Φύλλο Νο 428 | 20 ΦΛΕΒΑΡΗ 2019 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€
Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr
ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ: Στρατηγική σύγκλιση, τακτική πόλωση σελ. 2, 5
Διακοµµατικός ρατσισµός και ακρότητες Τραµπ
Το ΚΚΕ, η ριζοσπαστική Αριστερά και οι εκλογές σελ. 7
σελ. 16
Για µια ενωτική-ριζοσπαστική παρέµβαση της Αριστεράς στις αυτοδιοικητικές εκλογές σελ. 14, 15
Ç ÁÑÉÓÔÅÑÁ ÊÁÉ ÔÁ ÊÉÍÇÌÁÔÁ ÁÍÔÉÌÅÔÙÐÁ ÌÅ ÐÑÏÊËÇÓÅÉÓ
Ç ÅÅ óå êñßóç êáé áóôÜèåéá Η
ΕΕ ως οικοδόµηµα, αλλά και πολλά κράτη-µέλη της, παραµένουν αντιµέτωπα µε τους κλυδωνισµούς και την πολιτική αστάθεια που έχει προκαλέσει η 10ετία της οικονοµικής κρίσης. Την αίσθηση της κρίσης επιτείνει
αφενός το γεγονός ότι η επιτάχυνση µη-οµαλών πολιτικών εξελίξεων αφορά κάποια από τα ισχυρότερα ευρωπαϊκά κράτη, και αφετέρου η «ποικιλία» των γεγονότων και των προκλήσεων. (συνέχεια σελ 2)
8 ÌÁÑÔÇ ÐÁÃÊÏÓÌÉÁ ÌÅÑÁ ÔÇÓ ÃÕÍÁÉÊÁÓ
Äéåêäéêïýµå ßóç æùÞ µå ßóá äéêáéþµáôá óåë. 10, 11, 12, 13 ¼ëåò-üëïé óôéò êéíçôïðïéÞóåéò ðïõ ïñãáíþíåé ç ÓõíÝëåõóç 8çò ÌÜñôç µáæß µå Üëëåò óõëëïãéêüôçôåò êáé óùµáôåßá
2
ΠΟΛΙΤΙΚΗ Της σύνταξης...
(συνέχεια από σελ. 1)
Η Βρετανία βρίσκεται σχεδόν ένα µήνα πριν την ηµε-
ροµηνία αποχώρησης από την ΕΕ, χωρίς να έχει µπορέσει το κοινοβούλιό της να καταλήξει σε συµφωνία. Ένας από τους παλιότερους, πιο έµπειρους και «τακτοποιηµένους» καπιταλισµούς του πλανήτη, βαδίζει προς το άγνωστο, µε τα δύο µεγάλα κόµµατά του να είναι βαθιά διαιρεµένα και µε το αποικιοκρατικό παρελθόν του να γυρίζει σήµερα να τον στοιχειώσει στην Ιρλανδία, που εξελίσσεται στο µεγαλύτερο αγκάθι της διαπραγµάτευσης (βλ. σελ. 17).
Στο Ισπανικό Κράτος, ο Πέδρο Σάντσεθ είδε τον προ-
ϋπολογισµό του να καταψηφίζεται και προκήρυξε πρόωρες εκλογές για τον Απρίλη. Η αντεπίθεση της ∆εξιάς και οι ανοιχτές πληγές της άλυτης καταλανικής κρίσης και του αντιδηµοκρατικού χειρισµού της οδήγησαν σε αδιέξοδο το «προοδευτικό» πείραµα µόλις 8 µήνες µετά την έναρξή του. Θα είναι η τρίτη εκλογική µάχη τα τελευταία 4 χρόνια στο ιβηρικό κράτος, το οποίο αυτές τις µέρες δικάζει την πολιτική ηγεσία του καταλανικού εθνικού κινήµατος και βλέπει τον ισπανικό εθνικισµό να διαδηλώνει στους δρόµους (βλ. σελ. 18).
Ταυτόχρονα, ανοίγει δηµόσια
η συζήτηση για το ενδεχόµενο πρόωρων εκλογών και στην Ιταλία, προς το καλοκαίρι. Εκεί ίσως µπει τέλος σε ένα άλλο «πείραµα», αυτό της συνύπαρξης της Λίγκας µε το Κίνηµα Πέντε Αστέρων. Μια τοπική εκλογική µάχη, αλλά και οι δηµοσκοπήσεις, δείχνουν ότι ο συσχετισµός των δύο εταίρων έχει ανατραπεί προς όφελος της ακροδεξιάς. Αντιµέτωπος µε δυσοίωνες προβλέψεις για την ιταλική οικονοµία, ο Σαλβίνι σκέφτεται σοβαρά µια ακροδεξιά φυγή προς τα εµπρός, µε στόχο να απαλλαγεί από τον «περίεργο» σύµµαχο και να υλοποιήσει το σχεδιασµό του Στιβ Μπάνον για µια σκληρή (ακρο)δεξιά συµµαχία (βλ. σελ. 18).
Η Γαλλία θα βάδιζε ήδη σε πρόωρες εκλογές, αν ο Μα-
κρόν είχε στοιχειώδη τσίπα. Αλλά προτιµά να κυβερνά µε αντιδηµοκρατικούς νόµους και ακραία καταστολή σε όλες τις γαλλικές πόλεις. Παρόλη την καταστολή, τα Κίτρινα Γιλέκα συνεχίζουν εδώ και 15 βδοµάδες (!) κι αναζητούν τρόπους να οργανωθούν καλύτερα και να συνδεθούν µε το εργατικό κίνηµα (βλ. σελ. 3) Ο αγαπηµένος πρίγκιπας του «ακραίου κέντρου», ο επίδοξος αναµορφωτής της Γαλλίας και της Ευρώπης, αντιµετωπίζει µια λαϊκή εξέγερση που εξαερώνει ταχύτατα το πολιτικό του κεφάλαιο.
Ο αγώνας των Κίτρινων Γιλέκων
είναι η πιο φωτεινή αχτίδα στο σκοτάδι της Ευρώπης. Ίσως όχι τυχαία, η πρώτη χώρα στην οποία αυτό το κίνηµα βρήκε µιµητές, το Βέλγιο, έζησε πρόσφατα µια µεγάλη γενική απεργία. Το εργατικό στρατόπεδο µπορεί ακόµα (και επείγει) να µπει σε κίνηση σε όλη την ήπειρο, ως µοναδική βάση ανασύνταξης και της Αριστεράς.
Σε όλες αυτές
τις κρίσεις παρεµβαίνουν πολιτικές δυνάµεις –της ανερχόµενης ακροδεξιάς από τη µια και του «ακραίου κέντρου» από την άλλη. Απέναντι σε αυτούς τους αντιπάλους της εργατικής τάξης πρέπει να σταθεί η ριζοσπαστική Αριστερά και να αναδείξει έναν άλλο δρόµο.
Ένα µεγάλο στοίχηµα και µέτρηµα θα είναι οι φετινές
ευρωεκλογές, των οποίων το αποτέλεσµα θα παίξει ρόλο στους σχεδιασµούς όλων των επιτελείων για την επόµενη µέρα στην Ευρώπη, και θα βαρύνει στην πολιτική κατεύθυνση που θα πάρουν οι µεγάλες κρίσεις που είναι σε εξέλιξη. Ένα στοίχηµα που πρέπει να απασχολήσει σοβαρά και τη ριζοσπαστική Αριστερά στην Ελλάδα (βλ σελ. 4).
20 ΦΛΕΒΑΡΗ 2019
Κοκκοροµαχία ΣΥΡΙΖΑ Ν∆ σε όλα τα επίπεδα
Στρατηγική σύγκλιση – τακτική πόλωση Του Χρήστου Σταυρακάκη
Ό
λοι και όλες γνωρίζουν ότι στις επόµενες εβδοµάδες και στους επόµενους µήνες θα κυριαρχήσει (κυριαρχεί ήδη) στην πολιτική συζήτηση η αντιπαράθεση ενόψει των προσεχών εκλογικών αναµετρήσεων και κάθε πολιτική κίνηση της κυβέρνησης σε αυτό το διάστηµα οφείλει να ερµηνεύεται και υπό αυτό το πρίσµα. Ιδιαίτερα, η προσπάθεια των κυβερνητικών επιτελείων να χτίσουν µια εικόνα «ριζοσπαστικής αριστεράς» και προσπάθειας συγκρότησης ενός πλατιού «προοδευτικού πόλου» απένατι στη συντηρητική (ακρο)δεξιά της Ν∆, είναι η απέλπιδα προσπάθεια του Τσίπρα και της κυβέρνησης να διασώσουν ό,τι µπορεί να διασωθεί από την κοινωνική/εκλογική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ, µετά από τέσσερα χρόνια σκληρής µνηµονιακής λιτότητας. Και για να είµαστε ξεκάθαροι, η περίφηµη έξοδος από τα µνηµόνια, όχι µόνο δεν τερµατίζει (ούτε καν µετριάζει!) τη λιτότητα και την επιτροπεία από τους θεσµούς, αλλά αντίθετα σηµατοδοτεί τη µονιµοποίηση αυτής της πολιτικής για τα επόµενα σαράντα χρόνια. Η µικρή αύξηση του κατώτατου µισθού (µε το µνηµονιακό νόµο Βρούτση και ενόψει κατάργησης του αφορολόγητου), η δήθεν προοδευτικότητα της συνταγµατικής αναθεώρησης, η τάχα µου αντιεθνικιστική πολιτική, η τακτική πόλωσης απέναντι στη Ν∆, η επιδοµατική πολιτική που βαφτίζεται κοινωνική πολιτική είναι η αριστερή στάχτη στα µάτια των εργατικών-λαϊκών στρωµάτων και της νεολαίας, που, αντίθετα µε τις κυβερνητικές διακυρήξεις, αδυνατούν να δουν µε ποιον τρόπο βελτιώνεται βραχυµεσοπρόθεσµα η ζωή τους. Στην πραγµατικότητα, είναι η αγωνιώδης προσπάθεια της κυβέρνησης του Τσίπρα να αποκρύψει τη στρατηγική σύγκλιση µε τη Ν∆ και τα λοιπά µνηµονιακά κοµµατικά ρετάλια στο µνηµονιακό µονόδροµο. Για όποιον/α δυσπιστεί, αρκεί να δει τη στήριξη που απολαµβάνει ο πρωθυπουργός από όλες τις µεγάλες δυτικές ιµπεριαλιστικές δυνάµεις σε όλους τους πολιτικούς χειρισµούς των τελευταίων χρόνων. Ο «προοδευτικός» κυβερνητικός ανασχηµατισµός υποτίθεται ότι έρχεται ως επιβεβαίωση µιας κάποιας «αριστερής» στροφής της κυβερνητικής πολιτικής µετά το συναινετικό διαζύγιο µε τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ. Από τη µία, δύο νέα στελέχη του κοµµατικού «αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ αναλαµβάνουν κυβερνητικές ευθύνες, αλλά η είδηση είναι η επιλογή των Μωραΐτη και Τόλκα, στελέχη του µνηµονιακού ΠΑΣΟΚ και στενοί συνεργάτες του Γ. Παπανδρέου, του πρωθυπουργού που έβαλε τη χώρα στη δίνη των µνηµονίων, συνοδευόµενο από δηλώσεις ότι ακόµα και µε τον ΓΑΠ µπορεί να υπάρξει πολιτική συνεργασία. Παρά τις εξαγγελίες για την προστασία της πρώτης κατοικίας, οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασµοί
προχωρούν ακάθεκτοι ενώ το σχέδιο «Κλεισθένης» για την τοπική αυτοδιοίκηση, µετατρέπει και τους δήµους σε υπαλλήλους των τραπεζών. Αλλά και η ίδια η κυβέρνηση συνεργάζεται άψογα µε τους τραπεζίτες -πόσο αριστερό και φιλολαϊκό!εκβιάζοντας τα υπερχρεωµένα λαϊκά νοικοκυριά να ξεπληρώσουν το µεγαλύτερο µέρος υπέρογκων δανείων υπό την απειλή πλειστηριασµού ή κατάσχεσης της πρώτης κατοικίας. Αυτός είναι ο τρόπος που οι τράπεζες αντιµετωπίζουν το πρόβληµα των «κόκκινων» δανείων, ενώ την ίδια στιγµή αυτή η τραπεζική πολιτική επιδοτείται από το δηµόσιο, ώστε ο εξαναγκασµός και εκβιασµός απέναντι στα λαϊκά νοικοκυριά να γίνεται ακόµα µεγαλύτερος. Οι φτωχοί καλούµαστε άλλη µια φορά να πληρώσουµε το βάρος των τραπεζών και µάλιστα µε «αριστερή» υπογραφή.
Αγωνιώδης η προσπάθεια της κυβέρνησης του Τσίπρα να αποκρύψει τη στρατηγική σύγκλιση µε τη Ν∆ και τα λοιπά µνηµονιακά κοµµατικά ρετάλια στο µνηµονιακό µονόδροµο Ακόµα και στη διαδικασία της συνταγµατικής αναθεώρησης, πέρα από διάφορες διατάξεις «συνταγµατοποίησης» της λιτότητας και της εξουσίας καπιταλιστών-τραπεζών (όπως έχουµε γράψει και σε προηγούµενα φύλλα της «ΕΑ») ο ΣΥΡΙΖΑ µε αφορµή τη νεοφιλελεύθερη τύφλωση της Ν∆ για τα ιδιωτικά πανεπιστήµια και την αναθέωρηση του άρθρου 16, προσπάθησε να παρουσιαστεί ως ο θεµατοφύλακας της δηµόσιας και δωρεάν παιδείας, ακολουθώντας ταυτόχρονα µια εξαιρετικά πολωτική τακτική (προεκλογική περίοδος γαρ) απέναντι στη Ν∆. Ωστόσο ξεχνάει ο ΣΥΡΙΖΑ να πει δύο βασικά πράγµατα. Πρώτον, ξεχνάει να µας πει για την εκπαιδευτική του πολιτική και το τροµακτικά χαµηλό ποσοστό του ΑΕΠ που δίνει για τη δηµόσια παιδεία, οδηγώντας στο µαρασµό και την υποστελέχωση όλες τις βαθµίδες της εκπαίδευσης και ιδιαίτερα τα πανεπιστήµια. ∆εύτερον, ξεχνάει «να θυµηθεί» ότι το άρθρο 16 δεν αναθεωρήθηκε πριν µια δεκαετία επειδή το φοιτητικό και συνολικά το εκπαιδευτικό κίνηµα, µε µαζικό τρόπο µπλόκαρε τα σχέδια της τότε κυβέρνησης του Καραµανλή. Αυτό το τελευταίο είναι και το πιο σηµαντικό για τις δυνάµεις της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής αριστεράς: οι µαζικοί µαχητικοί αγώνες µας είναι οι µόνοι που µπορούν να διασφαλίσουν τα δικαιώµατά µας, θεσµικά, συνταγµατικά, εργασιακά, κοινωνικά. Και για να µπορέσουµε να οργανώσουµε αυτούς τους αγώνες µε νικήφορα προοπτική χρειάζεται µια µαζική, ενωτική, µετωπική ριζοσπαστική αριστερά, που θα σηκώσει το γάντι.
ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566
• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/754747-11 της Εθνικής Τράπεζας. • Υπεύθυνος Γρηγόρης Δεµέστιχας, τηλ 6976564624
20 φλεβαρη 2019
πολιτικη
3
Συζητώντας με τον Γάλλο αγωνιστή Philippe Juraver
Τα κίτρινα γιλέκα, τα συνδικάτα και η Αριστερά
Της Κατερίνας Γιαννούλια
Ο
Γάλλος αγωνιστής Philippe Juraver βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα για να μιλήσει σε εκδήλωση για το κίνημα των κίτρινων γιλέκων. Ο Philippe Juraver είναι ενεργός στο κίνημα των κίτρινων γιλέκων, παλιός συνδικαλιστής της CGT (συνταξιούχος σιδηροδρομικός) και στέλεχος της Ανυπότακτης Γαλλίας (France Insoumise -FI). Με αυτήν την τριπλή ιδιότητά του, ήταν σε θέση να παρουσιάσει τις ανάγκες της πλειοψηφίας της κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα και τις απαντήσεις που επιχειρείται ή χρειάζεται να δοθούν κοινωνικά, συνδικαλιστικά και πολιτικά. Παρακολουθήσαμε την ομιλία του, αλλά είχαμε επίσης την ευκαιρία να συζητήσουμε μαζί του πριν την έναρξη της εκδήλωσης. Εδώ, παρουσιάζουμε την εικόνα που αποκτήσαμε από τα όσα είπε, για τον κόσμο των κίτρινων γιλέκων, τη γαλλική κρίση αλλά και στην πολιτική και συνδικαλιστική κατάσταση στη Γαλλία. Η ενεργή εμπλοκή του στο κίνημα των κίτρινων γιλέκων δεν ξεκίνησε αυτόματα
και αυθόρμητα. Την περιέγραψε ως μια συνειδητή απόφαση που πήρε όταν παρατήρησε ότι αυτό που συνέβαινε αφορούσε «την αντίσταση στις ανισότητες και την προπαγάνδιση της διεκδίκησης μιας καλής ζωής για όλους». Η περιγραφή του πώς και γιατί συνδέθηκε με το κίνημα των κίτρινων γιλέκων, είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς ο ίδιος είναι συνδικαλιστικό και πολιτικό στέλεχος και μας υπενθύμισε ότι στα κίτρινα γιλέκα ήταν πολύ επιφυλακτικοί με τους συνδικαλιστές και την πολιτική. Η προσπάθεια σύνδεσης μαζί τους και η κατάληξη σε σχέσεις εμπιστοσύνης ήταν στόχος της Ανυπότακτης Γαλλίας και αρκετών συνδικαλιστών, που πέτυχε αρχικά, αλλά χρειάζεται ακόμη πολλή δουλειά. Για να αποτυπώσει το κλίμα που επικρατεί στη γαλλική κοινωνία και τροφοδοτεί το κίνημα των κίτρινων γιλέκων επανήλθε πολλές φορές στη λέξη «θυμός». Εξήγησε ότι είναι αυτός ο θυμός, που αν μείνει στο πρώτο επίπεδο έκφρασης, χωρίς ταξικό προσανατολισμό, μπορεί να γίνει εκμεταλλεύσιμος ακόμα και από την ακροδεξιά. Ακριβώς αυτό επιχείρησε η ΜαρίνΛεπέν, στην αρχή του
κινήματος των κίτρινων γιλέκων και είναι αυτό που μας μεταφέρει και ο Philippe Juraver, ότι το Εθνικό Μέτωπο θέλει να κεφαλαιοποιήσει εκλογικά τη δυσαρέσκεια, χωρίς ωστόσο να αποδέχεται και να στηρίζει τα βασικά οικονομικά αιτήματα των κίτρινων γιλέκων, για δίκαιο φορολογικό σύστημα και για κάλυψη των βασικών αναγκών της ζωής των εργαζόμενων φτωχών. Ο Philippe ισχυρίστηκε ότι η συνειδητή παρέμβαση της Ανυπότακτης Γαλλίας, άλλων αριστερών οργανώσεων και συνδικαλιστών από τα SUD-SOLIDAIRES, την CGT κ.ά., κατάφερε να αναδείξει την ταξική φύση των αιτημάτων, προσπαθεί να προσανατολίσει τη δυσαρέσκεια ενάντια στο κεφάλαιο και να μην την αφήσει αόριστη προς την οποιαδήποτε κατεύθυνση. Επίσης κατάφερε με αυτήν την παρέμβαση να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο να ενισχυθούν οι ρατσιστικές ιδέες. Η κορυφαία στιγμή αυτής της προσπάθειας ήταν η πρώτη συνδυασμένη δράση κίτρινων γιλέκων και συνδικάτων στην απεργία που έγινε στις 5 Φλεβάρη, η οποία ανοίγει ενδιαφέροντες δρόμους για τη συνέχεια. Ήδη προετοιμάζεται
νέα μεγάλη απεργία, για τα μέσα Μάρτη, αυτήν τη φορά με τη συμμετοχή περισσότερων συνδικαλιστικών οργανώσεων. Έχει οριστεί για την ημέρα που θα τελειώνει ο διαβόητος «Μεγάλος Διάλογος» του Μακρόν. Η προσπάθεια που καταβάλλεται συνειδητά από συνδικαλιστές και πολιτικά στελέχη στη Γαλλία να συνδεθούν με τα κίτρινα γιλέκα, μπορεί να αποδώσει οφέλη και στις δύο πλευρές: και στα κίτρινα γιλέκα και στο συνδικαλιστικό κίνημα. Πάνω σε αυτό το ζήτημα, ο Philippe Juraver αναφέρθηκε στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα συνδικάτα στη Γαλλία, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ο συνδικαλισμός έχει γραφειοκρατικοποιηθεί και έχει αποκοπεί από την πάλη για την κάλυψη των αναγκών των ανθρώπων στους οποίους αναφέρεται και υποτίθεται ότι εκπροσωπεί. Με τα λόγια του: «Δυστυχώς, τα συνδικάτα δεν ήτανε πάντα αρκετά αντιπροσωπευτικά για τα βάσανα που υποφέρει ο κόσμος». Γι’ αυτό, η προσπάθεια σύγκλισης κίτρινων γιλέκων-συνδικάτων μπορεί να αναζωογονήσει και τα δύο και να υπάρξουν θετικά αποτελέσματα συνολικά για το εργατικό κίνημα στη Γαλλία και την αντιστροφή της κατάστασης ήττας που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, της κρίσης. Ο Philippe αναφέρθηκε, επίσης, στο θέμα του τρομερού αυταρχισμού και της βίας κυβέρνησης και αστυνομίας, στα αιτήματα που προβάλλονται στις κινητοποιήσεις, στη μεγάλη συμμετοχή των γυναικών στο κίνημα (αφού αυτές δέχονται τη μεγαλύτερη επίθεση). Δήλωσε ενθουσιασμένος που μπόρεσε να μοιραστεί αυτές του τις σκέψεις με εμάς στην Ελλάδα, που έχουμε δώσει μεγάλους αγώνες τα χρόνια των μνημονίων.
Η μάχη των ευρωεκλογών: «Και τώρα ο Λαός»
Σ
υζητώντας με έναν πολιτικό αγωνιστή, ήταν φυσικό να απασχολήσει και η πολιτική κατάσταση στη Γαλλία και στην Ευρώπη, μέσα από την οποία αναδύθηκε έστω κι έμμεσα το ζήτημα των ευρωεκλογών. Ο Philippe Juraver, ως στέλεχος της Ανυπότακτης Γαλλίας (FI), συμμετέχει και στη μάχη των Ευρωεκλογών του 2019. Είναι γνωστό και ελπιδοφόρο το γεγονός ότι η Ανυπότακτη Γαλλία έχει πρωτοστατήσει στη δημιουργία ενός κοινού Ευρωψηφοδελτίου, με τίτλο «Και τώρα ο Λαός» («Maintenant le Peuple»), με στόχο να ενωθούν οι λαοί της Ευρώπης ενάντια στις πολιτικές λιτότητας που επιβάλλει το κεφάλαιο εξαιτίας της κρίσης και να αντιμετωπιστεί η ακροδεξιά και ο ρατσισμός που η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) καλλιεργεί. Ο Juraver αναφέρθηκε στην ακραία κατάσταση αυταρχισμού με την οποία αντι-
μετωπίζονται τα κίτρινα γιλέκα, στους νόμους που απαγορεύουν στην ουσία τις διαδηλώσεις, ενώ στοχοποιούν και επιβάλλουν ποινές φυλάκισης σε όσους θεωρούνται αριστεροί ακόμα και λόγω της ομιλίας τους (!). Αυτά αποτυπώνουν το ζήτημα της δημοκρατίας που αντιμετωπίζουν οι λαοί σε όλη την Ευρώπη. Παράλληλα, περιγράφοντας την αντεργατική πολιτική και τη φορολογική πολιτική
της Γαλλίας, που μεταφέρει πλούτο από τα φτωχά εργαζόμενα στρώματα προς τους πλούσιους, εξήγησε ότι και αυτό αποτελεί καθημερινότητα για όλες τις χώρες της Ευρώπης. Αντίστοιχα και με το φαινόμενο του κινδύνου της ακροδεξιάς. Αυτά, σύμφωνα με τον Juraver, αποτελούν τα βασικά ζητήματα που ενοποιούν τις ανάγκες απάντησης όλων των λαών της Ευρώπης από κοινού. Όπως είπε χαρακτηριστικά: «Ξέρετε καλύτερα ως λαός το πρόβλημα της δημοκρατίας. Ξέρετε καλά ότι η εξουσία του λαού είναι αντίθετη με την ολιγαρχία. Η εξουσία κάποιων που έρχονται να μας κλέψουν τα κοινωνικά μας δικαιώματα, την ελευθερία μας. Ο ευρωπαϊκός φιλελευθερισμός, με την πρωτοβουλία και της χώρας μας οδηγεί το λαό στη φτώχεια, τη μιζέρια και φυσικά στο θυμό. Στο όνομα της ελεύθερης διακίνησης των ευρωπαϊκών κεφαλαίων είναι υπεύθυνοι για μαζικές απολύσεις, για να δημιουργήσουν
περισσότερα κέρδη. Οι μισθωτοί τούς χρησιμεύουν σαν κοινωνική μεταβλητή ρύθμισης της οικονομίας. Τόσο το χειρότερο αν οι ανθρώπινες και οικολογικές συνέπειες αυτού του οικονομικού συστήματος είναι καταστροφικές στους ανθρώπους και τον πλανήτη. Ο καπιταλισμός είναι κυνικός και καταστροφικός, δεν είναι πια ανθρώπινος». Όπως λέει «την ώρα που όλοι οι λαοί της Ευρώπης έχουν χτυπηθεί από την ανεργία, τη φτώχεια κλπ, κυρίως έχουμε να δουλέψουμε στα πιο λαϊκά προάστια. Και αυτή είναι μία δουλειά πολύ πολύπλοκη για να την εξασκήσεις. Γιατί στα λαϊκά προάστια βρίσκονται οι «μεγάλοι ξεχασμένοι», οι «αόρατοι»». Με αυτόν τον προσανατολισμό και για να ανταποκριθούμε σε αυτούς τους στόχους, με το «Maintenant le Peuple» («Και τώρα ο Λαός») στις Ευρωεκλογές θα έχουμε μια ευκαιρία εκκίνησης της ανασύνταξης του κινήματος και της Αριστεράς.
4
αριστερα
20 φλεβαρη 2019
Ανάγκη συντονισμού της ριζοσπαστικής Αριστεράς μπροστά στις ευρωεκλογές Του Δημήτρη Σαραφιανού
H
πολιτική συγκυρία στην Ελλάδα διαμορφώνεται γύρω από πέντε βασικά χαρακτηριστικά: α) μέσα στην περίοδο της μεταμνημονιακής «κανονικότητας» -που διατηρεί βέβαια το σύνολο των μνημονιακών μέτρων και της μνημονιακής επιτροπείας- το κεφάλαιο βγαίνει ενισχυμένο με αυξημένη κερδοφορία και με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα ηττημένα, κατακερματισμένα, με αποδιαρθρωμένες συνδικαλιστικές και πολιτικές εκπροσωπήσεις. Η ύφεση των αγώνων σχετίζεται βέβαια και με το γεγονός ότι τα νεοφιλελεύθερα μέτρα λαμβάνονται από μια κυβέρνηση που επικαλείται το όνομα της αριστεράς. Παρά ταύτα οι αντιφάσεις της μνημονιακής πολιτικής και της οικονομικής κρίσης παραμένουν ενεργές με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την κατάσταση του τραπεζικού συστήματος, τη διατήρηση του χρέους σε δυσθεώρητα ύψη και τα θηριώδη πλεονάσματα που απαιτούνται για την εξυπηρέτησή του, β) η στροφή της πολιτικής ατζέντας προς τα «εθνικά» ζητήματα –στροφή που αποτέλεσε συνειδητή επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ- βγάζει ιδεολογικά ενισχυμένες τις εθνικιστικές αντιλήψεις και την ακροδεξιά, καθώς η ριζοσπαστική αριστερά δεν κατόρθωσε να αναδείξει το ιμπεριαλιστικό υπόβαθρο αυτών των επιλογών και να συγκροτήσει ένα φιλειρηνικό αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο. Σε αυτή την κατεύθυνση επιδρά ιδεολογικά και η διαχείριση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής από μια κυβέρνηση που επικαλείται το όνομα της αριστεράς, γ) ο μνημονιακός διπολισμός ενισχύεται με αποτέλεσμα τον κατακερματισμό και την αποδιάρθρωση μικρότερων πολιτικών φορέων που αποτελούσαν κόμ-
ματα στηρίγματα των εναλλακτικών μορφών ενδομνημονιακής διακυβέρνησης, δ) η ριζοσπαστική αριστερά παραμένει κατακερματισμένη έχοντας χάσει τη μεγάλη ευκαιρία του Σεπτέμβρη του 2015. Η ήττα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων αντανακλάται και στην αδυναμία της να ανακτά κοινωνικές εκπροσωπήσεις, ε) η κατάσταση αυτή δεν σημαίνει βέβαια ότι μετά τις εκλογές τα κόμματα του μνημονιακού διπολισμού θα έχουν εύκολο δρόμο, καθώς αφενός μεν η απώλεια της εξουσίας για το ΣΥΡΙΖΑ θα συμπιέσει ιδιαιτέρως τη δυνατότητά του να αγκιστρωθεί στην πολιτική σκηνή, αφετέρου δε η ακόμα μεγαλύτερη επίθεση που θα δεχθούν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα από την πολιτική της ΝΔ δεν θα μείνει χωρίς αντιστάσεις, που σε ένα βαθμό αδρανοποιούνται σήμερα και από την παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Όμως σε αυτό το κλίμα υπάρχει ο κίνδυνος οι επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις -με πρώτες τις ευρωεκλογές- να σηματοδοτήσουν μια φάση ακόμα μεγαλύτερης συμπίεσης της ριζοσπαστικής αριστεράς, με ορατή την προοπτική της ιταλοποίησης ή σε κάθε περίπτωση την επιστροφή στις συνθήκες της δεκαετίας του 90 χωρίς μάλιστα τα μεγαλειώδη κινήματα εκείνης της περιόδου. Μπροστά λοιπόν σε αυτούς τους κινδύνους και ξεπερνώντας τις σεχταριστικές αγκυλώσεις κάθε είδους, που μόνο στην ήττα και την απογοήτευση οδηγούν, απαιτείται ακόμα και την τελευταία στιγμή να οικοδομηθούν ενωτικές ριζοσπαστικές παρεμβάσεις -χωρίς αποκλεισμούς- που να είναι παρούσες και στις πολιτικές και εκλογικές μάχες που έρχονται. Στις ευρωεκλογές απαιτείται μία ενωτική παρέμβαση της ριζοσπαστικής αριστεράς για μια πολιτική ρήξης και ανατροπής απέναντι στην
ευρωζώνη και την ΕΕ. Η εμπειρία του ελληνικού 2015 αποδεικνύει ότι είναι απολύτως αδιέξοδη η στρατηγική της μεταρρύθμισης της ΕΕ. Η πάλη ενάντια στη λιτότητα, την υποβάθμιση της λαϊκής κυριαρχίας, τον ιμπεριαλισμό, το ρατσισμό, την απόδοση του περιβάλλοντος στη βορά της καπιταλιστικής κερδοφορίας μπορούν πράγματι να προωθηθούν μόνο με την πολιτική της ρήξης, της ανατροπής και αποδέσμευσης από την ευρωζώνη και την ΕΕ. Η υιοθέτηση του ευρωμονόδρομου και από τη σοσιαλδημοκρατία και από δυνάμεις του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, Die Linke, ΚΚΓαλλίας κλπ) αφήνει ανοικτό το πεδίο να οδηγηθούν πλατιά λαϊκά στρώματα στο δήθεν αντισυστημικό πολιτικό λόγο της ακροδεξιάς. Σήμερα η ακροδεξιά σηκώνει κεφάλι και κατακτά κυβερνητικές θέσεις σε μια σειρά από χώρες (με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα τις ΗΠΑ, τη Βραζιλία, την Ουγγαρία, την Ιταλία), επικαλούμενη μεν τον
προστατευτισμό και την εθνική αναδίπλωση, χρησιμοποιώντας δε με ακόμα μεγαλύτερη επιθετικότητα τα ίδια νεοφιλελεύθερα όπλα ενάντια στους εργαζομένους και τα κατώτερα λαϊκά στρώματα, ενισχύοντας ακόμα περισσότερο την εξουσία του κεφαλαίου. Ο θανάσιμος αυτός εχθρός δεν μπορεί να αντιπαλευτεί σε συνεργασία με όσους ακολουθούν νεοφιλελεύθερες και ευρώδουλες πολιτικές. Απαιτεί αντίθετα το συντονισμό, τη συνεργασία και τη συνένωση δυνάμεων μέσα στο ελληνικό κίνημα και την εδώ Ριζοσπαστική Αριστερά, όσο και την ενίσχυση αντίστοιχων συντονισμών διεθνώς, στη βάση της αντιπαράθεσης με την πολιτική της λιτότητας και των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων, της αντιπαράθεσης με τον ιμπεριαλισμό, το ρατσισμό και τον εθνικισμό, στη βάση της εκτίμησης ότι αυτά τα καθήκοντα μπορούν πράγματι να προωθηθούν μόνο με την πολιτική της ρήξης, της ανατροπής και αποδέσμευσης από την ευρωζώνη και την ΕΕ.
Οι ευρωεκλογές, ο κίνδυνος της πιο συντηρητικής στροφής και η ανάγκη μίας άλλης Αριστεράς Του Χρίστου Τουλιάτου
Ε
ντός των επόμενων μηνών, θα ζήσουμε πολλαπλές εκλογικές αναμετρήσεις με ήδη ορισμένες τις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές, αλλά και βουλευτικές εκλογές με την ημερομηνία των τελευταίων να παραμένει αδιευκρίνιστη. Θέλουμε να αντιμετωπίσουμε κάθε μάχη με την αυτοτέλειά της, αλλά και με ενιαίο κριτήριο την προσπάθεια ανάδειξης ενός ρεύματος στην ριζοσπαστική Αριστερά που κινείται ταυτόχρονα ριζοσπαστικά, ενωτικά και προγραμματικά με βάση τη μεταβατική λογική σύνδεσης των άμεσων τακτικών αιτημάτων με τη στρατηγική προοπτική μας. Στο πλαίσιο αυτό, θεωρούμε ότι κριτήριο πρέπει να είναι οι πολιτικοί – προγραμματικοί όροι, η φυσιογνωμία και οι συμμαχίες για την υλοποίηση της κίνησής μας. Επιδιώκουμε πολιτικά τη δημιουργία αριστερών ριζοσπαστικών πολιτικών και
εκλογικών σχημάτων με σαφή αντιευρώ-αντιΕΕ τόνο και συμμαχίες που θα κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση. Μία κατεύθυνση απεύθυνσης στο κοινωνικό και πολιτικό δυναμικό των κινημάτων και της Αριστεράς, με ανάλογο τόνο, περιεχόμενο και φυσιογνωμία. Χωρίς «θολές» απευθύνσεις σε κάποιον γενικά «πατριωτικό» χώρο ή πολύ περισσότερο ανάλογες συμμαχίες, κάτι που εξυπηρετεί ένα άλλο πολιτικό σχέδιο από αυτό της αναγκαίας σύγχρονης μετωπικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς, ένα σχέδιο που δεν μας αφορά. Στις παρούσες συνθήκες, μίας ΕΕ που βρίσκεται σε σοβαρή πολιτική κρίση (βλ. γερμανικές και ιταλικές εκλογές, Brexit, άνοδος ακροδεξιάς, αντιμεταναστευτική πολιτική με αιχμή τις «χώρες του Bίζενγκραντ» κλπ.) είναι επιτακτική μια πρόταση για ένα ενωτικό αριστερό αντιευρώ - αντιΕΕ ψηφοδέλτιο στις ευρωεκλογές. Η ΕΕ είναι σε κρίση, οι ευρωεκλογές έχουν και χαρακτήρα συζήτησης γι’ αυτό, χρειαζόμαστε τις κριτικές αριστερές αντιΕΕ φωνές ως αντίπαλο και αντίβαρο στο δή-
θεν ευρωσκεπτικισμό της ακροδεξιάς. Μία τέτοια κίνηση θα συμβάλλει και στη ρυμούλκηση δυνάμεων προς τα αριστερά στις διεργασίες που γίνονται στην ευρωπαϊκή ριζοσπαστική αριστερά. Μία τέτοια προσπάθεια πρέπει να αναπτύξει επαφές με δυνάμεις που κινούνται προς τα αριστερά στην Ευρώπη, σε γραμμή «αριστερού ευρωσκεπτικισμού», έστω και πρωτόλεια, αποκτώντας ένα δυνητικό χώρο αναφοράς υπό προϋποθέσεις. Σε κάθε περίπτωση, ο τόνος πρέπει να είναι τόνος μάχης κόντρα στην ευρωπαϊκή ακροδεξιά που βρίσκεται σε ανοδική τροχιά και τον κοσμοπολίτικο νεοφιλελευθερισμό των δεξιών και σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων, με οριοθέτηση από την ευρωπαϊστική αριστερά που αδυνατεί να προβάλλει αντίπαλο δέος σε αυτή την κατάσταση. Απαιτείται να ληφθεί ενωτική πρωτοβουλία με αγωνιστές/τριες των κινημάτων, διανοούμενους/ες, κόσμο της αριστεράς, αλλά και με δέσμευση σε μία ριζοσπαστική κατεύθυνση. Με πλαίσιο ενάντια στα μνημόνια, τη λιτότητα και με σαφή τόνο ρήξης
με το ευρώ και την ΕΕ. Με προσπάθεια σημαντικό βάρος της εκπροσώπησης να το πάρουν νεώτεροι/ες σύντροφοι/ισσες. Ένα τέτοιο ανοιχτό ενωτικό κάλεσμα πρέπει να υπάρξει έγκαιρα ως δημόσια πολιτική πρόταση. Η Λαϊκή Ενότητα, αλλά και όλες οι οργανώσεις και δυνάμεις της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής αριστεράς που επιμένουν ενωτικά και ριζοσπαστικά πρέπει να κινηθούν θετικά προς μία τέτοια κατεύθυνση λαμβάνοντας αντίστοιχες πρωτοβουλίες και επικοινωνώντας οριζόντια. Το ιδεατό ενδεχόμενο θα ήταν ένα πλατύ, ενωτικό ψηφοδέλτιο όλου του χώρου από τη ΛΑΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αγωνιστές/τριες και οργανώσεις που αποχώρησαν από το ΣΥΡΙΖΑ το 2015 ή από το ΚΚΕ λόγω διαφωνιών με τη σεχταριστική στροφή του. Ξέρουμε ότι αυτό δυστυχώς φαντάζει απίθανο δεδομένων και των τοποθετήσεων χώρων όπως η σημερινή ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όμως η ανάγκη γι’ αυτό δείχνει ότι οι προσπάθειες πρέπει να εξαντληθούν και να προχωρήσουν με όσες δυνάμεις την αντιλαμβάνονται.
20 ΦΛΕΒΑΡΗ 2019
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Η ακραία συντηρητική συνταγµατική αναθεώρηση της επόµενης δεκαετίας Του Γιάννη Νικολόπουλου
Η
προκαταρκτική φάση της συνταγµατικής αναθεώρησης ολοκληρώθηκε την περασµένη εβδοµάδα και µπορούµε να οµαδοποιήσουµε συµπερασµατικά όσα διαδραµατίστηκαν. Καταρχάς, η βασική πολιτική και συνταγµατική µάχη δόθηκε-διόλου τυχαία-για την ανάδειξη του προέδρου της δηµοκρατίας. Είναι γενικός κανόνας των τελευταίων ετών και έχει συντελεστεί και σε άλλα κράτη, που αναδιαµόρφωσαν το Σύνταγµά τους, η σκλήρυνση και η ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας µέσω µιας αναβαπτισµένης και νεοφανούς προεδρίας της δηµοκρατίας, προικισµένης µε έκτακτες και µεγάλες εξουσίες. Ανάµεσα όµως στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Ν∆, που κατά τα άλλα συµφωνούν για την ανάγκη µιας τέτοιας αναπροσαρµογής, υπάρχει µια ζωτικής σηµασίας ρήξη που χρωµάτισε και τη συζήτηση και την ψηφοφορία: Ο µεν ΣΥΡΙΖΑ συνειδητοποιεί πως µια συνταγµατική αλλαγή ειδικά ως προς τον τρόπο εκλογής και αποσύνδεσής της από την πρόωρη διάλυση της Βουλής, τού στερεί τη δυνατότητα µιας ρεβάνς τον Μάρτιο του 2020, στην περίπτωση που στις εθνικές εκλογές ηττηθεί κατά τρόπο ο οποίος δεν θα επιτρέπει στον Τσίπρα και την οµάδα του να συνδιαµορφώσουν τις εξελίξεις ή να συµµετάσχουν σε έναν µεγάλο κυβερνητικό συνασπισµό, η δε Ν∆ δεν επιθυµεί στην πραγµατικότητα µια «πλαδαρή» εθνική κάλπη, που θα αναδείκνυε τον επόµενο πρόεδρο της δηµοκρατίας σε ένα κλίµα αποδοκιµασίας της πολύ πιθανής ολιγόµηνης διακυβέρνησής της. Όµως και τα δυο κόµµατα του µονολιθικού, µνηµονιακού διπολισµού έχουν εγκλωβιστεί αφενός στις διακηρύξεις τους και αφετέρου στον πολιτικάντικο καιροσκοπισµό τους. Εξού και η ψηφοφορία για τα σχετικά άρθρα (30,32) εξελίχθηκε τραγελαφικά µε το πρώτο να µην περνά στον επόµενο γύρο επικύρωσης και αναθεώρησης, και το δεύτερο να περνά µε τον ερµηνευτικό από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ αστερίσκο του αν η τελική διατύπωση αυτής της Βουλής δεσµεύει υποχρεωτικά την επόµενη. Οπότε γεννάται το ερώτηµα πώς εντέλει θα εκλεγεί ο πρόεδρος της δηµοκρατίας τον Μάρτη του 2020; Από τη Βουλή; Από τον λαό (σε αυτή τη φάση, η πρόταση απορρίφθηκε); Από διαδοχικές εξαντλητικές, κοινοβουλευτικές κάλπες µέσα σε έξι µήνες, όπως είναι η αντιπρόταση του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί κατά τα άλλα, υπερψηφίστηκε η πρόταση να µην διαλυθεί πρόωρα η Βουλή σε περίπτωση άγονης διαδικασίας εκλογής. Αλλά, για το πώς θα εκλεγεί ο επόµενος πρόεδρος της δηµοκρατίας, επικρατεί προσώρας, πλήρης σύγχυση.
Οι ακροδεξιές σχολές σκέψης πίσω από τις προτάσεις ΣΥΡΙΖΑ-Ν∆
Σε αυτό το πλαίσιο η πραγµατική θεωρητική σύγκρουση ανάµεσα στις αναθεωρητικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της Ν∆, αντανακλά δυο διαφορετικές σχολές σκέψης της συντηρητικής ∆εξιάς -ο ΣΥΡΙΖΑ µε τις (υπό καιροσκοπική αίρεση) προτάσεις για την προεδρία της δηµοκρατίας και τα δηµοψηφίσµατα εκπροσωπεί τη λαϊκιστική, προ-φασιστική σχολή, της «συνοµιλίας» χωρίς παρωχηµένους και διαβρωµένους κοµµατικούς µεσάζοντες ανάµεσα στον «ηγέτη» και τον «λαό» «του», η Ν∆, την ελιτίστικη της παραδοσιοκρατίας και της «αριστείας» είτε γηγενούς είτε επικυρίαρχης, όπως και η εµµονή στο άρθρο 16 για την ιδιωτική, ανώτατη εκπαίδευση αποδεικνύει, προκειµένου οι ανώτατες σπουδές να είναι προνόµιο των ολίγων και εχόντων, ή όσων θα είναι διατεθειµένοι να καταχρεωθούν µε φοιτητικά δάνεια έως τον τάφο, εµµονή η οποία δεν θα σταµατήσει µε την πρόσκαιρη απόρριψη της αναθεώρησης του σχετικού άρθρου. Σε κάθε περίπτωση το σηµείο τοµής των δυο κοµµάτων είναι η διαπιστωµένη παραδοχή και η κοινή παρά τις διαφωνίες στόχευση για ένα Σύνταγµα που θα αποτελεί τον οδικό χάρτη της µόνιµης κατάστασης εξαίρεσης ή έκτακτης ανάγκης τα επόµενα χρόνια. Ειδικότερα για τον ΣΥΡΙΖΑ, και από τη στιγµή που σε αυτή τη φάση πέρασε και η πρότασή του για την συνταγµατική καθιέρωση µόνιµου εκλογικού συστήµατος απλής αναλογικής, µια πιθανή πολυδιασπασµένη Βουλή που δεν θα µπορεί να οµονοήσει σε κυβερνήσεις συνασπισµού, έστω και «ειδικού σκοπού» ή ολιγόµηνης διάρκειας, καθίσταται επιτακτική η ανάγκη µιας ισχυρής προεδρίας της δηµοκρατίας που θα υποκαθιστά την ελλείπουσα ή διαλειµµατικά λειτουργούσα κυβέρνηση. Μια κατάσταση βγαλµένη από τις χειρότερες µέρες της ∆ηµοκρατίας της Βαϊµάρης. Ίσως και από τις ονειρώξεις του Τσίπρα, που βλέπει ενδεχοµένως τον εαυτό του, σε ένα ρόλο... Χίντενµπουργκ της «αριστεράς». Στο ίδιο πλαίσιο, και µπροστά στο εξαιρετικά πιθανό ενδεχόµενο µιας περιόδου παρατεταµένης κυβερνητικής αστάθειας σε µια Βουλή χωρίς συνεκτική και δεδηλωµένη εκδήλωση εµπιστοσύνης προς την εκάστοτε κυβέρνηση, υπερψηφίστηκε η πρόταση για την ανάδειξη των µελών των Ανεξάρτητων Αρχών από τη Βουλή µε µικρότερες, ελάχιστες πλειοψηφίες. Έτσι στο άµεσο µέλλον, κυβέρνηση µπορεί να µην υπάρχει, θα υπάρχουν όµως ένας ισχυρός πρόεδρος της δηµοκρατίας και ορισµένες «ανεξάρτητες» αρχές που θα υποκαταστήσουν τη δηµοκρατικά εκλεγµένη κυβέρνηση και κυρίως τη λαϊκή κυριαρχία και τη δηµόσια λογοδοσία ως προς τις εκτελεστικές και οιονεί κυβερνητικές αποφάσεις τους. Τυπικό γνώρισµα
µεταδηµοκρατικής οργάνωσης του πολιτεύµατος στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Την παραπάνω ατµόσφαιρα δεν αµβλύνουν οι στιγµές γενικής συναίνεσης για την αναθεώρηση των διατάξεων που αφορούν τη βουλευτική ασυλία και την άσκηση ποινικής δίωξης σε βάρος µελών του υπουργικού συµβουλίου. Και αυτό, γιατί είναι εύγλωττο το γεγονός πως σε αντίθεση µε τις «µάχες» για την κατεύθυνση και το περιεχόµενο στις διατάξεις πχ για την προεδρία της δηµοκρατίας, για τη βουλευτική ασυλία και την ποινική ευθύνη υπουργών όλα τα κόµµατα απέφυγαν να διατυπώσουν µια καθαρή ως προς το περιεχόµενο θέση και πρόταση. Εποµένως και παρά τις ανέξοδες θριαµβολογίες, πρώτα πρέπει να δούµε τις σαφείς προτάσεις για να διαπιστώσουµε αν όντως θα περιοριστούν τα πεδία δηµόσιου λόγου και δράσης, στα οποία, ο µεν βουλευτής απολαµβάνει ασυλίας και ο δε υπουργός, ποινικό ακαταδίωκτο σε σύντοµη, αποσβεστική προθεσµία. Ειδικά µάλιστα στη δεύτερη περίπτωση, καλό θα ήταν να δούµε πρώτα και τον σχετικό, εφαρµοστικό νόµο, ο οποίος είναι απαραίτητο συµπλήρωµα οποιασδήποτε συνταγµατικής διάταξης, προτού βγάλουµε τα οποιαδήποτε συµπεράσµατα.
Η συµφωνία κυβέρνησηςεκκλησίας δυναµιτίζει το ουδετερόθρησκο
Μνείας, τέλος, αξίζει στην υποτιθέµενη καθιέρωση του ουδετερόθρησκου στο ελλαδικό κράτος όπως προοιωνίζεται η σχετική υπερψήφιση των προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ στο επίµαχο άρθρο 3. Ας επισηµάνουµε προκαταρκτικά ότι σε αντίθεση µε το ό,τι συνέβη πριν από µερικούς µήνες, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ προανανήγγειλε τη σχετική αλλαγή, η Εκκλησία της Ελλάδος δεν αντέδρασε στην προτεινόµενη αναθεώρηση. Και αυτό, καθώς πλέον κρατά την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ από την περιβόητη συµφωνία Αρχιεπισκοπής-Μεγάρου Μαξίµου, η οποία επί της ουσίας, έχει υπερσυνταγµατική για να µην γράψουµε και παρασυνταγµατική ισχύ, σαν νέα «Συνθήκη του Λατερανού». Με άλλα λόγια, η περίφηµη καθιέρωση του ουδετερόθρησκου στο άρθρο 3 έχει ήδη παραβιαστεί και καταστρατηγηθεί από το περιεχόµενο της συµφωνίας που συνοµολόγησαν κυβέρνηση και εκκλησία, Τσίπρας και Ιερώνυµος, µε τις αλλαγές και τις τροποποιήσεις που υπαγόρευσαν οι ιεράρχες τόσο της Εκκλησίας της Ελλάδος όσο και των άλλων εκκλησιαστικών διοικητικών συστηµάτων (Νέες Χώρες, Κρήτης, ∆ωδεκανήσων). Εποµένως, δεν υπάρχει καµία καθιέρωση ουδετερόθρησκου έπειτα από όσα διαδραµατίστηκαν τους προηγούµενους µήνες. Είναι ένα φτηνό φύλλο συκής µιας κάλπικης «αριστεροσύνης» και ενός ψεύτικου «προοδευτισµού», που προσπαθεί να χρησιµοποιήσει ανεπιτυχώς η κυβέρνηση.
5
ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ
Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6972516210 Αµπελόκηποι 6973005569 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. ΦιλαδέλφειαΝ. Χαλκηδόνα 6945498732 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087 Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι ΑνάργυροιΚαµατερό 6998466952 Πετρούπολη 6983674242 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6942602766 Καισαριανή 6995737690 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6944548787 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6984417681 Ν. Σµύρνη 6972098143 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγµένη 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948100218 Κορυδαλλός 6945037002 Κερατσίνι 6981093970
ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 Αχαρνές 6977266544 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6981084090 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6984267504 ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6959771512 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6932422501 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: Τρίκαλα 6976291795 Λάρισα 6976579448 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6944916915 Ρέθυµνο 6907856793 Χανιά 6975964967 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6972743637 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΛΟΝΔΙΝΟ: 0044-7969523579 ΠΑΡΙΣΙ: 0033-673555890 0030-6937762930
ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ: Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546
Νοσοκ. «Άγιος Σάββας» 6998466952 ΥΠΑΑΤ 6945754555 ∆ήµοι 6980579817 Εκπαιδευτικοί 6972878820
ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ: Νοµική Αθήνας 6972648225 ΤΕΙ Αθήνας 6975208151 Πάντειο 6984417681
Φιλοσοφική 6972595471 Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών 6959771512
Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:
6
20 ΦΛΕΒΑΡΗ 2019
ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης
Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.
∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»
Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο. Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες. Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι. Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ
της εργατικής πρωτοπορίας
H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες. Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.
Επικοινωνήστε μαζί μας: • •
•
Α ΑΘΗΝΑΣ: 6973005569 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6932045320 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942602766 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6942993423 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ΚΡΗΤΗ: 6979925065 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6972743637 ΜΕΣΣΗΝΙΑ: 69832422501 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166
• •
• •
•
• •
•
•
Η Εργατική Αριστερά γιόρτασε µαζί µε τους φίλους της Του Νικόλα Κολυτά
Η
Εργατική Αριστερά έκλεισε 18 χρόνια κυκλοφορίας και το Σάββατο 16 Φλεβάρη το γιόρτασε µε πλήθος φίλων της στον πολυχώρο Κοµµούνα. Η εφηµερίδα σε όλη τη διαδροµή της αποτέλεσε ένα χρήσιµο εργαλείο στα χέρια όσων την κρατούσαν και τη διάβαζαν. Ένα µέσο να οργανώνουν και να προπαγανδίζουν αγώνες. Αυτός είναι και ο λόγος που δεκάδες φίλοι της την τίµησαν µε την παρουσία τους. Ο πολυχώρος Κοµµούνα από τις 8 το βράδυ του Σαββάτου ήταν ασφυκτικά γεµάτος µε κόσµο. Πολιτικά στελέχη, συνδικαλιστές, φοιτητές, µαθητές, µέλη διαφόρων οργανώσεων της Αριστεράς και άνθρωποι του αντιφασιστικού και του γυναικείου/λοατκι κινήµατος, γιόρτασαν από κοινού την «ενηλικίωση» της εφηµερίδας. Η Εργατική Αριστερά είναι µια εφηµερίδα, χωρίς χορηγούς, σπόνσορες ή ευεργέτες, είναι µια εφηµερίδα που εκδίδεται µε την προσπάθεια όσων γράφουν, την επιµελούνται και τη διακινούν. Ζει και αναπνέει µέσα στους αγώνες και τα κινήµατα µε την οικονοµική συνδροµή και βοήθεια των φίλων της. Όσοι διαβάζουν την εφηµερίδα ή συµβάλλουν µε κάθε τρόπο στην έκδοσή της το γνωρίζουν καλά και γι’ αυτό παραβρέθηκαν στη γιορτή της οικονοµικής της ενίσχυσης. Η γιορτή περιελάµβανε πολλή µουσική, φαγητό, ποτό και όµορφες αναδροµές. Στην είσοδο, στο σαλονάκι και στους διαδρόµους του πολυχώρου υπήρχε έκθεση µε τα σηµαντικότερα πρωτοσέλιδα της εφηµερίδας σε ολόκληρη την πορεία της. Ο κόσµος µέσω της έκθεσης µπορούσε για λίγο να µεταφερθεί στη Γένοβα, στο ελληνικό κοινωνικό φόρουµ, στις εκλογικές µάχες της ριζοσπαστικής Αριστεράς,
στους αγώνες ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16, στο ∆εκέµβρη του 2008 και στο τεράστιο αντιµνηµονιακό κίνηµα. Την ίδια στιγµή το κουζινάκι της «Κοµµούνας» είχε γεµίσει από εξαιρετικό φαγητό που έφερναν διαρκώς φίλοι και φίλες της εφηµερίδας. Πολιτική κουβέντα, κέφι, χαµόγελο και όµορφες συναντήσεις γέµισαν την αίθουσα εκδηλώσεων. Όλα αυτά υπό τους όµορφους ήχους της µπάντας «N’ Eirini» αλλά και άλλων γνωστών ρεµπετοπαρέων της εφηµερίδας και του πολυχώρου «Κοµµούνα» που για ακόµη µια φορά κέρδισαν το ενδιαφέρον όλων. Οι εκπλήξεις της βραδιάς βρίσκονταν στη µεγάλη λαχειοφόρο κλήρωση. Σύντροφοι/ισσες και φίλοι/ες της Εργατικής Αριστεράς πρόσφεραν πάνω από 100 δώρα τα οποία κληρώθηκαν στο µέσον της βραδιάς. Τα δώρα περιελάµβαναν από βιβλία και εισιτήρια θεατρικών παραστάσεων µέχρι αγνό µέλι και λάδι που παράγουν σύντροφοι από την επαρχία. Πειράγµατα, τυχεροί, άτυχοι, ανταλλαγές δώρων και πολλά χαµόγελα γέµισαν το χώρο. Η συντακτική οµάδα της εφηµερίδας ευχαρίστησε όσους/ες συντέλεσαν στην πραγµατοποίηση της λαχειοφόρου κλήρωσης µε την προσφορά πληθώρας όµορφων και ιδιαίτερων δώρων. Ελπίζουµε µε τη στήριξη των φίλων της η Εργατική Αριστερά να συνεχίσει το ταξίδι της δυναµώνοντας τους αγώνες και την υπόθεση της µαζικής ενωτικής ριζοσπαστικής Αριστεράς. Η γιορτή για τα 18 χρόνια κυκλοφορίας και την οικονοµική της ενίσχυση αυτό έδειξε. Το επόµενο διάστηµα ανοίγει µια περίοδος όπου στο δρόµο προς τις κάλπες θα αναθερµανθεί η πολιτική συζήτηση και ο κόσµος θα αναζητήσει πολιτική έκφραση. Η εφηµερίδα µας θα είναι εκεί, να δώσει απαντήσεις, να δηµιουργήσει ερωτήµατα και να εκφράσει πολιτικά όσους αγωνίζονται ενάντια στις πολιτικές που γεννούν φτώχεια, πόλεµο και ρατσισµό.
αριστερα
20 φλεβαρη 2019
7
Το ΚΚΕ, η ριζοσπαστική Αριστερά και οι εκλογές Του Αντώνη Νταβανέλου
Κ
αμιά συζήτηση για τις προοπτικές της ριζοσπαστικής Αριστεράς στην Ελλάδα, μετά την «κωλοτούμπα» της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, δεν μπορεί να προχωρήσει σοβαρά αν δεν συνυπολογίσει την εξέλιξη της γραμμής και της τακτικής του ΚΚΕ. Σε καμιά χώρα της Ευρώπης (με εξαίρεση ίσως την Ισπανία) η ιστορία του κινήματος δεν είναι τόσο ζωντανό τμήμα της πολιτικής πάλης όσο στην Ελλάδα. Ο 20ος αιώνας σημαδεύτηκε από διαδοχικούς πολέμους που «αυγάτισαν» την έκταση και τον πληθυσμό της χώρας, από δύο μεγάλες δικτατορίες και από τον εργατικό λαϊκό ξεσηκωμό της δεκαετίας του ’40. Αυτή η ιστορία δημιούργησε βαθιές διαχωριστικές γραμμές, αλλά και ένα σύνολο από «συμπερασματοποιήσεις» (που χτίστηκαν κυρίως στη δεκαετία του ’50 και του ’60), που ακόμα βαραίνουν στην πολιτικοποίηση και τις αντιλήψεις της παρούσας γενιάς των στελεχών της Αριστεράς. Κατά τη γνώμη μου, οι αναθεωρήσεις της ΚΕ του ΚΚΕ σχετικά με την ιστορία του κινήματος και το κόμματος, έχουν μεγάλη πολιτική σημασία.
μέσω Παγκοσμίου Πολέμου…). Πιο πρόσφατα, από τις στήλες του «Ριζοσπάστη», το ΚΚΕ άνοιξε την κριτική συζήτηση για τα Λαϊκά Μέτωπα. Είναι ένα κομβικό σημείο: μετά το σύντομο «διάλλειμμα» της γραμμής της «3ης περιόδου» και του «σοσιαλφασισμού» (όταν η Κομιντέρν υπό την ηγεσία του Ζινόβιεφ έστρεψε το ΚΚ Γερμανίας στην καταστροφική γραμμή των «ίσων αποστάσεων» μεταξύ του Χίτλερ και της σοσιαλδημοκρατίας), η σταλινική πλέον 3η Διεθνής έκανε την απότομη στροφή προς τη συνεργασία με τις «δημοκρατικές» αστικές δυνάμεις με στόχο την αντιμετώπιση του φασισμού και του πολέμου. Ήταν το σημείο της τελικής ρήξης με το σύνολο των απόψεων και των τακτικών επιλογών (όπως το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο) που
έβραζε, διαβρώνοντας την αξιοπιστία των κομμάτων και οργανώσεων, αλλά και την αντοχή των ανθρώπων της Αριστεράς. Ταυτόχρονα προσπαθεί να ελέγξει τη «συμπερασματοποίηση» από αυτήν τη συζήτηση, μέσα από την καθημερινή πολιτική του.
Πολιτική Η αντίληψη για τις συμμαχίες, το μεταβατικό πρόγραμμα και τη μεταβατική τακτική, είναι πάντα κομβικά σημεία για την πολιτική της Αριστεράς. Δεν είναι τυχαίο ότι ακριβώς αυτά τα ζητήματα ήταν η ψυχή των συζητήσεων στο 3ο συνέδριο («Προς τις μάζες») και στο 4ο συνέδριο («Προς το Ενιαίο Μέτωπο») της Κομιντέρν, όπου συγκροτήθηκε το σώμα των σχετικών απαντήσεων που μας άφησε, ως πολύτιμα «εργαλεία», η
Η αντίληψη για τις συμμαχίες, το μεταβατικό πρόγραμμα και τη μεταβατική τακτική, είναι πάντα κομβικά σημεία για την πολιτική της Αριστεράς. Σε αυτά τα σημεία η σύγχρονη πολιτική του ΚΚΕ ελέγχθηκε σε κρίσιμες «στιγμές» και αποδείχτηκε ανεπαρκής
Αναθεωρήσεις Για πρώτη φορά, το ίδιο το ΚΚΕ υποδεικνύει ως «πηγή της κακοδαιμονίας», ως αίτιο της ήττας των εργατικών και λαϊκών μαζών στη μεγάλη δεκαετία του ’40, την επιβολή της μεταρρυθμιστικής στρατηγικής στην 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, στα 1934, επί Ν. Ζαχαριάδη. Η γραμμή της αστικοδημοκρατικής επανάστασης, όπου τα καθήκοντα ορίζονταν από το ξεπέρασμα των αστικοτσιφλικάδικων καθυστερήσεων της «ψωροκώσταινας», οδήγησε στην αυτοκτονική πολιτική της εθνικής ενότητας (με κορυφαία σημαία τη Γκαζέρτα, το Λίβανο και τη συμμετοχή στην κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου το 1944) που έριξε το ΕΑΜ στα βράχια της ήττας. Επίσης για πρώτη φορά, το ίδιο το ΚΚΕ υποδεικνύει τη βαθιά σύνδεση της επικράτησης του μεταρρυθμισμού εδώ, με τις συγκλονιστικές αλλαγές στην ΕΣΣΔ και στην 3η Διεθνή μετά το θάνατο του Λένιν. Η υπογράμμιση από την ΚΕ του ΚΚΕ του γεγονότος ότι εκείνη την περίοδο η μεταρρυθμιστική στρατηγική (με εμβληματικό γνώρισμα τη συμμετοχή στις κυβερνήσεις «εθνικής ανασυγκρότησης» του καπιταλισμού μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο…) επιβλήθηκε στη Γαλλία, την Ιταλία και 5 ακόμα χώρες στην Ευρώπη, αλλά και στη Λατινική Αμερική (Χιλή, Αργεντινή) και στην Ασία, δείχνει ότι επρόκειτο για μια παγκόσμια «στροφή», καθόλου άσχετη με τις απόψεις που πλέον κυριαρχούσαν στο «παγκόσμιο κέντρο» του κομμουνιστικού κινήματος (που στο μεταξύ είχε διαλύσει την Κομιντέρν εν
είχε κληροδοτήσει η γενιά του ’17, όπως αποτυπωνόταν στα 4 πρώτα συνέδρια της Διεθνούς στον καιρό του Λένιν. Ανοίγοντας αυτήν τη συζήτηση κριτικά και αυτοκριτικά, το ΚΚΕ έρχεται αντιμέτωπο με το μεγάλο ζήτημα που ένα μεγάλο τμήμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς μετά το διεθνές κίνημα του Μάη του ’68 ονόμασε ως «σταλινικό ρεφορμισμό» (που ως βασικό του γνώρισμα είχε το «λαϊκομετωπισμό») ορίζοντας ως ιστορικής σημασίας την επιμονή και την προσήλωση για την ανατροπή αυτής της στρατηγικής της ήττας. Μετά το 1989, αυτή η αντιπαράθεση εξελίσσεται σε ιδιόμορφες συνθήκες: Αφενός η ιδεολογικοπολιτική κληρονομιά του «διεθνούς κέντρου» παραμένει ενεργή, ενώ το «διεθνές κέντρο» είχε καταρρεύσει. Αφετέρου το σύνολο της Αριστεράς, σε κάθε εκδοχή της, είχε να αντιμετωπίσει τα φαινόμενα της αποϊδεολογικοποίησης και της υποχώρησης που προκάλεσε η κατάρρευση προς τα δεξιά, ενώ στη Δύση οργανωνόταν ο καλπασμός της νεοφιλελεύθερης απληστίας των καπιταλιστών. Η κριτική ενός τμήματος αποσπασμένων από το ΚΚΕ παλιών στελεχών του, ότι αυτές οι ιστορικές αναθεωρήσεις της ΚΕ αποτελούν μια ιδιότυπη «τροτσκιστική στροφή» είναι ανοησίες. Το ΚΚΕ επιχειρώντας να κρατηθεί ως ένα μαζικό εργατικό κόμμα, μέσα σε αυτές τις συγκεκριμένες σύγχρονες συνθήκες, είναι φυσιολογικό να επιλέγει να «ανοίξει το καπάκι» πάνω στο ιστορικό «καζάνι» που επί δεκαετίες
γενιά του ’17. Σε αυτά τα σημεία η σύγχρονη πολιτική του ΚΚΕ ελέγχθηκε σε κρίσιμες «στιγμές»: α) Την ώρα της μεγάλης εργατικής/ λαϊκής κινητοποίησης του 2010-13, την επαύριο του ξεσπάσματος της διεθνούς κρίσης του καπιταλισμού και της βάρβαρης παρέμβασης της ΕΕ και του ΔΝΤ με τα μνημόνια. Όταν το ΚΚΕ δεν πήρε την πολιτική ευθύνη να προτείνει γραμμή και τακτική που θα οδηγούσε τις αγωνιζόμενες μάζες σε καλύτερα αποτελέσματα. Κανείς δεν δικαιούται να ξεχνά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε σε αυτήν την περίοδο αγωνιστικού παροξυσμού των μαζών, ξεκινώντας από χαμηλότερα επίπεδα οργανωτικής και πολιτικής επιρροής απ’ ότι το ΚΚΕ. β) Την ώρα της «κωλοτούμπας» της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Στις μέρες του Δημοψηφίσματος, η γραμμή του ΚΚΕ για αποχή (που έμμεσα χαιρετίστηκε από τις καθεστωτικές δυνάμεις ως «υπεύθυνη στάση») ισοδυναμούσε με παραίτηση από τα καθήκοντα πολιτικής διεκδίκησης μεγάλων εργατικών μαζών σε μια πορεία αυθεντικής ρήξης, ενώ ταυτόχρονα δικαίωνε έμμεσα τον ισχυρισμό του Τσίπρα ότι, τάχα, «δεν υπάρχει εναλλακτική». γ) Σήμερα, μετά την απόδειξη της νεοφιλελεύθερης-μνημονιακής και ακραία φιλοαμερικάνικης πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσε να πει κανείς ότι για το ΚΚΕ διαμορφώνονται οι «ιδανικές συνθήκες» για να ισοφαρίσει τις χαμένες ευκαιρίες της προηγούμενης περιόδου.
Όμως όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι κατορθώνει απλώς να συντηρεί τις δυνάμεις του, παραμένοντας στα ίδια επίπεδα «καταγραφής» μιας γενικά αριστερής κριτικής. Αυτό θέλει ερμηνεία: Χωρίς ενωτική-μετωπική πολιτική μέσα στο κίνημα, με στόχο απτές νίκες για τον κόσμο μας, χωρίς την ανάληψη της ευθύνης για ένα πολιτικό σχέδιο ανατροπής, ένα γενικό ανοδικό ξέσπασμα δεν είναι εφικτό.
«Διευρύνσεις» Αντί για αυτά τα καθήκοντα, που προϋποθέτουν σαφήνεια για το ποιος «κρίκος» της αστάθειας του συστήματος μπορεί και πρέπει να σπάσει σήμερα και κάνουν αναγκαία μια ενωτική-μετωπική πολιτική για τη συγκέντρωση των δυνάμεων που πρέπει να επιχειρήσουν αυτήν την εφικτή ρήξη, το ΚΚΕ επιλέγει να παρουσιάσει μια κάποια «διεύρυνση» των ψηφοδελτίων του, με ανθρώπους που προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ και σε κάποιες περιπτώσεις από την αριστερή του πτέρυγα. Πρόκειται για «διευρύνσεις» που οργανώνονται σε ατομική βάση, χωρίς να επιτρέπουν να αναπτυχθούν συλλογικές αποφάσεις συνεργασιών ή συγκλίσεων, ακόμα και στους χώρους της αυτοδιοίκησης. Είναι μια τακτική δοκιμασμένη στο παρελθόν, με περιορισμένα αποτελέσματα και σίγουρα κατώτερη των περιστάσεων. Δεν συμφωνούμε καθόλου με μια τάση έντονης κριτικής, και χειρότερα «καταγγελίας» των ανθρώπων που αποφάσισαν να κάνουν το βήμα της εκλογικής συνεργασίας με το ΚΚΕ. Στο κάτω-κάτω, οι ευθύνες για τη διαμόρφωση των εναλλακτικών λύσεων βαρύνουν άλλα, πιο συλλογικά, «επιτελεία». Δεν θεωρούμε ότι είναι σωστό να «γκρεμίζονται οι γέφυρες» ακόμα και όταν αυτές έχουν εξασθενήσει. Όμως υπογραμμίζουμε ότι αυτή η μέθοδος είναι πολύ πίσω από το αναγκαίο σήμερα κλίμα ενότητας στη δράση, με κριτήριο τις ανάγκες του κόσμου μας. Η διαιώνιση της νεοφιλελεύθερης λιτότητας μετά το ψευδεπίγραφο «τέλος των μνημονίων», τα αντιιμπεριαλιστικά καθήκοντα που βάζουν οι εξελίξεις στα Βαλκάνια και την ανατολική Μεσόγειο, η απειλή της εθνικιστικής/ρατσιστικής ακροδεξιάς που θα παρουσιαστεί στις ευρωεκλογές, βάζουν πολύ πιο σοβαρά καθήκοντα από την καταγραφή μιας μικρής εκλογικής ενίσχυσης. Το φάσμα ΚΚΕ-ΛΑΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πιεστεί ιδιαίτερα για να αναδείξει σοβαρές, μαζικές, αποτελεσματικές απαντήσεις. Και το ΚΚΕ γνωρίζει –ίσως καλύτερα από τον καθένα- ότι αυτά τα ζητήματα αφορούν συλλογικότητες και όχι πρόσωπα, αφορούν μια τακτική μετωπικής παρέμβασης που παραμένει σήμερα τόσο αναγκαία όσο και εφικτή.
8
ΕΡΓΑΤΙΚΑ
20 ΦΛΕΒΑΡΗ 2019
Επιµέλεια Θοδωρής Πατσατζής
εργατικ ύς χώρ υς Κινητοποιήσεις στην ΕΥΑΘ
Μ
ε συνεχείς παρεµβάσεις οι εργαζόµενοι στην ΕΥΑΘ (Εταιρεία Ύδρευσης Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης) κατάφεραν να διακόψουν δύο φορές τη διενέργεια του ∆Σ της κοινωφελούς εταιρείας που διαχειρίζεται το πολυτιµότερο αγαθό για τον άνθρωπο, το νερό, στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Η διορισµένη αυτοαποκαλούµενη «αριστερή» διοίκηση της ΕΥΑΘ προσπαθεί να δώσει δώρο στους ιδιώτες το νερό της πόλης παρά την καταγεγραµµένη εδώ και χρόνια αντίθεση των κατοίκων της πόλης και των εργαζοµένων της ΕΥΑΘ. Το ∆Σ της ΕΥΑΘ έχει προσπαθήσει να συνεδριάσει δύο φορές µε θέµα την παράδοση σε ιδιώτη εργολάβο του διυλιστηρίου του νερού της πόλης. Το παράδοξο είναι ότι εδώ και ένα χρόνο η ΕΥΑΘ είχε προσλάβει και εκπαιδεύσει 100 εργαζόµενους για τη δουλειά αυτή, την οποία τώρα θέλουν να τη δώσουν σε εργολάβο. Χάρη στις κινητοποιήσεις των εργαζοµένων αυτή η προσπάθεια δεν έχει καρποφορήσει µέχρι σήµερα και το ∆Σ διακόπηκε δύο φορές χωρίς να πάρει απόφαση (η πρόθεση είναι να ανατεθεί το έργο στον εργολάβο για 5 χρόνια έναντι 12 εκατ. ευρώ). Μάλιστα στις δύο συνεδριάσεις συµµετείχαν στελέχη του ΤΑΙΠΕ∆ αλλά και της εταιρείας Suez, εταιρείας γνωστής για την κακοδιαχείριση που έχει
κάνει κάνοντας µπίζνες µε το νερό παγκοσµίως. Είναι σίγουρο ότι η κυβέρνηση δεν θα το βάλει κάτω. Σύµφωνα µε την αναθεωρηµένη λίστα του ΤΑΙΠΕ∆, η ΕΥΑΘ είναι 9η στη λίστα των 24 δηµόσιων οργανισµών και ακινήτων που η κυβέρνηση και η ΕΕ θέλουν να ιδιωτικοποιήσουν. Η λίστα αυτή µεταξύ άλλων περιλαµβάνει το Ελληνικό, 10 Οργανισµούς Λιµένων, ΕΕΣΣΤΥ (ROSCO), το ∆ιεθνής Αερολιµένας Αθηνών ΑE (∆ΑΑ), µαρίνες, την Εγνατία Οδό, τα Ελληνικά Πετρέλαια (ΕΛΠΕ), τη ∆ΕΗ, την ΕΥΑΘ και την ΕΥ∆ΑΠ, τη ∆ηµόσια Επιχείρηση Αερίου (∆ΕΠΑ), και σειρά ακινήτων. Οι εργαζόµενοι είναι σε ετοιµότητα να αντιµετωπίσουν και την επόµενη προσπάθεια να γίνει ∆Σ (ήταν προγραµ-
µατισµένο για την Πέµπτη 21/2. Πέρα όµως από τις παρεµβάσεις στα ∆Σ το σωµατείο (ΣΕΕΥΑΘ) χρειάζεται να αλλάξει την τακτική που είχε τα προηγούµενα χρόνια, του διαλόγου και της προσπάθειας να υπάρχει κοινή γραµµή πλεύσης µε τη διοίκηση. Έχει έρθει η ώρα να καταλάβουν οι εργαζόµενοι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και αν χαϊδεύει αφτιά, παραµένει ως κυβέρνηση στο πλευρό των καπιταλιστών και µάλιστα στη χειρότερη εκδοχή τους όπως η Suez. Για να απαντηθεί η προσπάθεια να παραδοθεί το νερό στους ιδιώτες τµηµατικά, ένας τρόπος υπάρχει: η άµεση κινητοποίηση των εργαζοµένων και η επανέναρξη της δράσης µαζί µε τους κατοίκους της Θεσσαλονίκης που τα τελευταία τρία χρόνια είχε ξεφουσκώσει.
Συντονιστικό Εργαζοµένων στους ΟΤΑ: Πώς θα συνεχιστεί ο αγώνας
Γ
ενική Συνέλευση πραγµατοποίησε την Τετάρτη 20/2 το Συντονιστικό Εργαζοµένων στους Οργανισµούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ) του προγράµµατος κοινωφελούς εργασίας του ΟΑΕ∆. Οι εργαζόµενοι αυτοί ξεπερνούν τις 30.000 πανελλαδικά και παρά του ότι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες µε το τέλος της οκτάµηνης σύµβασής τους θα µείνουν στο δρόµο -κι ενώ αυτή τη στιγµή ετοιµάζεται ένα νέο πρόγραµµα το οποίο έχει 8.900 θέσεις εργασίας σε
56 δήµους. Στη συνέλευση χρειάζεται να συζητηθεί η µέχρι σήµερα εµπειρία από τις δράσεις του προηγούµενου διαστήµατος (από την αγωνιστική διαµαρτυρία στις 31 Γενάρη και τις συναντήσεις στα υπουργεία Εργασίας και Εσωτερικών - συναντήσεις που κανένα αποτέλεσµα δεν είχαν). Είναι µια ευκαιρία µέσα από τη συνέλευση να συζητηθεί συλλογικά πώς µπορούν να συνεχιστούν οι κινητοποιήσεις του Συντονιστικού και των εργαζοµένων για να µπορέσουν να διεκδικηθούν συλλογικά η µονιµοποίησή τους και
η πλήρη κάλυψή τους µισθολογικά και ασφαλιστικά κατά τη διάρκεια της εργασίας τους µε τα αντίστοιχα προβλεπόµενα για τους µόνιµους εργαζόµενους στους δήµους. Επίσης και για τα δικαιώµατά τους µετά το τέλος του οκταµήνου. Όλα τα παραπάνω κάνουν κρίσιµο ζητούµενο και τον περαιτέρω συντονισµό µε τις κινητοποιήσεις των εργαζοµένων στο ∆ηµόσιο για το ανθυγιεινό επίδοµα και την καταβολή των δώρων. Μια πρώτη ευκαιρία είναι η συµµετοχή στην 24ωρη πανελλαδική απεργία της ΠΟΕ-ΟΤΑ την εποµένη της συνέλευσης (Πέµπτη 21/2) στην οποία κεντρικό αίτηµα είναι η κατοχύρωση µε άµεση νοµοθετική ρύθµιση του ανθυγιεινού επιδόµατος την οποία η κυβέρνηση κωλυσιεργεί να πραγµατοποιήσει θέτοντας σε κίνδυνο ακόµη και τη χορήγησή του σε όποιον το παίρνει τώρα.
Στον αέρα άδειες και δώρα των συµβασιούχων στη ΔΕΗ
Γ
ια µια ακόµη φορά δεκάδες συµβασιούχοι της ∆ΕΗ είναι στον αέρα όχι µόνο όσον αφορά τις θέσεις εργασίας τους αλλά ακόµη και την πληρωµή των δώρων και του επιδόµατος αδείας, ακόµη και µε τη χορήγηση της κανονικής τους άδειας. Μιλάµε πάντα για τους συµβασιούχους που έχουν προσληφθεί στη ∆ΕΗ ΑΕ µε σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου και προφανώς ισχύει για αυτούς ό,τι και για τους εργαζόµενους στον ιδιωτικό τοµέα. Η διοίκηση της ∆ΕΗ λοιπόν αντί να κοιτάξει να µειώσει τους µισθούς των υψηλά αµειβόµενων µεγαλοστελεχών της φροντίζει να µη χορηγεί τα δώρα και τα επιδόµατα στην ώρα τους και αφήνει ανθρώπους του µεροκάµατου µε χαµηλούς µισθούς να τρέχουν στα δικαστήρια και στις επιθεωρήσεις εργασίας για να βρουν το δίκιο τους. Μάλιστα αυτή τη φορά η ∆ΕΗ ισχυρίζεται ότι δεν δικαιούνται ολόκληρο το δώρο αλλά όσα παίρνουν και οι µόνιµοι εργαζόµενοι της ∆ΕΗ. ∆ηλαδή 1000 ευρώ συνολικά για δώρα και επίδοµα αδείας. Οι συµβασιούχοι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες κάτι που έχει αποδειχθεί επανειληµµένα και στις δικαστικές αίθουσες που προσωρινά τουλάχιστον τους έχουν δικαιώσει και µε την τακτική της ∆ΕΗ να προσλαµβάνει από την εποµένη της απόλυσης των συµβασιούχων νέους στη θέση τους. Το θράσος της διοίκησης της ∆ΕΗ είναι τέτοιο ώστε τους συµβασιούχους που έχουν κερδίσει τα ασφαλιστικά µέτρα και έχουν προσωρινά παραµείνει στις θέσεις τους, τους υποχρεώνει να παίρνουν τµηµατικά την άδεια τους. Τους υποχρεώνει δηλαδή µε τη δικαιολογία ότι δεν ξέρει µέχρι πιο χρονικό διάστηµα θα παραµείνουν ως εργαζόµενοι στη θέση τους να παίρνουν 2 µέρες το µήνα κανονική άδεια κάτι που είναι εντελώς παράνοµο. Μάλιστα η ∆ΕΗ δεν πήγε καν στην επιθεώρηση εργασίας την Τρίτη 19 Φλεβάρη όπου είχε κληθεί να παραβρεθεί σε αντιπαράθεση µε τους εργαζόµενους για όλα τα παραπάνω µε την αστεία δικαιολογία ότι δεν είχε Νοµικό Σύµβουλο να την εκπροσωπήσει. Έτσι η υπόθεση πήρε αναβολή για την Πέµπτη 21 Μάρτη, ενώ έξι µέρες αργότερα, την Τετάρτη 27 Μάρτη εκδικάζονται τα ασφαλιστικά µέτρα µιας ακόµη φουρνιάς συµβασιούχων που απολύθηκαν πρόσφατα. Είναι δεδοµένο ότι την κύρια ευθύνη για τον εµπαιγµό των εργαζοµένων και την άνιση µεταχείριση των συµβασιούχων φέρει η κυβέρνηση που µε την πολιτική των περικοπών και των ιδιωτικοποιήσεων που θέλει να εφαρµόσει έχει οδηγήσει τη ∆ΕΗ να έχει το µισό προσωπικό της να εργάζεται ως συµβασιούχοι.
20 φλεβαρη 2019
εργατικα
9
Εκλογές στην ΕΙΝΑΠ 26 Φλεβάρη: Ψηφίζουμεστηρίζουμε Ενωτικό Κινήμα για την Ανατροπή
Τ
ο Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή μαζικό ενωτικό σχήμα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς που απαρτίζεται από την ΑΡΣΙ (Αριστερή Συνεργασία Ιατρών), το Νυστέρι, την ΡΕΙ (Ριζοσπαστική Ενότητα Ιατρών) και ανεξάρτητες/τους συναδέλφισσες/φους, συμμετέχει στις εκλογές για την ΕΙΝΑΠ που θα διεξαχθούν σε όλα τα νοσοκομεία της Αθήνας και του Πειραιά στις 26 Φλεβάρη. Το μήνυμα για την ανάγκη ενωτικής αντίστασης και ανατροπής της μνημονιακής πολιτικής της κυβέρνησης και της νεοφιλελεύθερης αντιπολίτευσης, κα-
θώς και του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού που τη στηρίζει πρέπει να είναι ακόμα πιο ισχυρό και σε αυτές τις εκλογές. Οι συναδέλφισσες και οι συνάδελφοι ιδιαίτερα οι επικουρικοί και οι ειδικευόμενοι γιατροί πρέπει να γυρίσουν την πλάτη στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και στην κυβερνητική παράταξη Μέτωπο που την στηρίζει ανοιχτά- γιατί εφαρμόζει στην πράξη δεξιά μνημονιακή πολιτική, ενισχύει τη ρουσφετολογική πολιτική μέσα από την ομηρία των επικουρικών γιατρών, την απογοήτευση και τη φυγή στο εξωτερικό για τους νέους ειδικευόμενους, την απομάκρυνση από τη συλλογική πάλη και διεκδίκηση και απαξιώνει τις αριστερές ιδέες. Καλούμε τις συναδέλφισσες και τους συναδέλφους να αποδυναμώσουν την παράταξη της ΔΗΚΝΙ που πρόσκειται στη νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά ΝΔ των Μητσοτάκη -Γεωργιάδη που υποστηρίζει ανοιχτά και φανατικά τα συμφέροντα του μεγάλου ιδιωτικού κεφαλαίου στην υγεία, την πολιτική των περικοπών και των μνημονίων. Κι αυτό πρέπει να το κάνουν όχι με την αποχή αλλά με τη μαζική συμμετοχή στις εκλογές και τη στήριξη στο Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή για να δώσουν νέα ώθηση και δύναμη για αγώνες κόντρα στα μνημόνια, τα ματωμένα πλεονάσματα και στα επιχειρηματικά συμφέροντα στην υγεία και την κοινωνία.
Για να ενισχυθεί η πολιτική της ενωτικής ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς της ανυπακοής και της αντίστασης, για να παλέψουμε από καλύτερες θέσεις την επόμενη ημέρα των εκλογών για ένα μαχητικό μαζικό κίνημα μέσα από τα πρωτοβάθμια σωματεία, τις επιτροπές αγώνα, τις γενικές συνελεύσεις και το συντονισμό τους, ικανό να συγκρουστεί και να ανατρέψει τα μέτρα της αντεργατικής πολιτικής. Διεκδικούμε: Δημόσια δωρεάν υψηλού επιπέδου υγεία για κάθε κάτοικο της χώρας, για κάθε άνεργο, ανασφάλιστο και μετανάστη. Κοινός αγώνας σε εργασιακούς χώρους και γειτονιές για ελεύθερη δωρεάν πρόσβαση στην υγεία για όλους Μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στα νοσοκομεία. Κατάργηση του θεσμού των επικουρικών, των εκτάκτων και όλων των μορφών της ελαστικής και ενοικιαζόμενης εργασίας. Καμία απόλυση επικουρικού γιατρού και και συμβασιούχου στα νοσοκομεία. Να μετατραπούν όλες οι συμβάσεις σε αορίστου χρόνου. Να προκηρυχτούν όλες οι κενές θέσεις των γιατρών στο βαθμό του επιμελητή Β. Πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας με καθολική ισότιμη πρόσβαση όλων των κατοίκων σε γιατρούς όλων των ειδικοτήτων. Μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στα κέντρα υγείας, να αναπληρωθούν τώρα οι χιλιάδες απολύσεις από το νόμο Γεωργιάδη. Αυξήσεις στους μισθούς, τα ωρομίσθια των εφημεριών, τις συντάξεις και τα επιδόματα Ανθρώπινα ωράρια με μείωση του εργάσιμου χρόνου χωρίς μείωση αποδοχών και δικαιωμάτων. Το δικαίωμα στο ρεπό μετά από ενεργή εφημερία να διεκδικηθεί και να κατοχυρωθεί παντού. Πραγματικό 48ωρο με πρωινό τακτικό ωράριο
6ωρο – 5θήμερο – 30ωρο και μία εφημερία την εβδομάδα με ρεπό μετά την εφημερία. Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων και του νόμου Κατρούγκαλου Μέτρα για την ενίσχυση της γυναίκας συναδέλφου που εκτός από τα επιστημονικά και εργασιακά καθήκοντα αναλαμβάνει και τις υποχρεώσεις που προκύπτουν από τις ελλέίψεις κοινωνικών δομών στήριξης για να φροντίσουν οικογένεια και σπίτι. Όχι στον σεξισμό και τις διακρίσεις στο χώρο δουλειάς Συντασσόμαστε με το λαϊκό αντιπολεμικό κίνημα. Καταγγέλλουμε τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και την απόλυτη πρόσδεση της Ελλάδας στις επιβουλές του Τραμπ και του ΝΑΤΟ. Διεκδικούμε ανοιχτά σύνορα για τους πρόσφυγες, να καταργηθεί η ρατσιστική συμφωνία Ελλάδας-Τουρκίας-ΕΕ. Απαιτούμε την απόλυτη καταδίκη των φασιστών- δολοφόνων της Χρυσής Αυγής ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ-ΕΣ της ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΙΑΤΡΩΝ με το ψηφοδέλτιο του Ενωτικού Κινήματος για την Ανατροπή Καραβάς Αντώνης του Ιωάννη, Ειδικός Παθολόγος, Γ.Ν. Αθήνας Μπέλτσιος Μιχάλης του Γεωργίου,Ορθοπεδικός, Θριάσιο Οταπασίδου Ρούλα του Στέφανου, Καρδιολόγος, Οφθαλμιατρείο Τοσονίδου Δέσποινα του Θεόφιλου, Ακτινοδιαγνώστρια, Ασκληπιείο Βούλας Τσερωτάς Παναγιώτης του Νικολάου, Ακτινοδιαγνωστής, Ευαγγελισμός Φαράντος Χαράλαμπος του Ιωάννη, Χειρουργός, Γ.Ν. Αθήνας Φόρτης Θανάσης του Αναστασίου, Ειδικός Παθολόγος, Ασκληπιείο Βούλας Χαμόδρακα Ευτυχία του Σταύρου, Καρδιολόγος, Ασκληπιείο Βούλας
Φουντώνει η κινητοποίηση του κόσμου για το Νοσοκομείο Ζακύνθου Του Νίκου Ποταμίτη, Πρόεδρου της Ένωσης Νοσοκομειακών Γιατρών Ζακύνθου
Σ
ε μαζική και απόλυτα διεκδικη τική εξελίχθηκε η κινητοποίη ση των σωματείων, φορέων και πολιτών την Πέμπτη το μεσημέ ρι στην κεντρική πλατεία της Ζακύνθου, την οποία ακολούθησε πορεία και τοπο θέτηση γιγαντοπανό στο κτίριο της περι φερειακής ενότητας Ζακύνθου. Η συγκεκριμένη κινητοποίηση ήρθε σαν αποτέλεσμα επανειλημμένων συσκέ ψεων και ανταλλαγής ενημέρωσης και προτάσεων μεταξύ του συλλόγου εργα ζομένων του νοσοκομείου, της Ένωσης Νοσοκομειακών Γιατρών, του συλλόγου δασκάλων και καθηγητών, συλλόγων γο
νέων, του συλλόγου συνταξιούχων και του Εργατικού Κέντρου Ζακύνθου. Στις ομιλίες τους οι εκπρόσωποι δή λωσαν ότι είναι απαράδεκτο το νεότε ρο στην χώρα και σύγχρονο νοσοκομείο του νησιού να έχει οδηγηθεί σε τόσο σο βαρή υπολειτουργία και ότι είναι διατε θειμένοι να μη σταματήσουν τις κινη τοποιήσεις στο δρόμο, ή με όποιο άλλο τρόπο μπορούν, μέχρι την επαρκή στε λέχωση και χρηματοδότηση του ιδρύμα τος και ειδικότερα, την επανεκκίνηση της λειτουργίας της παιδιατρικής κλινικής. Η παιδιατρική ουσιαστικά έκλεισε. Η παιδιατρική όμως πρέπει να ξανα λειτουργήσει με άμεσους διορισμούς παιδιάτρων. Η ΜΕΘ πρέπει επιτέλους να στελεχω θεί και να εκκινήσει τη λειτουργία της. Η Μονάδα Τεχνητού Νεφρού πρέπει, με
επιπλέον στελέχωση, να ικανοποιήσ ει όλους τους νεφροπαθείς στο νησί. Πρέπει να σταματήσουν οι αθρόες πα ραιτήσεις γιατρών μετά τη φτωχοποίηση και την υπερκόπωση στην οποία έχουν πε ριέλθει, αλλά και την πρωτοφανή απαξίωσή τους από τη διοικητική εξουσία του νοσο κομείου και της προϊστάμενης αρχής του. Η διοίκηση του Νοσοκομείου μπορεί - αν θέλει - να εκκινήσει διαδικασία νέων προ κηρύξεων παιδιάτρων και, εξειδικευμένων σε λειτουργία ΜΕΘ, γιατρών και νοσηλευ τών. Οι παραπάνω προκηρύξεις πρέπει να γίνουν με ειδικά επιστημονικά και οικο νομικά κίνητρα, αξιοποιώντας, τόσο το «δυσπρόσιτο και νησιωτικό» χαρακτήρα του νησιού μας, όσο και την «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», στην οποία βρισκό μαστε, λόγω σεισμών, ώστε οι γιατροί που θα προσληφθούν και που πιθανά θα
προέρχονται εκτός Ζακύνθου, να μείνουν και να εργαστούν στο νησί και αν κάποτε φύγουν να βρεθούν με αυξημένα προσό ντα στη διεκδίκηση της επόμενης θέσης προτίμησής τους. Η κυβέρνηση καλείται, εγκαταλείποντας τις καταστροφικές μνη μονιακές πολιτικές στην υγεία, να αποφα σίσει για μια γενναία και μόνιμη αύξηση του προϋπολογισμού του νοσοκομείου Ζακύνθου, όχι μόνο για να λειτουργήσει επιτέλους η ΜΕΘ, αλλά και ο μαστογρά φος, η μέτρηση οστικής πυκνότητας και το παθολογοανατομικό εργαστήριο, αλλά και να υποστηριχθεί οικονομικά και στελεχικά η ζωτικής σημασίας λειτουργία τμημάτων και κλινικών. Τώρα η κοινωνία απαιτεί ό,τι δικαιού ται και ό,τι δεν θα της χαρίσουν αν δεν το διεκδικήσει. Αυτό …. κάποιοι …. το φο βούνται πολύ!
10
ΑΝΤΙΣΕΞΙΣΜΟΣ
8 ΜΑΡΤΗ: ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΙΣΗ
Οργανώνουµε την απεργία σε δουλειά κα Της Χρύσας Τσικαλουδάκη
Ο
ι εξελίξεις του τελευταίου χρόνου επιβεβαιώνουν την εκτίµηση που επανειληµµένα έχει γίνει µέσα από τις σελίδες τις εφηµερίδας µας, ότι το γυναικείο κίνηµα στην Ελλάδα την τελευταία διετία εµφανίζει µία διαρκώς διογκούµενη δυναµική και
µαζικότητα. Το φανερώνουν η περασµένη 8η Μάρτη, της οποίας η διαδήλωση ήταν η δυναµικότερη και µαζικότερη από τις αντίστοιχες διαδηλώσεις όλων των προηγούµενων χρόνων, η πρόσφατη κινητοποίηση της 25ης Νοέµβρη, παγκόσµιας ηµέρας ενάντια στη βία κατά των γυναικών και κυρίως η ακόµη πιο πρόσφατη και πολύ περισσότερο οργισµένη συγκέντρωση και πορεία της 14ης ∆εκέµβρη ενάντια στις γυναικοκτονίες, που ήρθε ως άµεση απάντηση στη βίαιη
δολοφονία της 21χρονης Ελένης στη Ρόδο. Εξίσου ενδεικτικές είναι και οι αντιδράσεις, τα αντανακλαστικά των γυναικών ακόµη και στην πρόσληψη της είδησης. Η πρώτη αντίδραση δεκάδων γυναικών στη δηµοσιοποίηση των γυναικοκτονιών στη Ρόδο και την Κέρκυρα ήταν η αυθόρµητη οργή, η οποία στην περίπτωση της Ελένης στο Πανεπιστήµιο της Ρόδου µεταφράστηκε σε προσπάθεια συλλογικής οργάνωσης και απάντησης µέσα από τις Γενικές τους Συνελεύσεις, πορείες, κ.ο.κ. Αυτή η αυθόρµητη οργή πρέπει να γίνει δύναµη διεκδίκησης µέσα στα Πανεπιστήµια, τα σχολεία και τους χώρους δουλειάς, να ανοίξει το ζήτηµα του σεξισµού σε κάθε χώρο που βρίσκονται οι γυναίκες. Αυτός είναι και ο στόχος για την φετινή 8 Μάρτη: γυναίκες από όλους τους χώρους να βρεθούν στο δρόµο, και ακόµα περισσότερο οι πολλαπλά καταπιεζόµενες γυναίκες: οι µετανάστριες, οι εργάτριες, οι άνεργες,
οι ανάπηρες, κ.ά Για να κατέβουν όµως οι γυναίκες αυτές για πρώτη φορά στο δρόµο, δεν αρκεί µια γενική απεύθυνση και προπαγανδιστική δουλειά (π.χ. µέσω facebook), όπως συνέβαινε τα προηγούµενα χρόνια. Χρειάζεται να βρούµε τις καταπιεζόµενες γυναίκες στους ίδιους τους χώρους τους: στους χώρους εργασίας τους, στις σχολές τους, στις γειτονιές. Σε αυτούς τους χώρους θα πρέπει να µεταφέρουµε τη συζήτηση για την εργασιακή εκµετάλλευση, την επισφάλεια, την ανεργία που πλήττουν πρωτίστως τις ίδιες, για την έµφυλη βία, τις γυναικοκτονίες, την απλήρωτη εργασία στο σπίτι, ενδεχόµενη απόλυση σε περίπτωση εγκυµοσύνης, την ανυπαρξία κρατικών δοµών κοινωνικής προστασίας και υποστήριξης. Προκειµένου να µπορέσει να συνοµιλήσει µαζί τους, το φεµινιστικό κίνηµα θα πρέπει να κάνει αιτήµατά του όλα εκείνα τα ζητήµατα που υφίστανται οι γυναίκες στην καθηµερινότητά τους. Συγχρόνως, η απεύθυνση αυτή δεν µπορεί παρά να γίνει στη γλώσσα των γυναικών αυτών. Το φεµινιστικό κίνηµα, εάν πραγµατικά επιθυµεί να αποκτήσει γείωση και εξωστρέφεια, θα πρέπει να εγκαταλείψει την εσωτερική του «ιδιόλεκτο», που παραπέµπει περισσότερο σε ακαδηµαϊκό λόγο, παρά στη γλώσσα που οι καταπιεζόµενες γυναίκες µιλούν και καταλαβαίνουν. Στη λογική που περιγράφηκε παραπάνω, είναι αναγκαίο για τις εβδοµάδες που απο-
Μια πραγµατικά παγκόσµια κινητοποίησ Της Κατερίνας Καλλέργη
Α
πό το 2016 µέχρι σήµερα το φεµινιστικό κίνηµα παγκοσµίως έχει εµπλουτιστεί µε έναν ακόµα εργαλείο µάχης: την φεµινιστική/γυναικεία απεργία. Η γυναικεία απεργία ήταν η απάντηση των γυναικών στη Πολωνία στην επίθεση που δεχόταν το δικαίωµα για νόµιµη, ασφαλή και δωρεάν έκτρωση. Το ίδιο εργαλείο χρησιµοποιήθηκε και από το ισπανικό φεµινιστικό κίνηµα για να δηλώσουν πως αν σταµατήσουν αυτές, σταµατάει ο κόσµος. Φέτος, για την Παγκόσµια Ηµέρα της Γυναίκας, η γυναικεία απεργία παίρνει παγκόσµια χαρακτηριστικά. Στο Βέλγιο, κεντρικό σύνθηµα της γυναικείας απεργίας για τις 8 Μάρτη είναι «Αν σταµατήσουµε εµείς σταµατάει ο κόσµος», υιοθετώντας το περσινό σύνθηµα των ισπανίδων φεµινιστριών. Η ανοιχτή συνέλευση γυναικών «Collecti.e.f 8» έβαλε το ζήτηµα της απεργίας και ανέλαβε να οργανώσει τις διαδηλώσει στις 8 Μάρτη, µε στόχο να ανοίξει στην κοινωνία και στο κίνηµα καθώς ο στόχος τους είναι µια
«εθνική απεργία γυναικών» σε όλους τους τοµείς της ζωής των γυναικών: εργασία, σπουδές, κατανάλωση, και απλήρωτη οικιακή εργασία/ φροντίδα. Μάλιστα, την ηµέρα της µεγάλης απεργίας στο Βέλγιο οργάνωσαν πικετοφορία για να συνδεθεί µε το εργατικό κίνηµα. Τα αιτήµατα τους είναι συνολικά, και αγγίζουν όλο το φάσµα της γυναικείας καταπίεσης: από την µισθολογική διαφορά, την έµφυλη βία, την έλλειψη κοινωνικού κράτους, τα σεξιστικά στερεότυπα αλλά και τον ρατσισµό που αντιµετωπίζουν οι πρόσφυγες, οι µετανάστριες και οι µαύρες γυναίκες. Παρόµοια είναι τα αιτήµατα και στη Γερµανία, όπου γίνονται συνελεύσεις για να κανονιστούν σε δράσεις σε όλες τις πόλεις. Απεργιακές διαδηλώσεις έχουν καλεστεί και στην Πολωνία. Στην Γαλλία το κίνηµα συνεχίζει στον δρόµο που άνοιξε µε τις µεγάλες διαδηλώσεις στις 24 & 25 Νοέµβρη ενάντια στην σεξιστική βία. Συµβολικά, ως ώρα της απεργίας είναι τέσσερις παρά τέταρτο το µεσηµέρι, καθώς στατιστικά, οι γυναίκες δεν πληρώνονται µετά από αυτήν την ώρα (είτε λόγο της µισθολογικής διαφοράς χάνουν την αξία των υπόλοιπων ωρών εργασίας τους, είτε λόγω υπερωριών, είτε εξαιτίας της απλήρωτης εργασίας στο
σπίτι). Για όσες γυναίκες δεν µπορούν να απεργήσουν υπάρχει κάλεσµα να δείξουν την αλληλεγγύη τους µε συµβολικούς τρόπους: να κολλήσουν αφίσες στον χώρο εργασίας, να φορέσουν κορδέλα στο µπράτσο και να κάνουν ένα µεγάλο διάλλειµα εκείνη την ώρα καλώντας τους άντρες συναδέλφους τους να καλύψουν το πόστο τους. Στην Αγγλία, η Απεργιακή Συνέλευση Γυναικών έχει καλέσει σε απεργία και διαδηλώσεις σε Μπρίστολ, Κάρντιφ, Λίβερπουλ, Λονδίνο, Εδιµβούργο και Λιντς. Για τις µητέρες οργανώθηκε το: «Η µαµά µου απεργεί (και η γιαγιά µου, και η νταντά µου)», ένα χάπενινγκ στο οποίο θα µπορούν να αφήσουν τα παιδιά τους και να συµµετέχουν στην απεργία ή «απλά να απολαύσουν µια κούπα τσάι» όπως δηλώνουν στα φυλλάδια τους. Την ίδια στιγµή, το βράδυ της 8ης Μάρτη έχει καλεστεί απεργία σεξεργατριών, για να αναδειχτεί και αυτή η πλευρά της γυναικείας καταπίεσης. Στην Λατινική και Κεντρική Αµερική, το φεµινιστικό κίνηµα συνεχίζει στα χνάρια του #niunamenos (ούτε µια λιγότερη) του κινήµατος ενάντια στις γυναικοκτονίες. Στην Χιλή, φέτος, τα αιτήµατα εστιάζουν στην εκµετάλλευση στο σπίτι και στην
δουλειά, ενώ όλο το Φλεβάρη γίνονταν δράσεις για την προπαγάνδιση των διαδηλώσεων στις 8 Μάρτη, αλλά και για να «ξανακαταλάβουν οι γυναίκες τους δρόµους», όπως λένε και τα συνθηµατά τους. «Παίρνουµε πίσω τους δρόµους» είναι το σύνθηµα και στο Εκουαδόρ, στην Βραζιλία είναι «Ζωντανές, Ελεύθερες και Αγωνιζόµενες», στην Αργεντινή, το σύνθηµα συνεχίζει να είναι ούτε µία λιγότερη, συνδεόµενο όµως µε εργατικά και άλλα αιτήµατα. Στο Περού, το κεντρικό σύνθηµα είναι: «Αν οι ζωές δεν αξίζουν παράγετε/ αναπαραχθείτε χωρίς εµάς» καταγγέλλοντας την σεξιστική κουλτούρα που θέλει τις γυναίκες άχρηστες, αλλά και τις γυναικοκτονίες. Για να αναδείξουν το ζήτηµα της βίας, στις 14 Φλεβάρη, ηµέρα του Αγίου Βαλεντίνου έκαναν ακτιβίστικες δράσεις µε τίτλο «Η αγάπη δεν (θα έπρεπε) να σκοτώνει» Την ηµέρα της 8 Μάρτη θα γίνουν δύο διαδηλώσεις: µια πρωινή συνδεδεµένη και µε
20 ΦΛΕΒΑΡΗ 2019
11
Η ΖΩΗ ΜΕ ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
αι σπίτι µένουν να τεθεί στο επίκεντρο το αίτηµα για την οργάνωση µαζικών, ενωτικών κινητικών κινητοποιήσεων στις 8 Μάρτη, κινητοποιήσεων µε στίγµα διπλά απεργιακό –απεργία από τη δουλειά, απεργία από το σπίτι-και συνάµα αντικυβερνητικό. Για το σκοπό αυτό, χρειάζονται όσο το δυνατόν περισσότερες απεργιακές αποφάσεις από σωµατεία, συνδικάτα, οµοσπονδίες. Ήδη η Α∆Ε∆Υ έχει προκηρύξει στάση εργασίας από τη 1µµ έως τη λήξη του ωραρίου εργασίας, καλώντας και σε συγκέντρωση (πλ. Κλαυθµώνος, 1:30 µµ). Η προσπάθεια για συµµετοχή στις κινητοποιήσεις θα πρέπει να απλωθεί εκτός από τους χώρους εργασίας και σε φοιτητικούς συλλόγους, σχολεία, γειτονιές, τοπικούς συλλόγους, επιτροπές αγώνα, διεκδικώντας αποφάσεις συµµετοχής (µέσω Γενικών Συνελεύσεων, κ.ο.κ.). Πέραν της µεσηµεριανής απεργιακής κινητοποίησης, όµως, το βάρος πέφτει (όπως κάθε χρόνο) και στην απογευµατινή διαδήλωση, προκειµένου να έχουν την ευκαιρία να διαδηλώσουν όλες οι γυναίκες, καθώς και όσες δεν καλύπτονται από αποφάσεις σωµατείων. Με τις δύο διαδηλώσεις, λοιπόν, (µεσηµέρι και απόγευµα) και πολύµορφα δρώµενα στο κέντρο τις πόλης στο ενδιάµεσο, θέλουµε η φετινή 8η Μάρτη να έχει ολοήµερο, αγωνιστικό χαρακτήρα, δίνοντας τη δυνατότητα σε όσο το δυνατόν περισσότερες γυναίκειες να απεργήσουµε, να βγουµε στο δρόµο, να διεκδικήσουµε τις ζωές µας, ενώνοντας τις φωνές µας!
ση την απεργία και µία απογευµατινή εστιασµένη στα ζητήµατα της έµφυλης βίας και των γυναικοκτονιών.
Συνέλευση για τη συλλογική διοργάνωση κινητοποιήσεων Της Έλενας Λεχρή-Κοτρώνη
Η
άνοδος του γυναικείου κινήµατος τα τελευταία χρόνια και η συνέχιση της εκµετάλλευσης, της καταπίεσης, της βίας και της ανισότητας οδήγησε πολλές από εµάς σε
µια σηµαντική παραδοχή. Επειδή οι µάχες που έχουµε να δώσουµε είναι πολλές και ο αγώνας διαρκής, αν θέλουµε να νικήσουµε έχουµε χρέος να συνενώσουµε τις φωνές µας. Έγινε λοιπόν µία συλλογική προσπάθεια να δηµιουργηθεί µία Συνέλευση για την 8η Μάρτη, ώστε να ενωθούν όσο πιο πολλές φωνές γυναικών γίνεται και να µπει το ζήτηµα της γυναικείας απεργίας. Μέχρι στιγµής η Συνέλευση αυτή, που απαρτίζεται από δεκάδες γυναίκες, οργανωµένες και ανένταχτες, έχει πραγµατοποιήσει δύο συναντήσεις στις 31/01 και η δεύτερη στις 08/02. Στις συναντήσεις αυτές η συζήτηση ήταν πλούσια, καθώς συµµετείχαν γυναίκες όλων των ηλικιών. Κάθε µία από αυτές συνεισέφερε ξεχωριστά στη συζήτηση παραθέτοντας τη δική της αλήθεια και προσωπική εµπειρία και καταθέτοντας ιδέες για τις δράσεις της Συνέλευσης. Η Συνέλευση, ως συλλογικό δηµιούργηµα δεκάδων γυναικών, προσπάθησε να βαδίσει στα χνάρια του διεθνούς γυναικείου κινήµατος έχοντας την παράλληλη στήριξη γυναικών από άλλες χώρες. Χαρακτηριστικός είναι ο χαιρετισµός που απηύθυναν Ισπανίδες συντρόφισσες στην πρώτη συνάντηση της Συνέλευσης καλώντας µας να συνενώσουµε τις φωνές µας, ώστε να δηµιουργήσουµε κάτι πραγµατικά µεγάλο. Προφανώς όπως είναι αναµενόµενο οι
γυναίκες που συµµετείχαµε στις συγκεκριµένες συναντήσεις δεν συµφωνήσαµε σε όλα. Εκκινώντας από διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές θέσεις συµφωνήσαµε ότι παρά την όποια ‘’διαφωνία’’ το σηµαντικότερο είναι να ενισχύσουµε µε όλες µας τις δυνάµεις την Συνέλευση και τις δράσεις της και να στηρίξουµε µαζικά τις κινητοποιήσεις της 8ης Μάρτη, καθώς και να έχουµε κάποια µίνιµουµ κοινά υλικά όπως αφίσα, και προφίλ στα σόσιαλ µίντια. Κεντρικό σύνθηµα θα είναι «Οργανώνουµε την απεργία σε σπίτι και δουλεία- ∆ιεκδικούµε ίση ζωή µε ίσα δικαιώµατα». Μέχρι στιγµής έχουν αποφασιστεί δύο κινητοποιήσεις για την 8 Μάρτη, µια πρωινή και µια απογευµατινή µε στόχο να συµµετάσχουν όσες περισσότερες γυναίκες γίνεται.. Ωστόσο, µέχρι οι φετινές κινητοποιήσεις στην Ελλάδα να γίνουν τόσο µαζικές όσο σε άλλες χώρες, αποτελεί στοίχηµα να είµαστε όσο το δυνατόν περισσότερες-οι στο δρόµο όλη τη µέρα: από το πρωί, απεργιακά (µε την Α∆Ε∆Υ και τα σωµατεία καθώς έχει προκηρυχθεί στάση εργασίας στο ∆ηµόσιο µε απεργιακή συγκέντρωση), µέχρι τις µεσηµεριανές πολύµορφες δράσεις και την µεγάλη, απογευµατινή διαδήλωση. Ταυτόχρονα, η Συνέλευση αυτή είναι σηµαντικό να ενισχυθεί ακόµα περισσότερο ώστε να αποτελέσει µια παρακαταθήκη για µελλοντικές δράσεις που θα είναι και αυτές ενωτικές και µαζικές.
Πώς προετροιµάζεται η απεργία γυναικών στην Ισπανία Της Κατερίνας Σεργίδου
Μ
ε φαντασία, µαζικότητα και µαχητικότητα, χιλιάδες γυναίκες σε ολόκληρη την Ισπανία οργανώνουν καθηµερινά τη γυναικεία-φεµινιστική απεργία για την 8η Μάρτη. Κάθε αυτονοµία στην Ισπανία έχει τις δικές της συνελεύσεις σε πόλεις, χωριά, γειτονιές, χώρους εκπαίδευσης. Μέσω των οµάδων εργασίας που δηµιουργήθηκαν στην παν-ισπανική συνέλευση γυναικών, όλες οι πρωτοβουλίες επικοινωνούν προσπαθώντας τα συνθήµατά τους να φτάσουν σε όσο το δυνατόν περισσότερες γυναίκες γίνεται. Η απεργία οργανώνεται γύρω από τέσσερις βασικούς χώρους-θεµατικές. Την εργασία, την οικιακή εργασία και φροντίδα στο σπίτι, την κατανάλωση και την εκπαίδευση. Άλλες οµάδες σε πόλεις έχουν φτιάξει οµάδες εργασίας ενάντια στη βία κατά των γυναικών και το ρατσισµό. Οι οµάδες µαζεύονται κάθε εβδοµάδα οργανώνοντας δράσεις και στο ενδιάµεσο µέσω κοινωνικών δικτύων συνοµιλούν διακινώντας υλικό και αναρτώντας τους χώρους παρέµβασής τους σε σχολεία, εργασιακούς χώρους και γειτονιές. Φέτος η προσπάθεια των συλλογικοτήτων είναι η ενηµέρωση στους χώρους να ξεκινήσει από νωρίς. Γι αυτό το λόγο όλη η εβδοµάδα πριν την 8η Μάρτη
(1-8 Μάρτη) είναι αφιερωµένη στη γυναίκα και καθηµερινά θα υπάρχουν κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις. Οι συλλογικότητες κάνουν ιδιαίτερη προσπάθεια µε πολλά και διαφορετικά φυλλάδια-προκηρύξεις να εµπνεύσουν τις γυναίκες σε χώρους εργασίας, δίνοντας έµφαση στο επιχείρηµα ότι δεν κινδυνεύουν να απολυθούν εάν απεργήσουν. Ιδιαίτερα βοηθητικό είναι το γεγονός ότι όλα τα µεγάλα συνδικάτα (CGT, CCOO, UGT) καλύπτουν τις γυναίκες που θέλουν να απεργήσουν. Οι συζητήσεις που γίνονται στις εκδηλώσεις και τα κοινωνικά δίκτυα δεν αφορούν µόνο στα δικαιώµατα των γυναικών. Πολλές συλλογικότητες εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους απέναντι στην άνοδο των ακροδεξιών κοµµάτων όπως το VOX στην Ανδαλουσία, την καταστολή στο καταλανικό κίνηµα και στο κόµµα των σοσιαλιστών. Πολλές γυναίκες που είναι µέλη του PSOE (κόµµα Σοσιαλιστών), συµµετέχουν στην οργάνωση των κινητοποιήσεων και µέσα από τη δράση τους αµφισβητούν το συντηρητισµό του κόµµατός τους. Η πάλη ενάντια στο φασισµό αποτελεί κεντρικό σύνθηµα των
φετινών κινητοποιήσεων. Το φεµινιστικό κίνηµα «αναλαµβάνει» να δώσει πολιτικές απαντήσεις όχι µόνο στα «γυναικεία» ζητήµατα αλλά στο πώς θα ανατραπεί ο καπιταλισµός και η πατριαρχία, πώς θα οργανωθεί η κοινωνία στο εδώ και τώρα. Στο δηµόσιο χώρο είναι ορατή η γυναικεία κινητοποίηση. Το γεγονός ότι σε πολλές πόλεις «κυβερνούν» οι δήµοι της αλλαγής (Podemos, Ενωµένη Αριστερά και άλλες δυνάµεις), µεταφράζεται πρακτικά στο γεγονός ότι οι συλλογικότητες συνεδριάζουν σε δήµους, έχουν χρηµατοδότηση για το προπαγανδιστικό υλικό από δηµόσια κονδύλια, γίνονται επίσηµες ενηµερώσεις για την απεργία σε χώρους εργασίας και σχολεία, αναρτώνται αφίσες σε στάσεις λεωφορείων και γίνονται διαφηµίσεις σε δηµοτικά ραδιόφωνα και τηλεοράσεις.
12
ΙΣΤΟΡΙΑ
20 ΦΛΕΒΑΡΗ 2019
Στιγµές του γυναικείου κινήµατος από το 19ο αιώνα µέχρι σήµερα
ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΟΝ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΦΕΜΙΝΙΣΜΟ
Της Κατερίνας Καλλέργη
Τ
α τελευταία τρία χρόνια το φεµινιστικό κίνηµα αναπτύσσεται όλο και περισσότερο σε διεθνές επίπεδο. Από την απεργία γυναικών στην Πολωνία για την υπεράσπιση του δικαιώµατος στην έκτρωση, µέχρι τις Πορείες Γυναικών ενάντια στον Τραµπ στις ΗΠΑ και από το κίνηµα #niunamenos στη Λατινική Αµερική, στη συγκλονιστική απεργία γυναικών για τις 8 Μάρτη στην Ισπανία, θα µπορούσε κανείς να πει πως το σύνθηµα «φεµινισµοί τραντάζουν ολόκληρη τη Γη» δεν είναι και τόσο ουτοπικό πλέον. Οι ρίζες του φεµινιστικού κινήµατος είναι διαφορετικές από χώρα σε χώρα, όµως θα µπορούσαµε να πούµε πως τον τελευταίο αιώνα το παγκόσµιο φεµινιστικό κίνηµα έχει χαράξει µια κοινή ιστορία.
Τα πρώτα αιτήµατα
Από την Γαλλική Επανάσταση κιόλας, οµάδες γυναικών είχαν διατυπώσει φεµινιστικά αιτήµατα: δικαίωµα ψήφου, νοµική αναγνώριση ως άτοµα και όχι ως κτήσεις του άντρα, δικαίωµα στο διαζύγιο, ενώ στον πόλεµο του 1792, οι γυναίκες δηµιούργησαν ένοπλα τάγµατα, τις Αµαζόνες (Les Amazones de Bic). Όµως δεν επρόκειτο για κίνηµα, τουλάχιστον µε την έννοια που το γνωρίζουµε σήµερα. Θα πρέπει να περάσει ένας αιώνας για να µιλήσουµε για οργανωµένο φεµινιστικό κίνηµα και φεµινιστικές διεκδικήσεις. Στα µέσα του 19ου αιώνα, ο καπιταλισµός έχει εδραιωθεί ως παγκόσµιο οικονοµικό και κοινωνικό σύστηµα στο µεγαλύτερο κοµµάτι του δυτικού κόσµου. Οι εικόνες που µας έρχονται από τα εργοστάσια και τα λατοµεία της περιόδου είναι εικόνες φρίκης: ∆ωδεκάωρες βάρδιες σε άθλιες συνθήκες, µισθοί πείνας. Οι γυναίκες και τα παιδιά είναι το φθηνότερο εργατικό δυναµικό. Τα πρώτα σκιρτήµατα του φεµινιστικού κινήµατος ξεκινάνε σχεδόν ταυτόχρονα µε το εργατικό κίνηµα. Οι γυναίκες εργάτριες στα εργοστάσια διεκδικούν καλύτερες συνθήκες, άδειες, καθώς και την κάλυψη της µισθολογικής τους διαφοράς µε τους άντρες. ∆εν είναι τυχαίο ότι και η ίδια η γιορτή της 8ης Μάρτη, προέκυψε από την απεργία των γυναικών το 1857 στις υφαντουργίες της Νέας Υόρκης. Απεργίες γυναικών έχουν καταγραφεί ήδη από το 1804 βέβαια στην Αγγλία και από το 1820 στις ΗΠΑ. Στην Ελλάδα, η πρώτη απεργία γυναικών έγινε το 1892, από τις εργαζόµενες στα υφαντουργικά εργοστάσια του Ρετσίνα, µε αφορµή τη µείωση του µισθού τους. Παρά τον αστικό µύθο που θέλει τις (σε µεγάλο βαθµό) αστές σουφραζέτες να είναι οι πρώτες φεµινίστριες, ή έστω οι πρώτες µε αιτήµατα για τις γυναίκες, τα εργασιακά αιτήµατα των γυναικών ήταν η πρώτη φλόγα για τον φεµινιστικό αγώνα των επόµενων αιώνων.
Τι ήταν όµως στην πραγµατικότητα το κίνηµα των σουφραζέτων; Στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα οι αστές γυναίκες «πνίγονταν µέσα στα χρυσά κλουβιά τους». ∆εν µπορούσαν να κυκλοφορήσουν, να οδηγήσουν αµάξι και να ταξιδέψουν χωρίς την άδεια του συζύγου τους και δεν είχαν δικαίωµα ψήφου –απαγορεύσεις που ίσχυαν φυσικά και για τις εργάτριες. Η ίδια περίοδος χαρακτηρίζεται και από διαδηλώσεις ή ακτιβισµούς γυναικών για το δικαίωµα ψήφου. Παρότι πρόκειται για µια από τις σηµαντικές στιγµές του φεµινιστικού κινήµατος, το κοµµάτι το οποίο προβάλλεται, είναι και αυτό που δέχτηκε την µεγαλύτερη κριτική: το κοµµάτι των αστών φεµινιστριών, που δεν µίλαγαν για επέκταση του δικαιώµατος ψήφου στις µαύρες και τις εργάτριες γυναίκες. Το 1851, σε ένα συνέδριο γυναικών στο Οχάιο, η Σοτζένερ Τρουθ έβγαλε τον λόγο που θα έµενε στην ιστορία µε τον τίτλο «∆εν είµαι εγώ γυναίκα;» (Ain’t I a woman?) καταγγέλλοντας το ρατσισµό και την ταξική προκατάληψη των λευκών αστών φεµινιστριών. Την ίδια στιγµή που οι λευκές αστές φεµινίστριες έκλειναν τα αφτιά τους στα αιτήµατα των εργατριών και των µαύρων, οι µαύρες γυναίκες έδιναν ένα διπλό αγώνα: από την µία ενάντια στο ρατσισµό και τη δουλεία και από την άλλη για τα δικαιώµατά τους ως γυναίκες. Κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσµίου Πολέµου, το κίνηµα των σουφραζέτων βρίσκεται µπροστά σε ένα κρίσιµο σταυροδρόµι: τι θέση θα κρατήσει σχετικά µε τον πόλεµο, αν θα συνεχίσει να διεκδικεί το δικαίωµα ψήφου κατά την διάρκεια του πολέµου ή αν θα επιστρέψει στην κανονικότητα ως πατριωτικό καθήκον. Τόσο στην Αγγλία, όσο και στις ΗΠΑ (τις δύο χώρες µε το ισχυρότερο κίνηµα σουφραζέτων) το ένα κοµµάτι των γυναικών συνεχίζει να είναι στους δρόµους κατά την διάρκεια του πολέµου. Στην Βρετανία, οι γυναίκες-µέλη των συνδικάτων «Εθνική Οµοσπονδία Εργατριών» και το «Συνδικάτο Εργατών» αυξήθηκαν κατά 160%, ενώ και στις δύο χώρες πραγµατοποιήθηκαν µεγάλες γυναικείες απεργίες
ενάντια στις άθλιες συνθήκες που συχνά οδηγούσαν τις γυναίκες σε χηµικό ίκτερο, ενώ πολλές από τις διαδηλώσεις στρέφονταν και κατά του πολέµου. Χαρακτηριστικό παράδειγµα είναι η Οµοσπονδία Σουφραζέτων του Ανατολικού Λονδίνου που, εκτός από το δικαίωµα της ψήφου, έκανε και εκστρατείες για την ειρήνη, τις πολιτικές ελευθερίες και τον έλεγχο των ενοικίων και των τιµών των τροφίµων ενάντια στις προκλητικές ορέξεις των καπιταλιστών. Επίσης εκστρατείες για εθνικοποίηση των δοµών διανοµής των τροφίµων και την εξάλειψη των κερδών για τους ιδιώτες.
Η ρώσικη επανάσταση
Το 1917 και η Οκτωβριανή Επανάσταση είναι σηµείο-κλειδί για να κατανοήσουµε την ιστορία του φεµινιστικού κινήµατος. Η τσαρική Ρωσία χρησιµοποιούσε το παλαιό ηµερολόγιο, έτσι η Φεβρουαριανή Επανάσταση ξεκίνησε µε αφορµή µια διαδήλωση για την µέρα της γυναίκας. Η άνοδος των µπολσεβίκων στην εξουσία βελτίωσε αισθητά την θέση της γυναίκας σε ζητήµατα που για τις γυναίκες στον καπιταλιστικό κόσµο φαίνονταν απίθανα, όπως η νοµιµοποίηση της έκτρωσης χωρίς προϋποθέσεις, το δικαίωµα στο διαζύγιο και άλλα. Όµως η απελευθέρωση δεν έρχεται µε νοµοθετικές αλλαγές: Το βασικό εργαλείο για την απελευθέρωση των γυναικών ήταν το Τσενοντέλ, η επιτροπή γυναικών των µπολσεβίκων, στόχος της οποίας ήταν η κοινωνική απελευθέρωση των γυναικών από τα κάτω. Εξίσου σηµαντικό ρόλο στην απελευθέρωση των γυναικών έπαιξε η απελευθέρωσή τους από την απλήρωτη εργασία του νοικοκυριού. Τα κοινοτικά σχολεία, οι παιδικοί σταθµοί, τα κοινοτικά πλυντήρια και κουζίνες ελευθέρωσαν τις γυναίκες από τις εργασίες του σπιτιού άρα και από το µεγαλύτερο κοµµάτι της καταπίεσής τους. Οι κοινοτικοί αυτοί χώροι έβγαλαν από τις πλάτες τους την ευθύνη του νοικοκυριού και της ανατροφής των παιδιών και έτσι τους έδωσαν την ευκαιρία να δουλεύουν και να συµµετέχουν ακόµα πιο ενεργά στην πολιτική ζωή.
Μετά το Μάη
Ο επόµενος µεγάλος σταθµός για το φεµινιστικό κίνηµα είναι το τέλος της δεκαετίας του ’60 µέχρι το ’70, στη διάρκεια της οποίας άνθισε το κίνηµα για την γυναικεία απελευθέρωση. Σταθµός για αυτό το κίνηµα ήταν ο Μάης του ’68 που κοµµάτι του ήταν και ο αγώνας για τα δικαιώµατα των γυναικών. Το κεντρικό σύνθηµα της περιόδου «Το προσωπικό είναι και πολιτικό» έγινε σύµβολο αγώνα για πολλές γυναίκες που έσπασαν την σιωπή τους και διεκδίκησαν ζωή µε δικαιώµατα. Η αντίθεση στην έµφυλη βία, το δικαίωµα της αυτοδιάθεσης του σώµατος, η κατάργηση νόµων που υποβάθµιζαν τις γυναίκες (όπως π.χ. οικογενειακά δίκαια που όριζαν ότι δεν υφίσταται βιασµός εντός γάµου). Οι γυναίκες ξαναξεκίνησαν να µιλάνε για τη βία που δέχονται καθηµερινά και να δοµούν τους τρόπους αντίστασης. Το δικαίωµα για νόµιµη και ασφαλή έκτρωση ήταν ένα από τα κεντρικότερα της περιόδου, µε τις γυναίκες να µιλάνε και για το δικαίωµα στην αντισύλληψη. Ταυτόχρονα στις ΗΠΑ, το ζήτηµα της αυτοδιάθεσης του σώµατος απέκτησε διπλή σηµασία. Από τη µία οι λευκές γυναίκες που ζητούσαν τη νοµιµοποίηση της έκτρωσης, από την άλλη οι µαύρες και οι ιθαγενείς γυναίκες ζητούσαν να καταργηθούν τα κρατικά προγράµµατα στείρωσης που είχαν δηµιουργηθεί για αυτές τις γυναίκες. Ο Μάης του ’68 ανέδειξε όλα αυτά τα ζητήµατα ενώνοντάς τα και µε άλλες πλευρές του κινήµατος. Από αυτές τις επεξεργασίες ωρίµασαν και προέκυψαν κάποιες από τις σπουδαιότερες φεµινιστικές θεωρίες, όπως η διαθεµατικότητα και ο µαύρος φεµινισµός. Η νέα επαναστατική Αριστερά που προέκυψε από τον Μάη του ’68 σταµάτησε να θεωρεί αυτά τα ζητήµατα δευτερεύοντα και σε κάποιο βαθµό τα τεκνοθέτησε στο πρόγραµµά της. Σήµερα βρισκόµαστε µπροστά σε µια µοναδική ευκαιρία για το φεµινιστικό κίνηµα. Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα οι διαδηλώσεις για το γυναικείο ζήτηµα είναι όλο και πιο µαζικές. Γι’ αυτό είναι πολύ σηµαντικό ως Αριστερά να µελετήσουµε το παρελθόν, να µάθουµε από αυτό και να µην επαναλάβουµε τα ίδια λάθη ή παραλείψεις.
Νεολαια
20 φλεβαρη 2019
13
8η Μάρτη: Τα σχολεία αντιστέκονται στο σεξισμό! Του Νικόλα Κολυτά
Ο
σεξισμός και η γυναικεία καταπίεση δεν κατέβηκαν από τον ουρανό. Ξεκινούν από το σπίτι, το σχολείο και συνεχίζονται στη δουλειά και στον κοινωνικό περίγυρο. Ειδικότερα όμως ο χώρος του σχολείου απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή γιατί ξεδιπλώνονται εντός του σεξιστικές αντιλήψεις και συμπεριφορές οι οποίες δε γίνονται αντιληπτές από τα παιδιά, εγγράφονται όμως στη μνήμη και το υποσυνείδητό τους.
Ο σεξισμός στο σχολείο
Η Κωνσταντίνα και η Αθηνά είναι μαθήτριες της Α’ Λυκείου και μας μίλησαν για περιστατικά σεξισμού στο σχολικό περιβάλλον. Ακούγοντάς τες καταλαβαίνει κανείς ότι το σχολείο αποτελεί ένα μικρόκοσμο της κοινωνίας στον οποίο αποτυπώνονται τα καλά της αλλά και τα άσχημά της. Ήδη από το δημοτικό τα κορίτσια γίνονται δέκτες σεξιστικών σχολίων. Η Κωνσταντίνα περιγράφει: «Πρώτο «τρανταχτό» γεγονός που πιστεύω δε θα ξεχάσω κυριολεκτικά ποτέ εκτυλίσσεται αρχές πέμπτης δημοτικού αν θυμάμαι καλά. Το σκηνικό είναι το εξής: έχω ανέβει πάνω σε δύο θρανία για να κρεμάσω κουρτίνες, κατόπιν εντολής της δασκάλας. Όντας, λοιπόν, κοριτσάκι πέμπτης δημοτικού, 1,55 με τα χέρια στην ανάταση τότε, φυσικά και αδυνατούσα να φέρω εις πέρας αυτό που εκείνη επιθυμούσε. Η δασκάλα εκνευρίστηκε τόσο πολύ που γύρισε και είπε: «Αν δε μάθεις να κρεμάς κουρτίνες, ποιος άντρας νομίζεις θα σε πάρει εσένα;». Από τα λεγόμενα της Κωνσταντίνας αντιλαμβάνεται κανείς το ρόλο τον οποίο καλείται να υιοθετήσει ένα κορίτσι ήδη από το δημοτικό: το ρόλο της γυναίκας που πρέπει να υποτάσσεται στα αντρικά «θέλω» ή πρότυπα. Κάπως έτσι, πολλές φορές και τα αγόρια υιοθετούν σεξιστική συμπεριφορά χωρίς καν να το καταλαβαίνουν. Η Αθηνά περιγράφει την εμπειρία της στο γυμνάσιο:
«Ντρεπόμουν -δώδεκα χρονών- για το σώμα μου που δεν ήταν καμπυλωτό, «θηλυκό» και αποτελούσε πηγή χλευασμών για τον περίγυρό μου. Ντρεπόμουν να συμμετέχω στο μάθημα της γυμναστικής, γιατί στις κερκίδες ήταν πάντα καθισμένες παρέες μαθητών που κοίταζαν αδιάκριτα, σχολίαζαν και ξεφώνιζαν χυδαία επιφωνήματα. Ντρεπόμουν να βάλω υποψηφιότητα στις ετήσιες εκλογές, καθώς παντού επικρατούσε η αξιολύπητη νοοτροπία: «ε, τόσα λίγα που φόραγε, πώς να μην την ψήφιζαν…». Ντρεπόμουν, γιατί δεν ήξερα πώς να αρνηθώ ερωτικές προσεγγίσεις συμμαθητών μου οι οποίες με έκαναν να αισθάνομαι άβολα και κατέληγα πνιγμένη μέσα σε μια πισίνα σεξιστικών σχολιασμών». Οι παραπάνω συμπεριφορές καθηγητών ή συμμαθητών αποτελούν απλώς αντανάκλαση ενός συστήματος που αναπαράγει το σεξισμό και τη γυναικεία καταπίεση. Η Κωνσταντίνα παρατηρεί ότι ακόμη και στο μάθημα της Ιλιάδας η Πηνελόπη προβάλλεται ως ένα δείγμα γυναίκας αρκετά χρήσιμο στο σύγχρονο καπιταλισμό: «Η καθηγήτρια έπαιρνε αφορμές από ραψωδίες της Ιλιάδας, όπου η Πηνελόπη παρουσιάζεται κατά το γνωστό πρότυπο της γυναίκας την ομηρική εποχή αμέτοχη και υπεύθυνη αποκλειστικά για τα περί του οίκου και του γιου της ώστε να σχολιάσει πως έτσι θα έπρεπε να τη θέλουμε τη γυναίκα και σήμερα, «ντροπαλή» και ήρεμη». Παράλληλα υπογραμμίζει μια σειρά από σεξιστικά σχολικά κλισέ τονίζοντας ότι: «η πιο συχνή σεξιστική εκδήλωση που γίνεται από όλους, μαθητές, καθηγητές, γονείς - ανεξαιρέτως φύλου - έχει να κάνει με τις κατευθύνσεις. Είναι αδιανόητο εν έτει 2019 να κυριαρχούν ακόμα αντιλήψεις που να ταυτίζουν τα φύλα με κατευθύνσεις και επαγγέλματα, καταντάει ανυπόφορο να απαντάς στον καθένα «ναι, είμαι κορίτσι και πάω θετική/ναι, είμαι αγόρι και πάω θεωρητική».
Η σχολική 8η Μάρτη
Η φετινή ημέρα της γυναίκας αποτελεί μια καλή αφορμή, ώστε οι παραπάνω
εικόνες να αποκτήσουν ορατότητα όχι ως κάτι φυσιολογικό αλλά ως κάτι άκρως προβληματικό. Το ζήτημα δεν είναι τα κορίτσια να αμύνονται ατομικά μέσα σε ένα σεξιστικό περιβάλλον αλλά συλλογικά από κοινού με τους συμμαθητές τους να εξαλείψουν το μισογυνισμό και το σεξισμό. Η Αθηνά τονίζει πώς η ίδια διαχειρίστηκε τη ντροπή που αισθανόταν: «Το συνεχές αίσθημα ντροπής εξασθένησε με το πέρασμα του χρόνου. Όχι επειδή η κατάσταση άλλαξε, αλλά επειδή άλλαξα εγώ η ίδια. Δεν είναι, όμως, το ζητούμενο να αναγκάζεται η μαθήτρια να ωριμάσει συναισθηματικά, ώστε να μην ενοχλείται από δήθεν «καλοπροαίρετα» πειράγματα, βλέμματα και σχολιασμούς των συμμαθητών της. Δυστυχώς, όσο η κοινωνία μας επιμένει να αναπαράγει αυτή την νοοτροπία, τόσο πιο έντονα εμφανίζεται στις σχολικές μας αίθουσες το μικρόβιο του σεξισμού και τόσο πιο δύσκολη γίνεται η καταπολέμησή του». Είναι σαφές πως τόσο για την Αθηνά, όσο και για πολλές άλλες συμμαθήτριές της το ζήτημα δεν είναι διαπροσωπικό αλλά καθαρά κοινωνικό. Όπως τονίζουν στην ανακοίνωσή τους οι Μαθητές/τριες Ενάντια στο Σύστημα (ΜΕΣ): «Η σύγχρονη γυναίκα, η σύντροφος, η σύζυγος, η μάνα,η «σεξουαλικό αντικείμενο», η αδελφή, η εργαζόμενη, η βοηθός, η τροφός, η νοικοκυρά, η «ένα από αυτά μα και όλα αυτά συγχρόνως» οφείλει να εναντιωθεί στο κάλεσμα της σύγχρονης κοινωνίας που της προσάπτει πολλαπλούς και συχνά αλληλοαντικρουόμενους ρόλους. Τα σεξιστικά πρότυπα που κυριαρχούν, ο διαχωρι-
Κυκλοφορεί στα σχολεία το τεύχος #2 Ο ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ ΤΑ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΜΕΛΗ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΑΒΡΟΓΛΟΥ: ΡΑΓΔΑΙΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΣ, ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΗΝ ΤΡΕΛΑΘΟΥΜΕ ΚΙΟΛΑΣ! ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΤΟΥ ‘08 “ΚΙΤΡΙΝΑ ΓΙΛΕΚΑ” : ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΛΙΤΟΤΗΤΑ Ο ΣΕΞΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΒΙΑΣΜΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΜΑΖΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΑΝΟΔΟ ΤΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ Η ΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ, ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΚΑΙ Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ; ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ! ΠΟΤΕ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ! ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΩΝ Μ.Ε.Σ. ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΣΤΟ ΛΑΥΡΙΟ
σμός των ανδρών από τις γυναίκες και η πεποίθηση πως τα δύο αυτά φύλα οφείλουν να πορευτούν τη μετέπειτα ζωή τους ως όντα με διαφορετικά συμφέροντα είναι η πηγή όλων των παραπάνω. Οι γυναίκες γράφουν την ιστορία παράλληλα με τους άντρες, όχι ως παθητικοί δέκτες ή αδρανοποιημένες και ασήμαντες προσωπικότητες. Το ζητούμενο είναι να επιτευχθεί η πλήρης και ουσιαστική χειραφέτησή τους – μια ριζική εξάλειψη της καταπίεσής τους, η οποία θα πηγάζει από τον κλονισμό της ανδρικής κυριαρχίας και την εξισορρόπηση ανδρών – γυναικών σε οποιαδήποτε έκφανση της ζωής». Οι ΜΕΣ το Σάββατο 2 Μάρτη, λίγες ημέρες πριν την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, διοργανώνουν εκδήλωση στον πολυχώρο Κομμούνα με τίτλο: «8 Μάρτη: Ημέρα της Γυναίκας- Ημέρα διεκδίκησης. Διεκδικούμε τα δικαιώματά μας. Αγωνιζόμαστε για τις ζωές μας». Τις εισηγήσεις θα τις κάνουν μαθήτριες και θα ακολουθήσει συζήτηση για τον καθημερινό σεξισμό και ειδικότερα για την εκδήλωσή του στο σχολικό περιβάλλον. Παράλληλα σε πλήθος σχολείων την ίδια την 8η Μάρτη θα διοργανωθούν εκδηλώσεις, συζητήσεις και θεατρικά δρώμενα πάνω στο ζήτημα της γυναικείας καταπίεσης, ενώ πλήθος μαθητών έχει εκφράσει ενδιαφέρον να συμμετάσχει στη γυναικεία απεργία της ίδιας ημέρας. Η Αθηνά και η Κωνσταντίνα ξεκαθάρισαν ότι πρόθεσή τους δεν είναι να στοχοποιήσουν τους συμμαθητές τους, αλλά να τους πείσουν να παλέψουν από κοινού απέναντι στο σύστημα που γεννά το σεξισμό. Ελπίζουμε να το καταφέρουν.
14
αυτοδιοικηση
20 φλεβαρη 2019
Από τη δημοτική παράταξη «Φυσάει Κόντρα» στην Αγία Παρασκευή
Όχι στην ιδιωτικοποίηση των parking του Μετρό! Του Πέτρου Ζερβού
Τ
α τελευταία 9 χρόνια η κυρίαρχη τάξη με πρωτοστάτες τις μνημονικές κυβερνήσεις, έχει εντείνει την επίθεση εναντίον των εργαζομένων και των ανέργων. Μέσα σε όλα όσα έχουν χτυπηθεί είναι και το δικαίωμα στη μετακίνηση. Όταν σε άλλες χώρες το δικαίωμα αυτό νομοθετείται για όλους και όλες δωρεάν στο πλαίσιο και της προσπάθειας για μείωση της ρύπανσης εδώ συνεχώς περιορίζεται. Η ελεύθερη πρωινή μετακίνηση αποτελεί πλέον μακρινή ανάμνηση ενώ έχουμε νέες μορφές ελέγχου όπως οι μπάρες τη στιγμή που οι μισθοί μας δεν φτάνουν ούτε για τα απαραίτητα. Είναι προφανές ότι σ’ αυτό το παιχνίδι εντάσσεται και η ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ η οποία λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια με τελευταίο γεγονός την προσπάθεια ιδιωτικοποίησης των parking των σταθμών του μετρό. Ο χώρος του parking στο Μετρό στη Δ. Πλακεντίας (όπως και αλλού πχ Εθνική Άμυνα) δημιουργήθηκε με τα κονδύλια της Ολυμπιάδας του 2004 με τη δέσμευση να δοθεί προς χρήση στο λαό. Αντί αυτού γίνεται γνωστό ότι η Αττικό Μετρό με την υποστήριξη της κυβέρνησης θέλει να δημιουργήσει ένα κτήριο 6000 τμ!!! και ταυτόχρονα να
παραχωρήσει σε ιδιώτη το χώρο 500 θέσεων parking προς εκμετάλλευση με ημερήσια χρέωση 6 ευρώ για το χρήστη. Δεν είναι μόνο όμως η χρηματική επιβάρυνση των χρηστών του χώρου, αλλά το γεγονός ότι εκτός από την επιβάρυνση από το κτήριο στην περιοχή, θα αυξηθούν και παρκαρίσματα των αυτοκινήτων στους χώρους γύρω από τον σταθμό με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τους περιμετρικούς δήμους (Αγ. Παρασκευή - Βριλήσσια - Χαλάνδρι). Οι κάτοικοι των Μεσογείων μη έχοντας κίνητρο να αφήσουν δωρεάν το αυτοκίνητό τους στο parking το πιθανότερο είναι να κατεβαίνουν μ’ αυτό στην Αθήνα με αποτέλεσμα την αύξηση της κίνησης και την επιβάρυνση της ατμόσφαιρας. Δωρεάν συγκοινωνία δεν υπάρχει σε κανέναν από τους δήμους που προανέφερα καθώς και στα Μεσόγεια των οποίων οι δημότες πληρώνουν ένα πανάκριβο εισιτήριο σε ένα ΚΤΕΛ που λειτουργεί ως μονοπώλιο. Όλα τα παραπάνω και το γεγονός της προεκλογικής περιόδου σήμανε συναγερμό σ’ όλα τα επιτελεία των δήμων με αποτέλεσμα όλοι οι περιμετρικοί δήμοι να εκδώσουν ψηφίσματα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του χώρου. Επίσης ο δήμος της Αγ. Παρασκευής εκτός από την υπερψήφιση δράσεων ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, έκανε και συγκέντρωση στο χώρο την Δευτέρα 11-02. Όμως ο σοφός λαός λέει ότι «όπου ακούς πολλά
κεράσια κράτα και μικρό καλάθι», γιατί ο τρόπος που κινείται ο Δήμαρχος με το επιτελείο του δείχνει ότι υιοθετεί την κυβερνητική μνημονιακή γραμμή σε όλες του τις αποφάσεις. Παρέμβαση για το θέμα έκανε και η δημοτική παράταξη «Φυσάει Κόντρα». Με απόφαση της συνέλευσής της πραγματοποίησε παρεμβάσεις που έγιναν στις 9 και 16 του μήνα. Τα μέλη του «Φυσάει Κόντρα» βρέθηκαν δίπλα στους κατοίκους της περιοχής και των γύρω δήμων από την πρώτη συγκέντρωση και συζήτησαν μαζί τους. Μοιράσανε φυλλάδια ενημερώνοντας τους επιβάτες του Μετρό. Έκλεισαν το χώρο του parking και μπαίνοντας μπροστά με όσες δυνάμεις είχαν έκαναν σαφές ότι αυτή η ιδιωτικοποίηση δεν θα περάσει, διεκδικώντας, ελεύθερους χώρους για τους κατοίκους, ελεύθερη στάθμευση στο parking των σταθμών του Μετρό, δωρεάν σύνδεση λεωφορείων με το Μετρό και ασφαλή λειτουργία όλων των μεταφορικών μέσων. Είναι σαφές και κατανοητό από όλους ότι το «Φυσάει Κόντρα» πρέπει να συνδεθεί με τον κόσμο της Αγ. Παρασκευής συμμετέχοντας και οργανώνοντας δράσεις όπως περιγράψαμε ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του parking στο Μετρό Δ. Πλακεντίας.
Μια μάχη που δεν έχει τελειώσει καθώς οι ιδιωτικοποιήσεις είναι ένα από τα εργαλεία που θα χρησιμοποιήσει η άρχουσα τάξη και οι κυβερνήσεις της στη «μεταμνημονιακή περίοδο» για να μπορέσει να στραγγίσει ακόμη περισσότερο τον εργαζόμενο λαό. Αυτό συνεπάγεται ότι το κίνημα πρέπει να είναι σε εγρήγορση για άμεση απάντηση και στα άμεσα καθημερινά τοπικά θέματα.
Κόντρα στο Ρεύμα των μνημονίων και των διακρίσεων Του Κώστα Παπαδόπουλου, υποψήφιου δημάρχου Νίκαιας-Ρέντη
Η
Κίνηση Πολιτών Νίκαιας Αγίου Ιωάννη Ρέντη «Κόντρα στο Ρεύμα» κλείνει το 2019 δέκα χρόνια δυναμικής και κινηματικής παρουσίας . Από την πρώτη στιγμή βρέθηκε μαζί με τα κινήματα σε όλους τους αγώνες ενάντια στα μνημόνια, το φασισμό, το ρατσισμό, μαζί με τους εργαζόμενους ενάντια στις απολύσεις και τη μείωση των μισθών. Πρωτοστατήσαμε στο κίνημα ενάντια στους πλειστηριασμούς στη Νίκαια και κεντρικά. Δημιουργήσαμε τις συνθήκες εκείνες και καταφέραμε τη δεδομένη στιγμή μαζί με τη γειτονιά να αποτρέψουμε την πρώτη απόπειρα έξωσης άνεργου συμπολίτη μας από τη μοναδική κατοικία του. Με εκλεγμένους δημοτικούς συμβούλους από την πρώτη στιγμή, βάλαμε ζήτημα και διεκδικήσαμε ελεύθερους χώρους ενάντια στην ανεξέλεγκτη κατάχρηση και παλέψαμε για την προσβασιμότητα στην Πόλη και στις υπηρεσίες. Τα μέλη και οι φίλοι της Κίνησης πρωτοστάτησαν στο μεγάλο ΟΧΙ παραμένοντας σταθεροί στις θέσεις για τις οποίες
τους εμπιστεύτηκαν δύο φορές οι συμπολίτες μας. Συνεχίζοντας τη δουλειά στις γειτονιές της πόλης μας κρατάμε ανοιχτό το στέκι της κίνησης, το «Φυσάει Κόντρα», στέκι πολιτισμού και κοινωνικής δράσης με εκδηλώσεις, μουσικές και θεατρικές παραστάσεις, κινηματογραφική λέσχη και τα γνωστά γλέντια μας . Παράλληλα δημιουργούμε ομάδες αλληλεγγύης για ό,τι χρειάζεται: τρόφιμα, είδη ρουχισμού και είδη πρώτης ανάγκης για τους συμπολίτες μας και τους πρόσφυγες . Τα μέλη και οι φίλοι της Κίνησης μέσα από συλλογικές αποφάσεις θα δώσουν τη μάχη των αυτοδιοικητικών εκλογών του Μαΐου 2019, κάνοντας κάλεσμα για τη δημιουργία αντιμνημονιακού αντικλεισθενικού μετώπου στην αυτοδιοίκηση. Κάλεσμα στο οποίο ανταποκρίθηκαν και θα δώσουν τη μάχη μαζί μας ιδιαίτερα οι νέοι και οι νέες της πόλης μας. Αποφασίσαμε να προχωρήσουμε ενιαία και ενωτικά προς τις δημοτικές εκλογές με στόχο να ακουστεί η φωνή κάθε πολίτη που βάλλεται καθημερινά από τη μνημονιακή κατρακύλα αλλά και η φωνή του πολίτη που αναζητά μια διαφορετική τοπική αυτοδιοίκηση μακριά από τους «τοπικούς άρχοντες» και τη δημαρχοκεντρική πολιτική .
Πιστεύουμε πως ο μόνος που μπορεί να αλλάξει τη σημερινή λογική και να βάλει σε άλλη τροχιά την πόλη είναι οι ίδιοι η συμπολίτες μας που ζουν και εργάζονται εδώ, ο κόσμος που αγωνίζεται και ομορφαίνει τις γειτονιές μας, οι εργαζόμενοι στο δήμο, οι επιστήμονες, οι άνθρωποι του πολιτισμού, οι άνεργοι της πόλης
που όσο πάνε και πληθαίνουν, οι έμποροι και οι βιοτέχνες που προσπαθούν να επιβιώσουν . Με όλους αυτούς θα δώσουμε και αυτή τη μάχη των δημοτικών εκλογών του Μαΐου, μια μάχη καθοριστική για την ανατροπή που θέλουμε σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο.
«Η πόλη ανάποδα» Νέο Αριστερό σχήμα στο δήμο Θεσσαλονίκης Eγινε στις 9 Φλεβάρη η ιδρυτική συνέλευση του νέου ριζοσπαστικού σχήματος που δημιουργήθηκε στο δήμο Θεσσαλονίκης. Στη συνέλευση του σχήματος που ονομάστηκε «Η πόλη ανάποδα» αναπτύχθηκε η συζήτηση τόσο στα πολιτικά όσο και στα οργανωτικά ζητήματα. Ήταν έκδηλη η προσπάθεια όσων συμμετείχαν, για μια διαδικασία που θα έδινε «καύσιμα» για την επόμενη μέρα. Η συζήτηση ήταν υποδειγματική ενώ όσα προβλήματα προέκυψαν αντιμετωπίστηκαν σε ένα κλίμα συντροφικότητας και προσπάθειας κτισίματος εμπιστοσύνης. Η πολιτική και η οργανωτική εισήγηση έγιναν σχεδόν ομόφωνα δεκτές, ενώ το σχήμα έγραψε και τα 100 πρώτα μέλη του.
Αποφασίστηκε ότι η «Η Πόλη Ανάποδα» θα συμμετέχει στις εκλογές του Μαΐου με μία συλλογική εκπροσώπηση τεσσάρων ατόμων. Ο ορισμός της, όπως και η οριστικοποίηση του ψηφοδελτίου θα γίνουν σε συνέλευση που θα πραγματοποιηθεί στις 2 Μαρτίου. Οι θέσεις του σχήματος και ο τρόπος λειτουργίας του αναπτύχθηκαν στη συνέντευξη τύπου που δόθηκε για τα ΜΜΕ της πόλης στις 14 Φλεβάρη. Το δημοτικό σχήμα «Η πόλη ανάποδα» δημιουργήθηκε για να φέρει στην επιφάνεια τις ανάγκες των απλών ανθρώπων, να τους στηρίξει να διεκδικήσουν την ικανοποίηση τους και έτσι να αντιστρέψει τις έως τώρα προτεραιότητες. Ήρθε για να επιχειρήσει να φέρει αυτή την πόλη «ανάποδα»!
20 φλεβαρη 2019
ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ
15
Τι δημοτικά σχήματα χρειαζόμαστε;
Για μια ενωτική-ριζοσπαστική παρέμβαση της Αριστεράς στις αυτοδιοικητικές εκλογές Των Σπύρου Αντωνίου, Χριστίνας Μινάσσα, Βάσως Ακριβού
Ε
κτός αν υπάρξει κάποια χρονική μετάθεση από τους τακτικισμούς της κυβέρνησης Τσίπρα και την πιθανότητα ταυτόχρονων βουλευτικών εκλογών, οι αυτοδιοικητικές εκλογές θα διεξαχθούν μαζί με τις ευρωεκλογές, στις 26 Μάη 2019. Με φόντο το παρακμιακό σκηνικό των –κυρίως επικοινωνιακών- αντιπαραθέσεων ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, όλες οι πολιτικές δυνάμεις ετοιμάζονται για την εκλογική μάχη στην τοπική αυτοδιοίκηση. Για τους κάθε είδους μνημονιακούς και πιστούς στα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης συνδυασμούς, τα πράγματα είναι δεδομένα. Παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε Δήμου ή Περιφέρειας, μια σειρά γνωστοί ή τοπικοί πολιτικάντηδες κατέρχονται στον εκλογικό στίβο με βασική επιλογή τη διατήρηση και εμβάθυνση της υπάρχουσας αντικοινωνικής πολιτικής στην τοπική αυτοδιοίκηση, που με τον «Κλεισθένη Ι» γίνεται ακόμα πιο αντιδραστική. Μαζί βέβαια με τη συντήρηση και αναπαραγωγή των δικτύων διαπλοκής, και «ρουσφετιών», που οδηγούν ακόμα και σε εκλογικά κατεβάσματα «ανταρτών» χωρίς επίσημο κομματικό χρίσμα. Οι πρόσφατες νομοθετικές αλλαγές στο θεσμικό πλαίσιο της τοπικής αυτοδιοίκησης, προωθούν την περαιτέρω συρρίκνωση των κεντρικών πόρων προς τους ΟΤΑ και την εμπέδωση της αυταρχικής εποπτείας του κεντρικού κράτους σε αυτούς. Προωθούν τη διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών και της πολιτικής προστασίας. Δημιουργούν νέα «εργαλεία» για σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις και μπίζνες με δημόσιο χρήμα, καταστροφή του περιβάλλοντος και ελαστικές εργασιακές σχέσεις για τους εργαζόμενους στους ΟΤΑ. Εμβαθύνουν το δημοκρατικό έλλειμμα, με ενίσχυση του δημαρχοκεντρικού μοντέλου, με στενότατα όρια άσκησης «αυτοτελούς» πολιτικής και απουσία κάθε ουσιαστικής λαϊκής συμμετοχής. Αυτό το τελευταίο στοιχείο μάλιστα, καθώς οι εκλογές αυτές θα πραγματοποιηθούν με το σύστημα της απλής αναλογικής, αποκρύπτεται συστηματικά από την κυβερνητική προπαγάνδα περί «δημοκρατικής τομής». Οι έδρες στα δημοτικά συμβούλια θα βγαίνουν από την πρώτη Κυριακή με απλή αναλογική ενώ οι επικεφαλής των δύο πρώτων συνδυασμών θα πηγαίνουν σε επαναληπτικό γύρο τη δεύτερη Κυριακή για την εκλογή του δημάρχου με απόλυτη πλειοψηφία. Αυτό σημαίνει ότι
στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων κάθε νέα δημοτική αρχή δε θα έχει την πλειοψηφία των εκλεγμένων συμβούλων. Με άλλα λόγια, η τέλεια συνθήκη για να αποφασίζονται «διαπαραταξιακά», με «ευρεία συναίνεση» και χωρίς αμφισβητήσεις οι όποιες αντιλαϊκές αποφάσεις, απογειώνοντας έτσι το παζάρι για τις «καρέκλες», τις προσωπικές διευθετήσεις και εξυπηρετήσεις του κάθε τοπικού παράγοντα. Άλλωστε, με αυτόν τον τρόπο υλοποίησης της απλής αναλογικής (που ανόθευτη είναι πάντα καλοδεχούμενη για την Αριστερά), ο ρόλος του δημάρχου-«μάνατζερ», που θα προσπαθεί να συμβιβάσει τις αντιθέσεις των «μετόχων»-συμβούλων και θα αναζητά κονδύλια στην αγορά ή στην γραφειοκρατία των Βρυξελλών, υπηρετείται άψογα. Σε αυτό το πολύ δύσκολο πεδίο που έχει διαμορφωθεί, καλείται να παρέμβει και η ριζοσπαστική Αριστερά. Ενδεικτικό της δεξιότερης μετατόπισης του πολιτικού και ιδεολογικού άξονα τα τελευταία 4 χρόνια (όπως και της ανυπαρξίας μαζικής αριστερής εναλλακτικής απάντησης…), είναι ότι διάφορες δημοτικές αρχές, που στις προηγούμενες εκλογές εξέφρασαν την ελπίδα για μια φιλολαϊκή διοίκηση (π.χ. Νέα Φιλαδέλφεια-Χαλκηδόνα, Χαλάνδρι, Κερατσίνι), σήμερα διεκδικούν την επανεκλογή τους έχοντας τη στήριξη του «κεντροαριστερού» ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή του πιο πιστού κόμματος στην εφαρμογή των προγραμμάτων άγριας λιτότητας, της ρατσιστικής πολιτικής της ΕΕ και του στενότερου συμμάχου του δυτικού ιμπεριαλισμού στα Βαλκάνια και τη ΝΑ Μεσόγειο. Αναπόφευκτα λοιπόν ανοίγει η συζήτηση για την τακτική και το γενικότερο σχέδιο παρέμβασης της πραγματικής Αριστεράς, ειδικά σε μια περίοδο υποχώρησης των εργατικών-λαϊκών αντιστάσεων και αποσυσπείρωσης του δυναμικού της. Μια παρέμβαση που δεν θα εξαντλείται στις επερχόμενες εκλογές, αλλά θα θέτει τις βάσεις για μια αντεπίθεση των «από κάτω», της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς και μετά από αυτές.
Κατακερματισμός
Δυστυχώς, πέρα από σημαντικές εξαιρέσεις που θα αναφερθούμε παρακάτω, η εικόνα κατακερματισμού της ριζοσπαστικής Αριστεράς στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό δείχνει να μεταφέρεται και στο τοπικό επίπεδο. Εκτός από το «αλισβερίσι» των αστικών δημοτικών παρατάξεων, η απλή αναλογική δίνει και ευκαιρίες για ευρύτερες συμπράξεις και καλύτερη εκπροσώπηση των δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς, με στόχο την ανασυγκρότηση των τοπικών αντιστάσεων και των οργανωμένων αριστερών δυνάμεων που επιμένουν στο δρόμο της ανατροπής. Από ότι φαίνεται όμως, αντί για ενωτικά εγχειρή-
ματα στις γειτονιές, επικρατούν αντιλήψεις αυτοαναφορικότητας, απλής εκλογικής καταγραφής και μικροηγεμονισμών, που ναρκοθετούν την αναγκαία συγκέντρωση δυνάμεων και τη συγκρότηση αντίπαλου δέους, απέναντι στους πολιτικούς εκφραστές της διαχείρισης και της υποταγής στη μνημονιακή «κανονικότητα» στους ΟΤΑ και όχι μόνο. Το ΚΚΕ, έχοντας μια αρχικά σωστή πολιτική απέναντι στις διεργασίες που συντελούνται στην τοπική αυτοδιοίκηση και ορισμένες θετικές μάχες «κόκκινων» δημάρχων, διεκδικεί την ψήφο πανελλαδικά και πάλι ως Λαϊκή Συσπείρωση. Μη θέλοντας όμως να διαταράξει τον «κομφορμισμό» της κομματικής οικοδόμησης μέχρι να έρθουν (από μόνες τους;) οι καθοριστικές αναμετρήσεις, δεν επιχειρεί να δημιουργήσει σοβαρά ρήγματα στην κυρίαρχη πολιτική. Αντίθετα, με την τακτική της προσέλκυσης μεμονωμένων στελεχών που δρούσαν μέσα στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ, της ΛΑΕ, κ.ά. θέτει ως προτεραιότητα την εμφάνισή του ως «μοναδική λύση» στο χώρο αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, μέσω όμως οργανωτικών κριτηρίων «ορατότητας» και όχι πολιτικής ηγεμονίας. Το ΝΑΡ, με πρόσχημα ένα υπερπολιτικοποιημένο (και εν πολλοίς προαποφασισμένο) πλαίσιο προγραμματικής συνεργασίας, στην ουσία αρνείται κάθε συνεργασία, επιδιώκοντας μια στενή κομματική καταγραφή. Δεν λείπουν μάλιστα και οι ανταγωνισμοί ακόμα και με τους συμμάχους του στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπως το ΣΕΚ, που έχει οδηγήσει σε ξεχωριστές συνελεύσεις για «αντικαπιταλιστικά ψηφοδέλτια» σε ορισμένες περιοχές. Υπάρχει βέβαια και το ανάποδο φαινόμενο, που σε κάποιες περιπτώσεις καθορίζει τις επιλογές τμήματος της Αριστεράς (ακόμα και μέσα στη ΛΑΕ): σχήματα προσωποπαγή, με συγκόλληση παραγόντων, «ορφανούς» δημοτικούς συμβούλους κλπ., με αποπολιτικοποίηση των αιτημάτων τους, υπερτονισμό των αυτοδιοικητικών χαρακτηριστικών στο πρόγραμμά τους και υπέρτατο στόχο το «μπας και βγάλουμε καμιά έδρα». Στον αντίποδα όλων αυτών, υπάρχουν αριστερές-ριζοσπαστικές δημοτικές κινήσεις που συμμετέχουμε («Ανυπότακτη Αθήνα», «Κόντρα στο Ρεύμα»-Νίκαια, «Ζωγράφου-Ανυπότακτη Πόλη», όπως και η πρόσφατη «Η πόλη ανάποδα»-Θεσσαλονίκη κ.ά.), οι οποίες κινούνται σε μια κατεύθυνση που χρειάζεται να γενικευτεί. Πρόκειται για αριστερά αυτοδιοικητικά σχήματα που υπήρχαν ή που συγκροτήθηκαν το τελευταίο διάστημα μέσα από ενωτικές πρωτοβουλίες και κινηματικές δράσεις, που θέλουν να πολλαπλασιάσουν ζωντανές δυνάμεις και να συμβάλουν στην ανασυγκρότηση και πυροδότηση μαζικών αντιστάσεων, χωρίς αποκλεισμούς και
«καπελώματα», αλλά με ειλικρινή ενωτική διάθεση. Που δεν καθορίζονται από τα «ψηφαλάκια προσωπικοτήτων», ούτε τη στείρα μεταφορά της «κομματικής γραμμής», αλλά έχουν συλλογικές ομάδες εκπροσώπησης, συλλογικές δημοκρατικές διαδικασίες που εγγυώνται χώρο και ρόλο στα μέλη τους, τα οποία συμμετέχουν ενεργά και ισότιμα στις εσωτερικές διαδικασίες και στη λήψη των αποφάσεων. Που αφουγκράζονται τις αγωνίες και τους προβληματισμούς του κόσμου που συσπειρώνεται γύρω τους. Χαρακτηριστικό ιδιαίτερα κρίσιμο, ειδικά όταν μετά την «ρεαλιστική υποταγή» του ΣΥΡΙΖΑ έχει αυξηθεί το κομμάτι της κοινωνίας (ειδικά στην νεολαία) που οδηγείται στην αποχή ή έλκεται από ένα γενικότερο απολίτικο κλίμα. Δημοτικές κινήσεις που μέσα από έναν ριζοσπαστικό (αλλά όχι γενικόλογα καταγγελτικό ή βερμπαλιστικό) προγραμματικό λόγο επιδιώκουν να παρεμβαίνουν για τα «μικρά και καθημερινά», τα οποία όμως λόγω της διαρκούς νεοφιλελεύθερης επίθεσης έχουν κεντρική πολιτική διάσταση. Ενισχύοντας τη συλλογική οργάνωση των κατοίκων και χτίζοντας τοπικά κινήματα που θα αναζωογονήσουν την κοινωνική κίνηση στις γειτονιές, κόντρα στη λογική της ανάθεσης όπως αυτή προωθείται με τον «Κλεισθένη Ι», που θεμελιώνει ένα δήμο-τοπικό βραχίονα του κράτους χωρίς οικονομικούς πόρους, τοποτηρητή της διαρκούς λιτότητας. Διεκδικώντας σύγχρονες και ποιοτικές κοινωνικές υπηρεσίες,με μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, κόντρα στις λογικές ιδιωτικοποίησης - ανταποδοτικότητας. Θέτοντας στο επίκεντρο των δράσεών τους, τις ανάγκες των πολλών, την υπεράσπιση των εργατικών (όπως η συμπαράσταση στους αγώνες των «ωφελούμενων» στους Δήμους) και κοινωνικών δικαιωμάτων (όπως τα ζητήματα κοινωνικού αποκλεισμού με αφορμή τη δολοφονία του Ζακ και τα ζητήματα κατοικίας που έχει θέσει η «Ανυπότακτη Αθήνα» ή η μάχη κατά των πλειστηριασμών με μπροστάρη το «Κόντρα στο Ρεύμα» στη Νίκαια), των δημόσιων αγαθών και των τελευταίων ελεύθερων χώρων (όπως η Βίλα Ζωγράφου και το πάρκο Γουδή). Υψώνοντας μέτωπο ενάντια στο ρατσισμό, την ακροδεξιά και τους φασίστες που σηκώνουν κεφάλι μέσα στην ατμόσφαιρα εθνικιστικής υστερίας, που καλλιεργούν κυβέρνηση, αντιπολίτευση και ΜΜΕ. Μόνο με μια τέτοια κατεύθυνση, κατά τη γνώμη μας, μπορεί να υπηρετηθεί αποτελεσματικά και η προσπάθεια για τη βελτίωση των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών, για να πάρουμε πίσω τα δικαιώματά μας, τις πόλεις μας, τις ζωές μας και παράλληλα να οικοδομήσουμε τον αριστερό εναλλακτικό πόλο των εργαζομένων και της νεολαίας.
16
αντιρατσισμος
20 φλεβαρη 2019
Διακομματικός ρατσισμός και ακρότητες Τραμπ
Ρατσιστική συναίνεση
Τα φιλελεύθερα ΜΜΕ στις ΗΠΑ (αλλά και κάποια προοδευτικά στην Ελλάδα) τονίζουν ότι «ο Τραμπ δεν πήρε τα 5,7 δισ. για το Τείχος 234 χλμ.» κι ότι οδηγήθηκε σε συμβιβασμό όπου πήρε μόνο 1,37 δισ. για ανέγερση φραχτών σε 55 χλμ. των συνόρων. Βέβαια πίσω από τη διαμάχη για το ποσό και το μήκος των φραχτών (χωρίς κανείς να αμφισβητεί την λογική «οχύρωσης των συνόρων»), περάσανε με συναίνεση διάφοροι… ελέφαντες: Το νομοσχέδιο προϋπολογισμού του Τμήματος Ασφάλειας της Πατρίδας δίνει 15 δισ. στην συνοριοφυλακή, και 7,6 δισ. στη διαβόητη αντιμεταναστευτική υπηρεσία ICE, που είναι γνωστή και ως «Γκεστάπο» για τις μεθόδους της. Οι Δημοκρατικοί συμπεριφέρθηκαν για άλλη μια φορά ως το πιο υπεύθυνο κόμμα της αστικής τάξης. Ψηφίζουν όλα τα «αναγκαία» αντιμεταναστευτικά μέτρα και αντιπαρατίθενται με τους Ρεπουμπλικάνους με όρους «αποτελεσματικότητας», χαρακτηρίζοντας το σχέδιο για Τείχος από τη μια ακτή των ΗΠΑ στην άλλη ως μια ονείρωξη του Τραμπ, ενώ «η δουλειά στα σύνορα μπορεί να γίνει και αλλιώς».
Το Τείχος
Πράγματι, το Τείχος αποτελεί περισσότερο ένα «ιδεολογικό σύμβολο» για την κοινωνική βάση του Τραμπ. Αλλά ο Τραμπ αποδεικνύεται ένας φανατικός που είναι πρόθυμος να αποσταθεροποιήσει το σύστημα για να δείξει συνέπεια και πυγμή σε αυτήν την κοινωνική βάση. Αναζητώντας πόρους από αλλού, προχωρά σε κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης! Είναι μια κίνηση με την οποία διαφωνούν και πολλά στελέχη των Ρεπουμπλικάνων και το ενδιαφέρον στρέφεται στο Κογκρέσο, όπου μπορεί να περάσει ψήφισμα που απορρίπτει την ύπαρξη «έκτακτης ανάγκης» που να δικαιολογεί την ενέργεια του προέδρου. Ενώ ήδη έχουν αρχίσει να γίνονται οι πρώτες μηνύσεις (από περιβαλλοντικές ομάδες, ιδιοκτήτες γης στα σύνορα, οργανώσεις δικαιωμάτων κ.ά.). Ο Τραμπ ήξερε ότι πάει σε σύγκρουση: «Θα καταλήξουμε στο Ανώτατο Δικαστήριο» δήλωσε καθώς εξηγούσε τα επόμενα βήματα, ενώ παραδέχτηκε ωμά ότι δεν υπάρχει πραγματικά «έκτακτη» ανάγκη: «Θα μπορούσα να χτίσω το Τείχος πιο αργά. Δεν χρειαζόταν να το κάνω αυτό, αλλά προτιμώ να το κάνω πιο γρήγορα».
Τιχουάνα
Εν τω μεταξύ, η υπαρκτή πολιτική αποτροπής αποδεικνύεται εξαιρετικά αποτελεσματική –και βάρβαρη. Η Συνοριοφυλακή δέχεται περιορισμένες αιτήσεις ασύλου την ημέρα, μόνο στο πέρασμα του Σαν Ισί-
δρο. Παραβιάζεται και η αμερικανική και η διεθνής νομοθεσία, που δεν προβλέπει πουθενά ότι οι αιτούντες άσυλο πρέπει να μπαίνουν στις ΗΠΑ από συγκεκριμένη είσοδο και απαγορεύει στη Συνοριοφυλακή να τους διώχνει. Αυτή η πρακτική έχει δημιουργήσει το χάος στην Τιχουάνα, όπου παραμένουν στοιβαγμένοι χιλιάδες μετανάστες. Σύμφωνα με μέλος της ISO που πήγε στην Τιχουάνα, μια συλλογικότητα που καταγράφει ανάγκες των μεταναστών έχει μιλήσει με 21.000 ανθρώπους κι εκτιμά ότι ο συνολικός αριθμός τους είναι διπλάσιος. Υπάρχουν 30 «καταυλισμοί» στην πόλη, άλλοι στοιχειωδώς ανθρώπινοι και άλλοι αυτοσχέδιες παραγκουπόλεις χωρίς πρόσβαση στα βασικά. Η Τιχουάνα είναι η πιο βίαιη πόλη σε μια πολύ βίαιη χώρα – κρατική και παρακρατική βία, καρτέλ ναρκωτικών, συμμορίες τράφικινγκ. Πολλά ασυνόδευτα ανήλικα αγνοούνται. Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση, πολλοί επιχειρούν να περάσουν στις ΗΠΑ «παράνομα». Αλλά από το Δεκέμβρη, αντικαταστάθηκε η πρακτική «προσαγωγή κι απελευθέρωση» (εν αναμονή της δίκης και της ακρόασης για άσυλο) με την πρακτική «προσαγωγή κι επαναπροώθηση». Ήδη οι πρώτες ομάδες αιτούντων άσυλο απελάθηκαν το Γενάρη. Στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού, οι απειλές κατά των μεταναστών, αλλά και των αλληλέγγυων είναι σοβαρές και υπαρκτές (με τη συνεργεία του αμερικανικού κράτους που παρακολουθεί στενά και συχνά παρενοχλεί τη δράση ομάδων αλληλεγγύης).
Τι απάντηση;
Ο Kris Parker, που έκανε την ανταπόκριση από την Τιχουάνα, υπενθυμίζει κάτι κρίσιμο σε αυτές τις συνθήκες «Ο φανατισμός του Τραμπ για το Τείχος και η επιθετική προσέγγιση της κυβέρνησής του στο μεταναστευτικό αποτελούν εύκολους στόχους για κριτική, αλλά είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και οι αντιμεταναστευτικές πολιτικές απολαμβάνουν ιστορικά διακομματική υποστήριξη». Πράγματι, οι Δημοκρατικοί έχουν δείξει τα όρια του δήθεν «δικαιωματισμού» τους, αντιμέτωποι με το ζήτημα της «φύλαξης των συνόρων». Κάποιοι πιο «προοδευτικοί» (ή και ο Μπέρνι Σάντερς) δικαιολόγησαν την πρόσφατη ψήφο τους, τονίζοντας ότι ήθελαν να αποτρέψουν ένα νέο «κλείσιμο του κράτους» που θα κόστιζε στους εργαζόμενους. Κι όμως υπήρχε άλλη απάντηση στον εκβιασμό του Τραμπ: το προηγούμενο «κλείσιμο του κράτους» σταμάτησε από την κινητοποίηση των ίδιων των κρατικών υπαλλήλων, οι οποίοι απειλούσαν με γενική απεργία σε περίπτωση που ο Τραμπ επιχειρούσε να το πράξει ξανά. Στα ίδια τα σύνορα με το Μεξικό, είναι επίσης στις πλάτες των αγωνιστών του κινήματος να οργανώσουν τις απαντήσεις στον κρατικό ρατσισμό, προσφέροντας μια ριζοσπαστική πολιτική εναλλακτική στη διακομματική λογική της «φύλαξης των συνόρων», που πάντα οδηγεί σε αγριότητες…
Ένα σχόλιό της Ιλχάν Ομάρ (μαύρη μουσουλμάνα, υπερασπίστρια του κινήματος BDS και μέλος του Κογκρέσου) για τον ρόλο της AIPAC (το ισραηλινό λόμπι) στη χάραξη της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής προκάλεσε δριμείες κατηγορίες για αντισημιτισμό, τόσο από τη Δεξιά όσο και από τους Δημοκρατικούς με τους οποίους εκλέχθηκε. Είναι ένα ακόμα κρούσμα απίστευτης εργαλειοποίησης της κατηγορίας για αντισημιτισμό απέναντι σε ακτιβιστές. Η AIPAC είναι λόμπι. Και λειτουργεί όπως ΚΑΘΕ λόμπι στις ΗΠΑ, επιχειρώντας να επηρεάσει το Κογκρέσο με δημόσιες και παρασκηνιακές παρεμβάσεις, με διάθεση χρημάτων κ.ο.κ. Αν το να ασκείς κριτική σε αυτό (όπως έχουν κάνει πάρα πολλοί ριζοσπάστες Εβραίοι παρεμπιπτόντως) είναι «αντισημιτισμός», το μήνυμα είναι και πάλι σαφές: Μην κάνετε κριτική στο Ισραήλ. Το οποίο αποτελεί και πραγματικό αντισημιτισμό: ταυτίζει κανείς την διεθνή εβραϊκή κοινότητα με τις πιο εγκληματικές πρακτικές του Ισραήλ…
μικρά αντιρατσιστικά
Μ
ε ένα σάπιο, ρατσιστικό, διακομματικό συμβιβασμό έληξε η διαμάχη για το Τείχος του Τραμπ. Εκβιάζοντας με ένα νέο «κλείσιμο του κράτους», 2 εβδομάδες μετά τη λήξη του προηγούμενου, οδήγησε τους Δημοκρατικούς σε υποταγή.
Αντιρατσιστικές, αντιφασιστικές, μεταναστευτικές, προσφυγικές οργανώσεις, Χώροι στέγασης προσφύγων, Συντονισμοί, Συλλογικότητες, Σωματεία προετοιμάζουν την φετινή κινητοποίηση στις 16 Μάρτη, ενάντια στο ρατσισμό, το φασισμό, τον εθνικισμό και τον πόλεμο. Η κινητοποίηση θέλει να δώσει απαντήσεις στην κυβερνητική αντιπροσφυγική πολιτική αλλά και να ενώσει τις φωνές της με τα αντιρατσιστικά κινήματα όπως αυτό της Ιταλίας που διαδηλώνει ενάντια στα μέτρα Σαλβίνι. Να απαντήσει στην ανασύνταξη της ακροδεξιάς και το εθνικιστικό κλίμα που επικράτησε με το μακεδονικό και να απαιτήσει την καταδίκη της Χρυσής Αυγής. Να σταθεί απέναντι στα φιλοπόλεμα σχέδια της κυβέρνησης στην ανατολική Μεσόγειο και στο ΝΑΤΟ. Να πιάσει το νήμα από τις αντισεξιστικές-αντιομοφοβικές κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος αλλά και την 8η Μάρτη. Οι διοργανωτές καλούν στις 2 μ.μ. στην Πλατεία Βικτωρίας και σε πορεία στη Βουλή και στα γραφεία της ΕΕ. Δυστυχώς για άλλη μια φορά δεν έγινε εφικτή η συμπόρευση όλων των δυνάμεων του κινήματος, με αποτέλεσμα να υπάρχει και δεύτερο κάλεσμα την ίδια μέρα, από την ΚΕΕΡΦΑ στην Ομόνοια στις 3 μ.μ.
Κοντεύει χρόνος από το τραγικό ναυάγιο στο Αγαθονήσι (19 νεκροί) που συγκλόνισε εκείνες τις μέρες κι έγινε διεθνές ανατριχιαστικό ρεπορτάζ, όσον αφορά τις ευθύνες του Λιμενικού και την δραματική υπερπροσπάθεια του 51χρονου Κασίμ από το Ιράκ να σώσει όσους μπορούσε. Τότε ο Δ. Βίτσας δήλωνε ότι οι επιζώντες θα έχουν κάθε δυνατή προστασία. Και τώρα απορρίπτεται το αίτημα του Κασίμ (που ζει σε τραγική ψυχολογική κατάσταση μετά το γεγονός) για άσυλο!
Μια μικρή προσφυγική βάρκα κατάφερε σε πείσμα των ισχυρών ανέμων να προσεγγίσει τη Λέσβο, αλλά οι επιβάτες δεν μπόρεσαν να την οδηγήσουν σε κάποια ακτή και κατέληξε σε βράχια. Πενηνταδύο άνθρωποι κατάφεραν να κολυμπήσουν ως την ακτή και να βγουν σώοι. Ένα 9χρονο κοριτσάκι από το Αφγανιστάν δεν τα κατάφερε. Όσοι από θέσεις ευθύνης αρνούνται επίμονα τη νόμιμη κι ασφαλή διέλευση προσφύγων/μεταναστών κι επιμένουν στη «φύλαξη των συνόρων» είναι ένοχοι για ένα διαρκές έγκλημα…
Ένα σκίτσο του Makkox δείχνει ένα παιδάκι να κάθεται στο βυθό της θάλασσας, ενώ ψάρια και ένα χταπόδι του δίνουν συγχαρητήρια για τις σχολικές του επιδόσεις. Κάπως έτσι μαθεύτηκε μια πραγματική ιστορία στην Ιταλία: Ο θάνατος ενός 14χρονου από το Μάλι, που είχε ράψει στο μπουφάν του τον σχολικό του έλεγχο. «Ουάου! Όλα δεκάρια!» λέει ο καρχαρίας, «Ένα σπάνιο μαργαριτάρι!» συμπληρώνει το χταπόδι. Μια τέτοια υποδοχή μάλλον περίμενε ο μικρός από τους ανθρώπους, όταν αποφάσιζε να πάρει μαζί του και να φυλάξει γερά στο ταξίδι τον έλεγχό του. Πού να φανταζόταν ότι στην άλλη μεριά της θάλασσας δεν τον περίμεναν άνθρωποι, αλλά κτήνη πολύ πιο επικίνδυνα από τους καρχαρίες…
Ο Εμπούκα, πατέρας δύο παιδιών, δολοφονήθηκε στο ΑΤ Ομονοίας. Δεν είναι η πρώτη φορά που τα καλόπαιδα του συγκεκριμένου ΑΤ απασχολούν με την αγριότητά τους. Το τραγικό είναι ότι δεν θα το μάθαινε ποτέ κανείς αν δεν το κατήγγειλε η Οργάνωση Ενωμένων Γυναικών Αφρικής. Όπως γράφουν οι ίδιες: «Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Γνωρίζουμε ήδη δύο άτομα ακόμη από την κοινότητα μας που έχουν δολοφονηθεί πρόσφατα από την αστυνομική βία. Και πολλά ακόμη άτομα έχουν χάσει τις ζωές τους εδώ και χρόνια αντίστοιχα και δεν το μαθαίνουμε ποτέ. Aκούμε καθημερινά για ξυλοδαρμούς από την αστυνομία ατόμων αφρικανικής καταγωγής όπου τους εγκαταλείπουν στο δρόμο μετά για να πεθάνουν. Οι δολοφονίες αυτές αποσιωπούνται».
διεθνη
20 φλεβαρη 2019
17
Brexit, ώρα μηδέν
Κρίση εκπροσώπησης όλων των κοινωνικών τάξεων Του Πέτρου Τσάγκαρη
Τ
ην ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές παραιτούνταν επτά βουλευτές του Εργατικού Κόμματος, έχοντας ενσωματώσει στην κριτική τους όλη την προπαγάνδα των μεγάλων καπιταλιστικών κέντρων ενάντια στην ηγεσία του κόμματος. Τα αστικά επιτελεία έχουν πρόβλημα με το παραδοσιακό κόμμα της τάξης τους, τους Τόρις, που προσωρινά βρίσκεται σε αντίφαση με τα άμεσα συμφέροντά τους διαχειριζόμενο το Brexit, με το οποίο διαφωνεί σχεδόν όλο το μεγάλο κεφάλαιο της χώρας. Για να το κατανοήσουμε αυτό αρκεί να αναφέρουμε ότι οι 99 από τις 100 επιχειρήσεις των οποίων οι μετοχές διαμορφώνουν το δείκτη του χρηματιστηρίου, τον 100 FTSE, υποστηρίζουν την παραμονή στην ΕΕ. Η άλλη πλευρά (του Brexit) διαθέτει πολύ πιο δευτεροκλασάτα ονόματα (κυρίως καπιταλιστές που έχουν επενδύσεις στην Ασία ή που είναι προσανατολισμένοι στην εσωτερική αγορά της Μ. Βρετανίας). Έτσι το μεγάλο κεφάλαιο θα προτιμούσε λοιπόν ίσως τους Εργατικούς στην κυβέρνηση (οι οποίοι έχουν επισήμως θέση υπέρ της παραμονής του Ηνωμένου Βασιλείου σε τελωνειακή ένωση με την ΕΕ, δηλ. σε ένα καθεστώς έλλειψης οικονομικών συνόρων και δασμών). Αλλά όχι αυτούς τους Εργατικούς, δηλ. τους Εργατικούς υπό την ηγεσία του Τζ. Κόρμπιν, την πιο αριστερή ηγεσία που έχει υπάρξει εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες. Γι’ αυτό απεργάζονται διαρκώς σχέδια ανατροπής του, προεκλογικής ή μετεκλογικής. Εκεί εντάσσεται και η πρόσφατη αποστασία των εφτά βουλευτών.
Backstop
Κεντρικό θέμα στο ζήτημα της διευθέτησης (ή μη) του Brexit μεταξύ Λονδίνου και Βρυξελλών είναι το ζήτημα των συνόρων εντός της Ιρλανδίας. Κανονικά δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα: η Μ. Βρετανία θα έφευγε από την ΕΕ και η Ιρλανδία θα παρέμενε. Η Μ. Βρετανία θα είχε μόνο θαλάσσια σύνορα με την ΕΕ. Όμως το αχόρταγο βασίλειο κρατά εδώ και πάρα πολλά χρόνια τη Βόρεια Ιρλανδία αποσπώντας την ουσιαστικά από το ανεξάρτητο Έιρε (την Ιρλανδία, όπως την ξέρουμε στην Ελλάδα). Αν το Ηνωμένο Βασίλειο (που περιλαμβάνει τη Β. Ιρλανδία) αποχωρήσει από την ΕΕ, τότε το νησί της Ιρλανδίας θα βρεθεί κομμένο στη μέση και οι ζωές χιλιάδων ανθρώπων που μετακινούνταν ελεύθερα, αφού μέχρι τώρα δεν υπήρχαν οικονομικά σύνορα, θα δυσκολέψουν αφάνταστα. Οι Βρυξέλλες θέτουν ως απαράβατο όρο για να υπάρξει ομαλό Brexit το να υπάρξει συμφωνία ώστε να παραμείνει η Β. Ιρλανδία εντός της ευρωπαϊκής τελωνειακής ένωσης (το λεγόμενο backstop), στην πράξη δηλ. να συνε-
χίσουν να μην υπάρχουν σύνορα στο ιρλανδικό νησί. Ωστόσο αυτό δεν το κάνουν από κάποιο ενδιαφέρον για την πλειονότητα των κατοίκων. Οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών ενδιαφέρονται περισσότερο για το πολιτικό πρεστίζ της ΕΕ και συνακόλουθα για την πρόληψη της έγερσης και άλλων τέτοιων απαιτήσεων εντός της ΕΕ. Δηλ. απαιτήσεων για εξαιρέσεις από το καθεστώς της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς και των τελωνειακών-φορολογικών κανόνων που τη διέπουν. Για τη Μ.Βρετανία όμως και κυρίως για τους Τόρις και τους προτεστάντες συμμάχους τους του DUP (το δεξιό κόμμα της Β. Ιρλανδίας) το backstop είναι σχεδόν αδιανόητο. Ισοδυναμεί με περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας, αφού σε κάποιο μέρος του κράτους θα ισχύει άλλο φορολογικό καθεστώς όπου οι αποφάσεις του κοινοβουλίου και της κυβέρνησης δεν θα μπορούν να εφαρμοστούν –κάτι εξαιρετικά ταπεινωτικό για μια πρώην αυτοκρατορία. Και δεν είναι μόνον αυτό. Μια τέτοια εξέλιξη μπορεί να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου παρασύροντας τη Συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής βάσει της οποίας διατηρείται η ειρήνη στη Β. Ιρλανδία από το 1998 (μεταξύ άλλων η συμφωνία προβλέπει ότι οι πολίτες της Β. Ιρλανδίας έχουν ένα πολύ μοναδικό δικαίωμα αυτοδιάθεσης, δηλ. το δικαίωμα να ενωθεί με την καθ’ αυτό Ιρλανδία, το Έιρε, όποτε το αποφασίσει η πλειοψηφία του πληθυσμού). Αν οι ισορροπίες ανατραπούν με διατήρηση ειδικού καθεστώτος για τη Β. Ιρλανδία μέσα στο Ηνωμένο Βασίλειο, ίσως η συγκρουσιακή διάθεση που υποβόσκει μεταξύ των οπαδών του Σιν Φέιν (καθολικοί) και των δεξιών Ενωτικών του DUP (προτεστάντες) ξεσπάσει με φυσικό τρόπο και πάλι.
Αδιέξοδα Κάτω από την πίεση των Βρυξελλών η Μέι συμφώνησε το backstop, δηλ. μια μεταβατική περίοδο δύο ετών μετά τις 29 Μαρτίου, κατά την οποία η ΕΕ και το Ηνωμένο Βασίλειο (ΗΒ) θα παραμείνει σε ενιαίο τελωνειακό χώρο, για να αποφευχθούν τα σύνορα στην Ιρλανδία. To backstop θα άρχιζε να είχε εφαρμογή σε περίπτωση που η ΕΕ και το Λονδίνο αποτύγχαναν να καταλήξουν σε εμπορικές και τελωνειακές συμφωνίες στο
διάστημα αυτών των δύο ετών. Στην περίπτωση αυτή η Β.Ιρλανδία θα παρέμενε στην ενιαία τελωνειακή αγορά της ΕΕ. Ωστόσο οι βουλευτές του κόμματός της αντέδρασαν και υποχρέωσαν τη Μέι να πάει πίσω και να το διαπραγματευτεί ξανά (και αυτό αναμενόταν να γίνει την ημέρα της κυκλοφορίας αυτής εδώ της εφημερίδας στις 20/2). Στο τραπέζι των συνολικών διαπραγματεύσεων για το Brexit έχει πέσει και η περίπτωση παράτασης του χρόνου εξόδου (29 Μαρτίου). Ωστόσο κάτι τέτοιο θα είναι δύσκολο γιατί θα πρέπει να το αποδεχτούν όλα τα άλλα 27 κράτη-μέλη. Και σε κάθε περίπτωση το μόνο που θα πετύχει κάτι τέτοιο είναι μια παράταση της αγωνίας.
Διχασμός Όπως διαφάνηκε και από τις πρόσφατες αποχωρήσεις βουλευτών, και το Εργατικό Κόμμα είναι διχασμένο. Η επίσημη θέση του κόμματος είναι ότι θα σεβαστεί το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος αλλά ότι θα παραμείνει εντός της Τελωνειακής Ένωσης της ΕΕ. Παρ’ όλα αυτά η πλειοψηφία των βουλευτών είναι υπέρ της παραμονής στην ΕΕ. Διασπασμένη είναι όμως και η εργατική τάξη. Σε κάθε περίπτωση το Brexit υποστηρίχθηκε από τόσο πολλούς ψηφοφόρους των Εργατικών ώστε θα είναι αδύνατο το κόμμα να τετραγωνίσει τον κύκλο υποστηρίζοντας την παραμονή. Η ηγεσία του κόμματος απέφυγε να κάνει αυτό που έπρεπε το 2016, δηλ. να ηγηθεί της καμπάνιας για το Brexit με όρους φυσικά φιλεργατικούς, προκειμένου να μην κόψει τις γέφυρες με τη δεξιά του πτέρυγα, η οποία είναι υπέρ της παραμονής και την οποία στηρίζουν οι μεγαλοκαπιταλιστές. Όμως έτσι το κόμμα άφησε ελεύθερο το γήπεδο στους ακροδεξιούς να αλωνίζουν στην ηγεσία του στρατοπέδου του Brexit με το δικό τους πολιτικό οπλοστάσιο, δηλ. τον εθνικισμό, το ρατσισμό, τις αντιπροσφυγικές πολιτικές κ.λπ. Και ταυτόχρονα, όπως αποδεικνύεται με τις αποχωρήσεις των εφτά βουλευτών, ούτε την ενότητα του κόμματος ενόψει εκλογών δεν κατάφερε να εξασφαλίσει. Τώρα όλο το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο έχει πέσει πάνω στον Κόρμπιν πιέζοντάς τον από τα δεξιά να «σώσει το έθνος» στηρίζοντας τη με-
τριοπαθή συμφωνία που προσπαθεί να περάσει η Μέι. Αν ο Κόρμπιν ενδώσει τότε οι εργαζόμενοι που ήταν υπέρ του Brexit θα νιώσουν ακόμη πιο προδομένοι και θα θεωρήσουν ότι οι Εργατικοί έχουν πλήρως ενταχθεί σε ενιαίο μέτωπο με τους Τόρις για τη διάσωση του συστήματος από το οποίο θέλουν να απαλλαγούν. Και συνακόλουθα θα γίνουν ακόμη πιο ευάλωτοι στις φωνές της ακροδεξιάς. Παράλληλα, με μια τέτοια εξέλιξη η Μέι και οι Τόρις θα διασώζονταν και οι εθνικές εκλογές –τις οποίες ζητά η Αριστερά και σημαντικό μέρος του πληθυσμού προκειμένου να ανατραπούν οι Τόρις– θα παραπέμπονταν στις καλένδες.
Αριστερά Παρότι στους δρόμους κινητοποιούνται οι οπαδοί της παραμονής, οι οπαδοί του Brexit, οι ακροδεξιοί, το Εργατικό Κόμμα, η υποτιθέμενη κινηματική αντιπολίτευση στο εσωτερικό του και τα ελεγχόμενα από αυτό εργατικά συνδικάτα παραμένουν απαθή, μπροστά σε αυτή τη σύγκρουση. Μα και η άκρα Αριστερά, διχασμένη στο ζήτημα του Brexit, πραγματοποιεί αναιμικές χωριστές συγκεντρώσεις. Πολύ χειρότερα ένα κομμάτι της Αριστεράς (όπως το ΚΚ) είναι διατεθειμένα να θυσιάσουν τα δικαιώματα των προσφύγων και των μεταναστών (το δικαίωμα στη μετακίνηση) στο βωμό μιας διαστρεβλωμένης αντίληψης περί σοσιαλισμού εμποτισμένου με μεγάλες δόσεις «εθνική ανεξαρτησίας». Ο Σκοτσέζος σοσιαλιστής και πανεπιστημιακός Νιλ Ντέιβιντσον, σχολιάζοντας τις διαφορές μέσα στην Αριστερά, και περισσότερο κριτικάροντας αυτούς που υποστηρίζουν την παραμονή στην ΕΕ, τονίζει πολύ σωστά: «Οι στιγμές δυνητικού μετασχηματισμού –όχι επανάστασης, απλώς σοβαρών μεταρρυθμίσεων– πάντα ξεκινούν με μια κρίση, συχνά με μια τέτοια κρίση που θα επιθυμούσαμε να είχε αποφευχθεί, όπως οι παγκόσμιοι πόλεμοι. Αλλά άπαξ και αρχίσει η κρίση, οι σοσιαλιστές πρέπει να ψάχνουν τρόπους να τη στρέψουν προς το συμφέρον της εργατικής τάξης, όχι να προσπαθούν να παλινορθώσουν το προ κρίσης status quo. Δεν είναι καθήκον μας το να τους βοηθήσουμε να βγουν από αυτό το τέλμα». Και συνεχίζει προτείνοντας τους στόχους: «Πρέπει να απαιτήσουμε την πραγματοποίηση εθνικών εκλογών και να παίρνουμε μέρος στις διαδηλώσεις που ζητούν κάτι τέτοιο. Στην Ιρλανδία και στη Σκοτία οφείλουμε να μεγεθύνουμε την κρίση του βρετανικού κράτους. Ειδικά στην Ιρλανδία πρέπει να υποστηρίζουμε την προοπτική ενός δημοψηφίσματος για επανένωση της χώρας (δηλ. Βόρειας Ιρλανδίας και Έιρε). Και στη Σκοτία πρέπει να αρχίσουμε μια καμπάνια για να πείσουμε τους οπαδούς που ήταν κατά της ανεξαρτησίας από τη Βρετανία, για τη σημασία αυτής της ανεξαρτησίας».
18
ΔΙΕΘΝΗ
20 ΦΛΕΒΑΡΗ 2019
Ιταλία Στις τοπικές εκλογές στην περιφέρεια Αµπρούτσο, οι κυβερνητικοί εταίροι της Ιταλίας κατέβηκαν χωριστά. Η Λίγκα έδειξε τις προτιµήσεις της, συµµαχώντας µε τους νεοφασίστες Φρατέλι Ντ’ Ιτάλια (στέλεχός τους πήρε τη θέση του Γερουσιαστή της Περιφέρειας) και ό,τι έχει αποµείνει από τη δεξιά Φόρτσα Ιτάλια του Μπερλουσκόνι. Απέδειξε επίσης σε πραγµατική κάλπη την δηµοσκοπική τάση που δείχνει ότι η Λίγκα είναι πλέον ισχυρότερη από τους Πέντε Αστέρες, κάνοντας τον υπάρχοντα κοινοβουλευτικό συσχετισµό των δύο κοµµάτων «ξεπερασµένο». Οπότε, µε τις εκτιµήσεις για την οικονοµία να είναι δυσοίωνες, άρχισε η φηµολογία για πρόωρες εκλογές το καλοκαίρι, όπου ο Σαλβίνι θα επιχειρήσει να απαλλαγεί από τον σύµµαχό του και να οργανώσει µια ακροδεξιά «φυγή προς τα µπρος». Αυτό άλλωστε εισηγείται και οργανώνει παρασκηνιακά εδώ και µήνες, ο «σκοτεινός πρίγκιπας» της παγκόσµιας ακροδεξιάς, ο πολυπράγµων ΣτιβΜπάνον…
Αστάθεια και πρόωρες εκλογές στο Ισπανικό κράτος Του Πάνου Πέτρου
Μ
ετά την καταψήφιση του προϋπολογισµού από τη Βουλή, ο πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ, ανακοίνωσε πρόωρες εκλογές στις 28 Απρίλη. Θα είναι η τρίτη εκλογική αναµέτρηση τα τελευταία 4 χρόνια στο Ισπανικό Κράτος. Είναι ένας ακόµα προϋπολογισµός που αναβάλλεται και θα εγκριθεί καθυστερηµένα αυτά τα χρόνια κυβερνητικής αστάθειας. Η κυβέρνηση Σάντσεθ, διάρκειας 8 µηνών, είναι η πιο βραχύβια µετά την αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής δηµοκρατίας στη χώρα. Όλα σηµάδια µιας χώρας σε παρατεταµένη πολιτική κρίση.
Η κρίση
Στο φόντο της πτώσης της κυβέρνησης βρίσκεται το καταλανικό ζήτηµα. Τα καταλανικά κόµµατα ήταν αυτά που καταψήφισαν τον προϋπολογισµό, σπάζοντας την πλειοψηφία που είχε δηµιουργηθεί για να ανατραπεί ο Ραχόι (Σοσιαλιστές, Ποδέµος, Βάσκοι και Καταλανοί εθνικιστές). Πέρα από κάποιες κινήσεις στην κατεύθυνση διαλόγου, ο Σάντσεθ δεν έκανε τίποτα για να αντιµετωπίσει τα αιτήµατα και τις ανησυχίες των Καταλανών εθνικιστών. Άλλωστε, τις µέρες που κρινόταν ο προϋπολογισµός, οι 12 πολιτικοί κρατούµενοι (η ηγεσία του καταλανικού εθνικού κινήµατος) σέρνονταν στα δικαστήρια αντιµετωπίζοντας βαρύτατες κατηγορίες. Μάλιστα στη δίκη δόθηκε στο ακροδεξιό Vox ο ειδικός ρόλος του «λαϊκού κατήγορου». Ο γενικός γραµµατέας του ακροδεξιού κόµµατος θα κάτσει δίπλα στο δηµόσιο κατήγορο και τον εισαγγελέα, µε το δικαίωµα να ανακρίνει κατηγορούµενους, µάρτυρες κ.ο.κ. Τις ίδιες µέρες, ενάντια στον Σάντσεθ διαδήλωνε στους δρόµους η ∆εξιά, κατηγορώντας τον για… υποχωρητικότητα απέναντι στους Καταλανούς εθνικιστές και απαιτούσε την παραίτησή του. Η συγκέντρωση µάζεψε 40-50 χιλιάδες ανθρώπους. Η πραγµατική είδηση δεν ήταν το µέγεθός της, αλλά το «ενιαίο µέτωπο» που παρουσιάστηκε: το δεξιό Λαϊκό Κόµµα, οι «ποταµίσιοι» Σιουδαδάνος και το ακροδεξιό Vox καλούσαν στην διαδήλωση από κοινού. Η νέα κι ανερχόµενη ακροδεξιά απολαµβάνει µια πρωτοφανή «νοµιµοποίηση» όπου δεν κρατιούνται ούτε τα στοιχειώδη προσχήµατα που επι-
βιώνουν σε άλλες χώρες, ως αποµεινάρια της παλιάς «υγειονοµικής ζώνης» (που ξηλώνεται αργά αλλά συστηµατικά). Ο Σάντσεθ ελπίζει ότι στο δρόµο για τις κάλπες θα µπορέσει να αντεπιτεθεί.
Η καταλανική κρίση και η ανασύνταξη της ∆εξιάς επιταχύνουν τις εξελίξεις, ενώ η Αριστερά καλείται να βρει απαντήσεις Θα επιχειρήσει να µετατρέψει την αδυναµία του (το ότι βρέθηκε εν µέσω διασταυρούµενων πυρών) σε προεκλογικό «αφήγηµα»: Η πτώση της κυβέρνησης µε πρωτοβουλία των καταλανικών κοµµάτων θα χρησιµοποιηθεί ως απόδειξη ότι «δεν υποχώρησε απέναντί τους». Θα χρησιµοποιηθεί ενάντια στον καταλανικό εθνικισµό, που «από εθνικιστική εγωιστική αδιαλλαξία τορπίλισαν έναν προϋπολογισµό µε θετικά κοινωνικά µέτρα για όλο τον πληθυσµό του Ισπανικού Κράτους». Θα εµφανιστεί ως «δηµοκρατικό ανάχωµα» στην ακροδεξιά µε την οποία φλερτάρουν ανοιχτά το Λαϊκό Κόµµα και οι Σιουδαδάνος. Τα δεξιά κόµµατα αναµένεται να κάνουν προεκλογική εκστρατεία µε κέντρο τον ισπανικό εθνικισµό. Οι πρώτες δηλώσεις όλων των ηγεσιών ήταν επιθέσεις «σε όσους θέλουν να διαλύσουν την Ισπανία». Άλλωστε οι Σιουδαδάνος έχουν ως «ιδρυτική αρχή» την εναντίωση στον
καταλανικό εθνικισµό, το Λαϊκό Κόµµα έχει πλέον ως ηγέτη τον σκληροπυρηνικό Πάµπλο Κασάδο (που απείλησε τον πρόεδρο της Καταλανικής Βουλής ότι θα έχει την τύχη του… Λουίς Κοµπανίς, του ηγέτη της Καταλανικής ∆ηµοκρατίας επί Εµφυλίου που εκτελέστηκε από τον Φράνκο) και το Vox εµφανίζεται ως πιο ανοιχτός και περήφανος «κληρονόµος» του φρανκισµού. Άλλωστε οικονοµικά δεν έχουν κάτι δηµοφιλές να προτείνουν όλες αυτές οι δυνάµεις, οπότε επενδύουν στο κύµα ισπανικού εθνικισµού που καλλιεργήθηκε ως απάντηση στην «καταλανική κρίση».
Αριστερά Σε αυτό το σκληρό τοπίο, η Αριστερά βρίσκεται σε θέση αδυναµίας. Η συµµαχία Ποδέµος-Ενωµένης Αριστεράς, το UnidosPodemos, µοιάζει να παρακολουθεί ως κοµπάρσος την πρόσφατη κρίση. Τουλάχιστον στα διεθνή αστικά ΜΜΕ (που κάποτε έσπευδαν να καλύψουν και «τι λένε οι Ποδέµος») δεν απασχολούν. Καταρχήν η πρόωρη εθνική κάλπη προέκυψε σε µια συγκυρία όπου το Ποδέµος αντιµετώπιζε µια εσωτερική κρίση –µε αφορµή τις τοπικές εκλογές και την ρήξη του Ερεχόν µε τον Ιγλέσιας στη Μαδρίτη αλλά και γενικότερα. ∆εύτερον, έρχεται σε µια περίοδο όπου το αρχικό στοίχηµα «να ηγεµονεύσει» σε βάρος των Σοσιαλιστών φαινόταν χαµένο και ο Ιγλέσιας είχε χαράξει µια τακτική που έκανε το κόµµα να µοιάζει περισσότερο µε «συµπλήρωµα/ στήριγµα» του Σάντσεθ, παρά µε τη δύναµη που κάποτε ισχυριζόταν ότι ερχόταν σε
σύγκρουση µε όλο το πολιτικό σύστηµα. Τρίτον, το ίδιο το καταλανικό ζήτηµα (που βρίσκεται στο επίκεντρο της επιτάχυνσης των πολιτικών εξελίξεων) υπήρξε πάντοτε «άβολο» για την ηγεσία του Ποδέµος. Στην ίδια την Καταλονία (ενδεχοµένως και στη Χώρα των Βάσκων που πάντοτε «επηρεάζεται» από τις εξελίξεις) τα αυτονοµιστικά κόµµατα ζουν τον αντίκτυπο της ήττας του «καταλανικού Οκτώβρη». Υποχρεώθηκαν να ανατρέψουν µια κυβέρνηση, της οποίας την ανατροπή απαιτούσαν οι πιο θανάσιµοι αντίπαλοί τους και βαδίζουν µε αβεβαιότητα στο µέλλον, εκλογικά και γενικότερα. Όποιος παρακολούθησε την κάλυψη των γεγονότων στην Καταλανία από αυτήν την εφηµερίδα, ίσως θυµάται τα άρθρα του Καταλανού αντικαπιταλιστή Γιοζέπ Μαρία Αντέντας. Σε αυτά τα άρθρα θα βρει κανείς τις αιτίες που διαµορφώθηκε το σηµερινό δύσκολο σκηνικό. Αυτά τα οποία έγραφε ότι «πρέπει να κάνει»το καταλανικό κίνηµα και η ριζοσπαστική Αριστερά, αν θέλει να αξιοποιήσει την καταλανική κρίση σε µια κατεύθυνση ρήξης µε το πολιτικό σύστηµα, είναι όλα όσα δεν έγιναν –και στην Καταλονία και στην υπόλοιπη Ισπανία. Αλλά πέρα από το καταλανικό ζήτηµα, το δύσκολο «έδαφος» αφορά και τις γενικότερες εξελίξεις. Αφενός αυτό που περιγράφεται ως «τέλος ενός κύκλου», όσον αφορά την υποχώρηση των µεγάλων κινηµατικών γεγονότων από τους Ιντιγνάδος το 2011 και µετά. Αφετέρου τον αδιέξοδο δρόµο που πήραν οι Ποδέµος και που βρίσκεται στο επίκεντρο της σηµερινής εσωτερικής κρίσης τους. Σήµερα, που ανοίγει η συζήτηση για την αντιµετώπιση της ακροδεξιάς, εµφανίζονται δύο στρατηγικές, προβληµατικές και οι δύο. Ο Ερεχόν φαίνεται να εισηγείται την αυτοδιάλυση της Αριστεράς µέσα σε έναν «λαϊκισµό του κέντρου», που θα συνενώνει τους πάντες πλην σκληρών δεξιών γύρω από µια θολή αναφορά σε «καλή διακυβέρνηση». Ο Ιγλέσιας επιµένει στη διαχωριστική ∆εξιάς/Αριστεράς, αλλά µετατοπιζόµενος ουσιαστικά σε µια στρατηγική συµµαχία µε τους Σοσιαλιστές, στην οποία οι Ποδέµος δείχνουν σήµερα καταδικασµένοι να µετατραπούν σε «µικρό εταίρο», σε έναν περιθωριακό ρόλο όπως αυτόν που είχε η παλιά Ενωµένη Αριστερά. Αλλά για αυτά τα ζητήµατα, και για τις εναλλακτικές απαντήσεις που χρειάζεται η ριζοσπαστική Αριστερά, θα επανέλθουµε.
διεθνη
20 φλεβαρη 2019
19
Μεξικό
ΗΠΑ
Τα «μακίλας» είναι βιομηχανικές μονάδες, εργαστήρια κλπ που βρίσκονται στο Μεξικό, και είναι τμήματα μιας διεθνούς αλυσίδας παραγωγής που συνήθως ελέγχεται από αμερικανικά κεφάλαια. Την εποχή των συμφωνιών ελευθέρου εμπορίου στην αμερικανική ήπειρο παρουσιάστηκαν ως «νεωτερισμός» ή/και «ευκαιρία». Σύντομα έγιναν συνώνυμο της πιο άγριας νεοφιλελεύθερης απληστίας και ασυδοσίας: Εγκατεστημένα σε «ζώνες» όπου παύει να ισχύει κάθε εργατική νομοθεσία και προστασία, ταυτισμένα με εργασία σε συνθήκες σκλαβιάς, σε σεξιστική βία κατά των (πλειοψηφικά) γυναικών εργαζομένων. Τις τελευταίες βδομάδες συγκλονίζονται από ένα απεργιακό κύμα, που εμπνεύστηκε από τις φιλεργατικές παραχωρήσεις του νέου προέδρου Ομπραδόρ στον «επίσημο» τομέα της οικονομίας, απαιτεί να εφαρμοστούν τα ίδια και εκεί, συγκρούεται και με τους εργοδότες και τα «σωματεία»-σφραγίδες κι εξαπλώνεται από μακίλα σε μακίλα. Ο ξεσηκωμός του «βυθού» της εργατικής τάξης, των πλέον «αόρατων» εργαζομένων διεθνώς, στα κάτεργα-σύμβολο της νεοφιλελεύθερης αποδιάρθρωσης, είναι συγκλονιστική είδηση σε μια σκοτεινή εποχή…
Η φωτό δίπλα δεν είναι αφίσα αριστερής οργάνωσης στις ΗΠΑ. Είναι το εξώφυλλο του Economist. Η σύνταξη του περιοδικού δηλώνει ότι «ο σοσιαλισμός επέστρεψε» κι αισθάνεται την ανάγκη να συμπληρώσει ότι «δεν είναι η απάντηση στα προβλήματα του καπιταλισμού». Είναι ωραία όταν τους βλέπεις να αγχώνονται…
Συριακό: Κοινός βηματισμός αλλά και ανοιχτά ζητήματα για τον άξονα Ρωσίας-Τουρκίας-Ιράν
Η
συνάντηση των Πούτιν-Ερντογάν-Ρουχάνι στο Σότσι της Ρωσίας επιβεβαίωσε τον «συντονισμό» των τριών δυνάμεων που έχουν ρόλο πρωταγωνιστή στο μέλλον της Συρίας. Το γενικά θετικό κλίμα στις δηλώσεις, υπογραμμίζει την προσπάθεια και των τριών κυβερνήσεων να διατηρηθούν σε τροχιά συμπόρευσης. Αλλά αρκετά ζητήματα φαίνεται ότι έμειναν ανοιχτά, και το Σότσι ήρθε ως υπενθύμιση όλων των εκκρεμοτήτων στο μέτωπο της Συρίας.
Κουρδικό
Το ένα ζήτημα που απασχόλησε την «τρόικα» ήταν οι κουρδικές περιοχές της Βορειοανατολικής Συρίας. Η Άγκυρα επανέφερε το αίτημα για «ζώνη ασφαλείας» που θα προκύψει από τον συντονισμό Τουρκίας-Ρωσίας. Άλλωστε η δράση των κουρδικών πολιτοφυλακών στα σύνορά της, είναι ο βασικός πονοκέφαλος της Τουρκίας. Φαίνεται να συνάντησε τοίχο άρνησης. Δημόσια, ο Πούτιν δήλωσε ότι κάθε τέτοια επιχείρηση σε συριακό έδαφος θα πρέπει να έχει την έγκριση της Δαμασκού. Ιδιωτικά, αναφέρθηκε στη συμφωνία του 1998 (όταν ο πατέρας Άσαντ ανέλαβε απέναντι στην τουρκική κυβέρνηση την ευθύνη να περιορίσει τη δράση των Κούρδων της Συρίας και να εγγυάται ότι δεν θα επιχειρούν στην άλλη πλευρά των συνόρων σε υποστήριξη των Κούρδων της Τουρκίας). Ουσιαστικά, κα-
θώς όλοι γνωρίζουν ότι ο Πούτιν ασκεί τεράστια εξουσία πάνω στο καθεστώς Άσαντ, η παραπομπή στη Δαμασκό μάλλον είναι προκάλυμμα της απροθυμίας της Μόσχας να εμπλακεί σε μια τέτοια ρωσοτουρκική επιχείρηση. Τουλάχιστον όχι χωρίς ανταλλάγματα. Και εκεί έρχεται το δεύτερο ζήτημα που απασχόλησε –η επαρχία του Ιντλίμπ.
Ιντλίμπ
Εκεί, ο τουρκικός στρατός (και οι ντόπιοι σύμμαχοί του) έχει αποδειχθεί ανίκανος να υλοποιήσει την εκκαθάριση της περιοχής από τις τζιχαντιστικές οργανώσεις, στα πλαίσια της «αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης». Οι πληροφορίες μιλάνε για το αντίθετο. Η πλατιά συμμαχία γύρω από την πρώην Αλ Νούσρα (το συριακό παρακλάδι της Αλ Κάιντα) κερδίζει διαρκώς έδαφος και με στρατιωτικές επιθέσεις κατά των άλλων αντικαθεστωτικών ανταρτών αλλά και με μια συστηματική εκστρατεία «για τις καρδιές και τα μυαλά» των ντόπιων (παροχή βοήθειας και προστασίας, πολύ πιο ήπιες πρακτικές απέναντι σε αντιφρονούντες και διαφωνούντες κ.ο.κ.) που της έχουν επιτρέψει να «ριζώσει» στην περιοχή. Αυτή η αποτυχία επισημάνθηκε -ευγενικά- από τη ρωσική κυβέρνηση. Είναι υπαρκτό ζήτημα που αντιμετωπίζουν οι τρεις σύμμαχοι, αλλά ίσως να είναι και τμήμα του «παζαριού» μεταξύ των τριών (πχ την τουρκική απόσυρση από το Ιντλίμπ με αντάλλαγμα
πρόσβαση στην ανατολική Συρία). Οι αποφάσεις και στα δύο κρίσιμα εμπόλεμα μέτωπα, είτε παραπέμφθηκαν είτε δεν είναι ακόμα ανακοινώσιμες. Όσον αφορά το μέλλον της Συρίας, μετά τη λήξη του πολέμου, έχει ενδιαφέρον ότι αναφέρθηκε πρόοδος στις εργασίες για ένα νέο συριακό σύνταγμα. Το ότι το σύνταγμα της χώρας συζητιέται από τους προέδρους της Ρωσίας, της Τουρκίας και του Ιράν είναι από μόνο του ενδεικτικό. Όσον αφορά την «ανοικοδόμηση», δεν ειπώθηκαν πολλά. Γιατί αυτό αναμένεται να είναι το επόμενο -μεταπολεμικό- μεγάλο ματς, που μπορεί να φέρει εκ νέου αντιμέτωπες όλες τις Μεγάλες Δυνάμεις, αλλά να προκαλέσει και ρωγμές στις υπαρκτές συμμαχίες (πχ μεταξύ Ρωσίας-Ιράν).
Πρόσφυγες
Εν τω μεταξύ, στην ίδια τη χώρα, εμφανίζεται το φαινόμενο της «δεύτερης προσφυγιάς». Τους τελευταίους μήνες, πολλοί πρόσφυγες επιχείρησαν να επιστρέψουν, με βασικό κίνητρο την σχετική αποκατάσταση τη ειρήνη και την άθλια κατάσταση σε Ιορδανία-Λίβανο, όπου επικρατεί μια τακτική «το βίο αβίωτο» με σκοπό να εξωθηθούν οι πρόσφυγες στην επιστροφή. Πλέον καταγράφεται μια νέα τάση όπου άνθρωποι που επέστρεψαν, προτιμούν να ξαναφύγουν για την αθλιότητα των στρατοπέδων του Λιβάνου και της Ιορδανίας. Η υποχρεω-
τική κατάταξη των αντρών στο συριακό στρατό (που λειτουργεί ως μέσο «αναμόρφωσης» με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό σε ένα κράτος που βγαίνει από εμφύλιο…), η καχυποψία (να το θέσουμε ευγενικά) των Αρχών απέναντι ακόμα και σε συγγενείς ανθρώπων που είχαν πολεμήσει με τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό είναι κάποιοι λόγοι, μαζί με την απώλεια ιδιοκτησιών. Πολλές είναι κατεστραμμένες. Αλλά πολλές κατοικίες έχουν καταληφθεί. Αυτό αφορά την ανεξέλεγκτη δράση των πολιτοφυλακών στις οποίες στηρίχθηκε ο Άσαντ για να αντεπεξέλθει στον πόλεμο και την κατάρρευση του στρατού του, και οι οποίες τώρα διεκδικούν με τη δύναμη των όπλων την «πληρωμή» τους. Αλλά έχει και μια κεντρική κάλυψη, καθώς ο νέος νόμος του Άσαντ για τις ιδιοκτησίες σπιτιών, έκανε τόσο δύσκολο (πρακτικά αδύνατο) για κάθε πρόσφυγα να αποδείξει την ιδιοκτησία του, που θεωρήθηκε μια βίαιη εκδοχή «ευξεγενισμού» κατά την οποία χιλιάδες και χιλιάδες φτωχοί έχασαν τις κατοικίες τους. Αυτό το σχέδιο αναμένεται να γίνει πηγή κερδοφορίας για κατασκευαστικές και επιχειρηματίες που έμειναν πιστοί στο καθεστώς. Αλλά εν τω μεταξύ, πάνω σε αυτό το «νομικό κενό» και στο σχετικό χάος, επωφελούνται και οι ένοπλοι πολιτοφύλακες, καταλαμβάνοντας σπίτια και οδηγώντας ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού (συχνά με αντικαθεστωτική διάθεση) σε μόνιμη εξορία...
20 ΦΛΕΒΑΡΗ 2019
Συριακό: Κοινός βηµατισµός αλλά και ανοιχτά ζητήµατα για Ρωσία-Τουρκία-Ιράν σελ. 19
Βενεζουέλα: Να σταµατήσουµε το υφέρπον πραξικόπηµα Του Πάνου Πέτρου
Η
προσβολή κάθε κοινής λογικής (που όµως προειδοποιεί για ανησυχητικές εξελίξεις) συνεχίζεται στο υφέρπον πραξικόπηµα στη Βενεζουέλα. Η αντιπολίτευση, αναζητώντας κάποιο προκάλυµµα συνταγµατικότητας στην φάρσα της αυτοανακήρυξης του Γκουαϊδό σε πρόεδρο, ισχυρίζεται ότι ο «Μαδούρο εγκατέλειψε το πόστο του» (µια περίπτωση που όντως το Σύνταγµα προβλέπει την αντικατάστασή του, αλλά και πάλι αυτή συµβαίνει από τον/την αντιπρόεδρο). Οι φωστήρες που οργανώνουν την επικοινωνιακή εκστρατεία δεν καταθέτουν κανένα επιχείρηµα για αυτόν τον ισχυρισµό, πέρα από την επιδείνωση
της οικονοµικής κρίσης. Σοβαρός και βαθιά συνταγµατικός ισχυρισµός: Προφανώς η οικονοµική κρίση είναι απόδειξη ότι ο πρόεδρος µιας χώρας µάλλον έχει κλειστεί στο δωµάτιό του και παίζει βιντεοπαιχνίδια. Αλλά στο κέντρο της δεξιάς προπαγάνδας έχει βρεθεί µια άλλη πτυχή: Η δια-
βόητη «ανθρωπιστική βοήθεια» από τις ΗΠΑ, που την έχει µπλοκάρει στα σύνορα ο «ανάλγητος κόκκινος δικτάτορας».
Ξεδιάντροπη προπαγάνδα
Ότι αυτή η «βοήθεια» αξιοποιείται αποκλειστικά για προπαγανδιστικούς λόγους είναι τόσο σαφές από το ότι ακόµα και τα επιτελεία που τη σχεδίασαν, δεν µπήκαν στον κόπο να «βάλουν το χέρι στη τσέπη», έτσι για να κρατηθούν κάποια προσχήµατα. Τα ίδια τα φιλικά προς την αντιπολίτευση ΜΜΕ, αναφέρονται σε βοήθεια «που µπορεί να βοηθήσει 20 χιλιάδες συµπολίτες µας». Σε µια χώρα 32 εκατοµµυρίων κατοίκων, η οποία (γράφεται ότι) «λιµοκτονεί», όπου το 7% του πληθυσµού έχει µεταναστεύσει, που «βυθίζεται στο χάος κι οδηγείται στον εµφύλιο», το «σπουδαιότερο κι ισχυρότερο έθνος του πλανήτη» θα βοηθήσει 20 χιλιάδες υπερτυχερούς; Για όποιον διατηρεί τη στοιχειώδη λογική, η φάρσα της «ανθρωπιστικής βοήθειας» είναι προφανής. Ακόµα κι αν πούµε ότι όντως στόχος αυτών των φορτηγών είναι να ανακουφίσουν 20 χιλιάδες ανθρώπους κι ότι όντως αυτό δεν µπορεί να υποτιµηθεί, η σύγκριση του ποσού της βοήθειας µε τα ποσά που αποστερούν από το βενεζουελάνικο λαό οι αµερικανικές κυρώ(σωρευτικά από σεις το 2015 αλλά
και µετά τη σηµερινή κλιµάκωσή τους) αποκαλύπτει την υποκρισία. Σε ρεπορτάζ που κυκλοφόρησε, οι οπαδοί της αντιπολίτευσης δεν έχουν πρόβληµα µε την σκανδαλώδη αντίφαση: Υποστηρίζουν κυνικά τις κυρώσεις, «ακόµα κι αν δυσκολέψουν τα πράγµατα», την ώρα που θρηνούν για «τη βοή-
θεια που µένει στα σύνορα ενώ τα πράγµατα είναι τόσο δύσκολα». Την πολιτική στόχευση και την εργαλειοποίηση της «βοήθειας» αναδεικνύουν οι ενστάσεις οργανισµών όπως ο ΟΗΕ και ο Ερυθρός Σταυρός, υπεράνω πάσης υποψίας για «κόκκινο ολοκληρωτισµό», που επισηµαίνουν ότι η διεθνής βοήθεια που όντως έχει ανάγκη η Βενεζουέλα πρέπει να γίνει οργανωµένα και σε συνεννόηση µε την κυβέρνηση και καταγγέλουν τη δράση της USAID. Ψιλά γράµµατα όλα αυτά για τα διεθνή µεγάλα ΜΜΕ.
Οικονοµία
Η κατάσταση για το βενεζουελάνικο λαό είναι όντως πολύ δύσκολη. Έχουµε γράψει επανειληµµένα για τις ευθύνες της κυβέρνησης Μαδούρο και για όσα (δεν) έγιναν σε 20 χρόνια «µπολιβαριανής διαδικασίας». Η εξάρτηση της οικονοµίας από τα πετρελαϊκά έσοδα, η κυριαρχία των αρπακτικών του «εισαγωγικού τοµέα» σε όλα τα είδη πρώτης ανάγκης, η συνεπής αποπληρωµή του χρέους περιγράφουν έναν «κορµό» προβληµάτων. Στην πάλη για αλλαγή πορείας βρίσκεται η όποια ελπίδα για τους εργάτες στη Βενεζουέλα και έχουν όλη την αλληλεγγύη µας όσοι θα επιχειρήσουν µε αγώνες προς αυτήν την κατεύθυνση. Αλλά για τη διεθνή Αριστερά, που δρα και παρεµβαίνει στις χώρες που επιδεινώνουν συνειδητά την κατάσταση, αξιοποιώντας την άρνηση του Μαδούρο να πολεµήσει οικονοµικά την αστική τάξη για να «στραγγαλίσουν» την οικονοµία, υπάρχουν άλλα καθήκοντα που µπορούν όντως να βοηθήσουν το λαό της Βενεζουέλας. Η International Socialist Organization σε ανακοίνωσή της, εκτός των πολιτικών αιτηµάτων ενάντια στο πραξικόπηµα, για διακοπή της στήριξης στη δεξιά αντιπολίτευση, για απόσυρση του Τέταρτου Στόλου, θέτει και κάποια οικονοµικά: Τερµατισµός όλων των κυρώσεων και διαγραφή όλου του χρέους που κρατούν αµερικανικές και ευρωπαϊκές τράπεζες, η Παγκόσµια Τράπεζα και το ∆ΝΤ. Αν στις ΗΠΑ, οι απειλές και η παρέµβαση γίνονται µε ωµή µονοµέρεια, η ΕΕ σε ρόλο «καλού µπάτσου», κρύβεται πίσω από την απαίτηση για εκλογές. Μοιάζει µε «δηµοκρατική διέξοδος». Και είναι αλήθεια ότι ο Τσάβες δεν φοβήθηκε ποτέ παρόµοιες προκλήσεις –ενίοτε τις επιζητούσε, για να ταπεινώσει τους αντιπάλους του. Αλλά η τελεσιγραφική απαίτηση από το εξωτερικό, µόλις ένα µήνα µετά την ορκωµοσία του Μαδούρο και λίγους µήνες µετά από µια καθαρή εκλογική νίκη, είναι πρόκληση. Γι’ αυτό και κυβερνήσεις όπως του Μεξικό, που πρωταγωνιστούν στις πρωτοβουλίες «διαλόγου» και «οµαλής επίλυσης» αρνούνται να συνυπογράψουν κείµενο που θέτει ως προαπαιτούµενο την άµεση προκήρυξη εκλογών ως βάση συζήτησης.
Καταρχήν, για σοβαρό τµήµα της δεξιάς αντιπολίτευσης, δεν µπαίνει καν τέτοιο ζήτηµα. Στόχος είναι να ηγηθεί ο Γκουαϊδό µιας «µετάβασης» προς τις εκλογές (που όπως αφήνουν να εννοηθεί, µπορεί να κρατήσει και παραπάνω από το συνταγµατικά ορισµένο διάστηµα…). Αλλά κυρίως, και όσοι µιλούν για εκλογές, στόχο έχουν αυτές να γίνουν «µε το πιστόλι στον κρόταφο». Σωστά γράφει ο Κλαούντιο Κατζ, σε ένα κείµενο που δεν αποκλείει το διάλογο ή τις εκλογές ως λύση, ότι ένας ειλικρινής διάλογος περνά µόνο µέσα «από την ήττα της απόπειρας δεξιού πραξικοπήµατος». Ένα τµήµα του λεγόµενου «κριτικού τσαβισµού» που επιµένει στις εκλογές και το διάλογο, και µετακινείται σε µια λογική «ίσων αποστάσεων» στη σηµερινή κρίση, έκανε το βαρύ λάθος να συναντηθεί µε το επιτελείο του Γκουαϊδό. Τα στελέχη που το έπραξαν ισχυρίζονται ότι επιδιώκουν συνάντηση και µε τον Μαδούρο. Αλλά αυτό δεν ακυρώνει το καταστροφικό ολίσθηµα. ∆ιεθνώς, όσοι και όσες ασκήσαµε και ασκούµε σκληρή κριτική στην κυβέρνηση Μαδούρο, το κάναµε από άλλη σκοπιά, και κατανοούµε ότι σήµερα πρώτος στόχος είναι η αποτροπή του ιµπεριαλιστικού πραξικοπήµατος, που θέλει να «στείλει µήνυµα» σε κάθε απόπειρα αλλαγής της κατάστασης διεθνώς.
Κριτική
Αλλά αυτό δεν σηµαίνει «τερµατισµό της κριτικής». Το αντίθετο, είναι ζωτικής σηµασίας σήµερα που η κυρίαρχη στρατηγική της «µπολιβαριανής ηγεσίας» δίνει ευκαιρίες στη ∆εξιά. Από την άρνηση να διεξάγει «οικονοµικό πόλεµο», ως την επιλογή να διεξάγει τον «πολιτικό» αναβαθµίζοντας το ρόλο των στρατηγών. Είναι επίσης ζωτικής σηµασίας να απαντηθεί ο δεξιός µύθος της «αποτυχίας του σοσιαλισµού». Γιατί, πράγµατι, η Βενεζουέλα περνά µια οικονοµική κατάσταση που δεν έχει νόηµα να ωραιοποιεί κανείς για να απαντήσει στις υστερίες των διάφορων ΣΚΑΪ. Πόσο µάλλον να ταυτιστεί (από την ανάποδη) µε την ιδέα ότι αυτός είναι ο σοσιαλισµός τον οποίο υπερασπιζόµαστε. Αρκετοί σύντροφοι ίσως σκεφτούν ότι «η κριτική κάνει κακό», ότι προέχει «η υπεράσπιση µιας κυβέρνησης που δηλώνει σοσιαλιστική», ότι δεν χωράνε «δηµοκρατικές ευαισθησίες» στο χειρισµό της κρίσης από τον Μαδούρο. Προτείνουµε να διαβάσουν την «πολιτική διαθήκη» του Τσάβες κι όχι τις κριτικές κάποιου που σχολιάζει «από µακριά». Αυτή είχε στραφεί γύρω από τρεις άξονες: Την ανάγκη διαρκούς κριτικής κι αυτοκριτικής («φοβόµαστε να µιλήσουµε για να µη φανούµε αδύναµοι»), την τάση για µια όλο και πιο κενή περιεχοµένου επίκληση στο σοσιαλισµό («βαφτίζουµε τα πάντα σοσιαλιστικά και νοµίζουµε ότι κάτι κάναµε») και την εµβάθυνση της δηµοκρατίας ως µονόδροµο («Κοµµούνα ή τίποτα!»).