ΕΑ 430

Φύλλο Νο 430 | 20 ΜΑΡΤΗ 2019 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

8η Μάρτη: Ένα παγκόσµιο φεµινιστικό κίνηµα

Ανιχνεύοντας την επαναστατική διαδικασία στη Μ. Ανατολή

Πώς χάθηκε η ιρανική επανάσταση

σελ. 10, 11

σελ. 17, 18, 19

σελ. 14-15

Η ριζοσπαστική Αριστερά στις δηµοτικές εκλογές σελ. 4, 5

ÔÓÉÐÑÁÓ ÊÁÉ ÌÇÔÓÏÔÁÊÇÓ ÓÕÌÐËÅÏÕÍ ÓÅ ÍÅÏÖÉËÅËÅÕÈÅÑÉÓÌÏ, ÅÈÍÉÊÉÓÌÏ, ÑÁÔÓÉÓÌÏ Σκίτσ ο του

Íá áðáíôÞóåé

ρβού ου Ζε

Πέτρ

ÔÙÑÁ

ç ÑéæïóðáóôéêÞ

ÁñéóôåñÜ

ÊïéíùíéêÞ êáé ðïëéôéêÞ êñßóç óôçí Åõñþðç

Η

εικόνα σε δύο από τους ισχυρότερους καπιταλισµούς της Ευρώπης το τελευταίο διάστηµα αποτυπώνει µε τον πιο εµφατικό τρόπο τα φαινόµενα κρίσης στην ήπειρο. Η Τερέζα Μέι, που είχε εκλεγεί επαναλαµβάνοντας µονότονα το σύνθηµα «σταθερή ηγεσία», έχει βυθιστεί στη δίνη του Brexit. Πρώτα ανέβαλε µια ψηφοφορία για το Brexit µε την αιτιολογία ότι θα την έχανε, έπειτα έφερε την συµφωνία της στο κοινοβούλιο και υπέστη µια ιστορική ήττα, ενώ στα µέσα Μάρτη επανήλθε για να υποστεί µία ακόµα. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραµµές, επεδίωκε να εξασφαλίσει εκ των προτέρων µια πλειοψηφία

ως προϋπόθεση για να επιστρέψει σε µια… τρίτη ψηφοφορία, ενώ ο Πρόεδρος της Βουλής δήλωνε ότι δεν είναι δυνατόν να επιτρέψει στην ίδια πρόταση να επανέλθει ξανά στη Βουλή. Όλα αυτά, ελάχιστες µέρες πριν τη Σύνοδο της ΕΕ, στην οποία θα πρέπει να προσέλθει µε κάτι χειροπιαστό: Είτε ένα ψηφισµένο Brexit, ώστε να ζητήσει µια σύντοµη παράταση (ως τις 30 Ιούνη µάξιµουµ) για «τεχνικούς λόγους» υλοποίησης της συµφωνίας, είτε ένα σχέδιο (άλλη εκδοχή Brexit; Νέο δηµοψήφισµα; Πρόωρες εκλογές;) που να µπορεί να πείσει και τα 27 κράτη-µέλη να αποφασίσουν οµόφωνα µια πιο µακροχρόνια αναβολή της διαδικασίας. (συνέχεια σελ. 2)

2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ Της σύνταξης...

Στην πορεία προς τις εκλογές έχει γίνει σαφές ότι βασική προϋπόθεση για µια στοιχειώδη συνοχή του σχεδίου του Τσίπρα είναι να µην αντιµετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ «απειλή» από τα αριστερά.

Αν αυτό επιβεβαιωθεί,

τότε τα «ανοίγµατα» προς την κεντροαριστερά και η αξιοποίηση της παραδοσιακής (και δικαιολογηµένης) απέχθειας του κόσµου προς τη ∆εξιά, αφήνουν περιθώρια για µια διαχειρίσιµων διαστάσεων εκλογική ήττα από τη Ν∆, που πολιτικά –στις πρωτοφανείς συνθήκες που δηµιούργησε η µνηµονιακή «κωλοτούµπα» του 2015– θα µπορεί να θεωρηθεί «µη-ήττα». Αφήνοντας στον Τσίπρα ελπίδες ανασυγκρότησης, ανασύνταξης του κόµµατός του ως ηγέτιδας δύναµης µιας µετριοπαθούς κεντροαριστεράς και την πιθανότητα επιστροφής αργότερα στην κυβερνητική εξουσία, µετά από µια «δεξιά παρένθεση» διακυβέρνησης υπό τον Κυρ. Μητσοτάκη. Μια περίοδο διακυβέρνησης από τη ∆εξιά όπου εύκολα µπορεί να προβλέψει κανείς ότι ο αρχηγός της Ν∆ θα αντιµετωπίσει δυσεπίλυτα προβλήµατα. Τόσο γιατί οι ακραία νεοφιλελεύθερες απόψεις του Μητσοτάκη τον οδηγούν στον κίνδυνο συγκρούσεων µε τα εργατικά και λαϊκά στρώµατα, τερµατίζοντας το διάλλειµα «κοινωνικής ειρήνης» που τόσο απόλαυσαν οι καπιταλιστές µετά το 2015, όσο και γιατί είναι κοινό µυστικό ότι οι συµφωνίες του 2015, αλλά και του καλοκαιρού του 2018, έχουν µεταφέρει εκρηκτικά οικονοµικά και κοινωνικά προβλήµατα προς την επόµενη κυβερνητική θητεία.

Η κατάσταση στην Αριστερά τείνει να διευκολύνει αυτό το περίπλοκο κυβερνητικό σχέδιο. Το ΚΚΕ αρνούµενο να πάρει πολιτικές πρωτοβουλίες και ευθύνες µεγάλης κλίµακας, αρνούµενο κάθε πολιτική ενότητας στη δράση, παραµένει στα προβλέψιµα όρια «καταγραφής» της δικής του, προϋπάρχουσας, εκλογικής επιρροής. Πέρα από αυτό, τα πράγµατα είναι ακόµα χειρότερα. Η ΛΑΕ, µετά από µια σειρά πολιτικά λάθη, κυρίως µε το αλοιθώρισµα προς τον «πατριωτικό χώρο» που εκφράστηκε µε συντηρητικές και αυθαίρετες τοποθετήσεις για τη συµφωνία των Πρεσπών και τα επακόλουθα συλλαλητήρια, αδυνατεί να αποτελέσει τον κορµό για µια ενιαία και ενωτική απάντηση. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αδυνατεί επίσης και ακόµα δείχνει ούτε να το επιδιώκει.

Το αποτέλεσµα δεν είναι ότι αυτοί οι µετωπικοί σχηµατισµοί θα κατέβουν «αυτόνοµοι», αλλά συµπαγείς, στις επερχόµενες εκλογές. Το αποτέλεσµα είναι ότι θα κατέβουν εξασθενηµένοι, ακόµα και θρυµµατισµένοι, µε ανοιχτό το ερώτηµα ακόµα και αν θα συνεχίσουν µε τη σηµερινή µορφή τους στην «επόµενη µέρα».

Η επιλογή του Τσίπρα

για πολλαπλές κάλπες αυξάνει την πίεση. Το πολιτικό, οργανωτικό, ακόµα και το οικονοµικό βάρος, σε τριπλές εκλογές, γίνεται ιδιαίτερα πιεστικό για τους µικρότερους και φτωχότερους συνδυασµούς και γίνεται σχεδόν ασήκωτο, αν τελικά προστεθούν και οι εθνικές εκλογές. Οι «τεχνικές» δυσκολίες ασφαλώς δεν είναι οι καθοριστικές, αλλά φωτίζουν τις πολιτικές δυσκολίες.

Ο κίνδυνος είναι ότι τα πολλαπλά «κατεβάσµατα» θα αλληλοεξουδετερώνονται, οδηγώντας ένα αριστερό δυναµικό τελικά στον κουβά της µη-καταγραφής, γεγονός που αντικειµενικά διευκολύνει τον σχεδιασµό της ηγετικής οµάδας της κυβέρνησης.

Το σενάριο του Σεπτέµβρη του 2015 θα έπρεπε να έχει γίνει µάθηµα. Ανεξάρτητα από τις ευθύνες, το γεγονός ότι η ΛΑΕ απέτυχε για ελάχιστες ψήφους να σπάσει το φράγµα του 3% δεν αποτέλεσε µόνο δική της ήττα. ∆εν αποτέλεσε επιβράβευση της πολιτικής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αποτέλεσε ήττα ενός ευρύτερου κόσµου της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ήττα µε συνέπειες που όλοι πλήρωσαν µέσω του περιορισµού των περιθωρίων πολιτικής παρέµβασης στην τετραετία που ακολούθησε.

Αυτή τη φορά οι συνέπειες θα είναι βαρύτερες. Αντίθετα, είναι ολοφάνερο ότι µια ενωτική πρωτοβουλία θα µπορούσε να αντιστρέψει την κατάσταση. Θα γινόταν πόλος για ευρύτερες δυνάµεις που έσπασαν από τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015, για άλλες δυνάµεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και –κυρίως– πόλος για ένα ανένταχτο δυναµικό που αλλιώς θα χαθεί είτε στην αποχή, είτε στα εκβιαστικά διλλήµατα της κάλπης.

Μια τέτοια πρωτοβουλία θα έδινε τη δυνατότητα για πιο αριστερή, για πιο σωστή, πολιτική απάντηση στη «στιγµή» που αντιµετωπίζουµε. Και θα δηµιουργούσε προοπτικές καλύτερης «επόµενης µέρας» για όλους.

Οι ευθύνες για την απόρριψη αυτής της απλής πολιτικής λογικής θα καταγραφούν. Όµως αυτό είναι ένα άχαρο καθήκον.

Αντίθετα, θα ήταν πολύ πιο σηµαντικό, ακόµα και ετούτη την ώρα όσοι µπορούν να κινηθούν, να κινηθούν προς την αντιστροφή του ρεύµατος. Στις δηµοτικές, στις περιφερειακές, στις ευρωεκλογές και τελικά στις βουλευτικές εκλογές υπάρχει ανάγκη για ενωτικά ψηφοδέλτια της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Έστω και την τελευταία στιγµή.

20 ΜΑΡΤΗ 2019

Κοινωνική και πολιτική κρίση στην Ευρώπη (συνέχεια από σελ. 1)

Του Πάνου Πέτρου

Α

ν και το κοινοβούλιο ψήφισε ότι «δεν επιδοκιµάζει ένα άτακτο Brexit», αυτή παραµένει η δεσµευτική κατάληξη, αν δεν υπάρξει λύση ως τις 29 Μάρτη. Μέχρι πρότινος, η Μέι απευθυνόταν στους πιο «ευρωπαϊστές», ισχυριζόµενη, καθώς πλησίαζε η ηµεροµηνία, ότι αν δεν στηρίξουν τη συµφωνία της, θα καταλήξουν σε «άτακτη έξοδο». Πλέον, στρέφεται στους «ευρωσκεπτικιστές», ισχυριζόµενη ότι, αν δεν στηρίξουν τη συµφωνία της, µπορεί να… «ξεµείνουµε στην ΕΕ». Κάποιοι από τους δεύτερους δηλώνουν πλέον πρόθυµοι να στηρίξουν, παρά τις διαφωνίες τους, τη συµφωνία της Μέι µε την ΕΕ, αλλά µένει ανοικτό αν είναι αρκετοί να της δώσουν πλειοψηφία, ή αν θα ζητήσουν ανταλλάγµατα όπως η «αξιοπρεπής αποχώρηση» της Μέι και η αντικατάστασή της από κάποιον πιο «σκληρό» για να καθοδηγήσει την έξοδο το επόµενο διάστηµα. Ένας από τους παλαιότερους, σταθερότερους και πιο «τακτοποιηµένους» καπιταλισµούς του πλανήτη εξακολουθεί να µη γνωρίζει αν οι επόµενες µέρες ή βδοµάδες θα φέρουν συµφωνηµένη έξοδο από την ΕΕ, άτακτη έξοδο από την ΕΕ, πρόωρες εκλογές, νέα κυβέρνηση, δηµοψήφισµα και τι ερώτηµα ακριβώς θα τεθεί σε µια τέτοια περίπτωση. Τα δύο µεγάλα κόµµατα έχουν διαιρεθεί, δηµιουργώντας συνθήκες κρίσης εκπροσώπησης… της αστικής τάξης. Το κοµφούζιο που έχει δηµιουργηθεί (και στο Λονδίνο και στις Βρυξέλλες) ως προς το αν θα συµµετέχει τελικά το Ηνωµένο Βασίλειο στις ερχόµενες ευρωεκλογές είναι αποκαλυπτικό. Η άλλη όψη της κρίσης έρχεται από την άλλη πλευρά της Μάγχης. Στη Γαλλία, την «καρδιά» (µαζί µε τη Γερµανία) του «ευρωπαϊκού σχεδίου» το οποίο παρουσιάζεται αρραγές απέναντι στο Brexit και τις προκλήσεις του, η κρίση του Μακρόν, του επίδοξου σωτήρα της ΕΕ και αγαπηµένου παιδιού του «ακραίου κέντρου», βαθαίνει. Εκεί, οι 4 µήνες κινητοποιήσεων των Κίτρινων Γιλέκων εκφράζουν την «κρίση εκπροσώπησης» από τα κάτω. Αλλά η αδυναµία του Μακρόν να διαχειριστεί αυτή την κρίση, δηµιουργεί πονοκεφάλους και στους «από πάνω», που είχαν επενδύσει σε αυτόν µετά την κατάρρευση των παραδοσιακών πολιτικών κοµµάτων. Η 16η Μάρτη ήταν πολλαπλά αποκαλυπτική. Σε πείσµα των εκτιµήσεων ότι «ξεφουσκώνει» το κίνηµα και τινάζοντας στον αέρα τη στρατηγική του Μακρόν να περιµένει την «κόπωση» και να ελπίζει στην καταστολή, το µεγάλο ραντεβού των Κίτρινων Γιλέκων στο Παρίσι απέδειξε ότι το εξεγερσιακό κλίµα παραµένει ανθεκτικό. Ήταν µια ηχηρή απάντηση στη φάρσα του «Μεγάλου ∆ιαλόγου», που έληξε αφήνοντας πίσω µόνο την οργή για µια παρα-

τεταµένη προεκλογική καµπάνια του Μακρόν, που επιδόθηκε σε διαρκείς µονολόγους κι επιβεβαίωσε ότι ο «πρόεδρος των πλουσίων» δεν ακούει την οργή του λαού. Τα πρωτοφανή γεγονότα στη «λαµπερή» Λεωφόρο Ηλυσίων και οι πυρπολήσεις δεκάδων υπερπολυτελών καταστηµάτων-εµβληµάτων της αστικής τάξης έγιναν πρωτοσέλιδα διεθνώς. Είτε πρόκειται για συσσωρευµένη οργή, είτε για επίδειξη δύναµης του µαύρου µπλοκ, είναι «γεγονότα» που δεν µπορεί να οργανώσει κι εκτελέσει «σε κοινωνικό κενό» ακόµα και το πιο «µάχιµο» απόσπασµα. Είτε υπήρξε σκόπιµη µερική ανοχή στα «σπασίµατα», είτε αδυναµία των δυνάµεων καταστολής να τα αποτρέψουν, παραµένει η εικόνα ότι «χάθηκε ο έλεγχος της πόλης». Το καθεστώς θα επιχειρήσει να αντεπιτεθεί. ∆εν λέει λέξη για την οικονοµική καταστροφή που κατεβάζει τους διαδηλωτές στους δρόµους, ενώ θρηνεί για την καταστροφή του αγαπηµένου εστιατορίου της αστικής τάξης. ∆εν έκανε ούτε µια έρευνα για τα µάτια του κόσµου για την ακραία αστυνοµική βαρβαρότητα των τελευταίων µηνών, αλλά καρατόµησε τον αρχηγό της αστυνοµίας µετά τα επεισόδια. Με φωνές όπως της Λεπέν να δίνουν τον τόνο, η κυβέρνηση συζητά σκλήρυνση των ήδη ακραία αυταρχικών κατασταλτικών µέτρων. Την ίδια µέρα, στο Παρίσι διαδήλωναν και στα πλαίσια της Παγκόσµιας Μέρας Κατά του Ρατσισµού, δίνοντας έντονο αντικατασταλτικό περιεχόµενο στην φετινή κινητοποίηση, ως το ζήτηµα που αυτούς τους µήνες «ενώνει» τα παιδιά των φτωχών προαστίων µε τους διαδηλωτές ενάντια στην οικονοµική πολιτική Μακρόν. Επίσης την ίδια µέρα, χιλιάδες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσµα της «Πορείας για το Κλίµα», αναδεικνύοντας µια ακόµα όψη της καπιταλιστικής βαρβαρότητας γενικότερα, αλλά και της υποκρισίας Μακρόν ειδικότερα. Σε πείσµα µιας προπαγάνδας που αντιπαραβάλει τους «καλούς, ειρηνικούς διαδηλωτές για το κλίµα» µε τους «άξεστους των Κίτρινων Γιλέκων», οι διάφορες κινητοποιήσεις αλληλεπίδρασαν είτε οργανωµένα (µε παρουσίες οµιλητών κλπ), είτε µε τη «ντεφάκτο» σύγκλισή τους στο δρόµο. Καθώς η «ΕΑ» θα φεύγει για το Τυπογραφείο, θα είναι σε εξέλιξη η απεργιακή µέρα δράσης της CGT και των Sud-Solidaires, που µπορεί να µην είναι αρκετή, αλλά προσθέτει στο «µίγµα» της 16ης Μάρτη και την απεργιακή δράση της εργατικής τάξης. Αυτό το «µέτωπο» της οικολογίας, του αντιρατσισµού, της αντικαταστολής, της κοινωνικής διαµαρτυρίας και του οργανωµένου εργατικού κινήµατος ενάντια στον ίδιο αντίπαλο πρέπει να βαθύνει στη Γαλλία. Και κυρίως, δείχνει τον δρόµο στα κινήµατα και την Αριστερά σε όλη την Ευρώπη, αν θέλουµε να χτίσουµε µια δική µας απάντηση στην πολυεπίπεδη πολιτική και κοινωνική κρίση, στην ΕΕ συνολικά και σε κάθε χώρα-µέλος της ειδικότερα.

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/754747-11 της Εθνικής Τράπεζας.

• Υπεύθυνος Γρηγόρης Δεµέστιχας, τηλ 6976564624

πολιτικη

20 μαρτη 2019

3

«Προοδευτική» παράταξη εναντίον «δεξιάς παλινόρθωσης»;

Συμπλέουν σε νεοφιλελευθερισμό, εθνικισμό, ρατσισμό Του Αντώνη Νταβανέλου

Η

κυβέρνηση Τσίπρα ετοιμάζεται για την επερχόμενη πολιτική και εκλογική αναμέτρηση, προσπαθώντας να παρουσιαστεί ως η ηγετική δύναμη μιας ευρύτερης «προοδευτικής» παράταξης που θα αντιστέκεται, τάχα, στην προοπτική της «παλινόρθωσης της Δεξιάς» και τον κίνδυνο της ενίσχυσης της ακροδεξιάς. Σε αυτό το πλαίσιο, έχουν επανέλθει στο λεξιλόγιο της κυβερνητικής δημαγωγίας συνθήματα όπως η αντίσταση στο νεοφιλελευθερισμό, στον εθνικισμό και στο ρατσισμό. Όμως η πραγματική κοινωνική εμπειρία είναι σε πλήρη αντίφαση με τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς.

Οικονομία

Στα χρόνια της κυβέρνησης Τσίπρα ο μέσος πραγματικός εργατικός μισθός συνέχισε να μειώνεται (κατά το ILO, το 2017 η Ελλάδα αναδείχθηκε «πρωταθλήτρια» στη μείωση της συνολικής μάζας του εργατικού μισθού μεταξύ των χωρών-μελών της ΕΕ, με μείωση 3,5%...), η ελαστική απασχόληση συνέχισε να αυξάνεται σε βάρος της πλήρους και σταθερής εργασίας, οι ιδιωτικοποιήσεις επιταχύνθηκαν και κυρίως καθαγιάζονται πλέον, ακόμα και από τα χείλη του πρωθυπουργού, ως το βασικό «εργαλείο» προσέλκυσης ξένων επενδύσεων (το σχέδιο Gr-Invest) που θεωρείται ως ο βασικός μοχλός για μια κάποια «ανάπτυξη». Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και της ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς στην οποία εντάσσει πλέον τον εαυτό του και το κόμμα του ο κ. Τσίπρας, δεν έχει καμιά πραγματική σχέση με το καθήκον της αντίστασης στις νεοφιλελεύθερες αντιμεταρρυθμίσεις. Ανάλογη είναι η σκληρή πραγματικότητα και στα άλλα μέτωπα που αναδεικνύει η κυβερνητική προπαγάνδα. Η προσπάθεια να κατοχυρωθεί το ελληνικό κράτος ως ο βασικός local partner του δυτικού ιμπεριαλισμού και ειδικότερα των ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ, δεν έχει καμιά σχέση με το καθήκον αντίστασης στον εθνικισμό. Η συγκυρία έχει πολλές ειδήσεις που φωτίζουν ιδιαίτερα αυτόν τον ισχυρισμό:

Εθνικιστική πολιτική

Την επαύριο της συμφωνίας των Πρεσπών, έχουν αρχίσει οι «συγκεκριμενοποιήσεις» που θα φέρουν στο φως την πραγματική πολιτική της κυβέρνησης στη Βαλκάνια. Η «διαρροή» της είδησης ότι η ελληνική πολεμική αεροπορία θα αναλάβει επισήμως τη στρατιωτική «προστασία» του FIR της Βόρειας Μακεδονίας, δείχνει την πρόθεση της μετατροπής της γειτονικής χώρας σε «προτεκτοράτο» του ελληνικού καπιταλισμού, υπό την γενικότερη αιγίδα, ασφαλώς, του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Η εξέλιξη αυτή ξεδοντιάζει πλήρως την κριτική όσων απέρριψαν τη

συμφωνία των Πρεσπών από τη σκοπιά των κινδύνων «αλυτρωτισμού» των γειτόνων μας, ακυρώνει πλήρως τις κριτικές στους Τσίπρα-Κοτζιά από τη σκοπιά της «εθνικής μειοδοσίας», αλλά δεν ακυρώνει καθόλου τον κίνδυνο ενίσχυσης του ρεύματος του εθνικισμού στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας: η ιστορία στα Βαλκάνια λέει ότι σε ανάλογες «στιγμές» –όταν χτιζόντουσαν πολιτικές με στόχο να «αρπάξουμε τις ευκαιρίες» σε βάρος των άλλων– κορυφώθηκαν οι εθνικισμοί και οι πολεμικοί κίνδυνοι μεταξύ των λαών. Την ίδια στιγμή οι εξελίξεις στην ανατολική Μεσόγειο είναι ακόμα πιο ανησυχητικές. Στις 20 Μάρτη συγκαλείται στην Ιερουσαλήμ η «τριμερής» (Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ), με στόχο την επίσημη διακήρυξη του διπλωματικού-στρατιωτικού «άξονα» μεταξύ των τριών χωρών και τη δρομολόγηση των αποφάσεων για τον αγωγό East Med, ενός φαραωνικού έργου με στόχο τη μεταφορά του φυσικού αερίου της ανατολικής Μεσογείου στην Ευρώπη, που προϋποθέτει την αδιατάρακτη «γεωγραφική συνέχεια» των ΑΟΖ μεταξύ

επίπεδο ανατολικής Μεσογείου» οδήγησε στη γεμάτη αυτοπεποίθηση δήλωση του Ν. Κοτζιά ότι δεν χρειάζεται να είμαστε «μοναχοφάηδες». Ο αρχιτέκτονας αυτής της επεκτατικής πολιτικής γνωρίζει ότι, αφού καταγραφούν τα «νέα δεδομένα» (με την υποστήριξη των ΗΠΑ και της ΕΕ, αλλά και τη στρατιωτική ισχύ του Ισραήλ), στο τέλος της ημέρας θα πρέπει να αναγνωριστούν κάποιες πλευρές της πραγματικότητας: Δεν είναι δυνατόν «η Τουρκία με χιλιάδες μίλια ακτές να μην έχει τίποτα στις ΑΟΖ, και το Καστελόριζο να έχει το 100%, να έχει όλη την περιοχή, δεν είναι έτσι…». Μόνο που όποιος προετοιμάζεται γι’ αυτή τη «ρύθμιση» πολεμικά (με φρεγάτες, «άξονες» και διεθνείς λυκοσυμμαχίες), δεν πρόκειται να φτάσει ποτέ σε ειρηνική λύση.

Κρατικός ρατσισμός

Τα πράγματα είναι, δυστυχώς, χειρότερα στο επίπεδο της 3ης αιχμής της κυβερνητικής δημαγωγίας, στην αιχμή περί του ρατσισμού. Γιατί η κυβερνητική πολιτική (όπως και η αντιδραστική συμφωνία Ελλάδας-ΕΕ-Τουρκίας για τους πρόσφυγες) είναι η πραγματική δύναμη που στρώνει

Το κρίσιμο επίδικο είναι η έξοδος από το δίπολο Τσίπρα-Μητσοτάκη. Το χτίσιμο, ξανά, μιας μαζικής πολιτικής σε ρήξη και σε πλήρη αντίθεση με το νεοφιλελευθερισμό, τον εθνικισμό, το ρατσισμό. του Ισραήλ, της Κύπρου και της Ελλάδας. Η συνάντηση τέθηκε επισήμως υπό την προστασία των ΗΠΑ, με τη συμμετοχή σε αυτήν του υπουργού Εξωτερικών του Τραμπ, Μάικ Πομπέο. Κατά τον Μ. Ιγνατίου (ένα δημοσιογράφο «καλά πληροφορημένο», για να το πούμε κομψά, για την αμερικανική πολιτική): «Η συμμετοχή της Αμερικής στη συνάντηση, “τρεις συν ένας”, όπως τη χαρακτήρισαν, ξεπερνά όλα τα… όνειρα των Ελλήνων και Κυπρίων διπλωματών. Τα εύσημα ανήκουν στον πρώην υπουργό Εξωτερικών Ν. Κοτζιά, στον νυν υπ.Εξ. Γ. Κατρούγκαλο… που είχαν σύμμαχο τον πρώην υπ.Εξ. του Τραμπ, τον Γόνες Μίτσελ». Σχεδόν ταυτόχρονα, η κυβέρνηση της Κύπρου (με την υποστήριξη της Αθήνας) ανακοίνωσε τη συμφωνία με την κυβέρνηση Μακρόν, μέσω της οποίας δημιουργείται στο κυπριακό έδαφος μόνιμη ναυτική βάση για τον πολεμικό στόλο της Γαλλίας. Βλέπετε, εκτός της Exxon Mobil, και η «γαλλική» Total σκοπεύει να δραστηριοποιηθεί στην περιοχή επί μακρόν. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι η κυβέρνηση Τσίπρα διαπραγματεύεται την αγορά υπερσύγχρονων πολεμικών πλοίων από τη Γαλλία… Αυτή η αναβάθμιση της ελληνικής διπλωματίας σε «στρατηγική δύναμη σε

το χαλί στα ρατσιστικά «επιχειρήματα». Αντιμετωπίζοντας τους πρόσφυγες με συνοριακούς ελέγχους, με τη Frontex και με τον εγκλεισμό τους στα hot spot στα νησιά, καλλιεργούν το έδαφος για τη θεωρία της «εισβολής». Αρνούμενοι να δώσουν σε 60.000 αδύναμους και ταλαιπωρημένους ανθρώπους χαρτιά και νόμιμα δικαιώματα, ανοίγουν τον δρόμο για τις αντιλήψεις που θεωρούν τους πρόσφυγες «κίνδυνο» ή ακόμα και «απειλή για την καθαρότητα του έθνους». Η βάρβαρη και αδικαιολόγητη κυβερνητική πολιτική είναι στην πραγματικότητα η υλική βάση για την ανάπτυξη των ρατσιστικών αντιλήψεων και των πρακτικών της ακροδεξιάς. Σε αυτό το έδαφος που δημιουργούν τα έργα και οι πολιτικές της τετραετούς κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έρχεται να χτίσει, απειλητικά, την κλιμάκωση που υπόσχεται ο Κ. Μητσοτάκης.

Δεξιές τομές μέσα σε μνημονιακή συνέχεια

Στο επίπεδο της νεοφιλελεύθερης οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, θα πάρει ως δεδομένα τη συμφωνία του Τσίπρα με τους δανειστές, τις δεσμεύσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για μακρόχρονη λιτότητα, τα χρονοδιαγράμματα για τις ιδιωτικοποιήσεις και πάνω σε αυτά θα

στηρίξει τη μέγιστη δυνατή «ελευθερία» των επιχειρήσεων. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι οι βασικές «τομές» που έχει υποσχεθεί στο κεφάλαιο ο αρχηγός της ΝΔ, είναι μια ποσοτικά μεγαλύτερη από τον Τσίπρα μείωση της φορολόγησης των κερδών, μια μεγαλύτερη μείωση των εργοδοτικών εισφορών, μια ταχύτερη «φιλελευθεροποίηση» του ασφαλιστικού, όπως όμως αυτή έχει δρομολογηθεί από το νόμο Κατρούγκαλου, και μια ταχύτερη και ιδεολογικά πιο συμπαγή προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων που ο Τσίπρας έχει υποσχεθεί στους δανειστές. Είναι φανερό ότι πρόκειται για «τομές» μέσα στη «συνέχεια» της πολιτικής που προδιαγράφει το μνημόνιο 3. Στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής η συνέχεια θα είναι ακόμα πιο έντονη. Η ΝΔ έχει φροντίσει να υπονομεύσει τις «αντιρρήσεις» που εξέφρασε στη συμφωνία των Πρεσπών, δηλώνοντας ότι, από τη στιγμή που αυτή ψηφίστηκε στη Βουλή, δεν μπορεί να τεθεί θέμα μη εφαρμογής της. Στον προσανατολισμό προς την ανατολική Μεσόγειο ουδέποτε εξέφρασε αντιρρήσεις, άλλωστε ο «άξονας» με το Ισραήλ άρχισε να οικοδομείται επί κυβερνήσεων Σαμαρά. Δεν είναι εύκολο να φανταστούμε στο υπουργείο Εξωτερικών κάποιον πιο φιλοαμερικανό από τον Ν. Κοτζιά, ή στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας κάποιον πιο φιλομιλιταριστή και πιο εθνικιστή από τον «καταδρομέα» Αποστολάκη ή τον προκάτοχό του Π. Καμμένο. Όσο για το ζήτημα του ρατσισμού, η κατάσταση στη Μόρια έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα εξαθλίωσης, που ακόμα και ο Κ. Μητσοτάκης έχει περιθώρια να δημαγωγεί, κατηγορώντας τον Τσίπρα για… ρατσιστική αντιμετώπιση των προσφύγων και για διασπάθιση των ευρωπαϊκών πόρων βελτίωσης της διαμονής τους.

Επίδικο

Αυτά δεν σημαίνουν ότι στην αντιπαράθεση Τσίπρα-Μητσοτάκη δεν υπάρχει επίδικο. Η Δεξιά θα επιχειρήσει να δώσει στην ήττα του ΣΥΡΙΖΑ ευρύτερη διάσταση, διάσταση ήττας της Αριστερής πολιτικής γενικά, διάσταση ήττας του εργατικού και λαϊκού κινήματος, αξιοποιώντας σήμερα την «κωλοτούμπα» του 2015. Ταυτόχρονα η άνοδος στην κυβερνητική εξουσία των αυθεντικών πολιτικών εκφραστών του νεοφιλελευθερισμού, μετά από μια περίοδο που χαρακτηρίστηκε από τη μνημονιακή πολιτική του Τσίπρα, συνιστά έναν πολιτικό κίνδυνο που δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Όμως όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι, από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργατικών και λαϊκών μαζών, το κρίσιμο επίδικο είναι η έξοδος από το δίπολο Τσίπρα-Μητσοτάκη. Το χτίσιμο, ξανά, μιας μαζικής πολιτικής σε ρήξη και σε πλήρη αντίθεση με το νεοφιλελευθερισμό, τον εθνικισμό, το ρατσισμό. Το κρίσιμο ερώτημα, από αυτή τη σκοπιά, θα είναι η δύναμη και η δυναμική της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στην περίοδο που έρχεται.

4

ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ

20 ΜΑΡΤΗ 2019

Μαζικό συλλαλητήριο κατά της καύσης σκουπιδιών από την ΑΓΕΤ

Καθαρός αέρας από το Βόλο Του Νίκου Μποσινάκου, µέλους της Κίνησης «Χωµατερή Stop» – Πολίτες εν δράσει Πετρούπολης

Μ

ε πολύ µεγάλη συµµετοχή, παλµό και ευρηµατικές δράσεις πραγµατοποιήθηκε το Παµβολιώτικο Συλλαλητήριο κατά της καύσης σκουπιδιών από την ΑΓΕΤ και της δηµιουργίας εργοστασίου SRF από τον ∆ήµο Βόλου. Περισσότεροι από 8.000 απλοί πολίτες, µέλη συλλογικοτήτων, πρωτοβουλιών και εκπρόσωποι φορέων συγκεντρώθηκαν µπροστά στο ∆ηµαρχείο του Βόλου και, διασχίζοντας την πόλη, κατέληξαν στο εργοστάσιο της ΑΓΕΤ, όπου πραγµατοποιήθηκαν θεατρικά δρώµενα µε συµβολισµούς και συνέλευση για να συζητηθεί η συνέχιση του αγώνα. Πρόκειται κυριολεκτικά για αγώνα ζωής ή θανάτου για τους πολίτες του Βόλου, που βιώνουν ήδη τα αποτελέσµατα της ρύπανσης που προκαλεί η καύση απορριµµάτων από την ΑΓΕΤ. Στην περιοχή έχουν τριπλασιαστεί οι θάνατοι από καρκίνο, ενώ είναι καθηµερινό φαινόµενο η αιθαλοµίχλη και τα αναπνευστικά προβλήµατα που προκαλούνται στους ανθρώπους. Η Περιφέρεια Θεσσαλίας και η ∆ηµοτική Αρχή του Βόλου ανέχονται, επιτρέπουν και ουσιαστικά επικροτούν τις προσπάθειες της ΑΓΕΤ να χρησιµοποιήσει τα σκουπίδια, όχι µόνο της περιοχής, αλλά και της Αττικής ή και της Ιταλίας, ως καύσιµο, συχνά χωρίς καµία επεξεργασία, µε συνέπεια να εκλύονται στον αέρα επικίνδυνες ουσίες, ακόµη και διοξίνες, δηλαδή καρκινογόνα αέρια που µεταφέρονται µέσω της τροφικής αλυσίδας στον άνθρωπο.

Η κινητοποίηση οργανώθηκε από την Επιτροπή Αγώνα Πολιτών Βόλου, που είναι µια πρωτοβουλία «από τα κάτω» και αποτέλεσε συνέχεια του περσινού συλλαλητηρίου (5/5/2018), µε επίσης µαζική συµµετοχή. Ωστόσο, όπως επισηµαίνουν και οι διοργανωτές, φέτος ήταν εµφανής η ποιοτική αλλαγή του κόσµου που συµµετείχε, καθώς πρόκειται πλέον για πιο συνειδητοποιηµένους, ενηµερωµένους και αποφασισµένους πολίτες. Χαρακτηριστικό ήταν επίσης το ενωτικό κλίµα, καθώς πορεύτηκαν µαζί πάρα πολλές οργανώσεις και φορείς, που δραστηριοποιούνται στα κινήµατα. Αντίθετα, έλαµψαν δια της απουσίας τους οι τοπικοί βουλευτές και παράγοντες των κοµµάτων (ΣΥΡΙΖΑ, Ν∆, ΚΙΝΑΛ, ΧΑ κ.ά.)

που σε κεντρικό και περιφερειακό επίπεδο στηρίζουν την καύση σκουπιδιών ως ενεργειακή λύση, αδιαφορώντας για τις συνέπειες σε υγεία και περιβάλλον. Φυσικά, δεν συµµετείχε η ∆ηµοτική Αρχή Μπέου που, στο όνοµα της δήθεν ανάπτυξης και της διατήρησης των θέσεων εργασίας, κλείνει τα µάτια στα περιβαλλοντικά εγκλήµατα των µεγαλοβιοµηχάνων, υποτιµώντας την υγεία των πολιτών του Βόλου. Συµµετείχαν ο ευρωβουλευτής της ΛΑΕ Νίκος Χουντής, η επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας Ζωή Κωνσταντοπούλου όπως και εκπρόσωποι περιβαλλοντικών κινήσεων από όλη την Ελλάδα (∆υτικό Μέτωπο Αττικής, Χωµατερή Stop Πετρούπολης, Κίνηση κατά των εξορύξε-

ων υδρογονανθράκων στην Ήπειρο κ.ά.). Οι δράσεις της Επιτροπής Αγώνα είναι διαρκείς, αποσκοπούν στην ενηµέρωση/ευαισθητοποίηση και κινητοποίηση των ίδιων των πολιτών και επιδιώκουν αποκλειστικά το σταµάτηµα της καύσης σκουπιδιών για την παραγωγή ενέργειας, την αποτροπή δηµιουργίας εργοστασίου µετατροπής των σκουπιδιών σε καύσιµο και την υιοθέτηση εναλλακτικής διαχείρισης των αστικών απορριµµάτων µε προτεραιότητα στην αποκεντρωµένη διαλογή, επανάχρηση, ανακύκλωση και αξιοποίηση των απορριµµάτων προς όφελος των τοπικών κοινωνιών και του περιβάλλοντος και όχι για τα κέρδη των µεγαλοβιοµηχάνων. Ο αγώνας τους µας αφορά όλους!

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Red Marks Οι έννοιες του δήµου και της κοινότητας έχουν βαθιά ιστορική καταγωγή και µακρά διαδροµή στην εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών. Παρά τα διαφορετικά περιεχόµενα και τις διαφορετικές µορφές που έλαβαν, ανάλογα µε τη συγκεκριµένη ιστορική περίοδο, αφορούν πάντα τη διαχείριση των «κοινών» από τους ελεύθερους πολίτες, σε αντιπαράθεση µε τη συγκεντρωτική δεσποτική ή αυτοκρατορική – µοναρχική εξουσία. Το σύγχρονο αστικό κράτος, λιγότερο ή περισσότερο

συγκεντρωτικό, αναλαµβάνει, προκειµένου να στηρίξει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, σηµαντικές οικονοµικές λειτουργίες. Μεγάλα τµήµατα των έργων και των δηµοτικών λειτουργιών εκχωρούνται σε ιδιώτες, µε αποτέλεσµα να διασπαθίζεται ο ισχνός προϋπολογισµός που κατανέµεται στους δήµους από το κεντρικό κράτος. Σήµερα, οι λεγόµενοι αυτοδιοικητικοί θεσµοί δεν συγκροτούνται ως θεσµοί λαϊκής εξουσίας. Αποτελούν βαθµίδες συγκρότησης της κρατικής δοµής που χαρα-

κτηρίζεται από ενιαία λογική στα διάφορα επίπεδα. Με βάση αυτό το σκεπτικό, η σηµασία της τοπικής αυτο-οργάνωσης είναι κοµβικής σηµασίας. Αν τα πράγµατα ιδωθούν υπό από αυτό το πρίσµα, τότε υπάρχει η δυνατότητα οι δήµοι να αποτελέσουν ένα πεδίο νέων πειραµατισµών και άρα µιας νέας κοινωνικής οργάνωσης, ακόµη κι αν αυτοί που πρωτοστατούν είναι αρχικά µικρές και µειοψηφικές οµάδες, αρκεί να µπορούν να εκφράσουν ένα νέο όραµα.

Εκδόσεις Red Marks • Ιουλιανού 67 • τηλ.: 2108233761 • info@redmarks.gr

20 ΜΑΡΤΗ 2019

ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ

5

Ανακοίνωση της Ανυπότακτης Αθήνας

Π

ριν περίπου ένα χρόνο αποφασίσαµε να ιδρύσουµε την ∆ηµοτική Κίνηση «Ανυπότακτη Αθήνα». Στόχος µας και βασική έγνοια, να δηµιουργήσουµε µια συλλογικότητα που θα αγωνίζεται µε συνέχεια και συνέπεια για τα προβλήµατα των κατοίκων αυτής της πόλης, κι όχι άλλη µια παράταξη, που θα ολοκληρώνεται από τη διεκδίκηση αυτοδιοικητικών θώκων και την καταγραφή ενός εκλογικού ποσοστού. Μια συλλογικότητα που θα αποτελέσει το ενοποιητικό στοιχείο για τις πολιτιστικές, οικολογικές, κοινωνικές κα διεκδικήσεις και θα αγωνίζεται για µια ζωή µε αξιοπρέπεια. Παράλληλα, µια ∆ηµοτική Κίνηση που θα τοποθετείται ενεργά και µε απόλυτη σαφήνεια στο πολιτικό σκηνικό, ενάντια στη µνηµονιακή επιτροπεία και το νεοφιλελευθερισµό, διεκδικώντας µια Λαϊκή Αυτοδιοίκηση όπου θα συναρθρώνονται θεσµοί άµεσης και αντιπροσωπευτικής δηµοκρατίας· διεκδίκηση που πραγµατώνεται τόσο ως προς το θεσµικό πλαίσιο, αλλά και υπερβαίνοντάς το µε την ενίσχυση και την µαζικοποίηση τοπικών πρωτοβουλιών, συλλογικοτήτων που αγωνίζονται για το περιβάλλον, το αστικό τοπίο, την κατοικία, τους ελεύθερους χώρους, την κοινωνική πολιτική και αλληλεγγύη, µε στόχο µαζί να επανοικειοποιηθούµε τις γειτονιές µας. Στο πλαίσιο αυτό, η θεσµική εκπροσώπηση που ενδέχεται να φέρει η συµµετοχή στις εκλογές, δε µας βρίσκει αδιάφορες/ους. Όλο το προηγούµενο διάστηµα κάναµε µια προσπάθεια να διαµορφωθεί µία ευρεία εκλογική συ-

Αποφασίσαµε να συµµετέχουµε στις εκλογές µόνο για τις Κοινότητες του ∆ήµου Αθηναίων νεργασία που θα ενέχει όλες τις οργανώσεις/συλλογικότητες που αγωνίζονται γι’αυτή την πόλη. Στην προσπάθεια αυτή, συναντήσαµε µεγάλο ενδιαφέρον, το οποίο όµως δεν διασφάλισε τη συνεργασία αυτή. Ίσως είναι σηµεία των καιρών, ίσως και αδυναµίες του κινήµατος και της Αριστεράς, αλλά η έλλειψη εµπιστοσύνης, η πολιτική αµφιθυµία µέχρι σε µερικές περιπτώσεις και ιδιοκτησιακές αντιλήψεις του αγώ-

να, οδήγησαν σε αποτυχία αυτή την προσπάθεια. Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, στόχος της Κίνησής µας δεν είναι η άνευ προϋποθέσεων διεκδίκηση θεσµικής εκπροσώπησης. Παράλληλα δεν θέλουµε να συµβάλουµε στον περαιτέρω κατακερµατισµό των δυνάµεων της Αριστεράς δηµιουργώντας άλλο ένα διακριτό ∆ηµοτικό ψηφοδέλτιο. Αλλά δεν θα εγκαταλείψουµε τη µάχη για τη διεκδίκηση της πόλης µας. Αποφασίσαµε, λοιπόν, να συµµετέχουµε στις εκλογές µόνο για τις Κοινότητες του ∆ήµου Αθηναίων. Και αυτή τη µάχη, καλούµε ξανά, όλες τις οργανώσεις και συλλογικότητες που έχουµε βρεθεί µαζί στους αγώνες του προηγούµενου διαστήµατος να συνεργαστούµε και να την δώσουµε µαζί. Να παλέψουµε για το περιβάλλον και τον δηµόσιο χώρο, για τους ελεύθερους χώρους που υποβαθµίζονται ή εκποιούνται. Να απαντήσουµε στα τεχνητά διλήµµατα προόδου ή συντήρησης µε τον δικό µας αληθινό αγώνα για τη ζωή µας σ’ αυτή την πόλη. Να απαντήσουµε στο φασισµό, το ρατσισµό και τη µισαλλοδοξία διεκδικώντας µια πόλη ανοιχτή και φιλόξενη σε όλους τους κατοίκους της. Για κάποιους η Αθήνα είναι ένα σκαλοπάτι στην πολιτική τους σταδιοδροµία, είναι η πρωτεύουσα της χώρας ή ένα εκλογικό ποσοστό. Για εµάς, η Αθήνα είναι οι γειτονιές µας, τα πάρκα µας, οι κάτοικοί της, ο πολιτισµός, το περιβάλλον, ακόµα κι ο αέρας που αναπνέουµε. Η Αθήνα είµαστε εµείς. Σας, καλούµε, λοιπόν να δώσουµε όλες κι όλοι µαζί αυτή τη µάχη… … από τις γειτονιές για τις γειτονιές!

Κόντρα στο Ρεύµα: Παρουσίαση διακήρυξης και ψηφοδελτίου Του Πάνου Καλαβάνου

Τ

ην Κυριακή 17 Μάρτη, στον ιστορικό χώρο του µπλόκου της Κοκκινιάς, έγινε παρουσίαση της πολιτικής και εκλογικής διακήρυξης της Κίνησης «Πολίτες Κόντρα στο Ρεύµα», που εδώ και δέκα χρόνια παρεµβαίνει σε κάθε µικρή και µεγάλη µάχη στην πόλη και την ευρύτερη περιοχή. Αυτό επισήµανε και ο επικεφαλής της δηµοτικής κίνησης Κώστας Παπαδόπουλος στην οµιλία του, µε την οποία ξεκίνησε την εκδήλωση και τόνισε τους αγώνες του σχήµατος όλα αυτά τα χρόνια ενάντια στους πλειστηριασµούς λαϊκής περιουσίας, την αντιφασιστική του δράση και τους εργατικούς αγώνες στους οποίους το «Κόντρα στο Ρεύµα» ήταν πάντα παρόν. Με την ίδια σκοπιά αντιµετωπίζονται και οι δηµοτικές εκλογές, ως ένα πεδίο έκφρασης της φωνής του κινήµατος και ανάδειξης µιας άλλης εναλλακτικής πρότασης για την πόλη και τον µέλλον της, µε γνώµονα πάντα τις ανάγκες της εργατικής τάξης, των λαϊκών και µικροµεσαίων στρωµάτων και της νεολαίας και όχι του κεφαλαίου. Στο ίδιο µήκος κύµατος κινήθηκαν

και οι γεµάτες ρεαλισµό, αλλά και αισιοδοξία παρεµβάσεις των επικεφαλής δηµοτικών κινήσεων γειτονικών περιοχών του Κορυδαλλού (Ανυπότακτος Κορυδαλλός ) και του Αιγάλεω (Ρήγµα στα ∆υτικά), µε τους Ιωάννη Περσίδη και Παντελή Βαϊνά αντίστοιχα να τονίζουν τη σηµασία ύπαρξης µετωπικών ριζοσπαστικών τοπικών κινήσεων πόλης και την ανάγκη κοινής δράσης και συντονισµού τους απέναντι στα σε µεγάλο βαθµό κοινά προβλήµατα που αντιµετωπίζουν οι περιοχές στις οποίες παρεµβαίνουν. Η εκδήλωση συνεχίστηκε µε την παρουσίαση της εκλογικής διακήρυξης της Κίνησης Πολιτών Νίκαιας Ρέντη Κόντρα στο Ρεύµα, που έδωσε το στίγ-

µα της έκφρασης µιας πραγµατικής ριζοσπαστικής λαϊκής αντιπολιτευτικής φωνής στη δηµοτική αρχή Ιωακειµίδη, στον Κλεισθένη και τις ασκούµενες µνηµονιακές πολιτικές λιτότητας και φτώχειας, που ισοπεδώνουν εργατικά και λαϊκά δικαιώµατα. Τέλος παρουσιάστηκε τµήµα του ψηφοδελτίου ενόψει των δηµοτικών εκλογών, στο οποίο συναντά κανείς ανθρώπους από ευρύ φάσµα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, από όλες τις ηλικίες και τις κοινωνικές οµάδες, πρωτοπόρους εργάτες συνδικαλιστές, άτοµα µε αντιφασιστική δράση και αναφορά στο µαζικό κίνηµα, διανοούµενος, νέους εργαζόµενους, φοιτητές, ανέργους, συνταξιούχους και άτοµα µε αναπηρία.

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6972516210 Αµπελόκηποι 6973005569 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. ΦιλαδέλφειαΝ. Χαλκηδόνα 6945498732 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087 Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι ΑνάργυροιΚαµατερό 6998466952 Πετρούπολη 6983674242 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6942602766 Καισαριανή 6995737690 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6944548787 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6984417681 Ν. Σµύρνη 6972098143 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγµένη 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948100218 Κορυδαλλός 6945037002 Κερατσίνι 6981093970

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 Αχαρνές 6977266544 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6981084090 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6984267504 ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6959771512 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6932422501 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: Τρίκαλα 6976291795 Λάρισα 6976579448 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6944916915 Ρέθυµνο 6907856793 Χανιά 6975964967 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6972743637 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΛΟΝΔΙΝΟ: 0044-7969523579 ΠΑΡΙΣΙ: 0033-673555890 0030-6937762930

ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ: Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546

Νοσοκ. «Άγιος Σάββας» 6998466952 ΥΠΑΑΤ 6945754555 ∆ήµοι 6980579817 Εκπαιδευτικοί 6972878820

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ: Νοµική Αθήνας 6972648225 ΤΕΙ Αθήνας 6975208151 Πάντειο 6984417681

Φιλοσοφική 6972595471 Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών 6959771512

6

20 ΜΑΡΤΗ 2019

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

Αποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογία ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες.

Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6973005569 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6932045320 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942602766 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6942993423 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ΚΡΗΤΗ: 6979925065 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6972743637 ΜΕΣΣΗΝΙΑ: 69832422501 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

• •

•

• •

•

•

ένε ότι... οι αλλαγές στον ποινικό κώδικα λειτουργούν για το κοινό καλό Έχει ανοίξει µια τεράστια συζήτηση στη δηµόσια σφαίρα για τις σχεδιαζόµενες αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα και τον Κώδικα Ποινικής ∆ικονοµίας. Θα ισχυριστούµε ότι είναι λάθος άνθρωποι του κινήµατος και της Αριστεράς να µπουν σε αυτή τη συζήτηση υιοθετώντας το ρόλο του «ποινικολόγου» ή του πάσης φύσεως «νοµικού». Αυτό που αποτελεί το κέντρο της κουβέντας είναι το πολιτικό σκεπτικό που βρίσκεται πίσω από τις όποιες αλλαγές και όχι αυτές καθαυτές. Στο «Κράτος και Επανάσταση», ο Λένιν µας θυµίζει ότι το δίκαιο «είναι µηδέν χωρίς µηχανισµό ικανό να επιβάλει µε εξαναγκασµό την τήρηση των κανόνων του». Η δικαιοσύνη στον καπιταλισµό δεν είναι µια αόριστη έννοια που πλανάται πάνω από τα κεφάλια µας. Είναι ένα εργαλείο στα χέρια της κυρίαρχης τάξης προκειµένου να επεκτείνει την κυριαρχία της, να προλαµβάνει τις αντιδράσεις και να καταστέλλει τους αµφισβητίες της. Όπως έλεγε ο Μαρξ και ο Ένγκελς, το δίκαιο στον καπιταλισµό είναι «η βούληση της αστικής τάξης που έχει αναχθεί σε νόµο». Υπό αυτό το πρίσµα πρέπει να εξετάζονται οι όποιες αλλαγές και όχι µε βάση την προσαρµογή στους πολιτικούς καιροσκοπισµούς της εκάστοτε κυβέρνησης, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για προεκλογική περίοδο. Είναι γνωστό άλλωστε ότι ανάλογα µε την εποχή το ποινικό δίκαιο προσαρµόζεται στα συµφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Σε περιόδους ανάκαµψης της οικονοµίας, ανόδου του βιοτικού επιπέδου και ύφεσης των κινηµάτων, υπάρχει ελαστικότητα στην εφαρµογή του ποινικού νόµου και αµβλύνονται οι αυστηρές διατάξεις. Αντίθετα, σε περιόδους κρίσης, αυστηροποιούνται τα πλαίσια των ποινών, παρεκτρέπονται οι ερµηνείες των άρθρων και το σύστηµα οχυρώνεται πίσω από τη δικαστική εξουσία. Από τους κουκουλονόµους µέχρι τους τροµονόµους, η πρόθεση των κρατούντων δεν ήταν «η προστασία του κράτους δικαίου» και η διατήρηση της «ισονοµίας, της τάξης και της ασφάλειας» αλλά αντιθέτως ήταν η προστασία της τάξης εκείνης που πίσω από µια κουκούλα ή ένα γκαζάκι έβλεπε τον κίνδυνο συγκρότησης ενός επικίνδυνου µαζικού πολιτικού κινήµατος, ικανού να τη συντρίψει. Βλέποντας κανείς ακροθιγώς κάποιες από τις αλλαγές που σχεδιάζονται στο νέο ποινικό νόµο, αντιλαµβάνεται ότι οι αλλαγές αυτές λογοδοτούν σε όλα τα παραπάνω, δηλαδή στην ανάγκη του συστήµατος να θωρακιστεί. Για παράδειγµα τα εγκλήµατα κατά της δηµό-

σιας τάξης, τα οποία κατά κόρον έχουν απαγγελθεί εναντίον διαδηλωτών και πολιτικών ακτιβιστών, όχι µόνο δεν περιορίζονται αλλά αντίθετα αυστηροποιούνται µέσω µάλιστα της στοχοποίησης του φρονήµατος. Πρόσωπα που συµµετέχουν και πρωταγωνιστούν σε «εγκλήµατα κατά της δηµόσιας τάξης» θα ονοµάζονται πλέον «υποκινητές» µε «καθοδηγητικό ρόλο», δείγµα του ότι το δίκαιο αποκτά µια ασφαλίτικη ορολογία που το απογυµνώνει από την κατ’ επίφαση αντικειµενικότητά του και αµεροληψία του. Οι αλλαγές που σχεδιάζονται ποινικοποιούν τις κινητοποιήσεις σε συνεδριάσεις συλλογικών οργάνων και γενικότερα αυστηροποιούν το πλαίσιο των ποινών καθιερώνοντας τη συλλογική ευθύνη για τα κινηµατικά αδικήµατα. Οι παραπάνω αλλαγές πιστοποιούν την πρόθεση της κυβέρνησης να εντείνει την κατασταλτική πολιτική της απέναντι σε κινήµατα και αγώνες που άφησαν το στίγµα τους το προηγούµενο διάστηµα µε χαρακτηριστικότερο το κίνηµα ενάντια στους πλειστηριασµούς. Παράλληλα, καταργείται η δυνατότητα µετατροπής ποινών στερητικών της ελευθερίας σε χρήµα, µε αποτέλεσµα όταν επιβάλλεται φυλάκιση µεγαλύτερη των 3 ετών, να µην είναι δυνατή η χρηµατική µετατροπή της αλλά µονάχα η έκτιση στην κατοικία. Αυτό σε συνδυασµό µε την ισχυροποίηση πολλών διατάξεων δίωξης κινηµατικής δράσης και λόγου, δηµιουργούν τροχοπέδη στην ανάπτυξη αγώνων, κινηµάτων και πρωτοβουλιών. Παράλληλα, το περίφηµο 187Α σχετικά µε τις τροµοκρατικές πράξεις και τις τροµοκρατικές οργανώσεις που είχε συζητηθεί εντόνως τα τελευταία χρόνια, δε µένει άθικτο αλλά αντίθετα προστίθενται παράµετροι που το αυστηροποιούν. Πλέον στο πλαίσιο αυτού του άρθρου δεν τιµωρούνται µόνο κακουργηµατικές πράξεις αλλά και όλα τα «κοινώς επικίνδυνα πληµµελήµατα», ενώ στο σκοπό αυτών των πράξεων εκτός από τον εκφοβισµό του πληθυσµού προτάσσεται και η ακατανόητη έννοια του «σοβαρού εκφοβισµού των νόµιµων αρχών». Οι αλλαγές του νέου Ποινικού Κώδικα, αποδεικνύουν για µια ακόµη φορά ότι το δίκαιο στον καπιταλισµό δε λειτουργεί µε αντικειµενικά κριτήρια για το κοινό καλό, αλλά µε υποκειµενικά κριτήρια για την υπεράσπιση συγκεκριµένων ταξικών συµφερόντων. Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούµε τόσο πιο δυναµικά θα αντιπαρατεθούµε και στο σύστηµα και στους νόµους του.

20 ΜΑΡΤΗ 2019

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

7

Συνέλευση «Φίλων της Κοµµούνας» Του ∆ηµήτρη Μπάρκα

Έ

χοντας κάνει τον απολογισµό δράσεων το προηγούµενο διάστηµα, την Κυριακή 17 Μάρτη πραγµατοποιήθηκε η Συνέλευση των «Φίλων της Κοµµούνας». Φυσικά το ενδιαφέρον επικεντρώθηκε στην εξέλιξη των δύο νέων ιδεών: «Λέσχη Ανάγνωσης» και «Ιστορίες Κινηµατογράφου».

Λέσχη Ανάγνωσης Ειδικά για τη Λέσχη Ανάγνωσης συζητήθηκε το ενδιαφέρον που έχει προκαλέσει στον κόσµο που παρακολουθεί τη δραστηριότητα της Κοµµούνας. Τα δύο βιβλία που έχουν παρουσιαστεί έως τώρα –το «Ρόζα» του Τζόναθαν Ραµπ και το «Γκιακ» του ∆ηµοσθένη Παπαµάρκου– ανέδειξαν τη δυνατότητα που έχει η λογοτεχνία να περνά το κλίµα µιας εποχής, να κάνει προσιτά και εύληπτα ιστορικά γεγονότα στο ευρύ κοινό και να λειτουργεί υποστηρικτικά στην πολιτική ανάλυση και την εξαγωγή συµπερασµάτων. Τονίστηκε ωστόσο ότι χρειάζεται καλύτερη προετοιµασία στην ανάγνωση των βιβλίων και πιο πλατιά προπαγάνδιση των συναντήσεων της Λέσχης. Όσες και όσοι παρακολούθησαν τις Ιστο-

ρίες Κινηµατογράφου τόνισαν ότι οι εισηγήσεις της Μαριλένας Καρρά καταφέρνουν να καλύπτουν τόσο τις ανάγκες ενός κοινού που για πρώτη φορά έρχεται σε επαφή µε τη θεωρία του κινηµατογράφου, όσο και τις αναζητήσεις ενός πιο απαιτητικού κοινού. Για το επόµενο διάστηµα θα δοκιµάσουµε κάπως πιο «πυκνές» προβολές. Μετά τις 26 Μάρτη και «Τα Φτερά του Έρωτα» του Βιµ Βέντερς, προγραµµατίζουµε για τις 9 Απρίλη την προβολή του έργου «Μια αιωνιότητα και µια ηµέρα» του Θ. Αγγελόπουλου. Παράλληλα, στόχος µας θα είναι να συνδυάζεται η επιλογή των θεµάτων της ταινίας µε το ευρύτερο πρόγραµµα εκδηλώσεων του Πολυχώρου. Το πολιτιστικό κοµµάτι των εκδηλώσεων κέντρισε επίσης το ενδιαφέρον της Συνέλευσης. Συζητήθηκε η επιτυχία της

κάρτα φίλων

Εκθεσιακός χώρος Μετρό Συντάγµατος 1-7/4/2019

Έκθεση γελοιογραφίας «DEMOCRISIS–∆ηµοκρατία σε κρίση»

Η

Λέσχη Ελλήνων Γελοιογράφων πραγµατοποιεί για τέταρτη συνεχή χρονιά έκθεση γελοιογραφίας στον εκθεσιακό χώρο του Μετρό Συντάγµατος, µε τίτλο «DEMOCRISIS – ∆ηµοκρατία σε κρίση». Λένε πως στην ∆ηµοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Είναι ωστόσο γεγονός ότι σε εποχές που τα κάθε είδους πολιτικά και οικονοµικά αδιέξοδα πολλαπλασιάζονται, οι ατοµικές ελευθερίες και τα δηµοκρατικά δικαιώµατα συµπιέζονται. Τριάντα δύο Έλληνες σκιτσογράφοι µιλάµε φέτος για τη ∆ηµοκρατία. Μέσα από 131 σκίτσα την ζωγραφίζουµε. Όχι σαν µια έννοια θολή και γενικόλογη, αλλά ως ένα αγαθό αυτονόητο και συνάµα ζητούµενο, εύθραυστό και την ίδια στιγµή εκπληκτικά ανθεκτικό. Τη ζωγραφίζουµε ως Απάντηση. Παράλληλα, συνεχίζοντας την προσπάθεια να συστήνουµε στο ελληνικό κοινό σκιτσογράφους από όλον τον κόσµο, φέτος συµµετέχουν στην έκθεση µας 10 σκιτσογράφοι (58 έργα) από την Ιταλία, εκλεκτοί εκπρόσωποι µιας πολύ σηµαντικής ευρωπαϊκής σχολής. Επίτιµος προσκεκληµένος και τιµώµενο πρόσωπο στην Αθήνα ένας από τους ζωντανούς θρύλους της ιταλικής σάτιρας, ο Αλτάν (Altan). Μαζί µε τους Marilena Nardi και Giovanni SorcinelliGiox θα είναι κοντά µας, στα εγκαίνια της έκθεσης. Τα εγκαίνια θα πραγµατοποιηθούν τη ∆ευτέρα 1η Απριλίου, από τον Πρόεδρο της Βουλής, Νίκο Βούτση, ώρα 19:00. Την Τρίτη 2 Απριλίου, στις 19.00 στον χώρο της έκθεσης θα υπάρξει εκδήλω-

ση- γνωριµία και συνοµιλία του κοινού µε τον Αλτάν και Έλληνες και Ιταλούς σκιτσογράφους. Η έκθεση θα λειτουργήσει από την 1η έως και τις 7 Απριλίου 2019 στον εκθεσιακό χώρο του Μετρό Συντάγµατος, καθηµερινά, από τις 9 το πρωί έως τις 9 το βράδυ. Καθηµερινά, στο χώρο της έκθεσης, µέλη της Λέσχης Ελλήνων Γελοιογράφων θα ενηµερώνουν και θα ξεναγούν το κοινό. Συµµετέχουν: Από τη Λέσχη Ελλήνων Γελοιογράφων (www.cartoonists.gr) ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΤΑΣΟΣ, ΒΑΗΣ ΙΑΚΩΒΟΣ, ΒΛΑΧΟΣ ΚΩΣΤΑΣ, ΓΕΩΡΓΟΠΑΛΗΣ ∆ΗΜΗΤΡΗΣ, ∆ΕΡΒΕΝΙΩΤΗΣ ΣΠΥΡΟΣ, DRANIS, ΖΑΧΑΡΗΣ ΠΑΝΟΣ, ΖΕΡΒΟΣ ΠΕΤΡΟΣ, JOHN ANTONO, ΖΩΙ∆ΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ, ΙΩΑΝΝΟΥ ΓΙΑΝΝΗΣ, ΚΟΥΝΤΟΥΡΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ, ΚΟΥΤΣΑΝΤΑΣ ΣΑΚΗΣ, ΜΑΚΡΗΣ ΗΛΙΑΣ, ΜΑΡΑΓΚΟΣ ΠΑΝΟΣ, ΜΗΛΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ(BAS), ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΣ, ΜΗΤΣΟΜΠΟΝΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, ΟΡΝΕΡΑΚΗΣ ΣΠΥΡΟΣ, ΟΘΩΝΑΙΟΥ ΑΛΕΞΙΑ, ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΗΣ, ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗΣ ΑΝ∆ΡΕΑΣ, ΡΟΥΓΓΕΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗΣ ΚΩΣΤΑΣ, SOLOUP, SOTER, ΣΤΑΘΗΣ (ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ), ΤΑΜΠΑΚEΑΣ ΗΛIΑΣ, ΤΖΑΜΠΟΥΡΑ ΜΑΡΙΑ, ΧΑΝΤΖΟΠΟΥΛΟΣ ∆ΗΜΗΤΡΗΣ, ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ ΒΑΓΓΕΛΗΣ Από την Ιταλία: ALTAN, LIDO CONTEMORI, GIORGIO FRANZAROLI, GIOVANNI SORCINELLIGIOX, ENZO LUNARI, MARCO DE ANGELIS, MARILENA NARDI, MARIO NATANGELO, SERGIO STAINO, PIETRO VANESSI

παράστασης «Μάµα Τόνι», το νέο κοινό που έφερε σε επαφή µε τον Πολυχώρο η έκθεση ζωγραφικής του ∆ηµήτρη Γούλα και ενθαρρυνθήκαµε να εµπλουτίσουµε αυτόν τον τοµέα.

Κάρτα Φίλων των εκδόσεων Red Marks Στη Συνέλευση παρουσιάστηκε και η νέα ιδέα για την Κάρτα Φίλων των εκδόσεων Red Marks, αναπόσπαστο κοµµάτι της δραστηριότητας του Ινστιτούτου και του Πολυχώρου. Με µια ετήσια συνδροµή των πενήντα ευρώ, οι κάτοχοι της κάρτας θα έχουν σηµαντικές εκπτώσεις στους τίτλους των εκδόσεων Red Marks, αλλά και σε άλλες παραγγελίες και αγορές που κάνουν από το βιβλιοπωλείο µας. Ευελπιστούµε η προσπάθεια για οικονοµική

ενίσχυση των εκδόσεων να φτάσει στο µεγάλο πια ακροατήριο που παρακολουθεί τις εκδόσεις µας και αναγνωρίζει την προσπάθεια για τη συµβολή στα σύγχρονα ερωτήµατα που απασχολούν την Αριστερά και το κίνηµα, τη στήριξη σε νέους ερευνητές µε τη σειρά Κριτική Έρευνα, το ενηµερωµένο βιβλιοπωλείο µας κ.ά. Τέλος, σαν θετικό σηµάδι της προσπάθειας της Συνέλευσης συζητήθηκε η κατάρτιση µηνιαίου προγράµµατος για τον Μάρτη, κάτι που διευκολύνει τον προγραµµατισµό για όσες και όσους θέλουν να παρακολουθήσουν τις εκδηλώσεις, ενώ σύντοµα θα έχουµε στα χέρια µας και το πρόγραµµα Απριλίου. Ανανεώσαµε το ραντεβού µας µέχρι την επόµενη Συνέλευση, τα σεµινάρια, τις προβολές και τις άλλες εκδηλώσεις του Πολυχώρου.

Τι είναι η «Κάρτα Φίλων RedMarks»; Με την ετήσια συνδροµή των 50 ευρώ η φίλη/ος των εκδόσεων µπορεί να προµηθευτεί το προσωπικό του αντίτυπο από κάθε νέα µας έκδοση µε έκπτωση 50% επί της ονοµαστικής του τιµής. Μπορεί, επίσης, να προµηθεύεται επιπλέον αντίτυπα κάθε τίτλου µας µε έκπτωση 30% επί της ονοµαστικής του τιµής. Τέλος, οι κάτοχοι της Κάρτας για οποιονδήποτε τίτλο άλλων εκδόσεων που θα αγοράσουν (ή θα παραγγείλουν) από το βιβλιοπωλείο µας, κερδίζουν µια επιπλέον έκπτωση 10% στις ήδη χαµηλές τιµές µας (µε σεβασµό στην Ενιαία Τιµή του Βιβλίου).

8

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

20 ΜΑΡΤΗ 2019

Επιµέλεια Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς Άλιµος: Έρχονται απολύσεις σε παιδικούς σταθµούς!

Α

πολύσεις αναµένονται το επόµενο διάστηµα στους παιδικούς σταθµούς του ∆ήµου Αλίµου, όπως καταγγέλλει το ΜΕΤΑ εργαζοµένων στο ∆ήµο Αλίµου. Ο ∆ήµος Αλίµου φιλοξενεί στους ∆ηµοτικούς Παιδικούς Σταθµούς περίπου 400 παιδιά. Το προσωπικό πασχίζει κάθε µέρα για να παρέχει στα παιδιά που φιλοξενεί και τις οικογένειές τους αγωγή και εκπαίδευση, καθαριότητα και σίτιση µε όσο το δυνατόν υψηλές προδιαγραφές. Αυτή η προσπάθεια γίνεται παρά τις δεδοµένες ελλείψεις σε προσωπικό και παρά την έλλειψη των απαραίτητων υποδοµών, ώστε να µπορούν να φιλοξενούνται όλα τα παιδιά των κατοίκων του δήµου και να µην υπάρχει ανάγκη να καταφεύγουν οι γονείς στους ιδιώτες, µέσα µάλιστα στις δύσκολες οικονοµικά συνθήκες που υπάρχουν. ∆υστυχώς η προσπάθεια των εργαζοµένων έρχεται σε κόντρα µε τη βούληση της

διοίκησης των ∆ηµοτικών Παιδικών Σταθµών Αλίµου και την ψήφο και τη στήριξη της εκπροσώπου των εργαζοµένων (µέλος της συνδικαλιστικής παράταξης ΣΥΝΑΝ, δηλαδή της πρώην ΠΑΣΚΕ) στην ιδιωτικοποίηση τµήµατος των υπηρεσιών των ∆ηµοτικών Παιδικών Σταθµών Αλίµου. Συνδικαλιστές που απολύουν εργαζόµενους, έχουν γίνει από το 2015 ο σηµερινός Πρόεδρος και τότε αντιπρόεδρος του ∆ιοικητικού Συµβουλίου των ∆ηµοτικών Παιδικών Σταθµών (και πρώην συνδικαλιστής του ΟΤΕ) και η τότε και σηµερινή εκπρόσωπος των εργαζοµένων στο ∆Σ. Το 2015 απέλυσαν άδικα και αναίτια 11 εργαζόµενους µέσω ΕΣΠΑ, µε στόχο, όπως καταγγέλλει το ΜΕΤΑ ∆ήµου Αλίµου, να κάνουν νέες προσλήψεις µέσω ιδιώτη. Προτίµησαν δηλαδή να θέσουν σε κίνδυνο την ασφάλεια και τη φροντίδα των παιδιών και να εντατικοποιήσουν τη δουλειά των υπόλοιπων εργαζοµένων για να ανα-

τεθεί δουλειά σε εργολάβο ιδιώτη. Το ίδιο σκηνικό στήνουν τα ίδια πρόσωπα και σήµερα, καθώς ήδη ο Πρόεδρος των ∆ηµοτικών Παιδικών Σταθµών ∆ήµου Αλίµου εξέφρασε πρόσφατα τη βούληση να προβεί και σε νέες απολύσεις εργαζοµένων από τα προγράµµατα ΕΣΠΑ, ενώ στους Παιδικούς Σταθµούς συνεχίζει να δραστηριοποιείται ιδιώτης, µε τη δικαιολογία της έλλειψης προσωπικού, ως λύση ανάγκης. «∆ικαιώνοντας» και την πλειοψηφία του ∆ηµοτικού Συµβουλίου που, στον προϋπολογισµό του 2019, έχει προβλέψει 250.000 ευρώ για την περίπτωση που χρειαστεί να συναφθεί ξανά σύµβαση µε ιδιώτη. Οι εργαζόµενοι του δήµου πρέπει να υπερασπιστούν και µε κινητοποιήσεις τον ∆ηµόσιο Χαρακτήρα των δοµών των ∆ηµοτικών Παιδικών Σταθµών και να µην επιτρέψουν την υποβάθµισή τους µε την ανάθεση έργου στον ιδιώτη και µε απολύσεις εργαζοµένων.

ΓΣΕΕ: Εκφυλιστική αναβολή του Συνεδρίου

Μ

ε υπευθυνότητα της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ-∆ΑΚΕ-κυβερνητικοί συνδικαλιστές) αναβλήθηκε το 37ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, που ήταν προγραµµατισµένο να διεξαχθεί στην Καλαµάτα από τις 14 ως τις 17 Μάρτη. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία έδειξε ανίκανη να διοργανώσει ένα συνέδριο και µάλιστα αυτό της µεγαλύτερης εργατικής συνοµοσπονδίας, αδυνατώντας να εξασφαλίσει την εκπροσώπηση όλων των εργαζοµένων. Εκµεταλλευόµενη αδυναµίες του νόµου και την πραγµατική δυσκολία να υπάρξουν σωµατεία δραστήρια, µαχητικά και µε δηµοκρατικές διαδικασίες στη βάση, έχουν αποδεχθεί σε µια σειρά επιχειρησιακά σωµατεία να εγγράφονται ως µέλη ακόµη και εκπρόσωποι των εργοδοτών, όπως οι διευθυντές µεγάλων επιχειρήσεων. Τα προεόρτια που είχαν ξεκινήσει µε το συνέδριο της Οµοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδος, η τύχη του οποίου αµφισβητείται δυστυχώς δικαστικά, συνεχίστηκαν και τις µέρες του συνεδρίου στην Καλαµάτα. Το να επιχειρείς να νοµιµοποιήσεις συνέδρους µε την παρουσία σεκιουριτάδων

δείχνει τον πλήρη εκφυλισµό και την πλήρη απαξίωση που στρώνεται για τα σωµατεία, αν δεν υπάρξει σύντοµα πραγµατικός αντίπαλος στους γραφειοκράτες. Σε αυτή τη µάχη η Αριστερά είτε δεν είχε τις δυνάµεις να πάρει µέρος (δυνάµεις του ΜΕΤΑ µετά τη διάσπαση µε την οµάδα Βασιλόπουλου και δυνάµεις που προέρχονται από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες µικρότερες οργανώσεις), είτε µπήκε στον αγώνα την τελευταία στιγµή και µόνο για την καρέκλα (ΠΑΜΕ). Το ΠΑΜΕ έτρεξε την τελευταία στιγµή, τον τελευταίο ένα µήνα για την ακρίβεια, να οργανώσει τον υπέρ πάντων αγώνα για τους αντιπροσώπους και να οργανώσει κοµµατικές συγκεντρώσεις στο συνέδριο της ΟΙΥΕ και τελευταία στο συνέδριο της ΓΣΕΕ, γνωρίζοντας ότι ακόµη και αν δικαιωνόταν στα 2 συνέδρια µε τις νοµιµοποιήσεις, δεν θα είχε ουσιαστικό αποτέλεσµα ανατροπής των συσχετισµών στις ψηφοφορίες. Την πραγµατική µάχη το ΠΑΜΕ έπρεπε να τη δώσει το Νοέµβρη, τότε που µπορούσε µαζί µε την υπόλοιπη Αριστερά να αγωνιστεί για µια καλά οργανωµένη απεργία µαζί µε την Α∆Ε∆Υ, αλλά αντίθετα οπισθοχώρησε στις διασπαστικές τακτικές της ηγεσίας

της ΓΣΕΕ, αφήνοντας τις 2 συγκεντρώσεις αποδυναµωµένες. Ο λόγος είναι η πολιτική γραµµή του ΚΚΕ, που θεωρεί µονίµως ότι θα βγαίνει κερδισµένο στους συσχετισµούς εντός της Αριστεράς, αν δεν υπάρχουν µαζικές κινητοποιήσεις που µπορεί να ξεφύγουν από τον έλεγχό του. Για τον ίδιο λόγο και ξέροντας ότι οι αντιδράσεις του θα έχουν προβολή, αντιδρά στα 2 συνέδρια της ΟΙΥΕ και της ΓΣΕΕ. Το ΠΑΜΕ θα έπρεπε ήδη να καλεί σε συντονισµό τις δυνάµεις της Αριστεράς για να αποφευχθούν οι λογικές Παναγόπουλου, ο οποίος, µε δηλώσεις του στην ΕΡΤ µετά την αναβολή του συνεδρίου, κάλεσε την κυβέρνηση να επιβάλει τη νοµιµότητα στη ΓΣΕΕ µε κάθε νόµιµο µέσο, ακόµη δηλαδή και µε παρουσία αστυνοµίας στις διαδικασίες του συνεδρίου. Αντίθετα το ΠΑΜΕ υιοθετεί τη λογική της προσφυγής στα ένδικα µέσα, όπως έδειξε µε τις προσφυγές στη δικαιοσύνη και για την ΟΙΥΕ και για τη ΓΣΕΕ. Λογικές που λογοδοτούν περισσότερο σε πιθανές απόπειρες οριστικής διάσπασης της ΓΣΕΕ και όχι σε λογικές ρήξης µε τις πρακτικές της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και ανατροπής των συσχετισµών στα συνδικάτα.

ΥΠΑΑΤ: Κατάληψη για το κτιριακό πρόβληµα Της Κατερίνας Γιαννούλια, µέλους της ΠΟΓΕ∆Υ και του ΓΣ Α∆Ε∆Υ

Κ

ατάληψη λίγων ωρών του κτιρίου του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίµων (ΥΠΑΑΤ), στη Μενάδρου 22, πραγµατοποιήθηκε στις 15 Μάρτη από την Πανελλήνια Οµοσπονδία Γεωτεχνικών ∆ηµοσίων Υπαλλήλων (ΠΟΓΕ∆Υ) και την Πανελλήνια Οµοσπονδία Συλλόγων Εργαζοµένων Υπουργείου Γεωργίας (ΠΟΣΕΥΓ). Η κατάληψη έγινε για να διαµαρτυρηθούν οι εργαζόµενοι για την ακαταλληλότητα του κτιρίου και τις άθλιες κι επικίνδυνες συνθήκες εργασίας.

Τα κτιριακά προβλήµατα του ΥΠΑΑΤ είναι χρόνια γνωστά και αποτελεί πάγιο αίτηµα όλων των διεκδικήσεων των σωµατείων και οµοσπονδιών η στέγαση σε ένα σύγχρονο και λειτουργικό κτίριο του συνόλου των υπηρεσιών, προσβάσιµο µε εύκολο τρόπο για τους εργαζόµενους, αλλά και τους συναλλασσόµενους (κυρίως αγρότες). Οι εργαζόµενοι απαιτούν την άµεση µετακόµιση σε κατάλληλο κτίριο ως µόνη λύση. Η συγκέντρωση είχε µαζική συµµετοχή, φανερώνοντας ότι οι εργαζόµενοι µπορούν να τα καταφέρουν. Αντιπροσωπεία του Συλλόγου Εργαζοµένων του ΥΠΑΑΤ, της ΠΟΓΕ∆Υ και εργαζόµενοι του κτιρίου συναντή-

θηκαν µε τη ∆ιευθύντρια του γραφείου του Υπουργού, που αποδέχτηκε ότι η κατάσταση στο εν λόγω κτίριο είναι τραγική. Ωστόσο, οι λύσεις που διερευνώνται από την πολιτική ηγεσία, είναι για εξεύρεση κτιρίου που θα αγοράσει ή θα νοικιάσει και θα ανασκευάσει, για τις ανάγκες του ΥΠΑΑΤ, το ∆ηµόσιο από τράπεζες ή άλλο ιδιώτη. Και γεννάται το ερώτηµα: γιατί δεν διερευνώνται τα υπάρχοντα κτίρια του ∆ηµοσίου και η απεύθυνση είναι πάλι προς τους ιδιώτες; Μήπως όλα τα δηµόσια κτίρια και η περιουσία έχουν παραχωρηθεί σε κάθε ΤΑΙΠΕ∆ και Υπερταµείο και το ∆ηµόσιο θα χρυσοπληρώνει, για να λειτουργήσει έστω και στοιχειωδώς, τους ιδιώτες;

Κινητοποίηση σωµατείων για τη δηµόσια υγεία στη Δυτική Αθήνα

Μ

αζική κινητοποίηση για τη σωτηρία της δηµόσιας υγείας και των νοσοκοµείων της ∆υτικής Αθήνας πραγµατοποιήθηκε την Κυριακή 17 Μάρτη στο Χαϊδάρι. Η πορεία έγινε µε τη συµµετοχή σωµατείων, όπως το σωµατείο των εργαζοµένων στο νοσοκοµείο Αττικόν, τα σωµατεία εργαζοµένων των Ψυχιατρικών Νοσοκοµείων ∆αφνί και ∆ροµοκαΐτειο, η Α΄ ΕΛΜΕ ∆υτικής Αθήνας (Περιστέρι), το Συνδικάτο Οικοδόµων κ.ά. Επίσης ο ∆ήµος Χαϊδαρίου, φορείς και δηµοτικές παρατάξεις της ∆υτικής Αθήνας, µεταξύ των οποίων η Ριζοσπαστική Πρωτοβουλία Περιστερίου και η ∆ηµοτική Αγωνιστική Ενωτική Κίνηση Χαϊδαρίου. Η συγκέντρωση ξεκίνησε στην πύλη του νοσοκοµείου Αττικόν (σύνορα Χαϊδαρίου-Περιστερίου) µε τη συµµετοχή 300 ατόµων. Έγιναν οµιλίες από εκπροσώπους σωµατείων και φορέων και ακολούθησε πορεία στους δρόµους του Χαϊδαρίου, µε στόχο την ενηµέρωση του κόσµου, η οποία πέρασε µπροστά από τις εισόδους των δύο ψυχιατρικών νοσοκοµείων (∆αφνί και ∆ροµοκαΐτειο). Η Ριζοσπαστική Πρωτοβουλία Περιστερίου µε ανακοίνωσή της έθεσε το ζήτηµα της επαναλειτουργίας του Νοσοκοµείου «Λοιµωδών» στην Αγία Βαρβάρα που τώρα λειτουργεί ως Κέντρο Υγείας, την ενίσχυση µε µαζικές προσλήψεις µόνιµου προσωπικού του νοσοκοµείου Αττικόν και των δύο ψυχιατρικών νοσοκοµείων, τη δηµιουργία Κέντρων Υγείας σε όλους τους δήµους της ∆υτικής Αθήνας µε 24ωρη καθηµερινή λειτουργία, πλήρως στελεχωµένων και εξοπλισµένων. Επίσης να χρηµατοδοτηθεί η δηµόσια υγεία µε στόχο να υπάρξουν Μονάδες Πρωτοβάθµιας Φροντίδας Υγείας που να συνδέονται µε την οικογένεια, σχολεία, σχολές, βρεφονηπιακούς σταθµούς, χώρους δουλειάς, τόπους άθλησης, γηροκοµεία. Τέλος την κατάργηση κάθε πληρωµής, «συµµετοχής» για εξετάσεις κάθε είδους, φάρµακα, θεραπείες, υγειονοµικό υλικό, τεχνικά βοηθήµατα. Τέλος απαίτησε την πλήρη ιατροφαρµακευτική κάλυψη των ανέργων, των ανασφάλιστων και των οικογενειών του χωρίς όρους και προϋποθέσεις.

20 μαρτη 2019

εργατικα

Δήλωση των μελών του Γ.Σ. ΟΤΟΕ Α. Καββαδία και Δ. Γεωργούλη

9

Ολ στο e όκληρο rgasi anet .gr

Σύμβαση – δώρο στους τραπεζίτες […] Με ευθύνη της πλειοψηφίας της ΟΤΟΕ (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ – Εργοδοτικά σωματεία), σήμερα (18/3) κατατέθηκε προς ψήφιση από το Γ.Σ., η συμφωνία για την υπογραφή της νέας κλαδικής σύμβασης. Μια συμφωνία, που στο σύνολό της αποτελεί μια παραδοχή ήττας, μια οδυνηρή παράδοση των τραπεζοϋπαλλήλων στους σχεδιασμούς των τραπεζιτών. Μια συμφωνία ντροπιαστική, από τη στιγμή που εξυφάνθηκε στην πλάτη του συνόλου των συναδέλφων, οι οποίοι μετά από 10 χρόνια μειώσεων αποδοχών, μειώσεων προσωπικού, συγχωνεύσεων τραπεζών, υπερεντατικοποίησης της εργασίας, θα πρέπει τώρα να βολευτούν με νέα ευχολόγια και με αυξήσεις κοροϊδίας. Συγκεκριμένα: Στην προηγούμενη συνεδρίαση του, το Γ.Σ. της ΟΤΟΕ αποφάσισε ομόφωνα το διεκδικητικό πλαίσιο για τα ζητήματα της επανάκτησης των μισθολογικών απωλειών (τουλάχιστον 6%) και ενίσχυσης της προστασίας της απασχόλησης, αλλά και την αγωνιστική απάντηση του κλάδου με την προκήρυξη 24ωρης πανελλαδικής απεργίας για την ερχόμενη Τετάρτη 20/03.

Σήμερα, όμως, η ηγεσία της ΟΤΟΕ έφερε προς ψήφιση μια σύμβαση – μανιφέστο των τραπεζιτών που μεταξύ άλλων απαράδεκτων, αναφέρει τα εξής: • Αυξήσεις 2,75 % σε βάθος 3ετίας. Δηλαδή οι χαμηλόμισθοι συνάδελφοι, στο τέλος της ισχύς της κλαδικής σύμβασης, θα έχουν λάβει ως αύξηση το αστρονομικό ποσό των (περίπου) 25 ευρώ συνολικά τα επόμενα 3 χρόνια.

• Εκ νέου ευχολόγια, δηλαδή καμία ισχυρή θεσμική δέσμευση, για την προστασία της απασχόλησης • Καμία θεσμική πρόβλεψη για διαβούλευση και συμμετοχή της πλευράς των εργαζομένων στις διαδικασίες της ψηφιοποίησης.

• Αναγνώριση των ποσοτικών στόχων ως στοιχεία της ατομικής αξιολόγησης με θολή αναφορά στην υποτιθέμενη “ομαδική” στοιχοθεσία.

• Καμία θεσμική παρέμβαση για την αποτροπή της επέκτασης του outsourcing, σαν να πρόκειται για πάγια πρακτική και διαδικασία αναγνωρισμένη ως επωφελής από την πλευρά μας.

• Καμία ανακούφιση από το δυσβάσταχτο βάρος των δανείων, το οποίο

πλέον αποτελεί θηλιά στο λαιμό για την πλειοψηφία των συναδέλφων. […] Επιπλέον, η πλειοψηφία της ΟΤΟΕ αρνήθηκε να διανείμει το κείμενο ή έστω σχέδιο κειμένου της συμφωνίας, με αποτέλεσμα η όλη συζήτηση, που αφορούσε σε ΛΗΨΗ ΑΠΟΦΑΣΗΣ για υπογραφή συλλογικής σύμβασης, να γίνεται όχι πάνω σε συγκεκριμένο κείμενο, αλλά πάνω σε γενικότερους άξονες προβληματισμού, οι οποίοι και κατατέθηκαν προφορικά… Ως Γενικοί Σύμβουλοι ΟΤΟΕ, εκλεγμένοι με το ψηφοδέλτιο του Συνδικαλιστικού ΔΙΚΤΥΟΥ Εργαζομένων στις Τράπεζες, καταψηφίσαμε αυτή την απαράδεκτη πρόταση, που ανέτρεψε την προηγούμενη ομόφωνη απόφαση του του Γ.Σ. για διεκδίκηση Κλαδικής Σύμβασης με αγωνιστικούς όρους. Αρνηθήκαμε επίσης να νομιμοποιήσουμε με την παρουσία μας την παρωδία συνεδρίασης του Γ.Σ. μετά την αντιδημοκρατική επιλογή της ηγεσίας της ΟΤΟΕ να δημιουργήσει συνθήκες παραταξιακού-κομματικού πατριωτισμού με το “έτσι θέλω”, ώστε να υποβαθμίσει την όποια κριτική θα της ασκούνταν. Δηλώνουμε ότι:

Όσο και να επιχειρήσει η σημερινή ηγεσία της ΟΤΟΕ να παρουσιάσει τη νέα κλαδική σύμβαση ως “σύμβαση προοπτικής” και “υπευθυνότητας”, δεν μπορεί να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα. […] Είναι μία σύμβαση – δώρο στους τραπεζίτες, οι οποίοι απέσπασαν τα πάντα, εξασφάλισαν εργασιακή ειρήνη χωρίς να δεσμευτούν σε τίποτα, και έδωσαν ψίχουλα, προσβάλλοντας έτσι όλον αυτόν τον κόσμο της εργασίας που πλήρωσε και με το παραπάνω τις συνέπειες των δικών τους επιλογών. Και το πέτυχαν χωρίς να “ανοίξει μύτη”, τη στιγμή που η βάση των εργαζομένων ήταν έτοιμη να δώσει δυναμικές απαντήσεις, μετά από 10 χρόνια ουσιαστικής συνδικαλιστικής/αγωνιστικής απραξίας. […] Καλούμε όλες τις αγωνιστικές συνδικαλιστικές δυνάμεις στην ΟΤΟΕ (Αγωνιστικό Μέτωπο, Αγωνιστική Συνεργασία) να αναλάβουμε άμεσα από κοινού πρωτοβουλίες αντίστασης απέναντι στην διάλυση του κλάδου, η οποία συντελείται με τις πρακτικές, το σχέδιο καιτις ευλογίες της ηγεσίας της ΟΤΟΕ.

11 Απρίλη: Απεργία για κούριερ, ντελίβερι και εξωτερικούς

Τ

ην Πέμπτη 11 Απρίλη, 24ωρη απεργία πραγματοποιεί η Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου (ΣΒΕΟΔ). Η απεργία πραγματοποιείται, καθώς στον κλάδο είναι κυρίαρχο το αίσθημα της ανασφάλειας για το αύριο. Για το αν οι οδηγοί δικύκλου, ανεξάρτητα αν είναι κούριερ ή αν δουλεύουν ντελιβεράδες ή ως υπάλληλοι εξωτερικών εργασιών, θα έχουν μηδενικές πιθανότητες να βρεθούν, αντί για το σπίτι τους, σε κάποιο κρεβάτι νοσοκομείου. Ή ακόμη χειρότερα, όπως έχει δείξει η εμπειρία του τελευταίου χρόνου, με πολλούς νεκρούς από ατυχήματα στον κλάδο. Την ημέρα της απεργίας έχει προγραμματιστεί συγκέντρωση και πορεία στις 12 το μεσημέρι. Πορεία που δεν θα γίνει με την κλασική… πεζοπορία, αλλά με το εργαλείο δουλειάς τους, το μηχανάκι. Η μοτοπορεία θα ξεκινήσει από το Πεδίον του Άρεως. Η ΣΒΕΟΔ θέτει ως κυρίαρχα 4 αιτήματα για την απεργία. Το μηχανάκι που χρησιμοποιούν οι εργαζόμενοι, να ανήκει στην εταιρεία όπου εργάζονται. Ο εργοδότης πρέπει να είναι αυτός που θα έχει την ευθύνη για τη συντήρηση του οχήματος, χωρίς οι εργαζόμενοι να δίνουν λεφτά από το μισθό τους γι’

αυτό το λόγο. Δυστυχώς, είναι ακόμη οι περισσότεροι από τους εργαζόμενους που υποχρεώνονται να χρησιμοποιούν το δικό τους μηχανάκι στη δουλειά και αναγκάζονται να το συντηρούν από την τσέπη τους, όσο αυτή αντέχει, για να είναι σε καλή κατάσταση, καθώς πολλές φορές αποτελεί και μεταφορικό μέσο για την οικογένειά τους. Αντίστοιχα, την ευθύνη για τα Μέσα Ατομικής Προστασίας των οδηγών (κράνος, γάντια, στολές) πρέπει επίσης να την έχει ο εργοδότης. Ένα τρίτο αίτημα είναι να υπάρξει μία ενιαία ειδικότητα για τους οδηγούς δικύκλου, ανεξάρτητα από το είδος της εργασίας τους. Δηλαδή, αν εργάζονται ως ταχυδρόμοι, ως ντελιβεράδες ή ως υπάλληλοι εξωτερικών εργασιών. Σύμφωνα με τη ΣΒΕΟΔ το κυρίαρχο είναι ότι οδηγούν δίκυκλο. Βέβαια αυτό είναι ένα αίτημα που εδώ και χρόνια έχει ανοίξει μεγάλη συζήτηση στον κλάδο, καθώς υπάρχουν κούριερ, και όχι μόνο, που οδηγούν αυτοκίνητα. Ίσως το να αντιμετωπιστεί θετικά η διαφωνία αυτή θα έπρεπε να είχε οδηγήσει τη ΣΒΕΟΔ σε πρωτοβουλία για μια απεργία με τη συμμετοχή όλων των σωματείων του κλάδου, κλαδικών, ομοιοεπαγγελματικών και επιχειρησιακών.

Τέλος η μαζικότητα των ατυχημάτων αναδεικνύει ότι όσοι εργάζονται οδηγώντας μηχανή κάνουν ένα όχι μόνο δύσκολο, αλλά και επικίνδυνο επάγγελμα. Απαίτηση λοιπόν της ΣΒΕΟΔ είναι να μπει ο κλάδος στα επαγγέλματα που δικαιούνται ένσημα Βαρέα και Ανθυγιεινά. Μέχρι τις 11 Απρίλη υπάρχει ακόμη η δυνατότητα να προσεγγιστούν όλες οι επιτροπές και οι συλλογικότητες που έχουν δημιουργηθεί σε διάφορους χώρους δουλειάς, με στόχο να υπάρξει μια πραγματικά μαζική διαδήλωση.

Αντίστοιχη απεύθυνση χρειάζεται να γίνει και στα υπόλοιπα σωματεία του κλάδου, για να μπορέσει να ξαναανοίξει ένας κύκλος μαζικών κινητοποιήσεων, οι οποίες κάτω από λάθος λογικές, όπως η πρόσδεση σωματείων του χώρου στον κυβερνητικό συνδικαλισμό ή σε σεχταριστικές λογικές ταξικής καθαρότητας, ατόνισαν την τελευταία πενταετία, αφήνοντας πίσω τους μεγάλες νίκες και οδηγώντας στη σημερινή πολύ κακή για τους εργαζόμενους κατάσταση.

Η φωτογραφία από παλιότερη μοτοπορεία, τον Μάη του 2017.

10

αντισεξισμόσ

8 Μάρτη: Μαχητική απάντηση στην εκμετάλ

Ένα παγκόσμιο φεμινιστικό κ Της Έλενας Λεχρή-Κοτρώνη

Η

φετινή 8η Μάρτη αποτελεί ακόμη ένα σημαντικό σταθμό στην πορεία του παγκόσμιου φεμινιστικού κινήματος. Γυναίκες σε όλο τον κόσμο πλημμύρισαν και φέτος τους δρόμους, δίνοντας τη δική τους ηχηρή και μαχητική απάντηση ενάντια στην εκμετάλλευση, την καταπίεση, τη βία και την ανισότητα. Για ακόμη μία χρονιά αποδείχθηκε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πως οι εμπειρίες και τα βιώματα των γυναικών σε κάθε γωνιά του πλανήτη είναι κοινά. Αποδείχθηκε πως ακόμη και σήμερα οι αγώνες των γυναικών έχουν τεράστια σημασία και καταδεικνύουν εμφανώς το άλυτο ζήτημα της θέσης των γυναικών στη σημερινή κοινωνία. Τα αιτήματα και οι ιδέες ταξίδεψαν κι αγκαλιάστηκαν από χιλιάδες γυναίκες, οι οποίες με φαντασία και μαχητικότητα έγραψαν ακόμη μία σελίδα στην ιστορία του διεθνούς ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος. Παράδειγμα αποτελεί για ακόμη μία χρονιά το Ισπανικό Κράτος. Οι γυναίκες κατέκλυσαν τους δρόμους σε πολλές πόλεις, πραγματοποιώντας τεράστιες διαδηλώσεις. Η απεργία στο

Ισπανικό Κράτος οργανώθηκε με προσήλωση και διαρκή προετοιμασία ενός έτους γύρω από τέσσερις άξονες-θεματικές. Την εργασία, την οικιακή εργασία, την εκπαίδευση και την κατανάλωση. Εκατοντάδες βίντεο και εικόνες απεικονίζουν χιλιάδες γυναίκες να τραγουδούν, να χορεύουν, να διαδηλώνουν, να γεμίζουν τους δρόμους, παλεύοντας για τα δικαιώματά τους. Ακόμη μία χώρα όπου οι γυναίκες έδωσαν με ζωντάνια και αποφασιστικότητα τη δική τους μάχη είναι η Τουρκία. Στους δρόμους της Ιστανμπούλ οι γυναίκες γέμισαν τους δρόμους, σπάζοντας τον αστυνομικό κλοιό, αντιτασσόμενες στην καταστολή και τη βία. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρθηκε, οι γυναίκες διεκδίκησαν και κατέκτησαν τη νύ-

χτα και τους δρόμους της πόλης.

Οι διαδηλώσεις Στην Ελλάδα, την περσινή πολύ πετυχημένη 8η Μάρτη ήρθε να αντικαταστήσει μια νέα μαζική και δυναμική προσπάθεια. Το πραγματικά αξιοσημείωτο γεγονός της φετινής 8ης Μάρτη ήταν η συντονισμένη προσπάθεια, που έγινε για πρώτη φορά στη χώρα μας, για τη διοργάνωση της δικής μας γυναικείας απεργίας. Εμπνεόμενες από το παράδειγμα άλλων χωρών, κάναμε δικό μας το σύνθημα: «Αν σταματήσουμε εμείς, σταματά να γυρίζει ο κόσμος». Εκείνη την ημέρα οι δρόμοι της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης γέμισαν με εκατοντάδες γυναίκες και άνδρες. Στην Αθήνα πραγματοποιήθηκαν δύο διαδηλώσεις. Μία

μεσημεριανή, η οποία απέκτησε απεργιακό χαρακτήρα, καθώς η ΑΔΕΔΥ και διάφορα σωματεία είχαν προκηρύξει στάση εργασίας στο Δημόσιο με απεργιακή συγκέντρωση και μία μεγάλη απογευματινή διαδήλωση, η οποία κατάφερε να συμπεριλάβει όλες όσες δεν μπόρεσαν να συμμετέχουν στην πρωινή διαδήλωση. Σε μία από τις μεγαλύτερες φεμινιστικές πορείες του τελευταίου διαστήματος, το απόγευμα της 8ης Μάρτη έδωσαν το παρόν δεκάδες φεμινιστικές ομάδες, συλλογικότητες και πρωτοβουλίες (όπως η Συνέλευση της 8ης Μάρτη), κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις, οργανώσεις της Αριστεράς, φοιτητικοί σύλλογοι, δημοτικές παρατάξεις. Από τις ομορφότερες στιγμές ήταν η παρουσία Κούρδων γυναικών και ανδρών από το κέντρο προσφύγων Λαυρίου, που έδωσαν το δικό τους στίγμα, φωνάζοντας συνθήματα, χορεύοντας και τραγουδώντας. Οι δρόμοι γύρω από την Κλαυθμώνος πλημμύρισαν με συνθήματα, πανό και πικέτες από όλες εκείνες και εκείνους που διαδήλωσαν φωνάζοντας: «Η φύση μας δεν είναι η υποταγή – Θα κάνουμε αγώνες ως την Ανατροπή», «Απλήρωτη εργασία στο σπίτι, στη δουλειά, φτωχότερες μας θέλουν τα αφεντικά», «Ακόμα κι αν φορέσω τη φούστα μου καπέλο, όταν λέω “όχι” σημαίνει ότι δεν θέλω». Στη μεσημεριανή απεργιακή κινητοποίηση, την οποία καλούσε η ΑΔΕΔΥ, έδωσαν το παρόν ομοσπονδίες, σωματεία, συνδικαλιστικές παρατάξεις, η Συνέλευση 8ης Μάρτη, οργανώσεις και αρκετές γυναικείες συλλογικότητες. Μεγάλη ήταν η συμμετοχή από εργαζόμενες, φοιτητικούς συλλόγους, μαθητές και μαθήτριες. Εξαιρετικής σημασίας ήταν και η έντονη παρουσία των Μαθητριών-ών Ενάντια στο Σύστημα, η οποία έδωσε στη μεσημεριανή συγκέντρωση και πορεία έναν διαφορετικό παλμό, κάνοντας εμφανές πως η Ημέρα της Γυναίκας είναι ημέρα αγώνων για τις γυναίκες όλων των ηλικιών, εργαζόμενες, φοιτήτριες, μαθήτριες. Στη συνέχεια οι Μαθητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα πραγματοποίησαν εκδήλωση στην Κομμούνα με τίτλο: «8 Μάρτη: Ημέρα της Γυναίκας-Ημέρα διεκδίκησης. Διεκδικούμε τα δικαιώματα μας. Αγωνιζόμαστε για τις ζωές μας».

Για τη διοργάνωση των συγκεκριμένων κινητοποιήσεων και τη μεταφορά του αιτήματος της γυναικείας απεργίας στην Ελλάδα για πρώτη χρονιά, διαδραμάτισε καταλυτικό ρόλο η Συνέλευση 8ης Μάρτη.

Η Συνέλευση 8ης Μάρτη Για τη διοργάνωση των συγκεκριμένων κινητοποιήσεων και τη μεταφορά του αιτήματος της γυναικείας απεργίας στην Ελλάδα για πρώτη χρονιά διαδραμά-

20 ΜΑΡΤΗ 2019

11

ΛΛΕΥΣΗ, ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ, ΤΗ ΒΙΑ, ΤΗΝ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ

κίνηµα τισε καταλυτικό ρόλο η Συνέλευση 8ης Μάρτη. Η Συνέλευση, όντας συλλογικό δηµιούργηµα δεκάδων γυναικών, τόσο οργανωµένων στην Αριστερά όσο και ανένταχτων, προσπάθησε να βαδίσει στα χνάρια του διεθνούς φεµινιστικού κινήµατος, έχοντας την παράλληλη στήριξη γυναικών από άλλες χώρες. Στόχος της Συνέλευσης ήταν να συνενώσει τις φωνές όσο το δυνατόν περισσότερων γυναικών. Το κεντρικό σύνθηµά της ήταν: «Οργανώνουµε την απεργία σε σπίτι και δουλειά. ∆ιεκδικούµε ίση ζωή, µε ίσα δικαιώµατα». Η Συνέλευση 8ης Μάρτη απευθύνθηκε σε όλες τις γυναίκες, τις νέες, τις εργαζόµενες, τις φοιτήτριες, τις µαθήτριες, τις άνεργες, τις µητέρες, τις ΛΟΑΤΚ, τις γυναίκες µε αναπηρία, τις προσφύγισσες, τις µετανάστριες. Έτσι λοιπόν, ολόκληρη την ηµέρα της 8ης Μάρτη διαδηλώσαµε όλες και όλοι ενάντια την εργασιακή εκµετάλλευση, την επισφάλεια και την ανεργία (που πλήττουν πρωτίστως τις γυναίκες), ενάντια στην έµφυλη βία, τις γυναικοκτονίες, την απλήρωτη οικιακή εργασία, την ανυπαρξία κρατικών δοµών κοινωνικής προστασίας και υποστήριξης, ενάντια στα αντεργατικά κυβερνητικά µέτρα, ενάντια στην ανισότητα και κάθε µορφή καταπίεσης. Το γυναικείο κίνηµα στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια κατάφερε και έδωσε µεγάλες µάχες. Ήταν δίπλα σε γυναίκες που απολύθηκαν λόγω εγκυµοσύνης, δίπλα σε γυναίκες που κακοποιήθηκαν, διαδήλωσε µαζικά για τις γυναικοκτονίες στη Ρόδο και την Κέρκυρα φωνάζοντας «Ούτε µία λιγότερη», πραγµατοποίησε µαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στην έµφυλη βία, στάθηκε δίπλα σε γυναίκες που καταδικάστηκαν από τα δικαστήρια αµυνόµενες απέναντι στους βιαστές τους. Η φετινή 8η Μάρτη αποτελεί αναµφισβήτητα ακόµη έναν σταθµό στην πορεία του γυναικείου κινήµατος. Κάνοντας τον απολογισµό της 8ης Μάρτη, πολλές και πολλοί πιθανόν να είναι επιφυλακτικές-οί µε την επιτυχία της ηµέρας. Προφανώς η δική µας γυναικεία απεργία δεν µπορεί να συγκριθεί µε τις απεργιακές κινητοποιήσεις της Ισπανίας ή των χωρών της Λατινικής Αµερικής. Η σηµασία όµως της απεργιακής κινητοποίησης έγκειται στο γεγονός ότι, αν και ήταν η πρώτη φορά που τέθηκε το ζήτηµα της γυναικείας απεργίας, πολλές γυναίκες δεν δίστασαν να απεργήσουν και κατέβηκαν στο δρόµο, θέτοντας τον στόχο της επόµενης χρονιάς. Από εδώ και πέρα οφείλουµε όλες και όλοι να συνεχίσουµε µε την ίδια αποφασιστικότητα, δίνοντας τους αγώνες του επόµενου διαστήµατος. Τόσο οι διαδηλώσεις της 8ης Μάρτη, όσο και η Συνέλευση που δηµιουργήθηκε αποτελούν σηµαντική πολιτική παρακαταθήκη για µελλοντικές δράσεις που θα (πρέπει να) είναι και αυτές ενωτικές και µαζικές.

Να αλλάξει ο ορισµός στον Ποινικό Κώδικα

Χωρίς συναίνεση, είναι βιασµός Της Κατερίνας Γιαννούλια

Η

προτεινόµενη αλλαγή του άρθρου 336 του Ποινικού Κώδικα, στο οποίο ορίζεται ο βιασµός, είναι σίγουρα οπισθοδρόµηση και έρχεται σε µια στιγµή που διαπιστώνεται οπισθοδρόµηση στην ίδια τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Στο άρθρο 336 ορίζεται ο βιασµός ως εξής: «Όποιος µε σωµατική βία ή µε απειλή σπουδαίου και άµεσου κινδύνου εξαναγκάζει άλλον σε συνουσία ή σε άλλη ασελγή πράξη ή σε ανοχή της τιµωρείται µε κάθειρξη». Η νέα πρόταση εξειδικεύει και περιορίζει τις περιπτώσεις της «απειλής σπουδαίου και άµεσου κινδύνου» µόνο σε εκείνες που αφορούν «απειλή κατά της ζωής ή της σωµατικής ακεραιότητας». Παρόλο που η νοµοθεσία ενός κράτους δεν αρκεί για να αλλάξουν η αντιµετώπιση των γυναικών και οι νοοτροπίες που συνοδεύουν τη θέση στην οποία το σύστηµα έχει βάλει τη γυναίκα, είναι ενδεικτική της κυρίαρχης σκέψης που επικρατεί και της κατεύθυνσης που στοχεύει. Έτσι, παρά τις επιτυχηµένες και, για πρώτη φορά, απεργιακές διαδηλώσεις που έγιναν στην Ελλάδα τη φετινή 8 Μάρτη, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έδειξε τη δέουσα προσοχή και θεώρησε ότι δεν θα πάρει κανείς και καµιά «χαµπάρι» την αλλαγή, προς το χειρότερο, του άρθρου για το βιασµό, που εµφανίστηκε στη δηµοσιότητα δύο µέρες πριν τις κινητοποιήσεις για την παγκόσµια µέρα των γυναικών. Η ερώτηση 55 βουλευτών-βουλευτριών του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να αλλάξει ο ορισµός του βιασµού µε βάση τη µη συναίνεση και όχι µόνο τη βία, µπορεί να αξιοποιηθεί από το κυβερνόν κόµµα για να δείξει τελικά «ευαισθησία σε κοινωνικά και δικαιωµατικά ζητήµατα». Η οικονοµική κατάσταση και η κόλαση που έχει δηµιουργηθεί για τις γυναίκες της εργατικής τάξης, µε τη µνηµονιακή κατάρρευση όλων των υποστηρικτικών δηµόσιων δοµών για παιδιά, ηλικιωµένους, αρρώστους, είναι αποτέλεσµα των ψήφων που έχουν δώσει στη βουλή ακριβώς αυτοί κι αυτές που τώρα κόπτονται για τον ορισµό του βιασµού. Υποκρισία! Ψηφίζουν λιτότητα και βαρβαρότητα στις πλάτες των γυναικών από τη µια κι επιχειρούν «ξέπλυµα» από την άλλη. Όταν οι γυναίκες αναγκάζονται να «γυρίσουν στο σπίτι», την «κουζίνα», στα παιδιά και τους παππούδες, όταν γυρίζουν χρόνια πίσω, στο έλεος και τις

ορέξεις του αφεντικού, γιατί η ανεργία είναι το µεγάλο φόβητρο, τότε ακολουθεί όλη η αντιδραστική ιδεολογία που «επιτρέπει» την αντιµετώπιση των γυναικών ως κάθε είδους «εργαλεία». Εµείς που παλεύουµε και θέλουµε µια άλλη κοινωνία, µε τις γυναίκες ίσες µε τους άντρες, χωρίς κέρδη που κοστίζουν ανθρώπινες ζωές, εµείς θα ασχοληθούµε ειλικρινά και κινηµατικά και µε τη νοµοθεσία και τον Ποινικό Κώδικα για τους βιασµούς. Η Σύµβαση του Συµβουλίου της Ευρώπης για την πρόληψη και την κατα-

∆ιαδήλωση στις 27 Μάρτη το απόγευµα στο Υπουργείο ∆ικαιοσύνης, µέρα που λήγει η διαβούλευση για τις τροποποιήσεις του Ποινικού Κώδικα. πολέµηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας (Σύµβαση της Κωνσταντινούπολης) αποτελεί το πιο πλήρες νοµικό πλαίσιο, µέχρι σήµερα, για την αντιµετώπιση της βίας κατά των γυναικών και των κοριτσιών και υποχρεώνει τα κράτη να ποινικοποιήσουν όλες τις µη συναινετικές πράξεις σεξουαλικής φύσης. Η Σύµβαση της Κωνσταντινούπολης υπογράφηκε το 2011 και τέθηκε σε υποχρεωτική ισχύ για όλα τα κράτη µέλη της ΕΕ το 2014. Η Σύµβαση αυτή επικυρώθηκε στην Ελλάδα µε νόµο του κράτους το Μάρτιο του 2018, χωρίς όµως να ενσωµατωθεί στη νοµοθεσία που ορίζει αναλόγως τον βιασµό. Σύµφωνα µε το άρθρο 36 αυτής της Σύµβασης: «Η συναίνεση πρέπει να παρέχεται εκουσίως, ως αποτέλεσµα της ελεύθερης βούλησης του ατόµου η οποία αξιολογείται στο πλαίσιο των περιστάσεων». Από τη ∆ιεθνή Αµνηστία διαβάζουµε τα εξής: «Ένας νοµικός ορισµός του βιασµού, που θα βασίζεται στην απουσία συναίνεσης, δεν είναι νέος ή πρωτοποριακός. Η διεθνής και περιφερειακή νοµοθεσία για τα ανθρώπινα δικαιώµατα στην Ευρώπη απαιτεί από τα κράτη να προστατεύουν όλους και όλες από τον βιασµό. Αυτό περιλαµβάνει επίσης τον αγώνα ενάντια στις βασικές αιτίες της σεξουαλικής βίας, µεταβάλλοντας τους νόµους, τις πολιτικές και τις συµπεριφορές που θέ-

τουν τους ανθρώπους, και κυρίως τις γυναίκες και τα κορίτσια, σε κίνδυνο βιασµού». Την ώρα που τα στοιχεία από έρευνα σε ευρωπαϊκό επίπεδο (χώρες της ΕΕ) αποκαλύπτουν ότι 1 στις 20 γυναίκες στην ΕΕ έχουν βιαστεί µετά την ηλικία των 15 ετών (πρόκειται για περίπου 9 εκατοµµύρια γυναίκες) και ότι 1 στις 10 γυναίκες στην ΕΕ βίωσαν κάποια µορφή σεξουαλικής βίας µετά την ηλικία των 15 ετών, η ∆ιεθνής Αµνηστία διαπιστώνει ότι µόνο 8 από τις 31 χώρες έχουν θεσπίσει τη νοµοθεσία τους για τον βιασµό στη βάση της συναίνεσης. Σε ορισµένες χώρες, οι νόµοι περί βιασµού και σεξουαλικής βίας εξακολουθούν να πλαισιώνονται από εγκλήµατα που σχετίζονται µε την «τιµή» ή την «ηθική», υποστηρίζοντας την ιδέα ότι η κοινωνία έχει το δικαίωµα να ελέγχει τα σώµατα των γυναικών. Στη Μάλτα, για παράδειγµα, τα σεξουαλικά αδικήµατα εµπίπτουν στο κεφάλαιο «εγκλήµατα που επηρεάζουν την οµαλή τάξη των οικογενειών». Και όπως επίσης καταγράφεται στο site της ∆ιεθνούς Αµνηστίας: «Παρά τη σοβαρότητα της παραβίασης, ο βιασµός συχνά δεν καταγράφεται στην Ευρώπη. Ο φόβος του να µη γίνουν πιστευτές, η έλλειψη εµπιστοσύνης στο δικαστικό σύστηµα ή το στίγµα που συνδέεται µε αυτόν αποθαρρύνουν πάρα πολλές γυναίκες από την αναφορά βιασµού». Ο αγώνας για την αλλαγή προς το καλύτερο του άρθρου 336 του Ποινικού Κώδικα έχει ξεκινήσει, µε συνέλευση που διεκδικεί να επιβάλει ορισµό του βιασµού στη βάση του «χωρίς συναίνεση είναι βιασµός», η οποία συγκέντρωσε πάνω από 120 άτοµα στις 13 Μάρτη, 5 µόλις µέρες µετά την επιτυχία των κινητοποιήσεων της 8ης Μάρτη. Οι κινηµατικοί στόχοι που έχουν τεθεί για διαδήλωση στις 27/3 στο Υπουργείο ∆ικαιοσύνης, µέρα που λήγει η διαβούλευση για τις τροποποιήσεις του Ποινικού Κώδικα, µπορούν να επιτευχθούν µε µαζικότητα και απεύθυνση σε όλες τις γυναίκες που πλήττονται από τα µνηµόνια, τον νεοφελευθερισµό και την αντιδραστική και καταπιεστική ιδεολογία που τα συνοδεύει. Οι γυναίκες της εργατικής τάξης έχουν απηυδήσει κι έχουν την ανάγκη να εκφράσουν την αγανάκτησή τους, διεκδικώντας τη ζωή τους, όπως λέγαµε οργανώνοντας την απεργία στη δουλειά και στο σπίτι, στις 8 Μάρτη. Γι’ αυτό γυναικείες οµάδες της Αριστεράς, φεµινιστικές συλλογικότητες και κάθε συλλογικός σχηµατισµός έχουν ευθύνη να οργανώσουν τις αντιστάσεις και αντιδράσεις.

12

νεολαια

20 μάρτη 2019

Νεοφιλελεύθερη επίθεση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης

Πανεκπαιδευτικό μέτωπο ενάντια στο νόμο Γαβρόγλου Του Χρήστου Σταυρακάκη

Τ

ο πολυσυζητημένο νομοσχέδιο Γαβρόγλου για το νέο Λύκειο δόθηκε την προηγούμενη εβδομάδα στη δημοσιότητα και κατατέθηκε προς συζήτηση στη Βουλή, ενώ την ίδια στιγμή εξελίσσεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς η συνολική αναδιάρθρωση του χάρτη της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Να σημειώσουμε πως το νομοσχέδιο είναι όντως «πολυσυζητημένο» θεσμικά από τη σκοπιά του υπουργείου, λαμβάνοντας υπόψη και όλες τις νεοφιλελεύθερες κατευθυντήριες γραμμές του ΟΟΣΑ, κάτι για το οποίο υπερηφανεύεται και ο ίδιος ο υπουργός. Από την άλλη μεριά τα αιτήματα του μαθητικού και εκπαιδευτικού κινήματος μέσα από τις κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος ουδέποτε εισακούστηκαν, από τον κατά τα άλλα πρόθυμο προς συζήτηση υπουργό.

«Φροντιστηριοποίηση» του δημόσιου σχολείου

Ίσως το μόνο θετικό στοιχείο που έχει μπει στη δημόσια συζήτηση για τις αλλαγές Γαβρόγλου στο δημόσιο σχολείο είναι αυτό της ελεύθερης πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ακόμα και αυτό όμως γίνεται με προσχηματικό τρόπο, αφορά πολύ μικρό ποσοστό μαθητών/τριών και «φυσιολογικά» σχεδόν εξαφανίστηκε από τη δημόσιο διάλογο, παρότι υποτίθεται ότι και επικοινωνιακά ήταν από τα «ισχυρά χαρτιά» του Υπουργείου. Και εδώ σταματούν τα όποια θετικά μπορεί να πει κανείς για τις προτεινόμενες αλλαγές. Οι βασικές κατευθύνσεις του νομοσχεδίου σε σχέση με τον Σεπτέμβρη δεν αλλάζουν: Αλλαγή της φύσης της Γ΄ Λυκείου και η μετατροπή της σε προπαρασκευαστική χρονιά για την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Τα μαθήματα Γενικής Παιδείας περιορίζονται σε τρία, ενώ οι παλιές

«κατευθύνσεις» πλέον ονομάζονται «ομάδες προσανατολισμού», είναι τέσσερις και όχι τρεις, με παράλληλη αύξηση των ωρών διδασκαλίας για τα μαθήματα των ομάδων προσανατολισμού και σχετική αύξηση της ύλης. Αυτό στην πραγματικότητα είναι μια προσπάθεια να προσαρμοστεί η Γ΄ Λυκείου στη λειτουργία των φροντιστηρίων, έχοντας στο κέντρο της λογικής αυτής τις πανελλαδικές εξετάσεις για την εισαγωγή σε κάποιο πανεπιστήμιο και όχι τις εξαγγελίες για ελεύθερη πρόσβαση. Συνεπώς δίνεται περισσότερη έμφαση στις εξετάσεις, περισσότερος ανταγωνισμός και άγχος ανάμεσα στους/ις μαθητές/τριες με την ελπίδα(;) ότι μπορεί και να καταπολεμηθεί η παραπαιδεία των φροντιστηρίων, που ξεζουμίζει τα λαϊκά νοικοκυριά και ακυρώνει εν μέρει τον δημόσιο δωρεάν χαρακτήρα του δημόσιου σχολείου. Επιπλέον, σχετικά με την υποτιθέμενη ελεύθερη πρόσβαση, η τελική πρόταση είναι η προαιρετική συμπλήρωση ενός πρώτου μηχανογραφικού τον Σεπτέμβρη της Γ΄ Λυκείου με δέκα τμήματα. Αυτά τα προαιρετικά μηχανογραφικά θα διαμορφώσουν και μια πρώτη εικόνα των σχολών χαμηλής και υψηλής ζήτησης και όποιοι/ες τα έχουν συμπληρώσει θα μπορούν να περάσουν σε αυτά χωρίς τη διαδικασία των πανελλαδικών εξετάσεων. Άρα ελεύθερη πρόσβαση θα υπάρχει μόνο για κάποιους/ες και για κάποια τμήματα χαμηλής ζήτησης, στα οποία οι υποψήφιοι θα μπορούσαν να περάσουν χωρίς πολύ μεγάλη δυσκολία και με τη διαδικασία των πανελλαδικών εξετάσεων. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι οι συγκεκριμένες αλλαγές, που αφορούν κυρίως την Γ΄ Λυκείου, δεν αφορούν συνολικά το δημόσιο σχολείο ή έστω τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και επομένως το διαλαλούμενο ενδιαφέρον για το δημόσιο σχολείο είναι ψεύτικο. Είναι επίσης ψεύτικο, γιατί δεν νοιάζεται ούτε για τα πολυμελή τμήματα στα σχολεία, ούτε για τις ελλείψεις μόνιμων εκπαιδευτικών, ούτε για τα προβλήματα των αναπληρωτών εκπαιδευτικών, ενώ παρουσιάζει κάθε Σεπτέμβρη ως επιτυχία ότι

τα συγγράμματα είναι λίγο-πολύ στην ώρα τους στα σχολεία, λες κι αυτό αποτελεί κατόρθωμα και όχι στοιχειώδη υποχρέωση του υπουργείου. Αυτές οι αλλαγές, που χαρακτηρίζονται αφενός από την αναβάθμιση επί της ουσίας ενός ήδη εξοντωτικού εξεταστικοκεντρικού συστήματος και αφετέρου από την υποβάθμιση της γενικής παιδείας, φανερώνουν μια συνολικότερη κατεύθυνση για το δημόσιο σχολείο. Είναι η κατεύθυνση του μεγαλύτερου ανταγωνισμού, του άγχους των εξετάσεων, του βομβαρδισμού πληροφοριών και της εξειδίκευσης, ώστε ο μαθητής και η μαθήτρια να προετοιμάζονται για το τι θα έχουν να αντιμετωπίσουν σε ένα εξαιρετικά εντατικοποιημένο πανεπιστήμιο και σε μία αγορά εργασίας που θέλει τους/ις εργαζόμενους/ες λάστιχο, χωρίς συλλογικά εργασιακά δικαιώματα και αναλώσιμους στο βωμό των συμφερόντων των αφεντικών.

«Πανεπιστήμια παντού»

Σε πρόσφατη συνέντευξη που παραχώρησε ο υπουργός Γαβρόγλου, αλλά και όπως προκύπτει από την πρόσφατη συνάντησή του με τη Σύνοδο Πρυτάνεων, διαβεβαίωσε πως από το 2020 οι εισακτέοι θα μπαίνουν πλέον μόνο σε πανεπιστήμια. Σύμφωνα με την προωθούμενη αναδιάρθρωση της αρχιτεκτονικής της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, δεν θα υπάρχουν πλέον ΤΕΙ, αλλά μόνο πανεπιστήμια, μέσα από τις προωθούμενες συγχωνεύσεις (π.χ. ΤΕΙ Ηπείρου, ΤΕΙ Θεσσαλίας και Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας). Δεν μπορεί κάποιος να αποφύγει εύκολα τον πειρασμό να χαρακτηρίσει επικοινωνιακά λαϊκίστικη αυτή την κατεύθυνση, μιας και ένα από τα βασικά επιχειρήματα του υπουργείου είναι αυτό της συνολικής αναβάθμισης της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης μέσω της «πανεπιστημιοποίησης». Η πρόσφατη εμπειρία από τη συγχώνευση των ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά σε Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής ωστόσο κινείται σε αντίθετη κατεύθυνση από τις κυβερνητικές εξαγγελίες. Η λεγόμενη πανεπιστημιοποίη-

ση είχε πολύ συγκεκριμένα αποτελέσματα: μείωση του κρατικού προϋπολογισμού του ΠαΔΑ σε σχέση με το συνολικό προϋπολογισμό των δύο ΤΕΙ, μείωση του εκπαιδευτικού και διοικητικού προσωπικού, πολύ μεγάλες καθυστερήσεις στη διαμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών, αλλά και στο νέο οργανόγραμμα του πανεπιστημίου, εργαστήρια όπου οι φοιτητές/τριες δεν χωράνε στα αμφιθέατρα, πτυχία με τίτλους τμημάτων που πλέον δεν υπάρχουν και συνεπώς χωρίς καθορισμένα επαγγελματικά δικαιώματα. Σε αυτό αξίζει να προστεθεί ότι πλέον σχεδόν σε όλες τις σχολές στην Ελλάδα τα επαγγελματικά δικαιώματα αποσπούνται σταδιακά από το πτυχίο και γίνονται αντικείμενο συνεχούς μεταπανεπιστημιακής κατάρτισης. Έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι το ίδιο θα συμβεί και για στις επερχόμενες συγχωνεύσεις και αναδιαρθρώσεις. Οι ισχυρισμοί του υπουργείου περί αναβάθμισης της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης με αυτές τις διαδικασίες είναι προκλητικές, θρασείς και εμπαίζουν τόσο την εκπαιδευτική κοινότητα, όσο και το σύνολο της κοινωνίας.

Η απάντηση στο δρόμο

Ο μόνος τρόπος να εμποδιστεί ο νεοφιλελεύθερος οδοστρωτήρας, που απειλεί τη δημόσια και δωρεάν παιδεία, είναι ο μαζικός και μαχητικός αγώνας μαθητών, φοιτητών, εκπαιδευτικών, που μπορούν όχι μόνο να νικήσουν, αλλά και να κερδίσουν την πλατιά συμπαράσταση και αλληλεγγύη των εργαζομένων και της κοινωνίας. Ήδη από την αρχή της χρονιάς, το μαθητικό κίνημα έχει προσπαθήσει –σχετικά αποσπασματικά– με σειρά κινητοποιήσεων να αντισταθεί στο νόμο Γαβρόγλου, όπως και τη Δευτέρα 18 Μάρτη με μαζικό συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας. Επιπλέον, οι δυναμικές κινητοποιήσεις των αναπληρωτών εκπαιδευτικών ενάντια στο προσοντολόγιο πέρα από την πολιτική πίεση που κατάφερε να ασκήσει στην κυβέρνηση, αποδεικνύει και μια υπαρκτή δυνατότητα μαχητικής αντίστασης από τα κάτω. Από αυτό το «παζλ», δυστυχώς, λείπει το φοιτητικό κίνημα, το οποίο δείχνει εξαιρετικά αδύναμο στο να μπορέσει να κάνει αισθητή την παρουσία του, παρότι παλιότερα αποτελούσε τη ραχοκοκαλιά του εκπαιδευτικού κινήματος μαζί με τους δασκάλους. Παρ’ όλα αυτά, χρειαζόμαστε πανεκπαιδευτικό μέτωπο για να μπλοκαριστεί το νομοσχέδιο Γαβρόγλου και για να μπορέσει αυτό να γίνει πραγματικότητα, υπάρχουν δύο προϋποθέσεις. Πρώτον, ο κινηματικός-πολιτικός συντονισμός των διαφορετικών κομματιών του κινήματος. Δεύτερον, μία όχι σεχταριστική, μαξιμαλιστική πολιτική γραμμή της ριζοσπαστικής Αριστεράς που να μπορεί να μαζικοποιήσει και να ριζοσπαστικοποιήσει το αγωνιστικό μπλοκ και όχι να δίνει μάχες με φαντάσματα για την αντικαπιταλιστική καθαρότητα. Το καθήκον αυτό μπροστά μας είναι δύσκολο, αλλά όχι ανέφικτο. Να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να μπορέσουμε να πετύχουμε νίκες, που τόσο πολλή ανάγκη έχει η Αριστερά και το κίνημα.

νεολαία

20 μαρτη 2019

13

Χώροι Εποπτευόμενης Χρήσης Ναρκωτικών

Μια εντελώς ανεπαρκής λύση σε ένα υπαρκτό πρόβλημα Της Κατερίνας Καλλέργη

Π

ριν λίγες βδομάδες υπερψηφίστηκε στη Βουλή το νομοσχέδιο του Υπουργείου Υγείας σχετικά με τους Χώρους Ελεγχόμενης Χρήσης (ΧΕΧ) Ναρκωτικών. Σε αυτούς τους χώρους θα παρέχονται ασφαλή και καθαρά μέσα για τη χρήση ουσιών (όπως σύριγγες), η οποία θα γίνεται υπό την επίβλεψη ιατρικού προσωπικού, θα υπάρχουν υπηρεσίες για την πρόληψη και την αντιμετώπιση περιστατικών υπερβολικής δόσης και ενημέρωση σχετικά με την αποτοξίνωση. Το νομοσχέδιο επίσης προβλέπει τη δημιουργία μητρώων εγγραφής όσων κάνουν χρήση στους ειδικούς χώρους. Η δημιουργία τέτοιων χώρων φαντάζει φυσικά ένα βήμα στο ζήτημα της αντιμετώπισης της τοξικοεξάρτησης. Ένα βήμα, όμως, που πιθανόν να οδηγεί σε αδιέξοδο. Ενώ σε άλλες περιπτώσεις τέτοιοι χώροι θα μπορούσαν να είναι όντως βοηθητικοί στην προσέγγιση χρηστών με χαμηλό ή κανένα κίνητρο για ένταξη σε προγράμματα αποτοξίνωσης, η προσέγγιση αυτή φαντάζει χωρίς νόημα, άμα εξετάσουμε την κατάσταση των κέντρων απεξάρτησης. Την ίδια στιγμή που προετοιμάζονται κονδύλια για τη δημιουργία αυτών των χώρων, τα περισσότερα προγράμματα απεξάρτησης επιβιώνουν με ελάχιστη ή μηδαμινή βοήθεια από το κράτος, εξαιτίας των περικοπών και των μνημονίων. Το αποτέλεσμα είναι η υπολειτουργία και υποστελέχωση των προγραμμάτων απεξάρτησης και οι εκατοντάδες χρήστες που απευθύνονται σ’ αυτά, μπαίνουν σε

τεράστιες λίστες αναμονής, αυξάνοντας την πιθανότητα να πεθάνουν, να πάθουν κάποια μόνιμη βλάβη ή να κολλήσουν κάποια μεταδοτική ασθένεια. Οι ΧΕΧ, ενώ θα μπορούσαν να ενταχθούν σε ένα πλήρες κρατικό σχέδιο, αυτή τη στιγμή φαίνεται να λειτουργούν ως «μπάλωμα». Δηλαδή, αντί η κρατική φροντίδα να εστιάζει στην πραγματική επίλυση του ζητήματος της τοξικοεξάρτησης και της φροντίδας των χρηστών, με το μέτρο αυτό εξασφαλίζει απλά το αυτονόητο –ότι οι χρήστες δεν θα πεθαίνουν στους δρόμους, θα έχουν ιατρική φροντίδα και θα προστατεύονται από μολυσματικές ασθένειες όπως το AIDS και η ηπατίτιδα C. Προφανώς και είναι καλύτερο από το τίποτα, όμως δεν καλύπτει ούτε στο ελάχιστο τις πραγματικές ανάγκες των χρηστών. Η υποκρισία του κράτους φαίνεται ξεκάθαρα και από το γεγονός ότι ελάχιστη σημασία δίνουν στα αίτια που οδηγούν στην τοξικοεξάρτηση. Ακόμα και στη «μεταμνημονιακή» περίοδο που διαβαίνουμε, η όξυνση των οικονομικών προβλημάτων, η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους και η ελλιπής ενημέρωση συνεχίζονται ακάθεκτες, δημιουργώντας τις κοινωνικές συνθήκες που οδηγούν στην εξάρτηση. Η φτώχια, η ανεργία, οι αντίξοες συνθήκες διαβίωσης είναι κάποιες από τις πραγματικές αιτίες που οδηγούν αρκετό κόσμο στην εξάρτηση και για να αντιμετωπιστεί το ζήτημα πρέπει να σταματήσουν να υφίστανται. Όποια υποτιθέμενη λύση δεν τα θέτει στο στόχαστρο, παραμένει μια διαχειριστική λύση, που δεν λύνει το πρόβλημα. Από τα παραπάνω προκύπτει ένα εύ-

λογο ερώτημα: Ο νόμος αυτός εστιάζει πραγματικά στα συμφέροντα των χρηστών και της κοινωνίας; Οι περισσότεροι φορείς και επιστήμονες που ασχολούνται με το ζήτημα της τοξικοεξάρτησης εδώ και χρόνια έχουν αναδείξει το ζήτημα της ανάγκης για κρατική επιχορήγηση στα προγράμματα απεξάρτησης ως ένα από τα κύρια μέτρα για τη μείωση της χρήσης. Όμως, αυτό δεν φάνηκε να απασχολεί ούτε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ούτε τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Αντίθετα, λίγο πριν την προεκλογική περίοδο, γίνεται η επιλογή να προταθεί –και να υπερψηφιστεί στη συνέχεια– αυτό το μέτρο. Είναι ένα μέτρο που συνδέεται με τον «εξευγενισμό» του κέντρου της Αθήνας, σε μια προσπάθεια να γίνει αόρατο το ζήτημα των τοξικοεξαρτημένων για να μην ενοχλεί την αισθητική τόσο των τουριστών, όσο και των κατοίκων. Είναι ένα μέτρο που προκύπτει από την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους στα χρόνια των μνημονίων, σε μια προσπάθεια να «εξοικονομηθούν πόροι» με κάθε θυσία, αφού η δημιουργία και η λειτουργία των ΧΕΧ είναι φθηνότερη απ’ την ενίσχυση και τη χρηματοδότηση των προγραμμάτων απεξάρτησης. Προβληματισμοί επίσης προκύπτουν και από το «μητρώο εγγραφών» που θα δημιουργηθεί, καθώς δεν είναι ξεκάθαρο το πώς θα χρησιμοποιείται, αν θα μπορεί να έχει πρόσβαση σε αυτό η αστυνομία και το κατά πόσο θα προστατεύονται τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα των χρηστών. Ακόμα και αυτό το ελάχιστο μέτρο όμως δημιούργησε έντονες αντιδράσεις

νέα από τις σχολές

Νομική Αθήνας

Οι αριστερές συλλογικότητες της Νομικής στην Αθήνα ήταν από τις πρώτες που μετά το 2015 επεδίωξαν να έχουν ένα κοινό βηματισμό, τόσο σε συνδικαλιστικό-κινηματικό επίπεδο, όσο και σε εκλογικό. Η ΑΡΕΝ και η ΡΑΠαΝ ΣΑΦΝ (ΕΑΑΚ) κατεβαίνουν και φέτος από κοινού στη Νομική μέσω της «Αριστερής Ανατρεπτικής Συνεργασίας», επιδιώκοντας να χτυπήσουν την πρωτοκαθεδρία της ΔΑΠ και να αποδείξουν ότι η υπόθεση της Αριστεράς στο κτίριο του ΝΟΠΕ δεν έχει τελειώσει. Σε αυτή την κατεύθυνση διοργανώνουν για τέταρτη συνεχή χρονιά κοινό φεστιβάλ των αριστερών σχημάτων του ΝΟΠΕ από τις 28 έως τις 30 του Μάρτη. Οι σχολές δεν είναι αποστειρωμένα τεχνοκρατικά ιδρύματα, αλλά ζωντανοί κοινωνικοί χώροι στους οποίους υπάρχει έντονη πολιτική διεργασία και συζήτηση και από αυτή την άποψη είναι πολύ σημαντικό να στηριχθεί το φεστιβάλ από όλους και όλες. Η επιτυχία του άλλωστε θα βοηθήσει πολύ τη φοιτητική Αριστερά της Νομικής και στις εκλογές της 10ης

Απρίλη λίγες ημέρες μετά.

ΤΕΙ Αθήνας

Βρισκόμαστε λίγες βδομάδες πριν τις φοιτητικές εκλογές. Αποτιμώντας τη φετινή ακαδημαϊκή χρονιά, αντιλαμβάνεται κανείς την αναγκαιότητα και την κρισιμότητα για κοινό εκλογικό κατέβασμα των σχημάτων της Αριστεράς. Η απογοήτευση που επικράτησε μετά τους πολύμηνες αγώνες, όταν πέρασε ο νόμος για το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής και η πλήρης εντατικοποίηση που βιώνουμε οδήγησε σε μεγάλο βαθμό στη μικρή συμμετοχή στις συλλογικές διαδικασίες. Ταυτόχρονα, είχαμε να αντιμετωπίσουμε σοβαρά προβλήματα, τα οποία αφορούσαν τόσο τα επαγγελματικά μας δικαιώματα, όσο και την ίδια μας την καθημερινότητα. Προβλήματα που φαίνονται να οξύνονται, όσο η κυβέρνηση επιλέγει να μειώνει τη χρηματοδότηση για την παιδεία. Για να απαντήσουμε σε αυτά, επιλέγουμε και φέτος το κοινό εκλογικό κατέβασμα με τα υπόλοιπα αριστερά σχήματα (ΕΑΑΚ, ΑΡΔΙΝ). Μπορεί ο περσινός μας αγώνας

και για τους λάθος λόγους. Δεκατέσσερις σύλλογοι κατοίκων Αθήνας υπέγραψαν ένα κείμενο ενάντια στους ΧΕΧ. Όπως γράφουν χαρακτηριστικά: «Οι κάτοικοι της Αθήνας, […] δεν πρόκειται να συναινέσουμε στη λειτουργία τέτοιων “πειραμάτων” ξανά στις γειτονιές μας.[…] Όχι ανάμεσα σε σπίτια, παιδικούς σταθμούς, σχολεία, ξενοδοχεία, θέατρα και χώρους πολιτισμού, χώρους εργασίας, εμπορίου ή συνάθροισης και αναψυχής των κατοίκων». Αν και είναι μια πραγματικότητα ότι οι πιάτσες ναρκωτικών μειώνουν πολύ το επίπεδο ζωής των κατοίκων και συνδέονται με την αύξηση της εγκληματικότητας και την ανάπτυξη ενός κλίματος φόβου, η πραγματική απάντηση σε αυτά τα ζητήματα είναι ο αγώνας για την πραγματική αντιμετώπιση των αιτιών τους και για εξασφάλιση προγραμμάτων απεξάρτησης. Προβληματική ήταν και η στάση που κράτησε το ΚΚΕ το οποίο καταψήφισε το νομοσχέδιο. Ξεκινώντας από μια σωστή αφετηρία που αναγνωρίζει τα κοινωνικά αίτια του ζητήματος και τις ευθύνες του κράτους να τα αντιμετωπίσει και να ενισχύσει τα προγράμματα απεξάρτησης, καταλήγει σε λάθος συμπεράσματα. Εμμένοντας στη θέση του ότι η μόνη αντιμετώπιση είναι τα λεγόμενα «στεγνά» προγράμματα, καταδικάζει εξολοκλήρου το μέτρο και αποτυγχάνει να δει πως αποτελεί ένα –ελάχιστο μεν, υπαρκτό δε– βήμα. Εξαιτίας αυτού φτάνει να υποστηρίζει έως και ότι αυτοί οι χώροι προωθούν τη χρήση, μια δήλωση που δεν βασίζεται σε κανένα από τα στοιχεία που έχουν προκύψει απ’ τις χώρες όπου έχουν εφαρμοστεί ανάλογα μέτρα.

επιμέλεια: Νικόλας Κολυτάς

ενάντια στη συγχώνευση των ΤΕΙ να μη νίκησε τελικά, όμως κατάφερε να φέρει πιο κοντά τον μαχόμενο κόσμο στις συλλογικότητες της Αριστεράς και να δημιουργηθεί ένα σημαντικό κίνημα σε μια περίοδο ύφεσης. Με γνώμονα αυτές τις εμπειρίες θα δώσουμε και φέτος τη μάχη στις φοιτητικές εκλογές.

Μηχανικοί Σχεδίασης Σύρος

Αν και η φετινή χρονιά έδειξε στο ξεκίνημά της αρκετές δυνατότητες για μια δυναμική συνέχεια με κινητοποιήσεις τόσο για τα ζητήματα των ίδιων των φοιτητών-τριών όσο και για ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα, στην πραγματικότητα τους τελευταίους μήνες έχουμε βιώσει την πλήρη αδρανοποίηση του Φοιτητικού Συλλόγου. Η αδρανοποίηση αυτή οφείλεται τόσο στην αυξημένη εντατικοποίηση κατά το εαρινό εξάμηνο, αλλά και σε μια προσμονή για εξελίξεις που «μας αφορούν άμεσα», ώστε να συζητήσει και να πάρει απόφαση ο σύλλογος. Η τελευ-

ταία απόφαση της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Αιγαίου (που ιδρύει νέο τμήμα στη Ρόδο, συγχωνεύοντάς το παράλληλα με τη σχολή τουριστικής εκπαίδευσης ΑΣΤΕΡ που υπάγεται στο Υπουργείο Τουρισμού) διαψεύδει αυτό το αίσθημα προσμονής. Αποδεικνύει μάλιστα πως είναι επιτακτική ανάγκη η πολιτικοποίηση των συλλογικών μας οργάνων, η στενή συνεργασία τους με συνδικαλιστικά όργανα των εργαζομένων του Πανεπιστημίου, αλλά και η ενιαία δράση με άλλους φοιτητικούς συλλόγους, ώστε να προλαβαίνουμε τις εξελίξεις αυτές, που θέτουν βάσεις για την πλήρη εμπορευματοποίηση και υποβάθμιση των δημόσιων πανεπιστημίων. Ενόψει των φοιτητικών εκλογών, είναι σημαντικό να δείξουμε ότι η μετωπική δράση των σχημάτων της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο στην ενεργοποίηση των φοιτητικών συλλόγων και στην επιτυχή συλλογική διεκδίκηση ενός πανεπιστημίου που θα απαντά στις ανάγκες των φοιτητών και των εργαζομένων του.

14

ΙΣΤΟΡΙΑ

20 ΜΑΡΤΗ 2019

Σαράντα χρόνια από µια γνήσια

ΠΩΣ ΧΑΘΗΚΕ Η ΙΡΑ Του Πέτρου Τσάγκαρη

Π

εριγράψαµε στο πρώτο µέρος του άρθρου (βλ. φύλλο 427) τη διαδικασία µε την οποία προέκυψε η ιρανική επανάσταση, το σηµαντικότερο πολιτικό γεγονός στη Μ. Ανατολή, εκτός από τους κατακτητικούς πολέµους του Ισραήλ, µετά τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο. Σύµφωνα µε αυτόπτες µάρτυρες, όπως ο Έντουαρντ Μόρτιµερ, απεσταλµένος της εφηµερίδας «Spectator», ήταν «µια γνήσια λαϊκή επανάσταση µε την πλήρη έννοια της λέξης: πιθανά η πιο γνήσια µετά το 1917». Το ερώτηµα συνεπώς είναι πώς µπόρεσαν να πάρουν τον έλεγχο οι µουλάδες, δηλ. οι θρησκευτικοί ηγέτες, παρότι τον πρωτεύοντα ρόλο τον έπαιξε η εργατική τάξη. Πώς έγινε αυτό αφού το µέγεθος της ιρανικής εργατικής τάξης το 1979 ήταν αναλογικά µεγαλύτερο από αυτό της εργατικής τάξης στη Ρωσία του 1917 (3-4 εκατ. εργάτες, σε συνολικό πληθυσµό 35 εκατοµµυρίων);

κές και µη-ισλαµικές επιρροές. Γύρω από τα τζαµιά δηµιουργήθηκαν και κοινωνικά κέντρα, τα οποία έπαιξαν καθοριστικό ρόλο, παρέχοντας υποστήριξη και τροφή στους φτωχούς αγρότες που είχαν χάσει τη γη τους και κατέκλυζαν τις πόλεις. Μετά τον Φλεβάρη του 1979, οι δοµές της παλιάς κοινωνίας είχαν καταρρεύσει,

διέταξε τις εργατικές και τις τοπικές επιτροπές να διαλυθούν. Βέβαια σκαρφαλώνοντας στο επαναστατικό κύµα που είχε φέρει στο προσκήνιο αιτήµατα του κύριου φορέα της επανάστασης, δηλ. των εργατών, ο Χοµεϊνί υποχρεώθηκε να υιοθετήσει ριζοσπαστική αριστερή φρασεολογία και µια αντιιµπεριαλιστική

Ο ρόλος του κλήρου Ο κλήρος δεν είχε ως αρχική επιλογή του τη σύγκρουση µε τον σάχη. Οι λόγοι που αντέδρασαν οι κληρικοί είναι το γεγονός ότι ο σάχης στον επιχειρούµενο εκσυγχρονισµό του έβαλε ως στόχο τις εκτάσεις της ισλαµικής εκκλησίας, δηλ. ενός από τους µεγαλύτερους γαιοκτήµονες της χώρας, καθώς και ότι φορολόγησε άγρια το «παζάρι» δηλ. τους µικροεµπόρους που αποτελούσαν την κοινωνική βάση στήριξης του ισλάµ στον Ιράν. Ο ίδιος ο σάχης µε την καθοδήγηση των δυτικών µυστικών υπηρεσιών είχε εξοντώσει µε φυσικό τρόπο την Αριστερά. Την εποχή του Ψυχρού Πολέµου, για τους ∆υτικούς αυτή (η Αριστερά) ήταν ο εχθρός, µαζί φυσικά µε την ΕΣΣ∆. Όπως και σε άλλες ισλαµικές χώρες, αυτή η πολιτική άφησε το έδαφος ελεύθερο για το πολιτικό ισλάµ. Καθώς όλες οι πολιτικές οργανώσεις είχαν απαγορευτεί από τον σάχη, όσοι ήταν ενάντια στο καθεστώς άρχισαν να µαζεύονται στα τζαµιά. Ο κλήρος είχε ένα καλά οργανωµένο δίκτυο, µε 10.000 τζαµιά, 180.000 µέλη, 90.000 µουλάδες (απλούς παπάδες) και 50 Αγιατολάχ (αρχιερείς). Γράµµατα και ηχογραφηµένα µηνύµατα του (εξόριστου από το 1963) Χοµεϊνί έµπαιναν κρυφά στη χώρα, αντιγράφονταν και διαδίδονταν. Οι φτωχοί των πόλεων και της υπαίθρου αντιλήφθηκαν το κάλεσµα για ανατροπή του σάχη, εκ µέρους των µουλάδων, ως αγώνα ενάντια στον ολοκληρωτισµό και το αίτηµα για µια «Ισλαµική ∆ηµοκρατία» ως αίτηµα για µια «∆ηµοκρατία των φτωχών». ∆ηµιουργήθηκε το όραµα ενός ισλαµικού κράτους στο οποίο η ελευθερία και η δηµοκρατία θα αντικαθιστούσαν τις διεφθαρµένες δυτι-

Η Αριστερά διαπίστωσε, αλλά µε πολύ επώδυνο τρόπο για την ίδια, ότι ένα µικροαστικό, στα λόγια αντικαπιταλιστικό, εξ ανάγκης αντιµπεριαλιστικό και αντισιωνιστικό καθεστώς µπορεί να µην έχει ουδεµία σχέση µε το σοσιαλιστικό όραµα και σχέδιο. και ο Χοµεϊνί και οι ισλαµιστές φάνταζαν –και ήταν– η µόνη πολιτική δύναµη που θα µπορούσε να διασφαλίσει την επιβίωση του καπιταλισµού στο Ιράν. Για το λόγο αυτό, και παρά την επικρατούσα άποψη για την αντιπαλότητα του καθεστώτος τους µε τη ∆ύση, είχαν εξασφαλίσει, τουλάχιστον κατά τους πρώτους µήνες της επανάστασης, την αµέριστη υποστήριξη των Αµερικανών και Ευρωπαίων ιµπεριαλιστών. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι ΗΠΑ αναγνώρισαν τη νέα κυβέρνηση του Ιράν την επόµενη µέρα από τον σχηµατισµό της. Εξάλλου επρόκειτο για µια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, δηλ. για µια κυβέρνηση καθαρά αστική. Συµµετείχαν το Ισλαµικό Ρεπουµπλικανικό Κόµµα του Χοµεϊνί, το φιλελεύθερο αστικό «Εθνικό Μέτωπο» (από το οποίο προερχόταν ο πρωθυπουργός Μ. Μπαζαργκάν), ενώ είχε την στήριξη του Κοµουνιστικού Κόµµατος. Μέσα σε δύο µόλις µέρες µετά το σχηµατισµό της κυβέρνησης, ο Χοµεϊνί

στάση, ιδιαίτερα απέναντι στις ΗΠΑ. Στο εσωτερικό αναγκάστηκε να κάνει παραχωρήσεις στους εργάτες, εισάγοντας µέτρα όπως οι δωρεάν µετακινήσεις, η δωρεάν ιατροφαρµακευτική περίθαλψη και η επιδότηση στα είδη πρώτης ανάγκης. Τον Ιούλη του 1980 εκδόθηκαν τα πρώτα διατάγµατα για εθνικοποιήσεις, οδηγώντας το µεγαλύτερο τµήµα της βιοµηχανίας σε κρατική ιδιοκτησία, αν και η ιδιωτική περιουσία εξακολουθούσε να θεωρείται «σεβαστή». Ο Χοµεϊνί όµως ήταν αποφασισµένος να συντρίψει τις εργατικές οργανώσεις. Το Μάρτη, οι γυναίκες υποχρεώθηκαν να φοράνε µαντήλια, ένα µέτρο στο οποίο οι γυναίκες αντέδρασαν µε µαζικές διαδηλώσεις. Τον Απρίλη, ο Χοµεϊνί κατάφερε να κερδίσει µε ποσοστό 99% το δηµοψήφισµα, στο οποίο η µοναδική ερώτηση ήταν ναι ή όχι σε µια «Ισλαµική ∆ηµοκρατία». ∆ηµιουργήθηκαν «Επαναστατικά ∆ικαστήρια», τα οποία αποφάσισαν τις

εκτελέσεις στρατιωτικών και πολιτικών ηγετών και πρακτόρων της µυστικής αστυνοµίας του καθεστώτος του σάχη. Πέρα από αυτό όµως, µπορούσαν να επιβληθούν ποινές µέχρι και δέκα χρόνων φυλάκισης για «αποδιοργανωτικές δράσεις στα εργοστάσια ή εργατική προπαγάνδα». Άρχισαν να αναπτύσσονται «ισλαµικά συµβούλια» δίπλα στα εργατικά, κάτω όµως από τον αυστηρό έλεγχο της κεντρικής εξουσίας. Οι απεργίες απαγορεύτηκαν και µέχρι τα τέλη του 1980, το σώµα των «Pasadaran», ή αλλιώς «Φρουροί της Επανάστασης» είχαν «περιοδεύσει» σε όλα τα εργοστάσια διαλύοντας τα εργατικά συµβούλια. Η καταπίεση από το καθεστώς του σάχη των εθνικών µειονοτήτων, που αποτελούν το ένα τρίτο του πληθυσµού της χώρας, συνεχίστηκε και από την ισλαµική εξουσία. Οι Τουρκοµάνοι στην επαρχία Γκοργκάν, οι αραβόφωνοι της πετρελαιοπαραγωγού επαρχίας του Κουζεστάν και κυρίως οι Κούρδοι, της επαρχίας του Κουρδιστάν, εξωθήθηκαν συχνά σε τοπικές εξεγέρσεις, οι οποίες συνετρίβησαν βίαια από το καθεστώς. Παρά τις απεργίες και άλλες κινητοποιήσεις που οργανώθηκαν, µέχρι το 1982 το νέο καθεστώς είχε σταθεροποιήσει τη θέση του. Ο Χοµεϊνί κατέστειλε κάθε διαφορετική φωνή ως «προδοσία ενάντια στην επανάσταση». Το καθεστώς εκµεταλλεύτηκε και τον οκταετή πόλεµο µε το Ιράκ, µετά από εισβολή του ιρακινού στρατού που είχε την υποστήριξη των ΗΠΑ, το Σεπτέµβρη του 1980. Ο Χοµεϊνί χρησιµοποίησε τον πόλεµο για να ενισχύσει τον εθνικισµό και να σταθεροποιήσει τη θέση του. ∆εκάδες χιλιάδες αντίπαλοί του εκτελέστηκαν και εκατοντάδες χιλιάδες φυλακίστηκαν. Λίγο αργότερα άρχισε και η επανιδιωτικοποίηση ολόκληρων τοµέων της οικονοµίας.

Αριστερά

Όταν ξέσπασε ο αγώνας ενάντια στον σάχη, εξαιτίας της συνεχούς και συστηµατικής καταστολής στις δεκαετίες ’60 και ’70, καµία από τις οργανώσεις της Αριστεράς δεν ήταν σε θέση είτε να παίξει ηγετικό ρόλο στο µαζικό κίνηµα είτε να επηρεάσει την κατεύθυνση και τη συνολική στρατηγική του αγώνα ενάντια στη δικτατορία. Οι Φενταγίν και οι Μουτζαχεντίν ήταν από τις µεγαλύτερες οργανώσεις και αυτές που υπέστησαν τα σοβαρότερα πλήγµατα. Π.χ. σχεδόν όλα τα ιδρυτικά µέλη και τα ανώτερα στελέχη των Φενταγίν –περίπου διακόσια άτοµα– θανατώθηκαν: είτε εκτελέστηκαν στη φυλακή, είτε πέθαναν από τα βασανιστήρια ή σκοτώθηκαν σε ανταλλαγές πυροβολισµών µε την αστυνοµία. Άλλα στελέχη των Φενταγίν βρίσκονταν στη φυλακή κατά τη δεκαετία του ’70 και απελευθερώθηκαν µόνο µετά το άνοιγµα των φυλακών στις αρχές του

ιστορια

20 μαρτη 2019

15

λαϊκή επανάσταση (μέρος Β')

νική επανάσταση Δεν είναι εικόνες από το ελληνικό Πολυτεχνείο. Έτσι ήταν το Ιράν στην επανάσταση του 1979.

αντισιωνιστικό καθεστώς μπορεί να μην έχει ουδεμία σχέση με το σοσιαλιστικό όραμα και σχέδιο. Επίσης η Αριστερά συνειδητοποίησε ότι ένα τέτοιο καθεστώς δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ούτε καν προοδευτικό, κάτι που το είχε αντιληφθεί ήδη ο γυναικείος πληθυσμός του Ιράν με την επιβολή της μπούργκα. Κατά μια τραγική αναλογία με τις αιτίες που χάθηκε και η Ρώσικη Επανάσταση, υπήρξαν χιλιάδες μέλη των επαναστατικών οργανώσεων της Αριστεράς που στάλθηκαν από τις οργανώσεις τους εθελοντές στον πόλεμο που εξαπόλυσε το Ιράκ ενάντια στο Ιράν τον Σεπτέμβρη του 1980. Οι περισσότεροι από αυτούς σκοτώθηκαν για να υπερασπίσουν το καθεστώς επειδή έβλεπαν ότι είχε μπει στο στόχαστρο του δυτικού ιμπεριαλισμού. Εθελοντές έστειλε ακόμη και η Μειοψηφία των Φενταγίν, παρότι είχε χαρακτηρίσει τον πόλεμο ως σύγκρουση μεταξύ δύο αντιδραστικών καθεστώτων, στην οποία το κόστος θα το πλήρωναν οι λαοί και των δύο κοινωνιών.

Το τέλος

1979, δηλ. πολύ καθυστερημένα για να παίξουν κάποιο ρόλο σε αντίθεση πάντα με την άνεση που είχαν οι ισλαμιστές. Ασφαλώς, παρά την καταστολή, δεν μιλάμε για ασήμαντες οργανώσεις. Οι Φενταγίν, για παράδειγμα, είχαν περίπου 150 γραφεία σε όλη τη χώρα και σε μία από τις συγκεντρώσεις τους είχαν μαζέψει 500.000 ανθρώπους. Το Κομμουνιστικό Κόμμα, το Τουντέχ, μπόρεσε να διατηρήσει ανέπαφη την ηγετική του ομάδα –αφού τα περισσότερα ηγετικά στελέχη του κόμματος κατά την περίοδο της δικτατορίας είχαν καταφύγει στην ΕΣΣΔ και στις λοιπές χώρες του ανατολικού μπλοκ. Με το ξέσπασμα της επανάστασης το 1979 το Τουντέχ υπολογίζεται ότι είχε ένα εκατομμύριο μέλη όντας το μεγαλύτερο Κουμμουνιστικό Κόμμα στη Μ. Ανατολή. Τι πήγε συνεπώς στραβά; Είχαμε αναφέρει ότι το Τουντέχ, μιλούσε ακόμη και εναντίον των εργατικών απεργιακών επιτροπών την περίοδο της επανάστασης. Η πολιτική του δεν οφειλόταν βέβαια σε κάποια κακία της ηγεσίας αλλά στην ανάλυσή του για την ιρανική κοινωνία που συμπυκνωνόταν στην αναγκαιότητα της ταξικής συνεργασίας με την «εθνική» αστική τάξη, μια πολιτική την οποία ακολουθούσε σύμφωνα με τις οδηγίες της σταλινικής γραφειοκρατίας του Κρεμλίνου. Η σταλινική «Θεωρία των Σταδίων» επέμενε ότι ο αγώνας για σοσιαλισμό έπρεπε να αναβληθεί για επόμενη φάση, αφού πρώτα θα είχε εγκαθιδρυθεί και αναπτυχθεί το καπιταλιστικό κράτος. Έτσι, το Τουντέχ είχε για σύνθημα «για μια Δημοκρατική Ισλαμική Δημοκρατία»!

Αλλά το ίδιο ίσχυε και για το μεγαλύτερο μέρος της επαναστατικής Αριστεράς που επίσης δεν πίστευε (για διαφορετικούς λόγους από το Τουντέχ) ότι οι εργάτες και η νεολαία μπορούσαν μετά την ανατροπή του σάχη να πάρουν και την κοινωνική και οικονομική εξουσία. Όλες οι οργανώσεις περιέγραφαν το καθεστώς του σάχη ως εξαρτημένο από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, πράγμα που εμπόδιζε, έλεγαν, την ανάπτυξη της μελί, δηλ. της εθνικής και ανεξάρτητης βιομηχανίας, της εθνικής και ανεξάρτητης τεχνολογίας κ.λπ. Λιγότερο ή περισσότερο όλες οι μεγάλες οργανώσεις (Μουτζαχεντίν, Φενταγίν, οι μαοϊκές Πεϊκάρ και Ρανιμπαράν) έμειναν επίσης προσκολλημένες στη σταλινική «Θεωρία των Σταδίων». Συνακόλουθα υπήρχε απουσία ισχυρών δεσμών με τμήματα κλειδιά του προλεταριάτου, όπως οι βιομηχανικοί εργάτες. αφού η Αριστερά προσέβλεπε σε άλλες κοινωνικές δυνάμεις. Εκτός όμως από αυτή τη θεωρία, οι απόψεις για την πρωτοκαθεδρία του ένοπλου αγώνα και του αντάρτικου απέναντι στην δουλειά μέσα στους χώρους εργασίας (μια τακτική που ακολουθούσαν κυρίως οι Φενταγίν, οι οποίοι προέρχονταν από στρώματα της νεολαίας που παλιότερα υποστήριζαν το Τουντέχ), έπαιξαν επίσης ρόλο στην απομάκρυνση από την εργατική τάξη. Τις ίδιες επιρροές είχε και η οργάνωση Αγωνιστές του Λαού (Μουτζαχεντίν), η οποία δημιουργήθηκε το 1970 γύρω από μία απόπειρα μίξης ισλαμικής με τη μαρξιστική φιλοσοφία.

Το σύνθημά τους ήταν «Ο μόνος δρόμος για την απελευθέρωση είναι ο ένοπλος αγώνας». Και υπήρχε και ένα τρίτο πρόβλημα, εκτός από την καταστολή, τη θεωρία των σταδίων και την αποξένωση από τους εργάτες: Παρότι η συνολική αριθμητική δύναμη των Φενταγίν, του Τουντέχ, των Μουτζαχεντίν και του Πεϊκάρ αντιστοιχούσε σε ένα σημαντικό πολιτικό δυναμικό, η ενότητα δυστυχώς δεν ήταν ποτέ μέσα στις προτεραιότητές τους. Και μεμονωμένα καμιά από τις παραπάνω οργανώσεις δεν μπόρεσε να βρει το δρόμο για το συντονισμό του κινήματος σε εθνικό επίπεδο και να αφοπλίσει τον ισλαμικό κλήρο πολιτικά και στρατιωτικά. Τελικά στην προπαγανδιστική δουλειά που έκαναν όλοι οι αριστεροί μέσα στα εργοστάσια, μιλούσαν κυρίως για την αποδέσμευση της οικονομίας από τον ιμπεριαλισμό και τη δημιουργία μιας ανεξάρτητης εθνικής οικονομίας. Ομοίως και για το Τουντέχ, κεντρικός στόχος ήταν η εθνική δημοκρατική επανάσταση βασισμένη στον αντιμπεριαλισμό, και η απαλλαγή από τα δεσμά της εξάρτησης. Όλες αυτές οι οργανώσεις αγνοούσαν ότι ένα θρησκευτικό καθεστώς, βασισμένο σε ένα θολό μείγμα λαϊκισμού και ισλαμισμού, θα κατόρθωνε να υλοποιήσει όλους αυτούς τους στόχους, παραμένοντας βαθιά αντικομμουνιστικό και καταπιεστικό. Η Αριστερά διαπίστωσε, αλλά με πολύ επώδυνο τρόπο για την ίδια, ότι ένα μικροαστικό, στα λόγια αντικαπιταλιστικό, εξ ανάγκης αντιμπεριαλιστικό και

Τον Ιούνιο του 1981 το ισλαμιστικό καθεστώς συνέλαβε αριστερούς (συμπεριλαμβανομένου και του δημοφιλούς ποιητή και θεατρικού συγγραφέα των Φενταγίν, Σαΐντ Σολτανπούρ) και κατήγγειλε τους Μουτζαχεντίν ως προδότες. Οι Μουτζαχεντίν άρχισαν να διαδηλώνουν στους δρόμους και το καθεστώς απάντησε σκληρά. Όταν οι Μουτζαχεντίν τοποθέτησαν βόμβα στο αρχηγείο του IRP που στοίχισε τη ζωή σε πάνω από εκατό ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένης ολόκληρης της ηγεσίας, το καθεστώς κήρυξε πόλεμο. Ο Σολτανπούρ εκτελέστηκε, πολλοί Μουτζαχεντίν συνελήφθησαν. Ακολούθησαν δύο χρόνια όπου βασίλευσε ο τρόμος, με βομβιστικές επιθέσεις των Μουτζαχεντίν και αντίποινα από την πλευρά του καθεστώτος. Πλήθος Μουτζαχεντίν ακτιβιστών και συμπαθούντων συγκεντρώθηκαν και φυλακίστηκαν, όπου πολλοί υποβλήθηκαν σε βασανισμούς και εκτελέσεις. Μέχρι το 1983 είχαν συντριβεί πλήρως και το Τουντέχ και οι κομματικές οργανώσεις των Φενταγίν. Ολόκληρη η ηγεσία του Τουντέχ που είχε γλιτώσει επί σάχη, συνελήφθη. Ο γενικός γραμματέας του κόμματος Ισμαΐλ Κιανούρι εξαναγκαζόταν να βγει δημόσια στην τηλεόραση και να πει «ναι, είμαι πράκτορας της ΕΣΣΔ». Τα μέλη των υπόλοιπων κομμάτων της άκρας Αριστεράς δολοφονήθηκαν σε μεγάλο ποσοστό και όσα γλίτωσαν δεν ζουν πια στο Ιράν. Ο Χομεϊνί και το κόμμα του διέσωσαν τον καπιταλισμό στο Ιράν, καταστέλλοντας την επανάσταση που ξεκίνησε με την ανατροπή του σάχη. Αλλά η Ιστορία δεν έχει γράψει ακόμη το τελευταίο κεφάλαιο. Γιατί και στο Ιράν η οικονομική ανάπτυξη συνεχίζει να παράγει διαρκώς τον νεκροθάφτη του καπιταλισμού…

16

αντιρατσισμος

20 μαρτη 2019

16 Μάρτη: Διεθνής κινητοποίηση κατά του Ρατσισμού

Ίσα δικαιώματα για όλους Της Μάνιας Μπαρσέφσκι

Έ

Ο Αυστραλός Γερουσιαστής Φρέιζερ Άνινγκ το πήγε παραπέρα, βρίσκοντας απάντηση στο «τι του όπλισε το χέρι». Αποφάνθηκε ότι για την επίθεση φταίνε οι… μουσουλμάνοι μετανάστες που έρχονται στις χώρες μας και ο... ισλαμικός εξτρεμισμός. Την ώρα που μιλούσε ο Άνινγκ, ο 17χρονος Γουίλ Κόνολι έσπασε ένα αυγό πάνω στο κεφάλι του Γερουσιαστή. Δέχτηκε χτυπήματα από τον Γερουσιαστή κι έπειτα ακινητοποιήθηκε από τους μπράβους του.

ανέχεια και η ακύρωση των κοινωνικών και εργατικών κατακτήσεων, κινείται ανοδικά και θα επιδιώξει να ενισχύσει σαφώς τον ρόλο της στις επερχόμενες ευρωεκλογές. Αξιοποιώντας, με τη βοήθεια των ΜΜΕ, τις επικοινωνιακές τεχνικές που οδήγησαν στην ανάδειξη μιας ακροδεξιάς κυβέρνησης στις ΗΠΑ και μιας ακόμα χειρότερης στη Βραζιλία. Όμως, όσο είναι λάθος να παραβλέπει κανείς το πλαίσιο της ασκούμενης πολιτικής στην οικονομία, άλλο τόσο είναι λάθος να υποτιμά τη σημασία των συγκεκριμένων και συστηματικών αγώνων ενάντια στον φασισμό και τον ρατσισμό. Η ναζιστική «Χρυσή Αυγή» στήνει τους προμαχώνες της, βάζοντας στο στόχαστρό της τα προσφυγόπουλα και οργανώνοντας ρατσιστικές αποχές για τη μη συμμετοχή τους στα σχολεία. Από την πλευρά τους, οι κυβερνήσεις της ΕΕ (και όχι μόνο) υιοθετούν ένα πολύ μεγάλο μέρος της ρατσιστικής, αντιμουσουλμανικής και ξενοφοβικής ατζέντας, που νομιμοποιεί τις πρακτικές της ακροδεξιάς, οι οποίες πολύ συχνά δεν διαφέρουν από τις πρακτικές που χρησιμοποίησε ο ναζισμός κατά την περίοδο της ανόδου του. Αυτό που όπλισε το χέρι του ακροδεξιού τρομοκράτη μαζικού δολοφόνου στη Νέα Ζηλανδία δεν ήταν κάποια ατομική ψυχοπαθητική κατάσταση. Είναι, πάνω απ’ όλα, η προέκταση της κρατικής βίας ενάντια στους μετανάστες και τους πρόσφυγες, που, αντικειμενικά, καλλιεργεί ρατσιστικά αντανακλαστικά σε βάρος τους. Διαμορφώνοντας έτσι το υπόβαθρο για την εξοικείωση με κάθε είδους ακροδεξιά βία. Στην ατζέντα των ευρωεκλογών, το ζήτημα της ενίσχυσης της Ευρώπης-Φρούριο και των κλειστών για τους μετανάστες συνόρων θα είναι πολύ ψηλά στις προτεραιότητες. Αντίστοιχη πρέπει να είναι και η προτεραιότητα που θα πρέπει να δώσουν στο θέμα της υπεράσπισης των δικαιωμάτων των προσφύγων-μεταναστών και στα ανοιχτά για τους πρόσφυγες σύνορα οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές της ΛΑΕ και της υπόλοιπης αντιμνημονιακής ριζοσπαστικής Αριστεράς. Και σε αυτό το πλαίσιο, δεν χωράει καμία συμμαχία με δυνάμεις που καλλιεργούν τον εθνικισμό και τον ρατσισμό. Γιατί ο εθισμός στην ιδέα ότι είναι θεμιτό να υπάρχουν άνθρωποι χωρίς δικαιώματα, ή με πολύ περιορισμένα δικαιώματα είναι μορφή κρατικής βίας που δεν απειλεί μόνο τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Μας απειλεί, σε δεύτερο μεν, αλλά σύντομο χρόνο, όλους και όλες.

μικρά αντιρατσιστικά

ντονο αγωνιστικό παλμό είχε η πορεία που διοργάνωσαν οι αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές συλλογικότητες στις 16 Μάρτη, με σημείο εκκίνησης την πλατεία Βικτωρίας, στο πλαίσιο της διεθνούς ημέρας κινητοποιήσεων και αλληλεγγύης στους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες έδωσαν τον τόνο των συνθημάτων που κυριάρχησαν, διεκδικώντας για μια φορά ακόμα την ελεύθερη μετακίνησή τους εντός της ΕΕ και στο εσωτερικό της χώρας, καθώς στην Ελλάδα όχι μόνο συνεχίζεται η καταπάτηση των στοιχειωδέστερων δικαιωμάτων τους, αλλά και απειλούνται με μαζικές απελάσεις, όπως προβλέπεται από τη συμφωνία ΕΕ–Τουρκίας. Τη δική τους μαζική παρουσία, πλάι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες που ζουν σε καταλήψεις αλληλεγγύης και καταυλισμούς, έκαναν αισθητή και οι Κούρδοι πρόσφυγες του Λαυρίου, ενός προσφυγικού χώρου φιλοξενίας που απειλείται σήμερα με διάλυση και εκκένωση, παρότι έχει πίσω του δεκαετίες ύπαρξης και σηματοδότησης των αγώνων του κουρδικού λαού. Ήταν μαζί με αυτό το μπλοκ και με την Επιτροπή Στήριξης που επέλεξαν να συμπορευτούν οι δυνάμεις του Κόκκινου Δικτύου και της ΛΑΕ. Παρά το γεγονός ότι η πορεία ήταν μαζική, το αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα εμφανίστηκε διασπασμένο, με δύο χωριστές πορείες, καθώς οι δυνάμεις της ΚΕΕΡΦΑ επέλεξαν εξαρχής να συμμαχήσουν με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της δημοτικής του παράταξης στην Αθήνα, παραβλέποντας συνειδητά τις κυβερνητικές ευθύνες για την εξαθλίωση των προσφύγων στα hot spots, στα κέντρα κράτησης και στα αποκλεισμένα από τη ζωή των πόλεων στρατόπεδα «φιλοξενίας», όπου έχουν χάσει τη ζωή τους δεκάδες πρόσφυγες. Κυρίως, παραβλέποντας συνειδητά τον πρωταγωνιστικό ρόλο που έπαιξε η κυβέρνηση και ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας στη σύναψη της αντιπροσφυγικής συμφωνίας ΕΕ–Τουρκίας και στη στήριξη της πολιτικής της Ευρώπης-Φρούριο, που ευθύνονται για δεκάδες χιλιάδες νεκρούς στα θαλάσσια και τα χερσαία ευρωπαϊκά σύνορα και για την απέραντη φρίκη που βιώνουν οι πρόσφυγες στη Λιβύη. Πρόκειται για μια εξαιρετικά λανθασμένη «ανάγνωση» και μεταφορά στην πράξη της θέσης για την ανάγκη συγκρότησης ενός ενιαίου αντιφασιστικού μετώπου, καθώς αποκόπτει την επικοινωνιακή ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ από την αντεργατική, αντικοινωνική και αντιπροσφυγική πολιτική που εφαρμόζει στην πράξη. Αντιμετωπίζει έτσι το αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα ως αδιάφορο για το πλαίσιο της ασκούμενης οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής. Μιας πολιτικής που έχει δημιουργήσει πρόσφορο έδαφος για τη διασπορά της ηττοπάθειας και της κινηματικής «καθίζησης», όπως και για τη δυσφήμιση της Αριστεράς και την ηθική απαξίωση των πρόσφατων αγώνων της, συμβάλλοντας έτσι στην άνοδο της υποτιθέμενης «αντισυστημικής» ακροδεξιάς και των δυνάμεων του φασισμού. Σε μία περίοδο, μάλιστα, όπου η ακροδεξιά στην Ευρώπη, εκμεταλλευόμενη την ευρεία απόγνωση που δημιουργεί η ακραία λιτότητα, η

Το μακελειό που προκάλεσε ο ακροδεξιός Μπρέντον Τάραντ στη Νέα Ζηλανδία, ανοίγοντας πυρ σε τεμένη και σκοτώνοντας 49 ανθρώπους, υπενθυμίζουν τον δραματικό κίνδυνο της ισλαμοφοβίας με τον πιο συγκλονιστικό τρόπο. Αλλά υπενθύμισε και τα δύο μέτρα και σταθμά των μεγάλων ΜΜΕ. Παντού η φωτογραφία του 5χρονου Μπρέντον, ιστορίες για το ότι έχασε τον πατέρα του από καρκίνο, συζητήσεις για τη βία που γεννούν τα… ηλεκτρονικά παιχνίδια, απορίες για το πώς «το 5χρονο αγγελούδι έγινε μανιακός δολοφόνος». Δεν θυμόμαστε να έχει υπάρξει τόσο «ανθρώπινο» και «κοινωνιολογικό» ενδιαφέρον ποτέ για κανέναν μουσουλμάνο ένοπλο δράστη επίθεσης. Εκεί η εξήγηση είναι απλή: έχουμε «τρομοκρατία» για την οποία ευθύνεται «το Ισλάμ». Όταν όμως ο δράστης είναι λευκός ακροδεξιός, ποτέ δεν μιλάμε για «τρομοκρατία» για την οποία ευθύνεται η ακροδεξιά ιδεολογία, ο ρατσισμός και η ισλαμοφοβία. Όχι. Τότε αναρωτιόμαστε «τι να του όπλισε το χέρι»…

Τα μεγάλα κόμματα της Αυστραλίας καταδίκασαν τις δηλώσεις Άνινγκ, καθώς έχουν μαζευτεί 1 εκατ. υπογραφές που απαιτούν την απομάκρυνσή του από τη θέση του. Ωστόσο, επανήλθε στην επικαιρότητα (τρίτο σε επισκέψεις αυτές τις μέρες) ένα παλιό άρθρο, που ανακοίνωνε χωρίς επίκριση, ως κάτι φυσιολογικό, ότι το δεξιό κόμμα της χώρας θα υιοθετούσε «αντιμουσουλμανική στρατηγική» για να κερδίσει ψήφους. Από την άλλη ο ηγέτης της αντιπολίτευσης και των Εργατικών αισθάνθηκε την ανάγκη να καταδικάσει και την πράξη του 17χρονου, καθώς «έτσι δεν στέλνεις το μήνυμα». Αυτό είπε ο αρχηγός ενός κόμματος που όχι μόνο δεν έχει στείλει κανένα «μήνυμα» ενάντια στο ρατσισμό, αλλά σε μεγάλο βαθμό έχει υιοθετήσει τη ρατσιστική επιχειρηματολογία. Ο Κόνολι πάλι, που έγινε παγκόσμια γνωστός ως Eggboy έχει γίνει αντικείμενο θαυμασμού κι εκτίμησης όχι μόνο στην Αυστραλία, αλλά και σε μια σειρά από πλειοψηφικά μουσουλμανικές χώρες των οποίων οι κάτοικοι τον ευχαριστούν. Ενώ μια καμπάνια που μαζεύει χρήματα για τα νομικά του έξοδα και «για να αγοράσει περισσότερα αυγά», συγκέντρωσε ήδη 35.000 δολάρια. Μάλλον το eggboy κατάφερε μια χαρά να στείλει μήνυμα.

Ο ακροδεξιός δράστης φαίνεται ότι είχε εμμονή ιδιαίτερα με την Τουρκία. Δεν είναι σπάνιο στους ακροδεξιούς ισλαμοφοβικούς κύκλους διεθνώς, που επικαλούνται τους παλιούς πολέμους ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία στα πλαίσια της θεωρίας «σύγκρουση Ισλάμ-Χριστιανισμού». Αλλά η ελληνική λέξη «tourkofagos» που είχε γράψει στο όπλο του, δείχνει ότι είχε και μια ιδιαίτερη ελληνόχρωμη επιρροή το μίσος του. Εξάγουμε πολιτισμό, από αυτόν που έρχονται και μας αλλοιώνουν οι πρόσφυγες…

Η σκέψη μας τώρα βρίσκεται στα εκατομμύρια λευκούς Αυστραλούς ή και όσους λευκούς μοιάζουν με Αυστραλούς, που θα δεχτούν παρενοχλήσεις κι επιθέσεις στους δρόμους διάφορων πόλεων ως «τρομοκράτες» ή «φίλοι τρομοκρατών», που θα καλούνται «να καταδικάσουν ρητά την τρομοκρατία» και θα υφίστανται ταπεινωτικούς ελέγχους στα σύνορα εξαιτίας της δράσης ενός δολοφόνου. Τι εννοείτε ότι δεν θα συμβεί τίποτα τέτοιο, γιατί θα ήταν παράλογο;

Στα Βίλια Αττικής, μια οικογένεια προσφύγων που είχε μεταφερθεί από το στρατόπεδο, όπου ζούσε, σε ένα ξενοδοχείο, δέχτηκε επίθεση από φασίστες. Πέταξαν μολότοφ και πέτρες, εισέβαλαν στα δωμάτιά τους και χτύπησαν άντρες, γυναίκες και παιδιά. Όταν μιλάμε για τους κινδύνους που γεννά ο ρατσισμός και η ισλαμοφοβία, δεν αναφερόμαστε μόνο σε ένα διεθνές φαινόμενο, αλλά για απειλές που σιγοβράζουν και δίπλα μας. Τέτοια περιστατικά, καλούν σε εγρήγορση και διαρκή πάλη ενάντια στον φασισμό και τον ρατσισμό…

20 μαρτη 2019

διεθνη

17

Ανιχνεύοντας την επαναστατική διαδικασία στη Μέση Ανατολή Του Χοσάμ Ελ Χαμαλαουϊ*

Ο

κτώ χρόνια μετά την έκρηξη των εξεγέρσεων της Αραβικής Άνοιξης το 2011, η κατάσταση στην περιοχή δείχνει ζοφερή στα μάτια πολλών. Σε Αίγυπτο, Λιβύη, Συρία, Μπαχρέιν και Υεμένη, όπου ξέσπασαν εξεγέρσεις που ξεδιπλώθηκαν πλήρως, πήρε το πάνω χέρι η αντεπανάσταση. Στην Τυνησία, όπου ξεκίνησε το κύμα των εξεγέρσεων, υπήρξε μια μετάβαση στη δημοκρατία, αλλά η αλλαγή δεν έχει ακόμα πετύχει πολλούς από τους στόχους της. Αν και είναι εύκολο να ανακηρύξουμε την Αραβική Άνοιξη νεκρή, η ιστορία δεν έχει ακόμα τελειώσει. Οι επαναστάσεις συχνά αιφνιδιάζουν τους ανθρώπους, όπως και τους ίδιους τους επαναστάτες. Αλλά μια πανεθνική εξέγερση δεν συμβαίνει σε κενό και είναι συνήθως το αποκορύφωμα μιας διαδικασίας που σιγόβραζε αργά τα προηγούμενα χρόνια. Η δυσαρέσκεια συσσωρεύεται και αυτό δεν συμβαίνει πάντα με ευθύγραμμο τρόπο. Στην Αίγυπτο, η εξέγερση της 25ης Γενάρη του 2011 έχει ρίζες που εντοπίζονται πίσω στο 2000. Στα τέλη της δεκαετίας του ’90, ο Χόσνι Μουμπάρακ είχε καταφέρει να τσακίσει κάθε μορφή αντιπολίτευσης. Το ξέσπασμα της δεύτερης Παλαιστινιακής Ιντιφάντα, ωστόσο, είχε αντίκτυπο σε όλη την Αίγυπτο, προκαλώντας μαζικές διαδηλώσεις (πιθανότατα σε κλίμακα που δεν είχαμε ξαναδεί στους δρόμους από το 1977), τις οποίες διαδέχθηκαν βίαιες συγκρούσεις τον Απρίλη του 2002 και το Μάρτη του 2003 με την εισβολή στο Ιράκ. Αυτή η κινητοποίηση γέννησε το κίνημα Κεφάγια (Αρκετά) ενάντια στον Μουμπάρακ το 2004-2006. Αν και δεν έγινε ποτέ ένα μαζικό κίνημα, το Κεφάγια συνέβαλε στο να ταράξει το πολιτικό τοπίο κι ενθάρρυνε τμήματα του πληθυσμού να αρχίσουν να κινητοποιούνται και να εγείρουν αιτήματα. Η απεργιακή δράση άρχισε να θερμαίνεται στις υφαντουργίες το Δεκέμβρη του 2006, όταν άρχισε ο «Χειμώνας της Εργατικής Δυσαρέσκειας». Ως το 2008, η Αίγυπτος έζησε δύο μικρές «εξεγέρσεις του ψωμιού» στη Μαχάλα και στο Μπορόλος. Αν και κατεστάλησαν από τις δυνάμεις ασφαλείας, οι απεργίες συνέχισαν να εξαπλώνονται, μαζί με τις κινητοποιήσεις ενάντια στα βασανιστήρια από την αστυνομία, ωσότου φτάσαμε στην εξέγερση του 2011. Σε όλη αυτή τη διάρκεια των αρχών του 21ου αιώνα μέχρι και το ξέσπασμα της εξέγερσης, οι υποστηρικτές του Μουμπάρακ συχνά δήλωναν ότι το καθεστώς ήταν «σταθερό»! Κάθε χώρα που έζησε μια εξέγερση το 2011, είχε περάσει από μια δική της ξεχωριστή διαδικασία τις προηγούμενες δεκαετίες. Και άλλες χώρες στην περιοχή –αν και πολλές δεν έζησαν μια πλήρη εξέγερση– περνούν εδώ και καιρό από τις δικές τους

διαδικασίες συσσώρευσης δυσαρέσκειας, αν και σε διαφορετικούς ρυθμούς και υπό την επιρροή συγκεκριμένων εγχώριων και διεθνών παραγόντων. Σήμερα, το ξέσπασμα μιας νέας επανάστασης στην περιοχή, πέρα από τις χώρες που αποτελούν «την αλυσίδα των ηττών», θα μπορούσε να αλλάξει τις ισορροπίες και πάλι προς τη μεριά της αντίστασης και να πυροδοτήσει μια αναζωογόνηση της επανάστασης μέσα από το φαινόμενο του ντόμινο.

Σουδάν

Η τρέχουσα εξέγερση στο Σουδάν είναι μια ενδεικτική περίπτωση. Οι περήφανοι Σουδανοί σωστά επικαλούνται τη μακρά ιστορία αντίστασης που έχουν, η οποία ανέτρεψε στρατιωτικές δικτατορίες το 1964 και το 1985.

κονομικής βοήθειας. Οι διαδηλώσεις στην Ιορδανία ανέκτησαν την έντασή τους στα τέλη της περασμένης χρονιάς, αλλά προσωρινά έσβησαν. Μια δυνητική αναζωογόνησή τους παραμένει πολύ πιθανή. Αυτή τη βδομάδα στην Αλγερία, χιλιάδες κατέβηκαν στους δρόμους της πρωτεύουσας και άλλων μεγάλων πόλεων, ενάντια στην πρόθεση του Αμπντελαζίζ Μπουτεφλίκα να επιδιώξει μια 5η προεδρική θητεία. Οι διαδηλώσεις είναι μάλλον οι μεγαλύτερες μετά το 2011 και ρίχνουν σε κρίση το παρακμάζον πολιτικό κατεστημένο της χώρας, μια κρίση που επίσης έχει την πιθανότητα να κλιμακωθεί. Το Μαρόκο δεν έζησε εξέγερση το 2011, αλλά είχε διαδηλώσεις το 2011 και το 2012, που αντιμετωπίστηκαν με έναν συνδυασμό κρατικής καταστολής και υποσχέσεων για μεταρρυθμίσεις. Η κατάσταση κλιμα-

Σήμερα, το ξέσπασμα μιας νέας επανάστασης στην περιοχή, πέρα από τις χώρες που αποτελούν «την αλυσίδα των ηττών», θα μπορούσε να αλλάξει τις ισορροπίες και πάλι προς τη μεριά της αντίστασης και να πυροδοτήσει μια αναζωογόνηση της επανάστασης μέσα από το φαινόμενο του ντόμινο. Η σημερινή εξέγερση αντλεί από μια πλούσια παράδοση και είναι φυσιολογικά συνδεδεμένη με μια επαναστατική διαδικασία που σιγοβράζει εδώ και πάνω από μια δεκαετία. Το Σουδάν έζησε διαδηλώσεις το 2011 και το 2012, οι οποίες κλιμακώθηκαν σε νέα κύματα δυσαρέσκειας το Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη του 2013, πριν φτάσει στην έκρηξη του Δεκέμβρη του 2018. Οι Άραβες τύραννοι όλης της περιοχής έσπευσαν να διακηρύξουν την υποστήριξή τους στον δικτάτορα Ομάρ Ελ Μπασίρ, γιατί ξέρουν πολύ καλά πώς μπορεί να εξελιχθεί το ντόμινο μιας νικηφόρας επανάστασης. Αν θριαμβεύσει, η Σουδανική Επανάσταση μπορεί να ανοίξει νέους ορίζοντες για τις επαναστατικές προοπτικές στην περιοχή. Η Ιορδανία είναι μια άλλη χώρα όπου συσσωρευόταν για καιρό η δυσαρέσκεια, περνώντας σε μεγάλο βαθμό απαρατήρητη. Η χώρα έζησε κύματα διαδηλώσεων το 2011 και το 2012, που δεν έφτασαν στα επίπεδα μιας πλήρους εξέγερσης. Αλλά το περασμένο καλοκαίρι, οι Ιορδανοί κατέβηκαν στους δρόμους της πρωτεύουσας κι άλλων πόλεων με πιο μαχητικές κινητοποιήσεις ενάντια στην κυβέρνηση. Αυτές οι διαδηλώσεις προκλήθηκαν από ένα φορολογικό νομοσχέδιο, τη λιτότητα και άλλες πολιτικές, αλλά οι διαδηλωτές γρήγορα διατύπωσαν αιτήματα που αφορούσαν τους πολιτικούς κρατούμενους και την ελευθερία έκφρασης. Σε κάποιες περιπτώσεις, τα συνθήματα στοχοποίησαν τον ίδιο τον Βασιλιά Αμπντάλα τον Β, σπάζοντας ένα πολύ παλιό ταμπού. Οι Άραβες ηγέτες και πάλι έσπευσαν γρήγορα να στηρίξουν τη σταθερότητα του καθεστώτος, υποσχόμενοι πακέτα οι-

κώθηκε σε μαζικές διαδηλώσεις για τις οικονομικές συνθήκες, την αστυνομική βία και την περιστολή πολιτικών ελευθεριών το 2016 και το 2017 σε αρκετές πόλεις, κυρίως του βορρά.

Αντεπαναστατικά καθεστώτα

Το καθεστώς συνέτριψε αδίστακτα το κίνημα. Οι διαδηλώσεις και οι απεργίες υποχώρησαν προσωρινά, αλλά η δυσαρέσκεια σιγοβράζει, καθώς οι αιτίες της δεν αντιμετωπίστηκαν και παραμένει ορατή πιθανότητα μια αναζωογόνηση της ριζοσπαστικής πολιτικής του δρόμου στο μέλλον. Το Σουδάν, η Ιορδανία, η Αλγερία και το Μαρόκο είναι 4 παραδείγματα των «δεξαμενών» δυσαρέσκειας, που θα μπορούσαν να αλλάξουν το τοπίο στην περιοχή στο μέλλον, αλλά δεν είναι τα μόνα. Οι αιτίες που οδήγησαν τις μάζες να εξεγερθούν στην Τυνησία, την Αίγυπτο, την Υεμένη, το Μπαχρέιν, τη Λιβύη και τη Συρία είναι πολλές, αλλά ο κοινός πυροκροτητής είναι η επιθυμία για κοινωνική δικαιοσύνη και το τέλος της πολιτικής καταπίεσης, όπως συνοψιζόταν στο σύνθημά τους «Ψωμί, Ελευθερία και Κοινωνική Δικαιοσύνη». Τα αντεπαναστατικά καθεστώτα που υπάρχουν σήμερα, όχι μόνο απέτυχαν να αντιμετωπίσουν αυτά τα προβλήματα, αλλά επίσης τα υπερμεγέθυναν κι αυτό σημαίνει ότι συνεχίζουν να υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες για άλλη μια εξέγερση. Είναι ωστόσο σαφές ότι κάτι τέτοιο είναι απίθανο να συμβεί σύντομα. Η αντεπίθεση της αντεπανάστασης υπήρξε αδίστακτη και το τίμημα που πλήρωσαν οι λαοί ήταν πολύ υψηλό. Πολλοί σκοτώθηκαν ή φυλακίστηκαν, αγωνιστές και πρόσφυγες

δραπέτευσαν μαζικά, ενώ επαναστατικές οργανώσεις και ανεξάρτητα συνδικάτα καταστράφηκαν σε αυτές τις χώρες, με εξαίρεση την Τυνησία. Εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι πολλοί σε αυτές τις χώρες αισθάνονται αποθαρρυμένοι από την τροπή που πήραν τα πράγματα σήμερα. Έχουν ανάγκη από ένα επίπεδο διαβεβαίωσης ότι, αν πρόκειται να εξεγερθούν ξανά, δεν θα υποχρεωθούν να καταλήξουν με έναν ακόμα καταστροφικό στρατιωτικό τύραννο ή (όπως στην Τυνησία) με ένα καθεστώς που θα αποσυμπιέσει και θα νερώσει τα αιτήματά τους. Χρειάζονται να δουν ένα επιτυχημένο παράδειγμα στην περιοχή και ο λαός του Σουδάν θα μπορούσε να είναι αυτός που θα παίξει αυτόν το ρόλο της πηγής έμπνευσης. Αν η επανάσταση στο Σουδάν καταφέρει να ανατρέψει τον στρατιωτικό δικτάτορα και δημιουργήσει μια νέα, δημοκρατική εναλλακτική, μάλλον δεν θα καταφέρει να αναζωπυρώσει την επαναστατική πολιτική στις χώρες της «αλυσίδας της ήττας» σύντομα, αλλά θα μπορούσε να λειτουργήσει ως καταλύτης για την επιτάχυνση της ανάκαμψής τους. Τον περασμένο μήνα, η Αιγυπτιακή αστυνομία εισέβαλε στο Ναζλέτ Ελ Σαμμάν, μια φτωχή γειτονιά κοντά στις Πυραμίδες της Γκίζας, επιχειρώντας να γκρεμίσει αυτά που αποκαλεί «παράνομα κτίσματα». Στην ουσία πρόκειται για μια μάχη ενάντια στον «εξευγενισμό». Οι ντόπιοι αντιστάθηκαν, φωνάζοντας «Δεν θα φύγουμε εμείς. Εσείς είστε αυτοί που πρέπει να φύγετε» προς την αστυνομία. Ήταν ένας αντίλαλος του συνθήματος των διαδηλωτών της Ταχρίρ ενάντια στο καθεστώς Μουμπάρακ. Ιστορικά είναι ειρωνεία, αλλά η Ναζλέτ Ελ Σαμμάν είναι η γειτονιά της οποίας οι κάτοικοι παρείχαν τον βασικό κορμό υποστηρικτών του Μουμπάρακ, που επιχείρησαν να καταλάβουν την πλατεία Ταχρίρ κατά τη διαβόητη «Μάχη της Καμήλας» το Φλεβάρη του 2011. Ακόμα και σήμερα, η επανάσταση και τα συνθήματά της παραμένουν στη συλλογική τους μνήμη και δεν βρήκαν άλλα μέσα για να εκφράσουν τις δικές τους προσπάθειες να δηλώσουν ανυπακοή. Η συλλογική μνήμη της επανάστασης παραμένει ζωντανή και χάρη στο ίντερνετ, όπου έχει σε μεγάλο βαθμό διασωθεί, καταγραφεί οπτικά και είναι προσβάσιμη σε καθημερινή βάση σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού σε κάθε χώρα. Αυτό είναι ένα πλεονέκτημα που έχει η γενιά μας σε σύγκριση με προηγούμενες επαναστατικές απόπειρες, των οποίων οι μνήμες θάφτηκαν ή ξεθώριασαν. Αυτή η συλλογική μνήμη θα συμβάλει, όταν πυροδοτηθεί ο επόμενος γύρος κινητοποιήσεων. Δεν θα ξεκινάμε από το μηδέν. Θα έχουμε τουλάχιστον μια συγκεκριμένη χειροπιαστή εμπειρία και παράδοση πάνω στην οποία θα μπορούμε να χτίσουμε. *Αιγύπτιος επαναστάτης σοσιαλιστής. Το άρθρο του δημοσιεύτηκε στο «alaraby».

18

ΔΙΕΘΝΗ

20 ΜΑΡΤΗ 2019

Ιρλανδία Οι οικογένειες των νεκρών της «Ματωµένης Κυριακής» (όταν Ιρλανδοί διαδηλωτές δολοφονήθηκαν από το βρετανικό στρατό στις 30 Γενάρη του 1972 στο Ντέρι της Β. Ιρλανδίας) ζητούν επί δεκαετίες δικαίωση. Τελικά, για τα αιµατηρά γεγονότα καταδικάστηκε… ένας στρατιώτης. Θα ήταν ίσως υπερβολή να απαιτήσει κανείς να αποδοθεί πραγµατική δικαιοσύνη –δηλαδή να τιµωρηθεί το… βρετανικό κράτος. Αλλά η αθώωση 16 άλλων στρατιωτών και µια απόφαση που βρήκε µόνο έναν ένοχο για τέτοιο οργανωµένο µακελειό είναι πρόκληση. Στο µεταξύ, η κυβέρνηση θα πληρώσει τα δικαστικά έξοδα του καταδικασµένου στρατιώτη και δήλωσε ότι «έχουµε προφανώς χρέος σε εκείνους που υπηρέτησαν µε θάρρος για να φέρουν την ειρήνη στη Βόρειο Ιρλανδία»…

Μνήµες αραβικής άνοιξης ξυπνάνε στην Αλγερία Του Πάνου Πέτρου

Σ

τις 22 Φλεβάρη ξέσπασε ένα κύµα διαδηλώσεων στην Αλγερία, ενάντια στην απόφαση του Μπουτεφλίκα να διεκδικήσει µια 5η θητεία στις εκλογές. Ο 82χρονος Μπουτεφλίκα κυβερνά από το 1999, ενώ από το 2013, που υπέστη εγκεφαλικό, δεν εµφανίζεται σχεδόν ποτέ δηµόσια. Η αφορµή των διαδηλώσεων ήταν ένα ηθικό-αυτονόητο ζήτηµα, ότι «δεν είναι σε θέση να µας κυβερνά». Ωστόσο, όσοι µελετούν την Αλγερία, είχαν σηµειώσει ότι µετά το 2013 είχε εµφανιστεί ένας «κύκλος» κινητοποιήσεων µε τρεις πυλώνες: α) Τους δηµόσιους υπάλληλους κυρίως σε υγεία και παιδεία, όπου υπάρχουν κάποια ανεξάρτητα σωµατεία. β) Τους φτωχούς στις νότιες επαρχίες, όπου συγκεντρώνεται ο πετρελαϊκός πλούτους της χώρας, αλλά που είναι ταυτόχρονα οι πιο υποβαθµισµένες. γ) Τους εργάτες στη βιοµηχανική ζώνη της Ρουίµπα, κοντά στην πρωτεύουσα. Αυτή η πρόσφατη προϊστορία έσπασε το «σιωπητήριο» που επικρατούσε στην αλγερινή κοινωνία (λόγω του «τραύµατος» του εµφυλίου πολέµου τη δεκαετία του ’90) κι έβαλε τις βάσεις για το σηµερινό ξέσπασµα. Επιπλέον, σ’ αυτή την προϊστορία βλέπει κανείς τις βαθύτερες αιτίες του ξεσηκωµού, που ξεπερνούν την αφορµή της «ανικανότητας» του Μπουτεφλίκα. Πράγµατι, οι διαδηλωτές εκφράζουν

όλες τις δυσφορίες τους για τη σκληρή καθηµερινότητα, για το «σύστηµα» συνολικά, για την κλίκα που χρησιµοποιεί τον Μπουτεφλίκα ως «βιτρίνα». Οι κινητοποιήσεις κλιµακώθηκαν ταχύτατα µετά τις 22 Φλεβάρη, κάνοντας Αλγερινούς αγωνιστές να µιλάνε για «σηµείο καµπής» και «µετατόπιση του συσχετισµού δυνάµεων». Πράγµατι, εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλώνουν στις µεγαλύτερες και πιο «πολύχρωµες» και πανεθνικές κινητοποιήσεις µετά την Ανεξαρτησία. Οι εικόνες θηριωδών διαδηλώσεων να παρελαύνουν, ενώ αποθεώνονται από πληµµυρισµένα µπαλκόνια και ταράτσες και η ιαχή «Ο λαός απαιτεί την ανατροπή του καθεστώτος», θυµίζουν τις µέρες του 2011 στον αραβικό κόσµο. Η «πανεθνικότητα» του κινήµατος (µε την έννοια της αντιπαραβολής µε τη βερβερική αντίσταση ή τις ισλαµιστικές αντιπολιτεύσεις) έχει προκαλέσει ρωγµές στο καθεστώς. Στελέχη του κυβερνητικού FLN παίρνουν αποστάσεις από την ηγετική οµάδα, ο στρατός τηρεί «ευµενή ουδετερότητα», ιστορικές συλλογικότητες όπως η Ένωση των Μουτζαχεντίν (οι βετεράνοι του πολέµου της ανεξαρτησίας) στηρίζουν τις κινητοποιήσεις, κάποιοι εργοδότες διευκολύνουν τις «απεργίες» των εργαζοµένων τους. Φυσικά οι κινήσεις κοινωνικών δυνάµεων όπως ο στρατός ή τµήµα της εργοδοσίας προειδοποιούν πάντοτε για ελιγµούς και προσπάθειες «προσεταιρισµού» κι «εκτόνωσης» του κινήµατος. Και µε αυτά τα πολύ πιο σύνθετα εµπόδια θα έχει να

αναµετρηθεί ο αλγερινός λαός. Ωστόσο, οι ρωγµές στο «πάνω» κοµµάτι της κοινωνίας είναι πάντοτε αξιόπιστο δείγµα σοβαρής πολιτικής-κοινωνικής κρίσης. Αυτή αποτυπώνεται και στους ελιγµούς του ίδιου(;) του Μπουτεφλίκα (ή της κλίκας γύρω του). Πρώτα ανακοίνωσε ότι σε περίπτωση επανεκλογής του θα δροµολογήσει πρόωρες εκλογές για διάδοχο. ∆εν ικανοποίησε τους διαδηλωτές. Έπειτα ανακοίνωσε ότι δεν θα ξαναθέσει υποψηφιότητα, αλλά µαταίωσε τις προεδρικές εκλογές, διεκδικώντας στην ουσία «ρόλο» και «χρόνο» στη διοργάνωση µιας «µετάβασης». Αν και αυτή έχει επενδυθεί µε ωραία λόγια για ένα «νέο σύστηµα µε βάση τη βούληση του λαού», επίσης δεν έπεισε τους διαδηλωτές. Στις 15 Μάρτη, που θεωρήθηκε «δοκιµή» µετά τις τελευταίες υποσχέσεις, πραγµατοποιήθηκε η µεγαλύτερη από κάθε άλλη διαδήλωση. Πολλά από αυτά θυµίζουν τις ένδοξες µέρες της «αραβικής άνοιξης», αλλά και τους κινδύνους τους οποίους δεν µπόρεσε να αντιµετωπίσει. Ο Ναντίρ Τζερµούν, αριστερός αγωνιστής, επισηµαίνει όλους τους κινδύνους: την αδυναµία αντιπρότασης σε πιθανές καθεστωτικές λύσεις («εθνικής ενότητας», «συντακτικής συνέλευσης», «κυβέρνησης τεχνοκρατών» κ.ο.κ.), το έλλειµµα αυτο-οργάνωσης (αν και, όπως λέει, κερδίζει έδαφος η ιδέα «λαϊκών επιτροπών ανά επάγγελµα»), την αποσπασµατικότητα των απεργιών όσο δεν ρίχνονται συλλογικά στη µάχη οι βαριές µεραρχίες της βιοµηχανικής ζώνης, την «έλλειψη πρωτοπόρου κόµµατος».

Αλλά ο ίδιος συµπληρώνει επίσης: «Η ιστορία δεν βρίσκεται πάντα στο έλεος των πρωτοποριών. Έχει την αυθόρµητη πλευρά της. Εκεί βρίσκεται η διαλεκτική ανάµεσα στην αυθόρµητη συνείδηση και την κριτική συνείδηση» για να επισηµάνει την ανάγκη να ριχτούν οι αγωνιστές στην πάλη σήµερα. Ενώ παρά τους κινδύνους που επισηµαίνει, τονίζει: «είµαστε ακόµα στο πρώτο ηµίχρονο του αγώνα, και το σκορ είναι υπέρ του λαϊκού κινήµατος». Εκτός από τις απεργίες των εκπαιδευτικών, υπάρχει µια επ’ αόριστον απεργία σε υφαντουργίες, όπως και απεργίες στα λιµάνια. Στη γενική έκκληση για «γενική απεργία» έχει ανταποκριθεί πιο συγκροτηµένα το συνδικάτο των εργατών στον ηλεκτρισµό και το φυσικό αέριο, δηλώνοντας: «Έχετε ραντεβού µε την ιστορία. Είναι ώρα κάθε ελεύθερος εργάτης να συµµετέχει σε αυτό το κίνηµα». Είναι η πρώτη «διείσδυση» στη βαριά βιοµηχανία που µακάρι να προχωρήσει και σε άλλους κλάδους. Είναι θετικά τα πρώτα έστω βήµατα που έχουν καταγραφεί, αν σκεφτεί κανείς το ρόλο που έπαιξε (ή δεν έπαιξε) το εργατικό κίνηµα το 2011-2012 σε άλλες χώρες, κρίνοντας σε µεγάλο βαθµό και τις νίκες και τις ήττες των αραβικών εξεγέρσεων. Το µέλλον στην Αλγερία δεν θα είναι στρωµένο µε ροδοπέταλα (το αντίθετο), αλλά µόνο ελπίδα γεννά η εικόνα εκατοντάδων χιλιάδων αποφασισµένων διαδηλωτών σε µια χώρα όπου οι διαδηλώσεις είναι… παράνοµες.

διεθνη

20 μαρτη 2019

19

Μαθητές

Ισπανικό κράτος

Το διεθνές μαθητικό κίνημα ενάντια στην κλιματική αλλαγή, που σιγοβράζει παράλληλα σε πολλές χώρες τους τελευταίους μήνες, έκανε την πρώτη προσπάθεια κλιμάκωσης και συντονισμού στις 15 Μάρτη, με την Παγκόσμια Μαθητική Απεργία να συνενώνει δεκάδες χιλιάδες μαθητές σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Αυτή η μαζική αφύπνιση της νέας γενιάς είναι το πιο ελπιδοφόρο νέο στην πάλη ενάντια στην οικολογική καταστροφή. Γιατί διακατέχεται από το ριζοσπαστισμό και την αδιαλλαξία που «επιβάλλει» σε αυτά τα παιδιά η επίγνωση ότι δίνουν μάχη «ζωής ή θανάτου», για το ζοφερό μέλλον στο οποίο θα κληθούν τα ίδια (κι όχι κάποιες επόμενες γενιές) να μεγαλώσουν, το οποίο η επιστημονική κοινότητα προειδοποιεί (μάταια) ότι έρχεται όλο και πιο κοντά…

Στις 16 Μάρτη, το κίνημα υπέρ της αυτοδιάθεσης της Καταλονίας οργάνωσε την πρώτη του διαδήλωση στη Μαδρίτη. Με αίτημα την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων και σύνθημα «Η αυτοδιάθεση δεν είναι έγκλημα», δεκάδες κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις κινητοποίησαν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους στην πρωτεύουσα. Ο κύριος όγκος ήρθε με πούλμαν από την Καταλονία. Αλλά ήταν μια πρώτη προσπάθεια να «εμφανιστούν» μπροστά στην υπόλοιπη Ισπανία και να της «απευθυνθούν». Και κυρίως βρήκαν στήριξη και από άλλες οργανώσεις, πέρα από τις καταλανικές. Η Μαδρίτη δεν γέμισε μόνο από καταλανικές σημαίες, αλλά εμφανίστηκαν και αντιπροσωπείες από την Ανδαλουσία με τις σημαίες τους, που έγιναν δεκτές πανηγυρικά, σημαίες «Ισπανοί υπέρ του Ναι» κ.ά. Σε μια εποχή που στους δρόμους της Μαδρίτης κυριαρχούσε η (ακρο)δεξιά κινητοποίηση ενάντια στην αυτοδιάθεση της Καταλονίας, η 16η Μάρτη ήταν μια θετική πρώτη απάντηση…

Παλαιστίνη

Σ

Η εξέγερση στο Σουδάν

Τ

ο Σουδάν ζει τη δική του εξέγερση ενάντια στη δικτατορία του Ομάρ Μπασίρ από τις 19 Δεκέμβρη. Πρόκειται για μια δυσφορία που επίσης είχε εκδηλωθεί στο παρελθόν (με μεγάλες διαδηλώσεις το 2013) και προειδοποιούσε για το σημερινό ξέσπασμα. Αυτό αποτελεί την πιο παρατεταμένη αμφισβήτηση του καθεστώτος Μπασίρ αφότου κατέλαβε την εξουσία πριν 30 χρόνια. Ο Μπασίρ σκλήρυνε τη στάση του, με τις δυνάμεις καταστολής να γίνονται πιο επιθετικές, εφαρμόζοντας τη νέα τακτική των μαζικών προληπτικών προσαγωγών ακτιβιστών πριν τις διαδηλώσεις, οι οποίοι σέρνονται σε έκτακτες δίκες. Άλλωστε πριν ένα μήνα ανακήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, διέλυσε την κυβέρνηση (κι όρισε νέο πρωθυπουργό) και αντικατέστησε τους περιφερειάρχες και αξιωματικούς του στρατού. Οι διαδηλώσεις ωστόσο συνεχίζονται καθημερινά, φωνάζοντας «Ο λαός απαιτεί την ανατροπή του καθεστώτος» και «Ο λαός επέλεξε την επανάσταση». Το κίνημα έχει εξαπλωθεί σε πάρα πολλές πόλεις, πέρα από τις συγκρούσεις στο Χαρ-

τούμ. Υπάρχουν μεγάλες εντάσεις στα πανεπιστήμια, ενώ έχουν υπάρξει απεργίες στις τηλεποικοινωνίες και σε λιμάνια. Η Φατίμα Τζόντα, που παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξέγερση (όπου γενικά είναι κεντρικός ο ρόλος των γυναικών), γράφει: «Παρά την καταστολή, νιώθουμε ότι η επανάσταση είναι διαφορετική αυτή τη φορά. Σε αντίθεση με άλλα κινήματα όπως εκείνο του 2013, όταν επίσης σκοτώθηκαν πολλοί, αυτή τη φορά εμπλέκονται πολύ περισσότεροι άνθρωποι. Έχουμε φτάσει στα όριά μας. Ο λαός πεινάει και καταπιέζεται… Δεν φοβόμαστε πλέον το θάνατο. Δεν είναι εύκολο να ανατρέψουμε μια δικτατορία που είναι στην εξουσία για 30 χρόνια. Θα πάρει μήνες ή και χρόνια για να κατακτήσουμε την ελευθερία μας. Το μόνο για το οποίο είμαι σίγουρη είναι ότι πλέον θα πάψουμε να σιωπούμε». Αυτό το αίσθημα αποτυπώνει και η αναβίωση ενός παλιού επαναστατικού σουδανέζικου τραγουδιού, που μεταξύ άλλων λέει: «Εμείς τραγουδάμε στις φυλακές, ενώ εσείς τρέμετε στα κάστρα σας».

τις 14 Μάρτη εκτοξεύτηκαν δύο ρουκέτες από τη Γάζα προς το Τελ Αβίβ. Η Χαμάς, αλλά και η Ισλαμική Τζιχάντ, δεν ανέλαβαν την ευθύνη κι επιπλέον πήραν πολιτικές αποστάσεις («εκτός εθνικής συναίνεσης η εκτόξευση ρουκετών σε αυτή τη συγκυρία»). Ενώ ο ισραηλινός στρατός ισχυρίστηκε ότι μάλλον επρόκειτο για ατύχημα που συνέβη κατά τη διάρκεια εργασιών συντήρησης των ρουκετών, ένας ισχυρισμός που δεν έχει διαψευστεί από κανένα. Το εξοργιστικό είναι ότι παρ’ όλα αυτά, ο ισραηλινός στρατός, ο ίδιος που απέδωσε την ενέργεια σε λάθος, αποφάσισε να απαντήσει, χτυπώντας σε μια νύχτα 100 στόχους στη Λωρίδα της Γάζας. Η πολεμική μηχανή του Ισραήλ δεν κρατά πλέον ούτε τα ελάχιστα προσχήματα κι εξαπολύει βομβαρδισμούς απλά «γιατί μπορεί». Το περιστατικό, αν και αποκλιμακώθηκε σύντομα, υπενθύμισε ότι η περιοχή κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή με ανάφλεξη για ψύλλου πήδημα. Ενώ και σε «μη-εμπόλεμες» συνθήκες, τα εγκλήματα συνεχίζονται: λίγες μέρες πριν, ένας ακόμα Παλαιστίνιος δολοφονήθηκε και 40 τραυματίστηκαν στη διάρκειας μιας (ακόμα) διαδήλωσης στο φράχτη της Γάζας. Στη διάρκεια της Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής, που στις 30 Μάρτη συμπληρώνει ένα χρόνο εβδομαδιαιών διαδηλώσεων, έχουν δολοφονηθεί 267 Παλαιστίνιοι. Η ανυπότακτη Γάζα παραμένει ο μεγάλος πονοκέφαλος του Ισραήλ. Τα 100 χτυπήματα ερμηνεύονται από πολλούς και ως τμήμα της προεκλογικής εκστρατείας του Νετανιάχου, ο οποίος πιέζεται από τα (ακρο)δεξιά του ως πολύ… μαλακός απέναντι στη Χαμάς! Άλλωστε με αυτή την κατηγορία προκλήθηκαν οι εκλογές (που θα γίνουν στις 9 Απρίλη), όταν ο «αραβοφάγος» Λίμπερμαν απέσυρε τη στήριξή του στην κυβέρνηση. Είναι τραγικό ότι η έκταση της βάρβαρης επιθετικότητας ενάντια στον πολύπαθο λαό της Γάζας αποτελεί αντικείμενο προεκλογικής πλειοδοσίας στο Ισραήλ. Το ευχάριστο είναι ότι ο Νετανιάχου διστάζει να πάει (προεκλογικά) σε ανοιχτό πόλεμο, όπως ζητούν οι πλέον θερμόαιμοι. Προφανώς όχι από κάποια ευαισθησία. Είναι γνωστό «γεράκι», από αυτά που συνηθίζουν να χρησιμοποιούν το παλαιστινιακό αίμα ως προεκλογικό «επιχείρημα» απέναντι σε μια ισραηλινή κοινωνία που μετατο-

πίζεται όλο και δεξιότερα. Τι άλλαξε σε αυτές τις εκλογές; Ότι ο Νετανιάχου φοβάται το ενδεχόμενο ήττας ή αποτυχίας σε έναν πόλεμο με τις παλαιστινιακές οργανώσεις αντίστασης, που θα τον καταδικάσει εκλογικά. Με αυτή την έννοια οι δισταγμοί του Νετανιάχου είναι «ευχάριστο» νέο, υπογραμμίζουν ότι η Γάζα εκτός από πολύπαθη, είναι και αδάμαστη. Στο μεταξύ, η προεκλογική περίοδος σημαδεύτηκε από την απόπειρα του Εκλογικού Συμβουλίου να απαγορεύσει τη συμμετοχή σε ένα από τα δύο βασικά αραβικά κόμματα (το Ρα’άμ Μπαλάντ) όπως και στον Οφέρ Κασίφ, τον Εβραίο υποψήφιο του άλλου πλειοψηφικά αραβικού κόμματος (Χαντάς). Αν και το Μπαλάντ και ο Κασίφ κέρδισαν τις εφέσεις τους στο Ανώτατο Δικαστήριο, η απόπειρα υπήρξε ενδεικτική του δηλητηριασμένου κλίματος. Ο Νετανιάχου, απαντώντας σε κριτικές της Ισραηλινής ηθοποιού Ρότεμ Σέλα (για τον διαβόητο ρατσιστικό Νόμο Εθνικότητας), δήλωσε ωμά ότι «το Ισραήλ δεν είναι κράτος όλων των πολιτών του». Παρεμπιπτόντως, σε κάποιες χώρες της Δύσης, αν κάποιος ακτιβιστής συμμεριστεί αυτή την παραδοχή του Ισραηλινού πρωθυπουργού, κινδυνεύει πλέον να κατηγορηθεί για αντισημιτισμό. Ο Νετανιάχου δαιμονοποιεί τους Άραβες για να επιτεθεί στον «κεντρώο» αντίπαλό του Μπένι Γκαντζ, που τάχα θα συμμαχήσει μαζί τους. Ο Γκαντζ απαντά αρνούμενος μετά βδελυγμίας ότι θα καθίσει ποτέ στο ίδιο τραπέζι με τα αραβικά κόμματα. Και κυκλοφορεί προεκλογικά βίντεο στα οποία καυχιέται για την «ισοπέδωση της Γάζας πίσω στη λίθινη εποχή» το 2014 (πρώην στρατηγός ο… «κεντρώος»). Και ο ισραηλινός δημοσιογράφος Γκιντεόν Λεβί αναρωτιέται σαρκαστικά κι οργισμένα: «Γιατί δεν θέτουμε τους Άραβες οριστικά κι επίσημα εκτός νόμου; Έτσι κι αλλιώς είναι πολιτικά αποκλεισμένοι, λες κι έχουν χολέρα». Όλα τα παραπάνω θα αρκούσαν για να εισακουστούν οι χιλιάδες ακτιβιστές και οι δεκάδες καλλιτέχνες που σε Ιρλανδία, Ισλανδία, Ηνωμένο Βασίλειο, Αυστραλία, Πορτογαλία, Σουηδία κ.α. απαιτούν να μποϊκοταριστεί η φετινή Γιουροβίζιον ως «ξέπλυμα» των εγκλημάτων που γίνονται λίγο έξω από τον χώρο, όπου θα διεξάγεται, σαν να μην τρέχει τίποτα, η «γιορτή». Συναντούν «τοίχο», αλλά η δουλειά που κάνουν, είναι πολύτιμη…

20 ΜΑΡΤΗ 2019

Πανεκπαιδευτικό µέτωπο ενάντια στο νόµο Γαβρόγλου σελ. 12

Φοιτητικές εκλογές στις 10 Απρίλη

Η Αριστερά µπροστά σε µια δύσκολη µάχη Του Νικόλα Κολυτά

Ο

ι φετινές φοιτητικές εκλογές θα διεξαχθούν στις 10 Απριλίου µέσα σε ένα όχι και τόσο ευνοϊκό κλίµα για το φοιτητικό κίνηµα και την Αριστερά. Στο δρόµο προς τις κάλπες η φοιτητική Αριστερά καλείται να αναµετρηθεί όχι µόνο µε τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάµεις, αλλά και µε τις παθογένειες που ταλανίζουν την ίδια τα τελευταία χρόνια.

Η κατάσταση στα πανεπιστήµια

Τις δύο προηγούµενες χρονιές, που οι φοιτητικές εκλογές συνέπιπταν χρονικά µε εθνικές εκλογές ή ευρωεκλογές (2012 και 2014), η κατάσταση ήταν τελείως διαφορετική. Η Αριστερά, ανεξάρτητα από τους χειρισµούς των ηγεσιών της, είχε συγκροτήσει ένα ισχυρό κοινωνικό µπλοκ, που συσπείρωνε δυνάµεις και στεκόταν απέναντι στη µνηµονιακή επέλαση και τις πολιτικές λιτότητας. Τα ζητήµατα της κεντρικής πολιτικής σκηνής αναπόφευκτα έµπαιναν στην ατζέντα και καθόριζαν και τα επιµέρους θέµατα του φοιτητικού συνδικαλισµού σε µια κατεύθυνση αγωνιστική και µάλιστα ευρείας απεύθυνσης. Σε κεντρικές σχολές της Αθήνας, όπως η Νοµική για παράδειγµα, η Αριστερά για λίγες ψήφους έχανε την πρώτη θέση. Σήµερα η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική στα πανεπιστήµια. Η µνηµονιακή µεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ επηρέασε συνολικά τη φοιτητική Αριστερά, που δεν έχει καταφέρει ακόµη να ορθοποδήσει. Το φοιτητικό κίνηµα είναι σε χαρακτηριστική αδράνεια, καθώς δεν βγαίνουν συνελεύσεις, δεν στήνονται πρωτοβουλίες και υποχωρούν οι όποιες µετωπικές διεργασίες. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει καταφέρει να επιβάλει δίδακτρα στα µεταπτυχιακά προγράµµατα, να συγχωνέψει τα ΤΕΙ υπό το πρόσχηµα της «πανεπιστηµιοποίησης», να προχωρήσει τη διασπάση πτυχίων όπως αυτό του ΦΠΨ και να αποσπάσει επαγγελµατικά δικαιώµατα από τίτλους σπουδών. Εκτός όλων των παραπάνω, η υποχρηµατοδότηση στην τριτοβάθµια εκπαίδευση συνεχίζεται σε όλους τους τοµείς. Φοιτητές στις εστίες διαµαρτύρονται για τις συνθήκες διαβίωσης, εργαζόµενοι στη σίτιση απολύονται και η διάθεση δωρεάν συγγραµµάτων µειώνεται διαρκώς.

Οι συστηµικές δυνάµεις

Μέσα σε αυτό το δυσοίωνο για το φοιτητή περιβάλλον θα διεξαχθούν οι φετινές εκλογές. Εκλογές οι οποίες χρόνο µε το

χρόνο υποβαθµίζονται πολιτικά, καθώς δεν φαίνεται να επηρεάζουν µε κάποιο τρόπο τα τεκταινόµενα εντός του πανεπιστηµίου. Οι συστηµικές δυνάµεις ∆ΑΠ-ΠΑΣΠ, µετά το τεράστιο αντιµνηµονιακό κίνηµα του 2010-2015 και τις απώλειες που δέχτηκαν, φαίνεται πως επανασυγκροτούνται και περνούν στην αντεπίθεση µε άλλον πλέον τρόπο. ∆εν επενδύουν στην ιδεολογική και πολιτική πόλωση µε την Αριστερά, ξέροντας πως αυτό θα δώσει χώρο στον πολιτικό τους αντίπαλο. Παίζουν το χαρτί για την αποπολιτικοποίηση των συλλόγων, την απαξίωση των συλλογικών διαδικασιών, την απονοµιµοποίηση των συνελεύσεων και εστιάζουν αποκλειστικά σε δικά τους πράγµατα. Χτίζονται κάνοντας πάρτι, διοργανώνοντας επιστηµονικές ηµερίδες, στήνοντας εκδηλώσεις µε οµιλητές βουλευτές των κοµµάτων τους και φιλικά προσκείµενους καθηγητές και πάνω απ’ όλα διατηρούν το αλισβερίσι των σηµειώσεων και την εξαγορά ψήφων. Με αυτόν τον τρόπο, κυρίως η ∆ΑΠ, προσπάθησε να χτυπήσει και ένα αντιδραστικό ρεύµα που γεννήθηκε ως πιο πειστική και αποτελεσµατική απάντηση απέναντι στη διαρκή άνοδο της Αριστεράς. Πρόκειται για το ρεύµα των «ανεξάρτητων» σχηµάτων, που συγκροτήθηκαν αρχικά ως µπλοκ «ανοιχτής σχολής» και «αντικατάληψης» στις συνελεύσεις και εν συνεχεία προχώρησαν σε αρκετά εκλογικά κατεβάσµατα προκαλώντας πονοκέφαλο στη ∆ΑΠ, αφού έκαναν τη δουλειά της, χωρίς την

κοµµατική της ταµπέλα. Παρ’ όλα αυτά αυτοί οι σχηµατισµοί φάνηκε πως είχαν ένα τέλµα και ένα όριο. Συγκροτήθηκαν κάτω από συγκεκριµένες συνθήκες, επιτέλεσαν ένα συγκεκριµένο ρόλο και πλέον φαίνεται πως µη έχοντας µια συγκεκριµένη πλατφόρµα και ένα ορατό δίπολο, δεν µπορούν να σταθούν στα πόδια τους, παρότι υπάρχουν ακόµη αρκετοί από αυτούς.

Η ριζοσπαστική Αριστερά

Το µεγάλο αγκάθι είναι η στάση της φοιτητικής Αριστεράς. Η ΚΝΕ φαίνεται ότι εδώ και χρόνια δεν ενδιαφέρεται να µπει µε ενωτικούς και ριζοσπαστικούς όρους στα φοιτητικά αµφιθέατρα, προκειµένου να συγκροτηθεί κάτι πραγµατικά επικίνδυνο. Το σύνδροµο του κινήµατος 2006-2007, όπου το κίνηµα την ξεπέρασε και την άφησε πίσω του, τη διαπερνά ακόµη. Η ΚΝΕ έχει καταφέρει να επανασυσπειρώσει τη φοιτητική της παρέµβαση και τα εκλογικά ποσοστά της όχι µε βάση την οικοδόµηση κάποιου µαζικού κινήµατος ή την ανάληψη της ευθύνης για κάποια κινηµατική µάχη, αλλά επενδύοντας πολιτικά πάνω στην αποσυσπείρωση της υπόλοιπης Αριστεράς. Η ριζοσπαστική Αριστερά µέσα σε αυτό το δύσκολο περιβάλλον καλείται να βρει το βηµατισµό της. Η ΑΡΕΝ και τα ΕΑΑΚ οφείλουν έστω και την ύστατη ώρα να αναλάβουν τις ευθύνες τους, όχι προσβλέποντας στη δική τους αυτοσυντήρηση, αλλά επιδιώκοντας την

ανασυγκρότησή τους µέσα από την πραγµατική σύνδεση µε φοιτητές/τριες που αναζητούν πολιτική έκφραση και εκπροσώπηση απέναντι στα µνηµόνια και τις πολιτικές λιτότητας. Το κίνηµα που αναπτύχθηκε στα ΤΕΙ πέρυσι, είναι ένας «µπούσουλας» για το πώς πρέπει να κινηθεί η ριζοσπαστική Αριστερά. Η µετωπική απάντηση απέναντι στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τις πολιτικές που διαλύουν το δηµόσιο πανεπιστήµιο οφείλει να γίνει ορατή και µε εκλογικούς όρους έστω σαν αφετηρία για ευρύτερες και νικηφόρες διεργασίες το επόµενο διάστηµα. Παράλληλα η φοιτητική Αριστερά καλείται να βγει από τους τέσσερις τοίχους της σχολής και να συνδεθεί µε την υπόλοιπη κοινωνία. Ο τρόπος που οργανώθηκε πέρυσι η κινητοποίηση για την παγκόσµια ηµέρα ενάντια στο ρατσισµό, αλλά και φέτος η κινητοποίηση για την ηµέρα της γυναίκας στις 8 Μάρτη, είναι σηµάδια ότι η κινηµατική ακαµψία σπάει, αν υπάρχει πολιτική βούληση, µαζική απεύθυνση και µετωπική λογική. Η «Αριστερή Ανατρεπτική Συνεργασία» πάνω σε αυτή τη λογική συγκροτήθηκε ως κοινό εκλογικό κατέβασµα της ΑΡΕΝ, δυνάµεων των ΕΑΑΚ και του ΑΡ∆ΙΝ. Το στοίχηµα είναι οι κοινές µάχες να µη δίνονται µόνο εκλογικά, αλλά και µέσα στους κοινωνικούς χώρους και το κίνηµα. Μόνο έτσι η αντεπίθεση της Αριστεράς στα πανεπιστήµια δεν θα είναι απλώς ένα ευχολόγιο, αλλά µια πραγµατική πολιτική εναλλακτική.