EA 426

Φύλλο Νο 426 | 23 ΓΕΝΑΡΗ 2019 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

100 χρόνια από τη δολοφονία της Ρόζας Λούξεµπουργκ

Σηµάδια εργατικής αντεπίθεσης στις ΗΠΑ

σελ. 15

σελ. 10-11

Brexit: Διασπάσεις σε όλα τα στρατόπεδα σελ. 17

Για ένα µαζικό, ριζοσπαστικό, γυναικείο κίνηµα σελ. 12, 13

ÌÏÍÉÌÇ ÊÁÉ ÓÔÁÈÅÑÇ ÄÏÕËÅÉÁ ÅÍÁÍÔÉÁ ÓÔÏÕÓ ÌÍÇÌÏÍÉÁÊÏÕÓ ÊÁÔÁÍÁÃÊÁÓÌÏÕÓ

ÌáæéêÝò ðñïóëÞøåéò óå Ðáéäåßá, Õãåßá, ÄÞµïõò

¼÷é óôç ÍÁÔÏúêÞ óõµöùíßá ôùí Ðñåóðþí Íáé óôçí åéñÞíç êáé ôçí áëëçëåããýç ôùí ëáþí

Π

ίσω από τις τυµπανοκρουσίες της αντιπαράθεσης µε την εθνικιστική «αντίρρηση» της ∆εξιάς και της ακροδεξιάς κρύβονται οι πραγµατικοί κίνδυνοι της πολιτικής που υπαγόρευσαν το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η ΕΕ και επισηµοποιεί η κυβέρνηση Τσίπρα και ο ΣΥΡΙΖΑ µε τη συµφωνία των Πρεσπών. Η ιδέα ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια θα εµπεδώσει την ειρήνη στην «πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης» είναι παραλογισµός. Η συµφωνία των Πρεσπών γίνεται κατανοητή από όλους σαν το πρώτο βήµα στο µεγάλο δρόµο µιας συνολικότερης «διευθέτησης» που θα έχει νικητές και ηττηµένους. Σχεδόν αµέσως άνοιξαν τα θέµατα «ρύθµισης» των σχέσεων Ελλάδας-Αλβανίας, του Κοσσόβου, των σχέσεων Βουλγαρίας-Βόρειας Μακεδονίας, των σχέσεων της Σερβίας µε το ΝΑΤΟ και την ΕΕ κ.ο.κ. Όλα τα φίδια που κοιµούνταν –προσωρινά– στην περιοχή, ξυπνούν κι ακονίζουν τα δόντια τους. Οι εθνικιστές κάθε απόχρωσης βρίσκονται σε υπερδιέγερση. Αυτό είναι το καλύτερο υπόστρωµα για την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» που παραδοσιακά χρησιµοποιούν οι Μεγάλες ∆υνάµεις, χω-

ρίς να διστάζουν να σπρώχνουν τους λαούς σε ανταγωνισµούς και παράλογες περιπέτειες. Η ειρήνη στα Βαλκάνια είναι υπόθεση µια συνειδητής πολιτικής Φιλίας και ∆ιεθνιστικής Αλληλεγγύης που, όµως, πάντα είχε και εξακολουθεί να έχει ως προϋπόθεση τη ρήξη µε την ιµπεριαλιστική επίβλεψη και εποπτεία. Εξίσου παράλογη είναι η ιδέα ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια θα εµπεδώσει τη ∆ηµοκρατία. Η ανάπτυξη των στρατιωτικών βάσεων και η διεκδίκηση «ρυθµίσεων» µε βάση τους συσχετισµούς µέσα στην ιµπεριαλιστική αλυσίδα αναπόφευκτα ενισχύει τις ντόπιες δυνάµεις που συνδέονται καλύτερα µε τους µιλιταριστές. Το παράδειγµα του ναυάρχου Αποστολάκη µέσα στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι διδακτικό: στρατηγούς σήµερα µέσα στις κυβερνήσεις τοποθετούν «καθεστώτα» όπως του Τραµπ ή του Μπολσονάρο. Αν αυτή η «µόδα» επεκταθεί στα Βαλκάνια, η πολιτική ζωή θα γίνει πιο δύσκολη για τους ανθρώπους των λαϊκών τάξεων. (συνέχεια σελ. 2, 3, 4)

2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ Της σύνταξης...

συνέχεια από σελ.1

Και η ενίσχυση του µιλιταρισµού δεν αφορά µόνο τις

πολιτικές σχέσεις: κοινωνίες τσακισµένες από την κρίση θα οδηγηθούν να διαθέτουν όλο και περισσότερους πόρους για την «οικονοµία» των εξοπλισµών, προκειµένου να µη µείνουν πίσω στον κύκλο ανταγωνισµών που εγκαινιάζει η (δήθεν συµφιλιωτική και αντιεθνικιστική) συµφωνία των Πρεσπών. Ο ζεµατισµένος Καµµένος στη βουλή, υπερασπίζοντας το τοµάρι του, οµολόγησε και µια µεγάλη αλήθεια: η συµφωνία προαναγγέλλει τον επόµενο µεγάλο γύρο συγκρούσεων στα Βαλκάνια.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ακόµα και ένα «ατύχηµα»

µπορεί να έχει δραµατικές συνέπειες. Τι θα συµβεί σήµερα, αν βρεθούµε σε ένα βράδυ όπως η νύχτα των Ιµίων (βλ. σελ. 16); Ο ναύαρχος Αποστολάκης έχει δώσει την απάντησή του, πριν ο Τσίπρας τον κάνει υπουργό Άµυνας: «Ισοπεδωτικός» πόλεµος! Και µε αυτά, κανένας (ακόµα και οι ακραίοι τακτικιστές του Μεγάρου Μαξίµου) δεν δικαιούνται να «παίζουν», διεκδικώντας ψηφαλάκια…

Ενα µεγάλο

τµήµα της Αριστεράς στην Ελλάδα, κυρίως µε προέλευση από το παλιότερο ΚΚΕ, επιµένει σε µια γενικόλογη αναφορά ότι «υπάρχει σχέση µεταξύ του εθνικού και του ταξικού», δίνοντας κάποια τσιτάτα από το Κοµουνιστικό Μανιφέστο και την ιστορία της Κοµούνας του Παρισιού. Σχέση υπάρχει αναµφισβήτητα: οι «εθνικές» κρίσεις συνδυάστηκαν στην ιστορία µε επαναστατικές κρίσεις. Όµως σε ποια κατεύθυνση οφείλουν οι κοµουνιστές να στρέφουν αυτή τη σχέση; Από την εποχή του Μανιφέστου γνωρίζουµε την απάντηση: Προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης του ταξικού, της ανεξάρτητης προοπτικής της εργατικής τάξης, της διεκδίκησης της σοσιαλιστικής απελευθέρωσης. Άλλωστε οι Κοµουνάροι δεν επιδίωξαν να «ενωθούν» µε τους Βερσαγιέζους για να αντιµετωπίσουν τους Πρώσους, όπως και οι Βερσαγιέζοι δεν δίστασαν να ενωθούν µε τους Πρώσους για να σφάξουν τους Κοµουνάρους του επαναστατηµένου Παρισιού…

Τα ζητήµατα

αυτά δεν αφορούν µια επαναστατική µυθολογία, ούτε καν µια αφηρηµένη «άσκηση» θεωρίας. Πίσω από τους προβολείς που έχουν στραφεί αποκλειστικά στις συζητήσεις για τη συµφωνία, κινείται ο κόσµος του αγώνα, εξελίσσονται οι κινητοποιήσεις των ανθρώπων που υποφέρουν από τη βάρβαρη µνηµονιακή λιτότητα. Οι αγώνες στην εκπαίδευση, οι αγώνες των «ελαστικοποιηµένων» στο ∆ηµόσιο τοµέα, είναι σπουδαία νέα (βλ. σελ. 7).

Πολύ περισσότερο που οι αγώνες αυτοί δεν αποτελούν ένα αποµονωµένο επεισόδιο. Τα Κίτρινα Γιλέκα στη Γαλλία (βλ. σελ. 18-19), όπως και οι µαζικές κινητοποιήσεις στις ΗΠΑ του Τραµπ (βλ. σελ. 10-11) προειδοποιούν ότι η παρέµβαση του κόσµου από τα κάτω είναι ο παράγοντας που µπορεί να αλλάξει το σκηνικό, ακόµα και µέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες.

Το ζητούµενο είναι µια Αριστερά που θα µπορεί πολι-

τικά να κάνει αυτή την κρίσιµη σύνδεση: Του αναγκαίου, αντιιµπεριαλιστικού-διεθνιστικού Όχι στον κατάπτυστο εναγκαλισµό του Τσίπρα µε τους Τραµπ και Μέρκελ, µε την αναγκαία υποστήριξη των απεργιών και των διαδηλώσεων που απαιτούν σταθερή δουλειά για όλους. Γιατί µόνο αυτή η σύνδεση χτίζει πραγµατική κοινωνική αντιπολίτευση και προετοιµάζει τους όρους για σοβαρή, µαζική, αριστερή απάντηση στις πολιτικές και εκλογικές αναµετρήσεις που έρχονται.

23 ΓΕΝΑΡΗ 2019

Μόνιµη και σταθερή δουλειά παντού

Μαζικές προσλήψεις για τις κοινωνικές ανάγκες Της Κατερίνας Γιαννούλια

Σ

τα χρόνια της κρίσης και των µνηµονίων βρέθηκε η «ευκαιρία» που χρόνια αναζητούσε το κεφάλαιο στην Ελλάδα (και στην Ευρώπη και παγκόσµια) για την επίθεση στις κοινωνικές κατακτήσεις και στο ∆ηµόσιο ιδιαίτερα. Ο κοινωνικός αυτοµατισµός, που καλλιεργούνταν συστηµατικά πολύ πριν την κρίση ενάντια στο ∆ηµόσιο τοµέα, παρουσίασε έξαρση στη µνηµονιακή εποχή. Μια έξαρση που κατάργησε χιλιάδες θέσεις εργασίας ∆ηµοσίων Υπαλλήλων, που αφαίρεσε όµως και εκατοντάδες κοινωνικές υπηρεσίες που κάλυπταν βασικές ανάγκες των εργαζόµενων στρωµάτων, δωρεάν και µε σχετικά καλή ποιότητα. Οι καταργηµένες υπηρεσίες και παροχές του κοινωνικού κράτους αντικαταστάθηκαν είτε από ιδιωτικές εταιρίες (για όσους έχουν να πληρώνουν), είτε από το… κενό για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Έτσι προκαλούνται π.χ. οι δεκάδες θάνατοι φτωχών ανθρώπων στα νοσοκοµεία, επειδή δεν έχουν προσωπικό οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, µε πρόσφατα τραγικά παραδείγµατα στο σύγχρονο νοσοκοµείο της Ζακύνθου (βλέπε σελ. 9), αλλά και στη Λαµία, στην Αθήνα κ.ο.κ. Έτσι προκύπτει η τεράστια οικονοµική επιβάρυνση των ∆ηµόσιων Οικονοµικών, αφού τα ασφαλιστικά Ταµεία πολλές φορές πληρώνουν ιδιωτικά ιατρικά κέντρα για να µισθώσουν Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, αφού οι ∆ηµόσιες ΜΕΘ δεν λειτουργούν. Το ίδιο ισχύει για τις διαγνωστικές εξετάσεις, τις επισκέψεις σε γιατρούς ειδικοτήτων που λείπουν από µεγάλα νοσοκοµεία κλπ. Επιπλέον, οι ίδιοι οι χρήστες των υπηρεσιών αναγκάζονται να πληρώνουν επιπρόσθετη συµµετοχή σε εξετάσεις σε ιδιωτικά διαγνωστικά και σε ιδιώτες γιατρούς. Όσες ιατρικές υπηρεσίες δουλεύουν επαρκώς στα ∆ηµόσια νοσοκοµεία, στηρίζονται σε µεγάλους αριθµούς επικουρικού προσωπικού. Οι ίδιοι οι διοικητές των ∆ηµόσιων νοσοκοµείων δηλώνουν ότι, αν φύγουν οι επικουρικοί, δεν µπορεί να συνεχίσει η λειτουργία των νοσοκοµείων. Οι πρόσφατες, µαζικές και δυναµικές κινητοποιήσεις των αναπληρωτών και αναπληρωτριών στην εκπαίδευση, αποκάλυψαν µια φορά ακόµα ότι η ∆ηµόσια εκπαίδευση βασίζεται στον τεράστιο αριθµό εκπαιδευτικών που απολύονται το καλοκαίρι, που αν είναι γυναίκες, απολύονται σε περίπτωση δύσκολης εγκυµοσύνης, που ζουν µε την καλοκαιρινή αγωνία της επιβίωσης το χειµώνα, που είναι και αυτοί θύµατα της ελαστικής εργασίας (βλέπε σελ. 7). Οι µαθητές και ακόµα πιο επίπονα οι µαθητές

που χρειάζονται ειδική αγωγή, υφίστανται τις συνέπειες της διαρκούς αλλαγής δασκάλων και καθηγητών. Οι δήµοι και οι περιφέρειες, ο άλλος τοµέας του ∆ηµοσίου για την απαραίτητη παροχή κοινωνικών υπηρεσιών σε µεγάλη πληθυσµιακή κλίµακα, επίσης λειτουργούν βασιζόµενοι σε ελαστικά εργαζόµενους. Είναι χαρακτηριστικά τα νούµερα που αποτυπώνουν την κατάσταση (βλ. σελ. 8). Πάνω από το 1/3 των θέσεων εργασίας καλύπτεται από κάθε µορφής συµβασιούχους. Μόνο οι τρεις προαναφερθέντες ∆ηµόσιοι τοµείς (υγεία, παιδεία, Τοπική Αυτοδιοίκηση) είναι αυτοί που αφορούν σχεδόν το σύνολο της ζωής και των βασικών αναγκών της κοινωνίας και αποτελούν το συντριπτικά µεγαλύτερο ποσοστό του ∆ηµοσίου και των ∆ηµοσίων Υπαλλήλων. Η «εφεύρεση» σχέσεων εργασίας, µε κορυφαίο παράδειγµα τα «κοινωφελή προγράµµατα» του ΟΑΕ∆, φανερώνουν ότι προωθείται

Η ανακύκλωση της ανεργίας, η ανθρωποφαγία µε επίδικο τα «προσόντα», η εργασιακή «ζούγκλα» αποτελούν συνειδητή πολιτική επιλογή των προηγούµενων κυβερνήσεων και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ συνειδητά, από όλες τις µνηµονιακές κυβερνήσεις, χωρίς εξαίρεση, η κατάργηση της εργασίας µε δικαιώµατα, µισθό, ασφαλιστική κάλυψη και σύνταξη. Το ∆ηµόσιο, ως εργοδότης, χρησιµοποιεί ένα όλο και αυξανόµενο ποσοστό εργαζοµένων µε ελαστικές σχέσεις. Οι δε προσλήψεις που εξαγγέλλονται, αφορούν σχεδόν αποκλειστικά εργασία ορισµένου χρόνου. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγµα των 5.500 προσλήψεων στο «στενό» ∆ηµόσιο, υπαλλήλων µε «υψηλά προσόντα», µέχρι 29 ετών, που θα δουλέψουν για έναν χρόνο! Η ανακύκλωση της ανεργίας, η ανθρωποφαγία µε επίδικο τα «προσόντα», ο ανταγωνισµός για µια θέση εργασίας, η «ελαστική» ζωή και δουλειά, η εργασιακή «ζούγκλα» αποτελούν συνειδητή πολιτική επιλογή των προηγούµενων κυβερνήσεων και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ταυτόχρονα, επιδοτούνται οι ασφαλιστικές εισφορές των εργοδοτών από το κράτος, ενώ τα vouchers ωθούν από άλλο δρόµο χρήµατα προς τους ιδιώτες. «Τι ωραίο πλιάτσικο»! (συνέχεια στη σελ. 5)

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/754747-11 της Εθνικής Τράπεζας.

• Υπεύθυνος Γρηγόρης Δεµέστιχας, τηλ 6976564624

πολιτικη

23 γεναρη 2019

3

Η συμφωνία των Πρεσπών και η Αριστερά Του Αντώνη Νταβανέλου

Η

δημόσια συζήτηση για τη συμφωνία των Πρεσπών πυροδοτεί τάσεις διάλυσης-ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού. Τα «μικρά» κοινοβουλευτικά κόμματα που προέκυψαν κατά την πολιτική κρίση της περιόδου που καθοριζόταν από την αντίθεση «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» –κόμματα που δεν εξέφραζαν συγκροτημένες σχέσεις με κοινωνικά στρώματα, αλλά έχοντας αποκτήσει βουλευτές χρησίμεψαν ως «σύμμαχοι» των βασικών παρατάξεων– ωθούνται στη διάλυση. Οι ΑΝΕΛ, το Ποτάμι, η Ένωση Κεντρώων εξαερώνονται, ενώ ακόμα και το ΚΙΝΑΛ πιέζεται στα όρια του παλιού ΠΑΣΟΚ που δεν έχει κάνει –ή δεν έχει κάνει ακόμα– την επιλογή της επιβίωσης μέσω του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό συμβαίνει, γιατί η συμφωνία των Πρεσπών είναι ένα «μεγάλο» γεγονός. Δεν αποτελεί μυστικό ότι η συμφωνία γράφτηκε από το επιτελείο του ΝΑΤΟ και οι λεπτομέρειές της ελέγχθηκαν από τον Τζέφρι Πάιατ στην Πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα. Όσοι εξακολουθούν να διατηρούν αυταπάτες, ας σκεφτούν ότι αναφανδόν υπέρ της συμφωνίας έχουν ταχθεί οι Τραμπ, Μέρκελ, Μακρόν και οι επιτελείς της Κομισιόν. Δεν είναι πολλές οι ιμπεριαλιστικές «ρυθμίσεις» που συγκέντρωσαν μια τέτοια ομοβροντία ομοφωνίας των πολιτικών εκπροσώπων των Μεγάλων Δυνάμεων.

Οι στόχοι

Οι στόχοι της συμφωνίας είναι σαφείς: η άμεση επέκταση της στρατιωτικής και διπλωματικής κυριαρχίας του ΝΑΤΟ στα Δυτικά Βαλκάνια, η πίεση πάνω στη Σερβία να περιορίσει τις σχέσεις με τη Ρωσία και να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, η αποσαφήνιση των συσχετισμών δύναμης μεταξύ των χωρών της περιοχής στα πλαίσια της δυτικής ιμπεριαλιστικής αλυσίδας. Η δήλωση του υφυπουργού Εξωτερικών του Τραμπ ότι το ελληνικό κράτος μετατρέπεται «στο ισχυρότερο και σταθερότερο στήριγμα της πολιτικής των ΗΠΑ στο γεωπολιτικό τόξο μεταξύ Πολωνίας και Ισραήλ» είναι αποκαλυπτική. Ταυτόχρονα αναδεικνύει τη σχέση που υπάρχει μεταξύ των «ρυθμίσεων» στα Βαλκάνια και της γραμμής των Μεγάλων Δυνάμεων στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου τόσο οι ΗΠΑ όσο και η ΕΕ υποστηρίζουν ανοιχτά το στρατιωτικό και διπλωματικό «άξονα» Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου-Ισραήλ. Είναι τραγικό πολιτικά το γεγονός ότι αυτή την κατεύθυνση στηρίζει σήμερα μια παράταξη γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί να εμφανίζεται ως «προοδευτική», ενώ προς ώρας εμφανίζεται να την αντιπολιτεύεται η συντηρητική

παράταξη γύρω από τη ΝΔ, που παραδοσιακά στην Ελλάδα υπήρξε ο χώρος του «Ανήκομεν εις την Δύσιν». Αυτή η πολιτική «ανορθογραφία» είναι καταδικασμένη –αμέσως μετά τις εκλογές;– να επαναπροσδιοριστεί, μεταφέροντας διαδικασίες πολιτικής κρίσης στο εσωτερικό αυτών που σήμερα εμφανίζονται ως μεγάλες παρατάξεις, δηλαδή τόσο του ΣΥΡΙΖΑ και των γύρω του, όσο και της ΝΔ και του περίγυρού της.

Αριστερά

Όμως δυστυχώς η συμφωνία των Πρεσπών έχει προκαλέσει μεγάλα ζητήματα στο εσωτερικό της Αριστεράς, σε κάθε εκδοχή της. Ένα τμήμα που καθορίζεται από ένα γενικόλογο αντιεθνικισμό, ένα δυναμικό που κάνει μια αξιοσημείωτη δουλειά π.χ. στο αντιρατσιστικό κίνημα, έχει μετατοπιστεί σε μια «φιλική» στάση απέναντι στη συμφωνία. Πρόκειται για σημαντικό λάθος, όχι μόνο γιατί οδηγεί σε έμμεση σύμπλευση με την κυβέρνηση Τσίπρα και σε αποδοχή της «κατεύθυνσης» των Τραμπ-Μέρκελ, αλλά γιατί υποτιμά τον μεγάλο κίνδυνο που δημιουργεί η συμφωνία στην περιοχή: η εγκατάσταση του ΝΑΤΟ στη Βόρεια Μακεδονία, και η ρύθμιση των γενικότερων κρατικών σχέσεων υπό την επικυριαρχία του, θα συνδυαστεί αναπόφευκτα με την ενίσχυση των μιλιταριστικών δυνάμεων και τις νέες αντιθέσεις που μπορούν να γεννήσουν εξίσου επικίνδυνες εθνικιστικές συγκρούσεις. Η εκ παραδόσεως καχυποψία της Αριστεράς –και κυρίως της άκρας Αριστεράς– απέναντι στις ιμπεριαλιστικές λύσεις περιείχε μια πολιτική «σοφία», που δεν είναι καθόλου φρόνιμο να υποβαθμιστεί στις συνθήκες που σήμερα διαμορφώνονται στον κόσμο. Ένα άλλο τμήμα, που καθοριζόταν από έναν γενικόλογο αντιιμπεριαλισμό, κάνει ένα πολύ πιο επικίνδυνο λάθος: προσπαθεί να «αντιπολιτευτεί» τη συμφωνία από εθνική σκοπιά, να δώσει την έμφαση

στον κίνδυνο για τα «συμφέροντα της χώρας», να υπογραμμίζει διαρκώς τον «αλυτρωτισμό» των γειτόνων μας. Είναι μια επικίνδυνη διολίσθηση στον εθνικισμό που αναδείχθηκε με τη «φιλική» αντιμετώπιση προς τα συλλαλητήρια που οργάνωσαν η Δεξιά και η ακροδεξιά.

Κίνδυνοι

Η στάση αυτή είναι παντελώς αδικαιολόγητη και αδιέξοδη. Ο Ν. Μέρτζος, ο παλιός ηγέτης των «μακεδονομάχων» και επικεφαλής της οργάνωσης των γιγάντιων εθνικιστικών συλλαλητηρίων στη δεκαετία του ’90, με το πρόσφατο άρθρο του στην «Καθημερινή», παρουσιάζοντας τα συγκεκριμένα σημεία της συμφωνίας και τις αλλαγές στο Σύνταγμα των γειτόνων, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι στο όνομα, στην ιθαγένεια, στη γλώσσα και στο Σύνταγμα, δεν υπάρχει πλέον κάτι που να προκαλεί «πληγές στο σώμα της Ελλάδας». Είναι θλιβερό να βλέπει κανείς την εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς» ή την ιστοσελίδα Iskra να επιμένουν σε αυτά, προσπαθώντας να κάνουν την τρίχα τριχιά, ενώ ταυτόχρονα υποτιμούν απαράδεκτα ανοιχτούς αλυτρωτισμούς όπως το σύνθημα «η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική» (ή το «Βόρειος Ήπειρος, γη ελληνική») που «κοσμούσαν» τα πρόσφατα συλλαλητήρια. Παραδόξως, αυτή η μετατόπιση προς μια ανάλυση που απορρίπτει τη συμφωνία των Πρεσπών για λόγους «εθνικού συμφέροντος», οδηγεί σε μια πλήρη υποβάθμιση της κριτικής στο ΝΑΤΟ. Στο πρόσφατο κείμενο της συλλογικότητας Restart (Επανεκκίνηση) που αναδημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Iskra, καλώντας στα συλλαλητήρια και σε «αγώνα για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία», δεν υπάρχει καν η λέξη ΝΑΤΟ! Ακριβώς το ίδιο ισχύει και στο θλιβερό κείμενο υπογραφών, όπου δίπλα σε αυτές του Φρ. Φραγκούλη, του Σεραφείμ Πειραιώς και του Σάββα

Καλλεντερίδη, συνυπήρχαν υπογραφές στελεχών με διαδρομή μέσα στο κίνημα και στην Αριστερά. Πρόκειται για επικίνδυνη μετατόπιση που, στην καλύτερη περίπτωση, μπορεί να ερμηνευτεί ως «ψάρεμα» ψήφων και επιρροής στα θολά νερά του εθνικισμού, ενώ στη χειρότερη περίπτωση ως υποβάθμιση των «κόκκινων γραμμών» που η Αριστερά και οι αγωνιστές της οφείλουν να διατηρούν αδιάσπαστες απέναντι σε απόψεις, φορείς και πρόσωπα του βαθιού συντηρητισμού, που συνεργάστηκαν επί δεκαετίες με τον ιμπεριαλισμό.

Ρωσία

Επίσης, καμιά αυταπάτη δεν μπορεί να υπάρχει πλέον σχετικά με το ρόλο και την παρέμβαση της Ρωσίας. Το καθεστώς του Πούτιν εκφράζει αποκλειστικά τα συμφέροντα των Ρώσων ολιγαρχών και χαράζει πολιτική με μόνο κριτήριο την εξυπηρέτησή τους. Διατηρεί άριστες σχέσεις με την ΕΕ και κυρίως τη Γερμανία, αναδιαπραγματεύεται επί Τραμπ τις σχέσεις του με τις ΗΠΑ, ενώ για την εξυπηρέτηση της πολιτικής του δεν διστάζει να χρηματοδοτεί και να υποστηρίζει τα πιο επικίνδυνα δίκτυα και ρεύματα της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα. Με το γειτονικό λαό δεν μας χωρίζει τίποτα. Οι διαφορές που έχουν κληροδοτήσει οι δεκαετίες καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και ιμπεριαλιστικής καταπίεσης θα μπορούσαν άμεσα να ξεπεραστούν με βάση τη λογική, την υποχρέωση του καθενός μας να συγκρουστεί με τον εθνικισμό μέσα στην ίδια του τη χώρα, έξω από την επικυριαρχία των διεθνών θεσμών και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο να στηριχτεί το Όχι στη συμφωνία των Πρεσπών, αλλά από συγκεκριμένη σκοπιά: αντιιμπεριαλιστική-αντιεθνικιστική-αριστερή, εργατική και λαϊκή. Κάθε μετακίνηση από αυτή τη βάση μπορεί να πληρωθεί με βαρύ αντίτιμο.

4

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

23 γεναρη 2019

Το μακεδονικό και η φιλοπόλεμη στρατηγική του ελλαδικού αστισμού τονίσουν στις ομιλίες τους στη Βουλή, Μητσοτάκης και Γεννηματά δεν είχαν να καταμαρτυρήσουν κάτι στον «αξιοσέβαστο αξιωματικό» και το φρόνημα των ενόπλων δυνάμεων. Το θεματάκι τους ήταν και σε πρώτη ανάγνωση ορθά ότι για πρώτη φορά μετά τον... επιβραβευμένο, για τη μεταπήδησή του στη «μικρή χούντα» των συνταγματαρχών, ιθύνοντα νου της «μεγάλης χούντας» των βασιλικών στρατηγών, Σπαντιδάκη, που πήρε το χαρτοφυλάκιο της Εθνικής Άμυνας στην πρώτη, χουντική κυβέρνηση Κόλλια, στις 21 Απριλίου 1967, βρέθηκε ως αρχηγός ΓΕΕΘΑ να είναι ταυτόχρονα και υπουργός. Αλλά για την ουσία των φιλοπόλεμων και μιλιταριστικών δηλώσεων του υπουργού δεν είχαν να πουν κάτι –τις ενστερνίζονται και τις συμμερίζονται!

Του Γιάννη Νικολόπουλου

Η

πρόσφατη συζήτηση για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στη «νέα» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –και ό,τι απέμεινε από τους ΑΝΕΛ μαζί με τους ενσωματωμένους πρόθυμους– και οι συνεδριάσεις για τη «συμφωνία» των Πρεσπών που διεξάγονται αυτές τις μέρες, αποκάλυψαν ξανά τον ολισθηρό και επικίνδυνο δρόμο που ακολουθεί το σύνολο του ελλαδικού αστισμού με αφορμή το μακεδονικό. Το ίδιο το ζήτημα αποτελεί ιδανική αφετηρία επαναπροσδιορισμού των μνημονιακών, πολιτικών δυνάμεων στη χώρα σε έναν κάθετο άξονα όπου, χονδρικά, από τη μια πλευρά στοιχίζεται η ευρύτερη Κεντροαριστερά, με επικεφαλής πια τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και την καμαρίλα του, και από την άλλη πλευρά στρατωνίζεται η ευρύτερη (Κεντρο) Δεξιά που διολισθαίνει ραγδαία στην άκρα Δεξιά. Από τη μία όχθη στέκονται οι «μακεδονορεαλιστές (ή «μακεδονομειοδότες») και από την άλλη όχθη οι «μακεδονόφρονες». Από τη στιγμή που όλοι τους είναι μνημονιακοί, με άλλα λόγια ψυχή τε και σώματι ταγμένοι στον εφαρμοσμένο πολεμικό καπιταλισμό, χρειάζεται μια τεχνητή, εθνική «διαφοροποίηση» προκειμένου να αλιεύσουν ψήφους εν όψει και των εκλογών.

Δύο όψεις ίδιου νομίσματος Φαινομενικά, μια αγεφύρωτη άβυσσος χωρίζει τα δυο στρατόπεδα, αν επικεντρωθεί κανείς στο επιμέρους θέμα της «ονομασίας» και συνακόλουθα της γλώσσας και της εθνικότητας. Στην πραγματικότητα, αποτελούν και εδώ τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος –της ηγεμονικής θέσης που θέλει να ενισχύσει με κάθε τρόπο η «μικρά και έντιμος» Ελλάδα στα Βαλκάνια και τη Νοτιανατολική Μεσόγειο, με τις πλάτες των Βρυξελλών (κοινής έδρας του ΝΑΤΟ και της ΕΕ) και της Ουάσιγκτον. Η... μικρά και έντιμος έδρασε στο Μακεδονικό σαν τον ανεξέλεγκτο νταή της σχολικής αυλής, που έχει κερδίσει την εκτίμηση και την υποστήριξη του παιδονόμου σχολάρχη, ο οποίος ενθαρρύνει την προκλητική και επιθετική συμπεριφορά του χαϊδεμένου του μαθητή εναντίον όλων ή σχεδόν όλων των υπολοίπων συμμαθητών και γειτόνων του. Κακά τα ψέματα και παρά τα φληναφήματα πατριωτισμού και νεοεθνικοφροσύνης, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τον Νίκο Κοτζιά στο υπουργείο Εξωτερικών κατήγαγε συντριπτική, διπλωματική και πολιτική νίκη απέναντι στην πελιδνή κυβέρνηση Ζάεφ, η οποία ήθελε «όσο-όσο» και διακαώς την ένταξη της αστικής της τάξης στους πολιτικοστρατιωτικούς σχηματισμούς που καταδυναστεύουν τις εργατικές τάξεις της Ευρώπης, εξαπολύοντας πολέμους, φτώχεια και δυστυχία στα μήκη και τα πλάτη της υπόλοιπης οικουμένης. Και ο ίδιος ο Κοτζιάς

δεν δίστασε ξανά και από το βήμα της Βουλής να επαναλάβει και να επισημάνει πως η «συμφωνία» των Πρεσπών δεν παύει να εκπληρώνει όλες (μα όλες) τις βασικές επιδιώξεις του ελλαδικού αστισμού έναντι της γείτονος «σε περίοδο ειρήνης».

Σκέψεις πολέμου Σε περίοδο ειρήνης... Τη φράση αυτή δεν παύουν να επαναλαμβάνουν και άλλα στελέχη και υποστηρικτές της κυβέρνησης. Το υπονοούμενο είναι ανατριχιαστικό. Αν η «συμφωνία» των Πρεσπών αποτελεί το plan A του ελλαδικού αστισμού και οι εθνικοπατριωτικές κορώνες και λεκτικές ρουκέτες της ΝΔ και της υπόλοιπης «μακεδονόφρονης» αντιπολίτευσης περί περισσότερων υποχωρήσεων, που όφειλε να κάνει, και ταπεινώσεων, που έπρεπε να υπο-

ποφαγικό κάλεσμα ενός ναζιστή για έναν πόλεμο είναι μια ακόμη συνηθισμένη παρόλα της ημέρας και όχι ό,τι πιο επικίνδυνο, απεχθές και απευκταίο υπάρχει για όλους τους λαούς της Βαλκανικής, έπειτα και από τη φοβερή ανθρωποσφαγή της Γιουγκοσλαβίας.

Αποστολάκης Όμως και ολοφάνερα, η φιλοπόλεμη ρητορική και στρατηγική για την... επίλυση των διαφορών στα Βαλκάνια και κυρίως στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο δεν είναι ένας ακόμη εξτρεμισμός της άκρας δεξιάς, αλλά κεντρική, πολιτική επιλογή του ελλαδικού αστισμού και της σημερινής κυβέρνησης. Αυτό, μεταξύ άλλων, απέδειξε και η υπουργοποίηση του αρχηγού ΓΕΕΘΑ, ναύαρχου Αποστολάκη. Σε άλλες εποχές, πιο

Ό,τι διαδραματίζεται με αφορμή τη «συμφωνία» των Πρεσπών λειτουργεί προδρομικά για τη σφυρηλάτηση μιας νέας, πολεμοχαρούς και επικίνδυνης, εθνικοφροσύνης που θα δράσει κατασταλτικά στο εσωτερικό της Ελλάδας και επιθετικά στο εξωτερικό. στεί, η κυβέρνηση των Σκοπίων προκειμένου να δει ευρωνατοϊκού «θεού πρόσωπο», αποτελούν το εν δυνάμει plan B της Αθήνας, τότε υπάρχει και ένα plan C το οποίο μόνο η ναζιστική Χρυσή Αυγή και διάφοροι κύκλοι, πολιτικοί, στρατιωτικοί και παρακρατικοί, της άκρας δεξιάς μέχρι στιγμής, δεν διστάζουν να διατυπώσουν ξεδιάντροπα και δημόσια –πόλεμος και στρατιωτική επέμβαση στη Δημοκρατία της (Βόρειας) Μακεδονίας! Το ανέφερε και ο Ηλίας Κασιδιάρης από το βήμα της Βουλής. Και το ζήτημα δεν είναι το τι είπε ο Κασιδιάρης –αλλά οι χλιαρές, οι αναιμικές αντιδράσεις από το υπόλοιπο σώμα των βουλευτών και το προεδρείο! Λες και το μισαλλόδοξο και ανθρω-

«ομαλές» και ειρηνικές, όταν αρχηγός ΓΕΕΘΑ θα απειλούσε με... ισοπεδώσεις βραχονησίδων σε μια μεταξύ άλλων εντελώς παράλογη και για το φρενοκομείο τακτική ότι την πιθανή, ενοχλητική «μύγα», την εξοντώνεις με «βαρύ πυροβολικό», και θα πολιτικολογούσε φιλοπολεμικά, δεν θα αναβαθμιζόταν υπουργός –θα του ξήλωναν τα γαλόνια και θα υποβιβαζόταν. Ναύτης, άντε σημαιοφόρος, να ξεναγεί τους «εθνικώς σκεπτόμενους» επισκέπτες στο πλωτό μουσείο του «Αβέρωφ». Σήμερα είναι επιβραβευμένος για τα πολεμικά του κηρύγματα υπουργός και μάλιστα και ουσιαστικά, και παρά τις περί του αντιθέτου κορώνες, με τη συναίνεση(!) των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Γιατί, όπως έσπευσαν να

Ανατολική μεσόγειος

Το τόνισε και ο Τσίπρας στη σχετική αντιπαράθεσή του με τον Μητσοτάκη –ο Αποστολάκης έγινε υπουργός για να σταλεί «ισχυρό μήνυμα» στην Άγκυρα ότι «η Ελλάδα απαντά στις απειλές». Άλλο ένα βολικό παραμύθι της τελευταίας περιόδου –ότι η... μικρά και έντιμος βρίσκεται, για να παραφράσουμε τον Λένιν, σε φάση «ενεργειακού αμυντισμού» απέναντι στην Τουρκία και με έπαθλο στον φρενήρη ανταγωνισμό την ΑΟΖ και τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου της Νοτιανατολικής Μεσογείου, έπαθλο που, με τις σημερινές ενδείξεις και τα μαύρα σύννεφα στον πολιτικό ορίζοντα, θα κριθεί κατά τη φράση του Κλαούζεβιτς, έπειτα από πόλεμο «και διμερείς ή πολυμερείς σχέσεις ρυθμισμένες με το αίμα». Η... μικρά και έντιμος, που δρα μικρομεγαλίστικα, ανθυποϊμπεριαλιστικά και φιλοπόλεμα, έχει σφυρηλατήσει τον πολυμερή πολιτικοστρατιωτικό συνασπισμό της ντροπής με την Κύπρο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο σε μια κακέκτυπη αντιγραφή της συγκυριακής βαλκανικής συμμαχίας του 1912-1913, όταν η εξόρμηση της Ελλάδας, της Σερβίας, της Βουλγαρίας και του Μαυροβουνίου αφορούσε τα εναπομείναντα ευρωπαϊκά εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τώρα η «τετραμερής» της Νοτιανατολικής Μεσογείου αφορά τα υποθαλάσσια και διαφιλονικούμενα κατά θάλασσαν «εδάφη», τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο (και) των μεγάλων αφεντικών της Τοτάλ και της Έξον Μόμπιλ. Και αν ορισμένοι απορούν, επειδή αυτό το άρθρο ξεκίνησε από το μακεδονικό και κατέληξε στην ΑΟΖ, ας επαναλάβουμε την εκτίμηση πως ό,τι διαδραματίζεται με αφορμή τη «συμφωνία» των Πρεσπών λειτουργεί προδρομικά για τη σφυρηλάτηση μιας νέας, πολεμοχαρούς και επικίνδυνης, εθνικοφροσύνης που θα δράσει κατασταλτικά στο εσωτερικό της Ελλάδας, στην οποία θα βαθαίνει η οικονομική κρίση και το ταξικό ρήγμα και επιθετικά στο εξωτερικό, προκειμένου να διασωθεί –αν διασωθεί– ο ελλαδικός αστισμός από τις ίδιες τις καταστροφικές επιλογές του.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

23 ΓΕΝΑΡΗ 2019

Ξανά στους δρόµους οι αγρότες Του Βασίλη Λυµπέρη

Γ

ια άλλη µια φορά οι αγρότες βγαίνουµε στους δρόµους. Τα προβλήµατα που οδηγούν στην εξαφάνισή µας διογκώνονται. Εξακολουθούν να υπάρχουν πάγια αιτήµατα όπως: α) Κατώτερες εγγυηµένες τιµές για τα αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα που να καλύπτουν το κόστος παραγωγής και να αφήνουν εισόδηµα για επιβίωση και συνέχεια της καλλιέργειας. β) Αποζηµίωση για τις ζηµιές της παραγωγή για τις οποίες δεν φέρουν ευθύνη οι αγρότες.

γ) Κατάργηση του ΦΠΑ σε αγροτικά εφόδια, σύνταξη στα 55 για τις αγρότισσες και στα 60 για τους αγρότες, χωρίς προϋποθέσεις (µεγάλος αριθµός κυρίως γυναικών είναι ανασφάλιστος). δ) ∆ωρεάν υγεία. ε) Να σταµατήσουν οι παράνοµες κατασχέσεις επιδοτήσεων. στ) Έγκαιρη καταπολέµηση του δάκου της ελιάς, µιας και έχουν γίνει κρατήσεις από τους παραγωγούς ένα χρόνο πριν. Αυτή η κατάσταση πρέπει να πάψει να υπάρχει. Καιρός είναι οι Αγροτικοί Συνεταιρισµοί να ζωντανέψουν από άκρη σε άκρη. Να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, µε γενικές συνελεύσεις και εγγραφές µελών. Ξε-

καθαρίζοντας βασικά πράγµατα που να δίνουν µήνυµα ενότητας και αισιοδοξίας όπως: η γνώµη κάθε αγρότη να έχει βαρύτητα, όχι µε βάση το µέγεθος του τρακτέρ που διαθέτει, αλλά µε την αγωνιστικότητα και τη συνέπειά του στον κοινό µας αγώνα. Η επιβίωσή µας ως αγρότες δεν θα έρθει µε τη µείωση του µεροκάµατου στους αγρότες γης και στους φτωχότερους συναδέλφους, που το µισό χρόνο είναι στο µεροκάµατο. Τις επιδοτήσεις να τις παίρνουν αυτοί που καλλιεργούν τα χωράφια και όχι οι ενοικιαστές. Τέλος, την καλυτέρευση της ζωής µας δεν θα τη φέρουν οι Μανωλάδες, αλλά ο κοινός αγώνας εργατών-αγροτών, χωρίς τις σηµαίες του πένθους και του έθνους!

Μαζικές προσλήψεις για τις κοινωνικές ανάγκες (συνέχεια από σελ. 2)

Π

ρόκειται για την κλασσική νεοφιλελεύθερη συνταγή, που εφαρµόζει απαρέγκλιτα ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ, από τότε που «µετακόµισε» στη µνηµονιακή πολιτική. ∆ηλαδή, βασικές υπηρεσίες να ιδιωτικοποιούνται, οι καθηµερινές ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας να εµπορευµατοποιούνται και οι πόροι να µεταφέρονται προς τις ιδιωτικές επιχειρήσεις είτε µέσω του κρατικού προϋπολογισµού, είτε µέσω των δηµοτικών και περιφερειακών προϋπολογισµών, είτε από τους πετσοκοµµένους οικογενειακούς προϋπολογισµούς του εργαζόµενου λαού. Η διεκδίκηση µόνιµης και σταθερής

δουλειάς για όλες κι όλους, µε προσλήψεις στο ∆ηµόσιο τώρα, είναι ο µόνος τρόπος να καλυφθούν οι λαϊκές ανάγκες. Ο συντονισµός των κινητοποιήσεων κυρίως των «ελαστικών» εργαζοµένων, που κατά κλάδο είναι υπαρκτές και αρκετά µαζικές, η σύνδεση των µονίµων µε τα αιτήµατα και τους αγώνες των «ελαστικών» συναδέλφων τους, η ενεργή συµπαράσταση σε δήµους και γειτονιές όλων όσων έχουν ανάγκη και χρησιµοποιούν τις ∆ηµόσιες Υπηρεσίες στις µάχες που δίνονται για µόνιµη και σταθερή δουλειά, για τη µονιµοποίηση των συµβασιούχων και νέες προσλήψεις, όπως και η απόρριψη του κανιβαλισµού και του αέναου και αναποτελεσµατικού ανταγωνισµού µεταξύ

εργαζοµένων, µπορούν να έχουν ως αποτέλεσµα δηµόσιες, δωρεάν και ποιοτικές υπηρεσίες για την κοινωνία και αξιοπρεπή δουλειά µε δικαιώµατα για όλες και όλους. Η Αριστερά, πολιτική και συνδικαλιστική, έχει κάθε λόγο να πρωτοστατήσει σε αυτό το καθήκον, για να υπάρξουν νίκες και θετικά αποτελέσµατα για τον κόσµο της, για τον κόσµο της δουλειάς. Τερµατίζοντας την πολυδιάσπαση και τον κατακερµατισµό, την περιορισµένη απεύθυνση και τη µίζερη και µικροπολιτική «τακτική», δηµιουργώντας δίκτυα και µέτωπα εργαζοµένων µε στόχο να πάρουν πίσω τις παλιές και να διεκδικήσουν νέες κατακτήσεις. Με πρώτο και απαραίτητο βήµα τις προσλήψεις µόνιµου και σταθερού εργατικού δυναµικού.

Εκδηλώσεις στον πολυχώρο «Κοµµούνα»

5

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6972516210 Αµπελόκηποι 6973005569 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. ΦιλαδέλφειαΝ. Χαλκηδόνα 6945498732 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087 Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι ΑνάργυροιΚαµατερό 6998466952 Πετρούπολη 6983674242 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6942602766 Καισαριανή 6995737690 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6944548787 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6984417681 Ν. Σµύρνη 6972098143 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγµένη 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948100218 Κορυδαλλός 6945037002 Κερατσίνι 6981093970

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 Αχαρνές 6977266544 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6981084090 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6984267504 ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6959771512 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6932422501 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: Τρίκαλα 6976291795 Λάρισα 6976579448 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6944916915 Ρέθυµνο 6907856793 Χανιά 6975964967 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6972743637 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΛΟΝΔΙΝΟ: 0044-7969523579 ΠΑΡΙΣΙ: 0033-673555890 0030-6937762930

ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ: Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546

Νοσοκ. «Άγιος Σάββας» 6998466952 ΥΠΑΑΤ 6945754555 ∆ήµοι 6980579817 Εκπαιδευτικοί 6972878820

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ: Νοµική Αθήνας 6972648225 ΤΕΙ Αθήνας 6975208151 Πάντειο 6984417681

Φιλοσοφική 6972595471 Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών 6959771512

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

6

23 ΓΕΝΑΡΗ 2019

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες.

Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Του Θάνου Λυκουργιά

Μ

η βρίσκοντας κάποιον καλύτερο τρόπο να «ανοίξουµε» αυτό το άρθρο, θα το κάνουµε µε την «κατακλείδα»: Η εφηµερίδα «Εργατική Αριστερά» προχωρά σε καµπάνια εγγραφής συνδροµητών, για την οικονοµική της ενίσχυση. Η πρωτοβουλία αυτή προφανώς έχει να κάνει µε την κάλυψη των οικονοµικών µας αναγκών. Μια πολιτική εφηµερίδα της Αριστεράς, χωρίς διαφηµίσεις ή κάποια άλλη µορφή χρηµατοδότησης, αναγκαστικά αντιµετωπίζει δυσκολίες αντίστοιχες µε τα τµήµατα της κοινωνίας στα οποία αναφέρεται. Έτσι λοιπόν, η εγγραφή νέων συνδροµητών/τριών για την εφηµερίδα µας θα αποτελέσει πολύτιµη οικονοµική στήριξη και συµβολή στην οργάνωση του οικονοµικού µας προγραµµατισµού. Θεωρούµε όµως ότι η συγκεκριµένη πρωτοβουλία έχει επιπλέον αξία, πέραν της –σηµαντικότατης– οικονοµικής διάστασης. Η ενίσχυση µιας εφηµερίδας της ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι µια πολιτική επιλογή και ως τέτοια διεκδικούµε να ειδωθεί και να ενισχυθεί συγκεκριµένα η εφηµερίδα µας. Ζούµε σε µια εποχή που συνδυάζει πλήθος προβληµάτων και προκλήσεων. Στο οικονοµικό επίπεδο παγκοσµίως, οι επίσηµες αναλύσεις έφυγαν πλέον από τις επισηµάνσεις για «αναιµική και εύθραυστη ανάπτυξη», κάνοντας λόγο για ορατότητανέας υποτροπής σε οικονοµική κρίση. Τα σηµάδια αυτής της πραγµατικότητας αποτυπώνονται καθαρά στο πολιτικό επίπεδο τόσο µε φαινόµενα απώλειας ελέγχου (µε εµβληµατικότερο το Brexit), όσο και µε την άνοδο ακραίων δυνάµεων στην εξουσία (είτε πρόκειται για τον Τραµπ, είτε για νεοφασίστες όπως οι Μπολσονάρο, Σαλβίνι, Ορµπάν), αλλά και δυνάµεων του λεγόµενου ακραίου κέντρου (όπως ο Μακρόν, που υπενθυµίζουµε πως εξελέγη λόγω της κατάρρευσης των υποψηφιοτήτων των εκλεκτών των παραδοσιακών αστικών κοµµάτων). Στη δε Ελλάδα, το πολιτικό σκηνικό εµφανίζει σηµάδια σήψης, όπως φάνηκε στη συζήτηση (και στα ατέλειωτα αλισβερίσια) γύρω από τη συµφωνία των Πρεσπών. Τέλος και µε τεράστια σηµασία, η εµφάνιση, οι επιτυχίες και η συνέχιση του αγώνα των κίτρινων γιλέκων στη Γαλλία δείχνει

ότι η υπόθεση της αντίστασης από τα κάτω στη νεοφιλελεύθερη επέλαση παραµένει ανοιχτή! Για τα παραπάνω έχουµε γράψει επανειληµµένα, επιµένοντας ειδικά στην ισχύ της τελευταίας διάστασης. Με βάση αυτή την εκτίµηση, έχουµε επιµείνει στην ανάγκη για µια µαζική, ενωτική, ριζοσπαστική Αριστερά και έχουµε δώσει µε ειλικρίνεια και χωρίς εκπτώσεις –και στο εσωτερικό του µετωπικού φορέα της ΛΑΕ, τον οποίο στηρίζουµε– αγώνα για τις πολιτικές προϋποθέσεις που προκύπτουν για την οικοδόµησή της. ∆εν µένουµε όµως µόνο στο επίπεδο των διεθνών αναλύσεων και της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Από τις στήλες της «Εργατικής Αριστεράς» έχουν παρουσιαστεί µε αναλυτικότητα οι µικρότεροι και µεγαλύτεροι εργατικοί αγώνες της περιόδου (όπως φαίνεται και από τα διπλανά άρθρα για τους αναπληρωτές καθηγητές), οι αντιρατσιστικοί αγώνες και πρωτοβουλίες, η προσπάθεια οικοδόµησης αυτοδιοικητικών σχηµάτων και φυσικά οι διογκούµενοι αγώνες ενάντια στον σεξισµό, τους οποίους έχουµε καλύψει, στηρίξει και –ελπίζουµε– επηρεάσει µε την αρθρογραφία και τις επεξεργασίες µας. Επίσης, οι αγώνες για ελεύθερους χώρους, για την οικολογία, για το φοιτητικό και µαθητικό κίνηµα βρίσκουν σταθερά χώρο στις στήλες µας, από αρθρογράφους που συµµετέχουν ενεργά σε όλα τα παραπάνω. Η «Εργατική Αριστερά» είναι µια εφηµερίδα που αποδεδειγµένα έχει σταθεί στο ύψος των εκάστοτε περιστάσεων και συνεχίζει να µάχεται και να βελτιώνεται στις δύσκολες µέρες που ζούµε. Η καµπάνια µας, η οποία ξεκινά από αυτό το φύλλο, θα κορυφωθεί στις 16 Φλεβάρη, όπου και θα πραγµατοποιηθεί µεγάλη γιορτή-γλέντι της «Εργατικής Αριστεράς» στον Πολυχώρο Κοµµούνα. Από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που διακινούν την εφηµερίδα, θα µπορείτε να προµηθευτείτε κουπόνια-λαχνούς αξίας 3€ για τη λαχειοφόρο που θα διοργανώσουµε µε πλήθος δώρων (βιβλία, εισιτήρια για καλλιτεχνικές παραστάσεις, ποτά και γεύµατα σε φιλικά καταστήµατα, κοσµήµατα και καλλυντικά, δωρεάν επισκέψεις σε οδοντίατρους, αισθητικούς κλπ και πολλά πολλά άλλα). Μπροστά στις επερχόµενες εκλογικές µάχες, αλλά και τις γενικότερες κινηµατικές προκλήσεις που έχουµε να αντιµετωπίσουµε, η στήριξή σας θα είναι πολύτιµη. Ενισχύστε την «Εργατική Αριστερά»!

Επικοινωνήστε μαζί μας:

ΓΛΕΝΤΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ

• •

ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ, ΠΟΤΟ, ΦΑΓΗΤΟ, ΛΑΧΕΙΟΦΟΡΟΣ

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6973005569 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6932045320 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942602766 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6942993423 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ΚΡΗΤΗ: 6979925065 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6972743637 ΜΕΣΣΗΝΙΑ: 69832422501 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

• •

•

• •

•

•

ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

ΣΑΒΒΑΤΟ 16 ΦΛΕΒΑΡΗ ΣΤΟΝ ΠΟΛΥΧΩΡΟ

23 γεναρη 2019

εργατικα

7

Παρά την ψήφιση του νόμου Γαβρόγλου, ο αγώνας συνεχίζεται!

Μαζικοί διορισμοί (και όλων των αναπληρωτών) στην εκπαίδευση! Του Νίκου Αναστασιάδη

Η

ψήφιση του νόμου Γαβρόγλου για το σύστημα μόνιμων διορισμών στην εκπαίδευση, αλλά και για το διορισμό αναπληρωτών δείχνει ότι μια πρώτη μάχη τελείωσε με την καταρχήν επικράτηση της άποψης του υπουργείου και της κυβέρνησης. Όμως θα ήταν λάθος να μείνουμε μόνο στο τελικό αποτέλεσμα της αντιπαράθεσης και να θεωρήσουμε ότι το μόνο που κερδήθηκε από έναν μεγαλειώδη αγώνα ήταν κάποιες μικρές αλλαγές στις μοριοδοτήσεις κάποιων προσόντων. Γιατί ο αγώνας που έγινε, αποκάλυψε μια κοινωνική δυναμική και μια δυνατότητα αντίστασης πολύ μεγαλύτερη από οτιδήποτε μπορούσε κάποιος να φανταστεί, όταν ξεκινούσε η μάχη ενάντια στο νομοσχέδιο του υπουργείου παιδείας.

Η μάχη της Αθήνας

Το κέντρο της μάχης ήταν η Αθήνα. Οι διαδηλώσεις των χιλιάδων εκπαιδευτικών, αναπληρωτών, αδιορίστων και μονίμων που κατέφτασαν από όλες τις εσχατιές της Ελλάδας, συντάραξαν το κέντρο της πόλης. Στο πλευρό των εκπαιδευτικών ήταν και η φοιτητική νεολαία που βλέπει ότι το όνειρο για εργασία στο χώρο της εκπαίδευσης γίνεται όλο και περισσότερο άπιαστο. Τα γεμάτα παλμό μπλοκ και η ζωντάνια που έδινε η συμμετοχή του νεότερου ηλικιακά κομματιού του κλάδου έδειχναν ότι η μάχη μπορούσε να κερδηθεί. Οι διαδηλώσεις κλιμακώνονταν αυξητικά ως προς τον αριθμό όσων συμμετείχαν. Η τελευταία μάλιστα, η οποία είχε και την κάλυψη της 24ωρης απεργίας της ΑΔΕΔΥ, απέκτησε πανεργατικά χαρακτηριστικά. Η κατάληψη της Πρυτανείας λειτούργησε ως κέντρο αγώνα και οργάνωσης του κόσμου στα μεσοδιαστήματα ανάμεσα στις ημέρες των μεγάλων κινητοποιήσεων. Οι συνελεύσεις μέσα στην κατάληψη της Πρυτανείας θύμισαν προηγούμενες εποχές, όταν η δημοκρατία του κινήματος εξασφάλιζε ότι η μάχη θα δινόταν με τους καλύτερους δυνατούς όρους. Οι νέοι συνάδελφοι, που κινητοποιήθηκαν και πλαισίωσαν τις διάφορες δράσεις που αποφασίζονταν, έκαναν τη διαφορά. Η καταστολή που κατέληξε σε τραυματισμό διαδηλωτών, ανάμεσά τους και του βουλευτή του ΚΚΕ Γιάννη Δελή, έδειξε το φόβο της κυβέρνησης απέναντι στις κινητοποιήσεις. Και βέβαια η καταστολή δεν έκαμψε το κίνημα, αλλά εξόργισε ακόμα περισσότερο τους εκπαιδευτικούς. Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στην παρέμβαση των αναπληρωτών στην ΕΡΤ, που έδωσε ώθηση στον αγώνα και έπεισε μεγάλο κομμάτι κόσμου για το δίκαιο των αιτημάτων του. Η τελευταία συνέλευση στην κατειλημμένη πρυτανεία, η μαζικότερη από όλες όσες είχαν προηγηθεί, αποφάσισε τη συνέχιση του αγώνα όλο το επόμενο διάστημα. Κάλεσε ακόμα στη μαζική παρουσία

στις γενικές συνελεύσεις των εκπαιδευτικών σωματείων, σε συγκρότηση επιτροπών αγώνα και ενημερώσεις στα σχολεία. Ακόμα στη δημιουργία πανελλαδικών κέντρων αγώνα με τους συλλόγους ΠΕ και τις ΕΛΜΕ, με τους φοιτητικούς συλλόγους, τους γονείς, άλλους εργασιακούς χώρους, όλη την κοινωνία! Έστειλε το μήνυμα για ακτιβισμούς σε κάθε πόλη της Ελλάδας, πολύμορφες δράσεις, συλλαλητήρια, συγκεντρώσεις, καταλήψεις. Δήλωσε ότι κάθε μέρα θα μας βρίσκουν μπροστά τους! Σε όλα τα μέτωπα που ανοίγουν στην εκπαίδευση, από την αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων, το νομοσχέδιο για το «Νέο Λύκειο, τα υποστελεχωμένα ΚΕΣΥ, την υποβάθμιση της ειδικής αγωγής και τις τριμελείς επιτροπές του ν. 4547. Τέλος κάλεσε σε πανελλαδικό ραντεβού το Σάββατο 26/1 στις 12μμ στα Προπύλαια, με σύνθημα «Μόνιμη δουλειά για όλο το λαό, όχι μόνο στον εκπαιδευτικό! Το νομοσχέδιό σας θα μείνει στα χαρτιά!», ενώ αμέσως μετά το συλλαλητήριο θα ακολουθήσει πανελλαδική συνέλευση αγώνα στο ΠΤΔΕ.

Οι κινητοποιήσεις στη Θεσσαλονίκη Εντυπωσιακές ήταν οι κινητοποιήσεις και στη Θεσσαλονίκη. Με σημείο έναρξης το άγαλμα Βενιζέλου, εκατοντάδες εκπαιδευτικοί και μέλη φοιτητικών συλλόγων συμμετείχαν στις τρεις διαδηλώσεις, οι οποίες είχαν, όσο πλησιάζαμε στη μέρα ψήφισης του νομοσχεδίου, όλο και πιο αυξημένη συμμετοχή. Παράλληλα έγιναν συμβολικές καταλήψεις στις Διευθύνσεις Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Δυτικής και Ανατολικής Θεσσαλονίκης, καθώς και στην Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης. Η τελευταία διαδήλωση ξεπέρασε τα χίλια άτομα. Όμως, παρότι οι μορφές δράσης του κινήματος δεν αναπτύχθηκαν όσο στην Αθήνα, το συντονιστικό που έγινε τη Δευτέρα 14/1 αμέσως μετά την απεργιακή κινητοποίηση στο Εργατικό Κέντρο της πόλης, έδειχνε ότι παρόμοιες διεργασίες είχαν ξεκινήσει και στη Θεσσαλονίκη. Οι δράσεις του συνέβαλαν στην ενημέρωση

των κατοίκων της πόλης για το δίκαιο του αγώνα, που ήταν σε εξέλιξη. Τη μέρα ψήφισης του νομοσχεδίου στην απεργιακή συγκέντρωση, που κάλυπτε και η ΕΔΟΘ- ν.τ. ΑΔΕΔΥ, συμμετείχαν και εργαζόμενοι από τους δήμους, την υγεία, αλλά και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Ο αγώνας των εκπαιδευτικών στην υπόλοιπη Ελλάδα Ο αγώνας των εκπαιδευτικών αγκάλιασε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ελλάδας, όπου υπάρχουν αναπληρωτές που στηρίζουν στις πιο αντίξοες συνθήκες τη δημόσια εκπαίδευση. Στην Πάτρα η απεργιακή συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε στις 17/1 έξω από το Εργατικό Κέντρο Πάτρας. Ακολούθησε πορεία στους κεντρικούς δρόμους της πόλης με τη συμμετοχή και του δημάρχου Κώστα Πελετίδη και μελών του δημοτικού συμβουλίου. Μαζικές διαδηλώσεις και καταλήψεις διευθύνσεων εκπαίδευσης έγιναν στην Αλεξανδρούπολη, την Ξάνθη, την Καβάλα, τη Χίο, τη Λήμνο, τη Ζάκυνθο, ενώ μεγάλη διαδήλωση και συμβολική κατάληψη της Περιφερειακής Διεύθυνσης Εκπαίδευσης Κρήτης έγινε στο Ηράκλειο. Κινητοποίηση εκπαιδευτικών πραγματοποιήθηκε ακόμα στα Χανιά, αλλά και στις Οινούσσες, ενώ στη Σάμο η απεργιακή συγκέντρωση ενώθηκε με τη διαδήλωση προσφύγων από την Παλαιστίνη, που ξεκίνησε από το hot spot του νησιού. Το πανό των προσφύγων έγραφε: «Από τη Γάζα στη Σάμο - Από το θάνατο στο θάνατο» και «Δεν είμαστε αριθμοί - Είμαστε άνθρωποι». Οι απεργοί τούς υποδέχτηκαν με το σύνθημα «Έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι». Οι σύλλογοι γονέων πολλών περιοχών εκφράσανε την αλληλεγγύη τους στις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών.

Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και το κίνημα Το επόμενο διάστημα θα είναι κρίσιμο. Οι γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ και των διδασκαλικών συλλόγων θα πρέπει να πάρουν αποφάσεις για τη συμμετοχή στο

συλλαλητήριο το Σάββατο 26/1, καθώς και για το πώς συνεχίζουμε. Δυστυχώς η στάση των μνημονιακών πλειοψηφιών στην ΟΛΜΕ και τη ΔΟΕ δεν δίνει καμμιά εγγύηση ότι θα πάρουν πάνω τους τη συνέχεια του αγώνα. Οι δύο ομοσπονδίες αρνήθηκαν να παίξουν κεντρικό ρόλο στην οργάνωση της απεργιακής μάχης. Η ΟΛΜΕ αρνήθηκε μάλιστα να συγκαλέσει γενικές συνελεύσεις και συνέλευση προέδρων για την κλιμάκωση της απεργιακής προσπάθειας. Οι δύο ομοσπονδίες, αντί να αναλάβουν να ξεσηκώσουν τον κλάδο, έκαναν τυπικά το χρέος τους, απλά προκηρύσσοντας απεργίες και στάσεις εργασίας. Πόσο διαφορετική ήταν η στάση της ΟΛΜΕ το 1998, όταν είχε αναλάβει την οργάνωση του αγώνα ενάντια στην κατάργηση της επετηρίδας. Στις επερχόμενες εκλογές για το 19ο συνέδριο της ΟΛΜΕ, που πρέπει να γίνει το συντομότερο δυνατό, πρέπει να καταψηφιστούν οι μνημονιακές ηγεσίες των ΔΑΚΕ, ΠΕΚ, ΣΥΝΕΚ. Ο ρόλος των αναπληρωτών συναδέλφων στην αλλαγή των συσχετισμών στον κλάδο είναι κρίσιμος. Περνάει μέσα από τη μαζική προσέλευσή τους στις γενικές συνελεύσεις του επόμενου διαστήματος, που πρέπει να πάρουν αποφάσεις συνέχισης του αγώνα και φτάνει μέχρι την ενεργή εμπλοκή τους στην αλλαγή των συσχετισμών στην ηγεσία των δύο ομοσπονδιών. Η ενότητα της συνδικαλιστικής Αριστεράς είναι το αναντικατάστατο εργαλείο που θα μπορούσε να αλλάξει τους συσχετισμούς στις δύο ομοσπονδίες, ώστε να ελεγχθούν από τις δυνάμεις της αντίστασης. Το να μείνει ανοιχτό το ζήτημα της ανατροπής του νόμου Γαβρόγλου είναι κρίσιμο για τη συνέχεια. Γι’ αυτό πρέπει να δουλέψουμε για τη μεγαλύτερη δυνατή επιτυχία των συλλαλητηρίων του Σαββάτου 25/1 και την εμπλοκή όσο το δυνατόν μεγαλύτερου κομματιού των αναπληρωτών στην προσπάθεια για την απόσυρση του νόμου. Γιατί το ζήτημα των μαζικών διορισμών και της σταθερής και μόνιμης εργασίας δεν αφορά μόνο την εκπαίδευση. Αφορά την υπεράσπιση του κοινωνικού κράτους, αφορά τελικά όλη την κοινωνία.

8

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

23 ΓΕΝΑΡΗ 2019

Επιµέλεια Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς Οι εργαζόµενοι «κοινωφελών» προγραµµάτων στους δήµους συντονίζονται για κινητοποιήσεις και ζητάνε IΣΗ ΑΜΟΙΒΗ και ΙΔΙΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ Της Κατερίνας Γιαννούλια

Η

Τοπική Αυτοδιοίκηση λειτουργεί µε 80.000 εργαζόµενους (µόνιµους και αορίστου χρόνου) και 30.000 εργαζόµενους σε «κοινωφελή» προγράµµατα του ΟΑΕ∆, ενώ η κυβέρνηση «καυχιέται» ότι θα προσλάβει περί τους 8.500 από την προκήρυξη 3Κ (µετά τον περίφηµο αγώνα του 2017), αλλά αφού θα έχει απολύσει άλλους 8.500 (τους συµβασιούχους που αγωνίστηκαν για µόνιµη και σταθερή δουλειά το καλοκαίρι του 2017). Είναι προφανές ότι για τις ανάγκες των δηµοτών δεν αρκούν οι υπάρχοντες µόνιµοι υπάλληλοι των δήµων και των περιφερειών, γι’ αυτό και η κυβέρνηση, µε την αγαστή συνεργασία και συµφωνία των δηµάρχων της δεξιάς, του ΠΑΣΟΚ και του όψιµου ΣΥΡΙΖΑ, καταφεύγουν στην πρόσληψη προσωπικού µε ελαστικές σχέσεις εργασίας. Περισσότερες από τέσσερεις διαφορετικές σχέσεις εργασίας υπάρχουν σήµερα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Οι εργαζόµενοι στα προγράµµατα «κοινωφελούς» εργασίας, αντιλαµβανόµενοι

την αδικία και την πολιτική επιλογή, αποφάσισαν, παρά τη δυσκολία της παροδικότητας της δουλειάς τους, να κινητοποιηθούν, συντονιζόµενοι µεταξύ τους και µε άλλους, µε διαφορετική σχέση εργασίας (παρατασιούχοι κλπ). Από το δήµο Βύρωνα (Επιτροπή Εργαζοµένων ∆ήµου Βύρωνα, στο πρόγραµµα Κοινωφελούς Εργασίας του ΟΑΕ∆) ξεκίνησε µια πρωτοβουλία συντονισµού, που έκανε την πρώτη της συνάντηση τη ∆ευτέρα 14 Ιανουαρίου και όρισε συντονιστικό, για να προωθηθεί η συνεργασία µεταξύ εργαζοµένων και να διοργανωθεί µια πρώτη κινητοποίηση στις 31/1. Μετά από διεξοδική συζήτηση, συµφώνησαν ότι τα βασικά προβλήµατα που πρέπει να προβληθούν και να διεκδικηθούν αγωνιστικά λύσεις από την κυβέρνηση είναι: 1. Η διεκδίκηση µόνιµης και σταθερής εργασίας για όλους, µε ίση αµοιβή και ίδια δικαιώµατα για όλους.

2. Η διεκδίκηση µισθών σύµφωνα µε τη Συλλογική Σύµβαση Εργασίας της ΠΟΕ-ΟΤΑ, για τους αντίστοιχους κλάδους και τις ειδικότητες των εργαζοµένων.

3. Την ασφάλιση και την πλήρη ιατροφαρµακευτική περίθαλψη από την πρώτη

µέρα εργασίας.

4. Την καταβολή του επιδόµατος ανεργίας σε όλους τους εργαζόµενους µετά το τέλος του προγράµµατος και τη συνέχιση της καταβολής του για όλο το διάστηµα της ανεργίας.

5. Την καταβολή του ανθυγιεινού επιδόµατος, σε όσους εργάζονται σε ανθυγιεινές εργασίες, καθώς και την εφαρµογή των µέτρων υγιεινής και ασφάλειας των εργαζοµένων. Ορίστηκε ως µέρα αγωνιστικής κινητοποίησης η Πέµπτη 31 Ιανουαρίου, ώρα 12:30µµ, έξω από τα υπουργεία Εσωτερικών και Εργασίας. Την κινητοποίηση αυτή ζητάµε να τη στήριξη η ΠΟΕ-ΟΤΑ και τα σωµατεία των ∆ήµων, µε την κήρυξη για εκείνη την ηµέρα στάσης εργασίας». Είναι προφανές ότι ειδικά οι παρατάξεις της Αριστεράς και οι ταξικά τοποθετηµένοι συνδικαλιστές και συνδικαλίστριες, τόσο στους δήµους, αλλά και ευρύτερα, έχουν κάθε λόγο να ενθαρρύνουν και να υποστηρίξουν αυτή την αγωνιστική πρωτοβουλία, µε στόχο να ενώσουν τα συµφέροντα όλων των εργαζοµένων, ακόµα και των µονίµων, και να δυναµώσουν την παρέµβαση της εργατικής τάξης στο σύνολό της.

Απεργία στα ΕΛΤΑ ενάντια στη διάλυση και την ιδιωτικοποίηση Του Θοδωρή Πατσατζή

Τ

ην Τετάρτη 23 Γενάρη, οι εργαζόµενοι στα Ελληνικά Ταχυδροµεία (ΕΛΤΑ) πραγµατοποιούν 24ωρη πανελλαδική απεργία. Στα πλαίσια της απεργίας πραγµατοποιείται την ίδια µέρα και συλλαλητήριο στην Αθήνα. Οι εργαζόµενοι στα ΕΛΤΑ βλέπουν αυτή την απεργία ως το ξεκίνηµα ενός αγώνα µε στόχο να µην οδηγηθούµε στη διάλυση των ΕΛΤΑ και στην ιδιωτικοποίησή τους. Η ∆ιοίκηση φαίνεται ότι σχεδιάζει τη συρρίκνωση και την υποκατάσταση του δικτύου των ΕΛΤΑ. Σύµφωνα όµως µε τους εργαζόµενους, κανένα κατάστηµα δεν πρέπει να κλείσει. Αντίθετα χρειάζεται ωράριο, προϊόντα και υπηρεσίες που θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες του κόσµου και προφανώς το απαραίτητο µόνιµο προσωπικό. Βέβαια η απαίτηση αυτή θολώνεται στην ανακοίνωση της Οµοσπονδίας των Ταχυδροµικών (ΠΟΣΤ) από την πλειοψηφία της, που µιλάει µόνο για τα µαγαζιά βιτρίνα και για λειτουργία των καταστηµάτων µε βάση τις ανάγκες της αγοράς. Ξεχνώντας προφανώς ότι οι ανάγκες της αγοράς θέλουν και ευέλικτο

προσωπικό και, όταν χρειαστεί, µαζικές απολύσεις και λουκέτα καταστηµάτων. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και µε την κερκόπορτα για την ιδιωτικοποίηση που είναι η συνεργασία των ΕΛΤΑ µε ιδιώτες. Από ταχυδροµικούς πράκτορες µέχρι εργολάβους για τη συντήρηση, την πληροφορική, τον χρηµατεφοδιασµό, τη φύλαξη και τον καθαρισµό. Αυτή η τακτική της διοίκησης, που διόρισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, γίνεται επίσης δεκτή από την πλειοψηφία της διοίκησης της ΠΟΣΤ. Αρκεί λένε αυτό να γίνεται αποσπασµατικά και να µην είναι ο κανόνας, ξεχνώντας την εµπειρία που λέει ότι όπου υπήρξε είσοδος εργολάβων, η εξέλιξη (π.χ. αεροδρόµια) ήταν προς την ιδιωτικοποίηση και όχι προς την απλή κάλυψη αναγκών. Είναι παράλογο λοιπόν να θέλεις να ενοποιηθείς µε τις Ταχυµεταφορές, αίτηµα που σωστά βάζει η πλειοψηφία της ΠΟΣΤ, χωρίς να απαιτείς να έχουν τα ίδια εργασιακά δικαιώµατα µ’ εσένα οι εργαζόµενοι εκεί και να µην έχεις κάνει χρόνια τώρα µια κινητοποίηση ενάντια στις ελαστικές και ευέλικτες µορφές εργασίας, που έχουν οι Ταχυµεταφορές. Αυτό που χρειάζονται τα ΕΛΤΑ είναι λοιπόν ένα σύγχρονο σχέδιο για γρήγορη και φθηνή εξυπηρέτηση, µε εκµετάλλευση και των ηλεκτρονικών υπηρεσιών προς όφελος των κατοίκων ακόµα και στα πιο

δύσβατα χωριά της χώρας και στα µικρά νησιά Με την απαραίτητη αύξηση της χρηµατοδότησης από το κράτος, τις µαζικές προσλήψεις µόνιµου προσωπικού για να καλυφθούν τα κενά και την ενσωµάτωση των ΕΛΤΑ-Ταχυµεταφορές µε ίσα δικαιώµατα και µισθούς στους υπαλλήλους τους µπορούν να έχουν µέλλον τα ΕΛΤΑ, ικανοποιώντας τις ανάγκες του λαού και των εργαζοµένων τους.

Κρίσιµες µέρες για το ανθυγιεινό επίδοµα

Κ

ρίσιµες θα είναι οι επόµενες µέρες, ως και τα τέλη Φλεβάρη, για το ανθυγιεινό επίδοµα. Το τέλος του Φλεβάρη είναι η ηµεροµηνία όπου, σύµφωνα µε το νόµο 4512/2018, θα χορηγείται το ανθυγιεινό επίδοµα. Αν εγκαίρως και όπως προβλέπει ο ίδιος νόµος δεν προχωρήσουν οι διαδικασίες για να επαναπροσδιοριστεί ποιες κατηγορίες εργαζοµένων το δικαιούνται, τότε το επίδοµα θα κοπεί συνολικά. Συγκεκριµένα και σύµφωνα µε τις σχετικές διατάξεις του Ν. 4512/2018, θα έπρεπε ήδη να έχουν καθοριστεί οι κατηγορίες που θα δικαιούνται το επίδοµα, το ύψος του επιδόµατος, καθώς και τα µέτρα που πρέπει να ληφθούν για την προστασία της ασφάλειας και της υγείας των εργαζοµένων. Μέχρι λοιπόν τα τέλη Φλεβάρη θα πρέπει, µε βάση τις προτάσεις της διυπουργικής επιτροπής που έχει συγκροτηθεί, η κυβέρνηση να εκδώσει Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΚΥΑ) που να καθορίζει τα παραπάνω. ∆υστυχώς αυτά δεν καθορίζονται από το πόρισµα της επιτροπής που δόθηκε στα συνδικάτα µετά από επίµονες κινητοποιήσεις της Α∆Ε∆Υ. Η αντίδραση της συνοµοσπονδίας των ∆ηµοσίων Υπαλλήλων οφείλει και τώρα να είναι άµεση. Οι διαδικασίες θα πρέπει να ολοκληρωθούν πριν τις 15 Φλεβάρη και όχι στις τυπικές ηµεροµηνίες του νόµου, ώστε το επίδοµα να µπει στη Μισθοδοσία του Μαρτίου. Η κινητοποίηση γι’ αυτό το θέµα χρειάζεται να γίνει έγκαιρα, ώστε όχι µόνο να αποφευχθούν εκπλήξεις µε περιορισµό των κατηγοριών που θα παίρνουν το επίδοµα ως και την πλήρη περικοπή του, αλλά αντίθετα διεκδικώντας τη διεύρυνση της χορήγησης του ανθυγιεινού επιδόµατος και σε άλλες κατηγορίες εργαζοµένων που δεν το παίρνουν τώρα. Προς αυτή την κατεύθυνση οφείλουν να κινηθούν η Α∆Ε∆Υ και οι Οµοσπονδίες του ∆ηµοσίου και αντίστοιχες αποφάσεις χρειάζεται να παρθούν στη σύσκεψη που διοργανώνεται την Τετάρτη 23 Γενάρη το πρωί στα γραφεία της Α∆Ε∆Υ για το θέµα.

23 ΓΕΝΑΡΗ 2019

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

9

Απαραίτητες οι µαζικές προσλήψεις µόνιµου προσωπικού τώρα!

∆ηµόσια Υγεία Ώρα Μηδέν!

Α

πό την αρχή της εφαρµογής των µνηµονιακών πολιτικών προειδοποιούσαµε από τις στήλες της εφηµερίδας µας για τις τραγικές συνέπειες που µπορούν να έχουν οι περικοπές των δαπανών στη δηµόσια υγεία για τις ζωές ασθενών. Υπάρχουν τα παραδείγµατα από το πώς δεινοπάθησε ο φτωχόκοσµος στις χώρες της Βαλτικής και ειδικά στη Λετονία από τα οικονοµικά προγράµµατα λιτότητας του ∆ΝΤ.

Μπορεί το κλείσιµο των νοσοκοµείων στην Ελλάδα να µην πήρε τις ίδιες διαστάσεις σε αριθµούς, παρ’ όλα αυτά σε πολλά νοσοκοµεία της χώρας κλινικές έχουν βάλει λουκέτο ή υπολειτουργούν µε ελάχιστους γιατρούς, που, σε ρόλο περιφερόµενου θιάσου, καλύπτουν βάρδιες σε 2 και 3 νοσοκοµεία. Προφανώς η έλλειψη χρηµατοδότησης θα έφτανε κάποια στιγµή και στο να θρηνήσουµε απώλειες ζωών όπως στη Ζάκυνθο, όπου µέσα σε λίγες µόνο µέρες πέθαναν 3 άν-

θρωποι, επειδή δεν υπήρχε κρεβάτι στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) του νοσοκοµείου. Χωρίς λεφτά και χωρίς προσωπικό τα νοσοκοµεία ακόµη και αν δεν κλείσουν οριστικά, υπολειτουργούν. Την τελευταία εβδοµάδα κινδύνευσαν ασθενείς ακόµη και στη ∆υτική Αθήνα, όταν η εφηµερία του νοσοκοµείου Αττικόν µπλόκαρε, καθώς από τις 4 το απόγευµα είχαν ήδη γεµίσει και τα ράντζα που σχεδόν καθηµερινά χρησιµοποιούνται στο νοσοκοµείο

ακόµη και για µακρά νοσηλεία. Τα ψέµατα του Υπουργείου Υγείας και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ τελείωσαν! Για να υπάρξουν ανθρώπινες συνθήκες νοσηλείας πρέπει να γίνουν µαζικές προσλήψεις µόνιµου προσωπικού στα δηµόσια νοσοκοµεία και να καλυφθούν πλήρως τα κενά, ώστε να µπορέσουν να λειτουργήσουν όλα τα κρεβάτια στις ΜΕΘ και να χρηµατοδοτηθεί αδρά η δηµόσια υγεία για να φτιαχτούν νοσοκοµεία και πλήρως εξοπλισµένες ΜΕΘ!

Το Νοσοκοµείο Ζακύνθου σε κοµβικό σηµείο Του Νίκου Ποταµίτη, Πρόεδρου της Ένωσης Νοσοκοµειακών Γιατρών Ζακύνθου

Π

ρόκειται για το µοναδικό νοσηλευτικό ίδρυµα στο νησί και το πιο καινούργιο νοσοκοµείο στη χώρα (2012), το τελευταίο που κατασκευάστηκε πριν τη λαίλαπα των µνηµονίων και το µόνο που δεν εγκαινιάστηκε ποτέ µε τον φανφαρόνικο τρόπο που συνηθίζεται να παραδίδουν οι κρατούντες τις καινούργιες δοµές κοινωνικής πρόνοιας, σαν να φτιάχνονται µε δικά τους χρήµατα και όχι µε τις οικονοµίες των φορολογούµενων. [...] Το ολοκληρωµένο υπερσύγχρονο νοσοκοµείο παραδόθηκε προς χρήση µε απαίτηση των εργαζοµένων του και της τοπικής κοινωνίας, όταν οι προηγούµενοι κυβερνώντες δεν είχαν προλάβει και οι επόµενοι φύλαγαν τα εγκαίνιά του για δικό τους πολιτικό όφελος, µεταξύ των βουλευτικών εκλογών του Μάη και του Ιούνη του 2012. [...] Έκτοτε πέρασαν έξη χρόνια, το νέο νοσοκοµείο αναπτύχθηκε και πρόσφερε σε ντόπιους και ξένους σηµαντικά αναβαθµισµένες υπηρεσίες υγείας. Όµως στα χρόνια των µνηµονίων η χρηµατοδότησή του καθηλώθηκε στα επίπεδα του παλιού και η στελέχωσή του φτώχυνε τόσο, που σήµερα υπηρετούν µόνο 55% των προβλεπόµενων από τον οργανισµό γιατρών, µόνο το 38% των αντίστοιχων νοσηλευτών, µόνο το 50% των διοικητικών που απαιτούνται, ενώ οι βοηθητικές υπηρεσίες (καθαρισµός, σίτιση, ιµατισµός κ.ά.) περιορίστηκαν σε δύο, έναν ή κανέναν εργαζόµενο. Η κρίση στα χειρουργεία ανέδειξε, σε ό,τι αφορά τη ∆ιοίκηση και την προϊστάµενη αρχή της, την τραγική αυθαιρεσία και την απαξίωση της λειτουργίας συλλογικών οργάνων όπως το Επιστηµονικό συµβούλιο, το σύλλογο εργαζοµένων ή ακόµα και της αρµόδιας επιστηµονικής επιτροπής που το υπουργείο είχε ορίσει για τη διερεύνηση του προβλήµατος. Επίσης αναδείχτηκε η σηµασία της ύπαρξης συµβάσεων συντήρησης και τακτικού ελέγχου του ηλεκτροµηχανολογικού

εξοπλισµού που όµως ακόµα δεν µπορούν να προχωρήσουν λόγω της απελπιστικής στενότητας του προϋπολογισµού του ιδρύµατος. Να σηµειωθεί ότι ακόµα και τα κονδύλια για επικουρικό προσωπικό έχουν όχι µόνο µειωθεί, αλλά και συχνά χρησιµοποιούνται για άλλες επείγουσες και ανελαστικές δαπάνες, ενώ οι δαπάνες για µηνιαίες πληρωµές των εφηµεριών των γιατρών έχουν µειωθεί στο µισό αυτών του 2011. [...] Και

µε πόσους γιατρούς θα γίνει κατορθωτό να ξαναλειτουργήσει. Έτσι έµεινε το αναισθησιολογικό τµήµα µε µόνο δύο αναισθησιολόγους, δηλαδή ακάλυπτο από εφηµερεύοντες για 10 ηµέρες το µήνα, ενώ η µονάδα τεχνητού νεφρού παραµένει µε δύο νεφρολόγους εδώ και 20 έτη, όταν ήταν 10 τότε οι αιµοκαθαρόµενοι, αλλά και όταν έγιναν 25 τα τελευταία χρόνια. Όµως και σήµερα που ξεπερνούν τους 30 οι αιµοκαθαρόµενοι, µε τα νέα περιστατικά να µην

Ολό στο R κληρο proje ct.gr

Η κυβέρνηση να αποφασίσει µια γενναία και µόνιµη αύξηση του προϋπολογισµού του νοσοκοµείου Ζακύνθου όχι µόνο για να λειτουργήσει επιτέλους η ΜΕΘ, αλλά και να υποστηριχθεί οικονοµικά και στελεχικά η ζωτικής σηµασίας λειτουργία τµηµάτων και κλινικών.

όλα αυτά όταν έχει αυξηθεί η ανάγκη παροχής υπηρεσιών, γιατί έχει τουλάχιστο αυξηθεί κατά 30% η τουριστική κίνηση στο νησί τα τελευταία 5 χρόνια, ενώ παράλληλα στο νοσοκοµείο αυξήθηκε η προσέλευση του ντόπιου πληθυσµού, που αδυνατεί πια να ανταποκριθεί σε ιδιωτικές δαπάνες υγείας. Όµως, αν η υποστελέχωση είναι ένα πρόβληµα, φαίνεται ότι ακόµα µεγαλύτερο πρόβληµα είναι εδώ και δύο χρόνια η εθελούσια αποχώρηση γιατρών, που επικαλούνται οικονοµική δυσπραγία, φόρτο δουλειάς που τους οδηγεί σε «ηθική και σωµατική εξάντληση» και αυτά σε ένα περιβάλλον δυναµιτισµένο από την πρόσφατη κρίση στα χειρουργεία και τη διοίκηση να βρίσκεται απέναντι, µε πειθαρχικές διώξεις και προκλητικές ποινές και πάντως όχι σε συνεννόηση και συνεργασία µε τους εργαζόµενους. Έτσι είχαµε την αποχώρηση οκτώ συνολικά γιατρών τα τελευταία δύο χρόνια, ανάµεσα στους οποίους ήταν και οι τέσσερεις παιδίατροι, µε αποτέλεσµα να οδηγηθεί σε αδιέξοδο η λειτουργία της παιδιατρικής κλινικής, µε αβέβαιο ακόµα το αν και

δύνανται πλέον να εξυπηρετούνται, παραµένουν ακόµα δύο οι νεφρολόγοι, µε άµεση ανάγκη για άλλους δύο τουλάχιστον. [...] Οι πρόσφατοι θάνατοι συµπολιτών µας, που στάθηκε αδύνατο να διακοµιστούν για πάνω από µία εβδοµάδα σε ΜΕΘ λόγω ανυπαρξίας ελεύθερης θέσης, έχουν βέβαια θορυβήσει την κοινωνία και προβληµατίσει τη διοίκηση και το υπουργείο, όµως καθόλου λόγος δε γίνεται, ακόµα και τώρα, για µια γενναία απόφαση εκκίνησης της πλήρους εξοπλισµένης µονάδας στο νοσοκοµείο Ζακύνθου. Και επειδή η φιλολογία περί της ΜΕΘ που «η κυβέρνηση θέλει να ανοίξει», αλλά «δεν βρίσκονται γιατροί» καλά κρατεί, θα πρέπει να πούµε ότι αυτό που λείπει είναι η πολιτική απόφαση να εξασφαλιστούν το σύνολο των προϋποθέσεων για τη δηµιουργία ΜΕΘ που σε στελέχωση, χρηµατοδότηση και οργάνωση ισοδυναµεί µε εκείνη µιας µεγάλης κλινικής µε ιδιαίτερα απαιτητικά επιστηµονικά standars και πολύ µεγάλη αυστηρότητα στην τήρηση των κανόνων λειτουργίας της.

[...] Πρέπει να σηµειώσουµε όµως ότι όσο απαραίτητοι είναι οι εξειδικευµένοι γιατροί, που πρέπει να εργάζονται τουλάχιστον ένας ανά κρεβάτι ΜΕΘ (5), άλλο τόσο απαραίτητη είναι η νοσηλευτική της στελέχωση µε τουλάχιστον 2 ή 3 εργαζόµενους ανά κρεβάτι νοσηλείας (12-15). Η τελευταία όµως προϋπόθεση λειτούργησε απαγορευτικά στην προοπτική εκκίνησης ΜΕΘ, δεδοµένης της τραγικής υποστελέχωσης σε νοσηλευτικό προσωπικό που ήδη στις υπάρχουσες κλινικές λειτουργεί συχνά κάτω από τα όρια ασφάλειας µε τεράστια προβλήµατα στη λήψη αδειών και ρεπό. Είναι καιρός λοιπόν να αφήσουµε την κλαψούρα και το µοιρολόι ένθεν και ένθεν. Η κοινωνία να απαιτήσει ό,τι δικαιούται και ό,τι δεν θα της χαρίσουν, αν δεν το διεκδικήσει. Η διοίκηση του νοσοκοµείου να εκκινήσει διαδικασία νέων προκηρύξεων, παράλληλα γιατρών και νοσηλευτών, εξειδικευµένων σε λειτουργία ΜΕΘ, αλλά και µε ειδικά επιστηµονικά και οικονοµικά κίνητρα, αξιοποιώντας τόσο το «δυσπρόσιτο και νησιωτικό» του χαρακτήρα του νησιού µας, όσο και την «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» στην οποία βρισκόµαστε λόγω σεισµών, ώστε οι γιατροί που θα προσληφθούν και που πιθανά θα προέρχονται εκτός Ζακύνθου να µείνουν και να εργαστούν στο νησί και αν κάποτε φύγουν, να βρεθούν µε αυξηµένα προσόντα για τη διεκδίκηση της επόµενης θέσης προτίµησής τους. Η κυβέρνηση να αποφασίσει µια γενναία και µόνιµη αύξηση του προϋπολογισµού του νοσοκοµείου Ζακύνθου όχι µόνο για να λειτουργήσει επιτέλους η ΜΕΘ, αλλά και ο µαστογράφος, η µέτρηση οστικής πυκνότητας και το παθολογοανατοµικό εργαστήριο, αλλά και να υποστηριχθεί οικονοµικά και στελεχικά η ζωτικής σηµασίας λειτουργία τµηµάτων και κλινικών, να σταµατήσει η «αιµορραγία» σε γιατρούς που αποχωρούν και να λειτουργήσει ξανά το νέο νοσοκοµείο Ζακύνθου όπως ο σχεδιασµός του προβλέπει και όπως οι ανάγκες της κοινωνίας του νησιού το απαιτούν.

10

ΔΙΕΘΝΗ

ΣΗΜΑΔΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΑΝ

Α

πό τις 14 Γενάρη, 34.000 εκπαιδευτικοί στο Λος Άντζελες βρίσκονται σε απεργία διαρκείας. Απ’ την πρώτη µέρα της απεργίας συµµετέχουν δίπλα τους, έξω από κάθε σχολείο στις απεργιακές φρουρές, µαθητές και γονείς, καθώς και πολλοί άλλοι εργαζόµενοι απο άλλα σωµατεία

του Λος Άντζελες, σε µια πραγµατικά συγκινητική παρουσία αλληλεγγύης παρά τον απρόσµενα βροχερό καιρό. Στην κεντρική συγκέντρωση της Παρασκευής 18/1 συµµετείχαν πάνω από 60.000 κόσµου! Με βάση επίσηµα γκάλοπ, θετικά βλέπει την απεργία πάνω από το 80% των κατοίκων της πόλης!

Παρά την τεράστια αλληλεγγύη, ο αγώνας τους είναι ιδιαίτερα δύσκολος. Η Εκπαιδευτική Περιφέρεια του ΛΑ, η 2η µεγαλύτερη στις ΗΠΑ µε 600.000 µαθητες (κατα τα 2/3 λατίνοι και µαύροι), βρίσκεται στο κέντρο µιας οργανωµένης εκστρατείας µε στόχο την πλήρη απαξίωσή της και την οριστική ιδιωτικοποίηση της παιδείας. Το 2017

Στο Λος Άντζελες είµαστε έτοιµοι για τη µάχη της ζωής µας Της Gillian Russom

Ε

ίµαι δασκάλα και συνδικαλίστρια στο Λος Άντζελες για 18 χρόνια. Για το µεγαλύτερο διάστηµα αυτών των χρόνων έχω εργαστεί στις γραµµές µιας προοδευτικής συλλογικότητας (τώρα αποκαλούµενη Union Power), αγωνιζόµενη να µεταµορφώσω το Σωµατείο µας προς ένα νέο οργανωτικό µοντέλο, µε ένα όραµα κοινωνικής δικαιοσύνης. Αισθάνοµαι ότι οι συλλογικές µας προσπάθειες έχουν φέρει αποτελέσµατα, καθώς προετοιµαζόµαστε για µια απεργία 34.000 εκπαιδευτικών στη δεύτερη µεγαλύτερη σχολική περιοχή της χώρας. Από τότε που ανακοινώσαµε την ηµεροµηνία της απεργίας µας, η Σχολική Περιφέρεια του Λος Άντζελες (LAUSD) και οι λακέδες της στα µέσα ενηµέρωσης έχουν βγει στην επίθεση. Η Περιφέρεια έχει ανακοινώσει τη µίσθωση 400 απεργοσπαστών. Η ιστορικά αντι-συνδικαλιστική εφηµερίδα «Los Angeles Times» επιτίθεται στο Σωµατείο. Επίσης η Περιφέρεια έχει ζητήσει δικαστικά την αναστολή της απεργίας. Όµως τα µέλη της UTLA απαντάνε –και είναι πιο ενωµένα και ενηµερωµένα για τον αγώνα µας όσο ποτέ άλλοτε. Στελέχη της βάσης του σωµατείου

συµµετέχουν σε ραδιοφωνικές εκποµπές και γράφουν επιστολές προς τη σύνταξη εφηµερίδων, υπερασπιζόµενες/οι τον αγώνα µας. Με εντυπωσιακά βελτιωµένους τρόπους επικοινωνίας και αυξηµένη οργάνωση µέσα στα σχολεία, έχουµε για περισσότερο από ενάµιση χρόνο συζητήσει και κατανοήσει τα επίδικα ζητήµατα –έτσι είµαστε σταθερά ενωµένοι/ες και έτοιµοι/ες γι’ αυτή την απεργία. Στο σχολείο µου, όπως και στα περισσότερα σε όλο το Λος Άντζελες, έχουµε περάσει τα τελευταία τρία χρόνια διευρύνοντας τη δύναµη του σωµατείου µέσα στο σχολείο µας, µε τη συγκρότηση CATs (Contract Action Teams – Οµάδες ∆ράσης Σύµβασης), ένα µοντέλο που δανειστήκαµε από τη δράση του Σωµατείου Εκπαιδευτικών του Σικάγου. Έχουµε περίπου 90 µέλη του UTLA στο σχολείο µας, συµπεριλαµβανοµένων των συµβούλων, των νοσοκόµων, των κοινωνικών λειτουργών και της βιβλιοθηκονόµου µας. Με βάση το παλιό µοντέλο, µόνο µία ή δύο αντιπρόσωποι του τοπικού Τµήµατος θα έπρεπε να βρουν έναν τρόπο επικοινωνίας µε όλους αυτούς τους ανθρώπους. Φυσικά αυτό δεν γινόταν. Πλέον έχουµε µια 12µελή CAT, όπου καθένας από εµάς είναι υπεύθυνη/ος για επτά ή οκτώ συναδέλφους, να τους κρατάει ενήµερους και να ακούει τις ερωτήσεις, τις ανησυχίες και τις ιδέες τους.

Τον Αύγουστο και τον Σεπτέµβριο, καταφέραµε το 100% των µελών στο σχολείο µου να υπογράψουµε σε µία δηµόσια δήλωση ότι σε περίπτωση απεργίας θα βρεθούµε όλοι µαζί στην απεργιακή φρουρά. Καθώς ετοιµαζόµαστε, ερχόµαστε σε επαφή µε όλους, για να βεβαιωθούµε ότι είναι πραγµατικά έτοιµοι/ες και για να απαντήσουµε σε τυχόν ερωτήσεις που µπορεί να έχουν. Στην τελευταία µας συνάντηση πριν από το διάλειµµα των διακοπών, µιλήσαµε για τα πρακτικά ζητήµατα της απεργιακής φρουράς. Και προσδιορίσαµε διαφορετικούς ρόλους, ώστε να εξασφαλίσουµε την επιτυχία της περιφρούρησης της απεργίας µας: συνθήµατα, συνεντεύξεις στα ΜΜΕ, τροφοδοσία καφέ και σνακ, επικοινωνία µε αλληλέγγυους γονείς, αποστολές φωτογραφιών σε σόσιαλ µίντια κ.ά. Γνωρίζουµε ότι πολλοί από τους µαθητές µας εξαρτώνται από τα δωρεάν (ή µειωµένης τιµής) γεύµατα που παίρνουν στο σχολείο. Έτσι, εµπνευσµένοι από τους καθηγητές της ∆υτικής Βιρτζίνια κατά τη διάρκεια της απεργίας τους, θα δηµιουργήσουµε επίσης διανοµή τροφίµων για µαθητές που επιλέγουν να µην κάνουν µάθηµα τις ηµέρες της απεργίας. Η UTLA παρέχει 300 δολάρια ως αρχικό κεφάλαιο σε κάθε ενδιαφερόµενο σχολείο για να βοηθήσει την προσπάθεια. Ως Σωµατείο, έχουµε κάνει την απεύ-

µια συµµαχία δισεκατοµµυριούχων οπαδών της ιδιωτικοποίησης στην ουσία εξαγόρασε τις εκλογές για το συµβούλιο της Περιφέρειας, «επενδύοντας» το άνευ προηγουµένου ποσό των 10 εκατ. δολλαρίων! Με πρόσχηµα την οικονοµική βιωσιµότητα της Περιφέρειας, το σχέδιό τους προβλέπει µέχρι και 49 µαθητές κατα τµήµα

θυνση προς τους γονείς τακτικό µέρος της οργανωτικής µας προσπάθειας. Το φθινόπωρο, πραγµατοποιήσαµε οκτώ περιφερειακά φόρουµ γονέων σε όλη την πόλη. Στην περιοχή µου, µετά το φόρουµ, οι γονείς ξεχύθηκαν στη λεωφόρο César Chavez, όπου πραγµατοποίησαν µια αυθόρµητη διαδήλωση. Συγκροτούµε λίστες αλληλέγγυων γονιών, τους οποίους προσεγγίζουµε τώρα σχετικά µε τα πρακτικά ζητήµατα µιας πιθανής απεργίας και πώς µπορούν να την υποστηρίξουν. Οι πιο δραστήριοι γονείς παίρνουν ηγετική θέση σε οµάδες όπως η Eastside Padres Contra la Privatizacion και η Reclaim Our Schools LA. Οργανώνουν δράσεις και απευθύνονται και σε άλλους γονείς, για να τους φέρουν στις απεργιακές φρουρές. Οι µαθητές οργανώνονται επίσης. Η ισχυρή µαθητική οργάνωση Students Deserve κάνει εδώ και δύο χρόνια καµπάνια, απαιτώντας από την Περιφέρεια να σταµατήσει τις ρατσιστικές [«τυχαίες»] σωµατικές έρευνες µαθητών στα σχολεία µας και αντ’ αυτού να προχωρήσει σε προσλήψεις καθηγητών. Οι µαθητές διέκοψαν πρόσφατα ένα εορταστικό δείπνο (250 δολάρια το πιάτο) στην πλούσια γειτονιά του Pacific Palisades, όπου ο επίσηµος προσκεκληµένος ήταν ο διευθυντής της Περιφέρειας Beutner. Πριν ξεκινήσει το σχολείο µετά τις διακοπές, θα έχουν µία συνάντηση για να καθορίσουν τη συµµετοχή τους στην απεργία. Στην Ανατολική πλευρά προετοιµαζόµαστε να διοργανώσουµε µια εκδήλωση «σχολείου ελευθερίας» [«freedom school»] σε µία από τις ηµέρες απεργίας, όπου οι εκπαιδευτικοί θα δώσουν µαθήµατα για την κοινωνική δικαιοσύνη και οι νέοι θα συµµετάσχουν σε δραστηριότητες µουσικής και τέχνης. Θέλουµε να εκµεταλλευτούµε αυτή την ευκαιρία για να µιλήσουµε για το είδος της απελευθερωτικής εκπαίδευσης που οι σπουδαστές µας πραγµατικά χρειάζονται και αξίζουν. Ως σοσιαλίστρια, είναι πολύ συναρπαστικό να βλέπεις να εξαπλώνεται αυτή η βαθιά αίσθηση αυτοπεποίθησης που µπορεί να φέρει µια απεργία. Ως εκπαιδευτικοί, έχουµε βιώσει τόσο πολύ την έλλειψη σεβασµού –της δουλειάς µας, των σχολείων µας, των µαθητών µας και των οικογενειών τους. Είναι όµορφο να βλέπεις και να αισθάνεσαι ότι δεν πρόκειται να το ανεχθούµε αυτό άλλο πια. Τριάντα τέσσερις χιλιάδες από εµάς κατανοούµε συλλογικά ότι δεν αγωνιζόµαστε µόνο για τη δική µας αξιοπρέπεια, αλλά βρισκόµαστε επίσης στην πρώτη γραµµή µιας µάχης για τις πιο κρίσιµες ανάγκες των καταπιεσµένων κοινοτήτων, όπου εργαζόµαστε. Και γνωρίζουµε ότι η ενότητά µας µας δίνει τη δύναµη για να κερδίσουµε.

23 γεναρη 2019

11

ντεπίθεσης στις ΗΠΑ για Λύκεια και Γυμνάσια και 35 για τα Δημοτικά σχολεία! Στη συνέχεια θα ακολουθήσει το κλείσιμο των «αποτυχημένων» σχολείων και η ανάθεσή τους σε ΜΚΟ και ιδιώτες! Λογαριάζουν όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Η απεργία των UTLA (Ενωμένοι Εκπαιδευτικοί του Λος Άντζελες) έχει γίνει ήδη σύμβολο αντίστασης για

όλους τους εργαζόμενους στο ΛΑ κι ακόμα παραπέρα: Στο Oakland της βόρειας Καλιφόρνιας οι εκπαιδευτικοί είναι ήδη σε προετοιμασία απεργίας για το Φεβρουάριο. Μαζί τους προετοιμάζονται να απεργήσουν και μια σειρά μικρότερες γειτονικές Περιφέρειες του ανατολικού κόλπου. Το στοίχημα τελικά μπορεί να αποδειχτεί

πολύ μεγαλύτερο! Δημοσιεύουμε σε συντομευμένη μορφή δύο άρθρα. Η συνδικαλίστρια Gillian Russom περιγράφει την υποδειγματική προετοιμασία της απεργίας στο ΛΑ, που προϊδεάζει για μια παρατεταμένη μάχη, υπενθυμίζει πώς αντλούν από την πείρα προηγούμενων απεργιακών αγώνων και φωτίζει

πολύ ενδιαφέρουσες διεργασίες σε τμήμα του εργατικού κινήματος στις ΗΠΑ. Ο Bryce Covert γράφει για τη γενικότερη άνοδο των απεργιών το 2018, παρουσιάζοντας το συνολικό «πλαίσιο» μέσα στο οποίο πρέπει να κατανοήσουμε τη σημασία που έχει η απεργία στο ΛΑ και τα χαρακτηριστικά που παίρνει.

Το 2018 ήταν το έτος των απεργιών Του Bryce Covert

Γ

ια το 2018 το ποσοστό ανεργίας κυμάνθηκε γύρω στο 4% ή και λιγότερο. Εάν τόσοι πολλοί άνθρωποι μπορούν να βρουν δουλειά, ποιο είναι το πρόβλημα; Ακόμα κι αν πολλοί από εμάς έχουμε επιστρέψει στη δουλειά στα χρόνια που ακολούθησαν τη Μεγάλη Ύφεση, δεν αμοιβώμαστε αρκετά για τη δουλειά μας. Ο ρυθμός αύξησης των μισθών μόλις πρόσφατα άρχισε να δείχνει σημάδια αύξησης, αλλά εξακολουθεί να υστερεί σε σχέση με πριν από την ύφεση και σε σχέση με το επίπεδο όπου θα περίμενε κανείς να βρίσκεται σε συνθήκες χαμηλού ποσοστού ανεργίας. Τέσσερις στους δέκα ενήλικες στις ΗΠΑ λένε ότι δεν έχουν τα χρήματα για να καλύψουν μια απροσδόκητη έκτακτη ανάγκη ύψους 400 δολαρίων και περισσότεροι από ένας στους πέντε δεν μπορούν να πληρώσουν στο σύνολό τους όλους τους μηνιαίους λογαριασμούς. Στο μεταξύ πολλές από τις νέες θέσεις εργασίας συνοδεύονται με συνεχώς μεταβαλλόμενα ωράρια εργασίας. Το 1/6 των αμερικανών εργαζόμενων έχει ακανόνιστο ωράριο και περίπου το 1/3 έχει εισόδημα που αλλάζει απο μήνα σε μήνα. Και πολλές από αυτές τις δουλειές δεν συνοδεύονται από στοιχειώδεις παροχές, όπως η άδεια ασθενείας ή προσιτή υγειονομική περίθαλψη. Επιστρέψαμε στη δουλειά για να διαπιστώσουμε ότι οι διαθέσιμες θέσεις εργασίας δεν μας παρέχουν αρκετά για να ζήσουμε με ασφάλεια. Έτσι, τη χρονιά που τέλειωσε, οι αμερικανοί εργαζόμενοι αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν τη συλλογική τους δύναμη για να βελτιώσουν τις συνθήκες για τον εαυτό τους και τους συναδέλφους τους. Ίσως το κύμα απεργιών που οι περισσότεροι θα θυμούνται ήταν αυτό των εκπαιδευτικών στις «κόκκινες πολιτείες» [ΣτΜ: Πολιτείες που στηρίζουν τους Ρεπουμπλικάνους]. Οι δάσκαλοι έχουν

μπουχτίσει από τη σοβαρή υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης, που έχει οδηγήσει σε πενιχρούς μισθούς για τους ίδιους και τους συναδέλφους τους, σε έλλειψη αξιοπρεπών διδακτικών υλικών και καταρρέουσες τάξεις και στη διάβρωση της ποιότητας της εκπαίδευσης που μπορούν να προσφέρουν στους μαθητές τους. Το κύμα απεργιών ξεκίνησε τον Φεβρουάριο, όταν οι καθηγητές σε όλη τη Δυτική Βιρτζίνια αρνήθηκαν να πάνε στη δουλειά, κλείνοντας κάθε σχολείο στην Πολιτεία. Μετά η οργή εξαπλώθηκε σε τέσσερις άλλες Πολιτείες: την Αριζόνα, το Κολοράντο, το Κεντάκι και την Οκλαχόμα. Κανένας από τους δασκάλους σε αυτές τις Πολιτείες δεν έχει το νόμιμο δικαίωμα να απεργήσει. Κι όμως αρνήθηκαν να πάνε στη δουλειά και κατέκλυσαν τα κυβερνητικά κτίρια της πρωτεύουσάς τους και τα σχολεία, που έκλεισαν κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεών τους. Σε όλες τις Πολιτείες που έγιναν απεργίες, οι εκπαιδευτικοί κέρδισαν παραχωρήσεις για αυξηση της χρηματοδότησης ή/και των μισθών, πριν επιστρέψουν στις αίθουσες των σχολείων τους. Οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία αυτή τη χρονιά έκαναν τη μεγαλύτερη σειρά απεργιών στον κλάδο τους στην ιστορία της χώρας. Και ίσως έπεται συνέχεια. Τον Μάιο, 50.000 εργαζόμενοι σε 34 καζίνο-ξενοδοχεία στο Λας Βέγκας, στους οποίους συμπεριλαμβάνονταν τόσο οι υπάλληλοι των ξενοδοχείων, όσο και οι σερβιτόροι, οι μπάρμαν και οι εργαζόμενοι στην κουζίνα, αποφάσισαν για πρώτη φορά από το 2002 απεργία σε ολόκληρη την πόλη, ζητώντας καλύτερες αμοιβές και παροχές, προστασία για τους μετανάστες εργαζόμενους και άλλα αιτήματα. Τον Σεπτέμβριο, οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία του Σικάγου έκαναν κάτι παρόμοιο, οργανώνοντας την πρώτη απεργία σε επίπεδο πόλης εδώ και περισσότερο από 100 χρόνια. Αυτές οι απεργίες ακολουθήθηκαν από απεργίες διάρκειας μηνών που πραγματοποιήθηκαν από τους εργαζόμενους της αλυσίδας ξενοδοχείων Marriott

Hotel σε πόλεις όλης της χώρας. Στη Βοστόνη, η απεργία στο Marriott ήταν η πρώτη μεγάλη απεργία σε ξενοδοχείο στη σύγχρονη ιστορία της πόλης. Στο Σαν Φρανσίσκο, ήταν η μεγαλύτερη τέτοια δράση από το 2004. Στη Χαβάη, ήταν η πρώτη μεγάλη απεργία ξενοδοχείων από το 1990. Απεργίες στα Marriott πραγματοποιήθηκαν επίσης στο Ντιτρόιτ, το Όκλαντ, το Σαν Ντιέγκο και το Σαν Χοσέ. Αυτοί οι εργαζόμενοι δεν απαίτησαν μόνο υψηλότερες αμοιβές και καλύτερες παροχές. Διεκδίκησαν επίσης –και εξασφάλισαν– καλύτερη προστασία από τη σεξουαλική παρενόχληση, σε έναν κλάδο όπου ένας τεράστιος αριθμός εργαζομένων λέει ότι αντιμετωπίζει ανεπιθύμητο γυμνό ή αγγίγματα από τους πελάτες. Οι εργαζόμενες στα ξενοδοχεία δεν είναι οι μόνες που έχουν ταλαιπωρηθεί από σεξουαλικές παρενοχλήσεις και είναι διατεθειμένες να προχωρήσουν σε απεργία γι’ αυτό. Οι υπάλληλοι της McDonald’s διοργάνωσαν την πρώτη πανεθνική απεργία κατά της σεξουαλικής παρενόχλησης στη χώρα τον Σεπτέμβριο. Αφού κατέθεσαν μια ομοσπονδιακή καταγγελία εναντίον της εταιρείας τον Μάιο, ισχυριζόμενες ότι είχαν υποστεί σωματικές επαφές, ανήθηκες προτάσεις και σεξουαλικές επιθέσεις στη δουλειά, δήλωσαν ότι δεν έλαβαν καμία απάντηση από τα κεντρικά γραφεία της εταιρίας κι έτσι κατέβηκαν σε απεργία σε 10 πόλεις σε ολόκληρη τη χώρα. Σε έρευνα του 2016, το 40% των γυναικών εργαζόμενων σε fast food δήλωσαν ότι είχαν βιώσει ανεπιθύμητα σεξουαλικά σχόλια, άγγιγμα και επίθεση. Το κίνημα Fight for 15 έχει οργανώσει μια σειρά κλιμακωτών απεργιών στη βιομηχανία φαστ φουντ από το 2012. Το κίνημα έχει πλέον εξαπλωθεί και σε άλλους τομείς, συμπεριλαμβανομένων εργαζομένων σε νοσοκομεία, παιδικούς σταθμούς, αεροδρόμια και καθηγητές. Το κίνημα πραγματοποίησε άλλη μια απεργία τον Οκτώβριο. Τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο, φυλακισμένοι σε 16 Πολιτείες προχώρησαν σε στάσεις εργασίας μαζί με άλλου είδους δράσεις. Ένα από τα κύρια αιτή-

ματα των κρατουμένων ήταν ο τερματισμός της «δουλείας των φυλακών», η οποία είναι νόμιμη εξαιτίας μιας νομικής τρύπας στο 13ο Άρθρο του Συντάγματος. Οι κρατούμενοι μπορεί να πληρώνονται μόνο μερικά σεντς την ώρα –ή και να μην πληρώνονται καθόλου– για εργασία που αρκετές φορές είναι υποχρεωτική. Οι απεργοί κρατούμενοι απαίτησαν όχι μόνο καλύτερες αμοιβές, αλλά και καλύτερες συνθήκες. Όλη αυτή η δραστηριότητα είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτη. Το 2017, υπήρξαν μόλις 7 μεγάλες στάσεις εργασίας ή απεργίες όπου συμμετείχαν περισσότεροι από 1.000 εργαζόμενοι και κράτησαν τουλάχιστον μία βάρδια. Αυτός ήταν ο δεύτερος μικρότερος αριθμός απεργιών που καταγράφηκαν από το 1947. Αλλά η διάθεση για απεργία που εμφανίστηκε το 2018 μπορεί να είναι σημάδι των μελλοντικών εξελίξεων. Επτάμιση χιλιάδες εργαζόμενοι σε 24 ξενοδοχεία στην Καλιφόρνια ψήφισαν υπέρ της απεργιακής δράσης, απαιτώντας να πληρώνονται 25 δολάρια την ώρα. Εκπαιδευτικοί στη Νότια Καρολίνα απειλούν με μια επικείμενη απεργία εξαιτίας των χαμηλών μισθών και της κακής μεταχείρισης, ενώ οι εκπαιδευτικοί στο Λος Άντζελες θα απεργήσουν, αν δεν καταλήξουν σε μια σύμβαση και θα είναι η πρώτη απεργία τους από το 1989. Η δύναμη των εργαζομένων βρίσκεται σε σταθερή πτώση για δεκαετίες, καθώς οι εργοδότες συγκεντρώνουν όλο και περισσότερη δύναμη στα δικά τους χέρια. Μας μένει ένα ολοένα και μικρότερο κομμάτι της οικονομικής πίτας και συνθήκες εργασίας χωρίς κανένα σεβασμό στην αξιοπρέπειά μας και την ιδιωτική μας ζωή. Ίσως όμως τώρα να είμαστε μπροστά σε ένα σημείο καμπής, όπου το αμερικανικό εργατικό δυναμικό δεν είναι διατεθειμένο να καταπιεί άλλο πλέον αυτή την κατάσταση. Οι εργαζόμενοι που κατέβηκαν φέτος σε απεργίες, δεν εξασφάλισαν απλώς καλύτερες συνθήκες αμοιβής και εργασίας για τους ίδιους. Αλλά μπορεί να ανοίγουν το δρόμο για άλλους να ακολουθήσουν.

12

αντισεξισμόσ

23 γεναρη 2019

Το γυναικείο κίνημα στις ΗΠΑ σε σημείο καμπής

Για έναν «φεμινισμό του 99%» Του Πάνου Πέτρου

Ο

ι Πορείες Γυναικών στις ΗΠΑ στις 21 Γενάρη συγκέντρωσαν δεκάδες χιλιάδες γυναίκες. Ωστόσο, ένα κίνημα που ξεκίνησε με τη μεγαλύτερη μονοήμερη κινητοποίηση στην αμερικανική ιστορία (μετά την ορκωμοσία Τραμπ), που έκτοτε μετράει πολλά βήματα και μάχες, ενώ αντιμετωπίζει νέες επιθέσεις (και νομοθετικές σε μια σειρά Πολιτείες), θα περίμενε κανείς να βρίσκεται σε πολύ ανώτερο επίπεδο. Αντίθετα η φετινή κινητοποίηση συμπύκνωσε μια σειρά από πολιτικά ζητήματα.

Πολιτικά προβλήματα Στο επίκεντρο βρέθηκε μια επίθεση για αντισημιτισμό. Αφορμή ήταν ένα βίντεο που «αποκάλυπτε» ότι η Ταμίκα Μάλορι (από τα ηγετικά στελέχη της Πορείας Γυναικών) είχε παρεβρεθεί σε μια εκδήλωση του Έθνους του Ισλάμ, όπου ο Λουίς Φαρακάν είχε κάνει αντισημιτικά και αντιομοφοβικά σχόλια. Οι αντιδραστικές απόψεις του Φάρακαν είναι γνωστές και δεν έχουν καμιά θέση στην Αριστερά. Ωστόσο η ίδια η Μάλορι έχει καταδικάσει αυτές τις απόψεις κι έχει δηλώσει ότι είναι ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης. Αυτό που δεν αρνείται είναι οι δεσμοί της με το Έθνος του Ισλάμ, όπως και πολλοί-ες άλλοι-ες μαύροι-ες, εξαιτίας της δουλειάς που κάνει στις ρημαγμένες κι εγκαταλελειμμένες κοινότητές τους. Η ίδια απέκτησε σχέσεις με το Έθνος του Ισλάμ ως έφηβη, όταν η οργάνωση τη στήριξε μετά τη δολοφονία του πατέρα του παιδιού της. Το Έθνος του Ισλάμ δεν έχει καμιά σχέση με την Πορεία Γυναικών. Στο «πλαίσιό» τους στέκονται ενάντια στον αντισημιτισμό, ενώ προφανώς ο Φάρακαν και η οργάνωσή του λόγω των συντηρητικών απόψεών τους δεν θα συμμετείχαν ποτέ σε ένα τέτοιο γυναικείο κίνημα. Ωστόσο ξεδιπλώθηκε μια ολόκληρη καμπάνια, που η Ρόζαλιντ Πετσέσκι περιέγραψε ως «κακόβουλη αλυσίδα ενοχής δια της συσχέτισης. Η Ταμίκα είναι ένοχη, γιατί δεν καταδικάζει τον Φάρακαν. Η Λίντα Σαρσούρ είναι ένοχη, γιατί δεν καταδικάζει την Ταμίκα. Και η Πορεία Γυναικών είναι ένοχη, γιατί δεν καταδικάζει τη Σαρσούρ». Δεν είναι τυχαίο ότι τις περισσότερες επιθέσεις δέχτηκε τελικά η Σαρσούρ. Είναι Παλαιστίνια, μουσουλμάνα, υπέρμαχος του BDS που έχει δεχτεί πολλές ισλαμοφοβικές και ρατσιστικές απειλές από την ακροδεξιά κι από δεξιές σιωνιστικές οργανώσεις. Η Σαρσούρ έχει συγκεντρώσει χιλιάδες δολάρια για την αποκατάσταση εβραϊκών κοιμητηρίων και συναγωγών, που έχουν βανδαλιστεί από ακροδεξιούς, ή για την κηδεία των θυμάτων της επίθεσης στη Συναγωγή Tree of Life, που δέχτηκε επίθεση από ακροδεξιούς τρομοκράτες που δεν συχώρησαν στους Εβραίους της συναγωγής ότι στηρίζουν Άραβες και μουσουλμάνους πρόσφυγες.

Αυτά δείχνουν την πραγματική πολιτική στόχευση πίσω από την πολύ σοβαρή καταγγελία για αντισημιτισμό. Την κατηγορία ανακινούν οι πλέον συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις (αλλά και η πιο μετριοπαθής πτέρυγα της Πορείας Γυναικών που ενοχλείται από την «πολιτικοποίηση» του γυναικείου κινήματος). Η ηγεσία της Πορείας Γυναικών είχε δεχτεί στην αρχική της φάση επικρίσεις ως «υπερβολικά λευκή». Τότε εντάχθηκαν στις γραμμές της η Ταμίκα Μάλορι, η Λίντα Σαρσούρ και η Κάρμεν Πέρεζ, όλες τους με παρελθόν αγώνων σε τοπικές κοινωνίες, που επιχείρησαν να διευρύνουν την Πορεία Γυναικών. Προέκυψαν και άλλα πολιτικά ζητήματα φέτος, με τον «φιλελελευθερισμό» του Δημοκρατικού Κόμματος να βρίσκεται στον πυρήνα των προβλημάτων. Έμπειρές συντρόφισσες, σε σειρά άρθρων, εξηγούν ωστόσο ότι αυτό που παρόξυνε τα προβλήματα είναι η οργανωτική δομή της Πορείας Γυναικών. Η Κιγιάνγκα Γιαμάτα-Τέιλορ ονόμασε το σχετικό της άρθρο «η μετατροπή των διαδηλώσεων σε κίνημα δεν θα ήταν ποτέ εύκολη υπόθεση». Κι εξηγεί, όπως και άλλες συντρόφισσες, ότι οι πολιτικές διαφωνίες είναι θεμιτές και καλοδεχούμενες σε ένα μαζικό κίνημα, αλλά ο τρόπος να επιλύονται χωρίς τα εκφυλιστικά φαινόμενα κρίσης που παρουσιάστηκαν φέτος, είναι αυτό το κίνημα να συγκροτηθεί ως τέτοιο. Οι Πορείες Γυναικών απέκτησαν δομή ΜΚΟ, που ιεραρχούν τον επαγγελματικό μηχανισμό, τη μιντιακή στρατηγική και τη σχετική ιεραρχία πάνω από τη δουλειά οργάνωσης στη βάση για την οικοδόμηση κινήματος. Μια «διοίκηση» παίρνει όλες τις αποφάσεις για την κατανομή των πόρων, το πολιτικό μήνυμα των πορειών κ.ο.κ. Οι χιλιάδες και χιλιάδες γυναίκες που κινητοποιούνται στις διαδηλώσεις αντιμετωπίζονται ως «πεζικό», που δεν έχουν τους δικούς τους χώρους να συζητήσουν, να ανταλλάξουν εμπειρίες και απόψεις και να συναποφασίσουν για όλα αυτά τα ζητήματα. Κάπως έτσι όλες οι σχετικές διαμάχες που ξέσπασαν, έχουν πάρει χαρακτήρα προσωπικών αντεγκλήσεων μεταξύ προσωπικοτήτων, με τη μεγάλη πλειοψηφία να παρακολουθεί αμήχανα. Η απόσταση ανάμεσα στην κατάσταση των «επίσημων» οργανώσεων φέτος

και τις διαθέσεις πολλών γυναικών είναι εντυπωσιακή. Γιατί η άσχημη εικόνα δεν μπορεί να κρύψει τη διαθεσιμότητα και τη μαχητικότητα που έδειξαν οι γυναίκες στις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια. Σε πραγματικούς αγώνες γύρω από σοβαρές μάχες. Το MeToo είναι το πλέον διάσημο, καθώς έδωσε «φωνή» στα θύματα των σεξουαλικών επιθέσεων. Αλλά υπήρξαν κι άλλες εξελίξεις. Το Νοέμβρη, έγινε απεργία 50.000 εργαζομένων στην Google, σε 50 πόλεις σε όλο τον κόσμο, για να καταγγείλουν το τοξικό περιβάλλον για τις εργαζόμενες στην εταιρία και να το συνδέσουν με τον ρατσισμό και τους ανεπαρκείς μισθούς γενικά στην εταιρία. Λίγο πριν, οι εργαζόμενες στα ΜακΝτόναλντς οργάνωσαν την πρώτη πανεθνική απεργία για το ζήτημα της σεξουαλικής παρενόχλησης σε ώρα εργασίας στην ιστορία. Στο Σιάτλ, το Μάντισον, τη Μινεάπολη, συγκροτήθηκαν ομάδες Υπεράσπισης Κλινικών που έδωσαν μάχες ενάντια στους φανατικούς εχθρούς των εκτρώσεων, όποτε αυτοί κινητοποιήθηκαν για να κλείσουν κλινικές εκτρώσεων. Οι κινητοποιήσεις ενάντια στον ορισμό του Κάβανο στο Ανώτατο Δικαστήριο, μετά την καταγγελία της Κρίστιν Φορντ για σεξουαλική επίθεση, οργανώθηκαν σε μεγάλο βαθμό «από τα κάτω» σε πολλές πόλεις.

Κείμενο αριστερών φεμινιστριών Πάνω σε αυτές τις εμπειρίες επιχειρούν να πατήσουν αριστερές φεμινίστριες που εργάστηκαν για τις φετινές Πορείες Γυναικών. Σε κάποιες πόλεις οργανώνουν διακριτά μπλοκ και αιτήματα που θα ενισχύσουν το κίνημα. Αλλού οργανώνουν φόρουμ και συζητήσεις για τον αντικαπιταλιστικό φεμινισμό, που θα επιχειρήσει να ανοίξει τη συζήτηση. Αλλού ετοιμάζονται δημόσιες συνελεύσεις ενόψη της 8 Μάρτη. Με εμβληματικό το κείμενο που καλεί για έναν «Φεμινισμό του 99%» για να δώσουν έμφαση στα αιτήματα των εργατριών, των ΛΟΑΤΚΙΑ κοινοτήτων, των μη-λευκών γυναικών. «Η χρονιά που πέρασε, επιβεβαίωσε ότι ο επιχειρηματικός φεμινισμός, που φοβάται να αμφισβητήσει τα προβλήματα του καπιταλισμού, δεν έχει λύση στην κρίση που αντιμετωπίζουν παγκόσμια οι γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙΑ άτομα. Ειδικά στις ΗΠΑ, η αυξανόμενη εισοδη-

ματικά και φυλετική ανισότητα, η αναδυόμενη ισλαμοφοβία κι ο αντισημιτισμός, οι νέες επιθέσεις στα αναπαραγωγικά δικαιώματα και στα συνδικάτα αποκαλύπτουν τον γκροτέσκο χαρακτήρα του φεμινισμού της Χίλαρι Κλίντον και της Σέριλ Σάντμπεργκ. Ο φεμινισμός τους ισχυρίζεται ότι αντιμάχεται τις μισθολογικές διαφορές, αλλά υπερασπίζεται το σύστημα που δημιουργεί χαμηλούς μισθούς. Ένας φεμινισμός του 99% οφείλει να κερδίζει την ίση αμοιβή, αλλά επίσης και το επίπεδο μισθών που απαιτούν τα συνδικάτα για όλους-ες. Πρέπει να υπερασπίσουμε και να διευρύνουμε την πρόσβαση στις εκτρώσεις, αλλά με έναν πλήρη τρόπο τον οποίο μπορεί να παρέχει μόνο η καθολική υγειονομική περίθαλψη. Για εμάς, αναπαραγωγική δικαιοσύνη δεν σημαίνει απλώς το δικαίωμα στην ελεύθερη έκτρωση, αλλά και την πρόσβαση σε δημόσιους πόρους που θα επιτρέπουν να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας χωρίς το φόβο φυλάκισης, απέλασης ή βίας. Απαιτούμε να ανατραπούν οι προτεραιότητες του συστήματος στην κερδοφορία και να στραφούν στις επενδύσεις στην παιδική φροντίδα και στη δημόσια υγεία για όλους-ες, στην οικονομικά προσβάσιμη κατοικία και σε ένα πλήρως χρηματοδοτούμενο εκπαιδευτικό σύστημα… Γνωρίζουμε ότι η βία του συστήματος δεν περιορίζεται μέσα στα εθνικά σύνορα, αλλά συνδέεται με τον αμερικανικό μιλιταρισμό στο εξωτερικό. Γι’ αυτό και ο φεμινισμός μας στηρίζεται στην αλληλεγγύη με εκείνες-ους που κρατούνται σε κελιά και κέντρα κράτησης μέσα στη χώρα, όπως και με εκείνες-ους που αντιμετωπίζουν τις βάρβαρες συνέπειες της δράσης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού από την Κεντρική Αμερική ως την Παλαιστίνη.» Οι συντρόφισσες και οι συλλογικότητες που υπογράφουν αυτό το κάλεσμα επιχειρούν να χτίσουν μια άλλη πολιτική απάντηση στα προβλήματα που δημιουργεί ο «επίσημος» φεμινισμός του φιλελευθερισμού και του Δημοκρατικού Κόμματος. Αλλά καταννοούν ότι, για να χτιστεί αυτή η απάντηση, θα πρέπει να απευθυνθούν σε όλες εκείνες τις γυναίκες που συμμετέχουν στις Πορείες Γυναικών, που έδωσαν τους αγώνες που περιγράψαμε παραπάνω.

23 γεναρη 2019

αντισεξισμοσ

13

Για ένα μαζικό, ριζοσπαστικό, γυναικείο κίνημα Της Κατερίνας Γιαννούλια

Φ

έτος επιχειρούμε να οργανώσουμε στις 8 Μάρτη κινητοποιήσεις μαζικές, ευρείας απεύθυνσης, για να ακουστούν όλες οι γυναίκες που καταπιέζονται, που τις εκμεταλλεύονται, που ασφυκτιούν, που δέχονται βία αβοήθητες. Για να μη μείνει καμιά «κρυμμένη» και μόνη με τα προβλήματά της. Φέτος δεν θέλουμε να αρκεστούμε σε εθιμοτυπικές ανακοινώσεις όσων ασχολούνται «από επετειακή υποχρέωση» με το θέμα. Ούτε θέλουμε να γίνει ορατό μόνο από όσες κι όσους είναι ήδη ευαισθητοποιημένες κι ευαισθητοποιημένοι με τα προβλήματα των γυναικών. Φέτος θέλουμε περισσότερες και περισσότερους στο δρόμο των αγώνων για τη γυναικεία απελευθέρωση. Θέλουμε να φτάσουμε και να παλέψουμε μαζί με τις γυναίκες των ελαστικών σχέσεων, των μειωμένων μισθών και επιδομάτων, με όσες δεν βρίσκουν θέση στην ανδροκρατούμενη ιεραρχία, με τις έγκυες που αναγκάζονται να «διαλέξουν» ανάμεσα στο παιδί και τη δουλειά, με όσες «πρέπει να» φροντίσουν παιδιά, γονείς κι ανέργους της οικογένειας γιατί δεν υπάρχουν δημόσιες και δωρεάν υποστηρικτικές δομές. Μαζί με τις γυναίκες που δέχονται σεξιστικό λόγο και πράξη, στη δουλειά, στο δρόμο, στο σπίτι, που παρενοχλούνται σεξουαλικά και που όταν διαμαρτύρονται θεωρούνται «γκρινιάρες», «εμμονικές», «υστερικές», «υπερευαίσθητες» ακόμα και από το ίδιο τους το περιβάλλον. Θέλουμε να ακουστούμε μαζί με τις γυναίκες που όταν καταγγέλλουν τη βία στα αρμόδια θεσμικά όργανα του κράτους αγνοούνται και υποτιμώνται, με τραγικές καταλήξεις όπως έγινε στη Κέρκυρα, στη Ρόδο και σε πολλά άλλα μέρη… Θέλουμε να μεταφέρουμε τη φωνή από όσες τη στέρησαν. Θέλουμε μαζί μας τις γυναίκες που δέχονται

ακόμα μεγαλύτερη καταπίεση γιατί είναι μετανάστριες, γιατί είναι ανάπηρες, ή γιατί δεν δηλώνουν το «mainstream» σεξουαλικό προσανατολισμό που επιβάλλεται από το κυρίαρχο σύστημα. Θέλουμε να διαδοθεί ο όρος «γυναικοκτονία», γιατί, ακόμα και σήμερα, γυναίκες δολοφονούνται επειδή είναι γυναίκες! Φέτος, στις 8 Μάρτη, θέλουμε να οργανώσουμε «γυναικεία απεργία» στη δουλειά, στο σπίτι, παντού! Να βγούμε δυναμικά και να διεκδικήσουμε, όχι απλά να διαδηλώσουμε. Οι γυναικοκτονίες στη Ρόδο και την Κέρκυρα, η αυξημένη καταπίεση, εκμετάλλευση, ανισότητα και βία κατά των γυναικών (ιδιαίτερα των λαϊκών στρωμάτων) στην εποχή της κρίσης, αλλά και οι διεθνείς κινητοποιήσεις των γυναικών, τα τελευταία χρόνια (από την Ισπανία μέχρι την Αργεντινή, από την Αμερική μέχρι την Ιρλανδία κι από την Πολωνία μέχρι την Ινδία), έχουν ανοίξει τα «γυναικεία»

Φέτος, στις 8 Μάρτη, θέλουμε να οργανώσουμε «γυναικεία απεργία» στη δουλειά, στο σπίτι, παντού! ζητήματα σε πολύ μεγαλύτερη έκταση μέσα στην κοινωνία. Γυναίκες συζητάνε τα προβλήματά τους επειδή είναι γυναίκες, η σιωπή έχει διαταραχτεί και η συζήτηση δεν αφορά μόνο τους… «ειδικούς»! Η περσινή γυναικεία απεργία στην Ισπανία έβγαλε εκατομμύρια γυναίκες σε διαδηλώσεις στο δρόμο, απεργώντας από τους χώρους εργασίας, από την οικιακή εργασία, από την κατανάλωση. Σωματεία, συνδικάτα και ομοσπονδίες διευκόλυναν τις διαδηλώσεις των γυναικών και των αλληλέγγυων ανδρών συναδέλφων τους, καλώντας σε απεργίες και στάσεις εργασίας. Το κεντρικό σύνθημα της απεργίας που φώναζαν οι γυναίκες ήταν «Αν σταματήσουμε εμείς, σταματά

να γυρίζει ο κόσμος». Ξέρουμε ότι στην Ελλάδα δεν είμαστε έτοιμες κι έτοιμοι ακόμα για αντίστοιχου μεγέθους απεργιακές κινητοποιήσεις. Αλλά το στόχο και την προετοιμασία για το όσο κοντινότερο μέλλον θέλουμε να τα υιοθετήσουμε. Σε σύνδεση και με τις συναγωνίστριες από άλλες χώρες και την Ισπανία, ιδιαίτερα, μιας κι εκεί διοργανώνεται διεθνής συντονιστική σύσκεψη (Βαλένθια 26-27/1) με συντρόφισσες από όλον τον κόσμο, για τις 8 Μάρτη.

ΑΔΕΔΥ

Στο Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ (16/1), το ΜΕΤΑ κατέθεσε πρόταση για πανδημοσιοϋπαλληλική στάση εργασίας, στις 8 Μάρτη (από τις 12 το μεσημέρι – λήξη του ωραρίου εργασίας) και συγκέντρωση στην πλατεία Κλαυθμώνος, στη 1μμ, ως ένα πρώτο βήμα για να γίνει ορατή η συμβολή των γυναικών στην παραγωγή και την αναπαραγωγή, για να απεργήσουν οι γυναίκες στη δουλειά και στο σπίτι. Η πρόταση συμπεριλαμβάνει και κάλεσμα προς τα Νομαρχιακά Τμήματα, τις Ομοσπονδίες και τα Σωματεία να αναδείξουν με κάθε τρόπο την παγκόσμια μέρα της γυναίκας και τα σύγχρονα αιτήματα της εργαζόμενης γυναίκας, προτείνοντας συζητήσεις κι εκδηλώσεις στα σχολεία & σε χώρους δουλειάς. Στο απόσπασμα από την πρόταση του ΜΕΤΑ στην ΑΔΕΔΥ για την παγκόσμια μέρα της γυναίκας, μεταφέρεται η κατάσταση που αντιμετωπίζουν, πιο οξυμένα, οι γυναίκες, λόγω των περιοριστικών πολιτικών που εφαρμόζουν όλες οι κυβερνήσεις ανεξαιρέτως και τα αιτήματα που, κατ’ αρχήν, έχουμε να παλέψουμε: «Στην Ελλάδα της κρίσης και των ατέλειωτων μνημονιακών πολιτικών, με τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, την κατάργηση εργατικών κατακτήσεων, τις διαλυμένες κοινωνικές δομές, τις διακρίσεις και τη βία (λεκτική και σωματική) να αποτελεί εξοργιστική καθημερινότητα του μισού εργατικού δυναμικού, των γυναικών, η ΑΔΕΔΥ, ως τριτοβάθμιο συνδικαλιστικό

Κυκλοφορεί στα σχολεία το τεύχος #2 Ο ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ ΤΑ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΜΕΛΗ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΑΒΡΟΓΛΟΥ: ΡΑΓΔΑΙΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΣ, ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΗΝ ΤΡΕΛΑΘΟΥΜΕ ΚΙΟΛΑΣ! ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΤΟΥ ‘08 “ΚΙΤΡΙΝΑ ΓΙΛΕΚΑ” : ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΛΙΤΟΤΗΤΑ Ο ΣΕΞΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΒΙΑΣΜΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΜΑΖΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΑΝΟΔΟ ΤΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ Η ΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ, ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΚΑΙ Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ; ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ! ΠΟΤΕ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ! ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΩΝ Μ.Ε.Σ. ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΣΤΟ ΛΑΥΡΙΟ

όργανο στο Δημόσιο τομέα, φέρνει στην επιφάνεια τα προβλήματα των γυναικών, με στόχο όχι μόνο να συζητηθούν ευρέως στους χώρους δουλειάς και εκπαίδευσης, αλλά και να ξεκινήσει μια αγωνιστική παρέμβαση για την επίλυσή τους. Οι κυβερνήσεις έχουν ευθύνες για τη συνέχιση αυτής της κατάστασης, αφού, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, οι μνημονιακές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές έχουν χειροτερεύσει τη θέση της γυναίκας. Η Α.Δ.Ε.Δ.Υ. θέλοντας υπερασπίσει τις γυναίκες, αλλά και τους άντρες εργαζόμενους, διεκδικεί: • δωρεάν παιδικούς σταθμούς στους χώρους δουλειάς • πραγματική δημόσια- δωρεάν παιδεία & υγεία • παροχή παιδικών κατασκηνώσεων • προστασία της μητρότητας • ίση αμοιβή για ίση εργασία • κατάργηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας». Η φετινή 8 Μάρτη, μετά και τις πετυχημένες κινητοποιήσεις που έγιναν στις 25 Νοέμβρη (μέρα «ενάντια στη βία κατά των γυναικών»), για τη δολοφονία της Ελένης στη Ρόδο, αλλά και με τις συζητήσεις και το ενδιαφέρον που υπάρχει αυξημένο σε χώρους δουλειάς και κοινωνικούς χώρους, διαπιστώνουμε μια ευκαιρία για τη διοργάνωση μαζικών διαδηλώσεων και δράσεων. Τις επόμενες μέρες θα υπάρξει κάλεσμα για πλατιά ενωτική συνέλευση, με στόχο να οργανωθούν όσο το δυνατό μαζικότερες δράσεις στις 8 Μάρτη. Θα μεταφέρουμε αυτό το κάλεσμα όπου μπορούμε να φτάσουμε, ώστε στη συνέλευση να βρεθούν γυναίκες (και άντρες) από γυναικείες συλλογικότητες, από σωματεία, ομοσπονδίες και συνδικάτα, συνδικαλιστικές παρατάξεις, από δημοτικές παρατάξεις, από φοιτητικούς συλλόγους και σχήματα, από οργανώσεις της αριστεράς, για να κάνουμε το αίτημα για την απελευθέρωση των γυναικών υπόθεση όλου του κινήματος.

14

νεολαια

23 γεναρη 2019

Πανεκπαιδευτικό κίνημα απέναντι στο νομοσχέδιο Γαβρόγλου! Του Άρη Κολυτά

Τ

ις τελευταίες εβδομάδες σύσσωμο το εκπαιδευτικό κίνημα βγήκε στο δρόμο ενάντια στο νομοσχέδιο Γαβρόγλου και τη μνημονιακή επίθεση που συντελείται τόσο απέναντι στην ίδια τη δημόσια εκπαίδευση, όσο και στους λειτουργούς της. Οι στοχεύσεις του νομοσχεδίου σχετικά με τα νέα κριτήρια διορισμών των αναπληρωτών καθηγητών/τριών, καθώς και τις συγχωνεύσεις ή καταργήσεις τμημάτων, που προωθεί, είναι ξεκάθαρες και εξυπηρετούν τη διάσπαση του εκπαιδευτικού κινήματος και την υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης.

Το νομοσχέδιο Το νέο σύστημα διορισμών για τους αναπληρωτές, όπως προτείνεται από το νομοσχέδιο, πέραν του ότι αποτελεί αγκάθι εργασιακής επισφάλειας και ελαστικοποίησης, δημιουργεί στους νέους ανθρώπους μια συνθήκη κοινωνικού κανιβαλισμού. Το πτυχίο και η προϋπηρεσία υποβαθμίζονται στο βωμό των ακαδημαϊκών προσόντων, οδηγώντας στον αποκλεισμό από τη δυνατότητα διορισμού έναν τεράστιο αριθμό αναπληρωτών. Συγκεκριμένα, με την υπομοριοδότηση/ απαξίωση του πτυχίου σε σχέση με άλλα ακαδημαϊκά χαρτιά, το πτυχίο καθίσταται αναγκαία, αλλά όχι ικανή προϋπόθεση για δουλειά, αφού απαιτούνται επιπρόσθετα ακαδημαϊκά προσόντα που μπορεί ακόμη και να στερούνται συνάφειας με το αρχικό αντικείμενο σπουδών. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι φοιτητές που βρισκόμαστε σε καθηγητικές σχολές, να μπαίνουμε σε έναν διαρκή αγώνα απόκτησης προσόντων. Το υπουργείο αδιαφορεί για το αν θα πρέπει να βάλουμε βαθιά το χέρι μέσα στην τσέπη για την απόκτηση αυτών των προσόντων είτε πληρώνοντας τα δίδακτρα των μεταπτυ-

χιακών, είτε μεταναστεύοντας στο εξωτερικό για σπουδές, προκειμένου απλώς να διοριστούμε σε ένα σχολείο. Με το νομοσχέδιο αυτό μας κατευθύνει σε μια λογική κατάρτισης-επανακατάρτισης και απόκτησης εγγράφων, που θα πιστοποιούν ότι «υπερέχουμε των υπολοίπων». Κάπως έτσι εμπεδώνεται η αντίληψη ότι «δεν χρειάζεται να παλέψουμε όλοι μαζί» για καλύτερη δημόσια εκπαίδευση, αλλά «θα τα καταφέρω μόνος μου, κόντρα σε όλους τους υπόλοιπους».

Οι κινητοποιήσεις

Παρ’ όλα αυτά, όαση στην κινηματική ύφεση της περιόδου αποτέλεσαν οι δυναμικές και μαζικές αντιδράσεις απέναντι στο νομοσχέδιο. Στο προσκήνιο ήρθε ένας πολύμορφος αγώνας από αναπληρωτές, μόνιμους και αδιόριστους εκπαιδευτικούς, καθώς και από φοιτητικούς συλλόγους. Η νεολαία από την πρώτη στιγμή στάθηκε στο πλευρό των αναπληρωτών, καθώς πλήθος μαθητών βρέθηκε στο δρόμο μαζί με τους καθηγητές του, ενώ αρκετοί φοιτητικοί σύλλογοι είχαν μαζική παρουσία στις κινητοποιήσεις. Βασικός κορμός αυτών των κινητοποι-

ήσεων υπήρξε το τριήμερο απεργιών που προκηρύχθηκε από τις ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών στις 11, 14 και 17 Γενάρη. Απεργίες που συνοδεύτηκαν από συλλαλητήρια εξαιρετικής μαζικότητας και ζωντάνιας. Με σύνθημα «μαζικοί διορισμοί εκπαιδευτικών» καθηγητές, φοιτητές και μαθητές διατράνωσαν τη διαφωνία τους με το νομοσχέδιο και ξαναέδωσαν κινηματικό χρώμα στους δρόμους, πράγμα που είχαμε να δούμε καιρό. Απέναντι σε αυτή τη δυναμική η κυβέρνηση έδειξε αμέσως τα δόντια της με ένα ισχυρό κύμα καταστολής, που είχε ως αποτέλεσμα τραυματισμούς εκπαιδευτικών στις 11 και στις 14 Γενάρη. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις 17, ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου, δεν έγινε καν δεκτό το ψήφισμα των αναπληρωτών στη βουλή. Αυτή η στάση όμως δεν εμπόδισε το ξεδίπλωμα έντονης κινηματικής παρουσίας και αυτενέργειας, που πρόσθεσε αυτοπεποίθηση στον αγώνα. Η κατάληψη της πρυτανείας από το συντονισμό αναπληρωτών, αδιόριστων καθηγητών και φοιτητικών συλλόγων, ως κέντρου αγώνα, καθώς και οι μαζικές συνελεύσεις που εκτυλίχθηκαν σε αυτή ύστερα από

νέα από τις σχολές

Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής

Οι σεξιστικές συμπεριφορές και πρακτικές από κομμάτι του καθηγητικού σώματος στα πανεπιστήμια είναι κάτι που δυστυχώς έχει πάψει πλέον να προκαλεί εντύπωση. Το τελευταίο διάστημα παρουσιάστηκαν καταγγελίες για σεξιστική συμπεριφορά δυο συγκεκριμένων καθηγητών απέναντι σε φοιτήτριες και στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής (ΠΔΑ) με αποτέλεσμα να υπάρξει έντονη συζήτηση ανάμεσα στους φοιτητές και τις φοιτήτριες ως προς το θέμα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν πέσαμε από τα σύννεφα καθώς τα συγκεκριμένα περιστατικά δεν είναι τα μόνα αφού αποτελούν συνέχεια μιας σειράς καταγγελιών που εκτείνεται σχεδόν σε όλα τα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας. Απολογίζουμε όμως θετικά ότι κοπέλες που

γίνονται αποδέκτες αυτών των συμπεριφορών, είναι πρόθυμες να προχωρήσουν στη δημοσιοποίησή τους και να μην κλειστούν στον εαυτό τους. Ως φοιτητές/-τριες του ΠΔΑ, το επόμενο διάστημα θα πρέπει να οργανώσουμε κινητοποιήσεις απέναντι στους συγκεκριμένους καθηγητές αλλά πάνω απ’ όλα να κάνουμε ξεκάθαρο ότι τέτοιου είδους συμπεριφορές τόσο μέσα στο πανεπιστήμιο όσο και σε οποιαδήποτε χώρο δεν είναι ανεκτές δεν είναι σε καμία περίπτωση αποδεκτές από εμάς.

Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης

Οι οικότροφοι φοιτητές/τριες του ΔΠΘ διαμαρτύρονται για την προσπάθεια του υπουργού Κ.Γαβρόγλου και του ΙΝΕΔΙΒΙΜ να ιδιωτικοποιηθεί η λέσχη σίτισης. Παρά τις διαβεβαιώσεις που είχαν λάβει πριν

κάθε συλλαλητήριο, υπήρξαν κομβικές. Συμβολικό αποτύπωμα του κινήματος των εκπαιδευτικών υπήρξε επίσης και η παρέμβαση του συντονισμού στην ΕΡΤ το Σάββατο 12/1, όπου ο εκπρόσωπός του, συνοδευόμενος από πανό και συνθήματα, εξέθεσε τις μεθοδεύσεις τις κυβέρνησης και κάλεσε την κοινωνία σε ανοιχτή στήριξη.

Η συνέχεια

Κρίνεται αναγκαίο, το κίνημα, που ξεδιπλώθηκε το προηγούμενο διάστημα, να μη μουδιάσει ύστερα από την ψήφιση του νομοσχεδίου, αλλά να διεκδικήσει τη μη εφαρμογή και την ανατροπή του με ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο καθηγητών, φοιτητών και μαθητών. Παρά τις δυσκολίες, ο αγώνας πρέπει να κλιμακωθεί και να γενικευθεί, καθώς η ελαστικοποίηση των εργασιακών συνθηκών μιας τόσο μεγάλης μερίδας δημοσίων υπαλλήλων θα επηρεάσει σε βάθος χρόνου τους πάντες. Ο αγώνας των αναπληρωτών θα πρέπει να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος απέναντι στη συνολική νεοφιλελεύθερη επίθεση στην εκπαίδευση, αλλά και συνολικά την κοινωνία. Η φοιτητική Αριστερά οφείλει να επανενεργοποιήσει τους φοιτητικούς συλλόγους και να φέρει το κίνημα των αναπληρωτών και αδιόριστων εκπαιδευτικών μέσα στις σχολές, ακόμη και ως εικόνα του μέλλοντος. Τα μνημόνια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είναι παρόντα και συνεχίζουν να πλήττουν τη δημόσια εκπαίδευση, όσο κι αν οι υπουργοί του διαμηνύουν το αντίθετο. Μόνη απάντηση στα σχέδιά τους είναι οι συλλογικές διεκδικήσεις για μόνιμους και μαζικούς διορισμούς, με βασικά κριτήρια το πτυχίο και την προϋπηρεσία. Ένα πρώτο ραντεβού για τη συνέχιση του αγώνα θα αποτελέσει το κάλεσμα του συντονισμού των αναπληρωτών το Σάββατο 26/1 στα Προπύλαια, για να δοθεί εκ νέου μία ηχηρή απάντηση στο νομοσχέδιο. Πρέπει όλοι και όλες να είμαστε εκεί.

επιμέλεια: Νικόλας Κολυτάς

τις γιορτές από τον ίδιο τον υπουργό ότι δεν πρόκειται να υπάρξει ιδιωτικοποίηση, αυτή φαίνεται πως προχώρησε το «νεκρό» διάστημα των γιορτών προκειμένου να υπάρξουν όσο το δυνατόν μικρότερες αντιδράσεις. Οι φοιτητές/τριες δηλώνουν στην ανακοίνωσή τους: «Εν μέσω διακοπών το ΙΝΕΔΙΒΙΜ ανέθεσε σε εργολάβο την σίτιση των φοιτητών με διαδικασία «δια του κατεπείγοντος» μέχρι τις 19/01. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η λέσχη μας να μείνει κλειστή για δύο μέρες, οι μερίδες να είναι μειωμένες τόσο σε αριθμό όσο και σε ποσότητα ενώ πέντε εργαζόμενοι, οι τέσσερις εκ των οποίων ηλικίας πενήντα πέντε ετών και άνω να μείνουν άνεργοι. Μιλάμε για ανθρώπους που τα τελευταία χρόνια βιώνουν δραματικές συνθήκες εργασίας καθώς εργάζονται με δεκαήμερες συμβάσεις και πληρώνονται τον μήνα με ένα πόσο των

τετρακοσίων ευρώ. Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν και οι καθυστερήσεις πληρωμών και οι αρκετά δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζονται (ελλείπεις θέρμανση και υλικοτεχνικός εξοπλισμός). Οι αλχημείες όμως δεν σταματούν εκεί. Το Ι.ΝΕ.ΔΙ.ΒΙ.Μ. ανακοίνωσε την διένεξη διαγωνισμού που τελειώνει στις 26/02 για την οριστική ιδιωτικοποίηση της λέσχης μας». Ήδη έχουν παρθεί αποφάσεις για συνέχιση των κινητοποιήσεων κατά της ιδιωτικοποίησης ύστερα από τη συνεδρίαση του συλλόγου των οικοτρόφων φοιτητών στις 17/1. Αποτέλεσμα μάλιστα της αντίδρασης των φοιτητών ήταν η διαβεβαίωση ότι οι απολυμένοι εργαζόμενοι θα επιστρέψουν στη δουλειά τους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μέχρι τις 26/2 πρέπει να ξεδιπλωθεί ένας αγώνας στο ΔΠΘ που να ανατρέψει συνολικά τα σχέδια του υπουργείου.

23 γεναρη 2019

ιστορια

15

100 χρόνια από τη δολοφονία της Ρόζας Λούξεμπουργκ

Μιας μεγάλη μορφή του επαναστατικού μαρξισμού Του Χρήστου Σταυρακάκη [Η] βιβλιογραφία της και η πλήρης συλλογή των έργων της... θα είναι ένα διδακτικότατο μάθημα, που θα διαπαιδαγωγεί πολλές γενιές κομουνιστών σε όλο τον κόσμο» –Λένιν

Π

ριν από περίπου 100 χρόνια, η Ρόζα Λούξεμπουργκ δολοφονήθηκε από τα παρακρατικά Frei Korps της κυβέρνησης των Σοσιαλδημοκρατών πρώην συντρόφων της, σκορπώντας την οργή και τη θλίψη στο διεθνές επαναστατικό μαρξιστό κίνημα. Αν και τη δολοφόνησαν, αν και συστηματικά προσπάθησαν διάφοροι επίγονοι να διαστρεβλώσουν τη σκέψη, τη δράση και της ιδέες της, η Κόκκινη Ρόζα, η φλογερή επαναστάτρια, καταφέρνει ακόμα να εμπνέει αγωνιστές και αγωνίστριες της κοινωνικής αντίστασης σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο, ακόμα και σήμερα, παραμένει μία από τις πιο παρεξηγημένες επαναστατικές «μορφές». Η πολιτική κληρονομιά της αξίζει να μελετηθεί, να διαβαστεί χωρίς στρεβλώσεις και πάντα ενταγμένη στο πνεύμα της εποχής όπου έδρασε: την εποχή της μεγάλης επαναστατικής αναταραχής στην Ευρώπη, της νικηφόρας σοσιαλιστικής επανάστασης στη Ρωσία και την εποχή ενός ζωντανού οράματος απελευθέρωσης της ανθρωπότητας από τα καπιταλιστικά δεσμά. Οι συζητήσεις για τη ζωή, τη δράση και τη σκέψη της χρειάζεται να προσπαθούν να κατανοήσουν τον τρόπο και τη μεθοδολογία της, να διαμορφώσουν κριτήρια και όχι να περιορίζονται σε επαναστατικούς διθυράμβους μνήμης.

Στην υπεράσπιση της εργατικής επανάστασης Η Ρόζα ανήκει σ’ εκείνη τη γενιά που αντιτάχθηκε αποφασιστικά στο σφαγείο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, εμπνεύστηκε από την επανάσταση στη Ρωσία και έμεινε πιστή, ως γενιά, στη δυνατότητα που έχει η εργατική τάξη με τη μαζική της επαναστατική δράση να γκρεμίσει την καπιταλιστική κυριαρχία και να οικοδομήσει μια άλλη, σοσιαλιστική κοινωνία. Είναι εκείνη η γενιά που έχτισε τα κομουνιστικά κόμματα στις αρχές του 20ού αιώνα και την Γ΄Διεθνή. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε μάλιστα ότι η Ρόζα αποτελεί τη θεωρητικό της σοσιαλιστικής επανάστασης στον ανεπτυγμένο Δυτικό Καπιταλισμό. Η Ρόζα, Πολωνή και Εβραία στην καταγωγή, από πολύ μικρή ηλικία εντάχθηκε στο SPD (Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας), το οποίο στα τέλη του 19ου αιώνα ήταν το μαζικότερο εργατικό κόμμα

στον κόσμο. Ήταν το καμάρι του διεθνούς σοσιαλιστικού κινήματος (και το κόμμα του Ένγκελς), με τεράστια πολιτική και εκλογική επιρροή. Το SPD δεν ήταν απλά ένα μαζικό εργατικό κόμμα, αλλά περισσότερο η εργατική τάξη συγκροτημένη σε πολιτικό κόμμα με περίπου ένα εκατομμύριο μέλη στις αρχές της δεκαετίας του 1900 και μία πολιτική επιρροή που κινητοποιούσε τέσσερα εκατομμύρια εργάτες. Στις ζωντανές αντιπαραθέσεις της Γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας, που στην πραγματικότητα αντικατόπτριζαν τις συζητήσεις της τότε διεθνούς Σοσιαλδημοκρατίας, η Ρόζα από μικρή ηλικία άρχισε να επιχειρηματολογεί και να αντιπαρατίθεται με το ρεφορμιστικό ρεύμα του κοινοβουλευτισμού και του «αστικού πολιτικού ρεαλισμού». Στις κεντρικές της θέσεις ήταν αφενός η συστηματική υπεράσπιση της επαναστατικής προοπτικής και αφετέρου η εμπιστοσύνη της στη μαζική επαναστατική δραστηριότητα των εργατικών και λαϊκών μαζών. Απέναντι σε ένα ρεύμα μεταρρυθμισμού και μετατροπής της υπόθεσης του σοσιαλισμού σε μία άνευρη κοινοβουλευτική-εκλογική διαδικασία, η Ρόζα επέμεινε στη σύνδεση της καθημερινής πάλης των μαζών με την προοπτική της σοσιαλιστικής επανάστασης. Αυτή η προοπτική μπορεί να δώσει νόημα και σκοπό στους συνδικαλιστικούς αγώνες, οι οποίοι οφείλουν να αποτελέσουν τμήμα της προετοιμασίας για την επαναστατική ρήξη. Αυτές οι ιδέες διατυπώθηκαν στο βιβλίο «Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση», που γράφτηκε το 1899. Στη συνέχεια αυτής της προβληματικής, μετά την εμπειρία της Ρώσικης επανάστασης του 1905, η Ρόζα «είδε» στη μαζική πολιτική απεργία (και στα σοβιέτ – εργατικά συμβούλια) την πιο προωθημένη μορφή μαζικής εργατικής επαναστατικής πάλης. Η μαζική πολιτική απεργία για τη Ρόζα δεν είναι μια περιορισμένη συνδικαλιστική κινητοποίηση με ημερομηνία λήξης, ένα «επεισόδιο» δοκιμής της εργατικής δύναμης που αποφασίζει μία κομματική/συνδικαλιστική ηγεσία. Είναι ένα ιστορικό φαινόμενο, μια ιστορική αναγκαιότητα (που κανένα κόμμα δεν μπορεί να προαποφασίσει) στο οποίο οι οικονομικές/συνδικαλιστικές διεκδικήσεις αλληλοδιαπλέκονται με τις πολιτικές διεκδικήσεις, δημιουργώντας μία μαζική επαναστατική δυναμική. Ένας από τους παράγοντες που «καθορίζουν» εν μέρει αυτή την πολύπλοκη κοινωνική και πολι-

τική διαδικασία είναι το Κόμμα, το οποίο δεν μπορεί να περιμένει μοιρολατρικά, ούτε μπορεί να «φαντασιώνεται» ότι «θα κάνει αυτό την επανάσταση», αλλά πρέπει να προετοιμάζεται και να λειτουργεί ως καταλύτης των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων, ώστε την κρίσιμη στιγμή να μπορέσει να γίνει η ραχοκοκαλιά του αγώνα, έχοντας στις γραμμές του τα πιο πρωτοπόρα κομμάτια της εργατικής τάξης. Αυτό που η ίδια υπερτίμησε ήταν η δυνατότητα που είχε η αυθόρμητη επαναστατική κίνηση των μαζών να αντιπολιτευτεί τη γραφειοκρατική-ρεφορμιστική κομματική ηγεσία (αλλά και τον κομματικό μηχανισμό των χιλιάδων επαγγελματικών στελεχών του SPD) και να «διορθώσει» την πολιτική γραμμή.

Το κόμμα και η δημοκρατία Παρά τις διαφόρων ειδών παρερμηνείες ή λαθροχειρίες σε σχέση με την άποψη της Ρόζας για το αναγκαίο επαναστατικό κόμμα, αυτή υποστήριζε αταλάντευτα τον κεντρικό ρόλο του κόμματος, ως την οργάνωση των πιο πρωτοπόρων και μαχητικών στοιχείων ανάμεσα στους εργάτες και τις εργάτριες, οργάνωση που δεν μπορούσε παρά να βασίζεται στην επαναστατική αυτοπειθαρχία, ένα κόμμα των μαζών μέσα στις μάζες. Η κριτική της απέναντι στον Λένιν και τους μπολσεβίκους για υπερσυγκεντρωτισμό πρέπει να γίνει κατανοητή στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης στο SPD απέναντι σε μία ολοένα και πιο γραφειοκρατική ηγεσία, η οποία αξιοποιούσε τον κομματικό συγκεντρωτισμό για να περιορίσει τη δράση του κόμματος, σε αντίθεση με

τους μπολσεβίκους για τους οποίους ο συγκεντρωτισμός ήταν όρος επιβίωσης στις εξαιρετικά αυταρχικές συνθήκες του τσαρικού καθεστώτος. Η Ρόζα τάχθηκε από την πρώτη στιγμή στο πλευρό της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Ρωσία, δηλώνοντας απερίφραστα ότι ο Λένιν και οι σύντροφοί/ ισσές του έσωσαν την τιμή του παγκόσμιου σοσιαλισμού, επιρρίπτοντας ταυτόχρονα ευθύνες στην καθυστέρηση της Γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας, για τη διαφαινόμενη απομόνωση της Ρώσικης Επανάστασης. Ωστόσο, την ίδια στιγμή διέβλεπε στα μέτρα των Μπολσεβίκων ένα σοβαρό κίνδυνο, παρά την κατανόηση της επείγουσας άμυνας απέναντι στην αντεπανάσταση, τον κίνδυνο μιας αυταρχικής εκτροπής. Η δημοκρατία για τη Ρόζα ήταν η δραστήρια, ενεργητική και δίχως εμπόδια πολιτική ζωή των πλατιών λαϊκών μαζών, η οποία είναι και μέσο και σκοπός για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Παρότι η ίδια άσκησε πολύ έντονη κριτική για την κατάργηση του κοινοβουλίου στη Ρωσία, όταν το κόμμα της, το Κομουνιστικό Κόμμα Γερμανίας-Σπάρτακος (KPDSpartakusbund), το 1918 στην πρώτη Γερμανική Επανάσταση αντιμετώπισε το «ίδιο ζήτημα», η Ρόζα πήρε θέση υπέρ της εξουσίας των εργατικών συμβουλίων και υπέρ της κατάργησης του θεσμού του Κοινοβουλίου.

Αποφασιστικά ενάντια στον πόλεμο Οι αναλύσεις της Ρόζας για τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό και για τον χαρακτήρα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου είναι εξαιρετικής σπουδαιότητας (ακόμα και σήμερα) και ήταν ουσιαστικά η θεωρητική-πολιτική βάση της αντιπολεμικής πάλης της διεθνούς Σοσιαλδημοκρατίας πριν τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά τη φιλοϊμπεριαλιστική-πατριωτική στροφή του SPD, η ίδια έθεσε στον εαυτό της το καθήκον της αντίστασης στο τεράστιο σφαγείο των εργατικών μαζών, μέσα σε ένα καθεστώς πολύ σκληρής κομματικής και στρατιωτικής λογοκρισίας. Απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, υποστήριξε σθεναρά το αίτημα της ειρήνης, η οποία όμως για να επιτευχθεί και να ανταποκρίνεται στις εργατικές-λαϊκές ανάγκες χρειάζεται την όξυνση της ταξικής πάλης και την κατάληψη της εξουσίας από το προλεταριάτο. Επικοινωνούσε έτσι με την άποψη του Λένιν για τη μετατροπή του πολέμου σε εμφύλιο πόλεμο και κοινωνική επανάσταση. H αποφασιστική της στάση απέναντι στον πόλεμο σηματοδότησε την αρχή μιας σύντομης, αλλά φρενήρους πολιτικής και κομματικής δραστηριότητας που έμελλε να είναι καθοριστικής σημασίας για την εξέλιξη του παγκόσμιου κομουνιστικού κινήματος.

16

αντιρατσισμος

23 γεναρη 2019

Τα Ίμια και το αντιπολεμικό κίνημα σήμερα

Η κρίση των Ιμίων

Το πέρασμα των χρόνων, καθώς και το γεγονός ότι η ακροδεξιά έχει αναγάγει τα Ίμια σε σημείο αναφοράς, δεν αναιρούν την πολιτική βαρύτητα που είχαν το 1996. Οι πολεμικές μηχανές των δυο χωρών-τοποτηρητών του δυτικού ιμπεριαλισμού στην Ανατολική Μεσόγειο παραλίγο να φαγωθούν μεταξύ τους, με αφορμή το αλλεπάλληλο ανέβασμα και κατέβασμα σημαιών της Ελλάδας και της Τουρκίας στις βραχονησίδες αυτές από δημοσιογράφους και ψαράδες της περιοχής. Τα Ίμια αποτέλεσαν την ενσάρκωση των πιο μιλιταριστικών φαντασιώσεων των στρατιωτικών ηγεσιών και των δύο χωρών. Αποτέλεσμα των φαντασιώσεων αυτών υπήρξε η πτώση ενός ελικοπτέρου του πολεμικού ναυτικού, μετά από κάτοψη των Ιμίων λόγω απώλειας ελέγχου, και ο θάνατος του πληρώματός του. Η άκρα δεξιά ηρωοποίησε τα επόμενα χρόνια τους νεκρούς ως σύμβολα εθνικής υπερηφάνειας και έχτισε διάφορους ανεξακρίβωτους μύθους γύρω από τα αίτια της πτώσης του ελικοπτέρου. Στην πραγματικότητα οι τρεις νεκροί των Ιμίων δεν αποτελούν τίποτε άλλο από θύματα της ανθρωποφάγας πολεμικής μηχανής. Η κρίση τελικά εκτονώθηκε μετά από παρέμβαση του αμερικανικού παράγοντα, στον οποίο οι αστικές τάξεις τόσο της Ελλάδας όσο και της Τουρκίας δήλωσαν πιστοί σύμμαχοι. Γιατί ο πατριωτισμός των πολιτικών και στρατιωτικών ηγεσιών τελειώνει εκεί που αρχίζει ο συσχετισμός δυνάμεων στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Ο Κλίντον νουθέτησε τους δύο «τσακωμένους» συμμάχους του και αρνήθηκε να σφαχτούν «επειδή μερικοί δημοσιογράφοι και μερικοί βαρκάρηδες τσακώθηκαν σε έναν βράχο με μια κατσίκα».

Ακροδεξιά και πόλεμος

Τα Ίμια έδωσαν το πάτημα μαζικότερης απεύθυνσης από την ακροδεξιά στα πατριωτικά ακροατήρια, αφήνοντας πίσω τους μια πολιτική κληρονομιά ιδιαίτερα επικίνδυνη. Πέραν των νεοναζί, ο λεγόμενος «πατριωτικός χώρος» κατάφερε να ανασυνταχθεί γύρω από τα γεγονότα του 1996, χτίζοντας ανεξάρτητα πολιτικά μορφώματα ή δημιουργώντας εθνικιστικά ρήγματα στα μεγάλα συστημικά κόμματα της εποχής. Πριν λίγες ημέρες ο Πάνος Καμμένος, αποχωριζόμενος τον υπουργικό του θώκο, πραγματοποίησε μια πτήση

πάνω από τα Ίμια, η οποία κοστολογείται γύρω στα 20.000 ευρώ, μόνο και μόνο για να πετάξει ένα στεφάνι και να ανεβάσει μια φωτογραφία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς το τι πολιτικό κεφάλαιο αποτελούν τα Ίμια για τον πατριωτικό χώρο, είτε μιλάμε για τους φασίστες της Χρυσής Αυγής, είτε για τους Κρανιδιώτηδες που υπήρξαν σύμβουλοι πρωθυπουργού, είτε για τους Καμμένους που αποτέλεσαν κυβερνητικούς εταίρους σε κυβέρνηση «Αριστεράς». Όλα τα παραπάνω όμως αποκτούν μια πρόσθετη βαρύτητα σήμερα που οξύνονται οι πολεμικοί ανταγωνισμοί στα βαλκάνια και στη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε την πιο φιλοαμερικάνικη κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών. Οι χειρισμοί της στο μακεδονικό, στα ελληνοτουρκικά, στις ΑΟΖ και στο κυπριακό γίνονται σε πλήρη σύμπλευση με τα συμφέροντα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Αυτοί οι χειρισμοί όμως σε περιόδους κρίσης και όξυνσης των ανταγωνισμών μπορούν να αποδειχθούν εξαιρετικά επικίνδυνοι σε ένα αντίστοιχο επεισόδιο των Ιμίων. Αυτός είναι και ο λόγος που είναι απαραίτητη η ανάπτυξη ενός μαζικού κινήματος που θα βάζει φρένο τόσο στις πολιτικές που εξαθλιώνουν και φτωχοποιούν τον κόσμο, όσο και στις πολιτικές που φέρνουν τον πόλεμο ένα βήμα πιο κοντά. Είναι ανήκουστο η Ελλάδα να είναι η δεύτερη χώρα μετά τις ΗΠΑ εντός του ΝΑΤΟ με τις μεγαλύτερες δαπάνες επί του ΑΕΠ της για στρατιωτικούς εξοπλισμούς λόγω των ανταγωνισμών με την Τουρκία.

Αντιεθνικιστικές συγκεντρώσεις

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια συντονισμένη προσπάθεια του αντιφασιστικού κινήματος να απαντηθούν οι φασιστοσυνάξεις για τα Ίμια σε επίπεδο δρόμου. Ο αντιφασιστικός συντονισμός μαζί με οργανώσεις της Αριστεράς, μεταναστευτικές συλλογικότητες και αντιρατσιστικές ομάδες την ημέρα της συγκέντρωσης για τα Ίμια διοργανώνουν αντισυγκέντρωση με σκοπό τη ματαίωση της εθνικιστικής φιέστας. Πρόκειται για μια πρωτοβουλία η οποία έχει τη σημασία της και πρέπει να στηριχθεί και φέτος από τον κόσμο του κινήματος. Παρ’ όλα αυτά πρέπει να τονιστεί ότι πρόκειται για μια απάντηση που δεν είναι αρκετή. Το τσάκισμα τόσο της φιλοπόλεμης θεσμικής πολιτικής, όσο και των εθνικιστικών ιαχών του πεζοδρομίου, απαιτεί ένα μαζικό αντιπολεμικό κίνημα που θα βρίσκεται διαρκώς σε κίνηση, θέτοντας δικά του επίδικα και στόχους και δεν θα απαντά απλώς στην ατζέντα των εθνικιστών. Ένα κίνημα που δεν θα εμπλέκει απλώς τους πεισμένους αντιφασίστες, αλλά θα δίνει έκφραση στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία που αντιλαμβάνεται τις συνέπειες και τους κινδύνους της φιλοπόλεμης ρητορικής και την όξυνση των ανταγωνισμών. Απέναντι στα Ίμιά τους πρέπει να αντιπαραθέσουμε τους δικούς μας αγώνες ενάντια στη φτώχεια, τον πόλεμο και τον εθνικισμό. Όσο πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο.

Πολλά απ’ όσα συμβαίνουν με το μακεδονικό, αν δεν ήταν επικίνδυνα, θα ήταν εξαιρετικά διασκεδαστικά. Ξεχωρίσαμε αυτό που έκανε σάλο στα κοινωνική δίκτυα. Από στελέχη του «πατριωτικού χώρου» μέχρι πολιτικούς της ακροδεξιάς και διάφορα σάιτ και μπλογκ, βάλθηκαν να πείσουν ότι ο ακροδεξιός που επιτέθηκε με ματσούκι στα ΜΑΤ ντυμένος με σημαία της «Ανεξάρτητης Βορείου Ηπείρου» ήταν… μαύρος κι άρα αφρικανός κι άρα δεν ήταν εθνικιστής, αλλά πράκτορας. Μόνο που θίχτηκε ο άνθρωπος. «Μακεδόνας, ελληνορθόδοξος, από τη Νάουσα, απευθείας απόγονος του Μέγα Αλέξανδρου» κατά δήλωσή του, δεν άντεξε τη χλεύη των ομοϊδεατών του και πήρε σβάρνα σελίδες και ποσταρίσματα για να αποκαταστήσει οργισμένος την αλήθεια! Ένα δράμα. Γυρνάς σπίτι αποκαμωμένος από τον μακεδονικό αγώνα, ανεβάζεις τη φωτογραφία σου, καμαρώνοντας που πολέμησες «εναντίον όλων» κι ανακαλύπτεις ότι η ίδια φωτογραφία διακινείται σε όλο το ίντερνετ από συνέλληνες που, αντί να σε τιμάνε σαν ήρωα, σε λένε «λάθρο» κι «αντιεξουσιαστή». Τουλάχιστον αχαριστία…

μικρά αντιρατσιστικά

Φ

έτος συμπληρώνονται 23 χρόνια από την περίφημη κρίση των Ιμίων. Μια κρίση που ήταν γέννημα των εκατέρωθεν εθνικισμών και παραλίγο να οδηγήσει σε ένοπλη σύρραξη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες σύσσωμη η ακροδεξιά, με πρωτοστάτη τη Χρυσή Αυγή, στήνει φιέστες αντιτουρκισμού στην πλατεία Ρηγίλλης, όπου βρίσκεται το μνημείο των Ιμίων. Πρόκειται για φασιστοσυνάξεις οι οποίες λειτουργούν σαν εκκολαπτήρια «μακεδονομάχων», «τουρκοφάγων» και κάθε λογής παράγωγων του εθνικιστικού μίσους.

Με αφορμή τη συγκέντρωση για το μακεδονικό στο Σύνταγμα, η κοινωνική, πολιτική και μιντιακή Δεξιά ανακάλυψε ξαφνικά πόσο επικίνδυνη και κατακριτέα είναι η ρίψη χημικών στις διαδηλώσεις. «Με αφορμή τις συγκρούσεις ενός τμήματος διαδηλωτών έξω από τη Βουλή, απάντησαν με χημικά που στρέφονται κατά πάντων και διαλύουν τη συγκέντρωση», λένε σοκαρισμένοι. Πρωτοφανές! Δεν τους θυμίζει τίποτα αυτή η πάγια αστυνομική πρακτική –επί ΠΑΣΟΚ, επί ΝΔ, επί 4 χρόνια ΣΥΡΙΖΑ. Όλα αυτά τα χρόνια οι απεργοί, οι φοιτητές, οι αντιμνημονιακοί διαδηλωτές τρέχουμε ανέμελοι στο Σύνταγμα…

Ένας ιρακινός πρόσφυγας, που διασώθηκε από την τουρκική ακτοφυλακή μαζί με 45 άλλους στο Αιγαίο, κατήγγειλε το ελληνικό λιμενικό. Ο Μοχάμεντ Φαντίλ, που έχασε την 4χρονη κόρη του που πνίγηκε, περιέγραψε πώς το λιμενικό πρακτικά βύθισε τη βάρκα και τους άφησε αβοήθητους: «Ήταν τόσο απάνθρωπο. Προσπάθησαν να μας σκοτώσουν». Οι βάρβαρες «αποτρεπτικές πρακτικές» δεν περιορίζονται στον Έβρο, αλλά λειτουργούν και στο Αιγαίο. Ευτυχώς που κυβερνάει ο ΣΥΡΙΖΑ που φιλοδοξεί να ηγηθεί «αντιφασιστικού μετώπου», γιατί θα είναι πραγματικά πισωγύρισμα να αφήσουμε τις ρατσιστικές δολοφονίες και την εποπτεία της καθημερινής απανθρωπιάς κατά των προσφύγων στα χέρια της Δεξιάς…

Άσχημα τα νέα από την Ανδαλουσία της Ισπανίας, όπου το ακροδεξιό Vox, αφού μπήκε στην τοπική Βουλή, είναι αυτό που θα στηρίξει κοινοβουλευτικά τη συγκυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος και των Πολιτών. Φέρεται να απέσπασε ανταλλάγματα σε επιθέσεις κατά των δικαιωμάτων των γυναικών. Το φρανκικό παρελθόν (καθολικισμός, συντηρητισμός) της ισπανικής ακροδεξιάς σε συνδυασμό με την ύπαρξη ενός πολύ μαζικού και ριζοσπαστικού φεμινιστικού κινήματος έκανε το Vox να μην υιοθετήσει το προσωπείο άλλων ακροδεξιών κομμάτων της κεντρικής Ευρώπης (όπου επιστρατεύεται ένας δήθεν «φεμινισμός» για να οργανώσει την ισλαμοφοβική ρατσιστική προπαγάνδα), αλλά να δείξει τις πραγματικές προθέσεις της ακροδεξιάς απέναντι στις γυναίκες που αγωνίζονται. Κάπου εκεί όμως έρχονται και τα καλά νέα. Οι γυναίκες σε όλη την Ανδαλουσία, αλλά και σε όλο το Ισπανικό Κράτος, είδαν την απειλή και πρωτοστατούν με μαζικές διαδηλώσεις στα πρώτα βήματα για μια αντιφασιστική απάντηση στην επιστροφή της ακροδεξιάς, θυμίζοντας το βραζιλιάνικο γυναικείο κίνημα «Elenao», που σήκωσε πρώτο το γάντι απέναντι στον Μπολσονάρο…

διεθνη

23 γενάρη 2019

17

To Brexit προ των πυλών

Διασπάσεις σε όλα τα στρατόπεδα Του Πέτρου Τσάγκαρη

Ο

βρετανικός καπιταλισμός εξακολουθεί να βρίσκεται σε παρατεταμένη κρίση προσανατολισμού και τακτικής καθώς πλησιάζει το ορόσημο της 29 Μαρτίου δηλ. της ημερομηνίας που έχει συμφωνηθεί με την ΕΕ ότι θα υλοποιηθεί η αποχώρηση της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν μέχρι τότε δεν έχει υπάρξει συμφωνία για τον τρόπο του «διαζυγίου» αλλά και για το μέλλον των σχέσεων Λονδίνου και Βρυξελών (π.χ. θα υπάρχει κάποιας μορφής τελωνειακή ένωση ή όχι;), τότε θα μιλάμε για «ανώμαλη» έξοδο, δηλ. για συνθήκες απροσδιόριστες τόσο για το βρετανικό καπιταλισμό όσο όμως και για την Ευρώπη, λόγω των οικονομικών και πολιτικών επιπλοκών. Η ίδια η πρωθυπουργός Τερέζα Μέι ήλπιζε έως τα μέσα Γενάρη ότι θα πετύχει μια συμφωνία που θα είναι προς το συμφέρον των Βρετανών καπιταλιστών, παραμένοντας κατά κάποιο τρόπο συνδεδεμένη με το ρυθμιστικό πλαίσιο της ΕΕ και τους νεοφιλελεύθερους κανόνες. Και πράγματι η άρχουσα τάξη θα ήταν ικανοποιημένη από τη συμφωνία που τελικά πέτυχε η Μέι. Ωστόσο όταν παρουσίασε αυτή τη συμφωνία στο Κοινοβούλιο στις 15 Γενάρη, η Βρετανίδα πρωθυπουργός υπέστη μια ταπεινωτική ήττα: η συμφωνία απορρίφθηκε συντριπτικά από τους βουλευτές, ακόμα και του δικού της κόμματος (εναντίον ψήφισαν όλοι οι βουλευτές του Εργατικού Κόμματος, του σκοτσέζικου SNP, των Φιλελεύθερων Δημοκρατών, καθώς και 118 βουλευτές των Τόρις εκτοξεύοντας τη διαφορά μεταξύ των «όχι» και των «ναι» στις 230 ψήφους). Άλλοι αναλυτές μιλούσαν για την πιο βαριά ήττα πρωθυπουργού εδώ και 50 χρόνια κι άλλοι για ακόμη βαρύτερη αφού ανέτρεχαν στον μακρινό 1925 για να βρουν κάτι αντίστοιχο.

Αντίφαση

Έχουμε τονίσει και παλιότερα από την «ΕΑ» ότι ο βρετανικός αστισμός βρίσκεται παγιδευμένος ανάμεσα στις προτάσεις της κάθε μορφής δεξιάς εκπροσώπησής του, δηλ. των Τόρις και των ακροδεξιών κομμάτων, από τη μια, και των συμφερόντων του από την άλλη: κανένα ορατό τμήμα της βρετανικής άρχουσας τάξης δεν είναι υπέρ του Brexit, ωστόσο το παραδοσιακό της κόμμα βρίσκεται στην κατάσταση να πρέπει να διαχειριστεί αυτή τη διαδικασία, και μάλιστα με όλο τον σκληροπυρηνικό κορμό του να βρίσκει πολύ «ενδοτική» την Τ. Μέι στις διαπραγματεύσεις της με τους Ευρωπαίους. Βέβαια η Βρετανία δεν είναι μόνη σε αυτό: αντίστοιχα «προβλήματα» έχει και η αμερικανική άρχουσα τάξη υπό την κυβέρνηση Τραμπ, αλλά η ισχύς της χώρας μειώνει την ένταση της διάστασης. Σε κάθε περίπτωση τα καπιταλιστικά οικονομικά αδιέξοδα έχουν

οδηγήσει σε μία κατάσταση σε όλο τον κόσμο όπου ανέρχονται δεξιές αστικές προτάσεις υπό τη σημαία του ρατσισμού (για να υπάρχει αποδιοπομπαίος τράγος για τις μάζες) σε συνδυασμό με έναν έντονο και αντιδραστικό προστατευτισμό που συνεπικουρείται από πολέμους δασμών. Βέβαια οι δεξιοί ευρωσκεπτικιστές, όπως κομψά ονομάζονται οι αντιδραστικοί Τόρις, παρότι έδωσαν με την ψήφο τους γερή σφαλιάρα στην Μέι στις 15/1, μία μέρα μετά στήριξαν την πρωθυπουργό τους (325 υπέρ -306 κατά) όταν οι Εργατικοί του Κόρμπιν κατέθεσαν πρόταση μομφής (ακόμη κι έτσι όμως η Μέι δεν θα τα είχε καταφέρει χωρίς την υποστήριξη του υπεραντιδραστικού DUP από τη Β. Ιρλανδία και την ομάδα των βουλευτών υπό την επωνυμία «Ομάδα Ευρωπαϊκών Ερευνών»). Παρά το αποτέλεσμα, η αδυναμία διακυβέρνησης είναι πασιφανής. Αντί για τον όρο «κυβέρνηση-κουρελού» ο Κόρμπιν στη Βρετανία μιλά για «κυβέρνηση-ζόμπι», ζητώντας την άμεση παραίτηση της Μέι.

Προοπτικές Το Brexit χωρίς συμφωνία είναι μια εξέλιξη που δεν αποκλείει καθόλου η βρετανική κυβέρνηση γι’ αυτό και το υπ. Οικονομικών έχει ήδη δαπανήσει 4 δισ. προετοιμαζόμενο για μια τέτοια εξέλιξη, δηλ. για plan b. Αλλά πολλοί αναλυτές προβλέπουν και επέκταση της προθεσμίας για ενεργοποίηση του Άρθρου 50. Το άρθρο αυτό της Συνθήκης της Λισαβόνας είναι αυτό το οποίο ενεργοποιεί την αποχώρηση ενός κράτους-μέλους από την ΕΕ εντός δύο ετών. Το βρετανικό κοινοβούλιο υπερψήφισε την ενσωμάτωση του άρθρου στη βρετανική νομοθεσία τον Μάρτιο του 2017, θέτοντας αυτομάτως ως ημερομηνία εξόδου το τέλος Μαρτίου του 2019. Κάποιοι από τα ηγετικά στελέχη των Τόρις (μαζί και η Μέι) λένε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να δοθεί παράταση όσον αφορά την ενεργοποίηση του Άρθρου 50 κι άλλα στελέχη, όπως ο υπ. Οικονομικών Φίλιπ Χάμοντ, λένε ότι το εξετάζουν. Μάλιστα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έχει γνωμοδοτήσει ότι η βρετανική κυβέρνηση έχει τέτοιο δικαίωμα παράτασης.

Υπάρχουν κι άλλες προτάσεις για ένα ελεγχόμενο Brexit, π.χ το μοντέλο σύνδεσης που έχει η Νορβηγία με την ΕΕ. Από την πλευρά της η ΕΕ λογικά θέλει να κρατήσει σκληρή στάση απέναντι στη Βρετανία για να αποθαρρύνει μελλοντικές απόπειρες άλλων χωρών για αποχώρηση. Ωστόσο η ΕΕ δεν είναι απολύτως συντεταγμένη όσον αφορά την αντιμετώπιση της Βρετανίας. Τα γραφειοκρατικά κοράκια των Βρυξελλών όπως ο Τουσκ προειδοποιούν τους Βρετανούς ότι «ο χρόνος τελειώνει», ωστόσο άλλοι είναι πιο μαλακοί. Ακόμη και ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Χάικο Μάας σημείωσε ότι η ΕΕ θα εξετάσει προσεκτικά τυχόν «νέες ιδέες τις οποίες θα παρουσιάσει η Βρετανία». Από την πλευρά του ο επίσης Γερμανός υπουργός (Ευρωπαϊκών Υποθέσεων) Μίχαελ Ροτ είπε τρυφερά πως «η πόρτα προς την ΕΕ παραμένει πάντα ανοικτή – ίσως να το ξανασκεφτείτε», διευκρινίζοντας ότι αυτό σημαίνει πως προτείνει δεύτερο δημοψήφισμα. Σε κάθε περίπτωση η ΕΕ είναι ο ισχυρός παράγοντας στη διαπραγμάτευση: οι οικονομίες των 27 συνολικά έχουν εξαπλάσιο μέγεθος από τη βρετανική οικονομία. Παρά αυτή την ασυμμετρία ωστόσο, η Βρετανία παραμένει η πέμπτη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο και βάση του πιο σημαντικού διεθνούς χρηματιστικού κέντρου, γι’ αυτό και αποτελεί απειλή για καθεμιά από τις 27 χώρες της ΕΕ. Π.χ. η Γαλλία, την ίδια ώρα που επιζητεί να επωφεληθεί από το Brexit ελπίζοντας σε μετεγκατάσταση χρηματιστικών κεφαλαίων από το Λονδίνο στο Παρίσι, παίρνει πολύ στα σοβαρά τις απροκάλυπτες απειλές της Μέι και του Χάμοντ να μετατρέψουν τη Βρετανία σε ένα είδος ευρωπαϊκής Σιγκαπούρης, όπου η απόλυτη απορύθμιση και η χαμηλή φορολογία θα αποτελούν παράδεισο που θα έλκει τις επιχειρήσεις που εδρεύουν στην ΕΕ.

Εργατικοί Η δεξιά νεοφιλελεύθερη πτέρυγα των Εργατικών, η οποία θέλει –ως γνήσιος εκφραστής των συμφερόντων του βρετανικού κεφαλαίου– την παραμονή στην ΕΕ, δεν διακηρύττει ανοιχτά την άποψή της, ζητάει όμως δεύτερο δημοψήφισμα με προφανή στόχο να ανατραπεί το Brexit.

Μάλιστα δημαγωγικά κάνει λόγο για την «Ψήφο του λαού» αυτή τη φορά (δηλ. την άλλη φορά ποιοι ψήφισαν;). Από την άλλη όμως υπάρχει η θεωρητικά αριστερή ηγεσία του Κόρμπιν. Μια κυβέρνηση Κόρμπιν που θα τηρούσε τις υποσχέσεις απέναντι στην εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά στρώματα, δηλ. που θα ασκούσε μια πολιτική η οποία θα ερχόταν σε αντίθεση με τις αντεργατικές νόρμες της ΕΕ (σε τομείς όπως οι μισθοί, οι εθνικοποιήσεις, τα μαζικά προγράμματα αντιμετώπισης της ανεργίας, τα δικαιώματα των συνδικάτων, η απορρύθμιση, η κρατική ενίσχυση επιχειρήσεων κ.λπ.) όχι μόνον θα αύξανε τα ποσοστά απήχησης του Εργατικού Κόμματος μέσα στη Βρετανία αλλά θα είχε σημαντικό αντίκτυπο σε όλη την ευρωπαϊκή εργατική τάξη –και αυτό θα έδινε στον Κόρμπιν άλλα πολιτικά εργαλεία. Αλλά, όπως και ο Τσίπρας, είναι σχετικά απίθανο να κάνει κάτι τέτοιο –τουλάχιστον χωρίς μαζικές κινητοποιήσεις της εργατικής τάξης και χωρίς την παρέμβαση επαναστατικών οργανώσεων. Το Εργατικό Κόμμα και οι οργανώσεις που ελέγχει, κάνουν ακριβώς τα ανάποδα από αυτά που απαιτούνται για μια τέτοια προοπτική: Το κόμμα δεν διοργανώνει καμία μαζική κινητοποίηση κατά της κυβέρνησης (την ώρα ακριβώς που αυτή σπαράσσεται) αφήνοντας ελεύθερο το χώρο ώστε να δοθούν όχι απλώς αστικές, αλλά δεξιές αστικές λύσεις. Ακόμη και η υποτιθέμενα αριστερή πρωτοβουλία μέσα στους Εργατικούς, το Μομέντουμ, ζητά από τα μέλη του απλώς να στέλνουν e-mail στους βουλευτές του κόμματος ή να υπογράφουν εκκλήσεις. Από την πλευρά τους οι ηγεσίες των εργατικών συνδικάτων είναι απλοί παρατηρητές των εξελίξεων. Και στη μέση ένας Κόρμπιν που ως αρχηγός περιμένει να πέσει η κυβέρνηση ως ώριμο φρούτο. Αλλά και που αν βρεθεί στη θέση της Μέι είτε θα έχει να αντιμετωπίσει τα ίδια προβλήματα είτε, υποκύπτοντας στη δεξιά πτέρυγα του κόμματος, θα ανατρέψει την απόφαση του πρώτου δημοψηφίσματος διοργανώνοντας δεύτερο δημοψήφισμα, ή θα υλοποιήσει το φιλεργατικό του πρόγραμμα, οπότε θα έρθει σε αντιπαράθεση με ολόκληρη την ΕΕ και τη βρετανική άρχουσα τάξη. Στις 12 Γενάρη έγινε μια διαδήλωση υπέρ των εργατικών συμφερόντων, την οποία συγκάλεσε η αριστερή πρωτοβουλία Λαϊκή Συνέλευση. Η συμμετοχή ήταν χαμηλή. Κι αυτό αντανακλά την παντελή έλλειψη ηγεσίας, πράγμα το οποίο είναι συνέπεια της έλλειψης ενιαίας θέσης απέναντι στο Brexit ακόμη και μέσα στην (μικρή) επαναστατική Αριστερά. Κάποιες (οι περισσότερες) οργανώσεις είναι υπέρ του Brexit, ζητώντας από την ηγεσία των Εργατικών να αναλάβει δράση προς αυτή την κατεύθυνση. Άλλες όμως θεωρούν ότι το Brexit ενισχύει το ρατσισμό και τον εθνικισμό και είναι υπέρ του Bremain, ζητώντας από τον Κόρμπιν να ξεκαθαρίσει τη θέση του, παίρνοντας πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση! Ασφαλώς η ενιαία παρέμβαση γίνεται δύσκολη υπό αυτές τις συνθήκες.

18

ΔΙΕΘΝΗ

23 ΓΕΝΑΡΗ 2019

Γερµανία Η ακροδεξιά AfD (Εναλλακτική για τη Γερµανία), κατά το συνέδριό της στη Ρίζα της Σαξονίας, όπου συζητήθηκε η καµπάνια για τις ευρωεκλογές, αποφάσισε να ανεβάσει τη ρητορική περί D-Exit, την πιθανότητα εξόδου της Γερµανίας από την ΕΕ ή και τη «συντεταγµένη διάλυση» της ΕΕ. Άλλωστε το κόµµα είχε πρωτοεµφανιστεί ως δύναµη που εκφράζει µια εκδοχή δεξιάς αµφισβήτησης του ευρώ (µε ρητορική «ενάντια στα βάρη που αναλαµβάνει η Γερµανία» που έπειτα απογείωσε ο Τραµπ µε το «Πρώτα η Αµερική»). Στη συνέχεια ανέβασε τον αντιµεταναστευτικό λόγο και αφού στράφηκε αποφασιστικά προς τα ακροδεξιά, τώρα επιχειρεί να παρουσιάσει µια συνολική ευρωσκεπτικιστική πρόταση. Ή έστω να ανιχνεύσει τις εκλογικές δυνατότητες αυτής της πρότασης, µιας και στο συνέδριο απορρίφθηκαν τα σαφή χρονοδιαγράµµατα (ως δεσµευτικά στο γενικό «αν δεν αλλάξει βαθιά η ΕΕ…»), για να υπάρχει η σχετική ευελιξία…

Ο Μακρόν, τα Κίτρινα Γιλέκα και η Ταξική Πάλη το 2019 Του Τζον Μάλεν, Παρίσι

Κ

αθώς το κίνηµα των Κίτρινων Γιλέκων στη Γαλλία συνεχίζει τη «νέου τύπου» εξέγερσή του που προκαλεί έµπνευση, ο Εµµανουέλ Μακρόν δεν άντεξε να µην εκφράσει την ταξική του απέχθεια προς τους απλούς ανθρώπους. Σε µια οµιλία του σε ένα γκαλά στις 11 Γενάρη δήλωσε: «Πάρα πολλοί Γάλλοι δεν καταλαβαίνουν το νόηµα της λέξης “προσπάθεια”. Αυτό εξηγεί εν µέρει τις τρέχουσες αναταραχές». Αυτό το άρθρο θα εξετάσει τη γενικότερη σηµασία του Μακρόν και του κινήµατος για την ταξική πάλη στη Γαλλία. Φυσικά, από τη δική µας πλευρά, δεν λείπει καθόλου η προσπάθεια! Είναι ανήκουστο να οργανώνεις διαδηλώσεις σε δεκάδες πόλεις σε όλη τη χώρα το Σαββατοκύριακο µεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, αλλά τα Κίτρινα Γιλέκα το κατόρθωσαν, ενώ στις 12 Γενάρη πέτυχαν ένα από τα µεγαλύτερα κύµατα διαδηλώσεων µέχρι σήµερα. Οι ευφάνταστες και συµβολικές άµεσες δράσεις έχουν εµπνεύσει όλους όσους θέλουν να πεταχτεί ο ψυλοµύτης Μακρόν έξω από το παλάτι του. Μπλοκαρίστηκαν και πάλι οι εθνικές οδοί, τα λιµάνια των φέριµποτ –κι ένας ιππόδροµος– όπως και πολλά αστυνοµικά τµήµατα και δηµαρχεία. Ενώ ένας βουλευτής του Μακρόν ξύπνησε ένα πρωί κι ανακάλυψε ότι η πόρτα του σπιτιού του είχε χτιστεί µε τούβλα. Στις αρχές Γενάρη, ένας υπουργός υποχρεώθηκε να το σκάσει από την πίσω πόρτα του υπουργείου του, καθώς διαδηλωτές γκρέµισαν την κύρια είσοδο µε ένα ανυψωτικό µηχάνηµα. Αργότερα στρίγγλισε κάτι για την «ακραία βία που απειλεί τη ∆ηµοκρατία». Στο µεταξύ, τα ψέµατα και οι στρεβλώσεις, στα οποία επιδίδονται τα ΜΜΕ όλο το 24ωρο, απαντήθηκαν από διαδηλωτές που συγκεντρώθηκαν έξω από τηλεοπτικά στούντιο, ενώ µπλόκα σταµάτησαν τη διανοµή τουλάχιστον τριών τοπικών εφηµερίδων, συµπεριλαµβανοµένης της «Ouest France». Ένα δεξιό κανάλι, το BFM, αρνήθηκε να καλύψει κάποιες από τις διαδηλώσεις για να αποφύγει να µεταδώσει ζωντανά τις αποδοκιµασίες των Κίτρινων Γιλέκων. Την ίδια ώρα, η Google και η Amazon έχουν στοχοποιηθεί από πικετοφορίες µε σύνθηµα: «Πληρώστε τους φόρους σας!». Την περασµένη και αυτή την εβδοµάδα, έγιναν διακριτές γυναικείες διαδηλώσεις των Κίτρινων Γιλέκων σε όλη τη Γαλλία, ενώ µια διασκευή των Κίτρινων Γιλέκων ενός δι-

άσηµου τραγουδιού της Αντίστασης κατά τον Β΄ Παγκόσµιο Πόλεµο κάνει το γύρο των σόσιαλ µίντια. Πολλές πόλεις δεν έχουν ζήσει οτιδήποτε παρόµοιο από το 1968 κι όλα δείχνουν µια γρήγορη πολιτικοποίηση των ανθρώπων που συµµετέχουν, ειδικά πάνω στα ζητήµατα της αστυνοµίας και των ΜΜΕ. Πολλοί από αυτούς που συµµετέχουν, ήταν «απολίτικοι» πριν! Σε µια σειρά πόλεις γίνονται τακτικές γενικές συνελεύσεις που επιτρέπουν πλέον να γίνεται διάλογος πάνω στα αιτήµατα και στις δράσεις. Πλέον οι διαδηλώσεις ανακοινώνονται συχνότερα έγκαιρα, διευκολύνοντας τη συµµετοχή ανθρώπων που ίσως δίσταζαν να πάνε σε µια συγκέντρωση που δεν είχε άδεια. Οι αριθµοί των ανθρώπων που συµµετέχουν, δεν φτάνουν αυτούς που µπορούσαν να κινητοποιήσουν οι µαζικές κινητοποιήσεις των συνδικάτων πριν 18 µήνες, αλλά η δηµιουργική εξεγερσιακή ατµόσφαιρα και το γεγονός ότι οι δράσεις συνεχίζονται εδώ και δύο µήνες, κάνουν την κατάσταση αρκετά µοναδική. Ακόµα και οι «Times» γράφουν στο κύριο άρθρο τους για την «απόγνωση» του Μακρόν. Οι δηµοσκοπήσεις δείχνουν ότι, ενώ η υποστήριξη στα Κίτρινα Γιλέκα υποχωρεί ανάµεσα στα πιο εύπορα τµήµατα του πληθυσµού, στην κοινωνία γενικότερα η πλειοψηφία υποστηρίζει την εξέγερση, η οποία παραµένει εξαιρετικά δηµοφιλής ανάµεσα στους χειρώνακτες εργάτες και τους κατώτερους υπαλλήλους.

Προκλήσεις Ο ρυθµός είναι αρκετά διαφορετικός από αυτόν µιας κοινωνικής έκρηξης όπως ο Μάης του 1968, όταν µια γενική απεργία ξεκίνησε µόνο λίγες µέρες µετά την εµφάνιση της πολιτικής κρίσης. Οι ήττες των τεράστιων απεργιών ενάντια σε νεοφιλελεύθερες

επιθέσεις το 2017 και το 2018 έχουν οδηγήσει σε ένα βαθµό αποθάρρυνσης, ο οποίος κάνει πιο δύσκολο το πέρασµα από τον µαζικό ξεσηκωµό στη µαζική απεργιακή δράση. Αυτές οι ήττες και η επακόλουθη αποθάρρυνση σηµαίνουν ότι πολλοί εργάτες µπαίνουν στον πειρασµό να υιοθετήσουν µια στάση παθητικής υποστήριξης στα Κίτρινα Γιλέκα, µε την ελπίδα ότι αυτό το κίνηµα θα µπορέσει να κερδίσει για λογαριασµό όλων. Η εξέγερση αντιµετωπίζει κι άλλες προκλήσεις. Ο ενεργός πυρήνας, αυτός που είναι καθηµερινά παρών στις διασταυρώσεις και στα διόδια, αποτελείται από µια συµµαχία διάφορων τµηµάτων των κυριαρχούµενων τάξεων. Το µεγαλύτερο τµήµα είναι χειρώνακτες εργάτες και κατώτεροι υπάλληλοι, αλλά υπάρχουν µεγάλοι αριθµοί συνταξιούχων, αυταπασχολούµενων και µικρών επιχειρηµατιών. Αυτή η σύνθεση θα τείνει να ενισχύει µια άποψη που βλέπει ως µοναδικούς εχθρούς την κυβέρνηση και τις πολυεθνικές κι όχι την αστική τάξη ως σύνολο. Αναµφίβολα αυτός είναι ο λόγος που δεν έχει έρθει στο επίκεντρο το αίτηµα για µια µεγάλη αύξηση στον κατώτερο µισθό (κάτι που δεν υποστηρίζεται εύκολα από τους µικρούς επιχειρηµατίες και αφήνει αδιάφορους πολλούς αυταπασχολούµενους). Αντίθετα στην πρώτη γραµµή βρίσκονται αιτήµατα όπως να ακούει η κυβέρνηση, να πληρώνονται λιγότερα οι υπουργοί και ιδιαίτερα το αίτηµα να αλλάξει το σύνταγµα για να επιτρέπει δηµοψηφίσµατα µε πρωτοβουλία των πολιτών. Ένα άλλο αίτηµα που επίσης ακούγεται πολύ συχνά είναι η επαναφορά του φόρου στον πλούτο, τον οποίο πρόσφατα κατάργησε ο Μακρόν. Για να γκρεµίσουµε πράγµατι τον Μακρόν, είναι αναγκαία η απεργιακή δράση. Σε πολλές πόλεις υπάρχουν συµµαχίες ανάµε-

σα στα Κίτρινα Γιλέκα και αριστερά συνδικάτα, αλλά το «µίγµα» της ταξικής σύνθεσης βάζει δυσκολίες. Ενώ οι µαθητικές απεργίες, που µπλόκαραν δεκάδες σχολεία στα τέλη ∆εκέµβρη, δεν δείχνουν να επανεκκινούν το Γενάρη. Υπάρχουν σηµάδια ότι αυτό µπορεί να αλλάξει. Μια συνέλευση των Κίτρινων Γιλέκων στην Τουλούζη την περασµένη βδοµάδα κάλεσε σε γενική απεργία και οργάνωσε µια δηµόσια συζήτηση µε συνδικαλιστές. Τα Κίτρινα Γιλέκα στο Μονπελιέ, τη Λιλ και τη Ναρµπόρν ακολουθούν την ίδια στρατηγική, ενώ συζητιέται πλατιά η προοπτική µιας σχεδιασµένης πανεθνικής συνάντησης αντιπροσώπων των Κίτρινων Γιλέκων. Σε κάποιες πόλεις έχουν τυπωθεί κοινές προκηρύξεις των Κίτρινων Γιλέκων µε αριστερά συνδικάτα, ενώ τα σωµατεία των εκπαιδευτικών καλούν τα µέλη τους να συµµετέχουν στις δράσεις των Κίτρινων Γιλέκων.

Η στρατηγική του Μακρόν Η αντίδραση του Μακρόν στην ταπείνωσή του, µετά τις µικρές, αλλά πραγµατικές παραχωρήσεις του το ∆εκέµβρη, ήταν να δείξει σθένος, ελπίζοντας ότι το κίνηµα θα σβήσει. Παράλληλα διασφαλίζει ότι η αστυνοµική βία βρίσκεται στο κορυφαίο σηµείο της εδώ και δεκαετίες. Ένας εκπρόσωπος ενός από τα σωµατεία αστυνοµικών επιβεβαίωσε ότι ήταν κυβερνητική εντολή να στοχεύουν οι πλαστικές σφαίρες τα κεφάλια των διαδηλωτών (αν και αυτό, τυπικά, είναι παράνοµο). Οι µπράβοι της αστυνοµίας στοχοποιούν συστηµατικά νοσηλευτές και δηµοσιογράφους, ενώ ένας 83χρονος κληρικός έχασε 2 δόντια από γκλοµπιά αστυνοµικού. Τουλάχιστον 82 άνθρωποι έχουν υποστεί βαριά τραύµατα. ∆ώδεκα διαδηλωτές έχουν χάσει µάτια, 4 έχουν χάσει χέρια και µια ηλικιωµένη µουσουλµάνα πέθανε, αφού η αστυνοµία εκτόξευσε προς το µέρος της κάνιστρο δακρυγόνου την ώρα που στεκόταν στο παράθυρο του σπιτιού της (πριν πεθάνει, ισχυρίστηκε ότι τη στόχευσαν σκόπιµα). Πάνω από 4.500 άνθρωποι έχουν συλληφθεί και κρατηθεί σε αστυνοµικά κελιά, αφότου άρχισε το κίνηµα, και αυτή τη στιγµή 216 βρίσκονται στη φυλακή. Έχουν επιβληθεί πολύ σκληρές ποινές στους διαδηλωτές που αµύνονται ενάντια στην αστυνοµία (δύο µόνο παραδείγµατα είναι η 2ετής φυλάκιση µε την κατηγορία ρίψης πετρών και 4 µήνες µε αναστολή για το σύνθηµα «χρειαζόµαστε µια γκιλοτίνα» που φωνάχτηκε σε υπουργό). Στο µεταξύ οι αστυνοµικοί που έχουν καταγραφεί να

διεθνη

23 γεναρη 2019

19

ΗΠΑ

Συρία

Καθώς χιλιάδες μετανάστες παραμένουν είτε σε καταυλισμούς στην Τιχουάνα, είτε σε κέντρα κράτησης στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού κι ενώ αναφορές μιλάνε για ένα νέο καραβάνι να συγκροτείται στην Κεντρική Αμερική, μια σειρά από πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς και αντιρατσιστικές συλλογικότητες έχουν συγκροτήσει τον Συνασπισμό Αλληλεγγύης σε Πρόσφυγες και Μετανάστες του Σαν Ντιέγκο. Ξεκίνησε με δράσεις στο συνοριακό πέρασμα του Σαν Ισίδρο στα τέλη του 2018 και επανήλθε με ένα 2ήμερο πυκνών δράσεων στα μέσα Γενάρη και μέσα στην πρωτεύουσα της συνοριακής Πολιτείας και στα ίδια τα σύνορα. Μερικές εκατοντάδες ακτιβιστές κάνουν μια υπερ-πολύτιμη δουλειά, προβάλλοντας μια αντιρατσιστική απάντηση στον ζοφερό διάλογο Τραμπ και Δημοκρατικών γύρω από το απίστευτο «κλείσιμο» του αμερικανικού κράτους που έχει επιβάλει ο Αμερικανός πρόεδρος, για να εκβιάσει χρηματοδότηση για το διαβόητο «Τείχος» του. Ωστόσο επισημαίνουν και οι ίδιοι ότι η πραγματική πρόκληση μπροστά τους είναι να τραβήξουν σε δράση μεγαλύτερους αριθμούς ανθρώπων, ως μοναδικό τρόπο να οικοδομηθεί πράγματι μια αντιρατσιστική απάντηση.

Άλλη μια πειρατική επίθεση με αεροπορικούς βομβαρδισμούς κατά ιρανικών στόχων εξαπέλυσε το Ισραήλ σε συριακό έδαφος. Με το βασικό ζήτημα που αφήνει ανοιχτό η πιθανή αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από την περιοχή να είναι η ιρανική παρουσία, ο Νετανιάχου φαίνεται να υλοποιεί αποφασιστικά την προτροπή του Τραμπ «ας αναλάβουν άλλοι»…

επιτίθενται απρόκλητα σε διαδηλωτές ή περαστικούς απολαμβάνουν την υποστήριξη των ανωτέρων τους. «Δεν θα μου κάνουν τίποτα. Είμαι διοικητής», καταγράφηκε να δηλώνει ένας βίαιος αστυνομικός. Ο πρωθυπουργός Εντουάρντ Φιλίπ ανακοίνωσε νέους νόμους για να αντιμετωπιστεί «η βία στις διαδηλώσεις», δίνοντας περισσότερα δικαιώματα στην αστυνομία να κρατάει φακέλους ανθρώπων και να τους απαγορεύει να συμμετέχουν σε διαδηλώσεις. Στο μεταξύ, χαρακτηριστικό παράδειγμα του πανικού μέσα στις ελίτ ήταν ένας συντηρητικός πρώην υπουργός Παιδείας, ο Λουκ Φερί, όταν κάλεσε την αστυνομία να πυροβολεί αυτούς που αμύνονται. Ούρλιαξε: «Πρέπει να χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους μια και καλή… έχουμε τον τέταρτο μεγαλύτερο στρατό στον κόσμο και δεν μπορούμε να σταματήσουμε αυτούς τους μπάσταρδους;». Κατά τα άλλα, ο Μακρόν ελπίζει ότι ο «Μεγάλος Εθνικός Διάλογος» διάρκειας τριών μηνών, τον οποίο ανακοίνωσε, θα βοηθήσει να ηρεμήσει η εξέγερση. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το 41% του πληθυσμού θέλει να συμμετάσχει (και καθώς μόνο ένα 20% του πληθυσμού κρίνει ότι ο Μακρόν κάνει καλή δουλειά, μπορεί κανείς να καταλάβει τους λόγους γι’ αυτόν το Διάλογο). Είναι μια τακτική που έχει ρίσκο. Οι αριστεροί βουλευτές της Ανυπότακτης Γαλλίας χλευάζουν την πρωτοβουλία στις εμφανίσεις τους στα ΜΜΕ, ενώ ο μεγάλος διάλογος ξεκίνησε στραβά, καθώς το άτομο που διορίστηκε για να τον οργανώσει, παραιτήθηκε λίγες μέρες μετά τον διορισμό της, όταν ήρθε αντιμέτωπη με το σοκ της κοινής γνώμης για τον μισθό της –15.000 ευρώ το μήνα. Η κεντρική ιδέα του διαλόγου είναι να σταλούν υπουργοί σε μια σειρά από δημόσια φόρουμ σε όλη τη χώρα και να ζητηθεί από τους δημάρχους να συγκεντρώσουν γραπτές γνώμες πολιτών. Αλλά όπως σχολίασε ένας υπουργός: «Θέλουμε πραγματικά να πάμε εκεί έξω, στις αίθουσες των δημοτικών συμβουλίων και να μας αλείψουν με πίσσα και πούπουλα; Είναι επικίνδυνο». Τα υπουργικά συμβούλια καταρτίζουν λίστες με «ασφαλείς πόλεις» για να πάνε οι υπουργοί. Δεν υπάρχουν και πολλές τέτοιες. Στις μέρες μας ο ίδιος ο Μακρόν δεν μπορεί να πάει σχεδόν πουθενά χωρίς να συναντήσει μια διαδήλωση διαμαρτυρίας. Επιπλέον, μια σειρά από δήμαρχοι έχουν δηλώσει ότι δεν θέλουν να εμπλακούν στην οργάνωση του διαλόγου: «δε θέλουμε να συσχετιστούμε με αποτυχημένες πολιτικές», εξήγησαν. Σε κάθε περίπτωση, ο πρόεδρος έχει ανακοινώσει ότι ο διάλογος δεν θα αφορά τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις (βλέπε «επιθέσεις») τις οποίες σχεδιάζει. Οι περισσότεροι υπουργοί του πιστεύουν ότι οι «μεταρρυθμίσεις» θα πρέπει να αναβληθούν, αλλά ο ίδιος δεν ακούει τίποτα. Ήδη από την πρώτη Γενάρη, εφαρμόζεται μια νέα πολιτική που

υποχρεώνει στην ουσία τους ανέργους να αποδεχτούν οποιαδήποτε θέση εργασίας τους προσφέρεται. Ενώ το μεγάλο σχέδιο της ερχόμενης χρονιάς είναι να αναδιοργανωθεί το συνταξιοδοτικό σύστημα, ώστε ειδικά οι δημόσιοι υπάλληλοι να παίρνουν πολύ λιγότερα στο τέλος του εργασιακού τους βίου. Ακολουθούν οι επιθέσεις στους φοιτητές: έχει ήδη ανακοινωθεί ότι οι φοιτητές από το εξωτερικό θα πληρώνουν από του χρόνου τα δεκαπλάσια δίδακτρα σε σχέση με τα υπάρχοντα, ενώ ο Μακρόν ελπίζει να επεκτείνει αργότερα αυτή την επίθεση σε όλους τους φοιτητές (αυτή τη στιγμή τα δίδακτρα είναι γύρω στα 300 ευρώ ετησίως).

Οι φασίστες

Ο κίνδυνος της ακροδεξιάς είναι πάντα παρών. Πριν δύο μήνες, μια σειρά από αριστερούς σχολιαστές κατήγγειλαν λανθασμένα τα Κίτρινα Γιλέκα ότι είναι κοντά στο Εθνικό Μέτωπο. Αυτό δεν ισχύει, και οι προσπάθειες των φασιστών να προωθήσουν το μεταναστευτικό στο επίκεντρο των συζητήσεων έχουν αποτύχει παταγωδώς. Πρόσφατες μαζικές συνελεύσεις στη Λυόν και στην Τουλούζη ψήφισαν λίστες πολύ αριστερών αιτημάτων: για δωρεάν δημόσια υγεία, για εθνικοποίηση των διοδίων και των εθνικών οδών και μειωμένους φόρους για τους συνταξιούχους. Σε αρκετές περιπτώσεις, οι φασίστες έχουν κυνηγηθεί και πεταχτεί έξω από τις διαδηλώσεις. Παρ’ όλα αυτά, η ακροδεξιά και ειδικά η Μαρίν Λεπέν ελπίζουν να βγουν κερδισμένοι από αυτή την κρίση. Δεν θα τους είναι πολύ εύκολο: οι φασίστες δεν θα υποστηρίξουν μια αύξηση του κατώτερου μισθού και δεν μπορούν να καταδικάσουν με θέρμη την αστυνομική βία, καθώς απολαμβάνουν υψηλή υποστήριξη ανάμεσα στους αστυνομικούς και τους μικρούς επιχειρηματίες. Αλλά η Μαρίν Λεπέν επικεντρώνει στην «αντιπολιτική» ατμό-

σφαιρα του κινήματος, καλεί σε μείωση του αριθμού των βουλευτών και υποστηρίζει το αίτημα για δημοψηφίσματα με πρωτοβουλία πολιτών. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η πρόθεση ψήφου για τη Λεπέν στις επερχόμενες ευρωεκλογές αυξάνεται. Αυτό αναμφίβολα προέρχεται σε μεγάλο βαθμό από τους ανθρώπους που επιθυμούν επιστροφή στο «νόμο και την τάξη».

Συνδικάτα

Η αστάθεια της κυβέρνησης σημαίνει ότι έχουμε μια εξαιρετική ευκαιρία να εξαπολύσουμε ένα απεργιακό κίνημα ενάντια στις νεοφιλελεύθερες επιθέσεις. Αλλά οι εθνικές ηγεσίες των συνδικάτων είναι αποφασισμένες ότι αυτό δεν πρέπει να συμβεί. Με κοινή δήλωση, όλες οι μεγάλες συνομοσπονδίες το Δεκέμβρη αρνήθηκαν να εκφράσουν στήριξη στα Κίτρινα Γιλέκα, ή να καταδικάσουν την αστυνομική βία, και εστίασαν στο να δηλώσουν στην κυβέρνηση ότι είναι πρόθυμες να διαπραγματευτούν. Ο Λοράν Μπερζέρ, γενικός γραμματέας μιας μεγάλης συνομοσπονδίας, της CFDT, πήγε ακόμα πιο πέρα την περασμένη βδομάδα, δηλώνοντας ότι τα Κίτρινα Γιλέκα απειλούν να φέρουν τον ολοκληρωτισμό στη χώρα! Ακόμα και η ηγεσία της CGT, της πιο ριζοσπαστικής από τις μεγάλες συνομοσπονδίες, αρνείται να στηρίξει αποφασιστικά τα Κίτρινα Γιλέκα, αν και τουλάχιστον αποφάσισε ότι δεν θα έχει καμία σχέση με τον «Μεγάλο Εθνικό Διάλογο». Οι περιφερειακές ομοσπονδίες και τα τοπικά σωματεία συχνά υποστηρίζουν ενεργά το κίνημα και καλούν όλο και περισσότερο τα μέλη τους να συμμετέχουν στην εξέγερση, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει μια πλατιά αναγνωρισμένη εναλλακτική ηγεσία απέναντι στην επίσημη. Σε πολλούς κλάδους η κατάσταση δυσκολεύει από μια παράδοση που θέλει τους πιο ριζοσπάστες εργάτες να σχηματίζουν ξεχωριστά, πολύ αριστερά συνδικάτα, που συχνά τους αποκόπτει από

την επιρροή σε ευρύτερα ακροατήρια.

Η ριζοσπαστική Αριστερά

Οι αριστερές οργανώσεις εργάζονται εδώ και καιρό πάνω στο πώς να παρέμβουν σε αυτό το νέο είδος κινήματος. Πρακτικά δεν υπάρχουν ανοιχτές παρεμβάσεις στις διαδηλώσεις –ούτε διανομή προκηρύξεων, ούτε «τραπεζάκια», ούτε πανό και σημαίες κομμάτων ή οργανώσεων. Πολλές φορές αυτό εξηγείται από τον συγκρουσιακό χαρακτήρα των διαδηλώσεων. Αλλά δεν έχει αλλάξει ακόμα και τώρα που οι διαδηλώσεις συχνά είναι πιο ήσυχες. Στις γενικές συνελεύσεις που γίνονται σε πολλές πόλεις, οι πολιτικοί αγωνιστές της Αριστεράς είναι πολύ ενεργοί, αλλά σε μεγάλο βαθμό η πολιτική παρέμβαση γίνεται κυρίως χωριστά –οι διακηρύξεις εμφανίζονται στην τηλεόραση, στα σάιτ, σε φυλλάδια που διακινούνται με διάφορες χρονικότητες από τις στιγμές των δράσεων των Κίτρινων Γιλέκων κλπ. Αυτό συμβαίνει επειδή οι αριστερές οργανώσεις σέβονται τη «μη-κομματική» ατμόσφαιρα του κινήματος, που προκύπτει εν μέρει από την ταξική φύση που αναφέραμε παραπάνω. Στις 12 Γενάρη, η «Ένατη Πράξη» ήταν πολύ μεγαλύτερη από την «Όγδοη Πράξη» πριν μια βδομάδα. Στο Παρίσι έκλεισαν και πάλι καμιά δεκαριά σταθμοί του μετρό, ενώ υπήρξαν δυναμικές διαδηλώσεις σε Λιλ, Μαρσέιγ, Τουλούζη, Σεντ Μπριέ, Ρουέν και αλλού. Ο Μακρόν έχει έναν μεγάλο πονοκέφαλο μπροστά του. Όσο περισσότερο μπορέσει να τον πιέσει το κίνημα, τόσο το καλύτερο για όλους τους εργάτες, ενώ είναι εφικτό ακόμα και να τον ανατρέψουμε. Ο «Μεγάλος Εθνικός Διάλογος» θα ξεκινήσει με ένα «Γράμμα στο Γαλλικό Λαό», το οποίο συνθέτουν τα τσιράκια του Μακρόν, καθώς γράφω αυτές τις γραμμές. Στο μεταξύ οι υποστηρικτές του Μακρόν οργανώνουν μια αντιδιαδήλωση ενάντια στα Κίτρινα Γιλέκα στις 27 Γενάρη. Θα επανέλθουμε…

γλέντι οικονομικής ενίσχυσης

της Εργατικής Αριστεράς ζωντανη μουσικη, ποτό, φαγητό, λαχειοφοροσ

σαββατο 16 φλεβαρη

23 γεναρη 2019

στον πολυχωρο

Πρωτοβουλία για δημοτικό σχήμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στη Θεσσαλονίκη Του Νίκου Αναστασιάδη

Σ

τη Θεσσαλονίκη, ενόψει των δημοτικών εκλογών που πλησιάζουν, βρίσκεται σε εξέλιξη μια πολύ ελπιδοφόρα προσπάθεια. Μια σειρά οργανώσεις της Αριστεράς έχουν ξεκινήσει συστηματική προσπάθεια για τη δημιουργία ενός δημοτικού σχήματος. Η προσπάθεια, στην οποία συμμετέχουν οι δυνάμεις της Λαϊκής Ενότητας, καλείται να απαντήσει σε μια διπλή πρόκληση. Πρώτα απ’ όλα να δημιουργηθεί στην πόλη ένα δημοτικό σχήμα που θα αντιμετωπίσει τα εκρηκτικά προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί για το λαϊκό κόσμο της Θεσσαλονίκης. Είτε αυτά έχουν να κάνουν με τη φτώχεια που πλήττει μεγάλο μέρος του πληθυσμού, την απαράδεκτη κατάσταση με τις συγκοινωνίες του ΟΑΣΘ, την ιδιωτικοποίηση μέσω του υπερταμείου του συνόλου σχεδόν των ελεύθερων χώρων. αλλά και των μνημείων της πόλης, τη συστηματική λόγω Κλεισθένη μεταφορά του κόστους των δημοτικών υπηρεσιών στους δημότες και πολλά άλλα. Επιπλέον σε μια πόλη όπου ο εθνικισμός έχει έντονη επιρροή και είναι το κέντρο εθνικιστικών συλλαλητηρίων «για τη Μακεδονία» και όπου επιπλέον η ακροδεξιά έχει εντείνει τη δράση της, είναι σημαντικό να υπάρχει ένα δημοτικό σχήμα με ενεργητική πάλη και μέτωπο ενάντια στο σωβινισμό, το ρατσισμό και την πολεμοκαπηλεία.

Ο νυν δήμαρχος Μπουτάρης μπορεί να έκανε κάποια ανοίγματα στον τομέα των κοινωνικών δικαιωμάτων –στηρίζοντας για παράδειγμα τον θεσμό των Pride– λογοδοτώντας ο ίδιος στις ανάγκες της αγοράς και τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου, αλλά ήταν η ίδια λογική που τον οδήγησε να παίρνει θέση ενάντια στα εργατικά δικαιώματα και τις απεργιακές κινητοποιήσεις των δημοτικών υπαλλήλων, αλλά και να υποστηρίζει, ή στην καλύτερη περίπτωση να μην αντιδρά, στην ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας στην πόλη. Ήταν η ίδια λογική που τον οδήγησε να αποδέχεται να χρηματοδοτούνται δημοτικές δομές και δραστηριότητες από την Eldorado, την Coca Cola κ.ο.κ. Η Θεσσαλονίκη θέλουμε να είναι μια πόλη ανοιχτή στη διαφορετικότητα, μια πόλη της ειρήνης και της επικοινωνίας των λαών της περιοχής, μια πόλη καταφύγιο όσων υποφέρουν από τη μισαλλοδοξία, το ρατσισμό, τις διακρίσεις, τον κοινωνικό αποκλεισμό. Ό,τι κερδήθηκε τα προηγούμενα χρόνια πρέπει να διατηρηθεί, όχι για να υπηρετηθούν τα συμφέροντα των επιχειρήσεων και της αγοράς, αλλά για να δυναμώσουν από τη μια οι δεσμοί φιλίας και αλληλεγγύης των λαών της περιοχής, μόνο εμπόδιο στον πόλεμο, καθώς και για να ηττηθούν οι ιδεολογίες και πρακτικές των διακρίσεων που κρατούν την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα αποδυναμωμένα και διαιρεμένα απέναντι στις επιθέσεις της κυβέρνησης και των αφεντικών. Αυτό το σχήμα, παρότι δημιουργείται προεκλογικά, έχει σκοπό να μείνει στην

πόλη και μετεκλογικά, ως ένα εργαλείο αντίστασης στις πολιτικές λιτότητας, που παραμένουν παρά το «τέλος» των μνημονίων, με στόχο τη δράση για τη βελτίωση της ζωής των κατοίκων της. Κατά δεύτερο λόγο, έχει σκοπό να πάρει μέρος με αξιώσεις στη μάχη των εκλογών. Όπως έδειξε και ο αγώνας των εκπαιδευτικών ενάντια στο νόμο Γαβρόγλου, όταν η Αριστερά δουλεύει μαζί, μπορεί να εμπνεύσει και να αποτελέσει τον καταλύτη για τη δράση του κόσμου της εργασίας, αλλά και γενικότερα των πληβειακών στρωμάτων. Σε μια εκλογική μάχη όπου οι δημοτικές εκλογές εντάσσονται σε ένα πολωμένο πολιτικό

σκηνικό στο οποίο θα υπάρχει το δίλημμα Τσίπρας ή Μητσοτάκης, η ύπαρξη ενός ενωτικού σχήματος της Αριστεράς σε επίπεδο δήμου μπορεί να βοηθήσει την επικοινωνία των σχημάτων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς για συνεργασίες ευρύτερες από το ίδιο το δημοτικό σχήμα. Η ανάδειξη δημοτικών συμβούλων στις προσεχείς δημοτικές εκλογές μπορεί να εξυπηρετήσει τη δημιουργία ενός κινήματος αντίστασης στην πόλη. Η ιδρυτική συνέλευση του σχήματος πρόκειται να γίνει στο πρώτο δεκαήμερο του Φλεβάρη. Όσο μας αφορά, θα κάνουμε το καλύτερο δυνατό για την επιτυχία της.

Ασυμβίβαστο Ίλιον

Η

δημοτική παράταξη το Ασυμβίβαστο Ίλιον θα προσπαθήσει να συμβάλει, ώστε κατά το 2019 να βρεθεί άκρη στο μπερδεμένο κουβάρι του πολιτικού αδιεξόδου και της κοινωνικής αδικίας. Να συμβάλει σε μια χρονιά όπου η λιτότητα και οι συνέπειες των μνημονίων μπορούν να ανατραπούν με αγώνες, συλλογική αντιμετώπιση των προβλημάτων, οργάνωση και αλληλεγγύη. Ξεκινώντας τις δράσεις του λοιπόν σε αυτή τη νέα χρονιά, προγραμμάτισε και μας καλεί στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας το Σάββατο 16 Φλεβάρη στις 8 το βράδυ, στο Καλλιτεχνικό Καφενείο του Πολιτιστικού Κέντρου Μελίνα Μερκούρη.

Η δημοτική κίνηση Ανυπότακτη Αθήνα ανεβάζει στροφές… Του Θάνου Λυκουργιά

Σ

ε πλήθος εξωστρεφών κινήσεων και καλεσμάτων έχει στραφεί η Ανυπότακτη Αθήνα εντός του Ιανουαρίου. Μαζικές παρεμβάσεις σε γειτονιές με το ολοκαίνουργιο εφημεριδάκι της δημοτικής κίνησης, πλήθος συντονισμένες αφισοκολλήσεις με την αφίσα μας σε κεντρικά σημεία της Αθήνας και ένα κείμενο-ανοιχτό κάλεσμα δράσης και συμπόρευσης σε πολιτικές δυνάμεις, κινηματικές συλλογικότητες και αγωνιστές/στριες συνθέτουν το παζλ των δράσεων που οργανώθηκαν μέσα στον Γενάρη. Καθένα από τα παραπάνω έχει και συγκεκριμένη αξία. Το εφημεριδάκι, όμορφο αισθητικά και μεστό σε περιεχόμενο, είναι μια προσπάθεια να ανοίξει «από τα κάτω» η πολιτική συζήτηση για τα πραγματικά προβλήματα του Δήμου Αθηναίων, το τι σημαίνει Καλλικράτης και Κλεισθένης, το πώς φανταζόμαστε εμείς την πόλη μας. Στις 8 σελίδες του παρουσιάζονται τα επίδικα και οι κινηματικές διεκδικήσεις που έχουν αναδειχθεί το τελευταίο διάστημα, όπως και οι μέχρι στιγμής δράσεις της Ανυπότακτης Αθήνας Η μαζική εξόρμηση στα Πατήσια πραγματοποιήθηκε υπό βροχή και με αυτή την έννοια είχε αξία, καθώς οι

συμμετέχοντες φροντίσαμε να αναδείξουμε ζητήματα όπως αυτό της περικοπής των δαπανών, που πραγματοποιεί ο Δήμος, για καθαρισμό των φρεατίων όμβριων υδάτων σε μια περιοχή που σταθερά πλημμυρίζει μόλις η βροχή ενταθεί. Η πολυπληθής παρουσία μας με εκείνες τις καιρικές συνθήκες σχολιάστηκε θετικά από πολλούς περαστικούς . Αντίστοιχα θετικές ανταποκρίσεις συναντήσαμε το περασμένο Σάββατο, όταν βγήκαμε για αφισοκόλληση και μοίρασμα σε Αμπελόκηπους, Κυψέλη, Εξάρχεια, Βικτώρια και Πετράλωνα. Η ταυτόχρονη εμφάνιση της αφίσας έκανε εντύπωση, ενώ υπήρξαν επίσης πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που ρωτούσαν για τη δημοτική κίνηση και σχολίαζαν θετικά το εφημεριδάκι και την αφίσα. Με άξονα τα προηγούμενα και τη μέχρι τώρα παρουσία μας, το ανοιχτό πολιτικό κάλεσμα είναι μια ειλικρινής προσπάθεια να εμφανιστεί στους αγώνες, αλλά και στην αυτοδιοικητική κάλπη, μια ισχυρή ενωτική πρωτοβουλία που να σηματοδοτεί τη ρήξη με τον κατακερματισμό των δυνάμεων της Αριστεράς και να εμφανιστεί ως ισχυρό αντίπαλο δέος στις μνημονιακές δυνάμεις. Ο ανοιχτός και συλλογικός χαρακτήρας της μέχρι στιγμής λειτουργίας μας είναι η πιο ειλικρινής εγγύηση για το τι προσπαθούμε να πετύχουμε και ελπίζουμε να βρούμε ανταπόκριση. Συνεχίζουμε δυναμικά, διεκδικώντας μια πόλη για τις ανάγκες μας!