EA 427

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Φύλλο Νο 427 | 6 ΦΛΕΒΑΡΗ 2019 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Κινητοποιήσεις για προσλήψεις, συµβάσεις, αυξήσεις

Βενεζουέλα: Ένα ιµπεριαλιστικό πραξικόπηµα σε εξέλιξη

40 χρόνια από την ιρανική επανάσταση

σελ. 7, 8, 9

σελ. 16, 17

σελ. 15

Η ριζοσπαστική Αριστερά στις δηµοτικές εκλογές σελ. 12, 13

¼÷é óôçí Åõñþðç

ôçò ëéôüôçôáò, ôçò êáôáóôïëÞò, ôïõ ñáôóéóµïý, ôùí åðåµâÜóåùí

2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ Της σύνταξης...

Ένας από τους «καλούς φίλους» του Τσίπρα, ο σοσιαλδηµοκράτης Πιέρ Μοσκοβισί, Επίτροπος Οικονοµικών και Νοµισµατικών Υποθέσεων της Κοµισιόν, δήλωσε ότι η επόµενη δόση των 750 εκ. ευρώ (τµήµα των κερδών των ευρωπαϊκών τραπεζών από τα ελληνικά οµόλογα) θα δοθεί στην Αθήνα (για να πληρωθούν οι ετήσιες δόσεις ελληνικού χρέους) µόνο υπό την προϋπόθεση ότι η κυβέρνηση θα παραµείνει σταθερά προσηλωµένη «στην ολοκλήρωση των µεταρρυθµίσεων που έχουν συµφωνηθεί» και µόνο εάν αυτό επιβεβαιωθεί από τις «θετικές εκθέσεις της ενισχυµένης εποπτείας».

6 ΦΛΕΒΑΡΗ 2019

Γιορτή για την οικονοµική ενίσχυση της Εργατικής Αριστεράς

Να δυναµώσουµε τη φωνή της ενωτικής ριζοσπαστικής Αριστεράς

Η δήλωση αυτή του σοσιαλδηµοκράτη Επιτρόπου, σε απάντησή του στον ευρωβουλευτή της ΛΑΕ Ν. Χουντή, δείχνει ανάγλυφα τις προθέσεις των ευρωηγεσιών να συνεχίσουν αµείωτα την πολιτική της σκληρής µνηµονιακής (ενισχυµένη εποπτεία λέγεται τώρα…) λιτότητας.

Και αυτή η πολιτική αφορά το σύνολο της Ευρώπης: τις χώρες σε µνηµονιακή επιτήρηση, χώρες του «κέντρου» όπως η Γαλλία και η Ιταλία, ακόµα και την εργατική τάξη της ίδιας της Γερµανίας.

Την ίδια στιγµή η ΕΕ αναδεικνύει τη σκλήρυνση του ρατσιστικού προσώπου της. Σύµφωνα µε τις εκθέσεις των ανεξάρτητων οργανώσεων αλληλεγγύης, κάθε µέρα 6 µετανάστες ή πρόσφυγες χάνουν τη ζωή τους στα νερά της ∆υτικής Μεσογείου! Οι θάνατοι των απελπισµένων ανθρώπων που επιχειρούν να διαπεράσουν τους «φράχτες» της Ευρώπης-φρούριο έχουν µέσα σε ένα χρόνο τετραπλασιαστεί. Και εδώ κάποιοι χοντρόπετσοι κάνουν λόγο για «ανεξέλεγκτη διακίνηση µεταναστών και προσφύγων» και υποστηρίζουν πολιτικές «ενίσχυσης των συνόρων», αδιαφορώντας για το αν αυτή η ατζέντα ανοίγει το δρόµο στην ακροδεξιά.

Ως προς το ζήτηµα της δηµοκρατίας και του σεβασµού στη λαϊκή κυριαρχία, η ΕΕ έδειξε για άλλη µια φορά το πραγµατικό πρόσωπό της, ταυτιζόµενη (µαζί και η κυβέρνηση Τσίπρα) µε την πολιτική του Τραµπ στη Βενεζουέλα, που συνιστά ένα στην κυριολεξία πραξικόπηµα και την ανοιχτή απειλή για µια ιµπεριαλιστική εισβολή (βλ. σελ. 16-17). Και όσοι θεωρούν ότι αυτή η στάση αφορά «εξωτερικά» ζητήµατα, ας ρίξουν µια µατιά στις εξελίξεις στο κράτος της Ισπανίας. Όπου απέναντι στις προθέσεις της πλειοψηφίας του λαού στην Καταλονία, διαµορφώνεται ένα σιδερένιο χέρι –µε την υποστήριξη της ΕΕ- που απειλεί να συντρίψει όποιον αµφισβητεί την «ενότητα του Κράτους της Ισπανίας». Και το φασιστικό Vox, που επαναφέρει τα πιο φρικιαστικά συνθήµατα της εποχής του Φράνκο, γίνεται επισήµως συνοµιλητής και συνεταίρος των κοµµάτων της ∆εξιάς (και δυστυχώς όχι µόνο…).

Όµως αυτή η αποκρουστική όψη είναι µόνο η µία πλευρά της πραγµατικότητας. Την ίδια στιγµή στη Γαλλία, η πρωτοφανής αντοχή των κινητοποιήσεων των Κίτρινων Γιλέκων είναι µια προειδοποίηση για το µέλλον (βλ. σελ. 10-11). Και κανείς δεν δικαιούται να ξεχνά ότι η Γαλλία υπήρξε ιστορικά ο «κόκορας» που προαναγγέλει το «ξύπνηµα» των εργατικών και λαϊκών ξεσπασµάτων σε όλη την ήπειρο.

Σε αυτό το πλαίσιο έρχονται οι επόµενες ευρωεκλογές. Με τις πολιτικές δυνάµεις του «ακραίου κέντρου» -τη σύγκλιση µεταξύ ∆εξιάς, σοσιαλδηµοκρατίας και κεντροαριστεράς- να απαιτεί διατήρηση του στάτους κβο απέναντι στην αποσταθεροποιητική ενίσχυση της ακροδεξιάς. Με τον ακροδεξιό πόλο (που συµβολίζει το σύµφωνο Λεπέν-Σαλβίνι) να επιχειρεί να κεφαλαιοποιήσει την οργή απέναντι στο στάτους κβο, υποστηρίζοντας τις νεοφιλελεύθερες αντιµεταρρυθµίσεις αλλά και µια ακόµα πιο επικίνδυνη ενίσχυση του ρατσισµού και του εθνικισµού, σε ανοιχτό πόλεµο µε τις ιδέες και τις παραδόσεις του εργατικού κινήµατος και της Αριστεράς σε κάθε εκδοχή της.

Με αυτές τις

πραγµατικότητες θα έχουµε να αναµετρηθούµε στην καµπάνια για τις ευρωεκλογές. Όπου η εµφάνιση και η απόδοση ενός πόλου της ριζοσπαστικής Αριστεράς θα έχει ιδιαίτερη πολιτική σηµασία (βλ. σελ. 4-5).

Του Θάνου Λυκουργιά

Ό

πως είχαµε γράψει και στο προηγούµενο φύλλο µας, στις 16 Φεβρουαρίου, στις 8 µ.µ. στον πολυχώρο Κοµµούνα (Ιουλιανού 67), η εφηµερίδα που κρατάτε στα χέρια σας θα πραγµατοποιήσει γιορτή, στο πλαίσιο της καµπάνιας οικονοµικής ενίσχυσης της. Θα είναι µια όµορφη διοργάνωση, µε καλό φαγητό και ποτό, γλέντι µε λαϊκά και ρεµπέτικα τραγούδια, λαχειοφόρο αγορά µε πλούσια δώρα και µπόλικο κέφι, στην οποία σας καλούµε να συµµετάσχετε και να γιορτάσετε µαζί µας! Η εφηµερίδα µας, από την πρώτη µέρα της κυκλοφορίας της και σε όλη την 18χρονη διαδροµή που ακολούθησε έκτοτε, έχει λειτουργήσει ως «εργαλείο» οργάνωσης και προπαγάνδισης των αγώνων των «από τα κάτω» και των ιδεών που προσανατολίζονται στη χειραφέτηση τους. Όπως στις παλαιότερες µεγάλες στιγµές (αντιπολεµικά, Ελλην. Κοιν. Φόρουµ, άρθρο 16, ∆εκέµβρης, ∆ηµοψήφισµα κλπ), έτσι και σήµερα, στην «µετά»-µνηµονιακή εποχή της σήψης στο πολιτικό σκηνικό, της µειωµένης συµµετοχής στους κοινωνικούς αγώνες και του πολιτικού κατακερµατισµού των δυνάµεων της Αριστεράς, έχουµε παραµείνει συνεπείς στην πίστη µας ότι οι δυνατότητες για πετυχηµένη αντίσταση στο νεοφιλελευθερισµό είναι υπαρκτές και πρέπει να επιµένουµε κάθε στιγµή στην διεκδίκηση τους. Με αυτή τη φιλοσοφία επιµένουµε στην ανάγκη εκπροσώπησης µιας µαζικής, ενωτικής, ριζοσπαστικής Αριστεράς στις εθνικές εκλογές και στηρίζουµε αντίστοιχα την οικοδόµηση αυτοδιοικητικών σχηµάτων σε όλη την Ελλάδα που να συσπειρώνουν τον κόσµο της Αριστεράς, όπως επίσης και την συγκρότηση ενός κινηµατικού ψηφοδελτίου για τις ευρωεκλογές. Αντίστοιχα και µε παρόµοια λογική, εµπλεκόµαστε στις µάχες ενάντια στο ρατσισµό και το φασισµό, (όπως πχ για την υποστήριξη του κέντρου προσφύγων στο Λαύριο), συµβάλλουµε µε επιµονή στη συγκρότηση του ανερχόµενου φεµινιστικού κινήµατος, στεκόµαστε δίπλα στις προσπάθειες φοιτητών και µαθητών να φέρουν τα αι-

τήµατα τους στο προσκήνιο κλπ. Σε όλη µας την πορεία υπήρξαµε προσηλωµένοι σε µια τέτοια πολιτική προσέγγιση και ουδέποτε υποχωρήσαµε µπροστά στις δυσκολίες και τα τιµήµατα που καλούµασταν να «πληρώσουµε» για αυτή µας την επιµονή. Συνεπώς, µια εφηµερίδα µε τον πολιτικό προσανατολισµό και την «ταξική µονοµέρεια» (υπέρ των εργαζοµένων δηλαδή, όχι όπως εκείνη την οποία προφασίζεται η σηµερινή Κυβέρνηση), δεν µπορεί παρά να αντιµετωπίζει οικονοµικά προβλήµατα αντίστοιχα µε τα τµήµατα της κοινωνίας στα οποία αναφέρεται και απευθύνεται. Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας θα πραγµατοποιηθεί η γιορτή µας. Στις λίγες µέρες που µεσολαβούν από την ώρα που γράφονται αυτές οι γραµµές µέχρι και τις 16 Φλεβάρη, οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες της ∆ΕΑ όπως και πλήθος φίλων της Εργατικής Αριστεράς, µε αφισοκολλήσεις, µοίρασµα του σχετικού φυλλαδίου και µέσω mail και social media, δίνουµε τον καλύτερο µας εαυτό για την επιτυχία της διοργάνωσης. Σε αυτή την προσπάθεια, έχουµε ήδη εξασφαλίσει ένα σηµαντικό αριθµό από δώρα για τη λαχειοφόρο µας, όπως βιβλία -από πολλούς εκδοτικούς οίκους-, προσκλήσεις για θεατρικές και άλλες καλλιτεχνικές παραστάσεις, γεύµατα και/ή ποτά σε φιλικά εστιατόρια και µπαρ, καλλυντικά και άλλα, ίσως πιο χρήσιµα είδη από φαρµακεία, δωρεάν επισκέψεις σε αισθητικούς και οδοντιάτρους, επιτραπέζια παιχνίδια και πολλά – πολλά άλλα. Ακόµα, στη γιορτή µας θα έχουµε έκθεση µε πρωτοσέλιδα από την ιστορική µας διαδροµή, αλλά και την πρόσφατη πολιτική συγκυρία. Τέλος, θα µπορέσετε να απολαύσετε καλή µουσική από πλήθος φίλων µουσικών που θα παίξουν ειδικά για την βραδιά! Μέχρι τότε, µπορείτε να προµηθευτείτε λαχνούς αξίας 3€ από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που διακινούν την εφηµερίδα. Εφόσον το επιθυµείτε, µπορείτε επίσης να γραφτείτε συνδροµητές στην Εργατική Αριστερά, ώστε να εξασφαλίσετε ότι θα σας έρχεται κάθε 15 ηµέρες στο σπίτι. Σας περιµένουµε µε χαρά, για να γιορτάσουµε όλοι µαζί και να ενισχύσουµε το έντυπο της ενωτικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και των κινηµάτων!

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/754747-11 της Εθνικής Τράπεζας.

• Υπεύθυνος Γρηγόρης Δεµέστιχας, τηλ 6976564624

6 φλεβαρη 2019

πολιτικη

3

Πίσω από τα φτιασίδια περί «κοινωνικής ευαισθησίας»

Η ίδια, πάντα, πολιτική Του Αντώνη Νταβανέλου

Η

Σκίτσο του Π. Ζερβού

κυβέρνηση προετοιμάζει το «αφήγημα» και τις τακτικές κινήσεις για την αναπόφευκτη εκλογική αναμέτρηση, με βασικό στόχο να περιορίσει τις διαστάσεις της πολιτικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ. Ο προηγούμενος κύκλος πολιτικής αντιπαράθεσης, με κορύφωση τους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς για την ψευδεπίγραφη «έξοδο από τα μνημόνια» και για τη συμφωνία των Πρεσπών που διασφάλισε την επέκταση του ΝΑΤΟ στα Δυτικά Βαλκάνια, ολοκληρώθηκε αφήνοντας στον Αλέξη Τσίπρα τον έλεγχο των πολιτικών πρωτοβουλιών. Η κυβέρνησή του, παρά τη ρήξη της συμμαχίας με τους ΑΝΕΛ, επιβίωσε και μπορεί να επιλέξει το χρόνο των εκλογών κατά το συμφέρον της, «παίζοντας» μεταξύ των σεναρίων είτε του Μάη είτε του Οκτώβρη του 2019. Όμως, με τι αντίτιμο; Η πολιτική «κανονικότητα», η τόσο προσφιλής στους ευρωκομμουνιστές μέντορες του πρωθυπουργού «θεσμική ομαλότητα», έχει γίνει πραγματικά ρεντίκολο. Για να παραμείνει η κυβέρνηση στην εξουσία (δηλαδή να έχει την υποστήριξη 151 βουλευτών) και να ικανοποιηθεί ταυτόχρονα το αίτημα του Καμμένου να διατηρήσει την ιδιότητα και τα προνόμια του επικεφαλής Κοινοβουλευτικής Ομάδας (αίτημα που κατατέθηκε ως προϋπόθεση για να τηρήσει ο Καμμένος την «ομερτά» σχετικά με τα έργα και τις ημέρες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ), ο Τσίπρας έφτασε σε μια ακραίας αστάθειας κοινοβουλευτική «ρύθμιση»: Θεσμοθέτησε την ύπαρξη βουλευτών που στηρίζουν παγίως την κυβέρνηση (για να διατηρεί την «δεδηλωμένη»), ενώ ταυτόχρονα αυτοί οι βουλευτές θα «ανήκουν» σε ένα κόμμα που έχει αποχωρήσει από την κυβέρνηση (ώστε οι ΑΝΕΛ να έχουν τον αριθμό βουλευτών που χρειάζεται για τα προνόμια Κοινοβουλευτικής Ομάδας). Μαγικό… Στην πολιτική ιστορία της χώρας, έχουν καταρρεύσει αμέσως κυβερνήσεις που διέθεταν μεγαλύτερη και πιο πραγματική κοινοβουλευτική ισχύ. Ο λόγος που αυτό δεν ισχύει στην περίπτωση Τσίπρα είναι κατεξοχήν «εξω-κοινοβουλευτικός»: Είναι η υποστήριξη που παρείχαν στην κυβέρνηση οι δανειστές, η κυβέρνηση Τραμπ και σημαντικό τμήμα των ντόπιων καθεστωτικών δυνάμεων. Χωρίς αυτόν τον παράγοντα, η κυβέρνηση Τσίπρα θα είχε πέσει σαν σάπιο σύκο. Ο παράγοντας αυτός εκδηλώθηκε με τον πιο φανερό τρόπο στη συζήτηση για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η ομοβροντία δηλώσεων διεθνών ηγετών (από τον Τραμπ και τη Μέρκελ ως τον Μακρόν…) που τάχθηκαν αναφανδόν υπέρ της συμφωνίας, υποστήριξαν τους χειρισμούς Τσίπρα και προειδοποίησαν τον Μητσοτάκη ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν θα ανεχθούν πολιτικάντικα προσκόμματα απέναντι στο

μεγάλο γεωπολιτικό παιχνίδι της Δύσης στα Βαλκάνια. Την ίδια στιγμή οι στρατιωτικές, διπλωματικές, οικονομικές κ.ά. γραφειοκρατίες του ελληνικού κράτους έδειξαν ότι κατανοούν, σε μεγάλο βαθμό, τα πραγματικά οφέλη και τις κατακτήσεις της ελληνικής πλευράς μέσω της συμφωνίας των Πρεσπών, και έμειναν σιωπηλές την ώρα των κραυγών της Δεξιάς και της ακροδεξιάς στα συλλαλητήρια. Όποιος κατανοεί κατ’ ελάχιστον την ελληνική πολιτική ιστορία, γνωρίζει ότι αν αυτός ο παράγοντας (πχ η ηγεσία του στρατού και του διπλωματικού σώματος) συμμεριζόταν την κριτική περί «εθνικής μειοδοσίας», τότε η ψήφος των «ποταμίσιων» βουλευτών δεν θα ήταν αρκετή για την επιβίωση της κυβέρνησης. Η δυνατότητα του Τσίπρα να επιβιώνει στην κυβέρνηση μέσω αυτής της στήριξης, προδιαγράφει τα όρια για το «αφήγημα» του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει των εκλογών. Αυτό αποδεικνύεται αν εξετάσει κανείς πιο προσεκτικά το κορυφαίο σημείο αυτής της «αφήγησης» που αφορά την αύξηση του κατώτατου μισθού:

Κατώτατος μισθός Κατ’ αρχήν, έχει ιδιαίτερη σημασία ότι η αύξηση του κατώτατου μισθού (από τα 492 ευρώ στα 546 καθαρά) γίνεται μέσω της εφαρμογής του μνημονιακού νόμου Βρούτση (ν. 4172 του 2013), δηλαδή με απόφαση του υπουργού Εργασίας και όχι με την επαναφορά σε ισχύ της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης, όπως υποσχόταν και σχεδίαζε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν το 2015. Αυτό σημαίνει ότι ο εκάστοτε υπουργός Εργασίας (πχ μετά τις εκλογές) μπορεί κάλλιστα να αλλάξει ξανά την απόφασή του. Αυτή, λοιπόν, η αρχικά καλοδεχούμενη απόφαση είναι εξαιρετικά επισφαλής και αβέβαιη.

Δεύτερον, είναι εξαιρετικά αμφίβολο το πόσους εργαζόμενους αφορά η απόφαση. Οι εργαζόμενοι σταθερής απασχόλησης που αμείβονται με τον κατώτατο μισθό είναι περίπου 200.000 (11% του εργατικού δυναμικού στον ιδιωτικό τομέα). Η κυβέρνηση διογκώνει υπέρμετρα τον αριθμό, ισχυριζόμενη ότι η αύξηση θα αφορά και τους εργαζόμενους της «ελαστικής» απασχόλησης, που έχουν πολλαπλασιαστεί στα χρόνια της κρίσης (το 2017, επί ΣΥΡΙΖΑ, οι προσλήψεις στην ελαστική απασχόληση έγιναν πλειοψηφικές: 55,5% επί του συνόλου...). Όμως αυτός ο κυβερνητικός ισχυρισμός δεν ισχύει: στην «ελαστικότητα» οι εργοδότες έχουν τη δυνατότητα να συμψηφίζουν την υποχρέωση για αύξηση μισθού με τις αυξομειώσεις του «ελαστικού» χρόνου εργασίας. Τρίτον και πιο ουσιαστικό, ας θυμηθούμε μέσα σε πιο γενικό πλαίσιο έρχεται αυτή η υπόσχεση για αύξηση στον κατώτατο μισθό. Η συνολική μάζα των μισθών (στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα) μεταξύ του 2010 και σήμερα, έχει μειωθεί από τα 83 δισ. ευρώ στα 59,5 δισ. ευρώ (σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ). Αυτή η κολοσσιαία μεταφορά πλούτου από την εργατική τάξη στο κεφάλαιο, όχι μόνο συνεχίστηκε επί ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εντατικοποιήθηκε. Σύμφωνα με το ILO, το 2017 η συνολική μάζα του μισθού στην Ελλάδα μειώθηκε κατά 3,5%, μια μείωση ρεκόρ για όλες τις χώρες-μέλη της ΕΕ! Και αυτά ισχύουν χωρίς να συνυπολογίσουμε τη μεγάλη αιμορραγία που προκαλεί η βαρύτερη άμεση φορολόγηση εισοδήματος, το κοινωνικά άδικο σύστημα έμφασης στους έμμεσους φόρους και η κατάρρευση των κοινωνικών υπηρεσιών. Όσο για τις υποκρισίες περί της αύξησης στο επίδομα των ανέργων, αρκεί να

θυμίσουμε ότι η κυβερνητική πολιτική έχει κατορθώσει να λαμβάνει επίδομα ανεργίας μόλις το 12% των επισήμως καταγεγραμμένων ανέργων.

Κοινωνικός θυμός Επειδή τα παραπάνω συγκροτούν την μαζική εμπειρία για τις πραγματικότητες της ζωής των εργαζομένων και των λαϊκών μαζών στην Ελλάδα, τα περιθώρια πολιτικής απόδοσης της δημαγωγίας του Τσίπρα και των υπουργών του γίνονται αρκετά περιορισμένα. Αντίθετα, γίνεται πολύ πιο πιθανό να γίνεται μαζικά κατανοητό το γεγονός ότι η κυβέρνηση Τσίπρα παραχωρεί, με τρόπο επισφαλή και προσωρινό, ένα «φιλοδώρημα» προς ένα περιορισμένο τμήμα των φτωχότερων της τάξης μας, με στόχο να παραμείνει πολιτικά ενεργή, στηρίζοντας μια γενικότερη μεταφορά πλούτου από το σύνολο της τάξης μας προς τους εργοδότες. Και αυτό μπορεί να αποδειχθεί ένα πολύ επικίνδυνο για την κυβέρνηση στοιχείο: ο μαζικός κοινωνικός θυμός υπήρξε πάντα μια δύναμη που πολύ δύσκολα ελέγχεται πολιτικά. Αυτή είναι η κοινωνική βάση για τα καθήκοντα –για τις υποχρεώσεις, τις ευκαιρίες και τους κινδύνους– που έχει να αντιμετωπίσει η ριζοσπαστική Αριστερά. Αυτήν την ώρα δεν έχουμε να αντιδράσουμε ως δημοσκόποι, να αναρωτιόμαστε κυρίως προς τα πού θα γείρει η συσσωρευμένη κοινωνική οργή. Έχουμε να αντιδράσουμε ως πολιτικοί αγωνιστές/ στριες: Να πάρουμε όλες τις πρωτοβουλίες, στο κοινωνικό κίνημα και στον πολιτικό αγώνα, που θα προσπαθούν να συγκροτούν την αγανάκτηση του κόσμου σε πολιτική δύναμη πάλης απέναντι σε αυτήν την κυβέρνηση, από τα αριστερά της…

4

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

6 φλεβαρη 2019

Κάλεσμα για μια ενωτική παρέμβ Αριστεράς στις ευρωεκλογές Οι ερχόμενες ευρωεκλογές είναι κρίσιμες. Οι κυβερνητικές δυνάμεις του νεοφιλελεύθερου «ακραίου κέντρου», οι δυνάμεις που έχουν προκύψει μέσα από τη σύγκλιση της παραδοσιακής Δεξιάς της «ευρωπαϊκής ορθοδοξίας» με τη νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία και την κεντροαριστερά της «ευρωπαϊκής μεταρρύθμισης», προσπαθούν να εμφανιστούν ως το αντίπαλο δέος απέναντι στην ανερχόμενη κι επικίνδυνη ακροδεξιά, που συνδυάζει την υποστήριξη στις νεοφιλελεύθερες αντιμεταρρυθμίσεις με το ρατσισμό, τον εθνικισμό, την απειλή στα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα της κοινωνικής πλειοψηφίας. Ο εγκλωβισμός σε αυτό το δίπολο, αλλά και η υποτίμησή του, συνιστούν κρίσιμο πολιτικό λάθος. Είναι φανερή η ανάγκη εναλλακτικής κατεύθυνσης, που θα συνδυάζει την αναγκαία πολιτική καθαρότητα με μια συγκέντρωση δύναμης που θα διεκδικεί μαζικότητα και σοβαρότητα. Όσοι και όσες πήραμε την πρωτοβουλία για τη συγκέντρωση υπογραφών πάνω στο πολιτικό πλαίσιο που ακολουθεί, υποστηρίζουμε ότι πρέπει να ανοίξει επειγόντως μια δημόσια συζήτηση για μια τέτοιου τύπου αντιμετώπιση των ευρωεκλογών, τόσο στο εσωτερικό του κινήματος στην Ελλάδα, όσο και σε σύνδεση με αντίστοιχες πρωτοβουλίες στο ευρωπαϊκό επίπεδο. Στα πλαίσια του σχήματος «Τώρα, οι Λαοί», συγκεντρώνονται δυνάμεις όπως η Ανυπότακτη Γαλλία, οι Ποδέμος, το Μπλόκο στην Πορτογαλία, η Κοκκινοπράσινη Συμμαχία στη Δανία, το Μέτωπο της Αριστεράς στη Σουηδία και το ομώνυμό του στη Φινλανδία. Πρόκειται για δυνάμεις που ήρθαν σε ρήξη με το «παράδειγμα» Τσίπρα του 2015, που αμφισβητούν τον ευρω-ρεφορμισμό του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που θέτουν ως ελάχιστη βάση για τη συνεργασία τους τις πολιτικές ρήξης/ απειθαρχίας/ανυπακοής απέναντι στις «καταστατικές» Συνθήκες της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Όσοι/ες ξεκινήσαμε εδώ αυτήν τη διεργασία, ξεκινάμε μέσα από τις γραμμές της ΛΑΕ. Δεν θέλουμε όμως να περιοριστούμε σε αυτές. Έχουμε μόνιμα υποστηρίξει την ανάγκη πολιτικής συνεργασίας μεταξύ των δυνάμεων της ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άλλων συλλογικοτήτων που αποσπάστηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ διαφωνώντας με την «κωλοτούμπα» του 2015, άλλων οργανώσεων, κινήσεων και αγωνιστών-στριών της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Θεωρούμε ότι η πρόκληση των ευρωεκλογών συνιστά πεδίο όπου θα πρέπει να δοκιμαστεί μια ενωτική πρωτοβουλία της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Για αυτήν την αναγκαία συζήτηση προτείνουμε το παρακάτω πλαίσιο. Η εφημερίδα Εργατική Αριστερά υποστηρίζει θερμά αυτήν τη προσπάθεια. Η Συντακτική Επιτροπή της Ε.Α.

Σ

τις χώρες της ΕΕ συσσωρεύεται σήμερα σε πρωτοφανές επίπεδο πλούτος και δύναμη στην πλευρά των κυρίαρχων, αλλά και αδικία, ένταση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης για τους εργαζόμενους/ες και τους λαούς. Οι κυρίαρχες τάξεις αντιμετώπισαν την κρίση του 2008 επιμένοντας αταλάντευτα στις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις και στην πολιτική πυγμής απέναντι στις εργατικές και κοινωνικές αντιστάσεις. Πατώντας πάνω σε αυτό το «κεκτημένο» πέτυχαν μια ανάκαμψη που τροφοδοτείται κυρίως από την κατακρεούργηση των εργατικών-κοινωνικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Μπροστά στις ενεργές αντιφάσεις του νεοφιλελευθερισμού, αλλά και τις προβλέψεις για μια νεα ύφεση, προετοιμάζονται για μια ακόμα σκληρότερη οικονομική και κοινωνική πολιτική. Οι ήττες των εργατικών-λαϊκών κινητοποιήσεων, με εμβληματικά σημεία το ελληνικό 2015, την αντεπίθεση της δεξιάς στη Λατινική Αμερική, αλλά και την επιβολή καθεστώτων έκτακτης ανάγκης ακόμα και σε χώρες στο κέντρο του δυτικού καπιταλισμού, ενισχύουν στις καθεστωτικές δυνάμεις την πεποίθηση ότι τα προβλήματά τους θα περιορίζονταν στα ζητήματα των ανταγωνισμών και των μεταξύ τους αντιπαραθέσεων. Το ξέσπασμα των κινητοποιήσεων των Κίτρινων Γιλέκων στη Γαλλία, οι αντιστάσεις απέναντι στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην Μέση Ανατολή, οι κινητοποιήσεις στην Ουγγαρία και την Αλβανία αναδεικνύουν ότι ο

παράγοντας της λαϊκής παρέμβασης βρίσκεται πάντα στο προσκήνιο. Σε αυτό τον παράγοντα οφείλει να συγκεντρωθεί η προσοχή μας και να λογοδοτεί η δράση μας Η πολιτική έκφραση αυτού του κόσμου, μέσα στην περίοδο που ζούμε, οφείλει να δώσει απαντήσεις σε ορισμένα κεντρικά ζητήματα. Η εμπειρία του ελληνικού 2015 αποδεικνύει ότι είναι απολύτως αδιέξοδη η στρατηγική της μεταρρύθμισης, της επιδίωξης της αλλαγής της ΕΕ «από τα μέσα». Ο εγκλωβισμός στην πολιτική «πάση θυσία στο Ευρώ» οδηγεί στην αποδοχή της κατάργησης της λαϊκής κυριαρχίας, στην υποβάθμιση του δικαιώματος των λαών να αποφασίζουν οι ίδιοι για το μέλλον τους. Η κοινωνική αντίσταση στη λιτότητα, αν θέλει να έχει ουσιαστικές προοπτικές νίκης, οφείλει να συνδυαστεί με την πολιτική ρήξης και ανατροπής απέναντι στην ευρωζώνη και την ΕΕ. Η ριζοσπαστική αριστερά στην Ελλάδα έχει ειδικά καθήκοντα και υποχρεώσεις προκειμένου να υποστηρίξει αυτή την επιλογή μέσα στο γενικότερο ρεύμα της ριζοσπαστικής αριστεράς σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μέσα στις δυνάμεις –που μη έχοντας ανάλογες εμπειρίες σε εξίσου δραματικό επίπεδο- δεν κάνουν, ή δεν κάνουν ακόμα, αυτή την επιλογή με την αναγκαία σαφήνεια, παρά τα θετικά βήματα και διεργασίες που υπάρχουν στο φόντο της επίδρασης της ελληνικής εμπειρίας. Καθήκον ακόμα πιο σημαντικό στη συγκυρία, με δεδομένο ότι οι δυνά-

μεις της σοσιαλδημοκρατίας και του σοσιαλφιλελευθερισμού, όπως και οι δυνάμεις του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, Die Linke, ΚΚΓαλλίας κλπ), συντάσσονται με τις πολιτικές της ΕΕ και θεωρούν το ευρώ μονόδρομο, αφήνοντας ανοικτό το πεδίο να οδηγηθούν πλατιά λαϊκά στρώματα στον δήθεν αντισυστημικό πολιτικό λόγο της ακροδεξιάς.

Ανατροπή της λιτότητας

Η πολιτική ρήξης και ανατροπής απέναντι στην ευρωζώνη και την ΕΕ οφείλει να συνδυάζεται με ένα μεταβατικό πρόγραμμα εργατικών-λαϊκών διεκδικήσεων που θα καταδεικνύει τη σκοπιά και την κοινωνική αναφορά από την οποία καθορίζεται αυτή η κεντρική επιλογή. Ο στόχος της ανατροπής της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού είναι κομβικό σημείο αυτού του προγράμματος. Η αύξηση των μισθών και των συντάξεων, η ανατροπή της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων και η ενίσχυση της πλήρους και σταθερής απασχόλησης, η μείωση της φορολόγησης των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων μαζί με τη μείωση των άδικων έμμεσων φόρων (όπως ο ΦΠΑ και οι αυξήσεις των φόρων στα καύσιμα, το νερό, το ηλεκτρικό ρεύμα) είναι μια βασική διάσταση στην επείγουσα ανάγκη ανακούφισης των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων. Η κατεύθυνση αυτή συμβαδίζει με την προσπάθεια ανατροπής των αντιδραστικών κεκτημένων που οι καπιταλιστές έχουν κατοχυρώσει

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

6 ΦΛΕΒΑΡΗ 2019

αση της ριζοσπαστικής τα τελευταία χρόνια. Η ανατροπή της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, η αύξηση της φορολογίας των κερδών και του µεγάλου συσσωρευµένου πλούτου, η πάλη για την κατάργηση των «ελευθεριών» µετακίνησης των κεφαλαίων, είναι εξίσου κεντρικά σηµεία. Αυτές οι επιδιώξεις συνδυάζονται άµεσα µε τις πολιτικές απονοµιµοποίησης/ διαγραφής του χρέους και τις πολιτικές µε στόχο την κρατικοποίηση υπό κοινωνικό και εργατικό έλεγχο του τοµέα των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων στους τοµείς της ενέργειας και των µεταφορών. Η ρήξη µε την ΚΑΠ που οδηγεί στο µαρασµό και την καπιταλιστική αναδιάρθρωση της υπαίθρου είναι αναγκαία για την εξασφάλιση της διατροφικής επάρκειας προς όφελος όλων των εργαζοµένων και των λαϊκών στρωµάτων. Είναι κοινή πείρα πλέον ότι η πάλη για την ανατροπή της λιτότητας ταυτίζεται µε την πάλη για την υπεράσπιση και ενίσχυση της λαϊκής κυριαρχίας, δηλαδή του δηµοκρατικού δικαιώµατος της κοινωνικής πλειοψηφίας να πάρει τις αποφάσεις που καθορίζουν τη ζωή της. «Θεσµοί» όπως η τρόϊκα, ρυθµίσεις όπως η έγκριση των κρατικών προϋπολογισµών από την Κοµισιόν, ρήτρες των συνθηκών της ΕΕ που λειτουργούν στην κατεύθυνση της κοινωνικής και πολιτικής ισοπέδωσης, πρέπει άµεσα να τεθούν στο στόχαστρο και να ανατραπούν.

Ιµπεριαλιστική µηχανή

Στην περίοδο που πέρασε, η ΕΕ πήρε κρίσιµες αποφάσεις που αφορούν την ίδρυση του Ευρωστρατού, την ενίσχυση της πολεµικής βιοµηχανίας, τη µεγέθυνση της ιµπεριαλιστικής παρουσίας της στην Αφρική, την ανατολική Ευρώπη και την ανατολική µεσόγειο. Είναι µια εξαιρετικά επικίνδυνη κατεύθυνση που µας βρίσκει συνολικά αντίθετους. Ταυτόχρονα υποστηρίζουµε την ρήξη µε το ΝΑΤΟ, που έχει αναγάγει σε πρωταρχικό σύµµαχο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, το κλείσιµο των στρατιωτικών βάσεων, την απαγόρευση των υπό οποιοδήποτε πρόσχηµα στρατιωτικών αποστολών στο εξωτερικό. Οι ευθύνες της ΕΕ είναι τραγικές στις πολεµικές, οικονοµικές και οικολογικές καταστροφές που έχουν ως αποτέλεσµα τα κύµατα των προσφύγων. Υποστηρίζουµε ανεπιφύλακτα τα δικαιώµατα των ανδρών, γυναικών και παιδιών που ζητούν άσυλο στο ευρωπαϊκό έδαφος, για να µπορούν να µετακινηθούν στις χώρες που επιθυµούν και να εργασθούν και να ζήσουν µε ίσα δικαιώµατα στις χώρες εγκατάστασής τους. Απαιτούµε την κατάργηση της ρατσιστικής συµφωνίας Ελλάδας-ΕΕ-Τουρκίας, τη διάλυση της FRONTEX, την κατάργηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης που εγκλωβίζουν τους πρόσφυγες στα νησιά. Ανάλογα διεκδικούµε ίσα κοινωνικά

και πολιτικά δικαιώµατα για τους µετανάστες, υποστηρίζοντας ιδιαίτερα τις πολιτικές ένταξής τους στο εργατικό κίνηµα και τις οργανώσεις του στις χώρες υποδοχής. Η απειλή της κλιµατικής αλλαγής και η εν γένει υποβάθµιση του περιβάλλοντος στο όνοµα µιας ανεµπόδιστης καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι µια πραγµατικότητα, ιδιαίτερα αισθητή πλέον σε πολλές περιοχές. Είναι επείγοντα τα καθήκοντα για βαθειές αλλαγές στην οργάνωση της παραγωγής και της κοινωνίας µε στόχο να προ-

Η πολιτική ρήξης και ανατροπής απέναντι στην ευρωζώνη και την ΕΕ οφείλει να συνδυάζεται µε ένα µεταβατικό πρόγραµµα εργατικών-λαϊκών διεκδικήσεων που θα καταδεικνύει τη σκοπιά και την κοινωνική αναφορά από την οποία καθορίζεται αυτή η κεντρική επιλογή ληφθεί µια µεγάλη καταστροφή, τις συνέπειες της οποίας θα πληρώσουν κυρίως οι λαϊκές τάξεις.

Πάλη ενάντια στην ακροδεξιά

Η περίοδος της κρίσης, οι κοινές πολιτικές αντιµετώπισής της µε νεοφιλελεύθερα µέσα, η αποδοχή των ιµπεριαλιστικών θεσµών «παγκοσµιοποίησης» από όλες τις τάσεις του πολιτικού φάσµατος άφησαν ανοικτό το πεδίο να αναπτυχθεί µια νεα διεθνής ακροδεξιά τάση, που στο όνοµα του προστατευτισµού και της εθνικής αναδίπλωσης, ενισχύει ακόµα περισσότερο την εξουσία του κεφαλαίου χρησιµοποιώντας τα ίδια νεοφιλελεύθερα όπλα ενάντια στους εργαζοµένους και τα κατώτερα λαϊκά στρώµατα. Το ρεύµα αυτό που κυριαρχεί σήµερα στις ΗΠΑ, τη Βραζιλία, την Ουγγαρία, την Ιταλία λαµβάνει µέτρα για τη διάσπαση της εργατικής τάξης (θέτοντας στο στόχαστρο τους µετανάστες) και εγκαθιδρύει έναν αυταρχισµό

ενάντια στο εργατικό κίνηµα και κάθε εκδοχή της αριστεράς, ενώ διασπείρωντας στο κοινωνικό σώµα το ρατσισµό και το σεξισµό πλήττει βάναυσα τα δικαιώµατα των γυναικών και της LGBTQ κοινότητας. Το σύµφωνο Σαλβίνι-Λεπέν, υπό τις ευλογίες των συµβούλων του Τραµπ, προετοιµάζει µια επίθεση της ακροδεξιάς στις ευρωεκλογές. Ο χώρος αυτός πρέπει να αναγνωρισθεί ως θανάσιµος αντίπαλος όλων των κοινωνικών κινηµάτων και οργανώσεων. Οµως δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για αυταπάτες ότι το νεοφιλελεύθερο «ακραίο κέντρο» αποτελεί άµυνα κατά της ανερχόµενης ακροδεξιάς, όπως ισχυρίζεται πλέον ο Αλ.Τσίπρας, υποστηρίζοντας ανοικτά τη σύντηξη µε τους σοσιαλδηµοκράτες και τους πράσινους. Αντίθετα πρέπει να αναγνωρισθεί ότι η νεοφιλελεύθερη πολιτική των κυβερνήσεων και της ΕΕ στρώνει το δρόµο για την ανάπτυξη της ρατσιστικής και εθνικιστικής ακροδεξιάς και ότι µόνο µέσα από την αποτελεσµατική πάλη ενάντια στις κυβερνήσεις του «ακραίου κέντρου» και της ΕΕ µπορεί να υπάρξει αποτελεσµατική πάλη ενάντια στην ακροδεξιά. Γίνεται φανερό ότι οι Ευρωεκλογές µετατρέπονται σε µια σηµαντική, αλλά και δύσκολη, µάχη άµεσα συνδεδεµένη µε τα καθήκοντα ανασύνταξης του κινήµατος και της Ριζοσπαστικής Αριστεράς σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Για την αντιµετώπισή της γίνεται απαραίτητη η µέγιστη εφικτή συγκέντρωση δυνάµεων. Αυτή η διάσταση είναι µια διαχωριστική γραµµή ανάµεσα σε κάθε σοβαρή προσπάθεια ανασύνταξης και τις αδιέξοδες και ανέξοδες συνήθειες του βερµπαλισµού και του σεχταρισµού. Υποστηρίζουµε το συντονισµό και τη συνεργασία µε πρωτοβουλίες που έχουν ξεκινήσει στο ευρωπαϊκό πεδίο, µε στόχο να συνενωθούν δυνάµεις της Ριζοσπαστικής αριστεράς, σε ρήξη µε το υπόδειγµα του σηµερινού ΣΥΡΙΖΑ, του Κόµµατος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, σε ρήξη µε την πολιτική του ευρω-ρεφορµισµού. Υποστηρίζουµε το συντονισµό, τη συνεργασία και τη συνένωση δυνάµεων µέσα στο ελληνικό κίνηµα και την εδώ Ριζοσπαστική Αριστερά εν όψει των ευρωεκλογών, στη βάση της αντιπαράθεσης µε την πολιτική της λιτότητας και των νεοφιλελεύθερων µεταρρυθµίσεων, της αντιπαράθεσης µε τον ιµπεριαλισµό, το ρατσισµό και τον εθνικισµό, στη βάση της εκτίµησης ότι αυτά τα καθήκοντα µπορούν πράγµατι να προωθηθούν µόνο µε την πολιτική της ρήξης, της ανατροπής και αποδέσµευσης από την ευρωζώνη και την ΕΕ. Σε αυτό το πλαίσιο καλούµε σε δηµόσια συζήτηση και σε επείγουσα ανάληψη πολιτικών πρωτοβουλιών

5

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6972516210 Αµπελόκηποι 6973005569 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. ΦιλαδέλφειαΝ. Χαλκηδόνα 6945498732 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087 Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι ΑνάργυροιΚαµατερό 6998466952 Πετρούπολη 6983674242 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6942602766 Καισαριανή 6995737690 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6944548787 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6984417681 Ν. Σµύρνη 6972098143 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγµένη 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948100218 Κορυδαλλός 6945037002 Κερατσίνι 6981093970

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 Αχαρνές 6977266544 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6981084090 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6984267504 ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6959771512 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6932422501 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: Τρίκαλα 6976291795 Λάρισα 6976579448 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6944916915 Ρέθυµνο 6907856793 Χανιά 6975964967 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6972743637 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΛΟΝΔΙΝΟ: 0044-7969523579 ΠΑΡΙΣΙ: 0033-673555890 0030-6937762930

ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ: Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546

Νοσοκ. «Άγιος Σάββας» 6998466952 ΥΠΑΑΤ 6945754555 ∆ήµοι 6980579817 Εκπαιδευτικοί 6972878820

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ: Νοµική Αθήνας 6972648225 ΤΕΙ Αθήνας 6975208151 Πάντειο 6984417681

Φιλοσοφική 6972595471 Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών 6959771512

6

6 ΦΛΕΒΑΡΗ 2019

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

Αποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογία ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες.

Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6973005569 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6932045320 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942602766 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6942993423 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ΚΡΗΤΗ: 6979925065 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6972743637 ΜΕΣΣΗΝΙΑ: 69832422501 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

• •

•

• •

•

•

ένε ότι...

Η κλιµατική αλλαγή και οι καταστρεπτικές της συνέπειες είναι σενάριο επιστηµονικής φαντασίας Στην ταινία καταστροφής, Μετά την Επόµενη Μέρα, που υπέγραφε σκηνοθετικά ο µελετηµένος Ρόλαντ Έµεριχ, µια διπλή καταιγίδα πρωτοφανούς πολικού ψύχους έθαβε κάτω από τόνους χιονιού και πάγου, τις ΗΠΑ και τη Βόρεια Ευρώπη, τις κοιτίδες του καπιταλισµού και των δυτικών δηµοκρατιών, που αναγκάζονταν να ζητήσουν βοήθεια και άσυλο για τους πάλαι ποτέ ευηµερούντες καταναλωτικά κατοίκους τους στον υποτιµητικά επονοµαζόµενο Τρίτο Κόσµο. Μια παγωµένη και... γλυκιά εκδίκηση των δύστυχων µεταναστών από το Μεξικό και την Αφρική που έβλεπαν τους πάλαι ποτέ αποικιοκρατικά και βιοµηχανικά δυνάστες τους να τρέχουν για να σωθούν από το ψύχος που πάγωνε µέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ελικόπτερα, ανθρώπους και µηχανοκίνητα µέσα διαφυγής. Αν και µεγάλο τµήµα της ταινίας αναλωνόταν στις προσωπικές ιστορίες και το οικογενειακό σύµπαν ενός µελετητή επιστήµονα κλιµατολόγου, το µήνυµα της ήταν σαφές και σηµαντικό: Η κλιµατική αλλαγή είναι παρούσα, η ανθρωπογενής αποσταθεροποίηση του κλίµατος εγκυµονεί µεγάλους κινδύνους για την ανθρωπότητα, τα πολιτικά και οικονοµικά στάτους στον πλανήτη θα δοκιµαστούν ουσιωδώς όταν θα ξεσπάσουν επιταχυνόµενες οι κλιµατικές και καιρικές συνέπειες της βιοµηχανικής εποχής του κάρβουνου και του πετρελαίου και η Νέα Υόρκη, το κέντρο του σύγχρονου χρηµατοπιστωτικού καπιταλισµού θα γίνει ένας απέραντος καταψύχτης, χιλιάδων νεκρών. Τις τελευταίες δυο εβδοµάδες, οι εικόνες, τα ρεπορτάζ και οι φωτογραφίες από τις ΗΠΑ έρχονται να επιβεβαιώσουν το ρητό πως το σινεµά άλλοτε καταγράφει και άλλοτε προαναγγέλλει τη ζωή. Γιατί, πολύ απλά, η κλιµατική αλλαγή και οι καταστρεπτικές της συνέπειες δεν είναι ένα ακόµη σενάριο επιστηµονικής φαντασίας - είναι πραγµατικότητα. Ακόµη και όταν την αρνείται ο ίδιος ο πρόεδρος των ΗΠΑ ή το πολιτικοοικονοµικό σύµπλεγµα συµφερόντων του παγκόσµιου εξορυκτισµού που εσχάτως θέλει να βάλει τρυπάνια και στο Αιγαίο, το Ιόνιο και την υπόλοιπη Νοτιανατολική Μεσόγειο. Η πιο φρικαλέα στιγµή αυτών των ηµερών συντελέστηκε µε την προειδοποίηση της Εθνικής Μετεωρολογικής Υπηρεσίας των ΗΠΑ πως όποιος έβγαινε από το σπίτι του στη Μινεσότα, τις Μεσοδυτικές Πολιτείες ή την περιοχή γύρω από τις Μεγάλες Λίµνες, κινδύνευε να υποστεί κρυοπαγήµατα «επιτόπου» και «ακαριαία», σε θερµοκρασίες -56 βαθµούς Κελσίου, οι άνθρωποι θα γίνονταν στήλες πάγου και θα πέθαιναν, όπως η γυναίκα του Λωτ έγινε στήλη άλατος στα Γόµορρα. Και πολλοί, έγιναν, υποκύπτοντας στις ακραίες συνθήκες, όντας άστεγοι ή διαµένοντες σε ακατάλληλα σπίτια, 25, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραµµές, ενώ ο αριθµός αναµένεται να αυξηθεί δραµατικά, καθώς η καταγραφή δεν έχει ολοκληρωθεί και ενώ δεκάδες βρίσκονται σε νοσοκοµεία µε εκτεταµένα κρυοπαγήµατα. Και µέσα σε αυτό το πολικό και φονικό, απο-

λύτως αντίξοο για σχεδόν κάθε µορφή ζωής, κλίµα, ο Τραµπ αναρωτιόταν πού βρίσκονταν οι υποστηρικτές της κλιµατικής αλλαγής και της υπερθέρµανσης του πλανήτη!; Ο άνθρωπος είναι βλάκας, ηλίθιος και επικίνδυνος, µια και ολοφάνερα φαίνεται πως πιστεύει ότι ο πλανήτης των συνεπειών της κλιµατικής αλλαγής θα είναι αποκλειστικά ένας απέραντος φούρνος. Όλοι οι σοβαροί περιβαλλοντολόγοι και κλιµατολόγοι συµφωνούν σε ένα πράγµα - ∆ΕΝ ξέρουµε πώς θα αντιδράσει ο πλανήτης στο σύνολό του, όταν έρθει η ώρα του «και πέντε» της κλιµατικής αλλαγής. Και αυτή τη στιγµή δεν ζούµε το «παρά πέντε», αλλά το «παρά ένα». Οι πάγοι λιώνουν, η στάθµη της θάλασσας ανεβαίνει, παράκτιοι οικισµοί και ακτές διαβρώνονται σταδιακά, νησιά καταποντίζονται αργά, αλλά σταθερά, έχουµε µεγαλύτερα σε διάρκεια και µε υψηλότερες θερµοκρασίες καλοκαίρια, εκτεταµένη λειψυδρία και διάβρωση σε καλλιεργήσιµα εδάφη, αύξηση παρασιτικών και ανθεκτικών οργανισµών σε κρίσιµες καλλιέργειες, µε ό,τι αυτό συνεπάγεται για την διατροφή ή την πείνα, αυξηµένη ξηρασία σε δάση και βουνά, µε συνέπεια µεγάλες και παρατεταµένες πυρκαγιές και δριµείς και «ξαφνικούς» χειµώνες, µε επελάσεις του χιονιά που πιάνουν «στον ύπνο» κρατικές υπηρεσίες και πολίτες, σε κράτη και κοινωνίες που λόγω της οικονοµικής κρίσης και της νεοφιλελεύθερης αντεπανάστασης έχουν γιγαντιαίες ανισότητες (και) στο πεδίο της ενεργειακής ασφάλειας και κάλυψης, αυτό που αλλιώς χαρακτηρίζεται ενεργειακή φτώχεια. Με άλλα λόγια (και) τα τελευταία θύµατα του πολικού ψύχους στις ΗΠΑ είναι ταξικοί νεκροί - άστεγοι, φτωχοί, κάτοικοι υποβαθµισµένων περιοχών χωρίς καθόλου ή επαρκή θέρµανση σε εργατικές πολυκατοικίες και παραπήγµατα. Και ο Τραµπ, το ταξικό και φιλοεξορυκτικό βιολί του... Το ίδιο βιολί που θέλουν να παίξουν οι εν Ελλάδι οπαδοί του εξορυκτισµού και του πολέµου στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, σαν πιστοί ακόλουθοι και εφαρµοστές της πετρελαϊκής πολιτικής της Τοτάλ και της Έξον Μόµπιλ. ∆εν είναι αργά για να σταµατήσει αυτή η πολιτική, µε τη ριζοσπαστική και την αντικαπιταλιστική Αριστερά να βάζει ψηλά στην ατζέντα της την πολεµική ενάντια στις εξορύξεις και λόγω των κλιµατικών συνεπειών της. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει άλλος πλανήτης για την ανθρωπότητα από αυτόν που κατοικούν προσωρινά οι γενιές µας. Το θέµα είναι αν θέλουµε να τον αφήσουµε στις επόµενες µέσα σε συνθήκες (και) κλιµατικής βαρβαρότητας. Πώς το είχε γράψει η Ρόζα; Σοσιαλισµός ή Βαρβαρότητα; Ίσως στην κλιµατική αλλαγή να εντοπίζεται η πλέον οριακή διχοτόµηση και η πλέον κρίσιµη απάντηση του διλήµµατος. (συντοµευµένη εκδοχή άρθρου του Γιάννη Νικολόπουλου, που δηµοσιεύτηκε στο Rproject.gr µε τίτλο «Μετά την επόµενη, πολική µέρα στις ΗΠΑ του Τραµπ)

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

6 ΦΛΕΒΑΡΗ 2019

7

Μαζικοί απεργιακοί αγώνες για πραγµατικές αυξήσεις στους µισθούς Του Θοδωρή Πατσατζή

Η

ανακοίνωση της αύξησης του κατώτατου µισθού διά στόµατος του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στο υπουργικό συµβούλιο, έφερε όπως αναµενόταν το χαµόγελο στα χείλη πολλών εργαζοµένων. Περισσότερο δε των νεώτερων καθώς στους (λιγοστούς) νέους κάτω των 25 ετών η αύξηση θα ξεπεράσει τα 100 ευρώ (καθαρές αποδοχές). Για την πλειοψηφία των εργαζοµένων η αύξηση του κατώτατου µισθού θα είναι από τα 492 στα 546 ευρώ (καθαρά χωρίς τις κρατήσεις). Η αύξηση αυτή θα επεκταθεί και σε µια σειρά επιδοµάτων του ΟΑΕ∆ µε το επίδοµα ανεργίας να ανεβαίνει από τα 360 ευρώ στα 399. Η αύξηση αυτή θα µπορούσε να είναι ένα νέο που εκτός από οικονοµική ανάσα σε πολύ κόσµο θα µπορούσε να είναι και η αναγέννηση της ελπίδας για πολιτικές ρήξεις µε τη λιτότητα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Αναλύοντας όµως τις πραγµατικές συνθήκες κατανοούµε ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Οι κυβερνήσεις ΓΑΠ, Παπαδήµου, Σαµαρά και Τσίπρα διαµόρφωσαν ένα µνηµονιακό καθεστώς λιτότητας που δεν χωράει αυταπάτες. Η αύξηση έρχεται µέσα στον αντεργατικό χειµώνα που έχει ρίξει το µισθό στα τάρταρα, που έχει οδηγήσει χιλιάδες εργαζόµενους στην ανεργία και χιλιάδες στη µετανάστευση. Έρχεται µέσα στο τοπίο οµίχλης που οι εργοδότες έχουν αποθρασυνθεί τόσο ώστε να χτυπάνε εργαζόµενους µε µπράβους και σιδηρογρο-

θιές, να απαιτούν και να εισπράττουν επιστροφή των δώρων (ένα ποσό για το οποίο φορολογούνται τελικά οι εργαζόµενοι). Η αύξηση έρχεται ενώ στις αρχές του 2020 οι εργαζόµενοι θα υποχρεωθούν να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη και να πληρώ-

έχει πάρει από τις αυξήσεις σε άµεση και έµµεση φορολογία τα διπλά λεφτά. Παρόλα αυτά η αύξηση του µισθού χρειάζεται να γίνει όπλο στα χέρια των εργαζοµένων, και των σωµατείων. Αν µέσα στην έλλειψη µεγάλων κινητοποιήσεων η

Αν δεν διεκδικήσουµε µεγαλύτερες αυξήσεις, αν δεν διεκδικήσουµε να αλλάξει το µνηµονιακό καθεστώς που έχει επιβληθεί στους χώρους εργασίας τότε οι αυξήσεις µπορεί να είναι εφήµερες.

σουν υπέρογκα ποσά στην εφορία µε την εφαρµογή του χαµηλού αφορολόγητου εισοδήµατος που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ο κατώτατος µισθός τότε θα µειωθεί τουλάχιστον κατά 20 ευρώ. Ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει να επενδύει στην τακτική «µάζευε και ας είναι και ρόγες», καθώς θέλει να επενδύσει στις αυταπάτες που µπορεί να δηµιουργήσει στο φτωχόκοσµο ότι έχει τα περιθώρια να ακολουθήσει άλλη πολιτική από αυτή που εφαρµόζει τα τελευταία τρισίµιση χρόνια. Τακτική που µόνο πρόσκαιρα µπορεί να του αποφέρει καρπούς. Ο κόσµος θυµάται και την προεκλογική του υπόσχεση για τα 751 ευρώ κατώτατο µισθό και ξέρει ότι η κυβέρνηση αυτή του

κυβέρνηση µπορεί να δώσει τέτοιες αυξήσεις τότε οι δυνατότητες να δοθούν ακόµη µεγαλύτερες είναι υπαρκτές και δεν συνδέονται µε την παραµονή του Τσίπρα στην κυβέρνηση. Συνδέονται µε το πόσο οι εργαζόµενοι θα ξαναβγούν µαζικά στο δρόµο. Με το πόσο θα διεκδικήσουν ξανά να πάρουν πίσω όσα χάσανε στα χρόνια των µνηµονίων. Με το πόσες απεργίες και κινητοποιήσεις µε µαζική συµµετοχή θα καταγραφούν µέχρι τις επόµενες εκλογές και στη συνέχεια. Αν δεν διεκδικήσουµε µεγαλύτερες αυξήσεις, αν δεν διεκδικήσουµε να αλλάξει το µνηµονιακό καθεστώς που έχει επιβληθεί στους χώρους εργασίας τότε οι αυξήσεις µπορεί να είναι εφήµερες. Μπορεί

να ξαναγίνουν µειώσεις καθώς οι έλληνες καπιταλιστές έχουν δείξει επανειληµµένα ότι κάθε τους δραστηριότητα έχει έναν ξεκάθαρο στόχο. Τη µείωση του εργασιακού κόστους. Σε αυτό τον στόχο που τον υπηρέτησαν πιστά στα χρόνια των µνηµονίων, η εφαρµογή του νόµου Βρούτση από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (για το πώς καθορίζεται ο κατώτερος µισθός) είναι για αυτούς δώρο. Καθώς πλέον αύξηση χωρίς τη δική τους συγκατάθεση δεν πρόκειται να δοθεί, ενώ µε τα σώµατα επιθεώρησης εργασίας αποψιλωµένα από προσωπικό αποκλείεται και να ελέγχονται σοβαρά. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ΣΕΒ από το Νοέµβρη του 2018 είχε δείξει τις προθέσεις του λέγοντας ότι ανεξέλεγκτη αύξηση των µισθών θα οδηγήσει σε αύξηση της αδήλωτης και ανασφάλιστης εργασίας. Μας προειδοποιούσαν δηλαδή ότι µια αύξηση που δεν θα τους αρέσει θα συνοδεύεται από απολύσεις και από µετατροπή των εργαζοµένων σε αδήλωτους και ανασφάλιστους σκλάβους. Τα ίδια λένε και τώρα. Οπότε αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν κοροϊδεύει τους εργαζόµενους ας επαναφέρει τις ελεύθερες συλλογικές συµβάσεις, ας πάρει πίσω το νόµο για το πώς προκηρύσσονται απεργίες, ας προσλάβει τους επιθεωρητές εργασίας που λείπουν και ας ξανανοίξει παντού τα αντίστοιχα τµήµατα που έκλεισαν τα χρόνια των µνηµονίων, ας επαναφέρει το αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ. Και για να γίνουν αυτά από την όποια κυβέρνηση ένας µόνο τρόπος υπάρχει: Μαζικοί και ενωτικοί απεργιακοί αγώνες!

Σάββατο 9/2 στην «Κομμούνα»

Μια βραδιά αφήγησης και μουσικής Λίγο πριν φύγει ο χειμώνας, ας ακολουθήσουμε τα τελευταία ίχνη από τα ουράνια μονοπάτια που οδηγούν τις μάγισσες της Θεσσαλίας, μέσα από σκοτεινά δάση και στοιχειωμένα λημέρια, ως το αιώνιο κουφάρι του δράκοντα που πάνω του στεριώνουν οι μοίρες των ανθρώπων και τα ευλογημένα με αίμα σταυροδρόμια της θεσσαλικής γης. Σας περιμένουμε σε μια βραδιά αφήγησης και μουσικής μύησης, βασισμένη στην φαντασιακή λαογραφία του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη, συγγραφέα του βιβλίου «Παγανιστικές δοξασίες της θεσσαλικής επαρχίας». Την αφήγηση της Εύας Παναγιωτοπούλου θα πλαισιώσουν οι εξαιρετικά... παγανιστικοί και ταλαντούχοι μουσικοί Neyzan (Marius van Voorthuizen) και Αγγελικός Δράκος (Χριστίνα Α)!

8

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

6 ΦΛΕΒΑΡΗ 2019

Επιµέλεια Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς Εκλογές ΕΙΝΑΠ 26 Φλεβάρη

Ν

α δυναµώσουµε τους αγώνες κόντρα στα επιχειρηµατικά συµφέροντα, τα µνηµόνια και τα «µατωµένα πλεονάσµατα»στην υγεία και την κοινωνία, για δηµόσια και δωρεάν υγεία για όλους Στις 26 Φλεβάρη θα διεξαχθούν οι εκλογές των νοσοκοµειακών γιατρών της ΕΙΝΑΠ στα νοσοκοµεία της Αθήνας και του Πειραιά. Η υγεία αποτελεί ενα χώρο στον οποίο οι µνηµονιακές πολιτικές είχαν την τιµητική τους όλο το τελευταίο διάστηµα. Μπορεί η κυβέρνηση να ισχυρίζεται ότι στηρίζει τη δηµόσια υγεία και τα βάζει µε τα ιδιωτικά συµφέροντα αλλά στην πραγµατικότητα συµβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνέχισε µε τον καλύτερο τρόπο το έργο των προηγούµενων κυβερνήσεων Ν∆-ΠΑΣΟΚ, µε βάση τις επιταγές της Ε.Ε.∆ΝΤ- ΚΕΦΑΛΑΊΟΥ, µέσα απο την επιβολή περικοπών των προυπολογισµών για να βγαίνουν τα πλεονάσµατα, τη δηµιουργία στρατιών συµβασιούχων, τον περιορισµό δηµόσιων υποδοµών, την ενίσχυση των µεγάλων ιδιωτικών αλυσίδων, την πειθάρχηση και εντατικοποίηση της εργασίας. Τα αποτελέσµατα της συνέχισης της νεοφιλελευθερης πολιτικής είναι καταστροφικά τόσο για τους ασθενείς όσο και για την πλειοψηφία των νοσοκοµειακών γιατρών που µε εντιµότητα προσπαθούν να παράσχουν υψηλής ποιότητας περίθαλψη στο λαό. Το Ενωτικό Κίνηµα για την Ανατρο-

πή, το µαζικό σχήµα της ριζοσπαστικής Αριστεράς στον κλάδο συνέβαλλε αποφασιστικά σε όλες τις σοβαρές µάχες του ιατρικού κινήµατος τα προηγούµενα χρόνια. Ακόµα και οι µικρές νίκες του κλάδου ήταν αποτέλεσµα των αγωνιστικών πιέσεων πάνω στην κυβέρνηση. Γιατί κάτω από την πίεση των απεργιών και των αγωνιστικών συλλαλητηρίων έχει µείνει στα χαρτιά ο νόµος για το ελαστικό ωράριο, δεν έχει προχωρήσει η αντιδραστική µεταρρύθµιση στην εκπαίδευση των ειδικευόµενων, δεν προχώρησαν οι µαζικές απολύσεις των επικουρικών γιατρών. Γιατί κάτω από την κατακραυγή υποχρεώθηκε τελικά η κυβέρνηση να δώσει ένα µέρος από τα αναδροµικά στους νοσοκοµειακούς γιατρούς αφού αρχικά είχε ανακοινώσει στην ∆ΕΘ την χορήγηση τους µόνο στους µηχανισµούς του βαθύ κράτους . Είµαστε αντίθετοι στις λογικές του υποταγµένου και γραφειοκρατικού συνδικαλισµού και τις παρατάξεις Ν∆ – ΠΑΣΟΚ –ΣΥΡΙΖΑ, που αδιατάρακτα µοιράζουν τις καρέκλες στα προεδρεία και ψηφίζουν αγκαλίτσα όλες τις σηµαντικές αποφάσεις αλλά και στη λογική που εκφράζεται από τη ∆ΗΠΑΚ (ΚΚΕ) που θεωρεί τους αγώνες ιδιοκτησία της και συχνά αντιµετωπίζει έως και εχθρικά οτιδήποτε κινείται στα αριστερά της και που παρά την αγωνιστική φρασεολογία, «φρενάρει» την διάθεση του κόσµου να παλέψει και να αντισταθεί ως το τέλος . Θεωρούµε πως µόνο το µαζικό κίνη-

Διανοµείς: Είναι εργάτες, όχι συνεργάτες

Π

ροσπάθεια οι διανοµείς παραγγελιών να µετατραπούν από εργάτες σε συνεργάτες φαίνεται ότι υπάρχει το τελευταίο διάστηµα µε τη δραστηριοποίηση εταιρείας από τη Φινλανδία στην Αθήνα που ζητάει οι διανοµείς να µην είναι υπάλληλοι µε Σύµβαση Εργασίας αλλά «ελεύθεροι συνεργάτες» µε την υπογραφή ιδιωτικού συµβολαίου! Αυτό το νέο έρχεται ενώ από τα τελευταία συµβάντα ξυλοδαρµού διανοµέων από εργοδότες και θανατηφόρων ατυχηµάτων έχουν αρχίσει να δηµιουργούνται σωµατεία και επιτροπές αγώνα που παλεύουν για την εφαρµογή της εργατικής νοµοθεσίας στον κλάδο. Για την πλήρη ασφάλιση, την παροχή οχήµατος από την εταιρεία καθώς και την ανάληψη του κόστους συντήρησης, της βενζίνης και των µέσων προστασίας ως αποκλειστική ευθύνη του εργοδότη. Όλα τα παραπάνω δεν θα ισχύουν αν το µοντέλο πληρωµής ανά παραγγελία επικρατήσει. Τέτοιες προσπάθειες δεν είναι καινούργιες στις διανοµές. Οι µεγάλες εταιρείες κούριερ στις ταχυµεταφορές, η ACS, η Speedex, η Γενική Ταχυδροµική κ.α. έχουν κάποιους υπαλλήλους που αµείβονται µε το κοµµάτι και αυτή η σχέση εργασίας θα ήθελαν να επεκταθεί συνολικά. Χάρη όµως στη δράση των σωµατείων του κλάδου και των κινητοποιήσεων που είχαν κάνει οι εργαζόµενοι το µοντέλο αυτό δεν είχε εξαπλωθεί. Αντίστοιχες δράσεις αξιοποιώντας την εµπειρία που έχουν οι εργαζόµενοι στις ταχυµεταφορές χρειάζεται να έχουν οι διανοµείς παραγγελιών και οι συλλογικότητες που έχουν δηµιουργήσει.

µα µέσα από τα πρωτοβάθµια σωµατεία, τις επιτροπές αγώνα, τις γενικές συνελεύσεις και το συντονισµό τους µπορεί να αποτελέσει αντίπαλο δέος, να συγκρουστεί και να ανατρέψει όλες τις πτυχές της αντεργατικής πολιτικής που το υπάρχον σύστηµα γεννά. Η ψήφος στο ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ για την ΑΝΑΤΡΟΠΗ σηµαίνει την ενεργό στήριξη στη λογική των συλλογικών αγώνων για να αλλάξει η υπάρχουσα κατάσταση και πραγµατική συµµετοχή στην πάλη για την υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωµάτων των υγειονοµικών αλλά και του δικαιώµατος των ασθενών για πρόσβαση σε ένα αποκλειστικά δηµόσιο, δωρεάν και υψηλής ποιότητας σύστηµα υγείας. Καραβάς Αντώνης, παθολόγος, ΓΝΑ Γεννηµατάς Τοσονίδου ∆έσποινα, ακτινοδιαγνωστής, Ασκληπιείο Βούλας, µέλος ΕΕ της ΟΕΝΓΕ Φαράντος Χαράλαµπος, χειρουργός, ΓΝΑ Γεννηµατάς Χαµόδρακα Ευτυχία, καρδιολόγος, Ασκληπιείο Βούλας

Κινητοποίηση για µισθούς και συµβάσεις

Π

έντε σωµατεία του ιδιωτικού τοµέα, (Ο Σύλλογος Εργαζοµένων στα Φροντιστήρια Καθηγητών, ο Σύλλογος Μεταφραστών Επιµελητών ∆ιορθωτών, ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Ψηφιακών Μέσων Αττικής, το Σωµατείο Βάσης εργαζοµένων στις ΜΚΟ και το Σωµατείο Εργαζοµένων στην εταιρεία Πλαίσιο νοµού Αττικής), µε κοινή τους ανακοίνωση, καλούν σε συγκέντρωση το Σάββατο 16 Φλεβάρη στην Αθήνα. Κύρια αιτήµατα της διαδήλωσης, όπως και της απεργίας που είχε γίνει το Νοέµβρη, είναι οι αυξήσεις στους µισθούς µε βάση τις εργατικές ανάγκες και η υπογραφή Συλλογικών Συµβάσεων Εργασίας. Επίσης το σταµάτηµα των απολύσεων και της εργοδοτικής τροµοκρατίας. Με βάση τα παραπάνω αιτήµατα, τα πέντε σωµατεία απευθύνουν κάλεσµα συµµετοχής σε όλους τους εργαζόµενους και όλες τις εργαζόµενες από κάθε εργασιακό κλάδο και χώρο δουλειάς, τις συλλογικότητες εργαζοµένων και ανέργων, τα συλλογικά εγχειρήµατα αγώνα σε γειτονιές και όλες τις δυνάµεις του ταξικού κοινωνικού κινήµατος να στηρίξουν τη διαδήλωση, να πάρουν αποφάσεις, να συµβάλουν µε το πλαίσιο και τα αιτήµατά τους στην κινητοποίηση στην Αθήνα.

Συνδικαλιστική δίωξη στο ΙΓΜΕ

Η

διοίκηση του Ινστιτούτου Γεωλωγικών και Μεταλλευτικών Ερευνών (ΙΓΜΕ) και η κυβέρνηση προσπαθεί να σταµατήσει την αντίσταση στα σχέδια διάλυσης του Ινστιτούτου που προβάλλουν οι εργαζόµενοί του µε πειθαρχικές διώξεις και µπούλινγκ εναντίον τους. Το ∆.Σ. του ΙΓΜΕ αποφάσισε στις 25 Γενάρη να εκπαραθυρώσει το γνωστό αγωνιστή και συνδικαλιστή Χάρη Σµυρνιώτη από τη θέση Προϊσταµένου της ∆/νσης Υδρογεωλογίας που είχε τοποθετηθεί το 2016, µετά από κρίση µε αξιοκρατικά κριτήρια, από την προηγούµενη ∆ιοίκηση. Απόφαση που πάρθηκε εξαιτίας της πλούσιας συνδικαλιστικής δράσης του, είτε ως προέδρου του Συνδικάτου Εργαζοµένων είτε ως αντιπροέδρου της Οµοσπονδίας Μεταλλωρύχων. Έχει κάνει το «έγκληµα» να αγωνίζεται για να µην περάσουν οι απολύσεις, να µην κλείσει και να µην ιδιωτικοποιηθεί το ΙΓΜΕ. Έτσι η διοίκηση µε τις ευλογίες του Υπουργείου Ενέργειας (ΥΠΕΝ) οδηγήθηκε στο να πάρει µια παράνοµη, µε βάση τους ίδιους τους κανονισµούς του ΙΓΜΕ, απόφαση. Είναι µάλιστα συνέχεια της απαράδεκτα µειοτικής αξιολόγησης του συνδικαλιστή που καταργήθηκε ως παράνοµη από το Υπηρεσιακό Συµβούλιο. Η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΝ δεν ήθελε το συνδικαλιστή και λόγω υπηρεσιακών θεµάτων όπως η επαναξιολόγηση του ∆ικτύου Παρακολούθησης των Υπόγειων νερών της Χώρας αλλά και η προώθηση στο ΙΓΜΕ της καταγραφής παράνοµων και νόµιµων γεωτρήσεων (έργου που έχει σχέση µε την τιµολόγηση του νερού και την εµπορευµατοποίηση του). Το Συνδικάτο του ΙΓΜΕ και οι Εκπρόσωποι των εργαζόµενων έδωσαν µάχη στη συνεδρίαση του ∆Σ του ΙΓΜΕ για την απόσυρση της εισήγησης, που παρά τις νοµικές της ατέλειες, υπερψηφίστηκε κατά πλειοψηφία. Οι εργαζόµενοι είναι αποφασισµένοι µε κινητοποιήσεις να απαντήσουν και σε αυτή την απόφαση παρωδία ζητώντας να ανακληθεί η άδικη απόφαση και να σταµατήσουν η ∆ιοίκηση και η κυβέρνηση την προσπάθεια εκφοβισµού τους.

εργατικα

6 φλεβαρη 2019

9

Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους: το βασικό αίτημα - πώς παλεύεται; Της Κατερίνας Γιαννούλια

Τ

ο αίτημα για «μαζικούς διορισμούς ώστε να καλυφθούν όλα τα κενά στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στους δήμους, σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες» μαζί με την «εδώ και τώρα μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων» είναι ζήτημα απολύτως κομβικό για ολόκληρη την κοινωνία, τόσο από την πλευρά των εργαζομένων, για την παύση της εργασιακής «ζούγκλας», όσο και από την πλευρά της χρήσης του δημοσίων υπηρεσιών, που η διάλυση και η κακή τους κατάσταση πλήττουν ακόμη περισσότερο τις εργαζόμενες τάξεις που τις έχουν ανάγκη, ιδιαίτερα σε εποχές κρίσης και φτώχειας. Η διεκδίκηση αυτών των απαιτήσεων με πανδημοσιοϋπαλληλικές κινητοποιήσεις μπορεί πραγματικά να ανοίξει το δρόμο της αντιστροφής των μνημονίων, να επαναφέρει σε ρυθμό αγώνα ολόκληρο το κίνημα και να ανακουφίσει εκατομμύρια ανθρώπους, βελτιώνοντας τη ζωή και τη δουλειά τους. Ακόμα καλύτερα αποτελέσματα για το σύνολο της εργατικής τάξης μπορούν να κερδηθούν αν υπάρξει μια «σημαντική πρωτοβουλία που θα αποτελεί βήμα κλιμάκωσης και ώθησης του αγώνα για την ικανοποίηση του παλλαϊκού αιτήματος για μόνιμη και σταθερή δουλειά». Και κυρίως επειδή θα «αποτελεί συνέχεια των αγώνων του δημοσίων υπαλλήλων που έγιναν τα τελευταία χρόνια, από τους μαζικούς και μαχητικούς αγώνες των συμβασιούχων των ΟΤΑ το καλοκαίρι του 2017, έως τον αγώνα των συμβασιούχων-επικουρικών στα νοσοκομεία και την πρόσφατη απεργιακή κινητοποίηση χιλιάδων εκπαιδευτικών –αναπληρωτών και μόνιμων– που πέρασαν το μήνυμα του ανυποχώρητου αγώνα». Τα αιτήματα και οι διατυπώσεις σε εισαγωγικά προέρχονται από την πρόταση του ΠΑΜΕ για απογευματινό πανδημοσιοϋπαλληλικό συλλαλητήριο στις 12 Φλεβάρη, με αντιγραφή από τον «Ριζοσπάστη» (2-3 Φλεβάρη). Συμπυκνώνονται στη διεκδίκηση της «άρσης της συνταγματικής απαγόρευσης για τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων», με την απαλοιφή του άρθρου 103 του Συντάγματος, αφού η κυβέρνηση έχει ανοίξει τη διαδικασία συνταγματικής αναθεώρησης, και στην κατοχύρωση της υποχρεωτικής μονιμοποίησης όλων των συμβασιούχων. Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία, για μια ευκαιρία στην ουσία, πολλά υποσχόμενη, που προφανώς όλες οι ταξικές και αριστερές δυνάμεις με αναφορά στο εργατικό κίνημα και ανησυχία γι’ αυτό οφείλουν να την εξετάσουν με σοβαρότητα και να προβάλουν προτάσεις αξιοποίησης και μεγαλύτερης ενδυνάμωσης. Αρκεί και το ΠΑΜΕ να προτίθεται να συσπειρώσει δυνάμεις, με ειλικρινείς και ισότιμες συνεργασίες, με στόχο τη νίκη και την επανεμφάνιση της απειλής των αγώνων της εργατικής τάξης στους δρόμους. Το πανδημοσιοϋπαλληλικό συλλαλητήριο στις 12/2 μπορεί να προταθεί και

ως απεργιακό, στις μεγάλες ομοσπονδίες και την ΑΔΕΔΥ, αλλά και στα σωματεία, με πρωινή ή μεσημεριανή ώρα συγκέντρωσης. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ συχνά χρησιμοποιεί δικαιολογίες για την… αναβολή των φιλεργατικών πολιτικών και πράξεών της, τους νόμους, το Σύνταγμα και τα δήθεν «ανεξάρτητα» δικαστήρια. Μπορεί λοιπόν, αφού η ίδια ξεκινάει διαδικασίες αναθεώρησης του Συντάγματος, να αφαιρέσει τα αντεργατικά εμπόδια και να… λάμψει επιτέλους το αριστερό της προφίλ!

Κινητοποιήσεις εργαζομένων στα «κοινωφελή» προγράμματα της αυτοδιοίκησης

Η περίπτωση των εργαζομένων στα «κοινωφελή» προγράμματα των δήμων είναι ενδεικτική και εξοργιστική. Τριάντα χιλιάδες «ωφελούμενοι» στους δήμους, σε σύνολο 80.000 μονίμων και ΙΔΑΧ, με εργασιακή κατάσταση πολύ δυσμενέστερη από τους συναδέλφους τους. Υπάρχει ήδη Συντονιστικό Εργαζομένων στους ΟΤΑ στο πρόγραμμα κοινωφελούς εργασίας του ΟΑΕΔ, με επιτροπές αγώνα ανά δήμο, που πραγματοποίησε ήδη μια πρώτη κινητοποίηση στο υπ. Εργασίας, στις 31/1, με αιτήματα πολύ βασικά και αυτονόητα: «Ίση αμοιβή και ίσα δικαιώματα για όλους. Εφαρμογή της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας της ΠΟΕ-ΟΤΑ. Ασφάλιση και πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη από την πρώτη μέρα εργασίας. Ανθυγιεινό επίδομα σε όσους εργάζονται σε ανθυγιεινές εργασίες. Εφαρμογή των μέτρων υγιεινής και ασφάλειας (ΜΑΠ, ιατρικές εξετάσεις). Καταβολή του επιδόματος ανεργίας σε όλους τους εργαζόμενους μετά το τέλος του προγράμματος για όλο το διάστημα της ανεργίας. Μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους. Καμιά απόλυση». Η κυβέρνηση, αντί να ικανοποιήσει έστω κάποια από τα αιτήματα, κατά τη συνάντησή της με εκπροσώπους των εργαζομένων, αποκάλυψε τις αληθινές προθέσεις της: «Δεν είναι βέβαιο ότι θα ισχύσει για τους εργαζόμενους στα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας η αύξηση του κατώτατου μισθού». Τόσο καλά! Στο σχετικό δελτίο Τύπου τους, οι «εκπρόσωποι των εργαζομένων τόνισαν ότι δεν τους ικανοποιούν οι απαντήσεις και θα εντείνουν τον αγώνα τους μέχρι την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων τους. Καλούμε όλες και όλους τους εργαζόμενους να δημιουργήσουν επιτροπές αγώνα σε κάθε δήμο, να πλαισιώσουν μαζικά το συντονιστικό και να συνεχίσουμε τον αγώνα με πνεύμα ταξικής ενότητας και αλληλεγγύης για την ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής και την ικανοποίηση των διεκδικήσεών μας. Το συντονιστικό είναι ανοικτό σε νέες επιτροπές από δήμους». Ο αγώνας κάθε συμβασιούχου, ειδικά στο Δημόσιο, που αποτελεί μέτρο σύγκρισης με τους ιδιώτες και ρίχνει τα επίπεδα εργασιακών σχέσεων στο σύνολο των εργαζομένων, έχει αυξημένη βαρύτητα και αφορά όλο τον εργαζόμενο πληθυσμό. Πώς μπορεί να προχωρήσει η πανδημοσιοϋπαλληλική κινητοποίηση στις 12

Φλεβάρη; Η κινητοποίηση στις 12/2 για «μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους» και «μαζικές προσλήψεις» πρέπει να υπάρξει, να οργανωθεί από όσο περισσότερα συνδι-

Η κινητοποίηση στις 12/2 για «μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους» και «μαζικές προσλήψεις» να οργανωθεί με τρόπο που να εμπνέει τη μαζικότερη συμμετοχή κάτα γίνεται, να πιεστεί και η ίδια η ΑΔΕΔΥ, που πέρα από φραστικές συμφωνίες δεν κάνει απολύτως τίποτα σχετικά με το μεγάλο πρόβλημα που κατακλύζει το Δημόσιο, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, με πρωτοστατούσα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Και αποτελεί επείγουσα ανάγκη να οργανωθεί με τρόπο που να εμπνέει τη μαζικότερη συμμετοχή και την αλλαγή των συσχετισμών στην κοινωνία. Το γεγονός ότι η πρωτοβουλία προέρχεται από τον χώρο του ΠΑΜΕ θα μπορούσε να είναι φυσιολογικό, αφού είναι η μεγαλύ-

τερη δύναμη της Αριστεράς στα σωματεία και έχει τη δυνατότητα να ανοίγει ζητήματα με μεγάλη ορατότητα και επιρροή. Βέβαια, δικαιολογημένα δημιουργεί αντανακλαστικά επιφύλαξης, καθώς το παρελθόν έχει δείξει ότι οι ισότιμες συνεργασίες δεν είναι στην πρακτική του. Και είναι λογικό να αναρωτηθεί κανείς κατά πόσο θα παραχθούν συνολικά κινηματικά αποτελέσματα υπέρ των εργαζομένων ή η αγωνία του ΠΑΜΕ θα σταματήσει στο σημείο που θα εξασφαλίσει ένταξη περισσότερου κόσμου στο οργανωμένο δυναμικό του. Πάντως, σίγουρα δεν γίνεται να απορριφθεί η οργάνωση μιας τέτοιας πρωτοβουλίας και ακόμα περισσότερο να γίνει με σκεπτικό ανταγωνισμού μεταξύ των ταξικών κι αριστερών δυνάμεων. Τα επερχόμενα μεγάλα συνέδρια στους χώρους εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ, ΔΟΕ) και υγείας (ΕΙΝΑΠ, ΟΕΝΓΕ), αλλά και το συνέδριο της ΑΔΕΔΥ που πλησιάζει (τέλος του 2019), μαζί με τις εκλογικές μάχες σε όλα τα επίπεδα, έχουν ενεργοποιήσει ανταγωνιστικές λογικές στον χώρο της Αριστεράς, με όριο, δυστυχώς, την προσέλκυση ψήφων και όχι την πολυπόθητη κινηματική ανάκαμψη. Η κινητοποίηση στις 12 Φλεβάρη για τη δική μας αριστερά και ταξική προσέγγιση είναι ευκαιρία συνολικής παρέμβασης του κινήματος στο μέγα και φλέγον θέμα της κάλυψης των κοινωνικών αναγκών και της τραγικής κατάστασης των όλο και πιο ελαστικών εργασιακών σχέσεων, χωρίς μισθό-ασφάλιση-δικαιώματα στο ίδιο το Δημόσιο. Και έτσι θα την αντιμετωπίσουμε, προσπαθώντας να της δώσουμε ενωτικά, δυναμικά και συσπειρωτικά κινηματικά χαρακτηριστικά!

Αναδρομικά 13ου-14ου μισθού στους δημοσίους υπαλλήλους

Η

κινηματική απραξία, μαζί με τη συνειδητή καθήλωση που βρίσκουν ευκαιρία να προωθήσουν οι συστημικές, μνημονιακές συνδικαλιστικές δυνάμεις των ΔΑΚΕ, πρώην ΠΑΣΚΕ και παραγώγων, ΣΥΡΙΖΑ, και η οικονομική απελπισία που έχουν φέρει οι μνημονιακές πολιτικές στους εργαζόμενους και που εφαρμόζονται αδίστακτα και απαρέγκλιτα από όλες τις κυβερνήσεις σπρώχνουν σχεδόν το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων στα δικηγορικά γραφεία και στη δικαστική διεκδίκηση, αφού μοιάζουν ως η μόνη ελπίδα να «γίνει κάτι». Οι ευθύνες των συνδικαλιστικών ηγεσιών που δεν οργανώνουν την κινηματική διεκδίκηση, αντίθετα έχουν γίνει διαφημιστές δικηγορικών γραφείων και…λαγωνικά που ψάχνουν τις καλύτερες προσφορές, είναι τεράστιες και σε αυτό το ζήτημα. Αλλά το πεδίο των χαμένων μισθών των δημοσίων υπαλλήλων αναδεικνύει πάλι τον κυνισμό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και την προσχώρησή της στα συμφέροντα του κεφαλαίου, διά της γραμμής των συνηγόρων του Δημο-

σίου (ΝΣΚ), στην πρόσφατη εκδίκαση στο ΣτΕ (1/2). Η υπερασπιστική λογική της κυβέρνησης ανερυθρίαστα συμπεριέλαβε τα εξής: ότι η κυβέρνηση έχει δικαίωμα περικοπής των επιδομάτων, επισημαίνοντας χαρακτηριστικά ότι «έχασαν τον 13ο και 14ο μισθό για να διατηρήσουν τον 12ο μισθό»! Ακόμη, ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν σταθερή εργασία, ενώ οι ιδιωτικοί υπάλληλοι αντιμετωπίζουν πρόβλημα μεγάλης ανεργίας, δεν πληρώνονται από τους εργοδότες τους και ο μισθός τους είναι 580 ευρώ, δηλαδή κατά 1/3 χαμηλότερος από αυτόν των δημοσίων υπαλλήλων. Σε περίπτωση που δοθούν αναδρομικά τα επιδόματα στους δημοσίους υπαλλήλους, διαταράσσεται η δημοσιονομική ισορροπία και θα αυξηθεί η φορολογία, καθώς δεν θα υπάρχει δημοσιονομικό πλεόνασμα και δεν θα είναι βιώσιμο το χρέος, ανέφεραν οι εκπρόσωποι του Δημοσίου και προσέθεσαν ότι η περικοπή των επιδομάτων δεν θίγει την αξιοπρεπή διαβίωση των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά ούτε τους θέτει σε αρνητική οικονομική κατάσταση!!

10

διεθνη

ρεπορταζ και κειμενα απ

Τα Γιλέκα, ο Μακρόν, η α Μ

ε τη 12η Πράξη, το Σάββατο 2 Φλεβάρη, τα Κίτρινα Γιλέκα συμπλήρωσαν 84 μέρες κινητοποίησης και δράσης στις λεωφόρους, τις διασταυρώσεις εθνικών οδών,

τα διόδια και τις πόλεις της Γαλλίας. Το δεύτερο μισό του Γενάρη σημαδεύτηκε από την κινητικότητα όλων των πολιτικών στρατοπέδων. Ο Εμανουέλ Μακρόν, αφού οι παραχω-

ρήσεις που έκανε το Δεκέμβρη του 2018 δεν έπιασαν τόπο, προχωρά στον Μεγάλο Εθνικό Διάλογο. Ούτε αυτός όμως φαίνεται να πιάνει τόπο, κι έχει γίνει πλατιά αντιληπτός ως «προεκλογική επικοινωνιακή καμπάνια της κυβέρ-

Η Διακήρυξη του Κομερσί

Ε

μείς, τα Κίτρινα Γιλέκα … συναντιόμαστε στις 26 και 27 Γενάρη στη «Συνέλευση των Συνελεύσεων», που έφερε κοντά περίπου 100 αντιπροσωπείες, που απάντησαν στην έκκληση των Κίτρινων Γιλέκων από το Κομερσί. Από τις 17 Νοέμβρη, από τα μικρότερα χωριά του κόσμου της υπαίθρου ως τις μεγαλύτερες πόλεις, ξεσηκωθήκαμε ενάντια σε αυτήν τη βαθιά βίαια, άδικη και αβάσταχτη κοινωνία. Δεν θα σταματήσουμε! Θα αγωνιστούμε ενάντια στη σημερινή επισφάλεια και δυστυχία της ζωής μας. Θέλουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα, οι οικογένειες και τα παιδιά μας να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Είναι απαράδεκτο 26 δισεκατομμυριούχοι να κατέχουν όσο πλούτο κατέχει η μισή ανθρωπότητα. Ας μοιραστούμε τον πλούτο και όχι τη δυστυχία! Ας τελειώνουμε με τις κοινωνικές ανισότητες! Απαιτούμε άμεση αύξηση στους μισθούς, κοινωνική ασφάλιση, επιδόματα και συντάξεις, το απαραβίαστο δικαίωμα στη στέγαση, την υγεία, την παιδεία, τις δωρεάν δημόσιες υπηρεσίες για όλους. Για όλα αυτά τα δικαιώματα κατεβαίνουμε στο δρόμο καθημερινά, οργανώνουμε δράσεις, διαδηλώσεις και συζητήσεις παντού. Με τα κίτρινα γιλέκα μας, επιστρέφουμε σε έναν κόσμο τον οποίο δεν είχαμε ποτέ. Και πώς απαντά η κυβέρνηση; Καταστολή, περιφρόνηση, δυσφήμηση. Νεκροί και χιλιάδες τραυματίες, θηριώδης χρήση όπλων που βλάπτουν, ακρωτηριάζουν και τραυματίζουν. Πάνω από 1000 άνθρωποι καταδικάστηκαν και φυλακίστηκαν αυθαίρετα. Και

τώρα ο Νόμος «Ενάντια στους Καταστροφείς» στοχεύει απλώς στο να μας εμποδίσει να διαδηλώνουμε. Καταδικάζουμε κάθε βία ενάντια στους διαδηλωτές, είτε από τις δυνάμεις της τάξης είτε από βίαιες ομάδες. Κανείς από αυτούς δεν θα μας σταματήσει! Η διαμαρτυρία είναι θεμελιώδες δικαίωμα. Να τερματιστεί η ατιμωρησία των δυνάμεων επιβολής της τάξης! Αμνηστία σε όλα τα θύματα της καταστολής! Και τι κόλπο είναι αυτός ο μεγάλος εθνικός διάλογος! Στην πραγματικότητα μια επικοινωνιακή εκστρατεία της κυβέρνησης που θέλει αυτή να διαμορφώσει τη θέλησή μας να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε! Την πραγματική δημοκρατία την εφαρμόζουμε τα μπλόκα μας και στις συνελεύσεις μας. Δεν θα τη βρείτε ούτε στα τηλεοπτικά πάνελ ούτε στα στρογγυλά τραπέζια του Μακρόν. Αφού μας πρόσβαλε και μας αντιμετώπισε ως χειρότερους και από το τίποτα, τώρα μας παρουσιάζει ως ένα ξενοφοβικό πλήθος γεμάτο μίσος. Αλλά είμαστε το αντίθετο από αυτό: Ούτε ρατσιστές, ούτε σεξιστές, ούτε ομοφοβικοί, είμαστε περήφανοι που είμαστε μαζί, με τις διαφορές μας, για να χτίσουμε μια κοινωνία αλληλεγγύης. Η δύναμή μας βρίσκεται στην ποικιλομορφία των συζητήσεών μας. Αυτήν τη στιγμή εκατοντάδες συνελεύσεις διαμορφώνουν και προτείνουν τα δικά τους αιτήματα. Προωθούν την πραγματική δημοκρατία, την κοινωνική και φορολογική δικαιοσύνη, τις εργασιακές συνθήκες, την οικολογική και κλιματική δικαιοσύνη, το

τέλος των διακρίσεων. Μεταξύ των περισσότερων συζητημένων στρατηγικών αιτημάτων και προτάσεων θα βρούμε: την εξάλειψη της φτώχειας σε κάθε μορφή, τον μετασχηματισμό των θεσμών, την οικολογική μετάβαση (ενεργειακή ανασφάλεια, βιομηχανική μόλυνση…), την ισότητα και την έγνοια για όλους, ανεξαρτήτως εθνικότητας (για τα ΑμεΑ, για ισότητα φύλου, για το τέλος της εγκατάλειψης των λαϊκών συνοικιών, για τον κόσμο της υπαίθρου). Εμείς, τα Κίτρινα Γιλέκα, σας καλούμε όλους να ενωθείτε μαζί μας, με τα δικά σας μέσα. Καλούμε σε συνέχεια των Πράξεων (στην Πράξη 12 ενάντια στην αστυνομική βία που θα γίνει μπροστά σε αστυνομικά τμήματα, και σε Πράξεις 13, 14…), σε συνέχεια των καταλήψεων των δρόμων και του μπλοκαρίσματος της οικονομίας, σε χτίσιμο μιας μαζικής και ανανεούμενης απεργίας από τις 5 Φλεβάρη. Καλούμε στη δημιουργία επιτροπών σε χώρους δουλειάς, πανεπιστήμια, σχολεία και αλλού, ώστε αυτή η απεργία να χτιστεί από τη βάση και από τους ίδιους τους απεργούς. Ας πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας. Μη μένετε μόνοι, ενωθείτε μαζί μας! Ας οργανωθούμε με έναν δημοκρατικό, αυτόνομο και ανεξάρτητο τρόπο. Η Συνέλευση των Συνελεύσεων είναι ένα σημαντικό βήμα που μας επιτρέπει να συζητήσουμε τα αιτήματά μας και τα μέσα πάλης μας. Να ενωθούμε για το μετασχηματισμό της κοινωνίας! Μακρόν, παραιτήσου! Ζήτω η εξουσία στο λαό, για το λαό και από το λαό.

νησης». Στις 27 Γενάρη έγινε η πολυθρύλητη «αντισυγκέντρωση» αποδοκιμασίας των Κίτρινων Γιλέκων. Απέτυχε οικτρά. Οι διοργανωτές αποφάσισαν να αλλάξουν το όνομα της πορείας, από «Ρεπουμπλικανική Πορεία Υποστήριξης του Εμανουέλ Μακρόν» στο πιο γενικό «Σταματήστε τη Βία», καταλαβαίνοντας ότι η «υποστήριξη στον Μακρόν» δεν είναι σύνθημα που μπορεί να εμπνεύσει. Ενώ προσδοκούσαν υπερφίαλα την επανάληψη μιας συγκέντρωσης σαν εκείνη της 30ής Μάη του 1968 υπέρ του Ντε Γκολ, μάζεψαν τελικά περίπου 10 χιλιάδες ανθρώπους στο Παρίσι. Το ίδιο το κεντρικό σύνθημα «Σταματήστε τη βία» μάλλον γύρισε μπούμερανγκ. Μια μέρα πριν, στην 11η Πράξη των Κίτρινων Γιλέκων, ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους ακτιβιστές των Κίτρινων Γιλέκων έχασε το μάτι του από πλαστική σφαίρα. Την ώρα που οι μακρονικοί διαδηλωτές επιχειρούσαν να στρέψουν το ενδιαφέρον «στη βία των Κίτρινων Γιλέκων», όλη η συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από την αστυνομική βία της περασμένης μέρας. Και καθώς όλα τα άλλα τρικ αποτυγχάνουν, η αστυνομική βία έχει πάρει πρωτοφανή αγριότητα. Την έχουμε καταγράψει σε διαδοχικά φύλλα της «Ε.Α.», οπότε δεν θα επανέλθουμε

Ενωτική έκκλ των Κίτρινων

Η

Γαλλία είναι αναστατωμένη εδώ και 11 βδομάδες από μια κοινωνική εξέγερση που δεν έχουμε ξαναδεί από τον Μάη

του ’68. Επί 11 βδομάδες, σε πείσμα της περιφρόνησης και της δυσφήμισης που δέχτηκαν, τα Κίτρινα Γιλέκα ζητούν απλά, άμεσα και απολύτως δίκαια αιτήματα δημοκρατικής, φορολογικής, κοινωνικής και περιβαλλοντικής δικαιοσύνης. (…) Την Κυριακή 27 Γενάρη, στο Κομερσί, μια συνέλευση των Κίτρινων Γιλέκων από όλη τη Γαλλία εξέδωσε μια έκκληση που περιλαμβάνει ισχυρά κοινωνικά και οικολογικά

6 φλεβαρη 2019

11

πο το κινημα στη γαλλια

ακροδεξιά και η απεργία στον τρομακτικό κατάλογο τραυματιών και φυλακισμένων, σε παράθεση απίστευτα επιθετικών δηλώσεων αξιωματούχων της κυβέρνησης και της αστυνομίας ή σε περιγραφές πραγματικά άγριων περιστατικών και «νέων πρακτικών» (αλλά και όπλων…) της γαλλικής αστυνομίας. Απέναντι σε όλα αυτά, η 12η Πράξη απέκτησε αντικατασταλτικό περιεχόμενο και πολλές κινητοποιήσεις οργανώθηκαν έξω από αστυνομικά τμήματα. Από την πλευρά του κινήματος, αναπτύσσονται πρωτοβουλίες που από τα χαρακτηριστικά τους φαίνεται ότι υπάρχει παρέμβαση αριστερών αγωνιστών. Στο Παρίσι, στην Τουλούζ, τη Λιόν και κάποιες άλλες πόλεις επιχειρήθηκαν ολονύχτιες καταλήψεις στο κέντρο των πόλεων, με το όνομα «Nuit Jaune» (Κίτρινη Νύχτα). Το ίδιο το όνομα φροντίζει να υπενθυμίσει την εμπειρία του «Nuit Debout» (Όρθιοι τη Νύχτα), του προηγούμενο μεγάλου κοινωνικού κινήματος στη Γαλλία. Στις 26-27 Γενάρη έγινε η «Συνέλευση των Συνελεύσεων» στο Κομερσί. Εκεί είχε στηθεί η πρώτη «λαϊκή συνέλευση» η οποία είχε βγάλει από καιρό μια έκκληση στα Κίτρινα Γιλέκα κάθε πόλης να μιμηθούν το παράδειγμά της και έπειτα να συντονιστούν. Στο κάλεσμα ανταποκρίθηκαν από 75 ως 100 συνελεύσεις που

έστειλαν αντιπροσώπους στο Κομερσί, όπου υιοθετήθηκε ένα εμφανώς αριστερόστροφο κείμενο-κάλεσμα (βλ. δίπλα). Δεν εκφράζει προφανώς το πολυποίκιλλο κίνημα στο σύνολό του, αλλά είναι η πρώτη αυθεντική διεργασία οργανωμένης συζήτησης στο εσωτερικό του κινήματος. Απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις (και τη γενικότερη παρουσία-παρέμβαση της Αριστεράς στα Κίτρινα Γιλέκα), αποφάσισε να κινηθεί επιθετικά ένα άλλο στρατόπεδο: η ακροδεξιά ή πιο συγκεκριμένα οι «άγριες» ομάδες της, πέραν του Εθνικού Μετώπου. Τη μεγαλύτερη δημοσιότητα πήρε η επίθεση στο μπλοκ του NPA, κατά την 11η Πράξη στο Παρίσι, όταν 50 άτομα από την ομάδα Les Zouaves έκαναν δύο εφόδους, τραυματίζοντας αρκετούς συντρόφους προτού απωθηθούν από τους διαδηλωτές. Αποδείχθηκε ότι ήταν ένα τμήμα μιας γενικότερης ακροδεξιάς επιχείρησης κατά την 11η Πράξη. Την ίδια μέρα, η αστυνομία συνέλαβε μέλη των Identitaires καθώς έβγαιναν οπλισμένοι από τα γραφεία τους για να επιτεθούν σε αντιφασίστες. Στην Τουλούζ αριστεροί αγωνιστές δέχτηκαν απειλές για τη ζωή τους. Στη Λιόν σημειώθηκαν νέες συγκρούσεις μεταξύ Κίτρινων Γιλέκων και ακροδεξιών, σε μια «βεντέτα»

που κρατάει 2-3 βδομάδες: από όταν οι φασίστες πετάχτηκαν έξω από τη διαδήλωση των Κίτρινων Γιλέκων και επέστρεψαν με ομάδες χούλιγκαν στο πλευρό τους. Η κλιμάκωση της δράσης των ακροδεξιών συμμοριών έχει ανοίξει τη συζήτηση για την ανάγκη απάντησης στο δηλητήριο της παρουσίας τους στις διαδηλώσεις. Στην Καέν και τη Λιόν έχει προστεθεί στο «ρεπερτόριο» της συνθηματολογίας των Κίτρινων Γιλέκων το «Fachos cassez-vous» («Φασίστες διαλυθείτε»). Στη Λιόν εμφανίστηκε το πανό «Κίτρινα Γιλέκα οργισμένα, αλλά όχι φασίστες» (στα γαλλικά παίζει με τις λέξεις, καθώς διαβάζεται «Gilets Jaunes faches mais pas fachos»). Αλλά η επίθεση στο Παρίσι, σε μπλοκ πολιτικής οργάνωσης, προκάλεσε γενικότερα αντανακλαστικά. Πέρα από την καταρχήν αυτονόητη απάντηση («θα είμαστε ξανά παρόντες στην επόμενη Πράξη»), μια σειρά πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις δηλώνουν θετικές απέναντι στην έκκληση του NPA να επεξεργαστούν από κοινού απαντήσεις στην ακροδεξιά. Καθώς τα Κίτρινα Γιλέκα βρίσκονται σε κρίσιμη καμπή (κόπωση, αστυνομική βία, ανασύνταξη της ακροδεξιάς), το κρίσιμο ζήτημα της σύνδεσης με το οργανωμένο εργατικό κίνημα, έκανε κάποια δειλά βήματα μπροστά. Καταρχήν από την πλευρά των συνδικάτων. Η CGT κάλεσε σε γενική απεργία για τις 5 Φλεβάρη (καθώς η «Ε.Α.» θα πηγαίνει στο τυπογραφείο). Συνδικαλιστές των SUD τη στηρίζουν και δηλώνουν ότι δεν πρέπει να είναι ένα μεμονωμένο γεγονός, αλλά να λειτουργήσει ως αφετηρία για μεγαλύτερες διαδηλώσεις των Κίτρινων Γιλέκων και για μια γενική απεργία που θα πάει πέρα από τη συγκεκριμένη μέρα δράσης. Έπειτα, υπήρξε ανταπόκριση από την πλευρά των Κίτρινων Γιλέκων. Η αρχική επιφυλακτικότητα απέναντι στα συνδικάτα ή αδιαφορία/απροθυμία για απεργίες ως μορφή πάλης φαίνεται να δίνει τη θέση της στην επίγνωση ότι τα μπλόκα και οι σαββατιάτικες δράσεις δεν αρκούν, ότι ο στόχος «να μπλοκαριστεί

η οικονομία» περνάει μέσα από την εργατική δράση στους χώρους δουλειάς. Η ανακοίνωση της CGT έγινε δεκτή με χαρά σε πολλές ομάδες των Κίτρινων Γιλέκων. Σε πολλές από τις διαδικτυακές ομάδες τους, άλλωστε, ένα κάλεσμα για γενική απεργία ως επόμενο βήμα κλιμάκωσης είχε γίνει viral πριν καν ανακοινώσει τις προθέσεις της η CGT. Στη δεύτερη λαϊκή συνέλευση που οργανώθηκε στην Καέν βρήκε ένθερμη ανταπόκριση ο νεαρός εργατολόγος Φρανσουά Μπουλό, όταν κάλεσε σε απεργία «επ’ αόριστον». Στην Τουλούζ, όπου οι δεσμοί μεταξύ των Κίτρινων Γιλέκων και των τοπικών οργανώσεων της CGT είναι πιο ισχυροί και οι πιο μακροχρόνιοι (χτίστηκαν από την αρχή του κινήματος), η 5η Φλεβάρη ήδη προκαλεί ενδιαφέρον «ως αφετηρία» και 3 τοπικές συνδικαλιστικές οργανώσεις ήδη δήλωσαν ότι θα επεκτείνουν την απεργιακή τους δράση και στις 6 Φλεβάρη. Η σχετική συζήτηση έφτασε σε κεντρικό επίπεδο. Υπό τον αντίκτυπο αυτών των διεργασιών, ο Ερίκ Ντρουέ, μία από τις πιο κεντρικές «προσωπικότητες» των Κίτρινων Γιλέκων, άλλαξε την αρχική αρνητική του στάση απέναντι στα συνδικάτα και κάλεσε να συμμετέχουν όλοι σε απεργία στις 5 Φλεβάρη. Το κάλεσμά του έσπευσε να υιοθετήσει ο Ολιβιέ Μπεζανσενό σε τηλεοπτική του εμφάνιση στις 23 Γενάρη. Το NPA ζητούσε εξαρχής γενική απεργία, αλλά ήταν το μόνο που το έκανε και χωρίς τη δύναμη να το επιβάλει. Αυτήν τη φορά το κλίμα είναι διαφορετικό. Την ίδια μέρα, καλούμενος να σχολιάσει τη στάση της Ανυπότακτης Γαλλίας, ο Μελανσόν δήλωσε την υποστήριξη των βουλευτών του κόμματος στην προοπτική μιας γενικής απεργίας στις 5 Φλεβάρη. Αυτά τα θετικά κεκτημένα (η Συνέλευση των Συνελεύσεων στο Κομερσί, η γενική απεργία), έδωσαν την ώθηση και στο να βγει ένα ενωτικό κάλεσμα προσωπικοτήτων, κοινωνικών οργανώσεων, αριστερών πολιτικών δυνάμεων (βλ. αποσπάσματα δίπλα) που -αν μετατραπεί σε δράση- είναι ελπιδοφόρα εξέλιξη…

ληση: Ο Μακρόν πρέπει να υποκύψει στα αιτήματα ν Γιλέκων και του κοινωνικού κινήματος αιτήματα… και σημαντικά δημοκρατικά αιτήματα. Για πρώτη φορά από την αρχή της κινητοποίησής τους, τα Κίτρινα Γιλέκα αποφάσισαν να ενωθούν με μια απεργία που κήρυξαν τα συνδικάτα για τις 5 Φλεβάρη 2019. Σε αυτήν την σύγκλιση βλέπουμε τη δυνατότητα για μια μεγάλη κοινωνική νίκη, καθώς θα διευκολύνει την εμφάνιση ενός διαρκούς γενικευμένου κινήματος που θα συμπεριλαμβάνει όλους τους εργαζόμενους, τον πληθυσμό των λαϊκών περιοχών και τη νεολαία. Θέλουμε η απεργία και οι διαδηλώσεις να είναι όσο πιο μαζικά γίνεται, προκειμένου να προωθηθούν αυτά τα

δίκαια αιτήματα... Καταδικάζουμε τις προσπάθειες της ακροδεξιάς να οικειοποιηθούν αυτό το κίνημα και να το εκμεταλλευτούν για να προωθήσουν το μίσος για τους μετανάστες, τον αντισημιτισμό, το ρατσισμό, το σεξισμό και την ομοφοβία. Αντί να ακούσει, η εξουσία οχυρώνεται πίσω από το καταπιεστικό μηχανισμό της και σε μια παρωδία διαλόγου. Προετοιμάζει ακόμα κι ένα νόμο που περιορίζει την ελευθερία στη διαδήλωση. Θα σταθούμε απέναντι! Απαιτούμε από την κυβέρνηση να εγκαταλείψει τη λογική της ποινικοποίησης του κοινωνικού και λαϊκού κινήματος. Ένας πρόεδρος που διατάζει ή δίνει

κάλυψη σε τέτοια βία ενάντια στους συμπατριώτες του έχει χάσει την νομιμοποίησή του να αντιπροσωπεύει το λαό. Δεν θα συνηθίσουμε ποτέ τα χτυπημένα πρόσωπα, τα εκατοντάδες τραύματα και ακρωτηριασμούς, τους δεκάδες θανάτους που η κυβέρνηση επιχειρεί να ελαχιστοποιήσει ή να αρνηθεί. (…) Ο πραγματικός λαϊκός διάλογος γίνεται στις γειτονιές, τις διασταυρώσεις εθνικών οδών, τις συνελεύσεις, τους χώρους δουλειάς. Ο Εμμανουέλ Μακρόν έχει χάσει τη μάχη των ιδεών! Πρέπει να αποδεχτεί τα κοινωνικά και λαϊκά αιτήματα!

Υπογράφουν προσωπικότητες (οικονομολόγοι, φεμινίστριες αγωνίστριες, ιστορικοί κ.ά.), κοινωνικές συλλογικότητες όπως η Attac, η συλλογικότητα «Εκπαιδευτικοί και ερευνητές σε αλληλεγγύη με τα Κίτρινα Γιλέκα», η Πανεθνική Συλλογικότητα για τα Γυναικεία Δικαιώματα, η αντιρατσιστική «Συλλογικότητα αλήθεια για τον Αντάμα» (σσ: ο Αντάμα Τραορέ είναι θύμα αστυνομικής βίας), το ίδρυμα Κοπέρνικος, κάποια εργατικά σωματεία, αλλά και πολιτικές οργανώσεις όπως το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα (NPA), η ΚΟ της Ανυπότακτης Γαλλίας, το Ensemble, το Κόμμα της Αριστεράς (PG), το Οικολογικό Κίνημα, η «Ελευθεριακή Εναλλακτική» κ.ά.

12

αυτοδιοικηση

6 φλεβαρη 2019

Κοντά στη νίκη οι εργαζόμενοι στο δήμο Αιγάλω Του Γιώργου Βούρου

Τ

ις τελευταίες μέρες φάνηκε ξεκάθαρα πόσο σημαντικοί μπορεί να είναι οι αγώνες των εργαζομένων για να σπάσει ο μνημονιακός μονόδρομος της λιτότητας που προσπαθεί να επιβάλλει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Οι εργαζόμενοι στο δήμο Αιγάλεω μπόρεσαν με τις κινητοποιήσεις τους να επιβάλλουν απόφαση υπέρ τους στο δημοτικό συμβούλιο κόντρα στις επιλογές της πλειοψηφίας (ΣΥΡΙΖΑ). Οι περικοπές των πόρων στους δήμους εκτός από την αύξηση των ανταποδοτικών τελών για τους δημότες έχει οδηγήσει και σε δραματική επιδείνωση των παρεχόμενων υπηρεσιών, καθώς οι δήμοι είναι υποχρεωμένοι να προσφεύγουν για να καλύψουν τις ανάγκες τους σε προσωπικό με συμβάσεις το οποίο πριν προλάβει να εκπαιδευτεί καλά καλά στα καθήκοντά του απολύεται. Η τακτική αυτή πέρα από το ότι ανοίγει το δρόμο (σε συνδυασμό με όσα προβλέπονται από τον Κλεισθένη) στις ιδιωτικοποιήσεις καίριων υπηρεσιών για το βιοτικό επίπεδο των δημοτών και το περιβάλλον, όπως η καθαριότητα των δήμων, ανοίγει το δρόμο και για επιδείνωση των συνθηκών εργασίας των εργαζομένων στους δήμους. Ευελιξία ως η αρχή του παντός για τους εργαζόμενους που θα δουλεύουν με ευέλικτα ωράρια, ευέλικτες συμβάσεις και χαμηλούς μισθούς, με ανύ-

παρκτα δικαιώματα. Και πολλές φορές, όπως έχει συμβεί σε πολλούς δήμους τα τελευταία χρόνια από το Περιστέρι και του Ζωγράφου μέχρι τη Θεσσαλονίκη κ.α., με ελλείψεις σε Μέσα Ατομικής Προστασίας. Για τις παρατάξεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς η στήριξη των κινητοποιήσεων των εργαζομένων

Η πρωτόδικη απόφαση του Δικαστηρίου δικαίωσε τους εργαζόμενους του Δήμου Αιγάλεω. Τότε ο δήμαρχος Αιγάλεω Δημήτρης Μπίρμπας, χρόνια στέλεχος του Συνασπισμού και μετέπειτα της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθώντας την πολιτική λιτότητας της κυβέρνησης Τσίπρα, άσκησε έφεση

Για τις παρατάξεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς η στήριξη των κινητοποιήσεων των εργαζομένων στους δήμους και των εργαζομένων γενικότερα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της δράσης τους ενάντια στα σχέδια να λειτουργήσουν οι δήμοι ως ιδιωτικές εταιρείες. στους δήμους και των εργαζομένων γενικότερα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της δράσης τους ενάντια στα σχέδια να λειτουργήσουν οι δήμοι ως ιδιωτικές εταιρείες και τα παραδείγματα που ακολουθούν δείχνουν ακριβώς αυτό.

Δήμος Αιγάλεω

Πολύ κοντά σε μια σπουδαία νίκη βρίσκονται οι εργαζόμενοι στο δήμο Αιγάλεω. Οι εργαζόμενοι του δήμου είχαν πραγματοποιήσει κινητοποιήσεις και είχαν προσφύγει και δικαστικά απαιτώντας να τους καταβληθούν κανονικά ο 13ος και ο 14ος μισθός, που τους είχαν αφαιρεθεί με αποφάσεις προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων.

εναντίον της απόφασης. Η έφεση είχε προσδιοριστεί να εκδικαστεί την Παρασκευή 8 Φλεβάρη. Οι εργαζόμενοι του δήμου με απόφαση της Γενικής τους Συνέλευσης αποφάσισαν την πραγματοποίηση κινητοποιήσεων διαρκείας με παράσταση διαμαρτυρίας του Σωματείου τους στο Δημαρχείο από την Τετάρτη 30 Γενάρη ως και την Παρασκευή 1 Φλεβάρη και κλείσιμο του γκαράζ του δήμου. Στάσεις διαμαρτυρίας από τη Δευτέρα 4 Φλεβάρη ως και την Πέμπτη 7 Φλεβάρη και κορύφωση των κινητοποιήσεων τη μέρα εκδίκασης της έφεσης την Παρασκευή 8 Φλεβάρη με 24ωρη απεργία. Κινητοποίηση είχε προγραμματιστεί και κατά τη διάρκεια του δημοτικού συμ-

βουλίου του Δήμου. Αυτή η τελευταία κινητοποίηση σε συνδυασμό με την αποφασιστικότητα των εργαζομένων έφερε τους αγώνες τους κοντά στη δικαίωση, καθώς 5 δημοτικοί σύμβουλοι του ΣΥΡΙΖΑ (σπάζοντας τη γραμμή της δημοτικής αρχής) ψήφισαν μαζί με τις παρατάξεις της αντιπολίτευσης, την απόσυρση της δημοτικής αρχής από κάθε ένδικο μέσο σε βάρος της πρωτόδικης απόφασης που δικαιώνει τους εργαζόμενους, υποχρεώνοντας τον δήμαρχο Δ. Μπίρμπα να δηλώνει ότι δεν θα παραστεί νομικός εκπρόσωπος του δήμου στο δικαστήριο της 8/2 για να υποστηρίξει την έφεση. Το σωματείο αποφάσισε αναστολή των κινητοποιήσεων αλλά θα πρέπει να είναι σε εγρήγορση καθώς πολλές φορές στο παρελθόν οι δεσμεύσεις που έχει πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του έχουν αποδειχθεί κούφιες. Από την πρώτη στιγμή στο πλευρό τους στάθηκε με ανακοίνωση και παρουσία στις κινητοποιήσεις η δημοτική παράταξη ΡΗΓΜΑ ΣΤΑ ΔΥΤΙΚΑ που συμμετέχουν δυνάμεις και κόσμος της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς τονίζοντας σε ανακοίνωσή της: “Αν κάποιες φορές τα δικαστήρια δικαιώνουν τα αιτήματά μας, ξέρουμε καλά πως δεν πρέπει να μένουμε εκεί, αλλά να εξακολουθούμε να πιέζουμε για αυτά που μας ανήκουν. Γνωρίζοντας καλά πως η κυβέρνηση και η Δημοτική Αρχή στο Αιγάλεω μπορούν και αλλάζουν αποφάσεις και δεσμεύσεις όταν αυτές δεν τους βολεύουν, εμείς χρησιμοποιούμε το δικό μας “όπλο”, τους αγώνες μας”.

Ζωγράφου-Ανυπότακτη Πόλη: Στο πλευρό απολυμένων καθαριστριών! Του Σπύρου Αντωνίου

Έ

χοντας μπει στην τελική ευθεία για την εκλογική μάχη στους ΟΤΑ, η νέα δημοτική κίνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς στο Δήμο Ζωγράφου, «Ζωγράφου-Ανυπότακτη Πόλη», εντείνει τη δραστηριότητά της και προχωρά με σταθερά βήματα στην περαιτέρω οργανωτικής της συγκρότηση. Σε μια μαζική Συνέλευση τη Δευτέρα 28/1, παρουσίασε συνοπτικά τις θέσεις της για μια σειρά ζητήματα που έχει αναδείξει με εκδηλώσεις και παρεμβάσεις της, τους τελευταίους μήνες: Κλεισθένης- διαρκής λιτότητα και έλλειμμα Δημοκρατίας, προϋπολογισμός και δάνειο Βίλας Ζωγράφου, ακίνητα Δήμου που μεταφέρονται στο υπερΤαμείο, εργασιακές σχέσεις «ωφελούμενων» κ.α., εξέλεξε 9μελες Συντονιστικό και παρουσίασε μια πρώτη «μαγιά» υποψηφίων. Το αμέσως

επόμενο διάστημα, θα δημοσιοποιήσει τα αποτελέσματα της πρόσκλησης για συζήτηση και συμπόρευση με τις υπόλοιπες αριστερές παρατάξεις του Δήμου (που επιβεβαιώνουν τον σταθερά ενωτικό χαρακτήρα της κίνησης), ενώ μέσα στον Φλεβάρη θα παρουσιάσει δημόσια την εκλογική της διακήρυξη και τα μέλη της θα αναδείξουν τον/την επικεφαλής της κίνησης. Συγχρόνως, πέρα από την προγραμματική προετοιμασία και τις κινηματικές δράσεις, εξαιτίας και των αυξημένων οικονομικών απαιτήσεων του εκλογικού κατεβάσματος, η παράταξη προετοιμάζει ένα πυκνό πρόγραμμα θεατρικών παραστάσεων, γλεντιών και άλλων συλλογικών πρακτικών για την οικονομική ενίσχυση του εγχειρήματος.

Συμπαράσταση

Την περασμένη εβδομάδα, με ανακοίνωσή της, η «Ανυπότακτη Πόλη», συμπαραστέκεται στον αγώνα των απλήρωτων και απολυμένων καθα-

ριστριών του ΙΚΑ Ζωγράφου, που από τον Μάρτη του 2017 βρίσκονται σε έναν διαρκή αγώνα ενάντια στον εργολάβο που έχει αναλάβει την υπηρεσία καθαρισμού του κτηρίου, θυμίζοντας την κλιμάκωση της εργοδοτικής ασυδοσίας και το απαράδεκτο καθεστώς των εργολαβιών στο Δημόσιο: «Στο ΙΚΑ-ΕΦΚΑ Ζωγράφου απολύθηκαν από την επιχείρηση “The Brothers” ιδιοκτησίας Ιωάννη Μούρτζη 3 καθαρίστριες και καθαριστές που διεκδικούν τις υπερημερίες τους από το Μάρτη του ’17. Οι εργαζόμενοι/ες μετά από μήνες απλήρωτης εργασίας ζήτησαν απ’ το αφεντικό τα δεδουλευμένα τους χωρίς αποτέλεσμα. Όταν οι εργαζόμενοι έκαναν καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας, εκείνος τους απέλυσε εκδικητικά. Και μετά αρνήθηκε να πληρώσει τα δεδουλευμένα όταν το θέμα ήρθε στην Επιθεώρηση Εργασίας με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι/ες να καταθέσουν αγωγή εναντίον του. Στην αγωγή ζητούν τις δεδουλευμένες υπερημερίες τους όσο και τις υπερη-

μερίες από την εκδικητική απόλυση μέχρι και την επαναπρόσληψη που διεκδικούν. Πολλοί εργοδότες έχουν αποθρασυνθεί εντελώς στην περίοδο της κρίσης και το ζήτημα της απλήρωτης εργασίας και της καθυστέρησης πληρωμών και υπερωριών έχει παραγίνει. Μερίδιο ευθύνης φέρουν φυσικά και οι μνημονιακές κυβερνήσεις που όχι απλώς δεν κάνουν τίποτα για να επιβάλουν την εργατική νομοθεσία, αλλά την καταργούν και καταλύουν συστηματικά κάτω από τις επιταγές των εργοδοτικών οργανώσεων και της τρόϊκας-δανειστών. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες στον αγώνα των εργαζομένων και ζητάμε την καταβολή των υπολοίπων υπερημεριών και την άμεση επαναπρόσληψη των απολυμένων καθαριστριών-ών ΙΚΑ-ΕΦΚΑ, καμιά ανοχή στις μεθοδεύσεις του αφεντικού. Διεκδικούμε νομοθετικά μέτρα για διασφάλιση της άμεσης καταβολής των δεδουλευμένων και τακτικής καταβολής των μισθών των εργαζομένων σε κάθε κλάδο, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα”.

αυτοδιοικηση

6 φλεβαρη 2019

13

Δημιουργία νέου ριζοσπαστικού, κινηματικού και δημοκρατικού σχήματος στον δήμο Θεσσαλονίκης

Ιδρυτική συνέλευση Του Νίκου Αναστασιάδη

Τ

ο Σάββατο 9 Φεβρουαρίου, στο χώρο πολιτισμού Ένεκεν (Προξένου Κορομηλά 37) στις 4μμ, θα γίνει η ιδρυτική συνέλευση ενός νέου σχήματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς στη Θεσσαλονίκη. Η προσπάθεια για το νέο αυτό σχήμα ξεκίνησε στις αρχές Νοέμβρη από οργανώσεις και αγωνιστές της Αριστεράς. Όπως γράφει και το κάλεσμα για την συνέλευση: «Στόχος της πρωτοβουλίας αυτής δεν είναι ένα απλό εκλογικό κατέβασμα, αλλά η δημιουργία ενός χώρου υποδοχής όσων θέλουν να αγωνιστούν για μια ανθρώπινη, ανοιχτή, κοινωνικά και περιβαλλοντικά δίκαιη πόλη, κόντρα στην καταπίεση, την εκμετάλλευση, τον εργασιακό μεσαίωνα, το ρατσισμό, το σεξισμό, την ομοφοβία, τον εθνικισμό, τον ιμπεριαλισμό, το ξεπούλημα του δημοσίου πλούτου.» Όσον αφορά τον τρόπο λειτουργίας του «το σχή-

μα θα βασίζεται αποκλειστικά στα μέλη του, στη συλλογικότητα και στην εσωτερική δημοκρατία. Πυρήνας του θα είναι η τακτική συνέλευση των μελών του, ενώ θα λειτουργούν επίσης ένα εκλεγμένο συντονιστικό και ομάδες εργασίας.» Η προσπάθεια αυτή έχει τη δυναμική να ενώσει πολιτικές και κινηματικές συλλογικότητες, έχει τη δύναμη να φέρει κοντά της ανθρώπους που θέλουν να αγωνιστούν για μια πόλη που μας αξίζει. Σε εποχές που ακόμα και η επιβίωση είναι ζητούμενο, όλοι και όλες που συμμετέχουμε στο εγχείρημα, έχουμε αποφασίσει να παλέψουμε για τη δημιουργία ενός δημοτικού σχήματος που δε θα προσπαθεί για μια πόλη όπου οι άνθρωποι θα μπορούν να επιβιώνουν αλλά ένα περιβάλλον όπου θα μπορούν να ζουν! Με το βλέμμα στραμμένο όχι τόσο στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές αλλά κυρίως στην ανάγκη να δημιουργήσουμε μια συλλογικότητα αντίστασης και ελπίδας σας καλούμε στην ιδρυτική συνέλευσή μας.

Οι πρωτοβουλίες της Ανυπότακτης Αθήνας συνεχίζονται Του Θάνου Λυκουργιά

Μ

ε σταθερό βηματισμό τόσο ως προς τη συγκρότηση όσο και ως προς την εξωστρέφεια της συνεχίζει η δημοτική κίνηση Ανυπότακτη Αθήνα και μέσα στον Φεβρουάριο. Την Κυριακή 3/2 πραγματοποιήθηκε η συνέλευση της δημοτικής κίνησης, μακράν η μεγαλύτερη μέχρι στιγμής, με συμμετοχή από όλα τα κοινοτικά διαμερίσματα και με πολύ έντονη της παρουσία νεολαίων. Στην ημερήσια διάταξη της συνέλευσης, συζητήθηκαν η πολιτική φυσιογνωμία μας και οι προσπάθειες για διεύρυνση ή ακόμα και για κοινό κατέβασμα των δυνάμεων της Αριστεράς και ως δεύτερο θέμα οι πρωτοβουλίες για το επόμενο διάστημα. Όπως προέκυψε από την συζήτηση – αλλά και από την καταγραφή των μέχρι σήμερα πεπραγμένων μας -, η κίνηση φιλοδοξεί και ταυτόχρονα έχει διαμορφώσει εχέγγυα ώστε να μπορεί να διεκδικήσει τον ρόλο «αντιπαραδείγματος» στην μαγική εικόνα που παρουσιάζουν οι κύριοι διεκδικητές του Δήμου. Ακούγοντας κανείς τις ομιλίες του Μπακογιάννη, του Γερουλάνου και του Ηλιόπουλου –και ξεχνώντας από ποια κόμματα προέρχονται και την αντίστοιχη πολιτική τους όλα αυτά τα χρόνια, τόσο στο Δήμο όσο και κεντρικά– θα μπορούσε να πιστέψει ότι όποιος και αν νικήσει, την επόμενη μέρα η Αθήνα θα αποκτήσει αναβαθμισμένες κοινωνικές υπηρεσίες, οι άνθρωποι με αναπηρία

θα έχουν πρόσβαση σε κάθε υπηρεσία και δημόσιο χώρο, οι πολίτες θα έχουν λόγο σε μια Αθήνα φιλική προς εκείνους , χωρίς κανέναν αποκλεισμό κλπ. Εμείς αντίθετα, έχουμε αναδείξει, με αμιγώς κινηματικά χαρακτηριστικά όλα τα παραπάνω (airbnb, υποβάθμιση στις κοινωνικές υπηρεσίες και αποκλεισμοί, ιδιωτικοποιήσεις κλπ) και συνεπώς, ο στόχος είναι η αποδόμηση της εικόνας των παραπάνω και η συσπείρωση αγωνιστών/στριών της Αριστεράς και των κινημάτων, ώστε η αντιπαράθεση μαζί τους να αποκτήσει τη μεγαλύτερη δυνατή γείωση. Σε αυτή την κατεύθυνση και με αυτό το υπόβαθρο, το κείμενο καλέσματος μας σε όλες τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς για

κοινή δράση αλλά και ενωτική έκφραση στις εκλογές έχει ανοίξει την σχετική συζήτηση, αν και δεν υπάρχει κάποια πιο συγκεκριμένη δέσμευση. Τέλος, σε σχέση με την εκπροσώπηση μας –καθώς οι εκλογές πλησιάζουν– εντός του μήνα θα καταλήξουμε στο συγκεκριμένο πρόσωπο, έχοντας θέσει ως κριτήριο να πρόκειται για άνθρωπο με χαρακτηριστικά που να αντιστοιχούν στη φυσιογνωμία και την μέχρι τώρα δράση μας (αν δεν προκύψει κάποιο ενωτικό κατέβασμα). Στο τέλος της διαδικασίας, κόψαμε για πρώτη φορά την πίττα μας, φιλοδοξώντας να έρθουν πολλές ακόμα στα επόμενα χρόνια. Σε σχέση με το από δω και μπρος, ο σχεδιασμός είναι επίσης πλούσιος. Θα πραγ-

ματοποιηθεί η επόμενη εκδήλωσή μας με θέμα την πραγματική δημοκρατία στο Δήμο. Σε αυτήν θα εξετάσουμε τι προβλέπει ο Κλεισθένης και γιατί οι «επί το δημοκρατικότερο» προβλέψεις του είναι απλές προφάσεις, όπως και το τι διεκδικούμε ώστε η δημοκρατία να γειώνεται κοινωνικά και να αντικατοπτρίζει τις ζωές μας. Επίσης, θα βγει το δεύτερο τεύχος από το εφημεριδάκι μας (με θέματα την παραπάνω εκδήλωση, όπως και τη μάχη ενάντια στο σεξισμό εν όψει 8 Μάρτη) και σχεδιάζουμε πλήθος εξορμήσεων. Τέλος, επειδή όλα αυτά έχουν και οικονομικό κόστος, οργανώνουμε πάρτι την 1η Μάρτη, στο οποίο σας περιμένουμε όλες και όλους!

14

νεολαια

6 φλεβαρη 2019

Οι μαθητές παίρνουν θέση: Η απάντηση στον εθνικισμό δεν βρίσκεται στις Πρέσπες Του Νικόλα Κολυτά

Τ

ο μακεδονικό ζήτημα κυριάρχησε στο δημόσιο διάλογο τους τελευταίους μήνες. Η συζήτηση αναπόφευκτα έφτασε στις τάξεις και τα προαύλια των σχολείων όπου μαθητές, καθηγητές και γονείς κλήθηκαν να πάρουν θέση. Από τη μία η ακροδεξιά προσπάθησε να διεισδύσει και να κερδίσει το χαμένο έδαφος στη νεολαία, από την άλλη η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ βρήκε την ευκαιρία να παραστήσει τον εκφραστή των μαθητών που αντιστέκονται στον εθνικισμό. Την αλήθεια για το τι συμβαίνει όμως στα σχολεία, μας τη δίνουν οι ίδιοι οι μαθητές.

Ο εθνικιστικός κίνδυνος

Η αλήθεια είναι ότι οι νεοναζί δεν κατάφεραν να κυριαρχήσουν στην πλειονότητα των σχολείων της χώρας. Παρ’ όλα αυτά προσπάθησαν να αξιοποιήσουν την κεντρικοπολιτική αντιπαράθεση στο ζήτημα της Συμφωνίας των Πρεσπών προκειμένου να ρίξουν το εθνικιστικό τους δηλητήριο. Το κατάφεραν σε συγκεκριμένες περιπτώσεις κυρίως στη βόρεια Ελλάδα. Η Τζο, μαθήτρια σε λύκειο της Θεσσαλονίκης, μας είπε: «Η κατάσταση στο σχολείο μου δεν είναι και η καλύτερη. Έχουμε μια ομάδα από πέντε-έξι εθνικιστές μαθητές οι οποίοι δυστυχώς αν και δεν είναι πολλοί, παρασύρουν και τους υπόλοιπους. Σε καθημερινή βάση, αυτά τα παιδιά προσπαθούν να δημιουργήσουν αναταραχές στο σχολείο για δήθεν εθνικά ζητήματα, και ξεκινάνε καβγάδες (ευτυχώς λεκτικούς και όχι σωματικούς) απλά και μόνο για να τραβήξουν την προσοχή. Έχω δει με τα μάτια μου παιδιά να απειλούνται για τις απόψεις τους». Η περιγραφή της Τζο δείχνει ότι η μετατόπιση της κεντρικοπολιτικής συζήτησης από τους αγώνες ενάντια στα μνημόνια και τις πολιτικές που διαλύουν το δημόσιο σχολείο, στο ζήτημα της Μακεδονίας, έδωσε δύναμη σε λίγους εθνικιστές μαθητές να ηγεμονεύσουν. Ανάλογους προβληματισμούς εξέφρασε και ο

καθηγητής σε λύκειο της Ξάνθης Θανάσης Παπαχριστόπουλος με αποτέλεσμα τη στοχοποίησή του από τη Χρυσή Αυγή η οποία γέμισε τους τοίχους του σχολείου όπου δίδασκε με εθνικιστικά συνθήματα εναντίον του. Ο ίδιος, σε δήλωση που έκανε δημόσια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τόνισε: «Χθες το πρωί οι τοίχοι του σχολείου μου γέμισαν συνθήματα μίσους, ρατσισμού και τρομοκρατίας από την ναζιστική οργάνωση ΧΑ. Τα δύο από αυτά στρέφονταν δυστυχώς εναντίον μου, σε μια πρωτοφανή στοχοποίηση. Το ζήτημα, προφανώς δεν είναι προσωπικό. Η τρομοκράτηση και στοχοποίηση εκπαιδευτικών που εκφράζουν διαφορετικές απόψεις είναι συνηθισμένη μέθοδος τον τελευταίο καιρό. Η αντίδρασή μας στο ναζισμό πρέπει να είναι καθολική και χωρίς αστερίσκους». Η Τζο συνέχισε την περιγραφή για την παρουσία μεμονωμένων εθνικιστών στο σχολείο της το τελευταίο διάστημα τονίζοντας: «Πολλές φορές έχουν προσπαθήσει να κλείσουν το σχολείο με κατάληψη χρησιμοποιώντας ως πρόφαση εθνικιστικά προσχήματα, αλλά χωρίς να έχουν κάποιον συγκεκριμένο ή σοβαρό λόγο. Αν και τις περισσότερες φορές, δεν πέρασε το δικό τους και έπεσε η κατάληψη, υπήρξαν μέρες όπου κατέλαβαν το σχολείο με τη βία, χωρίς να το αποφασίσει η ολομέλεια των μαθητών. Και λυπηρό είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχει κάποια δυνατή αντίδραση στο όλο θέμα, ούτε από μαθητές αλλά κυρίως ούτε από καθηγητές. Γενικότερα επικρατεί ένα κλίμα φόβου και αγωνίας στο σχολείο το οποίο χειροτερεύει την κατάσταση περισσότερο».

Η υποκρισία των Πρεσπών

Η Ρόζα, μαθήτρια της Γ’ Λυκείου επίσης από τη Θεσσαλονίκη, ευτυχώς δεν αντιμετωπίζει την εθνικιστική έξαρση στην έκταση που την αντιμετωπίζει η Τζο, δείγμα του ότι οι εικόνες ποικίλλουν από σχολείο σε σχολείο ακόμη και στη βόρεια Ελλάδα. Προβληματίζεται περισσότερο για το πώς θα χτιστεί μια μαθητική απάντηση απέναντι στον εθνικισμό που

να καταφέρνει όμως να μη γίνεται ουρά του ΣΥΡΙΖΑ. Φαίνεται πολύ σίγουρη για την άποψή της δηλώνοντας: «Σε όσους θορυβήθηκαν από το εθνικιστικό παραλήρημα που ξέσπασε με το Μακεδονικό ζήτημα, η Συμφωνία των Πρεσπών και η σύνταξη με τη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προβλήθηκαν ως η καλύτερη αντιεθνικιστική απάντηση. Ωστόσο, παρά τα προτάγματα της κυβέρνησης περί “φιλίας των λαών” και “αντιπαράθεσης με την ακροδεξιά”, η συμφωνία εξυπηρετεί καθαρά την οικονομική κυριαρχία της ελληνικής αστικής τάξης στη Β. Μακεδονία και διευκολύνει τις ευρωπαϊκές επενδύσεις σε αυτήν με την ένταξή της στην ΕΕ». Επιχειρηματολογώντας στους συμμαθητές της για τη Συμφωνία των Πρεσπών η Ρόζα προβάλλει μια καθαρά διεθνιστική αντίληψη απογυμνώνοντας τον υποκριτικό διεθνισμό της κυβέρνησης και των δημοσιογράφων της: «Πρόκειται για μια συμφωνία με εθνικιστικά και αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά καθώς το γειτονικό κράτος υποχρεώνεται να αλλάξει όχι μόνο το όνομα αλλά και το Σύνταγμά του. Παράλληλα, η συμφωνία επιτρέπει την επέκταση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια πράγμα που μεγεθύνει την πιθανότητα του πολέμου θυμίζοντας τα αποτελέσματα της εμπλοκής του στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν των Βαλκανίων. Επομένως, η Συμφωνία των Πρεσπών όχι μόνο δεν συνιστά απάντηση στον κίνδυνο των εθνικιστικών εκρήξεων, αλλά αποτελεί εξίσου επικίνδυνη για το λαό εναλλακτική». Το ίδιο μοτίβο μας απάντησε και ο Σταύρος, μαθητής σε Λύκειο στο Ηράκλειο της Αττικής με έντονη αντιφασιστική δράση: «Τον τελευταίο καιρό και ειδικότερα με την ψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών οι εθνικιστές βρήκαν την ευκαιρία να βγουν στους δρόμους σπέρνοντας μίσος. Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα με τον γειτονικό λαό, καθώς μια τέτοια συμφωνία είναι περισσότερο αρνητική για την (Βόρεια) Μακεδονία πάρα για την Ελλάδα. Αν συγκρίνει κανείς τους στρατούς ανάμεσα στην Ελλάδα και τη γείτονα χώρα θα διαπιστώσει ότι ο κίνδυ-

νος “εισβολής” της Β. Μακεδονίας στην Ελλάδα, όπως θεωρούν οι εθνικιστές, είναι μηδαμινός. Όσον άφορα τη συμφωνία, είναι λανθασμένη γιατί σύμφωνα με αυτήν δημιουργούνται νατοϊκές βάσεις στα Βαλκάνια, κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε εθνικιστικές συγκρούσεις μεταξύ των λαών. Το μαθητικό κίνημα μέσα από τακτικές συγκεντρώσεις, ομιλίες άλλα και συνθήματα σε πορείες πρέπει να δείξει στους ανθρώπους την αλήθεια πίσω από όλα αυτά και όχι να γίνεται “ουρά” κάποιου συγκεκριμένου κόμματος».

Η πραγματική μαθητική αντίσταση

Φαίνεται λοιπόν ότι πίσω από τα κάγκελα των προαυλίων και μέσα στις σχολικές αίθουσες υπάρχουν δύο αλληλοσυγκρουόμενοι κόσμοι. Από τη μια αυτός των αγώνων ενάντια στα μνημόνια, του κινήματος ενάντια στο νομοσχέδιο Γαβρόγλου, των αναπληρωτών και των μαθητών που διαδήλωναν μαζί, και από την άλλη η μαύρη εικόνα του μίσους, του ρατσισμού και του εθνικισμού. Ο πρώτος κόσμος όμως έχει πιο στέρεα πόδια. Πατάει πάνω στις παραδόσεις του πανεκπαιδευτικού κινήματος του 2006-7, στην εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, στις μαζικές αντιμνημονακές απεργίες και στο δυναμικό μαθητικό αντιφασιστικό κίνημα των προηγούμενων ετών. Όλα τα παραπάνω δεν μπορεί να τα καπελώσει ο ΣΥΡΙΖΑ όσο κι αν προσπαθεί. Είναι ζωτικής σημασίας ανάγκη, όλο το ζωντανό και μαχητικό κομμάτι του εκπαιδευτικού και νεολαιίστικού κινήματος να επανασυγκροτήσει τις δυνάμεις του σε ριζοσπαστική κατεύθυνση τόσο απέναντι στους φασίστες όσο και απέναντι στις πολιτικές λιτότητας και φτώχειας. Η δυναμική του πρόσφατου κινήματος των αναπληρωτών είναι μια εικόνα που πρέπει να πολλαπλασιαστεί. Το σύστημα δεν τρομάζει ούτε από τις ελληνικές σημαίες, ούτε από τα συνθήματα των νεοναζί στους τοίχους των σχολείων. Το σύστημα τρομάζει όταν από κοινού μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί σηκώνουν τις γροθιές τους.

ιστορια

6 φλεβαρη 2019

15

Σαράντα χρόνια από την ιρανική επανάσταση (μέρος Α')

Ποιος ανέτρεψε τον Σάχη; Του Πέτρου Τσάγκαρη

Τ

ον Δεκέμβρη του 1977, ο Δημοκρατικός πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Τζίμι Κάρτερ, σε πρόποσή του προς τον Ιρανό μονάρχη Σάχη Παχλεβί, αποκάλεσε τη «λαμπρή ηγεσία του» «ένα νησί σταθερότητας σε μια από τις πιο ταραχώδεις περιοχές του πλανήτη». Στα τέλη του 1978, η CIA έκανε την εκτίμηση ότι ο Σάχης θα διατηρούσε την εξουσία τουλάχιστον για την επόμενη δεκαετία. Μερικούς μήνες μετά, στις 9-11 Φλεβάρη, του 1979, το καθεστώς κατέρρεε κάτω από το βάρος της μαζικής κινητοποίησης εκατομμυρίων ανθρώπων. Η ιρανική (και όχι ισλαμική) επανάσταση, που σημάδεψε ανεξίτηλα την περιοχή, για τις ΗΠΑ υπήρξε το Βιετνάμ της Μ. Ανατολής. Επρόκειτο για μια γνήσια επανάσταση, όπου τον καθοριστικό ρόλο έπαιξε η εργατική τάξη.

Προϊστορία

Η ιρανική επανάσταση δεν ήρθε από το πουθενά, αλλά είχε τις ρίζες της στη ριζοσπαστικοποίηση των μαζών που απλώθηκε σε όλο τον κόσμο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1946, οι εργάτες στις πετρελαιοβιομηχανίες του Κουζεστάν (όπου ζει κυρίως αραβικός πληθυσμός) ηγήθηκαν αυτού που αργότερα ονομάστηκε η μεγαλύτερη βιομηχανική απεργία στην ιστορία της Μέσης Ανατολής και το Κεντρικό Συμβούλιο των ιρανικών συνδικάτων μετατράπηκε στη μεγαλύτερη εργατική ομοσπονδία. Το 1951, ένα λαϊκό κίνημα υπό την ηγεσία του ριζοσπαστικού εθνικιστικού «Εθνικού Μετώπου» του Μ. Μοσαντέκ ήρθε στην κυβέρνηση. Ο Μοσαντέκ εκδίωξε τους Βρετανούς από την πετρελαιοβιομηχανία και την εθνικοποίησε, ο δε φιλοδυτικός μονάρχης της χώρας, ο Σάχης Παχλεβί, αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί το 1953. Ωστόσο με τη βοήθεια τον Δυτικών ο Σάχης επανήλθε και με πραξικόπημα ανέτρεψε τον Μοσαντέκ. Εκείνη την περίοδο η Αριστερά δεν ήταν ανύπαρκτη στη χώρα. Τότε η βασική δύναμή της ήταν το Τουντέχ, δηλ. το Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο αριθμούσε 100.000 μέλη. Ωστόσο η ηγεσία του κόμματος δεν έκανε τίποτα για να αποτρέψει το πραξικόπημα, ούτε για να αντισταθεί σε αυτό. Αντί γι’ αυτό, εγκατέλειψε τη χώρα και εγκαταστάθηκε στη Μόσχα. Ήταν αυτός ένας από τους λόγους που η πρώτη εξέγερση κατά του πραξικοπηματικού καθεστώτος του Σάχη, το 1963, δεν βρήκε κοσμική αριστερή ηγεσία. Οι μόνοι που επωφελήθηκαν και βρέθηκαν πάνω στο κύμα αυτής της εξέγερσης ήταν ένα μέρος του κλήρου. Τότε ήταν που αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί ο Αγιατολάχ Χομεϊνί, αποκτώντας ταυτόχρονα το δάφνινο στεφάνι του μεγάλου αντιστασιακού. Ο Σάχης είχε σχέδιο για από τα πάνω εκσυγχρονισμό του ιρανικού καπιταλισμού, αλλά σε αγαστή συνεργασία με τον δυτικό ιμπεριαλισμό. Είχε διακηρυγμένο στόχο να κάνει το Ιράν την 5η οικονομική δύναμη στον κόσμο και να αναπτύξει

την πυρηνική ενέργεια. Το 1963 ξεκίνησε τη «Λευκή Επανάσταση», που περιλάμβανε τη μαζική εκβιομηχάνιση της χώρας και την παράλληλη μεταμόρφωση της υπαίθρου. Χρησιμοποιώντας τα έσοδα από το πετρέλαιο εξαγόρασε τους γαιοκτήμονες, με στόχο να τους στρέψει στη βιομηχανία, μετατρέποντάς τους έτσι σε αστική τάξη. Βελτιώνοντας τεχνολογικά τις μεθόδους καλλιέργειας, εξανάγκασε 1,2 εκατομμύρια χωρικούς να εγκαταλείψουν τη γη και να κατακλύσουν τα αστικά κέντρα, όπου βρέθηκαν αντιμέτωποι με άθλιες συνθήκες ζωής και εργασίας. Όπως κάθε δικτάτορας, ο Σάχης συνέτριψε όλες τις οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις που βρίσκονταν στην αντιπολίτευση και απαγόρευσε το συνδικαλισμό. Το κοινοβούλιο λειτουργούσε τύποις καθώς και τα δύο μοναδικά κόμματα που υπήρχαν, τα είχε ιδρύσει ο… ίδιος ο Σάχης.

Εργατική τάξη

Ωστόσο η ιλιγγιώδης εκβιομηχάνιση δημιουργούσε μια εργατική τάξη που άρχιζε να νιώθει τη δύναμή της και να απαιτεί μερίδιο του πλούτου. Ειδικά όταν η πτώση των τιμών του πετρελαίου, επέφερε δυσμενή αποτελέσματα στην ιρανική οικονομία, η αυτοπεποίθηση των εργατών για διεκδικήσεις μετατράπηκε σε οργή. Στο Ιράν υπήρχαν 3,5 εκατομμύρια βιομηχανι-

1978 αιματοκυλίστηκε από τον στρατό η συγκέντρωση που πραγματοποιούνταν σε κεντρική πλατεία της Τεχεράνης. Το καθεστώς ανακοίνωσε «μόνο» 168 νεκρούς, ενώ στην πραγματικότητα δολοφονήθηκαν περίπου 2.000 άνθρωποι. Όμως ο δρόμος είχε πια ανοίξει. Σταδιακά, τα αιτήματα επεκτάθηκαν από τους μισθούς και τις θέσεις εργασίας σε πολιτικό επίπεδο, στην απαίτηση για δημοκρατικά δικαιώματα. Ακούγονταν συνθήματα όπως «Θάνατος στο Σάχη» και «Εκδίκηση από τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές φίλους του». Κάποιοι ζητούσαν μια «σοσιαλιστική δημοκρατία με βάση το Ισλάμ». Ο Σάχης προσπάθησε να στείλει το στρατό, αλλά ο σιδηροδρομικοί δεν επέτρεπαν στους αξιωματικούς να επιβιβαστούν στα τρένα. Οι τελωνειακοί επέτρεπαν να εισαχθούν στη χώρα μόνο τα απαραίτητα αγαθά, όπως φάρμακα και βρεφικές τροφές. Η απεργία στην Κεντρική Τράπεζα σήμαινε ότι όλο το χρηματοπιστωτικό σύστημα «έκλεισε» και ο Σάχης κι οι καπιταλιστές δεν μπορούσαν να στείλουν τα κεφάλαιά τους σε «ασφαλείς τοποθετήσεις» στο εξωτερικό. Οι εργάτες ηλεκτρισμού έκλειναν κάθε απόγευμα για δυο ώρες τη παροχή του ρεύματος. Μ’ αυτόν τον τρόπο ακύρωναν τη προβολή του δελτίου ειδήσεων –της προπαγάνδας του Σάχη- από τα ραδιοτη-

πληθυσμό, οι αγρότες κατέλαβαν τη γη. Ο Σάχης βρέθηκε σε αδιέξοδο. Ο στρατός κατέρρεε, πολλοί φαντάροι αρνιόνταν πια να πυροβολήσουν, άλλοι ενώνονταν με τους διαδηλωτές –κουβαλώντας τα όπλα τους. Ο Σάχης διόρισε έναν παλιό οπαδό του Μοσαντέκ πρωθυπουργό, τον Μπακτιάρ και ο ίδιος εγκατέλειψε για άλλη μια φορά τη χώρα –αυτή τη φορά οριστικά. Ο ελιγμός δεν έπιασε. Η νέα κυβέρνηση δεν έλεγχε την κατάσταση και απέναντί της είχε την «προσωρινή επαναστατική κυβέρνηση» που είχε διορίσει ο Χομεϊνί. Ο τελευταίος είχε επιστρέψει στο Ιράν την 1η Φλεβάρη του 1979 και τον υποδέχθηκαν πέντε εκατομμύρια άνθρωποι. Ούτε όμως η προσωρινή κυβέρνηση δεν είχε σταθεροποιήσει τη δική της εξουσία: μυριάδες «επαναστατικές επιτροπές» (κομιτέχ) συμβούλια (σόρα) με τους πιο διαφορετικούς πολιτικούς προσανατολισμούς κυριαρχούσαν στους δρόμους, τα πανεπιστήμια, τις γειτονιές και τους χώρους δουλειάς. Οι μοναρχικοί αξιωματικοί έκαναν απελπισμένα σχέδια για πραξικόπημα, ζητώντας το «πράσινο φως» από την Ουάσιγκτον. Ο πρόεδρος Κάρτερ δίσταζε, οι αμερικάνικες υπηρεσίες είχαν αμφιβολίες για το πόσο θα υπάκουαν οι στρατιώτες, και έτσι κι αλλιώς είχαν αρχίσει επαφές με τον Χομεϊνί. Την τελική λύση την έδωσε και πάλι ο επαναστατημένος λαός.

Το τέλος

Η ιρανική (και όχι ισλαμική) επανάσταση, που σημάδεψε ανεξίτηλα την περιοχή, για τις ΗΠΑ υπήρξε το Βιετνάμ της Μ. Ανατολής. Επρόκειτο για μια γνήσια επανάσταση, όπου τον καθοριστικό ρόλο έπαιξε η εργατική τάξη. κοί εργάτες και από αυτούς οι 500.000 σε μεγάλα εργοστάσια και ορυχεία. Η ισχύς τους απέρρεε και από τη θέση τους στην παραγωγή: οι 30.000 εργάτες και υπάλληλοι της εταιρείας πετρελαίου μπορούσαν να κλείσουν την κάνουλα του «μαύρου χρυσού» στον οποίο στηρίζονταν ο Σάχης. Και αυτό έγινε στην πράξη. Η επαναστατική κρίση ξεκίνησε το καλοκαίρι του 1977, όταν το καθεστώς έστειλε μπουλντόζες να γκρεμίσουν μια τεράστια παραγκούπολη στα περίχωρα της Τεχεράνης. Οι κάτοικοί της αντιστάθηκαν. Η καταστολή ήταν άγρια και έπνιξε στο αίμα την εξέγερση 50.000 ανθρώπων. Λίγους μήνες όμως μετά, τον Γενάρη του 1978, η αστυνομία σκότωσε ένα φοιτητή θεολογίας στην ιερή πόλη Κομ, γεγονός στο οποίο οι εργαζόμενοι απάντησαν με γενική απεργία. Μέχρι τα μέσα του καλοκαιριού, η κατάσταση είχε κλιμακωθεί δραστικά. Στον χορό των απεργιών μπήκαν διαδοχικά οι εργαζόμενοι στα ταχυδρομεία, τα μηχανουργεία, την υγεία, την αυτοκινητοβιομηχανία, την παραγωγή χαρτιού και άλλους χώρους. Μεγάλες απεργίες έγιναν στην Τεχεράνη και στις επαρχίες Φαρς και Κουζεστάν και ιδιαίτερα στην πόλη Αβάζ. Το καθεστώς απάντησε με επιβολή στρατιωτικού νόμου. Την πρώτη μέρα της ισχύος του, στις 8 Σεπτέμβρη του

λεοπτικά μέσα.

Εργατικά συμβούλια

Σε αυτές τις συνθήκες οι εργάτες άρχισαν να παίρνουν τα πράγματα στα χέρια τους, καταλαμβάνοντας τους εργασιακούς τους χώρους και οργανώνοντας απεργιακές επιτροπές. Πριν από την κατάρρευση του καθεστώτος, μια απεργιακή επιτροπή από το Κουζεστάν απαιτούσε συμμετοχή των εργαζομένων στα πολιτικά πράγματα της χώρας, σαν το μοναδικό τρόπο για τη «γνήσια οικοδόμηση» μιας ιρανικής δημοκρατίας. Δεν υπήρχε όμως πραγματικός συντονισμός σε πανεθνικό επίπεδο και ανάμεσα στα διαφορετικά εργατικά στρώματα. Μάλιστα, το Τουντέχ μιλούσε ενάντια ακόμη και στην ίδια την ύπαρξη των απεργιακών επιτροπών. Στα φτωχά προάστια των πόλεων εμφανίστηκαν «Συμβούλια Γειτονιάς» (κομιτέχ), οργανώνοντας πρακτικά ζητήματα, όπως τη διανομή ψωμιού στους ηλικιωμένους και τους ασθενείς. Την άνοιξη του 1980, το 70% του Ισφαχάν διοικούνταν από τις τοπικές αυτές επιτροπές. Οι άστεγες οικογένειες και οι φτωχοί κατέλαβαν πολυτελή ξενοδοχεία και βίλες και δημιούργησαν τις δικές τους επιτροπές. Στις επαρχίες του Κουρδιστάν και του Γκολεστάν, μια περιοχή με τουρκμανικό

Στις 9 Φλεβάρη σε μια στρατιωτική βάση της Τεχεράνης οι σμηνίτες και οι υπαξιωματικοί της αεροπορίας πέταξαν έξω τους άνδρες της «Αυτοκρατορικής Φρουράς» -της ελίτ του στρατού που ήταν εξοπλισμένοι με τα πιο σύγχρονα όπλα. Οι «Αθάνατοι», όπως είχε βαφτίσει τους πραιτωριανούς του ο Σάχης, επέστρεψαν για να καταστείλουν την ανταρσία. Ξέσπασαν ένοπλες συγκρούσεις. Σπουδαίο ρόλο σε αυτές τις συγκρούσεις έπαιξαν δύο αριστερές οργανώσεις οι Φενταγίν και οι Μουτζαχεντίν. Οι Φενταγίν προέρχονταν από στρώματα της νεολαίας που υποστήριζαν το Τουντέχ και είχαν ως βασικό μέσο πάλης τον ένοπλο αγώνα και το αντάρτικο, ενώ οι «Μουτζαχεντίν του λαού του Ιράν», καλούσαν στη δημιουργία μιας ισλαμιστικής κοινωνίας χωρίς τον κλήρο. Και οι δύο πρωτοστάτησαν στις ένοπλες συγκρούσεις και μαζί τους ενώθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές, υψώνοντας οδοφράγματα, ρίχνοντας μολότοφ, αντιμετωπίζοντας με γυμνά χέρια τα τανκς των «Αθανάτων». Ολόκληρη η Τεχεράνη μετατράπηκε σε πεδίο μάχης, ενώ ολόκληρες μονάδες στρατού με ή χωρίς τους αξιωματικούς τους περνούσαν με τη μεριά των εξεγερμένων. Δυο μέρες μετά, οι στρατηγοί ύψωσαν «λευκή σημαία». Ήταν 11 Φλεβάρη ή 22 Μπαχμάν του 1357, σύμφωνα με το ιρανικό ημερολόγιο. Τα πολιτικά, θεωρητικά και οργανωτικά προβλήματα της Αριστεράς, καθώς και η διπλή καταστολή –από τον Σάχη και αμέσως μετά από την κυβέρνηση Χομεϊνί– δεν της επέτρεψαν να καθορίσει τα γεγονότα που ακολούθησαν. Αυτό το θέμα όμως θα μας απασχολήσει στο β’ μέρος του άρθρου που θα ακολουθήσει.

16

αντιρατσισμος

Βενεζουέλα: Ένα -σε

Με τη συμμετοχή αντιρατσιστικών και αντιφασιστικών οργανώσεων, απολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς και αντιεξουσιαστικών ομάδων πραγματοποιήθηκε διεθνιστικήαντιφασιστική διαδήλωση απάντησης στη ναζιστομάζωξη της Χρυσής Αυγής στις 2 Φλεβάρη. Η κινητοποίηση έπαιξε ρόλο στο να περιοριστεί και φέτος η ΧΑ σε συγκέντρωση έξω από τα γραφεία της. Επιπλέον, η πρόβλεψη Μιχαλολιάκου για «χιλιάδες εθνικιστικούς πυρσούς αναμμένους» δεν του βγήκε. Είναι μάλλον υπερβολικό το «καμιά κατοστάρα» που γράφτηκε σε κάποια ειδησεογραφικά σάιτ, αλλά τόσο στις φωτογραφίες όσο και στα βίντεο που έδωσαν οι ίδιοι οι νεοναζί στη δημοσιότητα όλα -μα όλα- τα πλάνα είναι επιμελώς… κοντινά. Πολύ κοντινά.

Του Πάνου Πέτρου

Τ

ο «πρελούδιο πραξικοπήματος» στη Βενεζουέλα εξελίσσεται με εξοργιστικά ξεδιάντροπες μεθόδους, που δεν κρατάνε ούτε τα προσχήματα. Ένα πρωί, ο πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης, Γκουαϊδό, αυτοανακηρύσσεται μεταβατικός πρόεδρος της χώρας! Για να δικαιολογήσει την ενέργειά του, ισχυρίζεται ότι η εκλογή Μαδούρο στην προεδρία της Βενεζουέλας μερικούς μήνες πριν ήταν παράνομη.

Αυτά είναι τα καλά νέα. Γιατί αν οι πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις λένε την αλήθεια, η ΧΑ ανεβαίνει. Πάντως είναι βέβαιο ότι κρατάει μόνιμα την εκλογική της υποστήριξη συμπαγή. Το μιλιταριστικό Pronews, αν και φουσκώνει τόσο τα ποσοστά όσο και (κυρίως) τη συμμετοχή στη φιέστα μίσους στην επέτειο των Ιμίων, ισχυρίζεται ότι «Το εθνικιστικό κόμμα, μετά από μία μακρά περίοδο εγκλωβισμού στα πολιτικά αδιέξοδα που το οδήγησε η υπόθεση Φύσσα… δείχνει ότι επιστρέφει δυναμικά, τροφοδοτούμενο από το “δεξιό ρεύμα”...». Θα απαιτηθούν λοιπόν πολύ περισσότερα πράγματα από αντισυγκεντρώσεις της Αριστεράς και του αντιφασιστικού χώρου, για να απαντηθεί αυτή η πρόκληση. Όσο ακόμα η εκλογική επιρροή των ναζήδων παραμένει αναντίστοιχη με τις οργανωτικές τους δυνατότητες, που αποδείχθηκαν ευτυχώς μικρές στην επέτειο των Ιμίων…

Η Νάπολι τελικά αψήφισε τον Σαλβίνι και υποδέχτηκε πρόσφυγες. Οι κάτοικοι κυκλοφόρησαν ένα συγκλονιστικό βίντεο. Περιγράφουν την δραματική κατάσταση των 49 μεταναστών στο πλοίο SeaWatch «που κανένας δεν τους ήθελε». Αναρωτιούνται «είμαστε άνθρωποι ή ζώα;» και περιγράφουν τι συνέβη μετά την έκκληση του δημάρχου: 12 χιλιάδες άνθρωποι ανταποκρίθηκαν σε μια βδομάδα, μια απάντηση κάθε 25 δευτερόλεπτα, «δικηγόροι, νοσοκόμες, κοινωνικοί λειτουργοί, πιτσαδόροι, ψυχολόγοι, μανάβηδες, ναυτικοί, γιατροί…». Διαβάζουν επιστολές όπως «είμαι άνεργος, αλλά μπορώ να προσφέρω λίγο φαγητό», «μεταναστεύω στο Βορρά, αλλά μπορώ να στείλω λίγα λεφτά», «ζω με 800 ευρώ το μήνα στην καλύτερη περίπτωση, αλλά μπορώ να στείλω κάποια», «είμαι καπετάνιος κι είμαι στη διάθεσή σας», «Φεύγω από τη Νάπολι, αλλά θέλω να κάνω κάτι» και λένε ότι ανταποκρίθηκαν και Ναπολιτάνοι που έχουν οι ίδιοι μεταναστεύσει στο εξωτερικό. «Στην Νάπολι», λένε, «έχουμε χίλια προβλήματα». «Αλλά έχουμε ένα πράγμα. Κάτι μεγάλο. Πολύτιμο. Την καρδιά». Και στέλνουν ένα μήνυμα που είναι τόσο απλό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο για κάθε κράτος που θέλει να λέγεται πολιτισμένο: «Δεν θα σας εγκαταλείψουμε στη θάλασσα. Δεν θα σας αφήσουμε μόνους. Με τίποτα. Εκεί που μπορούν να τραφούν δύο, μπορούν να τραφούν και τρεις, δεν είναι πρόβλημα»...

Απονομιμοποιημένος πρόεδρος;

μικρά αντιρατσιστικά

Θα χρειαστεί επίσης η Αριστερά να πάρει πολύ στα σοβαρά το λεγόμενο «δεξιό ρεύμα», που κατά το Pronews δίνει δυνατότητες στους νεοναζί να βγουν από τα «πολιτικά αδιέξοδα». Ουσιαστικά ο αρθρογράφος περιγράφει ότι το κεκτημένο της εποχής «μετά τη δολοφονία Φύσσα» μπορεί να ανατραπεί, λόγω της κυριαρχίας των «εθνικών θεμάτων» (ελληνοτουρκικά, μακεδονικό, Κατσίφας) στην ατζέντα. Δηλαδή, το παιχνίδι με αυτά τα θέματα πριμοδοτεί συνήθως τέτοιους χώρους…

6 φλεβαρη 2019

Θυμίζουμε ότι στις προεδρικές εκλογές του 2018, η πλειοψηφία της δεξιάς αντιπολίτευσης αποφάσισε να απέχει. Γράφαμε τότε σχετικά: «Η “στρατηγική της έντασης” τους προηγούμενους μήνες αποδείχθηκε μπούμερανγκ για την αντιπολίτευση. Όχι μόνο δεν πέτυχε την ανατροπή της κυβέρνησης, αλλά “χρεώθηκε” το οικονομικό και πολιτικό χάος που επικράτησε, όπως και τη συμπόρευσή της με τις ΗΠΑ τη στιγμή που αυτές επέβαλλαν κυρώσεις και απειλούσαν. Αυτά αποτυπώθηκαν στην ήττα της Δεξιάς στις περιφερειακές εκλογές του περασμένου Οκτώβρη. Η απόφαση για μποϊκοτάζ στις προεδρικές πάρθηκε σε αυτό το φόντο – υπό το φόβο μιας νέας ήττας. Όμως δεν επρόκειτο για “λευκή πετσέτα”, το ακριβώς αντίθετο… η άρνηση να δοκιμάσει τις τύχες της στην κάλπη και η εγκατάλειψη κάθε προσχήματος στην αυθαίρετη καταγγελία των εκλογών -πριν καν αυτές γίνουν- ως “παράνομες” προειδοποιούν για κλιμάκωση και για “άλλα μέσα”. Ήταν μια επιλογή “σκλήρυνσης” των τακτικών, και με δεδομένη την προηγούμενη αποτυχία της να νικήσει στο “πεζοδρόμιο” το ποιες θα είναι οι επόμενες, ακόμα πιο “σκληρές” τακτικές είναι ανησυχητικό». Σε εκείνες τις εκλογές, όπου ο Μαδούρο κέρδισε με 67%, η συμμετοχή (46%) υπήρξε χαμηλή για τα δεδομένα της Βενεζουέλας. Ήταν αποτέλεσμα του δεξιού μποϊκοτάζ και μιας αριστερής αποχής που αξιοποίησε την

ευκαιρία να στείλει μήνυμα δυσαρέσκειας στον Μαδούρο, καθώς δεν υπήρχε ορατός κίνδυνος νίκης της Δεξιάς. Παρόλα αυτά, ο Μαδούρο κυβερνά με τη στήριξη του 32% του εκλογικού σώματος. Είναι ποσοστό μεγαλύτερο από αυτό με το οποίο κυβερνούν δεκάδες κυβερνήσεις σε ΗΠΑ-Ευρώπη-Λατινική Αμερική. Κι όμως. Με μπροστάρη τον Τραμπ, δεξιές λατινοαμερικάνικες κυβερνήσεις, δυτικές κυβερνήσεις και το Ευρωκοινοβούλιο, σπεύδουν να «αναγνωρίσουν» τον αυτοανακηρυγμένο «πρόεδρο» Γκουαϊδό, με την Ουάσινγκτον να δηλώνει ότι θα κατασχέσει/παγώσει βενεζουελάνικα περιουσιακά στοιχεία για να τα διαθέσει στην «κυβέρνησή» του. Μέχρι πρότινος, η Βενεζουέλα ζούσε σε συνθήκες «νομοθετικής δυαδικής εξουσίας» (καθώς συγκροτήθηκε από το κυβερνητικό PSUV Συντακτική Συνέλευση που υπερβαίνει τις εξουσίες της Εθνοσυνέλευσης η οποία ελέγχεται από την αντιπολίτευση, με τα δύο σώματα να μην αναγνωρίζουν το ένα το άλλο). Τώρα, ο Γκουαϊδό προχωρά ένα βήμα παραπέρα, επιχειρώντας να συγκροτήσει και μια «παράλληλη κυβέρνηση». Ωστόσο, πέρα από τον τίτλο, ο Γκουαϊδό δεν ασκεί οποιαδήποτε εκτελεστική εξουσία μέσα στη Βενεζουέλα. Η αυτοανακήρυξή του σε πρόεδρο, χωρίς να έχει εκ των προτέρων εξασφαλισμένα σοβαρά ερείσματα μέσα στον κρατικό μηχανισμό, θα ήταν αστεία, και προκαλεί ερωτηματικά για τη στρατηγική του. Αλλά, αν απορρίψουμε την εκδοχή μιας παρορμητικής κίνησης απελπισίας (μετά από 20 χρόνια αποτυχημένων προσπαθειών) που θα του γυρίσει μπούμερανγκ, κάποιες πιθανές απαντήσεις στα ερωτηματικά βάζουν τέλος στην κωμικότητα του πράγματος.

Σχεδιασμός Ένας σχεδιασμός, ο οποίος θα ξεδιπλωθεί με σημείο αφετηρίας την αυτοανακήρυξη του Γκουαϊδό σε πρόεδρο, λογικά θα αφορά τρία ζητήματα, αλληλένδετα μεταξύ τους: α) τον επιπλέον οικονομικό στραγγαλισμό της χώρας, μαζί με την οικονομική ενίσχυση της αντιπολίτευσης β) την προσπάθεια να αποσύρει ο στρατός τη στήριξή του στον Μαδούρο

Στη Βραζιλία του Μπολσονάρο... Ο Jean Wyllis ήταν ο πρώτος ανοιχτά δηλωμένος ομοφυλόφιλος βουλευτής στη Βραζιλία, εκλεγμένος με το αριστερό PSOL. Θεωρείται ο «Χάρβεϊ Μιλκ της Βραζιλίας», για τους αγώνες που έδωσε επί χρόνια για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ, κι υπήρξε όλα αυτά τα χρόνια «κόκκινο πανί» για αντιδραστικούς πάστορες και τον Ζαΐρ Μπολσονάρο, που πλέον είναι πρόεδρος της Βραζιλίας. Μια καμπάνια ψευδών ειδήσεων (όπου τάχα ο Jean προσέβαλε χοντρά όλους τους χριστιανούς) προκάλεσε ένα νέο κύμα μίσους εναντίον του. Κυκλοφορούσε πλέον μόνο με προσωπική φρουρά και οργισμένες ομάδες ακροδεξιών τον «πολιορκούσαν» σε κάθε του δημόσια εμφάνιση. Δεχόταν απειλές για τη ζωή του. Όταν έμαθε για τους στενούς οικονομικούς και πολιτικούς δεσμούς του γιού του Μπολσονάρο με την οικογένεια ενός βασικού υπόπτου για τη δολοφονία της Μαριέλα Φράνκο (φεμινίστρια δημοτική σύμβουλος του PSOL και

προσωπική του φίλη), και «αρνούμενος να ζει διαρκώς με προσωπική φρουρά» πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει τη χώρα, ακολουθώντας τη συμβουλή του πρώην προέδρου της Ουρουγουάης, Πέπε Μουχίκα «πρόσεχε νεαρέ μου, οι μάρτυρες δεν είναι ήρωες». Μια νέα ακροδεξιά καμπάνια ψευδών ειδήσεων πλέον ισχυρίζεται ότι έφυγε γιατί συνδέεται με την προεκλογική απόπειρα δολοφονίας κατά του Μπολσονάρο (!) ενώ διάφοροι κυβερνητικοί, αντί να διευρευνήσουν τις απειλές… πανηγυρίζουν δημόσια. Οι σύντροφοι του PSOL μετρούν τους τελευταίους μήνες μια νεκρή κι έναν αυτοεξόριστο. Και προώθησαν ως αντικαταστάτη στην βουλευτική έδρα του Wyllis, τον Νταβίντ Μιράντα, επίσης ομοφυλόφιλο, που έστειλε μήνυμα στον Μπολσονάρο: «Σεβάσου τον Jean και μη χαίρεσαι. Ένας ΛΟΑΤ φεύγει, αλλά ένας άλλος θα τον αντικαταστήσει… Τα λέμε στην Μπραζίλια».

διεθνη

6 φλεβαρη 2019

17

εξέλιξη- ιμπεριαλιστικό πραξικόπημα

και γ) μια πιθανή ξένη επέμβαση. Και τα τρία έχουν τεθεί στο τραπέζι ως επιλογές, δημόσια, τόσο από την αντιπολίτευση στη Βενεζουέλα, όσο και από τους διεθνείς συμμάχους της. Το οικονομικό σκέλος προχωρά με γρήγορους ρυθμούς. Οι οικονομικές κυρώσεις (που ευθύνονται σε σοβαρό βαθμό για την όξυνση της υπαρκτής βαθιάς οικονομικής κρίσης στη Βενεζουέλα) υπάρχουν εδώ και καιρό κι έχουν ενταθεί αφότου ο Μπαράκ Ομπάμα ανακήρυξε (πάλι χωρίς μια λογικοφανή έστω δικαιολογία) τη Βενεζουέλα «ασυνήθιστη απειλή» για τις ΗΠΑ. Αλλά με την αναγνώριση μιας «παράλληλης κυβέρνησης», επιχειρείται να προστεθεί στο «μαστίγιο» των κυρώσεων (που αποδείχθηκε αντιπαραγωγικό πολιτικά για τη δημοφιλία της φιλοαμερικανικής αντιπολίτευσης) κι ένα εκβιαστικό «καρότο»: Οι πόροι που αποστερείται η Βενεζουέλα «όσο αυτή κυβερνάται από τον Μαδούρο», θα περάσουν πλέον στη διάθεση του Γκουαϊδό.

Οι στρατηγοί

Η στάση του στρατού είναι αυτήν τη στιγμή το πλέον καυτό ζήτημα και το σημείο στο οποίο εστιάζουν και οι δύο πλευρές, διεκδικώντας την υποστήριξή του. Προς το παρόν, η ανώτατη στρατιωτική ηγεσία δηλώνει πιστή στον Μαδούρο. Αλλά θα μας επιτρέψετε να μη συμμεριστούμε τον ενθουσιασμό για την είδηση. Πρώτον γιατί είναι ενδεικτικό του πισωγυρίσματος της Μπολιβαριανής Διαδικασίας -μετά από 20 χρόνια πρωτότυπων κοινωνικών πειραματισμών- να βρίσκεται στο σημείο να θεωρείται ότι εξαρτάται από τη στάση των στρατηγών. Αλλά κυρίως γιατί η μαρξιστική παράδοση, η σύγχρονη ιστορία και το ταξικό ένστικτο συγκλίνουν στο να μην έχουμε καμιά εμπιστοσύνη στην κάστα των ανώτερων στρατιωτικών (συμπεριλαμβανομένου του παλιού στρατιωτικού Καμπέλο, που θεωρείται ο Νο2 της κυβέρνησης, ενώ παραδοσιακά συγκέντρωνε την καχυποψία αρκετών παλιών τσαβικών και που έχει ήδη συναντηθεί μια φορά με τον Γκουαϊδό). Κάποιοι αναλυτές, διαβάζοντας «πίσω από τις γραμμές» των ανα-

κοινώσεων του στρατού, εκτιμούν ότι πέρα από την «κόκκινη γραμμή» απέναντι σε μια ξένη εισβολή, δηλώνουν εμμέσως ανοιχτοί σε διαπραγμάτευση.

Ξένη επέμβαση;

Όσον αφορά την ξένη επέμβαση, αυτή βρίσκεται ρητά στο τραπέζι, τόσο από τον Τραμπ όσο και από την Ομάδα της Λίμα, τη συμμαχία δεξιών κυβερνήσεων της Λατ. Αμερικής που συγκροτήθηκε για να ξεπεράσει το «σκόπελο» του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών, οποίος δεν βγάζει πάντοτε τις αποφάσεις που θα ήθελαν. Μοιάζει παράτολμο. Και δείχνει δύσκολο. Δεν θα βρει εύκολα ερείσματα μέσα στο στρατό της Βενεζουέλας, θα προκαλέσει λαϊκή κινητοποίηση (επί Τσάβες δημιουργήθηκαν πολιτοφυλακές, τη δημιουργία των οποίων εύστοχα είχε

Η «μετάβαση» που φιλοδοξεί να οργανώσει ο Γκουαϊδό, εκλεκτός του διαβόητου ακροδεξιού Λεοπόλντο Λόπεζ, δεν θα είναι μια τυπική εναλλαγή στην κυβερνητική εξουσία, σαν αυτές που συμβαίνουν π.χ. στην Ευρώπη. ανακοινώσει σε μια επέτειο της ανατροπής Αλιέντε), θα ξεσηκώσει οργή στη Λατ. Αμερική, θα προκαλέσει αντιδράσεις μέσα στις ΗΠΑ. Ωστόσο δεν πρέπει να αποκλειστεί. Καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις έχουν αποσυρθεί και συνεχίζουν να απαγκιστρώνονται από τη Μέση Ανατολή, ότι ο κολομβιανός στρατός δεν έχει πλέον να φοβάται τα «μετόπισθεν» μετά την συμφωνία ειρήνης με τις FARC, ότι τη Βραζιλία κυβερνά ο κομμουνιστοφάγος Ζαΐρ Μπολσονάρο, κι ότι ειδικός απεσταλμένος των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα ορίστηκε ο Έλιοτ Άμπραμς, με πλούσια προϋπηρεσία σε Νικαράγουα και Ελ Σαλβαδόρ τη δεκαετία του ’80, δηλαδή την εποχή των

εμφυλίων, των ταγμάτων θανάτου, του σκανδάλου Ιράν-Κόντρας κ.ο.κ. Την άποψή μας για τα λάθη και τις ευθύνες της διακυβέρνησης Μαδούρο την έχουμε γράψει αρκετές φορές (πιο αναλυτικά στο τεύχος Νο 9 του περιοδικού «Κόκκινο»). Δεν βοηθά σε κάτι να αρνείται κανείς την δύσκολη πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί στη Βενεζουέλα, ειδικά μετά το 2013. Πόσο μάλλον όταν αυτή η πραγματικότητα έχει δημιουργήσει μια παρατεταμένη αίσθηση «κόπωσης» και αδιεξόδου, που δίνει συνεχώς ευκαιρίες στη Δεξιά και τον ιμπεριαλισμό να επιχειρούν.

Ευθύνες Μαδούρο

Σήμερα, οι αστικές δυνάμεις και η Δεξιά επιτίθενται σε μια κυβέρνηση που -κατά τα λεγόμενα ξένου συντρόφου που την υπερασπίζεται με θέρμη στη σημερινή σύγκρουση- «κάνει παραχωρήσεις στους καπιταλιστές στο οικονομικό μέτωπο και στραγγαλίζει την επαναστατική πρωτοβουλία των μαζών στο πολιτικό μέτωπο». Αυτό το διπλό πρόβλημα (στο οικονομικό και στο πολιτικό πεδίο) κρατάει πολλά χρόνια με αποτέλεσμα να είναι σήμερα πιο αδύναμο το εργατικό στρατόπεδο –που τσακίζοντας το πραξικόπημα το 2002 και το εργοδοτικό λοκάουτ το 200203, και βάζοντας όλη του την ενέργεια στα διάφορα πειράματα αυτο-οργάνωσης τα επόμενα χρόνια, είχε δείξει έναν διαφορετικό δρόμο. Αντί για αυτόν το δρόμο, τα τελευταία χρόνια ο Μαδούρο φαίνεται να επιλέγει μια τακτική που έχουμε ξαναπεριγράψει ως «οχύρωση στο κράτος». Δεν εισακούγονται οι εκκλήσεις συλλογικοτήτων όπως το «Επαναστατικό Ρεύμα Μπολιβάρ Ζαμόρα», υπεράνω πάσης υποψίας για αντιτσαβισμό (κινητοποιεί ήδη τις Μπριγάδες Λαϊκής Αυτοάμυνας «Ούγκο Τσάβες» για υποστήριξη της κυβέρνησης αν χρειαστεί) που λένε πράγματα όπως «να προωθηθεί σε βάθος και με αποφασιστικότητα, στην συγκεκριμένη πολιτική πρακτική και διακυβέρνηση, ο χώρος για τη ριζοσπαστικοποίηση της επαναστατικής δημοκρατίας, και να γίνουν αποφασιστικά βήματα στη μάχη ενάντια στη διαφθορά… να συγκεντρωθούν όλες οι προσπάθειες

και οι πόροι της κυβέρνησης και του οργανωμένου λαού για την αποκατάσταση της αποτελεσματικότητας των δημόσιων υπηρεσιών. Η δυσαρέσκεια που έχει προκαλέσει η οικονομική κρίση και η κατάρρευση των υπηρεσιών στην κοινωνική μας βάση δεν πρέπει να υποτιμηθεί». Τον αντίθετο δρόμο φαίνεται να παίρνει η μπολιβαριανή ηγεσία, κάνοντας συντρόφους με προϋπηρεσία δράσης στη Λατινική Αμερική να υπενθυμίζουν «τους τελευταίους μήνες του Αλιέντε» (όταν το κράτος στράφηκε ενάντια στην εργατική αυτενέργεια, προτού ο Πινοσέτ στραφεί κι ενάντια στον Αλιέντε). Ο Στάλιν Πέρεζ (Βενεζουελάνος αγωνιστής, μέλος της Luchas, έμπειρος συνδικαλιστής) σε κάθε μεγάλη κρίση υπενθυμίζει ότι «για να μη χαθούμε, χρειαζόμαστε μια νέα 13η Απρίλη» (η ημερομηνία που η εργατική κινητοποίηση τσάκισε το πραξικόπημα και ταυτόχρονα ριζοσπαστικοποίησε τη Μπολιβαριανή Διαδικασία). Αλλά όσο αυτή καθυστερεί, τόσο πιο δύσκολο είναι να επανεμφανιστεί, καθώς αποδυναμώνεται η ζωτικότητα, η ενέργεια, η αυτοπεποίθηση, οι οργανώσεις του ταξικού στρατοπέδου μας.

Αλληλεγγύη

Όμως στη διεθνή Αριστερά μπαίνουν άλλα καθήκοντα αυτήν τη στιγμή. Η αλληλεγγύη μας στο βενεζουελάνικο λαό, η πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση και η καταγγελία του πραξικοπήματος. Η «μετάβαση» που φιλοδοξεί να οργανώσει ο Γκουαϊδό, εκλεκτός του διαβόητου ακροδεξιού Λεοπόλντο Λόπεζ, δεν θα είναι μια τυπική εναλλαγή στην κυβερνητική εξουσία, σαν αυτές που συμβαίνουν π.χ. στην Ευρώπη. Θα είναι ρεβανσιστική παλινόρθωση. Ο Μπολσονάρο είναι μια προειδοποίηση. Κι αν τέτοια φαινόμενα εμφανίζονται στη Βραζιλία (όπου δεν είχαν αλλάξει πολλά στην κοινωνία κι όπου οι καπιταλιστές απλά «έπαψαν να ανέχονται» ένα PT με το οποίο συνεργάζονταν αρμονικά για 12 χρόνια), καταλαβαίνει κανείς τι θα γίνει στη Βενεζουέλα, που βρέθηκε στο «αριστερό-ριζοσπαστικό άκρο» του λεγόμενου ροζ κύματος και όπου επιβιώνουν ακόμα κατακτήσεις και λαϊκοί «θεσμοί» τους οποίους θέλει να συντρίψει μια αστική τάξη, που στη διάρκεια των τελευταίων 20 χρόνων, αισθάνθηκε αρκετές φορές ότι απειλείται. Μετά την εκλογή Μαδούρο γράφαμε: «Τη φιλεργατική διέξοδο από την οικονομική κρίση μπορούν να την επιβάλουν μόνο οι εργάτες της Βενεζουέλας, που θα χρειαστούν όντως μια “επανάσταση μέσα στην επανάσταση”, στο φόντο της κρίσης και των ορίων του κυβερνητικού “μπολιβαριανισμού”. Αλλά η υπεράσπιση των εργατών της Βενεζουέλας από έξωθεν απειλές (με κυρώσεις ή με απειλές επέμβασης) που κάνουν ακόμα πιο δύσκολες τις ζωές τους και τον αγώνα τους είναι υπόθεση και του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης». Αυτό το δεύτερο σκέλος, σήμερα γίνεται απολύτως επίκαιρο.

18

ΔΙΕΘΝΗ

6 ΦΛΕΒΑΡΗ 2019

Ισπανικό Κράτος Σε βαθιά κρίση µπαίνει το Podemos στο Ισπανικό Κράτος. Ο Ερεχόν, πρώην «δεξί χέρι» του Ιγλέσιας αυτονοµήθηκε πλήρως από την αριστερή συµµαχία για να προωθήσει έναν δικό του εκλογικό σχηµατισµό στην Περιφέρεια της Μαδρίτης. Η ενέργεια είχε πανεθνικό αντίκτυπο και θεωρείται προάγγελος ευρύτερων εξελίξεων. Ο Ερεχόν διαφοροποιείται από τα δεξιά, προωθώντας µια «φαρδυπλατιά» αντίληψη ως απάντηση στην «στενότητα» του Ποδέµος. Ο Ιγλέσιας τελευταία είχε στραφεί από το «λαός εναντίον κάστας» σε µια ρητορική «Αριστεράς εναντίον ∆εξιάς», µόνο που ως «Αριστερά» αντιλαµβάνεται και προωθεί τη συµµαχία µε τους σοσιαλδηµοκράτες του πρωθυπουργού Σάντσεθ. Η αντικαπιταλιστική πτέρυγα των Ποδέµος κάνει λόγο για βαθύτερα προβλήµατα (πέρα από τη σηµερινή διαµάχη Ερεχόν-Ιγλέσιας) που αναδεικνύουν ότι το προϋπάρχον πολιτικό σχέδιο του Ποδέµος φτάνει στα όριά του…

Οι εργατικές νίκες στις ΗΠΑ «ανοίγουν την όρεξη» και σε άλλους Του Πάνου Πέτρου

Σ

το περασµένο φύλλο της «Ε.Α.» παρουσιάσαµε την υποδειγµατική προετοιµασία της απεργίας των εκπαιδευτικών του Λος Άντζελες. Η δουλειά που έκανε το σωµατείο τους αποδείχθηκε πολύτιµη. Είχαν απέναντί τους ένα Συµβούλιο Εκπαιδευτικής Περιφέρειας που έχει (κυριολεκτικά!) εξαγοραστεί από µια συµµαχία δισεκατοµµυριούχων µε στόχο να απαξιώσει την παιδεία ώστε να ιδιωτικοποιηθεί.

Η νίκη στος Λος Άντζελες

Κι όµως, µε τη συµπλήρωση µιας βδοµάδας απεργίας το Συµβούλιο σύρθηκε σε συνθηκολόγηση, παραχωρώντας στους απεργούς µεταξύ άλλων: µία νοσοκόµα πλήρους απασχόλησης σε κάθε σχολείο, όπως και επιπλέον συµβούλους και βιβλιοθηκονόµους, σταθερές µειώσεις στα µεγέθη των τάξεων, 6% αυξήσεις χωρίς επιβάρυνση υγειονοµικής περίθαλψης στις τσέπες των εκπαιδευτικών, συνδικαλιστική εποπτεία στις συστεγάσεις ιδιωτικών και δηµόσιων σχολείων, πολιτική στήριξη σε πλαφόν στην ίδρυση ιδιωτικών σχολείων, επέκταση των κοινοτικών σχολείων, δηµιουργία χώρων πρασίνου στα σχολεία, δηµιουργία ταµείου υπεράσπισης µεταναστών κ.ά. Οι εκπαιδευτικοί του ΛΑ γύρισαν στις δουλειές τους νικητές! Πώς το κατάφεραν; Όπως είπε το µέλος της διαπραγµατευτικής τους οµάδας, Arlene Inouye: «Το ένα είναι ότι έχουµε µια σκληρή διαπραγµατευτική οµάδα – και είχαµε κάνει σαφές στην Περιφέρεια ότι υπήρχαν κάποια βασικά αιτήµατα που ήταν εκ των ων ουκ άνευ. Παραµείναµε σταθερές/οί στις αρχές µας. Αλλά αυτό που πραγµατικά έγειρε την πλάστιγγα ήταν το γεγονός ότι είχαµε 32.000 µέλη µας στις απεργιακές φρουρές έξω από κάθε σχολείο, µαζί µε 15.000 γονείς και µέλη της κοινότητας. Και είχαµε 50.000 µέλη και υποστηρικτές µας στις συγκεντρώσεις µας σχεδόν κάθε µέρα. Αυτό είναι πραγµατική δύναµη. Γνώριζαν λοιπόν ότι αν δεν ανταποκρίνονταν στα αιτήµατά µας, θα συνεχίζαµε την απεργία – κι αυτό δεν το ήθελαν». Σε µια συνέντευξη που αξίζει να διαβαστεί ολόκληρη (στο Rproject.gr), η Arlene ισχυρίστηκε ότι «Τίποτε δεν θα είναι πια το ίδιο» στο Λος Άντζελες, περιγράφοντας πώς η απεργία µεταµόρφωσε τους απεργούς εκπαιδευτικούς, αλλά και ευρύτερα στις

ΗΠΑ, εκτιµώντας ότι η αγωνιστικότητα, ο ενθουσιασµός του αγώνα και η χαρά της νίκης «είναι µεταδοτικά, είναι σαν ιός, αυτό το κίνηµα θα συνεχίσει να αναπτύσσεται».

«...σαν άγρια πυρκαγιά» ∆εν µιλούσε αφηρηµένα. Οι εκπαιδευτικοί του Λος Άντζελες είχαν εµπνευστεί από τη µεγάλη απεργία των εκπαιδευτικών του Σικάγου και από τους αγώνες σε µια σειρά Πολιτείες (∆. Βιρτζίνια, Αριζόνα, Κολοράντο, Κεντάκι, Οκλαχόµα). Η απεργία τους θα ενέπνεε µε τη σειρά της κι άλλους. Στο Όκλαντ έχουν ζήσει ήδη δύο «αυθόρµητες» (wildcat, χωρίς απόφαση του σωµατείου) µονοήµερες απεργίες σε µια σειρά από σχολεία τους τελευταίους 2 µήνες, και την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραµµές ετοιµάζονταν να ψηφίσουν για οργανωµένη απεργία. Οι εκπαιδευτικοί στο Ντένβερ έχουν ήδη ψηφίσει την απεργιακή πρόταση µε 93% και παραµένει ανοιχτή η ηµεροµηνία έναρξης (πρώτη απεργία εδώ και 25 χρόνια). Στη Βιρτζίνια και την Ιντιάνα, προς το παρόν οργανώνονται (µαζικότατες!) συγκεντρώσεις. Στη ∆. Βιρτζίνια, την Πολιτεία που πυροδότησε «την εξέγερση των καθηγητών», προωθείται µια νέα νοµοθεσία υπέρ της ιδιωτικοποίησης και κατά του συνδικαλισµού και οι εκπαιδευτικοί προετοιµάζονται για τη δεύτερη µεγάλη απεργία τους σε λιγότερο από έναν χρόνο. Το πνεύµα για το οποίο µίλησε η Arlene Inouye από το Λος Άντζελες µπορεί κανείς να το αναγνωρίσει σε δηλώσεις εκπαιδευτικού από τη ∆. Βιρτζίνια για

τη νέα πρόκληση: «Πέρσι έπρεπε να ξαναανακαλύψουµε τον τροχό, αλλά τώρα πια ξέρουµε πώς να παλέψουµε. Έπειτα από όσα πετύχαµε πέρυσι, έχουµε επίγνωση της δύναµής µας… Θα οργανωθούµε, θα αναλάβουµε δράση – και θα νικήσουµε». Το CNN υποχρεώνεται να βγει µε τίτλο «Από τη µια ακτή των ΗΠΑ ως την άλλη, σιγοβράζει ένα νέο κύµα απεργιών εκπαιδευτικών» και να σχολιάζει ότι «η σπίθα του Λος Άντζελες εξαπλώνεται σαν άγρια πυρκαγιά σε όλη τη χώρα». Οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται στην πρώτη γραµµή, αλλά, όπως γράφαµε στο προηγούµενο φύλλο της «Ε.Α.», το κύµα των απεργιών τους εξελίσσεται σε ένα γενικότερο φόντο αναθέρµανσης της εργατικής αντίστασης, που χαρακτήρισε το 2018 (ξενοδοχεία, φαστ-φουντ, «σκλάβοι» στις φυλακές κ.ο.κ.).

Ποιος τερµάτισε το λοκάουτ; Αυτό το κλίµα µπορεί να εξηγήσει πώς τερµατίστηκε (προσωρινά) το «κυβερνητικό λοκάουτ». Ο Τραµπ είχε οδηγήσει στο µεγαλύτερο «κλείσιµο του κράτους» στην αµερικανική ιστορία (35 µέρες), απαιτώντας πλειοψηφία στο Κογκρέσο για τη χρηµατοδότηση του διαβόητου «τείχους» του στα σύνορα µε το Μεξικό. Υποχρεώθηκε να υποχωρήσει και ο λόγος δεν ήταν κάποιες τάχα διαπραγµατευτικές ικανότητες των ∆ηµοκρατικών (που του έδωσαν πολλά στο ζήτηµα του αντιµεταναστευτικού, αλλά ο Τραµπ αποδείχθηκε αρκετά φανα-

τικός για να ζητά επίµονα «το τείχος»). Ο λόγος ήταν η αγανάκτηση των κρατικών υπαλλήλων, οι οποίοι εργάζονταν απλήρωτοι στη διάρκεια του «κράτος κλειστόν». Οι εργαζόµενοι του κεντρικού, οµοσπονδιακού κράτους απαγορεύεται να απεργήσουν. Αλλά έµαθαν απ’ όσα συµβαίνουν γύρω τους τη δύναµη που έχει η άρνηση εργασίας, οπότε πολλοί κατέφυγαν σε «άδειες ασθενείας», οι οποίες προκάλεσαν σοβαρές δυσλειτουργίες σε µια σειρά υπηρεσίες.

Η νίκη στα αεροδρόµια Στα αεροδρόµια αυτή η «µορφή πάλης» από τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας πήρε τόσο γενικευµένα και συντονισµένα χαρακτηριστικά που έγινε αµέσως αντιληπτή ως «ακήρυχτη απεργία», η οποία προκάλεσε χάος σε πολλά µεγάλα αεροδρόµια που υποχρέωσε τον Τραµπ να υποχωρήσει (προσωρινά), ξανανοίγοντας το κράτος για 3 βδοµάδες. Το εργατικό κίνηµα στις ΗΠΑ βρέθηκε σε τραγική θέση και εξαιρετικά αποδυναµωµένο για πάρα πολλά χρόνια. Μόλις το 2017 άλλωστε ήταν η χρονιά µε τις λιγότερες καταγεγραµµένες απεργίες (µόλις 7) από το 1947 και µετά. Αλλά το 2018 θεωρήθηκε «έτος επιστροφής των απεργιών», και το 2019 ξεκίνησε µε τους καλύτερους οιωνούς… Από την άλλη µεριά του Ατλαντικού δεν µας έρχονται µόνο µηνύµατα για τα «τέρατα» που γεννά η εποχή µας (Τραµπ), αλλά και πολύτιµες υπενθυµίσεις για τη δύναµη της τάξης µας να τα πολεµήσει…

6 φλεβαρη 2019

διεθνη

19

Σουδάν

Μαθητές

Από τις 19 Δεκέμβρη, εξελίσσονται μαζικές διαδηλώσεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις του Σουδάν, τις οποίες οι συμμετέχοντες αποκαλούν «επανάσταση». Η εξέγερση ξέσπασε γύρω από τις καθημερινές ανάγκες –τρόφιμα, καύσιμα κ.ά. τα οποία έχουν γίνει πανάκριβα. Ωστόσο, οι πρωταγωνιστές μιλούν για ένα πολιτικό κίνημα, που έχει πάρει πλέον το όνομα «Απλά Φύγε!», που αγωνίζεται για να βάλει τέλος στην 30ετή εξουσία του Ομάρ Αλ Μπασίρ. Μια πλατιά συμμαχία συνδικάτων, επαγγελματικών ενώσεων, πολιτικών στελεχών, κοινοτήτων σούφι, φυλών, ιμάμηδων κ.ά. κινητοποιεί την πλειοψηφία του λαού. Το 2013, μια βίαιη εξέγερση είχε κατασταλεί βίαια και όλα τα ηγετικά στελέχη της βρέθηκαν στη φυλακή. Σήμερα ένας νέος, πιο οργανωμένος ξεσηκωμός, επιχειρεί να γκρεμίσει τον Μπασίρ και ίσως η ιστορική «αλληλεπίδραση» μεταξύ Αιγύπτου και Σουδάν προκαλεί εκνευρισμό στον στρατηγό Σίσι…

Στην Αυστραλία, ένα κύμα μαθητικών κινητοποιήσεων δέχτηκε μιντιακές επιθέσεις ότι «ως μαθητές δεν ξέρουν τίποτα ακόμα». Οι διαδηλωτές απάντησαν «ως μαθητές ξέρουμε αρκετή φυσική για να έχουμε λόγους να διαδηλώνουμε». Ήταν ένα μαθητικό κίνημα που απαιτούσε μέτρα για την κλιματική αλλαγή. Μια 15χρονη Σουηδή μαθήτρια έκανε μια συγκλονιστική έκκληση στο Συνέδριο του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή. Και βρήκε ανταπόκριση καταρχήν στο Βέλγιο, όπου δεκάδες χιλιάδες μαθητές διαδηλώνουν ρωτώντας «τι νόημα έχει να πηγαίνουμε σχολείο αν αύριο ο πλανήτης μας καταστραφεί;».

Κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη: Μια νέα θετική πρωτοβουλία και μια πρόκληση που πρέπει να απαντηθεί

Π

ρόσφατα κυκλοφόρησαν δύο κείμενα που η χρονική σύμπτωση της κυκλοφορίας τους «φωτίζει» την ανάγκη και τη δυνατότητα να αναπτυχθεί στην Ελλάδα ένα κίνημα αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό που θα μπορεί να προχωρήσει τη δράση του πέρα από την (πάντα αναγκαία αλλά όχι επαρκή πλέον) οργάνωση διαδηλώσεων «απάντησης» κάθε φορά που το Ισραήλ διαπράττει ένα νέο έγκλημα μεγάλης κλίμακας. Ένα κίνημα που θα κρατά με συστηματικότητα ανοιχτό το μέτωπο της Παλαιστίνης, θα επιχειρεί να αυξήσει τις πιέσεις στην ελληνική κυβέρνηση και στους διάφορους θεσμούς, εταιρείες κ.λπ. να τερματίσουν την εγκληματική συνεργασία τους με το κράτος-τρομοκράτη, και να πετύχει επιμέρους έμπρακτες νίκες, που θα έχουν σημασία για τον παλαιστινιακό λαό και θα υπενθυμίζουν και στους εδώ αγωνιστές ότι μπορούμε να συμβάλουμε στον αγώνα, πετυχαίνοντας πράγματα.

Πρωτοβουλία για Ακαδημαϊκό Μποϊκοτάζ του Ισραή

Το πρώτο είναι το ιδρυτικό κείμενο της νεοσύστατης Πρωτοβουλίας Πανεπιστημιακών και Ερευνητών για το Ακαδημαϊκό μποϊκοτάζ του Ισραήλ. Είναι η πρώτη εμφάνιση της διεθνούς πρωτοβουλίας BDS και στην Ελλάδα, με τέτοιους συγκεκριμένους όρους. Ως τέτοια, παρουσιάζει ένα «πλαίσιο» –και στην ανάλυση και στα αιτήματα– που αξίζει να αξιοποιηθεί ως βάση για τη γενίκευση τέτοιων πρωτοβουλιών και σε άλλα μέτωπα και χώρους. Ακολουθεί ένα ενδεικτικό απόσπασμα (ολόκληρο στο Rproject.gr): «Ακολουθώντας τα βήματα του αυξανόμενου αριθμού πανεπιστημιακών ενώσεων, όπως η Αμερικανική Ένωση Ανθρωπολογίας, η Βρετανική Ένωση Καθηγητών, η Πρωτοβουλία Ακαδημαϊκών από τη Νότια Αφρική, και άλλες ενώσεις πανεπιστημιακών ανά τον κόσμο, που ενέκριναν ψηφίσματα μποϊκοτάζ, καλούμε τους συναδέλφους πανεπιστημιακούς και ερευνητές να μποϊκοτάρουν τα ισραηλινά ακαδημαϊκά και ερευνητικά ιδρύματα. Πιστεύουμε ότι αυτό το μποϊκοτάζ είναι η μόνη μη βίαιη μορφή πίεσης που θα μπορούσε να πείσει το Ισραήλ να προβεί σε αλλαγές που θα δρομολογούσαν μια ειρηνική επίλυση του παλαιστινιακού ζητήματος.

Ως εργαζόμενες κι εργαζόμενοι της ανώτατης εκπαίδευσης και της επιστημονικής έρευνας: 1. Δεσμευόμαστε να μη συνεργαστούμε στο πλαίσιο προγραμμάτων και εκδηλώσεων που αφορούν Ισραηλινούς πανεπιστημιακούς κι ερευνητικούς φορείς. Η δέσμευσή μας αυτή επικεντρώνεται σε άρνηση συνεργασίας με φορείς που υποστηρίζουν το αποικιοκρατικό δόγμα του Ισραήλ και θα διαρκέσει μέχρις ότου αυτοί τερματίσουν την παραβίαση των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων και σεβαστούν τους κανόνες του διεθνούς δικαίου.

2. Καλούμε το Ισραήλ: – Να τερματίσει την παράνομη και απάνθρωπη πολιορκία της Λωρίδας της Γάζας, την κατοχή όλων των αραβικών εδαφών που κατέλαβε τον Ιούνιο του 1967, να διαλύσει τους εποικισμούς και τα τείχη.

– Να αναγνωρίσει τα θεμελιώδη δικαιώματα των Αραβοπαλαιστινίων πολιτών του Ισραήλ και των Παλαιστίνιων Βεδουίνων της Negev, εκχωρώντας τους καθεστώς πλήρους ισότητας και ισονομίας.

– Να σεβαστεί, να προστατεύσει και να προωθήσει τα δικαιώματα των Παλαιστινίων προσφύγων ώστε να καταστεί δυνατό να επιστρέψουν στα σπίτια τους και στις περιουσίες τους, όπως ορίζεται στο ψήφισμα 194 του ΟΗΕ.

3. Ζητούμε από την ελληνική κυβέρνηση: – Να τηρήσει αποστάσεις από το αποικιοκρατικό καθεστώς του Ισραήλ μέχρι τη συμμόρφωσή του με τις αποφάσεις του ΟΗΕ και τους κανόνες του διεθνούς

δικαίου.

– Να αναθεωρήσει τη στάση της σε κρίσιμες ψηφοφορίες διεθνών οργανισμών (βλ. την πρόσφατη στάση της ελληνικής κυβέρνησης να θέσει βέτο σε απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενάντια στους παράνομους εποικισμούς, καθώς και στην αρνητική της ψήφο σχετικά με την επικριτική απόφαση από την εκτελεστική επιτροπή της UNESCO)».

Επόμενη... ΣΤΑΣΥ Σπίρτζη στους παράνομους ισραηλινούς εποικισμούς;

Το δεύτερο είναι ένα εκτεταμένο άρθρο που δημοσιεύτηκε στο info-war.gr και αποκαλύπτει μια κραυγαλέα προκλητική όψη της στενής συνεργασίας Ελλάδας-Ισραήλ (αναδημοσιεύτηκε και στο Rproject.gr). Αφορά μια συνεργασία φαινομενικά «αθώα», στον τομέα των συγκοινωνιών. Η ΣΤΑΣΥ και η ελληνική κατασκευαστική εταιρεία ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ συμμετέχουν σε κοινοπραξία που θα διεκδικήσει τη χρηματοδότηση, κατασκευή, λειτουργία και συντήρηση της Πράσινης Γραμμής (ελαφρύ μετρό) για την πόλη της Ιερουσαλήμ. Στην πραγματικότητα πρόκειται για κάτι πολύ σοβαρότερο από την ήδη στενή συνεργασία Ελλάδας-Ισραήλ. Η εν λόγω «πράσινη γραμμή» ξεκινά και τελειώνει πέρα από την Πράσινη Γραμμή της εκεχειρίας του 1949, που ορίζει τη Δυτική Όχθη, και εν προκειμένω την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Όπως γράφει στο άρθρο του ο Γ.Κ.: «Επομένως, η ΣΤΑΣΥ δεν “πηγαίνει στο Ισραήλ” μόνο, όπως έλεγε το δελτίο Τύπου της, αλλά και στα

παρανόμως κατεχόμενα επί 52 χρόνια, και μάλιστα, επίσης παρανόμως, επίσημα προσαρτημένα από το Ισραήλ εδάφη της Ανατολικής Ιερουσαλήμ – αλλά και της ευρύτερης Δυτικής Όχθης, αφού το Ισραήλ φρόντισε να διευρύνει τα όρια του δήμου για να προσαρτήσει επισήμως περισσότερα εδάφη». Για τον πολιτικό στόχο του εν λόγω έργου, παραθέτει τις δηλώσεις τού τότε πρωθυπουργού Αριέλ Σαρόν, «οτιδήποτε μπορεί να γίνει για να ενισχυθεί η Ιερουσαλήμ, να οικοδομηθεί, να επεκταθεί και να διατηρηθεί στους αιώνες ως η πρωτεύουσα του εβραϊκού λαού και η ενωμένη πρωτεύουσα του Κράτους του Ισραήλ, θα πρέπει να γίνει», για να εξηγήσει ότι «δεν πρόκειται για ένα απλό συγκοινωνιακό έργο, αλλά για αναπόσπαστο και κομβικό μέρος της προσπάθειας εδραίωσης της παράνομης προσάρτησης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ». Η Πράσινη Γραμμή επιπλέον θα εξυπηρετεί ισραηλινούς, παράνομους εποικισμούς και θα διαπερνά διεθνώς θεωρούμενες παλαιστινιακές εκτάσεις που έχουν καταληφθεί και προσαρτηθεί παράνομα. Πρόκειται για έμπρακτη «οικοδόμηση του Απαρτχάιντ», και αναγνώριση αλλά και άμεση διευκόλυνση/ενίσχυση των εποικισμών και της κατοχής. Ενέργειες για τις οποίες έχουν προειδοποιήσει τις ελληνικές αρχές 4 ΜΚΟ: Action Aid Ελλάς, Διεθνής Αμνηστία, Διεθνής Ομοσπονδία Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (FIDH), Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Ενέργειες που αντιβαίνουν τις οδηγίες του ΟΗΕ, που έχει προειδοποιήσει κράτη και εταιρείες με διαδοχικές εκθέσεις του και συγκροτεί μια σχετική «μαύρη λίστα». Το έργο του ελαφριού μετρό/τραμ της Ιερουσαλήμ έχει δεχτεί πυρά από τον ΟΗΕ και δεν είναι τυχαίο ότι γαλλικές εταιρείες που εμπλέκονταν σε αυτό στο παρελθόν υποχρεώθηκαν να αποχωρήσουν, υπό την πίεση του κινήματος, των γαλλικών συνδικάτων και τις επικρίσεις του ΟΗΕ. Αν τελικά η κοινοπραξία όπου συμμετέχει η ΣΤΑΣΥ κερδίσει το διαγωνισμό, το ελληνικό κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη έχει μπροστά του πεδίο δόξης λαμπρόν, ακολουθώντας το παράδειγμα των Γάλλων συντρόφων μας, που οργάνωσαν έναν παρατεταμένο, πλατύτατο αγώνα που χρειάστηκε χρόνια αλλά τελικά πέτυχε μια μεγάλη κινηματική νίκη.

6 ΦΛΕΒΑΡΗ 2019

Οι µαθητές παίρνουν θέση απέναντι στον εθνικισµό σελ. 14

8 Μάρτη – Παγκόσµια Μέρα της Γυναίκας

Απεργούµε για τα δικαιώµατά µας, αγωνιζόµαστε για τη ζωή µας Της Στέλλας Πετρούλια

Π

ροχωρώντας προς τις 8 Μάρτη, την Παγκόσµια Μέρα της Γυναίκας, κάναµε το πρώτο βήµα συλλογικής διοργάνωσης µαζικών κινητοποιήσεων, µε τη συνέλευση που έγινε στις 31/1, στο Πνευµατικό Κέντρο του δήµου Αθήνας. Εργαζόµενες, συνδικαλίστριες, φοιτήτριες, µαθήτριες, µέλη της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας,προσφύγισσες πήραν το λόγο, αναφέρθηκαν σε προσωπικά βιώµατα και παραδείγµατα και αυτό που έγινε σαφές, µέσα από τις διαφορετικές αποχρώσεις και απόψεις,είναι η αναγκαιότητα η 8 Μάρτη να µην είναι µία µέρα που θα διαδηλώσουν µόνο οι πεισµένες-οι, οι χρόνια ευαισθητοποιηµένες για τα γυναικεία ζητήµατα, αλλά να αποτελέσει ένα πραγµατικά µαζικό γεγονός, που θα αφορά τη µεγάλη πλειοψηφία των γυναικών. Να κατέβουµε στο δρόµο, δηλώνοντας ότι απεργούµε, τόσο από την εργασία όσο και από το σπίτι, όσες δουλεύουµε µε ελαστικές σχέσεις εργασίας, µε µειωµένους µισθούς, µε το φόβο της απόλυσης σε περίπτωση εγκυµοσύνης, που αναγκαζόµαστε να φροντίζουµε «παιδιά, γονείς, σπίτι»,να στηρίζουµε ψυχολογικά και πρακτικά τους ανέργους της οικογένειας, λόγω έλλειψης δηµόσιων κοινωνικών δοµών, όσες δεχόµαστε σεξιστικό λόγο και πράξη στη δουλειά, στο σπίτι, στο δρόµο, γιατί µόνο έτσι θα µπορέσουµε να ακουστούµε. Όπως αναφέρεται και στην ανακοίνωση από τη συνέλευση στις 31/1: «∆ιατυπώθηκε και συµφωνήθηκε η ανάγκη να προχωρήσουµε στην οργάνωση µαζικών και ενωτικών κινητοποιήσεων στις

8 Μάρτη, στα πρότυπα των γυναικείων απεργιακών κινητοποιήσεων που έγιναν πέρσι σε όλο τον κόσµο, ώστε να µπορέσουν να γίνουν ορατά τα αιτήµατά µας και να αγκαλιαστούν από το σύνολο των καταπιεζόµενων υποκειµένων σήµερα. Ο τόνος δόθηκε στο στίγµα αυτών των κινητοποιήσεων, ένα στίγµα διπλά απεργιακό, αλλά και αντικυβερνητικό: απεργία από τη δουλειά - απεργία από το σπίτι, ίσα δικαιώµατα στη δουλειά - δηµόσιες δοµές κοινωνικής πρόνοιας». Επίσης ήταν πολύ σηµαντικός ο χαιρετισµός που έστειλε στη συνέλευσή µας η πανισπανική συνέλευση για τη γυναικεία απεργία την 8η Μάρτη, που επιθυµούν συντονισµό µε τις δικές µας δράσεις στην Ελλάδα. Έγινε προσπάθεια από συνδικαλίστριες της «Συνέλευσης 8 Μάρτη» ώστε η Α∆Ε∆Υ να προκηρύξει 3ωρη στάση εργασίας και απεργιακή συγκέντρωση, όπως και να υπάρξουν απεργιακές αποφάσεις σε σωµατεία και Οµοσπονδίες, παντού. Αλλά για να αποκτήσει πραγµατικές διαστάσεις και να µη µείνει σε συµβολικό επίπεδο, το επόµενο διάστηµα έχουµε να το αξιοποιήσουµε µε εξορµήσεις σε χώρους εργασίας,να ανοίξουµε τη συζήτηση µε την και τον συνάδελφό µας, να οργανώσουµε εκδηλώσεις, δράσεις, να παρέµβουµε στις παρατάξεις µας. Όλες µας πήραµε λίγη δύναµη όταν ακούσαµε την Ελένη, συνδικαλίστρια και συµβασιούχο σε δήµο, να µας περιγράφει τις εµπειρίες των γυναικών στο σκληρό χώρο της καθαριότητας, όπου η γυναικεία εκµετάλλευση και καταπίεση συνδυάζεται µε έντονο σεξισµό και διακρίσεις… Αντίστοιχη και επίµονη δουλειά, είναι αναγκαίο να γίνει στις σχολές και τα σχολεία µας. Θα είναι στοίχηµα το επόµενο διάστηµα να ανοίξουµε τη συζήτηση

στους συλλόγους και στις τάξεις µας, να εξοπλιστούµε µε επιχειρήµατα, να βάλουµε τη φαντασία µας να δουλέψει, ώστε να δείξουµε µε πανό, τρικάκια, αφίσακια, θεατρικά, προβολές ταινιών,ότι στους χώρους µας σεξιστικές συµπεριφορές δεν χωράνε και είµαστε αποφασισµένες να τις αναγνωρίσουµε, να τις καταδείξουµε, να τις καταγράψουµε, να τις παλέψουµε και να διεκδικήσουµε υποστηρικτικές δοµές εντός πανεπιστηµίων και σχολείων, για να σπάσει η αποµόνωση και η «αφωνία» των γυναικών. Όλες µαζί θα πρέπει να συναντηθούµε στις γειτονιές µας, να δηµιουργήσουµε µικρά και µεγάλα γεγονότα σε πλατείες και πάρκα, να ενηµερώσουµε τη γειτόνισσα και το γείτονα, να ενεργοποιήσουµε δηµοτικές παρατάξεις και τοπικές συλλογικότητες, τοπικούς συλλόγους και σωµατεία, να τα καλέσουµε και να τα πείσουµε να κατέβουν οργανωµένα στις 8 Μάρτη.

Συµφωνήθηκε η πραγµατοποίηση νέας συνέλευσης, την Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2019, στις 18:00, στα γραφεία της Α∆Ε∆Υ προκειµένου να προχωρήσουµε µε συγκεκριµένες παρεµβάσεις προς τις 8 Μάρτη. Γνωρίζουµε ότι οι κινητοποιήσεις στην Ελλάδα δεν µπορούν να είναι τόσο µαζικές όσο σε άλλες χώρες. Όµως αποτελεί στοίχηµα να είµαστε όσο το δυνατόν περισσότερες-οι στο δρόµο όλη τη µέρα στις 8 Μάρτη: από το πρωί, απεργιακά (µε την Α∆Ε∆Υ και τα σωµατεία), µε µεσηµεριανές πολύµορφες δράσεις και

µε τη µεγάλη, απογευµατινή διαδήλωση, για να είµαστε µαχητικές στο δρόµο της διεκδίκησης, να είµαστε πολλές και αποφασισµένες. Με σεβασµό προς κάθε φεµινιστική ή άλλη συλλογικότητα που, εδώ και χρόνια, κρατάει τα ζητήµατα των γυναικών ανοιχτά, επιθυµία µας είναι να δηµιουργηθούν κινηµατικές δράσεις, ενωτικές και πλατιές, που να αφορούν κάθε γυναίκα και κυρίως κάθε γυναίκα που τη βαραίνει ακόµα περισσότερο η θέση της στην εργατική τάξη. Απευθυνόµαστε χωρίς ανταγωνισµούς ή δισταγµούς στις γυναίκες που δεν είναι «ειδικές του θέµατος», στη γλώσσα της καθηµερινότητας, για να έρθουµε όλες µαζί στο προσκήνιο των αγώνων, στα συνδικάτα, τους φοιτητικούς συλλόγους και τις µαθητικές κοινότητες, µε τις συλλογικότητες, οργανώσεις, παρατάξεις µας.

Μια, δύο, τρεις , πολλές γυναικείες απεργίες Της Κατερίνας Σεργίδου

Λ

ίγες εβδοµάδες αποµένουν για τις διαδηλώσεις της 8ης Μάρτη σε όλο τον κόσµο. Τα προηγούµενα χρόνια και ιδιαίτερα πέρσι, ο πήχης ανέβηκε ψηλά µε εκατοµµύρια γυναίκες να διαδηλώνουν σε όλο τον πλανήτη σε εκατοντάδες χώρες του κόσµου. Στο κέντρο αυτής της αντίστασης αναδείχθηκε η Ισπανία µε τις γυναίκες να προκηρύσσουν µέσα από τις συλλογικότητες τους γυναικεία απεργία. Μια απεργία στην οποία θα απείχαν από την οικιακή εργασία, τη δουλειά, την εκπαίδευση, την κατανάλωση. Εκατοµµύρια γυναίκες σε κάθε πόλη της Ισπανίας έκαναν πράξη το σύνθηµα «Αν σταµατήσουµε εµείς, σταµατά ο κόσµος». Σε αυτή τη µεγάλη κινητοποίηση πολλοί άνδρες στάθηκαν σύµµαχοι διευκολύνοντας τη

γυναικεία συµµετοχή. Άλλοι διαδήλωσαν µαζί τους στο τέλος της συγκέντρωσης, άλλοι συνόδευσαν µαζικά τα παιδιά στο σχολείο και άλλοι περίµεναν τις γυναίκες να τελειώσουν τις διαδηλώσεις, µαγειρεύοντας συλλογικά σε πλατείες και κοινωνικά κέντρα. Άλλοι πάλι στους χώρους όπου προκηρύχτηκε επίσηµη απεργία από συνδικάτα παρέµειναν προσωπικό ασφαλείας έτσι ώστε να απεργήσουν οι γυναίκες.

Συνάντηση στη Βαλένθια Φέτος η καρδιά της φεµινιστικής αντίστασης θα χτυπά και πάλι σε ισπανικό ρυθµό, αφού ο στόχος του κινήµατος για φέτος είναι να ξεπεράσει την περσινή κινητοποίηση, όχι µόνο σε µαζικότητα αλλά και σε ριζοσπαστικότητα. Πάνω από 500 γυναίκες(που εκπροσωπούσαν φεµινιστικές συλλογικότητες και χώρους γειτονιών και συνδικάτων ) συγκεντρώ-

θηκαν στη Βαλένθια το Σ/Κ 26-27 Γενάρη στην 5η πανισπανική συνάντηση-συνέλευση για να συζητήσουν το φετινό µανιφέστο και να συζητήσουν το χαρακτήρα της κινητοποίησης. Στο µανιφέστο που προέκυψε από αυτή τη συνάντηση, σηµειώνεται ότι το κίνηµα των γυναικών είναι φεµινιστικό, αντικαπιταλιστικό, αντιρατσιστικό, αντιφασιστικό και ενωτικό. Σηµειώνεται επίσης ότι ήρθε η ώρα το ισπανικό κίνηµα να προχωρήσει πέραν των ηµεροµηνιών και να αποκτήσει ρίζες όλο το χρόνο σε κάθε µικρό χωριό και πόλη. Γι’ αυτό το λόγο οι γυναίκες ξεκινούν περιοδείες σε πόλεις που πέρσι δεν έγιναν κινητοποιήσεις. Ιδιαίτερη έµφαση δόθηκε φέτος και στην ανάγκη µεγαλύτερης σύνδεσης µε εργασιακούς χώρους.

Έγινε επίσης σαφές ότι το φεµινιστικό κίνηµα παλεύει ενάντια στα νεοφιλελεύθερα µέτρα της ισπανικής κυβέρνησης που στρέφονται ενάντια στους πιο αδύναµους. Από τις περισσότερες τοποθετήσεις στη συνέλευση γινόταν σαφές ότι ο φεµινισµός δεν είναι απλά µια δευτερεύουσα ιδιότητα αλλά ένας τρόπος να αντιλαµβάνονται οι γυναίκες τον κόσµο και να δρουν συλλογικό ενάντια στον καπιταλισµό και τις πατριαρχικές δοµές του.