EA 431

Φύλλο Νο 431 | 3 ΑΠΡΙΛΗ 2019 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Οι φοιτητικές εκλογές και η Αριστερά

Οι µαθητές απέναντι στις πανελλήνιες εξετάσεις

Η ριζοσπαστική Αριστερά στις αυτοδιοικητικές εκλογές

σελ. 13

σελ. 12

σελ. 10, 11

Το πρόγραµµα εκδηλώσεων του Απρίλη στον πολυχώρο

σελ. 7 Σκίτσο του Μιχάλη Κουντούρη από την «ΕφΣυν»

ÅíÜíôéá óôçí ÅÅ

ôçò ëéôüôçôáò, ôïõ ñáôóéóµïý, ôçò êáôáóôïëÞò σελ. 3, 4, 5, 17, 18

¼÷é óôï ÍÁÔÏ êáé ôï µéëéôáñéóµü

Η

πρόθεση του Πάπα, αλλά και της ευρωπαϊκής σοσιαλδηµοκρατίας, να προταθεί ο Τσίπρας (όπως και ο Ζόραν Ζάεφ) για το Βραβείο Νόµπελ Ειρήνης, αν επιβεβαιωθεί, θα «παίξει» κεντρικό ρόλο στην κυβερνητική προεκλογική προπαγάνδα. Το σκεπτικό της πρότασης αφορά δύο κεντρικά θέµατα: τους πρόσφυγες και τη Συµφωνία των Πρεσπών. σελ. Ως προς τους πρόσφυγες και 14, 15 τους µετανάστες, η ενηµέρωση

του Πάπα πρέπει να είναι πολύ ελλιπής, όπως αποδεικνύεται και από την προσεκτική σιωπή του Βατικανού απέναντι στη θηριωδώς ρατσιστική πολιτική της κυβέρνησης Σαλβίνι στη γειτονική Ιταλία. Θα ήταν µάλλον υπερβολικό να πιστεύαµε ότι ο Πάπας θα είναι καλύτερα ενηµερωµένος για το γεγονός ότι στα όρια της ελληνικής «εθνικής κυριαρχίας» οι πρόσφυγες εξακολουθούν να θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο (όπου περιπολεί πάντα η Frontex και το ΝΑΤΟ), ότι

όσοι από αυτούς κατόρθωσαν να περάσουν το «φράχτη» στοιβάζονται σε διαρκή κράτηση στα άθλια στρατόπεδα στα νησιά, ότι παραµένοντας για τεράστια χρονικά διαστήµατα «χωρίς χαρτιά» (αφού η κυβέρνηση της τάχα µου Αριστεράς αρνείται όπως η Ν∆ του Σαµαρά να τους νοµιµοποιήσει) συνεχίζουν να πληρώνουν βαρύ φόρο αίµατος στα δυστυχήµατα της «παράνοµης διακίνησης» κ.ο.κ. (συνέχεια σελ. 2)

2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

3 ΑΠΡΙΛΗ 2019

Της σύνταξης... µα περί «αλυτρωτισµού» των γειτόνων µας.

(συνέχεια από σελ. 1)

Οπως στα µνηµόνια, έτσι και στο ζήτηµα των προσφύγων, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ διατήρησε ευλαβικά τη «συνέχεια» της κρατικής πολιτικής που προδιέγραψε η ρατσιστική συµφωνία Ελλάδας-ΕΕ-Τουρκίας.

Είναι φανερό

ότι το ζήτηµα των προσφύγων χρησιµοποιείται ως ανθρωπιστικός «µαϊντανός», προκειµένου να καλυφτεί το γεγονός ότι η πρόθεση επιβράβευσης του Τσίπρα στηρίζεται στην πλήρη ταύτισή του µε τη νατοϊκή πολιτική στην περιοχή.

Γιατί πέρα από τους ιδεολογισµούς του ΣΥΡΙ-

ΖΑ (που επιχείρησε να δικαιολογήσει τη Συµφωνία των Πρεσπών ως µια κάποια σύγκρουση µε τον… εθνικισµό), αλλά και της ∆εξιάς και της ακροδεξιάς (που επιχείρησαν να παρουσιάσουν τη Συµφωνία των Πρεσπών ως προδοσία κι εθνική µειοδοσία), η συµφωνία Τσίπρα-Ζάεφ έχει ως κεντρικό σηµείο την επέκταση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, τη θηριώδη ενίσχυση του δυτικού µιλιταρισµού στην περιοχή και, σε αυτά τα πλαίσια, µια σηµαντική ενίσχυση του ρόλου του ελληνικού κράτους και του ελληνικού καπιταλισµού, που αναλαµβάνει καθήκοντα τοπικού συντονιστή της διεύρυνσης.

Ας δούµε πώς χαιρέτισε την πολιτική Τσίπρα ο Τζέφρι Πάιατ, πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα, σε άρθρο του στην «Καθηµερινή» για την επέτειο των 70 χρόνων από την ίδρυση του ΝΑΤΟ:

«Η Ελλάδα

έχει αυξήσει τις δεσµεύσεις της έναντι του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν, στις αποστολές µας για την αστυνόµευση της Βαλτικής, µε την κοινή διοίκηση στο Κέντρο Ταχείας Ανάπτυξης στη Θεσσαλονίκη, µέσω του αυξηµένου ρόλου στις ετήσιες ασκήσεις µας. ∆ιατηρεί σταθερά το 2% του ΑΕΠ σε αµυντικές δαπάνες, όπως έχει ορίσει το ΝΑΤΟ, και οι Αµερικανοί στρατιωτικοί µου λένε συνεχώς πόσο επαγγελµατίες και φιλόξενοι είναι οι Έλληνες οµόλογοί τους. Είµαστε πολύ ευγνώµονες για τις συνεργασίες µε την Ελλάδα διµερώς, όπως και στο ΝΑΤΟ».

Αυτοί είναι οι πραγµατικοί λόγοι των σκέψεων επιβράβευσης του Τσίπρα.

Οµως αυτοί

οι πραγµατικοί λόγοι αντιπροσωπεύουν και πραγµατικούς κινδύνους για τις εργατικές και λαϊκές δυνάµεις. Ας δούµε κάποιες πλευρές της επικαιρότητας, που έµειναν έξω από τα φώτα της δηµόσιας συζήτησης.

* Στα πλαίσια

της συγκεκριµένης πορείας εφαρµογής της Συµφωνίας των Πρεσπών, η ελληνική πολεµική αεροπορία ανέλαβε επισήµως την «προστασία» του εναέριου χώρου του FIR της Βόρειας Μακεδονίας. Είναι µια απόδειξη του πραγµατικού συσχετισµού µεταξύ των δύο χωρών που εγκαθιστά η συµφωνία Τσίπρα-Ζάεφ, αλλά και µια ηχηρή απάντηση σε όσους επιµένουν στο εθνικιστικό επιχείρη-

* Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραµµές,

στο Αιγαίο πραγµατοποιείται µια µεγάλων διαστάσεων πολεµική «άσκηση», η «Ηνίοχος 2019», µε τη συµµετοχή των ΗΠΑ, της Ιταλίας, του Ισραήλ και των Ηνωµένων Αραβικών Εµιράτων. Στα στρατιωτικά site γίνεται λόγος για πρωτοφανή συγκέντρωση «δύναµης πυρός» (µε συµµετοχή F35, Stealth, F16, Tornado, Mirage κ.ο.κ.) και µε σενάριο «προσοµοίωσης πολέµου» µεγάλων γεωγραφικά αποστάσεων. Στον τουρκικό Τύπο υπήρξαν αντίστοιχα άρθρα που έκαναν λόγο για σενάρια «δυτικής εισβολής» στην Τουρκία.

* Επίσης την ίδια ώρα, η κυπριακή κυβέρ-

νηση ολοκληρώνει τη συµφωνία µε τη Γαλλία, που θα παρέχει στο πολεµικό ναυτικό της «διαρκή ναύσταθµο» στο νησί, όπου ήδη λιµενίζεται η ναυαρχίδα του γαλλικού στόλου, το αεροπλανοφόρο Σαρλ Ντε Γκολ.

Ο κοινός παρονοµαστής σε αυτές τις

ειδήσεις είναι η ενίσχυση του µιλιταρισµού. Και αυτό δεν µπορεί και δεν πρέπει να υποτιµάται, όσο κι αν µια «αντιιµπεριαλιστική-πατριωτική» Αριστερά επιµένει να αποφεύγει ακόµα και να σχολιάσει αυτά τα θέµατα.

Ο «στρατιωτικός βραχίονας»

αναδεικνύει την πολιτική κατεύθυνση της κυβέρνησης Τσίπρα: σε συνεργασία µε το ΝΑΤΟ, σε πρωτοφανή ταύτιση µε τις ΗΠΑ (στην εποχή του Ντ. Τραµπ!), διεύρυνση της ελληνικής «στρατηγικής παρουσίας» τόσο στα Βαλκάνια όσο και στη νοτιανατολική Μεσόγειο.

Είναι µια πολιτική ξετσίπωτα ταυτισµένη µε τον ιµπεριαλισµό, µια πολιτική εξαιρετικά επικίνδυνη για την ειρήνη και για το µέλλον των απλών ανθρώπων.

Οσοι πιστεύουν

ότι αυτός ο προσανατολισµός είναι άσχετος µε την κοινωνική και οικονοµική πολιτική, κοιµούνται όρθιοι. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε πριν από χρόνια διατυπώσει το δόγµα «θα γίνουµε αστακοί» και προχώρησε στους µαζικούς εξοπλισµούς, που συµβόλισε η «Αγορά του Αιώνα» (η µαζική αγορά αµερικανικών αεροσκαφών και ο εκσυγχρονισµός του πολεµικού ναυτικού). Ο λογαριασµός παρουσιάστηκε λίγο µετά στις λαϊκές µάζες, µε τα διαρκή προγράµµατα «λιτότητας» µετά το 1985 και την πρώτη εκτίναξη του δηµόσιου χρέους. Την ώρα που ο Τσίπρας σήµερα συµµετέχει δραστήρια σε αυτό το πανάκριβο σπορ των εξοπλισµών και των πολεµικών ασκήσεων, δηλώνει «ανίκανος» να δώσει µια ελάχιστη κάλυψη στα χρεωµένα λαϊκά νοικοκυριά: ο νόµος για τα «κόκκινα δάνεια» των τραπεζών αφήνει ακόµα και την πρώτη κατοικία χιλιάδων οικογενειών έρµαιο στις ορέξεις των τραπεζιτών. Βλέπετε, είναι άλλο να διασφαλίζεις σταθερά το 2% του ΑΕΠ ετησίως για αγορά όπλων κι είναι τελείως άλλο να διασφαλίσεις τα στοιχειώδη για τις εργατικές και λαϊκές ανάγκες.

Αυτή η σύνδεση

έχει, δυστυχώς, µακρά προοπτική: ο Τσίπρας µε την υπογραφή στο µνηµόνιο 3 έχει δεσµεύσει την οικονοµία στην υποχρέωση αδιάλειπτων µεγάλων «πλεονασµάτων» µέχρι το 2060, µε στόχο να πληρώνονται κανονικά οι «δόσεις» του χρέους. Αν σ’ αυτά τα υποχρεωτικά «πλεονάσµατα» προστεθεί το εθελούσιο κόστος των εξοπλισµών (το κατ’ ελάχιστον 2% του ΑΕΠ ετησίως), προκύπτει αβίαστα το συµπέρασµα ότι έχουµε να αντιµετωπίσουµε ένα πρόγραµµα βάρβαρης λιτότητας, που αφορά τις επόµενες… δύο γενιές εργατών.

Εδώ εδράζεται

και µία ακόµα αναγκαία σύνδεση. Η σύνδεση µε τα ζητήµατα δηµοκρατίας: Μια κοινωνία διαβρωµένη από τη λιτότητα, σε βάρος της πλειοψηφίας, µια κοινωνία που πιέζεται να µπει σε επικίνδυνα πολεµικά µονοπάτια, που ανέχεται τους εξοπλισµούς και τη συνακόλουθη ενίσχυση του στρώµατος των µιλιταριστικών γραφειοκρατών, είναι µια κοινωνία που µέσα της τα δηµοκρατικά δικαιώµατα είναι σε κίνδυνο. Η εµφάνιση και η άνοδος της ακροδεξιάς είναι προειδοποιήσεις.

Ακόµα και

σε αυτό το πεδίο, ο Τσίπρας και η πολιτική του δεν είναι αντίδοτο. Η εξέλιξη της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ µετά το 2015 είναι ένα τρανταχτό παράδειγµα αντιδηµοκρατικής ανατροπής υποσχέσεων, δεσµεύσεων, λαϊκών αποφάσεων (όπως το Όχι του δηµοψηφίσµατος). Τα έργα και οι ηµέρες του Καµµένου στο Υπουργείο Εθνικής Άµυνας είναι µια απόδειξη ότι η κυβέρνηση αυτή «έπαιξε» µε ιδέες και πρακτικές που κάποτε θα ήταν αδιανόητες για την Αριστερά. Το χειρότερο, όµως, είναι τι προοπτική ανοίγουν αυτές οι πολιτικές: Γιατί η διαρκής λιτότητα, η συµφιλίωση µε τον ιµπεριαλισµό, η ενίσχυση του µιλιταρισµού, κάποια στιγµή θα «καλέσουν» επί της κυβερνητικής σκηνής τους πιο αυθεντικούς εκφραστές αυτών των αντιδραστικών ιδεών.

Απέναντι σε όλα αυτά οφείλουµε να αντιτάξουµε ένα εναλλακτικό πρόγραµµα και άλλη πολιτική. Ένα πρόγραµµα που οφείλει να είναι «µεταβατικό», να επικοινωνεί µε τη σηµερινή κατάσταση των εργατικών και λαϊκών µαζών, αλλά ταυτόχρονα οφείλει να είναι και ενιαίο: να αποκαθιστά την ενότητα ανάµεσα στην αντίσταση στη λιτότητα, στην απέχθεια στον ιµπεριαλισµό, στη δράση ενάντια στο ρατσισµό και στον εθνικισµό, στην υπεράσπιση των δηµοκρατικών δικαιωµάτων. Η υποτίµηση όποιας από αυτές τις πλευρές οδηγεί σε κρίσιµα πολιτικά λάθη.

Το πρόγραµµα αυτό πρέπει να υπηρετηθεί µε συγκεκριµένη πολιτική. Που για να γίνει πραγµατική, οφείλει να ξεκινά από τη διεκδίκηση συγκέντρωσης δύναµης, δηλαδή οφείλει να ξεκινά από την αναγνώριση της ανάγκης για την ενότητα στη δράση της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/754747-11 της Εθνικής Τράπεζας.

• Υπεύθυνος Γρηγόρης Δεµέστιχας, τηλ 6976564624

πολιτικη

3 απρίλη 2019

3

Μπροστά στη μάχη των Ευρωεκλογών

Ενωτικά και ριζοσπαστικά ενάντια στην ΕΕ και την Ακροδεξιά Των Χρήστου Σταυρακάκη, Ντίνας Σωτηριάδη, υποψήφιων ευρωβουλευτών

Έ

χουν περάσει τέσσερα χρόνια από τη μνημονιακή συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ και με δεδομένη την αδυναμία της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, αλλά και του κινήματος να μπλοκάρουν τη συνέχιση του μνημονιακού οδοστρωτήρα, η πολιτική μάχη των ευρωεκλογών αποκτάει μια ιδιαίτερη σημασία, καθώς θα είναι η πρώτη εκλογική αναμέτρηση με κεντρικά πολιτικά χαρακτηριστικά και μάλιστα λίγο πριν από τις εθνικές εκλογές στην Ελλάδα. Πέρα από την αδιατάραχτη συνέχεια της μνημονιακής επίθεσης (παρά τις κυβερνητικές εξαγγελίες για το «τέλος των μνημονίων») σε αυτή τη χρονική περίοδο, η κρίση στο πολιτικό επίπεδο έχει διαμορφώσει νέες πολιτικές δυναμικές στην Ευρώπη, που ενέχουν σοβαρούς κινδύνους.

«Ακραίο κέντρο» και ακροδεξιά

Στις προηγούμενες Ευρωεκλογές του 2014, η βασική διαχωριστική πολιτική γραμμή ήταν κυρίως ανάμεσα στη συντηρητική Δεξιά, ειδικά όπως αυτή εκφραζόταν μέσω της πολιτικής της κυβέρνησης Μέρκελ (συμπαρασύροντας τη σοσιαλδημοκρατία που από καιρό είχε προσχωρήσει στον ακραιφνή νεοφιλελευθερισμό) και στον ΣΥΡΙΖΑ και τους Podemos, που με αρκετά μεγάλη δυναμική επιχειρούσαν να εκφράσουν μια μαζική κοινωνική ριζοσπαστικοποίηση, που γεννήθηκε στις «πλατείες» και στους κοινωνικούς αγώνες για την ανατροπή της λιτότητας. Σήμερα, μετά τη συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης του οικοδομήματος της ΕΕ, το πολιτικό σκηνικό είναι πολύ διαφορετικό. Η διαχωριστική γραμμή επιχειρείται να τοποθετηθεί ανάμεσα στις δυνάμεις του «ακραίου κέντρου» (δεξιά και σοσιαλδημοκρατία) μαζί με ένα σημαντικό τμήμα του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) και στις δυνάμεις της ακροδεξιάς, οι οποίες εμφανίζουν μια πολύ επικίνδυνη δυναμική. Η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ για την ενίσχυση μιας «προοδευτικής συμμαχίας» τμήματος του ΚΕΑ, της νεοφιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας, των Πράσινων και ακόμα ενός τμήματος της «δημοκρατικής» ευρωπαϊκής Δεξιάς ως το «αντίδοτο» για την αντιμετώπιση της ακροδεξιάς, είναι παραπλανητική, υποκριτική και επικίνδυνη. Οι πολιτικές των ευρωπαϊκών ελίτ τα τελευταία πέντε χρόνια έχουν ως βασικούς άξονες τον σκληρό νεοφιλελευθερισμό, τον ρατσισμό και την ισλαμοφοβία, την «απέχθεια» απέναντι στη δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία. Η στρατηγική σύγκλιση των δυνάμεων του «ακραίου κέντρου» σε αυτή την πολιτική δεν αφήνει περιθώρια προβληματισμού, εάν μπορούν να αποτελέσουν οποιου-

δήποτε τύπου απάντηση απέναντι στην ακροδεξιά. Αυτές οι δυνάμεις εκπροσωπούν το πολιτικό DNA του μηχανισμού της ΕΕ, ενός μηχανισμού με εξαιρετική επιθετικότητα απέναντι στην εργατική τάξη, τους πρόσφυγες και τους/ις μετανάστες/τριες και τη νεολαία. Είναι, επίσης, οι πολιτικές δυνάμεις που επενδύουν στην ενίσχυση της καταστολής, είτε στα «εξωτερικά σύνορα» με την αναβάθμιση και ενίσχυση της FRONTEX, είτε στη στήριξη της «εσωτερικής» κρατικής καταστολής, όπως στην περίπτωση της κυβέρνησης Μακρόν και την κινητοποίηση του στρατού για να αντιμετωπίσει τις διαδηλώσεις των «Κίτρινων Γιλέκων», που συνεχίζουν τον αγώνα για τρεις και πλέον μήνες. Είναι σαφές ότι αυτές οι πολιτικές (της σκληρής λιτότητας, του κοινωνικού αποκλεισμού, του ρατσισμού και της ισλαμοφοβίας, του αυταρχισμού και της καταστολής) έδωσαν στην ακροδεξιά τη δυνατότητα να βγει από το πολιτικό περιθώριο, υιοθετώντας κομμάτια της πολιτικής της ατζέντας. Απέναντι σε αυτό το ευρωπαϊκό πολιτικό και οικονομικό status quo, η άνοδος της ακροδεξιάς αποτελεί έναν σοβαρό και υπολογίσιμο κίνδυνο και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί η πολιτική της ατζέντα –ή τμήμα της– να αποτελούν απάντηση για την πληττόμενη κοινωνική πλειοψηφία. Επιπλέον, ακροδεξιές πολιτικές δυνάμεις βρίσκονται ήδη σε κυβερνητικούς θώκους, όπως στην Ιταλία, την Ουγγαρία, την Αυστρία, την Πολωνία, και η «εφαρμοσμένη» πολιτική τους μέχρι σήμερα δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας ως προς τα κοινωνικά συμφέροντα τα οποία εκπροσωπούν. Η σκληρή ρατσιστική πολιτική Σαλβίνι απέναντι σε μετανάστες/ τριες και πρόσφυγες, η αντεργατική πολιτική ατζέντα του Ορμπάν, η κυβερνητική

απόφαση για το 12ωρο στην Αυστρία, η απόφαση για απαγόρευση των αμβλώσεων στην Πολωνία, είναι τα χειροπιαστά δείγματα της –κυβερνητικής– πολιτικής της ακροδεξιάς. Ο ευρωσκεπτικισμός της ακροδεξιάς δεν αμφισβητεί σε κανένα επίπεδο τις πτυχές της ΕΕ και της πολιτικής της που πλήττουν τα λαϊκά στρώματα. Αντίθετα, αποτελεί ένα εργαλείο λαϊκισμού για να «ψαρέψουν» ψήφους ανάμεσα στην απόλυτα δικαιολογημένη δυσπιστία και αγανάκτηση των απλών ανθρώπων απέναντι στο νεοφιλελεύθερο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Εάν συνυπολογίσουμε την προσπάθεια του Αμερικανού Στιβ Μπάνον (δεξί χέρι του Τραμπ) να συντονίσει την κοινή εκλογική κάθοδο των ακροδεξιών δυνάμεων στις Ευρωεκλογές, τότε μπορούμε να αντιληφθούμε το μέγεθος της πρόκλησης.

Η ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική Αριστερά να σηκώσει το γάντι

Δυστυχώς, η συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 είχε και έχει πολύ αρνητικές συνέπειες για τη ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική Αριστερά στην Ευρώπη, ενώ εν μέρει αυτή η πολιτική ήττα είναι κομμάτι του παζλ της πολιτικής εξήγησης για την άνοδο της ακροδεξιάς. Παράλληλα έδειξε τα όρια μιας αριστερής πολιτικής, η οποία δεν αμφισβητεί τον πυρήνα της ΕΕ και της Ευρωζώνης και δεν μιλά για ρήξη και έξοδο από αυτή. Η ρήξη με τις νεοφιλελεύθερες και ρατσιστικές πολιτικές της ΕΕ από τη μία και η αποφασιστική στάση ενάντια στην ακροδεξιά και το σύνολο της πολιτικής της ατζέντας από την άλλη, συνιστούν τα δύο κομβικά ζητήματα στα οποία οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς οφείλουν να απαντήσουν τόσο με την πολιτική τους καμπάνια, όσο και με τις πολιτικές συμμαχίες και τις υποψηφιότητές τους.

Στο κέντρο της πολιτικής μας καμπάνιας πρέπει να είναι το κοινωνικό ζήτημα: ο μισθός, η κοινωνική ασφάλιση, η σύνταξη, η υγεία, η παιδεία, σε αντίθεση με τις πολιτικές που επιβάλλουν κάθε είδους ευρωπαϊκοί θεσμοί. Χρειάζεται να φέρουμε στο προσκήνιο της πολιτικής συζήτησης τις ανάγκες του κόσμου της δουλειάς, των γυναικών, της νεολαίας και τα αιτήματα των κοινωνικών αγώνων σε Ελλάδα και Ευρώπη ενάντια στις πολιτικές λιτότητας. Χρειάζεται, επίσης, να φέρουμε στο προσκήνιο την πάλη ενάντια στον ρατσισμό και την ξενοφοβία (που στοχοποιεί τα πιο εξαθλιωμένα και αδύναμα τμήματα της κοινωνίας), ενάντια στην Ευρώπη-φρούριο που πνίγει πρόσφυγες και μετανάστες/τριες στη Μεσόγειο. Αυτά αποτελούν βασική προϋπόθεση για οποιαδήποτε πολιτική αξιώνει να αντιπαρατεθεί με τη νεοφιλελεύθερη ΕΕ, αλλά και την ακροδεξιά, ωστόσο δεν αρκούν από μόνα τους. Ιδιαίτερα μετά το «θερμό» πολιτικό καλοκαίρι του 2015, η ελληνική εμπειρία απέδειξε ότι μια ριζοσπαστική αντικαπιταλιστική πολιτική ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, από τη σκοπιά των κοινωνικών αναγκών, συνεπάγεται τη ρήξη με τους μηχανισμούς της ΕΕ και της Ευρωζώνης και την έξοδο από αυτούς, μια ρήξη που δεν έχει καμία σχέση με τον «ακροδεξιό ευρωσκεπτικισμό» και τις συντηρητικές ιδέες εθνικής αναδίπλωσης. Αντίθετα, η αντικαπιταλιστική και διεθνιστική προοπτική για την Αριστερά έγκειται στη διαρκή πάλη ενάντια στις συνθήκες και τους μηχανισμούς της ΕΕ, επειδή έχουν τσακίσει τις ζωές των φτωχών ανθρώπων και τα δημοκρατικά δικαιώματα και όχι για κάποια ανάκτηση της ισχύος των εθνικών (αστικών) κρατών. (συνέχεια σελ. 4)

4

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

3 ΑΠΡΙΛΗ 2019

Μπροστά στη µάχη των Ευρωεκλογών

Ενωτικά και ριζοσπαστικά ενάντια στην ΕΕ και την Ακροδεξιά (συνέχεια από σελ. 3) Η άµεση πολιτική υπεράσπιση των ταξικών συµφερόντων του δικού µας «κοινωνικού στρατοπέδου» αποκτάει νόηµα µέσα στο όραµα και την πάλη για µία Ευρώπη χωρίς λιτότητα, χωρίς φράχτες και σύνορα, χωρίς ρατσιστικό και εθνικιστικό µίσος, µε τους λαούς να µπορούν να αποφασίζουν οι ίδιοι και δηµοκρατικά για το µέλλον τους. Απέναντι στη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική βαρβαρότητα που «υπόσχεται» η ΕΕ, αλλά και η «Ευρώπη των Εθνών» µε την ακροδεξιά, σήµερα χρειάζεται µια ριζοσπαστική αριστερή απάντηση που θα αποκαλύπτει τον κοινό πυρήνα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και της ακροδεξιάς , θα κινείται σε σαφώς αντιΕΕ κατεύθυνση και θα µπορεί να αποτελεί το αντίπαλο δέος και να προβάλλει το όραµα για µία Ευρώπη σοσιαλιστική. Μια τέτοια πολιτική καµπάνια απαιτεί την πλατιά συσπείρωση των δυνάµεων της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς πάνω σε µία συνεκτική πολιτική συµφωνία. ∆υστυχώς, το έδαφος στο οποίο καλούµαστε να οργανώσουµε αυτή την πολιτική µάχη δεν είναι ευνοϊκό, ωστόσο υπάρχουν δυνατότητες και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Αυτή τη στιγµή, το σχήµα «Τώρα ο Λαός» (Maintenant le Peuple) από την Ανυπότακτη Γαλλία του Μελανσόν, τους Ποδέµος, το Μπλόκο της Αριστεράς στην Πορτογαλία, την Κοκκινοπράσινη

Συµµαχία της ∆ανίας κ.ά., είναι µια συµµαχία της ευρωπαϊκής ριζοσπαστικής Αριστεράς που κάνει καταρχήν το πολύ σηµαντικό βήµα: να διαχωριστεί από το ΚΕΑ και τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ την ίδια στιγµή αποτελείται από κόµµατα, οργανώσεις, µέτωπα, που, παρά τα πολιτικά τους προβλήµατα, αποτελούν µία σηµαντική εκδοχή µαζικής, ενωτικής, ριζοσπαστικής Αριστεράς –πέρα από το σεχταρισµό– και σε σύνδεση µε τους κοινωνικούς αγώνες. Επιπλέον, η πολιτική ατζέντα που έχει υιοθετήσει ενάντια στη λιτότητα, ενάντια στο ρατσισµό και την ακροδεξιά, µε εναντίωση στις πολιτικές της ΕΕ και της Ευρωζώνης, µπορεί να αποτελέσει ένα ικανό πολιτικό πλαίσιο στη δεδοµένη συγκυρία των Ευρωεκλογών. Μια τέτοια πολιτική καµπάνια, για να είναι και πολιτικά ειλικρινής σε σχέση µε τον προγραµµατικό-διακηρυκτικό της λόγο, χρειάζεται υποψηφιότητες που δεν θα αναπαράγουν τον καριερισµό και τον κοινοβουλευτισµό, αλλά θα εκφράζουν τους κοινωνικούς αγώνες, τα νεολαιίστικα κινήµατα, τους αγώνες των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ, την αλληλεγγύη σε πρόσφυγες και µετανάστες/τριες. Υπάρχουν αγωνιστές και αγωνίστριες της Αριστεράς που µπορούν να αναλάβουν να φέρουν σε πέρας αυτό το πολιτικό καθήκον. Η υποτίµηση αυτής της εκλογικής µάχης στην Ελλάδα µπορεί να έχει µόνο αρνητικές συνέπειες για τις δυνάµεις

της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Έχουµε την ευκαιρία µε µαζικό τρόπο να ξεδιπλώσουµε µια ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική πολιτική ενάντια στο νέο δικοµµατισµό ΣΥΡΙΖΑ-Ν∆ και ενάντια στη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα της ΕΕ. Αναµφίβολα, οι Ευρωεκλογές θα έχουν και έναν χαρακτήρα «πρόβας τζενεράλε» για τις εθνικές εκλογές και µε αυτή την έννοια είναι σχεδόν αναγκαστικό να εµπλουτίσουµε την πολιτική µας επιχειρηµατολογία. Το σχεδόν διαλυτικό δίληµµα «Τσίπρας-Μητσοτάκης» ή «πρόοδος-συντηρητισµός» πρέπει να απαντηθεί δυναµικά, αποκρούοντας την κυβερνητική προπαγάνδα για την έλλειψη πολιτικής εναλλακτικής και για το µονόδροµο της υπερψήφισης του κόµµατος του Τσίπρα ως τη µόνη ρεαλιστική απάντηση απέναντι στον «ταλιµπάν του νεοφιλελευθερισµού» Μητσοτάκη και απέναντι στην επικίνδυνη άνοδο της ακροδεξιάς. Το δίπολο αυτό είναι επίπλαστο: ΣΥΡΙΖΑ και Ν∆ έχουν συγκλίνει σε επίπεδο οικονοµικής και κοινωνικής πολιτικής, ενώ η έντονη προεκλογική πόλωση για το ποιος είναι είτε πιο «κοινωνικά ευαίσθητος», είτε ποιος είναι πιο «εθνικά υπεύθυνος» δεν είναι τίποτα παραπάνω από µία µάχη για τη νοµή της κυβερνητικής εξουσίας. Η πολιτική λογική του «λιγότερου κακού» είναι εγκλωβιστική για τον κόσµο µας, ενώ το επίπεδο αυτής της πολιτικής πόλωσης είναι πολύ µακριά από τα πραγµατικά κοινωνικά προβλήµατα και το

κοινωνικό πεδίο που έχει διαµορφώσει η µνηµονιακή πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα. Αν η πολιτική απάντηση είναι να κρατήσουµε ανοιχτή τη δυνατότητα για την ύπαρξη και παρέµβαση (πολιτική και κοινωνική) µιας ενωτικής, µαζικής, ριζοσπαστικής Αριστεράς, τότε οφείλουµε να δουλέψουµε σε αυτή την κατεύθυνση, καταρρίπτοντας τα κυβερνητικά ψευτοδιλήµµατα και βάζοντας µπροστά µια πολιτική για τα συµφέροντα των εργαζοµένων, των γυναικών, των µεταναστών/ τριών, της νεολαίας. Μια πολιτική καµπάνια της ριζοσπαστικής Αριστεράς για τις Ευρωεκλογές οφείλει να έχει τέτοια πολιτικά χαρακτηριστικά και όχι χαρακτηριστικά µιας «καθαρής» ιδεολογικοπολιτικής καταγραφής. Σε αυτή την κατεύθυνση δεσµευόµαστε να κινηθούµε. Μια κακή καταγραφή για τις δυνάµεις της Αριστεράς στις Ευρωεκλογές, σε συνδυασµό µε την επιβεβαίωση της ανόδου της ακροδεξιάς, θα δηµιουργήσει ένα ακόµα πιο αρνητικό πεδίο παρέµβασης, ενώ τα κεντρικά διλήµµατα θα βαρύνουν ακόµη περισσότερο, τόσο στην πολιτική Αριστερά όσο και στον κόσµο µας. Να αξιοποιήσουµε, λοιπόν, αυτή την ευκαιρία –εξαντλώντας κάθε δυνατότητα– στην κατεύθυνση ανασυγκρότησης της Αριστεράς και του κινήµατος, για να διαµορφώσουµε τους καλύτερους δυνατούς όρους παρέµβασης στο πολιτικό σκηνικό και µετά τις Ευρωεκλογές.

Κυκλοφορεί το τεύχος 12 του περιοδικού «Κόκκινο» Συνέντευξη με τον Αντονέλο Ζέκα Η Ιταλία του Σαλβίνι

Πάνος Πέτρου Η μάχη για τη Βενεζουέλα

Μανόλο Γκαρί και Χάιμε Παστόρ Ο Πάμπλο Ιγγλέσιας ενάντια στον Ινίγο Ερεχόν: Ένας νεκραναστημένος ευρωκομμουνισμός ενάντια στον κεντρώο νέο-λαϊκισμό

Συνέντευξη με τον Βαλέριο Αρκάρι Βραζιλία: Πόσο βαριά η ήττα;

Μιγκέλ Ουρμπάν Ο Φράνκο δεν ξεριζώθηκε ποτέ Χρήστος Σταυρακάκης Τα τέρατα επιστρέφουν με γραβάτες

Ερίκ Τουσέν και Ναθάν Λεγκράν Νικαράγουα: Μια προδομένη επανάσταση Αντώνης Νταβανέλος Γιατί ηττηθήκαμε στη δεκαετία του ’40; Παναγιώτης Λίλλης Η εκστρατεία στην Ουκρανία το 1919

Βιβλιοκριτικές Εύα Παπατζανή ∆ημόσιος χώρος, πόλη και εξουσία Μαριλένα Καρρά Καρλ Μαρξ, Κείμενα από τη δεκαετία του 1850. Μια ανθολογία

Κατερίνα Καλλέργη Μεξικό 1968: Η εξέγερση. Οι άνθρωποι. Τα κείμενα Νικόλας Κολυτάς Ο ΜαυροΚόκκινος ∆εκέμβρης

3 ΑΠΡΙΛΗ 2019

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Όχι στον περιορισµό της ελευθερίας της έκφρασης στο διαδίκτυο!

Τ

ην 26η Μαρτίου ψηφίστηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο η οδηγία που αλλάζει τελείως το τοπίο στο χώρο του διαδικτύου σε ό,τι αφορά τα πνευµατικά δικαιώµατα και την ελευθερία της έκφρασης. Άµεση συνέπεια της οδηγίας αυτής φαίνεται πως είναι η µετατροπή του διαδικτύου από µια ανοιχτή πλατφόρµα ανταλλαγής ιδεών και πρόσβασης σε πνευµατικές δηµιουργίες, σε ένα εργαλείο για την αυτοµατοποιηµένη επιτήρηση και τον έλεγχο των χρηστών του.

Τα επίµαχα άρθρα

Το περίφηµο άρθρο 13 της οδηγίας (το οποίο άλλαξε σε 17) ουσιαστικά καθιστά τους παρόχους περιεχοµένου στο διαδίκτυο ως υπεύθυνους για το εκάστοτε περιεχόµενο που ανεβάζει ένας χρήστης στη διαδικτυακή τους κοινότητα, στην πλατφόρµα τους ή στην υπηρεσία τους. Αυτό σηµαίνει ότι αν κάποιος ανεβάσει το πνευµατικό περιεχόµενο ενός τρίτου σε µία πλατφόρµα, χωρίς την άδεια του τρίτου, τότε τη νοµική ευθύνη δεν τη φέρει αυτός, αλλά η πλατφόρµα. Αυτό αποτελεί έναν τεράστιο κίνδυνο στο πώς διαχέεται και προωθείται η πληροφορία στο διαδίκτυο. Σε µεγάλες διαδικτυακές πλατφόρµες παγκοσµίου εµβέλειας ανεβαίνουν καθηµερινά εκατοµµύρια εικόνες, βίντεο και αναρτήσεις κειµένων. Οι µεγάλες εταιρείες-πάροχοι περιεχοµένου, προκειµένου να ανταποκριθούν στη νέα νοµοθεσία και να µην επωµίζονται τη νοµική ευθύνη για παραβιάσεις της οδηγίας εκ µέρους των χρηστών τους, θα πρέπει να αναλάβουν το ρόλο του διαρκούς επιτηρητή. Αυτό σηµαίνει ότι, όντας αδύνατο να ελέγχουν το σύνολο του όγκου της πληροφορίας που ανεβαίνει καθηµερινά στις πλατφόρµες τους, θα καταφύγουν στη λύση των φίλτρων. Έτσι καθετί που ανεβαίνει στο διαδίκτυο, θα περνάει από «φιλτράρισµα» του οποίου τα αποτελέσµατα είναι εξαιρετικά αµφισβητήσιµα και κρύβουν µεγάλες πιθανότητες λάθους. Με αυτό τον τρόπο, επειδή οι πλατφόρµες θα είναι υπεύθυνες για την «προστασία» των δικαιωµάτων που θίγονται, θα προσπαθήσουν να χρησιµοποιήσουν όσο το δυνατόν πιο αυστηρά φίλτρα, ώστε να είναι καλυµµένες έναντι αξιώσεων, µε ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους χρήστες και τους δηµιουργούς. Με άλλα λόγια, η διάδοση της διαδικτυακής πληροφορίας οποιουδήποτε είδους θα είναι δέσµια των µηχανών φιλτραρίσµατος. Παράλληλα, το άρθρο 11 (το οποίο άλλαξε σε 15) φαίνεται πως περιορίζει αισθητά την ελεύθερη ροή της πληρο-

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6972516210 Αµπελόκηποι 6973005569

Του Νικόλα Κολυτά

φορίας και της ενηµέρωσης, βασικά αγαθά µιας δηµοκρατικής κοινωνίας. Αυτό οφείλεται στο ότι χορηγείται η δυνατότητα στους εκδότες τύπου και στα µεγάλα αστικά ΜΜΕ να αποφασίζουν αποκλειστικά τα ίδια για το ποιος µπορεί να «συνδεθεί» µε τις ειδήσεις, ορίζοντάς τους και την ανάλογη χρέωση. Ουσιαστικά πρόκειται για τη χορήγηση ενός νέου προνοµίου στα κυρίαρχα ΜΜΕ, που όχι µόνο δεν βοηθάει τη δηµοσιογραφία, αλλά απειλεί σοβαρά να βλάψει τους δηµιουργούς περιεχοµένου, τους µικρότερους εκδότες και εντέλει τους απλούς πολίτες.

Η ευθύνη των κοµµάτων και οι αντιδράσεις

Με βάση τα παραπάνω, αντιλαµβάνεται κανείς ότι αλλάζει τελείως το τοπίο στο χώρο του διαδικτύου. Παρ’ όλα αυτά η υπερψήφιση αυτής της οδηγίας δεν έχει κυριαρχήσει στη δηµόσια σφαίρα. Αυτό είναι κάτι αρκετά προβληµατικό, αν σκεφτεί κανείς ότι η περίφηµη οδηγία για το copyright συζητιέται πάνω από δύο χρόνια πανευρωπαϊκά. Αποκορύφωµα αυτής της συζήτησης υπήρξε η ψηφοφορία στις 26 Μαρτίου, όπου 348 ευρωβουλευτές ψήφισαν υπέρ, 274 κατά και 36 απείχαν. Παρότι υπήρξαν προσπάθειες από συγκεκριµένες οµάδες ευρωβουλευτών να αποσυρθεί το περίφηµο άρθρο 13 έστω και την ύστατη στιγµή, η οδηγία υπερψηφίστηκε µαζί µε το συγκεκριµένο άρθρο λόγω της συστράτευσης τριών πολιτικών πυλώνων του ευρωπαϊκού οικοδοµήµατος. Κεντροαριστερά, κεντροδεξιά και φιλελεύθεροι είχαν κοινή γραµµή υπερψήφισης της συγκεκριµένης οδηγίας, πιθανόν αναγνωρίζοντας τους κινδύνους που ελοχεύουν για τον ευρωπαϊκό καπιταλισµό από την «αφιλτράριστη» διακίνηση ιδεών στο αχανές διαδίκτυο. Ίσως το πολιτικό φλερτ του ΣΥΡΙΖΑ µε την ευρωπαϊκή σοσιαλδηµοκρατία να υπήρξε και ο λόγος που όλοι οι ευρωβουλευτές του απουσίαζαν από την κρισιµότερη ψηφοφορία για το διαδίκτυο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ενώ η Ευρωπαϊκή Αριστερά και οι Πράσινοι έχουν ταχθεί ανοιχτά ενάντια στη συγκεκριµένη οδηγία, οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ µυστηριωδώς απουσίαζαν.

Είναι χαρακτηριστικό ότι από το σύνολο της ελληνικής εκπροσώπησης στην ευρωβουλή, µόνο δύο ευρωβουλευτές καταψήφισαν, ο Νίκος Χουντής της ΛΑΕ και η ανεξάρτητη ευρωβουλεύτρια Σοφία Σακοράφα. Από κει και πέρα ευρωβουλευτές της Ν∆, του Ποταµιού και της Χρυσής Αυγής υπερψήφισαν την οδηγία, ενώ οι ευρωβουλευτές της Ελιάς και του ΚΚΕ είτε δήλωσαν «παρών», είτε απουσίαζαν. Παρότι το ζήτηµα της ελευθερίας της έκφρασης στο διαδίκτυο έχει υποτιµηθεί αρκετά στην Ελλάδα, διεθνώς έχει ξεσηκώσει µεγάλες αντιδράσεις. Πενήντα επτά οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωµάτων από όλο τον κόσµο, µε κοινή ανοιχτή επιστολή σε όλους τους ευρωπαϊκούς θεσµούς, έχουν ταχθεί κατά της οδηγίας για το copyright, ισχυριζόµενες ότι η απαίτηση εγκατάστασης συστήµατος φιλτραρίσµατος ηλεκτρονικών επικοινωνιών έχει απορριφθεί δύο φορές από το δικαστήριο, ενώ παράλληλα σοβαρές ανησυχίες έχει διατυπώσει και ο Ειδικός Εισηγητής του Οργανισµού των Ηνωµένων Εθνών για την Ελευθερία της Έκφρασης και της Πληροφόρησης, ισχυριζόµενος ότι καθιερώνεται «ένα καθεστώς ενεργού ελέγχου και προληπτικής λογοκρισίας». Η σηµαντικότερη απάντηση όµως, στη λογοκρισία που επιχειρείται να επιβληθεί στο χώρο του διαδικτύου, βρίσκεται στην κινητοποίηση των ίδιων των πολιτών. ∆ιαδικτυακές πλατφόρµες έχουν µαζέψει πάνω από πέντε εκατοµµύρια υπογραφές σε σχετικό διαδικτυακό ψήφισµα, κάτι πρωτοφανές σε αντίστοιχα εγχειρήµατα στο παρελθόν. Την ίδια στιγµή σε πάρα πολλές πόλεις πανευρωπαϊκά την ηµέρα της ψηφοφορίας, αλλά και πιο πριν, έγιναν µαζικές και δυναµικές κινητοποιήσεις. Χαρακτηριστικότερο παράδειγµα αποτελεί η Γερµανία, όπου 150.000 διαδηλωτές ξεχύθηκαν στους δρόµους, σε δεκάδες συγκεντρώσεις το Σαββατοκύριακο 23-24 Μαρτίου 2019. Είναι ζωτικής σηµασίας η ανάγκη να υψωθούν τείχη αντίστασης απέναντι σε κάθε προσπάθεια φίµωσης και περιορισµού της ελευθερίας της έκφρασης. Μόνο έτσι θα µπορούµε να συνεχίσουµε τους αγώνες µας.

5

ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. ΦιλαδέλφειαΝ. Χαλκηδόνα 6945498732 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087 Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι ΑνάργυροιΚαµατερό 6998466952 Πετρούπολη 6983674242 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6942602766 Καισαριανή 6995737690 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6944548787 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6984417681 Ν. Σµύρνη 6972098143 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγµένη 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948100218 Κορυδαλλός 6945037002 Κερατσίνι 6981093970

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 Αχαρνές 6977266544 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6981084090 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6984267504 ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6959771512 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6932422501 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: Τρίκαλα 6976291795 Λάρισα 6976579448 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6944916915 Ρέθυµνο 6907856793 Χανιά 6975964967 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6972743637 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΛΟΝΔΙΝΟ: 0044-7969523579 ΠΑΡΙΣΙ: 0033-673555890 0030-6937762930

ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ: Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546

Νοσοκ. «Άγιος Σάββας» 6998466952 ΥΠΑΑΤ 6945754555 ∆ήµοι 6980579817 Εκπαιδευτικοί 6972878820

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ: Νοµική Αθήνας 6972648225 ΤΕΙ Αθήνας 6975208151 Πάντειο 6984417681

Φιλοσοφική 6972595471 Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών 6959771512

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

6

3 ΑΠΡΙΛΗ 2018

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες.

Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6973005569 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6932045320 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942602766 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6942993423 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ΚΡΗΤΗ: 6979925065 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6972743637 ΜΕΣΣΗΝΙΑ: 69832422501 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

• •

•

• •

•

•

Η διαλυτική κρίση σ Του Αντώνη Νταβανέλου

Ε

λάχιστες εβδοµάδες µετά το φετινό της συνέδριο, η ISO στις ΗΠΑ, µε την ενθάρρυνση ή την ανοχή της εκλεγµένης σε αυτό το συνέδριο ηγεσίας της, µπαίνει σε πορεία αυτοδιάλυσης. Σε µια πρωτόγνωρη λειτουργία εξατοµικοποιηµένης ψηφοφορίας –χωρίς διαβούλευση και πολιτική συζήτηση, χωρίς την προηγούµενη σκιαγράφηση µιας κοινής εναλλακτικής λύσης– εµφανίζεται µια πλειοψηφία µελών και στελεχών που αποφασίζει το «τέλος» της οργάνωσης. Το γεγονός ότι µια τόσο δραµατική απόφαση δεν τέθηκε προς συζήτηση στο συνέδριο, αποδεικνύει ότι πίσω από τις καταγγελίες για τον εσωτερικό «αυταρχισµό» της δηµοκρατικοσυγκεντρωτικής λειτουργίας αναδυόταν µια νέα «τοξική κουλτούρα» που, προκειµένου να επιβάλει ένα νέο πολιτικό προσανατολισµό (που ήταν αντίθετος µε τις καταστατικές δεσµεύσεις των µελών και στελεχών της ISO), δεν δίστασε να οδηγήσει στην αυτοδιάλυση της οργάνωσης. Η ερµηνεία πρέπει να αναζητηθεί κυρίως στα ζητήµατα της πολιτικής γραµµής.

DSA

H ISO χτίστηκε σαν µια οργάνωση που αναφερόταν στο «σοσιαλισµό από τα κάτω». ∆εν αναγνώριζε το ∆ηµοκρατικό Κόµµα ως ρεφορµιστικό κόµµα (ακόµα και µε τη µορφή του σοσιαλφιλελεύθερου εκφυλισµού της σοσιαλδηµοκρατίας στην Ευρώπη) και αρνιόταν να µπει στα διλλήµατα του «µικρότερου κακού», υποστηρίζοντας ή ψηφίζοντας τους ∆ηµοκρατικούς απέναντι στη ρεπουµπλικανική ∆εξιά. Έχοντας µεγάλη πείρα από το χαµό χιλιάδων ακτιβιστών από το 1968 µέχρι σήµερα (κυρίως µαύρων αγωνιστών, φεµινιστικών οµάδων και αγωνιστών του LGBTQ κινήµατος), που αναζήτησαν «θετικές λύσεις» µέσα από την προσχώρηση στους ∆ηµοκρατικούς, η ISO χαρακτήριζε το ∆ηµοκρατικό Κόµµα ως το «νεκροταφείο των κοινωνικών κινηµάτων στις ΗΠΑ». Οι εκτιµήσεις αυτές κατοχυρώνονταν από την πολιτική ιστορία της οργάνωσης, αλλά και από τη βασική πολιτική δέσµευση («Where We Stand») που αναλάµβανε κάθε µέλος της ISO. Αυτή η κατεύθυνση τέθηκε σε δοκιµασία από τις εξελίξεις στην πρόσφατη περίοδο. Αφενός από την πίεση της βαρβαρότητας της πολιτικής του Τραµπ και από την απειλή του ισχυρού κοινωνικού µπλοκ που συσπειρώνεται πίσω του. Αφετέρου από την ανάδειξη µιας πλατύτερης, αλλά χαλαρής, «νέας Αριστεράς» που εκφράζεται κυρίως στο DSA (∆ηµοκράτες Σοσιαλιστές της Αµερικής) γύρω από την υποψηφιότητα του Μπέρνι Σάντερς, µιας τάσης αριστερού ριζοσπαστισµού, αλλά µιας τάσης µέσα στο ∆ηµοκρατικό Κόµµα. Το DSA είναι ένα αντιφατικό φαινόµενο. Ασφαλώς εκφράζει µια τάση ριζοσπαστισµού απέναντι στην πολιτική του Τραµπ, µια τάση µαζικής επανεµφάνισης των σοσιαλιστικών ιδεών, που γίνονται ξανά δηµοφιλείς στις ΗΠΑ, για πρώτη φορά µετά το 1968. Ταυτόχρονα, όµως, οι τάσεις αυτές εκφράζονται εγκλωβισµένες µέσα στο ∆ηµοκρατικό Κόµµα, ο µηχανισµός του οποίου έχει µακρά πείρα αφοµοίωσης και χειραγώγησης κοινωνικών ακτιβιστών. Ο ίδιος ο Σάντερς είναι «παιδί» της πολιτικοποίησης του ’68, αλλά µετά τη ριζοσπαστική καµπάνια του στις προηγούµενες προεδρικές εκλογές, κατέληξε να υποταχθεί στην «πειθαρχία» του ∆ηµοκρατικού Κόµµατος και να καλέ-

σει σε υποστήριξη της… Χίλαρι Κλίντον. Στις πιο πρόσφατες ηµέρες, στελέχη του DSA, όπως η Αλεξάνδρα Οκάσιο Κορτέζ, επιτυγχάνουν εκλογικές νίκες σε πολλά εκλογικά πεδία του συστήµατος πολιτικής εκπροσώπησης. Είναι ένα σηµείο ελπιδοφόρου καλέσµατος, αλλά και ένας νέος «πειρασµός». Μέχρι σήµερα, η ISO αντιµετώπιζε αυτό το φαινόµενο µε τη µέθοδο του Ενιαίου Μετώπου. Με τη συνεργασία µέσα στα κινήµατα και στις πολιτικές συζητήσεις, αλλά ταυτόχρονα µε την οργανωτική ανεξαρτησία απέναντι σε µια «τάση» που δεν έχει αποφασίσει τι θα κάνει µε το κοµβικό ζήτηµα που λέγεται ∆ηµοκρατικό Κόµµα. Η γραµµή αυτή κατέρρευσε, καθώς πλησιάζουν οι δεύτερες εκλογές της εποχής Τραµπ. Το σύνθηµα «οποιοσδήποτε άλλος, όχι ο Τραµπ» γίνεται, φυσιολογικά, πιεστικό, ενώ αυξάνει η ελκτικότητα της ελπίδας να τεθεί ένας «αριστερός», ο Σάντερς, αντίπαλος του Τραµπ. Στην ίδια περίοδο η ISO περνούσε µια διαδικασία ανανέωσης της ηγετικής οµάδας της. Το τιµόνι της καθηµερινής πολιτικής δράσης ανατίθονταν σε µια σύνθεση νεότερων πολιτικών στελεχών, που δεν καθορίζονταν από την εµπειρία της πορείας «ενάντια στο ρεύµα», αλλά από τη µεγαλύτερη συµµετοχή τους στους αγώνες της πρώτης γραµµής. Αυτή η νέα ηγετική οµάδα κερδήθηκε στην πλειοψηφία της στην προοπτική της συνένωσης µε τη χαλαρή «νέα Αριστερά» του DSA. Στην προσυνεδριακή συζήτηση άνοιξε όλα τα ζητήµατα αναγκαίων αλλαγών στην πολιτική και στη λειτουργία της ISO, εντάσσοντας την προοπτική του σε µια απροσδιόριστη «δηµιουργία ενός ανεξάρτητου σοσιαλιστικού κόµµατος στις ΗΠΑ». Κοµβικό ζήτηµα σ’ αυτή την προοπτική ήταν και είναι η συµµετοχή ή όχι στις εκλογικές λίστες του Σάντερς. Όµως η προοπτική αυτή ερχόταν σε αντίθεση µε την πολιτική ιστορία της ISO και τις βασικές δεσµεύσεις των µελών της. Η παλιά ηγεσία της οργάνωσης, αναγνωρίζοντας την ήττα της, έµεινε σιωπηλή, δηλώνοντας ότι θα πρέπει όλοι να παραµείνουν ως «νοµιµόφρονα µέλη» στην οργάνωση, για να είναι παρόντες, όταν τα πραγµατικά πολιτικά διλήµµατα παρουσιαστούν καθαρά. Στο συνέδριο εµφανίστηκε µια ισχυρή τάση (IS Platform) που, αν και συµφωνούσε µε πολλές κριτικές προς την παλιά ηγεσία, υπογράµµιζε καθαρά ότι δεν είχε πρόθεση να ακολουθήσει σε πορεία «σύγκλισης» µε µια αριστερή τάση µέσα στο ∆ηµοκρατικό Κόµµα. Υπό αυτές τις πιέσεις, το συνέδριο της ISO δεν συζήτησε και δεν αποφάσισε για το κρίσιµο επίδικο: Ανέστειλε τη συζήτηση για τις λίστες Σάντερς προς ένα έκτακτο «εκλογικό» συνέδριο τον ερχόµενο Σεπτέµβρη.

Πολιτική «ταυτοτήτων» Αυτό δεν σηµαίνει ότι ήταν ένα «ουδέτερο» συνέδριο. Αντίθετα, προσάρµοσε την ISO σε κρίσιµες πολιτικές επιλογές, σε λειτουργίες και σε συνήθειες της «πλατιάς Αριστεράς» και κυρίως του DSA. Χωρίς συζήτηση, χωρίς απόφαση, χωρίς αίσθηση της σηµασίας της αλλαγής, στο εσωτερικό της ISO εγκαταστάθηκε το καθεστώς των διαρκών «τάσεων». Επίσης χωρίς συζήτηση και χωρίς απόφαση, πέρασε ντεφάκτο στην πολιτική και στη λειτουργία της ISO η υποχώρηση απέναντι στη µεταµοντέρνα «πολιτική ταυτοτήτων». Η επιµονή στην ενιαία πολιτική και στην ενιαία διεργασία µέσα σε µια οργάνωση, η απόρριψη του οργανωτικού σεπαρατισµού θεωρήθηκε ως καταπίεση πχ των «έγχρωµων

3 απριλη 2019

πολιτικη

7

στην ISO Τον Απρίλη στον συντρόφων/φισσών», που έτσι χάνουν το δικαίωμα της αυτόνομης συγκρότησης και λειτουργίας στη βάση της «ταυτότητας» ως μαύρου ή λατίνου ακτιβιστή. Το ανάλογο προφανώς ισχύει για τις γυναίκες ή τους ακτιβιστές της LGBTQ κοινότητας. Το αποτέλεσμα αυτής της αποδοχής ήταν ο μηχανισμός που επέτρεψε την ταχύτατη μετατόπιση της ISO προς την κατεύθυνση που δεν είχε αποφασιστεί στο συνέδριο. Όπως το είχε προαναγγείλει ένας από τους βασικούς υποστηρικτές αυτής της «στροφής»: «ή θα βρούμε τρόπο να αλλάξουμε την ISO… ή θα βρούμε άλλους τρόπους συγχώνευσης με το νέο σοσιαλιστικό κίνημα». Αυτό που ακολούθησε ήταν ένα κύμα «εγκλήσεων» (call out) για υποθέσεις εσωτερικής καταπίεσης. Δυστυχώς, ήταν πολιτικά «προσανατολισμένο». Με ακαριαίες διαδικασίες πάρθηκαν οργανωτικά μέτρα κατά στελεχών της παλιάς Κεντρικής Επιτροπής και κατά του βασικού εκπροσώπου της IS Platform, δηλαδή κατά όσων συμβόλιζαν την άρνηση της στροφής προς τις λίστες Σάντερς και το DSA. Για άλλη μια φορά, μια υπόσχεση «άνθισης εσωτερικής δημοκρατίας» ουσιαστικά γινόταν μέθοδος πολιτικής εκκαθάρισης. Το ρίσκο για όσους εξαπολύουν ή ανέχονται τέτοιους μηχανισμούς είναι ότι στο τέλος της ημέρας είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα μπορέσουν να τους ελέγξουν. Αυτό συνέβη στην ISO. Το κύμα εγκλήσεων, απογοήτευσης και αποχωρήσεων, οδήγησε την οργάνωση στην κατάρρευση. Όσοι επιδίωκαν τη στροφή προς τις λίστες Σάντερς και τη διεργασία του DSA, τώρα μπορούν να το πράξουν: αλλά από κατώτερη θέση, ως ένα άθροισμα εξατομικοποιημένων στελεχών και όχι ως μια συγκροτημένη οργάνωση που προσπαθεί να παρέμβει σε μια ούτως ή άλλως δύσκολη συγκυρία. Η πτώση της ISO είναι η πτώση ενός από τα τελευταία οχυρά του «λενινισμού του 1968» στις ΗΠΑ, μιας οργάνωσης που ανέπτυξε σημαντική δράση, σημαντική πολιτική συνεισφορά και σημαντική θεωρητική παραγωγή (ιδιαίτερα στα ζητήματα του αντιρατσισμού και του αντισεξισμού), παλεύοντας «μέσα στην κοιλιά του κτήνους», απέναντι στην ισχυρότερη αστική τάξη και την πιο αδίστακτη κρατική μηχανή στον πλανήτη. Η διεθνής επαναστατική Αριστερά γίνεται φτωχότερη. Η υποχρεωτική πορεία ενάντια στις συμπληγάδες, ενάντια στη δίδυμη απειλή –αφενός, ενός πιθηκισμού του Μπολσεβικισμού και ενός ακραίου σεχταρισμού και, αφετέρου, του διαλυτισμού και της κυριαρχίας του τακτικισμού– μια πορεία έτσι κι αλλιώς δύσκολη, φορτώνεται από ένα ακόμα αρνητικό παράδειγμα. Όμως η πορεία αυτή θα συνεχιστεί, γιατί είναι συνυφασμένη με τις αναγκαιότητες της ταξικής πάλης και τις δραστηριότητες εκατομμυρίων ανθρώπων στον αγώνα για την απελευθέρωση από την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Σ’ αυτόν τον αγώνα είμαστε σίγουροι ότι θα βρεθούμε ξανά μαζί με τους καλούς συντρόφους και συντρόφισσες που γνωρίσαμε στις γραμμές της ISO.

πολυχώρο Κομμούνα

Της Κατερίνας Καλλέργη

Γ

ια ακόμα ένα μήνα, ο πολυχώρος Κομμούνα θα έχει ένα πλούσιο πρόγραμμα. Με βάση όσα συζητήθηκαν στη συνέλευση των φίλων της Κομμούνας, ο Απρίλης θα είναι επίσης γεμάτος από πολιτικές, πολιτιστικές και καλλιτεχνικές δράσεις. Οι δράσεις αυτές έχουν στόχο να απευθυνθούν σε ένα πλατύ κοινό, καλύπτοντας ένα μεγάλο φάσμα ζητημάτων. Με λίγα λόγια, ότι κι αν ψάχνει κάποιος/α είναι πολύ πιθανό να το βρει στην Κομμούνα τον Απρίλη.

Πολιτικές εκδηλώσεις

Οι πολιτικές εκδηλώσεις του Απρίλη θα έχουν ποικίλη θεματολογία, αγγίζοντας επίκαιρα και ιστορικά ζητήματα. Στις 5 Απρίλη, οι εκδόσεις Red Marks παρουσιάζουν το βιβλίο του Δημήτρη Κατσορίδα «Τοπική αυτοδιοίκηση και αυτοδιαχείρηση», με ομιλητές από τα κινήματα γειτονιάς και επικεφαλής δημοτικών περιφερειακών παρατάξεων. Πρόκειται για μια εκδήλωση πλήρως εναρμονισμένη με τα ζητήματα της συγκυρίας, με τις

αυτοδιοικητικές εκλογές όλο και πιο κοντά και με την Αριστερά συχνά μουδιασμένη μπροστά στην ανάγκη να απαντήσει και σε τοπικό επίπεδο στα διλλήματα της περιόδου. Στις 20 του μήνα το βήμα θα δοθεί στο εκπαιδευτικό κίνημα. Οι Μαθητές/τριες Ενάντια στο Σύστημα θα συζητήσουν για το εκπαιδευτικό σύστημα και τα κινήματα που αναπτύσσονται μέσα σε αυτό. Στη συζήτηση θα παρέμβουν καθηγητές, μαθητές και φοιτητές, αναδεικνύοντας τα πολλαπλά ζητήματα της διάλυσης της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, αλλά και την ανάγκη για ένα ενωτικό εκπαιδευτικό κίνημα που να απαντάει συνολικά στα προβλήματα. Τη Μεγάλη Δευτέρα, στις 22 του Απρίλη, θα συζητήσουμε για την ιστορία των τροτσκιστών και τη σχέση τους με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ομιλητές θα είναι ο Αντώνης Νταβανέλος και ο Δημήτρης Κατσορίδας. Θα είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να λυθούν απορίες, αλλά και να δοθούν απαντήσεις στους μύθους σχετικά με τη δράση των τροτσκιστών στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στις 12 και 13 Απρίλη θα γίνουν δύο βιντεοπροβολές με διαφορετική,

αλλά εξίσου ενδιαφέρουσα θεματολογία. Στις 12, η ηλεκτρονική εφημερίδα «Το Μωβ» θα παρουσιάσει μια βίντεο-έρευνα για τις Παλαιστίνιες γυναίκες και θα ακολουθήσει συζήτηση για το ζήτημα. Στις 13 Απρίλη θα ταξιδέψουμε στην άλλη πλευρά της υφηλίου με ένα animated ντοκιμαντέρ της Titania Matina για τους Ζαπατίστας και θα συζυτήσουμε για το κίνημα που σημάδεψε το Μεξικό και τους κινδύνους που αντιμετωπίζει το τελευταίο διάστημα. Τις πολιτικές συζητήσεις θα συνοδέψει μια πληθώρα πολιτιστικών γεγονότων, αναδεικνύοντας και τον διπλό χαρακτήρα της Κομμούνας ως Ινστιτούτο Πολιτικών, αλλά και Πολιτιστικών ερευνών.

Πολιτισμός

Την αρχή θα κάνουν οι «Ιστορίες Κινηματογράφου», που ήδη έχουν καταφέρει να κεντρίσουν το ενδιαφέρον ενός μεγάλου κοινού, με αποτέλεσμα να γίνουν πολλές επιτυχημένες εκδηλώσεις μέχρι σήμερα. Στις 9 Απρίλη βλέπουμε την ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Μια αιωνιότητα και μια μέρα» και συζητάμε εστιάζοντας στο ζήτημα του χρόνου ως πεδίο χαρτογράφησης και εξερεύνησης. Στις 23 Απρίλη θα προβληθεί η ταινία του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ «Ζούσε τη Ζωή της», με θέμα συζήτησης ο «κινηματογράφος του σώματος». Στις 19 του Απρίλη, ο κινηματογράφος παραμένει στο κέντρο, αλλά με το βιβλίο του Γιώργου Κόρρα «Οι γεύσεις του σινεμά». Για το βιβλίο θα συζητήσουν οι Φοίβος Δεληβοριάς (τραγουδοποιός), Αχιλλέας Κυριακίδης (Μεταφραστής, συγγραφέας και σκηνοθέτης) και Χρήστος Βούπουρας (σκηνοθέτης). Στις 20 του μήνα, ένα μπολ φυστίκια θα εμφανιστεί στην Κομμούνα. Και συγκεκριμένα, η λογοτεχνική συλλογικότητα Μπολ Φυστίκια θα παρουσιάσει τη δεύτερη έντυπη κυκλοφορία της, το φανζίν με τίτλο «Ερωδιά». Η Ερωδιά είναι ένας λογοτεχνικός (μη) τόπος, όπου η «μοναρχία» συναντάει την ποίηση. Την επόμενη μέρα, 21 του Απρίλη, η Λέσχη Ανάγνωσης της Κομμούνας θα παρουσιάσει το βιβλίο «Αγαπημένη μου Ουρανία» της Νατάσσας Γεωργούλια, με θέμα την προσφυγιά ως παρελθόν, αλλά και ως παρόν. Το απόγευμα της ίδιας μέρας, η ομάδα Πείρα(γ)μα θα επισκεφτεί για δεύτερη φορά την Κομμούνα, αυτή τη φορά με το θεατρικό έργο «Ο κύκλος των μάταιων πράξεων», του Σπύρου Τζόκα. Είναι ένα ιστορικό έργο, βαθιά πολιτικό, για την Αριστερά, τους αγώνες και την Αντίσταση. Τέλος, μέσα στον Απρίλη, οι εκδόσεις Red Marks θα παρουσιάσουν την πρώτη λογοτεχνική τους έκδοση, το βιβλίο της Ελένης Χριστοπούλου «Παιδικοχαρίτες», ένα ημερολόγιο πεζοποίησης, εργασίας και συναισθημάτων.

8

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

3 ΑΠΡΙΛΗ 2019

Επιµέλεια Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς Αλληλεγγύη στις αγωνιζόµενες καθαρίστριες

Μ

ετά από 5 χρόνια αναβολών, την Παρασκευή 29 Μάρτη, στα ∆ικαστήρια της οδού Ευελπίδων στην Αθήνα, ξεκίνησε η δίκη των αγωνιζόµενων καθαριστριών Ευαγγελίας Αλεξάκη και Βάσως Γκόβα, που δέχθηκαν την ωµή βία των αστυνοµικών δυνάµεων στη συγκέντρωση και διαδήλωση των καθαριστριών του υπουργείου Οικονοµικών στις 10 Ιούλη 2014, έξω από το υπουργείο. Ήταν µια διαδήλωση κατά των άδικων απολύσεών τους από την τότε κυβέρνηση και την τρόικα. Από την επίθεση τραυµατίστηκε και

παρ’ όλα αυτά συνελήφθη η Βάσω Γκόβα, ενώ τραυµατίστηκε και η Ευαγγελία Αλεξάκη από τον αστυνοµικό των ΥΜΕΤ Τσοκαναρίδη. Η δίκη που διεξάγεται, είναι συγχώνευση της δίωξης που ασκήθηκε σε βάρος του αστυνοµικού των ΥΜΕΤ, αλλά και της µήνυσης που έκανε η ηγεσία της αστυνοµίας σε βάρος των καθαριστριών µε τον ισχυρισµό ότι τους χτύπησαν. Η αριστερή στα λόγια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε ήδη να είχε στείλει στην ανεργία τον συγκεκριµένο αστυνοµικό και την ηγεσία που τον στηρίζει. ∆εν το κάνει όµως, επιλέγοντας για µια φορά ακόµη το συµβιβασµό.

Νέο χτύπηµα στους ναυτεργάτες

Κ

οινές κινητοποιήσεις έχουν ξεκινήσει από τις 22 Μάρτη η Πανελλήνια Ένωση Ναυτών Εµπορικού Ναυτικού (ΠΕΝΕΝ) και ο Πανελλήνιος Σύνδεσµος Συνταξιούχων ΝΑΤ. Τα δύο σωµατεία πραγµατοποίησαν την Παρασκευή 22 Μάρτη κοινή παράσταση διαµαρτυρίας των διοικήσεών τους στον Πρόεδρο-Αντιπρόεδρο και τη ∆ιευθύντρια του ΕΦΚΑ στο Ασφαλιστικό Ταµείο των ναυτεργατών. Η επόµενη κινητοποίηση έχει προγραµµατιστεί για την Τετάρτη 10 Απρίλη 2019 στις 11.30, µε συγκέντρωση διαµαρτυρίας έξω από το Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης.

Καθυστέρηση στις συντάξεις

Ο λόγος που τα δύο σωµατεία κινητοποιούνται είναι τα µεγάλα προβλήµατα που έχουν παρουσιαστεί από την καθυστέρηση στη διεκπεραίωση των οριστικών συντάξεων τόσο για τις χήρες, όσο και για τους συνταξιούχους ναυτεργάτες, καθώς και τις αντίστοιχες της επικουρικής ασφάλισης. Καθυστέρηση µεγάλη υπάρχει και στην απονοµή των εφάπαξ παροχών, αλλά και στην αναβάθµιση των συντάξεων όσων ναυτεργατών κάνουν χρήση της σχετικής οικονοµικής εξαγοράς. Εκτός δηλαδή του ότι από τα αντιασφαλιστικά νοµοσχέδια που εφάρµοσαν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, Ν∆ και ΣΥΡΙΖΑ οι συντάξεις τους συρρικνώθηκαν, όπως και συνολικά οι ασφαλιστικές παροχές τους, οι καθυστερήσεις, που προαναφέρθηκαν, οδηγούν πολλές οικογένειες, και όχι µόνο τους ίδιους τους συνταξιούχους ναυτεργάτες, στα όρια της εξαθλίωσης. Στη διάρκεια της παρέµβασης στον Πρόεδρο-Αντιπρόεδρο και τη ∆ιευθύντρια του ΕΦΚΑ στο ασφαλιστικό τους Ταµείο οι εκπρόσωποι των σωµατείων τόνισαν και την αρπαγή της ακίνητης περιουσίας του

ΝΑΤ µετά την εφαρµογή του αντιασφαλιστικού νόµου Κατρούγκαλου, όπως και τη συνεχή µείωση των αρµοδιοτήτων του ταµείου. Σε όλο αυτό το σκηνικό, ρόλο σαφώς παίζουν η γραφειοκρατία και κυρίως η έλλειψη προσωπικού και ειδικευµένων υπαλλήλων. Μάλιστα, σύµφωνα µε τα δύο σωµατεία, το αµέσως επόµενο διάστηµα η κατάσταση θα επιδεινωθεί ακόµη περισσότερο. Και αυτό γιατί το νέο οργανόγραµµα του ΕΦΚΑ προβλέπει ότι εντός του 2019 καταργείται από το ΝΑΤ η αρµόδια υπηρεσία του ΕΦΚΑ και οι σχετικές αρµοδιότητες για την έκδοση των συντάξεων θα περάσουν στα τοπικά παραρτήµατα του ΕΦΚΑ. Παραρτήµατα που λειτουργούν µε ελλείψεις προσωπικού και ήδη καθυστερούν την απόδοση συντάξεων σε άλλους ασφαλισµένους µέχρι και 2 χρόνια µετά την κατάθεση αίτησης συνταξιοδότησης. Η επιµονή να φτιαχτεί ένα υπερταµείο τέρας, όπως σηµειώνουν οι ναυτεργάτες στην ανακοίνωσή τους, δηµιουργεί τέτοιο οργανωτικό «µπάχαλο», που κάνει τον ΕΦΚΑ ανίκανο να ανταποκριθεί ακόµη και στις πιο στοιχειώδεις υποχρεώσεις του απέναντι στους ασφαλισµένους. Στη συνάντηση που έγινε στις 22 Μάρτη, δεν δόθηκε και δεν προτάθηκε καµιά ουσιαστική λύση από τη διοίκηση του ΝΑΤ και από την εκπρόσωπο του ΕΦΚΑ. Γι’ αυτό το λόγο τα δύο σωµατεία αποφάσισαν να προχωρήσουν στη νέα κινητοποίηση στις 10 Απρίλη και καλούν όλους τους ναυτεργάτες, εν ενεργεία και µη, και τα υπόλοιπα σωµατεία των ναυτεργατών και των συνταξιούχων να στηρίξουν και να συµµετέχουν στην κινητοποίηση µε αίτηµα την κατάργηση του νόµου Κατρούγκαλου, την αυτονοµία του ΝΑΤ και των υπόλοιπων ταµείων τους και την πλήρη στελέχωσή τους µε προσωπικό.

Η ακροαµατική διαδικασία διακόπηκε την µέρα που ξεκίνησε και θα συνεχιστεί την Τετάρτη 3 Απριλίου. Το ΜΕΤΑ καλεί σε συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια της Ευελπίδων, στο κτίριο ΠΡΟΚΑΤ την ίδια µέρα στις 9 το πρωί. Είναι ένα κάλεσµα που πρέπει να βρει πλατιά ανταπόκριση, καθώς η αθώωση των καθαριστριών και η καταδίκη των αστυνοµικών θα στείλει ισχυρό µήνυµα στους κυβερνώντες ότι η προσφυγή στην κατα-

στολή είναι µια µέθοδος την οποία η εργατική τάξη θα καταδικάζει συνεχώς.

Ιδού η Ρόδος…

Η

τραγική για το συνδικαλιστικό κίνηµα τακτική της ηγεσίας της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ-∆ΑΚΕ) µε την αγαστή συνεργασία συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ και της οµάδας Βασιλόπουλου συνεχίζεται. Το διακεκοµµένο στην Καλαµάτα συνέδριο της ΓΣΕΕ αποφασίστηκε να γίνει στη Ρόδο. Στόχος της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ είναι να νοµιµοποιήσει τη δράση της, που απαξιώνει τη µεγαλύτερη εργατική Συνοµοσπονδία της Ελλάδας, χωρίς αντιδράσεις. Το 37ο Συνέδριο διακόπηκε από κινητοποιήσεις και θλιβερές σκηνές στην Καλαµάτα, µετά από την προσπάθεια της ηγεσίας της ΓΣΕΕ να νοµιµοποιήσει, όπως καταγγέλλεται από το ΠΑΜΕ, την εκλογή ακόµη και εργοδοτών στα συνδικάτα, µέσα από ένα όργιο νοθείας και εργοδοτικών παρεµβάσεων, µε στόχο τον πλήρη εργοδοτικό-κυβερνητικό έλεγχό της. Η Ρόδος λοιπόν επιλέχθηκε ως ο τόπος που θα αποτρέψει τις µαζικές συγκεντρώσεις από πλευράς του

ΠΑΜΕ ή και όσων άλλων θα επιθυµούσαν να διαµαρτυρηθούν και θα έχει fast track διαδικασίες. Η πολιτική της ταξικής συνεργασίας των δυνάµεων της πλειοψηφίας και των κυβερνητικών συνδικαλιστών τούς έχει κάνει συνοµιλητές ιδιαίτερα αγαπητούς στην κυβέρνηση, τον ΣΕΒ και την τρόικα. Η εργατική τάξη έχει µπει στη γωνία να παρακολουθεί αµέτοχη. Οι δυνάµεις της Αριστεράς και οι αγωνιστές στα συνδικάτα χρειάζεται να οργανώσουν από κοινού την απάντησή τους. Με διαδικασίες βάσης εντός των συνδικάτων και ενωτικές πρωτοβουλίες συνολικά στην κοινωνία που θα αποκαλύπτουν ότι υπάρχει και ο συνδικαλισµός της βάσης, ο αγωνιστικός συνδικαλισµός µε κέντρο τα άµεσα προβλήµατα των εργαζοµένων. Ο συνδικαλισµός που θα µπορέσει να αµφισβητήσει ριζοσπαστικά και στην πράξη την πρωτοκαθεδρία των µνηµονιακών εταίρων (ΚΙΝΑΛ, Ν∆ και ΣΥΡΙΖΑ) στα συνδικάτα.

3 απριλη 2019

εργατικα

9

Όχι απολύσεις στον ΟΤΕ

Μαζική κινητοποίηση των εργαζομένων Μ

αζική συμμετοχή είχε η 24ωρη απεργία που πραγματοποίησαν οι εργαζόμενοι στον ΟΤΕ την Παρασκευή 29 Μάρτη. Η απεργία στον όμιλο του ΟΤΕ πραγματοποιήθηκε μετά από αρκετό διάστημα αδράνειας, κατά το οποίο η πλειοψηφία της ΟΜΕ-ΟΤΕ, της Ομοσπονδίας δηλαδή των εργαζομένων, άφηνε ανενόχλητη την Deutsche Telekom να κάνει τις ελαστικές σχέσεις εργασίας καθεστώς στον όμιλο, όπως αντίστοιχα καθεστώς έγινε και η εντατικοποίηση της εργασίας. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τους εργαζόμενους του ΟΤΕ ήταν η απόφαση να απολυθούν οι 75 φύλακες του ΟΤΕ, εάν δεν αποχωρήσουν από μόνοι τους, δηλαδή «οικειοθελώς», από τη δουλειά τους. Συνολικά ο στόχος είναι να μειωθούν κατά 1.400 οι θέσεις εργασίας. Βάρβαρος νεοφιλελευθερισμός σε όλο του το μεγαλείο στην κατά τα άλλα μεταμνημονιακή εποχή του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός είναι ο τρόπος που επέλεξαν οι ιδιοκτήτες του ΟΤΕ για να εκφοβίσουν τους εργαζόμενους και να τους εκβιάζουν. Το παρόν στη μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση των εργαζομένων έδωσε αντιπροσωπεία της ΛΑΕ, απαιτώντας να σταματήσουν οι εκβιασμοί και η τρομοκρατία της Deutsche Telekom και να μην προχωρήσει στις απειλούμενες απολύσεις. Είναι δεδομένο ότι η ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ αποδεικνύεται

ένα μεγάλο φιάσκο και η κυβέρνηση θα έπρεπε ήδη να είχε κινήσει τις διαδικασίες πλήρους επανακρατικοποίησής του. Όσοι, όπως η σημερινή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, διαλαλούσαν ότι το εργοδοτικό καθεστώς στον ΟΤΕ θα φέρει νέες θέσεις εργασίας, σύγκλιση με τις προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες και επενδύσεις νέας τεχνολογίας πολύ σύντομα διαψεύστηκαν. Αντίθετα η Deutsche Telekom ξεπουλάει όσο-όσο. Έτσι μετά τη Σερβική Telecom Serbia, την Cosmofon από την ΠΓΔΜ, τη Βουλγαρική Globul και τον δορυφόρο Hellas Sat, η διοίκηση του ΟΤΕ ξεπούλησε φέτος και την Αλβανική Telekom Albania. Η Deutsche Telekom ξεπουλάει ακόμα εδώ και χρόνια χιλιάδες τόνους χαλκού, που προέρχεται από απαξιωμένα υπόγεια καλώδια, καθώς και δεκάδες ακίνητα τεράστιας αξίας, πολλά από τα οποία προέρχονται από δωρεές δήμων και κοινοτήτων στον δημόσιο ΟΤΕ, προκειμένου να στεγάσει τις εγκαταστάσεις του τις δεκαετίες του ’60 και ’70. Και όλα αυτά ενώ στα χρόνια της κρίσης ο ΟΤΕ έχει κρατήσει ψηλά την κερδοφορία του. Το 2018 κατέγραψε κέρδη 256,5 εκατ. ευρώ αυξημένα κατά 52%, ενώ για μια ακόμα χρονιά το κόστος μισθοδοσίας μειώθηκε κατά περίπου 8,5%. Το εντυπωσιακό για το κόστος μισθοδοσίας είναι ότι οι Γερμανοί το μείωσαν κατά

61,5%. Πρόσφατα οι τρεις μεγάλες εταιρείες του κλάδου αύξησαν τα τιμολόγια της καρτοκινητής σχεδόν 20%. Η διοίκηση του ΟΤΕ, εκτός από τις «εθελούσιες» απολύσεις, προετοιμάζει ένα εκτεταμένο σχέδιο εργολαβοποίησης του έργου του ομίλου, με αποτέλεσμα να κυριαρχεί ανασφάλεια στους εργαζόμενους σε σχέση με τις θέσεις εργασίας, ενώ σε κίνδυνο με αυτό τον τρόπο θα τεθεί και το τηλεπικοινωνιακό απόρρητο. Σε συνδυασμό με το κλείσιμο δεκάδων καταστημάτων του ομίλου, η ταλαιπωρία των πολιτών και οι εκτεταμένες καθυστερήσεις στην επιδιόρθωση βλαβών καλά κρατούν. Μόνη λύση είναι η επανακρατικο-

ποίηση του ΟΤΕ και η μείωση των τιμολογίων του, με προγράμματα όπως το κοινωνικό τιμολόγιο κ.ά. Και η ανάθεση του έργου της τεχνολογικής του επέκτασης σε μόνιμο και εξειδικευμένο προσωπικό, που θα προσληφθεί και θα εκπαιδευθεί γι’ αυτό το σκοπό. Οι εργαζόμενοι νέοι και παλιοί, στη μητρική, σε θυγατρικές ή σε τρίτες εταιρίες, δεν μπορεί παρά να παλεύουν για ενιαία σύμβαση εργασίας σε όλο τον όμιλο, που να διασφαλίζει τα ίδια μισθολογικά, ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα για όλους. Και να συντονίσουν τους αγώνες τους μαζί με τους εργαζόμενους σε όλο τον κλάδο των τηλεπικοινωνιών και της πληροφορικής.

Πανελλαδική απεργία των συμβασιούχων στους δήμους Του Θοδωρή Πατσατζή

Μ

ε πανελλαδική στάση εργασίας από τις 10.00 το πρωί ως τη λήξη της βάρδιας συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους οι συμβασιούχοι των δήμων την Τρίτη 16 Απρίλη. Την κινητοποίηση προκήρυξε το Σωματείο Συμβασιούχων ΟΤΑ Ελλάδας και σ’ αυτή αναμένεται να συμμετάσχουν συμβασιούχοι των δήμων από την Αττική και την υπόλοιπη Ελλάδα, ειδικά στη συγκέντρωση που έχει προγραμματιστεί για τις 12.30 το μεσημέρι στην Πλατεία Κλαυθμώνος. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι συμβασιούχοι που εργάζονται στην καθαριότητα των δήμων και δεν προσλή-

φθηκαν τελικά ποτέ ως μόνιμο προσωπικό μετά τις μεγάλες κινητοποιήσεις του 2017 και τις υποσχέσεις που αφειδώς μοίρασε τότε η κυβέρνηση. Παραμένουν βέβαια με δικαστικές αποφάσεις ως παρατασιούχοι στους δήμους, αλλά και αυτές οι αποφάσεις είναι προσωρινές και δεν λύνουν το πρόβλημα της ομηρίας, στην οποία έχουν βρεθεί αυτοί οι εργαζόμενοι. Άνθρωποι σε απόγνωση, καθώς σε πολλές περιπτώσεις πρόκειται για πολύτεκνους, σε ηλικία που, αν μείνουν στο δρόμο, με την ανεργία στα ύψη, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα ξαναβρούν δουλειά. Για γυναίκες που πολλές φορές έχουν τα αντίστοιχα προβλήματα, καθώς είναι το στήριγμα μονογονεϊκών οικογενειών. Πολλοί από τους συμβασιούχους, βλέποντας το αδιέξοδο από την ανάλγητη πολιτική της κυβέρνησης, έχουν φτά-

σει στα όρια των αντοχών τους και μιλάνε για απεργία πείνας από την κινητοποίηση στις 16 Απρίλη και μετά, πιστεύοντας ότι, αν δεν στηριχθούν μαζικά από όλους τους εργαζόμενους στον αγώνα που δίνουν, δύσκολα θα δικαιωθούν. Είναι λογικό άνθρωποι που έχουν βιώσει την κοροϊδία και τη μείωση της προσωπικής τους αξιοπρέπειας να σκέφτονται αυτό το ενδεχόμενο. Πρώτο, γιατί η κυβέρνηση υποτίθεται ότι τήρησε το λόγο της με την προκήρυξη για την πρόσληψη προσωπικού στην καθαριότητα των δήμων, αλλά στους παρατασιούχους, σε ανθρώπους έμπειρους δηλαδή σε αυτή τη δουλειά, έδωσε 240 μόρια, όταν στους άνεργους έδωσε 400. Δεύτερο, γιατί οι προϋποθέσεις που είχαν, όταν προσλήφθηκαν ως συμβασιούχοι, όπως το να έχεις πολύτεκνη οικογένεια,

πιθανόν δεν ίσχυαν, όταν βγήκε η προκήρυξη για τις θέσεις των μονίμων, καθώς τα παιδιά τους είχαν πια ενηλικιωθεί μετά από δύο και τρεις παρατάσεις των συμβάσεών τους. Τρίτο, γιατί η πλειοψηφία της ηγεσίας της ΠΟΕ-ΟΤΑ αδιαφορεί πλήρως για όλους τους συμβασιούχους που δουλεύουν στους δήμους. Μετά το καλοκαίρι του 2017, η Ομοσπονδία είναι παντελώς απούσα από τον αγώνα αυτών των ανθρώπων. Ο αγώνας των συμβασιούχων είναι ένας αγώνας που η Αριστερά και οι παρατάξεις της οφείλουν να στηρίξουν με κάθε τρόπο. Και με τη συμμετοχή τους στις κινητοποιήσεις, αλλά και αναδεικνύοντας το ζήτημα σε κάθε γειτονιά. Ένα ζήτημα που είναι καθοριστικό για την ποιότητα της ζωής όλων μας.

10

ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ

Συνέντευξη µε τον Πάνο Κουτσιανά, υποψήφιο δήµαρχο

Θέλουµε δήµο των γειτ του κράτους, δήµους φοροµπηχτικούς µηχανισµούς που στην ουσία θα ξεζουµίζουν τις υπηρεσίες και τους πολίτες. Κανένας δεν λέει, είτε από τις παρατάξεις που στηρίζονται από τη Ν∆ και το ΚΙΝΑΛ που το καταψήφισαν, πόσο µάλλον από τις παρατάξεις τις δηµοτικές του ΣΥΡΙΖΑ, ότι ο Κλεισθένης προβλέπει και το τρίτο µνηµόνιο που είχε ψηφίσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. ∆ηλαδή ότι από το 2018 ως και το 2022 οι κρατικοί πόροι προς τους δήµους θα µειωθούν και θα αυξηθούν οι πόροι των δήµων που προέρχονται από τις ανταποδοτικές υπηρεσίες. Στην ουσία αυτό που ενισχύεται είναι η επιχειρηµατικότητα των δήµων και η ανταποδοτικότητα. Για την ίδια υπηρεσία που πληρώνει ο δηµότης προς το κράτος, θα πληρώνει δεύτερη και τρίτη φορά µέσω των ανταποδοτικών τελών.

Ο Πάνος Κουτσιανάς είναι επικεφαλής της δηµοτικής παράταξης Ασυµβίβαστο Ίλιον (πρώην Αριστερό Σχήµα Ιλίου). Με ευκαιρία τις δραστηριότητες και τις παρεµβάσεις που πραγµατοποιεί το δηµοτικό σχήµα η Εργατική Αριστερά µίλησε µαζί του για το τοπίο που διαµορφώνεται στην αυτοδιοίκηση µε τον Κλεισθένη και τα προβλήµατα για τα οποία δραστηριοποιείται η παράταξη και

όχι µόνο προεκλογικά. Τη συνέντευξη πήρε ο Θοδωρής Πατσατζής.

?

Ποιο είναι το σκηνικό που διαµορφώνει ο Κλεισθένης;

Ο Κλεισθένης αυτό το οποίο επιβάλλει, συνεχίζοντας τον γνωστό µας Καλλικράτη, είναι οι δήµοι να είναι το µακρύ χέρι

Γνωρίζω ότι έχετε παλέψει για χρόνια πολλά ζητήµατα όπως η τοποθέτηση κεραιών κινητής τηλεφωνίας. Μάλιστα τις επόµενες µέρες (5 και 9 Απριλίου) υπάρχουν δίκες δηµοτικών συµβούλων µετά από µηνύσεις της Vodafone. Πώς θα συνεχιστεί αυτός ο αγώνας;

?

Οι διώξεις που έχουν γίνει από τη Vodafone και από τους ιδιοκτήτες των ακινήτων, όπου έχουν τοποθετηθεί κεραίες κινητής τηλεφωνίας, στην ουσία αποδεικνύουν ότι είναι κόντρα στο µοτίβο και τη λογική που εµείς προβάλλουµε για το τι δήµο θέλουµε. Εµείς θέλουµε δήµαρχο και δηµοτικούς συµβούλους που να υπερβαίνουν την τυπική µνηµονιακή νοµιµότητα, στο βαθµό που αυτή η νοµιµότητα είναι σε κόντρα µε τα συµφέροντα των πολλών. Η προστασία της υγείας των κατοίκων είναι πάνω από τα κέρδη των πολυεθνικών. Αυτή τη λογική υποστηρίζουµε και αυτή τη λογική υλοποιήσαµε συµπαραστεκόµενοι έµπρακτα στις απαιτήσεις των πολλών, των κατοίκων του δήµου για την αποµάκρυνση των κεραιών κινητής τηλεφωνίας. Θέλουµε δήµο των πολλών, δήµο των γειτονιών, όχι των λίγων και των εκλεκτών και των συγκεκριµένων τζακιών που υπάρχουν στην τοπική κοινωνία. ∆εν είναι λίγες οι φορές που από την παρουσία του κόσµου έχουν µετατραπεί τα αποστειρωµένα δηµοτικά συµβούλια σε χώρους λαϊκής διεκδίκησης. Εµείς έναν τέτοιο δήµο θέλουµε και παλεύουµε για τη δηµοκρατία, την αξιοπρέπεια και για µία άλλη αυτοδιοίκηση, η οποία σήµερα έχει µετατραπεί σε ετεροδιοίκηση.

Συνέλευση της Περιφερειακής παράταξης «Ανυπότα Του Σωτήρη Μάρταλη, υποψήφιου µε την Ανυπότακτη Αττική

Τ

η ∆ευτέρα 1η Απρίλη, στα γραφεία της ΚΕ∆Ε πραγµατοποιήθηκε η συνέλευση της περιφερειακής παράταξης Ανυπότακτη Αττική µε επικεφαλής τη Μαριάνα Τσίχλη. Στη συνέλευση συµµετείχαν εκπρόσωποι από πολλά ∆ηµοτικά σχήµατα της Αττικής, καθώς και από τοπικά κινήµατα. Η Μαριάνα Τσίχλη εισηγήθηκε στη συνέλευση τις βασικές κατευθύνσεις και τις αρχές λειτουργίας της κίνησης. Μεταξύ άλλων υπογράµµισε ότι η Αττική βρίσκεται στο επίκεντρο της επίθεσης που δέχεται η

µεγάλη πλειοψηφία του λαού από τις µνηµονιακές πολιτικές λιτότητας και εξαφάνισης κάθε µέτρου κοινωνικής προστασίας. ∆ιαπίστωσε την απαξίωση των κοινωνικών δοµών στήριξης των κατοίκων της Αττικής και τη συνέχεια των πολιτικών των προηγούµενων διοικήσεων, θάβοντας τη ζωή των κατοίκων κάτω από τα τσιµέντα της «ανάπλασης». Επισήµανε την υποβάθµιση ολόκληρων περιοχών και την αδιαφορία για την πολιτική προστασία, µε αποτέλεσµα τα τραγικά αποτελέσµατα σε Μάνδρα και Μάτι. Επισήµανε ότι στις εκλογές της 26ης Μάη συγκρούονται δύο πολιτικές: αυτή των νεοφιλελεύθερων, προηγούµενων και τωρινών, διαχειριστών της Περιφέρειας και αυτή που θέλει να τους ανατρέψει. Πατούλης, ∆ούρου και Σγουρός είναι το

ίδιο πρόσωπο της εγκατάλειψης και της αναλγησίας σε βάρος των πολλών προς το συµφέρον των λίγων. Ακόµη τόνισε ότι η Ανυπότακτη Αττική θέλει να εκφράσει τις διεκδικήσεις και να υπερασπίσει τα δικαιώµατα των γυναικών, των προσφύγων, των µεταναστών, των ΛΟΑΤΚΙΑ+ ατόµων. Τα δικαιώµατα των ατόµων µε αναπηρία, που βρίσκονται αποκλεισµένα, µέσα σε εχθρικές γι’ αυτά πόλεις. Εξέφρασε τους στόχους της παράταξης που είναι να συµπορευθούµε µε τους αγώνες των εργαζοµένων και της νεολαίας, τις συγκρούσεις ενάντια στους πλειστηριασµούς, τους αγώνες ενάντια στο ξεπούληµα του Ελληνικού και τα φαραωνικά έργα για το καζίνο, το λιµάνι και τους ελεύθερους χώρους του Πειραιά, το γήπεδο στη Ν. Φιλαδέλφεια, τους αγώνες για τη δηµιουργία Μητροπολιτικού Πάρκου στο Γουδή, µέχρι τους αγώνες των γυναικών και των ανθρώπων που δέχονται διακρίσεις κάθε λογής, τα αντιρατσιστικά και αντιφασιστικά κινήµατα, µε τη ζωντανή κοινωνία που παλεύει για µια ανθρώπινη ζωή. Όσον αφορά τις αρχές λειτουργίας της παράταξης, αναφέρθηκε στην επιδίωξη της Ανυπότακτης Αττικής να διαµορφώσει µία συσπείρωση µε µαζική, ανοιχτή φυσιογνωµία, που θα στηρίζεται στις πολιτικές διαδικασίες βάσης και θα επικοινωνεί µε τοπικά κινήµατα, δηµοτικές κινήσεις και κινήσεις αγωνιζόµενων κατοίκων, χω-

ρίς φυσικά να τα υποκαθιστά. Θα αγωνιστεί να αποτελέσει σηµείο συνάντησης αντιλήψεων και ρευµάτων, πριν, αλλά και µετά τις εκλογές. Και θα λειτουργεί και την επόµενη ηµέρα των εκλογών, µε διαδικασίες βάσης, συνελεύσεις και συλλογική εκπροσώπηση. Στις διαδικασίες της συνέλευσης ανακοινώθηκαν οι πρώτοι 25 υποψήφιοι/ες, δη-

3 ΑΠΡΙΛΗ 2019

11

ο Ιλίου

τονιών και των πολλών! Στο Ίλιον και στη ∆υτική Αθήνα βλέπουµε οργασµό έργων το τελευταίο δίµηνο-τρίµηνο ειδικά στο να φτιαχτούν δρόµοι. Όταν λες θέλουµε δήµο των γειτονιών, σηµαίνει δήµο που να µη νοιάζεται µόνο για τη «βιτρίνα»;

?

Ακριβώς αυτό. Θέλουµε δήµο που να µην κάνει µόνο έργα βιτρίνας και στις συνοικίες να τρέχει µόνο προεκλογικά. Στην ουσία θέλουµε ένα δήµο που να παίρνει υπόψη του αυτό που λέγαµε παλιά συνοικιακά συµβούλια, εµείς θεωρούµε ότι µπορούν να υπάρξουν λαϊκές συνελεύσεις στη θέση τους. Συνελεύσεις που θα βάζουν στο προσκήνιο και στο δήµο τη γνώµη και το θέλω των πολλών και αυτά να συµπεριλαµβάνονται στο τεχνικό πρόγραµµα του δήµου. Βέβαια, µας κάνει εντύπωση και περισσότερο κάνει εντύπωση στους ίδιους τους κατοίκους που αυτή τη στιγµή οι πλειοψηφία των δηµοτικών αρχών, ιδιαίτερα στη ∆υτική Αθήνα, αρχίζουν και κάνουν µικροαναπλάσεις σε διάφορες πλατείες των γειτονιών. Αυτό αν µη τι άλλο προκαλεί τους ίδιους τους κατοίκους, που βλέπουν να τους θυµούνται µόνο δύο µήνες πριν τις εκλογές. Η υποβάθµιση και η εγκατάλειψη των

γειτονιών είναι το σηµαντικότερο πρόβληµα. Και εδώ υπάρχει µια ιδιαιτερότητα στο Ίλιον. Την επόµενη µέρα των εκλογών θα διαµορφωθεί ένα πολιτικό µέτωπο το οποίο µπορεί εκλογικά να κατεβαίνει σε διαφορετικές παρατάξεις, αλλά είναι κοινό. Αυτό το µέτωπο αποτελείται από τη σηµερινή δηµοτική αρχή (σ.σ. Ζενέτος-ΚΙΝΑΛ), την παράταξη του Κακούρη (σ.σ. Ν∆) και την παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό δεν το λέµε µε ενδείξεις. Το λέµε µε αποδείξεις. Πρώτη σοβαρή απόδειξη είναι ότι οι τρεις αυτές παρατάξεις ψήφισαν µαζί το τεχνικό πρόγραµµα του δήµου, που υποβαθµίζει τις γειτονιές, εστιάζοντας τα όποια έργα στους τρεις κεντρικούς πεζόδροµους. Το 80% των έργων θα γίνουν δεξιά και αριστερά της Λεωφόρου Θηβών, σε χώρους που θα εξυπηρετήσουν µεγαλοτσιφλικάδες και τζάκια, τα ονόµατα των οποίων φιγουράρουν στα ψηφοδέλτια της σηµερινής δηµοτικής αρχής και στο ψηφοδέλτιο του Κακούρη. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ µιλάει για τις γειτονιές, ψήφισε αυτό το τεχνικό πρόγραµµα που τις απαξιώνει, µε το επιχείρηµα ότι αυτά τα έργα τα δίνει η Περιφέρεια Αττικής, δηλαδή η υποστηριζόµενη από τον ΣΥΡΙΖΑ κ. ∆ούρου. Και οι τρεις δηµοτικές κινήσεις χρειάζεται να τιµωρηθούν, γιατί έχουν το

θράσος να µιλάνε για τις γειτονιές, όταν την ίδια στιγµή και κάθε χρόνο τα τελευταία 5 χρόνια τις απαξιώνουν, ψηφίζοντας το τεχνικό πρόγραµµα.

Το Ίλιον είναι µια γειτονιά που έχει και αρκετά περιβαλλοντικά ζητήµατα. Η κυβέρνηση υπερηφανεύεται τελευταία ότι ο Φορέας Αυτοδιαχείρησης κάνει µεγάλη προσπάθεια να βελτιώσει το πάρκο Τρίτσης. Ισχύει κάτι τέτοιο;

?

∆υστυχώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει µετατρέψει το σηµερινό Φορέα ∆ιαχείρισης σε φερέφωνό της. Το πάρκο είναι στην πιο άθλια κατάσταση από ποτέ και πάνω στο πτώµα του πάρκου, επιτρέψτε µου να χρησιµοποιήσω αυτή τη λέξη, δίνουνε µια κοκοροµαχία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ µε τη σηµερινή δηµοτική αρχή του Ζενέτου. Κανένας δεν µιλάει για το επίδικο. Και το επίδικο, για να µπορεί να υπάρξει ένα πάρκο βιώσιµο, ένα πάρκο για όλους, είναι η κρατική χρηµατοδότηση. Το πάρκο Αντώνης Τρίτσης είναι το µεγαλύτερο πάρκο των Βαλκανίων. Είναι ένα πάρκο που θα µπορούσε να αξιοποιηθεί µε βάση τον υπερθεµατικό του χαρακτήρα. Ένα πάρκο που θα µπορούσε να είναι ένας

πνεύµονας για όλη την περιφέρεια Αττικής, πόσο µάλλον για τους γειτονικούς δήµους, όπως ο δήµος Ιλίου.

Τι µπορεί να σηµαίνει για τους κατοίκους του Ιλίου η ψήφος στο Ασυµβίβαστο Ίλιον για την επόµενη µέρα των εκλογών;

?

Το πρώτο και το βασικότερο είναι ότι υπάρχει κι άλλος δρόµος πέρα από το συµβιβασµό. Αυτό το µήνυµα θέλουµε να περάσουµε. Αυτό το µήνυµα πιστεύουµε ότι µπορεί να πιάσει τόπο. ∆εν λέµε ότι είµαστε σωτήρες. ∆εν λέµε ότι εµείς θα τα κάνουµε για σας. Αυτό το οποίο λέµε είναι ότι λύση χωρίς τη συµµετοχή δεν υπάρχει. Γι’ αυτό ακριβώς χρειάζεται ο κάθε πολίτης να δώσει δύναµη στη δύναµή του. Αυτό που µας κράτησε 17 χρόνια τώρα και συνεχίζει να µας κρατάει και θα µας κρατάει και στη συνέχεια είναι η στήριξη από τον απλό κόσµο. Έναν κόσµο που πάει κόντρα σε λογικές λιτότητας, έναν κόσµο ο οποίος θέλει να αγωνίζεται και βάζει πρώτα το εµείς από το εγώ. Αυτός ο κόσµος συµµετέχει στους αγώνες που έχουµε δώσει όλα αυτά τα χρόνια και απαρτίζει τα ψηφοδέλτιά µας.

ακτη Αττική» Στη µάχη των εκλογών η Ριζοσπαστική Πρωτοβουλία Περιστερίου Του Θοδωρή Πατσατζή

Μ λώθηκαν συµµετοχές για το Συντονιστικό της παράταξης, καθώς και για τις επιτροπές Προγράµµατος, Επικοινωνίας, Υποψηφιοτήτων, Οργανωτικού και Οικονοµικών. Ακολούθησε πλούσια συζήτηση από τη συνέχεια της οποία θα διαµορφωθεί η τελική µορφή της πρότασης για τη ∆ιακήρυξη και τις Αρχές λειτουργίας της Παράταξης.

ε περιοδείες σε κεντρικούς δρόµους και καφετέριες της πόλης εγκαινίασε την προεκλογική της εκστρατεία τη ∆ευτέρα 25 Μάρτη η Ριζοσπαστική Πρωτοβουλία Περιστερίου. Μια προσπάθεια για να υπάρξει ακόµη περισσότερος αγώνας και δράση, ώστε να αντιµετωπιστούν οι καθεστωτικές δυνάµεις εντός της πόλης (η δηµοτική αρχή Παχατουρίδη) και εκτός της πόλης (το τοπίο που διαµορφώνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ µε τον Κλεισθένη και η πολιτική λιτότητας). Η Ριζοσπαστική Πρωτοβουλία Περιστερίου καλεί σε συστράτευση τους δηµότες του Περιστερίου, ώστε να σταµατήσουν οι γειτονιές του να έχουν κατεστραµµένα πεζοδρόµια ,να σταµατήσει να είναι χωρίς πράσινο η Ανθούπολη, ο Λόφος Αξιωµατικών και η Τσαλαβούτα. Να σταµατήσουν οι γειτονιές να «πνίγονται» και τα σπίτια να «βουλιάζουν» στις δυνατές βροχές. Σπίτια που, αν δεν καταστραφούν από τις πληµµύρες και δεν χαθούν από πλειστηριασµούς κινδυνεύουν από όσους θέλουν να καταπατήσουν κοινόχρηστους χώρους, πάρκα, πλατείες και σχολεία, για να θυµίσουµε τις

αξιώσεις της Ιεράς Μονής Λαµίας στη Χρυσούπολη και το βόρειο Περιστέρι, που δικαστικά δυστυχώς τους έχουν δοθεί, επειδή και η σηµερινή κυβέρνηση αρνείται να κοντραριστεί µαζί τους. Η ανεργία, η φτώχεια και η υποαπασχόληση έχουν χτυπήσει, όπως παντού, κόκκινο και η µόνη απάντηση από τη διοίκηση Παχατουρίδη είναι να στήνονται κοινωνικά παντοπωλεία της ντροπής, όπου η σακούλα των τροφίµων συνοδεύεται σχεδόν υποχρεωτικά από φωτογραφήσεις µε τους «ευαίσθητους» δηµοτικούς άρχοντες. Ο ∆ήµος Περιστερίου, αποσιωπώντας τα χρέη που έχει από µεγάλα δάνεια, επιχαίρει για τα πλεονάσµατα που προέρχονται από τη φορολόγηση των απλών πολιτών, ενώ παραµένουν ανείσπρακτα περίπου 8 εκατοµµύρια ευρώ από µεγαλοοφειλέτες. Όλα αυτά ξέρουµε ότι δεν µπορούµε να τα αντιµετωπίσουµε µόνοι µας. Γι’ αυτό το λόγο µια από τις πρώτες ανακοινώσεις της παράταξης ήταν το κάλεσµα σε συµπόρευση και συνεργασία µε άλλες δυνάµεις, που επίσης εδώ και χρόνια αντιστέκονται στη λογική της δηµοτικής αρχής Παχατουρίδη µε αγωνιστικό και ριζοσπαστικό πρόσηµο, όπως η Αριστερή Κίνηση Περιστερίου. ∆υστυχώς στις συναντήσεις µας, η πρότασή µας για συνεργασία µε µόνο όρο από τη µεριά µας το όνοµα της

παράταξής µας να ακολουθεί αυτό της Αριστερής Κίνησης, µε επικεφαλής επιλογή της Αριστερής Κίνησης και µε αποφάσεις µέσα από συνελεύσεις, δεν έγινε δεκτή. Προφανώς η καθαρότητα του χώρου υπερίσχυσε των αναγκών των δηµοτών του Περιστερίου. Παρ’ όλα αυτά το στοίχηµα της κοινής κινηµατικής δράσης δεν έχει χαθεί και περιµένουµε και µετά τις εκλογές να συµπορευτούµε σε µάχες όπως αυτή που από κοινού είχαµε δώσει στο Περιστέρι ενάντια στους πλειστηριασµούς, για το Ποικίλο Όρος ,για την αποδιοργάνωση των δοµών Υγείας, για το κλείσιµο του ΧΥΤΑ της Φυλής. Στις µάχες για να εξασφαλιστεί µόνιµη και σταθερή εργασία για όλους τους εργαζόµενους στο δήµο, για δηµόσιες κοινωνικές υπηρεσίες κόντρα στις λογικές της ανταποδοτικότητας κ.ά. Την Κυριακή 7 Απρίλη, πραγµατοποιείται στις 11.30 στο ΚΥΒΕ συνέλευση της παράταξης, µε σκοπό να αναδειχθεί ο επικεφαλής της παράταξης, µε µόνη πρόταση ως τώρα τον εκπαιδευτικό και νυν δηµοτικό σύµβουλο Νίκο Ζούτσο. Στη συνέλευση θα συζητηθεί ο τελικός προγραµµατισµός συσκέψεων σε σπίτια, εξορµήσεων σε γειτονιές, δράσεων και εκδηλώσεων και µε σκοπό να αναδειχθούν οι πρώτες υποψηφιότητες δηµοτικών συµβούλων.

12

νεολαια

3 απριλη 2019

Εκδήλωση των Μαθητών-τριών Ενάντια στο Σύστημα στην Κομμούνα στις 20/4

Οι μαθητές απέναντι στις πανελλήνιες εξετάσεις Των Σοφίας Γαρμπή, Κωνσταντίνας Τσενέ

Ο

ι πανελλήνιες εξετάσεις αποτελούν ένα καταπιεστικό καθεστώς. Παρότι μας λένε ότι είναι ένα δίκαιο και αξιοκρατικό σύστημα, θα έλεγε κανείς πως περισσότερο μοιάζει με βάρκα που βουλιάζει στα νερά της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Μαθητές, καθηγητές και γονείς είναι δέσμιοι ενός συστήματος που υποβαθμίζει το δημόσιο σχολείο και λειτουργεί υπέρ της παραπαιδείας. Οι πανελλήνιες εξετάσεις είναι ένα εκπαιδευτικό στάδιο, το οποίο κάθε χρόνο κινητοποιεί και αγχώνει εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές, γονείς και καθηγητές σε όλη την επικράτεια. Μέσα στη δωδεκάχρονη πορεία εκπαίδευσης, μπορούν να χαρακτηριστούν ως η κορύφωση του παραλογισμού του εκπαιδευτικού συστήματος. Στον καπιταλισμό, αυτή η εξοντωτική διαδικασία του συνεχούς διαβάσματος, του ανταγωνισμού, των φροντιστηρίων, της παπαγαλίας, της βαθμοθηρίας, είναι κάτι το λογικό. Στον καπιταλισμό είναι ο μοναδικός σίγουρος τρόπος για την είσοδο σε μία σχολή και τη μετέπειτα επαγγελματική αποκατάσταση. Τι βιώνει όμως μέχρι τότε ένας μαθητής; Το άγχος κατά την περίοδο των εξετάσεων είναι το πρώτο αντίτιμο που χρεώνεται κανείς/μία για την εισαγωγή του/ της στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Συχνά

συνοδευόμενο από σωματικές ενοχλήσεις (στομαχικό άλγος, διατροφικές διαταραχές, τάσεις φυγής κ.ο.κ), το άγχος των πανελληνίων είναι άρρηκτα συνδεμένο με αρνητικές σκέψεις, που σχετίζονται άμεσα με το φόβο της αποτυχίας. Αν ο μαθητής δεν πετύχει τον αρχικό του στόχο, μπαίνει άθελά του στο τρυπάκι να αναλογιστεί τι τον συμφέρει περισσότερο: να ακολουθήσει μια πορεία που δεν υπήρχε στις μέχρι τώρα επιλογές του ή να περάσει άλλη μια χρονιά παράνοιας, με πολυάριθμες ασκήσεις, απεριόριστο διάβασμα νυχθημερόν, στεγνή παπαγαλία, κονσερβοποιημένες εκθέσεις που περισσότερο στερούν την ελευθερία λόγου παρά την προωθούν, ελάχιστο ύπνο και πλήθος άλλων «συμπτωμάτων» των πανελληνίων;

Κυβερνήσεις και φροντιστήρια Ο θεσμός των πανελληνίων κρύβει έναν καταπιεστικό και απάνθρωπο χαρακτήρα. Σε αυτό συμβάλλει σημαντικά ο τρόπος που διαχειρίζονται τα ζητήματα της παιδείας οι εκάστοτε κυβερνήσεις. Το νομοσχέδιο Γαβρόγλου αποδεικνύει με τον πιο περίτρανο τρόπο ότι οι παλιότερες εξαγγελίες της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ για κατάργηση των πανελληνίων, ρήξη με την παραπαιδεία και διαμόρφωση ενός νέου εκπαιδευτικού συστήματος, αποδείχθηκαν απολύτως ψεύτικες. Με βάση το νομοσχέδιο εντείνεται η εντατικοποίηση στην Γ΄ Λυκείου, η οποία μετατρέπεται σε αποκλειστικά προπαρα-

σκευαστική χρονιά για την είσοδο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Παράλληλα, οι εξαγγελίες περί ελεύθερης πρόσβασης στα πανεπιστήμια είναι τελείως υποκριτικές, καθώς αφορούν μια πολύ μικρή μερίδα μαθητών, την ίδια στιγμή που οι δυσλειτουργίες στη δημόσια εκπαίδευση παραμένουν. Τα πολυμελή τμήματα, η έλλειψη εκπαιδευτικών, οι ανεπάρκειες σε βιβλία και τα προβλήματα των αναπληρωτών είναι μερικά μόνο από αυτά. Κάπως έτσι η παιδεία προσαρμόζεται στις ανάγκες της αγοράς, με αποκλειστικό στόχο από το σχολείο μέχρι το πανεπιστήμιο να καταρτίζεται το άτομο προκειμένου να ανταποκριθεί στις ανάγκες της αγοράς. Αυτό επιτυγχάνεται μέσα από τον ανταγωνισμό και το βαθμοθηρικό κλίμα που καλλιεργούν οι εξετάσεις, σε συνδυασμό με τον υψηλό βαθμό δυσκολίας τους και την άφθονη εξεταστέα ύλη, που εξαναγκάζουν τους/τις μαθητές/τριες να καταφύγουν σε φροντιστηριακά και ιδιαίτερα μαθήματα. Η παραπαιδεία, λοιπόν, αποτελεί οργανικό και αναπόσπαστο μέρος του σύγχρονου εκπαιδευτικού συστήματος, μέσω του οποίου κερδοσκοπούν οι ιδιώτες, ανεξαρτήτως του κόμματος που διαχειρίζεται την κυβερνητική εξουσία.

Εκδήλωση Το Σάββατο 20 Απριλίου, οι ΜΕΣ (Μαθητές/τριες Ενάντια στο Σύστημα) διοργανώνουμε εκδήλωση στον πολυχώρο Κομμούνα με τίτλο: «Αμφισβητώντας το

θεσμό των εξετάσεων, σχολείο στη βάση των αναγκών μας». Η εκδήλωση, αρχικά, οργανώνεται επειδή θέλουμε να υπενθυμίσουμε ότι τα πράγματα αλλάζουν και ότι δεν πρέπει να μείνουν όπως είναι σήμερα. Όλες οι κινητοποιήσεις που έχουν γίνει το προηγούμενο διάστημα από τους μαθητές, αλλά και τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς ενάντια στο νομοσχέδιο Γαβρόγλου το αποδεικνύουν εμφατικά. Καθημερινότητα μας αποτελεί ένα σχολείο που μας προετοιμάζει να γίνουμε μελλοντικοί, πειθήνιοι εργαζόμενοι και που μας μαθαίνει να κοιτάμε μόνο τον εαυτό μας μπρος στην επιτυχία. Ένα σχολείο χωρίς τις απαραίτητες υποδομές, με ελλείψεις εκπαιδευτικών και συγχωνεύσεις τμημάτων. Εμείς θέλουμε να ανατρέψουμε την καθημερινότητα αυτή. Μαζί με φοιτητές, καθηγητές και γονείς, θέλουμε να συζητήσουμε για το πώς πρέπει να αγωνιστούμε από κοινού ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση του ΣΥΡΙΖΑ. Απέναντι στις εξοντωτικές πολιτικές λιτότητας, θέλουμε να πάρουμε το σχολείο και τη ζωή μας στα χέρια μας. Να διεκδικήσουμε δημόσια και δωρεάν δευτεροβάθμια εκπαίδευση και ελεύθερη πρόσβαση στην τριτοβάθμια, σε σχολή της επιλογής μας. Να παλέψουμε από κοινού με τους καθηγητές για προσλήψεις και μεγαλύτερες δαπάνες στην παιδεία. Αν πειστούμε ότι έχουμε τη δύναμη να πετύχουμε τα παραπάνω μέσω ενός πανεκπαιδευτικού κινήματος, τότε τα σχολεία θα γίνουν ξανά δικά μας.

Συνεχίζουμε τις φεμινιστικές δράσεις Της Κατερίνας Καλλέργη

Ε

ίναι γεγονός ότι η φετινή 8η Μάρτη αποτέλεσε μια από τις πιο πετυχημένες φεμινιστικές διαδηλώσεις των τελευταίων χρόνων. Στην απεργιακή και την απογευματινή κινητοποίηση –αλλά και σε όλη την πορεία προς αυτές– συσπειρώθηκαν πολλές γυναίκες, όχι «ειδικές» σε ζητήματα σεξισμού και φύλλου, αλλά γυναίκες που βιώνουν καθημερινά την έμφυλη καταπίεση. Σε αυτή τη κατεύθυνση η Συνέλευση 8ης Μάρτη –η οποία έπαιξε κεντρικό ρόλο στη διοργάνωση της στάσης εργασίας, αλλά και των κινητοποιήσεων– αποφάσισε να συνεχίσει τις δράσεις και μετά το πέρας της φετινής 8ης Μάρτη. Συμμετέχοντας σε κινηματικούς κόμβους, αλλά και δημιουργώντας τους δικούς μας, στόχος είναι να αναδείξουμε πως η πάλη για τη γυναικεία απελευθέρωση δεν περιορίζεται στις επιτυχημένες κινητοποιήσεις μια μέρα τον χρόνο. Ταυτόχρονα, μέσα από τη συμμετοχή στα κινήματα, αλλά και τις

μεταξύ μας συζητήσεις, θα καταφέρουμε να έχουμε καλύτερη προετοιμασία για τις 8 Μάρτη του χρόνου.

Χωρίς συναίνεση, είναι βιασμός Κεντρικό σημείο των φεμινιστικών δράσεων το επόμενο διάστημα θα είναι οι κινητοποιήσεις για το άρθρο 336. Η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι, με πρόταση της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής, ο νόμος για τον ορισμό του βιασμού θα ορίζεται όχι από την απειλή σπουδαίου και μεγάλου κινδύνου, αλλά μόνο με βάση τη σωματική βία και τη απειλή κατά της ζωής. Πρόκειται για μια χυδαία οπισθοχώρηση στα δικαιώματα των γυναικών, που θα στερήσει από εκατοντάδες γυναίκες την προστασία του νόμου σε περίπτωση βιασμού. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να βρεθούμε όλες και όλοι στους δρόμους, για να φωνάξουμε «χωρίς συναίνεση είναι βιασμός», απαιτώντας να οριστεί ο βιασμός μόνο με βάση τη συναίνεση. Γι’ αυτό το ζήτημα δημιουργήθηκε και η συνέλευση «Χωρίς Συναίνεση είναι Βιασμός», με πρωτοβουλία

της φεμινιστικής ομάδας Καμία Ανοχή. Στις 27 Μαρτίου, ημέρα που θα έληγε η διαβούλευση για το νομοσχέδιο, πριν ανακοινωθεί η παράταση, η συνέλευση αυτή πραγματοποίησε μια δράση έξω από το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Είναι πολύ σημαντικό, στο μεσοδιάστημα μέχρι τη λήξη της παράτασης και την ψήφιση του νομοσχεδίου, αυτές οι δράσεις να κλιμακωθούν. Όμως, εξίσου σημαντική είναι και η απεύθυνση στον κόσμο, με τρόπο και λεξιλόγιο που να μπορεί να καταλάβει. Γι’ αυτό οι φεμινιστικές πρωτοβουλίες πρέπει να δημιουργήσουν ένα υλικό το οποίο στο κέντρο του να έχει την απεύθυνση σε πραγματικές γυναίκες και όχι σε «λίγες και εκλεκτές» που κατανοούν τον ακαδημαϊκό λόγο των σπουδών φύλου. Την ίδια στιγμή πρέπει να συνεχιστούν οι έντονα εξωστρεφείς δράσεις τόσο κεντρικά, όσο και σε κάθε χώρο εργασίας, γειτονιά, πανεπιστήμιο, σχολείο. Γι’ αυτό, ειδικά στις σχολές, το ζήτημα της αλλαγής του νόμου πρέπει να είναι κεντρικό και στο διάστημα μέχρι τις εκλογές. Με αποφάσεις συλλόγων, υπογραφές, ανακοινώσεις ΔΣ να δηλωθεί με κάθε τρόπο ότι οι

γυναίκες δεν συναινούν στα σχέδια της κυβέρνησης για την αλλαγή του νόμου.

Πρωτομαγιά Επιπροσθέτως, για να σταματήσει το φεμινιστικό κίνημα να θεωρείται περιθωριοποιημένο και να ξεφύγει από την αποκλειστική αναφορά σε συμβολικές μέρες, πρέπει να συμμετάσχει και σε άλλους κινηματικούς κόμβους. Συγκεκριμένα, η Συνέλευση 8η Μάρτη θα βρεθεί στην πορεία της Πρωτομαγιάς, με πανό και τα υλικά της, να μιλήσει για τις εργαζόμενες γυναίκες, τις διακρίσεις και τη βία που βιώνουν στον χώρο εργασίας. Ειδικά σε μια «μετά-μνημονιακή» εποχή με τα βάρη της διάλυσης του κοινωνικού κράτους να βαραίνουν τις πλάτες των γυναικών, που ταυτόχρονα είναι και οι πρώτες στην ανεργία και στην επισφάλεια. Η συμμετοχή μας στην Πρωτομαγιά γίνεται όχι μόνο για να αναδείξουμε τα προβλήματα των γυναικών στους χώρους εργασίας και τα ταξικά χαρακτηριστικά της έμφυλης καταπίεσης, αλλά και για να δηλώσουμε ότι ο αγώνας μας δεν σταματά, ούτε περιορίζεται σε διαδηλώσεις μιας μέρας.

νεολαία

3 απριλη 2019

13

Οι φοιτητικές εκλογές και οι ευθύνες της Αριστεράς Των Θωμά Λεριά, Χρύσας Τσικαλουδάκη

Έ

πειτα από μία χρονιά, κατά την οποία αφενός αναδιαρθρώθηκε ο νόμος Γαβρόγλου (αποστοίχιση επαγγελματικών δικαιωμάτων, απόσπαση παιδαγωγικής επάρκειας από τα πτυχία, διασπάσεις πτυχίων, συγχωνεύσεις-καταργήσεις τμημάτων με παράλληλη ίδρυση άλλων, πάντοτε σύμφωνα με τα κριτήρια της αγοράς) και αφετέρου οι φοιτητές/τριες βρέθηκαν αντιμέτωποι/ες περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά με τα σαρωτικά αποτελέσματα της υποχρηματοδότησης και των μνημονιακών περικοπών στην εκπαίδευση και τις φοιτητικές παροχές (και όλα αυτά κατά τη χρονιά της «εξόδου από τα μνημόνια»!), ενώ θα κληθούν στις 10 Απρίλη να συμμετάσχουν στις φοιτητικές εκλογές. Κατά τη διάρκεια της περασμένης χρονιάς στο στόχαστρο βρέθηκαν ως επί το πλείστον οι καθηγητικές και πολυτεχνικές σχολές, καθώς και το ΤΕΙ Αθήνας, ενώ φέτος η επίθεση επεκτάθηκε ραγδαία και σε άλλες σχολές, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη Νομική, με την εξαγγελία περί ίδρυσης σχολής Δικηγόρων που θα περιλαμβάνει 80 ώρες υποχρεωτικών σεμιναρίων ως προϋπόθεση για τη συμμετοχή στις εξετάσεις των δικηγορικών συλλόγων και την έξοδο στο επάγγελμα.

Προβλήματα

Γίνεται σαφές ότι το ζοφερό κλίμα που διαμορφώνεται στο χώρο της εκπαί-

δευσης, και της τριτοβάθμιας ειδικότερα, καθιστά επιτακτική την ανάγκη μαζικής, συλλογικής αντικυβερνητικής απάντησης από το φοιτητικό κίνημα, που στο παρελθόν έχει δώσει μάχες και μάλιστα νικηφόρες. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια οι φοιτητικοί σύλλογοι φυτοζωούν, αδυνατώντας να συγκροτηθούν σε μπλοκ αγώνα μέσα από Γενικές Συνελεύσεις και συλλογικές διαδικασίες. Τα ελπιδοφόρα παραδείγματα της περσινής χρονιάς (ΤΕΙ Αθήνας, Φιλοσοφική ΕΚΠΑ κ.ά.) φέτος δεν βρήκαν τη συνέχειά τους. Αντίθετα, στη συντριπτική πλειοψηφία των συλλόγων υπήρχε μεγάλη δυσκολία ακόμη και για την εξασφάλιση της απαρτίας για τη διεξαγωγή Γενικής Συνέλευσης. Για ακόμη μία χρονιά, η φοιτητική

Αριστερά βρίσκεται προ των ευθυνών της λίγο πριν από της φοιτητικές εκλογές, με τον κίνδυνο μιας κακής καταγραφής, χειρότερης ή αντίστοιχης της περσινής, να είναι υπαρκτός. Σε ό,τι αφορά την Αριστερή Ανατρεπτική Συνεργασία (ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ-ΑΡΔΙΝ) –στης οποίας τα ψηφοδέλτια συμμετέχουμε για ακόμη μία χρονιά ως Κόκκινο Δίκτυο στις σχολές– η ολιγωρία σε ό,τι αφορά τις κοινές διαδικασίες, η εξασθένιση των πιο πολιτικών χαρακτηριστικών της κουβέντας και το «στένεμά» της στο επίπεδο του απλού συντονισμού πριν από μία γενική συνέλευση, η περιορισμένη κοινή παρέμβαση με κοινά υλικά στις σχολές έχουν ως αποτέλεσμα σταδιακά το εγχείρημα να χάνει σε δυναμική. Η προσπάθεια των τελευταίων εβδομάδων πριν τις εκλογές να καταγραφεί μία κοινή παρουσία και πρακτική μέσα από κοινά προεκλογικά υλικά, ανακοινώσεις, φεστιβάλ, πολιτικές εκδηλώσεις, είναι σε πολλή σωστή κατεύθυνση, αλλά σίγουρα δεν αρκεί να τίθεται σε λειτουργία ένα μήνα πριν από τις εκλογές. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το φεστιβάλ της Ενωτικής Πρωτοβουλίας στην ΑΣΟΕΕ στις 3-4 Απρίλη, αλλά και αυτό της ΝΟΠΕ που πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα.

Καθήκοντα

Οι αριστερές δυνάμεις μέσα στους συλλόγους είναι πολύ περιορισμένες και η κατάσταση αυτή θέτει τη φοιτητική Αριστερά μπροστά σε πραγματικά διλήμματα. Είναι σαφές και πρέπει να αναμετρηθούμε με τη σημερινή κατάσταση απονέκρωσης των φοιτητικών συλλόγων, θέτοντας νέες βάσεις στη

νέα από τις σχολές

ΤΕΙ Αθήνας

Με τις νέες συγχωνεύσεις που έφερε το ΠαΔΑ, εκτός από το θέμα των αναλώσιμων και των υλικών που αναγκαζόμαστε να πληρώνουμε κάθε χρόνο για να μπορούν να πραγματοποιηθούν πολλά μαθήματα, τα υπεράριθμα εργαστήρια τα οποία θεωρητικοποιούνται λόγω της αδυναμίας να γίνει σωστά το μάθημα με τόσα άτομα και τις δομές εστιών που δεν επαρκούν για όλους-ες, δεν έφερε κάτι καλό για τους φοιτητές και τους εργαζόμενους του ιδρύματος. Αντίθετα, όξυνε τα προβλήματα αυτά, καθώς μείωσε τη χρηματοδότηση σχεδόν στο μισό, απέλυσε κι άλλους καθηγητές και άφησε φοιτητές και εργαζόμενους στον αέρα. Ως φοιτητές-τριες έχουμε το καθήκον και την ανάγκη να τεθούμε ενάντια σ’ αυτή την επίθεση. Αυτή η πάλη δεν είναι μια πάλη που θα δοθεί

αποκλειστικά μέσα από τις φοιτητικές εκλογές που έρχονται σε λίγες μέρες. Οι εκλογές όμως είναι μια ευκαιρία να δυναμώσει ο συσχετισμός της Αριστεράς μέσα στα ΔΣ, να έχουμε πιο ενεργούς συλλόγους, να βγαίνουν γενικές συνελεύσεις και να δίνουμε μάχες για τις διεκδικήσεις μας. Ως ΑΡΕΝ επιμένουμε στο μετωπικό κατέβασμα της Αριστεράς απέναντι στις συστημικές δυνάμεις της ΔΑΠ και τις ΠΑΣΠ. Έχουμε χρέος να βγούμε δυνατοί από τη μάχη αυτή.

Φιλοσοφική Αθήνας

Με μετωπικούς βηματισμούς θα κινηθούν και φέτος οι δυνάμεις της ΑΡΕΝ και των ΕΑΑΚ για τέταρτη συνεχή χρονιά στις φοιτητικές εκλογές. Η απόφαση πάρθηκε μέσω κοινής διαδικασίας, στην οποία δόθηκε το πράσινο φως για τη μετωπική συμπόρευση. Δυστυχώς, η

επιμέλεια: Νικόλας Κολυτάς

φετινή εκλογική κάθοδος δεν αποτελεί το αποκορύφωμα μιας κινηματικής χρονιάς για τη φιλοσοφική σε σύγκριση με πέρσι. Εντούτοις τα επίδικα παραμένουν (διάσπαση ΦΠΨ, απόσπαση παιδαγωγικής επάρκειας, προσοντολόγιο κλπ) και δημιουργούν αυξημένα καθήκοντα για τις αριστερές ριζοσπαστικές δυνάμεις την επόμενη μέρα. Στοίχημα είναι τα αιτήματα σχολής να συνδεθούν με την αντίσταση συνολικά στη φιλελεύθερη εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και εντέλει στις πολιτικές των μνημονίων, που δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για την επίτευξή της.

Νομική Αθήνας

συζήτηση. Οι φοιτητικές εκλογές, ως μέσο και όχι ως σκοπός, αποτελούν για εμάς μία ακόμη μάχη, στην οποία αποτυπώνεται ο συσχετισμός των δυνάμεων που αντιστέκονται μέσα στους συλλόγους, κόντρα στις νεοφιλελεύθερες επιλογές και τις πολιτικές της κυβέρνησης. Είμαστε κόντρα όμως και σε λογικές διαλυτισμού, που για ακόμη μία χρονιά έχουν εμφανιστεί από μερίδα της φοιτητικής Αριστεράς, που επιλέγει να στήνει μικροπολιτικά παιχνίδια στη βάση κάποιας καθαρότητας. Μια τέτοια επιλογή είναι πολύ μακριά από τις ανάγκες των φοιτητών και της περιόδου και δεν θέτει καμία βάση ενωτικής ριζοσπαστικής απάντησης για την επόμενη ημέρα των εκλογών. Επιλέγουμε να ανοίξουμε το διάλογο για την επόμενη μέρα, στηρίζοντας τα ενωτικά ψηφοδέλτια της φοιτητικής Αριστεράς και συγκεκριμένα της Αριστερής Ανατρεπτικής Συνεργασίας ως τη βάση που από τη μία μπορεί να απαντήσει στις λογικές της νεοφιλελεύθερης επίθεσης στην παιδεία, που στηρίζουν ΔΑΠ/ΠΑΣΠ/Bloco, και από την άλλη της ΠΚΣ που επιλέγει μόνο τη δική της καταγραφή δυνάμεων, αδυνατώντας να συγκροτήσει μαζική εναλλακτική απάντηση. Ακόμη, επιλέγουμε να συγκροτήσουμε ψηφοδέλτια που απαντάνε στους προβληματισμούς των φοιτητών και χτίζουν αντιπαραθετική πρόταση για το μέλλον της φοιτητικής Αριστεράς, κόντρα στο διαλυτισμό και τον σεχταρισμό. Αυτή η επιλογή άλλωστε είναι και η μόνη που μπορεί να ξαναορίσει την όποια συζήτηση μέσα στη ριζοσπαστική Αριστερά, ξεπερνώντας τις αδυναμίες των ΕΑΑΚ και της ΑΡΕΝ.

Για μια ακόμη χρονιά, στη Νομική της Αθήνας η ΑΡΕΝ μαζί με τη ΡΑΠαΝ ΣΑΦΝ (ΕΑΑΚ) και το ΑΡΔΙΝ επιδιώκουν από κοινού να σταθούν απέναντι στη

συστημική ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Η Νομική πρωτοστάτησε στα μετωπικά κατεβάσματα της Αριστεράς τα προηγούμενα χρόνια, πετυχαίνοντας σημαντικά αποτελέσματα, καθώς ορισμένες χρονιές έχασε την πρώτη θέση για μόλις λίγες ψήφους. Έτσι και φέτος τα αριστερά σχήματα της σχολής από κοινού προσπαθούν να δώσουν ζωντανό και κινηματικό χαρακτήρα στις εκλογές, τονίζοντας ότι, παρά την κινηματική ύφεση, τίποτα δεν έχει χαθεί. Το διήμερο 28 και 29 Μαρτίου πραγματοποίησαν κοινό φεστιβάλ αριστερών σχημάτων ΝΟΠΕ για τέταρτη συνεχή χρονιά, το οποίο περιλάμβανε ενδιαφέρουσες συζητήσεις, προβολές, μεταναστευτικές κουζίνες και ρεμπέτικο γλέντι. Στις εκλογές της 10ης Απρίλη καλούν σε ενίσχυση της Αριστερής Ανατρεπτικής Συνεργασίας σε μια κατεύθυνση ρήξης με τις πολιτικές που τσακίζουν το δημόσιο πανεπιστήμιο.

14

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

3 ΑΠΡΙΛΗ 2019

∆ιαδηλώσεις ενάντια σε πόλεµο και ιµπεριαλισµό στις 6 και 14 Απρίλη

70 χρόνια ΝΑΤΟ δεν ήταν αρκετά; Του Γιάννη Άγγελου Τράντου

Σ

τις 4 Απριλίου συµπληρώνονται 70 χρόνια από την ίδρυση του Οργανισµού Βορειοατλαντικού Συµφώνου το 1949 ή όπως είναι διεθνώς γνωστό του ΝΑΤΟ. Η επέτειος αυτή αποτελεί ένα µαύρο ορόσηµο για τους λαούς. Μαύρο, γιατί ο ρόλος του ΝΑΤΟ, όπως έχει αποδειχθεί πολλές φορές, δεν είναι άλλος από την εδραίωση της ιµπεριαλιστικής επιβολής στους λαούς και την κατοχύρωση ειδικά της αµερικανικής κυριαρχίας σε διεθνές επίπεδο.

Ιστορικό

Η συµµαχία αυτή ιδρύθηκε ως (κατ’ όνοµα) αµυντική και µε διακηρυγµένο στόχο την προστασία των καπιταλιστικών κρατών συµµάχων των ΗΠΑ από τις δυνάµεις του «σοσιαλιστικού στρατοπέδου», ανοίγοντας την ιστορική περίοδο του «Ψυχρού Πολέµου». Από την πρώτη στιγµή, όµως, ήταν σαφές ότι επρόκειτο για έναν θεσµό που κατοχύρωνε τη γεωπολιτική επιρροή των ΗΠΑ στη ∆υτική Ευρώπη, µετατρέποντας την τελευταία σε ένα «αµερικανικό προτεκτοράτο» κατά τη ρήση ακόµα και του Προέδρου της Γαλλίας Ντε Γκολ το 1966. Με τον τρόπο αυτό οι ΗΠΑ κατάφερναν ανενόχλητες να επεµβαίνουν καθ’ όλη αυτή την περίοδο στην Κορέα, το Βιετνάµ, τη Λατινική Αµερική και αλλού. Άλλωστε το ΝΑΤΟ, µετά την κατάρρευση της ΕΣΣ∆, τη διάλυση του Συµφώνου της Βαρσοβίας (της συµµαχίας δηλαδή των χωρών του «ανατολικού µπλοκ») και την επανένωση της Γερµανίας, όχι απλώς δεν διαλύθηκε, όπως θεωρητικά θα περίµενε κανείς βάσει της διακηρυγµένης αποστολής του, αλλά ενίσχυσε τη δραστηριότη-

τά του. Εγκαινιάστηκε έτσι µία περίοδος όπου η νατοϊκή επιθετικότητα έλαβε χώρα απροκάλυπτα σε µία σειρά από µέτωπα: στην πρώην Γιουγκοσλαβία, τόσο στον πόλεµο της Βοσνίας (1992) όσο και σ’ εκείνον του Κοσόβου (1999), στο Αφγανιστάν (από το 2001), στο Ιράκ (από το 2003) και πιο πρόσφατα στη Λιβύη και τη Συρία. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η «αµυντική συµµαχία» παίζει το ρόλο του «παγκόσµιου χωροφύλακα», επιλέγοντας ποια καθεστώτα είναι αρκούντως φιλικά και άρα «δηµοκρατικά» και ποια πρέπει να ανατραπούν. Η Ελλάδα αποτελεί µέλος του ΝΑΤΟ από την ίδρυσή του σχεδόν, καθώς εντάχθηκε σε αυτό ήδη από το 1952. Το δόγµα της ελληνικής κυρίαρχης πολιτικής ήταν και παραµένει µέχρι σήµερα το «ανήκοµεν εις την ∆ύσιν». Το εν λόγω δόγµα δεν αµφισβητείται ούτε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όσο και αν η Αριστερά, στην οποία µε προκλητικό τρόπο εξακολουθεί να αναφέρεται, και γενικότερα το λαϊκό κίνηµα στη χώρα µας επανειληµµένα έχουν θέσει το αίτηµα της απεµπλοκής

από το ΝΑΤΟ και τους σχεδιασµούς του. Σήµερα µάλιστα η σύνδεση της ελληνικής κρατικής πολιτικής µε τις νατοϊκές επιδιώξεις είναι ακόµα ισχυρότερη από ό,τι τα προηγούµενα χρόνια. Αυτό γίνεται φανερό τόσο µε την επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης να ενταχθεί στον άξονα στρατιωτικής συνεργασίας µε Κύπρο-Ισραήλ-Αίγυπτο, όσο και µε την εγγύηση, µε τη συµφωνία των Πρεσπών, της επέκτασης του ΝΑΤΟ στα δυτικά Βαλκάνια. Ουσιαστικά, η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να κατοχυρωθεί ως ο πιο στενός εταίρος των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή. Η πολιτική αυτή προβάλλεται από διάφορους ως η κατάλληλη για την «σταθερότητα και την ειρήνη». Η ελληνική κυβέρνηση επιδιώκει την υποστήριξη των ΗΠΑ έναντι της Τουρκίας, εκµεταλλευόµενη τη χειροτέρευση των σχέσεων Άγκυρας-Ουάσινγκτον και την προσέγγιση της Τουρκίας µε τη Ρωσία. Η πολιτική αυτή είναι πλήρως ανιστόρητη, καθώς ξεχνά την πραγµατικότητα. Παραβλέπει ότι το ΝΑΤΟ και οι ιµπεριαλιστικές δυνάµεις γενικότερα ουδέποτε προστάτεψαν την ειρήνη στην περιοχή, είτε στο παρελθόν, όπως στην Κύπρο το ’74, είτε σήµερα, µε την αναζωπύρωση πολεµικών µετώπων όπου ενεπλάκησαν για να «προστατέψουν» τάχα τους λαούς σε Μέση Ανατολή, Ουκρανία και Βαλκάνια.

Κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Red Marks Σέρρυ Γουλφ Σεξουαλικότητα και Σοσιαλισµός

Συλλογή κειµένων Ο υπαρκτός σεξισµός και η γυναικεία απελευθέρωση

Αντιπολεµικό κίνηµα

Σήµερα λοιπόν η ανάγκη για ένα αντιπολεµικό και αντιιµπεριαλιστικό κίνηµα στη χώρα µας, αλλά και διεθνώς, είναι µεγαλύτερη παρά ποτέ.

Βασικό αίτηµα οφείλει να είναι η ρήξη µε τον «τοπικά κυρίαρχο» ιµπεριαλισµό, που δεν είναι άλλος από τον αµερικάνικο, µε κεντρικό βραχίονα το ΝΑΤΟ. Όσο τα αµερικανικά πολεµικά πλοία και αεροσκάφη εφορµούν ελεύθερα από τη Σούδα, τη Λάρισα, τον Άραξο για να ενισχύσουν τις επιχειρήσεις στην ευρύτερη περιοχή, τόσο οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν θα µπορούν παρά να λογίζονται συνένοχες για τις επεµβάσεις που γεννούν θάνατο και πρόσφυγες. Το αίτηµα της απεµπλοκής από το ΝΑΤΟ, παράλληλα, δεν µπορεί να ανάγεται σε ένα µακροπρόθεσµο µέλλον, µε το επιχείρηµα ότι «θα µείνουµε χωρίς συµµάχους», όπως ακούµε από τους «αριστερούς» απολογητές της κυβερνητικής γραµµής, είτε επειδή «δεν έχουν ωριµάσει ακόµα οι συνθήκες για το σοσιαλισµό», όπως ακούγεται από την πλευρά του ΚΚΕ. Σε µια κατεύθυνση συµβολής σε ένα µαζικό αντιπολεµικό κίνηµα κινείται ο ΠΑΚΣ. Ο Πανελλαδικός Αντιπολεµικός Κινηµατικός Συντονισµός (ΠΑΚΣ) συγκροτήθηκε πριν από ενάµιση περίπου χρόνο ως µια ανοιχτή, µετωπική πρωτοβουλία που φιλοδοξεί να εµπλέξει αγωνιστές/τριες για «τη µέγιστη συσπείρωση κοινωνικών και πολιτικών δυνάµεων, µαζικών φορέων, διανοούµενων και καλλιτεχνών για ένα αντιπολεµικό κίνηµα που θα ξεσκεπάσει την παραπληροφόρηση, θα αντιταχθεί στη µετατροπή της χώρας σε ορµητήριο και ενεργούµενο του ΝΑΤΟ και θα συµβάλει στη δηµιουργία δικτύων αλληλεγγύης και ειρήνης µεταξύ ανεξάρτητων και κυρίαρχων λαών» (από την ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΚΣ). Στο πλαίσιο αυτό, απευθύνει κάλεσµα για µια πλατιά αντινατοϊκή καµπάνια και καλεί σε πραγµατοποίηση συλλαλητηρίων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη στις 6/4 και κινητοποιήσεις σε νατοϊκές βάσεις πανελλαδικά το επόµενο Σαββατοκύριακο. Ας δείξουµε ότι 70 χρόνια αιµατοκυλίσµατος των λαών από τον ευρωατλαντικό άξονα είναι πάρα πολλά!

ιστορια

3 απρίλη 2019

15

Το ΝΑΤΟ 20 χρόνια πριν

Οι βομβαρδισμοί στη Γιουγκοσλαβία

Του Παναγιώτη Λίλλη

Ο

«Εύσπλαχνος Ουρανός» άνοιξε στις 24 Μαρτίου του 1999 και έκλεισε μετά από 11 βδομάδες. Ήταν η μεγαλύτερη στρατιωτική επιχείρηση στην Ευρώπη, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ΝΑΤΟϊκή μηχανή χρησιμοποίησε 1.130 πολεμικά αεροσκάφη, που εκτέλεσαν 2.300 επιδρομές και έριξαν 420.000 βλήματα πάνω στη Σερβία και περιοχές του Κόσοβου. Απ’ αυτά 37.000 ήταν βόμβες διασποράς που χρησιμοποιήθηκαν «κατά λάθος» σε άμαχους πληθυσμούς και πρόσφυγες. Δεκάδες ήταν και τα σημεία στο Κόσοβο και στη Σερβία που έγιναν στόχοι βομβαρδισμού με βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου. Τα αποτελέσματα της ΝΑΤΟϊκής επιδρομής ήταν χιλιάδες νεκροί και τραυματίες και ολοκληρωτική καταστροφή της υποδομής (γέφυρες, κτίρια, αεροδρόμια, νοσοκομεία κλπ) της Σερβίας. Το βασικό επιχείρημα για το θεάρεστο αυτό ιμπεριαλιστικό έργο ήταν η «προστασία της αλβανικής μειονότητας στο Κόσοβο από την απειλή της σφαγής από το καθεστώς του Μιλόσεβιτς». Η συμφωνία του Κουμάνοβο εξασφάλισε, υποτίθεται, την αυτονομία του Κόσοβου με την εγγύηση των ΝΑΤΟϊκών στρατευμάτων. Ήταν όμως ταυτόχρονα η γέννηση ενός προτεκτοράτου στο κέντρο των Βαλκανίων. Υπήρχαν όμως και ευρύτερες συνέπειες της ιμπεριαλιστικής επέμβασης. Το σχέδιο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του ΝΑΤΟ δεν ήταν μόνο ο διαμελισμός της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας σε πολλά μικρά κράτη, εύκολα στον έλεγχο και την επιβουλή. Η τιμωρία με τους αδυσώπητους βομβαρδισμούς λειτουργούσε και σαν παράδειγμα και προειδοποίηση για τα διάφορα μικρά έθνη και κράτη, που διεκδικούσαν και επέμειναν σε μια ανεξάρτητη πορεία. Αλλά η ΝΑΤΟϊκή επίδειξη επισφράγιζε και την εποχή της αμερικανικής ηγεμονίας…

Η Τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία

Όμως ο «Εύσπλαχνος Ουρανός» ήταν ένα μόνο επεισόδιο στη γιουγκοσλαβική τραγωδία. Η Γιουγκοσλαβία του Τίτο, μέχρι τη δεκαετία του ’80, ασκούσε μεγάλη γοητεία σε πλατιά κομμάτια της Αριστεράς διεθνώς. Οι παρτιζάνοι του Τίτο είχαν απελευθερώσει τη χώρα από τη ναζιστι-

κή κατοχή, μόνοι τους, χωρίς τη βοήθεια του ρωσικού στρατού. Είχαν οικοδομήσει ένα κράτος που, παρά τα διάφορα προβλήματα, είχε λύσει σε κάποιο βαθμό το εθνικό ζήτημα. Ήταν μια ομοσπονδία από έξι κράτη και δύο αυτόνομες επαρχίες σε ισότιμη βάση. Το γιουγκοσλαβικό μοντέλο για τον σοσιαλισμό με αυτοδιαχείριση είχε θεμελιωθεί σαν αντίβαρο στον Στάλιν και το ρωσικό συγκεντρωτισμό στην πολιτική και την οικονομία. Ταυτόχρονα υπήρχε και ένας μικρός χώρος δικαιωμάτων και ελεύθερης έκφρασης, κάτι αδιανόητο για την υπόλοιπη ανατολική Ευρώπη και τη Ρωσία. Παρ’ όλα αυτά η Γιουγκοσλαβία παρέμενε μια κοινωνία με τεράστιες κοινωνικές και περιφερειακές ανισότητες. Η κυρίαρχη γραφειοκρατική ελίτ απολάμβανε εξοργιστικά προνόμια, όπως και στον υπόλοιπο «υπαρκτό σοσιαλισμό». Το πείραμα της αυτοδιαχείρισης δεν ξεπέρασε ποτέ το συμβολικό επίπεδο και ο έλεγχος και ο σχεδιασμός της παραγωγής δεν ξέφυγε ποτέ από τα χέρια της γραφειοκρατίας. Ακόμη και έτσι όμως, και όσο υπήρχε ανάπτυξη, το γιουγκοσλαβικό μοντέλο φαινόταν ότι λειτουργούσε.

Από το ΔΝΤ στο σφαγείο των εθνικισμών

Η παγκόσμια οικονομική κρίση στα μέσα της δεκαετίας του ’70, που είχε αφετηρία την κρίση πετρελαίου, γονάτισε τη γιουγκοσλαβική οικονομία. Η ανάγκη για μεγάλο δανεισμό οδήγησε το 1982 τη Γιουγκοσλαβία στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η συμφωνία στηριζόταν στην υποχρέωση η γιουγκοσλαβική κυβέρνηση να εφαρμόσει ένα σκληρό πρόγραμμα λιτότητας σε βάρος όχι των προνομίων της γραφειοκρατίας, αλλά των εργαζόμενων τάξεων. Το αποτέλεσμα ήταν κάθετη πτώση του επιπέδου ζωής των απλών ανθρώπων, με τον πληθωρισμό να καλπάζει στο 1.200% το 1989, διάλυση στην κυριολεξία του κοινωνικού κράτους (ιδιαίτερα του τομέα της δημόσιας υγείας) και εκτόξευση της «επίσημης» ανεργίας στο 15%. Η εργατική απάντηση στην κρίση ήταν ένα τεράστιο κύμα απεργιών που κατέκλυσε τη Γιουγκοσλαβία. Το 1989 οι απεργίες μόνο το πρώτο εξάμηνο ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο απεργούς και έφεραν σε αδιέξοδο το γιουγκοσλαβικό πολιτικό σύστημα. Σ’ αυτή την περίοδο της όξυνσης της ταξικής πάλης επιστρατεύθηκαν οι διάφοροι εθνικισμοί. Οι ηγέτες Μιλόσε-

βιτς, Τούτσμαν, Ιζετμπέγκοβιτς κ.ά., που προέρχονταν όλοι από την άρχουσα τάξη της γραφειοκρατίας, οργάνωσαν και καθοδήγησαν την αναβίωση των παλιών εθνικιστικών διαιρέσεων (πριν την ενιαία Γιουγκοσλαβία) και αξιοποίησαν τις ανισότητες στο επίπεδο ζωής μεταξύ των ομόσπονδων δημοκρατιών. Είναι γεγονός ότι ενώ η Σλοβενία και η Κροατία απείχαν λιγότερο από τα ευρωπαϊκά standards, η Μακεδονία και το Κόσοβο ήταν οι πιο φτωχές περιοχές της Ευρώπης. Όταν όμως ο εθνικισμός έγινε η βάση για τη λύση των κοινωνικών προβλημάτων, τότε το ξέσπασμα των εσωτερικών γιουγκοσλαβικών πολέμων έγινε αναπόφευκτο. Από το 1991 μέχρι το 1999 και τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ, τέσσερις πόλεμοι διεξήχθησαν ανάμεσα στις πρώην ομόσπονδες δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβίας. Οι στόχοι αυτών των πολέμων δεν ήταν μόνο η κατάκτηση όλο και περισσότερων εδαφών σε βάρος των αντιπάλων, αλλά και η πολιτική σταθεροποίηση των καθεστώτων από τον κίνδυνο της ταξικής πάλης. Το φάρμακο γι’ αυτό ήταν η πλατιά χρήση της εθνοκάθαρσης πάνω στους πληθυσμούς. Το ανθρώπινο κόστος των πολέμων ξεπέρασε τις 200 χιλιάδες νεκρούς και ήταν ανυπολόγιστος ο αριθμός των τραυματιών. Ταυτόχρονα η βαρβαρότητα των εθνικιστών (ιδιαίτερα των Σέρβων και των Κροατών) αποτέλεσε σοκ για όλο τον κόσμο. Ήταν δεκάδες χιλιάδες οι βιασμοί γυναικών, παιδιών και αιχμάλωτων ανδρών, που έγιναν με οργανωμένο επιτελικά τρόπο. Τα δε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως της Σρεμπένιτσα, άφησαν ένα ανεξίτηλο στίγμα στην Ευρώπη και τον υποτιθέμενο υψηλό πολιτισμό της. Το 1999 αυτό που είχε απομείνει από την παλιά ενιαία Γιουγκοσλαβία ήταν τα αγεφύρωτα εθνικιστικά μίση, ο διαμελισμός και ο κατακερματισμός της χώρας. Το χειρότερο όμως από τη «συνεισφορά των εθνικισμών» ήταν ότι άνοιξαν την πόρτα στην ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Από τότε ο ιμπεριαλισμός δίνει την κατεύθυνση των εξελίξεων στα Βαλκάνια και οι διάφοροι βαλκανικοί «πατριωτισμοί» τρέχουν πίσω από την ουρά του.

Και η Αριστερά;

Το 1999, ο λεγόμενος «υπαρκτός σοσιαλισμός» είχε κλείσει μια δεκαετία από την κατάρρευσή του. Η «πτώση του τείχους του Βερολίνου» είχε συμβολί-

σει το οριστικό τέλος της σταλινικής μυθολογίας και πλαστογραφίας για τον σοσιαλισμό, που είχε μαγνητίσει και εξαπατήσει δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους. Ο νεοφιλελευθερισμός και η παγκοσμιοποίηση είχαν επικρατήσει και η Αριστερά βρισκόταν σε κρίση ταυτότητας και αναζητήσεων. Η δεκαετία του ’90 ήταν μια σκοτεινή δεκαετία. Σ’ αυτό το περιβάλλον της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας και χωρίς στέρεες πεποιθήσεις, η Αριστερά ήρθε αντιμέτωπη με το δράμα της Γιουγκοσλαβίας και διασπάστηκε γρήγορα. Η μία τάση, πλειοψηφικά κυρίαρχη διεθνώς, υιοθέτησε ανενδοίαστα τα επιχειρήματα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης. Η προστασία των μειονοτήτων, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα εγκλήματα του σερβικού εθνικισμού έγιναν η βάση για υποστήριξη της άμεσης επέμβασης του ΝΑΤΟ. Ενώ το σκεπτικό τους συμπλήρωνε η εξαίρεση των εγκλημάτων του κροατικού εθνικισμού, των βομβών διασποράς και του απεμπλουτισμένου ουρανίου. Η άλλη τάση, της φιλοσέρβικης Αριστεράς, κρατούσε μεν αντιιμπεριαλιστική στάση, αλλά ταυτόχρονα συγκάλυπτε με χοντροκομμένο τρόπο τη δικτατορία του Μιλόσεβιτς και την πολιτική εθνοκάθαρσης που υλοποιούσε. Στην Ελλάδα ιδιαίτερα, αυτή η γραμμή εκφράστηκε ανοιχτά από την άτυπη και τυπική συμμαχία μεγάλου μέρους της Αριστεράς με τους πιο ακραίους και επιθετικούς κύκλους του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου. Αυτή η γραμμή ήταν αποτέλεσμα της υπόκλισης της Αριστεράς στις εθνικιστικές πιέσεις. Στον μικρό ελεύθερο χώρο που απέμεινε, η διεθνιστική Αριστερά κράτησε μια αταλάντευτη στάση αρχών. Είδε σαν κύριο εχθρό για τα κινήματα διεθνώς και για την ειρήνη στα Βαλκάνια την ιμπεριαλιστική επέμβαση. Δεν διάλεξε στρατόπεδο μεταξύ των εθνικιστών εγκληματιών. Προώθησε την αντιπολεμική-αντιιμπεριαλιστική πάλη πάνω στη στρατηγική του ταξικού ανταγωνισμού. Ήταν μια πολύτιμη κληρονομιά που τη χρειαστήκαμε αργότερα μπροστά στα διλήμματα του σχεδίου Ανάν (2004) στην Κύπρο, αλλά και στην αναβίωση του Μακεδονικού με τη Συμφωνία των Πρεσπών (2019). Ήταν η πιο σπουδαία παρακαταθήκη για μια ανεξάρτητη μαχητική Αριστερά. Έτσι κι αλλιώς καμία πολιτική που δεν συγκρούεται με τις εθνικές ολιγαρχίες από τη μια και τον ιμπεριαλισμό από την άλλη, δεν ανοίγει δρόμους προς τα μπροστά.

16

αντιρατσισμος

3 απριλη 2019

Δολοφονία Ρομά στην Κόρινθο

Ακόμα μεγαλύτερη ενίσχυση της Frontex πρότεινε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Προβλέπεται η ανάπτυξη επιπλέον 10.000 συνοριοφυλάκων στα σύνορα της ΕΕ τα επόμενα χρόνια. Η ΕΕ εξαντλεί τη γενναιοδωρία της στους φύλακες και αποδεικνύεται φειδωλή, όταν συζητιέται η συνδρομή και παρατηρητών δικαιωμάτων στις επιχειρήσεις, καθώς προτείνονται μόλις… 20 επιπλέον. Επιπλέον, έχει ανοίξει η συζήτηση για τη δυνατότητα οι συνοριοφύλακες της ΕΕ να δρουν και σε τρίτες χώρες (εκτός επικράτειας της ΕΕ, αλλά και εκτός άμεσα γειτονικών χωρών), με τη δυνατότητα ακόμα και να απελαύνουν άτομα απευθείας από αυτές! Παράλληλα με αυτή τη συζήτηση προχωράει η μείωση των δαπανών για τις διασωστικές επιχειρήσεις στην Κεντρική Μεσόγειο. Να μην πλησιάσουν καν τα τείχη μας οι «ανεπιθύμητοι» κι όποιος το επιχειρήσει, να πάει να πνιγεί, κυριολεκτικά…

Ένα διαρκές έγκλημα Του Νικόλα Κολυτά

Δ

Πραγματικά περιστατικά

Να τα πάρουμε όμως από την αρχή. Ένας Έλληνας, κάτοικος Κορίνθου, αντιλαμβανόμενος ότι δύο Ρομά επιδιώκουν να του κλέψουν κάποιες κότες, αρπάζει μια καραμπίνα, τους καταδιώκει, πυροβολεί προς το μέρος τους και τελικά σκοτώνει τον έναν από τους δύο. Έπειτα, με πλήρη συνείδηση των πράξεών του, συλλέγει το πτώμα, το κρύβει, καλύπτει τα ίχνη του όσο μπορεί και στη συνέχεια αρνείται στις αρχές την εγκληματική πράξη του. Ομολογεί μόνο, όταν οι αστυνομικοί του αποκαλύπτουν ότι βρέθηκε αίμα του νεκρού Ρομά στο βανάκι του. Όσο τρομαχτικό κι αν ακούγεται, κυκλοφορούν ανάμεσά μας άνθρωποι που με απίστευτη ευκολία σηκώνουν μια καραμπίνα και πυροβολούν, παίρνοντας το νόμο στα χέρια τους. Αυτή η ροπή στην αυτοδικία όμως δεν είναι έμφυτη. Καλλιεργείται εντατικά από ένα σύστημα που αξιολογεί την ανθρώπινη ζωή με βάση την εθνικότητα, το χρώμα του δέρματος ή τη θρησκεία. Κάπως έτσι κάποιοι αισθάνονται προνομιούχοι έναντι κάποιων άλλων. Κάποιοι πιστεύουν ότι «τους παίρνει» να σηκώσουν όπλο, προκειμένου να υπερασπίσουν αξίες αδιαπραγμάτευτες στον σύγχρονο καπιταλισμό, όπως είναι η ιδιοκτησία, η οικογένεια και η πατρίδα. Το χέρι του δολοφόνου οπλίστηκε από τα παραπάνω.

Διάχυτη υποκρισία

Εκτός από τη δολοφονία του 52χρονου Ρομά, οργή προκαλεί και η διαχείριση του όλου ζητήματος από τις αρχές και τα ΜΜΕ. Φαίνεται πως όταν ο δολοφόνος είναι Έλληνας, τυγχάνει μιας ιδιαίτερης μεταχείρισης από τις δικαστικές αρχές. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ μιλάμε για ένα φρικτό έγκλημα με καταδίωξη, πισώπλατους πυροβολισμούς και προσπάθεια κάλυψης εκ των υστέρων, ο ανακριτής, με τη σύμφωνη γνώμη του εισαγγελέα έκριναν ότι ο κατηγορούμενος μπορεί να αφεθεί ελεύθερος, χωρίς να προφυλακισθεί και να του επιβληθούν απλώς περιοριστικοί όροι. Θα λέγαμε ότι πρόκειται για μια αρκετά επιεική απόφαση των δικαστικών αρχών, που σε άλλες περιπτώσεις έχουν εξαντλήσει την αυστηρότητά τους. Την ίδια στιγμή τα ΜΜΕ προχωρούν σε μια δεύτερη δολοφονία του θύματος. Κορυφαία

ΜΜΕ, αντί να ασχοληθούν δημοσιογραφικά με την εγκληματική πράξη, αναλαμβάνουν το ρόλο του αυτόκλητου ντεντέκτιβ και προβαίνουν σε σενάρια για το πώς προκλήθηκε ο δράστης. Πίσω από αυτά τα σενάρια χτίζεται το προφίλ του «φιλήσυχου πολίτη που δεν είχε πειράξει ποτέ ούτε μυρμήγκι». Μόνο που πολλοί τέτοιοι «φιλήσυχοι πολίτες» κρύβουν μια καραμπίνα κάτω από το μαξιλάρι. Ακόμη πιο προκλητική ήταν η κάλυψη των γεγονότων έξω από το δικαστικό μέγαρο στην Κόρινθο. Οι εύλογες αντιδράσεις τη κοινότητας των Ρομά για τη δολοφονία ενός μέλους τους «ντύθηκε» με βαρύγδουπους τίτλους για «συγκρούσεις», «επεισόδια» και «μάχες» με την αστυνομία. Πίσω από όλο αυτό όμως βρίσκεται για μια ακόμη φορά η στοχοποίηση μιας ήδη περιθωριοποιημένης και αποκλεισμένης κοινωνικής ομάδας, αυτής των Ρομά.

Απάντηση σε αυτοδικία και ρατσισμό

Η αντιμετώπιση των επαναλαμβανόμενων φαινομένων αυτοδικίας έναντι των Ρομά δεν βρίσκεται σε ατάκες ίσων αποστάσεων από θεσμικούς παράγοντες και εκπροσώπους της κυβέρνησης. Αυτοί που ευθύνονται για τη διαρκή φτωχοποίηση, τη συντήρηση των διακρίσεων και την άνοδο του κοινωνικού αυτοματισμού, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να κρύβονται πίσω από τις ευθύνες τους. Το ζήτημα δεν είναι «η ομαλή ένταξη των Ρομά» σε μια κοινωνία που ανέχεται την αυτοδικία, τη βία και το ρατσισμό. Το ζήτημα είναι η κοινή πάλη μαζί με τους Ρομά απέναντι στις πολιτικές που οπλίζουν «φιλήσυχους πολίτες που δεν είχαν δώσει δικαιώματα». Η Αριστερά οφείλει να πάρει πρωτοβουλίες και να συνδεθεί με τους Ρομά. Δεν είναι ζήτημα φιλανθρωπίας, αλλά ταξικής αλληλεγγύης και αντιρατσιστικής πολιτικής. Οι αυτόκλητοι υπερασπιστές του νόμου και οι κάθε λογής «νταήδες» που δεν διστάζουν να πυροβολούν και μάλιστα κατά κύριο λόγο φτωχούς, μετανάστες ή Ρομά, πρέπει να λάβουν μια ηχηρή πολιτική απάντηση. Όσο αυτή η απάντηση δεν συγκροτείται και δεν εκφράζεται στο δρόμο και στο κίνημα, τόσο θα αυξάνεται ο αριθμός των θυμάτων ενός συστήματος που δεν σέβεται και δεν αναγνωρίζει συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες.

μικρά αντιρατσιστικά

εν έχουν περάσει παρά λίγοι μήνες από τη δολοφονία ενός μικρού κοριτσιού Ρομά στην Άμφισσα. Παρόμοιο σκηνικό φαίνεται πως αυτή τη φορά επαναλήφθηκε με τραγικό τρόπο στην Κόρινθο. Ξανά ο δολοφόνος ήταν ντόπιος, ξανά το εγκληματικό μέσο ήταν μια καραμπίνα και ξανά το θύμα ήταν Ρομά. Η μόνη διαφορά είναι ότι αυτή τη φορά μιλάμε για έναν 52χρονο άντρα και όχι για ένα μικρό κοριτσάκι. Εκτός όμως από τα πραγματικά περιστατικά που παρουσιάζουν μια τρομακτική ομοιότητα, φαίνεται πως κοινά υπήρξαν και όλα τα συμπαρομαρτούντα του εγκλήματος. Δηλαδή η δικαιολόγηση της αυτοδικίας, η συγκάλυψη του ρατσισμού και η υποκρισία των αρχών, των κομμάτων και των ΜΜΕ.

Η Κόνιτσα υποδέχτηκε ανήλικους πρόσφυγες πρώτη φορά το 2008. Το 2016 φιλοξένησε οικογένειες για 2 και πλέον χρόνια. Από τον περασμένο Νοέμβρη, στη Δομή Επείγουσας Φιλοξενίας διαμένουν ανήλικοι ασυνόδευτοι πρόσφυγες, που παρακολουθούν μαθήματα σε σχολεία της περιοχής και συμμετέχουν σε κοινωνικές δραστηριότητες. Τα παιδιά δέχτηκαν επίθεση από κουκουλοφόρους την ώρα που έπαιζαν στο γήπεδο μπάσκετ. Η ταυτοποίηση ενός 30χρονου χρυσαυγίτη ως επικεφαλής της ομάδας κρούσης (οι άλλοι ήταν 17χρονοι) δείχνει ποιοι ενοχλήθηκαν από την ομαλή συνύπαρξη των προσφύγων με την τοπική κοινωνία κι επιχειρούν να δημιουργήσουν «θέμα». Ο 30χρονος είναι ένας από αυτούς που κρατούσαν στους ώμους τους το φέρετρο του Κατσίφα στην κηδεία του στους Βουλιαράτες και θεωρείται τοπικό στέλεχος της Χρυσής Αυγής (τις τελευταίες μέρες κατέβασε το λογαριασμό του στο facebook για να μην «εκθέσει» το κόμμα). Πάντως η προϊστορία της πόλης μας κάνει να πιστεύουμε ότι όταν η τοπική ποδοσφαιρική ομάδα σήκωσε πανό ενάντια στη ρατσιστική βία, εξέφραζε την τοπική κοινωνία…

Στις 28 Μάρτη βρέθηκαν ζωγραφισμένες σβάστικες αριστερά και δεξιά της εισόδου του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών, στο Μεταξουργείο. Το θρασύδειλο «μήνυμα» ήρθε 10 μέρες μετά την επίθεση 8 κουκουλοφόρων σε πρόσφυγαδιερμηνέα του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες και σε φίλο του, και πάλι στην περιοχή του Μεταξουργείου. Οι σβάστικες ως υπογραφή και οι κουκούλες θυμίζουν πιο «ανεξέλεγκτες» ομάδες στις παρυφές της Χρυσής Αυγής. Αλλά μπορεί να πρόκειται και για χρυσαυγίτες που πρέπει να «εκτονώνουν» το μίσος τους στους δρόμους, αλλά στα μουλωχτά, χωρίς να εκθέτουν την υπόδικη οργάνωση, σαν τον «λεβέντη» από την Κόνιτσα..

Στην Καλλιθέα, όπου με όχημα το δημοτικό σχήμα «Ελληνική Αυγή», η Χρυσή Αυγή επιχειρεί να χτίσει δύναμη (όπως είχε επιχειρήσει και στο παρελθόν, αλλά απέτυχε λόγω της ενεργοποίησης του αντιφασιστικού κινήματος), οι φασίστες εμφανίστηκαν στην παρέλαση της 25ης Μάρτη. Βρήκαν απέναντί τους την αντιφασιστική κινητοποίηση αρκετών δυνάμεων (Λαϊκή Επιτροπή Καλλιθέας, Αντιφασιστικός Συντονισμός ΚαλλιθέαςΜοσχάτου-Ταύρου, ΚΕΕΡΦΑ κλπ) και τη δουλειά ανέλαβαν τα ΜΑΤ της κυρίας Γεροβασίλη, που χτύπησαν αντιφασίστες, τραυματίζοντας μέλη του ΚΚΕ και στέλνοντας στο νοσοκομείο μέλος του ΜΕΤΑ (ζημιά στο αυτί από χειροβομβίδα κρότου λάμψης). Παρεμπιπτόντως, η αστυνομία 2 μέρες πριν από το περιστατικό είχε προχωρήσει σε προσαγωγή 40 αντιφασιστών, που ξεκινούσαν για αντιρατσιστική παρέμβαση στα Βίλια, όπου φασίστες ανενόχλητοι επιτέθηκαν σε ξενώνα προσφύγων…

διεθνη

3 απριλη 2019

17

Ο Σαλβίνι, το κίνημα αλληλεγγύης και η κόλαση της Λιβύης Του Πάνου Πέτρου

Η

κοινωνική οργάνωση Mediterranea ανακοίνωσε πρόσφατα ότι το διασωστικό Mare Jonio αφέθηκε ελεύθερο. Το πλοίο είχε κατασχεθεί από τις Αρχές και η επίθεση εναντίον του είχε προκαλέσει διαδηλώσεις αλληλεγγύης στην Ιταλία. Πρόκειται για μια υπόθεση που απέκτησε κεντρική πολιτική διάσταση στη γειτονική χώρα. Μετά τις επιθέσεις στα τελευταία διασωστικά πλοία των ΜΚΟ που είχαν απομείνει (με πιο εμβληματικό το Aquarius) και με τα ιταλικά λιμάνια «κλειστά», ο Σαλβίνι είχε επιβάλει το «τέλος της διάσωσης» στην κεντρική Μεσόγειο. Μια ομάδα αλληλέγγυων, απλών πολιτών, εθελοντών και ακτιβιστών της Αριστεράς και του κινήματος, αγόρασε κι επάνδρωσε το Mare Jonio, με ιταλική σημαία. Είχαν στόχο να συνεχίσουν να σώζουν ζωές, αλλά και να στείλουν σήμα «ανυπακοής» στη βαρβαρότητα που επιβάλλει η ιταλική κυβέρνηση. «Ενάντια στον εθνικισμό και την ξενοφοβία, αρνούμαστε να γίνει η Μεσόγειος νεκροταφείο, υπερασπιζόμαστε τους μετανάστες και τους διαχρονικούς νόμους της θάλασσας, που υποχρεώνουν τη διάσωση κάθε ναυαγού», δήλωσαν και ξεκίνησαν στις 18 Μάρτη. Τα όσα ακολούθησαν αξίζει να παρατεθούν εξολοκλήρου, όπως δημοσιοποιήθηκαν από μέλος του πληρώματος:

Μαρτυρία

«Χθες βρήκαμε φουσκωτή βάρκα με 50 ανθρώπους (14 ανήλικους), 45 ναυτικά μίλια από τις ακτές της Λιβύης, χωρίς καύσιμα και με ξεφούσκωτα μπαλόνια. Οι περισσότεροι πρόσφυγες είναι αφυδατωμένοι και μέρες νηστικοί. Κανένα σήμα SOS δεν μεταδόθηκε από κανένα λιμενικό των γύρω χωρών, παρόλο που γνώριζαν για τη βάρκα και ένα αεροπλάνο της επιχείρησης Σοφία την έψαχνε. Το Λιβυκό λιμενικό, σαν σε ταινία, έφτασε 1 λεπτό μετά την επιβίβαση και του τελευταίου μετανάστη στο καράβι μας. Στη θέα των ενόπλων Λίβυων, οι μετανάστες έχασαν το χρώμα τους από τον φόβο, καθώς για μερικά

λεπτά κοιταζόμασταν στα 10 μέτρα, με το ενδεχόμενο να μας πιέσουν για να πάρουν τους πρόσφυγες πίσω. Όταν τελικά οι Λίβυοι έφυγαν, όλοι ξέσπασαν σε πανηγυρισμούς. Δυστυχώς, μια άλλη βάρκα με πρόσφυγες δεν εντοπίστηκε από κανέναν στο αχανές της Μεσογείου, βούλιαξε και μόνο 18 άνθρωποι επέζησαν. Στις 8μμ, αμέσως μετά τη διάσωση, βάλαμε πλώρη για Λαμπεντούζα, το πλησιέστερο ασφαλές λιμάνι. Ο καιρός δυνάμωνε άσχημα και δεν είχαμε χρόνο να πάμε στη Σικελία. Λίγο πριν φτάσουμε, μας έστησαν καρτέρι μέσα στη νύχτα 4 πλοία της στρατιωτικής αστυνομίας, με τη διαταγή “Σταματήστε τις μηχανές! Αν μπείτε στα ιταλικά χωρικά ύδατα, θα συλληφθείτε για διακίνηση”. Μέσα σε 7 μποφόρ και με τους όλους τους διασωθέντες να ξερνάνε στο πλοίο, η Ιταλία μας έκανε θαλάσσιο φραγμό να μην περάσουμε. Εμείς απαντήσαμε ότι έχουμε ιταλική σημαία και θα συνεχίσουμε, γιατί θέλουμε καταφύγιο από τον καιρό. Τότε ο Σαλβίνι έβγαλε την διαταγή “Arrestateli”. Συλλάβετέ τους! Εμείς συνεχίσαμε την πορεία μας προς Λαμπεντούζα. Ο λιμενάρχης της Λαμπεντούζα αναγκάστηκε να μας δώσει έναν όρμο, για να προστατευτούμε από τον καιρό, αλλά δεν μας άφησε να μπούμε στο λιμάνι. Τα πλοία της αστυνομίας (Guardia di Finanza) μας περικύκλωσαν και μας είχαν σε κλοιό όλη τη χθεσινή μέρα, απαγορεύοντας στους μετανάστες την αποβίβαση. Πέντε αστυνομικοί εισέβαλλαν στο πλοίο κι έψαξαν τα πάντα. Μετά από 3 ώρες, άφησαν τους μετανάστες να βγουν, αλλά είπαν ότι το πλοίο κατάσχεται, επειδή αρνήθηκε να σταματήσει στις εντολές της αστυνομίας στα διεθνή ύδατα. Ο Σαλβίνι έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Για να σταματήσεις πλοίο από το να μπει στα δικά του ύδατα, πρέπει να συντρέχει κίνδυνος για το κράτος ή τη δημόσια υγεία (πλοίο με χημικά απόβλητα, πυρηνικά κτλ). Εμάς δεν μας είπαν καν το λόγο, ούτε είχαν κάποιο γραπτό έγγραφο. Καθαρός κοινωνικός πόλεμος χωρίς προσχήματα». Το πλοίο αφέθηκε τελικά ελεύθερο, αλλά ο καπετάνιος και ο επικεφαλής της αποστολής (ο Λούκα Καζαρίνι, που

οι παλιότεροι ίσως θυμούνται από τις μέρες της Γένοβα του 2001, το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα και τους «Τούτι Μπιάνκι») κατηγορούνται για διευκόλυνση παράνομης μετανάστευσης και για ανυπακοή σε εντολή πολεμικού πλοίου. Μέλη της Mediterranea αντιμετωπίζουν ως καλοδεχούμενη «πρόκληση» το να ανοίξει η δημόσια αντιπαράθεση γύρω από τις πολιτικές Σαλβίνι με αφορμή μια πιθανή δίωξη: «Να συζητήσουμε ποιος παρανομεί πραγματικά».

Επίθεση στην Αριστερά Αν το πλήρωμα το Mare Jonio θέλησε να στείλει πολιτικό μήνυμα με τη δράση του, ο ίδιος ο Σαλβίνι έσπευσε να πολιτικοποιήσει το ζήτημα: «Είναι το πλοίο των Κοινωνικών Κέντρων!» φώναζε, όταν ακόμα αυτό ξεκινούσε το πρώτο ταξίδι του. Στοχοποίησε τον Καζαρίνι τις μέρες της έντασης στο λιμάνι της Λαμπεντούζα και πανηγύρισε τη νίκη του «ενάντια στα Κοινωνικά Κέντρα», μετά την κατάσχεση του διασωστικού. Το επισημαίνουμε, γιατί μας θύμισε μια συζήτηση με Ιταλό σύντροφο της Sinistra Anticapitalista πριν λίγο καιρό, όπου εκτιμούσε ότι «μετά τους μετανάστες», ο Σαλβίνι θα βάλει στο στόχαστρο τα Κοινωνικά Κέντρα. Και το Διάταγμα για την Ασφάλεια, εκτός από τις ρατσιστικές ρυθμίσεις για τις οποίες έγινε γνωστό, προβλέπει και δρακόντεια μέτρα ενάντια στις καταλήψεις. Στο μεταξύ δύο άλλα περιστατικά υπογράμμισαν την απελπισία που έχει προκαλέσει στους μετανάστες η αρμονική συνεργασία Ιταλίας-Λιβύης. Το τάνκερ Elhiblu 1 διέσωσε 108 ανθρώπους. Στα 6 μίλια από την Τρίπολη, όταν συνειδητοποίησαν ότι τους επιστρέφει στη Λιβύη, οι διασωθέντες κατέλαβαν το πλοίο κι άλλαξαν ρότα προς την Ευρώπη. Ο Σαλβίνι ξερνάει χολή ενάντια στους «πειρατές», που «τους σώνεις κι αυτοί θέλουν να αποφασίζουν και τη ρότα της κρουαζιέρας τους» και «θα δουν την Ιταλία μόνο με τηλεσκόπιο». Φυσικά δεν λέει λέξη για το τι σπρώχνει ταλαιπωρημένους ανθρώπους σε απελπισμένες κινήσεις, όπως αυτή η ιδιότυπη «πειρατεία». Ή για την κόλαση της Λιβύης στην οποία η ΕΕ τους υποχρεώνει να παραμένουν

ή να επιστρέφουν. Κι εδώ έρχεται το δεύτερο ενδεικτικό περιστατικό. Ένα εμπορικό πλοίο που διέσωσε 95 ανθρώπους, τους επέστρεψε στο λιμάνι της Μιζράτα. Μόνο που οι 81 από αυτούς αρνήθηκαν να κατέβουν από το πλοίο, από τον τρόμο. «Προτιμώ να πεθάνω μέσα σ’ αυτό το πλοίο», είπε ένας από αυτούς στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα. Μετά από λίγο καιρό, οι 81 εγκατέλειψαν το πλοίο υποχρεωτικά –υπό την απειλή όπλων. Αυτές τις εικόνες, μαζί με την περιγραφή του μέλους του Mare Jonio για τον τρόμο που προκάλεσε στους μετανάστες η εμφάνιση της λιβυκής ακτοφυλακής, ας τις έχουμε στο μυαλό μας όποτε διάφοροι αξιωματούχοι πανηγυρίζουν για τη «μείωση των ροών», προσπαθώντας να πείσουν ότι αυτό «σώζει ζωές» και παρουσιάζουν ως πρόοδο την «αποτελεσματικότητα» της λιβυκής ακτοφυλακής στο να «διασώζει» αυτή τις βάρκες και να τις οδηγεί στο… ασφαλές λιμάνι της Μιζράτα. Ένας από τους ανθρώπους, που έσωσε το Mare Jonio, δήλωσε από τη Λαμπεντούζα ότι ήταν η 5η φορά που επιχειρούσε να περάσει στη Σικελία. Τέσσερις φορές τον έστειλαν πίσω και πάλι ξαναπροσπάθησε. Τα σημάδια των βασανιστηρίων στο σώμα του εξηγούν αυτή την απίστευτη κι υπεράνθρωπη επιμονή… Μέσα στην ίδια βδομάδα που συνέβαιναν όλα αυτά, η Ιταλική Γερουσία απέρριψε την άρση ασυλίας του Σαλβίνι, για να του απαγγελθούν κατηγορίες για απαγωγή (όταν τον περασμένο Αύγουστο μπλόκαρε στα ανοιχτά της Σικελίας επί μία βδομάδα ένα πλοίο της ιταλικής ακτοφυλακής που κουβαλούσε 150 μετανάστες). Οι ακροδεξιοί βουλευτές της Λέγκας προφανώς συμμερίζονται την άποψη του ηγέτη τους ότι «το έκανα για να προστατέψω τους Ιταλούς». Αλλά για να τη γλιτώσει ο ακροδεξιός υπουργός χρειάζονταν και οι ψήφοι του Κινήματος Πέντε Αστέρων. Το κόμμα που εμφανιζόταν ως «προοδευτικό», αλλά ο ηγέτης του Ντι Μάιο αποφάσισε να στηρίξει τον Σαλβίνι, αναλαμβάνοντας την ευθύνη στο όνομα «όλης της κυβέρνησης». Το κόμμα που εμφανιζόταν ως «αντισυστημικό», έχοντας ως ιδρυτική αρχή ότι κάθε πολιτικός, ο οποίος ερευνάται για κάποια κατηγορία, πρέπει να παραιτείται άμεσα…

18

ΔΙΕΘΝΗ

3 ΑΠΡΙΛΗ 2019

Ουκρανία Στην εκλογική σύγκρουση µεταξύ του Ποροσένκο (ο ολιγάρχης που ανήλθε στην προεδρία της Ουκρανίας πάνω στα «ερείπια» των παλιότερων ολιγαρχών) και της Γιούλια Τιµοσένκο (η πιο παλιά κι ανθεκτική καραβάνα στις ενδο-ολιγαρχικές κόντρες) επικράτησε ο πρώτος. Μόνο που τελικά αποδείχθηκε µάχη για… τη 2η θέση. Ο Ποροσένκο µε 16% έναντι του 13,4% της αντιπάλου του περνά στο δεύτερο γύρο. Εκεί θα αντιµετωπίσει τον κωµικό Βολοντιµίρ Ζελένσκι, που στις εκποµπές του σατιρίζει τη διαφθορά και συγκέντρωσε στον πρώτο γύρο σχεδόν διπλάσιο ποσοστό (30%)! Πρόκειται σίγουρα για εκλογική έκφραση της γενικευµένης αποστροφής απέναντι στην κυριαρχία των ολιγαρχών στην πολιτική ζωή. Αλλά το γεγονός ότι αυτή εκφράστηκε µε τέτοιον τρόπο (ο Ζελένσκι «έστησε κόµµα» µε το όνοµα της εκποµπής του λίγο πριν τις εκλογές, δεν µπήκε καν στη διαδικασία πχ του ιταλού Γκρίλο να φτιάξει έγκαιρα κάποιου τύπου έστω στρεβλό «δίκτυο» ή «κίνηµα») δείχνει και τον εκφυλισµό της πολιτικής…

Αλγερία: Το «πεζοδρόµιο» προκα τριγµούς και ρωγµές στο καθεστώ Του Πάνου Πέτρου

Μ

ετά από εβδοµάδες θηριωδών διαδηλώσεων, που θύµισαν αραβική άνοιξη, το καθεστώς στην Αλγερία επιχειρεί µια σειρά από ελιγµούς για να διασωθεί. ∆ιαδοχικές ενδιάµεσες προτάσεις του προέδρου Μπουτεφλίκα (πρώτα να ορίσει διάδοχο, αν επανεκλεγεί, έπειτα να µην ξανακατέβει ως υποψήφιος, αλλά αναβάλλοντας επ’ αόριστον τις προεδρικές εκλογές) δεν έπεισαν τους διαδηλωτές. Μετά από αυτές τις αποτυχίες, εµφανίστηκε και το πιο σοβαρό ρήγµα στους «από πάνω»: Ο στρατηγός Σαλάχ, επικεφαλής των ενόπλων δυνάµεων, ζήτησε την ενεργοποίηση του συνταγµατικού άρθρου, που κρίνει τον πρόεδρο «ακατάλληλο να κυβερνήσει» (ο Μπουτεφλίκα, µετά από ένα εγκεφαλικό το 2013, δεν εµφανίζεται δηµόσια). Ήταν η κορυφαία εκδήλωση του ρήγµατος: Την ίδια ώρα, δεκάδες στελέχη του κυβερνητικού FLN αποστασιοποιήθηκαν από την ηγεσία και δήλωσαν στήριξη στα αιτήµατα των διαδηλωτών.

Το εντυπωσιακό –που επίσης θύµισε τις πρώτες, ένδοξες µέρες τις αραβικής άνοιξης– είναι ότι πάνω από 1 εκατοµµύριο Αλγερινοί ξανακατέβηκαν στους δρόµους, δηλώνοντας ότι η πρόταση του στρατηγού Σαλάχ δεν είναι αρκετή ή εκτιµώντας ότι είναι ύπουλος ελιγµός.

Άλλωστε οι διαδηλώσεις ενάντια σε µια νέα υποψηφιότητα του Μπουτεφλίκα, που είναι σε άθλια κατάσταση, αφορούσε από την αρχή ένα γενικότερο αίσθηµα: ότι είναι τόσο ανίκανος, που απλώς χρησιµοποιείται ως «προσωπείο» µιας οµάδας επιχειρηµατιών, πολιτικών και στρατιωτικών,

που απευθύνονται στους διαδηλωτές σαν «η εξουσία». Ενάντια σ’ αυτή την «εξουσία» διαδηλώνουν οι Αλγερινοί, που δεν δείχνουν πρόθυµοι να βολευτούν µε την ανατροπή µόνο του επικεφαλής της (ένα µάθηµα που ίσως διδάχτηκαν από άλλες αραβικές χώρες µετά το 2011). Μετά τη νέα διαδήλωση-σεισµό, ο Μπουτεφλίκα διόρισε νέο πρωθυπουργό και κυβέρνηση, ενώ επικρατούσε διάχυτη η εκτίµηση ότι είναι θέµα ηµερών να ανακοινώσει την οριστική παραίτησή του από την εξουσία (µε τη νέα κυβέρνηση να συγκροτείται ακριβώς για να καθοδηγήσει τη «µετάβαση»). Την εικόνα κρίσης της κεντρικής εξουσίας συµπληρώνουν κι άλλες ειδήσεις, που θυµίζουν «επαναστατικό αναβρασµό». Ο Αλί Χαντάντ, ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στην Αλγερία, µέχρι πρόσφατα πρόεδρος της εργοδοτικής ένωσης και άνθρωπος της άρχουσας «κλίκας», συνελήφθη, καθώς περνούσε τα σύνορα µε την Τυνησία σε αυτοκίνητο, κουβαλώντας βρετανικό διαβατήριο και µεγάλα χρηµατικά ποσά. Στη συνέχεια, οι αλγερινές Αρχές ανακοίνωσαν ότι απαγορεύουν σε υπόπτους διαφθοράς να φύγουν από τη χώρα, αλλά επίσης απαγο-

Ο µύλος του Brexit και το τέλος της

Ο

ι πιο συστηµατικοί αναγνώστες αυτής τη εφηµερίδας θα έχουν κουραστεί να διαβάζουν τις περιπέτειες του Brexit και ότι «ένας από τους παλιότερους, ισχυρότερους, πιο τακτοποιηµένους καπιταλισµούς παγκοσµίως δεν ξέρει τι του ξηµερώνει τις επόµενες µέρες ή βδοµάδες». Αλλά το χάος στην πολιτική σκηνή του Ηνωµένου Βασιλείου δεν παύει να εκπλήσσει. Πέρασε η 29η Μάρτη, όταν υποτίθεται θα είχε καταλήξει η διαδικασία αποχώρησης από την ΕΕ. Το βρετανικό κοινοβούλιο, αφού ψήφισε υπέρ της προοπτικής «να πάρει απ’ τα χέρια της Μέι» την πρωτοβουλία για την υλοποίηση του Brexit, οργάνωσε «ενδεικτικές ψηφοφορίες» για πιθανές λύσεις. Αυτή η κοινοβουλευτική διαδικασία, µε τα λόγια ενός βρετανού κωµικού, λέγεται «Εντάξει, τα σκατώσαµε. Έχει κανείς άλλος καµιά καλή ιδέα;». Από τη µεριά της Μέι θα λέγαµε ότι µάλλον θυµίζει

περισσότερο «Για πείτε κάποια καλύτερη ιδέα εξυπνάκηδες που γκρινιάζετε». Έπεσαν 8 ιδέες στο τραπέζι, αλλά µειοψήφισαν και οι 8. Έτσι, η Μέι επανέφερε για τρίτη(!) φορά την πρότασή της, αλλά ξαναµανακαταψηφίστηκε. Πλέον η «µέρα της κρίσης» έχει µετατεθεί για τις 12 Απρίλη. Είχαν 2 χρόνια και 10 µήνες για να φτάσουν συντεταγµένα στην 29η Μάρτη, αλλά αποφάσισαν ότι χρειάζονται δυο βδοµάδες ακόµα. Τι επιφυλάσσουν οι επόµενες µέρες; Καθώς γράφονταν αυτές οι γραµµές, ένας… νέος γύρος «ενδεικτικών ψηφοφοριών» δεν κατόρθωσε να βγάλει πλειοψηφική πρόταση. Κάποιοι απαιτούν έναν τρίτο (!) γύρο, ενώ η Τερέζα Μέι θέλει να επαναφέρει τη δική της πρόταση για τέταρτη(!) φορά. Ο Πρόεδρος του Κοινοβουλίου είχε αγανακτήσει µε την 3η προσπάθεια και δεν ξέρουµε πώς θα δεχτεί µια 4η. Ενάντια στη Μέι δουλεύουν διάφορα γνω-

µικά όπως «στην 3η καίγεσαι» ή «3η και φαρµακερή». Υπέρ της δουλεύει ένας αλγόριθµος, µε βάση τον οποίο φαίνεται ότι χαράσσουν τη στρατηγική τους στο νούµερο 10 της Ντάουνινγκ Στριτ, σύµφωνα µε τον οποίο σε κάθε νέα προσπάθεια κερδίζει 40-50 βουλευτές παραπάνω. Οι «ταλιµπάν» του πλέον σκληρού ευρωσκεπτικισµού, που µέχρι και την τελευταία ψηφοφορία αντιστάθηκαν σθεναρά, κάνουν αµφιλεγόµενες δηλώσεις τις τελευταίες µέρες. Άλλοι υπό τον φόβο µιας επ’ αόριστον παραµονής στην ΕΕ ή ενός δηµοψηφίσµατος, σκέφτονται «Brexit να ’ναι κι ό,τι να ’ναι». Άλλοι, υπό το φόβο πρόωρων εκλογών, σκέφτονται «Brexit από το Κόµµα σου κι ας είναι και της Μέι». Η επίµονη Τερέζα µπορεί και να τα καταφέρει στο «και πέντε», αν και φαίνεται δύσκολο. Μπορεί να ηττηθεί για 4η φορά και να ανοίξει ο δρόµος για οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική (εκλογές, δηµοψήφισµα, πλειοψηφία κάποιας άλλης

πρότασης όπου η νοµοθετική εξουσία θα «αρπάζει» το τιµόνι απ’ την εκτελεστική). Μπορεί να νικήσει δια του εκβιασµού, µε τους ευρωσκεπτικιστές λογικά να απαιτούν ως αντάλλαγµα το κεφάλι της, που τους οδήγησε ως εδώ. Σε κάθε περίπτωση, το δεδοµένο τίµηµα που θα κληθεί να πληρώσει, είναι το πολιτικό της τέλος. Μια πραγµατική Ιφιγένεια του βρετανικού αστισµού, που όµως δεν θυσιάζεται για να φυσήξει «ούριος άνεµος» και να ξεκινήσει ο στόλος, αλλά –στην καλύτερη περίπτωση– για να κοπάσει λίγο η καταιγίδα, µήπως και γλιτώσει κανένα πλοίο. Ως τις 12 Απρίλη θα έχουµε (επιτέλους!) µια πρώτη απάντηση. Εκείνη τη µέρα η ΕΕ θα περιµένει από τη βρετανική πλευρά είτε ψηφισµένη συµφωνία, είτε έναν σοβαρό λόγο για να δώσουν και τα 27 κράτη-µέλη οµόφωνα σοβαρή χρονική παράταση (εκλογές, δηµοψήφισµα κλπ). Αλλιώς τη 13η Απρίλη, τα ταµπλόιντ στο νησί θα κυκλοφορήσουν µε ψύχραιµα πρωτοσέλιδα,

διεθνη

3 απριλη 2019

19

Τουρκία

Γαλλία

Στις αυτοδιοικητικές εκλογές στην Τουρκία, το κυβερνητικό ΑΚΡ κέρδισε το 44,3% της λαϊκής ψήφου συνολικά, ενώ μαζί με το 7,3% του ακροδεξιού ΜHP, η «Λαϊκή Συμμαχία», που στηρίζει την κυβέρνηση, κέρδισε 51,6%. Το κεμαλικό CHP κέρδισε 30,1%, ενώ μαζί με το 7,4% του ακροδεξιού Iyi, η αντιπολιτευόμενη «Εθνική Συμμαχία» συγκέντρωσε 37,5%. Την εικόνα της επικράτησης των δυνάμεων του Ερντογάν (που παρέμεινε ισχυρός κι ενισχύθηκε στην επαρχία) όμως αποδυναμώνει η απώλεια πολλών μεγάλων πόλεων (Ισταμπούλ, Άγκυρα, Σμύρνη, Άδανα, Αντάλια). Το HDP έκανε το πολιτικό λάθος να περιορίσει τη συμμετοχή του στις νοτιοανατολικές κουρδικές περιοχές (ένα βήμα πίσω από την αρχική του εμφάνιση ως «πανεθνική» αριστερή συμμαχία) και συγκέντρωσε ένα 4,2%, κερδίζοντας κάποιους δήμους. Η ευχάριστη έκπληξη ήταν η νίκη του κομουνιστή υποψήφιου του ΤΚP στην Τουντσελί, μια πρωτεύουσα περιφέρειας.

Για 20ή εβδομάδα τα Κίτρινα Γιλέκα διαδήλωσαν μαζικά σε μια σειρά πόλεις της Γαλλίας. Ούτε το κατέβασμα τμημάτων του στρατού(!) στους δρόμους δεν ήταν αρκετό για τον Μακρόν. Ο Γάλλος πρόεδρος, που πόνταρε στην «κούραση» των διαδηλωτών, σύμφωνα με (ανώνυμους) συνεργάτες του δείχνει τελευταία ανησυχητικά «κουρασμένος»…

αλεί ώς ρεύουν πτήσεις και για κάθε ιδιωτικό αεροσκάφος μέχρι το τέλος του μήνα. Οι δηλώσεις του Σαλάχ, οι ενέργειες των Αρχών που περιγράφηκαν παραπάνω κ.ο.κ. έχουν ανοίξει τη συζήτηση για το πώς θα κινηθεί κυρίως ο στρατός, αλλά και το FLN, ή άλλες κρατικές και πολιτικές δυνάμεις. Είναι ερωτήματα που θα απασχολήσουν το επόμενο διάστημα στο φως των εμπειριών από Αίγυπτο, Συρία, Υεμένη, Τυνησία κ.α. Ο αριστερός αγωνιστής Ναντίρ Τζερμούν εκτιμά ότι η λαϊκή κινητοποίηση πρέπει να συνεχιστεί, ως μόνος τρόπος να επηρεάσει τις εξελίξεις (μιας και το κίνημα δεν έχει φτάσει σε θέση να διαμορφώσει δική του πρόταση, πέρα από την εναντίωση στην υπάρχουσα «εξουσία»). Κι ότι μια «συντακτική συνέλευση» πρέπει να γίνει το σύνθημα-στόχος που θα επιτρέπει στην κινητοποίηση να έχει μια αναφορά, έστω θολή, που θα της επιτρέπει όμως να σταθεί απέναντι σε κάθε είδους «από τα πάνω» λύσεις και μανούβρες. Μέχρι να δούμε τα επόμενα βήματα, η πιθανή πτώση του Μπουτεφλίκα και ίσως κάποιων γύρω από τον κύκλο του τουλάχιστον θα υπενθυμίσει στις αραβικές μάζες τη δυνατότητα του «πεζοδρομίου» να επιβάλει νίκες, μια ανάμνηση που επιχειρεί να σβήσει η επέλαση της αντεπανάστασης μετά το 2013…

Μέι που θα καλούν τους Άγγλους να καταφύγουν σε καταφύγια, παίρνοντας μαζί τους νερό και κονσέρβες. Αυτή θα είναι η κωμική πλευρά. Γιατί πιο σοβαρά ζητήματα θα απασχολήσουν τη Σκοτία (που θέλει να μείνει στην ΕΕ κι έχει ένα ισχυρό ρεύμα υπέρ της ανεξαρτησίας της από το Ηνωμένο Βασίλειο), τη Βόρεια Ιρλανδία (που θα αντιμετωπίζει «σκληρά σύνορα» με τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας και άρα την παραβίαση των Συμφωνιών της Μεγάλης Παρασκευής, που έβαλαν τέλος στον πόλεμο), αλλά και τον βρετανικό ΣΕΒ και το Σίτυ. Στο μεταξύ, υπουργός (διατηρώντας την ανωνυμία του) σχολιάζει για τις τελευταίες κινήσεις της Τερέζα Μέι στο κοινοβούλιο: «Ανάθεμά με και αν ξέρω! Δεν με νοιάζει πια. Είναι σαν τους ζωντανούς-νεκρούς εκεί μέσα». Και αν πιστεύαμε στη μεταφυσική, θα βάζαμε στοίχημα ότι ο Ντέιβιντ Κάμερον, ο άνθρωπος που οργάνωσε το δημοψήφισμα του 2016 «για να τελειώνει η συζήτηση περί εξόδου από την ΕΕ», θα έχει κακό τέλος από τις τόσες κατάρες που έχει δεχτεί…

Η χούντα έχασε τη λαϊκή ψήφο στην Ταϊλάνδη

Σ

τα πλαίσια μιας περιορισμένης «φιλελευθεροποίησης», η χούντα, που κυβερνά την Ταϊλάνδη μετά το πραξικόπημα του 2014, οργάνωσε εκλογές. Παρά τη νοθεία, την καταστολή, τους νομικούς περιορισμούς και τις παρατυπίες που καταγγέλθηκαν από διάφορους διεθνείς οργανισμούς, και πάλι έχασε τη μάχη της λαϊκής ψήφου. Τα στοιχεία συνεχίζουν να διαφοροποιούνται κάθε μέρα και τα τελικά αποτελέσματα (μαζί με την κατανομή εδρών) θα δοθούν επίσημα στη δημοσιότητα τον… Μάη (αυξάνοντας την καχυποψία για «μαγείρεμα»). Ωστόσο από τα προκαταρκτικά αποτελέσματα είναι σαφής η εικόνα. Το Pua Thai είναι ένα αστικό κόμμα, που όμως ακολουθεί κάποιες φιλολαϊκές πολιτικές και γι’ αυτό έχει βρεθεί τα τελευταία χρόνια στο στόχαστρο διαδοχικών πραξικοπημάτων (δικαστικών, στρατιωτικών κλπ) που δεν του επιτρέπουν να κυβερνήσει, παρότι κερδίζει τις εκλογές. Είναι το κόμμα με το οποίο ταυτίζονται σε μεγάλο βαθμό τα «Κόκκινα Πουκάμισα» (όπως ονομάζεται το αντιδικτατορικό κίνημα στην Ταϊλάνδη που έδωσε μεγάλες μάχες όλα αυτά τα χρόνια), καθώς το αντιλαμβάνονται ως το κόμμα που είναι «ενάντια στο στρατό». Το κόμμα αυτό συγκέντρωσε 7,9 εκατομμύρια ψήφους. Ενώ άλλο 1,7 εκατομμύριο κέρδισαν 3 κόμματα-δορυφόροι του (καθώς το Pua Thai αντιμετωπίζει μόνιμα την προοπτική να τεθεί εκτός νόμου αιφνιδιαστικά, μέλη του κόμματος συγκροτούν άλλα κόμματα που θα λειτουργήσουν συμπληρωματικά ή θα ενεργοποιηθούν ως «ρεζέρβες» αν διαλυθεί το «μητρικό»). Το Κόμμα «Το Μέλλον Μπροστά», που θα το χαρακτήριζε κανείς σοσιαλφιλελεύθερο, ιδρύθηκε πρόσφατα, απευθύνθηκε κυρίως στην αντιδικτατορική νεολαία και κέρδισε 6,3 εκατομμύρια ψήφους. Το λεγόμενο «αντιδικτατορικό μέτωπο» κέρδισε αθροιστικά 15,9 εκατ. ψήφους ή 41,5%. Το κόμμα που ίδρυσε ο πρωθυπουργός της χούντας για να συμμετέχει στις κάλπες, το Palang Pracharut,

κέρδισε 8,4 εκατ. ψήφους. Από εκεί και πέρα υπάρχουν δύο συνδυασμοί που είναι δύσκολο να ενταχτούν σε στρατόπεδο. Το πρώτο είναι το Δημοκρατικό Κόμμα, που υπήρξε το βασικό κόμμα των αντιδημοκρατικών μεσοστρωμάτων, των λεγόμενων «Κίτρινων Γιλέκων». Σε αυτές τις εκλογές καταποντίστηκε στα 4 εκατομμύρια ψήφους, καθώς πολλοί οπαδοί του προτίμησαν το «αυθεντικό» δικτατορικό κόμμα. Όμως σε αυτές τις εκλογές κατέβηκε με μανιφέστο την απόρριψη κάθε στήριξης στο κόμμα του χουντικού πρωθυπουργού.

Οι κάλπες της «ελεγχόμενης φιλελευθεροποίησης» αξιοποιήθηκαν από πολλούς για να σταλεί μήνυμα ενάντια στη δικτατορία. Το μπρα-ντεφερ ανάμεσα στο στρατό και τα δημοκρατικά κόμματα που διεκδικούν συγκρότηση κυβέρνησης μπορεί να προκαλέσει κρίση που θα επεκταθεί έξω από τα όρια της κοινοβουλευτικής πολιτικής Το δεύτερο είναι το Pmmojai Thai που κέρδισε 3,5 εκατ. ψήφους. Είναι ένα οπορτουνιστικό κόμμα που, ενώ προέρχεται από δυνάμεις του Pua Thai, είχε συμμαχήσει και με το Δημοκρατικό Κόμμα στο παρελθόν και αφήνει ανοιχτή τη συνεργασία του με το χουντικό κόμμα. Στις 27 Μάρτη, 7 κόμματα ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να συγκροτήσουν «αντιδικτατορική» κυβέρνηση. Εκτιμάται ότι θα μπορούσαν να συγκεντρώσουν 256 έδρες από τις 500 της Κάτω Βουλής. Το κόμμα της χούντας έχει 121 έδρες, ενώ ακόμα κι αν καταφέρει να τραβήξει σε συμμαχία τους «ενδιάμεσους», που προαναφέραμε, μαζεύει περίπου 235. Και εδώ είναι το ενδιαφέρον. Τα 250

μέλη της Γερουσίας είναι διορισμένα από τη χούντα. Το Palang Pracharut θα επικαλεστεί το άθροισμα που βγάζει σε Γερουσία και Κάτω Βουλή για να διεκδικήσει την κυβέρνηση. Το αντιδικτατορικό μέτωπο όμως επικαλείται την πλειοψηφία στο μοναδικό εκλεγμένο από το λαό σώμα, την Κάτω Βουλή, για να διεκδικήσει το δικαίωμα να συγκροτήσει αυτό κυβέρνηση. Μας φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο οι ηγεσίες αυτών των αστικών δημοκρατικών κομμάτων να προχωρήσουν σε έναν «ανένδοτο» μέχρι τη ρήξη, αλλά αν επιμείνουν καταρχήν στο δικαίωμά τους να συγκροτήσουν κυβέρνηση, θα βάλουν σε αμφισβήτηση το «σύστημα» που εγκαθίδρυσε ο στρατός για την ελεγχόμενη «φιλελευθεροποίηση». Και αυτό ίσως βάλει σε κίνηση κοινωνικές δυνάμεις που αγωνίστηκαν (και ηττήθηκαν) τα προηγούμενα χρόνια (Κόκκινα Πουκάμισα) ή νέες δυνάμεις που έρχονται τώρα στο προσκήνιο (αντιδικτατορική νεολαία). Όπως γράφει στον απολογισμό του ο εξόριστος Ταϊλανδός επαναστάτης μαρξιστής Giles Ji Ungpakorn: «Η πλειοψηφία των ψηφοφόρων δεν ήταν ηλίθιοι. Ήξεραν βαθιά μέσα τους ότι η χούντα είχε στήσει το παιχνίδι. Παρ’ όλα αυτά ήθελαν να πιστέψουν στο αισιόδοξο όνειρο ότι, βάζοντας έναν σταυρό στα δημοκρατικά κόμματα, θα κατεδάφιζαν τη χούντα. Η εναλλακτική σε αυτό το όνειρο θα ήταν να αποδεχτούν ότι είναι αναγκαίος ένας παρατεταμένος και σκληρός αντιδικτατορικός αγώνας. Είναι κατανοητό. Αλλά τώρα ο κόσμος αρχίζει και καταλαβαίνει… Μόνο η πίεση από ένα μαζικό κοινωνικό κίνημα μπορεί να εμποδίσει το στρατό να κλέψει τις εκλογές. Ενώ στην περίπτωση που συγκροτηθεί μια νέα κυβέρνηση από το Pua Thai και το Μέλλον Μπροστά, ένα τέτοιο κίνημα θα είναι αναγκαίο για να διασφαλίσει ότι μια τέτοια κυβέρνηση θα κινηθεί προς τη διάλυση της κληρονομιάς της δικτατορίας. Η κοινοβουλευτική πολιτική μόνη της δεν μπορεί να το πετύχει αυτό».

3 ΑΠΡΙΛΗ 2019

Αλγερία: Το «πεζοδρόµιο» προκαλεί τριγµούς και ρωγµές στο καθεστώς σελ. 18

Ενάντια στη συµµαχία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ

Αλληλεγγύη στην παλαιστινιακή αντίσταση Του Πάνου Πέτρου

Σ

τις 30 Μαρτίου συµπληρώθηκε ένας χρόνος από την έναρξη της Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής των Παλαιστινίων στη Γάζα. Επί έναν χρόνο, κάθε βδοµάδα, οι Παλαιστίνιοι διαδηλώνουν στο φράχτη, που έχει υψώσει το κράτος του Ισραήλ, απαιτώντας να τερµατιστεί ο δολοφονικός αποκλεισµός της Λωρίδας της Γάζας και διεκδικώντας το δικαίωµα να επιστρέψει ο παλαιστινιακός λαός στη γη από την οποία ξεριζώθηκε βίαια. Οι διαδηλωτές στη Γάζα αντιµετωπίζουν κάθε βδοµάδα τη φονική βία του ισραηλινού στρατού. Έχει δολοφονήσει 195 Παλαιστίνιους στη διάρκεια των διαδηλώσεων (και 271 συνολικά µαζί µε άλλα περιστατικά στη Γάζα). Έχει τραυµατίσει µε χρήση πραγµατικών πυρών περίπου 7.000 Παλαιστίνιους (και 30.000 συνολικά, συνυπολογίζοντας επικίνδυνη εισπνοή χηµικών, πλαστικές σφαίρες κ.ά.). Παρ’ όλα αυτά και παρά τη διεθνή σιωπή-ανοχή, οι Παλαιστίνιοι επιµένουν.

Ένας χρόνος Πορεία της Επιστροφής

∆εκάδες χιλιάδες διαδήλωσαν και πάλι προς το φράχτη, για να τιµήσουν την επέτειο του ενός χρόνου Πορείας της Επιστροφής. Ο ισραηλινός στρατός, που βρίσκεται τις τελευταίες βδοµάδες µόνιµα σε κατάσταση ετοιµότητας έξω από τη Γάζα, δολοφόνησε άλλους 4 διαδηλωτές και τραυµάτισε αρκετές δεκάδες. Και παρότι αυτή τη φορά η Χαµάς κινητοποίησε το µηχανισµό της για να περιορίσει τις διαδηλώσεις µακριά από το φράχτη (ως δείγµα καλής θέλησης, στα πλαίσια των σε εξέλιξη διαπραγµατεύσεων µε αιγυπτιακή µεσολάβηση). Πάντως, η Συντονιστική Επιτροπή της Πορείας της Επιστροφής δήλωσε ότι οι κινητοποιήσεις θα συνεχιστούν. Άλλωστε η Γάζα παραµένει πάντοτε στην κόψη του ξυραφιού. ∆ύο φορές τις τελευταίες εβδοµάδες υπήρξαν ισραηλινοί βοµβαρδισµοί και σποραδικές ρουκέτες, που καλλιέργησαν κλίµα «επερχόµενου πολέµου». Αργά τη νύχτα µετά το τέλος των διαδηλώσεων της Πορείας της Επιστροφής, συνέβη ένα ακόµα περιστατικό, µε εκτόξευση ρουκέτας και µε χτυπήµατα ισραηλινών τανκς σε θέσεις της Χαµάς. Σε όλες τις περιπτώσεις, ακολούθησε «ηρεµία» (ή τουλάχιστον ό,τι µπορεί να σηµαίνει η λέξη «ηρεµία» για τους κατοίκους της Γάζας). Με το Ισρα-

ήλ να βαδίζει στις κάλπες στις 9 Απρίλη, ο Νετανιάχου επιδεικνύει «πυγµή» για να απαντήσει στους ακροδεξιούς (αλλά και στους τάχα µου «κεντρώους») επικριτές του ότι είναι πολύ… µαλακός απέναντι στη Γάζα. Αλλά αποφεύγει τη στρατιωτική κλιµάκωση, γιατί γνωρίζει ότι αυτή θα οδηγήσει σε συνολική εµπλοκή και πιθανή χερσαία εισβολή, στην οποία πιθανόν να χάσει, χάνοντας έτσι και κάθε ελπίδα να κερδίσει τις εκλογές. Στην ιστοσελίδα ynet, τη φωνή του «βαθέως κράτους» του Ισραήλ, δηµοσιεύτηκε ένα άρθρο γνώµης, που εξηγεί τη στάση του Νετανιάχου: «Η Χαµάς είναι ανίκητη και αυτό είναι η αλήθεια… Οι Βιετκόγκ παγίδευσαν τους Αµερικάνους στις ζούγκλες του Βιετνάµ και για χρόνια το Πεντάγωνο έστελνε όλο και περισσότερους στρατιώτες –εκατοντάδες χιλιάδες– στις µάχες, αλλά δεν µπόρεσαν να νικήσουν. Οι Βιετκόγκ ήταν ενσωµατωµένοι στον ντόπιο πληθυσµό, εκµεταλλεύονταν την ειδίκευσή τους να πολεµούν στις ζούγκλες, αλλά κυρίως πολεµούσαν για τη χώρα τους, την ιδεολογία τους και τον τρόπο ζωής τους… Μια εισβολή στη Γάζα θα είναι όπως οι µάχες στις ζούγκλες του Βιετνάµ. Το τεχνολογικό πλεονέκτηµα των IDF θα εκµηδενιστεί µέσα στο λαβύρινθο των τούνελ της Χαµάς». Είναι µια παραδοχή –από τον αντίπαλο– µιας µεγάλης επιτυχίας της Παλαιστινιακής Αντίστασης στη Γάζα το γεγονός ότι δεν µπορεί να συντριβεί. Αλλά αρκεί αυτό για να νικήσει ή για να εφησυχάσουµε; Προφανώς όχι. Το ότι η Γάζα αποδεικνύεται «αγκάθι» για το Ισραήλ δεν αναιρεί την τραγική εικόνα στην ίδια την πολύπαθη Λωρίδα, αλλά και στην υπόθεση του παλαιστινιακού λαού γενικότερα, που βρίσκεται σε εξαιρετικά τραγική

θέση. Πόσο µάλλον που τελευταία γίνονται κινήσεις από τον Λευκό Οίκο (πχ αναγνώριση Ιερουσαλήµ) ή το Τελ Αβίβ (θεσµική κατοχύρωση «ανοιχτά και περήφανα» του ρατσιστικού χαρακτήρα του σιωνιστικού κράτους), που δείχνουν µιαν αλαζονεία που προειδοποιεί για τα χειρότερα σενάρια όσον αφορά τη «Λύση του Αιώνα» που διαφηµίζει ο Τραµπ. Η αναγνώριση των συριακών κατεχόµενων από το Ισραήλ Υψιπέδων του Γκολάν ως ισραηλινό έδαφος από την Ουάσινγκτον (η προσάρτησή τους έχει κριθεί παράνοµη εδώ και δεκαετίες) είναι άλλη µια περίπτωση όπου ο Αµερικανός πρόεδρος τινάζει στον αέρα τις ιµπεριαλιστικές «συναινέσεις» γύρω από τις οποίες αντιµετωπιζόταν το παλαιστινιακό, εγκαταλείποντας κάθε πρόσχηµα. Γιατί εκτιµούµε ότι ο «συµβολισµός» (σε επίπεδο πραγµατικότητας ένωσε όλο τον πλανήτη απέναντί του άλλωστε, όπως και όλες τις αντιµαχόµενες πλευρές του συριακού εµφυλίου) αφορά λιγότερο τα συριακά εδάφη και περισσότερο την «κόφτε το λαιµό σας» αντίληψη, µε την οποία θα προωθηθεί µια απαράδεκτη, καταστροφική «λύση» στο παλαιστινιακό.

∆ιεθνής αλληλεγγύη

Η Παλαιστινιακή Αντίσταση συγκλονίζει µε το σθένος της και κερδίζει την παραδοχή και των αντιπάλων. Αλλά απέναντι σε αυτούς τους διεθνείς σχεδιασµούς (και τις διαθέσεις που θα επικρατήσουν στο Ισραήλ, όταν ξεµπλέξει µε τις εκλογές) είναι αναγκαία η διεθνής αλληλεγγύη. Και εδώ στην Ελλάδα έχουµε πολύ ειδικά καθήκοντα. Το ελληνικό κράτος και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι συνένοχοι σε αυτή τη βία και στην καταπάτηση των δικαιωµάτων των Παλαιστινίων. Λίγες µέρες έχουν περάσει από την κεφάτη παρουσία του Αλ. Τσίπρα στη Σύνοδο Κορυφής Ισρα-

ήλ-Ελλάδας-Κύπρου (υπό την αιγίδα του Αµερικανού Υπ. Εξ. Μάικ Ποµπέο), που «χαλύβδωσε» ακόµα περισσότερο τον αντιδραστικό «άξονα» πολιτικά, οικονοµικά, ενεργειακά, διπλωµατικά. Η ΣΤΑΣΥ και η κατασκευαστική ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ φιλοδοξούν να αναλάβουν ένα έργο (Τραµ της Ιερουσαλήµ), το οποίο καταγγέλλεται διεθνώς ως «εµπέδωση του απαρτχάιντ» κι ως «αναγνώριση και διευκόλυνση της κατοχής». Ακόµα και η φειδωλή και προσεκτική παλαιστινιακή πρεσβεία στην Ελλάδα υποχρεώθηκε να διαµαρτυρηθεί στην κυβέρνηση για τη ληστεία που αποτελεί ο East Med και την παρανοµία του Τραµ της Ιερουσαλήµ. Ενώ από την 1η Απρίλη κάνει επίδειξη δύναµης το στρατιωτικό σκέλος του διαβόητου «άξονα». Εκείνη τη µέρα ξεκίνησε (κρατά 12 µέρες) η άσκηση της ελληνικής αεροπορίας «Ηνίοχος 2019», µε τη συµµετοχή Ελλάδας, Ισραήλ, ΗΠΑ, Κύπρου και Ιταλίας. Θα είναι µια διακλαδική άσκηση-µαµούθ, η οποία, σύµφωνα µε τους διαφηµιστές της, «φιλοδοξεί να µετατραπεί στη µεγαλύτερη αεροπορική άσκηση στην Ευρώπη και τη Μεσόγειο!». Η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη και η αντίσταση στην ελληνο-ισραηλινή συµµαχία οφείλουν να είναι διαρκείς. Αλλά αυτές τις µέρες η τραγικά ειρωνική χρονική σύµπτωση υπογράµµισε την κατάσταση: Ενώ οι Παλαιστίνιοι διαδηλώνουν τιµώντας έναν χρόνο αντίστασης απέναντι στη φονική µηχανή του ισραηλινού στρατού, οι ελληνικές ένοπλες δυνάµεις θα ασκούνται από κοινού µε αυτή τη φονική µηχανή. Η αντίσταση σε αυτή την αντιδραστική και ντροπιαστική συµµαχία οφείλει να βρει τρόπους να προχωρήσει.