EA 422 by dea.org.gr ΔΕΑ

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Παιχνίδια πολέµου στο όνοµα των εθνικών δικαίων σελ. 3, 5

Φύλλο Νο 422 | 5 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2018 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Ανάγκη επαναπροσανατολισµού της ΛΑΕ σελ. 7, 10-11

Η εξέγερση του Δεκέµβρη του 2008 και η σηµασία της σήµερα σελ. 12, 13

ÊÕÂÅÑÍÇÓÇ ÊÁÉ ÁÍÔÉÐÏËÉÔÅÕÓÇ ÓÕÍÁÉÍÏÕÍ ÓÔÇ ÓÕÍÅ×ÅÉÁ ÔÇÓ ÐÏËÉÔÉÊÇÓ ÔÙÍ ÌÍÇÌÏÍÉÙÍ

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

Íá áíáôñÝøïõµå ôç ëéôüôçôá Ο ILO (∆ιεθνής Οργανισµός Εργασίας) δεν είναι δυνατόν να κατηγορηθεί για «αριστερισµό». Οι ετήσιες εκθέσεις του πάντα αντιµετωπίζονταν από τους εργατικούς συντάκτες, αλλά και τα συνδικάτα, µε την καχυποψία ότι «καλλωπίζουν» τη λιτότητα. Στην έκθεση του ILO για το 2017, η Ελλάδα του Τσίπρα,

στον 3ο χρόνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, είναι στην πρώτη θέση των κρατών µελών της ΕΕ ως προς τη µείωση του πραγµατικού µισθού των εργατών, κατά 3,5%! Στη «µνηµονιακή» Ισπανία η µείωση ήταν 1,8%, ενώ υψηλότερες µειώσεις µισθών υπήρξαν µόνο στο Τουρκµενιστάν (5,9%) και στο Αζερµπαϊτζάν (6,4%).

(συνέχεια σελ. 2)

Ôï êßíçµá óôç Ãáëëßá áíÜãêáóå ôïí Ìáêñüí óå õðï÷þñçóç óåë. 18-19

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

5 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2018

Της σύνταξης... (συνέχεια από σελ. 1)

Αυτή η θλιβερή και προκλητική «πρωτιά»

εξηγείται εύκολα: Αφού το 1ο και το 2ο µνηµόνιο των κυβερνήσεων Ν∆ και ΠΑΣΟΚ είχαν µειώσει τον κατώτατο νόµιµο µισθό, ήρθε το 3ο µνηµόνιο του Αλ. Τσίπρα για να τσακίσει τον µέσο-πραγµατικό µισθό των εργατών, καταργώντας σε µεγάλο βαθµό τις κατακτήσεις «ωρίµανσης» των µισθών και πιέζοντας όλο και µεγαλύτερο ποσοστό των εργατών προς τον κατώτατο µισθό.

∆υστυχώς η προοπτική

αυτής της κρυφής άγριας αντιµεταρρύθµισης είναι ότι θα επιδεινώνεται µε την πάροδο του χρόνου: Η διαδικασία βιολογικής ανανέωσης της εργατικής τάξης θα οδηγεί το συνολικό µερίδιο των µισθών προς τα κάτω, αν δεν ανατρέψουµε τα µνηµόνια, νέα και παλιά.

Στην πραγµατικότητα

και τώρα ο ILO καλλωπίζει τη λιτότητα: Γιατί δεν συνυπολογίζει τον «άγριο» ελληνικό πληθωρισµό, µε τις ανατιµήσεις κυρίως στα τρόφιµα και στα είδη υποχρεωτικής κατανάλωσης, που οδηγούν την αγοραστική δύναµη των µισθών στην Ελλάδα σε ακόµα δυσµενέστερη θέση…

Σε όλο τον κόσµο,

οι κυβερνήσεις που ασκούν τέτοιου τύπου νεοφιλελεύθερη πολιτική, καταφεύγουν σε κάποια «φύλα συκής» µε στόχο να κρύβουν από τις εργατικές και λαϊκές µάζες την αγριότητα και την ταξική µονοµέρεια (υπέρ του κεφαλαίου…) της πολιτικής τους. Τα επιδόµατα-ψίχουλα υπέρ ενός µικρού τµήµατος «αδυνάµων» ως, τάχα, αντικατάσταση των σταθερών και µαζικών κατακτήσεων των εργαζοµένων, το σοσιαλφιλελεύθερης έµπνευσης διαβόητο «δίχτυ προστασίας» για όσους πέφτουν κάτω από το όριο διαβίωσης, είναι το άσφαλτο γνώρισµα των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων.

Αυτό κάνει και ο Τσίπρας σήµερα: τσακίζο-

ντας τους µισθούς, θα πουλάει «επιδοµατική» ελεηµοσύνη προς το πιο αδύναµο τµήµα της τάξης µας, µε στόχο να αντιµετωπίσει τις ερχόµενες εκλογές.

Τσακίζοντας τις συντάξεις µε το νόµο

Κατρούγκαλου, θα πουλάει στους «παλιούς» συνταξιούχους την υπόσχεση ότι το ποσό της «προσωπικής διαφοράς», που προκύπτει από το κόψιµο και της δικής τους σύνταξης, «θα συνεχίσει να καταβάλλεται στον δικαιούχο, συµψηφιζόµενο κατ’ έτος και µέχρι την πλήρη εξάλειψή του µε την εκάστοτε αναπροσαρµογή των συντάξεων». Σε απλά ελληνικά, οι «παλιοί» συνταξιούχοι οφείλουν να αποδε-

χθούν ότι ένα τµήµα της σύνταξής τους έγινε «προσωπική διαφορά», ότι αυτό θα συνεχίσει να καταβάλλεται (εκτός αν µια επόµενη κυβέρνηση… αλλάξει γνώµη), αλλά µέχρι την «εξάλειψή του», αυτό σηµαίνει εξαίρεση από κάθε µελλοντική αύξηση των συντάξεων! Και ταυτόχρονα θα πρέπει να είναι ευγνώµονες στον… ΣΥΡΙΖΑ!

Ο κυβερνητικός ισχυρισµός

ότι η «οικονοµία πάει καλά» συνεχίζει να δέχεται ρουκέτες. Την ώρα που ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Θ. Φέσσας, δηλώνει στο συνέδριο του Economist ότι «οι αξίες είναι κατά 64% χαµηλότερες στο Χρηµατιστήριο, οι τιµές των ακινήτων µειωµένες κατά 45%, και υπάρχει υπερπροσφορά φθηνού καταρτισµένου δυναµικού…», περιγράφοντας έτσι ένα Ελ Ντοράντο για τα αρπακτικά της «αγοράς», η ΕΛΣΤΑΤ ανακοινώνει ότι οι επενδύσεις µειώθηκαν κατά 23,2% σε σχέση µε το γ΄ τρίµηνο του 2017! Ούτε οι «πλέον αρµόδιοι», δηλαδή οι καπιταλιστές, δεν πείθονται από τον ισχυρισµό του Τσίπρα ότι έχει ανοίξει δρόµο προς το πέρασµα «στο φωτεινό κύκλο στην οικονοµία».

Αυτά τα φαινόµενα σήψης στο κεντρικό, στο ταξικό-οικονοµικό πεδίο, αναπόφευκτα συνδυάζονται µε φαινόµενα βαρβαρότητας στο κοινωνικό πεδίο.

Σύµφωνα µε την

–καθόλου «εξτρεµιστική»– ∆ιεθνή Αµνηστία, η κατάσταση στη Μόρια µπορεί να χαρακτηριστεί «εγκληµατική». Σε µέρες µιας, υποτίθεται, κυβέρνησης της Αριστεράς, δεκάδες πρόσφυγες χάνουν τη ζωή τους σε διάφορα «ατυχήµατα», που αποδεικνύουν το συνεχιζόµενο έγκληµα σε βάρος τους, την καταδίκη να ζουν και να κινούνται σε συνθήκες «παρανοµίας».

Στην Κέρκυρα, ο εκλογικός αντιπρόσωπος της Χρυσής Αυγής στη Λευκίµµη δολοφονεί εν ψυχρώ έναν ηλικιωµένο Αλβανό αγρεργάτη, γιατί οι «ξένοι» του φταίγανε για τον Κατσίφα, για τις Πρέσπες, για τα πάντα… Και κάποιοι συνεχίζουν να κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τον κίνδυνο που δηµιουργούν οι φασιστοκαταλήψεις στα σχολεία.

Το κύκλωµα

τοκογλύφων-ενεχυροδανειστών-εµπόρων χρυσού, που ήρθε στην επιφάνεια µε την υπόθεση Ριχάρδου Μυλωνά, δεν θα έπρεπε να εκπλήξει κανέναν. Τα εκατοντάδες ενεχυροδανειστήρια που άνοιγαν δίπλα στα χιλιάδες µικροµάγαζα που έκλειναν, οι πολλές διαφηµίσεις αυτού του «κλάδου» στα ευυπόληπτα κανάλια και έντυπα (που σήµερα δηλώνουν ανήξερα γι’ αυτή τη «νόµιµη» ληστεία), οι καλές σχέσεις µε την αστυνοµία

και η άριστη «νοµική συνδροµή» που βρήκαν οι τοκογλύφοι, είναι µια απεικόνιση της κοινωνικής πραγµατικότητας, που εξακολουθεί να είναι η ίδια µετά από 3,5 χρόνια κυβέρνησης Τσίπρα.

Αυτή η αθλιότητα, αυτό το βύθισµα στο

βούρκο, κατά την πλειοψηφία των «αναλυτών» δεν έχει εναλλακτική λύση. ∆εν υπάρχει άλλος δρόµος, λένε καθηµερινά, προσπαθώντας να µεγιστοποιήσουνε την απογοήτευση, το αίσθηµα ήττας του κόσµου.

Τσίπρας και Μητσοτάκης

συγκλίνουν µπροστά στο εικόνισµα του Μακρόν. Ό,τι είναι να γίνει, λένε, θα γίνει µε τη «σύµφωνη γνώµη των δανειστών», θα γίνει «µε την έγκριση της ΕΕ», προκειµένου να αποφύγει «η χώρα» τον κίνδυνο εξόδου από το ευρώ. Πρώτα θα έρθει η «ανάπτυξη» και µετά θα δούµε αν θα αυξηθεί το µερίδιο της πίτας που αντιστοιχεί στους εργαζόµενους και στους φτωχούς. Τώρα πρέπει να ενισχυθούν οι καπιταλιστές, να µειωθεί η φορολόγηση επί των κερδών των επιχειρήσεων και επί των µερισµάτων των µετόχων.

Και ξαφνικά απέναντι σε αυτό το ΤΙΝΑ, απέναντι σε αυτόν το «µονόδροµο», έρχονται τα «κίτρινα γιλέκα». Ένα ξέσπασµα λαϊκής κινητοποίησης στη Γαλλία που µοιάζει «να ήρθε από το πουθενά». Και στρίµωξε τον Μακρόν στη γωνία, υποχρεώνοντας για πρώτη φορά µετά από καιρό µια κυβέρνηση στην Ευρώπη σε άτακτη υποχώρηση. Αυτό είναι το «µήνυµα» της συγκυρίας.

Στη βάση της κοινωνίας έχουν συσσω-

ρευτεί εκρηκτικές αντιθέσεις. Κάθε «σταθερότητα», κάθε «σχέδιο», κάθε προοπτική είναι στοιχεία υπονοµευµένα, αβέβαια κι εύθραυστα. Υπό την προϋπόθεση της ορµητικής εισόδου των λαϊκών µαζών στο προσκήνιο.

Παλιότεροι αγωνιστές έλεγαν ότι η Γαλ-

λία είναι το «εργαστήριο» όπου εµφανίζονται προδροµικά τα φαινόµενα που αφορούν όλη την Ευρώπη. Έτσι είναι. Μια έκρηξη αγώνων, µια επανεµφάνιση στο προσκήνιο του ανεξέλεγκτου εργατικού και λαϊκού παράγοντα είναι, παντού, πιθανή κι επίκαιρη.

Προς αυτή την κατεύθυνση οφείλου-

µε να εργαζόµαστε συνειδητά. Και να λύσουµε όλα τα πολιτικά (ακόµα και τα εκλογικά) ζητήµατα που αντιµετωπίζουµε µε κυρίαρχο κριτήριο το τι πρέπει να κάνουµε για να γεµίσουµε ξανά, και εδώ, τους δρόµους µε «κίτρινα γιλέκα» ή, καλύτερα, µε τις κόκκινες, τις εργατικές και αριστερές σηµαίες και λάβαρα.

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/754747-11 της Εθνικής Τράπεζας. • Υπεύθυνος Γρηγόρης Δεµέστιχας, τηλ 6976564624

5 δεκεμβρη 2018

πολιτικη

Η Ανατολική Μεσόγειος στα νύχια των πολυεθνικών και των ιμπεριαλιστών

Παιχνίδια πολέμου στο όνομα των εθνικών δικαίων Του Πέτρου Τσάγκαρη

ο «παιχνίδι» των πολιτικών, στρατιωτικών και οικονομικών ανταγωνισμών στην Ανατολική Μεσόγειο συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Ανάμεσα στους βασικούς πρωταγωνιστές η Ελλάδα και η Τουρκία, οι οποίες εκατέρωθεν θεωρούν ότι υπερασπίζουν το δίκιο, που φυσικά πάντα είναι με το μέρος τους. Αμερικανικά, γαλλικά και ιταλικά γεωτρύπανα κάνουν έρευνες (ή ετοιμάζονται να κάνουν) για υδρογονάνθρακες στην περιοχή που η Κύπρος έχει κηρύξει ως ΑΟΖ της και τουρκικά πολεμικά πλοία ασκούν παρενοχλήσεις. Με το ίδιο νόμισμα απαντά η Ελλάδα, παρενοχλώντας, με τη φρεγάτα «Ψαρά», το τουρκικό ερευνητικό σκάφος «Μπαρμπαρός» που θέλει να κάνει έρευνες σε περιοχές που θεωρεί ότι ανήκουν στην ΑΟΖ των Τουρκοκυπρίων.

Πιέσεις

Το έχουμε τονίσει κι άλλες φορές στην «ΕΑ» ότι σε αυτή τη συγκυρία δεν είναι ισοβαρής ο καπιταλιστικός ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός. Η Ελλάδα έχει συνταχθεί με τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες, έχοντας εδώ και καιρό συναρθρώσει τα συμφέροντα των μεγάλων Ελλήνων καπιταλιστών με αυτά των μεγάλων πετρελαϊκών κολοσσών της Δύσης. Γι’ αυτό εδώ και χρόνια πλέον οι δηλώσεις καταγγελίας της Τουρκίας από Βρυξέλλες και Ουάσινγκτον διαδέχονται η μία την άλλη, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τις σχεδόν αφοριστικές δηλώσεις του Αμερικανού πρέσβη Τζ. Πάιατ από τη Θεσσαλονίκη: Αφού απέτισε φόρο τιμής στην εξωτερική πολιτική Τσίπρα, ξεκαθάρισε πως «οι ΗΠΑ είναι σαφείς: υποστηρίζουμε το δικαίωμα της Κύπρου να εκμεταλλευτεί τους πόρους της». Οι πιέσεις προς την Τουρκία δεν αφορούν μόνον την ΑΟΖ της Κύπρου ή τα ελληνικά χωρικά ύδατα. Ο νέος πρόεδρος της Επιτροπής Ενόπλων Δυνάμεων της αμερικανικής Γερουσίας, Τζέιμς Ινχόουφ, προχώρησε σε δημόσιο εκβιασμό της Τουρκίας, λέγοντας πως οι ΗΠΑ δεν θα δώσουν τα εξελιγμένα F-35 στην Άγκυρα, αν αυτή επιμείνει στις σχέσεις της με τη Μόσχα: «Για να παραμείνει η Τουρκία στο πρόγραμμα των F-35, δεν πρέπει να προχωρήσει στην απόκτηση του ρωσικού συστήματος S-400 […] Αν προχωρήσει στην αγορά των S-400, θα υπάρξουν επιπτώσεις», ανέφερε ο γερουσιαστής. Οι δηλώσεις, ωστόσο, είναι το λιγότερο. Ο κίνδυνος θερμού επεισοδίου στην περιοχή αυξάνει από την παρουσία όλο και περισσότερων πολεμικών πλοίων. Την ίδια στιγμή που ο Πάιατ έκανε τις ανωτέρω δηλώσεις, αμερικανικό αντιτορπιλικό έσπευδε στο «οικόπεδο 10» της κυπριακής ΑΟΖ για να υποστηρίξει τις εργασίες της Exxon Mobil. Και δεν είναι μόνο οι ΗΠΑ: Γαλλικά και ισραηλινά σκάφη έχουν επίσης συρ-

ρεύσει στην περιοχή σε έναν γενικευμένο ανταγωνισμό όχι μόνον ενάντια στο «μαύρο» πρόβατο, την Τουρκία, αλλά και σε ένα πιο υπόγειο επίπεδο μεταξύ κρατών και πολυεθνικών. Όπως, π.χ. αναφέρουν πολλοί αναλυτές, η Γαλλία είναι υποχρεωμένη να αντιπαρατεθεί με την Τουρκία κυρίως επειδή το εάν θα επιλέξει η ιταλική ΕΝΙ (που έχει τα περισσότερα δικαιώματα στην κυπριακή ΑΟΖ) να κάνει κοινοπραξία με γαλλικές εταιρίες, θα εξαρτηθεί από την ικανότητα της Γαλλίας να κρατήσει τον τουρκικό στόλο μακριά. Η στρατιωτική απροθυμία της Ιταλίας να αντιπαρατεθεί με την Άγκυρα (σε αυτή την περιοχή) για να προστατεύσει τα συμφέροντα της ΕΝΙ, υποχρεώνει την ιταλική πετρελαϊκή εταιρεία να αγοράσει προστασία, προσφέροντας μερίδιο. Προτιμάει την Total, αλλά θα της δώσει μερίδιο μόνο εάν η Γαλλία αποδείξει ότι μπορεί να προστατεύσει τη γεώτρηση. Διαφορετικά θα δώσει μερίδιο στην Exxon Mobil, η οποία έχει πίσω της τις ΗΠΑ, όπως τονίζει ο Στ. Λυγερός στο slpress.

Στρατιωτικοί ανταγωνισμοί Τον προηγούμενο Φεβρουάριο το τουρκικό ναυτικό είχε εμποδίσει την πλατφόρμα της ΕΝΙ να πραγματοποιήσει γεώτρηση στο οικόπεδο 3 της κυπριακής ΑΟΖ. Ήταν μία προσωρινή νίκη, γιατί δεν επαναλήφθηκε το ίδιο με την πλατφόρμα της Exxon Mobil. «Το μήνυμα της Ουάσιγκτον ήταν ξεκάθαρο και ο Ερντογάν δεν μπορούσε να το αγνοήσει», γράφει και πάλι ο Στ. Λυγερός. «Το ίδιο μήνυμα έχει στείλει και το Παρίσι», συνεχίζει και προσθέτει: «Το “Μπαρμπαρόσα”, άλλωστε, δεν δημιουργεί πραγματικό αρνητικό τετελεσμένο. Αντιθέτως, η γεώτρηση της Exxon Mobil και προσεχώς η γεώτρηση της Total δημιουργούν θετικά τετελε-

σμένα. Στην πραγματικότητα, η Άγκυρα ηττάται σ’ αυτό το επίπεδο». Ο δημοσιογράφος έχει δίκιο. Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση, τα ΜΜΕ και τα κόμματα κάνουν διαρκώς λόγο για τουρκική προκλητικότητα τη στιγμή που καταφανώς τα πράγματα είναι ανάποδα. Ήταν το ελληνικό ΥΠΕΞ που άνοιξε θέμα επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων και πολύ περισσότερο είναι (και) η ελληνική και η ελληνοκυπριακή πλευρά που πραγματοποιούν μεγάλες αεροναυτικές ασκήσεις σε όλη την περιοχή. Πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η κοινή άσκηση Ελλάδας-Αιγύπτου-Κύπρου «Μέδουσα 7», η οποία διεξήχθη 23-30/11 και την παρακολούθησαν από κοντά οι υπουργοί Άμυνας των τριών χωρών. Στην άσκηση, που έγινε υπό την εποπτεία των ΗΠΑ, εκ μέρους της Ελλάδας και της Αιγύπτου συμμετείχαν πλειάδα σκαφών, αεροσκαφών, επιθετικών ελικοπτέρων και πεζοναυτών. Αν είχε κάνει κάτι ανάλογο η Τουρκία, η ελληνική πλευρά πώς θα αντιδρούσε άραγε; Ο Π. Καμμένος, που παρακολούθησε την άσκηση, περιέγραψε με σχετική ακρίβεια τους σκοπούς της: «Είμαστε εδώ, στην Κρήτη, όπου τα κοιτάσματα, για τα οποία πλέον έχει υπογραφεί να αρχίσει η εξόρυξή τους, ιδιαίτερα στον νότιο τομέα της Κρήτης, θα αποτελέσουν και το κέντρο της ανάπτυξης της πατρίδας μας στον τομέα του φυσικού αερίου και όσον αφορά την εξόρυξη του φυσικού αερίου και όσον αφορά τον αγωγό, ο οποίος συνδέει τα κοιτάσματα της Αιγύπτου, του Ισραήλ και της Κύπρου με τα ελληνικά κοιτάσματα και θα δώσει τη δυνατότητα στην Ευρωπαϊκή Ένωση να έχει μια αυτοδυναμία στους φυσικούς και ενεργειακούς της πόρους». Η άσκηση εντασσόταν στο πλαίσιο της τετραμερούς συμμαχίας που έχει συμπή-

ξει η Αθήνα με Κύπρο, με τον αιμοσταγή δικτάτορα Σίσι της Αιγύπτου και με το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ. Μάλιστα η Αθήνα έχει αναβαθμίσει τη συμμαχία με το Ισραήλ, καθώς το «έμπασε» και στα Βαλκάνια, προσκαλώντας τον (διωκόμενο από την αστυνομία για σκάνδαλα) πρωθυπουργό του, Β. Νετανιάχου, στην τετραμερή συνάντηση των Ελλάδος, Βουλγαρίας, Ρουμανίας και Σερβίας στη Βάρνα (μάλιστα εκεί ο Τσίπρας συνυπόγραψε με τον Νετανιάχου συμφωνία για τον Eastmed). Επιπρόσθετα, με τις ευλογίες των ΗΠΑ, φαίνεται ότι η συμμαχία διευρύνεται και με άλλους φίλους της Ουάσινγκτον στην περιοχή, δηλ. την Ιορδανία, αλλά και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ). Στο πλαίσιο αυτό στις 28/11 υπογράφτηκε στο Άμπου Ντάμπι Πρόγραμμα Στρατιωτικής Συνεργασίας ανάμεσα στην Ελλάδα και τα ΗΑΕ για το 2019. Τα ΗΑΕ μπορεί να φαίνονται μικρή χώρα, αλλά δεν είναι καθόλου αθώα. Μαζί με τη Σαουδική Αραβία αποτελούν τους κύριους δράστες της μεγαλύτερης ανθρωπιστικής κρίσης των τελευταίων ετών –στην Υεμένη– καθώς έχουν εδώ και καιρό εξαπολύσει από κοινού εισβολή στη μαρτυρική χώρα, βομβαρδίζοντας και σκοτώνοντας δεκάδες χιλιάδες αμάχους και οδηγώντας σε λιμό και λοιμώδεις ασθένειες εκατομμύρια γυναικόπαιδα. Μόνο τα παιδιά κάτω των πέντε ετών που έχουν πεθάνει από τον λιμό –εξαιτίας του αποκλεισμού που έχουν επιβάλει οι εισβολείς– είναι 85.000! Ο πόλεμος σταμάτησε προσωρινά λόγω της ηρωικής αντίστασης των Χούτι ειδικά στην πόλη Χοντάιντα (κι αφού τα ΗΑΕ έχασαν περίπου 100 στρατιώτες κατά τη διάρκεια της εισβολής τους). Αυτοί είναι οι συνεργάτες της ελληνικής κυβέρνησης. (συνέχεια στη σελ. 5)

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

5 δεκεμβρη 2018

Τι φέρνει το Βrexit; Του Γιάννη Νικολόπουλου

ι Κινέζοι υποστηρίζουν ότι μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις. Στην περίπτωση της Βρετανίας που ζει μέρες «πάμε Brexit, αλλά τι θα μπρέξιτ και θα κατεβάσει;», η τηλεοπτική εικόνα της πρωθυπουργού Τερέζας Μέι στην προπαρασκευαστική συζήτηση της συμφωνίας, που διεξήχθη στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής των Κοινοτήτων προτού η πρωθυπουργός πάει στους G20, ήταν ένα εκατομμύριο λέξεις. Όταν η Μέι, σε ένα πρωτοφανές ολίσθημα της γλώσσας, υπονόησε ότι πιθανότατα ένα Brexit χωρίς συμφωνία «δεν θα ήταν χειρότερο από οποιαδήποτε συμφωνία», οι βουλευτές του δικού της κόμματος, του Συντηρητικού, την κάρφωσαν στον σταυρό του μαρτυρίου : «Μας λέτε ότι καλύτερα θα ήταν να βγούμε χωρίς συμφωνία με την ΕΕ»; Η Μέι έχασε το χρώμα της, χρειάστηκε τέσσερα δευτερόλεπτα για να ξαναβρεί τη μιλιά της και απάντησε κουκουρούκου : «Όχι, λέω ότι η μη συμφωνία δεν θα ήταν χειρότερη από την πολύ χειρότερη συμφωνία. Η συμφωνία που έχουμε, είναι η καλύτερη δυνατή». Πιάσ’ το αβγό και κούρεψ’ το! Στο μεταξύ η γνωμοδότηση της Γενικής Εισαγγελίας για τις μακροπρόθεσμες συνέπειες σε ό,τι αφορά ειδικά την ιδιότυπη τελωνειακή ένωση Ιρλανδίας και Βόρειας Ιρλανδίας, που ουσιαστικά είναι λες και η δεύτερη παραμένει ευρωενωσιακό έδαφος, είναι επτασφράγιστο μυστικό, προκαλώντας αντιδράσεις στο Εργατικό Κόμμα, που απειλεί τη Μέι ακόμη και με πρόταση δυσπιστίας. Μύλος!

Το κείμενο συμφωνίας

Μέχρι να αποφασίσουν, ειδικά μέσα στην κυβέρνηση και το κόμμα των Συντηρητικών, τι θα μπρέξιτ και θα κατεβάσει, στο απόγειο ενός εσωκομματικού και ενδοκυβερνητικού εμφυλίου, με πρώτο σταθμό την κρίσιμη ψηφοφορία στις 11 Δεκεμβρίου, ας δούμε τι... Brexit προμηνύει το τεχνικό σκέλος των 585, χορταστικότατων και δυσμενέστατων για την εργατική τάξη, σελίδων και η πολιτική διακήρυξη των «27» που ακολούθησε τη σχετική σύνοδο κορυφής, στην οποία υπάρχουν ορισμένα εξαιρετικά «περίεργα» σημεία. Κατρχήν, δεν υφίσταται Brexit που να κόβει άπαξ και διαπαντός τον ομφάλιο

λώρο της Βρετανίας με την ΕΕ. Η συμφωνία στην οποία κατέληξαν η λειψή και παραπαίουσα κυβέρνηση Μέι και η διαπραγματευτική ομάδα του Μισέλ Μπαρνιέ, θυμίζει σύμφωνο συμβίωσης από την ανάποδη –είναι σύμφωνο διάστασης και όχι κάθετου χωρισμού. Και τον λογαριασμό αυτής της διάστασης έχουν ήδη αρχίσει να πληρώνουν οι βρετανοί και οι ευρωπαίοι πολίτες, όχι όλοι, αλλά πάλι οι εργατικές τάξεις των κρατών-μελών. Η Μέι υποστήριξε στη Βουλή των Κοινοτήτων ότι το Brexit που κομίζει, είναι το απολύτως δίκαιο και συμφέρον για την οικονομία (σε γενικές γραμμές σωστά, αν το δούμε από τη σκοπιά του βρετανικού κεφαλαίου), την εργασία (από εργατική, ταξική σκοπιά, με τίποτα!) και το «μήνυμα» του δημοψηφίσματος (ποιό μήνυμα;). Το βρετανικό κεφάλαιο μπορεί να ανοίξει σαμπάνιες, επειδή οι χρηματορροές, οι χρηματαγορές και κυρίως οι εμπορικές σχέσεις με την ΕΕ σε ένα επίπεδο εξομοίωσης με εκείνες που διατηρεί η ΕΕ με τις ΗΠΑ και ενισχύει έντονα με την Ιαπωνία, όχι μόνο δεν κλείνουν και δεν κλονίζονται, αλλά επανασχεδιάζονται σε νέες βάσεις κερδοφορίας. Πώς θα προκύψει αυτό; Μα από τη συντριβή της βρετανικής εργατικής τάξης, στην οποία συμπεριλαμβάνονται και οι μετανάστες, είτε είναι είτε δεν είναι πολίτες άλλων κρατών-μελών της ΕΕ. Από πού προκύπτει αυτή η εκτίμηση; Μα, φυσικά από τις διατυπώσεις της τεχνικής συμφωνίας των 585, χορταστικότατων και δυσοίωνων σελίδων, στις οποίες επαναβεβαιώνεται η πλήρης πίστη της βρετανικής κυβέρνησης σε όλο το ευρωενωσιακό πλέγμα νεοφιλελεύθερης, αντεργατικής νομοθεσίας, όπως αυτή απαριθμείται και επαναλαμβάνεται εξαντλητικά στη συμφωνία και συνομολογήθηκε διαδοχικά, όχι από κάποιο απρόσωπο «ευρωιερατείο» και κάποια «γραφειοκρατία», αλλά από τη διακυβερνητική συνεργασία και συνεννόηση ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, των τότε κυβερνήσεων των Εργατικών με επικεφαλής διαδοχικά τον Τόνι Μπλερ και τον Γκόρντον Μπράουν με τις κυβερνήσεις Σιράκ και Σαρκοζί, Σρέντερ και Μέρκελ, Ντ’ Αλέμα και Μπερλουσκόνι, Σημίτη και Καραμανλή και πάει λέγοντας.

Αυταπάτες

Οι αυταπάτες τμήματος της «Αριστεράς» ότι μια κάποια εθνοκρατική αναδίπλωση στο πλαίσιο μιας κάποιας νεφελώδους διαταξικής συμμαχίας και μιας κάποιας

εθνικής ηγεσίας φέρνει καλύτερες μέρες για την εργατική τάξη, στις 29 του Μάρτη της Βρετανίας και, στο μέλλον π.χ. της Ελλάδας, κάπου εδώ σβήνουν οριστικά και καλό θα είναι να αλλάξει ρότα το «αριστερό» καράβι, γιατί στραβά αρμενίζει και δεν του φταίει ο στραβός εθνοκρατικός γιαλός. Lexit, όχι Brexit ή Grexit, είναι η σωστή εκστρατεία και πολιτική αντιμετώπιση στην πρόκληση που άνοιξε η «συμφωνία» Λονδίνου και Βρυξελλών.

Μετανάστες

Τι θα συμβεί με τους ευρωπαίους πολίτες, μετανάστες και ντόπιους εργαζόμενους στις δύο πλευρές της Μάγχης; «Θα» σας πούμε σε πέντε χρόνια, μετά από μια μακρά και επώδυνη, ως φαίνεται, περίοδο «χάριτος», όπου και τα δύο μέρη, Βρετανία και ΕΕ, δείχνουν εξαιρετικά απρόθυμα καταρχήν να δεχθούν πίσω τους μετανάστες που έφυγαν και αυτό, σε ό,τι αφορά την ΕΕ, αποτελεί περισσότερο υπαγόρευση των ανατολικών χωρών (Πολωνία, Βουλγαρία, Ρουμανία κλπ) ου μη και της Ελλάδας. Τι θα συμβεί με όσους ευρωπαίους πολίτες-εργαζόμενους δεν έχουν συμπληρώσει κατ’ ελάχιστον πενταετία παραμονής στη Βρετανία (και το αντίστροφο) ή θα θελήσουν έως τις 29 Μαρτίου να εγκατασταθούν στη Βρετανία; «Θα» μάθετε αν θα σας αποδεχθούμε ή αν θα σας απελάσουμε, μετά τις 29 του Μάρτη, αν και κατά τα άλλα θα δεχόμαστε τις αιτήσεις σας για προσωρινές άδειες παραμονής. Αν γίνει δεκτή η αίτηση παραμονής, μένει κανείς Βρετανία ή ΕΕ; «Θα» το μάθετε μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια. Μύλος! Η κινεζοποίηση του λευκού, ευρωπαίου εργάτη περνά από τη νομαδοποίηση και την κατάσταση μόνιμης, ψυχολογικής αβεβαιότητας και ανασφάλειας ως προς το καθεστώς παραμονής και ημιαπασχόλησης (η εργασία ως πλήρη απασχόληση μας έχει αφήσει νεοφιλελεύθερους χρόνους) και στην περίπτωση του Brexit. Στην πολιτική διακήρυξη της συμφωνίας, ελάχιστοι έδωσαν σημασία στη διατύπωση περί «καθορισμένων περιοχών στις οποίες θα επιτρέπεται η προσωρινή εγκατάσταση φυσικών προσώπων για επιχειρηματικούς σκοπούς». Προσοχή, φυσικών, όχι νομικών προσώπων. Ανθρώπων, όχι εταιρειών. Τι υπονοούν οι ηγέτες της ΕΕ με αυτή την εξαιρετικά ανοιχτή ερμηνειών διατύπωση; Θα ιδρυθούν στη Βρετανία ειδικές, οικιστικές και οικονομικές ζώνες,

Κυκλοφορεί το τεύχος 11 του περιοδικού «Κόκκινο» Αντώνης Νταβανέλος Ανάµεσα σε αυτά που πεθαίνουν και σε αυτά που δεν έχουν ακόµα γεννηθεί Συνέντευξη µε τον Πάβλε Ίλιτς Η επαναστατική Αριστερά Σερβία

στη

Τζέφρι Ρ. Γουέµπερ Η υποχώρηση του «ροζ κύµατος» στη Λατινική Αµερική Βαλέριο Αρκάρι Είναι ο Μπολσονάρο νεοφασίστας;

Αφιέρωµα: Γερµανική Επανάσταση Τοντ Κρετιέν -Από το ξέσπασµα της επανάστασης µέχρι τη δολοφονία της Λούξεµπουργκ -Από το Γενάρη του 1919 ως την τελική ήττα Αφιέρωµα: Χιλή 1970-73 Φρανκ Γκοντισό Η διαλεκτική της λαϊκής εξουσίας Ιγκόρ Γκόικοβιτς Ντονόζο H Ιστορία του Κινήµατος Επαναστατικής Αριστεράς (MIR)

Σάρον Σµιθ Μια µαρξιστική ανάλυση για τη διαθεµατικότητα Ντανιέλ Μπενσαΐντ Μια ιστορία χωρίς ρυτίδες Βιβλιοκριτικές Φοίβος Αρβανίτης Μαρτυρίες από τη Γερµανική Επανάσταση Παναγιώτης Λίλλης «Τα τρια Ε (ΕΕΕ) και ο εµπρησµός του Κάµπελ-Το πογκρόµ του 1931 στη Θεσσαλονίκη» Πάνος Πέτρου Ηµερήσια διάταξη

όπου θα μετεγκατασταθούν υποχρεωτικά και «προσωρινά» όλοι οι μετανάστες, ευρωπαίοι πολίτες; Θα χωροθετηθούν μικρά επιχειρηματικά Σίτι του Λονδίνου, στα οποία θα υφίσταται ευρωενωσιακό καθεστώς, ενώ κατά τα άλλα η Βρετανία θα είναι (στο περίπου) εκτός ΕΕ; Θυμίζουμε ότι το Σίτι του Λονδίνου αποτελεί ως γνωστόν ένα χρηματοπιστωτικό «Βατικανό» της οικουμένης, που ελέγχει σχεδόν το σύνολο των φορολογικών παραδείσων του πλανήτη, μια οιονεί αυτόνομη επικράτεια μέσα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Πολύ «περίεργες» διατυπώσεις ενέκριναν οι «27» πανηγυρίζοντας το Brexit. Μέχρι να υλοποιηθούν όλα τα παραπάνω, οι «27» έχουν ήδη μετακυλήσει το οικονομικό βάρος του Brexit στις πλάτες των ευρωπαϊκών, εργατικών τάξεων. Οι αυξήσεις στη φορολογία των καυσίμων και στη χρήση της πλαστικής σακούλας, προϊόντα ευρείας κατανάλωσης, και στην περίπτωση των καυσίμων με επιπτώσεις στις μεταφορές τροφίμων, αγαθών και υπηρεσιών, οφείλονται στην απόφαση των κρατών-μελών της ΕΕ να αντικαταστήσουν την ετήσια συμμετοχή της Βρετανίας στον ευρωενωσιακό προϋπολογισμό με επιβαρύνσεις στην έμμεση φορολογία και σε άλλα τέλη, που αφορούν και αναφέρονται σε πλατιές, κοινωνικές μάζες. Με άλλα λόγια, πάλι οι εργάτες θα πληρώσουν για τους προϋπολογισμούς των οικονομικών και πολιτικών αφεντικών της ΕΕ.

Προοπτικές

Κλείνοντας, οποιαδήποτε εκτίμηση για το αν θα υπερψηφιστεί ή όχι η συμφωνία από το βρετανικό κοινοβούλιο στις 11 του Δεκέμβρη, θα ήταν παρακινδυνευμένη. Το Συντηρητικό Κόμμα είναι βαθιά διχασμένο. Ορισμένοι απαιτούν την κεφαλή της Μέι επί πίνακι, προτού ρίξουν θετική ψήφο. Δεν αποκλείεται και η περίπτωση μιας διόλου βελούδινης διαδοχής στη Ντάουνιγκ Στριτ, είτε με εσωτερικό πραξικόπημα των Συντηρητικών, είτε με εκλογές στην περίπτωση απόρριψης, όπου το βάρος της επόμενης μέρας και η πολύ καυτή πατάτα θα πέσει, με τα σημερινά δεδομένα, στα χέρια του Τζέρεμι Κόρμπιν. Το Εργατικό Κόμμα έχει τα δικά του εσωτερικά προβλήματα και μεταξύ άλλων τον υπερδραστήριο εναντίον κάθε Brexit δήμαρχο του Λονδίνου, Σαντίκ Καν, που έχει τεθεί επικεφαλής της πτέρυγας που θέλει ένα νέο δημοψήφισμα «διόρθωσης» του προηγούμενου.

5 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2018

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Παιχνίδια πολέµου στο όνοµα των εθνικών δικαίων (συνέχεια από σελ. 3)

Ποιος ενδοτισµός;

Στο πλαίσιο αυτό είναι πραγµατικά αστείες οι αιτιάσεις της αντιπολίτευσης στην Ελλάδα (από δεξιά και αριστερά) για εθνικές παραχωρήσεις. Ο Γ. Κατρούγκαλος, για µία φορά ως στέλεχος της κυβέρνησης, έχει (κι αυτός) δίκιο, όταν λέει (29/11) ότι πρέπει να αποφευχθεί ένα ατύχηµα από την πλευρά της Τουρκίας, «ώστε να µη χρειάζεται να προστρέξουµε σε τρίτους», εννοώντας τις γερές πλάτες που έχει πλέον ο ελληνικός καπιταλισµός στον ανταγωνισµό του µε τον τουρκικό. Και έχει επίσης δίκιο, όταν λέει ότι οι «σπασµωδικές» κινήσεις εκ µέρους της Τουρκίας συνδέονται µε την αναβάθµιση της διεθνούς θέσης της Ελλάδας, της απάντησης που έλαβε η Τουρκία από την ΕΕ για την τακτική της στο Αιγαίο και της αποµόνωσής της και ότι οι αντιδράσεις της είναι δείγµα της αδυναµίας της. «Ακριβώς επειδή η δική µας πολιτική στηριζόταν σε δύο πυλώνες στρατηγικής, να ενισχύσουµε τη διεθνή θέση της χώρας και να προωθήσουµε σχήµατα συνεργασίας, τριµερή, στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, έχουµε αυτή τη στιγµή µια κατάσταση που σε διπλωµατικό επίπεδο αναδεικνύει τη θέση της χώρας µας πιο προωθηµένη από ποτέ και τη θέση της Τουρκίας πιο αποµονωµένη από οποτεδήποτε άλλοτε στο παρελθόν», είπε ο αναπληρωτής ΥΠΕΞ. Κάλεσε δε τον τοµεάρχη Εξωτερικών της Ν∆, Γ. Κουµουτσάκο, (που ασκούσε κριτική στην κυβέρνηση για παραχωρήσεις), να επιχειρήσει µια απλή σύγκριση της ανακοίνωσης του Ευρωπαϊκού Συµβουλίου της ΕΕ, που καταδικάζει τις ενέργειες της Τουρκίας, µε την αντίστοιχη που είχε

εκδοθεί µετά την κρίση στα Ίµια. Η Τουρκία φαίνεται να έχει αποτύχει και στα ανοίγµατά της προς την Αίγυπτο και τη Λιβύη. Άγκυρα και Κάιρο είναι έτσι κι αλλιώς σε αντιπαράθεση και µάλιστα έχουν δηµιουργήσει και αντίπαλα στρατόπεδα µέσα στον αραβικό κόσµο (η Αίγυπτος µε τη Σαουδική Αραβία και τους συµµάχους της και η Τουρκία µε το Κατάρ). Τη διασπασµένη και σε εµφυλιοπολεµική κατάσταση Λιβύη προσπαθούν να επηρεάσουν διάφορες χώρες, ωστόσο η Τουρκία δεν φαίνεται να µπορεί να πείσει κάποια από τις εκεί κυβερνήσεις. Ο Τούρκος υπουργός Άµυνας Ακάρ πήγε στη Λιβύη, προσκοµίζοντας χάρτες, µε τους οποίους προσπάθησε να πείσει τους συνοµιλητές του ότι η Ελλάδα έχει κλέψει λιβυκή υφαλοκρηπίδα. Τα τουρκικά επιχειρήµατα είναι ισχυρά, αλλά ισχυρότεροι είναι οι δυτικοί ιµπεριαλιστές σύµµαχοι των περισσότερων αντιµαχοµένων στη Λιβύη.

Κύπρος

Όσον αφορά την ελληνοκυπριακή κυβέρνηση, οι «λογικές» και «δίκαιες» προτάσεις της προς τους Τουρκοκύπριους όσον αφορά τη µοιρασιά των πιθανών κοιτασµάτων υδρογονανθράκων, δεν φαίνονται καθόλου λογικές και δίκαιες στους τρίτους, ακόµη και σε πολλούς που δεν διάκεινται καθόλου φιλικά προς τον Ερντογάν. Ο καθηγητής Λ. Σουλτς π.χ. σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ σχολίασε: «Xρήσιµο θα ήταν να βρεθούν συνεργατικές λύσεις, αλλά όλα δείχνουν τάση προς αντιπαράθεση […] Θεωρώ ότι η πρόταση του Προέδρου Αναστασιάδη για συµµετοχή των Τουρκοκυπρίων είναι εξαιρετική. Η σύνδεσή της όµως µε την επανένωση της Κύπρου ακούγεται µη ρεαλιστική, διότι η Τουρκία

Κυκλοφορεί η ατζένα της «Κοµµούνας» Εδώ και δύο χρόνια, στο νεοκλασικό της οδού Ιουλιανού 67 στεγάζεται ο πολυχώρος «Κοµµούνα», όπου βρίσκεται και το οµώνυµο Ινστιτούτο ιστορικής, οικονοµικής και κοινωνικής έρευνας, το βιβλιοπωλείο των εκδόσεων «red marks», καφέ-µπαρ, καθώς και µεγάλη αίθουσα εκδηλώσεων η οποία φςιλοξενεί κάθε βδοµάδα συζητήσεις, σεµινάρια, βιβλιοπαρουσιάσεις, ιστορικά-πολιτικά αφιερώµατα, γλέντια, θεατρικές παραστάσεις και πολλά άλλα, τα οποία έχουµε παρουσιάσει µέσα από τις σελίδες της «Εργατικής Αριστεράς». Ξεκινήσαµε αυτό το εγχείρηµα πριν δύο χρόνια, µε τη µεγάλη φιλοδοξία της δηµιουργίας ενός πολιτικού –αλλά και πολιτιστικού– χώρου για όλη τη ριζοσπαστική Αριστερά, που να ευνοεί τη συντροφική συζήτηση και να συµβάλλει στον έντονο πολιτικό-θεωρητικό προβληµατισµό της εποχής, έχοντας πάντα το βλέµµα στη δράση και τους κοινωνικούς αγώνες. Γι’ αυτό η «Κοµµούνα» είναι ένας χώρος ανοιχτός σε κάθε αγωνιστή και αγωνίστρια. Η ατζέντα της «Κοµµούνας» για το 2019 είναι ένα κάλεσµα ενεργής οικονοµικής στήριξης ενός πολύ σηµαντικού εγχειρήµατος στο χώρο της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Μπορείτε να την προµηθευτείτε στον πολυχώρο «Κοµµούνα», Ιουλιανού 67.

δεν θα θέλει να µην συµµετέχει µέχρι τότε. Μια ιδεώδης λύση θα ήταν η συµµετοχή του Παγκόσµιου Οργανισµού Εµπορίου µε ένα όργανο που θα δηµιουργηθεί από τον ΟΗΕ και να καθίσουν όλες οι χώρες της Ανατολικής Μεσογείου να συζητήσουν, αλλά αυτό προϋποθέτει τη συµµετοχή και του βόρειου τµήµατος της Κύπρου, η οποία όµως δεν είναι αναγνωρισµένη διεθνώς...». Μιλώντας για την Κύπρο, το καινούργιο στοιχείο είναι η έµµεση πρόταση του (δεξιού) Κύπριου Προέδρου Ν. Αναστασιάδη, περί της δυνατότητας Νατοϊκών εγγυήσεων στο Κυπριακό. ∆εν είναι η πρώτη φορά που ο Ν. Αναστασιάδης επιχειρεί µια δηµόσια τοποθέτηση που ανοίγει διαύλους επικοινωνίας µε την Ατλαντική Συµµαχία, σε πλήρη ρήξη µε την παραδοσιακή ουδετερότητα της Κύπρου. Σε αντίθεση µε τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΑΚΕΛ –προς τιµήν του– µέχρι τώρα αντιδρά στην προοπτική της άµεσης συνεργασίας µε τον µεγαλύτερο ιµπεριαλιστικό στρατιωτικό µηχανισµό του πλανήτη κι ίσως αυτός είναι ο λόγος που ακόµη δεν µπαίνει στα σκαριά µια τέτοια προοπτική. Ωστόσο, αντίθετα το ΑΚΕΛ δεν έχει αντιταχθεί στην πολύ στενή συνεργασία µε το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ. Τα µεγάλα κοινά ισραηλινοκυπριακά στρατιωτικά γυµνάσια στο έδαφος της Κύπρου θα ήταν αδιανόητα µερικά χρόνια πριν, όταν η στρατηγική για επίλυση του Κυπριακού εδραζόταν στο διεθνές δίκαιο –κι άρα στην καταγγελία όποιου άλλου παραβιάζει το δίκαιο αυτό προεξάρχοντος του Ισραήλ µε την κατοχή της Παλαιστίνης– και όχι στις συµµαχίες µε τον δυτικό ιµπεριαλισµό (ο οποίος υποτίθεται ότι κρυβόταν πάντα πίσω από τις κινήσεις της Τουρκίας).

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6972516210 Αµπελόκηποι 6973005569 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. ΦιλαδέλφειαΝ. Χαλκηδόνα 6945498732 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087 Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι ΑνάργυροιΚαµατερό 6998466952 Πετρούπολη 6983674242 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6942602766 Καισαριανή 6995737690 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6944548787 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6984417681 Ν. Σµύρνη 6972098143 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγµένη 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948100218 Κορυδαλλός 6945037002 Κερατσίνι 6981093970

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 Αχαρνές 6977266544 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6981084090 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6984267504 ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6959771512 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6932422501 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: Τρίκαλα 6976291795 Λάρισα 6976579448 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6944916915 Ρέθυµνο 6907856793 Χανιά 6975964967 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6972743637 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΛΟΝΔΙΝΟ: 0044-7969523579 ΠΑΡΙΣΙ: 0033-673555890 0030-6937762930

ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ: Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546

Νοσοκ. «Άγιος Σάββας» 6998466952 ΥΠΑΑΤ 6945754555 ∆ήµοι 6980579817 Εκπαιδευτικοί 6972878820

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ: Νοµική Αθήνας 6972648225 ΤΕΙ Αθήνας 6975208151 Πάντειο 6984417681

Φιλοσοφική 6972595471 Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών 6959771512

5 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2018

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

Αποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογία ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο. Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες. Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι. Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες. Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6973005569 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6932045320 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942602766 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6942993423 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ΚΡΗΤΗ: 6979925065 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6972743637 ΜΕΣΣΗΝΙΑ: 69832422501 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

•

• •

•

ένε ότι...

υπάρχει υγιής επιχειρηµατικότητα δίπλα στον πολίτη

Τις τελευταίες µέρες σχεδόν όλα τα ΜΜΕ έχουν καταπιαστεί µε την υπόθεση σύλληψης του γνωστού τηλε-ενεχυροδανειστή (ή τηλε-µαυραγορίτη) Ριχάρδου, επιδεικνύοντας µια εξοργιστική υποκρισία. Και είναι εξοργιστική, διότι πολλά από αυτά τα ΜΜΕ, όλα τα προηγούµενα χρόνια, δέχονταν µε µεγάλη ευχαρίστηση τις οικονοµικές χορηγίες του Ριχάρδου, ενώ ταυτόχρονα έπαιζαν συνέχεια διαφηµίσεις για τη µαυραγορίτικη επιχειρηµατική του δραστηριότητα. Τότε κανένα πρόβληµα δεν υπήρχε µε τη φύση της συγκεκριµένης οικονοµικής δραστηριότητας, αντίθετα φρόντιζαν να του πλέκουν το εγκώµιο της υγιούς και αλληλέγγυας (!) επιχειρηµατικότητας. Τώρα ξαφνικά όλοι αυτοί πέφτουν από τα σύννεφα, µια πολύ προσφιλής «δραστηριότητά» τους κάθε φορά που η σαπίλα και η µπόχα αυτού του συστήµατος εκµετάλλευσης βγαίνει στη φόρα. Κανείς και καµία δεν µπορεί να είναι τόσο αφελής στις µέρες µας. Μετά από µια οκταετία σκληρής αντεργατικής-αντικοινωνικής πολιτικής που έχει τσακίσει το λαϊκό εισόδηµα –µε µειώσεις µισθών και συντάξεων, αλλά και µε µια δυσβάσταχτη φορολογική πολιτική– η λύση παρουσιάζεται να είναι µια δήθεν «υγιής επιχειρηµατικότητα» που βρίσκεται «δίπλα στις ανάγκες του καταναλωτή» και αξιοποιεί την κρίση ως «ευκαιρία». Αυτή η «υγιής επιχειρηµατικότητα» βέβαια πλουτίζει πάνω στις πλάτες των φτωχών και το καθηµερινό άγχος να ανταποκριθούν σε εξαιρετικά δύσκολες –και άδικες– οικονοµικές υποχρεώσεις, για να πληρωθούν τα «σπασµένα» των καπιταλιστών και των τραπεζών. Τα ενεχυροδανειστήρια είναι οι σύγχρονοι «µνηµονιακοί µαυραγορίτες», που αγοράζουν σε εξεφτελιστική τιµή τιµαλφή αντικείµενα, τα οποία µετά είτε τα λιώνουν και πωλούν τον χρυσό ως µέταλλο, είτε τα µεταπωλούν όπως είναι. Τα ενεχυροδανειστήρια στην Αθήνα αυτή τη στιγµή ξεπερνούν τα 6.000(!), σύµφωνα µε τα ρεπορτάζ. Η «υγιής επιχειρηµατικότητα», που µας παρουσιάζουν µε γλοιώδη τηλεοπτικά αφιερώµατα, είναι ο εξοργιστικός πλουτισµός µέσω της αποµύζησης µικρών «οικογενειακών θησαυρών» των ανθρώπων που βρίσκονται στο όριο της φτώχειας ή κάτω από αυτό, είναι ένας παρασιτικός

πλουτισµός που διαπλέκεται µε µεγάλα οικονοµικά συµφέροντα των ΜΜΕ (και όχι µόνο…), την αστυνοµική εξουσία και επιδίδεται σε «παράνοµες» οικονοµικές δραστηριότητες για να ικανοποιήσει την «ανάγκη» για συνεχή αύξηση των κερδών. Γιατί κάθε άνθρωπος που ζει από την εργασία του, γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν µπορείς να πλουτίσεις από τη σκληρή δουλειά, ούτε υπάρχει κανένας «νόµιµος» τρόπος για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Γι’ αυτούς τους λόγους, τα ενεχυροδανειστήρια «της γειτονιάς» είχαν µπει στο στόχαστρο τοπικών συλλογικοτήτων το 2011-2012, κατά την περίοδο των µεγάλων κοινωνικών αγώνων ενάντια στα µνηµόνια, µε δηµόσιες παρεµβάσεις, µε κείµενα, µε συνθήµατα σε τοίχους ενάντια στους σύγχρονους µαυραγορίτες. Και όπως οι µαυραγορίτες στην κατοχή έκαναν χρυσές δουλειές –ενώ η πείνα θέριζε το λαό– και είχαν άριστες σχέσεις µε την εξουσία, έτσι και στη σύγχρονη εκδοχή τους αποδεικνύεται πως έχουν πολύ καλές σχέσεις µε την εξουσία (χαρακτηριστική η φωτογραφία του Ριχάρδου µε τον φίλο του και χαρακτηριστικό εκπρόσωπο της λαϊκής δεξιάς και στέλεχος της Ν∆, Γεράσιµο Γιακουµάτο), αλλά και µε τα ΜΜΕ τα οποία φρόντιζαν συστηµατικά να παρουσιάζουν τον παρασιτισµό και την κλοπή ως κοινωνική προσφορά της «υγιούς επιχειρηµατικότητας». Οι τελευταίες πληροφορίες των ρεπορτάζ µάλλον δείχνουν ότι ο Ριχάρδος και ο γνωστός δικηγόρος υπεράσπισής του Αλέξης Κούγιας (δικηγόρος υπεράσπισης µεταξύ άλλων και του δολοφόνου του Αλέξη Γρηγορόπουλου) έχουν βρει ένα «νοµικό παραθυράκι» για να καλύψουν την εγκληµατική δραστηριότητα του πρώτου, µε βάση το οποίο αποφυλακίστηκε. Το «παραθυράκι» είναι ότι δεν υπάρχουν δασµοί για την εµπορία σκραπ χρυσού µε την Τουρκία: δεν υπάρχει άρνηση δηλαδή της δραστηριότητας, αλλά αµφισβήτηση της εγκληµατικής, παράνοµης διαδικασίας. Σε κάθε περίπτωση, καµία εµπιστοσύνη δεν µπορούµε να έχουµε στην αστική δικαιοσύνη, η οποία εξαντλεί την αυστηρότητά της σε αγωνιστές/τριες των κινηµάτων αντίστασης, αλλά πάντα βρίσκει παραθυράκια για την επιεική µεταχείριση επιχειρηµατιών και αστών πολιτικών.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ

5 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2018

ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΣ ΤΗΣ ΛΑΕ

τις 2 ∆εκέµβρη πραγµατοποιήθηκε το ΠΣ της ΛΑΕ. Σε µια συγκυρία που είναι «φορτωµένη» µε κρίσιµα πολιτικά ζητήµατα: µε τα καθήκοντα απόκρουσης των νεοφιλελεύθερων µνηµονιακών αντιµεταρρυθµίσεων να συνδυάζονται µε τα καθήκοντα της αντιιµπεριαλιστικής πολιτικής και τα ζητήµατα που θέτει η ενεργοποίηση της ντόπιας ρατσιστικής-εθνικιστικής ακροδεξιάς, µέσα στο πλαίσιο της διεθνούς ενίσχυσης της ακροδεξιάς. Σε µια συγκυρία που οδηγεί σε µια σηµαντική πολιτική και εκλογική αναµέτρηση. Σε αυτές τις συνθήκες, στο ΠΣ της ΛΑΕ υπήρξε µια έντονη διεργασία, µε σηµαντικές αντιπαραθέσεις. Με µια κοινή δήλωσή τους, οι εκπρόσωποι του Κόκκινου

∆ικτύου, της ΑΡΑΝ και της ΑΡΑΣ έθεσαν τα ζητήµατα που έχουν προκύψει από τον πρόσφατο δηµόσιο λόγο της ηγεσίας της ΛΑΕ, πέρα από τις θέσεις της εισήγησης της ΠΓ που χαρακτηρίστηκαν ως γενικά θετικές. Η συζήτηση που ακολούθησε, εκφράστηκε και σε κοινές τροπολογίες εκ µέρους των 3 συνιστωσών, που δεν έγιναν δεκτές κατά πλειοψηφία. Τελικά, η απόφαση του ΠΣ υπερψηφίστηκε από 43 αντιπροσώπους, έναντι των 34 που ψήφισαν λευκό (56% υπέρ – 44% λευκό). ∆εν είναι τυχαίο ότι ανάλογη συζήτηση διαπερνά σήµερα όλους τους «χώρους» της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αλλού, µε κέντρο την αντιµετώπιση ενός αυτάρεσκου σεχταρισµού που παραµένει αµέριµνος µπροστά στο ενδεχόµενο µιας

πολιτικής ήττας ανάλογης µε τον Σεπτέµβρη του ’15, θεωρώντας –λαθεµένα όπως δείχνει η ιστορία– ότι οι φορείς του θα βγουν «κερδισµένοι» από αυτήν. Αλλού, µε κέντρο την αντιµετώπιση ενός γενικόλογου «κινηµατισµού» («στροφή στο κοινωνικό») που υποβαθµίζει τα καθήκοντα της κεντρικής πολιτικής-εκλογικής αντιπαράθεσης, υποτιµώντας τον κίνδυνο να µείνει έτσι ένας κόσµος ευάλωτος στις κυβερνητικές κεντρικοπολιτικές πιέσεις και τα εκβιαστικά διλλήµατα. Στη ΛΑΕ, µε σηµαντικά πολιτικά λάθη που διαβρώνουν την αξιοπιστία της κατατεθειµένης και πλειοψηφικής πρότασης για µια πολιτική συµµαχία µεταξύ της ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των άλλων δυνάµεων που αποσπάστηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ το καλο-

καίρι του 2015. Η συζήτηση αυτή, και οι διεργασίες που τη συνοδεύουν, αναπόφευκτα θα συνεχιστούν. Σε ό,τι µας αφορά, τα µέχρι σήµερα αποτελέσµατα δεν είναι τετελεσµένα και ακλόνητα. Μέσα στον κόσµο της Αριστεράς, µέσα στα κινήµατα, στις διεργασίες για τις αυτοδιοικητικές κινήσεις, στις συζητήσεις για την αντιµετώπιση των ευρωεκλογών, στις πρωτοβουλίες που είναι αναγκαίες για να συνεχίσουµε επιµένοντας στην κατεύθυνση ότι ενάντια στο δίλληµα «Τσίπρας ή Μητσοτάκης;» θα πρέπει να αντιταχθεί ένα ευρύ «µέτωπο» της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Στην κατεύθυνση αυτή, θεωρούµε ότι το πρόσφατο ΠΣ της ΛΑΕ ήταν ένα θετικό, εποικοδοµητικό βήµα.

Κείµενο συµβολής του Κόκκινου ∆ικτύου Η ΛΑΕ, όπως και το σύνολο της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, βαδίζει προς µια σηµαντική πολιτική εκλογική αναµέτρηση, όπου πρέπει να γίνουν κρίσιµες επιλογές: Στις (έστω και ψευδεπίγραφα…) µεταµνηµονιακές συνθήκες το κεντρικό ζήτηµα που πρέπει να τεθεί, είναι η εκ µέρους των εργαζοµένων και των λαϊκών τάξεων ανατροπή των µνηµονιακών κατακτήσεων που κατοχύρωσαν η ντόπια κυρίαρχη τάξη και οι δανειστές. ∆ηλαδή, η άµυνα του κόσµου µας απέναντι στις συνεχιζόµενες νεοφιλελεύθερες αντιµεταρρυθµίσεις και η απαίτηση να πάρουµε πίσω τα χαµένα των Μνηµονίων 1, 2 και 3. Αυτό σηµαίνει ότι κεντρικό σηµείο στην πολιτική µας θα πρέπει να είναι το κοινωνικό ζήτηµα: Ο µισθός, η σύνταξη, οι κοινωνικές δαπάνες, οι εργασιακές σχέσεις κ.ο.κ. Είναι το πεδίο όπου πρέπει να στηριχθεί η πολιτική ανασυγκρότηση και αντεπίθεση της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Σε αυτή την προσπάθεια είναι πάντα απαραίτητα τα πολιτικά-προγραµµατικά κεκτηµένα της προηγούµενης περιόδου. Η πείρα από το 2015 διδάσκει ότι δεν είναι εφικτή η ανατροπή της λιτότητας, αν δεν υποστηριχθεί και δεν συνδυαστεί µε πολιτικούς στόχους όπως η απονοµιµοποίηση-διαγραφή του χρέους, η εθνικοποίηση των τραπεζών, η ρήξη µε το ευρώ και την ΕΕ. Στην παρούσα συγκυρία δεν καλούµαστε να συγκροτήσουµε πλειοψηφική-κυβερνητική συµµαχία, δεν φτιάχνουµε «κυβερνητικό πρόγραµµα», δεν χρειαζόµαστε γενικόλογους-πολυσυλλεκτικούς στόχους. Αντίθετα, καλούµαστε να συγκροτήσουµε µπλοκ µαχητικής κοινωνικής και πολιτικής αντιπολίτευσης που θα ξεπερνά τα όρια και τις φιλοδοξίες της «καταγραφής», θα µπορεί να δίνει πραγµατικές µάχες για τον κόσµο µας. Αυτό σηµαίνει µεγαλύτερη σαφήνεια στις επιλογές των

2. 3.

ακροατηρίων που υποστηρίζουµε, αλλά και µεγαλύτερη σαφήνεια στον ορισµό των αντιπάλων µας (π.χ. σαφή αρνητική θέση στο ζήτηµα της µείωσης της φορολογίας επί των κερδών των επιχειρήσεων κ.ο.κ.). Η παρατεταµένη «ενισχυµένη επιτήρηση», που προβλέπει ως το 2060 το Μνηµόνιο 3, κάνει διαρκές το αίτηµα για λαϊκή κυριαρχία. Που όµως θα πρέπει να κατανοείται ως αίτηµα για δηµοκρατία, για τη δυνατότητα της λαϊκής πλειοψηφίας να καθορίζει την τύχη της. Αυτό δεν ταυτίζεται µε τις πολιτικές της «εθνικής κυριαρχίας», τις συνδεδεµένες µε τους εθνικούς-κρατικούς ανταγωνισµούς που οδηγούν σε µεγαλύτερη πρόσδεση στο άρµα του ιµπεριαλισµού (π.χ. Ανατολική Μεσόγειος) και νοµιµοποιούν τον µιλιταρισµό και τους φιλοπόλεµους τυχοδιωκτισµούς. Στις συνθήκες αυτές, η αντιιµπεριαλιστική αιχµή στην πολιτική µας είναι αναντικατάστατης σηµασίας. Όµως πρέπει να αφορά το πραγµατικό πρόγραµµα των Μεγάλων ∆υνάµεων στην περιοχή, την πραγµατική ένταξη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σε αυτό το πρόγραµµα (συµφωνία των Πρεσπών για επέκταση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, «άξονας» µε το Ισραήλ για κυριαρχία στην Αν. Μεσόγειο, «αξιοποίηση» υδρογονανθράκων από το δυτικό «καρτέλ» εταιρειών και κρατικών δυνάµεων µε τον East Med κ.ά.) και να µη χάνεται σε άστοχες καταγγελίες των γειτόνων µας (αλυτρωτισµός κ.ο.κ.), που βγάζουν λάδι τους ιµπεριαλιστές, την κυβέρνηση και τους ακροδεξιούς εθνικιστές. Ο επίκαιρος και πιο αναγκαίος από ποτέ αντιιµπεριαλισµός είναι ακριβώς η αντιπαράθεση µε αυτό το πρόγραµµα, µε το οποίο οι Μεγάλες ∆υνάµεις επιδιώκουν να ανασυνθέσουν τον έλεγχό τους στην περιοχή και η ντόπια κυρίαρχη τάξη να αναβαθµιστεί στο ρόλο του βασικού «τοπάρχη» του δυτικού στρατοπέδου. Το πρόγραµµα αυτό, κυρίως στην Αν.

Μεσόγειο, «παίζει» επικίνδυνα µε φιλοπόλεµη αλαζονεία, θέτοντας σε απειλή το µείζον για τους εργαζόµενους αγαθό της ειρήνης. Οι πολιτικές της «εθνικής προτεραιότητας» έχουν γίνει σηµαία των ρευµάτων της σύγχρονης Νέας ∆εξιάς και της κρυπτοφασιστικής ακροδεξιάς , που –έχοντας ισχυρή υποστήριξη από τις ΗΠΑ του Τραµπ και τη Ρωσία του Πούτιν– ενισχύονται επικίνδυνα διεθνώς. Τα ρεύµατα αυτά πρέπει να αναγνωριστούν ως θανάσιµος εχθρός και να στοχοποιηθούν σε κάθε διαδικασία (π.χ. Ευρωεκλογές). Αυτό σηµαίνει ανειρήνευτη πάλη ενάντια στις ιδέες τους, όπως ο εθνικισµός και ο ρατσισµός, αλλά και στις πρακτικές πρωτοβουλίες µε τις οποίες επιχειρούν να οικοδοµηθούν ως µαζικό ρεύµα (συλλαλητήρια, οργανωµένο σχέδιο «εισόδου» στα σχολεία κ.ο.κ.). Στο ζήτηµα αυτό δεν χωράει καµιά υποτίµηση και πολύ περισσότερο στάση «ουδετερότητας» απέναντί τους, στο όνοµα της σύγκρουσης µε τις πολιτικές του κυρίαρχου «ακραίου κέντρου». Το ζήτηµα της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες είναι ταυτοτικό πλέον για την Αριστερά. Η ΛΑΕ οφείλει να αναλάβει συγκεκριµένη και µακρόχρονη καµπάνια και να αποκρούει κάθε πολιτική που υποβαθµίζει τον αντιρατσισµό στο πρόγραµµα, στις διακηρύξεις, στην καθηµερινή πρακτική. Όλα αυτά πρέπει να οδηγούν σε σαφείς επιλογές στο κρίσιµο ζήτηµα των πολιτικών συµµαχιών. Ένα τέτοιο πρόγραµµα µπορεί να στηριχθεί µόνον από ένα «µέτωπο» της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αυτό µπορεί να προκύψει, κυρίως, µέσα από τις δυνάµεις της ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άλλων κινήσεων που αποσπάστηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2015. Η ΛΑΕ οφείλει να συνεχίσει αυτή την προσπάθεια, εκτιµώντας ότι το αποτέλεσµα δεν έχει ακόµα κριθεί, σε αντιπαράθεση µε τις επιλογές είτε του άκρατου σεχταρισµού, είτε της γε-

νικόλογης καταφυγής στο «κοινωνικό» που υποτιµά το «πολιτικό». Ανεξάρτητα από τις επιλογές συγκεκριµένων ηγεσιών, η ΛΑΕ οφείλει να επιµένει πάγια σε αυτή τη µετωπική επιλογή, απευθυνόµενη στον κόσµο και αξιοποιώντας κάθε συγκεκριµένη δυνατότητα να τεθεί στην πράξη (π.χ. αυτοδιοικητικά σχήµατα). Στις συµµαχίες που υποστηρίζουµε, είναι αναγκαία η σύνδεσή τους µε τον στόχο της ανασυγκρότησης της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Στην αντιπαράθεσή µας µε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, χρειάζεται πάντα η διεκδίκηση του κόσµου που διαφοροποιείται-απογοητεύεται από αυτή, στην προοπτική της αριστερής εναλλακτικής. Το καθήκον αυτό, επίσης, «υπαγορεύει» την αναβάθµιση της αντιδεξιάς και αντιακροδεξιάς πολιτικής στις παρεµβάσεις και τις δεσµεύσεις µας. Τα παραπάνω καθήκοντα για να υπηρετηθούν, πρέπει να γίνουν υπόθεση ευρύτερου κόσµου. Και αυτό σηµαίνει συλλογική-δηµοκρατική-ελκτική λειτουργία σε κάθε νέα πρωτοβουλία µας, αλλά και έµφαση σε µια τέτοια «στροφή» στο εσωτερικό της ΛΑΕ. Οι εµπειρίες της τελευταίας 20ετίας (συµπεριλαµβανόµενης της εµπειρίας του Φόρουµ και του ΣΥΡΙΖΑ στη ριζοσπαστική περίοδό του) λένε ότι η συσπείρωση ευρύτερου δυναµικού γίνεται εφικτή κυρίως µέσα από τη συλλογική λειτουργία, τον σεβασµό στον «µετωπικό» χαρακτήρα των εγχειρηµάτων, την ενίσχυση του πλουραλισµού, την απάντηση στα ζητήµατα των εκπροσωπήσεων µε συνυπολογισµό των κριτηρίων κινηµατικής ακόµα και ηλικιακής αντιπροσωπευτικότητας. Στις σηµερινές συνθήκες στη ΛΑΕ, θεωρούµε ότι αναπροσαρµογές προς αυτή την κατεύθυνση είναι επείγουσες και πρέπει να υπηρετηθούν από όλους χωρίς εξαίρεση. Κόκκινο ∆ίκτυο 2/11/2018

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

5 ΔΕΚEMΒΡΗ 2018

Επιµέλεια Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς Στο δρόµο του αγώνα οι συνταξιούχοι!

ι συνταξιούχοι επιµένουν να αγωνίζονται. Επιµένουν να αντιστέκονται στη µείωση των συντάξεών τους που προβλέπεται από το νόµο Κατρούγκαλου, τουλάχιστον για τους νέους συνταξιούχους, επιµένουν να αγωνίζονται διεκδικώντας αυξήσεις στις συντάξεις, για να πάρουν πίσω όλα όσα χάσανε από την έναρξη των µνηµονιακών πολιτικών το 2010. Οι συνταξιουχικές οργανώσεις και τα συνδικάτα των συνταξιούχων καλούν σε πανελλαδικό συλλαλητήριο το Σάββατο 15 ∆εκέµβρη. Το πανελλαδικό

συλλαλητήριο θα γίνει στην πλατεία Συντάγµατος στις 12.30 το µεσηµέρι και θα ακολουθήσει πορεία στο Μέγαρο Μαξίµου. Στόχος του συλλαλητηρίου είναι η προσπάθεια να σπάσει η αδράνεια, να σπάσει το ΤΙΝΑ που έχει προσπαθήσει να επιβάλει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, να δείξει ότι οι αγώνες µπορούν να ασκούν πιέσεις και είναι ο µόνος δρόµος για να αντισταθούν οι εργαζόµενοι, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι και οι νέοι στη λιτότητα που προσπαθούν να επιβάλλουν µε µνηµόνια ή και χωρίς µνηµόνια. Στα αιτήµατα, εκτός από τις αυξήσεις

στις συντάξεις, συµπεριλαµβάνονται ο ορισµός της κατώτερης σύνταξης στα 600 ευρώ από 360 που είναι σήµερα. Η κατάργηση του νόµου Κατρούγκαλου µε ό,τι προβλέπει (µειώσεις σε νέες συντάξεις και µειώσεις µε την προσωπική διαφορά σε κύριες και επικουρικές συντάξεις), να µην περικοπούν άλλο οι συντάξεις χηρείας, το ΕΚΑΣ και τα οικογενειακά επιδόµατα, να µη µειωθεί το αφορολόγητο και να επανέλθουν ο 13ος και 14ος µισθός, το δηµόσιο σύστηµα Κοινωνικής Ασφάλισης και να κατοχυρωθεί η δηµόσια και δωρεάν υγεία για όλους.

Είναι δίκαιες οι κινητοποιήσεις των εξεταστών οδήγησης;

ε συνεχείς κινητοποιήσεις, που φτάνουν σχεδόν το δίµηνο, βρίσκονται οι εργαζόµενοι ως εξεταστές οδήγησης, οι οποίοι πραγµατοποιούν πενθήµερες αποχές από τις εξετάσεις υποψήφιων οδηγών. Τη νέα αποχή (3-7/12) κήρυξε το ∆Σ της ΟΣΥΑΠΕ (Οµοσπονδία Συλλόγων Υπαλλήλων Αιρετών Περιφερειών Ελλάδας), µε εξουσιοδότηση του Γενικού Συµβουλίου της Οµοσπονδίας. Οι εργαζόµενοι στις Περιφέρειες εξεταστές διεκδικούν την καταβολή της αποζηµίωσής τους για τις εξετάσεις που διενήργησαν εκτός του ωραρίου εργασίας τους από την 1 Μάη 2018 ως και τις 28 Σεπτέµβρη 2018. Οι εργαζόµενοι που, µετά και τις µειώσεις προσωπικού στο δηµόσιο από τους µνηµονιακούς νόµους, κατά τη διάρκεια του ωραρίου τους απασχολούνται σε άλλες εργασίες για να καλύψουν τα κενά, υποχρεώθηκαν να εκτελούν εργασία εκτός ωραρίου χωρίς αποζηµίωση. Οι ∆ιευθύνσεις Μεταφορών και Επικοινωνιών δεν αποτέλεσαν εξαίρεση στον µνηµονιακό κανόνα της µείω-

σης προσωπικού, ενώ και το αρµόδιο υπουργείο Υποδοµών και Μεταφορών το µόνο που βλέπει µέχρι σήµερα ως λύση είναι το να επιβάλλει αυξηµένα παράβολα στους υποψήφιους οδηγούς, για να καλυφθούν οι αποζηµιώσεις των εξεταστών. Είναι αλήθεια ότι ο αγώνας αυτός είναι καταρχήν δίκαιος, καθώς είναι απαράδεκτο να απασχολούνται εργαζόµενοι εκτός του ωραρίου τους χωρίς αποζηµίωση. Βέβαια είναι επίσης αλήθεια ότι όλος ο κόσµος ξέρει ότι αρκετοί εργαζόµενοι ως εξεταστές έχουν πλουτίσει τα τελευταία 30 χρόνια τουλάχιστον, καθώς το µότο «λάδωσε για να µη σε κόψουν» είναι σλόγκαν σε όλες τις σχολές οδήγησης. Είτε τα λεφτά αυτά τα παίρνουν τελικά οι εξεταστές, είτε τα µοιράζονται µε τους ιδιοκτήτες σχολών οδήγησης, είτε τα παίρνουν µόνο οι ιδιοκτήτες σχολών, το γεγονός της αντιπάθειας, που δικαιολογηµένα υπάρχει από τον κόσµο, δεν αλλάζει. Γι’ αυτό το γεγονός φταίει και η αδράνεια των σωµατείων του χώρου.

Ακόµη και σήµερα η Οµοσπονδία βγάζει αποχές για τους εξεταστές και δεν προχωράει σε κινητοποιήσεις για προσλήψεις προσωπικού και διεκδίκηση ενός πλήρους δηµόσιου συστήµατος εκπαίδευσης και εξέτασης των υποψήφιων οδηγών, αφήνοντας έτσι την κυβέρνηση να δηµιουργεί κοινωνικό αυτοµατισµό και τον αγώνα των εξεταστών αβοήθητο. ∆ιαχωρίζει δηλαδή ένα πρόβληµα που αφορά όλους τους εργαζόµενους στις Περιφέρειες και το δηµόσιο από την ουσία του που είναι οι µαζικές προσλήψεις και η αύξηση της χρηµατοδότησης του δηµόσιου τοµέα και κρίσιµων υπηρεσιών όπως οι µεταφορές. Το παλιό σύστηµα έχει σαπίσει. Ο πλουτισµός ιδιοκτητών σχολών οδήγησης και εξεταστών πρέπει να φτάσει στο τέλος του µαζί µε τις πολιτικές λιτότητας της κυβέρνησης, οι οποίες µόνο προσωρινές ανάσες δίνουν σ’ αυτό το σύστηµα µε την ελπίδα να ξαναγεννηθεί. Αυτοί που µπορούν να το τελειώσουν µια και καλή είναι οι ίδιοι οι εργαζόµενοι µε τους αγώνες τους.

Ρατσιστική συµπεριφορά σε βάρος εργαζόµενου

στυνοµικοί του τµήµατος Αλεξανδρούπολης επέδειξαν επανειληµµένα ρατσιστική συµπεριφορά σε βάρος εργάτη µετανάστη των πτηνοτροφικών επιχειρήσεων συµφερόντων «Ζούρα», όπως καταγγέλλει το Πανελλαδικό Σωµατείο Εργαζοµένων στις Συνεργαζόµενες Πτηνοτροφικές Επιχειρήσεις συµφερόντων «Ζούρα». Ο εργαζόµενος µετανάστης, µέλος του ∆Σ του παραρτήµατος Έβρου του Σωµατείου, πήγε στο αστυνοµικό τµήµα της Αλεξανδρούπολης για να καταγγείλει βανδαλισµό του χώρου όπου µένει και αντιµετώπισε άρνηση από τα «όργανα της τάξης»

να ασχοληθούν µε αυτό. Αντίστοιχη ρατσιστική συµπεριφορά µε άρνηση καταγραφής συµβάντων έχουν επιδείξει και σε παλαιότερες καταγγελίες του ίδιου εργαζόµενου. Αντίθετα βέβαια, όταν ο εργοδότης του συγκεκριµένου εργαζόµενου έχει ζητήσει τη συνδροµή της αστυνοµίας σε κινητοποιήσεις των εργαζοµένων στις πτηνοτροφικές επιχειρήσεις, οι αστυνοµικοί έδειξαν υπέρµετρο ζήλο, προχωρώντας ακόµη και σε συλλήψεις εργαζοµένων. Στις εγκαταστάσεις της Αλεξανδρούπολης «έχει συχνή παρουσία ο πρώην προϊστάµενος του τοπικού ΣΕΠΕ (Σώµατος Επιθεώρησης Εργα-

σίας), που συνταξιοδοτήθηκε πρόσφατα, γεγονός που δηµιουργεί ερωτηµατικά. Ενώ σήµερα η παραγωγή της επιχείρησης έχει ξεπεράσει κάθε ιστορικό προηγούµενο, την ίδια στιγµή η εταιρεία δηλώνει αδυναµία πληρωµών και τα δεδουλευµένα, που οφείλει στους εργαζόµενους, αυξάνονται συνεχώς», καταγγέλλει το σωµατείο. Είναι σαφές ότι κρατικοί µηχανισµοί (αστυνοµία και ΣΕΠΕ), µε την ανοχή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, στηρίζουν τους εργοδότες. Μάλιστα από ό,τι φαίνεται, η κυβέρνηση ανέχεται ακόµη και τη ρατσιστική συµπεριφορά του αστυνοµικού τµήµατος Αλεξανδρούπολης.

Παρόντες ακόµη οι εργολάβοι στην καθαριότητα!

σο και αν η κυβέρνηση πανηγυρίζει κατά καιρούς ότι έχει διώξει τους εργολάβους από το δηµόσιο, στενό και ευρύτερο, η πραγµατικότητα τη διαψεύδει. Και τη διαψεύδει γιατί ο στόχος για µείωση του προσωπικού στο δηµόσιο παραµένει. Αυτό σηµαίνει και περαιτέρω προσπάθεια για αλλαγή των εργασιακών σχέσεων µέσα από πρακτικές όπως οι ατοµικές συµβάσεις και οι εργολαβίες. ∆εν είναι λοιπόν µόνο οι εργολάβοι που έχουν κερδίσει προσωρινά ασφαλιστικά µέτρα και ακόµη είναι ενεργοί στα νοσοκοµεία, ακολουθώντας και τώρα µεσαιωνικές πρακτικές απέναντι στους εργαζόµενους σε αυτά. Οι εργολάβοι «φεύγουν» και ξαναέρχονται και σε άλλους τοµείς και οργανισµούς του δηµοσίου όπως η ΕΥ∆ΑΠ (Εταιρεία Ύδρευσης και Αποχέτευσης Πρωτευούσης). Ειδικά για την ΕΥ∆ΑΠ, η προσπάθεια να µείνει όλο και λιγότερο προσωπικό µε µόνιµη σχέση εργασίας σχετίζεται και µε την προσπάθεια να ολοκληρωθεί η ιδιωτικοποίησή της. Ήταν λίγο παραπάνω από ένας χρόνος, Οκτώβρης του 2017, που ακόµη και σωµατεία του χώρου µε δηµόσιες ανακοινώσεις τους θριαµβολογούσαν και πανηγύριζαν για το τέλος των εργολάβων καθαριότητας στην ΕΥ∆ΑΠ. Και µάλιστα µέσα στους πανηγυρισµούς τους ξέχασαν να καυτηριάσουν το γεγονός ότι, αντί να καλυφθούν αυτές οι θέσεις εργασίας από τους εργαζόµενους στον εργολάβο µε µόνιµη σχέση εργασίας στην ΕΥ∆ΑΠ, καλύφθηκαν µε ατοµικές συµβάσεις εργασίας. Πρακτική που είχε εφαρµοστεί νωρίτερα και στο στενό δηµόσιο τοµέα (νοσοκοµεία κ.α.). Όλοι λοιπόν όσοι τότε προσλήφθηκαν µε ατοµικές συµβάσεις σήµερα απολύονται και στη θέση τους θα προσληφθούν άλλοι πάλι µε ατοµικές συµβάσεις, καθώς η διορισµένη από την κυβέρνηση διοίκηση της ΕΥ∆ΑΠ δεν πρόκειται να χαλάσει τη σούπα που προσπαθεί να σερβίρει η κυβέρνηση ως ζεστή, κάνοντας «προσλήψεις» που είναι και πάλι προσωρινές και το µόνο που κάνουν είναι να ανακυκλώνουν την ανεργία και να κρατούν ανθρώπους σε οµηρία, ελπίζοντας ότι κάποια στιγµή µπορεί να µονιµοποιηθούν. Το παράδοξο βέβαια στην ΕΥ∆ΑΠ είναι ότι µαζί µε τις νέες προσωρινές προσλήψεις φαίνεται να επανέρχονται και οι εργολάβοι. Όπως αποκαλύπτει µε ανακοίνωσή της η παράταξη ΣΕΚΕΣ ΕΥ∆ΑΠ (Συµµετοχικό Ενωτικό Κίνηµα Εργαζοµένων και Συνταξιούχων για δηµόσια ΕΥ∆ΑΠ στην υπηρεσία της κοινωνίας), έχει προκηρυχθεί διαγωνισµός «Προκήρυξη ανοιχτού δηµόσιου ηλεκτρονικού διαγωνισµού άνω των ορίων (∆6127)» για την:« παροχή υπηρεσιών καθαρισµού εγκαταστάσεων-κτιρίων της Ε.Υ∆.ΑΠ. Α.Ε.» ύψους 4.480.870,46 ευρώ.

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

5 ΔΕΚEMΒΡΗ 2018

Οι απεργίες του Νοέµβρη έδειξαν τις κατευθύνσεις για την επιτυχία, χωρίς να είναι πετυχηµένες Της Κατερίνας Γιαννούλια

ο Νοέµβρη του 2018 το εργατικό κίνηµα στην Ελλάδα έζησε την αποθέωση της αντίφασης σε ό,τι αφορά τις απεργίες του. Από την 1η µέχρι τις 28 του Νοέµβρη προκηρύχθηκαν απεργίες που είχαν µεγάλες δυνατότητες ως προς τη µαζικότητα, αλλά τελικά κατέληξαν αδύναµες και προβληµατικές. Οι ηµεροµηνίες (1, 8, 14 και 28 Νοέµβρη), που πήραν δηµοσιότητα στο «στενό» χώρο των συνδικαλιστικών οργάνων και δηµιούργησαν προβληµατισµούς, ακόµα και κόντρες, µέσα στις ταξικές δυνάµεις των εργατικών χώρων, αποτέλεσαν «σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες», την εξέλιξη του οποίου δυσκολεύτηκαν να παρακολουθήσουν ακόµα και τα πολιτικά στελέχη των οργανωµένων χώρων της Αριστεράς. Είναι χαρακτηριστικό ότι το σύνολο των εργαζοµένων που κλήθηκαν να απεργήσουν, ακόµα κι όσες κι όσοι συµµετείχαν στις απεργίες, ήταν αδύνατο να γνωρίζει το πώς, πότε και ποιοι απεργούσαν κάθε φορά. Ο τρόπος προκήρυξής τους ήταν περίπλοκος και διαφορετικός από το συνηθισµένο. Αυτή είναι η µια µεγάλη αντίφαση, που δίνει υποσχέσεις, µη εκπληρούµενες προς το παρόν.

Πίεση στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία

Για τη δική µας Αριστερά, οι απεργίες του Νοέµβρη, παρά την «ατυχή» τους κατάληξη, έδειξαν ότι η απονοµιµοποίηση των µνηµονιακών πολιτικών συνεχίζεται απτόητη, η βάση των σωµατείων θεωρεί ότι έχει δίκιο και λόγους για συλλογικές διεκδικήσεις, οι ταξικές δυνάµεις έχουν δυνατότητες µεγάλης πίεσης στις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες και τους καθεστωτικούς συνδικαλιστές και µπορούν να επιβάλουν απεργιακές κινητοποιήσεις ακόµα και στις πλειοψηφίες των µεγάλων συνδικάτων, που δεν τις θέλουν (π.χ. στο µνηµονιακό προεδρείο της Α∆Ε∆Υ και στον υποταγµένο συνδικαλισµό της κλίκας Παναγόπουλου σε ΓΣΕΕ-ΕΚΑ). Οι µεγάλες ελλείψεις, όµως, που δυστυχώς καθορίζουν πολύ περισσότερο το αρνητικό αποτέλεσµα, είναι η καταρρακωµένη αγωνιστική αυτοπεποίθηση του συντριπτικά µεγαλύτερου µέρους των εργαζοµένων και η αντιµετώπιση αυτού του φαινοµένου από τις ταξικές δυνάµεις της Αριστεράς (σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο).

Οι απεργίες του Νοέµβρη προκηρύχθηκαν υπό την ασφυκτική πίεση της ταξικής Αριστεράς στα σωµατεία και τα µεγάλα συνδικάτα, Εργατικά Κέντρα και Οµοσπονδίες και δηµιούργησαν την πιθανότητα να γίνει «σχεδόν Γενική Απεργία» στις 14/11, χωρίς την ηγεσία της ΓΣΕΕ και της Παναγοπουλικής οµάδας. Αυτό είναι προφανές ότι απειλούσε τον Παναγόπουλο και όλο το συνδικαλιστικό προσωπικό αυτού του τύπου συνδικαλισµού σε ΓΣΕΕ, Α∆Ε∆Υ, ΕΚΑ και άλλες οµοσπονδίες, που κινδύνευαν από αποµόνωση και απώλεια του ρόλου τους στο εργατικό κίνηµα. Από την άλλη, ήταν ικανό να οδηγήσει στη δηµιουργία ενός άλλου κέντρου, ταξικού και προσηλωµένου

έδειξαν ότι ούτε η Α∆Ε∆Υ, ούτε η ΓΣΕΕ µπορούν µόνες τους να προκαλέσουν έµπνευση και συµµετοχή των εργαζοµένων. Οι χωρίς µαζικότητα συγκεντρώσεις τους το έδειξαν περισσότερο από άλλες φορές. Οι ηγεσίες τους καθόλου δεν στενοχωριούνται γι’ αυτό και δεν σκοπεύουν να κάνουν το παραµικρό για να το ξεπεράσουν. Το αντίθετο µάλιστα. Θα προσπαθήσουν να το µονιµοποιήσουν, προκηρύσσοντας ξεχωριστές «αγωνιστικές» κινητοποιήσεις, προκαλώντας µιζέρια κι απέχθεια, ώσπου να ξεχαστεί το όπλο της µαζικής απεργίας.

Αριστερά

Στο οριακό σηµείο που έχει φτάσει το εργατικό κίνηµα, η συνδικαλιστι-

Ο απογοητευµένος κόσµος των εργαζοµένων δεν µπορεί να «εκβιάζεται» από τις φίλιες δυνάµεις, για να τοποθετηθεί πριν βγει στο δρόµο και να διαλέξει ανάµεσα σε «παρόµοια πράγµατα». Αν κάτι είναι µονόδροµος, είναι η συνεργασία των ταξικών συλλογικοτήτων.

στα συµφέροντα της βάσης των σωµατείων, µε δυνατότητες µαζικών κινητοποιήσεων, σχετική αυτονοµία και αποδέσµευση από τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, µε αποτελεσµατικούς αγώνες, επίδραση στην κεντρική πολιτική σκηνή και αλλαγή ατζέντας, θέτοντας τα προβλήµατα των εργαζοµένων στο προσκήνιο. Η περίπτωση της ουσιαστικής περιφρόνησης του Παναγοπουλικού συνδικαλισµού και της οργάνωσης µιας πορείας προς την κατάργηση και αντικατάστασή του, προϋποθέτει συνειδητή επιλογή ενός άλλου δρόµου, που δεν αρκείται στις εύκολες και απλές καταγγελίες, ούτε στην αυτάρεσκη περιχαράκωση στη µια και µοναδική ταξική δύναµη. Ο δρόµος για την αποδέσµευση από τη συνδικαλιστική και υπονοµευτική γραφειοκρατία απαιτεί σεβασµό και επικοινωνία µε τους «αληθινούς» εργαζόµενους µε τα χίλια προβλήµατα, επίγνωση των συσχετισµών και των δυσκολιών και «χώρο» για όλες τις ταξικές δυνάµεις, για να αναγνωρίζουν όλοι τον εαυτό τους και να µην αισθάνεται κανείς ριγµένος. Οι απεργίες στις 14 και στις 28/11

κή και πολιτική Αριστερά καλείται να πάρει και να εφαρµόσει κρίσιµες αποφάσεις. Γράφει ο «Ριζοσπάστης» για τις 28/11: «Επιβεβαιώνονται οι µεγάλες δυνατότητες που ανοίγει η δουλειά “από τα κάτω”». Κι αυτό το αιτιολογούν από τη µεγαλύτερη συµµετοχή που είχε το ΠΑΜΕ στη συγκέντρωσή του στις 28 Νοέµβρη, σε σχέση µε τη ΓΣΕΕ. Η σύγκριση µε τη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ στις 28/11 είναι πολύ εύκολη όµως! ∆εν χρησιµεύει σε κάτι αυτή η προσέγγιση. Γράφουν επίσης οι σύντροφοι και συντρόφισσες του «Πριν» ότι σε απεργίες όπως στις 28/11, η συµµετοχή δια της καταγγελίας είναι µονόδροµος κι εξαγγέλλουν συλλαλητήριο για το Γενάρη. Για τη δική µας Αριστερά είναι προφανές ότι καµιά πολιτική-συνδικαλιστική δύναµη, όσο ταξική και συνεπής κι αν είναι, αν δεν συµπεριλάβει στα σχέδιά της και τον κόσµο της δουλειάς που δεν θεωρεί απαραίτητη την ένταξή του σε στενούς σχηµατισµούς (όπως το ΠΑΜΕ, ή το συντονισµό πρωτοβάθµιων σωµατείων) για να βγει και να διεκδικήσει µε συλλογικούς αγώνες, τότε δεν θα συγκε-

ντρώσει κανέναν πέρα από τις δικές της δυνάµεις και δεν θα προσφέρει τίποτα στην ανασυγκρότηση του µαζικού κινήµατος. Ο απογοητευµένος κόσµος των εργαζοµένων δεν µπορεί να «εκβιάζεται» από τις φίλιες δυνάµεις, για να τοποθετηθεί πριν βγει στο δρόµο και να διαλέξει ανάµεσα σε «παρόµοια πράγµατα». Αν κάτι είναι µονόδροµος, είναι η συνεργασία των ταξικών συλλογικοτήτων. Οι αποφάσεις για απεργία στις 8/11, που επέβαλλαν την απεργία της Α∆Ε∆Υ στις 14/11 και την προκήρυξη της απεργίας στις 28/11 από τη ΓΣΕΕ, αλλά και η απεργία των σωµατείων βάσης της 1ης Νοέµβρη, οι παρατεταµένες καταλήψεις στον ΕΦΚΑ και οι συνεχείς µικρότερες κινητοποιήσεις, ακόµα και οι δικαστικές διεκδικήσεις σε επιµέρους χώρους, δείχνουν το υπόβαθρο που εξακολουθεί να παραµένει σε αναµονή.

Συντονισµός

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν ταυτίζεται πλέον µε την Αριστερά στο µυαλό των χιλιάδων εργαζοµένων στη χώρα µας. Η σχέση έχει διαρραγεί. Επίσης δεν έχουν ξεχαστεί οι αντεργατικές πολιτικές της Ν∆ και του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ. Αναζητείται και θα είναι καλοδεχούµενη κάθε δύναµη που θα καταγραφεί ξεκάθαρα ότι υπερασπίζεται τα συµφέροντα της εργατικής τάξης και θα φροντίσει να τα στηρίξει εµπράκτως. Η «άτυπη» συνεργασία της Αριστεράς έθεσε ηµερολογιακά τις απεργίες και ανάγκασε τις πλειοψηφίες στα συνδικάτα να τις προκηρύξουν. Αλλά δεν τις µαζικοποίησε. Αυτή είναι η άλλη µεγάλη αντίφαση. Το µεγαλύτερο τµήµα της Αριστεράς σταµάτησε στο πρώτο βήµα και αποσύρθηκε από το καθήκον να συνενώσει δυνάµεις και να αρπάξει την ευκαιρία για σύγκρουση µε τις ηγεσίες σε ΓΣΕΕ-Α∆Ε∆Υ, για τη χάραξη ενός άλλου δρόµου. Τα µικρά βήµατα που έγιναν µε τις κοινές συσκέψεις που κάλεσε η ΕΜ∆Υ∆ΑΣ για τις 14 και 28/11, σε συνέχεια του απεργιακού µπλοκ στις 30 Μάη ενάντια στην «Κοινωνική Συµµαχία» των ΓΣΕΕ-Α∆Ε∆Υ, βάζουν έναν άλλο τρόπο αντιµετώπισης της κρίσιµης κατάστασης και φιλοδοξούν να παίξουν το ρόλο του καταλύτη το επόµενο διάστηµα, φέρνοντας κοντά ταξικά σωµατεία, σχήµατα και αγωνίστριες-αγωνιστές που ανθίστανται στο σεχταρισµό και την ηττοπάθεια, προωθώντας την κοινή δράση.

αριστερα

Τοποθετησεισ και συμπερασματα α

Προς τα μέλη του Πολιτικού Συμβουλίου

Μια κοινή πολιτική δήλ Τ

ο σχέδιο εισήγησης ορθά αναδεικνύει ότι η μνημονιακή πολιτική και η κρίση δεν «μας έπληξαν όλους», αλλά κάποιοι κέρδισαν και εξακολουθούν να κερδίζουν ασύστολα, χωρίς να υπάρχει κανένα φως στο βάθος του τούνελ για την μεγάλη πλειοψηφία του λαού και ότι υπάρχει απόλυτη ανάγκη τα λαϊκά στρώματα της χώρας μας να βγουν στην αντεπίθεση και να διεκδικήσουν ανυποχώρητα να πάρουν πίσω όσα τους έκλεψαν. (…) Εξίσου προτεραιότητα αποτελεί η ανάληψη πρωτοβουλιών τόσο σε επιμέρους κοινωνικά μέτωπα, όσο και κεντρικά πολιτικά για να οικοδομηθεί η αναγκαία ενότητα της ριζοσπαστικής αριστεράς σε μια αντιμνημονιακή, αντιΕΕ κατεύθυνση και να μπολιαστούν οι κοινωνικοί αγώνες με την ελπίδα ότι πράγματι υπάρχει σήμερα άλλος δρόμος, ρεαλιστικός, συγκρουσιακός και ελπιδοφόρος. (…) Αναμφίβολα αυτή η προσπάθεια γίνεται ακόμα πιο δύσκολη σήμερα που το πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό μετατοπίζεται προς τα δεξιά και που ακροδεξιές λογικές και πρακτικές αποκτούν δυναμική διεθνώς. Στα πλαίσια αυτά θα πρέπει να αναμετρηθούμε και με τα πολιτικά ζητήματα που έχουν προκύψει για την ΛΑΕ. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επέλεξε να ανοίξει μια σειρά από «εθνικά θέματα» (Μακεδονικό, στρατιωτική επιτήρηση των εξορύξεων στην ΑΟΖ της Κύπρου, καθορισμός υφαλοκρηπίδας με Αλβανία, παγίωση του άξονα Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ-Αίγυπτος) σε μια προσπάθεια να προωθήσει πρωτίστως τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης στην περιοχή ταυτιζόμενη με την νατοϊκή πολιτική υπό την αιγίδα των ΗΠΑ. Ταυτόχρονα όμως επιχείρησε να μετατοπίσει την πολιτική ατζέντα από την επιβολή των μνημονιακών μεταρρυθμίσεων (όπου ταυτίζεται με την ΝΔ) σε ένα πεδίο όπου θα μπορούσε να εμφανίσει ότι έρχεται σε αντιπαράθεση με τις ακροδεξιές αγκυλώσεις της ΝΔ. Σε αυτό το πλαίσιο, που αντικειμενικά μετατόπιζε το πολιτικό σκηνικό προς τα δεξιά, η ΛΑΕ α) όφειλε να καταδείξει το ποιος πραγματικά ωφελείται από την προώθηση αυτών των σχεδίων που έχουν σαφή ιμπεριαλιστική σφραγίδα, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα ότι οι εξελίξεις αυτές δεν λύνουν ζητήματα, αλλά μόνο νέα βάσανα θα φέρουν για τους λαούς της περιοχής και β) να επιμείνει στα κοινωνικά ζητήματα οργανώνοντας την παρέμβαση της σε αυτά.

Αντί όμως γι’ αυτό -και χωρίς να υπάρχουν σχετικές αποφάσεις των οργάνων της ΛΑΕ- ο δημόσιος πολιτικός μας λόγος επικεντρωνόταν διαρκώς σε αυτό το πεδίο των εθνικών. Ταυτόχρονα επιχειρούσε να συμπορευθεί με τις ευαισθησίες ενός ακροατηρίου, που αντιλαμβάνεται τις εξελίξεις αυτές ως ένα πλήγμα στην εθνική του υπερηφάνεια. Κορυφαίο λάθος ήταν η κατ’ αρχήν θετική αντιμετώπιση των συλλαλητηρίων για τη Μακεδονία, που είχαν προφανή εθνικιστικά χαρακτηριστικά και χρησιμοποιούνταν ως εργαλεία για την ιδεολογικοπολιτική οικοδόμηση δεξιών και ακροδεξιών πόλων. Ακόμα όμως και μετά τη διόρθωση αυτής της κατεύθυνσης (χάρη και στις αποφάσεις του ΠΣ) και πάλι ο δημόσιος πολιτικός μας λόγος εξετράπη: έτσι από την καταγγελία της συμφωνίας των Πρεσπών ως σχέδιο επέκτασης του ΝΑΤΟ στην περιοχή αναδεικνύαμε ως ζητήματα, και μάλιστα κυρίαρχα, την εκχώρηση της μακεδονικής γλώσσας και ταυτότητας, τα προβλήματα αλυτρωτισμού, που κατά αντιφατικό τρόπο τα συνδυάζαμε με την ανυπαρξία σλαβομακεδονικής μειονότητας, για να φτάσουμε τελικά στην εντελώς έξω από κάθε είδους απόφαση της ΛΑΕ ονοματολογία περί Δαρδανίας. Οι κινήσεις για επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια στο Ιόνιο αντιμετωπίστηκε ως εθνική μειοδοσία γιατί «ξεχνάμε το Αιγαίο» (λες και η Τουρκία δεν έχει επεκτείνει αντιστοίχως τα χωρικά της ύδατα στη Μαύρη θάλασσα). H σύλληψη και η κράτηση των δύο ελλήνων στρατιωτικών από το τουρκικό κράτος, αναδείχθηκε σε μείζον θέμα «εθνικής αξιοπρέπειας». Η υπόθεση Κατσίφα αναγορεύθηκε σε απαίτηση δημοκρατίας και υποβαθμίστηκε πλήρως η προσπάθεια ακροδεξιών κύκλων να επανοικοδομήσουν οργανώσεις τύπου ΜΑΒΗ. Κυρίως δεν έγινε κατανοητό ότι η υπόθεση του επιδιώκεται να αποτελέσει όχημα για τη νομιμοποίηση της ακροδεξιάς σε τμήματα των λαϊκών τάξεων. Ταυτόχρονα με τη συνέντευξη στη ΔΕΘ, αλλά και με μεταγενέστερη αρθρογραφία, αναγορεύθηκε σε μείζον μέτωπο η αποκατάσταση της δημοκρατίας, χωρίς μάλιστα εδώ να υπάρχει κάποιο ειδικό γεγονός - λες και δεν είναι πάγιο φαινόμενο στο νεοφιλελευθερισμό και πολύ περισσότερο στα πλαίσια της ΕΕ και των μνημονίων η απομάκρυνση των πολιτικών κέντρων εξουσίας από την παρουσία των αγώνων και των συμφερόντων των λαϊκών στρωμάτων.

Η πάλη για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τη λαϊκή κυριαρχία, καθώς και η πάλη ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και επεμβάσεις είναι αναμφισβήτητα σημαντικά μέτωπα, όπου η ΛΑΕ οφείλει να πάρει πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση ευρύτερων ενωτικών πρωτοβουλιών απευθυνόμενη πρώτα και κύρια στις άλλες δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς. Όμως η αναγόρευση της δημοκρατίας και της εθνικής κυριαρχίας σε πρωταρχικά πεδία παρέμβασης (με τον αντιστοιχούντα πολιτικό λόγο περί αποικιοκρατίας, μπατουστάν κλπ) παραπέμπει σε άλλα πολιτικά σχέδια και συμμαχίες με διαφορετικά κοινωνικά υποκείμενα και πολιτικές δυνάμεις. (…) Στην πραγματικότητα η προσπάθεια απεύθυνσης σε ένα πανεθνικό ακροατήριο δεν έρχεται μόνο σε αντίφαση με το πρόγραμμα της ΛΑΕ, αλλά την πλήττει και εκλογικά. Η μεγάλη δεξαμενή όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ τον Γενάρη του 2015 και είτε τον Σεπτέμβριο ψήφισαν ΛΑΕ, είτε ξανά ΣΥΡΙΖΑ (σε μια απέλπιδα προσπάθεια εφαρμογής «παράλληλου προγράμματος»), είτε στην συντριπτική τους πλειοψηφία κατευθύνθηκαν στην αποχή, όχι μόνο δεν έλκονται, αλλά απωθούνται από έναν τέτοιο πολιτικό λόγο. Σε αυτόν πρωτίστως τον κόσμο οφείλει να απευθυνθεί η ΛΑΕ και για να τον κάνει συμμέτοχο σε πολιτικές και κοινωνικές πρωτοβουλίες αντίστασης, αλλά και για την υπερψήφισή της έτσι ώστε αφενός να υπάρχει λαϊκή αντιπολίτευση στο κοινοβούλιο, αφετέρου να ανακοπεί η προσπάθεια αυτοδυναμίας της ΝΔ. Έτσι ανεξάρτητα από το πόσο «χειραγωγημένες» είναι οι δημοσκοπήσεις δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι αυτή η μετατόπιση του δημόσιου πολιτικού λόγου της ΛΑΕ όπως εκφράζεται μονοσήμαντα όλο και περισσότερο πλήττει ραγδαία την πολιτική της επιρροή, και εξαερώνει το κύρος που απέκτησε για την παρέμβαση της στα κοινωνικά μέτωπα και ειδικά στο θέμα των πλειστηριασμών. Δεν είναι μόνο ή κυρίως το γεγονός, ότι οι δημοσκοπήσεις – που ήταν εξίσου «χειραγωγημένες» και πριν 1 ή 2 χρόνια, δείχνουν σημαντική υποχώρηση της ΛΑΕ. Είναι κυρίως, ότι αυτή η πολιτική μετατόπιση συμβάλλει σε πολιτική υποχώρηση της παρουσίας στους μαζικούς χώρους, υποχώρηση της εσωτερικής οργανωμένης ζωής, ενώ παράλληλα, εφ όσον συνεχιστεί, θα δυσκολέψει ακόμα περισσότερο την επικοινωνία της με άλλες τάσεις της αριστεράς αλλά και την παρουσία της στο μαζικό κίνημα. Η χρήση ενός

αδιαμεσολάβητου πολιτικού λόγου (με δελτία τύπου, δηλώσεις κλπ) με την εντύπωση ότι αυτός θα φτάσει στις μάζες χωρίς να περνά από την δράση των δυνάμεων της ΛΑΕ είναι ψευδαίσθηση απεύθυνσης. Περαιτέρω, διαμορφώνει όρους νομιμοποίησης – πρωτίστως σε αυτούς που αναζητούν τέτοιους – για την εμφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ ως μικρότερο κακό, ή σε κάθε περίπτωση εξίσου κακό με την «εθνικιστική ΛΑΕ», εξοπλίζοντας το ΣΥΡΙΖΑ με επιχειρήματα σε μία περίοδο που όσο θα πλησιάζουμε τις εκλογές τα διλήμματα θα οξύνονται. Το πιο σημαντικό όμως ζήτημα είναι ότι η διατύπωση ενός πολιτικού λόγου που ούτε βασίζεται σε πολιτικές αποφάσεις των οργάνων της ΛΑΕ, ούτε αντιστοιχεί στις προγραμματικές της κατευθύνσεις, δείχνει έλλειψη ενδιαφέροντος για την ίδια την ενότητα και την πολιτική λειτουργία της ΛΑΕ. Το πρόβλημα μίας λανθάνουσας πολιτικής αντίληψης η οποία υπερβαίνει και δεν εντάσσεται στα προγραμματικά κείμενα και τις άλλες αποφάσεις της ΛΑΕ παροξύνεται από προβλήματα εσωτερικής πολιτικής λειτουργίας και δημοκρατίας. Έτσι: α) η εκφορά του συγκεκριμένου πολιτικού λόγου που θεωρούμε ότι βρίσκεται σε διαφοροποίηση από την προγραμματική πολιτική κατεύθυνση και τις επεξεργασίες της ΛΑΕ επιβλήθηκε από την δημόσια παρουσία β) σταδιακά όλος ο δημόσιος πολιτικός λόγος προσωποποιήθηκε σε πλήρη αντίθεση και με τις διακηρυγμένες κατευθύνσεις για την ανανέωση της δημόσιας εκπροσώπησης με νεότερους/ες συντρόφους/ισσες αλλά και με την πραγματική αναγκαιότητα για κάτι τέτοιο. (…) Έχουμε μπει στην τελευταία φάση της παρούσας διακυβέρνησης και μπροστά, σε ένα σύνολο πολιτικών και εκλογικών μαχών. Για μας είναι σαφές ότι έπρεπε να έχει ακολουθηθεί πολύ πιο έγκαιρα ένας διαφορετικός προσανατολισμός, στον δημόσιο πολιτικό λόγο, στις προτεινόμενες πολιτικές συμμαχίες και στην δημόσια εκπροσώπηση της ΛΑΕ. Ωστόσο έστω και τώρα πρέπει να γίνουν μείζονες αλλαγές α) στην ευθυγράμμιση του δημόσιου πολιτικού λόγου της ΛΑΕ, με τις προγραμματικές και πολιτικές αποφάσεις και την διάθεση των μελών της β) στην ανάληψη συγκεκριμένων πρωτοβουλιών και στη διαμόρφωση μίας σαφούς πολιτικής πρότασης προς άλλες δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς για πολιτική και εκλογική συνεργασία και γ) στην διαφοροποίηση της δημόσι-

5 δεκεμβρη 2018

απο το πολιτικό συμβούλιο της λαε

υ της ΛΑΕ

λωση ας πολιτικής εκπροσώπησης με πλουραλισμό και ανανέωση στη δημόσια εκπροσώπηση της ΛΑΕ, εν όψει των επερχόμενων εκλογικών μαχών. Οι απαιτούμενες αυτές αλλαγές δεν θα επιδράσουν μόνο στην επίτευξη των πολιτικών και εκλογικών στόχων της ΛΑΕ, αλλά και στην δυνατότητα της να υπάρξει και μετά τις εκλογές. Οι εμπειρίες της τελευταίας 20ετίας δείχνουν ότι η συσπείρωση ευρύτερου δυναμικού γίνεται εφικτή κυρίως μέσα από τη συλλογική λειτουργία, τον σεβασμό στον «μετωπικό» χαρακτήρα των εγχειρημάτων, την ενίσχυση του πλουραλισμού, την απάντηση στα ζητήματα των εκπροσωπήσεων με συνυπολογισμό των κριτηρίων κινηματικής ακόμα και ηλικιακής αντιπροσωπευτικότητας. Στις σημερινές συνθήκες στη ΛΑΕ, θεωρούμε ότι αναπροσαρμογές προς αυτήν την κατεύθυνση είναι επείγουσες και πρέπει να υπηρετηθούν από όλους χωρίς εξαίρεση. Για μας η ύπαρξη και η προγραμματική κατεύθυνση της ΛΑΕ με αυτούς τους όρους και με αντίστοιχη φυσιογνωμία αποτυπώνει το πιο σωστό πολιτικό σχέδιο και την πιο σωστή πολιτική κατεύθυνση (ενιαιομετωπική πολιτική, μεταβατικό πρόγραμμα φιλολαϊκής-εργατικής διεξόδου από την κρίση) σε μια προσπάθεια υπέρβασης των κατακερματισμών, των σεχταρισμών, των απολίτικων κινηματισμών. Γι’ αυτό και επιμένουμε σε αυτή την πολιτική κατεύθυνση επιμένοντας στην ανάγκη διόρθωσης και του δημόσιου πολιτικού λόγου που εκφέρουμε και του τρόπου που αυτός αποφασίζεται (ή επιβάλλεται). Στα πλαίσια αυτά είναι αναγκαία η αποσαφήνιση του εύρους των πολιτικών δυνάμεων στους οποίους απευθύνεται για συνεργασία η ΛΑΕ, η τόνωση της συλλογικής της λειτουργίας και η αποκατάστασης της συλλογικής εκφοράς του δημόσιου πολιτικού της λόγου. Αθήνα, 1/12/2018 Δερμετζόγλου Σοφία Δρίτσας Σπύρος Λιάγκος Γιώργος Μπαρσέφσκι Μάνια Μπόλαρη Μαρία Νταβανέλος Αντώνης Σαπουνάς Γιώργος Σαραφιανός Δημήτρης Σωτηριάδου Ντίνα Τουλιάτος Χρήστος Τσίχλη Μαριάννα

«Ανάγκη επαναπροσανατολισμού της ΛΑΕ» Κείμενο βασισμένο στην ομιλία του Α. Νταβανέλου στο ΠΣ της ΛΑΕ

ε όλους όσους παρακολουθούν τα γεγονότα, είναι φανερό ότι η σύγκληση του ΠΣ της ΛΑΕ γίνεται σε στιγμές σημαντικής έντασης στις γραμμές της. Αυτό χρειάζεται ερμηνεία. Κάποιοι σύντροφοι-φισσες προσπάθησαν να το εξηγήσουν θεωρώντας το ως αποτέλεσμα της απόφασης μιας «αντιπολίτευσης» (του Κόκκινου Δικτύου, της ΑΡΑΝ, της ΑΡΑΣ) να σηκώσει αιφνιδίως και συντονισμένα τους τόνους της αντιπαράθεσης. Δεν είναι σωστή σκέψη. Όσοι συμμετέχουμε στη ΛΑΕ, το κάνουμε υπεύθυνα, αναλαμβάνοντας το κόστος. Η αντιπαράθεση έχει ως στόχο τον αναγκαίο επαναπροσανατολισμό της ΛΑΕ, τη διόρθωση της πολιτικής της. Είναι γεγονός ότι η εισήγηση της ΠΓ σε κάποιο σημαντικό βαθμό επαναπροσανατολίζει τη ΛΑΕ. Υπό κανονικές συνθήκες θα γινόταν δεκτή με συνοπτικές διαδικασίες. Όμως δεν είμαστε σε κανονικές συνθήκες. Ο λόγος είναι μια σειρά από σημαντικά πολιτικά λάθη που έγιναν τους τελευταίους μήνες και δημιούργησαν πρόβλημα σύγχυσης και εμπιστοσύνης. Τα λάθη αυτά (συνέντευξη στη ΔΕΘ όπου ειπώθηκαν θέσεις που δεν είχαμε συμφωνήσει και δεν ειπώθηκαν θέσεις που είχαμε συμφωνήσει, οι δισταγμοί για την καταγγελία των εθνικιστικών συλλαλητηρίων για το μακεδονικό, η στάση στην υπόθεση Κατσίφα, οι δισταγμοί στην καταγγελία των φασιστοκαταλήψεων στα σχολεία, η αρθρογραφία στελεχών εθνικιστικής στρατηγικής) γέρνουν όλα στην ίδια κατεύθυνση, αναδεικνύουν έναν προσανατολισμό: την αναζήτηση ακροατηρίων στα θολά νερά της «πατριωτικής», της κατά τη γνώμη μου εθνικιστικής «αντιπολίτευσης». Ο προσανατολισμός αυτός είναι λαθεμένος –δεν υπάρχει «χώρος» όπου τέμνεται πολιτικά η ριζοσπαστική Αριστερά και η εθνικιστική αντίθεση στην κυβέρνηση

των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ– ενώ ταυτόχρονα είναι πολιτικά επικίνδυνος: Κάθε μετατόπιση προς την ατζέντα της εθνικιστικής γραμμής όχι μόνο δεν αδυνατίζει την ακροδεξιά –διεκδικώντας τάχα τα ακροατήριά της– αλλά, αντίθετα, τη νομιμοποιεί και διευρύνει τα περιθώρια για τη δράση της. Αυτή η αυταπάτη είναι εκτός τόπου και χρόνου στη σημερινή συγκυρία που σημαδεύεται από την ενίσχυση της ακροδεξιάς διεθνώς. Αναλύσεις που κατανοούν την «παγκοσμιοποίηση» κυρίως ως μια συνειδητή επιλογή των κυρίαρχων τάξεων και του ιμπεριαλισμού προς μια «διάλυση των εθνών-κρατών», αποδεικνύονται σήμερα, στην εποχή του Τραμπ, του Σαλβίνι και της Λεπέν, ως αποπροσανατολιστικές «φούσκες». Το Brexit, όπως καθοδηγείται πλέον από τους Τόριδες της Μέι, αποδεικνύει ότι υπάρχει η δεξιά εκδοχή της «ρήξης με την ΕΕ», που συνεχίζει με δριμύτητα τις νεοφιλελεύθερες αντιμεταρρυθμίσεις. Το σύμφωνο Σαλβίνι-Λεπέν για τις ευρωεκλογές αναδεικνύει την επιστροφή στην «Ευρώπη των κυρίαρχων εθνών-κρατών» ως, τάχα, αντίπαλο δέος στη γραμμή των Μέρκελ-Μακρόν. Το ρεύμα αυτό συνδέεται στενά με τις ΗΠΑ του Τραμπ (βλ. περιοδεία του Στιβ Μπάνον στην Ευρώπη για το «συντονισμό» της ακροδεξιάς), ενώ διατηρεί στενές σχέσεις και με το καθεστώς των ολιγαρχών του Πούτιν στη Ρωσία. Το ρεύμα αυτό πρέπει να αναγνωρισθεί ως θανάσιμος αντίπαλος του εργατικού κινήματος και κάθε εκδοχής της Αριστεράς, χωρίς καμιά επιφύλαξη, δισταγμό ή υποσημείωση. Τα καθήκοντα εδώ είναι η πλήρης αντιπαράθεση στο πεδίο των ιδεών, της πολιτικής, του δρόμου. Και αυτό πρέπει να γίνεται από νωρίς, γιατί αλλιώς η «ποινή» είναι βαριά: η Βραζιλία του Μπολσονάρο είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα. Αυτός ο νέος κίνδυνος είναι η καλύτερη απόδειξη ότι το μεταβατικό πρόγραμμά μας δεν είναι δυνατό να γίνεται κατανοητό ή να προβάλλεται τεμαχισμένο σε «στάδια». Σήμερα το κοινωνικό-ταξικό ζήτημα έχει απόλυτη προτεραιότητα. Είναι πράγματι συνδεδεμένο με το ζήτημα της «λαϊκής κυριαρχίας», δηλαδή του δικαιώματος της λαϊκής πλειοψηφίας να αποφασίζει για το

μέλλον της (π.χ. προϋπολογισμοί, δημοψήφισμα κ.ο.κ.). Όμως αυτό σημαίνει υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, σημαίνει ρήξη με τις λογικές της «εθνικής κυριαρχίας», τις πολιτικές που συνδέονται με τους εθνικούς ανταγωνισμούς, τους εξοπλισμούς κλπ, που αποτελούν πυλώνα της ακροδεξιάς πολιτικής. Τέλος, κρίσιμος παραμένει πάντα ο αντιιμπεριαλισμός. Που όμως σημαίνει αντίσταση στο πραγματικό «πρόγραμμα» του ιμπεριαλισμού στην περιοχή (π.χ. «άξονας» με το Ισραήλ, εξορύξεις και ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο, επέκταση ΝΑΤΟ στα δυτικά Βαλκάνια) και όχι σε υποθετικές και παραπειστικές «κατασκευές» (όπως ο «αλυτρωτισμός» των γειτόνων μας). Που σημαίνει, επίσης, σύνδεση μεταξύ του αντιιμπεριαλιστικού και του κοινωνικού στοιχείου στην πολιτική μας, σύνδεση που είναι απολύτως υποχρεωτική στην εποχή μας. Η ειλικρίνεια σε αυτή την ενιαία κατανόηση του μεταβατικού προγράμματος, της μεταβατικής πολιτικής ως πορείας προς τη σοσιαλιστική απελευθέρωση, οφείλει να αποδεικνύεται στο ζήτημα των πολιτικών συμμαχιών. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για αλληθωρισμούς προς έναν κάποιο «πατριωτικό-αντιμνημονιακό» χώρο. Οι αποδέκτες των προτάσεών μας έχουν ονοματεπώνυμο: Είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δυνάμεις που αποσπάστηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015, άλλες δυνάμεις της κινηματικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς. Στην προσπάθεια για ένα τέτοιο «μέτωπο» έχουν κάνει ζημιά ο σεχταρισμός, αλλά και τα σοβαρά λάθη της ηγεσίας της ΛΑΕ. Δεν πρέπει να θεωρήσουμε τη ζημιά ανεπανόρθωτη και το αδιέξοδο οριστικό. Με άξονα τις αυτοδιοικητικές πρωτοβουλίες, ίσως και το ευρωψηφοδέλτιο, η ΛΑΕ οφείλει να επιμείνει στην κατεύθυνση αυτή, που δεν έχει άλλη ριζοσπαστική εναλλακτική. Για να υπηρετηθούν όλα αυτά, χρειάζεται συστηματική επιμονή στη συλλογικότητα, στον πιο «μετωπικό» χαρακτήρα στη λειτουργία της ΛΑΕ, σε πλουραλισμό και ανανέωση στις εκπροσωπήσεις και στο δημόσιο λόγο. Η έκφραση «ο τρώσας και ιάσεται» περιέχει σοφία και υποδεικνύει ευθύνες.

ιστορια

5 δεκεμβρη 2018

Η εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 και η σημασία της σήμερα Του Νικόλα Κολυτά

έρασε μια δεκαετία από την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, μια εξέγερση που καθόρισε μια ολόκληρη γενιά. Τη γενιά που είδε στον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, ένα φίλο της να πέφτει νεκρός και που αναζήτησε τον εαυτό της μέσα από τους αγώνες ενάντια σε ένα σύστημα που καταπιέζει τη νεολαία, που τσακίζει κάθε προοπτική και που καμιά φορά δολοφονεί. Ο «Δεκέμβρης ήταν ερώτηση και όχι απάντηση» κραύγαζαν οι τοίχοι των Εξαρχείων, όμως, αν δεν επιχειρήσουμε να δώσουμε απαντήσεις, τότε το ερωτηματικό δεν θα γίνει ποτέ θαυμαστικό.

Τα γεγονότα

Η δολοφονία του Αλέξη από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα μέσα στην καρδιά των Εξαρχείων δεν ήταν απλώς μια παρασπονδία μέσα σε ένα κλίμα ησυχίας. Ήταν το περιστατικό που ανέδειξε την επίπλαστη ευημερία που υπήρχε εκείνη την περίοδο, βγάζοντας στην επιφάνεια κραυγαλέες κοινωνικές αντιθέσεις. Το πολιτικό και μιντιακό σύστημα της εποχής, ενθυμούμενο τους φοιτητικούς αγώνες του 2006-2007 και θορυβημένο, προσπαθούσε να ενσωματώσει τη νεολαία σε μια νέα κανονικότητα. Την κανονικότητα που θα ερχόταν λίγα χρόνια αργότερα και με τη βούλα, όταν η χώρα θα έμπαινε στη μνημονιακή εποχή. Η νεολαία είχε γίνει ο σάκος του μποξ ανάμεσα σε αυτούς που την υποτιμούσαν ως τη «γενιά των 700 ευρώ» και σε αυτούς που την κατηγορούσαν ως τη «γενιά του καναπέ». Ο Δεκέμβρης του 2008, μέσα από τις αντιφάσεις του, ανέδειξε μια νεολαία που έσπασε τα καλούπια στα οποία προσπαθούσαν να τη χωρέσουν και διεκδίκησε το ρόλο της στο δρόμο, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια. Οι σχολικές καταλήψεις, οι πλημμυρισμένοι δρόμοι, οι αγωνιστικές αποφάσεις φοιτητικών

συλλόγων, οι συγκρούσεις με τα ΜΑΤ, η αλληλεγγύη των εργαζομένων, οι επιθέσεις στα αστυνομικά τμήματα, τα επιτόπια καλλιτεχνικά δρώμενα, η διακοπή του προγράμματος της ΕΡΤ, η κατάληψη της Λυρικής, οι συμβολικοί ακτιβισμοί έξω από τη ΓΑΔΑ και το καμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο του Νικήτα Κακλαμάνη στην πλατεία Συντάγματος, αποτελούν ψηφιδωτά μιας μεγαλύτερης εικόνας που παραλίγο να ανατρέψει την κυβέρνηση Καραμανλή. Για ένα μήνα, σχεδόν σε όλη την Ελλάδα ο κόσμος βρισκόταν στο δρόμο, διαμαρτυρόμενος για τη δολοφονία Γρηγορόπουλου και εκδηλώνοντας την αντίθεσή του στις κυβερνητικές πολιτικές φτωχοποίησης και καταστολής.

Η πολιτική αντιμετώπιση

Σύσσωμος ο δικομματισμός και τα κόμματα που εκπροσωπούσαν το σύστημα έσπευσαν να καταδικάσουν την εξέγερση. Οι τριγμοί όμως που προκάλεσε η μαζική είσοδος των μαζών στο προσκήνιο ήταν τόσο μεγάλοι, που δεν αρκούσε απλώς μια καταδίκη των επεισοδίων ή η ηχητική αλλοίωση του βίντεο της δολοφονίας από μεγάλο τηλεοπτικό σταθμό. Ο Προκόπης Παυλόπουλος, τον οποίο μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας 7 χρόνια αργότερα, ήταν Υπουργός Δημόσιας Τάξης και πολιτικά υπεύθυνος για τη δολοφονία. Ο ίδιος αναγκάστηκε να υποβάλει την παραίτησή του, η οποία δεν έγινε δεκτή, ενώ παράλληλα στο υπουργικό συμβούλιο συγκεκριμένοι υπουργοί πρότειναν να παρέμβει ο στρατός για την καταστολή του εξεγερμένου πλήθους. Τα αστικά κόμματα βρίσκονταν σε τεράστια αδιέξοδα, βλέποντας να απομακρύνονται από την εκλογική τους βάση, αλλά και τα δημοσκοπικά ποσοστά τους να καταρρέουν. Ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει και η στάση της τότε κοινοβουλευτικής Αριστεράς. Το ΚΚΕ εκείνες τις μέρες υιοθέτησε μια αποκρουστική γραμμή, η οποία προμήνυε και τις θέσεις που θα είχε λίγα χρόνια αργότερα. Μπροστά σε μια αυθόρμητη έκρηξη της νεολαίας και του κόσμου της εργασίας, δεν θέλησε να

παρέμβει οργανωμένα και να συνδεθεί με τους εξεγερμένους. Απεναντίας καταδίκασε τα επεισόδια, συντασσόμενο με την εθνική αφήγηση της κυβέρνησης, τονίζοντας δια στόματος της ίδιας της Αλέκας Παπαρήγα ότι «στην πραγματική επανάσταση δεν θα σπάσει ούτε μία βιτρίνα».

Οι οργισμένοι 15χρονοι του 2008 είναι οι απελπισμένοι άνεργοι ή ελαστικώς εργαζόμενοι 25χρονοι του 2018. Αυτοί πρέπει να ξαναβγούν στο δρόμο Αντίθετα ο τότε ΣΥΡΙΖΑ, δεν κρύφτηκε πίσω από το δάχτυλό του. Κάλεσε τους διαδηλωτές να συνεχίσουν να βγαίνουν στο δρόμο και ήταν το μόνο κόμμα που προσπάθησε να εκφράσει στο κοινοβούλιο αυτούς που διαμαρτύρονταν στο δρόμο. Αυτή η στάση οδήγησε στη στοχοποίησή του από τα υπόλοιπα κόμματα και στη συκοφάντηση στελεχών του. Παρ’ όλα αυτά αντιλαμβάνεται κανείς τη διαφορά ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ του 2008 με τον αντίστοιχο του 2018. Τότε βρισκόταν από τη μεριά των διαδηλωτών, ενώ σήμερα από τη μεριά της αστυνομίας.

Ο δικός μας Δεκέμβρης

Η έκρηξη του Δεκέμβρη του 2008 οδήγησε στην εξαγωγή πληθώρας συμπερασμάτων και μάλιστα από διαφορετικές πλευρές. Μια μερίδα της αναρχίας αποθέωσε το αυθόρμητο, φετιχοποίησε τη βία και πλέον μετατρέπει την 6η Δεκέμβρη σε μια ετήσια σύγκρουση με την αστυνομία γύρω από συγκεκριμένους δρόμους των Εξαρχείων. Η αντίληψη αυτή αποβάλλει την πολιτική χροιά του Δεκέμβρη και στρατιωτικοποιεί το κίνημα απέναντι στις μονάδες καταστολής, αδιαφορώντας για τη σημασία της μαζικής απεύθυνσης και της κεντρικότητας που είχαν οι μάχες του 2008. Από την άλλη, κομμάτια της τότε Αριστεράς αντιδραστικοποιήθηκαν εστιάζοντας

μόνο στον κοινοβουλευτικό στίβο, απομακρυνόμενα από το δρόμο, τα συνδικάτα και τις πραγματικές ανάγκες του κόσμου. Αυτά τα κομμάτια πιθανότατα σήμερα επικροτούν τη χρησιμοποίηση της αύρας για την καταστολή των διαδηλωτών, αν δεν έχουν μάλιστα δώσει τα ίδια την εντολή. Πολλά μπορούν να ειπωθούν για το αν ο Δεκέμβρης νίκησε ή έχασε. Εμείς θα ισχυριστούμε ότι έμεινε στη μέση. Ο Δεκέμβρης θα αποκτούσε άλλη βαρύτητα και άλλη δυναμική, αν κατάφερνε το εργατικό κίνημα να αποτελέσει ένα οργανικό κομμάτι του και όχι έναν θεατή των εξελίξεων με μικρές παρεμβάσεις. Η σύνδεση της νεολαίας, που αυθόρμητα εναντιωνόταν σε ένα σύστημα καταπίεσης και καταστολής, με το οργανωμένο εργατικό κίνημα θα μπορούσε να έχει επιφέρει άλλες εξελίξεις. Οι ευθύνες γι’ αυτό όμως βαρύνουν πρωτίστως τις γραφειοκρατικές ηγεσίες των συνδικάτων και τη φοβική Αριστερά απέναντι στις πρωτοβουλίες και τους αγώνες του κόσμου. Μετά 10 χρόνια από το Δεκέμβρη του 2008 τίποτα δεν είναι ίδιο με τότε. Η καπιταλιστική κρίση που ακολούθησε, έφερε τον μνημονιακό οδοστρωτήρα που γέννησε νέους αγώνες και νέα καθήκοντα. Ο Δεκέμβρης προμήθευσε αυτούς τους αγώνες με ανθρώπους που τότε αντιλήφθηκαν για πρώτη φορά ότι απέναντί τους είχαν ένα σύστημα που δεν διορθώνεται, αλλά ανατρέπεται. Οι οργισμένοι 15χρονοι του 2008 είναι οι απελπισμένοι άνεργοι ή ελαστικώς εργαζόμενοι 25χρονοι του 2018. Αυτοί πρέπει να ξαναβγούν στο δρόμο, να ξαναδιεκδικήσουν το ρόλο τους στο κίνημα και να επανανοηματοδοτήσουν τους κάθε λογής Δεκέμβρηδες. Είναι χρέος της ριζοσπαστικής Αριστεράς να τους βρει και να τους γνωρίσει τόσο στους 15χρονους που διαδηλώνουν σήμερα ενάντια στις εθνικιστικές καταλήψεις στα σχολεία, όσο και στους εργαζόμενους που παλεύουν καθημερινά ενάντια στις πολιτικές λιτότητας στους χώρους δουλειάς. Αυτοί αποτελούν το δικό μας Δεκέμβρη και με αυτούς πρέπει να τον επανακαθορίσουμε στους αγώνες που έρχονται.

Νεολαια

5 δεκεμβρη 2018

Οι καταλήψεις όπλα των μαθητών και όχι εργαλεία των φασιστών Της Κατερίνας Βραχάτη

ην ώρα που η ίδια η κυβέρνηση έχει θέσει στην κεντρική πολιτική συζήτηση τα λεγόμενα «εθνικά» θέματα, με αποκορύφωμα τη συμφωνία των Πρεσπών και μάλιστα επικαλούμενη τις αλυτρωτικές δήθεν βλέψεις της γειτονικής χώρας, η ακροδεξιά βρήκε την ευκαιρία να (ξανα)βγει στο προσκήνιο. Για πρώτη φορά, αυτή η συζήτηση μεταφέρθηκε στα σχολεία, υποκινούμενη από ακροδεξιές ομάδες.

Εθνικιστικές καταλήψεις

Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, καθώς βδομάδες πριν είχαν ξεκινήσει μεμονωμένες καταλήψεις με αφορμή το λεγόμενο Μακεδονικό ζήτημα. O πυρετός των «εθνικιστικών καταλήψεων» για το Μακεδονικό κατάφερε να «εισβάλει» σε 500 σχολεία σε όλη τη χώρα. Ομάδες μαθητών σε Θεσσαλονίκη, Δωδεκάνησα, Βόρειο Αιγαίο, Θεσσαλία, αλλά και Αττική, έβαλαν λουκέτο στα σχολικά συγκροτήματα, εμποδίζοντας την είσοδο, με τοποθέτηση κάδων απορριμμάτων και αλυσίδων στις καγκελόπορτες, ενώ το εθνικιστικό κλίμα έγινε όλο και πιο αισθητό με την ανάρτηση ελληνικών σημαιών και το γράψιμο συνθημάτων στους τοίχους, του τύπου «Μακεδονία, γη ελληνική». Δεν έλειψαν σε όλο αυτό το κλίμα και τα ακροδεξιά συνθήματα που θύμιζαν απευθείας τη ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής όπως το «Ελλάς ή Τέφρα» και άλλα τέτοια. Μερίδα μαθητών, υποκινούμενη από εξωτερικούς παράγοντες και ακροδεξιές ομάδες, προχώρησε σε καταλήψεις σχολείων, σε πολλές περιπτώσεις δίχως δημοκρατικές διαδικασίες ή με αποφάσεις γονέων. Ακόμη, σκηνικά

όπως ο τραμπουκισμός καθηγητών ή ο ξυλοδαρμός μαθητών μελών της ΚΝΕ που διαφώνησαν, είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα για το πώς οι ακροδεξιές ομάδες προσπάθησαν να επιβάλουν την εθνικιστική κατάληψη. Στη διαδήλωση της Θεσσαλονίκης, στην οποία συμμετείχαν πολλοί μαθητές –δυστυχώς– δεν έλειψαν οι φασιστικού τύπου ομάδες που καθοδηγούσαν τους μαθητές.

Αντιφασιστική απάντηση

Από την άλλη πλευρά, οι αντιφασίστες μαθητές δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια απέναντι στην προσπάθεια της ακροδεξιάς να εισβάλει στα σχολεία. Την Πέμπτη 29/11 στις 12 το μεσημέρι, αριστερές νεολαιίστικες οργανώσεις, αλλά και πολλά σχολεία και φοιτητικοί σύλλογοι, με αποφάσεις τους, κάλεσαν αντιφασιστική πορεία κατά των καταλήψεων και του κλίματος που είχαν δημιουργήσει τις προηγούμενες μέρες, στις οποίες ήταν πρωτοφανές το σιγοντάρισμά τους από

τη δεξιά και τα ΜΜΕ. Ακόμη, σε πολλά σχολεία σηκώθηκαν αντιφασιστικά πανό, ανατράπηκαν αποφάσεις για συμμετοχή στις καταλήψεις, αλλά πάρθηκαν και αποφάσεις που απαντούσαν στην ακροδεξιά ρητορική. Οι αντιδράσεις αυτές έδειξαν από τη μία τα καλά αντανακλαστικά από το κύριο σώμα των μαθητών, που μάλιστα την ημέρα της αντιφασιστικής διαδήλωσης έπρεπε να απέχουν από το μάθημα για να κατέβουν στη διαδήλωση, ενώ από την άλλη έκαναν φανερή την ανάγκη πιο συνολικής απάντησης. Η απάντηση που αρμόζει να δοθεί, οφείλει να είναι αντάξια του κινδύνου που εμφανίζεται από την άνοδο της ακροδεξιάς και την εμφάνισή της στα σχολεία. Είναι γεγονός, ότι το έδαφος των «εθνικών» ζητημάτων είναι αυτό στο οποίο προτιμάει να κινείται η ακροδεξιά. Από την άλλη είναι γεγονός για εμάς ότι οι ίδιοι που υποκίνησαν τις καταλήψεις, δεν ήταν πουθενά όταν στις 29/10 οι μαθητές διαδήλωσαν για τις ανάγκες τους απέναντι στο νομοσχέδιο ΓαβρόΤου Πέτρου Ζερβού, από την «Εφ.Συν.»

νέα από τις σχολές

ΤΕΙ Αθήνας

Και ενώ τα προβλήματα στο ΠΑ.Δ.Α καλά κρατούν, για άλλη μια φορά δεν μπορούμε να μην καταγγείλουμε τη στάση τόσο της ΔΑΠ όσο και της ΠΑΣΠ, οι οποίες θεωρούν αστείο και ανούσιο να διεξαχθούν ΓΣ, χρησιμοποιώντας επιχειρήματα του τύπου «πρέπει να δώσουμε χρόνο στο νέο εγχείρημα, πρέπει να προετοιμάσουμε τον κόσμο» (αλλά δεν μας λένε για τι ακριβώς) και παράλληλα προχωράνε σε μικρές δράσεις, π.χ. σε συμβολική κατάληψη στη διοίκηση. Είναι φανερό ότι δεν τους ενδιαφέρουν ούτε οι φοιτητές, ούτε τα προβλήματά μας, αλλά θέλουν μόνο να προβούν σε κινήσεις εντυπωσιασμού και να αφήσουν όλα τα δεινά, που φέρνει το ΠΑ.ΔΑ, να υλοποιηθούν. Από την άλλη, δεν μπορούμε να μην απορήσουμε και με τις δυνάμεις της ΠΚΣ, που ενώ έχουν τη δυνατότητα να κινητοποιήσουν κόσμο, φαίνεται να μην έχουν αυτή την πολιτική κατεύθυνση. Μάλλον

αντιλαμβάνονται ότι και η γραμμή τους, μετά από τις περσινές συνελεύσεις, δεν μπορεί να πείσει. Απέναντι σ’ όλες αυτές τις δυσκολίες, τα σχήματα της Αριστεράς έχουν να αντιμετωπίσουν και μια έντονη εντατικοποίηση. Για πρώτη χρονιά, βλέπουμε τους φοιτητές να μην έχουν τον ελάχιστο χρόνο να καθίσουν στον κεντρικό διάδρομο, αλλά να τρέχουν συνεχεία για εργασίες. Όλα αυτά δημιουργούν ένα εύφορο σκηνικό να παρέμβουμε από κοινού στους συλλόγους μας και να μην αφήσουμε αυτή την κατάσταση να γίνει κανονικότητα.

Νομική Αθήνας

Ο ΦΣ της Νομικής στην Αθήνα βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή. Ένας από τους άλλοτε πιο ενεργούς συλλόγους της Αθήνας πλέον αδυνατεί να βγάλει μια συνέλευση. Για ακόμη μία φορά η πλειοψηφία των αριστερών δυνάμεων της σχολής προσπάθησε να βρει ένα κοινό βηματισμό ενόψει της

Η συνέχεια του Δεκέμβρη

Οφείλουμε να δυναμώσουμε τις φωνές μας, εμπνεόμενοι από την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, τότε που η νεολαία αμφισβήτησε όλο το αφήγημα που την προετοίμαζε για να γίνει η «γενιά των 700 ευρώ», η γενιά που θα ζούσε μέσα στη φτώχεια και την καταστολή. Σήμερα λοιπόν, που η νεολαία και οι μαθητές αντιμετωπίζουν την εντατικοποίηση στα σχολεία, τις συγχωνεύσεις τμημάτων στο πανεπιστήμιο και το αβέβαιο εργασιακό μέλλον που χαρακτηρίζεται από ελαστικότητα, είναι αναγκαίο να μαζικοποιηθούν οι αγώνες και να χτιστεί μια πολιτική απάντηση απέναντι στα μνημόνια και τις πολιτικές που τα γεννούν. Οι συλλογικοί αγώνες, οι μαζικές συνελεύσεις και η δημιουργία πραγματικών αντιστάσεων που θα αμφισβητούν τα πάντα και θα τα διεκδικούν όλα πίσω είναι η πραγματική συνέχεια του Δεκέμβρη την οποία καλούμαστε να υπερασπιστούμε. Για να μην αφήσουμε ποτέ ξανά παιδιά να δολοφονούνται από την αστυνομία, για να ζήσουμε διαφορετικά, κόντρα στα μνημόνια και την ακροδεξιά που προσπαθεί να σηκώσει κεφάλι. Το πρώτο βήμα της αντεπίθεσης είναι να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις στη διαδήλωση για τα 10 χρόνια απ’ τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου στις 6/12. Και πρέπει να το κάνουμε ζωντανά και δυναμικά.

επιμέλεια: Νικόλας Κολυτάς

Γενικής Συνέλευσης για την 6η Δεκέμβρη. Το κοινό πλαίσιο των ΑΡΕΝ-ΡΑΠαΝ ΣΑΦΝ (ΕΑΑΚ)-ΑΡΔΙΝ αφορούσε το μήνυμα της εξέγερσης του 2008, τις αντιφατικές αποφάσεις και το ρόλο της δικαιοσύνης σήμερα, το σχέδιο της ΝΔ και της ΔΑΠ για την κατάργηση του ασύλου και τις εθνικιστικές καταλήψεις στα σχολεία. Η συγκυρία είναι ιδιαίτερα κρίσιμη και απαιτεί συστράτευση δυνάμεων σε κοινωνικούς χώρους, προκειμένου να προχωρήσει η υπόθεση του κινήματος. Μια αγωνιστική απόφαση στο φοιτητικό Σύλλογο της Νομικής μόνο μέσα από τη μετωπική δράση και τη σύνδεση με τις πραγματικές ανάγκες των φοιτητών μπορεί να επιτευχθεί.

Σχολές Πάτρας

γλου. Είναι επίσης γεγονός ότι η ακροδεξιά δεν έχει καμία απάντηση και προοπτική που να αποτελεί εναλλακτική πρόταση για τη νεολαία. Σ’ αυτό λοιπόν το πεδίο οφείλουμε να υπερασπιστούμε με κάθε τρόπο ότι η απάντηση βρίσκεται στους αγώνες των σχολείων που παλεύουν για να βελτιώσουν την καθημερινότητα τους, που παλεύουν για λιγότερα φροντιστήρια και για δημόσια δωρεάν παιδεία που πραγματικά θα μορφώνει και δεν θα εξοντώνει.

Την Τετάρτη 28 Νοεμβρίου, ημέρα της πανελλαδικής απεργίας, προκλήθηκε ένταση στην Πάτρα. Συγκεκριμένα, η πορεία ξεκίνησε ενιαία, με τα μπλοκ Φοιτητικών Συλλόγων και αριστερών και

αναρχικών συλλογικοτήτων να συμπορεύονται με τα μπλοκ των σωματείων. Σε κάποιο σημείο της κατά τα λοιπά ομαλής πορείας, μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ επιχείρησαν να απομονώσουν από την πορεία δύο αναρχικές συλλογικότητες, με απώτερο σκοπό να τις εκδιώξουν, παρότι δεν είχε υπάρξει κάποια αντέγκληση. Η ενέργεια αυτή είχε ως αποτέλεσμα να προκληθεί ένταση και να δημιουργηθούν επεισόδια, κατά τα οποία τραυματίστηκαν δυο συμμετέχουσες από τα μπλοκ των αναρχικών συλλογικοτήτων, αλλά και της Κίνησης Απελάστε το Ρατσισμό. Στην παρούσα συγκυρία είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε ότι ο εχθρός βρίσκεται πίσω από τα ΜΑΤ και όχι μέσα στο ίδιο το απεργιακό κίνημα. Η ΚΝΕ έχει επανειλημμένως στοχοποιήσει λανθασμένα κάποια άτομα του κινήματος, στην προσπάθειά της να περιφρουρήσει το μπλοκ της. Οι συνέπειες αυτών των τακτικών είναι τραγικές.

αυτοδιοικηση

5 δεκεμβρη 2018

Ζωγράφου-Ανυπότακτη Πόλη

Πρωτοβουλίες για την υπεράσπιση των κοινωνικών αναγκών Του Σπύρου Αντωνίου

ε μια σειρά πρωτοβουλίες, κινηματικές δράσεις και εκδηλώσεις, συνεχίζει τη δημόσια παρουσία της στο Δήμο Ζωγράφου η νέα δημοτική κίνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς «Ζωγράφου-Ανυπότακτη Πόλη». Τις προηγούμενες εβδομάδες, μέσα από ανακοινώσεις, παρέμβα-

ση-τοποθέτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο και μια ανοιχτή συγκέντρωση στο κέντρο της πόλης, ανέδειξε το ζήτημα των 26 ακινήτων του Δήμου, τα οποία είναι στη λίστα των 10.119 ακινήτων του Δημοσίου που εκχωρούνται στην Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου (ΕΤΑΔ) –τη θυγατρική εταιρεία του Υπερταμείου, που αφενός παίζει το ρόλο «εγγύησης» για την αποπληρωμή του παράνομου κρατικού χρέους, αφετέρου αποτελεί ένα προκλητικό πεδίο κερδοφορίας για το κεφάλαιο– με το διαβόητο πλέον ΦΕΚ 19/6/18. Ενημερώνοντας την τοπική κοινωνία, απαιτήσαμε την ακύρωση της εκχώρησης, την επιστροφή της περιουσίας αυτής στους δημότες και τους κατοίκους, εκεί δηλ. που πραγματικά ανήκει, για να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες των κατοίκων και όχι τα σχέδια των δανειστών και κάθε είδους «επενδυτών». Με αφορμή αυτή την κινητοποίηση και υπηρετώντας την ενωτική φυσιογνωμία της κίνησης, υπήρξε κάλεσμα για συνδιοργάνωση προς τις υπόλοιπες αριστερές δημοτικές παρατάξεις, μαζί με μια πρόταση για έναν κύκλο επαφών, με σκοπό να συζητηθεί ένα ενδεχόμενο πλαίσιο συνεργασί-

ας και κοινών στόχων των δημοτικών σχημάτων της Αριστεράς στην περιοχή. Πρόταση που δυστυχώς δεν έγινε αποδεκτή, σαν απόρροια ενός αυτοναφορικού-σεκταριστικού προσανατολισμού που κυριαρχεί σε συγκεκριμένες δυνάμεις της Αριστεράς. Η σημερινή διοίκηση του Δήμου, που καμώνεται την «αριστερή» δημοτική αρχή, προφανώς και δεν ανέλαβε καμία πρωτοβουλία ενημέρωσης ή δράσης για το θέμα της υπεράσπισης της ακίνητης περιουσίας. Για άλλη μία φορά δεν έκανε τίποτα, όπως αντίστοιχα δεν έκανε και στο ζήτημα των πλειστηριασμών λαϊκών κατοικιών, όταν μόνο μετά από πίεση του τοπικού κινήματος και αριστερών συλλογικοτήτων εξέδωσε ένα ψήφισμα, χωρίς να αναλάβει μετά καμία δράση ουσιαστικής προστασίας των δημοτών. Με βάση το «ρεαλισμό» της υποταγής, κινήθηκε όμως και στην πρόσφατη ψήφιση του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού του Δήμου για το 2019, όπως απαιτεί η σχετική μνημονιακή νομοθεσία, που είναι ακόμα εδώ και στην περίπτωση των ΟΤΑ. Σε μια άνευρη συζήτηση, όπου κυριάρχησαν τα πολιτικάντικα αστεία (πρόβα για τις «ευρείες συναινέσεις» που θα απαιτούνται στην εφαρμογή του Κλεισθένη Ι από το επόμενο έτος) και οι προεκλογικές σκιαμαχίες μεταξύ των συμβούλων της τωρινής και των προηγούμενων διοικήσεων, εγκρίθηκε τελικά η εισήγηση της πλειοψηφίας. Σε αυτή αποτυπώθηκε το πλαίσιο σκληρής λιτότητας και ασφυκτικής εποπτείας, στο οποίο είναι αναγκασμένοι να κινούνται οι Δήμοι και οι Περιφέρειες. Κυρίως λόγω του στραγγαλισμού

Εκδήλωση για τη διαχείριση των απορριμάτων Του Θάνου Λυκουργιά

δημοτική κίνηση «Ανυπότακτη Αθήνα» συνεχίζει δυναμικά με πλήθος δραστηριοτήτων! Μετά τις πολύ επιτυχημένες εκδηλώσεις σε Πετράλωνα και Πεδίο του Άρεως (για τα ζητήματα της στέγης-κατοικίας και περιθωριοποίησης-κοινωνικού αποκλεισμού αντίστοιχα), την ερχόμενη Τρίτη 11/12 (18.00, Πολυδύναμο κέντρο 7ης Δημ. Κοιν, Πανόρμου 59) θα

πραγματοποιηθεί νέα εκδήλωση-συζήτηση, αυτή τη φορά για το φλέγον ζήτημα της διαχείρισης των απορριμμάτων. Η πρόσφατη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Αθηναίων για προώθηση κατασκευής Μονάδας Επεξεργασίας Απορριμμάτων (ΜΕΑ) και οι αναφορές ακόμα και για καύση, ξαναφέρνουν τα σχετικά θέματα στο κέντρο της επικαιρότητας και κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Συνεπώς, μια συνολικότερη συζήτηση για την πολιτική απορριμμάτων, για τα πεπραγμένα

και τις σκόπιμες παραλείψεις της Περιφέρειας Αττικής και όχι μόνο, για τις ανάγκες διαμόρφωσης ενός δημόσιου, αποκεντρωμένου και οικολογικού σχεδίου διαχείρισης, καθίσταται αναγκαία. Εκτός όμως από τις συζητήσεις-εκδηλώσεις, η «Ανυπότακτη Αθήνα» διοργανώνει γλέντι οικονομικής ενίσχυσης, με φαγητό, ποτό και ζωντανή μουσική την ερχόμενη Κυριακή 9/12, στη 1 το μεσημέρι, στα γραφεία του ΣΑΔΑΣ (Βρυσακίου 5, Μοναστηράκι, δίπλα στο μετρό). Σας περιμένουμε όλους και όλες!

των ΚΑΠ (-63% από το 2009, ενώ δεν έχει αρχίσει ακόμα και η παρακράτηση για το διαβόητο δάνειο της Βίλας Ζωγράφου), οι δημόσιες υποδομές και οι κοινωνικές υπηρεσίες υποβαθμίζονται, ενώ κρίσιμες λειτουργίες της καθαριότητας (π.χ. συντήρηση οχημάτων) παραχωρούνται σε εξωτερικούς συνεργάτες-ιδιώτες. Υπάρχει πάντα βέβαια και η στρατηγική επιλογή της «ανταποδοτικότητας», δηλ. της αύξησης των ίδιων εσόδων μέσω τελών και… συμπράξεων, με απευθείας αναθέσεις έργων σε διάφορα επιχειρηματικά συμφέροντα. Αυξημένες προβλέπονται και οι δαπάνες για συμβούλους, δεξιώσεις και πολυδάπανες εκδηλώσεις, που βαφτίζονται «πολιτιστικά» δρώμενα. Μέλη της κίνησης «Ζωγράφου-Ανυπότακτη Πόλη», παρόλο που δεν είχαμε δικαίωμα λόγου, την ώρα της συζήτησης του προϋπολογισμού, αναρτήσαμε πανό με κεντρικό σύνθημα: «Λεφτά για τους δημότες, όχι για φιέστες και τους ιδιώτες», θέλοντας να αναδείξουμε μια διαφορετική αντίληψη για το πού έπρεπε να κατευθύνονται οι οικονομικοί πόροι του Δήμου. Συνεχίζοντας τις δράσεις ενημέρωσης για το νέο θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας των Δήμων και τη στάση της Αριστεράς στο νέο τοπίο που φέρνουν οι πρόσφατες αντιδραστικές αλλαγές στην τοπική αυτοδιοίκηση, η νέα δημοτική κίνηση διοργανώνει ανοιχτή εκδήλωση με θέμα: «Η ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΗΣΗ ΚΑΙ Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ Κλεισθένης-Διαρκής Λιτότητα-Έλλειμμα Δημοκρατίας», τη Δευτέρα 10 Δεκέμβρη, στις 6.30μμ, στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Ζωγράφου (Ανακρέοντος 60).

5 δεκεμβρη 2018

διεθνη

Victorian Socialists: Μια νέα προσπάθεια στην Αριστερά της Αυστραλίας

Μια σοσιαλιστική εκλογική καμπάνια που δεν μοιάζει με καμία από όσες έχουμε ζήσει Του Corey Oakley

πί δύο μήνες, εκατοντάδες σοσιαλιστές αγωνιστές πήραν τους δρόμους στα βορειότερα προάστια της Μελβούρνης: Χτυπούσαν πόρτες, μοίραζαν φυλλάδια σε σταθμούς του μετρό και εμπορικά κέντρα, κολλούσαν αφίσες και άφηναν έντυπο υλικό σε εισόδους σπιτιών. Όσο θυμόμαστε, δεν έχει υπάρξει άλλη σοσιαλιστική προεκλογική εκστρατεία τέτοιας κλίμακας στην Αυστραλία. Σε 8 βδομάδες, χτυπήσαμε 95.000 πόρτες. Αφήσαμε υλικό σε περίπου 300.000 σπίτια. Κολλήθηκαν 15.000 αφίσες. Οι επιβάτες σε κάθε σταθμό των βορείων προαστίων δέχθηκαν ξανά και ξανά φυλλάδια από τα μέλη των Victorian Socialists. Την ίδια μέρα των εκλογών, 700 εθελοντές βοήθησαν να επανδρωθεί και το τελευταίο από τα 154 εκλογικά κέντρα σε όλη τη Βόρεια Μητροπολιτική περιοχή. Με κάθε μέτρο, ήταν μια απίστευτη κινητοποίηση της βάσης για ένα μικρό πολιτικό κόμμα το οποίο «κατοχυρώθηκε» μόλις τον περασμένο Ιούνη. Δεν υπάρχει έλλειψη μικρών κομμάτων που να κατεβαίνουν στις εκλογές στη Βικτόρια –εμφανίστηκαν 18 τέτοια στα ψηφοδέλτια. Αλλά τα περισσότερα από αυτά είναι κενοί πολιτικού περιεχομένου σχηματισμοί, που ελπίζουν να «τρυπώσουν» στο κοινοβούλιο μέσα από ανήθικες συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, που τους επιτρέπουν να αποφύγουν τη δύσκολη δουλειά του να βγουν εκεί έξω και να πείσουν ανθρώπους να τους ψηφίσουν. Η δική μας καμπάνια ήταν τελείως διαφορετική. Προφανώς συμμετείχαμε για να κερδίσουμε, αλλά δεν μας πέρασε καν από το μυαλό να κερδίσουμε αξιοποιώντας διάφορες αμφιλεγόμενες συμφωνίες που θα επέτρεπαν και σε δεξιούς να εκλεγούν στο κοινοβούλιο, στηριζόμενοι στις ψήφους μας. Είμαστε περήφανοι που είμαστε το μόνο κόμμα –μεγάλο, μικρότερο ή μικροσκοπικό– που μπορεί να πει ότι απέφυγε να αξιοποιήσει τέτοιους μηχανισμούς. Αντί γι’ αυτό, επιχειρήσαμε να κάνουμε κάτι τελείως διαφορετικό: Να είμαστε καθημερινά στους δρόμους, να μιλάμε στους ανθρώπους και να επιχειρούμε να τους πείσουμε να μας ψηφίσουν. Όταν έκλεισαν οι κάλπες το βράδυ του Σαββάτου, ξέραμε ότι είχαμε διεξάγει μια ασυνήθιστη κι εξαιρετική προεκλογική εκστρατεία. Αυτό που δεν ξέραμε, ήταν αν θα μεταφράζονταν οι υπεράνθρωπες προσπάθειες των εθελοντών μας σε σοσιαλιστικές ψήφους.

Ενάντια στα προγνωστικά

Εκτιμούσαμε ότι τα επιχειρήματά μας είχαν βρει ανταπόκριση σε πολλούς ανθρώπους. Αλλά ξέραμε ότι παλεύαμε ενάντια στα προγνωστικά, με πάρα πολλούς τρόπους. Οι περισσότεροι άνθρωποι με τους οποίος μιλήσαμε, δεν είχαν

ξανακούσει για εμάς πριν τους χτυπήσουμε την πόρτα. Οι Εργατικοί και οι Πράσινοι έχουν μια πολύ μακρά ιστορία και είναι πλατιά αναγνωρίσιμα κόμματα. Το να μεταπείσουμε κάποιους από τους υποστηρικτές τους να ψηφίσουν τους σοσιαλιστές δεν θα ήταν σε καμία περίπτωση εύκολο, ακόμα κι αν οι άνθρωποι συμφωνούσαν με αυτά που λέγαμε. Ενώ οι πολλοί άνθρωποι που έχουν χάσει κάθε πίστη στην πολιτική γενικά, θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να πειστούν ότι δεν είμαστε άλλο ένα τσούρμο κυνικών πολιτικάντηδων, που δεν αξίζουν την εμπιστοσύνη τους. Ξέραμε επίσης ότι το να υποστηριχτεί ένα ανοιχτά σοσιαλιστικό ψηφοδέλτιο είναι δύσκολο στην Αυστραλία. Οι περισσότερες από τις πιο πρόσφατες σοσιαλιστικές εκλογικές προσπάθειες ήταν τυχερές, αν κέρδιζαν το 1% των ψήφων.

ξέραμε από την αρχή ότι χωρίς υποδομές, χωρίς αναγνωρίσιμο όνομα και χωρίς τρόπο να αποδείξουμε ότι οι υποψήφιοί μας θα έκαναν όσα έλεγαν, αν εκλέγονταν, θα ήταν πολύ δύσκολο να κερδίσουμε πολλές ψήφους σε ένα τόσο μεγάλο εκλογικό σώμα όπως αυτό του Βόρειου Μητροπολιτικού Κέντρου. Αλλά είχαμε την πεποίθηση ότι η σοσιαλιστική πολιτική μπορούσε να βρει απήχηση και στο πολιτικά φιλελεύθερο κέντρο της πόλης και στις εργατικές περιοχές στα βόρεια της Μελβούρνης, όπου ζουν τα «μπλε κολάρα».

Ταξική και αντιρατσιστική πολιτική

Το αποτέλεσμα δικαίωσε αυτή την πεποίθηση. Στα βόρεια προάστια, κερδίσαμε ψηφοφόρους των Εργατικών. Και ταυτόχρονα πήγαμε καλά στο κέντρο

Ακόμα κι αν δεν κερδίσουμε έδρα, καρφώσαμε τη σημαία μας. Είμαστε μια νέα σοσιαλιστική εκλογική δύναμη, που απέδειξε ότι μπορεί να κερδίσει ψήφους. Δεν είμαστε επίδοξοι πολιτικάντηδες. Θέλουμε να γκρεμίσουμε το υπαρκτό πολιτικό σύστημα. Άρα, καθώς περιμέναμε τα πρώτα αποτελέσματα, ήμασταν έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο. Δεν είχαμε δημοσκοπικές έρευνες. Δεν είχαμε γνώσεις για το πώς λειτουργούν οι θεσμοί. Είχαμε μόνο ένα προαίσθημα ότι αυτά που λέγαμε, άγγιξαν μερικούς ανθρώπους.

Εκλογική επιτυχία

Τα πρώτα αποτελέσματα ήρθαν από το Mill Park. Ήμαστε κάπου πάνω από το 4%. Ένα σπουδαίο αποτέλεσμα σε μια περιοχή όπου δεν υπήρξε μια σοβαρή προεκλογική εκστρατεία. Ακολούθησαν άλλα εκλογικά κέντρα από το Broadmeadows. Δεν ήταν σε όλα τα εκλογικά κέντρα εξίσου καλά τα αποτελέσματα, αλλά στο τέλος της καταμέτρησης είχαμε κερδίσει 8% των ψήφων στο Broadmeadows, όπου βρίσκεται το πιο περιθωριοποιημένο, φυλετικά και πολιτισμικά πολυποίκιλο, εργατικό εκλογικό σώμα στη Βικτόρια. Τα αποτελέσματα στο Thomastown, το Yuroke (Craigieburn) και αλλού στα βόρεια δεν ήταν στα ίδια επίπεδα με εκείνα του Broadmeadows, αλλά ακόμα κι εκεί παραμέναμε στο 3-4% το οποίο είναι ένα τεράστιο επίτευγμα για ένα σοσιαλιστικό κίνημα το οποίο υπήρξε για πολύ καιρό αποκομμένο από κάθε επιρροή στις βασικές εργατικές περιοχές της Μελβούρνης. Ακολούθησαν τα αποτελέσματα από το κέντρο της Μελβούρνης. 9.82% στο Richmond. 7.24% στο Northcote. 6.32% στο Brunswick. Είναι απίστευτα ποσοστά, αν συνυπολογίσουμε ότι οι έδρες του κέντρου της πόλης αποτελούν αντικείμενο σκληρής διαμάχης ανάμεσα στους Εργατικούς και τους Πράσινους. Όταν ξεκινήσαμε την καμπάνια μας,

της πόλης, όπου Εργατικοί και Πράσινοι πίστευαν ότι οι δυο τους έχουν το μονοπώλιο της αριστερής ψήφου. Τα τελευταία χρόνια, οι Πράσινοι έχουν καταλήξει όλο και περισσότερο σε κόμμα των φιλελεύθερων μεσαίων τάξεων του κέντρου της πόλης –η «κοινωνικά ευαίσθητη αστική τάξη» όπως την περιέγραψε ένα πρώην μέλος των Πρασίνων, που τώρα είναι μέλος των Victorian Socialists. Δεν μπορούν, ακόμα κι αν ήθελαν, να αμφισβητήσουν την επιρροή των Εργατικών στα «κάστρα» τους. Οι Εργατικοί, από την άλλη, θεωρούν τους ψηφοφόρους τους στα εργατικά προάστια της Μελβούρνης ως δεδομένους –με την (μάλλον δίκαιη) αυτοπεποίθηση ότι ούτε οι Πράσινοι ούτε οι Φιλελεύθεροι μπορούν να αποκτήσουν εκεί ρίζες που θα μπορούσαν να τους απειλήσουν. Παράλληλα, προσπαθούν να περιορίζουν την επιρροή των Πρασίνων στο κέντρο της πόλης, ισχυριζόμενοι ότι μόνον αυτοί μπορούν να υλοποιήσουν μια κοινωνικά προοδευτική πολιτική ατζέντα. Οι Victorian Socialists λένε ότι ούτε οι Εργατικοί ούτε οι Πράσινοι αποτελούν διέξοδο προς τα αριστερά. Οι Εργατικοί αξιοποιούν τους δεσμούς τους με το συνδικαλιστικό κίνημα για να ισχυριστούν ότι υποστηρίζουν τους εργάτες, αλλά στην πράξη και με την πιο φιλική διατύπωση έχουν αποτύχει να αντισταθούν στις ιδιωτικοποιήσεις και την απορρύθμιση. Ταυτόχρονα, συμπορεύονται με τη Δεξιά στη στοχοποίηση των προσφύγων και των μεταναστών και είναι σε συμφωνία με την κυβέρνηση σε όλα τα ζητήματα που αφορούν τη φυλή, τη μετανάστευση και την εθνική ασφάλεια.

Οι Πράσινοι προωθούν προοδευτικές πολιτικές σε ζητήματα φυλής, μετανάστευσης και ανισότητας, όμως το κάνουν με έναν τρόπο που ίσως τους δίνει επιρροή στο εξευγενισμό κέντρο της πόλης, αλλά αποξενώνει τους ψηφοφόρους της εργατικής τάξης. Οι Πράσινοι λένε ότι ο ρατσισμός είναι τρομερός. Συμφωνούμε. Αλλά, αν θες να πολεμήσεις τις ρατσιστικές απόψεις στην εργατική τάξη, πρέπει να ξεκινήσεις εξηγώντας ότι ο ρατσισμός είναι εργαλείο των πλουσίων, εργαλείο του συστήματος, που χρησιμοποιείται για να διαιρέσει τους ανθρώπους που θα όφειλαν να ενωθούν και να παλέψουν ενάντια στους κοινούς εχθρούς τους. Όταν οι Πράσινοι λένε «ο ρατσισμός είναι απαράδεκτος», οι Victorian Socialists λένε «κανένας πρόσφυγας δεν μου έκοψε ποτέ την κατώτερη αμοιβή για υπερωρίες». Η καταμέτρηση είναι σε εξέλιξη ακόμα, οπότε δεν ξέρουμε ακριβώς πού θα καταλήξουμε. Καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, έχουμε 4,47% σε όλη τη Βόρεια Μητροπολιτική περιοχή. Είναι σαφές ότι θα καταλήξουμε κάπου μεταξύ 4 και 5%, το οποίο είναι αξιοσημείωτο επίτευγμα για μια πρώτη απόπειρα. Δυστυχώς, είναι σχεδόν απίθανο να κερδίσουμε κάποια έδρα αυτή τη φορά. Οι υπόγειες συμφωνίες των μικρών κομμάτων και της Δεξιάς ήταν εξαρχής ένα εμπόδιο εναντίον μας, και αν και τα πήγαμε πολύ καλά στην ψήφο «πρώτης προτίμησης», μάλλον δεν θα καταφέρουμε να υπερκεράσουμε το σύστημα συμφωνιών «δεύτερης προτίμησης», για να διασφαλίσουμε μια έδρα (ΣτΜ: ένα εκλογικό σύστημα όπου οι ψηφοφόροι έχουν την επιλογή να διαλέξουν ποιος θα ήθελαν να εκλεγεί αν δεν τα καταφέρει η πρώτη τους επιλογή. Στην πράξη λειτουργεί ως εργαλείο αλληλοϋποστήριξης και υπόγειων συμφωνιών μεταξύ μικρών δεξιών κομμάτων).

Είναι μόνο η αρχή

Αλλά ακόμα κι αν δεν κερδίσουμε, καρφώσαμε τη σημαία μας. Είμαστε μια νέα σοσιαλιστική εκλογική δύναμη, που απέδειξε ότι μπορεί να κερδίσει ψήφους. Δεν είμαστε οι επικεντρωμένοι στο κέντρο της πόλης Πράσινοι, των οποίων ο «προοδευτισμός» σταματά στην Bell Street και δεν έχει καν ακουστά τη Ring Road. Δεν είμαστε οι Εργατικοί, που αντιμετωπίζουν την εργατική τους βάση υποστήριξης με περιφρόνηση. Δεν είμαστε επίδοξοι πολιτικάντηδες. Θέλουμε να γκρεμίσουμε το υπαρκτό πολιτικό σύστημα. Θέλουμε μια νέα πολιτική που να αφορά την υπεράσπιση των εργατικών κοινοτήτων. Αν είστε από εκείνους τους Πράσινους ή τους Εργατικούς που ήλπιζαν ότι ήμασταν ένα πυροτέχνημα, ξανασκεφτείτε το. Ερχόμαστε για σας. Κι αν είστε από εκείνους που ήλπιζαν ότι θα είμαστε κάτι παραπάνω από ένα πυροτέχνημα, «ανεβείτε στο τρένο». Μόλις ξεκινήσαμε.

αντιρατσισμος

5 δεκεμβρη 2018

Να στηρίξουμε τους πρόσφυγες στο Λαύριο ζωές προσφύγων και κατοίκων. Τα δύο τελευταία καλοκαίρια είχαμε πυρκαγιές λόγω υψηλών θερμοκρασιών, οι οποίες προκάλεσαν αυτανάφλεξη των απορριμμάτων. Τα υλικά αυτά είναι οργανικά και ανά πάσα στιγμή μπορεί να έχουμε τέτοιου είδους επικίνδυνα φαινόμενα, γι’ αυτό το λόγο είναι αναγκαίο να απομακρυνθούν άμεσα από εκεί». Η Επιτροπή Στήριξης συλλέγει αναγκαία πράγματα (ρούχα, τρόφιμα κ.ά.) και υλοποιεί προγράμματα δράσεων και ψυχαγωγίας μαζί με τους πρόσφυγες, των οποίων η κατάσταση έχει επιδεινωθεί μετά το 2017 και την απόφαση της κυβέρνησης να διακόψει τη λειτουργία και τη χρηματοδότηση του Κέντρου (χαρακτηρίστηκε «προσωρινό» και βγήκε από τις επίσημες δομές φιλοξενίας) και την επακόλουθη αποχώρηση του Ερυθρού Σταυρού. Επιπλέον, όπως δηλώνουν οι ίδιοι: «Με τη συνεχή παρουσία μας στην περιοχή προσπαθούμε να είμαστε ένας πυρήνας αλληλεγγύης, στήριξης και προστασίας των προσφύγων, αλλά και κοινής διεκδίκησης του δικαιώματος όλων μας –ντόπιων, προσφύγων, μεταναστών– για μια ζωή με αξιοπρέπεια. Ενάντια στο ρατσιστικό μίσος, εμείς θέλουμε και μπορούμε να ζήσουμε και να αγωνιστούμε μαζί». Η ήδη μεγάλη λίστα αναγκαίων ειδών διευρύνθηκε μετά τη φωτιά και μπορείτε να τη βρείτε στη σελίδα της Επιτροπής στο facebook. Ενώ αν θέλετε να στηρίξετε οικονομικά τις προσπάθειες της Επιτροπής, μπορείτε να προμηθευτείτε το ημερολόγιο που κυκλοφόρησε πρόσφατα.

Η εθνικιστική υστερία δολοφονεί

ρχικά η είδηση αφορούσε δολοφονία Αλβανού εργάτη γης από Έλληνα στη Λευκίμμη. Και η σιωπή στα ΜΜΕ αρκούσε για να κάνουμε παραλληλισμούς με τις υστερικές αντιδράσεις στην υπόθεση Κατσίφα, ακόμα και χωρίς να ξέρουμε τα κίνητρα της δολοφονίας. Και να που τελικά η ίδια η ιστορία και το κίνητρο της δολοφονίας αφορά το εθνικιστικό-ρατσιστικό κλίμα που έχει καλλιεργηθεί. Σε καφενείο της περιοχής, ο δράστης, με αφορμή συζήτηση για τα «εθνικά θέματα», άρχισε να ξερνά ρατσιστικό οχετό κατά όλων των μη-ελλήνων. Ο 63χρονος Αλβανός Petrit Zifle του απάντησε και χρειάστηκε να τους χωρίσουν οι υπόλοιποι, για να μην έρθουν στα χέρια. Αργότερα όμως ο δράστης του την έστησε, τον δολοφόνησε με καραμπίνα και πέταξε το πτώμα σε χαντάκι. Και τελικά αποδείχθηκε ότι ο δράστης ήταν εκλογικός αντιπρόσωπος της Χρυσής Αυγής και μέλος του «κλιμακίου» της στη Λευκίμμη. Ο Petrit είναι θύμα της νεοναζιστικής βίας και της εθνικιστικής υστερίας που επικρατεί και καλλιέργησαν και τα ΜΜΕ με μια σειρά αφορμές (μακεδονικό, Κατσίφας κ.ά.). Γι’ αυτό και τα

ΜΜΕ κρατούν χαμηλούς τόνους. Δεν χρειάζεται καν να φανταστούμε τι θα συνέβαινε, αν ο θύτης ήταν Αλβανός και το θύμα Έλληνας. Υπάρχει η πρόσφατη προϊστορία με την υπόθεση Κατσίφα, όπου υπήρξε «ιερή αγανάκτηση» για τον εθνικιστική τρομοκράτη με το καλάσνικοφ. Οι διάφοροι συνέλληνες, που έσκιζαν τα ιμάτιά τους για το δικαίωμα των ακροδεξιών να μετατρέψουν την κηδεία του Κατσίφα σε εθνικιστικό συλλαλητήριο, τώρα, με βάση τη λογική τους, δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να έρθουν χιλιάδες Αλβανοί στην κηδεία του Petrit, με τις σημαίες τους, για να τιμήσουν τον ομοεθνή τους, σωστά; Επειδή ζούμε στην εποχή που σηκώνει κεφάλι η πιο απάνθρωπη κι ανορθολογική μισαλλοδοξία, θα χρειαστεί να αγωνιστούμε εμείς για τη μνήμη του Petrit, ενάντια σε κάθε εθνικιστική σπέκουλα που θα επιχειρήσει να κάνει και πάλι ενδεχομένως το άσπρο-μαύρο. Κυρίως θα χρειαστεί σταθερό κι αποφασιστικό μέτωπο απέναντι στην ακροδεξιά και τις ιδέες της, που μέσα στο κλίμα παροξυσμού των εθνικών ανταγωνισμών και ανακίνησης των «εθνικών θεμάτων», αποδείχθηκε ότι εύκολα μπορούν να οπλίσουν τα χέρια των πιο φανατικών εθνικιστών και ρατσιστών. Για να μη θρηνήσουμε κι άλλα θύματα…

Ο Νικήτας Κακλαμάνης δήλωσε «ανήσυχος μήπως αυτή η διεθνής τάση με την ακροδεξιά έρθει και στην Ελλάδα»! Τι θεωρεί άραγε ακροδεξιά ο Νικήτας; Μάλλον όχι τη σαμαρική Δεξιά, μιας και ο ίδιος ανήκει σε αυτή την παράδοση από την εποχή του ΠΟΛΑΝ. Μάλλον όχι το Μάκη Βορίδη και τον Άδωνη Γεωργιάδη, μιας και βρίσκεται πλέον στο ίδιο κόμμα μαζί τους. Εντάξει, στο μυαλό του Νικήτα αυτοί μάλλον είναι απλώς «πραγματικοί δεξιοί». Αλλά δεν έχει παρατηρήσει ότι στην ελληνική βουλή έχουμε μέλη νεοναζιστικής οργάνωσης; Για ποιους ακριβώς ανησυχεί τελικά; Ή για κανέναν κι έκανε την πιο αποτυχημένη προσπάθεια ψεύτικου «αντιφασισμού» της ατάκας. Ή για τον αστερισμό σχηματισμών «στα δεξιά της Δεξιάς», που απειλούν να κόψουν ψήφους από τη ΝΔ, αν συντονιστούν, κι άρα για τον Νικήτα είναι πιο «επικίνδυνοι» και από την ακροδεξιά πτέρυγα ενός δυνάμει κυβερνητικού κόμματος κι από τους νεοναζί μαχαιροβγάλτες. Αλλά ο Κακλαμάνης κάνει ό,τι μπορεί για να κοπεί ο ευνοϊκός άνεμος στα πανιά της ακροδεξιάς, οργανώνοντας ενός λεπτού σιγή στη Βουλή στη μνήμη του Κατσίφα…

μικρά αντιρατσιστικά

η νύχτα της 29ης Νοέμβρη εκδηλώθηκε φωτιά στο κτίριο «Γ», στον τρίτο όροφο του κέντρου προσφύγων στο Λαύριο, όπου φιλοξενούνται 25 Αφγανοί και 20 Κούρδοι πρόσφυγες. Η Επιτροπή Στήριξης Προσφύγων Λαυρίου αναφέρει μεταξύ άλλων: «Η φωτιά ξεκίνησε από τον χώρο που χρησιμοποιείται ως κουζίνα. Άμεση ήταν η επέμβαση της πυροσβεστικής υπηρεσίας, που βρίσκεται ακριβώς δίπλα από το κτίριο. Οι πρόσφυγες που ήταν στα δωμάτια, διέφυγαν από τις σκάλες, ενώ μια οικογένεια με ένα μικρό παιδί εγκλωβίστηκε και, με την παρέμβαση της πυροσβεστικής, τους κατέβασαν από το παράθυρο ασφαλείας. 6 ενήλικες και 1 παιδί μεταφέρθηκαν στο κέντρο υγείας με αναπνευστικά προβλήματα, αφού τους δόθηκαν οι πρώτες βοήθειες, εκτός από έναν Κούρδο πρόσφυγα που χρειάστηκε να μεταφερθεί για προληπτικούς λόγους σε νοσοκομείο στην Αθήνα, καθώς αντιμετωπίζει χρόνιο αναπνευστικό και καρδιακό πρόβλημα. Πρόσφυγες μεταφέρθηκαν και διανυκτέρευσαν στο κλειστό γυμναστήριο Λαυρίου και στα κτίρια 1 και 2 του κέντρου…». Αξίζει να προσθέσουμε ότι στις 2 Δεκέμβρη υπήρξε νέα φωτιά δίπλα στον προσφυγικό οικισμό στο Νεράκι, όπου υποχρεώθηκαν να εγκατασταθούν αρκετοί από τους πρόσφυγες του Λαυρίου μετά το 2015 και τώρα διαμένουν εκεί περίπου 180 άτομα, ανάμεσά τους πολλά παιδιά. Ευτυχώς η φωτιά τέθηκε υπό έλεγχο. Ωστόσο από καιρό μέλη της Επιτροπής Στήριξης προειδοποιούσαν, σε άρθρο που είχαμε δημοσιεύσει στην «Ε.Α.»: «Στον καταυλισμό «Νεράκι», δίπλα ακριβώς από τους οικίσκους, ο δήμος έχει δημιουργήσει μιαν ανεξέλεγκτη κατάσταση που εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους... Έχει περικυκλωθεί ο καταυλισμός από τη μία μεριά με τόνους απορριμμάτων από τα κλαδέματα δέντρων, καθώς και από υπολείμματα για κομπόστ… ενώ από την άλλη μεριά έχει δημιουργηθεί μια παράνομη και ανεξέλεγκτη χωματερή. Το τεράστιο βουνό σκουπιδιών που έχει δημιουργηθεί, απειλεί τις

«Δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό χιλιάδες άνθρωποι να παραμένουν εγκλωβισμένοι σε άθλιες συνθήκες και να περιμένουν να περάσουν έτσι ακόμη ένας χειμώνας. Την προηγούμενη Παρασκευή ήμουν στη Μόρια με 10 βαθμούς Κελσίου και δίπλα μας κυκλοφορούσαν παιδιά δύο χρόνων, ξυπόλητα και με βρεγμένα ρούχα. Κανείς και καμία δεν το θέλει αυτό για το δικό του παιδί». Με αυτά τα απλά λόγια, ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, διευθυντής του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας, υπενθύμισε το διαρκές έγκλημα στη Μόρια. Στους πόσους επικίνδυνους χειμώνες στα νησιά άραγε θα πάψει το κυβερνητικό παραμύθι του «ήμασταν απροετοίμαστοι» ή/και «κινούμαστε για να το αντιμετωπίσουμε, αλλά χρειάζεται χρόνο»;

Πάντως στον αστερισμό σχηματισμών «δεξιά της Δεξιάς» τα πράγματα δεν περπατάνε ακόμα. Δυο μέρες κράτησαν οι εντυπώσεις που δημιούργησε η ατάκα του Δημήτρη Καμμένου για την ανάγκη συμπόρευσης (Φαήλος, Βελλόπουλος, Καμμένος, Μπαλτάκος, Καρατζαφέρης) κι έσκασε η είδηση ότι δεν τα βρήκαν ήδη μεταξύ τους Φαήλος και Βελλόπουλος. «Μέτωπο» ήθελε ο ένας, «προσχώρηση» απαιτούσε ο άλλος. Ο Φαήλος αφήνει σπόντες για τον «χρηματοδότη» του Βελλόπουλου (Πούτιν;) ως υπεύθυνο του ναυαγίου, ο Καμμένος ζητά να κάνουν δημοσκοπήσεις να βρεθεί ο δημοφιλέστερος για ηγέτης και να πειθαρχήσουν όλοι σε αυτόν για να μονιάσει ο χώρος, ενώ τα εθνικιστικά μπλογκ γράφουν για «επικείμενη απόβαση Μπάνον στην Αθήνα!», είτε γιατί κάτι (ανησυχητικό) ξέρουν, είτε γιατί τον βλέπουν ως Μεσσία που μπορεί να βάλει τάξη σε αυτό το χάλι. Πάντως, αν ισχύει η είδηση και δεν είναι προβολή επιθυμιών, παύει να είναι αστείο. Γιατί ο Μπάνον έχει «τεχνογνωσία» (και πόρους…) για τη συγκρότηση πολιτικών ρευμάτων και γιατί υπάρχει όντως διάχυτο «υλικό» για να δουλέψει…

«Πυκνώνουν τα φαινόμενα βίας από την άκρα δεξιά, τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής, τους δολοφόνους του Φύσσα και τους αυτόκλητους που στάθηκαν μπροστά στην πόρτα του Πολυτεχνείου για να εμποδίσουν αυτούς που αγωνίστηκαν». Ο Αλέξης Τσίπρας, μεταλλαγμένος πλήρως σε «ακροκεντρώο», ήταν θέμα χρόνου να ανακαλύψει και την κρυφή γοητεία της θεωρίας των δύο άκρων, ταυτίζοντας τη δολοφονική δράση της Χρυσής Αυγής με τους αριστερούς φοιτητές που αντέδρασαν στην παρουσία του κλιμακίου του ΣΥΡΙΖΑ στο Πολυτεχνείο. Ποιος θυμάται την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ δεχόταν πυρά από τη Δεξιά, γιατί αρνιόταν να εξισώσει τη δολοφονική δράση των νεοναζί με τους πιο «επιθετικούς» ακτιβισμούς αριστερών νεολαίων κατά των (τότε) κυβερνητικών στελεχών;

5 δεκemβρη 2018

αντισεξισμοσ

25 Νοέμβρη: Διαδηλώσεις ενάντια στη βία κατά των γυναικών

Ελπιδοφόρα η κινητοποίηση στην Αθήνα Της Κατερίνας Καλλέργη

25η Νοέμβρη έχει καθιερωθεί από τον ΟΗΕ ως η Παγκόσμια Μέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών. Εκείνη την μέρα κυβερνήσεις και θεσμοί πανηγυρίζουν για τον «πολιτισμό» της Δύσης διατυμπανίζοντας τις προόδους που έχουν γίνει σε σχέση με την έμφυλη βία. Η πραγματικότητα όμως είναι τελείως διαφορετική. Χιλιάδες γυναίκες καθημερινά βιώνουν τις πολλαπλές όψεις της έμφυλης βίας: από την υποτίμηση, τα σεξιστικά σχόλια μέχρι την ψυχολογική και σωματική βία και από την οικονομική εκμετάλλευση μέχρι τις χιλιάδες περιπτώσεις βιασμών και γυναικοκτονιών. Οι γυναίκες όμως δεν μένουν θεατές σε αυτήν την κατάσταση. Χιλιάδες γυναίκες σε όλον τον κόσμο με αφορμή την 25η Νοέμβρη βγήκαν στον δρόμο για να διαδηλώσουν ενάντια στην έμφυλη βία, ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση. Στην Λατινική και Κεντρική Αμερική όπου τα τελευταία χρόνια ανθίζει το φεμινιστικό κίνημα με επίκεντρο κυρίως την

αντίσταση στην έμφυλη βία και τις γυναικοκτονίες, οι γυναίκες βγήκαν άλλη μια φορά στους δρόμους. Από την Μπογκοτά στην Κολομβία μέχρι το Σαντιάγο της Χιλής οι δρόμοι πλημύρισαν με χιλιάδες γυναίκες που επανέφεραν το σύνθημα Ni una menos (ούτε μία λιγότερη). Στην Τουρκία χιλιάδες γυναίκες βρέθηκαν στους δρόμους της Ινσταμπούλ καταγγέλλοντας την βία που υφίστανται στην καθημερινότητά τους, με την κρατική καταστολή να παίρνει γιγάντιες διαστάσεις. Στην Ισπανία πραγματοποιήθηκαν κινητοποιήσεις σε πάνω από σαράντα πόλεις, με δεκάδες χιλιάδες γυναίκες ντυμένες στα μοβ να διαδηλώνουν σε όλη τη χώρα. Μεγαλειώδεις διαδηλώσεις έγιναν και στην Γαλλία, την Ιταλία και τις ΗΠΑ.

Παλμός και συμμετοχή

Στην Αθήνα πραγματοποιήθηκε πορεία στις 24 Νοέμβρη, η οποία ήταν και η πιο μαζική των τελευταίων χρόνων. Εκατοντάδες γυναίκες συναντήθηκαν στην Καπνικαρέα σε μια ζωντανή και πολύχρωμη διαδήλωση με πολύ παλμό. Τα συνθήματα που κυριάρχησαν αφορούσαν τη βία, την αυτοάμυνα και την οικονομική εκμετάλλευση των γυναικών. Πέρα από τη συμμετοχή πολλών γυναικών στην δια-

δήλωση -που αποτελεί θετικό σημάδι από μόνο του- ιδιαίτερη σημασία έχει και ο τρόπος που διοργανώθηκε η κινητοποίηση. Μια βδομάδα πριν από τη διαδήλωση φεμινιστικές και ΛΟΑΤΚΙ+ ομάδες συναντήθηκαν σε έναν ανοιχτό συντονισμό για τη διοργάνωση της πορείας, ο οποίος καλέστηκε από τη Φεμινιστική Δικτύωση για την Αυτοάμυνα. Από εκεί συναποφασίστηκε η διαδρομή της πορείας, ένα μικρό κάλεσμα προς σωματεία, σε οργανώσεις της Αριστεράς και σε φοιτητικούς συλλόγους. Η απόφαση του ανοιχτού συντονισμού για τη διαδρομή της πορείας ήταν να γίνει προσυγκέντρωση στην Καπνικαρέα, μέσω της Αθηνάς να συνεχίσει για Ομόνοια όπου θα πέρναγε από το Χωριάτικο αρτοποιείο, το ΑΤ Ομόνοιας και το σημείο δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου για να καταλήξει στο Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής στην Κλαυθμώνος. Τα συγκεκριμένα σημεία επιλέχτηκαν με στόχο να αναδειχτούν κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά περιστατικά έμφυλης βίας των τελευταίων μηνών. Πρώτον, η αθώωση του σωματεμπόρου ιδιοκτήτη των Χωριάτικων και Αττικών αρτοποιείων, δεύτερον την πολλαπλή γυναικοκτονία που διαπράχθηκε από αστυνομικό του ΑΤ Ομόνοιας με το υπηρεσιακό του όπλο, τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου και την τριπλή γυναικοκτονία προσφυγών στον Έβρο. Δυστυχώς, τόσο η μεγάλη διαδρομή όσο και το γεγονός ότι τα πρώτα μπλοκ επέμειναν να περάσουν ακριβώς μπροστά από το κοσμηματοπωλείο στην Γλάδστωνος οδήγησε στο να τελειώσει εκεί η πορεία και να μην καταλήξει στο υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής. Αυτό πρέπει να γίνει μάθημα για τα επόμενα χρόνια. Οι φεμινιστικές διαδηλώσεις πρέπει να βγουν από το περιθώριο και να εμφανιστούν σε κεντρικούς δρόμους της πόλης τόσο για συμβολικούς όσο και για υλικούς λόγους. Η επιλογή της Καπνικαρέας ως σημείο προσυγκέντρωσης έχει σημασία για την απεύθυνση στον κόσμο, όμως κουβαλάει πάνω του την παράδοση παλαιότερων διαδηλώσεων στις οποίες η επιλογή γινόταν προκρίνοντας τη

ΜΗ μαζικότητά τους. Όμως είναι πλέον ο καιρός -κρίνοντας και από την συμμετοχή στη φετινή διαδήλωση για τις 25 Νοέμβρη- να σταματήσει να υπάρχει αυτός ο φόβος και του χρόνου η πορεία να περάσει από το Σύνταγμα, δίνοντας έτσι μεγαλύτερο στίγμα διεκδίκησης.

Εκδήλωση στην Κομμούνα Στις 24 Νοεμβρίου το απόγευμα μετά τη διαδήλωση πραγματοποιήθηκε στον πολυχώρο Κομμούνα εκδήλωση με τίτλο «Η πάλη ενάντια στην έμφυλη και συστημική βία, ενάντια στην καταπίεση, τον σεξισμό και την εκμετάλλευση. Για μια ενωτική φεμινιστική πρωτοβουλία» με ομιλήτριες την Κατερίνα Σεργίδου από την αντισεξιστική ομάδα ΔΕΑ, την Ντίνα Σωτηριάδη από τη γυναικεία ομάδα ΑΡΑΝ, την Αναστασία Σταυροπούλου από την ΑΡΑΣ και την Ράνια Παπαγεωργίου, εργαζόμενη στο Δημόσιο. Επίκεντρο της συζήτησης ήταν το πώς η Αριστερά θα καταφέρει να παρέμβει και να επηρεάσει το φεμινιστικό κίνημα στην Ελλάδα. Τόσο από τις εισηγήτριες όσο και από τις παρεμβάσεις τέθηκε εμφατικά η ανάγκη για τη δημιουργία μιας ενωτικής αριστερής φεμινιστικής πρωτοβουλίας. Τα προηγούμενα χρόνια η Αριστερά δεν κατάφερε να συμπλεύσει με το φεμινιστικό κίνημα ούτε να κερδίσει τις γυναίκες που αυτοπροσδιορίζονται ως φεμινίστριες. Αυτό οφείλεται εν μέρει στη φοβικότητα που επικρατούσε στο φεμινιστικό κίνημα ως προς τις οργανώσεις της Αριστεράς, αλλά και στο γεγονός ότι και η ίδια η Αριστερά δεν προσπάθησε ιδιαίτερα να προσεγγίσει το φεμινιστικό, ενώ σε πολλές περιπτώσεις ήταν ακόμα και φοβική. Η εκδήλωση αυτή ήταν ένα πρώτο βήμα στην σωστή κατεύθυνση να συναντηθούν οι οργανώσεις της αλλά και ο κόσμος της Αριστεράς και με ειλικρίνεια να συζητήσουν για το πώς ενωτικά θα καταφέρουν να παρέμβουν στο φεμινιστικό κίνημα. Από αυτήν την εκδήλωση προέκυψε και η δέσμευση ότι θα γίνουν συγκεκριμένα βήματα για να γίνει πράξη μια ενωτική φεμινιστική πρωτοβουλία της Αριστεράς.

Δικαιοσύνη για τον Ζακ Κωστόπουλο/ Zackie Oh Του Θάνου Λυκουργιά

ολλές εκατοντάδες άνθρωποι διαδήλωσαν το Σάββατο 1/12 από την συμβολή Αλεξάνδρας και Κηφισίας μέχρι τη ΓΑΔΑ και έπειτα προς το σημείο δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου, στην οδό Γλάδστωνος. Μέλη ΛΟΑΤΚΙ συλλογικοτήτων, αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες, πρόσφυγες, μέλη αριστερών και αντιεξουσιαστικών συλλογικοτήτων βάδισαν μαζί προς

την Αστυνομική Διεύθυνση, καταγγέλλοντας τον κατασταλτικό μηχανισμό για την απόλυτη συμμετοχή και έπειτα για την προσπάθεια συγκάλυψης της δολοφονίας. Όπως περιγράφεται χαρακτηριστικά στην ανακοίνωση της πρωτοβουλίας Justice for Zak/Zackie, η υπόθεση του Ζακ Κωστόπουλου είναι μια ακόμα περίπτωση στο μακρύ κατάλογο δολοφονιών με συμμετοχή/ συγκάλυψη από την Αστυνομία (Γρηγορόπουλος, Φύσσας, Νίκος Σακελλίων κ.ά.). Καταγγέλλονται επίσης οι προσπάθειες εκφοβισμού από μέρους των αρχών, ώστε όσοι/ες γνωρίζουν

τι συνέβη να σιωπήσουν, όπως και η συνειδητή άρνηση όλων των κυβερνήσεων –της σημερινής συμπεριλαμβανομένης– να πάρουν οποιαδήποτε πρωτοβουλία ώστε να σπάσει το απόστημα. Στα συνθήματα που ακούστηκαν, κυριαρχούσε η συναισθηματική φόρτιση («οργή και θλίψη»), φυσικά η αποκάλυψη της αλήθειας («δεν έγινε ληστεία, μπάτσοι και αφεντικά κάναν δολοφονία»), όπως και η καταγγελία του κοινωνικού κανιβαλισμού και της υποκρισίας («μια τζαμαρία κοστίζει μια ζωή»). Ξεχωριστή στιγμή, η με-

γάλη στοίβα από «μονά» παπούτσια, τα οποία άφησαν οι διαδηλωτές στα σκαλάκια της εισόδου της ΓΑΔΑ, θυμίζοντας την εικόνα του γεμάτου αίματα παπουτσιού του Ζακ που έμεινε στην οδό Γλάδστωνος ως ακλόνητη μαρτυρία της φρίκης που είχε προηγηθεί. Αξίζει να σημειωθεί επίσης, η θετική ανταπόκριση της συντριπτικής πλειονότητας των περαστικών που συνάντησαν τη διαδήλωση. Οι αγώνες ενάντια στην απαξίωση της ανθρώπινης ζωής και τον κρατικό αυταρχισμό θα συνεχιστούν. Δικαιοσύνη για τον Ζακ Κωστόπουλο!

ΔΙΕΘΝΗ

5 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2018

G20 Η Σύνοδος των G20 κατέληξε τελικά σε κοινό ανακοινωθέν, µετά από ολονύχτιες διαπραγµατεύσεις. Το αποκαλυπτικό της κατάστασης είναι ότι θεωρείται «επιτυχία» το ότι µπόρεσε έστω να υπάρξει κοινό ανακοινωθέν κι ότι όλα τα διεθνή ζητήµατα µπήκαν «έστω ως αναφορά, για να µη σταλεί µήνυµα ότι παύουν να είναι αντικείµενο συνεννόησης». Στο κρίσιµο ζήτηµα του διεθνούς εµπορίου γίνεται µια αναφορά για την ανάγκη «διεθνούς τάξης βασισµένης σε κανόνες». Αλλά γίνεται επίσης αναφορά στα προβλήµατα της υπάρχουσας «διεθνούς τάξης» και την ανεπάρκεια του ΠΟΕ, για να καλυφτούν οι ΗΠΑ. Η αρχική αµερικανική γραµµή ήταν αποκαλυπτική: Ήθελε να απαλειφθεί κάθε θετική αναφορά στην «πολυµέρεια», τους «κανόνες» ή το ∆ΝΤ και τον ΠΟΕ, ενώ µπλόκαρε τελικά µε επιτυχία κάθε αναφορά στον προστατευτισµό ως «απειλή»…

Ανταπόκριση από τις κινητοποιήσεις στη Γαλλία

Κίτρινη οργή και νεοφιλελεύθερ ας στάση των συνδικάτων, θα πρέπει να υπογραµµιστεί η συµµετοχή στις κινητοποιήσεις συλλογικοτήτων αντιρατσιστικών, υπεράσπισης δικαιωµάτων και κατά της αστυνοµικής βίας, των φοιτητών και µαθητών.

Του Μανώλη Κοζαδίνου, Παρίσι 2 ∆εκέµβρη 2018

αθώς γράφονται αυτές οι γραµµές, εξελίσσεται στο Παρίσι και τις άλλες γαλλικές πόλεις η «τρίτη πράξη» της κινητοποίησης των «κίτρινων γιλέκων», κίνηµα που ονοµάστηκε έτσι από το χρώµα των γιλέκων «υψηλής ορατότητας», που χρησιµοποιούν ως διακριτικό ένδυµα οι πολίτες που συµµετέχουν σε αυτό. Έχει περάσει και το τρίτο Σάββατο πορειών στις Γαλλικές πόλεις, ενώ στη διάρκεια της εβδοµάδας λειτουργούν εκατοντάδες µπλόκα σε οδικούς κόµβους, διοικητικά κτίρια, καταστήµατα εφοδιασµού κλπ. Ο πολιτικός αντίκτυπος της χθεσινής κινητοποίησης βρίσκεται σε εξέλιξη, καθώς η Ανυπόταχτη Γαλλία και το ΚΚΓ ετοιµάζονται να καταθέσουν πρόταση µοµφής κατά της κυβέρνησης,ενώ κόµµατα της αντιπολίτευσης ζήτησαν πρόωρες εκλογές ή δηµοψήφισµα για τα µέτρα και ο πρόεδρος Μακρόν ζήτησε συνάντηση των πολιτικών αρχηγών. Κυβερνητικοί κύκλοι συζητούν την επαναφορά του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, ακόµη χειρότερα την προσωρινή αναστολή του Συντάγµατος ή και τη χρήση του στρατού για την καταστολή των διαδηλώσεων. Αυτό το τελευταίο έγινε ήδη στυγνή πραγµατικότητα στο υπερπόντιο διαµέρισµα της νήσου Ρεουνιόν, όπου οι κινητοποιήσεις των «κίτρινων γιλέκων» συνοδεύτηκαν από εξέγερση και βία. Πρόκειται για σαφέστατα σηµάδια οξύτατης πολιτικής αντιπαράθεσης και αποσταθεροποίησης. Χθες, 1η ∆εκέµβρη, τα µέσα ενηµέρωσης όλου του κόσµου πρόβαλαν εικόνες βανδαλισµών από το κέντρο του Παρισιού. Η εικόνα της Αψίδας του Θριάµβου τυλιγµένης σε καπνούς προκαλεί ισχυρή αίσθηση, καθώς παραπέµπει σε εικόνα γενικευµένης εξέγερσης ή και πολέµου. Είναι αλήθεια πως, από Σάββατο σε Σάββατο, η ένταση ανεβαίνει και πως στα χθεσινά επεισόδια τραυµατίστηκαν 133 άτοµα (ένας διαδηλωτής χαροπαλεύει), ενώ έγιναν 412 συλλήψεις µόνο στο Παρίσι, από τους οποίους κρατούνται σήµερα 378 άτοµα. Στο πρόσωπο τραυµατίστηκε από πλαστικό σφαιρίδιο της αστυνοµίας

Επίθεση, µε κίβδηλο οικολογικό πρόσχηµα, στα λαϊκά εισοδήµατα

και δηµοσιογράφος του πρακτορείου RT France. Στην πόλη Nantes της Βρετάνης, ο απολογισµός φαίνεται να είναι αναλογικά βαρύτερος, ενώ σε άλλες πόλεις δεν έλειψαν οι ταραχές και τα θύµατα. Η ευθύνη των αστυνοµικών δυνάµεων και των πολιτικών αρχών για τα επεισόδια πρέπει να εξεταστεί. Υπήρξα µάρτυρας πρόκλησης πυρκαγιών σε δύο διαµερίσµατα παρισινών πολυκατοικιών από ρίψη δακρυγόνων της αστυνοµίας. Σε κάθε περίπτωση η βία, όσο θεαµατικά και να είναι τα αποτελέσµατά της, είναι πολύ µειοψηφική στην κλίµακα του µαζικότατου αυτού κινήµατος, ειρηνικού στη συντριπτική πλειοψηφία του. Στις διαδηλώσεις συναντά κανείς νεολαία, αλλά και άτοµα τρίτης ηλικίας, οικογένειες µε µωρά στο καροτσάκι και άτοµα σε αναπηρικά αµαξίδια. Ο ισχυρισµός των γαλλικών αρχών πως η συµµετοχή στο κίνηµα των «κίτρινων γιλέκων» φθίνει, δεν συµπίπτει µε τις άµεσες µαρτυρίες. Βέβαια, οι πολίτες δεν έχουν απεριόριστους πόρους για να κατεβαίνουν κάθε εβδοµάδα στο Παρίσι και η συστηµατική σκληρή αστυνοµική βία δρα αποτρεπτικά. Ταυτόχρονα όµως τα µπλόκα παραµένουν ενεργά σε όλη τη χώρα, η αυξανόµενη δηµοφιλία του κινήµατος καταγράφεται στο 85% στην τε-

λευταία δηµοσκόπηση, ενώ σε κάθε γωνιά εκφράζεται η θέληση συνέχισης των κινητοποιήσεων. Τέλος, µέσα στο κίνηµα αυτό γεννιέται µια νέα γενιά κοινωνικών ακτιβιστών. Θα ήταν κατάκτηση, αν τα «κίτρινα γιλέκα» ενώνονταν στους δρόµους µε τα «κόκκινα γιλέκα» των συνδικάτων, ειδικά της µεγαλύτερης Συνοµοσπονδίας CGT. Αυτό πράγµατι συνέβη σε επαρχιακές πόλεις, όχι όµως στο Παρίσι, όπου οι ταυτόχρονες πορείες δεν συναντήθηκαν. Αυτό παρά το ότι η Εκτελεστική Επιτροπή της Συνοµοσπονδίας, σε ανακοίνωση που δηµοσίευε στις 20 Νοέµβρη, διακήρυττε ότι «στην 5η πιο πλούσια χώρα του κόσµου, η ανεργία και η επισφαλής εργασία αυξάνονται, όλο και περισσότεροι άνθρωποι και οικογένειες βυθίζονται στην απόγνωση, ενώ υπάρχει η αγωνία ενός αυξανόµενου µέρους του πληθυσµού για το πώς θα βγάλει πέρα τον µήνα», διαπιστώσεις που συναντούν τα βαθιά αίτια της κινητοποίησης των «κίτρινων γιλέκων». Κλαδικές οµοσπονδίες και συνδικάτα βάσης της CGT συµµετέχουν ενεργά στις κινητοποιήσεις και πρέπει ειδικά να αναφερθεί ο ρόλος της Οµοσπονδίας Πετροχηµικών στα µπλόκα στα διυλιστήρια και τους κόµβους διανοµής καυσίµων. Πέρα από τη µεταβλητής γεωµετρί-

Έχει επανειλληµένα γραφτεί στην «Εργατική Αριστερά» και σε φίλες ιστοσελίδες πως άξονας της οικονοµικής πολιτικής της κυβέρνησης Μακρόν είναι η αδιάκοπη µεταφορά εισοδηµάτων και πλούτου από τους εργαζόµενους και από τα µικροµεσαία στρώµατα προς το µεγάλο κεφάλαιο. Η αύξηση της φορολογίας των καυσίµων αυτοκινήτων, µέτρο που έδωσε το έναυσµα για την κινητοποίηση των «κίτρινων γιλέκων», εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο. Το µέτρο αυτό παρουσιάστηκε από την κυβέρνηση Μακρόν ως «οικολογικό». Πρόκειται για ψευδεπίγραφη αναφορά στην οικολογία, καθώς το «σύστηµα Μακρόν» διόλου δεν νοιάστηκε για τις οικολογικές επιπτώσεις της αποδιάρθρωσης των γαλλικών σιδηροδρόµων, της παράτασης της χρήσης πεπαλαιωµένων πυρηνικών αντιδραστήρων και της χρήσης της καρκινογόνου γλυφοζάτης (Roundup) στη γεωργία, και είναι µερικά παραδείγµατα. Πέρα από το γεγονός ότι µόνο 19% των εσόδων από την πρόσθετη αυτή φορολογία θα διατεθούν για τον «οικολογικό µετασχηµατισµό των µεταφορών», ας τονιστεί πως «τα 9 δις, που θα µπουν στο τραπέζι για την προσαρµογή της ενεργειακής πολιτικής, εικάζεται πως θα κατευθυνθούν στα ταµεία των µεγάλων εταιρειών του τοµέα της ενέργειας, ενώ οι από κάτω θα πρέπει να ικανοποιηθούν από ωραία συγκαταβατικά λόγια», σύµφωνα µε την εύστοχη προχθεσινή ανακοίνωση του Αντικαπιταλιστικού Κόµµατος NPA. Η Ανυπόταχτη Γαλλία προτείνει, στα πλαίσια της διαδικασίας έγκρισης του δηµοσιονοµικά «κλειδωµένου» προϋπολογισµού στο Κοινοβούλιο, παράλληλα µε την αναστολή της αύξησης φορολογίας των καυσίµων αυτοκινήτων, συγκεκριµένα εναλλακτικά µέτρα: «την επαναφορά της φορολογίας της µεγάλης περιουσίας (ISF), την κατάργηση

διεθνη

5 δεκεμβρη 2018

Ισπανία

Κίνα

Μέχρι πρότινος, η Ιβηρική αποτελούσε «εξαίρεση» στην άνοδο της ακροδεξιάς. Και η ιστορική μνήμη (Φράνκο στην Ισπανία, Σαλαζάρ στην Πορτογαλία), αλλά και η πορεία του πολιτικού αγώνα και των κοινωνικών συγκρούσεων στις δύο χώρες δεν ευνοούσαν την ενίσχυση τέτοιων δυνάμεων. Αυτό ίσως αλλάζει στην Ισπανία. Το ακροδεξιό Vox, που αφότου ιδρύθηκε το 2014 παρέμενε στην αφάνεια, απασχόλησε πρόσφατα την αρθρογραφία Ισπανών συντρόφων, με αφορμή κάποιες μαζικές συγκεντρώσεις του. Πριν στεγνώσει το μελάνι στα άρθρα προειδοποίησης, το Vox κέρδισε 12 έδρες στην Ανδαλουσία. Με το δεξιό Λαϊκό Κόμμα σε κρίση, φαίνεται ότι οι φρανκιστές, που είχαν κουρνιάσει στις γραμμές του, μετατοπίζονται σε πιο «σκληρούς» πολιτικούς χώρους.

Οι Κινεζικές Αρχές εξακολουθούν να ενθαρρύνουν τη μελέτη των μαρξιστικών κειμένων και του έργου του Μάο. Παραμένουν τυπικά «επίσημη ιδεολογία» του κράτους. Αλλά η μελέτη οφείλει να γίνεται στα αυστηρά κρατικά-ακαδημαϊκά πλαίσια. Έλα που τα τελευταία χρόνια εμφανίστηκε μια νέα παρενέργεια: Κινέζοι φοιτητές συγκροτούν δικές τους ομάδες μαρξιστικής μελέτης, όπου είναι πιο ελεύθεροι να συζητήσουν το νόημα των κλασσικών κειμένων. Αυτές οι ομάδες λοιπόν, βλέποντας γύρω τους τον καπιταλιστικό κόσμο που περιγράφει το Κομουνιστικό Μανιφέστο, ακολουθώντας την απάντηση που προτείνει ο Μαρξ γι’ αυτή τη βαρβαρότητα κι εμπνευσμένοι από μαοϊκές ρήσεις όπως «να υπηρετείς το λαό», οργανώνουν ομάδες που πάνε στα εργοστάσια με στόχο να οργανώσουν τους εργάτες. Και κάπου εκεί έρχεται ένα κύμα συλλήψεων αυτών των φοιτητών τους τελευταίους μήνες. Είπαμε να διαβάζετε Μαρξ, όχι και να πάτε να εφαρμόσετε τις ιδέες του…

ρη κωφότητα των αντι-οικολογικών φοροαπαλλαγών για την κηροζίνη αερομεταφορών και το πετρέλαιο κρουαζιερόπλοιων και εμπορικών πλοίων, φορολογική μεταρρύθμιση, την επανεθνικοποίηση των αυτοκινητόδρομων, άρση της φοροεπιδότησης των επιχειρήσεων(CICE), επένδυση 40 δις στη θερμική ανακαίνιση 7 εκατομμυρίων κατοικιών». Η αύξηση της φορολογίας καυσίμων αυτοκινήτων πλήττει στη Γαλλία όλα τα φτωχά και μεσαία στρώματα, ειδικά την εργατική τάξη των απομακρυσμένων περιοχών, καθώς η καθημερινή χρήση του ΙΧ είναι απαραίτητη σε πολλούς εργαζόμενους για να πάνε στους όλο και πιο μακρινούς τόπους δουλειάς.

Από το διαδίκτυο στην κεντρική πολιτική σκηνή

Το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» γεννήθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η πρώτη καταγραφή του ήταν η δημοσίευση στο διαδίκτυο, τον Μάη του 2018, ενός κειμένου συλλογής υπογραφών για τη μείωση της τιμής των καυσίμων αυτοκινήτων, που από τότε έχει συγκεντρώσει πάνω από ένα εκατομμύριο. Ακολούθησαν βίντεο πολιτών στο Youtube, που διαμαρτύρονταν για την πτώση της αγοραστικής τους δύναμης και τις συνθήκες ζωής και η δημιουργία στο Facebook πάνω από 100 ομάδων πληροφόρησης και συντονισμού. Το κίνημα απέκτησε «κρίσιμη μάζα» στα μέσα Οκτώβρη και έγινε ορατό στο δρόμο στους επίσημους εορτασμούς της λήξης του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου (11 Νοέμβρη), όταν ομάδες πολιτών προσπάθησαν (ανεπιτυχώς) να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με τον πρόεδρο Μακρόν και άλλους εκπρόσωπους της εκτελεστικής εξουσίας. Η αντιμετώπιση που είχαν οι διεκδικήσεις των «κίτρινων γιλέκων» ήταν εξαρχής η ίδια με εκείνη που έχουν στο «σύστημα Μακρόν» όλες οι κοινωνικές διεκδικήσεις: πεισματική κωφότητα, απαξίωση, δυσφήμιση μέσα από τα χειραγωγημένα μέσα «ενημέρωσης». Η αντίδραση της γαλλικής εκτελεστικής εξουσίας αντί να αποθαρρύνει τα «κίτρινα γιλέκα» δυνάμωσε τη θέλησή τους να οργανωθούν πανεθνικά σε οριζόντιο κίνημα και να δώσουν ένα ηχηρό «παρόν» στην κεντρική πολιτική σκηνή, ενισχύοντας ταυτόχρονα τη σύνδεσή τους με τους χώρους προέλευσής τους, όπου ορ-

γάνωσαν μπλόκα και άλλες δράσεις. Έτσι φτάσανε σε αλυσωτές κινητοποιήσεις-διαδηλώσεις τα Σάββατα στις μεγάλες πόλεις, 17 και 24 Νοέμβρη και 1η Δεκέμβρη, οι «πράξεις» του κινήματος. Είναι φανερή η κλιμάκωση στην αποφασιστικότητα, αλλά κυρίως στα αιτήματα. Ενώ το αρχικό αίτημα ήταν η μείωση της τιμής των καυσίμων, στις 29 Νοέμβρη μια επιτροπή «κίτρινων γιλέκων» κοινοποίησε έναν κατάλογο 40 αιτημάτων,

κής σχέσης, συχνά προερχόμενοι από επαρχιακές και περιαστικές περιοχές. Ανήκουν στο κομμάτι της γαλλικής κοινωνίας που βρίσκεται «στην εσωτερική περιφέρεια» του γαλλικού καπιταλισμού, του οποίου η παρούσα αναπτυξιακή δυναμική στηρίζεται σε κλάδους υψηλής υπεραξίας, στον παγκοσμιοποιημένο τομέα των υπηρεσιών, στην εκμετάλλευση πόρων εκτός της εθνικής επικράτειας και στην επέκταση των

μεγαλουπόλεων, κέντρα αυτών των δραστηριοτήτων. Τα στρώματα αυτά, κομμάτι των οποίων είναι η εργατική τάξη, απωθούνται στο περιθώριο της γαλλικής πολιτικής ζωής, η οποία υπηρετεί τον νεοφιλελεύθερο παγκόσμιο καπιταλισμό, με κομβικό εκφραστή τον Μακρόν.

Από τη «δεύτερη πράξη» όμως και μετά, όλα σχεδόν τα κόμματα και οι ομάδες της Αριστεράς έχουν τοποθετηθεί δημόσια και ξεκάθαρα στο πλευρό των «κίτρινων γιλέκων», ενώ η επιρροή της Άκρας Δεξιάς μειώνεται μέσα από τον μαζικό και λαϊκό χαρακτήρα του κινήματος. Στις 29 Νοέμβρη, το NPA σχολίασε: «Η παρουσία της ακραίας Δεξιάς στις παρισινές συγκρούσεις, το βιογραφικό κάποιων αυτόκλητων εκπροσώπων και η κάποια σύγχυση γύρω από διεκδικήσεις και συνθήματα δείχνουν πως η Άκρα Δεξιά διαθέτει ακόμη επιθετική πρωτοβουλία. Ωστόσο το κίνημα, με λαϊκή σύνθεση και θεμιτές διεκδικήσεις, δεν πρέπει να ταυτιστεί με αυτά τα φαινόμενα.Σε πολλούς τόπους οι δυνάμεις της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς και οι πορείες των εργαζομένων μπόρεσαν να ενωθούν με τα κίτρινα γιλέκα». Το γαλλικό κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» έχει ήδη εμπνεύσει τη δημιουργία αντίστοιχων κινημάτων στη Γερμανία, το Βέλγιο και την Ολλανδία. Στη γειτονική μας Βουλγαρία, τα «κίτρινα γιλέκα» εμφανίστηκαν στους δρόμους και μπλόκαραν τα συνοριακά περάσματα προς την Ελλάδα (Kulata) και την Τουρκία (Kapitan Andreevo και Lesovo), διαμαρτυρόμενοι για την αύξηση της τιμής των καυσίμων και ζητώντας την παραίτηση της «μαφιόζικης κυβέρνησης».

Η Δεξιά, η Αριστερά και το γιλέκο

«Τέταρτη πράξη» ή «επόμενη μέρα»;

Στην ευρύτερη συζήτηση της Αριστεράς προβαλλόταν το φόβητρο του «λαϊκισμού». Από τη «δεύτερη πράξη» όμως και μετά, όλα σχεδόν τα κόμματα και οι ομάδες της Αριστεράς έχουν τοποθετηθεί δημόσια και ξεκάθαρα στο πλευρό των «κίτρινων γιλέκων», ενώ η επιρροή της Άκρας Δεξιάς μειώνεται. στον οποίο, πέρα από τα φορολογικά και οικονομικά μέτρα, που ήδη αναφέρθηκαν, περιλαμβάνονται η αύξηση του κατώτατου μισθού σε 1.300 ευρώ καθαρά, η θέσπιση ανώτατου ορίου στους μισθούς, η συνταξιοδότηση στα 60, η κατάργηση της προκαταβολικής κατακράτησης του φόρου από μισθούς και συντάξεις, τέλος επίσης η παύση πληρωμών των τόκων του δημόσιου χρέους. Ήδη όμως εδώ και μερικές μέρες το κυρίαρχο σύνθημα των διαδηλώσεων είναι η παραίτηση του προέδρου Μακρόν. Τα «κίτρινα γιλέκα» δεν θέλησαν, μέχρι στιγμής, να αποκτήσουν εκπροσώπηση, ούτε οργανωτική δομή. Εκφράζονται μέσα από προσωπικές δηλώσεις όσων συμμετέχουν και με κάθε αφορμή δηλώνουν την αποστασιοποίησή τους από τους επίσημους θεσμούς, τα πολιτικά κόμματα, τα συνδικάτα κλπ. Είναι μία στάση εξηγήσιμη, καθώς η συγκεντρωτική και αυταρχική δομή της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας, συνταιριασμένη με τις αντιλαϊκές πολιτικές και τις ελιτίστικες και τεχνοκρατικές πρακτικές του νεοφιλελευθερισμού, δημιουργούν στους πολίτες μια αδιάφορη ή εχθρική εικόνα των θεσμών του κράτους. Στο κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» συμμετέχουν άνθρωποι που ανήκουν σε κοινωνικά στρώματα διαφορετικά από άποψη εισοδήματος και εργασια-

Δεν είναι παράδοξο ότι τα κόμματα της παραδοσιακής και της Άκρας Δεξιάς, θεωρώντας τα στρώματα αυτά εκλογική τους πελατεία, προσπάθησαν να διεισδύσουν στο κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» για να μοχλεύσουν πολιτικά οφέλη. Από την πλευρά της Αριστεράς εκδηλώθηκε αρχικά αμφιθυμία και σκεπτικισμός. Στις 30 Οκτώβρη, η ηγεσία της CGT δήλωσε πως δεν θα συμπορευτεί ποτέ με ένα κίνημα που έχει στους κόλπους του «ακροδεξιά στοιχεία». Εκείνη τη στιγμή η Ανυπόταχτη Γαλλία και το ΚΚΓ ήταν απασχολημένα με τις προγραμματισμένες τους ακτιβιστικές ατζέντες και με σημαντικές εσωκομματικές διαδικασίες. Στην ευρύτερη συζήτηση της Αριστεράς προβαλλόταν το φόβητρο του «λαϊκισμού» και ο παραλληλισμός με φαινόμενα σε Ιταλία, Κεντρική Ευρώπη και ΗΠΑ.

Η διατύπωση προβλέψεων στην πολιτική είναι παρακινδυνευμένη άσκηση και οι γραμμές αυτές γράφονται ενώ τα γεγονότα βρίσκονται σε εξέλιξη. Ωστόσο, η παρούσα εμπειρία πρέπει να ερμηνευτεί με βάση τη γνώση για την κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Η κρίση, καθώς θα εξελίσσεται, θα γεννάει συνεχώς μαζικά κινήματα αμφισβήτησης, που θα έχουν να αντιμετωπίσουν σκληρή καταστολή σε εθνικό επίπεδο και μεγάλες διεθνείς καπιταλιστικές συμμαχίες. Παρατηρούμε σήμερα, στη Γαλλία και αλλού, πως το λαϊκό κίνημα δεν περιορίζεται σε παραδοσιακές μορφές οργάνωσης, αριστερά πολιτικά κόμματα και κάθετα δομημένα συνδικάτα. Εντούτοις η παρουσία αυτών των οργανώσεων είναι αναγκαία για τη διεύρυνση και συγκρότηση των κινημάτων.

5 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2018

Να στηρίξουµε τους πρόσφυγες στο Λαύριο σελ. 16

Ενάντια σε κρατική και παρακρατική βία, τα καραβάνια συνεχίζουν

Χιλιάδες «ικέτες» έξω από τα τείχη των ΗΠΑ

Του Πάνου Πέτρου

ο πρώτο καραβάνι µεταναστών από την Κεντρική Αµερική βρίσκεται πλέον στην Τιχουάνα, όπου αντιµετωπίζει την απανθρωπιά κι από τις δύο πλευρές των συνόρων. Περίπου 5.000 άνθρωποι έχουν συγκεντρωθεί στα σύνορα και οι αντοχές και η υποµονή τους δοκιµάζονται σκληρά, καθώς η διακυβέρνηση Τραµπ παραβιάζει ανοιχτά και την αµερικανική και τη διεθνή νοµοθεσία, που προστατεύουν το δικαίωµα κάθε ανθρώπου να παρουσιαστεί στα σύνορα, να ζητήσει άσυλο και να κερδίσει ακρόαση για την υπόθεσή του. Η κυβέρνηση έχει ορίσει ένα-δύο µόνο συγκεκριµένα «σηµεία εισόδου», τα οποία έχουν την εντολή να δέχονται µόνο 50 ανθρώπους την ηµέρα. Όποιος επιλέξει άλλο σηµείο εισόδου (ή «περάσει παράνοµα») απελαύνεται άµεσα και χάνει το δικαίωµα να ζητήσει άσυλο! Αυτή είναι η βάση της ανθρωπιστικής κρίσης που αρχίζει να δηµιουργείται στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού, όπου συγκεντρώνονται χιλιάδες απελπισµένοι άνθρωποι, τους οποίους η πρακτική της αµερικανικής κυβέρνησης υποχρεώνει να µένουν µετέωροι έξω από τα αµερικανικά «τείχη». Ο Τραµπ πιέζει τις µεξικανικές Αρχές, για να πετύχει µια διµερή συµφωνία παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωµάτων. Να συµφωνήσει δηλαδή η µεξικανική κυβέρνηση ότι και όσοι αιτούνται άσυλο στις ΗΠΑ, θα παραµείνουν… στο Μεξικό. Πρόσφατα ανακοίνωσε ότι πέτυχε µια τέτοια συµφωνία µε την Αντρές Μανουέλ Λόπες Οµπραδόρ, που αναλαµβάνει πρόεδρος από την 1η ∆εκέµβρη, αλλά η επερχόµενη υπουργός Εσωτερικών το διέψευσε κατηγορηµατικά. Σίγουρα οι αµερικανικές πιέσεις θα αυξηθούν προς τη νέα κυβέρνηση.

Τιχουάνα Στο µεταξύ, ο ∆ήµος της Τιχουάνα, στον οποίο έχουν εγκατασταθεί τα µέλη του καραβανιού, περιµένοντας στωικά την ευκαιρία να ζητήσουν άσυλο, ανακηρύχθηκε σε «κατάσταση ανθρωπιστικής κρίσης» και ζήτησε από τον ΟΗΕ να τον συνδράµει. Είναι δείγµα της ντροπιαστικής απροθυµίας ή ανικανότητας των Αρχών να παρέχουν στοιχειώδη είδη πρώτης ανάγκης στους 5.000 ανθρώπους, που διαµένουν σε αθλητικές εγκαταστάσεις. Η Τιχουάνα έχει όντως πιεστεί από την καινούργια κατάσταση. Αλλά η πόλη που φηµίζεται ως µόνιµος προορισµός χιλιάδων και χιλιάδων Αµερικανών τουριστών, που θέλουν να «ξεσαλώσουν», δεν µπορεί να µην «αντέχει» ή να «φοβάται» 5.000 φοβισµένους ανθρώπους, που αναζητούν ένα ασφαλές καταφύγιο. Από την άλλη, ίσως αυτή η οικονοµική λειτουργία της πόλης να εξηγεί γιατί ήταν η µοναδική µεξικάνι-

κη πόλη (το υπόλοιπο Μεξικό αγκάλιασε µε συγκλονιστική θερµότητα τους µετανάστες) στην οποία βρέθηκαν κάµποσες εκατοντάδες ντόπιοι παλιάνθρωποι να διαδηλώσουν απειλητικά ενάντια στο καραβάνι. Όπως κάτι συνέλληνες που θυµούνταν ότι «κάτι πρέπει να γίνει µε τους πρόσφυγες» στα ελληνικά νησιά, όταν… πλησίαζε η τουριστική σεζόν. Ποιος θέλει κυνηγηµένες από τη φτώχεια και τη βία οικογένειες σε άθλια κατάσταση, να χαλάνε την αισθητική των Αµερικανών κολεγιόπαιδων, που κατεβαίνουν στην Τιχουάνα για να αφήσουν τα λεφτά τους σε «τεκίλα, σεξ και µαριχουάνα»; Στο µεταξύ, λεφτά… υπάρχουν. Η κεντρική κυβέρνηση έστειλε 20 τόνους βοήθειας στην Τιχουάνα. Μόνο που το 75% αφορούσε υλικά… «ενίσχυσης των συνοριακών περασµάτων».

Σύγκρουση

Αντιµέτωποι µε την εχθρότητα και τις δυσκολίες στην Τιχουάνα, κουρασµένοι να περιµένουν ποιος ξέρεις για πόσες εβδοµάδες ή και µήνες στα σύνορα, µερικές εκατοντάδες µέλη του καραβανιού έσπασαν τον κλοιό της µεξικανικής αστυνοµίας και κινήθηκαν προς τα σύνορα. Η αµερικανική κυβέρνηση δεν δίστασε να κλείσει για 6 ώρες το πέρασµα του Σαν Ισίντρο (το συνοριακό πέρασµα µε τη µεγαλύτερη κίνηση παγκοσµίως, πάνω από 70.000 οχήµατα και 20.000 πεζοί περνούν ηµερησίως). Όταν οι µετανάστες επιχείρησαν να προχωρήσουν προς το

µόνο πέρασµα που είχε µείνει διαθέσιµο, αυτό που εξυπηρετεί τρένα, δέχτηκαν την επίθεση από την αστυνοµία. Η συνοριοφυλακή αποφάσισε να ρίξει δακρυγόνα προς τις οικογένειες που βρίσκονταν στη µεξικανική πλευρά των συνόρων, µε τον αέρα να µεταφέρει τα χηµικά για εκατοντάδες µέτρα µέσα στο Μεξικό και οικογένειες µε µωρά παιδιά να τρέχουν πανικόβλητες να γλιτώσουν. Σύµφωνα µε κάποιες αναφορές, η µεξικανική κυβέρνηση προτίθεται να απελάσει πίσω στην Κεντρική Αµερική τους περίπου 500 που επιχείρησαν να περάσουν τα σύνορα! Αυτές οι κρατικές αγριότητες, που πάνε χέρι-χέρι µε τις παρακρατικές (το κλείσιµο των συνόρων είναι βούτυρο στο ψωµί των «κογιότ» που κάνουν τους διακινητές στην έρηµο ή των καρτέλ ναρκωτικών που απαγάγουν-στρατολογούν-δολοφονούν σε αυτές τις περιοχές) και δίνουν θάρρος στις ακροδεξιές οµάδες να δηλώνουν έτοιµες να «υποδεχτούν ένοπλες» τους µετανάστες που θα επιχειρήσουν να περάσουν τα σύνορα, έχουν κάνει κάποια µέλη καραβανιών να φτάνουν στο σηµείο να παραδίδονται στις µεξικανικές Αρχές, για να απελαθούν πίσω στις χώρες τους. Αλλά είναι υπερπολλαπλάσιοι αυτοί που καταλαβαίνουν ότι η επιστροφή στην Ονδούρα ή το Ελ Σαλβαδόρ µπορεί να ισοδυναµεί µε θανατική καταδίκη. Γι’ αυτό και η πλειοψηφία επιµένει να παραµένει στην Τιχουάνα, γι’ αυτό και νέα καραβάνια συνεχίζουν να διασχίζουν το Μεξικό και να µην εγκαταλείπουν τις

όποιες πιθανότητες να διεκδικήσουν µια φυσιολογική ζωή. Για όλους-ες αυτούς-ές η αλληλεγγύη από την άλλη πλευρά των συνόρων είναι αναντικατάστατη. Ένας ανταποκριτής του socialistworker.org, που ταξίδεψε στην Πόλη του Μεξικού για να συναντήσει τα µέλη ενός καραβανιού και να µιλήσει µαζί τους, περιγράφει τους φόβους τους για την ακροδεξιά που τους περιµένει, αλλά και τον ενθουσιασµό τους, όταν έµαθαν ότι υπάρχει κι ένα ολόκληρο δίκτυο αριστερών-ακτιβιστών-αλληλέγγυων που τους περιµένει. Είναι τόσο σπουδαία η αλληλεγγύη για τα µέλη του καραβανιού, που, όταν έµαθαν για την ύπαρξη ανθρώπων έτοιµων να οργανώσουν «καλωσόρισµα», επέµειναν στην ανάγκη να συνεννοηθούν «κι απ’ τις δύο πλευρές των συνόρων», ώστε το καραβάνι να προσεγγίσει τα σύνορα σ’ εκείνο το σηµείο στο οποίο θα υπάρχει πλήθος αλληλέγγυων. Τα καραβάνια έχουν κάνει µια πολιτική επιλογή, ταξιδεύοντας συλλογικά. Όχι µόνο προτιµούν την ασφάλεια της ορατότητας και της µαζικότητας από την «ασφάλεια» του κρυφού, κατά µόνας ταξιδιού. Αλλά κάνουν το αίτηµα για άσυλο αντικείµενο πολιτικής διεκδίκησης και πίεσης. Γι’ αυτό και δεν τους ενδιαφέρει τόσο ποιο πέρασµα είναι ανοιχτό ή «ασφαλέστερο», αλλά σε ποιο πέρασµα θα υπάρχει µαζική και ορατή υποστήριξη και από την άλλη µεριά του τείχους. Το καλό είναι ότι αυτή η αλληλεγγύη χτίζεται συστηµατικά από την αµερικανική πλευρά των συνόρων. Όχι από τους ∆ηµοκρατικούς. Που οι πιο «προοδευτικοί» γράφουν άρθρα µε θέµα «µια αριστερή άποψη ενάντια στα ανοιχτά σύνορα» και οι πιο ξεδιάντροπα συστηµικοί απαντούν στις επιθέσεις του Τραµπ, απαριθµώντας τα ποσά που έχουν εγκρίνει οι ίδιοι για ενίσχυση της φύλαξης των συνόρων.

Αλληλεγγύη Κινηµατικές και πολιτικές δυνάµεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς έχουν αναλάβει αυτό το καθήκον. Η ενότητα που έχει επιτευχθεί στο Σαν Ντιέγκο (συνοριακή Πολιτεία) από πάνω από 30 συλλογικότητες είναι συγκλονιστική ακόµα και για όσους συµµετέχουν. Καραβάνια «καλωσορίσµατος», δοµές αλληλεγγύης έτοιµες να συνδράµουν (νοµικά, υλικά κ.ο.κ.), µέχρι βετεράνοι στρατιώτες που διακινούν τη διάσηµη πλέον έκκληση ανυπακοής προς τους φαντάρους, που έχουν παραταχθεί στα σύνορα και προς το παρόν απασχολούνται σε «οχυρωµατικά» έργα στο φράχτη. Αυτός ο συνασπισµός δυνάµεων κάλεσε και σε πανεθνικές κινητοποιήσεις στις 25 Νοέµβρη. Η µέρα δεν ήταν τυχαία. Ήταν η επέτειος του πραξικοπήµατος στην Ονδούρα το 2009, το οποίο έγινε µε τη στήριξη κι ευλογία της Ουάσινγκτον, η οποία σήµερα κλείνει τις πόρτες της απέναντι στα θύµατα των παρεµβάσεών της στην Κεντρική Αµερική…