EA 434

Φύλλο Νο 434 | 22 μαη 2019 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Δεκαπενθήμερη εφημερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Όχι στο σεξισμό, τις διακρίσεις, την καταπίεση

Το βολικό και πικρά διδακτικό φινάλε στο Game of Thrones

Μαρτυρία από το Σουδάν

σελ. 12

σελ. 14

σελ. 17

Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη σελ. 16, 18-19

σε όλες τις κάλπες, απαντάμε ε μ υ ο αποφασιστικά στο δίλημμα "συριζα ή νδ" ζ ί φ η ψ

Αντιπολίτευση • αριστερή • αντιμνημονιακή • ενωτική Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού από την ΕφΣυν

2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Της σύνταξης... Από την κάλπη των αυτοδιοικητικών εκλογών και των ευρωεκλογών θέλουµε να βγει πολιτικό µήνυµα.

Μήνυµα καταδίκης

της κυβερνητικής πολιτικής, του µνηµονιακού ΣΥΡΙΖΑ του Αλ. Τσίπρα. Καταδίκης του εγκλωβισµού στη βάρβαρη νεοφιλελεύθερη λιτότητα διαρκείας. Καταδίκης της ταύτισης µιας τάχαµου Αριστεράς µε την ιµπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ του Τραµπ και της ΕΕ. Καταδίκης της ρατσιστικής πολιτικής που συνεχίζει να αντιµετωπίζει τους πρόσφυγες ως εχθρούς και τους µετανάστες ως ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας.

Μήνυµα καταδίκης

του νεοφιλελεύθερου ρεβανσισµού της ∆εξιάς και του Κυρ. Μητσοτάκη, που απειλούν να µετατρέψουν την πολιτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ σε στρατηγική ήττα του εργατικού κινήµατος, των κοινωνικών αντιστάσεων και των αριστερών απελευθερωτικών ιδεών. Που θέλουν να µεγεθύνουν τη λιτότητα σε πολιτική πλήρους «ελευθερίας» του κεφαλαίου και γι’ αυτό ευαγγελίζονται την ενίσχυση της καταστολής και της «τάξης» σε βάρος της ελευθερίας και των δικαιωµάτων της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Μήνυµα καταδίκης της ακροδεξιάς, του

ρατσισµού, του εθνικισµού και του φιλοπόλεµου µιλιταρισµού.

Θέλουµε να βγει

ενισχυµένο το ρεύµα που, αντλώντας τα αναγκαία συµπεράσµατα από την ήττα του 2015, υποστηρίζει τις πολιτικές απειθαρχίας και ρήξης απέναντι στην ευρωζώνη και στην ΕΕ. Το ρεύµα που επιµένει να υποστηρίζει την ανασύνταξη του µαζικού κινήµατος των αγώνων από τα κάτω, ως την αναντικατάστατη δύναµη για να βελτιώσουµε τη ζωή του κόσµου µας, για να αλλάξουµε την υπάρχουσα κατάσταση των πραγµάτων προς την κατεύθυνση της σοσιαλιστικής απελευθέρωσης.

Γι’ αυτό καλούµε σε ενίσχυση των δυνάµεων της αριστερής αντιµνηµονιακής αντιπολίτευσης. Εµείς έχουµε επιλέξει το «µετερίζι» των ψηφοδελτίων της ΛΑΕ και καλούµε ιδιαίτερα σε υποστήριξή τους.

Γνωρίζοντας τα όρια αυτής της εκλογικής αναµέτρησης, έχουµε επίγνωση της κρισιµότητας της «επόµενης µέρας».

Οπου θα πρέπει να παρθούν πρωτοβουλίες

προς την κατεύθυνση µιας πιο µάχιµης αντιµετώπισης των επερχόµενων εθνικών εκλογών. Και, κυρίως, πρωτοβουλίες κλιµάκωσης της αντίστασης στο µαζικό κίνηµα, αλλά και στον πολιτικό αγώνα. Σ’ αυτό το πεδίο, σε ελάχιστο χρόνο, θα κριθεί ο συσχετισµός δύναµης για την επόµενη, πραγµατικά κρίσιµη, περίοδο.

Οπου, τόσο στην Ευρώπη, όσο και εδώ, το καθοριστικό ζήτηµα θα είναι το τι δυνάµεις θα έχει µια αυθεντική ριζοσπαστική Αριστερά για να σταθεί απέναντι στις πολιτικές της νεοφιλελεύθερης λιτότητας, του ρατσισµού, του ιµπεριαλισµού και του πολέµου.

22 MAH 2019

Και στην κάλπη και στο δρόµο

Να φράξουµε το δρόµο στους νεοναζί ναι ένα ακόµα απαραίτητο βήµα στην πάλη ενάντια στο φασισµό, την ακροδεξιά και το ρατσισµό. Το ενδεχόµενο, για παράδειγµα, στο δήµο της Αθήνας υποψήφιου ευρωβουλευτή της ΛΑΕ στο δεύτερο γύρο των δηµοτικών εκλογών να είναι ο ετά από απόφαση της αποκεντρω- Κασιδιάρης θα είναι µια εξαιρετικά αρνητική εξέλιξη, µένης διοίκησης, εντέλει δόθηκε που θα «δώσει αέρα» στους νεοναζί. Και όταν λέµε ότι χώρος για την προεκλογική συγκέ- θα τους «δώσει αέρα» εννούµε ότι θα αποκτήσουν ντρωση της Χρυσής Αυγής στο δήµο ένα µέρος της πολιτικής αυτοπεποίθησης -και κυρίτης Αθήνας, εν µέσω πολιτικής κατακραυγής από ως κοινωνικής νοµιµοποιήσης- ώστε να ξαναβγούν την Αριστερά και ενώ προηγουµένως το δηµοτικό στο δρόµο τα δολοφονικά τάγµατα εφόδου, να γίσυµβούλιο είχε ορθώς αρνηθεί να παραχωρήσει νου επιθέσεις σε µετανάστες/τριες και πρόσφυγες, χώρο στους εγκληµατίες νεοναζί. Η προκλητική σε αγωνιστές των κινηµάτων, της αριστεράς και της αυτή πολιτική απόφαση, αποδεικνύει εκτός των αναρχίας. Αποφασιστική πρέπει να είναι την ίδια στιγµή και άλλων, ότι παρά τα κυβερνητικά προσκλητήρια δηµοκρατικής συστράτευσης απέναντι στην ακρο- η καταδίκη των κοµµάτων και των υποψηφίων τους δεξιά, ο κρατικός µηχανισµός δείχνει συστηµατική που µε τον ενα ή τον άλλο τρόπο έχουν στρώσει το ανοχή στους νεοναζί. Παρολαυτά και παρά τους χαλί για την άνοδο της ακροδεξιάς µε την πιστή ποµπώδεις τίτλους περί «χιλιάδων Ελλήνων» στο εφαρµογή όλων των µνηµοµίων που έχουν τσακίσει νεοναζιστικό σάιτ, η συγκέντρωση µε κεντρικό τις ζωές µας, µε την σκληρή καταστολή των κοινωνιοµιλητή τον Ηλία Κασιδιάρη στον Κολωνό την Πα- κών αντιστάσεων, µε τη ρατσιστική αντιπροσφυγική ρασκευή 18 Μαΐου µε το ζόρι κατάφερε να γεµίσει πολιτική. Σε αυτές τις δυνάµεις, προφανώς συγκαταλέγεται πλέον και ο µε(;) µία µικρή πλατεία. ταλλαγµένος ΣΥΡΙΖΑ και οι Το γεγονός ότι µεγάλο υποψήφιοί του. κοµµάτι των εργαζοµένων Αυτή είναι η προοπτική και της νεολαίας γυρνάει Πρέπει να συνεχίσουµε τον αγώνα την οποία πρέπει να µπλοτην πλάτη στο νεοναζιστισε κάθε χώρο, σε κάθε γειτονιά, κάρουµε µε κάθε τρόπο και κό µόρφωµα µόνο θετικό στο δρόµο και στην κάλπη. µπορεί να είναι. Όπως έιναι αποδοµώντας την ακροδεξιά Ο µόνος δρόµος για να τα επίσης θετικό ότι εκατοπροπαγάνδα και µην αφήνοντας καταφέρουµε έιναι η µαζιντάδες άνθρωποι και συλζωτικό χώρο στους νεοναζί να κή, ενωτική, λαϊκή αντιφαλογικότητες και σχήµατα σπείρουν στις γειτονιές µας το σιστική και αντιρατσιστική της αριστεράς αλλά και δράση συλλογικοτήτων και αντιρατσιστικές-αντιφαφασιστικό και ρατσιστικό τους οργανώσεων της αριστεσιστικές συλλογικότητες δηλήτηριο ράς, σωµατείων και συλλόδιαδήλωσαν ενάντια στην γων, τοπικών πρωτοβουπροσπάθεια συγκέντρωσης της Χρυσής Αυγής στον Κολωνό. Όπως είναι επίσης θετικό ότι στο δεύτερο λιών. Ακόµα και το γεγονός ότι οι πολιτικές δυνάµεις µεγαλύτερο δήµο της χώρας στη Θεσσαλονίκη, το και τα δηµοτικά-περιφερειακά σχήµατα της ριζοσπαπρωτοδικείο αποφάσισε τον αποκλεισµό του ψηφο- στικής αριστεράς στην προεκλογική τους καµπάδελτίου της Χρυσής Αυγής από τις δηµοτικές εκλο- νια έχουν βγει ανοιχτά στο δρόµο, µε εξωστρέφεια, γές, έστω και για τεχνικούς λόγους και όχι επειδή βάζοντας στο επίκεντρο τις κοινωνικές ανάγκες, την είναι µία εγκληµατική οργάνωση µε το µανδύα πολι- πάλη ενάντια στα µνηµόνια και τη λιτότητα, την πάλη τικού κόµµατος. Σε καµία περίπτωση όµως αυτά δεν ενάντια στο φασισµό και το ρατσισµό, ενώ την ίδια µπορούν να σηµάνουν εφησυχασµό για την Αριστε- στιγµή οι νεοναζί δολοφόνοι οριακά δεν τολµούν να ρά και το αντιφασιστικό κίνηµα. Οδεύουµε προς µία εµφανιστούν σε δηµόσιο χώρο (και όταν το κάνουν τριπλή εκλογική ανάµετρηση στην οποία πρέπει να χρειάζονται την προστασία των ΜΑΤ) είναι µια µικρή στείλουµε αποφασιστικό µήνυµα καταδίκης των νε- νίκη. ∆ε µας αρκεί όµως αυτή η µικρή νίκη. Πρέπει να οναζί δολοφόνων. Η Χρυσή Αυγή θα προσπαθήσει να αξιοποιήσει τις συνεχίσουµε τον αγώνα σε κάθε χώρο, σε κάθε γειεκλογές -ανάλογα και µε το ποσοστό- για να σηκώσει τονιά, αποδοµώντας την ακροδεξιά προπαγάνδα και κεφάλι και να προσπεράσει τις τεράστιες πολιτικές µην αφήνοντας ζωτικό χώρο στους νεοναζί να σπείπιέσεις που δέχεται, που, πέρα από τα εσωκοµµατικά ρουν στις γειτονιές µας το φασιστικό και ρατσιστικό «µαχαίρια» και τις αποχωρήσεις µελών και στελεχών, τους δηλήτηριο. Οι µαζικοί ενωτικοί αγώνες για τις θα µεγαλώσουν όσο πλησιάζει προς το τέλος της η κοινωνικές µας ανάγκες, ενάντια στους πληστειριαδικαστική διαδικασία, η οποία µέχρι σήµερα έχει σµούς, ενάντια στον αυταρχισµό και την καταστολή, φέρει στο προσκήνιο και έχει αποκαλύψει όλη την για την υπεράσπιση των δηµόσιων χώρων ενάντια εγκληµατική φύση της νεοναζιστικής συµµορίας. Η στις ιδιωτικοποιήσεις, είναι ο καλύτερος δρόµος για αποφασίστική καταδίκη τους σε όλες τις κάλπες εί- να στείλουµε τους νεοναζί στο περιθώριο.

Του Χρήστου Σταυρακάκη,

Μ

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/754747-11 της Εθνικής Τράπεζας.

• Υπεύθυνος Γρηγόρης Δεµέστιχας, τηλ 6976564624

πολιτικη

22 μαη 2019

3

Ούτε Τσίπρας – ούτε Μητσοτάκης Του Αντώνη Νταβανέλου

Ο

κυβερνητικός προπαγανδιστικός μηχανισμός υποχρεώθηκε σε μια άτακτη υποχώρηση, ακριβώς πάνω στο θέμα όπου προγραμμάτιζε ένα θρίαμβο: στο θέμα της τάχα επαναφοράς της 13ης σύνταξης, που αποδείχθηκε τόσο δήθεν, ώστε να σκορπίσει περισσότερη αγανάκτηση παρά ευχαρίστηση στους «ευεργετηθέντες» χαμηλοσυνταξιούχους. Η πολυδιαφημισμένη επαναφορά της 13ης σύνταξης αποδείχθηκε ένα εφάπαξ «βοήθημα» της τάξης των 320 ευρώ κατά γενικό μέσο όρο. Επρόκειτο για υπολογισμούς επί του 50% της 13ης σύνταξης, που μάλιστα προέκυπτε κουτσουρεμένο, μετά τις κρατήσεις των φόρων και του «χαρατσιού» 6% της υποχρεωτικής πρόσθετης εισφοράς για την περίθαλψη που έχει επιβάλει το μνημόνιο 3. Ασφαλώς, για έναν κόσμο που έχει χτυπηθεί άγρια από τη φτώχεια, ακόμα και ένα ελάχιστο ποσό έχει σημασία. Όμως οι συνταξιούχοι γνωρίζουν ότι για τη 13η και 14η σύνταξη έχουν, επί δεκαετίες, καταβάλει εισφορές, γι’ αυτό άλλωστε στήριξαν το 2015 με ενθουσιασμό το αίτημα για την επαναφορά αυτών των συντάξεων. Επίσης γνωρίζουν ότι οι συντάξεις αυτές ήταν σταθερές και νόμιμες αποδοχές που προσδιορίζονταν από κατακτήσεις, από ρυθμίσεις και από τις καταβολές στα Ταμεία και όχι από την «καλή πρόθεση» του όποιου υπουργού Εργασίας. Γι’ αυτό η κουτσουρεμένη καταβολή του «βοηθήματος» ακύρωσε σχεδόν αυτοστιγμεί τους πανηγυρισμούς και τους επικοινωνιακούς σχεδιασμούς του Τσίπρα. Δυστυχώς, η πραγματικότητα που αναδεικνύει αυτό το παράδειγμα, είναι γενικότερης σημασίας: Η κυβέρνηση πανηγυρίζει, γιατί μέσα στο 2018 πέτυχε υπερπλεόνασμα της τάξης του 4,4% του ΑΕΠ, ξεπερνώντας την πρόβλεψη του προϋπολογισμού για πλεόνασμα 3,9%, όπως και το στόχο του προγράμματος Ενισχυμένης Εποπτείας (3,5%). Όμως αυτή η επιτυχία είναι κυριολεκτικά αιματηρή: Το υπερπλεόνασμα προέκυψε μέσα από την επιβολή ενός σταθερού ετήσιου ρυθμού μείωσης των δαπανών (κατά 0,8% του ΑΕΠ το 2018), όπως και ενός σταθερού ετήσιου ρυθμού αύξησης των εσόδων από φόρους (κατά 3,6% του ΑΕΠ το 2018). Το ποιοι σηκώνουν το κύριο βάρος της φορολόγησης είναι γνωστό από την κοινή πείρα, αλλά πρέπει να σημειώσουμε το ειδικό «βάρος» του ΦΠΑ, του πιο αντιδραστικού φόρου πάνω στη λαϊκή κατανάλωση, που μέσα στο 2018 «υπεραπέδωσε» κατά 4,4% του ΑΕΠ. Σύμφωνα δε με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, το πλεόνασμα στους Φορείς Κοινωνικής Ασφάλισης εξηγείται με τη σταθερή ετήσια μείωση των καταβολών για συντάξεις κατά 0,7% του ΑΕΠ. Σε απλά ελληνικά, αυτά τα στοιχεία σημαίνουν ότι η κυβερνητική πολιτική οδηγεί: α) Στη μόνιμη και σταθερή μείωση των δαπανών.

β) Στη μόνιμη και σταθερή αύξηση των εσόδων από φόρους και ειδικότερα από τους αντιδραστικούς άμεσους φόρους. γ) Στη μόνιμη και σταθερή μείωση των κατακτημένων, ρυθμισμένων και σταθερών «καταβολών» όπως οι συντάξεις και οι μισθοί στο Δημόσιο. Με αυτές τις μεθόδους επιτυγχάνεται το υπερπλεόνασμα. Και για να μπορούν αυτές οι μέθοδοι να συνεχίζουν να εφαρμόζονται, οι καθεστωτικές δυνάμεις (ακόμα και η τρόικα) αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα να δίνεται πού και πού κάποιο «βοήθημα», με στόχο να διατηρείται στη ζωή το όλο σύστημα αφαίμαξης των εργατικών και λαϊκών μαζών. Αυτή η μόνιμη και σταθερή υποβάθμιση των εργατικών δικαιωμάτων και των λαϊκών κατακτήσεων και η υποκατάστασή τους με τη λογική των έκτακτων και μη θεσπισμένων «βοηθημάτων» προς τους πιο αδύναμους, είναι ένα από τα πιο βασικά γνωρίσματα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Της πολιτικής όπως του μνημονίου 3, που υπέγραψε κι εφαρμόζει η κυβέρνηση Τσίπρα. Η πολιτική αυτή προέβλεπε και ενσωμάτωνε μια «προσωρινή χαλάρωση» κατά την προεκλογική περίοδο, με στόχο να μειωθούν οι πολιτικοί τρανταγμοί που θα μπορούσαν να απειλήσουν τη γενικότερη σταθερότητα του συστήματος. Όμως προσοχή: η όποια «χαλάρωση» τελειώνει μαζί με τις εκλογές. Το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα του 2019-2022 προβλέπει επιστροφή σε δρακόντεια λιτότητα. Για παράδειγμα, το πρόγραμμα αυτό (που έχει εκπονήσει και έχει υπογράψει η κυβέρνηση Τσίπρα) προβλέπει ότι στην ερχόμενη τριετία οι δαπάνες για τα δημόσια νοσοκομεία, που σήμερα βρίσκονται σε άθλια κατάσταση, θα πρέπει να… μειωθούν κατά 10,96%! Γι’ αυτό ο σοσιαλφιλελεύθερος Μ. Νεκτάριος, της «Επιτροπής Σοφών», προειδοποίησε ότι όποια κι αν είναι η κυβέρνηση, θα πρέπει μέσα στο 2020 να αρχίσει τις διαδικασίες ξεπουλήματος ολόκληρων τμημάτων των δημόσιων νοσοκομείων στις ανερχόμενες ασφαλιστικές Α.Ε., που εφορμούν στο σύστημα περίθαλψης.

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

Δεξιά Σ’ αυτή την εφημερίδα δεν έχουμε ποτέ κρύψει την απέχθειά μας προς τη Δεξιά και ειδικότερη προς τους νεοφιλελεύθερους μουτζαχεντίν του Κυρ. Μητσοτάκη. Δεν έχουμε ποτέ υποβαθμίσει τον κίνδυνο για τους εργαζόμενους και τις λαϊκές δυνάμεις που σηματοδοτούν οι απόψεις και η πολιτική του αρχηγού της ΝΔ και του κόμματός του. Όμως, σήμερα, αυτός ο κίνδυνος πατάει πάνω στα «κεκτημένα» που δημιουργεί η πολιτική του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Η άποψη, για παράδειγμα, του Κυρ. Μητσοτάκη για τα ΣΔΙΤ στα δημόσια νοσοκομεία αποτελεί μια «συγκεκριμενοποίηση» της συμφωνημένης κατεύθυνσης του Μεσοπρόθεσμου, που αναφέραμε παραπάνω. Το παράδειγμα δεν είναι μεμονωμένο. Ο Κυρ. Μητσοτάκης υπόσχεται μια πιο γενναία μείωση της φορολόγησης των κερδών και μια πιο μεγάλη μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, απ’ ό,τι έχει ήδη δρομολογήσει… ο Τσίπρας. Υπόσχεται μια θρασύτερη πορεία «αυτοτέλειας» των δημόσιων σχολείων (δηλαδή μια ξετσίπωτη ταξική διαφοροποίηση της χρηματοδότησής τους) απ’ ό,τι έχει ήδη δρομολογήσει… ο Γαβρόγλου. Υπόσχεται τη συνέχεια της υποκατάστασης των απωλειών στους μισθούς και τις συντάξεις με «βοηθήματα στους αδύναμους» (Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα), συνεχίζοντας την πολιτική διάβρωσης των σταθερών κατακτήσεων που αγιοποίησαν οι Κατρούγκαλος και Αχτσιόγλου. Ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν διστάζει να «τσιμπάει» προγραμματικά στοιχεία και από άλλους χώρους. Στο εμβληματικό για τη ΝΔ ζήτημα των «Εξαρχείων» ενσωμάτωσε στις άμεσες δεσμεύσεις της ΝΔ την πρόταση για ένα «πολιτιστικό-εμπορικό σύμπλεγμα», που θα περιλαμβάνει το Μουσείο, το ΕΜΠ και την Πλατεία Εξαρχείων, ένα «σύμπλεγμα» επιχειρηματικότητας και δραστηριοτήτων που θα είναι ο φερετζές για να καλυφθεί η αστυνομική επιδρομή. Θυμίζουμε ότι την πρόταση

αυτή κατέθεσε πρώτος ο Γ. Καραμπελιάς, που κατεβαίνει ως υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας εκ μέρους ενός ευρύτερου «πατριωτικού χώρου»… Ασφαλώς το πρόγραμμα Μητσοτάκη περιλαμβάνει και νεοφιλελεύθερες «τομές». Όπως η «απελευθέρωση» της επιχειρηματικότητας από κάθε είδους νομικές, περιβαλλοντικές, υγειονομικές κ.ά. προϋποθέσεις (αρχή εργασιών με «δήλωση συμμόρφωσης» προς τους νόμους και όχι μετά από ελέγχους). Όπως η μείωση της απασχόλησης στο Δημόσιο, με εξαίρεση την αστυνομία όπου προβλέπονται μαζικές προσλήψεις κ.ο.κ. Πολλοί έμειναν άναυδοι με τη θρασύτητα με την οποία ο Κ. Μητσοτάκης δημοσιοποιεί τις ακραία νεοφιλελεύθερες απόψεις του. Κάποιοι μίλησαν για «μπουνταλά», που καταλήγει να δουλεύει προς όφελος του Τσίπρα. Δεν πρόκειται για ανοησίες ή για αστοχίες του εκλογικού επιτελείου της ΝΔ, που συγκροτείται από επαγγελματίες «εκτελεστές». Πρόκειται, αφενός, για αίσθηση υπεροχής (για υπερβολική σιγουριά για τη νίκη τους, με βάση τα χάλια του ΣΥΡΙΖΑ) και, αφετέρου, για πολιτική διαμόρφωσης του μετεκλογικού κυβερνητικού σκηνικού. Στη ΝΔ γνωρίζουν το Μεσοπρόθεσμο και ξέρουν καλά ότι δεν έχουν συμφέρον να αφήσουν να καλλιεργηθούν σημαντικές προσδοκίες για την επόμενη κυβέρνηση. Αυτά σημαίνουν ότι, όπως πάντα, η Δεξιά είναι μια επικίνδυνη απειλή. Μόνο που πλέον δεν υπάρχουν περιθώρια για αυταπάτες ότι άλλες μνημονιακές-νεοφιλελεύθερες δυνάμεις (όπως ο ΣΥΡΙΖΑ του μνημονίου 3) μπορούν να αποτελέσουν άμυνα απέναντι στον κίνδυνο της Δεξιάς. Από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων θα είναι κρίσιμο το μέγεθος των δυνάμεων που θα σπάσουν τα εκβιαστικά διλήμματα και θα δηλώσουν: «Ούτε Τσίπρας – Ούτε Μητσοτάκης. Ριζοσπαστική Αριστερά».

4

πολιτικη

22 μαη 2019

Σχετικά με τα όρια μεταξύ «αριστερού» πατριωτισμού και σοσιαλσοβινισμού Του Αντώνη Νταβανέλου

Σ

τις αρχές του Μάη, οκτώ διανοούμενοι του «πατριωτικού χώρου» απηύθυναν στο Γραμματέα του Πολιτικού Συμβουλίου της ΛΑΕ μια γραπτή πρόσκληση. Σύμφωνα με τον τίτλο της Iskra: «Αγωνιστές του δημοκρατικού πατριωτικού αντιμνημονιακού χώρου απευθύνουν έκκληση συμπόρευσης προς Λαφαζάνη». Στην «έκκληση», που υπογράφει ο γνωστός (από την ένδοξη περίοδο ΠΑΣΟΚ) δημοσιογράφος Αντ. Κοκορίκος, σημειωνόταν: «Αγαπητέ Παναγιώτη, σε συνέχεια των συζητήσεων που έχουμε κάνει ως τώρα, σου απευθύνουμε αυτήν την έκκληση για ένωση των ψηφοδελτίων του πραγματικά αντιμνημονιακού και δημοκρατικού πατριωτικού χώρου στον οποίο θεωρούμε ότι και εσύ ανήκεις. Η έκκληση γίνεται συμβολικά την ύστατη ώρα ενόψει ευρωεκλογών, με σκοπό να μην επαναληφθεί το φαινόμενο της πολυδιάσπασης και στις εθνικές εκλογές [η υπογράμμιση δική μου]. Περιμένουμε από σένα να απαντήσεις θετικά στην πρωτοβουλία μας και να αναλάβεις πρωτοβουλίες για πολυμερείς επαφές και συνομιλίες ενότητας και συμπόρευσης…»

(Iskra, 3/5/2019). Στην ευγενική (όπως αρμόζει…) απάντηση του Παναγιώτη Λαφαζάνη τονιζόταν: «Αν ένα τέτοιο μεγάλο μέτωπο, με όλες τις διαφορετικότητες των δυνάμεων που θα το συναπαρτίσουν και στη βάση της ισοτιμίας τους, δεν έγινε δυνατό μπροστά στις ευρωεκλογές, θεωρώ ότι επιβάλλεται να ανοίξει ουσιαστική και χωρίς αγκυλώσεις και προκαταλήψεις η συζήτηση για την προώθησή του αμέσως μετά και ενόψει των εθνικών εκλογών…» (Iskra, ό.π., υπογράμμιση δική μου).

Για την πολιτική συμμαχιών

Είναι γνωστό ότι οι πολιτικές και οι εκλογικές συμμαχίες αφορούν συλλογικότητες, μέτωπα, κόμματα και οργανώσεις. Γιατί αυτή η «έκκληση» απευθύνθηκε προσωπικά στον Γραμματέα του ΠΣ της ΛΑΕ και όχι στο ΠΣ της ΛΑΕ ή, πιο απλά, στη ΛΑΕ; Υποθέτω, γιατί αυτοί που την υπέγραψαν γνωρίζουν ότι η πρότασή τους απορρίπτεται από τη συλλογική απόφαση της ΛΑΕ, που με ευρύτατη πλειοψηφία αποφάσισε σχετικά με την πολιτική γραμμή και τις συμμαχίες της στις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Άλλωστε, πολλοί από τους υπογράφοντες την «έκκληση» παραβρέθηκαν, υποστηρίζοντες, στην εκδήλωση παρουσίασης του ψηφοδελτίου του «πατριωτικού» χώρου στο Δήμο της Αθήνας, με υποψήφιο Δήμαρχο τον Γ. Καραμπελιά. Μαζί με την Ένωση Κεντρώων του Β. Λεβέντη, τη Χριστιανική Δημοκρατία του Μαν. Μηλιαράκη, τον Σ. Καλεντερίδη, τον Πρόδρομο Εμφιετζόγλου, τον Δημ. Κυπριώτη κ.ά. Ένα τέτοιο φάσμα είναι επιθυμητό, είναι σκόπιμο, είναι εφικτό, να προσκληθεί σε μια «ουσιαστική, χωρίς αγκυλώσεις

Η πολιτική των ΗΠΑ, της ΕΕ, της Γαλλίας και της Γερμανίας στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου πράγματι προωθεί «αναθεωρήσεις» ισχύος, αλλά προς την αντίστροφη κατεύθυνση, προς την ενίσχυση του ρόλου του ελληνικού κράτους που διατηρεί τις «φιλικότερες» σχέσεις με τις παραπάνω δυνάμεις. και προκαταλήψεις συζήτηση» αμέσως μετά τις ευρωεκλογές «και ενόψει των εθνικών εκλογών»; Η απάντηση πρέπει να είναι καθαρή: Όχι. Και η πρόβλεψή μου είναι ότι αυτή η απάντηση θα διαθέτει πλατύτερη από την προηγούμενη πλειοψηφία μέσα στις γραμμές των μελών της ΛΑΕ. Γιατί οι πολιτικές και οι εκλογικές συμμαχίες στηρίζονται, πέρα από προθέσεις, σε πολιτικές θέσεις και σε κοινές πολιτικές πρακτικές. Και τέτοια κοινή βάση δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν πρόκειται να υπάρξει.

Αντιρατσισμός

Είναι γνωστό ότι μέσα στις γραμμές της Αριστεράς στην Ελλάδα υπάρχει μια ισχυρή «πατριωτική» παράδοση. Όμως αυτή έχει ειδικά γνωρίσματα, δεν ταυτίζεται με τον διάχυτο «πατριωτισμό» των καθεστωτικών δυνάμεων και ειδικότερα της ακροδεξιάς. Μια πρώτη διαχωριστική γραμμή είναι η αντίθεση και η εχθρότητα προς τον ρατσισμό. Δυστυχώς σε αυτό το μέτωπο, που όφειλε να είναι αρραγές, έχουν υπάρξει ρωγμές. Μια γνωστή εκπρόσωπος του «πατριωτικού» χώρου, η υποψήφια δήμαρχος Παλλήνης-Γέρακα κ. Ραχήλ Μακρή, έγραψε πρόσφατα: «Με νέο κύμα ελληνοποιήσεων “προσφύγων”, που ξέβρασαν στα νησιά μας τα τρύπια φουσκωτά του Σόρος και του Ερντογάν,

η κυβέρνηση ελπίζει να μετριάσει τη συντριπτική της ήττα…». Ανάλογες προσπάθειες για «ψάρεμα» ψήφων στα πιο βρόμικα νερά της αντιπροσφυγικής γλώσσας και πολιτικής συνιστά ρήξη με στοιχειώδεις αρχές όπως της λαϊκής αλληλεγγύης και της δημοκρατικής υποστήριξης αδύναμων ανθρώπων, συνιστά πολιτική μετατόπιση προς την ατζέντα της ρατσιστικής ακροδεξιάς.

Αντιιμπεριαλισμός και Τουρκία

Μια άλλη διαχωριστική γραμμή ήταν πάντα ο αντιιμπεριαλισμός της «πατριωτικής» αντίληψης μέσα στην Αριστερά: η άποψη που ισχυριζόταν ότι η διεκδίκηση της εθνικής ανεξαρτησίας είναι μια στέρεα βάση για τη σύγκρουση με την πολιτική των ΗΠΑ, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ κλπ. Δυστυχώς, η συνοχή και αυτής της διαχωριστικής γραμμής δοκιμάζεται από τις εξελίξεις και την επικαιρότητα. Ζούμε σε μια χώρα που αναπτύσσει στρατιωτικό «άξονα» με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, που αναλαμβάνει την οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη της επέκτασης του ΝΑΤΟ στα Δυτικά Βαλκάνια, μια χώρα που ορίζεται επισήμως από την κυβέρνηση Τραμπ ως «το πιο πολύτιμο στήριγμα των ΗΠΑ, στο γεωγραφικό τόξο μεταξύ της Πολωνίας και του Ισραήλ». Σε αυτή τη χώρα δεν είναι πλέον εφικτό να υποστηρίζονται από την Αριστερά οι διεκδικήσεις «εθνικής κυριαρχίας» των

καθεστωτικών/κρατικών δυνάμεων ως μια κάποια εκδοχή «αντιιμπεριαλισμού». Ένας παραδοσιακός αντιτουρκισμός, που μεγεθύνθηκε στα χρόνια της πασοκικής κυριαρχίας και θράφηκε από τα «μυστικά κονδύλια» πολλών υπουργείων, σήμερα συμπλέει πλήρως με την επίσημη και διακηρυγμένη πολιτική των ΗΠΑ, της ΕΕ και του Ισραήλ, σχετικά με τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο. Διαβάσαμε πρόσφατα μια εκτίμηση: «το οικονομικοκοινωνικό μνημόνιο θα συμπληρωθεί με ένα γεωπολιτικό μνημόνιο ευρωατλαντικής έμπνευσης για την αναθεώρηση στην πράξη της Συνθήκης της Λοζάνης… που μπορεί να φτάσει μέχρι σημείο ακρωτηριασμού της Ελλάδας και της Κύπρου» (Iskra, 18/5/2019). Πρόκειται για μια εκτίμηση που δεν ταιριάζει με τις εξελίξεις: Με την πολιτική των ΗΠΑ, της ΕΕ, της Γαλλίας και της Γερμανίας στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου πράγματι προωθούν «αναθεωρήσεις» ισχύος, αλλά προς την αντίστροφη κατεύθυνση, προς την ενίσχυση του ρόλου του ελληνικού κράτους που διατηρεί τις «φιλικότερες» σχέσεις με τις παραπάνω δυνάμεις. Πρόκειται, ταυτόχρονα, για μια εκτίμηση που, παρά τις προθέσεις (για τις οποίες δεν έχουμε αμφιβολίες…), προκαλεί δέος και ανημπόρια στον κόσμο και γι’ αυτό τον στρέφει σε συντηρητική κατεύθυνση. Πρόκειται, τέλος, για μια εκτίμηση που είναι αρκούντως σημαντική και κατά συνέπεια θα όφειλε να εξασφαλίσει συλλογική έγκριση πριν «μπουμπουνιστεί» στη δημόσια συζήτηση…

Δημοκρατικά δικαιώματα

Υπάρχει, ακόμα, μια τρίτη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον «αριστερό» πατριωτικό χώρο και τον καθεστωτικό «πατριωτισμό»: Αυτή της υπεράσπισης, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, όλων των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Όταν ένα «μέτωπο», όπως η ΛΑΕ, έχει εκφραστεί συλλογικά υπέρ του δικαιώματος στην άδεια όλων των βαρυποινιτών κρατουμένων –και κατά συνέπεια και του Δημήτρη Κουφοντίνα που, παρ’ όλες τις διαφωνίες μας για το «δρόμο» που διάλεξε, είναι στη φυλακή ως πολιτικός κρατούμενος– αποτελεί πρόκληση να βγαίνουν υποψήφιοι στις τηλεοράσεις και να αποφεύγουν στοιχειωδώς να συμμεριστούν τη συλλογική τοποθέτηση. Και πολύ περισσότερο να αφήνουν σκιές και υπονοούμενα ενάντια σε όσους/ες κινητοποιούνται αυτή τη στιγμή, υπερασπίζοντας μια τόσο απλή δημοκρατική γραμμή απέναντι στους «θεούς» (της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ) και τους «δαίμονες» (της Πρεσβείας). Εν κατακλείδι: γνωρίζουμε την παράδοση του πατριωτικού χώρου μέσα στην Αριστερά, διαφωνούμε σε καίρια σημεία της ανάλυσης και των ιδεών του, μπορούμε όμως να συνεργαζόμαστε. Υπό όρους και προϋποθέσεις: Όπως, η τήρηση των διαχωριστικών γραμμών με τις κυρίαρχες πρακτικές και πολιτικές. Όπως, η τήρηση των βασικών αρχών σε κάθε μετωπική συνεργασία, που είναι η συλλογική απόφαση και δέσμευση και όχι η αυθαίρετη «υπέρβαση» με άλματα στο κενό.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

22 ΜΑΗ 2019

Απεργία πείνας για ένα δίκαιο αίτηµα Του Νικόλα Κολυτά

Ε

ίναι πραγµατικά προκλητικό να αναγκάζεται ένας άνθρωπος, που βρίσκεται στη φυλακή, να φτάσει µέχρι το έσχατο όριο της βιολογικής εξόντωσης, προκειµένου να διεκδικήσει τα στοιχειώδη δικαιώµατα που θα έπρεπε να του παρέχονται. Ο ∆ηµήτρης Κουφοντίνας ξεκίνησε απεργία πείνας στις 2/5, ύστερα από την άρνηση του εισαγγελέα στο αίτηµα χορήγησης της νέας άδειας που δικαιούται.

Τροµοκρατία των ΜΜΕ

Τα κυρίαρχα µίντια, µε έναν κατευθυνόµενο τρόπο, προσπαθούν να δηµιουργήσουν ένα κλίµα τροµοκρατίας και φόβου γύρω από το ζήτηµα της άδειας του ∆ηµήτρη Κουφοντίνα, όπως αντίστοιχα επιδίδονται σε ένα κρεσέντο τρόµου µπροστά στο νόµιµο ενδεχόµενο αποφυλάκισης του Νίκου Ρωµανού. Το πρόβληµα είναι ότι οι βασικοί αρθρογράφοι των µεγάλων εφηµερίδων δεν επιχειρηµατολογούν για την άποψή τους περί µη χορήγησης της περίφηµης άδειας. Αντιθέτως, δογµατίζουν και στη συνέχεια πάνω στη διαµορφωµένη συνθήκη αναπαράγουν τσιτάτα και βαρύγδουπες εκφράσεις, προκειµένου να προδιαθέσουν και τελικώς να κατευθύνουν τον αναγνώστη. Έτσι, ο ∆ηµήτρης Κουφοντίνας δεν είναι ένας κρατούµενος στις φυλακές, που διεκδικεί ένα νόµιµο δικαίωµα. Είναι ο «Λουκάς της 17Ν», είναι ο «πολυισοβίτης», είναι ο «αµετανόητος τροµοκράτης». Ανεξαρτήτως του τι άποψη έχει ο καθένας για την πολιτική ταυτότητα και τη στάση ζωής του ∆ηµήτρη Κουφοντίνα, αυτό που δεν καταλαβαίνουν όλοι οι παραπάνω, ή µάλλον κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, είναι ότι στην παρούσα φάση δεν δικάζεται ο ∆ηµήτρης Κουφοντίνας για δεύτερη φορά. Ο Κουφοντίνας έχει δικαστεί και βρίσκεται στις φυλακές πάνω από 15 χρόνια. Το ερώτηµα και το µείζον ζήτηµα είναι άλλο. Το αν το νόµιµο δικαίωµα χορήγησης αδείας σε έναν άνθρωπο που βρίσκεται στη φυ-

λακή µπορεί να εξαρτάται από το βέτο ενός εισαγγελέα κατά περίσταση και διάθεση. Ο ∆ηµήτρης Κουφοντίνας έχει δηλώσει το ποιος είναι και τι πιστεύει χωρίς να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του. Το να καταδικάζεται επικοινωνιακά για πολλοστή φορά γι’ αυτά απλώς αποκρύπτει ένα ζήτηµα βαθύτερο και στοιχειώδες σε ένα κράτος δικαίου.

∆ικαστικές ευθύνες

Τα µίντια, όµως, απλώς καλύπτουν επικοινωνιακά, και όπως βολεύει τους ιδιοκτήτες τους, θέµατα όπως το συγκεκριµένο. Τη βασική ευθύνη τη φέρει η δικαστική εξουσία και οι λειτουργοί της που για µία φορά ακόµη εξαντλούν την αυστηρότητά τους απέναντι σε ένα πρόσωπο που µε τον έναν ή τον άλλο τρόπο είχε βρεθεί απέναντι στην καθεστηκυία τάξη πραγµάτων. Η άρνηση της εισαγγελέως και του δικαστικού συµβουλίου για χορήγηση αδείας έρχεται σαν συνέχεια σε µια σειρά αντιδραστικές και συντηρητικές αποφάσεις της δικαιοσύνης απέναντι σε άτοµα που ανήκουν σε πολιτικούς χώρους µη αποδεκτούς και αρεστούς από το σύστηµα. Αποτέλεσµα της απόλυτης και αδιάλλακτης στάσης των δικαστικών αρχών είναι το να παίζεται κορώνα γράµµατα η ζωή του ∆ηµήτρη Κουφοντίνα. Η συνήγορός του Ιωάννα Κούρτοβικ έκανε γνωστή την ιατρική γνωµάτευση, σύµφωνα µε την οποία, ήδη από τις 15/5 ο Κουφοντίνας έχει απώλεια βάρους 12,5 κιλά, παρουσιάζει γενικευµένη αδυναµία, ορθοστατική υπόταση, αφυδάτωση, αυξηµένη παρουσία οξέος στο αίµα και πτώση του Ph. Αποτέλεσµα των παραπάνω ήταν η επιδείνωση της υγείας του και η απόφαση των γιατρών να τον µεταφέρουν στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Αχιλλοπούλειου Νοσοκοµείου στο οποίο βρίσκεται από τις 17/5. Κατόπιν τούτων, η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Ξένη ∆ηµητρίου, ζήτησε την αναίρεση του βουλεύµατος µε βάση το οποίο δεν χορηγούνταν η άδεια στο ∆ηµήτρη Κουφοντίνα. Ήδη όµως η υγεία του είναι οριακή και άκρως επιβαρυµένη.

5

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Πολιτική υποκρισία

Η πολιτική υποκρισία γύρω από το ζήτηµα της χορήγησης άδειας στον Κουφοντίνα είναι πραγµατικά προκλητική. Πηγαίνοντας προς τις εκλογές, ΣΥΡΙΖΑ και Ν∆ είναι ικανοί να πατήσουν κυριολεκτικά επί πτωµάτων προκειµένου να αντλήσουν πολιτική υπεραξία πάνω στο δόγµα του «τάξη και ασφάλεια». Σχολιάζοντας την αδράνεια και την απαθή στάση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, η δικηγόρος του ∆ηµήτρη Κουφοντίνα, σε δελτίο τύπου που εξέδωσε, αναφέρει χαρακτηριστικά ότι θα έπρεπε «να προχωρήσει το Υπουργείο ∆ικαιοσύνης στη νοµοθετική τροποποίηση των διατάξεων εκείνων του σωφρονιστικού νόµου που συνεχώς παράγουν αδιέξοδες και άδικες καταστάσεις, στερώντας από την πρόσβαση σε δικαιώµατα κρατουµένους που δικαιούνται σε αυτά και εκθέτοντας τους δικαστικούς και εισαγγελικούς λειτουργούς σε πιέσεις, για λήψη αποφάσεων σκοπιµότητας και όχι ουσίας: Στην κατάργηση του εισαγγελικού βέτο, για την οποία το κυβερνών κόµµα είχε δεσµευτεί σε προηγούµενα στάδια, πριν από την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας». Την ίδια στιγµή η Ν∆ από κοινού µε τον αµερικανό πρέσβη αξιοποιούν σποραδικούς ακτιβισµούς κοµµατιών του αναρχικού χώρου, προκειµένου να εµπεδωθεί ένα κλίµα κοινωνικού φόβου, αλλά και αδιαφορίας για τα δικαιώµατα των κρατουµένων. Η ουσία είναι ότι σύσσωµο το πολιτικό σύστηµα παίζει ένα θέατρο σκιών, όπου ο καθένας κρύβεται πίσω από τις ευθύνες του προκειµένου να έχει πολιτικά οφέλη και να µη διακινδυνεύσει ψήφους ενόψει των εκλογών. Το προκλητικό όµως είναι ότι όλο αυτό παίζεται πάνω στην τεντωµένη κλωστή της υγείας ενός ανθρώπου. Η Αριστερά και το κίνηµα οφείλουν να πάρουν ξεκάθαρη θέση στήριξης του δικαιώµατος των κρατουµένων να µην εξαρτώνται οι άδειές τους από τα εισαγγελικά βέτο. Η απεργία πείνας του ∆ηµήτρη Κουφοντίνα σε αυτή τη βάση είναι δίκαιη και πρέπει να τύχει υπεράσπισης.

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6972516210 Αµπελόκηποι 6973005569 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. ΦιλαδέλφειαΝ. Χαλκηδόνα 6945498732 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087 Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι ΑνάργυροιΚαµατερό 6998466952 Πετρούπολη 6983674242 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6942602766 Καισαριανή 6995737690 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6944548787 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6984417681 Ν. Σµύρνη 6972098143 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγµένη 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948100218 Κορυδαλλός 6945037002 Κερατσίνι 6981093970

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 Αχαρνές 6977266544 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6981084090 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6984267504 ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6959771512 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6932422501 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: Τρίκαλα 6976291795 Λάρισα 6976579448 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6944916915 Ρέθυµνο 6907856793 Χανιά 6975964967 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6972743637 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΛΟΝΔΙΝΟ: 0044-7969523579 ΠΑΡΙΣΙ: 0033-673555890 0030-6937762930

ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ: Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546

Νοσοκ. «Άγιος Σάββας» 6998466952 ΥΠΑΑΤ 6945754555 ∆ήµοι 6980579817 Εκπαιδευτικοί 6972878820

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ: Νοµική Αθήνας 6972648225 ΤΕΙ Αθήνας 6975208151 Πάντειο 6984417681

Φιλοσοφική 6972595471 Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών 6959771512

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

6

22 ΜΑΗ 2018

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

Κυκλοφορεί το τεύχος Νο 12 του περιοδικού «Κόκκινο»

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες.

Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6973005569 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6932045320 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942602766 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6942993423 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ΚΡΗΤΗ: 6979925065 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6972743637 ΜΕΣΣΗΝΙΑ: 69832422501 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

• •

•

• •

•

•

Το εισαγωγικό σηµείωµα της σύνταξης Το τεύχος 12 του περιοδικού «Κόκκινο» κυκλοφορεί σε µια περίοδο που οι ευρωεκλογές ανοίγουν πλατιά τη συζήτηση για το µέλλον της Ευρώπης. Στον σχετικό φάκελο, ένα σηµείωµα της σύνταξης θέτει το γενικό πλαίσιο µε το οποίο στεκόµαστε σ’ αυτή τη συζήτηση. Ακολουθεί µια συνέντευξη του Ιταλού συντρόφου Αντονέλο Ζέκα για την Ιταλία του Σαλβίνι, όσον αφορά τη «νέα κατάσταση» που έχει διαµορφωθεί εκεί. Στη συνέχεια παρατίθενται δύο άρθρα από συντρόφους από το Ισπανικό Κράτος. Ο Μιγκέλ Ουρµπάν γράφει για την αναδυόµενη ισπανική ακροδεξιά, που για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες εκφράζεται αυτόνοµα στη χώρα της Ιβηρικής, µέσω του Vox. Οι Χάιµε Παστόρ και Μανόλο Γκαρί γράφουν για την κατάσταση στην ισπανική Αριστερά, όπου –µε αφορµή κάποια ξεχωριστά κατεβάσµατα στις αυτοδιοικητικές εκλογές– ξεδιπλώνεται µια γενικότερη κρίση προσανατολισµού του Ποδέµος. Ο Χρήστος Σταυρακάκης συνοψίζει τη συζήτηση για τη γενικότερη άνοδο της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς και προτείνει τους πολιτικούς άξονες αντιµετώπισής της από τη ριζοσπαστική Αριστερά. Ακολουθεί ο φάκελος για τη Λατινική Αµερική, δίνοντας συνέχεια σε προηγούµενα αφιερώµατα. Ο Πάνος Πέτρου σκιαγραφεί τα σενάρια που ανοίγονται για το µέλλον της Βενεζουέλας, καθώς ξεδιπλώνεται το ιµπεριαλιστικό πραξικόπηµα εναντίον της, ενώ δίνει συνέχεια στη συζήτηση εκτίµησης του «µπολιβαριανισµού». Ο Βαλέριο Αρκάρι, σε συνέντευξή του, συζητά το πόσο βαριά υπήρξε η ήττα στη Βραζιλία κι επιχειρεί να ερµηνεύσει την άνοδο του Μπολσονάρο, εντάσσοντάς την στη «µακρά ιστορία» του κοινωνικού σχηµατισµού και του πολιτικού αγώνα στη Βραζιλία, ανοί-

γοντας και την ενδιαφέρουσα συζήτηση περί «νεοφασισµού». Ο Ερίκ Τουσέν και ο Ναθάν Λεγκράν παρουσιάζουν έναν απολογισµό της πορείας των Σαντινίστας στη Νικαράγουα: τις αδυναµίες και τα λάθη της επανάστασης τη δεκαετία του 1980, την πορεία µετάλλαξης του κόµµατος τη δεκαετία του ’90 και τις πολιτικές Ορτέγκα µετά την επιστροφή του στην εξουσία, αποδεικνύοντας ότι η σηµερινή κυβέρνηση στέκεται στον αντίποδα όσων εξέφρασε η σαντινιστική επανάσταση 40 χρόνια πριν. Στη συνέχεια του τεύχους, ο Αντώνης Νταβανέλος καταπιάνεται µε το ερώτηµα «γιατί ηττηθήκαµε τη δεκαετία του ’40;». Με το ΚΚΕ να αναθεωρεί απόψεις για το ΕΑΜ, την Αντίσταση και την τότε πολιτική του Κόµµατος, θέτοντας σε αµφισβήτηση «µύθους» µε τους οποίους διαµορφώθηκε ένα πλατύ στρώµατα αριστερών στελεχών για δεκαετίες, ανοίγει µια συζήτηση για τη στρατηγική που τότε οδήγησε στην ήττα, που είναι πολύτιµη και για τη σύγχρονη ριζοσπαστική Αριστερά. Ο Παναγιώτης Λίλλης καταπιάνεται µε µια πολύ καλά κρυµµένη πτυχή της ιστορίας του ελληνικού κράτους, µε αφορµή τη φετινή της επέτειο: την εκστρατεία στην Ουκρανία το 1919, ενάντια στο νεογέννητο σοβιετικό κράτος. Την ύλη συµπληρώνουν 4 ενδιαφέρουσες βιβλιοκριτικές. Ο Νικόλας Κολυτάς γράφει για το «ΜαυροΚόκκινο ∆εκέµβρη» του ∆ηµοσθένη-Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου. Η Μαριλένα Καρρά παρουσιάζει την δίτοµη ανθολογία κειµένων του Καρλ Μαρξ της δεκαετίας του 1850. Η Κατερίνα Καλλέργη γράφει για το 1968 στο Μεξικό και το σχετικό βιβλίο του Κρίτωνα Ηλιόπουλου. Τέλος, η Εύα Παπατζανή παρουσιάζει το «∆ηµόσιος χώρος, πόλη και εξουσία», του ∆ηµήτρη Πέττα.

22 μαη 2019

εργατικα

7

Σχολιασμός στοιχείων από την Έκθεση του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ για την Ελληνική Οικονομία και την Απασχόληση (2019)

Ο ελληνικός καπιταλισμός σε εύθραυστη ισορροπία Των Δημήτρη Κατσορίδα και Γιώργου Κολλιά 1. Οι εξελίξεις στην οικονομία Παρά την ανοδική τάση, που έχει εισέλθει η ελληνική οικονομία, εντούτοις δεν εντοπίζονται ακόμη ισχυρές ενδείξεις που να τεκμηριώνουν ότι αυτή η πορεία συνιστά μια διατηρήσιμη επεκτατική δυναμική. Αυτό είναι το βασικό συμπέρασμα, στο οποίο καταλήγει η Ετήσια Έκθεση 2019, για την Ελληνική Οικονομία και την Απασχόληση, του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ. Ο ελληνικός καπιταλισμός μέσα στο ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον συνεχίζει να αναπαράγεται με βασικό άξονα τα ματωμένα πλεονάσματα και την βαθειά υποτιμημένη θέση της μισθωτής εργασίας, τροφοδοτώντας έτσι την κερδοφορία του επιχειρηματικού τομέα που παραμένει από τις υψηλότερες στην ευρωζώνη, μαζί με την Ισπανία, ο οποίος όμως δεν επιδεικνύει και την ανάλογη επενδυτική δραστηριότητα. Σύμφωνα, με την Έκθεση το πρωτογενές πλεόνασμα εκτινάχτηκε στο 4,4% του ΑΕΠ και είναι η υψηλότερη επίδοση από το 1995, καθώς επίσης η υψηλότερη στην ΕΕ. Η εμβρυακής μορφής κοινωνικές παροχές από το υπερπλεόνασμα μπορεί μεν να αξιοποιούνται στο πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης από την κυβέρνηση, αλλά δεν μπορούν να αποκρύψουν το τεράστιο βάρος που έχουν επωμιστεί τα λαϊκά στρώματα και η μισθωτή εργασία από το συγκεκριμένο μείγμα της δημοσιονομικής προσαρμογής με την συμπίεση των κοινωνικών παροχών, όπου μεταξύ 2009-2018 υποχώρησαν αθροιστικά κατά 21,7%, την υπερφορολόγηση και τις συσσωρευμένες ληξιπρόθεσμες οφειλές. Έτσι, παρά την τεράστια αναδιανομή εισοδήματος που έγινε σε βάρος της εργασίας, παρά την τάση ανάκαμψης του μεριδίου των κερδών και παρά την αποδιάρθρωση της αγοράς εργασίας με την διόγκωση της ανεργίας και των κάθε είδους ευελιξιών, εντούτοις όλα αυτά δεν είχαν κάποιο αντίκρισμα στην ανάπτυξη και στην αύξηση των επενδύσεων, όπως υποστηρίζουν οι νεοφιλελεύθεροι της Νέας Δημοκρατίας.

2. Η εργασία με την πλάτη στον τοίχο Τα προαναφερθέντα πιστοποιούν την σταθεροποίηση του κοινωνικού συσχετισμού σε βάρος της μισθωτής εργασίας, με την ευελιξία της απασχόλησης να τείνει να πάρει γενικευμένο χαρακτήρα. Όπως θα δούμε, ενώ έχουμε σημαντική άνοδο των προσλήψεων, αυτή έγινε σε θέσεις μη πλήρους απασχόλησης. Δηλαδή, η πλειονότητα των νέων προσλήψεων στον ιδιωτικό τομέα αφορά εργαζόμενους με σύμβαση μερικής απασχόλησης και εκ περιτροπής εργασίας. Τα στοιχεία του συστήματος ΕΡ-

ΓΑΝΗ, του Υπουργείου Εργασίας, δείχνουν ότι μεταξύ 2009 και 2018 οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης υπερδιπλασιάζονται. Για την ακρίβεια, ενώ το γενικό σύνολο των προσλήψεων το 2018 ήταν 2.668.923 άτομα (2009: 945.138 άτομα), από αυτούς οι 1.218.566 ήταν πλήρους απασχόλησης (2009: 746.911 άτομα), ενώ 1.110.239 ήταν μερικής απασχόλησης (2009: 157.738 άτομα), και 340.118 ήταν εκ περιτροπής εργασία (2009: 40.489 άτομα). Δηλαδή, το σύνολο των νέων προσλήψεων ανά μορφή απασχόλησης, το 2018, ήταν μερικής και εκ περιτροπής εργασία (ήτοι 1.450.357 άτομα και 54% έναντι 198.227 το 2009 και 21%), ενώ το σύνολο όσων προσλήφθηκαν με πλήρη εργασία ήταν 1.218.566 (2009: 746.911). Όσον αφορά την ανεργία, ενώ τα στοιχεία δείχνουν μια τάση μείωσης και αποκλιμάκωσής της, από 21,5% το 2017 σε 19,3% το 2018, ήτοι σε 881.100 άτομα από 1.000.800 το 2017, αν χρησιμοποιήσουμε κάποιους εναλλακτικούς δείκτες μέτρησης της ανεργίας, οι οποίοι λαμβάνουν υπόψη τους την ύπαρξη μη ηθελημένης μερικής απασχόλησης (υποαπασχόληση), που είναι 234.000 άτομα, καθώς επίσης τους αποθαρρημένους ανέργους, οι οποίοι είναι διαθέσιμοι αλλά δεν αναζητούν εργασία, όπως και το εν δυνάμει πρόσθετο εργατικό δυναμικό (αυτούς που αναζητούν εργασία αλλά δεν είναι άμεσα διαθέσιμοι), που είναι 122.000 άτομα, τότε, το ποσοστό ανεργίας εμφανίζεται υψηλότερο κατά 6 ποσοστιαίες μονάδες από το επίσημο ποσοστό ανεργίας ήτοι 25% και 1.237.100 άνεργοι. Και είναι ακριβώς εξαιτίας της αύξησης της μερικής απασχόλησης που φαίνεται ότι μειώνεται η ανεργία, για την οποία επιχαίρει η κυβέρνηση. Φυσικά, μέσα σε αυτούς, δεν προσμετρούνται και όσοι Έλληνες/-ίδες έχουν μεταναστεύσει τα χρόνια των μνημονίων, οι οποίοι υπολογίζονται σε 400.000 άτομα, πράγμα που σημαίνει ότι αποσυμπιέζεται η ανεργία. Σε ότι αφορά τους μισθούς, η πρόσφατη αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 11% και 650 ευρώ μικτά και η κατάργηση του υποκατώτατου μισθού, η οποία αντιστοιχεί σε αύξηση 27% για τους νέους κάτω των 25 ετών, αντισταθμίζει κατά το ήμισυ την αρχική μισθολογική μείωση των εργαζομένων που αμείβονταν με τον κατώτατο μισθό των 751 ευρώ μικτά, ο οποίος μειώθηκε το 2012 σε 586 ευρώ

μικτά. Σύμφωνα με την Έκθεση, η αύξηση του κατώτατου μισθού αναμένεται να έχει θετική επίδραση στην κατανάλωση και άρα στην οικονομική δραστηριότητα. Εντούτοις, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι από το 2015 έως το 2018 καταγράφεται σημαντική αύξηση του αριθμού των εργαζομένων με μισθό κάτω των 700 ευρώ, λόγω επικράτησης των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, όπως δείξαμε παραπάνω. Συγκεκριμένα, το 2018 ένας στους τέσσερις εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα (25,3%) αμείβονταν με μισθό κάτω των 500 ευρώ ήτοι 571.000 άτομα (το 2010 ήταν 205.000 ή 11,3%), ενώ 251.000 άτομα (11%) αμείβονταν με μισθό κάτω των 250 ευρώ (το 2010 ήταν 64.000 άτομα ή 3,5%).

3. «Κόστος απώλειας εργασίας» και διαπραγματευτική ισχύς

Με βάση τα παραπάνω εξηγείται και αύξηση του δείκτη υλικής υστέρησης για τους μισθωτούς, ενώ το καινούργιο ενδιαφέρον στοιχείο που παρουσιάζει η ετήσια Έκθεση του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ είναι η καταγραφή, για πρώτη φορά, του «κόστους απώλειας εργασίας». Ο εν λόγω δείκτης υπολογίζει την απώλεια εισοδήματος από τη μετάπτωση ενός εργαζομένου σε άνεργο, δηλαδή το πώς η απόλυση οδηγεί σε σημαντική υποβάθμιση της ποιότητας ζωής του ανέργου. Το υψηλό κόστος απώλειας εργασίας είναι μια σημαντική οικονομική μεταβλητή, η οποία αποτυπώνει τις αδυναμίες της κοινωνικής πολιτικής και περιορίζει τη διαπραγματευτική ισχύ της εργασίας και των συνδικάτων στην Ελλάδα, συμβάλλοντας στη χαμηλή συνδικαλιστική τους πυκνότητα. Αντίθετα, ένα χαμηλό κόστος απώλειας της εργασίας, που σημαίνει φιλική προς τους εργαζόμενους κρατική κοινωνική πολιτική, που θα διασφαλίζει ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο στους ανέργους και τους φτωχούς (δείκτης ασφάλειας) και θα προωθεί προγράμματα εγγυημένης και σταθερούς απασχόλησης και ένα ισχυρό εργατικό δίκαιο, είναι βασικά μέτρα, ώστε να αντιστραφεί ο εν λόγω δείκτης, ο οποίος θα συμβάλλει ταυτόχρονα στην ενίσχυση της διαπραγματευτικής ισχύος

των εργαζομένων και των συνδικάτων.

4. Κάποια πολιτικά συμπεράσματα

Από τα προαναφερθέντα στοιχεία φαίνεται ότι έχει επέλθει μια ριζική αναδιάρθρωση στο εσωτερικό των δυνάμεων της εργασίας, όπου τα στρώματα που πλήττονται από την οικονομική κρίση και τα Μνημόνια καταλαμβάνουν ολοένα και μεγαλύτερο ειδικό βάρος από την άποψη του μεγέθους στο σύνολο της εργατικής τάξης. Έχουμε, δηλαδή, μια «προλεταριακή αντικειμενική πόλωση». Έτσι, ενώ έχουμε ορισμένες θετικές εξελίξεις στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας (ΣΣΕ) με την επαναφορά των κλαδικών ΣΣΕ, της επεκτασιμότητας και της αρχής της ευνοϊκότερης ρύθμισης, εντούτοις παραμένουν ατελείς, επειδή δεν επαναφέρουν πλήρως το προ μνημονίων καθεστώς καθορισμού των μισθών μέσω της Εθνικής Γενικής ΣΣΕ, αλλά έχει παραμείνει στη νομοθετική δικαιοδοσία της εκάστοτε κυβέρνησης. Επιπρόσθετα, ο αρνητικός συσχετισμός δύναμης για την εργασία και τα συνδικάτα εξακολουθεί να υπάρχει και αυτό φαίνεται ιδιαίτερα από την εξέλιξη στο πεδίο των συλλογικών διαπραγματεύσεων, που παρά τις όποιες θετικές εξελίξεις, δεν έχει ακόμη αντιστραφεί το κλίμα. Κατά συνέπεια, ενώ οι ροές απασχόλησης των τελευταίων ετών μπορεί να δημιουργούν αισιοδοξία, «ωστόσο η κατάσταση της αγοράς εργασίας σε όρους ποιότητας νέων θέσεων εργασίας και προστασίας των δικαιωμάτων των εργαζομένων απέχει από το να θεωρείται ικανοποιητική», όπως σημειώνει η Έκθεση του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ. Ένα βασικό πολιτικό συμπέρασμα που μπορεί να διατυπωθεί είναι ότι η αδυναμία του εργατικού κινήματος να ανακόψει είτε κινηματικά είτε και πολιτικά την εργοδοτική επίθεση, έχει οδηγήσει σε μια κατάσταση παγίωσης ενός ταξικού συσχετισμού, με την εργατική τάξη αποδιαρθρωμένη και τις συνδικαλιστικές της οργανώσεις αδύναμες να οργανώσουν ένα συνολικό σχέδιο αντιστροφής της κατάστασης.

8

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

22 ΜΑΗ 2019

Επιµέλεια Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς «Αξιολόγηση» δηµοσίων υπαλλήλων: ΣΥΡΙΖΑ, όπως ΝΔ! Της Κατερίνας Γιαννούλια

Γ

ια άλλη µία χρονιά η «αξιολόγηση» του ΣΥΡΙΖΑ είχε την τύχη της «αξιολόγησης» του Μητσοτάκη, δηλαδή, έχει κερδίσει την ίδια απαξίωση από πολύ µεγάλο τµήµα των ∆ηµοσίων Υπαλλήλων, γι’ αυτό και το Υπουργείο ∆ιοικητικής Ανασυγκρότησης αναγκάστηκε να δώσει παράταση των προθεσµιών. Ακόµα και οι υπάλληλοι που συµµετέχουν, έχουν εξαναγκαστεί και εκβιαστεί από την «τροπολογία Γεροβασίλη», που υπενθυµίζουµε ψηφίστηκε από ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και Νέα ∆ηµοκρατία µαζί. Αυτή η τροπολογία αποκλείει εργαζόµενους που απεργούν από τις κρίσεις για την υπηρεσιακή τους εξέλιξη! Είναι άλλη µία ψηφίδα από το... φιλεργατικό προφίλ που επιχειρεί να οικοδοµήσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα όσο πλησιάζουµε προς τις εκλογές.

Επιπλέον, τα δικαστήρια και το Συµβούλιο της Επικρατείας κωλυσιεργούν χαρακτηριστικά και αναβάλλουν διαρκώς τις αποφάσεις για την τροπολογία και για την ουσία της «αξιολόγησης», όπως αυτή εννοείται στο Νόµο 4369/2016. Χιλιάδες ∆ηµόσιοι Υπάλληλοι αντιστάθηκαν και φέτος στις διαδικασίες «αξιολόγησης» και συσπειρώθηκαν στα σωµατεία τους, δηλώνοντας ότι δεν θα συναινέσουν στην αξιολόγησή τους, παρά την ουσιαστική απουσία/απραξία της πλειοψηφίας της Α∆Ε∆Υ και των οµοσπονδιών µε αντίστοιχες ηγεσίες (ΠΑΣΚΕ, ∆ΑΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ). Η συντριπτική πλειοψηφία των ∆ηµοσίων Υπαλλήλων, είτε αντέχει να αντιστέκεται, είτε υποκύπτει στους εκβιασµούς της κυβέρνησης, έχει κατανοήσει το βαθύ νόηµα και τους στόχους αυτής της «αξιολόγησης», που δεν είναι άλλοι από το να φορτώσει τις ευθύνες της διάλυσης του ∆ηµοσίου στους ίδιους τους βεβαρηµένους εργαζόµενους, να προωθήσει

Εργατικό έγκληµα στο Πέραµα

Ε

ργατικό δυστύχηµα σηµειώθηκε τη ∆ευτέρα 20 Μάη στο ιδιωτικό ναυπηγείο «Άτλας», στο Πέραµα. Το θανατηφόρο συµβάν έγινε όταν ένας 45χρονος µετανάστης από τη Ρουµανία, µέλος ιδιωτικού συνεργείου, από αδιευκρίνιστη αιτία έπεσε από ύψος τεσσάρων µέτρων, ενώ τοποθετούσε σκαλωσιά στη θαλαµηγό «Ε & Ε» σηµαίας νήσων Μάρσαλ, η οποία ξηλώθηκε. Ο 45χρονος µεταφέρθηκε στο Θριάσιο Νοσοκοµείο, όπου οι γιατροί διαπίστωσαν το θάνατό του. Την προανάκριση της υπόθεσης έχει αναλάβει το Λιµεναρχείο Περάµατος. Το εργατικό έγκληµα, όπως καταγγέλλουν σωµατεία του κλάδου, µόνο τυχαία δεν έγινε. Είναι το δεύτερο που γίνεται στην επιχείρηση –συνεργείο Μπαϊρακτάρης στα Ναυπηγεία Περά-

µατος. Ο άτυχος εργάτης έχασε τη ζωή του, γιατί, όπως καταγγέλλουν τα σωµατεία, και πάλι δεν είχαν παρθεί όλα τα απαραίτητα µέτρα ασφαλείας. Οι καταγγελίες είναι πολλές, αλλά τα αυτιά της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ παραµένουν κλειστά. Γιατί, αν ακούσουν, θα πρέπει να επέµβουν. Και αν επέµβουν, θα πρέπει να θίξουν τα συµφέροντα των µεγαλοεργολάβων και των εφοπλιστών. Τα κέρδη των παραπάνω όµως 4 χρόνια τώρα είναι και από αυτή την κυβέρνηση στο απυρόβλητο. Ο µόνος δρόµος για να σταµατήσουν τα εργατικά εγκλήµατα είναι η συλλογική δράση των εργαζοµένων και οι αγώνες τους. Αγώνες που χρειάζεται να ενταθούν και να µαζικοποιηθούν για να διεκδικήσουν την κατοχύρωση των µέτρων ασφαλείας και τον ουσιαστικό έλεγχο των εργασιακών συνθηκών.

τον ανταγωνισµό, τη διαίρεση και την ανθρωποφαγία µεταξύ συναδελφισσών και συναδέλφων, να τιµωρήσει όσες και όσους δεν πρωτοστατούν µε ζήλο στην εφαρµογή των αντιλαϊκών πολιτικών κυβέρνησης και κεφαλαίου, στις ιδιωτικοποιήσεις των ίδιων των υπηρεσιών τους, στη λειτουργία, εντέλει, του ∆ηµοσίου µε ιδιωτικο-οικονοµικά κριτήρια, προς όφελος των λίγων και όχι των πολλών, όπως τόσο υποκριτικά διαφηµίζει στα προεκλογικά της spot η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Η συνδικαλιστική Αριστερά οργανώνει την απεργία-αποχή και από τη φετινή «αξιολόγηση» και υπενθυµίζει τους στόχους της και τους αγώνες που απαιτούνται, για να σταµατήσει η κοροϊδία της κυβέρνησης και η υποβάθµιση του ∆ηµοσίου, για να αποκτήσουµε ένα ∆ηµόσιο που να καλύπτει τις κοινωνικές ανάγκες και όχι να γεµίζει τις τσέπες των επιχειρηµατιών ιδιωτών, φίλων είτε του ΣΥΡΙΖΑ, είτε της Ν∆.

Κυλιόµενες 24ωρες απεργίες στη ΔΕΠΑ

Κ

ινητοποιήσεις διαρκείας µε κυλιόµενες 24ωρες απεργίες ξεκίνησαν οι εργαζόµενοι στη ∆ηµόσια Επιχείρηση Αερίου (∆ΕΠΑ). Τις κινητοποιήσεις αποφάσισαν το Σωµατείο Εργαζοµένων στον τοµέα του Φυσικού Αερίου-Υποστήριξη ∆ΕΠΑ (ΣΕΦΑ-∆ΕΠΑ) και το σωµατείο ΕΝΕΡ-∆ΕΠΑ. Οι κυλιόµενες 24ωρες απεργίες ξεκίνησαν από τη ∆ευτέρα 20 Μάη και ενώ είχαν προηγηθεί προειδοποιητικές 4ωρες στάσεις εργασίας στις 8 και 9 Μάη. Τη ∆ευτέρα 20 Μάη πραγµατοποιήθηκε συγκέντρωση στη ∆ΕΠΑ και ακολούθησε διαµαρτυρία και έξω από το Σταθµό Ανεφοδιασµού Λεωφορείων Φυσικού Αερίου στα Άνω Λιόσια. Τις επόµενες ηµέρες θα υπάρξουν κινητοποιήσεις στα κεντρικά της ∆Ε∆Α (∆ηµόσια Επιχείρηση ∆ικτύων ∆ιανοµής Αερίου) και στο υπουργείο Ενέργειας. Οι εργαζόµενοι διαµαρτύρονται για την προσπάθεια να ιδιωτικοποιηθεί όλο και περισσότερο η ∆ΕΠΑ και απαιτούν συλλογικές συµβάσεις εργασίας, καθώς και µετατροπή των συµβάσεων των 170 περίπου εργολαβικών εργαζοµένων, που είναι εδώ και µια εικοσαετία σε οµηρία, σε συµβάσεις αορίστου χρόνου, µε ταυτόχρονη αναγνώριση της προϋπηρεσίας τους. Την κινητοποίηση στηρίζει η Πανελλήνια Οµοσπονδία Ενέργειας. Ταυτόχρονα κατηγορούν την κυβέρνηση και τον υπουργό Γ. Σταθάκη ότι τους κοροϊδεύει και δεν τηρεί τις δεσµεύσεις του από τον περασµένο Μάρτη, για µονιµοποίηση όλου του εργολαβικού προσωπικού, καθώς αναγνώριζε ότι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες.

Δηµοσιογράφοι Δηµοσίου: Ποιες αυξήσεις;

Σ

ε πολλά ΜΜΕ έγινε λόγος για αυξήσεις στους δηµοσιογράφους που εργάζονται στο ∆ηµόσιο (ΕΡΤ, ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΓΓΕΕ, ∆ηµοτικοί Σταθµοί) µε τη νέα Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΚΥΑ). Πρόκειται για συνειδητό ψεύδος. Η νέα ΚΥΑ προβλέπει αυξήσεις µόνο για τους πρωτοεισερχόµενους. Αλλά στο ∆ηµόσιο… δεν υπάρχουν πρωτοεισερχόµενοι, αφού έχουν παγώσει οι προσλήψεις εδώ και καιρό. Ακόµη και στο ΑΠΕ-ΜΠΕ όπου γίνονται κατ’ εξαίρεση προσλήψεις, απλώς προσλαµβάνονται (και δικαίως) κάποιοι από τους ανθρώπους που δούλευαν στο Πρακτορείο µε µπλοκάκι για πάρα πολλά χρόνια –άρα δεν κατατάσσονται σε κλιµάκιο πρωτοεισερχόµενων. Η ΚΥΑ προβλέπει απλώς ξεπάγωµα των ωριµάνσεων, όπως ισχύει εδώ και καιρό στο υπόλοιπο ∆ηµόσιο. Μόνο που… δεν ισχύει ακριβώς το ξεπάγωµα. Ενώ η ΚΥΑ περιλαµβάνει αναλυτικό πίνακα µε τα κλιµάκια των αποδοχών ανά έτος προϋπηρεσίας, στο τέλος πληροφορεί ότι αυτά που βλέπουµε δεν ισχύουν, καθώς αφαιρούνται δύο έτη, δηλ. η περίοδος 1/1/16 έως 31/12/17. Ο λόγος; Η φιλεργατική κυβέρνηση είχε ψηφίσει στο πλαίσιο των µνηµονίων για εκείνη την περίοδο όχι πάγωµα, αλλά κατάργηση των ωριµάνσεων κι έτσι, µας λένε, δεν µπορεί να προσµετρήσει εκείνο το διάστηµα εργασίας στη µισθολογική εξέλιξη των εργαζοµένων –ακόµη και στο µακρινό µέλλον. Η ηγεσία της ΕΣΗΕΑ (συµµαχία Ν∆, ΣΥΡΙΖΑ κλπ.) πανηγυρίζει για το κουτσουρεµένο ξεπάγωµα των ωριµάνσεων, λες και υπέγραψε νέα συλλογική σύµβαση µε αυξήσεις (την ίδια στιγµή απεργάζεται, ως αντάλλαγµα σε αυτή την ΚΥΑ, την αύξηση του ωραρίου των δηµοσιογράφων του ∆ηµοσίου). Λόγοι για πανηγυρισµούς δεν υπάρχουν. Η κυβέρνηση θεσµοθέτησε αυτό που η ίδια ήθελε, έπειτα από… µυστικές διαπραγµατεύσεις µε την ΕΣΗΕΑ. Στην πραγµατικότητα οι ετήσιες αποδοχές των δηµοσιογράφων στο ∆ηµόσιο παραµένουν κατά µέσο όρο 60% πιο κάτω από το επίπεδο αποδοχών που προέβλεπε η τελευταία συλλογική σύµβαση προ µνηµονίων, το 2009. Και πώς αλλιώς µπορούσε να γίνει άλλωστε; Οι κατακτήσεις προϋποθέτουν συνελεύσεις, κινητοποιήσεις, συναδελφικότητα µε τον ιδιωτικό τοµέα, απεργίες. Τίποτα δεν χαρίζεται.

22 μαη 2019

εργατικα

9

Υποχρεωτική 7ήμερη εργασία στο δημόσιο διέταξε ο ΣΥΡΙΖΑ

Δ

εν είναι μόνο πρόθεση του Κυριάκου Μητσοτάκη η 7ήμερη εργασία. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ήδη έσπευσε να εφαρμόσει το μέτρο, ξεκινώντας από το δημόσιο και συγκεκριμένα από τον ΕΦΚΑ (Ενιαίος Φορέας Κοινωνικής Ασφάλισης). Από τώρα ηχεί στα αυτιά μας η μελλοντική δήλωση του Κ. Μητσοτάκη, αν βρεθεί στη θέση του πρωθυπουργού: «Είμαι υποχρεωμένος να εφαρμόσω τη ρύθμιση για την 7ήμερη εργασία που ψήφισε δυστυχώς η προ-

ηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τον Μάη του 2019. Το κράτος οφείλει να έχει συνέπεια και συνέχεια». Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι λοιπόν αυτή που με τροπολογία της στο νομοσχέδιο των 120 δόσεων προβλέπει τη σύσταση «Ομάδων Εργασίας» από εργαζόμενους στον ΕΦΚΑ, που θα εργάζονται υποχρεωτικά ακόμη και τις Κυριακές, για να εκδώσουν εκκρεμείς συντάξεις δημοσίων υπαλλήλων. Είναι δεδομένο ότι η Διεύθυνση Συντάξεων, όπως και τα αντίστοιχα γραφεία του

ΕΦΚΑ, υπολειτουργεί λόγω έλλειψης προσωπικού. Αποτέλεσμα αυτού είναι να υπάρχουν αιτήσεις συνταξιοδότησεις που μπορεί να είναι σε εκκρεμότητα από τη σύσταση του ΕΦΚΑ τον Γενάρη του 2017, δηλαδή εδώ και 2,5 χρόνια. Το φάρμακο που μας ετοιμάζουν, για να λύσουν το πρόβλημα αυτό, τόσο ο Τσίπρας όσο και ο Μητσοτάκης, είναι η 7ήμερη εργασία. Πρόκειται για 7ήμερη εργασία με υποχρεωτική και αποκλειστική συμμετοχή των υπαλλήλων στις ομάδες αυτές και με

υπερωριακή απασχόληση που μπορεί να γίνεται την Κυριακή και τις εξαιρέσιμες αργίες. Έτσι ο ΕΦΚΑ, εκτός από εργαλείο για τη μείωση των συντάξεων και την περικοπή των δικαιωμάτων των ασφαλισμένων, γίνεται και εργαλείο εφαρμογής της 7ήμερης εργασίας στο δημόσιο για αρχή. Είναι μάλιστα η τρίτη φορά που κάποια μνημονιακή κυβέρνηση προσπαθεί να επιβάλει την 7ήμερη εργασία στο δημόσιο, αντί να προσλάβει προσωπικό. Είχαν προηγηθεί οι προσπάθειες στον ΟΠΕΚΑ και στον ΟΑΕΔ.

13η Σύνταξη: Μοχθηρία, Πονηριά, Ταξικότητα

Α

κόμη και στο μοίρασμα των ψίχουλων, που προκύπτουν από τα αιματηρά πλεονάσματα, η κυβέρνηση μπόρεσε να είναι ταξική, πονηρή και σατανικά μοχθηρή ταυτόχρονα. Εννοώ τον τρόπο υπολογισμού της 13ης σύνταξης, όπως έχει το θράσος να την αποκαλεί. Τι προβλέπεται: α) Για ποσό κύριας σύνταξης έως και 500 ευρώ, ποσοστό 100%. β) Για ποσό από 500,01 έως και 600 ευρώ, ποσοστό 70%. γ) Για ποσό από 600,01 έως και 1.000 ευρώ, ποσοστό 50%. δ) Για ποσό από 1.000,01 ευρώ και άνω, ποσοστό 30%. Γιατί είναι σατανικά μοχθηρή; Γιατί, όπως και στην περίπτωση της εισφοράς αλληλεγγύης (την οποία βέβαια εφηύ-

ραν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ τη διατήρησε), εγκατέλειψε το δίκαιο σύστημα των κλιμακίων και εφάρμοσε ποσοστά για το ΣΥΝΟΛΟ των συντάξεων. Δηλ. όποιος παίρνει έως 500 ευρώ κύρια σύνταξη λαμβάνει 13η σύνταξη 100%, δηλ. 500 ευρώ. Αν έχει όμως την ατυχία να λαμβάνει κύρια σύνταξη 501 ευρώ, τότε λαμβάνει ως 13η σύνταξη μόνο το 70%, δηλ. 350,3 ευρώ, ήτοι 150 ευρώ λιγότερα από αυτόν που παίρνει 500 ευρώ! Ήταν σατανικό, έγινε πράξη! Το λογικό και το δίκαιο θα ήταν τα κλιμάκια που ισχύουν (ευτυχώς ακόμη) στη φορολογία εισοδήματος: για το ΠΟΣΟΝ έως 500 ευρώ 100% 13η σύνταξη και για το ΠΟΣΟΝ άνω των 500, 70%, σύνταξη. Με βάση τα κλιμάκια, αυτός που παίρνει 501 ευρώ κύρια σύνταξη, θα έπαιρνε ως 13η σύνταξη 500 ευρώ (100% για

το κλιμάκιο αυτό) και 0,7 ευρώ (70% για το ένα ευρώ που ανήκει στο επόμενο κλιμάκιο) δηλ. σύνολο 500,7 ευρώ, πράγμα που είναι ασφαλώς δίκαιο. Θα μπορούσε να πει βέβαια κανείς ότι το σκεπτικό των φιλ-άνθρωπων υπουργών ήταν να δώσουν τα περισσότερα στους φτωχότερους και τα λιγότερα σε αυτούς που παίρνουν τις υψηλότερες συντάξεις. Αμ δε! Διότι μετά τα 1.000 ευρώ κύριας σύνταξης το ποσοστό για τη 13η σύνταξη παραμένει σταθερό στο 30%: Έτσι, ενώ όπως αναφέραμε στο προηγούμενο παράδειγμά μας, ο πάμφτωχος με τα 501 ευρώ κύρια σύνταξη θα πάρει 350,3 ευρώ ως 13η σύνταξη, ο κατά τεκμήριο πλούσιος με τα 2.000 ευρώ σύνταξη θα πάρει 600 ευρώ ως 13η σύνταξη! Κι αν παίρνει ακόμη υψηλότερη κύρια σύνταξη, θα παίρνει επίσης ακόμη υψηλότερη

13η σύνταξη. Ήταν ταξικό, έγινε πράξη! Είναι και πονηρή όμως η κυβέρνηση. Γιατί προφανώς μέτρησε ότι, αν εφάρμοζε ένα δίκαιο σύστημα (δηλ. τα κλιμάκια), τα περισσότερα λεφτά θα τα ξόδευε ακριβώς εκεί όπου είναι πολλοί συνταξιούχοι, δηλ. από 600 έως 1.200 ευρώ κύριας σύνταξης. Όμως, με το σύστημα που εφάρμοσε, σφίγγει πολύ το δακτυλίδι ακριβώς σε αυτό το ύψος συντάξεων, κι ας δίνει, όπως είπαμε, τα 600 ευρώ σε αυτόν που παίρνει 2.000 ευρώ κύρια σύνταξη. Ήταν και πονηρό, έγινε, κι αυτό, πράξη… Φυσικά τα ποσά αυτά δεν τα βλέπουν οι συνταξιούχοι στους λογαριασμούς τους, γιατί είναι μικτά. Τα πραγματικά ποσά είναι πολύ μικρότερα, γιατί φορολογούνται πριν φτάσουν στους συνταξιούχους.

Απόφαση του ΣτΕ για περικοπή 13ου-4ου μισθού στο Δημόσιο

Συνταγματικό είναι ό,τι συμφέρει το κεφάλαιο Της Κατερίνας Γιαννούλια

Τ

ο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) έκρινε συνταγματική την περικοπή 13ου και 14ου μισθού των Δημοσίων Υπαλλήλων, επιβεβαιώνοντας ακόμη μία φορά την ταξική και μεροληπτική τοποθέτηση της δικαιοσύνης υπέρ του κεφαλαίου. Η συνδικαλιστική και πολιτική Αριστερά, όλο το τελευταίο διάστημα, είχε προειδοποιήσει για το ρόλο των δικαστηρίων στις κατακτήσεις και τους αγώνες εργαζομένων και είχε καταδείξει ως μόνο τρόπο για να πάρουμε πίσω όλα τα κλεμμένα, το

δρόμο των οργανωμένων και συλλογικών κινητοποιήσεων. Αντιγράφουμε από την ανακοίνωση του ΜΕΤΑ: «...όταν οι δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού “πανηγύριζαν” για την απόφαση του 6ου τμήματος του ΣτΕ και έστελναν τους εργαζόμενους στα δικηγορικά γραφεία, το ΜΕΤΑ τόνιζε ότι “…υποχρέωση των συνδικαλιστικών οργανώσεων είναι η αγωνιστική τους διεκδίκηση και όχι η μετατροπή τους σε ντίλερ δικηγορικών γραφείων, οργανώνοντας ομαδικές αγωγές, καλλιεργώντας κλίμα αναμονής και αναπαράγοντας φρούδες ελπίδες…”» και ότι «…στους αγώνες και στις κινητοποιήσεις οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι έχουν ελπίδα να αλλάξουν τη ζωή τους

και να επαναφέρουν τις κατακτήσεις που έχουν απολεσθεί». Οι μνημονιακές δυνάμεις (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και δορυφόροι) καλλιεργούσαν αυταπάτες και προσδοκίες στους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες και εξαντλούσαν τη «δράση» τους στην επιλογή του καλύτερου και συμφερότερου δικηγορικού γραφείου, για να διεξαχθεί ο «αγώνας» στις αίθουσες των δικαστηρίων και καθόλου δεν ασχολήθηκαν να μεταφέρουν την πίεση προς κυβέρνηση και δικαστές με μαζικές κινητοποιήσεις και συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων, παρά τις επανειλημμένες και επίμονες προτάσεις και προσπάθειες που είχε κάνει το ΜΕΤΑ. Είναι γνωστό ότι όποιες δικαστικές απο-

φάσεις έχουν υπάρξει υπέρ των εργαζομένων ποτέ δεν είναι σε κενό, αλλά είναι με την ισχυρή παρουσία του συνδικαλιστικού και εργατικού κινήματος στο δρόμο. Τα συμπεράσματα από αυτή την αναμενόμενη απόφαση δεν πρέπει να οδηγούν ούτε στο να κάτσουμε στο σπίτι μας, ούτε στο να απευθυνθούμε σε ανώτερα δικαστικά όργανα (π.χ. στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο). Το συμπέρασμα είναι ότι επείγει να επιστρέψουμε στους δρόμους, τις απεργίες και τις διαδηλώσεις όπως το 2010-2013, χωρίς να περιμένουμε πότε η κυβέρνηση θα θελήσει να πετάξει κάποιο προεκλογικό ξεροκόμματο, ή τα δικαστήρια να μας «δικαιώσουν»!

10

πολιτικη

Τα μηνύματα των φε Της Μαρίας Μπόλαρη, υποψήφιας ευρωβουλευτού της ΛΑΕ

Ο

ι φετινές ευρωεκλογές αποτελούν σε ένα βαθμό «δείκτη» για τις πολιτικές και κοινωνικές τάσεις σε μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες, για τα πολιτικά σχέδια των διαφόρων δυνάμεων και τις προοπτικές τους. Ωστόσο η ασφάλεια των συμπερασμάτων είναι περιορισμένη. Καταρχήν, η «μεγάλη εικόνα» των συνολικών αποτελεσμάτων (ανά «κοινοβουλευτική ομάδα» σε έδρες στο ευρωκοινοβούλιο) πολλές φορές περιπλέκεται από τις αλλαγές στις διάφορες ευρω-ομάδες, κάποιες ιδιόμορφες συγκατοικήσεις διαφορετικών δυνάμεων σε αυτές ή αντίστροφα τον κατακερματισμό κάποιων συγγενών ιδεολογικά δυνάμεων σε άλλες ευρω-ομάδες, τις «μεταγραφές» και τις συγκολλήσεις που γίνονται προεκλογικά ή και μετεκλογικά κ.ο.κ. Επιπλέον, το συνολικό σκορ αθροίζει μια σειρά αποτελεσμάτων από εθνικές κάλπες που μπορεί να έχουν τελείως διαφορετικό χαρακτήρα (αλλού να κυριαρχεί καθεαυτό το ζήτημα της Ευρώπης όπως στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλού να αποτελούν «μεγάλη δημοσκόπηση» πριν την αποφασιστική μάχη των εθνικών εκλογών όπως στην Ελλάδα, αλλού να αποτελούν μια ευκαιρία να σταλεί μήνυμα σε μια κυβέρνηση, αλλού να περάσουν ακόμα πιο αδιάφορες). Όμως πολλά μεγέθη κι αποτελέσματα θα επιτρέπουν κάποια συμπεράσματα.

Η κεντροδεξιά σε κρίση ηγεμονίας Η κεντροδεξιά (όπως εκφράζεται κυρίως από το Λαϊκό Κόμμα) θα μετρήσει τις δυνάμεις της σε συνθήκες που αντιμετωπίζει μια κρίση ηγεμονίας στη «δεξιά πολυκατοικία». Η γερμανική Δεξιά της Άγκελα Μέρκελ παραμένει η «ατμομηχανή» που εξακολουθεί να τραβάει μπροστά –μαζί

με τον γαλαξία συντηρητικών κομμάτων που είναι παραδοσιακά ισχυρά στην κεντρική και στην ανατολική Ευρώπη. Αλλά ζητούμενο είναι αν θα ξεπεράσουν την κρίση στην οποία έχουν μπει τα παραδοσιακά κόμματα της Δεξιάς σε μεγάλες χώρες όπως η Ιταλία (υποβάθμιση Μπερλουσκόνι σε δευτερεύοντα παίκτη, στη σκιά της ακροδεξιάς), η Ισπανία (όπου στις εθνικές η δεξιά ψήφος τριχοτομήθηκε προκαλώντας κατάρρευση του Λαϊκού Κόμματος), η Γαλλία (όπου οι «Ρεπουμπλικανοί», όπως ονομάζεται πλέον το κόμμα της παραδοσιακής Δεξιάς, επιχειρούν να ανασυνταχθούν μετά την κατεδάφιση του ιστορικού δικομματισμού στις τελευταίες προεδρικές εκλογές). Η έκταση της ήττας των Τόρηδων στην Αγγλία, αν και ανήκουν σε άλλη «ευρωομάδα» από το Λαϊκό Κόμμα, θα μπει επίσης στον απολογισμό της ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς.

Η άνοδος της ακροδεξιάς Η κρίση ηγεμονίας της Δεξιάς όμως αφορά πλέον πολύ περισσότερο την επικίνδυνη άνοδο της ακροδεξιάς. Καταρχήν η ίδια η ακροδεξιά μπαίνει σε τροχιά πανευρωπαϊκού συντονισμού με όρους που δεν είχε πετύχει στο παρελθόν. Οι αντιδραστικοί αισθάνονται ότι «πλησιάζει η ώρα τους», ενώ ο σκοτεινός πρίγκιπας της διεθνούς ακροδεξιάς, Στίβεν Μπάνον, εργάζεται ακατάπαυστα και δαπανά τεράστιους πόρους στην προσπάθεια να συντονιστούν αυτές οι δυνάμεις στο «Κίνημα». Μια σειρά «μορφώματα» πατάνε σε επιτυχίες σε εθνικό επίπεδο, ενώ είναι πιθανό να κινητοποιήσουν πιο εύκολα την εκλογική τους βάση, μιας και ιεραρχούν ψηλά το «ευρωπαϊκό ζήτημα» στην ατζέντα τους (είτε με την εθνικιστική έμφαση στην «Ευρώπη των Κυρίαρχων Εθνών-Κρατών» ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, είτε με τη ρατσιστική έμφαση της υπεράσπισης της «Ευρώπης» –είτε χριστιανικής για τους πιο παραδοσιακούς, είτε «φιλελεύθερης

κοσμικής» για τους πιο μεταμοντέρνους, αλλά σίγουρα «λευκής» για όλους– ενάντια στην «ισλαμική απειλή»). Η προεκλογική συνάντηση στο Μιλάνο ανέδειξε σε ηγέτη και σημείο αναφοράς τον Σαλβίνι, που κυβερνά και υλοποιεί το ακροδεξιό πρόγραμμα, ενώ στις κάλπες θα θέλει να επιβεβαιώσει ότι πλέον αυτός είναι ο ισχυρός παίκτης του κυβερνητικού συνασπισμού, απέναντι στο Κίνημα Πέντε Αστέρων. Η ιδιόμορφη συγκατοίκηση δημοσκοπικά ενισχύει τη Λέγκα σε βάρος του Κ5Α που αρχίζει να «ασθμαίνει». Το μέτρημα αυτής της αίσθησης σε μια κάλπη θα έχει σημασία. Ακολουθεί η Λεπέν που «ταπεινά» έχει παραχωρήσει την πρωτοκαθεδρία στους Ιταλούς, μετά την αδυναμία της να «σπάσει το ταβάνι» στις προεδρικές της Γαλλίας, αλλά φιλοδοξεί μια νέα έφοδο, στο προνομιακό για τη γαλλική ακροδεξιά πεδίο των ευρωεκλογών (όπου είχε κατακτήσει την πρωτιά το 2014), ώστε να συνεχίσει με άλλον αέρα την προσπάθεια να στρέψει ακροδεξιά το σκηνικό κοινωνικής και πολιτικής κρίσης στη Γαλλία. Η AfD, που σημειώνει επιτυχίες σε διάφορα κρατίδια, θα «μετρήσει δυνάμεις» σε μια πανεθνική κάλπη, το Vox θα έχει μια δεύτερη ευκαιρία να δηλώσει την άφιξή του, μετά το πλασάρισμά του στις εθνικές (αν και κατώτερο των αρχικών προσδοκιών), παραδοσιακές δυνάμεις (όπως στην Αυστρία) θα μετρήσουν την τάση της επιρροής τους, το «φρέσκο αίμα» όπως το «Φόρουμ για τη Δημοκρατία» στην Ολλανδία επιχειρεί να συνταράξει το τοπίο (αν επιβεβαιωθεί η εκτόξευσή του). Το φλερτ με το Φιντέζ του Ορμπάν και οι πρόσφατες αποκαλύψεις στην Αυστρία υπογραμμίζουν την απειλή. Οι συνομιλίες του Χάιντς-Κρίστιαν Στράχε με τη (φερόμενη ως) κόρη Ρώσου ολιγάρχη, που οδήγησαν τον ίδιο στην παραίτηση και την Αυστρία σε πρόωρες εκλογές, αποκαλύπτουν πολλά για την ακροδεξιά. Ο Στράχε υποσχόταν συμ-

βάσεις δημοσίων έργων με αντάλλαγμα ρωσικές επενδύσεις στα ΜΜΕ, με στόχο να τον στηρίξουν για να γίνει η ακροδεξιά πρώτο κόμμα. Ο (ενεργός νεοναζί στα νιάτα του) «άφθαρτος» ηγέτης εμφανίζεται να βουτάει βαθιά μέσα στις παραδοσιακές πρακτικές της διαπλοκής και να τις πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα. Δηλώσεις όπως «ο τάδε δεν θα ξαναπάρει δημόσιο έργο όσο θα κυβερνάω», γιατί αυτά θα τα αναλαμβάνουν πλέον οι… σπόνσορες του κόμματός του, δείχνουν την αλήθεια πίσω από τις επιθέσεις σε (κάποιους) μεμονωμένους οικονομικούς παράγοντες. Η συζήτηση για την επιρροή των ΜΜΕ είναι επίσης αποκαλυπτική: Ξεκινώντας από τη μεγάλη εφημερίδα που είναι αντικείμενο συζήτησης, ο Στράχε δηλώνει το θαυμασμό του στον Ορμπάν, που βρήκε έναν αντίστοιχο χορηγό να αγοράσει όλες τις εφημερίδες και να τις μετατρέψει όλες σε κυβερνητικές, με ραγδαίες αλλαγές στη σύνθεσή τους… Φυσικά το σκορ της αυστριακής ακροδεξιάς (από τις πλέον ισχυρές και «εγκατεστημένες» στην Ευρώπη, που συγκυβερνά με τη Δεξιά), αλλά και του Ορμπάν (που κυβερνά, γίνεται «πρότυπο» κι αντιμετώπισε για πρώτη φορά εδώ και χρόνια αγώνες ενάντια στα αντεργατικά του μέτρα) έχουν σημασία για να κριθεί η ανθεκτικότητα του ακροδεξιού ρεύματος. Ισχυρό θα είναι και το μήνυμα που θα στείλει το μέγεθος του κόμματος «Brexit». Ο Νάιτζελ Φάρατζ, που παραιτήθηκε από το UKIPμετά την συντριβή του στις εθνικές εκλογές, έκανε επανεμφάνιση με το νέο κόμμα, επιβεβαιώνοντας όσους εκτιμούσαν από τότε ότι η δραστηριοποίηση του Φάρατζ στην πολιτική μπορεί να διαρκέσει πολύ περισσότερο από τη ζωή του UKIP. Ο ακροδεξιός χαμαιλέοντας επιστρέφει μέσα σε ένα «μονοθεματικό» κόμμα για να αξιοποιήσει την κρίση της Δεξιάς. Πίσω από τη βολική μονοθεματικότητα που μαρτυρά το όνομα, κρύβεται (όπως έχει φανεί στις συγκεντρώσεις, τις δηλώσεις κλπ) το παλιό γνωστό ρατσιστικό-εθνικιστικό δηλητήριο. Ενώ πίσω από τη δημαγωγία για «κίνημα των προδομένων λαϊκών στρωμάτων που ήθελαν το Brexit» κρύβεται ένα άθροισμα μεσαίων και (κάποιων πολύ) μεγάλων επιχειρηματιών, σάρκα από της σάρκα της «ελίτ» που απλά ποντάρει τα λεφτά της στην έξοδο από την ΕΕ.

Η λογική «ακραίου κέντρου» μορφοποιείται και κομματικά Την εικόνα «στο κέντρο και δεξιότερα» συμπληρώνουν οι νέες μορφοποιήσεις του «ακραίου κέντρου» –ο Μακρόν στη Γαλλία, οι Σιουδαδάνος στην Ισπανία– που είτε βρεθούν στην ίδια ευρω-ομάδα είτε όχι τελικά, επικοινωνούν με τους Φιλελεύθερους που επίσης ζουν μια ανα-

22 μαη 2019

11

ετινών ευρωεκλογών σύνταξη σε κάποιες χώρες. Με πρώτους τους Άγγλους, όπου η πόλωση γύρω από το «μέσα ή έξω από την ΕΕ» έχει σπαράξει τα δύο μεγάλα κόμματα που δεν έχουν καθαρή θέση. Αν αυτό από τη μία πλευρά πριμοδοτεί το κόμμα «Brexit», από την άλλη πριμοδοτεί τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες, που αναβιώνουν από τις στάχτες της συγκυβέρνησης με τους Τόρηδες, ως επιλογή των «ευρωπαϊστών» σε αυτές τις εκλογές. Γενικότερα, με το «ακραίο κέντρο» να κυριαρχεί ως ιδεολογία και ως πρακτική (ως σύγκλιση κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς, ως δογματική προσκόλληση στο «σχέδιο ΕΕ», αλλά και ως εγκατάλειψη των παλιών διαχωριστικών) τείνει να ενισχύεται και μια αυτόνομη κομματική έκφραση αυτής της τάσης. Με διαφορετικές συνθήκες σε κάθε χώρα, καθώς η «ευελιξία» (ή πλήρης έλλειψη αρχών) αυτού του χώρου κινείται πότε προς τον «προοδευτισμό» και πότε προς τα δεξιά, τέτοιες δυνάμεις διεκδικούν ακροατήρια από τα παραδοσιακά μεγάλα κόμματα, επιτείνοντας την κρίση ηγεμονίας τους: Αλλού (Γερμανία, Ισπανία) σε βάρος της Δεξιάς, αλλού (Αγγλία, Γαλλία) σε βάρος της Κεντροαριστεράς. Με διάφορα παρόμοια «φρούτα» να εμφανίζονται σε κάποιες χώρες (π.χ. Δανία, Ολλανδία), θα φανεί η δυνατότητα αυτού του χώρου να εξελιχθεί σε «νέου τύπου» απάντηση στην κρίση των αστικών δυνάμεων.

Σοσιαλδημοκράτες σε κρίση προσανατολισμού Οι Σοσιαλιστές βρίσκονται επίσης σε κρίση προσανατολισμού. Έχουν υποστεί από καιρό βαρύτερη φθορά από τα δεξιά κόμματα, καθώς ήταν αυτοί που έκαναν τη «βρόμικη δουλειά» εμπέδωσης του νεοφιλελευθερισμού, όταν αυτός συνάντησε τις πρώτες εργατικές αντιδράσεις στο παρελθόν κι είναι αυτοί που συγκρούστηκαν με κοινωνικά στρώματα στα οποία παλιότερα αναφέρονταν. Η μακρά πορεία αποδυνάμωσης, η σύγκλιση με την κεντροδεξιά σε μια σειρά χώρες έχουν αφήσει «αποτύπωμα» που δεν αντιστρέφεται εύκολα. Άλλες δυνάμεις υπέστησαν «πασοκοποίηση», άλλες κινδύνεψαν από αυτήν, άλλες εξακολουθούν να υπόκεινται σε αυτή τη διαδικασία με πιο αργόσυρτους ρυθμούς. Κόμματα όπως το Σοσιαλιστικό στη Γαλλία ή οι Εργατικοί στην Ολλανδία είναι σκιές του εαυτού τους. Το SPD στη Γερμανία δεν ανακόπτει με τίποτα την αργή, αλλά σταθερή του κάθοδο, ενώ στην Ιταλία ο «μπουλντόζας» Ρέντσι, επιχειρώντας να «ισοπεδώσει» το παλιό πολιτικό σύστημα, κινδυνεύει να ισοπεδώσει το ίδιο του το κόμμα. Ακόμα και παλιά κάστρα στις σκανδιναβικές χώρες δεν θεωρούνται πλέον απρόσβλητα. Στους κόλπους της σοσιαλδημοκρατίας εμφανίζεται ένα ρεύμα που εισηγείται την ανάγκη «αριστερής στροφής» (με διάφορες εκδοχές και διαβαθμίσεις) και απαγκίστρωσης από τη σύμπλευση με τη Δεξιά, ως μοναδική οδό σωτηρίας. Όχι τυχαία (όσον αφορά τη συμπεριφορά των ψηφοφόρων αυτών των κομμάτων), είναι από αυτές τις δυνάμεις που

ελπίζει η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία να «αντλήσει αίμα»: Το Εργατικό Κόμμα του Κόρμπιν στην Αγγλία (αν και οι μπελάδες του Brexit το οδηγούν σε παράλυση) και τα Σοσιαλιστικά Κόμματα της Ιβηρικής Χερσονήσου (και τα δύο προσέγγισαν κόμματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς και όχι τη συνέχεια της πολιτικής «Μεγάλου Συνασπισμού» με τη Δεξιά). Πρόκειται για κόμματα που έχουν το πλεονέκτημα ότι δεν κυβέρνησαν στα πιο σκληρά χρόνια της κρίσης και αυτό τους επέτρεψε να διασώσουν ένα πιο φιλεργατικό προφίλ. Αλλού, η κεντροαριστερά επιχειρεί να αναβαπτιστεί στην αντιδεξιά ευαισθησία (ο Σάντσεζ στην Ισπανία είναι μια τέτοια περίπτωση, καθώς το Λαϊκό Κόμμα φλέρταρε με το ακροδεξιό Vox, ενώ στο ιταλικό PD έγινε αλλαγή ηγεσίας που επιχειρεί να εμφανιστεί ως «μόνο αντίπαλο δέος στον Σαλβίνι»). Αλλά μικρό καλάθι αξίζει γι’ αυτή την τάση «νέας κεντροαριστεράς». Στην ιδιόμορφη περίπτωση των Εργατικών στο Ηνωμένο Βασίλειο, το Brexit ανέδειξε με οξεία μορφή το ζήτημα της συνύπαρξης των «κορμπινίστας» με τους «μπλερικούς» στο ίδιο κόμμα. Οι Πορτογάλοι Σοσιαλιστές εισηγούνται έναν «δημοσιονομικά ενάρετο κεϊνσιανισμό» που μπορεί να καλύπτει κάποιες λαϊκές ανάγκες σε σχέση με το ζόφο που κυριαρχεί ευρωπαϊκά, αλλά ακόμα και δυνάμεις που στηρίζουν (δια της ανοχής) την κυβέρνηση (Μπλόκο, ΚΚ Πορτογαλίας) επιμένουν ότι δεν είναι ούτε αρκετά, ούτε «μοντέλο προς γενίκευση». Ο Σάντσεζ στην Ισπανία έχει μπροστά του το σχηματισμό κυβέρνησης και την πρόκληση της εφαρμοσμένης συγκεκριμένης πολιτικής. Δεξιότερα αυτών των δυνάμεων, η υπόσχεση για «αντιδεξιό μέτωπο» γίνεται ακόμα πιο χλωμή. Ο νέος ηγέτης του PD, που εμφανίζεται «να απομακρύνει το κόμμα από τον Ρέντσι», δεν απο-

κηρύσσει ούτε καν ρητορικά το «μπλερισμό» και όρισε το αντιδεξιό μέτωπο με το «από τον Μακρόν ως τον Τσίπρα». Μια πρόταση που χωράει τον «πρόεδρο των πλουσίων» και βλέπει ως… αριστερό άκρο τον μνημονιακό μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ.

Η ευρωπαϊκή Αριστερά σε σταυροδρόμι Η ευρωπαϊκή Αριστερά αντιμετωπίζει φέτος την πρόκληση της νέας κεντροαριστεράς και της «συριζοποίησης». Το ΚΕΑ, με αφετηρία τον ευρω-μεταρρυθμισμό, δείχνει να ρυμουλκείται ακόμα δεξιότερα (αφενός από τον «πειρασμό» που γεννά η «αριστερή στροφή» τμημάτων της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας κι αφετέρου από τα συμπεράσματα που έβγαλαν από την ελληνική εμπειρία του 2015). Το ΚΚΓ είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση. Αλλού (όπως στο Die Linke) τα πράγματα είναι πιο ρευστά, αλλά η «υπεράσπιση» του ΣΥΡΙΖΑ μετά το 2015 δείχνει τα προβλήματα. Προφανώς κάποιες δυνάμεις, που αναφέρονται στο ΚΕΑ, αποτελούν, σε μια σειρά χώρες, μια υπολογίσιμη αριστερή έκφραση στις χώρες τους (με την ευρωπαϊκή επαναστατική Αριστερά ή παλιότερους συντονισμούς όπως η Αντικαπιταλιστική Αριστερά να είναι σε δυσχερέστατη θέση). Ιδιαίτερα στην ανατολική Ευρώπη, όπου οι περισσότερες σχετικά νέες προσπάθειες «συνδέονται» με την υποστήριξη από κάποια «ιδρύματα» του ΚΕΑ. Αυτά τα ζητήματα κάνουν πιο ενδιαφέρουσα την προσπάθεια «Και Τώρα ο Λαός», που συγκροτήθηκε ως συντονισμός αριστερών δυνάμεων που, παρά τις διαφορές μεταξύ τους, διαφοροποιούνται από την κεντρική πολιτική κατεύθυνση του ΚΕΑ και το «υπόδειγμα Τσίπρα». Πρόκειται για κάποιες από τις πιο μαζικές δυνάμεις σε μια Ευρώπη όπου το τοπίο για την Αριστερά είναι σκληρό.

Το Μπλόκο στην Πορτογαλία, η συμμαχία Ποδέμος-Ενωμένη Αριστερά στο Ισπανικό Κράτος, η Ανυπότακτη Γαλλία, σήμερα λειτουργούν ως βασικές δυνάμεις που φιλοδοξούν να εκφράσουν την ενεργή «ζήτηση» για ριζοσπαστική πολιτική προς τα αριστερά. Στο πλευρό τους βρίσκονται η Κοκκινοπράσινη Συμμαχία στη Δανία, η Αριστερή Συμμαχία στη Φιλανδία και το Αριστερό Κόμμα στη Σουηδία. Μαζί με άλλες δυνάμεις (π.χ. συγγενικές στο ΚΚΕ ή κάποια μεμονωμένα ψηφοδέλτια της άκρας Αριστεράς σε κάποιες χώρες) θα μετρήσουν την απήχηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς στη σημερινή «συζήτηση για την Ευρώπη».

Πράσινοι Τέλος, ένα αποτέλεσμα που θα έχει ενδιαφέρον είναι εκείνο των Πράσινων. Αλλού έχουν πιο αριστερό-κινηματικό χαρακτήρα για ιστορικούς λόγους (συνύπαρξη με κομουνιστογενείς δυνάμεις), αλλού πρόκειται για σοσιαλφιλελεύθερες δυνάμεις. Σε αρκετές χώρες σηκώνουν πλέον τη σημαία ενός ενεργού αντιφασισμού κι αντιρατσισμού (πιο ειλικρινά από τους «κεντροαριστερούς» σοσιαλιστές που υλοποιούν αντιμεταναστευτικές πολιτικές) κι εμφανίζονται αυτοί ως απάντηση στην ακροδεξιά, για όσους εγκαταλείπουν τη σοσιαλδημοκρατία. Αλλά κυρίως η τάση ανόδου που εμφανίζουν σε χώρες που έχουν σημαντική παρουσία, αφορά ακριβώς το ότι είναι «πράσινοι». Οι όποιες επιτυχίες τους θα αποτελέσουν την εκλογική έκφραση της μαζικοποίησης της άποψης ότι η κλιματική αλλαγή είναι επείγον ζήτημα κι όχι «ζήτημα πολυτελείας» (μαθητικές απεργίες για το κλίμα διεθνώς, έκρηξη ενός οικολογικού μαζικού κινήματος «πολιτικής ανυπακοής» στην Αγγλία κ.ο.κ.). Μια συνειδητοποίηση που οφείλει να πάρει σοβαρά υπόψη και η ριζοσπαστική Αριστερά.

12

αντισεξισμοσ

22 μαη 2019

Πανελλαδική κινητοποίηση για το άρθρο 336

Δυστυχώς, μπορούσαμε πολύ καλύτερα Της Κατερίνας Καλλέργη

Τ

ο Σάββατο 18 Μαΐου από τη Συνέλευση «Χωρίς ΣυΝΑΙνεση Είναι Βιασμός» πραγματοποιήθηκε η Πανελλαδική Μέρα Δράσης ενάντια στην αλλαγή του άρθρου 336, με διαδηλώσεις στην Αθήνα, αλλά και σε άλλες πόλεις. Στην Αθήνα, η Συνέλευση «Χωρίς ΣυΝΑΙνεση Είναι Βιασμός» συναντήθηκε μαζί με άλλες φεμινιστικές ομάδες και πολιτικές συλλογικότητες στην πλατεία Βικτώρια και η πορεία συνεχίστηκε μέχρι το Σύνταγμα. Παρόν ήταν και το δυναμικό μπλοκ του περιφερειακού σχήματος «Ανυπότακτη Αττική». Είναι πραγματικότητα πως η αλλαγή του νόμου συντηρητικοποιεί ακόμα περισσότερο έναν ήδη οπισθοδρομικό νόμο και χρειάζεται να γίνει νόμος του κράτους η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, η οποία ορίζει τον βιασμό μόνο με βάση την απουσία συναίνεσης. Και είναι εξίσου αλήθεια πως κάθε κινητοποίηση που βγάζει γυναίκες στο δρόμο, για να διαμαρτυρηθούν για τον νόμο 336, είναι σημαντική. Παρ’ όλα αυτά, η διαδήλωση στις 18 Μαΐου δεν μπορεί να χαρακτηριστεί μία επιτυχημένη διαδήλωση. Η απεργία και οι δύο διαδηλώσεις που έγιναν για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στις 8 Μάρτη και οι διαδηλώσεις ενάντια στην έμφυλη βία και τις γυναικοκτονίες κατάφεραν να συσπειρώσουν και να βγάλουν στο δρόμο ένα δυναμικό γυ-

ναικών που σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να μην εκδηλωνόταν τόσο εύκολα. Αυτό το δυναμικό δυστυχώς δεν ξαναεμφανίστηκε στη διαδήλωση για τον νόμο 336. Το γεγονός πως η Πανελλαδική Ημέρα Δράσης άλλαξε ημερομηνία τελευταία στιγμή –χωρίς κάποια συνεννόηση με τις οργανώσεις της Αριστεράς ή άλλες φεμινιστικές ομάδες– συμπίπτοντας χρονικά με τη διαδήλωση υποστήριξης του μποϋκοτάζ της φετινής Γιουροβίζιον δημιούργησε μια πολυδιάσπαση των δυνάμεων. Το βασικό ζήτημα όμως είναι ότι τα κείμενα και ο λόγος, που αναπαράγονταν για την προπαγάνδιση, θα έπρεπε να είχαν γειωθεί στην πραγματικότητα και στον λόγο των πραγματικών γυναικών, χωρίς να εμμένει σε έναν ακαδημαϊκό λόγο, ενώ έλειψε και η προσπάθεια γείωσης με τους εργατικούς χώρους και τις γειτονιές. Συνθήματα όπως «Σεξιστές κουφάλες, έρχονται τσουλάρες» δεν καταφέρνουν να χωρέσουν όλες τις γυναίκες, παρά ένα μικρό κομμάτι οργανωμένων φεμινιστριών, που βλέπουν τον εαυτό τους μέσα σ’ αυτά. Τα προηγούμενα χρόνια, τέτοια λάθη ήταν πολύ συχνά στο φεμινιστικό κίνημα στην Ελλάδα, καθώς ήταν περιθωριοποιημένο τόσο από την κοινωνία, όσο και από ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς (κυρίως της κουκουεδογενούς), με αποτέλεσμα το φεμινιστικό κίνημα να οχυρώνεται και να αυτό-περιθωριοποιείται. Πλέον όμως, και μετά την άνοδό του παγκοσμίως, αλλά και στην Ελλάδα, οι αγκυλώσεις του παρελθόντος πρέπει να σπάσουν.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ενόψει εκλογών θα προσπαθήσει μετά μανίας να κρύψει κάτω απ’ το χαλί τόσο τον νόμο 336, όσο και όλες τις πολιτικές της που οδήγησαν τις γυναίκες να είναι οι φτωχότερες των φτωχών με πρωτιά στην ανεργία και την επισφάλεια, αλλά και με όλα τα βάρη της κατάρρευσης του δημόσιου κράτους στην πλάτη τους. Θα επιχειρήσει να ξεπλυθεί μέσα από ένα δικαιωματικό και φεμινιστικό προσωπείο. Και είναι καθήκον του φεμινιστικού κινήματος να μην τους το επιτρέψει αυτό. Για να το πετύχει, πρέπει να βγει από την αυτο-περιθωριοποίηση, να προσεγγίσει τις πραγματικές

γυναίκες, τις άνεργες, τις (επισφαλώς) εργαζόμενες, τις συνταξιούχες, τις μετανάστριες, τις φοιτήτριες. Πρέπει να μιλήσει τη γλώσσα τους και να απαντήσει στα πραγματικά τους προβλήματα στο σήμερα. Να δημιουργήσει συνδέσεις με τις γειτονιές, τους χώρους εργασίας, τα πανεπιστήμια και τα σχολεία, δείχνοντας πως τα ζητήματα έμφυλης καταπίεσης και εκμετάλλευσης δεν αφορούν μόνο κάποιες «ειδικές», αλλά όλες τις γυναίκες. Και όλες οι γυναίκες είναι που πρέπει να βγουν στο δρόμο και να φωνάξουν: «Χωρίς συναίνεση είναι βιασμός»!

Athens Pride 2019

«Ο δρόμος έχει τη δική μας ιστορία»

Φ

έτος το Athens Pride, που θα γίνει στις 8 Ιουνίου στο Σύνταγμα, έχει σύνθημα «Ο δρόμος έχει τη δική μας ιστορία». Πρόκειται για ένα σύνθημα με σαφή αναφορά στην ιστορία και στις διεκδικήσεις του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος στην Ελλάδα και παγκοσμίως, αλλά και στην επέτειο 50 χρόνων από την εξέγερση του Στόουνγουολ. Η εξέγερση του Στόουνγουολ είναι η πιο σημαντική στιγμή του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος και, σύμφωνα με κάποιους, η στιγμή της δημιουργίας του. Το 1969, όταν γκέι, άμφι, λεσβίες και τρανς άτομα, με αφορμή την αναίτια εισβολή αστυνομικών σε ένα μπαρ της κοινότητας, αντέδρασαν δυναμικά και για μέρες. Τα μπαρ εκείνης της εποχής ήταν σημεία συνάντησης για την –περιθωριοποιημένη και εκδιωγμένη από την υπόλοιπη κοινωνία– ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Οι εισβολές της αστυνομίας, συνήθως με αφορμή

μικρο-παραβιάσεις νόμων στα μαγαζιά ή υποτιθέμενους οικονομικούς ελέγχους, κατέληγαν σε άνευ λόγου συλλήψεις και εξευτελισμούς, ενώ η αστυνομία απαιτούσε να πληρώνεται για να προστατεύει τα μαγαζιά από τους ελέγχους. Εκείνη τη φορά όμως ήταν διαφορετικά. Ο κόσμος οχυρώθηκε μέσα στο Στόουνγουολ Ιν και ξεκίνησε μια εξέγερση που έμεινε στην ιστορία. Η αναφορά του Πράιντ φέτος σε αυτή την εξέγερση δεν είναι μόνο συμβολική. Δείχνει ότι ακόμα και ο ίδιος ο θεσμός αναγνωρίζει πως όσα αποκτήθηκαν κερδήθηκαν με αγώνες. Δείχνει ότι δεν έχει σβήσει από τη συλλογική μνήμη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας στην Ελλάδα πως για πολλά χρόνια οι αγωνίστ(ρι)ες ήταν στον δρόμο για να μπορούμε σήμερα να υπάρχουμε. Στα ηλεκτρονικά μέσα της διοργάνωσης ανεβαίνουν συνέχεια στιγμιότυπα από το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα στην Ελλάδα, ενώ γίνεται και αναφορά στις με-

γάλες διαδηλώσεις μετά τον θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου. Όμως, όπως και τις προηγούμενες χρονιές, είναι σαφές πως αυτή η δυναμικότητα δεν μπορεί να εκφραστεί μέσα από τη διοργάνωση του Πράιντ. Η συμμετοχή Πρεσβειών και χορηγών, η μετατροπή της διαδήλωσης σε μία «παρέλαση» χωρίς κανένα πολιτικό στίγμα είναι προβλήματα που αναδεικνύουμε χρόνια τώρα. Επίσης πατώντας ακριβώς πάνω σ’ αυτή την αναφορά στους αγώνες της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με το δικαιωματικό της προσωπείο, αλλά και η Περιφερειάρχης θα προσπαθήσουν να ξεπλυθούν από τις δολοφονικές πολιτικές τους. Από τις πολιτικές που έχουν οδηγήσει στη φτώχεια και στην εξαθλίωση χιλιάδες κόσμου, από τις πολιτικές που έχουν καταστρατηγήσει το κοινωνικό κράτος, στερώντας από τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα τις υποδομές ψυχολογικής και νομικής υποστήριξης.

Γι’ αυτό τον λόγο, αλλά και γιατί είμαστε περήφανες/οι που υπάρχουμε, που αγωνιζόμαστε, που είμαστε στον δρόμο, πρέπει να βρεθούμε και φέτος στο Πράιντ. Με πολιτικά συνθήματα, με πανό, με τις οργανώσεις της Αριστεράς, αλλά και τις φεμινιστικές συλλογικότητες να δείξουμε πως αυτό το Πράιντ ανήκει σ’ εμάς, στα εργαζόμενα, άνεργα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, στους/στις μετανάστες/στριες, στους/στις αγωνιστές/στριες. Δείχνοντας την υποκρισία της κυβέρνησης, που από τη μία εξαθλιώνει καθημερινά τις ζωές μας και από την άλλη κραυγάζει τη στήριξή της στα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, διεκδικώντας ένα Πράιντ χωρίς χορηγούς και πρεσβίες. Αλλά επικοινωνώντας με την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα που βρίσκεται στον δρόμο, δημιουργώντας κοινά σημεία αναφοράς με όλους του ανθρώπους, που η μόνη στιγμή που νιώθουν να τους χωράει μια διαδήλωση είναι το Πράιντ.

νεολαία

22 μαη 2019

13

Το RProject πάει camping

Resist! Reclaim! Revolt! Του Χρήστου Σταυρακάκη

Α

ντίσταση, διεκδίκηση, εξέγερση! Με αυτό το μότο διοργανώνεται φέτος το camping resist.reclaim. revolt, υπό την «αιγίδα» του rproject. gr, από τις 27 Ιουλίου έως τις 4 Αυγούστου, στην παραλία Μονολίθι της Πρέβεζας. Το camping αυτό θέλει και ευελπιστεί να είναι ανοικτό σε αγωνιστές και αγωνίστριες της Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων, με πλούσιες πολιτικές συζητήσεις, μια πρόταση για συλλογικές –και οικονομικές– διακοπές, απαραίτητες για να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας.

Πολιτικές συζητήσεις Πολιτικό camping χωρίς πολιτικές συζητήσεις προφανώς δεν γίνεται! Ένα από τα βασικά θέματα που θα συζητήσουμε φέτος στο camping θα αφορά το φεμινιστικό κίνημα και τους αγώνες των γυναικών ενάντια στην έμφυλη βία και στη σεξιστική καταπίεση. Τόσο διεθνώς, όσο και στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται ένα νέο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα που ξαναβάζει στη δημόσια συζήτηση τα δικαιώματα των γυναικών –αλλά και της LGBT κοινότητας. Οι βιασμοί που ολοένα αυξάνονται, οι αλλαγές στον ποινικό κώδικα για τον ορισμό του βιασμού, οι γυναικοκτονίες, τα περιστατικά σεξουαλικών παρενοχλήσεων στο δρόμο και στη δουλειά είναι μερικά από τα ζητήματα που έχει να αντιμετωπίσει το γυναικείο κίνημα το επόμενο διάστημα, συνεχίζοντας τις φετινές δυναμικές

κινητοποιήσεις. Το δεύτερο κεντρικό ζήτημα συζήτησης αφορά τη διεθνή πάλη ενάντια στην καταστροφή του περιβάλλοντος και την κλιματική αλλαγή. Η υπερθέρμανση του πλανήτη και η υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων στο βωμό της κερδοφορίας των μεγάλων καπιταλιστικών ομίλων απειλεί πραγματικά την ανθρωπότητα και ο αγώνας ενάντια στην κλιματική αλλαγή είναι ζωτικής σημασίας στον αγώνα

ενάντια στον καπιταλισμό. Επιπλέον, οι επιλογές της κυβέρνησης Τσίπρα να δώσει κυριολεκτικά γη και ύδωρ σε μεγάλες εξορυκτικές εταιρείες έχουν αντιμετωπίσει τις δυναμικές κινητοποιήσεις ενάντια στις εξορύξεις στην Ήπειρο, στη Χαλκιδική και αλλού, αποδεικνύοντας ότι οι αντιστάσεις απέναντι στη νεοφιλελεύθερη επέλαση υπάρχουν ακόμα και δεν σκύβουν το κεφάλι. Πέρα από αυτά τα δύο κεντρικά θέματα, θα υπάρχει μία σειρά από workshop αφιερωμένα στο ρεύμα του επαναστατικού μαρξισμού και του διεθνισμού. Σε μία συγκυρία όπου τόσο η Αριστερά όσο και οι κοινωνικοί αγώνες βρίσκονται σε σχετική υποχώρηση, η επιμονή στην επαναστατική στρατηγική για την ανατροπή του καπιταλισμού, την κεντρικότητα του ρόλου της εργατικής τάξης, την απαραίτητη διεθνιστική πολιτική, είναι απαραίτητα εργαλεία για κάθε αγωνιστή και αγωνίστρια της Αριστεράς. Φυσικά θα υπάρχουν και workshops για το μαθητικό και φοιτητικό κίνημα, καθώς και βιβλιοπαρουσιάσεις.

νέα από τις σχολές

Μηχανικοί Σχεδίασης – Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Σύρος

Σύμφωνα με ανακοίνωση του συλλόγου ΔΕΠ του Πανεπιστημίου Αιγαίου, το προηγούμενο διάστημα η πρυτανική αρχή κατέθεσε προς διαβούλευση το Σχέδιο Οργανισμού του ΠΑ. Πέρα από το λίγο χρόνο που δόθηκε για να συζητηθεί και άρα χωρίς να έχουν τα συλλογικά όργανα χρόνο για μελέτη και τοποθέτηση επ’αυτού, το Σχέδιο Οργανισμού καταφέρνει να ενσωματώσει όλο το ισχύον νομικό καθεστώς για τα πανεπιστήμια από τους νόμους Διαμαντοπούλου, Αρβανιτόπουλου και Γαβρόγλου. Συγκεκριμένα, μεταξύ

άλλων, περιλαμβάνει: την αντικατάσταση του πανεπιστημιακού ασύλου από το λεγόμενο «ακαδημαϊκό άσυλο», την ίδρυση επώνυμων εδρών, τη διαγραφή φοιτητών/τριών και την περιοδική αξιολόγηση των καθηγητών με τιμωρητικές διατάξεις, καθώς και την ανάπτυξη πληθώρας επιχειρηματικών δραστηριοτήτων (ίδρυση ΚΕΚ, ταχύρυθμων προγραμμάτων δια βίου μάθησης που θα χορηγούν αντίστοιχα διπλώματα και ΝΠΙΔ) που στην ουσία καταργούν το δημόσιο χαρακτήρα του πανεπιστημίου. Απέναντι σε αυτό, οργανώνουμε ΓΣ του Φοιτητικού Συλλόγου και παλεύουμε για να πάρει ο σύλλογος μια απόφαση ενάντια στα σχέδια της πρυτανικής αρχής να περάσει αντιδημοκρατικά από

Πέρα από τις πολιτικές συζητήσεις, κατά τη διάρκεια του camping θα υπάρχει ένα πλούσιο πρόγραμμα και άλλων δραστηριοτήτων, όπως θερινό σινεμά, παιχνίδια στην παραλία, επιτραπέζια, θεατρικά, συναυλία, τα οποία σύντομα θα ανακοινωθούν αναλυτικά. Επίσης, θα πάμε εκδρομή στον ποταμό Αχέροντα και θα κάνουμε ιστορικούς περιπάτους σε χωριά με πλούσια ιστορία αντίστασης την περίοδο της κατοχής. Καθημερινά, στο χώρο του κάμπινγκ θα λειτουργεί αυτοδιαχειριζόμενη κουζίνα (υπό τις οδηγίες έμπειρων συντρόφων/ισσών με εξαιρετικά μαγειρικά ταλέντα) και μπαρ, όπου θα μπορούμε να προμηθευόμαστε ό,τι χρειαζόμαστε σε χαμηλές τιμές και στη λειτουργία των οποίων συμβάλλουμε όσοι και όσες συμμετέχουμε στο κάμπινγκ. Καθημερινά θα λειτουργεί επίσης και βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Red Marks, για τα καλοκαιρινά αναγνώσματά μας. Και επειδή οι περισσότεροι/ες από εμάς είτε σπουδάζουμε, είτε σπουδάζουμε και δουλεύουμε ταυτόχρονα, είτε δουλεύουμε με ελαστικές σχέσεις εργασίας, είτε είμαστε σε ένα διαρκές επαγγελματικό κυνήγι, θέλουμε οι διακοπές μας να είναι οικονομικές, αλλά και ποιοτικές, προκειμένου να μην επιβαρυνθούμε υπέρμετρα και παράλληλα να περάσουμε όμορφα, γι’ αυτό το συνολικό οικονομικό πακέτο θα είναι φθηνό και προσιτό για όλους και όλες. Πληροφορίες: 2103306286 / info@rproject.gr

επιμέλεια: Νικόλας Κολυτάς

τη Σύγκλητο μια απόφαση που πλήττει φοιτητές, καθηγητές, εργαζόμενους και εντείνει την ιδιωτικοποίηση και τον επιχειρηματικό χαρακτήρα του πανεπιστημίου.

Νομική

Ψυχαγωγία και συλλογικές διακοπές

Την περασμένη Τρίτη, 14 Μάη, πραγματοποιήθηκε στη Νομική Σχολή πολιτική εκδήλωση των νέων της Λαϊκής Ενότητας με θέμα την επερχόμενη μάχη των ευρωεκλογών και την κρισιμότητά της για τη νεολαία. Ομιλητές ήταν ο Χρήστος Σταυρακάκης, η Αναστασία Σταυροπούλου και η Ντίνα Σωτηριάδη και οι τρεις υποψήφιοι ευρωβουλευτές της ΛΑΕ και νέοι εργαζόμενοι. Η συζήτηση περιστράφηκε κατά κύριο λόγο

γύρω από την περιγραφή της ζοφερής πραγματικότητας με την οποία έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι οι νέοι άνθρωποι, έπειτα από δέκα χρόνια μνημονίων και αιματηρών αντεργατικών πολιτικών, καθώς και γύρω από την αναγκαιότητα για μία μαζική αντιπολίτευση, η οποία –απέναντι στο επίπλαστο δίλημμα Τσίπρας ή Μητσοτάκης– μόνο από τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς μπορεί να προέλθει. Όλοι οι ομιλητές εξήραν την ανάγκη να υπάρχει την επομένη των εκλογών κεντρική πολιτική εκπροσώπηση και ορατότητα εκείνης της Αριστεράς που επιμένει αντιμνημονιακά, αντικυβερνητικά και ριζοσπαστικά, αλλά και με έμφαση στη μαζική απεύθυνση και τη μετωπική δράση.

14

πολιτισμοσ

22 mah 2019

Το βολικό και πικρά διδακτικό φινάλε στο Game of Thrones Του Γιάννη Νικολόπουλου

Μ

ια από τις καλύτερες, πληρέστερες και γεμάτη από συμβολισμούς τηλεοπτική σειρά κατέληξε άδοξα με την υπονοούμενη φράση του «Γατόπαρδου», του κεντρικού ήρωα της ταινίας του Λουκίνο Βισκόντι: Όλα πρέπει να αλλάζουν, για να μείνουν ακριβώς τα ίδια. Το Game of Thrones υπήρξε ένα τηλεοπτικό και επομένως πολιτιστικό φαινόμενο της εποχής μας. Για οκτώ χρόνια, σε οκτώ κύκλους, αναπαραστάθηκε το μυθικό σύμπαν ενός φανταστικού παρελθόντος μιας κοσμοβριθούς ηπείρου, του Γουέστερος, που την συναποτελούσαν επτά, άλλοτε αλληλοσπαρασσόμενα και άλλοτε χαλαρά συνομοσπονδιοποιημένα και ενωμένα βασίλεια, κάτω από το στέμμα ενός βασιλιά. Δορυφορικά σε αυτή την ήπειρο υπάρχουν νησιά και χώρες, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και από τη μία ή την άλλη εμπορική και θαλάσσια οδό είναι εξαρτώμενα από το Γουέστερος, οικονομικά και πολιτικά. Αυτή η αντιπαράθεση ανάμεσα στο Γουέστερος, ως το κέντρο του πολιτικού και οικονομικού κόσμου, και τον Νότο και την Ανατολή που καταφτάνουν με τα καράβια και τους δράκους της Καλίσι Νταινέρις Ταργκάριεν, είναι ένας από τους πλέον εξόφθαλμους συμβολισμούς της σειράς. Η Δύση και ο Βορράς του Γουέστερος, που μπορούσε να λύνει τις εσωτερικές και αιματηρές διαφορές του αποσπώντας χρυσάφι, μισθοφόρους και σκλάβους από την περιφέρεια, δεν άντεχε και δεν ανεχόταν την αποβίβαση και τη διεκδίκηση του θρόνου του από τους απόκληρους και τους «βάρβαρους» που έφταναν στις ακτές του. Και ας χρωστούσε σε αυτούς την ευημερία, τον πλούτο και εντέλει τη διάσωσή του από την επιδρομή των Νεκρών. Το φινάλε της σειράς και συνολικά ο 8ος κύκλος απογοήτευσαν, λένε και γράφουν, πολλούς. Άλλοι είδαν υπαρκτές, είναι η αλήθεια, σεναριακές αδυναμίες, άλλοι διέκριναν, και πάλι σωστά, σκηνοθετικές ακροβασίες, άλλοι έκριναν, όχι άδικα, πως το τέλος βασίστηκε σε σαθρά θεμέλια, καθώς δεν βασιζόταν στα βιβλία που, ούτως ή άλλως, ποτέ δεν έγραψε ο Μάρτιν για να ολοκληρώσει την επική εξάβιβλο του Τραγουδιού της Φωτιάς και του Πάγου. Η μεγάλη απογοήτευση όμως έγκειται στο γεγονός πως δεν συντελέστηκε η μεγάλη, τελευταία ανατροπή. Ή μήπως έγινε έστω ως τελευταίο, δύσκολο, πικρό και διδακτικό, αλλά ταυτόχρονα βολικό και αντιδραστικό φινάλε σε μια σειρά που καθήλωσε εκατομμύρια τηλεθεατές; Οι απελευθερωμένοι λαοί του Νότου και της Ανατολής, οι στρατοί των σκλάβων που καθοδηγήθηκαν από μια γυναίκα, δεν επικράτησαν στο τέλος. Ας θυμηθούμε εδώ πως η Ταργκάριεν αρχικώς προοριζόταν ως νύφη-τρόπαιο και σκλά-

βα ενός «βάρβαρου» Καλ, στην ανοίκεια διαπραγμάτευση του αδερφού της για τον Σιδερένιο Θρόνο για να τιμηθεί όσο κανένας από τους «βάρβαρους» σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον και να εξελιχθεί σε απελευθερώτρια των ταπεινωμένων και των σκλαβωμένων στους Κόλπους των Δουλεμπόρων, τα λιμάνια και τα στρατόπεδα της υποταγής και των εξευτελισμών. Στους τόπους όπου οι σκλάβοι έσπασαν τις αλυσίδες τους –μια από τις συγκλονιστικότερες σκηνές του σκηνοθετικά μέτριου 8ου κύκλου ήταν ακριβώς αυτή της υπενθύμισης πως η περιουσία μιας πολύγλωσσης, ευγενικής, αισθαντικής και μορφωμένης, πολιτιστικά και ηθι-

νία του Κινγκς Λάντινγκ σε όλους τους κύκλους, με μια εξίσου συμβολική και διδακτική εξαίρεση –όταν τα ηνία στη συνείδηση των κατοίκων της Γης του Βασιλιά, τους δρόμους και τα καταγώγια της πρωτεύουσας, τα παίρνει προσωρινά μια παραθρησκευτική, πουριτανική οργάνωση, τα Σπουργίτια, που αποπειράθηκαν να διαβρώσουν και να ανατρέψουν τη βασιλική κυριαρχία του οίκου των Λάνιστερ, εγκαθιστώντας όμως μια σκοταδιστική και θρησκόληπτη τυραννία ενός ημιπαράφρονα ιερωμένου. Μετά από αυτά, αναρωτιέται κανείς εύλογα αν η πύρινη λαίλαπα, που εξαπολύει η Καλίσι εξ ουρανού, αξίζει ή όχι ως τιμωρία σε έναν τέτοιο λαό, πέρα από τις συνε-

Οι απελευθερωμένοι λαοί του Νότου και της Ανατολής, οι στρατοί των σκλάβων που καθοδηγήθηκαν από μια γυναίκα, δεν επικράτησαν στο τέλος.

κά «βάρβαρης» για τους «ανώτερους» και «καλύτερους» Γουεστερίτες, Μισάντεϊ, που εκτελέστηκε, σφάχτηκε καλύτερα σαν τραγί στις πύλες του Κινγκς Λάντινγκ, ήταν αποκλειστικά οι σπασμένες αλυσίδες της. Το Κινγκς Λάντινγκ... Σε όλους τους προηγούμενους κύκλους, η πρωτεύουσα των Επτά Βασιλείων, η Γη του Βασιλιά, το κέντρο του σύμπαντος, ο χώρος που στεγάζει τον Σιδερένιο Θρόνο και διεκδικείται από όλους τους αντιμαχόμενους, μένει απρόσβλητο από τους πολέμους, τις δυστυχίες και τα δεινά που σκορπούν οι εκάστοτε κάτοχοι του θρόνου. Ο λαός του σε γενικές γραμμές παραμένει αδιάφορος για τα πολιτικά πράγματα, προστατευμένος πίσω από τα τείχη της πόλης, παραδομένος στις τρυφηλές απολαύσεις και τις μικρές δυσκολίες μιας ασήμαντης καθημερινότητας, χωρίς φοβερές διακυμάνσεις και άβολα σκαμπανεβάσματα. Την ώρα που γύρω-γύρω φλέγεται το σύμπαν από τον Βορρά έως το Πέντος, στο Κινγκς Λάντινγκ μοιράζουν τίτλους, χωράφια, κάστρα, μπαινοβγαίνουν σε καπηλειά και πορνεία, εκστρατεύουν στα άλλα βασίλεια από θέση ισχύος, για τη λεηλασία, τα λάφυρα, την καταστροφή των γειτόνων τους, που χάνουν τη ζωή, τα σπίτια, τις οικογένειες και την αξιοπρέπειά τους, όταν οι διαταγές του όποιου βασιλιά βάζουν στο στόχαστρο τους ανυπάκουους άρχοντες και χωρικούς, στα άλλα βασίλεια και ανεξαιρέτως. Και όταν κινδυνεύει η ύπαρξη της ανθρωπότητας του Γουέστερος από τη σαρωτική κάθοδο του στρατού των Νεκρών, δεν κουνάνε από τη θέση τους – έχουν άλλους για να βγάλουν το φίδι από την τρύπα... Όλα αυτά συναποτελούσαν την κοινω-

χείς κινήσεις της σκηνοθετικής κάμερας αποκλειστικά ανάμεσα σε γυναικόπαιδα, που τρέχουν αλλόφρονα να σωθούν από τη δρακόντεια βροχή της φωτιάς, που πέφτει ανεξαιρέτως... Στους ερειπιώνες και τα αποκαΐδια δεν στέκεται βασιλεία ακόμη και αυτής της βασίλισσας που απελευθέρωσε τους σκλάβους για να τους κάνει «τυράννους» των παλαιών κυρίων τους, όσο και αν υπηρέτησε αυτή το «καλό», σε κάθε της βήμα και φράση, σε κάθε της απόφαση και πτήση, μας λέει το τελευταίο επεισόδιο και η Καλίσι βρίσκει τον θάνατο από το χέρι του αγαπημένου «καλού» όλων των κύκλων, του μπάσταρδου που θα μπορούσε να γίνει βασιλιάς για να προτιμήσει να εξοριστεί για δεύτερη φορά στη Νυχτερινή Φρουρά και για να ακολουθήσει εν συνεχεία τον δρόμο της καρδιάς του, για τρίτη φορά, παρακούοντας τις άνωθεν εντολές, τον νομαδικό δρόμο των Ελεύθερων Ανθρώπων πέρα από το Τείχος και την εξουσία του όποιου βασιλιά και τυράννου, ανεξαρτήτως οίκου και εμβλημάτων, προθέσεων και πράξεων, καταγωγής και ονόματος. Πίσω όμως δεν μπορεί να μείνει κενό εξουσίας. Η φύση και των ανθρώπων απεχθάνεται τα κενά. Ο Σιδερένιος Θρόνος έχει λιώσει, έχει γίνει ρυάκι μετάλλου και έχει διαλυθεί οριστικά από την καθαρτήρια φωτιά του δράκου, που πετά με τη σορό της Καλίσι για να επιστρέψει στη γη των θριάμβων και των ελπίδων, στη γη της εξέγερσης – στα ανατολικά, εκεί όπου ξεκίνησαν όλα. Τον ίδιο θαλάσσιο δρόμο, για την Ανατολή της ελπίδας κα τον Νότο της ερήμου, ακολουθούν και τα πλοία των στρατών των σκλάβων, που ακολούθησαν την απελευθερώτρια στη γη της επαγγελίας. Το συμβούλιο των αρχόντων του Γουέ-

στερος, ξανά εν αγνοία του «λαού», αντικαθιστά και αποκαθιστά τον ατσάλινο θρόνο των βασιλείων, του αίματος και των σπαθιών με την ξύλινη, αναπηρική πολυθρόνα του Μπραν Σταρκ, που παρατά τη γλώσσα της πολυδιάστατης σοφίας για να μιλήσει τη γλώσσα της κυνικής εξουσίας. Οι Σταρκ... Η Σάνσα, από αθώο και ήσυχο «πουλάκι», εξελίσσεται στην ψυχρή υπολογίστρια-βασίλισσα του Βορρά, την καλύτερη μαθήτρια του Μικροδάχτυλου, που δεν έχει ζήσει αρκετά για να χειροκροτήσει το δημιούργημά του. Ο Μπραν αναλαμβάνει βασιλιάς, ένας διακοσμητικός βασιλιάς που αποχωρεί από την αίθουσα του υπουργικού του συμβουλίου, προκειμένου αυτό να πάρει όλες τις κρίσιμες αποφάσεις, στο όνομα του νέου βασιλιά, της τάξης και της κανονικότητας, που αποκαταστάθηκαν σκηνοθετικά ταχέως έπειτα από τις φωτιές της Καλίσι. Ένα υπουργικό συμβούλιο, που συναποτελείται από τον πανταχού παρόντα τελευταίο των Λάνιστερ, που πρώτο μέλημά του είναι να δανειστεί από τη Σιδερένια Τράπεζα, ώστε να επανεκκινήσει (τόσο καταπληκτικά!) η ύπαρξη, νέου, δυσβάσταχτου βασιλικού χρέους, έναν πρώην λαθρέμπορο με έφεση αφενός στις αλλαγές αφεντικών την κατάλληλη στιγμή και αφετέρου στις κοινότοπες συμβουλές που θα χάιδευαν προκαταβολικά τα αυτιά των εκάστοτε εργοδοτών του, έναν πρώην κλέφτη, φονιά και μαστροπό που έχει αναλάβει (τόσο υπέροχα!) άρχοντας του θησαυροφυλακίου, δηλαδή υπουργός Οικονομικών(!) και δυο χρήσιμους ηλίθιους, που σε όλους τους κύκλους γλίτωσαν από τους κινδύνους και τον θάνατο, κυρίως λόγω της βλακείας και της αγαθότητάς τους. Έτσι καλύπτεται το κενό εξουσίας στη γη του Γουέστερος... Για όσους αρνήθηκαν θρόνους και καρέκλες εξουσίας, για όσους εξεγέρθηκαν ή επαναστάτησαν, για όσους τρέφουν ελπίδες ή σιχάθηκαν όσα συντελέστηκαν στις αιματηρές αντιπαραθέσεις για τον Σιδερένιο Θρόνο, για όσους λογίζονται και καταχωρίζονται στους «καλούς», απομένει ο δρόμος της εξορίας και της απουσίας. Της αναχώρησης. Οι στρατοί των σκλάβων και των «βαρβάρων» επιστρέφουν στη γη τους, ο Τζον Σνόου γυρίζει την πλάτη στο Τείχος και χάνεται στα χιονισμένα δάση του Βορρά και των Ελεύθερων Ανθρώπων... Πάνε κάπου στα σίγουρα, στα γνωστά λημέρια. Δεν ρισκάρουν πια. Και η Άρια Σταρκ επιβιβάζεται σε ένα πλοίο για τη θάλασσα δυτικά του Γουέστερος, στο άγνωστο και το αφανές. Κάποιοι ρισκάρουν ακόμη. Οι πιο νέοι, οι πιο τολμηροί. Πίσω, στο Κινγκς Λάντινγκ και τα Επτά Βασίλεια, όλα άλλαξαν και όλα έμειναν τα ίδια, σε ένα πικρά διδακτικό και καθοριστικά βολικό φινάλε μιας κατά τα άλλα πολλά υποσχόμενης τηλεοπτικής σειράς.

πολιτικη

22 μαη 2019

15

Τι δείχνει η εμπειρία μισού αιώνα

Η αδιέξοδη λογική του «μικρότερου κακού» Του Πέτρου Τσάγκαρη, υποψήφιου περιφερειακού συμβούλου με την Ανυπότακτη Αττική

Η

λογική του «μικρότερου κακού», δηλ. η λογική πως προκειμένου να γλιτώσουμε από μια πολύ κακή κυβέρνηση για τους εργαζόμενους και τον λαό, ας ψηφίσουμε μια λιγότερο κακή, είναι αρκετά παλιά και δοκιμασμένη. Δυστυχώς έχει αποτύχει πάντα σε σχέση με το στόχο της: το «λιγότερο κακό» μετατρέπεται κι αυτό σε όλο και περισσότερο κακό, το δε «χειρότερο κακό» τελικά επικρατεί με τη χειρότερή του μορφή. Στην Ελλάδα υπάρχει η εμπειρία του ΠΑΣΟΚ. Ειδικά τις δεκαετίες του ’90 και του 2000, οι εργατικές και οι φτωχές λαϊκές μάζες καλούνταν να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ (γνωρίζοντας ότι πλέον αυτό το κόμμα δεν εξυπηρετούσε αυθεντικά τα συμφέροντα των πλειονότητας του πληθυσμού) για να αποτρέψουν την άνοδο της ΝΔ στην κυβέρνηση, ειδικά με τη μορφή του ακραίου νεοφιλελεύθερου μητσοτακισμού το 1989. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά: Το ΠΑΣΟΚ άρχισε να μοιάζει όλο και περισσότερο με τη ΝΔ με τον Σημίτη, το ασφαλιστικό Γιαννίτση και αργότερα με τον Γ. Παπανδρέου και τα μνημόνια. Στο μεταξύ δεν είχε καν εμποδιστεί η άνοδος της Δεξιάς. Τόσο το 1990 όσο και το 2003 η ΝΔ επανήλθε στην εξουσία. Το δρόμο τον έστρωσαν αυτοί οι οποίοι είχαν υπερψηφιστεί για να τη σταματήσουν δηλ. οι ηγέτες του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και ο Α. Παπανδρέου. Η πολιτική τους έμοιαζε τόσο πολύ με αυτή της μητσοτακικής Δεξιάς που πια δεν είχε κανείς επιχείρημα γιατί να ψηφίσει το ΠΑΣΟΚ, που στο κάτω-κάτω είχε βουλιάξει σε σκάνδαλα διαφθοράς, όχι μία αλλά πολλές φορές. Δεν ήταν, όμως, μόνο η ελληνική σοσιαλδημοκρατία που επέλεξε το δρόμο της σοσιαλφιλελεύθερης διαχείρισης. Στη Γερμανία η σοσιαλδημοκρατία πρωτοστάτησε στις αντιλαϊκές και αντεργατικές πολιτικές, ώστε η Μέρκελ και ο Σόιμπλε όχι μόνον να κερδίσουν τις εκλογές, αλλά να βρουν και στρωμένο έδαφος.

Ευρώπη

Το 2003 ο σοσιαλδημοκράτης Γκ. Σρέντερ εισήγαγε πρώτος τις βάρβαρες πολιτικές ώστε να… μη βγει η Δεξιά και τις εφαρμόσει με άπονο τρόπο. Τι προέβλεπε, μεταξύ άλλων, η περίφημη Ατζέντα 2010; «Συγχώνευση» του επιδόματος ανεργίας με το λεγόμενο «κοινωνικό βοήθημα», δηλ. δραματική μείωση του επιδόματος ανεργίας στο επίπεδο του βοηθήματος απορίας. Μείωση του χρονικού διαστήματος παροχής τού επιδόματος ανεργίας σε 12 αντί 32 μήνες όπως ίσχυε μέχρι τότε. Βαθμιαία «ελαστικοποίηση» της προστασίας των ερ-

γαζομένων από απολύσεις στις μικρές επιχειρήσεις. Αύξηση της οικονομικής συμμετοχής των ασφαλισμένων στην τιμή των φαρμάκων. Περιορισμός της δυνατότητας πρόωρης συνταξιοδότησης. Άνοιγμα της «συζήτησης» για αύξηση του ορίου από τα 65 στα 67 έτη. Μείωση των κονδυλίων υγείας κατά 23 δισ. ευρώ μέχρι το έτος 2007. Αντίστοιχα πράγματα έγιναν και στην Ιταλία. Τα αποτελέσματα ήταν ακόμη χειρότερα. Η Αριστερά έπαψε να είναι Αριστερά και μετεξελίχθηκε σε… Ελιά και Δημοκρατικό Κόμμα. Για να ΜΗΝ βγει ο Μπερλουσκόνι, εκείνη η Αριστερά εφάρμοσε νεοφιλελεύθερες πολιτικές και συμμετείχε ενεργά στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Η «Αριστερά» του Ντ’ Αλέμα συμμετείχε στους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας. Κι έπειτα από όλο αυτό το «για-να-μη- βγει-η-Δεξιά-και-ο-Μπερλουσκόνι», βγήκαν η Δεξιά και ο Μπερλουσκόνι. Σήμερα αυτά τα απομεινάρια της πρώην Αριστεράς έφτασαν στις τωρινές εκλογές να συμμαχούν με το κόμμα του Μπερλουσκόνι για να αντιμετωπίσουν τους ακροδεξιούς του Σαλβνίνι και τους… λαϊκιστές. Πάλι στη λογική του «μικρότερου κακού». Μόνο που τώρα το «μικρότερο κακό» περιλαμβάνει και τη δεξιά του Μπερλουσκόνι. Ποιος ξέρει ποιον θα περιλαμβάνει αύριο το «μικρότερο κακό»; Τα ιταλικό βαρέλι δεν έχει πάτο. Αντίστοιχο είναι το παράδειγμα της Βραζιλίας. Στη δεκαετία του 1990 οι εργαζόμενοι και ο κόσμος της φτωχολογιάς έφεραν στην κυβέρνηση γεμάτοι ελπίδες, το Εργατικό Κόμμα, το PT, του Λούλα. Οι ελπίδες διαψεύδονταν σταδιακά χρόνο με το χρόνο καθώς το PT διαπλεκόταν όλο και περισσότερο με το μεγάλο κεφάλαιο, όμως, καθώς επικρατούσε η λογική του «μικρότερου κακού» δεν μπόρεσαν να ενισχυθούν εκείνες οι αριστερές οργανώσεις που επέμεναν στα στοιχειώδη που είχε αρχικά υποσχεθεί ο Λούλα. Περικοπές, λιτότητα, ιδιωτικοποιήσεις, έγιναν ανεκτά από ευρύτατες λαϊκές μάζες για να μην έρθει η Δεξιά και πάλι στην κυβέρνηση. Τελικά ο Λούλα φυλακίστηκε, το PT έχασε πριν από τρία χρόνια την κυβέρνηση (με πραξικοπηματικό τρόπο, αλλά ο λαός δεν είχε πια τη διάθεση να υπερασπιστεί το κόμμα που κάποτε τον γέμισε ελπίδες) και τώρα πια κυβερνάει ένας φασίστας, για πρώτη φορά στη ιστορία της Βραζιλίας.

ΗΠΑ

Στις ΗΠΑ η λογική αυτή απέτυχε επανειλημμένα: To 1964, πολλοί, διανοούμενοι και ακτιβιστές καλούσαν τις λαϊκές μάζες να ψηφίσουν τον Δημοκρατικό Λίντον Τζόνσον ενάντια στον Ρεπουμπλικανό Μπ. Γκόλντγουότερ, ως μόνο τρόπο για να σταματήσει ο πόλεμος στο Βιετνάμ. Ο Τζόνσον επικράτησε με το ιστορικό ρεκόρ του 61,1% (σας θυμίζει τίποτα το ποσοστό αυτό;), όμως αντί να σταματήσει τον πόλεμο, ο Τζόνσον τον κλιμάκωσε. Ακόμη χειρότε-

ρα, το ιστορικό αυτό ποσοστό του Τζόνσον δεν απέτρεψε τελικά το «μεγαλύτερο κακό»: Τα επόμενα χρόνια βρέθηκαν στην κυβέρνηση τα πιο διαβόητα ονόματα της αμερικανικής Δεξιάς: ο Νίξον, ο Ρίγκαν και η οικογένεια Μπους! Από την άλλη τα επόμενα 50 χρόνια μετά την ιστορική νίκη, το Δημοκρατικό Κόμμα εγκατέλειψε το New Deal και αγκάλιασε τη νεοφιλελεύθερη λιτότητα, το νεοσυντηρητικό μιλιταρισμό και την περιβαλλοντική καταστροφικότητα της ρεπουμπλικανικής Δεξιάς. Υπό την προεδρία των Δημοκρατικών, Τζ. Κάρτερ, Μπ. Κλίντον και Μπ. Ομπάμα (και μάλιστα πολλές φορές με πλειοψηφία Δημοκρατικών και στο Κογκρέσο) αυτό που εφαρμόστηκε ήταν η ρεπουμπλικανική οικονομική ατζέντα: Αύξηση στρατιωτικών δαπανών και πολεμικών επεμβάσεων σε όλον τον πλανήτη. Μαζικοί και συστηματικοί βομ-

Η υποχώρηση, ο αφοπλισμός και η αποσύνθεση του εργατικού κινήματος είναι επίσης ένα -πολύ σημαντικό για το σύστημα«παραπροϊόν» της επικράτησης του «λιγότερου κακού». βαρδισμοί αμάχων σε Ευρώπη, Ασία και Αφρική. Προώθηση της ιδιωτικής έναντι της δημόσιας ασφάλισης. Απορρύθμιση των μεταφορών, των ΜΜΕ, των τηλεπικοινωνιών, της ενέργειας, του πιστωτικού συστήματος κ.λπ. Εγκατάλειψη των υπεσχημένων όσον αφορά τις φιλεργατικές νομικές μεταρρυθμίσεις. Βαθιές περικοπές στις δαπάνες για εργατικές κατοικίες και για επιδότηση στέγης. Θεσμοθέτηση «νόμου και τάξης» που οδήγησε σε ραγδαία αύξηση των φυλακισμένων. Νομοθεσία που ενίσχυσε τη δύναμη των μεγάλων επιχειρήσεων και που διασπούσε το εργατικό κίνημα στη βάση της εθνικής καταγωγής. Εγκατάλειψη της νομοθεσίας για την αντιμετώπιση των φυλετικών διακρίσεων στη στέγαση, στην παιδεία, στην εργασία. Κοντολογίς, τα τελευταία 50 χρόνια οι Δημοκρατικοί υπήρξαν πιο αποτελεσματικοί στην εφαρμογή της πολιτικής των Ρεπουμπλικανών, απ’ ό,τι οι τελευταίοι. Και όχι μόνον: Η υποχώρηση, ο αφοπλισμός και η αποσύνθεση του εργατικού κινήματος είναι επίσης ένα -πολύ σημαντικό για το σύστημα- «παραπροϊόν» της επικράτησης του «λιγότερου κακού». Το είδαμε αυτό στις ΗΠΑ, όταν ενώπιον της επερχόμενης νίκης του Ομπάμα, εξαφανίστηκε ένα

ρωμαλέο μέχρι τότε αντιπολεμικό κίνημα. Στο μεταναστευτικό το «μικρότερο κακό» επίσης δεν υπήρξε καθόλου μικρότερο, καθώς οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: επί Ομπάμα έγιναν περισσότερες απελάσεις απ’ ό,τι επί της προεδρίας όλων των άλλων προέδρων αθροιστικά στον 20ό αιώνα (στο τέλος της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δυστυχώς θα έχουμε αντίστοιχο αρνητικό απολογισμό και στην Ελλάδα)! Πώς μπόρεσε να γίνει αυτό; Επί Ομπάμα εξαφανίστηκε ένα επίσης λαμπρό κίνημα που μέχρι το 2008 έκανε τεράστιες διαδηλώσεις για τα δικαιώματα των μεταναστών, όπως ακριβώς εξαφανίστηκαν και άλλα κινήματα που υποτάχθηκαν και –κυρίως– απορροφήθηκαν στη λογική του «μικρότερου κακού». Στην Ελλάδα αντίστοιχο «αφοπλισμό» απέναντι στην κυβέρνηση και στο κράτος υπέστησαν και πολλοί αγωνιστές, όχι μόνον του προσφυγικού, αλλά και του κινήματος κατά των διοδίων ή των πλειστηριασμών που περίμεναν πλέον τις λύσεις από τα πάνω (και που φυσικά έγιναν ακριβώς τα ανάποδα). Όσον αφορά το περιβάλλον, η ανατροπή της οικογένειας Μπους δεν σήμαινε λιγότερους υδρογονάνθρακες στις ΗΠΑ. Επί προεδρίας Ομπάμα οι ΗΠΑ ξεπέρασαν τη Σαουδική Αραβία και έγιναν η πρώτη χώρα στον κόσμο σε εξορύξεις υδρογονανθράκων. Η δική του κυβέρνηση ήταν αυτή που προώθησε την καταστροφική για το περιβάλλον μέθοδο του hydraulic fracturing. Η σύγκριση –και πάλι– με την Ελλάδα του Τσίπρα και των φαραωνικών και εφιαλτικών σχεδίων για πλατφόρμες αντλήσεων υδρογονανθράκων σε όλη την Α. Μεσόγειο είναι προφανής.

Αποτυχία

Στις ΗΠΑ, στις προηγούμενες εκλογές το «μικρότερο κακό» απέναντι στον Τραμπ, ήταν «εντελώς κακό», δηλ. η Χίλαρι Κλίντον: Διασύνδεση και υποστήριξη από το μεγάλο κεφάλαιο (με ό,τι ανταλλάγματα σημαίνει αυτό) και το βαθύ κράτος, ψυχροπολεμικές κραυγές εναντίον της Ρωσίας, θερμή προώθηση μιας πιο επιθετικής πολιτικής στη Λιβύη παλιότερα και στη Συρία και το Ιράν μετά, βαθύ μίσος και προσπάθεια καταστολής του κινήματος υποστήριξης των Παλαιστινίων, διαφθορά και διαπλοκή. Η κατάντια του «μικρότερου κακού» δεν μπορούσε πια να πείσει. Για πολλούς αριστερούς Δημοκρατικούς δεν ήταν καν μικρότερο κακό, γι’ αυτό και δεν πήγαν να ψηφίσουν. Αυτή είναι τελικά η κατάληξη της λογικής του «μικρότερου κακού». Ο εκάστοτε φορέας του μικρότερου κακού, μπορεί να ξεκινάει να εφαρμόζει «με πόνο» την πολιτική που θα εφάρμοζε με «απονιά» το «μεγαλύτερο κακό». Αλλά σύντομα ο πόνος φεύγει, η πολιτική αυτή γίνεται θεσμός. Και στο τέλος έρχεται σαν οδοστρωτήρας και το «μεγαλύτερο κακό».

αντιρατσισμος

Αποστολή αλληλεγγύης στην Δυτική Όχθη Του Μανώλη Κοζαδίνου, υποψήφιου ευρωβουλευτή της ΛΑΕ

Α

υτόν τον Απρίλη, μια ομάδα ψυχιάτρων και γενικών γιατρών παρέμεινε για 2 εβδομάδες στην Δυτική Όχθη του Ιορδάνη, τμήμα των κατεχόμενων παλαιστινιακών εδαφών. Το ταξίδι αυτό ήταν μια πρώτη έμπρακτη δράση, και το επιστέγασμα επαφών που είχε στην Γαλλία το Ευρωπαϊκό Δίκτυο Δημοκρατικής Ψυχικής Υγείας*. Μια πρώτη εντύπωση ήταν το διάχυτα πνιγηρό αίσθημα καταπίεσης που δεν αφήνει ανεπηρέαστο ούτε τον πιο αδιάφορο παρατηρητή.Ισραηλινά στρατιωτικά περίπολα εμφανίζονται αναπάντεχα σε κάθε γωνιά και πολλαπλά σημεία ελέγχου εμποδίζουν κάθε ελευθερία κυκλοφορίας. Η εξουσία της Παλαιστινιακής διοίκησης περιορίζεται στο κέντρο κάποιων μεγάλων πόλεων (π.χ. Ραμάλα) ενώ η σχετικά αυτοδιοικούμενη πόλη της Βηθλεέμ περιστοιχίζεται από πανύψηλο τείχος. Επιπλέον, αυτός καθαυτός ο ρόλος της Παλαιστινιακής διοίκησης παραμένει ιδιαίτερα αμφίσημος, και στα μάτια πολλών Παλαιστίνιων εμφανίζεται ως εξουσία που συνεργάζεται με το Ισραήλ.

Υγεία Η τραγική κατάσταση που αντιμετωπίζει ο Παλαιστινιακός λαός αντανακλάται με έμμεσο τρόπο στα κλινικά περιστατικά που υποδέχεται το παλαιστινιακό σύστημα (ψυχικής) Υγείας καθώς απουσιάζουν πλήρως από την κοινότητα οι δομές υποδοχής των ψυχικά τραυματιών και τον ρόλο αυτό αναλαμβάνει η οικογένεια και ευρύτερα η κοινότητα. Αντίθετα καταγράφονται επιδημιολογικά οι μακροπρόθεσμες συνέπειες του ψυχικού τραύματος: παραβατικές συμπεριφορές και αυξανόμενη εξάρτηση από φθηνές συνθετικές εθιστικές ουσίες. Η έκθεση του γενικού πληθυσμού στην άγρια σιωνιστική καταστολή, και τις βάρβαρες πρακτικές του κράτους του Ισραήλ, αφορά το 40% του πληθυσμού και όλες τις ηλικιακές ομάδες και κατηγορίες, σε μεγάλο δε βαθμό ανήλικα άτομα. Είναι σημαντικό επίσης να τονιστεί πως, στα παλαιστινιακά εδάφη, η βία εναντίον των γυναικών βρίσκεται σε σταθερά πτωτική τάση, διαψεύδοντας έτσι τα ισλαμοφοβικά στερεότυπα που διακινούν τα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Πρέπει να τονιστεί πως, σε κάθε περίπτωση, τα διαθέσιμα μέσα για την υγειονομική περίθαλψη είναι από πενιχρά έως ανύπαρκτα και οι υγειονομικές μονάδες επιβιώνουν χάρη στην οικονομική ενίσχυση από ΜΚΟ, και συχνά από φαρμακευτικές εταιρείες (πχ ιορδανικές) που προσφέρουν την ενίσχυση τους ...με το αζημίωτο. Φτωχός πάντα συγγενής του συστήματος Υγείας, το σύστημα ψυχικής Υγείας αντιμετωπίζει δεινότερες ακόμη δυσκολίες. Παρ’ όλα αυτά οι Παλαιστίνιοι συνάδελφοι μας (ψυχίατροι, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί) αγωνίζονται καθημερινά για να προσφέρουν ανακούφιση στους ασθενείς και τους ψυχικά τραυματισμένους ανθρώπους. Υφίστανται καθημερινά την σιωνιστική καταπίεση και παρεμποδίζονται να παρακολουθήσουν εκπαιδευτικές δραστηριότητες, αλλά ακόμη και να μεταβούν στην εργασία τους. Πολλοί από αυτούς έχουν υποστεί συλλήψεις και σωματική βία από τα ισραηλινά στρατεύματα κατοχής. Οι αμοιβές που παίρνουν δεν επαρκούν για να επιβιώσουν και πολλοί καταφεύγουν σε αναζήτηση δεύτερης εργασίας, συχνά ανειδίκευτης. Η ομάδα των αλληλέγγυων επισκέφθηκε επίσης Γενικά Κέντρα Υγείας στην Δυτική όχθη και

22 mah 2019

ολόκ λη Rpro ρο στο ject .gr

διαπίστωσε τις μεγάλες ανάγκες και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν εκεί οι συνάδελφοι. Τα Γενικά Κέντρα Υγείας υποδέχονται τακτικά ανθρώπους που έχουν υποστεί τραυματισμούς από τα ισραηλινά στρατεύματα κατοχής, σωματικούς και ψυχικούς. Στερούνται ωστόσο ειδικευμένο προσωπικό αλλά και την δυνατότητα να εκπαιδεύσουν το ήδη υπάρχον. Παρά τα συνεχή χτυπήματα που υπομένει, και τις δραματικές επιπτώσεις τους σε όλα τα μη προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, ο Παλαιστινιακός λαός, και ιδιαίτερα η νεολαία του, στέκεται όρθιος και αντιστέκεται. Στην γλώσσα των Παλαιστίνιων «σουμούντ» σημαίνει την διαρκή συλλογική, υπαρξιακής διάστασης, αντίσταση στην σαρωτική σιωνιστική επέλαση και τις κάθε λογής εκφάνσεις της. «Σουμούντ» σημαίνει επίσης ελπίδα, δύναμη ζωής.

Ανάγκη αλληλεγγύης Ωστόσο, η ελπίδα και δύναμη των Παλαιστίνιων χρειάζεται στήριξη. Προδομένοι από την λεγόμενη «διεθνή κοινότητα», από αραβικές κυβερνήσεις, αλλά σε ένα βαθμό και από τις δικές τους ηγεσίες, οι Παλαιστίνιοι χρειάζονται την στήριξη του διεθνούς δημοκρατικού, ριζοσπαστικού και εργατικού κινήματος. Η πρόσβαση σε όλα τα παλαιστινιακά εδάφη ελέγχεται σήμερα από τις στρατιωτικές δυνάμεις του Ισραήλ. Έτσι, η αποστολή φαρμακευτικού ή παραϊατρικού υλικού ελέγχεται από τις δυνάμεις κατοχής και μπορεί να προωθηθεί μόνο μέσα από αναγνωρισμένες ΜΚΟ με τους συνακόλουθους περιορισμούς. Η βοήθεια την οποία φαίνεται πως αναζητούν σήμερα οι Παλαιστίνιοι συναγωνιστές μας είναι κυρίως ανθρώπινη, με την μορφή εκπαίδευσης ανθρώπων οι οποίοι θα μπορέσουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους τοπικά. Για παράδειγμα, ζητήθηκε η εκπαίδευση Παλαιστίνιων τεχνικών και παραϊατρικών στην προσθετική. Υπάρχουν σήμερα πολλοί Παλαιστίνιοι όλων των ηλικιών που έχουν ακρωτηριαστεί από την άγρια βία που ασκείται τακτικά από τους Ισραηλινούς στρατιώτες και από τους βομβαρδισμούς αμάχων. Επίσης εκπαιδευτική βοήθεια ζητήθηκε και για την εκπαίδευση των νοσηλευτών, εργοθεραπευτών, ψυχολόγων, ακόμη και απλών πολιτών για άμεση παροχή ιατρικής και ψυχολογικής υποστήριξης στα θύματα της ισραηλινής βίας. Συνάμα θα πρέπει να προωθείται στους συνδικαλιστικούς, επαγγελματικούς και κοινωνικούς μας χώρους η ενημέρωση για όλα τα σε βάρος των Παλαιστίνιων εγκλήματα του κράτους του Ισραήλ και η απονομιμοποίηση της στρατιωτικής κατοχής και των εποικισμών. Θα πρέπει να προτρέπουμε τους φίλους και συναδέλφους μας να απέχουν και να καταγγέλλουν καλλιτεχνικές και επιστημονικές εκδηλώσεις που διαδραματίζονται στο κράτος του Ισραήλ και να ξεσκεπάζουμε εργασίες και συμμετοχές που με οποιοδήποτε πρόσχημα συντελούν στο ξέβγαλμα του αδυσώπητα καταπιεστικού αυτού κράτους. Και φυσικά, να αποκαλύπτουμε την ενδεχόμενη συμμετοχή του ελληνικού καπιταλισμού σε έργα και υπηρεσίες που βοηθούν τον εποικισμό και την κατοχή. Έτσι θα βοηθήσουμε να δυναμώσει ακόμη περισσότερο η θέληση του Παλαιστινιακού λαού για αντίσταση και να ακουστεί η φωνή του πέρα από τα σύνορα. *Το Ευρωπαϊκό Δίκτυο Δημοκρατικής Ψυχικής Υγείας είναι συλλογικότητα που αποτελείται από ακτιβιστές, πολίτες, χρήστες και επαγγελματίες ψυχικής υγείας από το Βέλγιο, την Γαλλία, την Ελλάδα και την Καταλονία.

μικρά αντιρατσιστικά

16

Με το Φιντέζ να εφαρμόζει όλο και πιο σκληρά, όλο και περισσότερα σημεία από το πρόγραμμα του νεοναζιστικού Γιόμπικ, οι «καθαρόαιμοι» φασίστες υποχρεώνονται να «βγουν από τα ακροδεξιότερα», ανασυγκροτώντας τάγματα εφόδου. Ο Laszlo Toroczkai, δήμαρχος χωριού της νότιας Ουγγαρίας και ηγέτης του κόμματος «Η Πατρίδα μας» (νέα διάσπαση του Γιόμπικ), ανακοίνωσε τη συγκρότηση της «Εθνικής Λεγεώνας». Πρόκειται για αναβίωση της παλιάς «Ουγγρικής Φρουράς» (του Γιόμπικ) που είχε διαλυθεί. Ο Toroczkai είχε υπάρξει ξανά πρωτοπόρος στην ακροδεξιό ανταγωνισμό: το 2015 ως δήμαρχος συνοριακής πόλης ύψωσε φράχτη στα σύνορα και αυτός ο φράχτης επεκτάθηκε στη συνέχεια ως «εθνική πολιτική». Αν βρει και τώρα μιμητές-ανταγωνιστές, τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο ζοφερά. Η Ουγγαρία είναι το πιο τραγικό παράδειγμα του πώς λειτουργεί και πού οδηγεί η διαρκής δεξιά μετατόπιση της πολιτικής σκηνής με την υιοθέτηση τμημάτων της ακροδεξιάς ατζέντας…

Ο Σαλβίνι έχει ξεσαλώσει πλήρως. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα η Ιταλία απασχόλησε τη δημοσιότητα για τα εξής: Την προώθηση νομοσχεδίου που θα επιβάλει πρόστιμα 5.500 ευρώ σε όποιον διασώζει μετανάστη στη θάλασσα και τον μεταφέρει σε ιταλικό έδαφος. Την πειθαρχική δίωξη μιας 63χρονης καθηγήτριας γυμνασίου, επειδή μαθητές της σε σχολική εκδήλωση έφτιαξαν και προέβαλαν βίντεο που παραλλήλιζε τους φυλετικούς νόμους του Μουσολίνι με τα διατάγματα για την ασφάλεια του Σαλβίνι. Τις μπουλντόζες που ξηλώνουν καταυλισμούς Ρομά. Στα θετικά νέα, το Sea Watch διέσωσε 43 μετανάστες και τους μετέφερε στη Λαμπεντούζα, σπάζοντας την απαγόρευση και ταπεινώνοντας τον Σαλβίνι (που την ίδια ώρα σε τηλεοπτική συνέντευξη διαβεβαίωνε ότι αποκλείεται να καταφέρει το διασωστικό να αποβιβάσει μετανάστες και τις επόμενες ώρες άρχισε να «αφρίζει» στα κοινωνικά δίκτυα). Επιπλέον, το Μιλάνο «υποδέχθηκε» την ακροδεξιά σύναξη ενόψει ευρωεκλογών με αντιφασιστικά πανό και σημαίες σε πάρα πολλά μπαλκόνια κατοίκων της πόλης, ενώ όπου εμφανίζεται τις τελευταίες μέρες ο Σελβίνι (Νάπολι, Φλωρεντία), γίνεται δεκτός από μαζικές αντιφασιστικές διαδηλώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία.

Αθωώθηκαν οι 9 Τούρκοι κρατούμενοι στην Ελλάδα, που κατηγορούνταν για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση, με το σχετικό κατηγορητήριο να καταρρέει στη διάρκεια της δίκης. Έξι από τους 9 καταδικάστηκαν με ελαφρές ποινές φυλάκισης με αναστολή. Όμως ακολούθησε περιπέτεια. Αντί να αποφυλακιστούν, παραπέμφθηκαν στο αλλοδαπών, όπου κρατήθηκαν αρχικά οι 4. Παραμένουν σε κράτηση οι 2 (Anil Sayar και Memet Dogan) και ο Memet Dogan πιέστηκε να υπογράψει έγγραφο για την απέλασή του στην Τουρκία (αναγνωρισμένος πολιτικός πρόσφυγας της Γαλλίας). Στις 21 Μάη, η Επιτροπή αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους στην Τουρκία και το Κουρδιστάν διαδήλωσε έξω από τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στην Κουμουνδούρου.

Δρακόντεια απαγόρευση των εκτρώσεων ψηφίστηκε στην Αλαμπάμα. Δεν προβλέπει καν εξαιρέσεις σε περιπτώσεις βιασμού και καθιστά την επέμβαση κακούργημα που επισύρει ποινές ως και 99 χρόνια κάθειρξης για τους γιατρούς που την κάνουν! Χιλιάδες άνθρωποι διαδηλώνουν υπέρ του δικαιώματος των γυναικών στην άμβλωση με σύνθημα «δικό μου σώμα, δική μου επιλογή» κι ελπίζουν να ανατρέψουν τη βάρβαρη νομοθεσία.

22 μαη 2019

Οι μαζικές κινητοποιήσεις στο Σουδάν συνεχίζονται μετά την ανατροπή του δικτάτορα Μπασίρ, με στόχο τη μετάβαση της εξουσίας από το στρατιωτικό συμβούλιο σε μια πολιτική κυβέρνηση. Στις 15 Μάη οι στρατηγοί «πάγωσαν» τις διαπραγματεύσεις, καταγγέλοντας την εξάπλωση των οδοφραγμάτων των δια-

δηλωτών σε πολλούς δρόμους της πόλης, κι ενώ μια παραστρατιωτική επίθεση είχε σκοτώσει διαδηλωτές. Μια νέα επίθεση στα οδοφράγματα αποκρούστηκε από μια ανθρώπινη αλυσίδα και υπό την απειλή των εργαζομένων στα αεροδρόμια ότι θα αποκλείσουν τον εναέριο χώρο της χώρας αν δεν υποχωρήσει ο στρατός.

διεθνη Τελικά οι διαπραγματεύσεις ξανάρχισαν, αλλά αυτή τη διαφορά διακόπηκαν από την αντιπολίτευση, που καταγγέλει την αδιαλλαξία των στρατηγών (επιμένουν σε πλειοψηφία στρατιωτικών στο νέο μικτό Συμβούλιο και σε στρατηγό επικεφαλής του). Όμως έξω από την αίθουσα των διαπραγματεύσεων βρίσκονται τα πιο

17

ελπιδοφόρα και σημαντικά νέα: Εκεί που το μαζικό κίνημα δεν κάμπτεται, αλλά και επιχειρεί να οργανωθεί. Αναδημοσιεύουμε από τη βρετανική εφημερίδα Socialist Worker, μια σχετική ανταπόκριση της Αν Αλεξάντερ, συγγραφέα του «Ψωμί, Ελευθερία, Κοινωνική Δικαιοσύνη: Οι εργάτες και η αιγυπτιακή επανάσταση».

Μαρτυρία από το Σουδάν: «Οργανώνουμε την επανάσταση» Της Αν Αλεξάντερ

Έ

να μήνα αφότου οι διαδηλώσεις επέβαλαν την ανατροπή του δικτάτορα Ομάρ Αλ Μπασίρ, η μοίρα της σουδανικής επανάστασης παραμένει στην κόψη του ξυραφιού. Αντιπολιτευτικές δυνάμεις έχουν καλέσει σε μεγάλη κλιμάκωση των κινητοποιήσεων για να υποστηριχθούν τα αιτήματά τους για συγκρότηση κυβέρνησης υπό την ηγεσία πολιτικών προσώπων. Αλλά το Μεταβατικό Στρατιωτικό Συμβούλιο, η συμμορία στρατηγών που εγκατέλειψε τον Μπασίρ στη διάρκεια των μαζικών διαδηλώσεων, επιχειρεί να αποτρέψει κινήσεις που θα περιορίσουν την εξουσία του. Είναι σαφές ότι αυτό που μισούν και φοβούνται περισσότερο είναι το να βλέπουν τους απλούς ανθρώπους να οργανώνονται. Ο αναπληρωτής επικεφαλής του συμβουλίου, ο εγκληματίας πολέμου στρατηγός Χεμεντί, δήλωσε πρόθυμος να διαπραγματευτεί με τις αντιπολιτευόμενες οργανώσεις, αλλά περιέγραψε τις μαζικές κατασκηνώσεις διαδηλωτών ως «χάος». Ξεκινώντας από τη γιγάντια κατασκήνωση έξω από το στρατιωτικό επιτελείο στην πρωτεύουσα Χαρτούμ στις 6 Απρίλη, αντίστοιχες καταλήψεις χώρων εμφανίστηκαν στις μεγάλες πόλεις. Αυτές έχουν παίξει έναν κρίσιμο ρόλο στο χτίσιμο της αυτοπεποίθησης των απλών ανθρώπων ότι είναι εφικτό να πετύχουν ένα δημοκρατικό Σουδάν.

Επιτροπές

Ο Muawwiyya Ahmed Kessinger είναι μέλος των επαναστατικών επιτροπών στην κατασκήνωση έξω από το Γενικό Επιτελείο. Είπε στο Socialist Worker: «Οι επιτροπές στήθηκαν στις 6 Απρίλη, στην επέτειο της Απριλιανής Επανάστασης που είχε ανατρέψει τον πρόεδρο Ja’afar al Nimeiry το 1985». «Χρειαζόταν να οργανώσουμε τις γραμμές των επαναστατών προκειμένου να αντισταθούμε απέναντι στη βίαιη καταστολή του καθεστώτος, ενώ θα επιχειρούμε να διατηρήσουμε τον ειρηνικό χαρακτήρα της επανάστασης. Αρχίσαμε να συζητάμε για τους τρόπους συγκρότησης ενός οργανωμένου σώματος επαναστατών. Αρχικά συνέβη αυθόρμητα, αλλά σύντομα εξελίχθηκε σε μια πιο συνεκτική οργάνωση». Οι κατασκηνώσεις είναι σοβαρή απειλή για το στρατιωτικό συμβούλιο –και δείχνουν πώς οι απλοί άνθρωποι μπορούν να αρχίσουν την οικοδόμηση νέων μορφών δημοκρατίας στη διάρκεια επαναστάσεων. Ο Muawwiyya περιέγραψε πώς επιχειρούν οι εθελοντές αγωνιστές-στριες να οργανώσουν τους 500.000 διαδηλωτές που συγκεντρώνονται στην πλατεία κάθε απόγευμα. Εξήγησε ότι την κατάληψη συντονίζουν 7 διαφορετικά είδη επιτροπών. «Πρώτα έχου-

Το «τρένο της ελευθερίας» μεταφέρει ενισχύσεις από την Άτμπαρα (γενέτειρα της εξέγερσης και ιστορικό «κέντρο» της εργατικής συνδικαλιστικής δράσης) στο Χαρτούμ για την υπεράσπιση των οδοφραγμάτων. με τις Οργανωτικές Επιτροπές που είναι υπεύθυνες για την οργάνωση και την κατανομή δυνάμεων στις άλλες επιτροπές», είπε. Οι πρώτες επαναστατικές επιτροπές που συγκροτήθηκαν, ήταν οι Επιτροπές Προστασίας. Ο Muawwiyya είπε: «η πρώτη επιτροπή συγκροτήθηκε στις 6 Απρίλη για να προστατεύει τους διαδηλωτές, οργανώνοντας σημεία ελέγχου. Αυτά είχαν ως στόχο να εμποδίζουν την πρόσβαση σε ανθρώπους των υπηρεσιών ασφαλείας του καθεστώτος. Επίσης αυτές οι επιτροπές έστησαν τα οδοφράγματα». Οι Επιτροπές Προμηθειών οργανώνουν την παροχή τροφίμων και υγρών για τους διαδηλωτές ενώ οι Ιατρικές Επιτροπές περιθάλπουν τους τραυματίες. «Υπάρχουν επίσης οι Επιτροπές Εξύψωσης της Συνείδησης», είπε ο Muawwiyya. «Αυτές εκπαιδεύουν τους διαδηλωτές για τη σημασία της μη-βίας στην επανάσταση και για τα δικαιώματα του σουδανέζικου λαού στην ελευθερία, την ειρήνη, τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία». Δύο επιπλέον επιτροπές είναι υπεύθυνες για την καθαριότητα και για το συντονισμό των κινητοποιήσεων. Η πολιτική εκπαίδευση είναι προτεραιότητα για το μαζικό κίνημα. Ο Muawwiyya δήλωσε: «Από την πρώτη μέρα στην κατασκήνωση, οργανώνουμε κύκλους συζητήσεων. Επιχειρούν να ανεβάσουν τη συνείδηση και των μελών των επιτροπών και όλων των διαδηλωτών στην κατάληψη γενικότερα. Συζητάμε για τη σημασία της ειρήνης, της αποδοχής του άλλου και της απόρριψης του ρατσισμού σε όλες τις εκδοχές του, είτε εθνικές, είτε θρησκευτικές, είτε ως διακρίσεις κατά των γυναικών. Αυτές οι συζητήσεις έχουν πραγματικά ανεβάσει την πολιτική συνειδητοποίηση των διαδηλωτών». Προς το παρόν, οι Επαναστατικές Επιτροπές στην κατασκήνωση έξω από το Γενικό Επιτελείο απαρτίζονται από εθελοντές και δεν είναι εκλεγμένα σώματα. Αλλά μια πρόσφατη ανακοίνωση της Ένωσης Σουδανών Επαγγελματιών (SPA) προτείνει ένα σημαντικό ρόλο για εκλεγμέ-

νες Επιτροπές Αντίστασης και Αλλαγής σε επιμέρους περιοχές. Η SPA είναι το σωματείο που βρέθηκε επικεφαλής του μαζικού κινήματος που ανέτρεψε τον Μπασίρ. Τους τελευταίους μήνες έχουν εμφανιστεί σε πολλές γειτονιές και πόλεις Επιτροπές Αντίστασης για να κινητοποιήσουν διαδηλωτές και την υποστήριξη στις κατασκηνώσεις. Η πρόταση της SPA προβλέπει ότι εκπρόσωποι αυτών των τοπικών Επιτροπών Αντίστασης και Αλλαγής θα καταλάβουν το 30% των εδρών σε ένα μεταβατικό κοινοβούλιο. Αλλά την ίδια ώρα, οι διαπραγματευτικές ομάδες της SPAκαι της αντιπολιτευτικής «ομπρέλας» Συμμαχία για Ελευθερία και Αλλαγή επιχειρούν να πείσουν το παλιό καθεστώς να αυτό-μεταρρυθμιστεί από τα πάνω. Το Προσωρινό Στρατιωτικό Συμβούλιο έχει προτείνει τη συγκρότηση ενός συμβουλίου που θα κυβερνά τη χώρα μέχρι τις μελλοντικές εκλογές. Αλλά αρνείται το αίτημα να αποτελέσουν οι πολίτες και όχι οι στρατιωτικοί την πλειοψηφία σε αυτό το σώμα. Η αντιπολίτευση δεν ενθαρρύνει τους εργάτες και τους δημόσιους υπάλληλους να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους και να καθαρίσουν τους χώρους δουλειάς και τους κυβερνητικούς θεσμούς από καθεστωτικούς αξιωματούχους. Ελπίζει να πετύχει μια συμφωνία που θα θέσει πολίτες στην ηγεσία της νέας κυβέρνησης. Όπως εξηγεί ο Muawwiyya: «Οι εκστρατείες εκκαθάρισης δεν έχουν αρχίσει ακόμα. Αυτό θα αποσπούσε τον κόσμο από το στόχο της συγκρότησης μιας πολιτικής κυβέρνησης και του περιορισμού του ρόλου του στρατού στη χώρα. Η εκκαθάριση του κράτους από τους ανθρώπους του παλιού καθεστώτος θα αφεθεί στην πολιτική κυβέρνηση». Μια μερική, αλλά σημαντική, εξαίρεση είναι η αστυνομία. Ο Muawwiyya είπε: «Πριν λίγες μέρες υπήρξε απεργία αστυνομικών –η πρώτη εδώ και 30 χρόνια– και αυτό είναι σημαντική στροφή προς τη δημοκρατία. Οι άνθρωποι αισθάνονται ελεύθεροι να εκφραστούν και αυτό είναι ένα σημαντικό βήμα

προς την εκκαθάριση του κράτους από κάθε μορφή δικτατορίας». Το πρόβλημα, όταν ζητάς από στρατηγούς να οδηγήσουν μεταρρυθμιστικά τους εαυτούς τους εκτός εξουσίας, είναι ότι συνήθως δεν συμφωνούν. Ο μεταρρυθμιστής πρόεδρος Μοχάμεντ Μόρσι, της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, που ανέλαβε την κυβέρνηση μετά την πτώση του δικτάτορα Μουμπάρακ, το ανακάλυψε αυτό το 2013. Ο στρατός επενέβη για να αποκαταστήσει την τάξη και συνέτριψε την επανάσταση. Οι Σουδανέζοι στρατηγοί ξέρουν ότι το επίδικο είναι πολύ μεγαλύτερο από το να προστατευτούν από πιθανές διώξεις για τα εγκλήματά τους. Η ανώτερη βαθμίδα του στρατού έχει ενσωματωθεί βαθιά στη σουδανέζικη οικονομία. Έχουν κατορθώσει να αρπάξουν τεράστιο μέρος του κρατικού πλούτου και να δρουν ως βασικοί ενδιάμεσοι πανίσχυρων συμφερόντων περιφερειακών καπιταλισμών του Κόλπου.

Εργατική δράση

Αυτοί είναι οι λόγοι που οι μαζικές διαδηλώσεις από μόνες τους είναι δύσκολο να αλλάξουν το συσχετισμό υπέρ των επαναστατών. Αλλά οι εργάτες έχουν τη δύναμη να τσακίσουν το καθεστώς, και οι μαζικές πολιτικές απεργίες θα μπορούσαν να το κλονίσουν. Αυτές είναι η καλύτερη μέθοδος για να βαθύνει το επαναστατικό κίνημα τα ρήγματα μέσα στο στρατό –μεταξύ των στρατηγών από τη μία και των χαμηλόβαθμων αξιωματικών και των στρατιωτών από την άλλη. Θα μπορούσαν να προσελκύσουν τις χαμηλότερες βαθμίδες του στρατού προς την ανοιχτή ανυπακοή απέναντι σε διαταγές. Οι Σουδανέζοι εργάτες έχουν ήδη αρχίσει να δείχνουν την υποστήριξή τους προς την επανάσταση. Το Σάββατο στο Λιμάνι του Σουδάν απεργοί απέκλεισαν τις λιμενικές εγκαταστάσεις. Και εργάτες ζάχαρης στην εταιρεία Κενάνα άρχισαν μια κατασκήνωση έξω από την έδρα του στρατού, απαιτώντας να αναληφθεί δράση ενάντια στα διεφθαρμένα αφεντικά τους. Το επόμενο λογικό βήμα για τους επαναστάτες στο Σουδάν θα ήταν τα εργατικά συμβούλια. Τέτοιες επιτροπές θα μπορούσαν να συνενώσουν εκπροσώπους που θα σχεδιάσουν κοινές απεργίες και θα διασφαλίσουν τη διανομή κρίσιμων αγαθών και υπηρεσιών. Σε αντίθεση με τις επιτροπές που συγκροτούνται με βάση τις γειτονιές, τα εργατικά συμβούλια θα μπορούσαν να θέσουν τα λιμάνια, τους σιδηροδρόμους, τις τηλεποικοινωνίες, τις δημόσιες υπηρεσίες και την παραγωγή τροφίμων υπό τον δημοκρατικό έλεγχο του επαναστατικού κινήματος. Αυτό θα αποσπούσε αυτούς τους τομείς από τα χέρια του υπαρκτού κράτους, θα αμφισβητούσε το σουδανέζικο καθεστώς και θα αποτελούσε τη δύναμη που θα ολοκληρώσει την επαναστατική αλλαγή.

18

ΔΙΕΘΝΗ

22 ΜΑΗ 2019

Βραζιλία Η πρώτη µάχη του κινήµατος µε τον Μπολσονάρο ξεκίνησε στη Βραζιλία. Συνδυάζοντας τον νεοφιλελευθερισµό (30% περικοπή δαπανών για τα πανεπιστήµια) µε την ακροδεξιά ιδεολογία (στόχευση κυρίως σε ανθρωπιστικές επιστήµες και τµήµατα που… «βγάζουν µαρξιστές»), η κυβέρνηση επιτίθεται στη δηµόσια παιδεία. Στις 15 Μάη, µια πανεκπαιδευτική απεργία κατέβασε εκατοµµύρια διαδηλωτές στους δρόµους της Βραζιλίας. Σχολεία, τεχνικές σχολές, πανεπιστήµια οργανώνουν εκατοντάδες συνελεύσεις, ενώ εκπαιδευτικοί, φοιτητές και αλληλέγγυοι διαδήλωσαν µαζί. Η Παιδεία είναι ο «χώρος» που θεωρούνταν εξαρχής «κάστρο» του αντιφασισµού (γι’ αυτό και µπήκε στο στόχαστρο των ρητορικών επιθέσεων του Μπολσονάρο από τις εκλογές ακόµα). Αν και πρόκειται γι’ αυτόν τον «προνοµιακό» χώρο, το µέγεθος της κινητοποίησης που πέτυχε, είναι µια πρώτη απάντηση στο µετεκλογικό ερώτηµα για «το µέγεθος της ήττας στη Βραζιλία». Η συνέχεια (και από το κίνηµα και από τον τρόπο αντίδρασης του Μπολσονάρο) θα δείξει περισσότερα. Αλλά οι εικόνες των πληµµυρισµένων δρόµων προκάλεσαν ξανά χαµόγελα…

Γιουροβίζιον: Το «καλλιτε Του Πάνου Πέτρου

Α

πό ένα πικρό-σατυρικό άρθρο («Οι συµµετοχές στη Γιουροβίζιον που αξίζουν το τίµηµα της σφαγής Παλαιστινίων») µάθαµε ότι το τραγούδι της Φιλανδίας λεγόταν «Look away» («κοίτα αλλού»). Ο τίτλος αυτού του τραγουδιού λέει –άθελά του– όλη την αλήθεια της σκοπιµότητας του φετινού µουσικού διαγωνισµού στο Ισραήλ. Από την άλλη, η διαφηµιστική καµπάνια της Ισραηλινής δηµόσιας ραδιοτηλεόρασης για τον διαγωνισµό είπε την «αλήθεια» της ηθεληµένα, για όποιον ήθελε να συνεχίσει να εθελοτυφλεί ότι «δεν είναι πολιτικό το ζήτηµα». Το σποτ ξεκινά µε τη φράση «Ξέρουµε ότι έχετε ακούσει ότι είµαστε µια χώρα πολέµου και κατοχής, αλλά έχουµε πολύ περισσότερα να προσφέρουµε από αυτό…», πριν αρχίσει µε κυνισµό να διαφηµίζει το Ισραήλ σε τουρίστες (µε «την Ιερουσαλήµ, την αγαπηµένη µας πρωτεύουσα» ανάµεσα στους προορισµούς). Κάτι ήξερε κι ο Νετανιάχου, όταν πέρσι επαινούσε την Ισραηλινή νικήτρια του περσινού διαγωνισµού για «εξαιρετική δουλειά στις διεθνείς δηµόσιες σχέσεις». Στη Γάζα, που στις 15 Μάη µετρούσε και πάλι νεκρούς διαδηλωτές στο φράχτη, οργανώθηκε η GazaVision, ένας «διαγωνισµός» τραγουδιστών από τη Γάζα. Τη µέρα του τελικού, µεταδόθηκε ιντερνετικά η Globalvision, µε σχετικά πάρτι-συναυλίες σε Λονδίνο, ∆ουβλίνο, Ραµάλα και Χάιφα. Κατά την έναρξη της Γιουροβίζιον, στο ίδιο το Τελ Αβίβ, Ισραηλινοί διαµαρτυρήθηκαν ενάντια στο µουσικό διαγωνισµό µε πανό «τα τρα-

Gaza-Vision, τραγουδώντας στα ερείπια.

Από την άλλη µεριά του Τείχους του Απαρτχάιντ, αποκλεισµένοι από τη «γιορτή της µουσικής».

Στο ίδιο το Τελ Αβίβ, διαδήλωση Ισραηλινών έξω από το χώρο του διαγωνισµού. γούδια και το γκλίτερ δεν µπορούν να κρύψουν την κατοχή». Παρά τις διεθνείς εκκλήσεις από τους Παλαιστίνιους καλλιτέχνες, από Ισραηλινούς συναδέλφους τους κι από το διεθνές κίνηµα BDS, καµία δηµόσια ραδιοτηλεόραση και κανένας καλλιτέχνης δεν

δέχτηκε να «µην περάσει την απεργιακή φρουρά» και να αποσύρει τη συµµετοχή του από το καλλιτεχνικό ξέπλυµα του απαρτχάιντ και της κατοχής. Στην Ελλάδα, η Κατερίνα Ντούσκα απάντησε στον Ρότζερ Γουότερς κάτι κλασικά για «τη µουσική που ενώνει», ενώ η ΕΡΤ µας χά-

Από τη διαδήλωση στις 18 Μάη στην Αθήνα.

ρισε απίθανες στιγµές στην ιστοσελίδα της, όπου µπορούσε κανείς να βρει κεντρικό θέµα «Η Γάζα πνίγεται στο αίµα» πλαισιωµένο από τα διαφηµιστικά του ηµιτελικού της Γιουροβίζιον. Με αυτή την έννοια, θα έλεγε κανείς ότι οι εκκλήσεις έπεσαν στο κενό. Όµως –πέρα από τη µεταφορά του διαγωνισµού από την Ιερουσαλήµ στο Τελ Αβίβ– η έκταση των διεθνών αντιδράσεων έφερε το φετινό διαγωνισµό στο επίκεντρο της πολιτικής συζήτησης –και όχι µε τους όρους που θα ήθελε η ισραηλινή κυβέρνηση. Είτε φτάνοντας ακόµα και σε µέινστριµ ΜΜΕ, είτε (πολύ περισσότερο) στο ίντερνετ και τα κοινωνικά δίκτυα, το πλήθος των εκκλήσεων (µε εµβληµατική την απόφαση 60 ΛΟΑΤΚΙ οργανώσεων από 20 περίπου χώρες να καλέσουν σε µποϊκοτάζ ενός θεσµού που επιχειρεί συστηµατικά να απευθυνθεί σε αυτές τις κοινότητες) και οι αντιδράσεις (θετικές ή αρνητικές) σε αυτές άνοιξαν πλατιά τη συζήτηση για την κατάσταση που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι, ακόµα και σε ανθρώπους που αγνοούσαν ή αδιαφορούσαν. Με αυτή την έννοια, µάλλον έχει δίκιο ο Άρης Χατζηστεφάνου, όταν καταλήγει σε πρόσφατο άρθρο του: «Αν διδαχθήκαµε όµως κάτι από τις µεγάλες αθλητικές και καλλιτεχνικές διοργανώσεις που απέκτησαν γεωπολιτικό ενδιαφέρον, είναι ότι η οµαλή διεξαγωγή δεν σηµαίνει νίκη. Στην περίπτωση του Ισραήλ σηµαίνει µια τεράστια επικοινωνιακή ήττα». Πολλές φορές αυτό είναι το νόηµα των δράσεων του κινήµατος αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, να «σπάσει η σιωπή», να συνεχίσουν να ακούγονται οι φωνές των Παλαιστινίων, να αµφισβητηθεί η «κανονικότητα» των διαρκών εγκληµά-

διεθνη

22 μαη 2019

19

Νότια Αφρική

ΗΠΑ-Ιράν

Η κυριαρχία του Εθνικού Κογκρέσου (ANC) συνεχίζεται στη Νότια Αφρική, καθώς στις πρόσφατες εκλογές κέρδισε το 57,5%. Βέβαια καταγράφηκε η αργή, αλλά διαρκής πτώση του και σε ποσοστά (4,7 μονάδες κάτω από τις προηγούμενες εκλογές) και σε ψήφους (τα 10 εκατ. είναι ιστορικό χαμηλό και μάλιστα μετά από 25 χρόνια αύξησης του πληθυσμού). Τυπικά η συμμετοχή έφτασε στο 66%. Αλλά αν υπολογιστούν όσοι-ες δεν μπήκαν στον κόπο να εγγραφούν στους εκλογικούς καταλόγους, φτάνει μάλλον στο 45%. Το ANC συνεχίζει να παραμένει ακλόνητο, καθώς η βασική εναλλακτική, η Δημοκρατική Συμμαχία, παραμένει καθηλωμένη στο 20%, αδυνατώντας να κερδίσει μαζική στήριξη πέρα από τη λευκή μειοψηφία. Το πιο ενδιαφέρον νέο ήταν το 10,8% των Μαχητών της Οικονομικής Ελευθερίας, της αριστερής διάσπασης του ANC (αύξηση 4,5 μονάδες και 700.000 ψήφοι από την πρώτη τους εμφάνιση στις περασμένες εκλογές)…

Με την ένταση μεταξύ ΗΠΑ και Ιράν να κλιμακώνεται επικίνδυνα, ο Τραμπ διέψευσε τη διαρροή για εναλλακτικό σχέδιο που προβλέπει την ανάπτυξη 120.000 Αμερικανών στρατιωτών στην περιοχή ως επιλογή. Αλλά συμπλήρωσε, «Αν προκρίνουμε κάτι τέτοιο, θα είναι πολλοί περισσότεροι»…

εχνικό ξέπλυμα» απέτυχε των και η αποστέρηση δικαιωμάτων σε βάρος των Παλαιστινίων. Στην Ελλάδα, αυτό επιχείρησαν να κάνουν, στο μέτρο των δυνάμεών τους, και κινητοποιήσεις διάφορων συλλογικοτήτων και πρωτοβουλιών που έγιναν στην Αθήνα στις 14, 15 και 18 Μάη, και το BDS Greece νωρίτερα (συλλογή υπογραφών, δημόσια έκκληση, συναυλία στο Γκαγκάριν και γλέντι στη Λαμπηδόνα), αλλά και απλές πρωτοβουλίες «εναλλακτικής διασκέδασης» όπως το πάρτι «δεν πάμε Γιουροβίζιον» της παράταξης «Ζωγράφου Ανυπότακτη Πόλη» το βράδυ του τελικού. Όπως γράφτηκε σε προκήρυξη που διακινήθηκε στη διαδήλωση στις 18 Μάη, «Η αυξημένη κινητικότητα είναι ελπιδοφόρα, αλλά στο άμεσο μέλλον είναι ανάγκη να προχωρήσει μια πιο συστηματική επιδίωξη συνεννόησης, συντονισμού και κοινών δράσεων, για να οργανωθεί πιο αποτελεσματικά και μαζικά η αναγκαία αντιπαράθεση με τη συνεργασία της Ελλάδας με το ισραηλινό απαρτχάιντ». Με δεδομένες τις διαφορές (σε ανάλυση, λειτουργία, θεματολογία, εμφάσεις, επιλογές δράσεων) μεταξύ των διάφορων δυνάμεων και

Αντισημιτισμός; Από την επιτυχία να ανοίξει τόσο πλατιά και με τέτοιους όρους το ζήτημα της Γιουροβίζιον ίσως να εξηγείται και η σπουδή που έδειξε το γερμανικό κοινοβούλιο να καταγγείλει με ψήφισμά του το BDS ως «αντισημιτικό» αυτές ακριβώς τις μέρες. Χριστανοδημοκράτες, Σοσιαλδημοκράτες, Πράσινοι και Φιλελεύθεροι συμφώνησαν σε αυτόν τον ανιστόρητο χαρακτηρισμό, φροντίζοντας μάλιστα να περιλάβουν στο ψήφισμα φράσεις όπως «αντισημιτικές δηλώσεις κι επιθέσεις που μεταμφιέζονται ως κριτικές στις πολιτικές του Κράτους του Ισραήλ, αλλά στην πραγματικότητα εκφράζουν μίσος…» ή «το Κράτος του Ισραήλ μπορεί επίσης να γίνει κατανοητό ως μια εβραϊκή συλλογικότητα». Τέτοιες διατυπώσεις ταυτίζουν πιο εύκολα με αντισημιτισμό την κριτική στις πολιτικές του Ισραηλινού Κράτους. Άλλωστε η προσπάθεια κάποιων βουλευτών του SPD και των Πρασίνων να προστεθεί μια πρόταση που να δηλώνει έστω ότι «η κριτική των πολιτικών της ισραηλινής κυβέρνησης» προστατεύεται από την ελευθερία του λόγου και πρέπει να επιτρέπεται,

πρωτοβουλιών, και με σεβασμό στις «παράλληλες» διαδρομές μας, το δυναμικό που δείχνει διάθεση να «κάνει πράγματα» για το παλαιστινιακό αξίζει να επιχειρήσει έναν ελάχιστο κοινό βηματισμό με κάποια γεγονότα, που θα μπορούσε να λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά στην απεύθυνση που έχει ο καθένας από εμάς χωριστά. Στην Ελλάδα όπου ο στρατηγικός άξονας με το Ισραήλ κάνει τη συμμετοχή στη Γιουροβίζιον παρονυχίδα, στην Ελλάδα του σφιχταγγαλίσματος στρατιωτικά-οικονομικά-διπλωματικά με το κράτος-τρομοκράτη, δυστυχώς δεν θα μας λείψουν οι αφορμές να συνεχίσουμε τη δράση υποστήριξης στον αγώνα του παλαιστινιακού λαού όλο το επόμενο διάστημα. Είναι ενδεικτική η πορεία του διαγωνισμού για το διαβόητο τραμ της Ιερουσαλήμ, όπου ένα κύμα αποχωρήσεων διεθνών κοινοπραξιών από τη διεκδίκηση του έργου (καθώς διεθνείς οργανισμοί το περιγράφουν ως «αναγνώριση και διευκόλυνση της κατοχής») απειλεί να αφήσει… μόνη υποψήφια την περήφανη ελληνική, καθώς στην κυβέρνηση (συμμετέχει η ΣΤΑΣΥ) και στη ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ δεν ιδρώνει το αυτί τους από τέτοιες «υπερ-ευαισθησίες»… απορρίφθηκε ως «αυτονόητο που δεν χρειάζεται να αναφερθεί». Αξίζει εδώ να αναφερθεί το ψήφισμα του ακροδεξιού AfD, που έχει δεσμούς με πραγματικούς κι επικίνδυνους αντισημίτες, διάφορους παλιούς νεοναζί: Το AfD ζητούσε «πλήρη απαγόρευση του BDS» και κατέκρινε τη διάκριση που κάνουν θεσμοί της διεθνούς κοινότητας μεταξύ του Ισραήλ (των συνόρων του 1967) και των εποικισμών ως «μορφή μποϊκοτάζ» που θίγει τους εποίκους. Ενώ οι ακροδεξιοί (που οι οπαδοί τους ευθύνονται για το 90% των αντισημιτικών επιθέσεων στη Γερμανία) πλειοδοτούν ενάντια στο BDS, ένα κείμενο που έχουν υπογράψει πάνω από 60 Εβραίοι ακαδημαϊκοί ισχυρίζεται ότι η «ταύτιση» των εκκλήσεων για μποϊκοτάζ με τον αντισημιτισμό «είναι λάθος, απαράδεκτη και απειλή στα θεμέλια της δημοκρατίας στη Γερμανία». Κάποιοι από αυτούς διαφωνούν με το BDS, αλλά συνυπογράφουν ότι «απορρίπτουμε τον ψευδή ισχυρισμό ότι το κίνημα BDS ως τέτοιο είναι αντισημιτικό και υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα κάθε ανθρώπου και κάθε οργάνωσης να το υποστηρίζει».

Ο διαγωνισμός στο Ισραήλ μέτρησε κι ένα γκολ εντός έδρας: την παλαιστινιακή σημαία του ισλανδικού συγκροτήματος Hatari που προκάλεσε αμηχανία στους παρουσιαστές, γρήγορη αλλαγή πλάνου και ακόμα γρηγορότερη επέμβαση του προσωπικού ασφαλείας (την οποία οι Hatari ανέβασαν σε βίντεο στο ίντερνετ). Για αρκετούς (και για την παλαιστινιακή επιτροπή του BDS) ήταν λάθος ότι οι Hatari συμμετείχαν και δεν άκουσαν τις παλαιστινιακές εκκλήσεις. Ωστόσο ήταν μια κίνηση με σημασία –που αποδείχθηκε από τον αντίκτυπο που είχε διεθνώς, σίγουρα όχι «ξεπλυματικό». Το μποϊκοτάζ είναι μια μορφή πάλης. Κατά τη γνώμη μας η πλέον αποτελεσματική. Αυτή την άποψη δεν τη συμμερίζονται πολλοί (και μέσα στο κίνημα και την Αριστερά, πόσο μάλλον σε προοδευτικούς καλλιτεχνικούς κύκλους). Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα κριθούν το ίδιο με τους πολέμιους γενικά του μποϊκοτάζ, λόγω ταύτισης με το Ισραήλ ή λόγω αδιαφορίας. Οι Hatari το συζήτησαν σοβαρά αν θα πάνε. Και με την ιδιαιτερότητα ότι δεν πρόκειται για δική τους προγραμματισμένη συναυλία, αλλά γι’ αυτόν τον διεθνή διαγωνισμό που θα έχει ισλανδική συμμετοχή έτσι κι αλλιώς, αποφάσισαν τελικά να πάνε. Δηλώνοντας ότι «είναι ξέπλυμα», αλλά εκτιμώντας ότι είναι καλύτερα να αξιοποιήσουν οι ίδιοι την παρουσία τους για να στείλουν ένα μήνυμα, παρά να αποσυρθούν για να πάει στο πανηγύρι ο πρώτος επιλαχών. Μπορεί η παρουσία τους να πλήγωσε κάποιους αγωνιστές, που ξόδεψαν χρόνο κι ενέργεια για να βρουν «τον ένα» που θα δήλωνε ότι αρνείται να παίξει. Αλλά τουλάχιστον οι Hatari ήταν έντιμοι στην επιλογή να πάνε «για να στείλουν μήνυμα». Το πρόβλημα

με τους καλλιτέχνες που ισχυρίζονται ότι «είναι πιο εποικοδομητικό να αξιοποιήσουμε την εξέδρα» είναι ότι συνήθως δεν την αξιοποιούν και όταν το κάνουν, στέλνουν κάποιο μήνυμα του τύπου «να είστε αγαπημένοι, να μη μαλώνετε». Οι Hatari ύψωσαν σκέτη την «απαγορευμένη» σημαία με το «απαγορευμένο» όνομα –όχι περιστέρια ή καρδούλες με καταπιεστή και καταπιεσμένο αγκαλιασμένους. Θα προτιμούσαμε περισσότερα πράγματα, από τη στιγμή που εκτίμησαν ότι η παρουσία τους εκεί θα είναι πιο «θορυβώδης» από την απόσυρσή τους –πχ να αρνηθούν να παίξουν τελευταία στιγμή και να το τινάξουν στον αέρα, ή να κάνουν τον ακτιβισμό τους πάνω στη σκηνή όπου θα ήταν πιο δύσκολο «να αλλάξει το πλάνο» σε 2 δευτερόλεπτα και να συνεχιστεί ομαλά η βραδιά. Αλλά έστω κι έτσι, υπήρξαν «θορυβώδεις». Κι αν οι προσπάθειές μας αφορούσαν να σπάσει η απολίτικη υποκρισία και να αξιοποιηθεί η δημοφιλία του θεσμού για να φτάσει το μήνυμα παραέξω, οι Hatari τελικά βοήθησαν σ’ αυτόν το στόχο. «Η ομαλή διεξαγωγή δεν σημαίνει πάντα επιτυχία», αναφέρεται στις δίπλα στήλες. Ο ακτιβισμός των Hatari ήταν το «κερασάκι στην τούρτα» αυτής της πραγματικότητας για τη Γιουροβίζιον στο Ισραήλ. Κι αντίστροφα, όλη η προηγούμενη δράση του BDS έκανε αυτή τη στιγμή κάτι περισσότερο από «2 δευτερόλεπτα που κάποιοι ύψωσαν μια παλαιστινιακή σημαία». Με έναν τρόπο, ο ακτιβισμός αυτός έγινε η φωτογραφική αποτύπωση όλης της προσπάθειας που έκανε το BDS, ακόμα κι αν αφορούσε μια άλλη μορφή παρέμβασης.

22 ΜΑΗ 2019

Το RProject πάει camping σελ. 13

Ο βάρβαρος θεσµός των πανελληνίων εξετάσεων Του Νικόλα Κολυτά

Ο

ι µαθητές της Γ’ Λυκείου έχουν µπει κυριολεκτικά στην τελική ευθεία για τις πανελλήνιες εξετάσεις. Ένα θεσµό καταπιεστικό και ανταγωνιστικό που υποβαθµίζει το δηµόσιο σχολείο και αποφέρει αλόγιστα κέρδη σε ιδιώτες. Έχουµε γράψει επανειληµµένως για τη βαναυσότητα αυτών των εξετάσεων που καµία κυβέρνηση δεν έχει τολµήσει να τα βάλει µε τη βιοµηχανία τους. ∆υστυχώς και φέτος δεν έχει αλλάξει κάτι.

Εξοντωτικές εξετάσεις

∆εν υπάρχει κάτι πιο βάρβαρο από το να πρέπει να επιλέξεις από τα δεκαέξι σου τι θα κάνεις στην υπόλοιπη ζωή σου. Να είσαι κλεισµένος σε µια αίθουσα εφτά ώρες καθηµερινά, να είσαι άλλες τέσσερις στο φροντιστήριο, να πρέπει να διαβάζεις εντατικά στο σπίτι, να µην έχεις ελεύθερο χρόνο και να πιέζονται οικονοµικά οι γονείς σου για να µπορέσεις να ανταπεξέλθεις στις απαιτήσεις των εξετάσεων. Όλα τα παραπάνω αποτυπώνουν ένα βάρβαρο σύστηµα, που καλλιεργεί τη λογική του ατοµικού δρόµου από πολύ νωρίς. Τη λογική του ότι επειδή έχουµε κρίση και τα πράγµατα είναι δύσκολα, για να καταφέρω να ζήσω και να επιβιώσω αξιοπρεπώς θα πρέπει να εστιάσω στον εαυτό µου, να συλλέξω όσο το δυνατόν περισσότερα προσόντα και να φορτωθώ µε όσες περισσότερες πιστοποιήσεις γίνεται προκειµένου να ανταπε-

ξέλθω αργότερα στον ανταγωνισµό της αγοράς εργασίας. Η σκληρή πραγµατικότητα των σχολείων και των πανελληνίων εξετάσεων αποτελεί µια πρόβα γι’ αυτό που θα ακολουθήσει στην πραγµατική ζωή. Μια ζωή γεµάτη εντατικοποίηση, πειθάρχηση και ατοµισµό. Έτσι αντιλαµβάνονται την «επιτυχία» οι εκπρόσωποι ενός συστήµατος που προσπαθεί να µετατρέψει το δηµόσιο σχολείο από ένα ζωντανό κοινωνικό χώρο γνώσης και αµφισβήτησης σε ένα χώρο απόγνωσης και αποδοχής της κατάστασης. Όλες οι κυβερνήσεις ανεξαρτήτως πολιτικού αυτοπροσδιορισµού ισχυρίζονται ότι προσπαθούν να αλλάξουν το εκπαιδευτικό σύστηµα προς το καλύτερο. Η πραγµατικότητα όµως παραµένει ίδια: Ελλείψεις µόνιµων εκπαιδευτικών, πολυµελή τµήµατα, ελλιπείς υλικοτεχνικές υποδοµές, µη έγκαιρη χορήγηση βιβλίων, ελλείψεις στη θέρµανση και ο κατάλογος µπορεί να συνεχίζεται διαρκώς. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες οι µαθητές µπαίνουν στο στίβο των εξετάσεων.

Κυβερνητική υποκρισία Ο ΣΥΡΙΖΑ παρότι διατυµπάνιζε ότι θα τα έβαζε µε την παραπαιδεία και τα επιχειρηµατικά συµφέροντα, µάλλον και εδώ για ακόµη µια φορά «τα γύρισε». Οι βασικές κατευθύνσεις του νοµοσχεδίου Γαβρόγλου που πρόκειται να εφαρµοσθούν δεν αλλάζουν, αλλά αντίθετα σε ορισµένα σηµεία εντείνουν τη σκληρή καθηµερινότητα των µαθητών. Καταρχάς, η Γ’ Λυκείου χάνει την αυτοτελή αξία της

και µετατρέπεται σε µια αµιγώς προπαρασκευαστική χρονιά για την εισαγωγή στην τριτοβάθµια εκπαίδευση. Τα µαθήµατα Γενικής Παιδείας περιορίζονται σε τρία, ενώ οι παλιές «κατευθύνσεις» που πλέον ονοµάζονται «οµάδες προσανατολισµού», είναι τέσσερις και όχι τρεις, µε παράλληλη αύξηση των ωρών διδασκαλίας και σχετική αύξηση της ύλης. Αυτό στην πραγµατικότητα είναι µια προσπάθεια να προσαρµοστεί η Γ΄ Λυκείου στη λειτουργία των φροντιστηρίων, έχοντας στο κέντρο της λογικής αυτής τις πανελλαδικές εξετάσεις και όχι τις εξαγγελίες για ελεύθερη πρόσβαση. Συνεπώς δίνεται περισσότερη έµφαση στις εξετάσεις, περισσότερος ανταγωνισµός και άγχος ανάµεσα στους µαθητές εντατικοποιώντας ακόµη περισσότερο το πρόγραµµά τους. Άλλος ένας κυβερνητικός µύθος είναι η υποτιθέµενη ελεύθερη πρόσβαση στην τριτοβάθµια εκπαίδευση. Η τελική πρόταση είναι η προαιρετική συµπλήρωση ενός πρώτου µηχανογραφικού τον Σεπτέµβρη της Γ΄ Λυκείου µε δέκα τµήµατα. Αυτά τα προαιρετικά µηχανογραφικά θα διαµορφώσουν και µια πρώτη εικόνα των σχολών χαµηλής και υψηλής ζήτησης. Όποιοι τα έχουν συµπληρώσει θα µπορούν να περάσουν σε αυτά χωρίς τη διαδικασία των πανελλαδικών εξετάσεων. Άρα ελεύθερη πρόσβαση θα υπάρχει µόνο για κάποιους και για κάποια τµήµατα χαµηλής ζήτησης, στα οποία οι υποψήφιοι θα µπορούσαν να περάσουν χωρίς πολύ µεγάλη δυσκολία και µε τη διαδικασία των πανελλαδικών εξετάσεων.

Κυκλοφορεί στα σχολεία το τεύχος #3 Το νέο τεύχος των ΜΕΣ κυκλοφόρησε! Οι Μαθητές/τριες Ενάντια στο Σύστημα (ΜΕΣ) κυκλοφόρησαν το 3ο τεύχος τους. Οι εξετάσεις, η πίεση του σχολείου και του φροντιστηρίου φαίνεται να μην τους πτοούν και συνεχίζουν να αμφισβητούν, να γράφουν και να βγαίνουν στο δρόμο! Το νέο τεύχος έχει ως κεντρικό άξονα τη βαναυσότητα του συστήματος των πανελληνίων εξετάσεων. Ενός συστήματος που καταπιέζει τους μαθητές, εξοντώνει οικονομικά τους γονείς, αποφέρει κέρδη σε ιδιώτες και υποβαθμίζει ακόμη περισσότερο το ρόλο του δημόσιου σχολείου. Οι ΜΕΣ ασκούν κριτική στα υποκριτικά μέτρα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ περί «καταπολέμησης της παραπαιδείας» και παίρνουν θέση βγάζοντας πολιτικά συμπεράσματα μέσα από τα βιώματά τους. Την ίδια στιγμή, πιάνουν τον προεκλογικό σφυγμό της πρώτης τους ψήφου. Δεν πείθονται από το δίπολο Τσίπρας-Μητσοτάκης και τονίζουν με κάθε τρόπο ότι πρέπει να μπει φρένο στους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Η μάχη των ευρωεκλογών είναι μια μάχη που σε μεγάλο βαθμό θα επηρεάσει το μέλλον της νέας γενιάς και γι’ αυτό το λόγο μέσα από το εντυπάκι τους προτείνουν την ενίσχυση της ενωμένης ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αυτής που δεν υπογράφει μνημόνια και δεν τσακίζει τα σχολεία τους. Το νέο τεύχος των ΜΕΣ είναι όμως και αρκετά πολυθεματικό. Πιάνει όλη τη συζήτηση που έχει ανοίξει εδώ αλλά και διεθνώς από το γυναικείο κίνημα και προετοιμάζει τους αναγνώστες για το pride που έρχεται. Περιλαμβάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη από γυναίκες πρόσφυγες από το κέντρο προσφύγων Λαυρίου και δίνει εικόνα από την επίσκεψη των ΜΕΣ εκεί. Δίνει έμφαση στην ιστορία έχοντας ένα δυνατό αφιέρωμα στην εργατική πρωτομαγιά και στο πώς γεννήθηκε αυτή η ημέρα. Τέλος, καταπιάνεται με θέματα που αφορούν την κλιματική αλλαγή, τον αντιφασισμό στα γήπεδα, την αποδόμηση της κυρίαρχης ιδεολογίας αλλά και την τέχνη. Οι ΜΕΣ αγωνίζονται στα σχολεία τους και στο δρόμο για μια κοινωνία χωρίς φτώχεια, πόλεμο, ρατσισμό και σεξισμό. Διαβάζοντας κανείς το νέο τεύχος τους παίρνει λίγο από το πείσμα τους και την ορμή τους.

Μαθητική απάντηση

Απέναντι σε όλα τα παραπάνω το µαθητικό κίνηµα δεν πρέπει να µείνει απαθές. Οι µαθητές έχουν αποδείξει ότι όποτε βγαίνουν στο δρόµο καταφέρνουν να ασκήσουν τεράστιες πιέσεις και να πετύχουν νίκες. Η πάλη για ένα πραγµατικά δηµόσιο δωρεάν σχολείο που θα εστιάζει στα ενδιαφέροντα του κάθε µαθητή και θα είναι αποκοµµένο από την πρόσβαση σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, είναι µια πάλη που πρέπει να δοθεί. Τα αιτήµατα της ελεύθερης πρόσβασης στο πανεπιστήµιο και της δηµόσιας δωρεάν εκπαίδευσης µε πραγµατική ισοτιµία πρέπει να επανέλθουν στο προσκήνιο καθώς εκθέτουν ανεπανόρθωτα µια κυβέρνηση που στο όνοµα της Αριστεράς συνεχίζει τις ίδιες καταστροφικές πολιτικές στο χώρο της παιδείας. Όλα τα παραπάνω, όµως, µπορούν να επιτευχθούν µόνο µέσα από την κοινή δράση µαθητών-φοιτητών-γονέων-καθηγητών. Μόνο ένα µαζικό, ενωτικό και ριζοσπαστικό πανεκπαιδευτικό µέτωπο µπορεί να διεκδικήσει ένα καλύτερο δηµόσιο σχολείο που δε θα είναι δέσµιο των πανελληνίων εξετάσεων. Η κοινή δράση, ο συντονισµός και η πίστη όσων ζουν και εργάζονται µέσα στις σχολικές αίθουσες και τα προαύλια είναι η δύναµη που µπορεί να αντιστρέψει την κατάσταση. Οι πανελλήνιες είτε είναι του ΣΥΡΙΖΑ είτε της Ν∆, είναι το ίδιο βάναυσες και καταπιεστικές. Όσο πιο γρήγορα διαµορφωθεί ένα µέτωπο απέναντι και στους µεν και στους δε, τόσο πιο αισιόδοξα µπορούµε να ελπίζουµε σε ένα καλύτερο δηµόσιο σχολείο.