EA 437

Φύλλο Νο 437 | 3 ΙΟΥΛΗ 2019 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Το ΚΚΕ και η ΛΑΕ, οι ΑΟΖ και ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισµός σελ. 4

G20: Αναποτελεσµατικό εργαλείο ενάντια στους εµπορικούς πολέµους

Επανακυκλοφορούν «Οι Αντινοµίες του Αντόνιο Γκράµσι»

σελ. 15

σελ. 10-11

Μέση Ανατολή: Απειλές πολέµου και αντιδραστικά σχέδια σελ. 18, 19

Ï ÓÕÑÉÆÁ ÅÓÔÑÙÓÅ ÔÏÍ ÄÑÏÌÏ ÓÔÏÍ ÌÇÔÓÏÔÁÊÇ, Ç ÑÉÆÏÓÐÁÓÔÉÊÇ ÁÑÉÓÔÅÑÁ ÐÑÅÐÅÉ ÍÁ ÄÙÓÅÉ ÔÇ ÄÉÊÇ ÔÇÓ ÁÐÁÍÔÇÓÇ

ÁñéóôåñÞ, åñãáôéêÞ áíôéðïëßôåõóç

Σ

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

τις εκλογές της 7ης Ιουλίου πρέπει, όσο είναι εφικτό, να «τροποποιήσουµε» το συσχετισµό δυνάµεων που ανέδειξαν οι ευρωεκλογές και οι δηµοτικές περιφερειακές εκλογές. Μαύρο στη ∆εξιά, στη Ν∆ του Κυριάκου Μητσοτάκη, που έρχεται για να υλοποιήσει –αυτοδύναµα ή µε συνεργασίες– ένα ακραιφνώς νεοφιλελεύθερο πρόγραµµα ενάντια στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώµατα. (συνέχεια στη σελ.2)

ÁíõðáêïÞ óôçí Åõñþðç-öñïýñéï

Τ

ο όνοµα Κάρολα Ράκετε έχει κάνει το γύρο του διαδικτύου, του Τύπου και των social media τις τελευταίες µέρες. Πρόκειται για την 31χρονη καπετάνισσα του διασωστικού πλοίου Sea-Watch 3, η οποία αποφάσισε να αψηφήσει την απαγόρευση του ακροδεξιού υπουργού Ματέο Σαλβίνι και να δέσει στο λιµάνι της Λαµπεντούζα, ώστε να φτάσουν µε ασφάλεια στη στεριά περίπου 40 πρόσφυγες, που είχαν διασωθεί στα ανοιχτά της Λιβύης και παρέµεναν επί δύο βδοµάδες σε διεθνή ύδατα. Μία νεαρή καπετάνισσα κυριολεκτικά τσαλάκωσε τη δήθεν πανίσχυρη εικόνα της Ιταλικής ακροδεξιάς και ξεφτίλισε τον ακροδεξιό Σαλβίνι.

(συνέχεια στη σελ.2)

2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ Της σύνταξης...

(συνέχεια από σελ.1)

Μαύρο

στη ρατσιστική και εθνικιστική ακροδεξιά, είτε µε τις γραβάτες του Βελλόπουλου, είτε µε τις αρβύλες του Μιχαλολιάκου.

Καµιά υποχώρηση

προς τη µνηµονιακή «Αριστερά». Η κυβέρνηση του Τσίπρα έστρωσε το δρόµο στο Μητσοτάκη και το κόµµα του Τσίπρα δεν θα αποτελεί «εργαλείο» για την αναγκαία πολιτική και κοινωνική αντίσταση απέναντι στην πολιτική της ∆εξιάς. Η αντίσταση που θα έχει να σπάσει τα «συµφωνηθέντα» στο µνηµόνιο 3 δεν µπορεί να στηριχτεί σε αυτούς που υπέγραψαν αυτή την κατάπτυστη συµφωνία µε τους δανειστές.

Καµιά αυταπάτη για τα αρχηγοκεντρικά «µετα-α-

ριστερά» κόµµατα και µορφώµατα. Οι µέρες που έρχονται, θα χρειαστούν πολύ ισχυρότερα κι ανθεκτικά στηρίγµατα από τους εκλογικούς µηχανισµούς, τις επικοινωνιακές τακτικές και τις λαµπερές περσόνες.

Ψήφο στη ριζοσπαστική Αριστερά. Εµείς, συµµετέχοντας στη ΛΑΕ, καλούµε σε ψήφο ενίσχυσής της, γνωρίζοντας τις αλλαγές στην πολιτική και στη λειτουργία της που είναι αναγκαίες, γνωρίζοντας ότι την εποµένη των εκλογών θα είναι απαραίτητες πρωτοβουλίες υπέρβασης σε όλους τους υπαρκτούς «µετωπικούς» σχηµατισµούς.

Το κρίσιµο πεδίο την επόµενη µέρα θα είναι η οργάνωση των µαζικών αγώνων ενάντια στη µνηµονιακή πολιτική και τον νεοφιλελευθερισµό.

Αυτό είναι το µοτίβο διεθνώς. Από την αντίσταση

στο Μπολσονάρο στη Βραζιλία, µέχρι τα Κίτρινα Γιλέκα στη Γαλλία του Μακρόν ή την αντιρατσιστική σύγκρουση στην Ιταλία του Σαλβίνι. Σε αυτό τον «στίβο» το εργατικό και λαϊκό κίνηµα στην Ελλάδα έχει κατ’ επανάληψη δώσει σηµαντικές εκπλήξεις. Η οικογένεια Μητσοτάκη, ο Καραµανλής, ο Σαµαράς, αλλά και οι άσπονδοι φίλοι τους, όπως οι Παπανδρέου και ο Σηµίτης έχουν επ’ αυτού πολύ διδακτικές αναµνήσεις.

Στις συγκεκριµένες συνθήκες δεν πρέπει να χά-

σουµε ούτε στιγµή, περιµένοντας παθητικά κάποια «µεγάλα» αυθόρµητα ξεσπάσµατα. Η ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να εργαστεί συστηµατικά και σοβαρά, ενωτικά κι αποφασιστικά, για την οικοδόµηση της µαζικής αντίστασης.

Το δυναµικό που µπορεί να αναλάβει αυτό το έργο

είναι υπαρκτό. Φάνηκε πανελλαδικά, σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες, στις δηµοτικές και περιφερειακές εκλογές, όπου αγωνιστικά σχήµατα που δούλεψαν από τα κάτω και ενωτικά, έφεραν καλύτερα αποτελέσµατα απ’ ό,τι αντίστοιχα «µετωπικά» σχήµατα στο πανεθνικό πεδίο των ευρωεκλογών. Φαίνεται καθηµερινά σε πρωτοβουλίες όπως στο γυναικείο-αντισεξιστικό κίνηµα, όπως στις παρεµβάσεις ενάντια στις εξορύξεις, όπως στις αντιρατσιστικές δράσεις και στα φεστιβάλ, όπως ακόµα και σε κάποιους εργατικούς χώρους, παρά τις δυσκολίες που έχουν συσσωρεύσει τα µνηµόνια και η εργοδοτική επιθετικότητα.

Αυτός ο κόσµος έχει να αναλάβει το φορτίο µιας

κινηµατικής και πολιτικής ανασύνταξης. Αριστερή και εργατική «αντιπολίτευση» στα µνηµόνια και στο νεοφιλελευθερισµό! Με αυτό το καθήκον θα µετρηθούµε όλοι και όλες, από την 8η Ιουλίου.

3 ΙΟΥΛΗ 2019

Αλληλεγγύη στην Κάρολα Ράκετε

Ανυπακοή στην Ευρώπη-φρούριο (συνέχεια από σελ. 1)

Του Χρήστου Σταυρακάκη Γι’ αυτή της την πράξη, η Κάρολα Ράκετε αντιµετωπίζει πρόστιµο έως 50.000 ευρώ και ποινή κάθειρξης από 2 έως 10 χρόνια. Η αναµφίβολα ηρωική πράξη της γερµανίδας καπετάνισσας κατάφερε να φέρει ξανά στη δηµόσια συζήτηση τις ρατσιστικές και αντιπροσφυγικές πολιτικές της Ευρώπης-φρούριο.

Ανυπακοή στο θεσµικό ρατσισµό

Αυτό που εκφράζει η πράξη της Κάρολα Ράκετε είναι η πολιτική ανυπακοή και η αλληλεγγύη εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων τα τελευταία χρόνια –ιδιαίτερα στην Ελλάδα– που αφιέρωσαν χρόνο και ψυχή στη διάσωση προσφύγων και µεταναστών/τριών, που οργάνωσαν στην πράξη την αλληλεγγύη απέναντι στο θεσµικό ρατσισµό κράτους και ΕΕ, που έγιναν ανάχωµα στους νεοναζί και την ακροδεξιά, που επιχείρησαν να εκµεταλλευτούν το προσφυγικό και την αντιπροσφυγική πολιτική της κυβέρνησης για να ξαναβγούν από τις τρύπες τους. Η Κάρολα είναι µία από µας και η χωρίς όρους αλληλεγγύη ενάντια στις κατηγορίες που αντιµετωπίζει είναι αυτονόητη. Όπως αυτονόητη είναι και η αλληλεγγύη µας στους πρόσφυγες και τους/ ις µετανάστες/τριες που βρίσκονταν πάνω στο Sea-Watch 3. Ήδη στην Ιταλία οργανώνονται συγκεντρώσεις αλληλεγγύης σε πολλές πόλεις, ενώ σχεδόν ένα εκατοµµύριο ευρώ έχει ήδη συγκεντρωθεί για τα δικαστικά έξοδα από εκατοντάδες χιλιάδες δωρεές. Αναδεικνύεται επίσης η δύναµη της αλληλεγγύης και των κοινωνικών κινηµάτων απέναντι σε πολιτικές και µηχανισµούς που µπορεί να φαντάζουν πανίσχυροι. Αυτή είναι η πραγµατική ιστορία των κινηµάτων αλληλεγγύης στους πρόσφυγες τα τελευταία πέντε χρόνια. Αυτή η δυναµική µπορεί να έχει σχετικά υποχωρήσει, ωστόσο είναι ακόµα ενεργή. Η µαζική συµµετοχή δεκάδων χιλιάδων στα αντιρατσιστικά φεστιβάλ στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη (στα οποία και οι συζητήσεις είχαν πολύ µεγαλύτερη συµµετοχή από προηγούµενες φορές) αποδεικνύει ότι αυτή η δυναµική δηλώνει πάντα «παρούσα». Οι σκληρά ρατσιστικές και αντιπροσφυγικές πολι-

τικές, όπως αυτή του Σαλβίνι, έχουν την πλήρη στήριξη της ΕΕ. Στην πραγµατικότητα αποτελούν τον κανόνα της ευρωπαϊκής «µεταναστευτικής» πολιτικής και έχουν την πολιτική στήριξη και των δυνάµεων της δεξιάς, αλλά και της νεοφιλελεύθερης σοσιαλδηµοκρατίας. Είναι η ευρωπαϊκή πολιτική της ισλαµοφοβίας, των κλειστών συνόρων και της ενίσχυσης της Frontex που πνίγουν τους πρόσφυγες στη Μεσόγειο και όχι ο «κακός» Σαλβίνι, ως παραφωνία σε ένα κατά τα άλλα φιλοµεταναστευτικό πολιτικό πλαίσιο. Γι’ αυτό είναι τουλάχιστον υποκριτικό εκ µέρους του γερµανικού Υπουργείου Εξωτερικών να δηλώνει ότι η «διάσωση ανθρώπινων ζωών δεν είναι έγκληµα». Αυτή τη σκληρή πολιτική υπόσχεται να εφαρµόσει και ο Μητσοτάκης και η απάντηση δεν µπορεί να είναι µία λίγο λιγότερο ρατσιστική πολιτική µιας µνηµονιακής «Αριστεράς». Η απάντηση µπορεί να δοθεί µόνο από τις δυνάµεις της Αριστεράς και ενός µαζικού δυναµικού αντιρατσιστικού κινήµατος, που θα αµφισβητεί στην πράξη τις ρατσιστικές αντιπροσφυγικές πολιτικές. Ο συνδυασµός της κατάστασης του προσφυγικού και της επερχόµενης κυβερνητικής αλλαγής πρέπει να σηµάνει καµπανάκι για τις δυνάµεις µας. Με µία σχετική αίσθηση του επείγοντος, έχουµε καθήκον να πάρουµε ξανά πλατιές κινηµατικές πρωτοβουλίες αντιρατσιστικής αλληλεγγύης, που θα καταφέρουν να συσπειρώσουν αυτή τη δυναµική. Σε αυτή την κατεύθυνση είναι κρίσιµης σηµασίας και η συσπείρωση κοινωνικών, εργατικών, τοπικών συλλογικοτήτων και σχηµάτων, ώστε να µπορέσουµε µε αξιώσεις να µπλοκάρουµε τη ρατσιστική πολιτική της Ν∆, αλλά και να µην αφήσουµε ζωτικό χώρο στην ακροδεξιά και τους νεοναζί να αξιοποιήσουν το γεγονός ότι τµήµα της πολιτικής τους ατζέντας πιθανότατα θα υιοθετήσει η επόµενη κυβέρνηση. Ο θεσµικός ρατσισµός, αλλά και οι αντικοινωνικές πολιτικές διαρκούς λιτότητας πρέπει να βρουν απέναντί τους τους κοινούς αγώνες ντόπιων, µεταναστών και προσφύγων για ζωή µε αξιοπρέπεια και ίσα δικαιώµατα για όλους και όλες. Απέναντι στην ενίσχυση της Ευρώπης-φρούριο και τα κλειστά σύνορα, η αλληλεγγύη όλων των καταπιεσµένων είναι το µοναδικό όπλο που έχουµε για να αντισταθούµε στη βαρβαρότητα. Αυτό έκανε και η καπετάνισσα Κάρολα. Αυτό να κάνουµε κι εµείς.

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/754747-11 της Εθνικής Τράπεζας.

• Υπεύθυνος Γρηγόρης Δεµέστιχας, τηλ 6976564624

3 ιουλη 2019

πολιτικη

3

Ο θυμός «των πολλών» καταδίκασε τον Τσίπρα και απειλεί τον Μητσοτάκη

Η

Μελίνα Μερκούρη είχε κάποτε, με τον δικό της χαρακτηριστικό τρόπο, συνοψίσει τις αιτίες για τις διαδοχικές εκλογικές ήττες του ΠΑΣΟΚ: «Πλέον, δεν αρέσουμε…». Ασφαλώς δεν ήταν θέμα γούστου ή αισθητικής. Οι εργατικές και λαϊκές μάζες που είχαν παλιότερα πιστέψει ότι ο εκλογικός δρόμος «προς το σοσιαλισμό» του Ανδρέα Παπανδρέου θα άλλαζε τη ζωή τους προς το καλύτερο, είχαν πλέον πειστεί, μέσα από την ίδια τους την κοινωνική πείρα, ότι η σύγκρουση μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Δεξιάς δεν ήταν η σύγκρουση «δύο κόσμων», δύο ταξικών στρατοπέδων, αλλά ο ανταγωνισμός δύο «συστημάτων διακυβέρνησης» που λογοδοτούσαν και τα δύο στην προτεραιότητα των συμφερόντων των καθεστωτικών δυνάμεων. Σε αυτή την κατάσταση έχει περιέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλ. Τσίπρα. Τα πεπραγμένα της κυβερνητικής τετραετίας διάβρωσαν καίρια την αντοχή του κόσμου, που είχε στηρίξει τις ελπίδες του στην πολιτική νίκη του Γενάρη του 2015. Ακύρωσαν έτσι την πολιτική αποτελεσματικότητα της προσπάθειας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να πάει σε διαδοχικές πολιτικές/εκλογικές αναμετρήσεις με τη ΝΔ του Κυρ. Μητσοτάκη, παριστάνοντας ότι δίνει μάχη για λογαριασμό «των πολλών». Η γραμμή αυτή κατέρρευσε στις ευρωεκλογές και πολύ πιο καθαρά στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές. Η πτώση του Αλ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο γρήγορη απ’ ό,τι του Αντρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ. Γιατί το κυβερνητικό έργο του Τσίπρα δεν έχει να παρουσιάσει ούτε ίχνος σε σύγκριση με όσα έκανε (ή υποχρεώθηκε να κάνει) το ΠΑΣΟΚ μεταξύ του 1981 και του 1985. Γιατί οι οργανωμένες σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με τον κόσμο των «μη προνομιούχων» παρέμειναν πολύ πιο επιφανειακές και λιγότερο οργανωμένες απ’ ό,τι του παλιού ΠΑΣΟΚ, όπως απέδειξαν τα αποτελέσματα στους δήμους και στις περιφέρειες. Γι’ αυτούς τους λόγους, μετά την καταγραφή της πρώτης πολιτικής ήττας στις ευρωεκλογές, η ηγετική ομάδα Τσίπρα βαδίζει προς μια ατιμωτική ήττα από τον Μητσοτάκη, με κατεβασμένα χέρια. Η προεκλογική έμφαση στη συζήτηση περί «μεσαίας τάξης» αποδεικνύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαπραγματεύεται απλώς το μέγεθος της ήττας, επιδιώκοντας ένα ποσοστό που θα κρατά τον Αρχηγό του «μέσα στο παιχνίδι». Όσοι πίστευαν ότι «οι εκλογές είναι ντέρμπι» και ότι τελικά ο Αρχηγός (ένας είναι ο Αρχηγός…) θα έβρισκε τους τρόπους «να γυρίσει το ματσάκι», απλώς έχουν χάσει την επαφή με την κοινωνία, έχουν χάσει κάθε ικανότητα να «ακούνε» το θυμό και την αγανάκτηση, πίσω από την απογοήτευση, μέσα στον κόσμο «των πολλών». Γιατί αυτή είναι η πολιτική συνθήκη που «εγκατέστησε» η κυβερνητική θητεία Τσίπρα. Μια τετραετία όπου κάλπασαν οι ιδιωτικοποιήσεις (λιμάνια, αεροδρόμια, «διάσπαση» ΔΕΗ, σιδηρόδρομοι κ.ο.κ.),

όπου υποχώρησε το μερίδιο των μισθών και των συντάξεων ως ποσοστό επί του ΑΕΠ (δηλαδή ο κόσμος «των πολλών» έγινε φτωχότερος…), όπου η ελαστικότητα κυριάρχησε στις εργασιακές σχέσεις, όπου στο συνταξιοδοτικό σύστημα μπήκε η «βόμβα» του νόμου Κατρούγκαλου που οργανώνει την πορεία προς τους «3 πυλώνες» του κεφαλαιοποιητικού συστήματος κλπ. Ήταν μια τετραετία μνημονιακής-νεοφιλελεύθερης «διακυβέρνησης». Ακριβώς γι’ αυτό, οι αποσαθρωτικές συνέπειες της δεύτερης ήττας, στις εθνικές εκλογές, θα είναι βαθύτερες. Ο Τσίπρας έχει ήδη ανοίξει τα χαρτιά του: αποσκοπεί στον τελικό μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ σε μια σοσιαλδημοκρατική «Προοδευτική Συμμαχία» και μάλιστα στην εποχή του σοσιαλφιλελεύθερου εκφυλισμού των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων. Είναι κυριολεκτικά θλιβερό να διαβάζει κανείς αναλύσεις των πιο «αριστερών» στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που, παρά τις διαστάσεις της επερχόμενης ήττας, διατυμπανίζουν ότι «δεν είναι δυνατόν να αμφισβητηθεί ο ρόλος του Αλ. Τσίπρα στην επόμενη μέρα» των αναπόφευκτων διεργασιών στο εσωτερικό του κυβερνητικού κόμματος. Είναι μια δήλωση πρόθεσης να ακολουθήσουν στο σοσιαλδημοκρατικό κατήφορο μέχρι τον πάτο… Σε αυτή την περίοδο ο Αλ. Τσίπρας διακρίθηκε στο πεδίο ενός ακραίου τακτικισμού. Υπογράφοντας το μνημόνιο 3 και επιχειρώντας να «ελαφρώσει» τις υποχρεώσεις στα πρώτα χρόνια της κυβέρνησής του, μετέφερε σκληρά μέτρα προς την περίοδο 2019-2022: στην επόμενη τετραετία, με βάση το μνημόνιο 3, θα πρέπει να πληρωθούν σε δόσεις χρέους πάνω από 44 δισ. ευρώ. Το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα που συμφώνησε η κυβέρνηση Τσίπρα με τους δανειστές, προβλέπει μέχρι το 2022: μείωση των δαπανών για την παιδεία κατά 10%, για την υγεία κατά 10%, για την κοινωνική προστασία κατά 10,3%, για τη μισθοδοσία των υπαλλήλων του δημοσίου κατά 10,6%. Η μείωση της συνταξιοδοτικής δαπάνης προβλέπεται κατά 1 δισ. ευρώ ετησίως, μέχρι το… 2060(!), όπου το σχετικό κονδύλι οφείλει να έχει περιοριστεί στο μισό από τα σημερινά (άθλια) επίπεδα.

Επίθεση ΝΔ

Αυτές οι δεσμεύσεις (που φέρουν υπογραφές υπουργών…) θα είναι βούτυρο στο ψωμί του Μητσοτάκη, που θα επιχειρήσει να δικαιολογεί τις πιο αντιδραστικές πτυχές του νεοφιλελεύθερου προγράμματος της ΝΔ ως «ομαλή συνέχεια» των

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού από την ΕφΣυν

Του Αντώνη Νταβανέλου

δεσμεύσεων Τσίπρα. Δεν θα είναι μόνο –ή κυρίως– αυτό. Η πολιτική Μητσοτάκη, όπως αποτυπώνεται στους στόχους και τις προτεραιότητες του κυβερνητικού προγράμματος της ΝΔ, θα επιχειρεί να μετατρέψει την πολιτική ήττα του Τσίπρα σε παραλυτική ήττα του εργατικού και κοινωνικού κινήματος σε όλα τα μέτωπα. Η υπόσχεση για γενναία μείωση της φορολόγησης του κεφαλαίου και των εργοδοτικών εισφορών, μέσα στην υποχρέωση για διατήρηση ψηλά των «πλεονασμάτων», θα οδηγεί σε αύξηση των φορολογικών υποχρεώσεων «των πολλών» και σε συνδυασμό τους με μια ακόμα πιο ανάλγητη μείωση των κοινωνικών δαπανών. Η υπόσχεση για «πορεία προς την ανάπτυξη» αποκλειστικά μέσα από τη διευκόλυνση των ιδιωτικών επενδύσεων προσκρούει σε μια πλευρά της πραγματικότητας. Παρά την αύξηση της κερδοφορίας, οι καπιταλιστές δεν επενδύουν τα κέρδη τους, προτιμώντας την αποθησαύριση και δείχνοντας ότι κατανοούν καλύτερα από όλους ότι το διεθνές σύστημα δεν έχει βγει ακόμα από το «σκοτεινό κύκλο» που άρχισε το 2007-2008. Η επιμονή της ΝΔ στη διευκόλυνση των επενδύσεων είναι μια προειδοποίηση ότι στα ζητήματα των μισθών, των εργασιακών σχέσεων, της νομοθεσίας για την ασφάλεια και την υγεία των εργαζομένων, των περιβαλλοντολογικών προϋποθέσεων στην επιχειρηματικότητα κ.ο.κ. στις μέρες που έρχονται τίποτα απ’ ό,τι γνωρίζουμε ως εργατική και λαϊκή κατάκτηση δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο. Οι προοπτικές της κυβέρνησης Μητσοτάκη –ανεξάρτητα από το αν θα είναι «αυτοδύναμη» ή θα υποχρεωθεί η ΝΔ να καταφύγει σε σχήμα συνεργασίας– δεν μπορούν να θεωρηθούν ως δεδομένες. Σήμερα διεθνώς η «επιβράδυνση» του συστήματος θεωρείται δεδομένη και μεί-

ζονες συστημικοί οικονομολόγοι μιλούν ξανά για ένα ορατό και άμεσο ενδεχόμενο «βουτιάς» σε κρίση ανάλογη ή και πιο επικίνδυνη με εκείνη του 2007-2008. Τέτοιες εκδοχές τινάζουν κυριολεκτικά στον αέρα τους σχεδιασμούς μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών και όλες τις προβλέψεις σχετικά με τη «μετα-μνημονιακή» περίοδο του ελληνικού καπιταλισμού.

Αντίσταση Αυτά δεν είναι κατ’ ανάγκη καλά νέα. Όλα θα εξαρτηθούν από τη δυνατότητα του κόσμου μας να δώσει μαζικές απαντήσεις σε μεγάλη κλίμακα. Και εδώ η ιστορία της ταξικής πάλης στην Ελλάδα αποδεικνύει ότι πολλές φορές ο κόσμος μας και οι αγώνες του επιφύλαξαν μεγάλες «εκπλήξεις»: η γρήγορη ανασύνταξη στη δεκαετία του ’50, τα Ιουλιανά του ’65, το Πολυτεχνείο, η εργατική Μεταπολίτευση, η εργατική αντίσταση στον «εκσυγχρονισμό» του ΠΑΣΟΚ στα 1985-1987, η μεγάλη αντιμνημονιακή έκρηξη του 2011-2013, ήταν κορυφώσεις των αγώνων που ξέσπασαν «αιφνιδιαστικά», πιάνοντας στον ύπνο τους εχθρούς και τους ψεύτικους φίλους του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Ο Τσίπρας κατόρθωσε να επιβάλει μια παραλυτική απογοήτευση που κράτησε 4 χρόνια. Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι ο Μητσοτάκης θα μπορέσει να επιβάλει το αντιδραστικό πρόγραμμα της ΝΔ, επαναλαμβάνοντας το «κατόρθωμα» του Τσίπρα να κρατήσει σε ακινησία τις μάζες. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι –τουλάχιστον στην αρχή– θα χρειαστεί συνειδητή, σοβαρή και σχεδιασμένη προσπάθεια της οργανωμένης πολιτικής Αριστεράς για να στηριχτεί η εργατική και λαϊκή αντίσταση. Αυτό πρέπει να είναι το κεντρικό κριτήριο για τους πολιτικούς σχεδιασμούς όλων μας για την «επόμενη μέρα». Αυτό επίσης πρέπει να είναι ένα βασικό κριτήριο για την ψήφο μας στις 7 Ιούλη.

4

αριστερα

3 ιουνη 2019

Το ΚΚΕ και η ΛΑΕ, οι ΑΟΖ και ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός στην Ανατολική Μεσόγειο Του Αντώνη Νταβανέλου

Σ

ήμερα είναι φανερό ότι το ιμπεριαλιστικό σχέδιο των ΗΠΑ και ΕΕ, με την τοπική υποστήριξη ισχυρών στρατιωτικά κρατών όπως το Ισραήλ και η Αίγυπτος, για τις εξορύξεις των υδρογονανθράκων της λεκάνης της Ανατολικής Μεσογείου και τον υποθαλάσσιο αγωγό East Med, οδηγούν τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό σε παροξυσμό. Η δημόσια συζήτηση για την πιθανότητα ενός «θερμού επεισοδίου» προετοιμάζει την κοινή γνώμη για μια νέα μεγάλη κούρσα εξοπλισμών και λειαίνει το έδαφος ακόμα και για το παρανοϊκό ενδεχόμενο μιας πολεμικής αναμέτρησης. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πόσο κατώτερες των περιστάσεων είναι οι πολιτικές θέσεις σημαντικών τμημάτων της Αριστεράς επί του θέματος και κυρίως οι θέσεις του ΚΚΕ και της ΛΑΕ. Δεν είναι τυχαίο ότι οι θέσεις αυτές προέρχονται από μια κοινή ιδεολογική «μήτρα»: από ένα σύνολο αναλύσεων κι εκτιμήσεων που ενώ (ορθά) αναγνωρίζει τη σημασία του ιμπεριαλισμού, στη συνέχεια διαχωρίζει (μέσω της στρατηγικής των «σταδίων») τα αντιιμπεριαλιστικά καθήκοντα από την αντικαπιταλιστική πολιτική, που εισάγει στην εξέταση κάθε θέματος και τις «εσωτερικές», τις ταξικές, αντιθέσεις σε κάθε χώρα.

Ενδοτισμός

Τόσο το ΚΚΕ όσο και η ΛΑΕ πέρασαν πρόσφατα μια σχετική πολιτική δοκιμασία: εστίασαν την κριτική τους στη συμφωνία των Πρεσπών στα ζητήματα του «αλυτρωτισμού» των γειτόνων μας, κατηγορώντας την κυβέρνηση Τσίπρα για «ενδοτισμό» έναντι της… Βόρειας Μακεδονίας. Η κριτική αυτή έχει ήδη γίνει κομμάτια και θρύψαλα από τις εξελίξεις (π.χ. την ανάληψη της προστασίας του FIR της Β. Μακεδονίας από την ελληνική πολεμική αεροπορία) ή τις δηλώσεις ακραιφνών εθνικιστών «μακεδονομάχων» (Μέρτζος: «Τι να φοβηθώ, βρε ηλίθιοι;»). Αυτή η πολιτική κατέληξε να βγάζει δικαιωμένο τον Τσίπρα, ενώ άφηνε σε σημαντικό βαθμό στο απυρόβλητο την «ψυχή» της συμφωνίας των Πρεσπών, που ήταν η επέκταση του ΝΑΤΟ στα Δυτικά Βαλκάνια, με αναγνωρισμένο έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στο ελληνικό κράτος και στους «δικούς μας» καπιταλιστές. Η επανάληψη αυτής της πολιτικής στα πολύ πιο κρίσιμα ζητήματα του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού έχει πολύ πιο σοβαρούς κινδύνους.

Τόσο το ΚΚΕ όσο και η ΛΑΕ, μιλώντας για το Αιγαίο, επισείουν τον κίνδυνο για τη «ΝΑΤΟποίησή του». Πρόκειται για μια τζούφια προειδοποίηση, γιατί το Αιγαίο είναι από δεκαετίες πλήρως «ΝΑΤΟποιημένο», αφού η Ελλάδα και η Τουρκία είναι ιδρυτικά μέλη της λυκοσυμμαχίας του ΝΑΤΟ. Αυτό που αποκρύπτει αυτή η γενικολογία είναι ότι η «ΝΑΤΟποίηση», υπό την ηγεσία των ΗΠΑ και της ΕΕ, στα τελευταία χρόνια παίρνει μια πιο συγκεκριμένη μορφή, που ευνοεί την αναβάθμιση των συμφερόντων και του γεωπολιτικού ρόλου της ελλαδικής πλευράς, σε βάρος πάγιων θέσεων της Τουρκίας, ακόμα και σε βάρος των γεωγραφικών και πληθυσμιακών δεδομένων στην περιοχή. Όποιος συνεχίζει να κάνει ότι δεν καταλαβαίνει τη σημασία αυτής της

σε εμπλοκή των λαϊκών μαζών σε ανταγωνισμούς ή και πολέμους υπό την ηγεσία της αστικής τάξης είχαν κάποιες πιο σοβαρές προϋποθέσεις: την άμυνα απέναντι σε εισβολή στη χώρα ή την αλληλεγγύη σε «αδελφούς» εθνικούς πληθυσμούς που είχαν εγκλωβιστεί σε άλλα εθνικά κράτη κ.ο.κ. Ακόμα και τότε υπήρχαν σοβαρότατα πολιτικά προβλήματα και κίνδυνοι διολίσθησης στο σοσιαλσωβινισμό, όπως π.χ. υποδεικνύουν οι αποκαλύψεις και οι αναθεωρήσεις της ΚΕ του ΚΚΕ σχετικά με τις συνέπειες του γράμματος του Ν. Ζαχαριάδη το 1940 και τους αποπροσανατολισμούς και τη σύγχυση που αυτό επέφερε στις γραμμές του ΚΚΕ, εγκαθιστώντας την πολιτική που οδήγησε στο Λίβανο και στη Βάρκιζα. Όμως η επίκληση των «κυριαρχικών

Η απάντηση, κατά τη γνώμη μας, οφείλει να συνδυάζει την απόρριψη των ιμπεριαλιστικών σχεδίων, την υπεράσπιση της ειρήνης ως μείζονος αγαθού για τις λαϊκές μάζες, την πολιτική της αντιλιτότητας μέσω της απόρριψης των εξοπλισμών. «στροφής», είναι καταδικασμένος να μην επικοινωνεί με την πραγματικότητα: Τι σημαίνει η συγκρότηση του στρατιωτικού/διπλωματικού στρατηγικού «άξονα» Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου; Τι σημαίνει η ανάληψη της αξιοποίησης των «οικοπέδων» της κυπριακής ΑΟΖ από τους κολοσσούς όπως η Exxon Mobil, η Total, η Eni και η Noble Energy του διαβόητου πρώην αντιπροέδρου των ΗΠΑ Ντικ Τσέινι; Τι σημαίνει το «ρήγμα» στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις, που υπογραμμίστηκε με τρεις απόπειρες πραξικοπήματος; Τι σημαίνει ο πρωτοφανής «συνωστισμός» πολεμικών δυνάμεων των ΗΠΑ, της Γαλλίας και της Βρετανίας στο έδαφος και στα νερά της Κύπρου;

Κυριαρχικά δικαιώματα και Διεθνές Δίκαιο

Τόσο το ΚΚΕ, όσο και η ΛΑΕ (με διαφορετική διαβάθμιση και διαφορετική επιχειρηματολογία) αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο μιας «εμπλοκής» των εργατικών και λαϊκών μαζών σε αυτόν τον ανταγωνισμό, που μπορεί να φτάσει και σε ένοπλη αναμέτρηση. Νομιμοποιητική βάση γι’ αυτή την πολιτική είναι δύο επιχειρήματα: α) Τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. β) Το Διεθνές Δίκαιο. Στην ιστορία του αριστερού κινήματος, οι πολιτικές που οδηγούσαν

δικαιωμάτων της χώρας» είναι ένα μεγάλο ξεχείλωμα ακόμα και αυτής της αμφιλεγόμενης παράδοσης. Με βάση αυτή την επίκληση-λάστιχο, η Γαλλία π.χ. διατηρεί στρατιωτικές δυνάμεις σε 5 αφρικανικές χώρες. Οι εργάτες τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Τουρκία δεν έχουν κανένα λόγο να αλληλοσφαγούν (ή να πληρώνουν επί δεκαετίες παράλογους εξοπλισμούς) για τα ποσοστά συμμετοχής των «εθνικών» αστικών τάξεων στα κέρδη της Exxon Mobil και της Total. Εξίσου έννοια-λάστιχο είναι το Διεθνές Δίκαιο. Σήμερα δεν είναι λίγες οι προειδοποιήσεις που διαθέτουμε για την απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στην εικόνα πλήρους κυριαρχίας που δίνουν οι διάφοροι «χάρτες» που κυκλοφορούν και στο τι μπορεί τελικά να σταθεί, αν οι διαφορές φτάσουν στο Διεθνές Δικαστήριο (κυρίως στο κρίσιμο σημείο της «πλήρους επήρειας» του Καστελόριζου στο μέγεθος της ελληνικής ΑΟΖ, αλλά και στην επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια σε μια «κλειστή» θάλασσα όπως το Αιγαίο…). Γι’ αυτό, άλλωστε, οι ελληνικές κυβερνήσεις (από τον Σαμαρά ως τον Τσίπρα) έχουν επιλέξει τη μέθοδο της επιβολής τετελεσμένων σε συνεργασία με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ και όχι την απλούστερη μέθοδο της επισημοποί-

ησης των βλέψεων επί της ΑΟΖ που θα άνοιγε το δρόμο για μια κατάληξη στη Χάγη. Όπου φωνές όπως του Πάγκαλου, του Σημίτη ή του Ροζάκη έχουν προειδοποιήσει ότι τα αποτελέσματα θα ήταν κατά πολύ μικρότερα των προσδοκιών.

Η στάση της Αριστεράς

Το ερώτημα, λοιπόν, συγκεκριμενοποιείται. Τι στάση οφείλει να κρατήσει η Αριστερά μπροστά σε αυτή τη μέθοδο διεκδίκησης τετελεσμένων, σε συνεργασία με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, με στόχο την αναβάθμιση της χώρας σε «στρατηγική» δύναμη της Ανατολικής Μεσογείου; Η απάντηση, κατά τη γνώμη μας, οφείλει να συνδυάζει την απόρριψη των ιμπεριαλιστικών σχεδίων, την υπεράσπιση της ειρήνης ως μείζονος αγαθού για τις λαϊκές μάζες, την πολιτική της αντιλιτότητας μέσω της απόρριψης των εξοπλισμών. Και αυτή είναι μια απάντηση τελείως διαφορετική από ό,τι μέχρι σήμερα στήριξαν το ΚΚΕ και η ΛΑΕ. Στο πλαίσιο μιας τέτοιας αντιιμπεριαλιστικής και αντιπολεμικής πολιτικής δεν πρέπει πλέον να υποτιμάται και μια «οικολογική» απόρριψη των εξορύξεων, της εξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα, των φαραωνικών κι επικίνδυνων «μεγάλων έργων» όπως οι υποθαλάσσιοι αγωγοί. Η απειλή της κλιματικής αλλαγής δεν είναι ψέμα. Η Αριστερά οφείλει, επειγόντως, να ξεδιπλώσει μια ανεξάρτητη πολιτική, που θα λογοδοτεί στα συμφέροντα των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων. Βασικά σημεία αυτής της πολιτικής, κατά τη γνώμη μας, είναι: • Όχι πόλεμο για τις εξορύξεις και τις ΑΟΖ.

• Όχι στο ΝΑΤΟ και στον «άξονα» με το κράτος του Ισραήλ.

• Όχι στους εξοπλισμούς. Όλοι οι κοινωνικοί πόροι για τις κοινωνικές ανάγκες. Για το ξεδίπλωμα αυτής της αναγκαίας παρέμβασης, στις νέες συνθήκες μετά τις εκλογές, τόσο το ΚΚΕ όσο και η ΛΑΕ οφείλουν να προχωρήσουν σε έναν βασικό πολιτικό επαναπροσανατολισμό. Η ΛΑΕ ήδη πλήρωσε, με το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, το αντίτιμο της αυτοαπομόνωσής της από συγκεκριμένα ριζοσπαστικά-αριστερά «ακροατήρια», αναζητώντας «διευρύνσεις» προς την κατεύθυνση ενός ομιχλώδους εθνικού-πατριωτικού χώρου. Ήταν μια σκληρή προειδοποίηση για τους κινδύνους και τις ανεπάρκειες αυτού του λαθεμένου πολιτικού στίγματος. Που δεν πρέπει, υπό οποιοδήποτε πρόσχημα, να συνεχίσει να αναπαράγεται στις δύσκολες συνθήκες της περιόδου που έρχεται.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ

3 ΙΟΥΛΗ 2019

Η υπέρβαση της υπάρχουσας κατάστασης στη ριζοσπαστική Αριστερά είναι αναγκαία Της Μαρίας Μπόλαρη Στα πλαίσια του 22ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ οργανώθηκε συζήτηση µε θέµα «Η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται: Μετά τη δεξιά παλινόρθωση πώς διαµορφώνεται το κοινωνικό τοπίο και ποιος ο ρόλος της ριζοσπαστικής Αριστεράς». Ακολουθεί η τοποθέτηση της Μαρίας Μπόλαρη, εκ µέρους της ∆ΕΑ, υποψήφιας στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΛΑΕ. ακριά από αναλύσεις µοιρολατρικές του τύπου «ήταν αναπόφευκτο», χρειάζεται να πούµε καθαρά ότι η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται, γιατί βρήκε χώρο και χρόνο. Ο Μητσοτάκης δεν ήρθε µόνος του. ∆εν ήρθε λόγω της πολιτικής αποτελεσµατικότητας της Ν∆ ή χαρισµατικών ικανοτήτων του. Έρχεται πατώντας στα πεπραγµένα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα, στη σκληρή δουλειά που έκαναν για να πείσουν ότι η µόνη έξοδος από τα µνηµόνια είναι η κατά γράµµα υλοποίηση των µνηµονίων. Κι ό,τι αυτά σηµαίνουν: την εσωτερική υποτίµηση, τη µεγαλύτερη κερδοφορία των επιχειρήσεων, τη µεγαλύτερη ευθυγράµµιση µε όλο το αντιδραστικό πλέγµα της ΕΕ. Όταν ο Τσίπρας δεσµευόταν πέρσι στη ∆ΕΘ για µείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων στο όνοµα της ανάπτυξης. Όταν η πραγµατική ανεργία είναι στο 27,5%, όταν µόνο το 45% των νέων προσλήψεων είναι πλήρους απασχόλησης. Όταν το 37,5% των εργαζοµένων αµείβεται µε κάτω από 600 ευρώ. Όταν οι φτωχοί εξασφαλίζουν µε τους φόρους και τις εισφορές τους την επιβίωση των ακόµα φτωχότερων, γιατί αυτή είναι η βάση της επιδοµατικής πολιτικής. Όταν τους πρόσφυγες περιµένει ο φράχτης στο Έβρο, τα «ναυάγια» στο Αιγαίο, τα στρατόπεδα στη Μόρια και αλλού, ως αποτέλεσµα της ρατσιστικής συµφωνίας ΕΕ-Ελλάδας-Τουρκίας. Όταν ο Τσίπρας χαριεντίζεται µε τον Τραµπ και τον Νετανιάχου και η κυβέρνησή του δέχεται τα συγχαρητήρια του πρέσβη των ΗΠΑ, γιατί «κάµφθηκε ο αντιαµερικανισµός των Ελλήνων». Όταν η Συµφωνία των Πρεσπών καταλήγει στο όνοµα Βόρεια Μακεδονία όχι για αντιεθνικιστικούς λόγους, αλλά για να διευρυνθεί το ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια. Τότε γίνεται κατανοητή η πολιτική απογοήτευση του κόσµου, που είδε ότι το κόµµα της αντιµνηµονιακής πάλης και της ριζοσπαστικής πολιτικής γίνεται συστηµική Αριστερά. Γιατί, πριν κατηγορήσουµε τον κόσµο για συντηρητισµό –ακόµα κι όταν αυτό λέγεται µε καλοπροαίρετη ανησυχία– πρέπει να θυµόµαστε τις υλικές συνθήκες που ζει αυτός ο κόσµος. Πρέπει να θυµόµαστε ότι διαχωριστικές γραµµές, που χτίστηκαν µε κόπο από την Αριστερά επί δεκαετίες, ποδοπατήθηκαν. Μόνο έτσι µπορούµε να εξηγήσουµε το αποθρασυµένο πρόγραµµα της Ν∆. Παρ’ όλα αυτά ξέρουµε ότι ο Μητσοτά-

Μ

κης δεν θα είναι µια απλή συνέχεια. Η Ν∆, ως καθαρόαιµος εκφραστής της αστικής τάξης, θα επιχειρήσει να εξυπηρετήσει µε τον καλύτερο τρόπο τα συµφέροντά της. Οι εργαζόµενοι, αν δικαιούνται κάτι, θα πρέπει να περιµένουν τον εργοδότη να το δώσει εφόσον έχει τη δυνατότητα. Ό,τι έχει αποµείνει από το κοινωνικό κράτος, µε πρώτο στόχο τη δηµόσια παιδεία και υγεία, θα πρέπει να ελαχιστοποιηθεί. Ενώ αντίθετα τα προτάγµατα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ θα είναι σε πρώτη προτεραιότητα. Ο στόχος του Μητσοτάκη θα είναι η στρατηγική ήττα του κινήµατος κοινωνικής αντίστασης. Η στρατηγική ήττα των ιδεών, των συνηθειών, ακόµα και των συµβόλων της Αριστεράς σε κάθε εκδοχή της. Χέρι βοηθείας θα του δώσει η γραβατωµένη ακροδεξιά που έχει πια εγκατασταθεί στο πολιτικό σκηνικό.

Συζήτηση στην Αριστερά

Απέναντι σε όλα αυτά αντιπολίτευση δεν µπορεί να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Η πορεία από το 2015 µέχρι σήµερα, οι επιλογές που έγιναν, έχουν παράξει βαθιά µετάλλαξη. Η σοσιαλδηµοκρατικοποίηση –και µάλιστα στη χειρότερη εκδοχή– έχει εγκατασταθεί. Το βάρος της κοινωνικής και πολιτικής αντιπολίτευσης θα πρέπει να σηκώσουν οι οργανώσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Τα κακά εκλογικά αποτελέσµατα και η πολιτική αποτυχία όλων των εκφράσεών της να αποτελέσουν µια από τα αριστερά εναλλακτική στον ΣΥΡΙΖΑ, έχουν φυσιολογικά ανοίξει µια σοβαρή συζήτηση εντός µετώπων και οργανώσεων για το τι έφταιξε. Κατά τη γνώµη µας αυτή η συζήτηση πρέπει να γίνει παίρνοντας υπόψη πολλά. Το τι προκάλεσε η συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ ως φορτίο για όλες τις εκδοχές της Αριστεράς και ταυτόχρονα τις πολιτικές-οργανωτικές ανεπάρκειες κάθε µετώπου ξεχωριστά στις νέες συνθήκες που είχαν διαµορφωθεί. Κυρίως όµως αυτή η συζήτηση πρέπει να γίνει µε τα µάτια στραµµένα στα καθήκοντα της επόµενης µέρας. Είναι θετικό ότι κι εδώ και σε άλλες συναντήσεις που προηγήθηκαν, αυτή η οπτική ήταν κυρίαρχη. Όµως θα χρειαστεί προσοχή στα εξής. Το σχέδιο που απαιτείται έχει επείγοντα χαρακτήρα. Όσο πρωτόγνωρες κι αν είναι οι συνθήκες, δεν έχουµε την πολυτέλεια του χρόνου και της αναµονής για τη συγκρότηση ενός «επαναστατικού προγράµµατος που θα πείσει τις µάζες». Χρειάζονται άµεσα προγραµµατικές επεξεργασίες, οι διεκδικήσεις για το µισθό, τη σύνταξη, το σχολείο, την υγεία, τα δικαιώµατα. Αυτές θα εµπλουτιστούν και θα πατούν στα πόδια τους, αν συνοδευτούν από άµεσες κοινωνικές και πολιτικές πρωτοβουλίες συντονισµού στα επίδικα του άµεσου διαστήµατος. Για να πούµε όχι δεν πολεµάµε για τις εξορύξεις και τις ΑΟΖ, όχι στο ΝΑΤΟ και τους εξοπλισµούς, ότι οι δικές µας ανάγκες είναι ενάντια στους ανταγωνισµούς της ελληνικής και της τουρκικής αστικής τάξης στο Αιγαίο.

Για τη συγκρότηση στη φετινή διαδήλωση της ∆ΕΘ ενός σοβαρού ενωτικού µπλοκ πρωτοβάθµιων σωµατείων, συλλογικοτήτων και οργανώσεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που θα είναι ορατό ως δύναµη µάχης απέναντι στην κυβέρνηση της Ν∆ και ουσιαστικά διαχωρισµένο από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες ΓΣΕΕ-Α∆Ε∆Υ. Για την αναγκαία οργάνωση της κοινής δράσης των αυτοδιοικητικών σχηµάτων. Γιατί αυτά συγκέντρωσαν ένα σηµαντικό δυναµικό της ευρύτερης ριζοσπαστικής Αριστεράς, που µπορεί να συντονίσει τη δράση του ενάντια στις εξώσεις και τους πλειστηριασµούς και για την υπεράσπιση των νοσοκοµείων, των σχολείων, των κοινωνικών υπηρεσιών της κάθε περιοχής. Επιµένουµε στο σχέδιο της ενωτικής και µαχητικής αντιπολίτευσης. Πιστεύουµε ότι υπάρχει ένα σηµαντικό δυναµικό αγωνιστών και αγωνιστριών της Αριστεράς που µπορεί να το στηρίξει. Είναι αυτό που γίνεται ορατό σε εργατικές κινητοποιήσεις, σε αντιφασιστικές-αντιρατσιστικές δράσεις, στις κινητοποιήσεις των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ, σε αυτές για το περιβάλλον, αυτό που έδωσε το παρόν σε αντιιµπεριαλιστικές συγκεντρώσεις. Αυτά είναι οι όροι της ανασυγκρότησης. Θεωρούµε ότι απαιτείται ένα νέο «µοντέλο συνεργασίας», ένας κοινός τόπος πολιτικών πρωτοβουλιών. Αξιοποιώντας εµπειρίες, µαθαίνοντας από λάθη, υπερβαίνοντας την υπάρχουσα κατάσταση και τα υπάρχοντα µέτωπα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, χρειάζεται όπως είπαµε, να αναλάβουµε την ευθύνη.

ΛΑΕ

Στις εκλογές της 7 Ιούλη η ∆ΕΑ και το Κόκκινο ∆ίκτυο παρεµβαίνουν µε σύνθηµα «Ψήφος στη ΛΑΕ, για την ανασυγκρότηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς». Θεωρούµε ότι η ΛΑΕ, εξαιτίας µιας σειράς επιλογών, έχασε ένα σηµαντικό ουσιαστικό προβάδισµα που είχε. Αυτό της «παράταξης σε µάχη» αµέσως µετά τη συνθηκολόγηση και αυτό της απόπειρας για συνέχεια της ριζοσπαστικής κι ενωτικής πολιτικής. Ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο η απεύθυνση, έτσι όπως περνούσε από την ηγετική εκφώνηση, σε ένα διαταξικό ακροατήριο, τα γεωπολιτικά µνηµόνια, η άποψη ότι το έθνος-κράτος µπορεί να είναι προστασία του λαού αποδείχθηκαν καταστροφικές. Από τέτοιες επιλογές έχουµε διαχωριστεί µε λόγια και πράξεις. Εκτιµούµε ότι είναι σηµαντικό ότι στο εσωτερικό της ΛΑΕ γίνεται αυτοκριτική και προσπάθεια για αλλαγή πορείας. Περιµένουµε και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ κάτι αντίστοιχο. Θεωρούµε ότι στη ΛΑΕ θα χρειαζόταν περισσότερα ως στίγµα της «αριστερής στροφής». Γι’ αυτό και η συµµετοχή µας στα ψηφοδέλτια είναι συµβολική. Με συντρόφους και συντρόφισσες της ΛΑΕ διανύσαµε µια «σκληρή» διαδροµή. Για τις διεργασίες της επόµενης µέρας, για ένα συνεκτικό σχέδιο που θα «δένει» το κινηµατικό και το πολιτικό, οι εµπειρίες της είναι απαραίτητες.

5

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6972516210 Αµπελόκηποι 6973005569 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. ΦιλαδέλφειαΝ. Χαλκηδόνα 6945498732 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087 Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι ΑνάργυροιΚαµατερό 6998466952 Πετρούπολη 6983674242 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6942602766 Καισαριανή 6995737690 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6944548787 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6984417681 Ν. Σµύρνη 6972098143 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγµένη 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948100218 Κορυδαλλός 6945037002 Κερατσίνι 6981093970

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 Αχαρνές 6977266544 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6981084090 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6984267504 ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6959771512 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6932422501 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: Τρίκαλα 6976291795 Λάρισα 6976579448 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6944916915 Ρέθυµνο 6907856793 Χανιά 6975964967 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6972743637 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΛΟΝΔΙΝΟ: 0044-7969523579 ΠΑΡΙΣΙ: 0033-673555890 0030-6937762930

ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ: Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546

Νοσοκ. «Άγιος Σάββας» 6998466952 ΥΠΑΑΤ 6945754555 ∆ήµοι 6980579817 Εκπαιδευτικοί 6972878820

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ: Νοµική Αθήνας 6972648225 ΤΕΙ Αθήνας 6975208151 Πάντειο 6984417681

Φιλοσοφική 6972595471 Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών 6959771512

6

3 ΙΟΥΛΗ 2019

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

Αποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογία ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες.

Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6973005569 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6932045320 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942602766 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6942993423 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ΚΡΗΤΗ: 6979925065 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6972743637 ΜΕΣΣΗΝΙΑ: 69832422501 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

• •

•

• •

•

•

ένε ότι... αισθάνονται «εθνικά» υπερήφανοι για τον Αντετοκούµπο «Ένας Έλληνας στην κορυφή του NBA» ζητωκραύγαζαν πολιτικοί παράγοντες, δηµοσιογράφοι και διαφηµιστές. Ένα ολόκληρο σύστηµα που συκοφαντεί, εκµεταλλεύεται και υποτιµά τους Αντετοκούµπο αυτής της γης, ξαφνικά βρέθηκε στην πρώτη γραµµή της αποθέωσης, προσπαθώντας να εθνικοποιήσει µια αθλητική επιτυχία που ήταν άκρως ατοµική. Ο Γιάννης ήταν ένας γιος µεταναστών από τη Νιγηρία, που ζούσε φτωχά στα Σεπόλια. «Έλληνας» έγινε µόνο όταν κάποιοι κατάλαβαν ότι µπορούν να κερδίσουν λίγη από τη λάµψη του, αν σταθούν δίπλα του. Μιλάµε για τον ορισµό της υποκρισίας. Η προσπάθεια άντλησης πολιτικής υπεραξίας από την περίπτωση Αντετοκούµπο είναι πραγµατικά προκλητική. Επί κυβέρνησης Νέας ∆ηµοκρατίας χιλιάδες πρόσφυγες και µετανάστες κυνηγήθηκαν από τον λεγόµενο Ξένιο ∆ία, ξυλοκοπήθηκαν από την οµάδα ∆ΕΛΤΑ, κυνηγήθηκαν από φασίστες, που έµειναν ασύλληπτοι και ατιµώρητοι, ενώ η πλειοψηφία τους κλείστηκε κάτω από άθλιες συνθήκες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, µε αποτέλεσµα τη διεθνή καταδίκη της χώρας σε πληθώρα περιπτώσεων. Οι Μανωλάδες, οι Αµυγδαλέζες και οι φράχτες στον Έβρο είναι κάποιες από τις λέξεις που αποτυπώνουν πολύ απλά την πολιτική της Ν∆ στο µεταναστευτικό-προσφυγικό. Η Ν∆, λοιπόν, στα ψηφοδέλτια της οποίας πρωτοστατούν οι Άδωνης, Βορίδης και Πλεύρης, γνωστοί για τις ρατσιστικές και ακροδεξιές τοποθετήσεις και καταβολές τους, προσπάθησε να αξιοποιήσει επικοινωνιακά την επιτυχία Αντετοκούµπο. Ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης τουίταρε µια ελληνική σηµαία, αναφέροντας «#Greekfreak µας κάνεις υπερήφανους». Μάλλον στη Ν∆ αισθάνονται υπερήφανοι για έναν άνθρωπο, όταν αυτός φτάνει στην κορυφή του NBA, έλκοντας τα φώτα της δηµοσιότητας και προσελκύοντας εκατοντάδες σπόνσορες και χορηγούς. Όταν ο Αντετοκούµπο µετατρέπεται εκτός από έναν εξαιρετικό µπασκετµπολίστα και σε ένα κερδοφόρο εµπόρευµα της αθλητικής και διαφηµιστικής βιοµηχανίας. ∆ιαφορετικά δεν εξηγείται το ότι κατά διαβολική σύµπτωση µόλις λίγες ηµέρες πριν τη βράβευση του Γιάννη, το ανερχόµενο ακροδεξιό στέλεχος της Ν∆ Κωνσταντίνος Κυρανάκης υποσχόταν επιδόµατα µόνο σε… ελληνόπουλα. Στο παιχνίδι, όµως, της επικοινωνίας γύρω από το φαινόµενο Αντετοκούµπο µπήκε και ο ΣΥΡΙΖΑ, δείγµα της αποµάκρυνσης της πολιτικής συζήτησης από την ουσία και της εστίασης στην επιφάνεια. Κάπως έτσι, λοιπόν, άδραξε την ευκαιρία να πουλήσει ένα προφίλ δικαιωµατισµού, προσπαθώντας να κερδίσει αποµακρυσµένα και απογοητευµένα εκλογικά ακροατήρια. Η κουβέντα, λοιπόν, µεταφέρεται αλλού και ξεχνάµε την αντιδραστική συµφωνία ΕΕ-Τουρκίας της οποίας ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε υποστηρικτής. Ξεχνάµε τη διατήρηση του φράχτη στον Έβρο, της FRONTEX και του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο. Ξεχνάµε τις καταγγελίες των µεταναστών για τις άθλιες συνθήκες κράτησης στα νησιά, τις διαρκείς καταγγελίες για κακοποιήσεις και τη βραδύτητα χορήγησης ασύλου. Όλα τα παραπάνω κρύβονται κάτω από το χαλί, καθώς σε µια εκστρατεία που έχει ως έµµεση προµε-

τωπίδα το «ψηφίστε µας ως το λιγότερο κακό», το ίδιο επιδιώκεται και στην περίπτωση των αλλοδαπών στην Ελλάδα. Άσχετα που η πλειοψηφία τους συνεχίζει να αντιµετωπίζει πληθώρα προβληµάτων και να ζει κάτω από άθλιες συνθήκες. Σε χρόνο ρεκόρ η Κατερίνα Νοτοπούλου, από τον ΣΥΡΙΖΑ, έβγαλε προεκλογική αφίσα µε τη φωτογραφία του Γιάννη Αντετοκούµπο, προσπαθώντας να παίξει στο παραπάνω µοτίβο. Παρότι, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε τις τοµές που έθετε το αντιρατσιστικό κίνηµα και η Αριστερά στο κοµµάτι του µεταναστευτικού-προσφυγικού, αξιοποιεί προεκλογικά τον Αντετοκούµπο, ξεχνώντας χιλιάδες άλλους µετανάστες που επί της κυβέρνησής του παρέµειναν στη φτώχεια και την αφάνεια. Η αλήθεια είναι, λοιπόν, ότι ο Γιάννης Αντετοκούµπο δεν είναι ένας Έλληνας που κατέκτησε την κορυφή του NBA. Είναι ένας γιος µεταναστών από τη Νιγηρία που ζούσε φτωχά στα Σεπόλια και κατόρθωσε, κόντρα σε όλους και όλα, να κάνει το όνειρό του πραγµατικότητα. Είναι ένας πιτσιρικάς που µέχρι πριν κάποια χρόνια µπορεί να είχε πουλήσει χαρτοµάντηλα σε κάποιο φανάρι στον κύριο Κυρανάκη ή στην κυρία Νοτοπούλου. Αυτός είναι και ο λόγος που όλοι οι παραπάνω δεν δικαιούνται να µιλούν εξ ονόµατός του και µάλιστα µε αίσθηµα εθνικής υπερηφάνειας και έπαρσης. Να θυµίσουµε µια δήλωση του ίδιου του Γιάννη, µε αφορµή τη ρατσιστική επίθεση στον αδερφό του: «Αν αυτό µπορεί να συµβεί στον Θανάση ο οποίος εκπροσωπεί µε περηφάνεια και µε ένα συνεχές χαµόγελο την Εθνική Ελλάδας και τον Παναθηναϊκό, δεν µπορώ να φανταστώ τι περνάνε άλλοι έγχρωµοι στην Ελλάδα». Πριν λίγες ηµέρες ο Γιάννης Αντετοκούµπο επισκέφθηκε την παλιά του γειτονιά, όπου τον υποδέχθηκαν σαν λαϊκό ήρωα. Χιλιάδες κόσµος κατέκλεισε τους δρόµους και τα στενά στα Σεπόλια, προκειµένου να τον δει από κοντά. Από πάνω του κρέµονταν χορηγοί, σπόνσορες και εταιρείες διαφήµισης που, υπό άλλες συνθήκες, δεν θα ασχολιόντουσαν µαζί του καν. Το σύστηµα που ζούµε έχει πολύ λίγο χώρο διαθέσιµο για νέους Αντετοκούµπο και πολύ χώρο για τη φτώχεια, την ανέχεια, το ρατσισµό και τις απελάσεις. Όλα τα παραπάνω αντιµετωπίζονται µέσα από τη συλλογική πάλη και τους αγώνες ντόπιων και µεταναστών. Τα Σεπόλια υποδέχθηκαν µαζικά τον Αντετοκούµπο, όµως παράλληλα αποτελούν µια γειτονιά όπου η Χρυσή Αυγή σηµειώνει κάποια πολύ υψηλά ποσοστά. Συνεπώς, η υπεράσπιση των «αφανών» Αντετοκούµπο απαιτεί πολύ περισσότερα πέρα από αυθόρµητες αντιδράσεις. Απαιτεί αντιρατσιστική παρέµβαση στις γειτονιές, περιθωριοποίηση των φασιστών και ισχυρό κίνηµα. Η πρόσφατη εικόνα του αντιρατσιστικού φεστιβάλ, όπου χιλιάδες κόσµος πέρασε από συζητήσεις, προβολές, εκθέσεις και συναυλίες, αποτελεί το καλύτερο εχέγγυο συνέχισης του αγώνα ενάντια στο ρατσισµό και την ξενοφοβία. Την καλύτερη απόδειξη ότι ένας άνθρωπος άλλης εθνικότητας δεν κερδίζει το σεβασµό µας µόνο όταν κατακτά την κορυφή του NBA, αλλά κάθε µέρα και κάθε στιγµή…

3 ΙΟΥΛΗ 2019

ΑΡΙΣΤΕΡΑ

7

Μπροστά στις εκλογές της 7ης Ιουλίου µε το «βλέµµα στην επόµενη µέρα» Του Χρίστου Τουλιάτου

Λ

ίγες µέρες πριν τις εκλογές αντιµετωπίζουµε τα εξής φαινοµενικά παράδοξα: - Μια ∆εξιά που µιλά νεοφιλελεύθερα και ρεβανσιστικά, χωρίς να χάνει από αυτό.

• Τον ΣΥΡΙΖΑ να µιλά ετεροκαθοριζόµενος από τη Ν∆, καλώντας σε συστράτευση «για να µην έρθει ο Μητσοτάκης».

• Εκφράσεις που προέκυψαν από την αντιµνηµονιακή Αριστερά να είναι προσωποπαγή µορφώµατα µε συντηρητικό προγραµµατικό λόγο.

• Η Αριστερά να µη µιλά πρακτικά γι’ αυτές τις εκλογές, αλλά να κατεβαίνει µε βασικό σύνθηµα µια αυτοαναφορική δήλωση ότι «αντέχουµε» και µιλώντας «για την επόµενη µέρα». Όλα αυτά αποτυπώνουν το τέλος εποχής και το βάθος της ήττας που συντελέστηκε για το αντιµνηµονιακό κίνηµα της περιόδου 2010-2015 και µιας στρατηγικής ήττας της ριζοσπαστικής και κοµουνιστικής Αριστεράς στη χώρα µας. Η εκτίµηση ότι έχει συντελεστεί µια τέτοια ήττα είναι αναγκαία για να πορευτούµε αλλιώς. Για αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ φέρει τη βαρύτερη ευθύνη ως «κυβερνώσα Αριστερά» που εφάρµοσε νεοφιλελεύθερα µέτρα, χρησιµοποιώντας το επιχείρηµα TINA και όπως συνέβη και αλλού (π.χ. Ιταλία), έτσι επιστρέφει µε επιθετικούς όρους συντηρητικής παλινόρθωσης η παρα-

δοσιακή δεξιά. Στο έδαφος της ήττας, ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον καλεί σε «δηµοκρατική συστράτευση» ενάντια στο Μητσοτάκη, κατά τον ίδιο τρόπο που καλούσε «ενάντια στο Μπερλουσκόνι» η ιταλική Αριστερά. Και ίσως αποδειχθεί βεβιασµένο το συµπέρασµα ότι, όταν η ∆εξιά αποκαλύψει το πραγµατικό πρόσωπό της, θα ξεσπάσουν εκ νέου µεγάλες κινητοποιήσεις. ∆εν είµαστε πλέον στις αρχές της µεταπολίτευσης, ούτε καν στο 1993. Όλα αυτά απαιτούν πιο σοβαρές εκτιµήσεις, µελέτη των κοινωνικών εξελίξεων και προσπάθεια έντασης της κινηµατικής δράσης στο δύσκολο τοπίο που διαµορφώνεται. Είναι όµως η ριζοσπαστική και κοµουνιστική Αριστερά σήµερα επαρκής γι’ αυτό; Ο λόγος που προεκλογικά εκφωνούν οι σχηµατισµοί της «για την επόµενη µέρα» την κάνει να φαίνεται (και εµάς µαζί της, καθώς αποτελούµε µέρος της) αδύναµη να κατανοήσει τις αλλαγές και να κινηθεί αποφασιστικά αλλάζοντας. Απαιτείται ανασύνθεση λόγων και πρακτικών κοινωνικά, πολιτικά-προγραµµατικά, ιδεολογικά, οργανωτικά. Καµία δύναµή της δεν στάθηκε ικανή να ορθώσει ανάχωµα στην επέλαση των δυνάµεων του κεφαλαίου. Η ευθύνη της ρεφορµιστικής Αριστεράς είναι µεν σηµαντικότερη, όµως, αν δεν θέλουµε απλά να είµαστε µέρος ενός χώρου κινηµατικών πρακτικών και αριστερής κριτικής του ρεφορµισµού, είναι ίσως σηµαντικότερο για εµάς αυτοκριτικά το να αναγνώσουµε τι και γιατί έχασε στην επαναστατική Αριστερά. Η ριζοσπαστική και κοµουνιστική

Αριστερά σε όλες τις µορφές της, µε ευθύνες διαφοροποιηµένες σε κάθε δύναµη, αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων, γιατί είχε κοινωνικές, πολιτικές, ιδεολογικές και οργανωτικές ανεπάρκειες. Κοινωνικά, παρέµεινε περιορισµένη σε µία γείωση σε στρώµατα κυρίως µικροαστικά, µε έµφαση στη νεολαία. Πολιτικά, παρέµεινε στη λογική της «Αριστεράς της αντίστασης», έχοντας δοµική αδυναµία να υπερβεί έναν καταγγελτικό λόγο. Και αυτό οδήγησε σε αδυναµία προγραµµατικής εµβάθυνσης και εµπλοκής µε τα ερωτήµατα µιας διαδικασίας ρήξης και σοσιαλιστικής µετάβασης στη συγκεκριµένη χώρα που ζούµε. Ιδεολογικά, παρέµεινε σε σηµαντικό βαθµό αποστεωµένη και οργανωτικά δέσµια µιας αντίληψης «πρωτοπορίας», αδυνατώντας να διερευνήσει µια νέα σύνδεση του κοινωνικού µε το πολιτικό επίπεδο, νέες οργανωτικές µορφές τόσο στο κίνηµα όσο και στο επίπεδο της πολιτικής. Αυτές είναι ανεπάρκειες µε τις οποίες οφείλουµε να αναµετρηθούµε στην επόµενη φάση. Η διαπίστωσή τους είναι µία αφετηρία, αλλά δεν αρκεί από µόνη της. Από την πλευρά µας θέλουµε να συµβάλλουµε σε µια επανεκκίνηση της αναζήτησης απαντήσεων τόσο στο επίπεδο µιας προγραµµατικής συζήτησης, όσο και στο επίπεδο των αναγκαίων κοινωνικών και πολιτικών πρακτικών που θα επιχειρούν να κινηθούν αλλιώς. Μαζί και µε άλλες δυνάµεις και αγωνιστές/τριες, αναγνωρίζοντας

τα όριά µας. Αυτό εκτιµούµε ότι είναι το βασικό καθήκον των επόµενων χρόνων. Γνωρίζουµε ότι οι εκλογές δεν πρόκειται να δώσουν απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήµατα. Η τοποθέτησή µας σε αυτές λογοδοτεί σε ό,τι θεωρούµε ως καθήκον της περιόδου. Γι’ αυτό το λόγο θεωρούµε ότι η ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ δεν συµβάλλει σε αυτό, αντιθέτως εντείνει τη λογική ενός «αριστερού ΤΙΝΑ» που διαρκώς οδηγεί δεξιότερα. Καµία ψήφος σε προσωποπαγή µορφώµατα νεοκεϊνσιανού (ΜέΡΑ25) ή εθνικο-λαϊκιστικού (Πλεύση Ελευθερίας) περιεχοµένου δεν κοµίζει επίσης κάτι νέο. Ούτε η ψήφος στο ΚΚΕ συµβάλλει στις αναγκαίες απαντήσεις, απλά ενισχύει τη «δικαίωση» µιας πολιτικής στρατηγικών διακηρύξεων µε αποχή από τα άµεσα καθήκοντα. Τα µετωπικά µορφώµατα της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς έχουν κλείσει τον κύκλο τους πλέον. Το χρήσιµο για τις δυνάµεις τους είναι να συµβάλουν στους αγώνες, αλλά και να κινηθούν σε ενωτική κατεύθυνση αυτοϋπέρβασης, επιχειρώντας να υπερβούν τις αδυναµίες της προηγούµενης περιόδου. Από αυτή τη σκοπιά, στηρίζουµε την Λαϊκή Ενότητα στις παρούσες εκλογές, θεωρώντας ότι η αναγνώριση των λαθών της θα ολοκληρωθεί έµπρακτα σε µια κίνηση αυτοϋπέρβασης και σύγκλισης των δυνάµεών της, µε όσες δυνάµεις και αγωνιστές/τριες επιδιώκουν να αναµετρηθούν τολµηρά µε τα ανασυνθετικά καθήκοντα της επόµενης µέρας.

Μια πρώτη προσπάθεια συντονισµού δηµοτικών σχηµάτων Του Θάνου Λυκουργιά

Κ

αι µετά από ένα µήνα… habemus αποτελέσµατα! Η σατυρική διάθεση δεν θα συνεχιστεί πέραν της εισαγωγικής παραγράφου, αλλά είναι η µόνη που αντιστοιχεί στη φάρσα της τέταρτης κάλπης, που υποτίθεται θα έφερνε την άµεση δηµοκρατία στα κοινοτικά διαµερίσµατα της Αθήνας. Το συγκεκριµένο παραµύθι δεν άντεξε ούτε µια µέρα, καθώς ο κυβερνητικός σχεδιασµός δεν ενδιαφέρθηκε να αναθέσει πουθενά τη συγκέντρωση και ανακοίνωση των αποτελεσµάτων της κάλπης των κοινωτικών διαµερισµάτων. Έτσι χρειάστηκαν 4 βδοµάδες για να βγουν τα αποτελέσµατα από το Πρωτοδικείο. Με πλήρη πλέον αποτελέσµατα (617 ψήφους και 1,67% ως ποσοστό στην 7η ∆.Κ.), η Ανυπότακτη Αθήνα καταγράφει ποσοστό της τάξης του 1,43% στις τέσσερις διαµερισµατικές κοινότητες που κατέβασε ψηφοδέλτιο (1η , 5η, 6η και 7η). Αν και προφανώς δεν πρόκειται για κάποιο «εντυπωσιακό» ποσοστό, το τελικό αποτέλεσµα είναι αξιοπρεπέστατο και,

υπό την έννοια των ιδιαιτεροτήτων µας, επιτυχηµένο. Στην ουσία, η Ανυπότακτη Αθήνα έτρεξε µόλις ένα µήνα την προεκλογική της καµπάνια, η οποία –σηµειωτέον– ήταν πρωτόγνωρη, καθώς δεν είχε ξαναϋπάρξει αντίστοιχο κατέβασµα µόνο στις κοινότητες. Εκτιµάµε πως πετύχαµε µια θετική καταγραφή της νεανικής, ζωντανής, δυναµικής και ευφάνταστης προσπάθειάς µας. Επίσης, προκύπτει σαφώς πως, αν είχε υπάρξει γενικότερα αντίστοιχη διάθεση, νοοτροπία και στήριξη του εγχειρήµατος θα µπορούσε να είχε εκλεγεί και δηµοτικός σύµβουλος... Από κει και έπειτα, το πιο σηµαντικό είναι να υπάρξει στη συνέχεια ουσιαστική γείωση στις γειτονιές της Αθήνας, όπως και συνάντηση/συνδιαµόρφωση πλαισίου και παρεµβάσεων µε άλλες αντίστοιχες δηµοτικές κινήσεις. Με αυτό το σκεπτικό, πήραµε ως Ανυπότακτη Αθήνα την πρωτοβουλία να συνδιοργανώσουµε –για πρώτη φορά εντός του αντιρατσιστικού φεστιβάλ– µαζί µε τις δηµοτικές κινήσεις «Φυσάει κόντρα» (Αγία Παρασκευή), «Ασυµβίβαστο Ίλιον» και «Κόντρα στο Ρεύµα» (Νίκαια-Ρέντης), ένα σχετικό εργαστήρι ανταλλαγής απόψεων και ιδεών. Στους τρεις θεµατικούς κύκλους που πραγµατοποιήθηκαν (∆ηµοκρατία και

Αυτοδιαχείριση - Θεµελιακές ανάγκες/ Κατοικία και κοινωνική µέριµνα - Αυτοδιοικητικά σχήµατα/ Ρόλος, ∆ράση, ∆ικτύωση), τοποθετήθηκαν ή παρακολούθησαν εκπρόσωποι από 13 αυτοδιοικητικά σχήµατα, εστιάζοντας σε µια σειρά από θέµατα και εµπειρίες. Σταχυολογώντας, στον πρώτο κύκλο ξεχώρισε η εισηγητική παρέµβαση που πραγµατοποίησε ο Πάνος Κουτσιανάς από το «Ασυµβίβαστο Ίλιον», σχετικά µε τη δοµική υποκρισία των κοινοτικών δηµοψηφισµάτων. Αυτά υποτίθεται πως θα δώσουν τον λόγο στις κοινότητες, ώστε αυτές να διαµορφώσουν προτάσεις. Οι προϋποθέσεις όµως είναι αυστηρότατες έως απαγορευτικές, αφήνουν πλήθος ουσιαστικών ζητηµάτων εκτός ατζέντας και ακόµα και όσα «επιτρέπονται», µπορούν να αλλοιωθούν από τα συµβούλια, εφόσον το περιεχόµενό τους είναι «δυσάρεστο». Πέραν αυτών, η συζήτηση κινήθηκε γύρω από τις πραγµατικές δυσκολίες συγκρότησης κοινοτήτων και ζωντανων κυττάρων εντός αυτών. Στον δεύτερο κύκλο, το βάρος έπεσε στα ζητήµατα του Airbnb και της απειλής στο δικαίωµα στην κατοικία, όπως και στα ζητήµατα των ΑµεΑ. Όσον αφορά το πρώτο, αναδείχτηκε το εύρος του προβλήµα-

τος (πλειστηριασµοί, εξώσεις, ανύπαρκτες φοιτητικές κατοικίες), όπως και το ζήτηµα της πληµµελούς καταγραφής των ανθρώπων που ψάχνουν, αλλά δεν µπορούν να βρουν στέγη, καθως δεν υπάρχει σχετική πλατφόρµα. Στα ζητήµατα των ΑµεΑ, η συζήτηση έπιασε τόσο τα θέµατα προσβασιµότητας στο δηµόσιο χώρο –η οποία αναδείχτηκε χαρακτηριστικά µε την τοποθέτηση ΑµεΑ δηµοτικού συµβούλου από τη Νίκαια, ο οποίος ενηµέρωσε πως «τώρα που εκλέχθηκε ΑµεΑ, φτιάχνουν τον χώρο, αλλιώς δεν...»– καθώς και συνολικότερα ζητήµατα, όπως δυνατότητα εύρεσης εργασίας, κοινωνική πολιτική κλπ. Στον τρίτο κύκλο, τα προηγούµενα και αρκετά άλλα συµπυκνώθηκαν σε προτάσεις για συνέχεια αυτής της προσπάθειας συντονισµού. Αυτές είναι κυρίως: µια κοινή κινητοποίηση την πρώτη βδοµάδα του Οκτώβρη για το Airbnb, µια επόµενη συνάντηση –πιθανότατα για το ζήτηµα των απορριµµάτων– όπως και αρκετές ιδέες για τρόπους επικοινωνίας µε τους συµπολίτες µας και εδραίωση της δηµοκρατίας στη βάση. Αυτά προέκυψαν µέσα σε ένα γενικό πνεύµα ικανοποίησης από την πρωτοβουλία και καλής διάθεσης για τη συνέχεια.

8

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

3 ΙΟΥΛΗ 2019

Επιµέλεια Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς Απροκάλυπτα παράνοµη η εργοδοσία στη Sidenor

Έθεσε σε διαθεσιµότητα εργαζόµενους, κάνοντας ανταπεργία στις κινητοποιήσεις τους! Του Θοδωρή Πατσατζή

Έ

να ακόµη παράδειγµα του τι σηµαίνει το µνηµονιακό τοπίο που διαµόρφωσαν όλες οι κυβερνήσεις από το 2010 µέχρι σήµερα είναι εδώ και λειτουργεί µε ταξική µονοµέρεια υπέρ των εργοδοτών τις τελευταίες µέρες στη χαλυβουργία Sidenor στη Θεσσαλονίκη. Οι εργαζόµενοι στη χαλυβουργία πραγµατοποιούσαν από τις αρχές Ιούνη σε τακτά χρονικά διαστήµατα στάσεις εργασίας, διεκδικώντας την υπογραφή νέας Συλλογικής Σύµβασης Εργασίας (ΣΣΕ). Ως απάντηση σε αυτές τις κινητοποιήσεις η εργοδοσία προχώρησε θέτοντας σε διαθεσιµότητα δύο εβδοµάδων τη µεγάλη πλειοψηφία των εργαζοµένων από τη ∆ευτέρα 24 Ιούνη. Η εργοδοσία όχι µόνο απαντάει αρνητικά στο αίτηµα για υπογραφή νέας ΣΣΕ µε αυξήσεις, αλλά ακόµη και τα αιτήµατα για πρόληψη ατυχηµάτων δεν δέχεται να τα ικανοποιήσει. Ξεχνώντας ότι µόνο την τελευταία χρονιά υπήρξαν 4 σοβαρά εργατικά ατυχήµατα. Είναι µάλιστα εξοργιστικό ότι στο εξώδικο που έστειλε στους εργαζόµενους για τη διαθεσιµότητα µιλάει για οικονοµική δυσχέρεια µια επιχείρηση που έχει έδρα τον φορολογικό παράδεισο του Λουξεµβούργου, είναι κερδοφόρα και ελέγχει πάνω από το 50% του κλάδου µετάλλου στην Ελλάδα. Παρότι από το 2008 το προσωπικό της επιχείρησης έχει µειωθεί από 450 σε 300 εργαζόµενους και ταυτόχρονα το εργασιακό κόστος έχει πέσει, καθώς οι 60 από τους 300 έχουν προσληφθεί τα τελευταία χρόνια στην εταιρεία και παίρνουν µισθούς πείνας (690 ευρώ το µήνα µε 10 νυχτερινά και 2 Σαββατοκύριακα). Και οι υπόλοιποι εργαζόµενοι έχουν την τελευταία δεκαετία υποστεί µειώσεις που φτάνουν και το 40%. Το ιδιότυπο λοκ-άουτ µε τις διαθεσιµό-

τητες, που πραγµατοποιεί η εταιρεία, είναι πιστή εφαρµογή των νόµων της Ν∆ του Σαµαρά και του ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ, που επί µία τετραετία δεν κατάργησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Το µνηµονιακό καθεστώς θα χρειαστεί σκληρούς αγώνες για να καταργηθεί. Αγώνες που οι εργαζόµενοι της Sidenor δηλώνουν αποφασισµένοι να δώσουν όπως και σήµερα απέναντι στη δική τους εργοδοσία. Γι’ αυτό το λόγο αποφάσισαν από τις 25 Ιούνη και µέχρι τις 8 Ιούλη να προχωρήσουν σε καθηµερινές στάσεις εργασίας για όσο προσωπικό δεν είναι σε διαθεσιµότητα. ∆εν είναι όµως µόνο το ιδιότυπο λοκ-άουτ που πραγµατοποιεί η εργοδοσία. Είχε προηγηθεί προσπάθεια τροµοκράτησης των εργαζοµένων µε εξώδικα προς τα µέλη του ∆Σ του Σωµατείου Εργαζοµένων στη Sidenor. Εξώδικα τόσο από τη Sidenor όσο και από τις θυγατρικές της ΕΡΛΙΚΟΝ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΣΥΡΜΑΤΩΝ ΑΒΕ και ΑΕΙΦΟΡΟΣ Α.Ε. Χρησιµοποιώντας κοινή γλώσσα, κατηγορούν τους εργαζόµενους ότι οι κινητοποιήσεις τους αποτελούν «παράνοµες ενέργειες και πρακτικές» και τους απειλούν ότι θα τους στείλουν στα δικαστήρια µε αγωγές και αξιώσεις για υπέρογκες χρηµατικές αποζηµιώσεις. Οι εργαζόµενοι, σε συνέντευξη Τύπου που έδωσαν στο Εργατικό Κέντρο Θεσ-

σαλονίκης, δήλωσαν αποφασισµένοι να κλιµακώσουν τις κινητοποιήσεις τους µε συγκεντρώσεις και µέσα στην πόλη της Θεσσαλονίκης αν χρειαστεί. Θύµισαν µάλιστα σε όλους µας την προϊστορία των µεγάλων κινητοποιήσεων που είχε πραγµατοποιήσει το Σωµατείο πριν ακόµη οι παλιότεροι των σηµερινών εργαζοµένων πιάσουν δουλειά στην επιχείρηση. Πρόκειται για τις µεγάλες κινητοποιήσεις του 1977 που κράτησαν 3,5 µήνες και έδωσαν στους εργαζόµενους τις επιχείρησης το δικαίωµα για τα Βαρέα και Ανθυγιεινά. Είναι απαραίτητο να στηριχτούν από όλους οι εργαζόµενοι της Sidenor. Ιδιαίτερη στιγµή αποτέλεσε η παρουσία της Συνέλευσης Γυναικών 8 Μάρτη στο πλευρό των εργαζοµένων κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεών τους. Όπως τονίζουν σε σχετική ανακοίνωση, συµπαραστέκονται στον αγώνα των εργαζοµένων, επειδή «εµείς οι γυναίκες γνωρίζουµε καλύτερα από όλους τι σηµαίνει φτώχεια, ανεργία κι επισφάλεια, επειδή η νίκη βρίσκεται στην ενότητα όσων βάλλονται από τα µνηµόνια και τη λιτότητα, επειδή η αλληλεγγύη µπορεί να χτίσει γέφυρες εµπιστοσύνης και αλληλοσεβασµού ανάµεσα σε άντρες και γυναίκες, επειδή στους κοινούς αγώνες σπάνε όλες οι σεξιστικές προκαταλήψεις».

Τραµπουκισµοί σε βάρος της προέδρου του Σωµατείου Εργαζοµένων στο Ασκληπιείο

Τ

ην Τετάρτη 26 Ιούνη, ο διοικητής του νοσοκοµείου Θεόδωρος Ρούπας και ο ορθοπεδικός γιατρός Γιώργος Γεωργιάδης επιτέθηκαν λεκτικά και σεξιστικά και τραµπούκισαν σωµατικά την πρόεδρο του ∆Σ του Σωµατείου Εργαζοµένων στο Ασκληπιείο ∆έσποινα Τοσονίδου, µε αφορµή τη µη λειτουργία των κλιµατιστικών εν µέσω καύσωνα στο χώρο των τακτικών ιατρείων. Η επίθεση αυτή δεν είναι µια τυχαία προσωπική ενέργεια. Φέρει την υπογραφή του ΣΥΡΙΖΑ και της Ν∆ σε βάρος της γνωστής για τη δράση της όχι µόνο στο συνδικαλιστικό κίνηµα, αλλά και για τη χρόνια συµµετοχή της στο χώρο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς προέδρου του Σωµατείου.

Υπογραφή του ΣΥΡΙΖΑ µέσω του διοικητή Θ. Ρούπα. ∆ιοικητής διορισµένος αρχικά από το Λοβέρδο (ΠΑΣΟΚ) και στη συνέχεια από τους Ξανθό και Πολάκη (ΣΥΡΙΖΑ). Και του γιατρού που είναι εκπρόσωπος της Ν∆ στο νοσοκοµείο. Ο δεύτερος έκλεισε την πρόεδρο µε τη βία στο γραφείο του πρώτου, για να ακολουθήσει η λεκτική επίθεση. Μάλιστα αµέσως µετά ο διορισµένος από τον ΣΥΡΙΖΑ διοικητής παραδέχθηκε δηµόσια ότι «δουλεύει» για να εκλεγεί εκπρόσωπος των γιατρών στο ∆Σ του νοσοκοµείου ο εκλεκτός γιατρός της Ν∆ και όχι η πρόεδρος του Σωµατείου Εργαζοµένων. Και χάνοντας κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, επικαλέστηκε πρόσφατη περιπέτεια υγείας της ∆. Τοσονίδου και

την κάλεσε «να µην είσαι τόσο ευαίσθητη, γιατί µπορεί και να αρρωστήσεις και να πεθάνεις και να λείψεις στην οικογένειά σου». Απέναντι σε αυτές τις συµπεριφορές πρέπει να βρεθεί ενωµένη η Αριστερά. Ενωµένη, διεκδικητική και πάντα στο πλευρό των εργαζοµένων, χωρίς να φοβάται τις επιθέσεις του µνηµονιακού µπλοκ, που πιθανά θα αυξηθούν το επόµενο διάστηµα. Στο Ασκληπιείο οι αγώνες είναι αποτελεσµατικοί γι’ αυτό και η παράταξη της Ριζοσπαστικής Αριστεράς επιβραβεύτηκε στις πρόσφατες εκλογές από τους εργαζόµενους στο νοσοκοµείο, παίρνοντας ξανά την απόλυτη πλειοψηφία στο ∆Σ του Σωµατείου.

Γενικό Κρατικό Νίκαιας

Δολοφονία νοσοκόµας µετανάστριας

Ν

εκρή κατέληξε η εργαζόµενη ως αποκλειστική νοσοκόµα από την Αρµενία που εργαζόταν χωρίς άδεια στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας. Η 50χρονη γυναίκα έχασε τη ζωή της, όταν, προσπαθώντας να διαφύγει τη σύλληψη από αστυνοµικούς που πραγµατοποιούσαν έλεγχο στο νοσοκοµείο, πήρε φόρα και πήδησε από παράθυρο του πρώτου ορόφου του νοσοκοµείου. Αρχικά είχε πολλαπλά κατάγµατα, αλλά στο τέλος κατέληξε. Ο θάνατος της 50χρονης δεν είναι ατύχηµα. Είναι ταξική δολοφονία. ∆ολοφονία µε πρώτους υπεύθυνους τους υπουργούς Υγείας και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Φέρουν την πολιτική ευθύνη, γιατί επί χρόνια ψεύδονται ότι έχουν ως προτεραιότητα την υγεία, αλλά η χρηµατοδότηση της δηµόσιας υγείας, στα 4,5 χρόνια που ήταν στην κυβέρνηση, µειωνόταν κάθε χρόνο. Φέρουν την πολιτική ευθύνη, γιατί κοκορεύονται ότι έκαναν προσλήψεις µόνιµου προσωπικού, ενώ αυτές ήταν ελάχιστες για να καλυφθούν τα τεράστια κενά σε νοσηλευτικό προσωπικό που υπάρχουν στα δηµόσια νοσοκοµεία. Φέρουν την ευθύνη, επειδή άφησαν να εξαπλωθούν στο χώρο των αποκλειστικών ρατσιστικά ακροδεξιά κυκλώµατα που µοίραζαν συνεχώς διαφηµιστικές κάρτες για φτηνές Ελληνίδες αποκλειστικές, χτυπώντας τα µεροκάµατα που αυτές οι γυναίκες έπαιρναν και αφήνοντας την κοινωνία είτε να καταγγέλλει τις µετανάστριες αποκλειστικές νοσοκόµες, είτε χτυπηµένοι και οι εργαζόµενοι και οι συνταξιούχοι από τις µνηµονιακές πολιτικές, να επιλέγουν το πιο φθηνό προσωπικό, όπως στην περίπτωση της δολοφονηµένης Αρµένισας. Φέρουν την ευθύνη ως κυβέρνηση, επειδή, παρά την αντιρατσιστική ρητορική τους, δεν νοµοθέτησαν τη νοµιµοποίηση χωρίς όρους και προϋποθέσεις όλων των µεταναστών και των προσφύγων, ώστε αυτοί να µη γίνονται «παιχνιδάκι» στα χέρια επιτήδειων και µαφιόζων και να µη ζουν µε το φόβο της σύλληψης και της απέλασης σαν άνθρωποι τρίτης κατηγορίας. Η επόµενη κυβέρνηση είναι προφανές ότι θα ακολουθήσει το παράδειγµα του Άδωνη Γεωργιάδη που ως υπουργός υγείας καλούσε µε εγκύκλιό του τους εργαζόµενους στα νοσοκοµεία να έχουν ρόλο σεκιούριτι σε βάρος αποκλειστικών κύρια µεταναστριών νοσηλευτριών. Ενώ ο ρατσιστικός βόθρος που ξέσπασε από δηµοσίευµα της Athens Voice µετά το περιστατικό, δείχνει ότι οι εργαζόµενοι στα νοσοκοµεία και όχι µόνο έχουν να οργανώσουν πολύ σκληρούς αγώνες, διεκδικώντας προσλήψεις µόνιµου προσωπικού στα νοσοκοµεία για την κάλυψη όλων των κενών θέσεων και ίσα δικαιώµατα για ντόπιους και µετανάστες εργαζόµενους.

εργατικα

3 ιουλη 2019

9

Συνέδριο ΔΟΕ

Η Αριστερά διαλέγει ρόλο θεατή, χωρίς καταλυτικές παρεμβάσεις! Της Πόλυς Σύριγγα-Μανώλη

Ο

ι εκλογές αντιπροσώπων για το 88ο Συνέδριο της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος (ΔΟΕ) που έληξαν την Τετάρτη 26 Ιουνίου, μέσα σε ένα κλίμα αντιπροσωπευτικό της γενικότερης πολιτικής κατάστασης που επικρατεί εν όψει και των εθνικών εκλογών της 7ης Ιουλίου, αποκτούν μια ιδιαίτερη σημασία και βάζουν τον κλάδο μπροστά σε νέα επιτακτικά καθήκοντα. Τα αποτελέσματα είναι πολύ δυσμενή για όλον τον εργασιακό χώρο ενός συνδικάτου που αριθμεί γύρω στους 30.000 εκπαιδευτικούς, από τους οποίους το 20% είναι αναπληρώτριες και αναπληρωτές, κυρίως όμως για την τάση που διαμορφώνεται με βασική ευθύνη της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας των ΔΑΚΕ-ΔΗΣΥ-ΕΡΑ-ΑΕΕΚΕ, δηλαδή των παρατάξεων που έχουν την πλειοψηφία στο ΔΣ (και συντάσσονται με τις μνημονιακές δυνάμεις των ΝΔ, ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ). Αλλά και η Αριστερά δεν κατάφερε να προτάξει, έστω και την τελευταία στιγμή, ένα ανάχωμα απέναντι στη νέα πραγματικότητα που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε από τις 8 Ιουλίου σε όλο τον χώρο της Εκπαίδευσης. Η νέα πραγματικότητα δεν είναι και τόσο «νέα». Είναι ήδη δρομολογημένη εδώ και 4 χρόνια από την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και της «πρώτης φοράς» Αριστερά, που με τις πολιτικές της επιλογές έστρωσε τον δρόμο σε μια απροκάλυπτη και ακραία νεοφιλελεύθερη επίθεση, με κύριο στόχο την αλλαγή του Δημόσιου χαρακτήρα της εκπαιδευτικής διαδικασίας έτσι όπως τη γνωρίζαμε. Εδώ και 4 χρόνια επιχειρείται στην εκπαίδευση και την κοινωνία μια αντιδραστική, αντιεκπαιδευτική, νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, που στηρίζεται σε τρεις πυλώνες, σύμφωνα με τις προσταγές της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ για την εκπαίδευση. Ο πρώτος είναι η αυτονομία της σχολικής μονάδας, άρα και η αποχώρηση του κράτους από την υποχρέωση της στήριξης και κατ’ επέκταση της χρηματοδότησης του δημόσιου σχολείου και το άνοιγμα στην εμπορευματοποίηση του προϊόντος, μέσω των ιδιωτικοποιήσεων. Ο δεύτερος πυλώνας είναι η αποκέντρωση, δηλαδή η επιβολή της αυτονομίας με την εμπλοκή της τοπικής αυτοδιοίκησης, όπου θα επιλέγουν οι δήμοι και το προσωπικό των σχολείων. Ο τρίτος πυλώνας είναι η «αξιολόγηση» και «αυτοαξιολόγηση» σχολικών μονάδων, σαν εργαλείο υλοποίησης της αντιδραστικής αναδιάρθρωσης της εκπαίδευσης, με μεγαλύτερα θύματα αυτής της πολιτικής τους 15.000 αναπληρωτές-αναπληρώτριες συναδέλφους-φισσες, που στέλνονται ξανά στον καιάδα της ανεργίας, παρά τις προεκλογικές υποσχέσεις για άμεσους διορισμούς. Μαζί με τους τρεις πυλώνες ο νόμος 4589/2019 για το προσοντολόγιο ανατρέ-

πει τον εργασιακό χάρτη και επιβάλλει την ελαστικότητα, την κινητικότητα, τις απολύσεις και την αξιολόγηση. Το ίδιο συμβαίνει και στην προσχολική αγωγή, όπου, ενώ η ρητορική της κυβέρνησης ήταν υπέρ της δίχρονης υποχρεωτικής προσχολικής αγωγής, στην ουσία παραχωρείται η εφαρμογή εκπαιδευτικών διαδικασιών σε δομές και φορείς που δεν ανήκουν στο δημόσιο σχολείο, με τρανό παράδειγμα τα 35.000 παιδιά που έμειναν φέτος εκτός παιδικών σταθμών, αφού δεν προβλέφθηκε ούτε ένα ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό για διορισμούς και υποδομές στα νηπιαγωγεία. Η στέγαση νηπίων, προνηπίων και νηπιαγωγών σε ακατάλληλα κτίρια ή σε κοντέινερς σε αυλές Δημοτικών, Γυμνασίων και Λυκείων δείχνουν τη «σοβαρότητα» με την οποία αντιμετωπίζει η σημερινή κυβέρνηση τις ανάγκες χιλιάδων οικογενειών. Και ενώ κατά τα κυβερνητικά λεγόμενα έχουμε βγει από τα μνημόνια, συνεχίζεται για 9η χρονιά η λεηλασία στους μισθούς και τις συντάξεις, τη λαϊκή κατοικία, ενώ η καταγεγραμμένη ανεργία έχει αγγίξει το 27,5 % (ΙΝΕ-ΓΣΕΕ) και η φοροεπιδρομή στα εργατικά εισοδήματα, για να εξασφαλιστούν τα πλεονάσματα, είναι μια καθημερινότητα, μαζί με την κατεδάφιση των κοινωνικών αγαθών.

Η στάση των συνδικαλιστικών παρατάξεων

Απέναντι σε αυτές τις μάχες ο κυβερνητικός συνδικαλισμός έστησε, στην 88η Συνέλευση της ΔΟΕ, έναν «αγώνα» μιας μοιρολατρικής αποδοχής του μονόδρομου που διατρέχουμε, κατεβάζοντας μια εισήγηση για την προσωρινή Ημερήσια Διάταξη στις Γενικές Συνελεύσεις των Συλλόγων με διεκδικητικό πλαίσιο την… «καλή» αξιολόγηση, δηλαδή ένα «….δημοκρατικό αξιολογικό σύστημα που πρέπει να είναι αντικειμενικό, σαφές και να εμπνέει εμπιστοσύνη»(sic), έχοντας «ξεχάσει» να αναφέρει τους μόνιμους διορισμούς για όλες και όλους, την κατάργηση του προσοντολογίου, τη συνέ-

χιση της απεργίας-αποχής για την «αξιολόγηση», θέση του τριτοβάθμιου οργάνου, της ΑΔΕΔΥ (η οποία κάλεσε, στις 19/3/2019, όλες της Ομοσπονδίες και τα Πρωτοβάθμια σωματεία να προβούν στις απαραίτητες ενέργειες για συνέχιση της απεργίας-αποχής), μια θέση με την οποία οι εργαζόμενες κι οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο έδωσαν μια νικηφόρα μάχη το περασμένο διάστημα ενάντια στην «αξιολόγηση» και στις απειλές και τιμωρητικές πρακτικές της Γεροβασίλη. Στις μαζικότερες και μαχητικότερες συνελεύσεις των τελευταίων χρόνων, με ευθύνη των παρατάξεων ΔΑΚΕ-ΔΗΣΥ- ΕΡΑ-ΑΕΕΚΕ (δηλ. ΝΔ, ΚΙΝΑΛ, ΣΥΡΙΖΑ) προσπάθησαν να μη φύγουν οι αντιπρόσωποι με δεσμευτικές αποφάσεις για το συνέδριο, βάζοντας προσκόμματα «ότι τα θέματα δεν είναι μέσα στην ημερήσια διάταξη και δεν μπορούν να συζητηθούν»!!! Και προσπάθησαν με αυτόν τον τρόπο να φιμώσουν τους χιλιάδες αναπληρωτές κι αναπληρώτριες, που έδωσαν έναν σημαντικό αγώνα το προηγούμενο διάστημα.

Η στάση της Αριστεράς

Τα αποτελέσματα του συνεδρίου, όμως, αναδεικνύουν και ένα άλλο ζήτημα: ότι, ενώ το ΠΑΜΕ και οι Παρεμβάσεις, με 33%, θα μπορούσαν να συγκροτήσουν (σε περίπτωση συνεργασίας) ένα ενωτικό μέτωπο αντίστασης των δυνάμεων του αγώνα ενάντια στον υποταγμένο συνδικαλισμό, παρέμειναν για ακόμα μία φορά περιχαρακωμένοι και αυτοαναφορικοί, αποτελώντας, σε τελική ανάλυση, μέρος του προβλήματος και όχι τη λύση που χιλιάδες συνάδελφοι περιμένουν.

Η επόμενη μέρα –Τα νέα καθήκοντα

Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου οργανώθηκαν, από την παράταξη που συμμετέχουμε, (Πρωτοβουλία Ανεξάρτητων Εκπαιδευτικών ΠΕ, με πολλά μέλη του ΜΕΤΑ), δύο συζητήσεις-συσκέψεις για τη δημιουργία ενός ενωτικού μετώπου στο συνέδριο, που είναι καταρχήν ένα θετικό βήμα,

αφού συμμετείχαν αντιπρόσωποι και από άλλες αριστερές δυνάμεις, εκφράζοντας έντονη ανησυχία και προβληματισμό για την επιμονή σε ξεχωριστά κατεβάσματα. Παρόλο που δεν μπορέσαμε να έχουμε απτά αποτελέσματα (δεν προέκυψε έδρα στο ΔΣ της ΔΟΕ), από μόνο του αυτό το εγχείρημα αποδεικνύει ότι, παρά τις επιμέρους διαφωνίες, υπάρχει μια δυναμική μειοψηφία συναδέλφων που αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της κατάστασης και την ανάγκη να βρεθεί ένας ενιαίος μετωπικός βηματισμός υπέρβασης των υπαρχόντων πολιτικών σχηματισμών, ένα νέο σημείο εκκίνησης και συσπείρωσης δυνάμεων. Εμείς θέλουμε να μεγαλώσουμε αυτή τη μειοψηφία και θα δώσουμε τη μάχη να δημιουργήσουμε μια μεγάλη πλειοψηφία, για να οργανώσουμε από κοινού τους αγώνες που θα χρειαστούν την επόμενη περίοδο. Από Σεπτέμβρη, η όποια νέα κυβέρνηση, με πιθανότερη την ακραία νεοφιλελεύθερη της ΝΔ, θα βρει τα σχολεία, τους εκπαιδευτικούς, μόνιμους κι αναπληρωτές, τους μαθητές και τους γονείς, με επιδείνωση των προβλημάτων σε όλα τα επίπεδα. Δεν είναι τυχαίο ότι στο 88ο Συνέδριο της ΔΟΕ, οι μνημονιακές συνδικαλιστικές παρατάξεις αρνήθηκαν εμφατικά την ουσιαστική συζήτηση και προγραμματισμό δράσης για μόνιμους διορισμούς και για την «τύχη» των αναπληρωτών. Οι αγώνες θα είναι η μόνη αποτελεσματική απάντηση που θα μπορεί να προκύψει και τότε θα γίνει ακόμα πιο ορατή η έλλειψη εδρών στο ΔΣ της ΔΟΕ, εξαιτίας της επιμονής των μεγάλων αριστερών παρατάξεων για ξεχωριστές καταγραφές. Η ανάγκη θα είναι για ενωτικές παρεμβάσεις και πρωτοβουλίες στην αληθινή ζωή, κόντρα στις συνήθειες των τελευταίων χρόνων, κόντρα στις θεαματικές, αλλά αδιέξοδες κινήσεις (όπως πρόσφατα στον αγώνα των αναπληρωτών). Η ανάγκη θα είναι για χρήση των συνδικαλιστικών δυνάμεων της Αριστεράς που υπάρχουν σε κινητοποιήσεις κοινές, με προοπτικές, χωρίς αλαζονείες. Η εποχή των ευκολιών απλής καταγραφής και παρέλασης δυνάμεων έχει περάσει προ πολλού, αλλά τώρα η κατάσταση γίνεται κρίσιμη όσο ποτέ. Οι μόνιμοι διορισμοί, οι «αξιολογήσεις», ο αλληλοσπαραγμός για τα προσόντα του «προσοντολόγιου» μας περιμένουν αμείλικτα! Έχοντας στραμμένο το βλέμμα στην επόμενη μέρα, απαντάμε ότι απέναντι σε αυτό το ζοφερό τοπίο θα είμαστε ακόμα όρθιοι, γιατί «με τον καιρό να ’ναι κόντρα, είναι τιμή να πετάς», θα είμαστε όρθιοι να δίνουμε τις μάχες μας ενωμένοι και απέναντι σε όποιους ορέγονται να κάνουν παιχνίδια με τις ζωές μας και τις ζωές των παιδιών μας. Θα είμαστε όρθιοι μέσα σε ένα μέτωπο αντιμνημονιακό, ριζοσπαστικό, αντιπολεμικό, που θα δώσει νέα ώθηση και προοπτική στους αγώνες για τα σχολεία των όλων και των ίσων και για την κοινωνική ανατροπή.

10

βιβλιοπαρουσιαση

Επανακυκλοφορούν από τις εκδόσεις Red Marks, οι

Πολύτιμος οδηγός για Αποσπάσματα από τον πρόλογο του βιβλίου

Π

άνω στο έργο του Αντόνιο Γκράµσι έχει συσσωρευτεί ένας όγκος παρερµηνείας, διαστρέβλωσης, σύγχυσης, ασύγκριτα µεγαλύτερος απ’ ό,τι πάνω στο έργο όποιου άλλου µαρξιστή. Παρόλα αυτά, ένα µεγάλο τµήµα της σύγχρονης ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς επέµενε, για καλούς λόγους, να εντάσσει το µεγάλο Σαρδηνό στις κεντρικές ιδεολογικές αναφορές της: Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Τρότσκι-Ρόζα-Γκράµσι…

Γιατί τόση σύγχυση; Ο όγκος της διαστρέβλωσης και της σύγχυσης είναι εξηγήσιµος: • Πρώτον, µεγάλο τµήµα του έργου του Γκράµσι γράφτηκε στη φυλακή, κάτω από το άγρυπνο µάτι της φασιστικής λογοκρισίας. Πέρα από την αναγκαστική αλληγορική γλώσσα, πέρα από το γεγονός ότι ο Γκράµσι δεν είχε πρόσβαση σε βιβλία και κείµενα, δεν είχε αναλυτική και έγκαιρη ενηµέρωση για γεγονότα και απόψεις, τα Τετράδια της Φυλακής είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος τους: Σηµειώσεις του Γκράµσι πάνω στα κεντρικά ερωτήµατα της µεγάλης συζήτησης για τη στρατηγικής της επανάστασης. Σηµειώσεις που ποτέ δεν «γράφτηκαν», τουλάχιστον από τον ίδιο, σε ένα ενιαίο, συγκροτηµένο «βιβλίο», που θα αποτύπωνε µε ακρίβεια τη σκέψη του.

• Δεύτερον, τα γραπτά του Γκράµσι έµειναν για µεγάλο διάστηµα στην αποκλειστική διάθεση του Τολιάτι. Δηµοσιεύτηκαν σταδιακά, µε µεγάλη καθυστέρηση, κάτω από τις πιέσεις των επιζώντων της «παλιάς φρουράς» του PCI, αλλά και πάντα «υπό το φως» της πολιτικής του κόµµατος που, µετά τον 2ο Παγκόσµιο Πόλεµο, είχε πρωτοστραφεί προς τις ιδέες της ειρηνικής συνύπαρξης και του κοινοβουλευτικού δρόµου. (….)

• Τρίτον ο Γκράµσι γράφει το µεγαλύτερο τµήµα του έργου του µέσα σε µια ιδιαίτερα δύσκολη, σε µια σκοτεινή εποχή για το κοµµουνιστικό κίνηµα. Σε µια εποχή νίκης του φασισµού στην Ιταλία και επέλασης προς τη νίκη του ναζισµού στη Γερµανία. Σε µια εποχή κατεδάφισης των ιδεών του 3ου και 4ου συνεδρίου µέσα στην Κοµιντέρν, συστηµατικής δίωξης των ηγεσιών που είχαν αναδειχθεί στα ΚΚ µε βάση αυτές τις ιδέες, εγκατάλειψης της πολιτικής του Ενιαίου Μετώπου και στροφής προς την αυτοκτονική πολιτική της «Τρίτης Περιόδου» και του «σοσιαλφασισµού». Σε µια εποχή που στους κοµµουνιστές της Δύ-

σης φτάνουν οι πρώτες πληροφορίες για τις διαστάσεις των συγκρούσεων και των εσωτερικών ανατροπών στην ΕΣΣΔ. Σε αυτές τις συνθήκες η επιµονή στη στρατηγική συζήτηση για το µέλλον της επανάστασης, ήταν απολύτως φυσιολογικό να έχει αντιφάσεις, αµφιλεγόµενα σηµεία, σκοτεινές περιοχές. Ο κάθε αναγνώστης-στρια, για να µην χάσει το νήµα της σκέψης του Γκράµσι, οφείλει να προσπαθήσει να αντιµετωπίσει το έργο του ως σύνολο.

Επαναστατική στρατηγική

Ο Γκράµσι διαµορφώνεται µέσα στο κύµα της επαναστατικής ανόδου που ακολούθησε το 1917. Έχοντας την εµπειρία των εργατικών συµβουλίων, στο Τορίνο του 1919-20, εντάσσεται σταθερά και µόνιµα στο ρεύµα µαρξιστικής σκέψης που «βλέπει» την απελευθέρωση της εργατικής τάξης ως έργο της ίδιας της εργατικής τάξης. Οι επεξεργασίες του για τη σηµασία των εργατικών συµ-

βουλίων κατηγορήθηκαν ως «αυθορµητίστικες», όµως φτάνουν στον Λένιν που δηλώνει ότι η οµάδα γύρω από την Ordine Nuovo εκφράζει πιστότερα από κάθε άλλον στην Ιταλία τις απόψεις της Διεθνούς, παρά τη µεγαλύτερη δύναµη των «Μαξιµαλιστών», της αριστερής πτέρυγας µέσα στο ενιαίο ακόµα Σοσιαλιστικό Κόµµα Ιταλίας ή τη δύναµη της πιο συµπαγούς «δογµατικής» οµάδας γύρω από τον Αµαντέο Μπορντίγκα, που έδινε την έµφαση στη συγκρότηση του επαναστατικού κόµµατος. Μετά την ήττα των συµβουλίων ο Γκράµσι στρέφεται στη θεµατολογία της συγκρότησης του επαναστατικού κόµµατος, της αναγκαίας ρήξης µε το σοσιαλδηµοκρατικό ρεφορµισµό. Παρότι στη σκέψη του υπάρχουν ήδη οι κατακτήσεις απόρριψης µιας «µηχανιστικής» αντίληψης για τη σχέση ανάµεσα στο κόµµα και την τάξη, συµµαχεί µε τον Μπορντίγκα (υπό τις οδηγίες των εκπροσώπων της Διεθνούς) σε µια

αιφνίδια ρήξη µε τους «Μαξιµαλιστές» που αφήνει έξω από τις γραµµές της Κοµιντέρν ένα µεγάλο τµήµα αυθεντικών αγωνιστικών στοιχείων της τάξης. Είναι µια εµπειρία που σπρώχνει τον Γκράµσι προς την ανάγκη να επεξεργαστεί µε βαθύτερους όρους τις σχέσεις µεταξύ της επαναστατικής πρωτοπορίας, των ρεφορµιστικών αυταπατών και των ενδιάµεσων «κεντριστικών» τµηµάτων, σχέσεις στις οποίες επανέρχεται ξανά και ξανά στο µέλλον. (…) Η εµπειρία του φασισµού και η επεξεργασία των ζητηµάτων της πάλης για την ανατροπή του, είναι καθοριστικό σηµείο για την εξέλιξη του Γκράµσι. Στα 1924-26 έρχεται σε ρήξη µε το δογµατικό, µηχανιστικό µαρξισµό του Μπορντίγκα που, έχοντας πολλές αρετές ενός πραγµατικού επαναστάτη, δεν ήταν καθόλου εύκολος εσωκοµµατικός αντίπαλος. Με τις Θέσεις της Λυόν (1926) ο Γκράµσι παρουσιάζει την άποψή του για το κόµµα και για τις σχέσεις του κόµµατος µε την τάξη. Δεν υπάρχει καµιά αµφιβολία ότι το κόµµα για το οποίο πάλεψε ο Γκράµσι µέχρι τη σύλληψή του ήταν ενταγµένο στη λενινιστική αντίληψη. Προσπαθούσε να συνδυάζει τη βαθιά θεωρητική και πολιτική δουλειά, την οργανωτική πειθαρχία και την αναγκαία τακτική ευελιξία. Η επιστροφή του Γκράµσι στη στρατηγική του Ενιαίου Μετώπου έγινε το σηµείο της ρήξης του µε τον Μπορντίγκα. Πέρασε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του στη φυλακή. Με τα Τετράδια ανέλαβε µια τιτάνια προσπάθεια για να υπερασπίσει αυτό το τελευταίο «κληροδότηµα» της γενιάς του ’17 προς το παγκόσµιο κοµµουνιστικό κίνηµα. Κάποιοι βιογράφοι του Γκράµσι δίνουν έµφαση στη χρονική διαδοχή: ο «πρώιµος» Γκράµσι εµφανίζεται στο προσκήνιο της διεθνούς µαρξιστικής συζήτησης την ώρα που αποχωρεί ο «όψιµος» Λένιν και καταδιώκεται ο Τρότσκι. Άλλοι δίνουν έµφαση στην αλληλουχία των κεντρικών εννοιών: Ηγεµονία – Πόλεµος Θέσεων – Ενιαίο Μέτωπο. Δεν υπάρχει όµως αµφιβολία ότι ο Γκράµσι συνεχίζει σε όλη την υπόλοιπη ζωή του την εργασία που άρχισε το 3ο και το 4ο Συνέδριο της Κοµιντέρν, την εκπόνηση µιας επαναστατικής στρατηγικής µέσα στις συνθήκες του αναπτυγµένου καπιταλισµού. Και όπως πάντα, συνέχεια σηµαίνει βάθεµα, σηµαίνει διερεύνηση σκοτεινών πεδίων, σηµαίνει ρίσκα. (…)

Ηγεμονία και Ενιαίο Μέτωπο

Η αξία της αντίληψης του Γκράµσι για τον «Πόλεµο Θέσεων» είναι ότι στρέφει την προσοχή στα πραγµατικά προβλήµατα για την επανάσταση στη «Δύση», ξεπερνώντας είτε τους αριστερίστικους βερµπαλισµούς, είτε µια αιώνια υποµονή «για να ωριµάσουν οι συνθήκες» από µόνες τους.

3 ιουλη 2019

11

ι Αντινομίες του Αντόνιο Γκράμσι του Πέρι Άντερσον

α το έργο του Γκράμσι Και αυτά συνδέονται µε την κοµβική έννοια της «ηγεµονίας», που γίνεται µια πιο πλατιά και πλούσια εκδοχή της παραδοσιακής συζήτησης για την «ηγεσία». Η έννοια κινείται σε πολλά επίπεδα: Η διεκδίκηση της ηγεµονίας των κοµµουνιστών στο εσωτερικό της εργατικής τάξης. Η διεκδίκηση της ηγεµονίας της εργατικής τάξης στο εσωτερικό της συµµαχίας των «υποτελών τάξεων». Η σηµασία της συναίνεσης και των συµβιβασµών για τη διατήρηση της ηγεµονίας στο εσωτερικό της συµµαχίας των «υποτελών τάξεων», σε διάκριση µε τα µέτρα σύγκρουσης/καταναγκασµού απέναντι στην αντίπαλη τάξη ή συνασπισµό τάξεων. Η ανάλυση των όρων διαµόρφωσης της ηγεµονίας της αστικής τάξης µέσα στους αναπτυγµένους καπιταλιστικούς σχηµατισµούς. Η προειδοποίηση ότι κατά τη µετάβαση από τον καπιταλισµό στο σοσιαλισµό, η εργατική τάξη θα οφείλει να ασκεί ηγεµονία και όχι κυρίως καταναγκασµό στη σχέση της µε τις άλλες εργαζόµενες µάζες (εδώ θα µπορούσε να «ακούσει» κανείς µια διαµαρτυρία του Γκράµσι για τις εξελίξεις στη Ρωσία στα τέλη της δεκαετίας του ’20) κ.ο.κ. Αν εξαιρέσουµε την ανάλυση της ηγεµονίας της αστικής τάξης και περιοριστούµε στο έδαφος του επαναστατικού κινήµατος, η διεκδίκηση της ηγεµονίας από την πλευρά των κοµµουνιστών, µέσα στον παρατεταµένο «Πόλεµο Θέσεων» του Γκράµσι, γίνεται µε τη µέθοδο του Ενιαίου Μετώπου. Που γι’ αυτό, παύει να είναι µια τακτική επιλογή και γίνεται στρατηγική συνιστώσα της συλλογιστικής του. Ο παλιός «αυθορµητιστής» της Κόκκινης Διετίας στο Τορίνο, γνωρίζει καλά ότι οι εργατικές µάζες, µέσα από την ίδια τους την πείρα, µπορούν να αλλάξουν τον εαυτό τους και ότι αυτό είναι το απαραίτητο θεµέλιο για να αλλάξουν τον κόσµο. Στη δύσκολη καµπή της ζωής του επιστρέφει σε αυτόν τον παράγοντα: το Ενιαίο Μέτωπο είναι η στρατηγική για να διεκδικήσουµε την ηγεµονία στο εσωτερικό της εργατικής τάξης, για να συγκροτήσουµε γύρω της το «µπλοκ» των συµµάχων της, για να µπορέσουµε να διεξάγουµε τον βασανιστικό –µε κινδύνους και απώλειεςΠόλεµο Θέσεων, µε στόχο την ανατροπή του καπιταλισµού. Ο Γκράµσι καταλήγει σε αυτές τις θέσεις την ώρα που γύρω του το σύµπαν της 3ης Διεθνούς, όπως διαµορφώθηκε στον καιρό του Λένιν, καταρρέει. Το 5ο και το 6ο Συνέδριο αφιερώνονται στην κατεδάφιση της παράδοσης του Ενιαίου Μετώπου, µε την τρέλα του τριτοπεριοδισµού, και τις διώξεις κατά του «τροτσκισµού» και του «λουξεµπουργκισµού». Για να ανοίξει έτσι ο δρόµος για τις αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου, που υιοθετεί τα Λαϊκά Μέτωπα και τη στρατηγική συνεργασία µε τις αστικές δηµοκρατικές δυνάµεις µε στόχο να ανακοπεί ο φασισµός και ο ναζισµός (που στο µεταξύ είχε αφεθεί να καταλάβει ανενόχλητα την εξουσία στη Γερµανία). Το βέλος των θέσεων του Γκράµσι κινείται στην αντίστροφη κατεύθυνση από αυτήν που υποδεικνύουν αρχικά ο Ζινόβιεφ, µετά ο Στάλιν και ο Δηµητρόφ και µαζί τους, πάντα, ο Τολιάτι. Όχι µόνο συνεχίζει να υπερασπί-

ζει το Ενιαίο Μέτωπο, αλλά το αναβαθµίζει σε στρατηγική επιλογή, δηλώνοντας ότι η άµεσα συνδεδεµένη µε αυτό αντίληψη για τη µεταβατική πολιτική είναι η µοναδική δυνατότητα διεκδίκησης της σοσιαλιστικής ανατροπής στη «Δύση». Η εργασία του Γκράµσι είναι καταδικαστική για κάθε «στενή» ανάγνωση του Ενιαίου Μετώπου που φτάνει να επιβιώνει και στις µέρες µας. Είτε µε τη µορφή υποβάθµισής του σε τακτική κατάλληλη µόνο για µικροζητήµατα, είτε –χειρότερα!– µε τη µορφή κατανόησής του ως απάτης, µε στόχο να «κλέψουµε» έναν αριθµό µελών από τους ρεφορµιστές. Σε αυτήν τη διαδροµή ο Γκράµσι δεν επικοινώνησε ουσιαστικά ποτέ µε τον Τρότσκι. Παρότι και οι δύο βρέθηκαν σε συνθήκες διωγµού, ο ένας στο φασιστικό κάτεργο κι ο άλλος στην εξορία, κατέληξαν σε πολύ κοντινές αναλύσεις για κάποια κοµβικά ζητήµατα της εποχής τους: για το φασισµό, για την «3η περίοδο», για το Ενιαίο Μέτωπο. Η µεγαλύτερη ελευθερία του Τρότσκι του έδινε τη δυνατότητα να εκφραστεί πιο απερίφραστα και συγκεκριµένα, αλλά και να «απλώσει» τις αναλύσεις του σχετικά µε τις εξελίξεις στη Γερµανία, στη Γαλλία, στην Ισπανία. Η ιδιόµορφη παρέµβαση του Γκράµσι µέσα από τη φασιστική φυλακή, σε τίποτα δεν µειώνει την αξία της συµµετοχής του σε αυτήν τη τελευταία µεγάλη στρατηγική συζήτηση της γενιάς που έβγαλε το ’17. (…)

Σύγχρονες σχολές διαστρέβλωσης

Σήµερα αναπτύσσονται άλλες, πιο σύγχρονες σχολές διαστρέβλωσης. Το ρεύµα του «αριστερού λαϊκισµού», στη λατινοαµερικάνικη ή στην ευρωπαϊκή εκδοχή του, χρησιµοποιεί τις αναφορές στην «Ηγεµονία» και στον «Πόλεµο Θέσεων», για να καταλήξει στο συµπέρασµα ότι αυτό που χρειαζόµαστε είναι ένας αποτελεσµατικός εκλογικός µηχανισµός, γύρω από έναν χαρισµατικό ηγέτη και πέρα από τις «παλιοµοδίτικες» συνήθειες της ιδεολογικοποιηµένης πολιτικής, της σαφούς ταξικής αναφοράς, της οργανωµένης σχέσης µε τα κινήµατα κ.ο.κ. Στον ακαδηµαϊκό χώρο, ένα µεγάλο τµήµα (η «βιοµηχανία Γκράµσι» όπως λέει δηκτικά ο Πέρι Άντερσον) αυτοπεριορίζεται στην «ιδεολογική κριτική», θεωρώντας την υποκατάστατο της συµµετοχής στην ταξική πάλη… Πολλές από αυτές τις διαστρεβλώσεις οφείλονται στον αναγκαστικά ελλειπτικό και αποσπασµατικό χαρακτήρα των Τετραδίων που δεν µπορούµε να ξεχνάµε ότι γράφτηκαν στη φυλακή και κάτω από καθεστώς φασιστικής λογοκρισίας. Για παράδειγµα ο Γκράµσι υποχρεώνεται να πει πολλά για τις εργατικές επαναστάσεις µέσα από µια συγκριτική παροµοίωσή τους µε τις αστικές επαναστάσεις. Μένει έτσι έκθετος στην κριτική ή στη διαστρέβλωση, για υποτίµηση του ζητήµατος της ανατροπής της κρατικής εξουσίας, που είναι υποχρεωτικό/ καθοριστικό στην πρώτη περίπτωση, ενώ είναι µόνο σχετικό και ανάλογο µε την ιστο-

ρική εξέλιξη στη δεύτερη. Έτσι, κάποιες αναφορές του Γκράµσι ότι µια τάξη µπορεί να γίνει ηγεµονική πριν γίνει και κυρίαρχη (αναφορές δικαιολογηµένες στην ιστορική διαδροµή της αστικής τάξης) είναι αστήρικτες στην περίπτωση της εργατικής τάξης, που δεν µπορεί να θεµελιώσει οικονοµική και ιδεολογική ηγεµονία πριν ή χωρίς να διεκδικήσει την πολιτική εξουσία. Μια παρατεταµένη και σχετικά συναινετική µορφή «δυαδικής εξουσίας» που παρατηρήθηκε στην περίοδο της δύσης του απολυταρχισµού, ως συµβιβασµός των φεουδαρχών µε την ήδη ηγεµονική οικονοµικά και ιδεολογικά αστική τάξη, δεν µπορεί να επαναληφθεί µεταξύ καπιταλιστών και εργατική τάξης. Η αστάθεια και η προσωρινότητα αυτής της «δυαδικής εξουσίας», µεταξύ δύο βαθύτατα ανταγωνιστικών τάξεων, εκδηλώθηκε στη Ρωσία και στη Γερµανία κι επιβεβαιώθηκε σε όλες τις πιο σύγχρονες επαναστατικές εµπειρίες. Όλα τα γραπτά του Γκράµσι πριν τη σύλληψή του διακρίνονται από καθαρότητα πάνω στο ζήτηµα αυτό. (…)

Δυναμικός μαρξισμός

Στις σηµερινές συνθήκες µια δογµατική «ανάγνωση» του µαρξισµού οδηγεί σε παθητικότητες κατώτερες των περιστάσεων. Ο δυναµικός µαρξισµός του Γκράµσι έχει πλευρές που µπορούν να λειτουργήσουν ως κεντρί για δράση και για σκέψη σε ανώτερο επίπεδο. Στην αναζήτηση αυτής της ουσίας θεωρούµε ότι µπορεί να είναι πολύτιµο το κριτικό δοκίµιο του Πέρι Άντερσον, «Οι Αντινοµίες του Αντόνιο Γκράµσι». Γιατί προσπαθεί να συστηµατοποιήσει και να οµαδοποιήσει τις ασάφειες και τις αντιφάσεις που οφείλονται στον αποσπασµατικό χαρακτήρα των Τετραδίων, γιατί επιχειρεί να παρουσιάσει κριτικά τις «αντινοµίες» στο έργο του Γκράµσι, αλλά µε σεβασµό και βαθιά γνώση για το σύνολο της δουλειάς και της άποψης του µεγάλου Σαρδηνού. Είναι έτσι ένας πολύτιµος οδηγός για την πλεύση µέσα στη θάλασσα των Τετραδίων, ένα πολύτιµο βοήθηµα για κάθε νέο αγωνιστή-στρια που θα αποφασίσει να διαβάσει Γκράµσι. Δεν είναι τυχαίο ότι το δοκίµιο αυτό άντεξε στο χρόνο και αποτελεί σηµείο συχνότατης αναφοράς σε όλες τις συζητήσεις για τον Γκράµσι. (…)

12

αντισεξισμόσ

3 ιουλη 2019

Πραγματοποιήθηκε στις 23, 24/6 το αφιέρωμα για τα 50 χρόνια από το Στόουνγολ

Οι διεκδικήσεις του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος και οι υποχωρήσεις του ΣΥΡΙΖΑ Της Κατερίνας Καλλέργη

Σ

τις 23 και 24 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε στον πολυχώρο Κομμούνα το διήμερο εκδηλώσεων της Αντισεξιστικής Ομάδας ΔΕΑ με τίτλο «Το πρώτο Pride ήταν εξέγερση». Την πρώτη μέρα, Κυριακή 23 Ιούνη, συζητήσαμε για τα 50 χρόνια από την εξέγερση του Στόουνγολ με τον Θεοδόση Γκέλτη (υπ. Διδάκτορα Πανεπιστημίου Αιγαίου) και την Κατερίνα Καλλέργη από την Αντισεξιστική Ομάδα ΔΕΑ και ακολούθησε προβολή της ταινίας «Stonewall».

50 χρόνια από το Στόουνγολ

Στη συζήτηση άνοιξαν πολλά ενδιαφέροντα ζητήματα σχετικά με τα ιστορικά γεγονότα γύρω από το Στόουνγολ, τα άτομα που συμμετείχαν σε αυτό και πώς μέσα από μία εξέγερση το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα κατάφερε να συνδεθεί με τα υπόλοιπα κινήματα (το κίνημα των μαύρων, το εργατικό, το αντιπολεμικό κλπ), αλλά και την εξέλιξή του και πώς μεγάλο κομμάτι του οδηγήθηκε στους Δημοκρατικούς, που λειτούργησαν για ακόμα μία φορά ως νεκροταφείο κινημάτων. Στις τοποθετήσεις που έγιναν, τονίστηκε η σημασία της ενότητας των κινημάτων στο τότε, αλλά και στο σήμερα. Η ταινία «Stonewall» εστιάζει στην περίοδο ακριβώς πριν, αλλά και στις πρώτες στιγμές της εξέγερσης και περιγράφει τις ταξικές –και όχι μόνο– διαφορές στην ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα μέσα από την ιστορία μιας drag queen που έζησε τα γεγονότα.

Τα προβλήματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας

Τη δεύτερη μέρα, εστιάσαμε στους αγώνες του τώρα. Η συζήτηση είχε τίτ-

λο «Τα αιτήματα του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος στο σήμερα: Πώς μπορούμε να τα κερδίσουμε», με ομιλητές την Πάολα Ρεβενιώτη και τον Αντώνης Σιγάλα. Σ’ αυτή την συζήτηση ιδιαίτερο βάρος δόθηκε στον υποκριτικό δικαιωματισμό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που προσπαθεί να βγάλει πολιτική υπεραξία από τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα. Και από τις δύο τοποθετήσεις μπήκαν γλαφυρά τα πραγματικά προβλήματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και η ταξικότητα του ζητήματος, ενώ στις τοποθετήσεις άνοιξε η συζήτηση για το πώς μπορεί να γίνει η σύνδεση εργατικού και ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος. Η Πάολα Ρεβενιώτη, με τον εκρηκτικό της τρόπο, μίλησε για τα προβλήματα και την κρατική αδιαφορία που αντιμετωπίζουν τα τρανς άτομα, τονίζοντας πως οι βελτιώσεις που έγιναν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν ανταποκρίνονται ούτε στο 10% των αναγκών. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε η τοποθέτηση του Αντώνη Σιγάλα. Ξεκίνησε αναφερόμενος στο γεγονός ότι από το 2015 και μετά είχαμε μία κυβέρνηση η οποία υποτίθεται ότι είχε ως κέντρο τα δικαιώματα και ιδιαίτερα τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+. Ο λόγος που βρέθηκαν στο κέντρο και έγιναν η σημαία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ήταν πως τα δικαιώματα αυτά ήταν δικαιώματα χωρίς δημοσιονομικό κόστος. Ακόμα και έτσι όμως, που η κυβέρνηση είχε λυτά χέρια, νόμοι όπως ο γάμος δεν πέρασαν. Σύμφωνα με τον ομιλητή, το δικαίωμα στο γάμο χάθηκε στη διαπραγμάτευση με την εκκλησία. Η επίσημη θέση της εκκλησίας στο ζήτημα του συμφώνου συμβίωσης ήταν ανεκτή, γιατί δόθηκαν ανταλλάγματα και τέθηκε βέτο στο ζήτημα της τεκνοθεσίας. Έτσι ένα ομόφυλο ζευγάρι, ακόμα και με το σύμφωνο συμβίωσης, δεν έχει τις δυνατότητες που έχει

ένα ετερόφυλο –αν και έγιναν κάποιες προσπάθειες εξομοίωσης με υπουργικές αποφάσεις.

Οι υποχωρήσεις του ΣΥΡΙΖΑ Ο Σιγάλας ανέφερε το παράδειγμα της Ισπανίας, όπου ενώ το Σύνταγμα της χώρας ορίζει τον γάμο ανάμεσα σε έναν άντρα και μία γυναίκα, νομοθετήθηκε ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών. Όταν ο Ραχόι προσπάθησε να τον καταργήσει ως αντισυνταγματικό, το ανώτατο δικαστήριο έκρινε ότι έχει θετικό αντίκτυπο στην κοινωνία και δεν κρίνεται σκόπιμη η αλλαγή του. Στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι είναι πιο ευνοϊκό το Σύνταγμα, η κυβέρνηση δεν εξάντλησε τις δυνατότητες, ώστε να περάσει ο γάμος. Επόμενο σημείο της τοποθέτησης του Αντώνη Σιγάλα ήταν το ζήτημα της τεκνοθεσίας που συνδέεται άμεσα με τον γάμο, καθώς ως έγγαμα ζευγάρια τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα θα είχαν και δικαίωμα τεκνοθεσίας. Η τεκνοθεσία παραμένει ένα έντονο ταξικό ζήτημα, καθώς τα έξοδα για παρένθετη μητέρα φτάνουν

έως και τις εκατό χιλιάδες ευρώ(!), ενώ εξίσου μεγάλα είναι και τα έξοδα εξωσωματικής γονιμοποίησης για τις γυναίκες. Την ίδια στιγμή, ακόμα και στην περίπτωση που ένα ζευγάρι καταφέρει να αποκτήσει ένα παιδί, χάνεται το δικαίωμα της γονικής μέριμνας στο ένα από τα δύο άτομα, καθώς δεν υπάρχει γάμος. Μέσα από αυτά τα σημεία αναδείχθηκαν οι νόμοι ως ελλειμματικοί και φάνηκε η υποκρισία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Τέλος, τονίστηκε η ταξικότητα του ΛΟΑΤΚΙ+ ζητήματος σε γενικότερο πλαίσιο και ο τρόπος που τα πλούσια ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα δεν υφίστανται μεγάλο κομμάτι των διακρίσεων, καθώς κανένας δεν τις εφαρμόζει πάνω τους. Γι’ αυτό τον λόγο είναι πολύ σημαντικό η ΛΟΑΤΚΙ+ ατζέντα να επεκταθεί όχι μόνο στο δικαιωματικό κομμάτι, αλλά και στο κομμάτι των πραγματικών αναγκών όπως η εργασία, η εκπαίδευση και η στέγαση. Το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα να συνδεθεί με το εργατικό και οι διεκδικήσεις του ενός να γίνουν και του άλλου.

Η Συνέλευση 8ης Μάρτη στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ

Όχι στο σεξισμό και τις έμφυλες διακρίσεις

Τ

ο φετινό Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ μπορεί να θεωρηθεί αναβαθμισμένο τόσο σε επίπεδο συμμετοχής, όσο και σε επίπεδο πολιτικών συζητήσεων. Ιδιαίτερα για τα ζητήματα σεξισμού και έμφυλων διακρίσεων, φέτος διοργανώθηκαν μία κεντρική συζήτηση το Σάββατο και ένα αυτοοργανωμένο εργαστήριο την Κυριακή. Η κεντρική συζήτηση είχε τίτλο «Η πατριαρχία σκοτώνει: Έμφυλη βία, γυναικοκτονίες και κοινωνικός κανιβαλισμός» και το εργαστήριο «Για τον συντονισμό των αγώνων των μεταναστριών ενάντια στην έμφυλη βία». Και στις δύο συζητήσεις η συμμετοχή ξεπέρασε κάθε προσδοκία,

ειδικά για το εργαστήριο που γινόταν την ίδια μέρα με συζητήσεις μεγάλες και εκ πρώτης όψεως φαινόταν στριμωγμένο μέσα στο υπόλοιπο πρόγραμμα. Η εκπληκτική προσέλευση δείχνει ότι αυτά τα ζητήματα δεν είναι πλέον στο περιθώριο, δεν είναι οι «επί μέρους» συζητήσεις, αλλά αναδεικνύονται ως κεντρικά ζητήματα. Συγκλονιστική ήταν και η έντονη παρουσία μεταναστριών και στις δύο συζητήσεις, αλλά κυρίως στη δεύτερη, με τις παρεμβάσεις από την Ένωση Φιλιππινέζων Γυναικών και την Οργάνωση Ενωμένων Γυναικών Αφρικής. Και στις δύο συζητήσεις συμμετείχε η Συνέλευση 8ης

Μάρτη και με παρεμβάσεις. Ο θάνατος της Γκαϊνέ Κασαρτζιάν μπήκε στην κουβέντα ως θλιβερή πραγματικότητα, αναδεικνύοντας την πραγματική κατάσταση για τις μετανάστριες γυναίκες. Μέσα από αυτές τις δύο πλούσιες συζητήσεις φανερώθηκε μία αντίθεση: από τη μια μεριά μια βάρβαρη πραγματικότητα και από την άλλη μια δυναμική τάση αντίστασης σε αυτή την πραγματικότητα. Φανερώθηκε όμως επίσης και η έλλειψη συγκεκριμένης πολιτικής απάντησης. Αυτό το κενό, εδώ και κάποιους μήνες, προσπαθεί να αναδείξει η Συνέλευση 8ης Μάρτη, γι’ αυτό και στις παρεμβάσεις της φρόντισε να τονίσει αυτή την

έλλειψη. Για να καλυφθεί οριστικά όμως, χρειάζονται πολιτικές απαντήσεις που να απευθύνονται στις καθημερινές γυναίκες με λόγο κατανοητό και να μπορούν να διαχέονται στην κοινωνία, ανοίγοντας ζητήματα αντισεξισμού στα σωματεία, στις γειτονιές, στις σχολές και τα σχολεία. Δεν αρκούν ούτε σκόρπιοι ακτιβισμοί και σπασμωδικές κινήσεις εντυπωσιασμού, ούτε μόνο μία γενικόλογη συζήτηση περί καταπιεσμένων που δεν βλέπει τα επιμέρους προβλήματα. Με αυτή τη λογική και προσπαθώντας να βρει απαντήσεις σε αυτά τα ζητήματα, θα πραγματοποιηθεί η επόμενη συνάντηση της Συνέλευσης 8ης Μάρτη στις 15 Ιουλίου.

νεολαια

3 ιουλη 2019

13

3ο θερινό βιβλιοστάσιο 11-14 Ιούλη

Η γιορτή της «εκτός των τειχών» βιβλιοπαραγωγής Του Δημήτρη Μπάρκα

Γ

ια τρίτη συνεχή χρονιά δεκάδες μικρά –ή λιγότερο μικρά– εκδοτικά εγχειρήματα θα συναντηθούν με το αναγνωστικό κοινό στο 3ο Θερινό Βιβλιοστάσιο. Από την Πέμπτη 11/7 έως την Κυριακή 14/7 ο γνώριμος χώρος του κήπου του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων (Θησείο, Ερμού 134) θα «γεμίσει με φίλους των βιβλίων», με στόχο το Θερινό Βιβλιοστάσιο «να γίνει εφαλτήριο για μια νέα άνθηση της “εκτός των τειχών” βιβλιοπαραγωγής». Όπως αναφέρουν και οι διοργανωτές «στόχος είναι το Θερινό Βιβλιοστάσιο να γίνει και πάλι ένας τόπος συνάντησης με αφορμή τα βιβλία: τα βιβλία που απευθύνονται σε ανήσυχα πνεύματα και φλογερές ψυχές, τα βιβλία που μετουσιώνουν τη μοναχική ανάγνωση σε συλλογική πρακτική, που ασκούν κριτική στο υπάρχον, που φιλοδοξούν να δημιουργούν ρωγμές και ανοίγματα εκεί όπου υψώνονται μόνο τοίχοι». Πέρα από τους εκατοντάδες τίτλους που θα βρουν στα κιόσκια των εκδόσεων, οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν και μια σειρά βιβλιοπαρουσιάσεων, αλλά και εκδηλώσεων με αφορμή και γύρω από τον εκδοτικό χώρο. Φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείψουν οι εκδόσεις Red Marks, που έχουν στηρίξει από την αρχή το εγχείρημα. Το αναγνωστικό κοινό, που δίνει πλέον ραντεβού κάθε χρόνο στο Θερινό Βιβλιοστάσιο, θα βρει

φέτος νέους τίτλους: «Μαρτυρίες από τη Γερμανική Επανάσταση», του Β. Σερζ, «Τοπική Αυτοδιοίκηση και Αυτοδιαχείριση», του Δ. Κατσορίδα, «Απελευθέρωση», του Δ. Τσεκούρα, «Παιδικοχαρίτες», της Ε. Χριστοπούλου. Και φυσικά τις νέες προσθήκες στη σειρά Κριτική Έρευνα: «Μικρή πραγματεία για τον Ερωτικό Χρόνο», του Α. Σχισμένου, «Η Αμερική της δεκαετίας του 50 [...]», του Παύλου Μούλιου και «Voices on the Left», του Γιώργου Σουβλή. Ξεχωριστή θέση ανάμεσα στους τίτλους των Red Marks έχει η πρόσφατη έκδοση «Οι Αντινομίες του Αντόνιο Γκράμσι», του Πέρι Άντερσον. Μάλιστα στα πλαίσια του 3ου Θερινού βιβλιοστασίου θα γίνει και η πρώτη βιβλιοπαρουσίαση της έκδοσης, το Σάββατο 13 Ιούλη, στις 19:30. Δανειζόμενοι και πάλι από το κάλεσμα των εκδοτικών εγχειρημάτων, «Σας καλούμε να βρεθούμε, λοιπόν, ξανά, επιμένοντας στη συμπόρευση, την αλληλεγγύη, την αντίσταση, τη δημιουργία. Σας καλούμε να συζητήσουμε, να μοιραστούμε αναζητήσεις, απόψεις και ιδέες. Γνωρίζουμε πως έτσι μόνο μπορούμε να δώσουμε το στίγμα ενός διαφορετικού πολιτισμού, ενός πολιτισμού συνεργασίας, παρέμβασης και αμφισβήτησης». Ραντεβού λοιπόν στην τετραήμερη γιορτή για το βιβλίο!

Πρόγραμμα εκδηλώσεων

Πέμπτη 11 Ιούλη • 19:30-21:00 Παρουσίαση βιβλίου: «Στη χώρα των κλουβιών. Μια περιπλάνηση στις ελληνικές φυλακές», εκδόσεις

Εύμαρος. Ομιλητές: Πάνος Λάμπρου (Συγγραφέας) Πέτρος Κακολύρης (Εκδότης) • 21:00-23:00 Ανοιχτή συζήτηση: «Η πολιτική ορθότητα στα κόμικς, τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο» Ομιλητές: Σπύρος Δερβενιώτης (δημιουργός κόμικς) Ηρώ Παπασπύρου (smassing culture και μέλος της φεμινιστικής ομάδας Sabbat) Συντονισμός: Τάσος Θεοφίλου (Red n’ Noir) Παρασκευή 12 Ιούλη • 19:30-21:00 Παρουσίαση βιβλίου: «Μια υλιστική θεωρία δικαιοσύνης - Το Ένα - Οι Πολλοί - Αυτό που δεν έχει ακόμα Συμβεί», εκδόσεις Κενότητα. Ομιλητής: Γιώργος Σωτηρόπουλος (Δρ. Πολιτικής Φιλοσοφίας, μέλος της συλλογικότητας Κενό Δίκτυο) • 21:00-23:00 Ανοιχτή συζήτηση: «Μήπως τελικά this is not a gender? Η δίωξη της vita sexualis» Ομιλητές: Δήμητρα Τζανάκη, Θεοδόσης Γκέλτης, Δήμητρα Γεωργιάδου Σάββατο 13 Ιούλη • 19:30-21:00 Παρουσίαση βιβλίου: «Οι Αντινομίες του Αντόνιο Γκράμσι», του Πέρι Άντερσον, εκδόσεις Red Marks. Ομιλητές: Σωτήρης Σιαμανδούρας, επιμελητής της

έκδοσης Αντώνης Νταβανέλος, εκδόσεις Red Marks • 21:00-23:00 Ανοιχτή συζήτηση: «Στα χνάρια της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας» Ομιλητές: Νίκος Κουρμουλής (κριτικός λογοτεχνίας) Δημήτρης Τσεκούρας (συγγραφέας) Νίκος Βεργέτης (συγγραφέας) Γιώργος Σταματόπουλος (Εφημερίδα των Συντακτών) Κυριακή 14 Ιούλη • 19:30-21:00 Παρουσίαση βιβλίου: «Όταν ο Κόκορας Λαλούσε στο Σκοτάδι... Ανθολογία αναρχικών κειμένων 1971-1978» (Εισαγωγή, επιμέλεια κειμένων και υπομνηματισμός: Μιχαήλ Πρωτοψάλτης) Ομιλητές: Νίκος Πρατσίνης (Διερμηνέας – Μεταφραστής) Βασίλης Σπυρόπουλος (Μουσικός) Σπύρος Κάτσαρης (εκ μέρους των εκδόσεων Βιβλιοπέλαγος) • 21:00-23:00 Ανοιχτή συζήτηση: «Ήταν ο Φουκώ απατεώνας;» Συζήτηση - αντιπαράθεση με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του Ζαν-Μαρκ Μαντοζιό «Μισέλ Φουκώ, η μακροημέρευση μιας απάτης», (εκδόσεις Μάγμα) Συμμετέχουν: Θανάσης Λάγιος (Δρ. Φιλοσοφίας) Νίκος Μάλλιαρης (Μεταφραστής) Συντονισμός: Μιχάλης Παπαρούνης (εκδόσεις Futura)

Οι Μαθητές,-τρίες Ενάντια στο Σύστημα στο 22ο Αντιρατσιστικό φεστιβάλ

Η νεολαία έστειλε αντιρατσιστικό μήνυμα Του Νικόλα Κολυτά

Τ

ο 22ο αντιρατσιστικό φεστιβάλ είχε έντονη μαθητική και γενικότερα νεολαιίστικη παρουσία. Το άγχος των εξετάσεων και του διαβάσματος έμεινε πίσω και χιλιάδες νέοι πέρασαν από το πάρκο Γουδί προκειμένου να δουν από κοντά ένα φεστιβάλ που έχει γίνει πλέον θεσμός και σημείο συνάντησης για τους ανθρώπους των κινημάτων και της Αριστεράς. Οι Μαθητές/τριες Ενάντια στο Σύστημα (ΜΕΣ), όπως τα περισσότερα χρόνια, έτσι και φέτος στήριξαν με την παρουσία τους το φεστιβάλ τόσο στο στήσιμο όσο και κατά τη διάρκειά του. Το τραπεζάκι τους ήταν ιδιαίτερα ζωντανό και γεμάτο χρώματα. Μαθητές από διάφορα σχολεία της Αθήνας προμηθεύτηκαν το περιοδικό τους το οποίο περιελάμβανε πλούσια αντιρατσιστική θεματολογία. Αυτό άνοιξε και πολλές συζητήσεις ανάμεσα σε νέα παιδιά που θέλουν στο σχολείο τους και στη γειτονιά τους να σταθούν απέναντι στη φτώχεια, το ρατσισμό και το φασι-

σμό. Ο χώρος απέναντι από το τραπεζάκι τους ομόρφαινε ακόμη περισσότερο από το πανό που έφτιαξαν στο οποίο αναγραφόταν «Στα θρανία δεν έχει θέση ο ρατσισμός / Αλληλεγγύη-αντίσταση μαθητών, ντόπιων και μεταναστών». Πέρα όμως από το ίδιο το πολιτικό περιεχόμενο και την ουσία του αντιρατσιστικού φεστιβάλ, αυτό λειτούργησε και με ένα πρόσθετο τρόπο για τους/τις μαθητές/ τριες που συμμετείχαν ενεργά. Τους έδωσε την αίσθηση της συλλογικότητας και της συντροφικότητας. Της αντίληψης ότι μπορούμε να ορίζουμε εμείς τον τρόπο με τον οποίο θα συζητάμε πολιτικά και θα περνάμε όμορφα, χωρίς να έχουμε ανάγκη χορηγών, εταιρειών και επαγγελματικών συνεργείων. Η Κωνσταντίνα, μαθήτρια της Β’ Λυκείου από του χρόνου, μας περιέγραψε την εμπειρία της λέγοντας ότι: «Προσωπικά δεν είχα παρεβρεθεί ξανά σε κάποιο από τα προηγούμενα αντιρατσιστικά φεστιβάλ, πόσο μάλλον βοηθήσει στη διοργάνωσή ενός. Παρόλα αυτά εξαρχής αισθάνθηκα άνεση και οικειότητα τόσο με το χώρο, όσο και με τους ανθρώπους εκεί, γνώρισα νέα άτομα και ήρθα σε επαφή με άγνωστες

για μένα μέχρι τότε κουζίνες, μουσικές και παραδόσεις». Η αλήθεια είναι ότι αυτή η πρωτόγνωρη αίσθηση αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης είναι μια ξεχωριστή εμπειρία που ξεδιπλώνει έναν άλλο κόσμο. Η Κωνσταντίνα αποτιμώντας την τριήμερη παρουσία της στο φεστιβάλ τόνισε ότι «Το πιο ελπιδοφόρο για μένα ήταν το γεγονός ότι επί τρεις ημέρες έβλεπα τόσα πολλά άτομα διαφορετικών ηλικιακών ομάδων, εθνικοτήτων κ.ο.κ. να είναι συγκεντρωμένα και συσπειρωμένα την ίδια στιγμή, στον ίδιο χώρο, για τον ίδιο σκοπό. Τότε ήρθε η επιβεβαίωση ότι οι κόποι όσων είχαμε ασχοληθεί με τη διοργάνωση του φεστιβάλ ανταμοίφθηκαν και το ακόμη πιο συγκινητικό για εμένα ήταν πως ήξερα ότι έχω βάλει και εγώ το λιθαράκι μου σε όλο αυτό». Ειδικότερα σήμερα που η ριζοσπαστική Αριστερά και τα κινήματα γνωρίζουν μια σημαντική υποχώρηση, η ενεργή και ουσιώδης εμπλοκή νέων ανθρώπων στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ είναι πολύ σημαντική τόσο για το παρόν όσο και για το μέλλον. Παρά τα υψηλά ποσοστά της Χρυσής Αυγής στη νεολαία, η εικόνα του

φεστιβάλ απέδειξε ότι αυτά δεν αποτυπώνουν όλη την αλήθεια. Η πλειοψηφία της νεολαίας στέκεται απέναντι στις ρατσιστικές πολιτικές και στους φασίστες γεγονός που επιβεβαιώνεται επανειλημμένα τόσο από τις αντιφασιστικές κινητοποιήσεις στο δρόμο, όσο και από την ετήσια μαζική παρουσία νέων ανθρώπων στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ. Η Κωνσταντίνα αντιλαμβανόμενη την κεντρικότητα και τη σημασία της αντιρατσιστικής πάλης σήμερα σημειώνει ότι: «Αυτό που κατ› εμέ χρειάζεται να συνειδητοποιήσουν όλοι είναι πως ένα αντιρατσιστικό ή αντιφασιστικό μήνυμα δεν είναι μόνο μια απάντηση στο διπλανό σου, είναι μια απάντηση που δίνεις από τον δήμαρχο της πόλης σου ως στον πρωθυπουργό της χώρας σου, την κυβέρνηση την ίδια». Η νεολαία για μια ακόμη φορά στήριξε μαζικά το αντιρατσιστικό φεστιβάλ στέλνοντας μηνύματα αγώνα και αλληλεγγύης. Ο ρατσισμός των νομοσχεδίων και του δρόμου θα βρει την απάντηση που του αρμόζει από τη νέα γενιά και τα κινήματα. Αυτό τουλάχιστον φάνηκε από τις 28 μέχρι τις 30 Ιούνη στο πάρκο Γουδί.

14

αριστερα

3 ιουλη 2019

Δημοψήφισμα 2015

Ματαιώσεις και προοπτικές Του Νικόλα Κολυτά

Ε

ίναι δεδομένο ότι θα συζητάμε πολλά χρόνια ακόμη για το τι συνέβη την 5η Ιούλη του 2015. Πρόκειται για μια συζήτηση χρήσιμη, που είναι αναγκαίο να γίνεται όχι για να επιβεβαιώνει «γιατί ήμασταν καταδικασμένοι να χάσουμε», αλλά για το πώς θα μπορούσαμε να είχαμε νικήσει. Η πολιτική πόλωση, η ταξική αντιπαράθεση και το ξεγύμνωμα ενός ολόκληρου συστήματος εκείνες τις ημέρες πρέπει να επιβαρύνει τις συνειδήσεις όσων τελικώς συμβιβάστηκαν και να συνεχίσει να εμπνέει όσους δεν σταμάτησαν να αγωνίζονται από τότε.

Τι προηγήθηκε Το 2015 αποτελεί μια χρονιά ορόσημο. Μετά από δεκαετίες διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να εκφράσει τη λαϊκή πλειοψηφία και να αλλάξει πρωτόγνωρα και αστραπιαία τον πολιτικό συσχετισμό στην Ελλάδα. Ο κραταιός δικομματισμός κατέρρευσε στις εκλογές του Γενάρη και ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς κέρδισε την πρωτιά. Πρόκειται για μια εξέλιξη που δεν ήταν προϊόν επικοινωνιακών χειρισμών, τηλεαστέρων και χορηγούμενων προσπαθειών. Αντίθετα, η κυρίαρχη τάξη και οι δανειστές έδωσαν σκληρή μάχη για να αποφύγουν την πολιτική «περιπέτεια» που άνοιγε μπροστά τους η πολιτική νίκη του Γενάρη του ΄15. Ένα μεγάλο κομμάτι ανθρώπων που συμμετείχε στο φοιτητικό κίνημα του 2006-2007, στο Δεκέμβρη του 2008, στο τεράστιο αντιμνημονιακό κίνημα του 2010-2011 και στους αντιφασιστικούς αγώνες ιδιαίτερα του 2013, στήριξε το εγχείρημα και αποτέλεσε τον βασικότερο παράγοντα εκτόξευσής του. Άσχετα αν πλέον κάποιοι μιλούν για τον χαρισματικό Τσίπρα και το επιτελείο του. Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ερχόμενη στη διακυβέρνηση, γνώριζε ότι όλους τους παραπάνω θα τους έβρισκε απέναντί της σε μια ενδεχόμενη «κωλοτούμπα». Αυτός είναι και ο λόγος που στην πορεία προς την κυβερνητική εξουσία προετοίμαζε το έδαφος για τη συστημική προσαρμογή θολώνοντας σημεία του προγράμματος και υποτιμώντας τη σημασία της οργάνωσης από τα κάτω. Κάπως έτσι ήδη από το πρώτο εξάμηνο του 2015 έκανε σημαντικές υποχωρήσεις προσπαθώντας να δώσει διαπιστεύσεις νομιμοφροσύνης στο σύστημα (συνεργασία με ΑΝΕΛ, υποψηφιότητα Παυλόπουλου, συμφωνία 20ης Φλεβάρη). Σε κάποιες από αυτές μάλιστα πρωτοστάτησαν προσωπικότητες

όπως ο Γιάννης Βαρουφάκης, που τώρα επανεμφανίζονται στο πολιτικό προσκήνιο ως οι συνεχιστές της μάχης ενάντια στα μνημόνια. Πρόκειται για μια καραμπινάτη αντίφαση.

Η 5η Ιούλη Δεν είναι εύκολο να ξεχαστούν τα όσα συνέβησαν τη βδομάδα πριν το δημοψήφισμα. Ειδικά σήμερα έχει μια πρόσθετη αξία να τα ανασύρουμε στη μνήμη μας. Ένα ολόκληρο σύστημα στάθηκε απέναντι στην επιλογή του ΟΧΙ. Το πολιτικό κατεστημένο των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, συνεπικουρούμενο από τους διεθνείς συμμάχους του, τρομοκρατούσε έναν ολόκληρο λαό με το ότι, αν ψήφιζε ΟΧΙ, θα ακολουθούσε η απόλυτη καταστροφή. Οι εργοδότες και οι ξεπουλημένες ηγεσίες των συνδικάτων εκβίαζαν τους εργαζόμενους να ψηφίσουν ΝΑΙ, απειλώντας τους εναλλακτικά με απολύσεις και μειώσεις μισθών. Τα κυρίαρχα μίντια ψευδολογούσαν και έστηναν ρεπορτάζ προκειμένου να αποπροσανατολίσουν και να φοβίσουν τον κόσμο. Οι διεθνείς και εγχώριοι τραπεζίτες έκλεισαν τις τράπεζες, δημιουργώντας ένα κλίμα κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας. Απέναντι σε όλους τους παραπάνω η νεολαία, ο κόσμος της εργασίας και τα φτωχά λαϊκά στρώματα είπαν ένα βροντερό ΟΧΙ. Ένα ΟΧΙ που άγγιξε το 62% μέσα στις συνθήκες που περιγράψαμε παραπάνω. Το αποτέλεσμα αυτό του δημοψηφίσματος ήταν η κορωνίδα σχεδόν μιας δεκαετίας αγώνων, κινημάτων και προσπάθειας οικοδόμησης πολιτικής εναλλακτικής. Εκείνες τις ημέρες οργανώσεις, στελέχη και απλός κόσμος της Αριστεράς γύριζαν πόρτα πόρτα σπάζοντας το φόβο και την προπαγάνδα των ΜΜΕ. Η Αριστερά που τελικώς δεν υποτάχθηκε βγήκε στο προσκήνιο κάνοντας ακτιβισμούς, διαδηλώσεις, αφισοκολλήσεις, συζητήσεις κλπ. Η «Αριστερή Πλατφόρμα» του ΣΥΡΙΖΑ, κομμάτια της νεολαίας του, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, είχαν μιλήσει έγκαιρα για την ανάγκη ρήξεων και πολιτικών συγκρούσεων και αυτός ήταν και ο λόγος που υπεράσπισαν το ΟΧΙ δυναμικά. Δεν αρκούσε όμως μόνο να έχεις μιλήσει γι’ αυτό αλλά χρειάζονταν πολλά παραπάνω. Αντίθετα το ΚΚΕ απείχε προκλητικά από εκείνη τη μάχη. Ανεξάρτητα από τις προθέσεις και τα κίνητρα Τσίπρα, δεν αξιοποίησε τις δυνατότητες που άνοιγε μια νίκη του ΟΧΙ. Δε διέκρινε την ταξική σύνθεση του κόσμου που στοιχιζόταν πίσω από κάθε επιλογή. Το ΟΧΙ ήταν μια επιλογή που πήρε εξωπραγματικά ποσοστά σε λαϊκές και εργατικές περιοχές: 76,64% στο Πέραμα, 72,84% στο Κερατσίνι, 71,81% στο Λαύριο, 70,31% στο Περιστέρι. Μπορεί εύ-

κολα να φανταστεί κανείς σε ποιες περιοχές αντίστοιχα υπερίσχυσε το ΝΑΙ. Υπολογίζεται ότι από τη συγκέντρωση του ΟΧΙ την Παρασκευή 3 Ιουλίουπέρασε περίπου 400.000 κόσμος, την ώρα που στην αντίστοιχη του ΝΑΙ είναι ζήτημα να ήταν λίγες δεκάδες χιλιάδες.Κι όμως το ΚΚΕ αντιμετώπισε αυτό τον κόσμο ως εξαπατημένο και όχι ως αγωνιζόμενο. Κι όμως τα ΜΜΕ παρουσίαζαν τις δύο διαδηλώσεις περίπου ισάριθμες, ενώ οι δημοσκόποι έβλεπαν σκληρό ντέρμπι και μικρή διαφορά. Όλους τους παραπάνω τους διέψευσε η πολιτική επιλογή ενός λαού να σηκώσει το ρίσκο μιας πολιτικής ρήξης με τα μνημόνια και τις πολιτικές της φτώχειας.

Μνημονιακή στροφή ΣΥΡΙΖΑ

Ο λαός έβαλε πλάτη στο δημοψήφισμα, παίζοντας το κεφάλι του. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν φάνηκε αντάξια των προσδοκιών και της ελπίδας του κόσμου. Σχεδόν μέχρι την Τετάρτη 1η Ιουλίου οι τοπικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν σαφή γραμμή για καμπάνια υπέρ του ΟΧΙ. Πρωτοκλασάτα στελέχη μέχρι την τελευταία στιγμή εισηγούνταν την απόσυρση από το δημοψήφισμα και την εύρεση συναινετικής λύσης με τους δανειστές, χωρίς καν τη διεξαγωγή του. Αυτές οι φωνές, απ’ ό,τι φάνηκε, ήταν και οι ηγεμονικές, αν κρίνουμε από το πώς ο Τσίπρας και το επιτελείο του διαχειρίστηκαν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Την ώρα που ο Σαμαράς παραιτούνταν από την ηγεσία της ΝΔ κάτω από το βάρος της αποτυχίας του ΝΑΙ, ο Τσίπρας έδωσε σανίδα σωτηρίας στο μνημονιακό πολιτικό κατεστημένο, συγκαλώντας συμβούλιο πολιτικών αρχηγών την επομένη μόλις της 5ης Ιούλη, προκειμένου να έχει εθνική υπογραφή η μνημονιακή μεταστροφή του. Στην περίφημη «17ωρη διαπραγμάτευση» επικυρώθηκε απλώς το πέρασμα του ΣΥΡΙΖΑ στο απέναντι στρατόπεδο. Το ΟΧΙ μετατράπηκε σε ΝΑΙ και πραξικοπηματικά

αγνοήθηκε η βούληση της λαϊκής πλειοψηφίας. Το τρίτο μνημόνιο ψηφίστηκε από κοινού από το ΣΥΡΙΖΑ και τις μέχρι τότε μνημονιακές δυνάμεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που γεννήθηκε στο ελληνικό κοινωνικό φόρουμ, στα κινήματα και στο διάλογο και τις συνθέσεις μέσα στην Αριστερά, δεν υπήρχε πια. Η αριστερή του πτέρυγα αρνήθηκε να ψηφίσει το μνημόνιο Τσίπρα και αποχώρησε, σχεδόν ολόκληρη η νεολαία του κόμματος ακολούθησε τον ίδιο δρόμο, ενώ πάρα πολλά στελέχη αρνήθηκαν να συμμετέχουν σε αυτή την ατιμωτική για την Αριστερά εξέλιξη. Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε ένα κόμμα προσαρμοσμένο στη μνημονιακή πραγματικότητα. Φτώχεια, ανεργία, ελαστική εργασία, πλειστηριασμοί, ιδιωτικοποιήσεις, αντιδραστικές στρατιωτικές συμμαχίες, διατήρηση στρατοπέδων συγκέντρωσης και ένα σωρό άλλα «κεκτημένα» της προηγούμενης περιόδου έμειναν ανέπαφα. Κοιτάζοντας, λοιπόν, κανείς προς τα πίσω δεν πρέπει να απορεί που ένα κόμμα, που πριν τέσσερα χρόνια είχε τη στήριξη του 62% των ψηφισάντων, πλέον βρίσκεται σχεδόν δέκα(!) μονάδες πίσω από τον… Μητσοτάκη. Πρόκειται για μια εξέλιξη που αποτελεί τη λογική συνέπεια της ασυνέπειας της ηγεσίας Τσίπρα απέναντι σε έναν λαό που είναι εξουθενωμένος και που διαψεύστηκαν οι ελπίδες του από την Αριστερά που έβλεπε μπροστά του. Το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη ηττήθηκε όχι γιατί η Αριστερά τράβηξε πολύ το σκοινί, αλλά γιατί δεν το τράβηξε ακόμη περισσότερο. Όσοι επιμένουν στο τράβηγμα, όσοι δεν συμβιβάστηκαν με το λιγότερο κακό, όσοι δεν εξαργύρωσαν την πολιτική τους σταδιοδρομία, οφείλουν, έστω και την ύστατη ώρα, να θυμηθούν το τι προοπτικές και τι δυνατότητες άνοιξαν εκείνες τις ημέρες. Μόνον έτσι θα μπορέσουμε να ζήσουμε αντίστοιχες και ακόμα καλύτερες…

ΑΝΑΛΥΣΗ

3 ΙΟΥΛΗ 2019

15

G20: Αναποτελεσµατικό εργαλείο ενάντια στους εµπορικούς πολέµους

Του Πέτρου Τσάγκαρη

Σ

τα τέλη Ιουνίου έγινε στην Οσάκα της Ιαπωνίας η σύνοδος των G20, δηλ. η συνάντηση των ηγετών των 20 µεγαλύτερων καπιταλιστικών οικονοµιών του πλανήτη. Παρότι ξεκίνησε το 1999, µε τη σηµερινή του µορφή το G20 καθιερώθηκε το 2008 µετά την παγκόσµια χρηµατοπιστωτική κρίση, προκειµένου να υπάρξει ένας µηχανισµός τιθάσευσης των τεράτων που παράγει η λειτουργία του σύγχρονου καπιταλισµού. Κύριος στόχος ήταν η ρύθµιση των ζητηµάτων της παγκόσµιας οικονοµίας και η αποφυγή εκείνων ακριβώς των πολιτικών που οδήγησαν στον Β΄ Παγκόσµιο Πόλεµο, δηλ. των µέτρων περιορισµού των εµπορίου, καθώς και του προστατευτισµού. Σύµφωνα µε τα διεθνή ΜΜΕ, σε αυτό το G20 υπήρξε µια προσωρινή ανακωχή στον µεγάλο εµπορικό πόλεµο µεταξύ ΗΠΑ και Κίνας. Όµως µιλάµε απλώς για ανακωχή σε έναν πόλεµο που έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια. Έναν πόλεµο που αποτυπώθηκε στη σύνοδο του G20 τον Μάρτιο του 2017, καθώς τότε αφαιρέθηκε από το τελικό του ανακοινωθέν η έκκληση για «αντίσταση σε όλες τις µορφές προστατευτισµού». Μάλιστα από τότε έχει κλιµακωθεί η εµπορική αντιπαράθεση: Από τη µια µεριά (την πλευρά των ΗΠΑ) έχει υπάρξει επιβολή δασµών στις κινέζικες εισαγωγές, απειλές για επιβολή δασµών στις εισαγωγές αυτοκινήτων από την ΕΕ, απειλή για επιβολή δασµών κατά του Μεξικού δήθεν για το ζήτηµα της µετανάστευσης. Και από τις άλλες πλευρές έχουν επίσης υπάρξει απειλές για ανάλογα αντίποινα προς τις ΗΠΑ.

Εκεχειρία Στην Οσάκα ο Αµερικανός πρόεδρος Ντ. Τραµπ και ο Κινέζος οµόλογός του Σι Τζινπίνγκ προχώρησαν µεν σε προφορική εκεχειρία. Όπως και µε την περίπτωση της θερµοπολεµικής απειλής κατά του Ιράν, ο Τραµπ έκανε ελαφρώς πίσω στο ζήτηµα του εµπορικού πολέµου µε την Κίνα. Στην ιδιαίτερη συνάντηση που είχε µε τον Σι Τζινπίνγκ αναίρεσε την επιβολή πρόσθετων δασµών ύψους έως και 25% και σε νέους κλάδους προϊόντων από την Κίνα συνολικής αξίας 300 δισ. δολαρίων που εισάγονται στις ΗΠΑ (ήδη κινεζικά αγαθά αξία 200 δισ. δολαρίων υπόκεινται σε τέτοιους δασµούς). Όµως όλα τα εµπορικά όπλα παραµένουν «οπλισµένα και απασφαλισµένα», όπως ήταν η έκφραση του Τραµπ στην αντιπαράθεση µε Ιράν και Β. Κορέα. Είναι αυτός ο λόγος που οι αναλυτές δεν δηλώνουν ιδιαίτερη αισιοδοξία ότι πράγµατι θα επιτευχθεί φέτος εµπορική συµφωνία. Η κινέζικη εφηµερίδα «China Daily» προειδοποίησε πως, παρότι υπάρχει µε-

γαλύτερη πιθανότητα να υπάρξει συµφωνία µεταξύ ΗΠΑ και Κίνας, δεν υπάρχει εγγύηση ότι κάτι τέτοιο θα επιτευχθεί. Το ίδιο λέει και η άλλη πλευρά. Το πρακτορείο Bloomberg σε σχετικό του ρεπορτάζ από την Οσάκα τονίζει: «Πρόσωπο το οποίο µετέχει στη διαδικασία δήλωσε ότι η δυνατότητα συµβιβασµού περιορίστηκε στην πραγµατικότητα στο µηδέν... Αµερικανός αξιωµατούχος, ο οποίος µετείχε στη διαδικασία, αποκάλεσε απλά το τελικό ανακοινωθέν χάσιµο χρόνου». Αντίστοιχη άποψη είχε και ο οικονοµικός σχολιαστής των «Financial Times», Μάρτιν Γουλφ, ενώ ο Μ. Ελ-Εριάν, σηµαίνον στέλεχος της Allianz, τόνισε ότι «µακροπρόθεσµα η µετατροπή της εκεχειρίας σε βιώσιµη εµπορική ειρήνη δεν είναι καθόλου αυτόµατη διαδικασία». Πράγµατι ο Τραµπ συµφώνησε ότι τα νέα µέτρα –που πλέον πρακτικά αφορούν όλα τα κινεζικά εµπορεύµατα που εισάγονται στις ΗΠΑ– θα ανασταλούν «προσωρινά», ενόσω συνεχίζονται οι επίσηµες διαπραγµατεύσεις. Αλλά δεν υπήρξε µετακίνηση όσον αφορά τα θεµελιώδη ζητήµατα, κύρια την επιµονή των ΗΠΑ ότι έχουν το δικαίωµα να διατηρούν τους υπαρκτούς δασµούς και ότι θα αρχίσουν να τους αφαιρούν µόλις διαπιστώσουν µονοµερώς ότι η Κίνα συµµορφώνεται µε όποια συµφωνία προκύψει. Πρόκειται φυσικά για απαίτηση την οποία µε τίποτα δεν θα δεχθεί το Πεκίνο.

H Huawei

Στην πορεία προς τη σύνοδο, η Κίνα επέµενε ότι δεν θα µπορούσε να υπάρξει κατάληξη στις συζητήσεις παρεκτός αν οι ΗΠΑ ικανοποιούσαν το αίτηµά της για άρση των περιορισµών που είχαν επιβληθεί ενάντια στον κινεζικό τηλεπικοινωνιακό γίγαντα Huawei, δηλ. το εργαλείο τεχνολογικής επέκτασης της Κίνας παγκόσµια. Η κινέζικη εταιρία είχε τοποθετηθεί από τις αρχές των ΗΠΑ σε σχετική µαύρη λίστα, πράγµα που σηµαίνει ότι οι αµερικανικές εταιρίες που ήθελαν να της πουλήσουν εξαρτήµατα «ζωτικής σηµασίας», έπρεπε να λάβουν άδεια από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Στόχος αυτού του περιορισµού ήταν να ευνουχιστούν οι παγκόσµιες δραστηριότητες της εταιρίες και ήδη είχαν υπάρξει σηµαντικές συνέπειες στις εβδοµάδες που είχαν περάσει από την ανακοίνωση του µέτρου. Ο Τραµπ προχώρησε σε κάποια αόριστη δέσµευση ότι θα επιτραπεί στις αµερικανικές επιχειρήσεις να αποστέλλουν τα εµπορεύµατά τους στην κινέζικη εταιρία, αλλά εξήγησε ότι «µιλάµε για εξοπλισµό για τον οποίο δεν υπάρχει µεγάλο πρόβληµα εθνικής ασφάλειας». Και σε καµία περίπτωση δεν αναίρεσε την απόφαση του αµερικανικού υπουργείου Εµπορίου, λέγοντας ότι το όλο θέµα θα επιλυθεί µόνο µε το τέλος των διαπραγµατεύσεων.

Η περίπτωση της Huawei είναι χαρακτηριστική του γεγονότος ότι ο προστατευτισµός δεν είναι προσωπική πολιτική του Τραµπ, αλλά συνολική επιλογή του αµερικάνικου καπιταλισµού. Απέναντι στην κινέζικη εταιρεία στοιχίζονται όχι µόνο οι υπηρεσίες πληροφοριών και το στρατιωτικό κατεστηµένο, αλλά και τα δύο κόµµατα της άρχουσας τάξης των ΗΠΑ. Γι’ αυτό η «υποχώρηση» του Τραµπ έγινε αιτία επίθεσης και από τις δύο πλευρές της Γερουσίας. «Η Huawei είναι ένας από τους λίγους ισχυρούς µοχλούς µε τους οποίους µπορούµε να επιβάλουµε στην Κίνα να “παίξει” τίµια στο εµπόριο. Αν ο Τραµπ κάνει πίσω, όπως φαίνεται να κάνει, αυτό θα υπονοµεύσει δραµατικά την ικανότητά µας να αλλάξουµε τις καταχρηστικές εµπορικές πρακτικές της Κίνας», δήλωσε ο ηγέτης των ∆ηµοκρατικών (!) στη Γερουσία, Τσαρλς Σούµερ. Από την πλευρά του το επίσης ηγετικό στέλεχος των Ρεπουµπλικάνων στη Γερουσία, ο Μάρκο Ρούµπιο, τόνισε: «Αν ο πρόεδρος Τραµπ διαπραγµατεύθηκε την αναίρεση των πρόσφατων περιορισµών στη Huawei, τότε θα πρέπει να επαναφέρουµε αυτούς τους περιορισµούς µε νοµοθετικά µέτρα. Και σας διαβεβαιώνω ότι θα περάσουν µε µεγάλη πλειοψηφία».

Πολλοί πόλεµοι

Αλλά δεν ήταν µόνον η υπαρκτή αντιπαράθεση µεταξύ Ουάσινγκτον και Πεκίνου που επιβεβαιώθηκε στην Οσάκα. Η σύνοδος, αντί για χώρο συγκλίσεων, εξελίσσεται όλο και περισσότερο σε θέατρο πολέµου όλων εναντίον όλων. Αυτή τη φορά, π.χ. η Ινδία, η Ινδονησία και η Ν. Αφρική (ισχυρές οικονοµίες µε συνολικό πληθυσµό κοντά στο 1,5 δισ. ανθρώπους) στην Οσάκα µποϊκοτάρισαν τις διαδικασίες για την «ψηφιακή οικονοµία», τονίζοντας ότι αυτές υποτιµούν απροκάλυπτα τις «πολυµερείς» αρχές του συναινετικού χαρακτήρα των αποφάσεων όσον αφορά τις διαπραγµατεύσεις για το παγκόσµιο εµπόριο και αρνούνται το δικαίωµα για ψηφιακή εκβιοµηχάνιση στις αναπτυσσόµενες χώρες. Από την άλλη και οι ΗΠΑ διαφώνησαν µε τους άλλους 19 των G20 στο ζήτηµα των αναγκαίων δράσεων ενάντια στην κλιµατική αλλαγή. Ο Τραµπ δικαιολόγησε τη στάση των ΗΠΑ, χρησιµοποιώντας το ακατάρριπτο επιστηµονικό επιχείρηµα ότι η χώρα του «έχει το καθαρότερο νερό που είχε πότε»! Στο τελικό ανακοινωθέν οι ΗΠΑ διαχώρισαν τη θέση τους, λέγοντας µεταξύ άλλων ότι «επαναβεβαιώνουν ρητά την απόφασή τους να αποσυρθούν από τη Συµφωνία του Παρισιού, γιατί φέρνει σε µειονεκτική θέση τους Αµερικανούς εργάτες και φορολογούµενους». Τόνιζαν επίσης ότι θα συνεχίσουν να χρησιµοποιούν ορυκτά καύσιµα και πυρηνική ενέργεια.

Κίνδυνος

Σήµερα η εικόνα του κόσµου µοιάζει όλο και περισσότερο µε την εικόνα που είχαν οι σχέσεις µεταξύ των ιµπεριαλιστικών δυνάµεων στη δεκαετία του 1930 –τόσο σχετικά µε την εξωτερική πολιτική και τη διπλωµατία όσο και σχετικά µε τη σφαίρα της οικονοµίας και του εµπορίου. Τότε, η οργιώδης δραστηριότητα, που είχε ως χαρακτηριστικό τη σύναψη συµφωνιών τη µία µέρα µόνον και µόνο για να παραβιαστούν την εποµένη, δεν σήµαινε τίποτε άλλο παρά τους ελιγµούς των ιµπεριαλιστικών κρατών, ώστε να είναι καλύτερα τοποθετηµένα στον επερχόµενο πόλεµο. Κάνοντας κάποιος τις αναγκαίες προσαρµογές στο σήµερα, µπορεί να βρει άµεσες αναλογίες. Οι παλινωδίες της κυβέρνησης Τραµπ όσον αφορά το Ιράν, τη Β. Κορέα και την Κίνα δεν είναι –και πάλι– αποτέλεσµα της προσωπικής ιδιοσυγκρασίας του Αµερικανού προέδρου, αλλά προϊόν της φάσης στην οποία έχουν µπει οι διεθνείς καπιταλιστικές γεωπολιτικές αντιπαραθέσεις παγκόσµια. Αντιπαραθέσεις που κινδυνεύουν να οδηγήσουν, όπως και στη δεκαετία του 1930, σε πραγµατικούς πολέµους. Είναι χαρακτηριστικό ότι τις ίδιες περίπου ηµέρες µε τη σύνοδο των G20 εγκρίθηκε από τη γερουσία των ΗΠΑ ένας κολοσσιαίος προϋπολογισµός για στρατιωτικές δαπάνες ύψους 750 δισ. δολαρίων. Ο πρόεδρος της Επιτροπής Στρατιωτικών Υπηρεσιών της Γερουσίας, Τζιµ Ίνχοουφ, αιτιολόγησε τη δαπάνη αυτή, λέγοντας ότι ο κόσµος είναι «πλέον πιο ασταθής και πιο επικίνδυνος από όσο θυµάµαι σε κάθε άλλη περίοδο της ζωής µου». Αυτή την εθνική «αµυντική» στρατηγική την υπαγορεύει ο στρατηγικός ανταγωνισµός µε τη Ρωσία και την Κίνα, καθώς επίσης και οι απειλές από κράτη-ταραξίες, όπως το Ιράν και η Β. Κορέα, τόνισε ο ίδιος. Παρά τις ελπίδες των ευρωπαϊκών χωρών να υπάρξει τελικό ανακοινωθέν στο G20, όπου θα υπήρχε δέσµευση για «πάλη ενάντια στον προστατευτισµό», τελικά όλοι υπέγραψαν µια θολή φόρµουλα που έλεγε ότι το G20 «θα αγωνιστεί να υλοποιήσει ένα ελεύθερο, δίκαιο, χωρίς διακρίσεις, διαφανές, προβλέψιµο και σταθερό εµπορικό και επενδυτικό περιβάλλον και να κρατήσει τις αγορές µας ανοιχτές». Κι όµως, δέκα χρόνια πριν η γλώσσα που είχε χρησιµοποιηθεί στη σύνοδο των G20 στο Λονδίνο ήταν πολύ διαφορετική. Εκεί οι ηγέτες είχαν τοποθετηθεί κατά των δασµών και είχαν δεσµευθεί «να µην επαναλάβουν τα ιστορικά λάθη του προστατευτισµού των προηγούµενων εποχών». Φαίνεται ότι αυτή η δέσµευση δεν υπάρχει πλέον. Και κερδισµένοι δεν θα είναι οι φτωχοί του πλανήτη που δήθεν θα «προστατεύονται», αλλά αυτοί που πλουτίζουν από τους πραγµατικούς πολέµους που απειλούνται.

16

αντιρατσισμος

3 ιουλη 2019

Μπροστά στην κορύφωση της δίκης και την επέτειο της δολοφονίας Φύσσα

Τις μέρες που το Sea Watch 3 αναζητούσε λιμάνι κι επιχειρούσε να σπάσει το ρατσιστικό αποκλεισμό, οι λιμενεργάτες της Γένοβα υπενθύμισαν με ανακοίνωσή τους τις καλύτερες παραδόσεις του εργατικού κινήματος, αλλά και τη δύναμή του. Με μια εξαιρετική ανακοίνωση ενάντια στο ρατσισμό και υπέρ της ταξικής αλληλεγγύης, δήλωσαν την πρόθεσή τους να υποδεχτούν το διασωστικό: «Καθόσον μας αφορά, το Sea Watch 3 μπορεί να χαράξει ρότα προς το λιμάνι μας -για εμάς θα είναι ευπρόσδεκτοι.

Mπορούμε να κλείνουμε τα λιμάνια, αλλά μπορούμε και να τα ανοίγουμε». Αξίζει να σημειωθεί ότι τα σωματεία στο λιμάνι της Γένοβας δύο φορές πρόσφατα «έκλεισαν το λιμάνι»: Αρνούμενοι να φορτώσουν «πλοία του θανάτου» που μετέφεραν πολεμικό υλικό στη Σαουδική Αραβία. Το «λιμάνια κλειστά στον πόλεμο και το ρατσισμό», το «λιμάνια ανοιχτά στους ανθρώπους, κλειστά στα όπλα» μπορεί να αποτελέσει σύνθημα του κινήματος διεθνώς…

Να δώσουμε στους νεοναζί τα τελειωτικά χτυπήματα

Μ

ετά το στραπάτσο των ευρωεκλογών και των τοπικών εκλογών και με τη δίκη να μπαίνει στην τελική ευθεία, η Χρυσή Αυγή παραμένει στη δίνη της κρίσης της. Στις κάλπες της 7ης Ιούλη θα μετρηθεί αν ισχύει η τάση γενικευμένης κάμψης της επιρροής της, που καταγραφόταν στις δημοσκοπήσεις ως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές. Πάντως ο συνδυασμός των εκλογικών αποτελεσμάτων και της δίκης έχει κάνει τον Μιχαλολιάκο να διανθίζει τις ομιλίες του με αναφορές σε ένδοξες ήττες –σε μεγάλη απόσταση από την εποχή του «ερχόμαστε». Σε αυτή τη συγκυρία, το αντιρατσιστικό-αντιφασιστικό κίνημα και η Αριστερά έχουν τη δυνατότητα να κλιμακώσουν την πάλη και να δώσουν στους νεοναζί ένα τελειωτικό χτύπημα, για να μην ξανασηκώσουν κεφάλι. Λέγοντας ότι η δίκη μπαίνει στην τελική ευθεία, περιγράφεται μια μακρά πορεία που πιθανολογείται να φτάσει ως την άνοιξη του 2020. Ωστόσο, έχουμε μπει στη φάση των απολογιών των κατηγορουμένων. Σε αυτή τη φάση, η κοινωνική-κινηματική πίεση θα παίξει σημαντικό ρόλο: Από την «ανάποδη», θετική πλευρά, μπορούμε να αναλογιστούμε το ρόλο που έπαιξε αυτή η πίεση στις αποφάσεις για την Ηριάννα, τον Θεοφίλου, την καθαρίστρια που πλαστογράφησε το πτυχίο της… Αυτή η συνειδητοποίηση έχει φανεί και στην αίθουσα της δίκης (γεμάτη αφότου άρχισαν οι απολογίες), αλλά και στη μαζικότητα της αντιφασιστικής συνέλευσης στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, που ήταν μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά κι έπιασε μεγέθη «ανοιχτής εκδήλωσης».

Απολογίες και κινηματική πίεση

Μέχρι τώρα, το τάγμα εφόδου της Νίκαιας παρουσιάζει μια θλιβερή εικόνα. Η αρχική γραμμή για «συμπλοκή χρυσαυγιτών με αναρχικούς», που όμως είναι άσχετη με τη δολοφονία Φύσσα, έχει αντικατασταθεί από την άρνηση ΟΛΩΝ των μελών του τάγματος ότι ήταν εκεί. Οι «ατομικές» υπερασπίσεις του καθενός αλληλοδιαψεύδονται, με τον ένα χρυσαυγίτη να δίνει τον άλλο και κανείς τους να μην πείθει την έδρα μέσα σε αυτό το χάος –συχνά αστείων– αντιφάσεων (με δεδομένο το αποδεικτικό υλικό που έχει ήδη παρουσιαστεί). Στις 11 ή στις 17 Ιούλη το ενδιαφέρον θα κορυφωθεί, καθώς θα απολογηθεί ο «πυρηνάρχης» της Νίκαιας, Πατέλης, και ο άνθρωπος που εκτέλεσε τη δολοφονία, ο Ρουπακιάς. Και μετά την υπόθεση Φύσσα ακολουθούν τους επόμενους μήνες οι υπόδικοι για την επίθεση στους Αιγύπτιους αλλιεργάτες και για την επίθεση στα μέλη του ΠΑΜΕ, πριν αρχίσουν να απολογούνται τα ηγετικά στελέχη. Σ’ εκείνη τη φάση θα είναι ευκαιρία να εκφραστεί η κοινωνική πίεση και στο δρόμο, με συγκεντρώσεις. Η πολιτική αγωγή και δυνάμεις που «τρέχουν» τη δίκη σκοπεύουν να βγάλουν καλέσματα για μέρες-κλειδιά (π.χ. απολογία Μιχαλολιάκου), που αξίζει να οργανωθούν συστηματικά και σοβαρά, για να μπορέσουμε να παρουσιάσουμε στο δρόμο ένα σοβαρό δυναμικό, αντάξιο της προσδοκίας να πάρει «κεντρι-

κό πολιτικό» χαρακτήρα η αντιπαράθεση με τη Χρυσή Αυγή και η απαίτηση να καταδικαστεί και να μην αναλωθεί η ενέργεια κάποιων λίγων κι αποφασισμένων από τη μία συγκέντρωση στην άλλη.

Αντιφασιστικός Σεπτέμβρης

Η δρομολόγηση της «τελικής ευθείας» της δίκης θα συμπέσει και με την επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Αυτό κάνει τον κεκτημένο πλέον «αντιφασιστικό Σεπτέμβρη» πολύ πιο αναβαθμισμένο. Κάθε χρόνο ήταν μια σημαντική επέτειος, αλλά φέτος αποκτά ακόμα πιο σημαντικό χαρακτήρα. Στο ίδιο το Κερατσίνι, ήδη προγραμματίζεται ένα πρόγραμμα πιο πλούσιο από κάθε άλλη φορά. Συναυλία ερασιτεχνικών συγκροτημάτων από τα σχολεία της περιοχής, διήμερο με γκράφιτι στους τοίχους της γειτονιάς, κεντρική αντιφασιστική συναυλία («σιγά μη φοβηθώ») και διαδήλωση στους δρόμους του Κερατσινίου προς τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στον Πειραιά. Ως «μοντέλο» που επιχειρεί να «ριζώσει» την αντιφασιστική δράση στη γειτονιά και να ενεργοποιήσει την τοπική κοινωνία είναι χρήσιμο. Αυτό επιδιώκουν και οι διοργανωτές και μάλιστα σε μια γειτονιά που αποτελεί ένα από τα τελευταία «κάστρα» τα οποία επιχειρεί να κρατήσει ακόμα και σήμερα η Χρυσή Αυγή. Είναι ένα μοντέλο που πρέπει να επιδιώκεται παντού και πάντα. Αλλά στην επέτειο της δολοφονίας, με τη δίκη στην τελική ευθεία, με την ευκαιρία να καταφέρουμε «στρατηγικά» χτυπήματα στους νεοναζί, είναι αναγκαία και μια μεταφορά της μάχης στο κέντρο της Αθήνας, μια μεγάλη αντιφασιστική διαδήλωση που θα επιχειρεί να κινητοποιήσει κόσμο ευρύτερο από αυτόν των γειτονιών του Πειραιά και των τοπικών συλλογικοτήτων, που θα απαντά συνολικότερα στο ρατσισμό και το φασισμό, πέρα από την αναγκαία τοπική δράση στη γειτονιά του Παύλου, για την απομόνωση των νεοναζί εκεί που επιχείρησαν να πατήσουν πιο συστηματικά κι εγκληματικά πόδι.

Ενωτικά κι οργανωμένα

Η σημασία της συγκυρίας (και η ευκαιρία που έχουμε) επιβάλλει να αποφευχθούν λάθη. Το ένα είναι να επικρατήσει μια «ανταγωνιστική» λογική ανάμεσα στις δράσεις στο Κερατσίνι και την ανάγκη μιας κεντρικής διαδήλωσης στην Αθήνα –ή να υποκατασταθεί αυτή η ανάγκη από κάποια καλέσματα στις κρίσιμες μέρες της δίκης. Η διάθεση για «πανελλαδικές δράσεις», για να μην περιοριστεί στο Κερατσίνι η επέτειος, είναι πολύτιμη. Και μπορεί να συμπεριλάβει την Αθήνα. Το δεύτερο που πρέπει να αποφευχθεί είναι οι «αυθαίρετες» αποφάσεις από κάθε συλλογικότητα που έχει άλλο σχεδιασμό, γιατί μπορούν να ενισχύσουν τον κατακερματισμό. Είναι εφικτός ένας συνδυασμός δράσεων, με οργανωμένο και συλλογικό-ενωτικό τρόπο, που θα κρατήσει τον «αντιφασιστικό Σεπτέμβρη» ζωντανό και μαζικό. Το «καλεντάρι» όλους τους επόμενους μήνες θα είναι πυκνό. Με τη δίκη στην τελική ευθεία, με τον «αντιφασιστικό Σεπτέμβρη», στο δρόμο προς τα Ίμια κι έπειτα το τέλος της δίκης, αν μπορέσουμε να κεντράρουμε σωστά και κινηθούμε οργανωμένα και στοχευμένα μπορούμε να αποφύγουμε τη διάχυση και να καταφέρουμε συντριπτικά πλήγματα στους νεοναζί.

μικρά αντιρατσιστικά

Του Πάνου Πέτρου

Και πάλι στην Ιταλία του Σαλβίνι, ανθίζει τελευταία μια πιο «χαλαρή» και συμβολική μορφή αντίστασης, που έχει την αξία της ωστόσο γιατί υπογραμμίζει την ύπαρξη της αντιρατσιστικής διαφωνίας σε μεγάλο μέρος της ιταλικής κοινωνίας, η οποία το ζήτημα είναι να οργανωθεί: Πρόκειται για το «κίνημα των σεντονιών». Στη διάρκεια μιας δημόσιας συγκέντρωσης του Ιταλού ακροδεξιού υπουργού, ένας κάτοικος της περιοχής κρέμασε το μπαλκόνι του ένα σεντόνι που έγραφε το πολύ απλό κι ακίνδυνο «Stay Human» (Να παραμένεις άνθρωπος). Κι όμως ακόμα κι αυτό ενόχλησε τον Σαλβίνι, που το θεώρησε «επίθεση στην ελευθερία του λόγου» (!) κι έστειλε την πυροσβεστική να το κατεβάσει από το μπαλκόνι (!!). Άθελά του, πυροδότησε το «κίνημα των σεντονιών», με τα μπαλκόνια στις πόλεις της Ιταλίας να έχουν γεμίσει με αντιρατσιστικά συνθήματα…

Στις 29-30 Ιούνη, η νεοσύστατη Αντιφασιστική Πρωτοβουλία Πτολεμαΐδας οργάνωσε το διήμερο Αντιφασιστικό Φεστιβάλ «Παύλος Φύσσας». Περίπου 500 άνθρωποι πέρασαν από τις διαδικασίες του, που περιλάμβαναν αντιφασιστικές συζητήσεις, μουσικές εκδηλώσεις, παιδική ψυχαγωία, φαγητό, ποτό, εναλλακτικές ενημερώσεις και δράσεις. Σε μια «δύσκολη» περιοχή που λίγο καιρό πριν η ακροδεξιά αισθανόταν ότι την «παίρνει» να στοχοποιεί και να απειλεί δημόσια αντιρατσιστές αγωνιστές, ήταν ένα ελπιδοφόρο γεγονός.

Ένα τραγικό παρεπόμενο του σκοταδιστικού νόμου κατά των αμβλώσεων που πέρασε πρόσφατα στην Αλαμπάμα, είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας. Στις 4 Δεκέμβρη, η 27χρονη Μάρσα Τζόουνς, συμμετείχε σε έναν καυγά με την 23χρονη Έμπονι Τζέμισον. Η Τζέμισον πυροβόλησε την 5 μηνών έγκυο Τζόουνς, κάτι που οδήγησε τη δεύτερη σε αποβολή. Σύμφωνα με την Αστυνομία η Τζόουνς ξεκίνησε τον καυγά, άρα έβαλε το έμβρυο σε κίνδυνο, οπότε ειδική επιτροπή ενόρκων την κατηγόρησε για ανθρωποκτονία! Πρόκειται για ακραία παρανοϊκό παράδειγμα, αλλά παράδειγμα της γενικότερης αντίληψης που υπερασπίζεται τη «ζωή» των εμβρύων αδιαφορώντας για τις ζωές των γυναικών. Με τη λογική της έκτρωσης ως «φόνο», το κράτος υπαγορεύει στις γυναίκες τι θα κάνουν με το σώμα τους. Από εκεί είναι μικρή η απόσταση στο να τους υπαγορεύει και πώς πρέπει να φέρονται ως έγκυες…

διεθνη

3 ioyλh 2019

17

Κρίσεις, κίνδυνοι και αντιστάσεις στη Βραζιλία του Μπολσονάρο

Η

θητεία Μπολσονάρο έχει ξεκινήσει με ταραχώδη τρόπο, «φωτίζοντας» τους κινδύνους που φέρνει η παρουσία ενός νεοφασίστα στην κυβέρνηση, αλλά (κυρίως) τις δυνατότητες που αποδεικνύεται ότι υπάρχουν για αντίσταση. Η κυβέρνηση Μπολσονάρο αντιμετωπίζει μια σειρά προβλήματα. Καταρχήν οι αποκαλύψεις για σκάνδαλα στελεχών του: ιστορίες με κοκαΐνη που γκρεμίζουν την εικόνα του «εχθρού της εγκληματικότητας», ιστορίες διαφθοράς που θυμίζουν τις πρακτικές του βραζιλιάνικου πολιτικού συστήματος ενάντια στις οποίες υποτίθεται ότι στρέφεται ο Μπολσονάρο, στοιχεία για δεσμούς της οικογένειάς του με παραστρατιωτικές ομάδες κ.ο.κ. Έπειτα υπάρχουν εντάσεις μέσα στην πλατιά κοινωνική συμμαχία που τον υποστήριξε (στρατός, ευαγγελιστές, μεσοστρώματα, συγκεκριμένοι καπιταλιστικοί όμιλοι, τμήμα των εργαζομένων), η οποία ενοποιήθηκε στον «αγώνα ενάντια στο PT» ή «ενάντια στο παλιό πολιτικό σύστημα», αλλά πλέον η κάθε ομάδα υπερασπίζεται τα δικά της κοινωνικά συμφέροντα. Αυτό αντανακλάται και στο κοινοβούλιο. Η σχέση της εκτελεστικής εξουσίας με την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που της επιτρέπει να κυβερνά (υπενθυμίζουμε ότι το κόμμα του Μπολσονάρο έχει ένα μικρό κλάσμα των εδρών μόνο του), είναι τουλάχιστον ταραχώδης.

Οικονομία

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Μπολσονάρο, που οξύνει τα υπόλοιπα, είναι η άσχημη κατάσταση της οικονομίας, που παραμένει βαλτωμένη. Ο Τραμπ μπόρεσε να δώσει «πολλά στους λίγους» και ταυτόχρονα να έχει την τύχη να συμπέσει η θητεία του με μια συνθήκη οικονομικής ανάκαμψης. Αν αυτό συνέβαινε στη Βραζιλία, η «από τα πάνω» αμφισβήτηση που περιγράφηκε είναι πολύ πιθανό να μην υπήρχε. Σήμερα στη Βραζιλία, η οικονομική κατάσταση είναι άσχημη και ο Μπολσονάρο μόλις ξεκινά να βρει τρόπους να αποδειχθεί χρήσιμος στην αστική τάξη (ή σε μερίδες της), αλλά και να παρουσιάσει γενικότερα τη «βελτίωση της οικονομίας» την οποία υποσχέθηκε στους πάντες. Ξεκίνησε ως «ταύρος» (με την άρση της περιβαλλοντικής προστασίας στον Αμαζόνιο, την επίθεση σε διάφορα μέτρα εργασιακής ασφάλειας, την πριμοδότηση της ιδιωτικής παρα-παιδείας κ.ο.κ.), αλλά τα δύσκολα είναι μπροστά. Σε αυτό το τοπίο, η δημοφιλία του έχει πέσει σημαντικά μετά το Γενάρη (ειδικά ανάμεσα στους φτωχότερους), καταγράφοντας τα χειρότερα ποσοστά για πρόεδρο που βρίσκεται στην αρχή της θητείας του μετά τη δεκαετία του ’80. Απέναντι σε αυτές τις εντάσεις, ο Μπολσονάρο έχει επενδύσει στο καλόπιασμα και τη συγκρότηση του σκληρού πυρήνα της κοινωνικής του βάσης –των πλέον φανατικών–, πρακτική η οποία όμως με τη σειρά της προκαλεί νέες εντάσεις κ.ο.κ.

Αλλά χρειάζεται μια προσοχή. Το ότι η διακυβέρνησή του είναι ασταθής κι αντιμετωπίζει κρίσεις μπορεί να δείχνει ότι δεν είναι «ανίκητος οδοστρωτήρας», αλλά δεν σημαίνει ότι δεν είναι επικίνδυνη ή δεν μπορεί να προωθήσει το πολιτικό σχέδιο του Μπολσονάρο (ποιοτικά διαφορετικό από μιας παραδοσιακής Δεξιάς). Καταρχήν αξίζει να θυμόμαστε το προηγούμενο του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος δείχνει να «τρέφεται» από τις κρίσεις και τυχαίνει να έχει τον ίδιο μυστικοσύμβουλο με τον Βραζιλιάνο ομόλογό του: τον Στίβεν Μπάνον, εισηγητή του «μπλίτζκριγκ» κατά πάντων –συμπεριλαμβανομένων τμημάτων της κρατικής γραφειοκρατίας»– στην αρχή της θητείας Τραμπ. Είναι ενδεικτική η κωμική, αλλά και ανησυχητική αντίδραση του Μπολσονάρο στον καλπασμό της ανεργίας: Αμφισβήτησε τις μεθόδους μέτρησής της, επιτέθηκε στις κρατικές υπηρεσίες που τη μετρούν και μείωσε δραματικά τον προϋπολογισμό τους, πιέζοντας «να αλλάξουν μεθοδολογία»! Αυτό που διαψεύστηκε ήταν η αυταπάτη κάποιων φιλελεύθερων ότι «θα προσαρμοστεί» και «θα δεχτεί το χαλινάρι» των «ανθρώπων του κράτους» ή/και των άλλων δεξιών κομμάτων στα οποία στηρίζεται κοινοβουλευτικά. Η επιμονή του να συγκρούεται και να κινείται ακροδεξιά ταιριάζει με τις εκτιμήσεις Βραζιλιάνων συντρόφων που πίστευαν ότι το σχέδιό του είναι μια μεταμόρφωση του βραζιλιάνικου πολιτικού συστήματος προς ένα «βοναπαρτιστικό» μοντέλο. Φυσικά πρόκειται για ανοιχτό στοίχημα. Αλλά θέλουμε να υπογραμμίσουμε ότι οι «ενδο-αστικές» ή «ενδο-κρατικές» εντάσεις δεν αρκούν από μόνες τους για να βιαστεί κανείς να ανακηρύξει τον νεοφασίστα πρόεδρο «απομονωμένο» ή/και «αδύναμο».

Επίθεση

Όπως και να έχει, όσα περιγράφηκαν παραπάνω εξηγούν τη μετωπική επίθεση που εξαπέλυσε τις τελευταίες εβδομάδες (στη δημόσια παιδεία και στο ασφαλιστικό σύστημα), που έχει διπλό χαρακτήρα: οικονομικό και ιδεολογικό. Όταν ανακοίνωσε τη δραματική περικοπή χρηματοδότησης των πανεπιστημίων, συνδύασε ένα νεοφιλελεύθερο μέτρο με μια ιδεολογική επίθεση στις «φωλιές του

μαρξισμού», τις «άχρηστες επιστήμες» και τους «ταραξίες» στις σχολές. Έπειτα επέκτεινε τις περικοπές και στη βασική εκπαίδευση (την οποία τάχα ιεραρχούσε ψηλότερα από τα πανεπιστήμια), ισχυριζόμενος ότι αυτοί οι πόροι θα «απελευθερωθούν» μόνο αν περάσει η συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση, σε μια κυνική εκδοχή «κοινωνικού αυτοματισμού» όπου οι κοινωνικές δαπάνες χρησιμοποιούνται κυριολεκτικά ως «λύτρα»! Η συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση είναι πάγιο αίτημα της βραζιλιάνικης αστικής τάξης. Επιπλέον είναι η «σημαία» του Μπολσονάρο όσον αφορά την προσπάθειά του να πείσει τους καπιταλιστές ότι έρχεται ως «οδοστρωτήρας». Αξίζει να θυμόμαστε ότι είναι η πρώτη μεγάλη μεταρρύθμιση που επιχείρησε ο κεντροδεξιός Τεμέρ κατά την μεταβατική 2ετία του, μετά την ανατροπή της κυβέρνησης PT και της Ντίλμα Ρούσεφ. Αξίζει επίσης να θυμόμαστε ότι η αποτυχία του (μετά από γιγάντιες εργατικές κινητοποιήσεις) να την περάσει, αποτέλεσε το σημείο καμπής για τη στροφή τμημάτων της αστικής τάξης προς τη λύση Μπολσονάρο. Ξεδιπλώνονται λοιπόν μπροστά μας δύο κορυφαίας σημασίας μάχες. Και από εκεί έρχονται τα πραγματικά καλά νέα, πέρα από τις «από τα πάνω» περιπέτειες της κυβέρνησης.

Μαζική αντίσταση

Οι φοιτητές των πανεπιστημίων (που από την επομένη των εκλογών έγιναν «κέντρα» αντιμπολσοναρικών συνελεύσεων και ζυμώσεων) σήκωσαν το γάντι. Στο πλευρό τους βρέθηκαν οι εκπαιδευτικοί. Και το πανεκπαιδευτικό μέτωπο πλαισιώθηκε από χιλιάδες «συμμάχους», καθώς η δημόσια παιδεία κουβαλά τεράστιο φορτίο στη βραζιλιάνικη κοινωνία: Το δημόσιο πανεπιστήμιο είναι η μόνη ελπίδα του φτωχού νεολαίου και ο εκπαιδευτικός είναι ο μόνος δημόσιος υπάλληλος που είναι στο πλευρό των φτωχών παιδιών. Ένας πυρετός μαζικών συνελεύσεων οδήγησε σε δύο μεγαλειώδεις πανεκπαιδευτικές κινητοποιήσεις στις 15 και 30 Μάη, που αποτέλεσαν τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις που έζησε η Βραζιλία μετά το θερμό καλοκαίρι του 2013. Η προώθηση του συνταξιοδοτικού στη συνέχεια ενεργο-

ποίησε και τις εργατικές συνομοσπονδίες, με μια πετυχημένη γενική απεργία (εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο στη Βραζιλία) στις 14 Ιούνη. Σε όλες τις κινητοποιήσεις, μαζί με τα συγκεκριμένα αιτήματα της κάθε μάχης, υπήρξε έντονος ο πολιτικός αντι-Μπολσονάρο χαρακτήρας. Σε αυτή την εικόνα αξίζει να προστεθεί η συγκλονιστική στιγμή του Pride στη Βραζιλία, όταν διαδήλωσαν περήφανα 3 εκατομμύρια άνθρωποι, απέναντι σε έναν πρόεδρο που τους έχει στοχοποιήσει με τον πιο ακραίο αντιδραστικό τρόπο. Ο Μπολσονάρο απάντησε στην πρώτη πανεκπαιδευτική διαδήλωση, καλώντας τους υποστηρικτές του στο δρόμο «υπέρ του προέδρου – κατά των φοιτητών». Ήταν μια μαζική κινητοποίηση (αλλά αρκετά μικρότερη από την πανεκπαιδευτική). Κατά την απεργία ενάντια στο συνταξιοδοτικό, ο «λαός του» ενεργοποιήθηκε μαζικά στα κοινωνικά δίκτυα, αναπαράγοντας το σύνθημα «απολύστε τον απεργό». Είναι δείγματα που επίσης προειδοποιούν για τον κίνδυνο και δεν επιτρέπουν εύκολη αισιοδοξία. Υπενθυμίζουν αυτό που γράφαμε μετεκλογικά, ότι ο Μπολσονάρο επιχειρεί να χτίσει «κίνημα» και ότι προσφέρει στο καθεστώς «ενεργοποιημένη κοινωνική βάση». Δεν πρόκειται για έναν κλασσικό αντίπαλο, για μια τυπική δεξιά κυβέρνηση, αλλά για κάτι διαφορετικό. Αλλά βρίσκεται ακόμα στην αρχή αυτού του πολιτικού σχεδίου. Όσο κι αν σοκάρουν ως μέθοδοι, απέχουν ακόμα από το να συγκροτήσουν ανίκητη απειλή.

Η ήττα μπορεί να αντιστραφεί

Το πραγματικά ευχάριστο είναι η διάθεση και η δυνατότητα κινητοποίησης που δείχνει η δική μας μεριά. Ανήκουμε σε όσους συμμερίζονταν την εκτίμηση κάποιων Βραζιλιάνων συντρόφων ότι το κίνημα υπέστη μια βαριά πολιτική ήττα, αλλά όχι «ιστορική-στρατηγική» (από αυτές που μια ολόκληρη γενιά χάνει κάθε αυτοπεποίθηση να αγωνιστεί, οι μικρές πρωτοπορίες απομονώνονται και σταδιακά αποθαρρύνονται από το «τείχος» που συναντάνε στην κοινωνία και πρέπει να περιμένει κανείς πολλά χρόνια για να έρθει μια νέα γενιά στο προσκήνιο). Η πολιτική Αριστερά παραμένει βαριά τραυματισμένη κι αναζητά βηματισμό. Αλλά τα κινήματα ανακάμπτουν. Το βασικό επιχείρημα όσων αρνούνταν τη «στρατηγική ήττα» ήταν άλλωστε ο πλούτος κοινωνικών οργανώσεων που έπεσαν σε χειμερία νάρκη επί PT, αλλά δεν «εξοντώθηκαν» και άρα διατηρούσαν τη δυνατότητα να επιστρέψουν στη δράση. Ένας από τους εισηγητές αυτής της άποψης, ο βετεράνος επαναστάτης μαρξιστής Βαλέριο Αρκάρι, εξηγούσε ότι «ίσως μιλά η αισιοδοξία, δεν είμαστε απόλυτοι» κι έδινε στην εκτίμησή του «μερικούς μήνες» για να επαληθευτεί ή να διαψευστεί. Ήταν παράτολμη και σοκαριστική η ασφυκτική «προθεσμία» που έδινε τότε. Κι όμως λίγους μήνες μετά, οι δρόμοι της Βραζιλίας επιβεβαίωσαν ότι το παιχνίδι παραμένει ανοιχτό…

18

ΔΙΕΘΝΗ

3 ΙΟΥΛΗ 2019

Ηνωµένο Βασίλειο Μετά την παραίτηση της Τερέζα Μέι, οι Τόρηδες έχουν µπει στη διαδικασία «προκριµατικών» για την εκλογή νέου ηγέτη του κόµµατος και πρωθυπουργού. Το τελικό ζευγάρι είναι ο Μπόρις Τζόνσον και ο Τζέρεµι Χαντ. Ο δεύτερος υπήρξε «ευρωπαϊστής» στο δηµοψήφισµα, όµως άλλαξε γνώµη λόγω «της αλαζονείας της Κοµισιόν» και πλέον ισχυρίζεται ότι το Ηνωµένο Βασίλειο µπορεί να «ανθίσει» ακόµα και µε άτακτο Brexit. Όσο για τον Μπόρις; Είναι φανατικός οπαδός του Brexit εξαρχής, αλλά κυρίως ένας ακροδεξιός καραγκιόζης. Το γεγονός ότι τα αρχικά του βγάζουν το παρατσούκλι «Bo-jo», συνώνυµο του κλόουν στις αγγλόφωνες χώρες, δεν έχει περάσει απαρατήρητο από την κοινή γνώµη και τα ΜΜΕ όλα αυτά τα χρόνια. Κι όµως, ο «Μπόζο» είναι σήµερα το µεγάλο φαβορί να κυβερνήσει το Ηνωµένο Βασίλειο…

Μέση Ανατολή: Απειλές πολέµου και

Ιράν: Η κλιµάκωση της αµερικανικής επιθετικότητας απειλεί την ειρήνη Του Πάνου Πέτρου

Η

ένταση στον Κόλπο συνεχίζεται (κι αυξάνεται), µεγαλώνοντας τις ανησυχίες για πιθανή πολεµική ανάφλεξη. Πρόσφατα φτάσαµε µια ανάσα πριν από τη στρατιωτική κλιµάκωση. Μετά την κατάρριψη αµερικανικού drone (µη-επανδρωµένο αεροσκάφος), που παραβίαζε τον ιρανικό εναέριο χώρο, από τις ιρανικές ένοπλες δυνάµεις, η Ουάσινγκτον ενεργοποίησε ακαριαία ένα σχέδιο ένοπλων χτυπηµάτων σε ιρανικό έδαφος. Η αλλαγή πλεύσης από τον Ντόναλντ Τραµπ (µέσα σε µια µέρα), ο οποίος ακύρωσε τελικά την εντολή που είχε δώσει και κατόπιν έριξε τους τόνους σχετικά µε το περιστατικό, έδειξε πόσο εύθραυστη είναι η ειρήνη στην περιοχή: Εξαρτάται από εσωτερικές διαφωνίες κι εκτιµήσεις στο Λευκό Οίκο κι από εισηγήσεις κι αντι-εισηγήσεις που δέχεται ο Αµερικανός πρόεδρος, ίσως φτάνοντας να εξαρτάται κι από την ψυχική του διάθεση µια δοσµένη χρονική στιγµή!

Επικίνδυνο σπιράλ Οι πληροφορίες µιλούσαν για «ελεγχόµενη κλιµάκωση». ∆ηλαδή ένα συµβολικό-απαντητικό χτύπηµα από αυτά που αρέσκονται να κάνουν οι Αµερικανοί πρόεδροι, ως επιδείξεις ιµπεριαλιστικού κυνισµού και αλαζονείας: «Ρίχνω µερικούς πυραύλους για να υπενθυµίσω ότι µπορώ». Ωστόσο, µε το θερµόµετρο στα ύψη, κανείς δεν µπορεί να προβλέψει σε τι σπιράλ θα οδηγούσε πιθανά µια τέτοια κλιµάκωση. Μπορεί το θερµό επεισόδιο να αποφεύχθηκε προς το παρόν, αλλά η αµερικανική επιθετικότητα, που έχουµε περιγράψει αναλυτικά σε προηγούµενα άρθρα, παραµένει και κλιµακώνεται µε άλλα µέσα, ρίχνοντας διαρκώς λάδι στη φωτιά. Οι νέες κυρώσεις (έχει χαθεί πλέον το µέτρηµα) που στράφηκαν σε µια σειρά Ιρανούς αξιωµατούχους και στον ίδιο τον Χαµενεΐ (ανώτατο ηγέτη του ιρανικού κράτους) εξώθησαν την

Τεχεράνη να µιλήσει για «το τέλος της διπλωµατίας».

Ο εκβιασµός Καθώς γράφονταν αυτές οι γραµµές, τα φώτα στρέφονταν στις διαβουλεύσεις των δυνάµεων που παραµένουν στην «πυρηνική συµφωνία» του 2015 (Ρωσία, Κίνα, ΕΕ) µε το Ιράν, επιδιώκοντας να την κρατήσουν ζωντανή, στο «πολεµικό» περιβάλλον που έχει διαµορφώσει η αµερικανική εξωτερική πολιτική µετά τη µονοµερή αποχώρηση της Ουάσινγκτον. Η συζήτηση αφορούσε την προετοιµασία κι ενεργοποίηση διάφορων σύνθετων «µηχανισµών», που θα κρατούν ανοιχτούς οικονοµικούς διαύλους µε την Τεχεράνη, παρακάµπτοντας τις κυρώσεις µε τις οποίες απειλούν οι ΗΠΑ όποιον δεν συµµορφωθεί µε τη γραµµή αποµόνωσης του Ιράν. Πρόκειται για αµφιβόλου ποιότητας κι αποτελεσµατικότητας σχέδια, για τα οποία η ιρανική κυβέρνηση κρατάει µικρό καλάθι. Από την Τεχεράνη δηλώνουν την απογοήτευσή τους για όσους υποτίθεται ότι παραµένουν στην πυρηνική συµφωνία κι επιδιώκουν να την κρατήσουν ζωντανή, αλλά στην πράξη υποκύπτουν στο δίληµµα Τραµπ («ή δουλειές µε το Ιράν ή µε τις ΗΠΑ»). Το αίτηµα των «φοβερών και τροµερών

Αγιατολάχ» που «απειλούν την περιοχή και τον πλανήτη» είναι απλό, δια στόµατος των εκπροσώπων τους σε πρόσφατη συνδιάσκεψη στη Βιέννη: «Θέλουµε να µπορούµε να πουλάµε το πετρέλαιό µας και να πληρωνόµαστε γι’ αυτό». Κάποια στοιχεία, όπως η κατακόρυφη πτώση των ιρανικών εξαγωγών πετρελαίου ή η δραµατική µείωση των εµπορικών συναλλαγών Γερµανίας-Ιράν, επιβεβαιώνουν τις ανησυχίες των Ιρανών και την εκτίµηση ότι ο αµερικανικός εκβιασµός αποδίδει και στραγγαλίζει την ιρανική οικονοµία.

Έγκληµα σε εξέλιξη Ο τάχα «αναίµακτος» και «πολιτισµένος» δρόµος της διπλωµατίας και των οικονοµικών µέτρων δεν µπορεί να κρύψει ότι πρόκειται για ένα έγκληµα σε βάρος του ιρανικού λαού, που θα πληρώσει πρώτος τις συνέπειες του οικονοµικού στραγγαλισµού. Αξίζει να θυµόµαστε τις χιλιάδες νεκρών που άφησαν πίσω τους οι οικονοµικές κυρώσεις στο Ιράκ τη δεκαετία του ’90. Φυσικά, για την Μαντλίν Ολµπράιτ «άξιζε το τίµηµα» κι αυτό πιστεύουν σήµερα αντίστοιχα και οι αξιωµατούχοι της κυβέρνησης Τραµπ. Αλλά υπάρχουν πάντοτε στο τραπέζι ακόµα χειρότερα σενάρια. Αξίζει επίσης να θυµόµαστε ότι οι κυρώσεις στο

Ιράκ κλιµακώθηκαν τελικά σε ένοπλη εισβολή. Είναι δύσκολο να εκτιµήσει κανείς τις διαθέσεις της αµερικανικής κυβέρνησης. Είναι γνωστή η τακτική του Ντόναλντ Τραµπ για «µάξιµουµ πίεση» (που φτάνει στην απειλή πολέµου) πριν πάει σε διαπραγµάτευση, ελπίζοντας να πετύχει την καλύτερη δυνατή συµφωνία για τα αµερικανικά συµφέροντα. Μια τακτική που εξηγεί την «παρανοϊκή» φαινοµενικά συµπεριφορά στο ζήτηµα της Βόρειας Κορέας, όπου οι πολεµικές κραυγές εναλλάσσονται µε συνοµιλίες σε κλίµα τόσο θετικό, που σπάει µεγάλα «ταµπού» της αµερικανικής εξωτερικής πολιτικής, τη ρήξη µε έναν παραδοσιακό νατοϊκό σύµµαχο όπως η Τουρκία, τις σχέσεις αγάπης-µίσους µε τον Πούτιν κ.ο.κ. Το δόγµα της «µάξιµουµ πίεσης» είναι από µόνο του κραυγαλέα χυδαίος ιµπεριαλιστικός τσαµπουκάς. Κι επιπλέον ανοίγει πάντα το ερώτηµα «ποιο θα είναι το επόµενο βήµα, αν η µάξιµουµ πίεση δεν αποδώσει τα προσδοκώµενα κέρδη;». Σε αυτόν το δρόµο δεν θέλει πολύ για να µετατραπεί ο Τζον «θα-γιορτάσουµε-µέσα-στην-Τεχεράνη» Μπόλτον από απλά «κακός µπάτσος» της υπόθεσης σε πρωταγωνιστή και βασικό σχεδιαστή του επόµενου βήµατος της αµερικανικής επιθετικότητας.

Άγνωστο µέλλον

Από αριστερούς αντιιµπεριαλιστές µέχρι «ψύχραιµους» αστούς αναλυτές πολλοί έχουν εξηγήσει γιατί είναι υψηλού (τουλάχιστον!) ρίσκου µια αµερικανική επίθεση στο Ιράν (που δεν είναι Ιράκ, µε πολλούς τρόπους). Αυτή η πραγµατικότητα «συγκρατεί» τον Λευκό Οίκο και το Πεντάγωνο προς το παρόν. Αλλά επίσης έχει καταγραφεί πειστικά η τάση ενός τµήµατος της αµερικανικής άρχουσας τάξης και του κράτους της (µε το στρατιωτικό-βιοµηχανικό σύµπλεγµα στην πρώτη γραµµή) που σχεδόν «πιέζει για πόλεµο» στην περιοχή. Και η ιστορία του αµερικανικού ιµπεριαλισµού –µαζί µε τις διαθέσεις τοπικών δυνάµεων όπως η Σαουδική Αραβία ή το Ισραήλ– δεν επιτρέπει κανέναν εφησυχασµό ότι θα πρυτανεύσει µια κάποια «λογική»…

3 ιουλη 2019

διεθνη

19

Τουρκία

Αίγυπτος

Η επιλογή του Ταγίπ Ερντογάν να οργανώσει ξανά τις δημοτικές εκλογές στην Ισταμπούλ, επειδή τις έχασε, γύρισε μπούμερανγκ. Ο υποψήφιος του ΑΚΡ ηττήθηκε εκ νέου, με διευρυμένη, πεντακάθαρη αυτή τη φορά, διαφορά. Φαίνεται ότι η αλαζονεία που έδειξε, τιμωρήθηκε και από δικούς του ψηφοφόρους. Είναι εύκολο να θυμίσει κανείς τη ρήση του Ερντογάν ότι «όποιος κερδίζει την Ισταμπούλ, κερδίζει την Τουρκία». Και είναι επίσης πραγματικές οι διεργασίες μέσα στους κόλπους του πολιτικού Ισλάμ (Γκιουλέν, Νταβούτογλου κ.ά.) για διαφοροποίηση από το κυβερνών κόμμα. Οι γεωπολιτικές δυσκολίες και κυρίως η επιδείνωση της οικονομίας εξηγούν τη φθορά. Αλλά η σπουδή διεθνών (και ελληνικών) ΜΜΕ να τρέξουν να ανακοινώσουν την «αρχή του τέλους» και την «αλλαγή εποχής» ή και να αγκαλιάσουν τον κεμαλικό δήμαρχο της Ισταμπούλ ως «ελπίδα» είναι μάλλον προβολή επιθυμιών για πραγματικότητα…

Ο πρώην εκλεγμένος πρόεδρος της Αιγύπτου, Μοχάμεντ Μόρσι, πέθανε στη φυλακή. Όλες οι περιγραφές και καταγγελίες συνηγορούν για έμμεση δολοφονία, που αφορά τις συνθήκες κράτησής του, μετά την ανατροπή του από το πραξικόπημα Σίσι το 2013. Δεν επιτράπηκε καν δημόσια κηδεία (υπό το φόβο να μετατραπεί σε διαδήλωση). Φανταστείτε τη φασαρία, αν πέθαινε στη φυλακή ένας ανατραπείς πρόεδρος και στέλεχος του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης που βρίσκεται υπό διωγμό στο Ιράν ή στην Τουρκία…

αντιδραστικά σχέδια Διάσκεψη στο Μπαχρέιν: Ζητούνται πρόθυμοι για ξεπούλημα της Παλαιστίνης

Σ

το Μπαχρέιν παρουσιάστηκε το οικονομικό σκέλος της τραμπικής έμπνευσης «Λύσης του Αιώνα» στο παλαιστινιακό. Με τον τίτλο «Η Ειρήνη βρίσκεται στην Ευημερία», κρατικοί αξιωματούχοι και επιχειρηματίες από τον αραβικό κόσμο συζήτησαν για νεοφιλελεύθερες φαντασιώσεις «επενδύσεων», με ένα πολυσέλιδο κείμενο από το οποίο απουσίαζαν λέξεις όπως «κατοχή», «εποικισμοί», «αποκλεισμός», «ελευθερία», «ισότητα». Το «εργαστήρι» μποϊκοταρίστηκε από όλες τις παλαιστινιακές οργανώσεις (και την Παλαιστινιακή Αρχή) και προκάλεσε διαδηλώσεις σε μια σειρά αραβικές χώρες, ενάντια στην απόφαση των κυβερνήσεών τους να συμμετέχουν (στο Ιράκ μάλιστα οι διαδηλωτές κατέλαβαν την πρεσβεία του Μπαχρέιν). Όπως σωστά τόνισε εκπρόσωπος της Χαμάς, ξεδιπλώνεται μια προσέγγιση που «επιχειρεί να μετατρέψει έναν πολιτικό αγώνα σε ανθρωπιστικό ζήτημα και να κανονικοποιήσει την κατοχή για να την εντάξει ομαλά στην περιοχή». Η φιλοδοξία να «δοθούν οικονομικά κίνητρα» και μετά να οδηγηθούμε σε πολιτική λύση μπορεί να είναι συμβατή με την αντίληψη Τραμπ για την πολιτική, αλλά αποδείχθηκε αρκετά υπερφίαλη κι εκτός πραγματικότητας. Ακόμα και άνθρωποι όπως η Κριστίν Λαγκάρντ και ο Τόνι Μπλερ αισθάνθηκαν υποχρεωμένοι να επισημάνουν τη σημασία της «πολιτικής πτυχής» του ζητήματος. Ακόμα και οι κυβερνήσεις

Τ

ην 30ή Ιούνη, επέτειο του πραξικοπήματος που έφερε τον έκπτωτο δικτάτορα Μπασίρ στην εξουσία το 1989, επέλεξε η αντιπολιτευτική συμμαχία της Διακήρυξης για Ελευθερία κι Αλλαγή για να οργανώσει την πρώτη μεγάλη κινητοποίηση στο κέντρο του Χαρτούμ, μετά την αιματηρή διάλυση της κατασκήνωσης από το καθεστώς. Πολυπληθείς διαδηλώσεις έγιναν σε όλες τις βασικές πόλεις του Σουδάν, απαιτώντας «εξουσία πολιτών!» και φωνάζοντας «απλά πέστε!». Το ελίτ παραστρατιωτικό σώμα των Δυνάμεων Ταχείας Υποστήριξης, που βαρύνεται και για τη σφαγή της κεντρικής κατασκήνωσης, έδρασε και πάλι,

σε Ιορδανία, Λίβανο και Αίγυπτο δεν έδειξαν ιδιαίτερο ενθουσιασμό για όσα άκουσαν. Ήταν τόσο εξόφθαλμος ο κυνισμός πίσω από το οικονομικό εργαστήριο, που δεν μπορούσαν να τον υπερασπιστούν. Σύμφωνα με το σχέδιο του Τζάρεντ Κούσνερ, με κατοχή, με εποικισμούς, με απαρτχάιντ, το τοπίο στην περιοχή θα μπο-

σαφές ότι θα είναι τόσο σάπια και κατάφωρα αντι-παλαιστινιακή, που το μόνο που θα έχει να προσφέρει ως αντίβαρο είναι οι… «επενδύσεις» που θα αποφέρουν κάποια ψίχουλα στους «ιθαγενείς». Άλλωστε ο ίδιος ο Κούσνερ μιλά ήδη απαξιωτικά για την «έννοια κράτος» και στο ίδιο το Μπαχρέιν δήλωσε ρητά ότι δεν ισχύει

Κρατικοί αξιωματούχοι και επιχειρηματίες από τον αραβικό κόσμο συζήτησαν για νεοφιλελεύθερες φαντασιώσεις «επενδύσεων», με ένα πολυσέλιδο κείμενο από το οποίο απουσίαζαν λέξεις όπως «κατοχή», «εποικισμοί», «αποκλεισμός». ρούσε να αλλάξει με ένα «ταμείο» 50 δισ. δολαρίων. Τα 28 δισ. θα πήγαιναν σε Δυτική Όχθη και Γάζα και τα υπόλοιπα σε Ιορδανία, Λίβανο και Αίγυπτο, για «έργα υποδομών» κι «επιχειρηματικά σχέδια» στα οποία θα απασχολούνταν Παλαιστίνιοι εργάτες. Η διακυβέρνηση Τραμπ θα ισχυριστεί ότι «το πολιτικό σκέλος» θα ακολουθήσει. Αλλά το Μπαχρέιν ήταν αποκαλυπτικό με δύο τρόπους: α) Η βαθιά πίστη ότι μπορεί να προχωρήσει το «επιχειρηματικό» σκέλος, χωρίς καν να αναφερθούν οι παράμετροι της πολιτικής επίλυσης, λέει πάρα πολλά για το ποιόν της «Λύσης του Αιώνα». Γίνεται

πλέον η παλιά «αραβική πρωτοβουλία» (είχε προκύψει από τους Σαούντ, μετά το Όσλο, και διατηρούσε τα «δύο κράτη» ως τελική προοπτική). β) Κάποιες λεπτομέρειες των «έργων υποδομής» επίσης επιβεβαιώνουν όσα έχουν διαρρεύσει όσον αφορά το «πολιτικό σκέλος» (που περιγράφει «μπαντουστάν»). Η Χερσόνησος του Σινά ως «τόπος εργασίας» για τους κατοίκους της Γάζας, τα σχέδια για «έργα διασύνδεσης» μεταξύ παλαιστινιακών περιοχών, οι οικονομικές «ενέσεις» σε χώρες που φιλοξενούν τον προσφυγικό πληθυσμό (Λίβανος, Ιορδανία) ουσιαστικά περιγρά-

Η εξέγερση στο Σουδάν συνεχίζεται στο πλευρό κι άλλων κατασταλτικών δυνάμεων της αστυνομίας. Ο πρώτος απολογισμός αναφέρει 11 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες. Η ηγεσία του Στρατιωτικού Μεταβατικού Συμβουλίου έριξε τις ευθύνες στους διοργανωτές, που άλλαξαν διαδρομή και κατευθύνθηκαν προς κεντρικά κυβερνητικά και στρατιωτικά κτίρια. Οι νέες δολοφονίες διαδηλωτών, σ’ αυτή την πρώτη προσπάθεια να εμφανιστούν ξανά οι εξεγερμένοι στο κέντρο της πόλης, δείχνουν ότι οι στρατηγοί αποθρασύνονται και επιχειρούν να σπεί-

ρουν το φόβο. Η επιτυχία των διαδηλώσεων ωστόσο δείχνει ότι το αγωνιστικό φρόνημα παραμένει ψηλό στο σουδανικό λαό. Όπως περιέγραφαν αρκετοί από τους συμμετέχοντας στην κινητοποίηση της 30ής Ιούνη, «και λίγοι να αποδειχθούμε, θα βοηθήσει να σπάσει το τείχος του φόβου και την επόμενη φορά να είμαστε περισσότεροι». Ενδιαφέρον έχει μια «παράπλευρη ωφέλεια» του μπλακάουτ στο ίντερνετ που έχει επιβάλει το καθεστώς. Αρκετά ρεπορτάζ περιγράφουν μια αναζωογόνηση κι ενεργοποίηση των Επιτροπών Γειτονιάς, καθώς έπεσε

φουν μια «γεωγραφία» όπου κατακερματισμένοι χωρίς δικαιώματα Παλαιστίνιοι θα αξιοποιηθούν ως εργατικό δυναμικό για διάφορες «μπίζνες» στην περιοχή. Πρόκειται για τόσο χυδαίο σχεδιασμό, που ακόμα και τμήματα της παλαιστινιακής αστικής τάξης (που ο αγώνας της περιορίζεται στο στόχο να αποκτήσει μια λωρίδα γης με δικό της κράτος για να μπορέσει να λειτουργήσει σε αυτό) εξεγέρθηκαν κι αρνήθηκαν να παραβρεθούν στο Μπαχρέιν. Η αντίληψη της Ουάσινγκτον θυμίζει την παλιά αντίληψη των αποικιοκρατών πριν αποχωρήσουν από την ίδια ακριβώς περιοχή του πλανήτη. Όταν άφηναν πίσω τους «Βρετανικές Εντολές» και προτεκτοράτα, που θα έλυναν το «οικονομικό ζήτημα» (δηλαδή τα καπιταλιστικά συμφέροντα), έως ότου (και εάν) οι ιθαγενείς θεωρηθούν «ικανοί» ή «ώριμοι» για να αποκτήσουν αυτοδιάθεση… Αυτή η χυδαία αντίληψη, που δυσκολεύονται να υπερασπιστούν αρκετά αντιδραστικά καθεστώτα και κυβερνήσεις της περιοχής, βρήκε ωστόσο κάποιους πρόθυμους συνομιλητές. Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Σαουδική Αραβία ζητάνε «να δοθεί μια ευκαιρία σ’ αυτή την πρωτοβουλία»… Μπορεί το Μπαχρέιν να περιγράφεται ως φιάσκο ακόμα κι από αστούς αναλυτές, αλλά η «Λύση του Αιώνα» (που αναμένεται να ανακοινωθεί κι επίσημα τους επόμενους μήνες) είναι μπροστά μας, θα βρει «πρόθυμους» και ο αγώνας εναντίον της έρχεται… στους ώμους των αγωνιστών τους να οργανώσουν την κινητοποίηση, καταφεύγοντας υποχρεωτικά στις «παραδοσιακές» μεθόδους. Στο πεδίο των διαπραγματεύσεων, η αιθιοπική πρωτοβουλία διαμεσολάβησης συντονίστηκε με την αντίστοιχη της Αφρικανικής Ένωσης, προτείνοντας τη συγκρότηση ενός «μικτού» συμβουλίου με 8 πολίτες και 7 στρατιωτικούς –αρκετά κοντά σε αυτό το οποίο ζητά η αντιπολίτευση, που είχε υποχωρήσει δραματικά από το στόχο «κυβέρνησης πολιτών». Αφήνει ωστόσο στο σκοτάδι άλλα σημεία, όπως το αίτημα των δυνάμεων της αντιπολίτευσης για τα 2/3 των εδρών στο μεταβατικό κοινοβούλιο.

3 ΙΟΥΛΗ 2019

σελ. 13

Camping resist.reclaim.revolt 2019

Συζητήσεις, ψυχαγωγία, αυτοοργάνωση Του Χρήστου Σταυρακάκη

Τ

ο camping resist.reclaim.revolt. στο Μονολίθι Πρέβεζας (27 Ιουλίου – 4 Αυγούστου) απευθύνεται σε όσους και όσες επιµένουν να αναζητούν τρόπους οργάνωσης της κοινωνικής αντίστασης σ’ αυτή τη δύσκολη συγκυρία και ευελπιστεί να είναι ένα «σηµείο αναφοράς» για αγωνιστές και αγωνίστριες της Αριστεράς και των κινηµάτων, τόσο ως προς τις πολιτικές συζητήσεις, όσο και ως προς την πρότασή του για οικονοµικές και εναλλακτικές διακοπές.

«Ο πλανήτης σε κίνδυνο»

Μία µεγάλη ενότητα των συζητήσεων θα αφορά τον υπαρξιακής φύσης αγώνα ενάντια στην κλιµατική αλλαγή. Το ζήτηµα της κλιµατικής αλλαγής έχει γίνει ένα από τα βασικά πεδία πολιτικής και κοινωνικής αντιπαράθεσης σε όλο τον κόσµο τόσο µεταξύ των κυρίαρχων αστικών δυνάµεων, όσο και από τη σκοπιά των κοινωνικών κινηµάτων. Εάν δεν αντιστραφεί η σηµερινή πορεία διαρκούς υπερθέρµανσης και υπερεκµετάλλευσης των φυσικών πόρων, είναι εξαιρετικά αµφίβολο εάν θα έχουµε τη φυσική δυνατότητα να αντιπαρατεθούµε ανατρεπτικά µε το καπιταλιστικό σύστηµα. Το περιβαλλοντικό ζήτηµα δεν µπορεί να µένει ένα δευτερεύον ζήτηµα των κοινωνικών αγώνων, αλλά πρέπει να αποκτήσει κεντρική πολιτική σηµασία. Γι’ αυτό χρειάζεται τόσο η κατανόηση των τάσεων του σύγχρονου καπιταλισµού (µεταξύ ενός επιθετικού εξορυκτισµού και µιας πιο µετριοπαθούς πράσινης ανάπτυξης), όσο και η ανάγκη ενίσχυσης µιας οικο-σοσιαλιστικής προοπτικής, µιας προοπτικής που θα βάζει την προστασία του περιβάλλοντος στο κέντρο των κοινωνικών αγώνων ενάντια σε ένα αδηφάγο σύ-

στηµα κερδοφορίας και εκµετάλλευσης φυσικών και ανθρώπινων πόρων. Η συζήτηση αυτή δεν είναι γενικώς «θεωρητική», αντίθετα έχει άµεσες επιπτώσεις στην καθηµερινότητά µας και γίνεται κέντρο οργάνωσης πολύ µεγάλων κοινωνικών αγώνων σε όλο τον κόσµο, αλλά και στην Ελλάδα. Γνωρίζουµε το µεγαλειώδη αγώνα των κατοίκων στις Σκουριές ενάντια στις εξορύξεις χρυσού, οι οποίες έχουν καταστρέψει την περιοχή, έχουν µολύνει θάλασσες και ποτάµια, έχουν εξαφανίσει δασικές εκτάσεις µεγάλης έκτασης. Αλλά και σήµερα που ξεδιπλώνεται ένα εξορυκτικό σχέδιο µεγάλων διαστάσεων τόσο στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο όσο και στη ∆υτική Ελλάδα, υπάρχουν κινήµατα και επιτροπές αγώνα που επιµένουν να αντιστέκονται. Στο camping θα έχουµε την ευκαιρία να συζητήσουµε µε µέλη του κινήµατος ενάντια στις εξορύξεις στην Ήπειρο, το οποίο καταφέρνει µέχρι στιγµής να δηµιουργεί σοβαρούς πονοκεφάλους στα κυβερνητικά και επενδυτικά επιτελεία. Θα συζητήσουµε επίσης και για αντίστοιχα κινήµατα σε όλο τον κόσµο, αλλά και το διεθνές κίνηµα που φαίνεται να γεννιέται ενάντια στην κλιµατική αλλαγή µε πολλές και µαζικές διαδηλώσεις το τελευταίο διάστηµα σε πολλές µητροπόλεις.

«Οι γυναίκες (ξανά) στο προσκήνιο» Η δεύτερη µεγάλη ενότητα συζητήσεων αφορά το σύγχρονο γυναικείο κίνηµα που µε µια νέα δυναµική και µια νέα ριζοσπαστικοποίηση βγαίνει ξανά στο προσκήνιο, επαναφέροντας τα ζητήµατα της έµφυλης καταπίεσης στην ηµερήσια διάταξη. Οι µεγάλοι αγώνες των γυναικών σε Αργεντινή, ΗΠΑ, Βραζιλία, Ισπανία, Πολωνία κλπ αποδεικνύουν µια νέα κοινωνική δυναµική να εµφανίζεται στο προσκήνιο. Φέτος στην

Ελλάδα οργανώθηκε για πρώτη φορά γυναικεία απεργία στις 8 Μάρτη, ενώ παράλληλα είχαµε τις µαζικότερες γυναικείες διαδηλώσεις των τελευταίων χρόνων, στη συνέχεια µιας αντισεξιστικής κινηµατικής δυναµικής που εµφανίστηκε τόσο ενάντια στις πρόσφατες γυναικοκτονίες όσο και µε αφορµή τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου. Η δράση όµως δεν προκύπτει χωρίς θεωρία και η θεωρία χωρίς τη δράση «αποστεώνεται». Θεωρούµε σηµαντική την πολιτικοϊδεολογική συζήτηση που ανοίγει στους κόλπους του γυναικείου κινήµατος και στην οποία υπερασπιζόµαστε µια µαρξιστική προσέγγιση της έµφυλης καταπίεσης, αναδεικνύοντας την κοινή ταξική βάση αναπαραγωγής και δηµιουργίας των διάφορων µορφών καταπίεσης, χωρίς ωστόσο να κλείνουµε το µάτι στις ιδιαιτερότητες κάθε µορφής καταπίεσης. Αυτή η συζήτηση θα είναι εξαιρετικά χρήσιµη για κάθε αγωνίστρια και αγωνιστή, αλλά και για την ίδια την προοπτική του κινήµατος και το αγκάθι της σύνδεσης µε άλλους κοινωνικούς αγώνες, γιατί κάθε κίνηµα που αξιώνει για τον εαυτό του να είναι νικηφόρο, χρειάζεται να σπάει την αποµόνωση και να βρίσκει εκείνους τους πολιτικούς και κοινωνικούς διαύλους επικοινωνίας που µπορούν να συγκροτήσουν πλατύτερες κοινωνικές συµµαχίες. Επιπλέον στο επίκεντρο αυτής της συζήτησης βρίσκεται το ζήτηµα των βιασµών και η ολοένα µεγαλύτερη «αποκάλυψή» τους από γυναίκες που αποφασίζουν να σπάσουν τη σιωπή τους. Το κίνηµα κατάφερε µια σηµαντική νίκη στο νέο ποινικό κώδικά, όπου πλέον ορίζεται ο βιασµός ως µη συναινετική σεξουαλική πράξη. Ωστόσο, το ζήτηµα της κοινωνικής αντιµετώπισης του ζητήµατος των βιασµών, αλλά και τα περιστατικά που εµφανίζονται σε χώρους/συλλογικότητες του κινήµατος είναι µια δύσκολη συζήτηση στην οποία

θέλουµε να συµβάλλουµε.

«Να αλλάξουµε τον κόσµο µε επανάσταση» Η τρίτη ενότητα των συζητήσεων στο κάµπινγκ θα είναι αφιερωµένη στην αναγκαιότητα, αλλά και την επικαιρότητα µιας επαναστατικής στρατηγικής για την ανατροπή του καπιταλισµού και τον κεντρικό ρόλο που (πρέπει να) έχει η σύγχρονη (πολύµορφη και πολύχρωµη) εργατική τάξη. Αυτή η επιµονή έχει τη δυνατότητα να δίνει µεγαλύτερη πνοή, διάρκεια και αντοχή σε όλους τους κοινωνικούς αγώνες. Επιπλέον, µε τα σύννεφα του πολέµου να απλώνονται πάνω από τα κεφάλια µας στη συγκεκριµένη συγκυρία, θεωρούµε εξαιρετικά χρήσιµη την ιστορική εµπειρία από τη στάση που έχουν κρατήσει οι επαναστάτες/τριες ενάντια στον πόλεµο, προβάλλοντας τα συµφέροντα των εργαζοµένων και τη διεθνιστική αλληλεγγύη.

…αλλά και ψυχαγωγία Το κάµπινγκ δεν θα µπορούσε να µείνει µόνο στις πολιτικές συζητήσεις, αλλά θα υπάρχουν πολλές ακόµα δραστηριότητες, µε παιχνίδια και τουρνουά, θερινό σινεµά σχεδόν κάθε βράδυ, συζητήσεις για τη µουσική και τα κοινωνικά κινήµατα. Το πρώτο βράδυ θα «ανοίξει» µε ρεµπέτικο γλέντι και το τελευταίο βράδυ θα «κλείσει» µε beach party. Θα υπάρξει ακόµα ολοήµερη εκδροµή στον ποταµό Αχέροντα και στο χωριό της Κρυοπηγής, µε την ιδιαίτερη ιστορικότητά του και τη σχέση του µε την αντάρτικη αντίσταση στην Κατοχή. Συλλογικότητα, συζήτηση, ψυχαγωγία! Μια εξαιρετική πρόταση για το καλοκαίρι. [Οικονοµικό πακέτο 120€, φοιτητικό 100€. Περιλαµβάνεται η διαµονή και η µεταφορά µε πούλµαν από και προς το κάµπινγκ. Όλες τις µέρες θα λειτουργεί συλλογική κουζίνα µε οικονοµικό φαγητό].