EA 419

Φύλλο Νο 419 | 24 ΟΚΤΩΒΡΗ 2018 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Το ΚΚΕ και η απελευθέρωση της Αθήνας σελ. 6-7

Υπάρχει ακόµα χρόνος για να σταµατήσουµε την κλιµατική καταστροφή;

Δολοφονία Κασόγκι: Ξεθωριάζει το «άστρο» του Μπιν Σαλµάν...

σελ. 10-11

σελ. 17

Η Ευρώπη στη δίνη της κρίσης της σελ. 15, 18-19

Ç ÁÐÅÑÃÉÁ ÓÔÉÓ 14 ÍÏÅÌÂÑÇ ÍÁ ÃÉÍÅÉ ÁÑ×Ç ÁÍÔÅÐÉÈÅÓÇÓ ÅÍÁÍÔÉÁ ÓÅ ÊÕÂÅÑÍÇÓÇ ÊÁÉ ÄÁÍÅÉÓÔÅÓ

Íá ôá äéåêäéêÞóïõµå üëá ðßóù Σ

τις 14 Νοέµβρη γεννιέται µία ευκαιρία απεργιακής απάντησης των εργαζοµένων µε µαζικό, αγωνιστικό και αποφασιστικό τρόπο. Το εργατικό κίνηµα, ακόµα και σε αυτή τη χαµηλών προσδοκιών περίοδο που βρίσκεται ιδιαίτερα από το 2015 και µετά, ψάχνει διεξόδους έκφρασης των ανάµεικτων και αντιφατικών αισθηµάτων µεταξύ οργής και απογοήτευσης. Η αντεπίθεση απέναντι στο κεφάλαιο (ντόπιο και διεθνές), στις κυβερνήσεις (πρώην, νυν και επίδοξες) και τους διεθνείς σχηµατισµούς- κοράκια (ΕΕ, ∆ΝΤ, ΝΑΤΟ) είναι επιβεβληµένη και επείγουσα. Ο ισχυρισµός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για το «τέλος των µνηµονίων» κινδυνεύει να γίνει δίκοπο µαχαίρι γι’ αυτή. Αν οι εργαζόµενοι το πιστέψουν, είναι πολύ λογικό να διεκδικήσουν και το τέλος του καθεστώτος των µνηµονίων, την κατάργηση των 714 µνηµονιακών νόµων και την επιστροφή στην προ µνηµονίων «κανονικότητα».

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού από την ΕφΣυν

(συνέχεια στη σελ. 2)

Ç ÁÑÉÓÔÅÑÁ ÍÁ ÐÅÉ Ï×É ÓÅ ÐÏËÅÌÉÊÅÓ ÐÑÏÅÔÏÉÌÁÓÉÅÓ–ÅÎÏÐËÉÓÌÏÕÓ

Áíôáãùíéóµïß óå âÜñïò ôùí ëáþí

Η

διεθνής κρίση του καπιταλισµού, η οποία ολοένα βαθαίνει και περιπλέκεται, διαψεύδει κάθε προσδοκία για κάποιου τύπου σταθεροποίηση, ενώ την ίδια στιγµή δηµιουργεί ένα πολύ ρευστό οικονοµικό, πολιτικό, γεωστρατηγικό υπόβαθρο, το οποίο µπορεί δυνητικά να εγκυµονεί πολύ αρνητικές εξελίξεις για την Αριστερά, τους εργαζόµενους και τα λαϊκά στρώµατα. Ο κίνδυνος µιας αντιπολεµικής αντιπαράθεσης είναι υπαρκτός και οι κάθε λογής εθνικιστικοί λεονταρισµοί το µόνο που κάνουν είναι να ρίχνουν λάδι στη φωτιά Η επιθετική και απροκάλυπτη παρέµβαση των δυνάµεων του δυτικού ιµπε-

ριαλισµού για την επιρροή της λαϊκής ψήφου στο δηµοψήφισµα που έγινε στη ∆ηµοκρατία της Μακεδονίας, αποδεικνύει ότι το πραγµατικό διακύβευµα ήταν η επέκταση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και όχι το όνοµα της γειτονικής χώρας. Η προσέλευση µονάχα του 35% του εκλογικού σώµατος στις κάλπες πέρα από το ότι απονοµιµοποιεί την ίδια τη διαδικασία, αποκαλύπτει την παρωδία δηµοκρατίας και αναδεικνύει µια πολύ σηµαντική διάσταση της κρίσης: αυτή στο πολιτικό επίπεδο και στο χάσµα που υπάρχει µεταξύ κυβερνώντων και λαϊκών στρωµάτων. (συνέχεια στη σελ.2)

2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ Της σύνταξης...

(συνέχεια από σελ.1)

Γύρω από το «Μακεδονικό»

προέκυψε η κρίση στο εσωτερικό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, µε την κόντρα µεταξύ Καµµένου και Κοτζιά για την ύπαρξη «εναλλακτικού ΝΑΤΟϊκού πλάνου» την οποία ακολούθησε η παραίτηση του Κοτζιά και η ανάληψη καθηκόντων Υπουργού Εξωτερικών από τον ίδιο τον Τσίπρα. Ωστόσο, ο Κοτζιάς φρόντισε την τελευταία στιγµή να προχωρήσει σε µία αρκετά επικίνδυνη πρωτοβουλία: την ανακοίνωση της επέκτασης των χωρικών υδάτων στο Ιόνιο από τα 6 στα 12 ναυτικά µίλια, δηλώνοντας πρόθεση αντίστοιχων επιλογών στο Αιγαίο, όπου η κατάσταση µυρίζει κυριολεκτικά µπαρούτι.

Η επιλογή

της κυβέρνησης Τσίπρα για τη στενή στρατιωτική συµµαχία µε την Κύπρο, το κράτος-τροµοκράτη του Ισραήλ και την Αίγυπτο του αιµοσταγή δικτάτορα Σίσι, αλλά και η επιµονή της στον καθορισµό των ΑΟΖ µεταξύ Ελλάδας-Κύπρου και Ελλάδας-Αιγύπτου, ασκεί µεγάλη οικονοµική-στρατιωτική πίεση στην Τουρκία, η οποία είναι πιθανό να απαντήσει. Υπό αυτό το πρίσµα πρέπει να γίνει κατανοητός ο επικίνδυνος συνωστισµός πολεµικών πλοίων και από τις δύο πλευρές στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, όπου η ιµπεριαλιστική αντιπαράθεση από το επίπεδο της διπλωµατίας περνάει στο επίπεδο των πολεµικών πλοίων.

Σε µία τόσο ευαίσθητη

περιοχή και µε το µέτωπο της Μέσης Ανατολής να είναι ακόµα παραπάνω από θερµό, τέτοιες κινήσεις είναι εξαιρετικά επικίνδυνες και µπορούν να πυροδοτήσουν ένα πολεµικό επεισόδιο, για το οποίο κανείς δεν µπορεί να προβλέψει την έκταση που θα µπορούσε να πάρει. Η ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική Αριστερά δεν µπορεί να υποπέσει στην παθητικότητα µιας πολιτικής γραµµής υπέρ των «εθνικών κυριαρχικών δικαιωµάτων». Πρώτον, γιατί, αν κάποιος θέλει µε συνέπεια να τα υπερασπιστεί, αναπόφευκτα θα καταλήξει να συρθεί σε µία φιλοπόλεµη-φιλοεθνικιστική πολιτική, γιατί τα «κυριαρχικά δικαιώµατα» είναι υπερασπίσιµα µε τα όπλα. ∆εύτερον, γιατί αυτά δεν είναι γενικώς «εθνικά», αλλά είναι τα συµφέροντα των καπιταλιστών, σε Ελλάδα και Τουρκία, για το ποια κυρίαρχη τάξη θα έχει το «πάνω χέρι» στην ανατολική Μεσόγειο. Από αυτή την αντιπαλότητα οι εργαζόµενες τάξεις και στις δύο πλευρές δεν έχουν να κερδίσουν απολύτως τίποτα.

Το καθήκον της ριζοσπαστικής-αντικαπιτα-

λιστικής Αριστεράς και του εργατικού κινήµατος είναι να παλέψει αποφασιστικά ενάντια σε κάθε ενδεχόµενο πολέµου για την υπεράσπιση της ειρήνης, για την υπεράσπιση του δικαιώµατός µας να µπορούµε να αντισταθούµε στον ιµπεριαλισµό, στον εθνικισµό, στις επιθετικές πολιτικές λιτότητας, µε κοινούς αγώνες της Αριστεράς και των εργαζοµένων σε Ελλάδα, Τουρκία και Βαλκάνια.

24 ΟΚΤΩΒΡΗ 2018

Να τα διεκδικήσουµε όλα πίσω Της Κατερίνας Γιαννούλια (συνέχεια από σελ.1)

Ε

πιπλέον, η προεκλογική περίοδος που, ανεξαρτήτως του ακριβούς χρόνου των εκλογών, έχει ξεκινήσει, αναγκάζει τους συνδικαλιστές των µνηµονιακών και συστηµικών κοµµάτων (της δεξιάς, του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και των δορυφόρων τους) να επιδείξουν µεγαλύτερη ευαισθησία στις ανάγκες των εργαζοµένων τους οποίους υποτίθεται ότι εκπροσωπούν και ότι τα κόµµατα, µε τα οποία συνδέονται, έχουν ένα πιο ανθρώπινο και φιλεργατικό πρόσωπο.

Τα αιτήµατα

Τα αιτήµατα µπορούν να συµπυκνωθούν σε µεγάλες κατηγορίες, που αφορούν το σύνολο της εργαζόµενης κοινωνίας. Είναι ζωντανά, στην ηµερήσια διάταξη σε κάθε χώρο δουλειάς, απασχολούν µεγάλα τµήµατα της κοινωνίας ακόµα και έξω από τους εργασιακούς χώρους και πολλοί κλάδοι βρίσκονται σε κινητοποιήσεις διεκδίκησης γι’ αυτά. Είναι αιτήµατα αδιαµφισβήτητα ακόµα και για τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, όπως η ηγεσία της Α∆Ε∆Υ, που αναγκάζεται να υιοθετήσει πολύ περισσότερα από ό,τι παλιότερα. Στις 14 Νοέµβρη θα πρέπει να ακουστεί παντού η φωνή των εργαζοµένων για: • Αυξήσεις σε µισθούς και συντάξεις. Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόµων.

• Επαναφορά των Συλλογικών Συµβάσεων και ∆ιαπραγµατεύσεων. Κατώτατος µισθός στα 751 ευρώ για όλες και όλους.

• Μόνιµη και σταθερή εργασία για όλους. Προσλήψεις. Όχι στην ελαστική εργασία.

• Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις.

• Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη. Να σταµατήσουν οι διώξεις αγωνιστών.

• Όχι στη φοροληστεία των εργαζοµένων.

• Προστασία και παροχές στους ανέργους.

• Λεφτά για Υγεία και Παιδεία και όχι για πολεµικούς εξοπλισµούς. Η Αριστερά έχει να προσθέσει και να προβάλει επιπλέον αιτήµατα, που σκόπιµα αποφεύγει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία και οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές για να αποπροσανατολίζουν και να αποδυναµώνουν την εργατική τάξη: • Καµιά ιµπεριαλιστική εµπλοκή της χώρας. Ειρήνη και φιλία µε τους γειτονικούς λαούς.

• Ανοιχτές δοµές για τους µετανάστες, ισότιµη µεταχείριση. Όχι στο ρατσισµό, το φασισµό και τον πόλεµο.

Η δηµιουργία της ευκαιρίας

Μετά από πολύ καιρό, πολλά πισωγυρίσµατα και κρίσιµες καµπές έχουµε καταφέρει να υπάρχει µια απεργία σε κοινή ηµεροµηνία για το σύνολο του δηµόσιου τοµέα και µεγάλο τµήµα του ιδιωτικού τοµέα.

Η προκήρυξη και µόνο της απεργίας στις 14/11, από την Α∆Ε∆Υ και µεγάλες οµοσπονδίες του Ιδιωτικού τοµέα, Εργατικών Κέντρων και του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, είναι κατάκτηση και καινοτοµία, αφού δείχνει τη δυνατότητα να παρακαµφθεί στην πράξη η εξοργιστική και προδοτική ακινησία της ηγεσίας της ΓΣΕΕ. Οι παρατάξεις της δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ (∆ΑΚΕ, πρώην ΠΑΣΚΕ) µένουν απολύτως εκτεθειµένες. Στην Α∆Ε∆Υ έκαναν ό,τι µπορούσαν για να µη συνεννοηθούν µε κανέναν άλλον (π.χ. για τις 8/11) και να καταδικαστεί εξαρχής η µαζικότητα και η εµβέλεια της απεργίας. Στη ΓΣΕΕ και στο ΕΚΑ δεν ψήφισαν ούτε καν την απεργία της Α∆Ε∆Υ. Η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ στο ΕΚΑ προσπάθησε να «στρίψει δια του αρραβώνος», αλλά στριµώχτηκε. Η στάση που κράτησε το ΜΕΤΑ, σε όλο το διάστηµα από το τέλος Αυγούστου που έχει ανοίξει η συζήτηση, ήταν η επιµονή σε µια κοινή ηµεροµηνία απεργίας, που να συγκεντρώνει το ∆ηµόσιο και όσο το δυνατόν µεγαλύτερο τµήµα του ιδιωτικού τοµέα, µε σεβασµό στις δυσκολίες των εργαζοµένων, στις κινηµατικές διαδικασίες βάσης, αλλά και στη µεγάλη ανάγκη να δηµιουργηθούν συνθήκες µαζικών αγώνων και αυτοπεποίθησης του εργατικού κινήµατος. Αυτή η στάση είναι συνειδητή απόφαση, λογοδοτεί και καθορίζεται από την προσήλωση στην ανάκαµψη του κινήµατος µέσω της απαραίτητης ενωτικής-µετωπικής δράσης της Αριστεράς και των ταξικών δυνάµεων. Γι’ αυτό και το ΜΕΤΑ υπερασπίστηκε σε κάθε φάση όχι µια συγκεκριµένη ηµεροµηνία, αλλά µια συγκεκριµένη λογική, ικανή να συγκεντρώσει δυνάµεις κι έµπνευση στο εργατικό «στρατόπεδο». Η ταξική πάλη έχει ισχυρό και οργανωµένο αντίπαλο και δεν µπορεί να δοθεί σοβαρά από διασπασµένες δυνάµεις (συνδικαλιστικές και πολιτικές), που λειτουργούν ανταγωνιστικά, ενώ κανονικά βρίσκονται στην ίδια πλευρά. Αυτό ισχύει και για τις 14/11 που, αφού έγινε εφικτό να βγει µια κοινή απεργία, µπορεί να είναι εφικτή και η επιτυχία της. Η οργάνωσή της δεν χωράει δισταγµούς.

Η οργάνωση της απεργίας και της συνέχειας

Στις 14/11 οι εργαζόµενοι καλούνται να απεργήσουν από ένα πολύ σηµαντικό µέρος του οργανωµένου συνδικαλιστικού χώρου. Καλούν σχεδόν όλοι, πλην της ηγεσίας της ΓΣΕΕ. Οι δυνάµεις µε ταξικές και αριστερές αναφορές έχουµε να κερδίσουµε ένα σοβαρό στοίχηµα: να µαζικοποιήσουµε µια απεργία που επιβλήθηκε στους καθεστωτικούς και γραφειοκράτες συνδικαλιστές, να δουλέψουµε για την επιτυχία της, για να εξασφαλίσουµε τη συνέχεια µε όρους αποτελεσµατικής αντεπίθεσης. Με συνελεύσεις και περιοδείες στους εργασιακούς χώρους, στις γειτονιές µε εξορµήσεις, µε συσκέψεις σωµατείων, συνδικαλιστικών σχηµάτων και αγωνιστριών- αγωνιστών που είναι διατεθειµένοι να αντιµετωπίσουν συσπειρωτικά και δυναµικά τη µάχη αυτή, θα ξεκινήσουµε µε στόχο να οργανώσουµε έναν αγώνα διάρκειας, που θα χρειαστεί ενότητα, εµπιστοσύνη, επόµενα βήµατα, δηµιουργία µετώπου για την ανατροπή των µνηµονίων και της λιτότητας.

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/754747-11 της Εθνικής Τράπεζας.

• Υπεύθυνος Γρηγόρης Δεµέστιχας, τηλ 6976564624

πολιτικη

24 οκτωβρη 2018

3

Πίσω από τα ψέματα και τις δημαγωγίες του Τσίπρα

Προϋπολογισμός διαρκούς λιτότητας Του Αντώνη Νταβανέλου

Σκίτσο του Δ. Γεωργοπάλη

Ο

προϋπολογισμός της κυβέρνησης Τσίπρα είναι ένας από τους λίγους προϋπολογισμούς των χωρών μελών της ΕΕ που η Κομισιόν έχει καταρχήν εγκρίνει «μετά πολλών επαίνων», σε αντίθεση με το κλίμα που επικρατεί σε σχέση με τον προϋπολογισμό της Ιταλίας, αλλά και άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Και όχι τυχαία. Ο προϋπολογισμός της κυβέρνησης Τσίπρα είναι προϋπολογισμός σκληρής λιτότητας, είναι ένα «σχέδιο» οικονομικής πολιτικής που αποτυπώνει τη μνημονιακή συμφωνία με τους δανειστές για όλα τα επόμενα χρόνια. Είναι κωμικοτραγικό, αλλά αυτό το «σχέδιο» διαρκούς λιτότητας η κυβέρνηση προσπαθεί να παρουσιάσει ως «φιλολαϊκή στροφή».

Συντάξεις

Βασικό επιχείρημα προς αυτή την κατεύθυνση είναι ο ισχυρισμός περί προστασίας των συντάξεων. Επειδή σε αυτό το θέμα κάθε λέξη έχει τη σημασία της, επειδή η κυβέρνηση σε αυτό το θέμα έχει εξασφαλίσει μια σκανδαλώδη ανοχή των ΜΜΕ, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε τα εξής: α) Με το νόμο Κατρούγκαλου, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έκανε ό,τι και όλες οι προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις: Περιέκοψε δραστικά τις συντάξεις. Όλοι οι ασφαλισμένοι που βγήκαν στη σύνταξη μετά το 2016, όπως και όλοι όσοι θα βγουν στο μέλλον, παίρνουν σύνταξη δραματικά μικρότερη απ’ ό,τι προσδοκούσαν, απ’ ό,τι ίσχυε μέχρι τότε. Με αυτή την έννοια η περικοπή των συντάξεων έχει ήδη συντελεστεί. β) Με το νόμο Κατρούγκαλου, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έκανε ένα βήμα παραπέρα: Επέκτεινε την περικοπή των συντάξεων αναδρομικά, «επανυπολογίζοντας» τη σύνταξη των παλαιών συνταξιούχων και εισάγοντας στο σύστημα το διαβόητο όρο της «προσωπικής διαφοράς». Με αυτή την έννοια και για τους παλαιούς συνταξιούχους η μείωση της σύνταξης έχει συντελεστεί, ενώ το παραπάνω εισόδημα που συνέχισαν να εισπράττουν (για να γλυκάνει, τότε, το χάπι του ν. Κατρούγκαλου), είναι η επισφαλής και προσωρινή «προσωπική διαφορά», που το μνημόνιο 3 προέβλεπε ότι θα καταργηθεί από την 1/1/2019. Αυτό που σήμερα διαπραγματεύεται η κυβέρνηση Τσίπρα δεν είναι η κατάργηση αυτής της αντιδραστικής υπονόμευσης του στοιχειοθετημένου εισοδήματος (μέσω των εισφορών επί 14μηνης ετήσιας βάσης, για

35 ή 37 ή 40 χρόνια ασφάλισης), αλλά η αναβολή της εφαρμογής του για το 2020, προκειμένου ο ΣΥΡΙΖΑ να μπορέσει να κάνει εκλογές μέσα στο 2019. Αυτό είναι το μάξιμουμ όριο, αυτό είναι το ταβάνι των φιλολαϊκών προθέσεων του Τσίπρα και της παρέας του. γ) Δυστυχώς, ο νόμος Κατρούγκαλου έκανε ένα ακόμα βήμα παραπέρα στον αντιασφαλιστικό κατήφορο. Με δεδομένη τη μνημονιακή κατάργηση της κρατικής εγγύησης των συντάξιμων αποδοχών και προσδοκιών (όπως όριζε το σύνταγμα για ένα υποχρεωτικό ασφαλιστικό σύστημα) θεσμοθέτησε ότι στο μέλλον τα Ταμεία θα πληρώνουν συντάξεις με αποκλειστικό κριτήριο τα διαθέσιμα κεφάλαιά τους (που προηγουμένως έχουν ήδη καταληστευτεί), απαγορεύοντας την κρατική χρηματοδότησή τους ή την ενίσχυσή τους με άλλους κοινωνικούς πόρους. Όταν ο Τσίπρας κατηγορεί το Μητσοτάκη για πορεία προς ασφαλιστικό σύστημα «τύπου Πινοσέτ», θα πρέπει να αποφεύγει να κοιτάζει σε καθρέφτη, γιατί η πορεία προς το ιδιωτικοποιημένο «σύστημα Πινοσέτ» έχει ήδη δρομολογηθεί από το νόμο Κατρούγκαλου, από την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Απέναντι στις κυβερνητικές δημαγωγίες για τις συντάξεις οφείλουμε όλοι, οι συνταξιούχοι και οι εργαζόμενοι, να απαιτήσουμε την κατάργηση του νόμου Κατρούγκαλου, την επαναφορά της σταθερότητας και της νομιμότητας στις συντάξεις, την αύξηση των συντάξεων με την κατάργηση των μνημονιακών περικοπών και τη δραστική ενίσχυση των Ταμείων μετά τη ληστεία των αποθεματικών τους. Στις μέρες αυτές χιλιάδες συνταξιούχοι καταφεύγουν στις αγωγές, προσπαθώντας με τον τρόπο αυτό να αποκαταστήσουν τις βαριές απώλειες στο εισόδημά τους. Η τάση αυτή,

εμμέσως, αναδεικνύει μια επιστροφή του κλίματος διεκδίκησης, μια προσπάθεια παρέμβασης λαϊκών ανθρώπων με στόχο να δώσουν το δικό τους περιεχόμενο στη δημαγωγία περί «εξόδου» από τα μνημόνια. Μόνο που δρόμος αυτός δεν είναι ο καλύτερος. Άλλωστε, ο Τ. Πετρόπουλος αλαζονικά δήλωσε ότι κάποιες θετικές υπέρ των συνταξιούχων αποφάσεις δικαστηρίων θα στοιχειοθετήσουν για την κυβέρνηση υποχρέωση καταβολής εάν και μόνο εγκριθούν από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Να γιατί ο Τσίπρας εξήγγειλε στη ΔΕΘ την κατάργηση των μνημονιακών περικοπών για τους μεγαλοδικαστές, τους στρατιωτικούς και τους αστυνομικούς. Αντίθετα, η τάση για διεκδίκηση ξανά πρέπει να εκφραστεί κυρίαρχα με τη συλλογική πάλη. Και αυτό δημιουργεί ειδικές υποχρεώσεις για αγωνιστικές πρωτοβουλίες σε όλους τους συνδικαλισμένους στη βάση των εργατικών οργανώσεων, για όλους τους αγωνιστές-στριες της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Το πλεόνασμα

Η κυβέρνηση προσπαθεί να διασωθεί ισχυριζόμενη ότι μέσω των πλεονασμάτων θα μπορέσει να μοιράσει «κοινωνικό μέρισμα». Ο προϋπολογισμός δίνει μια πιο πραγματική εικόνα και γι’ αυτόν τον ισχυρισμό. Είναι γνωστό ότι η άμεση φορολόγηση, η φορολόγηση του εισοδήματος, έγινε στα χρόνια των μνημονίων ένα όπλο λεηλασίας του εισοδήματος των εργαζομένων και των λαϊκών νοικοκυριών. Οι επιχειρήσεις και η κυρίαρχη τάξη έχουν κατορθώσει, με πολλούς τρόπους, να προστατεύουν τα κέρδη τους από την υποχρέωση καταβολής φόρου. Και όμως σήμε-

ρα, τόσο ο Αλ. Τσίπρας όσο και ο Κυρ. Μητσοτάκης αναδεικνύουν ως κοινωνική προτεραιότητα τη μείωση(!) της φορολόγησης επί των κερδών των επιχειρήσεων και επί των μερισμάτων που αυτές διανέμουν στους μετόχους τους… Την ίδια στιγμή, η έμμεση φορολόγηση, η πιο άδικη και αντιδραστική φορολόγηση της κατανάλωσης ανεξάρτητα από το εισόδημα του καταναλωτή, τσακίζει κόκαλα: οι ειδικοί φόροι επί της κατανάλωσης και ο ΦΠΑ αντιστοιχούν στην Ελλάδα –επί μιας κυβέρνησης τάχα μου Αριστεράς– στο απίστευτο ποσοστό του 17,3% του ΑΕΠ, στο υψηλότερο ποσοστό μεταξύ όλων των χωρών της ευρωζώνης! Και αξίζει να σημειωθεί ότι από τα προσδοκώμενα έσοδα από τον ΦΠΑ –δηλαδή φόρους που έχουν πληρωθεί από τη λαϊκή κατανάλωση– το 29%, δηλαδή κάτι παραπάνω από 6 δισ. ετησίως, παραμένει τελικά στα ταμεία των επιχειρήσεων σαν μια άτυπη, παράνομη, αλλά διαρκής πρόσθετη χρηματοδότησή τους. Σε αυτή τη «μαύρη» χρηματοδότηση των επιχειρήσεων, στο λεγόμενο «κενό» εισπραξιμότητας του ΦΠΑ, η Ελλάδα του Τσίπρα παραμένει στην κορυφή των ευρωπαϊκών «επιδόσεων», συγκρινόμενη μόνο με τη Ρουμανία. Έτσι φτιάχνονται τα «πλεονάσματα» και γι’ αυτό είναι ακραία υποκρισία η απόπειρα της κυβέρνησης να κάνει λόγο για φιλολαϊκή στροφή. Μια άλλη ένδειξη για τον ταξικό χαρακτήρα του προϋπολογισμού είναι οι δαπάνες. Κάθε λαϊκός άνθρωπος που έχει ανάγκη τις υπηρεσίες του λεγόμενου κοινωνικού κράτους, έχει εμπειρίες για την πραγματική κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία και τα σχολεία. Στον κρίσιμης κοινωνικής σημασίας δείκτη των δαπανών για τη στήριξη των ανέργων, σε μια χώρα με μαζική ανεργία, ο προϋπολογισμός του Τσίπρα προβλέπει το γελοίο ποσοστό του 0,6% του ΑΕΠ, την ώρα που χώρες του «κέντρου» της ευρωζώνης, με αισθητά μικρότερη ανεργία, προβλέπουν ποσοστά από 1,5% του ΑΕΠ (Ισπανία, Γαλλία, Ολλανδία, Γερμανία) ως πάνω από 2% (Φιλανδία). Ακραία φιλελεύθερες σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, ακόμα και δεξιές κυβερνήσεις, δείχνουν μεγαλύτερη «ευαισθησία» απέναντι στους ανέργους απ’ ό,τι η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Μπροστά στον προϋπολογισμό και το «μίγμα» οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής που αυτός προδιαγράφει, οφείλουμε να αντιτάξουμε τη συγκεκριμένη εργατική και λαϊκή πάλη, με στόχο να πάρουμε πίσω όλα τα κλεμμένα. Να πάρουμε πίσω τις κατακτήσεις μας, ανατρέποντας την πραγματική μνημονιακή πολιτική, την πολιτική της βάρβαρης λιτότητας.

4

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

24 οκτωβρη 2018

Η κυβέρνηση παίζει με τα σπίρτα στην εύφλεκτη ανατολική Μεσόγειο

Μέτωπο ενάντια στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς για τα πετρέλαια Του Πάνου Πέτρου

Η

ένταση έχει ανέβει και πάλι επικίνδυνα στην Ανατολική Μεσόγειο, με τον γνώριμο πια «συνωστισμό» πολεμικών πλοίων να εξελίσσεται αυτή τη φορά γύρω από το τουρκικό ερευνητικό «Μπαρμπαρός»: Αυτό περιφρουρείται από τον τουρκικό στόλο, ενώ «μαρκάρεται» στενά από δύο ελληνικά πολεμικά πλοία, τα οποία συνδράμουν τέσσερα αμερικανικά αντιτορπιλικά πρώτης γραμμής. Το επεισόδιο που παραλίγο να ξεσπάσει, όταν η ελληνική φρεγάτα «Νικηφόρος Φωκάς» επιχείρησε να ανακόψει την πορεία του ερευνητικού σκάφους, δείχνει ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει εμπλακεί σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι με τη φωτιά. Τα ελληνικά ΜΜΕ έχουν πάψει πλέον να μας σοκάρουν με τη μονομερή ανάγνωση-παρουσίαση των εξελίξεων, που ενίοτε φτάνει στα όρια της αντιστροφής της πραγματικότητας: «Νέες τουρκικές προκλήσεις»! Το πρόβλημα γίνεται εντονότερο από την υιοθέτηση αντίστοιχων σχημάτων και από το μεγαλύτερο τμήμα της ελληνικής Αριστεράς. Πώς φτάσαμε σε μια νέα κλιμάκωση της έντασης; Στα τέλη Σεπτέμβρη το κλίμα ήταν διαφορετικό. Στα περιθώρια της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, υπήρξε η συνάντηση Τσίπρα-Ερντογάν που θεωρήθηκε βήμα «εξομάλυνσης» (στον απόηχο και της απελευθέρωσης των δύο ελλήνων στρατιωτικών, που είχαν εισχωρήσει σε τουρκικό έδαφος). Υπήρξαν επίσης συναντήσεις Βρετανίας-Ελλάδας-Τουρκίας-Κύπρου, στα πλαίσια μιας πιθανής επανεκκίνησης των συνομιλιών για το κυπριακό.

ζουν «Αιγύπτιο Πινοσέτ». Το «κλίμα» της τριμερούς διαμορφώνει την προοπτική μιας συνεννόησης Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου που θα προβλέπει επήρεια στο Καστελόριζο και τη Στρογγύλη. Όχι άδικα, μερίδα του «πατριωτικού χώρου» μίλησε για «σπουδαία είδηση, που προκάλεσε νευρικό κλονισμό στην Άγκυρα». Στις τουρκικές αντιδράσεις, μετά την Ελούντα, αν η «εισβολή» είναι εθνικιστική υπερβολή, ο «στραγγαλισμός» είναι ακριβής περιγραφή. Οι τουρκικές ανησυχίες εξελίσσονται σε ένα ευρύτερο φόντο. Η κλιμάκωση Τσίπρα σε επίπεδο προθέσεων συνέπεσε με το κλίμα «αναβάθμισης της αμυντικής σχέσης ΗΠΑ-Κύπρου» με εκατέρωθεν επισκέψεις υπουργών, τον προγραμματισμό για επανάληψη της άσκησης «Μέδουσα» με συμμετοχή του ελληνικού και του αιγυπτιακού πολεμικού ναυτικού τις επόμενες βδομάδες, τις συχνόπυκνες επαφές του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ Ευάγγελου Αποστολάκη με τον Αρχηγό του Μικτού Επιτελείου των Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων, στρατηγό

«συνωστισμό».

«Εθνικά δίκαια»;

Η είδηση εμφανίζεται ως «υπεράσπιση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας», ενώ πρόκειται για πολεμικό τυχοδιωκτισμό. Δίνουμε το λόγο όχι σε κανέναν «εθνομηδενιστή», αλλά σε έναν αναλυτή του «πατριωτικού χώρου» που όμως δείχνει στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα στο συγκεκριμένο ζήτημα: «Ο “Νικηφόρος Φωκάς” και η “Σαλαμίς” δεν έχουν σταλεί να προστατεύσουν τη Χίο ή το Καστελλόριζο, αλλά κυριολεκτικά έχουν σταλεί στου διαόλου τη μάνα… Το σημείο που προκαλεί την παρούσα κρίση βρίσκεται πολύ μακριά από την Ελλάδα και είναι τελείως αμφίβολο αν οποιοδήποτε διεθνές δικαστήριο θα αναγνώριζε ότι εκεί βρίσκεται ελληνική υφαλοκρηπίδα… Στην περιοχή δεν υφίσταται τώρα ούτε ελληνική, ούτε τουρκική υφαλοκρηπίδα. Διότι απλούστατα, για να υπάρξει νόμιμα υφαλοκρηπίδα (όπως και ΑΟΖ), σύμφωνα με τη Διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας του Μοντέγκο Μπέι του 1982,

Ποιος προκαλεί;

Ενώ υποτίθεται ότι συζητιέται η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης, ενώ υποτίθεται ότι διερευνάται μια επανεκκίνηση των διαπραγματεύσεων «από εκεί που έμειναν στον Κραν Μοντανά», έσκασαν οι ειδήσεις από την τριμερή Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου στην Ελούντα, στα μέσα Οκτώβρη. Από εκεί, ο Αλ. Τσίπρας ανακοίνωσε ότι συμφώνησε με τον δικτάτορα της Αιγύπτου, Σίσι, «τη μεγάλη σημασία που έχει η οριοθέτηση των ΑΟΖ μεταξύ των χωρών μας» και την ανάγκη «να προχωρήσουμε το συντομότερο δυνατό σε συμφωνία για το ζήτημα αυτό». Παράλληλα, ο Τσίπρας στήριξε σθεναρά την αξιοποίηση της κυπριακής ΑΟΖ από την κυβέρνηση Αναστασιάδη, «έναντι οποιασδήποτε απειλής τρίτης χώρας». Φιλοκυβερνητικοί αναλυτές δηλώνουν αισιόδοξοι, κομπάζοντας για την «εξαιρετική συμμαχία» που οικοδομήθηκε «από όταν τα ηνία της χώρας ανέλαβε ο Αμπντέλ Φατάχ Αλ Σίσι». Μεγάλο παράσημο να βελτιώνονται ραγδαία οι σχέσεις με μια χώρα, μετά από αιματηρό πραξικόπημα σε αυτήν. Πράγματι ο Τσίπρας δεν ήταν καθόλου φειδωλός στις αβροφροσύνες ή στις διευκολύνσεις («ανάγκη να ανοίξει η συζήτηση για μια στρατηγική σχέση ΕΕ-Αιγύπτου») προς τον άνθρωπο που αγωνιστές ονομά-

Για το αγαθό της ειρήνης, για την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, για να αποτραπεί μια οικολογική καταστροφή, η Αριστερά πρέπει να σταθεί αποφασιστικά απέναντι στο μεγάλο παιχνίδι των υδρογονανθράκων. Ντάνφορντ, στην Ουάσινγκτον (ελάχιστο καιρό μετά τις επαφές τους στην Ελλάδα). Και όλα αυτά, ενώ πλησιάζει ένα πρώτο «σημείο καμπής»: η έναρξη των εργασιών της Exxon Mobile σε κυπριακό οικόπεδο. Σε αυτό το φόντο, στάλθηκε το «Μπαρμπαρός» σε μια περιοχή ισχυρού συμβολισμού: εκεί όπου εφάπτονται οι (φερόμενες ως) ΑΟΖ της Ελλάδας, της Κύπρου και της Αιγύπτου. Ήταν ένα πρώτο σινιάλο από την Άγκυρα ότι «παραμένει παρούσα», ότι δεν θα αποδεχτεί «ήσυχα» τα τετελεσμένα και ότι το ζήτημα παραμένει ανοιχτό. Ακολούθησε κλιμάκωση: Η ελληνική κυβέρνηση έστειλε τη φρεγάτα «Νικηφόρος Φωκάς» να εμποδίσει το «Μπαρμπαρός». Η τουρκική έστειλε στρατιωτική συνοδεία (τρία επιπλέον σκάφη και δύο υποβρύχια), η Αθήνα (και η Ουάσινγκτον…) απάντησαν και φτάσαμε στον σημερινό επικίνδυνο

οφείλει να προηγηθεί η οριοθέτησή της μεταξύ των ομόρων κρατών, είτε με διμερή συμφωνία, είτε με παραπομπή σε διεθνή διαιτησία ή διεθνή δικαστική κρίση». Είναι γνωστές οι προειδοποιήσεις εμπειρογνωμόνων ότι στη Χάγη δεν θα ήταν καθόλου σίγουρη μια δικαίωση των ελληνικών θέσεων, μιας και το δίκαιο της θάλασσας έχει μια σειρά κριτήρια, που παίρνουν υπόψη τη διαφορά ανάμεσα σε ένα νησί όπως το Καστελόριζο και μια μεγάλη ηπειρωτική χώρα με τη μεγάλη ακτογραμμή της Τουρκίας. Υπάρχουν άλλωστε αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου που έχουν αρνηθεί πλήρη επήρεια σε νησιά (π.χ. Μαύρη Θάλασσα), σε αντίστοιχες ιδιαίτερες περιπτώσεις. Αυτές τις δυσκολίες επιχειρεί να παρακάμψει η Αθήνα, διαμορφώνοντας «τετελεσμένα», με τις πλάτες των ιμπεριαλιστικών κυβερνήσεων και με τη διπλωματία

των (ξένων) κανονιοφόρων. Απέναντι στη διαμορφούμενη απομόνωσή της, η Τουρκία απαντά με τη διπλωματία των δικών της κανονιοφόρων, ποντάροντας να επιβάλει μια επιστροφή στο δρόμο των διαπραγματεύσεων στην προοπτική της συνεκμετάλλευσης. Σε αυτό το παιχνίδι νεύρων κι αντοχών, ο ρόλος των ΗΠΑ θα είναι κρίσιμος. Θα ήθελαν να συμπεριλάβουν και την Τουρκία στο παιχνίδι, αλλά φαίνεται να προκρίνουν τον «εκβιασμό» ως μέθοδο, στηρίζοντας τον άξονα Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ-Αίγυπτος μέχρι να συμμορφωθεί πλήρως η Άγκυρα. Εκεί πατάει η ελληνική αλαζονεία. Στην Τουρκία δεν επικρατεί τόσο «ανθελληνική» διάθεση, όσο «αντιαμερικανική». Ο σύμβουλος του Ερντογάν, Γιγίτ Μπουλούτ, αν και διανθίζει το άρθρο του με παλληκαρισμούς για το πώς θα θριαμβεύσει η Τουρκία σε πιθανή σύγκρουση, έχει ένα δίκιο όταν γράφει: «Ελπίζω η Ελλάδα να μην μπει σε αυτό το βρόμικο παιχνίδι, να μη γίνει εργαλείο, να μην αφήσει να τη χρησιμοποιήσουν… Ελπίζω να κερδίσει η λογική και η φιλία».

Η Αριστερά

Πού αφήνει αυτό την ελληνική Αριστερά; Κάθε άποψη, κάθε ανάλυση που φλερτάρει με κάποια «εθνικά δίκαια» ή «κυριαρχικά δικαιώματα», όταν μιλάμε για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο μόνο ζημιά κάνει στην κοινή προσπάθεια (όλων μας!) να οικοδομηθεί ένα αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα. Αυτή η αντίφαση πρέπει να επιλυθεί. Για δύο λόγους: Στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό τα «κυριαρχικά δικαιώματα» σε πλουτοπαραγωγικές πηγές αφορούν τους καπιταλιστές και τους ιμπεριαλιστές. Δεν είναι «εθνική προίκα» μιας κάποιας μελλοντικής «λαϊκής εξουσίας» από την οποία απέχουμε ακόμα και για την οποία αξίζει στο μεταξύ να παίξουμε με τα σπίρτα των εθνικιστικών αντιπαραθέσεων σε μια εύφλεκτη περιοχή. Είναι μια άποψη που πάει πίσω κι από έναν λελογισμένο αστικό κοσμοπολιτισμό που προτιμά τη συνεκμετάλλευση από το ρίσκο του πολέμου. Αλλά υπάρχει κι ένας δεύτερος: Στις συνθήκες της κλιματικής αλλαγής, με τον ΟΗΕ να υποχρεώνεται να χτυπήσει καμπανάκι, όταν αριστεροί αγωνιστές σωστά προειδοποιούν (βλ. σελ.

10-11) ότι «πρέπει να αφήσουμε το πετρέλαιο εκεί που είναι», αν θέλουμε να έχουμε κάποια πιθανότητα να προλάβουμε την επερχόμενη καταστροφή, το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να κάνει ακόμα και μια μελλοντική «λαϊκή εξουσία» είναι να διεκδικήσει μερτικό στα πετρέλαια… Για το αγαθό της ειρήνης, για την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, για να αποτραπεί μια οικολογική καταστροφή, η Αριστερά πρέπει να σταθεί αποφασιστικά απέναντι στο μεγάλο παιχνίδι των υδρογονανθράκων. Κλείνουμε επιστρέφοντας στον ρεαλιστή αναλυτή του «πατριωτικού χώρου»: «Δεν θα υπάρξουν νικητές και ηττημένοι… θα υπάρξουν μόνο ηττημένοι… Το τελευταίο που χρειαζόμαστε τώρα είναι επίδοξοι Ιωαννίδηδες».

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

24 ΟΚΤΩΒΡΗ 2018

Μακεδονία: Ιµπεριαλιστική σύγκρουση και Αριστερά Του Πέτρου Τσάγκαρη

Ο

ι εξελίξεις γύρω από τη Συµφωνία των Πρεσπών και την επικύρωσή της ή όχι από τα κοινοβούλια της ∆ηµοκρατίας της Μακεδονίας (∆τΜ) και της Ελλάδας επιβεβαιώνουν, για άλλη µια φορά, ότι το επίδικο της όλης διαδικασίας δεν είναι η προσέγγιση και η φιλία των δύο λαών, αλλά η επέκταση του ΝΑΤΟ, στο πλαίσιο του ανταγωνισµού µε τη Ρωσία στα Βαλκάνια. Στο δηµοψήφισµα που προηγήθηκε στη ∆τΜ, το αντιπολιτευόµενο δεξιό VMRO-DPMNE στάθηκε αµήχανο, καθώς δεν ήθελε µεν να δεχθεί την υποχώρηση στον εκβιασµό που από κοινού έκαναν οι δυτικές ιµπεριαλιστικές χώρες µε προεξάρχουσα την Ελλάδα, δηλ. τη συνταγµατική αλλαγή του ονόµατος της χώρας. Από την άλλη όµως ήθελε –και θέλει– διακαώς την είσοδο στο ΝΑΤΟ (και την ΕΕ). Έτσι άφησε τον κόσµο να πράξει «κατά συνείδηση». Μόνο το αριστερό Λέβιτσα διεξήγαγε µια συνεπή αντιιµπεριαλιστική αντινατοϊκή προεκλογική εκστρατεία από αντικαπιταλιστική και διεθνιστική σκοπιά, σταθµίζοντας δηλ. σωστά και την αντίσταση στην ελληνική ιµπεριαλιστική επιβολή και την αντίσταση στη νατοϊκή επέκταση στην περιοχή. Οι εξελίξεις απέδειξαν δηλ. ότι οι δεξιές αντιπολιτεύσεις στις δύο χώρες (αλλά και σε όλη την περιοχή των Βαλκανίων) είναι ψοφοδεείς απέναντι στον δυτικό ιµπεριαλισµό και τις επιλογές του: Μπορούν να σπέρνουν εθνικισµό στους λαούς τους, δηλητηριάζοντάς τους µε µίσος για τους γειτονικούς λαούς, µόνον όµως όσο αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση µε τη στρατηγική συµµαχία τους µε τις µεγάλες δυτικές ιµπεριαλιστικές χώρες. Όταν ο εθνικισµός τους έρθει σε αντίθεση µε τις επιλογές αυτού του ιµπεριαλισµού, τότε έρχονται σε αµηχανία και τελικά υποχωρούν. Η Ν∆, έκανε ό,τι ακριβώς έκανε και έλεγε η ∆εξιά στη ∆ηµοκρατία της Μακεδονίας (το VMRO-DPMNE): υπέροχο το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, αλλά µπορούσαµε να διεκδικήσουµε περισσότερα πράγµατα απέναντι στους γείτονες. Σε αυτό το πλαίσιο εξηγούνται λοιπόν και οι πρόσφατες εξελίξεις: Παρά την οικτρή προσέλευση στο δηµοψήφισµα (35%), ο Ζάεφ, έχοντας την ενθάρρυνση και τη θερµή υποστήριξη από τη ∆ύση, διακήρυξε «νίκη» του «ναι» και έφερε το θέµα στο κοινοβούλιο. Εκεί αποδείχθηκε για άλλη µια φορά η πολιτική αδυναµία της ∆εξιάς, δηλ. του VMRODPMNE. Παρά τις «φωνές» του, «έχασε» µέσα σε λίγες ώρες επτά βουλευτές, κατά «σύµπτωση» (µαζί µε άλλον έναν, ανεξάρτητο, βουλευτή) ακριβώς όσους χρειαζόταν ο Ζάεφ στην πρώτη ψηφοφορία για το θέµα (72+8=80 βουλευτές, δηλ. τα 2/3 της Βουλής). Ασφαλώς η «αποστασία» των επτά βουλευτών δεν ήταν µόνο πολιτική επιλογή µε βάση τη σκοπούµενη στρατηγική πρόσδεση της µακεδονικής ∆εξιάς

µε τον δυτικό ιµπεριαλισµό. Προφανώς συνδυάστηκε µε ανταλλάγµατα, δηλ. µε εξαγορά. Επειδή κάποιοι από αυτούς τους βουλευτές ήταν υπόδικοι λόγω διαφθοράς από την εποχή που ήταν κυβέρνηση το VMRO-DPMNE, η αµνηστία, που καταφανώς τους προσφέρθηκε, ήταν εξαιρετικά ευπρόσδεκτη και τους «βοήθησε» στην απόφασή τους να αλλάξουν γνώµη για τη Συµφωνία των Πρεσπών.

Υποκρισία

Απέναντι στην παρωδία δηµοκρατίας στο κοινοβούλιο και την εξαγορά ψήφων µέσω ανταλλαγµάτων, η ∆ύση όχι µόνον δεν ενοχλήθηκε, αλλά ενθουσιάστηκε. Τρεις αναρτήσεις στο tweet θα αναφέρουµε µόνον: Η εκπρόσωπος Τύπου του Στέιτ Ντιπάρτµεντ, Χέδερ Νόιερτ, αφού καλωσόρισε το αποτέλεσµα της ψηφοφορίας, ανέφερε: «Οι ΗΠΑ πιστεύουν ότι η Συµφωνία των Πρεσπών είναι µια ιστορική ευκαιρία για την προώθηση της σταθερότητας, της ασφάλειας και της ευηµερίας σε ολόκληρη την περιοχή». Ο επίτροπος αρµόδιος της ΕΕ για τη ∆ιεύρυνση, Γιοχάνες Χαν, ήταν ακόµη πιο ενθουσιώδης: «Μια σπουδαία ηµέρα για τη δηµοκρατία στα Σκόπια». Είναι παράξενο που οι ∆υτικοί ιµπεριαλιστές δεν «έµαθαν» από τα οικτρά αποτελέσµατα που είχε η απροκάλυπτη παρέµβασή τους στο διάστηµα πριν από το δηµοψήφισµα. Έτσι, εκτός από τα παραπάνω, συνεχίζουν να παρεµβαίνουν: Λίγα 24ωρα µετά την πρώτη ψηφοφορία στη Βουλή, έφτασε (22/10) στα Σκόπια ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάθιου Πάλµερ. Σε µια επιδεικτική κίνηση, ο Πάλµερ συναντήθηκε µε τους αρχηγούς των µεγαλύτερων κοµµάτων της ∆τΜ, ακόµη και µε βουλευτές της αντιπολίτευσης που ψήφισαν υπέρ της πρότασης για την τροποποίηση του Συντάγµατος, όχι όµως και µε τον αρχηγό του VMRODPMNE, Κρ. Μίτσκοσκι, ούτε και µε τον Πρόεδρο της ∆τΜ, Γκ. Ιβάνοφ. Σύµφωνα από τα προβλεπόµενα από τον νόµο, στην επόµενη ψηφοφορία (στις αρχές Νοέµβρη) ο Ζάεφ θα χρειαστεί µόνον απλή πλειοψηφία (πρόκειται για τις συγκεκριµένες συνταγµατικές τροπολογίες). Μετά ακολουθεί άλλη διαδικασία τελικών κειµένων, που θα υποβληθούν στις αρµόδιες επιτροπές και θα ακολουθήσει νέα ψηφοφορία στην ολοµέλεια της Βουλής, όπου και πάλι θα χρειαστεί αυξηµένη πλειοψηφία (2/3) για να γίνουν δεκτές οι αλλαγές. Η όλη διαδικασία µπορεί να υπερβεί τους τρεις µήνες, δηλ. να φτάσουµε έως τα µέσα Ιανουαρίου. Στην Ελλάδα, υπήρξε επίσης ένα πρώτο θύµα της άρνησης του λαού της ∆τΜ να αποδεχτεί τη Συµφωνία των Πρεσπών: Ο Καµµένος θεώρησε ότι η συµφωνία έχει καταρρεύσει, άρα ότι έχει πολιτικό πλεονέκτηµα µέσα στην κυβέρνηση, επιτέθηκε στον αρχιτέκτονα της συµφωνίας, τον Ν. Κοτζιά, και ο τελευταίος αποπέµφθηκε από τον Τσίπρα. Οι τσακωµοί στο εσωτερικό της κυβέρνησης δεν σηµαίνει ότι κάποιος

από τους τρεις εµπλεκόµενους είναι αριστερότερα από τον άλλο: ο ένας προτείνει στις ΗΠΑ µικρό ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και άλλες τρεις βάσεις στην Ελλάδα (Καµµένος), ο άλλος είναι ο καλύτερος Ευρωπαίος φίλος του Τραµπ (Τσίπρας) και ο τρίτος είναι το πιο ανεπιθύµητο πρόσωπο από την Ελλάδα στη Μόσχα (Κοτζιάς).

Αριστερά

Το πρόβληµα είναι ωστόσο πέρα από την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση στην Ελλάδα, καθώς µεγάλο µέρος της Αριστεράς δεν στάθηκε –και δεν στέκεται– στο ύψος των περιστάσεων. Το µεν ΚΚΕ έχει σωστή ανάλυση για τη σύγκρουση των δύο ιµπεριαλισµών στην περιοχή (δυτικού και ρωσικού), για την προσπάθεια επέκτασης του ΝΑΤΟ και για τον πρωταρχικό ρόλο που έχει αναλάβει ο ελληνικός καπιταλισµός και η ελληνική κυβέρνηση σε αυτή την κατεύθυνση. Ωστόσο στο δεύτερο σκέλος της ανάλυσής του παραµένει στα θολά νερά του εθνικισµού, αφού από κοινού µε ΣΥΡΙΖΑ, Ν∆ και όλα τα άλλα αστικά κόµµατα, «ανακαλύπτει» «αλυτρωτισµό των Σκοπίων». Από την άλλη ένα άλλο τµήµα της Αριστεράς σύρθηκε πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλ. υποστήριξε τη Συµφωνία των Πρεσπών στο όνοµα, δήθεν, του διεθνισµού. Και οι δύο γραµµές αποτυγχάνουν να φέρουν κοντά τους δύο λαούς και, κυρίως, αποτυγχάνουν στο να φέρουν κοντά τα πιο προωθηµένα τµήµατα της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς στις δύο χώρες, στοιχείο απαραίτητο για την ειρήνη στα Βαλκάνια. Στην ίδια τη Μακεδονία το Λέβιτσα εξέδωσε ανακοίνωση µετά την ψηφοφορία στη Βουλή, όπου µεταξύ άλλων αναφέρει: «Καλούµε σε µαζική πολιτική αντίσταση ενάντια σε όλους όσοι εµπλέκονται σε αυτή τη συνταγµατική-πολιτική κρίση […] Το Λέβιτσα ανακοινώνει ότι στο µέλλον θα επιστρέψει στους δρόµους και θα χρησιµοποιήσει κάθε κοινοβουλευτικό ή µη κοινοβουλευτικό τρόπο πολιτικού αγώνα προκειµένου να αποκαταστήσει την κλεµµένη λαϊκή κυριαρχία!». Από την πλευρά του ο Μίλαν Κουριάσκι, από την επαναστατική σοσιαλιστική οργάνωση της Σερβίας, Marks21, παρουσιάζει τις πολιτικές ανάγκες της περιοχής σε σχετικό του άρθρο στο lefteast, όπου µεταξύ άλλων υπογραµµίζει: «Αυτή είναι µια ευκαιρία, ώστε η Αριστερά να σταθεί αποφασιστικά ενάντια στον ιµπεριαλισµό και στο θάνατο της δηµοκρατίας, αλλά επίσης να δείξει ότι αποτελεί τον µόνον γνήσιο εκπρόσωπο των συµφερόντων της εργατικής τάξης των Βαλκανίων. Πέφτει στους ώµους της Αριστεράς το καθήκον της υπεράσπισης της αυτοδιάθεσης και της θέλησης των εθνών, αλλά και της επιµονής στην ιδέα ότι οι βαλκανικοί λαοί µπορούν να παλέψουν για την ελευθερία τους µόνον ενωµένοι ενάντια στους καταπιεστές τους».

5

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6972516210 Αµπελόκηποι 6973005569 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. ΦιλαδέλφειαΝ. Χαλκηδόνα 6945498732 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087 Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι ΑνάργυροιΚαµατερό 6998466952 Πετρούπολη 6983674242 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6942602766 Καισαριανή 6995737690 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6944548787 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6984417681 Ν. Σµύρνη 6972098143 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγµένη 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948100218 Κορυδαλλός 6945037002 Κερατσίνι 6981093970

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 Αχαρνές 6977266544 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6981084090 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6984267504 ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6959771512 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6932422501 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: Τρίκαλα 6976291795 Λάρισα 6976579448 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6944916915 Ρέθυµνο 6907856793 Χανιά 6975964967 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6972743637 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΛΟΝΔΙΝΟ: 0044-7969523579 ΠΑΡΙΣΙ: 0033-673555890 0030-6937762930

ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ: Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546

Νοσοκ. «Άγιος Σάββας» 6998466952 ΥΠΑΑΤ 6945754555 ∆ήµοι 6980579817 Εκπαιδευτικοί 6972878820

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ: Νοµική Αθήνας 6972648225 ΤΕΙ Αθήνας 6975208151 Πάντειο 6984417681

Φιλοσοφική 6972595471 Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών 6959771512

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

6

24 ΟΚΤΩΒΡΗ 2018

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες.

Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ∆ΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕ∆ΟΝΙΑ: 6972814199 ∆ΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑ∆Α: 6973235894 ΚΡΗΤΗ: 6976332197 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6945077461 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

•

• •

•

•

•

•

•

Το ΚΚΕ και η απε στις 12 Οκτώβρη Του Αντώνη Νταβανέλου

Ό

πως παλιότερα έχει γράψει –και σωστά– ο Μ. Μαΐλης, η ιστορία για τους κοµουνιστές δεν είναι ένα γενικό «ανασκάλεµα» των στοιχείων και των πληροφοριών για τα γεγονότα του παρελθόντος, είναι η προσπάθεια άντλησης γνώσης µέσα από τη συζήτηση για το παρελθόν, µε την προσοχή στραµµένη στα προβλήµατα και τους αγώνες του σήµερα. Με την έννοια αυτή, οι εργασίες της ΚΕ του ΚΚΕ σχετικά µε την «αναθεώρηση» της ιστορίας του κινήµατος και του κόµµατος κατά τη µεγάλη δεκαετία του 1940, έχουν ιδιαίτερο πολιτικό ενδιαφέρον. Πολύ περισσότερο όταν οι εργασίες αυτές κυριολεκτικά ανατρέπουν απόψεις και συµπεράσµατα που γαλούχησαν διαδοχικές «γενιές» αριστερών ανθρώπων και στήριζαν την πολιτική του ΚΚΕ για δεκαετίες.

Ο χαρακτήρας της Αντίστασης

Μια µεγάλη πλειοψηφία µέσα στον κόσµο της Αριστεράς έφτασε µε τα χρόνια να πιστεύει ότι το µεγάλο κίνηµα της Αντίστασης, όπως οργανώθηκε στο ΕΑΜ, ήταν αυτό που το ΚΚΕ ισχυριζόταν ότι ήταν το κίνηµα και το ΕΑΜ. Αυτή την εικόνα, έτσι κι αλλιώς πλαστή κι επιφανειακή, το ΚΚΕ σήµερα την ανατινάζει. Ο Γληνός στη γνωστή διακήρυξή του («Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ»), που αντανακλούσε τη γραµµή της τότε ηγεσίας του ΚΚΕ, ισχυρίζεται ότι ο χαρακτήρας του αγώνα ήταν «εθνικοαπελευθερωτικός» και ότι κατά συνέπεια σε αυτόν δεν θα συµµετείχαν µόνο οι εργατικές και λαϊκές µάζες, θα συµµετείχε (και θα έπρεπε να συµµετέχει…) και ένα «πατριωτικό» τµήµα της κυρίαρχης τάξης, των καπιταλιστών που θα δυσανασχετούσαν, λέει, από την κατοχή. Οι υποστηρικτές αυτής της ανάλυσης έχουν µετέπειτα «θεοποιήσει» το γράµµα του Ζαχαριάδη, του Οκτώβρη του 1940, που όρισε το χαρακτήρα του πολέµου, αλλά και του επερχόµενου αγώνα, ως εθνικοαπελευθερωτικό, θεωρώντας το γράµµα του τότε Γ.Γ. του ΚΚΕ ως τη «µήτρα» από την οποία ξεπήδησε (τάχα φυσιολογικά) το «πλατύ» εαµικό κίνηµα. Ιστορικά γεγονότα, όπως το 2ο και το 3ο γράµµα (όπου ο ίσιος προειδοποιεί ότι αν το 1ο γράµµα «διαβαστεί από µόνο του» δηµιουργείται κίνδυνος σοσιαλσοβινιστικής απόκλισης…) ή όπως η εκτίµηση των κοµουνιστών της «Παλιάς ΚΕ του ΚΚΕ» ότι το 1ο γράµµα του Ν.Ζ. ήταν «πλαστό» (δηλαδή κατασκευασµένο πολιτικά από τον µηχανισµό του Μεταξά), παρέµεναν ως ενοχλητικές «λεπτοµέρειες», στις οποίες µόνο µια µειοψηφία έδινε σηµασία. Με αυτή την έννοια η υπενθύµισή τους σήµερα, από την ΚΕ του ΚΚΕ, έχει πολιτική αξία. Πολύ περισσότερο που, παρά τις προβλέψεις του Γληνού και τις µετέπειτα φαντασιώσεις των «πλατιών» αριστερών, η κυρίαρχη τάξη δεν συµµετείχε στην αντίσταση (ένα τµήµα της «δραπέτευσε» στο εξωτερικό, ένα τµήµα λούφαξε, ένα τµήµα συνεργάστηκε µε τους Ναζί…). Γράφει η ΚΕ του ΚΚΕ: «Στη διάρκεια της Κατοχής η ταξική πάλη όχι µόνο δε σταµάτησε, αλλά πήρε διαστάσεις σκληρής ένοπλης σύγκρουσης… αυτό ήταν επόµενο, αφού η αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας όχι µόνο δεν έπαψε να υπάρχει εξαιτίας της κατο-

χής, αλλά η τελευταία αποτέλεσε λόγο όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων…». Παιδί αυτής της ταξικής πάλης που οξύνθηκε στα χρόνια της κατοχής ήταν στην πραγµατικότητα το µεγάλο κίνηµα της Αντίστασης, αρχικά στις πόλεις (Εργατικό ΕΑΜ) και στη συνέχεια στην ύπαιθρο, όπου υπέβοσκαν τα χρόνια άλυτα προβλήµατα της αγροτικής µεταρρύθµισης, που στη «στιγµή» της µαζικής πείνας πήραν τη µορφή αγώνα ζωής ή θανάτου. Ακριβώς επειδή αυτός ήταν ο πραγµατικός χαρακτήρας του αγώνα, η µοναδική αποτελεσµατική στρατηγική ήταν η επιδίωξη της ταξικής νίκης, ενώ ο εγκλωβισµός στα εθνικοενωτικά ιδεολογήµατα αντικειµενικά «δούλευε» προς όφελος του ταξικού αντιπάλου. Όπως λέει η ΚΕ του ΚΚΕ, «το θολό όραµα της λαοκρατίας» ήταν η πολιτική βάση που απέτρεψε το ΚΚΕ «από το να θέσει στην ηµερήσια διάταξη το ζήτηµα της επίλυσης της αντίθεσης “ποιος-ποιον;”, παίρνοντας όλα τα απαραίτητα µέτρα µε βάση σχέδιο και καταλαµβάνοντας τα κέντρα του κράτους: Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη και άλλους σηµαντικούς χώρους» («Ριζοσπάστης», 7/10/2018). Αυτή η θέση µπορεί κάπως να ερµηνεύσει την τραγική αλυσίδα «λαθών», που από πολλούς αντιµετωπίζονται ακόµα ως ξεκοµµένα ή και προσωπικά λάθη ηγετικών στελεχών: Άδειασµα του Κινήµατος στη Μέση Ανατολή, Λίβανος, Καζέρτα, καλωσόρισµα της απόβασης των Βρετανικών στρατευµάτων, αποφυγή της κατάληψης της Αθήνας κ.ο.κ. Η ΚΕ του ΚΚΕ έχει δείξει τη σχέση αυτού του «θολού οράµατος» µε τις αποφάσεις της 6ης Ολοµέλειας του 1934, ακόµα και µε τις αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου της Κοµιντέρν για τα Λαϊκά –τα αντιφασιστικά δηµοκρατικά– Μέτωπα, που αντικατέστησαν τη λενινιστική παράδοση του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου. Εδώ η ΚΕ του ΚΚΕ µένει αµήχανη απέναντι σε αυτά που η ίδια αποκαλύπτει: η διαπίστωση για την κυριαρχία µιας ρεφορµιστικής στρατηγικής (από το 1934!) και η διαπίστωση ότι αυτό δεν ήταν πρόβληµα µόνο της «ντόπιας» ηγεσίας, αλλά επίσης του «διεθνούς κέντρου» (της εποχής του Στάλιν), έχει θεµελιώδη σηµασία για τα συµπεράσµατα που θα όφειλαν να αντλήσουν οι κοµουνιστές.

Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας

Ο «Ριζοσπάστης» (14/10/2018) βάζει το δάχτυλο σε µια πληγή: στη συµµετοχή του ΚΚΕ στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του 1944, υπό τον Γ. Παπανδρέου. ∆ύο στελέχη του ΚΚΕ (Ζεύγος και Πορφυρογέννης) και τέσσερις του ΕΑΜ (Σβώλος, Αγγελόπουλος, Τσιριµώκος, Ασκούτσης) ανέλαβαν κρίσιµα υπουργεία (µεταξύ τους το Οικονοµικών και το Εργασίας). Ο «Ρ» φροντίζει να υπενθυµίσει ότι το πρόβληµα ήταν διεθνούς γραµµής: «Μεταξύ 19451947 τα ΚΚ πήραν µέρος σε αστικές κυβερνήσεις 9 χωρών στη ∆υτική Ευρώπη (Ιταλία, Γαλλία, Βέλγιο, ∆ανία, Νορβηγία, Ισλανδία, Αυστρία, Φινλανδία, Λουξεµβούργο), σε δύο στη Λατινική Αµερική (Χιλή, Κούβα) και σε δύο στην Ασία (Ινδονησία, Ιράν)». Το σενάριο της διεθνούς «ειρηνικής συνύπαρξης» είχε τεθεί σε εφαρµογή αµέσως µετά το τέλος του πολέµου… Όµως, τι έργο είχαν οι αριστεροί υπουργοί στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας; Γράφει ο «Ρ»: «Ο ρόλος των Εαµιτών υπουργών… ήταν ρόλος αστικής διαχείρισης». Πάλι το πρόβληµα δεν ήταν ατοµικό, αλλά συνολική κοµµατική επιλογή: «Το

αριστερα

24 οκτωβρη 2018

7

λευθέρωση της Αθήνας του 1944

Αν το «διεθνές κέντρο» έσπρωξε στην Ελλάδα, αλλά και αλλού, μια τόσο οφθαλμοφανώς λαθεμένη γραμμή, πώς είναι δυνατόν να συνεχίζει να χαρακτηρίζεται «επαναστατικό»; ΚΚΕ υποστηρίζει την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, γιατί οι προγραμματικοί της στόχοι συμπίπτουν με τους άμεσους σκοπούς του αγώνα μας… Το ΚΚΕ θεωρεί ότι προς το συμφέρον του ελληνικού λαού επιβάλλεται η συσπείρωση όλων των προοδευτικών δυνάμεων –και αυτών που βρίσκονται έξω από το ΕΑΜ– σε ένα πανδημοκρατικό Μετωπο» («Ρ», 16/11/1944). Όποιος θελήσει να εξετάσει πιο συγκεκριμένα το έργο των Εαμιτών υπουργών, θα αντιμετωπίσει δυσάρεστες εκπλήξεις. Και αυτές επιλέγει να τις θυμίσει σήμερα το ΚΚΕ: Ο Σβώλος μαζί με τον Ξενοφ. Ζολώτα και τους Βρετανούς «εμπειρογνώμονες» ανέλαβαν τον πρώτο μετακατοχικό προϋπολογισμό που, κατά τον «Ρ», «όφειλε να είναι ισοσκελισμένος… βασισμένος σε υγιές νόμισμα… απαιτούσε σκληρή εργασία για να ζωογονηθεί η οικονομία και να αυξηθεί η παραγωγή… (προς τούτο) οι μισθοί θα πρέπει να κρατηθούν χαμηλά». Στο Εργασίας, ο Πορφυρογέννης θεσμοθέτησε τη δυνατότητα των καπιταλιστών «να θέτουν το πλεονάζον τμήμα των εργαζομένων εις κατάστασιν διαθεσιμότητας με αναστολήν της μισθοδοσίας, άνευ λύσεως της εργασιακής σχέσεως». Δηλαδή, ούτε δουλειά, ούτε μισθός, ούτε επιδότηση ανεργίας… Μια χαρά Μνημόνιο!

Από τις 15 Οκτώβρη 1944, η ΚΕ του Εργατικού ΕΑΜ ανέλαβε τη Διοίκηση της ΓΣΕΕ. Ο Θέος, από εκεί, δήλωνε: «η εργατοϋπαλληλική τάξη θα υποστηρίξει την κυβέρνηση στην πραγματοποίηση των σκοπών της… Ο εργατικός κόσμος είναι έτοιμος να συμβάλει με όλες του τις δυνάμεις στην προσπάθεια της ανασυγκρότησης» («Ρ», 14/10/2018). Μπροστά σε αυτά τα πεπραγμένα, φυσιολογικά, μπροστά στα υπουργεία Οικονομικών και Εργασίας, άρχισαν να συρρέουν… εργατικές διαδηλώσεις, όπως γράφει ο Β. Μπαρτζιώτας και επιλέγει να θυμίσει σήμερα ο «Ρ». Όπως γίνεται κατανοητό, η κυβέρνηση Παπανδρέου άφηνε το ΚΚΕ να εκτεθεί στην ευθύνη για όλα τα «αναγκαία» αντεργατικά μέτρα. Όμως, ο βασικός λόγος ύπαρξης αυτής της κυβέρνησης ήταν άλλος: Να κερδηθεί χρόνος, να προλάβουν να ανασυνταχθούν οι αστικές πολιτικές και στρατιωτικές δυνάμεις και κυρίως να προλάβουν να αποβιβαστούν οι Βρετανοί. Όπως το είπε ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου: «Μόνον η συμμετοχή του ΚΚΕ εις την κυβέρνησιν μας ήνοιγε τας πύλας της Ελλάδος. Και διά τούτο την επιδίωξα –και ευτυχώς εκατορθώθη» («Καθημερινή» 2/3/1948, αναπαραγωγή στο «Ρ» 14/10/2018).

Θα έλεγε κανείς ότι η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ, με έναν τρόπο, «απολαμβάνει» να διατυμπανίζει τα λάθη του ΚΚΕ εκείνης της περιόδου, που οδήγησαν στην τραγική ήττα. Φροντίζει να αποφεύγει μόνο μια κακοτοπιά, το φυσιολογικό ερώτημα: Αν το «διεθνές κέντρο» έσπρωξε στην Ελλάδα, αλλά και αλλού, μια τόσο οφθαλμοφανώς λαθεμένη γραμμή, πώς είναι δυνατόν να συνεχίζει να χαρακτηρίζεται «επαναστατικό»;

Κάθε κυβέρνηση; Με την κραυγαλέα πολιτική καταδίκη της συμμετοχής του τότε ΚΚΕ στην κυβέρνηση της Εθνικής Ενότητας, μαζί με τις τότε καταρρέουσες αστικές πολιτικές δυνάμεις, η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ θέλει να στηρίξει ένα διαφορετικό πολιτικό συμπέρασμα. Γράφει ο «Ρ»: «Η πείρα εκείνης της περιόδου διδάσκει ότι η συμμετοχή στις αστικές κυβερνήσεις –σε πείσμα των πιο καλών προθέσεων– γίνεται φραγμός στη λαϊκή πάλη και οδηγεί σε πισωγύρισμα… (με μια τέτοια συμμετοχή) το ΚΚ θα έχει κάνει ήδη την πρώτη και θεμελιώδη υποχώρηση… θα έχει παραιτηθεί από την πάλη για την εργατική εξουσία και το στόχο για την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής». Όμως, η 3η Διεθνής στον καιρό του Λένιν (στο 3ο και στο 4ο Συνέδριο της Κομιντέρν), στη βάση της πείρας από την επανάσταση στη Γερμανία, έστρεψε την προσοχή σε ένα άλλο ενδεχόμενο: στη δυνατότητα και στην υποχρέωση της γραμμής της «εργατικής κυβέρνησης» ή της «κυβέρνησης της Αριστεράς», μέσα σε συνθήκες όπου ο συνδυασμός οι-

κονομικής και πολιτικής κρίσης φέρνει το ΚΚ αντιμέτωπο με το ζήτημα της κυβερνητικής εξουσίας, χωρίς η ανάπτυξη της ταξικής πάλης να έχει κάνει εφικτό (ή όχι ακόμα…) το άμεσο πέρασμα στην εργατική εξουσία. Η γραμμή αυτή είχε σκληρές προϋποθέσεις: «απαγόρευε» τη συνεργασία με τα αστικά κόμματα και εντασσόταν στη στρατηγική διεκδίκησης της εργατικής εξουσίας και της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και όχι ασφαλώς στην παραίτηση από αυτούς τους «ταυτοτικούς» για τα ΚΚ στόχους. Η γραμμή αυτή ήταν επίσης συνδεδεμένη με τις αποφάσεις για το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο, για το Μεταβατικό Πρόγραμμα και τη μεταβατική πολιτική, δηλαδή για τη διεκδίκηση από το ΚΚ της ηγεμονίας μέσα στην εργατική τάξη στις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού, εκεί δηλαδή που αναγνωριζόταν η πιθανότητα να μην προχωρήσει μια εργατική επανάσταση με την ταχύτητα και την αμεσότητα που προχώρησε στη Ρωσία του Τσάρου. Όλον αυτό τον πλούτο, ένα αναντικατάστατο τμήμα της λενινιστικής παράδοσης, το ΚΚΕ πετάει στα αζήτητα, καταδικάζοντας τον… Σιάντο (και χωρίς βέβαια να προχωρά στην καταδίκη του Ζαχαριάδη, του πρωτομάστορα της 6ης Ολομέλειας, του «θολού οράματος της λαοκρατίας» και της εκτίμησης για τον εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα της σύγκρουσης στη δεκαετία του ’40). Ο λόγος είναι η πολιτική στο σήμερα, όπως λέει και ο Μ. Μαΐλης. Η πολιτική του «πολλά κόμματα – δύο πολιτικές», η πολιτική που βλέπει το ΚΚΕ ως ένα «άντρο ορθοδοξίας» πολιορκούμενο από θάλασσες «οπορτουνιστών», είναι μια πολιτική που δεν επιδιώκει αντίσταση και νίκες «εδώ και τώρα». Παραπέμποντας τους αποφασιστικούς αγώνες σε ένα μέλλον, όπου θα είναι εφικτή η άμεση διεκδίκησης της «εργατικής εξουσίας και της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής», σήμερα διεκδικεί την εκλογική και οργανωτική αναπαραγωγή. Στόχοι όχι μικροί, αλλά κατώτεροι των αναγκών του κόσμου της εργασίας. Απορρίπτοντας –σωστά– την πολιτική εμπειρία του 1944-1945, το ΚΚΕ δεν στρέφεται στο σύνολο της λενινιστικής παράδοσης. Στρέφεται, μάλλον, στην ανάλυση της διαβόητης «3ης περιόδου» και του «σοσιαλφασισμού», στη γραμμή της Κομιντέρν στα 1928-1929, όταν μπροστά στην άνοδο του Χίτλερ προς την εξουσία, το ΚΚ Γερμανίας δήλωνε ότι όλη η άλλη Αριστερά ήταν «σοσιαλ-φασίστες», «λουξεμπουργκο-φασίστες», «τροτσκιστο-φασίστες» κ.ο.κ. Αποφεύγοντας τα υποχρεωτικά καθήκοντα του Ενιαίου Μετώπου με τις άλλες εργατικές (όχι αστικές) δυνάμεις, οδηγήθηκε και το ίδιο σε μια τραγική ήττα από τους πραγματικούς φασίστες. Σήμερα που ο κόσμος μας βυθίζεται μέσα σε μια πρωτοφανή κρίση, σήμερα που οι προοπτικές της βαρβαρότητας γίνονται ξανά απειλητικές, τα συμπεράσματα από την ιστορία του κινήματός μας παραμένουν πολύτιμα.

8

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

24 ΟΚΤΩΒΡΗ 2018

Επιµέλεια Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς Επιτροπή αγώνα συµβασιούχων στον ΟΑΕΔ

Ο

ι εργαζόµενες συµβασιούχες καθαρίστριες στον Οργανισµός Απασχόλησης Εργατικού ∆υναµικού (ΟΑΕ∆) προχώρησαν στη δηµιουργία επιτροπής αγώνα. Ο κύριος στόχος τους είναι να πληρωθούν τα δεδουλευµένα που τους οφείλει ο ΟΑΕ∆ και να παραµείνουν στην εργασία τους, καθώς καλύπτουν πάγιες ανάγκες του Οργανισµού. Είναι πραγµατικά ντροπή για την κυβέρνηση και τον ΟΑΕ∆ να παραµένουν απλήρωτες εργαζόµενες, που δουλεύουν µε τον εξευτελιστικό µισθό

των 330 ευρώ, εδώ και 5 µήνες και κανείς να µην τους ενηµερώνει για το πότε και αν θα πληρωθούν. Απλήρωτοι εδώ και 5 µήνες είναι οι εργαζόµενοι σε Καβάλα, Θεσσαλονίκη, Βέροια, Ορεστιάδα, Πειραιά, Ελευθερούπολη και για λιγότερους µήνες στην υπόλοιπη χώρα. Και όλα αυτά γιατί και η συγκεκριµένη µισθοδοσία έµπλεξε στα γρανάζια των επιτρόπων και της γραφειοκρατίας, που αρνούνται εδώ και µήνες τις πληρωµές συµβασιούχων ακριβώς µε το σκεπτικό ότι καλύπτουν θέσεις µονίµων. Οι κατά τα άλλα λαλίστατοι υπουργοί Αχτσιό-

γλου και Τσακαλώτος αποδεικνύουν για µια φορά ακόµη ότι έχουν γραµµένους στα πολυτελή παπούτσια τους εργαζόµενους των 300 ευρώ όπως οι καθαρίστριες του ΟΑΕ∆. Η Επιτροπή Αγώνα Συµβασιούχων Καθαριστριών στον ΟΑΕ∆ απαιτεί επίσης να υπάρξει σταθερή και συγκεκριµένη ηµεροµηνία στην καταβολή του µισθού ανά µήνα, να ανανεωθούν οι συµβάσεις όλων των καθαριστριών και µετά τις 31/12/2018 που λήγουν και να µετατραπούν σε συµβάσεις αορίστου χρόνου µε πλήρες ωράριο (8ωρο).

Η διακλαδική απεργία στη 1 Νοέµβρη

Τ

ην Πέµπτη 1 Νοέµβρη εργαζόµενοι από σωµατεία του ιδιωτικού τοµέα καλούν σε διακλαδική απεργία µε κύρια αιτήµατα τις αυξήσεις στους µισθούς και την υπογραφή συλλογικών συµβάσεων εργασίας µε βάση τις ανάγκες των εργαζοµένων. Αυτή τη στιγµή στη σηµαντική αυτή πρωτοβουλία συµµετέχουν: ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου και Ψηφιακών Μέσων Αττικής, ο Σύλλογος Μεταφραστών Επιµελητών ∆ιορθωτών, ο Σύλλογος Εργαζοµένων στα Φροντιστήρια Καθηγητών, το Σωµατείο Βάσης Εργαζοµένων στις ΜΚΟ, το Σωµατείο Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών εργαζοµένων στον κλάδο του επισιτισµού, το Σωµατείο Σερβιτόρων Μαγείρων Θεσσαλονίκης, το Σωµατείο Βάσης Εργαζοµένων στο Χώρο της Ψυχικής Υγείας και της Κοινωνικής Πρόνοιας και το Σωµατείο Εργαζοµένων ΝΟΚΙΑ Ελλάδας. Θετική είναι και η ανταπόκριση µε στάσεις εργασίας από σωµατεία του δηµόσιου τοµέα. Μέχρι τώρα επίσης στάσεις εργασίας και συµµετοχής στη συγκέντρωση (12.00 Χαυτεία) έχουν πάρει τα σωµατεία Αττικού Νοσοκοµείου, οι σύλλογοι εκπαιδευτικών Π.Ε. Αριστοτέλης και Κ. Σωτηρίου και οι ΕΛΜΕ Α-Γ Β΄Αθήνας, Ε΄Αθήνας, Ελευσίνας και Ε΄Θεσσαλονίκης. Νωρίτερα θα υπάρξουν και περιφρουρήσεις των χώρων από σωµατεία του ιδιωτικού τοµέα.

Η πρωτοβουλία είναι σηµαντική, καθώς στους χώρους του ιδιωτικού τοµέα το µνηµονιακό καθεστώς οργιάζει. Μισθοί της πείνας, ελαστικά ωράρια, απολύσεις για κάθε λόγο, εκ περιτροπής και µερική απασχόληση είναι πια η καθηµερινότητα για την πλειοψηφία των εργαζοµένων. Κι όλα αυτά χωρίς να εφαρµόζονται ή να υπογράφονται συλλογικές συµβάσεις. Απέναντι σε αυτή την προσπάθεια είναι απαραίτητη κάθε πρωτοβουλία που µπορεί να συντονίσει τη δράση µεταξύ εργαζοµένων σε σωµατεία για να βάλλουν τις πιέσεις ώστε να κηρυχθούν πιο ευρείες κινητοποιήσεις από τα Εργατικά Κέντρα και τη ΓΣΕΕ. Είναι πολύ χαρακτηριστική η ανακοίνωση του Σωµατείου Εργαζοµένων στη ΝΟΚΙΑ που δηλώνει τη συµµετοχή της «στη Γενική Απεργία που απαιτούµε να προκηρυχθεί µέσα στο Νοέµβρη» (δεν είχε βγει ακόµη η απόφαση του ΕΚΑ για τις 14/11). Η απεργία δεν έχει µόνο αιτήµατα για τους εργοδότες, όπως η υπογραφή συµβάσεων και το σταµάτηµα των απολύσεων, αλλά και απαιτεί σωστά από την κυβέρνηση να καταργήσει το µνηµονιακό νόµο για τον κατώτατο µισθό, να επαναφέρει τις ελεύθερες συλλογικές συµβάσεις εργασίας, να επαναφέρει τον κατώτατο µισθό στα προ µνηµονίου επίπεδα, να καταργήσει τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και να σταµατήσει τους πλειστηριασµούς και τις ιδιωτικοποιήσεις.

Η Αριστερά οφείλει να συµπαρασταθεί στον αγώνα των εργαζοµένων αυτών των σωµατείων όχι για να αναδείξει το πόσο γραφειοκρατική πρακτική εφαρµόζει η ηγεσία της ΓΣΕΕ, αυτό άλλωστε το βλέπουν οι εργαζόµενοι στην καθηµερινότητα και στους αγώνες, αλλά προσπαθώντας να συµβάλλει στο συντονισµό των µαχών µε κέντρο την απεργία στις 14/11 και την κλιµάκωση των κινητοποιήσεων για την ανατροπή της µνηµονιακής λιτότητας και το τσάκισµα του µνηµονιακού καθεστώτος.

Κυβέρνηση και αστυνοµία στο πλευρό των εργοδοτών!

Ν

έες πρακτικές επιβολής των απολύσεων εφαρµόζουν οι εργοδότες µε τη συνεργασία της αστυνοµίας και προφανώς εν γνώσει της κυβέρνησης. Το ότι η κυβέρνηση έχει γνώση αυτών των νέων πρακτικών προκύπτει από το ότι για δεύτερη φορά τον τελευταίο µήνα εργαζόµενος, που αρνήθηκε την απόλυσή του και πήγε κανονικά στη δουλειά του, συλλαµβάνεται από την αστυνοµία. Και τα δύο περιστατικά έγιναν µάλιστα σε σούπερ µάρκετ της ίδιας πόλης, στα Γιάννενα. Πρώτα στο Express και τώρα στο «Smart Market». Η εργαζόµενη στο Smart Market ενηµερώθηκε ότι απολύεται, γιατί δεν ταιριάζει στο οικογενειακό κλίµα της επιχείρησης. Προφανώς για την εργοδοσία το να είσαι εργαζόµενη µε παιδιά είναι εγκληµατικό λάθος ακόµη και τώρα που οι µνηµονιακοί νόµοι έχουν συρρικνώσει µισθούς και δικαιώµατα. Η εργαζόµενη λοιπόν δεν υπέγραψε την απόλυση και πήγε κανονικά στη βάρδιά της. Εκεί εµφανίστηκαν ασφαλίτες και τη συνέλαβαν. Οι αστυνοµικοί µάλιστα προχώρησαν στη σύλληψή της χωρίς να δώσουν τα στοιχεία τους και να αναφέρουν το λόγο της σύλληψης. Η εργαζόµενη αφέθηκε ελεύθερη υπό την πίεση της άµεσης κινητοποίησης του Εργατικού Κέντρου Ιωαννίνων, που έκανε µαζική παράσταση διαµαρτυρίας έξω από το αστυνοµικό τµήµα και, µετά την απελευθέρωσή της, έξω από το σούπερ µάρκετ. Η κυβέρνηση µπορεί να πανηγυρίζει ότι βγήκαµε από τα µνηµόνια, όµως το µνηµονιακό καθεστώς, το οποίο και η ίδια επέβαλλε µε τους νόµους της, είναι εδώ και δίνει το δικαίωµα σε εργοδότες και κρατικούς µηχανισµούς να οργιάζουν σε βάρος των εργαζοµένων.

ΒΙΟΜΕ: Οι πλειστηριασµοί δεν θα περάσουν!

Ο

ι εργαζόµενοι στη συνεργατική επιχείρηση ΒΙΟΜΕ συνεχίζουν τον αγώνα τους για να παραµείνει ανοιχτό το εγχείρηµα που κάνουν τα τελευταία εφτά χρόνια. Συνεχίζουν δηλαδή να αγωνίζονται για την επιβίωσή τους, για την επιβίωση των οικογενειών τους. Στον αγώνα αυτό χρειάζεται να βρεθούν στο πλευρό τους όλοι οι εργαζόµενοι, όλα τα φτωχά λαϊκά στρώµατα.

Η προσπάθεια να κλείσει το συνεργατικό εγχείρηµα της ΒΙΟΜΕ φαίνεται ότι συνεχίζεται και από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που ουδεµία νοµοθετική πρωτοβουλία κατοχύρωσης των δικαιωµάτων των εργαζοµένων δεν έχει πάρει. Αντίθετα τους αφήνει εκτεθειµένους στους πλειστηριασµούς, που το επόµενο δίµηνο δεν θα είναι λίγοι. Με αφετηρία την Πέµπτη 25 Οκτώβρη η προσπάθεια να µη γίνει ούτε

ένας πλειστηριασµός σε βάρος της ΒΙΟΜΕ θα συνεχιστεί και στις 1/11, 8/11, 15/11 και 13/12. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση οι εργαζόµενοι χρειάζεται να στηριχθούν µε ψηφίσµατα και κινητοποιήσεις από σωµατεία εργαζοµένων, εργατικές παρατάξεις και συλλογικότητες. Από φοιτητικούς συλλόγους και παρατάξεις, από την Αριστερά και από κοινωνικές οργανώσεις και συλλογικότητες.

Το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης χρειάζεται να καλέσει σε απεργίες συµπαράστασης και κινητοποιήσεις στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης για όλες τις παραπάνω ηµεροµηνίες. Η Αριστερά χρειάζεται να µεταφέρει σε κάθε γειτονιά της χώρας το µήνυµα ότι οι πλειστηριασµοί δεν θα περάσουν, ότι το εργοστάσιο θα συνεχίσει να λειτουργεί κανονικά και ότι οι εργαζόµενοι δεν θα χάσουν τη δουλειά τους.

24 ΟΚΤΩΒΡΗ 2018

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

9

Για τις εκλογές στα υπηρεσιακά συµβούλια των εκπαιδευτικών Του Νίκου Αναστασιάδη, εκπαιδευτικού

Ο

ι εκλογές για τους αντιπροσώπους των εκπαιδευτικών στα υπηρεσιακά συµβούλια (κεντρικά, περιφερειακά ή σε επίπεδο νοµού) θα γίνουν στις 7 Νοέµβρη. Η λειτουργία των υπηρεσιακών συµβουλίων επηρεάζει σε πολύ µεγάλο βαθµό την καθηµερινότητα και τον εργασιακό βίο των εκπαιδευτικών, αφού είναι υπεύθυνα για τις µεταθέσεις, τις αποσπάσεις, τις τοποθετήσεις κ.ο.κ. Βέβαια, όσο βαθαίνει η επιβολή του νεοφιλελευθερισµού στην εκπαίδευση, τόσο ο ρόλος των υπηρεσιακών συµβουλίων υποβαθµίζεται, γίνεται διακοσµητικός και αποτελούν ουσιαστικά απλό διαχειριστή και συνένοχο της κυβερνητικής πολιτικής.

Οι παρατάξεις του µνηµονιακού µπλοκ

Οι παρατάξεις ∆ΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ και ΣΥΝΕΚ αξιοποιούν τη συµµετοχή των εκπροσώπων τους στα υπηρεσιακά συµβούλια για να εξασφαλίσουν τη διαιώνιση ενός πελατειακού συστήµατος που τους προσφέρει συνδικαλιστική, αλλά και πολιτική επιρροή. Οι αιρετοί τους, αξιοποιώντας και την έλλειψη µεγάλων αγώνων του κλάδου τα τελευταία χρόνια, επιδιώκουν να λύσουν τα προβλήµατα της εργασιακής καθηµερινότητας µέσα από εξυπηρετήσεις, που όµως στρέφονται εντέλει σε βάρος των υπόλοιπων συναδέλφων. Προκρίνουν δηλαδή τη διαχείριση της µιζέριας που επικρατεί στο τοπίο των εργασιακών σχέσεων. Παράλληλα αποδέχονται το µνηµονιακό πλαίσιο µέσα στο οποίο ασφυκτιά η δηµόσια παιδεία. Γι’ αυτό και η ενίσχυση των παραπάνω παρατάξεων θα είναι πηγή

ευφορίας για το µνηµονιακό µπλοκ, µια που ξέρουν ότι µια τέτοια εξέλιξη δεν θα βάλει κανένα εµπόδιο στην όλο και βαθύτερη νεοφιλελεύθερη µετάλλαξη του δηµόσιου σχολείου και επιπλέον είναι «γέφυρα» για τις κεντρικές πολιτικές διαδικασίες του επόµενου διαστήµατος.

Η σηµασία της ενίσχυσης της Ριζοσπαστικής και Ενωτικής Αριστεράς

Παρότι ο ρόλος των υπηρεσιακών συµβουλίων είναι αυτός που περιγράφηκε παραπάνω, είναι σηµαντικό να δοθεί µε επιτυχία η εκλογική µάχη για την ανάδειξη αιρετών της Αριστεράς στα υπηρεσιακά συµβούλια. Καταρχήν για λόγους ενηµέρωσης του κλάδου και αποκάλυψης όσων συζητιούνται και αποφασίζονται στα συµβούλια. Έπειτα για να αναδειχθούν αιρετοί που, σε συνεργασία µε τα σωµατεία των εκπαιδευτικών, «να µπορούν να σταθούν εµπόδιο στις περικοπές, στις µετακινήσεις, στις αδιαφανείς τοποθετήσεις, στα ελαστικά ωράρια, στις πολλαπλές µετακινήσεις από σχολείο σε σχολείο για συµπλήρωση ωραρίου, στις απολύσεις αναπληρωτών, στη µετάλλαξη του νηπιαγωγείου, των εργασιακών σχέσεων και δικαιωµάτων σε αυτό», όπως αναφέρει και η διακήρυξη της Πρωτοβουλίας Ανεξάρτητων Εκπαιδευτικών Π.Ε. Τέλος, γιατί τα πολιτικά µηνύµατα που θα στείλει η συνδικαλιστική ετυµηγορία ενός κλάδου 160 περίπου χιλιάδων µελών θα παίξει ρόλο και στη διαµόρφωση των κεντρικών πολιτικών εξελίξεων. Ειδικότερα όµως έχει σηµασία να ενισχυθούν τα σχήµατα εκείνα που προτείνουν την κοινή δράση της Αριστεράς για να µπορέσουν να αναπτυχθούν αγώνες µε δυνατότητες νίκης. Η Πρωτοβουλία Ανεξάρτητων Εκπαιδευτικών, στην Πρωτοβάθµια εκπαίδευση και η Αγωνιστική Ριζοσπαστι-

κή Ενότητα (ΑΡΕΝ), στη ∆ευτεροβάθµια, είναι δύο σχήµατα που εργάζονται σε µια τέτοια κατεύθυνση. ∆υστυχώς η πρόταση ενότητας, έχει µόνο εν µέρει γίνει αποδεκτή σε συγκεκριµένα ΠΥΣ∆Ε και ΑΠΥΣ∆Ε. Για παράδειγµα στη Θεσσαλονίκη, στο Ανατολικό και ∆υτικό ΠΥΣ∆Ε, καθώς και στο ΑΠΥΣ∆Ε Κεντρικής Μακεδονίας, υπάρχει κοινό κατέβασµα ανεξάρτητων παρατάξεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και µελών της ΑΡΕΝ µαζί µε τις Παρεµβάσεις, που όµως γίνεται υπό προϋποθέσεις που δεν εγγυώνται σταθερά βήµατα αποµάκρυνσης των Παρεµβάσεων από ηγεµονικές λογικές. Από την άλλη όµως στο ΑΠΥΣ∆Ε Αττικής και στο ΚΥΣ∆Ε, που σηµατοδοτούν και µια πιο κεντρική απόφαση για συνεργασία, οι Παρεµβάσεις δεν ανταποκρίθηκαν στο κάλεσµα. Είναι πραγµατικά πολύ λυπηρό, ένας ολόκληρος κόσµος που είχε εµπλακεί µε το συνδικαλισµό στα χρόνια του ριζοσπαστικού ΣΥΡΙΖΑ, να µη βρίσκει ένα όχηµα που να του εξασφαλίζει τις προϋποθέσεις για να συνεχίσει να εµπλέκεται. Όσο η Αριστερά δεν µπορεί να εξασφαλίσει ενωτικά σχήµατα που για να προκύψουν προϋποθέτουν σεβασµό στη διακριτότητα της κάθε παράταξης και κυριαρχούν λογικές αφοµοίωσης και ηγεµόνευσης, ο κόσµος αυτός αποστρατεύεται. Η ανάγκη όµως για ενωτική δράση παραµένει και είναι απαίτηση των καιρών. Η Πρωτοβουλία Ανεξάρτητων Εκπαιδευτικών, και η Αγωνιστική Ριζοσπαστική Ενότητα θα επιµείνουµε σε µια τέτοια

κατεύθυνση. Όπως θα επιµείνουµε και στο να σταµατήσει η Αριστερά να αντιµετωπίζει τις µνηµονιακές ηγεσίες των συνδικάτων µε ιδεολογικούς και καταγγελτικούς όρους. Αντίθετα πρέπει να αξιοποιούµε κάθε ευκαιρία που µας δίνουν κάτω από πιέσεις και για τους δικούς τους λόγους, ώστε να οργανώνουµε µε τον καλύτερο δυνατό τρόπο την αντίσταση του κινήµατος. Αν µια καλή εκλογική επίδοση της Αριστεράς στις 7 Νοέµβρη ακολουθηθεί, µετά από συστηµατική καµπάνια της Αριστεράς, από µια καλή συµµετοχή του κλάδου στην απεργία της Α∆Ε∆Υ στις 14 του µήνα, θα υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει…

∆ικάζονται µέλη του Σωµατείου στο ∆ήµο Καλλιθέας!

Ξ

εκίνησε την Τρίτη 23 Οκτώβρη και συνεχίζεται την Παρακευή 26 Οκτώβρη η δίκη 8 εργαζοµένων µελών του διοικητικού συµβουλίου του Συλλόγου Εργαζοµένων του ∆ήµου Καλλιθέας. Η δικαστική δίωξη σε βάρος των 8 προήλθε από µήνυση του δηµοτικού συµβούλου και αντιδηµάρχου του δήµου Καλλιθέας, Χρ. Σοφιανίδη (ΑΝΕΛ). Στην αίθουσα προκάτ Νο 2 των δικαστηρίων στην πρώην Σχολή Ευελπίδων εξετάστηκαν οι µάρτυρες κατηγορίας, ενώ την Παρασκευή θα εξεταστούν οι µάρτυρες υπεράσπισης. Στα δικαστήρια υπήρξε µαζική κινητοποίηση των εργαζοµένων στον δήµο για να διαµαρτυρη-

θούν για τη δίωξη των 8 συναδέλφων τους. Είχαν προηγηθεί καταλήψεις όλων των χώρων δουλειάς στο δήµο, µε αποχή από την εργασία για τους εργαζόµενους και µε περιφρούρηση των χώρων του γκαράζ και του ∆ηµαρχείου. Απόφαση που είχε παρθεί στη Γενική Συνέλευση που κάλεσε το Σωµατείο την Παρασκευή 19/10. Αντίστοιχες κινητοποιήσεις θα πραγµατοποιήσουν οι εργαζόµενοι και την Παρασκευή 26/10 που συνεχίζεται η δίκη, κινητοποιήσεις που θα αποφασιστούν οριστικά στη νέα Γενική Συνέλευση που θα πραγµατοποιηθεί την Πέµπτη 25/10. Ο Χρ. Σοφιανίδης έδειξε τις πολιτικές

του πεποιθήσεις στις 13 Νοέµβρη του 2014, όταν επιτέθηκε φραστικά σε µέλη του ∆Σ του συλλόγου εργαζοµένων, τα οποία, υλοποιώντας προηγούµενη απόφαση του συλλόγου, ανάρτησαν πανό για την επέτειο του Πολυτεχνείου στην πρόσοψη του ∆ηµαρχείου. Σύµφωνα µε τον δηµοκράτη κ. Σοφιανίδη οι συνδικαλιστές ήταν «τεµπέληδες δηµόσιοι υπάλληλοι, αργόσχολοι, χαραµοφάηδες, λουφαδόροι, κοµµατόσκυλα», ενώ το πανό για την εξέγερση πρόσβαλλε την αισθητική του ∆ηµαρχείου. Σαν απάντηση σε αυτή του τη στάση ο Σύλλογος Εργαζοµένων έβγαλε ανακοίνωση καταγγελίας. Ο κ. Σοφιανίδης δυόµιση µήνες µετά θυµήθηκε ότι θίχθηκε

η τιµή και η υπόληψή του από την ανακοίνωση καταγγελίας του συλλόγου και κατέθεσε τις µηνύσεις. Αν υπάρξει το παράλογο να δικαστούν οι συνδικαλιστές του ∆ήµου Καλλιθέας, θα πρόκειται για µνηµειώδη απόφαση που θα ποινικοποιεί την επετειακή δράση για την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την ταξική δράση συνδικαλιστών και συνδικάτων για να τιµήσουν τους αγώνες της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Θα είναι σοβαρό χτύπηµα σε βάρος της ελεύθερης διακίνησης ιδεών.

10

περιβαλλον

Υπάρχει ακόμα χρόνος γ την κλιματική καταστρο Συνέντευξη του Φιλ Γκάσπερ, στο socialistworker.org (ΗΠΑ). Τη μετάφραση έκανε ο Γιώργος Βούρος. Η τελευταία έκθεση της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Αλλαγή του Κλίματος (IPCC) είναι τρομερή. Ο τίτλος των «New York Times» ανέφερε ότι υπάρχει «έντονος κίνδυνος κρίσης» μέχρι το 2040. Η «Washington Post» έγραψε ότι έχουμε «λίγο πάνω από μια δεκαετία για να θέσουμε υπό έλεγχο την κλιματική αλλαγή». Πόσο άσχημα είναι τα πράγματα και τι σημαίνουν αυτές οι προθεσμίες;

?

Η κατάσταση είναι σίγουρα τρομερή, αν και το γνωρίζουμε αυτό ήδη τα τελευταία 30 χρόνια. Αυτό που έχουμε τώρα είναι ακριβέστερα «μοντέλα» για το πόσο σοβαρές θα είναι οι συνέπειες της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Ένα πράγμα που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι η IPCC είναι ένα σώμα που έχει συσταθεί από τα Ηνωμένα Έθνη. Είναι στελεχωμένο από κορυφαίους εμπειρογνώμονες για την αλλαγή του κλίματος, αλλά εκδίδει

μόνο εκθέσεις που είναι αποδεκτές από τις κυβερνήσεις που εκπροσωπεί. Επομένως, οι προβλέψεις της IPCC τείνουν να είναι πολύ συντηρητικές. Ιστορικά, υποτιμούσαν μόνιμα το πόσο γρήγορα θερμαίνεται το κλίμα και πόσο σοβαρά θα είναι τα αποτελέσματα. Όσον αφορά το πόσο γρήγορα θερμαίνεται το κλίμα, έχουμε αρκετά ακριβή «μοντέλα». Συγκεκριμένα, γνωρίζουμε τα αποτελέσματα της διοχέτευσης όλο και περισσότερου άνθρακα στην ατμόσφαιρα. Είναι απλή φυσική ότι αυτό θα οδηγήσει σε αύξηση των μέσων παγκόσμιων θερμοκρασιών λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου. Αυτά που είναι πιο δύσκολο να «μοντελοποιηθούν» είναι τα λεγόμενα «σημεία καμπής» και οι «ανατροφοδοτούμενοι κύκλοι». Για παράδειγμα, καθώς ο πλανήτης θερμαίνεται, οι πολικοί πάγοι αρχίζουν να λιώνουν. Βρισκόμαστε ήδη στο σημείο όπου η Αρκτική είναι σχεδόν χωρίς πάγο κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Με λιγότερο πάγο, λιγότερο ηλιακό φως αντανακλάται πίσω στο διάστημα. Αντ’ αυτού, απορροφάται από τον ωκεανό, που με τη σειρά του επιταχύνει την απώλεια πάγου, οπότε ακόμα λιγότερο ηλιακό φως αντανακλάται στο διάστημα και ούτω καθεξής. Ένα περαιτέρω αποτέλεσμα είναι ότι, καθώς αυξάνεται η θερμοκρασία του πλανήτη, εδάφη που ήταν μονίμως καλυμμένα από πάγο αρχίζουν να αποψύχονται, απελευθερώνοντας μεθάνιο που παρέμενε εγκλωβισμένο. Το μεθάνιο είναι ένα αέριο

θερμοκηπίου που έχει ακόμη μεγαλύτερο αντίκτυπο στην αύξηση της θερμοκρασίας από το διοξείδιο του άνθρακα –βραχυπρόθεσμα, καθώς διαλύεται πολύ πιο γρήγορα από το διοξείδιο του άνθρακα. Αυτό είναι ένας ακόμα «ανατροφοδοτούμενος κύκλος»: Η απελευθέρωση περισσότερου μεθανίου προς την ατμόσφαιρα σημαίνει υψηλότερες θερμοκρασίες, που προκαλούν ακόμα μεγαλύτερη απώλεια παγωμένων εδαφών, που σημαίνει περισσότερο μεθάνιο στην ατμόσφαιρα σε ένα συνεχιζόμενο σπιράλ επιδείνωσης. Όλα αυτά σημαίνουν ότι η άνοδος της θερμοκρασίας μπορεί να εξελιχθεί ακόμα ταχύτερα από ό, τι προβλέπει η IPCC. Αλλά οι δυσοίωνες προβλέψεις στην τελευταία έκθεση αφορούν περισσότερο τις συνέπειες της υπερθέρμανσης. Όταν υπογράφηκε η συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα τον Δεκέμβριο του 2015, η επικρατούσα άποψη ήταν ότι είναι απαραίτητο να περιοριστεί η υπερθέρμανση του πλανήτη σε λιγότερο από 2 βαθμούς Κελσίου πάνω από τη μέση προ-βιομηχανική θερμοκρασία. Η συμφωνία ανέφερε ότι θα ήταν προτιμότερο να διατηρηθεί η αύξηση σε λιγότερο από 1,5 βαθμούς Κελσίου, αλλά ο στόχος ήταν οι 2 βαθμοί. Η νέα έκθεση δείχνει γιατί ακόμη και 2 βαθμοί είναι πάρα πολύ. Αν πάμε πάνω από 1,5 βαθμό, οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές όσον αφορά την άνοδο του επιπέδου

Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι μια αναβίωση μαζικών κινητοποιήσεων σε παγκόσμια κλίμακα, με άμεσο στόχο τον τερματισμό της παραγωγής ορυκτών καυσίμων, που να αντιλαμβάνονται όμως ταυτόχρονα την ανάγκη να αναδιοργανωθεί πλήρως ο τρόπος λειτουργίας της οικονομίας μας.

της θάλασσας, τους πιο έντονους τυφώνες, τα σοβαρότερα κύματα καύσωνα, τις πυρκαγιές, τις ξηρασίες και τις πλημμύρες λόγω μεταβαλλόμενων καιρικών «προτύπων», τις ζημιές στη γεωργία, τις ελλείψεις τροφίμων, τους επιταχυνόμενους ρυθμούς εξαφάνισης και απώλειας της βιοποικιλότητας, τον θάνατο όλων των κοραλλιογενών υφάλων –και η λίστα συνεχίζεται. Φυσικά, έχουμε ήδη αρχίσει να βλέπουμε αυτές τις επιπτώσεις με αύξηση της θέρμανσης μόνο 1 βαθμού Κελσίου πάνω από το προβιομηχανικό επίπεδο. Εάν η αύξηση φτάσει τους 2 βαθμούς, τα αποτελέσματα θα είναι πολλαπλασιαστικά χειρότερα. Αν φτάσει στους 3 ή 4 βαθμούς μέχρι το τέλος του αιώνα, αρχίζει να τίθεται υπό αμφισβήτηση το μέλλον του ανθρώπινου πολιτισμού και ακόμη και η επιβίωσή μας ως είδος. Εάν συνεχιστεί η χρήση ορυκτών καυσίμων με τους ίδιους ρυθμούς –η οποία, απίστευτα, εξακολουθεί να αυξάνεται– τότε οι συνέπειες θα είναι ήδη καταστροφικές έως το 2040. Αλλά ήδη γνωρίζουμε από τώρα τι πρέπει να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα, το οποίο είναι να εξαλείψουμε όλη τη χρήση ορυκτών καυσίμων μέχρι τα μέσα του αιώνα. Αν δεν έχουμε κάνει σημαντικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση μέχρι το 2030, τότε θα είναι πολύ αργά για να αποτρέψουμε την υπερθέρμανση του πλανήτη πέραν του ορίου των 1,5 βαθμών και ίσως πολύ υψηλότερα. Αυτό θα απαιτήσει τεράστιες αλλαγές στον τρόπο δομής της οικονομίας. Η έκθεση αναφέρει ότι «Δεν υπάρχει καταγεγραμμένο ιστορικό προηγούμενο» για το τι χρειάζεται να κάνουμε και αυτό δεν είναι υπερβολή.

Υπάρχει περίπτωση η νέα έκθεση να οδηγήσει τις κυβερνήσεις να λάβουν τα δραστικά μέτρα που χρειάζονται; Το περασμένο Σαββατοκύριακο, ο Trump δήλωσε στο CBS News ότι δεν γνωρίζει εάν η κλιματική αλλαγή προκαλείται από την ανθρώπινη δραστηριότητα -και πιστεύει επίσης ότι το κλίμα θα αλλάξει ξανά προς τα προηγούμενα επίπεδα!

?

Ο Τραμπ είναι ηλίθιος, όπως και οι υπόλοιποι αρνητές της κλιματικής αλλαγής στην κυβέρνησή του. Αλλά το πρόβλημα είναι πολύ ευρύτερο από τον Τραμπ. Η συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα –την οποία φυσικά ο Τραμπ σκοπεύει να εγκαταλείψει– είναι μια μη δεσμευτική συμφωνία. Οι υπογράφοντες έδωσαν υποσχέσεις για τη μείωση των εκπομπών αερίων στην ατμόσφαιρα, αλλά δεν δημιούργησαν μηχανισμούς επιβολής της. Όμως ακόμα κι αν τηρούνταν όλες οι υποσχέσεις –ένας στόχος από τον οποίο σίγουρα απέχουμε– δεν θα ήταν επαρκές για να διατηρηθεί η αύξηση της θερμοκρασίας κάτω από τους 2 βαθμούς Κελσίου. Το πρόβλημα είναι ότι οι κυβερνήσεις κάθε πολιτικής απόχρωσης έχουν ως πρώτη προτεραιότητα τα συμφέροντα της βιομηχανίας ορυκτών καυσίμων.

24 οκτωβρη 2018

11

για να σταματήσουμε οφή; Τον προκάτοχο του Τραμπ, Μπαράκ Ομπάμα, τον παρουσιάζουν σήμερα ως το αντίθετο του Τραμπ γενικά επί όλων των θεμάτων. Αλλά, όταν ήταν πρόεδρος, δήλωνε ότι ακολούθησε μια «πολύπλευρη» ενεργειακή πολιτική –πράγμα που σήμαινε κάποια μικρά βήματα προς την ενθάρρυνση της ανάπτυξης ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, όπως η ηλιακή και η αιολική ενέργεια, ταυτόχρονα με την επέκταση του fracking και της χρήσης πετρελαίου και φυσικού αερίου. Ο Ομπάμα καυχιόταν ότι κατά την προεδρεία του κατασκευάστηκαν περισσότεροι αγωγοί πετρελαίου από ό,τι στη θητεία οποιουδήποτε άλλου προέδρου των ΗΠΑ. Κατά την παραμονή του στο Λευκό Οίκο οι ΗΠΑ έγιναν η πρώτη χώρα σε παραγωγή ορυκτών καυσίμων στον κόσμο. Η φιλελεύθερη κυβέρνηση του Τζάστιν Τριντό στον Καναδά έχει ακολουθήσει παρόμοια πορεία. Πέρσι ο Τριντό δήλωσε σε ένα συνέδριο διευθυντών πετρελαϊκών εταιριών στο Χιούστον ότι «δεν υπάρχει χώρα που θα βρει 173 δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου στο έδαφος της και θα τα αφήσει εκεί να κάθονται». Το να αφήσουμε το πετρέλαιο εκεί που βρίσκεται είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να κάνουμε. Αλλά αυτό έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα της βιομηχανίας ορυκτών καυσίμων και τη λογική του ευρύτερου καπιταλιστικού συστήματος του οποίου είναι μέρος. Το μέγεθος της βιομηχανίας ορυκτών καυσίμων προκαλεί ίλιγγο. Σε αυτήν επενδύονται τα περισσότερα κεφάλαια από οποιαδήποτε άλλη βιομηχανία. Οι μεγάλες εταιρείες πετρελαίου και φυσικού αερίου αποκομίζουν κέρδη δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως και η συνολική αξία των υφιστάμενων υποδομών ορυκτών καυσίμων και πυρηνικής ενέργειας είναι τουλάχιστον 15 τρισεκατομμύρια δολάρια. Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της υποδομής έχει ακόμη δεκαετίες δυνητικής λειτουργίας. Ωστόσο, για να επιλυθεί η κλιματική κρίση, πρέπει να την κλείσουμε σχεδόν αμέσως και να επενδύσουμε σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Όμως αυτοί που κατέχουν το υπάρχον σύστημα και κερδοφορούν από αυτό προφανώς δεν θα επιτρέψουν να συμβεί κάτι τέτοιο χωρίς να δοθεί τεράστια μάχη. Αυτός είναι ο λόγος που χρηματοδοτούν εδώ και δεκαετίες την προώθηση της άρνησης της κλιματικής αλλαγής, μέσω χορηγιών σε διάφορα θινκ τανκ όσο και χρηματοδοτώντας μαζικά τις εκλογικές καμπάνιες πολιτικών της δεξιάς. Όπως ήδη ξέρουμε, η Exxon, η Shell και άλλες μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες γνώριζαν τους κινδύνους της υπερθέρμανσης του πλανήτη ήδη από τη δεκαετία του ’70 από δικιές τους έρευνες, αλλά τις έθαψαν για να συνεχίσουν να αποκομίζουν κέρδη.

Με δεδομένη την αντίθεση των επίσημων θεσμών σε αλλαγές, υπάρχει κάποιος ρεαλιστικός τρόπος για να γίνουν πραγματικά εκείνοι οι μετασχη-

?

ματισμοί που είναι αναγκαίοι; Δεν ξέρω ποιες είναι οι πιθανότητες, αλλά ξέρω ότι ριζικές αλλαγές συμβαίνουν μόνο όταν το απαιτούν μαζικά κινήματα. Αλλά θα πρέπει να ξεκινήσουμε λέγοντας ξεκάθαρα ότι τα προβλήματα είναι πολιτικά και όχι τεχνικά. Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε το 2015 από μια ομάδα ερευνητών στο Στάνφορντ, με επικεφαλής τον Μαρκ Τζέικομπσον, διαπίστωσε ότι μια μετάβαση σε χρήση 100% αιολικής, υδραυλικής και ηλιακής ενέργειας για όλους τους σκοπούς –ηλεκτρισμός, μεταφορά, θέρμανση-ψύξη και βιομηχανία– θα μπορούσε να επιτευχθεί στις ηπειρωτικές ΗΠΑ ως το 2050-2055. Η μελέτη του Τζέικομπσον επικρίθηκε από μια άλλη ομάδα ερευνητών, οι οποίοι όμως ξεκινούσαν από την παραδοχή ότι το 80% των ενεργειακών αναγκών θα μπορούσε να εξυπηρετηθεί από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας έως το 2050. Ακόμη κι αν είναι η χαμηλότερη εκτίμηση η σωστή, είναι επαρκής, διότι το σχέδιο Τζέικομπσον βασίζεται στην αντικατάσταση της τρέχουσας χρήσης ενέργειας, αλλά –παράλληλα με τη μετάβαση στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας– χρειαζόμαστε μεγάλες προόδους στην αποτελεσματικότητα και στην εξοικονόμιση ενέργειας. Αλλά πρέπει επίσης να είμαστε σαφείς ότι το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί, εάν παραμείνουμε εντός των ορίων του σημερινού οικονομικού μας συστήματος, το οποίο βασίζεται στη μεγιστοποίηση των κερδών. Ένας

πράσινος καπιταλισμός αποτελεί αντίφαση. Η μείωση των εκπομπών αερίων θα απαιτήσει τη μείωση του μεγέθους της παγκόσμιας οικονομίας και αυτό έρχεται σε απευθείας αντίθεση με τον τρόπο που είναι οργανωμένες οι καπιταλιστικές οικονομίες. Η δυναμική του καπιταλισμού βασίζεται στην παραγωγή για ανταλλαγή, όχι για χρήση. Στις καπιταλιστικές οικονομίες, μια μικρή μειοψηφία, που καθοδηγείται από τον ανταγωνισμό και την αναζήτηση ολοένα και μεγαλύτερων κερδών, ελέγχει τα μέσα παραγωγής. Το σύστημα επιβάλλει τη διαρκή προσπάθεια συσσώρευσης στους μεμονωμένους καπιταλιστές και αυτό οδηγεί σε επικέντρωση στα βραχυπρόθεσμα κέρδη, που αγνοούν τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της παραγωγής, συμπεριλαμβανομένων των επιπτώσεών της στο φυσικό περιβάλλον. Το μέτρο επιτυχίας για τους καπιταλιστές είναι η ανάπτυξη και η συσσώρευση. Αν κάποιο συγκεκριμένο εταιρικό στέλεχος προσπαθήσει να αντισταθεί σ’ αυτή την τάση, είτε θα αντικατασταθεί, είτε η επιχείρησή του θα χρεοκοπήσει. Η ατελείωτη ανάπτυξη είναι δομικό στοιχείο του συστήματος. Το πρόβλημα είναι ότι η ατελείωτη ανάπτυξη είναι αδύνατη σε έναν πεπερασμένο πλανήτη. Ο καπιταλισμός έχει προκαλέσει αυτό που ο Καρλ Μαρξ ονόμαζε «μεταβολικό ρήγμα» μεταξύ των ανθρώπινων κοινωνιών και της υπόλοιπης φύσης –μια διαταραχή μεταξύ κοινωνικών συστημάτων και

φυσικών συστημάτων. Οι διαδικασίες που απαιτούνται για τη βιωσιμότητα της καπιταλιστικής κοινωνίας τη φέρνουν σε σύγκρουση με τον φυσικό κόσμο. Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι μια αναβίωση μαζικών κινητοποιήσεων σε παγκόσμια κλίμακα, με άμεσο στόχο τον τερματισμό της παραγωγής ορυκτών καυσίμων, που να αντιλαμβάνονται όμως ταυτόχρονα την ανάγκη να αναδιοργανωθεί πλήρως ο τρόπος λειτουργίας της οικονομίας μας. Υπάρχουν πολλές προσπάθειες σήμερα – πολύ περισσότερες από ό,τι στο παρελθόν τουλάχιστον– οι οποίες είναι αφιερωμένες στην «κλιματική δικαιοσύνη», όπως ενάντια στα σχέδια αγωγών και τη λειτουργία ανθρακωρυχείων, για να αναφέρουμε κάποιες. Αυτοί είναι αγώνες ζωτικής σημασίας, όχι μόνο για τις βραχυπρόθεσμες βελτιώσεις που μπορούν να πετύχουν, αλλά και για την οικοδόμηση ενός κινήματος που μπορεί να ορίσει το στόχο για μια οικο-σοσιαλιστική οικονομία, στην οποία η βιωσιμότητα και οι ανθρώπινες ανάγκες θα έχουν προτεραιότητα έναντι των εταιρικών κερδών. Τελικά, το ερώτημα είναι κατά πόσον μπορούμε να χτίσουμε ένα τέτοιο κίνημα αρκετά έγκαιρα. Εκατό χρόνια πριν, η Ρόζα Λούξεμπουργκ είπε ότι έχουμε μπροστά μας μια επιλογή: σοσιαλισμό ή βαρβαρότητα. Οι λεπτομέρειες της καπιταλιστικής βαρβαρότητας μπορεί να έχουν αλλάξει, αλλά το ερώτημα συνεχίζει να παραμένει αληθινό και σήμερα.

12

αυτοδιοικηση

24 οκτωβρη 2018

Νέα ενωτική, αριστερή, ριζοσπαστική δημοτική κίνηση

Ζωγράφου -Ανυπότακτη Πόλη Του Σπύρου Αντωνίου

Έ

να νέο αριστερό δημοτικό σχήμα φιλοδοξεί να «ταράξει τα νερά» στις γειτονιές του Ζωγράφου. Κάτοικοι της πόλης, αγωνιστές και αγωνίστριες των τοπικών κινημάτων, ενεργοί/ές σε κοινωνικές και πολιτικές συλλογικότητες, συναντηθήκαν για άλλη μία φορά την Τετάρτη 17/10 και συναποφάσισαν την ίδρυση μιας νέας δημοτικής κίνησης, όπως και τα επόμενα βήματά της. Το όνομα της νέας δημοτικής κίνησης, όπως εγκρίθηκε μετά από ψηφοφορία σε μια μαζική-ανοιχτή συνέλευση, είναι «Ζωγράφου-Ανυπότακτη Πόλη». Στην ίδια συνέλευση παρουσιάστηκε και εγκρίθηκε η διακήρυξη και τα πρώτα μέτωπα παρέμβασης του νέου εγχειρήματος. Με πλήρη αντίθεση στον Κλεισθένη και το υπόλοιπο μνημονιακό «οπλοστάσιο» που έχουν επιβάλει ένα καθεστώς άγριας λιτότητας και ασφυκτικής εποπτείας στην τοπική αυτοδιοίκηση, η νέα δημοτική κίνηση επιδιώκει να αποτελέσει πόλο έλξης και συσπείρωσης ανθρώπων που αγωνίζονται ή θέλουν

να αγωνιστούν στη γειτονιά μας με συλλογικές διαδικασίες, κόντρα στη λογική της ανάθεσης, της «ρεαλιστικής διαχείρισης» και των πελατειακών δικτύων που κρύβονται πίσω από τη μάσκα δήθεν «ανεξάρτητων» υποψηφιοτήτων. Μέσα από την πλούσια συζήτηση που αναπτύχθηκε στη συνέλευση, προτάθηκαν και θα ξεδιπλωθούν το επόμενο διάστημα μια σειρά από κοινωνικά ζητήματα: η προστασία της λαϊκής κατοικίας απέναντι στους πλειστηριασμούς, η ενεργειακή φτώχεια, η υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών και της δημόσιας περιουσίας, των με-

Εκδήλωση στις 4/11 στο Π. Άρεως

Να βάλουμε τέλος στην περιθωριοποίησηκαιτηνκαταστολή

Η

δημοτική κίνηση «Ανυπότακτη Αθήνα» διοργανώνει εκδήλωση-συζήτηση με θέμα «Να βάλουμε στο περιθώριο την καταστολή, τον φόβο, την αυτοδικία, τη φτώχεια – Όχι τους ανθρώπους». Όπως γράφει το κείμενο-κάλεσμα: «Με αφορμή τη συζήτηση που έχει ανοίξει [σσ: μετά τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου], θέλουμε να συζητήσουμε για τις πραγματικές αιτίες και τις πολιτικές εκείνες που οδηγούν στην αντιμετώπιση συμπολιτών μας ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Που βλέπουν τη ζωή και τα δικαιώματά τους ως λιγότερο ή και καθόλου άξια προστασίας. Να μιλήσουμε για την πολιτική περιθωριοποίησης και καταστολής που ακολουθούν χρόνια τώρα ο Δήμος και οι κυβερνήσεις απέναντι στην τοξικοεξάρτηση χωρίς καμία πρόβλεψη για υγειονομική, φαρμακευτική και ψυ-

χοκοινωνική στήριξη και χωρίς καμία συνέπεια για τους μεγαλεμπόρους του θανάτου. Να μιλήσουμε συνολικότερα για την πολιτική της φτώχειας, του ρατσισμού και του κοινωνικού αποκλεισμού που καλλιεργεί το κλίμα του φόβου. Που αφήνει ανοιχτό το έδαφος για την ανάπτυξη του φασισμού και του ρατσισμού απέναντι σε κάθε πολίτη που δεν εντάσσεται στην “κανονικότητα”». Θέλουμε μια πόλη στην οποία θα μπορούν να ζήσουν όλοι οι πολίτες της. Μια Αθήνα που δεν θα χτίζει την τουριστική βιτρίνα της πάνω σε χιλιάδες ανθρώπινα ερείπια. Έχει έρθει προ πολλού η ώρα για να βάλουμε ένα τέλος στην καταστολή, τον φόβο, την αυτοδικία, την περιθωριοποίηση, τον κοινωνικό ρατσισμό, τη φτώχεια. Η συζήτηση θα γίνει την Κυριακή 4 Νοέμβρη 2018 και ώρα 12.00 μ. στο Πεδίον του Άρεως.

ταφορών, των ελεύθερων-δημόσιων χώρων. Παράλληλα, υπογραμμίστηκε η ανάγκη διεκδίκησης σύγχρονων δημοτικών κοινωνικών υπηρεσιών, που θα λειτουργούν με εργαζόμενους/ες με μόνιμη και σταθερή δουλειά. Κόντρα στις λογικές ιδιωτικοποίησης-ανταποδοτικότητας και των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, που αφήνουν παιδιά εκτός παιδικών σταθμών, που οδηγούν στην ανασφάλεια χιλιάδες εργαζόμενους, που χαρίζουν τα σκουπίδια στους ιδιώτες. Πρόκειται για κρίσιμα ζητήματα που αφορούν ολόκληρη την κοινωνία και η νέα κίνηση θέλει να αναδείξει τόσο με θετικές και ριζοσπαστικές προτάσεις, όσο και με κινηματικές δράσεις στη γειτονιά. Συγχρόνως, θα αναλάβει ενωτικές πρωτοβουλίες κοινής δράσης και συμπόρευσης σε όλα τα επίπεδα με άλλες τοπικές συλλογικότητες και δημοτικές κινήσεις της Αριστεράς στην πόλη του Ζωγράφου, έχοντας ως χαρακτηριστικό της τη μετωπική πολιτική. Με βάση την παραπάνω κατεύθυνση, η νέα δημοτική κίνηση προχώρησε και στην πρώτη παρέμβασή της στα δημόσια πράγματα, αποκαλύπτοντας αναλυτικά στοιχεία για τα 26 ακίνητα του Δήμου Ζωγράφου που περνούν στο

υπερ-Ταμείο. Με μια εξαιρετικά τεκμηριωμένη τοποθέτηση (που αποκάλυψε τις ευθύνες της κυβέρνησης και της δημοτικής αρχής) στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο της πόλης και με μια ανοιχτή επιστολή ενημέρωσης και αγωνιστικού καλέσματος προς τους κατοίκους της πόλης για την υπεράσπιση της δημόσιας περιουσίας: «Καλούμε τώρα τους Ζωγραφιώτες και τις Ζωγραφιώτισσες, που αγωνίστηκαν χρόνια πριν για τις νησίδες στη Γεωργίου Παπανδρέου, για να μην ξεπουληθεί η Βίλλα Ζωγράφου, για να μην τσιμεντοποιηθούν και γίνουν οι πλατείες μας υπόγεια γκαράζ επί Καζάκου, για το Πάρκο Γουδή και τον Υμηττό, για κάθε σπιθαμή δημόσιας γης και περιουσίας, καλούμε τους νεολαίους, καλούμε όλες τις αριστερές παρατάξεις και τις συλλογικότητες στο Δήμο μας να συμπαραταχθούμε σε ένα ενωτικό αγωνιστικό βηματισμό. Κάτω τα χέρια από τη δημόσια περιουσία που ανήκει στους δημότες και τους κατοίκους, δεν ξεπουλάμε τις ζωές μας!». Εξίσου κινηματική και δυναμική αναμένεται και η μελλοντική δραστηριότητα του σχήματος, κοιτώντας προς τις εκλογές του Μάη, αλλά –κυρίως– και μετά από αυτές.

Εκδήλωση ενάντια στους πλειστηριασμούς στη Θεσσαλονίκη

Η

κυβέρνηση και οι τράπεζες τα τελευταία χρόνια έχουν θέσει ως στόχο την πραγματοποίηση χιλιάδων πλειστηριασμών. Από κοινού επιδιώκουν να πετάξουν τον κόσμο στο δρόμο, χτυπώντας τη λαϊκή κατοικία και διώκοντας όσους αντιστέκονται σε αυτή την κατάσταση. Το κίνημα των πλειστηριασμών ανέπτυξε μεγάλη και ισχυρή δράση το 2016 και 2017, καταφέρνοντας να ακυρώσει τους πλειστηριασμούς με μαζικές παραστάσεις διαμαρτυρίας στα ειρηνοδικεία όλης της χώρας. Αυτός είναι και ο λόγος που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επέβαλε τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς προκειμένου να συνεχίσει απρόσκοπτα το εγκληματικό έργο της, χτυπώντας παράλληλα το κίνημα κατά των πλειστηριασμών. Για τους παραπάνω λόγους, την Τετάρτη 24 Οκτωβρίου στο ωραίο ντεπό (Βαφοπούλου 18), η «Επιτροπή Κατοίκων της 5ης Δημοτικής Κοινότητας ενάντια στους πλειστηριασμούς» διοργανώνει εκδήλωση με τίτλο «Πετάνε συμπολίτες μας στο δρόμο – Διώκουν όποιον αντιστέκεται – Θα αφήσουμε την τρομοκρατία τους να περάσει;». Ομιλητές θα είναι ο Ρωμανός Αγγελής (διωκόμενος αγωνιστής) και ο Καραμπάς

Βασίλης (μέλος της επιτροπής), ενώ μετά την εκδήλωση θα ακολουθήσει και προβολή ταινίας. Η ανακοίνωση της επιτροπής καταλήγει τονίζοντας: «αν θέλεις να ζεις σε μια χώρα που η κατοικία είναι δικαίωμα και οι ανάγκες των ανθρώπων είναι πάνω από τα κέρδη των τραπεζών και των εταιριών, έλα μαζί μας». Η στήριξη της εκδήλωσης κρίνεται απολύτως αναγκαία και σημαντική για τους αγώνες που έρχονται.

Νεολαια

24 οκτωβρη 2018

13

Η στοχοποίηση του ασύλου πρέπει να απαντηθεί Του Άρη Κολυτά

Σ

το γραφείο 516 της Φιλοσοφικής αποφάσισε να εγκατασταθεί πολιτικά η φοιτητική ομάδα της αναρχικής συλλογικότητας «Ρουβίκωνας», ανοίγοντας στέκι για την παρέμβασή της στη σχολή. Άμεσο επακόλουθο ήταν ένα ενορχηστρωμένο κύμα τρομοϋστερίας από τα ΜΜΕ περί «ανάγκης κατάλυσης του ασύλου» και «διασφάλισης της τάξης», που έρχεται σε πλήρη σύμπλευση με την ατζέντα και τη ρητορική της Νέας Δημοκρατίας.

Διοίκηση απέναντι στον Ρουβίκωνα

Μετά την πίεση πολυάριθμων δημοσιευμάτων του αστικού Τύπου σχετικά με το «βίαιο» άνοιγμα του στεκιού δεν άργησαν οι αντιδραστικές εξαγγελίες της κοσμητείας και των πρυτανικών αρχών που καταδίκαζαν το γεγονός, δεσμευόμενοι να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για την εύρυθμη λειτουργία της σχολής που τόσο πολύ «απειλούνταν». Έπειτα από γραπτές προτροπές και καταγγελίες, αποκορύφωμα στάθηκε η «ανθρώπινη αλυσίδα» που σχημάτισαν καθηγητές και καθηγήτριες του ΕΚΠΑ μπροστά από το στέκι, με σκοπό την επανακατάληψη του χώρου. Πρόκειται για τους ίδιους καθηγητές που τα τελευταία χρόνια των μνημονίων, της επιβολής των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και τη συνολική επίθεση στο δημόσιο και δωρεάν Πανεπιστήμιο, έμειναν αμέτοχοι. Αμέτοχοι μπροστά στην υποχρηματοδότηση, την υποστελέχωση, την εξάρτηση

του ιδρύματος από εργολαβίες, τις απολύσεις διοικητικών και καθαριστριών και την καταστολή φοιτητικών αγώνων από τα ΜΑΤ τα προηγούμενα χρόνια. Η αυταρχική στάση της διοίκησης, όμως, ξεπέρασε κάθε όριο με την αυθαίρετη απόφαση να επιβάλει «lock out», ως αντίδραση για το στέκι και τα «σημαντικά» προβλήματα που επιφέρει, αποκλείοντας ετσιθελικά τους φοιτητές και τις φοιτήτριες έξω από τον κοινωνικό τους χώρο. Σε μια περίοδο όπου οι Φοιτητικοί Σύλλογοι έρχονται αντιμέτωποι με μια πληθώρα επιθέσεων από τη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση, αποφάσεις σαν κι αυτές συμπληρώνουν ιδανικά το παζλ του αποπροσανατολισμού, της απάθειας και της θεωρίας των δύο άκρων. Και ήταν αυτό το μείγμα των αποφάσεων που έδωσε χώρο και πάτημα στη ναζιστική ομάδα της ΕΣΑ (Έλληνες Εθνικοσοσιαλιστές) να νομίζει πως μπορεί έτσι εύκολα να εισβάλει στη Φιλοσοφική και να μουτζουρώσει με στοχάδια και αγκυλωτούς σταυρούς τους τοίχους της σχολής, λαμβάνοντας ως μόνη αντίδραση της κοσμητείας μια ανακοίνωση που εξομοιώνει τους φασίστες με αναρχικούς φοιτητές.

Αποπροσανατολισμός της συζήτησης Οι μεθοδεύσεις με τις οποίες το αντιδραστικό μπλοκ των ΜΜΕ, του πολιτικού κατεστημένου και της διοίκησης του πανεπιστημίου μονοπωλούν το δημόσιο διάλογο καταδεικνύοντας το στέκι του Ρουβίκωνα ως το πλέον μείζον πρόβλημα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, πετυχαίνουν ακριβώς το στόχο τους. Βάζουν κάτω από το χαλί τα υπαρκτά προβλήματα της νεοφιλελεύθερης εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, θέτοντας παράλληλα

υπό διακύβευση το άσυλο και ως εκ τούτου την ελευθερία της πολιτικής δράσης και έκφρασης μέσα στο πανεπιστήμιο. Την ίδια στιγμή που δρομολογείται η αποστοίχιση της διδακτικής επάρκειας από τα πτυχία των καθηγητικών σχολών μέσα από τη διάσπαση του ΦΠΨ, την ίδια στιγμή που κατατίθεται νομοσχέδιο για το ΕΚΠΑ και συγκεκριμένα για τη Φιλοσοφική προβλέπει δημιουργία τμήματος χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα με μόνο σκοπό τη λειτουργία του ως κέντρου επανακατάρτισης, την ίδια στιγμή που απόφοιτοι με επαγγελματικά δικαιώματα κρίνονται περιττοί και καταδικάζονται σε έναν αγώνα διαρκούς επανακατάρτισης και μελλοντικής εργασιακής επισφάλειας, η συζήτηση στρέφεται σκόπιμα σε άνευ σημασίας ζητήματα. Ένας καλά κουρδισμένος, λοιπόν, αντιδραστικός μηχανισμός, που επιστρατεύει από τραγελαφικές ανθρώπινες αλυσίδες καθηγητών, δημοσιεύματα στον αστικό Τύπο, επιβολή λοκ άουτ, ανακοινώσεις της ΔΑΠ ΝΔΦΚ για πανεπιστημιακή αστυνομία μέχρι και αυτεπάγγελτη προκαταρκτική εξέταση από την εισαγγελία Αθηνών, επιδιώκει για ακόμα μια φορά να θέσει θέμα ασύλου.

Υπεράσπιση του ασύλου Απέναντι σ’ αυτή την ολομέτωπη επίθεση, απαντήσεις ημίμετρα όπως αυτές των δυνάμεων της ΠΚΣ που εστιάζουν μόνο στον αποπροσανατολισμό που επιδιώκεται από τα ουσιαστικά προβλήματα, ξεπερνώντας την ανάγκη προστασίας του ασύλου και υποστήριξης της ελευθερίας της πολιτικής έκφρασης και δράσης κάθε πολιτικής δύναμης πέρα των φασιστών μέσα στις σχολές, είναι λειψές. Ακόμα χειρότερα αναλύσεις που πετάνε το μπαλάκι της επί-

νέα από τις σχολές

Αρχιτεκτονική Πάτρας

Οι κινητοποιήσεις στην αρχιτεκτονική της Πάτρας συνεχίζονται. Οι φοιτητές κατέλαβαν το κτίριο της πρυτανείας τη Δευτέρα και Τρίτη 22 και 23/10, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις συνθήκες που διαμορφώνονται στη σχολή από την αρχή της χρονιάς. Ήδη από πέρσι λειτουργεί με το ελάχιστο όριο καθηγητών (που μάλιστα πολλοί από αυτούς δεν ανήκουν στο τμήμα, αλλά προέρχονται από το αντίστοιχο του ΕΜΠ), όλα τα απαραίτητα αναλώσιμα (χαρτόνια, μακέτες κλπ.) καλύπτονται αποκλειστικά από τους φοιτητές και πολλά από τα βασικά μαθήματα δεν πραγματοποιούνται λόγω έλλειψης καθηγητών, σε σημείο η σχολή να είναι έτοιμη να κλείσει ή να λειτουργεί με δίδακτρα.

ΤΕΙ Αθήνας

Ήδη από τις πρώτες μέρες λειτουργίας του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής ξεδιπλώνονται μια σειρά από προβλήματα που δεν επιτρέπουν την ουσιαστική έναρξη του εξαμήνου. Η έλλειψη καθηγητών

οδηγεί στη μη πραγματοποίηση μαθημάτων, αλλά ακόμη κι αυτά που γίνονται, γίνονται είτε σε τμήματα υπεράριθμα, είτε δημιουργούνται λίστες αναμονής. Τα προβλήματα, όμως, δεν σταματούν εκεί, οι φοιτητές δεν έχουν κάνει ακόμη δήλωση μαθημάτων, καθώς δεν έχει δημιουργηθεί η πλατφόρμα, δεν γνωρίζουν τι θα γίνει με τις αντιστοιχίες μαθημάτων κλπ. Απέναντι σε όλα αυτά, την προηγούμενη βδομάδα βγήκε συνέλευση της ΣΓΤΚΣ που πήρε μια σειρά από αγωνιστικές αποφάσεις. Παράλληλα κινήσεις γίνονται και στους καθηγητές, όπου ο σύλλογος των έκτακτων προχωρά σε κινητοποιήσεις. Για να καταφέρουμε ωστόσο να βάλουμε φρένο στα σχέδια του υπουργείου, είναι αναγκαίο η συζήτηση να ανοίξει και στους άλλους σπουδαστικούς συλλόγους και να προχωρήσουμε από κοινού με το διοικητικό προσωπικό και τους καθηγητές, που πλήττονται εξίσου.

Μηχανολόγοι Μηχανικοί Πάτρας Η εισβολή του ιδιωτικού κεφαλαίου

θεσης κατά του ασύλου στις «προβοκατόρικες» πρακτικές του Ρουβίκωνα, φλερτάρουν ανοιχτά με τα ιδεολογήματα του αντιπάλου. Ανεξάρτητα από τις προφανείς πολιτικές διαφωνίες με τον Ρουβίκωνα και τις πρακτικές με τις οποίες επιλέγει να αγωνιστεί, κανείς δεν μπορεί να του στερήσει το χώρο να δραστηριοποιηθεί στο πανεπιστήμιο και να παλέψει από τη δική του μεριά. Σίγουρα η λύση στα προβλήματα του πανεπιστημίου και της κοινωνίας συνολικά δεν εδράζεται στη λογική «ηρώων» που μπορεί να καλλιεργεί μία αναρχική ομάδα, όμως η αντιδραστική επίθεση που δέχεται και ειδικά με φόντο το άσυλο είναι κάτι που μας αφορά όλους/ες. Συνθήκες σαν κι αυτές θέτουν αναβαθμισμένα καθήκοντα στις δυνάμεις της φοιτητικής Αριστεράς. Λαμβάνοντας υπόψη το μέγεθος της επίθεσης και το δυσμενή συσχετισμό δυνάμεων πρέπει να επενδύσουν σε εκείνη τη μετωπική δράση που θα θέσει το Σύλλογο σε αγωνιστική κατεύθυνση. Με βασικό στόχο, λοιπόν, την ενεργοποίηση του Φοιτητικού Συλλόγου πρέπει να δοθεί απάντηση στην επίθεση που δέχεται το άσυλο και το πανεπιστήμιο συνολικότερα. Είναι αναγκαίο ο Σύλλογος να διεκδικήσει και να υπερασπιστεί την ελευθερία της πολιτικής ζύμωσης και δράσης μέσα στο πανεπιστήμιο, μακριά από τις κατασταλτικές δυνάμεις που βάζουν στο στόχαστρο την οργανωμένη και μαζική πάλη. Το φοιτητικό κίνημα καλείται να αντιδράσει στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές στην εκπαίδευση, συνδέοντας τον αγώνα του με την κεντρική πολιτική μάχη απέναντι στα μνημόνια και τις πολιτικές που καταστέλλουν. Μόνο έτσι φοιτητές και εργαζόμενοι μπορούν να διεκδικήσουν ένα άλλο μέλλον.

επιμέλεια: Νικόλας Κολυτάς

στα δημόσια πανεπιστήμια είναι κάτι που δυστυχώς δεν προξενεί έκπληξη τα τελευταία χρόνια. Στο τμήμα των Μηχανολόγων στην Πάτρα, ήδη με τις αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών πολλά μαθήματα του τομέα έχουν σταματήσει να διδάσκονται λόγω συνταξιοδότησης αρκετών καθηγητών του τομέα (οι οποίοι δεν έχουν αντικατασταθεί μέσω προσλήψεων και ούτε πρόκειται), τα εργαστήρια λόγω έλλειψης χρηματοδότησης πολλές φορές καταργούνται ή υπολειτουργούν λόγω ανεπάρκειας εξοπλισμού (Εργαστήριο Τεχνολογίας Ρευστών). Ο Τομέας για να λύσει το πρόβλημα αναγκάστηκε να αναζητήσει αλλού χρηματοδότηση, καταλήγοντας στην εταιρεία Llοyd’s Register, η οποία εμπλέκεται ενεργά στην ανασυγκρότηση του θαλάσσιου μετώπου του νέου λιμένα Πατρών και χρηματοδοτεί πλέον τον Τομέα με το αζημίωτο (ένταξη νέων διπλωματικών εργασιών στον τομέα με ερευνητικό αντικείμενο που σχετίζεται και ορίζεται από την εταιρία). Δεν θέλουμε να παρεμβαίνει κανείς στις σπουδές μας προς όφελός του. Είναι πάγιο αίτημα των φοιτητών η Δημόσια και Δωρεάν Εκπαίδευση και

αυτό καλούμαστε να υπερασπιστούμε κι εμείς σήμερα.

Νομική Αθήνας

Στη Νομική της Αθήνας φαίνεται πως επαναδραστηριοποιείται η «Ελεύθερη Ραδιοφωνία Νομικής». Πρόκειται για ένα ραδιοφωνικό σταθμό φοιτητών/τριών χωρίς καμία χορηγία ή διαφήμιση. Στο σταθμό θα υπάρχουν εκπομπές σχολιασμού της πολιτικής επικαιρότητας, των κινημάτων, ζητημάτων της σχολής, αλλά ακόμη και εκπομπές μουσικής, πολιτισμού και αθλητισμού. Απαράβατος κανόνας μεταξύ των συμμετεχόντων είναι οι κόκκινες γραμμές του αντιφασισμού, του αντιρατσισμού και του αντισεξισμού μετά από απόφαση που έλαβε η διαχειριστική συνέλευση του σταθμού. Σε μια περίοδο όπου η πληροφόρηση πηγάζει κατά κύριο λόγο από αστικά ΜΜΕ, έχει σημασία οι φοιτητές να οργανώνουν τους δικούς τους τρόπους ενημέρωσης, επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης. Αυτός είναι και ο λόγος που έχει σημασία να ενισχύονται τέτοιου τύπου εγχειρήματα σε μια κατεύθυνση ρήξης με την κυρίαρχη πολιτική και λογική.

14

ΙΣΤΟΡΙΑ

24 ΟΚΤΩΒΡΗ 2018

Ο ΜΑΗΣ ΤΟΥ ’68 ΣΤΟ ΜΕΞΙΚΟ Της Κατερίνας Καλλέργη

Τ

ο ηµερολόγιο γράφει 16 Οκτωβρίου του 1968, όταν στους Ολυµπιακούς Αγώνες στην Πόλη του Μεξικού βγαίνουν πρωταθλητές δύο µαύροι αµερικάνοι, ο Τόµι Σµιθ και ο Τζον Κάρλος. Την ώρα που παίζει ο ύµνος των ΗΠΑ, οι δύο αθλητές σηκώνουν τις γροθιές τους στις οποίες φοράνε µαύρα γάντια. Ο λευκός συναθλητής τους από την Αυστραλία, Πίτερ Νόρµαν, ως ένδειξη αλληλεγγύης, φοράει στο πέτο του την κονκάρδα της αντιρατσιστικής «Ολυµπιακής Καµπάνιας για τα ανθρώπινα δικαιώµατα», την ίδια που φοράνε ο Σµιθ και ο Κάρλος. Και οι τρεις αθλητές αποβλήθηκαν από τους Ολυµπιακούς αγώνες και τους απαγορεύτηκε η συµµετοχή στους επόµενους. Όµως η κίνησή τους έµεινε στην ιστορία ως µια θαρραλέα πολιτική κίνηση, που συµβόλιζε τον αγώνα των µαύρων για τα πολιτικά δικαιώµατα. Μόλις 14 µέρες πριν, στην Πόλη του Μεξικού είχε γραφτεί η κατάληξη για το «Μεξικάνικο ’68»: εκατοντάδες φοιτητές και φοιτήτριες σφαγιάστηκαν στην πλατεία των Τριών Πολιτισµών από τα σώµατα ασφαλείας, γεγονός που έγινε γνωστό και ως η «σφαγή του Τλατελόλκο». Τη δεκαετία του 1960 στο Μεξικό κυβερνά το Θεσµικό Επαναστατικό Κόµµα (PRI). Ο Ζαπάτα και ο Βίγια έχουν περάσει στην ιστορία ως εθνικοί ήρωες και το Σύνταγµα της χώρας θεωρείται «επαναστατικό», καθώς έχει προκύψει από τη δεκάχρονη επανάσταση του 1910-1920. Στην πραγµατικότητα όµως το κυβερνόν κόµµα καµία σχέση δεν έχει µε την επανάσταση, τα δηµοκρατικά άρθρα του Συντάγµατος δεν εφαρµόζονται ούτε στο ελάχιστο και η καθηµερινότητα των Μεξικάνων καµία σχέση δεν έχει µε οτιδήποτε το επαναστατικό. Εκείνη την περίοδο η χώρα επιλέγεται για να φιλοξενήσει τους Ολυµπιακούς Αγώνες ακριβώς για να «επιβραβευτεί» επειδή τα οικονοµικά της στοιχεία πάνε πολύ καλά και το κυβερνόν κόµµα, παρά το όνοµά του, έχει µετατρέψει το κράτος σε «φορέα σταθερότητας» σε µια περίοδο που η Κεντρική και η Βόρεια Αµερική βρίσκονται σε κατάσταση αναβρασµού.

Φοιτητικό κίνηµα

Στις 22 Ιουλίου όµως αυτή η κατάσταση σταθερότητας θα διαταραχτεί. Αφορµή είναι ένα περιστατικό που υπό άλλες συνθήκες µπορεί να περνούσε και απαρατήρητο: δύο παρέες µαθητών από δύο σχολεία του κέντρου πλακώνονται στο ξύλο. Η επέµβαση της αστυνοµίας θα ήταν υπό άλλες συνθήκες και το τέλος του περιστατικού. Όµως εκείνη τη µέρα, χωρίς κάποια προφανή αιτία, η αστυνοµική βία παίρνει ασύλληπτες διαστάσεις: γραναδέρος (τα αντίστοιχα ΜΑΤ) εµφανίζονται, επιτίθενται στον κόσµο τριγύρω, εισβάλουν σε σχολεία και κάνουν συλλήψεις. Την επόµενη µέρα η Εθνική Οµοσπονδία Τεχνικών Σπουδαστών (FNET) καλεί σε διαδήλωση για τις 26 Ιουλίου. Η FNET δεν ήταν κάποιο επαναστατικό όργανο, το

αντίθετο. Οι περισσότεροι συνδικαλιστές της ήταν ανερχόµενα στελέχη του Θεσµικού Επαναστατικού Κόµµατος και δεν ήταν συνηθισµένοι σε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις. Όµως ήταν τόσο απροκάλυπτη η χρήση ωµής βίας από την πλευρά των δυνάµεων καταστολής, που δεν µπορούσαν να µην καλέσουν σε πορεία. Στις 26 Ιουλίου όµως πραγµατοποιείται και η «επετειακή» διαδήλωση των οργανώσεων της Αριστεράς ως ένδειξη υποστήριξης στην κουβανική επανάσταση. Οι δύο φαινοµενικά ασύνδετες

γραναδέρος εισβάλουν στα γραφεία του –πολύ µικρού και µε ελάχιστη παρέµβαση– Κοµουνιστικού Κόµµατος Μεξικού και στο τυπογραφείο του και κατάσχουν υλικό. Εκµεταλλευόµενοι το ψυχροπολεµικό κλίµα µιλάνε για απόπειρα της ΕΣΣ∆ και των κοµουνιστών να καταλύσουν τη νόµιµη κυβέρνηση του Μεξικού. Ο κόσµος όµως έχει πάρει ήδη θέση και δεν τους ακούει. Τις επόµενες µέρες µια-µια βρίσκονται υπό κατάληψη εκατοντάδες πανεπιστηµιακές σχολές σε όλο το Μεξικό. Τη σκυ-

διεκδικήσεις. Η κυβέρνηση πανικοβάλεται και δρα σπασµωδικά. Ο στρατός και οι γραναδέρος είναι κάθε µέρα στο δρόµο, η χώρα κηρύσσεται σε έκτατη ανάγκη. Στις 27 Αυγούστου, η διαδήλωση που καλείται στο Σοκάλο –η οποία θα µείνει στην ιστορία ως η πιο µαζική όλου του κινήµατος µε περίπου µισό εκατοµµύριο κόσµο. Στις 18 Σεπτέµβρη, ο στρατός εισβάλει µε τανκς στα κατειληµµένα πανεπιστήµια. Περίπου 500 άτοµα συλλαµβάνονται και το κίνηµα χάνει τα βασικά κέντρα του αγώνα του. Αυτή η ηµεροµηνία ήταν και η αρχή του τέλους για τον «µεξικάνικο Μάη». Τις επόµενες µέρες οι συγκρούσεις µεταξύ στρατού, αστυνοµίας και αγωνιστών συνεχίζονται.

Καταστολή

µεταξύ τους διαδηλώσεις θα ενωθούν στην προσπάθειά τους να φτάσουν στο Σοκάλο, µια ιστορική πλατεία της Πόλης του Μεξικού όπου ποτέ δεν είχε καταφέρει να φτάσει διαδήλωση. Οι γραναδέρος επιτίθενται µε αλόγιστη χρήση βίας. ∆εκάδες συλλαµβάνονται και εκατοντάδες τραυµατίζονται. Όµως αντί η βίαιη αυτή επίθεση να τροµάξει τον κόσµο που είχε βγει στο δρόµο, συµβαίνει το εντελώς αντίθετο. Για καθένα που συλλαµβάνεται, δεκάδες άλλοι βγαίνουν στο δρόµο και απαιτούν την απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων. Ανάβουν οι πρώτες φωτιές και στήνονται τα πρώτα οδοφράγµατα.

Στρατός

Τα γεγονότα συνεχίζονται για τέσσερις µέρες, µέχρι που η κυβέρνηση κατεβάζει τον στρατό. Το βράδυ της 30ής Ιουλίου µια µονάδα αλεξιπτωτιστών σπάει µε µπαζούκα την πόρτα του σχολείου Σαν Ιδελφόνσο, τραυµατίζοντας και κάνοντας συλλήψεις. Η πράξη αυτή συνιστά παραβίαση του ακαδηµαϊκού ασύλου, καθώς τα προπαρασκευαστικά λύκεια ανήκουν στα πανεπιστήµια. Το γεγονός αυτό έµεινε χαραγµένο στη µνήµη των Μεξικανών, καθώς ήταν αυτό που σηµατοδότησε την εξέγερση. Η κυβέρνηση ξεκινάει αµέσως την προπαγάνδα. Μιλάει για δάκτυλο ξένων δυνάµεων, που προσπαθεί να καταλύσει την τάξη και την ασφάλεια στη χώρα. Υποστηρίζει πως δεν υπήρξε κανένα µπαζούκα, πως η πόρτα γκρεµίστηκε από µολότοφ των µαθητών. Ψάχνει έναν εύκολο στόχο και τον βρίσκει στους κοµουνιστές. Τις ηµέρες των συγκρούσεων

τάλη παίρνουν και τα λύκεια, µε πιο µαχητικά τα Προπαρασκευαστικά 1, 2 και 3 που βρίσκονται στο κέντρο. Οι φοιτητές κηρύσσουν απεργία και ακυρώνουν όλα τα µαθήµατα. Οι σχολές γίνονται κέντρα αγώνα. Από αυτές ξεκινάνε και οι µπριγάδες, οι οµάδες φοιτητών/τριών που παρεµβαίνουν σε γειτονιές, στα λεωφορεία και σε χώρους δουλειάς: Οι φοιτητές γρήγορα θυµούνται το δίδαγµα πως η εργατική τάξη είναι το επαναστατικό υποκείµενο και εξορµούν έξω από εργοστάσια, µοιράζοντας φυλλάδια και καλώντας τους εργάτες στον αγώνα τους.

Επιτροπές Αγώνα

Σε κάθε γειτονιά, κατειληµµένη σχολή ή σχολείο και εργατικό χώρο δηµιουργούνται Επιτροπές Αγώνα, οι οποίες συναντιούνται στην Εθνική Απεργιακή Επιτροπή. Τα µέλη της Εθνικής Απεργιακής Επιτροπής είναι αιρετά και αλλάζουν συχνά, γεγονός που επιτρέπει να µη δηµιουργηθεί µια «γραφειοκρατία του κινήµατος». Ήδη από τις αρχές Αυγούστου έχουν διαµορφωθεί από τους φοιτητές τα 6 Σηµεία, που θα γίνουν και βασικά σηµεία διεκδίκησης όλου του κινήµατος. Τα σηµεία αυτά περιλαµβάνουν την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουµένων, την αποζηµίωση των οικογενειών των νεκρών από την κρατική βία, τη διάλυση του σώµατος των γραναδέρος, την κατάργηση των νόµων που ποινικοποιούν τον αγώνα και την παραίτηση των στρατηγών που είναι υπεύθυνοι για τις επιθέσεις του στρατού. Γρήγορα τα σηµεία αυτά διαδίδονται µέσω των µπριγάδων και γίνονται κοινό σηµείο αναφοράς όλου του κόσµου του κινήµατος ως βασικές

Η κρατική βία φτάνει στο αποκορύφωµα της στις 2 Οκτώβρη. Εκείνη την ηµέρα είχε καλεστεί συγκέντρωση και πορεία µε αφετηρία την πλατεία Τριών Πολιτισµών στη συνοικία του Τλεταλόλκο. Η Εθνική Απεργιακή Επιτροπή ακυρώνει την πορεία, καθώς είναι φανερό πως η κυβέρνηση ετοιµάζει κάτι µεγάλο. Η πλατεία είναι ασφυκτικά περικυκλωµένη από τον στρατό. ∆ύο πράσινες φωτοβολίδες πέφτουν από ελικόπτερο και ανάµεσα στον κόσµο εµφανίζονται «οι άνδρες µε το λευκό χέρι», επίλεκτοι άνδρες του τάγµατος Ολύµπια του στρατού που είχαν παρεισφρήσει µέσα στον κόσµο για να συντονίσουν την επίθεση. Ο στρατός επιτέθηκε µε τανκς, µε πολυβόλα και µε περίστροφα. Συµφωνά µε ξένα ΜΜΕ ο αριθµός των νεκρών έφτασε τους 250 µε 400, καθώς ήταν δύσκολο να υπολογιστεί µε ακρίβεια, αφού πολλά πτώµατα δεν παραδόθηκαν ποτέ, ενώ πολλοί από τότε θεωρούνται αγνοούµενοι. Λίγες µέρες µετά η Εθνική Απεργιακή Επιτροπή δέχεται την Ολυµπιακή εκεχειρία, αποδεχόµενη και την ήττα του κινήµατος. Η ήττα του κινήµατος ήταν αποτέλεσµα της κρατικής βαρβαρότητας και όχι της παρακµής του ίδιου του κινήµατος. Και αυτό είναι ένα από τα πιο σηµαντικά διδάγµατα του µεξικάνικου ’68. Μέσα από αυτό το κίνηµα ο κόσµος «ξαναγνώρισε» τον Ζαπάτα και τον Βίγια όχι ως απαρχαιωµένες µορφές στα βιβλία της ιστορίας, αλλά ως ζωντανές επαναστατικές ιδέες. Η Αριστερά, που πριν ήταν πολυδιασπασµένη και αδύναµη, κατάφερε να παίξει σηµαντικό ρόλο σε όλη τη διάρκεια του κινήµατος, επειδή δεν το φοβήθηκε και βρέθηκε από την πρώτη στιγµή στις πρώτες γραµµές. Ο κόσµος του κινήµατος ξαναδιάβασε τη Λούξεµπουργκ, τον Λίµπκνεχτ, τον Τρότσκι. Οι φοιτητές δηµιούργησαν δεσµούς επικοινωνίας και συνδέθηκαν µε τους εργάτες. Μπορεί η κρατική καταστολή να κατάφερε να τσακίσει το κίνηµα στη συγκεκριµένη στιγµή και να ακινητοποιήσει έναν κόσµο που βρισκόταν σε αναβρασµό, όµως κινήµατα σαν αυτό δεν µπορούν να καταστραφούν απλά από µια στρατιωτική µπότα. Και αυτό γιατί είναι πάντα εκεί να µας θυµίζουν τι µπορούν να καταφέρουν οι από τα κάτω, όταν συνειδητοποιήσουν τη δύναµή τους.

24 οκτωβρη 2018

αναλυση

15

Η ΕΕ κλυδωνίζεται και αποσυντίθεται εσωτερικά, αλλά κάποιος πρέπει και να της το πει

Η Ευρώπη στη δίνη της κρίσης της Του Γιάννη Νικολόπουλου

Τ

ο 2019 θα είναι ένα «μεγάλο έτος» για την Ευρώπη, καθώς το πολιτικό ημερολόγιο της επόμενης χρονιάς έχει ξεκινήσει ήδη. Με μπόλικη αυθαιρεσία, αλλά χωρίς να υπερβάλλουμε, θα μπορούσαμε να προσδιορίσουμε ως κανονική πολιτική «πρωτοχρονιά» της επόμενης χρονιάς τη 15η Οκτωβρίου που μας πέρασε. Όχι μόνο επειδή ήταν η ημερομηνία κατάθεσης και ελέγχου των προϋπολογισμών των κρατών-μελών στην Κομισιόν, αλλά και επειδή η ημερομηνία αυτή βρέθηκε στο μέσο μιας εβδομάδας, έντονων, πολιτικών και οικονομικών ζυμώσεων και ανακατατάξεων, με διαβαθμίσεις, και στις τέσσερις μεγάλες χώρες και οικονομίες της ΕΕ –τη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Βρετανία και την Ιταλία. Η τελευταία προσφέρει το περισσότερο «θέαμα», καθώς ο προϋπολογισμός, από τους λεονταρισμούς για το έλλειμμα και την υποτιθέμενη «σύγκρουση» Ρώμης-Βρυξελλών, έγινε πια ζήτημα εσωτερικής συνοχής της κυβέρνησης για το θέμα της φορολογικής αμνηστίας και του τραπεζικού επαναπατρισμού μαύρου χρήματος. Την περασμένη Πέμπτη μάλιστα, συνέβη το πρωτοφανές να δηλώνει ο αρμόδιος υπουργός Οικονομικών Τζοβάνι Τρία πως η όποια ανταλλαγή επιστολών και ο διάλογος που έχει ανοίξει, είναι σε ό,τι αφορά τη διαδικασία που ακολουθείται, εντελώς «προσωπικός». Ο υπουργός Οικονομικών που έχει σηκώσει το βάρος της διαπραγμάτευσης με τις Βρυξέλλες και του έχει ανατεθεί εκατέρωθεν ο ρόλος του «γεφυροποιού» προκειμένου ο προϋπολογισμός να έρθει στα ευρωπαϊκά και προσυμφωνημένα «ίσα» του και για το έλλειμμα του 2019 (αυτή είναι η μόνη δημοσιονομική εκκρεμότητα σε σχέση με τις άλλες προβλέψεις που διορθώθηκαν επί το ευρωπαϊκότερον, το υφεσιακότερον και το οικοαξιολογότερον νωρίτερα) φαίνεται πως έχει αυτονομηθεί πλήρως σε σχέση με την υπόλοιπη κυβέρνηση και την τριανδρία Κόντε-Σαλβίνι-Ντι Μάιο που κατά τα άλλα συνεχίζουν να ξιφουλκούν εναντίον της Κομισιόν, του Γιούνκερ, της ΕΕ, του ροζ μονόκερου, ανάλογα με την ένταση της ψευδοπολεμικής ρητορικής, που χρησιμοποιεί ο καθένας.

Από ευρωπαϊκό πρόβλημα, ο ιταλικός προϋπολογισμός έγινε... εμφύλιο ζήτημα Και εκεί που όλοι είχαν στραμμένο το βλέμμα τους στο «ντέρμπι ντ’ Ιτάλια» ανάμεσα στις Βρυξέλλες και τη Ρώμη, προέκυψε εμφύλιο «ντέρμπι ντε λα Καπιτάλε» στην κυβέρνηση της Ρώμης! Ξαφνικά(;) τα Πέντε Αστέρια διαπίστωσαν πως οι φορολογικές διατάξεις για τον επαναπατρισμό κεφαλαίων περιέχουν «σκοτεινές και διφορούμενες» ρυθμίσεις, (αντι)κανονική φορολογική αμνηστία για

το παρελθόν και ακόμη πιο (αντι)κανονική φορολογική ασυλία για το μέλλον, σε όποιον φοροφυγά πρώτα έβγαλε ή θα βγάλει τα κεφάλαιά του από την Ιταλία και έπειτα θα ευαρεστηθεί, θα επαναφέρει και θα ξεπλύνει τα λεφτά του στο τραπεζικό σύστημα της γείτονος. Το πράγμα βρωμάει –Καμόρα και Κόζα Νόστρα. Ο λαλίστατος Σαλβίνι «μάλωσε» τους πενταστεράτους συγκυβερνήτες του, υποστηρίζοντας ότι «τα ’χαμε συμφωνήσει» και πως «δεν θα πέσει η κυβέρνηση για τέτοιο πράγμα». Όπα! Για τέτοιο πράγμα. Για... άλλο πράγμα, θα πέσει; Ότι ο κυβερνητικός συνασπισμός Λέγκας και Πέντε Αστέρων δεν διανύει τις καλύτερες μέρες του είναι κοινό μυστικό και η πραγματική αιτία έχει ονοματεπώνυμο: Στιβ Μπάνον και οι ενέργειές του να υπάρξει στην Ιταλία συμμαχία της Λέγκας και των μουσολινικών Φρατέλι ντι Ιτάλια ενόψει των ευρωεκλογών και της πανευρωπαϊκής κινητοποίησης της Ακροδεξι-

μόλις πριν από μερικά χρόνια καυτηρίαζαν αντίστοιχες τέτοιες κινητοποιήσεις εναντίον του πολέμου στο Ιράκ ως το «καταραμένο» και «ηλίθιο πεζοδρόμιο», ο άνθρωπος που σηκώνει το βάρος της επικοινωνιακής μάχης είναι ο Εργατικός, «μη-μπλερικός» δήμαρχος του Λονδίνου, Σαντίκ Καν. Με την κυβέρνηση Μέι να παραπαίει ανάμεσα στις Συμπληγάδες της πιεστικής βρετανικής κεφαλαιοκρατίας και της τιμωρητικής, ευρωενωσιακής γραφειοκρατίας, τον Τζέρεμι Κόρμπιν εν αναμονή πρωθυπουργό προς ευνουχισμό, ο Καν έχει ανοίξει τη δική του περπατησιά, θέλοντας να πλασαριστεί ως η τρίτη, ψύχραιμη, νεανική και λογική «λύση». Είναι χαρακτηριστικό ότι στην πορεία, που αποτιμήθηκε με μπόλικη δόση υπερβολής στο μισό εκατομμύριο συγκεντρωμένους, και στο βάθρο των ομιλητών, ο πακιστανικής καταγωγής δήμαρχος του Λονδίνου περιστοιχιζόταν από πολύ

Οι... διακηρύξεις για «ανάπτυξη» χέρι-χέρι με την επιμονή στους νεοφιλελεύθερους δημοσιονομικούς ζουρλομανδύες, είτε με... Brexit είτε χωρίς Brexit, είναι συνταγή κοινωνικής καταστροφής χωρίς τέλος. άς κάτω από τη σημαία του μπανονικού Movement. Τα Πέντε Αστέρια όμως καίγονται και για έναν άλλο λόγο σε σχέση με τις επίμαχες διατάξεις. Συναρμόδιο υπουργείο για τα «πιστοποιητικά» φορολογικής ασυλίας είναι το Δικαιοσύνης που έχει στα χέρια του ένα από τα μεγάλα τους «αστέρια», ο 42χρονος δικηγόρος Αλφόνσο Μποναφέντε. Ας θυμηθούμε ότι αυτό το υπουργείο κατέληξε στους «εναντίον της διαφθοράς» πεντάστερους, ενώ βρίσκονται σε εξέλιξη οι έρευνες για τη διαφθορά και σε δήμους που ήλεγχαν ή ελέγχουν. Oι πεντάστεροι επιδιώκουν να απομακρύνουν το πικρό ποτήρι του ξεμασκαρέματος της «αντισυστημικότητάς» τους και στο πεδίο της καταπολέμησης της διαφθοράς.

Οι αντι-Brexit Εργατικοί στο πάλαι ποτέ καταραμένο και «ηλίθιο» πεζοδρόμιο Το περασμένο Σάββατο στο Λονδίνο, το αντιBrexit διακομματικό μέτωπο (μειοψηφία Τόριδων, μπλερικοί Εργατικοί, Πράσινοι κτλ) εγκαινίασε μια εβδομάδα κινητοποιήσεων, διαδηλώσεων και εκδηλώσεων ενάντια στο Brexit «όπως και αν το σχεδιάζει η κυβέρνηση Μέι» και υπέρ ενός νέου δημοψηφίσματος για τους όρους της εξόδου, που οι διοργανωτές ούτως ή άλλως θεωρούν απευκταία εξέλιξη, που πρέπει να ανατραπεί. Αν και τον τόνο στην οργάνωση έδωσαν οι Εργατικοί της μπλερικής πτέρυγας, που

νέους ανθρώπους, 20-25 ετών, που συνθηματολογούσαν υπέρ ενός νέου δημοψηφίσματος. Μέχρι τις 29 Μαρτίου, ημέρα της αναχώρησης από την ΕΕ, η βρετανική πολιτική ζωή θα δώσει περισσότερη συμπυκνωμένη ιστορία από όση μπορεί να αντέξει όχι μόνο η τωρινή κυβέρνηση, αλλά το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, με διχοτομημένους κάθετα τους Συντηρητικούς και τους Εργατικούς, με ρεβανσιστικές τάσεις στο εσωτερικό των κομμάτων τους (μπλερικοί εναντίον κορμπινικών, Τζόνσον εναντίον Μέι).

Η Βιέννη θα είναι η... επόμενη πρωτεύουσα της Γερμανίας; Η νάρκη των βαυαρικών εκλογών, την οποία πάτησαν οι Χριστιανοκοινωνιστές σύμμαχοι της Άνγκελα Μέρκελ, τραυμάτισε σοβαρά τον κυβερνητικό συνασπισμό στο Βερολίνο. Τα αποτελέσματα των πανγερμανικών δημοσκοπήσεων την επαύριο της πύρρειου νίκης αποτυπώνουν ένα ανατριχιαστικά νέο πολιτικό σκηνικό. Οι Πράσινοι πλασάρονται πια ως η δεύτερη, πανγερμανική δύναμη, κανιβαλίζοντας τους σε «ΠΑΣΟΚοεξαφάνιση» Σοσιαλδημοκράτες, ενώ η ακροδεξιά Εναλλακτική για τη Γερμανία σταθεροποιείται στην τρίτη θέση, στο μαλακό υπογάστριο των Χριστιανοδημοκρατών από τους οποίους αποσπά τη συντριπτική πλειονότητα των ψηφοφόρων της. Η κατάσταση θυμίζει έντονα... Αυστρία, όπου ας θυμηθούμε πως στους

πολιτειακούς θεσμούς συγκατοικούν «αρμονικά» ένας πρώην Πράσινος στην προεδρία της δημοκρατίας και οι ομοϊδεάτες της Μέρκελ του Λαϊκού Κόμματος με τους νοσταλγούς του Άνσλους στην κυβέρνηση. Αν και υποτίθεται ότι στη Γερμανία, παραδοσιακά, πολιτικά και... συνταγματικά, υπάρχει διαμορφωμένη «υγειονομική ζώνη» απέναντι στην ακροδεξιά, το γεγονός ότι η ατζέντα και η ρητορική της Εναλλακτικής έχει βρει άθλιους μιμητές ακόμη και μέσα στο Die Linke με τη Σάρα Βάνγκενκνεχτ ή ότι οι Χριστιανοδημοκράτες όχι απλώς απέφυγαν να υποστηρίξουν το προ δύο εβδομάδων ογκώδες και δυναμικό αντιφασιστικό συλλαλητήριο του Βερολίνου, αλλά το αποδοκίμασαν κιόλας ως «επιζήμιο», είναι καταστάσεις ραγδαίας επιδείνωσης του πολιτικού κλίματος προς τα άκρα δεξιά.

... και η Γαλλία μετεξεταστέα στο Σύμφωνο Σταθερότητας! Και ενώ όλα τα τηλεοπτικά και διαδικτυακά μάτια ήταν στραμμένα στο ιταλικό «δράμα», προέκυψε γαλλική «κομεντί» για το χρέος! Η Κομισιόν ζήτησε σε αυστηρούς τόνους «διευκρινίσεις» από την κυβέρνηση Μακρόν, επειδή τα μέτρα που περιλαμβάνονται στον προϋπολογισμό του 2019 για τη μείωση του δημόσιου χρέους της χώρας κρίνονται από τις Βρυξέλλες «ανεπαρκή». Είμαστε μια ωραία, ευρωπαϊκή ατμόσφαιρα, όπως θα έλεγε και ο Ντίνος Ηλιόπουλος, όταν η Κομισιόν φτάνει στο σημείο να τραβάει ήπια το αυτί στον αγαπημένο των τραπεζών Εμανουέλ και τον προϋπολογισμό του.

Ο ευρωενωσιακός καπιταλισμός κακοφόρμισε και κυκλοφορούν σκουλήκια μεγέθους φιδιού Η και, ας το θυμηθούμε τέτοιες ώρες, νομπελίστρια Ειρήνης Ευρωπαϊκή Ένωση, που σκόρπισε τον ταξικό τρόμο εντός της και τον πόλεμο εκτός της, κλυδωνίζεται και αποσυντίθεται. Σαπίζει. Οι... διακηρύξεις για «ανάπτυξη» χέρι-χέρι με την επιμονή στους νεοφιλελεύθερους δημοσιονομικούς ζουρλομανδύες, είτε με... Brexit είτε χωρίς Brexit, είναι συνταγή κοινωνικής καταστροφής χωρίς τέλος. Ήδη οι συστημικά αντισυστημικοί και συστημικά ευθυγραμμισμένοι με τον πολεμικό καπιταλισμό και τη λιτότητα νεοφασίστες κυκλοφορούν σαν σκουλήκια σε μέγεθος φιδιού πάνω στο ευρωενωσιακό καπιταλιστικό πτώμα που κακοφόρμισε και γεννήθηκαν τα – σάρκα από τη σάρκα του– αντισυστημικά κυβερνητικά σχήματα. Η κατάσταση βαίνει επιδεινούμενη για τους εργάτες, τους μετανάστες, τη νεολαία, τις υποτελείς τάξεις. Αν η πρόωρη πολιτική «πρωτοχρονιά» προμηνύει ένα ταξικά δύσκολο έτος, το θέμα είναι ποιος θα διαμορφώσει την απάντηση μιας πρόωρης «πρωτομαγιάς» για την εργατική τάξη σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

16

αντιρατσισμος

24 οκτωβρη 2018

Το τροχαίο στην Καβάλα ανέδειξε τις πολιτικές που σκοτώνουν

Πρόθυμα αρκετά ΜΜΕ έπαιξαν την είδηση «Πακιστανοί είχαν όμηρο αστυνομικό και τον ξυλοκοπούσαν». Έλα όμως που ο αστυνομικός (μαζί με συνεργάτες που φέρονται να είναι επίσης αστυνομικοί) είχε μπουκάρει στο σπίτι των Πακιστανών για να τους κλέψει χρήματα και λαθραία τσιγάρα. Παρά τη φιλότιμη προσπάθεια κάποιων σάιτ να συνεχίσουν να μιλάνε για «μυστήριο» και για τις «δύο εκδοχές» (των Πακιστανών και του μπάτσου), οι αυτόπτες μάρτυρες, τα σημάδια (από δέσιμο) στα χέρια των Πακιστανών, οι έρευνες του εσωτερικών υποθέσεων, ακόμα και οι πληροφορίες που δίνουν δημοσιογράφοι που γενικά είναι «η φωνή της ΓΑΔΑ», δείχνουν την αλήθεια για το τι δουλειά είχε το καλόπαιδο της ΕΛΑΣ στο σπίτι. Και οι γνώστες της περιοχής μιλάνε για σπείρα (της ΕΛΑΣ) που επιδίδεται συστηματικά στο «άθλημα» των ληστειών αλλοδαπών τις νύχτες…

Να μπει τέλος στις τραγικές απώλειες μεταναστών

Σ

τη μνημονιακή Ελλάδα έχουμε αντιληφθεί ότι η αξία της ζωής είναι κάτι πολύ υποτιμημένο. Πόσο μάλλον αν μιλάμε για πρόσφυγες ή μετανάστες. Η είδηση του θανάτου των 11 μεταναστών σε τροχαίο στην Καβάλα αλλά και το ναυάγιο ανοιχτά του Μπόντρουμ ήρθαν να μεγαλώσουν κι άλλο τον ήδη μεγάλο κατάλογο απωλειών.

Θάνατοι μεταναστών Στοιβαγμένοι 11 άνθρωποι μέσα σε ένα ΙΧ κάηκαν ζωντανοί, όταν συγκρούστηκαν με νταλίκα στην παλιά Εθνική Καβάλας-Θεσσαλονίκης πριν λίγες ημέρες. Αρκετές ΜΚΟ καταγγέλλουν ότι οι διακινητές βρίσκουν νέους τρόπους προκειμένου να διαφεύγουν τα μπλεξίματα με την αστυνομία. Συγκεκριμένα τονίζουν ότι βρίσκουν ανήλικους μετανάστες τους οποίους εξαναγκάζουν τις περισσότερες φορές με βία να αναλάβουν το ρόλο του οδηγού-μεταφορέα άλλων μεταναστών, προκειμένου οι ίδιοι να μη φαίνονται πουθενά. Αυτό έχει ως συνέπεια 15χρονοι και 16χρονοι μετανάστες, που δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν το διακινητή ή που εξαναγκάζονται από τον τελευταίο, να πιάνουν ένα τιμόνι και να μεταφέρουν άλλους δέκα μέσα σε ένα απλό αυτοκίνητο. Πρόκειται για μια εγκληματική πρακτική που πλουτίζει τους διακινητές και σκοτώνει τους μετανάστες. Είναι χαρακτηριστικό ότι δύο μέρες μόλις μετά τον τραγικό θάνατο των 11 μεταναστών στην Καβάλα, συνέβη αντίστοιχο τροχαίο στη Νέα Πέραμο, όπου ευτυχώς εκεί δεν υπήρξε νεκρός. Η κατάσταση με τους θανάτους μεταναστών

Τα τραγικά συμβάντα αποτελούν την αποτύπωση μιας συγκεκριμένης πολιτικής σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο που καταπατά συστηματικά τα δικαιώματα προσφύγων και μεταναστών στην Ελλάδα φαίνεται πως ξεφεύγει. Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία τονίζει: «περισσότεροι από 12.700 πρόσφυγες και μετανάστες έχουν διασχίσει τα βορειοανατολικά ελληνικά σύνορα μέχρι στιγμής το 2018, αριθμός υπερδιπλάσιος σε σχέση με τις αφίξεις που σημειώθηκαν το 2017, σύμφωνα με στοιχεία που έχει συλλέξει η Υ.Α. Τουλάχιστον 40 θάνατοι έχουν καταγραφεί στην περιοχή μέσα στο 2018, με σχεδόν τους μισούς να οφείλονται σε πνιγμό στα ορμητικά νερά του ποταμού Έβρου». Και προσθέτει: «Αυτοί οι φρικτοί θάνατοι συνδέονται με τους ευρύτερους κινδύνους που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι που βρίσκονται στο έλεος των διακινητών, οι οποίοι εκμεταλλεύονται την ευάλωτη κατάστασή τους». Είναι αρκετά λυπηρό ότι το μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα στην Ελλάδα επανέρχεται στην επικαιρότητα μόνο όταν υπάρχουν θάνατοι μεταναστών ή φασιστικές επιθέσεις. Υπάρχουν ευθύνες για

όλα τα παραπάνω, πολιτικές και θεσμικές, οι οποίες πρέπει να αποδοθούν.

Αντιμεταναστευτική πολιτική Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τονίζει με κάθε ευκαιρία την ευαισθησία της για τα δικαιώματα των προσφύγων συγκριτικά με την ερχόμενη κυβέρνηση Μητσοτάκη. Οι μαρτυρίες από τα camps, καθώς και τα στοιχεία οργανώσεων που δραστηριοποιούνται στο χώρο των δικαιωμάτων, το αμφισβητούν. Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες στα διάφορα στρατόπεδα χωρίς επαρκή διατροφή, ρουχισμό, θέρμανση και υγιεινή. Οι θάνατοι λόγω ανεπαρκούς ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης ή μη αντοχής του χειμερινού ψύχους είναι πολλοί. Παράλληλα οι αστυνομικές δυνάμεις, που εποπτεύουν τα camps, επιδεικνύουν μια αλόγιστη σκληρότητα απέναντι στους πρόσφυγες, γεγονός που έχει οδηγήσει και στην καταδίκη της χώρας μας πολλές φορές στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Αυτό, βέβαια, συμβαίνει όποτε οι πρόσφυγες έχουν το κουράγιο ή τη συνδρομή αντιρατσιστικών οργανώσεων και διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων η εικόνα του βίντεο της ιταλικής τηλεόρασης που δείχνει έναν αστυνομικό να βρίζει χυδαία μια ηλικιωμένη πρόσφυγα στη Μόρια, αποτελεί μια κανονικότητα. Να σημειωθεί ότι για το παραπάνω περιστατικό η Διεθνής Αμνηστία ζήτησε από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη τη διεξαγωγή έρευνας για το περιστατικό.

Ανάγκη απάντησης Όλα αυτά τα τραγικά συμβάντα δεν αποτελούν απλώς μεμονωμένα γεγονότα. Αποτελούν την αποτύπωση μιας συγκεκριμένης πολιτικής σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο που καταπατά συστηματικά τα δικαιώματα προσφύγων και μεταναστών προς όφελος της «ευρωπαϊκής ανάπτυξης και ευημερίας». Η συγκεκριμένη πολιτική εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο της Ευρώπης-φρούριο. Της Ευρώπης που συμμετέχει στρατιωτικά στις πολεμικές επιχειρήσεις στη Μέση Ανατολή και στη συνέχεια αρνείται να κάνει ακόμη και το στοιχειώδες: να υποδεχθεί και να περιθάλψει τα θύματα των επιθέσεών της. Την ώρα που γράφεται αυτό το άρθρο ανακοινώθηκε ναυάγιο ενός πλοιαρίου έξι μέτρων που μετέφερε 30 πρόσφυγες μόλις 50 μέτρα από τις δυτικές ακτές της Τουρκίας, κοντά στο Μπόντρουμ (Αλικαρνασσός). Οι πληροφορίες κάνουν λόγο ήδη για 2 νεκρούς ενώ υπάρχουν ακόμη αρκετοί αγνοούμενοι. Οι φράκτες στον Έβρο, η Frontex, το NATO στο Αιγαίο, οι δυσλειτουργικές υπηρεσίες ασύλου, τα τρισάθλια στρατόπεδα συγκέντρωσης και η ατιμώρητη δράση των διακινητών συνθέτουν ένα αποκρουστικό παζλ στην Ελλάδα, το οποίο συναρμολόγησαν από κοινού όλες οι κυβερνήσεις από το ξέσπασμα της προσφυγικής κρίσης κι έπειτα. Αν η Αριστερά δεν συνδέσει τον αγώνα ενάντια στην κρίση με την αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και τους από κοινού αγώνες, τότε θα βρεθεί σε τεράστια αδιέξοδα, καθώς η ακροδεξιά εκμεταλλεύτηκε το ζωτικό χώρο που της δόθηκε με τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές και τώρα σε πολλά κράτη διατυπώνει ηγεμονικό και κυρίαρχο λόγο. Η ανάγκη διαμόρφωσης ενός ταξικού διεθνιστικού κινήματος είναι ζωτικής σημασίας σε μια περίοδο που πληθαίνουν οι θάνατοι μεταναστών και η ακροδεξιά απειλή. Αν δεν παρθούν πρωτοβουλίες σε αυτή την κατεύθυνση άμεσα, τότε τα πράγματα θα δυσκολέψουν ακόμη πιο πολύ.

Πρόθυμα αρκετά ΜΜΕ έσπευσαν να μιλήσουν για «11χρονο Σύριο που μαχαίρωσε 9χρονο Ελληνόπουλο» σε σχολείο στη Θεσσαλονίκη. Στη διαδρομή, η «αυτοσχέδια λεπίδα» έγινε το λεπιδάκι που έχει η ξύστρα και το «μαχαίρωμα» έγινε ελαφρύς τραυματισμός. Στη συνέχεια, γονιός μαθήτριας του σχολείου αποκάλυψε τι συνέβη, αναφέροντας μεταξύ άλλων ότι «το αγόρι από τη Συρία το έδερναν κάθε μέρα στο σχολείο και την Πέμπτη το απείλησαν ότι θα το σκοτώσουν. Με τα λίγα ελληνικά που ήξερε το είπε στον δάσκαλό του, ο οποίος όμως δεν ασχολήθηκε με το περιστατικό. Το παιδί πήρε το ξυράφι από την ξύστρα και τρομοκρατημένο κρυβόταν από τα άλλα παιδιά. Ένα αγοράκι που τον είδε, το πλησίασε για να τον ρωτήσει τι έπαθε και ο μικρός Σύριος του επιτέθηκε, γιατί φοβήθηκε…».

μικρά αντιρατσιστικά

Του Νικόλα Κολυτά

Μετά το περιστατικό στη Θεσσαλονίκη, αρκετοί συνέλληνες θυμήθηκαν ότι σε μια «πολιτισμένη χώρα» απευθύνεσαι στην αστυνομία, λέει, και δεν το λύνεις το πρόβλημα μόνος σου, «όπως μάθατε στις κωλοχώρες σας». Είναι οι ίδιοι που συνήθως δείχνουν ιδιαίτερη κατανόηση, αν όχι θαυμασμό, σε πολύ πιο σκληρές πράξεις αυτοδικίας ή στην οπλοχρησία, όταν ο δράστης είναι συνέλληνας και το θύμα μετανάστης ή «πρεζόνι», καθότι «τι να κάνεις, να περιμένεις να το λύσει η αστυνομία;». Όπως, μετά τη δολοφονία του Ζακ, που άρχισαν από την πρώτη στιγμή να σκούζουν μονότονα «Εσείς δηλαδή τί θα κάνατε αν μπαίναν σπίτι να σας κλέψουν;». Βέβαια αυτοί οι συνέλληνες σιώπησαν για το περιστατικό στη Νίκαια, όπου ο μπάτσος πράγματι «μπήκε σπίτι για να κλέψει»... Δεν ξέρεις τι είναι χυδαιότερο: Η «συνήθης πρακτική» την οποία υποστηρίζει ο «ευρωπαϊστής» Μακρόν, κατά την οποία η γαλλική αστυνομία πιάνει μετανάστες και τους «ξεφορτώνει» στην ιταλική πλευρά των συνόρων; Ή η εξέγερση του «εθνοκυριαρχιστή» Σαλβίνι, που στέλνει ιταλική αστυνομία να φρουρεί τα σύνορα απέναντι στους Γάλλους συναδέλφους της, που θα επιχειρήσουν να επαναπροωθήσουν κι άλλους; Συμφωνούν σε ένα πράγμα πάντως: ότι οι μετανάστες είναι ανεπιθύμητοι. Κι επειδή είναι άσχημο πράμα να μαλώνουν λευκοί Ευρωπαίοι ανθρώποι αναμετάξυ τους, ποινικοποιούν τη διάσωση και χρηματοδοτούν και υποστηρίζουν από κοινού τις απάνθρωπες συμμορίες της Λιβύης, για να κρατάνε αυτές μακριά από την Ευρώπη όποιον επιχειρεί να ξεφύγει από τη φρίκη…

«Άι γαμήσου! Άι γαμήσου! Σκατόγρια! Φύγε από δω... Θα σου το βάλω στον κώλο αυτό, το κατάλαβες;». Το ένστολο κάθαρμα που είπε τα παραπάνω σε ηλικιωμένη πρόσφυγα στη Μόρια τέθηκε σε διαθεσιμότητα κι όλα καλώς καμωμένα θα μας πει η κυβέρνηση. Μόνο που ήταν ένα περιστατικό που βγήκε προς τα έξω, επειδή ο εν λόγω μπάτσος είχε την ατυχία να τον καταγράψει η κάμερα της RAI... Μόνο που μεγαλύτερο σοκ από τη συμπεριφορά του μπάτσου προκαλούν τα υπόλοιπα πλάνα από τη Μόρια και από το συσσίτιό της. Ένα ανατριχιαστικό τοπίο «στρατοπέδου συγκέντρωσης», στο οποίο πραγματικά η συμπεριφορά του ανθρωποφύλακα μοιάζει απολύτως εναρμονισμένη με το περιβάλλον… Ο μπάτσος είναι αποκρουστικό δέντρο, αλλά το αίσχος της Μόριας είναι το δάσος... Παρεμπιπτόντως, πότε ο Guardian, πότε η RAI, ευτυχώς που ασχολούνται με τη Μόρια και τα διεθνή ΜΜΕ για να υπενθυμίζουν τη φρίκη, γιατί η σιγή και η αδιαφορία των ελληνικών ΜΜΕ είναι εκκωφαντική...

διεθνη

24 οκτωβρη 2018

17

Πίσω από την υποκριτική αγανάκτηση για τη δολοφονία Κασόγκι

Ξεθωριάζει το «άστρο» του Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν...

κι εκκαθαρίσεων που συγκέντρωσε όλες τις εξουσίες στα χέρια του και περιθωριοποίησε κάθε επίδοξο ανταγωνιστή. Ο Κασόγκι έχασε από αυτή την εξέλιξη, έφυγε για τις ΗΠΑ και μετατράπηκε σε επικριτή του Μπιν Σαλμάν και μάλιστα σε δυτικό ακροατήριο, όπου λειτουργούσε αποσταθεροποιητικά. Δεν ήταν αντιφρονούντας, ήταν κάτι πιο προσβλητικό για τη μοναρχία: Αποστάτης. Αυτά αρκούσαν ως λόγοι για την παραδειγματική εξόντωσή του.

Του Πάνου Πέτρου

Ο

ι εκδοχές για τον ακριβή τρόπο θανάτου του Τζαμάλ Κασόγκι πάνε κι έρχονται. Αυτό που δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει όμως είναι η ενοχή των Σαούντ. Φρόντισαν οι ίδιοι γι’ αυτό, με την άγαρμπη διαχείριση της υπόθεσης. Επί δύο βδομάδες επέμεναν ότι ο Κασόγκι είχε φύγει ζωντανός από το σαουδαραβικό προξενείο στην Τουρκία. Όταν υποχρεώθηκαν να παραδεχτούν τον θάνατό του μέσα στο προξενείο, τον απέδωσαν σε ατύχημα που συνέβη στη διάρκεια «αψιμαχίας». Ένας (ανώνυμος) Σαουδάραβας αξιωματούχος, μάλλον κατάλαβε το ηλίθιο της επίσημης εκδοχής και διέρρευσε μια πιο πειστική (με απειλές για απαγωγή του, με επίθεση εναντίον του, με συνειδητή απόκρυψη για μέρες κλπ), αλλά αποδίδει το έγκλημα σε υπερβάλλοντα ζήλο των απεσταλμένων του Ριάντ. Η «ανώνυμη» κι ανεπίσημη εκδοχή ταιριάζει καλύτερα με την προσπάθεια να φανούν οι Σαούντ συνεργάσιμοι στη διαλεύκανση και ταυτόχρονα να προστατευτεί ο Πρίγκιπας του Στέμματος (και ντε φάκτο ηγέτης του Βασιλείου) Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν (MBS): Αυτή πήρε τη μορφή της καρατόμησης στενών συνεργατών και συμβούλων του στον τομέα των Υπηρεσιών Ασφαλείας, στους οποίους χρεώθηκε η ευθύνη. Φυσικά είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ο παντοδύναμος MBS δεν ήξερε τίποτα. Είναι δύσκολο να παράκουσαν εντολές μέλη της Προσωπικής Φρουράς του (τουλάχιστον 7 ήταν μέρος της «αποστολής» που συναντήθηκε με τον Κασόγκι στο προξενείο). Είναι τουλάχιστον περίεργη η συμμετοχή ενός… ιατροδικαστή σε μια αποστολή που τάχα είχε αποκλειστικό στόχο να «πείσει» τον Κασόγκι να επιστρέψει στη Σαουδική Αραβία. Αν η ενοχή των Σαούντ είναι δεδομένη, αυτό που δεν ήταν καθόλου δεδομένο ήταν η αντίδραση της «διεθνούς κοινότητας».

Υποκρισία

Αμφιβάλουμε για την ειλικρίνεια της «ηθικής εξέγερσης» εκείνων που σιωπούν ή ψελλίζουν μισόλογα για τα καθημερινά εγκλήματα πολέμου στην Υεμένη, τις εκτελέσεις σιιτών κληρικών ή αγωνιστών της «αραβικής άνοιξης» του 2011, τη φυλάκιση των γυναικών που αγωνίστηκαν για το δικαίωμα στην… οδήγηση (την ίδια ώρα που ο «πεφωτισμένος μονάρχης» παραχωρούσε αυτό το δικαίωμα για να φτιάξει προφίλ «μεταρρυθμιστή»). Ένας λόγος είναι σίγουρα η δημοσιότητα: Από τη μνηστή του Κασόγκι, που (προειδοποιημένη από τον σύζυγό της να «κάνει θόρυβο», αν δεν βγει σύντομα από το κτίριο του προξενείου) ανακίνησε το θέμα. Έπειτα από την «Washington Post», όπου δούλευε το θύμα. Επιπλέον, οι τουρκικές υπηρεσίες αποδείχθηκαν παραπάνω από πρόθυμες να διαρρεύσουν υλικό και πληροφορίες που «έδειχναν» την ενοχή των Σαούντ (συνέπεια του περιφερειακού ανταγωνισμού). Ήταν

...νέμεσις. Τίσις;

ένα έγκλημα που δεν έγινε εφικτό να κουκουλωθεί και η «Διεθνής Κοινότητα» υποχρεώθηκε να τοποθετηθεί. Αλλά δεν αρκεί ούτε η πίεση της δημοσιότητας ως ερμηνεία. Όλα τα πολύ σοβαρότερα σαουδαραβικά εγκλήματα, που προαναφέραμε, είχαν γίνει γνωστά, αλλά κανένα δεν προκάλεσε τέτοια θύελλα. Η επιμονή των διεθνών ΜΜΕ να κρατάνε το θέμα διαρκώς «ψηλά» και η ενασχόληση όλων των κυβερνήσεων με το ζήτημα έχει να κάνει με το ποιόν του θύματος. Ο Κασόγκι ήταν ένας «δικός τους άνθρωπος». Δημοσιογράφος με βαθιές και ισχυρές διασυνδέσεις στις ΗΠΑ και πολιτικά χρήσιμος (το προφίλ του «υπερασπιστή της δημοκρατίας» το οποίο επιχειρείται να καλλιεργηθεί μετά θάνατον απέχει πολύ από την πραγματικότητα). Ούτε αντάρτης Χούθι ή άμαχος Υεμένιος, ούτε ριζοσπάστης σιίτης κληρικός, ούτε ακτιβίστρια στο Ριάντ.

Βαθύτερες ανησυχίες

Η ιδιότητα του θύματος βαραίνει αλλιώς και τον χαρακτήρα του εγκλήματος. Σε όλα τα υπόλοιπα εγκλήματα των Σαούντ, οι διεθνείς κυβερνήσεις είναι πολιτικά σύμφωνες ως προς τους στόχους τους, πέρα από μικρο-ενστάσεις στον «τρόπο». Με τη δολοφονία Κασόγκι, ο Μπιν Σαλμάν πέρασε μια «κόκκινη γραμμή» με τον αλαζονικό και παρορμητικό τρόπο με τον οποίο ασκεί την εξουσία του. Στη θύελλα γύρω από τη δολοφονία Κασόγκι «συμπυκνώνονται» οι ενστάσεις κι ανησυχίες που υπήρχαν για την «ολοκληρωτική» μορφή που έχει πάρει ο πόλεμος στην Υεμένη, για την ασφυκτική οικονομική-διπλωματική πολιορκία του Κατάρ, για την απαγωγή του πρωθυπουργού του Λιβάνου. Όλες κινήσεις υψηλού ρίσκου και πολιτικού κόστους και (κυρίως) όλες αναποτελεσματικές. Εκεί θα πρέπει κανείς να εντοπίσει την ξαφνική ευαισθησία στελεχών του Ρεπουμπλικάνικου Κόμματος των ΗΠΑ. Είχαν συνηθίσει το Βασίλειο των Σαούντ να κινείται στα σκοτάδια, διακριτικά, με ισορροπίες και να είναι αποτελεσματικό ως σύμμαχος στην περιοχή. Ο νεαρός Μπιν Σαλμάν ανέτρεψε ριζοσπαστικά τον παραδοσιακό τρόπο άσκησης πολιτικής στη Σαουδική Αραβία και αποδεικνύεται τελικά αναποτελεσματικός. Κάπως έτσι τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί που δόξαζαν επί μήνες τον «μεταρρυθμιστή», σήμερα

ανακαλύπτουν τάχα με φρίκη ότι είναι αδίστακτος κι επικίνδυνος. Αντίστοιχες είναι οι ανησυχίες του Δημοκρατικού Κόμματος, μόνο που εκεί συνοδεύονται κι από προεκλογική δημαγωγική σπέκουλα: «Στις ενδιάμεσες εκλογές του Νοέμβρη, ο αμερικανικός λαός θα επιλέξει αν θέλει ένα Κογκρέσο που ανέχεται τέτοια εγκλήματα», λέει ο μηχανισμός των Δημοκρατικών, που συμπορεύονται δεκαετίες ολόκληρες με τους εγκληματίες Σαούντ…

Ύβρις-Άτη...

Γιατί να κάνει τέτοια «αποκοτιά» ο Μπιν Σαλμάν, που θα τον φέρει σε τόσο δύσκολη θέση; Γιατί στο προξενείο από δική του αποστολή κι όχι σε ένα σκοτεινό σοκάκι από «ανώνυμους»; Ίσως το σενάριο της «απαγωγής που πήγε στραβά» να το εξηγεί. Αλλά όσοι γνωρίζουν τον Οίκο των Σαούντ μιλάνε για «μίγμα ύβρεως, ηλιθιότητας και τυφλής οργής απέναντι στον αποστάτη», όλα τους χαρακτηριστικά των Ελέω Θεού Μοναρχών. Ο Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν πίστευε ότι ο πόλεμος στην Υεμένη θα έληγε σε 2 βδομάδες, γιατί θα είχε να κάνει «απλά με Υεμένιους». Όταν σκάλωσε η προσπάθεια, άρχισε να ισοπεδώνει ολόκληρη τη χώρα, γιατί «είναι απλά Υεμένιοι». Πίστευε ότι είχε κάθε δικαίωμα να απαγάγει τον πρωθυπουργό του Λιβάνου, χωρίς καμιά επίπτωση. Ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί εύκολα να ενορχηστρώσει ένα έγκλημα (και να το θεωρεί δικαίωμά του, χωρίς καμιά επίπτωση) απέναντι σε έναν «αγνώμονα προδότη» που αυτομόλησε. Ο Κασόγκι υπήρξε άνθρωπος του καθεστώτος και της βασιλικής οικογένειας για δεκαετίες. Συνοδοιπόρος του Λάντεν την εποχή που οι Σαούντ στήριζαν τους μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν, πολέμιος του Λάντεν, όταν η Αλ Κάιντα έστρεψε τα όπλα της κατά του Οίκου των Σαούντ και των ΗΠΑ, σύνδεσμος των δυτικών ΜΜΕ με τη Βασιλική Οικογένεια, υμνητής του ίδιου του Μπιν Σαλμάν παλιότερα. Είχε μάθει να παίζει το παραδοσιακό παιχνίδι της οικογένειας, προσκολλούμενος πότε στον έναν πρίγκιπα και πότε στον άλλο, πότε ενάντια στον ένα και πότε ενάντια στον άλλο, την εποχή που έτσι λειτουργούσε ο Οίκος των Σαούντ, με ενδοοικογενειακές δολοπλοκίες που συνδυάζονταν όμως με την εξεύρεση «κοινής συνισταμένης» και συμπαγούς εικόνας προς τα έξω. Ο Μπιν Σαλμάν έβαλε τέλος σε αυτές τις πρακτικές, με την εκστρατεία διώξεων

Μόνο που τελικά η δολοφονία του λειτούργησε πολύ πιο αποσταθεροποιητικά από την αρθρογραφία του. Κάποιοι θυμίζουν τα λόγια που αποδίδονται στον Ναπολέοντα για την εξόντωση ενός δικού του πολιτικού αντιπάλου: «Ήταν κάτι χειρότερο από έγκλημα. Ήταν πολιτικό λάθος». Γράφαμε πέρσι τέτοια εποχή («Το Βασίλειο των Σαούντ σαπίζει και γίνεται επικίνδυνο»): «Ο Μπιν Σαλμάν επιχειρεί να χαράξει μια αλλαγή πορείας, αλλά με κίνδυνο να οδηγήσει τελικά σε έκρηξη τις αντιφάσεις που σιγοβράζουν... Βραχυπρόθεσμα, ο Μπιν Σαλμάν οχυρώνει την εξουσία του απέναντι σε κάθε επίδοξο ανταγωνιστή. Αλλά κάνοντάς το, ανοίγει μέτωπα που μπορεί να προκαλέσουν μεγάλες κρίσεις στο μέλλον». Αυτό είναι το γενικό φόντο. Αλλά θα χρειαστεί μικρό καλάθι όσον αφορά τις πιο άμεσες εξελίξεις. Οι Σαούντ γνωρίζουν ότι σε μια τόσο εκρηκτική κατάσταση στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, νέοι μεγάλοι κραδασμοί και μετωπικές συγκρούσεις στην «κορυφή» του καθεστώτος μπορούν να αποδειχθούν επικίνδυνοι για τη βιωσιμότητά του συνολικά. Τα ίδια ισχύουν και στο εξωτερικό –μιας και ο Μάικ Πομπέο συμμετέχει ευθέως στο «οικογενειακό συμβούλιο» των Σαούντ. Ίσως να προωθηθεί κάποιος πρίγκιπας ως «χαλινάρι» στον διάδοχο και ντεφάκτο ηγέτη, αλλά δύσκολα θα επιχειρηθεί μια ριζική αλλαγή στην ιεραρχία, που μπορεί να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου. Το θέμα είτε θα ξεχαστεί, είτε θα υπάρξουν κάποιες πιο «αυστηρές» κινήσεις, οι οποίες στη συνέχεια θα αποφέρουν συμφωνίες εξαγοράς όπλων αξίας εκατοντάδων δισεκατομμυρίων. Είναι άλλωστε κοινό μυστικό ότι οι Σαούντ λειτουργούν «λαδώνοντας» κυβερνήσεις (εκτός αν μπορείτε να βρείτε άλλο λόγο να αγοράζει το Βασίλειο επί δεκαετίες μαζικά τα καλύτερα κι ακριβότερα οπλικά συστήματα των ΗΠΑ, της Γερμανίας, της Βρετανίας, της Ισπανίας κλπ, λες και αντιμετωπίζει θανάσιμη απειλή ή ετοιμάζεται να εξαπολύσει Παγκόσμιο Πόλεμο) και ότι αντίστοιχα οι κυβερνήσεις έχουν μάθει να λειτουργούν ως μαφία που πουλά προστασία, ανεβάζοντας τις δημόσιες επικρίσεις απέναντι στους Σαούντ, όποτε θέλουν να αποσπάσουν μια νέα καλή αγοροπωλησία… Αλλά η τρέχουσα ένταση είναι αποκαλυπτική της διάχυτης ανησυχίας όλων αυτών για την πορεία ενός υπερ-πολύτιμου συμμάχου τους. Ο νεαρός υπερφιλόδοξος Πρίγκηπας του Στέμματος, με τις πρακτικές του κινδυνεύει από «στήριγμα» να εξελιχθεί σε «πρόβλημα»...

18

ΔΙΕΘΝΗ

24 ΟΚΤΩΒΡΗ 2018

HΠΑ Στις 12 Οκτώβρη, οι Proud Boys, µετά από οµιλία του ηγέτη τους σε αίθουσα στο κέντρο της Νέας Υόρκης, βγήκαν στους δρόµους της πόλης για εκτεταµένο πογκρόµ. Στις 13 Οκτώβρη, στο Πόρτλαντ, η ίδια οργάνωση µαζί µε την Patriot Prayer επιτέθηκαν σε συγκέντρωση µνήµης του Πάτρικ Κίµονς, µαύρου που δολοφονήθηκε από την αστυνοµία στις 30 Σεπτέµβρη, αφού παρέλασαν στους δρόµους της πόλης µε ρόπαλα, φωτοβολίδες κ.ά. Τελικά έπεσαν πάνω σε οµάδες αντιφασιστών και ακολούθησαν εκτεταµένες συγκρούσεις. Μόνο τότε ασχολήθηκαν τα πιο µεγάλα ΜΜΕ, φυσικά για να καταδικάσουν «και τις δύο πλευρές». Τι δίνει θράσος στις ακροδεξιές συµµορίες; Το οµολόγησαν οι ίδιοι, όταν απαντούσαν στο σύνθηµα «Black Lives Matter» µε το ρυθµικό «Τραµπ-Τραµπ-Τραµπ-Τραµπ»…

Συµφωνία Σοσιαλιστών-Ποδέµος

Ο

προϋπολογισµός του Ισπανικού Κράτους για το 2019 είναι προϊόν διαπραγµατεύσεων µεταξύ του Σοσιαλιστικού Κόµµατος και των Ποδέµος (οι οποίοι φέρονται να έχουν αναλάβει το ρόλο «µεσολαβητή» για να πείσουν και τα καταλανικά κόµµατα να τον στηρίξουν). Ως τέτοιος, περιλαµβάνει και φιλολαϊκά µέτρα, αν και όχι τόσο πολλά και (κυρίως) τόσο βαθιά όσο αυτά για τα οποία αγωνίστηκε το κίνηµα τα προηγούµενα χρόνια και τα οποία «υιοθέτησαν» οι Ποδέµος κατά την εκρηκτική άνοδό τους. Η εξέλιξη στην Ισπανία θυµίζει την αντίστοιχη στην Πορτογαλία, όπου οι Σοσιαλιστές κυβερνούν µε βάση τις προγραµµατικές συµφωνίες µε το Μπλόκο και το ΚΚ Πορτογαλίας, που δίνουν κοινοβουλευτική στήριξη, χωρίς να συµµετέχουν στην κυβέρνηση: Μια σοσιαλδηµοκρατική κυβέρνηση µειοψηφίας αναλαµβάνει µετά από περίοδο σκληρών αγώνων ενάντια στη ∆εξιά. Έχει στην ηγεσία της την πτέρυγα εκείνη που κατανοεί ότι η αποφυγή της «πασοκοποίησης» επιβάλει το διαχωρισµό από τη ∆εξιά και προτιµά να «πειραµατιστεί» σε διάλογο µε τη ριζοσπαστική Αριστερά. Βρίσκεται σε προνοµιακή θέση όσον αφορά την πρόσκαιρα ευνοϊκή οικονοµική συγκυρία (συχνά αποτέλεσµα του ότι η ∆εξιά έκανε «τη βρόµικη δουλειά»), αλλά ταυτόχρονα και σε αδυναµία όσον αφορά την εξάρτηση της επιβίωσής της από την κοινοβουλευτική στήριξη-ανοχή των κοµµάτων της Αριστεράς. Οι µεγάλοι αγώνες του προηγούµενου «κύκλου» έχουν αφήσει κοινωνικό ή εκλογικό αποτύπωµα, αλλά έχουν υποχωρήσει. Η κυβέρνηση κάνει ασκήσεις ισορροπίας πάνω σε αυτό το τοπίο, υιοθετώντας µια πορεία που θα χαρακτηρίζαµε «φρένο στη λιτότητα» και επιµέρους «διορθώσεις αδικιών».

Είναι τουλάχιστον επισφαλές εγχείρηµα. Η όποια ευνοϊκή συγκυρία είναι βραχυπρόθεσµη, η Κοµισιόν δεν δείχνει την κατανόηση που έδειξε για πολιτικούς λόγους στον Σεντένο το 2016 κι άρχισε να «τσινάει» ακόµα και µε την περιορισµένη «επεκτατική» πλευρά των προϋπολογισµών που κατατέθηκαν, ενώ οι αγορές έστειλαν µέσα στο φθινόπωρο κάποιες πρώτες «τροχιοδεικτικές» βολές, µε τα spread (και Ισπανίας και Πορτογαλίας) να «τσιµπάνε» προς τα πάνω κατά τη διαµόρφωση των φετινών προϋπολογισµών. Αλλά προς το παρόν υπάρχει αυτό το σκηνικό και παραµένει µια σχετικά νέα κατάσταση, µε αρκετές «κακοτοπιές» για τη ριζοσπαστική Αριστερά που, υπό την πίεση που δηµιουργούν οι εκλογικοί συσχετισµοί ή/και οι λαϊκές προσδοκίες, αναλαµβάνει την ευθύνη να µπει σε αυτή την περιπέτεια. Είναι αλήθεια ότι η Αριστερά της Ιβηρικής έχει αποφύγει την παλιά παγίδα της κεντροαριστεράς, επιλέγοντας να µείνει εκτός κυβέρνησης. Εκεί οφείλεται µάλλον το ότι όντως έχει καταφέρει περισσότερα από τα παλιά κεντροαριστερά συγκυβερνητικά πειράµατα. Αυτό µε τη σειρά του κάτι λέει για τη σηµασία να διατηρείται η µέγιστη δυνατή πολιτική ανεξαρτησία, την οποία αντικειµενικά «θολώνουν» οι πιο µόνιµες προγραµµατικές συµφωνίες. Είναι µια εξαιρετικά δύσκολη άσκηση. Παραθέτουµε εδώ αποσπάσµατα της εκτίµησης των Αντικαπιταλίστας, της αριστερής πτέρυγας του Ποδέµος. Οι σύντροφοι εκτιµούν ότι τα θετικά της συµφωνίας µπορούν να λειτουργήσουν ως «αφετηρία». Τονίζουν το δίπολο «πολιτική ανεξαρτησία-κοινωνική κινητοποίηση» ως αναγκαία συνθήκη για να λειτουργήσουν πράγµατι ως αφετηρία ανασύνταξης του προηγούµενου «κύκλου» αγώνων κι όχι ως οριστικό τέλος του.

Αντικαπιταλίστας: Μικρές οι παραχωρήσεις, αλλά ο τροχός αρχίζει να γυρνά υπέρ των «από κάτω» ολόκ ληρ rpro ο στο ject. gr

Η

συµφωνία ανάµεσα στους Unidos Podemos και την κυβέρνηση Σάντσες για τον προϋπολογισµό προκάλεσε µια σειρά από σχόλια, αναλύσεις, προσδοκίες, αυταπάτες και κάποια απογοήτευση όχι µόνο ανάµεσα στους χιλιάδες αγωνιστές [ΣτΜ: του κόµµατος] στη χώρα, αλλά και ανάµεσα στα εκατοµµύρια ανθρώπων που συµµετείχαν (ή και όχι) µε διαφορετικές διεκδικήσεις, για έναν άλλο δρόµο εξόδου από την κρίση την τελευταία δεκαετία. Αυτή τη µακρά χρονική περίοδο, που εξελίχθηκε µετά από χρόνια κοινωνικής και περιβαλλοντικής υποβάθµισης στη χώρα και εν τω µέσω της προσπάθειας των οικονοµικών, πολιτικών και µιντιακών εξουσιών να «κανονικοποιήσουν» την ανασφάλεια, ώστε µια νέα γενιά να µάθει να ζει χωρίς δικαιώµατα και να το θεωρεί φυσιολογικό. Η ανισότητα έγινε το βασικό πρόβληµα της κοινωνίας µας, το οποίο µαζί µε την κλιµατική αλλαγή αποτελεί πρόβληµα όλης της ανθρωπότητας.

1. Ο τροχός αρχίζει να γυρνά αλλιώς. Να συνεχίσουµε αυτή τη στροφή

Η κυβέρνηση Σάντσες έκανε µια σειρά από παραχωρήσεις, αν και αναγνωρίζουµε ότι σε πολλούς τοµείς αυτές είναι µικρές και δεν θα αλλάξουν ουσιαστικά το πλαίσιο των οικονοµικών, πολιτικών και κοινωνικών σχέσεων. Είναι σαφές ότι αυτές οι παραχωρήσεις οφείλονται στην αδυναµία της κυβέρνησης και στις κινητοποιήσεις όλων των τελευταίων χρόνων, που δηµιούργησαν στο συλλογικό

φαντασιακό την ιδέα για µια διαφορετική χώρα. Γι’ αυτό και πρέπει να διευρύνουµε αυτή την πρώτη έφοδο. ∆εν πρέπει να είµαστε ικανοποιηµένοι µε τους εαυτούς µας ή να υπερβάλουµε όσον αφορά τις παραχωρήσεις του PSOE και την έκταση των µέτρων που λήφθηκαν. Αλλά να γνωρίζουµε ότι µπορούµε να πετύχουµε ακόµα περισσότερες νίκες, αν χρησιµοποιήσουµε ακόµα µεγαλύτερη δύναµη. Υπάρχει πλέον ένα ρήγµα ανοιχτό. Στέλνουµε ένα σαφές µήνυµα: Είναι ανάγκη να κινητοποιηθούµε και πάλι στους δρόµους για να συνεχίσουµε στο δρόµο των κοινωνικών (επανα)κατακτήσεων, για να καθορίσουµε την ατζέντα του PSOE, χωρίς αυτό να ενισχύεται, και για να το εµποδίσουµε να µας «αγκαλιάσει σαν αρκούδα» µέσα από µια είσοδό µας στην κυβέρνησή του (…).

2. Σηµαντικές κατακτήσεις που µας ενισχύουν

α) Αύξηση του διεπαγγελµατικού κατώτατου µισθού Η αύξηση του κατώτατου µισθού στα 900 ευρώ και η επεκτασιµότητα των συµβάσεων ανοίγουν το δρόµο για συλλογικές διαπραγµατεύσεις και για την αναγκαία πάλη για το µισθό σε µια χώρα όπου το να εργάζεσαι δεν είναι πια συνώνυµο µε το ότι βγαίνεις από τη φτώχεια. Σε µια χώρα όπου για χρόνια, ακόµα και πριν την κρίση, οι µισθοί µειώνονταν ως µερίδιο του ΑΕΠ, όπου οι µισθοί δεν οδηγούν σε ευµάρεια και όπου οι εργαζόµενες τάξεις βλέπουν το εισόδηµα και την περιουσία τους να µειώνεται.

διεθνη

24 οκτωβρη 2018

19

Βραζιλία

Βέλγιο

Μια 19χρονη που φορούσε μπλούζα με το σύνθημα «Elenao» («όχι αυτόν», σύμβολο του αντιφασιστικού γυναικείου κινήματος που αγωνίζεται ενάντια στον Μπολσονάρο) δέχτηκε επίθεση από οπαδούς του Μπολσονάρο, που χάραξαν στην κοιλιά της μια σβάστικα. Ένας 63χρονος δάσκαλος της Καποέιρα δέχτηκε 12 μαχαιριές μετά από πολιτική λογομαχία με οπαδούς του Μπολσονάρο σε μπαρ. Πρόκειται για τα δύο πιο διάσημα περιστατικά της εξαλλοσύνης των ακροδεξιών (υπάρχουν πολλές καταγεγραμμένες επιθέσεις και τραμπουκισμοί σε «αντιφρονούντες») στο δρόμο για το δεύτερο γύρο…

Η εκτίναξη των Πρασίνων ήταν η είδηση που απασχόλησε στις αυτοδιοικητικές εκλογές στο Βέλγιο. Ήρθαν πρώτοι ή δεύτεροι σε μια σειρά δημοτικά συμβούλια της περιφέρειας των Βρυξελλών, κέρδισαν την πρωτιά στην Ιξέλ (έδρα της ΕΕ, που ήταν στα χέρια της Δεξιάς από τα… μέσα του 19ου αιώνα), ενισχύθηκαν και στην ολλανδόφωνη Φλάνδρα, αν και εκεί οι ακροδεξιοί σεπαρατιστές παρέμειναν κυρίαρχοι. Ηττημένα βγήκαν και τα δύο παραδοσιακά κόμματα (Σοσιαλιστές και Φιλελεύθεροι Ρεφορμιστές), αν και οι Σοσιαλιστές παρέμειναν ηγετική δύναμη στη γαλλόφωνη Βαλονία. Η πιο ελπιδοφόρα είδηση όμως ήρθε από την εκτίναξη του αριστερού, πρώην μαοϊκού Εργατικού Κόμματος (PTB/PvdA), που δεκαπλασίασε τα (πολύ μικρά) ποσοστά του σε πολλές περιοχές, πήγε πολύ καλά στις υποβαθμισμένες πρώην βιομηχανικές ζώνες των Βρυξελλών, αμφισβήτησε την παντοδυναμία των Σοσιαλιστών σε διάφορους Δήμους της Βαλονίας και έφτασε δεύτερο σε περιοχές της Λιέγης και του Σαρλερουά. Αν αυτά τα αποτελέσματα αποδειχτούν όντως «πρόβα των εθνικών και ευρωπαϊκών εκλογών» του 2019, τα νέα είναι πολύ καλά…

για τον προϋπολογισμό 2019 (…) Η αύξηση στον κατώτατο μισθό θα έχει άμεσες συνέπειες για το 12% των εργαζομένων. Είναι μια συμβολική και πολιτική πράξη που δίνει έμφαση στην ανάγκη για ανάκαμψη των μισθών σε βάρος των κερδών μιας μειοψηφίας και φέρνει στο προσκήνιο με καλύτερο τρόπο το αίτημα για μισθολογικές αυξήσεις στις συλλογικές διαπραγματεύσεις. β) Κοινωνική πρόοδος, αλλά περιορισμένη Με δεδομένο ότι οι αλλαγές στο προτεινόμενο εργασιακό πλαίσιο δεν είναι πολύ φιλόδοξες, το άνοιγμα της συζήτησης για την ύπαρξη δήθεν «αυτοαπασχολούμενων» και η αναγνώριση της εργασιακής σχέσης εκείνων των «αυτοαπασχολούμενων» που εξαρτώνται από έναν μόνο «πελάτη» (αφεντικό στην ουσία) μας φαίνεται ένα σημαντικό «σήμα» προς την αλλαγή ενός από τους καινούργιους τρόπους επισφαλούς εργασίας. Το ότι θα έχουμε και πάλι επιδόματα ανεργίας για τους άνω των 52 ετών είναι επίσης μια μικρή ανάκτηση μιας κάποιας κοινωνικής προστασίας. (…) Η σύνδεση των συντάξεων με τον πληθωρισμό (αναπροσαρμογή ανάλογα με το κόστος ζωής) είναι μια πραγματική και συμβολική κατάκτηση που θα τοποθετεί το PSOE απέναντι σε μια ΕΕ που συνεχίζει να στραγγαλίζει τα οικονομικά του ισπανικού κράτους, προκειμένου να διασφαλίζει την αποπληρωμή του χρέους στις τράπεζες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης. Επίσης διευκολύνει να έρθουμε σε ρήξη με τη διαδεδομένη και ψευδή αφήγηση περί «μη-βιωσιμότητας» του δημόσιου συνταξιοδοτικού συστήματος. (…) γ) Μέτρα προστασίας και φροντίδας Η ανάκτηση της ιδέας μιας κοινωνίας που νοιάζεται για τα μέλη της μας επιτρέπει να μιλήσουμε με όρους κατακτήσεων για τα κινήματα σε Υγεία, Παιδεία, Βοήθεια. Κάποια θετικά στοιχεία της συμφωνίας είναι: η επαναφορά της Καθολικής Πρόσβασης στην Υγεία, ότι κανένας άνθρωπος δεν θα μένει χωρίς περίθαλψη σε αυτή τη χώρα. Καλωσορίζουμε την κατάργηση μέρους της συμμετοχής του ασφαλισμένου στα φάρμακα, ως τρόπο υπεράσπισης του δικαιώματος στην υγεία και ως απάντηση στις δημαγωγίες που συνόδευσαν την εφαρμογή της «συμμετοχής». Καλωσορίζουμε την επιστροφή του ωραρίου διδασκαλίας στις 18 ώρες και την επιστροφή των πανεπι-

στημιακών διδάκτρων στο επίπεδο που βρίσκονταν πριν τις διαδοχικές αυξήσεις τους. Θεωρούμε επίσης θετική την αύξηση 40% στη βοήθεια, αν και ανεπαρκής, και την ανάκτηση των εισφορών των προστατών οικογένειας. (…)Υπάρχει μια αναφορά στο ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων στον τομέα της υγείας, αλλά δεν αντιμετωπίζεται με συγκεκριμένο τρόπο. Επίσης δεν υπάρχει καμιά αναφορά στις ιδιωτικοποιήσεις στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση ή στη βοήθεια. (…)

3. Μεγάλες αντιφάσεις και σημαντικές ελλείψεις στη συμφωνία. Δεν εγκαταλείπουμε το πρόγραμμά μας

Το μεγαλύτερο μέρος της συμφωνίας είναι διατυπωμένο με διακηρύξεις προθέσεων, που δεν έχουν ούτε συγκεκριμένη μορφή, ούτε συγκεκριμένη ημερομηνία εφαρμογής. Όλα δείχνουν ότι το 2019 θα πρέπει να γίνει μια χρονιά κοινωνικής πίεσης και πολιτικού επαν-εξοπλισμού, ώστε να μεταφραστούν αυτές οι ασαφείς συμφωνίες σε συγκεκριμένα μέτρα και να μην καταλήξουμε σε ένα διαρκές παζάρι μετά την ψήφιση της συμφωνίας, έχοντας απέναντί μας ένα PSOE που ξέρει πολύ καλά να ελίσσεται σε τέτοιες συνθήκες. Θα είναι ανάγκη να βάλουμε στο επίκεντρο των κινητοποιήσεων και της πολιτικής συζήτησης όλα τα μέτρα που δεν είναι συγκεκριμένα ή δεν περιλαμβάνονται στη συμφωνία, ώστε να μη σταματήσει ο τροχός να γυρνά προς όφελος της εργαζόμενης πλειοψηφίας αυτής της χώρας. α) Στέγαση Είναι ο τομέας στον οποίο μάλλον περιμέναμε την περισσότερη πρόοδο, εξαιτίας της επείγουσας κατάστασης που έχει δημιουργηθεί στη χώρα και τροφοδοτείται σήμερα από μια νέα «φούσκα», αυτή των ενοικίων. (…) Ξέρουμε ότι το PSOE θα διστάσει πολύ να σπάσει αυτή τη «φούσκα» για να υπερασπιστεί το δικαίωμα στην κατοικία. Ωστόσο καλωσορίζουμε την εισαγωγή μιας υποχρεωτικής μίνιμουμ διάρκειας των ενοικιαστηρίων, όπως και τις επεκτάσεις και την παραχώρηση στους Δήμους της δυνατότητας να εντοπίζουν περιοχές που πιέζονται από αυξανόμενες τιμές και να έχουν τη δυνατότητα να ασκούν έλεγχο στις αυξήσεις ενοικίων. Όμως η μεγάλη λίστα μέτρων που απαιτούσε το κίνημα κατά των εξώ-

σεων, με στόχο να σκάσει η «φούσκα», δεν υπάρχει ή υπάρχει μόνο ως διακήρυξη πρόθεσης. Αυτό, τη δεδομένη στιγμή, θα πρέπει να λειτουργήσει ως τρόπος να ενισχύσουμε το κίνημα και να ασκήσουμε μεγαλύτερες πιέσεις. β) Έμφυλη βία Ο νόμος –σε εκκρεμότητα– για τη σεξουαλική βία δεν προωθείται και είναι εμφανές ότι δεν σχετίζεται με τον προϋπολογισμό, οπότε προς το παρόν οι σχετικές διακηρύξεις είναι απλές υποσχέσεις για το μέλλον. (…) γ) Εργασιακή μεταρρύθμιση Παραπέμπεται για αργότερα μια εργασιακή μεταρρύθμιση που θα έβαζε τέλος στην ανασφάλεια που έχουν δημιουργήσει όλες οι προηγούμενες μεταρρυθμίσεις και που θα συνέβαλε στην παγίωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, που έγιναν επισφαλείς μέσα από τις νέες μορφές κοινωνικής οργάνωσης της εργασίας, όπως οι «αυτοαπασχολούμενοι» ή οι εργαζόμενοι σε υπεργολάβους. Χωρίς ένα τέτοιο νέο πλαίσιο εργασιακών σχέσεων και νέων δικαιωμάτων, τα αποτελέσματα της αύξησης στον κατώτατο μισθό θα μείνουν κενά περιεχομένου. Αυτό το πλαίσιο είναι που πραγματικά φοβάται η Δεξιά, οι οικονομικές εξουσίες και η ΕΕ. Αυτός πρέπει να είναι ο βασικός στόχος για τον οποίο θα αγωνιστεί να κατακτήσει το εργατικό κίνημα. Αυτή πρέπει να είναι η σημαία του κινήματος την οποία εμείς ως πολιτικές δυνάμεις δεν μπορούμε να υποστείλουμε. (…) ε) Φορολόγηση, ο κρίσιμος κόμπος Στο δημοσιονομικό ζήτημα επείγει να αλλάξει η ισορροπία των δημοσιονομικών μέτρων, που είχαν επικεντρωθεί στο εργατικό εισόδημα, το οποίο εξηγεί και την περιορισμένη δυνατότητα συλλογής εσόδων από το σύστημα. (…) Ο τροχός αρχίζει να γυρίζει και στα φορολογικά ζητήματα. Οι μεγάλες εταιρίες θα πάψουν να διαφεύγουν από τη φορολογική προσπάθεια, με την οριοθέτηση ενός μίνιμουμ αποτελεσματικού φορολογικού συντελεστή 15% ή με την επιβολή φόρου στα διάφορα νομικά «σχήματα» που είχαν δημιουργήσει οι Θαπατέρο και Ραχόι για την κερδοσκοπία στα ακίνητα. Ωστόσο διατηρεί αυτά τα νομικά «σχήματα», τα οποία θα έπρεπε να εξαφανίσουμε. Η αύξηση του φόρου ιδιοκτησίας στις μεγάλες περιουσίας, αν και είναι μόνο 10 εκατ., μας φαίνεται καλοδεχούμενη ως συμβολική κίνηση. Μπορούμε

να πούμε ότι στον τομέα της φορολόγησης υπάρχουν θετικές εξελίξεις προς την κατεύθυνση μιας δικαιότερης κοινωνίας με αναδιανομή εισοδήματος, αλλά η συνολική φορολογική μεταρρύθμιση, που είναι αναγκαία, δεν προχώρησε. στ) Ενέργεια και κλίμα Αν και η κλιματική αλλαγή και το ενεργειακό ζήτημα δείχνουν ότι είναι τα πιο άμεσα προβλήματα όσον αφορά την οικολογική κρίση, η συμφωνία δεν καταπιάνεται με άλλα σχετικά ζητήματα, όπως το αίτημα για ανάκτηση και αξιοποίηση άλλων κοινών αγαθών, την προστασία της φύσης και της φυσικής κληρονομιάς και οι θέσεις εργασίας που σχετίζονται με αυτά. (…) Υπάρχει αναφορά στο ζήτημα της αποδοτικότητας, αλλά δεν προωθούνται συγκεκριμένα μέτρα για την εξοικονόμηση ενέργειας, που είναι κλειδί. Προτείνεται μια αλλαγή των πηγών ενέργειας, που είναι θεμελιώδες, αλλά δεν υιοθετούνται μέτρα που να μειώνουν την ένταση της ενεργειακής κατανάλωσης και τα ιδιωτικά κέρδη. (…)

Συμπερασματικά

Η γενική εκτίμηση των Αντικαπιταλίστας γι’ αυτή τη συμφωνία είναι ότι αποτελεί μια πρόοδο σε σύγκριση με το προηγούμενο πλαίσιο και ίσως μπορέσει να οδηγήσει στην ανάκτηση χαμένων δικαιωμάτων. Αλλά υπογραμμίζουμε ότι σε εξαιρετικά σημαντικούς τομείς απέχει πολύ από το επιθυμητό. Γι’ αυτό και το παράδοξο: προβλέπονται βελτιώσεις που τις έχουν ανάγκη τα πιο ευάλωτα τμήματα της κοινωνίας, αλλά παραμένουν ζητούμενο οι λύσεις που θα αποτελούσαν μια πραγματική κοινωνική πρόοδο. Η κυβέρνηση θα αποκτήσει λαϊκή νομιμοποίηση με αυτά τα μέτρα. Αλλά οι δυνάμεις της αλλαγής οφείλουν να παρουσιάσουν μια δική τους εναλλακτική πρόταση, που θα ξεπερνά την κυβερνητική. Υπάρχει ο κίνδυνος να εξιδανικευτούν αυτά τα μέτρα ανάσχεσης της κοινωνικής κρίσης και ανάκτησης κάποιων δικαιωμάτων και να χαθεί η έμφαση στο ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν και αλλιώς, καθώς και ότι είναι εφικτό να προχωρήσουμε ακόμα πιο πέρα από αυτά τα μέτρα. (…) Είναι στο χέρι μας να μετατρέψουμε τις μικρές παραχωρήσεις σε ένα πραγματικό γύρισμα του τροχού υπέρ του κόσμου των «από κάτω».

24 ΟΚΤΩΒΡΗ 2018

Όχι στη στοχοποίηση του ασύλου σελ. 13

Μαθητικές διαδηλώσεις ενάντια στο νόµο Γαβρόγλου

Ο

ι προωθούµενες αλλαγές από το Υπουργείο Παιδείας στη δευτεροβάθµια εκπαίδευση και συγκεκριµένα στη δοµή της Γ΄Λυκείου και τον τρόπο εισόδου στην τριτοβάθµια εκπαίδευση έχουν προκαλέσει κύµα αντιδράσεων σε µαθητές/τριες και εκπαιδευτικούς. Γαβρόγλου και υπουργείο συστηµατικά και προκλητικά αγνοούν τα προβλήµατα που αντιµετωπίζει η δευτεροβάθµια εκπαίδευση, όπως οι συγχωνεύσεις σχολικών µονάδων, οι ελλείψεις µόνιµου εκπαιδευτικού προσωπικού, οι υπερπληθείς τάξεις, τα οποία ήταν αποτέλεσµα των µνηµονιακών «υποχρεώσεων» που η κυβέρνηση διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι δεν πρόκειται να αθετήσει. Παρά τις υποσχέσεις για µια κάποια ελεύθερη πρόσβαση στην Τριτοβάθµια εκπαίδευση –πρακτικά µόνο για τις σχο-

λές που είναι χαµηλά στις προτιµήσεις των µαθητών/τριών και ούτως ή άλλως οι βάσεις είναι πολύ χαµηλές– οι µαθητές και οι µαθήτριες δεν «τσιµπάνε» στην κοροϊδία. Αντίθετα, γίνεται πολύ εύκολα αντιληπτό ότι η κατάργηση των περισσότερων µαθηµάτων γενικής παιδείας και η αύξηση των ωρών διδασκαλίας των µαθηµάτων στις οµάδες προσανατολισµού (προηγούµενα γνωστές ως κατευθύνσεις) επιδιώκει να καταστήσει το σχολείο «ανταγωνιστικό» προς τα φροντιστήρια, ενώ την ίδια ώρα το δηµόσιο σχολείο χάνει τα στοιχεία εκείνα που το καθιστούν ικανό (έστω και µε πολλά προβλήµατα) να παρέχει στοιχειώδεις γνώσεις γενικής παιδείας. Στο όνοµα της αντιµετώπισης της παραπαιδείας και των φροντιστηρίων, η πολιτική επιλογή κυβέρνησης και υπουργείου είναι να «συµµορφωθεί» το δηµό-

σιο σχολείο µε τα πρότυπο της φροντιστηριακής εκπαίδευσης. Η υποτιθέµενη αναβάθµιση που ευαγγελίζεται ο Γαβρόγλου για τους µαθητές/τριες σηµαίνει περισσότερο άγχος ήδη από τη Β΄Λυκείου, περισσότερη εντατικοποίηση στη Γ΄Λυκείου –σαν να µην ήταν ήδη αρκετά εντατικοποιηµένη– σε ένα σχολείο που συνεχίζει να πάσχει από ελλείψεις υποδοµών και προσωπικού. Αυτές οι αλλαγές πρέπει να µπλοκαριστούν από τις µαζικές και δυναµικές κινητοποιήσεις των µαθητών/τριών, διεκδικώντας το δηµόσιο σχολείο και την εκπαίδευση που τους αξίζει, ενάντια στην πολιτική κυβέρνησης και υπουργείου, διεκδικώντας ένα δηµόσιο σχολείο που θα σταµατήσει επιτέλους να είναι εξεταστικό κέντρο, µε προσλήψεις µόνιµου καθηγητικού προσωπικού και όχι ακόµα περισσότερες δαπάνες για πολεµικούς

εξοπλισµούς. Μόνο οι κοινοί αγώνες µαθητών/τριών, καθηγητών, γονιών µπορούν να διεκδικήσουν ένα πραγµατικά δηµόσιο και δωρεάν σχολείο για όλους και όλες, χωρίς πανελλαδικές εξετάσεις, µε πραγµατικά ελεύθερη πρόσβαση στην τριτοβάθµια εκπαίδευση. Ήδη σε πολλά σχολεία της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και άλλων πόλεων γίνονται συζητήσεις για τη συµµετοχή στη µαθητική διαδήλωση τη ∆ευτέρα 29 Οκτώβρη, είτε µέσα από συνελεύσεις, είτε µε αποφάσεις 15µελών. Οι «Μαθητές/τριες Ενάντια στο Σύστηµα», που κυκλοφορούν αυτές τις µέρες εκ νέου το µαθητικό τους έντυπο, οργανώνουν εξορµήσεις σε σχολεία για τη µαζικοποίηση της διαδήλωσης, η οποία µπορεί να είναι µια πρώτη ισχυρή µαθητική απάντηση απέναντι στα προωθούµενα µέτρα του υπουργείου.

ρεάν, όπου µαζί µε τους εκπαιδευτικούς θα διαµορφώσουν τις γνώσεις που θα παίρνουν και το σχολείο που έχουν ανάγκη. Μία κοινωνία απαλλαγµένη από το σύστηµα του κέρδους, του πολέµου, του ρατσισµού και του σεξισµού. Οι µαθητές-τριες, µέσα από το περιοδικό τους, διεκδικούν την κατάργηση των εξετάσεων, την ελεύθερη πρόσβαση στην τριτοβάθµια εκπαίδευση, τις προσλήψεις µόνιµου εκπαιδευτικού προσωπικού και τη χορήγηση ελληνικής ιθαγένειας στα προσφυγόπουλα που επιλέ-

γουν να έρθουν στα ελληνικά σχολεία. Στο περιοδικό, µεταξύ άλλων υπάρχουν άρθρα για την απειλή της ακροδεξιάς, τη δολοφονία του Ζακ, το νοµοσχέδιο Γαβρόγλου και τις αλλαγές που επιφέρει στους µαθητές. Ακόµη υπάρχουν θέµατα για τον αντισεξισµό, αλλά και για τις παρελάσεις και τους αγώνες του Παλαιστινιακού λαού. Στο περιοδικό θα βρείτε επίσης σκίτσα των ίδιων των µαθητών, αλλά και πολιτιστικές προτάσεις. Να το πάρετε, να το ενισχύσετε και να το διαβάσετε.

Το περιοδικό των ΜΕΣ εκδίδεται ξανά! Του Θωµά Λεριά

Ε

ίναι πραγµατικότητα. Το περιοδικό των Μαθητών-τριών Ενάντια στο Σύστηµα (ΜΕΣ) επανεκδίδεται. Έπειτα από 6 χρόνια και µέσα σε µια πολύ δύσκολη συγκυρία, οι µαθητές και οι µαθήτριες επέλεξαν να ξαναπιάσουν την πένα τους. Παρότι πέρασαν χρόνια από τους µεγάλους µαθητικούς αγώνες του 2006-2007, τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου και το ξεπήδηµα των πρώτων αντιµνηµονιακών αγώνων όταν εκδιδόταν το µαθητικό περιοδικό των ΜΕΣ, τα πράγµατα δεν άλλαξαν και πολύ. Οι πολιτικές λιτότητας συνεχίζουν να πλήττουν τη δηµόσια εκπαίδευση και να καταπιέζουν τους µαθητές. Στα µεγάλα αστικά ΜΜΕ δεν θα διαβάσει κανείς για τις ελλείψεις εκπαιδευτικών, τις καταργήσεις ολιγοµελών τµηµάτων στα σχολεία, τις ελλείψεις παροχών, αλλά και την άνθιση της παραπαιδείας κατά τη διάρκεια των µνηµονίων. Η ανάγκη για διαφορετικά διαβάσµατα –πέρα από τα σχολικά βιβλία– που θα δίνουν απάντηση στους προβληµατισµούς των µαθητών είναι πολύ σηµαντική σήµερα. Σήµερα, όπου το νοµοσχέδιο Γαβρόγλου όχι µόνο δεν αµφισβητεί το σχολείο-εξεταστικό κέντρο, αλλά δυσχεραίνει σε µεγαλύτερο βαθµό το φόρτο εργασίας στους µαθητές, καθώς µέσω του νοµοσχεδίου προωθείται η «αναβάθµιση» του απολυτηρίου, το οποίο πλέον θα συµβάλλει µε µεγαλύτερη βαρύτητα στον τελικό βαθµό εισαγωγής στην τριτοβάθµια εκπαίδευση, κάτι το οποίο οδηγεί τους µαθητές σε µεγαλύτερη εντατικοποίηση. Το µαθητικό

έντυπο αποτελεί ένα φάρµακο απέναντι σε αυτή την εντατικοποίηση. Έναν τρόπο να εκφράζονται οι µαθητές-τριες για τα θέµατα που τους αφορούν και όχι γι’ αυτά που τους επιβάλλονται. Η οικονοµική δυσκολία των οικογενειών αυξάνεται ολοένα και πιο πολύ στα χρόνια της σκληρής λιτότητας, ενώ η κατάργηση της έννοιας του µόνιµου εκπαιδευτικού προσωπικού και η θέσπιση των «συµβασιούχων» που καλύπτουν θεµελιώδη κενά στη δηµόσια εκπαίδευση, οδηγεί τελικά στην υποβάθµιση του δηµόσιου σχολείου. Έτσι, οι µαθητές-τριες οδηγούνται σε ένα αδιέξοδο, όπου καλούνται να επιλέξουν ανάµεσα είτε στον ακραίο ανταγωνισµό και τον αγώνα δρόµου των πανελληνίων, είτε στην εγκατάλειψη των σπουδών και την αναζήτηση εργασίας. Προφανώς όµως, τα σχολεία αποτελούν ένα ακόµη κοµµάτι της κοινωνίας. Ως τέτοιο, δεν µένει ανεπηρέαστο από τα φαινόµενα σήψης που έχουν δηµιουργηθεί στην κοινωνία στα χρόνια των µνηµονίων. Η άνοδος της ακροδεξιάς, η προδοσία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και η υποβάθµιση του δηµοσίου µε την ταυτόχρονη ιδιωτικοποίηση πτυχών αυτού, επηρεάζει σηµαντικά τη σηµερινή κατάσταση που διαµορφώνεται στα σχολεία. Τα ρατσιστικά κρούσµατα που εµφανίζονται, οι γονείς-φασίστες που παρεµβαίνουν στην εκπαιδευτική διαδικασία, επειδή δεν θέλουν τα παιδιά τους στην ίδια τάξη µε τα προσφυγόπουλα, αλλά και η γενικότερη κατάσταση που στερεί από τους µαθητές µία κοινωνία ελεύθερη, όπου θα µπορούν να ονειρεύονται και να επιλέγουν το µέλλον τους, αποτελούν βασικούς λόγους για τους οποίους το περιοδικό επανεκδίδεται. Οι µαθητές-τριες ενάντια στο σύστηµα παλεύουν για ένα σχολείο δηµόσιο και δω-