EA 414-415 by dea.org.gr ΔΕΑ

Φύλλο Νο 414-415 | 29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2018 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Η κρίση στην Τουρκία, ο ρόλος των ΗΠΑ και εµείς

Η ασύµµετρη απειλή ενός θανατόφιλου κράτους

Χιλή 1973: Η πορεία προς µια τραγική ήττα

σελ. 15

σελ. 14

σελ. 4, 5

Τα Δυτ. Βαλκάνια σε διαδικασία ΝΑΤΟποίησης σελ. 10-11, 12

ÏÕÔÅ ÌÅ ÔÇÍ ÁÑÉÓÔÅÑÏÌÍÇÌÏÍÉÁÊÇ ÓÊÕËËÁ ÔÏÕ ÔÓÉÐÑÁ, ÏÕÔÅ ÌÅ ÔÇÍ ÁÊÑÏÄÅÎÉÁ ÍÅÏÖÉËÅËÅÕÈÅÑÇ ×ÁÑÕÂÄÇ ÔÏÕ ÌÇÔÓÏÔÁÊÇ

ÐñÝðåé êáé µðïñïýµå íá áíáôñÝøïõµå ôá µíçµüíéá

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού από την Εφ.Συν.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ Της σύνταξης...

Πέρα από τους

επικοινωνιακούς πανηγυρισµούς για το τάχα τέλος των µνηµονίων, όλοι γνωρίζουν ότι η κυβέρνηση του Αλ. Τσίπρα έχει δεσµευτεί για τη συνέχεια της µνηµονιακής πολιτικής απαρέγκλιτα µέσα στην επόµενη πενταετία, ενώ η «εποπτεία» θα συνεχιστεί µέχρι το… 2060!

29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2018

∆ΕΘ, 8 Σεπτέµβρη 2018

Το εργατικό κίνηµα και η Αριστερά καλούνται να παρουσιάσουν τις δυνάµεις τους στο δρόµο

Είναι µια συµφωνία για παράταση της βάρβαρης λιτότητας για µια ολόκληρη ιστορική εποχή.

Αν αυτό επιβληθεί,

οι συνέπειες πάνω στους εργαζόµενους και τις λαϊκές τάξεις θα είναι συντριπτικές. Οι µισθοί, οι συντάξεις, οι κοινωνικές δαπάνες θα υποστούν νέα βαριά πλήγµατα, ενώ οι ιδιωτικοποιήσεις αποκτούν ρυθµό που θα ζήλευε ακόµα και η Μάργκαρετ Θάτσερ.

Από την πολιτική

αυτή υπάρχουν κερδισµένοι: η ντόπια κυρίαρχη τάξη βρήκε µέσω της συντριβής των µισθών και των εργατικών δικαιωµάτων τρόπους ενίσχυσης της κερδοφορίας παρά την κρίση. Αυτοί οι κερδισµένοι, µαζί µε τους «θεσµούς» της ΕΕ και των δανειστών έχουν κάθε συµφέρον να «κλείσουν» την πολιτική αντιπαράθεση στα όρια του διλλήµατος µεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Ν∆.

Οι υποσχέσεις του

Αλ. Τσίπρα για µνηµονιακή πολιτική «µε ανθρώπινο πρόσωπο» είναι απολύτως παραπειστικές. Οδηγούν σε απλή και καθαρή παράταση της µνηµονιακής λιτότητας.

Το ίδιο παραπειστικές είναι οι υποσχέσεις του Κυρ. Μητσοτάκη, που ισχυρίζεται ότι, εµπεδώνοντας την κυριαρχία των δυνάµεων του κεφαλαίου, θα αυγατίσει το µερίδιο που φτάνει στους εργαζόµενους. ∆εν είναι τυχαίο ότι οι υποσχέσεις του Μητσοτάκη προς το κεφάλαιο είναι απτές και συγκεκριµένες (π.χ. µείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων και των εργοδοτικών εισφορών), ενώ στους εργαζόµενους απευθύνονται µόνο γενικόλογα και δηµαγωγικά σχήµατα.

Η απόρριψη

του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ και της ακραία νεοφιλελεύθερης Ν∆ είναι µια πρώτη προϋπόθεση για να συνεχίσουµε τη µάχη για την ανατροπή των µνηµονίων.

Είναι µια µάχη

που πρέπει και µπορούµε να

κερδίσουµε.

Με τις µεθόδους

του αγώνα από τα κάτω, τις απεργίες, τις διαδηλώσεις, τις καταλήψεις, που µαζικά χρησιµοποίησε ο κόσµος µας στην περίοδο των µεγάλων αγώνων του 2010-2013.

Η µόνη αξία

στη συζήτηση περί του τυπικού τέλους των µνηµονίων είναι ετούτη: έφτασε η ώρα να ανοίξουµε ξανά τους λογαριασµούς, να απαιτήσουµε να πάρουµε πίσω τα χαµένα, να απαιτήσουµε τα αναγκαία για µια αξιοπρεπή ζωή.

Η διαµόρφωση

ενός συνεκτικού προγράµµατος διεκδικήσεων, που θα λογοδοτεί στις ανάγκες του κόσµου µας, που θα συνενώνει και θα κλιµακώνει αγώνες και πρωτοβουλίες, είναι µια πρώτη προτεραιότητα.

Με βάση αυτό

το πρόγραµµα αιτηµάτων και διεκδικήσεων πρέπει να οικοδοµηθεί το «στρατόπεδο», το µέτωπο των δυνάµεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που θα θέλουν και θα µπορούν να το επιβάλουν, παλεύοντας και παίρνοντας τις αναγκαίες πρωτοβουλίες και στο πολιτικό πεδίο.

Αυτό θα είναι το µοτίβο της περιόδου που έρχεται. Και πάνω στα ζητήµατα αυτά θα πρέπει να αρχίσουµε να παρουσιάζουµε τις απαντήσεις. Αρχίζοντας από τη φετινή διαδήλωση στη ∆ΕΘ.

Της Κατερίνας Γιαννούλια

προστά µας έχουµε µια ∆ιεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης (83η ∆ΕΘ) που θα τα έχει όλα, σε έντονο βαθµό: Μια κυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) που, καπηλευόµενη το όνοµα της Αριστεράς, µας έχει ταράξει στο συµβολισµό και τα ψέµατα και, µετά τα µνηµόνια και την απόλυτη υποταγή στις επιλογές του µεγάλου κεφαλαίου, µε το βλέµµα κολληµένο στις επόµενες εκλογές, κάνει αγωνιώδεις προσπάθειες να ανασύρει ό,τι θυµάται από το αριστερό-ριζοσπαστικό λεξιλόγιο, µήπως καταφέρει να αποφύγει την εκλογική κατάρρευση. Μια Ν∆ που προσπαθεί να εκφράσει και την ακροδεξιά, σε συνδυασµό µε δεξιά και νεοφιλελεύθερη κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ. Το µεγαλύτερο ιµπεριαλισµό του πλανήτη, µε τις πολεµικές µηχανές του να ζητάνε περισσότερους εξοπλισµούς από τις χώρες του ΝΑΤΟ, µε τις αχόρταγες κι επιθετικές πολυεθνικές του, τις ΗΠΑ, ως τιµώµενη χώρα. Και µε την ελληνική κυβέρνηση να τις…τιµά, εδώ και καιρό, περισσότερο από ποτέ! «Μακεδονοµάχους» και Χρυσαυγίτες να επιχειρούν να ξαναβγούν στους δρόµους µε δολοφονικές διαθέσεις, σε πολιτικό περιβάλλον που θεωρούν ευνοϊκότερο για το εθνικιστικό και ρατσιστικό τους δηλητήριο. Ένα εργατικό κίνηµα και µια Αριστερά που καλούνται να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, να αντιµετωπίσουν αποτελεσµατικά και στο βαθµό που αναλογεί στον καθένα όλους τους παραπάνω παράγοντες και να παρουσιάσουν αγωνιστικά κι αποφασιστικά τις δυνάµεις τους στην πρώτη και σηµαδιακή διαδήλωση της χρονιάς. Μιας χρονιάς που φέρεται ως η πρώτη «µετα-µνηµονιακή», που είναι προεκλογική κι εµπεριέχει νέα σκληρά µέτρα για τον κόσµο της δουλειάς.

Ψέµατα

Η κυβέρνηση έχει παράξει ή έχει διατηρήσει σε ισχύ µια «νοµιµότητα» που µπορεί να αφήνει ανθρώπους σαν την Ηριάννα (και πολλούς άλλους) στη φυλακή και να βγάζει άνετα τους καταχραστές δηµοσίου χρήµατος, όπως στην περίπτωση του Φλώρου της Energa. Η κυβέρνηση, που είχε υποσχεθεί (σε µια άλλη ∆ΕΘ) το πρόγραµµα της Θεσσαλονίκης, έχει υπογράψει κι εφαρµόσει µνηµόνια κι όποια µνηµονιακή υποχρέωση είχε παραµείνει στα χαρτιά. Έχει δηµιουργήσει κι έχει αφήσει άθικτο όλο το µνηµονιακό-αντεργατικό-αντικοινωνικό οπλοστάσιο των 714 µνηµονιακών νόµων, 60.000 διατάξεων και 300.000 υπουργικών αποφάσεων! Οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, από κυβέρνηση «της αριστεράς και της ρήξης», έχουν ξεφτιλιστεί σε κυβέρνηση που εφάρµοσε την κατάργηση της απεργίας, την κατάρρευση των συντάξεων και των κοινωνικών-προνοι-

ακών παροχών, τις φοροεπιδροµές στα εργατικά στρώµατα, τους πλειστηριασµούς της λαϊκής περιουσίας, τις αθρόες ιδιωτικοποιήσεις του δηµόσιου πλούτου, την επέκταση της ελαστικής εργασίας ακόµα και στο ∆ηµόσιο, την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας. Στη θητεία της πολλαπλασιάστηκαν τα εργατικά «ατυχήµατα», η νοµότυπη κι ανεξέλεγκτη ασυδοσία των εργοδοτών, οι θανατηφόρες πληµµύρες και πυρκαγιές. Αυξήθηκαν η κυριαρχία του ΝΑΤΟ και της FRONTEX, τα ρατσιστικά hotspots µε εξαθλιωµένους µετανάστες/πρόσφυγες, οι συνεργασίες µε κράτη δολοφόνους (Ισραήλ, Αίγυπτος κλπ), οι διχασµοί και οι ανταγωνισµοί µε τους γειτονικούς λαούς (Τουρκία, Μακεδονία), η εµπλοκή στα πολεµικά «παιχνίδια» στην περιοχή και όχι µόνο. Για να κρυφτούν όλα αυτά από έναν λαό που αγωνίστηκε, πίστεψε στη συλλογική δύναµη και ψήφισε τελικά τον ΣΥΡΙΖΑ, διεξάγεται η… «επιχείρηση σουπιά», µε πολύ µελάνι (µεταφορικά και κυριολεκτικά, αφού τα φιλικά ΜΜΕ αναγκάζονται να χρησιµοποιήσουν µπόλικο για να θολώσουν τα µυαλά). Οι συµβολισµοί τύπου οµιλία Τσίπρα στο Νεώριο της Σύρου, η παραπλάνηση κι η ακατάσχετη ρητορεία δήθεν κοινωνικής κι εργατικής ευαισθησίας για τις Συλλογικές Συµβάσεις Εργασίας (ΣΣΕ), την «αύξηση» του κατώτατου µισθού, την «αναίρεση» (αναβολή;) της µείωσης των συντάξεων, την τακτοποίηση του κράτους-λάφυρο, σκοντάφτουν στην πραγµατικότητα της µεγάλης πλειοψηφίας των εργαζοµένων. Όχι µόνο γιατί το 20ευρο, που ίσως δοθεί ως αύξηση στον κατώτερο µισθό, θα εξανεµιστεί από τη µείωση του αφορολόγητου και τη διατήρηση του υποκατώτατου µισθού. Όχι µόνο γιατί η επεκτασιµότητα των ΣΣΕ εξαρτάται από τις εργοδοσίες, που θα πρέπει να θέλουν να δηλώσουν ότι απασχολούν το 51% του εργατικού δυναµικού του κλάδου. Όχι µόνο γιατί οι οµαδικές απολύσεις έχουν διευκολυνθεί µε νοµοθέτηµα του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι µόνο γιατί η Επιθεώρηση Εργασίας πάσχει από σφοδρή έλλειψη προσωπικού και νοµικού πλαισίου προστασίας των εργαζοµένων. Όχι µόνο γιατί µπροστά στα µάτια µας ιδιωτικοποιούνται ∆ΕΗ, ΕΛΠΕ, νερό, Ελληνικό, λιµάνια κι αεροδρόµια. Όχι µόνο γιατί ρηµάζει ραγδαία η δηµόσια υγεία και παιδεία, τα ασφαλιστικά ταµεία, οι δήµοι κι οι δοµές της Περιφέρειας. Όχι µόνο γιατί όσο και να αναβληθεί η απάνθρωπη περικοπή των συντάξεων για το προ του 2016 διάστηµα, οι σηµερινές συντάξεις είναι µειωµένες κατά 30% µέσω του νόµου Κατρούγκαλου, ενώ η κυβέρνηση έχει ψηφίσει µείωση των συνταξιοδοτικών δαπανών πολλών δισ. ευρώ µέχρι το 2020, µε φόντο το 2025 το κράτος να καλύπτει µόνο την εθνική σύνταξη κι όλα τα υπόλοιπα οι ασφαλιστικές εισφορές των εργαζοµένων κι όσων εργοδοτών… ευαρεστούνται. (συνέχεια στη σελ. 6)

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/754747-11 της Εθνικής Τράπεζας. • Υπεύθυνος Γρηγόρης Δεµέστιχας, τηλ 6976564624

πολιτικη

29 αυγουστου 2018

Ποια έξοδος; Του Αντώνη Νταβανέλου

Αλέξης Τσίπρας διάλεξε την Ιθάκη και τις πολλές παραπομπές στην ομηρική Οδύσσεια για να «πανηγυρίσει» το τέλος του μνημονιακού προγράμματος και να ζητήσει το δικαίωμα να καθοδηγήσει ο ίδιος και το κόμμα του τη νέα εποχή που υποτίθεται ότι θα ακολουθήσει. Ήταν μια κακή επιλογή. Στο παραμύθι του Ομήρου η περιπέτεια φτάνει πράγματι σε ένα κάποιο «τέλος» με την επιστροφή στην Ιθάκη, αλλά ο βασιλιάς Οδυσσέας ήταν ο μοναδικός επιζών. Ο στόλος, τα πληρώματα, όλοι του οι σύντροφοι, είχαν στο μεταξύ χαθεί στα κύματα. Επίσης ο ομηρικός Οδυσσέας, σκοτώνοντας στην Ιθάκη όλους τους μνηστήρες, επιτυγχάνει να κρατήσει τη βασιλική εξουσία, όμως μόνο προσωρινά. Η οργή των επιγόνων τους θα δημιουργήσει μια νέα κρίση που, για να αντιμετωπιστεί, θα χρειαστεί μια νέα δραστική παρέμβαση των θεών, δηλαδή των δυνάμεων εκείνων που μπορούν να παρομοιαστούν με τους σύγχρονους «διεθνείς θεσμούς» όπως η τρόικα…

Υποκρισία Στο διάγγελμα του Τσίπρα κυριάρχησε η υποκρισία. Όλοι γνωρίζουν ότι το τέλος των μνημονίων είναι ένα χοντροκομμένο ψέμα. • Γιατί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει δεσμευτεί –και έχει δεσμεύσει τις μελλοντικές κυβερνήσεις– ότι κανένας μνημονιακός νόμος, διάταξη ή ρύθμιση δεν θα είναι θεμιτό να ανατραπεί ή να τροποποιηθεί… χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της τρόικας. • Γιατί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει δεσμευτεί ότι θα παραμείνει το καθεστώς της «ενισχυμένης εποπτείας» (Enhanced Surveillance) μέχρις ότου αποπληρωθεί τουλάχιστον το 75% του ελληνικού χρέους, δηλαδή μέχρι τουλάχιστον το… 2060! Η οικονομική και κοινωνική πολιτική όλων των επόμενων κυβερνήσεων θα είναι κάτω από τον δρακόντειο έλεγχο των συνεργείων της τρόικας, που –ανά τρίμηνο!– θα ελέγχουν κάθε μέτρο, έχοντας τη δυνατότητα να επιβάλουν «αυτοματισμούς» λιτότητας. • Γιατί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει δεσμευτεί –και έχει δεσμεύσει τις επόμενες κυβερνήσεις– σε μια παράλογη κι εξαιρετικά αντιδραστική πολιτική διασφάλισης «πλεονασμάτων» της τάξης του 3,5% του ΑΕΠ για την επόμενη πενταετία και πάνω από 2% στη συνέχεια. Σε όσους περιφέρουν τα «πλεονάσματα» που επιτεύχθηκαν στα δύο τελευταία χρόνια ως απόδειξη επιτυχίας της κυβερνητικής πολιτικής, θα θέλαμε να θυμίσουμε ότι η εμπειρία του φετινού καλοκαιριού αποδεικνύει ότι τα «πλεονάσματα» στάζουν αίμα απλών ανθρώπων. Γιατί αυτοί οι στόχοι δημιούργησαν τις συνθήκες μέσα στις οποίες στο Μάτι βρήκαν τραγικό θάνατο 97 άνθρωποι, σε μια φωτιά πλάτους 2 χιλιομέτρων, σε μια περιοχή μόλις 30 χλμ. από το κέντρο της Αθήνας! Γιατί αυτοί οι στόχοι δημιούργησαν τις συνθήκες μέσα στις οποίες στα νοσοκομεία δεν υπάρχουν

Σκίτσο του Μιχάλη Κουντούρη από την «Εφ.Συν.»

σήμερα διαθέσιμοι π.χ. αντιοφικοί οροί, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν να πεθάνουν από δάγκωμα φιδιού άνθρωποι σε μια ευρωπαϊκή χώρα στον 21ο αιώνα! Γιατί αυτοί οι στόχοι δημιούργησαν τις συνθήκες κατάρρευσης της ΔΕΗ, με αποτέλεσμα τα μπλακ άουτ στην Αθήνα, ή σε ένα νησί πολυτελούς τουρισμού όπως η Ύδρα.

Λιτότητα διαρκείας

Η συνέχιση αυτής της πολιτικής σημαίνει λιτότητα διαρκείας. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι κατόρθωσε να ρίξει την ανεργία κάτω από το 20%. Κρύβει όμως ότι αυτό οφείλεται στην αναγκαστική μετανάστευση 500.000 νέων και στη ραγδαία αύξηση της ελαστικότητας και της προσωρινότητας στις εργασιακές σχέσεις. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι θα επαναφέρει τη δυνατότητα υπογραφής Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Κρύβει όμως ότι σε συνθήκες μαζικής ανεργίας και ακραίας ελαστικοποίησης, το περιεχόμενο των ΣΣΕ θα υπαγορευτεί από τους εργοδότες, αν αυτό αφεθεί να ρυθμιστεί από τον «αυθόρμητο» συσχετισμό δύναμης μέσα στην αγορά εργασίας. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι θα επαναδιαπραγματευτεί με την τρόικα για τις επερχόμενες περικοπές των συντάξεων. Κρύβει όμως ότι οι περικοπές έχουν ήδη συντελεστεί για τους «νέους» συνταξιούχους (όσους συνταξιοδοτήθηκαν μετά το νόμο Κατρούγκαλου) και αποφεύγει συστηματικά να δεσμευτεί για το τι θα κάνει, αν η τρόικα αρνηθεί την αναβολή στην περικοπή των παλαιών συντάξεων. Στα χρόνια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, στα χρόνια του 3ου μνημονίου μετά το καλοκαίρι του 2015, συνεχίστηκε και κλιμακώθηκε η πολιτική που επέβαλαν το

1ο και το 2ο μνημόνιο, η πολιτική της σοσιαλφιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας του Γ. Παπανδρέου, της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς του Αντ. Σαμαρά και της αναγκαστικής –κάτω από την απειλή του μεγάλου κοινωνικού κινήματος αντίστασης– μετωπικής συνεργασίας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Το αποτέλεσμα ήταν μια κολοσσιαία μεταφορά πλούτου-εισοδημάτων, γης, ακινήτων κ.ο.κ. από το κάτω προς το πάνω τμήμα της κοινωνίας. Αυτό είναι το κεκτημένο της ντόπιας κυρίαρχης τάξης από τη μνημονιακή περίοδο, συμπεριλαμβανομένης της κυβερνητικής εποχής του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, ταυτόχρονα, αυτή η πολιτική δεν μπορεί να εμπνεύσει αισιοδοξία ούτε στην κυρίαρχη τάξη. Κανείς δεν έχει την πρόθεση να πανηγυρίσει ειλικρινά για την πολυδιαφημισμένη «έξοδο στις αγορές». Η γενικότερη εκτίμηση για τη διεθνή οικονομική συγκυρία, η κρίση στην Τουρκία και το σκοτεινό περιβάλλον στην Ιταλία, ενισχύουν τους δισταγμούς ακόμα και για την πρώτη δοκιμαστική (και «πειραγμένη») έκδοση ομολόγων που συζητιόταν για το φθινόπωρο, μπροστά στον κίνδυνο να καταγραφεί ότι η αναχρηματοδότηση του ελληνικού χρέους θα γίνει πολύ ακριβή υπόθεση. Σήμερα η «απόδοση» του ελληνικού δεκαετούς ομολόγου είναι 4,19%, σε σύγκριση με το 1.83% του πορτογαλικού και 1,42% του ισπανικού… Ο Ν. Χριστοδουλάκης, ο πρώην «τσάρος» της Οικονομίας στην εποχή Σημίτη, επιμένει στη δημόσια συζήτηση με αρθρογραφία που προτείνει μία αρκετά διαφορετική πορεία (πολυετή αναστολή εξόδου στις αγορές, διαπραγμάτευση για μείωση των πλεονασμάτων κατά 50%, αύξηση δημόσιων επενδύσεων και

μείωση φορολογίας επιχειρήσεων, κατάργηση της δυνατότητας αυτόματης ιδιωτικοποίησης μεγάλων δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών). Όμως αυτή η μετριοπαθής σοσιαλφιλελεύθερη πρόταση μοιάζει «αριστερισμός» μπροστά σε αυτά που έχει συμφωνήσει ο Τσίπρας με τους δανειστές. Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ έχει ξαναζωντανέψει τη Δεξιά, που είχε βρεθεί στο καναβάτσο μετά την πολιτική ήττα της το 2015. Ο Μητσοτάκης απειλεί με μια φιλοεργοδοτική επέλαση, με σημαία το σύνθημα για μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, το οποίο προσπαθεί να επιβάλει ως το μοναδικό μέσο για τη… μείωση της ανεργίας!

Η δική μας απάντηση

Το εργατικό κίνημα και η ριζοσπαστική Αριστερά οφείλουν να δώσουν τη δική τους εκδοχή, τη δική τους απάντηση στο ερώτημα του περιεχομένου της «εξόδου» από τα μνημόνια. Που αναγκαστικά θα πρέπει να έχει δύο σκέλη: Αφενός, ένα ελάχιστο πρόγραμμα άμεσων διεκδικήσεων με στόχο τη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων. Αφετέρου, όμως, την απάντηση στο ερώτημα ποιες δυνάμεις μπορούν αγωνιστικά και πολιτικά να επιβάλουν αυτό το πρόγραμμα, δηλαδή μια σαφή μετωπική πρόταση ενότητας στη δράση. Το μέτωπο της ριζοσπαστικής Αριστεράς, με σαφείς προγραμματικές δεσμεύσεις με βάση τις ανάγκες του κόσμου μας, είναι σήμερα η προϋπόθεση για να αποφύγουμε ένα άλλο ομηρικό δίλλημα: τη Σκύλλα του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ ή τη Χάρυβδη της επερχόμενης Δεξιάς.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

29 αυγουστου 2018

Η διεθνής σημασία της κρίσης ο ρόλος των ΗΠΑ και εμείς Το παγκόσμιο χρέος σε δολάρια έχει διπλασιαστεί μετά την ύφεση του 2009, φτάνοντας τα 11,4 τρισ., με τα 3,7 τρισ. να αφορούν τις «αναδυόμενες» οικονομίες. Τα επόμενα 7 χρόνια, κυβερνήσεις, εταιρίες και τράπεζες θα κληθούν να αποπληρώσουν ή να αναχρηματοδοτήσουν 2,7 τρισ. δολάρια, σε συνθήκες αυξανόμενου κόστους δανεισμού και ενός ισχυρότερου δολαρίου, συνθήκες που δημιουργούν μια «τέλεια καταιγίδα» για εκείνες τις οικονομίες που εξαρτώνται από το ξένο κεφάλαιο. Η κρίση της Τουρκίας είναι πραγματική και κυρίως προειδοποιεί για πιθανές εξελίξεις διεθνώς, των οποίων οι εκδηλώσεις/επιπτώσεις δεν περιορίζονται στις «αναδυόμενες» οικονομίες υποχρεωτικά, αλλά βάζουν ερωτηματικό και δίπλα σε διάφορα «success story» (π.χ. Πορτογαλία).

Του Πάνου Πέτρου

ια άλλη μια φορά μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016, το καλοκαίρι αποδείχτηκε πολύ «θερμό» στην Τουρκία. Η χρονική σύμπτωση της δραματικής επιδείνωσης στις σχέσεις με τις ΗΠΑ και της όξυνσης των οικονομικών προβλημάτων δημιούργησαν ένα εξαιρετικά ασταθές σκηνικό. Η χρονική σύμπτωσή τους άνοιξε μια συζήτηση για το αν η Τουρκία αντιμετωπίζει μια πραγματική οικονομική κρίση ή αν δέχεται «οικονομικό πόλεμο» από έξω. Στο δεύτερο σενάριο επενδύει ρητορικά ο Ερντογάν. Δεν έχει άδικο, όσον αφορά τις ενέργειες και το ρόλο των ΗΠΑ στην επιδείνωση της κατάστασης στην Τουρκία, αλλά είναι η μισή αλήθεια για να ερμηνεύσει κανείς όλες τις εξελίξεις υπό το πρίσμα της «αμερικανικής επιθετικότητας».

Μια πραγματική οικονομική κρίση... Τα οικονομικά προβλήματα συσσωρεύονταν από καιρό στην Τουρκία και όλοι γνώριζαν ότι θα οξυνθούν. Είναι κοινό μυστικό άλλωστε ότι η πρόβλεψη για μια επερχόμενη οικονομική κρίση αποτέλεσε έναν από τους βασικούς λόγους που ο ίδιος ο Ερντογάν επέλεξε τις πρόωρες εκλογές, για να «οχυρωθεί» απέναντι στις εξελίξεις. Φυσικά η τουρκική οικονομία μεγεθύνεται με αξιοζήλευτους για τα κράτη-μέλη της ΕΕ ρυθμούς και γενικότερα απέχει (προς το παρόν…) από τις δραματικές συνθήκες «κατάρρευσης» (όπως αρέσκονται συχνά-πυκνά να προβλέπουν/φαντασιώνονται για τη γείτονα χώρα διάφοροι αναλυτές του «πατριωτικού χώρου» και των μιλιταριστικών σάιτ) που βίωσαν άλλες οικονομίες στη διάρκεια της κρίσης. Όμως τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, είναι σοβαρά. Υπήρχαν προμηνύματα για τις εγγενείς αδυναμίες της τουρκικής οικονομίας, όπως ο καλπασμός του πληθωρισμού και η συσσώρευση χρεών από τις επιχειρήσεις. Η υποχώρηση της λίρας έναντι του δολαρίου είχε ξεκινήσει εδώ και αρκετό καιρό, πριν πάρει τη μορφή «κατήφορου» τον Αύγουστο. Η «έκρηξη» της οικοδομικής δραστηριότητας μετά το 2009 στηρίχθηκε σε μαζικό δανεισμό από το εξωτερικό. Αυτό στήριξε το «τουρκικό θαύμα», καθιστώντας την Τουρκία μια από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες «αναδυόμενες» οικονομίες, αλλά η χώρα συσσώρευσε τεράστια χρέη σε δολάρια. Οι εταιρίες realestate (στων οποίων τη δραστηριότητα οφείλεται το 20% της ανάπτυξης των τελευταίων χρόνων) είχαν στα τέλη του 2016 χρέη εκ των οποίων το 90% σε ξένο νόμισμα. Συνολικά, τα χρέη σε ξένο νόμισμα των τουρκικών επιχειρήσεων, χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και νοικοκυριών

φτάνουν στο 70% του ΑΕΠ. Οι τουρκικές τράπεζες έχουν να αποπληρώσουν πάνω από 100 δισ. εξωτερικού χρέους μέσα στο επόμενο έτος. Η κατάρρευση της τουρκικής λίρας έναντι του δολαρίου (παρά τη σχετική σταθεροποίηση, έχει ήδη χάσει το 40% της αξίας της φέτος) έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο ερωτηματικό γύρω από τη δυνατότητα αποπληρωμής αυτών των χρεών.

της Δύσης (με παραλλαγές σε Ευρώπη και ΗΠΑ) απάντησαν με μια άνευ προηγουμένου πολιτική «ποσοτικής χαλάρωσης» (μείωση των επιτοκίων σε ιστορικά χαμηλά, αγορά ομολόγων από ιδιωτικές τράπεζες) που «έριξε» 15 τρισ. δολάρια στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Μεγάλο μέρος κατευθύνθηκε σε δάνεια κι επενδύσεις στις «αναδυόμενες» οικονομίες, όταν τα περιθώρια κέρδους εκεί ήταν μεγαλύτερα. Η Τουρκία υπήρ-

Με τον τερματισμό της ποσοτικής χαλάρωσης, το χρήμα των «επενδυτών» επιστρέφει στην ασφάλεια των ΗΠΑ (και δευτερευόντως της ΕΕ), καθιστώντας εξαιρετικά ευάλωτες τις «αναδυόμενες» οικονομίες που έχουν συσσωρεύσει χρέη σε δολάριο. Η Τουρκία ίσως αποδειχτεί το πρώτο θύμα μιας γενικότερης κρίσης. ...με διεθνή σημασία Η πραγματικότητα της τουρκικής κρίσης έχει σημασία, γιατί οι αιτίες της αφορούν τη διεθνή πορεία του καπιταλισμού κι άρα ίσως δεν υπερβάλλουν όσοι μιλάνε για την Τουρκία ως «καναρίνι στο ανθρακωρυχείο» (στη Μεγάλη Βρετανία οι ανθρακωρύχοι έπαιρναν μαζί τους ένα καναρίνι, το οποίο –αν ανέβαινε το επίπεδο μονοξειδίου του άνθρακα– έπαυε να τραγουδά, πέθαινε πρώτο, προειδοποιώντας έτσι τους ανθρακωρύχους ότι κινδυνεύουν). Η Τουρκία ίσως αποδειχτεί το πρώτο θύμα μιας γενικότερης κρίσης στις «αναδυόμενες» οικονομίες. Άλλωστε το ΔΝΤ έχει ήδη «επιστρέψει» στην Αργεντινή και το Πακιστάν, τα νομίσματα της Νότιας Αφρικής και της Ινδίας αντιμετωπίζουν προβλήματα, η Βραζιλία βαδίζει προς την άβυσσο, ενώ στην Αίγυπτο ανοίγει η συζήτηση για τις επιπτώσεις της τουρκικής κρίσης. Για να ξεπεραστεί το κραχ του 20072008, οι μεγάλες Κεντρικές Τράπεζες

ξε από τους πιο ωφελημένους αυτής της διεθνούς τάσης –και το πρώτο θύμα στη σημερινή αλλαγή συγκυρίας. Η «ποσοτική χαλάρωση» παίρνει τέλος: η σχετική συζήτηση έχει ανοίξει και όσον αφορά τη συμπεριφορά της ΕΚΤ απέναντι στα κράτη-μέλη της Ένωσης, αλλά κυρίως αφορά την επιλογή της FED (Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα) να αρχίσει να αυξάνει και πάλι τα επιτόκιά της, ανακοινώνοντας ότι προτίθεται να συνεχίσει αυτή την πολιτική με πυκνό ρυθμό το επόμενο διάστημα (ίσως και 5 αυξήσεις επιτοκίων τους επόμενους 15 μήνες). Ήταν τα μηδενικά επιτόκια της FED αυτά που πλημμύρισαν την αγορά με «φτηνό χρήμα», ενώ η άρση αυτής της πολιτικής μπορεί να έχει ανυπολόγιστες συνέπειες –διεθνώς, αλλά κυρίως στις «αναδυόμενες» οικονομίες που συσσώρευσαν χρέη σε μια προηγούμενη φάση. Πλέον, το χρήμα των «επενδυτών» επιστρέφει στην ασφάλεια των ΗΠΑ (και δευτερευόντως της ΕΕ), καθιστώντας εξαιρετικά ευάλωτες τις «αναδυόμενες» οικονομίες.

Ένας πραγματικός «οικονομικός πόλεμος»...

Όμως οικονομία και γεωπολιτικά πάνε χέρι-χέρι. Δεν είναι «σύμπτωση» που η Τουρκία αποτέλεσε το πρώτο θύμα μιας γενικότερης διεθνούς τάσης και ο Ερντογάν έχει ένα δίκιο να δείχνει τον «ξένο δάχτυλο». Η επίθεση του Ντόναλντ Τραμπ λειτούργησε ως (πολύ ισχυρός) καταλύτης της κρίσης, που βρισκόταν σε βραδεία εξέλιξη. Ο διπλασιασμός των δασμών σε αλουμίνιο και χάλυβα, συνοδευόμενος από την επισήμανση ότι «οι σχέσεις μας με την Τουρκία δεν είναι πλέον καλές», πυροδότησε αλυσιδωτές αντιδράσεις σε κλάδους της τουρκικής οικονομίας, έδωσε «πράσινο φως» στα «γεράκια» της αγοράς να επιτεθούν και στους επενδυτές να φύγουν. Ο κατήφορος της τουρκικής λίρας και το επακόλουθο κλίμα ανησυχίας για τη βιωσιμότητα των τουρκικών χρεών ήταν αντίκτυπος των «πολεμικών» ενεργειών της Ουάσινγκτον. Το ζήτημα της απελευθέρωσης του πάστορα Μπράνσον (ο οποίος κατηγορείται για εμπλοκή στο πραξικόπημα του 2016) έχει μια εκλογική αξία απεύθυνσης στην κοινωνική βάση των Ρεπουμπλικάνων (χριστιανοί ευαγγελιστές) ενόψει των ενδιάμεσων εκλογών για το Κογκρέσο το Νοέμβρη και άρα είναι βολικό ως «λάβαρο» της αμερικανικής επίθεσης στην Τουρκία. Αλλά ο καθένας μπορεί να καταλάβει ότι όλα αυτά δεν γίνονται για έναν πάστορα (που παρεμπιπτόντως βρίσκεται στις τουρκικές φυλακές εδώ και 2 χρόνια). Είναι συνέχεια και όξυνση της γενικότερης πίεσης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην Τουρκία του Ερντογάν προκειμένου αυτή να «συμμορφωθεί», να επιστρέψει στο «μαντρί» και να πάψει να χαράσσει τη δική της (εν πολλοίς ανεξέλεγκτη και «πολυδιάστατη») εξωτερική πολιτική. Μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος, με τη διαπίστωση της αδυναμίας πολιτικής ανατροπής του Ερντογάν κατά τις πρόσφατες εκλογές, επιστρατεύεται ο οικονομικός πόλεμος ως μέσο. Οι σχέσεις με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, το ζήτημα των ρωσικών S-400 (και γενι-

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2018

στην Τουρκία, κότερα της σύσφιξης των σχέσεων µε τη Ρωσία), οι σχέσεις µε το Ιράν, η «πειθάρχηση» της Τουρκίας απέναντι στα εξορυκτικά σχέδια της Exonn και άλλων οµίλων στην κυπριακή ΑΟΖ είναι πολύ σοβαρότερα ζητήµατα από την τύχη του Μπράνσον. Είναι αυτά που έχουν βαθύνει την απόσταση ΗΠΑ-Τουρκίας και αυτά που αποτελούν αντικείµενο «διαπραγµάτευσης» σε όλη τη διάρκεια της έντασης στις σχέσεις τους. Είναι ενδεικτική µια παλιά εκκρεµότητα, που αφορά τις κυρώσεις απέναντι στην κρατική τουρκική τράπεζα Halkbank, η οποία έκανε δουλειές µε το Ιράν την εποχή των προηγούµενων κυρώσεων. Μόνο που η «διαπραγµάτευση» γίνεται µε όρους… Ντόναλντ Τραµπ, που έχει δείξει ότι απέναντι ακόµα και σε «στρατηγικούς συµµάχους» όπως ο Καναδάς θα εφαρµόζει πλέον δόγµα µονοµερών ενεργειών και εκβιασµών προκειµένου να επιβάλει το «δίκιο» της Αµερικής.

...µε διεθνείς προεκτάσεις

Αλλά ακριβώς επειδή οικονοµία και γεωπολιτική πάνε χέρι-χέρι, η γραµµή Τραµπ και ο οικονοµικός πόλεµος στην Τουρκία επίσης έχουν διεθνή διάσταση. Πέρα από τις ιδιαιτερότητες της περιοχής, είναι η συνέχεια του δόγµατος «Πρώτα η Αµερική» που έχει φέρει τις ΗΠΑ σε αντιπαράθεση µε… σχεδόν όλο τον πλανήτη. Ο πόλεµος των δασµών µαίνεται µε την Κίνα, αλλά και µε την ΕΕ, παρά τις προσπάθειες «εκεχειρίας» κι «εκτόνωσης» της έντασης. Το Ιράν έχει ήδη µετατραπεί σε πεδίο οικονοµικής µάχης (ως προς το αν θα πειθαρχήσουν οι ευρωπαϊκές εταιρίες στον εκβιασµό «ή δουλειές µε το Ιράν ή δουλειές µε τις ΗΠΑ» και τι θα απαντήσουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις). Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για την Τουρκία, καθώς µεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες (γαλλικές, ιταλικές, ισπανικές) είναι εκτεθειµένες στο τουρκικό χρέος, ενώ συνολικά η Τουρκία αποτελεί βασικό εµπορικό εταίρο της ΕΕ. Η πολιτική Τραµπ απέναντι στην Τουρκία µοιάζει να έχει πλέον και οικονοµικούς στόχους, στα πλαίσια του εµπορικού πολέµου κατά των «σύµµαχων» ανταγωνιστών (π.χ. ΕΕ), αλλά και επιχειρώντας να κλονίσει (και συνειδητά, πέρα από την «αυθόρµητη» τάση που περιγράψαµε παραπάνω) τις «αναδυόµενες» οικονοµίες προς όφελος «Πρώτα της Αµερικής».

Τι φέρνει το µέλλον;

Στην ίδια την Τουρκία, παρά τη σχετική σταθεροποίηση µετά την «καταιγίδα», είναι καθολικά αποδεκτό ότι τα οικονοµικά προβλήµατα είναι µπροστά. Οι εργάτες είναι οι πρώτοι που πληρώνουν τον αντίκτυπο της κρίσης (τον πληθωρισµό, την υποτίµηση) και είναι αυτοί που θα κληθούν να πληρώσουν τους χειρισµούς Ερντογάν. Στις ηρωικές προσπάθειες για οργάνωση απεργιών τα τελευταία 2 χρόνια, σε

δύσκολες συνθήκες και απέναντι στην Κατάσταση Έκτακτης Ανάγκης (για την οποία ο Ερντογάν περηφανευόταν στο Σύνδεσµο Βιοµηχάνων ως προς την αποτελεσµατικότητά της να τερµατίσει την «αναταραχή» στους χώρους δουλειάς) βρίσκονται τα παραδείγµατα για το πώς µπορεί να οργανωθεί η αντίσταση. Η κρίση θα µπορούσε να δηµιουργήσει ευκαιρίες για το εργατικό κίνηµα, αλλά και για την Αριστερά να συγκροτήσει µια αντιπολίτευση σε ταξική βάση απέναντι στον Ερντογάν. Εκτός από τις ευκαιρίες, υπάρχουν και οι κίνδυνοι: Η ιµπεριαλιστική επιθετικότητα µπορεί να οδηγήσει σε συσπείρωση γύρω από τον Ερντογάν. Ένας από τους λόγους της ανθεκτικότητάς του είναι άλλωστε η συσπείρωση που έχει πετύχει πάνω σε «αντιαµερικανική» βάση. Είτε τα καταφέρει να οδηγήσει σε επώδυνο συµβιβασµό, είτε καταλήξει να ενισχύσει ένα κλίµα συσπείρωσης γύρω του, η παρέµβαση του αµερικανικού ιµπεριαλισµού στην εξέλιξη της τουρκικής κρίσης αποτελεί επικίνδυνο παράγοντα, που πρέπει να καταγγελθεί και να αποκρουστεί. Αυτό είναι µονόδροµος και για να διευκολυνθεί και το έργο των συντρόφων µας στην Τουρκία να ανοίξουν άλλους δρόµους αµφισβήτησης του καθεστώτος… Το τι θα συµβεί διεθνώς και στο γεωπολιτικό παιχνίδι είναι επίσης ρευστό. Η προσέγγιση Μόσχας-Άγκυρας ήταν ήδη σε εξέλιξη και η «εµβάθυνσή» της µπροστά στην κρίση δεν αποτελεί είδηση. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει το «τρίγωνο» το οποίο σταδιακά διαµορφώνεται. Η επαναπροσέγγιση Βερολίνου-Άγκυρας που δείχνει να «θάβουν το τσεκούρι» και να επιχειρούν να βρουν έδαφος συνεννόησης µπροστά στον «τυφώνα Τραµπ». Και παράλληλα χρονικά, οι συζητήσεις Βερολίνου-Μόσχας, µια «ιδιαίτερη σχέση» που προϋπήρχε, µε όλους τους περιορισµούς που δηµιουργούσε ο ευρωατλαντικός προσανατολισµός της Γερµανίας, και που σήµερα επιχειρείται να αναπροσαρµοστεί στις νέες συνθήκες. Σε αυτό το φόντο, η προεργασία για µια σύνοδο Γαλλίας-Γερµανίας-Ρωσίας-Τουρκίας όσον αφορά τη µεταπολεµική Συρία έχει ιδιαίτερη σηµασία, και για τη Συρία, αλλά και ευρύτερα. Η επίσκεψη Ερντογάν στην Τεχεράνη, τα 15 δισ. «βοήθειας» του Κατάρ στην Άγκυρα, ως ανταπόδοση στην τουρκική υποστήριξη όταν το Εµιράτο βρέθηκε «πολιορκούµενο» από τη Σαουδική Αραβία και τους πρόθυµους συµµάχους της, ενισχύει την εικόνα ρευστότητας και αναδιατάξεων στις συµµαχίες. Αυτό το σκέλος αφορά το διεθνή ανταγωνισµό κι έχει το δικό του ενδιαφέρον. Αλλά από τη σκοπιά των συµφερόντων της τουρκικής εργατικής τάξης, µάλλον είναι αδιάφορο. Ούτε η Ρωσία, ούτε η ΕΕ θα βοηθήσουν χωρίς αντίτιµο την Τουρκία να αποφύγει την ταπείνωση

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

της προσφυγής στο ∆ΝΤ. Το τίµηµα της λιτότητας, της «συµµόρφωσης» σε γεωπολιτικές προτεραιότητες κ.ο.κ. είναι κάτι που δεν θα αποφύγει ο τουρκικός λαός, παρά µόνο αν αγωνιστεί ο ίδιος για την αποτροπή του.

Μας αφορά

Πέρα από τη διεθνή τους σηµασία, τα όσα εξελίσσονται στην Τουρκία µας αφορούν ιδιαίτερα, καθώς συµβαίνουν στη «θερµή» γειτονιά µας. Η ελληνική εξωτερική πολιτική έχει στηριχτεί πάνω στην αξιοποίηση της ρήξης ΗΠΑ-Τουρκίας για να αποσπάσει τα µάξιµουµ οφέλη για τον ελληνικό καπιταλισµό στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισµό. Ο πειρασµός «να κάνουµε την κρίση της Τουρκίας ευκαιρία» σίγουρα θα είναι µεγάλος για τον ελληνικό αστισµό και µπορεί να οδηγήσει σε όξυνση της επιθετικότητας και επικίνδυνες περιπέτειες. Γράψαµε παραπάνω για την αµερικανική επιθετικότητα ως παράγοντα που δηµιουργεί προβλήµατα. Γράψαµε για την ανάγκη να ηττηθούν αυτοί οι σχεδιασµοί ως µοναδικός τρόπος να ενισχυθεί ο αγώνας των ταξικών µας αδελφών στην Τουρκία απέναντι στο καθεστώς Ερντογάν, για µια εργατική απάντηση στην κρίση κι όχι για µια επικίνδυνη αναζωπύρωση του εθνικισµού. Η ελληνική κυβέρνηση αποτελεί µέρος αυτού του προβλήµατος. Έχει ταυτιστεί µε την αµερικανική επιθετικότητα, ενώ οι επιθετικές αξιώσεις της στην ανατολική Μεσόγειο ενισχύουν την πιθανότητα να αποφασίσει η Τουρκία να απαντήσει στη διπλωµατική της αποµόνωση µε τη δύναµη των όπλων. Η αντιεθνικιστική-αντιιµπεριαλιστική πάλη στην Ελλάδα σήµερα αποτελεί την καλύτερη δυνατή βοήθεια που µπορούµε να δώσουµε στο κίνηµα και την Αριστερά στην Τουρκία. Αγωνιζόµενοι ενάντια στους εξοπλισµούς, διαφυλάσσουµε πολύτιµους πόρους για την κοινωνική πλειοψηφία στην Ελλάδα και ταυτόχρονα στέλνουµε µήνυµα και «απέναντι» για το ποιοι είναι οι κοινοί µας εχθροί –οι έµποροι όπλων και οι κυβερνήσεις µας. Αντιστεκόµενοι στον αντιδραστικό άξονα µε Κύπρο-Αίγυπτο-Ισραήλ και αγωνιζόµενοι να βάλουµε τέλος στις «ορέξεις» των καπιταλιστών για εξορύξεις, προστατεύουµε το περιβάλλον, αλλά και την ειρήνη στην περιοχή, στέλνοντας µήνυµα «απέναντι» ότι τον αγώνα ενάντια στην ιµπεριαλιστική εµπλοκή στην περιοχή µπορούµε (και πρέπει!) να τον δώσουµε µαζί οι δύο λαοί. Ένα αντιπολεµικό-διεθνιστικό κίνηµα οφείλει να ακυρώσει τους σχεδιασµούς του ελληνικού αστισµού, για να συνδράµει έτσι στην πάλη ενάντια στον ιµπεριαλισµό στην περιοχή και ταυτόχρονα να δώσει βοήθεια στις ταξικές, διεθνιστικές δυνάµεις και στην άλλη πλευρά του Αιγαίου να οργανώσουν τη δική τους πάλη…

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6972516210 Αµπελόκηποι 6973005569 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. ΦιλαδέλφειαΝ. Χαλκηδόνα 6945498732 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087 Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι ΑνάργυροιΚαµατερό 6998466952 Πετρούπολη 6983674242 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6942602766 Καισαριανή 6995737690 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6944548787 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6984417681 Ν. Σµύρνη 6972098143 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγµένη 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948100218 Κορυδαλλός 6945037002 Κερατσίνι 6981093970

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 Αχαρνές 6977266544 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6981084090 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6984267504 ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6959771512 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6932422501 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: Τρίκαλα 6976291795 Λάρισα 6976579448 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6944916915 Ρέθυµνο 6907856793 Χανιά 6975964967 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6972743637 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΛΟΝΔΙΝΟ: 0044-7969523579 ΠΑΡΙΣΙ: 0033-673555890 0030-6937762930

ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ: Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546

Νοσοκ. «Άγιος Σάββας» 6998466952 ΥΠΑΑΤ 6945754555 ∆ήµοι 6980579817 Εκπαιδευτικοί 6972878820

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ: Νοµική Αθήνας 6972648225 ΤΕΙ Αθήνας 6975208151 Πάντειο 6984417681

Φιλοσοφική 6972595471 Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών 6959771512

29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2018

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

∆ΕΘ, 8 Σεπτέµβρη 2018 ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο. Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες. Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι. Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες. Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ∆ΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕ∆ΟΝΙΑ: 6972814199 ∆ΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑ∆Α: 6973235894 ΚΡΗΤΗ: 6976332197 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6945077461 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

•

• •

•

Το εργατικό κίνηµα και η Αριστερά καλούνται να παρουσιάσουν τις δυνάµεις τους στο δρόµο (συνέχεια από σελ. 2) Όχι µόνο γιατί οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασµοί εφαρµόζονται ήδη µε ΜΑΤ και ιδιώνυµα για να ξανα-ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες από τη λαϊκή στέγη. Όχι µόνο γιατί η ελαστική εργασία κατακτά την πλειοψηφία των νέων θέσεων εργασίας (απασχόλησης ακριβέστερα). Αλλά κυρίως γιατί ο νεοφιλελευθερισµός (που µε θέρµη έχουν υιοθετήσει οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ από την… επάρατο δεξιά), η θεωρία της ανάκαµψης των εργατικών µισθών και δικαιωµάτων µέσω της ιδιωτικής ανάπτυξης του κεφαλαίου δεν στέκει και δεν αποδίδει ποτέ. Ο πλούτος υπάρχει και χρειάζεται αναδιανοµή. Η κυβέρνηση έχει προσχωρήσει και υλοποιεί την άποψη ότι πρέπει πρώτα να παραχθεί πλούτος και µετά, µια κοινωνικά ευαίσθητη πολιτική ηγεσία θα µας τον µοιράσει (γι’ αυτό, λέει, να τους ξαναψηφίσουµε και να µη διεκδικούµε τώρα τίποτα). Η κυβέρνηση υλοποιεί τη θεωρία ότι οι κεντρικοί µηχανισµοί του κράτους έχουν πολύ συγκεκριµένες αρµοδιότητες: «να κάνουν το σχέδιο, να διαθέτουν τους πόρους και να θέτουν τους κανόνες και στο τέλος να ελέγχουν τις από κάτω δοµές» (συνέντευξη Π. Πολάκη στην ΕΦ.ΣΥΝ 25-26/8). ∆εν λέει ποιος θα παίρνει τους πόρους, αλλά αυτό το βλέπουµε ήδη µε την εκχώρηση των κερδοφόρων υπηρεσιών και τοµέων στους ιδιώτες. Η κυβέρνηση έχει γίνει το αγαπηµένο παιδί της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΝΑΤΟ και του Τραµπ. Η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει τους εργαζόµενους ότι µε ισχυρό έθνος-κράτος και µε επιθετική γραµµή στους γείτονες θα προσκοµίσει οφέλη. Ο ΣΥΡΙΖΑ καίγεται να µας πείσει ότι το δίληµµα Τσίπρας ή Μητσοτάκης έχει θετική γι’ αυτόν απάντηση, αφού θα υλοποιήσει το πρόγραµµα της Ν∆ µε… ανθρώπινο πρόσωπο και µε… κάθαρση του συστήµατος!

Απάντηση

Το εργατικό κίνηµα και η Αριστερά έχουν να ανταποκριθούν στο δύσκολο κι απαραίτητο καθήκον της επείγουσας ανασύνταξης των δυνάµεών τους σε µια σηµαντική διαδήλωση, ιδιαίτερα τη φετινή χρονιά. Η απάντηση στην κυβέρνηση και την πολιτική της που φέρνει επιπλέον φτώχεια, πολεµικούς κινδύνους, ιµπεριαλιστική εµπλοκή και µετατόπιση του σκηνικού δεξιότερα (κι ακροδεξιότερα) δεν γίνεται να υποτιµηθεί. Η αντιπαράθεση στην κυβερνητική πολιτική οφείλει να είναι το επίκεντρο εργαζοµένων κι Αριστεράς. Η δεξιά αναστήθηκε ακριβώς λόγω της περίφηµης κωλοτούµπας του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούλιο του 2015 κι έκτοτε και η ακροδεξιά αισθάνεται πιο άνετα ακριβώς λόγω του θεσµικού ρατσισµού και των εθνικών ανταγωνισµών στα οποία έχουν «δώσει ρέστα» οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η απάντηση σε κυβέρνηση, Ν∆, τιµώµενες ΗΠΑ, εθνικιστές και Χρυσή Αυγή δεν µπορεί παρά να περνάει πρωταρχικά µέσα από την αντικυβερνητική πάλη και διαδήλωση. Η κοινή συγκέντρωση και πορεία στις 8 Σεπτέµβρη στη Θεσσαλονίκη, την οποία ανοιχτά έχει προτείνει η ΛΑΕ και το ΜΕΤΑ από πολύ νωρίτερα, είναι απαραίτη-

τα στοιχεία συγκέντρωσης δυνάµεων κι αυτοπεποίθησης. Η σύνδεση µε τα συνδικάτα και τις υπάρχουσες δοµές συλλογικής οργάνωσης των εργαζοµένων είναι, επίσης, απαραίτητη. Οι συνδικαλιστικές, µνηµονιακές γραφειοκρατίες έχουν στερήσει από το εργατικό κίνηµα σοβαρές δυνατότητες αναδιοργάνωσης και αντεπίθεσης και συνεχίζουν αυτές τις βολικές τακτικές για το σύστηµα και τις κυβερνήσεις του. Η Κοινωνική Συµµαχία των ΓΣΕΕ-Α∆Ε∆Υ-φορέων της αγοράς της 30ής Μάη ήταν ενδεικτική. Αλλά όχι µόνιµη (ακόµα τουλάχιστον), όχι µη µαχητή και όχι ικανή να µας εκδιώξει από τους υπάρχοντες θεσµούς των εργατικών σωµατείων και συνδικάτων. Προσυπογράφουµε τη διαπίστωση του ΠΑΜΕ (Ριζοσπάστης 2526/8) ότι στη ∆ΕΘ πρέπει να πάµε µε όλες τις δυνάµεις στη µάχη, ότι «το συλλαλητήριο στις 8 Σεπτέµβρη είναι η δική µας απάντηση, δεν είναι οποιαδήποτε διαδήλωση και αυτό θα κριθεί από τη δράση των συνδικάτων. Θα πρέπει να συγκρουστούµε µε δυσκολίες και αδυναµίες. Και θα κριθούµε όλοι µας από το πόσες δυνάµεις θα βάλουµε στη µάχη. Το µεγάλο κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του δεν είναι εύκολος αντίπαλος…». Η πρακτική του, όµως, δεν βοηθάει στη συσπείρωση δυνάµεων, δεν απαντάει στην κυβέρνηση και στη δεξιά, ούτε αντιµετωπίζει τους ιµπεριαλιστικούς και πολεµικούς κινδύνους, αφήνοντας ένα πολυπληθές εργατικό δυναµικό στην τύχη του, εφόσον δεν εντάσσεται πλήρως στη γραµµή και τις οργανώσεις του ΠΑΜΕ. Το ίδιο λάθος δεν γίνεται να αναπαράγεται από τµήµα της υπόλοιπης Αριστεράς. Η πολυδιάσπαση των δυνάµεων της Αριστεράς και η τάση για «οικειοθελή» αναχώρηση από τα υπάρχοντα συνδικάτα, χωρίς µάλιστα άλλες εναλλακτικές οργανωµένων συλλογικών εργατικών οργανώσεων ικανών να διεξάγουν µαζικούς εργατικούς αγώνες, δεν αποδίδουν για την εµφάνιση του κόσµου της δουλειάς στους δρόµους των διεκδικήσεων. Η πρόταση του Κόκκινου ∆ικτύου στη ΛΑΕ και στο ΜΕΤΑ, η πρόταση της ΛΑΕ Θεσσαλονίκης έχουν ήδη δηµοσιοποιηθεί κι έχουν εκφραστεί στην πράξη για ενωτική συγκέντρωση και διαδήλωση σωµατείων, συλλογικοτήτων, παρατάξεων, φορέων της Αριστεράς, σε απόσταση, αλλά και σε σύνδεση µε τα συνδικάτα, προκειµένου να υπάρξει µαζική απάντηση στην κυβέρνηση και τη µνηµονιακή αντιπολίτευση, στις ΗΠΑ και στους φασιστικούς-ακροδεξιούς-εθνικιστικούς σχηµατισµούς. Το ΜΕΤΑ και η ΛΑΕ έχουν ήδη αποφασίσει σχέδιο ενίσχυσης της διαδήλωσης στις 8/9 στη Θεσσαλονίκη, µε έγκαιρη προετοιµασία και περιοδείες σε εργατικούς και κοινωνικούς χώρους. Μαζική και οργανωµένη δωρεάν µετάβαση από Αθήνα σε Θεσσαλονίκη θα εξασφαλιστεί από τη ΛΑΕ και το ΜΕΤΑ. Το ΜΕΤΑ διοργανώνει συζήτηση στις 7 Σεπτέµβρη, 7µµ, στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης (ΕΚΘ – Αριστοτέλους 32 και Ολύµπου), µε θέµα «Συνδικάτα και εργατικά δικαιώµατα στη “µεταµνηµονιακή” εποχή», µε οµιλητή τον επιστηµονικό συνεργάτη του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, Αποστόλη Καψάλη.

πολιτικη

25 ιουλη 2018

Κόμμα ΣΥΡΙΖΑ

Δεν υπάρχει «αριστερή στροφή» μέσα στη μνημονιακή συνέχεια Του Αντώνη Νταβανέλου

προσπάθεια του Αλ. Τσίπρα και του επιτελείου του να δημαγωγήσουν περί μιας κάποιας «αριστερής στροφής» αποδεικνύει ότι διαισθάνονται ότι η βασική αιτία της επερχόμενης ήττας είναι οι απώλειές τους από τα αριστερά. Και δικαίως: Οι μνημονιακές πολιτικές, που σταθερά και αταλάντευτα ακολούθησαν μετά το καλοκαίρι του 2015, είχαν ως αποτέλεσμα τη συμφιλίωση με τους «θεσμούς» των δανειστών και τις «οικογένειες» της ντόπιας κυρίαρχης τάξης – γεγονός που εξηγεί τη μακροημέρευση του Αλ. Τσίπρα στο Μαξίμου– αλλά επίσης την απογοήτευση, την αποστροφή, ακόμα και την οργή στις γραμμές των εργαζόμενων και των λαϊκών τάξεων –γεγονός που οδηγεί τον Αλ. Τσίπρα και την ομάδα των φιλόδοξων τακτικιστών γύρω του στην επικίνδυνη θέση της στυμμένης λεμονόκουπας. Το επιτελείο Τσίπρα γνωρίζει ότι η αποφυγή μιας «στρατηγικής ήττας» –δηλαδή εκλογικών ποσοστών που θα τους στερούν πρωταγωνιστικό ρόλο και θα θέτουν αντικειμενικά ζήτημα ηγεσίας μέσα στις γραμμές του ό,τι απομείνει από τον ΣΥΡΙΖΑ– ταυτίζεται με τη συγκράτηση των διαρροών από τα αριστερά. Αυτή η εκτίμηση εξηγεί όλες τις τελευταίες κινήσεις τους. Μόνο που «αριστερή στροφή» δεν γίνεται μέσα στη συνέχεια της μνημονιακής πολιτικής, με την οποία ο Αλ. Τσίπρας έχει δεσμευτεί απολύτως και σαφώς. Γι’ αυτό οι κινήσεις του είναι σκέτα επικοινωνιακά τρικ, στερούνται από κάθε δυναμισμό και πειστικότητα, έχουν περιορισμένα ακροατήρια και δεν προκαλούν ενθουσιασμό και συσπείρωση ούτε μεταξύ των στελεχών της ΚΕ του κόμματός του. Πολύ

περισσότερο όταν συνδυάζονται με πράξεις που ενισχύουν την εντύπωση ότι η δημαγωγία περί «αριστερού προσήμου» θα οδηγεί σε πρακτική ακόμα πιο δεξιάς διακυβέρνησης. Το δίπολο με τις αλλαγές στο κόμμα και τον ανασχηματισμό στην κυβέρνηση είναι ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η μετάθεση του Π. Σκουρλέτη στην ηγεσία του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ θα έχει μηδενικά πολιτικά αποτελέσματα. Γιατί το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας νεκροζώντανος οργανισμός εδώ και πολύ καιρό. Οι οργανώσεις του φυτοζωούν, η παρέμβασή του μέσα στον κόσμο και μέσα στα κινήματα είναι απολύτως ασύμβατη με την υποστήριξη της κυβέρνησης και του μνημονίου, τα στελέχη του έχουν σε πρωτοφανή βαθμό απορροφηθεί στις κυβερνητικές και κρατικές θέσεις. Αυτή την παράλυση του κομματικού οργανισμού επέβαλε η ηγετική ομάδα Τσίπρα –που επιδίωξε συνειδητά να καταστεί ανεξέλεγκτη– και από αυτή την «κατάκτηση» δεν προτίθεται να μετακινηθεί. Γι’ αυτό άλλωστε ο Αλ. Τσίπρας εγκωμίασε προκλητικά τη θητεία του Π. Ρήγα, βάζοντας έτσι τα «όρια» στο νέο Γραμματέα της ΚΕ, γι’ αυτό (μαζί με τον Ν. Παππά

και τον Γ. Μπαλάφα) υπογράμμισαν στην ΚΕ που «εξέλεξε» τον Σκουρλέτη ότι τα ανοίγματα και οι κομματικές πρωτοβουλίες οφείλουν να απευθύνονται κυρίως στους «άστεγους» σοσιαλδημοκράτες, δεξιούς και άλλους αστέρες της τοπικής αυτοδιοίκησης και της επιτυχημένης κοινωνικής ζωής, που θα μπορούν να κουβαλήσουν ψήφους. Μόνο που με τους καιροσκόπους παράγοντες ποτέ και πουθενά δεν έχτισε κάποιος κόμμα. Και ήταν εντυπωσιακό ότι σε αυτή την ΚΕ δεν υπήρξε ο παραμικρός αντίλογος από τα αριστερά, η παραμικρή φωνή διαμαρτυρίας, η στοιχειώδης πρόταση για άλλο δρόμο, παρότι είναι γνωστό ότι υπάρχουν πάνω από 53 χιλιάδες λόγοι για να αντιπαρατεθεί κανείς ανοιχτά πλέον με τον Τσίπρα, την πολιτική του και τα αποτελέσματα που αυτή οσονούπω θα καταγράψει για τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν όμως η μετάθεση Σκουρλέτη στο κόμμα δεν θα έχει αποτελέσματα για τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν ισχύει το ίδιο για τη σύνθεση της κυβέρνησης. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν είναι γνωστές οι τελικές αποφάσεις Τσίπρα για τον ανασχηματισμό. Όμως τα δεδομένα είναι προφανή: ο Βούτσης είναι στο Προεδρείο της Βουλής, ο Φίλης «φαγώθηκε» λόγω

της φωνής του Κυρίου, ο Σκουρλέτης θα κατοικοεδρεύει στην Κουμουνδούρου. Η παπανδρεϊκή παράδοση που λέει ότι «η κυβέρνηση είναι το παν – το κόμμα είναι το τίποτα» σπρώχνει τον Τσίπρα να εκκαθαρίζει το κυβερνητικό σχήμα από όποιον θα μπορούσε έστω και να ψελλίσει κάτι διαφορετικό, από όποιον θυμάται τι ήταν πριν το 2015, από όποιον συντηρεί έστω και ως προσχήματα αυτά που ο πρωθυπουργός θεωρεί ως «βαρίδια» που του θυμίζουν τα «αριστεροχώρια». Το αποτέλεσμα –για το οποίο έχουν μεγάλες ευθύνες και οι εναπομείναντες τάχα «ριζοσπάστες» στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ– είναι η πρωτοφανής ενίσχυση της ομάδας του Τσίπρα μέσα στην κυβέρνηση. Με το ελεύθερο να διαλέξει συνεργάτες από το σωρό των σοσιαλφιλελεύθερων του παπανδρεϊσμού, των «εντίμων» της καραμανλικής Δεξιάς, των ποταμίσιων της αγοράς και της προόδου, οργανώνοντας ανεμπόδιστα την πορεία προς το Κέντρο. Στους σωματοφύλακες αυτής της πολιτικής θα ήταν χρήσιμο να θυμίσει κανείς την τελική τύχη του Μένιου Κουτσόγιωργα. Όσο για την κυβέρνηση, αυτή πλέον θα έχει ως «αριστερή πτέρυγα» τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, που έχει αναλάβει όλο το κόστος των μνημονιακών συμβιβασμών και έχει επιλέξει ως άμυνα το ανεκδιήγητο «όλοι μαζί τα κάναμε». Αυτή η κυβέρνηση και αυτό το κόμμα δεν έχουν καμιά ελπίδα όχι απεγκλωβισμού, αλλά ούτε μετριοπαθούς αποστασιοποίησης από τη μνημονιακή πολιτική. Δεν έχουν καμιά ελπίδα να εμπνεύσουν ξανά ένα τμήμα της κοινωνικής βάσης στην οποία κάποτε στηρίχτηκαν. Γι’ αυτό βαδίζουν με ταχύτητα προς μια ατιμωτική και διαλυτική ήττα. Το καθήκον της αντίστασης σε αυτό που έρχεται, πέφτει στις πλάτες όσων αντιστέκονται σε αυτό που ήδη ζήσαμε στις άθλιες μέρες του μνημονίου 3.

Αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από τη Ρώσικη Επανάσταση Συμμετέχοντας στη διεθνή συζήτηση για την Οκτωβριανή Επανάσταση, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης των 100 χρόνων από το 1917, οι εκδόσεις Red Marks ανέλαβαν να εκδώσουν στα ελληνικά το επετειακό αφιέρωμα του Jacobin, του πλατιάς κυκλοφορίας αμερικάνικου περιοδικού της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Τα κείμενα, που στην πλειοψηφία τους γράφτηκαν κατά τη διάρκεια του 2017, μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες και αναρτήθηκαν στο MarxistsInternetArchive, ως τμήμα του Αρχείου Σοβιετικής Ιστορίας. Οι ελληνικές μεταφράσεις φιλοξενήθηκαν κατά τη διάρκεια του 2017 στη συνεργαζόμενη με το Ινστιτούτο Κοινωνικής, Οικονομικής και Ιστορικής Έρευνας «Κομμούνα»

ιστοσελίδα Rproject. Οι συγγραφείς του αφιερώματος, μαρξιστές-ακτιβιστές, με δράση στα σύγχρονα κινήματα, ανήκουν κυρίως στο ρεύμα των ιστορικών που δίνουν έμφαση στην ιστορία «από τα κάτω». Δουλεύοντας σοβαρά και σε βάθος, αξιοποιώντας τα πολύ περισσότερα στοιχεία που είναι πλέον διαθέσιμα στην ιστορική έρευνα, υπερασπίζουν την «παράδοση» του Οκτώβρη του 1917 σε σύγκρουση με δύο σχολές παραποίησης: Αφενός, ενάντια στην κυρίαρχη στη Δύση αστική σκοπιά, που παρουσιάζει τον Οκτώβρη περίπου ως μπολσεβίκικο πραξικόπημα. Αφετέρου, ενάντια στην τυποποίηση της Ρώσικης Επανάστασης από το σταλινικό καθεστώς, μια τυποποίηση ανίκανη να αντιμετωπίσει τους βασικούς ισχυρισμούς της αστικής ιστοριογραφίας.

Κείμενα των: Τοντ Κρετιέν, Κέβιν Μέρφι, Κρις Ριντ, Λαρς Τ. Λιχ, Μάικ Χέινς, Γιούρι Κολόμπο, Ντανιέλ Γκαϊντού, Πολ Λε Μπλαν, Μέγκαν Τρούντελ, Έρικ Μπλανκ, Τσάινα Μιέβιλ, Ρόναλντ Σάνι, Σάρα Μπάντκοκ, Μπρένταν Μακγκίβερ, Αλβάρο Μπιάνκι, Ντανιέλα Μούσι, Σούζι Βάισμαν, Αλεξάντερ Ραμπίνοβιτς, Νταβίντ Μαντέλ, Νιλ Ντέιβιντσον

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2018

Επιµέλεια Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς Προς ιδιωτικοποίηση το νερό στο Βόλο

ε το τρικ της εκκαθάρισης της ∆ηµοτικής Επιχείρησης Ύδρευσης Αποχέτευσης (∆ΕΥΑΜΒ) προχωράει στο Βόλο η τοπική δηµοτική αρχή την ιδιωτικοποίηση του νερού, µε τις πλάτες της κυβέρνησης. Απέναντι σε αυτά τα σχέδια προσπάθησαν να απαντήσουν δεκάδες κάτοικοι του Βόλου και των ορεινών κοινοτήτων τους οποίους οι σεκιουριτάδες του ∆ήµου υποδέχθηκαν µε ξύλο κατά τη διάρκεια της σχετικής συνεδρίασης του ∆Σ της ∆ΕΥΑΜΒ, την Παρασκευή 24 Αυγούστου. Η κινητοποίηση πραγµατοποιήθηκε µετά από σύσκεψη που είχε προηγηθεί τη ∆ευτέρα 20 Αυγούστου στο Πανεπιστήµιο του Βόλου, µε πρωτοβουλία της Κίνησης Πολιτών Πηλίου και Βόλου για το Νερό και της Συµµαχίας για το Νερό Βόλου. Μετά το ∆Σ της ∆ΕΥΑΜΒ ο λόγος πέρασε και στο δηµοτικό συµβούλιο του Βόλου τη ∆ευτέρα 27 Αυγούστου, µε θέµα την απόφαση της δηµοτικής αρχής να προχωρήσει σε εκκαθάριση της ∆ΕΥΑΜΒ. Στη συνάντηση συµµετείχαν απλοί πολί-

τες, το Σωµατείο Εργαζοµένων στη ∆ΕΥΑΜΒ, η Επιτροπή Αγώνα Πολιτών ενάντια στην καύση σκουπιδιών, ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Οµοσπονδίας Εργαζοµένων στις ∆ΕΥΑ, δηµοτικοί σύµβουλοι κ.ά. Στη σύσκεψη οι εκπρόσωποι των εργαζοµένων στη ∆ΕΥΑΜΒ εξήγησαν τους λόγους για τους οποίους τάσσονται εναντίον της εκκαθάρισης της ∆ΕΥΑΜΒ και της ένταξής της στο ∆ήµο. Ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Οµοσπονδίας Εργαζοµένων στις ∆ΕΥΑ µίλησε για τις τρεις εκδοχές σε σχέση µε το µέλλον της ∆ΕΥΑΜΒ, τόνισε ότι το πέρασµα της ∆ΕΥΑΜΒ στο ∆ήµο σηµατοδοτεί την πορεία έναρξης για την ιδιωτικοποίησή της, καθώς ο ∆ήµος θα αδυνατεί να φέρει σε πέρας το έργο της ∆ΕΥΑΜΒ, σε µια εποχή που, όπως αναφέρουν σε κοινή ανακοίνωσή τους η Κίνηση Πολιτών και η Συµµαχία για το Νερό: «σε εκατοντάδες πόλεις, οι εταιρίες ύδρευσης επαναδηµοτικοποιούνται, σε κάποιες περιπτώσεις µάλιστα πληρώνοντας υπέρογκα ποσά (Μπουένος Άιρες, Βερολίνο κ.α.)». Και γι’ αυτό το λόγο ήδη η δηµοτική αρχή του Μπέου έχει αναγνωρίσει

χρέη της ∆ΕΥΑΜΒ προς ιδιώτες, ενώ τα πορίσµατα της επιτροπής παραλαβής της ∆ΕΥΑΜΒ και του ΤΕΕ τεκµηριώνουν ότι αυτοί δεν πραγµατοποίησαν στο ελάχιστο τις εξωσυµβατικές εργασίες για τις οποίες διεκδικούν πάνω από 9 εκατ. ευρώ! Η σύσκεψη κατέληξε στην ανάγκη, εκτός από τις κινητοποιήσεις, να αποτραπεί η επιχειρούµενη εµπορευµατοποίηση του νερού και να αναβαθµιστεί η ποιότητά του. Αυτό σηµαίνει να διατηρηθεί η ∆ΕΥΑΜΒ ως δηµοτική επιχείρηση, να λειτουργεί µε διαδικασίες ανοικτές στους πολίτες, να επιδιώκει τη συµµετοχή τους στη λήψη των αποφάσεων και να µπει τέλος στην απαράδεκτη, φασιστική και ρατσιστική συµπεριφορά του δήµαρχου και της πλειοψηφίας, που έχουν προ πολλού ξεπεράσει κάθε όριο αντοχής και ανοχής της τοπικής κοινωνίας. Ανακοίνωση συµπαράστασης στις κινητοποιήσεις των κατοίκων και των εργαζοµένων στη ∆ΕΥΑΜΒ έχει βγάλει και η Λαϊκή Ενότητα Μαγνησίας µετά από συνάντηση που είχε µε τους εργαζόµενους στη δηµοτική επιχείρηση.

24ωρη απεργία από τους ναυτεργάτες

ι ναυτεργάτες πραγµατοποιούν 24ωρη απεργία τη ∆ευτέρα 3 Σεπτέµβρη µε απόφαση της Πανελλήνιας Ναυτικής Οµοσπονδίας (ΠΝΟ) στη συνεδρίασή της στις 26/7. Οι ναυτεργάτες απαιτούν την υπογραφή Συλλογικής Σύµβασης Εργασίας (ΣΣΕ) µε το Σύνδεσµο Επιχειρήσεων Επιβατηγού Ναυτιλίας (ΣΕΕΝ) και την ανανέωση για το 2018 της ΣΣΕ Ακτοπλοϊκών Επιβατηγών Πλοίων και της ΣΣΕ Μεσογειακών Επιβατηγών και Τουριστικών Πλοίων. Η απόφαση για απεργία πάρθηκε µετά από άκαρπες συναντήσεις που πραγµα-

τοποιήθηκαν στα τέλη του Ιούλη µε τους εργοδοτικούς συλλόγους. Οι εκπρόσωποί τους επιµένουν αδιάλλακτα στην υπογραφή ΣΣΕ µε µηδενικές αυξήσεις. Μάλιστα επίτηδες ανέβαλλαν συνεχώς τις συναντήσεις για να κερδίσουν χρόνο και να µη γίνουν κινητοποιήσεις µέσα στο καλοκαίρι. Πρόκειται για στάση που ως ένα βαθµό βρήκε σύµµαχο την εργοδοτική-κυβερνητική ηγεσία της ΠΝΟ. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ η απόφαση για απεργία έχει βγει από τις 26 Ιούλη, η Οργανωτική Επιτροπή της ΠΝΟ συνεδρίασε µόλις την Πέµπτη 23 Αυγούστου για να συζητήσει την καλύτερη οργάνωση της απεργίας, για τις

δράσεις ενηµέρωσης των εργαζοµένων του κλάδου, αλλά και για τις δράσεις περιφρούρησης της απεργίας. Η στήριξη της πλειοψηφίας της Οµοσπονδίας στους εφοπλιστές ήταν εµφανής όταν απορρίφθηκε η πρόταση της Πανελλήνιας Ένωσης Ναυτών Εµπορικού Ναυτικού (ΠΕΝΕΝ) για άµεση απεργιακή κινητοποίηση (48ωρη απεργία στις 1 και 2 Αυγούστου µε προοπτική κλιµάκωσης) στη συνεδρίαση της 26ης Ιούλη. Αυτή τη στιγµή η ΠΕΝΕΝ και άλλα αριστερά σωµατεία του κλάδου οργανώνουν δράσεις και περιοδείες για τη µαζική συµµετοχή των ναυτεργατών στην απεργία.

Το 2ο Workers Fest έρχεται τέλη Σεπτέµβρη

ο Σάββατο 29 Σεπτέµβρη θα ανοίξει τις... «πύλες» του το 2ο Workers Fest στη Νέα Ιωνία. Είναι ένα φεστιβάλ που ξεκίνησε µε την προσδοκία να φιλοξενούνται σε αυτό συζητήσεις και δρώµενα µε κέντρο κυρίως δύσκολους συνδικαλιστικούς χώρους και νέους εργαζόµενους µε στόχο, σύµφωνα µε τους διοργανωτές, να γίνει ανταλλαγή απόψεων και προβληµατισµών των εργαζοµένων στον κλάδο της τηλεπικοινωνίας και της τεχνολογίας και όχι µόνο, καθώς επίσης και για τη δηµιουργία από την αρχή κλίµατος εµπιστοσύνης των εργαζοµένων στα συνδικάτα.

Το φεστιβάλ θα πραγµατοποιηθεί στο Συνεδριακό Κέντρο της Νέας Ιωνίας, το Σαββατοκύριακο 29 και 30 Σεπτέµβρη, και αναµένεται να έχει εκτός από τις συζητήσεις, συναυλίες, προβολές ταινιών, εκθέσεις φωτογραφίας, αφίσας και κόµικς, παιδότοπο για να µπορούν οι συµµετέχοντες να φέρουν και τα παιδιά τους και συναδελφική κουζίνα, για

να µη µαγειρέψετε στο σπίτι, και πολλές ακόµη δραστηριότητες. Το τελικό πρόγραµµα θα βγει αρχές Σεπτέµβρη. Στο 2ο Workers Fest, µια διοργάνωση που φιλοδοξεί να οργανώνεται µόνιµα από πρωτοβάθµια σωµατεία, συµµετέχουν ως τώρα: ο Συντονισµός Σωµατείων και Εργαζοµένων στις Τηλεπικοινωνίες και την Τεχνολογία, το Σωµατείο Μισθωτών Τεχνικών, το Σωµατείο Εργαζοµένων στη Nokia, το Σωµατείο Εργαζοµένων στο Πλαίσιο, το Σωµατείο Εργαζοµένων στη CYTA, ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου-Ψηφιακών Μέσων Αττικής (ΣΥΒΧΨΑ), το Σωµατείο Εργαζοµένων στη Victus.

Λουκέτο σε σχολεία στη Δυτική Αττική

πορεί τα µνηµόνια να «έφυγαν», αλλά φαίνεται ότι πρόλαβαν να πάρουν µαζί τους και δοµές της δηµόσιας εκπαίδευσης. Όπως καταγγέλλει και η ΕΛΜΕ Άνω Λιοσίων- Ζεφυρίου-Φυλής, «κλείνει» το 2 ο ΕΚ ∆υτικής Αττικής στα Άνω Λιόσια και η ∆υτική Αττική χάνει 4 δοµές Επαγγελµατικής Εκπαίδευσης µέσα σε 1 χρόνο, αφού και πέρσι είχε κλείσει και το 4ο ΕΚ ∆. Αττικής στον Ασπρόπυργο και τα ∆ΙΕΚ Μάνδρας και Φυλής, καθώς είχε ανασταλεί η λειτουργία τους. Τα µνηµόνια λοιπόν ήταν αυτά που είχαν αποφασίσει την κατάργηση σχολείων και αυτό έγινε πράξη πριν, αλλά και αφού τα µνηµόνια «έφυγαν». ∆υστυχώς η κυβέρνηση αποδεικνύει ότι σε µια περιοχή που έχουµε δυσκολίες στην εκπαίδευση και πολλές εγκαταλείψεις σχολείου από τους µαθητές µε το κλείσιµο των δηµόσιων εκπαιδευτικών µονάδων, έρχεται να θρέψει ακόµη περισσότερο τον υφέρποντα ρατσισµό εναντίων των Ροµά και µεταναστών που κατοικούν στην περιοχή. Αυτή την απάντηση δίνει η κυβέρνηση (το κλείσιµο του 2ου ΕΚ) στο αίτηµα του ∆ήµου Φυλής και της τοπικής ΕΛΜΕ για την επαναλειτουργία του ∆ΙΕΚ Φυλής. Σηµειώνεται ότι το ∆ΙΕΚ ιδρύθηκε το 2015 ως αίτηµα του ∆ήµου, αλλά και της τοπικής κοινωνίας µετά την κατάργηση της ΕΠΑΣ Άνω Λιοσίων, µιας από τις 101 ΕΠΑΣ που καταργήθηκαν πανελλαδικά.

Εκδήλωση του ΜΕΤΑ στη Θεσσαλονίκη

ο Μέτωπο Ταξικής Ανατροπής (ΜΕΤΑ) πραγµατοποιεί εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη την Παρασκευή 7 Σεπτέµβρη, στα πλαίσια των κινητοποιήσεων που πραγµατοποιούνται µε αφορµή τα εγκαίνια της ∆ΕΘ. Η εκδήλωση γίνεται στις 7µµ, στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης (ΕΚΘ – Αριστοτέλους 32 και Ολύµπου), µε θέµα «Συνδικάτα και εργατικά δικαιώµατα στη “µεταµνηµονιακή” εποχή», µε οµιλητή τον επιστηµονικό συνεργάτη του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, Αποστόλη Καψάλη.

29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2018

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

48ωρο κινητοποιήσεων από την ΠΟΕ∆ΗΝ Η κατάσταση στη δηµόσια υγεία έχει γίνει εφιαλτική µετά από 8 χρόνια µνηµονιακών πολιτικών λιτότητας. Η φιέστα στην Ιθάκη δεν µπορεί να κρύψει τη διαλυτική κατάσταση που υπάρχει από την υποχρηµατοδότηση και τις ελλείψεις προσωπικού στα δηµόσια νοσοκοµεία. Είναι χαρακτηριστική, όπως καταγγέλλει η ΠΟΕ∆ΗΝ (Πανελλήνια Οµοσπονδία Εργαζοµένων στα ∆ηµόσια Νοσοκοµεία), η κατάσταση στο ΕΚΑΒ (Εθνικό Κέντρο Άµεσης Βοήθειας), ειδικά στην περιφέρεια, σε αγροτικές και ορεινές περιοχές και στα νησιά. Σε αυτές τις περιοχές οι διακοµιδές καλύπτονται κυρίως από τα διαθέσιµα πληρώµατα Ασθενοφόρων των Κέντρων Υγείας, γιατί δεν φρόντισαν να φτιάξουν σταθµούς του ΕΚΑΒ ή γιατί, ακόµη και όπου έφτιαξαν, αυτοί δεν είναι στελεχωµένοι µε πληρώµατα Ασθενοφόρων. Το προσωπικό όµως αυτό στα Κέντρα Υγείας είναι στις καλύτερες περιπτώσεις τρεις άνθρωποι. Πολύ λίγοι δηλαδή. Αποτέλεσµα αυτών των ελλείψεων είναι να υπάρχουν καθυ-

στερήσεις στη µεταφορά ασθενών, που µπορεί να θέσουν σε µεγάλο κίνδυνο την υγεία τους. Υπάρχουν περιπτώσεις που σύµφωνα µε την ΠΟΕ∆ΗΝ χρειάστηκαν 4 ώρες για να ολοκληρωθεί η διακοµιδή ασθενών σε νοσοκοµείο. Αποκορύφωµα αυτών των ελλείψεων ήταν ο θάνατος ασθενή στην Κρήτη την Πέµπτη 16/8, καθώς τα 2 ασθενοφόρα του Κέντρου Υγείας Κισσάµου στο νοµό Χανίων ήταν ακινητοποιηµένα λόγω βλάβης. Αν σε όλα αυτά προστεθούν και οι απολύσεις, στις 19 Αυγούστου, 26 διασωστών του ΕΚΑΒ που υπηρετούσαν µε συµβάσεις σε νησιά του Αιγαίου, καταλαβαίνουµε ότι το φως στο τούνελ, που είδε ο Τσίπρας στην Ιθάκη, για τους ασθενείς και τους εργαζόµενους στη δηµόσια υγεία είναι µαύρη τρύπα. Στις 20/8 στην Κάλυµνο κάλεσαν το ΕΚΑΒ στις 05.35 το πρωί για τροχαίο ατύχηµα και η απάντηση ήταν: «Η βάρδια ξεκινά στις 7.00»! ∆εν υπήρχε νυχτερινή βάρδια, καθώς δεν ανανεώθηκε η σύµβαση δύο διασωστών που είχαν προσληφθεί µέσω ΚΕΕΛΠΝΟ και των οποί-

ων η σύµβαση είχε λήξει µια µέρα πριν. Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση οργανώνει φιέστες, βλέπουµε προσωπικό των προνοιακών δοµών της δηµόσιας υγείας να µένει επί µήνες απλήρωτο και χωρίς προοπτική άµεσης εξόφλησης στον µεταµνηµονιακό παράδεισο που µας υπόσχονται ότι εισερχόµαστε. Μεγάλο µέρος των επικουρικών εργαζοµένων στον τοµέα της Πρόνοιας εδώ και αρκετούς µήνες παραµένουν απλήρωτοι, αφού οι υπηρεσίες επιτρόπων δεν θεωρούν τα σχετικά εντάλµατα, επειδή οι συµβάσεις τους έχουν υπερβεί το 24µηνο. Οι διοικήσεις των προνοιακών δοµών δηλώνουν µε θράσος στους εργαζόµενους, που συνεχίζουν να παρέχουν τις υπηρεσίες τους, ότι για να πληρωθούν πρέπει να απευθυνθούν στα δικαστήρια! Η δέσµευση της αναπληρώτριας υπουργού εργασίας Θ. Φωτίου ότι θα γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες, ώστε οι εργαζόµενοι να πληρωθούν για να µπορούν να φάνε τουλάχιστον ένα πιάτο γεµιστά, µετά από κινητοποίησή τους στις αρχές του καλοκαιριού, αποδείχθηκε

άλλο ένα µεγάλο ψέµα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Και δεν πρόκειται να δοθεί λύση στο πρόβληµα, αν δεν µετατραπούν οι συµβάσεις του προσωπικού αυτού, που καλύπτει πάγιες ανάγκες, σε αορίστου χρόνου, αν δηλαδή δεν µονιµοποιηθούν. Η ΠΟΕ∆ΗΝ αποφάσισε για όλα τα παραπάνω, και όχι µόνο, να προχωρήσει σε 48ωρο κινητοποιήσεων την Παρασκευή 7 και το Σάββατο 8 Σεπτέµβρη µε επίκεντρο τη Θεσσαλονίκη. Έτσι την Παρασκευή 7 Σεπτέµβρη πραγµατοποιεί 8ωρη στάση εργασίας στην πρωινή βάρδια για τα σωµατεία της Κεντρικής Μακεδονίας και 3ωρη στάση εργασίας 8-11 για τα νοσοκοµεία της Θεσσαλονίκης. Κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων θα πραγµατοποιήσει συγκέντρωση και πορεία διαµαρτυρίας, που θα ξεκινήσει στις 8 το πρωί από το Νοσοκοµείο Ιπποκράτειο της Θεσσαλονίκης και θα καταλήξει στο Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης. Την επόµενη µέρα θα συµµετέχει στο συλλαλητήριο που καλούν τα συνδικάτα και στην απογευµατινή συγκέντρωση στα εγκαίνια της ∆ΕΘ.

Μπλακ άουτ: Τυχαίο γεγονός ή απόρροια της ιδιωτικοποίησης; Του Θοδωρή Πατσατζή

ολύωρη ταλαιπωρία περίµενε τους κατοίκους των νοτιοανατολικών περιοχών της Αττικής την Τετάρτη 22 Αυγούστου λόγω βλάβης στο Κέντρο Υπερυψηλής Τάσης της Παλλήνης. Οι εκτεταµένες διακοπές ρεύµατος επηρέασαν την οµαλή λειτουργία του Μετρό, του Τραµ και του Ηλεκτρικού Σιδηροδρόµου, αλλά και την κίνηση στους δρόµους, καθώς τέθηκαν εκτός λειτουργίας πολλοί φωτεινοί σηµατοδότες. Σύµφωνα µάλιστα µε τις περιγραφές στα µέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα βίντεο που κυκλοφορούν, θα πρέπει να λέµε πάλι καλά που αποφεύχθηκαν τραυµατισµοί ανθρώπων ή και χειρότερα ακόµη. Βλέπετε η απαξίωση των δηµόσιων οργανισµών µε στόχο την ιδιωτικοποίησή τους και η περιορισµένη χρηµατοδότηση µας έχουν οδηγήσει σε σταθµούς του µετρό χωρίς γεννήτριες έτοιµες να δώσουν ρεύµα, ώστε να υπάρξει τουλάχιστον ο απαραίτητος φωτισµός για να απεγκλωβιστούν όσοι κλείστηκαν µέσα

στους σταθµούς. Όµως το µπλακ άουτ συνεχίστηκε µετά από 3 µέρες στο νησί της Ύδρας λόγω νέας βλάβης αυτή τη φορά στην περιοχή Θερµησίων Αργολίδας. Βλάβη που επηρέασε και την υδροδότηση του νησιού. Οι βλάβες, όσο και αν είναι γεγονότα που µπορεί να συµβούν, δεν είναι από µόνες τους η εξήγηση των

µπλακ άουτ. Σύµφωνα µε καταγγελίες εργαζοµένων στη ∆ΕΗ, στην περίπτωση του µπλακ άουτ στην Αττική πολλές περιοχές παρέµειναν χωρίς ηλεκτροδότηση και µετά την αποκατάσταση της βλάβης, καθώς δεν επαρκούσε το προσωπικό του δικτύου διανοµής για να κάνει την επαναφορά του ηλεκτρικού ρεύµατος.

Το προσωπικό έχει µειωθεί λόγω των συνταξιοδοτήσεων και της πολιτικής µη προσλήψεων νέων εργαζοµένων, που εφαρµόζουν λόγω µνηµονίων και ιδιωτικοποίησης η ∆ΕΗ, ο Α∆ΜΗΕ και ο ∆Ε∆∆ΗΕ. Μάλιστα και στους 3 οργανισµούς υπάρχει απόφαση που ήδη εφαρµόζεται για µείωση του προσωπικού µε σχέσεις αορίστου χρόνου, την ώρα που πληθαίνουν οι αναθέσεις έργων σε εργολάβους, που τις περισσότερες φορές δουλεύουν µε άπειρο προσωπικό. Συνέπεια όλων αυτών είναι και η διαρκής χειροτέρευση στην ποιότητα παροχής ηλεκτρικού ρεύµατος που, σε συνδυασµό µε την απελευθέρωση της ενέργειας και µε τις υψηλές θερµοκρασίες που αναµένονται κατά τη διάρκεια του Σεπτεµβρίου, µπορεί να επιδεινωθούν. Μόνη λύση είναι οι εργαζόµενοι στη ∆ΕΗ και όλοι µας να παλέψουµε για να γίνει ξανά εξολοκλήρου η ∆ΕΗ δηµόσια και να στελεχωθεί µε µόνιµο προσωπικό που θα καλύψει πλήρως τις ανάγκες ηλεκτροδότησης ακόµη και στο πιο αποµακρυσµένο χωριουδάκι της χώρας.

πολιτικη

ΤΑ ΔΥΤΙΚΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΣΕ Δ

τα Βαλκάνια προχωράει η επέλαση του ΝΑΤΟ, στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία και της προσπάθειας του δυτικού ιμπεριαλισμού να αποσπάσει κι άλλα τμήματα της σφαίρας επιρροής της Μόσχας. Σε αυτό το πλαίσιο το ΝΑΤΟ και η κυρίαρχη φωνή σε αυτό, δηλ. η Ουάσινγκτον, έχουν να λύσουν κάποια ζητήματα, ειδικά στα Δυτικά Βαλκάνια. Στα Ανατολικά Βαλκάνια τα πράγματα έχουν διευθετηθεί οριστικά στο μεγαλύτερο μέρος τους (πλήρης ένταξη Βουλγαρίας και Ρουμανίας στο δυτικό στρατόπεδο δηλ. σε ΝΑΤΟ και ΕΕ), ενώ ένα άλλο μέρος παραμένει από αδιευκρίνιστο έως αρνητικό (ρήξη ΗΠΑ με Τουρκία και προσέγγιση Άγκυρας με Μόσχα). Ακριβώς λόγω αυτών των εξελίξεων στην ανατολή, η ανάγκη για διευθέτηση στη Δύση των Βαλκανίων έγινε επιτακτικότερη. Πέρυσι εισήλθε στο ΝΑΤΟ το Μαυροβούνιο, μικροσκοπική χώρα (η ελληνική πολιτική φιλολογία θα το αποκαλούσε κρατίδιο, όπως κάνει με την Δημοκρατία της Μακεδονίας, αν συνόρευε και αν υπήρχαν διενέξεις με αυτή), με στρατηγική σημασία ωστόσο. Τα μεγάλα βήματα όμως είναι η ένταξη της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, του Κοσόβου και τελικά της ίδιας της Σερβίας, του μεγαλύτερου και σταθερότερου –μέχρι σήμερα– συμμάχου της Ρωσίας στην περιοχή.

Μακεδονία, ένα δ Του Πέτρου Τσάγκαρη

ατ’ αρχάς δείχνει να προχωράει η προοπτική ένταξης της Δημοκρατίας της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ. Για να

γίνει αυτό έπρεπε να ξεπεραστεί ο σκόπελος της διαφωνίας με την Ελλάδα σχετικά με το όνομα –και αυτό φαίνε-

ται να επιτεύχθηκε, σε πρώτη φάση με τη συμφωνία των Πρεσπών. Στην ίδια τη γειτονική χώρα η άρχουσα τάξη έχει κάνει τις επιλογές της, γι’ αυτό και ο εκπρόσωπός της ο πρωθυπουργός Ζ. Ζάεφ προωθεί με κάθε τρόπο το «ναι» στο δημοψήφισμα της 30ής Σεπτεμβρίου. Όπως είχαμε προβλέψει σε προηγούμενο φύλλο της «ΕΑ», το ερώτημα που θα κληθούν να απαντήσουν οι ψηφοφόροι δεν είναι βέβαια το αν δέχονται το όνομα «Βόρεια Μακε-

Ελλάδα, ο αναβαθμισμένος καπιταλισμός Επιστολή της κόμματα και της Αριστεράς

την Ελλάδα, η συμφωνία μπορεί επίσης να περάσει από το κοινοβούλιο. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή που περισσότερο από κάθε άλλη ελληνική κυβέρνηση έχει συνδυάσει αριστοτεχνικά τα συμφέροντα του ελληνικού καπιταλισμού με αυτά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή, συνεχίζοντας ασφαλώς μια γραμμή που είχε χαραχθεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις (αλλά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν η πρώτη που δεν δίστασε να έρθει σε ρήξη με τη Ρωσία αφού αυτό επέτασσε η συμμαχία με τις ΗΠΑ).

Φυσικά αυτά δεν γίνονται επειδή η ελληνική κυβέρνηση είναι «προδοτική», επειδή δήθεν ξεπουλάει στους Αμερικανούς τα εθνικά συμφέροντα. Κάθε άλλο. Να τι εκτιμά ο Σταύρος Λυγερός, ένας αρθρογράφος που δεν μπορεί να κατηγορηθεί για διεθνιστικές ή αντιπατριωτικές θέσεις: «Όπως και επί Ομπάμα έτσι και επί Τραμπ [οι ΗΠΑ], κάνουν ό,τι μπορούν για να μη χάσουν την Τουρκία. Από την άλλη πλευρά, όμως, οι ΗΠΑ δεν μπορούν να κάνουν πως δεν συμβαίνει τίποτα. Γι’ αυτό, αν και δεν έχουν κόψει τις γέφυρες, προσανατολίζονται σε εναλλακτικές λύσεις. Ο προσανατολισμός είχε αρχίσει επί προεδρίας Ομπάμα και συνεχίζεται επί προεδρίας Τραμπ. Εναλλακτική λύση μπορεί να είναι μόνο η Ελλάδα. Η απομάκρυνση της Τουρκίας από τη Δύση σπάει την παραδοσιακή αντίληψη που

βλέπει την Ελλάδα και την Τουρκία σαν γεωπολιτικό πακέτο. Δημιουργεί ένα κενό, το οποίο πρέπει να καλυφθεί. Όσο οι Αμερικανοί οδηγούνται στην εκτίμηση ότι το χάσμα με την Τουρκία του Ερντογάν είναι αγεφύρωτο τόσο θα επαναξιολογούν τον ρόλο της Ελλάδας. Από γεωπολιτικής απόψεως, η Ελλάδα τείνει να μετατραπεί από χώρα δεύτερης γραμμής σε χώρα πρώτης γραμμής [σ.σ.: η υπογράμμιση δική μας]. Δεν είμαστε ακόμα εκεί, αλλά προς τα εκεί βαδίζουν τα πράγματα». Ο Λυγερός στο σχετικό του άρθρο στο slpress προσθέτει εξηγώντας τα κέρδη του ελληνικού καπιταλισμού από τη στρατηγική προσέγγισης με τις ΗΠΑ: «Στην περίπτωση πάντα που συμβεί αυτό, τα προβλήματα της Ελλάδας θα γίνουν κατά μία έννοια και ως ένα βαθμό και προβλήματα της Δύσης. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι θα διευκολυνθεί η επίλυσή τους. Δεν πρόκειται οι Αμερικανοί να στηριχθούν σε μία Ελλάδα, η οποία είναι στο όριο της κατάρρευσης. Σε αντίθεση με την ΕΕ, η οποία παραμένει σε μεγάλο βαθμό εγκλωβισμένη στον οικονομισμό, οι ΗΠΑ, ως υπερδύναμη, έχουν σφαιρική προσέγγιση».

Η παρακάτω επιστολή στάλθηκε από τους συντρόφους της αριστερής οργάνωσης Λέβιτσα, που δρα στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, σε πολιτικές οργανώσεις της Ελλάδας και των Βαλκανίων, μαζί με ένα προσχέδιου κειμένου προς συνδιαμόρφωση, η τελική μορφή του οποίου θα αποτελέσει κοινή διακήρυξη που θα υπογραφεί σε διεθνή συνάντηση στην πόλη των Σκοπίων. Τη δημοσιεύουμε, καθώς περιγράφει ένα πρώτο «πλαίσιο» της πολύ σημαντικής πρωτοβουλίας των συντρόφων, για την οποία θα επανέλθουμε πιο αναλυτικά σε επόμενα φύλλα. «Αγαπητοί σύντροφοι, Οι κυβερνήσεις των χωρών μας κατάφεραν να: • Αποδειχθούν πιστοί υπηρέτες του δυτικού ιμπεριαλισμού • Στείλουν ισχυρό μήνυμα σε όλα τα καταπιεζόμενα έθνη ότι πάντα θα επικρατεί η θέληση του δυτικού κεφαλαίου • Ενισχύσουν στην αυταπάτη ότι οι χώρες

29 αυγουστου 2018

ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΝΑΤΟΠΟΙΗΣΗΣ

δημοψήφισμα με έτοιμη απάντηση δονία» ούτε αν δέχονται να μπει η χώρα στο ΝΑΤΟ. Το ερώτημα στα ψηφοδέλτια θα λέει το εξής εκβιαστικό: «Υποστηρίζετε την ένταξη της χώρας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, αποδεχόμενοι τη συμφωνία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας με την Ελληνική Δημοκρατία;». Το γεγονός ότι το ερώτημα είναι τρισυπόστατο αλλά η απάντηση μπορεί να είναι μόνο ένα «ναι» ή ένα «όχι» (ή τίποτε) αποτελεί καραμπινάτη παραβίαση του Συντάγματος και άλλων νόμων, όπως

καταγγέλλουν πολλές οργανώσεις που αντιτίθενται ειδικά στην ένταξη στον ΝΑΤΟ (κανείς δεν μπορεί να ψηφίσει ότι αποδέχεται τη συμφωνία αλλά δεν θέλει ένταξη στο ΝΑΤΟ ή ότι θέλει ένταξη στην ΕΕ αλλά όχι ένταξη στο ΝΑΤΟ ή ότι αποδέχεται τη συμφνωνία αλλά δεν θέλει ένταξη ούτε σε ΕΕ ούτε σε ΝΑΤΟ). Όπως καταγγέλλει η αριστερή οργάνωση Λέβιτσα (αλλά και πολλές άλλες οργανώσεις) τα ΜΜΕ δεν προβάλλουν το «όχι» στο ΝΑΤΟ, και ειδικά οι απόψεις όσων αντιτίθενται στη Βορειοατλαντική Συμμαχία εξαφανίζονται από

τα κοινωνικά δίκτυα ως spam! Σε αυτές τις συνθήκες πάνω από 30 οργανώσεις και συλλογικότητες καλούν σε αποχή από το δημοψήφισμα. Οι δημοσκοπήσεις –φυσικά– δείχνουν ότι η συμφωνία θα αποσπάσει τη λαϊκή συναίνεση στο δημοψήφισμα. Σε επίπεδο γενικής πολιτικής ο Ζάεφ συνεχίζει ακριβώς ό,τι είχε ξεκινήσει ο Γκρουέφσκι. Όπως μας λέει η Λ. Ιστάτοβα από το Λέβιτσα, «ο Ζαεφισμός έχει αποδειχθεί ως άλλη μια μορφή, και μάλιστα πιο εκτεταμένη του Γρουεφισμού. Η “βασιλεία” του Γκρουέφσκι συνεχίζεται, αλλά σε μια νέα μορφή:

Ζόραν Ζάεφ και ως SDSM [σ.σ. το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα του Ζάεφ]. Τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της ΔτΜ βρίσκονται σε μια συνεχή διαπάλη για ενθυλάκωση κερδών, αλλά ως υπάλληλοί του ιμπεριαλισμού κωφεύουν όσον αφορά τις λαϊκές ανάγκες […] η διαφθορά βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο, οι εγκληματικές επιχειρήσεις συνεχίζονται και μεγαλώνουν, τα ορυχεία του Ζάεφ ανοίγονται το ένα μετά το άλλο. Το ίδιο το δημοψήφισμα και η προπαγάνδα υπέρ του “ναι” έχει κοστίσει ήδη τεράστια ποσά που θα μπορούσαν να κατευθυνθούν στις λαϊκές ανάγκες».

Κόσοβο-Σερβία, το μεγάλο «αγκάθι»

μως εκτός από τη Δημοκρατία της Μακεδονίας, υπάρχει κι άλλο ζήτημα που πρέπει να διευθετηθεί στα Δ. Βαλκάνια –κι αυτό φαίνεται πιο δύσκολο. Ο λόγος για το Κόσοβο, την περιοχή που αποσπάστηκε από τη Σερβία χάρη κυρίως στην παράνομη επέμβαση του ΝΑΤΟ το 1999. Ασφαλώς η σερβική κυριαρχία παλιότερα εκεί δεν ήταν και πολύ… φιλική προς τον πληθυσμό που στη συντριπτική του πλειοψηφία είναι αλβανικός.

Καταπίεση

«Λέβιτσα» σε ι οργανώσεις ς στα Βαλκάνια μας δεν έχουν άλλη επιλογή πέρα από την ένταξη στο ΝΑΤΟ • Δώσουν νέα ώθηση στον εθνικισμό και το σωβινισμό μέσα στους εργάτες. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, αντιμετωπίζουμε το καθήκον να αντισταθούμε απέναντι στον κοινό εχθρό των λαών στις χώρες μας. Ο αντι-ιμπεριαλιστικός μας αγώνας πρέπει να διεξαχθεί με την αμοιβαία συνεργασία μας. Ο διαχωρισμός που έχει προκληθεί ανάμεσα στα έθνη μας και τις εθνότητες που τα αποτελούν, πρέπει να ξεπεραστεί μέσα από τη δημιουργία μιας νέας οικονομικής ταυτότητας των εργατών, που θα δείχνει ότι οι εργάτες μοιράζονται έναν κοινό αγώνα, δημιουργώντας έτσι από μια εργατική τάξη «καθεαυτή», μια εργατική τάξη «για τον εαυτό της». Ο αγώνας μας είναι διεθνής. Γι’ αυτό καλούμε τις οργανώσεις σας να συμμετέχουν και να υπογράψουν από κοινού ένα μνημόνιο κοινών στόχων για τα αριστερά κόμματα και οργανώσεις των Βαλκανίων. Η υπογραφή του μνημονίου θα γίνει στις 15 Σεπτέμβρη στην πόλη των Σκοπίων».

Η κυβέρνηση του Τίτο στην ενιαία Γιουγκοσλαβία δεν είχε παραχωρήσει στην περιοχή καθεστώς ομόσπονδης δημοκρατίας, όπως έκανε με άλλες εθνότητες. Η πολιτική καταπίεση συνοδευόταν από ιδιαίτερη φτώχεια σε σχέση με άλλες περιοχές της χώρας. Ωστόσο το 1968, συνεπαρμένοι από το γενικό κύμα της περιόδου, οι φοιτητές στο Κόσοβο εξεγέρθηκαν με τεράστιες κινητοποιήσεις. Το καθεστώς παραχώρησε καθεστώς αυτονομίας και με το Σύνταγμα του 1974 τελικά το Κόσοβο απέκτησε ντε φάκτο καθεστώς ομόσπονδης δημοκρατίας. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’70, το ανώτατο στρώμα του κοσοβάρικου πληθυσμού είχε ενσωματωθεί στη γιουγκοσλαβική κρατική γραφειοκρατία. Ωστόσο η φτώχεια παρέμεινε. Η επίσημη ανεργία ήταν 28% (αλλά η πραγματική ήταν πολύ μεγαλύτερη, καθώς υπήρχε μαζική υποαπασχόληση και μαζική μετανάστευση). Το 1981 ξέσπασαν και πάλι κινητοποιήσεις με πρωτοστάτες τους μαθητές και τους φοιτητές, που ζητούσαν πλήρες καθεστώς ομόσπονδης δημοκρατίας. Η καταστολή ήταν γρήγορη και βάρβαρη. Η περιφερειακή κυβέρνηση εξαπέλυσε χιλιάδες αστυνομικούς και στρατιώτες ενάντια στον πληθυσμό. Από το 1981 έως το 1988 το Κόσοβο έμοιαζε με κατεχόμενη χώρα καθώς πάνω από 580.000 Κοσοβάροι συνε-

λήφθησαν ή ανακρίθηκαν. Ως απάντηση στην καταστολή δημιουργήθηκε το Λαϊκό Κίνημα του Κοσόβου, από τις τάξεις του οποίου αργότερα προέκυψε ο UCK. Ο Μιλόσεβιτς χρησιμοποίησε ανοικτά (και σε πλήρη ρήξη με τον τιτοϊσμό) τις ιδέες του μεγαλοσέρβικου εθνικισμού για να ανέλθει στην εξουσία. Επί της προεδρίας του άρχισε η προσπάθεια να «επιστραφεί το Κόσοβο στη Σερβία». Μεταξύ 1987 και 1990 η εκτεταμένη αυτονομία που είχε το Κόσοβο καταργήθηκε και τόσο ο κρατικός όσο και ο κομματικός μηχανισμός εκκαθαρίστηκαν από το αλβανικό στοιχείο. Οι Αλβανοί εκδιώχθηκαν μαζικά από τον Τύπο, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση του Κοσόβου και αντικαταστάθηκαν από Σέρβους. Ως απάντηση, το 1993 ιδρύθηκε ο UCK. Είναι οξύμωρο ότι την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου το αλβανικό εθνικιστικό κίνημα ταύτιζε τη «σερβική αποικιοκρατία» στο Κόσοβο με τη δράση του δυτικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή, λόγω της τότε αποστασιοποίησης της Γιουγκοσλαβίας από την ΕΣΣΔ (και τα

συνακόλουθα ανοίγματα του Βελιγραδίου προς της Δύση) την ίδια στιγμή που η Αλβανία ακολουθούσε πιστά τη σταλινική ορθοδοξία (τόσο πιστά που μετά τον θάνατο του Στάλιν, στράφηκε προς την Κίνα, θεωρώντας ότι το εκεί ΚΚ έμεινε πιο κοντά στις ιδέες του Στάλιν). Η πλήρης αποστασιοποίηση της σερβικής ηγεσίας από τη Δύση επί Μιλόσεβιτς σήμανε ότι τώρα ο αλβανικός εθνικισμός (πιθανά κάποιοι να είναι οι ίδιοι άνθρωποι) συμμάχησε στενά με τον δυτικό ιμπεριαλισμό, καθώς όλη η στρατηγική του UCK επικεντρώθηκε στο πώς θα προκαλέσει την επέμβαση του ΝΑΤΟ, πράγμα που τελικά έγινε. Η επέμβαση του ΝΑΤΟ το 1999 επέτρεψε τη δημιουργία ενός κράτους προτεκτοράτου (όπου σήμερα βρίσκεται το στρατόπεδο Μπόντστιλ, ίσως η μεγαλύτερη βάση των ΗΠΑ στην κόσμο) κι έδωσε τελικά τη δυνατότητα στους Κοσοβάρους εθνικιστές να ανακηρύξουν μονομερώς την ανεξαρτησία-απόσχιση από τη Σερβία το 2008. συνέχεια στη σελ. 12

πολιτικη

29 αυγουστου 2018

ΤΑ ΔΥΤΙΚΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΣΕ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΝΑΤΟΠΟΙΗΣΗΣ

Κόσοβο-Σερβία, το μεγάλο «αγκάθι» (συνέχεια από σελ. 11)

Συμφωνία;

Σήμερα και στις δύο πλευρές (Κόσοβο και Σερβία) την κυβέρνηση έχουν εθνικιστικές δυνάμεις (στο Κόσοβο από το 2007 κυβερνούν οι πρώην UCKάδες του Χασίμ Θάτσι, ενώ στη Σερβία την προεδρία ασκεί από το 2012 ο επίσης εθνικιστής και πρώην εκπρόσωπος του ακροδεξιού Ριζοσπαστικού Κόμματος, Αλεξάντερ Βούτσιτς. Ωστόσο και οι δύο πλευρές (Βελιγράδι και Πρίστινα) έχουν αρχίσει μια διαδικασία ομαλοποίησης των σχέσεων εδώ και χρόνια, κυρίως διότι επείγονται για ένταξη στην ΕΕ. Οι συζητήσεις που έγιναν υπό την αιγίδα της ΕΕ κατέληξαν το 2013 στη Συμφωνία των Βρυξελλών, η οποία, μεταξύ άλλων, προέβλεπε τη δημιουργία μιας Ένωσης των Σερβικών Δήμων στο Κόσοβο, την ενοποίηση της αστυνομίας και της δικαιοσύνης του Κοσόβου, συμφωνίες για τις τηλεπικοινωνίες και την ενέργεια και αμοιβαία δέσμευση ότι η κάθε πλευρά (Βελιγράδι και Πρίστινα) δεν θα εμπόδιζε την ένταξη της άλλης πλευράς στην ΕΕ. Στις 25 Αυγούστου 2018 ο Βούτσιτς και ο Θάτσι, σε συνέδριο που διεξήχθη στο Άλπμπαχ της Αυστρίας ανακοίνωσαν ότι έφτασαν σε μια (αναπάντεχη για πολλούς) συμφωνία, δηλ. σε συμφωνία για ανταλλαγή εδαφών μεταξύ Κοσόβου και Σερβίας σε εθνική βάση: η Σερβία παίρνει την περιοχή της Μητρόβιτσα που είναι μέσα στο Κόσοβο αλλά κατοικείται από Σέρβους και το Κόσοβο παίρνει το Πρέσεβο που είναι μέσα στη Σερβία αλλά κατοικείται κυρίως από Αλβανούς. Οι δύο ηγέτες ζήτησαν από την ΕΕ να υποστηρίξει την προοπτική αυτή, ωστόσο αυτό φαίνεται αβέβαιο: Η Μέρκελ είχε προλάβει να υπονομεύσει την ανακοίνωση των δύο ηγετών καθώς λίγες ημέρες πριν είχε δηλώσει: «Η εδαφική ακεραιότη-

τα των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων έχει εδραιωθεί και είναι μη αναστρέψιμη. Αυτό πρέπει να ειπωθεί ξανά και ξανά γιατί ξανά και ξανά υπάρχουν προσπάθειες, πιθανώς για να συζητηθεί το θέμα των συνόρων και δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό». Βέβαια η υπόλοιπη ΕΕ είναι πιο χαλαρή. Π.χ. η Φεντερίκα Μογκερίνι απηύθυνε πρόσκληση για Σύνοδο Κορυφής των δύο προέδρων στις 7 Σεπτεμβρίου στις Βρυξέλλες. Μια ενδιάμεση στάση κράτησε ο επίτροπος Διεύρυνσης, Γιοχάνες Χαν, που ζήτησε από τις δύο πλευρές να διασφαλίσουν ότι «οποιαδήποτε συμφωνία δεν θα αποσταθεροποιεί την ευρύτερη περιοχή». Από την άλλη οι ΗΠΑ του Τραμπ σταδιακά άρχισαν να στηρίζουν τη συμφωνία: μια μέρα πριν από την εξαγγελία της ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Τραμπ, Τζ. Μπόλτον είχε δηλώσει ότι η Ουάσινγκτον δίνει τη συγκατάθεσή της στην κατεύθυνση των «εδαφικών προσαρμογών»! Η Ρωσία, από τη μεριά της, τηρεί στάση αναμονής κρατώντας ανοικτούς τους διαύλους τόσο με τον Βούτσιτς όσο και με τη Σερβική Εκκλησία που αντιτίθεται σθεναρά στη συμφωνία. Ο λόγος δεν είναι κυρίως πατριωτικός ή ο φόβος του ντόμινο στα Βαλκάνια: η Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ιδιοκτήτρια των καλύτερων μεσαιωνικών ναών και πλούσιων εδαφών μέσα στο Κόσοβο. Από την άλλη, όσον αφορά τη Ρωσία, θα ήταν κάπως αστείο να αντιταχθεί στη λογική της συμφωνίας, καθώς η Μόσχα έχει επιβάλει ακριβώς αντίστοιχη λύση στην περίπτωση της Κριμαίας. Σε κάθε περίπτωση η Ρωσία δεν έχει τη δύναμη να σταματήσει τη δυτική πορεία της Σερβίας. Μπορεί να «καταπιεί» την ένταξη της Σερβίας στην ΕΕ αν αυτή συνδυαστεί με στρατιωτική ουδετερότητα (δηλ. μη ένταξη στο ΝΑΤΟ), καθώς τότε θα είχε ένα σύμμαχο μέσα στην ΕΕ, κι όχι έξω από αυτήν.

Ωστόσο οι υπόλοιποι «παίκτες» της περιοχής φαίνεται να συμμερίζονται τη θέση της Γερμανίας. Η αλλαγή των συνόρων μπορεί να ανοίξει το κουτί της βαλκανικής Πανδώρας με πρώτο θύμα την ασταθή Βοσνία-Ερζεγοβίνη για την οποία εύκολα μπορεί να προταθούν ανάλογες λύσεις διαμελισμού σε εθνική βάση, από Σέρβους και Κροάτες. Το ίδιο και για τη Δημοκρατία της Μακεδονίας που κατοικείται κατά 35% από Αλβανούς. Το ίδιο και για την ίδια την Αλβανία (ελληνική μειονότητα), γι’ αυτό και τα Τίρανα κρατούν επίσης σιγήν ιχθύος.

Οι εσωτερικές δυσκολίες

Σε κάθε περίπτωση, ενώ ο Θάτσι έχει εξασφαλίσει τη συναίνεση του κοσοβάρικου πληθυσμού για ένταξη στο ΝΑΤΟ (το Κόσοβο είναι ντε φάκτο μέλος του ΝΑΤΟ, αφού εκτός από την αμερικανική βάση, ο στρατός πραγματοποιεί κοινά γυμνάσια με το ΝΑΤΟ), ο Βούτσιτς πρέπει να γαρνίρει με πολλά εθνικιστικά καρυκεύματα μια τέτοια προοπτική: το ίδιο το πρόβλημα του Κοσόβου προέκυψε εξαιτίας της νατοϊκής επέμβασης, γι’ αυτό και σήμερα οι δημοσκοπήσεις στη Σερβία δίνουν 80% (!) αντίθεση στην ένταξη στο ΝΑΤΟ. Και δεν είναι μόνον αυτό. Όπως γράφει ο Βλάντιμιρ Ουνκόφσκι-Κόριτσα, Σέρβος μαρξιστής, καθηγητής στο Πανεπιστήμιιο της Γλασκώβης, «πέραν των ανωτέρω, πολλοί [στη Σερβία] συνεχίζουν να θεωρούν το ζήτημα του Κοσόβου ως αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής ταπείνωσης που υφίστανται στα χέρια της Δύσης: Δυτικό εμπορικό εμπάργκο στη δεκαετία του 1990 και επιβολή δυτικού τύπου ιδιωτικοποιήσεων και οικονομίας της αγοράς στη δεκαετία του 2000». Ο ίδιος συγγραφέας τονίζει πως για να αναγνωρίσει η σερβική άρχουσα τάξη το Κόσοβο (εκτός από εδαφικές διευθετήσεις ή, εναλλακτικά, παραχώρηση εκτε-

ταμένης αυτονομίας των Σέρβων στο Κόσοβο) ζητά και το σχετικό «λάδωμά» της: εγγυήσεις για ένταξη στην ΕΕ αλλά και ευρωπαϊκά κονδύλια για «δομικές μεταρρυθμίσεις». Ο Ουνκόφσκι-Κόριτσα θέτει και την κρίσιμο παράμετρο των από τα κάτω: Τόσο ο Θάτσι όσο και ο Βούτσιτς φοβούνται πραγματικά λαϊκές εξεγέρσεις, λόγω της οικονομικής κατάστασης. Οι κοινές ασκήσεις με το ΝΑΤΟ στο Κόσοβο ήταν προσανατολισμένες στην αντιμετώπιση «εσωτερικού εχθρού», ενώ και ο Βούτσιτς έστειλε μήνυμα τον Μάιο όταν διοργάνωσε στρατιωτικού τύπου παρέλαση της αστυνομίας στους δρόμους του Βελιγραδίου, σε μια επίδειξη δύναμης αποκλειστικά προς τον σερβικό πληθυσμό.

Οι δύο λύσεις

Ο Ουνκόφσκι-Κόριτσα τονίζει ότι υπάρχουν δύο λύσεις, από δύο διαφορετικές πολιτικές και ταξικές σκοπιές. Να τι γράφει: «Και παρότι θα ήταν επιθυμητό για τη Σερβία να σταματήσει αυτή την ανόητη και τιμωρητική πολιτική της άρνησης της ένταξης του Κοσόβου στους διεθνείς οργανισμούς, είναι σαφές ότι η αναγνώριση του Κοσόβου που θα γίνει με τον Βούτσιτς θα είναι φιλο-ιμπεριαλιστικού είδους: θα πρόκειται για μια αναγνώριση που θα σταθεροποιεί το ρόλο του ΝΑΤΟ στο Κόσοβο, θα επισπεύσει την ένταξη της Σερβίας στην ΕΕ και θα εξομαλύνει την κυριαρχία του δυτικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Είναι χαρακτηριστικό ότι έχουν προγραμματιστεί κοινές στρατιωτικές ασκήσεις του σερβικού στρατού με το ΝΑΤΟ [!] στο εσωτερικό της Σερβίας, το φθινόπωρο». «Αντίθετα», συνεχίζει ο Ουνκόφσκι-Κόριτσα, «ένα αντιιμπεριαλιστικό είδος αναγνώρισης του Κοσόβου από την Αριστερά, θα σεβόταν το δικαίωμά του για αυτοδιάθεση τερματίζοντας την πολιτική της αντίθεσης στην ένταξη του Κοσόβου στους διεθνείς οργανισμούς και ανακοινώνοντας την ετοιμότητα να αναγνωρίσει το Κόσοβο με αντάλλαγμα την αντίστοιχη αναγνώριση της Σερβίας και το Κοσόβου ως “μη ΝΑΤΟϊκές ζώνες” (NATO-free zones). Παρότι αυτή θα ήταν απλώς μια συμβολική κίνηση που πολύ λίγοι στη Δύση θα έπαιρναν στα σοβαρά, θα έστελνε ένα μήνυμα στον κόσμο στο Κόσοβο ότι υπάρχει ένας άλλος δρόμος, ένας δρόμος όπου η Σερβία είναι μία φίλη, έτοιμη να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία του Κοσόβου, αλλά ταυτόχρονα κι ένας σύμμαχος ενάντια στο ΝΑΤΟ. Θα ήταν ταυτόχρονα ουσιαστικά μια κίνηση ενάντια στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και προς όφελος μιας βαλκανικής ομοσπονδίας». «Ωστόσο τώρα», καταλήγει ο Ουνκόφσκι-Κόριτσα, «βρισκόμαστε στο βασίλειο των υποθέσεων. Τίποτε δεν έχει ακόμη αποφασιστεί, παρότι το ΝΑΤΟ εμφανώς αυξάνει τον έλεγχό του στα Βαλκάνια. Είναι δουλειά της Αριστεράς, παρά τα τις πολύ σκληρές συνθήκες, να βρει τρόπους να αντισταθεί σε αυτό, στο όνομα της αλληλεγγύης των λαών των Βαλκανίων».

Νεολαια

29 αυγουστου 2018

Κάμπινγκ ΔΕΑ 2018

Ριζοσπαστισμός, συλλογικότητα, έμπνευση Της Κατερίνας Σεργίδου

ο φετινό κάμπινγκ στο Γύθειο ήταν ένα από τα «πιο πετυχημένα» κάμπινγκ που έχουν γίνει μέσα στα δεκαεφτά χρόνια ύπαρξης της πολιτικής οργάνωσης ΔΕΑ. Για εννέα μέρες, από τις 28 Ιούλη μέχρι τις 5 Αυγούστου, οι νεότερες και οι παλαιότερες γενιές της ΔΕΑ, μαζί με φίλες-ους, συναντηθήκαμε και μεταμορφώσαμε τις φιλόξενες εγκαταστάσεις του κάμπινγκ ΔΙΑΣ στο Βαθύ σε έναν χώρο συλλογικότητας, παιχνιδιού και συνύπαρξης.

Συζητήσεις-Εργαστήρια Αναμφίβολα η συζήτηση με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον και συμμετοχή ήταν αυτή για την Ιστορία της ΔΕΑ. Οργανώθηκε σε δύο μέρη, ξεκινώντας από τις εμπειρίες της οργάνωσης από τη δεκαετία του ’70 φτάνοντας μέχρι τις μέρες μας. Η συζήτηση ήταν πλούσια σε εμπειρίες και ερωτήματα, με όλες και όλους τους συντρόφους να συνεισφέρουν στη συζήτηση. Αναδείχτηκε ότι το σύνθημα που συμπυκνώνει με τον πιο εύγλωττο τρόπο την πολιτική εμπειρία μας είναι το «ριζοσπαστικά, ενωτικά και μαζικά», που μεταφράστηκε όλα αυτά τα χρόνια σε συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές. Επιλογές που κατά γενική ομολογία, παρά τις ήττες και τις δυσκολίες, μας έκαναν πιο πλούσιες και πλούσιους, φέρνοντας την εμπειρία της ΔΕΑ στο κέντρο της συ-

ζήτησης που διεξάγεται στους κόλπους της διεθνούς επαναστατικής Αριστεράς. Η συζήτηση συνεχίστηκε με την προβολή του ντοκιμαντέρ για τη διεθνή διαδήλωση της Γένοβας, που έγινε το 2001, με το pause να επιμένει σε πρόσωπα, συνθήματα και ομιλίες. Την πολιτική εμπειρία συμπλήρωσε η συζήτηση πάνω στο κλασικό έργο του Λένιν για τον Αριστερισμό, θυμίζοντας ότι τα σημερινά διλήμματα και οι απαντήσεις έρχονται από μακριά. Εξαιρετικό ενδιαφέρον είχαν και οι τρεις συζητήσεις και εργαστήρια που οργανώθηκαν από την Αντισεξιστική Ομάδα ΔΕΑ. Η συζήτηση για τη διαθεματικότητα, το εργαστήρι για το φεμινιστικό κίνημα στην Ισπανία με οπτικοακουστικό υλικό και η συνέλευση της αντισεξιστικής ομάδας δημιούργησαν ενδιαφέρον και ανέδειξαν τον αντισεξισμό ως ένα από τα θέματα στα οποία η ΔΕΑ θα επιμείνει το επόμενο διάστημα, ιδιαίτερα στους χώρους νεολαίας. Με μεγάλο ενδιαφέρον οι κατασκηνώτριες-ές παρακολούθησαν το εργαστήρι και τη συζήτηση για την Παλαιστίνη, αφού πρόκειται για άλλο ένα σημαντικό μέτωπο που θα μας απασχολήσει το επόμενο διάστημα.

Συλλογική ζωή Όλες οι συζητήσεις έγιναν με φόντο την πανέμορφη παραλία και τις πυκνές σκιές του κάμπινγκ. Για εννέα ημέρες προσπαθήσαμε όπως κάθε χρόνο να οργανώσουμε συλλογικά τη ζωή μας. Με το αυτο-οργανωμένο μπαρ να λειτουργεί καθημερινά στο χώρο των συζητήσεων και πιο αργά στην παραλία, και δοκιμάζοντας τις μαγειρικές μας ικανότητες υπό την καθοδήγηση της Δήμητρας, η κουζίνα λειτουργούσε καθημερινά, εξασφαλίζοντας γεύματα για όλες και όλους. Οι μέρες συνεχίστηκαν με τουρνουά τάβλι, σκάκι, βελάκια, βόλεϊ και Κατάν και οι βραδιές έφταναν στο τέλος τους με όργανα και μουσική στην παραλία. Ο συνδυασμός της συζήτησης, του παιχνιδιού και της συλλογικής ζωής δη-

μιούργησαν ενδιαφέρον ακόμα και σε κατασκηνωτές από το εξωτερικό, που επισκέφθηκαν το κάμπινγκ ως τουρίστες και που, ακούγοντας το bella ciao στη νυχτερινή προβολή του ντοκιμαντέρ της Γένοβα, μας πλησίασαν για κουβέντα και γνωριμία. Λόγω αυτής της ξεχωριστής πολιτικής εμπειρίας που ζήσαμε και φέτος, αρκετές φίλες και φίλοι μας αποφάσισαν να παλέψουν συλλογικά μέσα από τις γραμμές της ΔΕΑ. Αποχαιρετώντας το καλοκαίρι, τους καλωσορίζουμε!

Ανάγκη μετάβασης σε ένα άλλο εκπαιδευτικό σύστημα

Βάσεις 2018: Ψυχοφθόρο, ανταγωνιστικό, παράλογο σύστημα Του Νικόλα Κολυτά

ια μια ακόμη χρονιά μαθητές και γονείς φορτώθηκαν το υλικό και ψυχολογικό βάρος των πανελληνίων εξετάσεων. Παρά τις εξαγγελίες του Υπουργείου Παιδείας περί κατάργησης των βάναυσων αυτών εξετάσεων, ο βραχνάς των πανελληνίων συνεχίζει να υφίσταται, καθώς συντηρεί ένα ολόκληρο σύστημα εντατικοποίησης, παραπαιδείας, κέρδους και ανταγωνισμού. Τη Δευτέρα 27/8 ανακοινώθηκαν οι βάσεις. Οικογένειες ολόκληρες περίμεναν με αγωνία την ανακοίνωσή τους, καθώς από τη διακύμανσή τους εξαρτιόταν και η διακύμανση των οικονομικών τους δεδομένων τα επόμενα χρόνια. Στο «πέρασε» ή «δεν πέρασε» συμπυκνώνεται το απο-

τέλεσμα μιας ψυχοφθόρας και επίπονης προσπάθειας νέων ανθρώπων, που καλούνται από τα 16 τους να αποφασίσουν τι θα κάνουν στην υπόλοιπη ζωή τους, αλλά και το άγχος των γονέων που μέσα στην κρίση αναγκάζονται να βάλουν το χέρι βαθιά μέσα στην τσέπη για φροντιστήρια, ιδιαίτερα ή ακόμη και ψυχολόγους. Οι γονείς περίμεναν εναγωνίως την ανακοίνωση των βάσεων προκειμένου να ξέρουν αν θα χρειαστεί να πληρώσουνε νοίκια, να αγοράσουν έπιπλα, να κάνουν οικονομίες μέχρι τελικής πτώσεως, προκειμένου να σπουδάσει αξιοπρεπώς το παιδί τους στην επαρχία. Οι πανελλήνιες εξετάσεις δεν αποτελούν απλώς μια μέθοδο εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αποτελούν μια βιομηχανία εντατικοποίησης με σκοπό την αποκόμιση κέρδους. Ένα ολόκληρο σύστημα παραπαιδείας έχει στηθεί πάνω

στις πανελλήνιες, το οποίο δεν τόλμησε να πειράξει ποτέ κανείς. Τα φροντιστήρια αντικαθιστούν το ρόλο του σχολείου, οι εξετάσεις τη σημασία της γνώσης και τα δίδακτρα την εμπιστοσύνη στον καθηγητή. Το δημόσιο σχολείο μένει πίσω στον αγώνα δρόμου για την κάλυψη των απαιτήσεων της ύλης και η «εξωτερική βοήθεια» κρίνεται απολύτως απαραίτητη, αν κάποιος θέλει να περάσει σε κάποια σχολή. Σε αυτό τον αγώνα δρόμου τα φροντιστήρια κερδοσκοπούν πάνω στο άγχος και την πίεση των μαθητών, αξιοποιώντας το εύφορο πεδίο που τους παρέχει το σύστημα των πανελληνίων εξετάσεων. «Ριγμένοι» σε αυτή την πραγματικότητα δεν είναι άλλοι από τους οικονομικά ασθενέστερους. Οι εργατικές οικογένειες υποχρεώνονται να κάνουν μεγάλες θυσίες προκειμένου να σπουδάσουν τα παιδιά

τους. Οι μαθητές από την άλλη συνηθίζουν σε μια καθημερινότητα διαρκούς πίεσης και υποχρέωσης, θέτοντας σε δεύτερη μοίρα τα «θέλω» τους. Αυτό αποτυπώνεται ακόμη και στη συμπλήρωση του μηχανογραφικού, όπου δεν δηλώνουν σχολές που «θέλουν», αλλά σχολές που «πρέπει» για να βρούνε δουλειά. Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι οι βάσεις του 2018, αλλά η μετάβαση στις βάσεις ενός άλλου εκπαιδευτικού συστήματος, που δεν θα προάγει τον ατομισμό, τον ανταγωνισμό και την πειθάρχηση. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αρνείται να ανοίξει μια τέτοια συζήτηση και, πετώντας τυράκια, προσπαθεί να αποπροσανατολίσει την κουβέντα. Η ουσία είναι ότι η ανακοίνωση των φετινών βάσεων δεν διαφέρει σε κάτι από τις προηγούμενες. Από πίσω κρύβεται η ίδια καταπίεση των μαθητών και η ίδια οικονομική απομύζηση των γονέων.

ΙΣΤΟΡΙΑ

29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2018

Χιλή 1970 -1973

Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΤΡΑΓΙΚΗ ΗΤΤΑ Του Νικόλα Κολυτά

τις 11 Σεπτεµβρίου του 1973 η κυβέρνηση της Λαϊκής Ενότητας, µε επικεφαλής τον Σαλβαδόρ Αλιέντε, ανατράπηκε στη Χιλή από το πραξικόπηµα του στρατηγού Αουγκούστο Πινοσέτ. Στις εκλογές του Νοέµβρη του 1970, η Λαϊκή Ενότητα, ένας συνασπισµός αριστερών-εργατικών κοµµάτων µε κυρίαρχα το Σοσιαλιστικό και το Κοµουνιστικό Κόµµα Χιλής, κατάφερε να αναδειχθεί νικητής. Ο Αλιέντε ήρθε στην εξουσία, προκαλώντας φόβους στην εγχώρια και διεθνή κυρίαρχη τάξη, όχι τόσο επειδή αποτελούσε ο ίδιος απειλή, όσο αυτοί που εκπροσωπούσε. Η Χιλή ήταν µια χώρα που την προηγούµενη δεκαετία είχε γνωρίσει µεγάλους αγώνες, που αναζητούσαν πολιτική εκπροσώπηση. Η µαχητικότητα των εργατών και των αγροτών γιγαντωνόταν µέρα µε τη µέρα, όσο η φτώχεια και η εξαθλίωση µεγάλωναν. Η κυβέρνηση των Χριστιανοδηµοκρατών, πριν τον Αλιέντε, είχε επιχειρήσει να κάνει κάποιες µικρές µεταρρυθµίσεις όσον αφορά την αναδιανοµή της γης, προκειµένου να κατευνάσει τις φτωχές µάζες των αγροτών. Το αποτέλεσµα όµως υπήρξε το αντίθετο. Χιλιάδες χωρικοί άρχισαν να ανακαταλαµβάνουν όλο και περισσότερα κοµµάτια γης, ενώ πολλοί από αυτούς που µετανάστευαν στα αστικά κέντρα, έρχονταν σε επαφή µε τους εργάτες που προχωρούσαν σε απεργίες και διαδηλώσεις. Αυτή ήταν η βάση της Λαϊκής Ενότητας. Η πλειοψηφία των δυνάµεων που την απάρτιζαν, δήλωναν πιστές στο µαρξισµό και ο λαός θεωρούσε την κυβέρνηση του Αλιέντε δική του κυβέρνηση. Παράλληλα όµως η ίδια κυβέρνηση φρόντισε να δώσει διαπιστευτήρια νοµιµοφροσύνης στην κυρίαρχη τάξη και το διεθνές κεφάλαιο, προκειµένου να αναλάβει τη διακυβέρνηση. Υπέγραψε ένα κείµενο εγγυήσεων µε το οποίο στην ουσία συναινούσε να µην «πειράξει» τους κύριους θεσµούς του κράτους, συµπεριλαµβανοµένου του νοµικού συστήµατος, των ενόπλων δυνάµεων και της αστυνοµίας. Το ίδιο το πρόγραµµα της κυβέρνησης Αλιέντε δεν ήταν ιδιαίτερα ριζοσπαστικό για την εποχή του. Περιελάµβανε αυξήσεις στους µισθούς για να τονωθεί η ζήτηση,

ολοκλήρωση της αγροτικής µεταρρύθµισης και εθνικοποίηση των ορυχείων και ορισµένων τραπεζών. Πρόκειται για µέτρα που εκείνη την περίοδο εφάρµοζαν πολλές µετριοπαθείς κυβερνήσεις.

Ο ρόλος της κυρίαρχης τάξης και των ΗΠΑ

Η ανάδειξη της κυβέρνησης Αλιέντε ήταν ένα αγκάθι για την αστική τάξη της Χιλής, όσο και για τις ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή. Η διαρκής ριζοσπαστικοποίηση και η µαχητικότητα των εργατών και των αγροτών, που καταλάµβαναν εργοστάσια και µεγάλες εκτάσεις γης, καθώς και η απελευθέρωση ευρύτερων κοινωνικών δυνάµεων ήταν µια διαρκής απειλή. Το ∆εκέµβρη του 1971 οργανώθηκαν οι λεγόµενες «διαδηλώσεις της κατσαρόλας». Αστοί και άνθρωποι της µεσαίας τάξης, µαζί µε το υπηρετικό προσωπικό τους, διαδήλωναν κρατώντας τα κουζινικά τους σκεύη προκειµένου να αναδείξουν την έλλειψη αγαθών. Περισσότερο όµως ήθελαν να στείλουν ένα µήνυµα ενάντια στην εργατική τάξη, που, αντιλαµβανόµενη τη δύναµή της, ξέφευγε από τον έλεγχο. Οι ΗΠΑ ήταν οι πρώτες που «έλαβαν το µήνυµα». Από την πρώτη µέρα εκλογής του Αλιέντε επέβαλαν έναν άτυπο οικονοµικό αποκλεισµό της Χιλής. Παράλληλα, από κοινού µε τους καπιταλιστές της Χιλής επεξεργάζονταν σχέδια απαλλαγής τους από το βραχνά της Αριστεράς. Η CIA δαπάνησε 11 εκατοµµύρια δολάρια προκειµένου να µην εκλεγεί ο Αλιέντε, ενώ την τριετία 19701973 δαπανήθηκαν 8 εκατοµµύρια δολάρια από την αµερικανική κυβέρνηση για την οργάνωση δεξιών κινητοποιήσεων, που θα οδηγούσαν στην πτώση της κυβέρνησης της Λαϊκής Ενότητας. Στις 11 Οκτωβρίου του 1972 η αστική τάξη της χώρας επιχείρησε να αξιοποιήσει τον έλεγχο των µεταφορών, προκειµένου να βάλει τον Αλιέντε σε θέση άµυνας. Οι ιδιοκτήτες των µέσων µεταφοράς προχώρησαν σε lock out προκειµένου να παραλύσει η οικονοµία µέσω της έλλειψης αγαθών και προµηθειών. Απέναντι σε αυτή την πρόκληση η εργατική τάξη δεν έκατσε µε σταυρωµένα τα χέρια. Οι εργάτες έσπασαν την εργοδοτική «απεργία», αναλαµβάνοντας τις διανοµές προκειµένου να καλυφθούν οι ανάγκες τους. Παράλληλα οργανώνονταν σε λαϊκές επιτροπές και διαδήλωναν βρο-

ντοφωνάζοντας υπέρ της λαϊκής εξουσίας.

Η οργάνωση της εργατικής τάξης Στις διαδηλώσεις του σπασίµατος του εργοδοτικού lock out, οι εργάτες ζητούσαν «poder popular» (λαϊκή εξουσία). Το σύνθηµα όµως αυτό ήταν αµφίσηµο. Για τους εργάτες σήµαινε πορεία προς το σοσιαλισµό, ενώ για τους κυβερνητικούς αξιωµατούχους την υποστήριξη σε αυτούς. Στη Χιλή άρχισε να αναπτύσσεται µια άτυπη µορφή εξουσίας των από κάτω, η οποία έτεινε να αµφισβητεί την καπιταλιστική κυριαρχία. Από τη µία η κυβέρνηση Αλιέντε προσπαθούσε να κατευνάσει τα πνεύµατα και να µην τροµάξει τους αστούς και από την άλλη οι εργάτες συνειδητοποιούσαν ότι η συµβιβαστική πολιτική του Αλιέντε ήταν αδιέξοδη. Έτσι εµφανίστηκαν τα cordones industriales. Τα cordones ήταν οργανώσεις βάσης των εργατών σε βιοµηχανικές περιοχές, συγκεντρώνοντας εργάτες από όλα τα εργοστάσια µιας περιοχής µε σκοπό την οργάνωση της παραγωγής. Τα cordones θύµιζαν τις µορφές οργάνωσης της επαναστατηµένης Ρωσίας του 1917, σε κατώτερο και λιγότερο συγκροτηµένο επίπεδο. Με λίγα λόγια αποτύπωναν την προοπτική µιας δυαδικής εξουσίας στη Χιλή. Οι φτωχοί εργάτες, αγρότες και νεολαίοι οργανώνονταν στις επιτροπές βάσης προκειµένου να υπερασπίσουν τους εαυτούς τους. Παρείχαν στήριξη στην κυβέρνηση της Λαϊκής Ενότητας, όµως παράλληλα υιοθετούσαν µια επαναστατική κατεύθυνση, η οποία ξεβόλευε την κυβέρνηση Αλιέντε και την έφερνε σε αµηχανία. Το Κοµουνιστικό Κόµµα Χιλής και η δεξιά πτέρυγα των Σοσιαλιστών στάθηκαν εξαρχής ενάντια στα cordones. Μάλιστα κάλεσαν τα µέλη τους να τα µποϋκοτάρουν, θεωρώντας ότι τέτοιου τύπου δικτυώσεις των εργατών βάζουν σε κίνδυνο το δρόµο της ειρηνικής µετάβασης προς το σοσιαλισµό.

Το πραξικόπηµα Η ιδέα της βίαιης ανατροπής της κυβέρνησης της Λαϊκής Ενότητας είχε πλέον ωριµάσει για τη χιλιανή κυρίαρχη τάξη και τα διεθνή στηρίγµατά της ως το 1973. Όµως έπρεπε να γίνει στην ώρα του και µε τον κατάλληλο τρόπο. Αυτός ήταν και ο λόγος που

το πραξικόπηµα που επιχειρήθηκε να γίνει στις 29 Ιουνίου του 1973 από τον στρατηγό Σούπερ, θεωρήθηκε πρώιµο και γι’ αυτό το λόγο δεν στηρίχθηκε από ανώτερους αξιωµατικούς. Παρ’ όλα αυτά η αντίδραση της εργατικής τάξης στο προµήνυµα του τι θα ακολουθούσε από τη µεριά των αστών και του στρατού, υπήρξε αξιοσηµείωτη. Εκατοντάδες εργοστάσια και υπηρεσίες καταλήφθηκαν στο Σαντιάγο, τεράστιες διαδηλώσεις εργατών ξεχύθηκαν στους δρόµους, ενώ παντού ξεφύτρωναν επιτροπές βάσης οι οποίες οργάνωναν την εργατική τάξη. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση η κυβέρνηση του Αλιέντε φάνηκε κατώτερη των περιστάσεων, αλλά και των προσδοκιών του κόσµου που τη στήριζε. Τον Αύγουστο ο ίδιος ο Αλιέντε, αντί να στηρίξει τις κινητοποιήσεις της εργατικής τάξης, τοποθέτησε το στρατηγό και µετέπειτα πραξικοπηµατία Αουγκούστο Πινοσέτ στη θέση του Υπουργού Άµυνας. Πρόκειται για µια κίνηση πολιτικής αυτοκτονίας, αν σκεφτεί κανείς ότι µόλις ένα µήνα αργότερα, στις 11 Σεπτεµβρίου του 1973, ο Πινοσέτ µε τη στήριξη των ΗΠΑ ανέτρεψε µε πραξικόπηµα τον Αλιέντε.

Οι συνέπειες

Εκείνες τις ηµέρες χιλιάδες αγωνιστές συνελήφθησαν, φυλακίστηκαν και σφαγιάστηκαν, µαχόµενοι για µια άλλη κοινωνία. Στην πρώτη γραµµή του αγώνα βρέθηκαν τα µέλη του MIR, µιας οργάνωσης της επαναστατικής Αριστεράς που, παλεύοντας, επιχείρησε να αντισταθεί ένοπλα στον Πινοσέτ, µέχρι την ολοκληρωτική συντριβή του. Ο Πινοσέτ, πατώντας πάνω στις αλλεπάλληλες πολιτικές υποχωρήσεις της κυβέρνησης Αλιέντε, κυριολεκτικά αφάνισε κάθε µορφή αντίστασης και έπνιξε στο αίµα την εργατική τάξη µαζί µε τα κόµµατα και τις οργανώσεις της. Άµεση συνέπεια αυτού ήταν η εγκαθίδρυση ενός νέου καθεστώτος που αποτέλεσε το πειραµατικό πεδίο εφαρµογής των πιο σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών, οι οποίες στη συνέχεια εφαρµόστηκαν και στον υπόλοιπο κόσµο. Τα γεγονότα της Χιλής ακόµη και σήµερα, 45 χρόνια µετά, παραµένουν επίκαιρα στον πολιτικό διάλογο. Μας θυµίζουν ότι η διεκδίκηση µιας άλλη κοινωνίας δεν απαιτεί απλώς καλές προθέσεις, αλλά πολιτικό σχέδιο ρήξης µε το αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Red Marks

Χιλή 1970-73

Κυβέρνηση της Αριστεράς, κράτος και εξουσία Σήµερα, 45 χρόνια µετά το πραξικόπηµα που ανέτρεψε τον Αλιέντε, η συζήτηση για το τι προοπτικές αλλά και τι κινδύνους ανέδειξε ο δρόµος της Χιλής παραµένει ανοιχτή. Όσοι υποστήριξαν ότι στη Χιλή φάνηκε να «εξαντλείται η δυναµική της Οκτωβριανής Επανάστασης» και ότι απέµεινε µόνο ο «ειρηνικός-κοινοβουλευτικός δρόµος προς το σοσιαλισµό» έχουν διαψευστεί από την ίδια την ιστορία. Η προδοσία του ΣΥτης Keeanga-Yamahtta Taylor ΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2015, σε τελείως διαφορετικές συνθήκες αλλά µέσα στην κορύφωση της κρίσης, ανέδειξε τα όρια των κυβερνητικών εγχειρηµάτων που αποκόπτονται από τις µάζες για να διατηρηθούν στην εξουσία. Τα γεγονότα της Χιλής εξακολουθούν να µας προειδοποιούν: ∆εν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από το να πληγώσεις ένα θηρίο, αν δεν έχεις την πρόθεση να το αποτελειώσεις…

29 αυγουστου 2018

κοινωνια

Ο πύρινος όλεθρος στο Μάτι, τα πολιτικά αίτια και οι διαχρονικές παθογένειες

Η ασύμμετρη απειλή ενός θανατόφιλου κράτους Του Γιάννη Νικολόπουλου

νενήντα εφτά νεκροί, 1.241 κτίρια ολοσχερώς κατεστραμμένα, 12.759 στρέμματα δασικών εκτάσεων και αστικής δόμησης καμένα, μια παραίτηση-εκπαραθύρωση υπουργού, δύο αποπομπές στρατηγών, επικεφαλής της πυροσβεστικής και της αστυνομίας, τριανταπέντε μέρες γραφειοκρατικής και υπηρεσιακής ταλαιπωρίας για τους πληγέντες (και θα μετρήσουν πολλές ακόμα), μια δικαστική έρευνα σε εξέλιξη, κάμποσες μηνύσεις και αγωγές εναντίον κυβερνητικών και αυτοδιοικητικών στελεχών και, εναλλάξ, η κλιματική αλλαγή και η αυθαίρετη δόμηση βρίσκονται στο κυβερνητικό κυρίως στόχαστρο ως δήθεν αποκλειστικές αιτίες του κακού. Στο Μάτι αποκαλύφθηκε ξανά το πραγματικό πρόσωπο της ελληνικής, κρατικής μηχανής. Είτε προμνημονιακά σπάταλης και κακοφορμισμένης, είτε μνημονιακά αυτοχειριαζόμενης και διαλυμένης. Είτε διά της παρουσίας, είτε διά της απουσίας της που και πάλι συνιστά παρουσία. Πολιτικά υπόλογη και ποινικά κολάσιμη. Το μικροελλαδικό (παρα) κράτος ξανασυστήθηκε στους πολίτες του. Τους ίδιους, τους οποίους αφενός εκμαυλίζει και διαφθείρει σε έναν φαύλο κύκλο αλληλοϋπονόμευσης και αλληλοκατηγοριών και αφετέρου ταλαιπωρεί, λοιδορεί και στέλνει στον θάνατο, σε μια θανατόφιλη παράσταση κακοδιοίκησης και κακοδιαχείρισης χωρίς τέλος. Τους κοροϊδεύει ή τους χαϊδεύει τα αυτιά στα πραγματικά δύσκολα και μεγάλα και τους πνίγει σε μια κουταλιά νερό στα υποτιθέμενα εύκολα και «μικρά», τα θεωρούμενα καθημερινά.

Ο τραγικός πολιτικός απολογισμός Αν ο αριθμητικός απολογισμός της εισαγωγής φαντάζει κατάλληλος μόνο για στατιστικολόγους των καταστροφών, ο πολιτικός απολογισμός είναι βαρύς και διαχρονικός και συνιστά το μόνιμο κατηγορώ της ριζοσπαστικής Αριστεράς γι’ αυτή τη χώρα. Τι ακριβώς συνέβη στο Μάτι και ποια είναι τα πολιτικά συμπεράσματα αυτής της τραγωδίας; Καταρχήν βρεθήκαμε ξανά μπροστά στις μεταπολεμικές συνέπειες του ελλαδικού καπιταλισμού, που εν πολλοίς βάσισε την ανάπτυξή του στο δόγμα της καραμανλικής αντιπαροχής, της νοοτροπίας του «τσιμέντο να γίνει», ακόμη και κατά παράβαση των (για τους τύπους, θεσπισμένων) πολεοδομικών κανονισμών, του άκρατου, ασυντόνιστου και παντελώς και σκοπίμως εκτός και άνευ σχεδίου οικιστικού επεκτατισμού της Αθήνας, σε βάρος των δασών, των βου-

νών και των ρεμάτων της Αττικής. Προχθές ήταν η Μάνδρα, χθες το Μάτι, ο Νέος Βουτζάς και η Καλλιτεχνούπολη, σημειωτέον ότι οι δύο τελευταίες περιοχές παραδόθηκαν «προς οικοδομική αξιοποίηση» επί χούντας. Αύριο, όταν ο γεωγραφικός, ελλαδικός χώρος θα πλήττεται πολλαπλάσια από τα ακραία καιρικά φαινόμενα, ορατή και σταδιακή εκδήλωση της (καπιταλιστικά και ενεργειακά ανθρωπογενούς, για να μην ξεχνιόμαστε) κλιματικής αλλαγής, ο πολιτικός, μικροελλαδικός χώρος θα τρέχει και δεν θα φτάνει. Και πάλι. Οι «νομιμοποιήσεις» οικισμών και μεμονωμένων αυθαιρέτων κτισμάτων ακολουθούσαν ψηφοθηρικά, πελατειακά και εισπρακτικά κριτήρια σε μια παρασιτική συμμαχία βουλευτών, κομματαρχών, ιδιοκτητών, δημάρχων και καταπατητών. Όχι τις πραγματικές, κοινωνικές ή περιβαλλοντικές ανάγκες και τον χωροταξικό σχεδιασμό με γνώμονα τον σεβασμό στο περιβάλλον και την ποιότητα ζωής. Για παράδειγμα, ακόμη δεν υπάρχει κάποια πειστική εξήγηση για το πώς και το γιατί το Μάτι ή το

Ταυτόχρονα, είναι η ίδια κυβέρνηση, που με αλλεπάλληλους νόμους και (απορ)ρυθμίσεις, έδωσε εκ νέου δικαιώματα «νομιμοποίησης» αυθαιρέτων, ακολουθώντας πιστά τη «συνέχεια του κράτους» και το γαϊτανάκι παρασιτισμού, που είχαν στήσει τα προηγούμενα χρόνια οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Ανατροφοδότησαν τις ονειρώξεις ιδιωτικής ιδιοκτησίας και κατανάλωσης, που θεμελίωσαν σε γενικές γραμμές και τις κάλπικες, πολιτικές τους ηγεμονίες, χωρίς να συνυπολογίζονται οι μακροπρόθεσμες, κοινωνικές και περιβαλλοντικές συνέπειες. Επίσης, ακόμη δεν έχει δοθεί πειστική, κυβερνητική απάντηση στο ερώτημα του τι θα συμβεί με το έτοιμο, εκτρωματικό νομοσχέδιο για τις οικιστικές «πυκνώσεις» μέσα σε δάση, που ο κυβερνητικός συνασπισμός θα προωθούσε στη Βουλή, σύμφωνα με τον προγραμματισμό του και για ψηφοθηρικούς και εισπρακτικούς σκοπούς, εντός του φθινοπώρου και ενόψει των βουλευτικών εκλογών, όποτε και αν αυτές γίνουν.

Είναι η ίδια κυβέρνηση, που με αλλεπάλληλους νόμους και (απορ)ρυθμίσεις, έδωσε εκ νέου δικαιώματα «νομιμοποίησης» αυθαιρέτων, ακολουθώντας πιστά τη «συνέχεια του κράτους» και το γαϊτανάκι παρασιτισμού.

Κόκκινο Λιμανάκι άλλοτε εξαιρούνταν (εν συνόλω) και άλλοτε εντάσσονταν (εν μέρει) σε σχέδια πόλης, με ορισμένες ιδιωτικές κατοικίες να έχουν χτιστεί ήδη από τη δεκαετία του 1930 και με ξενοδοχειακές μονάδες, που κατά τα άλλα εμπόδιζαν την πρόσβαση και την έξοδο στις παραλίες, να έχουν αδειοδοτηθεί και ανεγερθεί επί χούντας. Η κυβερνητική προπαγάνδα, η οποία προσπάθησε ανεπιτυχώς να μεταθέσει πρόδηλες ευθύνες και να κουκουλώσει όπως-όπως αυταπόδεικτα και καταστροφικά, διοικητικά και κυβερνητικά λάθη, αποπειράθηκε να βρει άλλοθι στην κλιματική αλλαγή και την άναρχη δόμηση. Όμως είναι αυτή, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που προωθεί ένα από τα μεγαλύτερα περιβαλλοντικά εγκλήματα της σύγχρονης εποχής με την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στον βυθό της Νοτιανατολικής Μεσογείου και τον πολιτικοστρατιωτικό, ΑΟΖικό πατριωτισμό, που προσπαθεί να επιβάλει με αμερικανο-νατοϊκές πλάτες και είναι η ίδια κυβέρνηση που παρά τις ρητορείες δεν δείχνει διατεθειμένη να αντιμετωπίσει προληπτικά τις συνέπειες της μεταβολής στο κλίμα, σε ό,τι αφορά την ελλαδική επικράτεια.

Οι συνέπειες της ιδιωτικής πρωτοβουλίας Μέσα στον ορυμαγδό πληροφοριών και τεκμηρίων για την αλυσίδα πολιτικών εγκλημάτων και διοικητικών λαθών, υποτιμήθηκε και ένας κρίσιμος κρίκος, εκείνος της περιβόητης (ανέλεγκτης και ανεξέλεγκτης) ιδιωτικής πρωτοβουλίας, οικολογικά... ευαίσθητων εφοπλιστών, οι οποίοι, ενόψει των ολυμπιακών αγώνων του 2004, είχαν προχωρήσει σε «καλλωπιστική» αναδάσωση στις δύο πλευρές της λεωφόρου Μαραθώνος με ψηλά και «εύφλεκτα» δένδρα (πεύκα, κουκουναριές). Αυτή η επιλογή είχε ως αποτέλεσμα η «άτυπη» αντιπυρική ζώνη της Μαραθώνος, που σύμφωνα με τα λόγια υπαρχηγού της πυροσβεστικής ουδέποτε ήταν επιχειρησιακή ζώνη (και ας είχε χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν προς τούτο), αλλά μια «διαμορφωμένη πεποίθηση-αυταπάτη των κατοίκων, πως η πυρκαγιά δεν περνά τον δρόμο», να μετατραπεί σε... πυρική ζώνη μεγάλης τροφοδότησης και εξάπλωσης της φωτιάς. Άλλο ένα καταστρεπτικό δείγμα της ιδιωτικοποίησης εν προκειμένω της περιβαλλοντικής προστασίας, χωρίς γνώση, χωρίς μέθοδο, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς πραγματικές,

οικολογικές ευαισθησίες –μόνο για το θεαθήναι και τη δημοσιότητα. Στο ίδιο πλαίσιο αφενός οι γκλαμουράτοι δήμαρχοι, που δήθεν θα έφερναν τις μεγάλες «επενδύσεις» στην περιοχή, χάθηκαν την κρίσιμη ώρα από τα ραντάρ της ευθύνης και της μάχης, αφετέρου όμως ζητούσαν εξαιρέσεις περιοχών από τις αναδασώσεις, ενώ τα σχετικά προεδρικά διατάγματα για την κήρυξη αναδασωτέων εκτάσεων δεν έχουν εκδοθεί ακόμη.

Διοικητική ανεπάρκεια Και μιας και γράψαμε για την πυροσβεστική, και ενώ πολλά ειπώθηκαν, αποκαλύφθηκαν και δημοσιεύτηκαν για την ουσιαστική απογύμνωση του σώματος σε υλικά μέσα και προσωπικό, αξίζει να σταθούμε και να υπενθυμίσουμε την πολύ ουσιαστικότερη, επιλεκτική, διοικητική ανεπάρκεια τόσο της πυροσβεστικής, όσο και κυρίως της αστυνομίας, η οποία θα υπονόμευε το έργο και μιας πλήρους στελεχωμένης ή χρηματοδοτούμενης υπηρεσίας. Ειδικά οι αποκαλύψεις για την πλήρη απουσία σχεδίων εκκένωσης, προληπτικής ενημέρωσης των πολιτών και κυρίως έγκαιρης κινητοποίησης μέσων, που αφήνει έκθετη και την τοπική αυτοδιοίκηση σε επίπεδο κυρίως περιφέρειας, ήρθαν μόλις μερικές μέρες μετά την αθώωση στο δικαστήριο των αστυνομικών, που είχαν πρωτοστατήσει κατόπιν εντολών στον χημικό πόλεμο και το όργιο βίας και καταστολής στις συγκεντρώσεις της πλατείας Συντάγματος, το καλοκαίρι του 2011. Ο κατασταλτικός κρατικός μηχανισμός είναι επιχειρησιακά ετοιμοπόλεμος, όταν εξαπολύει δακρυγόνα και δέρνει ανηλεώς απεργούς και διαδηλωτές, και επιχειρησιακά ανερμάτιστος, όταν καλείται να διεκπεραιώσει το έργο διάσωσης ανθρώπινων ζωών. Η νοοτροπία του «εσωτερικού εχθρού», η οποία υπερπλεονάζει και μεταξύ άλλων έχει οδηγήσει και στην κατασκευή ενόχων και συνήθων υπόπτων από τα dna του τίποτα, κινητοποιεί τα αντανακλαστικά, η νοοτροπία της σωστικής αποστολής και της πρόληψης, η οποία απουσιάζει παντελώς, τα παραλύει. Με άλλα λόγια, δικαιώνεται και σε αυτό το σημείο η κριτική για το αν και κατά πόσο η περίοδος της μεταπολίτευσης εκδημοκράτισε ουσιωδώς τα σώματα ασφαλείας ή αν απέτυχε ολοκληρωτικά να αλλάξει παγιωμένες αντιλήψεις, βαθιά αντιδραστικές και αντικοινωνικές, στον πυρήνα και τη διοίκησή τους. Με άλλα λόγια, και για να θυμηθούμε τις αρχικές θεωρίες συνωμοσίας που η κυβέρνηση προσπάθησε να ρίξει στην πιάτσα, προκειμένου να κερδίσει, με αστειότητες και ψεύδη, ανύπαρκτο πολιτικό χρόνο πάνω στα πτώματα και τα αποκαΐδια, η μόνη, πραγματικά, ασύμμετρη απειλή στην Ελλάδα είναι το ίδιο το κράτος της.

αντιρατσισμος

29 αυγουστου 2018

Απεργία στις φυλακές των ΗΠΑ, ενάντια στη σύγχρονη σκλαβιά

Τα αιτήματα

Στη λίστα αιτημάτων, υπάρχουν αρκετές μεταρρυθμίσεις της νομοθεσίας, διάφορες προτάσεις για βελτίωση στις συνθήκες κράτησης και για σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα των κρατουμένων, αιτήματα που αναδεικνύουν τον ρατσισμό (στον αριθμό των συλλήψεων, στο ύψος των ποινών, στη συχνότητα των καταδικαστικών αποφάσεων και των απορρίψεων αιτήσεων υπό όρους απόλυσης), αλλά ξεχωρίζουν δύο ζητήματα: Ο άμεσος τερματισμός της καταναγκαστικής εργασίας/σκλαβιάς στη φυλακή (με το δικαίωμα του φυλακισμένου αν θα επιλέξει να εργαστεί και την καταβολή του κατώτερου μισθού της Πολιτείας αν το επιλέξει) και την κατοχύρωση του δικαιώματος ψήφου των κρατουμένων, των υποδίκων και των λεγόμενων «πρώην εγκληματιών». Τα δύο αιτήματα ξεχωρίζουν, γιατί στρέφονται ενάντια στον «πυρήνα» αυτού που έχει ονομαστεί «νέος Τζιμ Κρόου» (Τζιμ Κρόου λεγόταν η παλιά ρατσιστική νομοθεσία στον αμερικανικό Νότο), δηλαδή ένα σωφρονιστικό σύστημα που αναπαράγει τη δουλεία, μέσω της αποστέρησης πολιτικών και εργασιακών δικαιωμάτων από τους κρατούμενους. Οι ΗΠΑ (στις οποίες αντιστοιχεί το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού) έχουν το 25% των κρατουμένων σε φυλακές παγκοσμίως! Οι μαύροι αποτελούν το 37% των φυλακισμένων, ενώ αποτελούν μόλις το 13% του αμερικανικού πληθυσμού. Η ανεξέλεγκτη αστυνομική βία στα γκέτο, ο «πόλεμος κατά των ναρκωτικών» βρίσκουν την εξήγησή τους πίσω από αυτήν την πραγματικότητα. Η αμερικανική αστυνομία οφείλει να «τροφοδοτεί» διαρκώς τα κάτεργα με νέους σκλάβους, και σε αυτόν τον ακήρυχτο πόλεμο είναι που δολοφονούνται καθημερινά νεαροί μαύροι. Και πρόκειται κυριολεκτικά για νέους σκλάβους. Η 13η τροπολογία του Συντάγματος των ΗΠΑ προβλέπει μια νομική εξαίρεση για τη συνέχιση της σκλαβιάς. Αναφέρει «ούτε δουλεία ούτε ακούσια υποδούλωση να υπάρχουν

εντός των Ηνωμένων Πολιτειών, εξαιρουμένης της περίπτωσης τιμωρίας εγκλήματος για το οποίο ο εναγόμενος έχει νομίμως καταδικαστεί». Πάνω σε αυτήν την νομική εξαίρεση, έχει χτιστεί μια μπίζνα που αποφέρει 2 δισ. δολάρια ετησίως. Οι κρατούμενοι υποχρεώνονται να εργαστούν (αν δεν θέλουν να περνάνε 23 ώρες τη μέρα στην απομόνωση) με ωρομίσθιο… 4 σεντς (για να γίνει η σύγκριση, το νόμιμο κατώτατο ωρομίσθιο κυμαίνεται μεταξύ 10 και 15 δολαρίων ανά Πολιτεία).

Ελλάδα και Γερμανία για άλλη μια φορά παίζουν παιχνίδια στις πλάτες των προσφύγων, με τη διμερή συμφωνία που σύναψαν οι δύο πλευρές στα μέσα Αυγούστου. Σύμφωνα με αυτή, όσοι πρόσφυγες έχουν κάνει αίτηση ασύλου στην Ελλάδα μέχρι το 2017 και συλλαμβάντονται στα γερμανοαυστριακά σύνορα θα απελαύνονται στην Ελλάδα. Σε αντάλλαγμα, θα αρχίσουν να ξεπαγώνουν υποθέσεις οικογενειακής επανένωσης προσφύγων από την Ελλάδα στη Γερμανία. Οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις παίζουν για άλλη μια φορά πινγκ-πονγκ με ανθρώπινες ζωές και εθελοτυφλούν μπροστά στο δράμα των προσφύγων και τη σκληρή αντιμεταναστευτική ευρωπαϊκή πολιτική που οι ίδιες εφαρμόζουν.

Οι «σκλάβοι» των εργολάβων

Οι περισσότερες φυλακές είναι ιδιωτικές, και νοικιάζουν αυτή τη στρατιά 2,5 εκατομμυρίων σκλάβων σε εργολάβους. Οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι με τα τέιζερ έχουν αντικαταστήσει τους παλιούς επιστάτες με τα μαστίγια, ενώ οι ποινές για τους «απείθαρχους» έχουν μείνει απαράλλακτες (οι απεργοί δηλώνουν ότι «αντιμετωπίζονται ως ζώα»). Είναι ειρωνεία της ιστορίας ότι αρκετές από τις φυλακές στον αμερικανικό Νότο, έχουν οικοδομηθεί εκεί που βρίσκονταν παλιά οι φυτείες των δουλοκτητών. Εταιρίες όπως η Microsoft, τα Starbucks, η BP, η Victoria Secret, η Walmart και τα McDonald’s βγάζουν τεράστια κέρδη αγοράζοντας τα πάμφθηνα προϊόντα που παράγονται στις φυλακές. Απέναντι σε αυτό το τερατούργημα εξεγείρονται σήμερα οι φυλακισμένοι. Και εμπνέονται από τις καλύτερες παραδόσεις. Επέλεξαν την 21η Αυγούστου ως μέρα έναρξης της απεργίας, γιατί είναι η επέτειος από τη δολοφονία του Μαύρου Πάνθηρα Τζορτζ Τσάκσον από σωφρονιστικούς υπαλλήλους. Επέλεξαν η απεργία να διαρκέσει ως τις 9 Σεπτέμβρη, που είναι η επέτειος της εξέγερσης στις φυλακές Άττικα. Ήδη σε ορισμένες φυλακές οι οργανωτές της απεργίας μεταφέρονται στην απομόνωση ή προειδοποιούνται για μεταγωγή σε πιο «αυστηρά» ιδρύματα. Γι’ αυτό και αξίζει να θυμόμαστε μια φράση των απεργών φυλακισμένων του καλοκαιριού του 2016: «Μια φυλακή είναι ένα περιβάλλον όπου είναι πανεύκολο το επείγον κλείδωμα κρατουμένων στα κελιά, ένα μέρος ελέγχου και περιορισμού όπου η καταστολή είναι εντοιχισμένη σε κάθε πέτρινο φράχτη και κρίκο αλυσίδας, σε κάθε χειρονομία και ρουτίνα. Όταν ξεσηκωνόμαστε ενάντια στις Αρχές αυτές, στρέφονται με μανία εναντίον μας, κι η μόνη προστασία που έχουμε είναι η αλληλεγγύη απ’ έξω».

μικρά αντιρατσιστικά

πό τις 21 Αυγούστου, δεκάδες χιλιάδες κρατούμενοι σε τουλάχιστον 17 Πολιτείες των ΗΠΑ βρίσκονται σε κινητοποιήσεις διαρκείας. Κατά τόπους αποφασίζονται οι δράσεις που περιλαμβάνουν εργατικές απεργίες (άρνηση της υποχρεωτικής εργασίας), απεργίες πείνας, καθιστικές διαμαρτυρίες κ.ά.

Ο θάνατος ενός 35χρονου Γερμανού στη Σαξονία σε συμπλοκή με άτομα από διαφορετικές «εθνικότητες», σύμφωνα με τις αστυνομικές αρχές, υπήρξε η αφορμή για την οργάνωση ρατσιστικών διαδηλώσεων την Κυριακή και τη Δευτέρα, στις οποίες συμμετείχε και το ακροδεξιό-ξενοφοβικό AfD, αλλά και το ισλαμοφοβικό Pegida. Απέναντι στα συλλαλητήρια μίσους οργανώθηκαν αντιδιαδηλώσεις από αριστερές και φιλομεταναστευτικές οργανώσεις, ενώ από τις συγκρούσεις που ακολούθησαν τις συγκεντρώσεις υπήρξαν αρκετοί τραυματίες. Τόσο η Γερμανική κυβέρνηση της Μέρκελ όσο και η δήμαρχος της πόλης Κρέμνιτς στη Σαξονία έχυσαν τα κορκοδείλια δάκρυά τους...

Την προηγούμενη Παρασκευή, οι περίπου 150 μετανάστες που βρίσκονται εγκλωβισμένοι εδώ και μέρες στο πλοίο Diciotti, έξω από το λιμάνι της Κατάνια, ξεκίνησαν απεργία πείνας, αντιδρώντας στη συνεχιζόμενη άρνηση της Ιταλικής κυβέρνησης να επιτρέψει την αποβίβασή τους, μετά την αποβίβαση 27 ανήλικων μεταναστών. Μάλιστα, η Ιταλική κυβέρνηση, δια του αντιπροέδρου της Λουίτζι Ντι Μάιο, διαμηνύει ότι δεν θα καταβάλει 20 δισ. ευρώ στην ΕΕ, εάν δεν υπάρξει συμφωνία «αναδιανομής» των εγκλωβισμένων μεταναστών. Η πολιτική της Ιταλικής κυβέρνησης για άλλη μια φορά βρίσκεται σε ένα κρεσέντο ρατσισμού και ξενοφοβίας, με ενδεχόμενο κόστος ανθρώπινες ζωές.

Ο επικεφαλής της Fontex, Φαμπρίς Λιγκερί, καλεί τις χώρες της ΕΕ να εντείνουν τις απελάσεις μεταναστών, υπό το φόβο δημιουργίας γκέτο και «μαύρης» οικονομίας, ενώ κυνικά παραδέχεται ότι η δολοφονική πολιτική της Ευρώπης Φρούριο έχει μειώσει τις αφίξεις μεταναστών τα τελευταία τρία χρόνια, από 1,2 εκατομμύρια σε 75 χιλιάδες. Ταυτόχρονα υποστηρίζει την αντιδραστική άποψη σύμφωνα με την οποία οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, που προσπαθούν να προσεγγίσουν μέσω θαλάσσης τα Ευρωπαϊκά εδάφη, θα πρέπει να αποβιβάζονται σε χώρες εκτός Ευρώπης, αναρωτόμενος «γιατί να τους αποβιβάζουν συστηματικά στην Ευρώπη;».

O πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ προχώρησε την προηγούμενη εβδομάδα σε άλλη μια προκλητική κίνηση απέναντι στον δοκιμαζόμενο λαό της Παλαιστίνης, ακυρώνοντας τη χορήγηση βοήθειας 200 εκατομμυρίων δολαρίων στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, με το επιχείρημα της ανακατεύθυνσης των χρημάτων σε «προγράμματα υψηλής προτεραιότητας αλλού». Η αμερικανική κυβέρνηση και ο πρόεδρός της κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να «συνεισφέρουν» στην τρομοκρατική δολοφονική πολιτική του κράτους του Ισραήλ, που τους τελευταίους μήνες έχει δολοφονήσει τουλάχιστον 171 Παλαιστίνιους στη διάρκεια διαδηλώσεων ενάντια στις αμερικανικές προκλήσεις και την επιθετικότητα του Ισραήλ.

ΔΙΕΘΝΗ

29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2018

Πετυχηµένες κινητοποιήσεις, πολιτικές προκλήσεις

Η πάλη ενάντια στην ακροδεξιά στις ΗΠΑ Της Κατερίνας Καλλέργη

να χρόνο µετά τη φονική επίθεση νεοναζί στην αντιφασιστική διαδήλωση του Σαρλοτσβίλ και ενώ οι ΗΠΑ διανύουν το δεύτερο καλοκαίρι της προεδρίας του Τραµπ, οι φασίστες ξαναπροσπάθησαν να βγουν στον δρόµο σε διάφορες πόλεις της Αµερικής. Ενισχυµένοι από τη ρητορική του Τραµπ, από την κατάσταση στο µεταναστευτικό και έχοντας πάντα την προστασία της αστυνοµίας, αποπειράθηκαν να κάνουν µία επίδειξη δυνάµεων.

Αντισυσκεντρώσεις

Στο Πόρτλαντ, η διαδήλωση των νεοναζί ήταν κοµµάτι της καµπάνιας του Τζόι Γκίµπσον, αρχηγού της οµάδας Patriotic Prayer, ο οποίος καλούσε τους υποστηριχτές του να κουβαλούν «παντού και πάντα» όπλα µαζί τους. Η διαδήλωση ονοµάστηκε κυνικά «Πορεία Ελευθερίας για τον Γκίµπσον στη Γερουσία». Η απόπειρά τους αποδείχτηκε ένα φιάσκο. Ο κόσµος που βρέθηκε στην αντιδιαδήλωση, που οργανώθηκε από τις αντιφασιστικές δυνάµεις και στην οποία συµµετείχε η Αριστερά, ήταν υπερπολλαπλάσιος σε σχέση µε τον κόσµο που συγκέντρωσαν οι φασίστες. Παραπάνω από εξακόσια άτοµα βρέθηκαν στους δρόµους του Πόρτλαντ για να φωνάξουν: «Ούτε Τραµπ, ούτε Κου Κλουξ Κλαν, κανένας φασίστας στην Αµερική». Η αστυνοµία, τοποθετηµένη ανάµεσα στις δύο διαδηλώσεις και προστατεύοντας τους φασίστες, επιτέθηκε άγρια στην αντι-συγκέντρωση. Αφού έκανε ανακοινώσεις, στις οποίες καλούσε το πλήθος των αντιφασιστών να διαλυθεί «για λόγους ασφαλείας», εξαπέλυσε βροχή από χειροβοµβίδες κρότου λάµψης στους συγκεντρωµένους, στέλνοντας µια γυναίκα στο νοσοκοµείο µε σπασµένο χέρι και τραυµατίζοντας σοβαρά στο κεφάλι έναν άντρα, τον οποίο, σύµφωνα µε µαρτυρίες, αυτό που του έσωσε τη ζωή ήταν το κράνος που φόραγε. Παρόµοια ήταν η κατάσταση και στο Μπέρκλεϋ, µε το πλήθος της αντισυγκέντρωσης να είναι πολλαπλάσιο από τους φασίστες σε αναλογία 1 προς 25. Η αδυναµία των φασιστών να συγκεντρώσουν κόσµο φάνηκε όταν αναγκάστηκαν να αλλάξουν την ώρα της συγκέντρωσής τους, για

να αποφύγουν την αντισυγκέντρωση των αντιφασιστικών δυνάµεων. Τελικά έγιναν δύο αντιφασιστικές συγκεντρώσεις –µία την ώρα που είχε καλεστεί κανονικά και µία την ώρα που έγινε τελικά η συγκέντρωση των φασιστών. Στις αντιφασιστικές διαδηλώσεις συµµετείχαν σωµατεία, όπως το ∆ιεθνές Σωµατείο Εργαζοµένων σε Υπηρεσίες (SEIU), και η Ένωση ∆ασκάλων του Μπέρκλεϋ, κάνοντας λόγο για την ανάγκη αντιφασιστικής οργάνωσης στους χώρους δουλειάς, ώστε να µη µένει κενός χώρος

στες και θα πετάξουν έξω όποιον µπει στο µαγαζί φορώντας σύµβολα µίσους. Αρχικά, οι ακροδεξιοί σκόπευαν να διαδηλώσουν στο ίδιο το Σαρλοτσβίλ για την επέτειο της δολοφονίας της αντιφασίστριας Χέδερ Χέιερ, όµως έπειτα από τις πιέσεις του κόσµου δεν τους δόθηκε άδεια. Αυτό όµως δεν απέτρεψε το δήµαρχο από το να θέσει την πόλη και τις γύρω περιοχές σε κατάσταση έκτατης ανάγκης και να στείλει µια γιγάντια αστυνοµική δύναµη –περίπου 1.000

Ένας «αντιφασισµός» που µόνος του στόχος είναι η ήττα του Τραµπ στην πραγµατικότητα κάνει µια τρύπα στο νερό, καθώς αφήνει ανέγγιχτες τις ρίζες του προβλήµατος. να αναπτυχθούν ακροδεξιοί. Η αστυνοµία –αν και πιο µετριοπαθής στη χρήση βίας από το Πόρτλαντ– δεν δίστασε να προβεί σε συλλήψεις κυρίως µε τις κατηγορίες των µικροεπιθέσεων και της κατοχής οποιουδήποτε αντικειµένου µπορεί να θεωρηθεί φονικό όπλο (κλειδιά, χοντρά γάντια κλπ).

Το Σάρλοτσβιλ δε ξεχάστηκε Στην Ουάσινγκτον, οι νεοναζί συγκεντρώθηκαν για να «γιορτάσουν» την επέτειο για τη φονική επίθεση στο Σαρλοτσβίλ και ονόµασαν τη συγκέντρωσή τους «Ενώνοντας τη ∆εξιά 2». ∆εν κατάφεραν όµως να συγκεντρώσουν παρά µόνο µερικές δεκάδες, που έµειναν κρυµµένοι πίσω από τον αστυνοµικό κλοιό, ενώ η αντιφασιστική συγκέντρωση µέτραγε εκατοντάδες. Οι αντιφασίστες ανάγκασαν τους ακροδεξιούς να εξαφανιστούν από τους δρόµους της Ουάσινγκτον µέσα σε σχεδόν µισή ώρα, σηµειώνοντας µια πολύ σηµαντική νίκη και δείχνοντας ξεκάθαρα πως δεν θα τους επιτρέψουν να ξαναβγούν στους δρόµους και να επαναλάβουν ό,τι έγινε πέρυσι στο Σαρλοτσβίλ. Εξίσου σηµαντική νίκη ήταν η απεργία που ξεκίνησε από µαύρους εργάτες στο µετρό και ανάγκασε τη διεύθυνση να πάρει πίσω την πρότασή της να παρέχει δωρεάν µέσα για τη µετακίνηση των ακροδεξιών, ενώ πολλά εστιατόρια δήλωσαν πως δεν θα σερβίρουν φασί-

αστυνοµικούς– στην αντιφασιστική συγκέντρωση που έγινε στο Πανεπιστήµιο της Βιρτζίνια. Οι διαδηλωτές, ως απάντηση, κρέµασαν ένα πανό µπροστά από το άγαλµα του Τόµας Τζέφερσον, έξω από το πανεπιστήµιο, που έγραφε: «Πέρσι ήρθαν µε πυρσούς, φέτος µε αστυνοµικά σήµατα».

Αντιφασιστικό κίνηµα και εκλογές Όλα αυτά δείχνουν πως στις ΗΠΑ έχει αναπτυχθεί ένα δυναµικό αντιφασιστικό κίνηµα, το οποίο, αν και πολύ µαζικό στον δρόµο, στερείται συνολικής πολιτικής απάντησης. Αν και τα τελευταία βήµατα (η συµµετοχή εργατικών σωµατείων, η απεργία στο µετρό κλπ) φαίνεται να ωθούν προς µια ριζοσπαστικοποίηση και µια σύνδεση του ταξικού και του αντιφασιστικού αγώνα, συνεχίζει να τίθεται ζήτηµα για την ριζοσπαστικοποίηση του κόσµου. Οι τελευταίες διαδηλώσεις, µάλιστα, αν και πολύ σηµαντικές και πετυχηµένες, δεν είχαν τη δυναµική των προηγούµενων. Ένας από τους λόγους που συµβαίνει αυτό είναι ότι πολλοί από τους ακτιβιστές, που συµµετείχαν, έχουν εστιάσει στις προκείµενες ενδιάµεσες εκλογές, καθώς θεωρούν πως αν οι ∆ηµοκρατικοί κερδίσουν την πλειοψηφία στο Κογκρέσο, θα καταφέρουν να ακυρώσουν τα σχέδια του Τραµπ. Αυτό πατάει σε δύο τελείως λανθασµέ-

νες αντιλήψεις. Από τη µια θεωρείται αυτονόητο πως οι ∆ηµοκρατικοί θα τηρήσουν τις υποσχέσεις τους. Το κόµµα των ∆ηµοκρατικών –το µεγάλο χωνευτήρι κινηµάτων, όπως το αποκαλούν οι σύντροφοι στις ΗΠΑ– ιστορικά είχε πάντα τον ρόλο του «καλού µπάτσου», δηλώνοντας συνεχώς πως είναι τουλάχιστον µια καλύτερη επιλογή από τους κακούς Ρεπουµπλικάνους. Κατάφερε να ενσωµατώσει κινήµατα και να τα κάνει να χάσουν τη δυναµική τους υποσχόµενο πως θα εφαρµόσει τα αιτήµατά τους και πουλώντας µια «εναλλακτική πολιτική». Στην πραγµατικότητα, όµως, πότε δεν υπήρξε βοηθητικό, ούτε έφερε καµιά µεγάλη αλλαγή, αντιθέτως, σε θητείες προέδρων του έχουν συνεχιστεί πόλεµοι, έχουν περάσει ακραία φιλελεύθερα µέτρα και έχουν εφαρµοστεί οι ίδιες πολιτικές µε τους Ρεπουµπλικάνους. Από τη άλλη, οι ακτιβιστές που εστιάζουν στη νίκη των ∆ηµοκρατικών στις ενδιάµεσες εκλογές, φαίνεται να αγνοούν ή να µη θέλουν να αναγνωρίσουν πως η ακροδεξιά στις ΗΠΑ δεν εκφράζεται µόνο κεντρικά πολιτικά. Αν η εναντίωση στον Τραµπ είναι ένα πολιτικό στοίχηµα, ένα άλλο είναι το τι γίνεται στους δρόµους και στις γειτονιές, στην κοινωνία που βρίσκει εύφορο έδαφος ο φασισµός. Ένας «αντιφασισµός» που µόνος του στόχος είναι η ήττα του Τραµπ στην πραγµατικότητα κάνει µια τρύπα στο νερό, καθώς αφήνει ανέγγιχτες τις ρίζες του προβλήµατος και είναι καταδικασµένος να αντιµετωπίζει µονίµως εκλογικά τους νέους Τραµπ που θα παράγει το σύστηµα. Ταυτόχρονα, η έλλειψη συνολικής πολιτικής απάντησης δηµιουργεί απογοήτευση στον απλό κόσµο, που δεν καταλαβαίνει γιατί πάνε χαµένες οι προσπάθειές του, βλέποντας τις συνεχείς προδοσίες του «φιλελεύθερου κέντρου». Πρόκειται για µια κρίσιµη πολιτική στιγµή στις ΗΠΑ, όπου οι σύντροφοι καλούνται να διαχειριστούν και να ριζοσπαστικοποιήσουν ένα δυναµικό αντιφασιστικό κίνηµα. Η παρουσία της Αριστεράς σε αυτό είναι ζωτική για να δηµιουργηθεί µια συνολική αντιπρόταση ενάντια στους φασίστες, τον Τραµπ και το σύστηµα που τον στηρίζει. Το πιο δύσκολο κοµµάτι θα είναι να σπάσουν οι αυταπάτες του κόσµου για τους ∆ηµοκρατικούς και τη δήθεν λύση που προσφέρουν. Όµως οι εργατικοί αγώνες που αναπτύσσονται τον τελευταίο καιρό και συνδέονται έντονα µε το αντιφασιστικό κίνηµα δείχνουν τον δρόµο.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Red Marks

Από το #BlackLivesMatter στη τηςΜαύρη Απελευθέρωση Keeanga-Yamahtta Taylor

Η πάλη ενάντια στο ρατσισµό στις ΗΠΑ

ΔΙΕΘΝΗ

29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2018

Σαουδική Αραβία Πέντε ακτιβιστές, µεταξύ των οποίων η αγωνίστρια Ίσρα αλ Γοµγάµ, αντιµετωπίζουν τη θανατική ποινή στη Σαουδική Αραβία. Ακόµα και στο σκοτεινό Βασίλειο των Σαούντ, που διαθέτει περήφανα «πλατεία αποκεφαλισµών», θεωρείται πρόκληση η θανατική καταδίκη για ειρηνική πολιτική δράση (συµµετοχή σε διαδηλώσεις, καταγραφή τους σε βίντεο). Η υπόθεση των πέντε δεν έχει κερδίσει τη δηµοσιότητα που της αντιστοιχεί, µιας και χαλάει την εικόνα του (συµµάχου της ∆ύσης) Μπιν Σαλµάν, τον οποίο τα ΜΜΕ πασχίζουν να παρουσιάσουν ως «φωτισµένο µεταρρυθµιστή». Άλλωστε ο Μεγαλειότατος επέτρεψε στις γυναίκες να οδηγούν, συλλαµβάνοντας βέβαια (παράλληλα µε την εφαρµογή του νέου νόµου) δεκάδες αγωνιστές και αγωνίστριες που είχαν αγωνιστεί γι’ αυτό το δικαίωµα. Για να µη µπαίνουν τίποτα περίεργες ιδέες στους πληβείους να αγωνιστούν οι ίδιοι για αλλαγές…

Μια δηλητηριώδης επίθεση για «αντισηµιτισµό» στο Εργατικό Κόµµα Του Πάνου Πέτρου

τις 21 Αυγούστου, εκατοντάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν σε µια κατάµεστη αίθουσα, όπου στελέχη της Αριστεράς, προσωπικότητες (π.χ. Ταρίκ Αλί), ριζοσπάστες Εβραίοι, Παλαιστίνιοι αγωνιστές µίλησαν σε µια εκδήλωση «υπεράσπισης του Τζέρεµι Κόρµπιν, εναντίωσης στον αντισηµιτισµό και αλληλεγγύης µε τους Παλαιστίνιους». Ήταν µια από τις σηµαντικές απαντήσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε ένα ζήτηµα που απασχόλησε τη Βρετανία όλο το καλοκαίρι και θα συνεχίσει να την απασχολεί (τουλάχιστον) και µέσα στο Σεπτέµβρη (συνέδριο του Εργατικού Κόµµατος). Αφορά µια απίστευτης έντασης και δριµύτητας καµπάνια ενάντια «στον αντισηµιτισµό στο Εργατικό Κόµµα». Η σχετική διαµάχη έχει ξεκινήσει από το 2016. Κάποια περιστατικά πραγµατικού αντισηµιτισµού (π.χ. η υπεράσπιση ενός προβληµατικού σκίτσου, κάποια αντισηµιτικά συνωµοσιολογικά σχόλια σε οµάδες του φέισµπουκ όπου συµµετέχουν και µέλη των Εργατικών –αλλά όχι µόνο µέλη των Εργατικών), κάποιες παρεξηγήσιµες/αµφιλεγόµενες διατυπώσεις κατά την άσκηση κριτικής στο Ισραήλ, αλλά και καθαρές/δίκαιες επικρίσεις της πολιτικής του Ισραήλ έχουν «τσουβαλιαστεί» αυθαίρετα σε µια πολιτική-µιντιακή εκστρατεία που ισχυρίζεται ότι το Εργατικό Κόµµα έχει σοβαρό πρόβληµα µε τον διάχυτο αντισηµιτισµό στις γραµµές του. Ο παροξυσµός της καµπάνιας είναι εµφανής. ∆εν θα µπούµε σε αναλυτική παρουσίαση των «κρουσµάτων», αλλά θα αρκεστούµε να πούµε ότι ο αριθµός, η φύση τους και η αντιµετώπισή τους κάθε άλλο παρά δικαιολογούν την ένταση της επίθεσης στο Εργατικό Κόµµα. ∆ύο παραδείγµατα για τον παροξυσµό: Μια έρευνα, που ζήτησε ο Τζέρεµι Κόρµπιν, έγινε από ερευνητή που κατά δήλωσή του «δεν χρειάζεται ούτε κυνήγι µαγισσών, ούτε ξέπλυµα». Κατέληξε ότι «το Εργατικό Κόµµα δεν έχει κατακλυστεί από αντισηµιτισµό», αλλά επισήµανε προβλήµατα και την ανάγκη για µεγαλύτερη επαγρύπνηση. Αυτή η έρευνα δέχτηκε επίθεση ως «ξέπλυµα»! Ό,τι δεν συνάδει µε την ιδέα ότι ο αντισηµιτισµός

τάχα καλπάζει στις γραµµές των Εργατικών δεν θεωρείται αρκετό. Το δεύτερο παράδειγµα είναι ακόµα πιο αποκαλυπτικό. Εν τω µέσω της διαµάχης, τρεις βρετανικές εφηµερίδες, που απευθύνονται στην εβραϊκή κοινότητα, συντονίστηκαν για να κυκλοφορήσουν µε κοινό πρωτοσέλιδο στο οποίο ισχυρίζονταν ότι µια κυβέρνηση Κόρµπιν θα αποτελέσει «υπαρξιακή απειλή» για τις ζωές των Εβραίων στο Ηνωµένο Βασίλειο! Ο Τζέρεµι Κόρµπιν έχει βρεθεί στο µάτι του κυκλώνα. Είναι δύσκολο να κατηγορηθεί ο ίδιος για αντισηµιτισµό, αλλά δέχεται µια πολύ πιο βιτριολική επίθεση, που αποκαλύπτει και την ουσία της καµπάνιας: Ως «υπερβολικά φιλο-παλαιστίνιος», λέει, γίνεται «ανεκτικός» ή «ευάλωτος» µπροστά στο διάχυτο αντισηµιτισµό που, τάχα, επικρατεί στην αριστερή πτέρυγα των Εργατικών. Βέβαια, υπάρχει και η βουλευτής της δεξιάς πτέρυγας των Εργατικών, Μάργκαρετ Χοτζ, που δεν

ακροδεξιά στη Βρετανία ανασυγκροτείται γύρω από τον διαβόητο νεοναζί Τόµι Ρόµπινσον. Είναι γνωστό ότι ο Νετανιάχου έχει εξαιρετικές σχέσεις µε τη διακυβέρνηση Ορµπάν στην Ουγγαρία, που έχει υιοθετήσει µια ανοιχτά αντισηµιτική πολιτική. Όλα αυτά περνάνε στο ντούκου, και πρέπει να πιστέψουµε ότι το πραγµατικό κι απειλητικό «πρόβληµα αντισηµιτισµού» βρίσκεται στο… Εργατικό Κόµµα και ειδικά στην αριστερή του πτέρυγα, που περιλαµβάνει αγωνιστές που έχουν δώσει µάχες ενάντια στην ακροδεξιά και το ρατσισµό (µε τον Κόρµπιν να υπενθυµίζει εύστοχα ότι ανήκει στην παράδοση της Μάχης της Κέιµπλ Στριτ). Η κατηγορία για αντισηµιτισµό εργαλειοποιείται από τη δεξιά πτέρυγα των Εργατικών (και το σύστηµα γενικότερα) για να χρησιµοποιηθεί στη διαρκή προσπάθεια να αποδυναµωθεί (ή και ανατραπεί) η αριστερή πτέρυγα των Εργατικών και η ηγεσία Κόρµπιν. Κάτι που θα φανεί στο συνέδριο του Σεπτέµβρη.

Η κατηγορία για αντισηµιτισµό εργαλειοποιείται για να χρησιµοποιηθεί στην προσπάθεια να αποδυναµωθεί η αριστερή πτέρυγα των Εργατικών και η ηγεσία Κόρµπιν. Αλλά το ζήτηµα είναι ευρύτερο και αφορά την «καρδιά» της αριστερής ριζοσπαστικής πολιτικής: το ζήτηµα της αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. δίστασε να τον αποκαλέσει ανοιχτά στη διάρκεια συνεδρίασης «γαµηµένο αντισηµίτη και ρατσιστή». Εκτός από τον παροξυσµό της καµπάνιας, είναι παραπάνω από εµφανής και η πολιτική της σκοπιµότητα. Καταρχήν αποδεικνύεται από την αναντιστοιχία ανάµεσα στην πραγµατικότητα και τις υστερικές υπερβολές που χαρακτηρίζουν την επίθεση στους Εργατικούς. Αποδεικνύεται από τους πρωταγωνιστές, που είναι ο δεξιός Τύπος, οι πλέον συντηρητικές εβραϊκές οργανώσεις, η δεξιά πτέρυγα των Εργατικών, η κυβέρνηση Νετανιάχου. Αποδεικνύεται από το ποιους στοχοποιεί: Είναι κοινό µυστικό ότι αν υπάρχει ζήτηµα αντισηµιτισµού στη βρετανική κοινωνία, αυτό αποτελεί κατά πλειοψηφία πρόβληµα που αφορά τµήµα της κοινωνικής βάσης της σκληρής ∆εξιάς. Είναι γνωστό ότι τους τελευταίους µήνες, η

Αλλά το ζήτηµα είναι ευρύτερο από τον Κόρµπιν και το θέµα δεν είναι απλά «ένα ακόµα όπλο» στην φαρέτρα της δεξιάς αντιπολίτευσης. Αφορά την «καρδιά» της αριστερής ριζοσπαστικής πολιτικής και το γενικότερο κίνηµα κι εκτός Εργατικών: το ζήτηµα της αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Αυτή η σκοπιµότητα φάνηκε από τη µορφή την οποία πήρε τελικά όλη η διαµάχη: το αν θα δεχτεί το Εργατικό Κόµµα να υιοθετήσει τον ορισµό του αντισηµιτισµού που προτείνει η ∆ιεθνής Συµµαχία Μνήµης του Ολοκαυτώµατος (IHRA). Το Εθνικό Συµβούλιο του κόµµατος υιοθέτησε το γενικό ορισµό, αλλά απέρριψε κάποια από τα «συγκεκριµένα παραδείγµατα» που αυτός περιλαµβάνει –εκείνα τα οποία στην ουσία ταυτίζουν την κριτική στο Ισραήλ µε τον αντισηµιτισµό. Πλέον όλη η µιντιακή επίθεση (και η εσωκοµµατική µάχη προς τον Σε-

πτέµβρη) αφορά το να ανατραπεί αυτή η απόφαση και να υιοθετήσει το Εργατικό Κόµµα «όλο» τον ορισµό και τα επίµαχα παραδείγµατα. Πρόκειται για έναν ορισµό που έχει δεχτεί επικρίσεις από νοµικούς, ειδικούς σε ζητήµατα δικαιωµάτων κ.ο.κ. Έναν ορισµό που έχει υιοθετηθεί τελευταία από κυβερνήσεις (ή Πολιτείες των ΗΠΑ) και αξιοποιείται για να απαγορεύει δράσεις αλληλεγγύης προς τους Παλαιστίνιους. Την ίδια ώρα, η Αυστρία έχει µια ακροδεξιά κυβέρνηση, η οποία υιοθέτησε τον ορισµό της IHRA, ενώ συζητά µια (πραγµατικά επικίνδυνη κι αντισηµιτική) πρόταση που θα επιβάλει στους Εβραίους να «καταγράφονται» προκειµένου να τρώνε κρέας «κοσέρ»! Η προσπάθεια να επιβληθεί σιωπητήριο στις φωνές αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη και κριτικής στο σχέδιο του κράτος του Ισραήλ είναι διεθνής και µας αφορά όλους. Η πίεση να γενικευτεί η χρήση αυτού του ορισµού συµπίπτει µε την επίσηµη πλέον µετατροπή του Ισραήλ σε ρατσιστικό κράτος-απαρτχάιντ: µια περιγραφή που είναι πλέον νοµική πραγµατικότητα, αλλά η διατύπωσή της θεωρείται «αντισηµιτισµός» µε βάση τον ορισµό της IHRA. Μια κοινή δήλωση 40 εβραϊκών οργανώσεων από δεκάδες χώρες διεθνώς ήρθε την πιο κατάλληλη στιγµή. Αναφέρει µεταξύ άλλων: «Ο ορισµός του αντισηµιτισµού που δίνει η ∆ιεθνής Συµµαχία για την Μνήµη του Ολοκαυτώµατος (IHRA), ο οποίος υιοθετείται από όλο και περισσότερες δυτικές κυβερνήσεις, είναι διατυπωµένος µε τέτοιο τρόπο που µπορεί εύκολα να χρησιµοποιηθεί από δυτικές κυβερνήσεις για να εξισώσουν σκόπιµα τις δίκαιες επικρίσεις του Ισραήλ και την υποστήριξη στα Παλαιστινιακά δικαιώµατα µε αντισηµιτισµό, ώστε να τα καταστείλουν… Αυτή η σύγχυση υποσκάπτει και τον Παλαιστινιακό αγώνα για ελευθερία, δικαιοσύνη και ισότητα και τον παγκόσµιο αγώνα ενάντια στον αντισηµιτισµό… Το Ισραήλ δεν µας εκπροσωπεί και δεν µπορεί να µιλά στο όνοµά µας καθώς διαπράττει εγκλήµατα ενάντια στους Παλαιστίνιους και αρνείται τα κατοχυρωµένα από τον ΟΗΕ δικαιώµατά τους. Κάποιες από τις οργανώσεις που υπογράφουν υποστηρίζουν πλήρως το BDS, άλλες εν µέρει και άλλες δεν έχουν επίσηµη θέση για αυτό. Όλες όµως βεβαιώνουµε ότι η έκκληση για δράση BDS ως µορφή πάλης και τακτική δεν πρέπει να χαρακτηρίζεται ως αντισηµιτική».

29 αυγουστου 2018

διεθνη

Ισπανία

Μεσόγειος

Η απόφαση της κυβέρνησης Σάντσες να απομακρύνει το πτώμα του Φράνκο από το μαυσωλείο, στο οποίο βρισκόταν μέχρι σήμερα, είναι αποκαλυπτική πολλών πραγμάτων. Πρώτο, μαθαίνουν όσοι δεν το γνώριζαν, ότι ο δικτάτορας βρισκόταν μέχρι σήμερα σε μαυσωλείο! Δεύτερον, το δεξιό Λαϊκό Κόμμα έστριψε δια της αποχής από τη σχετική ψηφοφορία, υπενθυμίζοντας ότι το αίμα νερό δε γίνεται. Αλλά το ίδιο έκαναν και οι τάχα «εκσυγχρονιστές» ποταμίσιοι Σιουδαδάνος. Το τρίτο αφορά τη συγκυρία. Οι Σοσιαλιστές έχουν ξανακυβερνήσει αρκετές φορές μετά το 1978 κι είχαν κι άλλες ευκαιρίες για μια τέτοια πρωτοβουλία. Θυμόμαστε αγωνιστές της ισπανικής Αριστεράς που εκτιμούσαν ότι ο Σάντσες θα επιχειρήσει να διαφοροποιηθεί από τη Δεξιά με συμβολικές-δημοκρατικές ενέργειες, γιατί η οικονομική πολιτική θα παραμείνει ίδια. Όσο για τους φασίστες νοσταλγούς… Θα βρουν παρηγοριά στη σκέψη ότι η σωρός του Πρίμο ντε Ριβέρα, ιδρυτή της «Φάλαγγας», θα παραμείνει στη θέση της…

Εν μέσω προειδοποιήσεων ότι αμερικανικό αντιπορπιλικό μπήκε στη Μεσόγειο φορτωμένο με 28 πυραύλους τόμαχοκ και κατεύθυνση τη Συρία, αλλά και ρωσικών καταγγελιών για γενικότερες προετοιμασίες της αμερικανικής πολεμικής μηχανής στην περιοχή, ενόψει της εφόδου του Άσαντ στην επαρχία Ιντλίμπ, ο ρωσικός πολεμικός στόλος (τουλάχιστον 17 πολεμικά) διασχίζει το Βόσπορο για να πάρει και αυτός θέση στην περιοχή…

Η γοητεία του «Τραμπισμού» διχάζει το κόμμα της Δεξιάς

Πολιτική κρίση στην Αυστραλία

ουργώντας έτσι ερωτηματικά όσον αφορά την αποτελεσματικότητά του σε όσους τον στήριξαν. Επίσης, η πρόσφατη ήττα κάθε λογής συντηρητικών στο δημοψήφισμα που πραγματοποιήθηκε στο τέλος του 2017 και ενέκρινε τον ομόφυλο γάμο, διαμόρφωσε ένα πλαίσιο αντιδραστικής κριτικής προς τον Τέρνμπουλ, το οποίο συνόψισε με τον πλέον εύγλωττο τρόπο μια προσφάτως παραιτηθείσα υπουργός, η οποία σημείωσε στην επιστολή παραίτησης της πως η κυβέρνηση «μετακινείται υπερβολικά προς τα Αριστερά, ρισκάροντας τη συντηρητική μας βάση». Είναι τουλάχιστον ειρωνικό να ασκείται αυτή η κριτική προς τον Πρωθυπουργό, τον οποίο ο Ντόναλντ Τραμπ χαρακτήρισε ως «χειρότερο και από τον ίδιο», όσον αφορά την απάνθρωπη πολιτική του σε σχέση με τους πρόσφυγες…

Του Θάνου Λυκουργιά

την εβδομάδα που πέρασε, ο πρωθυπουργός της Αυστραλίας Μάλκολμ Τέρνμπουλ, επικεφαλής του κεντροδεξιού Φιλελεύθερου Κόμματος που κυβερνά σε συνεργασία με το επίσης κεντροδεξιό Εθνικό Κόμμα, υπέβαλε την παραίτησή του κατόπιν εσωτερικού «πραξικοπήματος», που προκλήθηκε από την άκρα δεξιά πτέρυγα του κόμματός του. Αφού κέρδισε σε εσωκομματική ψηφοφορία τον αντίπαλο που την προκάλεσε, τον οριακά διαφοροποιημένο από τον φασισμό Πίτερ Ντάτον, υπουργό Μετανάστευσης και Εσωτερικής Ασφάλειας της κυβέρνησής του και μπροστά στις μαζικές παραιτήσεις υπουργών του, ο Τέρνμπουλ δεν έθεσε υποψηφιότητα στη δεύτερη εσωκομματική μάχη που η ίδια πτέρυγα διεκδίκησε. Ο πρώην Πρωθυπουργός κατήγγειλε στην ομιλία αποχώρησής του τόσο την ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματος του, όσο και ισχυρά συμφέροντα στα media,τα οποία συνειδητά και συντονισμένα τον υπέσκαψαν.

Πίσω από τη σταθερότητα Οι παραπάνω εξελίξεις είναι ακατανόητες για μια χώρα η οποία έχει γνωρίσει οικονομική ανάπτυξη τα τελευταία συναπτά 27 έτη, παρουσιάζει σημαντικά περιθώρια κοινωνικής κινητικότητας και γενικότερα δεν έχει βιώσει κάποιας μορφής κοινωνική κρίση εδώ και δεκαετίες. Μια αναδρομή στην ιστορία της χώρας όμως δείχνει πως αυτή η εικόνα πολιτικής ευστάθειας είναι πλασματική. Στην Αυστραλία έχουν ορκιστεί 7 διαφορετικοί πρωθυπουργοί τα τελευταία 11 χρόνια και κανένας από αυτούς –τόσο από τη Συμμαχία, όσο και από τον δικομματικό τους αντίπαλο, το επίσης νεοφιλελεύθερο Εργατικό Κόμμα– δεν έχει ολοκληρώσει τη θητεία του από το 2007 και μετά! Πέρα από τα προσωπικά φέουδα και τις φιλοδοξίες, το υπόβαθρο αυτής της κρίσης, που δείχνει σήμερα να σπαράσσει το κύριο κόμμα της αυστραλιανής άρχουσας τάξης –το οποίο κυβερνά στην πρωτεύουσα της Αυστραλιανής Κοινοπολιτείας Καμπέρα τα 47 από τα τελευταία 69 χρόνια– είναι πολύ βαθύτερο και συνδέεται με την άνοδο και εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Η πρόσφατη κρίση έρχεται ως συνέχεια και ταυτόχρονα αποτελεί παροξυσμό αυτών των αντιθέσεων, ειδικά εντός του κυβερνητικού κόμματος. Η άνοδος του νεοφιλελευθερισμού στην

Ακροδεξιά ανταρσία

Οι αντιδράσεις του αστικού Τύπου είναι ενδεικτικές της εικόνας που παρουσίαζε το κυβερνητικό κόμμα στη διάρκεια της διαμάχης. Αυστραλία έχει και αυτή τις ρίζες της στην περίοδο από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 ως τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Κομβικό σημείο αποτέλεσε η στροφή που πραγματοποίησαν οι Εργατικοί το 1983, διαμορφώνοντας ένα «κοινωνικό συμβόλαιο» συνεργασίας των ισχυρών –ως τότε– συνδικάτων με τις μεγάλες επιχειρήσεις, το οποίο έφερε απορρυθμίσεις και ξεχαρβάλωμα του κοινωνικού κράτους, οδήγησε σε τεράστια μεταφορά πλούτου «προς τα πάνω», γκρέμισε την επιρροή των συνδικάτων και έλυσε τα χέρια των Εργατικών ώστε να στραφούν οριστικά προς τον νεοφιλελευθερισμό. Τα παραπάνω οδήγησαν στη γνώριμη διαδικασία: οι θεσμοί της αντιπροσώπευσης υποβαθμίστηκαν, οι πολίτες αποξενώθηκαν από την πολιτική, καθώς δεν έβλεπαν διαφορές μεταξύ των δύο κομμάτων και δεν έβρισκαν εναλλακτική, τα κυρίαρχα κόμματα με τη σειρά τους στράφηκαν προς τα οικονομικά συμφέροντα και τα media για να εξασφαλίσουν θετική διαμεσολάβηση του «προτάγματός» τους, η (κοινοβουλευτική) δημοκρατία γινόταν όλο και περισσότερο διαδικαστική και όλο και λιγότερο αντιπροσωπευτική. Σε αυτή τη βάση, οι κρίσεις εντός και των δύο κομμάτων και οι διαγκωνισμοί των δελφίνων ήταν λογικό να εμφανίζονται όλο και συχνότερα. Τώρα όμως υπάρχει μια

επιπλέον ποιοτική διαφορά. Ερχόμενοι στο σήμερα, ο Τέρνμπουλ, πολυεκατομμυριούχος και πρώην τραπεζίτης, βρέθηκε στο αξίωμα του επίσης ανατρέποντας τον προκάτοχό του από το Φιλελεύθερο Κόμμα, Τόνι Άμποτ, τον Σεπτέμβρη του 2015. Είχε θεωρηθεί ως πιο «σοφιστικέ» και συνεπώς καλύτερη υποψηφιότητα, ώστε να μπορέσει να κερδίσει τη λαϊκή υποστήριξη και έπειτα να περάσει τα αναγκαία για την αυστραλιανή άρχουσα τάξη μέτρα, η οποία δέχτηκε να «θυσιάσει» τον Άμποτ. Στις εκλογές του 2016 όμως, η Συμμαχία των δύο κομμάτων πέτυχε μια οριακή νίκη απέναντι στους Εργατικούς, μην επιβεβαιώνοντας τις προσδοκίες. Πολύ περισσότερο, στο σύνολο των τελευταίων δημοσκοπήσεων, η Συμμαχία βρίσκεται σαφώς πίσω από τους Εργατικούς, με τις επόμενες εκλογές να αναμένονται τον Μάη του 2019. Οι αιτίες αυτής της αποτυχίας είναι πολλαπλές, αλλά εξηγήσιμες. Ο Τέρνμπουλ, εφαρμόζοντας και αυτός τον νεοφιλελευθερισμό, πέρασε σειρά μέτρων (περικοπές σε μισθούς, φοροαπαλλαγές και ελαφρύνσεις στις επιχειρήσεις και το μεγάλο κεφάλαιο κλπ), τα οποία τον αποξένωσαν από την κοινωνία. Ταυτόχρονα, δεν κατάφερε να περάσει το σύνολο των απαιτούμενων από το κεφάλαιο μεταρρυθμίσεων, δημι-

Με αυτά τα δεδομένα και μπροστά στη διαγραφόμενη εκλογική ήττα, οι Φιλελεύθεροι χρειάζονταν μια ισχυρή, επιθετική καμπάνια για να διεκδικήσουν εκ νέου με αξιώσεις την πρωθυπουργία. Αυτή προσπάθησε να δώσει η ακροδεξιά πτέρυγα των φιλελεύθερων, με επικεφαλής τον Πίτερ Ντάτον. Ο πρώην Υπερυπουργός αστυνόμευσης, μετανάστευσης και υπηρεσιών πληροφοριών –ο οποίος αναγνωρίζεται ακόμα και από τον επίσημο Τύπο ως πολύ δεξιότερος του Τέρνμπουλ και έχει χαρακτηριστεί μεταξύ πολλών άλλων ως το «απόλυτο κακό»– εκπροσωπεί την πτέρυγα του κόμματός του, αλλά και τα τμήματα της αυστραλιανής άρχουσας τάξης, τα οποία, εμπνεόμενα από τη νίκη του Τραμπ και την άνοδο της άκρας Δεξιάς στην Ευρώπη, αξιώνουν αντίστοιχη πορεία. Σε αυτόν το γύρο, ο Ντάτον έχασε για μόλις 3 ψήφους από τον υποτιθέμενα μετριοπαθή, ευαγγελιστή συντηρητικό Σκοτ Μόρισον, Υπουργό Οικονομικών της τελευταίας Κυβέρνησης και νέο Πρωθυπουργό. Ο Μόρισον όμως έχει εφαρμόσει με ζήλο όλες τις παραπάνω πολιτικές και πιθανότατα εμφανίζεται ως «νίκη της μετριοπάθειας» εντός του Φιλελεύθερου Κόμματος, ακριβώς επειδή είχε ως αντίπαλό του έναν άνθρωπο σαν τον Πίτερ Ντάτον. Παρά τη γενικότερη αντιδημοφιλία τους, οι δυνάμεις που εκπροσωπεί ο Ντάτον έχουν κάθε λόγο να αισιοδοξούν πως μπορούν και εκείνες, όπως ο Ντόναλντ Τραμπ, να ανατρέψουν τα προγνωστικά και είναι πολύ πιθανό να συνεχίσουν να διεκδικούν την αρχηγία εν όψει της εκλογικής αντιπαράθεσης με τους Εργατικούς. Συνεπώς, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η νίκη Μόρισον θα είναι το τελευταίο επεισόδιο της κρίσης.

29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2018

Η πάλη ενάντια στην ακροδεξιά στις ΗΠΑ σελ. 17

Με µαζικό ενωτικό ριζοσπαστικό στίγµα

Ενάντια στην ακροδεξιά και τον θεσµικό ρατσισµό Του Χρήστου Σταυρακάκη

έτος συµπληρώνονται πέντε χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από το µαχαίρι του Χρυσαυγίτη Ρουπακιά. Η «επέτειος» της δολοφονίας του Φύσσα δεν είναι απλά µια ηµέρα µνήµης, αλλά και µία ευκαιρία για τις δυνάµεις του αντιφασιστικού κινήµατος να κρατούν ζωντανό το νήµα του αντιφασιστικού αγώνα µε τρόπο τέτοιο που µπορεί να ενοποιεί και να συντονίζει το διάσπαρτο δυναµικό των αντιφασιστικών επιτροπών/κινήσεων, των κινήσεων αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και µετανάστες/ τριες κλπ. Εάν κάτι έχει σηµασία να υπενθυµίζουµε, είναι ότι η δολοφονία Φύσσα ήταν µια σχεδιασµένη και καθοδηγηµένη πολιτική δολοφονία από τους νεοναζί εγκληµατίες της Χρυσής Αυγής. Παρά την τροµακτική σιωπή των ΜΜΕ σε σχέση µε τη συνεχιζόµενη δίκη, τα στοιχεία που έχουν προκύψει για τη δοµή και τον τρόπο λειτουργίας της Χρυσής Αυγής συνηγορούν µε αποφασιστικό τρόπο στην άποψη που υποστηρίζει ότι είναι στην πραγµατικότητα ένα συνδικάτο εγκλήµατος µε πολιτικό µανδύα, ή διαφορετικά ένα «πολιτικό» µόρφωµα του οποίου η «πολιτική» είναι στον πυρήνα της εγκληµατική, αφού προκρίνει τη φυσική εξόντωση µεταναστών, κοµουνιστών, συνδικαλιστών, ΑµΕΑ κλπ. Η «επέτειος» από τη δική µας µεριά, αυτή του κινήµατος και της Αριστεράς, δεν µπορεί να αφορά µονάχα ένα «τοπικό γεγονός», αλλά µια ευρύτερη πολιτική απάντηση στην ακροδεξιά, τους φασίστες και τους εθνικιστές, εµποδίζοντάς τους να αποκτήσουν λαϊκό έρεισµα, όπως έχουν προσπαθήσει το τελευταίο διάστηµα µε κέντρο το «Μα-

κεδονικό» και τα εθνικιστικά συλλαλητήρια, αλλά και το προσφυγικό. Αυτό δεν σηµαίνει σε καµία περίπτωση ότι θα αφήσουµε «πεδίον δόξης λαµπρό» στους φασίστες να δρουν ανενόχλητοι στις λαϊκές και εργατικές γειτονιές του Κερατσινίου και του Πειραιά. Σίγουρα όµως η έµφαση θα έπρεπε να είναι στη διοργάνωση µιας µεγάλης και ενωτικής αντιφασιστικής-αντικυβερνητικής διαδήλωσης στο κέντρο της Αθήνας, που θα προσπαθεί να αναδεικνύει τις αιχµές του αγώνα ενάντια σε φασισµό και ρατσισµό, σε κόντρα µε την κυβέρνηση και τις µνηµονια-

ρουν ανοιχτά µε τον πόλεµο, «ενισχύοντας» τον εθνικισµό. Είναι, εν ολίγοις, οι πολιτικές που έχει εφαρµόσει πιστά και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, προσαρµοσµένη πλήρως στον µνηµονιακό µονόδροµο. Αυτό «βαραίνει» τις δυνάµεις της Αριστεράς και του αντιφαστικού κινήµατος µε δύο πολύ σηµαντικές υποχρεώσεις. Η πρώτη αφορά το συνδυασµό του αγώνα ενάντια στον φασισµό µε τον αγώνα ενάντια στο ρατσισµό, την κυβέρνηση και τις πολιτικές της. Κάτι τέτοιο δεν σηµαίνει µια τάχα µου υποτίµηση του αντιφασιστικού αγώνα,

Οι διαδηλώσεις για την επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα (στις 15/9 στην Οµόνοια, αλλά και στο Κερατσίνι) οφείλουν να αποτελέσουν µία ισχυρή απάντηση από τη µεριά µας ενάντια στο φασισµό, στο ρατσισµό και τα µνηµόνια, ενάντια στον εθνικισµό και τον πόλεµο. κές πολιτικές που εκκόλαψαν γοργά το αυγό του φιδιού. Η ανάγκη µιας ευρύτερης ριζοσπαστικής πολιτικής απάντησης έγκειται και στο γεγονός ότι οι µνηµονιακές πολιτικές των τελευταίων οχτώ χρόνων –που θα συνεχιστούν παρά τις τυµπανοκρουσίες της κυβέρνησης Τσίπρα για έξοδο από τα µνηµόνια– είναι εκείνες που δηµιούργησαν και θα συνεχίσουν να δηµιουργούν εύφορο έδαφος για την ανάπτυξη ακροδεξιάς και φασιστικής δράσης. Είναι οι πολιτικές που εγκλωβίζουν πρόσφυγες σε στρατόπεδα, όταν δεν τους δολοφονούν στα ανοιχτά του Αιγαίου. Είναι οι πολιτικές που εξαθλιώνουν τους εργαζόµενους και τις εργαζόµενες ανεξαρτήτως χρώµατος. Είναι οι πολιτικές που φλερτά-

αλλά στην πραγµατικότητα σηµαίνει την πολιτικοποίηση και ενίσχυση της δυναµικής του, για να µπορεί ο αγώνας αυτός να έχει διάρκεια και προοπτική και να µην «εξαντλείται» στις αναγκαίες απαντήσεις, όταν οι φασίστες προκαλούν. Αυτό σηµαίνει, επίσης, ότι τυχούσες αντιφασιστικές/αντιρατσιστικές κινήσεις που λειτουργούν ως προκάλυµµα για τη συµµετοχή στις διαδηλώσεις στελεχών της κυβέρνησης και του κοµµατικού ΣΥΡΙΖΑ, δεν µπορούν να είναι ευπρόσδεκτες. Μια τέτοια στάση αφενός αφήνει στο απυρόβλητο τις κυβερνητικές ευθύνες, λειτουργώντας ως κολυµπήθρα του Σιλωάµ. Αφετέρου, αδυνατίζει τη δυναµική, το ριζοσπαστισµό και τις προοπτικές του κινήµατος, από τη στιγµή που –είτε

ηθεληµένα, είτε ακούσια– συσκοτίζει τη σχέση της ασκούµενης πολιτικής µε τον ρατσισµό και την ανάπτυξη της φασιστικής δράσης. Η δεύτερη υποχρέωση αφορά την αναγκαία µαζική και ενωτική έκφραση του κινήµατος –και στην προπαγάνδα και στο δρόµο– µε τρόπο γνήσιο και ειλικρινή. Ειδικά σε µία συγκυρία κάµψης των αγώνων, η ενωτική δράση των δυνάµεων που στεκόµαστε αποφασιστικά απέναντι στο φασισµό, το ρατσισµό, τον εθνικισµό, τη µνηµονιακή κυβερνητική πολιτική, είναι ζωτικής σηµασίας προϋπόθεση για την ανασυγκρότηση του κινήµατος. Αυτή η ενωτική δράση δεν µπορεί –και δεν πρέπει– να περιοριστεί στις δυνάµεις της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, ή του ευρύτερου αντιφασιστικού/αντιρατσιστικού δυναµικού, αλλά θα πρέπει να µπορεί να συµπεριλάβει και εργατικές/συνδικαλιστικές συλλογικότητες, σωµατεία και συνδικάτα, φοιτητικούς συλλόγους, τοπικές συλλογικότητες κλπ. Οι εικόνες που έρχονται από διάφορα σηµεία του πλανήτη όπου η ακροδεξιά ενισχύεται και ιδιαίτερα στην Αµερική του Τραµπ (δες άρθρο στη σελ. 17), µας δείχνουν ότι ο αποτελεσµατικότερος τρόπος να ηττηθούν οι φασίστες και στο δρόµο είναι η µαζική και ενωτική κινητοποίηση του αντιφασιστικού κινήµατος. Σε µία συγκυρία λοιπόν, που η ακροδεξιά και οι φασίστες διεθνώς ενισχύονται πολιτικά-εκλογικά, ενώ στην Ελλάδα προσπαθούν να εκµεταλλευτούν το πεδίο που δηµιουργεί η κυβέρνηση µε τη ρατσιστική και φιλοπόλεµη πολιτική της, οι διαδηλώσεις για την επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα (στις 15/9 στην Οµόνοια, αλλά και στο Κερατσίνι) οφείλουν να αποτελέσουν µία ισχυρή απάντηση από τη µεριά µας ενάντια στο φασισµό, στο ρατσισµό και τα µνηµόνια, ενάντια στον εθνικισµό και τον πόλεµο.