EA 423

Φύλλο Νο 423 | 19 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2018 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Εκατό χρόνια από τη Γερµανική Επανάσταση σελ. 14

Το διάταγµα Σαλβίνι επιτίθεται στους φτωχούς

Τα αδιέξοδα του βρετανικού αστισµού

σελ. 16-17

σελ. 18-19

Μια αυθεντική εξέγερση κλονίζει τον Μακρόν

Γράφουν: Ο. Μπεζανσενό, Λ. Κρεµιέ σελ. 10, 11, 12, 13

ÁÐÅÍÁÍÔÉ ÓÔÁ ÅÊÂÉÁÓÔÉÊÁ ÄÉËÇÌÌÁÔÁ, ÍÁ ÐÑÏÂÁËÏÕÌÅ ÔÇ ÄÉÊÇ ÌÁÓ ÐÏËÅÌÉÊÇ ÊÑÁÕÃÇ

Íá ðëçñþóïõí ïé ðëïýóéïé Η

Σκίτσο του Μιχάλη Κουντούρη από την «Εφ.Συν.»

υποχώρηση του Μακρόν µπροστά στην έκρηξη των «κίτρινων γιλέκων» είναι η πρώτη ευχάριστη είδηση µετά από καιρό. Στην πραγµατικότητα είναι η πρώτη σηµαντική νίκη του κόσµου µας µετά το καλοκαίρι του 2015, όταν η συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ ενίσχυσε τις τάσεις απογοήτευσης διεθνώς. Το γεγονός ότι η είδηση αυτή έρχεται από µια κεντρική χώρα στην Ευρώπη, από τη Γαλλία που παραδοσιακά αποτελεί ένα «εργαστήριο» όπου προαναγγέλονται γενικότερες αλλαγές, δίνει µεγαλύτερη σηµασία στην εξέλιξη. Κανείς δεν δικαιούται να ξεχνά ότι ο γαλλικός

απεργιακός ∆εκέµβρης ήταν ο προάγγελος του διεθνούς κινήµατος κατά της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσµιοποίησης στις αρχές του 21ου αιώνα, ανοίγοντας έναν ευρύ κύκλο αγώνων και ελπίδων, µια πρώτη φάση της εξέγερσης για την ανατροπή του νεοφιλελευθερισµού. Η είδηση έρχεται στην κατάλληλη στιγµή. Την ώρα που όλοι οι σοβαροί αναλυτές παρακολουθούν την πορεία του παγκόσµιου καπιταλισµού µε κοµµένη την ανάσα, ενώ δεν λείπουν οι φωνές που ανοιχτά µιλανε για την επώαση ενός νέου 2008. (συνέχεια στη σελ.2)

2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Της σύνταξης... (συνέχεια από σελ.1)

Και ένα νέο ξέσπασµα της κρίσης, αν

βρει τις γραµµές του διεθνούς κινήµατος «χαλαρές» και την Αριστερά σε σύγχυση, µπορεί να είναι το εφαλτήριο για µια ακόµα µεγαλύτερη κλιµάκωση της καπιταλιστικής επιθετικότητας.

Ευτυχώς τα «κίτρινα γιλέκα» στη Γαλλία δεν

είναι µόνα. Στις ΗΠΑ του Τραµπ, το 2018 ήταν χρονιά ανασύνταξης της εργατικής αντίστασης, χρονιά ενίσχυσης των κοινωνικών κινηµάτων, χρονιά επανεµφάνισης ενός αριστερού ριζοσπαστισµού που στρέφεται προς τη σοσιαλιστική πολιτική.

Στο πολιτικό πεδίο

έχουµε και την ανάποδη πρόκληση. Ο Μπολσονάρο, ο Σαλβίνι, η απειλή της Λεπέν, περιγράφουν τον κίνδυνο της ρατσιστικής και εθνικιστικής ακροδεξιάς. Μιας δύναµης που παριστάνει την αντισυστηµική, µιλώντας για στροφή στην «εθνική προτεραιότητα» ενάντια στους µετανάστες και στους πρόσφυγες ενώ, ταυτόχρονα, υποστηρίζει συστηµατικά όλες τις αντιµεταρρυθµίσεις που συνιστούν τον πυρήνα της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσµιοποίησης. Κανείς δεν δικαιούται να ξεχνά ότι οι ακροδεξιοί στην Αυστρία επανέφεραν στη νοµιµότητα τη 12ωρη εργάσιµη µέρα και ότι ο Ορµπάν στην Ουγγαρία, αφού ενισχύθηκε µέσα από τον πόλεµος στους πρόσφυγες και την ισλαµοφοβία, περνά τώρα στην επίθεση ενάντια στο δηµόσιο ασφαλιστικό σύστηµα και τα συνδικάτα των ντόπιων εργατών.

Ενα κρίσιµο, κατά τη γνώµη µας, συστατι-

κό του αγώνα στη Γαλλία ήταν η προσπάθεια του ριζοσπαστικού ρεύµατος στα συνδικάτα (κυρίως των Sud Solidaires και τµηµάτων της CGT) να µπολιάσουν τη δράση στο δρόµο µε την εργατική-απεργιακή παρέµβαση. Ήταν κρίσιµο, όχι µόνο γιατί αύξησε την απειλή ενάντια στον Μακρόν (που όπως ο Παυλόπουλος εδώ το 2008, έτρεµε στη σκέψη ότι ο δρόµος µπορεί να συντονιστεί µε το εργοστάσιο…) αλλά, πάνω απ’ όλα, πολιτικά. Όπως σε κάθε νέο κίνηµα, το ζήτηµα της κατεύθυνσης είναι στοίχηµα ανοιχτό. Και µόνο η ζωντανή σχέση µε τους εργάτες και τη δράση τους µπορεί να στηρίξει την κατεύθυνση που όλοι σήµερα έχουµε ανάγκη: Να πληρώσουν οι πλούσιοι!

Στις σηµερινές

«σκοτεινές» συνθήκες, αυτή η πολεµική κραυγή ξεκαθαρίζει τα πράγµατα. Είτε ενάντια στους Τραµπ, τους Πούτιν και τους Μπολσονάρο, είτε ενάντια στους Μέρκελ και τους Μακρόν, είτε απέναντι στον κίνδυνο του εγκλωβισµού στο εκβιαστικό δίληµµα «Τσίπρας ή Μητσοτάκης;», οι ανάγκες του κόσµου µας (αυτό το στοιχείο που το κίνηµα στη Γαλλία έφερε ξανά σε πρώτο πλάνο) µπορούν να υποστηριχθούν αξιοπρεπώς µόνο αν µπορέσουµε να επιβάλουµε να πληρώσουν την κρίση οι πλούσιοι.

19 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2018

Συνέδριο Ν∆

Στα βήµατα των φιλελεύθερων που έγιναν ακροδεξιοί στην Ευρώπη ραχάραξε την πρόσφατη ιστορία του µεταναστευτικού στην Ελλάδα, ισχυριζόµενος ότι επί ηµερών του δεν υπήρχαν... Μόριες(!) που συνιστούν «απανθρωπιά». Προφανώς «ξέχαιλιάρικα µόνο για Έλληνες», έταξε ο Μητσοτά- σε» την άθλια κατάσταση της Αµυγδαλέζας, τα αλλεπάλληλα κης σε µια ακραία, ρατσιστική και µισαλλόδο- αστυνοµικά πογκρόµ εναντίον «νόµιµων» µεταναστών µε τον ξη, ρουσφετολογική υπόσχεση, µε πρόσχηµα ευφηµιστικό τίτλο του Ξένιου ∆ία, τα υπόγεια µπουντρούτη φαινοµενική δηµογραφική υποχώρηση και µια στα αστυνοµικά τµήµατα και το ξύλο στα µουλωχτά, το πραγµατική αιτία, την προφανή απόπειρα της Ν∆ αφενός να τείχος που υψώθηκε στον Έβρο, την προκλητική ανοχή στις µιµηθεί τη µεταµόρφωση των θεωρούµενων φιλελεύθερων δολοφονικές επιθέσεις των χρυσαυγιτών κατά µεταναστών, και δεξιο-λαϊκών πολιτικών σχηµατισµών στην Ευρώπη σε όλα, γεγονότα και καταστάσεις που αποτέλεσαν νεοδηµοακροδεξιά, πολιτικά και (συγ)κυβερνητικά σχήµατα και αφε- κρατική, συγκυβερνητική πολιτικη και συντελέστηκαν στη τέρου να ψαρέψει ψήφους στα θολά και δολοφονικά νερά των διάρκεια της συγκυβέρνησης Ν∆-ΠΑΣΟΚ-∆ΗΜΑΡ, όταν ο υποστηρικτών της Χρυσής Αυγής. Και δίπλα στα χιλιάρικα για Σαµαράς ήταν πρωθυπουργός. Ενώ σε µια απίθανη ακροκάθε «ελληνόπουλο», όπως ο πρόεδρος της Ν∆ επέµεινε στην βασία κατάφερε κάπως να ταυτίσει τις «Μόριες» µε την επάοµιλία του, δυο και τρεις φορές, έταξε κάµποσο φως, όχι στο ρατη «πολιτική ανοιχτών συνόρων», για να µην παρεξηγηθεί τούνελ, αλλά στην αρπακτική επιδροµή των καπιταλιστών, από το κοινό του (που αλάλαζε σε κάθε ακροδεξιά κορώνα) ντόπιων και ξένων, παλιών και νέων, επενδυτών και εντρε- για υποψία… αντιρατσιστικής παρέκκλισης. Η αποστροφή όµως του Σαµαρά για τον ∆εκέµβρη του πρενέρ της νέας εποχής. Μια «φωτεινή Ελλάδα» της επιχειρηµατικότητας και της περαιτέρω λεηλασίας των δηµόσιων ΄44, ότι «δεν σκέφτονται τι θα είχε γίνει αν το ΕΑΜ είχε νικήσει τη µάχη της Αθήνας», δεν αναζωπυρώνει απλώς τον υποτιθέυποδοµών και της εξουθένωσης µενο, «αθώο», «αναθεωρητικό» διτης εργατικής τάξης, η οποία θα άλογο για την πρόσφατη, νεοελληβυθιστεί σε πολυετές «σκοτάδι», νική ιστορία και πολύ περισσότερο αν υλοποιηθούν οι εξαγγελίες του για την ταξικά κρίσιµη δεκαετία Μητσοτάκη. Σε σηµαντικό ποσοΟ Σαµαράς εξαπέλυσε του ΄40. Ο Σαµαράς και οι υπόλοιστό, το συνέδριο της Ν∆ έδρασε µια φαινοµενικά αντιποι στη Ν∆ αντιλαµβάνονται πως η σαν το καπάκι που κύλησε στον δεκαετία που ανοίγει το 2020, θα τέντζερη των γαλάζιων προτάσεων κυβερνητική επίθεση, είναι µια ταξικά εκρηκτική δεκαεγια τη συνταγµατική αναθεώρηση, η οποία στην ουσία της τία και προσπαθούν να επιβάλουν που φωνάζει τον παροξυσµό της µια συγκεκριµένη όχι ανάγνωση θεσµικής, νεοφιλελεύθερης αντεήταν αντιαριστερή και των ιστορικών γεγονότων, αλλά πανάστασης, την οποία θα ήθελε αντικοµµουνιστική και προετοιµασία της ταξικής τους να επιβάλει η Ν∆ ως επόµενη κυπλευράς για τα µελλούµενα. βέρνηση, προκειµένου η «κακή» καµία σχέση δεν είχε Μπορούµε πάντα να δούµε µεταπολίτευση να πάρει οριστικό, µε τα ούτως ή άλλως όχι την σαµαρική υπόθεση της θεσµικό και οργανωτικό, τέλος. νίκης του ΕΑΜ, αλλά την πραγµαάθλια, κυβερνητικά Επενδύσεις, λοιπόν. ∆ηλαδή, τικότητα της µεταδεκεµβριανής τι ωραίο πλιάτσικο! Ο ένας εκ των πεπραγµένα. και µετεµφυλιακής Ελλάδας των δυο αντιπροέδρων της Ν∆, Κωστής νικητών αστών, κεντρώων και Χατζηδάκης, το έκανε και πενηνταβασιλιφρόνων. ράκια : Θα γίνουν επενδύσεις, όπως Της Ελλάδας που έστειλε «στις φάµπρικες της Γερµανίας έγιναν όταν ήταν υπουργός και διέλυσε ολοκληρωτικά τη διαβρωµένη και µισοδιαλυµένη Ολυµπιακή, την οποία χρησιµο- και του Βελγίου τις στοές» το παραγωγικότερο και νεανικόποίησε ως πετυχηµένο(!) παράδειγµα επανεκκίνησης της εται- τερο τµήµα του πληθυσµού της, της Ελλάδας της Μακρορείας, εκχωρώντας την στην οικογένεια Βασιλάκη, ιδιοκτήτρια νήσου, της εκτέλεσης του Μπελογιάννη και της δολοφονίας της Aegean. Καθαρές, κρυστάλλινες κουβέντες, που δεν αφή- του Λαµπράκη, της Ελλάδας που είχε στα βασιλικά ανάκτονουν αµφιβολίες για το τί ακριβώς περιµένει τον στενό, πια, πυ- ρα,ως ανώτατη αρχόντισσα, την Φρειδερίκη της χιτλερικής ρήνα, των δηµόσιων υποδοµών και λειτουργιών του κράτους, νεολαίας, της Ελλάδας της ανάπηρης κοινοβουλευτικής δηµιας και οι διοικητικά και γεωγραφικά περιφερειακές έχουν προ µοκρατίας, στα έδρανα της οποίας κάθονταν σεσηµασµένοι πολλού ιδιωτικοποιηθεί, έχουν ξεπουληθεί και έχουν διαλυθεί. δωσίλογοι και ταγµατασφαλίτες, εκλεγµένοι βουλευτές, µε Αλλά η οµιλία και η τοποθέτηση που ξεχώρισε ήταν εκείνη τον Συναγερµό του Παπάγου και την ΕΡΕ του Καραµανλή, της του πρώην προέδρου και πρωθυπουργού, Αντώνη Σαµαρά. Ελλάδας που συντελέστηκε µια από τις χειρότερες δικτατορίΟ Σαµαράς εξαπέλυσε µια φαινοµενικά αντικυβερνητική ες του 20ου αιώνα στον ευρωπαϊκό χώρο. Αυτή ήταν η Ελλάεπίθεση, η οποία στην ουσία της ήταν αντιαριστερή και αντι- δα που δεν έχασε τον ∆εκέµβρη του ΄44, εξαιτίας κυρίως των κοµµουνιστική και καµία σχέση δεν είχε µε τα ούτως ή άλλως εγκληµατικών λαθών της ηγεσίας του ΕΑΜ. Η ιστορική πραγάθλια, κυβερνητικά πεπραγµένα. Ο γνωστών εθνικιστικών µατικότητα και οι πληγές που άνοιξαν, και σε µεγάλο βαθµό και ακροδεξιών πεποιθήσεων πολιτικός έκρινε σκόπιµο να πυορροούν ακόµη, µετά τον ∆εκέµβρη του ΄44 είναι αθλιέυιοθετήσει τις καταλήψεις και τις αναιµικές διαδηλώσεις µα- στερη και συντριπτικότερη από το «αν» του κάθε Σαµαρά. θητών για το µακεδονικό, που υποκινήθηκαν από πυρήνες Αλλά, το βασικό συµπέρασµα και από τις υπόλοιπες λίτης Χρυσής Αυγής, έδειξε τάσεις... ζήλειας επειδή η σηµερι- γο-πολύ στο ίδιο µήκος κύµατος, τοποθετήσεις δεν αλλάζει νή κυβέρνηση εφαρµόζει τα µνηµόνια, τη λιτότητα και το ξε- η Ν∆ ακολουθεί τα βήµατα των πάλαι ποτέ λαϊκο-φιλελεύθεπούληµα της δηµόσιας περιουσίας σε πλήρη αντιστοιχία και ρων πολιτικών σχηµατισµών της Ευρώπης που τις µέρες της συνέχεια µε τη δική του, έχοντας την πολλαπλάσια υποστή- καπιταλιστικής κρίσης µεταµορφώθηκαν γοργά σε ακροδεριξη από τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον, και, τέλος, πα- ξιά και παροξυσµικής ταξικής επίθεσης, κόµµατα.

Του Γιάννη Νικολοπουλου

«Χ

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/754747-11 της Εθνικής Τράπεζας.

• Υπεύθυνος Γρηγόρης Δεµέστιχας, τηλ 6976564624

πολιτικη

19 δεκεμβρη 2018

3

Η κατά ΣΥΡΙΖΑ έξοδος από τα μνημόνια

Βαριά αναδιανομή υπέρ του κεφαλαίου – Συνεργασία με τις ΗΠΑ του Τραμπ Του Αντώνη Νταβανέλου

Μ

ε αφορμή τον προϋπολογισμό του 2019 και κάποιες υποθέσεις της τρέχουσας επικαιρότητας, ας εξετάσουμε το βασικό «αφήγημα» με το οποίο η ομάδα του Τσίπρα προτίθεται να βαδίσει προς τις εκλογές. Το «βαρύ πυροβολικό» του Μαξίμου σε αυτήν την επιχείρηση είναι ότι η κυβέρνηση θα αξιοποιήσει το «τέλος του προγράμματος» για παρεμβάσεις υπέρ «των πιο αδύναμων», αποδεικνύοντας έτσι την, τάχα, «κοινωνική ευαισθησία» του ΣΥΡΙΖΑ και προϊδεάζοντας για, λένε, σημαντικότερες «παροχές» στο μέλλον.

Πρϋπολογισμός Ας δούμε λίγο τα νούμερα, αξιοποιώντας τον προϋπολογισμό που η ίδια η κυβέρνηση έχει καταθέσει στη Βουλή. Το σύνολο του «πακέτου» των επιδομάτων που προϋπολογίζονται ως παροχές προς τους «πιο αδύναμους» φτάνει στα 910 εκατ. ευρώ. Εδώ αξίζει να υπογραμμίσουμε το ρήμα «προϋπολογίζονται» που δεν είναι το ίδιο με το θα «καταβληθούν», γιατί αυτή η κυβέρνηση έχει κάνει επιστήμη το παίγνιο της αυξομείωσης των δικαιούχων και των κακών εκπλήξεων προς ανθρώπους που περιμένουν κάποια «βοήθεια», αλλά δεν γνωρίζουν ούτε τι ούτε πότε θα πάρουν τελικά. Όσοι δεν το πιστεύετε, ρωτήστε κάποιον από τους πυρόπληκτους στο Μάτι για να δείτε σε τι ποσοστό οι κυβερνητικές υποσχέσεις ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα των καταβολών. Ας πάρουμε όμως τις υποσχέσεις ως πραγματικές. Την ίδια στιγμή ο προϋπολογισμός προβλέπει αύξηση φόρων σε σχέση με φέτος κατά 1 δισ. ευρώ (που στο μέγιστο μέρος τους είναι έμμεσοι φόροι πάνω στη λαϊκή κατανάλωση), μείωση των καταβολών προς τα ασφαλιστικά ταμεία κατά 935 εκατ. ευρώ (που μαζί με τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών θα πιέσει ιδιαίτερα τις συντάξεις και την περίθαλψη), μείωση της συνολικής μισθοδοσίας στο Δημόσιο κατά 3,8% κ.ο.κ. Θα μπορούσε λοιπόν βάσιμα κανείς να ισχυριστεί ότι το «κοινωνικό μέρισμα» που

η κυβέρνηση δίνει με το ένα χέρι, το παίρνει αμέσως πίσω (και με το αζημίωτο) με το άλλο χέρι της συνολικής πολιτικής. Δυστυχώς τα πράγματα είναι κατά πολύ χειρότερα. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ILO (Διεθνής Οργάνωση Εργασίας, «θεσμός» του ΟΗΕ που δεν μπορεί να κατηγορηθεί για αριστερισμό) ο μέσος πραγματικός μισθός στην Ελλάδα μειώθηκε το 2017 κατά 3,5%. Είναι η χειρότερη επίδοση ανάμεσα στις χώρες-μέλη της ΕΕ. Και όχι τυχαία: αφού οι Σαμαράς-Βενιζέλος τσάκισαν τον κατώτατο νόμιμο μισθό με τα μνημόνια 1 και 2, η κυβέρνηση Τσίπρα με το μνημόνιο 3 κατάργησε τις «ωριμάνσεις», βυθίζοντας όλο και μεγαλύτερα τμήματα της εργατικής τάξης προς τον κατώτατο μισθό. Η κομβικής σημασίας έννοια «μισθός» βρίσκεται σε κατακρήμνιση στις μέρες μιας κυβέρνησης που καμώνεται την Αριστερά. Η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου που έκρινε ως παράνομη και αντισυνταγματική την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στο Δημόσιο αναδεικνύει μια άλλη πτυχή: Από το 2013 μέχρι σήμερα αφαιρούνται παράνομα (όπως σήμερα αποδεικνύεται) πάνω από 700 εκατ. ευρώ ετησίως από τους μισθούς στο Δημόσιο. Ένας πρόχειρος πολλαπλασιασμός δείχνει ότι πρόκειται για ληστεία με λεία πάνω από 4,8 δισ. ευρώ. Γιατί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ανέχθηκε και συνέχισε αυτήν την παρανομία; Η επέκταση της απόφασης του Ανώτατου Δικαστηρίου στις συντάξεις, προσθέτει στη λεία της ληστείας πάνω από 2,5 δισ. ευρώ. Και η εκκρεμούσα απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου (μετά από προσφυγή της κυβέρνησης Τσίπρα…) αν επιβεβαιώσει τις πρωτοβάθμιες αποφάσεις που έκριναν ως παράνομες και αντισυνταγματικές τις μειώσεις των συντάξεων με τον νόμο Κατρούγκαλου, και ως ακόμα πιο παράνομες τις «υπερβάλλουσες» μεθόδους ενανυπολογισμού που «κατά λάθος» οδήγησαν σε μεγαλύτερες περικοπές, τότε η κυβερνητική πολιτική απειλείται να τιναχθεί στον αέρα. Αυτές οι υποθέσεις μας λένε την αλήθεια: Η κυβέρνηση Τσίπρα διαβρώνει συστηματικά κρίσιμες εργατικές κατακτήσεις και δικαιώματα –όπως είναι ο μισθός, η σύνταξη, οι κοινωνικές δαπάνες, που αφορούν εκατομμύρια εργαζόμενους σε τακτική βάση– και, ταυτόχρονα, για να επιβιώσει πολιτικά, λέει ότι «αντισταθμίζει» αυτές τις

απώλειες με ένα ετήσιο, χαμηλού επιπέδου φιλοδώρημα, προς ένα περιορισμένο αριθμό των πιο φτωχών από τους φτωχούς. Είναι η πεμπτουσία του νεοφιλελευθερισμού: υποβάθμιση των οργανωμένων κατακτήσεων των εργατών και υπαλλήλων, μαζί με υποκριτική επίδειξη ευαισθησίας προς τους «πιο αδύναμους», με τη μορφή της μη ρυθμισμένης, περιορισμένης και μιας φοράς το χρόνο «επιδότησης». Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι την πολιτική «κοινωνικού μερίσματος» ως αντίβαρου στη σφαγή των μισθών και των συντάξεων, εγκαινίασε η κυβέρνηση Σαμαρά κάτω από τις σφοδρές αντιδράσεις του (τότε) ΣΥΡΙΖΑ. Ας σταθούμε όμως και σε μια «πιπεράτη» λεπτομέρεια. Ο πικραμένος από τον παραγκωνισμό του πρώην υπουργός Εξωτερικών, Ν. Κοτζιάς, έθεσε στη Βουλή το θέμα των διαβόητων «μυστικών κονδυλίων» που αναπαράγει ο προϋπολογισμός (της Αριστεράς και της προόδου…), ζητώντας να ελεγχθούν τα υπουργεία Εξωτερικών, Άμυνας, Εσωτερικών, Μακεδονίας-Θράκης και η ΕΥΠ! Αν αθροιστούν τα «μυστικά κονδύλια» όλων αυτών των υπουργείων θα φτάσουμε σε εκπλήξεις. Τι εμποδίζει την κυβέρνηση Τσίπρα να ρίξει επιτέλους φως σε αυτόν τον πακτωλό πόρων που καταλήγει σε «μισθοδοσία» κρυφών πρακτόρων και πρακτορίσκων, χαφιέδων και ρουφιάνων; Μέχρι πού θα φτάσει η ανοχή των βουλευτών-τριών του ΣΥΡΙΖΑ, όταν μαζί με τον προϋπολογισμό του Τσίπρα, ψηφίζουν και αυτές τις διατάξεις που διατηρούν εν ζωή το σκοτεινό παρακράτος της «εθνικοφροσύνης» και του (κατά παραγγελία) «πατριωτισμού»;

Αμερικανοί

Έχουμε κατ’ επανάληψη υποστηρίξει την άποψη ότι η βύθιση του ΣΥΡΙΖΑ στη μνημονιακή νεοφιλελεύθερη πολιτική του ντόπιου κεφαλαίου, πάει «χέρι-χέρι» με την πλήρη ταύτισή του με την ιμπεριαλιστική πολιτική, ειδικότερα των ΗΠΑ του Τραμπ, στην περιοχή. Την εικόνα αυτή επιβεβαίωσε πλήρως ο βοηθός υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Γουές Μίτσελ, στη συνέντευξή του στην «Καθημερινή». Ο Γ. Μίτσελ που επόπτευσε προσωπικά, συνοδεία αεροπλανοφόρων, την «ανενόχλητη ολοκλήρωση» των εργασιών του τρυπανιού της Exxon Mobil στα οικόπεδα της ΑΟΖ της Κύπρου, επιβεβαίω-

Κυκλοφορεί το τεύχος 11 του περιοδικού «Κόκκινο» Αντώνης Νταβανέλος Ανάµεσα σε αυτά που πεθαίνουν και σε αυτά που δεν έχουν ακόµα γεννηθεί Συνέντευξη µε τον Πάβλε Ίλιτς Η επαναστατική Αριστερά Σερβία

στη

Τζέφρι Ρ. Γουέµπερ Η υποχώρηση του «ροζ κύµατος» στη Λατινική Αµερική Βαλέριο Αρκάρι Είναι ο Μπολσονάρο νεοφασίστας;

Αφιέρωµα: Γερµανική Επανάσταση Τοντ Κρετιέν -Από το ξέσπασµα της επανάστασης µέχρι τη δολοφονία της Λούξεµπουργκ -Από το Γενάρη του 1919 ως την τελική ήττα Αφιέρωµα: Χιλή 1970-73 Φρανκ Γκοντισό Η διαλεκτική της λαϊκής εξουσίας Ιγκόρ Γκόικοβιτς Ντονόζο H Ιστορία του Κινήµατος Επαναστατικής Αριστεράς (MIR)

Σάρον Σµιθ Μια µαρξιστική ανάλυση για τη διαθεµατικότητα Ντανιέλ Μπενσαΐντ Μια ιστορία χωρίς ρυτίδες Βιβλιοκριτικές Φοίβος Αρβανίτης Μαρτυρίες από τη Γερµανική Επανάσταση Παναγιώτης Λίλλης «Τα τρια Ε (ΕΕΕ) και ο εµπρησµός του Κάµπελ-Το πογκρόµ του 1931 στη Θεσσαλονίκη» Πάνος Πέτρου Ηµερήσια διάταξη

σε την αναβάθμιση του ελληνικού κράτους σε «στρατηγικό σύμμαχο των ΗΠΑ» στην περιοχή, σε «εξέχουσα χώρα» για την αμερικανική στρατηγική στο γεωγραφικό τόξο από την Πολωνία ως το Ισραήλ. Χαρακτήρισε την Τουρκία ως «μειοψηφία του ενός» και δήλωσε ότι κατά τις ΗΠΑ η συμφωνία των Πρεσπών «μπορεί να μετατρέψει τα Βαλκάνια σε οικονομική ενδοχώρα της Ελλάδας». Οι θέσεις αυτές αναδεικνύουν το πραγματικό «πρόγραμμα» των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων –και κυρίως των ΗΠΑ– στα Βαλκάνια και την ανατολική Μεσόγειο και υποχρεώνουν την Αριστερά στην Ελλάδα, αν πράγματι θέλει να διατηρήσει την αντιιμπεριαλιστική στρατηγική της, να έρθει σε ρήξη με μια σειρά από στερεότυπα που αναπαράγει ο λεγόμενος «πατριωτικός χώρος», στερεότυπα που έβλεπαν διαχρονικά τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ ως κρυμμένο κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, πίσω από τις πολιτικές των γειτονικών χωρών. (Η αναπαραγωγή αυτών των «πατριωτικών» στερεότυπων δεν είναι καθόλου άσχετη με τα «μυστικά κονδύλια» που αναφέραμε παραπάνω. Και ο νοών, νοείτω…) Κυρίως, όμως, οι θέσεις του Γ. Μίτσελ («είσθε μια από τις πιο ικανές χώρες-συμμάχους των ΗΠΑ σε στρατιωτικό επίπεδο») αναδεικνύουν τον εκφυλισμό της κυβέρνησης Τσίπρα. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, υπογράφοντας το μνημόνιο 3, ανέλαβε την πατρότητα ενός νεοφιλελεύθερου προγράμματος καπιταλιστικής απληστίας σε βάρος των εργατικών και λαϊκών μαζών, ανέλαβε την υποχρέωση των βαθιά αντιδημοκρατικών μέτρων που χρειάζονται για να εκπληρωθούν οι «υποχρεώσεις» προς τους δανειστές, ανέλαβε το θλιβερό ρόλο να συνεχίσει την ακροδεξιά πολιτική του Σαμαρά στην ουρά των ΗΠΑ και του κράτους του Ισραήλ. Αυτή η πολιτική και αυτή η κυβέρνηση είναι καταδικασμένη σε ατιμωτική ήττα από τη Δεξιά, από τους πιο αυθεντικούς εκφραστές της πολιτικής υποταγής στο ντόπιο κεφάλαιο και στους ιμπεριαλιστές. Τα καθήκοντα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, εδώ και καιρό, έχουν ως κέντρο την προσπάθεια διαμόρφωσης αριστερής, μαζικής και σοβαρής εναλλακτικής λύσης στο αδιέξοδο δίλημμα «Τσίπρας ή Μητσοτάκης;».

4

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

19 δεκεμβρη 2018

Εκδηλώσεις στον πολυχώρο «Κομμούνα» Της Κατερίνας Καλλέργη

Σ

ε νέα τροχιά μπαίνει το Ινστιτούτο Κομμούνα, μετρώντας ήδη 2 χρόνια λειτουργίας. Μέσα σε αυτά τα χρόνια, στην Κομμούνα έχουν πραγματοποιηθεί δεκάδες πολιτικές εκδηλώσεις, αλλά και βιβλιοπαρουσιάσεις, συναυλίες και γλέντια, ενώ φέτος για πρώτη φορά παρουσιάστηκαν και δύο θεατρικές παραστάσεις. Από την αρχή της λειτουργίας της, η Κομμούνα λειτούργησε ως ένας χώρος πολλαπλών δυνατοτήτων και λειτουργιών με «ανοιχτό» χαρακτήρα στις δυνάμεις του κινήματος και της μαχόμενης αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, της ριζοσπαστικής διανόησης και του πολιτισμού. Ένας χώρος συνεύρεσης και ώσμωσης, συζήτησης και αντιπαράθεσης, ενημέρωσης, θεωρητικής αναζήτησης και έρευνας, τέχνης και πολιτισμού, πάντα με το βλέμμα στραμμένο στη δράση. Κομμάτι και επέκταση του ανοιχτού χαρακτήρα της Κομμούνας ήταν και η ανοιχτή συνέλευση που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 17 Δεκέμβρη. Ο κόσμος που δύο χρόνια έχει συμμετάσχει ενεργά στις δράσεις της Κομμούνας κλήθηκε να προτείνει και να σχεδιάσει τις επόμενες δράσεις της. Ο στόχος είναι η Κομμούνα να ανοιχτεί σε ακόμα περισσότερο κόσμο, ώστε όλο και περισσότεροι/ες να συμμετέχουν στην διοργάνωση των δράσεων και των εκδηλώσεων, από συναυλίες και θεατρικά μέχρι παρουσιάσεις βιβλίων, σεμινάρια και πολιτικές συζητήσεις.

Πενθήμερο εκδηλώσεων και προσφορών

Μέχρι το τέλος Δεκέμβρη έχουν προγραμματιστεί στην Κομμούνα ποικίλες πολιτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Από τις 19 έως τις 23 Δεκέμβρη θα πραγ-

ματοποιηθεί πενθήμερο εκδηλώσεων και καθημερινών προσφορών στο βιβλιοπωλείο. Την Τετάρτη 19/12 στις 7 μ.μ. θα γίνει η εκδήλωση με τίτλο «Γιατί ηττηθήκαμε τη δεκαετία του ’40: Πόλεμος, αντίσταση, Δεκέμβρης ’44 και οι θέσεις του ΚΚΕ» με ομιλητή τον Αντώνη Νταβανέλο. Σε αυτήν τη συζήτηση θα γίνει μια προσπάθεια να αναλυθούν οι αιτίες και τα πολιτικά λάθη που οδήγησαν στην ήττα του ’40 καθώς και να απαντηθεί το ερώτημα αν αυτή η ήττα ήταν προδιαγεγραμμένη. Εκείνη την μέρα θα υπάρχουν προσφορές στο βιβλιοπωλείο σε βιβλία που σχετίζονται με την αντίσταση και τον εμφύλιο. Ήταν φυσική εξέλιξη της Οκτωβριανής Επανάστασης ο σταλινισμός; Αν όχι, πώς προέκυψε; Τι μαθήματα έχει να πάρει η Αριστερά από την εποχή εκείνη; Σε αυτά και σε άλλα ερωτήματα απαντάει το βιβλίο του Χρήστου Κεφαλή «Από τον Οκτώβρη στον Στάλιν» το οποίο θα παρουσιάσουν στην Κομμούνα οι Αντώνης Νταβανέλος, Κώστας Σκορδούλης, Γιώργος Μανιάτης την Πέμπτη 20/12 στις 7 μ.μ., ενώ την ίδια μέρα στο βιβλιοπωλείο της Κομμούνας θα υπάρχει έκπτωση 40% σε όλα τα βιβλία των εκδόσεων Red Marks με θεματική την Οκτωβριανή επανάσταση. Την επόμενη μέρα, Παρασκευή 21/12, στις 7 μ.μ. συζητάμε για τις ρατσιστικές πολιτικές κυβέρνησης και ΕΕ, πώς αντιστεκόμαστε αλλά και πώς μπορούμε να σταθούμε αλληλέγγυοι/ες στους/στις πρόσφυγες, στην εκδήλωση με τίτλο «Ενάντια στη ρατσιστική πολιτική ΕΕ & κυβέρνησης - Ανάγκη οργάνωσης του Αντιρατσιστικού κινήματος - Διεκδίκηση-Ένταξη-Αλληλεγγύη» με ομιλητ(ρι)ές την Μάνια Μπαρσέφσκι (Επιτροπή Δικαιωμάτων ΛΑΕ) και τον Σπύρο Τσατσαρώνη (Εργαζόμενο σε ΜΚΟ). Στην συζήτηση θα παρέμβουν αγωνιστές και αγωνίστριες από εργατικά σωματεία, δημοτικές παρατάξεις, νεολαία κ.ά. για να αναδείξουν τις ποικίλες πλευρές της αντίστασης στις ρατσιστικές πολιτικές αλλά και τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να δομήσουμε την αλληλεγγύη μας προς τους/τις μετανάστ(ρι)ες και πρόσφυγες. Το βράδυ στις 10 μ.μ. οι N’ Eirini με την Ειρήνη Πολυδώρου στο τραγούδι και τον Νίκο Αθανασάκη στην κλασική κιθάρα επιστρέφουν στην Κομμούνα μετά την επιτυχία της προηγούμενης συναυλίας με θέμα το πολιτικό τραγούδι. Ερμηνεύουν τραγούδια εμπνευσμένα από τους αγώνες και τις αγωνίες των λαών. Το Σάββατο 22/12 στη 1 μ.μ. θα ακολουθήσει παρουσίαση του βιβλίου «Μεξικό 1968» του Κρίτωνα Ηλιόπουλου. Πρόκειται για ένα από τα ελάχιστα, αν όχι το μόνο βιβλίο γραμμένο από έλληνα που ασχολείται με την ταραχώδη περίοδο του

1968 στο Μεξικό. Περιγράφοντας αναλυτικά τα γεγονότα, μεταφέρει το πνεύμα της εποχής με αποτέλεσμα ακόμα και ο λιγότερο ενημερωμένος αναγνώστης να μπορεί να παρακολουθήσει το βιβλίο και να αποχτήσει μια εικόνα για αυτήν την άγνωστη σε πολλούς/ες- πλευρά της ιστορίας. Η εκδήλωση θα συνοδευτεί από ένα μικρό ντοκιμαντέρ με σχετικό θέμα. Το πενθήμερο κλείνει την Κυριακή 23 Δεκέμβρη με ρεμπέτικο γλέντι. Από τις 11 π.μ. το βιβλιοπωλείο θα είναι ανοιχτό για τα ψώνια σας με πολλές προσφορές και εκπτώσεις ως και 40%.Σε όλη την διάρκεια του τριημέρου αλλά και στις ώρες λειτουργίες της Κομμούνας (12.00-20.00) συλλέγουμε πράγματα (καθαριστικά, είδη ατομικής υγιεινής, τρόφιμα, μαγειρικά σκεύη, είδη κουζίνας κουβέρτες σεντόνια, μαξιλάρια, σχολικά είδη) για το Κέντρο Προσφύγων Λαυρίου. Κάθε προσφορά είναι πολύτιμη καθώς οι ανάγκες είναι επείγουσες. Λίγες μέρες μετά, την Πέμπτη 27/12 θα ακολουθήσει συζήτηση για τα «Κίτρινα Γιλέκα» με τον Μανώλη Κοζαδίνο ο οποίος μένει στην Γαλλία και έχει συμμετάσχει και παρακολουθήσει από κοντά το κίνημα των κίτρινων γιλέκων, τον Άλκη Αντωνιά-

δη από την Λαϊκή Ενότητα και την Κατερίνα Γιαννούλια, ενώ στις 28/12 θα υπάρχει εκδήλωση για τα ελληνοτουρκικά με τον Πέτρο Γιαννούλη από την κυπριακή οργάνωση Γρανάζι και τον Πέτρο Τσάγκαρη. Η Κομμούνα θα είναι ανοιχτή και την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, για ένα συντροφικό ρεβεγιόν με μεζέδες, ποτό και κέφι.

Ανάγκη στήριξης

Όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να γίνουν χωρίς την συμβολή των φίλων και υποστηρικτών της Κομμούνας. Ο χώρος και οι εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται σε αυτόν έχουν ένα μεγάλο οικονομικό κόστος. Για να καλυφθεί μέρος αυτού του κόστους δημιουργήθηκε η ατζέντα της Κομμούνας την οποία μπορείτε να βρείτε στο βιβλιοπωλείο του πολυχώρου. Ο στόχος της ατζέντας, εκτός από το να καλύψει βασικές οικονομικές ανάγκες του χώρου, είναι και να προσφέρει ένα όμορφο αναμνηστικό του χώρου σε όσους την προμηθευτούν. Είναι πολύ σημαντικό να συνεχίσουν οι φίλοι/ες της Κομμούνας να την στηρίζουν (και) οικονομικά για να συνεχιστούν οι πολύμορφες και πολύχρωμες δράσεις.

19 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2018

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

5

Η Ελλάδα, αναπόσπαστο τµήµα της αντιµεταναστευτικής πολιτικής της ΕΕ

Ο Τσίπρας υπονοµεύει κάθε πιθανότητα αναθεώρησης της Συνθήκης του ∆ουβλίνου Της Μάνιας Μπαρσέφσκι

Σ

ύµφωνα µε τα ελληνικά ΜΜΕ, συµπεριλαµβανοµένης της «Αυγής», «την επισήµανση ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν πρέπει να κάνει πίσω αναφορικά µε ειληµµένες αποφάσεις στο µεταναστευτικό», έκανε ο Αλέξης Τσίπρας, κατά τη διάρκεια της παρέµβασής του στο Ευρωπαϊκό Συµβούλιο, αναφερόµενος στο θέµα της αναθεώρησης της Συνθήκης του ∆ουβλίνου, για την οποία είχε αποφασιστεί να έχει ολοκληρωθεί µέχρι το τέλος του 2018 και τώρα µετατίθεται στο «ταχύτερο δυνατό». Ανεξάρτητα από την απόκρυψη από τον πρωθυπουργό του γεγονότος ότι ο ίδιος έχει υπονοµεύσει εκ των προτέρων κάθε πιθανότητα θετικής αναθεώρησης του απαράδεκτου Κανονισµού του ∆ουβλίνου, έχοντας αποδεχτεί εδώ και µήνες την επιστροφή προσφύγων από τη Γερµανία στην Ελλάδα, το κύριο στοιχείο αυτής της παρέµβασης είναι η απουσία οποιασδήποτε συνολικής καταγγελίας στην ακολουθούµενη αντιπροσφυγική πολιτική της ΕΕ και η προσήλωση του Αλ. Τσίπρα στην εφαρµογή των «ειληµµένων αποφάσεων». Για µια ακόµη φορά, στο Ευρωπαϊκό Συµβούλιο -ως βασική διάκριση µε τις αντιµεταναστευτικές πολιτικές που ακολούθησαν οι προκάτοχες του κυβερνήσεις- ο Έλληνας πρωθυπουργός έκανε επίδειξη υποκριτικής «ανθρωπιστικής» ρητορικής. Άλλωστε τον Οκτώβρη του 2017, σε ένα προηγούµενο Ευρωπαϊκό Συµβούλιο, ο Αλέξης Τσίπρας, αποσαφηνίζοντας τότε τις προθέσεις του, είχε καταθέσει στα σηµεία 2, 3 και 4 των προτάσεων που είχε υποβάλει, τα αιτήµατα για: α) Έναν ευρωπαϊκό µηχανισµό επιστροφών προσφύγων σε χώρες προέλευσης ή διέλευσης. β) Ένα µηχανισµό χρηµατοδότησης για πρόσφυγες στο έδαφος της Τουρκίας και εξέταση των δυνατοτήτων ενίσχυσής του. γ) Την εφαρµογή της Συµφωνίας «επανεισδοχής» που έχει υπογράψει η Τουρκία. Ας δούµε, όµως, ποιες είναι οι από κοινού «ειληµµένες αποφάσεις» των Ευρωπαίων ηγετών και ποιες αβίωτες συνθήκες έχουν διαµορφώσει για τους πρόσφυγες: Κύριος άξονας των πολιτικών της ΕΕ είναι η αποτροπή της εισόδου των προσφύγων στο ευρωπαϊκό έδαφος και η διατήρησή τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης εκτός Ευρώπης. Στη ∆υτική Μεσόγειο, η συµφωνία της ΕΕ για την επαναπροώθηση των προσφύγων και µεταναστών στη Λιβύη έχει µετατρέψει τη χώρα σε πραγµατική επίγεια κόλαση για τους πρόσφυγες και τους µετανάστες, που υφίστανται τα πιο φρικιαστικά βασανιστήρια και πουλιούνται

ως δούλοι στα σκλαβοπάζαρα των ντόπιων «πολέµαρχων», µε συνευθύνη της ΕΕ και των κυβερνήσεών της, ιδίως της Ιταλίας. Μόνο µέσα στους τέσσερις πρώτους µήνες του 2018 οι πνιγµοί των ανθρώπων που προσπάθησαν να διαφύγουν ξεπέρασαν τους 600, σύµφωνα µε τους «Γιατρούς Χωρίς Σύνορα». Πρόσφατα, επιβλήθηκε η αναστολή της δραστηριότητας και του τελευταίου από τα πλοία διάσωσης προσφύγων από οργανώσεις εθελοντών, καθώς τα πληρώµατά τους κατηγορούνταν συστηµατικά ως δήθεν «διακινητές». Αντίστοιχα, στο Αιγαίο, η ελληνική κυβέρνηση δεν παύει να επαναλαµβάνει διαρκώς την «απαίτηση» εφαρµογής της συµφωνίας ΕΕ–Τουρκίας,

Η αναζήτηση «λύσης» στο Προσφυγικό διαµέσου των πρόσφατων επαφών της ελληνικής µε την αιγυπτιακή κυβέρνηση, σηµατοδοτεί όχι µόνο τη σύσφιξη της λυκοφιλίας Ελλάδας – Αιγύπτου και Ισραήλ, αλλά και µια αναζήτηση λύσης στο πρότυπο της Λιβύης, µε τη διατήρηση των προσφύγων εκτός Ευρώπης. στη σύναψη της οποίας είχε πρωτοστατήσει ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας. Η συµφωνία αυτή όχι µόνο έχει εγκλωβίσει σε συνθήκες εξαθλίωσης χιλιάδες πρόσφυγες στα νησιά, µε χαρακτηριστικότερο παράδειγµα αυτό της Μόριας, αλλά και έχει οδηγήσει σε δεκάδες προσφυγικά ναυάγια και σε εκατοντάδες θύµατα στα θαλάσσια και στα χερσαία σύνορα, καθώς οι πρόσφυγες υποχρεώνονται να επιλέγουν όλο και πιο επικίνδυνες διαδροµές στην προσπάθεια διαφυγής τους προς την Ευρώπη. Ιδίως σε µία χρονική στιγµή που η επιβίωσή τους καθίσταται όλο και πιο επισφαλής, αφενός λόγω των απελάσεων που πραγµατοποιούνται συχνά από το ακραία αυταρχικό καθεστώς Ερντογάν και αφετέρου λόγω της διατήρησής τους σε συνοριακά προσφυγικά στρατόπεδα συγκέντρωσης µε κάκιστες συνθήκες διαβίωσης και αδυναµία εύρεσης εργασίας, πολύ κοντά στα µέτωπα των πολεµικών συγκρούσεων της περιοχής. Οι παράνοµες επαναπροωθήσεις

στον Έβρο και η ανάπτυξη πολεµικών πλοίων του ΝΑΤΟ και της FRONTEX για την αποτροπή των προσφυγικών εισροών από κοινού µε το ελληνικό Λιµενικό, έρχεται, άλλωστε, σε πλήρη αντίθεση µε τη ρητορική Τσίπρα για ασφαλείς δρόµους διέλευσης. Το συχνό επιχείρηµα της ελληνικής κυβέρνησης και του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής ότι προσπαθεί έτσι να καταπολεµήσει το trafficking είναι γελοιωδώς οξύµωρο, καθώς η µετατροπή της χώρας µας σε ανάχωµα της πορείας των προσφύγων προς την Ευρώπη είναι ακριβώς το στοιχείο που ενισχύει την παράνοµη διακίνηση ανθρώπων, τις συνθήκες εξαθλίωσης και τους µαζικούς πνιγµούς. Η αναφορά του Αλέξη Τσίπρα στην ανάγκη της ευρωπαϊκής «αλληλεγγύης» για τον καταµερισµό των προσφύγων στην Ευρώπη και στον Ευρωπαϊκό Μηχανισµό Πολιτικής Προστασίας, αποτελεί µία ακόµα προσπάθεια εξωραϊσµού της αντιµεταναστευτικής πολιτικής της ΕΕ, µε δεδοµένο ότι ο µηχανισµός αυτός, στην ίδια τη συστατική του πράξη, προβλέπει τη «συνέπεια» µε τους στόχους που έχουν τεθεί από τις κυβερνήσεις της ΕΕ: µιας ΕΕ που δεν µεταρρυθµίζεται, αλλά κινείται όλο και πιο ρατσιστικά, όλο και πιο ακροδεξιά, υψώνοντας φραγµούς και καταστρατηγώντας όχι µόνο τα δικαιώµατα των προσφύγων και µεταναστών, αλλά και χρησιµοποιώντας την ισλαµοφοβία ως πρόσχηµα για την επιβολή µέτρων καταστολής για το σύνολο των πολιτών που αγωνίζονται ενάντια στη σκλήρυνση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Εξάλλου, και η αναζήτηση «λύσης» στο Προσφυγικό διαµέσου των πρόσφατων επαφών της ελληνικής µε την αιγυπτιακή κυβέρνηση, σηµατοδοτεί όχι µόνο τη σύσφιξη της λυκοφιλίας Ελλάδας – Αιγύπτου και Ισραήλ, αλλά και µια αναζήτηση λύσης στο πρότυπο της Λιβύης, µε τη διατήρηση των προσφύγων εκτός Ευρώπης. Στον αντίποδα αυτών των αντιπροσφυγικών πολιτικών, η πρόταση της Αριστεράς δεν µπορεί παρά να ακολουθεί το παράδειγµα της πρόσφατης διαδήλωσης χιλιάδων ανθρώπων και στην Ιταλία, που φορώντας κι αυτοί κίτρινα γιλέκα, διαδήλωσαν αυτές τις µέρες κατά των αντιµεταναστευτικών πολιτικών της κυβέρνησης Σαλβίνι. Για να κλείσουν παντού οι «Μόριες». Για τα ανοιχτά σύνορα για τους πρόσφυγες προς τις χώρες όπου επιθυµούν να ζήσουν, για τον τερµατισµό του κοινωνικού αποκλεισµού των προσφύγων και των µεταναστών, για την ισότιµη κοινωνική ένταξή τους σε όλες τις χώρες υποδοχής τους, συµπεριλαµβανοµένης της χώρας µας. Για το κλείσιµο των hot spots και των κέντρων κράτησης, για τον τερµατισµό των απελάσεων και των «επαναπροωθήσεων».

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6972516210 Αµπελόκηποι 6973005569 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. ΦιλαδέλφειαΝ. Χαλκηδόνα 6945498732 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087 Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι ΑνάργυροιΚαµατερό 6998466952 Πετρούπολη 6983674242 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6942602766 Καισαριανή 6995737690 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6944548787 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6984417681 Ν. Σµύρνη 6972098143 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγµένη 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948100218 Κορυδαλλός 6945037002 Κερατσίνι 6981093970

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 Αχαρνές 6977266544 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6981084090 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6984267504 ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6959771512 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6932422501 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: Τρίκαλα 6976291795 Λάρισα 6976579448 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6944916915 Ρέθυµνο 6907856793 Χανιά 6975964967 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6972743637 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΛΟΝΔΙΝΟ: 0044-7969523579 ΠΑΡΙΣΙ: 0033-673555890 0030-6937762930

ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ: Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546

Νοσοκ. «Άγιος Σάββας» 6998466952 ΥΠΑΑΤ 6945754555 ∆ήµοι 6980579817 Εκπαιδευτικοί 6972878820

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ: Νοµική Αθήνας 6972648225 ΤΕΙ Αθήνας 6975208151 Πάντειο 6984417681

Φιλοσοφική 6972595471 Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών 6959771512

6

19 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2018

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

Αποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογία ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ένε ότι...

δεν υπάρχει µακεδονική γλώσσα

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες.

Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6973005569 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6932045320 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942602766 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6942993423 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ΚΡΗΤΗ: 6979925065 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6972743637 ΜΕΣΣΗΝΙΑ: 69832422501 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

• •

•

• •

•

•

Στην πραγµατικότητα ήταν το ίδιο το ελληνικό κράτος που αναγνώρισε την ύπαρξη της γλώσσας αυτής, της «σκοπιανής» και µάλιστα στην ίδια την επικράτειά του: Στην απογραφή του 1920 µάλιστα το ελληνικό κράτος ονοµάζει τη γλώσσα αυτή µε το όνοµά της: µακεδονική. Το 1928 την ονοµάζει µακεδονοσλαυική και το 1940 σλαβική, αλλά σε κάθε περίπτωση τη θεωρεί γλώσσα και όχι ιδίωµα ή διάλεκτο! Ο ίδιος ο Παύλος Μελάς σε επιστολές του προς την αδελφή του, πρωτοδηµοσιευµένες το 1926, µιλά επίσης περί µακεδονικής γλώσσας (άσχετης βέβαια µε την ελληνική). Ο Κ. Τσιούλκας, προφανώς στην προσπάθεια που έκανε επί δεκαετίες το ελληνικό κράτος για απόσπαση των Μακεδόνων από τη βουλγαρική επιρροή, το 1907 έγραψε για ένα ιδιαίτερον µακεδονικό ιδίωµα «µη σλαβικόν πλησιάζον προς τα ελληνικά»! Το 1925, ήταν το ίδιο το ελληνικό κράτος που τύπωσε το γνωστό αναγνωστικό ABECEDAR, αναγνωρίζοντας µε τον πιο σαφή και ρητό τρόπο την ύπαρξη της γλώσσας, στην προσπάθεια και πάλι αποµάκρυνσης του πληθυσµού αυτού από τη βουλγαρική επιρροή, βέβαια. Ο Φίλιππος ∆ραγούµης, ο βασικός θεωρητικός του ελληνικού κρατικού µηχανισµού για το µακεδονικό, εξηγεί ήδη από τη δεκαετία του 1940 µε κυνισµό το γιατί έπειτα από αυτή την περίοδο η ελληνική πλευρά παύει να αναγνωρίζει την ύπαρξη της µακεδονικής γλώσσας: «Εάν αναγνωρίζοµεν σλαυικήν γλωσσικήν µειονότητα εις την [σ.σ. ελληνική] Μακεδονίαν, διάφορον της βουλγαρικής και της σερβικής, θα µετεπίπτοµεν αυτοµάτως και αναγκαστικώς εις την σλαυοκοµµουνιστικήν θεωρίαν της υπάρξεως ιδιαιτέρας σλαυοµακεδονικής εθνότητος». Με άκρατο εθνικισµό και αδιαφορώντας για κάθε επιστηµονική γλωσσολογική προσέγγιση, κατέληγε: «Θα µας συνέφερε να τους χαρακτηρίσωµεν ως βουλγαρίζοντας ή βουλγραρόφρονας και όχι ως δήθεν αχρώµους εθνικώς Σλαύους, αφού τους Σλαυοµακεδόνας πάντως απεκλείσαµεν». Ο Φ. ∆ραγούµης έβλεπε εξαιρετικά µακριά, γι’ αυτό και όλοι οι ταγοί του έθνους, µένουν –παρ’ όλες τις πολιτικές αλλαγές– πιστοί στη γραµµή του µέχρι και σήµερα. Να πόσο µακριά έβλεπε: «Αν λοιπόν αρνηθώµεν ότι οι ξενόφωνοι Έλληνες της Ελλάδος είναι Έλληνες, πού θα στηρίξωµεν ενδεχόµενην αξίωσιν να προσαρτήσωµεν γειτονικά εδάφη, κατοικούµενα εξ ίσου και συµπαγέστερον υπό οµοίων ξενοφώνων πληθυσµών; Πώς θα διεκδικήσωµεν το Αργυρόκαστρον, την Πρεµετήν, την Κορυτσάν, την Μοσχόπολιν, το Μοναστήριον, την Γευγελήν, την Στρούµνιτσαν, το Μελένικον, το Νευροκόπι κ.λπ;». Παρά την ελληνική και τη βουλγαρική προπαγάνδα, στην πραγµατικότητα τα µακεδονικά είναι µια κανονική γλώσσα. Ανήκει µαζί µε τα βουλγαρικά στην ανατολική υποοµάδα των νότιων σλαβικών γλωσσών, όπως µας λένε οι γλωσσολόγοι, (πολλών Ελλήνων περιλαµβανοµένων). Η κωδικοποίηση (σταρντατοποίη-

ση) έγινε, όπως λένε οι γλωσσολόγοι, το 1944, ασφαλώς συνδεδεµένη µε την ίδρυση της Σοσιαλιστικής ∆ηµοκρατίας της Μακεδονίας στο έδαφος της αντιφασιστικής νίκης των ανταρτών στη Γιουγκοσλαβία. Όµως, δεν ήταν η µόνη γλώσσα που κωδικοποιήθηκε σχεδόν µαζί µε την ίδρυση του κράτους: δεκάδες άλλες επίσηµες γλώσσες κωδικοποιήθηκαν τον 20ό αιώνα, ταυτόχρονα µε τη δηµιουργία των κρατών «τους». Πολλοί τοποθετούν τις απαρχές της ιδέας της µακεδονικής γλώσσας το 1903 µε την έκδοση του βιβλίου του µακεδονιστή Krste P. Misirkov µε τίτλο «Για τη µακεδονική υπόθεση», ενώ, όπως και σε άλλες γλώσσες το χτίσιµό της βασίστηκε (σχεδιασµένα ή ασυνείδητα) στη λογοτεχνία. Το λογοτεχνικό έργο του Blaze Koneski αποτέλεσε τη βάση γι’ αυτό το κτίσιµο αλλά συνέβαλλαν κι άλλα έργα όπως «Οι ξενιτεµένοι εργάτες» του Anton Panov και τα ποιήµατα του Koco Racin. Ασφαλώς όπως λέει ένας διάσηµος γλωσσολόγος, «γλώσσα είναι µια διάλεκτος µε στρατό», εννοώντας την κρατική υπόσταση. Και από αυτή την άποψη η µακεδονική είναι µια κανονική γλώσσα από την εποχή της κωδικοποίησής της. Το να λες ότι η µακεδονική (θυµίζουµε: «σκοπιανή» κατά την επίσηµη ελληνική φιλολογία) είναι µια διάλεκτος της βουλγαρικής είναι σαν να λες ότι η ολλανδική είναι µια διάλεκτος της γερµανικής. Έτσι κι αλλιώς βέβαια και ολόιδιες να ήταν οι γλώσσες, δεν θα σήµαινε ότι δεν επρόκειτο για διαφορετικά έθνη, δηλ. για Βούλγαρους και για Μακεδόνες. Αλλιώς οι Αυστριακοί θα ήταν Γερµανοί, οι Ιρλανδοί θα ήταν Άγγλοι, οι Λουξεµβούργιοι θα ήταν Γερµανοί και Γάλλοι, οι Ελβετοί θα ήταν Γερµανοί, Γάλλοι και Ιταλοί. Οι Κροάτες θα ήταν Σέρβοι, ή οι Σέρβοι θα ήταν Κροάτες, οι Αργεντίνοι, οι Μεξικάνοι, οι Χιλιάνοι και άλλοι καµιά δεκαπενταριά λαοί της Λ. Αµερικής θα ήταν Ισπανοί. Και φυσικά καµιά 20αριά λαοί που µιλούν αραβικά (από το Ιράκ έως τη Μαυριτανία στον Ατλαντικό) θα ήταν απλώς Αιγύπτιοι (ή µήπως Λιβανέζοι -γιατί όχι Σύροι;). Όµως το ζήτηµα είναι ότι η µακεδονική γλώσσα διαφέρει από τα βουλγαρικά, όπως και πάλι λένε οι γλωσσολόγοι. Π.χ. το τριπλό επιτασσόµενο οριστικό άρθρο (t,v,n) είναι ιδιαιτερότητα της πρότυπης µακεδονικής που λείπει από την πρότυπη βουλγαρική γλώσσα. Επίσης ο τόνος πέφτει πάντοτε στην προπαραλήγουσα, ενώ το πιο σηµαντικό είναι πως η µακεδονική είναι η ΜΟΝΗ σλαβική γλώσσα που έχει και παρακείµενο µε βοηθητικό το ρήµα «έχω» (όλες οι άλλες σλαβικές γλώσσες έχουν παρακείµενο µόνο µε το ρήµα «είµαι»). Ήδη από το 1851, η βουλγαρική εφηµερίδα «Carigraski Vestnik», που έβγαινε στην Πόλη, έγραφε (6/10): «Να µας συγχωρήσουν οι κάτοικοι των Σκοπίων και όσοι µιλάνε µια τέτοια γλώσσα, αφού δεν καταλαβαίνουν τη γλώσσα µας και δεν µπορούν να τη µιλήσουν»…

19 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2018

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

7

Εκδήλωση της ΛΑΕ Ηρακλείου Αττικής Την Τετάρτη 12 ∆εκεµβρίου η ΛΑΕ Ηρακλείου Αττικής διοργάνωσε εκδήλωση µε τίτλο: «Ασφαλιστικά ταµεία, σχολεία, δήµοι, νοσοκοµεία ΤΟ «ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΚΡΑΤΟΣ» ΒΛΑΠΤΕΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΟΛΩΝ». Η εκδήλωση είχε σα στόχο να αναδείξει όλες τις πτυχές της υποστελέχωσης του ∆ηµοσίου, τις συνέπειες που έχει στην καθηµερινότητα του απλού κόσµου, αλλά και να καταδείξει τις ευθύνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τόσο για τη συνολικότερη κατάσταση όσο και για την καταστολή. Αρκετός κόσµος της περιοχής ενδιαφέρθηκε ενώ µετά τις εισηγήσεις ακολούθησε και διάλογος µε το κοινό. Οµιλητές ήταν ο Γκιτάκος Βασίλης από ΠΟΕ-ΟΤΑ (αντιπρόεδρος της Οµοσπονδίας) και ο Αντώνης Καραβάς – γιατρός (Ενωτικό Κίνηµα για την Ανατροπή, ΓΣ ΜΕΤΑ). Παρακάτω ακολουθεί απόσπασµα της οµιλίας του Αντώνη Καραβά από την εκδήλωση.

«Να παλέψουµε για περισσότερο κοινωνικό κράτος» Του Αντώνη Καραβά

Γ

ια την Αριστερά και τα συνδικάτα, η απαίτηση για περισσότερο και όχι λιγότερο κοινωνικό κράτος θα πρέπει να είναι τόσο αυτονόητη όπως το να διεκδικούµε την αύξηση του βασικού µισθού και την επαναφορά των ΣΣΕ. Οι κοινωνικές δαπάνες είναι στην ουσία ένας δεύτερος κοινωνικός µισθός, δηλαδή είναι ποσά που αντλούν οι καπιταλιστές µε τη µορφή της άµεσης φορολογίας που αποδίδονται µε τη µορφή κοινωνικών παροχών και κάθε περικοπή σε αυτές είναι σαν περικοπή του µισθού µας.

Καπιταλιστές και κοινωνικό κράτος Η εργατική δύναµη είναι η πηγή της υπεραξίας για τα κέρδη των καπιταλιστών. Οι καπιταλιστές και το κράτος δεν ενδιαφέρονται για την υγεία και τη µόρφωση των εργατών γενικά, αλλά συγκεκριµένα για τα ελάχιστα αναγκαία για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναµης, δηλαδή για τα µέσα αποκατάστασης της εργατικής δύναµης ώστε να µη φθαρεί η παραγωγικότητα της εργασίας. Τα ποσά όµως που θα διατεθούν από το κράτος τους για κοινωνικές δαπάνες είναι αποτέλεσµα της ταξικής πάλης, επειδή από την πλευρά τους οι καπιταλιστές διεκδικούν και από αυτές τις δαπάνες να παίρνουν όσο το δυνατό περισσότερα µε τη µορφή επιδοτήσεων, άτοκων δανείων, µείωσης φορολογίας κ.λπ. Η αστική τάξη υποχρεώθηκε στη συγκρότηση του κοινωνικού κράτους κάτω από µια διπλή πίεση. Από τη µια πλευρά από την ανάπτυξη του καπιταλισµού και την ανάγκη του για ειδικευµένους εργάτες υγιείς και µε γνώσεις και δεξιότητες, οι οποίοι δεν θα πεθαίνουν πια στα τριάντα τους. Αυτοί οι εργάτες δεν αντικαθίστανται εύκολα από νεότερους ανειδίκευτους εργάτες, απαιτείται χρόνος και χρήµα για να µεγαλώσουν και να αποκτήσουν ειδίκευση. Από την άλλη πλευρά η ταξική πάλη, η άνοδος των εργατικών

αγώνων και των εργατικών σοσιαλιστικών και κοµουνιστικών κοµµάτων, υποχρέωσε ακόµα και αστικές αντιδραστικές κυβερνήσεις να πάρουν κοινωνικά µέτρα. Ο νεοφιλελευθερισµός αποτελεί µια επιθετική πολιτική των καπιταλιστών απέναντι στους εργάτες για να απαντήσει στην πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους που παρατηρείται από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 και την απόσπαση των µεταπολεµικών εργατικών κατακτήσεων. Η αστική τάξη υποχρεώθηκε να παραχωρήσει ένα «κοινωνικό συµβόλαιο» για να αποτρέψει την απειλή των εργατικών αγώνων και την άνοδο της Αριστεράς αλλά και την πιθανότητα ενός επαναστατικού κύµατος που ακολούθησε το τέλος του Α' Παγκοσµίου Πολέµου. Επιπλέον, η µεγάλη αύξηση του ποσοστού κέρδους των καπιταλιστών έδινε αυτήν τη δυνατότητα.

Η νεοφιλελεύθερη επίθεση Ο νεοφιλελευθερισµός χτύπησε το κοινωνικό κράτος µε: -τις βαθιές περικοπές στη χρηµατοδότηση των υπηρεσιών υγείας –και ιδιαίτερα των προγραµµάτων πρόληψης, πρόνοιας και αποκατάστασης– και των δαπανών για προσωπικό µε παράλληλη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων -τη µετακύλιση του κόστους στους µισθωτούς µε µέτρα όπως επιβολή ανταποδοτικών εισφορών για παρεχόµενες υπηρεσίες υγείας, αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, αύξηση της συµµετοχής στα φάρµακα κ.λπ.

-την εφαρµογή ποικίλων µορφών ιδιωτικοποίησης. Η κρίση µετά το 2009 ενέτεινε τις επιθέσεις του κεφαλαίου, µε τις πολιτικές των µνηµονίων στην Ελλάδα, απέναντι στους εργάτες: η πτώση των µισθών πήγε χέρι χέρι µε την πτώση του κοινωνικού µισθού, δηλαδή των κοινωνικών δαπανών. Η κρίση του κοινωνικού κράτους δεν είναι κρίση έλλειψης ανθρώπων και πόρων αλλά ακριβώς το αντίθετο, είναι κρίση «υπερπαραγωγής» όπως συµβαίνει και στην οικονοµία: δεν λείπουν π.χ.

οι γιατροί και οι αξονικοί τοµογράφοι, αντίθετα είναι πάρα πολλοί αλλά δεν µπορούν να «αγοραστούν» και γι’ αυτό καταστρέφονται µε τη µετανάστευση και την ανεργία του επιστηµονικού και εργατικού δυναµικού και τα κλεισίµατα και τις συγχωνεύσεις κέντρων, κλινικών και νοσοκοµείων. Ο καπιταλισµός είναι η οικονοµία του τρελοκοµείου που κοστίζει κυριολεκτικά ανθρώπινες ζωές!

Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ακολουθεί την ίδια νεοφιλελεύθερη πολιτική των δολοφονικών µνηµονίων, της αποπληρωµής του ληστρικού χρέους και των µατωµένων πλεονασµάτων για να ενισχυθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου. Στην Ελλάδα είχαµε καταστροφική µείωση των διαθέσιµων πόρων που έφεραν τις δαπάνες υγείας στο 6% του ΑΕΠ συνολικά από 9% το 2012, µε συνεχώς πτωτική τάση σε απόλυτους αριθµούς δεδοµένης και της παράλληλης µείωσης του ΑΕΠ της χώρας και µε συρρίκνωση ακόµα µεγαλύτερη του ποσοστού του κρατικού προϋπολογισµού, µε περίπου αναλογίες 30% κρατικός προϋπολογισµός, 30% εισφορές ασφαλιστικών ταµείων, 30% απευθείας πληρωµές (όταν στα καθολικά συστήµατα υγείας της Βόρειας και ∆υτικής Ευρώπης έχουµε 80% κάλυψη από τον κρατικό προϋπολογισµό). Οι δαπάνες του προϋπολογισµού για το 2019, µετά τη δήθεν έξοδο από τα µνηµόνια, διατηρούνται σε ακόµα χαµηλότερα επίπεδα, κάτω και από το 2% του ΑΕΠ. Το κυβερνητικό σχέδιο για την Πρωτοβάθµια Φροντίδα Υγείας είναι στην ουσία ένα µνηµονιακό µέτρο που στοχεύει στην απόσυρση του κράτους από την υποχρέωση της χρηµατοδότησης και τη µεταβίβασή της σε κονδύλια ΕΣΠΑ, τη θεσµοθέτηση του οικογενειακού γιατρού «gate-keeper»-«κόφτη» που ο ρόλος του θα είναι η απαγόρευση της πρόσβασης των ασθενών σε εξειδικευµένες ιατρικές υπηρεσίες και στη νοσοκοµειακή περίθαλψη, ενώ επεκτείνει τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις για τους γιατρούς και όλους τους υγειονοµικούς. Η κυβέρνηση την ίδια ώρα ετοιµάζε-

ται να δώσει αναδροµικά στους «φύλακες του συστήµατος», στην αστυνοµία, στους στρατιωτικούς και τους δικαστές, εκπρόσωπος του Υπουργείου Οικονοµικών στο ΣτΕ εισηγείται ότι οι γιατροί δεν δικαιούνται να ζητούν τα δικά τους αναδροµικά, και κάτω από την πίεση των συνδικάτων στην υγεία υποχρεώθηκε ο Τσίπρας να δώσει ένα µέρος από τις παράνοµες περικοπές των µνηµονίων αφήνοντας απέξω τους υπόλοιπους «ανθρακωρύχους µε άσπρες µπλούζες», νοσηλευτές και υγειονοµικούς, χωρίς ούτε ένα ευρώ αύξηση στους µισθούς. Η «ταξική µεροληψία» δεν είναι τυχαία, καθώς εντάσσεται στο νεοφιλελεύθερο σχέδιο για το µικρό επιτελικό κράτος που θα απαρτίζεται από µια γραφειοκρατική ελίτ µόνιµης υπαλληλίας, συµπλήρωµα ενός διογκωµένου κατασταλτικού µηχανισµού. Οι κοινωνικές υπηρεσίες θα περάσουν σε ιδιωτικές εργολαβίες µε ελαστικά κακοπληρωµένους εργαζόµενους και το εθνικό σύστηµα υγείας θα συρρικνωθεί και θα µετατραπεί σε δίκτυο υπηρεσιών φιλανθρωπίας.

Αντίσταση Αυτά τα σχέδια πρέπει να ανατραπούν! Ο κόσµος µας σήµερα δεν πρέπει να περιµένει παθητικά τις εκλογές, αλλά µε οργάνωση και αγωνιστική διεκδίκηση να παλέψει για περισσότερο κοινωνικό κράτος. Είναι ευτύχηµα το ξέσπασµα του κοινωνικού κινήµατος στη Γαλλία, σε αυτήν τη χώρα «εργαστήρι της ταξικής πάλης» όπως έλεγε ο Μαρξ, όπου το κίνηµα των κίτρινων γιλέκων των αγανακτισµένων νέων, άνεργων και αποκλεισµένων µαζί µε το εργατικό κίνηµα και την Αριστερά έχουν στριµώξει για τα καλά τον Μακρόν και την κυβέρνησή του που απαντά µε βάρβαρη καταστολή παράλληλα µε αδιανόητες υποχωρήσεις, παίρνοντας πίσω την αύξηση του φόρου στα καύσιµα και τάζοντας 100 ευρώ αύξηση στον βασικό µισθό. Να λοιπόν άλλο ένα παράδειγµα του ότι ο δρόµος του επίµονου µαζικού ενωτικού αγώνα σύγκρουσης και ανατροπής µπορεί να αποδώσει εδώ και τώρα.

8

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

19 ΔΕΚEMΒΡΗ 2018

Επιµέλεια Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς ΛΑΡΚΟ: Προς λουκέτο ή προς τον Μυτιληναίο; Μόνη λύση η κινητοποίηση

Τ

ις πρώτες µέρες του ∆εκέµβρη οι εργαζόµενοι στη ΛΑΡΚΟ δέχθηκαν άλλο ένα καίριο χτύπηµα. Το δικαστήριο αποφάσισε να απορρίψει τα ασφαλιστικά µέτρα που κατέθεσε η διοίκηση της επιχείρησης ενάντια στο κόψιµο του ρεύµατος για χρέη προς τη ∆ΕΗ. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ακολουθώντας την πάγια τακτική της και πάλι λειτούργησε ως Πόντιος Πιλάτος. Ενώ δηλαδή είναι η κυβέρνηση που έχει διορίσει τις διοικήσεις της ∆ΕΗ και της ΛΑΡΚΟ, ενώ η ∆ΕΗ είναι µεγαλοµέτοχος της ΛΑΡΚΟ, παρ’ όλα αυτά η κυβέρνηση κάνει πως δεν ξέρει τίποτα και δεν παίρνει θέση στο επίµαχο ζήτηµα. ∆εν

έχει ξεκαθαρίσει δηλαδή -ακόµη και 10 µέρες µετά- πώς θα συνεχίσει να λειτουργεί η ΛΑΡΚΟ και πώς θα εξασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας των εργαζοµένων. Με τέτοια γεγονότα συνεχίζεται η απαξίωση της ΛΑΡΚΟ µε στόχο βέβαια να απαξιωθεί πλήρως να απονευρωθεί από προσωπικό και να κλείσει ή να ολοκληρωθεί η ιδιωτικοποίησή της, µε ευτελές αντίτιµο. Αυτό που κάνει η κυβέρνηση αυτή τη στιγµή σε συνεργασία µε διοικήσεις ιδιοκτήτες και συνιδιοκτήτες είναι ένα πρωτοφανές λοκ άουτ που εξυπηρετεί πάνω από όλα τον µοναδικό προς το παρόν ενδιαφερόµενο για την επιχείρηση, τον Μυτιληναίο, και όποιους άλλους πιθανούς αγοραστές.

Το Σωµατείο Εργαζοµένων έχει προειδοποιήσει ότι δεν πρόκειται να ανεχθεί ούτε πιθανό λουκέτο, ούτε νέα απόπειρα περαιτέρω ιδιωτικοποίησης, ούτε την απαξίωση της επιχείρησης. Μετά µάλιστα και τη συνάντηση που είχαν τα µέλη του ∆Σ του σωµατείου το Σάββατο 8 ∆εκέµβρη µε τη διοίκηση της ΛΑΡΚΟ αποφάσισαν να προχωρήσουν σε Γενική Συνέλευση την Πέµπτη 20 ∆εκέµβρη. Γενική Συνέλευση που καλείται να δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις στα ζητήµατα που έχουν προκύψει. Θα ανεχθούν την περαιτέρω απαξίωση της εταιρείας µε το σχέδιο συρρίκνωσης της παραγωγής της, ένα σχέδιο που είναι κοµµένο και ραµµένο στα µέτρα της κυβέρνησης και των υποψηφίων αγοραστών και που οδηγεί σε χτύπηµα των µισθών και σε µείωση των θέσεων εργασίας; Ή θα διεκδικήσουν µέσα από κινητοποιήσεις την άµεση χρηµατοδότηση της εταιρείας από τον κρατικό προϋπολογισµό; Θα ζητήσουν µονιµοποίηση των εργολαβικών εργαζοµένων ή θα αφήσουν τις ελαστικές σχέσεις εργασίας να γίνουν καθεστώς; Θα διεκδικήσουν την επαναλειτουργία των τµηµάτων που έχει συρρικνώσει η διοίκηση µε ταυτόχρονα µέτρα για την υγιεινή και την ασφάλεια; Θα διεκδικήσουν νέα Συλλογική Σύµβαση Εργασίας µε επαναφορά όλων των εργατικών δικαιωµάτων και αύξηση µισθών τουλάχιστον κατά 100 ευρώ; Την Πέµπτη 20 ∆εκέµβρη η συνέλευση θα είναι καθοριστική για το µέλλον της εταιρείας και των εργαζοµένων σε αυτή και θα κριθεί από το αν θα προκύψουν αγώνες. Αγώνες µε κλιµάκωση για όσα προαναφέραµε.

Απεργία ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις στην ενέργεια

Ε

ικοσιτετράωρη απεργία πραγµατοποίησε την Τρίτη 18 ∆εκεµβρίου η Πανελλήνια Οµοσπονδία Ενέργειας (ΠΟΕ). Πρόκειται για προειδοποιητική απεργία ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης να ξεπουληθούν όλες οι εταιρείες ενέργειας. Στη δύναµη της οµοσπονδίας συµµετέχουν 19 επιχειρησιακά και 10 κλαδικά σωµατεία, µεταξύ των οποίων το Πανελλήνιο Σωµατείο Εργαζοµένων στα Ελληνικά Πετρέλαια, ο Σύλλογος Εργαζοµένων στον ∆ΕΣΦΑ, ο Πανελλήνιος Σύνδεσµος Εργαζοµένων στο Φυσικό Αέριο, ο Σύλλογος Εργαζοµένων στη ∆ΕΠΑ, το Σωµατείο Εργαζοµένων στη MOTOR-OIL, η Πανελλήνια Ένωση Προσωπικού ΕΚΟ, το Σωµατείο Εργαζόµενων σε Εργολάβους στις Επιχειρήσεις Πετρελαιοειδών Φυσικού Αερίου και Χηµικής Βιοµηχανίας (ΣΕΕΠ) κ.ά. Όπως τονίζει η ανακοίνωση της ΠΟΕ, ο µνηµονιακός παραλογισµός να ιδιωτικοποιηθούν εταιρείες που είναι κερδοφόρες, συνεχίζεται. Είναι πράγ-

µατι απορίας άξιο γιατί η κυβέρνηση τώρα που βγήκε, όπως δηλώνει, από τα µνηµόνια εξακολουθεί να στηρίζει την παραχώρηση αυτών των εταιρειών σε ιδιώτες. Προφανώς η προσπάθεια υπάγεται στην κατεύθυνση ικανοποίησης ντόπιων µεγαλοσυµφερόντων και πολυεθνικών της ενέργειας που όλοι έχουν µυριστεί µεγάλη λεία σχεδόν δίχως να πάρουν όπλο για να την κυνηγήσουν: τα πόσα θα πληρώσουν οι ίδιοι για να τις αποκτήσουν θα είναι απείρως λιγότερα από τα λεφτά που θα χαθούν για το ελληνικό κράτος σε βάθος χρόνου. Οι κυβερνήσεις των τελευταίων 2025 ετών προσπάθησαν να κάνουν αυτές τις επιχειρήσεις ακόµη πιο ελκυστικές για τους ιδιώτες. Προσπάθησαν να επιβάλλουν σε αυτές το καθεστώς της εργολαβικής εργασίας και της εργασίας µε συµβάσεις ορισµένου χρόνου ώστε να µειωθεί όσο το δυνατόν το κόστος εργασίας αλλά και να εξατµιστούν τα δικαιώµατα των εργαζοµένων. Και µόνο το γεγονός ότι υπάρχουν εργαζόµενοι

µε καθεστώς σύµβασης ορισµένου χρόνου εργασίας, σύµβασης που ανανεώνεται συνεχώς εδώ και 20 χρόνια δείχνει πόσο απαραίτητοι είναι για να βγαίνει η εργασία στις εταιρείες ενέργειας. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του ∆ΕΣΦΑ όπου η κυβέρνηση τηρεί σιγή ιχθύος σε σχέση µε τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας των εργαζοµένων του µετά την πώλησή του, αφήνοντας το πεδίο ανοιχτό στον νέο ιδιοκτήτη να προχωρήσει σε όσες περικοπές θέλει. Οι εργαζόµενοι που συµµετείχαν και στις διαδηλώσεις για τον προϋπολογισµό, µε την απεργία τους διεκδικούν εκτός από την ακύρωση και το σταµάτηµα των ιδιωτικοποιήσεων, τη διαφύλαξη του κοινωνικού χαρακτήρα της ενέργειας και τη µονιµοποίηση όλων των συναδέλφων τους -ορισµένου χρόνου και εργολαβικών-, µε αναγνώριση όλης της προϋπηρεσίας τους. Παράλληλα οι εργολαβικοί των ΕΛΠΕ πραγµατοποίησαν και συγκέντρωση το πρωί στην είσοδο των εγκαταστάσεων της εταιρίας στον Ασπρόπυργο.

Μαζικά στον αγώνα οι συνταξιούχοι

Α

κόµη ένα µεγαλειώδες συλλαλητήριο πραγµατοποίησαν συνταξιούχοι από όλες τις µεριές της Ελλάδας, το Σάββατο 15 ∆εκέµβρη. Η φωνή τους µπορεί εντός της Βουλής να έφτασε σε ώτα µη ακουόντων, αλλά όλη η Ελλάδα είδε ότι η αξία τού να διεκδικείς και να αγωνίζεσαι ενάντια στις πολιτικές λιτότητας της κυβέρνησης δεν έχει όριο ηλικίας. Άλλωστε και µέσα στην εβδοµάδα είχαν πραγµατοποιηθεί κλαδικές κινητοποιήσεις συνταξιούχων. Συγκεκριµένα νέα κινητοποίηση πραγµατοποίησαν την Τρίτη 11 ∆εκέµβρη οι συνταξιούχοι της Εθνικής Τράπεζας (ΕΤΕ). Με µαζική συµµετοχή πραγµατοποίησαν συµβολική κατάληψη στο κτίριο της ΕΤΕ στη συµβολή των οδών Αθηνάς και Ευριπίδου στην Αθήνα. Οι συνταξιούχοι της ΕΤΕ απαιτούν τη συνέχιση της καταβολής της επικουρικής τους σύνταξης που διακόπηκε το Νοέµβριο του 2017. Μάλιστα η διακοπή της καταβολής της επικουρικής σύνταξης της ΕΤΕ έχει γίνει µε την αιτιολογία ότι οι πόροι της τράπεζας δεν επαρκούν. Στις συνθήκες λιτότητας που διαµόρφωσαν οι µνηµονιακές συµφωνίες που εξακολουθεί να εφαρµόζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το κόψιµο της επικουρικής σύνταξης για 16.500 εργαζόµενους κάνει εξαιρετικά δύσκολη τη ζωή τη δική τους και των οικογενειών τους. Το εντελώς παράδοξο βέβαια είναι ότι η διοίκηση της ΕΤΕ συνεχίζει να παρακρατεί από 5000 σηµερινούς εργαζόµενους σε αυτήν τις εισφορές τους προς το επικουρικό ταµείο. Την ίδια ώρα που η ίδια έχει σταµατήσει να καταβάλλει το µερίδιό της ως εργοδότης στο λογαριασµό επικούρησης (ΛΕΠΕΤΕ) και που είναι ο µοναδικός λόγος για τον οποίο δεν καταβάλλονται οι αντίστοιχες συντάξεις στους συνταξιούχους της ΕΤΕ. Κυβέρνηση και ΕΕ στους οποίους απευθύνθηκαν οι συνταξιούχοι κάνουν ότι δεν βλέπουν την πρωτοφανή ληστεία σε βάρος τους, καθώς τα χρήµατα που απαιτούν είναι εισφορές που έγιναν από τους µισθούς τους και έµπαιναν στο ΛΕΠΕΤΕ από το 1949 και µετά. ∆εν πρόκειται δηλαδή για ποσό χρηµατοδοτούµενο από το κράτος. Είναι µια «ληστεία» για την οποία η διοίκηση της ΕΤΕ θα έπρεπε να απολογηθεί δηµόσια και να δείξει πού πήγαν και χάθηκαν τα χρήµατα που 70 χρόνια παρακρατήθηκαν από τους εργαζόµενους. Οι συνταξιούχοι της ΕΤΕ επί έναν χρόνο βρίσκονται στους δρόµους διαµαρτυρόµενοι και απαιτώντας το αυτονόητο. Να τους δοθούν τα χρήµατά τους από το σηµείο που σταµάτησαν, το Νοέµβρη του 2017 και µετά.

19 ΔΕΚEMΒΡΗ 2018

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

9

Πίσω από την κατάργηση του προληπτικού ελέγχου του Ελεγκτικού Σενεδρίου

Το µνηµόνιο προσπαθεί να κρυφτεί στις λεπτοµέρειες Της Ράνιας Παπαγεωργίου, εργαζόµενης στο υπουργείο Οικονοµίας και Ανάπτυξης

Π

αραφράζοντας τη γνωστή φράση (ο διάβολος κρύβεται στις λεπτοµέρειες) εµείς που θέλουµε να αναλύσουµε διαλεκτικά χωρίς θεό και διάβολο ας διαβάσουµε την είδηση: Από 1.1.2019 καταργείται ο προληπτικός έλεγχος του Ελεγκτικού Συνεδρίου στις δαπάνες και των νοσοκοµείων. Χρήσιµη µια µατιά σε αυτή καθαυτή τη νοµική διάταξη όπως την παρουσιάζει η αιτιολογική έκθεση του νόµου 4337/2015: «Με την προτεινόµενη διάταξη τροποποιείται η υποπερίπτωση αα’ της περίπτωσης α’ του άρθρου 31 προκειµένου να καταστεί δυνατή η κατάργηση από 1.1.2017 του προληπτικού ελέγχου που ασκεί το Ελεγκτικό Συνέδριο στις δαπάνες του Κράτους και από 1.1.2019 στις δαπάνες των λοιπών φορέων. Η τροποποίηση αυτή εντάσσεται σε µια ευρύτερη στροφή παραδείγµατος που συντελείται στο πεδίο του ελέγχου των δηµοσίων δαπανών και στοχεύει στην απλοποίηση και ενίσχυση της αποτελεσµατικότητάς του, µε µετατόπιση της έµφασης στους κατασταλτικούς ελέγχους, προκειµένου αφενός να µην δηµιουργούνται καθυστερήσεις και

προσκόµµατα στην εξόφληση των δηµοσίων δαπανών και αφετέρου να ενισχύεται η διαφάνεια και η λογοδοσία των οργάνων που είναι επιφορτισµένα µε τη διενέργεια των πληρωµών». Αυθόρµητη αντίδραση (τη λες και κοινωνικό αυτοµατισµό): πρόκειται για µια είδηση ειδικότερου συντεχνιακού ενδιαφέροντος των προνοµιούχων εργαζόµενων του ∆ηµοσίου που αντιστέκονται στον εκσυγχρονισµό της δηµόσιας διοίκησης. Μια προσεκτικότερη µατιά: ένα σοβαρό θέµα αυτό της διαχείρισης του δηµόσιου χρήµατος ρυθµίζεται µε τροπολογία του νοµικού πλαισίου µε κατά παρέκκλιση εφαρµογής κανόνων. Ολοφάνερα συνεχίζεται η πρακτική της κακής νοµοθέτησης, η διαιώνιση κυκεώνα διατάξεων χωρίς κωδικοποίηση. Τα µεγάλα λόγια για αλλαγή παραδείγµατος δεν οδηγούν σε ορθολογική προσέγγιση. Αντίθετα εντάσσεται στην αντιδραστική µεταρρύθµιση που είναι σε εξέλιξη στη δηµόσια διοίκηση στη χώρα µας, αναδεικνύεται και µε τη συµπερίληψη της διάταξης σε νόµο µε τον εύγλωττο τίτλο Μέτρα για την εφαρµογή της συµφωνίας δηµοσιονοµικών στόχων και διαρθρωτικών µεταρρυθµίσεων (δηλαδή υποχρεώσεις λόγω µνηµονίων). Η συνδικαλιστική αντίδραση µε έντονα συντεχνιακό πνεύµα µη διαταραχής του µικρόκοσµου των διοικητικών υπαλλήλων: ∆ιαβάζουµε στην ανακοίνωση της

ΠΟΕ∆ΗΝ: «Οι ∆ιοικητικοί υπάλληλοι των Νοσοκοµείων είναι αναστατωµένοι. Φοβούνται να αναλάβουν τέτοια ευθύνη». ∆ιατυπώνεται το αίτηµα επιστροφής στο προηγούµενο καθεστώς του προληπτικού ελέγχου από την «Ανεξάρτητη ∆ικαστική Αρχή» χωρίς ούτε νύξη στα θέµατα δυσλειτουργίας, γραφειοκρατικών αγκυλώσεων που τροφοδοτούσαν την απαξίωση του εθνικού συστήµατος υγείας και τη διαφθορά στις συναλλαγές µε ιδιωτικές εταιρείες προµηθευτές. Το ζήτηµα µοιάζει να εντάσσεται σε ένα είδος κόντρας µε έντονα προσωπικά χαρακτηριστικά µε τον αναπλ. υπουργό Πολάκη και στο κλίµα γενικόλογης σκανδαλολογίας εντός της παρατεταµένης προεκλογικής περιόδου. Η καταλληλότερη απάντηση τόσο σε επίπεδο εργαζοµένων στον ευαίσθητο χώρο της υγείας όσο και σε άλλους κοµβικούς χώρους που επηρεάζουν την καθηµερινότητα κυρίως των υποτελών κοινωνικών τάξεων (εκπαίδευση, πρόνοια, ΟΤΑ) θα µπορούσε να ξεκινά από την ανάλυση της εµπειρίας των εργαζόµενων στα υπουργεία όπου η κατάργηση του προληπτικού ελέγχου και η µεταφορά της αρµοδιότητας στις διευθύνσεις οικονοµικού εφαρµόζεται από 1.1.2017. Πόσο µειώθηκαν οι καθυστερήσεις και για ποιους (λ.χ. τους προµηθευτές ή τους δικαιούχους κοινωνικών επιδοµά-

των). Η προχειρότητα στην εφαρµογή και η παντελής έλλειψη πόρων σε προσωπικό και µέσα (ενδεικτικά: κωδικοποίηση δαιδαλώδους νοµοθεσίας, σοβαρή επιµόρφωση, σύγχρονοι ΗΥ και κατάλληλο λογισµικό) φαίνεται να λειτούργησαν ως αυτοεκπληρούµενη προφητεία των κακών τεµπέληδων ευθυνόφοβων υπαλλήλων και της ανάγκης περαιτέρω ιδιωτικοποίησης σε ό,τι έχει αποµείνει στο δηµόσιο τοµέα. Η έµφαση στους όποιους κατασταλτικούς ελέγχους δεν φαίνεται να σχετίζεται µε τη µείωση της διασπάθισης του δηµόσιου χρήµατος ενώ λειτουργεί ως εργαλείο πειθάρχησης των εργαζοµένων στο ∆ηµόσιο στην κατεύθυνση υλοποίησης των δηµοσιονοµικών στόχων των µνηµονίων µέσω της απειλής να «τυλιχθούν σε µια κόλλα χαρτί», αν, όταν διενεργηθούν αυτοί οι έλεγχοι, έχουν αλλάξει οι ευνοούµενοι των διοικήσεων των νοσοκοµείων ή της πολιτικής ηγεσίας ΟΤΑ, των υπουργείων κ.λπ. Το συνδικαλιστικό κίνηµα οφείλει να αντιληφθεί χωρίς όµως να κολακεύσει την αυθόρµητη αντίδραση τόσο των εργαζόµενων στο δηµόσιο τοµέα που αποφεύγουν τη συµµετοχή σε επιτροπές διενέργειας διαγωνισµών, αγορών, αλλά και κυρίως των επισφαλώς εργαζόµενων και των ανέργων που συνωστίζονται για παροχή ολοένα και πιο υποβαθµισµένων υπηρεσιών υγείας, πρόνοιας, παιδείας.

ΥΠΑΑΤ: Επιβάλλεται 24ωρη εργασία – ο ίδιος ο υπουργός θα καθορίζει τις βάρδιες των εργαζοµένων Της Κατερίνας Γιαννούλια, µέλους της Αριστερής Πρωτοβουλίας Εργαζοµένων και της ΑΚΙΓ∆Η-Συσπειρώσεις

Σ

τα αντεργατικά µέτρα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έρχεται να προστεθεί η απόφαση που µεταβιβάζει στον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίµων την αρµοδιότητα να ορίζει το: α) κατά ηµέρα ωράριο εργασίας και την απασχόληση και κατά τις Κυριακές και ηµέρες αργίας για το προσωπικό της Γενικής ∆ιεύθυνσης Τροφίµων και της Γενικής ∆ιεύθυνσης Αποκεντρωµένων ∆οµών του ΥΠΑΑΤ, β) το κατά ηµέρα ωράριο εργασίας και την απασχόληση και κατά τις Κυριακές και ηµέρες αργίας για το Ενιαίου Φορέα Ελέγχου Τροφίµων (Ε.Φ.Ε.Τ) (αριθµ. ∆Ι∆Α∆/Φ .70Α/25/33354,34398/19-10-2018 Απόφασης της Υπουργού ∆ιοικητικής Ανασυγκρότησης - ΦΕΚ Β΄/2018/15-11-2018). Η πολιτική ηγεσία του ΥΠΑΑΤ επιχειρεί να αλλάξει µονοµερώς το παγιωµένο ωράριο απασχόλησης των εργαζοµένων στο ΥΠΑΑΤ καθιερώνοντας 24ωρη λειτουργία µε βάρδιες, επικαλούµενη την ανάγκη πραγµατοποίησης ελέγχων.

Η πραγµατικότητα είναι ότι η κυβέρνηση που εκλέχτηκε στο όνοµα της Αριστεράς, µε τις ελπίδες και ψήφους των εργαζοµένων που είχαν στενάξει από τα µνηµόνια, αλλά, αντιστρέφοντας πλήρως την πολιτική της, µετέφερε τη στήριξή της στο µεγάλο κεφάλαιο, εξυπηρετεί και στο ΥΠΑΑΤ τις ανάγκες των διάφορων µεγαλοεισαγωγέων, µεγαλοεµπόρων και άλλων επιχειρηµατικών συµφερόντων και γι’ αυτό θέλει να ευθυγραµµιστούν οι υπηρεσίες µας σε αυτόν τον… «ιερό» σκοπό! Έτσι φαίνεται ποιο είναι το σηµείο που συµπίπτουν οι πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ και της Ν∆: η «προσφορά» του ∆ηµοσίου στις υπηρεσίες των µεγαλο-ιδιωτών!

Κενά

Αφού προηγήθηκε η «θυσία» των κοινωνικών και προσοδοφόρων δηµοσίων δοµών, προκειµένου να θησαυρίζουν οι επιχειρηµατίες από τις λαϊκές ανάγκες (υγεία, παιδεία, ασφαλιστικά ταµεία κ.λπ.), κατηγορώντας το «κακό ∆ηµόσιο» και µικραίνοντάς το, µε ρητορικές περί «επιτελικού κράτους», καλλιέργεια κοινωνικού αυτοµατισµού και ουσιαστική διάλυση µε υποστελέχωση και υποχρηµατοδότηση (στοιχεία υπάρχουν

και στον φετινό, δήθεν αντιµνηµονιακό, προϋπολογισµό του 2019), τώρα, υποχρεώνονται οι εναποµείναντες δηµόσιοι υπάλληλοι να καλύψουν τα τεράστια κενά που συνειδητά δηµιουργήθηκαν, µε δουλειά σε βάρδιες, Κυριακές κι αργίες, που θα επιβάλλονται από τον εκάστοτε υπουργό και µάλιστα, χωρίς να προβλέπονται οι αντίστοιχες υπερωρίες και αποζηµιώσεις. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η σχετική ανακοίνωση της ΠΟΣΕΥΓ (Πανελλήνια Οµοσπονδία Συλλόγων Εργαζοµένων Υπ. Γεωργίας), «στην πρόσφατη απόφαση χορήγησης υπερωριακής αποζηµίωσης β΄εξαµήνου 2018 προβλέφθηκε για τη Γενική ∆ιεύθυνση Αποκεντρωµένων ∆οµών, η χορήγηση υπερωριακής αποζηµίωσης για 3 (!!!) µόλις άτοµα». Οι εργαζόµενοι, στο ΥΠΑΑΤ, όπως κι αλλού, καταλαβαίνουν τις αντεργατικές επιθέσεις που εξαπολύει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σε βάρος τους, µε την ταξική µεροληψία που τη διακρίνει υπέρ των πλουσίων και αντιδρούν. Η αληθινή ζωή δεν είναι µονόλογοι στην τηλεόραση περί τάχα εργατικής ευαισθησίας, που απαγγέλουν υπουργοί και στελέχη της κυβέρνησης, ούτε ατάκες στη Βουλή, µεταξύ Τσίπρα-Μητσοτάκη, που δηµιουργούν κλίµα

ψεύτικης πόλωσης µεταξύ υποτιθέµενων αντιπαραθετικών πολιτικών επιλογών. Η πρώτη αντίδραση όλων των εργαζοµένων του ΥΠΑΑΤ και του ΕΦΕΤ είναι γεγονός, µε στάση εργασίας την Τετάρτη 19/12 (από 12 το µεσηµέρι, µέχρι το τέλος του ωραρίου), που προκηρύχθηκε από κοινού από τις οµοσπονδίες ΠΟΓΕ∆Υ & ΠΟΣΕΥΓ, µε το Σύλλογο Εργαζοµένων του ΕΦΕΤ, εκφράζοντας την αντίθεση του συνόλου των εργαζοµένων του ΥΠΑΑΤ σε αυτή τη µεθόδευση. Η πρώτη διαµαρτυρία ενάντια στην υπουργική απόφαση, µε την οποία η πολιτική ηγεσία του ΥΠΑΑΤ επιχειρεί να αλλάξει µονοµερώς το παγιωµένο ωράριο απασχόλησης των εργαζοµένων στο ΥΠΑΑΤ καθιερώνοντας 24ωρη λειτουργία µε βάρδιες, θα χρειαστεί συνέχεια, οργανωµένη συλλογικά, ώστε να ανακοπεί ο στόχος και αυτής της µνηµονιακής κυβέρνησης, που θέτει το ∆ηµόσιο στις υπηρεσίες των ιδιωτών, την ώρα που περικόπτει δραµατικά κάθε πρόσβαση του εργαζόµενου λαού σε δωρεάν και ποιοτικές κοινωνικές υπηρεσίες.

10

διεθνη

ρεπορταζ και συμπερασματα απο

Η 5η Πράξη του κινήματος

Η

5η Πράξη των Κίτρινων Γιλέκων είχε να αναμετρηθεί με πολλά. Το διάγγελμα Μακρόν που επιδίωξε να «καθησυχάσει» τον πληθυσμό. Την εκστρατεία «Φόβου» που είναι σε εξέλιξη εδώ και βδομάδες και κλιμακώθηκε μετά την τρομοκρατική επίθεση στο Στρασβούργο. Το επικοινωνιακό μπαράζ από ΜΜΕ και κόμματα (Λεπέν, Δεξιά, Σοσιαλιστές) που ζητούν «επιστροφή στην τάξη». Στο Παρίσι, ο Μακρόν πέτυχε μια επικοινωνιακή νίκη, καθώς τα ΜΜΕ έσπευσαν να μεταδώσουν τις εικόνες των άδειων δρόμων για να ανακοινώσουν το «ξεφούσκωμα» του κινήματος. Αρκετοί μπορεί να αποθαρρύνθηκαν ή να πείστηκαν ότι οι εξαγγελίες Μακρόν ήταν το «μάξιμουμ» που μπορεί να κερδηθεί (όχι το επιθυμητό, αλλά το μόνο εφικτό σε αυτή τη φάση). Αλλά αυτό που έκρινε την επικοινωνιακή μάχη του Παρισιού ήταν μια απαγόρευση διαδηλώσεων που επιβλήθηκε χωρίς να ανακοινωθεί: Δεκάδες κλειστοί σταθμοί μετρό σε όλη την πόλη, αποκλεισμένοι μια σειρά δρόμοι που οδηγούν στο Πα-

ρίσι, ακόμα περισσότερα αστυνομικά μπλόκα μέσα στην ίδια την πόλη για να διασφαλίζουν ότι καμιά συγκέντρωση δεν θα ενωθεί με καμία άλλη. Όποιος επιχείρησε να διαδηλώσει αντιμετώπισε σκληρά εμπόδια και σκληρή καταστολή: πολλές απόπειρες προσυγκεντρώσεων αντιμετώπισαν απρόκλητη ωμή βία κι αδυνατούσαν να συγκροτηθούν ή να ενωθούν με άλλες.

Καταστολή

Η «Τέταρτη Πράξη» στις 8 Δεκέμβρη είχε αντιμετωπίσει επίσης την ωμή δύναμη του κράτους, για πρώτη φορά σε τέτοια κλίμακα, αλλά είχε καταφέρει να επιβληθεί στους δρόμους, παρά την καταστολή. Αυτήν τη φορά οι δυνάμεις καταστολής δεν περίμεναν τις διαδηλώσεις για να δράσουν κατασταλτικά, αλλά κινητοποιήθηκαν αποτρεπτικά για να αποφύγουν να χάσουν πάλι τον έλεγχο. Όπως περιέγραψε ένας οδηγός λεωφορείου: «Η αστυνομία εμφανίστηκε ζητώντας εκδίκηση για την περασμένη βδομάδα, όταν τους κυνηγήσαμε και τους διώξαμε από τους δρόμους». Στην υπόλοιπη Γαλλία ωστόσο, οι δι-

αδηλώσεις της «Πέμπτης Πράξης» ήταν εφάμιλλες της «Τέταρτης», και σε μαζικότητα και σε μαχητικότητα. Επιπλέον, πέρα από την κεντρική μάχη στο Παρίσι, τα μπλόκα στους δρόμους συνεχίζονται καθημερινά. Σε αυτό το επίπεδο, της πιο «αθόρυβης» αλλά ουσιαστικής καθημερινής δράσης, υπάρχει μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη: Μετά τους οδικούς άξονες, τους συγκοινωνιακούς κόμβους και τα διόδια, τα Κίτρινα Γιλέκα επιχειρούν να μπλοκάρουν και διόδους ή εισόδους μεγάλων εταιριών, αποθηκών και εργοστασίων. Στόχος είναι «να επιβραδύνουμε την οικονομία». Ως συνειδητοποίηση του τι χρειάζεται να γίνει για να κλιμακωθεί ο αγώνας είναι σημαντική: μοιάζει με «υποκατάσταση» της απεργίας.

Ανάγκη απεργίας

Αλλά μόνο η κανονική απεργία μπορεί να λύσει το γόρδιο δεσμό. Εκεί τα νέα δεν είναι καλά. Η απεργιακή μέρα δράσης της CGT στις 14 Δεκέμβρη (μια μέρα πριν την Πέμπτη Πράξη των Γιλέκων) είχε πολύ χαμηλότερη ένταση και συμμετοχή από τις προσδοκίες. Φάνηκε ότι

η συνομοσπονδία εργάστηκε απειροελάχιστα για την επιτυχία της και περισσότερο την κάλεσε «από υποχρέωση». Παρόλα αυτά, το ότι υποχρεώθηκε δείχνει την πίεση. Στο γαλλικό Τύπο, πυκνώνουν τα ρεπορτάζ για την οργή που επικρατεί στις γραμμές των συνδικάτων απέναντι στην αδράνεια των πανεθνικών ηγεσιών. Κατά κλάδους και κατά τόπους, ο απεργιακός αναβρασμός συνεχίζεται. Ένα κείμενο δεκάδων συνδικαλιστών της CGT που δημοσιεύουμε (σελ. 12) είναι ενδεικτικό της κατεύθυνσης που χρειάζεται για να συνεχίσει και να ριζοσπαστικοποιηθεί το κίνημα. Γιατί η εναλλακτική θα είναι όντως τελικά να «ξεφουσκώσει». Ο ξεσηκωμός της νεολαίας (βλ. σελ. 13) είναι ίσως το πιο ελπιδοφόρο νέο στο να παραμείνει ενεργή η κινητοποίηση στους δρόμους και ζωντανό το αίσθημα ότι το κίνημα «προχωράει μπροστά». Όπως και να εξελιχθούν πάντως βραχυπρόθεσμα τα πράγματα, το «ρήγμα» που άνοιξε και βάθυνε τις τελευταίες εβδομάδες θα μείνει ενεργό, όπως εξηγούν στις δίπλα στήλες ο Ολιβιέ Μπεζανσενό και ο Λεόν Κρεμιέ.

Συνέντευξη του Ολιβιέ Μπεζανσενό στο Viento

«Είναι μια αυθεντική εξέγερσ

Για το διάγγελμα Μακρόν Είναι η δεύτερη υποχώρηση της κυβέρνησης μετά την κατάργηση του φόρου στα καύσιμα στις 4 Δεκέμβρη. Τώρα υποχωρεί από την αύξηση που είχε επιβάλει το Γενάρη του 2018 στις εισφορές κοινωνικής ασφάλισης από 6,6% σε 8,3%. Αυτές οι υποχωρήσεις αυξάνουν την αυτοπεποίθηση όλων, γιατί αρχίζει να γίνεται συνείδηση το γεγονός ότι ο αγώνας έχει αποτέλεσμα. Φυσικά, τα μέτρα που ανακοινώθηκαν ως τώρα είναι πολύ μετριοπαθή και πολύ καθυστερημένα και κυρίως έχουν μεγάλη δόση εξαπάτησης. Για παράδειγμα, η αύξηση του κατώτατου μισθού (SMIC) κατά 100 ευρώ δεν είναι αυτό που φαίνεται. Δεν πρόκειται για καθαρή αύξηση στον SMIC, αλλά απλή αύξηση ενός περιορισμένου κρατικού επιδόματος στους χαμηλόμισθους εργάτες. Και αυτή θα την πληρώσουν οι φορολογούμενοι, όχι οι εργοδότες. Δηλαδή δεν είναι μια αύξηση στον κατώτατο μισθό αλλά μια επιδότηση. Στην πραγματικότητα αυτό εξοργίζει ακόμα περισσότερο τον κόσμο και συνεπώς θα προκαλέσει νέες κινητοποιήσεις.

Τι είναι τα κίτρινα γιλέκα Πιστεύω ότι είναι μια αυθεντική εξέγερση. Δεν είναι ακόμα μια μαζική εξέγερση της πλειοψηφίας, αλλά είναι αυθεντική εξέγερση. Δεν είναι μια παραδοσιακή κοινωνική κινητοποίηση. Από το ξεκίνημά της πέρασε στην επίθεση. Μέχρι σήμερα

στη Γαλλία δεν είχαμε δει ένα γενικευμένο κίνημα να περνά στην επίθεση μετά το 1968. Το κίνημα απαίτησε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αύξηση στους μισθούς και μείωση του κόστους ζωής. Ζητά δηλαδή μια αναδιανομή του πλούτου. Δεν είναι ένα αμυντικό κίνημα ενάντια σε κάποια κυβερνητική αντιμεταρρύθμιση, είναι επιθετικό. Από την άλλη, είναι ένα απολύτως ετερογενές κίνημα, παράγωγο μιας εξέγερσης που προέκυψε μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας. Δεν προέκυψε σε καμία περίπτωση από τις παραδοσιακές οργανώσεις. Αντίθετα, είναι ένα κίνημα που

αποκρυστάλλωσε όλη την οργή και την αγανάκτηση που είχαν συσσωρευτεί στην κοινωνία, ένα κίνημα στο οποίο συνενώνονται όλες οι προηγούμενες κινητοποιήσεις, και στο οποίο βρίσκει διέξοδο όλος ο θυμός που μέχρι πρότινος δεν είχε μετατραπεί σε κινητοποίηση. Στην πράξη, είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι.

Ο ριζοσπαστισμός του κινήματος και η πολιτικοποίηση του Πρέπει να τονίσουμε εξαρχής τον τρόπο με τον οποίο κάλυψαν τα ΜΜΕ τη σύγκρουση και την αντίδραση που προ-

κάλεσε από τους πολιτικούς. Οι κινητοποιήσεις και οι αγωνιστές του κινήματος δέχτηκαν την ταξική αλαζονεία των ελίτ, παρόμοια με την περιφρόνηση που ζήσαμε στη Γαλλία κατά το δημοψήφισμα για το Ευρωσύνταγμα το 2005. Τώρα, απέναντι σε αυτήν την αντιμετώπιση, παρακολουθούμε μια αυθεντική πολιτικοποίηση των ανθρώπων. Στη Γαλλία αυτήν τη στιγμή υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες, ίσως κι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που πολιτικοποιούνται σε χρόνο ρεκόρ. Η πρόκληση για εμάς, που εκπροσωπούμε τα οργανωμένα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα στη Γαλλία, είναι να σταθούμε στο πλευρό αυτού του κινήματος ώστε να αποκτήσει μια όσο πιο δυνατή αντικαπιταλιστική έκφραση. Ωστόσο, δεν πρέπει να αρνούμαστε την πραγματικότητα των καιρών που ζούμε, όπως τους ελιγμούς και τις προσπάθειες της ακροδεξιάς να «αρπάξει» αυτό το κίνημα. Είναι ένα πραγματικό πρόβλημα αυτό και δεν έχει κανένα όφελος να αρνούμαστε ότι αποτελεί μέρος της πλοκής. Γι’ αυτό, η ενοποίηση που οργανώνεται από τα κάτω, σε τοπικό επίπεδο, ανάμεσα στα κίτρινα γιλέκα και τα κοινωνικά κινήματα είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο ως απάντηση στις προσπάθειες και τους χειρισμούς της ακροδεξιάς. Η αποφασιστικότητα, ο ριζοσπαστισμός, η μαχητικότητα, η επαγρύπνηση τόσων ανθρώπων, τα οδοφράγματα στη Ηλύσια Πεδία… όλα αυτά ανακαλούν

19 δεκεμβρη 2018

11

το μεγαλο ξεσηκωμο στη γαλλια Τα κίτρινα γιλέκα κλονίζουν τον Μακρόν Αποσπάσματα άρθρου του Λεόν Κρεμιέ* στο internationalviewpoint.org

Σ

o Sur

ση» μνήμες μιας «υπόγειας» ιστορίας (επαναστάσεων, γενικών απεργιών) της Γαλλίας. Επίσης μας υπενθυμίζουν τις ήττες του παραδοσιακού εργατικού κινήματος τα τελευταία 15 ή 20 χρόνια. Σε αυτήν την περίοδο, το επίπεδο της σύγκρουσης δεν ξεπερνούσε ποτέ ένα συγκεκριμένο όριο, και πολλοί πίστευαν ότι η πιο ριζοσπαστική προϊστορία μας είχε εξαλειφθεί από τη συλλογική συνείδηση. Αλλά η πραγματικότητα ήταν διαφορετική. Ακόμα και άνθρωποι που δεν είχαν συμμετάσχει σε εκείνες τις κινητοποιήσεις έχουν συνείδηση του αδιεξόδου που αντιμετωπίζουν οι παραδοσιακές μορφές πάλης. Αλλά μπορεί να έχουμε επίσης μια προσπάθεια να επιλυθούν τα υπαρκτά προβλήματα και να δημιουργηθεί ένας συσχετισμός δύναμης που να μπορεί να νικήσει, μέσα από την αναζήτηση «συντομότερων δρόμων» στις ριζοσπαστικές δράσεις. Δηλαδή να ελπίζει κανείς ότι συγκεκριμένες μορφές δράσης μπορούν από μόνες τους να επιλύσουν τα βαθύτερα προβλήματα. Μόνο που δεν υπάρχουν «συντομότεροι δρόμοι». Αν θέλουμε να ωθήσουμε τον Μακρόν σε υποχώρηση, πρέπει να οργανώσουμε ακόμα περισσότερους ανθρώπους, πρέπει να ξεπεράσουμε το μέγεθος της σημερινής κινητοποίησης. Θα πρέπει να «σπάσουμε το ταβάνι» που ως τώρα περιορίζει το μέγεθος της συμμετοχής, ακόμα και στα κίτρινα γιλέκα. Σήμερα αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλη-

ε μια σειρά πόλεις είχε αρχίσει η σύγκλιση με τμήματα του συνδικαλιστικού κινήματος σε μια σειρά πόλεις. Αυτή πήρε τη μορφή κοινών συγκεντρώσεων με την μέρα δράσης της CGT στις 1 Δεκέμβρη. Αλλά επίσης και με άμεσες εκκλήσεις συνδικάτων του ιδιωτικού τομέα, των σιδηροδρόμων και των ταχυδρομείων για συμμετοχή στις διαδηλώσεις των κίτρινων γιλέκων. Το ζήτημα της «αγοραστικής δύναμης» σταδιακά μεταστράφηκε από το απλό θέμα της αύξησης στον φόρο καυσίμων προς το γενικότερο ζήτημα των φόρων: ότι οι έμμεσοι φόροι γενικά θίγουν τις εργαζόμενες τάξεις και ότι καταργήθηκε ο φόρος στον μεγάλο πλούτο και δίνονται φοροαπαλλαγές στους πλούσιους. Το ζήτημα της αναδιανομής του πλούτου έχει εμφανιστεί ρητά σε πολλές δηλώσεις και συνθήματα των κίτρινων γιλέκων. Τα ζητήματα των συντάξεων, των μισθών κλπ έχουν έρθει στο προσκήνιο. Άρα η δυναμική ήταν ταξική, βάζοντας στο περιθώριο την ακροδεξιά. Όχι με την έννοια της απήχησής της σε κάποιους από τους διαδηλωτές, αλλά με την έννοια ότι το κίνημα πήρε αποστά-

μα με το οποίο είμαστε πολύ εξοικειωμένοι στη Γαλλία τα τελευταία χρόνια. Βλέπουμε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους να συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις, αλλά να αποτυγχάνουν να κάνουν το βήμα παραπάνω. Το καινούργιο στοιχείο με τα κίτρινα γιλέκα είναι ότι τα υποστηρίζει το 70% του πληθυσμού. Παρακολουθούμε ένα σενάριο που θυμίζει εκείνο που ζήσαμε στη Γαλλία το 1995, μια δυναμική την οποία είχαμε περιγράψει ως «απεργία δι’ αντιπροσώπου». Εννοούσαμε ότι ένα συνδικάτο που κινητοποιούταν ενεργοποιούσε ένα 10% ενώ ένα άλλο 70% ήταν πρόθυμο να τους υποστηρίξει. Αλλά αυτό που χρειαζόμαστε είναι να μετασχηματίσουμε αυτήν την «εκπροσώπηση», αυτήν την μειοψηφία που αναλαμβάνει δράση, σε συλλογική δράση. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να νικήσουμε πραγματικά τον Μακρόν.

Γιατί υποχώρησε η κυβέρνηση τώρα κι όχι σε παλιότερους μεγάλους αγώνες Επειδή βλέπουμε μια δυνητική ενότητα που τρόμαξε την κυβέρνηση. Έχει δοθεί πολύ προσοχή στις βίαιες συγκρούσεις στο Παρίσι, αλλά το πιο σημαντικό στοιχείο είναι ότι πλατιά τμήματα του πληθυσμού συμμετέχουν ενεργά παντού, συνταξιούχοι, εργάτες, άνεργοι, φοιτητές, μαθητές. Πιο συγκεκριμένα είναι η νεολαία αυτή που τρομάζει την κυβέρνηση. Πρέπει να

σεις από την αγαπημένη της θεματολογία: την μετανάστευση ως πηγή όλων των κακών, την «υπερφορολόγηση» που τσουβαλιάζει τους φόρους που πληρώνουν οι εργαζόμενοι και οι εργοδότες, την δημαγωγική επίθεση στους δημόσιους υπάλληλους. Ο Μακρόν παρέμεινε σιωπηλός ως τις 8 Δεκέμβρη. Και επιστράτευσε όλα τα ενδιάμεσα «σώματα» που ίδιος είχε παραγκωνίσει νωρίτερα: βουλευτές και γερουσιαστές, δήμαρχοι και συνδικαλιστές. Αυτοί ανέλαβαν να καλέσουν σε ηρεμία, με δηλώσεις που τόνιζαν τη σημασία του «κοινωνικού διαλόγου». Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, με την εξαίρεση των SUD, εξέδωσαν μια αξιοθρήνητη κοινή δήλωση, που αποτελούσε μια «έκκληση σε τάξη». Αυτή η δήλωση προκάλεσε οργή σε πολλές ομοσπονδίες και σωματεία της CGT. Αυτές οι τακτικές απέτυχαν πλήρως. Όχι μόνο οι υποχωρήσεις της κυβέρνησης ενθάρρυναν το κίνημα, αλλά προχώρησαν και οι συγκλίσεις με τμήματα του συνδικαλιστικού κινήματος σε διάφορες πόλεις και περιοχές. Αυτές εμφανίστηκαν στο δρόμο στις 8 Δεκέμβρη. Σε πολλές πόλεις και χωριά, υπήρξαν κοινές διαδηλώσεις όπου τα κίτρινα γιλέκα συμπορεύονταν με αγωνιστές των κοινωνικών κινημάτων και συχνά με τους διαδηλωτές κατά της κλιματικής αλλαγής. Για πρώτη φορά μετά την εκλογή Μακρόν, και ίσως για πρώτη φορά μετά το

τονίσουμε τον σχεδόν ημι-εξεγερτικό χαρακτήρα των συνθημάτων που έχει υιοθετήσει το κίνημα (και την απήχησή τους). Δεν έχω ξαναδεί τέτοιου είδους κινητοποιήσεις, με χιλιάδες ανθρώπους θα θέλουν να πάνε ως το κέντρο του Παρισιού, τα Ηλύσια Πεδία, όπως φαντάζομαι έκαναν οι αγρότες στην εποχή τους όταν εξεγείρονταν ενάντια στον άρχοντα και πήγαιναν ως το κάστρο του. Όλα αυτά παίζουν βαρύνοντα ρόλο στην κατάσταση.

Κοινωνική και πολιτική κρίση, αλλά με την απουσία αριστερής εναλλακτικής Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι ότι από δω και πέρα πρέπει να ξαναχτίσουμε τα πάντα. Παρακολουθούμε μια πολιτική κρίση της Πέμπτης Δημοκρατίας και της πολιτικής εκπροσώπησης. Και είναι ο Μακρόν αυτός που την πληρώνει. Έχετε υπόψη ότι ο Μακρόν, με μια έννοια, ήταν η τελευταία επιλογή που απέμενε στην άρχουσα τάξη. Ο Μακρόν τοποθετήθηκε έξω από τα παραδοσιακά κόμματα. Κάποια τμήματα της ελίτ τον στήριξαν πριν τις εκλογές και άλλα προσχώρησαν σε αυτόν αργότερα. Και από την πρώτη στιγμή εξαπέλυσε μια ισχυρή επίθεση ενάντια σε δύο εμβληματικές κοινωνικές δυνάμεις –τη νεολαία και τους σιδηροδρομικούς. Δυσκόλεψε την πρόσβαση στα πανεπιστήμια για τους μαθητές και επέβαλε τη διάλυση των δη-

1995, αρχίζει να αλλάζει πραγματικά ο συσχετισμός δύναμης. Όλες οι μερίδες της εργατικής τάξης που δέχτηκαν επιθέσεις τα τελευταία χρόνια –που συχνά πάλεψαν και ηττήθηκαν η καθεμιά μόνη της- μπορούν να δουν μια ευκαιρία να ξαναβγούν στη δράση. Αλλά το παράδοξο είναι ότι το οργανωμένο εργατικό κίνημα δεν έχει –ως τώρα- αναλάβει την ευθύνη να επεκτείνει μέσα από τις απεργίες του ένα λαϊκό κίνημα στο οποίο οι εργάτες συμμετέχουν ως άτομα. Η κυβέρνηση ελπίζει ότι έσβησε τη φωτιά και ότι τα κίτρινα γιλέκα θα απομονωθούν και θα καταρρεύσουν. Όλα θα εξαρτηθούν από το αν θα διατηρήσουμε το ρυθμό της κινητοποίησης, με δημοκρατικές δομές συγκρότησης στη βάση, με εξάπλωση και κινητοποίηση άλλων στρωμάτων, σε γειτονιές, χώρους δουλειάς, στα κοινωνικά κινήματα. Πρέπει να διασφαλίσουμε ότι η κινητοποίηση θα συνεχιστεί, να αποφύγουμε τη διαίρεση παρά το μιντιακό μπαράζ εκκλήσεων να υποχωρήσει το κίνημα, παρά τη σιωπή των συνδικαλιστών ηγετών που ξεπεράστηκαν από ένα μαζικό κοινωνικό κίνημα, προκειμένου να πετύχουμε μια γενικευμένη αντεπίθεση ενάντια στον Μακρόν και την πολιτική του. *O Λεόν Κρεμιέ είναι στέλεχος του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος (NPA) και αγωνιστής των συνδικάτων SUD Solidaires.

μόσιων σιδηροδρομικών υπηρεσιών. Το πρόβλημα του Μακρόν είναι ότι η σημερινή πολιτική κρίση δεν θα του επιτρέψει να συνεχίσει σε αυτόν το δρόμο. Ένα τμήμα της ελίτ πιστεύει ότι ο Μακρόν έχει αποδυναμωθεί και ίσως δεν αποτελεί πλέον μια καλή επιλογή για αυτούς. Άλλωστε, ο μακρονισμός όσο λειτουργεί, λειτουργεί, αλλά όταν αποτυγχάνει απειλεί να δημιουργήσει ένα πλήρες κενό εξουσίας. Για 10 μέρες ο Μακρον αγνοούταν και η ομιλία στις 10 Δεκέμβρη δεν έκανε τίποτε παρά να ρίξει κι άλλο λάδι στη φωτιά. Συνεπώς, η μόνη εφικτή κι αξιόπιστη πολιτική προοπτική για την κοινωνική αντίσταση και την Αριστερά είναι αυτό το κίνημα να νικήσει, να πολιτικοποιηθεί και να αναπτύξει κάποιου είδους πολιτική έκφραση. Σε κάθε περίπτωση, δεν πιστεύουμε ότι μπορεί να παρουσιαστεί μια σαφής απάντηση στις επόμενες εκλογές. Ειδικά στις ευρωεκλογές, όπου η Αριστερά είναι απολύτως κατακερματισμένη. Πρέπει να σκεφτούμε πέρα από αυτές. Αυτό το κίνημα πρέπει να δημιουργήσει τα πολιτικά θεμέλια για ένα νέο κοινωνικό και πολιτικό σχηματισμό δυνάμεων. Με όλη την αναγκαία ταπεινότητα, αυτό πιστεύω ότι πρέπει να ελπίζουμε σε κάθε περίπτωση. Και πιστεύω ότι πρέπει να εξετάσουμε ενδελεχώς όλα όσα δεν δούλεψαν στις διάφορες ως τα τώρα απόπειρες να ανοικοδομήσουμε την Αριστερά.

12

διεθνη

19 δεκεμβρη 2018

ρεπορταζ και συμπερασματα απο

Η Αριστερά και τα Γιλέκα Του Πάνου Πέτρου

Ό

ταν ξέσπασε το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων υπήρξε αμφιβολία στην Αριστερά. Φυσιολογικά. Τα «αντιφορολογικά» αιτήματα πολλές φορές προέρχονται από τη Δεξιά. Το «άγνωστο» πλήθος που πλαισίωσε τις κινητοποιήσεις (έξω από το σύνηθες περιβάλλον της πολιτικής Αριστεράς αλλά και την οργανωμένη βάση των συνδικάτων, χωρίς παρελθόν συμμετοχής σε προηγούμενους κοινωνικούς αγώνες) προκάλεσε καχυποψία. Η πολιτική στήριξη που έδωσε η ακροδεξιά, είτε ρητορικά (το κόμμα της Λεπέν) είτε πιο ακτιβίστικα (άλλες ακροδεξιές ή «πατριωτικές» ομάδες) ενίσχυσαν τους φόβους. Απέναντι σε αυτά τα δεδομένα, υπήρξε η τάση να απαξιωθεί η κοινωνική κινητοποίηση, αν όχι να αντιμετωπιστεί ως επικίνδυνη, μέσα από μια υπερβολικά σχολαστική «κοινωνιολογία» που εκφυλιζόταν σε έναν ντετερμινισμό ως προς το πολιτικό πρόσημο της κινητοποίησης, συχνά αναπαράγοντας τα ίδια στερεότυπα που επιστράτευσαν τα γαλλικά, φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ, για τους «βάρβαρους», «καθυστερημένους» της «περιφερειακής» Γαλλίας. Υπήρξε και ένας άλλος τρόπος αντίδρασης. Να αναγνωρίσει κανείς την πολυσυλλεκτικότητα του νέου κινήματος, να εντοπίσει τα προβλήματά του και τους κινδύνους που κρύβει, να μην τα υποτιμήσει, αλλά να αποφύγει κι εύκολους αφορισμούς ή αφηρημένες κοινωνιολογίες. Να πάρει υπόψη ότι για τα κοινωνικά στρώματα που κινητοποιήθηκαν η τιμή των καυσίμων ισούται με την τιμή του ψωμιού (όπως εύστοχα περιέγραψε ο Περικλής Κοροβέσης σε άρθρο του) και ότι αυτά ανήκουν κυρίως στην εργατική τάξη και το χαμηλότερο τμήμα της μικροαστικής (όπως αποδεικνύουν πλέον και οι πρώτες σχετικές κοινωνικές έρευνες). Ότι οι αποτυχίες προηγούμενων συνδικαλιστικών αγώνων έκαναν το ζήτημα του μισθού να δείχνει «ακατόρθωτο αίτημα» κι έτσι τμήματα της εργατικής τάξης στράφηκαν στο υποκατάστατο της «φοροελάφρυνσης». Ότι πίσω από το φόρο στα καύσιμα εκφράζονταν ένα

Ένας λάθος μιμητισμός

Γράψαμε για την αξία που έχει η παρέμβαση της Αριστεράς. Οι λέξεις έχουν σημασία: «Παρέμβαση» και «Αριστερά». Μια τακτική που διαφέρει από την υπόκλιση στο θολό κίνημα, την αποσιώπηση των αδυναμιών του ή ακόμα χειρότερα την ανάδειξη των αδυναμιών του σε αρετές. Πρόσφατα στη Γερμανία, η πρωτοβουλία της Σάρα Βάγκενχεντ κάλεσε σε κινητοποιήσεις «Κίτρινων Γιλέκων». Το κείμενο-κάλεσμα αναπαρήγαγε όλα τα προβληματικά σημεία του γαλλικού κινήματος (επιφύλαξη απέναντι στα συνδικάτα και τα κόμματα, «λαϊκιστικός» λόγος κλπ). Όταν κινητοποιείται για πρώτη φορά ένα πλατύ στρώμα ανθρώπων έξω από την εμπειρία της οργανωμένης πάλης, είναι θεμιτό και φυσικό να αντιμετωπίζει τέτοια ζητήματα. Αλλά όταν αυτό το αυθόρμητο κίνημα αρχίζει (μετά

«Ως εδώ!» απέναντι στη διαρκή λιτότητα και ειδικά στον «πρόεδρο των πλουσίων». Ότι η χρονική εγγύτητα μεταξύ του φόρου στα καύσιμα και της φοροαπαλλαγής των πλουσίων, έπαιξε ρόλο στο ξέσπασμα του κινήματος, δίνοντας και στο «αντιφορολογικό» αίτημα μια αριστερή-ταξική διάσταση («να πληρώσουν οι πλούσιοι!») κι όχι μια δεξιά δημαγωγική χροιά ενάντια στο «πού πάνε οι φόροι μας». Όσοι αντιλήφθηκαν έτσι τα πράγματα, παρενέβησαν. Το NPA προς τιμήν του έδειξε πρώτο (δια στόματος Μπεζανσενό στα κανάλια, αλλά και στις ανακοινώσεις του) αυτά τα αντακλαστικά. Οι αγωνιστές της Ανυπότακτης Γαλλίας βρέθηκαν επίσης από την πρώτη στιγμή στα μπλόκα και στις διαδηλώσεις. Υπήρξαν τοπικές ή κλαδικές συνδικαλιστικές οργανώσεις που διαφοροποιήθηκαν από τη διστακτικότητα της πανεθνικής ηγεσίας τους και επιχείρησαν να συνδεθούν με το κίνημα. Με μπροστάρηδες τα Sud-Solidaires, αλλά και αρκετές δυνάμεις της CGT που ήρθαν σε ρήξη με την κεντρική γραμμή. Υπήρξαν αντιρατσιστικές συλλογικότητες όπως η «Rosa Parks» και η «Δικαιοσύνη για τον Αντάμα Τραορέ» (θύμα αστυνομικής ρατσιστικής βίας) που πήραν την ευθύνη να κατέβουν στο δρόμο και να φωνάξουν τα συνθήματά τους στις διαδηλώσεις των Κίτρινων Γιλέκων και δικαιώθηκαν, την ώρα που οι «κοινωνιολογούντες» από μακριά προειδοποιούσαν για την παρουσία ακροδεξιών. Οι μαθητές και οι φοιτητές έδειξαν το αντανακλαστικό να καταλάβουν ότι «είναι η ώρα» να κατέβουν κι αυτοί στο δρόμο, με τα δικά τους αιτήματα, αλλά και προσφέροντας το πλήθος και το ριζοσπαστισμό τους στο σε εξέλιξη κίνημα. Οι ομάδες των Αντίφα, που είδαμε να πετάνε έξω από τις διαδηλώσεις στελέχη των ακροδεξιών Identitaires ή της Action Francais, μπόρεσαν να το πράξουν συμμετέχοντας καταρχήν σε αυτές τις διαδηλώσεις. Οι διαδηλωτές για την κλιματική αλλαγή που δεν «μάσησαν» στην προπαγάνδα Μακρόν για «οικολογικό φόρο» κι ενώθηκαν με τα Κίτρινα Γιλέκα επίσης κατάλαβαν το πραγματικό επίδικο. Όλοι-ες που κινήθηκαν σε αυτήν την κατεύθυνση, δεν κλείνουν τα μάτια στην προσπάθεια της ακροδεξιάς να ηγεμονεύσει, αλλά κατάλαβαν την δυνατότητα από 5 βδομάδες εμπειρίας) να ξεπερνά αυτές τις παθογένειες, είναι τουλάχιστον φάουλ η ίδια η Αριστερά να αγνοεί αυτό το προχώρημα και να παίρνει ως «μήνυμα προς εξαγωγή» τις αρχικές, πιο καθυστερημένες πολιτικά ιδέες του. Με τα λόγια ενός συντρόφου: «Ένα πραγματικά λαϊκό κίνημα –όπως της Γαλλίας- δεν δημιουργείται από ριζοσπάστες αριστερούς που προσποιούνται ότι δεν είναι ριζοσπάστες αριστεροί και κάνουν λαϊκιστικό θόρυβο για να το αποδείξουν. Η Αριστερά μπορεί να συμβάλει σε μια μαζική λαϊκή εξέγερση “ως Αριστερά”. Δεν θα μετατραπεί σε μαζική δύναμη προσποιούμενη ότι δεν είναι Αριστερά ή πιθηκίζοντας τις πιο καθυστερημένες πλευρές της συνείδησης του κινήματος αντί για τα πιο προωθημένα χαρακτηριστικά του καθώς αυτό ξεδιπλώνεται».

και την αναγκαιότητα να παρέμβουν, για να μην γίνει αυτοεκπληρούμενη προφητεία η ενίσχυση της Λεπέν μέσα από αυτό το κίνημα. Και η εξέλιξη τους δικαίωσε καταρχήν. Είναι πολιτικοί αγωνιστές που κατάλαβαν ότι η αδράνεια (ή και εχθρότητα) της Αριστεράς και των συνδικάτων θα ήταν αυτή που πράγματι θα έστρωνε το δρόμο στην ακροδεξιά και αποδείχθηκαν πολύ πιο χρήσιμοι από τους «κοινωνιολογούντες» και σε αυτό το πεδίο. Η διαμάχη με την ακροδεξιά παραμένει ανοιχτή, αλλά η παρέμβαση στο κίνημα την κράτησε ανοιχτή κι έφερε το δικό μας στρατόπεδο σε καλύτερη θέση να καθορίσει τις εξελίξεις. Η πολυπόθητη ένωση «κίτρινων και κόκκινων γιλέκων» έγινε εφικτή όπου αυτό επιχειρήθηκε. Και όσοι το επιχείρησαν διαπίστωσαν ιδίοις όμμα-

σι αυτά που σήμερα παραδέχονται και οι κοινωνικοί ερευνητές: για την ταξική σύνθεση των διαδηλωτών (συντριπτικά εργατική-λαϊκή), για την πολιτική τους τοποθέτηση (που στην κλίμακα ακροδεξιά ως ακροαριστερή είναι πολύ πιο ευνοϊκός ο συσχετισμός σε σχέση με τον υπάρχοντα στο «εθνικό ακροατήριο»), για τις κοινωνικές ανησυχίες τους (αντιλιτότητα, κοινωνική δικαιοσύνη κλπ). Δημοσιεύουμε παρακάτω απόσπασμα μιας ανοιχτής επιστολής δεκάδων συνδικαλιστών της CGT που απαιτούν αλλαγή πλεύσης από την ηγεσία τους. Είναι υποδειγματική ως παρέμβαση σε όλη τη σχετική συζήτηση για τη στάση των οργανωμένων δυνάμεών μας απέναντι σε τέτοια «θολά» κινήματα αλλά και ενδιαφέρουσα είδηση για τις προοπτικές του κινήματος.

«H CGT δεν μπορεί να αγνοήσει την κοινωνική οργή» Αν και κάποιοι από εμάς εκφράσαμε επιφυλάξεις για αυτό το κίνημα αρχικά (ως προς τον περιορισμό του προγράμματός του στο ζήτημα των φόρων και ως προς τις σχέσεις του με την ακροδεξιά), σήμερα κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλει ότι πρόκειται για ένα λαϊκό κίνημα, μια γενικευμένη αντεπίθεση που ξεπερνά το ζήτημα του φόρου στα καύσιμα και που δεν έχει καμιά σχέση με την ακροδεξιά, έστω κι αν αυτή θα ήθελε να αποκτήσει τον έλεγχό του. Κάτω από τα κίτρινα γιλέκα είναι οι συνάδελφοί μας, οι φίλοι μας, το περιβάλλον μας. Συχνά είναι επισφαλείς εργαζόμενοι που ζουν έξω από τις μεγάλες πόλεις, μικροεπιχειρηματίες, άνεργοι, εργάτες που δεν τα βγάζουν πέρα, όπως και πολλοί από εμάς. Είναι σε μεγάλο βαθμό αυτοί που δεν καταφέραμε να οργανώσουμε στα συνδικάτα μας, να εκπαιδεύσουμε στους αγώνες μας και στα παραδοσιακά συνθήματά μας και αυτό πρέπει να μας προβληματίσει. Η CGT και οι αγωνιστές βάσης όπως εμείς, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε αυτήν την κοινωνική οργή… Το κίνημα με τα μπλόκα έχει ήδη ξεκινήσει και εμείς οφείλουμε να το διευρύνουμε και να το μπολιάσουμε με τις δικές μας μορφές πάλης… και με τα δικά μας αιτήματα... Αν και υπάρχει κάποια δυσπιστία στα Κίτρινα Γιλέκα απέναντι στα συνδικάτα, αρκετοί αρχίζουν να κατανοούν ότι τα μπλόκα και οι διαδηλώσεις δεν αρκούν για να παραλύσει η χώρα και να υποχωρήσει ο Μακρόν, κι αρχίζουν να ζητάνε υποστήριξη σε οργανώσεις σε τοπικό επίπεδο.

Η Συνομοσπονδία μας είναι μπροστά σε σταυροδρόμι. Είτε η CGT θα γυρίσει την πλάτη της σε αυτό το κίνημα και την πλειοψηφία των εργατών που συμμετέχουν σε αυτό, το οποίο αναμφίβολα θα βαθύνει την κρίση του συνδικαλισμού και θα διευκολύνει την ακροδεξιά να καναλιζάρει το θυμό των εργαζόμενων τάξεων, είτε θα επιδιώξουμε να ενωθούμε μαζί του, για να πραγματοποιήσουμε το «Όλοι Μαζί!» που έμεινε στο συλλογικό φαντασιακό μετά τις απεργίες του 1995, ώστε να σηκώσει κεφάλι το εργατικό κίνημα και να αντιστρέψει τους συσχετισμούς δύναμης. Όπως έχουν ήδη πράξει κάποιες από τις οργανώσεις της CGT, πρέπει να επενδύσουμε σε αυτήν τη συνεχιζόμενη κινητοποίηση και να επιδιώξουμε συγκλίσεις, όχι μόνο στα λόγια αλλά στην πραγματική οργάνωσή της. Είναι ανάγκη και είναι επείγον τώρα να βρεθούμε στο πλευρό των Κίτρινων Γιλέκων… Όχι με στόχο να διαπραγματευτούμε εμείς αντί για τα κίτρινα γιλέκα, αλλά ως ένα πρώτο βήμα στην οικοδόμηση ενός νέου συσχετισμού δύναμης... στην προοπτική ενός κινήματος διαρκείας...

διεθνη

19 δεκεμβρη 2018

13

το μεγαλο ξεσηκωμο στη γαλλια Στιγμιότυπα εξέγερσης

Οι μαθητές στους δρόμους Του Νικόλα Κολυτά

Δ

εκάδες χιλιάδες μαθητές διαδηλώνουν τον τελευταίο μήνα σε ολόκληρη τη Γαλλία. Εκατοντάδες σχολεία και κολλέγια βρίσκονται υπό κατάληψη απέναντι στην αστυνομοκρατία και την αυξημένη καταστολή που επικρατεί απέναντι στο κίνημα των «κίτρινων γιλέκων». Η μαθητική κοινότητα όμως δεν εντάχθηκε ως κάτι εξωτερικό ή ξένο στο συγκεκριμένο κίνημα. Αντιθέτως είχε προχωρήσει ήδη το προηγούμενο διάστημα σε μια σειρά από κινητοποιήσεις που αφορούσαν τις μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση. Συγκεκριμένα οι μαθητές διαμαρτύρονται στις αλλαγές που προωθούνται στο σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και συγκεκριμένα στις εξετάσεις στο τέλος του λυκείου (μπακαλορεά). Το «μπακαλορεά» είναι κάτι αντίστοιχο με τις πανελλήνιες εξετάσεις, αποτελεί έναν πανγαλλικό μαθητικό διαγωνισμό εισόδου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αλλά ταυτόχρονα και απολυτήριο Λυκείου. Οι τροποποιήσεις που φέρνει ο Μακρόν ουσιαστικά δυσκολεύουν την πρόσβαση στα πανεπιστήμια και γι’ αυτό το λόγο οι μαθητές φωνάζουν «όχι στους φραγμούς στην ελεύθερη πρόσβαση στη δημόσια εκπαίδευση». Στρέφονται επίσης ενάντια στην αύξηση των διδάκτρων στα πανεπιστήμια για τους αλλοδαπούς φοιτητές. Όλο το προηγούμενο διάστημα, με μικρότερη βέβαια ένταση, μαθητές, γονείς, φοιτητές και μέλη των συνδικαλιστικών οργάνων του εκπαιδευτικού προσωπικού είχαν βγει στους δρόμους για να διαδηλώσουν κατά του νέου συστήματος εισαγωγής. Τα αιτήματά τους όμως απέκτησαν άλλη βαρύτητα τις τελευταίες εβδομάδες.

Σύνδεση με τα κίτρινα γιλέκα

Γίνεται, λοιπόν, αντιληπτό ότι οι μαθητές στη Γαλλία δεν είναι απλώς θεατές των εξελίξεων. Αντιθέτως υπάρχει μια μακρά παράδοση μαθητικών αγώνων και κινητοποιήσεων που έχουν προκαλέσει προβλήματα σε πολλές κυβερνήσεις ακόμη

και με παραιτήσεις υπουργών ή με αποσύρσεις νομοσχεδίων σε πληθώρα περιπτώσεων (κυβερνήσεις Μιττεράν 1984, Σιράκ 1998, ξανά Σιράκ το 2006, Σαρκοζί το 2008 κ.ο.κ.). Οι μαθητές δραστηριοποιούνται γύρω από το βασικό συνδικάτο τους UNL-SD και αντιστέκονται απέναντι στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που πλήττουν τα σχολεία τους. Παραδοσιακά επιλέγουν να κατέβουν μαζικά στο δρόμο όταν υπάρχει σε εξέλιξη και κάποιος άλλος μεγάλος κοινωνικός αγώνας, για να τον στηρίξουν αλλά και για να παλέψουν πιο αποτελεσματικά τα δικά τους αιτήματα. Από αυτή την άποψη ήταν αναπόφευκτη η μαζική συμμετοχή τους στο κίνημα των «κίτρινων γιλέκων». Με καταλήψεις σχολείων, συμμετοχή στις διαδηλώσεις, πανό με χρώματα και ευφάνταστα συνθήματα οι μαθητές πλημμύρισαν τους δρόμους. Στο Παρίσι, τη Ρεν, τη Ρουέν, την Τουλούζη και τη Μασσαλία χιλιάδες μαθητές συμμετείχαν σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας υιοθετώντας πλέον και τα αιτήματα των «κίτρινων γιλέκων». Η δήλωση νεαρής μαθήτριας ότι «την αύξηση της τιμής των καυσίμων θα την πληρώσουμε εμείς αργότερα» είναι δείγμα της ριζοσπαστικοποίησης και της σύνδεσης μαθητών-εργαζομένων. Όχι τυχαία, ο Ολιβιέ Μπεζανσενό (βλ. σελ. 10-11) υπογράμμισε για τις πρώτες υποχωρήσεις Μακρόν: «Πιο συγκεκριμένα είναι η νεολαία αυτή που τρομάζει την κυβέρνηση». Αυτός ο φόβος απέναντι στη ζωντάνια και τη δυναμική που προσδίδει στο κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» η νεολαία, φαίνεται και στην ένταση της καταστολής απέναντί της: εκατοντάδες συλλήψεις, προσαγωγές και τραυματισμοί μαθητών με τον πιο βάναυσο τρόπο. Πολλοί διευθυντές σχολείων αναγκάστηκαν να τα κρατήσουν κλειστά κατά τις ημέρες των κινητοποιήσεων προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα. Η εικόνα όμως που συγκλόνισε όχι μόνο τη Γαλλία αλλά ολόκληρο τον πλανήτη ήταν η καταστολή των μαθητών στο σχολείο Σεντ Εξιπερί στην πόλη Μαντ Λα Ζολί. Η αστυνομία συνέλαβε 146 μαθητές αφού προηγουμένως τους είχε υποχρεώσει να στέκονται στα γόνατά τους ο ένας δίπλα στον άλλο έχοντας τα χέρια πίσω από το κεφάλι τους λες και είναι αιχμάλωτοι πολέμου. Η εικόνα αυτή έκανε μέσα σε λίγα

λεπτά το γύρο της Γαλλίας και προκάλεσε τον αποτροπιασμό της πλειοψηφίας της κοινωνίας που δήλωσε αλληλέγγυα προς τους μαθητές. Η συγκεκριμένη στάση στην οποία υποβλήθηκαν από την αστυνομία οι μαθητές αποτέλεσε σύμβολο αγώνα και πολλοί διαδηλωτές σε ένδειξη διαμαρτυρίας στέκονταν στα γόνατα και με τα χέρια πίσω από το κεφάλι μπροστά στις μονάδες καταστολής. Ο Μακρόν προκάλεσε τον «λάθος» αντίπαλο…

Συνέχεια του αγώνα

Η νεολαία δε δείχνει διατεθειμένη να υποχωρήσει. Η ανακοίνωση της εθνικής ένωσης μαθητών λυκείου UNL-SD είναι χαρακτηριστική: «Αυτή η τεράστια κινητοποίηση που αναπτύσσεται κάθε μέρα είναι η σίγουρη απόδειξη ότι η πολιτική των κυβερνόντων να παριστάνουν τους κουφούς δεν μπορεί να αντέξει: Η νεολαία δε θα το ανεχτεί άλλο. Η κυβέρνηση προτιμά να καταπνίγει βάναυσα τις διαδηλώσεις παρά να ακούσει τα αιτήματα (…) όσο η κυβέρνηση και ο «Πρόεδρός της Δημοκρατίας» συνεχίζουν να μας περιφρονούν και να αποφύγουν τυχόν σαφείς απαντήσεις στα αιτήματά μας, δεν θα υποχωρήσουμε καθόλου και θα συνεχίσουμε να κινητοποιούμαστε». Η κινητοποίηση των μαθητών στη Γαλλία αποτελεί υπόδειγμα αγώνα διεθνώς. Το «Μακρόν ξόφλησες – Η νεολαία είναι στους δρόμους» όταν ακούγεται από παιδιά 15 χρονών σε ολόκληρη τη χώρα προμηνύει ένα δυσοίωνο μέλλον για Γάλλο πρόεδρο. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι βγαίνει στο προσκήνιο μια νέα γενιά αγωνιστών. Μια γενιά που παλεύει μαζικά απέναντι στη βία του νεοφιλελευθερισμού έχοντας πολιτικά αιτήματα αλλά και ποικίλα μέσα πάλης. Η πολιτικοποίηση, η μαζικότητα και ο ριζοσπαστισμός είναι τα χαρακτηριστικά στοιχεία που διαφοροποιούν το μαθητικό κίνημα στη Γαλλία αυτή τη στιγμή, καθιστώντας το επικίνδυνο για τον Μακρόν. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να τύχει προσοχής και στην Ελλάδα, όπου η πρόσφατη επέτειος του Δεκέμβρη ανέδειξε σημαντικά ελλείμματα στο μαθητικό κίνημα (βλ. σελ. 15).

«Κάτω το χαβιάρι, ζήτω το κεμπάμπ!» σε έναν τοίχο. «Δεν έχει χριστούγεννα φέτος για την μπουρζουαζία» σε έναν άλλο. Γυναίκες ακτιβίστριες, ντυμένες όπως η «Μαριάν» της Γαλλικής Επανάστασης να στέκονται αγέρωχες μπροστά στην αστυνομία. Αλλού μια γκιλοτίνα στήνεται για τον «μονάρχη» Μακρόν. Ένας (εξαιρετικός) πιανίστας διασκεδάζει στην έρημη εθνική οδό τον κόσμο που κρατάει το μπλόκο, δίπλα από ένα φλεγόμενο οδόφραγμα. Πίσω στο Παρίσι, η «Αόρατη Ορχήστρα», μια κολεκτίβα μουσικών που συνοδεύει ηχητικά κάθε κίνημα στη Γαλλία, φτάνει στην Βαστίλλη εν μέσω αποθέωσης και κεφιού. Κάπου αλλού, ένας πιτσιρίκος τόσο μικρός που το γιλέκο του πέφτει σαν καμπαρτίνα κρατάει μια πικέτα ίσα με το μπόι του που γράφει «Οι καραμέλες είναι πανάκριβες». Τα μπλοκ των σωματείων SUD-Solidaires κόβονται στη μέση από τα ΜΑΤ και τα μέλη τους αποφασίζουν να παίξουν βόλει με φιλέ το αστυνομικό τείχος. Τα ακριβότερα μαγαζιά των καλών συνοικιών της Γαλλίας έχουν κατεβάσει ρολά και η αστυνομία τα φυλάει. Ένα ζευγάρι παντρεύεται στη διαδήλωση, φορώντας τα γιλέκα του. Ένας οίκος μόδας πιάνει το μήνυμα και φοράει γιλέκο στο νυφικό της βιτρίνας του. Όπως κι ένας ζαχαροπλάστης που λανσάρει εκλέρ λεμόνι σε σχήμα διαδηλωτή. Η αστυνομία σε πολλές περιπτώσεις χάνει τον έλεγχο και υποχωρεί άτακτα όχι μπροστά σε «ετοιμοπόλεμα μπλοκ» με πλήρη εξάρτυση, αλλά μπροστά σε πλήθη που αρνούνται να διαλυθούν και προτιμούν να αντεπιτεθούν με ό,τι βρουν μπροστά τους από το να υποχωρήσουν, σε σκηνές που –στην πρόσφατη ιστορίαέχουμε δει μόνο στις αραβικές χώρες το 2011. «Αυτό θα πει Αψίδα του Θριάμβου» σχολιάζει με χιούμορ ένας διαδηλωτής, μεταδίδοντας την εικόνα των ΜΑΤ να εγκαταλείπουν άτακτα το εμβληματικό μνημείο υπό την πίεση των διαδηλωτών. Μια πικετοφορία αποκλείει ένα εργοστάσιο παραγωγής δακρυγόνων στην Σαρτ. Η (πρόσφατα αγορασμένη) βίλα του προέδρου του γαλλικού ΣΕΒ έχει γίνει πεδίο καθημερινών παρεμβάσεων: διαδηλώσεις απέξω, πανώ στην πύλη, για να θυμίσουν τι απέγιναν τα λεφτά που διεκδίκησαν και κέρδισαν οι Γάλλοι βιομήχανοι σε φοροαπαλλαγές με τάχα αντάλλαγμα «χιλιάδες θέσεις εργασίας». Κίτρινα Γιλέκα μαζί με ΑΜΕΑ «εισβάλουν» στο αεροδρόμιο της Τουλούζ και ματαιώνουν όλες τις πτήσεις, για να διαμαρτυρηθούν για τις διακρίσεις που αντιμετωπίζουν τα ΑΜΕΑ και να απαιτήσουν καλύτερη πρόσβαση και αξιοπρεπές εισόδημα. Ένας ηλικιωμένος έχει γράψει στο κίτρινο γιλέκο του «Έκανα τον Μάη του ’68 και κάνω και τον Νοέμβρη του 2018». Εικόνες αποσπασματικές, όχι απολύτως αντιπροσωπευτικές, αλλά ικανές να δείξουν τη διαφορά ανάμεσα σε ένα «παραδοσιακό» κίνημα και ένα κλίμα εξέγερσης.

14

ΙΣΤΟΡΙΑ

19 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2018

12-13 Γενάρη στην Κοµµούνα

∆ιήµερο συζητήσεων για τη γερµανική επανάσταση (1918-1923)

Σ

υµπληρώθηκαν φέτος τα 100 χρόνια από το ξέσπασµα της επανάστασης στη Γερµανία. Τον Γενάρη συµπληρώνονται τα 100 χρόνια από τη δολοφονία της Ρόζας Λούξεµπουργκ και του Λίµπκνεχτ κατά την εξέγερση στο Βερολίνο που τερµάτισε την πρώτη φάση της γερµανικής επανάστασης. Τα γεγονότα αυτά είχαν καθοριστικά σηµασία στην εξέλιξη της ιστορίας του 20ού αιώνα. Ο Α΄ Παγκόσµιος Πόλεµος, το µεγαλύτερο σφαγείο που γνώρισε η ανθρωπότητα (µέχρι το ξέσπασµα του 2ου Παγκοσµίου Πολέµου…) δεν έληξε µέσα από µια «ορ-

θολογική» απόφαση των κυβερνήσεων και των διεθνών οργανισµών, αλλά µέσα από την εξέγερση των στρατιωτών και των εργατών στη Γερµανία που, παίρνοντας έµπνευση από το ρωσικό 1917, ανέτρεψαν το καθεστώς του Κάιζερ. Και µόνο αυτή η νίκη θα αρκούσε για να µνηµονεύουµε και να µελετάµε τις δράσεις και τις εµπειρίες στη Γερµανία του 1918. Όµως δεν ήταν µόνο αυτό. Πιάνοντας το νήµα της σοσιαλιστικής νίκης του Οκτώβρη, οι εξεγερµένοι στράφηκαν µαζικά στη διεκδίκηση του σοσιαλισµού, στην εγκαθίδρυση της εξουσίας των εργατικών συµβουλίων µέσα στη καρδιά της βιοµηχανικής Ευρώπης. Ο 20ός αιώνας έφτανε στο κρίσιµο σταυροδρόµι που είχαν προαναγγείλει οι Μπολσεβίκοι του Λένιν: η νίκη της εργατικής επανάστασης στη βιοµηχανική Γερµανία, µαζί µε τις δυνάµεις των Σοβιέτ στην αγροτική Ρωσία, θα µπορούσαν να κάνουν το σοσιαλισµό ρεαλιστική και πειστική εναλλακτική λύση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα που κυριαρχούσε στον κόσµο. Η γερµανική επανάσταση είχε την Αριστερά της. Οι Σπαρτακιστές –της Λούξεµπουργκ, του Λίµπκνεχτ, της Τσέτκιν, του Μέρινγκ, του Γιόγκισες, του Λέβι κ.ά.- πά-

λεψαν µε ηρωικό τρόπο για τη σοσιαλιστική νίκη. Η δολοφονία της Ρόζας και του Λίµπκνεχτ τον Γενάρη του ’19 και λίγο αργότερα ο θάνατος του Μέρινγκ και η δολοφονία του Γιόγκισες ήταν µεγάλα πλήγµατα για αυτή τη λαµπρή «οµάδα» επαναστατών που, όµως, συνέχισε µε την ίδρυση του KPD να δίνει τη µάχη. Ήρθαν αντιµέτωποι µε ένα «νέο» πρόβληµα στην ιστορία του εργατικού κινήµατος. Η πλειοψηφία του SPD –του µεγάλου σοσιαλδηµοκρατικού εργατικού κόµµατος– έριξε όλες τις δυνάµεις της για τη σωτηρία του καπιταλισµού στη Γερµανία, επιλέγοντας τη θαλπωρή της κοινοβουλευτικής «δηµοκρατικής οµαλότητας» από τους κινδύνους και τα βάσανα του επαναστατικού δρόµου. Αυτή η προδοσία –που περιλαµβάνει την ευθύνη για το αίµα της Ρόζας και του Λίµπκνεχτ– δεν επιβλήθηκε εύκολα. Μέχρι το 1923 η επανάσταση «σερνόταν» στους δρόµους και στα εργοστάσια της Γερµανίας, µε διαδοχικές εξεγέρσεις, πραξικοπήµατα και ανατροπές. Μια µεγάλη Αριστερά –µε τη µετατροπή του KPD σε µαζικό εργατικό κόµµα µετά την «απορρόφηση» του USPD, της αριστερής πτέρυγας της σοσιαλδηµοκρατίας– έδωσε τη µάχη για να συγκροτηθεί πολιτικά και οργανωτικά, µέσα στη φωτιά µιας επανάστασης εν εξελίξει. ∆εν τα κατάφερε και τελικά ηττήθηκε στα 1923. Το αντίτιµο για την σοσιαλδηµοκρατική προδοσία δεν ήταν µια κοινοβουλευτική δηµοκρατική «σοσιαλίζουσα» Γερµανία, όπως υποσχόταν η σοσιαλδηµοκρατική

ηγεσία. Ήταν η νίκη του Χίτλερ και η ναζιστική δικτατορία. Το ιστορικό δίληµµα που ανέδειξε η Ρόζα Λούξεµπουργκ («Σοσιαλισµός ή βαρβαρότητα;») απαντήθηκε µε την πορεία του κόσµου προς το ακόµα µεγαλύτερο σφαγείο, προς τον 2ο Παγκόσµιο Πόλεµο. Η αποµόνωση της επανάστασης στη Ρωσία υπήρξε το υπόβαθρο που επέτρεψε την επικράτηση του σταλινισµού και την ανατροπή των κατακτήσεων του Οκτώβρη στο εσωτερικό της ΕΣΣ∆. Η επανάσταση στη Γερµανία, η επανάσταση σε µια αναπτυγµένη βιοµηχανική χώρα, µε πολιτική παράδοση, µε κοινοβούλιο και συνδικάτα, έφερε την 3η ∆ιεθνή στον καιρό του Λένιν και του Τρότσκι µπροστά σε κρίσιµα ερωτήµατα: Πώς θα έπρεπε να απαντηθούν αυτές οι διαφορές από την µπολσεβίκικη εµπειρία της επανάστασης στην τσαρική Ρωσία; Τι στάση ήταν αναγκαία απέναντι στην ισχύ του ρεφορµισµού, της αστικής πολιτικής µέσα στο εργατικό κίνηµα; Τα ερωτήµατα αυτά απαντήθηκαν µε τη στρατηγική του Ενιαίου Μετώπου, µε τις αποφάσεις του 3ου και του 4ου συνεδρίου της Κοµιντέρν, αποφάσεις που κατά την ηγεσία της ∆ιεθνούς αφορούσαν «µια ολόκληρη ιστορική περίοδο, πιθανότατα µια ολόκληρη ιστορική εποχή». Η εµπειρία της επανάστασης στη Γερµανία αποτελεί ένα κρυµµένο πλούτο για όλες τις µελλοντικές γενιές των αγωνιστών/ στριών της κοινωνικής απελευθέρωσης. Τα θέµατα αυτά θα συζητήσουµε στο διήµερο που οργανώνει το Ινστιτούτο Κοµµούνα, στις 12 και 13 Γενάρη.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Red Marks

Βικτόρ Σερζ: Μαρτυρίες από τη γερµανική επανάσταση Το κείµενο που ακολουθεί είναι από την παρουσίαση του Φοίβου Αρβανίτη, µεταφραστή του βιβλίου του Σερζ, στο τρέχον τεύχος του περιοδικού «Κόκκινο».

Ε

ίµαστε στο 1923. Η γερµανική εργατική τάξη δίνει µεγάλες µάχες αναδίπλωσης και παλεύει να ανασυνταχτεί πολιτικά µε βάση την τεράστια πείρα που απόκτησε τα προηγούµενα εννιά χρόνια. Παλεύει µέσα σ’ ένα εσωτερικό και διεθνές περιβάλλον εξαιρετικά δυσµενές, παρά την ύπαρξη και τη συµπαράσταση της Σοβιετικής Ρωσίας. Στην ουσία καλείται να αποκρούσει την επιβολή εργασιακού µεσαίωνα και πείνας, την οποία απαιτεί το γερµανικό κεφάλαιο για να ανακτήσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του στη διεθνή οικονοµία, µετά την ήττα του στον πόλεµο και τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Το γερµανικό προλεταριάτο καλείται να αναχαιτίσει τον ανερχόµενο φασισµό ή άλλης µορφής δεξιά δικτατορία ως κατεξοχήν πολιτικά εργαλεία του γερµανικού κεφαλαίου. Καλείται να αποφασίσει αν πράγµατι η µόνη «διαφυγή» του είναι

η επανάσταση και κατά πόσο υπάρχουν ακόµα δυνατότητες για κάτι τέτοιο. Αυτά τα ζητήµατα απαρτίζουν τον πυρήνα της θεµατολογίας των άρθρων του Σερζ. Αλλά πώς βρίσκεται ο νεαρός ακόµα Σερζ –32 ετών– στη Γερµανία του 1923, µε την ιδιότητα του δηµοσιογράφου; Ποιοι δρόµοι οδήγησαν αυτόν τον κοσµοπολίτη επαναστάτη από τη σοβιετική Πετρούπολη στο Βερολίνο της Βαϊµάρης; Μας το εξηγεί ο Ίαν Μπίρτσαλ στην εισαγωγή του βιβλίου: «Το 1922 είχε ήδη αρχίσει να τον κυριεύει απογοήτευση για την τροπή που έπαιρναν τα πράγµατα στη Ρωσία. Πίστευε ότι µόνο µε την εξάπλωσή της θα µπορούσε να επιζήσει η επανάσταση: “Η απαντοχή και η σωτηρία πρέπει να έρθουν από τη ∆ύση. Από δω και στο εξής ήταν αναγκαίο να δουλέψουµε για να χτίσουµε ένα κίνηµα της δυτικής εργατικής τάξης ικανό να στηρίξει τους Ρώσους και κάποια στιγµή να αναλάβει το ρόλο τους” [ γράφει στο έργο του «Αναµνήσεις Ενός Επαναστάτη»]. Με τη βοήθεια του Ζινόβιεφ βρήκε δουλειά στο Βερολίνο, στο πρακτορείο ειδήσεων Ινπρεκόρ (Correspondance Internationale ) της Κοµιντέρν· το πρα-

κτορείο έστελνε ανταποκρίσεις στον κοµουνιστικό τύπο σε όλο τον κόσµο. Πέρασε το µεγαλύτερο µέρος του 1922 και 1923 στο Βερολίνο, κατόπιν εργάστηκε στη Βιέννη και αλλού, για να επιστρέψει στη Ρωσία το 1926». Ασφαλώς δεν κάνει µια συµβατική δουλειά ρεπορτάζ. Είναι συνάµα αναλυτής, προπαγανδιστής, λιβελογράφος, ακόµα και κριτικός τέχνης και λογοτεχνίας κάποιες φορές. Η απασχόλησή του είναι να διαβάζει το σύνολο του γερµανικού Τύπου, να µιλάει µε τους ανθρώπους του Γερµανικού Κοµουνιστικού Κόµµατος (KPD), να συναναστρέφεται κόσµο µέσα στο ρυθµό της καθηµερινότητας, να τριγυρίζει στους δρόµους του Βερολίνου και να πιάνει κουβέντα, να συλλέγει κοντολογίς το υλικό του και να συλλαµβάνει την «αιχµή της στιγµής». Και κάθε βδοµάδα γράφει και δίνει τις ανταποκρίσεις του στην Correspondance Internationale. Πασχίζει να µη χάσει καµία πτυχή των πραγµάτων. Από τα στεγνά, τροµακτικά στατιστικά κατεβατά του υπερπληθωρισµού της Γερµανίας του

1923 µέχρι τις γελοιογραφίες των χιουµοριστικών εντύπων, όλα αξιοποιούνται και προσθέτουν αδρές πινελιές στους εβδοµαδιαίους πίνακες που συνθέτει.

νεολαια

19 δεκεμβρη 2018

15

Να μη χαθεί το πολιτικό νόημα του Δεκέμβρη Του Νικόλα Κολυτά

Σ

το προηγούμενο φύλλο της ΕΑ προσπαθήσαμε να αναδείξουμε τα γεγονότα και την πολιτική σημασία της εξέγερσης του 2008. Δέκα χρόνια μετά, αυτή η ζωντανή φλόγα των νεολαιίστικων αγώνων του Δεκέμβρη φαίνεται πως αργοσβήνει, παρότι κάποιοι νομίζουν πως θα την κρατήσουν ζωντανή ακόμη και …με φωτοβολίδες ευθείας βολής. Ο Δεκέμβρης δεν ήταν απλώς η αντιπαράθεση με τις μονάδες καταστολής. Ήταν ένα τεράστιο εξεγερσιακό κίνημα που αμφισβήτησε ένα ολόκληρο σύστημα κέρδους, βίας και καταπίεσης.

Οι μαθητικοί Δεκέμβρηδες

Από το 2008 και μετά η 6η Δεκέμβρη δεν ήταν για τους μαθητές μια συνηθισμένη ημέρα. Η δολοφονία Γρηγορόπουλου αποτέλεσε ένα πλήγμα για τη μαθητική κοινότητα που ριζοσπαστικοποιήθηκε με ταχύτατους ρυθμούς αντιλαμβανόμενη ότι απέναντί της είχε ένα σύστημα που δε διστάζει να δολοφονεί. Τα επόμενα χρόνια μετά το 2008 λίγο πριν τα Χριστούγεννα οι μαθητές/τριες έκαναν κατάληψη στα σχολεία τους και κατέβαιναν στο δρόμο όχι εθιμοτυπικά ή απλώς για να συγκρουστούν με την αστυνομία. Κατέβαιναν στο δρόμο για να θυμίζουν στην εκάστοτε κυβέρνηση ότι είναι παρόντες και παρούσες και ότι δεν ξεχνούν εύκολα. Έφτιαχναν δικά τους πανό με ευφάνταστα συνθήματα και την υπογραφή του σχολείου τους από κάτω, κινητοποιούσαν ακόμη και τους καθηγητές τους και έδιναν στις δράσεις τους μια εξωστρέφεια και δυναμική που σήμερα λείπει. Αν ανατρέξει κανείς σε ντοκουμέντα του

Δεκέμβρη ή και των Δεκέμβρηδων που ακολούθησαν, θα βρει εικόνες με χιλιάδες μαθητές, ζωντανά μπλοκ γεμάτα χρώματα, ντουντούκες και πολιτικά συνθήματα. Την 6η Δεκέμβρη η μαθητική κοινότητα δεν έχανε απλώς το μάθημα της αλλά διαδήλωνε. Το αυτοκολλητάκι από τους «Μαθητές/τριες Ενάντια στο Σύστημα» που έδειχνε τον Καραμανλή με στολή αστυνομικού να δολοφονεί τον Αλέξη ακόμη και σήμερα το βρίσκει κανείς σε σχολικές αίθουσες. Ίσως να συνέβαλε και αυτό λίγο στο ότι μετά το 2008 οι εισαγωγές στις αστυνομικές σχολές έπεσαν δραματικά.

Η μετάλλαξη Τα τελευταία χρόνια οι μαθητικές πορείες του Δεκέμβρη φαίνεται πως χάνουν αυτή τη συνέχεια. Η εικόνα που περιγράψαμε παραπάνω μοιάζει όλο και πιο μακρινή. Η δεκαετία που ακολούθησε μετά το 2008 μπορεί να ήταν μια περίοδος με τρομακτική άνοδο του κινήματος και μαζική είσοδο των νέων ανθρώπων στα κινήματα ενάντια στα μνημόνια, τις πολιτικές λιτότητας και το φασισμό, όμως παράλληλα υπήρξε και μια περίοδος μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ, υποχώρησης της ριζοσπαστικής Αριστεράς και απότομης κάμψης των κινημάτων, ιδιαίτερα μετά το δημοψήφισμα του 2015 όπου και πάλι η νεολαία είχε πρωτοστατήσει στην υπεράσπιση του ΟΧΙ. Αυτή η κοινωνική κίνηση (με τα πάνω της και τα κάτω της) αποτυπωνόταν και στις διαδηλώσεις της 6ης Δεκέμβρη μετά το 2008. Από αυτή την άποψη δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση που τα τελευταία χρόνια οι συγκεκριμένες διαδηλώσεις έχουν χάσει τα μαζικά πολιτικά χαρακτηριστικά τους και έχει κυριαρχή-

σει σε αυτές ένα τμήμα της αναρχίας που επιδιώκει την με κάθε όρο αντιπαράθεση με τα ΜΑΤ, υποτιμώντας το πολιτικό υπόβαθρο των ημερών του 2008. Στις πορείες του Πολυτεχνείου και του Δεκέμβρη το κέντρο των Εξαρχείων μετατρέπεται σε ένα πεδίο μάχης στο οποίο δεν μπορούν να βρουν το ρόλο τους ούτε όσοι συμμετείχαν στην εξέγερση του 2008, ούτε όσοι ζουν στα Εξάρχεια, ούτε όσοι είναι σήμερα 15 χρονών και αναζητούν το Δεκέμβρη. Έτσι και φέτος η κατάσταση (και με ευθύνη της Αριστεράς) δε διαφοροποιήθηκε αλλά μάλλον επιδεινώθηκε. Είναι χαρακτηριστικό ότι υπήρχε μόλις ένα πανό σχολείου ενώ η μαζικότητα της μαθητικής διαδήλωσης ήταν εμφανώς περιορισμένη. Όσοι και όσες κατέβηκαν στο δρόμο επέλεξαν να το κάνουν ατομικά και όχι μέσα από συλλογικές αποφάσεις και καταλήψεις των σχολείων. Ο Δεκέμβρης στο μυαλό πολλών μαθητών σήμερα φαίνεται πως αντικατοπτρίζει περισσότερο μια αντιπαράθεση με τα ΜΑΤ παρά ένα ισχυρό πολιτικό μήνυμα αφού αυτή είναι η εικόνα που δίνεται τα τελευταία χρόνια. Αυτό αποδεικνύει ότι χάνεται η μεταφορά εμπειρίας, εικόνων και πολιτικών συμπερασμάτων με αποτέλεσμα πολλοί μαθητές να θαυμάζουν μια αδιέξοδη αντιπαράθεση με το κράτος και την αστυνομία.

Ανάγκη συζήτησης Οι μαθητές/τριες αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση απ’ ότι το 2008. Τα σχολεία τους υπολειτουργούν, οι γονείς τους πληρώνουν φροντιστήρια εν μέσω κρίσης, ενώ οι ίδιοι νιώθουν ακόμη περισσότερο απογοητευμένοι μπροστά σε ένα μέλλον ανεργίας

νέα από τις σχολές

Μηχανολόγοι Μηχανικοί Πάτρας

Την Τετάρτη 5 Δεκέμβρη υπήρξε μαζική η 3η φετινή συνέλευση στους μηχανολόγους μηχανικούς Πάτρας. Σε μια περίοδο που στην πλειονότητα των σχολών δε βγαίνουν οι συνελεύσεις, στο συγκεκριμένο σύλλογο πάρθηκε η πρώτη αγωνιστική απόφαση της χρονιάς με κοινό πλαίσιο ΕΑΑΚ- ΑΡΕΝ και ανένταχτων αγωνιστών. Αποφασίστηκε η συμμετοχή στην πορεία της 6ης Δεκέμβρη, η μαζική παράσταση σε τμήματα και συγκλήτους, καθώς και η εναντίωση μας στις συγχωνεύσεις και την υποχρηματοδότηση. Μετά από έντονη συζήτηση πέρασε και το ψήφισμα (όπως είχε διαμορφωθεί από την ΑΡΕΝΑ) για καταδίκη των δυνάμεων της ΚΝΕ που με ηγεμονισμό και πρόθεση φίμωσης απόψεων απέκοψαν αυθαίρετα 2 μπλοκ του αντιεξουσιαστικού χώρου με αποτέλεσμα την άγρια συμπλοκή που ακολούθησε. Αποτέλε-

σμα αυτής της αντιπαράθεσης ήταν και ο τραυματισμός δύο μελών της ΑΡΕΝ. Ο ΦΣ σε μια έντονα πολιτικοποιημένη συζήτηση πήρε θέση απέναντι στους αυτοανακηρυγμένους διαχειριστές του κινήματος ΠΑΜΕ-ΚΚΕ-ΜΑΣ.

ΣΥΡΟΣ - ΜΗΧΑΝΙΚΟΙ ΣΧΕΔΙΑΣΗΣ

Στις 12/12 πραγματοποιήθηκε Γενική Συνέλευση με θέμα τη γυναικοκτονία της Ελένης Τ., φοιτήτριας του Πανεπιστημίου Αιγαίου στη Ρόδο. Η συζήτηση στην αρχή «σημαδεύτηκε» από τοποθετήσεις (κυρίως φοιτητών) που αρνούνταν την ύπαρξη της έμφυλης βίας και του σεξισμού, θεωρώντας τη βία, γενικώς, την αιτία που οδήγησε στην κακοποίηση και τη δολοφονία της Ελένης. Ως ΑΡΕΝ, και μαζί με ανένταχτους φοιτητές, προσπαθήσαμε να αναδείξουμε την έμφυλη βία, τον καθημερινό και θεσμικό σεξισμό που βιώνουν καθημερινά οι γυναίκες, αλλά η ζωντάνια στη

και επισφάλειας. Την ίδια στιγμή, βρίσκονται αντιμέτωποι/ες με την προσπάθεια παρέμβασης της ακροδεξιάς στα σχολεία με αφορμή το μακεδονικό και τις λεγόμενες εθνικιστικές καταλήψεις. Όλο αυτό αποτυπώνει την εικόνα μιας γενιάς που έχει πολύ περισσότερους λόγους να βγει στο δρόμο ακόμη και από την αντίστοιχη του 2008. Η φετινή διαδήλωση της 6ης Δεκέμβρη ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία ώστε η νεολαία να διαδηλώσει μαζικά, πολιτικά και ζωντανά απέναντι στις πολιτικές της φτώχειας, του ρατσισμού και της καταστολής. Κι όμως αυτό δεν έγινε. Η ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να ξαναδιεκδικήσει τη σημασία του Δεκέμβρη. Οι παρεμβάσεις στα σχολεία δεν πρέπει να γίνονται απλώς ως απάντηση στις προκλήσεις των φασιστών αλλά ως μια διαρκής δουλειά επανασύνδεσης με το πιο ζωντανό τμήμα της κοινωνίας. Η φετινή διαδήλωση του Δεκέμβρη υποτιμήθηκε από μεγάλη μερίδα της οργανωμένης Αριστεράς με αποτέλεσμα να δοθεί για μια ακόμη χρονιά προτεραιότητα στη σύγκρουση και την αντιπαράθεση με την αστυνομία παρά στην προσπάθεια ολοκλήρωσης μιας μαζικής πορείας μαθητών απέναντι στις πολιτικές που τους τσακίζουν. Η διαμόρφωση ενός μαζικού κινήματος μαθητών-φοιτητών-εργαζομένων που μέσα από συνελεύσεις και επιτροπές αγώνα θα συζητά και θα σχεδιάζει τις δράσεις του απέναντι στις επιθέσεις του συστήματος είναι βαρύνουσας σημασίας. Όχι μόνο γιατί η κρίση είναι παρούσα αλλά και γιατί μόνο έτσι οι Δεκέμβρηδες δε θα εγκλωβίζονται απλώς στα στενά των Εξαρχείων αλλά θα εξαπλώνονται ακόμη και στο τελευταίο χωριό.

επιμέλεια: Νικόλας Κολυτάς

συζήτηση προέκυψε από τις βιωματικές τοποθετήσεις πολλών φοιτητριών. Ο σύλλογος τελικά πήρε μια αγωνιστική απόφαση για πορεία και δημιουργία επιτροπής φύλου και σεξουαλικότητας, ανοιχτή σε συλλογικότητες, ενώσεις γυναικών, κοκ. Η ελλιπής στήριξη ωστόσο των δράσεων από το σύνολο των φοιτητριών/-τών κατέδειξε πως παρά τις αγωνιστικές αποφάσεις μέσα στις ΓΣ, χρειάζεται περισσότερο από ποτέ η καθημερινή πολιτική παρέμβαση και η προσπάθεια πολιτικοποίησης των συλλόγων, η εμπλοκή και πολιτική ενεργοποίηση των φοιτητών/-τριών, ώστε να ακουγόμαστε δυνατότερα και να κάνουμε τους φοιτητικούς συλλόγους μαζικά, αποτελεσματικά όργανα συλλογικής διεκδίκησης.

Κινητοποιήσεις ΤΕΕΦΑ

Οι φοιτητές των ΤΕΕΦΑ σε όλη τη χώρα έχουν βγει στο δρόμο προκειμένου να αντιδράσουν στο νέο νομοσχέδιο Βασιλειάδη. Το συγκεκριμένο νομο-

σχέδιο στην πραγματικότητα πλήττει τα επαγγελματικά τους δικαιώματα και υποβαθμίζει την αξία του πτυχίου τους δίνοντας χώρο σε ιδιώτες να παρέχουν διπλώματα και πιστοποιήσεις ίσης αξίας. Στην Αθήνα, στην Κομοτηνή και στις Σέρρες, οι φοιτητές απαιτούν να αποσυρθεί το νομοσχέδιο και ύψωσαν πανό τα οποία τόνιζαν την εναντίωσή τους στην ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και του αθλητισμού. Μάλιστα προγραμμάτισαν συντονισμό των ΤΕΕΦΑ πανελλαδικά και παράσταση διαμαρτυρίας στο Υπουργείο Παιδείας στις 14/12. Μετά τις πρώτες αντιδράσεις ο υφυπουργός αθλητισμού Γ.Βασιλειάδης δεσμεύθηκε να διορθώσει τις επίμαχες διατάξεις αλλά αυτό μάλλον δεν αρκεί καθώς οι φοιτητές δηλώνουν ότι στην πραγματικότητα αυτό το νομοσχέδιο αναιρεί τους λόγους για τους οποίους εισήλθαν στη γυμναστική ακαδημία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι κινητοποιήσεις των φοιτητών χρειάζονται στήριξη, οργάνωση και μαζικότητα προκειμένου να αποβούν νικηφόρες.

16

αντιρατσισμος

«Η δολοφονία του Αλβανού εργάτη γης είναι αποτέλεσμα της κλιμάκωσης της παρουσίας της Χ. Α. στη Λευκίμμη τα τελευταία χρόνια, μέσω της εμπλοκής της στο κίνημα ενάντια στον παράνομο ΧΥΤΑ, της ανοχής κάποιων απέναντι στη Χ. Α. και της αποδοχής της παρουσίας της στον αγώνα ενάντια στον ΧΥΤΑ, θέτοντας τον ίδιο τον αγώνα σε κίνδυνο... Εντάσσεται στο γενικότερο καλλιεργούμενο κλίμα εθνικιστικής υστερίας, ξενοφοβίας και ρατσισμού, με αφορμή το Μακεδονικό και το θάνατο Κατσίφα, με την προσπάθεια εθνικιστικών και φασιστικών κύκλων να στήσουν και να καθοδηγήσουν καταλήψεις σε σχολεία, δηλητηριάζοντας τη νεολαία και επωάζοντας το αυγό του φασιστικού φιδιού… Η ξενοφοβία, ο σωβινισμός και ο ρατσισμός τροφοδοτούνται από την αντιμεταναστευτική πολιτική της ΕΕ και εκτρέφονται από την επίθεση κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ... Εντάσσονται στους ιμπεριαλιστικούς πολεμικούς σχεδιασμούς και στην χρησιμοποίηση της χώρας ως αμερικανονατοϊκό ορμητήριο, σπέρνοντας το μίσος για τους γειτονικούς λαούς». Αποσπάσματα μιας ανακοίνωσης (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΛΑΕ, μ-λ ΚΚΕ και ΚΚΕ Μ-Λ) με αφορμή την δολοφονία του Πετρίτ στην Κέρκυρα, που μπορεί να αποτελέσει «υπόδειγμα» για τη στάση της Αριστεράς απέναντι στις προκλήσεις της συγκυρίας…

Ο 45χρονος Μπαγκλαντεσιανός Εαμάν Ουντίν εργάζεται σε σούπερμαρκετ στη Μυτιλήνη, συγκεντρώνοντας τα καροτσάκια των πελατών. Δέχτηκε επίθεση από 29χρονο Έλληνα, ο οποίος κατέβηκε από το αυτοκίνητό του και του επιτέθηκε με μεταλλικό λοστό, στέλνοντάς τον στο νοσοκομείο. Η αφορμή της ρατσιστικής επίθεσης; Ο Ουντίν ζήτησε από τον δράστη να μην παρκάρει σε χώρο που προορίζεται για τη στάθμευση από ΑΜΕΑ. Εδώ ταιριάζει όντως αυτό που λένε κάτι «συνέλληνες», ότι «έρχονται οι ξένοι κι αλλοιώνουν τον πολιτισμό μας»…

μικρά αντιρατσιστικά

Καλεσμένος σε εκπομπή του ΣΚΑΪ ο Ανδρέας Λοβέρδος, με θέμα τον θάνατο του Κατσίφα, αποφάσισε να πει ξαφνικά «Λένε ότι ο Κατσίφας ήταν παραβατικός. Ο Ζακ δεν ήταν παραβατικός;». Θα μπορούσαμε να πούμε για τη φάμπρικα ΓΑΔΑ-αστυνομικοί συντάκτες που ξέρει ότι η προπαγάνδα των πρώτων ημερών είναι αυτή που μένει, γιατί όταν έρχεται στο φως η αλήθεια το ενδιαφέρον έχει ατονήσει κι αυτό επιτρέπει στο Λοβέρδο να επαναλαμβάνει ανερυθρίαστα χοντροκομμένα ψέματα που έχουν καταρρεύσει από καιρό επίσημα. Θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε τη σεμνή λέξη «παραβατικός» για τον Κατσίφα, σε μια σπάνια επίδειξη κατανόησης που το αστικό πολιτικό προσωπικό δε δείχνει σε άλλους ένοπλους τρομοκράτες. Θα μπορούσαμε να πούμε για την ιερή ακροκεντρώα εκστρατεία ενάντια «στα δύο άκρα» που καταλήγει πάντα να χυδαιολογεί απέναντι στο ένα, το αριστερό. Αλλά υπάρχει και το προηγούμενο της διαπόμπευσης των οροθετικών γυναικών,οπότε μπορούμε απλά να πούμε ότι ο Λοβέρδος είναι ένας αντιδραστικός μαλάκας…

Ο ποδοσφαιριστής Ραχίμ Στέρλινγκ δέχτηκε ρατσιστικές κραυγές από οπαδούς στη διάρκεια του αγώνα Τσέλσι - Μάντσεστερ Σίτι. Οι ρατσιστές οπαδοί στιγματίστηκαν και τιμωρήθηκαν. Αλλά ο Ραχίμ επέλεξε να πάει βαθύτερα. Να εξηγήσει –με στοιχεία και παραδείγματα- ότι το πρόβλημα δεν είναι οι 5-6 εύκολα στοχοποιήσιμοι «χούλιγκαν» αλλά τα βρετανικά ΜΜΕ που καλλιεργούν το ρατσισμό στην κοινωνία. Τη σκυτάλη πήρε ο παλαίμαχος άσος της Λίβερπουλ, Τζον Μπάρνς, που εξήγησε ότι «εγώ είμαι μια χαρά, όπως και η Μπιγιονσέ και ο Ομπάμα. Όταν δέχεται επίθεση διάσημος μαύρος σοκάρεστε κι αναρωτιέστε αν είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοιες συμπεριφορές. Ρωτήστε οποιοδήποτε απλό μέλος μειονότητας αν τον σοκάρει μια τέτοια συμπεριφορά. Θα σας πει ότι το ζει καθημερινά…».

Έτοιμος να δώσει κοινοβουλευτική στήριξη στη ΝΔ δήλωσε ο Μιχαλολιάκος, αν αυτή «περάσει τις κόκκινες γραμμές» και του απευθυνθεί, αν αποδεχτεί το πρόγραμμα της ΧΑ σε μεταναστευτικό και μακεδονικό, και αποκηρύξει το μνημονιακό παρελθόν της. Περισσότερο για «πίεση από τα δεξιά» δείχνει παρά «πρόταση συνεργασίας». Αλλά η καταρχήν ρητορική και «υπό όρους» μετατόπιση από το παλιό «ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΛΩΝ» όπως και να το κάνουμε είναι είδηση. Άλλωστε η αναζήτηση για μια «σοβαρή Χρυσή Αυγή» κρατάει από τον καιρό που το πρωτοδιατύπωσε ως ανάγκη ο Μπάμπης Παπαδημητρίου στο ΣΚΑΪ. Κι ίσως ο Μιχαλολιάκος αναρωτιέται αν μπορεί η ίδια να παίξει αυτόν το ρόλο σε δεύτερο χρόνο (μετά τη δίκη;), μιας και τα λοιπά ναυάγια της «γραβατωμένης» ακροδεξιάς δε δείχνουν ικανά να συντονιστούν για να παίξουν ρόλο…

19 δεκεμβρη 2018

Εγγυήσεις στην εργοδοσία, επίθεση στους α

Το διάταγμα Σαλβ Του Πιέτρο Μπάσσο*

Σ

τις 27 Νοεμβρίου τέθηκε σε ισχύ το νομοθετικό διάταγμα Σαλβίνι, με τίτλο «Ασφάλεια και Μετανάστευση». Ο τίτλος είναι παραπλανητικός, καταρχάς επειδή δεν αφορά μόνο τους μετανάστες/τριες. Αυτό προκύπτει σαφώς από τις διατάξεις του, που μπορούν να συνοψιστούν ως εξής: 1. Καταργεί την άδεια παραμονής για ανθρωπιστικούς λόγους. Η άδεια αυτή, που μπορούσε να έχει διάρκεια από 6 μήνες έως 2 χρόνια, προστάτευε τα άτομα που διέφυγαν από χώρες που συνταράσσονται από πολέμους, φυσικές καταστροφές, ή από πολιτικές διώξεις. Η απόφαση της κατάργησης πλήττει κυρίως ανελέητα τις γυναίκες μετανάστριες και τους αιτούντες ασύλου, που, για να φθάσουν σήμερα στην Ιταλία, υφίστανται συχνά αφόρητη βία. Στη θέση αυτής της άδειας για ανθρωπιστικούς λόγους εισάγεται η άδεια για «ειδικές περιπτώσεις», τόσο «εξαιρετικές» ώστε να μπορούν να μετρηθούν στα δάχτυλα του ενός χεριού. Παραδείγματος χάριν, η έγκριση μπορεί να χορηγηθεί στα θύματα «σοβαρής εκμετάλλευσης στην εργασία». Αλλά σε μία χώρα όπως η Ιταλία, όπου η υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων μεταναστών και μεταναστριών αποτελεί τον κανόνα, ποιός θα μπορεί να την αποκτήσει; 2. Παρατείνει και σκληραίνει τα μέτρα περιορισμού που αφορούν τους αιτούντες ασύλου και τους μετανάστες/τριες. Οι αιτούντες ασύλου και οι μετανάστες/ τριες σε αναμονής απέλασης, μπορούν πλέον να κρατούνται σε κέντρα απέλασης (CPR) επί 180 μέρες αντί για 90. Θα είναι ακόμα πιο εύκολη απ’ ότι σήμερα η άρνηση να τους χορηγηθεί η ιδιότητα του πρόσφυγα και η ανάκληση της διεθνούς προστασίας. Απαγορεύεται στους αιτούντες ασύλου η εγγραφή στα Ληξιαρχεία των κοινοτήτων (ή στους δήμους), καθώς και η αίτηση άδειας παραμονής, προκειμένου να διατηρούνται σε κατάσταση ακραίων εκβιασμών. Η εφημερίδα La Repubblica της 1ης Δεκεμ-

βρίου 2018 ανέφερε ότι περίπου 40.000 πρόσφυγες μπορούν να πεταχτούν στο δρόμο σε περίπτωση εφαρμογής αυτού του νομοθετικού διατάγματος.

3. Εκκενώνει τις μοναδικές δομές του ιταλικού «συστήματος υποδοχής» που κάνουν μερικές φορές κάτι για την επαγγελματική ένταξη των αιτούντων ασύλου (τις Sprar: Sistema di protez ione per richiedenti asilo e rifugiati).

Ο νόμος παρέχει «μεγαλύτερη ασφάλεια» μόνο στην εργοδοσία, στους ιδιοκτήτες των κέντρων συσκευασίας, στους έχοντες την κυριότητα άδειων ακινήτων και στους αρχηγούς της μαφίας Ενισχύει τα κέντρα διοικητικής κράτησης(CPR, Cas, Hotspot), δηλαδή ακριβώς τους χώρους όπου οι καταχρήσεις εξουσίας σε βάρος των μεταναστών από τους υπεύθυνους, την αστυνομία και τους καραμπινιέρους (σώματα ανάλογα με τη χωροφυλακή ή τα CRS στη Γαλλία) είναι πιο συχνές και όπου καταπατούνται τα πιο θεμελιώδη δικαιώματά τους.

4. Εισάγει την ανάκληση της ιταλικής υπηκοότητας από έναν πρώην αλλοδαπό που καταδικάστηκε για αδικήματα «ανατροπής της συνταγματικής τάξης» ή «τρομοκρατίας» (ένα μέτρο που πολλοί νομικοί θεωρούν αντισυνταγματικό). Διπλασιάζει τον χρόνο αναμονής απάντησης στην αίτηση υπηκοότητας από 2 σε 4 χρόνια. Επιπλέον, αντίθετα με την προϊσχύουσα νομοθεσία, προβλέπει τη δυνατότητα άρνησης πρόσβασης στην υπηκοότητα σε άτομα που έχουν συνάψει γάμο με ιταλό ή ιταλίδα υπήκοο.

5. Επανεισάγει το αδίκημα των οδοφραγμάτων, που είχε αποποινικοποιηθεί, προβλέποντας ποινές από 2 έως 12 χρόνια

19 δεκemβρη 2018

αντιρατσισμοσ

17

αιτούντες άσυλο, τους μετανάστες/τριες και στους εργάτες/τριες που αγωνίζονται

βίνι επιτίθεται στους φτωχούς

(η μέγιστη ποινή αφορά τους διοργανωτές). Αυξάνει τις ποινές για όσους και όσες καταλαμβάνουν σπίτια, επιβάλλοντας ποινές φυλάκισης έως τεσσάρων ετών και πρόστιμα που μπορούν να υπερβούν τα 2000 ευρώ, διπλασιάζοντας έτσι συγκριτικά τα όρια των ποινών που προέβλεπε ο φασιστικός κώδικας Rocco. Επιτρέπει τον εξοπλισμό των αστυνομικών που υπηρετούν σε δήμους άνω των 100.000 κατοίκων με όπλα Taser, όπλα «μη φονικά», τα οποία όμως σκοτώνουν. Επεκτείνει το αστικό Daspo (την απαγόρευση πρόσβασης σε μία διαδήλωση, ή μία πόλη κλπ).

6. Εισάγει το αδίκημα της παρενόχλησης διαμέσου επαιτείας, για το οποίο προβλέπει την κράτηση από 3 έως 6 μήνες και πρόστιμο από 3000 έως 6000 ευρώ.

7. Απελευθερώνει την πώληση περιουσιακών στοιχείων που είχαν κατασχεθεί από μαφιόζους. Μέχρι τώρα, μόνο οι δημόσιοι οργανισμοί, τα τραπεζικά ιδρύματα και οι οργανώσεις κατά της μαφίας είχαν δικαίωμα αγοράς τους. Στο εξής, κάθε ιδιώτης θα έχει δικαίωμα αγοράς (ανάλογα με τον πλειοδότη), αρκεί να μην συνδέεται άμεσα με τους μαφιόζους πρώην ιδιοκτήτες. Σε μία χώρα όπου τα μέλη της μαφίας είναι τόσο ισχυρά ώστε ακόμα και οι πρόεδροι του Συμβουλίου είναι ύποπτοι διασυνδέσεων με εγκληματικές οργανώσεις, δεν θα έχουν πλέον κανένα πρόβλημα φαλκίδευσης των στοιχείων τους για να ανακτήσουν τα κατασχεμένα τους.

Παροχή ενός αυξημένου αποθέματος εργατικής δύναμης, χωρίς προστασία

Αυτός ο νόμος αποτελεί δώρο για τις επιχειρήσεις, νόμιμες ή μαφιόζικες, καθώς ρίχνει στα νύχια τους δεκάδες χιλιάδες άτομα, στερούμενα απολύτως προστασίας. Εδώ και μία δεκαετία περίπου, είναι πρακτικά αδύνατο να μπει κάποιος νόμιμα στην Ιταλία, αφού καταργήθηκαν τα «μαζικά διατάγματα» με τα οποία οι μετανάστες/τριες που εισέρχονταν στη χώρα για επαγγελματικούς λόγους, αλλά χωρίς άδεια εργασίας, νομιμοποιούνταν εκ των υστέρων με την συμπλήρωση ενός χρόνου. Πλέον, η πρόσβαση των αιτούντων ασύλου περιορίζεται στο ελάχιστο δυνατό. Το προβλεπόμενο αποτέλεσμα είναι το εξής: να παραχθεί μία νέα μάζα «παράτυπων» μεταναστών. Σύμφωνα

με το ιταλικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες, μέχρι το 2020 ο αριθμός των σημερινών 500.000 έως 600.000 «παράτυπων» ατόμων θα έχει αυξηθεί κατά 130.000. Αυτό θα επιτρέψει την αύξη-

«κατάληψη». Εν συντομία, ο νόμος Σαλβίνι – Πεντάστερων (πρέπει να ονομάζεται έτσι επειδή το Κίνημα των Πέντε Αστέρων πρόσφερε αποφασιστική στήριξη στην

Η υστερία στο όνομα της ασφάλειας κατά των αιτούντων ασύλου και των μεταναστών/ τριων, συνέβαλε στο ταυτόχρονο χτύπημα των εργαζομένων που αγωνίζονται, του δικαιώματος στην απεργία και στην ελευθερία της έκφρασης, του κινήματος για το δικαίωμα στην κατοικία, των αυτοδιαχειριζόμενων κοινωνικών χώρων που έχουν απομείνει. ση του αποθέματος του χειρονακτικού εργατικού δυναμικού για τις πιο βαριές δουλειές, τις πιο επικίνδυνες και τις πιο υπαμειβόμενες. Η κυβέρνηση βάζει αυτό το «ανθρώπινο κρέας» στη διάθεση των κάθε είδους ιδιοκτητών και των συνεταιρισμών, λευκών, κόκκινων και κίτρινων, καθώς η εκμετάλλευση του αποτελεί για την ιταλική καπιταλιστική οικονομία ένα πολύ σημαντικό εργαλείο ώστε να παραμείνει ισχυρή στο πλαίσιο του παγκόσμιου ανταγωνισμού. Τον περασμένο Ιούνιο, ο Nereo Marcucci, πρόεδρος της Confetra – Ιταλική Γενική Συνομοσπονδία Μεταφορών και Συσκευασίας – τόνισε ότι «στο εξής, είναι πλέον αδύνατο να αποδεχθούμε την εργαλειοποίηση των ξένων εργατών για τη δημιουργία οδοφραγμάτων και απεργιακών πικέτων που υποκινούνται από ψευδο-συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι οποίες, συχνά με τη βοήθεια των αλλοδαπών, επιβάλλουν τη θέλησή τους στους υπόλοιπους εργαζόμενους, ακόμα και με τη βία». Το αίτημα της Confetra ικανοποιήθηκε άμεσα: με μία σειρά δρακόντειων μέτρων που αποβλέπουν στην καταστολή των αγώνων των μεταφορέων, που αποτελούνται κυρίως από πρόσφυγες, οι οποίοι αντιμετωπίζουν ήδη δεκάδες δίκες. Ταυτόχρονα, ο νέος νόμος διπλασιάζει τις ποινές για όσους (και σε αυτούς περιλαμβάνονται και πολλοί αυτόχθονες φτωχοί προλετάριοι ) εξαναγκάζονται σε κατάληψη κενών ιδιοκτησιών (που στην Ιταλία ανέρχονται σε 7 εκατομμύρια). Ο νόμος παραβιάζει το «δικαίωμα στη ζωή» με το οποίο συνδέεται άμεσα μια τέτοια

ψηφοφορία για την έγκριση του νομοθετικού διατάγματος στο Κοινοβούλιο) παρέχει «μεγαλύτερη ασφάλεια» μόνο στην εργοδοσία, στους ιδιοκτήτες των κέντρων συσκευασίας, στους έχοντες την κυριότητα άδειων ακινήτων και στους αρχηγούς της μαφίας. Οι ισχυρισμοί για «μεγαλύτερη ασφάλεια» για το σύνολο του πληθυσμού, ιδίως στις πιο υποβαθμισμένες αστικές ζώνες, δεν είναι παρά άθλια δημαγωγία. Εξίσου γελοία είναι η κοινοβουλευτική «αντιπολίτευση» στο νόμο από το PD (Δημοκρατικό Κόμμα) που, με τις πολιτικές του, άνοιγε επί χρόνια τον δρόμο για τέτοιου είδους αποφάσεις. Η υστερία στο όνομα της ασφάλειας που η κυβέρνηση Λίγκας-Πέντε Αστέρων δημιούργησε επιδέξια κατά των αιτούντων ασύλου και των μεταναστών/τριων, συνέβαλε επίσης στο ταυτόχρονο χτύπημα των εργαζομένων που αγωνίζονται, του δικαιώματος στην απεργία και στην ελευθερία της

έκφρασης, του κινήματος για το δικαίωμα στην κατοικία, των αυτοδιαχειριζόμενων κοινωνικών χώρων που έχουν απομείνει. Όλα αυτά με μία προσέγγιση εσωτερικής και εξωτερικής καταστολής (πχ στα σύνορα και στη Λιβύη), που προβλέπει την ενίσχυση του προσωπικού της αστυνομίας, τη στρατιωτικοποίηση και την υπεργολαβία των συνόρων, στρατιωτικές αποστολές στο εξωτερικό. Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι η τύχη των μεταναστών εργατών και των αυτοχθόνων εργαζομένων είναι αξεχώριστη. Αυτός ο πόλεμος κατά των μεταναστών/τριών δεν μπορεί να σταματήσει παρά με έναν ισχυρό και ενωτικό αγώνα των ιταλών προλετάριων και των μεταναστών κατά της κυβέρνησης για την μη εφαρμογή του νόμου, την κατάργηση και την ακύρωση άλλων απεχθών μέτρων όπως ο ειδικός φόρος επί των μεταφορών των χρημάτων των μεταναστών (για να βοηθήσουν τις οικογένειες τους), για την άμεση και χωρίς όρους νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριων στο εθνικό και το ευρωπαϊκό έδαφος, για την ισότιμη μεταχείριση μεταναστών/ τριων και αυτοχθόνων, το κλείσιμο των κέντρων διοικητικής κράτησης, κλπ. Υπάρχουν ήδη πολλές ενδείξεις κινητοποίησης προς αυτήν την κατεύθυνση, από τις οποίες η πιο σημαντική σε μαζικότητα διοργανώθηκε από την SI Cobas στη Ρώμη, στις 27 Οκτωβρίου. Αλλά πριν και μετά από αυτήν, υπήρξαν και άλλες σημαντικές κινητοποιήσεις. Το διάταγμα Salvini-Cinquestelle έχει ισχύ νόμου, αλλά η παρτίδα δεν τελείωσε. * Ο Πιέτρο Μπάσο είναι μέλος της σύνταξης του Cuneo rosso, στη Marghera. Είναι συγγραφές του συγγράμματος «Ο ευρωπαϊκός ρατσισμός. Κριτική του θεσμικού εξορθολογισμού της καταπίεσης», εκδ. Syllepse, 2016

18

ΔΙΕΘΝΗ

19 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2018

Ουγγαρία Ένας νέος νόµος στην Ουγγαρία του Ορµπάν, επιτρέπει στους εργοδότες να απαιτούν 400 ώρες υπερωρίας ετησίως από τους εργαζοµένους τους (ένα επιπλέον 8ωρο κάθε βδοµάδα), ενώ η περίοδος «υπολογισµού των υπερωριακών πληρωµών» φτάνει στα 3 χρόνια! Οι σχετικές «συµφωνίες» θα µπορούν να γίνονται χωρίς διαπραγµατεύσεις και συµφωνίες µε τα συνδικάτα. ∆ίκαια ονοµάστηκε «νόµος σκλαβιάς». Ο ακροδεξιός Ορµπάν, αφού σφράγισε τα σύνορα και κήρυξε τον πόλεµο στον Σόρος και την ΕΕ, στρέφεται τώρα στην επίθεση κατά των εργατικών δικαιωµάτων των ντόπιων εργατών. Αυτό εννοεί η ακροδεξιά δηµαγωγία ενάντια στην «παγκοσµιοποίηση που φέρνει µετανάστες να κάνουν τους είλωτες και να στερούν δουλειές από τους ντόπιους». Ότι θα κάνουν πλέον τους είλωτες οι ντόπιοι εργάτες. Το καλό είναι ότι το µέτρο έχει προκαλέσει καθηµερινές διαδηλώσεις (συνδικάτα µαζί µε αριστερές ή φιλελεύθερες φοιτητικές ενώσεις) που ξεχωρίζουν για την µαχητικότητά τους σε σχέση µε τα προηγούµενα χρόνια στην Ουγγαρία του Ορµπάν…

Τα αδιέξοδα του βρετανικού Του Πέτρου Τσάγκαρη

Η

Βρετανή πρωθυπουργός Τερέζα Μέι εδώ και καιρό αποτελεί την ηρωίδα του χρονικού ενός προαναγγελθέντος πολιτικού θανάτου, παρότι στα µέσα του ∆εκέµβρη πήρε µία ακόµη αναβολή. Τότε επρόκειτο να φέρει στη Βουλή τη συµφωνία που συνήψε η ίδια µε την Ευρωπαϊκή Ένωση για «βελούδινο διαζύγιο» µεταξύ των Βρυξελλών και του Λονδίνου, σε υλοποίηση της απόφασης του δηµοψηφίσµατος που είχε γίνει το 2016 στη Μ. Βρετανία (στο Ηνωµένο Βασίλειο για την ακρίβεια, γιατί αυτό περιλαµβάνει και την βιαίως προσαρτηµένη Βόρεια Ιρλανδία). Η συµφωνία µε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή προβλέπει παραµονή της Μ. Βρετανίας για δύο χρόνια στην Ενιαία Αγορά ενώ διατηρούνται όλοι οι νεοφιλελεύθεροι πυλώνες της γνωστής πολιτικής της ΕΕ. Η συµφωνία δεν θα περνούσε από το Κοινοβούλιο, καθώς δεκάδες βουλευτές του κόµµατός της, των Τόρις, είχαν δηλώσει προκαταβολικά ότι θα την καταψήφιζαν (βεβαίως όχι γιατί αποδεχόταν όλες τις νεοφιλελεύθερες θεότητες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά

γιατί –παρά το Brexit– δεν αποσπούσε τα δικαιώµατα και τις ευκολίες για το βρετανικό κεφάλαιο, καθώς και γιατί δεν ήταν αρκούντως αντι-µεταναστευτική και εθνικιστική). Έτσι η Μέι προτίµησε έναν τακτικό ελιγµό: ανέβαλε την ψηφοφορία στη Βουλή και πήγε στην κοινοβουλευτική της οµάδα όπου ζήτησε –και πήρε– ψήφο εµπιστοσύνης. Όµως ακόµη και εκεί πάνω από το ένα τρίτο των βουλευτών του κόµµατος ψήφισε εναντίον της (117 έναντι 200 που ψήφισαν υπέρ της)! Βέβαια προκειµένου να εξασφαλιστεί µε σιγουριά η επικράτηση της Μέι, χρειάστηκε να αποκατασταθούν επειγόντως και να επανέλθουν στη θέση τους δύο βουλευτές που είχαν τεθεί σε διαθεσιµότητα από την ΚΟ των Τόρις καθώς κατηγορούνται για σεξουαλική παρενόχληση! Είναι για όλα αυτά προφανές ότι η Μέι δεν µπορεί να κυβερνήσει έτσι επί µακρόν. Και, πράγµατι, το Εργατικό Κόµµα δεν άργησε να καταθέσει πρόταση µοµφής κατά της Μέι, επικαλούµενο την αποτυχία της στις διαπραγµατεύσεις και την άρνησή της να φέρει –πριν από τον Γενάρη, όπως είχε δεσµευθεί– στη Βουλή την τόσο κρίσιµη για το µέλλον του βρετανικού καπιταλισµού, συµφωνία µε την ΕΕ. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραµµές (18/12) δεν είχε ακόµη γίνει γνωστό αν

η Μέι θα αποδεχόταν να γίνει ψηφοφορία επί της πρότασης µοµφής ή αν το Εργατικό Κόµµα θα αναγκαζόταν να πάει σε πρόταση µοµφής εναντίον όλης της κυβέρνησης, µια διαδικασία που θα µπορούσε να οδηγήσει σε πρόωρες εκλογές, αλλά που επίσης θα µπορούσε (αν δεν κέρδιζε η πρόταση) να καθυστερήσει αυτές τις εκλογές για πολύ ακόµη.

Αντίφαση Η ίδια η Μέι κέρδισε χρόνο, αλλά τον πόλεµο θα τον χάσει. Η Μ. Βρετανία βρίσκεται εδώ και πολλούς µήνες σε αυτόν τον κυκεώνα καθώς ταλανίζεται από µία θεµελιώδη αντίφαση: από τη µια τα συµφέροντα και τις προτιµήσεις της συντριπτικής πλειονότητας του µεγάλου κεφαλαίου της χώρας, και από την άλλη την ιδεολογία (ή την ιδεολοψία για να θυµηθούµε τα καθ’ ηµάς) του βασικού κόµµατος αυτής της άρχουσας τάξης, µια ιδεολογία που καλλιεργήθηκε την περίοδο που η χώρα αποτελούσε τη µεγαλύτερη καπιταλιστική ιµπεριαλιστική αυτοκρατορία του κόσµου κυριαρχώντας σε πέντε ηπείρους. Το City (οι τραπεζίτες) του Λονδίνου και οι περισσότερες εξαγωγικές επιχειρήσεις, αλλά και πολλές µικροµεσαίες θέλουν να παραµείνει η χώρα στην ΕΕ –κι αυτό τονίζουν οι ενώσεις τους–, την ίδια

στιγµή που τα περισσότερα µέλη αλλά και οι περισσότεροι βουλευτές του κόµµατος των Τόρις είναι φαρµακερά αντι-ΕΕ. Η νοσταλγία της αποικιακής αυτοκρατορίας και η στενοµυαλιά της µικρής Αγγλίας έχουν καθιερωθεί ως βάση της ιδεολογίας των Τόρις εδώ και δεκαετίες. Τώρα αυτά έχουν γίνει πρόβληµα: δεν ταιριάζουν πια µε την ατζέντα παγκοσµιοποίησης που έχει η άρχουσα τάξη. Η πολιτική έχει µερικώς αποσυνδεθεί µε τα κύρια οικονοµικά συµφέροντα στη βρετανική κοινωνία. Αυτό το απόλυτο χάος και αδιέξοδο σχετίζεται απόλυτα µε τα αδιέξοδα συνολικά του ευρωπαϊκού καπιταλισµού (οι εξελίξεις σε Γαλλία και Ιταλία, καθώς και η τύχη της επιτυχηµένης µέχρι σήµερα Μέρκελ, είναι αδιάψευστοι µάρτυρες). Στην περίπτωση της Μ. Βρετανίας το αδιέξοδο είναι πρωτοφανές καθώς είναι πλέον σαφές ότι δεν θα περάσει µεν η συµφωνία από το Κοινοβούλιο, αλλά είναι επίσης σαφές ότι σε αυτό το Κοινοβούλιο δεν µπορεί να προκύψει καµία πλειοψηφία για το κρίσιµο επίδικο όσον αφορά το µέλλον του βρετανικού ιµπεριαλισµού.

∆εύτερο δηµοψήφισµα Οι µεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις και το βαθύ κράτος της Βρετανίας, αλλά και η ηγεσία της ΕΕ βρίσκονται σε απόγνωση µε την κυβέρνηση Μέι, αλλά (µέχρι τώρα τουλάχιστον) φοβούνται περισσότερο τη δεύτερη εναλλακτική λύση, δηλ. µια κυβέρνηση των Εργατικών υπό την αριστερή ηγεσία του Τζέρεµι Κόρµπιν. Έτσι συνεχίζεται το αδιέξοδο µε την κυβέρνηση των Τόρις, η οποία στηρίζεται στο ακροδεξιό κόµµα DUP. Στο παρελθόν οι Τόρις σε αντίστοιχες περιπτώσεις είχαν ξεφορτωθεί τις ηγεσίες τους όπως τον Κάµερον ή ακόµη και την ίδια τη «Σιδηρά Κυρία», δηλ. τη Θάτσερ. Αλλά τώρα γνωρίζουν ότι όποιος και να βρεθεί στη θέση της Μέι, θα έχει να αντιµετωπίσει τα ίδια αδιέξοδα –κι όλοι οι επίδοξοι ηγέτες προτιµούν να αντιπολιτεύονται µέσα στο κόµµα τους. Από την άλλη η ίδια η Μέι προτιµά να κερδίζει χρόνο στην πρωθυπουργία και στην ηγεσία του κόµµατος ελπίζοντας ότι όσο πλησιάζει η καταληκτική ηµεροµηνία του Brexit, τον Μάρτιο, οι βουλευτές των Τόρις (και ίσως κάποιοι των Εργατικών) θα αναγκαστούν κάτω από την πίεση του διλήµµατος «καλύτερα µία κακή συµφωνία παρά καµία συµφωνία», να

διεθνη

19 δεκεμβρη 2018

19

Αλβανία

Σαουδική Αραβία

Η Αλβανία συγκλονίζεται εδώ και μέρες από ένα θηριώδες φοιτητικό κίνημα. Πυροδοτήθηκε από την πρόταση αύξησης στα δίδακτρα, εξαγριώθηκε όταν ο Ράμα μίλησε για «αποτυχημένους» που διαμαρτύρονται («αποτυγχάνω όντως, γιατί δουλεύω 12 ώρες για να πληρώσω δίδακτρα» όπως είπε χαρακτηριστικά ένας φοιτητής) και πλέον δεν υποχωρεί παρά τις μικροαλλαγές που υποχρεώθηκε να κάνει η κυβέρνηση. Το «Κίνημα για το Πανεπιστήμιο» που συντονίζει τις δράσεις φωνάζει εδώ και μέρες «Καμιά διαπραγμάτευση!» και διαδηλώνει καθημερινά. Βέβαια για αυτήν την αντίσταση στον Ράμα, δεν θα διαβάσετε πολλά στα ελληνικά αστικά ΜΜΕ. Ό, τι κινείται στα Βαλκάνια σε αντινεοφιλελεύθερη κατεύθυνση κι αμφισβητεί και τα «ευρωπαϊστικά» και τα εθνικιστικά πολιτικά σχέδια, δεν ταιριάζει στην κυρίαρχη εικόνα για την περιοχή κι άρα δεν αφορά τα κανάλια…

Με ψήφισμά της, η αμερικανική Γερουσία χαρακτηρίζει ως υπεύθυνο για τη δολοφονία Κασόγκι τον Πρίγκιπα του Στέμματος, Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν, και ζητά να λογοδοτήσει. Με δεύτερο ψήφισμα (και πιο σημαντικό ως είδηση) ζητά να σταματήσει η βοήθεια των ΗΠΑ προς τη Σαουδική Αραβία προκειμένου να τερματιστεί ο πόλεμος στην Υεμένη! Με τον ΟΗΕ να ανακοινώσει «εκεχειρίες» για να διευκολυνθεί η παροχή βοήθειας στην Υεμένη, μια παράπλευρη θετική συνέπεια της δολοφονίας Κασόγκι φαίνεται ότι είναι μια μικρή «ανάσα» για το λαό της Υεμένης, τον οποίο υποχρεώθηκαν να θυμηθούν στη Δύση, μετά από 3μιση χρόνια φρίκης…

αστισμού στηρίξουν τη συμφωνία στο Κοινοβούλιο. Σε κάθε περίπτωση ωστόσο, η άρχουσα τάξη και οι οργανικοί της διανοούμενοι προτιμούν ένα δεύτερο δημοψήφισμα, όπου, όπως πιστεύουν, με καλύτερη προετοιμασία από την προηγούμενη φορά, θα ανατρέψουν το Brexit και θα επικρατήσει το Bremain, δηλ. η παραμονή στην ΕΕ. Φυσικά δεν λένε κάτι τέτοιο ανοιχτά αλλά κάνουν -δημαγωγικά- λόγο για το δικαίωμα των πολιτών σε ένα πιο δίκαιο, πιο δημοκρατικό δημοψήφισμα. Η λύση του δημοψηφίσματος θα αποτρέψει εξάλλου την άνοδο των Εργατικών του Κόρμπιν στην κυβέρνηση, πράγμα που η άρχουσα τάξη αυτή τη στιγμή, όπως αναφέραμε, φοβάται περισσότερο από το Brexit, παρότι η επίσημη θέση του κόμματος είναι υπέρ της παραμονής στην ΕΕ. Έτσι εμφανίστηκε η ιδέα για νέα δημοψήφισμα με την πρωτοβουλία «Ψήφος του Λαού». Υποτίθεται ότι είναι πρωτοβουλία από τα κάτω, αλλά στην πραγματικότητα οι απόψεις της απέχουν πολύ από τα συμφέροντα των απλών ανθρώπων για τους οποίους υποτίθεται ότι ενδιαφέρεται. Η πρωτοβουλία απασχολεί 60 άτομα στα γραφεία της στο Γουέστιμνστερ και έχει τριπλασιάσει τις δαπάνες της τους τελευταίους μήνες, καθώς υποστηρίζεται από μερικούς από τους πιο πλούσιους ανθρώπους στη Μ. Βρετανία.

Δυσαρέσκεια και Κόρμπιν Το μεγάλο πολιτικό πρόβλημα της κυρίαρχης τάξης είναι η μαζική δυσαρέσκεια από την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση. «Όποιο και να ήταν το ακριβές περιεχόμενό της η ψήφος υπέρ του Brexit υπήρξε αναμφισβήτητα μια εξέγερση κατά της κυρίαρχης οικονομικής και πολιτικής τάξης» γράφει ο Βρετανός επαναστάτης σοσιαλιστής Κρις Νάινχαμ. Και προσθέτει: «Το φαινόμενο “Κόρμπιν” είναι προφανώς επίσης ένα προϊόν της ευρύτατης δυσαρέσκειας ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό». Σε ένα ανοιχτό τους γράμμα πολλές ηγετικές προσωπικότητες της «Σοσιαλιστικής» Διεθνούς (ναι, αυτής του Γ. Παπανδρέου) απευθύνθηκαν στον

Κόρμπιν ζητώντας να αναστρέψει το Brexit αν έρθει ο ίδιος στην κυβέρνηση. Ήξεραν γιατί το έκαναν. Στο μανιφέστο του Εργατικού Κόμματος του 2017 ο Τζ. Κόρμπιν είχε υποσχεθεί μεταξύ άλλων: Επανεθνικοποίηση δημόσιων υπηρεσιών, όπως σιδηρόδρομοι, ύδρευση, ταχυδρομεία, ενέργεια. Κρατική παρέμβαση στην οικονομία, συμπεριλαμβανομένης και της ίδρυσης Εθνικής Επενδυτικής Τράπεζας. Επανεθνικοποίηση των τμημάτων του ΕΣΥ που είχαν ιδιωτικοποιηθεί και δωρεάν υπηρεσίες για τους πολίτες. Κρατικά συμβόλαια κατά προτίμηση σε βρετανικές εταιρίες. Μεγαλύτερο ρόλο και περισσότερα δικαιώματα για τα εργατικά συνδικάτα. Τέλος υποσχόταν να μπει φραγμός στην επιπλέον εκμετάλλευση (δηλ. τους χαμηλότερους μισθούς) στην οποία υπόκεινται οι μετανάστες εργάτες στη Μ. Βρετανία. Για όποιον παρακολουθεί έστω και στο ελάχιστο τις ντιρεκτίβες και το δίκαιο της νεοφιλελεύθερης ΕΕ, αλλά και τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, είναι σαφές ότι τίποτε από τα παραπάνω δεν μπορεί να υλοποιηθεί εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ακόμη όμως και η απλή παραμονή στην Ενιαία Ευρωπαϊκή Αγορά (όπως προβλέπει η συμφωνία της Μέι και όπως υποστηρίζουν οι οπαδοί του Μπλερ μέσα στο Εργατικό Κόμμα), πάλι θα εμπόδιζε de jure την εφαρμογή ολόκληρου του

πυρήνα του ανωτέρω προγράμματος του Κόρμπιν. Γι’ αυτό Βρυξέλλες, City, μεγαλοβιομήχανοι και βαθύ κράτος φοβούνται την άνοδο του Κόρμπιν, γ’ αυτό και η «Σοσιαλιστική» Διεθνής ανέλαβε να τον συνετίσει.

Προοπτικές Θα ήταν τραγικό λάθος για τον Κόρμπιν να ενδώσει στις πιέσεις και να υποστηρίξει την παραμονή στην ΕΕ, μέσω ενός δεύτερου δημοψηφίσματος ή μέσω αποδοχής της «λύσης Μέι». Το Εργατικό Κόμμα, στις προηγούμενες εκλογές, παρά τις επιτυχίες του, έχασε κλασικά εργατικά προπύργιά του (Μάνσφιλντ, Ουάλσαλ, Βόρειο Στόουκ, Στόουκ-ονΤρεντ κ.ά.) που στο δημοψήφισμα στήριξαν μαζικά το Brexit. Σήμερα στο βρετανικό κοινοβούλιο δεν υπάρχει πλειοψηφία ούτε για να περάσει η συμφωνία της Μέι με την ΕΕ, ούτε για να γίνει Brexit χωρίς συμφωνία (σκληρό Brexit), ούτε για να γίνει δεύτερο δημοψήφισμα ούτε, τουλάχιστον μέχρι αυτή τη στιγμή, για να γίνουν εθνικές εκλογές. Η Μέι παίζει τα ρέστα της απευθυνόμενη στους βουλευτές της που την απεχθάνονται: Θέλετε να πάμε σε σκληρό Brexit, τους ρωτά. Αν επιβιώσει από τhν πρόταση μομφής εναντίον της (αν γίνει ψηφοφορία) θα μπορεί να θέσει νέο δίλημμα στους βουλευτές των Τόρις: Θα ψηφίσετε μαζί με τους Εργατικούς

την πρόταση μομφής ενάντια στην κυβέρνησή μας; Άλλη λύση δεν έχει, καθώς στην τελευταία συνάντησή της με τη Μέρκελ, η Γερμανίδα καγκελάριος είπε στη Βρετανή ομόλογό της ότι η ΕΕ ό,τι είχε να δώσει, το έδωσε, «το θέμα του Brexit δεν πρόκειται να ξανασυζητηθεί». Απέναντι σε όλα αυτά οι επαναστατικές σοσιαλιστικές οργανώσεις στη Μ. Βρετανία υποστηρίζουν, στη μεγάλη τους πλειονότητα, τη λύση των εκλογών, πιέζοντας ταυτόχρονα το Εργατικό Κόμμα να κάνει κάποια λαϊκή κινητοποίηση απέναντι στα αδιέξοδα του βρετανικού αστισμού. Και τελικά προέκυψε μια έκκληση λαϊκή κινητοποίηση με πρωτοβουλία της «Λαϊκής Συνέλευσης» που διοργανώνει διαδήλωση στις 12 Γενάρη ζητώντας γενικές εθνικές εκλογές. Ο ίδιος ο αντιπρόεδρος των Εργατικών Τζον Μακντόνελ επίσης μίλησε ανοιχτά πια για την ανάγκη γενικών εκλογών βγάζοντας το κόμμα από την πολύμηνη ραστώνη της θεωρίας του «ώριμου φρούτου», ή τη θεωρία «άσε του Τόρις να τσακώνονται μεταξύ τους». Ο Κ. Νάινχαμ προσθέτει όσον αφορά τις προοπτικές: «Για να κερδίσει τις εκλογές, η ηγεσία του Εργατικού Κόμματος πρέπει να προωθήσει την καμπάνια της για ριζική αλλαγή, αλλά πρέπει επίσης να καταστήσει σαφές ότι δεν θα δέχεται πιέσεις για να πραγματοποιήσει ένα δεύτερο δημοψήφισμα ή να δεχθεί μια λύση τύπου Μέι […] Οποιαδήποτε λύση σχετικά για την κρίση του Brexit, η οποία θα καταλήγει να ωφελεί τους εργαζόμενους, θα συνεπάγεται αναγκαστικά ένα επίπεδο λαϊκής διαμαρτυρίας στους δρόμους, μια αύξηση των συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων και μια πολύ σκληρή μάχη για να εξασφαλιστεί μια νίκη των Εργατικών. Όλα αυτά απαιτούν μια στροφή προς την πολιτική και την οργάνωση της τάξης. Η Αριστερά έχει καθήκον να κάνει ό, τι μπορεί για να εξασφαλίσει αυτή την εξέλιξη, χωρίς να υποτάσσεται σε ένα επιχείρημα-δίλημμα που απασχολεί το εσωτερικό της κυρίαρχης πολιτικής και που δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα των εργαζομένων».

19 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2018

Να µη χαθεί το πολιτικό νόηµα του Δεκέµβρη σελ. 15

Η δολοφονία της Ελένης, η έµφυλη βία και η µάχη ενάντια στο σεξισµό

Της Έλενας Λεχρή-Κοτρώνη

Σ

τις 28 Νοεµβρίου βρέθηκε δολοφονηµένη στη Ρόδο µια νεαρή γυναίκα. Και επειδή όλες µας έχουµε όνοµα, στη Ρόδο δολοφονήθηκε η Ελένη. ∆ολοφονήθηκε, κακοποιήθηκε και βασανίστηκε άγρια από δύο άνδρες επειδή δεν συναίνεσε να κάνει σεξ µαζί τους. Η Ελένη δολοφονήθηκε επειδή ήταν γυναίκα. Επειδή ακόµη και σήµερα οι γυναίκες δολοφονούνται για τον λόγο ότι είναι γυναίκες. Είναι ακόµη ένα περιστατικό που αποδεικνύει ότι ακόµη και σήµερα τα σώµατα και οι ζωές των γυναικών συνιστούν καθηµερινά ένα πεδίο µάχης. Εν έτει 2018, οι γυναίκες εξακολουθούν να δολοφονούνται, να βιάζονται, να παρενοχλούνται, να δέχονται τον εξευτελισµό, να είναι θύµατα trafficking, να κακοποιούνται από συζύγους, συγγενείς, εραστές, εργοδότες, φίλους. Εν έτει 2018, σε επίπεδο Ε.Ε., τα στοιχεία µαρτυρούν ότι µία στις τρεις γυναίκες θα έρθει αντιµέτωπη κάποια στιγµή στη ζωή της κάποια µορφή έµφυλης βίας, ενώ η ενδοοικογενειακή βία αποτελεί την πρώτη αιτία θνησιµότητας και αναπηρίας των γυναικών. Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν περίτρανα ότι οι γυναίκες έρχονται διαρκώς αντιµέτωπες µε τη βία, αποδεικνύουν περίτρανα ότι η Ελένη δεν είναι η µόνη. Η δολοφονία της Ελένης έθιξε τα πιο ευαίσθητα αντανακλαστικά της κοινωνίας. Έφερε την κοινωνία αντιµέτωπη µε την πιο φρικιαστική εικόνα, σηκώνοντας ένα τεράστιο κύµα συµπαράστασης και οργής. Μια νεαρή γυναίκα, φοιτήτρια δολοφονήθηκε, η κοινωνία ήρθε αντιµέτωπη µε τις ευθύνες της. Η παραπάνω εικόνα όµως αποτελεί τη µία όψη του νοµίσµατος. Η είδηση αυτή ήταν αφορµή να αναδυθεί για ακόµη µία φορά στην επιφάνεια όλη η αναλγησία και η βιαιότητα µεγάλου τµήµατος της κοινωνίας. Τα ΜΜΕ έσπευσαν να φτιάξουν το προφίλ των

δραστών (ο «καλός» Έλληνας, ο βίαιος µετανάστης), να ασχοληθούν µε τη κοινωνική ζωή και δράση της νεαρής γυναίκας, να «ψαχουλεύσουν» τη ζωή της ψάχνοντας να βρουν απαντήσεις. Τι ρούχα φόραγε, τι είδους ζωή έκανε. Τα µέσα κοινωνικής δικτύωσης πληµµύρισαν από σεξιστικούς οχετούς και ύβρεις, οι δηµοσιογράφοι παραληρού-

συγκέντρωση και πορεία εκατοντάδες γυναίκες και άνδρες διαδηλώσαµε ενάντια στις γυναικοκτονίες, ενάντια στο σύστηµα του σεξισµού και της καταπίεσης. Σε µία από τις µεγαλύτερες φεµινιστικές πορείες του τελευταίου διαστήµατος έδωσαν το παρόν δεκάδες φεµινιστικές οµάδες, συλλογικότητες και πρωτοβουλίες, κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις,

Έχουµε χρέος λοιπόν να χτίσουµε αντιστάσεις σε κάθε γειτονιά, εργασιακό χώρο, πανεπιστήµιο ή σχολείο. Να χτίσουµε αντιστάσεις και να παλέψουµε συλλογικά µε διαδηλώσεις στο δρόµο, µε συλλογικούς- ενωµένους αγώνες και διεκδικήσεις, µέσω της καθηµερινής πάλης και αµφισβήτησης.

σαν στην είδηση του αποκλειστικού µη διστάζοντας να πουλήσουν και να βεβηλώσουν το νεκρό σώµα της Ελένης.

Μια µαχητική φεµινιστική απάντηση

Όλα όσα διαδραµατίστηκαν µε αφορµή τη δολοφονία της Ελένης µας θορύβησαν, µας θύµωσαν και µας εξόργισαν ακόµη περισσότερο, γιατί η εικόνα του τέρατος δεν συνηθίζεται. Και έτσι την Παρασκευή 14 ∆εκεµβρίου, δώσαµε τη δική µας ηχηρή απάντηση. Πραγµατοποιώντας µια µαζική, µαχητική και οργισµένη

οργανώσεις της Αριστεράς. Οι δρόµοι γύρω από την Καπνικαρέα πληµµύρισαν µε συνθήµατα, πανό και πικέτες από όλες εκείνες και εκείνους που διαδήλωσαν φωνάζοντας «Ούτε µία λιγότερη», «Ακόµα κι αν φορέσω τη φούστα µου καπέλο, όταν λέω «όχι» σηµαίνει ότι δεν θέλω», «Ποτέ µην ξεχαστεί τι κάναν στην Ελένη, καµία γυναίκα δολοφονηµένη».

Η βία καθηµερινά

Η γυναικοκτονία στη Ρόδο δεν είναι µεµονωµένο περιστατικό, δεν είναι η κακιά στιγµή. Είναι η καθηµερινότητα

που βιώνουν πολλές γυναίκες. Η έµφυλη βία είναι ένα φαινόµενο που υπάρχει παντού. Στο σπίτι, στη δουλειά, στο πανεπιστήµιο, στο σχολείο, στο δρόµο, στα ΜΜΜ οι γυναίκες βιώνουµε τη βία καθηµερινά. Και αυτό γιατί ζούµε σε έναν κόσµο που το σύστηµα µας θέλει υποταγµένες, άβουλες, αδύναµες και ανήµπορες. Να συνηθίσουµε στη βία, να απολογηθούµε που κυκλοφορήσαµε πιο αργά, να ντυθούµε ως το λαιµό, να δεχτούµε αδιαµαρτύρητα το σεξιστικό σχόλιο, να υποταχθούµε στις επιθυµίες των δυνατών, να µην αντιδρούµε στις σεξιστικές αποφάσεις των δικαστηρίων, να µην καταγγείλουµε την κακοποίηση ή τον ξυλοδαρµό µας, να µην αµφισβητούµε τις πατριαρχικές δοµές της κοινωνίας, να ανεχόµαστε τους κατώτερους µισθούς, να σιωπούµε µπροστά στα υψηλά ποσοστά της γυναικείας φτώχειας, να σκύβουµε το κεφάλι όταν γυναίκες απολύονται λόγω εγκυµοσύνης, να µην διεκδικούµε δοµές για την ενίσχυση και την προστασία των γυναικών, να δεχόµαστε αβίαστα να µας βάζουν στο µικροσκόπιο ακόµα και όταν µας βιάζουν και µας δολοφονούν. Απέναντι σε όλα αυτά πρέπει να απαντήσουµε. Έχουµε χρέος να απαντήσουµε, έχουµε χρέος να ανατρέψουµε την έµφυλη βία, έχουµε χρέος να προστατεύσουµε τις ζωές και τα σώµατά µας. Οι σεξιστικές συµπεριφορές δολοφονούν, η πατριαρχία δολοφονεί, ο καπιταλισµός δολοφονεί.

Μια διαρκής και συλλογική µάχη

Η µεγάλη φεµινιστική διαδήλωση της Παρασκευής απέδειξε πως ο αγώνας που έχουµε να δώσουµε είναι συλλογικός και καθηµερινός. Για να καταφέρουµε εν τέλει να σταµατήσουµε τις γυναικοκτονίες, τους βιασµούς, τις κακοποιήσεις των γυναικών οι φωνές µας πρέπει να ενωθούν. Τα αιτήµατα για την άρση της βίας, της καταπίεσης, του σεξισµού, της εκµετάλλευσης πρέπει να βγαίνουν από τα στόµατα όλων των γυναικών. Αυτή τη διαρκή µάχη όµως δεν µπορούµε να τη δώσουµε χωρίς συµµάχους. ∆εν µπορούµε να παλέψουµε χωρίς τις γυναίκες µε τις οποίες ζούµε µαζί, αυτές µε τις οποίες εργαζόµαστε µαζί, σπουδάζουµε µαζί και περπατούµε µαζί. ∆εν µπορούµε να παλέψουµε χωρίς τους άντρες συναδέλφους και συντρόφους µας, τα σωµατεία και τα συνδικάτα, τις συλλογικότητες και τα κόµµατα της Αριστεράς. Η πορεία της Παρασκευής είναι ένα ελπιδοφόρο σηµείο αυτής της διαρκούς µάχης, που αφορά όλη την κοινωνία. Έχουµε χρέος λοιπόν να χτίσουµε αντιστάσεις σε κάθε γειτονιά, εργασιακό χώρο, πανεπιστήµιο ή σχολείο. Να χτίσουµε αντιστάσεις και να παλέψουµε συλλογικά µε διαδηλώσεις στο δρόµο, µε συλλογικούς- ενωµένους αγώνες και διεκδικήσεις, µέσω της καθηµερινής πάλης και αµφισβήτησης. Πιάνοντας το νήµα της αντίστασης από το διεθνές ριζοσπαστικό φεµινιστικό κίνηµα που ολοένα και µεγαλώνει και είναι όχηµα για εκατοµµύρια γυναίκες σε όλο τον κόσµο να βγουν µαζικά και διεκδικητικά στους δρόµους, έχουµε χρέος να κατακλύσουµε τους δρόµους και εµείς φωνάζοντας: «Ούτε µία λιγότερη».