EA 435

Φύλλο Νο 435 | 5 ιουνη 2019 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Δεκαπενθήμερη εφημερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Κίνημα ενάντια στην κλιματική αλλαγή και τις εξορύξεις

30 χρόνια από την εξέγερση της Τιεν Αν Μεν

Για τα αποτελέσματα των εκλογών στην Ευρώπη

σελ. 12, 13

σελ. 10-11

σελ. 6, 7, 17, 18, 19

σελ. 13, 14

ο μνημονιακόσ συριζα εστρωσε τον δρομο στον ουλτρα-νεοφιλελευθερο μητσοτακη

Αντίσταση, διεκδίκηση, επιμονή Αριστερά

Η

ευρωκάλπη της 26ης Μάη αποτύπωσε την πολιτική κρίση στην Ευρώπη. Ο ιστορικός δικομματισμός (κεντροδεξιά και σοσιαλδημοκρατία) δέχεται σκληρά χτυπήματα σε μια σειρά χώρες και εμφανίζεται για πρώτη φορά στην ιστορία του ευρωκοινοβουλίου αδύναμος να διατηρήσει την πλειοψηφία των εδρών. Άλλες δυνάμεις ήταν αυτές που κατέγραψαν άνοδο, όπως οι φιλελεύθεροι κεντρώοι, η ακροδεξιά και οι Πράσινοι. Το «ακραίο κέντρο», η λογική της σύγκλισης κεντροδεξιάς-κεντροαριστεράς παράγει πλέον και διακριτές πολιτικές συγκροτήσεις (Μακρόν, Σιουδαδάνος) που επιχειρούν να λειτουργήσουν ως αστικές εφεδρείες στην κρίση των παραδοσιακών κομμάτων. Η ακροδεξιά κατέγραψε την ενίσχυση της επιρροής της σε σχέση με το 2014, αλλά δεν πέτυχε την «έφοδο» που προσδοκούσε. Σε σχέση με τον «καλπασμό» μιας προηγούμενης περιόδου, φαίνεται ότι περνά στην φάση της «σταθεροποίησης». Αλλά η σταθεροποίηση από μόνη της είναι ανησυχητικό σημάδι: Οι αντιδραστικές δυνάμεις έχουν πλέον «εγκατασταθεί» μόνιμα στην πολιτική σκηνή και ο αγώνας εναντίον τους θα είναι παρατεταμένος. (συνέχεια στη σελ.2)

2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Της σύνταξης... (συνέχεια από σελ. 1)

Ως αντίπαλο δέος σε αυτές τις εκλογές εµφανίστηκαν οι

Πράσινοι. Οι διεθνείς µαζικές κινητοποιήσεις για το κλίµα, σε συνδυασµό µε την «απελευθέρωση» κοινωνικών δυνάµεων από την κρίση της σοσιαλδηµοκρατίας που επιµένουν να κοιτούν προς τα αριστερά και να στέκονται εχθρικά στην ακροδεξιά, οδήγησε στο «πράσινο τσουνάµι».

Σε αυτό το τοπίο, σε αυτόν τον κόσµο που αλλάζει, και

συνεχίζει να παράγει κρίσεις (δικοµµατισµός), κινδύνους (ακροδεξιά) και ευκαιρίες (το κοινό των Πρασίνων) η χειρότερη είδηση της κάλπης ήταν η υποχώρηση της Αριστεράς, που πέρα από ελάχιστες εξαιρέσεις (όπως το Μπλόκο στην Πορτογαλία), εµφανίζεται να καταγράφει κάµψη των ήδη περιορισµένων δυνάµεων της, ανοίγοντας µια µεγάλη συζήτηση για τις αναγκαίες αλλαγές που πρέπει να προχωρήσουν στην πολιτική της (η χρεοκοπία του ευρω-µεταρρυθµισµού) αλλά και τα οργανωτικά της µοντέλα (η κρίση του «αριστερού λαϊκισµού») για να µπορέσει να απευθυνθεί πειστικά στο «ριζοσπαστισµό» που συνεχίζει να ζητά διέξοδο σε θολά σχήµατα.

Αυτή η διεθνής

εικόνα «φωτίζει» κάποιες πτυχές του εκλογικού αποτελέσµατος και στην Ελλάδα.

Εδώ, τα πεπραγµένα

του µνηµονιακού ΣΥΡΙΖΑ την τελευταία 4ετία τον οδήγησαν σε βαριά ήττα και «έστρωσαν το χαλί» στη νεοφιλελεύθερη ∆εξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αλλά µια µατιά στην κρίση κάποτε πανίσχυρων κοµµάτων πανευρωπαϊκά οφείλει να λειτουργήσει ως προειδοποίηση και για τις προοπτικές της Νέας ∆ηµοκρατίας (που αξιοποιεί την «τιµωρία» του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αδυνατεί να χτίσει ένα δικό της «κοινωνικό πλειοψηφικό ρεύµα») και για τη σχετική συζήτηση περί «σταθεροποίησης ενός νέου δικοµµατισµού» (του οποίου ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να παρουσιαστεί ο «έτερος πόλος»).

Η διεθνής εικόνα επίσης προειδοποιεί ενάντια σε κάθε

εφησυχασµό απέναντι στα ευχάριστα νέα της υποχώρησης της Χρυσής Αυγής ή στη σχετική στασιµότητα του ακροδεξιού χώρου στο σύνολό του. Η περίοδος συνεχίζει να δηµιουργεί ευκαιρίες για αυτόν το χώρο και θα χρειαστεί να συνεχιστεί η αντιφασιστική-αντιρατσιστική δράση για να πιεστούν κι άλλο οι «φασίστες µε αρβύλα» και για να µην ενισχυθούν άλλο οι «φασίστες µε γραβάτα».

∆υστυχώς, η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση στην ευρω-

παϊκή εικόνα, όσον αφορά την κατάσταση της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Η κινηµατική υποχώρηση στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ µετέτρεψε την ήττα του σε ήττα κάθε εκδοχής Αριστεράς, η οποία πιέστηκε στο σύνολό της από την εκλογική νίκη του συντηρητισµού. Εδώ, το µέγεθος της ήττας επιβάλει πολύ πιο επιτακτικά την αναγκαία συζήτηση, αυτοκριτική και ανασυγκρότηση, σε νέες βάσεις.

Το µόνο ελπιδοφόρο

των εκλογικών αναµετρήσεων της 26ης Ιούνη είναι ότι αποδείχθηκε πως στις διαδικασίες αυτές δεν ξεκινάµε από το απόλυτο µηδέν. Η καλύτερη µοίρα που επιφύλαξε ο κόσµος της Αριστεράς σε αρκετά αριστερά ριζοσπαστικά σχήµατα στην τοπική αυτοδιοίκηση (πάντα σε σχέση µε την πανωλεθρία των ευρωεκλογών) αποδεικνύει ότι ενώ οι πολιτικές προτάσεις των βασικών «µετώπων» της ριζοσπαστικής Αριστεράς αποδοκιµάστηκαν, η «επί τόπου» δράση των αγωνιστών τους αναγνωρίζεται κι επιτρέπει να συσπειρώνουν γύρω τους ακόµα ένα κρίσιµο δυναµικό.

Αυτό το δυναµικό

αποτελεί «τόπο» ανασύνταξης. Και τα δείγµατα γραφής αρκετών τοπικών σχηµάτων (ενότητα, «από τα κάτω» λειτουργία, αριστερός ριζοσπαστισµός αλλά και αµεσότητα στο λόγο,) δείχνουν καταρχήν και το «δρόµο» της ανασύνταξης.

5 ΙΟΥΝΗ 2019

Η κρίση της Χρυσής Αυγής Του Παναγιώτη Λίλλη

Τ

α αποτελέσµατα των εκλογών ήταν σοκ για την ηγεσία και τα µέλη της Χρυσής Αυγής. ∆ιπλό. Πρώτα γιατί η πτώση από τις προηγούµενες ευρωεκλογές του 2014 ήταν κάθετη και θεαµατική (στο 4,9% και 240.000 ψήφους από 9,4% και 537.000 ψήφους) και επίσης πολύ σηµαντική από τις εθνικές του Σεπτέµβρη του 2015 (7% και 380.000 ψήφους). ∆εύτερο, γιατί στα δεξιά της Ν∆, µετά 7 χρόνια αδιαµφισβήτητης ηγεµονίας, εµφανίστηκε ένα ανταγωνιστικό ακροδεξιό σχήµα, η Ελληνική Λύση του Βελόπουλου, που διεκδικεί το χώρο από τη Χρυσή Αυγή.

Είναι απλουστευτική µια άποψη που θεωρεί ότι «δεν έγινε και τίποτα, η ακροδεξιά συνεχίζει να υπάρχει». Η «Ελληνική Λύση» του Βελόπουλου είναι επικίνδυνη, αλλά δεν έχει τάγµατα εφόδου, δεν έχει καν τοπικές οργανώσεις και κοµµατικά γραφεία (ακόµα) Η πτώση όµως της Χρυσής Αυγής αµφισβήτησε επίσης ανοικτά και το σενάριο της «ακροδεξιάς επέλασης», που διακινούσε όλο το τελευταίο διάστηµα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρώντας να ξεπλύνει τη µνηµονιακή κυβερνητική πολιτική και να αιχµαλωτίσει αριστερούς ψηφοφόρους, καλλιεργώντας πανικό και σύγχυση. Η επόµενη µέρα βρίσκει τη ΧΑ να επιχειρεί να διαχειριστεί την εκλογική ήττα, µε το Μιχαλολιάκο να κατακεραυνώνει το διαδικτυακό «όχλο» που εµφανίστηκε να ζητά αλλαγή ηγεσίας, να καταγγέλλει την αχαριστία του λαού, να µιλά για νοθείες. Κι ενώ προαναγγέλλει πιο «ανοιχτά» ψηφοδέλτια σε σχέση µε το «λάθος των αυστηρά κοµµατικών» στις ευρωεκλογές, ταυτόχρονα αρνείται σύµπραξη µε άλλους κοµµατικούς φορείς της ακροδεξιάς. ∆ύσκολο εγχείρηµα σε µια συγκυρία που όλα τα παλιότερα «ανοίγµατα» έχουν εγκαταλείψει τη ΧΑ, ενώ µετεκλογικά συνεχίζονται οι παραιτήσεις τοπικών στελεχών σε διάφορες πόλεις. Η ΧΑ δείχνει αποµονωµένη κι αδύναµη να ξαναπαίξει άµεσα τον ηγετικό ρόλο στον ακροδεξιό χώρο που διεκδίκησε το προηγούµενο διάστηµα. Για το φιλελεύθερο δηµοκρατικό στρατόπεδο η πτώση των φασιστών οφειλόταν σχεδόν αποκλειστικά στη δίκη της Χρυσής Αυγής που

πλησιάζει στο τέλος της. Για τους φιλελεύθερους, η πίεση των θεσµών πάνω στη Χρυσή Αυγή λειτούργησε αποδιαρθρωτικά και άνοιξε το δρόµο σε διαφωνίες και αποχωρήσεις. Αυτή όµως η άποψη είναι µονόπλευρη και αγνοεί τον παράγοντα του αντιφασιστικού κινήµατος. Χωρίς αυτόν τον όρο η δίκη των φασιστών θα ήταν ένα παιχνιδάκι στα χέρια τους και µια επιχείρηση ηρωοποίησης των κατηγορουµένων. Για παράδειγµα, η ανικανότητα της ΧΑ να κινητοποιήσει τους ψηφοφόρους της στο δρόµο, «ενάντια στη δίωξη του αρχηγού», αφορά µια γενικότερη οργανωτική-πολιτική αδυναµία που έχει να κάνει σε µεγάλο βαθµό µε την αντιφασιστική-αντιρατσιστική δράση που προηγήθηκε της δίκης και συνεχίζεται ως σήµερα. Αν και η δίκη σίγουρα διευκόλυνε και εξώθησε κάποια «ποντίκια» να εγκαταλείψουν το καράβι, το εκλογικό αποτέλεσµα δείχνει ότι στην κοινωνία η «ετυµηγορία» έχει αποφασιστεί. Σίγουρα η Χρυσή Αυγή δοκιµάστηκε άσχηµα στις εκλογές. Και το αποτέλεσµά της είναι περισσότερο αρνητικό απ’ ότι φαίνεται µε µια πρώτη µατιά. Ο µικρός αριθµός κατεβασµάτων σε δήµους αποτυπώνει την εικόνα οργανωτικής «κρίσης» που είχε διαφανεί το προηγούµενο διάστηµα. Η πτώση του Παναγιώταρου στην Περιφέρεια Αττικής (χωρίς ακροδεξιό ανταγωνιστή) και του Κασσιδιάρη στο ∆ήµο Αθήνας (αν και τα πιο ενδιαφέροντα συµπεράσµατα θα βγουν όταν µάθουµε τα αποτελέσµατα στις Κοινότητες, όπου ο Κασσιδιάρης έπαιζε χωρίς ακροδεξιό αντίπαλο) ενισχύει την εικόνα γενικής κάµψης. Με αυτή την έννοια, είναι απλουστευτική µια άποψη που θεωρεί ότι «δεν έγινε και τίποτα, η ακροδεξιά συνεχίζει να υπάρχει». Καταρχήν µένει να αποδειχτεί αν είχαµε µια απλή «µετακόµιση» προς το Βελόπουλο ή µια ευρύτερη τάση αποσυσπείρωσης της ΧΑ (και τα πρώτα ποιοτικά στοιχεία δείχνουν µια πιο σύνθετη και ρευστή εικόνα, πχ µε το Βελόπουλο να αντλεί από ΑΝΕΛ και Λεβέντη και πρώην ΧΑ να πηγαίνουν προς τη Ν∆). ∆εύτερον, όσοι-ες αγωνιστήκαµε για την υποχώρηση των νεοναζί, γνωρίζαµε ότι το «ακροατήριό» της δε θα εξαφανιστεί ως δια µαγείας, ότι το στοίχηµα είναι η απόσπασή του από τους νεοναζί, η πολιτική του αδρανοποίηση κ.ο.κ. Ιστορικά η αποτυχία των νεοφασιστικών δυνάµεων αφορούσε κατακερµατισµούς, απορρόφηση επιρροής από άλλους σχηµατισµούς, «µάντρωµα» ψηφοφόρων στην σκέπη της ∆εξιάς κ.ο.κ. Εν προκειµένω, η «Ελληνική Λύση» του Βελόπουλου είναι επικίνδυνη, αλλά δεν έχει τάγµατα εφόδου, δεν έχει καν τοπικές οργανώσεις και κοµµατικά γραφεία (ακόµα). ∆ε χρειάζεται, όµως, να υποτιµούµε τους φασίστες ή τη γενικότερη ακροδεξιά απειλή. (συνέχεια στη σελ. 16)

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/754747-11 της Εθνικής Τράπεζας.

• Υπεύθυνος Γρηγόρης Δεµέστιχας, τηλ 6976564624

πολιτικη

5 ιουνη 2019

3

Μετά τις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές

Νέα κατάσταση – νέα καθήκοντα Π

ριν από καιρό, όταν ο Αλέξης Τσίπρας «υιοθετούσε» το μνημόνιο 3 –όταν δήλωνε ότι αυτή η κατάπτυστη συμφωνία υποταγής στις νεοφιλελεύθερες αντιμεταρρυθμίσεις δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται πλέον ως «καταναγκασμός», αλλά ως η καταλληλότερη μέθοδος για την έξοδο από την κρίση και για την προοπτική της βελτίωσης της ζωής «των πολλών»…– γράφαμε ότι το χειρότερο λάθος που θα μπορούσε να κάνει το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν να θεωρήσει ότι η αδυναμία των εργατικών και λαϊκών μαζών να ανατρέψουν την πολιτική του, ισοδυναμεί με κάποιου είδους μαζική συναίνεση σε αυτήν την πολιτική. Αυτό το λάθος ερμηνεύει σήμερα την παταγώδη κατάρρευση όλων των επιλογών του Τσίπρα και τη μεγάλη πολιτική ήττα του κόμματός του. Βυθισμένοι στη «νόσο των ηγετών», στη ναρκισσιστική πεποίθηση ότι είναι ανίκητοι, οι ηγετικοί αστέρες του ΣΥΡΙΖΑ οργάνωσαν την εκλογική/πολιτική αναμέτρηση, σε διαδοχικά στάδια: Πρώτα οι ευρωεκλογές και οι αυτοδιοικητικές εκλογές, πρώτα η τάχα «χαλαρή» αναμέτρηση, όπου θα μπορούσε, λέει, να εκτονωθεί σχετικά ανέξοδα η κριτική διάθεση του κόσμου. Και μετά, η «σκληρή» αναμέτρηση, οι εθνικές εκλογές και η μάχη για την εξουσία, όπου ο «άχαστος» Αλέξης Τσίπρας θα αντιμετώπιζε τον «Κούλη», το νεοφιλελεύθερο μουτζαχεντίν που βρίσκεται στην ηγεσία της ΝΔ. Αυτός ο σχεδιασμός έγινε κομμάτια και θρύψαλα, γιατί ο κόσμος που είχε στηρίξει την πολιτική και εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ το Γενάρη του 2015 έμεινε, σε μεγάλο βαθμό, αδιάφορος. Στις ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε με 9,3% διαφορά από τη ΝΔ. Η εικόνα διευρύνθηκε στις αυτοδιοικητικές εκλογές: η ΝΔ κερδίζει 12 από τις 13 περιφέρειες (με μοναδική εξαίρεση την παραδοσιακά «πράσινη» Κρήτη) και όλους τους μεγάλους δήμους στη χώρα, κερδίζοντας ακόμα και τους περισσότερους δήμους στο «κόκκινο στεφάνι» γύρω από την Αθήνα, δηλαδή τις εργατικές και λαϊκές συνοικίες γύρω από την πρωτεύουσα. Οι τάχα «χαλαρές» εκλογές μετατράπηκαν στις «σκληρές», έδωσαν σαφή απάντηση στο ερώτημα των επόμενων εθνικών εκλογών και υποχρέωσαν τον Τσίπρα να αναδιπλωθεί στο ερώτημα αν ο Κυρ. Μητσοτάκης θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές διασφαλίζοντας την αυτοδυναμία της ΝΔ. Στην Αττική, στη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας, η κάποτε πανίσχυρη Ρένα Δούρου ηττήθηκε από τον ανεκδιήγητο Πατούλη της ΝΔ, με διαφορά μεγαλύτερη του 30%. Στο Δήμο της Αθήνας ο Ν. Ηλιόπουλος ηττήθηκε από τον Κ. Μπακογιάννη με διαφορά μεγαλύτερη του 30% στο

2ο γύρο. Όμως και στις δύο περιπτώσεις, η αποχή πήρε συγκλονιστικές διαστάσεις: 58,11% στην Περιφέρεια και 66,75% στο Δήμο της Αθήνας! Οι «πολλοί» στην Αθήνα και στην Αττική πήραν αποστάσεις, έκαναν «βήματα στο πλάι», και άφησαν τους υποψήφιους του ΣΥΡΙΖΑ να συντριβούν από τους υποψήφιους της Δεξιάς. Χαρακτηριστικό αυτής της κατρακύλας είναι ότι 4 μεγάλοι Δήμοι (η Θεσσαλονίκη, ο Πειραιάς, ο Βόλος και η Νέα Φιλαδέλφεια) πέρασαν απευθείας στα χέρια των ολιγαρχών, της σκοτεινής επιχειρηματικότητας και των βαρόνων του ποδοσφαίρου. Πρόκειται κυρίαρχα για ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και δευτερευόντως για νίκη της ΝΔ, αν και οι σημαντικές πολιτικές συνέπειες αυτής της διαφοράς θα αποτελέσουν στο εξής πρόβλημα για το επιτελείο της ΝΔ. Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού για την «Εφ.Συν.»

Της Μαρίας Μπόλαρη

Ήττα του ΣΥΡΙΖΑ

Ο Αλέξης Τσίπρας ανέβηκε στην εξουσία καβαλώντας σε ένα κύμα συγκλονιστικών εργατικών και λαϊκών αγώνων που τσάκισαν τη ραχοκοκκαλιά των παραδοσιακών καθεστωτικών κομμάτων –της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ- οδηγώντας τον ελληνικό καπιταλισμό στην πρωτοφανή πολιτική κρίση του 2015. Ο πανικός της ντόπιας κυρίαρχης τάξης και των δανειστών το καλοκαίρι του 2015, στις μέρες του Δημοψηφίσματος, υπήρξε απολύτως πραγματικός. Όμως ταυτόχρονα, ο Αλ. Τσίπρας και η πλειοψηφία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, με την «κωλοτούμπα» του 2015, υπήρξαν ο καθοριστικός παράγοντας μιας σχετικά ομαλής εξόδου από αυτήν την κρίση. Η υπογραφή του μνημονίου 3 είχε ως αντίτιμο την υποστήριξη των ευρωηγεσιών, των ΗΠΑ και των ντόπιων καθεστωτικών δυνάμεων στον «ελιγμό» του Τσίπρα, με τις εκλογές του Σεπτέμβρη του ’15, την εκκαθάριση του κόμματός του και τη μνημονιακή συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ. Συμβάλλοντας τα μέγιστα στην παθητικοποίηση των εργατικών και λαϊκών μαζών μπροστά στην πολιτική του μνημονίου 3, ο Αλ. Τσίπρας πίστευε ότι έχτιζε τις προϋποθέσεις για μια μακρά περίοδο σοσιαλφιλελεύθερης ηγεμονίας του κόμματός του. Έχτιζε τις προϋποθέσεις για τη σημερινή ατιμωτική παράδοση της κυβερνητικής εξουσίας στις αυθεντικότερες μνημονιακές δυνάμεις, στη νεοφιλελεύθερη Δεξιά. Γιατί η βασική ερμηνεία της κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αναζητηθεί στο κοινωνικό ζήτημα. Στην τετραετία Τσίπρα

μειώθηκε το μερίδιο των μισθών και των συντάξεων ως ποσοστό του ΑΕΠ, αυξήθηκαν κατακόρυφα οι «ευέλικτες» μορφές απασχόλησης, κάλπασαν οι ιδιωτικοποιήσεις, μειώθηκαν οι κοινωνικές δαπάνες, ενώ ο νόμος Κατρούγκαλου είναι η πιο νεοφιλελεύθερη παρέμβαση στο δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα στην ιστορία του ελληνικού καπιταλισμού. Τα υπερπλεονάσματα που οργάνωσε το μνημόνιο 3 οδηγούσαν σε καθημερινή υπερλιτότητα, με την απατηλή υπόσχεση ότι στο τέλος της ημέρας ένα μικρό ποσοστό θα επιστραφεί με τη μορφή των επιδομάτων προς τους φτωχότερους των φτωχών. Αυτή την πολιτική αποδείχθηκε ότι σχεδόν κανείς δεν είχε πλέον την πρόθεση να δώσει μάχη για να την υπερασπίσει. Έχει σημασία ότι αποδείχθηκε ότι το «μακεδονικό» είχε περιορισμένες συνέπειες. Στις περιοχές της ελληνικής Μακεδονίας η φθορά του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μεγαλύτερη απ’ ό,τι στις άλλες περιοχές της χώρας. Η εθνικιστική επίθεση, που οργανώθηκε υπό την κάλυψη της ηγεσίας της ΝΔ, είχε ως στόχο να ξεδιπλωθεί η πολιτική αντιπαράθεση με το ΣΥΡΙΖΑ με καθεστωτικούς όρους και να μείνει σε δεύτερο πλάνο το κεντρικό ζήτημα της λιτότητας.

Η νίκη της ΝΔ

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έρχεται προς την εξουσία με όρους αρκετά διαφορετικούς απ’ ό,τι ο πατέρας του το 1989. Τότε η νεοφιλελεύθερη Δεξιά έχτιζε ένα ορμητικό ιδεολογικό ρεύμα («η αγορά απελευθερώνει»), σήμερα ο νεοφιλελευθερισμός δεν έχει πειστικές απαντήσεις διεθνώς για μια έξοδο από την κρίση. Τότε η ελληνική κυρίαρχη τάξη είχε την ένταξη στην ευρωζώνη ως ένα σαφή στρατηγικό στόχο προς μια ορμητική ανάπτυξη,

σήμερα κρατά την αναπνοή της μπροστά στις υποχρεωτικές εξυπηρετήσεις του χρέους και κρίσης των τραπεζών μέσα σε διεθνείς συνθήκες επιδείνωσης. Όμως ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αντιμετώπιζε ένα εργατικό κίνημα που δεν είχε νωρίτερα καμφθεί από το ΠΑΣΟΚ, ένα κίνημα που κατόρθωσε σύντομα την ανατροπή του με τους μεγάλους αγώνες του 1989-92. Ο Κυρ. Μητσοτάκης «παραλαμβάνει» από τον Τσίπρα ένα κίνημα σε μεγάλη ύφεση, έναν εργατικό κόσμο τσακισμένο από την κρίση, ενώ η Αριστερά έχει δεχθεί ένα σοβαρό πλήγμα συκοφάντησης. Αυτή είναι μια κρίσιμη διαφορά, που δείχνει τους κινδύνους αλλά και τα βασικά καθήκοντα της περιόδου που έρχεται. Δεν είναι χρήσιμες οι υπερβολές. Ακόμα και μέσα στο κόμμα της ΝΔ θεωρείται ανοιχτό το ερώτημα σχετικά με το αν ο Κυρ. Μητσοτάκης θα κατορθώσει να διατηρήσει το κλίμα «κοινωνικής ειρήνης» που επέβαλε ο Τσίπρας. Γι’ αυτό η λεγόμενη «καραμανλική» πτέρυγα φροντίζει να κρατά εν ζωή τα σενάρια «εθνικής συνεννόησης», έστω κι αν αυτά σημαίνουν διαύλους επικοινωνίας με το περιβάλλον του Τσίπρα. Στην ελληνική κοινωνία είναι συχνό το φαινόμενο μιας αιφνίδιας επανενεργοποίησης του εργατικού και λαϊκού παράγοντα. Οι προγραμματικές κατευθύνσεις του Κυρ. Μητσοτάκη σημαίνουν ότι θα ενταθεί η επίθεση της λιτότητας και των αντιμεταρρυθμίσεων, σημαίνουν ότι ο κόσμος μας θα αντιμετωπίσει μεγαλύτερες προκλήσεις. Μετά τη ζημιά που έγινε στην περίοδο Τσίπρα, είναι δεδομένο ότι για να δοθούν οι κατάλληλες απαντήσεις θα χρειαστεί πιο συστηματική και οργανωμένη προσπάθεια από την Αριστερά. Σε αυτόν το στόχο θα πρέπει να συγκεντρωθούν όλες οι δυνάμεις.

4

αριστερα

5 ιουνη 2019

Τα εκλογικά αποτελέσματα και η Αριστερά Του Αντώνη Νταβανέλου

Τ

α εκλογικά αποτελέσματα ήταν αρνητικά για την Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της. Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι όταν μέσα στις πλατιές εργατικές και λαϊκές μάζες δεν πνέει ο άνεμος της ελπίδας αλλά διαδίδεται η αίσθηση της ήττας, αυτό έχει αρνητικές συνέπειες για όλα τα ρεύματα και τις απόψεις που –έστω σε τελευταία ανάλυση– στηρίζονται στην κινητοποίηση και στη διαθεσιμότητα ενός ευρύτερου κόσμου.

ΚΚΕ

Στην εικόνα οφείλουμε να ξεχωρίσουμε την πορεία του ΚΚΕ. Διαθέτοντας μακράν μεγαλύτερη οργανωτική δύναμη από κάθε υποψήφιο «ανταγωνιστή», διαθέτοντας επίσης συσσωρευμένη πείρα σχετικά με τα διλλήματα της μαζικής πολιτικής, έχει τη δυνατότητα μιας κατά πολύ μεγαλύτερης σταθερότητας. Έτσι, για παράδειγμα, όταν το ΚΚΕ κατέκτησε στις περασμένες δημοτικές εκλογές το Δήμο της Πάτρας, είχε τη δυνατότητα να σταθεροποιήσει αυτή την «κατάκτηση», με τη νέα καθαρή νίκη του Πελετίδη σε αντίθεση με διάφορους ποικίλης προελεύσεως «αστέρες» που έπεσαν τόσο γρήγορα όσο ταχύτατα ανέβηκαν (κλασσικό παράδειγμα η κάποτε θεωρούμενη ως «πανίσχυση» Ρένα Δούρου στην Αττική). Όμως σε εθνικό επίπεδο, τα αποτελέσματα του ΚΚΕ στις ευρωεκλογές (5,35% και 302.000 ψήφοι) εμφανίζουν μείωση σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2014 (6,11% και 350.000 ψήφοι) και στασιμότητα σε σχέση με τις εθνικές εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 (5,55% και 301.000 ψήφοι). Μόνο που στο μεταξύ προηγήθηκε η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ, που «απελευθέρωσε» πάνω από 600.000 ψηφοφόρους που συγκροτούσαν μια μεγάλη «δεξαμενή» από την οποία το ΚΚΕ αποδείχθηκε μη ικανό να αντλήσει δύναμη. Το συμπέρασμα γίνεται σαφέστερο αν συνυπολογιστεί η μείωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η κατάρρευση της ΛΑΕ. Πολύ περισσότερο, αν συνυπολογιστεί ότι κατά την προεκλογική περίοδο ένας μεγάλος αριθμός αγωνιστών/στριών με προέλευσε από άλλους χώρους της Αριστεράς έκανε την επιλογή να ενταχθεί στα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ (ο Θ. Παφίλης έκανε λόγο για 2.000 «νεοεισερχόμενους» πανελλαδικά). Αυτή η οργανωτική ενίσχυση –κυρίως σε περιφερειακά και δημοτικά ψηφοδέλτια– δεν απέτρεψε μια ακόμα μεγαλύτερη μείωση της επιρροής των σχημάτων της «Λαϊκής Συσπείρωσης» από αυτήν που κατέγραψε το ΚΚΕ ως κόμμα στις ευρωεκλογές. Τα στοιχεία δείχνουν ευθέως το πολιτικό πρόβλημα: σε όλη την περίοδο της πολιτικής κρίσης (από το Δεκέμβρη του 2008 και κυρίως από τις μεγάλες αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις του 2011-13 και μετά) το ΚΚΕ απέφυγε να πάρει πολιτικές πρωτοβουλίες μεγάλης κλίμακας, απέφυγε να βάλει την οργανωτική του

δύναμη στην υπηρεσία του κόσμου διεκδικώντας εδώ και τώρα κάποια μεγάλη εργατική ή λαϊκή νίκη. Η συστηματική απόρριψη εκ μέρους του κάθε τακτικής που περιλαμβάνει την ενότητα στη δράση, λαθεμένα χαρακτηρίζεται ως «σεχταρισμός»: είναι παθητικότητα, είναι παραπομπή των αλλαγών και των αναγκαίων ανατροπών σε ένα απώτερο μέλλον «ωρίμανσης» (πώς άραγε θα επέλθει αυτή;) μιας κάποιας «λαϊκής εξουσίας». Στο μεταξύ το κόμμα οφείλει «να διατηρεί τις δυνάμεις του» και να αναπαράγει μια κάποια κοινοβουλευτική δύναμη. Αυτός ο ιδιότυπος κοινοβουλευτικός δρόμος, με «βήμα σαλιγκαριού», είναι προφανώς σε αναντιστοιχία με τη θυελλώδη περίοδο που ζήσαμε και που περιλάμβανε ανατροπές κυβερνήσεων, μαζικές πολιτικές μετατοπίσεις του κόσμου, διαλύσεις κομμάτων κ.ο.κ. Η πολιτική γραμμή και η γενική τακτική του ΚΚΕ δεν «επικοινωνεί» με αυτό το γενικό χαρακτηριστικό της περιόδου και γι’ αυτό το ΚΚΕ θα συνεχίζει να μετράει «χαμένες ευκαιρίες». Το ότι αυτή τη φορά το αποτέλεσμα ήταν μια «χαμένη ευκαιρία» είναι τόσο φανερό που δημιουργεί απορίες και αναζητήσεις. Η συζήτηση που έχει αρχίσει στο εσωτερικό του ΚΚΕ σχετικά με την ιστορία του κόμματος και του κινήματος (με τις «αναθεωρήσεις» της ΚΕ σχετικά με τα αίτια της ήττας στη δεκαετία του ’40) θα φτάσει κάποτε, αναπόφευκτα, και στα ζητήματα της σημερινής στρατηγικής και της πολιτικής του ΚΚΕ.

«Αριστερός λαϊκισμός»

Η «έκπληξη» των ευρωεκλογών ήταν το ΜΕΡΑ25 του Γ. Βαρουφάκη, με το 2,99% και τις 169.286 ψήφους, που φανερά άντλησε από την απογοήτευση προς το ΣΥΡΙΖΑ και από την ανικανότητα της ΛΑΕ. Το κέρδισε προβάλλοντας ένα μετριοπαθές κεϊνσιανό πρόγραμμα μεταρρυθμιστικής «αλλαγής» στην Ελλάδα και στην Ευρώπη (φανερά πίσω από τις πολιτικές ανάγκες για ρήξεις εδώ και στην ΕΕ) και μια πιο ριζοσπαστική υποστήριξη των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Ο Γ. Βαρουφάκης, παρά τις δημαγωγικές υποσχέσεις περί «άμεσης δημοκρατίας» των μελών, δηλώνει ότι «συνομιλεί μόνο με πρόσωπα, μόνο στη βάση του δικού του προγράμματος». Παρουσιάζει σταδιακά το μοντέλο του αρχηγού, συστατικό στοιχείο του ρεύματος του «αριστερού λαϊκισμού» όπως αναπτύχθηκε αρχικά στη Λατινική Αμερική και πέρασε στην Ευρώπη με τα «πρότυπα» του Ιγκλέσιας στους Ποδέμος ή του Μελανσόν στην Ανυπότακτη Γαλλία. Ο Βαρουφάκης απέδειξε ότι ήταν εφικτή μια πολιτική «εκτίναξη» με την προσήλωσή του στο ακροατήριο που απελευθερωνόταν από την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλώνοντας σήμερα «έτοιμος να συνεργαστεί τόσο με τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και με τη ΝΔ» (!) προειδοποιεί ότι μπορεί να αποδειχθεί «διάττοντας αστέρας» όπως πχ ο Σταύρος Θεοδωράκης. Η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωσταντοπούλου πήρε 1,61% και 90.900 ψήφους, αντλώντας επίσης από τη φθο-

ρά του ΣΥΡΙΖΑ και την κρίση της ΛΑΕ. Εδώ τα μηνύματα του «αριστερού λαϊκισμού» είναι πιο σκληρά. Το μήνυμα της Ζ. Κωσταντοπούλου, κεντράρει: «Ούτε αριστερά – oύτε δεξιά, μόνο μπροστά!». Ταυτόχρονα η έννοια του αρχηγού είναι πιο απόλυτη: Αυτή ενσαρκώνει και εκφράζει την «κίνηση του λαού», πέρα από όργανα, οργανώσεις, μέλη, συλλογικές αποφάσεις και άλλα συναφή παλιομοδίτικα, που η Πλεύση δεν διαθέτει και δεν επιθυμεί να διαθέτει. Το πρόβλημα και με τα δύο εγχειρήματα –πέρα από τα προγραμματικά κενά και τις πολιτικές ασάφειες– είναι ότι εντάσσουν την προοπτική τους στο ρεύμα του «αριστερού λαϊκισμού», την ώρα που αυτό αποδεικνύεται ακατάλληλο, τουλάχιστον για τις ευρωπαϊκές συνθήκες: με την κρίση του Ιγκλέσιας στους Ποδέμος, αλλά κυρίως με το ξεκίνημα της δημόσιας συζήτησης στη Γαλλία μετά τη σχετική εκλογική αποτυχία του Μελανσόν, όπου διατυπώνονται οι ανάγκες για αντίσταση στην «υπέρβαση» της Αριστεράς, για επιστροφή στη συνολικοποιημένη πολιτική και στις οργανωτικές αρχές της συγκροτημένης συλλογικότητας.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συγκέντρωσε στις ευρωεκλογές 0,64% και 36.327 ψήφους. Εδώ η μείωση, ακόμα και σε σύγκριση με τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 (0,85% και 46.096 ψήφοι) είναι, κατά τη γνώμη μου, το μικρότερο πρόβλημα. Γιατί σε αυτές τις εκλογές η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εμφάνισε δημόσια πρόβλημα συνοχής, με τα δια-

φορετικά «κατεβάσματα» σε βασικούς Δήμους και τις διαφορετικές γραμμές σχετικά με τον 2ο γύρο, που έφεραν στην επιφάνεια τις διαφορές για την αντιμετώπιση της συγκυρίας. Το πρόβλημα αυτό σε ένα «μέτωπο» της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς με περιορισμένες δυνάμεις και ακόμα πιο περιορισμένη οργανωτική συνοχή, μπορεί να εξελιχθεί σε ταυτοτικό. Ήθη και έθιμα που αναδείχθηκαν, όπως η «επιθετική» αφίσα της νεολαίας του ΝΑΡ ή η μετεκλογική ανακοίνωση που περίπου πανηγύριζε το αποτέλεσμα «μιζάροντας» στην καταστροφή της ΛΑΕ είναι βήματα ιδιαίτερα αρνητικά. Σε ό,τι μας αφορά, επιμείναμε σε όλη την προηγούμενη περίοδο στην άποψη ότι μια πολιτική/εκλογική συμμαχία της ριζοσπαστικής Αριστεράς ήταν εφικτή και απαραίτητη, με «κορμό» τις δυνάμεις της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πιστεύαμε και πιστεύουμε ότι ένα τέτοιο «βήμα» θα είχε ευεργετικές συνέπειες –πολιτικά και επί του αποτελέσματος– για όλους τους «μετωπικούς» σχηματισμούς, ενώ δε θα είχε επιτρέψει την ανάπτυξη των «κενών» που πάνω τους βασίστηκαν η Πλεύση και το ΜΕΡΑ25. Η προοπτική αυτή τορπιλίστηκε από τα δεξιά λάθη της ηγεσίας της ΛΑΕ (βλ. διπλανές στήλες) και από τη σεχταριστική επιμονή τμήματος της ηγεσίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτή η συζήτηση είναι «καταδικασμένη» να ανοίξει ξανά. Δυστυχώς σε χειρότερους όρους. Γιατί στις εκλογές που προηγήθηκαν καταγράφηκε πολιτική ήττα και υποχώρηση για όλες τις εκδοχές της Αριστεράς.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ

5 ΙΟΥΝΗ 2019

Η κρίση της ΛΑΕ Του Αντώνη Νταβανέλου

Ο

ι εκλογές ήταν για τη ΛΑΕ µια συντριπτική πολιτική ήττα. Όχι µόνο δεν κατόρθωσε να αντλήσει από τη δεξαµενή της αγανάκτησης απέναντι στον Τσίπρα, αλλά έχασε και µεγάλο µέρος της επιρροής που είχε στο ξεκίνηµά της, το 2015: Πήρε 0,56% (από 2,86% το Σεπτέµβρη του ’15) και 31.180 ψήφους (από 155.242 ψήφους). Τα στοιχεία είναι αφοπλιστικά και δεν µπορούν να ερµηνευτούν µε δευτερεύοντες παράγοντες, όπως η πολιτική αισθητική ή η «διεισδυτικότητα» κάποιων ηγετικών προσώπων. Οι αριθµοί δείχνουν πολιτικό πρόβληµα. Αυτό εµφανίστηκε γρήγορα µετά την ιδρυτική Συνδιάσκεψη του 2016. Για υγιείς λόγους, η ηγεσία της ΛΑΕ παρέµεινε προσηλωµένη στην προοπτική της ανατροπής του Τσίπρα από τα αριστερά. Όµως εγκλωβίστηκε στην άποψη ότι αυτό µπορεί να συµβεί/θα συµβεί µέσα από µια αιφνίδια κεντρικοπολιτική κρίση και εκλογική ανατροπή, άποψη που οδηγούσε τη ΛΑΕ σε µια διαρκή «εκλογική ετοιµότητα». Με δεδοµένους τους περιορισµούς σε στελεχικούς, υλικούς κ.ά. «πόρους», αυτό οδήγησε σε υποτίµηση της απαραίτητης προσπάθειας συγκρότησης των οργανώσεων βάσης, συγκρότησης της εξωστρεφούς παρέµβασης στο µαζικό κίνηµα µε όρους σταθερότητας και συνέχειας (και όχι κυρίως µε «επικοινωνιακούς» ακτιβισµούς) και διαρκούς συγκρότησης της πολιτικής άποψης και γραµµής µέσα σε έναν κόσµο που άλλαζε γύρω µας µε ταχύτητα. Σε αυτό το διάστηµα αναπτύχθηκαν οι «συνήθειες» υποκατάστασης των διεργασιών ενός µετώπου, όπως ήταν και είναι η ΛΑΕ, από µια συγκεντρωτική και προσωποκεντρική λειτουργία της ηγεσίας του, ενός κύκλου ελάχιστων στελεχών. Σε αυτό το διάστηµα η πολιτική της ΛΑΕ είχε να αναµετρηθεί µε νέα κρίσιµα ζητήµατα: Τι ήταν η «ρήξη» µε την παγκοσµιοποίηση που αντιπροσώπευε ο Τραµπ; Ποια ήταν η διάσταση των ρωγµών στην ΕΕ που σηµατοδοτούσε το Brexit; Ποια στάση έπρεπε να κρατηθεί απέναντι στο ανερχόµενο ρεύµα του ακροδεξιού «ευρωσκεπτικισµού»; Πώς κάνουµε πολιτική µέσα σε συνθήκες σχετικής υποχώρησης των µαζών από το άµεσο πολιτικό προσκήνιο; Με ποιες αιχµές αντιµετωπίζουµε τη σχετική σταθεροποίηση του Τσίπρα; Τι στάση κρατάµε απέναντι στη Ρωσία του Πούτιν και την Κίνα της Cosco;

Αν µετρήσει τις απαντήσεις που δόθηκαν σε αυτά και άλλα κεντρικά ερωτήµατα από τις στήλες πχ της Iskra, θα βρει πολλά ατοπήµατα και πολλά «φάουλ», πολλούς αυθαίρετους «νεωτερισµούς» που παραβίαζαν τις συµφωνίες και τα πλαίσια της ιδρυτικής απόφασης της ΛΑΕ. Θεωρούνταν «δικαίωµα» µιας «συνιστώσας», που όµως λειτουργούσε ως (η ηγεσία της) ΛΑΕ και κατοχύρωνε «δεδοµένα» για το πολιτικό προφίλ της ΛΑΕ συνολικά. Η απόσταση αυτών των απαντήσεων από την πραγµατικότητα, οδήγησε σε ενίσχυση της ηγετικής υποκατάστασης. Το κρίσιµο ζήτηµα που προκάλεσε κλιµάκωση ήταν το ξέσπασµα των «γεωπολιτικών» στην ανατολική Μεσόγειο και κυρίως το «µακεδονικό». Μας ήταν γνωστό ότι το µέτωπο ΛΑΕ ήταν µια συµµαχία µε ένα «πατριωτικό» ρεύµα της αντιιµπεριαλιστικής Αριστεράς. Γνωρίζαµε τις θέσεις που κράτησε επί δεκαετίες, δίνοντας προτεραιότητα στην καταγγελία της ιµπεριαλιστικής πολιτικής, αλλά επίσης υποστηρίζοντας «λύσεις» που επιζητούσαν µια αποφυγή της όξυνσης και κυρίως του πολέµου. Υποστηρίζοντας θέσεις (επί δεκαετίες…) όπως η ∆ιζωνική ∆ικοινοτική Οµοσπονδία στην Κύπρο και η «σύνθετη ονοµασία µε γεωγραφικό προσδιορισµό» σχετικά µε τη ∆ηµοκρατία της Μακεδονίας. ∆εν συµφωνούσαµε, αλλά κατανοούσαµε αυτήν την πολιτική, που άλλωστε διαπερνά ένα πλατύτατο τµήµα της Αριστεράς στην Ελλάδα. Και, αίφνης, αντιµετωπίσαµε µια στροφή: Στην Κύπρο κάθε είδους ρύθµιση για «ειδική προστασία» µιας πληθυσµιακής συνιστώσας/µειονότητας, άρχισε να χαρακτηρίζεται προδοσία του ενιαίου κράτους και των «κυριαρχικών δικαιωµάτων του». Στα Βαλκάνια η κριτική στη συµφωνία των Πρεσπών συγκεντρώθηκε στην καταγγελία του «αλυτρωτισµού» των γειτόνων, εγέρθηκε ζήτηµα «ασφάλειας των συνόρων», ενώ το όνοµα «Βόρεια Μακεδονία» (που θα έπρεπε να χαιρετίζουν οι οπαδοί της «σύνθετης ονοµασίας µε γεωγραφικό προσδιορισµό», σε βάρος του δικαιώµατος στον αυτοπροσδιορισµό…) έγινε συνώνυµο της… εθνικής µειοδοσίας. Επιµείναµε ότι η συµφωνία των Πρεσπών δεν είχε καταλυτικό ρόλο στην κρίση της κυβέρνησης Τσίπρα. Αυτό αποδείχθηκε στη Βουλή και πολύ περισσότερο στα εκλογικά αποτελέσµατα, γιατί η πτώση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι µεγαλύτερη στη βόρεια Ελλάδα. Όµως η απόφαση της ∆εξιάς και της ακροδεξιάς για τα εθνικιστικά συλλαλητή-

ρια ήταν σηµαντική: ήταν τµήµα µιας στρατηγικής για να πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ µε καθεστωτικούς όρους, για να µετατραπεί η ήττα του Τσίπρα σε γενική υποχώρηση της επιρροής, των ιδεών, ακόµα και των συµβόλων της Αριστεράς. Το αλληθώρισµα της ηγεσίας της ΛΑΕ προς αυτήν την κατεύθυνση ήταν σοβαρό, αυτοκτονικό, λάθος. Στην πραγµατικότητα ήταν αλλαγή βασικού ακροατηρίου. Και ήταν αλλαγή απολύτως τυφλή: Συσσώρευε απώλειες από τα αριστερά, ενώ δεν κέρδιζε από δεξιά, γιατί ο εθνικιστικός χώρος είναι συνυφασµένος µε τη ροπή στην ακροδεξιά και τον αντικοµµουνισµό. Η προσπάθεια «σύνθεσης» µιας αντιµνηµονιακής πολιτικής µε κέντρο το κοινωνικό ζήτηµα, µε µια πολιτική «εθνικού»-πατριωτικού ακροατηρίου ήταν καταδικασµένη να οδηγηθεί σε κενό τόπο. Εκτιµήσεις για «γεωπολιτικό µνηµόνιο» και κίνδυνο «ακρωτηριασµού της χώρας» µε οµιχλώδεις εκκλήσεις για κάποιο «πατριωτικό µέτωπο», αν γίνονταν πιστευτές έστελναν κόσµο στα µεγάλα κόµµατα και κυρίως στη ∆εξιά, ενώ λειτουργούν νοµιµοποιητικά για την εθνικιστική-ρατσιστική ακροδεξιά. ∆υστυχώς αυτά τα «ανοίγµατα» δεν περιορίστηκαν στην εσωτερική συζήτηση. Προβλήθηκαν σε µεγάλα ακροατήρια, µε αυθαίρετο τρόπο ως θέσεις της ΛΑΕ. Αυτή η πολιτική είναι στη βάση της αποσυσπείρωσης που ερµηνεύει το εκλογικό αποτέλεσµα κρίσης της ΛΑΕ. Ο Π. Λαφαζάνης, ακόµα και µε το κείµενο της παραίτησής του αναδεικνύει αυτό το ζήτηµα, αναλαµβάνοντας όµως την ευθύνη της αποτυχίας. Είναι πραγµατικά δυσάρεστο ότι αυτή την ευθύνη την αναλαµβάνει ένας άνθρωπος µε µεγάλη και αδιάλειπτη παρουσία στο κοµµουνιστικό κίνηµα, παρουσία που αρχίζει στα σκληρά χρόνια της αντιδικτατορικής δράσης. Η αλλαγή ηγεσίας, µε την ανάδειξη µιας συλλογικής-πλουραλιστικής-ανανεωµένης οµάδας, είναι µόνο το πρώτο από τα αναγκαία βήµατα ανασυγκρότησης της ΛΑΕ. Η πολιτική αυτοκριτική, που θα αναδεικνύει µε σαφήνεια τα λάθη αυτής της πολιτικής, είναι το δεύτερο αναγκαίο βήµα. Γιατί είναι απαραίτητο για µια σαφή «στροφή» της ΛΑΕ προς τη ριζοσπαστική αριστερή πολιτική. Προς τη µόνη πολιτική για την οποία αξίζει να επιµένει κανείς να αγωνίζεται. Ουσιαστικά, συγκεκριµένα, πειστικά βήµατα προς την κατεύθυνση αυτή, είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε συζήτηση περί συνέχειας της ΛΑΕ.

5

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6972516210 Αµπελόκηποι 6973005569 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. ΦιλαδέλφειαΝ. Χαλκηδόνα 6945498732 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087 Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι ΑνάργυροιΚαµατερό 6998466952 Πετρούπολη 6983674242 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6942602766 Καισαριανή 6995737690 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6944548787 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6984417681 Ν. Σµύρνη 6972098143 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγµένη 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948100218 Κορυδαλλός 6945037002 Κερατσίνι 6981093970

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 Αχαρνές 6977266544 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6981084090 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6984267504 ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6959771512 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6932422501 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: Τρίκαλα 6976291795 Λάρισα 6976579448 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6944916915 Ρέθυµνο 6907856793 Χανιά 6975964967 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6972743637 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΛΟΝΔΙΝΟ: 0044-7969523579 ΠΑΡΙΣΙ: 0033-673555890 0030-6937762930

ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ: Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546

Νοσοκ. «Άγιος Σάββας» 6998466952 ΥΠΑΑΤ 6945754555 ∆ήµοι 6980579817 Εκπαιδευτικοί 6972878820

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ: Νοµική Αθήνας 6972648225 ΤΕΙ Αθήνας 6975208151 Πάντειο 6984417681

Φιλοσοφική 6972595471 Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών 6959771512

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

6

5 ΙΟΥΝΗ 2018

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες.

Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6973005569 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6932045320 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942602766 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6942993423 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ΚΡΗΤΗ: 6979925065 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6972743637 ΜΕΣΣΗΝΙΑ: 69832422501 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

• •

•

• •

•

•

Το πανόραµα Του Πάνου Πέτρου

Ο

ι ευρωεκλογές έχουν µια ιδιαιτερότητα. Είναι άθροισµα διαφορετικών εκλογικών αναµετρήσεων που συνήθως έχουν χαρακτήρα «δηµοψηφίσµατος» για την κυβέρνηση σε κάθε χώρα, και συχνά η εµφάνιση µιας τάσης σε κάποιες χώρες αναιρείται σε κάποιες άλλες. Με αυτό ως δεδοµένο, προκύπτει ωστόσο µια «µεγάλη εικόνα», που φωτίζεται από κάποιες εξελίξεις σε σηµαντικά µεγάλα κράτη-µέλη. Το κυρίαρχο είναι η συνέχεια της κρίσης του παραδοσιακού δικοµµατισµού. Για πρώτη φορά στην ιστορία του ευρωκοινοβουλίου, ο «µεγάλος συνασπισµός» του δεξιού Λαϊκού Κόµµατος µε τους Σοσιαλδηµοκράτες, που άτυπα «συγκυβερνά» στην ΕΕ, έχασε την πλειοψηφία. Το άθροισµα των δύο µεγάλων «ευρωπαϊκών οικογενειών» δεν ξεπερνά το 50% των εδρών. Και οι απώλειες αφορούν και τις δύο παρατάξεις.

Ηχηρά χαστούκια στην παραδοσιακή κεντροδεξιά

Η κεντροδεξιά παρά τις πρωτιές κι επιτυχίες της σε κάποιες χώρες (Αυστρία, ∆ανία, Φινλανδία, Βουλγαρία, Σλοβενία κ.ά.), αντιµετώπισε πολλαπλά σοκ –ειδικά στις µεγαλύτερες χώρες. Η «ατµοµηχανή» του Λαϊκού Κόµµατος, η γερµανική Χριστιανοδηµοκρατία υποχώρησε στο 28,9% (6,5 µονάδες κάτω από τις τελευταίες ευρωεκλογές, αλλά και 4 µονάδες κάτω από τις τελευταίες εθνικές εκλογές του 2017), το χειρότερο αποτέλεσµά της σε πανεθνική εκλογική αναµέτρηση. Η κάποτε κραταιά «Φόρτσα Ιτάλια» του Μπερλουσκόνι, που είχε ήδη χάσει την πρωτοκαθεδρία στο χώρο της ∆εξιάς, συνέχισε να συρρικνώνεται και από δύναµη του 14-15% (στις τελευταίες ευρωεκλογές αλλά και στις εθνικές του 2018) βρέθηκε στο θλιβερό µονοψήφιο 8,8%. Το ίδιο ακριβώς εξελίσσεται και στη Γαλλία, όπου η παραδοσιακή κεντροδεξιά («οι Ρεπουµπλικάνοι») από δύναµη του 20% (στις τελευταίες ευρωεκλογές αλλά και στις προεδρικές του 2017) βρέθηκε στο 8,5%. ∆ιαστάσεις συντριβής πήρε η ήττα των Τόρηδων σε Αγγλία και Β. Ιρλανδία. Εκεί, το 8,8% και η πέµπτη θέση (!) αποτέλεσε πραγµατικό σεισµό. Είναι ραγδαία πτώση αν συγκριθεί µε το 24% των ευρωεκλογών του 2014. Αλλά αξίζει να σηµειωθεί ότι είχε κερδίσει τις εθνικές εκλογές του 2017 µε 42,5%! Την εικόνα συµπληρώνει η αδυναµία στην Ιβηρική: Στην Πορτογαλία τα δύο κεντροδεξιά κόµµατα αθροίζουν 28% (όσο και το 2014, πολύ κάτω από το 39% των εθνικών εκλογών το 2015), ενώ στην Ισπανία το Λαϊκό Κόµµα µε 20% απλώς βελτίωσε λίγο τη θέση του απέναντι στους ενδο-δεξιούς ανταγωνιστές του (Σιουδαδάνος και Vox) σε σχέση µε την εθνική κάλπη λίγες βδοµάδες πριν, παραµένοντας όµως πολύ κάτω από τα υψηλά ποσοστά του παρελθόντος.

Η κρίση της κεντροαριστεράς συνεχίζεται

Στην κεντροαριστερά, πέρα από κάποιες πρωτιές (Σουηδία, Ολλανδία) µε «χλωµά» ποσοστά, επικρατεί η εικόνα στασιµότητας ή/και συρρίκνωσης. Το γερµανικό SPD συνεχίζει την µακρά πορεία «πασοκοποίησης σε αργή κίνηση», σπάζοντας σε κάθε εκλογική αναµέτρηση το προηγούµενο ιστορικό αρνητικό του ρεκόρ. Από 27,3% στις ευρωεκλογές του 2014, στο 20,5% στις εθνικές εκλογές του 2017 και στο 15,8% σή-

µερα, πέφτοντας στην τρίτη θέση και καθιστώντας αβέβαιη τη συνέχεια της γερµανικής συγκυβέρνησης. Στη Γαλλία, η «πασοκοποίηση» υπήρξε πιο βίαια και δείχνει αδύνατο να αντιστραφεί. Οι Σοσιαλιστές έµειναν καθηλωµένοι στο 6,2%, όπως και στην ιστορική κατεδάφισή τους στις προεδρικές του 2017, και είναι «σκιά» του παλιού εαυτού τους. Στην Ιταλία το ∆ηµοκρατικό Κόµµα, µε νέα ηγεσία στη θέση του Ρέντσι κι επιχειρώντας να αναβαπτιστεί ως µοναδική αντιπολίτευση στην ακροδεξιά, πήρε 22,7%, ανεβαίνοντας 4 µονάδες από τη συντριβή των εθνικών εκλογών του 2018, κι αναρριχήθηκε στη δεύτερη θέση. Αλλά πρόκειται για ένα σκορ που είναι 18 µονάδες κάτω από το 2014. Οι «ενισχύσεις» από το Ηνωµένο Βασίλειο (όπου το «ρεύµα Κόρµπιν» είχε αναζωογονήσει τους Εργατικούς) δεν έφτασαν ποτέ. Οι περιπέτειες του Brexit και η αµφισηµία της στάσης του κόµµατος καθήλωσε τους Εργατικούς στο 13,6%, 10 µονάδες κάτω από το 2014 και κυρίως συντριπτικά κάτω από το ισχυρό 40% των τελευταίων εθνικών εκλογών το 2017, καθώς ειδικά στο ΗΒ, η κάλπη πήρε χαρακτηριστικά «υπέρ ή κατά της ΕΕ». Η εκλογική επιβράβευση της «αριστερόστροφης» ή «αντιδεξιάς» κίνησης των σοσιαλδηµοκρατικών κοµµάτων επιβεβαιώθηκε ωστόσο στην περίπτωση των Σοσιαλιστών στην Ιβηρική, µε τους Πορτογάλους να έχουν καθαρή πρωτιά µε 33,4% (λίγο πάνω από το ποσοστό του 2014 και αυτό των εθνικών που τους έφερε στην κυβέρνηση το 2015) ενώ οι Ισπανοί κερδίζουν 32,8%, χτίζοντας ρεύµα πάνω στην πρόσφατη νίκη τους στις εθνικές εκλογές (4 µονάδες πάνω).

Το νέο ακραίο κέντρο

Σε αυτό το τοπίο υποχώρησης του ιστορικού δικοµµατισµού, η νέα αναγκαία ευρω-πλειοψηφία θα προκύψει από τη συνδροµή του «κέντρου». Παρά την πολυχρωµία της Συµµαχίας Φιλελεύθερων ∆ηµοκρατών (αλλού πιο δεξιά οικονοµικά φιλελεύθερα κόµµατα, αλλού πιο «προοδευτικά» µε προφίλ κοινωνικής ευαισθησίας), πρόκειται για δυνάµεις που πρέπει να υπολογίζονται ως εφεδρεία του αστισµού και του νεοφιλελεύθερου «ευρωπαϊσµού». Άλλωστε φυσικός ηγέτης αυτού του χώρου θεωρείται ο Εµµανουέλ Μακρόν (που έχασε το στοίχηµα της πρώτης θέσης, αλλά έδειξε εκλογική ανθεκτικότητα πάνω στα ερείπια των παλιών µεγάλων κοµµάτων), ενώ το έτερο «νέο αίµα» στην ευρωπαϊκή οικογένεια αποτελούν οι Σιουδαδάνος (που στην Ισπανία καταγράφηκαν το προηγούµενο διάστηµα ως τµήµα του «δεξιού µπλοκ» και προσθέτουν ένα 12,2% στον «ακροκεντρώο» χώρο). Ο θρίαµβος των Φιλελεύθερων στο Ηνωµένο Βασίλειο (19,6% και δεύτερη θέση, ως κόµµα της «παραµονής στην ΕΕ») µαζί µε κάποιες συµπαθείς επιδόσεις σε χώρες µε παράδοση «κεντρώου φιλελευθερισµού» (Ολλανδία, ∆ανία κλπ) και την ανάδυση δυνάµεων που συνδυάζουν την «αντι-ολιγαρχική» ρητορική µε την προοπτική του «εξευρωπαϊσµού» στην ανατολική Ευρώπη, την κεντρική Ευρώπη και τα Βαλκάνια ερµηνεύουν την ενίσχυση αυτού του ρεύµατος.

Η ακροδεξιά ήρθε για να µείνει

Η ακροδεξιά ήταν µια άλλη δύναµη που ενισχύθηκε στην ευρωκάλπη. Στις πιο µικρές χώρες, αλλού έδειξε σηµαντική άνοδο (Βέλγιο), αλλού σηµαντική υποχώρηση (∆ανία, Εσθονία), αλλού στασιµότητα (Φινλανδία, Σουηδία), αλλού εσωτερική αναδιάταξη (Ολλανδία, όπου το νέο «Φόρουµ για τη ∆ηµοκρατία» ξεπετάχτηκε εντυπωσιακά κι υποσκέλισε το παλιά ισχυρό

5 ιουνη 2019

πολιτικη

7

της ευρω-κάλπης «εγκατάστασης», και μας προϊδεάζει για έναν παρατεταμένο «πόλεμο θέσεων» εκ μέρους της ακροδεξιάς (μετά την πρώτη περίοδο «αστραπιαίας» ανόδου), τον οποίο έχουμε μπροστά μας να αντιμετωπίσουμε.

Αριστερά σε βαθιά αδυναμία

«Κόμμα Ελευθερίας» του Βίλντερς που υποχώρησε στις 3,5 μονάδες). Αντίστοιχη «ποικιλία» υπήρξε στα μεγάλα κράτη. Η γερμανική AfD πήρε 11%. Είναι ανώτερο του 7% που είχε πάρει ως «πρωτοεμφανιζόμενη» στις ευρωεκλογές του 2014, αλλά δεν συνέχισε την «επέλαση από κάλπη σε κάλπη», καθώς πρόκειται για σκορ που είναι κάτω από το 12,6% των εθνικών εκλογών του 2017. Το Vox αντίστοιχα πήρε 6%, δηλαδή πολύ πάνω από το 1,5% του 2014 (τα χρόνια της ανυποληψίας) αλλά εμφανώς κατώτερο του πρόσφατου 10% στην εθνική κάλπη, πιεζόμενο μάλλον από την σχετική ανασύνταξη του δεξιού Λαϊκού Κόμματος. Το αυστριακό FpO που βρέθηκε εκτός συγκυβέρνησης εν μέσω σοκαριστικού σκανδάλου, πήρε 17%. Μόλις 2,5 μονάδες κάτω από το 2014, αλλά 9 μονάδες κάτω από τις βουλευτικές που το έφεραν στη συγκυβέρνησητο 2017. Παρόλα αυτά, πρόκειται για πολύ ισχυρό ποσοστό που δείχνει «ανθεκτικότητα» του ρεύματος ακόμα και στα δύσκολα. Μαζί με την ιδιομορφία του νέου κόμματος Brexit του Φάρατζ που θριάμβευσε με 30% (αξιοποιώντας τον «ευρω-δημοψηφισματικό» χαρακτήρα της κάλπης), τα πιο μαύρα νέα έρχονται από την Ιταλία. Η Λέγκα του Σαλβίνι, που κυβερνά από το 2018 ως «μικρός εταίρος» (έχοντας το 17,35%), κατόρθωσε να εκτιναχτεί στο 34%, εις βάρος και της παραδοσιακής Δεξιάς και του κυβερνητικού εταίρου της (Πέντε Αστέρια) που συρρικνώνεται. Μαζί με το 6,5% των νεοφασιστών Φρατέλι Ντι’ Ιτάλια (2,5 μονάδες πάνω από το «κλασσικό» τους σκορ σε προηγούμενες εκλογές), δημιουργείται μια ακροδεξιά πλειοψηφία που μπορεί να αναλάβει την διακυβέρνηση μέσα από νέες πρόωρες κάλπες που θα βάλουν τέλος στην ιδιόμορφη συγκυβέρνηση με τους Πεντάστερους, προς τα (ακρο)δεξιότερα. Μαζί με την αυστριακή περίπτωση και το 52% του κυβερνητικού Φιντέζ στην Ουγγαρία (ίδιο σκορ με προηγούμενες κάλπες) υπογραμμίζουν την δυνατότητα της ακροδεξιάς να «χτίζει ηγεμονία» από κυβερνητικές θέσεις και καθιστούν αφελή την εκτίμηση ότι κυβερνώντας θα εκτεθούν/καταρρεύσουν αυτόμα-

τα. Η απουσία μαζικής ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι ένα κοινό σε αυτές τις χώρες (Ιταλία, Ουγγαρία, Αυστρία) που αποδεικνύει ότι η χλωμή κεντροαριστερή αντιπολίτευση αδυνατεί να επιτελέσει το καθήκον της αποτελεσματικής αντιπαράθεσης με την ακροδεξιά. Στη Γαλλία, το κόμμα της Λεπέν κατέκτησε την πρωτιά με 23,3% και μια μονάδα διαφορά από την παράταξη του Μακρόν. Είναι ένα αποτέλεσμα ανάμεσα στο 21,3% και τη δεύτερη θέση στις προεδρικές του 2017 και το 25% και την πρώτη θέση που είχε πάρει το Εθνικό Μέτωπο το 2014 στις ευρωεκλογές. Οπότε πίσω από τον υπερβολικό θόρυβο της «πρωτιάς Λεπέν» μπορεί κανείς να εντοπίσει ότι πρόκειται για στασιμότητα. Αλλά μπορεί επίσης να μιλήσει για «σταθεροποίηση» του ακροδεξιού κόμματος σε τέτοια ποσοστά και θέσεις, το οποίο από μόνο του είναι ανησυχητικό. Η γαλλική περίπτωση κατά τη γνώμη μας συμπυκνώνει τον γενικό απολογισμό της ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Δεν υπήρξε το «εθνικιστικό τσουνάμι» το οποίο προσδοκούσε και δεν έπιασε τους στόχους που έθετε στον εαυτό της. Σε σχέση με τον καλπασμό της σε μια σειρά εθνικές κάλπες τα προηγούμενα 2-3 χρόνια, παρουσίασε μια ανάμικτη εικόνα (όπως περιγράφηκε παραπάνω). Αλλά η άνοδος της από την τελευταία πανευρωπαϊκή καταγραφή του 2014 αφορά ακριβώς όσα μεσολάβησαν αυτά τα 5 χρόνια. Οι φετινές ευρωεκλογές δεν ήταν η στιγμή της εφόδου της ακροδεξιάς, γιατί αυτή είχε ήδη συντελεστεί. Και στις 26 Μάη αποτυπώθηκε αυτή η πραγματικότητα της προηγούμενης περιόδου. Σε τρία ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη (Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία) η ακροδεξιά αναδείχθηκε πρώτη δύναμη. Και στα δύο από αυτά (Γαλλία, Ιταλία) δείχνει ότι έχει εκτοπίσει μόνιμα την παραδοσιακή κεντροδεξιά από την πρωτοκαθεδρία στο συντηρητικό χώρο. Αυτή η κατάσταση (σχετικής στασιμότητας αλλά και σταθερής «εγκατάστασης» στην κεντρική πολιτική σκηνή) περιγράφει την περίοδο που περνάμε. Ο θεωρητικός και αγωνιστής του αντιφασιστικού κινήματος, Ντέιβιντ Ρέντον, καταγράφει αυτήν την διαδικασία

Δυστυχώς σε αυτό το γεμάτο προκλήσεις και κινδύνους τοπίο, η ριζοσπαστική Αριστερά στην Ευρώπη δείχνει σε πολύ άσχημη κατάσταση. Καταγράφηκε πανευρωπαϊκά η σχετική μείωση των (περιορισμένων) ποσοστών της αριστερής ευρω-ομάδας. Αν το 2014 ο ΣΥΡΙΖΑ (και δευτερευόντως οι πρωτοεμφανιζόμενοι τότε Ποδέμος) αποτέλεσε την «ατμομηχανή» της ευρωπαϊκής Αριστεράς, η πορεία που ακολούθησε από το καλοκαίρι του 2015 και μετά αποτελεί ένα λόγο της εξήγησης της σημερινής υποχώρησής της. Φυσικά υπήρξαν (ή προϋπήρχαν) κι άλλοι παράγοντες. Ο ευρω-μεταρρυθμισμός και η κεντροαριστερή πολιτική οδήγησαν ισχυρές δυνάμεις όπως το ΚΚΓ στην συρρίκνωση (2,5%) ή την κάποτε ισχυρή ιταλική Αριστερά στην εξαέρωση (1,7% για μια «Αριστερά» που έτσι κι αλλιώς ήταν εξαιρετικά χλωμή στο πολιτικό στίγμα της). Το γερμανικό Linke, ταλαντευόμενο την προηγούμενη περίοδο μεταξύ ενός φλερτ με την κεντροαριστερά (Γκίζι) και λαϊκιστικών πειραματισμών που υποκλίνονται στο ρατσισμό (Βάγκενχεντ) βρέθηκε στο 5,5%, το χειρότερο ποσοστό του σε πανεθνική κάλπη από όταν ιδρύθηκε. Κάποιες νέες καλοδεχούμενες προσπάθειες στην «έρημο» της ανατολικής Ευρώπης δεν μπορούν να αλλάξουν την εικόνα. Τα καλά νέα από το Βέλγιο (όπου το αριστερό-ριζοσπαστικό Εργατικό Κόμμα συνεχίζει να εκπλήσσει ευχάριστα τελευταία παίρνοντας 8,6% στις εθνικές εκλογές που έγιναν την ίδια μέρα, από 3,5%), το σταθερά καλό σκορ του Σιν Φέιν (11%) ή η σταθερότητα κάποιων δυνάμεων στις σκανδιναυικές χώρες επίσης δεν αλλάζουν την εικόνα. Πόσο μάλλον που δυνάμεις που επιχείρησαν να εκφράσουν μια διαφοροποίηση από το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς και την ταύτιση με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφεραν κάποια σημαντική άνοδο. Η Ανυπότακτη Γαλλία πήρε 6,3%, κινούμενη στα επίπεδα που κατέγραφε παλιότερα το «Μέτωπο της Αριστεράς». Σε αυτό συμμετείχε τότε και το ΚΚΓ, άρα το φετινό άθροισμα 8,8% μπορεί να θεωρηθεί «άνοδος». Αλλά στη Γαλλία του Μακρόν, της Λεπέν, των Κίτρινων Γιλέκων και μετά το 20% του Μελανσόν στις προεδρικές του 2017, αυτό το σκορ μάλλον λειτουργεί ως «ανώμαλη προσγείωση». Στο Ισπανικό Κράτος, η συμμαχία γύρω από τους Ποδέμος και την Ενωμένη Αριστερά πήρε 10%. Εμφανώς πίσω από το αθροιστικό 18% των δύο κατεβασμάτων του 2014 ή/και τα ποσοστά που κατέγραφαν την εποχή της ανόδου των Ποδέμος, ενώ είναι κατώτερο και από το 14,3% στις πρόσφατες εθνικές εκλογές, δείχνοντας ότι η πίεση από τους Σοσιαλιστές και ο παραγκωνισμός της Αριστεράς σε «συμπληρωματική» δύναμη συνεχίζεται. Η πορτογαλική Αριστερά

αντέχει ως μαζική δύναμη, αθροίζοντας 17% (κοντά στα ποσοστά της στις ευρωεκλογές του 2014 και τις εθνικές του 2015) με εσωτερική ανακατάταξη (το Μπλόκο με 10% παίρνει την πρωτοκαθεδρία από το ΚΚΠ). Αυτές οι δυνάμεις, παρά την αδυναμία που έδειξαν να ενισχυθούν, παραμένουν οι πλέον υπολογίσιμες σε μαζικότητα δυνάμεις στην ευρωπαϊκή Αριστερά και παρά τις κριτικές που μπορεί κανείς να κάνει (διαφορετικές στην κάθε περίπτωση), είναι θετικό ότι βρίσκονται σε μια αναζήτηση στα αριστερά της πολιτικής του ΚΕΑ. Πόσο μάλλον όταν άλλες δυνάμεις της άκρας Αριστεράς δεν μπόρεσαν να συγκροτήσουν κάποια άλλη εναλλακτική. Για παράδειγμα στην Ιταλία το Ποτέρε Αλ Πόπολο δεν κατέβηκε, ενώ στη Γαλλία η Lutte Ouvriere, έχοντας εξασφαλίσει και το κάλεσμα του NPA για εκλογική στήριξη σε αυτήν, πήρε 0,78%, μικρότερο ποσοστό και από το 1,2% που είχε πάρει μόνη της το 2014.

Πράσινο τσουνάμι

Αν υπάρχει μια πολιτική δύναμη που μπορεί να μιλά για «έφοδο» σε αυτές τις εκλογές, αυτοί είναι οι Πράσινοι. Στην Αυστρία 14% (τριπλασιασμός από τις εθνικές εκλογές του 2017), πολύ καλά σκορ (6 και 7%) σε Βρυξέλλες και νότιο Βέλγιο, 16% και δεύτερη θέση στη Φινλανδία, 13,5% και 3η θέση στη Γαλλία, 20,5% και δεύτερη θέση στη Γερμανία (διπλασιασμός από το 2014), πρώτοι στο Δουβλίνο, 11,4% στη Σουηδία, 11,8% στο Ηνωμένο Βασίλειο. Στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για αλματώδη άνοδο από πολύ χαμηλότερα ποσοστά. Ανεξάρτητα από τα όρια αυτού του πολιτικού χώρου (όπως αποδείχθηκαν στο παρελθόν πχ στην συγκυβέρνηση με το SPD στη Γερμανία ή από το κατάντημα του Κον Μπεντίτ στη Γαλλία), το «πράσινο κύμα» οφείλει να λειτουργήσει ως υπενθύμιση δύο ζητημάτων στη ριζοσπαστική Αριστερά: Ότι η κρίση της κεντροαριστεράς συνεχίζει να παράγει «ακροατήρια» που αναζητούν έκφραση και κινούνται εχθρικά προς την ακροδεξιά (σε πολλές χώρες, ο αντιρατσισμός είναι η δεύτερη θεματολογία που σηκώνουν οι Πράσινοι μετά το περιβάλλον). Και ότι –ειδικά στη νεολαία που θα ζήσει για μερικές δεκαετίες ακόμα σε αυτόν τον πλανήτη– ενισχύεται η αίσθηση του κατεπείγοντος στην πάλη ενάντια στην κλιματική αλλαγή και τις συνέπειες που φέρνει αυτή στο κοντινό πλέον μέλλον. Οι συνεχιζόμενες μαθητικές απεργίες για το κλίμα διεθνώς, το μαζικό οικολογικό κίνημα πολιτικής ανυπακοής που συντάραξε την Αγγλία τις περασμένες βδομάδες βρήκαν αποτύπωμα στην κάλπη. Για να μην εγκλωβιστεί αυτή η διάθεση σε πολιτικές «πράσινου καπιταλισμού» ή «φιλελεύθερου δικαιωματισμού», αποκομμένου από τα καθήκοντα της πάλης ενάντια στη λιτότητα και το νεοφιλελευθερισμό και τελικά το σύστημα που παράγει και το ρατσισμό και την οικολογική καταστροφή και τη φτώχεια, η ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να αλλάξει πολλά στον εαυτό της, για να δώσει μια άλλη, ταξική-σοσιαλιστική προοπτική, καθώς η Ευρώπη βυθίζεται σε πολιτική κρίση.

8

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

5 ΙΟΥΝΗ 2019

Επιµέλεια Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς Πανελλαδική στάση εργασίας της ΠΟΕ-ΟΤΑ

Π

ανελλαδική στάση εργασίας πραγµατοποιούν την Τετάρτη 5 Ιούνη οι εργαζόµενοι στην τοπική αυτοδιοίκηση. Την απόφαση για την κινητοποίηση πήρε η Πανελλήνια Οµοσπονδία Εργαζοµένων στους Οργανισµούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης µε κύριο αίτηµα να ολοκληρωθούν άµεσα οι διαδικασίες πρόσληψης της 3Κ/2018. Να εκδοθούν άµεσα τα αποτελέσµατα και να προσληφθούν οι επιτυχόντες. Οι εργαζόµενοι στους δήµους ξεσηκώνονται καθώς υπάρχει µεγάλος κίνδυνος να µείνουν οι δήµοι χωρίς προσωπικό µέσα στο καλοκαίρι. Αυτό θα σηµαίνει τεράστια προβλήµατα και καθυστερήσεις στην αποκοµιδή των σκουπιδιών αλλά και οι ολοένα και πιο λιγοστοί εργαζόµενοι να δουλεύουν πιο εντατικοποιηµένα. Οι περισσότερες δηµοτικές αρχές δεν έκαναν το θέµα προεκλογική σηµαία, βολεµένες µε την οµηρία εκατοντάδων εργαζοµένων και τάζοντάς τους ότι µε αυτούς ως δηµοτική αρχή θα παραµείνουν στη δουλειά. Η πραγµατικά µεγάλη ευθύνη όµως γι’ αυτή την κατάσταση είναι της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση Τσίπρα γνωρίζει ότι εξαπάτησε τους εργαζόµενους-συµβασιούχους µε παρατάσεις. Αυτούς που βγήκαν µαζικά

στους δρόµους το καλοκαίρι του 2017 και µε τις απεργιακές τους κινητοποιήσεις ανάγκασαν την κυβέρνηση να προχωρήσει στην πρόσληψη 8166 εργαζοµένων. Προσλήψεις που τελικά στη µεγάλη τους πλειοψηφία δεν αφορούσαν τους ίδιους, καθώς έµειναν εκτός διαγωνισµού. Η απάτη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζεται µε τον εµπαιγµό της αδικαιολόγητης καθυστέρησης έκδοσης των οριστικών αποτελεσµάτων για τους δεκάδες χιλιάδες υποψηφίους του διαγωνισµού µέχρι και σήµερα. Το πιο πιθανό σενάριο είναι η κυβέρνηση να µην επιτρέψει στη διοίκηση του ΑΣΕΠ να ανακοινώσει τα αποτελέσµατα, γιατί γνωρίζει ότι αν αυτό γίνει οι εργαζόµενοι µε τους προσωρινούς πίνακες της 3Κ θα απολυθούν άµεσα και δεν θέλει το κόστος αυτό σε προεκλογική περίοδο. Πολύ περισσότερο, το κόστος που θα σηµάνει να µείνουν σκουπίδια στους δρόµους µε τη ζέστη του καλοκαιριού και οι δήµοι χωρίς προσωπικό σε προεκλογική περίοδο. Το ζήτηµα θα µπορούσε να λυθεί αν η κυβέρνηση, τηρώντας το σλόγκαν της προεκλογικής της καµπάνιας ως τώρα, εφάρµοζε στην πράξη το «ήρθε η ώρα των πολλών». Αφού ήρθε αυτή η ώρα, ας το πράξει µε αποδείξεις και ας κρατήσει όλους τους συµβασιούχους στην εργασία τους, καθώς

καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες αποδεδειγµένα. Ταυτόχρονα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα απειλεί ότι αν δεν ψηφιστεί θα έρθει η Ν∆ και θα καθυστερεί να τους προσλάβει υπηρετώντας την πολιτική 1 πρόσληψη για κάθε 5 αποχωρήσεις στο ∆ηµόσιο. Γεγονός πιθανό, µόνο που θα µπορούσε να αποφευχθεί αν ο ΣΥΡΙΖΑ νοιαζόταν πραγµατικά για τους πολλούς και όχι για λίγους και εκλεκτούς όπως οι ανώτατοι δικαστικοί. Υπάρχει βέβαια και η άλλη όψη των συνεπειών της καθυστέρησης της δέσµευσης του πρωθυπουργού από τον περασµένο Γενάρη ότι θα ολοκληρωθεί η διαδικασία των προσλήψεων. Ότι δίνει το δικαίωµα σε όσες δηµοτικές αρχές το επιθυµούν να δώσουν τµήµατα του έργου που πραγµατοποιούν σήµερα σε ιδιώτες και αρπακτικά από επιχειρηµατικούς οµίλους. Το ΜΕΤΑ-ΟΤΑ καλεί όλους τους εργαζόµενους να συµµετάσχουν στη στάση εργασίας και να δώσουν µαζικό και αποφασιστικό «παρών» στη συγκέντρωση έξω από το κτίριο του ΑΣΕΠ στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Να επιβάλουν µε την κινητοποίησή τους τη µονιµοποίηση των συµβασιούχων και την παραµονή στο ∆ηµόσιο και στους δηµότες των υπηρεσιών των δήµων.

Απειλούν µε απολύσεις οι ΜΚΟ

Ο

ι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) που ασχολούνται µε το Προσφυγικό προχώρησαν σε µια πρωτοφανή ενέργεια επίδειξης ασυδοσίας, καθώς απειλούν µε απολύσεις τους εργαζόµενους σε αυτές που αρνούνται να κάνουν εξώσεις στους πρόσφυγες. Το πρόβληµα προφανώς δεν ξεκίνησε αποκλειστικά από τους ίδιους τους εργοδότες. Ήταν το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής και η ίδια η κυβέρνηση που στις αρχές του περασµένου Μάρτη δηµοσίευσε απόφαση η οποία προβλέπει τις πρώτες µαζικές εξώσεις προσφύγων που διαµένουν σε διαµερίσµατα και camps χρηµατοδοτούµενα από την Ύπατη Αρµοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Η κυβέρνηση βέβαια, παρά το ότι τα στελέχη της κόπτονται για τα αντιρατσιστικά αισθήµατά τους, ουδεµία πρωτοβουλία πήρε ώστε να µη γίνουν αυτές οι εξώσεις. Αντίθετα, έχει αφήσει ανεξέλεγκτες τις ΜΚΟ να απειλούν µε απόλυση τους εργαζόµενους σε αυτές. Όπως καταγγέλλει το ΣΒΕΜΚΟ (Σωµατείο Βάσης Εργαζοµένων στις

ΜΚΟ) «ζητούν από εµάς, τις εργαζόµενες και τους εργαζόµενους σε αυτές, να πραγµατώσουµε τις εξώσεις, ενηµερώνοντας τα υπό έξωση άτοµα να εγκαταλείψουν τη στέγη τους και α ξ ι ο λ ο γ ώ ν τα ς ποια από αυτά δικαιούνται ολιγόµηνη παράταση διαµονής. Με λίγα λόγια, απαιτούν από εµάς, τις/τους επισφαλώς εργαζόµενες/ εργαζόµενους σε ΜΚΟ να συµβάλουµε µε την εργασία µας στην περαιτέρω εξαθλίωση του προσφυγικού πληθυσµού και να οδηγήσουµε ανθρώπους στην αστεγία και τη φτώχεια. Όσες και όσοι από µας αρνούνται να υλοποιήσουν την απόφαση απειλούνται µε απόλυση ή βλαπτικές µεταβολές». Είναι δεδοµένο ότι οι εξώσεις και η

περαιτέρω εξαθλίωση των προσφύγων δεν θα τελειώσουν σήµερα ή αύριο ή σε 30 µέρες. Οι εργαζόµενοι στις ΜΚΟ δείχνουν στην πλειοψηφία τους ότι δεν είναι διατεθειµένοι να δουλέψουν σαν ροµπότ. Επιλέγουν να αγωνιστούν και να µην υποκύψουν στον µπαµπούλα της απόλυσης, στην εντατικοποίηση, την επισφάλεια στην εργασία τους και τις συνεχείς εργατικές παραβιάσεις από τους εργοδότες τους.

Απολύθηκαν συµβασιούχοι στην Καλαµάτα

Τ

ους νόµους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ εκµεταλλεύτηκε ο δεξιός δήµαρχος της Καλαµάτας κ. Νίκας και λίγες µέρες πριν από τη δεύτερη Κυριακή των αυτοδιοικητικών εκλογών προχώρησε στην απόλυση 26 συµβασιούχων εργαζοµένων από τη ∆ηµόσια Επιχείρηση Ύδρευσης Αποχέτευσης Καλαµάτας (∆ΕΥΑΚ). Η απόλυση των 26 συµβασιούχων έγινε παρότι έχουν προσληφθεί µέσω ΑΣΕΠ και κυρίως καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Μάλιστα η δηµοτική αρχή δεν δέχθηκε καν να συζητήσει ζήτηµα παραµονής των συµβασιούχων στις θέσεις εργασίας τους, παρότι η νοµική εκπρόσωπος του σωµατείου εργαζοµένων στη ∆ΕΥΑΚ κατέθεσε τεκµηριωµένη επιχειρηµατολογία και νοµική κάλυψη για την παραµονή των εργαζοµένων και τη µετατροπή των συµβάσεών τους από ορισµένου χρόνου σε αορίστου. Οι εργαζόµενοι στις 30 Μάη πραγµατοποίησαν κινητοποίηση την ώρα που ήταν προγραµµατισµένη συνεδρίαση του ∆.Σ. της ∆ΕΥΑΚ και δεν επέτρεψαν να πραγµατοποιηθεί το ∆.Σ., αποκλείοντας το κτίριο όπου θα γινόταν η συνεδρίαση. Στα κρυφά και χωρίς να ειδοποιηθεί µε νόµιµο τρόπο ο εκπρόσωπος των εργαζοµένων στο ∆.Σ. της ∆ΕΥΑΚ, τα υπόλοιπα µέλη του ∆.Σ. αποφάσισαν την έγκριση των απολύσεων. Οι κινητοποιήσεις συνεχίστηκαν ως και τη µέρα που η εφηµερίδα µας πήγε στο τυπογραφείο. Σηµαντική παρακαταθήκη ο κοινός αγώνας µόνιµων και συµβασιούχων της ∆ΕΥΑΚ που επιµένουν ότι θα συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις µέχρι την τελική δικαίωση και την επιστροφή των 26 συµβασιούχων στη δουλειά. Αν τα καταφέρουν θα είναι µια σηµαντική νίκη, ένα σηµαντικό χτύπηµα των πολιτικών λιτότητας που προσπαθούν να επιβάλουν σε όλο το ∆ηµόσιο µεσαιωνικό καθεστώς εργασίας!

εργατικα

5 ιουνη 2019

9

Καμιά απόλυση, καμιά απόσχιση

Μαζικές κινητοποιήσεις στην Τράπεζα Πειραιώς Του Θοδωρή Πατσατζή

Η

εργοδοσία στην Τράπεζα Πειραιώς φαίνεται αποφασισμένη να προχωρήσει στην πώληση των κόκκινων δανείων (RBU) σε κερδοσκοπικά funds. Η πρόθεση αυτή έχει φέρει οργή και αγανάκτηση στους 1200 εργαζόμενους της τράπεζας στη σχετική υπηρεσία. Οργή και αγανάκτηση που εξελίσσεται σε χείμαρρο κινητοποιήσεων την τελευταία εβδομάδα. Κατ’ αρχάς, είναι δεδομένο ότι όσοι δεν μπορούν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους θα κυνηγηθούν ακόμη πιο άγρια κινδυνεύοντας να χάσουν σπίτια και αυτοκίνητα. Οι εταιρείες διαχείρισης που ενεργούν για λογαριασμό των funds που θα πάρουν τα κόκκινα δάνεια θα επιδιώξουν να βγάλουν το μέγιστο κέρδος στο ελάχιστο χρονικό διάστημα. Ταυτόχρονα, στον αέρα βρίσκονται και οι εργαζόμενοι της τράπεζας που δουλεύουν στα RBU. Και αυτό γιατί η νέα εταιρεία θα φέρει και μεταβολή του προσώπου του εργοδότη. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, μάλιστα, διά στόματος Αλ. Φλαμπουράρη, έφτασε στο εξευτελιστικό σημείο να ζητάει από τους εργαζόμενους να την ψηφίσουν για να ανακληθούν οι απολύσεις που γίνονται επί των ημερών της. Επί της ουσίας είναι συνυπεύθυνη με την εργοδοσία της Τράπεζας Πειραιώς, καθώς είναι αυτή που με την τρίτη ανακεφαλαιοποίηση εκχώρησε τις συστημικές τράπεζες στο διεθνές κερδοσκοπικό κεφάλαιο. Τα παραπάνω μαζί με τη μεγάλη κινητικότητα που υπήρξε στα RBU της Πειραιώς

ήταν αυτά που οδήγησαν τους εργαζόμενους στο να αποφασίσουν την πραγματοποίηση των πολυήμερων κινητοποιήσεων. Δεν είναι απλό να βλέπεις συναδέλφους σου να μετακινούνται σε καταστήματα ή σε Κεντρικές Διευθύνσεις και ταυτόχρονα η εργοδοσία να τηρεί σιγή ιχθύος για το μέλλον τους. Πολύ περισσότερο όταν η ίδια η εργοδοσία αναφέρει για πρώτη φορά τα RBU σε ανακοίνωσή της στις 23 Μάη. Οι εργαζόμενοι απαιτούν την προστασία των εργασιακών τους δικαιωμάτων. Τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας τους, καθώς γνωρίζουν ότι μεταφορά του έργου σε άλλες εταιρείες σημαίνει μείωση του προσωπικού, όπως έχει αποδειχθεί επανειλημμένα σε αντίστοιχες κινήσεις άλλων εταιρειών. Επίσης, σε τέτοια περίπτωση θα απολέσουν την ιδιότητα του τραπεζοϋπαλλήλου. Αυτή η αποφασιστική απαίτηση είναι που τους οδηγεί στο να προχωρούν σε δυναμικές κινητοποιήσεις όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και στη Λάρισα, και στο Ηράκλειο, και σε άλλες πόλεις της περιφέρειας.

Η αποφασιστικότητα των εργαζομένων παραμέρισε και τις όποιες διαβεβαιώσεις των συνδικαλιστικών ηγεσιών ότι οι εργαζόμενοι προστατεύονται από την κλαδική σύμβαση που έχει υπογράψει η Ομοσπονδία Τραπεζοϋπαλληλικών Οργανώσεων Ελλάδας (ΟΤΟΕ). Οι εργαζόμενοι δεν θα δεχθούν καμία απόλυση και καμία απόσχιση. Δεν θα δεχθούν καμία αλλαγή στις εργασιακές σχέσεις, γιατί γνωρίζουν ότι αν περάσουν τα σχέδια της εργοδοσίας για όσους δουλεύουν στα RBU τότε είναι δεδομένο ότι θα ακολουθήσουν μαύρες μέρες για όλους τους εργαζόμενους στην τράπεζα. Η Αγωνιστική Κίνηση Τράπεζας Πειραιώς είχε καταθέσει πρόταση να ξεκινήσουν νωρίτερα οι κινητοποιήσεις. Από το Φλεβάρη για την ακρίβεια. Οι υπόλοιπες δυνάμεις του Συλλόγου Εργαζομένων Τράπεζας Πειραιώς (ΣΕΤΑΠ), με βασική ευθύνη των ΔΗΣΥΕ-ΔΑΚΕ που ηγούνται του ΣΕΤΑΠ, το αρνήθηκαν. Τώρα όμως υποχώρησαν στην πίεση των εργαζομένων φοβούμενοι ότι

θα χάσουν ψήφους στις εκλογές του ΣΕΤΑΠ που θα γίνουν την Κυριακή 10 Ιούνη. Τουλάχιστον μη βοηθητική ήταν και η στάση της ηγεσίας της ΟΤΟΕ που αγνόησε το αίτημα για κοινή συνεδρίαση όλων των συλλόγων που δραστηριοποιούνται στην Τράπεζα Πειραιώς και ύστερα από πολλή πίεση αποφάσισε να προκηρύξει απεργία μόνο στα RBU. Ενώ για την Τετάρτη 29 Μάη δεν είχε προκηρύξει απεργία. Οι καθυστερημένες αντιδράσεις των πλειοψηφιών σε Σύλλογο και Ομοσπονδία είναι αυτές που έχουν οδηγήσει στην απόσχιση κλάδους όπως η φύλαξη και κυρίως η καθαριότητα. Ήταν αυτές οι ηγεσίες που οδήγησαν τις καθαρίστριες και τους φύλακες σε κακοοργανωμένες και προσχηματικές κινητοποιήσεις και τελικά πολλούς από αυτούς στη συμμετοχή στην εθελουσία έξοδο που τους πρότεινε η εργοδοσία. Τώρα επιλέγουν να μην ενώσουν τους εργαζόμενους της τράπεζας ώστε ο αγώνας τους να γίνει ακόμη πιο αποτελεσματικός. Υπό την πίεση των μαζικών κινητοποιήσεων, το Δ.Σ. του ΣΕΤΑΠ, στη συνεδρίασή του την Κυριακή 2 Ιούνη, εκτός από τη συνέχιση των κινητοποιήσεων αποφάσισε να γίνει κοινή συνεδρίαση των συλλόγων που δραστηριοποιούνται στην Τράπεζα Πειραιώς. Οι εργαζόμενοι, με Γενικές Συνελεύσεις που θα πραγματοποιούνται καθημερινά στις 11 στο κτίριο της Λεωφόρου Μεσογείων, θα αποφασίζουν για το μέλλον των κινητοποιήσεών τους. Η συμπαράσταση όλων μας είναι το λιγότερο που μπορούμε να προσφέρουμε σε αυτό τον αγώνα. Που αν δεν είναι νικηφόρος θα προκαλέσει πολλά δεινά σε όλους μας.

Η ΒΙΟΜΕ ανήκει στους εργάτες της!

Τ

ην Πέμπτη 13 Ιούνη ξεκινούν και πάλι οι πλειστηριασμοί των οικοπέδων όπου στεγάζεται το εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ. Οι πλειστηριασμοί θα ξεκινήσουν με μειωμένη τιμή εκκίνησης, κάτι που σημαίνει ότι αυξάνεται ο κίνδυνος να καταδικαστεί το εργοστάσιο να γίνει μπάζα και παλιοσίδερα. Οι πλειστηριασμοί ξεκινούν στις 13 Ιούνη αλλά θα συνεχιστούν και τις επόμενες δύο εβδομάδες, 20 και 27 Ιούνη, και αν χρειαστεί ξανά στις 19 του Σεπτέμβρη και στις 24 του Οκτώβρη του 2019. Το σωματείο των εργαζομένων στη ΒΙΟΜΕ και οι αλληλέγγυοι που στηρίζουν τον αγώνα αυτόν επί οχτώ χρόνια τώρα, βρίσκονται για μία ακόμη φορά σε θέση μάχης. Οι εργαζόμενοι αγωνίζονται για να κρατήσουν τις θέσεις εργασίας και τις οικογένειές τους με τα εντελώς απαραίτητα για τη διαβίωσή τους έσοδα που τους εξασφαλίζουν ένα μικρό εισόδημα.

Οι εργαζόμενοι κατόρθωσαν να γίνει γνωστό το εργοστάσιο στην Ευρώπη και διεθνώς, με αποτέλεσμα το 55% της παραγωγής να εξάγεται. Με πολύ κόπο, επί έξι και πλέον χρόνια έχουν κρατήσει ανοιχτό το εργοστάσιο παράγοντας προϊόντα ακίνδυνα για το περιβάλλον και ταυτόχρονα προσιτά για τις σχεδόν άδειες τσέπες των φτωχών οικογενειών που έχουν χτυπηθεί από την κρίση. Ήδη με τις κινητοποιήσεις τους και τη συμπαράσταση δεκάδων ανθρώπων μπόρεσαν να αποτρέψουν τη διενέργεια των πλειστηριασμών 15 φορές ως τώρα. Για μία ακόμη φορά οι εργαζόμενοι θα χρειαστούν τη βοήθεια όλων μας, καθώς αν γίνει ο πλειστηριασμός θα χάσουν το δικαίωμα που έχουν τώρα να δουλεύουν το εργοστάσιο και αυτό θα πωληθεί. Το σωματείο τους ζητά τη συμπαράσταση όλων ώστε στα δικαστήρια να ακουστεί και πάλι το σύνθημα «Η ΒΙΟΜΕ θα μείνει σε χέρια εργατικά».

10

ΙΣΤΟΡΙΑ

Ο «Μάης των µαζών» τ

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΠΛΑ

Στις 4 Ιούνη συµπληρώθηκαν 30 χρόνια από την σφαγή στην πλατεία Τιενανµέν στην Κίνα, µια επέτειος που θυµούνται οι περισσότεροι. Ωστόσο είναι εξίσου να θυµόµαστε το µαζικό κίνηµα που ξέσπασε στη διάρκεια του Μάη, πριν πνιγεί στο αίµα. Στο κείµενο που ακολουθεί, ο Τσάρλι Χορ, που παρακολουθεί στενά και την ιστορία και τις σύγχρονες εξελίξεις στην Κίνα και αρθρογραφεί συστηµατικά για αυτή σε µαρξιστικά έντυπα και σάιτ, περιγράφει τον «Μάη των µαζών». Το άρθρο γράφτηκε στην επέτειο των 25 χρόνων και αναδηµοσιεύτηκε και φέτος στο αγγλικό µαρξιστικό σάιτ RS21.org.uk, µε τα συµπεράσµατα στο τέλος του άρθρου να διατηρούν ακέραια την επικαιρότητά τους.

Του Τσάρλι Χορ

Σ

τις 4 Ιούνη του 1989, στρατιωτικά συντάγµατα και τανκς επέλασαν βίαια µέσα στην καρδιά του Πεκίνου, σκοτώνοντας εκατοντάδες –ή και χιλιάδες– διαδηλωτές. Ακόµα περισσότερες χιλιάδες σκοτώθηκαν ή εξαφανίστηκαν στο κύµα καταστολής που ακολούθησε. Είναι δίκαιο να τους θυµόµαστε και να τιµούµε αυτήν τη µέρα, για να υπενθυµίζουµε στους ηγέτες της Κίνας το έγκληµά τους. Αλλά είναι εξίσου σηµαντικό να θυµόµαστε για τι αγωνίστηκαν αυτοί οι άνθρωποι και την έµπνευση που είχε προκαλέσει το κίνηµα όταν βρισκόταν στην κορύφωσή του. Η Κίνα το 1989 ήταν πολύ διαφορετική από τη σύγχρονη Κίνα. Οι οικονοµικές µεταρρυθµίσεις που είχε προωθήσει ο Ντενγκ Ξιαοπίνγκ στα τέλη της δεκαετίας του ’70 είχαν οδηγήσει σε µια σηµαντική άνοδο του επιπέδου ζωής, κυρίως στην ύπαιθρο όπου ζούσε ακόµα τότε η µεγάλη πλειοψηφία του πληθυσµού της Κίνας. Αυτό συνοδευόταν από περιορισµένες κοινωνικές και πολιτικές µεταρρυθµίσεις, οι οποίες έβαλαν τέλος σε αρκετούς από τους µικροελέγχους πάνω στην καθηµερινή ζωή, που αποτελέσουν τον κανόνα στην Πολιτιστική Επανάσταση. Αυτές οι νέες ελευθερίες οδήγησαν κάποιους –ιδιαίτερα νέους εργάτες και φοιτητές- να απαιτήσουν περισσότερα, και η δεκαετία του ’80 σηµαδεύτηκε από ένα πλήθος φοιτητικών διαδηλώσεων. Η άνοδος του Ντενγκ στην εξουσία είχε συνοδευτεί επίσης από την εµφάνιση ενός βραχύβιου κινήµατος «Τείχους ∆ηµοκρατίας», στο οποίο νεαροί εργάτες που είχαν εξοριστεί στην ύπαιθρο στη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης, δηµοσίευσαν εκκλήσεις για µεγαλύτερες ελευθερίες. Αυτά τα δύο στοιχεία επηρρέασαν αρκετά τα γεγονότα του 1989. Αλλά το πιο σηµαντικό ήταν η αλλαγή του κλίµατος στην οικονοµία. Οι βελτιώσεις των αρχών της δεκαετίας του ’80 απειλούνταν από τον πληθωρισµό και την εργασιακή ανασφάλεια. Η επιστροφή της ελεύθερης αγοράς σήµαινε ότι όταν υπήρχαν δυσκολίες στη προµήθεια τροφίµων, οι τιµές αυξάνονταν ταχύτατα. Στις αρχές του 1989 ο πληθωρισµός στις

πόλεις ήταν ο υψηλότερος από το 1949 και µετά. Η υπερθέρµανση της οικονοµίας και µια επακόλουθη επέλαση λιτότητας σήµαινε επίσης ότι πάρα πολλά εργοστάσια έκλεισαν ή απέλυσαν εργάτες. Οι οικονοµικές δυσκολίες προκάλεσαν ηµι-δηµόσιες διαφωνίες µέσα στην άρχουσα τάξη της Κίνας. Ήταν µια κρίση οικονοµικής πολιτικής, που προκαλούνταν από µια ανισόρροπη ανάπτυξη κι όχι από ύφεση, αλλά παρόλα αυτά παρέµενε η χειρότερη κρίση µετά το 1949. Οι εργάτες που είχαν δει τις ζωές τους να βελτιώνονται, τώρα αντιµετώπιζαν τον κίνδυνο να χάσουν ό,τι είχαν κατακτήσει κι είχαν απέναντί τους µια αδύναµη και διαιρεµένη άρχουσα τάξη. Το σκηνικό ήταν έτοιµο για µια κοινωνική έκρηξη, αλλά κανείς δεν περίµενε το µέγεθος και την έκταση όσων συνέβησαν.

Πώς ξεκίνησε Το κίνηµα του 1989 ξεκίνησε µε τον θάνατο του κορυφαίου πολιτικού στελέχους Χου Γιαοµπάνγκ, ο οποίος ήταν ένας από τους υπαρχηγούς του Ντενγκ Ξιαοπίνγκ και θεωρούταν ο υπεύθυνος για πολλές από τις πολιτικές µεταρρυθµίσεις. Αν και ξεκίνησε ως κίνηµα τιµής της µνήµης του, γρήγορα εξελίχθηκε σε κίνηµα επίθεσης σε άλλους πολιτικούς και στην κυβερνητική διαφθορά γενικότερα, το οποίο καλούσε σε µεγαλύτερες πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες. Εξερράγη σε µεγέθη πολύ µεγαλύτερα από κάθε προηγούµενη διαµαρτυρία. Τη µέρα της κηδείας του Χου, 150.000 φοιτητές και υποστηρικτές τους κατέλαβαν την

Στις 4 Ιούνη του 1989, στρατιωτικά συντάγµατα και τανκς επέλασαν βίαια µέσα στην καρδιά του Πεκίνου, σκοτώνοντας εκατοντάδες –ή και χιλιάδες– διαδηλωτές. Πλατεία Τιενανµέν, παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης να το απαγορεύσει. […] Το ΚΚΚ επιτέθηκε στους φοιτητές, χαρακτηρίζοντάς τους «αντεπαναστάτες» και αυτό βάθυνε ακόµα περισσότερο τη λαϊκή οργή. Τα ηγετικά στελέχη του κινήµατος έστειλαν φοιτητές στους δρόµους και στους χώρους δουλειάς για να καλέσουν τους εργάτες και τους πολίτες να ενωθούν µαζί τους. Η ανταπόκριση ήταν συγκλονιστική. Την Πέµπτη 28 Απρίλη, περίπου 150.000 άνθρωποι διαδήλωσαν στους δρόµους του Πεκίνου, µε τους µισούς να είναι εργάτες. Η πορεία κατέληξε µε µια έκκληση για πανεθνικές διαδηλώσεις στις 4 Μάη, στην 70ή επέτειο του αντιιµπεριαλιστικού φοιτητικού κινήµατος που είχε βάλει σε κίνηση το εθνικό κίνηµα της δεκαετίας του ’20, µέσα από το οποίο γεννήθηκε και το ΚΚΚ. […] Στις 13 Μάη ξεκίνησε µια φοιτητική απεργία πείνας στην Πλατεία Τιενανµέν. Αρχικά ξεκίνησαν µόνο 200 φοιτητές, αλλά σε λίγες µέρες ήταν πάνω από 1.000, ενώ πολλές επιπλέον χιλιάδες υποστηρικτών ενώθηκαν µαζί τους στην κατασκήνωση.

Η χρονική συγκυρία ήταν εξαιρετική –ο Ρώσος πρόεδρος Γκορµπατσόφ ετοιµαζόταν να κάνει την πρώτη επίσκεψη Ρώσου ηγέτη στην Κίνα από την εποχή της σινοσοβιετικής ρήξης του 1962. Επρόκειτο να είναι µια τεράστια διπλωµατική επιτυχία για τον Ντενγκ, µε τους δύο ηγέτες να εµφανίζονται µαζί στην Πλατεία Τιενανµέν µπροστά σε πλήθη που θα επευφηµούσαν. Οι φοιτητές κατέστρεψαν αυτό το σχεδιασµό. Τη µέρα που έφτασε ο Γκορµπατσόφ, υπήρχαν 500.000 άνθρωποι στην πλατεία. Την εποµένη ήταν ένα εκατοµµύριο, µε τους εργάτες να πορεύονται προς την πλατεία σε οργανωµένα αποσπάσµατα από κάθε χώρο δουλειάς. Μια µέρα µετά ήταν δύο εκατοµµύρια. Σε τουλάχιστον 4 πόλεις, φοιτητές οργάνωσαν απεργίες πείνας αλληλεγγύης. Μόνο στο κέντρο της Σανγκάης είχαν κατασκηνώσει 30.000 άνθρωποι. Υπήρξαν πορείες αλληλεγγύης σε δεκάδες άλλες πόλεις σε όλη την Κίνα. […] Στις 18 Μάη υπήρξε µια τελική απόπειρα να εκτονωθούν οι διαδηλώσεις, µε µια συνάντηση µεταξύ υπουργών και φοιτητών ηγετών που µεταδόθηκε τηλεοπτικά. Οι υπουργοί επιχείρησαν να «νουθετήσουν» τους φοιτητές οι οποίοι µε τη σειρά τους γελοιοποίησαν τους υπουργούς. Την επόµενη µέρα ανακοινώθηκε στρατιωτικός νόµος, στρατεύµατα άρχισαν να µετακινούνται προς το Πεκίνο και η πόλη εξερράγη.

Στρατιωτικός νόµος

Ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός είχε µπει στο Πεκίνο στις αρχές του 1949 ως απελευθερωτής. Σαράντα χρόνια µετά, η ιδέα ότι θα κατέστειλε διαδηλώσεις ήταν αδιανόητη. Η δυσπιστία µετατράπηκε σε

5 ιουνη 2019

το 1989 στην Κίνα

Ο στο λόκλη ρ RP roj ο ect .gr

ατείας Τιενανμέν οργή. Εργάτες σε όλη την πόλη έστησαν οδοφράγματα σε όλους τους μεγάλους δρόμους, πολλοί χώροι δουλειάς «ερήμωσαν» και οι γραμμές του μετρό έκλεισαν από εργάτες. Μέσα σε δυο μέρες το σκηνικό επέτρεπε σε ένα Βρετανό αυτόπτη μάρτυρα να γράψει: «Η νύχτα του Σαββάτου ήταν το πιο συγκλονιστικό ανθρώπινο θέαμα που έχω δει ποτέ. Ήταν εξωπραγματικό το πλήθος των ανθρώπων που κατέβηκε στους δρόμους. Ήταν όλοι εκεί: οι γηραιότεροι, οικογένειες με μικρά παιδιά, μωρά στις αγκαλιές των μανάδων τους. Όλοι τους ήταν εκεί για να σταματήσουν τους στρατιώτες. Πίστευαν ότι η κρίσιμη στιγμή θα ερχόταν εκείνη τη νύχτα και ήταν απολύτως έτοιμοι να προσπαθήσουν να τους σταματήσουν. Ένας ηλικιωμένος είπε δεν είχε ξαναδεί ποτέ στη ζωή του τόσους ανθρώπους να κατεβαίνουν στους δρόμους –ήταν σίγουρα περισσότεροι κι από το 1949». Και την επόμενη μέρα, δύο άλλοι αυτόπτες μάρτυρες έγραψαν στην εφημερίδα SocialistWorker: «Τις τελευταίες 48 ώρες η πόλη βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια του λαού. Αν και η ατμόσφαιρα είναι τεταμένη, δεν υπάρχουν μεθύσια, ούτε λεηλασίες ούτε βία…» «Το οδόφραγμα δεν μπορεί να σταματήσει τα τανκς, ούτε στήθηκε για αυτό το λόγο. Η βασική ιδέα του οδοφράγματος είναι να ανακόψει και να επιβραδύνει τους στρατιώτες, δίνοντας χρόνο στο λαό να τους μιλήσει και να τους πείσει να γυρίσουν πίσω, όπως συνέβη πράγματι αρκετές φορές τις τελευταίες δυο μέρες. Τα οδοφράγματα δεν είναι για να στέκεσαι πίσω τους, αλλά μπροστά τους…» «Όλο το κέντρο της πόλης, σε ακτίνα 6 μιλίων ή και παραπάνω είναι πλέον υπό τον έλεγχο των εργατών και των φοιτητών. Οι άνθρωποι μιλάνε για 5 εκατομμύρια διαδηλωτές –πάνω από τον μισό πληθυσμό- στους δρόμους χθες. Οι περισσότεροι είναι εργάτες. Παντού βλέπεις να περνάνε ανοιχτά φορτηγά με καρότσες γεμάτα εργάτες και φοιτητές… Και όλοι τραγουδούν τη Διεθνή, ξανά και ξανά και ξανά». Έμοιαζε με επανάσταση και πολλοί άνθρωποι την αντιλαμβάνονταν ως επανάσταση. Στα οδοφράγματα και στην ίδια την πλατεία, οι γυναίκες ήρθαν στη πρώτη γραμμή ως οργανώτριες και ως ηγετικά στελέχη, σε πλήρη αντίθεση με την καθημερινή ζωή. Μία αυτόπτης μάρτυρας εκτιμούσε ότι το 40% του πλήθους ήταν γυναίκες και πρόσθετε ότι ποτέ δεν είχε ξανανιώσει τόσο ασφαλής ως γυναίκα σε όλη της τη ζωή. Υπήρχε μια τεράστια αίσθηση απελευθέρωσης και συντροφικότητας, με την αστυνομία και το κράτος να μοιάζουν απολύτως απόντα. Αλλά ενώ υπήρχε ένα γενικευμένο αίσθημα εξέγερσης, δεν υπήρχε κάποια αντίληψη εναλλακτικής λύσης. Τα επίσημα αιτήματα των φοιτητών δεν πήγαν ποτέ πιο πέρα από την αντικατάσταση

κάποιων υπουργών, την αντιστροφή της «αντεπαναστατικής» απόφασης του Απρίλη και τον τερματισμό της διαφθοράς στην κορυφή του κράτους. Και η φοιτητική ηγεσία, ενώ ήταν πολύ ικανή να οργανώνει με εξαιρετικό τρόπο τη δράση, είχε μια πολύ «κάθετη» δομή που δεν επιχειρούσε να οργανώσει ευρύτερα δημοκρατικά σώματα. Τα Εργατικά Αυτόνομα Συνδικάτα που οργανώθηκαν στο Πεκίνο και κάποιες

δέχτηκαν επιθέσεις από εργάτες. Αλλά η άμυνα ήταν ανοργάνωτη και δεν μπορούσε να κάνει κάτι παραπάνω πέρα από το να αυξήσει το κόστος της εισβολής για το στρατό. Σε όλη την Κίνα ξέσπασαν διαδηλώσεις αλληλεγγύης. Ήταν μάλλον η μαζικότερη κινητοποίηση που είχε συμβεί ως τότε. Τεράστια πλήθη κατέλαβαν τα κέντρα των πόλων, καλούσαν σε γενικευμένες απεργίες και συγκρούστηκαν με την αστυνο-

«Η νύχτα του Σαββάτου ήταν το πιο συγκλονιστικό ανθρώπινο θέαμα που έχω δει ποτέ. Ήταν εξωπραγματικό το πλήθος των ανθρώπων που κατέβηκε στους δρόμους. Ήταν όλοι εκεί: οι γηραιότεροι, οικογένειες με μικρά παιδιά, μωρά στις αγκαλιές των μανάδων τους». Έμοιαζε με επανάσταση και πολλοί άνθρωποι την αντιλαμβάνονταν ως επανάσταση. άλλες πόλεις στα τέλη του Μάη ήταν μια απάντηση σε αυτή την έλλειψη και μια προσπάθεια να οικοδομηθεί ένας διακριτός εργατικός πόλος έλξης μέσα στο κίνημα. Στο Πεκίνο εντάχθηκαν σε αυτά μερικές δεκάδες χιλιάδες, αν και η οργάνωση στους χώρους δουλειάς εμποδιζόταν από το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι απλά δεν πήγαιναν στην εργασία τους. Στιςπερισσότερες άλλες πόλεις ωστόσο δεν είχαν το χρόνο να αναπτυχθούν σε κάτι μεγαλύτερο από μικρές ομάδες αγωνιστών. Εν τη απουσία οποιασδήποτε προοπτικής για προχώρημα, και καθώς οι στρατιώτες υποχωρούσαν και δεν επιτίθονταν, οι αριθμοί των ανθρώπων στα οδοφράγματα και στην πλατεία σταδιακά συρρικνώθηκαν. Σε άλλες πόλεις συνέχισαν να υπάρχουν τεράστιες διαδηλώσεις, αλλά κοιτούσαν προς το Πεκίνο για ηγεσία και αυτή δεν ήρθε ποτέ.

Η σφαγή και ο αντίκτυπος […] Κατά τις 10 το βράδυ της 3ης Ιούνη, τεθωρακισμένα και μεταγωγικά οχήματα έσπασαν τα οδοφράγματα στο δυτικό Πεκίνο, ανοίγοντας πυρ κατά του πλήθους που βγήκε στο δρόμο να τα σταματήσει. Διέσχισαν αργά την πόλη κατευθυνόμενα προς την Πλατεία Τιενανμέν, στην οποία έφτασαν τις πρώτες ώρες της 4ης Ιούνη. Τα ξημερώματα υπήρχαν ακόμα τεράστια πλήθη στους δρόμους που συνέχιζαν να διαδηλώνουν, ενώ τα πολλά καμένα τανκ και μεταγωγικά οχήματα αποκάλυπταν την έκταση της αντίστασης στη διάρκεια της νύχτας. Υπήρξαν αξιόπιστες αναφορές για μεγάλο αριθμό στρατιωτών που λιποτάκτησαν και αρκετές αναφορές για στρατιωτικές μονάδες που επιτέθηκαν σε άλλες μονάδες οι οποίες ήταν ύποπτες λιποταξίας. Μακριά από τους κεντρικούς δρόμους, υπήρξαν αναρίθμητες περιπτώσεις στρατιωτών που απομονώθηκαν και

11

μία και το στρατό. Δύο νύχτες οδομαχιών στη νοτιοδυτική πόλη Τσενγκντού άφησαν πίσω σχεδόν 300 νεκρούς. Σε πάνω από 180 μεγάλες και μικρές πόλεις υπήρξαν αναταραχές αρκετά σοβαρές ώστε να σταλούν σχετικές αναφορές στο Πεκίνο. Και στο Χονγκ Κονγκ διαδήλωσαν ένα εκατομμύριο άνθρωποι, το 1/6 του πληθυσμού. Η καταστολή που ακολούθησε ήταν τρομακτική. Ως το τέλος του χρόνου συνελήφθησαν 30.000 άνθρωποι και αρκετές χιλιάδες δολοφονήθηκαν, συχνά σε δημόσιες εκτελέσεις. Η καταστολή ήταν πιο σκληρή απέναντι στους εργάτες και άλλους κατοίκους των πόλεων οι οποίοι ήταν αυτοί που αντιστάθηκαν στην εισβολή. […] Ο οικονομικός αντίκτυπος ήταν επίσης σοβαρός, επιδεινώνοντας την κρίση που είχε αρχίσει στην αρχή του χρόνου. Από τα μέσα του 1989 ως τα μέσα του 1990 η κινεζική οικονομία πέρασε σε ελαφρά ύφεση, που αποτελεί τη χειρότερη επίδοσή της από τα τέλη της δεκαετίας του ’60. Αλλά για τους κυβερνήτες της Κίνας, ήταν ένα τίμημα που άξιζε να πληρώσουν. Η πιο σοβαρή αμφισβήτηση της εξουσίας τους από το 1949 και μετά έπρεπε να συντριβεί με κάθε κόστος. Εικοσιπέντε χρόνια μετά, η ανάμνηση παραμένει ζωντανή. Όταν στα τέλη του 2011, οι χωρικοί του Γουοκάν, στην επαρχία Γκουανγκντόνγκ, κατέλαβαν το χωριό τους αντιδρώντας στη δολοφονία ενός αγωνιστή, μιλούσαν σε δυτικούς δημοσιογράφους για το 1989 και πώς αυτό έδειχνε ότι η κεντρική κυβέρνηση δεν γίνεται να ηττηθεί. Αλλά αυτή η ανάμνηση δεν έχει αποτρέψει κάθε κινητοποίηση. Τα τελευταία 25 χρόνια η οικονομία της Κίνας επεκτάθηκε γρηγορότερα από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στην ιστορία και το ίδιο συνέβη με τις κοινωνικές διαμαρτυρίες. Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 υπήρξαν μαζικά αγροτικά κινήματα σε όλη την κεντρική Κίνα

ενάντια στην επιβολή παράνομων φόρων από τις τοπικές Αρχές. […] Λίγα χρόνια μετά, υπήρξαν σχεδόν εξεγερσιακές απεργίες από εργάτες σε κρατικές επιχειρήσεις, στους οποίους δεν καταβάλλονταν τα επιδόματα που τους είχαν υποσχεθεί όταν αυτές οι επιχειρήσεις έκλεισαν. Και αυτοί κέρδισαν –η κεντρική κυβέρνηση ανέλαβε τα σχετικά χρέη και αποζημίωσε τους εργάτες. Οι μετανάστες εργάτες, που συνέρρευσαν από την ύπαιθρο προς τις εξαγωγικές βιομηχανίες καθώς η κινεζική οικονομία αναπτυσσόταν, επίσης έχουν διεξάγει παρατεταμένους αγώνες ενάντια στις συνθήκες ζωής και εργασίας. Οι αγώνες τους είναι ακόμα πιο διάχυτοι και κατακερματισμένοι, αλλά 20 χρόνια άρνησης να αποδεχτούν σιωπηλά την κατάσταση έχουν κατακτήσει κάποια δικαιώματα κατοίκου στις πόλεις στις οποίες μετανάστευσαν και το ίδιο το δικαίωμα στην απεργία. Η κυβέρνηση έχει υποχρεωθεί να επιτρέπει χώρο στη μαζική δυσαρέσκεια και να μετατοπίζει διαρκώς τα όρια του τι επιτρέπεται. Αυτό σε ένα βαθμό λειτουργεί ως βαλβίδα ασφαλείας: Επειδή οι άνθρωποι μπορούν να «διαπραγματεύονται δια της εξέγερσης» και να κερδίζουν κατακτήσεις με αυτόν τον τρόπο, στοχοποιούν τοπικούς αξιωματούχους και διευθυντές αντί για την κεντρική κυβέρνηση. Αλλά πρόκειται για μια εγγενώς ασταθή κατάσταση για δύο λόγους: Πρώτον, το σύστημα αυτό λειτουργεί επειδή όποιος κινητοποιείται κερδίζει νίκες, αλλά την ίδια ώρα αυτή η λειτουργία πυροδοτεί περισσότερες κινητοποιήσεις. Δεύτερον, δεν μπορεί κανείς να εγγυηθεί ότι οι επί μέρους αγώνες δεν θα γενικευθούν. Το 1989 ήταν μια τρομακτική ήττα, η οποία με διάφορους τρόπους διαμόρφωσε έκτοτε την κινεζική κοινωνία και τα κοινωνικά της κινήματα. Τα πανεπιστήμια σιώπησαν και παραμένουν σιωπηλά έκτοτε. Αλλά κάθε χρόνο, καθώς πλησιάζει η επέτειος, η κυβέρνηση κλιμακώνει τα μέτρα ασφαλείας γύρω από την Πλατεία Τιενανμέν, συλλαμβάνει δημοσιογράφους και διανοούμενους και αυξάνει τον αριθμό αστυνομικών στους δρόμους. Ξέρουν πολύ καλά ότι μπορεί να έπνιξαν το κίνημα στο αίμα, αλλά δεν κέρδισαν λαϊκή νομιμοποίηση από αυτό. Η οικονομική έκρηξη των τελευταίων 25 χρόνων έχει αυξήσει το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών και έχει οδηγήσει σε θηριώδη διαφθορά σε όλα τα επίπεδα του ΚΚΚ και του κράτους, μια διαφθορά που σήμερα είναι πολύ πιο ορατή από ό,τι 25 χρόνια πριν. Η δυνατότητα για άλλο ένα κίνημα του μεγέθους και της κλίμακας του 1989 δεν έχει εξαφανιστεί και αυτό είναι που τους φοβίζει. Αν η 4η Ιούνη του 1989 έδειξε πόσο θηριώδης μπορεί να γίνει μια άρχουσα τάξη για να κρατήσει την εξουσία της, ο «Μάης των μαζών» έδειξε την δυνητική δύναμη των εργατών της Κίνας να την αμφισβητήσουν. Αυτή είναι η ιστορία την οποία οφείλουμε να επανοικειοποιηθούμε και να την γιορτάζουμε –παρά την ήττα, αυτή η δυνητική δύναμη συνεχίζει να υπάρχει.

12

περιβαλλον

5 ιουνη 2019

Ένα παγκόσμιο κίνημα ενάντια στην κλιματική αλλαγή Του Νικόλα Κολυτά

Η

κλιματική αλλαγή αποτελεί ένα τεράστιο πρόβλημα που επηρεάζει άμεσα τις ζωές μας. Απάντηση σε αυτή την πραγματικότητα αποτελεί η εμφάνιση νέων ριζοσπαστικών περιβαλλοντικών κινημάτων που βγάζουν τον κόσμο στο δρόμο και προκαλούν τρόμο στις κυβερνήσεις παγκόσμια. Το ακόμη πιο θετικό είναι ότι πρόκειται για κινήματα που δε θέτουν απλώς προβληματισμούς, αλλά υποδεικνύουν τους υπεύθυνους του προβλήματος.

Κλιματικό πρόβλημα

Η υπερθέρμανση του πλανήτη είναι ένα ζωτικής σημασίας πρόβλημα. Η διαρκής εκπομπή διοξειδίου του άνθρακα, μεθανίου και άλλων αερίων αλλάζει σταδιακά τη φυσική σύσταση της ατμόσφαιρας με αποτέλεσμα όλο και περισσότερη ηλιακή ακτινοβολία να συγκρατείται στη γη οδηγώντας σε αύξηση της θερμοκρασίας σε ολόκληρο τον πλανήτη. Την ίδια στιγμή, η έκθεση της Διεθνούς Διάσκεψης για την Κλιματική Αλλαγή τον Οκτώβρη του 2018, προειδοποίησε ότι για να περιοριστεί η άνοδος της θερμοκρασίας στον πλανήτη στον 1,5 βαθμό C, θα πρέπει μέχρι το 2030 να μειωθεί η ατμοσφαιρική ρύπανση κατά 30 %. Μπροστά σε αυτό το μείζονα κίνδυνο τόσο οι μεγάλες βιομηχανίες όσο και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι αδιαφορούν. Ούτε οι μεν, ούτε οι δε προσπαθούν, είτε εκούσια είτε με νομοθετική παρότρυνση, να αξιοποιηθούν εναλλακτικές και οικολογικές μορφές ενέργειας. Οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής ήδη αφήνουν το στίγμα τους. Η υπερθέρμανση του πλανήτη οδηγεί σε λιώσιμο των πάγων που επηρεάζει την πανίδα και οδηγεί στη μη τροφοδοσία ποταμών από τους οποίους εξαρτώνται εκατομμύρια άνθρωποι. Παράλληλα, αυξάνεται η στάθμη των ωκεανών και των θαλασσών με αποτέλεσμα εκατομμύρια άνθρωποι να σπρώχνονται στην προσφυγιά, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το Μπαγκλαντές. Πέραν, όμως των επιπτώσεων που πολλές φορές τις διαβάζουμε σε άρθρα και μας φαίνονται κάπως μακρινές υπάρχουν και άλλες πιο ορατές και άμεσες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αύξηση της συχνότητας των μεγάλων καταστροφικών πυρκαγιών, για τις οποίες τις περισσότερες φορές ευθύνεται η «κακή τύχη», ο «δούρειος άνεμος» ή ακόμη και ο «θεός» αλλά ποτέ η αδιαφορία για το κλίμα.

Κέρδος και περιβάλλον

Αυτοί που πάντα έβαζαν το οικονομικό συμφέρον πάνω από τις ανθρώπινες ζωές, το ίδιο συνεχίζουν να κάνουν και τώρα. Η κυβέρνηση Τραμπ ανακοίνωσε το 2017 ότι σκοπεύει να αποσύρει τις ΗΠΑ από τη Συμφωνία του Παρισιού για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, ενώ αμερικανοί αξιωματούχοι διατυμπανίζουν σε κάθε ευκαιρία ότι «η κλιματική αλλαγή δεν αποτελεί σοβαρή κρίση». Ο

ακροδεξιός Μπολσονάρο στη Βραζιλία, αρνήθηκε να φιλοξενήσει τον επόμενο γύρο συνομιλιών του ΟΗΕ για το κλίμα, δηλώνοντας ότι η Βραζιλία «δεν χρωστά τίποτα στον κόσμο» όσον αφορά στο περιβάλλον. Την ίδια στιγμή επεξεργάζεται σχέδια επιχειρηματικής αξιοποίησης και καταστροφής του φυσικού πλούτου του Αμαζονίου. Η ΕΕ φαίνεται πως επίσης δεν μπορεί, ή μάλλον δε θέλει, να τα βάλει με τις μεγάλες βιομηχανίες στο κομμάτι της ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Έρευνα του Ευρωπαϊκού Ελεγκτικού Συνεδρίου το 2018 έδειξε ότι εντός της ΕΕ υπάρχουν ετήσια 400.000 πρόωροι θάνατοι λόγω της ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Όλα αυτά αποτυπώνονται και στο συσχετισμό δυνάμεων σε διεθνές επίπεδο. Ερευνητές του πανεπιστημίου του Στάνφορντ συγκεντρώνοντας στοιχεία από το 1961 μέχρι το 2010, διαπίστωσαν ότι η αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη, αυξάνει και τις ανισότητες μεταξύ των κρατών, κάνοντας τα πλούσια πλουσιότερα και τα φτωχά φτωχότερα. Το χάσμα ανάμεσα στις φτωχότερες και πλουσιότερες χώρες είναι σήμερα 25% υψηλότερο από ό,τι θα ήταν χωρίς την υπερθέρμανση του πλανήτη. Οι αφρικανικές χώρες με τροπικό κλίμα έχουν πληγεί περισσότερο με το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Μαυριτανίας και του Νίγηρα να είναι κατά περίπου 40% χαμηλότερο από ό,τι θα ήταν χωρίς την αύξηση της θερμοκρασίας. Η Ινδία παρουσιάζει 31% χαμηλότερο ΑΕΠ εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής ενώ η Βραζιλία χαμηλότερο κατά περίπου 25%. Από την άλλη ορισμένες από τις πλουσιότερες οικονομίες και τους μεγαλύτερους ρυπαντές είχαν κέρδη στο ΑΕΠ, καθώς εξασφάλισαν πλεονεκτήματα σε βιομηχανία ή και αγροτικό τομέα έναντι αφρικανικών και ασιατικών ανταγωνιστών. Δεκατέσσερις από τις δεκαεννιά χώρες των οποίων οι εκπομπές ρύπων ξεπέρασαν τους 300 τόνους διοξειδίου του άνθρακα κατά κεφαλήν την περίοδο 1961-2010, παρουσίασαν τεράστιο οικονομικό όφελος.

Περιβαλλοντικό κίνημα

Απέναντι στους βιομηχανικούς κολοσσούς, τα επιχειρηματικά συμφέροντα και τους πολιτικούς εκπροσώπους τους έχει διαμορφωθεί διεθνώς ένα τεράστιο περιβαλλοντικό κίνημα. Στις ΗΠΑ, η πρώτη μεγάλη κινητοποίηση μετά την εκλογή

του Ντόναλντ Τραμπ ήταν μια τεράστια πορεία για την αλλαγή του κλίματος, υποστηριζόμενη από αντιρατσιστικές ομάδες, μετανάστες και συνδικάτα μέχρι περιβαλλοντικές οργανώσεις. Στη Βρετανία, η Καμπάνια κατά της Κλιματικής Αλλαγής (Campaign against Climate Change – CaCC), έχει αποκτήσει κεντρικό ρόλο στη διοργάνωση ετήσιων διαδηλώσεων για το κλίμα, ενώ πρωτοστάτησε στις κινητοποιήσεις κατά τη διάρκεια των συζητήσεων στο Παρίσι. Το ακόμη σημαντικότερο είναι ότι η συγκεκριμένη Καμπάνια δίνει μάχη προκειμένου να εδραιωθούν εντός του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος, αιτήματα και διεκδικήσεις που αφορούν την προστασία του περιβάλλοντος και την κλιματική αλλαγή. Τον Δεκέμβριο του περασμένου έτους η Καμπάνια κατά της Κλιματικής Αλλαγής συνεργάστηκε με μια σειρά νεότερων ακτιβιστών που συμμετέχουν σε μια νεότερη ομάδα ονόματι Extinction Rebellion (XR) για να διοργανώσει μια πορεία μέσω του κεντρικού Λονδίνου. H XR ιδρύθηκε τον Οκτώβρη του 2018 και συνδέεται με άτομα που συμμετείχαν στο κίνημα του Occupy, μεταδίδοντας πολύ σημαντικές εμπειρίες και συμπεράσματα. Τους τελευταίους μήνες ο αριθμός των μελών της ομάδας έχει εκτοξευθεί, διατηρώντας πυρήνες σε 27 χώρες. Η XR καλεί σε πολιτική ανυπακοή κατά της κυβέρνησης και προβαίνει σε πολύ δυναμικές κινητοποιήσεις μέσα από αποκλεισμούς εισόδων κτιρίων, δρόμων, ακόμη και γεφυρών, με αποτέλεσμα τη σύλληψη πολλών μελών της. Το πιο σημαντικό είναι ότι υιοθετεί μια πλήρως αντικυβερνητική στάση εγκαλώντας τους κρατούντες για τα περιβαλλοντικά εγκλήματα στα οποία συναινούν.

Μαθητική αντίσταση

Το δυναμικότερο και πιο ζωντανό περιβαλλοντικό κίνημα όμως προήλθε από εκεί που δεν το περίμενε κανείς. Οι μαθητές έχουν οργανώσει σχεδόν παγκόσμια τεράστιες κινητοποιήσεις για την κλιματική αλλαγή. Κάποιος ρομαντικός θα μπορούσε να πει ότι πρόκειται για μια σύγκρουση της ελπίδας του μέλλοντος με τα εγκλήματα του παρελθόντος. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ πιο πολιτική και ρηξιακή. Αφορμή για τη γέννηση

αυτού του τεράστιου κινήματος υπήρξε η 16χρονη μαθήτρια από τη Σουηδία Γκρέτα Θάνμπερκ, η οποία τον περασμένο Αύγουστο, αποφάσισε να απέχει κάθε Παρασκευή από τα μαθήματα του σχολείου της και να διαδηλώνει για το κλίμα. Ξεκίνησε μόνη της διαδηλώνοντας είτε έξω από το σχολείο της, είτε έξω από το σουηδικό κοινοβούλιο κρατώντας ένα πλακάτ που έγραφε «Σχολική απεργία για το κλίμα». Πλέον μαζί με τη Γκρέτα έχουν συνταχθεί χιλιάδες μαθητές πανευρωπαϊκά. Τεράστιες μαθητικές διαδηλώσεις έχουν πραγματοποιηθεί στη Γερμανία, στο Βέλγιο, στη Βρετανία, στη Γαλλία, στην Ιταλία, στη Φιλανδία, στην Αυστρία, στην Πολωνία και σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ειδικά στη Γερμανία οι διαδηλώσεις ήταν τεράστιες και σε πάρα πολλές πόλεις. Στο Βερολίνο, στην Κολωνία, στη Δρέσδη και στη Στουτγκάρδη οι μαθητές ξεχύθηκαν στους δρόμους διεκδικώντας ένα βιώσιμο μέλλον αδιαφορώντας για τα κέρδη των εταιρειών. ««Θυσιάζουμε τις Παρασκευές στο σχολείο, για να διεκδικήσουμε ένα μέλλον. Το μέλλον μας στον πλανήτη. Είναι ελάχιστο το τίμημα» δήλωσε μια μαθήτρια στη Γαλλία πριν λίγους μήνες επηρεάζοντας χιλιάδες συμμαθητές αλλά και αρκετούς γονείς και δασκάλους προκειμένου να βγουν στο δρόμο και να διαδηλώσουν από κοινού για ένα πολύ ουσιώδες ζήτημα. Το σημαντικό με το συγκεκριμένο κίνημα είναι ότι αφενός κινητοποιεί δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, αφετέρου δε χάνει την αντισυστημικότητά του. Τα μέλη του ακροδεξιού AFD στη Γερμανία διαφωνούν σε ποσοστό 67% με τη μορφή του συγκεκριμένου κινήματος, ενώ η πλειοψηφία των συστημικών δυνάμεων πανευρωπαϊκά είτε είναι εχθρική απέναντι στις περιβαλλοντικές διεκδικήσεις των μαθητών είτε απλώς τους ζητάει να μη διαδηλώνουν εν ώρα μαθήματος αξιοποιώντας το εργαλείο της «μαθητικής απεργίας». Στην επίσκεψή της Θάνμπερκ στις Βρυξέλλες και στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο ο Γιούνκερ επιχείρησε να κατευνάσει τα πνεύματα και να δελεάσει τη Θάνμπερκ με υποσχέσεις, όμως η μικρή μαθήτρια έμεινε ακλόνητη δηλώνοντας ότι «εφόσον ο χρόνος μας τελειώνει, εμείς ξεκινήσαμε να καθαρίζουμε τα... χάλια σας και δεν θα σταματήσουμε αν δεν το καταφέρουμε!». Πολλές φορές η Αριστερά ασκούσε κριτική σε περιβαλλοντικά κινήματα που είχαν μια μονομέρεια και κατέληγαν ακόμη και σε διαταξικές λύσεις. Πλέον φαίνεται πως η κατάσταση διεθνώς έχει οδηγηθεί σε τέτοιο τέλμα που μόνο η ριζοσπαστική οικολογία μπορεί να δώσει λύσεις για τη σωτηρία του πλανήτη απέναντι στα αλόγιστα κέρδη των εταιρειών. Αυτός είναι και ο λόγος που ξεπηδούν διαρκώς ριζοσπαστικά κινήματα που προκύπτουν από τα κάτω και προκαλούν πραγματικό τρόμο στις αστικές κυβερνήσεις και τα επιτελεία τους. Το ζήτημα είναι αυτός ο αγώνας να μη μείνει στη μέση αλλά να αποτελέσει κομμάτι ενός ευρύτερου κινήματος που θα καταλήγει στο παλιό καλό ρητό «system change, not climate change».

κινημα

5 ιουνη 2019

13

Ενάντια στις εξορύξεις, αγώνας για ζωή

Π

ροκαλεί εντύπωση ότι στην κορύφωση της κλιματικής κρίσης, η «αριστερή» κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, επέλεξε να παραχωρήσει ένα μεγάλο τμήμα της επικράτειας σε πετρελαϊκές εταιρείες για εξορύξεις. Κάποιες από τις ομορφότερες περιοχές της χώρας κινδυνεύουν να μετατραπούν σε εξορυκτικά εργοτάξια παρότι οι υδρογονάνθρακες αποτελούν έναν επικίνδυνο πλέον ενεργειακό πόρο τον οποίο πρέπει να αφήσουμε άμεσα πίσω μας.

Δώρο στις πετρελαϊκές Η τετραετής διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε σε πληθώρα περιπτώσεων ότι στα μεγάλα διλήμματα η κυβέρνηση συντάσσεται με τους από πάνω και όχι με το λαό και τις τοπικές κοινωνίες. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και σήμερα στη δυτική και νότια Ελλάδα. Η κυβέρνηση έχει παραχωρήσει 60.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα θάλασσας στο Ιόνιο και την Κρήτη και 17.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα γης σε Ήπειρο, Δυτική Στερεά Ελλάδα και Δυτική Πελοπόννησο, προκειμένου ελληνικές και ξένες πετρελαϊκές εταιρείες να εκπονήσουν επιχειρήσεις για έρευνα και εξόρυξη πετρελαίου και φυσικού αερίου. Πρόκειται γι’ ακόμη ένα δώρο που αποφέρει κέρδη σε εγχώριους και διεθνείς κολοσσούς την ώρα που ζημιώνεται ο φυσικός πλούτος και οι δραστηριότητες των τοπικών κοινωνιών.

Κίνδυνοι

Η διεθνής περιβαλλοντική κοινότητα κρούει τον κώδωνα του κινδύνου ότι αν δε μειωθεί δραστικά η ατμοσφαιρική ρύπανση την επόμενη δωδεκαετία, τότε ίσως τα πλήγματα για τον πλανήτη να είναι ανεπανόρθωτα. Μάλλον, όμως, όλα αυτά φαντάζουν πολύ μακρινά μπροστά στις κερδοφόρες συμφωνίες κορυφής και τις μεγάλες συμβάσεις με ιδιώτες. Η παραχώρηση τεράστιων εκτάσεων γης σε πετρελαϊκές εταιρείες αποτυπώνουν την αδιαφορία μπροστά στις εκκλήσεις διεθνών θεσμικών και μη οργανώσεων για την προστασία του περιβάλλοντος και την αντίσταση στην κλιματική αλλαγή. Παρ’ όλα αυτά, πέρα από τον κίνδυνο για το κλίμα, οι εξορύξεις υδρογονανθράκων αναμένεται να πλήξουν πολύ σκληρά και τις δραστηριότητες των τοπικών κοινωνιών. Αν γίνουν οι εξορύξεις θα μιλάμε για απόλυτη καταστροφή. Ο κίνδυνος για παράδειγμα να μην υπάρχει στην Ήπειρο καθαρό νερό, καθαρός αέρας, καθαρά αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα, μελισσουργία και αμπελουργία, είναι ένας κίνδυνος ενάντια στην ίδια τη ζωή. Η Ήπειρος είναι μια περιοχή που φημίζεται για τον πρωτογενή τομέα της. Ένα προχώρημα των εξορύξεων θα μπορούσε να επιφέρει ισχυρά πλήγματα στις επαγγελματικές δραστηριότητες των κατοίκων της. Οι υποσχέσεις των πετρελαϊκών για άνοιγμα νέων θέσεων εργασίας μόνο σαν ανέκδοτο μπορούν να ακουστούν. Όταν θα έχει τεθεί υπό κίνδυνο σχεδόν

το σύνολο της αγροτικής και κτηνοτροφικής δραστηριότητας της περιοχής, το να χρησιμοποιεί κανείς ως δέλεαρ λίγες νέες θέσεις εργασίας δεν πείθει καθώς θα είναι πολύ περισσότερες οι θέσεις που θα έχουν χαθεί.

Οικολογικό κίνημα

Απέναντι σε όλα τα παραπάνω φαίνεται πως έχει αναπτυχθεί ένα μεγάλο τοπικό και περιβαλλοντικό κίνημα που επιχειρεί να σταθεί τόσο απέναντι στην υποτιθέμενη ανάπτυξη που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση, όσο και στα συμφέροντα τεράστιων εγχώριων και διεθνών πετρελαϊκών εταιρειών. Είναι πραγματικά προκλητικό να σκεφτεί κανείς ότι μια τόσο μεγάλη έκταση γης προορίζεται για εξορύξεις υδρογονανθράκων, με ό,τι συνέπειες συνεπάγεται αυτό, χωρίς να έχει υπάρξει ίχνος διαβούλευσης με τις τοπικές κοινωνίες. Μέλη πρωτοβουλιών ενάντια στις εξορύξεις καταγγέλλουν ότι ούτε η κεντρική κυβέρνηση, ούτε οι εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης ενημέρωσαν τους κατοίκους της περιοχής για το είδος των ερευνών που πρόκειται να πραγματοποιηθούν στη δυτική Ελλάδα, πιστεύοντας ότι με αυτό τον τρόπο δε θα προκληθεί «ντόρος» στις τοπικές κοινωνίες. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ

διαφορετική. Συνεχώς ξεπηδούν πρωτοβουλίες αγώνα ενάντια στις εξορύξεις, τοπικές συνελεύσεις, διαδηλώσεις σε πανελλαδικό επίπεδο καθώς και δυναμικοί ακτιβισμοί. Οι κάτοικοι των περιοχών που πρόκειται να πληγούν φαίνεται πως παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους αποφασίζοντας να μη χαρίσουν τον τόπο τους στα δόντια των εξορυκτικών εταιρειών. Πρόκειται για ένα δίκαιο αγώνα που χρειάζεται την ενεργή στήριξη των κινημάτων και της Αριστεράς, τόσο για την προστασία του φυσικού πλούτου, όσο και για την αξιοπρεπή ζωή των κατοίκων των περιοχών που προορίζονται να γίνουν εργοτάξια.

Για μια ριζοσπαστική παρέμβαση στο Pride Της Κατερίνας Καλλέργη

Π

ενήντα χρόνια μετά την εξέγερση του Στόουνγολ –τη στιγμή γέννησης του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος, το φετινό Pride γίνεται με τίτλο «Ο δρόμος έχει την δική μας ιστορία». Η αναφορά στην κινηματική ιστορία του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος είναι ένα θετικό από μόνη της. Όμως, τα τελευταία χρόνια, το Pride, από στιγμή περηφάνιας και διεκδίκησης έχει μετατραπεί σε μία ροζ καπιταλιστική γιορτή, με χορηγούς και πρεσβείες. Ειδικά φέτος, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί και το Pride για να αναδείξει ένα κοινωνικό προσωπείο και να ξεπλύνει τις μνημονιακές πολιτικές που έχει εφαρμόσει. Είναι πραγματικότητα πως ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε κάποια θετικά μέτρα για τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα. Είναι όμως εξίσου πραγματικότητα πως αυτά τα μέτρα ήταν κουτσουρεμένα και ούτε το ελάχιστο από όσα είχε υποσχεθεί προεκλογικά. Είναι επίσης πραγματικότητα ότι χιλιάδες εργαζόμενα, άνεργα και επισφαλώς εργαζόμενα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα έχουν υποστεί τις μνημονιακές πολιτικές που ψήφισε και εφάρμοσε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Πρεσβείες που συμμετέχουν στο Pride, -όπως η αμερικάνικη ή η ισραηλινή- στους λόγους τους μιλάνε με μεγάλη ευαισθησία για τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα, την ίδια στιγμή που στις χώρες τους οι κυβερνήσεις τα καταπατούν ή προσπαθούν να τα καταργήσουν –παράδειγμα ΗΠΑ- ή αποτελούν διεθνείς εγκληματίες σε άλλα επίπεδα –παράδειγμα Ισραήλ. Ειδικά το Ισραήλ, που παρουσιάζεται ως μία «όαση δικαιωμάτων» και δυτικό κράτος ανάμεσα στους «συντηρητικούς άραβες» έχει χρησιμοποιήσει πολλές φορές το ΛΟΑΤΚΙ+ ζήτημα για να τραβήξει την προσοχή από τα εγκλήματα που δια-

πράττει ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και η φετινή Γιουροβίζιον στην οποία το Ισραήλ προσπάθησε να στήσει ένα ανεκτικό ως προς τη διαφορετικότητα προφίλ, την ίδια ώρα που σκότωνε αμάχους στη Λωρίδα της Γάζας και της Δυτικής Όχθης. Την ίδια στιγμή, μεγάλες εταιρείες είναι χορηγοί του Pride πουλώντας ένα φιλικό προς τα ΛΟΑΤΚΙ+ πρόσωπο. Δεν είναι σπάνιο οι ίδιες αυτές εταιρείες να έχουν στο ιστορικό τους καταγγελίες για εργοδοτική αυθαιρεσία ή να απασχολούν κόσμο με ελαστικές συνθήκες εργασίας. Η προσπάθεια να μετατραπεί το Pride

σε ένα ροζ πλυντήριο για πολιτικά κόμματα και θεσμούς και μια δωρεάν διαφήμιση για εταιρείες με δήθεν κοινωνικό πρόσωπο πρέπει να σταματήσει από τον κόσμο του κινήματος. Σε αυτό το πλαίσιο είναι ιδιαίτερα θετικό που αριστερές οργανώσεις και κόσμος του κινήματος επιλέγει να κάνει μία δυναμική παρέμβαση στο Pride, καθώς σε αυτό συγκεντρώνεται και πολύς κόσμος της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας που όμως δεν μπορεί να δει τον εαυτό του σε άλλες κινητοποιήσεις. Αυτόν τον κόσμο πρέπει να βρει και να διεκδικήσει η Αριστερά στο Pride, δίνοντας παράλληλα ένα αγωνιστικό στίγμα και μιλώντας ανοιχτά για τα προβλήματα της διοργάνωσης. Είναι πολύ θετικό που η Συνέλευση 8η Μάρτη αποφάσισε στην τελευταία της συνέλευση να συμμετέχει στο Pride ανοίγοντας το δρόμο για τη σύνδεση του ΛΟΑΤΚΙ+ και του γυναικείου κινήματος, μεταφέροντας στο Pride το δυναμισμό και την αγωνιστικότητα που εκφράστηκε στην απεργία και στις κινητοποιήσεις για την 8η Μάρτη. Στόχος είναι να συμμετέχουν στο Pride ακόμα περισσότερες οργανώσεις της Αριστεράς, σωματεία, κόσμος από το αντιρατσιστικό και εργατικό κίνημα ώστε το Pride να ξαναγίνει σημείο αγώνα και διεκδίκησης.

14

ΙΣΤΟΡΙΑ

5 ΙΟΥΝΗ 2019

«ΟΙ ΒΑΣΙΛΙΣΣΕΣ ΜΕΛΙΣΣΕΣ ΤΣΙΜΠΑΝΕ ΑΣΧΗΜΑ»* έτος συµπληρώνονται 50 χρόνια από την εξέγερση του Στόουνγολ που αποτέλεσε σηµείο γέννησης του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήµατος. Μέσα σε αυτά τα πενήντα χρόνια η θέση των ΛΟΑΤΚΙ+ έχει βελτιωθεί, ακριβώς λόγω αυτής της ιστορικής στιγµής διεκδίκησης. Η εξέγερση του Στόουνγολ ξεκίνησε στις 28 Ιούνη του 1969, κράτησε 6 µέρες και κατάφερε να αλλάξει το ρου της ιστορίας σχετικά µε τα δικαιώµατα των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόµων.

ΛΟΑΤΚΙ+ πολύ συχνά κατηγορούνταν για ρατσισµό. Φεµινιστικές οµάδες επηρεασµένες από τον αστικό φεµινισµό έβλεπαν τις λεσβίες/άµφι γυναίκες ως απειλή ή τις κατηγορούσαν ότι αποτελούσαν «δυσφήµιση» για το γυναικείο κίνηµα. Παρ’ όλα αυτά η έντονη ριζοσπαστικοποίηση της περιόδου οδήγησε πολλά ΛΟΑΤΚΙ+ άτοµα της περιόδου σε επαναστατικά συµπεράσµατα µε αποτέλεσµα να συνδέσουν την απελευθέρωση τους µε την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήµατος. Σιγά σιγά ξεκίνησε η πολυδιάσπαση του κινήµατος σε µικρές οµάδες σπάζοντας το δυναµισµό και την ενότητα που ίσχυαν µέχρι τότε.

∆εκαετία '60

Υποχώρηση και ενσωµάτωση

Της Κατερίνας Καλλέργη

Φ

Στην Αµερική της δεκαετίας του ’60 το να είσαι οµοφυλόφιλος/η, τρανς ή αµφιφυλόφιλος/η ή ακόµα και η υποψία ότι µπορεί να είσαι, σήµαινε ανεργία, φτώχεια και ένδεια. Το ’53 ο Αζενχάουερ υπογράφει ένα εκτελεστικό διάταγµα που όριζε ως αιτιολογηµένο λόγο απόλυσης από κυβερνητικές θέσεις τη «σεξουαλική διαστροφή». Το συναινετικό οµόφυλο σεξ τιµωρούταν µε ισόβια, εγκλεισµό σε ψυχιατρείο ή ακόµα και µε ευνουχισµό. Στη Νέα Υόρκη υπήρχε ο κίνδυνος σύλληψης για όσους δεν φόραγαν πάνω από τρία είδη ρούχων κατάλληλα για το φύλο τους. Η θεραπεία για τις «σεξουαλικές παρεκκλίσεις» ήταν οι «θεραπευτικοί βιασµοί» γυναικών, ο ευνουχισµός των αντρών και πολλαπλά ηλεκτροσόκ και για τα δύο φύλα. Ταυτόχρονα όµως, η εξέγερση του Στόουνγολ πραγµατοποιείται ένα χρόνο µετά τον Μάη του ’68. Ο Μάης του ’68 στην Αµερική και παγκόσµια, πέρα από το αντιπολεµικό κίνηµα ανέδειξε και ζητήµατα για τα οποία µέχρι τότε επικρατούσε οµερτά –ακόµα και µέσα στην Αριστερά και το κίνηµα. Συνθήµατα µε αναφορά στο µαύρο ριζοσπαστισµό υιοθετήθηκαν από τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτοµα και έτσι το «Μαύρη Οµορφιά» έγινε «Γκέι Οµορφιά» και το «Μαύρη ∆ύναµη» έγινε «Γκέι/Τρανς ∆ύναµη». Με το Μάη του ’68 ήρθαν στην επιφάνεια ζητήµατα φύλου και σεξουαλικότητας, δηµιουργώντας το κινηµατικό υπόβαθρο για το Στόουνγολ.

Τα γεγονότα

Σε αυτό το πλαίσιο, τα µπαρ σαν το Στόουνγολ βρίσκονταν παντού. Ανήκαν κυρίως στη µαφία, καθώς η αστυνοµία έκανε συχνές εφόδους στα ΛΟΑΤΚΙ+ στέκια και η µαφία ήταν η µόνη που µπορούσε να διαπραγµατευτεί µε την αστυνοµία. Το Στοουνγόλ ήταν ένα «µπαρ για ανθρώπους που ήταν πολύ νέοι, πολύ φτωχοί ή too much», ένα µπαρ για «βασίλισσες (αναφορά στις ντραγκ κούινς που έκαναν σόου σε τέτοια µαγαζιά) στην καρδιά του γκέτο». Το βράδυ της 28ης Ιούνη του ’69 έγινε µία έφοδος της αστυνοµίας στο Στόουν-

Η εξέγερση του Στόουνγολ ξεκίνησε στις 28 Ιούνη του 1969, κράτησε 6 µέρες και κατάφερε να αλλάξει το ρου της ιστορίας σχετικά µε τα δικαιώµατα των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόµων. γολ µε την αφορµή ότι το µπαρ δούλευε χωρίς άδεια για ποτά. Οι αστυνοµικοί, θεωρούσαν πως σε τέτοιες εφόδους δεν υπήρχε ο κίνδυνος αντίστασης από πλευράς των πελατών ή αν υπήρχε ήταν µάταιος. Όµως εκείνο το βράδυ ήταν διαφορετικά. Καθώς έκλειναν το µπαρ και µαζευόταν κόσµος απ’ έξω, η καρναβαλική διάθεση µετατρεπόταν σιγά σιγά σε οργή. Με τις πρώτες συλλήψεις το πλήθος ξεκινάει να πετάει κέρµατα, µπουκάλια µπύρας και ό,τι άλλο έβρισκε στους αστυνοµικούς οι οποίοι προσπαθούν να κλειδωθούν µέσα στο µπαρ για ασφάλεια. Μετά από σαράντα λεπτά συγκρούσεων εµφανίζεται η οµάδα καταστολής και ξεκινάει το κυνηγητό στους δρόµους. Εκείνα τα χρόνια, ήταν γεµάτα µε αγώνες και συγκρούσεις στο δρόµο. Το γεγονός ότι τα «τραβέλια», οι «αδερφές» και οι «νταλίκες» κατάφεραν να κερδίσουν τους αστυνοµικούς στο δρόµο είχε µεγάλη σηµασία. Το επόµενο πρωί, ο κόσµος αυξήθηκε µαζεύτηκαν κι άλλα ΛΟΑΤΚΙ+ άτοµα, σύµµαχοι, αγωνιστ(ρι)ές και οργανώσεις της αριστεράς. Κάθε βράδυ µέχρι τις 2 Ιούλη, οι µπάτσοι γύρναγαν ταπεινωµένοι στο τµήµα που είχαν νικηθεί από ένα τσούρµο «αδερφές». Όµως η εξέγερση µόνη της δε θα έµενε στην ιστορία, ούτε θα κατάφερνε εισχωρήσει την ΛΟΑΤΚΙ+ ατζέντα στην πολιτική ζωή. Αυτό που έκανε την εξέγερση του Στόουνγολ ξεχωριστή ήταν ότι από αυτήν

ξεπήδησαν νέες οργανώσεις µέσα από τη συµµετοχή έµπειρων ακτιβιστών. Μετά από έκκληση των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόµων, κάθε βράδυ µαζεύονταν όλο και πιο πολύ σοσιαλιστές, ακτιβιστές από τους Μαύρους Πάνθηρες έως τους Γίππις.

Ριζοσπαστικοποίηση

Όταν καταλάγιασε η εξέγερση, άρχισαν να δηµιουργούνται κινηµατικές δοµές και οργανώσεις. Η πρώτη από αυτές ήταν το «Μέτωπο Γκέι Απελευθέρωσης» (GLF) όνοµα που επιλέχθηκε για να τιµήσουν το «Μέτωπο Εθνικής Απελευθέρωσης» στο Νότιο Βιετνάµ. Το «Μέτωπο Γκέι Απελευθέρωσης» όπως και άλλες οµάδες που δηµιουργήθηκαν µετά το Στόουνγολ δεν περιορίζονταν µόνο στο ζήτηµα των ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιωµάτων. Οι αγωνιστ(ρι) ές που συµµετείχαν σε αυτό πάλευαν ενάντια σε ολόκληρο το καταπιεστικό και ιµπεριαλιστικό οικοδόµηµα του αµερικάνικου κράτους. Όπως δήλωναν και οι ίδιοι: «Ταυτιζόµαστε µε κάθε καταπιεσµένο: µε τον αγώνα των Βιετναµέζων, µε τον τρίτο κόσµο, µε τους µαύρους, µε τους εργάτες, µε όσους καταπιέζονται…». Το µεγαλύτερο κοµµάτι της Αριστεράς κράτησε φοβική στάση απέναντι σε αυτό το κίνηµα, επηρεασµένο από το σταλινισµό και το µαοϊσµό. Επίσης τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτοµα είχαν να αντιµετωπίσουν την έντονη οµο/τρανσφοβία του υπόλοιπου κινήµατος ενώ οι λευκοί προνοµιούχοι

Η φοβικότητα της Αριστεράς και ενός κοµµατιού του κινήµατος ίσως να είναι ένας και από τους λόγους που οδήγησε πολλούς ΛΟΑΤΚΙ+ ακτιβιστές προς τους ∆ηµοκρατικούς, οι οποίοι από τη δεκαετία του ’70 και µετά εκµεταλλεύονται το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνηµα υποσχόµενοι αστικά δικαιώµατα. ∆εν ήταν, όµως, η τυχοδιωκτική στάση των ∆ηµοκρατικών αυτή που έφερε τις νίκες στο ΛΟΑΤΚΙ+ κίνηµα, αλλά ήταν αυτή που συνέβαλε στην διάλυση του. Το κόµµα των ∆ηµοκρατικών λειτούργησε και σε αυτή την περίπτωση γι’ άλλη µια φορά ως νεκροταφείο κινηµάτων, σκοτώνοντας τη δυναµική που είχε δηµιουργήσει το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνηµα τα προηγούµενα χρόνια, χρησιµοποιώντας την γκέι ατζέντα ψηφοθηρικά, ενώ στο τέλος δεν έδωσε ούτε τα ελάχιστα δικαιώµατα από αυτά που είχε υποσχεθεί. Την ίδια στιγµή, και καθώς µπαίνουµε στην δεκαετία του ’80, η αγορά αρχίζει να αντιλαµβάνεται πως οι ΛΟΑΤΚΙ+ δεν είναι µια περιθωριακή οµάδα αλλά µια αγοραστική δύναµή. Αυτή η κάποτε περιφρονηµένη οµάδα µετατρέπεται σιγά σιγά σε καταναλωτική οµάδα αποδεικνύοντας την ικανότητα του καπιταλισµού να µετατρέπει τα κοινωνικά κινήµατα σε καταναλωτές. Στις µέρες µας που ειδικά στην Αµερική έχει δηµιουργηθεί αυτό που λέµε «πολύχρωµη αγορά» (rainbow market) και τα Pride έχουν µετατραπεί από στιγµές κινηµατικής µνήµης σε παρελάσεις µε χορηγούς και πρεσβείες, το δίδαγµα του Στόουνγολ είναι πιο σηµαντικό από ποτέ. Είναι ιδιαίτερα σηµαντικό να θυµηθούµε ότι κανένα κίνηµα δεν µπορεί να κερδίσει µε την υποστήριξη των «από τα πάνω» ούτε µε τις χορηγίες του «πολύχρωµου καπιταλισµού». Ο ριζοσπαστισµός κυλάει στις φλέβες του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήµατος και αυτόν τον ριζοσπαστισµό πρέπει να εκµεταλλευτεί η Αριστερά. Για αυτό είναι τόσο σηµαντική η παρέµβαση αριστερών δυνάµεων στο Pride. Για να δείχνουν ποιες είναι οι πραγµατικές ρίζες του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήµατος. *τίτλος της Daily News σε ρεπορτάζ από τα γεγονότα του Στόουνγολ. Οι Βασίλισσες αναφέρονται στις βασίλισσες ντράγκ (drag queens) της ΛΟΑΤΚΙ+ κουλτούρας.

5 ιουνη 2019

αυτοδιοίκηση

15

Αυτοδιοικητικές εκλογές 2019

Η ελπίδα στα ριζοσπαστικά, ενωτικά σχήματα της Αριστεράς Του Χρήστου Σταυρακάκη

Η

τριπλή εκλογική αναμέτρηση του Μαΐου, αναμφίβολα αποτέλεσε ένα ισχυρό πλήγμα για τις δυνάμεις της Αριστεράς, ιδιαίτερα στο «κεντρικό» πεδίο των Ευρωεκλογών. Και λέμε «κεντρικό» γιατί ο χαρακτήρας τους ήταν χαρακτήρας πρόβας τζεναράλε των εθνικών εκλογών. Συνεπώς αναμετρήθηκαν τα πολιτικά σχέδια όλων των δυνάμεων και δυστυχώς αυτά της Αριστεράς δεν κατάφεραν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του κόσμου, ο οποίος είδε και την παραμικρή ελπίδα να καταρρέει από τη μνημονιακή διακυβέρνηση Τσίπρα. Για διαφορετικούς λόγους, τόσο το ΚΚΕ όσο και η ΛΑΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (δες σελ. 4-5), αποδείχθηκαν κατώτερες των περιστάσεων. Ωστόσο, εάν κανείς/μία μείνει αποκλειστικά στα αποτελέσματα της ευρω-κάλπης, χωρίς να βάλει στο ζύγι και τις άλλες δύο κάλπες, των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, δε θα μπορέσει να διακρίνει τις πραγματικές δυνατότητες που υπάρχουν για τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς, μέσα σε ένα ούτως ή άλλως πολύ δύσκολο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο.

Καλύτερα ποσοστά

Με μια πρώτη ματιά στο μετεκλογικό χάρτη των περιφερειακών εκλογών, η πρωτιά της ΝΔ είναι πεντακάθαρη σε όλες σχεδόν τις περιφέρειες, αλλά και στους περισσότερους μεγαλύτερους δήμους. Ταυτόχρονα η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύει την έλλειψη

δικτυώσεων σε δήμους και περιφέρειες και την οργανωτική του αδυναμία «στη βάση», καθώς όλα τα ποσοστά των υποψηφίων που είχαν τη στήριξη του κυβερνητικού κόμματος ήταν κατά πολύ χαμηλότερα από το ποσοστό των ευρωεκλογών. Οι δυνάμεις της Αριστεράς, καταφέρνουν σε δήμους και περιφέρειες να καταγράψουν υψηλότερα ποσοστά από αυτά των ευρωεκλογών, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτό του ΚΚΕ, το οποίο κατάφερε να εκλέξει ξανά τον Πελετίδη στην Πάτρα, ενώ «πέρασε» στο δεύτερο γύρο σε τέσσερις δήμους. Ωστόσο, η γενικότερη πολιτική τακτική του ΚΚΕ, με την επιμονή σε αυτοαναφορικές πρωτοβουλίες που δεν καταφέρνουν να συσπειρώσουν ευρύτερες δυνάμεις κοινωνικά και πολιτικά, δυστυχώς, περιορίζουν τα όποια θετικά αποτελέσματα. Για τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, επίσης υπάρχουν θετικά παραδείγματα καθώς σχεδόν όλα τα κατεβάσματα σε δήμους και περιφέρειες εκλέγουν περιφερειακούς και δημοτικούς συμβούλους με ποσοστά αρκετά καλύτερα από το 0.6% της ΛΑΕ και το 0.7% της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις ευρωεκλογές. Υπάρχουν πολλά δημοτικά σχήματα, τα οποία κατάφεραν να κερδίσουν περισσότερες ψήφους από τις πολιτικές δυνάμεις που τα υποστήριζαν, ιδιαίτερα αυτά που κατάφεραν να συσπειρώσουν ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αυτό κατά τη γνώμη μας αποδεικνύει δύο πράγματα. Πρώτον, η κατάσταση της ριζοσπαστικής Αριστεράς μπορεί να

είναι κακή, ωστόσο υπάρχει ένα σημαντικό δυναμικό αγωνιστών/τριών που επιμένει να παλεύει και να μπαίνει μπροστά στις πολιτικές μάχες. Δεύτερον, αυτό φαίνεται να είναι εφικτό όταν υπάρχουν συλλογικότητες και σχήματα που έχουν αφενός μία κοινωνική γείωση και δεν «πατούν» μόνο σε μία αφηρημένη πολιτική συζήτηση (συνήθως) μόνο προεκλογικά και αφετέρου μπορούν να υπερβαίνουν τα όρια των υπαρχόντων πολιτικών σχηματισμών, της ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άλλων δυνάμεων που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015.

Ενωτικά, ριζοσπαστικά, Αριστερά!

Τέτοια δημοτικά σχήματα είναι κάποια νεοσύστατα όπως η «Πόλη Ανάποδα» στη Θεσσαλονίκη, η «Ανυπότακτη Πόλη Ζωγράφου», η «Μια Πόλη στο Δρόμο» στην Καλλιθέα, η «Ανυπότακτη Αθήνα» στις κοινότητες του δήμου Αθηναίων κ.ά. τα οποία κατάφεραν να συσπειρώσουν αγωνιστές/ τριες από τη ΛΑΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες συλλογικότητες της Αριστεράς. Υπάρχουν βέβαια και σχήματα με μακρά ιστορία στα τοπικά κινήματα όπως το «Κόντρα στο Ρεύμα», το «Φυσάει Κόντρα» στην Αγία Παρασκευή, το «Ασυμβίβαστο Ίλιον» κ.ά. που και ευρύτερες δυνάμεις συσπείρωσαν και θετικά εκλογικά ποσοστά κατέγραψαν. Κοινό χαρακτηριστικό αυτών των σχημάτων ήταν η έμφαση σε μια «ανοιχτή», συλλογική, δημοκρατική λειτουργία που μπόρεσε να εμπνεύσει ξανά ένα σημαντικό δυναμικό αγωνιστών/τριών, η επιμονή στην ανάδειξη των τοπικών προβλημάτων

σε σύνδεση με τη μνημονιακή πολιτική στην τοπική αυτοδιοίκηση, η έντονη κινηματική δραστηριότητα και η προσπάθεια διαμόρφωσης ενός «φρέσκου» ριζοσπαστικού στίγματος, με σημαντική συμμετοχή πολλών νέων ανθρώπων. Δεν έχουμε καμία πρόθεση να ωραιοποιήσουμε μία δύσκολη συγκυρία για τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς που επιμένουν σε έναν ενωτικό και ανατρεπτικό προσανατολισμό. Θέλουμε όμως να υπογραμμίσουμε ότι το «παιχνίδι δεν έχει ακόμα χαθεί». Τα παραδείγματα τέτοιων δημοτικών σχημάτων έχουν πολύ μεγάλη σημασία την «επόμενη μέρα» όπου η ανασυγκρότηση ενός χώρου της ριζοσπαστικής αριστεράς είναι απολύτως αναγκαία. Η εκλογική μάχη για τους δήμους και τις περιφέρειες τελείωσε και τώρα θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε (σε πολύ μεγάλη πλειοψηφία) τη συνέχιση μιας επιθετικής μνημονιακής πολιτικής σε επίπεδο αυτοδιοίκησης (αύξηση φορολογίας, ιδιωτικοποιήσεις, πλειστηριασμοί, εργολαβίες). Με το βλέμμα στραμμένο στις πραγματικές μας ανάγκες αλλά και στο μέλλον της Αριστεράς, θα καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε αυτά τα σχήματα να έχουν συνέχεια και να μπορέσουν να είναι αποτελεσματικά εργαλεία για να υπερασπιστούμε τις γειτονιές μας από τις επιθετικές πολιτικές λιτότητας, τις ιδιωτικοποιήσεις, την ακροδεξιά. Για να μπορέσουν αυτά τα σχήματα να γίνουν παράδειγμα για τον προσανατολισμό και την ανασυγκρότηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Απόσπασμα από την ανακοίνωση της δημοτικής κίνησης αοναλόκοκλίνηρη η ω στο R proje ση ct.gr «Ανυπότακτη Αθήνα» για τα αποτελέσματα των εκλογών

Π

αρ’ ότι κοντεύουμε να κλείσουμε μία εβδομάδα από το άνοιγμα των καλπών, δεν υπάρχουν ακόμα αποτελέσματα για τις Κοινότητες. Το αποτέλεσμα για τις Κοινότητες θα εξαχθεί μέσω χειρόγραφων πρακτικών ανά τμήμα, δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη δημοσίευσης των αποτελεσμάτων, ενώ ήδη μία εβδομάδα τώρα μεταξύ Υπουργείου Εσωτερικών, Περιφέρειας, Δήμου Αθηναίων και Πρωτοδικείου, κανείς δεν είναι σίγουρος για το ποιος φορέας είναι αρμόδιος να εξάγει τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα από τα οποία και θα προκύψουν οι έδρες των συνδυασμών ανά Κοινότητα! Ο πολυδιαφημισμένος «εκδημοκρατισμός» που θα έφερε ο Κλεισθένης στην τοπική αυτοδιοίκηση, φέροντας ως σημαία τον διαχωρισμό της Κοινοτικής κάλπης, έχει φανεί πια ξεκάθαρα ότι είναι απλά ένας «φερετζές» για να καλύψει τη βαθιά αποσάθρωση της τοπικής αυτοδιοίκησης από την επιτροπεία.

Ακόμα και η αλλαγή του εκλογικού συστήματος, εντάσσεται στο ίδιο ακριβώς πλαίσιο. Από τη μία δίνεται η δυνατότητα σε περισσότερους συνδυασμούς να εκπροσωπηθούν, από την άλλη, όμως, και σε πλήρη αντίφαση με την ουσία της απλής αναλογικής, διατηρείται η «παράδοση» της δεύτερης Κυριακής για την εκλογή Δημάρχου/Περιφερειάρχη. Είναι, λοιπόν, να αναρωτιέται κάνεις: για ποιο λόγο καλούμαστε να ψηφίσουμε την δεύτερη Κυριακή, αφού η σύσταση του Δημοτικού Συμβουλίου έχει ήδη βγει από τον πρώτο γύρο; Για ποιο λόγο καλείται ο λαός της Αθήνας (και κάθε πόλης και περιφέρειας) να επιλέξει τον Δήμαρχο, αφού έχει ήδη επιλέξει την παράταξη ή τις παρατάξεις που θέλει να τον διοικούν; Γιατί, στην πραγματικότητα, παρά την τυπική θεσμοθέτηση της απλής αναλογικής, οι μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης στον χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης όχι μόνο δεν απομακρύνονται αλλά ενισχύουν το υφιστάμενο

δημαρχο-κεντρικό μοντέλο διοίκησης, δίνοντας υπερ-εξουσίες στον Δήμαρχο. Η ψήφος, λοιπόν, της δεύτερης Κυριακής, ακόμα και αν φέρει ανατροπή του αποτελέσματος του πρώτου γύρου, είτε δεν θα αλλάξει απολύτως τίποτα στη διοίκηση του Δήμου (καθώς οι συσχετισμοί έχουν ήδη διαμορφωθεί) είτε θα μετατρέψει τον Δήμαρχο σε καθολικό κυβερνήτη ο οποίος θα αποστερήσει όσο το δυνατόν περισσότερες αρμοδιότητες από το Δημοτικό Συμβούλιο, προκειμένου να υπερβεί τους ήδη καθορισμένους συσχετισμούς. Υπ’ αυτό το πλαίσιο, στο δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών της Αθήνας, δεν θα επιλέξουμε να ενισχύσουμε τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα του θεσμικού πλαισίου, ούτε θα απαντήσουμε στο κάλεσμα επιλογής μεταξύ αριστερού ή δεξιού μνημονίου, λιγότερο ή περισσότερο επιθετικού νεοφιλελευθερισμού∙ σε αυτό, όπως και σε ανάλογα πολιτικά ερωτήματα, έχουμε απαντήσει ήδη με τις

θέσεις μας και τη στάση μας στην μέχρι τώρα πορεία μας κι έχουμε τοποθετηθεί ήδη με την ψήφο μας στον πρώτο γύρο. Για εμάς η επόμενη μέρα έχει ήδη έρθει. Και έχουμε ήδη ταχθεί σε στρατόπεδο: αυτό της Αριστεράς. Μέριμνά μας είναι ο αγώνας ενάντια στην φτώχεια, τον κοινωνικό αποκλεισμό, το ρατσισμό, την ομοφοβία και την οικολογική υποβάθμιση∙ κι αυτό δεν απαιτεί απλά αγωνιστικότητα, απαιτεί ενωτικό πνεύμα, πολιτικούς πειραματισμούς, οργανικούς δεσμούς μεταξύ της κοινωνικής και πολιτικής αριστεράς. Πράγματα που με τη σειρά τους προϋποθέτουν πνεύμα βαθιά αυτοκριτικό, συμμετοχικότητα αλλά και πολιτική παρέμβαση με διάρκεια. Ως Ανυπότακτη Αθήνα, αυτόν τον αγώνα θέλουμε να δώσουμε και σε αυτόν τον αγώνα σας προσκαλούμε, με πρώτο μας μέλημα την ενδυνάμωση των κοινοτήτων και την αναζωογόνηση των γειτονιών ως βασικού κοινωνικού και πολιτικού κυττάρου μέσα στην πόλη.

16

αντιρατσισμος

5 ιουνη 2019

Η κρίση της Χρυσής Αυγής (συνέχεια από τη σελ. 2)

Η

Χρυσή Αυγή έχει μια πολύχρονη ιστορική διαδρομή, αλλά μόλις το 2008 κατόρθωσε να ξεφύγει από το πολιτικό περιθώριο. Τότε για πρώτη φορά συμμετείχε σε μετωπικά σχήματα όπως «οι επιτροπές κατοίκων ενάντια στη λαθρομετανάστευση και την εγκληματικότητα». Στη συνέχεια το 2010 στις δημοτικές εκλογές εκτινάσσεται από το πουθενά στο 5% βγάζοντας το Μιχαλολιάκο δημοτικό σύμβουλο. Ακολουθεί η θεαματική είσοδός της στη βουλή το 2012. Αποκτάει όμως μια πολύ ισχυρή ορμή το καλοκαίρι του 2012 μετά τις εκλογές. Τότε η κυβέρνηση της ΝΔ του Σαμαρά οργανώνει την επιχείρηση σκούπα κατά των μεταναστών σ’ όλη τη χώρα κινητοποιώντας 30.000 αστυνομικούς που συλλαμβάνουν και τρομοκρατούν χιλιάδες μετανάστες. Βοηθητική δύναμη σε αυτή την επιχείρηση η Χρυσή Αυγή αναπτύσσει όχι μόνο στενές σχέσεις με την αστυνομία αλλά παίρνει και δικές της πρωτοβουλίες με ανοικτή τηλεοπτική κάλυψη πχ επιθέσεις σε μικροπωλητές κλπ. Αυτή η κεκτημένη ενέργεια με τη συνεργασία της αστυνομίας διοχετεύεται πολλές φορές σε δημόσιες πράξεις αντιποίησης αρχής με φασίστες να παίζουν τον ρόλο ασφαλίτη σε τρένα και λεωφορεία… Η φασιστική ορμή εκδηλώνεται πιο θεαματικά από κάθε άλλη φορά στην επίθεση στην επέτειο του Μελιγαλά ενάντια σε παράγοντες και πολιτευτές της ΝΔ, προχωρά στην επίθεση στο κλιμάκιο αφισοκολλητών του ΚΚΕ και ολοκληρώνεται με την άγρια δολοφονία του Παύλου Φύσσα τον Σεπτέμβρη του 2013. Σε αυτό το σημείο εκδηλώνεται η αντιφασιστική αντεπίθεση που υποχρεώνει την ΧΑ σε αναδίπλωση. Αλλά στις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές του 2014 δείχνει αντοχή και ακόμη και δύο χρόνια μετά, στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015, η Χρυσή Αυγή κατορθώνει να συγκρατήσει τις δυνάμεις της (υποχωρεί πλέον κάπως σε ψηφοφόρους, αλλά κρατάει ψηλά τα ποσοστά της). Όμως ήδη η πίεση του κινήματος είχε αρχίσει να αποδίδει τους πρώτους καρπούς. Σιγά – σιγά η απομόνωση της Χρυσής Αυγής αποκτάει διαστάσεις. Κόμματα, δημοσιογράφοι και μέσα επικοινωνίας κρατούν αποστάσεις. Σ’ αυτό το περιβάλλον, η δίκη των φασιστών άρχισε να διαβρώνει την ισχύ της Χρυσής Αυγής. Στις κάλπες της 26ης Μάη λύθηκε (σε ένα βαθμό) το ανησυχητικό παράδοξο της προηγούμενης περιόδου: όπου η ΧΑ πιεζόταν οργανωτικά-κοινωνικά-πολιτικά αλλά έδειχνε να

«μπετονάρει» την εκλογική της στήριξη. Σε αυτό το περιβάλλον, η ηγεσία της ΧΑ αποδείχθηκε ανίκανη να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες (διεθνής ακροδεξιός άνεμος, ρατσιστικές πρωτοβουλίες των βλαχοδημάρχων ενάντια στους πρόσφυγες, εθνικιστική αντίδραση στη συμφωνία των Πρεσπών). Την ώρα που οι φασίστες επέλεγαν σαν κέντρο στην προεκλογική τους καμπάνια την «προδοσία των Πρεσπών» και τις απειλές κατά των «προδοτών», η κυριαρχία του κοινωνικού ζητήματος υπονόμευε βαθιά την «πατριωτική» γραμμή τους. Απ’ αυτό το σημείο όμως μέχρι την διάλυση της Χρυσής Αυγής, η απόσταση είναι πολύ μεγάλη. Καταρχήν, εκλογικά έχει κρατήσει ένα αξιόλογο ποσοστό γύρω στο 5% που αποδεικνύεται προς το παρόν ανθεκτικό, «παρόλα όσα έγιναν». Έπειτα είναι πολύ πάνω από το μέσο εκλογικό της όρο στη νεολαία (13%) και στους ανέργους (9%), ενώ διατηρεί ισχυρά προπύργια στην αγροτική περιφέρεια της κεντρικής Μακεδονίας (παραδοσιακά δεξιά περιοχή) και στις λαϊκές ζώνες της δυτικής Αθήνας, της β’ Πειραιά και της δυτικής Αττικής. Με αυτά τα δεδομένα και με την οικονομική και πολιτική αστάθεια να συνεχίζουν, η απειλή της Χρυσής Αυγής παραμένει υπαρκτή και σοβαρή. Αντί να εφησυχάσουμε, οφείλουμε να πιέσουμε τώρα που είναι αδύναμη για να βαθύνουμε την κρίση της. Επιπλέον, μπορεί η «γραβατωμένη» ακροδεξιά να διαφέρει ποιοτικά ως απειλή, αλλά παραμένει απειλή. Ο χώρος «δεξιά της δεξιάς» μπορεί να μην πιάνει ποσοστά που βλέπουμε σε άλλες χώρες, να εμφανίζεται σχετικά στάσιμος (αθροιστικά γύρω στο 12%) και κυρίως να είναι κατακερματισμένος (μεταξύ ΧΑ, Βελόπουλου και των «κομματιδίων» που πασχίζουν να συντονιστούν με δυσκολίες) αλλά παραμένει παρών και θα δίνει ευκαιρίες σε επίδοξους εκφραστές/ενοποιητές του που θα θελήσουν να γίνουν «Έλληνες Σαλβίνι», ακολουθώντας τις επιτυχίες σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Το ανησυχητικό είναι ότι αυτός ο χώρος εμφανίζεται μάλιστα ως υπολογίσιμη κοινωνική-πολιτική δύναμη σε συνθήκες ανόδου (και) της παραδοσιακής Δεξιάς. Για να συντρίψουμε τη ΧΑ, αλλά και για να αντιμετωπίσουμε την ακροδεξιά, θα χρειαστεί ένας παρατεταμένος πόλεμος θέσεων, που θα περνάει από μεγάλες και μικρές μάχες κι από ένα ευρύ ταξικό κίνημα που μια συνιστώσα του θα είναι και η αντιφασιστική. Για όλα αυτά προϋπόθεση είναι μια μαζική κινηματική δράση ενάντια στο ρατσισμό και τους πολιτικούς εκφραστές του, αλλά και προτάσεις για τα λαϊκά προβλήματα που θα έχουν εκκίνηση τις ανάγκες των φτωχών ανθρώπων και των εργαζόμενων και προοπτική την εργατική σοσιαλιστική κοινωνία.

Με το διεθνές μαθητικό-νεολαιίστικο κίνημα για την κλιματική αλλαγή να φουσκώνει τα πανιά του (βλ. σελ. 13), άρχισε μια καμπάνια στοχοποίησης και συκοφάντησης της μικρής Γκρέτα Τούνμπεργκ, της Σουηδέζας μαθήτριας που τα ξεκίνησε όλα κι εξελίσσεται σε «εκπρόσωπος» του μαθητικού οικολογικού ξεσηκωμού. Στα περισσότερα έχει ήδη απαντήσει η Γκρέτα (για «ύποπτες χρηματοδοτήσεις» κ.ά.). Το ενδιαφέρον βρίσκεται στα κέντρα που οργανώνουν τη δυσφημιστική εκστρατεία. Διάφορα think-tank που αρνούνται την κλιματική αλλαγή, χρηματοδοτούνται από μεγάλα λόμπι του αμερικανικού κεφαλαίου (και τη διακυβέρνηση Τραμπ) και συνδέονται με… την ευρωπαϊκή ακροδεξιά, που αντιμετωπίζει ως «θανάσιμο αντίπαλο» το μαθητικό οικολογικό ξεσηκωμό. Είδηση που λέει πολλά και για το ριζοσπαστισμό του νέου οικολογικού κινήματος, αλλά για το ψεύτικο «ριζοσπαστισμό» της ακροδεξιάς…

μικρά αντιρατσιστικά

Του Παναγιώτη Λίλλη

Ρεπορτάζ της DailySabah, μεταφέροντας μαρτυρίες τριών μεταναστών και δημοσιεύοντας σχετικές φωτογραφίες, αποκαλύπτει τα βασανιστήρια στα οποία υπόκεινται μετανάστες που επιχειρούν να περάσουν τον Έβρο: Ξυλοδαρμοί με γκλοπς, πυροβολισμοί με πλαστικές σφαίρες, ηλεκτροσόκ, γδύσιμο και κατάσχεση υπαρχόντων κλπ. Τα βασανιστήρια εξελίχθηκαν κατά την κράτησή τους και συνεχίστηκαν ακόμα και μέσα στις βάρκες που τους «επαναπροωθούσαν» άμεσα. Άλλη μια εξοργιστική καταγγελία ανάμεσα στις δεκάδες (από ΜΜΕ, από ΜΚΟ, από μεταναστευτικές οργανώσεις) όλα αυτά τα χρόνια. Κι αυτή αναπάντητη. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα ολοκληρώσει την τετραετή θητεία της με τη γραμμή να παραμένει «οι ελληνικές Αρχές αρνούνται να σχολιάσουν» μέχρι τέλους. Και θα έχει το θράσος να ζητήσει ψήφο από κόσμο με αντιρατσιστικές ευαισθησίες «για να μην έρθει ο Κούλης»;

Ο Φάρατζ ζει τον εκλογικό θρίαμβο του νέου κόμματος «Brexit» που έστησε στη Βρετανία (αν μπορεί κανείς να μιλήσει για «κόμμα», μιας και οι πιο έμπειροι αναλυτές μιλάνε για «επιχειρηματική start-up» όσον αφορά τον τρόπου που λειτουργεί και τα κοινωνικά στρώματα που συμμετέχουν ενεργά). Αλλά εμφανίζονται διαρκώς παλιόπαιδα να του χαλάνε το κέφι. Όπως ο 32χρονος που τον έλουσε με ένα μιλκσέικ κατά την επίσκεψή του στο Νιούκαστλ. Ή το μικρό κοριτσάκι που το έβαλαν ως ντεκόρ σε μια ανεκδιήγητη τηλεοπτική φιέσταξέπλυμα (ο παρουσιαστής το έντυσε βασίλισσα για να χρίσει «ιππότη» τον Φάρατζ), αλλά φρόντισε να τους τη χαλάσει με το απλό, αθώο «η μαμά μου λέει ότι είσαι ένας κακός άνθρωπος που μισεί τους ξένους». Ή ο διάσημος κωμικός Ράσελ Μπραντ, που σε ντιμπέιτ με τον Φάρατζ δίδαξε πώς αντιμετωπίζεις ακροδεξιούς δημαγωγούς: «Υπάρχει μια οικονομική ελίτ, που μας εκμεταλλεύεται, κλέβει τους πόρους μας και δεν πληρώνει φόρους. Από αυτήν προέρχεται αυτός ο τύπος και αυτή χρηματοδοτεί το κόμμα του. Στην κρίση του 2008 οι φίλοι του στο Σίτι έκλασαν κι ο Φάρατζ έκλεισε τη μύτη του κι έδειξε τους μετανάστες. Δε φταίνε αυτοί για τις οικονομικές δυσκολίες που περνάμε».

Παρεμπιπτόντως, η επιλογή του μιλκσέικ στο Νιουκάστλ δεν ήταν τυχαία. Ο υποψήφιος του ακροδεξιού UKIP, Καρλ Μπέντζαμιν είχε δεχτεί 4 διαφορετικές «επιθέσεις» με μιλκσέικ σε λίγες μέρες. Μιλκσέικ έφαγε σε εμφάνισή του και ο διαβόητος ηγέτης της «ακροδεξιάς του δρόμου» Τόμι Ρόμπινσον. Το φαινόμενο απασχολεί πλέον την αστυνομία (!) καθώς στο βρετανικό ίντερνετ κυκλοφορεί το #milkshakechallenge («μιλκσέικ πρόκληση», μια φράση που δανείζεται την πρακτική του ίντερνετ να κάνει κάποιος μια παράτολμη πράξη και να προκαλεί τους άλλους να τον μιμηθούν). Εντάξει, δεν αντιμετωπίζεται έτσι η ακροδεξιά, αλλά το ότι υπάρχουν τόσοι νεαροί πρόθυμοι να συμμετέχουν σε αυτή την «πρόκληση» απ’ ό,τι σε άλλες βλακείες που κυκλοφορούν στα κοινωνικά δίκτυα το λες και «αυτά τα πράγματα καλό είναι να γίνονται»…

διεθνη

5 ioynh 2019

17

Βρετανία: Ήττα για Τόρις και Εργατικούς, κενό πραγματικής Αριστεράς Του Πέτρου Τσάγκαρη

Σ

το Ηνωμένο Βασίλειο το Κόμμα του Brexit πρώτευσε στις ευρωεκλογές με 30%, παρότι είχε διάρκεια ζωής μόλις μερικών εβδομάδων. Δεύτεροι ήρθαν οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες με 19,8%, τρίτοι και καταϊδρωμένοι οι Εργατικοί με 14%, τέταρτοι οι Πράσινοι με 11,8%, ενώ το κυβερνητικό δεξιό κόμμα των Τόρις γνώρισε τη μεγαλύτερη συντριβή της ιστορίας του καθώς έμεινε στο 8,9%. Το Κόμμα του Brexit ήρθε πρώτο σε όλες τις περιοχές της Αγγλίας, εκτός από το Λονδίνο, καθώς και στην Ουαλία. Το ατού του κόμματος ήταν ο διαβόητος ηγέτης του Νάιτζελ Φάρατζ. Ο ρατσιστής πολιτικός –και πρώην τραπεζίτης– κατάφερε, εν είδει δημοψηφίσματος, να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους που είναι υπέρ του Brexit. Έχοντας ως τακτική να μη μιλάει και να μην εκδώσει καν έντυπο υλικό για άλλα θέματα (όπως οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, η φορολογία, τα εργασιακά και οι ιδιωτικοποιήσεις) μάζεψε ψήφους και από τα εργατικά και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα που μισούν τη νεοφιλελεύθερη γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Από την άλλη, οι Φιλελεύθεροι συσπείρωσαν τις ψήφους υπέρ της παραμονής στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και τα δύο πρώτα κόμματα «έχτισαν» την εκλογική τους επιτυχία, στις μεγάλες αντιφάσεις των δύο παραδοσιακών κομμάτων της χώρας, των Τόρις και των Εργατικών.

Παραίτηση

Δύο ημέρες πριν από τις ευρωεκλογές επήλθε ο προαναγγελθείς πολιτικός θάνατος της πρωθυπουργού και αρχηγού των Τόρις, Τερέζα Μέι. Εν μέσω λυγμών, και με προφανή επίγνωση του επερχόμενου συντριπτικού εκλογικού αποτελέσματος, ανακοίνωσε την παραίτησή της από την πρωθυπουργία και από την ηγεσία του Συντηρητικού Κόμματος κορυφώνοντας το πολιτικό δράμα της άρχουσας τάξης στο Ηνωμένο Βασίλειο. Κάτω από την ηγεσία της Μέι και εξαιτίας της αντίφασης του Brexit (το ήθελαν οι ψηφοφόροι και οι βουλευτές του κόμματος, ενώ η τάξη που στηρίζει το κόμμα και της οποίας τα συμφέροντα εξυπηρετεί, ήταν υπέρ της παραμονής) η κυβέρνησή της και το κόμμα της πέτυχαν ιστορικά αρνητικά ρεκόρ: 43 παραιτήσεις υπουργών σε 34 μόλις μήνες διακυβέρνησης. Αλλά και το χαμηλότερο ποσοστό σε εκλογές από την ίδρυση των Τόρηδων, εδώ και 200 χρόνια περίπου (για να καταλάβουμε το μέγεθος της κατάρρευσης, αξίζει να θυμηθούμε ότι στις ευρωεκλογές του 2014 είχε πάρει 24% και στις εθνικές εκλογές του 2017, 42,5%!). Η εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά στρώματα θα έχουν να θυμούνται την Μέι για τις δρακόντειες χρεώσεις που επέβαλε στις κοινωνικές παροχές προς

τους ηλικιωμένους, για την εχθρική της πολιτική προς το περιβάλλον, ως υπουργός Εσωτερικών, καθώς και για άλλα μέτρα που συνέβαλαν στο γίνει η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων κυριολεκτικά αφόρητη.

Σενάρια

Όπως δήλωσε η Μέι, θα παραιτούνταν στις 7 Ιουνίου και στις 10 του μήνα θα ξεκινούσε η προεκλογική εκστρατεία των υποψηφίων αντικαταστατών της. Σύμφωνα με το σχέδιο θα παρέμενε ως υπηρεσιακή πρωθυπουργός μέχρι την ολοκλήρωση των διαδικασιών και την ανάδειξη νέου αρχηγού –πιθανότατα στις αρχές Αυγούστου. Περίπου 20 αναμένεται να είναι οι υποψήφιοι για την ηγεσία, ενώ μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές είχαν «δηλωθεί» 14, οι περισσότεροι πρώην ή νυν υπουργοί. Μόνον ένας από αυτούς, ο Σ. Γκίμαχ, πρώην υπουργός Πανεπιστημίων, είναι υπέρ ενός δεύτερου δημοψηφίσματος για το Brexit, δηλ. είναι ουσιαστικά υπέρ της παραμονής. Οι υπόλοιποι είναι υπέρ του Brexit και μάλιστα του σκληρού Brexit, δηλ. χωρίς συμφωνία με την ΕΕ. Συνεπώς ο νέος ηγέτης του κόμματος πιθανότατα θα μοιάζει με τον Φάρατζ. Για πολλούς, φαβορί για την ηγεσία είναι ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Μπόρις Τζόνσον, αλλά κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος. Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει πάρει παράταση έως τον Οκτώβριο ώστε να υπάρξει συμφωνία ή η χώρα να βγει από την ΕΕ χωρίς συμφωνία. Ωστόσο η επικράτηση ενός σκληρού Brexiter στην ηγεσία των Τόρις δεν σημαίνει ότι τελικά τον Οκτώβριο θα υπάρξει σκληρό Brexit. Όσο κι αν θέλουν, οι σκληροί δεν μπορούν να ξεπεράσουν εύκολα δύο ζητήματα: Η πραγματικότητα είναι ότι αν η Βρετανία αποχωρήσει από την ΕΕ χωρίς συμφωνία, τα βρετανικά σύνορα στην (χωρισμένη λόγω βρετανικής κατοχής) Ιρλανδία, μετατρέπονται αυτόματα σε σύνορα μεταξύ ΕΕ και Ηνωμένου Βασιλείου, σύνορα που θα διέπονται από τους κανόνες του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ), πράγμα που σημαίνει δασμούς κ.λπ.

Κάθε άλλη λύση (π.χ. να υπάρξει ειδικό δασμολογικό καθεστώς στη Β. Ιρλανδία) θα σήμαινε αμφισβήτηση της κυριαρχίας του Λονδίνου, πράγμα απαράδεκτο για ένα δεξιό πατριωτικό κόμμα, αλλά και γενικά για το κύρος μιας αυτοκρατορίας –παρότι σε αποσύνθεση. Δεύτερο πρόβλημα είναι το Κοινοβούλιο: Εκεί δεν υπάρχει πλειοψηφία με την οποία μπορεί να περάσει το σκληρό Brexit. Το να επιχειρηθεί κάτι τέτοιο, θα σημάνει ακόμη βαθύτερη κρίση και διάσπαση των Τόρις, πιθανά μια νέα συνταγματική κρίση και, συνακόλουθα, τη διεξαγωγή είτε εθνικών εκλογών είτε δημοψηφίσματος.

Εργατικοί

Δεν ήταν όμως οι Τόρις που στις ευρωεκλογές είδαν τα ποσοστά τους να μειώνονται δραματικά. Το Εργατικό Κόμμα τα πήγε επίσης πολύ άσχημα, καθώς έμεινε στο 13,8%, 10 μονάδες κάτω από το 2014 και κυρίως συντριπτικά κάτω από το ισχυρό 40% των τελευταίων εθνικών εκλογών το 2017. Στη Σκοτία οι Εργατικοί τα πήγαν ακόμη πιο άσχημα, καθώς έπεσαν στην πέμπτη θέση συγκεντρώνοντας μονοψήφιο ποσοστό (κάτω από 10%). Παρότι κάποτε ήταν πρώτο κόμμα στη Σκοτία, τώρα δεν κατάφεραν να εκλέξουν ούτε έναν ευρωβουλευτή. Δεν κατάφεραν να κερδίσουν από τη δεξιά κατρακύλα του εθνικιστικού SNP και ο βασικός λόγος γι’ αυτό ήταν η ζημιά που υπέστησαν το 2014 όταν στο τότε δημοψήφισμα, μαζί και σε συνεργασία με τους Τόρις, τάχθηκαν ενάντια στην ανεξαρτησία της Σκοτίας. Αλλά και το αποτέλεσμα στην Ουαλία (15%) ήταν απογοητευτικό καθώς σήμανε ότι οι Εργατικοί έπεσαν στις τρίτη θέση μετά το Κόμμα του Brexit και του ουαλικού Plaid Cymru, σημειώνοντας το χειρότερο ποσοστό από το… 1910. Η ψήφος υπέρ του Κόμματος του Brexit προήλθε κυρίως από τις εργατικές περιοχές της Ουαλίας –άλλο ένα καμπανάκι ενάντια στην προσαρμογή της ηγεσίας των Εργατικών προς τη δεξιά πτέρυγα του κόμματος. Γιατί το κακό αποτέλεσμα άνοιξε και

πάλι τη δυνατότητα αμφισβήτησης του ηγέτη του κόμματος Τζέρεμι Κόρμπιν από τη δεξιά πτέρυγα (δηλ. τους μπλερικούς). Επικαλούμενοι την –υπαρκτή– αμφισημία του κόμματος στο ζήτημα του Brexit, προσπαθούν τώρα να επιβάλουν στον Κόρμπιν να ταχθεί ρητά με την πλευρά της παραμονής και να ζητήσει δεύτερο δημοψήφισμα. Μετά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, το Νο2 του κόμματος, ο Τομ Γουότσον, δήλωσε ανοικτά πως «δεν μπορούμε να πάμε στις εθνικές εκλογές με την τωρινή μας θέση για το Brexit». Αντίστοιχες δηλώσεις έκαναν κι άλλα μεγαλοστελέχη του κόμματος όπως ο Τζ. Μακντόνελ και Ντ. Άμποτ, ζητώντας δεύτερο δημοψήφισμα. Φαίνεται ότι τη δεξιά πτέρυγα του κόμματος δηλ. την ενδιαφέρει περισσότερο να ευθυγραμμιστούν οι Εργατικοί με τις επιθυμίες της άρχουσας τάξης, παρά η ανατροπή των Τόρις γι’ αυτό δεν προκρίνουν ως λύση την έκκληση για εκλογές.

Το παράδειγμα του Σουίντον

Στο Σουίντον το Κόμμα του Brexit πήρε 36%. Όμως ούτε αυτό το κόμμα, ούτε τα κόμματα του Bremain μπορούν να δώσουν απάντηση στα προβλήματα του πληθυσμού. Και αυτό γιατί εκεί το κλείσιμο του εργοστασίου της Honda, απειλεί την επιβίωση 15.000 ανθρώπων. Η μεν ευρωβουλευτής του Κόμματος Brexit Αν Γουίντκομπ απαντά στους εργάτες: «Ακούστε τη διεύθυνση του εργοστασίου σας. Τα εργοστάσια κλείνουν διαρκώς ή μετακινούνται». Από την άλλη η ευρωβουλευτής των Πρασίνων το μόνο που βρήκε να τους πει ήταν πως «ο καλύτερος τρόπος να μπει τέλος στην επιχειρηματική ανασφάλεια και να διασφαλιστεί μια ευημερούσα οικονομία που θα θωρακίζει τις θέσεις εργασίας, είναι να σταματήσουμε το Brexit». Ευθυγραμμιστείτε δηλ. είτε με τα αφεντικά σας είτε με τα αφεντικά της ΕΕ. Πολλοί στην Ελλάδα, θέλουν να μας πείσουν αθροίζοντας τα ποσοστά των κομμάτων στο Ηνωμένο Βασίλειο ότι αυτοί που είναι υπέρ της παραμονής στην ΕΕ είναι περισσότεροι. Πρόκειται για λαθροχειρίες. Έτσι κι αλλιώς το να στοιβάζεις όλο το ποσοστό των Πράσινων στο Bremain είναι λάθος: οι Πράσινοι είχαν άνοδο σε πολλές χώρες της Ευρώπης πρώτον, εξαιτίας της δίκαιης ευαισθητοποίησης για το κλίμα και των κινητοποιήσεων που έγιναν γύρω από αυτό, και, δεύτερον, επειδή εκεί διοχετεύθηκε η αριστερή ψήφος που είχε απογοητευθεί από τις άλλες εκδοχές της Αριστεράς. Χαρακτηριστική είναι εξάλλου η μεγάλη επιρροή των Πρασίνων στη νεολαία. Ο κορυφαίος εκλογολόγος της Βρετανίας Τζον Κέρτις, τόνισε με έμφαση και κατηγορηματικά ότι τα αποτελέσματα δεν επιλύουν το ζήτημα του Brexit προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση βρίσκοντας ισοψηφία μεταξύ των κομμάτων που υποστηρίζουν ξεκάθαρα ή το Brexit ή την παραμονή. Οι ραγδαίες εξελίξεις, σίγουρα, δεν έχουν τελειώσει ακόμη στη Βρετανία.

18

ΔΙΕΘΝΗ

5 ΙΟΥΝΗ 2019

Σαουδική Αραβία Τρεις διαδοχικές σύνοδοι (αραβικών κρατών, µουσουλµανικών κρατών κλπ) έγιναν µέσα σε λίγες µέρες στη Μέκκα της Σαουδικής Αραβίας. Μετά το σαµποτάζ σε πετρελαιαγωγά πλοία στον Κόλπο (το Ιράν αρνείται κάθε συµµετοχή) και την επίθεση µε drones σε πετρελαϊκές εγκαταστάσεις στη Σ. Αραβία (ανέλαβαν την ευθύνη οι Υεµένιοι αντάρτες Χούθι, που µάχονται ενάντια στη βάρβαρη σαουδαραβική επίθεση στη χώρα τους) ο βασιλιάς Σαλµάν επιχειρεί να χτίσει ένα «αραβικό µέτωπο απέναντι στην ιρανική απειλή» και κατόρθωσε να σύρει πίσω όλα τα καθεστώτα (εκτός του Ιράκ που καταψήφισε και του Κατάρ που διαφοροποιήθηκε κατόπιν εορτής δηλώνοντας τη διαφωνία του µε τις αποφάσεις). Η προσπάθεια των Σαούντ συµπίπτει µε την κλιµάκωση των αµερικανικών κυρώσεων εις βάρος πλέον και όσων συνεχίζουν να προµηθεύονται ιρανικό πετρέλαιο. Η εγκληµατική κι επικίνδυνη προσπάθεια αποµόνωσης-στραγγαλισµού του Ιράν προχωράει…

∆ιάλογος για τη µετεκλογική εικόνα σε

Ανακοίνωση της οργάνωσης Αντικαπιταλίστας

Τ

ο τριπλό εκλογικό ραντεβού της 26ης Μάη, βάζει µια τελεία στην έντονη προεκλογική περίοδο που ζήσαµε τους τελευταίους µήνες και εγκαθιδρύει ένα νέο θεσµικό πλαίσιο εντός του οποίου θα ξεδιπλωθεί η πολιτική δυναµική των επόµενων χρόνων. Σχηµατίζεται έτσι ο συσχετισµός δυνάµεων για την επόµενη περίοδο στα διαφορετικά κυβερνητικά επίπεδα. Παρ όλα αυτά παραµένουν ακόµα ανοιχτά ερωτήµατα σχετικά µε το σχηµατισµό κυβερνήσεων και την πολιτική συµµαχιών. Ήδη το αποτέλεσµα των εκλογών της 26ης Μάη αναδεικνύει ένα πρώτο ζήτηµα: την αδιαµφισβήτητη ενδυνάµωση του κόµµατος των Σοσιαλιστών (PSOE), εις βάρος µιας γενικευµένης ήττας του επονοµαζόµενου «µπλοκ αλλαγής». Αυτή η αποκατάσταση της ηγεµονίας του PSOE σε αυτό το συνονθύλευµα του «λαού της αριστεράς» δείχνει τα δοµικά και στρατηγικά όρια µε τα οποία βρέθηκε αντιµέτωπη η ηγεσία του Podemos, από τα οποία επωφελήθηκε το PSOE. Από την άλλη γινόµαστε µάρτυρες µιας µερικής ανασυγκρότησης του καθεστώτος γύρω από µια παλιά δυναµική αριστεράς-δεξιάς (προς όφελος του PSOE) καθώς και της ανασυγκρότησης ενός νέο-δικοµµατισµού που παίρνει τα χαρακτηριστικά «µπλοκ» δυνάµεων. Αυτή η ανασυγκρότηση είναι µερική λόγω της κρίσης σε αυτονοµίες όπως η Καταλονία (οι εκλογές έδειξαν ότι η κρίση αυτή είναι παρούσα) καθώς και της δυσκολίας για τον σχηµατισµό µιας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας από τη µεριά του PSOE. Ένα τρίτο στοιχείο απολογισµού για τις δυνάµεις αλλαγής, είναι η νίκη των διαφορετικών υποψηφιοτήτων όποια µορφή και αν αυτές πήραν στις εκλογές. Ο πολιτικός κύκλος κλείνει µε µια στρατηγική κατάρρευση, µε µια ακραία οργανωτική αδυναµία, την ήττα ενός ενωτικού µοντέλου χωρίς ρίζες και την εξάντληση των κοινωνικών δυνάµεων που στήριξαν αυτές τις δυνάµεις. Με αυτή την έννοια η µεγάλη οπισθοχώρηση του Podemos στις αυτονοµίες, συνοδεύεται από την απώλεια όλων των

δήµων αλλαγής καθώς και των ποικίλων και διαφορετικών δηµοτικών εµπειριών. Μια ήττα χωρίς ελαφρυντικά για την οποία χρειάζεται αναστοχασµός και βαθιά αυτοκριτική η οποία δεν θα τα φορτώνει όλα σε εξωτερικούς παράγοντες και γκρίνιες και που θα αναγνωρίζει ότι κουβαλάµε χρόνια προβλήµατα.

Σύντοµος απολογισµός ευρωεκλογών, εκλογών στις αυτονοµίες και δηµοτικών εκλογών

Οι Ευρωεκλογές έλαβαν χώρα σε µια απόλυτη απουσία συζήτησης για την Ευρώπη. Για άλλη µια φορά η σηµασία των Ευρωεκλογών για τον πολιτικό αγώνα επισκιάστηκε από τις τοπικές µάχες. Σε αυτό το πλαίσιο, το PSOE, στο ρεύµα που δηµιούργησε ο ευνοϊκός άνεµος των πανισπανικών εκλογών πέτυχε µια σηµαντική νίκη και εµφανίζεται τώρα ως µια δύναµη που µπορεί να συµβάλει στην ανασυγκρότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης µαζί µε φιλελεύθερους όπως ο Μακρόν. Το αποτέλεσµα των Unidos Podemos, σε αυτές τις εκλογές σηµατοδοτεί µια µεγάλη οπισθοχώρηση, αν και παραδόξως, αναδεικνύει αυτή τη συµµαχία (µαζί µε το Μπλόκο στην Πορτογαλία που είναι πρακτικά η µόνη δύναµη , που εµφανέστατα έχει βελτιώσει τη θέση του σε όλη την Ευρώπη) ως ένα σηµείο αναφοράς, σε ένα πλαίσιο γενικευµένης παρακµής της αριστεράς, σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. Οι εκλογές στις αυτονοµίες, εµφανίζουν ένα αποτέλεσµα στο οποίο το PSOE, ασφαλίζει τη θέση και τη δύναµή του και στο οποίο οι δυνάµεις αλλαγής ( είτε µέσα από το σχήµα UNIDOS PODEMOS, είτε µέσα από άλλα σχήµατα) πήραν πολύ χαµηλά ποσοστά. Η ενδηµική αδυναµία των οργανώσεων της αριστεράς , η απουσία αξιοπιστίας στο λόγο τους ή οι ασταθείς διαδικασίες «ενότητας» είναι µερικοί µόνοι από τους λόγους αυτής της ήττας. Με αυτή την έννοια, η χρήσιµη ψήφος απέναντι στην ακροδεξιά λειτούργησε υπέρ του PSOE. Σχετικά µε τις δηµοτικές εκλογές η ήττα της αριστεράς είναι ακόµα πιο οδυνηρή. Η απώλεια σηµαντικών δή-

µων στις πρωτεύουσες των περιφερειών είναι ένα µόνο από τα πιο εµφανή παραδείγµατα ή η κορυφή του παγόβουνου µιας βαθιάς οπισθοχώρησης, της αντιπροσώπευσης σε τοπικό επίπεδο. Η σταδιακή παρακµή και ο στρατηγικός αποπροσανατολισµός των δηµοτικών εµπειριών και της Λαϊκής Ενότητας (unidad popular) οδήγησαν σε ένα αποτέλεσµα, όπου , µε κάποιες εξαιρέσεις, µας τοποθετεί σε µια θέση χειρότερη από αυτή του 2015. Μέσα σε αυτές τις εξαιρέσεις δεν µπορούµε να µην αναφέρουµε (και να µην χαρούµε) για τον θρίαµβο της υποψηφιότητας Adelante Cadiz µε επικεφαλής τον σύντροφό µας José Maria Gonzalez “Kichi”. Πρόκειται για ένα εγχείρηµα που κατόρθωσε να διευρύνει την εκλογική του βάση, µέσα σε ένα πολύ περίπλοκο πλαίσιο , χάρη στην επίµονη δουλειά χρόνων και κοινωνικής γείωσης στην πόλη.

Προοπτικές για την περίοδο που έρχεται

Μια ολόκληρη πολιτική περίοδος κλείνει αφήνοντας πίσω χαµένες ευκαιρίες και ανεξερεύνητες δυνατότητες. Επίσης όµως αφήνει πολύτιµα µαθήµατα για το µέλλον. Παρ όλα αυτά εκκινούµε από µια ήττα την οποία δεν µας συµφέρει να υποτιµήσουµε. Η σταδιακή µείωση των προσδοκιών τόσο στη µορφή όσο και στο περιεχόµενο της αλλαγής έχουν οδηγήσει σε µια ενδυνάµωση της προοδευτικής µερίδας του καθεστώτος. Τα κάθετα µοντέλα των υπερ-ηγετών οδήγησαν στο άδειασµα των οργανωτικών δοµών και των συλλογικών µηχανισµών. Ο θεσµικός και κυβερνητικός ενθουσιασµός δίνει τη θέση του σε µια εξάντληση των κοινωνικών δυνάµεων και των λαϊκών θεσµών για έναν κοινωνικό-πολιτικό αγώνα. Με αυτή την έννοια η µέθοδος µιας σχέσεις υποτέλειας και διαπραγµάτευσης µε το PSOE για µια κυβέρνηση συνεργασίας σε πανισπανικό επίπεδο δεν είναι η καλύτερη συνθήκη για ένα εναλλακτικό σχέδιο. Το πρωταρχικό καθήκον αυτής της εβδοµάδας είναι να τεθούν σε συζήτηση µια σειρά από αιτήµατα και συγκεκριµένες πολιτικές προτάσεις, έτσι ώστε να επιτύχουµε

συγκεκριµένες νίκες που θα βελτιώνουν τη ζωή των λαϊκών τάξεων. Τις επόµενες εβδοµάδες οι Αντκαπιταλίστας θα ξεκινήσουµε µια διαδικασία αναστοχασµού σε βάθος, συζητώντας συλλογικά µε τα µέλη και τις φίλες-ους της οργάνωσης µας, µε ανοιχτό τρόπο και χωρίς την πίεση χρόνου που έθεταν οι εκλογές. Επίσης θα συζητήσουµε µε τον κόσµο των κοινωνικών κινηµάτων καθώς και τις οργανώσεις µε τις οποίες έχουµε συµµαχήσει. Έχουµε συνείδηση ότι πρέπει να σκεφτούµε και να σχεδιάσουµε µια αξιόπιστη έξοδο από την αυτοκαταστροφική κρίση της αριστεράς η οποία ξεδιπλώθηκε τα τελευταία χρόνια. Γνωρίζουµε ότι αυτό δεν θα είναι εύκολο: Η κατάσταση της µετά το 15Μ (κίνηµα αγανακτισµένων) αριστεράς είναι µια κατάσταση ήττας. Χρειαζόµαστε περισσότερη οργάνωση, ενωτικές πολιτικές αλλά επίσης και µια ανανέωση του λόγου µας, των θεµατικών µας, των πολιτικών µας πρακτικών µπροστά στην αδιαµφισβήτητη εξάντληση της υπόθεσής µας. Ακόµα είναι νωρίς για να δηµιουργήσουµε καινούριες συνταγές αλλά γίνεται ξεκάθαρο ότι το να ανασυγκροτήσουµε τη δυνατότητα µιας πραγµατικά µετασχηµατιστικής πολιτικής µέσα από τους αγώνες, είναι ένα όραµα περισσότερο αναγκαίο από ποτέ. Είναι απαραίτητο να συνεχίσουµε να κάνουµε σχέδια και να συµβάλλουµε µε τις πιο φιλόδοξες ιδέες και όχι να συµβιβαζόµαστε µε το µικρότερο κακό, για τα επείγοντα οικο-κοινωνικά ζητήµατα που έχουµε να αντιµετωπίσουµε το επόµενο διάστηµα. Ούτε ένα βήµα πίσω: Να συζητήσουµε συλλογικά, να βρισκόµαστε σε όλους τους αγώνες των κοινοτήτων µας, της τάξης µας, να κάνουµε διάλογο, να σκεφτούµε ταπεινά , να µην κλειστούµε σε έναν σεχταρισµό αλλά ούτε και να καταφύγουµε σε έναν οπορτουνισµό, να προχωρήσουµε δηµιουργώντας µια νέα πολιτική δυνατότητα µε όλο τον κόσµο που θέλει να παλέψει σε αυτή την κατεύθυνση. Μετά από µια ήττα, έχουµε να µάθουµε και όχι να παραιτηθούµε. Αν θέλεις να συνεχίσεις να παλεύεις, υπολογίζουµε σε σένα.

διεθνη

5 ιουνη 2019

19

Ισραήλ

Σουδάν

Πρόωρες εκλογές ξανά στο Ισραήλ, καθώς ο Νετανιάχου δεν κατόρθωσε να συγκροτήσει κυβέρνηση. Αιτία η διαφωνία μεταξύ του ακροδεξιού Λίμπερμαν και κάποιων φονταμενταλιστικών εβραϊκών κομμάτων για το ζήτημα της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας και των υπερορθόδοξων Εβραίων. Ο Νετανιάχου ελπίζει να πάρει ισχυρότερη εντολή το Σεπτέμβρη και προς το παρόν αναβάλλεται η ανακοίνωση της «Λύσης του Αιώνα» από τον Τραμπ για το παλαιστινιακό. Παρόλα αυτά το πρώτο μέρος της «λύσης» προχωρά: Ένα οικονομικό workshop (!) στο Μπαχρέιν, όπου συζήτησαν τι είδους μπίζνες θα ανοίξουν οι επίδοξοι «επενδυτές-χορηγοί» της «λύσης». Από αυτό το μάζεμα πάντως διέρρευσε ένα ηχητικό του Αμερικανού υπ. Εξ., Μάικ Πομπέο, που έριχνε τον πήχη στους συνομιλητές τους, δηλώνοντας ότι «η λύση δεν θα γίνει εύκολα δεκτή από κανέναν εκτός του Ισραήλ»…

Στα πλαίσια των Συνόδων που αναφέραμε παραδίπλα, η στρατιωτική ηγεσία του Σουδάν είχε επαφές με τους Σαούντ και την χούντα του Σίσι. Διόλου τυχαία, τις επόμενες μέρες και καθώς η «Ε.Α.» πήγαινε στο τυπογραφείο, ο στρατός εισέβαλε στην κεντρική κατασκήνωση των διαδηλωτών στο Χαρτούμ, ανοίγοντας αδιάκριτα πυρ και σκοτώνοντας πολλούς. Καθώς γράφονταν αυτές οι γραμμές, τα πρώτα νέα μιλούσαν για διασπορά των κυνηγημένων διαδηλωτών σε διάφορα σημεία της πρωτεύουσας και οδοφράγματα στις γειτονιές…

Ισπανικό Κράτος και Ευρώπη

Σημειώσεις για τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών Του Μιγκέλ Ουρμπάν, ευρωβουλευτή του Ποδέμος

Ί

σως ένας από τους πιο μεγάλους τίτλους που θα μπορούσαμε να δώσουμε για τις εκλογές που μόλις έγιναν να είναι το σπάσιμο του δικομματισμού. Η τουλάχιστον της κοινοβουλευτικής του κυριαρχίας. Για πρώτη φορά στην ιστορία του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, τα δεξιά κόμματα και οι σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, δεν συγκέντρωσαν, την απόλυτη πλειοψηφία. Πρόκειται για αποτελέσματα που σηματοδοτούν όλο και περισσότερο τη τάση της εποχής. Η κρίση των κομμάτων που παραδοσιακά είχαν γαντζωθεί στην εξουσία, μετά από το Β παγκόσμιο πόλεμο, δεν φαίνεται να είναι το σύμπτωμα μιας μόνο χώρας αλλά μάλλον ευρωπαϊκό φαινόμενο. Ένα σύμπτωμα της αυξανόμενης ανάπτυξης του ακραίου κέντρου που κυβερνά την Ευρώπη με τη μορφή της Μεγάλης Συμμαχίας, και που ανάμεσα σε άλλα , παράγει έναν όλο και μεγαλύτερο κατακερματισμό στα διαφορετικά εκλογικά επίπεδα. Η ανατροπή της ηγεμονίας του δικομματισμού δεν συνεπάγεται αστάθεια στη νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση της Ε.Ε, όλα δείχνουν πως θα διατηρηθεί , όπως συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια στους κοινοτικούς θεσμούς, χάρη στους Φιλελεύθερους και σίγουρα τους Πράσινους που σχηματίζουν το πλατύ μέτωπο διακυβέρνησης στις Βρυξέλλες. Αυτές οι δύο ομάδες είναι που αυξήθηκαν περισσότερο σε αυτές τις εκλογές κατακτώντας την τρίτη και την τέταρτη θέση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η ανάπτυξη των Πρασίνων και των Φιλελεύθερων σε συνδυασμό με το σπάσιμο της ηγεμονίας του δικομματισμού, αφήνει ανοιχτό το σενάριο για τη δημιουργία μιας νέας ευρωπαϊκής συμμαχίας που θα κυβερνά την Ευρώπη και που θα διαφανεί και με απτό τρόπο στην εκλογή της νέας ευρωπαϊκής κομισιόν και πάνω από όλα από το ποιος θα προεδρεύει σε αυτό το όργανο. Μια «προοδευτική» συμμαχία όπως την βάφτισε ο Τίμμερμανς, ο σοσιαλδημοκράτης υποψήφιος,

Το άνοιγμα του νέου κύκλου στην Ε.Ε θα πρέπει να γίνει η ευκαιρία για να κάνουμε έναν απολογισμό σε βάθος για την ευρωπαϊκή αριστερά, να αναδιοργανωθούμε και να ανοίξουμε την απαραίτητη συζήτηση για τη στρατηγική μας που θα βάλει φρένο στη δεξιά, αλλά που θα συνεχίσει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της λιτότητας και της ξενοφοβίας της Ε.Ε. Μια συμμαχία στην οποία με ταχύτητα έσπευσε ο Αλέξης Τσίπρας που χρειάζεται να φλερτάρει το Κίνημα για την Αλλαγή, αν θέλει να έχει μια ευκαιρία να κερδίσει τη Νέα Δημοκρατία στις επόμενες βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα. Στο μεταξύ αν και η ευρωπαϊκή ακροδεξιά από τη μια συγκέντρωσε ένα γλυκόπικρο αποτέλεσμα από την άλλη αύξησε την εκπροσώπησή της της κερδίζοντας ένα 25% στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Παρ όλα αυτά δεν κατόρθωσε να συγκεντρώσει την επιθυμητή μειοψηφία που θα της έδινε τη δυνατότητα αποφα-

σιστικής ψήφου, γεγονός που την απομακρύνει από το βάρος που προέβλεπε ότι θα είχε στην Ε.Ε. Αυτό το γεγονός έγινε δεχτό με πανηγυρισμούς και αγαλλίαση, όμως μια πιο νηφάλια ανάγνωση του αποτελέσματος της ακροδεξιάς, μπορεί να μας οδηγήσει στο να συνειδητοποιήσουμε πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να πανηγυρίζουμε, αντίθετα υπάρχουν πολλοί λόγοι για να ανησυχούμε. Πρώτα από όλα, τα κόμματα της ακροδεξιάς πήραν τις περισσότερες ψήφους σε τρεις από τις τέσσερις πιο ισχυρές χώρες οι οποίες είναι και αυτές που κατέχουν τις περισσότερες έδρες του ευρωκοινοβουλίου: Γαλλία, Ιταλία, Ηνωμένο Βασίλειο (που θα συνεχίσει να έχει εκπροσώπηση στο Ευρωκοινοβούλιο μέχρι να λυθεί το ζήτημα του Brexit). Την ίδια στιγμή, τα ποσοστά της ακροδεξιάς συνεχίζουν την ανοδική τους πορεία, σε όλη την ήπειρο, κερδίζοντας εκπροσώπηση σε χώρες , όπως η Ισπανία, στις οποίες ποτέ μέχρι τώρα δεν υπήρχαν ακροδεξιοί εκλεγμένοι. Σε εθνικό επίπεδο, τα αποτελέσματα είναι κάθε φορά όλο και πιο δυναμικά, με αναγνωρισμένους εκπροσώπους στα Μίντια, και με οργανώσεις όλο και πιο ριζωμένες σε περιοχές της Χώρας. Αν και το μεγάλο πρόβλημα της ακροδεξιάς συνεχίζει να είναι η εκλογική της διασπορά, όλα προμηνύουν ότι θα συνεχίσει να είναι παρούσα, τουλάχιστον

μέχρι να φανεί τι θα γίνει με το Brexit αλλά και τι ανακατατάξεις θα προκαλέσει αυτό στις πολιτικές ομάδες του ευρωκοινοβουλίου. Την μέρα των ευρωεκλογών ης προηγούμενης παρασκευής, το κίνημα Παρασκευές για το μέλλον, καλούσε σε νέα μαθητική απεργία σε περισσότερες από 1600 πόλεις σε όλη την Ευρώπη, με στόχο να διαδώσει το επείγον του κλιματικού ζητήματος, και από ότι φάνηκε από το αποτέλεσμα των Πρασίνων , πέτυχε το στόχο του. Αυτό το κίνημα μέσα σε λίγους μήνες έχει μετατραπεί σε μία από τις βασικές δυνάμεις κινητοποίησης του οικολογικού κινήματος, σε χώρες όπως η Σουηδία, η Γερμανία, η Αυστρία, το Βέλγιο, η Γαλλία η Ελβετία, όπου οι απεργίες και οι διαμαρτυρίες των Παρασκευών, είναι μαζικότατες εδώ και μήνες και όπου οι Πράσινοι συνεχίζουν να έχουν τα καλύτερά τους ποσοστά. Τα κακά αποτελέσματα των Unidas Podemos στο Ισπανικό Κράτος, δυστυχώς δεν αποτελούν την εξαίρεση της Ευρώπης αλλά τον κανόνα, σε μια εκλογική διαδικασία όπου ο μεγάλος ηττημένος σε κάθε περίπτωση υπήρξε η αριστερά η οποία έχασε τουλάχιστον 14 έδρες. Μια αριστερά εντελώς ανίκανη να σχεδιάσει μια στρατηγική που θα την διαφοροποιεί από το σοσιαλ-φιλελευθερισμό, που πολλές φορές πέφτει στην παγίδα ενός αντι-μεταναστευτικού λόγου, με την εξαίρεση του Bloco de Esquerda στην Πορτογαλία που σημείωσε μια σημαντική άνοδο. Η εξαίρεση αυτή οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε μια στάση ξεκάθαρης ανεξαρτησίας, απέννατι στην σοσιαλιστική πορτογαλική κυβέρνηση και σε μια καμπάνια στην οποία ξεχώρισε το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής και της υπεράσπισης των κοινωνικών δικαιωμάτων που απειλούνται από τις Βρυξέλλες. Το άνοιγμα αυτού του νέου κύκλου στην Ε.Ε θα πρέπει να γίνει η ευκαιρία για να κάνουμε έναν απολογισμό σε βάθος για την ευρωπαϊκή αριστερά , να αναδιοργανωθούμε και να ανοίξουμε την απαραίτητη συζήτηση για τη στρατηγική μας σχετικά με την Ε.Ε και τα καθήκοντα της επόμενης περιόδου.

5 ΙΟΥΝΗ 2019

Η κρίση της Χρυσής Αυγής σελ. 2, 16

Η φετινή σηµασία των Αντιρατσιστικών Φεστιβάλ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη

Να βρεθούµε όλοι κι όλες εκεί! Του Πάνου Πέτρου

Τ

ο τριήµερο 28-29-30 Ιούνη, στο Πάρκο Γουδή θα πραγµατοποιηθεί το 22ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Αθήνας, ενώ στις 28-29 Ιούνη στο πάρκο Ξαρχάκου (απέναντι από το Λευκό Πύργο) θα γίνει το αντίστοιχο στη Θεσσαλονίκη. Αυτές οι γραµµές γράφονται ενώ αναµένεται η δηµοσίευση περισσότερων λεπτοµερειών (πρόγραµµα κλπ) από τους διοργανωτές. Ωστόσο θα σταθούµε στη σηµασία που έχουν τα ίδια τα Φεστιβάλ ως γεγονότα από µόνα τους. Υπάρχει µια αυτονόητη αξία που ισχύει διαχρονικά: 22 χρόνια ζωής, τα έχουν καταστήσει ένα σταθερό «θεσµό» για τον κόσµο της Αριστεράς και των κινηµάτων, που ανανεώνει κάθε καλοκαίρι του ραντεβού του εκεί. Στο σκηνικό που διαµορφώνεται το φετινό καλοκαίρι (και φωτίστηκε έντονα από το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσµα), η σηµασία που αποκτά ένας τέτοιος «θεσµός» αποκτά επιπλέον ιδιαιτερότητες. Στα Φεστιβάλ φιλοξενούνται παραδοσιακά δυνάµεις, έντυπα, σχήµατα της ριζοσπαστικής Αριστεράς (µε τα τραπεζάκια τους) αλλά αποτελούν και γενικότερα πόλο έλξης του «λαού της Αριστεράς» (ως επισκέπτες). Θυµόµαστε ότι τα χρόνια µετά το µούδιασµα που προκάλεσε η ήττα του 2015, τα διάφορα φεστιβάλ αποτελούσαν πάντα έναν από τους «δείκτες» του κατά πόσο ένα δυναµικό εξακολουθεί να συσπειρώνεται, να είναι (έστω σε διάφορες ταχύτητες) ενεργό, να «ψάχνεται» και να δηλώνει κάπως «παρών». Βρισκόµαστε αµέσως µετά το χαστούκι των ευρωεκλογών, οπότε έχει σηµασία να ξαναβρεθούµε, να «µετρη-

θούµε», να δηλώσουµε «παρών», αλλά και να συζητήσουµε από κοντά τη νέα κατάσταση και τα νέα καθήκοντα. Έχουµε επίσης πρόσφατη την «αχτίδα φωτός» στις καταγραφές (καλύτερες από τις ευρωεκλογές) αρκετών αριστερών ριζοσπαστικών σχηµάτων στην τοπική αυτοδιοίκηση, που επιχείρησαν να «κάνουν πολιτική αλλιώς». Εκεί αποδείχθηκε ότι ενώ τα κεντρικά πολιτικά σχέδια που κατέθεσαν οι βασικοί µετωπικοί σχηµατισµοί της Αριστεράς δεν έπεισαν στο ελάχιστο και αποδοκιµάστηκαν, υπάρχει σε αυτούς ένα πολύτιµο δυναµικό, του οποίου η δράση αναγνωρίζεται (κριτήριο πιο καθοριστικό σε µια τοπική κάλπη) και άρα διατηρεί την ελάχιστη δυνατότητα να συσπειρώσει δυνάµεις. Στο χώρο των Φεστιβάλ, στα τραπεζάκια του, στα «πηγαδάκια» του, αλλά και στις θεµατικές του συζητήσεις, είναι ευκαιρία να συγκεντρωθεί αυτό το δυναµικό και να οσµωθεί, να ανιχνεύσει από κοινού απαντήσεις για πώς προχωράµε από εδώ και πέρα. Μια διαδικασία που δεν εξαντλείται σε ένα Φεστιβάλ, αλλά έχει την ευκαιρία να ξεκινήσει άµεσα σε αυτό. Προφανώς τα Φεστιβάλ αποτελούν κυρίαρχα ένα αντιρατσιστικό γεγονός κι απευθύνονται και συγκεντρώνουν ευρύτερο κόσµο του κινήµατος ή και πιο ανενεργό κόσµο που όµως δηλώνει την αντίθεσή του στο ρατσισµό. Φέτος, λοιπόν, µε τα νέα της διεθνούς ανόδου της ακροδεξιάς να έχουν αποτυπωθεί πρόσφατα στην ευρω-κάλπη, είναι σηµαντικό να «µετρηθεί» και να συναντηθεί/ συζητήσει το αντίπαλο δέος: Ο κόσµος της αλληλεγγύης και της αντίστασης. Θυµίζουµε ότι και πέρσι (ειδικά στη Θεσσαλονίκη) η συσπείρωση γύρω από τα Αντιρατσιστικά Φεστιβάλ λειτούργησε ως «ανάσα» κι έµµεση απάντηση µετά την εθνικιστική υστερία γύρω από το µακεδονικό ζήτηµα.

Άλλωστε τα ευχάριστα νέα της πτώσης της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα δεν επιτρέπουν εφησυχασµό. Η εµφάνιση νέων εκδοχών ακροδεξιάς (Βελόπουλος), η πάντοτε παρούσα πραγµατικότητα του θεσµικού ρατσισµού (ΕΕ και κυβέρνηση), αλλά και ο στόχος να βαθύνουµε την κρίση της ΧΑ για να υποχωρήσει ακόµα πιο αποφασιστικά, βάζουν καθήκοντα µπροστά µας που θα έχουµε να τα δούµε σε σχετικές συζητήσεις στο χώρο των Φεστιβάλ. Παρά τις ελληνικές ιδιαιτερότητες (η νεοναζιστική έκφραση τµήµατος του χώρου «δεξιά της ∆εξιάς», η σχετική εκλογική στασιµότητα αυτού του «χώρου» αθροίστικα σε σχέση µε άλλες χώρες), αποτελούµε και ‘µεις τµήµα της διεθνούς συγκυρίας: Όπου το σχετικό «ακροατήριο» υπάρχει και αντέχει, όπου η «εγκατάσταση» της ακροδεξιάς στο δηµόσιο πολιτικό χώρο είναι µια µόνιµη κατάσταση, όπου αυτές οι δυνάµεις ετοιµάζουν έναν παρατεταµένο «πόλεµο θέσεων». Για έναν τέτοιο πόλεµο πρέπει να ετοιµαζόµαστε κι εµείς, έναν πόλεµο που αφορά ιδέες που επιχειρούν να ηγεµονεύσουν, επιρροή και παρουσία στο δηµόσιο χώρο, «παραδείγµατα» πολιτικής και κοινωνικής πρότασης κ.ο.κ. Σε έναν τέτοιο «πόλεµο θέσεων», τα αντιρατσιστικά φεστιβάλ και η επιτυχία τους είναι οργανικό κοµµάτι: Ως το πολιτικό µήνυµα που εκπέµπουν, ως «καταγραφή» δυναµικού, ως ευκαιρία να συζητήσουµε και να προωθήσουµε τις απόψεις του αντιρατσιστικού-αντιφασιστικού στρατοπέδου, ως «παράδειγµα» συνύπαρξης κι αλληλεγγύης ντόπιων και µεταναστών. Είναι ένα ζήτηµα που αξίζει να διερευνηθεί γενικότερα (απέναντι στην τακτική «ρατσιστικού παραδείγµατος» που επιχειρεί να ριζώσει σε µια γειτονιά, να την «καθαρίσει» και να την «προτείνει» έπειτα ως µοντέλο, να επιχειρήσουµε να χτίσουµε καθηµερινά γε-

νικευµένα «αντιρατσιστικά παραδείγµατα»), αλλά που προς το παρόν µπορούν και καταφέρνουν σε «κεντρικό» επίπεδο τα Αντιρατσιστικά Φεστιβάλ. Ακόµα και η λεγόµενη «συναυλιακή νεολαία», τα παιδιά που έρχονται µαζικά για τις συναυλίες αλλά απουσιάζουν από τις συζητήσεις και προσπερνούν τα τραπεζάκια, αποτελεί ένα κρίσιµο µέγεθος ως προς το να επιβεβαιωθεί η παρουσία τους. Αν και πολλά χρειάζεται να γίνουν για να ασχοληθούν αυτά τα παιδιά και µε το «όλο Φεστιβάλ», είναι πάντα ελπιδοφόρο να βλέπεις αν υπάρχει µαζική παρουσία τους: Γιατί ξέρουν ότι πάνε (να ακούσουν µουσική) σε ένα αντιρατσιστικό φεστιβάλ κι άρα είναι καταρχήν «στην από δω µεριά». Γιατί µετά τη χρονιά που πέρασε (απόπειρα ακροδεξιάς ή και νεοναζιστικής διείσδυσης στα σχολεία µε αφορµή το µακεδονικό) ή µετά το 13% των νεολαίων στη Χρυσή Αυγή, είναι σηµαντικό να «µετρηθούν» οι πιτσιρικάδες που προτιµούν να διασκεδάσουν ακούγοντας πχ τους Rationalistas να τραγουδάνε «Αράζουµε και δρούµε άντρες γυναίκες µαζί/Gay και λεσβίες µε κοινό µίσος για τους ναζί/Μετανάστες, βλέπουµε τα αδέρφια µας σε κάσες/στα σύνορα πυροβολούν το χρώµα και τις ράτσες». Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, γράφουµε ότι είναι µια ευκαιρία να «διασκεδάσουµε µαζί και αλληλέγγυα», «να βρεθούµε από κοντά και να συζητήσουµε», «να συντονίσουµε από κοινού τα επόµενά µας βήµατα». Για όλους τους λόγους που γράφτηκαν παραπάνω, νοµίζω ότι ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε τόσο έντονη αυτή η ανάγκη όσο το φετινό καλοκαίρι. Τα Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη (αλλά και τα άλλα φεστιβάλ σε όλη την Ελλάδα) έρχονται την πιο κατάλληλη ώρα. Να βρεθούµε από κοντά όλοι και όλες εκεί!