EA 418

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Φύλλο Νο 418 | 10 ΟΚΤΩΒΡΗ 2018 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Δηµοκρατία της Μακεδονίας: Η Δύση επιµένει ενάντια στη λαϊκή θέληση

Η Αριστερά απέναντι στον νεοφιλελεύθερο «Κλεισθένη»

Ενάντια στην καταστολή και τον σεξισµό

σελ. 4

σελ. 14, 15

σελ. 16, 17

Πανεκπαιδευτικό µέτωπο ενάντια στην διάλυση της δηµόσιας Παιδείας σελ. 10, 11

ÅÍÁÍÔÉÁ ÓÔÇ ËÉÔÏÔÇÔÁ, ÔÏÍ ÁÕÔÁÑ×ÉÓÌÏ, ÔÏ ÑÁÔÓÉÓÌÏ

Áãþíáò ãéá ôçí áðåëåõèÝñùóç áðü ôá µíçµüíéá

2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ Της σύνταξης...

Τον Οκτώβρη του 1944, η αποχώρηση των ναζιστικών στρατευµάτων κατο-

χής από την Αθήνα σηµατοδοτούσε µια µεγάλη ιστορική ευκαιρία: η αντιφασιστική νίκη ήταν εφικτό να µετατραπεί σε γενικότερη κοινωνική, σε σοσιαλιστική απελευθέρωση.

Ανάλογη ευκαιρία υπήρχε στη Γαλλία και στην Ιταλία, όπου η τελική νίκη των µακί και των παρτιζάνων θα µπορούσε να αλλάξει το δρόµο της ευρωπαϊκής ιστορίας. Να τελειώσει τον Α’ Παγκόσµιο Πόλεµο µε τρόπο ανάλογο µε αυτόν στον Α’ Παγκόσµιο Πόλεµο, δηλαδή µε τη νίκη του σοσιαλισµού σε ένα σηµαντικό τµήµα του πλανήτη. Μια τέτοια εξέλιξη θα άνοιγε διαφορετικές προοπτικές για την εργατική τάξη στη Ρωσία, για τις λαϊκές µάζες στην Κίνα, για ολόκληρο το σύγχρονο κόσµο.

Σήµερα γνωρίζουµε ότι αυτή η ιστορική ευκαιρία χάθηκε. Όχι για λόγους «αντι-

κειµενικούς», όχι γιατί οι εργαζόµενοι και οι λαϊκές τάξεις δεν ρίχτηκαν µε την απαραίτητη ενέργεια στη διεκδίκηση αυτού του µεγάλου στόχου. Αλλά για λόγους «υποκειµενικούς»: γιατί η πολιτική γραµµή και η στρατηγική των ηγεσιών των ΚΚ της εποχής δεν οδηγούσε στη σοσιαλιστική απελευθέρωση.

Η αυτοκριτική αναθεώρηση της ιστορίας του κινήµατος και του κόµµατος

από την ΚΕ του ΚΚΕ, είναι µια πράξη που ανατρέπει πολλούς µύθους µέσα στους οποίους διαπαιδαγωγήθηκαν γενιές και γενιές στελεχών της Αριστεράς. Οµολογείται ότι το βασικό αίτιο της ήττας ήταν η απόσπαση του εθνικοαπελευθερωτικού-αντιφασιστικού στοιχείου του αγώνα από την αναγκαία επαναστατική στρατηγική κοινωνικής απελευθέρωσης. ∆ειλά και διστακτικά, αλλά για πρώτη φορά στην ιστορία του ΚΚΕ, υποδεικνύεται η σχέση µεταξύ των «λαθών» της ντόπιας ηγεσίας του ΚΚΕ, µε τη γραµµή που ερχόταν από το «διεθνές κέντρο», από τη Μόσχα της εποχής του Στάλιν. Αξίζει να θυµίσουµε ότι για αυτούς τους δύο ισχυρισµούς έχουν στο παρελθόν συκοφαντηθεί, αποµονωθεί και διαγραφεί (για να µην αναφερθούµε σε πιο βίαια περιστατικά…) πολλοί αγωνιστές της Αριστεράς, τόσο µέσα από τις γραµµές του ΚΚΕ όσο και έξω από αυτές, κυρίως από τον τροτσκιστικό χώρο.

Σήµερα ζούµε µια «στιγµή» µεγάλης ιστορικής πρόκλησης. Η απελευθέρωση

από τα µνηµόνια, η ανατροπή του νεοφιλελευθερισµού, η ανατροπή της σύγχρονης µορφής που παίρνει η καπιταλιστική εκµετάλλευση, είναι το ζήτηµα που θα κρίνει τη νέα εποχή για τους εργαζόµενους και τις λαϊκές τάξεις.

Το καθήκον αυτό δεν µπορεί να εκπληρωθεί παρά µε µια σοβαρή κλιµάκωση των αγώνων, παρά µε µια µεγάλη αντεπίθεση του εργατικού κινήµατος. Σε αυτό το καθήκον οφείλουµε να θυµόµαστε, να αξιοποιούµε τα µαθήµατα και την πείρα των προηγούµενων αγώνων.

Σήµερα οι δανειστές και η ΕΕ δηµιουργούν δικαιολογηµένη αγανάκτηση

σχετικά µε την κατάργηση της λαϊκής κυριαρχίας. Σήµερα οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ δηµιουργούν δικαιολογηµένους φόβους για το µείζον αγαθό της ειρήνης. Σήµερα η «πολιτισµένη» ∆ύση επιστρέφει στις πιο αποκρουστικές ρατσιστικές πολιτικές, αντιµετωπίζοντας τους πρόσφυγες, εκατοµµύρια ανθρώπους, σαν σκουπίδια. Σήµερα στην Ευρώπη η εθνικιστική ακροδεξιά, οι ρατσιστικές συµµορίες και οι νεοφασίστες σηκώνουν ξανά το κεφάλι. Όµως η αποτελεσµατική απάντηση σε αυτές τις προκλήσεις δεν µπορεί να ξεκόβει την αντίσταση στην καταπίεση από την αντίσταση στην εκµετάλλευση. Η απάντηση στη συνολική βαρβαρότητα που συνηθίσαµε να ονοµάζουµε µνηµονιακές πολιτικές δεν µπορεί να είναι άλλη από τη διεκδίκηση της αντικαπιταλιστικής, της σοσιαλιστικής απελευθέρωσης.

Σήµερα οι αναφορές στη µεγάλη δεκαετία του ’40 από την κυβέρνηση και το κόµµα του νεοµνηµονιακού ΣΥΡΙΖΑ, είναι µια πρόκληση για όλους και όλες στην Αριστερά. Μέσα από τις αναφορές στα «παλιά» προσπαθούν να νοµιµοποιήσουν τα «τωρινά», να συγκεντρώσουν αποθέµατα πολιτικής δύναµης για να τα βάλουν στην υπηρεσία του συµβιβασµού τους µε την ντόπια κυρίαρχη τάξη και τους δανειστές.

Σήµερα τα καθήκοντα της στιγµής είναι το χτίσιµο των αγωνιστικών απα-

ντήσεων: των απεργιών, των διαδηλώσεων, των καταλήψεων µε στόχο την ανατροπή της πολιτικής τους.

Σήµερα είναι πιο αναγκαία από ποτέ η πολιτική στην ενότητα της δράσης, στη µετωπική συσπείρωση δυνάµεων που στην επόµενη πολιτική αναµέτρηση θα µπορέσει να στηρίξει αποφασιστικά την επιλογή της απελευθέρωσης από τα µνηµόνια του νεοφιλελευθερισµού, της βάρβαρης λιτότητας, της καπιταλιστικής εκµετάλλευσης και της ιµπεριαλιστικής καταπίεσης.

10 ΟΚΤΩΒΡΗ 2018

Ο Τσίπρας της παρατε Του Αντώνη Νταβανέλου

Υ

πό κανονικές συνθήκες, οι εβδοµάδες που ζούµε θα έπρεπε να είναι πανηγυρικός πολιτικός χρόνος για την κυβέρνηση –που, όπως ισχυρίζεται, οδήγησε τη χώρα στην «έξοδο από τα µνηµόνια»– και για το κόµµα του ΣΥΡΙΖΑ µια περίοδος ανασυγκρότησης και πολιτικής αντεπίθεσης, µε στόχο την ανάκαµψη της κοινωνικής και εκλογικής επιρροής του. Όµως αυτό που συµβαίνει είναι ότι η κυβέρνηση εµφανίζεται να χάνει τον πολιτικό έλεγχο στο ένα µεγάλο πολιτικό θέµα µετά το άλλο, ενώ στο κόµµα του ΣΥΡΙΖΑ επιδεινώνεται η κατάσταση ενός ηµιζώνταντου-ηµίνεκρου πολιτικού οργανισµού, µε την όξυνση των δηµόσιων πλέον αντιπαραθέσεων που παραπέµπουν στην «επόµενη µέρα», στο ζήτηµα του εσωκοµµατικού συσχετισµού δύναµης µετά από την επερχόµενη βαριά πολιτική και εκλογική ήττα. Αυτό συµβαίνει γιατί οι συνθήκες στην Ελλάδα δεν είναι κανονικές. Παρά τους ισχυρισµούς του Τσίπρα, ο ελληνικός καπιταλισµός συνεχίζει να είναι βυθισµένος στην κρίση και οι δηµόσιες αναφορές στο «σενάριο Αργεντινής» είναι η καλύτερη απόδειξη των πραγµατικών σκέψεων και συναισθηµάτων των ντόπιων καθεστωτικών στελεχών. Όµως αυτό συµβαίνει, επίσης, και γιατί το ψέµα έχει (όπως πάντα) κοντά ποδάρια. Οι διακηρύξεις του Τσίπρα στη ∆ΕΘ ήταν απολύτως ψευδείς: η δέσµευση στο απαραβίαστο όλων των µνηµονιακών νόµων και ρυθµίσεων και η αποδοχή της µνηµονιακής «ενισχυµένης εποπτείας» µέχρι το 2060, δεν είναι δυνατόν να παρουσιαστούν µε κανένα τρόπο ως «έξοδος από τα µνηµόνια». Αυτή η σκληρή πραγµατικότητα εκδηλώνεται καθηµερινά στη συγκυρία, τινάζοντας στον αέρα τα επικοινωνιακά σχέδια της κυβέρνησης, εµφανίζοντας στην επιφάνεια καινούρια µέτωπα και οδηγώντας την κυβέρνηση και το κόµ-

µα του ΣΥΡΙΖΑ σε απελπιστική πολιτική θέση.

Τράπεζες Την ώρα που ο Τσίπρας διαβεβαίωνε ότι «η οικονοµία πάει καλά», η 3η του Οκτώβρη αποδείχθηκε «µαύρη Τετάρτη» για τις τράπεζες στο χρηµατιστήριο της Αθήνας. Η ανεξέλεγκτη πτώση των τιµών των µετοχών τους οδήγησε στην εκτιµώµενη κεφαλαιοποίηση των 4 µεγάλων συστηµικών τραπεζών κάτω από τα 5 δισ. ευρώ (σε σύγκριση µε τα 26,9 δισ. ευρώ το 2013, ή τα 11,6 δισ. ευρώ στα τέλη του 2015…). Αυτή η κατακρήµνιση δεν είναι δυνατόν να ερµηνευτεί µε συγκυριακούς παράγοντες (π.χ. οι συνέπειες της ιταλικής «σύγκρουσης» µε την ΕΕ). Είναι γνωστό ότι ένα µεγάλο τµήµα των δανείων που έχουν χορηγήσει οι τράπεζες –κατά εκτιµήσεις πάνω από 88 δισ. ευρώ– είναι πλέον καταταγµένα στα «κόκκινα», στην κατηγορία των «µη-εξυπηρετούµενων». Της «µαύρης Τετάρτης» προηγήθηκε η δηµοσιοποίηση εκτιµήσεων ότι τα stress tests σχετικά µε την πραγµατική κατάσταση των ελληνικών τραπεζών υπήρξαν πολύ «χαλαρά», πολύ «φιλικά» για τις τράπεζες αλλά και την κυβέρνηση Τσίπρα. Επίσης, προηγήθηκε η δηµοσίευση των εκτιµήσεων ότι οι ελληνικές τράπεζες αδυνατούν να προχωρήσουν στη µείωση των «µη εξυπηρετούµενων ανοιγµάτων» µε τους ρυθµούς και τις προθεσµίες που προβλέπει η συµφωνία µε την τρόικα (που θέλει ένα µονοψήφιο ποσοστό «κόκκινων δανείων» έως το τέλος του 2021, από το 50% που υπολογίζονται σήµερα). Αυτές οι διαπιστώσεις πυροδότησαν την κατάρρευση. Απέναντι σε αυτήν την Σκύλλα, ο προσανατολισµός της κυβέρνησης συνιστά µια Χάρυβδη: Η προσπάθεια να οικοδοµηθεί ένα κάποιο Σχήµα Ειδικού Σκοπού (ή περισσότερα πιο εξειδικευµένα κατά κλάδο της οικονοµίας Σχήµατα Ειδικού Σκοπού) µε στόχο να ξεφορτωθούν οι τράπεζες τα «κόκκινα δάνεια» περιλαµβάνει πολλά αγκάθια: α) Τα Σχήµατα αυτά (SPV’s) προκειµένου να αποφύγουν τους περιορισµούς περί «κρατικής παρέµβασης» που έχει

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/754747-11 της Εθνικής Τράπεζας.

• Υπεύθυνος Γρηγόρης Δεµέστιχας, τηλ 6976564624

πολιτικη

10 οκτωβρη 2018

3

στο ναρκοπέδιο ταμένης κρίσης

θέσει η Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού (DG Comp) της Κομισιόν, οφείλουν να περιλαμβάνουν «ιδιώτες επενδυτές». Η πρόσκληση στα διεθνή κερδοσκοπικά funds να αγοράσουν «κόκκινα δάνεια» με στόχο να τα πουλήσουν με κέρδος, στις σημερινές συνθήκες προϋποθέτει δημόσιες εγγυήσεις και δημόσια χρηματοδότηση. Αυτή μπορεί να υποστηριχτεί μόνο από το «μαξιλάρι» που η συμφωνία Τσίπρα-Eurogroup διατηρεί με (τάχα) αποκλειστικό στόχο την εγγύηση μελλοντικών υποχρεώσεων πληρωμών χρέους. β) Το ξόδεμα όλου του «μαξιλαριού», ή σημαντικού τμήματός του (κατά εκτιμήσεις πάνω από 10 δισ. ευρώ) για τη σωτηρία των τραπεζών, θα φέρει στην επιφάνεια τη νέα «παγίδα χρέους», που μπορεί να δημιουργηθεί, με τις μεγάλες υποχρεώσεις πληρωμής δόσεων στα χρόνια από το 2020 και μετά. Και αυτό θα σήμαινε μια πραγματική υποχρέωση του ελληνικού καπιταλισμού να βγει για δανεικά «στις αγορές». Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές το επιτόκιο του ελληνικού δεκαετούς ομολόγου έχει εκτιναχθεί στο απαγορευτικό 4,65%, ενώ πολλές εκτιμήσεις θεωρούν πιθανότατες τις τιμές πάνω από 5,5%. Σε αυτές τις εκτιμήσεις στηρίζονται όσοι επαναφέρουν το σενάριο της χρεοκοπίας, το σενάριο του «δρόμου της Αργεντινής», στο αποκορύφωμα μιας μακράς περιόδου νεοφιλελεύθερων αντιμεταρρυθμίσεων και βάρβαρης λιτότητας για τους εργαζόμενους και τις λαϊκές τάξεις στην Ελλάδα. γ) Αυτή η κατεύθυνση έχει, επίσης, σκληρές πολιτικές συνέπειες. Σημαίνει ότι θα πολλαπλασιαστούν δραματικά οι πλειστηριασμοί λαϊκών κατοικιών, για να ελαφρύνουν οι τράπεζες από τα «κόκκινα» στεγαστικά δάνεια, αλλά και για να πειστούν τα διεθνή funds ότι η εμπλοκή τους σε αυτήν την πειρατεία δεν θα έχει να αντιμετωπίσει οργανωμένη λαϊκή

αντίσταση. Γι’ αυτό ο Τσίπρας και οι φίλοι του στην κυβέρνηση δεν δίστασαν να κάνουν το ξετσίπωτο βήμα της ποινικής δίωξης ενάντια στον Παν. Λαφαζάνη, με στόχο να πλήξουν όχι μόνο τη ΛΑΕ, αλλά όλο το αγωνιστικό δυναμικό που αντιστέκεται στην πολιτική τους. Στην πραγματικότητα αυτό που είναι σε εξέλιξη είναι μια κολοσσιαία μεταφορά τίτλων ιδιοκτησίας αστικών ακινήτων από τους ιδιοκτήτες στις τράπεζες και από αυτές στα χέρια των ειδικευμένων κερδοσκόπων της αγοράς. Το γεγονός ότι πολλά από τα σπίτια αυτά είναι η μοναδική κατοικία λαϊκών νοικοκυριών, σε τίποτα δεν μετριάζει την απληστία των από πάνω. Επίσης, το γεγονός ότι στο μάτι του κυκλώνα της κρίσης των τραπεζών έχει βρεθεί η Τράπεζα Πειραιώς (που στα προηγούμενα χρόνια «κατάπιε» την Αγροτική Τράπεζα) δείχνει ότι το επόμενο βήμα της λεηλασίας θα αφορά την αγροτική γη. Όμως, σταδιακά, ο Τσίπρας και οι φίλοι του θα ανακαλύψουν κι άλλες πτυχές πολιτικών περιπλοκών. Είναι γνωστό ότι ένα τεράστιο τμήμα των μη εξυπηρετούμενων δανείων είναι δάνεια των τραπεζών προς τις μεγάλες και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Η πώληση αυτών των δανείων στην «αγορά» συνδέεται με το ενδεχόμενο να αλλάξουν τα χέρια ιδιοκτησίας σε πολλές επιχειρήσεις, να αλλάξει κυριολεκτικά ο επιχειρηματικός χάρτης στη χώρα. Μια τέτοια απόπειρα δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να εξελιχθεί ειρηνικά, με βάση τάχα τους κανόνες της αγοράς. Θα συνδυαστεί με συγκρούσεις, με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, με βίαιες αλλαγές στις πολιτικές σχέσεις των καπιταλιστών κ.ο.κ. Ο μήνας του μέλιτος της κυβέρνησης με τις μεγάλες οικογένειες και τους επιχειρηματικούς ομίλους είναι δυνατόν να μετατραπεί τάχιστα σε μια κατάσταση κινούμενης άμμου.

Αυτή η εικόνα αδιεξόδου δεν περιορίζεται στις τράπεζες. Η ανακοίνωση των οικονομικών δεδομένων της ΔΕΗ, δείχνει ότι ο νεοφιλελεύθερος διαλυτισμός που ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχθηκε υπογράφοντας το 3ο μνημόνιο έχει φέρει τη δημόσια επιχείρηση ηλεκτρισμού κυριολεκτικά στο όριο της επιβίωσης. Και η ΔΕΗ δεν είναι ένα χρηματιστηριακό «όχημα» όπως η Folli-Follie. Πουλώντας διαρκώς κομμάτια της ΔΕΗ, διασφαλίζοντας την είσοδο των ιδιωτών «παρόχων» σε όλους τους τομείς της δραστηριότητάς της, εξασφαλίζοντας σκανδαλώδεις συμφωνίες χρηματοδότησης μεγάλων επιχειρήσεων με πολύ φτηνή ηλεκτρική ενέργεια, η κυβέρνηση Τσίπρα κινδυνεύει να γίνει η κυβέρνηση που στον 21ο αιώνα δεν θα μπορεί να εγγυηθεί τη δημόσια ηλεκτροδότηση της χώρας. Τι υπάρχει στο τέλος αυτού του δρόμου; Ποια είναι η προοπτική της πολιτικής που συμφωνήθηκε μεταξύ Τσίπρα και δανειστών στο Eurogroup του περασμένου Ιούνη; Ο ακραία σοσιαλφιλελεύθερος Αλέκος Παπαδόπουλος (πρώην υπ. Οικονομικών των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ), αναλύοντας τα στοιχεία του προϋπολογισμού που κατατέθηκε στη Βουλή, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οδηγούμαστε σε μια δεύτερη χρεοκοπία και σε μια ακόμα πιο οδυνηρή δεύτερη καταφυγή στην «προστασία» του ΔΝΤ, βάζοντας ως τίτλο στην ανάλυσή του: «Η χώρα οδηγείται στο δρόμο της Αργεντινής».

Πολιτική σύγκρουση Όπως πάντα, όποιος βυθίζεται στην αντιδραστική νεοφιλελεύθερη πολιτική στο πεδίο της οικονομίας, είναι καταδικασμένος να βυθιστεί στην αντιδραστική αντιδημοκρατική πολιτική στο πεδίο των πολιτικών δικαιωμάτων και των κοινωνικών σχέσεων. Η απόρριψη του λαού της Δημοκρατίας της Μακεδονίας (ανεξάρτητα από τους λόγους και το «σκεπτικό» της αποχής στο πρόσφατο δημοψήφισμα) της συμφωνίας των Πρεσπών, είναι ένα χαστούκι στη δημαγωγία του Τσίπρα. Ξεγυμνώνει όλα τα τάχα «διεθνιστικά» και «φιλειρηνικά» επιχειρήματά του και τον αφήνει έκθετο στην πραγματική και βαριά πολιτική κατηγορία: ότι μαζί με τους ομολόγους του στην κυβέρνηση Ζάεφ, προώθησαν ασύστολα το σχέδιο της επέκτασης του ΝΑΤΟ στα Δυτικά Βαλκάνια, αδιαφορώντας πλήρως για τις δημοκρατικές και εθνικές ευαισθησίες των λαών της περιοχής, όπως το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό. Και σήμερα γίνεται πλέον δεδομένο ότι αυτή η πολιτική μπορεί να συνεχιστεί μόνο με βαθιά αντιδημοκρατικές, με αυταρχικές μεθόδους. Το ίδιο ισχύει και στο καυτό ζήτημα των προσφύγων. Η κατάσταση στη Μόρια και στα άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης των προσφύγων είναι μια βαριά προσβολή στην ιστορία της Αριστεράς σε αυτή τη χώρα, είναι μια πρόκληση απένα-

ντι στα αισθήματα κάθε δημοκρατικού ανθρώπου. Και είναι πραγματικό πολιτικό έγκλημα το γεγονός ότι οι πράξεις και οι παραλήψεις του ΣΥΡΙΖΑ επιτρέπουν στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη να ζητά έρευνα σχετικά με την τύχη των ευρωπαϊκών κονδυλίων που θα έπρεπε να είχαν φτάσει σε συγκεκριμένες ενισχύσεις προς τους πρόσφυγες. Μέσα σε αυτό το τοπίο, εμφανίζεται μια βασική σύγκλιση μεταξύ του Αλέξη Τσίπρα και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και οι δυο συμφωνούν ότι στους επόμενους μήνες θα έχουν ως προτεραιότητα την ενίσχυση της «επιχειρηματικότητας» όπως πάντα στο όνομα της «ανάπτυξης». Και οι δυο συμφωνούν στη μείωση της φορολόγησης των κερδών, στη μείωση των εργοδοτικών εισφορών, στην ακόμα φιλικότερη προς το κεφάλαιο τροποποίηση της εργατικής νομοθεσίας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι κυνικά ειλικρινής: Υπόσχεται ότι θα υλοποιήσει αυτήν την πολιτική με μια «έφοδο» των ακραία νεοφιλελεύθερων πολιτικών, με μια προσπάθεια να μετατρέψει την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ σε στρατηγική ήττα των βασικών ιδεών και των πολιτικών του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς. Δεν κρύβει ότι πιστεύει στο «μοντέλο» της Μάργκαρετ Θάτσερ. Ο Αλ. Τσίπρας ισχυρίζεται ότι θα υποστηρίξει τις ίδιες πολιτικές, αλλά με ένα κάποιο «ανθρώπινο πρόσωπο». Από την πείρα του 2015-18 γνωρίζουμε ότι ψεύδεται ασύστολα. Και μια μικρή υποσημείωση: οι μοναδικές συγκεκριμένες και ουσιαστικές παροχές του Τσίπρα στο πρόγραμμα που εξήγγειλε στη ΔΕΘ αφορούν τους δικαστές, τους αστυνομικούς, τους στρατιωτικούς. Που σημαίνει ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει ότι η συνέχεια της πολιτικής της θα στηρίζεται όλο και περισσότερο σε αυτά τα συγκεκριμένα τμήματα, δηλαδή στο σκληρό πυρήνα του κράτους και των μηχανισμών καταστολής. Η ριζοσπαστική αντικαπιταλιστική Αριστερά δεν έχει πλέον την πολυτέλεια του χρόνου. Το εκβιαστικό δίλημμα «Τσίπρας ή Μητσοτάκης» έρχεται κατά πάνω μας με ταχύτητα. Θα υποχρεωθούμε να παρουσιάσουμε τις πιθανές απαντήσεις μας σε ελάχιστους μήνες. Το ζήτημα αφορά κυρίως την ΛΑΕ, τις άλλες δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς που αποσπάστηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2015 και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Κάθε ανάλυση, κάθε πολιτική γραμμή που αποφεύγει τις πολιτικές ευθύνες που απορρέουν από αυτήν τη διαπίστωση, απολύτως ανεξάρτητα από προθέσεις και επιχειρήματα, έχει τον κίνδυνο να κατανοήσει στο τέλος αυτής της περιόδου ότι υποτίμησε μια μετωπική πολιτική σύγκρουση, με πολλές συνέπειες τόσο για τον κόσμο της εργασίας όσο και για τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς που θα βρεθούν στο πεδίο της μάχης την επόμενη μέρα.

4

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

10 οκτωβρη 2018

Κρίση στη Δημοκρατία της Μακεδονίας

Η Δύση επιμένει ενάντια στη λαϊκή θέληση Του Πέτρου Τσάγκαρη

Τ

ο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη Δημοκρατία της Μακεδονίας (ΔτΜ) ανέδειξε με εκκωφαντικό τρόπο μια σειρά από πράγματα. Ειδικά στην Ελλάδα, διαβάζοντας κανείς τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτικών αναλυτών (ακόμη και τμημάτων της Αριστεράς) νομίζει ότι ζει σε άλλον κόσμο. Στην Ελλάδα πολλοί αναφέρονται αποκλειστικά σε ένα τμήμα της απόρριψης της πρότασης του Ζ. Ζάεφ προς τον λαό της χώρας του: στην απόρριψη της Συμφωνίας των Πρεσπών γύρω από το όνομα. Ωστόσο το ερώτημα στο δημοψήφισμα, όπως όλοι γνωρίζουν, ήταν: «Υποστηρίζετε την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, αποδεχόμενοι τη συμφωνία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας με την Ελληνική Δημοκρατία;». Η μαζική αποχή οδήγησε σε νομική ακυρότητα του αποτελέσματος και επέφερε ένα πολιτικό πλήγμα στα σχέδια του δυτικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Το έμμεσο «όχι» αφορούσε συνεπώς και την ένταξη στους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς, κυρίως στο ΝΑΤΟ. Αυτό το «όχι» στο ΝΑΤΟ το κατάλαβε όλος ο πλανήτης αλλά στην Ελλάδα η πολιτική φιλολογία μένει στο «όχι» στο όνομα λες και δεν υπήρχε τίποτε άλλο στο ερώτημα. Στην περίπτωση του δημοψηφίσματος στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, τίποτε δεν φαίνεται να ταράζει τις εθνικιστικές ελληνικές αναλύσεις. Ασφαλώς η «τρομερά επιζήμια για τα εθνικά συμφέροντα» συμφωνία του Τσίπρα με τον Ζάεφ, αποδείχθηκε παντελώς λεόντειος σε βάρος της άλλης πλευράς. Η απόρριψη της κατάργησης του δικαιώματος στον αυτοπροσδιορισμό από τον γειτονικό λαό, απέδειξε –κι αυτή από την πλευρά της– τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της επιβολής αλλαγής ονόματος και Συντάγματος εκ μέρους της Ελλάδας. Πόσο μάλλον όταν στοιχισμένη με την Ελλάδα ήταν όλη η ηγεσία του δυτικού ιμπεριαλισμού. Τραμπ, Μέρκελ, Μακρόν, Στόλτενμπεργκ, ακόμη και Μπους ο νεότερος, εξέπεμψαν απειλές και παραινέσεις στους πολίτες της ΔτΜ.

μισμού και του νεοπλουτισμού (ο οποίος όμως στην πράξη αφορούσε μια ελάχιστη μειονότητα), η εμπειρία των λαών και ειδικά της εργατικής τάξης έχει συσσωρευτεί και παράγει πολιτικά αποτελέσματα: η δυσπιστία προς τη Δύση (επειδή αυτή συμβολίζει το νεοφιλελευθερισμό) παίρνει πιο έντονα χαρακτηριστικά, από την ίδια τη Ρωσία έως τις χώρες-μέλη της ΕΕ. Ασφαλώς η εργατική τάξη στις χώρες της πρώην Α. Ευρώπης είναι αντίστοιχα δύσπιστη και προς τον αντίπαλο ιμπεριαλισμό που «παίζει μπάλα» στην περιοχή. Ειδικά στην περίπτωση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας η Ρωσία παρεμβαίνει στηρίζοντας τις πιο αντιδραστικές και εθνικιστικές δυνάμεις (το διεφθαρμένο δεξιό εθνικιστικό VMRO). Το ίδιο συμβαίνει σε μια σειρά χώρες της ανατολικής αλλά και της δυτικής Ευρώπης. Οι πολιτικοί σύμμαχοι του Κρεμλίνου στην Ευρώπη δεν είναι όσοι αντιμάχονται τη λιτότητα, τις ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ., αλλά φιγούρες και οργανώσεις όπως η Λεπέν και ο Όρμπαν, για να μην αναφέρουμε ανοιχτά φασιστικές συμμορίες. Ασφαλώς ο Πούτιν και η ρωσική άρχουσα τάξη δεν έχουν κανένα λόγο να πριονίσουν την δική τους καπιταλιστική εξουσία, στηρίζοντας αντικαπιταλιστικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις. Εξάλλου, την ώρα που συγκρούονται γεωπολιτικά με τη Δύση, ταυτόχρονα συνεργάζονται σε μεγάλα πρότζεκτ όπως η ενέργεια κ.λπ. Όσοι, συνεπώς, περιμένουν στήριξη για την εργατική τάξη και την Αριστερά από τη Μόσχα, πλανώνται πολύ οικτράν πλάνην.

Αλλαγή

Προοπτικές

Σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος αποτέλεσε άλλη μια ένδειξη ότι έχει αρχίσει να κλείνει ο κύκλος της δυτικολαγνείας, ευρωλαγνείας, ΝΑΤΟλαγνείας που υποτίθεται ότι διακατείχε τους πληθυσμούς της Αν. Ευρώπης από το 1990 και μετά. Παρότι δεν υπήρξε καμία σοβαρή πολιτική δύναμη που να αντισταθεί στις περικοπές, στις ιδιωτικοποιήσεις, στην ολοσχερή καταστροφή των εργασιακών δικαιωμάτων, των δικαιωμάτων των γυναικών (Πολωνία), στην εξύμνηση του ατο-

Ο πρωθυπουργός της ΔτΜ, Ζόραν Ζάεφ, μετά το στραπάτσο στο δημοψήφισμα, θα έχει σοβαρό πρόβλημα να περάσει τις συνταγματικές αλλαγές (αυτά δηλ. που επιβάλλει η Ελλάδα με τη Συμφωνία των Πρεσπών). Είναι σαφές πλέον ότι για να προχωρήσει η συμφωνία θα χρειαστεί… εξαγορά βουλευτών. Ας σημειωθεί ότι αρκετοί πρώην υπουργοί και βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης (VMRO) είναι υπόδικοι, ενώ κάποιοι απ’ αυτούς έχουν ήδη καταδι-

καστεί. Ειδικά σ’ αυτούς τους «αδύναμους κρίκους» δίνονται υποσχέσεις ότι θα απαλλαγούν εάν υπερψηφίσουν τη συνταγματική αναθεώρηση. Μιλάμε για τέτοιο επίπεδο δημοκρατίας και διαφάνειας! Ο Ζάεφ έχει δηλώσει ότι θα προκηρύξει εκλογές, σε περίπτωση που δεν περάσουν από το κοινοβούλιο οι συνταγματικές αλλαγές. Ωστόσο σε μια τέτοια περίπτωση το χρονικό περιθώριο που έχει θέσει η Ελλάδα με τη Συμφωνία των Πρεσπών (τέλος του 2018) θα παραβιαστεί. Και για να μη χρειαστεί να μιλήσει επ’ αυτού η ελληνική κυβέρνηση, παρενέβη ήδη ο Αυστριακός επίτροπος Διεύρυνσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Γιοχάνες Χαν, ο οποίος δήλωσε στις 9/10: «Αμφιβάλλω εάν, με ουσιαστικές καθυστερήσεις, η ελληνική κυβέρνηση θα ήταν ακόμη σε θέση να περάσει στην Βουλή την Συμφωνία για το όνομα». Την ίδια σκοτούρα για τη λαϊκή θέληση έχουν και οι ΗΠΑ. Ο ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής Ρον Τζόνσον, ο οποίος είναι μέλος της επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων και πρόεδρος της υποεπιτροπής για την Ευρώπη, ανέφερε ότι οι ΗΠΑ συνεχίζουν να στηρίζουν τη συμφωνία των Πρεσπών. Σε συνέντευξή του στη «Φωνή της Αμερικής», τόνισε ότι η στάση των ΗΠΑ στη συμφωνία για το όνομα δεν έχει αλλάξει εξαιτίας της μικρής συμμετοχής των ψηφοφόρων. «Το κλειδί για της συμφωνία Αθήνας-Σκοπίων βρίσκεται τώρα στα χέρια του Ζόραν Ζάεφ και του Αλέξη Τσίπρα και οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να υποστηρίζουν την εφαρμογή της μη δημοφιλούς συμφωνίας» δήλωσε με τον πλέον κυνικό τρόπο ο Τζόνσον.

Λέβιτσα

Όπως έχουμε ξαναγράψει η μοναδική ανοιχτή εκστρατεία ενάντια στη συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ οργανώθηκε από μία μόνον οργάνωση, δηλ. το αριστερό κόμμα Λέβιτσα, το οποίο σε αντίθεση με τους πακτωλούς χρημάτων που διατέθηκαν υπέρ της συμμετοχής στο δημοψήφισμα και υπέρ του «ναι», ξόδεψε μόλις 1.500 ευρώ που συλλέχθηκαν από συνδρομές και ενισχύσεις. Στην ανακοίνωσή του το Λέβιτσα

μετά το δημοψήφισμα, αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής: «Φοβόμαστε ότι οι πιέσεις των ΗΠΑ με κάθε κόστος θα προωθήσουν τη “συμφωνία”, αγνοώντας την αποτυχία του δημοψηφίσματος. Αυτό θα ανοίξει το δρόμο για το χτίσιμο μιας αυταρχικής και καταπιεστικής κοινωνίας, γεμάτης ωστόσο από αυξανόμενη και όλο και πιο οργανωμένη μαζική αντίσταση ενάντια σε μια τέτοια τυραννία. Σε μια τέτοια κοινωνία όπου οι νόμοι δεν ισχύουν για αυτούς που έχουν την εξουσία, η κυβέρνηση μπορεί να κάνει ό,τι θέλει: να χτίζει αγωγούς υδρογονανθράκων μέσα σε προστατευόμενες οικολογικές ζώνες, να ανοίγει ορυχεία θανάτου σε αγροτικές περιοχές, να ακυρώνει τα έγκυρα αποτελέσματα δημοψηφισμάτων, να δίνει αμνηστία σε εγκληματίες, να λογοκρίνει τους ανθρώπους της τέχνης, να συνεργάζεται με την μαφία των κατασκευών για το δικό τους συμφέρον, να δίνει υποσχέσεις για εκλογές τις οποίες διαρκώς θα αθετεί, να διαιρεί τον λαό σε γλωσσική, εθνική, θρησκευτική ή σε οποιαδήποτε άλλη βάση, καθώς και να εξαγοράζει τον λαό μέσω της πελατοκρατίας». Παλεύοντας με ιδιαίτερη έμφαση ενάντια στον εθνικισμό το Λέβιτσα τονίζει επίσης: «Είναι σημαντικό να παρατηρήσουμε επίσης ότι οι αδελφοί μας Αλβανοί, όπως επίσης και μέλη άλλων εθνοτικών κοινοτήτων [στη χώρα], έχοντας εκφράσει ξεκάθαρα την αλληλεγγύη τους προς τους Μακεδόνες, απέδειξαν ότι είναι αφοσιωμένοι σε μια ζωή στη Δημοκρατία της Μακεδονίας και δεν υπέκυψαν στις πιέσεις όλων των εθνικιστικών τους κομμάτων. Απέδειξαν ότι είναι ένας παράγοντας σταθερότητας και δημοκρατίας. Ωστόσο αυτό υποχρεώνει τους [εθνοτικά] Μακεδόνες πολίτες αντί για τον μακεδονικό εθνικό ρομαντισμό, να διεκδικήσουν ένα μέλλον με προοδευτική οικονομική οργάνωση για όλους, για ξεκαθάρισμα με το έγκλημα και την καταστροφή, για [μια κοινωνία όπου] η υγεία και η παιδεία θα είναι προσβάσιμη σε όλους». Αυτή είναι η μοναδική βιώσιμη και δίκαιη προοπτική, τελικά, για όλα τα Βαλκάνια.

10 ΟΚΤΩΒΡΗ 2018

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Προϋποθέσεις για µια πετυχηµένη απεργία το Νοέµβρη Της Κατερίνας Γιαννούλια

Η

πρώτη εβδοµάδα του Οκτώβρη παρουσίασε µία µεγάλη γκάµα εργατικών κινητοποιήσεων που δείχνουν ότι η συγκέντρωση δυνάµεων εργατικής αντίστασης στους δρόµους εξακολουθεί να είναι εφικτή. Υπάρχουν δυνατότητες, αλλά και προϋποθέσεις, που πρέπει όλοι µας να πάρουµε σοβαρά υπόψη για µία πραγµατική ταξική αντεπίθεση. Στους δρόµους της Αθήνας, εµφανίστηκαν διεκδικητικές κινητοποιήσεις σηµαντικής µαζικότητας, µε την πανελλαδική απεργία του «Βοήθεια στο σπίτι» (2/10), µε την απεργία 12 οµοσπονδιών που κάλυπτε η Α∆Ε∆Υ, για τα βαρέα και ανθυγιεινά (3/10), αλλά και έξω από το Συµβούλιο της Επικρατείας, µε τη συγκέντρωση γιατρών της ΟΕΝΓΕ και µε τους συγκεντρωµένους εκπαιδευτικούς (αναπληρωτές και µόνιµους) στο Υπουργείο Παιδείας. Στις 5/10, η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζοµένων έδειξε όχι απλά ότι έχει αυξηµένα προβλήµατα, αλλά και διάθεση να τα παλέψει.

Ολοµέτωπη επίθεση Τα περιτυλίγµατα µε τα οποία σερβίρονται οι αντεργατικές πολιτικές τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της Ν∆, είναι διαφορετικά, αλλά η ουσία, που είναι η πρόσδεση µε τα συµφέροντα του µεγάλου κεφαλαίου, δεν µπορεί να κρυφτεί. Την ώρα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιχειρεί να πείσει την πλειοψηφία της κοινωνίας ότι προσπαθεί σκληρά να φέρει µία στοιχειώδη δικαιοσύνη για τους εργαζόµενους, µε τις φιλολογίες περί επαναφοράς των συλλογικών διαπραγµατεύσεων, της δήθεν «αύξησης» του κατώτατου µισθού και την κατάργηση του υποκατώτατου, εφαρµόζει το νόµο Βρούτση, που νοµοθετεί την κατάργηση των συλλογικών διαπραγµατεύσεων, ετοιµάζει τη θεσµοθέτηση ενός άλλου υποκατώτατου µισθού ανάλογα µε την εργασιακή εµπειρία (και όχι ανάλογα µε την ηλικία), ετοιµάζεται να απολύσει εργαζόµενους που έχουν προσληφθεί µε ΑΣΕΠ στο «Βοήθεια στο σπίτι» επαναπροκηρύσσοντας 3.000 θέσεις (από τις 3.400 που καλύπτονται σήµερα), ετοιµάζεται να µειώσει το επίδοµα για τα βαρέα και ανθυγιεινά, αλλά και τους κλάδους που το δικαιούνται, µε επιπλέον επίπτωση στην ηλικία συνταξιοδότησης. Και την ώρα που η κυβέρνηση µεταφέρει την αγωνία χιλιάδων ανθρώπων από µέρα σε µέρα για το αν θα της επιτραπεί από την ΕΕ και το ∆ΝΤ να µην κόψει την προσωπική διαφορά στους συνταξιούχους πριν το 2016, έχει πετσοκόψει κατά 35-40% τις συντάξεις που δίνονται στους µετά το 2016 συνταξιούχους. Την ώρα που ο υπουργός Παιδείας εξαγγέλλει για το αόριστο µέλλον και µε αόριστο τρόπο, 15.000 προσλήψεις

εκπαιδευτικών, στα σχολεία εµφανίζονται κενά µόνιµων θέσεων και ένα µήνα µετά το άνοιγµά τους, δεν είναι καν γνωστοί οι πίνακες για τις συγκεκριµένες ελλείψεις δασκάλων, καθηγητών και ειδικοτήτων. Την ώρα που η κυβέρνηση ετοιµάζεται να δώσει αναδροµικά στους «φύλακες του συστήµατος», στην αστυνοµία και τους δικαστές, εκπρόσωπος του Υπουργείου Οικονοµικών στο ΣτΕ εισηγείται ότι οι γιατροί δεν δικαιούνται να ζητάνε τα δικά τους αναδροµικά. Όσο για την υποτιθέµενη αύξηση του κατώτατου µισθού είναι βέβαιο ότι θα εξανεµιστεί από τη µείωση και τη δυσκολία στο «χτίσιµο» του αφορολόγητου, ενώ ταυτόχρονα θα «γκρεµίζεται» η λαϊκή περιουσία, ιδιωτική και δηµόσια, µε τους πλειστηριασµούς των σπιτιών των εργαζοµένων που θα ανακεφαλαιοποιούν τις τράπεζες ακόµα µία φορά και µε τη µεταφορά όλων των ακινήτων του δηµοσίου στο Υπερταµείο.

Η απεργία είναι απαραίτητη για την αλλαγή των ταξικών συσχετισµών και όχι για µία καταγραφή στο εσωτερικό ακροατήριο της Αριστεράς. Η δε αντιµετώπιση της ανεργίας, θα γίνει µέσω επιδοτήσεων του ΟΑΕ∆ των ιδιωτών εργοδοτών αλλά και στο ∆ηµόσιο, για 12µηνη εργασία το πολύ. Οι ελαστικές σχέσεις εργασίας και οι επιδοτήσεις του ιδιωτικού τοµέα έχουν επεκταθεί ραγδαία µε την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και τις ευλογίες της Νέας ∆ηµοκρατίας. Στον αντεργατικό κατήφορο του ΣΥΡΙΖΑ, η Ν∆ δεν έχει να αντιτάξει κάτι ουσιαστικό. Είναι το κόµµα του άκρατου νεοφιλελευθερισµού και της αποθέωσης του ιδιωτικού τοµέα. Μετά από χρόνια σκληρής και ταξικά άδικης λιτότητας και µε το βάρος της προδοσίας του ΣΥΡΙΖΑ, οι εργαζόµενοι ψάχνουν εναγωνίως για στοιχειώδη στηρίγµατα και ελπίδα. Τα οικονοµικά και τα αγωνιστικά αποθέµατα λιγοστεύουν επικίνδυνα, οι άνθρωποι της δουλειάς έχουν στριµωχτεί οικονοµικά και πολιτικά, οι απαντήσεις και η στάση ζωής δυσκολεύουν σε αφόρητο βαθµό. Ο ρόλος της αριστεράς στα σωµατεία, στους χώρους δουλειάς και στα κοινωνικά πεδία είναι να σέβεται τις ανάγκες του κόσµου, να υπολογίζει τις σκληρές συνθήκες που βιώνει ο καθένας και καθεµιά στον καπιταλισµό σε κρίση και να προσπαθεί να δίνει συλλογικές διεξόδους. Το δίληµµα «Τσίπρας-Μητσοτάκης», που είναι στην ηµερήσια διάταξη ειδικά στους χώρους δουλειάς, αν αντιµε-

τωπιστεί αφ› υψηλού ή υποτιµηθεί, θα βγάλει χαµένο, πρώτα από όλα, το σύνολο των εργαζοµένων, αλλά και τους σχηµατισµούς της αριστεράς, όπου κι αν αυτοί δραστηριοποιούνται. Η µόνη εναλλακτική, που απαντάει αποτελεσµατικά στην πραγµατική ζωή, σε αυτό το δίληµµα και που µπορεί να πείσει τον «κόσµο µε τα χίλια προβλήµατα» είναι η επανεµφάνιση των συλλογικών διεκδικήσεων στο δρόµο, µε µαζικό τρόπο.

Πρωτοβουλίες για απεργία Οι ενθαρρυντικές προσπάθειες σωµατείων δύσκολων κλάδων του πιο άγριου ιδιωτικού τοµέα για συντονισµένη απεργία την 1η Νοέµβρη, οι διάσπαρτες, αλλά συχνές, κινητοποιήσεις του φθινοπώρου χώρων του ∆ηµοσίου, οι πρωτοβουλίες για διοργάνωση γενικής απεργίας στις 8 Νοέµβρη από Εργατικά Κέντρα, οµοσπονδίες και σωµατεία του ιδιωτικού και δηµόσιου τοµέα, αλλά και η συζήτηση που το µνηµονιακό προεδρείο της Α∆Ε∆Υ αναγκάζεται να ανοίξει για απεργιακό βήµα ακόµα και χωρίς τη ΓΣΕΕ, για τις 14 Νοέµβρη, δείχνουν ότι η αγανάκτηση στους χώρους δουλειάς από τη βάση είναι δεδοµένη και ορατή ακόµα και στις συνδικαλιστικές δυνάµεις που προσπαθούν να την αποφύγουν (∆ΑΚΕ, πρώην ΠΑΣΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ) και δείχνουν ότι µια απεργία το πρώτο δεκαπενθήµερο του Νοέµβρη είναι εφικτό να γίνει, µε µισθολογικά, συνταξιοδοτικά, εργασιακά και κοινωνικά αιτήµατα, αποσυνδεδεµένη από την τυπική απεργία του προϋπολογισµού (το ∆εκέµβρη). Αν οι δυνάµεις που παλεύουν για µία απεργία το πρώτο 15ήµερο του Νοέµβρη δεν αναλωθούν στο ποιος είπε πρώτος την καλύτερη ηµεροµηνία και επικεντρωθούν στο χρόνο που θα υπάρχει και στην ουσιαστική και µαζική οργάνωσή της, θα πρόκειται για µία απεργία που µπορεί να αλλάξει τις περαιτέρω εξελίξεις, ακόµη κι αν έχει προκηρυχθεί από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Η ηµεροµηνία δεν εµποδίζει κανέναν και σε τίποτα να προσπαθήσει να συνενώσει δυνάµεις και έτσι να απευθυνθεί στους χώρους δουλειάς, να την οργανώσει από τη βάση, µε συνελεύσεις, συντονισµούς, συλλογικές προετοιµασίες σε γειτονιές και κοινωνικούς χώρους. Το ΜΕΤΑ εδώ και καιρό έχει µπει µε σεβασµό και προσοχή στις διαδικασίες του κινήµατος σε αυτή τη συζήτηση, συνυπολογίζοντας τους παράγοντες τόσο των αιτηµάτων και του πλαισίου (φέρνοντας επανειληµµένα σε κάθε συνεδρίαση της Α∆Ε∆Υ προτάσεις για επέκταση και βελτίωση των διεκδικήσεων), όσο και τον παράγοντα της δυνατότητας µαζικής απεύθυνσης στο σύνολο της εργατικής τάξης για να υπάρξει µία πετυχηµένη απεργία. Το βασικό σκεπτικό είναι ότι η απεργία είναι απαραίτητη για την αλλαγή των ταξικών συσχετισµών και όχι για µία καταγραφή στο εσωτερικό ακροατήριο της Αριστεράς.

5

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6972516210 Αµπελόκηποι 6973005569 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. ΦιλαδέλφειαΝ. Χαλκηδόνα 6945498732 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087 Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι ΑνάργυροιΚαµατερό 6998466952 Πετρούπολη 6983674242 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6942602766 Καισαριανή 6995737690 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6944548787 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6984417681 Ν. Σµύρνη 6972098143 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγµένη 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948100218 Κορυδαλλός 6945037002 Κερατσίνι 6981093970

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 Αχαρνές 6977266544 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6981084090 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6984267504 ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6959771512 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6932422501 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: Τρίκαλα 6976291795 Λάρισα 6976579448 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6944916915 Ρέθυµνο 6907856793 Χανιά 6975964967 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6972743637 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΛΟΝΔΙΝΟ: 0044-7969523579 ΠΑΡΙΣΙ: 0033-673555890 0030-6937762930

ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ: Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546

Νοσοκ. «Άγιος Σάββας» 6998466952 ΥΠΑΑΤ 6945754555 ∆ήµοι 6980579817 Εκπαιδευτικοί 6972878820

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ: Νοµική Αθήνας 6972648225 ΤΕΙ Αθήνας 6975208151 Πάντειο 6984417681

Φιλοσοφική 6972595471 Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών 6959771512

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

6

10 ΟΚΤΩΒΡΗ 2018

Συνέντευξη µε τον ηθοποιό Βασίλη Κυριάκου για τον «Μαρξ στο Σόχο»

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες.

Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ∆ΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕ∆ΟΝΙΑ: 6972814199 ∆ΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑ∆Α: 6973235894 ΚΡΗΤΗ: 6976332197 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6945077461 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

•

• •

•

•

•

•

•

Ολ στο όκληρη RPro ject. gr

«Το τέλος της Ιστορίας δεν επήλθε ακόµη»

Γ

ια τέσσερις µέρες η αίθουσα εκδηλώσεων του πολυχώρου «Κοµµούνα» µετατράπησε σε θεατρική σκηνή. Με φόντο τον πίνακα του Ζακ Ταρντί, ο ηθοποιός Βασίλης Κυριάκου, υποδύθηκε τον Καρλ Μαρξ, ξαναζωντανεύοντας τον θεατρικό µονόλογο του Αµερικάνου ιστορικού και ακτιβιστή Χάουαρντ Ζιν. Ο Βασίλης Κυριάκου, µε το περιοδεύον θεατρικό εγχείρηµα «Ρε Αλέξη», έχει παρουσιάσει το έργο σε κοινωνικούς χώρους, πλατείες, καφενεία, µε µεγάλη επιτυχία. Στην «Κοµµούνα» ο Μαρξ προσγειώθηκε αρχικά για µια µέρα, ήταν όµως τόση η επιτυχία των παραστάσεων, που η µία µέρα έγινε τέσσερις. Είχαµε την ευκαιρία να συνοµιλήσουµε µαζί µε τον Βασίλη, για το θεατρικό έργο, την πολιτική επικαιρότητα και την θεατρική εµπειρία του. Τη συνέντευξη πήρε η Κατερίνα Σεργίδου. Βασίλη, κατ’ αρχάς θα ήθελα να σε ρωτήσω πώς προέκυψε η ιδέα να υποδυθείς τον Μαρξ ;

?

Προέκυψε µεταξύ σφύρας και άκµονος. Μεταξύ του να τελειώσω τη Νοµική Σχολή είτε να τζογάρω αυτό που αγαπούσα από παιδί στην Κύπρο. Και η Κύπρος ήταν και είναι ένας καθοριστικός παράγοντας για µένα, όπως και ένα σχολείο πολιτικής διαπαιδαγώγησης. Η αριστερή διαχείριση της εξουσίας από το ΑΚΕΛ µε ώθησε στο να σκεφτώ ότι «δεν είµαι µαρξιστής» µε την έννοια την κυνική αν θες, ότι δεν χειρίζοµαι τα επιστηµονικά εργαλεία για να φέρω είτε αριστερά µνηµόνια, είτε συµµαχίες µε το κράτος φονιά του Ισραήλ (χωρίς να υπονοώ ότι υπάρχει και καλό αστικό κράτος), είτε να µην επιτρέψω τους ευρωβουλευτές να µπουν στο «Μαβί Μαρµαρά» σαν «προστασία» των ακτιβιστών, είτε να βαράω προσοχές στον αµερικανικό ιµπεριαλισµό κάνοντας ουσιαστικά πειρατεία σε διεθνή ύδατα µε τα γνωστά αποτελέσµατα µε την έκρηξη στη ναυτική βάση. Επίσης, θεωρώ πως το τέλος της Ιστορίας δεν επήλθε ακόµη όσο υπάρχουν εκείνες οι αιτίες οι παλιές που δολοφονούσαν τη νεολαία στη βαριά βιοµηχανία του Μάντσεστερ και την σκοτώνουν είτε σε ούτω καλούµενα εργατικά ατυχήµατα είτε σε φασιστικές δολοφονίες είτε ως «ιδανικούς αυτόχειρες» στην «µετα-µνηµονιακή» Ελλάδα. Θεωρώ πως κριτήριο ήταν η πρώτη φορά αριστερή διαχείριση του συστήµατος στην Κύπρο και εντός περιβάλλοντος Ε.Ε., γεγονός και εµπειρία που θεωρώ πως υποτίµησαν µεγάλα κοµµάτια της Αριστεράς στην Ελλάδα.

Πώς ήταν η εµπειρία της παράστασης στον χώρο της «Κοµµούνας»;

?

∆εν υπήρχε ιδανικότερος χώρος να παιχτεί παρά αυτός µπροστά από τον καµβά µε την Παρισινή Κοµµούνα. Συνέβαλε αποφασιστικά στη ροή και στη δράση. Στον ξεσηκωµό και στις χιλιάδες κοµµουνάρων που δολοφόνησε ο Θιέρσος µπαίνοντας στο Παρίσι στην Πιερ Λασέζ. Ο κόσµος του εγχειρήµατος της «Κοµµούνας» πίστεψε στο έργο και θαρρώ και στην παράσταση. Έτσι ξεκινήσαµε µε µία και καταλήξαµε µε τέσσερις. Επίσης πολύ σηµαντικό ήταν η όσο γίνεται θεατρικοποίηση του χώρου µε το πάλκο που στήθηκε – πολύ σηµαντικό στο να βλέπω τους θεατές και να µε βλέπουν σε όλες τις στιγµές του έργου. Χωρίς συνάντηση των παιχτών, όπως έλεγε και ο Μαστρογιάνι, µε τους θεατές, δεν θα έχουµε θέατρο. Και τι είναι άλλωστε το θέατρο αν όχι η πιο πολιτική τέχνη; Είναι αυτό που έδωσε ζωή στους εξόριστους στη Μακρόνησο και τους όρισε ως ανθρώπους µας, διηγείται ο Νίκος Κούνδουρος. Ευχαριστώ όµως κυρίως τον χώρο «Κοµµούνα» για την φιλοξενία που έχω για τις πρόβες. Η ανεξάρτητη τέχνη έχει τα τιµήµατά της και η αλληλεγγύη είναι ένα κοµµάτι που εξισορρο-

πεί τα πράγµατα. Θέλω να πω πως αυτά δεν είναι δεδοµένα γιατί ως µπουλούκι που λειτουργώ µε τα φώτα υπό µάλης, έχω συναντήσει και κάκιστες συµπεριφορές από κοινωνικούς χώρους. Αντίφαση θα µου πεις.

Πες µας λίγα περισσότερα πράγµατα για το θεατρικό εγχείρηµα «Ρε Αλέξη».

?

Αρχικά να ευχαριστήσω τον δάσκαλό µου Νίκο Σέργη για τη συνεργασία που είχαµε στα Γιάννενα µε την οµάδα που φτιάξαµε, την Σφάλµα επί Γκοντώ µε αποκορύφωµα τον «Φον ∆ηµητράκη» του Ψαθά επί πρώτου µνηµονίου και µε το εγχείρηµα Φάντης Μπαστούνι και την περιοδεία που κάναµε µε τον Μαρξ. Ακολούθως ο «Ρε Αλέξης» είναι η ίδια η ιστορική µνήµη. Είναι ο καπετάνιος επαναστάτης Αλέξης που τον Μεσαίωνα τα έβαλε µε θεούς και δαίµονες για να φτιάξει και αγροτική κοµµούνα στην µεσαιωνική Κύπρο. Η ιστορική του µνήµη δεν τιµάται καθόλου από το υπουργείο Παιδείας. Λογικό. Η κύηση της εννιαµηνίτικης επανάστασης των Κυπρίων δουλοπάροικων γέννησε τα επαναστατικά συµβούλια, τα καπετανάτα και το µοίρασµα της γης και των αγαθών στους «κακούς Λας», στον κακό λαό, όπως έλεγε και ο Λεόντιος Μαχαιράς. Εγώ τον γνώρισα λαθραία διαβάζοντας την Ιστορία της Κύπρου του Κώστα Γραικού. Συνεπώς θέλω να µνηµονεύσω τον «Ρε Αλέξη» µέσα από τα έργα που παίζω και µέσα και από τη ζωή πολλές φορές των ίδιων των συγγραφέων. Η ιστορική µνήµη είναι το πιο σηµαντικό εργαλείο για έναν λαό για να είναι τουλάχιστον δύσπιστος στην αστική τάξη και στους εκπροσώπους της και χωρίς αυταπάτες να περάσει από την Προϊστορία στην Ιστορία, στην αληθινή ευδαιµονία της ανθρωπότητας χωρίς αφεντικά και δούλους. Αντε, το πολύ πολύ να έχουµε δούλους τις µηχανές όπως εύστοχα περιέγραφε ο Όσκαρ Ουάιλντ στο «Η ψυχή του Ανθρώπου στον Σοσιαλισµό».

?

Τελικά πόσο ζωντανός είναι ο Μαρξ και οι ιδέες του;

Θα πεθάνει µόνο όταν και στην τελευταία γωνία της Γης αρθούν οι συνθήκες εκµετάλλευσης και καταπίεσης. Οι «Τimes» τον µνηµονεύουν διαρκώς διαβάζοντάς τον βέβαια ανάποδα. Μην υποτιµάµε την αστική τάξη. Μελετάει. ∆εν είναι ανίκητη. Για την ώρα όµως µας παίζει σαν την γάτα µε τον ποντικό. Και επειδή διαβάζει η αστική τάξη και δεν πιστεύει στον ντετερµινισµό, θέλει να πιστεύει ότι µεταξύ του «Σοσιαλισµός ή Βαρβαρότητα» θα νικήσει η Βαρβαρότητα. Άλλωστε µετά την πτώση της Ρωµαϊκής Αυτοκρατορίας παρά την εξέγερση των δούλων του Σπάρτακου ακολούθησε το βαθύ σκοτάδι του Μεσαίωνα. Το παιχνίδι παίζεται όµως ακόµη. Νερό να πάρουµε.

αναλυση

10 οκτωβρη 2018

7

Το Brexit, τα αδιέξοδα και η πολιτική αντιπαράθεση Του Πάνου Πέτρου

Ο

ι θυελλώδεις αντιδικίες που συνόδευσαν την απόρριψη της ΕΕ απέναντι στην εκδοχή ενός μεσοβέζικου Brexit που πρότεινε η Τερέζα Μέι, το περιβόητο «σχέδιο του Τσέκερς», ήταν αποκαλυπτικές της κατάστασης πνευμάτων γύρω από τη διαπραγμάτευση, μερικούς μήνες πριν από την επίσημη αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι γνωστή από καιρό και διακηρυγμένη η πρόθεση των Βρυξελλών να «μην κάνει τη ζωή εύκολη» για το Λονδίνο, καθώς αυτό θα «βγαίνει από το μαντρί». Αυτό δυσχεραίνει τρομερά τις προσπάθειες της Τερέζα Μέι να διαπραγματευτεί μια συμφωνία που θα ικανοποιεί και θα καθησυχάζει το μεγάλο βρετανικό κεφάλαιο. Τα πράγματα θα ήταν δύσκολα, ακόμα κι αν είχε πίσω της ένα «μπετοναρισμένο μέτωπο». Μόνο που δεν διαθέτει ούτε αυτό. Όχι στη χώρα, αλλά ούτε καν στο ίδιο της το κόμμα, που σπαράσσεται από τη διαμάχη μεταξύ σκληρών ευρωσπεπτικιστών και ευρωπαϊστών.

Η κρίση των Τόρηδων

Αυτή η διαμάχη υπήρχε ιστορικά στους κόλπους της βρετανικής Δεξιάς. Παροξύνθηκε στο δημοψήφισμα, όπου το κόμμα διχάστηκε δημόσια. Η δέσμευση για εφαρμογή του Brexit επαναπάτρισε στις τελευταίες εκλογές το ευρωσκεπτικιστό τμήμα της κοινωνικής βάσης των Τόρηδων που είχε μετακινηθεί προς το UKIP τα προηγούμενα χρόνια. Αυτός ο επαναπατρισμός ενίσχυσε τη θέση της ακροδεξιάς-εθνικιστικής πτέρυγας, με ηγέτη τον Μπόρις Τζόνσον, η οποία καταγγέλλει κάθε εκδοχή «ήπιου» Brexit ως «προδοσία». Μετά τη δημοσίευση του «σχεδίου του Τσέκερς», τα στελέχη αυτού του ρεύματος εγκατέλειψαν την κυβέρνηση και έχουν κλιμακώσει το εσωκομματικό αντάρτικο. Το πρόσφατο συνέδριο των Συντηρητικών στο Μπέρμιγχαμ επιβεβαίωσε την εικόνα. Η άδεια αίθουσα -με εξαίρεση τις ομιλίες της Μέι και του Τζόνσον- αντικατόπτριζε ένα κόμμα σε αποσυσπείρωση. Την ίδια ώρα, υπήρχε και πλήθος και πάθος στις «παράλληλες» συνεδριάσεις κι εκδηλώσεις γύρω από το Brexit, όπου ακονίζονταν τα εσωκομματικά μαχαίρια. Η συζήτηση περί πιθανής απόσυρσης της εμπιστοσύνης στη Μέι δεν κόπασε τις μέρες μετά το συνέδριο. Ο φόβος της εκλογικής ήττας, η έλλειψη εναλλακτικής ηγεσίας με έρεισμα και στιβαρό σχέδιο, έχουν επιτρέψει στην ηγεσία της Μέι να συνεχίζει. Μπορεί με αυτούς τους παράγοντες ακόμα και να ολοκληρώσει τη θητεία της. Αλλά είναι εύστοχος ο χαρακτηρισμός «κυβέρνηση-ζόμπι». Η Μέι καλείται να συμβιβάσει τις επιθυμίες του βρετανικού κεφαλαίου, που επιδιώκει να διατηρήσει τα οφέλη της «Κοινής Αγοράς», τις διαθέσεις της ρατσιστικής-εθνικιστικής κοινωνικής βάσης της Δεξιάς που εξεγείρεται ενάντια στους

περιορισμούς που την συνοδεύουν, και τις προθέσεις των Ευρωπαίων «εταίρων» που δεν είναι προφανώς καθόλου πρόθυμοι και να παραχωρήσουν οφέλη και να άρουν περιορισμούς ταυτόχρονα. Το αποτέλεσμα είναι η εικόνα «χάους», που έχει φέρει στο προσκήνιο (είτε ως μπαμπούλα, είτε ως πιθανότητα όσο περνά ο καιρός) το ενδεχόμενο για «βίαιο» Brexit, χωρίς καμιά συμφωνία.

Οι Εργατικοί

Μερικές μέρες πριν από το συνέδριο των Συντηρητικών στο Μπέρμιγχαμ, εξελισσόταν το συνέδριο των Εργατικών στο Λίβερπουλ. Ο αστικός Τύπος υποχρεώθηκε να επισημάνει τις διαφορές ανάμεσα στα δύο συνέδρια. Υπήρξαν διαμάχες, απασχόλησε κι εκεί το Brexit, αλλά όλα αυτά έγιναν σε διαρκώς γεμάτη αίθουσα, με τις παρεμβάσεις «απλών» συνέδρων να δίνουν τον τόνο -κι όχι η παρέλαση βουλευτών-, η αντιπαράθεση ήταν πιο συγκροτημένη και ο Κόρμπιν εμφανίστηκε

χώρηση, μετά την εγκατάλειψη της πρότασης για άμεση κατάργηση των πυρηνικών της Βρετανίας. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει ένα κοινό σημείο. Η δεξιά επίθεση βρίσκει πρόθυμους συμπαραστάτες και μέσα στη βάση στήριξης του Κόρμπιν: κυρίως στις ηγεσίες των συνδικάτων αλλά και σε τμήμα της «αριστερής» πτέρυγας του κόμματος όπου επικρατεί μια λογική υποχωρήσεων για να «κλείσει το ζήτημα» ή «να κρατηθεί ενωμένο το κόμμα».

Διαμάχη

Κάτι αντίστοιχο εξελίσσεται και στη διαμάχη γύρω από το Brexit. Έχει προκύψει μια καμπάνια για νέο δημοψήφισμα, που ενώ ισχυρίζεται ότι «ο λαός δικαιούται να αποφανθεί και για την τελική μορφή της συμφωνίας που θα του φέρουν», στην ουσία ενορχηστρώνεται από τους πλέον φιλο-καπιταλιστικούς, μπλερικούς κύκλους που θέλουν να ανατρέψουν το αποτέλεσμα του 2016. Η

Αξίζει να θυμόμαστε ότι και το Brexit δεν ήταν συλλήβδην ακροδεξιό, αλλά και ότι σοβαρό τμήμα της κοινωνικής βάσης του Bremain δεν ήταν (ταξικά-πολιτικά-ιδεολογικά) ένα βρετανικό αντίστοιχο του ελληνικού «Μένουμε Ευρώπη».

συζήτηση επικρατεί ένα κλίμα όπου τα δύο γίνονται αντιληπτά ως «πακέτο». Ένα νέο δημοψήφισμα, θα αναζωογονήσει το ρήγμα που εμφανίστηκε και το 2016 μέσα στο εργατικό-αριστερό στρατόπεδο: Αξίζει να θυμόμαστε ότι και το Brexit δεν ήταν συλλήβδην ακροδεξιό, αλλά και ότι σοβαρό τμήμα της κοινωνικής βάσης του Bremain δεν ήταν (ταξικά-πολιτικά-ιδεολογικά) ένα βρετανικό αντίστοιχο του ελληνικού «Μένουμε Ευρώπη». Αυτός ο διχασμός υποχώρησε όταν η εκλογική επιτυχία του Κόρμπιν επανέφερε στο επίκεντρο της συζήτησης την αντιλιτότητα. Τόσο που η Μέι στο Μπέρμιγχαμ υποχρεώθηκε να υποσχεθεί και αυτή το τέλος της λιτότητας, «μετά το Brexit». Με φρασεολογία που θυμίζει… μεταμνημόνιο Τσίπρα (χωρίς να «αντιστρέφουμε τις κατακτήσεις τις τελευταίας δεκαετίας», χωρίς «επιστροφή στο παρελθόν», με τα προαποφασισμένα μέτρα να παραμένουν στη θέση τους, αλλά με μια κάποια θολή ελπίδα για «άλλο μίγμα πολιτικής όταν θα μπορούμε»). Σε αυτό το μέτωπο, το συνέδριο των Εργατικών επιβεβαίωσε έναν προσανατολισμό αριστερού μεταρρυθμισμού που κάποτε θα δεχόταν δίκαιες κριτικές για τα όριά του (εθνικοποιήσεις, τμήμα των κερδών των μετοχών στους εργαζόμενους, εργατική εκπροσώπηση στις λήψεις αποφάσεων των επιχειρήσεων), αλλά που στις μέρες μας φαντάζει πολύ ριζοσπαστικός.

Νηνεμία

πολύ πιο αδιαμφισβήτητος ηγέτης του κόμματός του από ό,τι η Μέι (ένα κατόρθωμα της Μέι, αν σκεφτεί κανείς τη διαρκή ανταρσία της δεξιάς πτέρυγας των Εργατικών από την πρώτη στιγμή της εσωκομματικής νίκης του Κόρμπιν). Η αντιπαραβολή των δύο συνεδρίων επιβεβαίωσε μια γενική αίσθηση ότι οι Τόρηδες είναι σε κρίση κι οι Εργατικοί «έρχονται». Όμως σε αυτό ακριβώς το τοπίο κρύβονται μια σειρά κίνδυνοι. Καθώς το Εργατικό Κόμμα προσεγγίζει την κυβερνητική εξουσία, εμφανίζονται όλα τα προβλήματα. Οι Εργατικοί έφτασαν σε αυτό το συνέδριο, μετά από μήνες άγριας εσωκομματικής αναταραχής, με την ενορχηστρωμένη επίθεση για «αντισημιτισμό» να βρίσκει πρόθυμους συνεργάτες μέσα στο κόμμα, με στόχο να πλήξουν την αριστερή του πτέρυγα (που είναι φιλο-παλαιστινιακή). Αυτή η διαμάχη έληξε με ήττα. Η ηγεσία των Εργατικών υπέκυψε στις πιέσεις κι αποδέχθηκε έναν ορισμό του «αντισημιτισμού» που στην ουσία στιγματίζει κάθε κριτική στις ρατσιστικές πολιτικές του Ισραήλ, ενάντια στην πρόταση του ίδιου του Κόρμπιν. Στο συνέδριο φάνηκε ότι οι διαθέσεις της βάσης είναι διαφορετικές, με την έγκριση απόφασης υπέρ της διακοπής στρατιωτικών δεσμών με το Ισραήλ και τις παλαιστινιακές σημαίες να κατακλύζουν την αίθουσα την ώρα της συζήτησης, αλλά αυτό δεν αντιστρέφει τη ζημιά που έγινε. Ήταν η δεύτερη «εμβληματική» υπο-

ιδέα της «νέας λαϊκής ψήφου» έχει βρει στήριξη σε αρκετά συνδικάτα, αλλά και σε αριστερούς-αντιρατσιστές κ.λπ. Κάποιοι συνδικαλιστές σκέφτονται απλώς με όρους ταξικής συνεργασίας και ενός κάποιου κοινού καλού για την «εθνική οικονομία». Κάποιοι πιο έντιμοι, εξακολουθούν να καθορίζονται από την αίσθηση/αυταπάτη που κυριάρχησε επί Θάτσερ στη Βρετανία, ότι η ΕΕ προστατεύει στοιχειώδεις κατακτήσεις απέναντι στον «άγριο αγγλοσαξονικό νεοφιλελευθερισμό». Στα αριστερά, αρκετοί έχουν την αυταπάτη ότι η υπεράσπιση της παραμονής στην ΕΕ αποτελεί αντι-εθνικιστική αντιρατσιστική απάντηση στην εθνικιστική Δεξιά και σε ένα «κακό» Brexit. Όμως στην ηγεσία της καμπάνιας βρίσκεται σύσσωμος ο «μπλερισμός» με αστικές πλάτες που δεν καθορίζονται από τέτοιες ευαισθησίες. Ο Κόρμπιν και το συνέδριο απέφυγαν καταρχήν την παγίδα. Η κατεύθυνση που υιοθετήθηκε, είναι η διεκδίκηση εθνικών εκλογών για να αναλάβει μια κυβέρνηση Εργατικών το χειρισμό του Brexit και όχι ένα νέο δημοψήφισμα ανατροπής της λαϊκής ψήφου του 2016. Ωστόσο η ίδια η στάση απέναντι στο Brexit παραμένει θολή. Το σύνθημα τμήματος της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς «Ναι στην ελεύθερη μετακίνηση ανθρώπων – Όχι στην Κοινή Αγορά» που επιχειρεί να αντιπαρατεθεί και με τον ακροδεξιό ευρωσκεπτικισμό και με τον νεοφιλελεύθερο ευρωπαϊσμό παραμένει μειοψηφικό, καθώς στη δημόσια

Το μεγαλύτερο πρόβλημα βρίσκεται στην κινηματική νηνεμία (που καλλιεργεί το κλίμα «αναμονής για την εκλογική νίκη»), την αδυναμία της ανεξάρτητης από τους Εργατικούς Αριστεράς και την ανοργανωσιά της λεγόμενης «αριστερής πτέρυγας» στο Εργατικό Κόμμα που παραμένει περισσότερο «ρεύμα ακτιβιστών» κι όχι συγκροτημένη πολιτική δύναμη, ικανή για πρωτοβουλίες απέναντι στην πανίσχυρη δεξιά του κόμματος (που ελέγχει την κοινοβουλευτική ομάδα π.χ.), ή απέναντι στις θεσμικές πιέσεις που θα αυξηθούν κατακόρυφα. Από την ανασύνταξη αυτών των μετώπων θα κριθεί και η προσπάθεια να αποκτήσει «ταξικό περιεχόμενο» το Brexit. Γιατί από μόνο του, το ζήτημα της εξόδου από την ΕΕ αποδεικνύεται πιο σύνθετο ως προς το περιεχόμενό του. Αφενός, ο «ευρωπαϊσμός» της μπλερικής πτέρυγας και η δυνατότητα των Εργατικών να διαχειριστούν το Brexit καλύτερα από την σπαραγμένη από την εσωτερική κρίση Δεξιά είναι ένας από τους λόγους που ξαφνικά τμήματα της αστικής τάξης αντιμετωπίζουν τον Κόρμπιν ως πιθανό επόμενο πρωθυπουργό και ρίχνουν (επικίνδυνες) «γέφυρες» συνεννόησης. Αφετέρου, η JP Morgan, με τη γνωστή ωμή ειλικρίνεια των «επενδυτών», ανακοίνωνε δημόσια στις εκτιμήσεις της ότι μια πιθανή υλοποίηση του προγράμματος των Εργατικών («οι εγχώριες πολιτικές αλλαγές κατεύθυνσης») είναι «μεγαλύτερη απειλή για τις επιχειρήσεις από το χειρότερο Brexit»…

8

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

10 ΟΚΤΩΒΡΗ 2018

Επιµέλεια Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς Όλα στο κεφάλαιο τα δίνει η κυβέρνηση

Σχέδια ιδιωτικοποίησης των δηµόσιων λεωφορείων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη – Κινητοποιήσεις στον ΟΑΣΘ

Μ

ε µια τροπολογία που κατατέθηκε την Τρίτη 2 Οκτώβρη στο σχέδιο νόµου «Θέµατα υδατοδροµίων, αστικών οδικών µεταφορών και λοιπές διατάξεις» προωθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ την προσπάθειά της να ιδιωτικοποιήσει τις δηµόσιες συγκοινωνίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Η τροπολογία επιτρέπει ουσιαστικά «να εκτελούνται αστικά ή υπεραστικά δροµολόγια από τα ΚΤΕΛ ή από τους ΟΤΑ ή από οδικό µεταφορέα επιβατών µε την υπογραφή σύµβασης µεταξύ ΟΣΕΘ και ΚΤΕΛ ή άλλου φορέα». Το φαιδρό της επιχείρησης ιδιωτικοποίησης των αστικών λεωφορείων, όσον αφορά τη Θεσσαλονίκη έχει να κάνει µε το γεγονός ότι µόλις πριν ένα χρόνο η κυβέρνηση πανηγύριζε για την κρατικοποίηση του Οργανισµού Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης (ΟΑΣΘ). Όµως τώρα νοµοθετεί την αρχή της ιδιωτικοποίησής του δείχνο-

ντας ότι το µόνο που ήθελε ήταν να λειτουργήσει ως µεσάζοντας για λογαριασµό των ιδιωτών. Οι εργαζόµενοι του ΟΑΣΘ πραγµατοποίησαν µία 24ωρη απεργία την Πέµπτη 4 Οκτώβρη και στάση εργασίας την επόµενη ηµέρα από τις 9.00 το πρωί ως τις 7.00 το απόγευµα, ενώ µε συνελεύσεις τις επόµενες µέρες θα αποφασίσουν τις επόµενες κινήσεις τους. Η τροπολογία αποκάλυψε ότι δεν γίνεται να υπηρετείς µνηµόνια και προϋπολογισµούς λιτότητας και να θες ταυτόχρονα να εµφανίζεσαι ως Αριστερός. Όταν ασκείς τέτοια πολιτική δεν σου περισσεύουν χρήµατα για τις πραγµατικές ανάγκες του κόσµου, όπως οι συχνές, ασφαλείς, φθηνές και γρήγορες µεταφορές εντός των µεγάλων πόλεων. Αυτή η πολιτική σηµαίνει ότι αργά η γρήγορα ο ΟΑΣΘ και όλες οι άλλες δηµόσιες επιχειρήσεις θα δοθούν σε ιδιώτες. Με λίγα λόγια η κυβέρνηση διαλέγει και πάλι πλευρά. ∆εν είναι -και αυτή

τη φορά- µε το λαό. Είναι µε τους ιδιώτες. Τι σηµαίνει αυτό; Να θυµίσουµε µόνο ότι για όσο διάστηµα τα λεωφορεία της Αθήνας επί κυβέρνησης Κων/ νου Μητσοτάκη ήταν σε χέρια ιδιωτών, στις αποµακρυσµένες περιοχές δροµολόγια δεν γινόντουσαν αν δεν γέµιζαν τα λεωφορεία. Οι εργαζόµενοι οφείλουν να ξεσηκωθούν. Μαζί µε τους εργαζόµενους, τους νέους και τους άνεργους της Θεσσαλονίκης χρειάζεται να παλέψουν για να παραµείνει ο Οργανισµός στο δηµόσιο και να αυξηθεί η χρηµατοδότησή του από το κράτος. Ταυτόχρονα χρειάζεται να αγωνιστούν όλοι για να διασφαλιστούν τόσο η τιµή του εισιτηρίου (1 ευρώ), αλλά και οι δωρεάν µετακινήσεις των ανέργων που ήδη υπάρχουν, των µαθητών, των φοιτητών και των ευπαθών οµάδων. Να παλέψουν ώστε να µη χάσει τη δουλειά του ούτε ένας εργαζόµενος και να µη µειωθούν οι µισθοί τους.

Κοινή κάθοδος της ριζοσπαστικής Αριστεράς στους Ιατρικούς Συλλόγους

Σ

το χώρο της υγείας η πετυχηµένη κοινή πορεία των ψηφοδελτίων της ριζοσπαστικής Αριστεράς θα έχει συνέχεια µε τις εκλογές στους Ιατρικούς Συλλόγους Αθήνας και Πειραιά (ΙΣΑ και ΙΣΠ). ∆υνάµεις που προέρχονται από τις συνδικαλιστικές δυνάµεις της ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και αριστεροί, ανένταχτοι αγωνιστές κατεβαίνουν µε κοινό ψηφοδέλτιο. Πρόκειται για τις παρατάξεις Α.Ρ.Σ.Ι., Νυστέρι, Ριζοσπαστική Ενότητα Ιατρών Ρ.Ε.Ι. Το Ενωτικό Κίνηµα για την Ανατροπή (ΕΝΚΙΑ) είχε επίσης συµµετοχή µε πολύ καλά αποτελέσµατα στις τελευταίες εκλογές της Οµοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκοµειακών Γιατρών (ΟΕΝΓΕ), όπου πήρε τη δεύτερη θέση χάνοντας οριακά την πρώτη από τις δυνάµεις του ΚΚΕ. Το κατέβασµα στον ΙΣΑ και τον ΙΣΠ θέλει να δώσει την ευκαιρία στους γιατρούς της Αθήνας και του Πειραιά να εκφράσουν την οργή τους ενάντια στην κυβέρνηση. Τόσο για την γενική πολιτική της. Με την εφαρµογή του µνηµονιακού καθεστώτος στην «µεταµνηµονιακή» περίοδο, την φιλοιµπεριαλιστική πολιτική της στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και το θεσµικό ρατσισµό ενάντια σε πρόσφυγες και µετανάστες. Αλλά και µε την πολιτική

λιτότητας στη δηµόσια υγεία, µε στόχο την διάλυση του ΕΣΥ και των δηµόσιων νοσοκοµείων για να εξυπηρετηθούν τα

µεγάλα ιδιωτικά νοσοκοµεία, ιατρεία και διαγνωστήρια, όπου ο χτυπηµένος από τα µνηµόνια εργατόκοσµος και όλα τα φτωχά λαϊκά στρώµατα, θα αναγκάζονται είτε να χρυσοπληρώσουν τις παροχές υγείας ή να µείνουν χωρίς περίθαλψη. Πολιτικές που δυστυχώς στηρίζο-

νται και από τις σηµερινές πλειοψηφίες σε ΙΣΑ και ΙΣΠ αλλά και στο Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο (δυνάµεις της ∆ΑΚΕ κυρίως) µε τον Πατούλη και τους οµοίους του να διεκδικούν κυρίως να είναι σύµβουλοι των υπουργών και να παίρνουν θεσούλες στην αυτοδιοίκηση και αλλού, προσπαθώντας να εκτελούν τα συµφέροντα των κλινικαρχών και όχι των γιατρών και της δηµόσιας υγείας. Οι δυνάµεις του ΕΝΚΙΑ θέλουν να πρωτοστατήσουν στη µάχη για την ανατροπή των µνηµονιακών πολιτικών στους Ιατρικούς Συλλόγους και γενικότερα. ∆ιεκδικώντας υψηλού επιπέδου και δωρεάν υγεία για όλους, για κάθε άνεργο, ανασφάλιστο και µετανάστη. ∆ιεκδικώντας Πρωτοβάθµια Φροντίδα Υγείας µε καθολική και ισότιµη πρόσβαση σε όλους. ∆ιεκδικώντας ανατροπή όλων των αντιασφαλιστικών µνηµονιακών νόµων και ανατροπή των απωλειών που έφεραν στους µισθούς και τις συντάξεις τα µνηµόνια. ∆ιεκδικώντας µαζικές προσλήψεις σε όλα τα δηµόσια νοσοκοµεία και σε όλες τις δηµόσιες δοµές υγείας µέχρι να καλυφθούν πλήρως οι ανάγκες, µε αύξηση της χρηµατοδότησης της δηµόσιας υγείας από τον προϋπολογισµό. ∆ιεκδικώντας πολιτικές προστασίας των προσφύγων και καταδίκη τον δολοφόνων φασιστών της Χρυσής Αυγής.

Ο ΣΥΡΙΖΑ (σε ρόλο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) καταργεί το ΙΓΜΕ

Σ

ε διαβούλευση βρίσκεται τις τελευταίες µέρες σχέδιο νόµου του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας για την κατάργηση του Ινστιτούτου Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών (ΙΓΜΕ). Σύµφωνα µε το σχέδιο νόµου το ΙΓΜΕ λύεται και τίθεται σε εκκαθάριση. Στη θέση του συστήνεται ως Νοµικό Πρόσωπο ∆ηµοσίου ∆ικαίου η «Ελληνικής Αρχής Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών». Το σχέδιο νόµου θα είναι σε διαβούλευση ως τη ∆ευτέρα 15/10. Επί της ουσίας η νέα υπηρεσία δεν θα είναι κρατικός φορέας έρευνας, υποδοµής και εφαρµοσµένης έρευνας στον τοµέα των γεωεπιστηµών. Όπως σπεύδει να µας ενηµερώσει σε άρθρο της η κυβερνητική «Αυγή» την Παρασκευή 5/10 θα είναι µια «µικρή και ευέλικτη» αρχή µε «ρυθµιστικό, εποπτικό και ελεγκτικό ρόλο». Με λίγα λόγια θα κανονίζει τις δουλειές µε τρόπο ώστε να µη δηµιουργούνται προβλήµατα σε επενδύσεις ιδιωτών. Σε επενδύσεις τύπου Σκουριών για παράδειγµα ή για εξορύξεις σαν αυτές που ετοιµάζονται στο Ιόνιο και την Ήπειρο. Στην αρχή, προφανώς ως προεκλογικά ρουσφέτια θα διοριστεί πλήθος καλοπληρωµένων διευθυντικών στελεχών και συµβούλων, ο αριθµός των οποίων αυξάνεται, την ώρα που οι οργανικές θέσεις µειώνονται σε 220. Για τους εργαζόµενους πλήγµα δεν είναι µόνο η µείωση των οργανικών θέσεων. Με τα όσα προβλέπει ως τώρα το σχέδιο νόµου, δεν εξασφαλίζεται κανένα από τα ισχύοντα µέχρι σήµερα δικαιώµατα των εργαζοµένων του ΙΓΜΕ. ∆ικαιώµατα κατακτηµένα µε αγώνες και προβλεπόµενα από τις συλλογικές συµβάσεις και τους Κανονισµούς του Ινστιτούτου. Και βέβαια καταργείται και η εκπροσώπηση των εργαζοµένων στο ∆Σ της νέας αρχής. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ακολουθώντας τη µνηµονιακή πολιτική των προκατόχων της, συνεχίζει τη ληστεία των εργαζοµένων µε παράνοµες παρακρατήσεις 100.000 ευρώ το µήνα από τους µισθούς τους και δηµιουργεί ένα νέο τεράστιο πρόβληµα µη καταβολής των αναδροµικών απαιτήσεων των παράνοµων παρακρατήσεων, που εξελίσσεται έτσι σε ένα αντίστοιχου ύψους χρέος µε αυτό των αποζηµιώσεων αποχώρησης σε εργαζόµενους που δεν τους έχουν καταβληθεί. Οι εργαζόµενοι στο ΙΓΜΕ αντιδρώντας στα σχέδια της κυβέρνησης θα προσπαθήσουν να κρατήσουν και πάλι ζωντανό το Ινστιτούτο, όπως έγινε και την προηγούµενη φορά που καταργήθηκε, πριν επαναλειτουργήσει επί υπουργίας Π. Λαφαζάνη. Οι αγώνες τους ξεκίνησαν µε στάση εργασίας και συγκέντρωση διαµαρτυρίας στο Μέγαρο Μαξίµου, την Τρίτη 9/10 και συνεχίζονται µε νέα στάση Εργασίας και συγκέντρωση διαµαρτυρίας στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ την Τετάρτη 10/10.

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

10 ΟΚΤΩΒΡΗ 2018

9

«Βοήθεια στο Σπίτι»: Όχι στη συνέχιση της οµηρίας

Μονιµοποίηση του προσωπικού και µαζικές προσλήψεις

Ο

ι εργαζόµενοι στο Βοήθεια στο Σπίτι για µια ακόµη φορά βγήκαν µαζικά στους δρόµους και πραγµατοποίησαν 24ωρη απεργία και πανελλαδική κινητοποίηση την Τρίτη 2 Οκτώβρη. Εργαζόµενοι του προγράµµατος από κάθε γωνιά της Ελλάδας, από τη Θράκη ως την Κρήτη και από τα Νησιά του Βορείου Αιγαίου ως την Πελοπόννησο πληµµύρισαν το Σύνταγµα όχι µόνο για να βροντοφωνάξουν ότι θέλουν να σταµατήσει η 15χρονη οµηρία τους, αλλά για να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας και επαρκή χρηµατοδότηση του προγράµµατος ώστε να πληρώνονται στην ώρα τους και να διευρύνουν τη δράση τους καλύπτοντας όλες τις ανάγκες των ανθρώπων που έχουν ανάγκη το πρόγραµµα. Κυρίως όµως αυτή τη φορά θέλοντας να δείξουν στην κυβέρνηση ότι ο δρόµος που ακολουθεί οδηγεί στη λύση του προβλήµατος της 15χρο-

?

νης οµηρίας τους µε απολύσεις. Αν υλοποιηθούν όσα είπαν οι 3 υπουργοί και γίνει επαναπροκήρυξη των θέσεων εργασίας για το πρόγραµµα, τότε είναι πολύ πιθανό, µεγάλος αριθµός των εργαζοµένων στο πρόγραµµα να χάσουν τη δουλειά τους. Αυτό το ενδεχόµενο χρειάζεται να αποφευχθεί. Αυτό που εξυπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες είναι η µονιµοποίηση όλων των εργαζοµένων µε µετατροπή των συµβάσεών τους σε αορίστου χρόνου και η πρόσληψη κι άλλου προσωπικού ώστε κανένας ηλικιωµένος και κανένας άνθρωπος µε ειδικές ανάγκες να µην µείνει ανήµπορος να καλύψει τις ανάγκες του. Με αφορµή τα παραπάνω ακολουθεί συνέντευξη µε την Μανταλένα Λυµπέρη, µέλος του ∆.Σ. του ∆ιαπεριφερειακού Συλλόγου Πελοποννήσου και ∆υτικής Ελλάδος του κοινωνικού προγράµµατος των δήµων «Βοήθεια στο Σπίτι». Τη συνέντευξη πήρε ο Θοδωρής Πατσατζής.

Είσαι ικανοποιηµένη από τη συµµετοχή στη διαδήλωση;

Ήταν πολύ καλή η συµµετοχή. Ήταν µια µεγάλη διαδήλωση που την είχαµε ανάγκη για να µπορέσουµε να πάρουµε αυτοπεποίθηση ώστε να συνεχίσουµε τον αγώνα µας µε περισσότερη αποφασιστικότητα. Εκτός από το πανό που είχαµε οι εργαζόµενοι στο πρόγραµµα από τη Μεσσηνία συµµετείχαν συνάδελφοι από πολλές περιοχές της Ελλάδας. Είδα πανό από Ξάνθη, Σέρρες, ∆ράµα, Κεντρική Μακεδονία, Φλώρινα, Βόλο, Αττική, Πελοπόννησο, Κρήτη, Τυµπάκι, Λέσβο και Χίο. Μπορεί να ξεχνάω και κανένα.

∆εν θα ήταν καλύτερο να διαδηλώσετε την επόµενη µέρα µαζί µε τους συναδέλφους σας από τους δήµους;

?

Η διαδήλωση που έγινε την Τετάρτη για τα Βαρέα και Ανθυγιεινά έµαθα ότι επίσης είχε πολύ µαζική συµµετοχή, ειδικά από συναδέλφους µας που εργάζονται σε δήµους. Είναι βέβαιο ότι η ΠΟΕ-ΟΤΑ θα έπρεπε να φροντίσει να κατέβουν όλοι οι εργαζόµενοι µαζί στο δρόµο. Θα σχηµατίζαµε µια διαδήλωση που θα ξεπερνούσε τις 2.000 και η πίεση θα ήταν πιο έντονη στη κυβέρνηση. Όσο πιο ενωµένοι είµαστε οι εργαζόµενοι, τόσο πιο µεγάλη είναι η δύναµή µας.

?

Συναντηθήκατε µε τρεις υπουργούς. Τι σας είπαν;

Τίποτα που να µας κάνει να πιστέψουµε ότι τα προβλήµατά µας τελείωσαν και

ότι θα δοθεί λύση στο βασικό µας πρόβληµα. ∆ηλαδή στο ότι εδώ και 15 χρόνια υποχρεωνόµαστε να δουλεύουµε µε συµβάσεις που µας τις ανανεώνουν κάθε χρόνο, ζώντας σε µόνιµη ανασφάλεια. Οι υπουργοί µας είπαν για επαναπροκήρυξη των θέσεών µας ώστε να γίνουν προσλήψεις µόνιµου προσωπικού. Κάτι τέτοιο είναι καταρχήν παράλογο καθώς όλοι έχουµε προσληφθεί µε προκηρύξεις µέσω ΑΣΕΠ. Κατά δεύτερον δεν έχουµε καµιά εµπιστοσύνη στην κυβέρνηση ότι θα µας προσλάβει όλους αν επαναπροκηρυχθούν οι θέσεις εργασίας µας. Αντίθετα, η εµπειρία από τους συναδέλφους µας στην καθαριότητα, αποδεικνύει ότι δύσκολα θα µείνουµε όλοι στις θέσεις µας. Σε περίπτωση που γίνει νέα προκήρυξη θα έχει δικαίωµα ο καθένας να διεκδικήσει τη θέση. Από τη στιγµή που µας ανανεώνουν τις συµβάσεις µας κάθε χρόνο είναι δεδοµένο ότι καλύπτουµε πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Αυτό το παραδέχεται και η κυβέρνηση επί της ουσίας. Αλλιώς δεν θα προχωρούσε και σε προκήρυξη για θέσεις µόνιµου προσωπικού. Οπότε η µόνη λύση είναι να µετατραπούν οι συµβάσεις µας σε αορίστου χρόνου.

Πιστεύεις ότι µπορεί να τελειώσει κάποτε η οµηρία σας και να µονιµοποιηθείτε;

?

Εξαρτάται καθαρά από τις δικές µας κινήσεις. Από τον αγώνα που θα κάνουµε. Και από το αν θα συνεχίσουµε τον αγώνα µας µε κλιµακούµενες κινητοποιήσεις και όχι κάνοντας µόνο µία ή δύο κινητοποιήσεις

όλη τη χρονιά. Επίσης µεγάλο ρόλο θα παίξει και το κατά πόσο θα µπορέσουµε να συντονιστούµε µε τους υπόλοιπους εργαζόµενους στους δήµους και συνολικά ώστε να ανατρέψουµε τα σχέδια τους, που έγιναν ακόµη πιο φανερά µε το νέο νόµο τον Κλεισθένη. Στοχεύουν βήµα – βήµα να διαλύσουν τις υπηρεσίες των δήµων και να τις παραχωρούν σε ιδιώτες και µόνο ενωµένοι µπορούµε να τους σταµατήσουµε.

?

Τι θα σήµαινε αυτό για το Βοήθεια στο Σπίτι;

Θα σήµαινε ότι χιλιάδες κόσµος σε όλη τη χώρα θα έχανε µια πολύ σηµαντική στήριξη. Μόνο στη Μεσσηνία αυτή τη στιγµή, στις 5 δοµές του Βοήθεια στο Σπίτι, είµαστε 40 εργαζόµενοι. Συνολικά στο πρόγραµµα εργάζονται κοινωνικοί λειτουργοί, νοσηλευτές και οικιακοί βοηθοί που φροντίζουν για τα τρόφιµα, τις ανάγκες νοσηλείας, την καθαριότητα και την προσωπική υγιεινή εκατοντάδων ηλικιωµένων ή Ατόµων µε Ειδικές Ανάγκες. Πολλοί συνάδελφοί µου είναι υποχρεωµένοι να διανύσουν κάθε µέρα 80 και 100 χιλιόµετρα για να φτάσουν και στα πιο απόµακρα χωρία και να βοηθήσουν ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Το κράτος έπρεπε να µας χρησιµοποιεί για να καλύπτουµε τις ανάγκες κάθε συνταξιούχου που παίρνει σύνταξη πείνας και ο οποίος δεν θέλει να εγκαταλείψει το χωριό του ή την επαρχία που µένει. Κι όλα αυτά ενώ πολλές φορές τα αυτοκίνητα που µας παρέχουν οι δήµοι είναι

τόσο παλιά που είναι επικίνδυνο να χρησιµοποιούνται, ενώ σε άλλους δήµους οι εργαζόµενοι αναγκάζονται να χρησιµοποιούν τα δικά τους. Οι δε κοινωνικοί λειτουργοί του προγράµµατος λόγω της συνολικής έλλειψης προσωπικού στους δήµους πολλές φορές προσφέρουν καθήκοντα και σε άλλες κοινωνικές υπηρεσίες. Παρά βέβαια όλη αυτή την προσπάθεια που κάνουµε η επιβράβευσή µας είναι, λόγω της ελλειπούς χρηµατοδότησης του προγράµµατος, να υπάρχει καθυστέρηση στην πληρωµή µας από 4 ως 8 µήνες.

Χρειάζεστε τη συµπαράσταση όλου του κόσµου και της Αριστεράς;

?

Και βέβαια. Στην πορεία της Τρίτης 2 Οκτώβρη ήταν πολύ σηµαντικό που υπήρχε το πανό του συλλόγου των συνταξιούχων ΙΚΑ-ΟΑΕΕ. Μας έκανε να νοιώθουµε πόσο χρήσιµοι είµαστε. Θέλουµε τη συµπαράσταση και του κόσµου και της Αριστεράς. Χρειάζεται η Αριστερά να θυµηθεί τις καλές της παραδόσεις. Το µάζεµα ψηφισµάτων συµπαράστασης, την προσπάθεια να βγαίνουν απεργίες και στάσεις εργασίας ως ένδειξη αλληλεγγύης σε εργαζόµενους από άλλους κλάδους που κάνουν κινητοποιήσεις, την παρουσία µε πανό στις διαδηλώσεις εργαζοµένων που απεργούν. Έτσι θα γίνουµε δυνατότεροι όλοι.

10

εκπαιδευση Πανεκπαιδευτικό μετωπο ενάντια

Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και δημόσια Παιδεία

Να δεις τι σου ‘χω για μετά (τα μνημόνια) Του Νίκου Αναστασιάδη

Ξ

Κυβέρνηση vs εκπαιδευτικών και μαθητών

Η καθημερινότητα των εκπαιδευτικών γίνεται όλο και πιο ζοφερή, όσο πιο ζοφερή γίνεται η πραγματικότητα της δημόσιας παιδείας. Το να είσαι εκπαιδευτικός σήμερα, σημαίνει να ζεις με ένα μισθό που έχει περικοπεί δραστικά στα χρόνια των μνημονίων, να τον ξοδεύεις σε μετακινήσεις αφού δεν τις καλύπτει η υπηρεσία, να κάνεις όχι μόνο εκπαιδευτικό αλλά και διοικητικό έργο, να προσπαθείς να διδάξεις, την ώρα που οι πολιτικές του υπουργείου αυτό το κάνουν όλο και πιο δύσκολο. Γιατί, παρότι η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι έχουμε βγει πια από τα μνημόνια, είναι προφανές ότι η κατάσταση δεν πρόκειται να βελ-

τιωθεί. Το δείχνουν οι κινητοποιήσεις των ΕΛΜΕ και οι καταλήψεις σχολείων ενάντια στην κατάργηση εκατοντάδων ολιγομελών τμημάτων σε ΕΠΑΛ και ΓΕΛ αλλά και για το διορισμό των αναπληρωτών εκπαιδευτικών. Οι επιβαλλόμενοι περιορισμοί στον κατώτατο αριθμό μαθητών προκειμένου να συγκροτηθούν τμήματα σε τομείς και ειδικότητες των ΕΠΑΛ, αλλά και κατευθύνσεις και ομάδες προσανατολισμού στα ΓΕΛ, οδηγεί μαθητές να εγκαταλείψουν τις ειδικότητές τους, να μετακινηθούν σε κατ’ ευφημισμό «κοντινά» σχολεία, ή ακόμα και να εγκαταλείψουν τελείως το σχολείο αν πρόκειται για εργαζόμενους μαθητές των εσπερινών. Την ίδια ώρα που εφαρμόζοντας την Κοινή Υπουργική Απόφαση του 2013 το Υπουργείο αναγκάζει τους μαθητές να μετακινούνται στα σχολεία τους είτε διανύοντας μεγάλες αποστάσεις, είτε με τα οικογενειακά ΙΧ, είτε

Σκίτσο του Χρήστου Αλαβέρα

εκινώντας να γράψει κανείς ένα άρθρο για την εκπαίδευση αρκεί να αρχίσει αντιπαραβάλλοντας δύο ειδήσεις. Από τη μια, την είδηση του ατυχήματος με νεκρή μια εκπαιδευτικό και σοβαρά τραυματία μια άλλη, στη σύγκρουση του ΙΧ που επέβαινε, με τρένο, στην Κάτω Τιθορέα. Οι εκπαιδευτικοί αποτελούσαν γκρουπάκι που πηγαινοέρχονταν καθημερινά από τη Λαμία στην Κάτω Τιθορέα όπου δίδασκαν στο Γυμνάσιο. Και από την άλλη, την ανακοίνωση του Συλλόγου Υπαλλήλων κεντρικής υπηρεσίας του Υπουργείου Παιδείας για την εγκατάσταση ηλεκτρικών ρολών στις εισόδους και εξόδους έκτακτης ανάγκης του υπουργείου και σε παράθυρα του ισογείου, για να προφυλαχθεί προφανώς από τις αντιδράσεις του κόσμου της εκπαίδευσης που δεν λέει να αποδεχτεί τη μνημονιακή κανονικότητα. Δύο εικόνες λοιπόν. Το σμπαραλιασμένο αυτοκίνητο και το σιδερόφραχτο υπουργείο. Η πρώτη εκφράζει την καθημερινότητα δεκάδων χιλιάδων συναδέλφων που, τουλάχιστον για ένα πολύ μεγάλο τμήμα του εργασιακού τους βίου, μετακινούνται από το σπίτι τους στο σχολείο, ή στα σχολεία όπου εργάζονται, επωμιζόμενοι ένα κόστος σε χρόνο και χρήμα αλλά και βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή ή τη σωματική ακεραιότητα. Και η δεύτερη, η στάση του υπουργείου που δεν το απασχολεί αυτή η καθημερινότητα, αλλά κάνει ό,τι μπορεί για να την επιδεινώσει. Στην πραγματικότητα το υπουργείο έχει «κατεβάσει ρολά» στα δίκαια αιτήματα των εκπαιδευτικών που δεν υπερασπίζουν μόνο τις εργασιακές τους συνθήκες αλλά και τη δημόσια δωρε-

άν παιδεία ή τουλάχιστον ό,τι έχει απομείνει απ’ αυτήν.

με αστικά λεωφορεία που δεν εξασφαλίζουν την ασφαλή μετακίνησή τους. Επιπλέον η κυβέρνηση εφαρμόζει μια πολιτική που στοιβάζει τους μαθητές σε πολυπληθή τμήματα ενώ ταυτόχρονα αφαιρεί το δικαίωμα της μόρφωσης από ανήλικους μαθητές των Εσπερινών λυκείων αλλάζοντας τον τρόπο εγγραφής τους. Καταργεί το δικαίωμα επιλογής β' ξένης γλώσσας στους μαθητές των γυμνασίων, αδιαφορεί για τους μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Μόνο μετά από την αντίδραση τόσο των εκπαιδευτικών όσο και των μαθητών με καταλήψεις σχολείων, εγκρίθηκαν, αρχές Οκτώβρη, 80 ολιγομελή τμήματα των ομάδων προσανατολισμού των ΓΕΛ. Εκατοντάδες ολιγομελή τμήματα των ΕΠΑΛ όμως, τη στιγμή που γράφεται το άρθρο, παραμένουν καταργημένα. Η κυβέρνηση εφαρμόζει πολιτική δραστικών περικοπών στην εκπαίδευση. Αυτές αφορούν τόσο τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών, όσο και τα εργατικά δικαιώματα των εκπαιδευτικών. Η κατάσταση θα επιδεινωθεί με το νέο Λύκειο που ετοιμάζεται και την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας που είναι στα σκαριά. Πρέπει να τους σταματήσουμε. Από την στιγμή που έχουν εξαγγείλει το τέλος των μνημονίων και εμείς πρέπει να απαιτήσουμε το τέλος της μνημονιακής λιτότητας και των περικοπών στην εκπαίδευση. Η ενότητα και η κοινή δράση των αριστερών εκπαιδευτικών σχημάτων, είναι βασική προϋπόθεση για να δημιουργηθεί ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο εκπαιδευτικών, μαθητών, γονέων, που μαζί με το σύνολο των θυμάτων της κρίσης να απαιτήσει λεφτά για την παιδεία και όχι για εξοπλισμούς, μαζικούς διορισμούς εκπαιδευτικών, καθώς και δωρεάν μόρφωση για τα παιδιά των φτωχότερων στρωμάτων.

Οι μαθητές/τριες απέναντι στα μέτρα Γαβρόγλου Του Θωμά Λεριά

Ο

ι αλλαγές που έχει εξαγγείλει το Υπουργείο Παιδείας για τη Γ’ Λυκείου και τον τρόπο εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, έχει δημιουργήσει μεγάλη συζήτηση ανάμεσα σε μαθητές και μαθήτριες στα σχολεία. Η δήθεν ελεύθερη πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο, η εντατικοποίηση της διαδικασίας των πανελλαδικών εξετάσεων, οι ελλείψεις σε καθηγητι-

κό προσωπικό, η υποχρηματοδότηση βρίσκονται στο επίκεντρο αυτών των συζητήσεων και φαίνεται να δημιουργείται ένα αγωνιστικό κλίμα σε πολλά σχολεία της χώρας. Στις 29 Οκτώβρη, ετοιμάζεται μια μεγάλη μαθητική διαδήλωση στην Αθήνα αλλά και σε άλλες πόλεις, που φιλοδοξεί να δώσει ένα αποφασιστικό αγωνιστικό στίγμα στο δρόμο ενάντια στις επιχειρούμενες αλλαγές που καταστρώνει το Υπουργείο Παιδείας. Είναι σημαντικό αυτή η διαδήλωση να έχει μαζική μαθητική συμμετοχή. Είναι

εξισου κρίσιμο, αυτη η μάχη να δοθεί από κοινού με τους συλλόγους των εκπαιδευτικών και των φοιτητών, στην κατεύθυνση δημιουργίας ενός πλατιού πανεκπαιδευτικού μετώπου, το οποίο θα μπορέσει να μπλοκάρει τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς. Ο συντονισμός των αγωνιζόμενων κομματιών της εκπαίδευσης είναι ένας αποφασιστικός παράγοντας για την έκβαση αυτής της αντιπαράθεσης. Ήδη στις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών την προηγούμενη Παρασκευή (5 Οκτώβρη) σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη

συμμετείχαν πολλοί/ές μαθητές/τριες, στη Θεσσαλονίκη μάλιστα μοιράστηκε και προκύρηξη των «Μαθητών/τριών Ενάντια στο Σύστημα», ένα αριστερό ριζοσπαστικό μαθητικό σχήμα, που ετοιμάζεται σε λίγες μέρες να εκδόσει ξανά το νέο μαθητικό του περιοδικό. Το περιοδικό αυτό, ευελπιστεί να γίνει «όπλο» σε κάθε μαθητή και κάθε μαθήτρια που ασφυκτιά στο σημερινό σχολείο και θέλει να παλέψει για ένα άλλο σχολείο, για μία άλλη εκπαίδευση, ενάντια στο σύστημα αλλά και ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό.

10 οκτωβρη 2018

11

στη διαλυση της δημόσιασ παιδείασ Να διοριστούν όλοι οι αναπληρωτές

Μαζικοί μόνιμοι διορισμοί τώρα! Της Χριστίνας Παναγιωτίδου, αναπληρώτριας εκπαιδευτικού

Β

ρισκόμαστε στα μέσα Οκτώβρη και, παρά τις χιλιάδες προσλήψεις στις αρχές της σχολικής χρονιάς, τεράστια κενά παραμένουν, αποδεικνύοντας την πραγματική και άμεση αναγκαιότητα διορισμού όλων των αναπληρωτών. Δηλ. ουσιαστικά των ανθρώπων που αναπληρώνουν τους εαυτούς τους, αφού χωρίς αυτούς δεν μπορεί να λειτουργήσει το σχολείο, που έχει τεράστιες ελλείψεις μόνιμου προσωπικού σε όλες τις ειδικότητες, αποτέλεσμα της

πολιτικής των μηδενικών διορισμών τα τελευταία 8 χρόνια.

Προεκλογικές εξαγγελίες Η τελευταία εξαγγελία του Υπουργού Παιδείας στα Δ.Σ. ΟΛΜΕ, ΔΟΕ για 15.000 διορισμούς σε βάθος τριετίας χωρίς καμία δέσμευση και χωρίς κάποιο νόμο που να επικυρώνει τις προσλήψεις, θυμίζει τις παρόμοιες εξαγγελίες προηγούμενων κυβερνήσεων σε προεκλογική περίοδο αλλά και την κατάληξή τους. Όπως επίσης και οι προσλήψεις των 4.500 εκπαιδευτικών, ειδικού επιστημονικού και βοηθητικού προσωπικού στην ειδική αγωγή που αναφέρονται στο προσχέδιο του προϋπολογισμού, αλλά

που δεν αποτελούν πραγματική δέσμευση, γιατί μπορούμε να θυμηθούμε την αντίστοιχη προεκλογική δέσμευση του Σαμαρά για τις 15.000 προσλήψεις, που βέβαια δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ, επειδή η επόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ λειτουργούσε κάτω από τις δεσμεύσεις του 3ου μνημονίου! Η συζήτηση για τα κριτήρια διορισμών ανοίγει και πάλι, με στόχο την ακύρωση των επαγγελματικών δικαιωμάτων που απορρέουν από το πτυχίο και την προϋπηρεσία και στην πραγματικότητα φέρνει από το παράθυρο ένα κυνήγι θησαυρού... προσόντων για την αξιολόγηση του «ικανού προς πρόσληψη»! Η άλλη όψη του νομίσματος είναι «ικανού προς απόλυση», επειδή

δεν πληροί τα κριτήρια. Αυτή, μια χαρά βολεύει για να επιτευχθούν οι μειώσεις προσωπικού, στις οποίες έχει δεσμευτεί η κυβέρνηση. Η κινητοποίηση της Παρασκευής 5/10 δείχνει ότι οι περσινές μαχητικές κινητοποιήσεις αφήσαν μια παρακαταθήκη στον αγώνα και μια συνέχεια στην διεκδίκηση των δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών, μόνιμων και αναπληρωτών. Αυτό που πρέπει να υπάρξει από δω και μπρος είναι καλύτερος συντονισμός και κλιμάκωση του αγώνα που θα μπορούσε να εξασφαλιστεί με ένα ενιαίο συντονιστικό το οποίο πρέπει να επιδιώξουν οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής συνδικαλιστικής Αριστεράς.

Προς την εφαρμογή της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ Της Πολυξένης Σύριγγα

Η

έναρξη της φετινής σχολικής χρονιάς βρίσκει τη δημόσια εκπαίδευση σε προσπάθεια αποδόμησης του κοινωνικού χαρακτήρα και του δημόσιου ρόλου της, παρ’ όλα τα κυβερνητικά επικοινωνιακά τρικ για το τέλος των μνημονίων από την ΔΕΘ από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Εάν επίσης προσθέσουμε και τις ακραίες νεοφιλελεύθερες εμμονές του Μητσοτάκη και της ΝΔ για τη δημόσια εκπαίδευση και την προσπάθεια ιδιωτικοποίησής της, θα δούμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια προσπάθεια να πειστούν «όλοι οι εταίροι» ότι θα ακολουθηθούν κατά γράμμα οι μνημονιακές υποχρεώσεις –εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ– που έχουν συμφωνηθεί και την επόμενη μέρα στην μετά των μνημονίων περίοδο, όποια κι αν είναι η κυβέρνηση που θα τα υλοποιήσει. Δύο είναι τα βασικά εργαλεία για αυτήν την προσαρμογή: Οι μηδενικοί μόνιμοι διορισμοί με βασικό στόχο την απογείωση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, των ατομικών συμβάσεων εργασίας και του προσοντολογίου, από την μία, και από την άλλη η αποκέντρωση, η αυτονομία της σχολικής μονάδας με την εισαγωγή της αξιολόγησης και αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας, που αποτρέψαμε με σκληρό αγώνα το προηγούμενο διάστημα.

Το κύκνειο άσμα της μονιμότητας Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν ξεκίνησε

άλλη μια χρονιά όπου οι απαράδεκτες προσχηματικές εξαγγελίες του Κ. Γαβρόγλου για 15.000 διορισμούς σε βάθος τριετίας, χωρίς καμία δέσμευση για υλοποίηση από αυτήν την κυβέρνηση, οδήγησαν στην κάλυψη των 25.000 κενών (σύμφωνα με το Υπουργείο) με 16.000 αναπληρωτές, συνεχίζοντας έτσι την ανασφάλεια των άνεργων εκπαιδευτικών αλλά και την ομηρία των συνδικαλιστικών ενώσεων ΔΟΕ-ΟΛΜΕ για μία συμφωνία που θα αφορά ελάχιστους διορισμούς στο μέλλον. Θα θυμίσουμε ότι στην αιτιολογική έκθεση τροπολογίας (κατατέθηκε στο νομοσχέδιο «Ενσωμάτωση στην εθνική νομοθεσία της Οδηγίας 2014/92/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου κ.λπ.») ομολογείται ότι μόνιμοι διορισμοί δεν πρόκειται να γίνουν μέχρι και το 2019 -και βλέπουμε- εφόσον είμαστε κάτω από μια παρατεταμένη εποπτεία από τους θεσμούς. Ένα ενδεικτικό στοιχείο των αισχρών περικοπών που εφαρμόζει η κυβέρνηση είναι και ο χώρος της Ειδικής Αγωγής: Για μαθητές με διαγνωσμένη ανάγκη 24ωρης παράλληλης στήριξης δόθηκαν φέτος από 3-5 ώρες εβδομαδιαίως που σημαίνει κατάργηση στην πράξη των δικαιωμάτων των μαθητών με αναπηρία και με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες σε όλους τους τομείς της κοινωνικής τους ζωής. Με αυτόν τον τρόπο οδηγούνται στην περιθωριοποίησή τους και στην έξοδό τους από το σχολείο.

Η αξιολόγηση προ των πυλών

Το άλλο κομμάτι του σκηνικού που επιχειρείται να «στηθεί» μέσα σε ένα κλίμα λεηλασίας μισθών και συντάξεων, από την μία, και της κατεδάφισης των κοινωνικών αγαθών, από την άλλη, είναι «η εμπέδωση της κουλτούρας αξιολόγησης» έτσι ώστε το σύνολο του εκπαιδευτικού σώματος να έχει εσωτερικεύσει δια της συμμετοχής του την «αναγκαιότητα» της αξιολόγησης και να είναι πλέον ευάλωτο και εκτεθειμένο στη γενίκευση αυτού του μοντέλου βαθμολογίας (από «άριστος» έως «ακατάλληλος» και από 100 έως 0) και για τους εκπαιδευτικούς της τάξης. Το άρθρο 47 του νομοσχεδίου για την «αναδιοργάνωση των δομών υποστήριξης της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης» τιτλοφορείται «Συλλογικός προγραμματισμός και ανατροφοδοτική αποτίμηση του εκπαιδευτικού έργου των σχολικών μονάδων». Η χρήση των συγκεκριμένων όρων δεν είναι καθόλου τυχαία, αφού στη συνείδηση των εκπαιδευτικών έχουν συνδεθεί με τις απαραίτητες εσωτερικές συλλογικές παιδαγωγικές διαδικασίες του Συλλόγου Διδασκόντων. Έτσι, μέσω της διαστροφής αυτών των όρων αλλά και της νοηματοδότησής τους, όπως τη γνωρίζαμε και τη χρησιμοποιούσαμε ως τώρα, επιχειρείται η συμφιλίωση των εκπαιδευτικών με την «κουλτούρα αξιολόγησης» και η αθόρυβη αλλά αποτελεσματική προώθηση της αξιολόγησης/ αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας. Όλα τα παραπάνω, συγκροτούν τους όρους μιας διαδικασίας που καμία

σχέση δεν έχει με εσωτερικές και ανατροφοδοτικές συλλογικές παιδαγωγικές λειτουργίες. Αντίθετα, διαμορφώνουν μια δυναμική κωδικοποίησης, συγκρισιμότητας, διαφοροποίησης, κατάταξης και ανταγωνισμού των σχολικών μονάδων. Δηλαδή, μιας διαδικασίας αυτοαξιολόγησης που μπορεί να πάρει σαφέστερα χαρακτηριστικά με την έκδοση των υπουργικών αποφάσεων οι οποίες θα ορίσουν τις φόρμες και τους δείκτες των σχετικών εκθέσεων. Και αν αυτό το σκηνικό φαίνεται αφηρημένο, η συγχώνευση/κατάργηση τμημάτων και σχολικών μονάδων, τα πολυπληθή τμήματα 25+, το Ολοήμερο παιδοφυλακτήριο είναι μόνο μερικά απτά αποτελέσματα αυτής της πολιτικής. Απέναντι σε αυτές τις πολιτικές των μνημονίων και τους ντόπιους εκφραστές του νεοφιλελευθερισμού το εκπαιδευτικό κίνημα καλείται να οργανώσει τις αντιστάσεις μας. Το πρόσφατο παράδειγμα του παγώματος της αξιολόγησης στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα παρά τις εκβιαστικές πιέσεις της Γεροβασίλη και των κυβερνητικών επιτελείων και του κλίματος φόβου που προσπάθησαν να καλλιεργήσουν, δείχνει τον δρόμο. Κόντρα στην ηττοπάθεια, στους εκβιασμούς, στη λογική της μη επιλογής, τον κυβερνητικό συνδικαλισμό, εμείς οι μαχόμενοι εκπαιδευτικοί έχουμε να προτάξουμε τους αριθμούς μας, την ενότητα στην πράξη, για την ανάπτυξη ενός μαχητικού αριστερού αγωνιστικού πόλου με στόχο την ανασύνταξη του κινήματος και την ανατροπή αυτών των πολιτικών.

12

ΙΣΤΟΡΙΑ

10 ΟΚΤΩΒΡΗ 2018

Απελευθέρωση της Αθήνας

ΤΑΞΙΚΗ Ή ΕΘΝΙΚΗ ΑΦΗΓΗΣΗ; Του ΝΙκόλα Κολυτά

Σ

τις 12 Οκτώβρη του 1944 τα ναζιστικά στρατεύµατα κατοχής αποχωρούν από την Αθήνα. Ένα τεράστιο κύµα ενθουσιασµού κατακλύζει τις λαϊκές µάζες στις οποίες το ΚΚΕ και το ΕΑΜ έχουν τεράστια επιρροή. Ο ενθουσιασµός αυτός όµως θα αποδειχθεί προσωρινός µέσα σε µια καταιγίδα λάθος πολιτικών επιλογών. Επιλογών που προηγήθηκαν αλλά και ακολούθησαν την ηµέρα της απελευθέρωσης της Αθήνας οδηγώντας στην ήττα την Αριστερά για πολλές δεκαετίες.

Η πολιτική της εθνικής ενότητας

Κατά τη διάρκεια της Αντίστασης, το ΚΚΕ γνώρισε µια τεράστια ανάπτυξη. Κατάφερε να συνδεθεί µε την εργατική τάξη και τα µεσαία στρώµατα µέσα στην ανέχεια και τη φτώχεια της κατοχής οργανώνοντας σηµαντικούς εργατικούς αγώνες, δίκτυα αλληλεγγύης και αντάρτικες µονάδες. Είναι χαρακτηριστικό ότι το πρώτο εξάµηνο του 1944 αριθµούσε πάνω από 400.000 µέλη σε µια χώρα 5,5 εκατοµµυρίων. Το ερώτηµα που έµπαινε εµφατικά όσο ο πόλεµος έβαινε προς το τέλος του, ήταν σε ποια κατεύθυνση θα αξιοποιούσε αυτό το ανθρώπινο δυναµικό που είχε συσπειρωθεί γύρω από το αίτηµα της «λαοκρατίας». Αυτό το ερώτηµα ήταν λυµένο για την ηγεσία του κόµµατος. Το ΚΚΕ ιεραρχούσε ψηλότερα την εθνική απελευθέρωση, από την επαναστατική απελευθερωτική προοπτική. Αυτός ήταν και ο λόγος που προσέβλεπε στη «δηµοκρατική» συνεργασία την επόµενη ηµέρα, µέσα από τη συµµετοχή του σε µια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» και όχι σε µια σύγκρουση µε την άρχουσα τάξη και τον ιµπεριαλισµό. Όπως δήλωνε ο Γιώργος Σιάντος, α’ γραµµατέας του ΚΚΕ το ∆εκέµβρη του 1942 «σήµερα πρωτεύει ο αγώνας για την εθνική λευτεριά, γιατί χωρίς αυτήν δεν µπορούµε να έχουµε καµία κοινωνική προκοπή». Βέβαια την ίδια αγωνία για την «εθνική λευτεριά» δε φαίνεται να είχε η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα, η οποία συνεργαζόταν ανοιχτά µε τους ναζί πλουτίζοντας περισσότερο, ενώ παράλληλα προσπαθούσε µε κάθε τρόπο να τσακίσει το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ. Απόληξη της παραπάνω πολιτικής γραµµής της εθνικής ενότητας ήταν οι συµφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας. Στη συµφωνία του Λιβάνου (Μάης 1944) οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ και του ΕΑΜ διεκδικούν τη συµµετοχή τους στη µελλοντική κυβέρνηση των αυτοεξόριστων αστών πολιτικών, αποδεχόµενοι όµως ουσιαστικά την προοπτική της αυτοδιάλυσης του ΕΛΑΣ. Με τη συµφωνία της Καζέρτας, λίγους µήνες µετά (Σεπτέµβρης 1944), ουσιαστικά παρέχεται συγχωροχάρτι στα Τάγµατα Ασφαλείας, την ώρα που απαγορεύεται στον ΕΛΑΣ να εισέλθει στην Αθήνα, ενώ όλοι οι αντάρτικοι σχηµατισµοί τίθενται υπό τις διαταγές της κυβέρνησης και των Βρετανών. Οι υπογραφές αυτών των συν-

θηκών δεν αποτελούν περιορισµένο λάθος χειρισµών, αλλά λαθεµένη στρατηγική επιλογή εκ µέρους της ηγεσίας του ΚΚΕ.

επισιτιστικής βοήθειας αναδεικνύοντας µια σειρά από ζητήµατα που αφορούσαν αποκλειστικά την εργατική τάξη.

Η κοινωνία κατά την απελευθέρωση

ΕΑΜικοί υπουργοί

Από την ηµέρα της απελευθέρωσης της Αθήνας, στις 12 Οκτωβρίου, και για έξι µέρες ακόµη µέχρι να επιστρέψει στην Ελλάδα η κυβέρνηση Παπανδρέου, η Αθήνα βρίσκεται ουσιαστικά στα χέρια του ΕΑΜ. Ο αστός συγγραφέας Γιώργος Θεοτοκάς γράφει στις 14 Οκτώβρη «τώρα νιώθουµε το ασυγκράτητο λαϊκό ρεύµα που µας σηκώνει και µας παίρνει (…) στον αέρα υπάρχει Ρώσικη Επανάσταση και Γαλλική Επανάσταση και Κοµµούνα του Παρισιού και απελευθερωτικός εθνικός πόλεµος και ποιος ξέρει τι άλλα θολά στοιχεία που δεν τα ξεχωρίζουµε ακόµα». Ο Θεοτοκάς

Αυτά τα ζητήµατα όµως υποτιµήθηκαν µε κάθε τρόπο από την κυβέρνηση της εθνικής ενότητας, της οποίας ηγούνταν ο Γεώργιος Παπανδρέου και συµµετείχαν και ΕΑΜικοί Υπουργοί. Βασικά της µελήµατα ήταν η σταθεροποίηση της καπιταλιστικής οικονοµίας και ο αφοπλισµός του ΕΛΑΣ, που ήταν µια διαρκής απειλή για τη βιωσιµότητα του συστήµατος. Στις 9 Νοέµβρη ανακοινώθηκε η κυκλοφορία µιας νέας δραχµής που θα ισούταν µε 50 δισεκατοµµύρια παλιές. Όπως αναφέρει ο Βασίλης Μπαρτζιώτας γραµµατέας της ΚΟΑ «οι βιοµήχανοι χρησιµοποιούσαν τη σταθεροποίηση της δραχµής, τη λε-

περιγράφει µια τεράστια µάζα ανθρώπων που κατέκλυζαν το κέντρο της Αθήνας ζητώντας «λαοκρατία». Ένα αόριστο σύνθηµα πολιτικά, αλλά πολύ συγκεκριµένο στην καθηµερινότητά τους. Ένα σύνθηµα που δε ζητούσε συµβιβασµούς αλλά την οργάνωση µιας άλλης κοινωνίας. Αυτής που στάθηκε όρθια µόνη της µέσα στην κατοχή. Απέναντι σε αυτή την κοινωνία όµως ζούσε πολύ καλύτερα και µια άλλη. Μια νέα αστική τάξη αναδύθηκε κατά τη διάρκεια της κατοχής, η οποία θησαύρισε εις βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας που ζούσε στο όριο της επιβίωσης. Ο ∆ηµήτρης Μπάτσης υπολογίζει ότι τα κεφάλαια που συσσωρεύτηκαν την περίοδο της κατοχής άγγιζαν τα εξήντα εκατοµµύρια χρυσές λίρες, όσο δηλαδή ήταν το µέγεθος του εθνικού εισοδήµατος το 1938. Ο δοσιλογισµός, οι εκβιασµοί, οι καταδόσεις, η µαύρη αγορά και η συγκέντρωση αποθεµάτων αγαθών, ήταν τα βασικά εργαλεία κερδοφορίας για τους αστούς. Αυτός είναι και ο λόγος που τους φόβιζαν οι διευρυµένες εργατικές κινητοποιήσεις µε κορύφωση το Νοέµβρη του 1944. Πρωτοβάθµια σωµατεία, κλάδοι και κοινωνικές οµάδες άρχισαν να προβάλλουν αιτήµατα αύξησης µισθών και

γόµενη νοµισµατική µεταρρύθµιση, για να κατεβάσουν τα µεροκάµατα. Τραγική ειρωνεία! Οι εργάτες στην Αθηνα-Πειραιά έπαιρναν µικρότερα µεροκάµατα στην απελευθέρωση απ’ ότι έπαιρναν επί Γερµανών!». Ο νέος προϋπολογισµός όριζε ότι το ηµεροµίσθιο των δηµοσίων υπαλλήλων θα ανερχόταν σε 125 χιλιάδες δραχµές. Πρόκειται για µισθούς πείνας οι οποίοι εξανεµίζονταν τάχιστα µέσα σε συνθήκες καλπάζοντος πληθωρισµού. Υπουργός οικονοµικών κατά τη λήψη αυτών των µέτρων ήταν ο καθηγητής Σβώλος, στέλεχος του ΕΑΜ, ενώ υπουργός εργασίας ήταν ο Μιλτιάδης Πορφυρογένης, στέλεχος του ΚΚΕ. Η κατάσταση µάλιστα επιδεινωνόταν λόγω του ότι αυξάνονταν τα ποσοστά της ανεργίας καθώς οι ντόπιοι καπιταλιστές δεν έβλεπαν λόγο να λειτουργούν τα εργοστάσιά τους αφού έκαναν περιουσίες κερδοσκοπώντας µε το χρυσό.Αντιλαµβάνεται, λοιπόν, κανείς πολύ εύκολα ότι υπήρχε ένα τεράστιο χάσµα ανάµεσα στις προθέσεις και τους αγώνες της βάσης του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, σε αντίθεση µε τη συµβιβαστική πολιτική της ηγεσίας τους. Προτάσσοντας την εθνική ενότητα ένα-

ντι της ταξικής σύγκρουσης το ΚΚΕ βρέθηκε εγκλωβισµένο σε µια αδιέξοδη πολιτική. Όταν στα τέλη Νοέµβρη ο Γεώργιος Παπανδρέου διέταξε τον οριστικό αφοπλισµό του ΕΛΑΣ, η ηγεσία του ΕΑΜ αναγκάστηκε να αντιδράσει καλώντας σε διαδήλωση και γενική απεργία στο κέντρο της Αθήνας. Αυτές οι ογκώδεις κινητοποιήσεις θα πνιγούν στο αίµα και θα αποτελέσουν το έναυσµα του «Κόκκινου ∆εκέµβρη» του 1944 που κράτησε 33 ηµέρες. Αυτή η είσοδος των φτωχών στο προσκήνιο έσβησε µε την υπογραφή στις 12 Φλεβάρη της Συµφωνίας της Βάρκιζας, συνώνυµο του συµβιβασµού του ΚΚΕ µπροστά στις προκλήσεις που ανοίγονταν.

Οι σηµερινές αντιφάσεις ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ

Η ανάγνωση της ιστορίας πολλές φορές µεταλλάσσεται ανάλογα µε την εξυπηρέτηση συγκεκριµένων καταστάσεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια, αξιοποιώντας διάφορους φορείς και αναπτύσσοντας έντονη αρθρογραφία σε δικά του ή προσφιλή σε αυτόν µέσα, αναδεικνύει ιστορικά και πολιτικά το γεγονός της απελευθέρωσης της Αθήνας από τους ναζί. Αυτό είναι κάτι σηµαντικό και ενδιαφέρον, όχι όµως όταν χρησιµοποιείται για την εξυπηρέτηση σηµερινών σκοπών και επιδιώξεων. Μέσα από αυτά τα αφιερώµατα πολιτικοί παράγοντεςαλλά και µια πληθώρα δηµοσιογράφων, συνάγουν το συµπέρασµα ότι στο σήµερα χρειάζεται ένα διευρυµένο δηµοκρατικό πολιτικό µέτωπο απέναντι στην απειλή του φασισµού και της ακροδεξιάς. Ένα µέτωπο που, θα συµπληρώσουµε εµείς,µπροστά στην ανάκαµψη της εθνικής οικονοµίας δε θα διστάζει να αναπτύξει σχέσεις µε το δυτικό ιµπεριαλισµό ή και να επιβάλλει πολιτικές λιτότητας. Πρόκειται για πολιτικά συµπεράσµατα τα οποία βρίσκονται στον αντίποδα της πολιτικής πραγµατικότητας και του τότε και του σήµερα, έχοντας ως µόνιµο θύµα την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώµατα. Από την άλλη το ΚΚΕ, έχει προχωρήσει τα τελευταία χρόνια σε µια σηµαντική αναθεώρηση των τότε θέσεών του, αναγνωρίζοντας το λάθος των πολιτικών της εθνικής ενότητας και την υποτίµηση του ρόλου του δυτικού ιµπεριαλισµού. Από κάποιους µάλιστα, κατηγορείται και για «ύστερο τροτσκισµό» υιοθετώντας αυτές τις θέσεις. Παρόλα αυτά, τα σωστά συµπεράσµατα στα οποία έχει καταλήξει, τα αξιοποιεί σε λάθος κατεύθυνση. Τα χρησιµοποιεί για να δικαιολογήσει έναν άκρατο σεχταρισµό και αποµονωτισµό που το αποκόβει από οποιαδήποτε συνεργασία µε άλλες αριστερές δυνάµεις στην κατεύθυνση της ρήξης µε τις πολιτικές των µνηµονίων. Αυτό έχει ως συνέπεια την αποφυγή ανάληψης ευθυνών απέναντι στις ανάγκες των από κάτω. Η απελευθέρωση της Αθήνας ήταν µια σηµαντική στιγµή µέσα όµως σε µια συνολική περίοδο αλλαγής συσχετισµών και σύγκρουσης πολιτικών γραµµών. Όποιος αγνοεί το πλαίσιο αυτής της περιόδου και βγάζει αυθαίρετα συµπεράσµατα για το σήµερα, σίγουρα κάτι κάνει λάθος.

Νεολαια

10 οκτωβρη 2018

13

«Πανεπιστημιοποίηση» = υποβάθμιση των σπουδών μας και απολύσεις Της Βίκυς Καρακασίδου

Τ

η χρονιά που μας πέρασε ψηφίστηκε το νομοσχέδιο για το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής το οποίο ήρθε να συμπληρώσει το νόμο Γαβρόγλου που είχε προηγηθεί το καλοκαίρι. Αυτή η ψήφιση έγινε σε ένα κλίμα αντιδράσεων από τους φοιτητικούς συλλόγους (ΣΓΤΚΣ, ΣΕΥΠ) με πολύμηνες συνελεύσεις - καταλήψεις – κινητοποιήσεις. Τα αποτελέσματα αυτών των μέτρων φαίνονται με την έναρξη της νέας ακαδημαϊκής χρονιάς, όπου οι φοιτητές βρίσκονται μετέωροι όσον αφορά το πρόγραμμα σπουδών τους και τα επαγγελματικά τους δικαιώματα. Παράλληλα οι έκτακτοι καθηγητές που για χρόνια κάλυπταν πάγιες ανάγκες του ιδρύματος οδηγούνται στην ανεργία, αφού μόνο στα 2/3 αυτών θα ανανεωθεί η σύμβαση εργασίας. Τι σημαίνουν αυτά στη πραγματικότητα;

Απαξίωση των σπουδών

Η ακαδημαϊκή χρονιά ξεκίνησε με τους/ ις φοιτητές-τριες να καλούνται να διαλέξουν σε διάστημα δύο εβδομάδων αν θα πάρουν πτυχίο ΤΕΙ ή πανεπιστημίου χωρίς να έχει γίνει καμία ουσιαστική ενημέρωση και να δημιουργούνται δεκάδες αναπάντητα ερωτήματα. Το μόνο που είναι σε θέση να γνωρίζουν είναι ότι στο βωμό της πανεπιστημιοποίησης θα βιώσουν πλήρη εντατικοποίηση καθώς στη πλειοψηφία των σχολών αυξάνεται ο αριθμός των μαθημάτων και πολλά εργαστήρια θα θεωρητικοποιηθούν λόγω των μεγάλων αριθμών των τμημάτων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο ίδιος ο φοιτητής να καλείται να καταβάλει μεγαλύτερη προσωπική προσπάθεια κι έπειτα να βρει εργασία έχοντας μηδενική πρακτική γνώση πάνω στο αντικεί-

μενό του. Η πρακτική εργασία μειώνεται σε διάρκεια ενώ πρόκειται να είναι αμισθί και ανά σχολή προαιρετική με πολύ συγκεκριμένες θέσεις που θα χρηματοδοτούνται από ΕΣΠΑ. Επίσης ο φοιτητής γνωρίζει ότι με τον τρόπο που έχουν συσταθεί οι σχολές για να μπορεί να είναι ανταγωνιστικός στην αγορά εργασίας θα πρέπει να είναι μόνιμα σε ένα κυνήγι συλλογής περισσότερων πιστωτικών μονάδων, γεγονός που σημαίνει λεφτά για μεταπτυχιακά, σεμινάρια κλπ.

Απολύσεις Τα προηγούμενα χρόνια τα ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά κάλυπταν πάγιες ανάγκες τους με τους έκτακτους καθηγητές, στους οποίους ανανέωναν κάθε χρόνο τις συμβάσεις. Όπως τονίζεται στην ανακοίνωση των Σ.Ε.Ε.Π. ΤΕΙ Πειραιά και Σ.Ε.Ε.Π. ΤΕΙ Αθήνας: «Ο αριθμός των νέων θέσεων για το έκτακτο εκπαιδευτικό προσωπικό στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής είναι σημαντικά μειωμένος σε σχέση ακόμα και με το ΕΕΠ που είχε μόνο το ένα από τα δύο συγχωνευόμενα Ιδρύματα, πιο αναλυτικά τα δύο συγχωνευόμενα Ιδρύματα για την Α.Ε 2017-18 είχαν πάνω από 6500 ώρες τις οποίες κάλυπτε το Ε.Ε.Π. ενώ φέτος αυτές

περιορίζονται σε 2800. Πρακτικά λοιπόν, περίπου τα 2/3 των εργαζομένων βρίσκονται απολυμένοι, όχι γιατί δεν υπάρχουν πια ανάγκες στο νέο Ίδρυμα, αλλά λόγω της ελλιπέστατης χρηματοδότησης από το Υπουργείο. Τα προγράμματα σπουδών τροποποιούνται σε μια προσπάθεια διαχείρισης της κατάστασης, και τα εργαστηριακά μαθήματα πρακτικά «αφαιρούνται» και μετατρέπονται σε παρουσιάσεις. Πρέπει να τονιστεί ότι ο πρακτικός χαρακτήρας των εργαστηρίων που καταργούνται είναι τεράστια υποβάθμιση στον εκπαιδευτικό χαρακτήρα του νέου Πανεπιστημίου, μιας και οι απόφοιτοι του Ιδρύματος θα καλούνται να βρουν εργασία με μηδενική πρακτική γνώση πάνω στο αντικείμενο τους». Οι Έκτακτοι Καθηγητές δηλώνουν ότι δεν θα επιτρέψουν καμία απόλυση εργαζομένου-ης και ζητούν μονιμοποίηση του έκτακτου προσωπικού και την άμεση απόδοση όλων των οφειλόμενων. Παράλληλα αγωνίζονται για αύξηση του μισθού των έκτακτων διδασκόντων, με εξασφάλιση κάλυψης όλων των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων (όχι δίωρες και τετράωρες απασχολήσεις), ώστε να καλύπτονται πλήρως οι σύγχρονες ανάγκες διαβίωσης και

νέα από τις σχολές

Φιλοσοφική Αθήνας

Νέες διαστάσεις παίρνει στη φιλοσοφική η κατεύθυνση της απόσπασης της διδακτικής επάρκειας μέσα από τη διάσπαση του ΦΠΨ. Ενώ μέχρι πρότινος η πρόταση της διάσπασης περιέγραφε τη δημιουργία δύο νέων τμημάτων, ένα «Φιλοσοφίας» και ένα «Παιδαγωγικής επιστήμης» το οποίο εκτιμούσαμε πως θα λειτουργεί ως τον φορέα παροχής της διδακτικής επάρκειας, το νομοσχέδιο που ήρθε προς διαβούλευση τη Δευτέρα 8 Οκτωβρίου αλλάζει τα δεδομένα. Το νομοσχέδιο προτείνει αντί για τμήμα Παιδαγωγικής Επιστήμης ένα εκπαίδευσης ενηλίκων. Ένα τμήμα δηλαδή με κανένα επαγγελματικό δικαίωμα και με επιστημονικό αντικείμενο που δεν δικαιολογεί αυτόνομο τμήμα προπτυχιακών σπουδών. Μια

τέτοια εξέλιξη υπονοεί συντεχνιακές κόντρες μεταξύ τους για το ποιο θα είναι τελικά το «μαγαζί» που θα παρέχει τη διδακτική επάρκεια. Η Κοσμητεία αντιδρά με το νομοσχέδιο αλλά μόνο και μόνο επειδή η διάσπαση δεν γίνεται με τους όρους που θέλει. Ο Φοιτητικός Σύλλογος δεν έμεινε αμέτοχος. Ήδη από την πρώτη εβδομάδα υπήρξε γενική συνέλευση με αγωνιστική απόφαση συμμετοχής στην κινητοποίηση των εκπαιδευτικών. Στοίχημα παραμένει η κλιμάκωση του αγώνα απέναντι στην πρόταση τόσο του υπουργείου όσο και της κοσμητείας που καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα με διαφορετικό δρόμο. Τέλος, είναι επίσης διακύβευμα η ευρύτερη πολιτικοποίηση του συλλόγου που θα αντιλαμβάνεται το ζήτημα σαν τμήμα μιας συνολικής απάντησης απέναντι στα μνημόνια και τη λιτότητα

η ανταπόκριση στο σύνθετο διδακτικό και ερευνητικό έργο. Μάλιστα έχουν καλέσει συλλόγους Φοιτητών, ΔΕΠ, ΕΕΔΙΠ και Διοικητικών Υπαλλήλων του Ιδρύματος να πάρουν θέση μπροστά σε αυτό το πρόβλημα.

Ανάγκη κινητοποιήσεων Το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής φαίνεται ότι ήταν απλά η αρχή. Ήδη σε ολόκληρη τη χώρα προχωράνε σε συγχωνεύσεις ιδρυμάτων χαρακτηρίζοντας τες «αναβάθμιση», χωρίς κανείς/μία να μπορεί να το πιστέψει καθώς τα αποτελέσματά του είναι φανερά. Ο στόχος της κυβέρνησης ήταν διπλός: Από τη μία εξοικονόμηση πόρων μειώνοντας τις δαπάνες για την παιδεία και από την άλλη η δημιουργία ενός φθηνού και ανταγωνιστικού εργατικού δυναμικού. Ο περσινός αγώνας άφησε σημαντικές παρακαταθήκες για το πως πρέπει να απαντήσουμε και πάλι, ενώ παράλληλα έφερε στην επιφάνεια τα λάθη μας που δεν οδήγησαν σε μία θετική έκβαση. Σίγουρα το ότι ο νόμος ψηφίστηκε και γίνεται προσπάθεια εφαρμογής του μας φέρνει σε δύσκολή θέση παρόλα αυτά θα πρέπει να κινητοποιηθούμε άμεσα κι από τα κάτω. Οι φοιτητικοί σύλλογοι θα πρέπει να στηρίξουν το αγώνα του έκτακτου προσωπικού και να προβούν κι οι ίδιοι σε συνελεύσεις με αγωνιστικές αποφάσεις δίνοντας από κοινού έναν αγώνα μαζί με όλο το πληττόμενο κομμάτι της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (καθηγητές, διοικητικό προσωπικό). Η Αριστερά θα πρέπει να λειτουργήσει και φέτος ενωτικά δημιουργώντας πρωτοβουλία φοιτητών-τριών συνολικά σε όλο το ίδρυμα κι όχι απλά ανά συλλόγους, προσπαθώντας να συνδέσει την επίθεση που γίνεται στη παιδεία και με άλλους κοινωνικούς αγώνες. Αν υπάρξει μια μετωπική πρωτοβουλία από την Αριστερά τότε ίσως μπορέσουμε να μιλήσουμε και να αγωνιστούμε με καλύτερους όρους.

επιμέλεια: Νικόλας Κολυτάς

και όχι σαν μια στείρα συντεχνιακή υπόθεση.

Αρχιτεκτονική Πάτρας

Στην αρχιτεκτονική Πάτρας δεν ανανέωσαν συμβασιούχους καθηγητές με αποτέλεσμα να διδάσκουν τα μαθήματα αναπληρωτές από τους πολιτικούς μηχανικούς. Σε συνδυασμό με τις συνηθισμένες πλέον ανεπάρκειες στον απαραίτητο εξοπλισμό την προηγούμενη εβδομάδα ο ΦΣ με μαζική συνέλευση ψήφισε κατάληψη και συστάθηκε άμεσα συντονιστικό της κατάληψης. Η ανακοίνωση του Συντονιστικού της Κατάληψης χαρακτηριστικά αναφέρει: «Με την έναρξη του νέου ακαδημαϊκού έτους έγιναν ολοφάνερα τα οξυμένα οικονομικά προβλήματα της σχολής μας. Αιτία αυτών αποτελεί η ολοένα

αυξανόμενη υποχρηματοδότηση του Πανεπιστημίου. Έτσι, βρισκόμαστε να ξεκινάμε τα μαθήματα με τους μισούς καθηγητές από ότι πέρυσι. Για την ακρίβεια, έχουν μείνει μόνο τα μέλη ΔΕΠ και ενώ έχει ξεκινήσει το ακαδημαϊκό έτος, δεν έχουν ανανεωθεί οι συμβάσεις των υπολοίπων καθηγητών. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα κάποιοι διδάσκοντες να κάνουν δύο μαθήματα ταυτόχρονα». Παράλληλα οι φοιτητές της Αρχιτεκτονικής στοχοποιούν την κυβέρνηση και το νόμο Γαβρόγλου γι’ αυτή την κατάσταση τονίζοντας: «Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών κατευθύνσεων τόσο της τωρινής κυβέρνησης όσο και των προηγούμενων. Πρόσφατο και χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι ο νόμος Γαβρόγλου, ο οποίος αναφέρεται στην αυτοχρηματοδότηση των Πανεπιστημίων».

14

αυτοδιοικηση

10 οκτωβρη 2018

Η Αριστερά απέναντι στον Του Αρσένη Πρελορέντζου

Σ

τις 12 Ιουλίου 2018 η κυβέρνηση έφερε για ψήφιση στην Βουλή μια νέα αρχιτεκτονική για την λειτουργία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης η οποία φέρει τον βαρύγδουπο τίτλο «Μεταρρύθμιση του θεσμικού πλαισίου της Τοπικής Αυτοδιοίκησης – Εμβάθυνση της Δημοκρατίας – Ενίσχυση της Συμμετοχής – Βελτίωση της οικονομικής και αναπτυξιακής λειτουργίας των ΟΤΑ [Πρόγραμμα «ΚΛΕΙΣΘΕΝΗΣ Ι»] - Ρυθμίσεις για τον εκσυγχρονισμό του πλαισίου οργάνωσης και λειτουργίας των ΦΟ.ΔΣ.Α – Ρυθμίσεις για την αποτελεσματικότερη, ταχύτερη και ενιαία άσκηση των αρμοδιοτήτων σχετικά με την απονομή ιθαγένειας και την πολιτογράφηση – Λοιπές διατάξεις αρμοδιότητας ΥΠΕΣ». Το τρομακτικό δεν είναι ότι κανένα επιμέρους στοιχείο του τίτλου δεν ισχύει καθώς όχι μόνο δεν εμβαθύνει τη δημοκρατία αλλά επί της ουσίας τη στρεβλώνει, όπως θα δείξουμε και πιο κάτω, καθώς όχι μόνο δε βελτιώνει την οικονομική και αναπτυξιακή λειτουργία των ΟΤΑ αλλά εισάγει πλήρως την λογική των ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων συνιστώντας την πιο ακραία μεταρρύθμιση που έρχεται για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, αλλά κυρίως

το πιο ανησυχητικό και παράλληλα τρομακτικό κομμάτι που υποδηλώνεται ήδη από το συγκεκριμένο τίτλο είναι ότι έπεται και ο «ΚΛΕΙΣΘΕΝΗΣ ΙΙ», ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα θα περιλαμβάνει ό,τι δεν μπόρεσε να περάσει η κυβέρνηση στον «ΚΛΕΙΣΘΕΝΗ Ι», όπως είναι η ανταποδοτικότητα της υπηρεσίας πρασίνου. Ο «ΚΛΕΙΣΘΕΝΗΣ Ι» έρχεται όχι για να καταργήσει τον «Καλλικράτη» αλλά αντίθετα για να εμβαθύνει ακόμα πιο πολύ την νεοφιλελεύθερη πολιτική στους Δήμους, για να δέσει ακόμα πιο σφικτά τους Δήμους με το μνημονιακό καθεστώς και να δημιουργήσει ένα ακόμα πιο ασφυκτικό πλαίσιο στην λειτουργία ενός Δήμου, καθώς και να καταργήσει πλήρως τις όποιες εναπομείνασες δυνατότητες οι οποίες υπήρχαν μέχρι σήμερα για να απαντήσει ο οποιοσδήποτε δραστηριοποιείται στον χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στις πιο βασικές κοινωνικές ανάγκες ενός λαού βυθισμένου στην οικονομική ανέχεια. Ο Κλεισθένης τον 6ο αιώνα π.Χ. προσπάθησε να θέσει τις βάσεις για τον εκδημοκρατισμό του πολιτεύματος της Αθήνας μετά από την τυραννία του Πεισίστρατου. Χωρίζοντας την Αττική σε 3 βασικούς δήμους (το άστυ, τα παράλια και τα μεσόγεια), διασπώντας τον καθένα από αυτούς του 3 δήμους σε 10 τριττύες και τελικά παίρνοντας μια τριττύα από το άστυ, μια από τα παράλια και μια από

τα μεσόγεια δημιούργησε 10 νέες φυλές προσπαθώντας να εξασφαλίσει ότι οι τότε πλούσιοι ευγενείς θα πάψουν να είναι η μοναδική ισχυρή κοινωνική τάξη στην διαμόρφωση της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Έδωσε όλη την εξουσία στην Εκκλησία του Δήμου και καθιέρωσε τον κλήρο για την ανάδειξη των μελών της τότε Βουλής. Ο Αριστοτέλης έγραψε για τον Κλεισθένη ότι «έδωσε την πολιτεία στον λαό». Είκοσι έξι αιώνες μετά ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει: «με τη θέσπιση της απλής αναλογικής, εξασφαλίζεται η ισοτιμία της ψήφου των πολιτών και παύει οριστικά το φαινόμενο των πριμοδοτούμενων πλειοψηφιών που δεν ανταποκρίνονταν στη βούληση του εκλογικού σώματος (…) Ο «Κλεισθένης Ι» συνιστά ιστορική δημοκρατική τομή και ένα πρώτο μεταρρυθμιστικό βήμα που θέτει την Τοπική Αυτοδιοίκηση σε νέες στέρεες βάσεις».

Απλή αναλογική;

Στην πραγματικότητα αποτελεί ένα ακόμα επικοινωνιακό τρικ και πρόκειται περί ψαρέματος σε θολά νερά που επιχειρεί η κυβέρνηση με απώτερο σκοπό να κρύψει την ουσιαστικά διάλυση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και το δέσιμο αυτής στο νεοφιλελεύθερο άρμα και στους στόχους που ορίζονται από το μεσοπρόθεσμο πλαίσιο δημοσιονομικής στρατηγικής 2019-2022. Στο επικοινωνιακό επίπεδο

η κυβέρνηση εμφανίζεται να ικανοποιεί ένα πάγιο αίτημα της Αριστεράς περί της απλής ανόθευτης αναλογικής, επί της ουσίας όμως αυτό που χτίζει είναι μια Τοπική Αυτοδιοίκηση βαθιάς διαπλοκής και διαφθοράς. Ντύνει τον λόγο της με πολύ εύγλωττες εκφράσεις περί «κουλτούρας συναινέσεων», «πολιτικής σύγκλισης» και «πολιτικής συνεργασιών» ενώ στον πυρήνα της απλής αναλογικής που ψηφίστηκε βρίσκεται η πολιτική δοσοληψία και το πολιτικό «αλισβερίσι» με παράγοντες της τοπικής κοινωνίας που εκπροσωπούν όλα τα άλλα συμφέροντα εκτός από αυτά της πληττόμενης εργασίας. Με το καινούργιο εκλογικό σύστημα της κατ’ επίφαση απλής αναλογικής οι δημοτικοί σύμβουλοι θα εκλέγονται από τον πρώτο γύρο των δημοτικών εκλογών σε αντιστοιχία με το ποσοστό που πήρε ο συνδυασμός με τον οποίο ήταν υποψήφιοι, ενώ ο δεύτερος γύρος θα αναδεικνύει απλά το δήμαρχο ανάμεσα στους δύο επικρατέστερους του πρώτου γύρου. Το αποτέλεσμα που θα προκύπτει από το εν λόγω εκλογικό σύστημα θα είναι ένας δήμαρχος χωρίς την πλειοψηφία στα δημοτικά συμβούλια. Το πρόβλημα δεν εστιάζεται αποκλειστικά στο γεγονός ότι θα προκύπτουν δημοτικές αρχές χωρίς πλειοψηφία αλλά στο ότι δεν μπορεί να προκύψει καμία συνεργασία πάνω σε μια συγκεκριμένη πολιτική προγραμματική σύμβαση καθώς μια

Εκδήλωση της δημοτικής

«Το δικαίωμα στην Του Θάνου Λυκουργιά

Τ

ην Παρασκευή 5 Οκτωβρίου, πραγματοποιήθηκε στα Πετράλωνα εκδήλωση με θέμα “Το δικαίωμα στην κατοικία, σε μια Αθήνα που αλλάζει”, από την “Ανυπότακτη Αθήνα”, νέα δημοτική παράταξη στο Δήμο Αθηναίων. Οι ομιλήτριες και ο ομιλητής (Νίκος Κουραχάνης – Μεταδιδακτορικός Ερευνητής, Πάντειο Πανεπιστήμιο, Εύα Παπατζανή –Υποψήφια Διδάκτορας Πολεοδομίας-Χωροταξίας, ΕΜΠ και Όλγα Κλείτσα – Κοινοτική Σύμβουλος Δήμου Αθηναίων) ανέδειξαν ορισμένες πτυχές κρίσιμων ζητημάτων της πόλης που αφορούν τη στέγη, τις σχετικές πολιτικές ανά τα χρόνια, το φαινόμενο των βραχυχρόνιων μισθώσεων τύπου Airbnb και τις πολλαπλές τους επιπτώσεις στο χώρο και την καθημερινή ζωή των κατοίκων.

Πολιτικές στέγης

Σε ό,τι αφορά τις πολιτικές στέγης, ο Νίκος Κουραχάνης παρουσίασε 4 διαφορετικούς τύπους πολιτικών που έχουν

αναγνωριστεί στη διεθνή βιβλιογραφία: α) τις υπηρεσίες πρόληψης της απώλειας στέγης, β) τις υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης που επιδιώκουν να περιθάλψουν αστέγους, γ) τις υπηρεσίες μεταβατικής φιλοξενίας που επιδιώκουν τη μετάβαση προς ένα πλαίσιο επιστροφής στην κατοικία και δ) τις υπηρεσίες στεγαστικής και κοινωνικής ένταξης με σκοπό τη μετάβαση στην αυτόνομη διαβίωση. Ξεκινώντας από το μεταπολεμικό “κράτος ευημερίας”, όπου η κοινωνική κατοικία αποτελούσε τον πρωταγωνιστή των κοινωνικών πολιτικών, παρουσίασε την αναδιάρθρωση του από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 προς το νεοφιλελεύθερο μοντέλο.Η αναδιάρθρωση αυτή, συνοδεύτηκε από τη μετάβαση από τις υπηρεσίες πρόληψης και την κοινωνική κατοικία, στις υπηρεσίες αστέγων (κοινωνικά συσσίτια, υπνωτήρια κλπ). Σε ότι αφορά στην Ελλάδα, όπως και τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό νότο, οι πολιτικές στέγασης χαρακτηρίζονται ως ελλειμματικές, και τονίστηκε η διαχρονική υποκατάστασή τους, από τους δεσμούς του οικογενειακού δικτυού προστασίας. Ήδη από τη δεκαετία του 1990, η εμφάνιση ομάδων που αποκλείονταν από την

10 οκτωβρη 2018

αυτοδιοικηση

15

νεοφιλελεύθερο «Κλεισθένη» τέτοια σύμβαση δεν θα μπορεί να υπάρξει. Ουσιαστικά η αρχή της δεδηλωμένης θα προκύπτει εν απουσία μιας προγραμματικής σύμβασης και στη βάση μιας προσωπικής διαπραγμάτευσης του εκάστοτε δημάρχου με τους τοπικούς παράγοντες, οι οποίοι ανάλογα των ανταλλαγμάτων που θα τους προσφέρονται θα παρέχουν ή όχι την στήριξη τους. Ο δήμαρχος θα αδυνατεί να επιβεβαιώσει την πολιτική του σχέση με τον λαό που τον εξέλεξε καθότι θα απουσιάζει το οποιοδήποτε πρόγραμμα βάσει του οποίου και εκλέχθηκε. Το οποιοδήποτε πολιτικό επίδικο θα παραμένει ανοιχτό και ρευστό, καθότι η πλειοψηφία θα είναι εκκρεμής και κάθε στιγμή θα προκύπτει κατόπιν συνδιαλλαγής. Δεν θα υπάρχει κανένα δημόσιο δεσμευτικό πλαίσιο για κανέναν δήμαρχο και για καμία παράταξη, οι οποίες στην ουσία καταργούνται από την στιγμή που δεν μπορούν να εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους αλλά εξαρτώνται κάθε φορά από τις πολιτικές ιδιοτελείς διαθέσεις των τοπικών παραγόντων∙ τα πάντα μετατρέπονται σε θεμιτά, δεν υπάρχει η πολιτική νομιμοποίηση από κανένα συλλογικό πολιτικό όργανο και η διαρκής επί των πάντων πολιτική συναλλαγή ανάγεται σε μέθοδο διακυβέρνησης. Συνεπώς αυτό το οποίο θεσμοθετείται με τον συγκεκριμένο τρόπο εφαρμογής της απλής αναλογικής είναι η απόσυρση της πολιτι-

κής από τον τομέα της τοπικής αυτοδιοίκησης. Με τη συγκεκριμένη απλή αναλογική η Αριστερά δεν πρέπει να έχει καμία σχέση. Η μοναδική απλή ανόθευτη αναλογική την οποία θα πρέπει να στηρίξουμε είναι αυτή της ανάδειξης δημοτικών αρχών από τον πρώτο γύρο με το δικαίωμα διερευνητικής εντολής στον πρώτο συνδυασμό και σε περίπτωση αποτυχίας αυτού να δημιουργήσει μια πλειοψηφία στη βάση μιας πολιτικής συμφωνίας με σαφώς καθορισμένα σημεία, η μεταβίβαση της εντολής στον δεύτερο και τρίτο συνδυασμό αντίστοιχα. Με αυτό το σύστημα και επιτυγχάνεται η πλήρης αποτύπωση του εκλογικού σώματος και οι οποιεσδήποτε συνεργασίες και συγκλίσεις υλοποιούνται σε μια εν δυνάμει πολιτική βάση και όχι στην προσωπική διαπραγμάτευση αποκλειστικά των τοπικών παραγόντων όπως θα συμβεί με την παρούσα προωθούμενη «απλή αναλογική».

Νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση

Ένα δεύτερο εξίσου κομβικής σημασίας χαρακτηριστικό αυτού του νέου νομοθετικού πλαισίου για την Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι η πλήρης εναρμόνιση των Δήμων με τις επιταγές της καπιταλιστικής οικονομίας και τη δημιουργία χώρου για την περαιτέρω διείσδυση του κεφαλαίου στον δημόσιο τομέα, κάτι στο οποίο συμβάλλει και η αυστηρή εποπτεία αυ-

τών από το κράτος και τους αντίστοιχους εποπτικούς μηχανισμούς. Με την συμμετοχή των δήμων σε νομικά πρόσωπα αναπτυξιακού χαρακτήρα, σε Α.Ε. για την απόκτηση μετοχικού κεφαλαίου εταιρειών κοινής ωφέλειας για την παραγωγή, αποθήκευση και πώληση ηλεκτρικής ενέργειας, την αξιοποίηση τοπικών φυσικών πόρων ή εγκαταστάσεων τουριστικής αξίας, την αξιοποίηση της δημοτικής περιουσίας, την ίδρυση εταιρειών ενεργειακής αξιοποίησης των απορριμμάτων διαπιστώνουμε ότι ουσιαστικά οι δήμοι μπαίνουν σε τροχιά λειτουργίας με καθαρά ιδιωτικοοικονομικά νεοφιλελεύθερα κριτήρια για την οικονομική τους αυτάρκεια με απώτερο σκοπό την αποδέσμευση του κράτους να χρηματοδοτεί τους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης μέσω των Κεντρικών Αυτοτελών Πόρων (ΚΑΠ). Εξάλλου αυτό φαίνεται από τις συνεχώς μειούμενες χρηματικές ροές προς την τοπική αυτοδιοίκηση.

Αντιπολίτευση

Σε όλο αυτό το νέο ασφυκτικό τοπίο που διαμορφώνεται για την τοπική αυτοδιοίκηση απαιτείται να επανακαθοριστεί μια νέα στρατηγική δράσης για την ριζοσπαστική Αριστερά. Κατά την άποψη μου πρέπει να διαλυθεί οποιαδήποτε ψευδαίσθηση μπορεί να υπάρχει περί διεκδίκησης ενός δήμου από μεριάς μας. Όπως

αναφέραμε πιο πάνω δεν θα υπάρχει η δυνατότητα εφαρμογής κανενός πολιτικού προγράμματος, δη ενός προγράμματος που θα ήθελε να υπηρετήσει τις ανάγκες των «από κάτω». Εξάλλου και ένα τέτοιο πρόγραμμα να μπορούσε εν δυνάμει να κυριαρχήσει δεν θα μπορούσε να εφαρμοστεί εξαιτίας των συνεχών νέων μηχανισμών ελέγχου της λειτουργίας των δήμων που θεσμοθετούνται όπως είναι η Αυτοτελής Υπηρεσία Εποπτείας Ο.Τ.Α που μας φέρνει ο «ΚΛΕΙΣΘΕΝΗΣ Ι». Αυτό που οφείλουμε να πράξουμε είναι η δημιουργία ενιαιομετωπικών σχημάτων που θα αποβλέπουν στην οργάνωση ενός μαζικού χώρου για την διεκδίκηση μιας πραγματικής Αυτοδιοίκησης. Αυτό που οφείλουμε να πράξουμε είναι η δημιουργία ενωτικών σχημάτων της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε κάθε δήμο με σκοπό όχι μέσω της συμμετοχής μας σε μια διοίκηση, που όπως εξηγήσαμε πιο πάνω δεν μπορεί αλλά και δεν πρέπει να συμβεί, αλλά μέσω του αντιπολιτευτικού λόγου να ασκήσουμε έντονη κριτική στην προσπάθεια διάλυσης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Αυτό που οφείλουμε να πράξουμε είναι μέσω της δημιουργίας ενιαιομετωπικών σχημάτων στις τοπικές κοινωνίες να κάνουμε τα πρώτα βήματα για το μεγάλο ενιαιομετωπικό σχήμα που απαιτείται για την συνολικότερη κοινωνική ανατροπή και απελευθέρωση.

κίνησης «Ανυπότακτη Αθήνα»

κατοικία, σε μια Αθήνα που αλλάζει» κατοικία επειδή δεν απολάμβαναν την οικογενειακή υποστήριξη, όπως οι οικονομικοί μετανάστες, έριξε φως στο ζήτημα, παρόλο που μέχρι την έναρξη της κρίσης στην Ελλάδα ο κυρίαρχος λόγος επέμενε ότι δεν υπάρχουν άστεγοι στη χώρα. Η ίδια η κρίση, με την εμφανή διόγκωση των κοινωνικών προβλημάτων, και τη διάλυση των κοινωνικών παρεμβάσεων (κατάργηση ΟΕΚ), συνέβαλε στην έκρηξη του προβλήματος. Οι πολιτικές και τα προγράμματα που υλοποιούνται σήμερα κρίνονται ανεπαρκή μιας και έχουν ως βασικό στόχο τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας αφότου χαθεί η στέγη, και αποτελούν ουσιαστικά πολιτικές πρόληψης του θανάτου.

Βραχυχρόνιες μισθώσεις

Σε ό,τι αφορά το Airbnb, η Εύα Παπατζανή ανέδειξε τέσσερα σημεία: το μέγεθος και την άνιση κοινωνικο-οικονομική γεωγραφία του φαινομένου, το ερώτημα του κατά πόσο αποτελούν στρατηγική επιβίωσης ή κερδοσκοπία επί των ακινήτων, τα ζητήματα “τουριστικοποιήσης”, διωγμού των κατοίκων από τις γειτονιές και μεταλλαγής του χαρακτήρα τους, και τέλος τις πολιτι-

κές ρύθμισης σε διεθνές επίπεδο και στην Ελλάδα. Σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα, η Αθήνα είναι η πόλη με το δεύτερο ταχύτερο ποσοστό αύξησης ως προς τον αριθμό των τουριστών στην Ευρώπη. Στο δήμο Αθηναίων τα διαμερίσματα ήταν 2.000 τον Ιούλιο του 2015, και αυξήθηκαν στα 5.000 το Μάιο του 2017, και στα 9.500 τον Αύγουστο του 2018. Παρουσιάστηκαν επίσης ορισμένα στοιχεία που φανερώνουν την πρόσφατη αύξηση στις τιμές των ενοικίων. Χαρακτηριστικά, στην περιοχή της Αττικής οι τιμές μεταξύ 2016 και 2018 έχουν αυξηθεί κατά 14%, ενώ στις κεντρικές περιοχές των Εξαρχείων, Κολωνακίου, Λυκαβηττού και Χίλτον κατά 30%. Αντίστοιχα επηρεάζονται και άλλες περιοχές της Αττικής, από τα δυτικά μέχρι τα νότια προάστια, με διαφορετικούς τρόπους ανά περίπτωση. Σημειώθηκε, ότι ενώ το φαινόμενο χαρακτηρίζεται από μια συνθετότητα και πολυπλοκότητα, όσον αφορά την κοινωνική και οικονομική γεωγραφία του, τους εμπλεκόμενους παρόχους, τις επιπτώσεις του στον αστικό χώρο, στην αγορά ακινήτων, καθώς και στην καθημερινή ζωή των κατοίκων των πόλεων,

είναι αναγκαία μια συνολική απάντηση που να καταπιάνεται όχι μόνο με ζητήματα που αφορούν μονάχα το Airbnb ή μονάχα τον αστικό τουρισμό καθεαυτό, αλλά να τα συνδέει με τα ζητήματα στέγης και να αποτελεί μια ολοκληρωμένη και συνεκτική κοινωνική πολιτική για την κατοικία και τις γειτονιές της πόλης.

Διεκδικήσεις και κοινωνική πολιτική

Η Όλγα Κλείτσα τόνισε επίσης τους λόγους για τους οποίους χρειάζεται να συνδέονται οι προηγούμενες συζητήσεις, μιας και όπως σημείωσε αποτελούν διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος ως προς την απόληξή τους. Σχολίασε τις πρόσφατες πολιτικές του Δήμου Αθήνας που αφορούν άστεγους και πρόσφυγες, ως πολιτικές που ανακυκλώνουν τη δυστυχία και μετατρέπουν τους πολίτες σε ωφελούμενους - ούτε καν δικαιούχους. Την ίδια στιγμή, ανέφερε πως τα αδιάθετα ακίνητα στην Αθήνα αυξάνονται και λόγω αποποιήσεων κληρονομιών, ενώ οι τιμές των ενοικίων ανεβαίνουν. Σχολίασε το ερώτημα του κατά πόσο έχει ευθύνη ο/η μικρο-ιδιοκτήτης/τρια που εκμι-

σθώνει την κατοικία του/της στο Airbnb σε μια περίοδο κρίσης με σκοπό την απόκτηση εισοδήματος, ενώ τόνισε ότι το βασικότερο πρόβλημα είναι οι εταιρείες συγκεντροποίησης ακινήτων που δρουν πλέον στην αγορά. Έκλεισε τονίζοντας το σημαντικό ερώτημα σχετικά με το ποιος θα μείνει να είναι πολίτης της πόλης για να διεκδικεί και να διαμορφώνει τις γειτονιές της, αν οι μέχρι τώρα κάτοικοι των γειτονιών της πόλης, αντικατασταθούν από τουρίστες. Στα πλαίσια της συζήτησης, έγιναν τοποθετήσεις από την “Ενωτική Πρωτοβουλία Κατά των Πλειστηριασμών” και από την πρωτοβουλία “Fairbnb”. Ακολούθησε μια πλούσια συζήτηση με προσωπικές εμπειρίες, τοποθετήσεις επί των διεκδικήσεων, πολιτικών ρυθμίσεων για ένα «δίκαιο» Airbnb και για το κατά πόσο αυτό μπορεί να υπάρξει. Βασικό ζητούμενο της συζήτησης που είναι και κρατούμενο για τη συνέχεια αποτελεί η διατύπωση αιτημάτων από τα κινήματα γειτονιάς, οι αιχμές τους και οι τρόποι παρέμβασης στην πόλη για όλα τα παραπάνω ζητήματα με κέντρο μια συνολική διεκδίκηση για το δικαίωμα στην κατοικία, την πόλη και τη γειτονιά.

16

αντιρατσισμος

10 οκτωβρη 2018

H δολοφονία Ζακ Κωστόπουλου και οι απαντήσεις του κινήματος

Το διασωστικό Aquarius δεν έχει πλέον σημαία για να πλέει. Πριν ένα μήνα του αφαίρεσε τη σημαία του Γιβραλτάρ μετά από πολιτικές πιέσεις και σήμερα του την αφαιρεί και το Υπουργείο Ναυτιλίας του Παναμά, μετά από ιταλικές απειλές για αντίμετρα ενάντια στα παναμέζικα εμπορικά πλοία. Είχαν ήδη κατασχεθεί/αποκλειστεί/ κρατηθεί αρκετά άλλα διασωστικά πλοία από τις Ιταλικές, τις Ισπανικές και τις Μαλτέζικες Αρχές. Το Aquarius ήταν ένα από τα τελευταία που συνέχιζε να σώσει ζωές στη Μεσόγειο. Αλλά του αφαίρεσαν τη σημαία με πρόσχημα κάποιες «παρατυπίες», την ώρα που πολλές σημαίες ανεμίζουν περήφανα σε πλοία που διακινούν όπλα, ναρκωτικά κλπ. Οι διαρκείς δολοφονίες της ΕΕ στη Μεσόγειο μπορούν να συνεχιστούν «ανενόχλητες»…

Κοινοί αγώνες ενάντια στην καταστολή, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και το σεξισμό

Ό

σο περνούν οι μέρες, τα στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας σε σχέση με την αποτρόπαια δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου από το λιντσάρισμα που δέχτηκε, καταρρίπτουν τους αρχικούς ισχυρισμούς τόσο του κοσμηματοπώλη όσο και των «ειδήσεων» που έβγαλαν τις πρώτες μέρες τα κανάλια της παραπληροφόρησης και της προπαγάνδας. Δεν έχουμε καμία πρόθεση να κάνουμε αστυνομικό ρεπορτάζ ούτε θέλουμε να παίξουμε το ρόλο του δικαστή. Ωστόσο, έχει σημασία να υπογραμμίσουμε ότι οι ισχυρισμοί περί απόπειρας ληστείας με την απειλή μαχαιριού, έχουν καταρριφθεί από τα στοιχεία και τις καταθέσεις αυτόπτων μαρτύρων, για να καταδειχθεί ότι αυτή η δολοφονία ήταν πολύ στυγνή από ό,τι θέλησε να παρουσιαστεί, αλλά και για να αποκαλυφθεί ένας μηχανισμός συγκάλυψης που επιχείρησε να δικαιολογήσει πολλούς διαφορετικούς «δράστες». Ο κοσμηματοπώλης, είναι ένας μικροϊδιοκτήτης που μάλλον έχει κάνει χρυσές δουλειές στα χρόνια των μνημονίων για να μπορεί να διατηρεί μια τέτοια επιχείρηση δίπλα στην Ομόνοια. Ο δεύτερος «συμμετέχων» στο βίαιο ξυλοδαρμό του Ζακ, είναι μέλος ακροδεξιάς-εθνικιστικής οργάνωσης, ιδιότητα που μάλλον εξηγεί το «ζήλο» του. Οι ένστολοι δολοφόνοι της ΕΛΑΣ χτυπούν και δένουν πισθάγκωνα έναν αιμόφυρτο άνθρωπο και εκπρόσωπός τους δηλώνει δημόσια και ανερυθρίαστα ότι «αυτές είναι οι πρακτικές της αστυνομίας και σε όποιον αρέσει». Τα ΜΜΕ, από την πρώτη στιγμή διέδιδαν ψευδείς πληροφορίες –τις οποίες διέδιδε προηγουμένως η αστυνομία- προσπαθώντας συστηματικά να συγκαλύψουν το γεγονός ενώ την ίδια ώρα έστηναν τηλε-δημοσκοπήσεις για την αποδοχή ή όχι του λιντσαρίσματος.

Το αντίπαλο μπλοκ

Ανεξάρτητα από το ποιο ήταν εντέλει το κίνητρο της δολοφονίας, ένα είναι σίγουρο: ακροδεξιά, παρακράτος, κράτος και ΜΜΕ δολοφονούν για άλλη μια φορά. Ο συγχρονισμός και η τόσο κοινή στάση αυτών των μηχανισμών είναι αποκαλυπτική και ταυτόχρονα εξοργιστική, γιατί υπενθυμίζει με τον πιο βίαιο και αποτρόπαιο τρόπο ότι ο ταξικός αντίπαλος δε διστάζει να δολοφονεί ό,τι θεωρεί μη αποδεκτό, μη «κανονικό», αχρείαστο, επικίνδυνο. Όμως, αυτό που «ξέφυγε» από τους υπολογισμούς τους δεν ήταν μόνο τα βίντεο που δημοσιεύτηκαν τα επόμενα εικοσιτετράωρα της δολοφονίας ή οι μαρτυρίες αυτόπτων μαρτύρων. Ήταν η μαζική απάντηση που δόθηκε στο δρόμο από το κίνημα, από τις ΛΟΑΤΚΙ οργανώσεις, από την αριστερά, που πέρα από το προφανές αίτημα του να καταδικαστούν οι ένοχοι, δεν άφησε το θέμα να ξεχαστεί και, πιο σημαντικά, έφερε στην επιφάνεια και μία «άλλη» ατζέντα ζητημάτων: αυτά του σεξισμού και των ομοφοβικών επιθέσεων. Ο Ζακ ήταν ακτιβιστής της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και κανείς δεν μπορεί να αποσιωπήσει αυτήν του την ιδιότητα ή/και τα σκληρά βιώματα ομοφοβικών επιθέσεων που είχε στο παρελθόν, όταν καταπιάνεται με τα όσα τραγικά συνέβησαν στην Γλάδστωνος. Όπως και να’ χει, το γεγονός ότι ήταν ένας γνωστός ακτιβιστής των κοινωνικών κινημάτων, γκέι και οροθετικός που δολοφονήθηκε μέρα μεσημέρι με αυτόν το βάναυσο τρόπο, «φώτισε» τη

δολοφονία με διαφορετικό τρόπο και της έδωσε άλλες διαστάσεις, πολιτικά και κοινωνικά. Οι ομοφοβικές και σεξιστικές επιθέσεις αποτελούν αναπόσπαστη «εμπειρία» για την καθημερινότητα των γκέι, των λεσβιών, των τρανς και γενικώς της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Στις απαντήσεις που δόθηκαν με μαζικό τρόπο στο δρόμο επιχείρησαν να αναδείξουν τη δολοφονική βιαιότητα της αυτοδικίας, τη βιαιότητα της κρατικής καταστολής, τον άθλιο ρόλο των ΜΜΕ αλλά και τη σκληρή πραγματικότητα των σεξιστικών-ομοφοβικών επιθέσεων. Σε αυτές τις απαντήσεις, με δύο πολύ μαζικές διαδηλώσεις, πρωταγωνίστησαν οι οργανώσεις της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, κάνοντας πολιτική στο δρόμο, αποδεικνύοντας ότι ένα σημαντικό τμήμα της κοινότητας είναι πιο πολιτικοποιημένο, πιο ριζοσπαστικό και δεν περιορίζεται στα ετήσια pride. Δυστυχώς, τα αντανακλαστικά των οργανώσεων της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής αριστεράς ήταν κατώτερα των περιστάσεων. Η καταρχήν επιλογή μίας (μικρής) πορείας μονάχα των οργανώσεων της Αριστεράς, πέρα από την προφανή έλλειψη συντονισμού με την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, δεν βοήθησε καθόλουσε μία κατεύθυνση συντονισμού, κοινής οργάνωσης των κινηματικών απαντήσεων, μαζικοποίησης και πολιτικοποίησης των διαδηλώσεων. Το αντανακλαστικό που έδειξε η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, ζητώντας δικαιοσύνη για τον Ζακ, να ανοίξει και το ζήτημα της δικής τους σκληρής καθημερινότητας είναι σημαντικό βήμα. Ο υπερθεματισμός γύρω από τα ζητήματα του σεξισμού και της ομοφοβίας είναι κατανοητός σε αυτό το πλαίσιο, αλλά εμπεριέχει έναν κίνδυνο αποπροσανατολισμού από την εικόνα ενός ταξικού αντιπάλου που δε στοχοποιεί μόνο τους/τις ΛΟΑΤΚΙ αλλά κάθε «διαφορετικό» κι «αντίπαλο», έχοντας στην υπηρεσία του τους μηχανισμούς του κράτους, του παρακράτους, της «δικαιοσύνης», των ΜΜΕ. Ο ίδιος κίνδυνος εμφανίζεται και αντίστροφα σε ένα τμήμα της Αριστεράς, που υποτιμά το σεξισμό και την ομοφοβία.

Ανάγκη κοινής δράσης

Ωστόσο, μόνο η κοινή και συντονισμένη δράση των ΛΟΑΤΚΙ οργανώσεων και των οργανώσεων της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής αριστεράς έχει τη δυνατότητα καταρχήν να απευθυνθεί σε πολύ μαζικότερα ακροατήρια, αναδεικνύοντας όλη την «ατζέντα» σε όλους/ες τους/ις αγωνιστές/τριες των κοινωνικών κινημάτων, των σωματείων, των συλλογικοτήτων γειτονιάς, των αντιφασιστικών πρωτοβουλιών, των φοιτητικών συλλόγων. Αυτό, είναι ιδιαίτερα κρίσιμο και για τη δικαστική έκβαση της υπόθεσης, καθώς η αλληλεγγύη του κόσμου έξω από τις δικαστικές αίθουσες και η πολιτική-κοινωνική πίεση που θα ασκηθεί για να καταδικαστούν οι ένοχοι μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο, πόσο μάλλον όταν όλοι και όλες γνωρίζουμε το ρόλο της αστικής δικαιοσύνης. Με αυτόν τρόπο μπορούν να χτιστούν και σχέσεις μεγαλύτερης πολιτικής εμπιστοσύνης αλλά και αλληλεγγύης μεταξύ των ακτιβιστών/τριών των ΛΟΑΤΚΙ οργανώσεων, των οργανώσεων της Αριστεράς αλλά και ευρύτερα των κινημάτων. Επίσης, αυτή είναι και η προϋπόθεση για την οικοδόμηση ενός «τείχους προστασίας» στο δρόμο, στις γειτονιές μας, στους χώρους δουλειάς απέναντι στον κοινωνικό κανιβαλισμό, την κρατική καταστολή, το σεξισμό και την ομοφοβία.

Σε αυτό το κλίμα, μέλη της φασιστικής οργάνωσης «Générationidentitaire» επιτέθηκαν στα κεντρικά γραφεία της «SOS mediterranee», της ΜΚΟ που ναυλώνει το Aquarius, μια μέρα μετά την κινητοποίηση που απαιτούσε να δοθεί νέα σημαία στο διασωστικό πλοίο. Σε αυτήν την περίπτωση το «όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί» ταιριάζει γάντι, με τις κυβερνήσεις και τους ακροδεξιούς να συντονίζονται σε κοινό αγώνα ενάντια στις «ύποπτες» ΜΚΟ που σώζουν ζωές. Η κυβέρνηση σου απαγορεύει να συνεχίσεις να πλέεις, κι όταν διαμαρτυρηθείς οι φασίστες την πέφτουν στα γραφεία σου…

μικρά αντιρατσιστικά

Του Χρήστου Σταυρακάκη

«Ζούγκλα», «ντροπιαστικό», «σοκαριστικό και αποτρόπαιο», «Εχω δει πολλά καμπ στον κόσμο, αλλά αυτό είναι ό,τι χειρότερο αντίκρισα στη ζωή μου». Αυτά για την Μόρια. Δεν τα είπε νεαρόςάπειρος ακτιβιστής, δεν τα είπε «αριστεριστής» αντίπαλος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, τα είπε ο νέος Γενικός Γραμματέας της Διεθνούς Αμνηστίας, ΚούμιΝαϊντού. Πολλά έκανε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για τα οποία θα έπρεπε να ντρέπεται να πουλά «αντιρατσισμό», αλλά το έγκλημα στη Μόρια είναι το απόλυτο «κατηγορώ». Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με δύο διαφορετικές πηγές των NewYorkTimes, ήταν πρόταση της Κομισιόν να διατηρούνται οι συνθήκες στη Μόρια σε χαμηλά επίπεδα ώστε να λειτουργούν «αποτρεπτικά»...

Η ομιχλώδης ξενοφοβική «Παγχιακή Επιτροπή Αγώνα», παρουσίασε 1.200 υπογραφές «γονέων» (τη «σύνθεση» αμφισβητεί ο διευθυντήςΠρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης), με τη μορφή εξωδίκου που στρέφεται ενάντια στην παρουσία προσφυγόπουλων στα σχολεία της Χίου. Πέρα από τις αντιδράσεις των διευθυντών που ισχυρίστηκαν ότι το πρόγραμμα θα ξεκινήσει κανονικά, εξαιρετική σημασία έχει η απάντηση του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών που εκφράζει τη στήριξή του στη δημιουργία δομών εκπαίδευσης για πρόσφυγες αλλά και του Νομαρχιακού Τμήματος της ΑΔΕΔΥ. Θα χρειαστεί πλατιά κινητοποίηση αλληλεγγύης για να μην περάσει το ξενοφοβικό μίσος απέναντι στα μικρά παιδιά…

Το ερευνητικό κέντρο Forensic Architecture, διενέργησε τεχνική έρευνα του υλικού της δικογραφίας της δολοφονίας Φύσσα, μετά από κλήση της οικογένειας του Παύλου και των δικηγόρων πολιτικής αγωγής. Μετά από μια εξαιρετική εργασία, το κέντρο μπόρεσε να διαμορφώσει το ακριβές χρονοδιάγραμμα της δολοφονίας και την θέση του θύματος, των δράστεων και της αστυνομίας σε κάθε φάση. Η ενδελεχής μελέτη υπάρχει διαθέσιμη σε βίντεο 43 λεπτών (και σε αναφορά 49 σελίδων). Επιβεβαιώνει την οργανωμένη φύση της επίθεσης, αλλά φέρνει και νέα στοιχεία για την «αδράνεια» (;) των αστυνομικών δυνάμεων που ήταν παρούσες…

10 οκτωβρη 2018

αντισεξισμοσ

17

Ένας χρόνος από το #Metoo, ενάντια στη συστημική υποκρισία

Ένα ριζοσπαστικό φεμινιστικό κίνημα έχει γεννηθεί διεθνώς Της Κατερίνας Σεργίδου

Φ

έτος κλείνει ένας χρόνος από το ξέσπασμα του κινήματος #Metoo, του κινήματος που με δύο λέξεις και ένα hastag (και εγώ) ενέπνευσε εκατοντάδες χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο να βγουν στο δρόμο και να εκφράσουν την οργή τους ενάντια στη σεξιστική βία και τις πατριαρχικές αντιλήψεις. Λόγω αυτής της επετείου και με αφορμή το Nόμπελ Eιρήνης που δόθηκε στην Νάντια Μουράντ, μια ιρακινή γυναίκα που βίωσε τη χειρότερη βία ως σεξουαλική σκλάβα του ISIS, τα συστημικά ΜΜΕ, δεν έχασαν ευκαιρία να προβάλουν το «αντισεξιστικό» τους πρόσωπο και να καταγγείλουν τη σεξιστική βία. Πρόκειται για τους ίδιους δημοσιογραφικούς ομίλους, που εξευτελίζουν το σώμα της γυναίκας μέσα από τις διαφημίσεις και τα φρικιαστικά σόου τύπου topmodel, που υποστηρίζουν τον πόλεμο ενάντια «στην

τρομοκρατία» και τα εγκλήματα που οδηγούν χιλιάδες πρόσφυγες να φύγουν από τις βομβαρδισμένες χώρες τους. Να θυμίσουμε ότι η καμπάνια metoo ξεκίνησε όταν η ηθοποιός Αλίσα Μιλάνο δημοσιοποίησε τα περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης που υπέστη από τον διάσημο σκηνοθέτη Χάρβει Γουίνστιν. Η δημοσιοποίηση της ιστορίας της οδήγησε πολλές διάσημες γυναίκες της σόου μπιζ, ιδιαίτερα του Χόλυγουντ, να καταγγείλουν αντίστοιχα περιστατικά που υπέστησαν όχι μόνο από τον ίδιο τον Γουίνστιν αλλά και από άλλους, πλούσιους και διάσημους λευκούς άνδρες. Αυτή η πράξη, γρήγορα πέρασε από τον κόσμο των διασημοτήτων στην κοινωνία των απλών ανθρώπων. Χιλιάδες γυναίκες, πρώτα στην Αμερική και μετά σε άλλες χώρες του κόσμου, έκαναν το σύνθημα δικό τους καταγγέλλοντας τη σεξιστική βία που υφίστανται στο σπίτι, στο δρόμο, στη δουλειά. Το κίνημα γρήγορα εμποτίστηκε με την οργή που προκάλεσε η εκλογή του Τραμπ, ενός ακραία νεοφιλελεύθερου, λευκού μισογύνη στην

προεδρία των ΗΠΑ. Η κραυγή metoo συνάντησε μια άλλη κραυγή, στην Αργεντινή και την Ισπανία, «Και γω σε πιστεύω αδερφή» που μας επιτρέπει να κάνουμε λόγο για τη γέννηση ενός γενναίου φεμινιστικού κινήματος, αποφασισμένου να δηλώσει «καμία ανοχή» στο σεξισμό. Φέτος η συζήτηση πυροδοτήθηκε εκ νέου στην Αμερική μετά την καταγγελία της Κριστίν Μπλέιζιν Φορντ για το περιστατικό σεξουαλικής κακοποίησης που υπέστη όταν ήταν έφηβη από τον Μπρετ Κάβανο (βλ. παρακάτω). Χιλιάδες γυναίκες με αφορμή αυτή τη νέα υπόθεση κακοποίησης βγήκαν στους δρόμους, εκφράζοντας για άλλη μια φορά την αλληλεγγύη τους. Είναι γεγονός πως τόσο τα ΜΜΕ σε διεθνές επίπεδο όσο και οι δυνάμεις των Δημοκρατικών στην Αμερική, προβάλλουν μια «λαμπερή» mainstream εκδοχή του κινήματος metoo. Το στοίχημα όμως είναι να πάμε πέρα από αυτό. Να περάσουμε από τις διασημότητες στις άγνωστες γυναίκες. Πράγματι ήταν οι επιτυχημένες γυναίκες που πρώτες βρήκαν

το θάρρος να μιλήσουν, αναδεικνύοντας μια άλλη πλευρά του σεξισμού. Αυτήν που συνοδεύεται από την εξουσία του χρήματος και της δόξας. Τι γίνεται όμως με τα εκατομμύρια φτωχών, εργαζόμενων ή άνεργων γυναικών που υφίστανται σιωπηρά την βία; Ίσως θα πρέπει να θυμηθούμε, ότι το metoo δεν ξεκίνησε από την Αλίσα Μιλάνο, αλλά από την μαύρη Ταράνα Μπερκ, μια κακοποιημένη γυναίκα που ζούσε στο Μπρονξ και που ήδη από το 2006 αθόρυβα προσέφερε την υποστήριξη της σε φτωχές κακοποιημένες γυναίκες. Η δύναμη του κινήματος βρίσκεται στον δρόμο, και θα κριθεί από την ικανότητά του να ρίξει φως σε κάθε σκοτεινή μεριά αυτού του πλανήτη, όπου οι άγνωστες γυναίκες κακοποιούνται, δολοφονούνται, διασύρονται. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι φεμινιστικές συλλογικότητες στην Ισπανία, πήραν απόφαση για νέα γυναικεία απεργία στις 8 Μάρτη. Στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, οι γυναίκες στις ΗΠΑ, διαδηλώνουν ενάντια στον Κάβανο. Ας φωνάξουμε metoo μαζί τους.

Μαζικά στους δρόμους των ΗΠΑ ενάντια στον Κάβανο

Αποφασιστικά στο πλευρό των θυμάτων σεξουαλικής παρενόχλησης Της Κατερίνας Καλλέργη

Μ

ετά την ψήφιση του Μπρετ Κάβανο για τη θέση του Ανώτατου Δικαστή (με τις λιγότερες ψήφους που έχει πάρει ποτέ υποψήφιος, οριακή πλειοψηφία 50 έναντι 48), το ποσοστό των Ανώτατων Δικαστών στις ΗΠΑ που έχουν κατηγορηθεί για σεξουαλική παρενόχληση έφτασε στο 22%. Ο Μπρετ Κάβανο είναι η τελευταία προσθήκη σε μια σειρά «σπουδαίων» λευκών αντρών που κατηγορούνται για σεξουαλική παρενόχληση. Η Κριστίν Μπλάσυ Φορντ ήταν η πρώτη που κατήγγειλε πως όταν ήταν 15 χρονών έπεσε θύμα απόπειρας βιασμού από τον 17χρονο τότε Μπρετ Κάβανο. Μετά ακολούθησαν και άλλες δυο γυναίκες, η Ντέμπορα Ραμίρεζ -συμφοιτήτρια του στο Γέιλ- και η Τζούλι Σβέτνικ. Από τότε που έγινε η πρώτη καταγγελία, πολλοί συγκρίνουν την υπόθεση με την υπόθεση της Αννίτα Χιλ, που το 1991 κατήγγειλε τον Ανώτατο Δικαστή Κλάρενς Τόμας για σεξουαλική παρενόχληση. Όπως και τότε, έτσι και σήμερα, η αντίδραση των συντηρητικών είναι τουλάχιστον αναμενόμενη. Κατηγορούν την Φορντ ότι είναι δάκτυλος των Δημοκρατικών και ότι η ιστορία της είναι πλαστή για να βλάψει την καριέρα του Κάβανο, ότι αυτό που συνέβη δεν ήταν απόπειρα βιασμού αλλά ένα «παιχνίδι» μεταξύ δύο εφήβων και πως απλά ζητάει «την

στιγμή της» και δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας, όπως η Αννίτα Χιλ. Ξεχνάνε όμως ότι τα δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας για την Χιλ σήμαιναν τον δημόσιο εξευτελισμό της, την αντιμετώπισή της ως ψεύτρα και την μέχρι και σήμερα στοχοποίηση της. Μάλιστα τον Μάρτιο του 1992 κυκλοφόρησε ένα άρθρο του Ντέιβιντ Μπροκ που αναφερόταν στην Χιλ ως «λίγο νοστιμούλα αλλά και λίγο τσούλα». Ο ίδιος αργότερα έβγαλε και βιβλίο με τίτλο «Η Αληθινή Αννίτα Χιλ». Όμως, παρά τον θεσμικό ή και τον καθημερινό σεξισμό που συνεχίζει να υφίσταται, έχουν αλλάξει πολλά πράγματα από το 1991. Και το βασικό είναι πως σήμερα οι τρεις γυναίκες που κατήγγειλαν τον Μπρετ Κάβανο βρήκαν δίπλα τους ένα μαζικό και αποφασισμένο κίνημα γυναικών. Διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες διοργανώθηκαν στις περισσότερες πόλεις των ΗΠΑ. Χιλιάδες γυναίκες βρέθηκαν στην Νέα Υόρκη και στην Ουάσινγκτον να φωνάξουν «Εμείς πιστεύουμε τα θύματα» «Στοπ στον Κάβανο». Στην Βοστώνη, στο Πόρτλαντ, στις Συρακούσες, στο Μάντισον, στο Κέμπριτζ, στην Μασαχουσέτη και σε άλλες πόλεις εκατοντάδες γυναίκες δήλωσαν την υποστήριξή τους στις τρεις γυναίκες που βρήκαν το θάρρος να καταγγείλουν τον Κάβανο για σεξουαλική παρενόχληση. Διαμαρτυρίες έγιναν και έξω από campus Πανεπιστημίων όπως το Χάρβαρντ και το Πανεπιστήμιο Συρακουσών, όπου οι φοιτήτριες δήλωσαν πως η παρενόχληση στα campus είναι μια καθημερινότητα για αυτές και

απαιτούν να σταματήσει. Οι πορείες διοργανώθηκαν από την Πορεία Γυναικών, από φεμινιστικές και λοατκι+ οργανώσεις, ενώ πολύ μεγάλη ήταν και η καμπάνια της αριστερής οργάνωσης International Socialist Organization για το ζήτημα. Σωματεία και συνδικάτα όπως η Ένωση Εκπαιδευτικών του Σηάτλ, το Σωματείο Νοσηλευτριών, η Παναμερικανική Ένωση Καθηγητών και Δασκάλων, η Οργάνωση Μαύρων Εργαζόμενων Γυναικών κ.ά έβγαλαν ψηφίσματα υπέρ των θυμάτων σεξουαλικής παρενόχλησης και συμμετείχαν στην πορεία. Στα κοινωνικά δίκτυα κυκλοφόρησαν ευρέως δύο χάσταγκ, το #kana-nope (#κάβανο-όχι) και το #whyIdidn’treport (#γιατί δεν κατήγγειλα) κάτω από το οποίο οι γυναίκες εξηγούσαν τους εκατοντάδες λόγους για τους οποίους ένα θύμα δεν καταγγέλλει τον βιασμό ή/και την σεξουαλική του παρενόχληση. Όμως, το γεγονός πως κατηγορείται για σεξουαλική παρενόχληση και απόπειρα βιασμού δεν είναι ο μόνος λόγος που ο κόσμος βρέθηκε στους δρόμους για να εμποδίσει την ψήφιση του Κάβανο. Ο Μπρετ Κάβανο, Ρεπουμπλικάνος, είναι γνωστός για τις συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες απόψεις του. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι «το αγαπημένο παιδί του Τραμπ»: ρατσιστής, μισογύνης, πολέμιος των εκτρώσεων, των εργατικών δικαιωμάτων. Η εναντίωση σε αυτές τις πολιτικές ήταν έντονο στοιχείο στις διαμαρτυρίες εναντίον του. Ο ίδιος ο Τραμπ έτρεξε να τον υπερα-

σπιστεί λέγοντας ότι «του φαίνεται πολύ καλός άνθρωπος για να είναι ένοχος» και ότι τα μεγαλύτερα θύματα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι… άντρες των οποίων οι ζωές καταστρέφονται «άδικα»: «Μπορεί να είσαι τέλειος σε όλη σου την ζωή και μια ψευδής κατηγορία να σε καταστρέψει» δήλωσε σε συνέντευξη Τύπου. Ταυτόχρονα ο αστικός Τύπος και τα ΜΜΕ επιτέθηκαν στις τρεις γυναίκες κατηγορώντας τες ως ψεύτρες, «βαλτές από τους Δημοκρατικούς», γεμάτες μίσος και εκδικητικές, ενώ μεγάλη ήταν η κρατική καταστολή στις περισσότερες πορείες. Πάνω από 300 γυναίκες συνελήφθησαν σε όλες τις πορείες ενώ παρατηρήθηκαν και πολλά φαινόμενα αστυνομικής βίας. Όλα αυτά όμως δεν κατάφεραν να εμποδίσουν ένα οργισμένο κύμα γυναικών να βγει στον δρόμο και να διεκδικήσει δικαιοσύνη. Αντλώντας έμπνευση και δυναμισμό από τις Πορείες Γυναικών, από τις διαδηλώσεις στις 8 Μάρτη, από τους αγώνες για την υπεράσπιση στο δικαίωμα της έκτρωσης, αυτές οι γυναίκες βρέθηκαν στον δρόμο δομώντας το σύγχρονο φεμινιστικό κίνημα. Με ταξικά και αντιρατσιστικά προτάγματα, θέτοντας στο στόχαστρο την γενικότερη κεντρική πολιτική των ΗΠΑ, κατάφεραν να συνδέσουν τον αγώνα τους με τους αγώνες ενάντια στην πολιτική του Τραμπ. Μπορεί αν μην κατάφεραν να εμποδίσουν την εκλογή του Κάβανο, όμως άνοιξαν τον δρόμο για επόμενους αγώνες και για επερχόμενες νίκες.

18

ΔΙΕΘΝΗ

10 ΟΚΤΩΒΡΗ 2018

Παλαιστίνη Έχουµε φτάσει στον Οκτώβρη και η Γάζα επιµένει να αντιστέκεται και χιλιάδες Παλαιστίνιοι να διαδηλώνουν κάθε βδοµάδα στο «φράχτη» που έχει υψώσει το Ισραήλ. Μάλιστα η συµµετοχή στην τελευταία Πορεία της Επιστροφής ήταν από τις µεγαλύτερες από την αρχή των κινητοποιήσεων τον περασµένο Μάρτη. Σε αυτή ο ισραηλινός στρατός δολοφόνησε ένα 12χρονο κι ένα 14χρονο διαδηλωτή. Η καταστολή των διαδηλώσεων µετράει ως τώρα τουλάχιστον 193 νεκρούς και 21.200 τραυµατίες, αλλά οι Παλαιστίνοι δεν λυγίζουν. Ενώ στις 1 Οκτώβρη, οργανώθηκε µια «γενική απεργία» των Παλαιστινίων ενάντια στη νέα ρατσιστική νοµοθεσία του Ισραήλ. Ως δράση ήταν κυρίως συµβολική (δεν έχει σοβαρό αντίκτυπο στο Ισραήλ). Αλλά θεωρείται η πρώτη κοινή κινητοποίηση όλων των Παλαιστινίων, σε όλη την ιστορική Παλαιστίνη (και τα «εδάφη του ’48» και τα «εδάφη του ’67») για πρώτη φορά µετά την Νάκµπα, που δείχνει ότι η προσπάθεια κατακερµατισµού και διαίρεσής τους έχει αποτύχει οικτρά…

Πίσω και πέρα από το «δράµα» της έντασ Η Λέγκα, ο Μπάνον, και τέσσερα σηµεία για το οικονοµικό «ντέρµπι ντ’ Ιτάλια» Του Γιάννη Νικολόπουλου

«Σ

ε έξι µήνες, η Ευρώπη δεν θα είναι αυτή που είναι». Τάδε έφα Λουίτζι Ντι Μάιο. Σε έξι µήνες; Τι θα συµβεί σε έξι µήνες; Σε έξι µήνες ξεκινά η επίσηµη προεκλογική περίοδος για τις ευρωεκλογές. Η ανεπίσηµη,ειδικά στην Ιταλία έχει ξεκινήσει ήδη και µάλλον υπό αυτό το πρίσµα θα πρέπει να αξιολογηθεί η... σύγκρουση Ρώµης - Βρυξελλών για τον προϋπολογισµό. Στο πλαίσιο αυτό,ο ηγετίσκος των Πέντε Αστέρων έχει δει τον «πολύ» Στιβ Μπάνον, πρώην τραπεζίτη της Γκόλντµαν Σακς, ιδρυτή του δικτύου ακροδεξιάς, χολερικής φεηκνιουζγραφίας Μπράιτµπαρτ και πάλαι ποτέ εξ απορρήτων του Ντόναλντ Τραµπ, ουσιαστικά να τον φτύνει κατάµουτρα στην προσπάθεια του λεγόµενου Movement που συντονίζει ο αµερικανός πολυεκατοµµυριούχος προκειµένου οι ακροδεξιές πολιτικές δυνάµεις της Ευρώπης να σχηµατίσουν το «αντισυστηµικό» µέτωπο που θα κατέβει συσπειρωµένο (;) στις ευρωεκλογές µε στόχο να «αποξηράνει το έλος των Βρυξελλών».Στις 22 Σεπτεµβρίου ο Μπάνον παραβρέθηκε και χαιρέτισε στη σχετική εκδήλωση του ανοικτά νεοφασιστικού, µουσολινικού κόµµατος Φρατέλι ντ’ Ιτάλια (Αδέρφια της Ιταλίας) και της ηγέτιδάς του, Τζιόρτζια Μελόνι, που ας θυµηθούµε ότι κόντεψε να βρεθεί µε το υπουργείο Άµυνας της σηµερινής ιταλικής κυβέρνησης, έπειτα από αρχική πρόταση του Ματέο Σαλβίνι, που κόλλησε στις διαπραγµατεύσεις για την αντιµεταναστευτική ατζέντα και τα ευρωπαϊκά κονδύλια. Ο Μπάνον επιθυµεί διακαώς µια συνεργασία, µια συµπόρευση ανάµεσα στη Λέγκα του Σαλβίνι και τα Φρατέλι της Μελόνι και δεν το έχει κρύψει. Στην Ιταλία, έχουν κρεµάσει ήδη κουδούνια στο τρίγωνο που διαµορφώνεται - ο Μπάνον είναι ο πλούσιος «θείος από το Αµέρικα» που θέλει να προικίσει τον αρραβώνα των καθόλα πρόθυµων και κολακευµένων «νέων και µοιραίων» Σαλβίνι και Μελόνι, ενόψει των ευρωεκλογών, κατάσταση που έχει προκαλέσει πολιτικό εκνευρισµό στον Ντι Μάιο και τα Πέντε Αστέρια.

Και κάπως έτσι, φτάσαµε στο ψυχροπολεµικό κλίµα ανάµεσα στην κυβέρνηση της Ρώµης και την Κοµισιόν στις Βρυξέλλες. Στις 15 Οκτωβρίου, κρίνεται , για να µιλήσουµε µε όρους κάλτσιο, το οικονοµικό «ντέρµπι ντ’ Ιτάλια» - είναι η ηµεροµηνία που η Κοµισιόν παραλαµβάνει και εγκρίνει όλους τους προϋπολογισµούς των κρατών - µελών. Έως τότε, γινόµαστε µάρτυρες µιας διελκυστίνδας αιχµηρών δηλώσεων και εµπρηστικών ανακοινώσεων ανάµεσα στις Βρυξέλλες και τη Ρώµη, σχετικά µε τα επιτρεπτά ποσοστιαία όρια του ελλείµµατος της γειτονικής χώρας, στο προσχέδιο του προϋπολογισµού του 2019, που για δεύτερη φορά µέσα σε µία χρονιά, προκαλούν αχρείαστο ψυχόδραµα στις περιβόητες αγορές και την ευρωζωνική Ευρώπη. Η πρώτη ήταν την εποχή της «ακυβερνησίας» και του ηµιπροεδρικού βέτο Ματαρέλα στον διορισµό ως υπουργού Οικονοµικών, του «ευρωσκεπτικιστή» Σαβόνα. Όλοι θυµόµαστε πως έληξε αυτή η...κρίση. Η δεύτερη είναι αυτή που διαδραµατίζεται τις τελευταίες εβδοµάδες και ενώ η επιστολογραφία προς τις Βρυξέλλες και οι δηµόσιες τοποθετήσεις του υπουργού Οικονοµικών, Τζοβάνι Τρία, ο οποίος έχει απειλήσει και µε παραίτηση στην περίπτωση που δεν θα υπάρξει «έντιµος συµβιβασµός» µε την Κοµισιόν, προδιαγράφουν µια νέα kolotoumba-αν φυσικά µπορεί να χαρακτηριστεί έτσι µια ούτως ή άλλως επαµφοτερίζουσα στάση της ιταλικής κυβέρνησης. Ας πάρουµε τα πράγµατα µε τη σειρά, µπας και ξεδιαλύνουµε το τι πραγµατικά συµβαίνει στη γειτονική χώρα και

τι µέλλει γενέσθαι έως τις 15 Οκτωβρίου.

1ον. Η Ιταλία είναι η µόνη χώρα που έχει υιοθετήσει το Σύµφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης καθώς και τον κανόνα της κατάθεσης απολύτως ισοσκελισµένων προϋπολογισµών µε ψήφιση συνταγµατικού νόµου, συµπληρωµατικού του Συντάγµατός της και καθιερώνοντας το καινοφανές ενός οικονοµικού συνταγµατισµού, ανώτερου των άλλων εσωτερικών κανόνων της αστικής και φιλελεύθερης δηµοκρατίας. Η ψήφιση έγινε τον Απρίλιο του 2012 από την βουλή έπειτα από πρόταση της τότε κυβέρνησης του τραπεζίτη Μάριο Μόντι. Ο Μόντι είχε βρει έτοιµο το συνταγµατικό νοµοσχέδιο από τον Μπερλουσκόνι, που κατά τα άλλα µετά την πτώση της κυβέρνησής του δήλωνε... ευρωσκεπτικιστής. Τον περασµένο Αύγουστο, ο ηγετίσκος του Κινήµατος Πέντε Αστέρων και υπουργός ταυτόχρονα Εργασίας και Βιοµηχανικής Ανάπτυξης (!) - σαν να λέµε υπουργός.... κατάργησης της ταξικής πάλης - Λουίτζι Ντι Μάιο τόνιζε σε δηλώσεις του ότι «πρόθεση της κυβέρνησης µας είναι η αναθεώρηση του συντάγµατος και η κατάργηση του κανόνα για ισοσκελισµένους προϋπολογισµούς και τήρηση των ευρωπαϊκών συµφώνων. Θα τα καταργήσουµε για να εφαρµόσουµε την οικονοµική και αναπτυξιακή µας πολιτική (Reuters. 10.8.2018). Την περασµένη Τρίτη, 2 Οκτωβρίου, ο Ντι Μάιο παρουσίασε εκ µέρους των Πέντε Αστέρων τις προτάσεις του «κινήµατος» για τη συνταγµατική αναθεώρηση, που περιορίζονται στην αναδιάταξη των εκλογικών περιφερειών και την µείωση του αριθµού των βουλευτών, µε γεωγραφικά

κριτήρια που αν εφαρµοστούν, δείχνουν να ευνοούν σκανδαλωδώς τον σηµερινό, κυβερνητικό συνασπισµό. Ούτε λέξη για το Σύµφωνο Σταθερότητας και τους ισοσκελισµένους προϋπολογισµούς! Οπότε τίθεται το ερώτηµα : Αν ένας προϋπολογισµός προτείνεται δήθεν κόντρα στις βουλήσεις του «ευρωιερατείου» µπορεί να προτείνεται και να ψηφίζεται και κόντρα στο Σύνταγµα της ίδιας χώρας; 2ον. Το Σύµφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης της ΕΕ (έως 3% έλλειµµα και έως 60% χρέος επί του ΑΕΠ) έχει παραβιαστεί συστηµατικά από όλες τις χώρες της ευρωζώνης (για να περιοριστούµε στη ζώνη του ευρώ), µε πρωτεργάτριες την Γαλλία και την Γερµανία. Θα µπορούσαµε να ισχυριστούµε ότι είναι νεκρό γράµµα, κατ ΄ουσίαν. Οµως για...νεκρό γράµµα έχει ιδιότητες ζόµπι καθώς συνεχίζει να παράγει δυσµενή, ταξικά αποτελέσµατα και αποτελεί τον βασικό µοχλό επιβολής της λιτότητας και της κατασταλτικής, πολιτικής και οικονοµικής, επιτήρησης των εργαζοµένων. Για παράδειγµα, στην Ιταλία, η διά νόµου και προϋπολογισµού δέσµευση της προηγούµενης κυβέρνησης Τζεντιλόνι ότι το έλλειµµα δεν θα ξεπερνά το 1% επειδή και η «ανάπτυξη» δεν ξεπερνά το 1% (2017-2018), οδήγησε σε σειρά µέτρων στο ασφαλιστικό σύστηµα και την αγορά ανεργίας και κυλιόµενης υποαπασχόλησης, προκειµένου ο λογαριασµός της προσαρµογής και της συγκράτησης του ελλείµµατος να πέσει στους ώµους των εργαζοµένων. Σήµερα,Σαλβίνι και Ντι Μάιο υπόσχονται στο προσχέδιο του προϋπολογισµού πως όταν έρθει η ανάπτυξη του 1,5% µέσα στο 2019 - µονοµερώς ο Τρία έχει ρίξει τον πήχη των προσδοκιών, στο 1,2% - τότε θα εφαρµοστεί η «γκάµα» των «φιλολαϊκών» µέτρων σε βάθος τριετίας, όπως το πάγωµα και όχι η µείωση του ΦΠΑ ή η θέσπιση του ελάχιστου, εγγυηµένου εισοδήµατος, το οποίο όµως θα σβήσει από τον χάρτη σειρά άλλων κοινωνικών και ασφαλιστικών επιδοµάτων. Με απλά λόγια, δηλαδή, ο πεθαµένος βάτραχος της ιταλικής οικονοµίας (µέση ετήσια ύφεση 3,7% την τελευταία δεκαετία) αφού υποστεί το ηλεκτροσόκ ανάνηψης του 1,5%, πρώτα θα περάσει τον σκορπιό της ανάταξης του ιταλικού κεφαλαίου απέναντι στο ποτάµι και αν ο σκορπιός δεν τον χτυπήσει µε το κεντρί του, τότε θα δουν και οι εργαζόµενοι ψίχου-

διεθνη

10 οκτωβρη 2018

19

ΗΠΑ

Ιταλία

Η καταδίκη αστυνομικού για τη δολοφονία μαύρου στο Σικάγο, μετά από μήνες κινητοποιήσεων, πανηγυρίστηκε δίκαια ως μεγάλη και πρωτοφανής νίκη από το κίνημα Black Lives Matter και την Αριστερά. Παρόμοια καταδίκη έχει να υπάρξει εδώ και πολλές δεκαετίες. Αλλά την ίδια ώρα, λειτουργεί ως πικρή υπενθύμιση ότι η στοιχειώδης, αυτονόητη δικαιοσύνη αποτελεί «πρωτοφανή» εδώ και δεκαετίες νίκη για την μαύρη κοινότητα στις ΗΠΑ που μετρά έναν νέο δολοφονημένο από μπάτσους κάθε μέρα επί χρόνια ολόκληρα…

Ο δήμαρχος του Ριάτσε, Ντομένικο Λουκάνο, βρίσκεται στο στόχαστρο της ιταλικής Δικαιοσύνης.Οι κατηγορίες αφορούν την απευθείας ανάθεση του καθαρισμού της παραλίας σε συνεταιρισμό μεταναστών και την τέλεση «εικονικών πολιτικών γάμων» για να αποκτήσουν κάποιοι μετανάστες άδεια παραμονής. Στο κατηγορητήριο δεν υπάρχει κάποιο οικονομικό αδίκημα, ούτε προκύπτει όφελος για τον ίδιο. Ο Λουκάνο είναι γνωστός υπέρμαχος της πλήρους ένταξης των μεταναστών στις τοπικές κοινωνίες με πλούσια δράση για πολλά χρόνια. Ο ίδιος ο Σαλβίνι έσπευσε να πολιτικοποιήσει τη δίωξη, αναφερόμενος στους «πρωταθλητές της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης». «Βρίσκομαι σε κατ’ οίκον περιορισμό λόγω αδικήματος ανθρωπιάς» δήλωσε ο Λουκάνο, για την οποία έγινε μεγάλη διαδήλωση αλληλεγγύης....

σης μεταξύ Ιταλίας και ΕΕ Η αλήθεια για την οικονομική πολιτική των κυβερνητικών εταίρων λα στο τραπέζι τους, από την πίτα που θα (θα και αν...) μεγαλώσει. Αν σας θυμίζουν κάτι αυτά τα επιχειρήματα, έχετε δίκιο - τα ΄χει χρησιμοποιήσει πολλάκις και ο Αλέξης Τσίπρας : Να ΄ρθει η ανάπτυξη και μετά μιλάμε για κάποια ανακουφιστικά και μόνο μέτρα.

3ον. Η Λέγκα του Σαλβίνι έχει κερδίσει ήδη στη μάχη των αντιμεταναστευτικών μέτρων και εντυπώσεων με τους λεονταρισμούς της και την τοξική πολιτική ατζέντα της, όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις όπου η πάλαι ποτέ αυτονομιστική οργάνωση του Βορρά, πριμοδοτείται ως δύναμη υπεράσπισης της «ιταλικότητας» στον Νότο. Οι τελευταίες μάλιστα αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και το κυνήγι μαγισσών που έχει εξαπολυθεί και στην Ιταλία εναντίον ακόμη και δημάρχων για την περίθαλψη και τη στέγαση μεταναστών ευνοούν προκλητικά και άθλια το ακροδεξιό μίσος της Λέγκας. Μια υποχώρηση στα δημοσιονομικά - η μισή κωλοτούμπα έχει γίνει ήδη από τον Τρία που αναθεώρησε μόνος του (!) την πρόβλεψη για έλλειμα το 2020 και 2021 με «αυτοπεριορισμό» στο 1,8 - δεν θα είναι προς θάνατον για τον Σαλβίνι. Θα είναι όμως για τα Πέντε Αστέρια. Υπενθυμίζουμε ότι πραγματική αφορμή για το κόμμα του Ντι Μάιο να ανέβει στα κεραμίδια για το έλλειμμα δεν ήταν κάποια σπουδή για την ανακούφιση της ζωής των αθλίων της Ιταλίας (5 εκατομμύρια σε απόλυτη φτώχεια, 18 εκατομμύρια σε «απειλή»), αλλά το ξεγύμνωμα της κυριολεκτικά δολοφονικής κατάστασης των στρατηγικών και διαμετακομιστικών υποδομών της γείτονος με την κατάρρευση της γέφυρας Μοράντι στη Γένοβα. Τότε θυμήθηκαν το έλλειμμα και τις δημόσιες επενδύσεις, όχι όμως για την επαναφορά των αυτοκινητοδρόμων και των συγκοινωνιών υπό δημόσιο - κρατικό έλεγχο, αλλά για την «βολική» επίθεση ενάντια στις ελίτ που έφτιαξαν οικονομικά και επιχειρηματικά οι προηγούμενες κυβερνήσεις και προσωποποιημένα στην οικογένεια Μπένετον, της οποίας η εταιρεία Ατλάντια διαχειριζόταν τον αυτοκινητόδρομο.

4ον και τελευταίο. Κάποια στιγμή τμήματα της ελληνικής Αριστεράς θα πρέπει να κάτσουν σοβαρά και υπεύθυνα και να σκεφτούν αν κάθε φορά που κυβερνήσεις τύπου Λέγκας και Πέντε Αστέρων εμφανίζουν τάσεις δήθεν «σύγκρουσης» με τις Βρυξέλλες και την Φρανκφούρτη είναι η... ελπίδα των λαών της Ευρώπης για μια συνολική ανατροπή της ΕΕ, της Ευρωζώνης και του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, γενικά. Αν βέβαια ενδιαφέρει κάποια τμήματα της ελληνικής Αριστεράς (;) αυτή η προοπτική...

Του Φράνκο Τουριλιάτο*

Π

οιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι του Κινήματος 5 Αστέρων (Κ5Α) και της Λέγκας; Πώς να τετραγωνίσουν τον κύκλο, καθώς ήθελαν ταυτόχρονα και να αυξήσουν τα κρατικά έξοδα για το επίδομα υπηκοότητας και την μερική αναθεώρηση του νόμου Φορνέρο (Στμ: νόμος του 2011 που προέβλεπε αύξηση των ορίων ηλικίας και επανυπολογισμό των συντάξεων), αλλά και να μειώσουν τους φόρους, με επακόλουθο τη μείωση των εσόδων του κράτους. Τα δύο αυτά είναι προφανώς αντικρουόμενα. Η λύση θα έπρεπε να είναι να βρουν τα χρήματα εκεί που είναι, δηλαδή να ξαναδώσουν στο κράτος τις δεκάδες δισεκατομμύρια που μεταφέρθηκαν στις επιχειρήσεις και τους εργοδότες τα τελευταία χρόνια. Αλλά αυτό θα ήταν σε πλήρη αντίθεση με την φύση και τα προγράμματα των δύο κομμάτων καθώς και με τα συμφέροντα των αστικών τμημάτων που εκπροσωπούν. Το συσσωρευμένο δημόσιο έλλειμμα είναι πράγματι το αποτέλεσμα των φιλελεύθερων πολιτικών που εδώ και 25 χρόνια οδήγησαν την Ιταλία σε μια σταθερή μείωση των φόρων τόσο για τους πλούσιους ως άτομα όσο και για τις επιχειρήσεις. Τώρα στο κέντρο της πρότασης του Σαλβίνι και του Ντι Μάιο βρίσκεται ακριβώς η πρόθεση να μειώσουν επιπλέον την φορολογική επιβάρυνση και στα φυσικά πρόσωπα (το 2021 θα έχουμε μόνο δύο φορολογικές κλίμακες, με την ανώτερη για τα υψηλά εισοδήματα να πέφτει στο 33% από το σημερινό 43%) και στις επιχειρήσεις των οποίων η φορολόγηση θα πέσει προοδευτικά στο 15%. Ο Σαλβίνι και ο Ντι Μάιο βρίσκονται λοιπόν μέσα στις επιλογές των προηγούμενων κυβερνήσεων στο δημοσιονομικό επίπεδο και σε συνέχεια με τις κυρίαρχες φιλελεύθερες πολιτικές. Όσον αφορά το έλλειμμα του προϋπολογισμού στο 2,4%. Κάποιοι μας λένε

ότι είναι αυτό που ζητούσαμε πάντα κι εμείς της Αριστεράς: να σπάσουμε τους περιορισμούς του ευρωπαϊκού δημοσιονομικού συμφώνου, να σπάσουμε με τον παραλογισμό του ισοσκελισμού του προϋπολογισμού που εγγράφτηκε στο Σύνταγμα, να μην φοβηθούμε να χρηματοδοτήσουμε με το έλλειμμα τα δημόσια έξοδα και την επανεκκίνηση της οικονομίας και άρα και της εργασίας. Είναι αλήθεια ότι μια πραγματική κυβέρνηση της Αριστεράς, που θα στηριζόταν στις εργατικές τάξεις θα έπρεπε να το κάνει και θα μπορούσε να το κάνει ακόμα περισσότερο. Αλλά θα έπρεπε να το κάνει όχι μειώνοντας τους φόρους στους πλούσιους και τις επιχειρήσεις, αλλά αυξάνοντάς τους για να ανακτήσει το μάξιμουμ των πόρων για ένα πλατύ σχέδιο στήριξης της κοινωνίας και της απασχόλησης. Και θα έπρεπε να το κάνει, λέγοντας ξεκάθαρα ότι δεν προτίθεται να «τιμήσει» το χρέος, το οποίο, αντίθετα, το απορρίπτει συνολικά ή εν μέρει επειδή αυτό συνιστά μια συμπίεση των μισθών, των συντάξεων, της απασχόλησης και του κοινωνικού κράτους για να στηριχθούν τα χρηματοοικονομικά κέρδη. Πολλές εφημερίδες και το Δημοκρατικό Κόμμα κάνουν πολεμική με το ότι η επιλογή της κυβέρνησης θα κάνει να ανέβει το λεγόμενο spread, θα τιμωρηθεί από τις αγορές και ότι η Ευρώπη θα ανοίξει μια διαδικασία κυρώσεων για την Ιταλία. Είναι άχρηστο να κάνουμε προβλέψεις για το τι θα συμβεί, επειδή οι μηχανισμοί δεν είναι τόσο αυτόματοι κι επειδή σε αυτήν την ιστορία υπάρχει ένα πεδίο συνάντησης των οικονομικών δυναμικών με τις πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων και των κρατών. Από τη μια μεριά βρίσκονται οι φιλελεύθεροι κανονισμοί του δημοσιονομικού συμφώνου, που έχουν τη δική τους λογική. Ο μη σεβασμός του μπορεί να θέσει σε κίνηση τη σπέκουλα των αγορών και να κάνει εξαιρετικά δύσκολη και πολύ ακριβή την πρόσβαση στο δανεισμό από την πλευρά του κράτους. Αλλά επίσης, υπάρχουν οι πολιτικές διαδικασίες και διευκολύνσεις. Ακόμα

και ακραίοι νεοφιλελεύθεροι, τα τελευταία χρόνια απέναντι σε πιθανές κρίσεις επέλεξαν επιλογές πιο πραγματιστικές και οι ευρωπαϊκές νόρμες ερμηνεύθηκαν και «ξεχείλωσαν» ποικολοτρόπως. Για να συνοψίσουμε τον προορισμό των πόρων: 12-13 δισ. χρειάζονται για να αντισταθμίσουν την μη-αύξηση του ΦΠΑ, 7-8 δισ. για να την παρέμβαση στο νόμο Φορνέρο, 10 δισ. για το επίδομα υπηκοότητας, και μερικά ακόμα δισ., ίσως 7, για τη μείωση των φόρων. Επιπλέον είναι αναγκαία μερικά ακόμα δισ. για να πληρωθεί η αύξηση των επιτοκίων του χρέους. Είναι χοντρικοί υπολογισμοί αλλά κάτι δεν κολλάει προφανώς. Το πέρασμα του ελλείμματος από το 1,6% στο 2,4% δύσκολα θα επαρκέσει για να ανακτηθούν ικανοί πόροι για να χρηματοδοτηθούν όλα αυτά τα μέτρα. Από πού, λοιπόν, θα βρεθούν τα υπόλοιπα χρήματα; «Φυσικά» θα πει κάποιος, «από την περικοπή των άχρηστων δαπανών». Είναι αυτό που γίνεται εδώ και πολλά χρόνια και το οποίο έφερε σαν αναπόφευκτο αποτέλεσμα την περικοπή των κοινωνικών δημοσίων δαπανών με καταστροφικές επιπτώσεις. Το κακόγουστο ντουέτο του Ντι Μάιο με τον Σαλβίνι θα πάει επίσης προς αυτή την κατεύθυνση. Το σχέδιο νόμου για την οικονομία θα μας παρουσιάσει σύντομα πολύ πικρές εκπλήξεις. Μερικά στοιχεία μας οδηγούν στη σκέψη ότι δεν θα υπάρξουν μόνο τα 3-4 δισ. οριζόντιων περικοπών που ήδη έχουν σχεδιαστεί για τα υπουργεία, αλλά και μια νέα ληστεία 5 δισ. στο κοινωνικό κράτος. Ετοιμαζόμαστε να αντιμετωπίσουμε ένα νομοσχέδιο που επιβραβεύει τους φοροδιαφεύγοντες, που δεν παίρνει τα χρήματα από εκεί που βρίσκονται, που δεν ξαναδίνει τα δικαιώματα στους εργαζόμενους, που θα δώσει κάποια ελεημοσύνη, αλλά μόνο κάνοντας να την πληρώσουμε πικρά με την περικοπή των κοινωνικών δαπανών και με τους φόρους των εργατικών εισφορών. *Αποσπάσματα άρθρου που δημοσιεύτηκε στην Politica στις 23 Σεπτέμβρη 2018 και στο site της Sinistra Anticapitalista. Τη μετάφραση έκανε ο Τάσος Φάκος.

10 ΟΚΤΩΒΡΗ 2018

Πίσω από την ένταση Ιταλίας-ΕΕ σελ. 18-19

Βραζιλία: Νικητής στον πρώτο γύρο ο Μπολσονάρο

Χειρότερος του Τραµπ Του Πάνου Πέτρου

Η

πρωτιά του Ζαΐρ Μπολσονάρο στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Βραζιλία θεωρούταν λίγο-πολύ δεδοµένη. Αλλά η έκταση της εκλογικής του επιτυχίας αποτέλεσε σοκ. Με 49 εκατοµµύρια ψήφους και 46% από τον πρώτο κιόλας γύρο, πέτυχε το καλύτερο αποτέλεσµα δεξιού υποψηφίου (αλλά και γενικότερα υποψηφίου) εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ο Μπολσονάρο «λεηλάτησε» τους πάντες. Ο εκλεκτός του µεγαλύτερου κόµµατος της ∆εξιάς, Τζεράλντο Αλκµίν, βυθίστηκε τελικά στο 4,8%. Οι υπόλοιποι δεξιοί υποψήφιοι των πιο παραδοσιακών κοµµάτων εξαφανίστηκαν. Η Μαρίνα Σίλβα, που το 2014 αποτέλεσε την βασική «αντι-πολιτική» επιλογή (µε ένα µίγµα προοδευτικής οικολογίας και συντηρητικής απεύθυνσης στους χριστιανούς ευαγγελιστές) µε 21%, καταποντίστηκε στο… 1%. Όλη η δεξιά δεξαµενή, όλη η «αντι-πολιτική» δεξαµενή, όλο το διάχυτο αντι-PT αίσθηµα, κατευθύνθηκε στον ακροδεξιό υποψήφιο, εκτινάσσοντας τις ψήφους και το ποσοστό του.

Το υπόβαθρο

Η άνοδος του Μπολσονάρο θυµίζει Τραµπ. Εµφανίστηκε ως «έξω από την παραδοσιακή πολιτική, καινούργιος και αδιάφθορος», ηγήθηκε µιας ακροδεξιάς στροφής/«εξέγερσης» της κοινωνικής βάσης της ∆εξιάς και εκµεταλλεύτηκε την «αντι-πολιτική» διάθεση δίνοντάς της ακροδεξιό πρόσηµο. Θυµίζει επίσης Τραµπ γιατί το δρόµο του έστρωσαν οι «καθωσπρέπει» δεξιοί που σήµερα δηλώνουν ανήσυχοι για το αν θα αποδειχθεί

ανεξέλεγκτος. Αν στις ΗΠΑ, οι ρεπουµπλικάνοι έθρεψαν το ακροδεξιό Tea Party για να στήσουν µια δεξιά αντιπολίτευση στον Οµπάµα και τελικά θέρισαν… Τραµπ, στη Βραζιλία η ∆εξιά έθρεψε την αντιδραστική επίθεση ενάντια στο PT για να θερίσει… Μπολσονάρο. Αλλά όπως γράφαµε και σε προεκλογικό άρθρο, ο όρος «Βραζιλιάνος Τραµπ» µάλλον… κολακεύει τον Μπολσονάρο, όταν φτάνουµε στις πολιτικές του πεποιθήσεις και επιδιώξεις. Είναι χειρότερος. Με τα φώτα της δηµοσιότητας πάνω του, έχουν γραφτεί αρκετά για τις απόψεις και τις δηλώσεις του και πλέον περιττεύει να εξηγήσουµε περισσότερα για το τι εκφράζει ο νοσταλγός της δικτατορίας επίδοξος πρόεδρος της Βραζιλίας. Αλλά αυτό που σοκάρει περισσότερο δεν είναι η εκλογική επιτυχία, αλλά το υπόβαθρό της. Το «άστρο» του Μπολσονάρο ανέβηκε σε ένα κλίµα κατακόρυφης κλιµάκωσης της καταστολής και του αυταρχισµού (στρατός στις φαβέλες του Ρίο, δολοφονίες αγωνιστών), ωµών παρεµβάσεων του κράτους (αποποµπή της Ντίλµα Ρούσεφ, δίωξη Λούλα και απειλές στρατηγών για επέµβασή τους «αν δεν µείνει στη φυλακή») και αντιδραστικού µένους που καλλιεργήθηκε από την κορυφή του κράτους και της κοινωνίας και διαχύθηκε προς τα κάτω (βλ. το κλίµα στις δεξιές διαδηλώσεις υπέρ της ανατροπής της κυβέρνησης PT, όπου κυριαρχούσε το µίσος απέναντι στους φτωχούς, τους αφροβραζιλιάνους, τους ιθαγενείς, τους οµοφυλόφιλους, τους αριστερούς κ.λπ.). Σε αυτό το φόντο, το «άστρο» του Μπολσονάρο δεν ήταν «εκλογικίστικο». Το δεύτερο που σοκάρει είναι η κινητοποίηση των οπαδών του, που θυµίζουν εµβρυακό «κίνηµα». Με περιορισµένο τηλεοπτικό χρόνο (στηριζόταν από κόµµα µε µόνο µία έδρα), βρήκε εκατο-

ντάδες χιλιάδες εθελοντές στα σόσιαλ µίντια. Όταν τερµατίστηκαν οι προεκλογικές εκδηλώσεις, οι οπαδοί του συνέχισαν µε τη µορφή διαδηλώσεων. Σε αυτές, εκτός από το πρόσωπο του Μπολσονάρο σε µπλούζες, κυριαρχούσαν τα όπλα (ως παιχνίδια, ως πικέτες, ως µπλουζάκια). Το περιθωριακό κόµµα που τον στήριξε, εκτινάχθηκε από τη µία στις 52 έδρες (δεύτερο µεγαλύτερο µετά το PT που συγκέντρωσε 56, χάνοντας 13), δείγµα ενός ισχυρότερου µηχανισµού και µιας πολύ πιο συνειδητής «στράτευσης». Σε αυτούς τους οπαδούς υπόσχεται ο Μπολσονάρο εκτεταµένα δικαιώµατα οπλοκατοχής, για την περίπτωση που δεν θα είναι αρκετή η πρόθεσή του να δώσει στην αστυνοµία το ελεύθερο «να πυροβολά για να σκοτώνει» και να… παρασηµοφορείται για αυτό.

Οι άλλοι και το ΡΤ Ο ρόλος της αστικής τάξης στις εκλογές είναι ένα ερωτηµατικό. Τυπικά, ο δεξιός Αλκµίν θεωρούταν ο «εκλεκτός του κατεστηµένου», γι’ αυτό και εντυπωσιάζει η καταβύθισή του. Σε µερίδα του «σοβαρού» οικονοµικού Τύπου, εκφράζονται ενστάσεις, όχι τόσο για τις αντιδραστικές ιδέες του Μπολσονάρο βέβαια, όσο για την «ανεπάρκειά του» στα οικονοµικά και γενικά στη διακυβέρνηση µιας χώρας. Από την άλλη, οι δυνάµεις που µεθόδευσαν τον αποκλεισµό του Λούλα από τις εκλογές, ήξεραν πολύ καλά ότι ο επόµενος δηµοφιλέστερος και φαβορί για πρόεδρος θα ήταν ο Μπολσονάρο. Είναι πιθανό η αστική τάξη να «ψήφισε» συνειδητά Μπολσονάρο και η µετακίνηση από τον Αλκµίν προς τον ακροδεξιό να ήταν «ενορχηστρωµένη». Είναι εξίσου πιθανό να έδειξε «ανοχή» στον Μπολσονάρο, στο όνοµα της αντι-PT υστερίας και η κοινωνική της βάση να αποφάσισε πιο «αυθόρµητα» να στηρίξει απευθείας το «φαβορί»

που µπορεί να αποκλείσει το PT απ’ την κυβερνητική εξουσία, από το να µπει στις περιπέτειες του δεύτερου γύρου. Είτε ως συνειδητή επιλογή, είτε ως «παράπλευρη συνέπεια» µε την οποία ήταν πρόθυµοι να παίξουν, οι ευθύνες τους είναι προφανείς σε κάθε σενάριο. Έχει όµως κάποιο ενδιαφέρον να προκύψει µια ακριβής ερµηνεία για να εκτιµήσει κανείς το µέλλον της Βραζιλίας. Στον δεύτερο γύρο, θα βρεθεί ο Φερνάντο Χαντάτ, του PT. Στον πρώτο γύρο συγκέντρωσε 29%. Τα προεκλογικά υλικά στα οποία ο Λούλα ήταν πανταχού παρών δεν αρκούσαν τελικά για να του «µεταφέρουν» τη δηµοφιλία του παλιού ηγέτη του PT. Η φίµωση του Λούλα (ακόµα και για συνεντεύξεις ή παρεµβάσεις µέσα από τη φυλακή) δεν του επέτρεψε να επαναλάβει τους άθλους του παρελθόντος, όταν «πήρε από το χεράκι» την Ντίλµα Ρούσεφ και της διασφάλισε δύο εκλογικές νίκες. Και όλοι γνώριζαν ότι αυτή ήταν η µόνη ελπίδα του Χαντάντ και του PT, που κατά τα άλλα βυθίζονται σε κρίση κι έχουν ως µοναδικό όπλο την ταύτιση του ιστορικού τους ηγέτη µε τη λεγόµενη «χρυσή εποχή» για τους φτωχότερους (που δεν ήταν «χρυσή», αλλά σαφώς καλύτερη από την εποχή Ντίλµα και όλο και πιο εξιδανικευµένη καθώς τα πράγµατα επιδεινώνονται δραµατικά). Μοιάζει εξαιρετικά δύσκολο ως απίθανο να πετύχει ο Χαντάντ την ανατροπή, αν και κάποιοι αναλυτές κρατάνε µια µικρή επιφύλαξη, καθώς έχει κάπως µεγαλύτερη «δεξαµενή» από τον Μπολσονάρο (τους ψηφοφόρους πχ του κεντροαριστερού Τσίρο Γκόµεζ που ήρθε τρίτος µε 13% κι έδωσε οδηγία «ενάντια στο φασισµό» για το δεύτερο γύρο ή απογοητευµένο κόσµο του PT που ίσως πάει να ψηφίσει «ενάντια στον Μπολσονάρο»). Αλλά θα είναι ένα µικρό θαύµα. Η γενική εικόνα είναι ότι το αντι-PT αίσθηµα έχει κυριαρχήσει και η απογοήτευση της ευρύτερης/ κοινωνικής Αριστεράς και του εργατικού στρατοπέδου δηµιουργούν ένα χαµηλό «ταβάνι» που είναι δύσκολο να σπάσει, µε πολύ βαριές τις ευθύνες του PT και της πολιτικής που ακολούθησε τα τελευταία 15 χρόνια για αυτήν την εξέλιξη… Γράφαµε σε προηγούµενο άρθρο ότι η κάλπη θα είναι το «κοινωνικό αποτύπωµα» όλης της προηγούµενης ταραχώδους περιόδου. Με αυτήν την έννοια, οι καιροί στη Βραζιλία δείχνουν σκοτεινοί. Μοναδική ελπίδα οι τεράστιες προεκλογικές κινητοποιήσεις ενάντια στον Μπολσονάρο, που έδειξαν ότι σε επίπεδο δρόµου, το αριστερο-εργατικο-κινηµατικό στρατόπεδο διατηρεί µια ισχυρή κοινωνική δυναµική. Αυτή άλλωστε είναι η µόνη που µπορεί να φράξει το δρόµο στην επέλαση της άγριας ρεβανσιστικής ακροδεξιάς…