EA 429

Φύλλο Νο 429 | 6 ΜΑΡΤΗ 2019 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Εκατό χρόνια από την ίδρυση της 3ης Διεθνούς σελ. 14-15

Κασµίρ: Εθνικιστική σύγκρουση Ινδίας-Πακιστάν σελ. 17

8 Μάρτη: Οργανώνουµε την απεργία σε δουλειά και σπίτι σελ. 10, 11, 12

Õðïêñéóßá ÷ùñßò üñéá, óôñþíåé ôï äñüµï óôçí (áêñï)ÄåîéÜ Ç ÊÕÂÅÑÍÇÓÇ ÔÓÉÐÑÁ ÅÖÁÑÌÏÆÅÉ ÏËÅÓ ÔÉÓ ÑÁÔÓÉÓÔÉÊÅÓ ÊÁÉ ÍÅÏÖÉËÅËÅÕÈÅÑÅÓ ÐÏËÉÔÉÊÅÓ ÔÇÓ ÅÕÑÙÐÁÚÊÇÓ ÅÍÙÓÇÓ, ÅÍÙ ÔÇÍ ÉÄÉÁ ÙÑÁ ÊÁËÅÉ ÓÅ ÌÅÔÙÐÏ ÅÍÁÍÔÉÁ ÓÅ ÁÕÔÅÓ

Η

υποκρισία του Τσίπρα, που καλεί, λέει, σε συστράτευση την ευρύτερη κεντροαριστερά για να αντιµετωπιστεί η ακροδεξιά και ο νεοφιλελευθερισµός, έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Το χαλί για την άνοδο της ακροδεξιάς, µε αιχµή την «πολεµική» αντιµετώπιση των προσφύγων και των µεταναστών, το στρώνει εδώ και χρόνια ο «θεσµικός ρατσισµός», η αδίστακτα αντι-

µεταναστευτική και αντιπροσφυγική πολιτική της ΕΕ, των κυβερνήσεων της κεντροδεξιάς, αλλά και της κεντροαριστεράς. Σε αυτό το κύµα βαρβαρότητας και αγριανθρωπισµού περίοπτη θέση έχουν τα έργα και οι ηµέρες των κυβερνήσεων Τσίπρα: Αλήθεια ποιος υπέγραψε την κατάπτυστη συµφωνία Ελλάδας-ΕΕ-Τουρκίας; Ποιος κάλεσε, ανέχτηκε και συνεργάζεται αρµονικά µε την αρµάδα του ΝΑΤΟ και της

Frontex στο Αιγαίο; Ποιος καθοδηγεί τις πολιτικές του αίσχους τύπου Μόριας; Αντί να µας εξηγήσουν πώς είναι δυνατόν να κοιµούνται ήσυχοι τα βράδια, αυτοί που έχουν την πολιτική ευθύνη για την κόλαση που αντιµετωπίζουν καθηµερινά χιλιάδες και χιλιάδες άνθρωποι (µετά από 4 χρόνια εξουσίας µιας τάχα µου Αριστεράς), έχουν το θράσος να βγαίνουν και να εξαγγέλλουν πρόθεση για αντιακροδεξιά «µέτωπα»

και αντιρατσιστικές πρωτοβουλίες (βλ. σελ. 3). Εκεί όµως που η υποκρισία καταντά αφόρητη είναι όταν ο Τσίπρας κάνει λόγο για αντίσταση στο νεοφιλελευθερισµό! Αλήθεια, οι ρυθµίσεις για τη «σωτηρία» των αδηφάγων τραπεζών που θα στείλουν στο λεπίδι του πλειστηριασµού χιλιάδες σπίτια λαϊκών νοικοκυριών είναι αντίσταση στο νεοφιλελευθερισµό (βλ. σελ. 2); συνέχεια σελ. 2

2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ Της σύνταξης...

(συνέχεια από σελ. 1)

Αλήθεια, η δραµατική κατάσταση που αντιµετωπί-

ζει το εργατικό συνδικαλιστικό κίνηµα (όπως αυτή έρχεται στην επιφάνεια µέσω των συζητήσεων για το συνέδριο της ΓΣΕΕ, βλ. σελ. 9) είναι άσχετη µε την πραγµατικότητα ότι η κυβερνητική πολιτική των 4 τελευταίων χρόνων υπήρξε µια οµαλή συνέχεια µε τη µνηµονιακή νεοφιλελεύθερη πολιτική των προηγούµενων κυβερνήσεων; Αλήθεια, δεν είναι ακόµα ο ακραία αντιδραστικός «νόµος Κατρούγκαλου» που έχει θέσει τα θεµέλια για το ασφαλιστικό «τύπου Πινοσέτ» που ευαγγελίζεται ο Μητσοτάκης; Αλήθεια, το «οµαλό νταλαβέρι» της κυβέρνησης µε τους επιχειρηµατικούς οµίλους φίλων της δεν στηρίζεται στο γεγονός ότι η κυβέρνηση διασφάλισε τα νεοφιλελεύθερα µέτρα που αυτοί απαιτούσαν;

Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι ένα ακόµα θλιβερό παρά-

δειγµα ενός είδους «Αριστεράς» που επέλεξε να µετακοµίσει στο σοσιαλφιλελευθερισµό, δηλαδή να βάλει τις δυνάµεις της στην υπηρεσία του νεοφιλελευθερισµού. Και γι’ αυτό σήµερα επιλέγει ως συµµάχους την ευρωπαϊκή σοσιαλδηµοκρατία. Την πολιτική «οικογένεια» που, ελέγχοντας σχεδόν όλες τις κυβερνήσεις στις χώρες-µέλη της ΕΕ στις δεκαετίες του 1980 και 1990, επέλεξε να καθοδηγήσει τον νεοφιλελεύθερο καλπασµό του κεφαλαίου ενάντια στα βασικά εργατικά και κοινωνικά δικαιώµατα, όταν είχε διαπιστωθεί ότι η ∆εξιά αδυνατούσε να ολοκληρώσει αυτό το έργο. Αυτός, άλλωστε, είναι και ο βασικός λόγος για την ιστορική κρίση στην οποία έχουν σήµερα βυθιστεί τα άλλοτε κραταιά σοσιαλδηµοκρατικά κόµµατα.

Κάποιοι µέσα στον ΣΥΡΙΖΑ θα όφειλαν να θυµούνται

ότι µπόρεσαν να διακριθούν, µπόρεσαν να ξεκολλήσουν από το «λεπίδι» του 3% µόνο όταν αποδέχθηκαν να εργαστούν προς άλλη κατεύθυνση: την ιδρυτική «αρχή» του, τότε, ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στον νεοφιλελευθερισµό, που απέρριπτε ταυτόχρονα κάθε συνεργασία µε τον χώρο της σοσιαλδηµοκρατίας. Όµως αυτά είναι ιστορίες που ανήκουν στο παρελθόν.

Ο συνασπισµός που σήµερα επιδιώκει ο Τσίπρας, επι-

χειρεί να συγκρατήσει δυνάµεις για να συνεχιστεί στην Ευρώπη και εδώ η ίδια πολιτική. Η πολιτική της βάρβαρης νεοφιλελεύθερης λιτότητας. Η πολιτική που όχι µόνο δεν αποτελεί αντίσταση στη ρατσιστική/εθνικιστική ακροδεξιά, αλλά αντίθετα είναι βούτυρο στο ψωµί της.

Το «ακραίο κέντρο», η σύγκλιση των νεοφιλελεύθε-

ρων σοσιαλδηµοκρατών, των κεντροαριστερών και των κεντροδεξιών, είναι ένα κέντρο καταδικασµένο να πέσει. Οι Μακρόν, οι Ρέντσι, οι Μέρκελ, τούτης της άθλιας εποχής, παρά τα επιφαινόµενα, δεν είναι πλέον ισχυρές πολιτικές ηγεσίες.

Το καθήκον της ριζοσπαστικής Αριστεράς, εδώ και

στην Ευρώπη, είναι να παλέψουµε να πέσουν από τα αριστερά. Που σηµαίνει όλες τις αναγκαίες πρωτοβουλίες ενάντια στο «ακραίο κέντρο», αλλά µαζί και τα καθήκοντα της πάλης ενάντια στην αντεπίθεση της ∆εξιάς γενικά και της ακροδεξιάς ειδικότερα. Η πάλη ενάντια στον νεοφιλελευθερισµό, η πάλη ενάντια στον ρατσισµό και στον εθνικισµό είναι πλέον µέτωπα άρρηκτα συνδεδεµένα µεταξύ τους.

Αυτό πρέπει να

είναι η αιχµή των προσπαθειών µας καθηµερινά µέσα στα κινήµατα, αλλά αυτή πρέπει να είναι και η αιχµή των εκλογικών παρεµβάσεών µας.

6 ΜΑΡΤΗ 2019

Πίσω από την επικοινωνιακή εκστρατεία

Κλιµάκωση της επίθεσης στην κατοικία και καταστολή όσων αντιστέκονται Της Μάνιας Μπαρσέφσκι

Σ

ε µια προσπάθεια εξωραϊσµού της πολιτικής της και µείωσης του πολιτικού κόστους ενόψει εκλογών, η κυβέρνηση έχει επιδοθεί σε µια επικοινωνιακή εκστρατεία προκειµένου να αποφύγει τις πρόσθετες κοινωνικές «αναταράξεις» από το νέο νοµοσχέδιο που προωθεί προς ψήφιση για τους δανειολήπτες και τα υπερχρεωµένα από τις συνέπειες των µνηµονίων νοικοκυριά. Στην πραγµατικότητα αυτό που συµβαίνει είναι ότι η κυβέρνηση προετοιµάζει εντατικά την «τελική λύση» των δεκάδων χιλιάδων πλειστηριασµών και εξώσεων µέσα στο 2019-2020, καθώς το νέο νοµοσχέδιο είναι σαφώς χειρότερο από τον «κουτσουρεµένο» από τον Σταθάκη και εξαρχής ανεπαρκή νόµο «Κατσέλη», η ισχύς του οποίου έληξε επίσηµα στα τέλη του Φεβρουαρίου. Ο νόµος «Κατσέλη», παρότι παρείχε εξαιρετικά ισχνή και περιορισµένη κάλυψη στους υπερχρεωµένους οφειλέτες, διατηρούσε ωστόσο κάποιας µορφής προστασία για τους «συνεπείς», που είχαν ήδη ενταχθεί στο πλαίσιό του και κατάφερναν να πληρώνουν στην ώρα τους και χωρίς να παραλείψουν καµία δόση. Μία από τις κύριες αλλαγές που επιφέρει το νέο νοµοθετικό πλαίσιο για τη ρύθµιση των «κόκκινων» δανείων είναι η αντικατάσταση του ανεξάρτητου τρίτου δικαστή από ένα σύστηµα ηλεκτρονικού εξωδικαστικού συµβιβασµού, δηλαδή τη µεταφορά της συνολικής διαδικασίας για την «επιλεξιµότητα» και τους όρους της στις ίδιες τις τράπεζες, που, διαµέσου µιας ηλεκτρονικής πλατφόρµας, θα αποφασίζουν για τα δάνεια που θα κουρεύονται και θα επιλέγουν το ποια νοικοκυριά και µε ποιους όρους θα εντάσσονται σε ρύθµιση. Με βάση όσα είναι σήµερα γνωστά για το προωθούµενο νέο νοµοθετικό πλαίσιο, το κριτήριο επιλεξιµότητας για την υπαγωγή των δανειοληπτών σε προστατευτικές ρυθµίσεις θέτει ως ανώτατο όριο συνολικής οφειλής τα 130.000 ευρώ, που υπολογίζεται ότι δεν θα καλύψει πάνω από 15% των οφειλετών. Συγχρόνως, η ρύθµιση του δανείου δεν θα γίνεται µε οριζόντιο κούρεµα, αλλά µε επέκταση του χρόνου αποπληρωµής του δανείου, ενώ δεν ορίζεται επακριβώς το πλαίσιο κριτηρίων µε τα οποία οι τράπεζες θα ρυθµίζουν τα δάνεια. Είναι έτσι προφανές ότι οι τράπεζες θα εντείνουν τον αποκλεισµό από κάθε προστασία των οφειλετών που θα κρίνουν ως µειωµένης δυνατότητας να εξυπηρετούν πλήρως τις δανειακές δόσεις τους. Την ίδια ώρα, το νοµοσχέδιο δεν περιλαµβάνει καµία πρόβλεψη για τον συσχετισµό της ρύθµι-

σης µε τις υπόλοιπες οφειλές του νοικοκυριού, µε αποτέλεσµα ανεξάρτητες ρυθµίσεις να τρέχουν παράλληλα και ταυτόχρονα, καταργώντας στην πράξη και το όριο του ελάχιστου επιπέδου διαβίωσης που είχε θεσπιστεί. Ενόψει εκλογών, το νοµοσχέδιο που κατέθεσε η κυβέρνηση, προβλέπει, ως δήθεν αντίβαρο, την κρατική χρηµατοδότηση της οφειλόµενης δόσης (που θα ορίζεται από την ίδια την τράπεζα) µε 50 εκατοµµύρια που θα χορηγούνται κατ’ έτος σε κάθε µία από τις συστηµικές τράπεζες που θα ρυθµίζουν τα δάνεια, ανεξάρτητα από το ποσόν που πραγµατικά θα απαιτείται για την κάλυψη όλων των δικαι-

Η κυβέρνηση καταβάλλει εναγώνιες προσπάθειες να παραπληροφορήσει για το περιεχόµενο του νοµοσχεδίου που καταθέτει και να αναβάλλει τις µαζικές εξώσεις, που προβλέπονται για αµέσως µετά τις εκλογές ούχων. Έτσι όµως θα τεθούν εκτός ρύθµισης όλοι οι πλεονάζοντες δικαιούχοι, όταν τα χρήµατα θα έχουν εξαντληθεί, καθώς τα κριτήρια που αναφέρονται για την υπαγωγή στη χρηµατοδότηση αφορούν µόνο στο δικαίωµα υποβολής της αίτησης και όχι στην ίδια τη χρηµατοδότηση. Αυτό σηµαίνει ότι οι συστηµικές τράπεζες θα είναι τελικά οι µεγάλες κερδισµένες και από την πολυδιαφηµισµένη κρατική «χρηµατοδότηση», που συνιστά στην ουσία µία ακόµα έµµεση ανακεφαλαιοποίησή τους. Για να περιορίσει τις εκλογικές απώλειες που αναπόφευκτα συνεπάγεται γι’ αυτήν η τήρηση των συνεχιζόµενων µνηµονιακών της δεσµεύσεων έναντι της ΕΚΤ, της ΕΕ και των «θεσµών», η κυβέρνηση καταβάλλει εναγώνιες προσπάθειες να παραπληροφορήσει για το περιεχόµενο του νοµοσχεδίου που καταθέτει και να αναβάλλει τις µαζικές εξώσεις, που προβλέπονται για αµέσως µετά τις εκλογές. Είτε είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε η Ν∆ το κόµµα που θα αναλάβει τη διακυβέρνηση. Παράλληλα, χρησιµοποιώντας σε αγαστή σύµπνοια για το σκοπό αυτό τα µνηµονιακά ΜΜΕ, έχει επιδοθεί σε µία προσπάθεια κατασυκοφάντησης του κινήµατος κατά των πλειστηριασµών, που συνοδεύεται πλέον από ένα κύµα άγριας δικαστικής καταστολής του. (συνέχεια στη σελ. 7)

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/754747-11 της Εθνικής Τράπεζας.

• Υπεύθυνος Γρηγόρης Δεµέστιχας, τηλ 6976564624

6 μαρτη 2019

πολιτικη

3

Με την Αριστερά της ρήξης και τα κοινωνικά κινήματα

Ενάντια στο ρατσισμό, την ακροδεξιά αλλά και την κυβέρνηση Του Χρήστου Σταυρακάκη

Ο

πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, αλλά και ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ με δημόσιες τοποθετήσεις στελεχών του, επικεντρώνονται το τελευταίο διάστημα σε δύο αλληλοτροφοδοτούμενα πολιτικά ζητήματα. Το ένα είναι ο κίνδυνος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη (αλλά και στην Ελλάδα) και το άλλο είναι η πολιτική της αντιμετώπιση, τόσο σε επίπεδο πολιτικού λόγου, όσο και στο επίπεδο των πολιτικών συμμαχιών. Είναι πλέον καθαρό ότι ο Τσίπρας προσπαθεί να χτίσει το δίπολο «πρόοδος – συντήρηση» στις πρώτες εκλογές της «μεταμνημονιακής εποχής», αναδεικνύοντας το κόμμα του σαν το κέντρο μιας δημοκρατικής συμπαράταξης με τη νεοφιλελεύθερη κεντροαριστερά, η οποία μπορεί, τάχα, να σταθεί υπολογίσιμο ανάχωμα στην ακροδεξιά και τον ρατσισμό. Ισχυριζόμαστε ότι αυτή η πολιτική προσπάθεια πέρα από αποπροσανατολιστική και επικίνδυνη είναι και μία εκστρατεία λήθης που επιχειρεί να συσκοτίσει βασικές πτυχές της κυβερνητικής πολιτικής. Ευτυχώς η μνήμη μας δεν είναι τόσο κοντή!

στη ρατσιστική πολιτική ατζέντα της Ευρώπης-φρούριο, η οποία μέσα στο 2019 οδήγησε σε δραματική κορύφωσή τους πνιγμένους ανθρώπους στα νερά της Μεσογείου.

Ρατσιστική πολιτική

Ακροδεξιά

Η πολιτική της κυβέρνησης είναι ρατσιστική. Μπορεί ο πρωθυπουργός και τα κομματικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να δηλώνουν με κάθε ευκαιρία τον αντιρατσισμό και τον ανθρωπισμό τους, αυτό όμως που μετράει είναι η εφαρμοσμένη πολιτική της κυβέρνησης ιδιαίτερα στα ζητήματα των προσφύγων, αλλά και των μεταναστών. Η συντήρηση των άθλιων hot-spot στα νησιά του Αιγαίου και των camps με τα αντίσκηνα στην ηπειρωτική Ελλάδα, το κλείσιμο των συνόρων για να εμποδίσει το ταξίδι των προσφύγων στην Ευρώπη για μία καλύτερη ζωή, η «πρόσκληση» του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο και η Frontex, συνθέτουν το μεγάλο κομμάτι του παζλ της μεταναστευτικής πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση και ήδη μετράει χιλιάδες θύματα. Εάν σε αυτό προσθέσουμε και τη συνεχιζόμενη αστυνομική αυθαιρεσία απέναντι σε μετανάστες/τριες (με ή χωρίς χαρτιά), η οποία πριν λίγες μέρες οδήγησε στη δολοφονία του Νιγηριανού Εμπουκά στο Αστυνομικό Τμήμα Ομόνοιας, αλλά και σε δεκάδες άλλες περιπτώσεις κακοποίησης στα όρια του βασανισμού, είναι πραγματικά απορίας άξιον πώς μπορεί η κυβέρνηση χωρίς ίχνος ντροπής να παρουσιάζει εαυτή ως πολιτική δύναμη που μάχεται τάχα μου τον ρατσισμό. Δυστυχώς, επιβεβαιώνεται αυτό για το οποίο έχουμε πολλές φορές επιχειρηματολογήσει μέσα από τις γραμμές της «Εργατικής Αριστεράς», ότι η υποταγή στην πολιτική της ευρωλιτότητας σημαίνει και υποταγή

Αυτή η ρατσιστική πολιτική στρώνει το δρόμο στην ακροδεξιά και αυτό συμβαίνει αυτή τη στιγμή σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η μεγάλη άνοδος της (γραβατωμένης) ακροδεξιάς, αλλά και η ανάδειξη μιας σημαντικής δύναμης για τη φασιστική-νεοναζιστική ακροδεξιά, είχε τα τελευταία χρόνια σαν πολιτική αιχμή την ισλαμοφοβία και τον πόλεμο απέναντι στο τεράστιο προσφυγικό κύμα από το 2014 και έπειτα σε συνδυασμό με μια λαϊκίστικη ρητορική ευρωσκεπτικισμού, που προσπαθεί να «κλέψει» ψήφους από τη δικαιολογημένη λαϊκή αγανάκτηση απέναντι στην ΕΕ και τις πολιτικές λιτότητας. Ο κίνδυνος καταγραφής μιας ακόμα μεγαλύτερης ανόδου της ακροδεξιάς στις Ευρωεκλογές είναι υπαρκτός, είναι σοβαρός και χρειάζεται πολιτική αντιμετώπιση, διότι πλέον υπάρχει πραγματική εμπειρία για την εφαρμοσμένη πολιτική ακροδεξιών κυβερνήσεων στην Ιταλία, την Ουγγαρία, την Αυστρία κλπ. Ο κοινός παρονομαστής είναι η σκληρή ρατσιστική πολιτική απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες (δες τον πρόσφατο αντιμεταναστευτικό νόμο του Σαλβίνι) και η ανελέητη επίθεση στους/ις εργαζόμενους/ες (δες τη θεσμοθέτηση του 12ωρου –«νόμος της δουλείας»– στην Ουγγαρία του Ορμπάν). Αυτός είναι και ο πυρήνας των πολιτικών των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, είτε δεξιών, είτε σοσιαλδημοκρατικών, είτε τεχνοκρατικών, οπότε η πιο σκληρή εκδοχή τους από την ακροδεξιά έρχεται ως «φυσική»

συνέχεια. Δίνεται δηλαδή η δυνατότητα στην ακροδεξιά να εμφανιστεί ως δυνητικά πολιτικός διάδοχος για τη συνέχιση και όξυνση της υπάρχουσας πολιτικής. Η πολιτική απάντηση στον ρατσισμό και την ακροδεξιά δεν βρίσκεται σε καμία εκδοχή κάποιου «δημοκρατικού τόξου». Οι δυνάμεις του ακραίου κέντρου στην Ευρώπη, ενόψει των επερχόμενων Ευρωεκλογών, από τη δεξιά μέχρι τη σοσιαλδημοκρατία και τους πράσινους, «αγωνιούν» υποτίθεται για την επικίνδυνη άνοδο της ακροδεξιάς. Σ’ αυτή την αγωνία προστίθεται πλέον και ένα τμήμα της Ευρωομάδας της Αριστεράς με επικεφαλής τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα, ο οποίος μετά τη σοσιαλφιλελεύθερη μετάλλαξη του κόμματός του, εισηγείται τη συμμαχία με τις δυνάμεις της κεντροαριστεράς, δηλαδή της νεοφιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας, τόσο στην Ελλάδα όσο και στις Ευρωεκλογές. Τέτοια ήταν η εισήγησή του στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ την Κυριακή 3 Μάρτη, ενώ ο ίδιος ήταν κεντρικός ομιλητής σε εκδήλωση των ευρωπαίων σοσιαλιστών στην Αθήνα. Και εδώ η πραγματικότητα παρουσιάζεται ανεστραμμένη: σύμφωνα με το κυβερνητικό αφήγημα, υπάρχουν, υποτίθεται, κάποιες δυνάμεις στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία που κινούνται προς τη ριζοσπαστική Αριστερά, ενώ η αλήθεια είναι η πλήρης προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ και ενός τμήματος των δυνάμεων της GUE στο πολιτικό πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης σοσιασλδημοκρατίας.

Απάντηση της Αριστεράς Η συμμαχία των υπέρμαχων της νεοφιλελεύθερης λιτότητας και των ευρωπαϊκών ρατσιστικών πολιτικών –ανεξάρτητα από τη ρητορική που μπορεί να υιοθετούν ανά περίπτωση– δεν μπορεί με τί-

ποτα να είναι απάντηση στην άνοδο της ακροδεξιάς. Η μόνη πολιτική απάντηση μπορεί να είναι από μία ενωτική-μαζική ριζοσπαστική Αριστερά της ρήξης, που θα έχει στο κέντρο της πολιτικής της ατζέντας το κοινωνικό ζήτημα (δηλαδή τις πολιτικές λιτότητας) και την πάλη ενάντια στον ρατσισμό και την ακροδεξιά. Και γι’ αυτό το λόγο, κάθε επιδίωξη πολιτικής συμμαχίας με στελέχη του κυβερνητικού-μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ είναι πολιτικά λαθεμένη και αποπροσανατολιστική για το κίνημα, ενώ την ίδια ώρα γίνεται ουρά της πολιτικής Τσίπρα. Αυτή είναι και η μόνη περίπτωση να εκφραστεί πολιτικά μια υπαρκτή δυναμική των κοινωνικών κινημάτων στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, που σηκώνουν πραγματικά ανάστημα ενάντια στην ακροδεξιά και τον ρατσισμό: είναι οι διακόσιες χιλιάδες που διαδήλωσαν στο Μιλάνο ενάντια στον αντιμεταναστευτικό νόμο του Σαλβίνι, είναι οι χιλιάδες που διαδήλωσαν στο Βερολίνο ενάντια στον ρατσισμό και την ακροδεξιά τον περασμένο Οκτώβρη, οι εργατικές διαδηλώσεις ενάντια στο «νόμο της δουλείας» του Ορμπάν στην Ουγγαρία, οι δεκάδες χιλιάδες που διαδηλώνουν κάθε Μάρτη στην Αθήνα για την παγκόσμια ημέρα ενάντια στον ρατσισμό, αλλά και σε άλλες αντιρατσιστικές διαδηλώσεις που απαιτούν ίσα δικαιώματα για ντόπιους και μετανάστες/πρόσφυγες και ενάντια στη δολοφονική αστυνομική αυθαιρεσία και στο φασισμό. Εκεί βρίσκεται πραγματικά η κοινωνική δύναμη που μπορεί και έχει πραγματικό συμφέρον να παλέψει ενάντια στον ρατσισμό και την ακροδεξιά και σε αυτή την κατεύθυνση οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς οφείλουμε να πάρουμε άμεσα πολιτικές πρωτοβουλίες.

4

αυτοδιοικηση

6 μαρτη 2019

Θεσσαλονίκη – «Η πόλη ανάποδα»

Ένα δημοτικό σχήμα που ήρθε για Του Νίκου Αναστασιάδη

Έ

χει περάσει ένας μήνας από την ιδρυτική συνέλευση του αριστερού ριζοσπαστικού σχήματος «Η πόλη ανάποδα». Σε αυτό το μήνα το σχήμα εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην πόλη με δράσεις. Δύο ήταν οι παρεμβάσεις και οργανώθηκαν την ΤσικνοΠέμπτη που η πόλη ήταν γεμάτη από κόσμο.

«Κατάρα» είναι τα Δίδακτρα, τα Ενοίκια, οι Συγκοινωνίες Η πρώτη δράση έγινε έξω από το δημαρχείο, για να διαμαρτυρηθούμε για την πρόταση του δημάρχου Μπουτάρη να πληρώνουν 300-400 ευρώ τέλος εγγραφής στο πανεπιστήμιο οι φοιτητές και φοιτήτριες που σπουδάζουν στη Θεσσαλονίκη, μια που «το τζάμπα είναι κατάρα»! Λες και δεν έφταναν τα τεράστια ποσά που πληρώνουν οι οικογένειες για να μπορέσουν να έχουν τα παιδιά τους την απαραίτητη μόρφωση. Και όπως λέει και η ανακοίνωση του σχήματος: «..Αυτό που θα έπρεπε να απασχολεί το Δήμο είναι το πώς θα βελτιώσει τις συνθήκες υπό τις οποίες ζουν και σπουδάζουν οι φοιτητές στην πόλη –η οποία αποτελεί και πρωτεύουσα της ανερ-

γίας και της επισφαλούς εργασίας. Θα έπρεπε να μεριμνά από τη μεριά του ώστε οι φοιτητές μετά την αποφοίτηση να μην είναι στον αέρα και όχι να βάζει το χεράκι του για να τους στείλει στην ουρά του ΟΑΕΔ ή στην εργασιακή επισφάλεια...». Η ανακοίνωση μοιράστηκε και στους εργαζόμενους στο δημαρχείο Θεσσαλονίκης, που συμφώνησαν χωρίς εξαιρέσεις με το πνεύμα της ανακοίνωσης.

Reclaim Modiano Η δεύτερη δράση έγινε για να εκφράσουμε την αντίθεσή μας στην ιδιωτικοποίηση της Στοάς Μοδιάνου, που πριν δύο χρόνια ξεπουλήθηκε στην εταιρεία One Outlet

AE του Σάμι Φάις. Η στοά, μετά από 92 χρόνια λειτουργίας, ιδιωτικοποιήθηκε. Μια από τις μεγαλύτερες στεγασμένες σύγχρονες αγορές της Θεσσαλονίκης, η πιο παραδοσιακή αγορά τροφίμων και ένα από τα ορόσημα της πόλης, που συνδέεται στενά με την ιστορία της Εβραϊκής Κοινότητας, δόθηκε για 1,9 εκατ. ευρώ, όσο περίπου μια σχετικά καινούρια πολυκατοικία 10 διαμερισμάτων! Και όπως γράφει και η ανακοίνωση της δημοτικής μας παράταξης: «…Αν το ζητούμενο ήταν η αντιμετώπιση της κρίσης και της φτώχειας, εμείς πιστεύουμε ότι η Στοά θα έπρεπε να διατηρηθεί ως αυτό που ήταν: ως μια προσιτή, λαϊκή αγορά φρέσκων,

ποιοτικών, τροφίμων και ταυτόχρονα ως ένας ανοιχτός, προσβάσιμος σε όλους, δημόσιος χώρος. Η αναγκαία συντήρηση ενός ιστορικού διατηρητέου μνημείου θα έπρεπε να γίνει με δημόσια επένδυση, η οποία άλλωστε θα αποσβενόταν εύκολα από τα νοίκια των 144 καταστημάτων, χωρίς βέβαια τα υπερκέρδη που ποντάρει ο κ. Φάις…». Η κινητοποίηση μάζεψε δεκάδες συμπολίτες μας, τόσο μέλη όσο και φίλους του σχήματος, ενώ πλήθος κόσμου, που περνούσε από το χώρο της διαμαρτυρίας, ενημερωνόταν από το έντυπο υλικό που είτε μοιραζόταν, είτε είχε κολληθεί στις λαμαρίνες που περικλείουν πια την είσοδο της αγοράς. Είναι εντυπωσιακό ότι

Μια νέα δημοτική κίνηση με παρελθόν αγώνων στη γειτονιά Του Σπύρου Αντωνίου

Σ

την έγκριση της εκλογικής της διακήρυξης και στην εκλογή επικεφαλής, μέσα από μια μαζική Γενική Συνέλευση την Τετάρτη 27/2, προχώρησε η αριστερή δημοτική κίνηση «Ζωγράφου Ανυπότακτη Πόλη». Σε μια πλούσια συζήτηση, όπου αναδεί-

χθηκαν μια σειρά ζητημάτων και προγραμματικών αιχμών, τα μέλη της κίνησης κατέληξαν στο κείμενο της διακήρυξης, που μαζί με τις όποιες τελικές αλλαγές θα παρουσιαστεί δημόσια, σε ανοιχτή εκδήλωση-συνέντευξη Τύπου, την Τετάρτη 13/3: «Συνεχίζουμε να επιμένουμε στην ανάγκη ενότητας των ριζοσπαστικών Αριστερών δυνάμεων και συλλογικοτήτων, των ανένταχτων αγωνιστών/στριών, με έμφαση στις δημοκρατικές συλλογικές διεργα-

σίες οργάνωσης διαλόγου και κοινής κινηματικής και πολιτικής δράσης. Ενάντια σε κάθε μορφής ανάθεση. Έχουμε αποδείξει ότι στόχο μας δεν αποτελεί η διεκδίκηση θώκων και εξουσίας, αλλά ο αγώνας και η διεκδίκηση με συλλογικές θέσεις και προτάσεις για την επίτευξη κατακτήσεων, που θα καλυτερεύσουν τη ζωή της κοινωνικής πλειοψηφίας ενάντια στα συμφέροντα των λίγων και ισχυρών. Με ισχυρή πεποίθηση ότι το μέλλον και

η καθημερινότητά μας αλλάζουν με συλλογική δράση, με αυτοοργάνωση, με συμμετοχή και με αλληλεγγύη(…)». Στην ίδια συνέλευση, αποφασίστηκε ομόφωνα να είναι επικεφαλής του ψηφοδελτίου για τη μάχη στις 26 Μάη, ο Χρίστος Τουλιάτος, βιβλιοϋπάλληλος, ενεργός στα τοπικά κινήματα και αγωνιστής της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Πρόκειται για μια υποψηφιότητα κοινής αποδοχής, ενός νέου ανθρώπου που προέρχεται από το κίνημα, αντιπροσωπευτική ενός δημοτικού σχήματος που λειτουργεί συλλογικά, δημοκρατικά και «από τα κάτω», με αριστερό-ριζοσπαστικό λόγο και διεκδικητικό πολιτικό πλαίσιο που συνδέει τα τοπικά ζητήματα, τους καθημερινούς αγώνες και τις ανάγκες των κατοίκων με τις κεντρικές ρήξεις που απαιτούνται. Επίσης, αποφασίστηκε και το κεντρικό προεκλογικό σύνθημα της παράταξης: «Ενωτικά και Ριζοσπαστικά, Να κερδίσουμε ξανά την πόλη μας!». Ταυτόχρονα, συνεχίζονται οι παρεμβάσεις της κίνησης για μια σειρά θέματα (επιπτώσεις από τα έργα του Μετρό, κτήμα Ζωγράφου κ.ά.), με ανακοινώσεις και εξωστρεφείς δράσεις ενημέρωσης, ενώ το νέο δημοτικό σχήμα καλεί και συμμετέχει στις κινητοποιήσεις την 8 Μάρτη-Παγκόσμια Μέρα Γυναίκας, μαζί με άλλες φεμινιστικές συλλογικότητες, πολιτικές οργανώσεις και σωματεία. Τέλος, στις 15/3, στις 8μμ (αίθουσα συλλόγου Ιλισός) η «Ζωγράφου-Ανυπότακτη Πόλη» διοργανώνει γλέντι οικονομικής ενίσχυσης, με φαγητό, ζωντανή μουσική και λαχειοφόρο. Σας περιμένουμε!

6 ΜΑΡΤΗ 2019

ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ

να κάνει τη διαφορά η λέξη «επανοικειοποίηση» και ο τίτλος «Reclaim Modiano», που δόθηκε στην εκδήλωση, προκάλεσε εξώδικο της εταιρείας, που χωρίς να σταθεί σε «…τυχόν παραβιάσεις θεµάτων ιδιοκτησίας που προκύπτουν…» από την κινητοποίηση, καλούσε σε ακύρωση της εκδήλωσης λόγω φόβων για την ασφάλειά των παρευρισκοµένων σε αυτή, αλλά και για τη στατικότητα του κτιρίου. Θεωρητικά λοιπόν ήταν ο φόβος για τις συνέπειες που θα προέκυπταν «από την είσοδο και χρήση των χώρων της στοάς Μοδιάνο» που οδήγησαν στο εξώδικο. Προφανώς όµως ενόχλησε η ανακίνηση του θέµατος, αφού η εκδήλωση θα γινόταν στο πεζοδρόµιο µπροστά από τη στοά, όπου άλλωστε περνούσε και ο κόσµος.

Η δεύτερη συνέλευση του σχήµατος Με ακόµα µεγαλύτερη επιτυχία από την πρώτη έγινε και η δεύτερη συνέλευση του δηµοτικού σχήµατος. Σε αυτήν εγκρίθηκαν τα πρώτα 20 ονόµατα του ψηφοδελτίου, αποφασίστηκε πενταµελής συλλογική εκπροσώπηση και σε µεταγενέστερο χρόνο η ανάδειξη του επικεφαλής, καθώς και η καταρχήν έγκριση της πρότασης για συνεργασία που κατέθεσε το σχήµα «∆ύναµη Ανατροπής-Αντικαπιταλιστική Κίνηση στο ∆ήµο Θεσ-

σαλονίκης». Θα ακολουθήσουν επαφές, ώστε στην επόµενη γενική συνέλευση, που θα γίνει τον Απρίλιο, να παρθεί η τελική απόφαση. Όλες οι παραπάνω αποφάσεις εγκρίθηκαν οµόφωνα. Επίσης εγκρίθηκε και το logo του σχήµατος. Στη συνέλευση αποφασίστηκαν και δράσεις για την επόµενη περίοδο, όπως η συµµετοχή στις κινητοποιήσεις για την 8 Μάρτη, ηµέρα της γυναίκας, και στις εκδηλώσεις για την 21 Μάρτη παγκόσµια ηµέρα κατά του ρατσισµού. Αποφασίστηκε η οργάνωση κινητοποιήσεων για την εκχώρηση των γυάλινων περιπτέρων της παραλίας Θεσσαλονίκης σε επιχειρήσεις, που θα οδηγήσει στο να γεµίσει η παραλία τραπεζοκαθίσµατα. Ακόµα δράσεις για τις συγκοινωνίες, επαφές µε εργαζοµένους και υπηρεσίες του δήµου Θεσσαλονίκης, καθώς και ενασχόληση µε όλα τα ανοικτά ζητήµατα της πόλης. Επίσης εγκρίθηκε κείµενο δέκα αξόνων δράσης, που θα καθοδηγεί τη δράση του σχήµατος το επόµενο διάστηµα.

Το στοίχηµα που πρέπει να κερδίσουµε Το δηµοτικό σχήµα «Η πόλη ανάποδα» είναι µια πολύ ενδιαφέρουσα προσπάθεια. Επιχειρεί να συγκεντρώσει τις δυνάµεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς της

πόλης σε µια δύναµη κρούσης τόσο εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών όσο και, κυρίως, για τη συνέχεια. Επιχειρεί να ασχοληθεί τόσο µε τα βασικά προβλήµατα που αντιµετωπίζουν οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης και έχουν επιδεινωθεί από τη νεοφιλελεύθερη διοίκηση Μπουτάρη, όσο και µε τα ζητήµατα δικαιωµάτων, ειρήνης και δηµοκρατίας, που αφορούν όλους µας. Σε αυτή την κατεύθυνση έχουν γίνει τα πρώτα ενθαρρυντικά βήµατα, ενώ η εσωτερική δηµοκρατική λειτουργία του σχήµατος προσπαθεί να εξασφαλίσει την όσο το δυνατόν µεγαλύτερη εµπλοκή του δυναµικού των µελών και των φίλων του. Προχωράµε λοιπόν. Σε ένα σκηνικό όπου πάνω από 20 δηµοτικά σχήµατα κονταροχτυπιούνται για τη δηµαρχία της δεύτερης σε µέγεθος πόλης της χώρας, και µε τεράστια ζητήµατα αξιοπιστίας των διάφορων συστηµικών πολιτικών δυνάµεων, αλλά και διασυρµό της Αριστεράς από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. «Η πόλη ανάποδα» έχει ένα στοίχηµα να κερδίσει. Να καλύψει το κενό της ριζοσπαστικής αριστερής αντιπολίτευσης στα δηµοτικά πράγµατα, εµπνέοντας τον κόσµο µας ώστε να αποδειχθεί στο σήµερα το χιλιοειπωµένο, αλλά δύσκολο να γίνει πράξη: «Στην ενότητα η δύναµη, στους αγώνες η ελπίδα»!

Ίδρυση της δηµοτικής συλλογικότητας «Ανυπότακτη Γλυφάδα» Της Κατερίνας Γιαννούλια

Σ

τις 3 Μάρτη η νέα κίνηση «Ανυπότακτη Γλυφάδα» έκανε «το πρώτο βήµα στο δρόµο του συλλογικού αγώνα, της ανυπακοής, της αντίστασης και της διεκδίκησης, για έναν δήµο και µια κοινωνία που θα λειτουργούν υπέρ του συνόλου και όχι για τα συµφέροντα των λίγων», όπως έγραφε στο κάλεσµά της, προσκαλώντας «να είµαστε όλοι και όλες, ισότιµα, µαζί!». Συγκεντρωθήκαµε στο δηµαρχείο της Γλυφάδας, γυναίκες και άντρες όλων των ηλικιών, εργαζόµενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, βιοπαλαιστές γενικά, που περιµένουµε να ζήσουµε από τη δουλειά µας και να παρέµβουµε στο δήµο µας µέσα από τους συλλογικούς αγώνες για τα συµφέροντα των πολλών, σε αντίθεση µε κυβερνητικές φιέστες και παρελάσεις παραγόντων που διοργάνωσαν άλλες παρατάξεις, που προσπαθούν να λέγονται και «αριστερές»… Η Ειρήνη Βαγγελάτου (νυν ανεξάρτητη δηµοτική σύµβουλος) έκανε την εισηγητική οµιλία του νέου σχήµατος, αναφερόµενη και στα πεπραγµένα του δεξιού δηµάρχου, που πολλοί έχουν την εντύπωση ότι είναι «καλύτερος από τους άλλους», µη έχοντας γνώση της οικονοµικής διαχείρισης και λειτουργίας του δήµου, το προη-

γούµενο διάστηµα. Από την πλευρά µας, ωστόσο, θέσαµε τις προβληµατικές πρακτικές που ακολουθήθηκαν κατ’ επανάληψη όλη την περίοδο αυτής της δηµοτικής αρχής. Η απεύθυνση της νέας δηµοτικής συλλογικότητάς µας ήταν προς όλη τη ριζοσπαστική Αριστερά της περιοχής, οργανωµένη και µη, αγωνίστριες και αγωνιστές της Γλυφάδας, έχοντας επίγνωση ότι η πολυδιάσπαση και ο κατακερµατισµός των δυνάµεων δεν εγγυώνται αποτελέσµατα στις κινηµατικές, αλλά και εκλογικές διαδικασίες, ιδιαίτερα όταν έχουµε να αντιπαρατεθούµε µε σηµαντικές επιλογές του ελληνικού (και διεθνούς) κεφαλαίου, όπως το ζήτηµα του πάρκου στο Ελληνικό και όλης της «αθηναϊκής Ριβιέρας», της τύχης του µόνου δηµόσιου νοσοκοµείου µιας τεράστιας πληθυσµιακά περιοχής, του Ασκληπιείου Βούλας, της επικράτησης των ελαστικών σχέσεων εργασίας και της ανακυκλούµενης ανεργίας στις υπηρεσίες του δήµου και όχι µόνο. Απέναντί µας, σε όλα αυτά τα προβλήµατα, έχουµε όλο το µνηµονιακό φάσµα της δεξιάς, του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, που ειδικά στη γειτονιά µας έχει συντελέσει µια από τις πιο µεγαλειώδεις κωλοτούµπες του στο θέµα του Ελληνικού! ∆εν ξεχνάµε… Με τη νέα παράταξη στο δήµο µας, την «Ανυπότακτη Γλυφάδα», έχουµε στόχο να ανοίξουµε κι άλλα ζητήµατα, που µπορεί να φαίνονται δευτε-

ρεύοντα ή «πολυτέλεια», αλλά εµείς τα ιεραρχούµε ψηλά, όπως το θέµα της θέσης και του ρόλου των γυναικών, που στα χρόνια της κρίσης έχουν δεχτεί ακόµα µεγαλύτερα βάρη, περισσότερη εκµετάλλευση, καταπίεση, σεξισµό, βία και διακρίσεις. Στην ιδρυτική µας διαδικασία βρέθηκαν και παρενέβησαν εργαζόµενοι κι εργαζόµενες, συνδικαλιστές και συνδικαλίστριες, αγωνιστές κι αγωνίστριες σε πολλά µετερίζια, από το Ασκληπιείο (Κατερίνα Τσαβάλα, µέλος του ∆Σ Σωµατείου του νοσοκοµείου), από τα σχολεία της περιοχής (Γιάννης Ζυγογιάννης, συνδικαλιστής στην τοπική ΕΛΜΕ), ο Χρήστος Κορτζίδης (πρώην δήµαρχος Ελληνικού-Αργυρούπολης), η Ζωή Ράικου (ανεξάρτητη Περιφερειακή Σύµβουλο και µέλος της ευρείας επιτροπής υπεράσπισης του Ελληνικού), όπως και πολλοί εργαζόµενοι-ες στο δήµο Γλυφάδας κλπ. Όπως γράφουµε στο κείµενό µας: «Αποτελεί πολιτική µας δέσµευση ότι θα αγωνιστούµε µέσα και πέρα από τα συλλογικά όργανα της αυτοδιοίκησης για να ανατραπεί η πολιτική των µνηµονίων που έχει φέρει την κοινωνία σε απελπιστική θέση και έχει υποβαθµίσει τη ζωή στους δήµους και τις γειτονιές µας. Να καταργηθεί ο Κλεισθένης και η Τοπική Αυτοδιοίκηση να αποκτήσει πραγµατικά λαϊκό, συµµετοχικό και δηµοκρατικό χαρακτήρα».

5

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6972516210 Αµπελόκηποι 6973005569 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. ΦιλαδέλφειαΝ. Χαλκηδόνα 6945498732 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087 Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι ΑνάργυροιΚαµατερό 6998466952 Πετρούπολη 6983674242 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6942602766 Καισαριανή 6995737690 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6944548787 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6984417681 Ν. Σµύρνη 6972098143 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγµένη 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948100218 Κορυδαλλός 6945037002 Κερατσίνι 6981093970

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 Αχαρνές 6977266544 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6981084090 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6984267504 ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6959771512 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6932422501 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: Τρίκαλα 6976291795 Λάρισα 6976579448 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6944916915 Ρέθυµνο 6907856793 Χανιά 6975964967 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6972743637 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΛΟΝΔΙΝΟ: 0044-7969523579 ΠΑΡΙΣΙ: 0033-673555890 0030-6937762930

ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ: Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546

Νοσοκ. «Άγιος Σάββας» 6998466952 ΥΠΑΑΤ 6945754555 ∆ήµοι 6980579817 Εκπαιδευτικοί 6972878820

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ: Νοµική Αθήνας 6972648225 ΤΕΙ Αθήνας 6975208151 Πάντειο 6984417681

Φιλοσοφική 6972595471 Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών 6959771512

6

6 ΜΑΡΤΗ 2019

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

Αποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογία ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες.

Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6973005569 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6932045320 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942602766 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6942993423 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ΚΡΗΤΗ: 6979925065 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6972743637 ΜΕΣΣΗΝΙΑ: 69832422501 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

• •

•

• •

•

•

ένε ότι... µίντια, κόµµατα και δικαστική εξουσία στέκονται απέναντι στο έγκληµα Υπό κανονικές συνθήκες, το πολύπλευρο θάψιµο της καταδίκης του Νίκου Γεωργιάδη από την πλειονότητα των ΜΜΕ, το ίδιο το κόµµα του και τα δικαστικά όργανα θα ήταν κάτι πρωτοφανές. Στην Ελλάδα όµως είναι γνωστό εδώ και χρόνια ότι το µιντιακό, πολιτικό και δικαστικό κατεστηµένο λειτουργεί µε το νόµο των συγκοινωνούντων δοχείων. Τι ακριβώς συνέβη όµως και ποια ήταν η στάση των αστικών media; Ο πρώην βουλευτής, υπεύθυνος πολιτικού σχεδιασµού της Ν∆ και κατά κοινή παραδοχή δεξί χέρι του Κυριάκου Μητσοτάκη, καταδικάστηκε πρωτόδικα για ασέλγεια σε βάρος ανηλίκων κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση, καθώς και για εµπλοκή σε υπόθεση trafficking. Η καταδίκη για παιδεραστία ενός από τους πιο κοντινούς συνεργάτες του «εν αναµονή» πρωθυπουργού κανονικά θα έπρεπε να συγκεντρώσει τα φώτα της δηµοσιότητας και να αναδείξει το γεγονός. Κάτι τέτοιο όµως δεν συνέβη. Η αρχική στάση των µίντια ήταν η σιωπή. Μεγάλες εφηµερίδες και τηλεοπτικά κανάλια που µπορεί να ωρύονται για το κλείσιµο ενός δρόµου σε ώρα απεργίας ή να παρουσίαζαν ως τροµοκράτες όσους συµµετείχαν στο κίνηµα κατά των πλειστηριασµών, δεν βρήκαν να πουν µια κουβέντα για την καταδίκη παιδεραστίας ενός κορυφαίου πολιτικού στελέχους. Όµως η σιωπή δεν είναι πάντα αποτελεσµατική µέθοδος συγκάλυψης ή υποβάθµισης ενός γεγονότος. Κάπως έτσι τα δηµοσιογραφικά φερέφωνα των εκπροσώπων της «αριστείας» τις τελευταίες ηµέρες πέρασαν στην αντεπίθεση, υπερασπίζοντας έναν καταδικασθέντα πρωτοδίκως παιδεραστή. Μάλιστα, άρθρο στην «Καθηµερινή» έφτασε στο σηµείο να αναρωτιέται: «Μπορεί η ερωτική επιθυµία για ένα δεκαπεντάχρονο να θεωρηθεί παιδεραστία;». Από την άλλη, δηµοσιογραφικά µέσα προσκείµενα στο ΣΥΡΙΖΑ, έφτασαν στο σηµείο να δηµοσιεύουν µέχρι και τα ονόµατα των θυµάτων του Γεωργιάδη, προσπαθώντας να αντλήσουν πολιτική υπεραξία ενόψει των εκλογών. Η λογική της εκλογικής ενίσχυσης ακόµη και «πατώντας επί πτωµάτων» δεν έχει καµία σχέση µε την Αριστερά. Η Ν∆, όµως, ακόµη και µετά την καταδίκη του Γεωργιάδη, δεν έχει προβεί σε δηµόσια τοποθέτηση και καταγγελία του. Κορυφαία πολιτικά στελέχη της άλλωστε είχαν σταθεί εξαρχής στο

πλευρό του, πράγµα που εκθέτει ακόµη περισσότερο το κόµµα. Όταν το 2016 ήρθε στην επιφάνεια η υπόθεση, κορυφαία στελέχη της έκαναν λόγο για σκευωρία και στηµένη υπόθεση προκειµένου να πληγεί το κύρος του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος εκείνη την περίοδο διεκδικούσε την ηγεσία του κόµµατος. Βέβαια, για να ισχυρίζεται κανείς κάτι τέτοιο πρέπει να πιστεύει ότι η εσωκοµµατική αντιπολίτευση στον Κυριάκο Μητσοτάκη ξεκίνησε έξι χρόνια πριν όταν πρωτοκυκλοφόρησε το όνοµα του Γεωργιάδη στη Μολδαβία. Εκτός όµως από στελέχη, και ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν φάνηκε να επηρεάστηκε από το κατηγορητήριο καθώς όπως ο ίδιος ο Γεωργιάδης δήλωσε, ο πρόεδρος της Ν∆ του έδωσε εντολή να καθίσει «πίσω» για δυο-τρεις µήνες µέχρι «να σκάσει και να καθίσει» το θέµα. Σε συνέχεια της στάσης των µίντια και της Ν∆, εντύπωση προκαλεί και η στάση του δικαστηρίου. Ενώ σε άλλες περιπτώσεις, όπως στην υπόθεση της Ηριάννας, η ερωτική σχέση µε άτοµο του αντιεξουσιαστικού χώρου ή ένα ταξίδι στη Βαρκελώνη θεωρήθηκε από την έδρα εν δυνάµει τροµοκρατική ενέργεια, στην υπόθεση του Νίκου Γεωργιάδη δεν φάνηκε η ίδια καχυποψία ούτε καν παρόµοια εξάντληση της αυστηρότητας. Αντίστοιχα, πριν µόλις µερικούς µήνες όταν µια καθαρίστρια πλαστογράφησε ένα απολυτήριο δηµοτικού για να καταφέρει να δουλέψει και να ζήσει αξιοπρεπώς, καταδικάστηκε πρωτόδικα σε οκτώ χρόνια φυλάκισης, την ίδια στιγµή που ο Νίκος Γεωργιάδης, εµπλεκόµενος σε υπόθεση παιδεραστίας και trafficking, τιµωρείται µε την ποινή φυλάκισης 28 µηνών µε αναστολή και χρηµατική ποινή 20 χιλιάδων ευρώ. Η ποινή που επιβλήθηκε, προκαλεί και γεννάει ερωτηµατικά. Μάλλον η εφαρµογή του νόµου στον καπιταλισµό εναλλάσσεται ανάλογα µε το πρόσωπο που βρίσκεται στο εδώλιο του κατηγορουµένου. Τόσο η Ν∆ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ είτε µέσω της συγκάλυψης είτε µέσω της εκλογικής αξιοποίησης, εναλλάσσουν ρόλους και παίζουν βρώµικα γύρω από ένα τραγικό έγκληµα. Το µόνο σίγουρο είναι ότι για ακόµη µία φορά, µίντια, αστικά κόµµατα και δικαστική εξουσία λειτούργησαν µε το ίδιο πνεύµα. Αυτό του πολιτικού µπράντεφερ µε κάθε κόστος.

6 ΜΑΡΤΗ 2019

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

7

Υπερκέρδη για την τουριστική βιοµηχανία, ψίχουλα για τους εργαζόµενους

Η ανάπτυξη δε βελτιώνει τις ζωές µας Του Πέτρου Τσάγκαρη

Π

οτέ στην ιστορία του καπιταλισµού η ανάπτυξη δεν βελτίωνε αυτόµατα το βιοτικό επίπεδο των εργαζοµένων. Σε µια σειρά χώρες που γνώρισαν για διάφορους λόγους ραγδαία ανάπτυξη, δηλ. αύξηση του ΑΕΠ, το βιοτικό επίπεδο της µεγάλης µάζας του πληθυσµού δεν βελτιώθηκε. Η Αγγλία της βιοµηχανικής επανάστασης είναι το πρώτο ιστορικό παράδειγµα ραγδαίας ανάπτυξης, που συνοδευόταν από ακραία φτώχεια. Η Κίνα είναι επίσης ένα καλό παράδειγµα σήµερα. Η εκπληκτική ετήσια πορεία ανόδου του ΑΕΠ (µέχρι και κατά 20%) δεν σήµανε αύξηση των µισθών. Αυτό έγινε κατορθωτό µόνον µε τη δηµιουργία συνδικάτων, µε τις απεργίες, γενικά µε την οργάνωση και την κινητοποίηση των εργαζοµένων. Και ανάποδα, στην περίοδο της ύφεσης είναι και πάλι τα συνδικάτα που µπορούν να εξασφαλίσουν τον περιορισµό της κατάρρευσης των εργατικών εισοδηµάτων. Σήµερα στην Ελλάδα το παράδειγµα του τουρισµού είναι εντυπωσιακό. Η ανάκαµψη του συγκεκριµένου κλάδου έχει χτυπήσει ταβάνι τα δυο τρία τελευταία χρόνια, µε την υπουργό Πολιτισµού να πανηγυρίζει για την κατάρριψη του ενός ρεκόρ µετά το άλλο. Ρεκόρ αφίξεων στα αεροδρόµια, ρεκόρ εισπράξεων, ρεκόρ κρατήσεων, ρεκόρ προκρατήσεων,

ρεκόρ επενδύσεων σε ξενοδοχεία, ρεκόρ αφίξεων κρουαζιερόπλοιων. Γενικά ο τουρισµός γνώρισε αύξηση πάνω από 38% την τελευταία τετραετία, σύµφωνα µε το υπουργείο Τουρισµού. Στα τέλη Φλεβάρη, ο γενικός γραµµατέας Τουριστικής Πολιτικής και Ανάπτυξης, Γ. Τζιάλλας, στο κορυφαίο επενδυτικό φόρουµ της ΝΑ Ευρώπης, Adria Tourism Forum στο Βελιγράδι, εκθείασε τις επιτυχίες, παρουσιάζοντας «την επιτυχηµένη στρατηγική εξωστρέφειας του ελληνικού τουρισµού που προσέλκυσε περισσότερα από 400 µεγάλα επενδυτικά σχέδια την τετραετία 2015-2018». Τόνισε ότι το 50% των επενδυτικών προτάσεων που υποβλήθηκαν στον ελληνικό Αναπτυξιακό Νόµο, ήταν στον τοµέα του τουρισµού, καθώς και ότι συνολικά από το 2015 έως σήµερα προστέθηκαν περισσότερες από 55.000 νέες κλίνες σε ξενοδοχεία υψηλών κατηγοριών 4-5 αστέρων. Ο θαλάσσιος τουρισµός, το yachting και οι δραστηριότητες αθλητικής αναψυχής, έχουν ανοίξει επίσης νέες µεγάλες δυνατότητες κερδοφορίας. Οι τουριστικές επιχειρήσεις που είναι εισηγµένες στο Χρηµατιστήριο Αθηνών, διπλασίασαν τη συµµετοχή τους στη συνολική κεφαλαιοποίηση και τριπλασίασαν την παρουσία τους στο trading, ξεπερνώντας κατά πολύ κάθε άλλο κλάδο µε εισηγµένες εταιρίες στο χρηµατιστήριο. Γι’ αυτό εξάλλου ο ελληνικός τουρισµός λειτουργεί ως «οδηγός» για την τουριστική ανάπτυξη και άλλων χωρών της ΝΑ Ευρώπης.

Αλλά τι έγινε στο επίπεδο των εργαζοµένων το ίδιο διάστηµα; Οι ελαστικές συνθήκες εργασίας εξακολουθούν να βασιλεύουν, µαζί µε τους εκβιασµούς για επιστροφή ακόµη και των δώρων που υποχρεωτικά καταβάλλουν οι εργοδότες στους τραπεζικούς λογαριασµούς των εργαζοµένων. Επίσης συνεχίστηκε η παραβίαση των όποιων συλλογικών συµβάσεων, του ωραρίου και των αδειών. Για να µη µιλήσουµε για τους µετανάστες εργαζόµενους στον τουρισµό, στους οποίους οι εργοδότες συχνά-πυκνά δεν καταβάλλουν ούτε τα πενιχρά µεροκάµατα που έχουν συµφωνήσει (χρησιµοποιώντας ασφαλώς το «χαρτί» της παρανοµίας στην οποία βρίσκονται πολλοί µετανάστες). Αλλά ακόµη κι αν εφαρµοζόταν η «επιτυχηµένη» εθνική κλαδική σύµβαση εργασίας, που υπογράφτηκε το 2018, για τι ύψους µισθούς µιλάµε άραγε; Για τις ειδικότητες ρεσεψιονίστ, µετρ, θυρωρού Α, µπουφετζή Α, προϊστάµενου υπνοδωµατίων, µάγειρα Α, τεχνίτη ζαχαροπλάστη, ο βασικός µισθός διαµορφώνεται σε 851,06 ευρώ µικτά (δηλ. κάτω από 600 ευρώ καθαρά), που µπορεί να φτάσει έως και 1.391,61 ευρώ (δηλ. καθαρά ένα χιλιάρικο) για έγγαµο, µε προϋπηρεσία 35 ετών, επίδοµα ανώτερης εκπαίδευσης και ανθυγιεινό επίδοµα! Για τις υπόλοιπες ειδικότητες οι µισθοί είναι ακόµη πιο κάτω. Ο βοηθός υποδοχής, προϊστάµενος πλυντηρίου-λινοθήκης, σερβιτόρος τραπεζαρίας, σαλονιού ή ορόφων-θαλαµηπόλος, µπάρµαν,

µάγειρας Β, τηλεφωνητής λαµβάνουν µισθό που ξεκινά από τα 833,11 ευρώ και µπορεί να φτάσει έως και 1.367,38 ευρώ για έγγαµο, µε προϋπηρεσία 35 ετών, επίδοµα ανώτερης εκπαίδευσης και ανθυγιεινό επίδοµα. Ακόµη πιο µειωµένοι είναι οι µισθοί για τις ειδικότητες βοηθού σερβιτόρου, θυρωρού υπηρεσίας, βοηθού µπουφέ-εστιατορίου-µπαρ, γκρουµ, µάγειρα Γ, καµαριέρη–καµαριέρας, βοηθού ζαχαροπλάστη (816,62-1.345,11 ευρώ), ενώ για τους λαντζέρηδες, τις πλύντριες, τις σιδερώτριες και τις καθαρίστριες κοινόχρηστων χώρων, ο βασικός µισθός ξεκινάει από 780,40 ευρώ µικτά(!) και φτάνει τα 1.257,19 ευρώ (πολύ κάτω από 1.000 ευρώ) για έγγαµο, µε προϋπηρεσία 35 ετών, επίδοµα ανώτερης εκπαίδευσης και ανθυγιεινό επίδοµα! Ο τουρισµός, συνεπώς, ως ο πιο επιτυχηµένος κλάδος του ελληνικού καπιταλισµού, ο κλάδος µε τη µεγαλύτερη ανάπτυξη, µε τα απανωτά ρεκόρ τζίρου και κερδών είναι η εικόνα του µέλλοντος για τους εργαζόµενους: η ανάπτυξη όσο µεγάλη και σπουδαία κι αν είναι, δεν µεταφράζεται σε καλύτερες συνθήκες, µισθούς, ωράρια κ.λπ. των εργαζοµένων. Η όποια ανάκαµψη συνολικά της ελληνικής οικονοµίας θα σηµάνει εργατικές κατακτήσεις µόνον αν κινητοποιηθούν οι εργαζόµενοι, απαιτώντας δικαιώµατα από τους εργοδότες και το κράτος. Κανείς δεν θα χαρίσει όσα αφαιρέθηκαν στη διάρκεια της αστικής επίθεσης που ξεκίνησε το 2010.

Κλιµάκωση της επίθεσης στην κατοικία και καταστολή όσων αντιστέκονται (συνέχεια από σελ. 2)

Π

ολλοί αγωνιστές/στριες που παλεύουν για τη διάσωση της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας, έχουν δεχθεί κλήσεις απολογίας τους στον ανακριτή. ∆ιώξεις έχουν µάλιστα ασκηθεί και για τα γεγονότα του Ειρηνοδικείου, όπου τα ΜΑΤ και τα ΕΚΑΜ προχώρησαν στην πρωτοφανή –και απαγορευµένη– εκτεταµένη χρήση δακρυγόνων/ασφυξιογόνων σε εσωτερικό χώρο. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που επιδιώκει να αυτοπροβάλλεται ως ο δήθεν προοδευτικός πόλος της εξουσίας έναντι της Ν∆, καταπατάει κάθε έννοια δηµοκρατίας, προχωρώντας ακόµα και στην πρωτοφανή δίωξη των κεντρικότερων στελεχών ενός νόµιµου δηµοκρατικού κόµµατος, του Γραµµατέα της Λαϊκής Ενότητας, Παναγιώτη Λαφαζάνη, και του Συντονιστή του Πολιτικού της Συµβουλίου, Στάθη Λεουτσάκο. Επιδιώκει έτσι, αφενός να θέσει σε πραγµατική και συµβολική δικαστική προεκλογική οµηρία αγωνιστές της ριζοσπαστικής Αριστεράς και αφετέρου να τροµοκρατήσει το κίνηµα κατά των πλειστηριασµών, για να αποτρέψει τις αντιδράσεις που θα πυροδοτήσουν στο µέλλον οι µαζικές εξώσεις. Οι διώξεις τους είναι καταδικασµένες

να πέσουν στο κενό, γιατί δεν τροµοκρατούν κανέναν και καµία. Η απάντηση του κινήµατος για την υπεράσπιση της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας δεν µπορεί παρά να είναι, ακόµα πιο µαζικά και πιο διευρυµένα, η απάντηση που ήδη δόθηκε τη ∆ευτέρα 25/2, όταν µέλη της δηµοτικής παράταξης Κόντρα στο Ρεύµα, της Ενωτικής Πρωτοβουλίας κατά των Πλειστηριασµών, της ΛΑΕ και γείτονες έδιωξαν τον δικαστικό επιµελητή, που είχε πάει για να κάνει έξωση από

το ελάχιστων τετραγωνικών µαγαζάκι συµπολίτη µας στη Νίκαια, µαζί µε τις δυνάµεις των αστυνοµικών της ∆ΙΑΣ που τον συνόδευαν, µε την παρουσία του διοικητή τους. Αποτρέποντας, επίσης, την παράνοµη σύλληψη αλληλέγγυου πολίτη που είχε προσαχθεί στο αστυνοµικό τµήµα. Η απάντηση δεν µπορεί να είναι παρά η ανάπτυξη των κοινωνικών αγώνων στις γειτονιές και όπου αλλού χρειάζεται, ενάντια στα µνηµόνια και στις σκανδαλωδώς

ανακεφαλαιοποιηµένες τράπεζες, για µια ευρεία διαγραφή των χρεών των λαϊκών οικογενειών, για την κατοχύρωση της προστασίας της πρώτης κατοικίας και του δικαιώµατος στη στέγη. Η Ενωτική Πρωτοβουλία κατά των πλειστηριασµών και άλλες συλλογικότητες καλούν σε κινητοποίηση την ηµέρα της ψήφισης του νόµου (πιθανότατα Πέµπτη 7/3), στις 6µµ, σε συγκέντρωση στην πλατεία Μοναστηρακίου και πορεία προς τη Βουλή.

8

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

6 ΜΑΡΤΗ 2019

Επιµέλεια Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς Αποτελέσµατα εκλογών ΕΙΝΑΠ Ισχυρή η Αριστερά – Καταδίκη του νέου κυβερνητικού συνδικαλισµού – Αρνητική εξέλιξη η µικρή αύξηση των καθεστωτικών παρατάξεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ Του Αντώνη Καραβά, γιατρού

Ο

ι νοσοκοµειακοί γιατροί στα νοσοκοµεία της Αθήνας και του Πειραιά επιµένουν αριστερά και καταδικάζουν τον νέο κυβερνητικό συνδικαλισµό των δυνάµεων του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι το µήνυµα των εκλογών. Οι συναδέλφισσες και οι συνάδελφοι δεν επηρεάστηκαν από την προπαγάνδα της κυβέρνησης για τη δήθεν ανάταξη του συστήµατος υγείας και τη χορήγηση ενός µέρους των αναδροµικών. Καταδίκασαν την κυβερνητική πολιτική και την κυβερνητική παράταξη «Μέτωπο» για την άθλια κατάσταση στη δηµόσια υγεία, την εργασιακή εξόντωση, τον νέο αυταρχισµό και τα νέα πελατειακά δίκτυα που οργανώνουν οι διοικήσεις µε τους κυβερνητικούς παρατρεχάµενους, καταδίκασαν την οµηρία των επικουρικών γιατρών και την εργασιακή ανασφάλεια. Στήριξαν τις δυνάµεις της Αριστεράς, που συνέβαλαν στους αγώνες του κλάδου την προηγούµενη περίοδο, συνειδητοποιώντας ότι κάτω από την πίεση των απεργιών και των αγωνιστικών συλλαλητηρίων έχει µείνει στα χαρτιά ο νόµος για το ελαστικό ωράριο, δεν έχει προχωρήσει η αντιδραστική µεταρρύθµιση στην εκπαίδευση των ειδικευόµενων, δεν προχώρησαν οι µαζικές απολύσεις των επικουρικών συναδέλφων µας. Τίµησαν µε την ψήφο τους αυτούς που σε καθηµερινή βάση ενηµερώνουν, οργανώνουν συνελεύσεις, αντιστέκονται στις αυθαιρεσίες των διοικήσεων και του διευθυντικού κατεστηµένου. Από τις αγωνιστικές δυνάµεις της Αριστεράς µε τη συµµετοχή στις εκλογές η ∆ΗΠΑΚ (ΠΑΜΕ) ανέβηκε γύρω στις 200 ψήφους, µε τα καλύ-

Αποτελέσµατα των εκλογών στην ΕΙΝΑΠ 27/2 ΨΉΦΟΙ ∆ΗΚΝΙ-Ν∆

Ε∆ΡΕΣ

1.193 (1.025)

29,9% (28,87%)

4 (4)

∆ΗΠΑΚ-ΠΑΜΕ

904 (691)

22,7% (19,3%)

3 (3)

ΕΚΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΛΑΕ

665 (709)

16,7% (19,97%)

3 (3)

ΜΕΤΩΠΟ-ΣΥΡΙΖΑ

452 (448)

11,35% (12,62%)

2 (2)

ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ

328 (253)

8,23% (7,13%)

1 (1)

ΑΙΣ-ΑΝΕΞ

257 (239)

6,45% (6,73%)

1 (1)

ΑΙΚ-ΑΝΕΞ

183 (190)

4,6% (5,35%)

1 (1)

Ψήφισαν 4.384, Άκυρα 161, Λευκά 241 – (Σε παρένθεση τα αποτελέσµατα του 2016) τερα ποσοστά στον Ευαγγελισµό. Το Ενωτικό Κίνηµα για την Ανατροπή (ΕΚΑ), το σχήµα της ενωτικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, στο οποίο συµµετέχει και η Ριζοσπαστική Ενότητα Ιατρών (ΡΕΙ-ΜΕΤΑ), έχασε περίπου τους 50 ψήφους από τις εκλογές του 2016. Τα καλύτερα αποτελέσµατα για το ΕΚΑ ήταν στα νοσοκοµεία Νίκαια, Ασκληπιείο, Άγιος Σάββας. Το Ενωτικό Κίνηµα είχε µικρές απώλειες σε πολλά νοσοκοµεία κυρίως επειδή είχε λιγότερους ειδικευόµενους στο ψηφοδέλτιο, γεγονός που συνδέεται µε τους συσχετισµούς στις φοιτητικές παρατάξεις στις ιατρικές σχολές. Στην τριετία που πέρασε, δεν υπήρξε τόσο έντονη κινηµατική δράση µε αγώνες διαρκείας µέσα στα νοσοκοµεία, µε επισχέσεις εργασίας και επιτροπές αγώνα όπως σε άλλες περιόδους. Επιπλέον το σχήµα είχε ζητήµατα οργανωτικότητας και ενιαίας δράσης που πρέπει να αντιµετωπιστούν το επόµενο διάστηµα.

Η αρνητική εξέλιξη αφορά τον παραδοσιακό κυβερνητικό συνδικαλισµό Ν∆-ΠΑΣΟΚ, όπου η ∆ΗΚΝΙ (Ν∆) ανέβηκε γύρω στις 250 ψήφους και το ΚΙΝΑΛ (σκιά της παλιάς κραταιάς ΠΑΣΚΕ στον κλάδο) διατήρησε και αύξησε τα ποσοστά του, πατώντας πάνω στο χαλί που τους έστρωσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ µε τη νεοφιλελεύθερη µνηµονιακή πολιτική της για επιστροφή στην κυβερνητική εξουσία. Βέβαια για άλλη µια φορά δούλεψαν γι’ αυτό τα κυκλώµατα του παλιού καθεστωτικού διευθυντικού και πανεπιστηµιακού κατεστηµένου. Από ισχυρές θέσεις συνεχίζουµε τον αγώνα για να ανατραπεί και να αλλάξει η υπάρχουσα κατάσταση του µνηµονιακού νεοφιλελευθερισµού, για την υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωµάτων των υγειονοµικών, αλλά και του δικαιώµατος των ασθενών για πρόσβαση σε ένα αποκλειστικά δηµόσιο, δωρεάν και υψηλής ποιότητας σύστηµα υγείας.

Νέα κινητοποίηση για τους συµβασιούχους του Δηµοσίου

Σ

ε νέα κινητοποίηση καλεί τους εργαζόµενους στο δηµόσιο την Πέµπτη 14 Μάρτη η Επιτροπή Πρωτοβουλίας Οµοσπονδιών και Σωµατείων στο ∆ηµόσιο. Η κινητοποίηση θα γίνει στη 1 µµ στην πλατεία Κλαυθµώνος. Θα ακολουθήσει και πορεία προς τη βουλή. Πρόκειται για την πρωτοβουλία που είχε καλέσει και το απογευµατινό συλλαλητήριο στις 12 του Φλεβάρη, µε κύριο αίτηµα τη µονιµοποίηση όλων των συµβασιούχων και την άρση κάθε σχετικής συνταγ-

µατικής απαγόρευσης. Οι αποφάσεις σωµατείων, συνδικάτων και Οµοσπονδιών που στηρίζουν το δίκαιο αίτηµα να γίνουν µόνιµοι όλοι οι εργαζόµενοι στο δηµόσιο έχουν ξεπεράσει σε αριθµό τις 150. Στην πρόσφατη όµως συζήτηση για τη συνταγµατική αναθεώρηση στη βουλή, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έθιξε καν το θέµα και προφανώς ούτε η νυν αξιωµατική αντιπολίτευση του Κυριάκου Μητσοτάκη πρόκειται να προχωρήσει σε τέτοιες κατευθύνσεις. Ούτε βέβαια οι λοι-

ποί µνηµονιακοί συνοδοιπόροι (ΚΙΝΑΛ, Ποτάµι, Ένωση Κεντρώων) και βέβαια ούτε η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή δεν στάθηκαν µε τη µεριά των εργαζοµένων. Παρά το ότι σε όλα τα κόµµατα κοινοποιήθηκαν στο προηγούµενο συλλαλητήριο οι αποφάσεις των εργαζοµένων. Το βασικό αίτηµα είναι να απαλειφθεί από το άρθρο 103 του συντάγµατος κάθε διάταξη που εµποδίζει ή ακυρώνει αυτό το δικαίωµα και απαγορεύει τη µετατροπή των συµβάσεων σε αορίστου χρόνου.

Όχι στην αντικατάσταση του ΙΓΜΕ από την ΕΑΓΜΕ

Μ

έσα στα µεσάνυχτα της Παρασκευής 1 Μάρτη έφερε η κυβέρνηση στη βουλή νόµο, µε τον οποίο ιδρύεται η Ελληνική Αρχή Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών (ΕΑΓΜΕ) και καταργείται το Ινστιτούτο Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών (ΙΓΜΕ). Οι εργαζόµενοι, απέναντι στην κλοπή των κόπων τους και των δικαιωµάτων τους που φέρνει αυτό το νοµοσχέδιο, ξεκίνησαν τη ∆ευτέρα 4 Μάρτη λειτουργική κατάληψη διαρκείας, ελπίζοντας ότι, µε τη συµπαράσταση και τη στήριξη όλων στον αγώνα τους, θα µπορέσουν να σταµατήσουν και αυτή την προσπάθεια κατάργησης του ΙΓΜΕ από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη φορά. Θυµίζουµε ότι είχαν προηγηθεί οι προσπάθειες των κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήµου και Σαµαρά να κλείσουν το ΙΓΜΕ, που είχαν αποτύχει χάρη στην αποφασιστική κινητοποίηση των εργαζοµένων του ΙΓΜΕ. Στόχος της κυβέρνησης µε το νοµοσχέδιο είναι ως την Πέµπτη 7 Μάρτη, που ψηφίζεται µε διαδικασίες fast-track, να ανοίξει ο δρόµος για την ολοκλήρωση του σχεδίου ξεπουλήµατος του Ορυκτού Πλούτου. Το ΕΑΓΜΕ δεν θα είναι ένα ερευνητικό ινστιτούτο όπως το ΙΓΜΕ και θα έχει απλά ελεγκτικό-γνωµοδοτικό χαρακτήρα. Θα λέει δηλαδή την άποψή του πάνω σε επενδύσεις αλλά η άποψή του δεν θα είναι δεσµευτική. Αυτό που θέλουν είναι το ΕΑΓΜΕ να λειτουργεί συµπληρωµατικά υπέρ των επιχειρήσεων και να έχει εργαζόµενους µε εργασιακές συνθήκες µεσαίωνα, µε συµβάσεις ορισµένου χρόνου ή µε µπλοκάκι, περιορίζοντας τις οργανικές θέσεις από 1.000 σε 220. Αυτό σηµαίνει ότι η απορρόφηση των 20 εκατ. ευρώ από το ΕΣΠΑ θα γίνει µε αναθέσεις εργασιών σε τρίτους και εκχωρήσεις εργασιών µε outsourcing σε γραφεία παροχής υπηρεσιών. Και τα εργασιακά δικαιώµατα των εργαζοµένων του ΙΓΜΕ, που µεταφέρονται στον ΕΑΓΜΕ, καταργούνται, αφού δεν θα ισχύουν οι ως σήµερα συλλογικές συµβάσεις εργασίας και οι κανονισµοί προσωπικού και θα ισχύει ο δηµοσιοϋπαλληλικός κώδικας. Έτσι οι εργαζόµενοι του ΙΓΜΕ χάνουν οριστικά 3.5 εκατ. ευρώ που αφορούν αναδροµικά τα οποία προκύπτουν τόσο από τελεσίδικες αποφάσεις της ∆ικαιοσύνης, όσο και από τη νοµοθετική άρση της παράνοµης εφαρµογής του Ενιαίου Μισθολογίου.

6 μαρτη 2019

εργατικα

9

37ο Συνέδριο ΓΣΕΕ

Η γραφειοκρατία σε κρίση, η Αριστερά σε αμηχανία Του Θοδωρή Πατσατζή

Α

πό τις 14 ως τις 17 Μάρτη θα διεξαχθεί στην Καλαμάτα το 37ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ. Ένα συνέδριο που, όπως όλα δείχνουν, για πολλοστή φορά τα τελευταία τουλάχιστον 20 χρόνια, δεν θα ασχοληθεί με το πραγματικό επίδικο: Την αγωνιώδη προσπάθεια χιλιάδων εργαζομένων να εξασφαλίσουν στοιχειώδη δικαιώματα και να αντιμετωπίσουν το μνημονιακό καθεστώς λιτότητας, που δημιούργησαν οι κυβερνήσεις της τελευταίας δεκαετίας. Είναι ένα καθεστώς που έχει συνθλίψει μισθούς, έχει τσακίσει τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, έχει δώσει το δικαίωμα στους εργοδότες να απολύουν όσους εργαζόμενους θέλουν όποτε θέλουν και έχει αφαιρέσει το δικαίωμα ακόμη και της απεργίας σε μεγάλα τμήματα εργαζομένων, ειδικά του ιδιωτικού τομέα όπου, στην κατάσταση που είναι τα σωματεία σήμερα, είναι πρακτικά αδύνατο, ακόμη και στους χώρους που υπάρχει συνδικαλισμός, να συγκεντρώσουν το 50%+1 για να κηρύξουν μια απεργία. Σ’ αυτή την κατάσταση προστίθεται και η μη συμμετοχή των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα στις διαδικασίες του συνδικαλιστικού κινήματος είτε γιατί στους περισσότερους χώρους (εργοστάσια που δεν έχουν κλείσει ακόμη, καφετέριες, χώρους εστίασης, ντελιβεράδες, τηλεφωνικά κέντρα κλπ.) δεν υπάρχουν καν σωματεία, είτε γιατί τα σωματεία που υπάρχουν, δεν έχουν κερδίσει τη συμμετοχή των εργαζομένων σε αυτά.

Χαμηλή συμμετοχή

Όπως όλα τα στοιχεία της ίδιας της ΓΣΕΕ δείχνουν, αν εξαιρέσουμε τις ΔΕΚΟ, η συμμετοχή των εργαζομένων δεν ξεπερνάει το 5% των συνολικά εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό δημιουργεί πτωτική τάση στις αρχαιρεσίες των συνδικάτων και ακόμη περισσότερο στις πρωτοβουλίες και τις κινητοποιήσεις που τα σωματεία πραγματοποιούν. Είναι χαρακτηριστικό ότι κλείσανε εργοστάσια τα τελευταία χρόνια («Χαλυβουργική», «Softex», «Κατσέλης», «Pepsi», ΜΕΒΓΑΛ κ.ά.) κάτι που έχει στοιχίσει αρκετά στην Αριστερά, καθώς εκεί υπήρχαν σωματεία που έλεγχε πλήρως ή με μεγάλη αυτοδυναμία το ΠΑΜΕ. Κυρίως έχει στοιχίσει σε οργανωμένες δυνάμεις που θα μπορούσαν να αντιπαρατεθούν στην πολιτική λιτότητας και της σημερινής κυβέρνησης και να δώσουν μάχες αυτό το διάστημα για μεγάλες αυξήσεις στους μισθούς κ.ά. Μέσα από αυτές τις ήττες, αλλά κυρίως μέσα από τη σαπίλα που αναδύει με

τη φιλεργοδοτική, φιλομνημονιακή και φιλοκυβερνητική στάση της τα τελευταία χρόνια η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, χιλιάδες εργαζόμενοι είτε αποστρέφονται τον συνδικαλισμό, είτε δεν πιστεύουν ότι η συλλογική οργανωμένη δράση τους μπορεί να έχει αποτελέσματα, καθώς τα καλά παραδείγματα είναι μικρά και αδύναμα. Σ’ αυτά τα παραδείγματα εντάσονται οι αγώνες των ντελιβεράδων, κυρίως μέσα από επιτροπές αγώνα που βρίσκονται σε εξέλιξη το τελευταίο διάστημα, ο αγώνας των εργαζομένων στο ΙΓΜΕ που είχε νικήσει προσωρινά, ο εμβληματικός

καλιστική γραφειοκρατία, που δεν κάνει το αυτονόητο σε ένα χώρο που όλοι ανήκουν στον ιδιωτικό τομέα. Αν δεχθούν να τους εγγράψουν στα σωματεία τους, θα πρέπει να αγωνιστούν για τη μονιμοποίησή τους και αυτό θα ήταν εναντίον της πολιτικής που υπηρετούν. Προφανώς η κύρια ευθύνη της αμηχανίας της Αριστεράς ήταν του ΠΑΜΕ σαν η μόνη οργάνωση που είχε τις δυνάμεις ώστε να πάρει την ευθύνη να δημιουργηθούν παντού διάφορες πρωτοβουλίες. Όπως η παλιότερη πρωτοβουλία για τις συλλογικές συμ-

Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη τμήματα εργαζομένων που κινητοποιούνται και αυτές οι κινητοποιήσεις μπορούσαν και θα έπρεπε να είναι στο επίκεντρο των παρατάξεων της Αριστεράς. αγώνας των καθαριστριών στο υπουργείο Οικονομικών που πέτυχε τεράστια νίκη, αλλά ακολούθησαν μακροχρόνιοι αγώνες χωρίς δικαίωση των καθαριστριών στα σχολεία και τα νοσοκομεία. Επίσης οι αγώνες των συμβασιούχων που έχουν πετύχει κάποιες δικαστικές νίκες, αλλά δεν έχουν πετύχει ακόμη το σημαντικότερο: να εξασφαλίσουν μόνιμη και σταθερή δουλειά.

Αριστερά

Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι ευτυχώς υπάρχουν ακόμη τμήματα εργαζομένων που κινητοποιούνται και αυτές οι κινητοποιήσεις μπορούσαν και θα έπρεπε να είναι στο επίκεντρο των παρατάξεων της Αριστεράς, πηγαίνοντας προς το συνέδριο της ΓΣΕΕ. Απέναντι στην απογοητευτική τακτική της σημερινής ηγεσίας της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ) που προτείνει μαζί με τη ΔΑΚΕ την κοινωνική ειρήνη και συμμαχία με τους εργοδότες, απέναντι στην παλιά φορεσιά που φόρεσαν οι δυνάμεις της κυβερνητικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ (ομάδα Βασιλόπουλου και σία), προβάλλοντας ως εταίροι των άλλων μνημονιακών δυνάμεων, οι πρωτοβουλίες της Αριστεράς (ΠΑΜΕ, ΜΕΤΑ, ΑΤΕ-ΕΚΑ και λοιπές δυνάμεις ΑΝΤΑΡΣΥΑ) ήταν από ανύπαρκτες ως αμήχανες. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα των συμβασιούχων της ΔΕΗ, τους οποίους τα σωματεία των μονίμων (ελεγχόμενα στην πλειοψηφία τους από την ΠΑΣΚΕ) αρνούνται να τους εντάξουν στη δύναμή τους. Σε τόσο βαθιά σήψη και κρίση είναι η συνδι-

βάσεις που δεν συνεχίστηκε και δεν πήρε πραγματικά χαρακτηριστικά κοινής δράσης στα σωματεία, αλλά έμεινε σε κεντρικό επίπεδο διακήρυξης, τελειώνοντας με την κοινοβουλευτική πρωτοβουλία του ΚΚΕ και βγάζοντας τη βάση ξανά εκτός παιχνιδιού, μάλλον απογοητεύοντας ακόμη περισσότερο ένα τμήμα κόσμου που ήδη είχε καεί αρκετά από την «ανάθεση» της λύσης των προβλημάτων στον ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτή την ηττοπαθή τακτική καταγεγραμμένη στη συνείδηση της πλειοψηφίας των εργαζομένων είναι αδύνατο, όταν η γραφειοκρατία ξεμπροστιάζεται, να βγει κερδισμένη, όπως θα έπρεπε, η Αριστερά. Αυτό συνέβη και με την Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας (ΟΙΥΕ).

Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων

Το Σαββατοκύριακο 23 και 24 Φλεβάρη ήταν προγραμματισμένο το συνέδριο της ΟΙΥΕ, από το αποτέλεσμα του οποίου θα κριθούν έδρες στο μετέπειτα συνέδριο της ΓΣΕΕ. Η κυβερνητική πλειοψηφία (ομάδα Βασιλόπουλου) έδειξε ότι τίποτα καινούργιο δεν φέρνει στο συνδικαλισμό. Με παλιές τακτικές (όπως καταγγέλλεται από όλες τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς), με μπράβους και τσιράκια της εργοδοσίας, με τραμπουκισμούς και απόπειρα νόθευσης του συνεδρίου, προσπάθησαν να εξασφαλίσουν τις θέσεις τους στην Ομοσπονδία και κάποιες παραπάνω ψήφους στη ΓΣΕΕ. Το μόνο που κατάφεραν ήταν να διαλύσουν το συ-

νέδριο, το οποίο επαναλαμβάνεται την Τετάρτη 6 και την Πέμπτη 7 Μάρτη. Το ΠΑΜΕ ορθώς κάλεσε σε συγκέντρωση στο χώρο διεξαγωγής του συνεδρίου, καταγγέλλοντας τη στάση της πλειοψηφίας. Όμως χωρίς πρόταση ευρύτερης συνεργασίας με την υπόλοιπη Αριστερά που να έχει δουλευτεί από καιρό στους χώρους δουλειάς, χωρίς δηλαδή εναλλακτική πρόταση για την πλειοψηφία της Ομοσπονδίας και για ρήξη με τη γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ, η συγκέντρωση κατέληξε να είναι «κομματική» με προσπάθεια επιβολής σε κάποιες περιπτώσεις του νόμου του πιο ισχυρού, όπως μαρτυρούν τα βίντεο που κυκλοφορούν. Χάνοντας έτσι το δίκιο που σε αυτή την περίπτωση ήταν με το μέρος του (στο παρελθόν δυστυχώς έχουν καταγραφεί αντίστοιχες καταγγελίες σε σωματεία και για το ΠΑΜΕ).

Πρωτοβουλίες ανασυγκρότησης

Είναι γεγονός ότι στην υπάρχουσα περίοδο τη λεγόμενη «μεταμνημονιακή», το εργατικό κίνημα μπορεί να διεκδικήσει και να ξανακερδίσει μια σειρά χαμένα δικαιώματα. Για να το καταφέρει, χρειάζεται να ξεφύγει από το τέλμα όπου το έχουν οδηγήσει πρακτικές εκτός του συνδικαλισμού όπως οι προσφυγές στη δικαιοσύνη για διορισμό διοικήσεων. Πρακτικές που υποκρύπτουν τη συμφιλίωση και τη συναλλαγή με τους εργοδότες. Πρακτικές που απαξιώνουν τους συνδικαλιστές και τον συνδικαλισμό στα μάτια των εργαζομένων. Οι παρατάξεις της Αριστεράς χρειάζεται να πάρουν άμεσα κοινές πρωτοβουλίες, άσχετα από το αποτέλεσμα του συνεδρίου της ΓΣΕΕ, που θα ξεκινάνε από τα αυτονόητα, όπως η δημιουργία κοινών σωματείων σε δύσκολους χώρους του ιδιωτικού τομέα. Επιτροπές για τη δημιουργία σωματείων όπου χρειαστεί. Ή η δημιουργία ενιαίων σωματείων στις ΔΕΚΟ για μόνιμους, συμβασιούχους και εργολαβικούς εργαζόμενους. Και να συνεχίσουν τις προσπάθειες να γίνονται σε όλα τα σωματεία συνελεύσεις μια φορά το μήνα, όπου θα δίνεται πραγματικά ο λόγος στα μέλη της βάσης τους και θα ενημερώνονται οι εργαζόμενοι για όλα τα ζητήματα. Οι παρατάξεις της Αριστεράς οφείλουν να συνεχίσουν τις πρωτοβουλίες, δίνοντας και κεντρικά μάχες για μεγάλες αυξήσεις στους μισθούς, πλήρη επαναφορά των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων κ.ά. με κλιμακούμενες κινητοποιήσεις. Είναι κινήσεις κομβικές για τη δημιουργία όρων ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος, για την αναζωογόνηση των σωματείων, για να ξανανιώσει ο κόσμος της εργασίας ότι μπορεί συλλογικά και οργανωμένα να αγωνίζεται και να πετυχαίνει νίκες.

10

ΑΝΤΙΣΕΞΙΣΜΟΣ

8 Μάρτη: Παγκόσµια Ηµέρα της Γυναίκας

∆ιεκδικούµε τα δικαιώ -αγωνιζόµαστε για τις Της Κατερίνας Καλλέργη

Α

πό το 2016 κι έπειτα, ο όρος φεµινιστική απεργία γίνεται όλο και πιο διαδεδοµένος, ενώ παγκοσµίως η 8 Μάρτη, η Παγκόσµια Ηµέρα της Γυναίκας, έχει αρχίσει να αποκτά απεργιακό χαρακτήρα. Στην Ελλάδα, φέτος είναι η πρώτη χρονιά που η 8η Μάρτη αποκτά απεργιακό χαρακτήρα. Η απόφαση της Α∆Ε∆Υ για στάση εργασίας και απεργιακή διαδήλωση στην Κλαυθµώνος, είναι ένα σηµαντικό βήµα σε αυτήν την κατεύθυνση. Την ίδια στιγµή όµως, το στοίχηµα είναι πόσες γυναίκες -εργαζόµενες, άνεργες, φοιτήτριες, µαθήτριεςθα απεργήσουν και θα βρεθούν στο δρόµο.

Η καµπάνια της Συνέλευσης 8ης Μάρτη

Σε αυτή τη κατεύθυνση, δηµιουργήθηκε η Συνέλευση της 8ης Μάρτη, µε στόχο την συλλογική διοργάνωση των δράσεων στις 8 Μάρτη αλλά και τη δηµιουργία διόδων επι-

κοινωνίας µε τις καθηµερινές γυναίκες. Να ανοίξει το γυναικείο ζήτηµα σε χώρους εργασίας, στις γειτονιές, στα σχολεία και στις σχολές. Για αυτό το λόγο, µια από τις προτεραιότητες της συνέλευσης ήταν να βρεθεί σε αυτούς τους χώρους, να κάνει εξωστρεφείς δράσεις και να σπάσει την εσωστρέφεια που για χρόνια χαρακτήριζε το φεµινιστικό κίνηµα. Το διάστηµα από την πρώτη συνάντηση της συνέλευσης έως τις 8 Μάρτη οργανώθηκαν τέσσερις βασικές δράσεις. ∆ύο κεντρικές εξορµήσεις στο Σύνταγµα και στην Ερµού και δύο δράσεις σε σχολές. Η εξόρµηση στην Ερµού και η εξόρµηση στο µετρό του Συντάγµατος έδειξαν αυτό που είχε φανεί και στη µαζική διαδήλωση ενάντια στις γυναικοκτονίες: ότι το ενδιαφέρον για το ζήτηµα της γυναικείας καταπίεσης και του σεξισµού αυξάνεται συνεχώς το τελευταίο διάστηµα. Ειδικά στην εξόρµηση στο µετρό του Συντάγµατος, που ήταν πιο µαζική και καλύτερα οργανωµένη –µε πικέτες, ντουντούκα κλπ- ξεκινούσαν εύκολα και αβίαστα οι κουβέντες µε τον κόσµο ενώ γενικά η ανταπόκριση ήταν πολύ θετική. Στις 5/3 και 6/3 έχουν προγραµµατι-

στεί δράσεις στην Νοµική και στην Ιατρική αντίστοιχα. Έχει γίνει ένα ανοιχτό κάλεσµα για τη δηµιουργία των υλικών για τη διαδήλωση και για µαζικές εξορµήσεις σε αυτές τις σχολές για να προπαγανδιστούν οι δράσεις της 8 Μάρτη και να αναδειχτούν τα προβλήµατα που αντιµετωπίζουν οι γυναίκες στο Πανεπιστήµιο και τους ακαδηµαϊκούς χώρους. Προβλήµατα όπως η έλλειψη υποστηρικτικών δοµών για κακοποιηµένες γυναίκες ώστε να µπορούν να απευθυνθούν για βοήθεια εύκολα και µε ασφάλεια, ο σεξισµός και οι µισογυνιστικές συµπεριφορές απέναντί τους, η υποτίµηση τους ως επιστήµονες, τα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης µέσα στους χώρους των Πανεπιστηµίων αλλά και η διάλυση της δηµόσιας και δωρεάν παιδείας που τις αναγκάζει είτε να παρατάνε τις σπουδές τους είτε να δουλεύουν για να πληρώνουν τα υψηλά δίδακτρα στα µεταπτυχιακά και διδακτορικά προγράµµατα. Συναφή προβλήµατα αντιµετωπίζουν και οι µαθήτριες. Αυτά τα ζητήµατα συζητήθηκαν και στην εκδήλωση των Μαθητών/τριων ενάντια στο σύστηµα, στις 2 Μάρτη στην

Εργασία και γυναικεία οπτική Της Άννας Σιγαλού Η γενική αφήγηση που αφορά την εργασία περιστρέφεται γύρω από το πως την βιώνουν οι άντρες. Έχουµε εκτενή πληροφόρηση για την καθηµερινότητα των εργαζόµενων σε παραδοσιακά «αντρικά» επαγγέλµατα, σε µικτούς χώρους εργασίας, στην ανεργία. Γνωρίζουµε τις δυσκολίες των επαγγελµάτων, τις οικονοµικές και ψυχολογικές επιπτώσεις της εργασιακής ανασφάλειας και της ανεργίας, γνωρίζουµε ακόµα και τις κοινωνικές σχέσεις που αναπτύσσουν στους εργασιακούς χώρους. Απουσιάζει όµως ολότελα το γυναικείο βίωµα. Απουσιάζουν οι καθηµερινές δυσκολίες που αντιµετωπίζουν οι γυναίκες εργαζόµενες στους µικτούς χώρους εργασίας, απουσιάζουν παντελώς τα «γυναικεία» επαγγέλµατα, απουσιάζουν οι άνεργες και µη-άνεργες γυναίκες. ∆εν µιλάµε για τα συναισθήµατα των γυναικών που υφίστανται «ήπια» σεξουαλική παρενόχληση, για τις δυσκολίες που αντιµετωπίζουν οι γυναίκες που φροντίζουν ηλικιωµένους, για τις σχέσεις που αναπτύσσονται µεταξύ γυναίκες και άντρες συναδέλφους, για τον σεξισµό που διέπει

τις συνεντεύξεις για θέσεις εργασίας, για την καθηµερινότητα και την ψυχολογία των γυναικών που απουσιάζουν παντελώς από την αγορά εργασίας. Η γυναικεία οπτική απουσιάζει από την συζήτηση και ως αποτέλεσµα, δεν µπορούµε να αρθρώσουµε ικανοποιητικά αιτήµατα. Εάν θέλουµε να µιλήσουµε σοβαρά για τις γυναίκες και την αγορά εργασίας, πρέπει να αναρωτηθούµε τα εξής: • Τι σηµαίνει µισθολογική ισότητα, όταν δεν λαµβάνουµε υπόψιν ότι το κόστος ζωής των γυναικών είναι µεγαλύτερο από αυτό των αντρών λόγω κοστοβόρων πάγιων εξόδων (όπως προϊόντα υγιεινής και παυσίπονα για την περίοδο, γυναικολογικής φύσης επεµβάσεις, τακτικές επισκέψεις ρουτίνας σε γυναικολόγο κλπ); • Τι σηµαίνει ίση µεταχείριση όταν οι γυναίκες είµαστε δέκτριες παρενόχλησης και υποτίµησης; • Τι σηµαίνει δυνατότητα καταγγελίας της σεξουαλικής παρενόχλησης, όταν ξεχνάµε το στίγµα και την ντροπή της γυναίκας που την δέχεται, και όταν ξεχνάµε πόσο κανονικοποιηµένες είναι οι πιο «ήπιες» και «διακριτικές» µορφές παρενόχλησης και σεξισµού; • Τι σηµαίνει καταπολέµηση της ανεργίας, όταν οι γυναίκες που φροντίζουν εξολοκλήρου το σπίτι δεν θεωρούνται άνεργες; Ή όταν οι γυναίκες

εγκαταλείπουν πιο εύκολα και συχνά την αγορά εργασίας προκειµένου να αναλάβουν το σπίτι; • Τι σηµαίνει άδεια µητρότητας χωρίς άδεια πατρότητας για να ισοµοιραστεί η ευθύνη της οικογένειας; Αντλώντας από τις-σε µεγάλο βαθµό αχαρτογράφητες- εµπειρίες γυναικών τα τελευταία χρόνια, τα αιτήµατα µας δεν θα έπρεπε να είναι τίποτα λιγότερο από τα εξής: • Υποχρεωτικά σεµινάρια σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στους χώρους εργασίας και υποχρεωτική παρουσία σχετικού ενηµερωτικού υλικού.

• Μεγαλύτερες άδειες εγκυµοσύνης, µητρότητας, πατρότητας και σχετικών επιδοµάτων, καθώς και περισσότερες δοµές φύλαξης παιδιών.

• Άδεια περιόδου και πρόβλεψη για την κάλυψη των σχετικών εξόδων.

• Κάλυψη από όλα τα ταµεία διάφορων εξετάσεων και επεµβάσεων (πχ του τεστ ΠΑΠ, της αφαίρεσης πολύποδα κ.α.).

• Ειδική άδεια για κακοποιηµένες γυναίκες, προκειµένου να έχουν τον χρόνο και την οικονοµική δυνατότητα να απεµπλακούν από κακοποιητικές σχέσεις. Όλα αυτά µέχρι να αποκτήσουµε µια πιο ικανοποιητική εικόνα και να µπορέσουµε όντως να αρθρώσουµε ριζοσπαστικό δικαιωµατικό λόγο.

Κοµµούνα. Εκεί άνοιξαν ζητήµατα όπως η ανάγκη ύπαρξης πληροφόρησης για την αντισύλληψη µέσα στα σχολεία και δοµών που θα στηρίζουν τις νεαρές γυναίκες και τις µαθήτριες. Εξίσου αναγκαία είναι και τα µαθήµατα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης κόντρα στην αµάθεια που θα ενηµερώνουν τις µαθήτριες και τους µαθητές για την λειτουργία των σωµάτων τους, τη σεξουαλικότητα και το φύλο. Αυτά, ανάµεσα σε άλλα είναι και τα κεντρικά αιτήµατα των µαθητριών για την φετινή 8 Μάρτη. Η αναγνώριση για την σηµασία που έχει να ανοίξουν τέτοια ζητήµατα µέσα στα σχολεία, αλλά και άλλα, όπως η έλλειψη ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών, η αναπαραγωγή των έµφυλων προτύπων στα σχολικά βιβλία και οι σεξιστικές συµπεριφορές, οδήγησε στο να γίνουν εξορµήσεις στα σχολεία µε υλικό που αγγίζει αυτά τα θέµατα, αλλά και στην πρωτοβουλία µαθητ(ρι)ών και καθηγητ(ρι)ών να γίνουν συζητήσεις στα σχολεία την ηµέρα της 8 Μάρτη.

∆ήµοι και εργατικοί χώροι

Μια ακόµα ενδιαφέρουσα συζήτηση έγινε

Πάλη ενάν Της ∆άφνης Χασούρου, µέλους της γυναικείας οµάδας της Αριστερής Ανασύνθεσης

6 μαρτη 2019

11

Διαδηλώνουμε και στη Θεσσαλονίκη

ώματά μας ς ζωές μας Η

Της Ιωάννας Γαϊτάνη

και στην Αγία Παρασκευή με πρωτοβουλία της δημοτικής παράταξης «Φυσάει Κόντρα». Σε αυτήν συμμετείχαν γυναίκες από όλο το φάσμα του φεμινιστικού κινήματος αναδεικνύοντας τις πολλαπλές πλευρές της γυναίκειας καταπίεσης. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε στην συζήτηση η προσπάθεια να βρεθεί η ισορροπία ανάμεσα σε ένα «δικαιωματικό» φεμινισμό που υπεραναλώνεται σε ζητήματα βίας χωρίς να συζητά τα υπόλοιπα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες (απλήρωτη εργασία στο σπίτι, ανεργία, επισφάλεια στην εργασία κλπ) και σε έναν «συνδικαλιστικό» φεμινισμό που αναφέρεται μόνο στην γυναίκα-εργάτρια ξεχνώντας όλες τις άλλες ταυτότητες της. Το βασικό που προέκυψε από αυτήν την εκδήλωση ήταν το ενδιαφέρον του κόσμου –άλλη μία απόδειξη πως οι συζητήσεις για τη γυναικεία καταπίεση δεν αφορούν μόνο κάποιες πεισμένες φεμινίστριες. Την ίδια στιγμή, είναι σημαντικό να ανοίξει το ζήτημα της γυναικείας καταπίεσης και στους εργασιακούς χώρους. Οι εργαζόμενες γυναίκες βιώνουν τη διπλή κατα-

πίεση –στο σπίτι και στη δουλεία- ενώ είναι οι πρώτες που επηρεάστηκαν από την κρίση, τόσο στο ζήτημα της ανεργίας, της μείωσης των μισθών, αλλά και στη διάλυση του κοινωνικού κράτους που οδήγησε πολλές από αυτές να επωμιστούν ξανά το βάρος της φροντίδας των μικρών παιδιών και των ηλικιωμένων μετά το κλείσιμο ή την υποστελέχωση παιδικών σταθμών και ΚΑΠΗ, ενώ είναι αυτές που κινδυνεύουν με απόλυση σε περίπτωση εγκυμοσύνης. Για αυτούς τους λόγους, πολλά σωματεία και σύλλογοι εργαζομένων πήραν αποφάσεις να στηρίξουν τη στάση εργασίας που έχει προκηρύξει η ΑΔΕΔΥ, να συμμετέχουν στην πρωινή κινητοποίηση και να πραγματοποιήσουν εκδηλώσεις με αυτό το θέμα, όπως η ΠΟΓΕΔΥ, το σωματείο εργαζομένων στο Υπουργείο Οικονομικών, ο σύλλογος εκπαιδευτικών ΠΕ «Η Αθηνά» και άλλα. Ιδιαίτερη σημασία είχαν και οι παρεμβάσεις που έγιναν και έχουν προγραμματιστεί να γίνουν σε ποικίλους εργατικούς χώρους –στα νοσοκομεία, τα γκαράζ των δήμων και τις δημόσιες υπηρεσίες.

ντια στην έμφυλη βία

Π

ίσω από την κλειστή πόρτα ενός σπιτιού, σε κάποια γωνία ενός μπαρ ή σε πλήρως δημόσια θέα στο δρόμο, στο χώρο εργασίας, στη σχολή, στο σχολείο οι γυναίκες βιώνουν καθημερινά τη βία σε βάρος τους – ψυχολογική, λεκτική, σωματική. Βία που – συχνότερα από όσο μαθαίνουμε – μπορεί να φτάνει στην ίδια την αφαίρεση της ζωής του θύματος. Το γεγονός, φυσικά, ότι το ζήτημα της έμφυλης βίας συζητιέται όλο και πιο έντονα δεν μπορεί παρά να είναι θετικό. Απέχουμε, όμως, πολύ από μια συζήτηση που θα αναγνώριζε τον πυρήνα του προβλήματος, αποφεύγοντας έτσι να αποδώσει την ευθύνη (ή μέρος της) στην επιζήσασα και άρα θα λειτουργούσε υποστηρικτικά προς και λυτρωτικά για την τελευταία. Στην πραγματικότητα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Λένε: «Ήταν η κακιά η στιγμή». «Είχε πιεί ένα ποτό παραπάνω». «Τον προκάλεσε». «Καλός άνθρωπος κατά τα άλλα». «Της άξιζε». Λέξεις και φράσεις που μονάχα εντείνουν την αίσθηση αδιεξόδου που κάποιος άλλος αποφάσισε για την επιζήσασα. Στην πραγματικότητα λένε οτιδήποτε, εκτός από το μόνο αληθές: ήταν γυναίκα. Και αυτό είναι πάντα το στοιχείο που δίνει περισσή άνεση στον δράστη και παρουσιάζει την πράξη ως φυσικό συμβάν. Γιατί στο σύστημα της πατριαρχίας η ανδρική κυριαρχία νομιμοποιείται να

ασκεί βία στα γυναικεία σώματα που a priori αντιλαμβάνεται ως υποδεέστερα και πιο αδύναμα, υποκείμενα στην εξουσία της. Κι αν στην καταγγελία του εκάστοτε περιστατικού από μέρος της επιζήσασας ο στιγματισμός από την κοινωνία και ο αδικαίωτος αγώνας είναι μονόδρομος, τότε γιατί να επιλέξει να εκθέσει το δράστη και να θέσει εαυτήν στο κέντρο ενός δημόσιου δικαστηρίου; Δεν λείπει το θάρρος από τις επιζήσασες, λείπει η προσδοκία ότι θα βοηθηθούν και θα δικαιωθούν. Ο ίδιος ο κοινωνικός διάλογος και πολύ συχνά οι επίσημοι φορείς στους οποίους μπορούν να προσφύγουν για βοήθεια τις ωθούν στη σιωπή. Η έμφυλη βία είναι χωρίς άλλο το χειρότερο φαινόμενο που μπορεί να αντιμετωπίζει μια γυναίκα στη ζωή της. Εξ’ ου και είναι αναγκαία σήμερα και κάθε μέρα η πάλη για την εξάλειψή της. Πάλη σε επίπεδο ιδεολογικό, ώστε να αλλάξουν οι αντιλήψεις που κατατάσσουν τις γυναίκες δεύτερες. Πάλη σε επίπεδο πρακτικό, ώστε να υπάρξουν παντού δομές στήριξης και φιλοξενίας σε επιζήσασες. Τέλος και ιδιαιτέρως σημαντικό, πάλη σε επίπεδο νομικό, για την κατοχύρωση του όρου «γυναικοκτονία» και του δικαιώματος στην αυτοάμυνα, για την αλλαγή του ορισμού του βιασμού και την κατοχύρωση της έννοιας της συναίνεσης (άρθρο 336 ΠΚ). Ούτε μία λιγότερη!

αύξηση των γυναικοκτονιών, των σεξουαλικών παρενοχλήσεων στους χώρους εργασίας και τις σχολές το τελευταίο διάστημα, η φτώχεια που εξαπλώνεται και η υποβάθμιση του κράτους πρόνοιας δυσκολεύουν την καθημερινότητά μας. Ο θυμός μας μεγαλώνει, όσο καταλαβαίνουμε ότι αυτή η κατάσταση θα χειροτερεύει από τις συνεχιζόμενες πολιτικές λιτότητας. Και μεγαλώνει περισσότερο, όταν αρχίζουν να αμφισβητούνται κατακτήσεις 50 χρόνων. Όλο και περισσότερο αναδεικνύεται η υπογεννητικότητα και η ακροδεξιά αρχίζει να αμφισβητεί το δικαίωμα στην ελεύθερη και δωρεάν άμβλωση. Αλλά και η προστασία της μητρότητας αρχίζει να καταστρατηγείται μετά την τελευταία θετική γνωμοδότηση της ΕΕ για απολύσεις των εγκύων γυναικών. Παρόμοια κατάσταση απλώνεται σε όλο το δυτικό κόσμο, με τη βαρβαρότητα να κυριαρχεί για τις γυναίκες των υποανάπτυκτων χωρών. Η ανάγκη να φανεί η οργή μας, να γίνει ορατός ο θυμός γέννησε το σύνθημα της πολλαπλής απεργίας, απεργία από την εργασία, τις δουλειές στο σπίτι, την κατανάλωση. Είναι ένα σύνθημα που αγκαλιάστηκε πέρυσι από 6 εκατομμύρια γυναίκες και άντρες στο Ισπανικό κράτος και φιλοδοξούμε να το εξαπλώσουμε και στη χώρα μας

Έτσι στις 21 Μάρτη στη Θεσσαλονίκη γεννήθηκε η «Συνέλευση Γυναικών 8 Μάρτη» σαν εργαλείο για το μπόλιασμα αυτής της πρότασης στην πόλη μας. Περίπου 25 γυναίκες όλων των ηλικιών και από αρκετές πολιτικές και κοινωνικές συλλογικότητες συζήτησαν τους τρόπους για να γίνει γνωστή η πολλαπλή απεργία και να έχουμε μια μαζική διαδήλωση. Αποφασίσαμε να απευθυνθούμε στη νεολαία –ήδη η προκήρυξή μας και η αφίσα μας διακινούνται σε σχολεία και στο πανεπιστήμιο– και σε εργαζόμενες, με ομιλίες που έχουν προγραμματιστεί σε χώρους δουλειάς (όπως εποπτείες καθαριότητας του δήμου). Αλλά και στην αγορά, όπου μαζί με το νέο δημοτικό σχήμα «Η Πόλη Ανάποδα» μοιράσαμε εκατοντάδες τρικάκια. Τέλος εκφράστηκε από όλες η ανάγκη να παραμείνει η συνέλευση εργαλείο για τη συνέχεια και να αποδείξουμε ότι δεν ήρθαμε ακόμη μια φορά να διαδηλώσουμε εθιμοτυπικά . Δυστυχώς το τοπικό τμήμα της ΑΔΕΔΥ δεν υλοποιεί την απόφαση για στάση εργασίας, παρά το αίτημά μας. Έτσι καλούμε με άλλες συλλογικότητες το βράδυ της Παρασκευής 8 Μάρτη στις 6.30 μμ στο άγαλμα Βενιζέλου να διαδηλώσουμε μαζικά και ενάντια στη φτώχεια, την ανεργία, τη διάλυση του κοινωνικού κράτους και κατά των γυναικοκτονιών. Να είμαστε όλες και όλοι εκεί!

12

νεολαια

6 μάρτη 2019

Η εκδήλωση των ΜΕΣ για την Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας

Η πάλη ενάντια στο σεξισμό στα σχολεία Της Σοφίας Γαρμπή

Τ

ο Σάββατο 2 Μαρτίου, πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση των Μαθητών/τριών Ενάντια στο Σύστημα (ΜΕΣ) για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Στόχος της εκδήλωσής μας ήταν αρχικά να καταδείξουμε ότι η 8 Μάρτη δεν συνιστά μια μέρα-άλλοθι για την αναπαραγωγή της χυδαίας εμπορευματοποίησης, όπου καταναλωτές και καταναλώτριες θα σπεύσουν να αγοράσουν κάρτες και λουλούδια. Για μας, η 8 Μάρτη δεν είναι ούτε μια επετειακή διοργάνωση με εθιμοτυπικό χαρακτήρα. Είναι η μέρα που αποτελεί σημείο αναφοράς για σκέψη και δράση, μια από τις πιο ιστορικές στιγμές της καθολικής πορείας των γυναικών.

Εκδήλωση Η εκδήλωση αποτελούνταν από δύο εισηγήσεις μαθητριών. Η πρώτη εμπεριείχε μια ιστορική αναδρομή στους παγκόσμιους γυναικείους αγώνες, για να γίνει κατανοητό το πώς καθιερώθηκε η 8 Μάρτη ως ημέρα των γυναικών. Υπήρξε παράλληλα και αναφορά στα γυναικεία επαναστατικά κινήματα στην Ελλάδα. Στη δεύτερη εισήγηση έγινε ανάλυση για τη θέση της γυναίκας στο σύγχρονο κόσμο και για το πώς εντοπίζεται ο σεξισμός σε διάφορους τομείς (ΜΜΕ, εκπαί-

δευση, οικογένεια). Με αφορμή το ρόλο της γυναίκας στη σύγχρονη οικογένεια, τονίστηκε ότι η μειονεκτική θέση της δεν «ξεφύτρωσε» από κάπου. Αντίθετα, εξυπηρετεί την ομαλή λειτουργία του κοινωνικοοικονομικού συστήματος (καπιταλισμού). Επίσης, έγινε αναφορά στη θέση της γυναίκας στην Ελλάδα του σήμερα, στο πώς αυτή πλήττεται από τις μνημονιακές πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού και την άνοδο της ακροδεξιάς. Και στις δύο εισηγήσεις υπήρξε ιδιαίτερη μνεία για τη μεγαλειώδη φεμινιστική απεργία που έλαβε χώρα στην Ισπανία και σε 40 χώρες διεθνώς στην περσινή 8 Μάρτη. Ιδιαίτερα, στην πρώτη εισήγηση αποδόθηκε με γλαφυρότητα το κλίμα που επικράτησε στην Ισπανία πέρυσι.

Αντισεξισμός στα σχολεία

Κλείνοντας τις ομιλίες, περιγράψαμε την κατάσταση που επικρατεί στα σχολεία μας, κυρίως μέσω βιωματικών εμπειριών. Άνοιξε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, στην οποία τοποθετήθηκαν σχεδόν όλες/οι. Αυτό που μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν ότι κάθε φορά που κάποια/ος μιλούσε, οι υπόλοιποι στην αίθουσα έγνεφαν, δείχνοντας ότι κατανοούσαν τι ακριβώς ήθελε να πει. Το γνέψιμο γινόταν τόσο έντονο μερικές φορές, που φαινόταν ότι όλοι ένιωθαν-καταλάβαιναν και συμμερίζονταν τον ομιλητή. «Ο σεξισμός υπάρχει στο ψωμί και στο γάλα μας», όλοι έχουμε μεγαλώσει και μάθει σε αυτόν. Όλες οι κο-

πέλες και γυναίκες στην αίθουσα είχαν εκατοντάδες εμπειρίες να διηγηθούν για το πώς βιώνουν το σεξισμό και την καταπίεση στο σχολείο, τη σχολή και τη δουλειά. Η εκδήλωση, και η συζήτηση που ακολούθησε, μας βοήθησε να ξεκαθαρίσουμε στο μυαλό μας κάποια πράγματα. Ότι γυναίκες και άνδρες πρέπει να δίνουμε καθημερινά την πάλη για να αποτινάξουμε κάθε είδους σεξιστικό στερεότυπο. Ότι μαθήτριες και γυναίκες θέλουμε στο πλευρό μας τους συμμαθητές και τους

άνδρες για την πάλη ενάντια στο σύστημα που μας καταπιέζει. Σκοπεύουμε να διοργανώσουμε παρόμοια εκδήλωση στα σχολεία μας, που θα περιλαμβάνει και ένα μικρό θεατρικό(!) την ίδια στις 8 Μάρτη. Στόχος μας είναι να ανοίξουν και άλλες συζητήσεις, να καταλάβουν και άλλες κοπέλες ότι δεν είναι μόνες και να ξεφοβηθούν. Το κυριότερο όμως είναι να κατέβουμε όλες και όλοι στο δρόμο στις 8 Μάρτη, να δώσουμε ενωτικά και συλλογικά μια μάχη για έναν κόσμο που θα μας χωρά όλες και όλους.

Πανελλαδικό μάζεμα της ΑΡιστερής ΕΝότητας στις 16-17 Μάρτη

Η φοιτητική Αριστερά μπροστά σε δύσκολα καθήκοντα Του Θωμά Λεριά

Τ

ο φοιτητικό κίνημα, με εξαίρεση ορισμένα «σκιρτήματα» της τελευταίας περιόδου που προήλθαν κυρίως από τις δυναμικές κινητοποιήσεις των αναπληρωτών εκπαιδευτικών και θίγουν άμεσα και έμμεσα του ίδιους τους φοιτητές, δείχνει ότι αδυνατεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της συγκυρίας. Το προηγούμενο διάστημα, τόσο η ΑΡΕΝ όσο και τα ΕΑΑΚ, αλλά και γενικότερα η φοιτητική Αριστερά, συνέχισαν στον ίδιο δρόμο, του να μην μπορούν να ανταποκριθούν και να εκφράσούν τους προβληματισμούς της νεολαίας, της αντίστασης που είναι αναγκαία μέσα στους φοιτητικούς συλλόγους, ώστε να μπλοκαριστεί η συνολική επίθεση της κυβέρνη-

σης και των πολιτικών της. Χαρακτηριστικό είναι ότι μπροστά σε αυτές τις ανάγκες και την εκλογική χρονιά που στρέφει τη συζήτηση στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο, αλλά και την αδυναμία ύπαρξης εναλλακτικής πρότασης από την Αριστερά στις κυρίαρχες πολιτικές, τα μετωπικά εγχειρήματα που δημιουργήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια έχουν είτε ατονήσει ή χειρότερα έχουν εξαφανιστεί. Είναι πραγματικότητα ότι σε μία συγκυρία που καταβάλλει συνολικά τη νεολαία και μέσα στην ίδια την Αριστερά, οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς διολισθαίνουν διαρκώς, κάνοντας συνεχώς βήματα προς τα πίσω. Η μόνη δυνατότητα αλλαγής ρότας είναι το ένα σχήμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς ανά κοινωνικό χώρο που έχει τεθεί τα τελευταία χρόνια επανειλημμένα ως στόχος. Κόντρα σε όλα αυτά και πέρα από τα ευχολόγια που πολλές φορές δεν δοκι-

μάζονται στην πράξη, είναι αναγκαίο η φοιτητική Αριστερά να ορίσει έστω και τώρα τα συγκεκριμένα καθήκοντα της επόμενης περιόδου. Η λογική της «δικής μου» ανασυγκρότησης που δεν αντιλαμβάνεται τις συνολικές ευθύνες της αδράνειας, αλλά και η απραξία στο όνομα της καθαρότητας, οφείλουν και πρέπει να είναι λογικές μιας άλλης εποχής και συγκυρίας, όχι όμως της σημερινής. Η ύπαρξη πρωτοβουλιών μέσα στις σχολές, όπως οι πρωτοβουλίες για την 8η Μάρτη γύρω από το γυναικείο ζήτημα, αποτελεί μία διαφορετική και ταυτόχρονα αισιόδοξη ματιά, στον τρόπο με τον οποίο μπορεί κομμάτι της νεολαίας και εν προκειμένω οι γυναίκες να συσπειρωθούν μέσα στους συλλόγους, σχηματίζοντας συγκεκριμένα αιτήματα. Πρωτοβουλίες όπως αυτή, αλλά και διαδικασίες της φοιτητικής Αριστεράς που θα μπορούν να «πιάνονται» από ζητήματα και να παράγουν

αποτελέσματα για όλη την Αριστερά και το κίνημα είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητες. Το υπόλοιπο της ακαδημαϊκής χρονιάς μέχρι τις φοιτητικές εκλογές, αλλά πολύ περισσότερο λόγω των εθνικών εκλογών και ευρωεκλογών, πρέπει να σημάνει γενναίες αλλαγές στη λογική με την οποία έχει μάθει να λειτουργεί η φοιτητική Αριστερά. Αλλαγή που θα θέτει τους όρους για την πραγματική ύπαρξη διαδικασιών μέσα στους συλλόγους, οι οποίοι θα μπορούν να εμπνεύσουν και να δώσουν απαντήσεις στα πραγματικά ερωτήματα της νεολαίας. Πόσο μάλλον όταν η ακροδεξιά σηκώνει κεφάλι, ο μόνος τρόπος που μπορούμε να δείξουμε έναν άλλο δρόμο όχι μόνο για τη νεολαία, αλλά συνολικά για την κοινωνία είναι η ίδια η φοιτητική Αριστερά να μετρήσει το μπόι της μπροστά στα καθήκοντα και τις ανάγκες της περιόδου.

6 μαρτη 2019

πολιτική

13

Η Κεντροαριστερά στα πρόθυρα νευρικής, εκλογικής κρίσης Του Γιάννη Νικολόπουλου

Σ

ε ένα παράλληλο σύμπαν, ένα άρθρο για την Κεντροαριστερά στην Ελλάδα θα είχε τη μορφή ιστορικού απολογισμού και επικήδειου μιας προ πολλού εξαϋλωμένης πολιτικής παράταξης, η οποία πρώτα φρόντισε να προωθήσει τον σημιτικό εκσυγχρονισμό αλά γκρέκα, ξεφτιλιζόμενη διά στόματος Τσουκάτου σχετικά με τις βαλίτσες που πηγαινοέρχονταν στα μαύρα ταμεία του ΠΑΣΟΚ, και κατόπιν αυτοκτόνησε στα χρόνια του μνημονίου, όταν επέβαλε τη βίαιη διαδικασία πτώχευσης των εργατικών τάξεων, διαλύοντας και τη δική της εκλογική βάση, προκειμένου να διασωθούν το αξιόχρεο της χώρας, τα συμφέροντα της ελλαδικής αστικής τάξης και η «ευταξία» του ευρώ. Αυτά σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου ο Αλέξης Τσίπρας, η πρωθυπουργική καμαρίλα και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, που πρωταγωνίστησαν στο εσωτερικό πραξικόπημα και την κωλοτούμπα του καλοκαιριού του 2015, δεν θα είχαν προσχωρήσει ψυχή τε και σώματι στην ΤΙΝΑ του νεοφιλελευθερισμού και τον λεγόμενο μερκελισμό, ρίχνοντας σωσίβιο εξουσίας στην εν Ελλάδι Κεντροαριστερά και τα περιφερόμενα στελέχη της. Αξίζει σε αυτό το σημείο να θυμηθούμε, προκαταρκτικά, ότι το φλερτ που εξελίσσεται σε δύσκολο και καιροσκοπικό σύμφωνο συμβίωσης ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και διάφορα σχήματα και σημαίες ευκαιρίας που προσπαθούν να χτίσουν... γέφυρες επικοινωνίας και συνεργασίας με κομμάτια ή υπολείμματα της Κεντροαριστεράς, είχε ξεκινήσει ήδη την επαύριο των εκλογών του Ιανουαρίου

του 2015, όταν πρώτος ο Γερμανός τότε πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς, είχε προτείνει κάπως «αθώα» την κυβερνητική σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ-Ποταμιού.

«Γέφυρες»

Αργότερα και όσο οι εσωτερικές, κυβερνητικές σχέσεις με τον Πάνο Καμμένο περνούσαν διά εκκλησιαστικού πυρός και μακεδονικού σιδήρου, στελέχη όπως ο Νίκος Φίλης δεν απέκλειαν συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, εφόσον απομακρύνονταν κακές «επιρροές», όπως ο Βαγγέλης Βενιζέλος και ο Ανδρέας Λοβέρδος, με το βαρύ υπουργικό παρελθόν στους κυβερνητικούς συνασπισμούς με τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ. Στο μεταξύ η μισή και πλέον ΔΗΜΑΡ κατέλαβε διάφορα κυβερνητικά πόστα στο πλαίσιο της «επανασυγκόλλησης» της ανανεωτικής και ευρωκομουνιστικής πτέρυγας του Συνασπισμού, μέχρι την επανεμφάνιση σε υπουργείο και του Φώτη-Φανούρη Κουβέλη, του διασπαστή του Συνασπισμού και της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ το 2010. Το ίδιο διάστημα, διάφοροι «αλεξιπτωτιστές» από το ΠΑΣΟΚ προσγειώθηκαν στην αυλή του Μεγάρου Μαξίμου, αναλαμβάνοντας υπουργεία από το πουθενά και στο πλαίσιο της συγκρότησης του... αντιδεξιού μετώπου (Ξενογιαννακοπούλου, Μωραΐτης, Τόλκας), προκαλώντας σταθερά εκνευρισμό στα αναξιοποίητα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και τα μέλη της ΚΟ που βλέπουν όχι μόνο παλιούς ΠΑΣΟΚους, χωρίς καν σβησμένο ίχνος παλιών αντιμνημονιακών περγαμηνών, να μπαίνουν στην κυβέρνηση, αλλά και να παίρνουν πολύ βαριά και πολυσήμαντα χαρτοφυλάκια, ενόψει των εθνικών εκλογών. Η Ξενογιαννακοπούλου κρατά στα χέρια της τα κλειδιά του κράτους και

των διαδικασιών αξιολόγησης των κρατικών υπαλλήλων, Μωραΐτης και Τόλκας πήραν υφυπουργεία που διαχειρίζονται ζεστό κρατικό και ευρωπαϊκό χρήμα και προγραμματίζουν τις διάφορες ΣΔΙΤ στις υποδομές και το μεταναστευτικό. Σαν κερασάκι στη γαμήλια τούρτα ήρθαν πρώτα η επανάκαμψη διάφορων «προσωπικοτήτων» της Κεντροαριστεράς, μέσω της «Γέφυρας» που φιλοδοξεί να αφήσει πίσω της τα προηγούμενα... γιοφύρια της Άρτας, που «ολημερίς τα χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόντουσαν», προκειμένου να συνδεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΙΝΑΛ και το Ποτάμι, αν όχι ως σχήματα συγκροτημένα τουλάχιστον με την πλειονότητα των πρώτης γραμμής στελεχών τους, και έπειτα η διοργάνωση στην Αθήνα της εκδήλωσης με ομιλητή τον έτερο πρόθυμο γερμανό προξενητή και υποψήφιο των ευρωπαίων Σοσιαλιστών για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ότο Μπούλμαν. Ους ο Γερμανός συνέζευξε, Φώφη μη χωριζέτω, ένα πράγμα. Μια Φώφη Γεννηματά που προσπαθεί απελπισμένα να κρατήσει γεμάτο το πάλαι ποτέ «μαγαζί γωνία» του ΠΑΣΟΚ, το οποίο με τους ρυθμούς «λεηλασίας» και «μεταγραφών» κοντεύει να βαρέσει οριστική διάλυση. Εξού και προχωρεί σε έκτακτο συνέδριο του ΚΙΝΑΛ (κατ’ ουσία του «ντροπαλού» ΠΑΣΟΚ) στα τέλη του Μάρτη, μπας και πάρει αρκετές παρουσίες, ώστε να εμφανιστεί... αρχηγός και... ρυθμιστής των μετεκλογικών εξελίξεων, με ένα καλό ποσοστό τόσο στις ευρωεκλογές όσο και στις εθνικές εκλογές. Ας γυρίσουμε όμως στα έργα «υποδομής» της Κεντροαριστεράς. Κάτω από τη «Γέφυρα» συγκεντρώθηκαν πολλές από τις περσόνες που κάποτε ήταν οι συνεπέστεροι απολογητές του σημιτικού εκσυγχρονισμού και αργότερα άλλοι βρήκαν

καταφύγιο στο ΓΑΠικό ΠΑΣΟΚ και άλλοι στη ΔΗΜΑΡ, όπως ο Λιάκος, ο Μουζέλης, ο Μπίστης και ο Μαχαίρας. Ως αφορμή εμφάνισαν (τι άλλο!) το μακεδονικό και ως στόχο (τι άλλο!) την υποτιθέμενη απόπειρα να ανακοπεί ο δρόμος της εξουσίας στην ακροδεξιά στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Φυσικά, παρέλειψαν να αναφέρουν, μεταξύ πολλών άλλων, ότι νερό στον μύλο της ακροδεξιάς ρίχνει και ο ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, με την άθλια και απάνθρωπη μεταχείριση των προσφύγων στα στρατόπεδα-κολαστήρια ψυχών των νησιών, όπου έχουν εγκλωβιστεί περίπου 75.000 άνθρωποι κάθε ηλικίας και αποτελούν συνεχές στίγμα και πρωτοσέλιδο ντροπής για την Ελλάδα σε όλα τα σοβαρά ΜΜΕ του εξωτερικού.

Θεσιθηρία και εξουσιομανία Αλλά το μακεδονικό και η ακροδεξιά απειλή είναι οι προφάσεις. Στην ουσία, η επανεκκίνηση του εγχειρήματος μιας ενωμένης ή καλύτερα χαλαρά συνομοσπονδιοποιημένης Κεντροαριστεράς, δορυφορικής στον ΣΥΡΙΖΑ, σχετίζεται με τη θεσιθηρία και την εξουσιομανία στελεχών κυρίως του ΠΑΣΟΚ της ύστερης περιόδου, που προσδοκούν να ανέβουν ξανά στο «κύμα» και να καταλάβουν θέσεις και ρόλους ακόμη και με τον ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση. Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να ερμηνευθούν και οι δηλώσεις του υπουργού Εσωτερικών, Αλέξη Χαρίτση, και του κυβερνητικού εκπροσώπου, Δημήτρη Τζανακόπουλου, πιστών πραιτοριανών του πρωθυπουργού, πως για παράδειγμα οι ευρωεκλογές πιθανότερα θα διεξαχθούν με σταυρό προτίμησης όπως το 2014. Το υπονοούμενο είναι σαφές: Αν στο Μέγαρο Μαξίμου καταλήξουν ότι δίνουν αγώνα κυβερνητικής ζωής και θανάτου σε χρόνο διαφορετικό από εκείνον των αυτοδιοικητικών και των ευρωπαϊκών εκλογών, θέση στα ψηφοδέλτια θα έχουν μόνο όσοι μπορούν να φέρουν ικανό αριθμό ψήφων. Και πολλοί θα προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ. Καθαρά, κυνικά πράγματα. Όπως κάποτε ο Συνασπισμός αποτελούσε τον «πάγκο» του ΠΑΣΟΚ, ειδικά κατά τη σημιτική περίοδο, έτσι σήμερα το ΚΙΝΑΛ, ο φερετζές του «ντροπαλού» ΠΑΣΟΚ, θα εκπέσει σε «αποδυτήρια» του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά αντιλαμβάνεται η Φώφη Γεννηματά και το επιτελείο της και έχουν βρεθεί στα πρόθυρα πολιτικού, νευρικού κλονισμού, καθώς το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ-Δημοκρατική Συμπαράταξη δείχνει να συνθλίβεται ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, καθώς οι προσωπικές στρατηγικές πολιτικής επιβίωσης των βουλευτών και των κομματαρχών του ΠΑΣΟΚ ξεπερνούν τη «νομιμοφροσύνη» στην ηγεσία της Γεννηματά και τα οργανωτικά σχήματα , τα εμβλήματα και τους τίτλους, που αλλάζουν σαν τα πουκάμισα. Όσο για την επαμφοτερίζουσα στάση και τις γριφώδεις δηλώσεις του Γιώργου Παπανδρέου και του Κώστα Λαλιώτη, ταιριάζει ταμάμ η λαϊκή παροιμία, παραλλαγμένη: Ήταν στραβό το κλήμα στην Κεντροαριστερά, το έφαγαν και οι γάιδαροι...

14

ΙΣΤΟΡΙΑ

6 ΜΑΡΤΗ 2019

100 χρόνια από την ίδρυσή της

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ 3ΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ Του Αντώνη Νταβανέλου

Π

ριν 100 χρόνια, κάτω από το φως της πρώτης νικηφόρας σοσιαλιστικής επανάστασης τον Οκτώβρη του 1917, αλλά και κάτω από την πρωτοπόρα επιµονή του κόµµατος αυτής της επανάστασης, των Μπολσεβίκων, ιδρύθηκε η 3η ∆ιεθνής. Η Κοµιντέρν ερχόταν από µακριά. Στα χρόνια τους, οι Μαρξ και Ένγκελς επέµειναν στην ίδρυση της Πρώτης ∆ιεθνούς (1864), υπογραµµίζοντας την ανάγκη πολιτικού συντονισµού και αλληλεγγύης για την ανάπτυξη του εργατικού κινήµατος. Με την ακροτελεύτια φράση του Κοµουνιστικού Μανιφέστου («Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!») εγκατέστησαν το διεθνισµό ως βασικό γνώρισµα του κοµουνιστικού κινήµατος. Η Πρώτη ∆ιεθνής κατέρρευσε (το 1876) µετά το κύµα καταστολής που ακολούθησε την ήττα της Παρισινής Κοµούνας (1871). Μια νέα εποχή είχε αρχίσει. Η έµφαση δόθηκε στον πολιτικό αγώνα και στη συγκρότηση µεγάλων εργατικών κοµµάτων. Σε αυτή τη βάση ιδρύθηκε η ∆εύτερη ∆ιεθνής (1889). Όπως αργότερα έγραψε ο Λένιν, η ίδρυσή της «σηµάδευε µια περίοδο µέσα στην οποία προετοιµάστηκε το έδαφος για την πλατιά, µαζική εξάπλωση του κινήµατος σε µια σειρά χώρες». Όµως οι κατακτήσεις αυτής της περιόδου, που τις απεικονίζει η γιγάντια ανάπτυξη του SPD στη Γερµανία, έκρυβαν ένα καινούργιο πρόβληµα: Μέσα στις γραµµές των µεγάλων εργατικών κοµµάτων αναπτυσσόταν ο οπορτουνισµός που σταδιακά αναπτύχθηκε σε συγκροτηµένο µεταρρυθµισµό. Αυτός ο παράγοντας οδήγησε στην κατάρρευση του «µεγάλου οικοδοµήµατος» της ∆εύτερης ∆ιεθνούς, µε τη στάση των µεγάλων τµηµάτων της –και κύρια του SPD– υπέρ του πολέµου, το 1914. Ήταν,

όπως υπογραµµίζει ο Λένιν, ένα βαθιά «ντροπιαστικό» γεγονός. Όπως σωστά δείχνει η ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια της Τρίτης ∆ιεθνούς, τότε «ο ρεφορµισµός γέννησε το σοσιαλσοβινισµό». Αν και στις µέρες µας οφείλουµε να υπογραµµίζουµε και τον αντίστροφο κίνδυνο: οι σοσιαλσοβινιστικές θέσεις οδηγούν σε (επι)στροφή στο ρεφορµισµό. Σε αυτόν τον εκφυλισµό αντιστάθηκε η αντιπολεµική Αριστερά που για πρώτη φορά συγκεντρώθηκε στη Συνδιάσκεψη του Τσίµερβαλντ. Η αριστερή πτέρυγα του Τσίµερβαλντ –κυρίως οι Ρώσοι Μπολσεβίκοι και οι Γερµανοί Σπαρτακιστές– µπορούν να θεωρηθούν οι «πρόδροµοι» της Τρίτης ∆ιεθνούς. Όµως η τοµή που επιτάχυνε την εξέλιξη ήταν η νίκη της επανάστασης του 1917.

Η ίδρυση

Το 1919 είναι µέσα στο κύµα µεγάλης αισιοδοξίας που εξαπέλυσε η νίκη του Οκτώβρη παγκόσµια. Η επανάσταση στη Γερµανία έχει αρχίσει, η νίκη της θεωρούνταν όχι απλώς εφικτή, αλλά πιθανή και αυτό φαινόταν να δικαιώνει την µπολσεβίκικη πρόβλεψη για γρήγορη επέκταση της εργατικής-σοσιαλιστικής επανάστασης στο κέντρο της Ευρώπης. Σε αυτές τις συνθήκες οι Μπολσεβίκοι επιµένουν –και σωστά– στην ανάγκη ταχύτατης συγκρότησης των δυνάµεων που διεθνώς υποστηρίζουν τη νίκη των εργατικών συµβουλίων, το κεντρικό σύνθηµα «Όλη η Εξουσία στα Σοβιέτ», σε ρήξη µε τους οπαδούς της ρεφορµιστικής στρατηγικής, που ήδη στη Γερµανία, δια του SPD παίρνουν ανοιχτά τον αντεπαναστατικό δρόµο. Το κάλεσµα για το 1ο Συνέδριο, µε συγγραφέα τον Τρότσκι, θέτει τους προγραµµατικούς όρους της ρήξης µε τη ∆εύτερη ∆ιεθνή, συνοψίζοντας την πείρα του Οκτώβρη. Οι αποδέκτες δεν είναι πολλοί: Στη Μόσχα προσέρχονται 51 αντιπρόσωποι, από 35 οργανώσεις, σε 22 χώρες.

Το συνέδριο οργανώνεται µε µια δηµοκρατική ευαισθησία που αργότερα εξαλείφθηκε από την Κοµιντέρν. Προσκαλούνται αναρχοσυνδικαλιστές (π.χ. το IWW από τις ΗΠΑ), οι «αριστεριστές» που είχαν προηγουµένως συγκρουστεί µε τους Μπολσεβίκους στα πλαίσια της διαδικασίας Τσίµερβαλντ (Ρούτγκερς, Πάνεκουκ, Γκόρτερ), προσκαλείται –αν και δεν µπόρεσε να παραστεί λόγω συλλήψεων της αντιπροσωπείας της– η επαναστατική «φράξια» της Νεολαίας της ∆εύτερης ∆ιεθνούς που την καθοδηγούσε ο Βίλυ Μύντσεµπεργκ. Όταν οι Σπαρτακιστές, δια του Ούγκο Εµπερλάιν (Άλµπερτ), δηλώνουν ότι δεν αποδέχονται την ίδρυση της Τρίτης ∆ιεθνούς, που τη θεωρούν αναγκαία, αλλά πρόωρη, ο Ζινόβιεφ απαντά εκ µέρους των Μπολσεβίκων: «∆ιαφωνούµε µε τους Γερµανούς συντρόφους. Για να µην τραυµατιστεί η σχέση µας µε την Ένωση Σπάρτακος, αποσύρουµε την επιµονή µας και δεχόµαστε να µην ονοµαστεί ιδρυτικό Συνέδριο η σηµερινή διαδικασία, αλλά Συνδιάσκεψη, όπως πρότεινε ο σ. Άλµπερτ». Στις συζητήσεις που ακολούθησαν, οι αντιρρήσεις κάµφθηκαν και οι αποφάσεις πάρθηκαν σε κλίµα γενικής συναίνεσης. Την προγραµµατική «πλατφόρµα» του Συνεδρίου συνέταξε ο Μπουχάριν. Εκ µέρους των Μπολσεβίκων παρέµβηκαν οι Λένιν, Τρότσκι, Ζινόβιεφ, Οσίνσκι. Η Κολοντάι παρουσίασε το ψήφισµα «Για την ανάγκη να κερδηθούν οι γυναίκες στον αγώνα για τον σοσιαλισµό». Ήταν η µοναδική «θεµατική» απόφαση του Συνεδρίου. Όπως έγραψε ο Λένιν στο άρθρο του «Η Τρίτη ∆ιεθνής και η θέση της στην ιστορία»: Μια νέα εποχή στην παγκόσµια ιστορία είχε αρχίσει.

Συγκρότηση

Στη βάση της κατεύθυνσης που έδινε το 1ο Συνέδριο, άρχισε η σκληρή επιτόπου δουλειά για τη συγκέντρωση των επαναστατικών δυνάµεων για τη συγκρότηση

των Κοµουνιστικών Κοµµάτων σε κάθε χώρα. Τη δουλειά αυτή συνόψισε το 2ο Συνέδριο (1920), που είχε ως κέντρο την έγκριση των «21 όρων» για την προσχώρηση στην Τρίτη ∆ιεθνή. Βασικοί όροι ήταν η ρήξη µε τη σοσιαλδηµοκρατική στρατηγική και πολιτική, η καταδίκη του σοσιαλσοβινισµού, η υποστήριξη των αντι-ιµπεριαλιστικών εξεγέρσεων στις αποικίες, η αποδοχή του δηµοκρατικού συγκεντρωτισµού ως οργανωτικής αρχής, η αποδοχή της διεθνούς πειθαρχίας στις αποφάσεις της Κοµιντέρν. Στην πράξη, αυτή η σύνθεση αποδείχτηκε πολύ πιο δύσκολη απ’ ό,τι στα χαρτιά. Στη Γερµανία, π.χ., απαιτήθηκε πολύ πιο ευέλικτη και σύνθετη τακτική των Σπαρτακιστών και της ∆ιεθνούς, για να κερδηθούν στο συνέδριο της Χάλε τα ριζοσπαστικά µέλη του «Ανεξάρτητου» SPD (USPD) και να δηµιουργηθεί το µαζικό ΚΚ Γερµανίας. Στην Ιταλία, αντίστροφα, η βιασύνη του Αµαντέο Μπορντίγκα στη ρήξη µε το Σοσιαλιστικό Κόµµα άφησε πίσω χιλιάδες µέλη, κατά τον Λένιν «καλούς φίλους της Κοµιντέρν», στην επιρροή των «κεντριστών». Τα προβλήµατα αυτής της «ενδιάµεσης» φάσης συγκέντρωσε ο Λένιν στην µπροσούρα πολιτικής πολεµικής «Αριστερισµός, η παιδική αρρώστια του κοµµουνισµού». Στη βάση των προβληµάτων βρισκόταν η υποχώρηση του επαναστατικού κύµατος διεθνώς. Η Κοµιντέρν βρισκόταν µπροστά στην υποχρέωση να απαντήσει στο ερώτηµα τι σηµαίνει επαναστατική πολιτική µέσα σε συνθήκες όπου η επανάσταση δεν βρίσκεται άµεσα στην ηµερήσια διάταξη. Την απάντηση άρχισε να δίνει το 3ο Συνέδριο (1921) µε το σύνθηµα «Προς τις Μάζες!» και το ξεκίνηµα της συζήτησης για το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο. Τη συζήτηση ολοκλήρωσε το 4ο Συνέδριο της ∆ιεθνούς (1922), που πήρε τις αποφάσεις για το Ενιαίο Μέτωπο, το Μεταβατικό Πρόγραµµα και τη µεταβατική πολιτική, συνδέοντας αυτές τις αποφάσεις µε το

Κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Red Marks Το Ενιαίο Μέτωπο Η συζήτηση και οι θέσεις του 4ου Συνεδρίου της Τρίτης ∆ιεθνούς

Του Τζον Ριντέλ Στο σύντοµο αυτό βιβλίο, ο συγγραφέας παρουσιάζει τις ιστορικές συνθήκες και τις πρώτες συζητήσεις που οδήγησαν στη δηµιουργία της πολιτικής του «Ενιαίου Μετώπου». Η «µέγιστη δυνατή ενότητα όλων των εργατικών οργανώσεων σε κάθε πρακτική δράση κατά των ενωµένων καπιταλιστών», διασφαλίζοντας παράλληλα την «ελευθερία έκφρασης […] για όλα τα πολιτικά ρεύµατα», αναδεικνύεται ξανά κρίσιµη για την Αριστερά στον 21ο αιώνα.

Μαρτυρίες από τη Γερµανική Επανάσταση Του Βικτόρ Σερζ Με νωπή την εµπειρία του µαζικού σφαγείου στον Α΄ Παγκόσµιο Πόλεµο, οι εργαζόµενοι στη Γερµανία πήραν το δρόµο της κοινωνικής επανάστασης, έχοντας ως οδηγό τη σοσιαλιστική νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία. Ήταν µια απόπειρα που θα µπορούσε να αλλάξει την πορεία της ιστορίας στον 20ό αιώνα, σπάζοντας την αποµόνωση των εργατών στη Ρωσία και µεταφέροντας το «µήνυµα» του 1917 στη ∆ύση. Ο Βικτόρ Σερζ εγκαταστάθηκε στη Γερµανία ως απεσταλµένος της Κοµιντέρν, µε καθήκον να ενηµερώνει για τα συγκλονιστικά αυτά γεγονότα τον διεθνή κοµουνιστικό Τύπο. Γράφει τις «µαρτυρίες» του ως ένας απίστευτα οξυδερκής δηµοσιογράφος, ως ένας παθιασµένος κοινωνικός αγωνιστής, ως ένας επαναστάτης που δεν συµµετέχει απλώς στα γεγονότα αλλά ζει µέσα από αυτά. Τα κείµενά του είναι µια αναντικατάστατη συµβολή για να κατανοήσει κανείς αυτή την καθοριστική καµπή του 20ού αιώνα. Οι ισχυρές εικόνες που «µεταδίδει» ο Σερζ για την κρίση της ∆ηµοκρατίας της Βαϊµάρης, οι προειδοποιήσεις του για τον κίνδυνο της εθνικιστικής ακροδεξιάς και του ναζισµού, γίνονται ξανά επίκαιρες και κάνουν το βιβλίο αυτό πολύτιµο, ειδικά για τους νεότερους αγωνιστές που εντάσσονται στην πάλη ενάντια σε κάθε µορφής εκµετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο.

ιστορια

6 μαρτη 2019

ζήτημα των «εργατικών κυβερνήσεων» (ή κυβερνήσεων της Αριστεράς») όπου, υπό αυστηρές προϋποθέσεις, καθοριζόταν μια τακτική για τα ΚΚ που περιλάμβανε την ανοχή, την υποστήριξη ή και τη συμμετοχή. Στο 4ο Συνέδριο το Ενιαίο Μέτωπο διευρύνθηκε ως τακτική «μιας ολόκληρης περιόδου, πιθανώς μιας εποχής» και συνδυάστηκε με την αναβάθμιση της πάλης ενάντια στην καταπίεση (απελευθέρωση των γυναικών) και τη διακήρυξη για την «ενότητα σκοπών» μεταξύ του εργατικού κινήματος στη Δύση και των αντιιμπεριαλιστικών εξεγέρσεων στην Ανατολή. Αυτή είναι η απάντηση της Τρίτης Διεθνούς στο πώς οι κομουνιστές οφείλουν να διεκδικήσουν την ηγεμονία μέσα στην εργατική τάξη στις χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού, στο πώς οι κομουνιστές «κάνουν πολιτική» σε συνθήκες που δεν είναι άμεσα (ή δεν είναι ακόμα) επαναστατικές. Είναι όμως και το τέλος της εποχής του Λένιν (όπως και του Τρότσκι) μέσα στις διεργασίες της Τρίτης Διεθνούς. Η συνέχεια απέδειξε ότι η Κομιντέρν καθορίστηκε από το ξέσπασμα της διαπάλης στο εσωτερικό της ΕΣΣΔ και του κόμματος των Μπολσεβίκων.

Αντιστροφή

Μετά το θάνατο του Λένιν και μέχρι την οριστική επικράτηση του Στάλιν (στα 1928), η Διεθνής έμεινε στον έλεγχο του Γκρ. Ζινόβιεφ. Ήταν ένα σύντομο διάλλειμα ανερμάτιστου «αριστερισμού» που ως αποτέλεσμα είχε να συντρίψει την κληρονομιά του 3ου και του 4ου Συνεδρίου και μαζί τους να κατεδαφίσει τις αυτόχθονες ηγεσίες στα ΚΚ, που με πολύ κόπο είχαν αναδειχθεί την προηγούμενη περίοδο. Στο 5ο και στο 6ο Συνέδριο, το Ενιαίο Μέτωπο συρρικνώνεται, οι εργατικές κυβερνήσεις ορίζονται ως συνώνυμα της δικτατορίας του προλεταριάτου. Η αντιστροφή ολοκληρώνεται με τη «θεωρία της τρίτης περιόδου», όπου εκτιμάται ότι ο καπιταλισμός παγκόσμια έχει μπει άμεσα σε επαναστατική κρίση, τα πολιτικά καθήκοντα ταυτίζονται με τα επαναστατικά, ενώ τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα περιγράφονται ως «σοσιαλφασιστικά».

Στη Γερμανία αυτή η «ανάλυση» οδήγησε σε παθητική στάση απέναντι στους Ναζί και στην αυτοκτονική υποτίμηση του κινδύνου του Χίτλερ. Στο έδαφος αυτής της καταστροφής, το 7ο Συνέδριο (1935, όταν ο Στάλιν έχει πλήρως σταθεροποιηθεί) ολοκλήρωσε τη στροφή που προετοίμασε ο ζηνοβιεφισμός: Το δίλημμα πλέον τοποθετείται ως «αστική δημοκρατία ή φασισμός;», τα ΚΚ οφείλουν να δεχθούν ότι «στο παρόν στάδιο δεν καλούμε σε ανατροπή του καπιταλισμού, ούτε σε παγκόσμια επανάσταση», ενώ οι συμμαχίες στρέφονται στα «πλατιά» Λαϊκά Μέτωπα, όπου μαζί με «δημοκρατικές» αστικές πολιτικές δυνάμεις μπαίνει το ζήτημα της αντίστασης στον φασισμό. Τα τμήματα της Διεθνούς, που προηγούμενα είχαν κληθεί να απορ-

στα ΚΚ σε όλη την Ευρώπη. Το κριτήριο της προτεραιότητας της παγκόσμιας επανάστασης, που ορίζει με σαφήνεια η «Πλατφόρμα» του 1ου Συνεδρίου της Κομιντέρν, είχε πλέον απωθηθεί στην ιστορία του επαναστατικού κινήματος.

Διάλυση

Έχοντας πάρει αυτόν το δρόμο, η Διεθνής βάδιζε αναπόφευκτα προς το τελευταίο σκαλοπάτι. Στις 15/5/1943, στη μέση του δεύτερου ιμπεριαλιστικού σφαγείου, μέσα σε συνθήκες σαν αυτές όπου ο Λένιν και η Λούξεμπουργκ αναζητούσαν τη νέα Διεθνή στο Τσίμερβαλντ, οι κομουνιστές όλου του κόσμου εμβρόντητοι πληροφορήθηκαν την αυτοδιάλυση της Τρίτης Διεθνούς. Ήταν ένα άδοξο τέλος,

Στη μέση του δεύτερου ιμπεριαλιστικού σφαγείου, μέσα σε συνθήκες σαν αυτές όπου ο Λένιν και η Λούξεμπουργκ αναζητούσαν τη νέα Διεθνή στο Τσίμερβαλντ, οι κομουνιστές όλου του κόσμου εμβρόντητοι πληροφορήθηκαν την αυτοδιάλυση της Τρίτης Διεθνούς. Ήταν ένα άδοξο τέλος, μια «ντροπιαστική» πράξη ανάλογη με την κατάρρευση της Δεύτερης Διεθνούς το 1914. ρίψουν τη συζήτηση για τις «Εργατικές κυβερνήσεις», τώρα καλούνται να συμμετάσχουν σε αστικές-δημοκρατικές κυβερνήσεις διαχείρισης, χωρίς την προοπτική της ανατροπής του καπιταλισμού και της διεκδίκησης της εξουσίας από τις εργατικές και λαϊκές μάζες. Η Τρίτη Διεθνής είχε πια ολοκληρωτικά ταυτιστεί με τα κρατικά-διπλωματικά συμφέροντα της νέας εξουσίας στην ΕΣΣΔ. Η πολιτική της πληρώθηκε με νέες βαριές ήττες στην Ισπανία και στη Γαλλία. Μπροστά στον επερχόμενο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι διαδοχικές στροφές, οι αλληλοσυγκρουόμενες οδηγίες και εντολές, πάντα με κριτήριο τους διπλωματικούς προσανατολισμούς της Μόσχας, προκάλεσαν χάος και σύγχυση

μια «ντροπιαστική» πράξη ανάλογη με την κατάρρευση της Δεύτερης Διεθνούς το 1914. Οι δικαιολογίες που προβλήθηκαν, είναι κυριολεκτικά αστείες. Λες και «η άνοδος και η πολιτική ωριμότητα των ΚΚ» έκανε αχρείαστη τη Διεθνή ή λες και η αυτοδιάλυσή της θα καθησύχαζε «τις ψευτιές των χιτλερικών μηχανισμών» για τον κίνδυνο της εξάπλωσης του κομουνισμού στην Ευρώπη. Οι πραγματικοί λόγοι της διάλυσης της Κομιντέρν ήταν άλλοι. Αφενός να απελευθερωθεί πλήρως η ρωσική διπλωματία, ακόμα και από τα τυπικά «βαρίδια» της εκπροσώπησης των ΚΚ, ώστε να μπορέσει να διαπραγματευτεί απρόσκοπτα με τους Αγγλοαμερικα-

15

νούς συμμάχους το μέλλον του μεταπολεμικού κόσμου. Η Κομιντέρν διαλύθηκε για να ανοίξει ο δρόμος προς τη Γιάλτα. Αφετέρου, διαλύθηκε για να απελευθερωθεί το έδαφος της στροφής των ΚΚ, σε κάθε χώρα, προς τον «εθνικό και δημοκρατικό» δρόμο, τάχα, προς τον σοσιαλισμό. Οι Τολιάτι και Τορέζ γνώριζαν από το 1943 τη γραμμή που θα ακολουθούσαν το 1945-1947 και όφειλαν να διαμορφώσουν τις προϋποθέσεις γι’ αυτήν. Η συμμετοχή στις κυβερνήσεις «Εθνικής Ενότητας» μαζί με τη Δεξιά, που αναστήλωσαν τον καπιταλισμό στο κέντρο της Ευρώπης, ήταν ασύμβατη με τη συμμετοχή σε μια, έστω στα χαρτιά, Κομουνιστική Διεθνή. Στην περιοχή μας, είναι γνωστό ότι οι Γιουγκοσλάβοι παρτιζάνοι πρότειναν εκείνη την εποχή το συντονισμό των αντάρτικων δυνάμεων αντίστασης στους Ναζί, επαναφέροντας την παλιά πρόταση της Βαλκανικής Κομουνιστικής Ομοσπονδίας (ΒΚΟ) για μια ομοσπονδιακή ένωση των χωρών όπου θα νικούσαν τα κινήματα. Μια αυθεντική Διεθνής θα συντόνιζε και θα συστηματοποιούσε τέτοιες προτάσεις, που ενίσχυαν σημαντικά τις προοπτικές νίκης όλων μαζί και καθενός χωριστά. Η αυτοδιάλυση της Κομιντέρν, έστω κι αν αυτή είχε καταντήσει σκιά Διεθνούς, διευκόλυνε το σκαιό «όχι» του σταλινικού μηχανισμού απέναντι στους Γιουγκοσλάβους, αλλά και στον Ντιμιτρόφ, επιλέγοντας να έχει απέναντί της μικρές, διασπασμένες κι αδύναμες ηγεσίες, που θα ήταν εύκολο να χειραγωγηθούν ή να απομονωθούν. Το ΚΚΕ σήμερα λέει κομψές φράσεις όπως: «(κρίσιμες αποφάσεις) επηρεάζονταν από τις επιδιώξεις της εξωτερικής πολιτικής της ΕΣΣΔ», αποφεύγοντας να αγγίξει το ερώτημα για το χαρακτήρα του καθεστώτος που (ζώντος του Στάλιν) πήρε αποφάσεις σαν τη ντροπιαστική διάλυση της Διεθνούς. Αντίστροφα, σωστά λέει η ΚΕ του ΚΚΕ ότι: «η διαδικασία της επαναστατικής ανασυγκρότησης θα είναι αργόσυρτη, βασανιστική, ευάλωτη…». Και τούτο ισχύει, γιατί ο εκφυλισμός και η διάλυση της Τρίτης Διεθνούς ήταν μια βαριά ήττα για το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα.

16

αντιρατσισμος

6 μαρτη 2019

Η αστεγία ως ενταξιακή πολιτική για τους πρόσφυγες

Τ

ο Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, με πρόσφατη ανακοίνωσή του, γνωστοποίησε την απόφαση της κυβέρνησης για σταδιακή έξοδο των προσφύγων από τα διαμερίσματα των στεγαστικών προγραμμάτων όπου φιλοξενούνται, καθώς και την ταυτόχρονη λήξη της οικονομικής βοήθειας που τους παρέχεται μέχρι σήμερα, με την υποστήριξη της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Η απόφαση αυτή αφορά εκείνους τους πρόσφυγες που τους χορηγήθηκε καθεστώς διεθνούς προστασίας έως τις 31/07/2017, αλλά σταδιακά θα εφαρμοστεί στο σύνολο των αναγνωρισμένων προσφύγων, δημιουργώντας μηνιαία αλλεπάλληλα κύματα αστέγων προσφύγων από τις 31/03/2019 που θα εφαρμοστεί για πρώτη φορά και μετέπειτα. Αυτή η αιφνίδια και βίαιη εφαρμογή πιλοτικής αστεγίας, με όλους τους κοινωνικούς,ψυχικούς και σωματικούς κινδύνους που εγκυμονεί τόσο για τον προσφυγικό πληθυσμό όσο και για το σύνολο της κοινωνίας μας, σε συνδυασμό με την παντελή έλλειψη κρατικών ενταξιακών πολιτικών, καθιστά την απόφαση αυτή ηθικά και δεοντολογικά απαράδεκτη, καθώς και ένα μέγιστο πολιτικό σφάλμα ενός υπουργείου που πριν λίγους μήνες έθεσε σε δημόσια διαβούλευση τον σχεδιασμό Εθνικής Στρατιγικής για την Ένταξη. Και παράλληλα αυτοαναιρείται, καθώς στο κείμενο της Εθνικής Στρατηγικής για την Ένταξη στις παραγράφους 1.4.3. , 1.4.4. και 1.5.1. αναφέρεται σε προγράμματα βραχυπρόθεσμης στέγασης και παροχή οικονομικού βοηθήματος προς τους δικαιούχους διεθνούς προστασίας, καθώς και για εξασφάλιση στέγασης μεταναστών που ανήκουν σε ευάλωτες ομάδες και δικαιούχων διεθνούς προστασίας μέσω προγράμματος κοινωνικής κατοικίας. Χωρίς κανένα ενδιάμεσο πρόγραμμα για

ομαλή και ασφαλή ένταξη, χωρίς καμία απολύτως εναλλακτική λύση ωθούνται αυτοί οι άνθρωποι βίαια σε άλλη μία, προστιθέμενη στις προϋπάρχουσες, ευάλωτη κατάσταση. Την αντικειμενική ευάλωτη κατάσταση της συνθήκης της αστεγίας. Το σύνολο των φορέων που υλοποιούν τα προγράμματα στέγασης για τους πρόσφυγες ή που σχετίζονται με παροχές υπηρεσιών προς αυτούς όπως ΜΚΟ και Δημοτικά προγράμματα στέγασης, καθώς και η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες που συντονίζει το όλο έργο, διαφωνούν με την απόφαση αυτή και έχουν εκφράσει και εγγράφως την αντίθεσή τους. Ακόμα πιο δυναμική ήταν η αντίδραση και τα κείμενα των εργαζομένων σε αυτές. Παρά την αντίθεσή τους όμως, αντί να προσανατολιστούν όλοι προς ένα ενιαίο μοχλό πίεσης προς την κυβέρνηση, με σκοπό να αναστείλει άμεσα την παράλογη, άκαιρη και επικίνδυνη απόφαση, έχουν ήδη μπει στη διαδικασία συνδιαμόρφωσης του σχεδιασμού αντιμετώπισης των άστεγων προσφύγων, αποδεχόμενοι παθητικά την ενταξιακή αστεγία. Ας εναντιωθούμε όλοι σε αυτές τις απαράδεκτες πυροσβεστικές λύσεις απόγνωσης της κυβέρνησης με πρόφαση την αποσυμφόρηση των κέντρων υποδοχής στα νησιά. Ας σταματήσουμε εδώ τη γραφειοκρατική αντιμετώπιση των ανθρώπων σαν απλούς αριθμούς και πειραματόζωα πιλοτικών σχεδιασμών. Να σταθούμε αλλυλέγγυοι στους πρόσφυγες και να υπερασπιστούμε τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, καταγγέλοντας τέτοιου είδους πολιτικές ενέργειες. Απαιτούμε άμεση αναστολή της επικίνδυνης και ανθρωπιστικά απαράδεκτης απόφασης του Υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής. Ας συνεργαστούμε όλοι και ας συνδιαμορφώσουμε τις απαραίτητες συνθήκες για ασφαλή ένταξη των προσφύγων στην κοινωνία μας, και ας αποδεχτούμε τη νέα τους ταυτότητα. Την ταυτότητα του συμπολίτη μας.

Ιταλία: Αντιρατσιστική απάντηση στο Σαλβίνι

Μ

ε σύνθημα «Πρώτα ο άνθρωπος», ως απάντηση στο «πρώτα οι Ιταλοί» του Σαλβίνι, 200.000 άνθρωποι διαδήλωσαν στο Μιλάνο. Λίγο καιρό πριν, στέλεχος της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς έβλεπε ως θετική εξέλιξη 20.000 αντιρατσιστές διαδηλωτές στη Ρώμη, καθώς «πρέπει να ξέρετε ότι στην Ιταλία δεν υπήρχε καν παράδοση τέτοιων διαδηλώσεων». Πράγματι η στήριξη που έδωσαν μεγάλα συνδικάτα όπως η FIOM, η Ένωση Βετεράνων Παρτιζάνων με το ηθικό βάρος που κουβαλά, πλαισίωσε τις φοιτητικές αντιφασιστικές ομάδες, τις αριστερές οργανώσεις, τις αντιρατσιστικές συλλογικότητες, με αποτέλεσμα μια εντυπωσιακή αντικυβερνητική-αντιρατσιστική κινητοποίηση για τα δεδομένα της Ιταλίας του Σαλβίνι. Βέβαια για κάποιους η διαδήλωση ερμηνεύτηκε ως «αρχή ανασύνταξης της Αριστεράς». Και αναφερόμαστε σε στελέχη

του Δημοκρατικού Κόμματος και του κεντροαριστερού «Ελεύθεροι και Ίσοι», που προφανώς επεδίωκαν να εντάξουν τη διαδήλωση στην προεκλογική τους εκστρατεία. Αλλά μια ανασύνταξη αυτής της «Αριστεράς» θα είναι μια επανάληψη της φάρσας των κεντροαριστερών κυβερνήσεων που άνοιξαν το δρόμο στον Σαλβίνι…

μικρά αντιρατσιστικά

Του Κωνσταντίνου Κόκορα, ψυχολόγου

Μια εξοργιστική στοχοποίηση της διατύπωσης γνώμης εξελίσσεται στην Πτολεμαΐδα. Κάποιοι έγραψαν σύνθημα πάνω σε γκράφιτι της εθνικιστικής ομάδας «Πτολεμαίοι Μακεδόνες», το οποίο οι ακροδεξιοί είχαν κάνει με τη συνδρομή του Δήμου Εορδαίας. Ακολούθησαν μηνύσεις, συζήτηση για τοποθέτηση καμερών και ιερή οργή για ένα γκράφιτι που απολαμβάνει προστασία… «μνημείου»! Ένα επικριτικό για το κλίμα τρομοκρατίας σχόλιο του Αλέξη Λιοσάτου, μέλους της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό», στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook, «αλιεύτηκε» και διοχετεύτηκε σε τοπική εφημερίδα, που το δημοσιοποίησε μαζί με τη φωτογραφία του. Ακολούθησαν δεκάδες απειλές και τόνοι «λάσπης». Το πιο σοβαρό είναι ότι οι ακροδεξιοί δεν περιορίστηκαν στη συνηθισμένη «ιντερνετική λύσσα»: στις 28/2 ο Αλέξης βρήκε βανδαλισμένα την επαγγελματική πινακίδα του, αυτή του πατέρα του και το θυροτηλέφωνό τους. Η αλληλεγγύη στον σύντροφο είναι αυτονόητη. Όπως και η ανάγκη να δοθούν μαζικές και ενωτικές απαντήσεις απέναντι σε όσους επιχειρούν να στοχοποιήσουν –στο πρόσωπο του Αλέξη– την Αριστερά κι όποιον παλεύει ενάντια (ή διαφωνεί!) με τον ρατσισμό, τον εθνικισμό και τον φασισμό…

Η εργαλειοποίηση της κατηγορίας για αντισημιτισμό δείχνει να αλλάζει κλίμακα και να ξεφεύγει τελευταία. Δεν προέρχεται πλέον από το κράτος του Ισραήλ για να στοχοποιήσει ανθρώπους που η δράση τους αφορά τα δικαιώματα των Παλαιστινίων. Έχει γίνει «εργαλείο» της διεθνούς Δεξιάς, για να πληγεί κάθε ριζοσπαστική φωνή. Ο Μακρόν αποφαίνεται ότι τα κίτρινα γιλέκα είναι… αντισημιτικό κίνημα και παρεμπιπτόντως ανακοινώνει την πρόθεση να ποινικοποιήσει τον αντισιωνισμό, δηλαδή την εναντίωση σε μια ρατσιστική-εθνικιστική ιδεολογία και πρακτική. Στις ΗΠΑ, με κατηγορίες αντισημιτισμού διαβάλλονται στελέχη του φεμινιστικού κινήματος ή βουλευτίνες που αμφισβητούν γενικότερα την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Η κατάσταση έχει ξεφύγει στη Βρετανία, όπου η δεξιά διάσπαση των Εργατικών (9 βουλευτές) επικαλέστηκε ότι «δεν αντέχει τον διάχυτο αντισημιτισμό στο κόμμα», ενώ η δεξιά πτέρυγα του κόμματος έχει εξαπολύσει ένα κυνήγι μαγισσών για να εκκαθαρίσει τους Εργατικούς από αριστερά στελέχη. Πλέον καταγγέλλουν για αντισημιτισμό όσους-ες (μεταξύ τους μια Εβραία)… αρνούνται ότι υπάρχει «διάχυτος αντισημιτισμός» στο κόμμα, σε ένα απίθανο γαϊτανάκι. Δεν είναι επικίνδυνη τάση μόνο για τους αγωνιστές που σπιλώνονται. Αυτή η αυθαιρεσία (που πάντα χτυπά την Αριστερά) καταλήγει επικίνδυνη και για την ίδια την πάλη ενάντια στον υπαρκτό αντισημιτισμό. Ενάντια στον οποίο, παρεμπιπτόντως, έχουν δώσει πολύ σοβαρότερες μάχες όσοι διώκονται και το πολιτικό ρεύμα στο οποίο ανήκουν ιστορικά…

Σύμφωνα με την Ντόιτσε Βέλε, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασε την Ελλάδα για απάνθρωπη κι εξευτελιστική συμπεριφορά κατά ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων. Το 2016, εννέα ανήλικοι από Συρία, Ιράκ και Μαρόκο (ηλικίας από 14 ως 17 ετών) συνελήφθηκαν από την ελληνική συνοριοφυλακή και κρατήθηκαν ως και 33 μέρες σε υπερπλήρεις, βρόμικες σκηνές. Προσέφυγαν κατά της Ελλάδας, ισχυριζόμενοι μεταξύ άλλων ότι δεν είχαν επαρκή τροφή, ούτε δυνατότητα να εισπνεύσουν καθαρό αέρα. Η ελληνική κυβέρνηση υποχρεώνεται να καταβάλει αποζημίωση 4.000 ευρώ στον καθένα. Η προσφυγή και η απόφαση υπενθυμίζουν την πραγματικότητα της κυβερνητικής πολιτικής: Απάνθρωπη κι εξευτελιστική.

διεθνη

6 μαρτη 2019

17

Εθνικιστική σύγκρουση δύο πυρηνικών δυνάμεων

Καταπίεση και αντίσταση στο Κασμίρ Του Πέτρου Τσάγκαρη

Σ

τα μέσα Φλεβάρη ένα παγιδευμένο με βόμβα αυτοκίνητο σκότωσε 40 στρατιώτες των ειδικών δυνάμεων της Ινδίας στο κρατίδιο Τζαμούν και Κασμίρ. Για τη βόμβα θεωρήθηκε υπεύθυνος ένας πιτσιρικάς, που είχε εκπαιδευθεί σχετικά από την οργάνωση Jaish-e-Mohammed, η οποία θεωρείται ότι υποστηρίζεται από τμήματα του κρατικού μηχανισμού του Πακιστάν. Η κλιμάκωση της έντασης μεταξύ των δύο κρατών ήταν ραγδαία, καθώς στις 26/2 η Ινδία πραγματοποίησε αεροπορικές επιδρομές κατά στρατιωτικών στόχων στο πακιστανικό έδαφος. Το Πακιστάν από την πλευρά του κατέρριψε δύο από τα ινδικά αεροπλάνα. Μιας τέτοιας έκτασης πολεμική κρίση ανάμεσα σε δύο κράτη που διαθέτουν πυρηνικά, μόνον τρόμο μπορεί να προκαλεί.

Ιστορία

Έτσι κι αλλιώς ο αγγλικός ιμπεριαλισμός άφησε συνειδητά πολλές πληγές από όλες τις χώρες από τις οποίες αποχωρούσε ηττημένος μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο –ακριβώς γιατί ήλπιζε ότι θα συνέχιζε να εφαρμόζει, έστω και από μακριά, το «διαίρει και βασίλευε». Στην περίπτωση του Τζαμουν και Κασμίρ, αυτό βρέθηκε ακριβώς πάνω στα σύνορα που διαμορφώθηκαν ντε φάκτο μετά τον «Διαχωρισμό», δηλ. την απόσχιση του Πακιστάν από την Ινδία το 1947, όταν αποχώρησαν οι Βρετανοί. Πάνω από το μισό τμήμα της κοιλάδας αυτής πέρασε στον έλεγχο της Ινδίας με βάση απόφαση του τοπικού άρχοντα, ο οποίος ήταν ινδουιστής στο θρήσκευμα –σε αντίθεση με τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού που είναι μουσουλμάνοι. Παρ’ όλα αυτά, τουλάχιστον φραστικά, το 1948 παραχωρήθηκε στο Κασμίρ το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες, η Ινδία και το Πακιστάν βρέθηκαν στα πρόθυρα της σύγκρουσης με αφορμή το Τζαμού και Κασμίρ, χωρίς βέβαια κανείς να ρωτάει τον εκεί πληθυσμό. Μετά τις κρίσεις ακολουθούσαν διπλωματικές προσπάθειες που όμως σχεδόν πάντα κατέληγαν σε αποτυχία, ανοίγοντας το δρόμο για την επόμενη κρίση. Διαδοχικές συγκρούσεις «έσπρωξαν» τα σύνορα στο σημερινό τους σημείο, στη «Γραμμή Ελέγχου» όπως ονομάζεται από το 2003 η συνοριακή γραμμή που χωρίζει το Κασμίρ στα δύο. Μέχρι σήμερα η Ινδία είχε ως στρατηγική γραμμή τη διεθνή απομόνωση του Πακιστάν. Πράγματι αυτή η γραμμή λειτούργησε κυρίως όσο οι ΗΠΑ είχαν στη μέγγενη το Ισλαμαμπάντ εξαιτίας των δεσμών του με τους Ταλιμπάν. Ωστόσο τα τελευταία χρόνια τα δεδομένα άλλαξαν. Οι ΗΠΑ θέλουν το Πακιστάν να μεσολαβήσει στους Ταλιμπάν, για να υπάρξει ένας οδικός χάρτης ειρήνης στο Αφγανιστάν που δεν θα στηρίζεται στη μαζική παρουσία αμερικανικού στρατού στη χώρα. Ταυτόχρονα το Πεκίνο έχει προχωρήσει σε ένα τεράστιο

κοινό επενδυτικό πρόγραμμα με το Ισλαμαμπάντ (πρόγραμμα CPEC), με στόχο τη βελτίωση όλων των υποδομών του Πακιστάν, ώστε αυτό να αποτελέσει γέφυρα εμπορίου από και προς την Κίνα. Κοντολογίς το Πακιστάν έχει βγει από την απομόνωσή του και αυτός είναι ο λόγος που η Ινδία στρέφεται πλέον σε άμεσα στρατιωτικές μεθόδους.

Ο πληθυσμός

Από την αρχή μέχρι σήμερα, τα αισθήματα του πληθυσμού του Τζαμούν και Κασμίρ αγνοούνται από την πλευρά του Νέου Δελχί. Ο πληθυσμός (12,5 εκατομμύρια) είναι κατά 60% μουσουλμάνοι κάνοντας το κρατίδιο αυτό το μοναδικό στην Ινδία όπου οι μουσουλμάνοι είναι πλειοψηφία. Η καταπίεση βασίζεται ασφαλώς καταρχήν στη θρησκεία. Οι μουσουλμάνοι έτσι κι αλλιώς αποτελούν θύματα ρατσιστικών επιθέσεων σε όλη την Ινδία, αλλά με την άνοδο στην κυβέρνηση του φασιστικού BJP και συνακόλουθα με την επισημοποίηση της ιδεολογίας του, δηλ. της Hindutva (ινδικότητα) τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα: κάθε μουσουλμάνος του Κασμίρ θεωρείται ως ντε φάκτο τρομοκράτης. Αλλά δεν είναι μόνον η θρησκευτική καταπίεση. Το Κασμίρ έχει τεράστια ανεργία, μη συμμετέχοντας διόλου στο οικονομικό θαύμα της Ινδίας (το ίδιο ισχύει βέβαια και σε άλλες τεράστιες περιοχές της χώρας, όπου υπάρχουν άγνωστα στη Δύση αντάρτικα κινήματα). Είναι γι’ αυτούς τους λόγους που ο πληθυσμός βρίσκεται σε διαρκείς κινητοποιήσεις από το 1990 εξαιτίας ακριβώς της καταπίεσης και της οικονομικής ανέχειας. Ειδικά από το 2016 και μετά η εξεγερσιακή διάθεση έχει επιταθεί. Τον Ιούλη εκείνης της χρονιάς οι δυνάμεις καταστολής (κατοχής στην πραγματικότητα) είχαν σκοτώσει τον διάσημο, μεταξύ της νεολαίας της περιοχής, 22χρονο ακτιβιστή Μπουράν Βάνι. Αυτό πυροδότησε διαδηλώσεις που εντάθηκαν ακόμη περισσότερο, όταν κατά τη διάρκεια της κηδείας του, στην πόλη Τραλ, οι δυνάμεις κατοχής χτύπησαν τους χιλιάδες συγκεντρωμένους. Αποτέλεσμα των πολυήμερων συγκρούσεων ήταν 30 περίπου νεκροί και χιλιάδες τραυματίες. Η αιματηρή καταστολή συνεχίστηκε και το επόμενο έτος, ενώ το 2018 σκοτώθηκαν συνολικά 500 άνθρωποι στο κρατίδιο –περιλαμβανομένων ανυποψίαστων πολιτών, στρατιωτών, ακτιβιστών, «τρομο-

κρατών» ή τρομοκρατών. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ίδιας της ινδικής κυβέρνησης, τις τελευταίες δύο δεκαετίες έχουν σκοτωθεί 40.000 άνθρωποι, από τους οποίους τους 21.000 θεωρεί… τρομοκράτες. Οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων μιλάνε βέβαια για 100.000 νεκρούς στο ίδιο διάστημα. Οι ινδικές στρατιωτικές δυνάμεις που βρίσκονται στην περιοχή είναι το κύριο πρόβλημα όσον αφορά τη βία. Σήμερα στο Τζαμούν και Κασμίρ βρίσκονται 650.000(!) στρατιώτες, οι οποίοι είναι οι περισσότεροι στον πλανήτη αναλογικά με τον πληθυσμό που έχουν να αντιμετωπίσουν. Και αυτό μάλιστα την ίδια στιγμή που η ίδια η κυβέρνηση του BJP ισχυρίζεται ότι ο αριθμός των ακτιβιστών ή των «τρομοκρατών» στην περιοχή έχει περιοριστεί τα τελευταία χρόνια σε μερικές εκατοντάδες. Είναι προφανές ότι αυτή η θηριώδης ινδική στρατιωτική παρουσία στοχεύει στην επιτήρηση και καταστολή του γενικού πληθυσμού, του οποίου η αποξένωση και ο θυμός ενάντια στο Νέο Δελχί έχει εξαπλωθεί πιο πλατιά και πιο βαθιά από ποτέ –ειδικά από τη στιγμή που η κυβέρνηση δικαιολογεί τους πυροβολισμούς ενάντια στους πιτσιρικάδες που πετάνε πέτρες, που συγχωρεί τις δολοφονίες ακόμη και περαστικών και που θεωρεί επιβεβλημένη τη χρήση βαριών όπλων κατά των άοπλων διαδηλωτών, πολλοί από του οποίους έχουν ακρωτηριαστεί. Ο ισχυρισμός μας περί στρατού κατοχής επιβεβαιώνεται όχι μόνο από τις δολοφονίες διαδηλωτών, αλλά περισσότερο από τα σεξουαλικά εγκλήματα αυτού του στρατού, δηλ. από τους μαζικούς βιασμούς. Όταν 125 στρατιώτες μπαίνουν σε ένα χωριό, χωρίζουν τους άνδρες από τις γυναίκες και βιάζουν 50 γυναίκες από 13 έως 60 ετών, αυτό δεν είναι μεμονωμένο έγκλημα, αλλά στρατιωτική τακτική πολέμου. Και όταν δεν υπάρχει καμία καταδίκη για χιλιάδες καταγγελίες βιασμού, τότε αυτό σημαίνει ότι ολόκληρο το ινδικό κράτος συντάσσεται πίσω από αυτή την πολεμική τακτική. Το ίδιο ισχύει και με τον ειδικό νόμο που δίνει το δικαίωμα στις Ένοπλες Δυνάμεις να σκοτώνουν έχοντας εκ των προτέρων εξασφαλίσει αμνηστία για τα εγκλήματά τους.

Ρατσισμός

Στον πόλεμο αυτό συντάσσονται και τα μεγάλα ινδικά μέσα ενημέρωσης –ιδιωτικά και δημόσια, δεν έχει καμία διαφο-

ρά. Δεν υπάρχει ποτέ καμία είδηση από την πλευρά των οικογενειών των σκοτωμένων, βιασμένων, φυλακισμένων κ.λπ. Τα κοινωνικά δίκτυα χρησιμοποιούνται ευρέως για να προπαγανδίσουν όχι μόνον το μίσος, αλλά και συνθήματα υπέρ της εξόντωσης των Κασμιριανών, καθώς και την αναγκαιότητα αναγκαστικής μαζικής μεταφοράς πληθυσμού, ώστε ο εκεί πληθυσμός να καταστεί μειονότητα. Την ίδια ώρα που το ινδικό κράτος φωνάζει για την υποστήριξη που παρέχει το Πακιστάν σε τρομοκρατικές οργανώσεις στο Κασμίρ, το ίδιο το ινδικό κράτος με πολύ ευκολία αγνοεί την κρατική τρομοκρατία που υφίσταται ο λαός στην πολύπαθη κοιλάδα. Δεδομένου ότι και στο κομμάτι του Κασμίρ που βρίσκεται μέσα στα σύνορα του Πακιστάν, οι διάφορες αντιπολιτεύσεις στις δοτές κυβερνήσεις, που επιβάλλονταν από το Ισλαμαμπάντ, αντιμετωπίζονται με τη βία, είναι καθαρό το γιατί οι Κασμιριανοί βλέπουν τον εαυτό τους ως ξεχωριστό έθνος. Συμπεραίνοντας, θα λέγαμε ότι, ενώ οι πακιστανικές κυβερνήσεις εδώ και τρεις δεκαετίες ψαρεύουν σε θολά νερά της έντασης και της αποξένωσης στο Κασμίρ, αυτά τα θολά νερά είναι προϊόν της δράσης διαδοχικών ινδικών κυβερνήσεων, με αποκορύφωμα την κυβέρνηση του φασιστικού BJP που επιτείνει την αντι-μουσουλμανική συμπεριφορά και πρακτική. Αυτή η στάση όχι μόνο δεν έχει μειώσει –το αντίθετο– την προθυμία των νεολαίων του Κασμίρ να στρέφονται και να εκπαιδευτούν από «προμηθευτές» τύπου Jaish-eMohammed στην άλλη πλευρά των συνόρων. Ή να πραγματοποιούν μόνοι τους επιθέσεις αυτοκτονίας ως προσωπική δήλωση διαμαρτυρίας ενάντια στις αδικίες που διαπράττονται κατά των ίδιων και κατά του γενικού πληθυσμού συνολικά. Ο δρόμος για να σταματήσει η βία στο Κασμίρ και συνακόλουθα να πάψει η απειλή ενός θερμοπυρηνικού πολέμου μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν δεν είναι βέβαια οι στρατιωτικές επιθέσεις στο έδαφος του Πακιστάν. Η λύση για το λαό στο Τζαμούν και Κασμίρ βρίσκεται έξω από τα σχέδια των κυβερνήσεων τόσο της Ινδίας όσο και του Πακιστάν. Ο λαός και στις δύο πλευρές των συνόρων πρέπει να είναι αυτός που θα αποφασίσει τη μοίρα του. Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η απόσυρση όλων των στρατευμάτων (κύρια των ινδικών βέβαια) και από τα δύο τμήματα του Κασμίρ. Ο αγώνας του λαού του Κασμίρ για αυτοδιάθεση είναι τμήμα του αγώνα όλων των καταπιεσμένων για κοινωνική χειραφέτηση. Μια πιθανή νίκη του λαού του Κασμίρ θα αποτελέσει ένα πολύ γερό χτύπημα τόσο στα παράλογα εθνικιστικά αφηγήματα της «ινδικότητας», όσο και στα εξίσου παράλογα εθνικιστικά αφηγήματα του πακιστανικού καθεστώτος. Και σίγουρα θα περιορίσει την πιθανότητα ο πλανήτης να γίνει θέατρο μιας πυρηνικής σύγκρουσης.

18

ΔΙΕΘΝΗ

6 ΜΑΡΤΗ 2019

Αλγερία Η απόφαση του Μπουτεφλίκα να διεκδικήσει µια 5η θητεία στις ερχόµενες εκλογές στην Αλγερία πυροδότησε ένα κύµα διαδηλώσεων, που αιφνιδίασε τους πάντες µε το µέγεθός του. Ο 82χρονος Μπουτεφλίκα κυβερνά από το 1999. Το 2013 υπέστη εγκεφαλικό κι έκτοτε δεν εµφανίζεται σχεδόν ποτέ δηµόσια. Πίσω από το απλό (και εύλογο) αίσθηµα ότι «δεν είναι σε θέση να κυβερνά», η εναντίωση στην υποψηφιότητά του στρέφεται κυρίως ενάντια σε άλλους. Τους οικονοµικούς βαρόνους και το στρατό, που κυβερνούν τη χώρα και «προβάλουν» τον Μπουτεφλίκα όσο δεν βρίσκουν διάδοχο που να εγγυάται την οµαλή συνέχεια της κυριαρχίας τους. Σε «γράµµα» του που κυκλοφόρησε, δεσµεύτηκε να µην ολοκληρώσει τη θητεία του, αν επανεκλεγεί, και να δροµολογήσει µια «Εθνική Συνδιάσκεψη» για πρόωρες προεδρικές εκλογές. Το καθεστώς µάλλον έτριξε από την ένταση των διαδηλώσεων και τώρα κερδίζει χρόνο για να βρει διάδοχη λύση…

Μετά τη «µάχη της 23ης Φλεβάρη» στη Βενεζουέλα

Η «πολιορκία» συνεχίζεται Του Πάνου Πέτρου

Σ

την πόλη Κουκουτά, στις 28 Φλεβάρη του 1813, ο Σιµόν Μπολιβάρ κατατρόπωσε τον Ισπανό στρατηγό Ραµόν Κορέα. Τα επιτελεία που οργάνωσαν το σχέδιο πρόκλησης «ανθρωπιστικής» επέµβασης στη Βενεζουέλα στις 23 Φλεβάρη του 2019 ίσως το αγνοούσαν, όταν επέλεξαν την ίδια κολοµβιανή πόλη για να «εφορµήσουν» στο έδαφος της Βενεζουέλας. Μετά από 206 χρόνια παρά 5 µέρες, η δεύτερη µάχη της Κουκουτά έληξε ξανά µε ήττα των (νέο)αποικιοκρατών.

Η µάχη

Ο Γκουαϊδό επιχείρησε την κλιµάκωση στις 23 Φλεβάρη, καθώς τότε έληγε η «εντολή» του ως «µεταβατικός πρόεδρος» να οργανώσει εκλογές (µε βάση τη συνταγµατική διάταξη που επικαλαίεται παράλογα για να σφετεριστεί την εξουσία). Έχοντας αποτύχει να κερδίσει ισχυρή στήριξη στον ένα µήνα µετά την αυτοανακήρυξή του, επένδυσε σε µια δραµατική αναµέτρηση στα σύνορα Κολοµβίας-Βενεζουέλας, µε πρόσχηµα τη µεταφορά αµερικανικής «ανθρωπιστικής βοήθειας» και την άρνηση της κυβέρνησης Μαδούρο να αφήσει τα κονβόι της USAID να περάσουν στη χώρα. Υποσχόταν «µια ανθρώπινη χιονοστιβάδα», η οποία θα συνόδευε τα αµερικανικά φορτηγά, θα υποχρέωνε το στρατό να µην υπακούσει στις εντολές του Μαδούρο και θα έθετε µε δραµατικό τρόπο ζήτηµα πτώσης της κυβέρνησης. Ο δισεκατοµµυριούχος Ρίτσαρντ Μπράνσον οργάνωσε την παραµονή µια τεράστια και λαµπερή συναυλία «για βοήθεια και ελευθερία στη Βενεζουέλα», προσπαθώντας να συγκεντρωθεί η «ανθρώπινη χιονοστιβάδα» πιο εύκολα. Ο Έλιοτ Έιµπραµς, ο αρµόδιος των ΗΠΑ για τη Βενεζουέλα, ο άνθρωπος πίσω από τους Κόντρας και τα Τάγµατα Θανάτου στη Νικαράγουα και το Ελ Σαλβαδόρ τη δεκαετία του 1980, ταξίδεψε ο ίδιος ως την Κουκουτά. Την κρίσιµη 23η Φλεβάρη, µια χούφτα χιλιάδες µόνο εµφανίστηκαν πρόθυµοι να συνδράµουν στην «ανθρωπιστική» προβοκάτσια. Οι ίδιοι οι υποστηρικτές της αντιπολίτευσης δεν µπήκαν στον κόπο να κάνουν το µεγάλο ταξίδι ως τα σύνορα. ∆εν ίσχυσε το ίδιο για τους «τσαβίστας». Η «ανθρώπινη χιονοστιβάδα» εµφανίστηκε όντως στα σύνορα, αλλά πήγε ως εκεί για να διαδηλώσει ενάντια στα σχέδια ΗΠΑ-α-

ντιπολίτευσης. Αυτό ίσως έκρινε και τη στάση των στρατιωτών, από τους οποίους αυτοµόλησε µόνο µια χούφτα. Παρά την προσπάθεια πολλών µεγάλων δυτικών ΜΜΕ να δηµιουργήσουν εντυπώσεις, η 23η Φλεβάρη ήταν ένα φιάσκο.

∆υσκολίες

Ο Γκουαϊδό επέλεξε να πάει στην Κολοµβία για τη συναυλία και για να ηγηθεί µιας θριαµβευτικής επιστροφής την επόµενη µέρα. Απέτυχε. Είναι ένας «µεταβατικός πρόεδρος» που δεν ασκεί καµία εξουσία, που ακόµα και αυτή η παράνοµη «εντολή» του έχει πλέον λήξει. Είναι επίσης ένας «µεταβατικός πρόεδρος» που καλεί επίµονα σε ακόµα πιο αυστηρές κυρώσεις ενάντια στη χώρα του, τη στιγµή που αυτές τσακίζουν το λαό της, και συζητά ανοιχτά για µια ξένη εισβολή στο έδαφός της. Όλα αυτά δεν βοηθάνε πολύ την προσπάθειά του να διευρύνει την κοινωνική του βάση πέρα από τον πυρήνα της σκληρής ∆εξιάς, σε µια χώρα όπου ακόµα και οι ελεγχόµενες από την αντιπολίτευση δηµοσκοπήσεις βγάζουν πλειοψηφικό αντιαµερικανικό ρεύµα κι εναντίωση στις κυρώσεις και την πιθανότητα ξένης επέµβασης. ∆ιεθνώς, η «ωµότητα» των χειρισµών από τον Τραµπ έχουν εκθέσει ανεπανόρθωτα τα αµερικανικά σχέδια και στη µάχη της κοινής γνώµης. Φίλοι και αντίπαλοι του αµερικανικού ιµπεριαλισµού συµφωνούν ότι αυτή η αγαρµποσύνη έχει γυρίσει µπούµερανγκ στην Ουάσινγκτον. Στη «διεθνή κοινότητα», η αναγνώριση του Γκουαϊδό περιορίζεται στις περισσότερες ιµπεριαλιστικές µητροπόλεις. Ο υπόλοιπος πλανήτης στέκεται απέναντι και αυτό «χρωµατίζει» και τη στάση του ΟΗΕ. Στην ίδια τη Βενεζουέλα, ακόµα και τα πιο επικριτικά απέναντι στον Μαδούρο ρεύµατα στέκονται απέναντι στο πραξικόπηµα. Η αντι-ιµπεριαλιστική διάθεση και το κλασσικό «∆εν θα γυρίσουν!» όσον αφορά την πα-

λιά ελίτ έχει προκαλέσει µια συσπείρωση που ξεπερνά τον ίδιο τον Μαδούρο και τις απόψεις για τη διακυβέρνησή του. Αυτά οδηγούν και τους αντιπάλους σε δεύτερες σκέψεις. Όταν ο αντιπρόεδρος της Βραζιλίας Μουράο, βαθιά αντιδραστικός πρώην στρατηγός, διαφοροποιείται δηµόσια από το «θα κάνουµε ό,τι χρειαστεί» του Μπολσονάρο και δηλώνει ότι δεν θα διευκολύνει µε οποιοδήποτε τρόπο µια ξένη επέµβαση στη Βενεζουέλα, δεν το κάνει από δηµοκρατική-ειρηνική ευαισθησία. Προφανώς ζυγίζει καλύτερα το τι θα συναντήσει στη Βενεζουέλα, αλλά και τι θα προκαλέσει µια τέτοια ενέργεια µέσα στην ίδια τη Βραζιλία και ενδεχοµένως και στις τάξεις των φαντάρων της.

Κίνδυνοι

Μέχρι σήµερα, η προκλητικότητα της ∆εξιάς και των ΗΠΑ έχουν γυρίσει µπούµερανγκ. Αλλά αυτό δεν επιτρέπει εφησυχασµό. Το ότι δεν υπολογίζουν το κόστος ή τα πισωγυρίσµατα δείχνει προσήλωση σε µια σκληρή γραµµή που εγκυµονεί κινδύνους. Κοιτώντας προς τα πίσω, είναι αποδεκτό ακόµα κι από φανατικούς υποστηρικτές του Μαδούρο ότι η αντιπολίτευση, αν δεν µποϊκόταρε τις προεδρικές εκλογές του 2018, ήταν πολύ πιθανό να τις κερδίσει. Αυτογκόλ; Όχι. Άλλη µια υπενθύµιση ότι ο σχεδιασµός της είναι πολύ ευρύτερος και σκληρότερος από µια απλή «οµαλή κυβερνητική εναλλαγή». Αυτός ο σχεδιασµός καθορίζει και τα τωρινά της βήµατα. Προς το παρόν προέκυψαν νέες κυρώσεις κατά αξιωµατούχων της Βενεζουέλας. Ένας οικονοµικός σύµβουλος του Φαλκόν (του αντίπαλου του Μαδούρο στις εκλογές του 2018, υπεράνω πάσης υποψίας για φιλική προς την κυβέρνηση διάθεση) εξήγησε πρόσφατα τον µηχανισµό µε τον οποίο οι κυρώσεις σε «υψηλόβαθµα πρόσωπα» καταλήγουν να πλήττουν κι αυτές

τους φτωχότερους στη Βενεζουέλα (όταν πρόκειται για άρνηση συναλλαγών µε υπουργούς, κρατικά στελέχη κ.ο.κ.). Ενώ σε µια χώρα εξαρτηµένη από τις εισαγωγές και τα πετρελαϊκά έσοδα, οι κυρώσεις και το πετρελαϊκό µποϊκοτάζ χαρακτηρίζονται ως «µεσαιωνικού τύπου πολιορκία µέχρι λιµοκτονίας». Καθώς γράφονταν αυτές οι γραµµές, ο Γκουαϊδό ανακοίνωνε την πρόθεσή του να επιστρέψει στη Βενεζουέλα και καλούσε τους οπαδούς του να είναι έτοιµοι για διαδηλώσεις. Στο ενδεχόµενο να του ασκηθεί δίωξη για τις πράξεις του, απείλησε ότι «Αν µε πειράξουν, θα είναι το τελευταίο τους λάθος»

Οι από κάτω

Αυτό που δυσχεραίνει τα σχέδια της ∆εξιάς είναι η κοινωνική δύναµη που απελευθέρωσε η «∆ιαδικασία» τα προηγούµενα 20 χρόνια. Είναι ενδεικτική η σύγκριση µε την εύκολη και γρήγορη κατάρρευση της Ντίλµα στη Βραζιλία, µπροστά σε µια πολύ πιο ήπια επίθεση. Το Σαν Αγκουστίν είναι ένα από τα πολυπληθή φτωχά «µπάριο» του Καράκας. Εκεί την κρίση και τις ελλείψεις προσπαθούν να αντιµετωπίσουν κολεκτίβες που παρακάµπτουν τους µεσάζοντες κι έρχονται σε επαφή µε κολεκτίβες αγροτών. Είναι ένας «µικρόκοσµος» που όµως συνεχίζει να υπάρχει σε διάφορα µέρη της Βενεζουέλας. Αξίζει να σηµειωθεί, αποτιµώντας τη διακυβέρνηση Μαδούρο, ότι και σε αυτό το «µπάριο» υπήρξαν πολλές αντικυβερνητικές διαδηλώσεις για την κατάρρευση των δηµόσιων υπηρεσιών. Αλλά πολύ διαφορετικές από εκείνες της ∆εξιάς. Στην τελευταία συνέλευση των κολεκτίβων του µπάριο, µια ακτιβίστρια εξηγούσε ότι «τα λαϊκά κινήµατα δεν έχουν την πολυτέλεια να περιγράφουν τον σοσιαλισµό ως ιστορικό ορίζοντα… µε την καθηµερινή ζωή να επιδεινώνεται τόσο πολύ, είναι ανάγκη να δείξουµε ότι η συλλογική οικοδόµηση της λαϊκής εξουσίας µπορεί να αντιµετωπίσει κάποιες από τις πιο άµεσες ανάγκες του λαού». Αυτή την κοινωνική δυναµική θέλει να συντρίψει η αντίδραση στη Βενεζουέλα. Αυτή την κοινωνική δυναµική «στραγγάλισε» η µπολιβαριανή ηγεσία όλα τα τελευταία χρόνια, δίνοντας έτσι χώρο κι ευκαιρίες στην αντίδραση να ελπίζει. Σε αυτή τη δυναµική βρίσκεται η µόνη ελπίδα για θετική διέξοδο στη Βενεζουέλα. Μπαίνοντας στο µπάριο του Σαν Αγκουστίν, σε καλωσορίζει ένα γκράφιτι: «Μόνο ο Λαός µπορεί να σώσει το Λαό».

διεθνη

6 μαρτη 2019

19

Σουδάν

Κορέα

Στο Σουδάν οι διαδηλώσεις συνεχίζονται εδώ και περίπου 2 μήνες. Ξεκίνησαν από οικονομικά αιτήματα, αλλά πλέον παλεύουν για την ανατροπή του Μπασίρ, που κυβερνά εδώ και 30 χρόνια. Στις τελευταίες διαδηλώσεις, όλοι οι δρόμοι που οδηγούν στο προεδρικό μέγαρο φυλάσσονταν από το στρατό, ενώ πολλά στελέχη της αντιπολίτευσης συνελήφθησαν προληπτικά. Παρ’ όλα αυτά, το «φύγε τώρα» και το «ζήτω ο αγώνας των Σουδανέζων γυναικών» (στην πρώτη γραμμή του αγώνα) κυριάρχησαν και πάλι στους δρόμους. Ο Μπασίρ ανακοίνωσε «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» για έναν χρόνο, αλλά η εξέγερση δείχνει ανυποχώρητη. Ενώ στους δρόμους, η αρχική φάση «ειρηνικών διαδηλώσεων», με τη σχετική ανοχή των κατασταλτικών μηχανισμών, δείχνει να παίρνει τέλος…

Σε κρίση μπήκε ο διάλογος ΗΠΑ-Βόρειας Κορέας, μετά την αποτυχία να καταλήξουν σε συμφωνία ο Τραμ και ο Κιμ στη συνάντηση στο Βιετνάμ. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι υπερβολικές απαιτήσεις της Ουάσινγκτον τορπιλίζουν μια προσπάθεια διαλόγου. Και υπενθυμίζουν ότι για να προχωρήσουν τα βήματα που άνοιξαν οι διμερείς συνομιλίες «Βορρά-Νότου», θα πρέπει να μείνει απέξω ο αμερικανικός παράγοντας…

Ο δρόμος που ανοίγει το κίνημα των κίτρινων γιλέκων Του Μανώλη Κοζαδίνου, Παρίσι

Τ

ο Σάββατο 2 Μάρτη, για 16η κατά σειρά εβδομάδα, τα κίτρινα γιλέκα ήταν πάλι στους δρόμους των γαλλικών πόλεων, ενώ για 16η επίσης εβδομάδα τα κυβερνητικά φερέφωνα της Γαλλίας και οι δημοσιογραφικοί τους αναμεταδότες διαπιστώνουν την κάμψη και εξάντληση του κινήματος. Η απάντηση της κυβέρνησης Μακρόν στις διεκδικήσεις που προβάλλονται από τα κίτρινα γιλέκα στους δρόμους, ήταν και παραμένει πως οι πολιτικές της δεν θα παρεκκλίνουν από το ακραίο νεοφιλελεύθερο δόγμα, εφόσον, σύμφωνα με την κυβέρνηση, «αυτό είναι το πρόγραμμα που έχει εγκρίνει ο λαός στις εκλογές». Η απάντηση αυτή, υποστηριζόμενη από την απόλυτη κυριαρχία του Μακρόν στο Κοινοβούλιο, μπορεί να φανεί «αψυχολόγητη», καθώς το αρχικό πολιτικό κεφάλαιο του δήθεν «προοδευτικού» Μακρόν φυλορροεί σήμερα σαν δέντρο στο βοριά. Στην πραγματικότητα είναι η μόνη στάση που υπηρετεί πιστά τα συμφέροντα των Γάλλων καπιταλιστών, οι οποίοι, με την προστασία των ευρωπαϊκών «θεσμών», προσπαθούν να παραμείνουν μεταξύ των πρωταγωνιστών του διεθνούς καπιταλιστικού ανταγωνισμού με ταυτόχρονη διατήρηση των υπερκερδών τους. Το φαινόμενο του κινήματος των κίτρινων γιλέκων αναδεικνύει τη βαθύτατη διάσταση ανάμεσα σε μια «εκλεγμένη» κυβέρνηση και την πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων, στα πλαίσια μιας «αντιπροσωπευτικής» αστικής δημοκρατίας. Η απόκρυψη της δομικής αντίθεσης κυβερνώντων και λαού είναι ευκολότερη στα πλαίσια ενός πατερναλιστικού κράτους, που αναδιανέμει μέρος των κερδών με τη μορφή κοινωνικών παροχών. Στα πλαίσια της κρίσης του σημερινού ευρωπαϊκού νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, το ψέμα του αστισμού έχει πιο κοντά ποδάρια. Το επικοινωνιακό σφυροκόπημα από την κυρίαρχη τάξη και τους ελεγχόμενους μηχανισμούς της δεν έχει στόχο να πείσει την κοινωνική πλειοψηφία, αλλά να σκεπάσει με πανταχόθεν θόρυβο οποιαδήποτε απόπειρα μη συστημικής έκφρασης.

Ο «μεγάλος διάλογος»

Στα πλαίσια μιας τέτοιας λογικής εντάσσεται και ο «μεγάλος διάλογος» που επινόησε το επικοινωνιακό επιτελείο του Μακρόν. Η

πλαισίωση που έγινε από την κυβέρνηση, με υποβολή ερωτήσεων που εμπεριείχαν ήδη τις απαντήσεις, κατέστησε εκ των προτέρων έωλη όλη τη διαδικασία. Ουσιαστικός στόχος του εγχειρήματος ήταν να δοθεί στον πρόεδρο Μακρόν απεριόριστος τηλεοπτικός χρόνος. Κεντρικός ομιλητής σε δεκάδες συγκεντρώσεις με στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης, κατά πλειοψηφία προσκείμενα στις κυρίαρχες πολιτικές, ο Μακρόν οργάνωσε έναν ατέρμονα μονόλογο με παρουσία σε πολλές μικρές πόλεις, οι οποίες μετατρέπονταν για διάστημα μιας μέρας σε πολιορκημένα φρούρια. Εκπρόσωποι του χώρου της αντιπολίτευσης στερήθηκαν τη δυνατότητα έκφρασης. Η διοργάνωση αυτής της εκστρατείας με έξοδα του κράτους σε περίοδο που θεωρείται νόμιμα προεκλογική, εγείρει προβληματισμό για τον αδιάβλητο χαρακτήρα των ευρωεκλογών στη Γαλλία. Η στρατηγική της κυβέρνησης Μακρόν στηρίζεται στην προσδοκία κόπωσης και κάμψης του κινήματος των κίτρινων γιλέκων μετά από την πολύμηνη κινητοποίηση και την άγρια καταστολή. Κάμψη όμως δεν φαίνεται να συμβαίνει. Η φιλολογία για τον αριθμό των διαδηλωτών είναι ανούσια, καθώς η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις γίνεται εκ περιτροπής και η υποστήριξη από τον πληθυσμό παραμένει σταθερά σε επίπεδα του 60%. Παράλληλα ο απολογισμός των θυμάτων της κρατικής βίας επιβαρύνεται διαρκώς, με ελαφρά τραυματίες χιλιάδες και βαριά τραυματίες και ανάπηρους δεκάδες, ενώ πολλές δεκάδες κίτρινα γιλέκα εκτίουν ήδη πολύμηνες ποινές φυλάκισης, μετά από χιλιάδες δίκες στις οποίες δεν τηρήθηκαν οι στοιχειώδεις νόμιμες εγγυήσεις. Η καταστολή χτυπάει αδιάκριτα ανώνυμους και επώ-

νυμους ανθρώπους κάθε ηλικίας και σωματικής κατάστασης.

Αυτο-οργάνωση

Ένα στοιχείο που πρέπει να τονιστεί είναι οι προσπάθειες να στηθούν λαϊκές πρωτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες συνελεύσεις. Η λειτουργία τέτοιων σχημάτων απαιτεί την τήρηση διαδικασιών κυκλοφορίας του λόγου και συντονισμού και μακροπρόθεσμη ψυχολογική επένδυση. Οι συνελεύσεις αυτές, όπου συγκροτούνται, αποφασίζουν για τις επόμενες δράσεις και συζητούν για την προτεραιότητα των αιτημάτων. Κύρια αιτήματα είναι η φορολογική δικαιοσύνη, η αύξηση μισθών και συντάξεων, τέλος το δημοψήφισμα λαϊκής πρωτοβουλίας «επί πάσης ύλης», αίτημα που ενοχλεί όχι μόνο το πολιτικό κατεστημένο, αλλά και κομμάτι της «παραδοσιακής» Αριστεράς. Εκεί όπου τέτοιες συνελεύσεις δεν έχουν ακόμη στηθεί, τα ζητήματα που απασχολούν τα κίτρινα γιλέκα συζητιούνται πιο χαλαρά και άτυπα στα μπλόκα που λειτουργούν στα σταυροδρόμια. Είναι η πρώτη φορά μετά τον Μάη του 1968 που η γαλλική κοινωνία μπαίνει σε τέτοια διαδικασία μαζικής πολιτικοποίησης. Βασικό επίδικο της σημερινής κατάστασης στη Γαλλία είναι η συμμετοχή των συνδικάτων στις κινητοποιήσεις και ο συντονισμός των κίτρινων γιλέκων με μεγάλες απεργίες. Μέχρι στιγμής αυτό έχει κατορθωθεί σε περιορισμένη μόνο κλίμακα. Οι μεγάλες συνδικαλιστικές συνομοσπονδίες κράτησαν από την αρχή επιφυλακτική, αν όχι εχθρική στάση απέναντι στο κίνημα, σε αντίθεση με πολλά από τα μέλη τους, άτομα, συνδικάτα βάσης και ομοσπονδίες, που συμμετείχαν με διάφορους τρόπους στις κινητοποιήσεις. Εμφανίζεται το παράδοξο μιας πολύ μεγάλης συμμετοχής συνδικαλιστών με σημαίες, συνθήματα

και σύμβολα, χωρίς οι κεντρικές ηγεσίες να έχουν δώσει εντολή. Εκπρόσωποι του κινήματος των κίτρινων γιλέκων έχουν δώσει σύνθημα για γενική πολιτική απεργία διαρκείας, εξαιτίας όμως απουσίας οργανωτικών δομών μέσα στους τόπους δουλειάς, δεν υπήρξε υλοποίηση. Το κάλεσμα από την CGT σε «ημέρα δράσης» στις 5 Φλεβάρη προκάλεσε συμμετοχή στα συνήθη επίπεδα της οργάνωσης και στις μεγάλες πόλεις έγιναν μεγάλες διαδηλώσεις. Ο όρος «ημέρα δράσης» σημαίνει πως η κεντρική συνδικαλιστική διοίκηση καλύπτει προκαταβολικά κινητοποιήσεις διαφόρων μορφών, που διοργανώνουν οι τοπικές και κλαδικές οργανώσεις. Μια επόμενη «ημέρα δράσης» έχει προγραμματιστεί για τις 19 Μάρτη. Το κλείσιμο της «μεγάλης συζήτησης» (μεγάλης κοροϊδίας) του Μακρόν έχει εξαγγελθεί για την Παρασκευή 15 Μάρτη. Στο μεταξύ, παρά τις αρχικές παραχωρήσεις, η κυβέρνηση Μακρόν έχει επανέλθει στο επιθετικό της αντιλαϊκό ρεπερτόριο και η χρηματοδότηση των μέτρων του Δεκέμβρη θα γίνει με νέους έμμεσους φόρους, που ήδη έχουν επιβληθεί. Ηγετικά στελέχη της Ανυπότακτης Γαλλίας διώκονται για «αντίσταση κατά της αρχής» ή ξυλοκοπούνται από την αστυνομία, ενώ ο Υπουργός Εσωτερικών Castaner περιοδεύει στα σχολεία για να δείξει στους μαθητές τη χρήση των αστυνομικών όπλων.

Συνέχεια

Τα κίτρινα γιλέκα έχουν δώσει το επόμενο ραντεβού τους το Σάββατο 16 Μάρτη. Ομάδες από ολόκληρη τη χώρα σκοπεύουν να μετακινηθούν προς την πρωτεύουσα και, στο μέτρο που θα καταφέρουν να προσπεράσουν τα μπλόκα της αστυνομίας στους αυτοκινητόδρομους και στις εισόδους της πόλης, να κατακλύσουν την πρωτεύουσα. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα δημιουργηθεί ένταση. Το αίτημα παραίτησης του Μακρόν και της κυβέρνησής του παραμένει κεντρικό. Την Τρίτη 19 Μάρτη προβλέπεται και η κινητοποίηση των συνδικάτων CGT, SUD και άλλων. Το κίνημα ανοίγει έναν δρόμο αμφισβήτησης της αστικής εξουσίας στις λεγόμενες «αντιπροσωπευτικές» δημοκρατίες, που γίνονται όλο και λιγότερο δημοκρατικές στα πλαίσια της κρίσης του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Είναι ένας δρόμος που έχουν προσπαθήσει να ανοίξουν τα τελευταία χρόνια πολλά κινήματα στον κόσμο και η προοπτική του είναι η τελική απονομιμοποίηση αυτής της εξουσίας.

6 ΜΑΡΤΗ 2019

Ριζοσπαστική Αριστερά και αυτοδιοικητικές εκλογές σελ. 4, 5

Πολυχώρος Κοµµούνα: Πλούσιο πρόγραµµα για τον Μάρτη Του Χρήστου Σταυρακάκη

Ο

Πολυχώρος Κοµµούνα έχει αποδείξει ότι θέλει και µπορεί να φιλοξενεί µια µεγάλη γκάµα πολιτικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων (πολιτικές εκδηλώσεις, παρουσιάσεις βιβλίων, θεατρικές παραστάσεις και προβολές ταινιών, γιορτές) και φιλοδοξεί να κάνει ακόµα περισσότερα,

µένοντας σταθερά ανοιχτή σε κινηµατικές και τοπικές συλλογικότητες, σε σωµατεία, σε φοιτητικές και καλλιτεχνικές οµάδες και γενικότερα σε οµάδες ή συλλογικότητες που θέλουν να πραγµατοποιήσουν συναντήσεις ή εκδηλώσεις.

Πολιτικές συζητήσεις Μέσα στον Μάρτη, στην Κοµµούνα θα οργανωθούν δύο σηµαντικές πολιτικές συζητήσεις για κρίσιµα ζητήµατα, για τα οποία η ριζοσπαστική Αριστερά πρέπει να πάρει θέση, αλλά

και πολιτικές πρωτοβουλίες. Άλλωστε κάθε πολιτική συζήτηση επιδιώκουµε να «πατάει» πάνω στις ανάγκες της συγκυρίας, τους προβληµατισµούς αγωνιστών/τριών της Αριστεράς και του κινήµατος. Την Πέµπτη 21 Μάρτη θα γίνει συζήτηση µε τίτλο «∆ιεκδικήσεις Ελληνικού και Τουρκικού κράτους στο Αιγαίο», µε αφορµή τη γεωπολιτική αντιπαράθεση γύρω από τις ΑΟΖ, µε οµιλητές τον Σπύρο Λαπατσιώρα (περιοδικό «Θέσεις») και τον Πέτρο Τσάγκαρη (εφηµερίδα «Εργατική Αριστερά»). Την Τετάρτη 27 Μάρτη, συζητάµε για τον κίνδυνο της ακροδεξιάς στην Ιταλία, αλλά και πανευρωπαϊκά, σε µία εκδήλωση µε τίτλο «Ευρωπαϊκή ακροδεξιά – Η ρατσιστική πολιτική Σαλβίνι», µε οµιλητές τον Πέτρο Μπάσο (καθηγητή κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήµιο της Βενετίας) και τον Χρήστο Σταυρακάκη (εφηµερίδα Εργατική Αριστερά).

Συνέλευση φίλων Κοµµούνας Εδώ και µερικούς µήνες, οι φίλοι και οι φίλες της Κοµµούνας µε τη συνέλευσή τους αποφασίζουν για διάφορες πολιτικές και πολιτιστικές δραστηριότητες στον πολυχώρο, φιλοδοξώντας να ενισχύσουν το ζωντανό χαρακτήρα του πολυχώρου. Η επόµενη συνέλευση είναι την Κυριακή 17 Μάρτη στις 5µµ, όπου είναι ευπρόσδεκτοι/ες όσοι και όσες θεωρούν ότι τέτοια εγχειρήµατα έχουν κάτι να προσφέρουν στον κόσµο της Αριστεράς και αξίζουν να τα ενισχύσουµε. Με απόφαση της συνέλευσης έχει ήδη προκύψει η λέσχη ανάγνωσης, η οποία θα διαβάσει συλλογικά και θα συζητήσει το βιβλίο του ∆ηµοσθένη Παπαµάρκου «Γκιακ», την Τρίτη 12 Μάρτη. Επίσης, µέσα από τη συνέλευση έχει δηµιουργηθεί και η σειρά κινηµατογραφικών προβολών «Ιστορίες Κινηµατογράφου», µε την επιµέλεια της Μαριλένας Καρρά.

Την Τρίτη 26 Μάρτη, θα προβληθεί η ταινία του Βιµ Βέντερς «Τα φτερά του έρωτα».

Βιβλιοπαρουσίαση

Την Τρίτη 19 Μάρτη, γίνεται βιβλιοπαρουσίαση του νέου βιβλίου των εκδόσεων Red Marks, από τη σειρά «Κριτική Έρευνα», «Μικρή πραγµατεία για τον Ερωτικό Χρόνο» του Αλέξανδρου Σχισµένου, µε οµιλητές τον συγγραφέα, τον Σωτήρη Σιαµανδούρα και τη Μαριλένα Καρρά. Στη διάρκεια του Μάρτη θα υπάρξουν και νέες κυκλοφορίες των εκδόσεων Red Marks, τις οποίες θα µπορείτε να βρείτε, µαζί µε τις παλιότερες, αλλά και µε πλήθος άλλων τίτλων, στο βιβλιοπωλείο στο ισόγειο του Πολυχώρου Κοµµούνα. Στα πλαίσια µιας προσπάθειας παρουσίασης σηµαντικών στιγµών της επαναστατικής ιστορίας σε όλο τον κόσµο, ιδιαίτερα για νεότερους/ες, την Κυριακή 31 Μάρτη θα προβληθεί η ταινία «Persepolis», µε αφορµή την επέτειο των 40 χρόνων από την Ιρανική Επανάσταση.

Πολιτιστικές δραστηριότητες

Το Σάββατο 16 Μάρτη, η θεατρική οµάδα «Πείρα(γ)µα» θα παρουσιάσει τη θεατρική παράσταση «Μάµα Τόνι», συνεχίζοντας τις προηγούµενες επιτυχηµένες παρουσιάσεις θεατρικών έργων. Η συγκεκριµένη θεατρική παράσταση αποτελεί ένα πολύ δυνατό αντιφασιστικό µανιφέστο ενώ «συµπίπτει» µε τη µέρα που διοργανώνται φέτος οι αντιρατσιστικές-αντιφασιστικές κινητοποιήσεις για την παγκόσµια ηµέρα ενάντια στο ρατσισµό. Επιπλέον, την Πέµπτη 14 Μάρτη θα γίνουν τα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής του Νίκου Γούλα, η οποία θα διαρκέσει ως τις 21 Μάρτη. Πέρα από αυτό το πλούσιο πρόγραµµα, ο Πολυχώρος Κοµµούνα είναι ανοιχτός καθηµερινά 11.00-20.00 και τα Σάββατα 11.00-17.00 και εκεί µπορείτε καταρχήν να µας γνωρίσετε, να επισκεφτείτε το βιβλιοπωλείο των εκδόσεων «Red Marks» και να βρείτε πολλά ενδιαφέροντα βιβλία από διαφορετικούς εκδοτικούς οίκους ή να πιείτε τον καφέ σας στο φιλόξενο χώρο της καφετέριας. Ελπίζουµε να µπορέσουµε να ανταποκριθούµε τόσο στις προσδοκίες των φίλων της Κοµµούνας, όσο και στις ανάγκες ενός σηµαντικού δυναµικού της Αριστεράς και των κινηµάτων, για τους/ις οποίους/ ες τέτοιοι χώροι είναι απαραίτητοι και χρήσιµοι.