EA 436

Φύλλο Νο 436 | 19 ΙΟΥΝΗ 2019 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Προετοιµασία για ενωτικούς, διεκδικητικούς αγώνες

Η ισότητα δεν είναι υπό διαπραγµάτευση

σελ. 10-11

σελ. 14

Η Ριζοσπαστική Αριστερά, οι εκλογές και η επόµενη µέρα σελ. 4, 5, 7

ÐÏËÉÔÉÊÇ ÅÉÑÇÍÇÓ ÊÁÉ ÖÉËÉÁÓ ÌÅ ÔÏÕÓ ËÁÏÕÓ ÔÇÓ ÐÅÑÉÏ×ÇÓ ÅÍÁÍÔÉÁ ÓÔÁ ÉÌÐÅÑÉÁËÉÓÔÉÊÁ Ó×ÅÄÉÁ

¼÷é ðüëåµïò ãéá åîïñýîåéò êáé ÁÏÆ

2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

19 ΙΟΥΝΗ 2019

Της σύνταξης... Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραµµές, η ελληνική στρατιωτική και διπλωµατική ηγεσία διατυµπανίζει την άποψη ότι δεν είναι πραγµατικός ο κίνδυνος ενός «θερµού επεισοδίου», δηλαδή µιας πράξης ένοπλης αναµέτρησης µε την Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο, στα νερά πέριξ της Κύπρου ή, ακόµα πιο επικίνδυνα, γύρω από το Καστελόριζο.

Πιθανότατα αυτή η εκτίµηση να είναι σωστή. Η κατάσταση στις δύο χώρες, την Ελλάδα και την Τουρκία, αλλά κυρίως στην ευρύτερη περιοχή, είναι τόσο ασταθής και αβέβαιη, που κάνει εγκληµατικό κάθε «παιχνίδι» µε το άνοιγµα της πόρτας του τρελοκοµείου που συνιστά ένα «θερµό επεισόδιο» που θα µπορούσε εύκολα να ξεφύγει από κάθε ελεγχόµενη διάσταση.

Οµως, την ίδια στιγµή στο ελλαδικό και κυπριακό «στρατόπεδο», µε τη σαφή στήριξη όλων

των δυτικών Μεγάλων ∆υνάµεων, υπάρχει η επιµονή ότι τα κατατεθειµένα σχέδια κατανοµής της Ανατολικής Μεσογείου είναι αδιαπραγµάτευτα, είναι κάποιου είδους ενσάρκωση ενός ∆ιεθνούς ∆ικαίου.

Τα σχέδια αυτά διαθέτουν τη διπλωµατική και στρατιωτική στήριξη του «άξονα» Ισραήλ-Κύ-

προς-Ελλάδα. ∆ιαθέτουν επίσης την υποστήριξη των αµερικανικών αεροπλανοφόρων, των γαλλικών φρεγατών που πρόσφατα απέκτησαν µόνιµο ναύσταθµο στην Κύπρο, των βρετανικών F-35 που πρόσφατα µεταφέρθηκαν εσπευσµένα στις βρετανικές βάσεις στην Κύπρο, αλλά και τη «συµµετοχή» των κολοσσιαίων πολυεθνικών εξόρυξης µε «συντονιστή» την Exxon-Mobil που διαθέτει στενότατες σχέσεις µε τους Ρεπουµπλικάνους στις ΗΠΑ.

Αυτή η συγκέντρωση ισχύος υπέρ του συγκεκριµένου σχεδίου είναι η συγκεκριµένη εκδοχή «∆ιεθνούς ∆ικαίου» στην οποία όλοι αναφέρονται.

Ξεχνώντας κάποιες «λεπτοµέρειες»: όπως η λεηλασία κάθε έννοιας δικαιώµατος για τα

«ηττηµένα» κράτη στην περιοχή (Λίβανος, Παλαιστίνη). Όπως η διανοµή του 93% των θαλάσσιων εκτάσεων µεταξύ των συνεταίρων του συνασπισµού και ο περιορισµός της Τουρκίας στο 7%, παρά την έκταση των ακτών της στην Ανατολική Μεσόγειο.

Το σχέδιο δεν περιλαµβάνει µόνο την εξόρυξη, αλλά και τη µεταφορά του φυσικού αερίου από

τα κοιτάσµατα προς τη δυτική Ευρώπη. Και αυτό σηµαίνει ότι οι ΑΟΖ Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας οφείλουν να έχουν αδιατάρακτη γεωγραφική συνέχεια. Κατά συνέπεια το Καστελόριζο αποκτά στρατηγική σηµασία και «οφείλει» να κατοχυρώσει δικαιώµατα ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο συγκρίσιµα –ή και µεγαλύτερα…– απ’ ό,τι η Τουρκία συνολικά.

Υπάρχει το ερώτηµα, γιατί το ελληνικό κράτος δεν προχωρά στις διαδικασίες ανακήρυξης

και οριοθέτησης της ΑΟΖ, αφού πιστεύει ότι το ∆ιεθνές ∆ίκαιο είναι µε το µέρος του. Η απάντηση έχει δοθεί επανειληµµένως από τα χείλη κρατικών λειτουργών (όπως πχ ο επίσηµος διαπραγµατευτής εκ µέρους του ελληνικού κράτους για τα ζητήµατα του ∆ικαίου των Θαλασσών…): Γιατί θεωρείται εξαιρετικά απίθανο, µετά από προσφυγή της Τουρκίας στο ∆ιεθνές ∆ικαστήριο, ότι η απόφαση θα δικαίωνε τα «κεκτηµένα» που διεκδικούν οι χάρτες κατανοµής του άξονα Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ.

Πρόσφατα ο Κ. Σηµίτης προειδοποίησε ότι µια απόφαση ∆ιεθνούς ∆ικαστηρίου για το Καστελόριζο θα απείχε σηµαντικά από αυτά που θεωρούνται «εθνικές θέσεις» («το ∆ιεθνές ∆ικαστήριο έχει αποφανθεί, σε ορισµένες περιπτώσεις, ότι ένα µικρό νησί δεν έχει δική του υφαλοκρηπίδα εφόσον βρίσκεται κοντά σε έναν “κύριο όγκο ξηράς”. Η υφαλοκρηπίδα ανήκει σε αυτές τις περιπτώσεις στο κράτος που έχει τον κύριο όγκο ξηράς»).

«Εθνικοί δηµοσιογράφοι», πέρα από κάθε υποψία για διεθνισµό, αφού καταχέριασαν τον

Κ. Σηµίτη για «ενδοτισµό», αµέσως µετά… επιβεβαίωσαν την εκτίµησή του («εάν ποτέ η διαφορά φτάσει στο ∆ιεθνές ∆ικαστήριο, πιθανώς αυτό θα συνδυάσει την αρχή της µέσης γραµµής µε την αρχή της αναλογικότητας και να µη δώσει στο Καστελόριζο πλήρη επήρεια», Στ. Λυγερός).

Οµως αυτό θα τίναζε στον αέρα την προοπτική του θαλάσσιου αγωγού από το Ισραήλ στην

ΕΕ. Γι’ αυτό, αυτό που επιχειρείται είναι να εµπεδωθούν τα τετελεσµένα, ενώ οι αναφορές για το ∆ιεθνές ∆ίκαιο είναι στάχτη για τα µάτια του κόσµου.

Τα όποια κέρδη από την εκµετάλλευση των κοιτασµάτων φυσικού αερίου (κέρδη που προς

το παρόν είναι στη σφαίρα του πιθανολογούµενου…) θα καταλήξουν στα θησαυροφυλάκια των πολυεθνικών εξόρυξης. Τα κράτη της περιοχής µπαίνουν σ’ αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι, προσδοκώντας οφέλη κυρίως µέσω της γεωπολιτικής αναβάθµισής τους στην ουρά των ΗΠΑ και της ΕΕ.

Για τους λαούς της περιοχής, όµως, µένουν οι τεράστιοι κίνδυνοι του πολέµου. ∆εν µπορούµε να επαναπαυθούµε στη «φρόνηση» των πολιτικών και στρατιωτικών ηγεσιών.

Είναι ώρα να µιλήσει καθαρά η Αριστερά. Που οφείλει να παρέµβει όχι σαν ασκούµενος δικηγό-

ρος επί του ∆ιεθνούς ∆ικαίου, αλλά ως πολιτικό ρεύµα στην υπηρεσία των εργαζοµένων και των λαϊκών µαζών:

Οχι σε πόλεµο για τις εξορύξεις και τις ΑΟΖ. Οχι στο ΝΑΤΟ και στους εξοπλισµούς. Οχι στον «άξονα» µε το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ και τη δικτατορία του Σίσι στην Αίγυπτο.

Η πολιτική το δρόµο Του Αντώνη Νταβανέλου

Λ

ίγες εβδοµάδες πριν τις εκλογές της 7ης Ιούλη, η πολιτική αποτυχία του Αλ. Τσίπρα είναι προφανής: το βασικό ερώτηµα των εκλογών έχει από καιρό φύγει από το ποιο θα είναι το πρώτο κόµµα, έχει φύγει ακόµα και από το πόση θα είναι η διαφορά µεταξύ ΣΥΡΙΖΑ-Ν∆, έχει µετατοπιστεί στο αν ο Κυρ. Μητσοτάκης θα κατορθώσει να οδηγήσει τη ∆εξιά σε αυτοδύναµη κυβέρνηση (κάτι που, εν πολλοίς, εξαρτάται από το ποσοστό που θα συγκεντρωθεί στα κόµµατα που θα µείνουν εκτός βουλής). Είναι κυριολεκτικά χαώδης η απόσταση που µας χωρίζει από την εποχή της πολιτικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ το Γενάρη του 2015, ή από την εποχή µετά το ∆ηµοψήφισµα, όταν ο Β. Μεϊµαράκης αναλάµβανε την ηγεσία της Ν∆ µε αποκλειστικό στόχο να αποφύγει την «πασοκοποίηση» της ∆εξιάς (µε δηµοσκοπήσεις που έδειχναν τη Ν∆ να ξεκινά από µια «βάση» 14%...). Έχει πλέον επιβεβαιωθεί πλήρως η άποψη ότι η πολιτική του Τσίπρα έστρωσε το δρόµο για την

ανάκαµψη της ∆εξιάς, που έρχεται τώρα για να δρέψει τους καρπούς όχι της δικιάς της πολιτικής αποτελεσµατικότητας, αλλά κυρίως της διαλυτικής κρίσης στην οποία οδήγησε το κόµµα του (και τον κόσµο που ήλπισε σε αυτό) η «κωλοτούµπα» του Αλέξη Τσίπρα. Αν φύγουµε από το κεντρικό πολιτικό πεδίο, τα πράγµατα είναι χειρότερα. Το γεγονός ότι η κάποτε πανίσχυρη Ρένα ∆ούρου έχασε αµαχητί από τον ανεκδιήγητο Πατούλη τη µεγάλη Περιφέρεια της Αττικής είναι η κορωνίδα της νίκης της «αυτοδιοικητικής» ∆εξιάς σε όλους σχεδόν τους µεγάλους ∆ήµους (µε ενδεικτική εξαίρεση την Πάτρα, όπου «άντεξε» ο Πελετίδης του ΚΚΕ). Η κυβέρνηση που ισχυρίζεται ότι προσπάθησε να συγκρουστεί µε τη «σκοτεινή» ολιγαρχία αποχωρεί, έχοντας πρωτύτερα παραδώσει τη Θεσσαλονίκη στον Σαββίδη, τον Πειραιά στον Μαρινάκη, τη Νέα Φιλαδέλφεια στον Μελισσανίδη και τον Βόλο στον Μπέο! Τόσο καλά… Τι βρίσκεται στη βάση αυτής της παταγώδους αποτυχίας; Έχουµε ισχυριστεί κατ’ επανάληψη ότι πρόκειται για την καταθλιπτική σύγκλιση στην πραγµα-

Αντιρατσιστικά Φεστιβάλ σε

«Τόπος» συζήτη Του Χρήστου Σταυρακάκη

Τ

α Αντιρατσιστικά Φεστιβάλ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη έχουν πλέον γίνει θεσµός για πάρα πολλούς ανθρώπους που, µε τον έναν ή τον άλλο τρόπο, συµµετέχουν σε αντιρατσιστικές-αντιφασιστικές πρωτοβουλίες, αλλά και ευρύτερα για τον κόσµο της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Μετά

τα πολύ άσχηµα εκλογικά αποτελέσµατα της ριζοσπαστικής Αριστεράς στις ευρωεκλογές, καθώς και η καθιέρωση της ακροδεξιάς σε έναν από τους σηµαντικούς πολιτικούς πόλους στην Ευρώπη, αλλά και στον υπόλοιπο κόσµο, αναµφίβολα θα αποτελούν µερικά από τα κεντρικά θέµατα συζήτησης. Άλλωστε, διαχρονικά οι συζητήσεις στα Αντιρατσιστικά Φεστιβάλ ανοίγονται πέρα από τα «αυστηρά» πλαίσια της πάλης

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/754747-11 της Εθνικής Τράπεζας.

• Υπεύθυνος Γρηγόρης Δεµέστιχας, τηλ 6976564624

πολιτικη

19 ιουνη 2019

3

ή του Τσίπρα έστρωσε στον Μητσοτάκη τική πολιτική των Τσίπρα-Μητσοτάκη. Το παρουσίασαν ασύστολα, όταν διαγκωνίζονταν στη ΔΕΘ για το ποιος θα μειώσει περισσότερο τη φορολόγηση επί των κερδών των επιχειρήσεων και επί των μερισμάτων των μετοχών των Α.Ε.

Σύγκλιση

Το περιέγραψαν καθαρά, όταν ο Τσίπρας μίλαγε για το όνειρο του Gr-Invest και ο Μητσοτάκης ζητούσε μια πιο businessfriendly διακυβέρνηση. Λίγους μήνες πριν τις κρίσιμες πολιτικές και εκλογικές αναμετρήσεις ο Αλ. Τσίπρας προσπάθησε να πείσει ότι σχεδιάζει μια αντινεοφιλελεύθερη «στροφή». Δεν έπεισε κανέναν. Γιατί στο «βυθό» της κοινωνίας, ο κόσμος πλέον ξέρει ότι οι ιδιωτικοποιήσεις είναι συστατικό στοιχείο του νεοφιλελευθερισμού. Γιατί στο εσωτερικό της εργατικής τάξης, μετά από 4 χρόνια κυβέρνησης «αριστεράς», το 37,4% των εργατών είναι με μισθό μικρότερο των 700 ευρώ, ενώ ένα ακόμα 23,5% κερδίζει λιγότερα από 900 ευρώ. Η μικρή αύξηση στον κατώτατο μισθό δεν ήταν αρκετή για να υποβαθμίσει την πικρή γεύση της γενικής μείωσης του μέσου μισθού, τη μείωση του μεριδίου των μισθών και των συντάξεων στο ΑΕΠ που χαρακτηρίζει την περίοδο Τσίπρα, όπως ακριβώς και τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις.

Γιατί η γενικευμένη κοινωνική εμπειρία «κατανοεί» ότι η πραγματική ανεργία παραμένει στο θεόρατο 27,5% (ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, 2018) και διαισθάνεται τα χτυπήματα όπως ο περιορισμός της πλήρους απασχόλησης στο 45% των νέων προσλήψεων, ή όπως οι ελεγχόμενες από τους εργοδότες «επιχειρησιακές» Συμβάσεις Εργασίας που έφτασαν στο ιλιγγιώδες 92% των Συμβάσεων που υπογράφονται στα χρόνια της «ριζοσπάστριας» κ. Αχτσιόγλου. Αυτή η γενικευμένη κοινωνική πείρα δεν ήταν δυνατόν να παραπλανηθεί με τα επιδόματα-φιλοδωρήματα στους πιο φτωχούς από τους φτωχούς, που επιχείρησε την τελευταία των στιγμών η κυβέρνηση Τσίπρα. Άλλωστε οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα, έχοντας ζήσει την εποχή Σημίτη, γνωρίζουν ότι η διάβρωση των σταθερών/μόνιμων κατακτήσεών τους δεν αντισταθμίζεται επουδενί με συγκυριακά και εφάπαξ «επιδόματα». Γνωρίζουν ότι αυτή η τακτική είναι ένα ακόμα γνώρισμα του σοσιαλφιλελευθερισμού. Ο υπαρκτός, ο «στην πράξη» νεοφιλελευθερισμός του Τσίπρα ήταν ο παράγοντας που έδωσε ισχύ στην ηγεσία Μητσοτάκη που, όταν ανέλαβε την ηγεσία της ΝΔ, όλοι αναρωτιούνταν αν θα προλάβει να ελέγξει το ίδιο του το κόμμα. Υπάρχουν κι άλλες πτυχές στις δράσεις της κυβέρνησης Τσίπρα που λειτούργησαν ως «πλυντήριο» για τη Δεξιά. Όπως η

4ετής συνεργασία με τον Καμμένο (αλήθεια, πώς ξεχνιέται εκείνο το «σύντροφοι και συντρόφισσες» στον χαιρετισμό του ψεκασμένου υπερεθνικιστή και ομοφοβικού στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ;). Όπως, όμως, και η «κρυφή» συνεργασία με τους καραμανλικούς, που συμβολίζει ο σκοτεινός μηχανισμός γύρω από τον Παπαγγελόπουλο, μια συνεργασία που αποδεικνύεται πιο ανθεκτική από τον παρά φύση γάμο με τους ΑΝΕΛ. Μια από τις μεγαλύτερες «ζημιές» της κυβέρνησης Τσίπρα ήταν οι γλοιωδώς φιλικές σχέσεις με το καθεστώς του Τραμπ στις ΗΠΑ. Η Πρεσβεία σήμερα πανηγυρίζει ότι επιτέλους κάμφθηκε ο αντιαμερικανισμός στην Ελλάδα και αυτό αντανακλάται στις εξαιρετικά φιλικές διατυπώσεις του Τζέφρι Πάιατ για τον Αλ. Τσίπρα. Στον ΣΥΡΙΖΑ έκαναν ό,τι μπορούσαν για να «σβήσουν» μια διαχωριστική γραμμή που είχε χαραχτεί με τους αγώνες πολλών γενεών της Αριστεράς γενικά και των κομουνιστών ειδικότερα.

Επιτάχυνση

Αυτά τα πεπραγμένα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είναι που καλούν σήμερα στην κυβερνητική εξουσία τους πιο αυθεντικούς εκφραστές του νεοφιλελευθερισμού υπό την ηγεσία του Κυρ. Μητσοτάκη. Που θα έχει, καταρχήν, να βαδίσει πάνω στο δρόμο που «έστρωσε» ο Τσίπρας και περιγράφεται στις συμφωνίες με τους

δανειστές. Όμως, προσοχή: Δεν θα είναι, απλά, «συνέχεια». Ο Μητσοτάκης θα επιχειρήσει να μετατρέψει την πολιτική ήττα του Τσίπρα, εκμεταλλευόμενος και την αποθάρρυνση ενός ευρύτερου κόσμου, σε στρατηγική ήττα του κινήματος κοινωνικής αντίστασης. Σε στρατηγική ήττα των ιδεών, των συνηθειών, ακόμα και των συμβόλων της Αριστεράς σε κάθε εκδοχή της. Η «συνέχεια» της μνημονιακής-νεοφιλελεύθερης πολιτικής θα επιχειρηθεί με σημαντική επιτάχυνσή της. Γι’ αυτό πανηγυρίζουν προκαταβολικά οι «αγορές». Κανείς δεν γνωρίζει σήμερα αν ο Κυρ. Μητσοτάκης θα τα καταφέρει σε αυτόν το στόχο, που σίγουρα υιοθετεί. Δεν είναι δεδομένο. Όπως ο Τσίπρας έκανε λάθος, ερμηνεύοντας την αδυναμία του κόσμου να ανατρέψει την πολιτική του σαν συναίνεση του κόσμου προς την κυβέρνησή του, έτσι και ο Μητσοτάκης είναι πιθανό να βρεθεί μπροστά στη διαπίστωση ότι είναι άλλο η απογοήτευση και ακόμα και η αηδία ενός κόσμου απέναντι στον Τσίπρα και τελείως άλλο να αποδεχθεί αυτός ο ίδιος κόσμος έναν θατσερικό καλπασμό ενάντια στα βασικά εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα. Το μόνο δεδομένο είναι ότι οι αγώνες που θα είναι αναγκαίοι στη νέα περίοδο θα χρειαστούν, τουλάχιστον αρχικά, σκληρή πολιτική και οργανωτική στήριξη από τη συγκροτημένη Αριστερά.

Αθήνα και Θεσσαλονίκη

σης και ανασυγκρότησης ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό. Παρ’ όλα αυτά η διαρκής επιδείνωση της κατάστασης των προσφύγων στα κολαστήρια των hot-spots και των camps πρέπει να ξανα-αναδειχθεί τόσο μπροστά στον κίνδυνο μιας ακόμα πιο σκληρής αντιμετώπισης από τη ΝΔ, όσο και της προκλητικής υποκρισίας της δήθεν αριστερής διακυβέρνησης Τσίπρα, η οποία έχει συνταχθεί πλήρως με τις ρατσιστικές και αντιπροσφυγικές πολιτικές της Ευρώπης-φρούριο. Γι’ αυτούς τους λόγους θεωρούμε ότι το πρόγραμμα των φετινών συζητήσεων στα Αντιρατσιστικά Φεστιβάλ έχει αναβαθμισμένη θέση για όσους/ες τα επισκεφτούν/στηρίξουν και θεωρούμε ότι έχει νόημα να ενισχυθούν με τη συμμετοχή μας ως μία από τις βασικές «διαδικασίες» πέρα από τις πολλές και ωραίες συναυλίες, τις κουζίνες από πολλά διαφορετικά μέρη του κόσμου, τα «τραπεζάκια» πολιτικών οργανώσεων και κινηματικών συλλογικοτήτων, αλλά και κοινοτήτων μεταναστών. Το πρόγραμμα των συζητήσεων που έχει ήδη δημοσιευθεί για το Αντιρατσι-

στικό Φεστιβάλ της Αθήνας (28-29-30 Ιούνη, Πάρκο Γουδή) περιλαμβάνει μεταξύ άλλων συζήτηση για το κίνημα ενάντια στις εξορύξεις την Παρασκευή, συζητήσεις για την άνοδο της ακροδεξιάς και για τους αγώνες ενάντια στην έμφυλη βία και καταπίεση το Σάββατο, καθώς και συνέλευση δημοτικών σχημάτων με στόχο τη δημιουργία ενός ευρύτερου συντονισμού δημοτικών σχημάτων της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Την Κυριακή, κεντρικό ενδιαφέρον έχει η συζήτηση με τίτλο «Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται: Το κοινωνικό τοπίο και η απάντηση του κινήματος στη δεξιά παλινόρθωση», με παρεμβάσεις πολλών οργανώσεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Σε όλη τη διάρκεια του τριημέρου θα υπάρχουν αυτοοργανωμένοι χώροι γυναικείων συλλογικοτήτων, αριστερών ριζοσπαστικών δημοτικών σχημάτων και άλλων αντιρατσιστικών-αντιφασιστικών πρωτοβουλιών. Στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Κοινωνικής Αλληλεγγύης στη Θεσσαλονίκη (2829 Ιούνη, Πάρκο Ξαρχάκου) ο πλούτος των συζητήσεων θα είναι αντίστοιχος,

παρότι το τελικό πρόγραμμα δεν έχει δημοσιευθεί ακόμα τις ώρες που γράφονται αυτές οι γραμμές. Ανάμεσα στις συζητήσεις ξεχωρίζουν οι δύο κεντρικές πολιτικές εκδηλώσεις, η μία για την άνοδο της ακροδεξιάς σε Ελλάδα και Ευρώπη και η άλλη για τις προοπτικές της Αριστεράς μετά τις εκλογές, με τη συμμετοχή ενός ευρέος φάσματος δυνάμεων της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, αναδεικνύοντας δύο από τα σημαντικότερα πολιτικά ζητήματα της συγκυρίας. Από τις υπόλοιπες εκδηλώσεις που συμπληρώνουν το πρόγραμμα του φεστιβάλ, ιδιαίτερο ενδιαφέρον θα έχουν η συζήτηση για τους γυναικείους αγώνες και τη Γυναικεία Απεργία της 8ης Μάρτη και η συζήτηση για την πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τον εθνικισμό. Θα χρειαζόμασταν πολύ χώρο ακόμα για να μπορέσουμε να περιγράψουμε το σύνολο των συζητήσεων, των εργαστηρίων, των βιβλιοπαρουσιάσεων που θα λάβουν χώρα στα πλαίσια των Αντιρατσιστικών Φεστιβάλ, αλλά και την πολιτική τους σημασία στη συγκεκριμένη συγκυ-

ρία, έτσι σταχυολογούμε κάποιες από τις πιο σημαντικές. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο κόσμος μας, ο κόσμος της Αριστεράς και του αντιρατσιστικού-αντιφασιστικού κινήματος δεν έχει «ηθικόν ακμαιότατον» μετά τις τελευταίες εκλογές. Σίγουρα υπάρχει διάχυτη η ανάγκη για γεγονότα που λειτουργούν ως ενέσεις αισιοδοξίας, που συσπειρώνουν ένα ευρύτερο δυναμικό και αποδεικνύουν ότι είμαστε πολλοί και πολλές που δεν θέλουμε να το βάλουμε κάτω σε αυτή την ομολογουμένως «ζόρικη» συγκυρία. Δεν αρκεί όμως να «αποδείξουμε» στους εαυτούς μας ότι είμαστε πολύ πεισματάρηδες, αλλά ότι έχουμε και όρεξη και –κυρίως– πρόθεση να συζητήσουμε από κοινού την πορεία μας για την έξοδο από το σκοτεινό τούνελ της συγκυρίας. Σε αυτή την κατεύθυνση, θεωρούμε ότι είναι απαραίτητη η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ενίσχυση του πολιτικού σκέλους των αντιρατσιστικών φεστιβάλ, ως τόπος συνάντησης, συζήτησης, αλλά και ανασυγκρότησης της Αριστεράς και του κινήματος.

4

αριστερα

19 ιουνη 2019

Η ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική Αριστερά μπροστά στις προκλήσεις της «επόμενης μέρας»

Να τολμήσουμε τα αναγκαία βήματα εμπρός Του Χρήστου Σταυρακάκη

Μ

ετά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών της 26ης Μάη, πολύ φυσιολογικά έχει ανοίξει μια πλατιά συζήτηση στους κόλπους της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, τόσο ως προς την ανάλυση και τα «μηνύματα» των αποτελεσμάτων, όσο και ως προς τα αναγκαία επόμενα βήματα που χρειάζονται για να μπορέσει η Αριστερά να «ξεβαλτώσει» από μία εκλογική καταγραφή η οποία στην πραγματικότητα είναι κοινωνικά αδιάφορη και πολιτικά μη υπολογίσιμη. Σε αυτή τη συζήτηση οι εκτιμήσεις, οι προτάσεις και οι προοπτικές μπορεί να διαφέρουν, ωστόσο υπάρχουν «σημεία τομής» που μπορούν να αποτελέσουν μια κοινή βάση συζήτησης. Από μόνο του το γεγονός ότι ήδη δύο βδομάδες σχεδόν μετά το καταστροφικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών έχουν διοργανωθεί δύο συζητήσεις-συσκέψεις (η μία κάπως προσχηματική από την πλευρά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η άλλη από τη Συνάντηση για μία διεθνιστική και αντικαπιταλιστική Αριστερά) είναι καταρχήν θετικό. Η σημαντική ανταπόκριση από το σύνολο σχεδόν των δυνάμεων της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς σε αυτές είναι επίσης θετικό. Αποδεικνύεται ότι, παρά τις όποιες διαφωνίες, όλοι και όλες αντιλαμβάνονται ότι λίγο-πολύ βρισκόμαστε «με την πλάτη στον τοίχο» και υπάρχει ανάγκη να βρεθεί το πολιτικό μονοπάτι υπέρβασης των αδυναμιών των υπαρχόντων πολιτικών σχηματισμών, ένα νέο σημείο εκκίνησης και συσπείρωσης δυνάμεων. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε αυτές τις συζητήσεις βρεθήκαμε ξανά μαζί άνθρωποι που έχουμε δώσει κοινούς αγώνες, έχουμε συναντηθεί σε πολιτικές και κινηματικές πρωτοβουλίες και σίγουρα μας διαπερνάει ένας κοινός προβληματισμός και μάλιστα με μια σχετική αίσθηση του επείγοντος. Στην εκδήλωση που διοργάνωσε η Συνάντηση, με παρεμβάσεις πολλών οργανώσεων, αυτό ήταν ολοφάνερο.

Τα πολιτικά ζητήματα

Η βαριά εκλογική ήττα της ΛΑΕ και η κακή εκλογική επίδοση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι λογικό να δημιουργούν «σύννεφα προβληματισμών» πάνω από τα κεφάλια αγωνιστών και αγωνιστριών σχετικά με το τι πήγε (τόσο) στραβά, αλλά και σχετικά με το τι χρειάζεται και τι μπορούμε να κάνουμε. Κατανοούμε αυτό τον προβληματισμό απόλυτα –είμαστε μέρος του άλλωστε. Ωστόσο, προτιμούμε να κρατήσουμε αποστάσεις από συναισθηματικά φορτισμένες τοποθετήσεις ή από αφοριστικές προσεγγίσεις

που «βρίσκουν» την ευκαιρία να ξεσπαθώσουν ενάντια σε κάθε ενωτική προσπάθεια στο χώρο της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς τα τελευταία είκοσι χρόνια, παραγράφοντας κάθε θετική εμπειρία και παρακαταθήκη, αναζητώντας ετεροχρονισμένη επιβεβαίωση, σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Όποια δύναμη επιχειρήσει να οικοδομήσει ένα αφήγημα πολιτικής αυτοεπιβεβαίωσης, πάνω στη συνολική ήττα των δυνάμεών μας, μπορεί να προσφέρει μόνο κακές υπηρεσίες σε μια προσπάθεια ανασυγκρότησης της Αριστεράς και του κινήματος. Από τις στήλες της «Εργατικής Αριστεράς» έχουμε πολλές φορές επιχειρηματολογήσει για την ανάγκη η ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική Αριστερά

βάνοντας υπόψη και τα πολεμικά παιχνίδια που παίζουν η ελληνική και η τουρκική κυβέρνηση με φόντο τις κυπριακές ΑΟΖ, η επιμονή μας σε μια πολιτική ενάντια στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό και τον εθνικισμό είναι απαραίτητη και αναγκαία, δηλώνοντας με σαφήνεια ότι οι λαοί και στις δύο πλευρές του Αιγαίου δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από τις ενδοϊμπεριαλιστικές κόντρες για τον έλεγχο και την εκμετάλλευση των ΑΟΖ. Η Αριστερά δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει «ουρά» σε πολεμοκάπηλες πολιτικές της άρχουσας τάξης. Με αυτή την έννοια, το αναγκαίο πολιτικό πρόγραμμα, οι αναγκαίες πολιτικές αιχμές, δεν μπορούν να είναι απλά μια «ξαναζεσταμένη» εκδοχή αθροίσματος «αντικαπιταλιστικών μπούλετ», ούτε

Η εμπειρία της συγκρότησης ενωτικών αριστερών ριζοσπαστικών δημοτικών σχημάτων και η σημαντική εκλογική τους καταγραφή αποδεικνύει την ύπαρξη ενός σημαντικού δυναμικού αγωνιστών/τριών σε όλη την Ελλάδα που διατηρεί ευήκοα ώτα και πιο σημαντικά επιλέγει να συνεχίζει να δραστηριοποιείται. να έχει στο επίκεντρο της πολιτικής και της δράσης της τα κοινωνικά ζητήματα: το μισθό, τη σύνταξη, την παιδεία, την υγεία, τις ιδιωτικοποιήσεις, τους αγώνες των γυναικών και της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, τις δημοκρατικές ελευθερίες, την προστασία του περιβάλλοντος από τα καταστροφικά εξορυκτικά σχέδια. Αυτά θα πρέπει να βρεθούν στο επίκεντρο της συζήτησής μας. Η τάση των εθνικών εκλογών που δείχνει ότι η ΝΔ, του ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού Μητσοτάκη, θα είναι πρώτο κόμμα και πιθανότατα με αυτοδυναμία, πολύ δύσκολα θα αλλάξει και συνεπώς ήδη γνωρίζουμε ποιος θα είναι ο πολιτικός μας αντίπαλος την επόμενη μέρα, που θα έρθει να συνεχίσει τις πολιτικές λιτότητας, ρατσισμού και αυταρχισμού, με πιο έντονο και επιθετικό τρόπο. Συνεπώς θα έχουμε να αντιμετωπίζουμε μια σκληρά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της δεξιάς, με αξιωματική αντιπολίτευση τον σοσιαλφιλελεύθερο ΣΥΡΙΖΑ και με σημαντική κοινοβουλευτική εκπροσώπηση τη «γραβατωμένη» ακροδεξιά, που θα ασκεί πιέσεις από τα δεξιά, επικοινωνώντας με την ακροδεξιά πτέρυγα της ΝΔ. Ιδιαίτερα το πολιτικό ζήτημα της αντιμετώπισης αυτού του είδους της ακροδεξιάς, που δεν οργανώνεται γύρω από εγκληματικά τάγματα εφόδου, αλλά ταυτόχρονα έχει ένα ημιφασιστικό πολιτικό πρόγραμμα με ισχυρές δόσεις ανορθολογισμού, θα πρέπει να μας απασχολήσει πολύ έντονα. Λαμ-

μπορεί να διαπερνάται από έναν κακόγουστο και εκτός συγκυρίας κυβερνητισμό. Αντίθετα, χρειάζεται να είναι ένα αποτελεσματικό πολιτικό εργαλείο για την οργάνωση κοινωνικών αντιστάσεων, που θα ενσωματώνει και θα επιδιώκει να πολιτικοποιεί τα αιτήματα του κόσμου στην κατεύθυνση της ρήξης με τους κάθε λογής αστικούς ή «ρεαλιστικούς» μονοδρόμους. Ένα τέτοιο πολιτικό πρόγραμμα θεωρούμε ότι είναι πλέον κοινό κτήμα, αν όχι όλων, των περισσότερων δυνάμεων της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.

Για έναν «νέο» χώρο της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς

Με το βλέμμα λοιπόν στραμμένο στις κοινωνικές ανάγκες και την αναγκαία οργάνωση της κοινωνικής και πολιτικής αντιπολίτευσης την επόμενη μέρα, νιώθουμε την πολιτική πίεση, αλλά και την υποχρέωση να αναλάβουμε άμεσες πρωτοβουλίες για την ανασυγκρότηση της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς σε μία κατεύθυνση ενωτική και με αξιώσεις μαζικής κοινωνικής απεύθυνσης. Δυστυχώς, αυτό δεν έγινε κατορθωτό ενόψει των βουλευτικών εκλογών, όπου η εκλογική συνεργασία της ΛΑΕ με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και άλλων δυνάμεων της Αριστεράς (π.χ. Συνάντηση) θα μπορούσε να είναι ένα πρώτο βήμα σε αυτή τη διαδικασία, παρά τις προσπάθειες δυνάμεων και στους δύο

σχηματισμούς. Κάτι τέτοιο θα έδινε και ένα συγκεκριμένο πολιτικό μήνυμα στον κόσμο της Αριστεράς που, παρά την απογοήτευσή του και τις μειωμένες προσδοκίες, παρακολουθεί ακόμα την Αριστερά. Το να σταματήσει όμως αυτή η συζήτηση θα ήταν εγκληματικό λάθος. Αντίθετα πρέπει να συνεχιστεί με συστηματικότητα και μεγαλύτερη ένταση μετά τις εκλογές. Υποστηρίζουμε ότι δεν ξεκινάμε από το μηδέν αυτή τη συζήτηση. Οι κοινές αγωνιστικές εμπειρίες στο αντιρατσιστικό-αντιφασιστικό κίνημα, στο φοιτητικό και νεολαιίστικο κίνημα, στο εργατικό κίνημα, στα κινήματα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και τους πλειστηριασμούς, αποτελούν την κοινή μας κληρονομιά. Πιο πρόσφατα ακόμα, η εμπειρία της συγκρότησης ενωτικών αριστερών ριζοσπαστικών δημοτικών σχημάτων και η σημαντική εκλογική τους καταγραφή αποδεικνύει την ύπαρξη ενός σημαντικού δυναμικού αγωνιστών/τριών σε όλη την Ελλάδα που διατηρεί ευήκοα ώτα και πιο σημαντικά επιλέγει να συνεχίζει να δραστηριοποιείται. Ακόμα περισσότερο αναδεικνύει τη δυνατότητα η διαδικασία αυτή να εμπλέξει ουσιαστικά και δημοκρατικά πολλούς συντρόφους και πολλές συντρόφισσες και όχι μόνο τις ηγεσίες των οργανώσεων. Έχουμε ανάγκη να αξιοποιήσουμε όμως και τις πολιτικές μας εμπειρίες, διαμορφώνοντας ένα «μοντέλο» συνεργασίας με σεβασμό στη διαφορετική άποψη, χωρίς μικροπολιτικούς ηγεμονισμούς, με μεγαλύτερες δημοκρατικές εγγυήσεις συμμετοχής από τις μέχρι τώρα προσπάθειες στο χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Κατά τη γνώμη μας, οι επικρίσεις ή οι φοβίες για «επανάληψη του μοντέλου ΣΥΡΙΖΑ» ή «για θολά (νεο)ρεφορμιστικά σχέδια» νομίζουμε ότι είναι αβάσιμες και είναι κόντρα στις κοινές πολιτικές εμπειρίες όλων. Αντίθετα, περισσότερο μοιάζουν με κατασκευή ενός ανύπαρκτου πολιτικού αντιπάλου, για να αποφευχθεί το βάρος και η ευθύνη μιας τέτοιας πολιτικής και κοινωνικής απόπειρας. Χρειαζόμαστε λοιπόν έναν νέο τέτοιο «χώρο» της Αριστεράς που θα είναι ριζοσπαστικός, αντικαπιταλιστικός, ενωτικός και θα επιδιώκει να γίνει μαζικός. Ένας τέτοιος «χώρος» μπορεί να γίνει η βάση για την ανασυγκρότηση της Αριστεράς, αλλά και να την ξανακάνει χρήσιμο πολιτικό εργαλείο για την οικοδόμηση ισχυρών κοινωνικών αντιστάσεων απέναντι στη νεοφιλελεύθερη επίθεση που απεργάζεται η δεξιά. Για τούτο είναι αναγκαίο να παρθούν τολμηρές πολιτικές πρωτοβουλίες την επόμενη μέρα, για να έχουμε τη δυνατότητα να δημιουργούμε ρήγματα στη «μετα-μνημονιακή κανονικότητα» του νέου διπολισμού, για να ξανακάνουμε την Αριστερά επικίνδυνη.

19 ΙΟΥΝΗ 2019

ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Ο Βαρουφάκης και η «δηµιουργική ασάφεια»

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6972516210 Αµπελόκηποι 6973005569

Του Νικόλα Κολυτά

Ε

ίναι ερµηνεύσιµο και ως ένα βαθµό κατανοητό ότι ένα κοµµάτι αριστερού κόσµου αναζητώντας πολιτική έκφραση στράφηκε στην επιλογή του ΜέΡΑ 25. Ο Γιάννης Βαρουφάκης διεκδίκησε την ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ του 2015, έµεινε µακριά από τις ενδοαριστερές διαµάχες και παρουσίασε µια πολιτική πρόταση. Το ερώτηµα όµως παραµένει: Αποτελεί διέξοδο για τους από κάτω ο Γιάννης Βαρουφάκης;

Προσωποκεντρισµός Ισχυριζόµαστε πως όχι. Και εν µέρει η απάντησή αυτή βασίζεται σε ένα άλλο ερώτηµα: Θα µπορούσε να φανταστεί κάποιος άλλος, το εγχείρηµα Βαρουφάκη, χωρίς το… Γιάννη Βαρουφάκη; Η αλήθεια είναι ότι η αντιµετώπιση της µνηµονιακής λαίλαπας έφερε στο προσκήνιο και νέους τρόπους άσκησης πολιτικής. ∆εν είναι λίγα τα παραδείγµατα κοµµατικών σχηµατισµών που συσπειρώνονται γύρω από προσωπικότητες, αξιοποιούν το κοµµάτι της επικοινωνίας και καταφέρνουν να προσεγγίσουν συγκεκριµένα ακροατήρια για συγκεκριµένα διαστήµατα. Αν όµως εκλείψουν αυτές οι προσωπικότητες ή ξεπεραστούν από την επικαιρότητα, ή ακόµη χειρότερα από την πραγµατικότητα, τότε τι ακολουθεί; Τα κόµµατα και οι οργανώσεις της Αριστεράς δεν έχουν καµία σχέση µε αυτή τη λογική. Με τη λογική της συσπείρωσης γύρω από µια «έξυπνη ιδέα» που έχει κάποιος, συνήθως, τεχνοκράτης ή επιστήµονας. Τα κόµµατα και οι οργανώσεις της Αριστεράς χτίζονται µε βάση συγκεκριµένες αρχές και ιδεολογικοπολιτικές κατευθύνσεις, οι οποίες αντανακλούνται διαχρονικά τόσο σε επίπεδο αφήγησης, όσο και πολιτικής πρακτικής σε επιµέρους κοινωνικούς χώρους όπως είναι οι χώροι δουλειάς, οι σχολές, οι γειτονιές κλπ. Η αλήθεια είναι ότι ο Γιάννης Βαρουφάκης δεν πατάει πάνω σε αυτό το µοντέλο, ότι πρέπει να υπάρχει διαλεκτική σχέση µεταξύ του κόσµου της εργασίας και των πολιτικών του εκπροσωπήσεων. ∆εν τον θυµόµαστε να συµµετέχει σε κάποιο εργατικό αγώνα ή σε κάποιο δυναµικό κίνηµα. Η εικόνα του Βαρουφάκη χτίστηκε πάντοτε σε επίπεδα κορυφής. Σε Eurogroup, σε κυβερνητικά

συµβούλια, σε ακαδηµαϊκές αίθουσες και πάντα µε µια αξιοσηµείωτη υποστήριξη ενός τµήµατος των µµε. Με ένα τρόπο αιρετικό οµολογουµένως συγκριτικά µε οµολόγους του, όµως σε καµία περίπτωση µε πραγµατική σύν-

Αυτή η µεταµοντέρνα αντίληψη άσκησης της πολιτικής αρνείται την ίδια την πραγµατικότητα και προσπαθεί να την ωραιοποιήσει µε κραυγαλέες αντιφάσεις δεση µε την ταξική θέση και τις ανάγκες αυτών που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί.

Θολό πρόγραµµα

Πέραν όµως της δοµής και του τρόπου λειτουργίας ενός πολιτικού εγχειρήµατος στο οποίο έχει εναποθέσει τις ελπίδες του αρκετός κόσµος µε αναφορά στην Αριστερά, προκύπτει και ένα ζήτηµα ουσιαστικότερο. Αφορά στην ίδια την πολιτική πρόταση Βαρουφάκη στην ουσία της. Ένα ολόκληρο κυβερνητικό εξάµηνο µε το Γιάννη Βαρουφάκη στο τιµόνι του Υπουργείου Οικονοµικών πάτησε πάνω στη µέθοδο της «δηµιουργικής ασάφειας» και της εξοικονόµησης χρόνου στη διαπραγµάτευση µε τους δανειστές. Η πραγµατικότητα αποδείχθηκε πολύ πιο οδυνηρή. Το άµεσο αποτέλεσµά της ήταν η τραγική συµφωνία της 20ης Φλεβάρη του 2015, η οποία αποστράγγισε τα οικονοµικά αποθέµατα του κράτους κατά τη διάρκεια των διαπραγµατεύσεων, χαρίζοντας στην πραγµατικότητα στους δανειστές και το καρπούζι και το µαχαίρι. Η παραπάνω αυτοκτονική επιλογή ονοµάστηκε «έντιµη συµφωνία». Η εντιµότητά της φάνηκε λίγους µήνες µετά. Μόλις τον Ιούλιο του 2015. Πρόκειται για πολύ νωπές ακόµη µνήµες. Η βαναυσότητα τις περιόδου ίσως να τις επικαλύπτει, όµως καλό είναι να τις ανασύρουµε και να µη γινόµαστε δέσµιοι της εικόνας. Ο Βαρουφάκης όντως πιστώνεται το ότι δε συνηγόρησε στη πολιτική κωλοτούµπα του ΣΥ-

ΡΙΖΑ και αποχώρησε µη εφαρµόζοντας από θέση ευθύνης το µνηµόνιο που ψηφίστηκε τον Αύγουστο του 2015. Αυτό του προσδίδει το κύρος και την εν µέρει εκτίµηση που χαίρει µεταξύ απογοητευµένων ανθρώπων της Αριστεράς. Αυτό όµως δεν αναιρεί τις ευθύνες του για το πώς οδηγήθηκαν τα πράγµατα στο καλοκαίρι του 2015. Σήµερα ο Γιάννης Βαρουφάκης εµφανίζεται µε την ίδια συνταγή. Παρουσιάζει ένα µεταρρυθµιστικό νεοκεϋνσιανό οικονοµικό πρόγραµµα το οποίο έχει απορρίψει η ίδια η πολιτική πραγµατικότητα. Η εµπειρία ΣΥΡΙΖΑ και η αντίδραση της κυρίαρχης τάξης στην ΕΕ το απέδειξαν. ∆εν µπορεί να υπάρξει µια φιλολαϊκή πολιτική από τη στιγµή που αρνείται αναγκαίες ρήξεις. Το ΜεΡΑ 25 ισορροπεί ανάµεσα στο φόβο των ανθρώπων για χειροτέρευση της ήδη κακής ζωής τους αν συγκρουστούµε µε την ΕΕ και στην ελπίδα της καλυτέρευσης των συνθηκών ζωής χωρίς τη σύγκρουση µε την ΕΕ. Πάνω σε αυτή τη βάση ο ίδιος ο επικεφαλής του ΜεΡΑ 25 ισχυρίζεται ότι το ιδεολογικό εύρος του κόµµατός του εκτείνεται από την Αριστερά µέχρι το φιλελευθερισµό. ∆εν αρνείται το διάλογο ακόµη και µε τη Ν∆, αν αυτή αποδεχτεί τους όρους του προγράµµατός του. Πρόκειται για µια αντίληψη που παρακάµπτει προκλητικά τις κοινωνικές εκπροσωπήσεις των προγραµµάτων, τις ταξικές αντιθέσεις της κοινωνίας και τις πολιτικές παραδόσεις των κοµµάτων. Αυτή η µεταµοντέρνα αντίληψη άσκησης της πολιτικής αρνείται την ίδια την πραγµατικότητα και προσπαθεί να την ωραιοποιήσει µε κραυγαλέες αντιφάσεις. Κάπως έτσι στα ψηφοδέλτια του ΜεΡΑ 25 µπορεί να φιλοξενούνται αρθρογράφοι που υπεράσπιζαν πολιτικές λιτότητας στο παρελθόν, ή ο ίδιος ο επικεφαλής του µπορεί να προσαρµόζεται στην εθνική αφήγηση δηλώνοντας ότι εθνικός κίνδυνος δεν προκύπτει από τη Βόρεια Μακεδονία αλλά από τη Μεγάλη Αλβανία. Η περίοδος είναι αρκετά δύσκολη και η ριζοσπαστική Αριστερά δείχνει ανήµπορη να απαντήσει άµεσα και αποτελεσµατικά στο δίπολο Τσίπρας-Μητσοτάκης. Αυτό όµως δε σηµαίνει ότι πρέπει να ξεχάσουµε πάνω σε ποιες βάσεις και µε τι ιδέες συγκροτείται η ριζοσπαστική Αριστερά. Και σε αυτή την υπόθεση δεν προσθέτει τίποτα θετικό το «κόµµα» του Γ. Βαρουφάκη.

5

ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. ΦιλαδέλφειαΝ. Χαλκηδόνα 6945498732 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087 Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι ΑνάργυροιΚαµατερό 6998466952 Πετρούπολη 6983674242 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6942602766 Καισαριανή 6995737690 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6944548787 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6984417681 Ν. Σµύρνη 6972098143 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγµένη 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948100218 Κορυδαλλός 6945037002 Κερατσίνι 6981093970

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 Αχαρνές 6977266544 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6981084090 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6984267504 ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6959771512 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6932422501 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: Τρίκαλα 6976291795 Λάρισα 6976579448 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6944916915 Ρέθυµνο 6907856793 Χανιά 6975964967 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6972743637 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΛΟΝΔΙΝΟ: 0044-7969523579 ΠΑΡΙΣΙ: 0033-673555890 0030-6937762930

ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ: Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546

Νοσοκ. «Άγιος Σάββας» 6998466952 ΥΠΑΑΤ 6945754555 ∆ήµοι 6980579817 Εκπαιδευτικοί 6972878820

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ: Νοµική Αθήνας 6972648225 ΤΕΙ Αθήνας 6975208151 Πάντειο 6984417681

Φιλοσοφική 6972595471 Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών 6959771512

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

6

19 ΙΟΥΝΗ 2018

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες.

Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6973005569 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6932045320 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942602766 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6942993423 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ΚΡΗΤΗ: 6979925065 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6972743637 ΜΕΣΣΗΝΙΑ: 69832422501 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

• •

•

• •

•

•

Camping resist.reclaim.revolt 2019 Resist! Reclaim! Revolt! Αντίσταση, διεκδίκηση, εξέγερση! Με αυτό το µότο διοργανώνεται φέτος το camping resist.reclaim.revolt, υπό την “αιγίδα” του rproject.gr, από τις 27 Ιουλίου εώς τις 4 Αυγούστου, στην παραλία Μονολίθι της Πρέβεζας. Το camping αυτό θέλει και ευελπιστεί να είναι ανοικτό σε αγωνιστές και αγωνίστριες της αριστεράς και των κοινωνικών κινηµάτων, µε πλούσιες πολιτικές συζητήσεις, µία πρόταση για συλλογικές -και οικονοµικές- διακοπές, απαραίτητες για να γεµίσουµε τις µπαταρίες µας.

Πολιτικές συζητήσεις

Πολιτικό camping χωρίς πολιτικές συζητήσεις προφανώς δε γίνεται! Ένα από τα βασικά θέµατα που θα συζητήσουµε φέτος στο camping θα αφορά το φεµινιστικό κίνηµα και τους αγώνες των γυναικών ενάντια στην έµφυλη βία και στη σεξιστική καταπίεση. Τόσο διεθνώς, όσο και στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται ένα νέο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνηµα που ξαναβάζει στη δηµόσια συζήτηση τα δικαιώµατα των γυναικών -αλλά και της lgbt κοινότητας. Οι βιασµοί που ολοένα αυξάνονται, οι αλλαγές στον ποινικό κώδικα για τον ορισµό του βιασµού, οι γυναικοκτονίες, τα περιστατικά σεξουαλικών παρενοχλήσεων στο δρόµο και στη δουλειά είναι µερικά από τα ζητήµατα που έχει να αντιµετωπίσει το γυναικείο κίνηµα το επόµενο διάστηµα, συνεχίζοντας τις φετινές δυναµικές κινητοποιήσεις. Το δεύτερο κεντρικό ζήτηµα σύζητησης αφορά τη διεθνή πάλη ενάντια στην καταστροφή του περιβάλλοντος και την κλιµατική αλλαγή. Η υπερθέρµανση του πλανήτη και η υπερεκµετάλλευση των φυσικών πόρων στο βωµό της κερδοφορίας των µεγάλων καπιταλιστικών οµίλων, απειλεί πραγµατικά την ανθρωπότητα και ο αγώνας ενάντια στην κλιµατική αλλαγή είναι ζωτικής σηµασίας στον αγώνα ενάντια στον καπιταλισµό. Επιπλέον, οι επιλογές της κυβέρνησης Τσίπρα να δώσει κυριολεκτικά γη και ύδωρ σε µεγάλες εξορυκτικές εταιρείες έχουν αντιµετωπίσει τις δυναµικές κινητοποιήσεις ενάντια στις εξορύξεις στην Ήπειρο, στη Χαλκιδική και αλλού, αποδεικνύοντας ότι οι αντιστάσεις απέναντι στη νεοφιλελεύθερη επέλαση υπάρχουν ακόαµα και δε σκύβουν το κεφάλι. Πέρα από αυτά τα δύο κεντρικά θέµατα, θα

υπάρχει µία σειρά από workshop αφιερωµένα στο ρεύµα του επαναστατικού µαρξισµού και του διεθνισµού. Σε µία συγκυρία όπου τόσο η Αριστερά όσο και οι κοινωνικοί άγωνες βρίσκονται σε σχετική υποχώρηση, η επιµονή στην επαναστατική στρατηγική για την ανατροπή του καπιταλισµού, την κεντρικότητα του ρόλου της εργατικής τάξης, την απαραίτητη διεθνιστική πολιτική, είναι απαραίτητα εργαλεία για κάθε αγωνιστή και αγωνίστρια της Αριστεράς. Φυσικά θα υπάρχουν και workshops για το µαθητικό και φοιτητικό κίνηµα, καθώς και βιβλιοπαρουσιάσεις.

Ψυχαγωγία και συλλογικές διακοπές Πέρα από τις πολιτικές συζητήσεις, κατά τη διάρκεια του camping θα υπάρχει ένα πλούσιο πρόγραµµα και άλλων δραστηριοτήτων όπως θερινό σινεµά, παιχνίδια στην παραλία, επιτραπέζια, θεατρικά, συναυλία, τα οποία σύντοµα θα ανακοινωθούν ανλυτικά. Επίσης, θα πάµε εκδροµή στον ποταµό Αχέροντα και θα κάνουµε ιστορικούς περιπάτους σε χωριά µε πλούσια ιστορία αντίστασης την περίοδο της κατοχής. Καθηµερινά, στο χωρό του καµπινγκ θα λειτουργεί αυτοδιαχειριζόµενη κουζίνα (υπό τις οδηγίες έµπειρων συντρόφων/ισσών µε εξαιρετικά µαγειρικά ταλέντα) και µπαρ, όπου θα µπορούµε να προµηθευόµαστε ό,τι χρειαζόµαστε σε χαµηλές τιµές και στη λειτουργία των οποίων συµβάλλουµε όσοι και όσες συµµετέχουν στο καµπινγκ. Καθηµερινά θα λειτουργεί επίσης και βιβλιοπωλείο των εκδόσεων redmarks, για τα καλοκαιρινά αναγνώσµατά µας. Και επειδή οι περισσότεροι/ες από εµάς είτε σπουδάζουµε, είτε σπουδάζουµε και δουλεύουµε ταυτόχρονα, είτε δουλεύουµε µε ελαστικές σχέσεις εργασίας, είτε είµαστε σε ένα διαρκές επαγγελµατικό κυνήγι. Αυτός είναι και ο λόγος που θέλουµε οι διακοπές µας να είναι οικονοµικές, αλλά και ποιοτικές προκειµένου να µην επιβαρυνθούµε υπέρµετρα και παράλληλα να περάσουµε όµορφα, για αυτό το συνολικό οικονοµικό πακέτο θα είναι φθηνό και προσιτό για όλους και όλες. Πληροφορίες: 2103306286 / info@rproject.gr

ΑΡΙΣΤΕΡΑ

19 ΙΟΥΝΗ 2019

7

Η ΛΑΕ, οι εκλογές, η προοπτική Του Αντώνη Νταβανέλου

Τ

ο εκλογικό αποτέλεσµα ήταν για τη ΛΑΕ ένα πολιτικό σοκ. Η παταγώδης αποτυχία στις ευρωεκλογές απέδειξε ότι η πολιτική γραµµή, το κεντρικό «µήνυµα» που εξέπεµπε η ηγετική εκφώνηση, όχι µόνο δεν απέδιδε αλλά αντίθετα αποσυσπείρωνε υπαρκτές δυνάµεις και αποµόνωνε τη ΛΑΕ από αριστερά «ακροατήρια» για τα οποία θα έπρεπε, υπό φυσιολογικές συνθήκες, να είναι ο προνοµιακός «συνοµιλητής». Το πολιτικό συµπέρασµα γίνεται πιο σκληρό αν συνυπολογιστούν τα καλύτερα αποτελέσµατα της ΛΑΕ στις περιφερειακές και στις δηµοτικές εκλογές: εκεί ένα υπαρκτό, οργανωµένο δυναµικό απέδειξε ότι εξακολουθεί να έχει πολιτικές σχέσεις µε έναν ευρύτερο αριστερό κόσµο και ότι µπορεί, έστω εν µέρει, να τον εκφράζει πολιτικά.

«Εθνικά-πατριωτικά ακροατήρια»

Έχει σηµασία να θυµόµαστε ότι η «ηγετική εκφώνηση» προωθήθηκε και κλιµακώθηκε µε τρόπο αυθαίρετο κι αρχηγοκεντρικό που µόνο ως τελική καταφυγή αναφερόταν στην ύπαρξη µιας (σχετικής) πλειοψηφίας του Αριστερού Ρεύµατος µέσα στα όργανα της ΛΑΕ. Κεντρικά σηµεία αυτής της «εκφώνησης» που µπουµπουνίστηκαν στη δηµόσια συζήτηση (πχ το γεωπολιτικό µνηµόνιο, ο άµεσος κίνδυνος ακρωτηριασµού της χώρας, το εθνικό κράτος ως αποκούµπι των φτωχών κ.ο.κ.) δεν απέσπασαν ποτέ τη συναίνεση µιας σαφούς πλειοψηφίας, αφού ποτέ δεν συζητήθηκαν στην ΠΓ ή στο ΠΣ της ΛΑΕ. Αυτό σηµαίνει ότι στερούνταν το χαρακτήρα ενός συγκροτηµένου πολιτικού σχεδίου, µιας σαφούς «γραµµής», που θα µπορούσε να διεκδικήσει πειθώ και πλειοψηφίες σε όργανα, ότι ρίχνονταν στη δηµόσια συζήτηση ως ασυνάρτητα κι ασύνδετα συνθήµατα, θολώνοντας κάθε φυσιογνωµικό χαρακτήρα και µεγεθύνοντας την πολιτική και εκλογική αποτυχία. Μετά το ναυάγιο στις ευρωεκλογές, αυτή η «διολίσθηση» προς τα «εθνικά-πατριωτικά ακροατήρια» φανερώνει χαρακτηριστικά ενός πιο συγκροτηµένου «σχεδίου». Κείµενο του εκπροσώπου του ∆ΗΚΚΙ (που ακόµα παραµένει αναρτηµένο στην Iskra) προτείνει ευθαρσώς την εκλογική και πολιτική συµµαχία µε το ΕΠΑΜ, το Νότη Μαριά, τον Αλέξη Μητρόπουλο, τη Χριστανική ∆ηµοκρατία, το ΑΚΚΕΛ (;), την Πυρίκαυστο Ελλάδα, τη Νέα Πολιτική, το Άρδην. Είναι εντυπωσιακή η οµοιότητα της πρότασης µε την έγγραφη πρόσκληση «στελεχών του πατριωτικού χώρου» προς τον Π. Λαφαζάνη προεκλογικά, στην οποία ο Γραµµατέας της ΛΑΕ απάντησε ευγενικά, υποσχόµενος «πρωτοβουλίες» αµέσως µετά τις ευρωεκλογές και πριν τις εθνικές εκλογές. Σήµερα ο Γραµµατέας της ΛΑΕ έχει πα-

ραιτηθεί, αναλαµβάνοντας την ευθύνη της εκλογικής αποτυχίας. ∆εν συµµεριζόµαστε µια ανθρωποφαγική «παράδοση» µέσα στην Αριστερά: οι ευθύνες σχεδόν ποτέ δεν περιορίζονται σε ένα πρόσωπο, όσο «ψηλά» κι αν αυτό βρίσκεται, ενώ είναι ιδιαίτερα δυσάρεστο να φορτώνεται αυτό το φορτίο ένας άνθρωπος µε µεγάλη διαδροµή µέσα στο κίνηµα, µια διαδροµή στην οποία πολλές φορές έδειξε ότι αξίζει τον προσωπικό σεβασµό. Παρόλα αυτά, ως πολιτικό γεγονός δεν µπορεί να υποτιµηθεί. Γιατί σηµατοδοτεί το τέλος µιας γραµµής και µιας αντίληψης για τη λειτουργία και την παρέµβαση, που πρέπει να θεωρηθεί ως οριστικό για µια πλατύτατη πλειοψηφία µέσα στις γραµµές της ΛΑΕ. Εµείς δεν ψηφίσαµε την πρόσφατη απόφαση του ΠΣ της ΛΑΕ, γιατί εκτιµούσαµε ως αναγκαία µια πιο θαρραλέα ανάδειξη των σηµείων αυτοκριτικής και –κυρίως!– µια πιο φανερή ανάδειξη των σηµείων «αριστερής στροφής» που θεωρούµε αναγκαία σε όποια συζήτηση για τη συνέχεια της ΛΑΕ. Όµως δεν µπορεί να υποτιµηθεί η πρόθεση για «αλλαγή σελίδας» µεγάλου τµήµατος των µελών και στελεχών της ΛΑΕ.

Ανάγκη υπέρβασης

Σε αυτό το καινούργιο τοπίο εντάσσεται η συζήτηση για τις εκλογές στις 7 Ιούλη. Σε ό,τι µας αφορά, εκτιµούσαµε και εκτιµάµε ότι προϋπόθεση για µια αξιοπρεπή εκλογική παρέµβαση της ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι µια τολµηρή «υπέρβαση» των µέχρι σήµερα υπαρκτών µετωπικών σχηµατισµών. Το «µυστικό» αυτής της αναγκαίας υπέρβασης µας το έχουν απαντήσει πολλές φορές απλοί αγωνιστές/στριες, µας

το έχουν εξηγήσει δηµόσια ακόµα και οι δηµοσκόποι: µια συµµαχία (ακόµα κι αν περιοριζόταν στην εκλογική συµπόρευση) της ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων δυνάµεων της µαχόµενης Αριστεράς, θα άλλαζε το τοπίο. Θα γινόταν πιο πειστικός πόλος έλξης για την αριστερή δυσαρέσκεια προς τον ΣΥΡΙΖΑ, θα αυγάτιζε τις απώλειες του Τσίπρα προς τα αριστερά, ενώ δεν πρέπει να υποτιµηθεί ότι θα έφραζε το δρόµο στην ανάπτυξη των αρχηγικών εγχειρηµάτων «αριστερού λαϊκισµού» τύπου Βαρουφάκη. Η προοπτική αυτή, πριν τις ευρωεκλογές, υπονοµεύτηκε από τα δεξιά λάθη της ηγεσίας της ΛΑΕ και από τη σεχταριστική προσήλωση της πλειοψηφίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην αδιέξοδη τακτική της «αυτόνοµης καταγραφής». Έχει σηµασία να υπογραµµίσουµε ότι και το ποσοστό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνιστά παταγώδη πολιτική αποτυχία, µέσα στις συνθήκες της «απελευθέρωσης» 800.000 ψήφων από την κρίση κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της ΛΑΕ. ∆εν είδαµε, όµως, καµιά σοβαρή αυτοκριτική από τις πλειοψηφικές δυνάµεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αντίθετα διαβάσαµε ανακοινώσεις που σχεδόν πανηγύριζαν γιατί «ψόφησε η κατσίκα του γείτονα». Μετά τις ευρωεκλογές εκδηλώθηκε µια ελπιδοφόρα πρωτοβουλία από τµήµα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΣΕΚ, Κοµµουνιστικό Σχέδιο κ.ά.) που άφηνε ανοιχτό το ζήτηµα µιας εκλογικής συνεργασίας µε τη ΛΑΕ και άλλες δυνάµεις. Υποστηρίξαµε µε θέρµη την πρόταση. Υπήρξε οµόφωνη αποδοχή της από τη ΛΑΕ. ∆εν περπάτησε. Ίσως γιατί η πρωτοβουλία πάρθηκε αργά. Ίσως γιατί θα χρειαστεί µια ακόµα πολιτική/εκλογική αποτυχία για να γίνει συνείδηση ότι χρειάζεται µεγαλύτερη τόλµη. Σε αυτές τις συνθήκες η απόφαση του

Στα ποιήματα, στους στίχους και στις ημερολογιακές καταγραφές της Ελένης

Χριστοπούλου

παρουσιάζονται

πολλαπλές

διαστάσεις

του

ποιητικού

υποκειμένου. Εμείς θα μείνουμε σε δύο μονάχα: στην τάξη της και στον ρομαντισμό του παιδικού βιώματος που είναι η ίδια (καθαρίστρια στο επάγγελμα) η Ελένη. Τα δύο αυτά χαρακτηριστικά αδυνατούν να αυτονομηθούν. Το υποκειμενικό και το αντικειμενικό εδώ κοινωνούν και επικοινωνούν ποιητικώς· σκηνοθετικό φόντο και νοηματικό υπόστρωμα: ο δρόμος. Οι αισθήσεις της: το φως, «κάτω από τα φώτα, αντικατοπτρίζεται η άγνοια», και ο αέρας, «αέρας σηκώθηκε σήμερα να πάρει μακριά τα κύματα, μην τυχόν και θυμηθούμε πόσο είμαστε παιδιά». Ο (υποκειμενικός) χώρος και ο (αντικειμενικός) χρόνος της – από τον δρόμο, στον δρόμο: «Άδικα περιμένουμε στο παγκάκι. Άλλωστε, ο χώρος του λιγοστός. Μόνη μας ελπίδα οι αβάπτιστοι δρόμοι» και «Τις στολές μας φορέσαμε να χτίσουμε, σε απάτητο πύργο. Εδώ να κλείσουμε το παρόν». Η τάξη της: «Σήμερα ο καιρός είναι λίγο καλύτερος. Δεν έχουμε και τη σκόνη από μακριά» και «Κάποτε ήμασταν παιδικοχαρίτες. Σήμερα με τα κόκαλά μας φτιάχνουνε τραμπάλες».

– Έχεις μυρίσει, Ελένη, ποτέ την εξαθλίωση; – Ναι, γράμμα-γράμμα. Να μην μπορείς να φτάσεις στην ήττα.

ΠΣ της ΛΑΕ οδηγεί σε αυτόνοµη εκλογική κάθοδο, µε στόχο να κρατηθούν ανοιχτές οι προοπτικές µιας πολιτικής/ οργανωτικής ανασυγκρότησης, που θα «µετρηθούν» στη Συνδιάσκεψη της ΛΑΕ το Σεπτέµβρη. Σε αυτό το σχέδιο έχουµε εκφράσει διαφωνία, θεωρώντας ότι δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για µια εκλογική παρέµβαση που θα στηρίζει προοπτικές ανασυγκρότησης.

Η επόµενη µέρα

Όµως δεν συνηθίζουµε να αλλάζουµε «εύκολα» κάποιες πάγιες τακτικές επιλογές, όπως η συµµετοχή σε ένα µετωπικό σχηµατισµό και ιδίως όταν αυτός βρίσκεται ολοφάνερα σε φάση µετάβασης προς µια καινούργια κατάσταση. Γι’ αυτό θα ψηφίσουµε ΛΑΕ. Θα συµµετάσχουµε στα ψηφοδέλτιά της µε έναν περιορισµένο, κυρίως ενδεικτικό τρόπο. Ακόµα και για λόγους αλληλεγγύης προς αγωνιστές/στριες µε τους οποίους βαδίσαµε µαζί για µεγάλο διάστηµα και σήµερα βρίσκονται σε κατάσταση πολιτικής πίεσης και επαναπροσδιορισµού. Κυρίως µας ενδιαφέρει η «επόµενη µέρα». Όπου θα χρειαστούν πρωτοβουλίες υπέρβασης της υπάρχουσας κατάστασης των πραγµάτων. Πρωτοβουλίες που θα αφορούν τόσο τις πολιτικές γραµµές, όσο και τις οργανωτικές αποκρυσταλλώσεις τους. Πρωτοβουλίες που πέρα από το ενεργό στελεχικό δυναµικό των υπαρκτών «µετώπων», θα πρέπει να απευθυνθούν σε έναν ευρύτερο κόσµο της δράσης και της κοινωνικής αντίστασης. Γιατί η περίοδος που έρχεται δεν θα είναι «οµαλή» και θα εµπεριέχει µεγάλες δοκιµασίες για όλους µας.

8

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

19 ΙΟΥΝΗ 2019

Επιµέλεια Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς Συνέντευξη µε τον Λευτέρη Κιοσέογλου, πρόεδρο του Δ.Σ. του Σωµατείου Εργαζοµένων στη SIDENOR

«Δεν θέλουν να µας επιστρέψουν όσα χάσαµε στα χρόνια της κρίσης!» Οι εργαζόµενοι στη χαλυβουργία SIDENOR βρίσκονται σε κινητοποιήσεις από τις 7 Ιουνίου. Με στάσεις εργασίας (6 φορές µέχρι την ώρα που γραφόταν το κείµενο) διεκδικούν την υπογραφή νέας Συλλογικής Σύµβασης Εργασίας (ΣΣΕ). Ο πρόεδρος του σωµατείου εξηγεί στην «Εργατική Αριστερά» τους λόγους για τους οποίους κινητοποιούνται οι εργαζόµενοι. Τη συνέντευξη πήρε ο Θοδωρής Πατσατζής.

Στις 30/4/2019 έληξε η ΣΣΕ που

? ίσχυε στην επιχείρηση. Γιατί αρ-

νείται η εργοδοσία να υπογράψει νέα ΣΣΕ; Η εργοδοσία επικαλείται τη διεθνή οικονοµική αβεβαιότητα, τους δασµούς που έχει επιβάλει ο Τραµπ, οι οποίοι έχουν προκαλέσει υπερσυσσώρευση προϊόντος στη λεκάνη της Μεσογείου. Υπερσυσσώρευση που, όπως λέει η εργοδοσία, υπάρχει λόγω του άνισου ανταγωνισµού ειδικά από την Τουρκία (χαµηλό κόστος) και τη στασιµότητα της ελληνικής αγοράς. Πάνω απ’ όλα αυτά υπάρχει ο βασικότερος λόγος. ∆εν θέλει να επιστρέψει µε τίποτα λίγα από όσα χάθηκαν στα χρόνια της κρίσης στους εργαζόµενους (γιατί πού θα ξαναβρεί τέτοια ευκαιρία!). Επίσης επικαλείται έλλειψη ρευστότητας, πράγµα που δεν ισχύει µιας και πήρε επιµήκυνση για τα δάνειά της για 6 χρόνια και η έδρα της βρίσκεται εδώ και χρόνια στο Λουξεµβούργο, άρα επιτυγχάνει χρηµατοδότηση από τράπεζες του εξωτερικού κι έχει περάσει και τα crash test της Pricewaterhouse που έλεγξε τις ελληνικές χαλυβουργίες.

Εκτός από τις αυξήσεις στους µι-

? σθούς έχετε άλλα αιτήµατα που

πρέπει να ικανοποιεί η καινούργια ΣΣΕ; Απαιτούµε διετή σύµβαση µε 6%+8% αύξηση και αναπροσαρµογή της κλίµακας του µηνιαίου πριµ παραγωγής. Επίσης επίδοµα βάρδιας 130 ευρώ και µισθό νεοεισερχόµενου ανάλογο της επικινδυνότητας και της επιβάρυνσης στην υγεία που προκαλεί η εργασία σε χαλυβουργία. Οι νεοεισερχόµενοι στη δουλειά µέχρι σήµερα παίρνουν 650 ευρώ! Και φυσικά διεκδικούµε µέτρα υγιεινής και ασφάλειας για την πρόληψη των ατυχηµάτων.

Γιατί αποφασίσατε οµόφωνα να

? µην σας καταβληθεί (λόγω των

κινητοποιήσεων) το πριµ παραγωγής για τον Μάη; Η άρνηση του πριµ αφαίρεσε από την εργοδοσία το όπλο που πλασάρει όλα τα χρόνια, ότι δηλαδή οι όποιες αυξήσεις θα προκύψουν µέσα από αυτό, πράγµα το οποίο εύκολα µανιπουλάρεται και ρυθµίζεται από αυτούς και φυσικά δεν έχει διαφάνεια, µιας και δεν δέχονται επιτροπή έλεγχου του από τους εργαζόµενους όπως είχε αποτυπωθεί επίσηµα στην ΣΣΕ που έληξε τον Απρίλιο

και ποτέ δεν εφάρµοσαν!

Έχετε συµπαράσταση στον αγώνα σας από άλλα σωµατεία ή φορείς;

?

Μέχρι τώρα έχουµε δεχθεί ανακοινώσεις συµπαράστασης από το ΜΕΤΑ, το ΠΑΜΕ και τις υπόλοιπες παρατάξεις του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης (ΕΚΘ), πλην της ΠΑΣΚΕ, µιας και ο πρόεδρος του ΕΚΘ δεν εµφανίστηκε, ούτε έχει βγάλει δελτίο τύπου. Επίσης από την ΠΟΕΜ (Πανελλήνια Οµοσπονδία Μετάλλου), από το Συνδικάτο Μετάλλου Μακεδονίας-Θράκης, το Συνδικάτο Επισιτισµού-Τουρισµού Θεσσαλονίκης-Πιερίας-Χαλκιδικής κ.ά.

Θα συνεχίσετε τις κινητοποιήσεις;

? Η συµµετοχή στις κινητοποιήσεις αγγίζει τα όρια του απόλυτου και το κλίµα αγωνιστικότητας και διεκδίκησης είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο. Η συνοχή των συναδέλφων είναι αξιοθαύµαστη, κάτι που δείξαµε και µε την άρνηση να πληρωθούµε το πριµ παραγωγής. Με βάση τη συµµετοχή και την αποφασιστικότητά µας η απόφαση του ∆.Σ. και των εργαζοµένων είναι να κλιµακώσουµε τις κινητοποιήσεις και να αγωνιστούµε µέχρι τέλους, µέχρι να νικήσουµε!

Πόσες µισθολογικές απώλειες

? είχατε από την εφαρµογή της

προηγούµενης ΣΣΕ;

Οι συνολικές απώλειες στο εισόδηµα των εργαζοµένων αγγίζουν ακόµα και το 35% από το 2009. Η ΕΣΣΕ, που είναι σε ισχύ από το 2013, ήταν το κερασάκι στην τούρτα, µε µείωση 15%!

Ρατσιστική δίωξη σε δασκάλα

Α

παράδεκτη και απόλυτα ρατσιστική είναι η ενέργεια του Συλλόγου Γονέων και Κηδεµόνων Βαθέος Σάµου να καταθέσει µήνυση σε βάρος δασκάλας, που ασκεί τα καθήκοντά της στο νησί. Η δασκάλα στοχοποιήθηκε από το συγκεκριµένο σύλλογο (στον οποίο, ως φαίνεται από την πράξη του, ανθεί η ρατσιστική προπαγάνδα ενάντια σε πρόσφυγες και µετανάστες), επειδή «τόλµησε» να πράξει το αυτονόητο, δηλαδή να υπερασπιστεί τις θέσεις που έχουν εκφράσει ο τοπικός Σύλλογος ∆ασκάλων και Νηπιαγωγών και η ΟΛΜΕ για την εκπαίδευση των προσφυγόπουλων. Οι εκπαιδευτικοί δεν είναι απλά εκτε-

λεστικά όργανα του θεσµικού ρατσισµού που εκπέµπει η κυβέρνηση, ούτε στρατιωτάκια που θα εκτελούν αδιαµαρτύρητα ό,τι γουστάρει ο σύλλογος γονέων ενός σχολείου. Αντίθετα το σχολείο και η λειτουργία του είναι υπόθεση όλων, από τους εκπαιδευτικούς και τους µαθητές, ως τους γονείς και τις καθαρίστριες, όταν αυτό αφορά την ανάπτυξη ιδεών ελευθερίας, ισονοµίας στη µόρφωση, υπεράσπισης εργατικών δικαιωµάτων, αλληλεγγύης και ισότητας, προστασίας της διαφορετικότητας. Η αγωγή που κατατέθηκε σε βάρος της δασκάλας, µε απαίτηση µάλιστα αποζηµίωση ύψους 50.000 ευρώ, είναι µήνυµα που λέει ότι στον πόλεµο

εναντίον των ιδεών της δεξιάς και της ακροδεξιάς, η θεσµική ενσωµάτωση στα µνηµόνια που ακολούθησε και στην παιδεία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τίποτα δεν έχει να προσφέρει. Αντίθετα, αυτό που θα χρειαστεί είναι µαζικοί αγώνες µε τα συνδικάτα κυρίαρχα, να παλεύουν ενάντια στη λιτότητα, το ρατσισµό και το φασισµό. Τέτοιοι αγώνες οφείλουν να είναι οι απεργίες που χρειάζεται να κηρύξουν η τοπική ΕΛΜΕ και η ΟΛΜΕ, αλλά και η Α∆Ε∆Υ σε συµπαράσταση προς τη δασκάλα και απαιτώντας την αθώωσή της, αλλά και το κύµα αλληλεγγύης µε ψηφίσµατα που χρειάζεται να παρθούν σε κάθε σωµατείο και Οµοσπονδία.

Απεργία ενάντια στην εργασιακή ζούγκλα!

Τ

ην Τετάρτη 19 Ιούνη οι εργαζόµενοι σε επισιτισµό-τουρισµό σε Αττική, Θεσσαλονίκη, Αχαΐα και Κέρκυρα απεργούν. Απεργούν ενάντια στην εργασιακή ζούγκλα που, ειδικά το καλοκαίρι, µετατρέπεται κυριολεκτικά σε ανθρωποφαγική που τρώει εργαζόµενους. Χιλιάδες εργαζόµενους που δουλεύουν ατελείωτες ώρες, πολλές φορές από το πρωί ως το βράδυ και µέσα σε καύσωνες, χωρίς σταµατηµό και στην µεγάλη τους πλειονότητα χωρίς δικαιώµατα, ενώ σηµαντικό ποσοστό αυτών των εργαζοµένων, όπως έχουν αποδείξει όλοι οι έλεγχοι του ΣΕΠΕ (Σώµα Επιθεωρητών Εργασίας), δουλεύουν ανασφάλιστοι. Τα ωροµίσθια της πείνας κυριαρχούν στα 3 ευρώ. Βασικός λόγος της κατάστασης αυτής είναι η έλλειψη Κλαδικής Συλλογικής Σύµβασης Εργασίας (ΣΣΕ), ειδικά στις επιχειρήσεις εστίασης και στα φαστφουντάδικα. Και βέβαια το µνηµονιακό καθεστώς που έχει επιβληθεί και σε συνδυασµό µε τα υπόλοιπα δίνει το δικαίωµα στους εργοδότες να γίνονται αδίστακτοι και να αυξάνουν τις απαιτήσεις τους. Τα πανηγύρια του ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια για αύξηση του τουρισµού πατάνε πάνω στη στυγνή εκµετάλλευση χιλιάδων εργαζοµένων και κυρίως νέων ηλικιακά. Τα κέρδη των µεγαλοξενοδόχων αυξάνονται τα τελευταία χρόνια χάρη στο ξεζούµισµα των εργαζοµένων τους. Με χαρακτηριστικό το παράδειγµα στο νησί της Κω, όπου µετά το µεγάλο σεισµό τον Ιούλη του 2017 αντί να δοθεί ρεπό και κάποιες µέρες άδειας σε εργαζόµενους που βίωσαν το σοκ του σεισµού, αυξήθηκαν οι ώρες εργασίας για να αποκατασταθούν οι ζηµιές σε µπαρ και ξενοδοχεία για να µη φύγουν οι τουρίστες. Οι εργοδότες είναι ίδιοι σε όλη την Ελλάδα γιατί τους ίδιους νόµους εκµεταλλεύονται. Ταυτόχρονα τα προβλήµατα και οι απαράδεκτες σχέσεις εργασίας, που κυριαρχούν, επιδεινώνονται, καθώς δεν υπήρξαν προσλήψεις νέου προσωπικού στο ΣΕΠΕ και δεν έγινε τίποτα για να ανοίξουν όσα καταστήµατα της Επιθεώρησης Εργασίας είχε κλείσει η Ν∆ στην προηγούµενη κυβερνητική της θητεία µε τη µέθοδο της συγχώνευσης. Στην απεργία της Τετάρτης είναι σηµαντικό να κυριαρχήσουν αιτήµατα που συµπεριλαµβάνουν όλους τους εργαζόµενους στον κλάδο. Από σερβιτόρους µέχρι ντελιβεράδες και από µάγειρες µέχρι ρεσεψιονίστ. Με κύριο αίτηµα την υπογραφή ΣΣΕ σε κάθε κλάδο, αυξήσεις στους µισθούς, µέτρα υγιεινής και ασφάλειας για όλους τους εργαζόµενους και µείωση των ωρών εργασίας.

19 ιουνη 2019

εργατικα

9

Εγκληματικό λοκ άουτ των καπιταλιστών της υγείας Του Πέτρου Τσάγκαρη

Ο

ι καπιταλιστές της υγείας πραγματοποίησαν ένα ιδιότυπο λοκ άουτ από τις 10 ως τις 13 Ιούνη. Η λεγόμενη από τους ιδιοκτήτες των μεγάλων διαγνωστικών απεργία πραγματοποιήθηκε ως μέσο πίεσης για τις οικονομικές απαιτήσεις τους από το Δημόσιο, δηλ. από τον ΕΟΠΥΥ (Εθνικός Οργανισμός Παροχής Υπηρεσιών Υγείας). Την τελευταία μάλιστα μέρα της κινητοποίησης συνέχισαν με έτερη μορφή το λοκ-άουτ, ζητώντας από τους ασφαλισμένους να πληρώσουν για τις εξετάσεις τους το σύνολο του ποσού που θα έπρεπε να πληρώσουν τα ασφαλιστικά ταμεία, δηλ. το 85% του κόστους της εξέτασης. Αποτέλεσμα ήταν όλοι οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι να αδυνατούν προσωρινά να κάνουν τις απαραίτητες για τη ζωή τους εξετάσεις, αφού είναι αδύνατον να πληρώσουν τέτοια ποσά (π.χ. σε μια μαγνητική τομογραφία η συμμετοχή του ασφαλισμένου ήταν 16,6 ευρώ, ενώ το ποσό που έπρεπε να πληρώσει τη μία μέρα ήταν 100 ευρώ!). Μπορεί το πρόβλημα να μην πήρε διαστάσεις λόγω του ότι το συγκεκριμένο μέτρο ασκήθηκε παράνομα από τα διαγνωστικά κέντρα για 1 μέρα αλλά οι συνθήκες που το δημιούργησαν δεν έχουν τελειώσει. Καταρχήν ακόμη και όσοι ασφαλισμένοι κατόρθωσαν να βάλλουν το χέρι βαθιά στην τσέπη και να πληρώσουν τα έξτρα χρήματα, φαίνεται ότι δεν θα τα πάρουν πίσω. Το υπουργείο Υγείας δήλωσε πως δεν υπάρχει τέτοια νόμιμη διαδικασία και μόνο αν η επόμενη κυβέρ-

νηση ψηφίσει μια αντίστοιχη ρύθμιση θα επιστραφούν στους ασφαλισμένους τα χρήματα αυτά. Από τις πιθανές βέβαια κυβερνήσεις μετά τις 7 Ιούλη δεν περιμένουμε πολλά

κέντρο στην Άρτα; Το σημερινό αίτημα των ιδιοκτητών των κέντρων, τους οποίους συντονίζει ο γνωστός πρόσφατα εκλεγμένος περιφερειάρχης Πατούλης, είναι να τους

Ήταν οι μνημονιακές κυβερνήσεις που επέτρεψαν στους επιχειρηματίες της υγείας να στήσουν ένα τρελό πάρτι, καταστρέφοντας και καταργώντας τη δυνατότητα των δημόσιων φορέων (κυρίως των νοσοκομείων) να πραγματοποιούν διαγνωστικές και απεικονιστικές εξετάσεις.

πράγματα. Ήταν οι μνημονιακές κυβερνήσεις που επέτρεψαν στους επιχειρηματίες της υγείας να στήσουν ένα τρελό πάρτι, καταστρέφοντας και καταργώντας τη δυνατότητα των δημόσιων φορέων (κυρίως των νοσοκομείων) να πραγματοποιούν διαγνωστικές και απεικονιστικές εξετάσεις. Τα διάφορα διαγνωστικά κέντρα που ξεπετάγονταν σαν μανιτάρια σε όλη την Ελλάδα από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 ήταν ουσιαστικά η πρώτη φάση της πορείας ιδιωτικοποίησης της υγείας. Ο υπογράφων ως καρκινοπαθής έχει ιδία εμπειρία από αυτή τη διαδικασία και στην Ελλάδα αλλά και στη Γερμανία. Η σημερινή κυβέρνηση φυσικά δεν τα «έβαλε» (ούτε) με αυτούς τους καπιταλιστές. Πώς θα μπορούσε να γίνει άλλωστε αφού κορυφαίο κυβερνητικό στέλεχος συνδέεται άμεσα με τέτοιο διαγνωστικό

καταβάλει το Δημόσιο 60 εκατ. ευρώ που τους χρωστάει από το 2009. Κι όχι μόνον αυτό. Ζητούν να διαγραφούν δικά τους χρέη ύψους 60 εκατ. ευρώ, οφειλή που προέκυπτε από τον μνημονιακό νόμο του 2013 περί clawback. Βέβαια η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τους έχει ήδη καταβάλει πάνω από 200 εκατ. ευρώ για την περίοδο 2013-2018. Μάλιστα το 2018 η κυβέρνηση αύξησε το όριο δαπάνης για τα διαγνωστικά κέντρα από 328 εκατ. που ήταν το 2014 σε 357 εκατ. ευρώ. Στις τωρινές διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση αύξησε, για το 2019, το ποσό αυτό φτάνοντάς το στα 366 εκατ. Και μετά ο υπ. Υγείας, Α. Ξανθός, δεσμεύθηκε για άλλα 30 εκατ. εκτοξεύοντας στα 400 εκατ. ευρώ τα δημόσια χρήματα που θα πάνε στους καπιταλιστές αυτούς. Χρήματα που δεν είναι σίγουρο πόσο άμεσα θα μπορεί η επόμενη κυβέρνηση να τους κα-

ταβάλλει ώστε να μην αρχίσουν ξανά το ιδιότυπο λοκ άουτ με την αφαίμαξη των ασφαλισμένων. Η αλητεία των μεγάλων ΜΜΕ φυσικά που σχεδόν όλα τους διαπλέκονται ΚΑΙ με εξεταστικά κέντρα βρίσκει δίκαια τα αιτήματα των καπιταλιστών του κλάδου. Βρίσκει επίσης δίκαιη την ανατροπή μνημονιακών νόμων. Αν απεργούσαν βέβαια οι εργαζόμενοι στον κλάδο ή στα δημόσια νοσοκομεία, τότε τα ίδια ΜΜΕ θα βυσσοδομούσαν για τους «ανεύθυνους που παίζουν με την υγεία των πολιτών». Και φυσικά θα έβρισκαν παντελώς ιερόσυλο πράγμα την ανατροπή μνημονιακού νόμου. Το σημερινό λοκ-άουτ οι καπιταλιστές δεν θα το τολμούσαν τους πρώτους μήνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Τότε ο λαός θα έμπαινε μπροστά και θα υποχρέωνε με τη βία το να ανοίξουν τα διαγνωστικά κέντρα και να περιορίσουν τις απαιτήσεις τους στη συμμετοχή του ασφαλισμένου. Όμως τώρα μπορούν να κάνουν αυτό το λοκ-άουτ και να μην ανοίγει μύτη. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ φρόντισε να υπνωτίσει το εργατικό κίνημα και να εξαφανίσει ή να καταστείλει με τη βία, κάθε άλλο διεκδικητικό κίνημα («δεν πληρώνω», κίνημα κατά των πλειστηριασμών κ.λπ.). Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, απαιτείται από τις 8 Ιούλη να οργανώσουμε τις αντιστάσεις ασφαλισμένοι, ανασφάλιστοι και εργαζόμενοι στη δημόσια υγεία για να ξαναλειτουργήσουν τα διαγνωστικά κέντρα των φορέων του δημοσίου που είχαν κλείσει πλήρως στελεχωμένα και με καινούργιο εξοπλισμό για να υπερασπίσουμε έτσι πιο αποτελεσματικά το δικαίωμά μας στη ζωή.

Εκλογές σωματείου στο Ασκληπιείο Βούλας: Απάντηση των εργαζομένων στην κυβέρνηση και την εργοδοσία

Μεγάλη νίκη και αυτοδυναμία της Ενωτικής Αγωνιστικής Κίνησης

Μ

εγάλη νίκη με πρωτιά και αυτοδυναμία πέτυχε στις εκλογές της 4-5 Ιούνη για το ΔΣ του σωματείου η παράταξη της Ενωτικής Αγωνιστικής Κίνησης Ασκληπιείου. Η ΕΑΚ για τρίτη συνεχόμενη φορά αναδείχτηκε αυτοδύναμη καταλαμβάνοντας 6 από τις 11 έδρες του νέου Διοικητικού Συμβουλίου. Η ΕΑΚ πέτυχε μια ξεκάθαρη νίκη παρά τις γενικές αντίξοες συνθήκες για την ριζοσπαστική αριστερά που διαμόρφωσε η συνθηκολόγηση και η υποταγή της κατ όνομα αριστερής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και η ατιμωτική ήττα στις ευρωεκλογές της 31 Μάη, παρά την υποχώρηση της αγωνιστικής συμμετοχής των εργαζομένων στην προηγούμενη διετία και παρά τον πόλεμο από διοικητικούς και συνδικαλιστικούς παράγοντες που επιχείρησαν να συκοφαντήσουν και να αδρανοποιήσουν το σωματείο όλο το προηγούμενο διάστημα.

Η ΕΑΚ κατάφερε να κερδίσει πάλι την εμπιστοσύνη της μεγάλης πλειοψηφίας των συναδέλφων μας γιατί κράτησε με συνέπεια αντικυβερνητική-αντιμνημονιακή στάση, ήταν πάντα δίπλα στα προβλήματα των εργαζομένων προσπαθώντας να τα λύσει με ανοιχτό, συλλογικό, διεκδικητικό τρόπο κόντρα σε διοίκηση, διευθυντικό κατεστημένο με χαρακτηριστικά παραδείγματα την συνέλευση ανά τμήματα όπως στο χειρουργείο και το παιδοψυχιατρικό και τις δράσεις για να μην απολυθεί κανένας συνάδελφος μας επικουρικός και συμβασιούχος. Σημαντική επίσης στιγμή της δράσης του σωματείου ήταν ο αγώνας ενάντια στην υποβάθμιση του νοσοκομείου με αφορμή τον κλειστό αξονικό τομογράφο πέρσι το καλοκαίρι με κάλεσμα διαμαρτυρίας σωματείων, φορέων και κατοίκων της περιοχής στον προαύλιο χώρο του νοσοκομείου και πορεία που πέρασε με συνθήματα από τα κτίρια του νοσοκομείου. Οι συνάδελφοι της ΕΑΚ από την θέση των εκλεγμένων μελών αντιπροσώπων των

γιατρών και των εργαζομένων στο ΔΣ του νοσοκομείου κόντραραν κάθε αντεργατική επιλογή της διοίκησης. Από την άλλη πλευρά η προσπάθεια της συνδικαλιστικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ που κράτησε κραυγαλέα φιλοκυβερνητική και φιλοεργοδοτική στάση, απουσιάζοντας από τις συνεδριάσεις του ΔΣ και βάζοντας συνεχώς θέμα απαρτίας στις συνελεύσεις, οργανώνοντας ακόμα και δικές τους εκδρομές, για να υποσκάψει την ΕΑΚ με συκοφαντικές επιθέσεις και να αδρανοποιήσει το σωματείο έπεσε στο κενό. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατέβασε ψηφοδέλτιο με μόνο τέσσερις υποψήφιους… Η ΠΑΣΚΕ δεν μπόρεσε να φτιάξει ψηφοδέλτιο και στήριξε ανοιχτά την ΔΑΚΕ που έκανε ολική επαναφορά προ της κυβερνητικής αναμονής μετά από απουσία από δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Οι εκπρόσωποι ττης ΔΑΚΕ αφού ήταν εντελώς απόντες στις διαδικασίες του σωματείου όλο το προηγούμενο διάστημα, εμφανίστηκαν στην εκλογοαπολογίστική συνέ-

λευση του σωματείου με τραμπούκικη διάθεση και τρομοκρατικές απειλές προς τα μέλη της ΕΑΚ του τύπου «θα σας εξαφανίσουμε», «τελειώσατε» κλπ. Οι εργαζόμενοι τους έδωσαν την απάντηση που τους έπρεπε για την άθλια στάση τους και στέλνωντας μήνυμα ότι δεν θα περάσουν οι απειλές και οι αντεργατικές τους μεθοδεύσεις σε περίπτωση κυβερνητικήε εναλλαγής. Το ΠΑΜΕ με την στάση και τις ανακοινώσεις του και παρά την ενωτική στάση της ΕΑΚ επέλεξε όχι μόνο να μην μπει σε καμία κοινή δράση αλλά να αναδείξει την ΕΑΚ σαν τον κύριο εχθρό των εργαζομένων με αποτέλεσμα να χάσει την μία έδρα που είχε στο ΔΣ.. Τα αποτελέσματα των εκλογών για ΔΣ : Ψήφισαν 730 Άκυρα/λευκά 26 Έλαβαν ΕΑΚ ψήφοι 348, 6 έδρες ΑΚΕ (ΔΑΚΕ) ψήφοι 218, 3 έδρες Αγωνιστική Δράση (ΣΥΡΙΖΑ) ψήφοι 91, 2 έδρες ΠΑΜΕ ψήφοι 47 έδρες 0

10

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

Προετοιµασία για διεκδικητικούς αγ Της Κατερίνας Γιαννούλια

Η

αγωνία για την επόµενη µέρα και την επόµενη κυβέρνηση θέλουµε να µετατραπεί σε έγκαιρη προετοιµασία για συλλογικούς αγώνες και για την πολυπόθητη ενότητα της Αριστεράς, ειδικά στους χώρους που ασκείται άµεσα η ταξική πολιτική, στους χώρους δουλειάς. Μετά τις βουλευτικές εκλογές, όποια κι αν είναι η επόµενη κυβέρνηση (µε ισχυρή πιθανότητα να είναι η Ν∆ του ακραία φιλελεύθερου Μητσοτακέικου), τα µνηµόνια χωρίς ηµεροµηνία λήξης και η υπερ-λιτότητα των µατωµένων πλεονασµάτων θα φέρουν την εργατική τάξη της χώρας µας σε ακόµα µεγαλύτερες δυσκολίες, µετά από 10 συνεχόµενα χρόνια κρίσης που της φόρτωσαν για να πληρώσει χρέη άλλων! Ο δρόµος για τη λιτότητα διαρκείας έχει ανοίξει διάπλατα, µετά και από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, µε τις υπογεγραµµένες υποχρεώσεις επιτροπείας µέχρι το 2060, µε τις υπογεγραµµένες δεσµεύσεις για τεράστια πλεονάσµατα, για ιδιωτικοποιήσεις, για όλο και λιγότερο κοινωνικό κράτος, για συντάξεις πείνας, για σχολεία κατά τα πρότυπα του ΟΟΣΑ και για ιδιωτικοποιηµένα νοσοκοµεία (ΝΠΙ∆), χωρίς κατοχυρωµένες συλλογικές διαπραγµατεύσεις και συµβάσεις, µε περιορισµούς στην απεργία και τα συνδικαλιστικά δικαιώµατα (αλλαγή Ν. 1264/1982), µε αυξανόµενη ελαστική εργασία ακόµα και στο ∆ηµόσιο, µε ηλεκτρονικούς πλειστηριασµούς για τη λαϊκή περιουσία,

µε πολεµικούς εξοπλισµούς κι επικίνδυνη πρόσδεση στα ιµπεριαλιστικά πετρελαϊκά συµφέροντα. Αυτά για την πλευρά των εργαζοµένων. Όσο για την πλευρά των εργοδοτών και των επιχειρήσεων επιφυλάσσεται µακράν καλύτερη… µοίρα, µε επιδοτήσεις ασφαλιστικών εισφορών, µε επιδοτήσεις γενικότερες, µε φοροαπαλλαγές, µειώσεις φόρων, µε µειωµένους ελέγχους δραστηριοτήτων, µε παραχώρηση κερδοφόρων αρµοδιοτήτων του ∆ηµοσίου και κοινωνικών υπηρεσιών, µε φιλελευθεροποίηση και εξαφάνιση των εργατικών δικαιωµάτων, µε ανεξέλεγκτους όρους υγιεινής κι ασφάλειας, µε αύξηση του χρόνου δουλειάς και µείωση του «µη µισθολογικού κόστους». Ο νεοφιλελές Μητσοτάκης, η ακραία Ν∆, µε τη δεδηλωµένη κι αδιαπραγµάτευτη αφοσίωση στο µεγάλο κεφάλαιο και την «απελευθερωµένη» ιδιωτική επιχειρηµατικότητα, θα βρει στρωµένο δρόµο από τις προηγούµενες και την αµέσως προηγούµενη κυβερνήσεις. Θα βρει έτοιµο νοµοθετικό έργο και παρεµβάσεις στα θεσµικά ζητήµατα (πέρα από τα οικονοµικά) που θα τον διευκολύνουν στην αντεργατική πολιτική του. Οι ετοιµασίες του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήµατος, δυστυχώς, δεν είναι αντίστοιχες. Θα χρειαστεί επιτάχυνση της τελευταίας στιγµής για να αντιµετωπίσουµε τις παρεµβάσεις που έχουν συντελεστεί και είτε έχουν ήδη εφαρµοστεί, είτε έχουν αναβληθεί για µετά τις εκλογές, για να µην αποκαλύπτονται όλα ωµά και χαθούν ακόµα περισσότεροι ψηφοφόροι.

Το ΜΕΤΑ, σε µια διευρυµένη σύσκεψη που οργάνωσε στις 13/6, αλλά και σε προηγούµενες διαδικασίες του, ασχολήθηκε ιδιαίτερα µε το άµεσο µέλλον και την επείγουσα ανασυγκρότηση του εργατικού κινήµατος. ∆ύο βασικά γεγονότα φανερώνουν την πραγµατικότητα και την άµεση ανάγκη αντιµετώπισης από όσο µαζικότερα τµήµατα των εργαζοµένων γίνεται να κινητοποιηθούν. α) Η νέα κυβέρνηση και οι επιθετικές πολιτικές σε βάρος των εργαζοµένων, είτε µε τη σκληρή µορφή (Ν∆), είτε µε τη διανθισµένη µε υποκριτική ευαισθησία και αριστερή φρασεολογία (ΣΥΡΙΖΑ) και β) η διαλυτική κατάσταση του οργανωµένου συνδικαλιστικού χώρου, µε την κρίση της ΓΣΕΕ να υπογραµµίζει το τέλµα που έχουµε να διαχειριστούµε και να ξεπεράσουµε. Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις η Αριστερά στα συνδικάτα και τους χώρους δουλειάς δεν µπορεί να παραµένει απαθής, παρατηρώντας, καταγράφοντας και περιγράφοντας τις δυσκολίες, εξασκώντας τον ενδοαριστερό εµφύλιο και τον πλήρη σεχταρισµό, παίρνοντας δήθεν ενωτικές πρωτοβουλίες µε τρόπο που να αποθαρρύνουν την πραγµατική ενοποίηση δυνάµεων στη δράση και την αληθινή ζωή. Το ΜΕΤΑ επανειληµµένα έχει προσπαθήσει και θα συνεχίσει να εργάζεται µε ακόµα µεγαλύτερη ένταση κι επιµονή τώρα, χωρίς απαγορευτικά κριτήρια και όρους, χωρίς αιφνιδιασµούς των υπόλοιπων δυνάµεων και χωρίς εκπτώσεις στη συνδικαλιστική πολιτική του, για να συνεργαστεί µε τις ριζοσπαστικές και ταξικές δυνάµεις, τόσο για τη δηµιουργία ενός κέντρου

αγώνα που να ξεπερνά τα εµπόδια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, όσο και για συνενώσεις δυνάµεων στα κρίσιµα συνέδρια µεγάλων και καθοριστικών οµοσπονδιών για το γενικό αποτέλεσµα του ταξικού συσχετισµού, αλλά και για τη δηµιουργία κινηµατικών αντιστάσεων και αγωνιστικών διεκδικήσεων, στον τόπο του… εγκλήµατος, στους χώρους που δουλεύει η τάξη µας σε συνθήκες γαλέρας. Οι συντρόφισσες και σύντροφοι του ΜΕΤΑ έχουµε επίγνωση για το φόβο που προκαλεί στους εργαζόµενους η διαφαινόµενη επέλαση του καθαρόαιµου φιλελεύθερου Μητσοτάκη, αλλά και για την απογοήτευση και το πάγωµα που προκάλεσε η κυβέρνηση που πρόδωσε τις ελπίδες, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Θυµόµαστε πολλές φορές το εργατικό κίνηµα, που ενώ έµοιαζε αδρανοποιηµένο, εισέβαλλε µαχητικά στο προσκήνιο, επιβάλλοντας αλλαγές στα σχέδια και την κεντρική πολιτική ατζέντα του συστήµατος. Η κυβερνητική θητεία του µπαµπά και µεγάλου µπαµπούλα Μητσοτάκη (1990-1993), που επιχείρησε να «θατσεροποιήσει» την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και να φέρει µε αδιάλλακτο τρόπο την «κουλτούρα» της ιδιωτικοποίησης των πάντων και της µείωσης του κράτους, βρήκε εργατικές αντιστάσεις που δεν περίµενε και το τέλος της επήλθε µε την

αξέχαστη ρείων (τη ρους), ε που ήδη τα επιστρ µισεί, αλ Μητσοτά ∆εν ισ κίνηµα ε τότε, ωσ συντριβή µατεία κ πλούσια θειών π χώρους να αξιοπ ξης µας. Σε αυτ προς κάθ

Απεργία-αποχή εναντίον «Αξιολόγησης» στο

Ε

πιβεβαιώνεται η ρήση «κανένας αγώνας δεν πάει χαµένος». Επιβεβαιώνεται, επίσης, ότι χωρίς αγώνες δεν υπάρχουν κατακτήσεις. Επιβεβαιώνεται ακόµα ότι ο αγώνας που όλη η Αριστερά δίνει χωρίς αµφιβολίες και τρικλοποδιές του ενός στον άλλο, αναπτύσσει µεγαλύτερη δυναµική, συµπαρασύρει τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και δηµιουργεί συνθήκες αυτοπεποίθησης στο σύνολο των εργαζοµένων. Όλα τα παραπάνω εξάγονται ως συµπεράσµατα από την απόσυρση της τιµωρητικής, διχαστικής και απεργοσπαστικής «τροπολογίας Γεροβασίλη», που αφορά την «αξιολόγηση» των ∆ηµοσίων Υπαλλήλων.

Στο «παρά 5΄» των βουλευτικών εκλογών, η σθεναρή στάση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην απεργία-αποχή των ∆ηµοσίων Υπαλλήλων «έσπασε». Στο άσχετο νοµοσχέδιο «Κύρωση της Συµφωνίας µεταξύ της Κυβέρνησης της Ελληνικής ∆ηµοκρατίας και της Κυβέρνησης του Αζερµπαϊτζάν για την προστασία του περιβάλλοντος», ψηφίστηκε στη Βουλή η κατάργηση της «τροπολογίας Γεροβασίλη» για την αξιολόγηση (άρθρο 24Α του ν. 4369/2016). Υπενθυµίζοντας το περιεχόµενο της τροπολογίας και τον επίµονο και µακρόχρονο αγώνα που µόνο η συνδικαλιστική και εργατική Αριστερά έδωσε µε ένταση και πάθος

και µια ιδιότυπη ενότητα (ως προς τα επιχειρήµατα, τις προτάσεις δράσεις κλπ), έχουµε να σηµειώσουµε τα εξής: α) Η τροπολογία αυτή έχει ψηφιστεί από κοινού από ΣΥΡΙΖΑ και Ν∆. β) Η τροπολογία τιµωρεί τους απεργούς, χωρίς η απεργία-αποχή να έχει κριθεί παράνοµη και καταχρηστική στα δικαστήρια, στερώντας τη δυνατότητα ιεραρχικής εξέλιξης από όσες και όσους δεν «αξιολογούν» τους-τις υφισταµένους-υφιστάµενές τους. γ) ΣΥΡΙΖΑ και Ν∆ συµφώνησαν στην «επιχείρηση-διαίρεση κι ανθρωποφαγία µεταξύ των εργαζοµένων», αφού οι συνέπειες της απεργίας-αποχής ήταν διαφορετικές για

τους προϊστάµενους/διευθυντές/ Γεν. ∆ιευθυντές, από ό,τι για τους εισηγητές. δ) Οι Α∆Ε∆Υ, Οµοσπονδίες κι εργαζόµενοι στο ∆ηµόσιο έχουν προσφύγει σε δικαστήρια, διοικητικά εφετεία και το ίδιο το Συµβούλιο της Επικρατείας), θεωρώντας παράνοµη και αντισυνταγµατική την απεργοσπαστική τροπολογία και οι αποφάσεις κωλυσιεργούν χαρακτηριστικά. ε) Η απεργία-αποχή έχει συνεχίσει για 3 χρόνια, παρά τις µεθοδεύσεις και τη συγκεκριµένη τροπολογία, µε εντυπωσιακά ποσοστά σε ορισµένους εργασιακούς χώρους. Οι αντιδράσεις της συνδικαλιστικής Αριστεράς αφορούν το σύνολο του Ν. 4369/2016, που, µετά τον

Κυριάκο µνηµονια στο ∆ηµό Έχουµε ρές και σ το ουσια γησης» τ τους στό της µε τι επιλογές κυβερνήσ ∆ηµοσίο κερδοφό ιδιώτες ε Θα ξα «αξιολόγ η «αξιολό τους εργ µενες, βρ

19 ιουνη 2019

ενωτικούς, γώνες

η απεργία των οδηγών λεωφοης ΕΑΣ για τους… μεγαλύτεεξαναγκάζοντας τους ιδιώτες, είχαν αγοράσει λεωφορεία, να ρέψουν στο κράτος (που τόσο λλά και απομυζά η οικογένεια άκη). σχυριζόμαστε ότι το εργατικό είναι στην ίδια κατάσταση με στόσο, η θατσερικού τύπου ή δεν έχει συντελεστεί σε σωκι εργαζόμενους, ενώ υπάρχει εμπειρία αγώνων και προσπαπολιτικής συνεργασίας στους της Αριστεράς, που μπορούν ποιηθούν προς όφελος της τά-

τό το σκηνικό έχουμε πρόταση θε ταξική δύναμη για επανα-

φορά του εργατικού κινήματος στο δρόμο του αγώνα. Αυτή περιλαμβάνει ειλικρινά ενωτικές πρωτοβουλίες για την ενίσχυση της μαζικότητας και της αυτοπεποίθησης των εργαζομένων, συνεργασίες σε συνέδρια για να αποσπαστούν από τα χέρια των μνημονιακών δυνάμεων (ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ) οι πλειοψηφίες στα συνδικάτα και η αδρανοποίηση κι απαξίωση που συνεπάγονται, καθημερινή δουλειά στα πρωτοβάθμια σωματεία, για την ενίσχυση των συλλογικών απαντήσεων σε κάθε μικρό ή μεγαλύτερο πρόβλημα. Θέλουμε και μπορούμε να μετατρέψουμε το φόβο σε θυμό, την αποστράτευση σε συλλογική δράση, το ΤΙΝΑ σε αγωνιστικές διεκδικήσεις.

Μητσοτάκη, έφερε με τη… ακή σειρά του και ο ΣΥΡΙΖΑ όσιο. ε γράψει πάμπολλες φοσε αυτή την εφημερίδα για αστικό νόημα της «αξιολότων Δημοσίων Υπαλλήλων, όχους της και το συνδυασμό ς πολιτικές και οικονομικές όλων των μνημονιακών σεων για τη διάλυση του υ και την παράδοση των όρων υπηρεσιών του στους επιχειρηματίες. αναθυμίσουμε ότι τόσο η γηση Μητσοτάκη», όσο και όγηση ΣΥΡΙΖΑ» δεν έπεισαν γαζόμενους και τις εργαζόρήκαν ανθεκτικούς αγώνες

Οι διορισμοί μόνιμων εκπαιδευτικών και το 19ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ Του Νίκου Αναστασιάδη

Τ

ις 35.770 έφτασαν την περίοδο 2010 έως σήμερα οι αποχωρήσεις εκπαιδευτικών. Ειδικά στη δευτεροβάθμια ήταν 21.670. Είναι φανερό ότι δύο είναι οι λόγοι. Ένας είναι η μεγάλη ηλικία του εκπαιδευτικού προσωπικού που αναγκάζεται, παρά τη μείωση των αποδοχών του, να βγαίνει στη σύνταξη. Και δεύτερος είναι η αφόρητη κατάσταση που διαμορφώνεται στην εκπαίδευση, όπου οι συνθήκες εργασίας αναγκάζουν πολλούς συναδέλφους και συναδέλφισσες να ζητούν μετάταξη σε άλλους φορείς ή και κάποιους να παραιτούνται. Οι ανάγκες που αυτή τη στιγμή υπάρχουν στην εκπαίδευση για μόνιμους διορισμούς φαίνονται από το γεγονός ότι χρειάστηκαν 31.300 αναπληρωτές για να καλυφτούν οι ανάγκες τη φετινή χρονιά. Το αίτημα συνεπώς για μόνιμους διορισμούς στην εκπαίδευση είναι πιο ώριμο από ποτέ.

Η εργαλειακή χρήση ενός δίκαιου αιτήματος

ο Δημόσιο: 1-0! απέναντί τους, αγώνες που δόθηκαν συλλογικά από σωματεία, ομοσπονδίες, την ΑΔΕΔΥ, παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες για εξατομικοποίηση, κατασυκοφάντηση και τρομοκράτηση των εργαζομένων στο Δημόσιο. Τέλος, μπορεί η κατάργηση της διαβόητης τροπολογίας να έγινε προεκλογικά, όμως, ο συνεπής και συλλογικός αγώνας των Δημοσίων Υπαλλήλων είναι που έδειξε περιφανώς στην κυβέρνηση (και σε κάθε κυβέρνηση) ότι πρόκειται για ένα μέτρο απαράδεκτο και απορριπτέο από τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων. Ο αγώνας εξανάγκασε την κυβέρνηση να υποχωρήσει, έστω και σε ένα μικρό σημείο.

11

Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης για 4.500 διορισμούς στην ειδική αγωγή και για 10.500 διορισμούς έως το 2022 έγιναν την περίοδο που οι εκπαιδευτικοί μόνιμοι και αναπληρωτές αμφισβητούσαν στο δρόμο το νόμο για το προσοντολόγιο Γαβρόγλου. Ήταν το καρότο απέναντι σε ένα κίνημα που είχε αποκτήσει μαζικά χαρακτηριστικά. Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ για άλλη μια φορά πήρε ένα υπερώριμο αίτημα και δήλωσε ότι θα το ικανοποιήσει –σε ένα βαθμό βέβαια, μια που οι ανάγκες διορισμών είναι πολλαπλάσιες– με τέτοιο τρόπο ώστε να εξυπηρετηθεί μια αντιδραστική τομή στην εκπαίδευση. Έτσι οι διορισμοί αξιοποιήθηκαν ως δούρειος ίππος για την εισαγωγή της αξιολόγησης –με ποινή απόλυσης των αναπληρωτών– στην εκπαίδευση. Αντί λοιπόν να αποδεχτεί το αίτημα του εκπαιδευτικού κινήματος για διορισμό όλων των αναπληρωτών που έχουν δουλέψει στο δημόσιο σχολείο, αξιοποίησε τους διορισμούς για να περάσει την αντιεκπαιδευτική του μεταρρύθμιση. Και όχι μόνο. Μεθόδευσε έτσι τις ημερομηνίες, ώστε να αξιοποιηθεί η εξαγγελία προεκλογικά και να εξασφαλίσει την ομηρία όσων αναπληρωτών έβλεπαν τις συγκεκριμένες προσλήψεις ως τον μόνο τρόπο να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη μονιμότητα. Είναι ενδεικτικό ότι έως τη στιγμή που γράφεται το άρθρο δεν είναι σίγουρο αν τελικά ακόμα και οι διορισμοί της ειδικής αγωγής θα γίνουν ή η απόφαση θα περάσει στην επόμενη κυβέρνηση. Σίγουρη πάντως είναι η απόλυση όλων των αναπληρωτών με το τέλος της σχολικής χρονιάς. Η έναρξη της προεκλογικής περιόδου και το πάγωμα των διαδικασιών ΑΣΕΠ λόγω εθνικών εκλογών σημαίνει ότι θα χρειαστεί η απόφαση της τριμελούς επιτροπής του Συμβουλίου της Επικρατείας, στην οποία έχει προσφύγει το υπουργείο παιδείας για την εξαίρεση των προσλήψεων και τη συνέχιση των διαδικασιών που έχουν ξεκινήσει. Για τις 10.500 προσλήψεις δεν έχει γίνει ακόμα προκήρυξη,

ενώ οι 4.500 διορισμοί στην ειδική αγωγή δεν έχουν κατανεμηθεί ανά κατηγορία. Είναι φανερό πόσο αργά κινούνται οι διαδικασίες. Και όλα αυτά για ένα υπερώριμο αίτημα, μια από τις βασικές εξαγγελίες του παλιού ριζοσπαστικού ΣΥΡΙΖΑ, που ο νέος μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ δεν υλοποίησε παρά τα πολλά χρόνια παραμονής του στην εξουσία. Οι μόνιμοι διορισμοί εκπαιδευτικών έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τον μνημονιακό προσανατολισμό των κυβερνήσεων. Την ώρα που η ελαστικοποίηση της εργασίας έχει πάρει επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ μαζικότερα από ποτέ χαρακτηριστικά, η μόνιμη και σταθερή εργασία φαίνεται ως αναχρονισμός. Ήδη με την προσέγγιση της ΝΔ στην εξουσία τόσο οι δανειστές, όσο και μια πλειάδα ΜΜΕ κραυγάζουν για τον εκτροχιασμό που έχουν προκαλέσει οι παροχές του ΣΥΡΙΖΑ. Το τι θα κάνει η ΝΔ με τους εξαγγελθέντες διορισμούς δεν είναι καθόλου μυστήριο. Καμιά λοιπόν μνημονιακή κυβέρνηση δεν θέλει πραγματικά τους διορισμούς. Και αν κάποιοι γίνουν, θα είναι μόνο σαν ένα βήμα πίσω, ώστε να γίνουν πολλά βήματα εμπρός στη συνέχιση και εμβάθυνση της συνολικότερης μνημονιακής πολιτικής.

Το 19ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ

Το αίτημα των μαζικών διορισμών δεν θα μπορούσε να μη χρησιμοποιηθεί στην προεκλογική εκστρατεία των ΣΥΝΕΚ ενάντια στη ΝΔ. Παρ’ όλ’ αυτά, σύμφωνα με τα έως τώρα αποτελέσματα στην πλειοψηφία των ΕΛΜΕ της χώρας, η άνοδος της ΔΑΚΕ δεν έγινε δυνατό να ανακοπεί. Ούτε βέβαια και η πτώση των ΣΥΝΕΚ. Είναι φανερό ότι η ενίσχυση της ΔΑΚΕ είναι μια ακόμα απόδειξη της ανόδου της ΝΔ που πλησιάζει στην εξουσία. Είναι προφανές ότι αντιπολίτευση στη ΔΑΚΕ δεν μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΣΥΝΕΚ όσο και αν το προσπαθήσουν. Γιατί είναι δέσμιοι των ίδιων μνημονιακών πολιτικών, της αδιοριστίας, της εργασιακής ομηρίας των αναπληρωτών, της αξιολόγησης, της αυτονομίας της σχολικής μονάδας, του νέου Λυκείου για λίγους και εκλεκτούς. Στο συνέδριο της ΟΛΜΕ, που θα γίνει στις 29/6 έως 2/7, είναι πολύ δύσκολο να περιμένει κανείς ότι θα γίνει πραγματική συζήτηση για τα προβλήματα του κλάδου και το πρόγραμμα δράσης για την αντιμετώπισή τους. Αυτό που σίγουρα θα γίνει είναι ότι θα μετατραπεί σε πεδίο σύγκρουσης του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ δια των συνδικαλιστικών εκπροσώπων τους. Που πιθανά μόνο να ομονοήσουν για την ανατροπή κατακτήσεων του κλάδου όπως η αντίθεση στην αξιολόγηση, ακριβώς όπως και στο προηγούμενο συνέδριο. Για μας το συνέδριο της ΟΛΜΕ θα έπρεπε να προσανατολιστεί για το πώς θα εξασφαλίσει ένα πρόγραμμα μάχης ενάντια στη νεοφιλελεύθερη κατεδάφιση της εκπαίδευσης. Και μέσα σε όλα το πώς θα εξασφαλίσει ότι οι διορισμοί, που εξαγγέλθηκαν, θα γίνουν ως ένα πρώτο βήμα για όσους πραγματικά χρειάζονται. Μόνο η κοινή δράση και στάση των δυνάμεων της Αριστεράς θα μπορούσε να βοηθήσει να γίνουν βήματα σε αυτή την κατεύθυνση. Για να μπορούν να δίνονται μάχες με προοπτική νίκης. Και στο συνέδριο, αλλά και μετά.

12

αυτοδιοικηση

19 ιουνη 2019

Οι δημοτικές εκλογές στη Θεσσαλονίκη Του Νίκου Αναστασιάδη

Ο

δήμος Θεσσαλονίκης διοικήθηκε από το 2011 έως σήμερα από το Γιάννη Μπουτάρη. Έναν νεοφιλελεύθερο βιομήχανο που αντιλαμβανόταν το ρόλο του δήμου ως υποστηρικτική δομή των δυνάμεων της αγοράς και της επιχειρηματικότητας. Η θητεία του άνοιξε το δρόμο σε έναν ακόμα δήμαρχο από τα σπλάχνα της αστικής τάξης της πόλης, τον Κωνσταντίνο Ζέρβα.

Συντηρητική στροφή Ο νέος δήμαρχος ήταν πρώην μέλος της παράταξης Μπουτάρη και φιλοτεχνώντας επιμελώς το προφίλ του ακομμάτιστου και αυτοδιοικητικού υποψηφίου, κατόρθωσε να αναδειχτεί δήμαρχος στο 2ο γύρο. Και αυτό παρότι στον 1ο γύρο είχε τερματίσει δεύτερος, μετά τον εκλεχτό της ΝΔ Νίκο Ταχιάο. Φαίνεται ότι, παρότι συνεχίζει στα βήματα Μπουτάρη όσον αφορά το ρόλο της επιχειρηματικότητας στην πόλη, εκπροσωπεί ένα συντηρητικότερο μείγμα πολιτικής από τη δημαρχία Μπουτάρη. Ανέδειξε στην προεκλογική του εκστρατεία, πέρα από τα θέματα της καθημερινότητας (σκουπίδια, ΟΑΣΘ κτλ) τα ζητήματα της ασφάλειας (δωρίζοντας ένα περιπολικό στο αστυνομικό τμήμα του Λευκού Πύργου!), οργάνωσε συσσίτιο για απόρους μαζί με τη μητρόπολη Θεσσαλονίκης, αλλά και τοποθετήθηκε ενάντια στη συμφωνία των Πρεσπών από εθνικιστική σκοπιά. Τέλος στηρίχτηκε ανοιχτά από τον Ιβάν Σαββίδη και την εφημερίδα του «Έθνος», καθώς και τους οργανωμένους οπαδούς του ΠΑΟΚ. Η συντηρητική μετατόπιση καταγράφηκε και με την απόφασή του να ορίσει τον απερχόμενο δήμαρχο Δέλτα, Ευθύμιο Φωτόπουλο, γενικό γραμματέα του δήμου Θεσσαλονίκης. Ο συγκεκριμένος αρνήθηκε ως δήμαρχος να υποδεχτεί και να φιλοξενήσει πρόσφυγες σε χώρους ευθύνης του δήμου Δέλτα. Ταυτόχρο-

να ο Κ. Ζέρβας δήλωσε ότι «πρέπει να ενισχυθεί η δημοτική αστυνομία και να έχει εμφανή παρουσία σε κάθε στενό της πόλης». Η συναίνεση που ήδη χτίζεται γύρω από το νέο δήμαρχο Θεσσαλονίκης, που χρειάζεται πολύ περισσότερους από τους 7 δημοτικούς συμβούλους του για να διοικήσει το δήμο, δείχνει ότι η παραπάνω πολιτική δεν είναι απομονωμένη.

Εκλογική συμμαχία της Ριζοσπαστικής Αριστεράς

Η εκλογική συμμαχία «Η Πόλη Ανάποδα – Δύναμη Ανατροπής» ήταν ένα στοίχημα για τη Ριζοσπαστική Αριστερά της Θεσσαλονίκης. Αποτέλεσε ένα μέτωπο διαφορετικών οργανώσεών της που, με δύο δημοτικά σχήματα που συνεργάστηκαν, κατέβηκαν στις εκλογές. Με 1,75% εξέλεξε δημοτικό σύμβουλο τον επικεφαλής της Αντώνη Γαζάκη και τρεις κοινοτικούς συμβούλους στο Α΄, Γ΄ και Ε΄ δημοτικό διαμέρισμα, όλοι και όλες με δέσμευση εναλλαγής κάθε 1,5 χρόνο. Είναι προφανές ότι το στοίχημα που είχε βάλει το δημοτικό σχήμα «Η Πόλη Ανάποδα» να υπάρξει, με στόχο να αποτελέσει μάχιμη δύναμη υπεράσπισης του λαϊκού και εργατικού κόσμου της Θεσσαλονίκης, έχει κερδηθεί. Η παρουσία στο δημοτικό συμβούλιο και στις κοινότητες το εξασφαλίζει αυτό. Όμως το σε τι τύπου σχήμα θα εξελιχτεί είναι ανοιχτό

και το αν θα εκπληρωθεί ο παραπάνω στόχος ζητούμενο.

Απολογιστική συνέλευση

Είναι πανθομολογούμενη η επιτυχία της διαδικτυακής καμπάνιας του σχήματος που έφερε σίγουρα ένα μεγάλο αριθμό ψήφων. Τα δελτία τύπου, τα βίντεο και η αξιοποίηση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο. Όπως και οι πολύ στοχευμένες εξορμήσεις που έγιναν στο κέντρο κυρίως της πόλης για τα ζητήματα του Μοδιάνο, του ΟΑΣΘ, των αυθαίρετων τραπεζοκαθισμάτων, της συνεργασίας του δήμου με την Coca Cola στα ζητήματα ανακύκλωσης. Κρίσιμη επίσης για το στίγμα που έδινε ήταν η συμμετοχή του στην αντιφασιστική κινητοποίηση στην Καλαμαριά και επίσης στις 8 Μάρτη, ημέρα της γυναίκας. Στην κοινή συνέλευση της συνεργασίας των δύο σχημάτων, που έγινε την Πέμπτη 13/6, έγινε ένας πλούσιος απολογισμός με αναγνώριση των επιτυχημένων βημάτων που έγιναν. Το αποτέλεσμα θεωρήθηκε θετικό, αν λάβουμε υπόψη τον μεγάλο αριθμό υποψηφίων που συμμετείχαν στις εκλογές και τη γενικότερη κατάσταση της Αριστεράς.

Για μια δημοτική παρέμβαση με κέντρο το «δρόμο»

Όμως αυτή η καταρχήν επιτυχία δεν αρκεί για τη δουλειά που πρέπει να κάνει το σχήμα. Μαζί με τις θετικές εκτι-

μήσεις στη συνέλευση έγινε και κριτική για τις αδυναμίες της καμπάνιας, που δείχνουν ελλείμματα στον τρόπο δουλειάς. Αυτά τα ελλείμματα πρέπει να καλυφτούν μια και από εδώ και μπρος η δουλειά δεν είναι εκλογικού τύπου. Ο μικρός αριθμός εξορμήσεων σε γειτονιές της πόλης, η ελάχιστη παρουσία σε εργατικούς χώρους, η μη οργάνωση τοπικών εκδηλώσεων –πλην μίας εξαίρεσης– δείχνουν ότι υπάρχει πολλή δουλειά που πρέπει να γίνει για να αποκτήσει το σχήμα γείωση στον κόσμο της εργασίας και στις λαϊκές γειτονιές. Είναι σημαντικό η Πόλη Ανάποδα να δημιουργήσει ομάδες στις γειτονιές, με τη συμμετοχή των κοινοτικών συμβούλων που θα μπορούν να παρέχουν ενημέρωση για όσα διακυβεύονται τοπικά. Αλλά και κεντρικά, ο ρόλος του εκλεγμένου δημοτικού συμβούλου δεν πρέπει να είναι κυρίως η δράση του εντός του δημοτικού συμβουλίου, όσο η αξιοποίηση της έδρας για την εμπλοκή των κατοίκων σε δράσεις που αφορούν τη ζωή στην πόλη. Αυτό θα είναι και το μεγάλο στοίχημα για την Πόλη Ανάποδα. Πώς θα μπορέσει να είναι το εργαλείο αντίστασης των λαϊκών στρωμάτων της Θεσσαλονίκης ενάντια στη νεοφιλελεύθερη επέλαση που πρόκειται να υλοποιηθεί το αμέσως επόμενο διάστημα. Αυτό θα κριθεί τόσο από τον τρόπο δουλειάς, όσο και από το εργατικό και λαϊκό στίγμα που πρέπει πολύ εντονότερα να εκπέμψει.

Η «Πόλη Αλλιώς» ήρθε για να μείνει Του Νίκου Δασκάλου

Σ

τις 12/6 έγινε η εκλογοαπολογιστική συνέλευση της «Πόλης Αλλιώς», του μετωπικού δημοτικού σχήματος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς που κατέβηκε στις δημοτικές εκλογές στη Νεάπολη– Συκιές και με 3,38% εξέλεξε 2 δημο-

τικούς συμβούλους. Στη συνέλευση συζητήθηκε η επόμενη μέρα για την οποία πολλοί σύντροφοι και συντρόφισσες κατέθεσαν απόψεις και αγωνίες. Όπως το πώς θα γίνουμε τοπικοί και θα εκπέμψουμε ένα ριζοσπαστικό στίγμα στη δύσκολη συγκυρία που έρχεται. Πώς πρέπει να λειτουργήσουμε και να κινηθούμε, καθώς μπροστά μας θα έχουμε πλειστηριασμούς σπιτιών,

κόψιμο ρεύματος από τη ΔΕΗ και νερού από την ΕΥΑΘ. Πώς θα συμβάλουμε στο να δημιουργηθεί ένα κίνημα που είναι το μόνο που θα μπορεί να λύσει τα προβλήματα τα οποία δεν λύνονται δια αντιπροσώπων. Χρειαζόμαστε επίσης ένα στέκι ζωντανό, σε σύνδεση με τη νεολαία που πρέπει να κερδηθεί από τους φασίστες και τους ρατσιστές. Πρέπει σε αυτή την κατεύθυνση

να αξιοποιήσουμε τους 2 δημοτικούς συμβούλους μας και να συγκροτήσουμε αριστερή αντιπολίτευση στο δημοτικό συμβούλιο, απέναντι σε έναν δύσκολο μνημονιακό δήμαρχο που εκλέγεται συνεχώς για έβδομη φορά. Το σχήμα αυτό πρέπει να αποτελέσει τη μαγιά για το μεγάλωμα της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στον δήμο μας.

νεολαια

19 ιουνη 2019

13

Πανελλήνιες εξετάσεις

Ένα εξοντωτικό και βάρβαρο σύστημα Του Νικόλα Κολυτά

Έ

νας χρόνιος και βάρβαρος θεσμός συνεχίστηκε απαράλλακτος και επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Αναφερόμαστε φυσικά στις πανελλήνιες εξετάσεις που κάθε χρόνο εξοντώνουν σωματικά, πνευματικά και ψυχολογικά χιλιάδες έφηβους, εντάσσοντάς τους σε ένα κανιβαλιστικό πλαίσιο ανταγωνισμού, βαθμοθηρίας και ατομισμού.

Σκληρή καθημερινότητα

Οι μαθητές, μπαίνοντας στο στίβο για την είσοδο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, στην πραγματικότητα γίνονται γρανάζια ενός άρρωστου συστήματος. Αυτού που εγκλωβίζει τη νεολαία σε ένα ατέρμονο διάβασμα, που αποφέρει κέρδη στα φροντιστήρια και που μετατρέπει το σχολείο από έναν ζωντανό χώρο γνώσης και αμφισβήτησης, σε ένα υποβαθμισμένο εξεταστικό κέντρο. Οι μαθητές περνούν εφτά ώρες στο σχολείο, τέσσερις ώρες στο φροντιστήριο και πρέπει να αφιερώσουν και πολλές ώρες ακόμη για διάβασμα στο σπίτι, αν θέλουν να έχουν προσδοκίες εισόδου σε μια υψηλόβαθμη σχολή. Όλη αυτή η διαδικασία τούς εξαντλεί, τους απομονώνει από άλλες δραστηριότητες και, το βασικότερο, τους απομακρύνει από συλλογικές διαδικασίες, αγώνες και κινήματα.

Η αλήθεια είναι ότι προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε με αρκετούς φετινούς αποφοίτους, προκειμένου να μας μιλήσουν για τις πανελλήνιες εξετάσεις τώρα που «πέρασε η μπόρα». Άλλοι είχαν φύγει αμέσως για διακοπές, ενώ άλλοι δεν ήθελαν να ξαναγράψουν ούτε το όνομά τους. Η Σοφία, μαθήτρια που έδωσε φέτος εξετάσεις, αποτέλεσε την εξαίρεση. Περιγράφοντας την πίεση των πανελλήνιων, καταλαβαίνει κανείς ότι η Αριστερά και το εκπαιδευτικό κίνημα πρέπει να αγωνιστούν, ώστε ο συγκεκριμένος θεσμός να αποτελέσει πραγματικά παρελθόν. «Οι πανελλαδικές για εμένα ήταν δύο χρόνια διαβάσματος και αποστήθισης μέσα σε ένα κλίμα άγχους και εντατικοποίησης που καλλιεργούσαν τα φροντιστήρια. Η προσήλωση σε ένα στόχο, το να γράψω καλά, με απομάκρυνε από δραστηριότητες τις οποίες θεωρώ πιο γόνιμες, για παράδειγμα την πολιτικοποίησή μου. Η όλη διαδικασία, παράλληλα, μου έδειχνε πως πρέπει να ανταγωνιστώ, να “πατήσω” τον/την συμμαθητή/τρια μου». Εκτός όμως από την καθημερινότητα και τις επιπτώσεις της στη ζωή ενός νεολαίου, η Σοφία εστίασε και στην ίδια τη φύση των πανελληνίων ως θεσμού που έχει συγκεκριμένες στοχεύσεις και για το μέλλον: «Έμαθα ότι είναι ένας θεσμός στην ουσία του άδικος (τρανό και επίκαιρο παράδειγμα η περίπτωση των

υποψηφίων στα Χανιά) και φαινομενικά αδιάβλητος. Με τη λήξη των εξετάσεων κάθε μαθητής αισθάνεται “σακατεμένος”. Το συναίσθημα αυτό περιγράφει τις ψυχολογικές επιπτώσεις που έχει η διαδικασία αυτή, αλλά και το γενικότερο έδαφος που προετοιμάζει. Ο μαθητής προετοιμάζεται να γίνει ανταγωνιστικός, πειθήνιος και απολίτικος φοιτητής».

Ανάγκη απάντησης

Είναι δεδομένο ότι οι μαθητές και γενικότερα το εκπαιδευτικό κίνημα πρέπει να οικοδομήσουν απαντήσεις απέναντι στις πολιτικές που τσακίζουν το δημόσιο σχολείο, καθώς και όσους ζουν και εργάζονται σε αυτό. Το μαθητικό κίνημα και οι κινητοποιήσεις των αναπληρωτών εκπαιδευτικών αποτέλεσαν τις λίγες φωτεινές εξαιρέσεις που κατάφεραν να έχουν μια σχετική μαζικότητα, συσπειρώνοντας κόσμο στο δρόμο τη χρονιά που μας πέρασε. Τώρα που η κυβέρνηση Μητσοτάκη έρχεται να εντείνει τις πολιτικές λιτότητας και να εξαπολύσει επίθεση σε κάθε δημόσιο αγαθό, από την παιδεία μέχρι την υγεία, είναι καθήκον όλων να επιδιώξουν την οικοδόμηση σημαντικών κοινωνικών και πολιτικών μετώπων που θα βάζουν φρένο. Η Σοφία, όταν ρωτήθηκε για το τι θα πρέπει να κάνουν οι μαθητές από εδώ και πέρα προκειμένου να αντισταθούν στο βάρβαρο σύστημα των πανελληνίων,

ήταν ξεκάθαρη: «Οι μαθητές/τριες πρέπει να μη θεωρήσουν τις πανελλαδικές σαν τον καλύτερο δυνατό τρόπο εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το γεγονός ότι έχουμε αυτό δεν σημαίνει ότι είναι το καλύτερο, ούτε ότι δεν μπορεί να αλλάξει. Χρειάζεται να καταλάβουμε ότι ένας θεσμός τόσο βαθιά ριζωμένος στο εκπαιδευτικό σύστημα μπορεί να σταματήσει μέσα από συλλογική προσπάθεια και αγώνα. Συγκεκριμένα, προτείνω να έχουν το νου τους στις αλλαγές- επιθέσεις στη δημόσια εκπαίδευση, να διαβάζουν τα μέτρα της εκάστοτε κυβέρνησης με προσοχή και να έχουν στο πλευρό τους καθηγητές και γονείς για τη δημιουργία ενός δημόσιου σχολείου που θα ανταποκρίνεται πραγματικά στις ανάγκες μας». Η χρονιά που μας έρχεται, αναμένεται να είναι ακόμη δυσκολότερη για το δημόσιο σχολείο. Μαθητές, φοιτητές, καθηγητές και γονείς πρέπει να αγωνιστούν από κοινού προκειμένου να μην υποστεί περεταίρω υποβάθμιση η δημόσια εκπαίδευση. Ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο αγώνα που θα συσπειρώνει όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο είναι πιο αναγκαίο από ποτέ. Το μαθητικό κίνημα άλλωστε έχει τεράστια παράδοση αγώνων, τόσο απέναντι σε νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση, όσο και αντιστάσεων απέναντι συνολικά σε κυβερνήσεις της δεξιάς.

Κινητοποίηση στο ΤΕΕ ενάντια στις εξορύξεις!

Μ

ια εκδήλωση με ιδιαίτερο συμβολισμό και πολιτική σημασία πραγματοποιήθηκε στο Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας (ΤΕΕ) την Τρίτη 18/6. Εκπρόσωποι της Ελληνικής Διαχειριστικής Εταιρείας Υδρογονανθράκων (ΕΔΕΥ), πετρελαϊκών εταιρειών που εμπλέκονται στις εγχώριες εξορύξεις (ΕΛΠΕ, Energean), καθώς και πανεπιστημιακοί που έχουν ταχθεί δημόσια υπέρ των εξορύξεων υδρογονανθράκων, κάθισαν στο ίδιο πάνελ σε εκδήλωση με τίτλο «Οι Υδρογονάνθρακες στην Ανατολική Μεσόγειο». Εκδήλωση που έγινε με την υποστήριξη του Ινστιτούτου Ενέργειας Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Η συγκεκριμένη εκδήλωση εξέπεμψε ένα διπλό πολιτικό μήνυμα. Αφενός την πλήρη αδιαφορία όλων των κυβερνήσεων και των κρατικών φορέων για τον περιβαλλοντικό κίνδυνο που, με βάση εκθέσεις επιστημονικών θεσμών, είναι τεράστιος, αφετέρου την προσπάθεια γεωπολιτικής αξιοποίησης των ενεργειακών πόρων και την όξυνση των ανταγωνισμών με την Τουρκία. Επιχειρηματίες, εκπρόσωποι του κράτους και μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας κάθισαν από κοινού στο ίδιο τραπέζι,

με μοναδικό σκοπό την εξυπηρέτηση του ελληνικού καπιταλισμού με κάθε κόστος. Είτε περιβαλλοντικό, είτε γεωπολιτικό. Άλλωστε η αντιδραστική συμμαχία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ αποδεικνύει περίτρανα ότι η Ανατολική Μεσόγειος μετατρέπεται σε μια κλειστή λίμνη, με κάποιες από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις ναυτικών δυνάμεων παγκοσμίως, προκειμένου διεθνείς κολοσσοί πετρελαίου να συνεχίσουν να κερδίζουν ανενόχλητοι. Απέναντι σε όλα τα παραπάνω, το τελευταίο διάστημα έχει αναπτυχθεί ένα πολύμορφο και σημαντικό κίνημα. Πρωτοβουλίες, συνελεύσεις, ακτιβισμοί και κινητοποιήσεις ενάντια στις εξορύξεις ξεπηδούν παντού. Πρόκειται για έναν αγώνα που έχει αντικαπιταλιστικό, περιβαλλοντικό και αντιπολεμικό πρόσημο σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο. Έτσι, λοιπόν, την ημέρα της εκδή-

λωσης που αναφέρθηκε, η Πρωτοβουλία Αθήνας Ενάντια στις Εξορύξεις Υδρογονανθράκων κάλεσε σε κινητοποίηση έξω από το ΤΕΕ, προκειμένου να σταλεί ένα μήνυμα ότι ο κόσμος της αντίστασης δεν κάμπτεται και είναι διατεθειμένος να αγωνιστεί για τη διάσωση του φυσικού πλούτου και της ζωής του κόντρα στα σχέδια είτε του ΣΥΡΙΖΑ, είτε της ΝΔ με τις πολυεθνικές και τους βαρόνους του πετρελαίου. Στη συγκέντρωση συμμετείχαν νεολαίοι, μέλη της πρωτοβουλίας και εκ-

πρόσωποι αριστερών οργανώσεων, κρατώντας ένα πανό που έγραφε: «Εξορύξεις πετρελαίων – Οι εταιρείες κερδίζουν, οι λαοί πληρώνουν». Είναι πολύ σημαντικό να συνεχιστούν τέτοιου τύπου κινητοποιήσεις και να αποκτήσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη μαζικότητα. Στην ΕΔΕΥ, τις πετρελαϊκές εταιρείες και τις κυβερνήσεις που τις στηρίζουν πρέπει να σταλεί ένα ξεκάθαρο μήνυμα αντίστασης και αγώνα. Τα σχέδιά τους και οι επιχειρήσεις τους δεν θα περάσουν.

14

αντισεξισμόσ

19 ιουνη 2019

Μεγάλη επιτυχία της φεμινιστικής απεργίας στην Ελβετία

«Η ισότητα δεν είναι υπό διαπραγμάτευση» Της Κατερίνας Καλλέργη

Τ

ο 1991 στην Ελβετία μία στις επτά γυναίκες είχε βγει στον δρόμο με σύνθημα «περισσότερος χρόνος, περισσότερα χρήματα και σεβασμός». Είκοσι οκτώ χρόνια μετά, στις 14 Ιουλίου οι Ελβετίδες διοργάνωσαν μια φεμινιστική απεργία ενάντια στον κοινωνικό και θεσμικό σεξισμό, διεκδικώντας ορατότητα για την γυναικεία –επι πληρωμή ή οικιακήεργασία. Χιλιάδες γυναίκες ντυμένες στα μωβ κατέκλισαν τους δρόμους των Ελβετικών πόλεων φωνάζοντας «Η ισότητα δεν είναι υπό διαπραγμάτευση». Σύμφωνα με την Συνδικαλιστική Συνομοσπονδία η ημέρα εκείνη θα μείνει στην σύγχρονη ιστορία ως μία από τις μεγαλύτερες πολιτικές κινητοποιήσεις. Τα στοιχεία της Συνομοσπονδίας πως 70.000 διαδήλωσαν στους δρόμους της Ζυρίχης, 40.000 στη Βέρνη, 60.00 στη Λωζάνη και 20.000 στη Γενεύη, ενώ σε μικρότερες πόλεις, έως και 10.000. Τα νούμερα είναι όντως εντυπωσιακά και δείχνουν πως όσα λέγονται περί «ελβετικού παραδείσου» δεν αποτελούν πραγματικότητα για εκατοντάδες χιλιάδες ελβετίδες. Η προκήρυξη της απεργίας πάτησε πάνω σε πραγματικά προβλήματα των γυναικών: τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, τις μισθολογικές διακρίσεις (οι γυναίκες αμείβονται περί το 20% λιγότερο από τους άντρες) και την έλλειψη κοινωνικού κράτους. Οι γυναίκες μέσα από την απεργία μίλησαν και για την απλήρωτη οικιακή εργασία. Για το γε-

γονός ότι σηκώνουν στις πλάτες τους την φροντίδα, του σπιτιού, των παιδιών, των ηλικιωμένων, των αρρώστων και των ΑμεΑ. Κεντρικό αίτημα τους ήταν να αναγνωριστεί από το κράτος αυτή η εργασία, να ασφαλίζονται και να αμείβονται για αυτήν. Ταυτόχρονα, απαιτούσαν και περισσότερο κοινωνικό κράτος ώστε να μην χρειάζεται να σηκώνουν όλο το βάρος μόνες τους. Σημαντικό κέντρο τους επίσης ήταν και η μισθολογική διαφορά όχι μόνο για τις γυναίκες που αμείβονται λιγότερο από άντρες που κατέχουν την ίδια θέση με αυτές, αλλά και σε σχέση με την υποαμοιβή των γυναικών που δουλεύουν σε «τυπικά γυναικεία» επαγγέλματα (καθαρίστριες, νοσοκόμες, νηπιαγωγοί κλπ), όπως επίσης και για τη διαφορά στη συνταξιοδότηση ανάμεσα σε γυναίκες και άντρες.

των τρανς ατόμων. Επίσης, υπήρχαν αιτήματα και για τις μετανάστριες, αναγνώριση του νομικού στάτους, ιθαγένεια και μέτρα προστασίας των μεταναστριών από την έμφυλη βία. Κατά την διάρκεια της απεργίας υπήρξαν και αυτοοργανωμένες δομές για τις μητέρες που δεν μπορούσαν να αφήσουν τα παιδιά τους σε κάποιον άλλο. Η προετοιμασία της απεργίας ήταν πολύμηνη και συνδυάστηκε με τις διαδικασίες για την διοργάνωση των κινητοποιήσεων της 8ης Μάρτη. Σε κάθε πόλη, μια φορά τον μήνα τουλάχιστον, γίνονταν συναντήσεις, συνελεύσεις, προβολές ταινιών και

εξορμήσεις. Στόχος των διοργανωτριών ήταν να επικοινωνήσουν την απεργία με τις γυναίκες και να δημιουργήσουν ένα θετικό κλίμα από νωρίς. Για αυτόν τον λόγο, έγραψαν και διακίνησαν 17 σημεία σχετικά με την απεργία, τα οποία μάλιστα μετέφρασαν και σε 11 γλώσσες. Το παράδειγμα της Ελβετίας μας δείχνει πως ένα φεμινιστικό κίνημα μπορεί να πετύχει: με δουλειά από τα κάτω, με οργάνωση μιλώντας την γλώσσα των καθημερινών γυναικών. Αλλά το κυριότερο, απαντώντας στα πραγματικά προβλήματα όλων των γυναικών.

Διαθεματικότητα και προετοιμασία

Πρόκειται όμως και για μια απεργία διαθεματική. Μέσα στα αιτήματα των γυναικών υπήρχαν αιτήματα για τις ΛΟΑΤΚΙ+ γυναίκες, όπως η προστασία τους στον χώρο εργασίας και η κρατική κάλυψη των ιατρικών εξόδων για τον επαναπροσδιορισμό φύλου

Άρθρο 336 του Ποινικού Κώδικα: Τελικά χωρίς συναίνεση είναι βιασμός

Μια νίκη του κινήματος Τ ο απόγευμα της 6ης Ιούλη ανακοινώθηκε από τον Υπουργό Δικαιοσύνης ότι ο νέος νομικός ορισμός του βιασμού είναι με βάση την συναίνεση και ότι ο βιασμός συνεχίζει να αποτελεί κακουργηματική πράξη. Η εξέλιξη αυτή ήρθε μετά την κατάπτυστη πρόταση της υπεύθυνης επιτροπής για τις αλλαγές στον ποινικό κώδικα, σύμφωνα με την οποία ο βιασμός ορίζονταν μόνο στην βάση της «απειλής κατά της ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας», αποκλείοντας την συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων βιασμού. Το προηγούμενο νομικό πλαίσιο που όριζε τον βιασμό στην βάση του άμεσου και σπουδαίου κινδύνου ήταν ήδη περιοριστικό και εξαιρούσε πολλές περιπτώσεις, αλλά η πρόταση που κατατέθηκε ήταν σαφής επιδείνωση. Όμως η αλλαγή του ποινικού κώδικα δεν ήρθε μόνη της. Τους

τελευταίους τρεις μήνες, η πρόταση για το άρθρο 336 έχει προκαλέσει κοινωνικές αντιδράσεις βγάζοντας πολλές γυναίκες στον δρόμο. Πρόκειται για μια ξεκάθαρη νίκη του φεμινιστικού κινήματος, για μια ακόμα απόδειξη ότι όταν οι γυναίκες βγαίνουν στον δρόμο μπορούν να κερδίσουν. Η πορεία όμως που οδήγησε σε αυτήν την νίκη είναι πιο μακρά. Προέρχεται από τον ξεσηκωμό των γυναικών και τις μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στις γυναικοκτονίες, τις συγκεντρώσεις έξω από δικαστήρια για την υποστήριξη θυμάτων βιασμού ή γυναικών που αυτοαμύνθηκαν, από την δυναμική που συσπειρώθηκε στην απεργία της 8ης Μάρτη. Χτίστηκε σιγά σιγά τα τελευταία δύο χρόνια με την όλο και πιο δυναμική παρουσία του φεμινιστικού κινήματος στους δρόμους. Δεν πρόκειται –όπως γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστεί- σαν μία «χάρη» του ΣΥΡΙΖΑ στις γυναίκες. Άλλωστε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτή που είχε δεχτεί την πρόταση που όριζε τον βιασμό μόνο με βάση την σωματική βία, λίγες μέρες μάλιστα μετά τις δυναμικές κινη-

τοποιήσεις και την –πρωτοφανή στα ελληνικά δεδομένα- φεμινιστική απεργία. Το γεγονός ότι χρειάστηκαν τρεις μήνες δράσεων και κινητοποιήσεων για να αρθεί η πρόταση αυτή δείχνει πως καμία πρόθεση δεν είχε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να χαρίσει το οτιδήποτε. Το «ενδιαφέρον» που επέδειξε ως προς τα γυναικεία δικαιώματα αλλάζοντας τελευταία στιγμή το άρθρο 336 με βάση την συναίνεση, ήταν αποτέλεσμα της κοινωνικής πίεσης που δέχτηκε. Το γεγονός πως το ζήτημα του ορισμού του βιασμού με βάση την συναίνεση άνοιξε σε μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας και όχι μόνο στον στενό πυρήνα του φεμινιστικού κινήματος, αποδείχθηκε κρίσιμο. Εξίσου σημαντική ήταν και η πίεση που άσκησε η Διεθνής Αμνηστία ανάγοντας το ζήτημα ως κεντρική καμπάνια της τους τελευταίους μήνες και καταφέρνοντας να ανοίξει τον διάλογο σε πιο πλατιά ακροατήρια. Το παράδειγμα του άρθρου 336 είναι χαρακτηριστικό για το πώς μπορούν να επιτευχθούν νίκες στο φεμινιστικό κίνημα: ανοίγοντας την συζήτηση με τον κόσμο και με το κίνημα στον δρόμο.

εργατικα

19 ιουνη 2019

15

ΕΣΗΕΑ: Η πορεία προς το εκλογικό αποτέλεσμα Του Πέτρου Τσάγκαρη

Π

ολύ δυσμενή ήταν τα αποτελέσματα για την Αριστερά στις εκλογές της ΕΣΗΕΑ που έγιναν στα μέσα του Ιούνη. Οι παρατάξεις της Δεξιάς-Κεντροδεξιάς (με συμμετοχές από δυνάμεις όπως η πάλαι ποτέ ΔΗΜΑΡ) κέρδισαν κατά κράτος παρότι διασπασμένες στα τρία: Οι «Ενωμένοι Δημοσιογράφοι» πήρε 955 ψήφους και 4 έδρες (το 2017 είχε πάρει 1.345 ψήφους και 5 έδρες), η διάσπαση της ανωτέρω παράταξης, η «Νέα ΕΣΗΕΑ» πήρε 502 ψήφους και 2 έδρες, ενώ η παραδοσιακή παράταξη της Δεξιάς έμεινε για πρώτη φορά εκτός ΔΣ. Όμως συνολικά οι τρεις παρατάξεις πήραν πάνω από 1.600 ψήφους, δηλ. σχεδόν 55%. Η «Συσπείρωση ΔημοσιογράφωνΔούρειος Τύπος», η παράταξη που κάποτε συσπείρωνε την Αριστερά εκτός του ΚΚΕ και που εν μέσω των πρώτων μνημονίων είχε αναδειχθεί σε πρώτη δύναμη στην ΕΣΗΕΑ -αλλά που εδώ και χρόνια πλέον υπηρετεί τους νεομνημονιακούς σχεδιασμούς της κυβέρνησης- κατάφερε να ξεπεράσει την κρίση κατάρρευσης που γνώρισε στις προηγούμενες εκλογές κερδίζοντας και δεύτερη έδρα (πήρε 469 ψήφους και 2 έδρες, ενώ το 2017 είχε πάρει 305 ψήφους και 1 έδρα). Η παράταξη που προερχόταν από το δεξιό ΠΑΣΟΚ («Κίνηση Επαγγελματιών Δημοσιογράφων») επιβίωσε με 190 ψήφους και 1 έδρα, ενώ το 2017 είχε πάρει 255 ψήφους και 1 έδρα).

Ήττα

Οι παρατάξεις που είχαν άμεση ή έμμεση αναφορά στην Αριστερά, από αντιμνημονιακή σκοπιά, απέτυχαν. Το ΚΚΕ υποχώρησε σε δύναμη κρατώντας, ωστόσο, την έδρα του (242 ψήφοι έναντι 259 το 2017). Η Πρωτοβουλία για την Ανατροπή (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) έχασε το ένα τρίτο της δύναμής της, δηλ. περίπου 100 ψήφους (πήρε 190 ψήφους έναντι 287 ψήφων που είχε πάρει το 2017 και 350 ψήφων που είχε πάρει το 2015), μπόρεσε όμως να κρατήσει την έδρα που είχε. Αντίθετα η παράταξη «Μαχόμενοι Δημοσιογράφοι» έμεινε χωρίς έδρα για πρώτη φορά έπειτα από δύο δεκαετίες (πήρε 160 ψήφους έναντι 222 το 2017). Τα αποτελέσματα ήταν σχεδόν αναμενόμενα. Ο κλάδος συνεχίζει να χτυπιέται εδώ και χρόνια, με διαρκείς απολύσεις, ογκούμενη εργοδοτική αυθαιρεσία και μαζικά «φεσώματα» των εργαζομένων. Από την άλλη η απερχόμενη ηγεσία της ΕΣΗΕΑ ακολούθησε τον συνδικαλισμό των διαδρόμων, των μυστικών διαπραγματεύσεων με κυβέρνηση και εργοδότες και προφανώς των ατομικών ανταλλαγμάτων, αφήνοντας τον κλάδο χωρίς καμία συνολική

κινητοποίηση στα χρόνια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Όπως και η υπόλοιπη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, κάλυψε τις πλάτες της κυβέρνησης όλη αυτή την τετραετία. Σε αυτή τη διετία, οι τρεις «επιτυχίες» της ηγεσίας της ΕΣΗΕΑ (σε συνεργασία με την παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ) ήταν η δήθεν διάσωση του ΕΔΟΕΑΠ, το «ξεπάγωμα» των ωριμάσεων των δημοσιογράφων που δουλεύουν στο Δημόσιο και μια «Συλλογική Σύμβαση».

«Επιτυχίες»

Όσον αφορά τον ΕΔΟΕΑΠ, οι κυρίαρχες παρατάξεις αποδέχθηκαν τον εκβιασμό της κυβέρνησης και έπεισαν τους εργαζόμενους να ψηφίσουν μόνοι τους την κατά 134% αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών τους για να σωθεί το ταμείο. Φυσικά πρόκειται για ασπιρίνη την οποία πλήρωσαν πολύ ακριβά από την τσέπη τους (και μάλιστα αναδρομικά για όλο το 2017) οι εργαζόμενοι, χωρίς να διασφαλίζεται τελικά τίποτε, αφού οι μεν εργοδότες δεν υποχρεώθηκαν σε αναδρομικές καταβολές ούτε εξασφαλίστηκε η από πλευράς τους απρόσκοπτη πληρωμή των εισφορών και –το χειρότερο– το κράτος έμεινε απέξω μη βάζοντας φράγκο για το ταμείο. Η δεύτερη μεγάλη «επιτυχία» που η ηγεσία της ΕΣΗΕΑ παρουσίασε λίγες μόνο εβδομάδες πριν από τις εκλογές, ήταν… επίσης καθαρά κυβερνητικό σχέδιο. Επρόκειτο για το ξεπάγωμα των ωριμάσεων τις οποίες προέβλεπε η Κοινή Υπουργική Απόφαση του 2013 και οι οποίες είχαν παγώσει από τη «φιλεργατική» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το 2015 (προβλέπονται βέβαια αυξήσεις για τους νεοεισερχόμενους, αλλά στα δημόσια ΜΜΕ δεν γίνονται προσλήψεις με μισθολόγιο, άρα δεν… υπάρχουν νεοεισερχόμενοι για να πάρουν αυτές τις αυξήσεις). Όμως το ξεπάγωμα των ωριμάσεων είχε γίνει έτσι κι αλλιώς σε ολόκληρο το Δημόσιο. Μόνο που στην περίπτωση των δημοσιογράφων, εκτός του ότι αφαιρούνται δύο χρόνια, η διετία 20162017, οι αυξήσεις είναι μηδαμινές (15-20 ευρώ, καθαρά στις περισσότερες περιπτώσεις). Και το χειρότερο: ο νόμος που ψήφισε η κυβέρνηση ΔΕΝ εφαρμόζεται μέχρι τώρα, δηλ. ακόμη ΔΕΝ έχουν ξεπαγώσει οι ωριμάσεις. Όσον αφορά την «Συλλογική Σύμβαση», η ηγεσία της ΕΣΗΕΑ ενημέρωσε τα μέλη της ότι «πέτυχε» όλα τα… αυτονόητα που ΙΣΧΥΟΥΝ έτσι κι αλλιώς σε μεγάλο μέρος του Δημόσιου (αν όχι σε όλο) σε σχέση με τους δημοσιογράφους. Περιχαρής η σχετική ανακοίνωσή της έβαζε σε περίοπτη θέση την άδεια: «Αυξάνονται οι άδειες που χορηγούνται στους δημοσιογράφους. Η κανονική άδεια επαναθεσμοθετείται στις 31 εργάσιμες ημέρες αποκαθιστώντας τα κεκτημένα δικαιώματα που υπήρχαν στην προ μνημονίων εποχή», ανέφερε η

ανακοίνωση. Κι όμως στα περισσότερα δημόσια ΜΜΕ ΙΣΧΥΑΝ εδώ και πολλές δεκαετίες οι 31 ημέρες άδειας. Επίσης περιχαρής η ανακοίνωση ανέφερε πως «δεν θεσπίζεται κάρτα ωραρίου για τους δημοσιογράφους ενώ οποιαδήποτε κάρτα εισόδου-εξόδου τυχόν χορηγηθεί θα χρησιμοποιείται αποκλειστικά και μόνο για λόγους ασφαλείας». Είναι πρώτη φορά που το «δεν», υπάρχει ως όρος του τι ισχύει. Μπορούσε κάλλιστα να λέει: δεν θα σας δέρνει το αφεντικό, δεν θα σας βρίζει ο διευθυντής, δεν θα σας μαστιγώνει ο αρχισυντάκτης και αυτά να τα παρουσιάζει ως επιτυχία. Στην πραγματικότητα απλώς και μόνο ότι τίθεται το ζήτημα κάρτας σημαίνει ότι ανοίγει η όρεξη της εργοδοσίας...

Ωράριο

Όμως η μεγαλύτερη πρόκληση όσον αφορά τη μνήμη, τη λογική και την κρίση των ανθρώπων είναι το σημείο που αναφέρεται στο ωράριο: «Τίθεται όριο 7ωρης εργασίας με πενθήμερο για τους εσωτερικούς συντάκτες δηλαδή κατοχυρώνεται το 35ωρο, ενώ, όπως γνωρίζουμε, στην πράξη, στους περισσότερους φορείς του δημοσίου, είχε επιβληθεί το 8ωρο και οι 40 ώρες εβδομαδιαίως». Ψευδέστατο. Στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ (αλλά και σε άλλα τμήματα του Δημοσίου) ίσχυε το 6ωρο. Η ηγεσία της ΕΣΗΕΑ, δηλ., «πέτυχε» την αύξηση του ωραρίου κατά 22 ώρες το μήνα. Είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ανοίγει το δρόμο στον Μητσοτάκη ώστε στην πράξη να μειωθούν οι μισθοί και η δουλειά να βγαίνει με λιγότερους εργαζόμενους. Όμως, το συνδικαλιστικό σωματείο, τι δουλειά είχε να συμβάλει σε αυτό υπόγειο ντιλ, παλαιομνημονιακών και νεομνημονιακών δυνάμεων; Μη βιαστεί κανείς να «δει» προνόμιο στο 6ωρο. Το 6ωρο καθιερώθηκε τη δεκαετία του 1960 στον αγγλοσαξωνικό χώρο, όταν διαπιστώθηκε ότι οι εσωτερικοί συντάκτες (διορθωτές, υλατζήδες) δεν μπορούσαν να ΔΟΥΝ μετά την πάροδο αυτού του διαστήματος (όσο και να τους ζόριζαν, μετά το εξάωρο τυπώνονταν «τέρατα» γιατί όλο και περισσότερα λάθη διεύφευγαν της προσοχής τους). Το εξάωρο ήρθε και στην Ελλάδα και μάλιστα στον ιδιωτικό τομέα. Οι διορθωτές, π.χ., δούλευαν εξάωρο σε όλα τα ιδιωτικά ΜΜΕ τουλάχιστον από τη δεκαετία του 1980 και μετά. Και οι δημοσιογράφοι δεν είναι οι μόνοι: π.χ. οι εκπαιδευτικοί, ακόμη και στην Ελλάδα, ακόμη και σήμερα, δουλεύουν επίσης λιγότερες ώρες και έχουν πολύ μεγαλύτερη καλοκαιρινή άδεια. Και πάει λέγοντας. Περίπου στο τέλος της παραγράφου της ανακοίνωσης για το ωράριο φαίνεται βέβαια η αληθινή επιτυχία: «Δεν υφίσταται ωράριο για γραφεία Τύπου», μας λέει η ΕΣΗΕΑ, δηλ. κατάφερε για όλους τους παρατρεχάμενους και ευ-

θέως υπηρετούντες την πολιτική ηγεσία δημοσιογράφους, να μην υπάρχει ωράριο (αντίθετα για τους λίγους συναδέλφους που δεν κάνουν διακοπές και δουλεύουν πραγματικά στα γραφεία Τύπου, «κατάφερε» να μην υπάρχει κανένας περιορισμός στην απασχόλησή τους). Σε κάθε περίπτωση η συμφωνία αυτή αφήνει απέξω το μισθολογικό σκέλος. Ο δρόμος που είχαν ανοίξει οι μνημονιακές αντιμεταρρυθμίσεις παραμένει ανοικτός: οι αμοιβές καθορίζονται αποκλειστικά με υπουργικές αποφάσεις, επιχειρησιακές ή ατομικές συμβάσεις και αλλάζουν κατά βούληση και όποτε οι εργοδότες και το κράτος κρίνουν ότι τους συμφέρει. Η συμφωνία νομιμοποιεί παράλληλα, το απαράδεκτο καθεστώς των «συμβούλων», των αναθέσεων και των υπεργολαβιών – μια έμμεση διαδικασία ιδιωτικοποίησης, με τη βοήθεια «συνεργείων» και εταιριών των οποίων οι εργαζόμενοι δεν καλύπτονται ούτως ή άλλως από καμία σύμβαση.

Προοπτικές

Φυσικά όλα αυτά έγιναν εκ κρυπτώ και χωρίς καμία απολύτως ενημερωτική, έστω, συνέλευση στους χώρους εργασίας τους οποίους αφορούσε η «Σύμβαση». Τα αποτελέσματα των εκλογών ήρθαν ως επιστέγασμα αυτής της πολιτικής. Η μη μνημονιακή Αριστερά παρέμεινε ανυποχώρητα διασπασμένη, μη παρέχοντας εναλλακτική λύση σε πολλούς εργαζόμενους του κλάδου που στις εκλογές του 2017 είχαν εγκαταλείψει μαζικά την παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως και στην κεντρική πολιτική σκηνή, η ήττα και η ταξική προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν οδήγησαν σε ενδυνάμωση εκείνων των αριστερών δυνάμεων που προανάγγειλαν εκ του μακρόθεν την κατρακύλα. Ίσα σε ίσα σε αυτές τις εκλογές, πάνω από εκατό ψήφοι επανήλθαν στον ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας τον ανάχωμα στη δεξιά επέλαση, αλλά και κυρίως, επανήλθαν ως αποτέλεσμα ρουσφετιών από μια καθεστωτική πλέον παράταξη. Φυσικά το ίδιο κατάφεραν, σε ανώτερο επίπεδο, και οι «ειδικοί» της πολιτικής «ψηφίστε μας και θα σας τακτοποιήσουμε», δηλ. οι δεξιές παρατάξεις. Η απόγνωση, η ήττα, η έλλειψη κινητοποίησης, αλλά και πραγματικού αντιλόγου στην πολιτική της ηγεσίας της ΕΣΗΕΑ παρήγαγαν τα εκλογικά αποτελέσματα. Με αυτή την ηγεσία είναι δύσκολο να δει κανείς πώς μπορούν να υπάρξουν αγώνες αντίστασης το επόμενο διάστημα. Πόσο μάλλον που η μία από τις δύο δεξιές παρατάξεις αμφισβητεί ευθέως, μέσω της ονομασίας της, την ίδια την ύπαρξη του σωματείου («Νέα ΕΣΗΕΑ»). Η ανασυγκρότηση της Αριστεράς στον κλάδο είναι καταφανώς παραπάνω από επείγουσα πλέον. Χρειάζονται πρωτοβουλίες όμως, γιατί τίποτε δεν θα γίνει αυτόματα.

16

αντιρατσισμος

19 ιουνη 2019

Έργα και ημέρες της 4ετίας ΣΥΡΙΖΑ στο προσφυγικό

Όλα τα ίδια μένουν...;

Έ

χοντας ζήσει το αίσχος της Παγανής, εδώ στη Λέσβο, γνωρίζαμε καλά την έννοια των κρατικών εγκλημάτων στο προσφυγικό. Η Μόρια όχι μόνο δεν διέψευσε αυτή την εικόνα, αλλά την είδαμε σε μεγαλύτερη κλίμακα και πιο εξελιγμένη. Έτσι λοιπόν, αν κάποιος που δεν έχει αυτή την άμεση επαφή με το πρόβλημα, μας ρωτήσει αν ανησυχούμε για το μέλλον, με την επερχόμενη νίκη της ΝΔ, αλλά και με τον νέο Περιφερειάρχη που σε συνέντευξή του σε τοπικό μέσο καλοδέχεται τις ψήφους της Χρυσής Αυγής, θα του απαντήσω όπως απάντησα σε μια συντρόφισσα λίγο μετά τον προπηλακισμό μας από έναν «πατριώτη» που ανησυχεί για την ισλαμοποίηση του νησιού: «τίποτα επί της ουσίας δεν θα αλλάξει, μόνο οι “τύποι”». Και πώς να αλλάξει βέβαια, όταν πίσω από αυτή την κραυγαλέα παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουμε την καλύτερη επιχείρηση της Ευρώπης;

Εγκλήματα

Έχουν περάσει αρκετά χρόνια, αφότου σε δημόσια παρουσίαση της έρευνάς μου για τα εγκλήματα στην Παγανή, τα κατέγραφα ως εξής: • Με ποιο τρόπο η δομή, η λειτουργία και οι συγκεκριμένες πρακτικές που λαμβάνουν χώρα σε κέντρα κράτησης (μεγάλη διάρκεια κράτησης, συνθήκες διαβίωσης, αντιμετώπιση από τους φορείς του επίσημου κοινωνικού ελέγχου, μέθοδοι όπως οι σωματικοί έλεγχοι) προκαλούν βλάβες (μέχρι και νεκρούς) στους έγκλειστους πληθυσμούς, με ειδική αναφορά στους ασυνόδευτους ανήλικους.

• Mε ποιο τρόπο μη-κατασταλτικές πολιτικές, ως κομμάτι μιας προνοιακής πολιτικής, προκαλούν προβλήματα αποκλεισμού από υπηρεσίες υγείας, εκπαίδευσης, εργασίας κ.λπ., αποτρέποντας στην ουσία τις εξαγγελίες περί ένταξης/ ενσωμάτωσης και στιγματίζοντας αυτούς τους πληθυσμούς ως περιθωριακούς, καθιστώντας τους συνεπώς ευάλωτους στη λειτουργία του επίσημου κοινωνικού ελέγχου.

• Mε ποιο τρόπο λειτουργεί η αστυνόμευση στα σύνορα και εάν η συνοριακή αστυνόμευση δεν είναι απλά μία απάντηση στη μη ελεγχόμενη κίνηση μεταναστευτικών ομάδων, αλλά μία διαδικασία σε εξέλιξη η οποία αλλάζει το χαρακτήρα των συνόρων, επαναδιατυπώνοντας το χαρακτήρα των εξουσιαστικών δομών πέρα από κατεστημένες και καταγεγραμμένες σε επίσημα νομικά κείμενα διατυπώσεις της εθνικής κυριαρχίας, των διεθνών σχέσεων και των οικουμενικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σε αυτό τον προβληματισμό εντάσσονται και ζητήματα επιτήρησης του σώματος ως μίας ταυτότητας που μπορεί να λειτουργεί ως κλειδί πρόσβασης στην (ή αποκλεισμού από τη) σύγχρονη κοινωνία. Τίποτα δεν άλλαξε από τότε. Ίσως μόνο οι λέξεις. Σήμερα αποφεύγεται συνήθως από τα επίσημα χείλη η λέξη «λάθρο-». Στις επίσημες πράξεις, όχι. Πόσο μου είχε κάνει εντύπωση, όταν αυτή η δημόσια ανακοίνωση της έρευνας τότε είχε προκαλέσει τον εκνευρισμό «φιλεύσπλαχνης» κυρίας: «Μα τι χαζά λέει ο Γεωργούλας. Υπάρχουν pushbacks;». Από το 2015 η «φιλεύσπλαχνη» κυρία στηρίζει τις MKOποιημένες δράσεις προστασίας των προσφύγων. Ίσως ήταν και μια λύση ανάγκης, όταν το κενό

που δημιούργησε ο σύντροφος με την κρατική θέση που είχε έρθει να καλύψει αρχές του 2015, ήταν μεγάλο. Μόλις μας είχε ανακοινώσει ως πολιτική αντιμετώπισης το βαθυστόχαστο «βαστάτε όσο μπορείτε» και «όχι, δεν θα ανοίξουμε τον Έβρο, γιατί θα γίνει γκέτο η Αθήνα». Οι νεκροί στα νερά μας συνεχίζονται μέχρι σήμερα…

Πολιτική επιλογή

Ίσως και να μην ήταν λύση ανάγκης, αλλά η πραγματική πολιτική που την είδαμε και με το άλλο πρόσωπο, αυτό της κυρίας που φώναζε έξω από το σχολείο σε προσφυγόπουλα: «Διώξτε τους λάθρο, ζήτω η Χρυσή Αυγή». Γιατί αυτή η κυρία μέχρι πριν λίγες μέρες δούλευε στα προγράμματα για τους πρόσφυγες ως έκτακτο προσωπικό, ξέρετε αυτό που το επιλέγει η δημοτική αρχή με το οκέι της κυβέρνησης. Γιατί όχι; Εξάλλου σε αυτή τη δημοτική αρχή (που ήταν σε αγαστή συνεργασία με την κυβέρνηση) δεν υπήρχε σε θέση ευθύνης αυτός ο κύριος που ζητούσε σε γραπτό λόγο να ρίξουμε τους μετανάστες στη θάλασσα; Σε αυτή την κυβέρνηση δεν ανήκε και ο κύριος που ήταν με τους αγανακτισμένους, όταν κάποιοι από αυτούς έκαναν το πογκρόμ στην Πλατεία Σαπφούς στη Μυτιλήνη; Αυτή η κυβέρνηση δεν ήταν που ψήφισε το νόμο «Προσαρμογή της ελληνικής νομοθεσίας... σχετικά με τις απαιτήσεις για την υποδοχή των αιτούντων για τη διεθνή προστασία» και ειδικά το άρθρο 7 το οποίο στην ουσία επανέφερε το γεωγραφικό αποκλεισμό των προσφύγων από το «παράθυρο», μετά την κατάπτυστη κοινή δήλωση ΕΕ-Τουρκίας; Με τους πρέσβεις των ΗΠΑ και Γερμανίας να παρελαύνουν, επιβλέποντας την τήρηση των συμφωνημένων και τον αρμόδιο για την τήρηση της κοινής δήλωσης να έρχεται στη Λέσβο και να δηλώνει απερίφραστα «εδώ είναι δικός μας χώρος». Αυτή η κυβέρνηση δεν είναι που υποβίβασε το προσφυγικό, τους πρόσφυγες και τους νησιώτες σε ανταλλάξιμα εμπορεύματα, όταν η αρεστή της, δημοτική αρχή, ζήτησε το κατιτί της (να μπει σε κάποια προγράμματα διαχείρισης προσφυγικού Urban) και η απάντηση ήταν θετική; Στα επίσημα πρακτικά του δημοτικού συμβουλίου γράφτηκε ότι το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής υπέδειξε τους φορείς (συγκεκριμένες ΜΚΟ και Πανεπιστήμια), ακόμα και συγκεκριμένο όνομα συναδέλφου Καθηγητή, που θα διεκδικήσουν και θα διαχειριστούν δύο προγράμματα, συνολικού ύψους 11.200.000 ευρώ που προορίζονται για δράσεις ενσωμάτωσης προσφύγων και μεταναστών. Σχετικά αναφέρονται οι εκφράσεις «απαιτήθηκε η άμεση ανάθεση…», «μας προτάθηκε το όνομα του Καθηγητή…», «υπήρξε υπόδειξη για τους φορείς που θα συμμετέχουμε…», «υπήρξε καθοδήγηση από το Υπουργείο…». Και όλα τα παραπάνω είναι πέρα από τα γνωστά που έχουν γραφτεί για τις υπερτιμολογήσεις σε φαγητά, σκηνές, αγορές οικοπέδων κλπ. Το κρατικο-επιχειρηματικό έγκλημα στα καλύτερά του είναι εδώ και κάποιοι συνεχίζουμε να νιώθουμε ντροπή. Μην ανησυχείτε λοιπόν. Τα πράγματα εξελίσσονται όπως πάντα προς το χειρότερο. Τα ζήσαμε, τα ζούμε, θα τα ζήσουμε. Μέχρι αυτό το κύμα της αλληλεγγύης που σάρωσε τα πάντα πριν λίγα χρόνια να σηκωθεί από το κρεβάτι του πόνου και της ντροπής, που το έβαλε η παρούσα κατάσταση και πετάξει πρόσωπα και πολιτικές εκεί που πραγματικά ανήκουν. Στον αγύριστο.

μικρά αντιρατσιστικά

Του Στράτου Γεωργούλα

Στις 15-16 Ιούνη, στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών πραγματοποιήθηκε η 13η Αντιρατσιστική Γιορτή του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών και της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό». Αγωνιστές του κινήματος και της Αριστεράς, ντόπιοι, πρόσφυγες και μετανάστες συμμετείχαν σε μια μεγάλη συνάντηση συνύπαρξης και αλληλεγγύης, με σύνθημα «Ζωή χωρίς συμβιβασμούς – Αλληλεγγύη χωρίς εξαιρέσεις». Πέρα από το συναυλιακό πρόγραμμα, την πολυεθνική κουζίνα, τις εκθέσεις κλπ, έγιναν συζητήσεις που κάλυψαν ένα ευρύ φάσμα των μετώπων που απασχολούν τον κόσμο της αλληλεγγύης και της αντίστασης: για την πάλη ενάντια στην ακροδεξιά σε Ελλάδα και Ευρώπη, για την ΕΕφρούριο που δολοφονεί ποινικοποιώντας την αλληλεγγύη και τη διάσωση, για την έμφυλη βία και τις διακρίσεις στα χρόνια της κρίσης, όπως και μια συζήτηση με Ιταλό ακτιβιστή.

Με το τζαμί στο Βοτανικό να ετοιμάζεται να ανοίξει, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πράττει επιτέλους κάτι αυτονόητο. Αλλά μάλλον θέλει να ξεμπερδέψει με μια εκκρεμότητα για την οποία η χώρα είχε γίνει διεθνώς ρεζίλι και αυτό φαίνεται ακόμα και από την κατασκευή. «Άσχημο στα όρια του προσβλητικού για τις μουσουλμανικές κοινότητες της Αθήνας και για τη σύγχρονη ισλαμική αρχιτεκτονική», το χαρακτηρίζει άνθρωπος που ασχολήθηκε επί χρόνια με το θέμα. «Σαν μεγάλο περίπτερο» το χαρακτήρισε ο πρόεδρος της Μουσουλμανικής Ένωσης Ελλάδας, Ναΐμ Ελ Γαντούρ. Σύμφωνα με τον ίδιο, θα χωράει 300 άτομα. Συζήτηση έχουν προκαλέσει και άλλες ρυθμίσεις (με βάση το νόμο του 2006, το ΔΣ που επιλέγει τον ιμάμη θα έχει συμβολική-περιορισμένη εκπροσώπηση των μουσουλμανικών κοινοτήτων, ενώ το τζαμί δεν θα έχει μιναρέ ή μεγαφωνικές εγκαταστάσεις στους εξωτερικούς χώρους). Ρυθμίσεις που ίσως θα έμοιαζαν εύλογες σε ένα «κοσμικό» κράτος, το οποίο όμως μόνο «κοσμικό» δεν είναι, αν συγκρίνει κανείς τις αντίστοιχες ρυθμίσεις για την Ορθόδοξη Εκκλησία. Φαίνεται ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «δεν έχει πρόβλημα με τους μουσουλμάνους, αρκεί να μην προκαλούν»…

Στο νέο τέμενος προβλέπεται επίσης το κήρυγμα να γίνεται στα ελληνικά ή έστω στα αγγλικά. Σαφής η στόχευση. Να ξέρει το άγρυπνο μάτι των ελληνικών Αρχών μήπως γίνει κανένα κήρυγμα μίσους σε χώρο λατρείας. Γιατί ως γνωστόν οι ελληνικές Αρχές είναι πολύ ευαίσθητες σε αυτό το ζήτημα και δεν τα σηκώνουν αυτά. Ούτε ο Άνθιμος, ούτε ο Αμβρόσιος, ούτε οι ομοϊδεάτες τους στο ελληνορθόδοξο ιερατείο τολμάνε να κηρύξουν το μίσος από άμβωνος κάθε Κυριακή, μην τυχόν και τους περιλάβουν οι Αρχές…

Τα κομματίδια «δεξιά της δεξιάς», εκτός Χρυσής Αυγής και Βελόπουλου, επιχείρησαν να ενωθούν. Διαδοχικές συναντήσεις επί συναντήσεων δεν κατάφεραν τελικά να φέρουν υπό την ίδια σκέπη τον Φαήλο, τον Καρατζαφέρη, τον στρατηγό Συναδινό και τα άλλα παιδιά. Το «πατριωτικό μέτωπο» κατέρρευσε γύρω από καταγγελίες για ηγεμονισμούς, ανιδιοτέλειες, ανθενωτικές διαθέσεις κ.ά. Τα άσχημα νέα είναι ότι οι ψηφοφόροι αυτού του «χώρου» έχουν κι άλλες –μαζικότερες– επιλογές. Αλλά γενικά αυτό το «κοινό» πάντα υπήρχε και θα συνεχίσει να υπάρχει. Με αυτό δεδομένο, το να σπάνε σε χίλια κομμάτια και να μην μπορούν να συγκροτηθούν οι ακροδεξιές ηγεσίες σε ενιαίο ρεύμα είναι από τα πράγματα που καλό είναι να γίνονται. Το τελευταίο πράγμα που θα χρειαζόμασταν θα ήταν η εμφάνιση και τρίτου ορατού «πόλου» στην ακροδεξιά…

διεθνη

19 ioynh 2019

17

Η εξέγερση στο Σουδάν στην κόψη του ξυραφιού Του Πάνου Πέτρου

Η

εξέγερση στο Σουδάν αντιμετωπίζει προκλήσεις «ζωής ή θανάτου». Μετά την ανατροπή του δικτάτορα Μπασίρ, οι διαπραγματεύσεις μεταξύ της Διακήρυξης Ελευθερίας και Αλλαγής (η ομπρέλα της κοινωνικής και πολιτικής αντιπολίτευσης, που πήρε το όνομά της από το κοινό κείμενο που υπογράφηκε το Γενάρη του 2019) και του Μεταβατικού Στρατιωτικού Συμβουλίου (που είχε καταλάβει την εξουσία μετά την αποπομπή του Μπασίρ) βρίσκονταν σε μόνιμο αδιέξοδο. Η στρατιωτική ηγεσία αρνούνταν τη μεταφορά της εξουσίας σε ένα πολιτικό συμβούλιο, ενώ ακόμα κι όταν η αντιπολίτευση υποχώρησε στην άποψη για «μικτή» σύνθεση, ο στρατός αρνούνταν να παραχωρήσει την πλειοψηφία σε αυτό το «μικτό» ανώτατο όργανο. Εν τω μεταξύ, οι διαδηλωτές παρέμεναν στις κατασκηνώσεις τους σε όλο το Σουδάν, με πιο εμβληματική την καθιστική διαμαρτυρία έξω από την έδρα του στρατού στην πρωτεύουσα Χαρτούμ, δείχνοντας ετοιμότητα «να υπερασπιστούν την επανάστασή τους μέχρι να πετύχει τους στόχους της».Το κίνημα έκανε βήματα αυτό-οργάνωσης (επαναστατικές επιτροπές γειτονιάς κ.ο.κ.) και κλιμάκωσης (μια 2ήμερη πολιτική απεργία)που προκάλεσαν την δραματική αντεπίθεση του καθεστώτος.

Η σφαγή

Τα ξημερώματα της 3ης Ιούνη, οι Δυνάμεις Ταχείας Υποστήριξης (RSF) έσπασαν τα οδοφράγματα στο Χαρτούμ και ανοίγοντας αδιάκριτα πυρ κατάφεραν να διαλύσουν την κατασκήνωση και να σκορπίσουν τους συγκεντρωμένους. Οι νεκροί ήταν από 60 (καθεστωτικές πηγές) ως πάνω από 110 (σύμφωνα με την Επιτροπή των νοσοκομειακών γιατρών). Η αγριότητα ήταν σοκαριστική: Πτώματα ανασύρθηκαν από το Νείλο, έγιναν επιθέσεις σε νοσοκομεία όπου κατέφυγαν τραυματίες,ακολούθησαν επιδρομές σε διάφορα σημεία της πόλης. Οι RSF είναι ένα ελίτ παραστρατιωτικό σώμα που απέκτησε «εμπειρία» διαπράττοντας μαζικά εγκλήματα πολέμου στο Νταρφούρ και «τεχνογνωσία» αναλαμβάνοντας το ρόλο του κυνηγόσκυλου της Ευρώπης-Φρούριο στα σύνορα του Σουδάν (στα πλαίσια συμφωνίας ΕΕ-Μπασίρ). Ο καθένας καταλαβαίνει για τι είναι ικανό αυτό το επίλεκτο «σώμα». Οι ίδιες δυνάμεις επιτέθηκαν σε κατασκηνώσεις και σε άλλες πόλεις της χώρας, ενώ ο στρατός έκλεισε το ίντερνετ και τις περισσότερες τηλεπικοινωνίες, απαγόρευσε σε ξένα δίκτυα (όπως το Αλ Τζαζίρα) να συνεχίσουν να μεταδίδουν και σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες έχουν μετατρέψει το Χαρτούμ σε «ζώνη στρατιωτικής κατοχής», τρομοκρατώντας τον πληθυσμό. Ελάχιστες μέρες πριν τη σφαγή, η ηγεσία του Μεταβατικού Στρατιωτικού Συμβουλίου είχε πυκνές επαφές με τους Σαούντ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και την Αίγυπτο του Σίσι. Μια μέρα πριν τη σφαγή, οι Σαούντ και τα Εμιράτα ανακοί-

νωσαν την αποστολή 3 δισ. δολαρίων οικονομικής «βοήθειας» στο Σουδάν. Είναι παραπάνω από σαφές από ποιες δυνάμεις δόθηκε το «πράσινο φως» για τη σφαγή.

Η αντίσταση Πάντως η σφαγή στο Χαρτούμ δεν κατόρθωσε να επιβάλει σιγή νεκροταφείου. Οι πρώτες αναφορές μετά τη σφαγή για «νέα οδοφράγματα στις γειτονιές» επιβεβαιώθηκαν τις επόμενες μέρες, από πολλές διαφορετικές πηγές, που περιγράφουν την ίδια εικόνα. Στις εργατικές συνοικίες όπως η Σαμπάτ, το Μπαχάρι κ.ά. κάθε μέρα στήνονται οδοφράγματα, για να διαλυθούν από τις RSF, να ξαναστηθούν την άλλη μέρα κ.ο.κ. Πολλοί μένουν σπίτια τους φοβισμένοι, άλλοι υπερασπίζονται τα οδοφράγματα, άλλοι βγαίνουν για λίγες ώρες να βοηθήσουν να ξαναστηθούν τα οδοφράγματα και ξανακλείνονται σπίτι. Ακόμα πιο θολές κι ανεπιβεβαίωτες ήταν οι πληροφορίες για τις αντιδράσεις μέσα στο στρατό. Υπήρξαν φήμες για βίαιο αφοπλισμό ολόκληρων μονάδων, «ύποπτων» για φιλικότητα προς τους διαδηλωτές, αλλά και για «κλειδαμπάρωμα» μονάδων στα στρατόπεδά τους, τις μέρες της κλιμάκωσης της καταστολής. Μερικές μέρες μετά έγινε επίσημα γνωστό ένα κύμα συλλήψεων χαμηλόβαθμων αξιωματικών με την κατηγορία για «σχέδιο πραξικοπήματος». Σύμφωνα με κάποια ρεπορτάζ πρόκειται για όσους διαφώνησαν και αντέδρασαν στη σφαγή των διαδηλωτών. Τα «ρήγματα» τα οποία φοβάται η στρατιωτική ηγεσία φαίνεται να υπάρχουν, αλλά δεν ήταν αρκετά βαθιά ή οργανωμένα για να εκφραστούν ενεργά. Η Σουδανική Επαγγελματική Ένωση (SPA), η συμμαχία επαγγελματικών συλλόγων και εργατικών συνδικάτων που αποτελεί τη φυσική ηγεσία της εξέγερσης και τον «κοινωνικό» κορμό της αντιπολιτευτικής ομπρέλας, φάνηκε εκείνες τις κρίσιμες μέρες να συμπεριφέρεται ως πραγματική ηγεσία: Ανακοίνωσε τη διακοπή κάθε διαπραγμάτευσης, δηλώνοντας ότι το «πραξικοπηματικό συμβούλιο» δεν είναι πλέον συνομιλητής, κάλεσε το λαό σε γενικευμένη πολιτική ανυπακοή και γενική πολιτική απεργία και τους άνδρες των ένοπλων δυνάμεων σε ανυπακοή κι απειθαρχία στις εντολές της ανώτερης ιεραρχίας. Το Στρατιωτικό Συμβούλιο έδειξε να ταλαντεύεται μεταξύ πυγμής και φόβου για τις αντιδράσεις. Αρχικά δήλωνε ότι επρόκειτο για επιχείρηση ενάντια στη συνοικία που

λέγεται «Κολομβία» (λόγω της αυξημένης παρουσίας παραβατικών) η οποία «ξέφυγε» προς την κατασκήνωση από επιχειρησιακό λάθος. Αργότερα ανέλαβε επίσημα την ευθύνη για τη διάλυση της κατασκήνωσης, αλλά συμπλήρωνε ότι θα τιμωρηθούν όσοι έδειξαν υπερβάλλοντα ζήλο. Σε πρώτη φάση ανακοίνωσε την ακύρωση κάθε διαπραγμάτευσης και εκλογές σε 9 μήνες (η αντιπολίτευση ζητά 3ετή «μεταβατική περίοδο» για να υπάρξει χρόνος να οργανωθούν και συγκροτηθούν τα κόμματα που μόλις τώρα βγαίνουν από συνθήκες ημι-παρανομίας) και στη συνέχεια δήλωσε πρόθυμο για άμεση επανέναρξη των διαπραγματεύσεων. Είναι εμφανώς σε θέση ισχύος, αλλά φαίνεται ότι δεν αισθάνεται ότι έχει ανακτήσει πλήρως την πρωτοβουλία κινήσεων.

Μια χαμένη ευκαιρία Ότι έχει λόγους να φοβάται αποδείχθηκε από την γενική πολιτική απεργία που αντιμετώπισε. Αυτή ξεκίνησε πιο «ανοργάνωτα» από την επομένη της σφαγής, αλλά οργανώθηκε συστηματικά από τις 9 Ιούνη. Τις μέρες που κράτησε (9-10-11-12 Ιούνη) παρέλυσε το Σουδάν. Οι αναλυτικές αναφορές της SPA για τη συμμετοχή και τα αποτελέσματά της κατά κλάδο σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα είναι συγκλονιστικές, ενώ συνάδουν με την γενική αίσθηση που μετέφεραν τα διεθνή ΜΜΕ για «απονέκρωση» της χώρας αλλά και τα μεμονωμένα ρεπορτάζ από λιμάνια, τράπεζες, πετρελαϊκές εγκαταστάσεις, αεροδρόμια, σχολεία κ.ο.κ. Μια πετυχημένη γενική πολιτική απεργία διαρκείας η οποία μάλιστα έγινε εφικτή σε καθεστώς τρομοκρατίας (με καταγγελίες για εργασία «υπό την απειλή όπλου», για αντίποινα σε όποιον συμμετείχε κ.ο.κ.). Δυστυχώς, ακριβώς εκείνη τη στιγμή η ηγεσία αναδιπλώθηκε και στις 12 Ιούνη κήρυξε το τέλος της γενικής πολιτικής απεργίας, ως «δείγμα καλής θέλησης» στην προοπτική μιας μελλοντικής επανέναρξης των διαπραγματεύσεων. Είχε προηγηθεί η μεσολάβηση της Αιθιοπίας, που λειτούργησε ως «σανίδα σωτηρίας» και για το Στρατιωτικό Συμβούλιο που αντιμετώπιζε μια σοβαρή πρόκληση αλλά και για την αντιπολίτευση (ή έστω την πλειοψηφία της, μιας και καταγράφονται αποκλίσεις μεταξύ διάφορων δυνάμεων) που είχε προκαλέσει μια σύγκρουση την οποία μάλλον θα προτιμούσε να αποφύγει. Οι δυνάμεις της Διακήρυξης Ελευθερίας και Αλλαγής παρουσιάζουν κάποιες πρώτες υποχωρήσεις του στρατού

(απελευθέρωση των συλληφθέντων, καταρχήν αποδοχή μιας ανεξάρτητης έρευνας για τη σφαγή), δηλώνουν ότι θα επιμείνουν και για άλλες (απόσυρση του στρατού από τους δρόμους) πριν ξαναβρεθούν στο ίδιο τραπέζι με τους στρατηγούς, ενώ μπορούν να ισχυριστούν ότι απέτρεψαν τα χειρότερα σε μια στιγμή που το ζήτημα της αυτοάμυνας απέναντι στο κράτος ήρθε δραματικά στην επιφάνεια και αποδείχθηκε ότι δεν έχει επιλυθεί (ο φόβος της Συρίας ίσως έπαιξε ρόλο). Όμως αποδείχθηκε η απροθυμία τους να κλιμακώσουν τη σύγκρουση –όχι τυχοδιωκτικά, αλλά σε μια συγκυρία που η γενική πολιτική απεργία ήταν επιτυχημένη. Για την ηγεσία της εξέγερσης, η οργάνωση και δράση των μαζών αποτελεί περισσότερο «αντίβαρο» στη δύναμη του καθεστώτος και λιγότερο «εναλλακτική» στο ίδιο το καθεστώς. Αλλά η λαϊκή διαθεσιμότητα δεν μπορεί να «αναβοσβήνει με διακόπτη», ανάλογα την πορεία των διαπραγματεύσεων. Η ανάκλησή της απεργίας ήταν ένα δραματικό λάθος. Αυτή τροφοδοτούσε και την αντίσταση στο δρόμο (οι συμμετέχοντες στο παιχνίδι της «γάτας με το ποντίκι» όσον αφορά τα οδοφράγματα στις γειτονιές, δήλωναν ότι είναι η απεργία αυτή που δίνει νόημα στο να συνεχιστεί και αυτή η «σισσύφεια» μορφή πάλης).Αυτή απειλούσε τους στρατηγούς, θα μπορούσε να βαθύνει τα ρήγματα στο στρατό, αλλά και να επιτρέψει το ρίζωμα του κινήματος στους χώρους δουλειάς, μετά την απώλεια της κατασκήνωσης στο κέντρο της πόλης.

Συνέχεια

Μετά από όσα έγιναν επιστρέφουμε στο σημείο που σχολίαζε η μαρξίστρια Αν Αλεξάντερ πριν ξεσπάσει η μεγάλη κρίση: «Οι διαπραγματευτικές ομάδες της SPA και της αντιπολιτευτικής “ομπρέλας” Συμμαχία για Ελευθερία και Αλλαγή επιχειρούν να πείσουν το παλιό καθεστώς να αυτό-μεταρρυθμιστεί από τα πάνω…Το πρόβλημα, όταν ζητάς από στρατηγούς να οδηγήσουν μεταρρυθμιστικά τους εαυτούς τους εκτός εξουσίας, είναι ότι συνήθως δεν συμφωνούν». Στις 14 Ιούνη, η σχετική ηρεμία στους κεντρικούς δρόμους έσπασε από τις πρώτες -μετά τη σφαγή- απόπειρες διαδηλωτών να κινηθούν ξανά προς το κέντρο του Χαρτούμ. Ήταν πιο μικρές διαδηλώσεις, αυθόρμητες και σύμφωνα με τον Guardian, έγιναν από ανθρώπους «οργισμένους από την απόφαση να ανακληθεί η γενική απεργία στην οποία συμμετείχαν πιστεύοντας ότι θα συνεχιστεί ώσπου να διώξουν οριστικά το Στρατιωτικό Συμβούλιο». Αυτή η διάθεση και το γεγονός ότι πρόκειται για την πιο οργανωμένη εξέγερση από όσες έζησε η ευρύτερη περιοχή μετά το 2011, επιτρέπουν να συνεχίσουμε να ελπίζουμε σε νέες ευκαιρίες για το δικό μας στρατόπεδο. Αλλά η ιστορία της «αραβικής άνοιξης» διδάσκει ότι η πλευρά μας δεν έχει την πολυτέλεια να «πετάει» τις ευκαιρίες που της δίνονται, γιατί αυτές δεν προσφέρονται αέναα: κάποια στιγμή, η αντεπανάσταση αντεπιτίθεται αποφασιστικά και από την εξουθένωση κανείς δεν έχει πλέον τη διάθεση να συνεχίσει να παλεύει...

18

ΔΙΕΘΝΗ

19 ΙΟΥΝΗ 2019

Αλγερία Επί 17 βδοµάδες, οι Αλγερινοί συνεχίζουν να διαδηλώνουν (εν µέσω και κάποιων απεργιών) κάθε Παρασκευή µε σύνθηµα «Φύγετε όλοι σας!» και «Όχι εκλογές µε αυτήν τη συµµορία στην εξουσία!». Ήδη ο αρχικός σχεδιασµός του καθεστώτος για εκλογές στις 4 Ιούλη µαταιώθηκε. Οι εκλογές αναβλήθηκαν επ’ αόριστον, µε κρατικό αξιωµατούχο να δηλώνει στο Reuters ότι «θα ήταν αδύνατο να τις διοργανώσουµε επιτυχώς». Μια µικρή επιτυχία (που δείχνει ότι το καθεστώς δεν έχει χτίσει καµία «συναίνεση» µετά την πτώση του Μπουτεφλίκα), αλλά ο αγώνας συνεχίζεται καθώς η «κλίκα» παραµένει στην εξουσία επ’ αόριστον. Εν τω µεταξύ, στις διαδηλώσεις εµφανίζονται πλέον και σουδανικές σηµαίες, µε αρκετά συνθήµατα των Αλγερινών να αποδίδουν τιµές στους «µάρτυρες στο Σουδάν»…

Η νέα ιταλική κρίση, ανάµεσα στον εσπρέσο, τη λιρέτα και την κυβερνητική αδηφαγία της Λέγκας Του Γιάννη Νικολόπουλου

Σ

την Ιταλία, προχώρησαν εσχάτως σε µια πρωτότυπη εφεύρεση –τις µηχανές του εσπρέσο που θα φτύνουν ταυτόχρονα και... λιρέτες. Αλλά δυστυχώς η πολιτική και οικονοµική κατάσταση στη Ρώµη δεν προσφέρεται για γέλια ούτε και για εξωφρενικές εφευρέσεις πέρα και από τα πιο τρελά όνειρα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Αν και από τον Μάρτιο ήταν γνωστό πως το ιταλικό έλλειµµα θα ξεπερνούσε σύµφωνα µε τις προβλέψεις το 2,5% του ΑΕΠ και από τον περασµένο Απρίλιο ήταν επίσης γνωστό ότι το ιταλικό χρέος σπάει το ψυχολογικό όριο του 130% του ΑΕΠ (αγγίζοντας το 132%), η νέα «ιταλική κρίση» ξέσπασε λίγες µόνο µέρες µετά τις ευρωεκλογές. Γιατί, είναι το πρώτο και εύλογο ερώτηµα.

Ανατροπή συσχετισµών

Απλούστατα, επειδή οι ευρωεκλογές απέδειξαν στην κάλπη πως έχουν αντιστραφεί οι όροι στη συνεργασία και την απήχηση των δυο κυβερνητικών εταίρων - η Λέγκα του Βορρά κατήγαγε συγκριτικά σηµαντική νίκη, αφήνοντας πίσω της, το Κίνηµα των Πέντε Αστέρων, το οποίο, σύµφωνα µε τις δηµοσκοπήσεις, είδε το 1/4 των ψηφοφόρων του να µετακινείται και να ψηφίζει απευθείας τον Σαλβίνι και το κόµµα του. Άλλη µία, τρανή απόδειξη του τι συµβαίνει όταν η Ακροδεξιά αποκτά κυβερνητική εξουσία έστω και από θέση αρχικά µειονεκτική και µέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο γίνεται η πρώτη, πολιτική δύναµη σε µία κοµβική για την ΕΕ χώρα. Με προµετωπίδα µάλιστα όχι την οικονοµία αλλά το αντιµεταναστευτικό µίσος και τις ποινικές διώξεις εναντίον µεταναστών, εθελοντών, ακτιβιστών και δηµάρχων. Εποµένως, ένα και πρώτο κρατούµενο, η πολιτική και εκλογική δυναµική που απέκτησε η Λέγκα µετά τις ευρωεκλογές, δυναµική που κάνει τον Σαλβίνι να λιγουρεύεται µια ενδεχοµένως κυβέρνηση αµιγώς προερχόµενη από το κόµµα του, έστω και ως κυβέρνηση κοινοβουλευτικής µειοψηφίας και ανοχής, κατά τα ιταλικά ειωθότα ή σε συµπόρευση µε τα µουσολινικά Αδέλφια της Ιταλίας. Τούτου δοθέντος, µια τεχνητή αναζωπύρωση της ιταλικής κρίσης

και της σύγκρουσης µε την ΕΕ αποτελεί την αφετηρία για την πρόκληση εσωτερικού, πολιτικού γεγονότος, που θα οδηγούσε σε πρόωρη προσφυγή στην κάλπη. Πότε, είναι το επόµενο ερώτηµα. Πριν το δεύτερο δεκαήµερο του Οκτωβρίου, όταν κατά τα ευρωπαϊκώς κρατούντα, πρέπει να κατατεθούν οι προϋπολογισµοί των κρατών-µελών για συµµόρφωση µε το Ευρωπαϊκό Σύµφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης και έγκριση από την Κοµισιόν. Τον Οκτώβριο, όµως και µε όσα έχουν εξαγγελθεί ή δροµολογηθεί, η ΕΕ θα καλείται να αντιµετωπίσει ταυτόχρονα ένα Brexit χωρίς συµφωνία, αν στην κούρσα για τη διαδοχή της Τερέζας Μέι, επικρατήσει η σκληροπυρηνική πτέρυγα των Μπρεξιτίαρς Συντηρητικών,

Η νίκη της Λέγκας στις ευρωεκλογές άνοιξε την κυβερνητική όρεξη και σε στελέχη του κόµµατος, που αφενός ανήκουν στο οικονοµικό επιτελείο του Σαλβίνι και αφετέρου δεν έχουν κρύψει τις έντονες, «ευρωσκεπτικιστικές» τάσεις τους µε επικεφαλής τον Μπόρις Τζόνσον. Με άλλα λόγια, η Λέγκα ποντάρει στον πολύ πιθανό πολιτικό κυκλώνα που θα ανοίξει πάνω από τη Μάγχη, προκειµένου να πετύχει όσο το δυνατό περισσότερα ανταλλάγµατα από θέση κυβερνητικής ισχύος και µε επιχείρηµα πως η Ιταλία είναι too big to fail εντός του ευρώ. Τότε, γιατί αναθερµάνθηκε ξανά η συζήτηση για έξοδο της Ιταλίας από το ευρώ; Η νίκη της Λέγκας στις ευρωεκλογές άνοιξε την κυβερνητική όρεξη και σε στελέχη του κόµµατος, που αφενός ανήκουν στο οικονοµικό επιτελείο του Σαλβίνι και αφετέρου δεν έχουν κρύψει τις έντονες, «ευρωσκεπτικιστικές» τάσεις τους, που φτάνουν έως και την υιοθέτηση ενός νέου εθνικού νοµίσµατος, µιας νέας λιρέτας ακόµη και χωρίς συµφωνία µε την ΕΕ και εξαυτού δεν είδαν υπουργικό χαρτοφυλάκιο πριν από έναν χρόνο. Ανάµεσα

τους είναι οι οικονοµολόγοι Αλµπερτο Μπανιάι και Κλαούντιο Μπόργκι. Και οι δύο προωθούνται από τον Σαλβίνι ο ένας για τη θέση του υπουργού Ευρωπαϊκών Υποθέσεων και ο άλλος, για τη θέση του υπουργού Οικονοµικών, ακόµη και στην περίπτωση εκπαραθύρωσης ή παραίτησης των Σαβόνα και Τρία, που έχουν σήµερα τους αντίστοιχους θώκους, αν η κρίση µε τις Βρυξέλλες παραταθεί και βαθύνει. Πιθανότατα, αυτό είναι και το σενάριο που οδηγεί την Ιταλία σε πρόωρες κάλπες, αν η προεδρία της δηµοκρατίας, δηλαδή ο Ματαρέλα, απορρίψει έναν από τους δύο ή και τους δύο για υπουργούς - όπως είχε πράξει πέρυσι στο πλαίσιο του ιταλικού συντάγµατος για τον διορισµό του Σαβόνα στη θέση του υπουργού Οικονοµικών. Στον Μπανιάι ανήκει και η πρόσφατη νοµοθετική πρόταση για ένα σύστηµα εσωτερικού δανεισµού και πιστώσεων του ιταλικού κράτους, που υπερψηφίστηκε από το ιταλικό κοινοβούλιο υπό τους πηχυαίους τίτλους της εισαγωγής «παράλληλου νοµίσµατος». Ο ίδιος νόµος αποτέλεσε την αφορµή για να τα ακούσει... στερεοφωνικά ο Τζοβάνι Τρία στο τελευταίο Eurogroup από τους οµολόγους του, αν και στην πραγµατικότητα το µείζον ζήτηµα παραµένει ο εκτροχιασµός του ελλείµµατος σε σχέση µε τη «βελούδινη συµφωνία» της ΕΕ και της Ιταλίας, που τον περασµένο ∆εκέµβρη προέβλεπε έλλειµµα, για το 2019, «αυστηρά» της τάξης του 2,04% - εντός του Ευρωπαϊκού Συµφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης, εκτός και πάνω από το όριο του 1% που έχει επιβάλει στην Ιταλία, ο ειδικός, συνταγµατικός νόµος Μόντι-Τζεντιλόνι από το 2015, παρακολουθώντας τη αναιµική ανάπτυξη του βατράχου της ιταλικής οικονοµίας, που δεν λέει να ανανήψει έπειτα από δέκα και πλέον χρόνια επιβράδυνσης και ύφεσης.

Πολιτική διαµάχη

Στον Μπανιάι ανήκει και η «πρόβλεψη» πως οι Ιταλοί µε την - ακαριαία και ξαφνική επαναφορά στη - λιρέτα δεν έχουν να φοβηθούν κάτι και ότι θα είναι έτοιµοι «όπως κάθε µέρα» να απολαύσουν «τον πρωινό εσπρέσο τους». Την ίδια ώρα όµως που ο οικονοµικός σύµβουλος του Σαλβίνι υπόσχεται λιρέτες και άφοβους... εσπρέσο, ο πρωθυπουργός Κόντε έχει απειλήσει µε

παραίτηση, αν η ιταλική κυβέρνηση δεν καταφέρει να επαναφέρει τις προοπτικές του ελλείµµατος στα συµφωνηθέντα µε την ΕΕ (pacta sunt servanda) µε ό,τι αυτό θα συνεπάγεται για τη συνοχή της κυβέρνησης µε την παρούσα σύνθεσή της. Από την πλευρά του, ο υπουργός Οικονοµικών, Τρία, που έχει γίνει σάκος του µποξ µεταξύ Βρυξελλών και Ρώµης, έχει χαρακτηρίσει το σύστηµα εσωτερικού δανεισµού, «αχρείαστο και παράνοµο», αν και κατά τα άλλα ετοιµάζεται να το εφαρµόσει και να σαρώσει τα αποθεµατικά διαφόρων φορέων του δηµοσίου και του κοινωνικού κράτους σε µια περίπλοκη και εναγώνια αναζήτηση φθηνού χρήµατος για τους επόµενους, καλοκαιρινούς µήνες - αν και εφόσον παραµείνει στο υπουργείο. Στο γαϊτανάκι του ποιος θα κάνει την πιο βαρύγδουπη δήλωση για την λιρέτα και την οριστική ρήξη µε την ΕΕ, µπήκε και ο υπουργός Απασχόλησης και Βιοµηχανικής Ανάπτυξης, ηγέτης των Πέντε Αστέρων, Λουίτζι ΝτιΜάιο, που εγκατέλειψε φραστικά τους περσινούς όρκους πίστης στο ευρώ ενώπιον των ιταλών βιοµηχάνων, προφανώς προσπαθώντας να ανακόψει τις εκλογικές απώλειες που καταγράφηκαν στην κάλπη των ευρωκοινοβουλευτικών εκλογών, µπροστά στο σοβαρό ενδεχόµενο, οι «πεντάστεροι» όχι απλώς να δουν την πλάτη της Λέγκας σε µια πρόωρη, εθνική κάλπη, αλλά να είναι και απολύτως περιττοί σε µια νέα κυβέρνηση συνεργασίας, µειοψηφίας ή ακόµη και αυτοδυναµίας. Τα µουσολινικά Αδέρφια της Ιταλίας, που τον χειµώνα πανηγύριζαν επειδή η κυβέρνηση εφάρµοζε το δικό τους αντιµεταναστευτικό πρόγραµµα και πογκρόµ ποινικών διώξεων εναντίον κάθε µορφής συµπαράστασης και αλληλεγγύης προς τους µετανάστες και είδαν να αποσπούν ένα ευρωεκλογικό 6,5%, διπλασιάζοντας σχεδόν τη δύναµή τους, περιµένουν να στηρίξουν τον «συνοδοιπόρο και συµµαχητή» Σαλβίνι... Πάντα, και µε τις παρασκηνιακές ενέργειες του «πολύ» Στιβ Μπάνον, που έχει υποστηρίξει και δηµόσια αυτό τον συνασπισµό εξουσία της ιταλικής Ακροδεξιάς, ήδη από τον περασµένο Σεπτέµβριο, όταν ξεκίνησε τη µακρά περιοδεία του στην Ευρώπη για τον συντονισµό των ευρωπαίων νεοφασιστών και ακροδεξιών, µε πρώτο και κοµβικό σταθµό, τη Ρώµη.

19 ιουνη 2019

διεθνη

19

Χονγκ Κονγκ

Βραζιλία

Η κυβέρνηση του Χονγκ Κονγκ προωθούσε το «νόμο έκδοσης στο εξωτερικό», που θα διευκόλυνε την έκδοση ανθρώπων που καταζητεί η κινεζική κυβέρνηση. Η σχετική αυτονομία του Χονγκ-Κονγκ το έχει κάνει «καταφύγιο» αντιφρονούντων (βλ. τις διαδηλώσεις σε κάθε επέτειο της σφαγής της Τιενανμέν το 1989) ή «βάση υποστήριξης» των αγωνιστών που δρουν μέσα στην ίδια την Κίνα (κυρίως της νέας γενιάς φοιτητών που επιχειρούν να στηρίξουν το νεογέννητο εργατικό κίνημα σε συνθήκες διώξεων). Αυτοί οι άνθρωποι θα κινδύνευαν από το νέο νόμο, του οποίου η ψήφιση αναβλήθηκε αφού 1 εκατομμύριο (!) διαδηλωτές κατέβηκαν στους δρόμους. Ωστόσο λίγες μέρες, στους δρόμους κατέβηκαν 2 εκατομμύρια (!), απαιτώντας την οριστική απόσυρση του νομοσχεδίου. Ο πληθυσμός του Χονγκ Κονγκ είναι 7 εκατομμύρια…

Μετά τη μεγάλη πανεκπαιδευτική διαδήλωση στις 15 Μάη, ο Μπολσονάρο απάντησε κατεβάζοντας τους οπαδούς του στο δρόμο να διαδηλώσουν κατά των εκπαιδευτικών και των φοιτητών. Ήταν μια επίδειξη της διαφοράς Μπολσονάρο από την παραδοσιακή Δεξιά, ότι «προσφέρει μια ενεργοποιημένη κοινωνική βάση στο καθεστώς». Οι διαδηλώσεις των μπολσοναρίστας ήταν μεγάλες –αλλά μικρότερες από τις πανεκπαιδευτικές. Στις 30 Μάη, το πανεκπαιδευτικό κίνημα επανήλθε μαζικά στους δρόμους, ενώ στις 14 Ιούνη ο Μπολσονάρο αντιμετώπισε την πρώτη γενική απεργία των συνδικάτων, ενάντια στην πρόθεσή του να περάσει τη διαβόητη μεταρρύθμιση-ισοπέδωση του ασφαλιστικού συστήματος. Φαίνεται ότι το παιχνίδι παραμένει ανοιχτό…

Ρατσισμός και αντιρατσισμός στις εκλογές στη Δανία Του Πάνου Πέτρου

Ο

ι εθνικές εκλογές στη Δανία κατέγραψαν κάποιες τάσεις που έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Η «μεγάλη εικόνα» στην οποία στέκονται τα κυρίαρχα ΜΜΕ είναι η νίκη του «κόκκινου μπλοκ» (το άθροισμα των δυνάμεων από την κεντροαριστερά και πέρα) έναντι του «μπλε μπλοκ» (κεντροδεξιά και πέρα) που επιτρέπει στην επικεφαλής των Σοσιαλδημοκρατών να αρχίσει διερευνητικές επαφές για το σχηματισμό κυβέρνησης. Αλλά το ενδιαφέρον συγκεντρώνουν κάποια πιο συγκεκριμένα στοιχεία για αυτή τη μετατόπιση «προς τα αριστερά», σε συνδυασμό με τα προγράμματα των κομμάτων. Η Δανία, που υπήρξε «πρωτοπόρος» στη (ρατσιστική) εισαγωγή του μεταναστευτικού ως κεντρικού ζητήματος στην πολιτική ατζέντα, σήμερα δείχνει μια άλλη τάση –την επικράτηση των ζητημάτων του κοινωνικού κράτους και της κλιματικής αλλαγής στην ατζέντα.

Πτώση της ακροδεξιάς Με αυτά τα ζητήματα να θεωρούνται «πρώτες προτεραιότητες» με βάση τις κοινωνικές έρευνες, το ακροδεξιό Δανικό Λαϊκό Κόμμα καταποντίστηκε. Το πάλαι ποτέ καμάρι της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς, που το 2015 είχε φτάσει στη δεύτερη θέση, έχασε πάνω από τη μισή του δύναμη, κατρακυλώντας από το 21% στο 8,7% κι από τους 740.000 ψηφοφόρους στους 308.000. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι οι Σοσιαλδημοκράτες τα προηγούμενα χρόνια έδωσαν (από θέση αντιπολίτευσης μάλιστα) την στήριξή τους σε όλα τα σκληρά αντι-

O

Πέδρο Σάντσες έχει λάβει την εντολή να σχηματίσει κυβέρνηση που θα ζητήσει τη ψήφο εμπιστοσύνης από την ισπανική βουλή. Εάν δεν υπάρξει πλειοψηφική στήριξη για σχηματισμό κυβέρνησης με κορμό του PSOE (Σοσιαλιστές), τότε θα πρέπει να προκηρυχθούν νέες εκλογές. Οι Σοσιαλιστές δίνουν μάχη στις διαπραγματεύσεις με τα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά κόμματα προκειμένου να κερδίσει αρκετές αποχές κομμάτων από τις ψηφοφορίες, στάση που θα δηλώνει ανοχή στη νέα κυβέρνηση. Σε αυτές τις διαπραγματεύσεις,

μεταναστευτικά μέτρα που υλοποίησε η δεξιά κυβέρνηση. Υπήρξαν το πιο ακραίο παράδειγμα υιοθέτησης του λόγου της ακροδεξιάς, γιατί υποτίθεται ότι αυτή κερδίζει την «εργατική κοινωνική βάση» της σοσιαλδημοκρατίας και ο μόνος τρόπος να ανακάμψει η κεντροαριστερά είναι τάχα «να ακούσει» τις ξενοφοβικές «ανησυχίες» των λαϊκών στρωμάτων. Ενώ λοιπόν όντως η ακροδεξιά αιμορράγησε, οι Σοσιαλδημοκράτες… έμειναν στάσιμοι και σε ποσοστά (25,9% από 26,3%) και σε ψήφους (914.000 από 924). Το κοινό του Δανικού Λαϊκού Κόμματος κατακερματίστηκε, μεταξύ επιστροφής στο «μαντρί» του μεγάλου δεξιού κόμματος Venstre (που ανέκτησε τη δεύτερη θέση με 23,4% από 19,5%), τροφοδοσίας νέων δεξιών κομμάτων (όπως το 2,4% της Νέας Δεξιάς, και το 1,8% των ακραία μουσουλμανοφάγων της Σκληρής Γραμμής) και αναζωογόνησης παραδοσιακών δυνάμεων που είχαν υποχωρήσει (το 1,7% της Χριστιανοδημοκρατίας, και το 6,6% του Συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος). Στη «δεξιά πολυκατοικία» μεγάλη υποχώρηση είχε και η «Φιλελεύθερη Συμμαχία» που συγκυβέρνησε με το Venstre (από 7,5% στο 2,3%). Αλλά ποιες δυνάμεις ενισχύθηκαν, για να γείρει φέτος η πλάστιγγα υπέρ του «κόκκινου μπλοκ»; Οι Σοσιαλφιλελεύθεροι (8,6% από 4,6% και διπλασιασμός ψήφων) και το Σοσιαλιστικό Λαϊκό Κόμμα (7,7% από 4,2% με άνοδο από τις 150.000 στις 250,000 ψήφους). Οι πρώτοι είναι αυτό που δηλώνει το όνομά τους (και στα οικονομικά ζητήματα και στα δικαιωματικά), αν και οι πιο καθαρόαιμοι νεοφιλελεύθεροι έχουν φύγει διατυπώνοντας δεξιές κριτικές στην «αριστερή προσαρμογή» του κόμματος σε σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές (αυτοί συγκρότησαν τη Φιλελεύθερη Συμμαχία που προαναφέρ-

θηκε). Οι δεύτεροι είναι κόμμα της Αριστεράς, με ιστορικές καταβολές «τρίτου δρόμου» μεταξύ ΕΣΣΔ και Σοσιαλδημοκρατίας, που στη διαδρομή οσμώθηκαν ιδιαίτερα με νέα κινήματα όπως το οικολογικό και το φεμινιστικό και θεωρούνται πλέον «πράσινη Αριστερά», στα πρότυπα άλλων σχηματισμών κυρίως στις σκανδιναυικές χώρες. Αυτές οι δυνάμεις, μαζί με την πιο ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική Κοκκινοπράσινη Συμμαχία (που είχε μικρή κάμψη 30.000 ψήφων και υποχώρησε από το 7,8% στο 7%) συγκροτούν ένα μαζικό χώρο «στα αριστερά της Σοσιαλδημοκρατίας», κυρίως όσον αφορά το πώς αντιμετώπισαν την προεκλογική περίοδο. Σήκωσαν (όπως και οι Σοσιαλδημοκράτες) τα ζητήματα του κοινωνικού κράτους και της κλιματικής αλλαγής, συνδυάζοντάς τα (σε αντίθεση με τους Σοσιαλδημοκράτες) με την πάλη ενάντια στις αντιμεταναστευτικές πολιτικές της απερχόμενης κυβέρνησης.

«Ξενοφοβική εργατική τάξη»; Για αρκετά χρόνια, το Δανικό Λαϊκό Κόμμα έχτιζε δύναμη πάνω σε ένα δημαγωγικό μίγμα «πόλεμος στη μετανάστευση και υπεράσπιση του κοινωνικού κράτους (για Δανούς)». Κατόρθωσε να αναδειχτεί σε «ρυθμιστικό παράγοντα» (δίνοντας έξωθεν κοινοβουλευτική υποστήριξη σε κυβερνήσεις όπως η απερχόμενη). Από τη θέση αυτή, κατάφερε να καθορίσει την κυβερνητική ατζέντα στο μεταναστευτικό αλλά δεν έπραξε το ελάχιστο για να ανακόψει την επίθεση στο κοινωνικό κράτος. Το ανεκπλήρωτο του δεύτερου σκέλους της δημαγωγίας του ίσως αποτελεί τη βάση ερμηνείας για την υποχώρησή του και τον κατακερματισμό της (ακρο)δεξιάς ψήφου σε αρκετά άλλα κόμματα. Οι Σοσιαλδημοκράτες πίστεψαν το

Κυβερνητικά σενάρια στο Ισπανικό Κράτος φαίνεται μέχρι στιγμής να έχει εξασφαλιστεί η αποχή της καταλανικής Εσκέρρα Ρεπουμπλικάνα. Πέρα όμως από τις δυνατότητες σχηματισμού κυβέρνησης που μπορεί να προσφέρει η αποχή από τις ψηφοφορίες, συζητιέται και το σενάριο μιας κυβέρνησης συνεργασίας με το Podemos. Στις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα δύο κόμματα ο πιο ένθερμος υποστηριχτής ενός τέτοιου σεναρίου φαίνεται να είναι ο Πάμπλο Ιγλέσιας, ο οποίος επαναλαμβά-

νει σε όλους τους τόνους πως ο λαός της Ισπανίας θέλει μια «προοδευτική κυβέρνηση συνεργασίας». Η προσπάθεια της ηγεσίας του Ποδέμος είναι να αναλάβει συγκεκριμένα υπουργεία μέσα από τα οποία δηλώνει ότι θα εφαρμόσει «φιλολαϊκές πολιτικές». Από τη μεριά τους οι Σοσιαλιστές μέχρι στιγμής έχουν ξεκαθαρίσει ότι σε περίπτωση συνεργασίας δεν αποδέχονται τη συμμετοχή του Πάμπλο Ιγλέσιας μέσω της υπουργοποίησής του. Το μήνυμα που

μύθο της «ρατσιστικής εργατικής τάξης» κι επιχείρησαν με το ίδιο ακριβώς μοντέλο (ρατσισμός και κοινωνικό κράτος) να ενισχυθούν –χωρίς επιτυχία. Οι δυνάμεις που επιχείρησαν να βάλουν στο επίκεντρο την αριστερή-κοινωνική-οικολογική ατζέντα, χωρίς να κάνουν βήμα πίσω στον αντιρατσισμό τους επιλέχθηκαν από τον «κόσμο του κόκκινου μπλοκ» πιο μαζικά, διαψεύδοντας τη φιλολογία του συρμού που παρουσιάζει ως αυτόματη κι αυταπόδεικτη τη «μετατόπιση της εργατικής βάσης της σοσιαλδημοκρατίας προς την ακροδεξιά». Γνωρίζουμε τα όρια δυνάμεων όπως το Σοσιαλιστικό Λαϊκό Κόμμα (ως προς την προθυμία του να συγκυβερνήσει με τους Σοσιαλδημοκράτες) ή (πολύ περισσότερο) των Σοσιαλφιλελεύθερων και θα προτιμούσαμε να ενισχυθεί η Κοκκινοπράσινη Συμμαχία. Αλλά το παρόν άρθρο αφορά τη συμπεριφορά των ψηφοφόρων αυτών των κομμάτων και τον τρόπο με τον οποίο τα κόμματα αυτά κινήθηκαν προεκλογικά για να ενισχυθούν. Και εκεί βρίσκονται πολύτιμα κι ελπιδοφόρα «σημάδια», ενάντια στη γενικευμένη «μαυρίλα» που επιχειρεί να παρουσιάσει την «ακροδεξιά στροφή» ως σαρωτικό κι αναπόφευκτο φαινόμενο –είτε για να πείσει σε συστράτευση πίσω από την παραδοσιακή κεντροαριστερά, είτε για να νομιμοποιήσει την υπόκλιση σε ρατσιστικές/ξενοφοβικές πολιτικές ως τάχα «ευαισθησία απέναντι στις ανησυχίες των λαϊκών στρωμάτων». Προς το παρόν, οι Σοσιαλδημοκράτες που πίστεψαν ότι θα συγκροτήσουν κυβέρνηση υπερασπίζοντας σθεναρά τα ρατσιστικά «κεκτημένα» της προηγούμενης περιόδου, προσέρχονται σε διαπραγματεύσεις με δυνητικούς κυβερνητικούς συμμάχους που κατέγραψαν επιτυχίες κάνοντας σημαία τους (και) την αντιρατσιστική πάλη… επιχειρούν να μεταφέρουν είναι ότι μια τέτοια συνεργασία δεν θα γίνει επί ίσοις όροις αλλά μόνο υπό τον απόλυτο έλεγχο των Σοσιαλιστών. Η προοπτική μιας κυβέρνησης συνεργασίας έχει δημιουργήσει μεγάλη συζήτηση στο Podemos και έχει προκαλέσει διαφωνίες. Οι μεγαλύτερες διαφωνίες προέρχονται από την οργάνωση Αντικαπιταλίστας, η οποία επιχειρεί να εξηγήσει ότι το ενδεχόμενο μιας τέτοιας συνεργασίας θα ήταν καταστροφικό, αφού θα επέτρεπε στους Σοσιαλιστές να εφαρμόσουν νεοφιλελεύθερα μέτρα με προκάλυμα «αριστερής ευαισθησίας».

19 ΙΟΥΝΗ 2019

Η εξέγερση στο Σουδάν στην κόψη του ξυραφιού σελ. 17

Επικίνδυνα παιχνίδια µε τη φωτιά στον Κόλπο Του Πάνου Πέτρου

Ό

ταν τα στενά από όπου διέρχεται το 30% του πετρελαίου διεθνώς µετατρέπονται σε επικίνδυνο µέρος (διαδοχικά κρούσµατα σαµποτάζ κι επιθέσεις σε τάνκερ) και πεδίο αντιπαράθεσης (µε συζητήσεις για στρατιωτικά µέτρα «προστασίας»), η κατάσταση µυρίζει µπαρούτι. Η κρίση-ένταση στον Περσικό Κόλπο, που επανέρχεται διαρκώς µε νέα κρούσµατα ή νέες απειλές, εξελίσσεται σε ένα πολύ ανησυχητικό γεγονός που προειδοποιεί ότι πρόκειται για επεισόδιο σε ένα πολύ µεγαλύτερο «παιχνίδι». Ένα παιχνίδι στο οποίο εµπλέκονται γεωπολιτικοί ανταγωνισµοί µεγάλων δυνάµεων (ανταγωνισµός Ιράν-Σαουδικής Αραβίας, πολιτική των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή), καπιταλιστικοί κλάδοι όπως ο πετρελαϊκός (µε διάφορες πλευρές να έχουν να κερδίσουν ή να χάσουν από την ανασφάλεια στη διέλευση του πετρελαίου) καθώς και η βιοµηχανία όπλων (σε πρόσφατη σύσκεψη κορυφαίων εταιριών της οποίας έγινε συζήτηση για το «συµφέρον» µιας µεγάλης πολεµικής κρίσης στην περιοχή).

Τραµπ εναντίον Ιράν Η απειλή για την ειρήνη είναι σαφής: Και είναι η αµερικανική πολιτική απέναντι στο Ιράν. Αφότου ο Τραµπ ανακοίνωσε τη µονοµερή αποχώρηση από την «πυρηνική συµφωνία», η Ουάσινγκτον κλιµακώνει διαρκώς τις πιέσεις στην Τεχεράνη: Νέες κυρώσεις που διαρκώς επεκτείνονται σε άλλους κλάδους, ανακήρυξη των Φρουρών της Επανάστασης ως «τροµοκρατική οργάνωση», πίεση στα άλλα κράτη, που συνέχισαν να αγοράζουν ιρανικό πετρέλαιο, «να διαλέξουν πλευρά», µεταφορά 1.500 στρατιωτών και πολεµικών πλοίων στην περιοχή, ξεµπλοκάρισµα πωλήσεων όπλων σε χώρες-ανταγωνιστές του Ιράν στην περιοχή. Το δόγµα που έχει επίσηµα περιγραφεί ως «µάξιµουµ πίεση» είναι σε πλήρη εξέλι-

ξη εδώ και καιρό –και δεν αφορά µια κάποια πυρηνική απειλή, καθώς το Ιράν είχε τηρήσει το δικό του µέρος της συµφωνίας, αλλά το ίδιο το καθεστώς. Οι τελευταίες επιθέσεις σε τάνκερ ήρθαν σε µια κρίσιµη συγκυρία. Λίγο αφού ο Τραµπ (αλλά και το ιρανικό καθεστώς) είχε ρίξει – ρητορικά– τους τόνους και την ίδια στιγµή που ο Ιάπωνας πρωθυπουργός συζητούσε µε την ιρανική κυβέρνηση (τα τάνκερ ήταν έµµεσα ή άµεσα ιαπωνικών συµφερόντων). Από την αµερικανική πλευρά, η άµεση απόδοση ευθυνών στην Τεχεράνη για τις επιθέσεις, χωρίς πειστικές αποδείξεις, είναι αποκαλυπτική για το πώς αξιοποιείται η ένταση στον Κόλπο. Αλλά ακόµα και αµερικανικές καθεστωτικές δυνάµεις (αρθρογραφία στους New York Times), που παίρνουν ως σχεδόν δεδοµένη την αµερικανική εκδοχή, τονίζουν ότι οι ΗΠΑ φέρουν την ευθύνη («οι ΗΠΑ αύξησαν την πίεση και τις κυρώσεις, στραγγαλίζοντας την ιρανική οικονοµία, και το Ιράν ίσως σήµερα αποφάσισε να χτυπήσει κι αυτό»). Ο άνθρωπος που πρωταγωνιστεί στο σκηνικό της έντασης δεν είναι άλλος από τον διαβόητο Σαουδάραβα Πρίγκιπα του Στέµµατος Μοχάµεντ Μπιν Σαλµάν, που ξεπερνά σε φιλοπόλεµους τόνους την Ουάσινγκτον. Βέβαια έχει επιστρέψει στην «πρώτη γραµµή» ο Βασιλιάς Σαλµάν, αφήνοντας λίγο πιο πίσω τον «πληθωρικό» διάδοχό του, για να γίνει πιο διακριτικό το γεγονός του σφιχταγκαλιάσµατος της αµερικανικής κυβέρνησης µε τους ανθρώπους που λίγους µήνες πριν καταγγέλλονταν διεθνώς για την απάνθρωπη δολοφονία του Κασόγκι. Ανεξαρτήτως του ποιος βγαίνει µπροστά, οι Σαούντ είναι υπερδραστήριοι τελευταία. Λίγο καιρό πριν, µε πρωτοβουλία της Σαουδικής Αραβίας έγιναν διαδοχικές Σύνοδοι στη Μέκκα (Αραβικός Σύνδεσµος, Συµβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου, Οργανισµός Ισλαµικής Συνεργασίας), µε βασικό στόχο να στοιχηθούν τα κράτη της περιοχής πίσω από τη γραµµή των Σαούντ, ενάντια στο Ιράν. Ο βασιλικός Οίκος επιστρατεύει τη δύναµη και το χρήµα του, αλλά και κάποια ιδεολογικά αφηγήµατα («σουνίτες εναντίον

σιιτών», «Άραβες εναντίον Περσών») για να κατορθώσει να συγκροτήσει ένα αρραγές αντι-ιρανικό µέτωπο.

«Παραφωνία»

Οι κυβερνήσεις που διαφοροποιούνται λιγότερο ή περισσότερο από αυτή τη γραµµή είναι δύο: το Κατάρ είναι η παραφωνία στην «αραβική ενότητα» και η Τουρκία είναι η παραφωνία στη «σουνιτική ενότητα». Είναι οι δύο δυνάµεις που έχουν επιλέξει για δικούς τους λόγους να διατηρήσουν δεσµούς µε την Τεχεράνη, σε βαθµό που αντιµετωπίζονται πλέον ως άξονας. Άτυπος και πολύ χαλαρός, αλλά άξονας. Η ηγεσία του Κατάρ σιώπησε την κρίσιµη ώρα των οµόφωνων ψηφισµάτων «στήριξης της Σαουδικής Αραβίας απέναντι στην ιρανική απειλή» κι εξέφρασε τη δηµόσια διαφωνία της µετά τη λήξη των συνόδων. Σύµφωνα µε τους Σαούντ, ήταν διγλωσσία, σπάσιµο µιας άτυπης οµερτά και καταπάτηση της «πειθαρχίας» («ας διαφωνούσαν στη Σύνοδο κι όχι δηµόσια εκ των υστέρων»). Σύµφωνα µε τους Καταριανούς, ήταν αντίδραση σε ένα κείµενο για το οποίο… δεν είχαν ενηµερωθεί. Όπως και να έχει, το Κατάρ παραµένει «στη γωνία» εδώ και καιρό (µε εµπάργκο) και πιέζεται ακόµα και µε ξεδιάντροπες δηµόσιες εκκλήσεις «να συµµορφωθεί». Η διαφοροποίηση της Τουρκίας είναι γνωστή και δεδοµένη από καιρό και οι εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο (και η συµπεριφορά των ΗΠΑ-Ισραήλ-Αιγύπτου απέναντί της και υπέρ των ελληνικών θέσεων) µάλλον δεν είναι άσχετες µε τις εξελίξεις και τις διαφωνίες στον Κόλπο, αλλά κοµµάτι ενός συνολικού µεγάλου παιχνιδιού, στο οποίο η ελληνική άρχουσα τάξη έχει επιλέξει να συµπορευτεί µε τα… «καλύτερα παιδιά» της περιοχής (Σαούντ, Ισραήλ, Αίγυπτος του Σίσι κ.ο.κ.) ενάντια στους «ταραξίες». Αξίζει να σηµειωθεί ότι η ένταση στον Κόλπο (και την Ανατολική Μεσόγειο) συµπίπτει χρονικά µε τη δροµολόγηση της «Λύσης του Αιώνα» στο παλαιστινιακό. Από τις διαρροές έχει γίνει ήδη γνωστό ότι θα πρόκειται για µια σκανδαλωδώς µονοµε-

ρή φιλο-ισραηλινή πρόταση (στα όρια του «Μεγάλου Ισραήλ» και της οριστικής ταφόπλακας σε κάθε εκδοχή παλαιστινιακού «κράτους») που δεν θα γίνει δεκτή ούτε καν από δυνάµεις όπως η ηγεσία της Παλαιστινιακής Αρχής και που θα προκαλέσει ευρύτερες αντιδράσεις στην περιοχή. Αξίζει επίσης να σηµειωθεί ότι ο άτυπος και χαλαρός «ντε φάκτο» άξονας Ιράν-Κατάρ-Τουρκίας, που δέχεται την πίεση, απαρτίζεται από τα τρία κράτη που για τους δικούς τους λόγους και σε διαφορετικό επίπεδο το καθένα, διατηρούν ζωντανή µια πιο φιλοπαλαιστινιακή στάση (και συγκεκριµένα διατηρούν δεσµούς και οι τρεις µε τη Χαµάς). Για την κυβέρνηση Τραµπ είναι γνωστή η συνήθεια της εξωτερικής πολιτικής της να ανοίγει «βίαια» όλα τα µέτωπα πριν πάει στην οριστική διευθέτηση των επιµέρους ζητηµάτων. Για τους Σαούντ, το «τέλος» της παλαιστινιακής υπόθεσης είναι προϋπόθεση για να µπορέσουν «απελευθερωµένοι» πια να συµπορευτούν ανοιχτά µε το Ισραήλ απέναντι στους ανταγωνιστές τους. Αλλά και αντίστροφα: η συντριβή ή ευθυγράµµιση των δυνάµεων που διαφοροποιούνται, µπορεί να διευκολύνει τους Σαούντ να κηρύξουν το «τέλος» της παλαιστινιακής υπόθεσης, χωρίς να φοβούνται την ενίσχυση κάποιου ανταγωνιστή που θα εκφράσει το µαζικό-πλειοψηφικό φιλοπαλαιστινιακό αίσθηµα που εξακολουθεί να υπάρχει στον αραβικό και το µουσουλµανικό κόσµο. Πρόκειται για τεράστια επίδικα και ένα πολύ µεγάλο παιχνίδι, που έχει αρκετά επεισόδια µπροστά µας. Αυτά τα µεγέθη κάνουν τους φόβους για πολεµική ανάφλεξη πιο άµεσους από ποτέ τα τελευταία χρόνια. Ίσως χρειαστεί να ξαναπιάσουµε διεθνώς το νήµα των καλύτερων παραδόσεων του 2003, γιατί, αν τα πράγµατα ξεφύγουν, ο πόλεµος στο Ιράκ θα µοιάζει µε πταίσµα. Αυτό συγκρατεί κάποιες δυνάµεις ακόµα (βλ. συστηµική αµερικανική αρθρογραφία ενάντια σε µια σύγκρουση µε το Ιράν ως καταστροφική), αλλά ποιος µπορεί να εµπιστευτεί το αγαθό της ειρήνης στις καπιταλιστικές κυβερνήσεις;