτοδιάθεση στο Κράτος του Ισραήλ αφορά µόνο τον εβραϊκό λαό», αρνούµενος κάθε τέτοιο δικαίωµα στους Παλαιστινίους. Τα αραβικά υποβιβάζονται από επίσηµη γλώσσα σε «ειδικής κατηγορίας» γλώσσα. Ανακηρύσσει τους «εβραϊκούς εποικισµούς» ως «εθνική αξία» και προβλέπει ότι το κράτος θα ενθαρρύνει και θα προωθήσει τη δηµιουργία και την οχύρωση τέτοιων οικισµών. Αξίζει να σηµειωθεί ότι αυτή η πρόβλεψη δεν έχει γεωγραφικούς περιορισµούς, «νοµιµοποιώντας» την επέκταση των εποικισµών σε όλα τα παλαιστινιακά εδάφη. Είναι µια νοµοθεσία που δίνει δικαιώµατα σε όλους όσους το Ισραήλ αντιλαµβάνεται ως Εβραίους παγκόσµια, ενώ µετατρέπει τους µη Εβραίους που ζουν στο Ισραήλ σε «αλλοδαπούς στην ίδια τους τη χώρα». Είναι µια νοµοθεσία-ορισµός του ρατσιστικού απαρτχάιντ που έρχεται σε σύγκρουση µε το διεθνές δίκαιο µε άπειρους τρόπους. Η περιγραφή «επισηµοποίηση του απαρτχάιντ» και όχι «θεσµοθέτησή του» είναι ακριβής. Οι Παλαιστίνιοι που ζουν στο Ισραήλ απολαµβάνουν κάποια δικαιώµατα σε σύγκριση µε τους υπόλοιπους οµοεθνείς τους, όπως το δικαίωµα ψήφου, αλλά αντιµετώπιζαν ήδη ένα ολόκληρο

πλέγµα νόµων (πάνω από 65) που µε προσεκτικές νοµικές διατυπώσεις (όχι πάντα) τους κρατούσαν αποκλεισµένους στο περιθώριο. Επιπλέον, αυτά που κατοχυρώνει ο νέος νόµος είναι η πολιτική πρακτική του σιωνισµού και του κράτους του Ισραήλ από το 1948 µέχρι σήµερα. Αλλά αυτό δεν σηµαίνει ότι το νέο είναι αδιάφορο. Η απόφαση της Κνεσέτ, µε δεδοµένη την ένταση και τη διεθνή κατακραυγή που προκαλεί (ακόµα και από φιλοϊσραηλινά θινκ-τανκ που την επικρίνουν ως «λάθος για τη δηµόσια εικόνα του Ισραήλ»), µοιάζει αψυχολόγητη, µε δεδοµένα όσα γράψαµε παραπάνω για την υπαρκτή περιθωριοποίηση του 20% που αποτελεί ο παλαιστινιακός πληθυσµός του Ισραήλ. Και αυτό είναι που βάζει σε σκέψεις για το µέλλον.

Προµήνυµα για ανησυχητικές εξελίξεις

Μια παλαιστινιακή µειονότητα τέτοιου µεγέθους επιτρέπει στο Ισραήλ να συνεχίζει να συντηρεί το µύθο του «εβραϊκού δηµοκρατικού κράτους». Το ιστορικό δίληµµα των σιωνιστικών ηγεσιών ήταν ότι για να ελέγξουν όλα τα εδάφη της ιστορικής Παλαιστίνης (κυρίως τη ∆υτική Όχθη) θα αποκτήσουν και έναν ανεπιθύµητο παλαιστινιακό πληθυσµό. ∆ηλαδή τότε θα καλούνταν να επιλέξουν οριστικά ανάµεσα στον «εβραϊκό» ή τον «δηµοκρατικό» χαρακτήρα. Η επιλογή της κυβέρνησης Νετανιάχου να παρατήσει τα φύλλα συκής και να επιλέξει ανοιχτά τον «εβραϊκό» χαρακτήρα αφορά µάλλον την «οχύρωση» του Ισραήλ σε µελλοντικές εξελίξεις, όπως η

προσάρτηση των κατεχόµενων παλαιστινιακών περιοχών ή/και η ανακοίνωση αναγνώρισης ενός παλαιστινιακού «κράτους» (µπαντουστάν) που θα συνδυαστεί µε τον εκβιασµό προς τον παλαιστινιακό πληθυσµό «αν δεν σας αρέσει να είστε πολίτες δεύτερης κατηγορίας στο Ισραήλ, µπορείτε να φύγετε και να πάτε στο δικό σας κράτος». Σε κάθε περίπτωση, αυτού του τύπου η κατοχύρωση του «εβραϊκού χαρακτήρα» µοιάζει να αφορά όχι το σηµερινό παλαιστινιακό 20%, αλλά µια τελείως διαφορετική κατάσταση και πολύ πιο επικίνδυνους σχεδιασµούς.

Πυκνώνουν τα σηµάδια

Λίγες µέρες πριν, ένας άλλος νόµος που πέρασε στην Κνεσέτ περιορίζει την πρόσβαση των Παλαιστινίων στο Ανώτατο ∆ικαστήριο του Ισραήλ. Η ισραηλινή «Χααρέτζ» ισχυρίστηκε ανοιχτά ότι στόχο έχει να σταµατήσει τις προσφυγές Παλαιστινίων ενάντια στους εβραϊκούς εποικισµούς στη ∆υτική Όχθη. Ο ίδιος νόµος δίνει στους εποίκους της ∆υτικής Όχθης πρόσβαση σε διοικητικά δικαστήρια τα οποία µέχρι πρότινος είχαν αρµοδιότητα µόνο εντός της επικράτειας του σηµερινού Ισραήλ. Αυτά, σε συνάρτηση µε την σιωπηλή αλλά θηριώδη αρπαγή παλαιστινιακής γης στη ∆υτική Όχθη τα τελευταία δύο χρόνια, ενισχύουν την ανησυχία για πιθανές σκέψεις οριστικής προσάρτησης. Η αναγνώριση της Ιερουσαλήµ ως πρωτεύουσας του κράτους του Ισραήλ από τις ΗΠΑ δεν έδειχνε ποτέ αθώα, αλλά τώρα δείχνει ακόµα λιγότερο αθώα, όσον αφορά την

«απόλυτη λύση» που προαναγγέλλει εδώ και καιρό ο Τραµπ...

Μποϊκοτάζ

Η νέα νοµοθεσία όµως έχει τη σηµασία της για το κίνηµα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη στο εδώ και στο τώρα. Όπως δήλωσε ο Παλαιστίνιος ηγέτης Οµάρ Μπαργκούτι, «αν υπήρχε µια συγκυρία για δράση BDS ενάντια στο σύστηµα καταπίεσης του Ισραήλ, αυτή είναι τώρα... Η επίσηµη υιοθέτηση του απαρτχάιντ από το Ισραήλ ανοίγει το δρόµο για τον παλαιστινιακό λαό, τα αραβικά έθνη και τους συµµάχους µας να πιέσουν τον ΟΗΕ να ενεργοποιήσει την αντι-απαρτχάιντ νοµοθεσία του και να επιβάλει σοβαρές κυρώσεις στο Ισραήλ, σαν αυτές που είχαν επιβληθεί στη Νότια Αφρική». Το ιρλανδικό κοινοβούλιο πρόσφατα έδειξε το δρόµο, ψηφίζοντας (ενάντια στην κυβέρνηση µειοψηφίας) την απαγόρευση εισαγωγών από τις περιοχές των εποικισµών. Όπως δήλωσε η ανεξάρτητη βουλεύτρια που προώθησε το θέµα, «είναι µόνο µια αρχή». Κι έχει δίκιο: µε τον νέο ισραηλινό νόµο καταργείται οριστικά και το φύλλο συκής της διάκρισης ανάµεσα στους «εποικισµούς στα κατεχόµενα» και το «Ισραήλ» (τα εδάφη που κατέλαβε το 1948). Φυσικά ακόµα κι αυτή η κατάφωρη κι ανοιχτή πλέον παραβίαση της διεθνούς νοµιµότητας µπορεί να περάσει ατιµώρητη. Η ΕΕ δήλωσε ότι «το πώς επιλέγει το Ισραήλ να χαρακτηρίζει τον εαυτό του είναι εσωτερικό του ζήτηµα και σεβόµαστε τη συζήτηση στο εσωτερικό του». Για άλλη µια φορά, το βάρος πέφτει στο κίνηµα αλληλεγγύης από τα κάτω...

διεθνη

25 ιουλη 2018

Αϊτή

Ιράκ

Μετά τη μείωση της επιδότησης στα καύσιμα που επέβαλε το ΔΝΤ, η κυβέρνηση της Αϊτής εξήγγειλε αυξήσεις στις τιμές τους έως και 50%. Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για το λαό στο πολύπαθο νησί, η τραγωδία του οποίου και τα διαρκή ιμπεριαλιστικά εγκλήματα εναντίον του θυμίζουν «διαρκή εκδίκηση», γιατί είχε κάποτε το θράσος να εξεγερθεί και να γίνει το πρώτο ανεξάρτητο κράτος μαύρων πρώην σκλάβων στον κόσμο. Αυτή η κληρονομιά δεν έχει πάει όμως χαμένη: Μια εξέγερση με τουλάχιστον 7 νεκρούς, στη διάρκεια της οποίας τα ρεπορτάζ μιλούσαν για «διαδηλωτές να ελέγχουν σχεδόν όλη τη χώρα», πρώτα ακύρωσε το μέτρο και στη συνέχεια υποχρέωσε και τον πρωθυπουργό σε παραίτηση…

Η εκλογική επιτυχία του Μοκτάντα Αλ Σαντρ στις εκλογές στο Ιράκ, με ένα «κοινωνικό» πρόγραμμα ενάντια και στις φιλοαμερικανικές και στις φιλοϊρανικές ελίτ, ήταν το προμήνυμα. Ξεκινώντας από τη Βασόρα, επί δύο εβδομάδες δεκάδες χιλιάδες Ιρακινοί διαδηλώνουν σε μια σειρά πόλεις, κυρίως στον πετρελαιοπαραγωγό, αλλά φτωχό νότο, με επιθέσεις σε κυβερνητικά κτίρια και γραφεία κομμάτων, αποκλεισμούς δρόμων και συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής (τουλάχιστον 8 νεκροί διαδηλωτές). Τα αιτήματα αντανακλούν την «κοινωνική ατζέντα» (ρεύμα, νερό, θέσεις εργασίας) και δημιουργούν ελπίδα να αναγεννηθεί ο «φοίνικας» της κοινωνικής διαμαρτυρίας στον αραβικό κόσμο, στη χώρα-σύμβολο της «στάχτης» του πολέμου και της θρησκευτικής βίας που ρήμαξε την περιοχή…

Παρουσίαση της ομιλίας του Ταουφίκ Χαντάντ*

Κατοχή, αντίσταση και διεθνής αλληλεγγύη Από την σχετική εκδήλωση για την Παλαιστίνη στoν πολυχώρο «Κομμούνα» στις 13 Ιούλη. Πιο αναλυτικό ρεπορτάζ υπάρχει στο Rproject.gr

ια εφ’ όλης της ύλης συζήτηση για το Παλαιστινιακό είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν όσοι βρέθηκαν στον Πολυχώρο Κομμούνα στην εκδήλωση με ομιλητή τον Αμερικανοπαλαιστίνιο ακαδημαϊκό και ακτιβιστή Ταουφίκ Χαντάντ. Ξεκίνησε αναφέροντας την αποδιοργάνωση του κινήματος αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, αποδίδοντάς το σε δύο αιτίες: η πρώτη αφορά τη γενικότερη κατάσταση της Αριστεράς, και η δεύτερη την κρίση στο ίδιο το παλαιστινιακό κίνημα, μετά την ειρηνευτική διαδικασία του Όσλο, την ήττα της δεύτερης Ιντιφάντα και τη διάσπαση μεταξύ Φατάχ-Χαμάς και αντίστοιχα Δυτικής Όχθης-Γάζας. Όπως είπε, αφήνει τον πρώτο παράγοντα στη δική μας συζήτηση, και εστίασε στο δεύτερο. Περιέγραψε τη σημερινή κατάσταση ως «μία από τις χειρότερες μετά το 1948», που όμως παράγει νέες πολιτικές εξελίξεις και δυναμικές που πρέπει να εντοπίσουμε και να αξιοποιήσουμε. Ξεκίνησε με τα «άσχημα νέα», περιγράφοντας τις τρεις μεγάλες νίκες του σιωνισμού: Μετράμε 70 χρόνια από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, 51 χρόνια από την κατάκτηση των υπόλοιπων παλαιστινιακών εδαφών και 25 χρόνια από τη διαδικασία του Όσλο.

Οι νίκες του σιωνισμού και οι αντιφάσεις τους Έκανε εκτενή αναφορά στο τι σήμαιναν οι δύο πρώτες νίκες του Ισραήλ, η ίδρυσή του το 1948 με την «καταστροφή» της παλαιστινιακής κοινωνίας και ο νικηφόρος πόλεμος του 1967, με τον οποίο κατέλαβε το υπόλοιπο 22% της ιστορικής Παλαιστίνης. Όμως αναφέρθηκε και στις αντιφάσεις που έφεραν μαζί τους αυτές οι νίκες –το γεγονός ότι οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες του ’48 παρέμειναν κοντά στις εστίες από τις οποίες είχαν ξεριζωθεί ενώ το 1967 παρέμειναν στα εδάφη που κατέλαβε το Ισραήλ. Αυτό δημιούργησε την ιστορική αντίφαση του αυτοαποκαλούμενου «εβραϊκού δημοκρατικού κράτους». Αν παραχωρήσει δικαιώματα στους Παλαιστίνιους, παύει να είναι «εβραϊκό». Αν τους κρατήσει σε συνθήκες καταπίεσης, παύει να είναι «δημοκρατικό». Η λύση της ολοκλή-

ρωσης της εθνοκάθαρσης, την οποία οι σιωνιστές ηγέτες πάντοτε ονειρεύονται, έχει μια σειρά από εμπόδια. Η εναλλακτική λύση ήταν να διαμορφωθούν περιοχές «παλαιστινιακής αυτοκυβέρνησης» μέσα στα κατεχόμενα από το Ισραήλ εδάφη, για να απομονωθεί ο παλαιστινιακός πληθυσμός μέσα σε αυτά τα «γκέτο», ενώ το Ισραήλ θα διατηρεί τον απόλυτο έλεγχο (μετακίνησης, ηλεκτρισμού, νερού, πόρων, καλλιεργήσιμων εδαφών κ.ο.κ.). Για να υλοποιηθεί αυτή η λύση χρειάζονταν όμως Παλαιστίνιους συνεργάτες, και γι’ αυτό ο Ταουφίκ χαρακτήρισε το Όσλο ως την «τρίτη μεγάλη νίκη του Ισραήλ».

Το Όσλο

Ο απολογισμός που έκανε για το Όσλο ήταν κόλαφος. Μετά το 1993, οι δυτικοί «δωρητές» (κυρίως η ΕΕ) ξόδεψαν 30 δισ. δολάρια σε «βοήθεια» η οποία πήγε στην οικοδόμηση των συνθηκών απαρτχάιντ και στη διαμόρφωση της Παλαιστινιακής Αρχής ως «εγγυητή της ασφάλειας του Ισραήλ» και ως διαχειριστή των παλαιστινιακών περιοχών ώστε να «ελαφρύνει» το Ισραήλ από το βάρος, το κόστος, τον κίνδυνο της απευθείας διακυβέρνησής τους. Όπως είπε, η «ειρηνευτική διαδικασία» δεν έχει στόχο την «ειρήνη», αλλά τη «διαδικασία». Μέσα από τη διαιώνισή της, το Ισραήλ κερδίζει χρόνο για να συνεχίζει τον εποικισμό του, για να μετατραπεί η PLO σε «συνεργάτη» (με επιτυχίες και αποτυχίες σε αυτόν το στόχο), ενώ θα συντρίβεται κάθε αντίσταση, είτε κοινωνική είτε στρατιωτική. Οι αριθμοί που παρέθεσε ήταν αποκαλυπτικοί. «Επί ειρήνης» δολοφονήθηκαν 10.000 Παλαιστίνιοι. «Επί ειρήνης» φυλακίστηκαν 100.000 Παλαιστίνιοι. Το 40% των Παλαιστινίων αντρών έχει περάσει από ισραηλινή φυλακή. «Επί ειρήνης» τριπλασιάστηκαν οι εποικισμοί στη Δυτική Όχθη. Τα

εδάφη όπου ζουν Παλαιστίνιοι έχουν πλέον κατακερματιστεί σε 70 ασύνδετες μεταξύ τους «νησίδες», όλες περικυκλωμένες είτε από εποίκους είτε από στρατιωτικές βάσεις. Η Γάζα αποτελεί τη μεγαλύτερη από αυτές τις «νησίδες», ενώ αποτελεί τη συμπύκνωση όλων των αντιθέσεων. Περιέγραψε την τραγική κατάσταση που επικρατεί, για να εξηγήσει ότι αυτή κάνει ανέφικτο να σταθεί μια «δωσιλογική» κυβέρνηση στη Γάζα και άρα την κάνουν μόνιμο «πρόβλημα» για το οποίο κανείς δεν έχει λύση.

Η «Ιντιφάντα της Γάζας»

Παρά την αποθάρρυνση που προκαλούν όλες αυτές οι καταστροφές, υπάρχουν λόγοι να ελπίζουμε, με σημαντικότερη την εμφάνιση νέων κινημάτων αντίστασης στην Παλαιστίνη. Η λαϊκή εξέγερση που εξελίσσεται στη Γάζα με τις διαδηλώσεις που ξεκίνησαν στις 30 Μάρτη και συνεχίζονται μέχρι σήμερα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «τρίτη Ιντιφάντα», αλλά στη Γάζα αυτήν τη φορά. Σύμφωνα με τον Ταουφίκ, αυτός ο ξεσηκωμός είναι η απάντηση του λαού της Γάζας στις αποτυχίες όλων των «παικτών» να δώσουν μια λύση: -Την αποτυχία του ΟΗΕ, που υποτίθεται προστατεύει τους Παλαιστίνιους, αλλά στην πράξη «διαχειρίζεται» την καθημερινότητα της πολιορκίας. -Την αποτυχία των αραβικών κρατών που κάποτε δήλωναν ότι υποστηρίζουν την Παλαιστίνη, αλλά τώρα είναι συνένοχοι στην πολιορκία. -Την αποτυχία της παλαιστινιακής ηγεσίας να οδηγήσει σε νίκες. Η μεν PLO θέλησε να αξιοποιήσει την «ειρηνευτική διαδικασία», επιχειρώντας να ενσωματωθεί στην περιφερειακή καθεστηκυία τάξη και όχι να την αμφισβητήσει. Η δε Χαμάς επίσης δεν επιδιώκει την αμφισβήτηση της περιφερειακής καθεστηκυίας τάξης, αλλά έχει επιλέξει την ένοπλη

αντίσταση. Είναι αναγκαίο να στηρίζουμε το δικαίωμα των Παλαιστινίων να αντιστέκονται, και με τα όπλα, αλλά οφείλουμε να παραδεχτούμε τις μεγάλες προκλήσεις και δυσκολίες που έχει η επιλογή της ένοπλης πάλης στη σημερινή κατάσταση, όσον αφορά την ασυμμετρία στρατιωτικής ισχύος αλλά και τον διεθνή συσχετισμό δύναμης. Για να νικήσει ο παλαιστινιακός αγώνας οφείλει να αμφισβητήσει την «υπάρχουσα τάξη πραγμάτων» και τοπικά, και περιφερειακά και διεθνώς, καθώς αυτή διαιωνίζει ή νομιμοποιεί την καταπίεση του παλαιστινιακού λαού. Γι’ αυτό και η ήττα του Ισραήλ περνάει από το χτίσιμο κινημάτων αντίστασης και τοπικά, και περιφερειακά, και διεθνώς – κινήματα που για να νικήσουν το Ισραήλ οφείλουν να αμφισβητήσουν «από τα κάτω» συνολικά τον ιμπεριαλισμό και συνεπώς τον καπιταλισμό.

Η σημασία της αλληλεγγύης Απευθυνόμενος ειδικά στους «αγωνιστές στην Ελλάδα», μίλησε για μια «σημαντική ιστορική ευκαιρία να δράσετε». Η ελληνική αστική τάξη και το κράτος της ξοδεύουν τα χρήματα των φορολογουμένων για να υποστηρίζουν το ισραηλινό απαρτχάιντ. Η ελληνική κυβέρνηση υπογραφεί συμφωνίες για το φυσικό αέριο, αλλά και για τεχνολογίες καταστολής που αφού «δοκιμαστούν» στη Γάζα θα χρησιμοποιηθούν και στους δρόμους της Αθήνας. Η συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ με το Ισραήλ είναι άνευ προηγούμενου. Με αυτά υπόψη, μας κάλεσε να χτίσουμε ένα κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, αλλά και να αξιοποιήσουμε την ευκαιρία να χτίσουμε μια ισχυρότερη Αριστερά, μέσα από την δράση σε αυτό το «ευρύτερο» δημοκρατικό κίνημα αλληλεγγύης. Αυτό το κίνημα οφείλει να πιέζει για απομόνωση-απόσυρση επενδύσεων-κυρώσεις (BDS), για την σύλληψη και δίκη των ηγετών του Ισραήλ για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, για αποδόμηση του ρατσιστικού συστήματος και για αποαποικιοποίηση της Παλαιστίνης. Στην Ελλάδα, όπως είπε, «κάθε πτυχή, κάθε όψη ελληνοϊσραηλινής συνεργασίας πρέπει να αποκαλύπτεται και να δέχεται επίθεση». Αντλώντας έμπνευση από το θάρρος που δείχνουν οι Παλαιστίνιοι, μας κάλεσε να χτίσουμε ένα αντιρατσιστικό-αντισιωνιστικό-αντιιμπεριαλιστικό-αντιισλαμοφοβικό κίνημα. Με «εργαλείο» αυτήν τη δράση, θα έχουμε την ευκαιρία να ανασυγκροτήσουμε τη διεθνή Αριστερά, αλλά και να συμβάλουμε στην ανασυγκρότηση και του ίδιου του παλαιστινιακού κινήματος.

25 ΙΟΥΛΗ 2018

Ο µύθος του «live your myth in Greece» σελ. 7

∆ΕΘ 2018: Αριστερή απάντηση στην κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ Της Κατερίνας Γιαννούλια

τη φετινή ∆ιεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης (∆ΕΘ) θα συµπυκνωθεί το σύνολο της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, του ελληνικού και ξένου κεφαλαίου που εκπροσωπεί, του ΝΑΤΟ και των µεγαλύτερων εκπροσώπων της ιµπεριαλιστικής µηχανής της Αµερικής. Μάλιστα, φέτος οι ΗΠΑ είναι η τιµώµενη χώρα της έκθεσης. Έτσι οι φιέστες που θα στηθούν από την κυβέρνηση για το δήθεν «τέλος των µνηµονίων», θα συνδυαστούν µε τιµές σε ηγετικά στελέχη του ισχυρού ιµπεριαλισµού του πλανήτη, των ΗΠΑ. Η αέναη «κανονικότητα των µνηµονίων» µέχρι το 2060, µε τον κίνδυνο του πολέµου, του ρατσισµού, του εθνικισµού και του φασισµού θα συναντηθούν στη Θεσσαλονίκη στις 8 Σεπτέµβρη. Η διαρκής λιτότητα για τους εργαζόµενους και τη λαϊκή πλειοψηφία, την οποία έχει υπογράψει η σηµερινή κυβέρνηση και δεσµεύεται από αυτή, αλλά και κάθε πολιτικός σχηµατισµός που σέβεται τα µνηµόνια, τις επιθυµίες και εντολές του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου και τις ιµπεριαλιστικές συµµαχίες (ΕΕ-∆ΝΤ-ΝΑΤΟ κλπ), µαζί µε τις επικίνδυνες σχέσεις και παρεµβάσεις που συντελούνται στην περιοχή µε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σε ρόλο εντεταλµένου του ΝΑΤΟ, θα «γιορταστούν» στη φετινή ∆ΕΘ, µε στόχο την απόλυτη παραπλάνηση των εργατικών στρωµάτων. Η εσωτερική πολιτική που µε το… «τέλος των µνηµονίων» θα έχει σε ισχύ χιλιάδες αντεργατικούς- µνηµονιακούς νόµους, αυτόµατους κόφτες, απαγόρευση απεργιών, κατώτατους µισθούς, συντάξεις πείνας, πλειστηριασµούς λαϊκής περιουσίας, ιδιωτικοποιήσεις των πάντων, ταξική-αφόρητη φορολογία, ελαστική εργασία σε δηµόσιο και ιδιωτικό τοµέα, αύξηση εργατικών ατυχηµάτων, ασυδοσία εργοδοτών, αύξηση κερδών για τους πλούσιους, κρατικές επιδοτήσεις επιχειρηµατιών, πληρωµή του άδικου κι επονείδιστου χρέους, θα προσθέτει βάρη µε την ένταση της ιµπεριαλιστικής επιλογής του ελληνικού κεφαλαίου και του ΝΑΤΟ. Βάρη οικονοµικά, που θα αφαιρούν κοινωνικούς πόρους για τους πολεµικούς εξοπλισµούς. Βάρη επικινδυνότητας για την καθηµερινότητα των εργαζοµένων, αφού οι συµµαχίες µε τους µεγαλύτερους δολοφόνους του πλανήτη και της περιοχής (Ισραήλ, ΗΠΑ,

Αίγυπτος κλπ), ακόµα και σε «καιρό ειρήνης» προκαλούν επικίνδυνα επεισόδια. Βάρη ιδεολογικής ενίσχυσης του ρατσισµού, του εθνικισµού και του φασισµού, που προσπαθούν να αποσπάσουν την προσοχή του εργατικού κινήµατος και να την προσανατολίσουν σε διχαστικούς στόχους, σε σκοτεινά µονοπάτια που κανένα όφελος δεν φέρνουν, παρά µόνο ευνοούν τα συµφέροντα των εργοδοτών. Σε όλα αυτά θα παρουσιαστεί και η µνηµονιακή αντιπολίτευση για να αντιπαρατεθεί από τα δεξιά στην κυβέρνηση, για να µετασχηµατίσει την οργή, την αγανάκτηση και την απογοήτευση-αδυναµία της εργατικής πλειοψηφίας σε µελλοντική ψήφο στα παραδοσιακά και παλιότερα συστηµικά κόµµατα, που υποτίθεται ότι δεν κοροϊδεύουν, ότι τάχα δεν είναι µε τα µνηµόνια, γι’ αυτό «αξίζουν επιβράβευση».

Αριστερά Η Αριστερά σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο δεν µπορεί να αφήσει άθικτο αυτό το σκηνικό που στήνεται επιµελώς, αφήνοντας εκτεθειµένους χιλιάδες εργαζόµενους στην προπαγάνδα της κοινωνικής ανάκαµψης µέσω της ιδιωτικής ανάπτυξης των µεγαλοεπιχειρηµατιών και της «ισχυρής

Ελλάδας» µέσω της επιθετικής εξωτερικής πολιτικής. Η δυναµική παρέµβαση της Αριστεράς µπορεί να κάνει τη διαφορά, εµφανίζοντας τον κόσµο της στους δρόµους της Θεσσαλονίκης, οργανώνοντας συλλογικά όλους αυτούς που καταλαβαίνουν την κοροϊδία και ψάχνουν αποτελεσµατική αντεπίθεση. Η σοβαρή οργάνωση της πρώτης µάχης της χρονιάς και της πρώτης απάντησης στα ψέµατα του «τέλους των µνηµονίων» και της «ισχυρής Ελλάδας» από εργατική και κοινωνική σκοπιά δεν µπορεί να γίνει µε παλιές και προβλέψιµες συνταγές. Είναι προφανές σε όλες και όλους ότι οι συγκεντρώσεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και του κυβερνητικού συνδικαλισµού γίνονται για την «τιµή των όπλων», για συνδικαλιστικό τουρισµό, ενώ στην ουσία ενισχύουν τις κυβερνητικές-αντεργατικές επιλογές. Γι’ αυτό και είναι όλο και πιο ολιγάριθµες και εκφυλισµένες. Από την άλλη, οι κατακερµατισµένες, πολλαπλές συγκεντρώσεις της πολιτικής και συνδικαλιστικής Αριστεράς επίσης δεν πείθουν τον ευρύ λαϊκό κόσµο για την αποτελεσµατικότητά τους και τις πιθανότητες επιτυχίας στο πεδίο της πραγµατικής ζωής. Η καθαρότητα

των πολιτικών πλαισίων στην κάθε λεπτοµέρεια του πολιτικού σχεδίου κάθε πολιτικής ή συνδικαλιστικής συλλογικότητας δεν εµπνέει κανέναν άλλον πέρα από ένα τµήµα των οργανωµένων δυνάµεων του κάθε σχηµατισµού. Αυτός ο τρόπος δεν βγάζει πουθενά, δεν οδηγεί σε ανασυγκρότηση του κινήµατος και δεν απευθύνεται ούτε καν στην οργανωµένη βάση της Αριστεράς που υπήρχε από το 2010 έως το 2013.

Επανεκκίνηση του κινήµατος

H εµπειρία των κινητοποιήσεων µετά την προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 δείχνει ότι µόνο η ενότητα της Αριστεράς φέρνει αποτελέσµατα και αξιοσηµείωτη µαζικότητα. Τέτοιο παράδειγµα αποτελεί η πρόσφατη απόπειρα της ενιαίας, ριζοσπαστικής και απεργιακής απάντησης στην «Κοινωνική Συµµαχία» στις 30 Μάη που έδειξε τις αυξηµένες δυνατότητες για την επανεκκίνηση ενός διεκδικητικού εργατικού κινήµατος µε πιθανότητες νίκης. Η προσήλωση στη συνέχεια αντίστοιχων πρωτοβουλιών, που θα εκπέµπουν ενωτική, ριζοσπαστική και αποφασιστική παρέµβαση της Αριστεράς στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο, αλλά και στους χώρους δουλειάς και τα σωµατεία, µπορεί να κινητοποιήσει κόσµο που θέλει να παλέψει, αλλά αισθάνεται ανώφελη και αδιέξοδη την τακτική της διάσπασης των δυνάµεων. Το δίπολο Τσίπρας-Μητσοτάκης θα κάνει πρόβα στη Θεσσαλονίκη στις 8 Σεπτέµβρη. Σε αυτό το «multiple choice» η Αριστερά πρέπει να προσθέσει ένα κουτάκι επιλογής. Η πίεση της «χρήσιµης» επιλογής ή της «χρήσιµης» ψήφου αργότερα δεν µπορεί να αντιµετωπιστεί αποτελεσµατικά από διαφορετικές αριστερές οµάδες κάποιων εκατοντάδων ατόµων, όσο καλές αναλύσεις και θεωρίες και αν έχουν. Η συνένωση δυνάµεων σε ριζοσπαστική κατεύθυνση, χωρίς εκπτώσεις στα βασικά επίδικα είναι απαραίτητη. Με αυτό τον τρόπο και σε επαφή µε τα συνδικάτα, χωρίς εγκλωβισµό ή ενσωµάτωση στις συνδικαλιστικές γραφειοκρατικές ηγεσίες τους, οι δικές µας δυνάµεις του Κόκκινου ∆ικτύου στη ΛΑΕ και του Κόκκινου ∆ικτύου Εργαζοµένων στο ΜΕΤΑ αντιµετωπίζουµε τη διαδήλωση στη ∆ΕΘ και τα σήµατα που θα σταλούν στο εργατικό κίνηµα µέχρι τότε, θέλοντας να είµαστε χρήσιµοι στον κόσµο της δουλειάς, στον κόσµο των κινηµάτων που έχει αντέξει το δύσκολο διάστηµα από το 2015 και µετά και προσπαθεί µε συνέπεια και συνέχεια να µαζικοποιήσει τις αντιστάσεις και να οργανώσει την αριστερή απάντηση στην κατρακύλα του ενσωµατωµένου και συστηµικού ΣΥΡΙΖΑ.