EA 438

Φύλλο Νο 438 | 17 ΙΟΥΛΗ 2019 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Μαζικοί αγώνες για την υπεράσπιση του ασύλου σελ. 13

Τα κρουαζιερόπλοια βλάπτουν σοβαρά το περιβάλλον

45 χρόνια από το πραξικόπηµα και την εισβολή στην Κύπρο σελ. 14, 15

σελ. 17

Πρωτοβουλίες για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήµατος και τη διαδήλωση στη ΔΕΘ σελ. 10-11, 12

Ç ÊÕÂÅÑÍÇÓÇ ÌÇÔÓÏÔÁÊÇ ÅÐÉÔÁ×ÕÍÅÉ ÔÉÓ ÍÅÏÖÉËÅËÅÕÈÅÑÅÓ ÁÍÔÉÌÅÔÁÑÑÕÈÌÉÓÅÉÓ

Èá µáò âñïõí µðñïóôÜ ôïõò

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού από την ΕφΣυν

¼÷é óôïí ðüëåµï êáé ôéò åîïñýîåéò

Τ

ο τελευταίο διάστηµα οι σχέσεις µεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας είναι εξαιρετικά τεταµένες, ενώ η κατάσταση «µυρίζει µπαρούτι» στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Αφορµή για να ξεσπάσει (ξανά) αυτή η ένταση ήταν η απόφαση της Τουρκίας να ξεκινήσει δοκιµαστικές γεωτρήσεις στις ΑΟΖ της Κύπρου, λίγο πριν τη διεξαγωγή των εθνικών εκλογών της 7ης Ιούλη, πυροδοτώντας εκατέρωθεν προκλητικές και φιλοπόλεµες αντιδράσεις. Από κοντά ακολουθεί και η ΕΕ, µε την πρόσφατη απόφαση της συνόδου των Υπουργών Εξωτε-

ρικών για άµεσες κυρώσεις απέναντι στην Τουρκία, η οποία δεν «συµµορφώνεται», ρίχνοντας κι άλλο λάδι στη φωτιά. Ο στρατιωτικός άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου µε τη στήριξη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ αναµφίβολα αποτελεί έναν ισχυρό ιµπεριαλιστικό βραχίονα στην περιοχή, επιδεικνύοντας στρατιωτική και πολιτική ισχύ στο φόντο των ενεργειακών ανταγωνισµών για τα πιθανά κοιτάσµατα φυσικού αερίου, αλλά και των ευρύτερων ιµπεριαλιστικών ανταγωνισµών και στη Μέση Ανατολή. (συνέχεια στη σελ.2)

2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ Της σύνταξης...

(συνέχεια από σελ.1)

Η κατάσταση είναι

πολύ εύφλεκτη και ο κίνδυνος ενός θερµού επεισοδίου δεν είναι καθόλου απίθανος, όχι απαραίτητα γιατί κάποια από τις εµπλεκόµενες δυνάµεις θα πάρει την απόφαση να συγκρουστεί πολεµικά, αλλά και από κάποιο ατύχηµα. Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ του Τραµπ στη Μέση Ανατολή και ιδιαίτερα η αντιπαράθεση τόσο µε την Τουρκία –και δια των συµµάχων του «άξονα»– αλλά και µε το Ιράν, είναι τυχοδιωκτική και επικίνδυνη, ενώ την ίδια στιγµή «εξαναγκάζει» την Τεχεράνη σε περαιτέρω ενίσχυση του πυρηνικού προγράµµατος, εµπλουτίζοντας µεγάλες ποσότητες ουρανίου.

17 ΙΟΥΛΗ 2019

Η κατάρρευση της Χρυσής Αυγής και τα νέα καθήκοντα

Ταυτόχρονα, εντείνεται η ενεργός αντιπαράθεση µεταξύ

Ιράν και Σαουδικής Αραβίας στον Περσικό Κόλπο, από όπου διέρχεται περίπου το 30% του πετρελαίου διεθνώς. Στη Συρία το αιµατοκύλισµα συνεχίζεται, παρά την εκκωφαντική σιωπή των περισσότερων εγχώριων ΜΜΕ, αφού η εκεχειρία, που είχαν υπογράψει στα τέλη του 2018 Τουρκία και Ρωσία, έχει µείνει ουσιαστικά στα χαρτιά, αφού υπάρχουν δεκάδες καταγγελίες για παραβιάσεις της συµφωνίας και από τις δύο πλευρές.

Η εθνική γραµµή συνοψίζεται στην αναβάθµιση της θέσης

του ελληνικού καπιταλισµού στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Βαλκανική χερσόνησο, µέσω της στενότερης πρόσδεσης στους ιµπεριαλιστικούς σχεδιασµούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Αυτή η εθνική γραµµή προετοιµάστηκε συστηµατικά τα προηγούµενα τέσσερα χρόνια µνηµονιακής διακυβέρνησης Τσίπρα και θα συνεχίζεται να υλοποιείται κατά γράµµα από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ήδη πριν από τις εκλογές, ο Α. Γεωργιάδης σε προεκλογική συνέντευξη συνεχάρη τον Τσίπρα για τη συµµαχία µε την Κύπρο, το κράτος τροµοκράτη του Ισραήλ και τη χούντα της Αιγύπτου.

Απέναντι σε αυτή την εθνική γραµµή, η Αριστερά και το

κίνηµα οφείλουν να αντιτάξουν τη δική τους ταξική γραµµή ενάντια στον πόλεµο, τον εθνικισµό και τις εξορύξεις. Τα στρατιωτικά «νταηλίκια» στη Μεσόγειο και το Αιγαίο κοστίζουν πολλά δισεκατοµµύρια ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισµό, τη στιγµή που οι κοινωνικές υπηρεσίες του δηµοσίου βρίσκονται υπό διάλυση και δροµολογούνται κι άλλες ιδιωτικοποιήσεις. Οι εργαζόµενοι/ες και τα λαϊκά στρώµατα δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν ούτε από τα πολεµικά παιχνίδια, ούτε από τις εξορύξεις πιθανολογούµενων κοιτασµάτων υδρογονανθράκων. Ακόµα και αν αυτά υπάρχουν, τα κέρδη θα πάνε κατευθείαν στις τσέπες των επιχειρηµατιών.

Ακόµα και αν

τα κέρδη από µια τέτοια διαδικασία «πήγαιναν στο λαό», ο κίνδυνος για το περιβάλλον από πιθανές εξορύξεις σε τόσο µεγάλο βάθος είναι τόσο µεγάλος, ώστε ένα ατύχηµα µπορεί να προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζηµιά σε όλη τη Μεσόγειο. ∆ιεθνείς οργανισµοί και πληθώρα επιστηµόνων προειδοποιούν ότι είναι πολύ σοβαροί οι κίνδυνοι για το περιβάλλον και αυτό δεν αποτελεί µια «οικολογική ευαισθησία», αλλά ένα µείζον πολιτικό ζήτηµα, αυτό της κλιµατικής κρίσης, το οποίο αποκτά υπαρξιακή διάσταση.

Συνεπώς, η Αριστερά και το κίνηµα πρέπει να σταθούν αποφασιστικά απέναντι σε κάθε εκδοχή πολεµικής αντιπαράθεσης για τις ΑΟΖ, υπερασπίζοντας την ειρήνη µε κάθε τρόπο, απέναντι σε φωνές –ακόµα και µέσα στην Αριστερά– που συνεχίζουν να παίζουν µε τη φωτιά, κάνοντας λόγο για υπεράσπιση εθνικών συµφερόντων και κυριαρχικών δικαιωµάτων. Τα συµφέροντα που χωρίζουν τις αστικές τάξεις και στις δύο µεριές του Αιγαίου απειλούν τα συµφέροντα των εργαζοµένων και στις δύο µεριές. Η κοινή διεθνιστική πάλη ενάντια στον πόλεµο, ενάντια στις εξορύξεις, ενάντια στους εθνικισµούς αποκτάει επείγοντα χαρακτηριστικά.

Του Νικόλα Κολυτά

Μ

ετά από επτά χρόνια κοινοβουλευτικής παρουσίας, οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής µένουν εκτός βουλής. Το κόµµα του Μιχαλολιάκου καταποντίστηκε στις εθνικές εκλογές, παίρνοντας 2,93% και χάνοντας περίπου 200.000 ψήφους σε σχέση µε τις τελευταίες εκλογές του 2015. Πρόκειται για µια τεράστια ήττα των νεοναζί, η οποία οφείλεται σε ένα σύνολο παραγόντων, από τη δράση του αντιφασιστικού κινήµατος, µέχρι την πορεία της σχέσης της µε τους κρατικούς µηχανισµούς και συγκεκριµένους καπιταλιστές.

Ήττα των νεοναζί

Η Χρυσή Αυγή εκτινάχθηκε από το 2009 και µετά. Εκµεταλλεύτηκε τη φτώχεια και την ανέχεια της κρίσης, πάτησε στη βολική ακροδεξιά ατζέντα των συστηµικών κοµµάτων και αξιοποίησε το θυµό µιας βίαιης περιθωριοποίησης κοµµατιού της κοινωνίας. Όταν το σύστηµα την είχε ανάγκη, τα στελέχη της παρήλαυναν σε όλα τα κανάλια, τις περισσότερες φορές ως «καλοί Σαµαρίτες» που βοηθάνε γριούλες στα ΑΤΜ ή ως «άνθρωποι της διπλανής πόρτας» που βοηθούν στην «καταπολέµηση της εγκληµατικότητας». Ήταν η προσπάθεια αφενός αναχαίτισης του λαϊκού ριζοσπαστισµού που γεννιόταν και αφετέρου η δύναµη που θα επιχειρούσε να τροµοκρατήσει το κίνηµα και τους/ις αγωνιστές/τριες. Έπρεπε να χυθεί το αίµα του Σαχζάτ Λουκµάν και του Παύλου Φύσσα, προκειµένου

να αλλάξει η κατάσταση. Τα τάγµατα εφόδου, οι επιδροµές σε µετανάστες, οι επιθέσεις σε συνδικαλιστές και µέλη αριστερών οργανώσεων, καθώς και η ωµή βία απέναντι σε γυναίκες και µέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας ήταν αόρατες για ένα ολόκληρο σύστηµα που θεωρούσε ότι η Χρυσή Αυγή κάνει τη βρόµικη δουλειά που δεν µπορεί να κάνει το ίδιο. Σήµερα, η άλλοτε συµπαγής νεοναζιστική οργάνωση, που δήλωνε πίστη και υποταγή στον αρχηγό, καταρρέει. Βασικά στελέχη της πηδούν από το καράβι του αρχηγού. Ο Λαγός, ο Μπαρµπαρούσης, ο Γερµενής, ο Ηλιόπουλος, ο Μπούκουρας και µάλλον θα υπάρξει και συνέχεια. Ακόµη και ο Κασιδιάρης φαίνεται πως έχει έρθει σε ρήξη µε τον Μιχαλολιάκο, αν λάβει κανείς υπόψη την εκκωφαντική απουσία του από το µετεκλογικό σποτ της Χρυσής Αυγής. Οι νεοναζί, µετά από επτά χρόνια, οδηγούνται ξανά στο πολιτικό περιθώριο. Σε αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο η δυναµική του αντιφασιστικού κινήµατος. Οι δράσεις σε γειτονιές, τα φεστιβάλ, οι πορείες και η προσπάθεια πολιτικής αποµόνωσης και εξαφάνισης των νεοναζί ήταν τα βασικά όπλα απέναντι σε ένα από τα πιο εξτρεµιστικά και ισχυρά κόµµατα της ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Το βάρος της έκρηξης του αντιφασιστικού κινήµατος άλλωστε ήταν αυτό που ανάγκασε την ακροδεξιά κυβέρνηση Σαµαρά να ζητήσει τη δίωξη των φασιστών και να βγάλει στην επιφάνεια όλες τις εγκληµατικές ενέργειες που έκρυβε στα συρτάρια της. (συνέχεια στη σελ. 16)

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/754747-11 της Εθνικής Τράπεζας.

• Υπεύθυνος Γρηγόρης Δεµέστιχας, τηλ 6976564624

πολιτικη

17 ιουλη 2019

3

Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη

Η επιτάχυνση των νεοφιλελεύθερων αντιμεταρρυθμίσεων Της Μαρίας Μπόλαρη

Η

ευφορία στις γραμμές των καπιταλιστών, μετά τη νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη και το σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης της ΝΔ, είναι ολοφάνερη. Μια ολοσέλιδη διαφήμιση της Eurobank κραύγασε: «Οι Επιχειρήσεις Μπροστά!». Αυτό το διαφημιστικό σύνθημα θα μπορούσε να πει κανείς ότι συνοψίζει το πρόγραμμα της νέας κυβέρνησης. Δεν είναι χωρίς φραγμούς. Ένας πρώτος φραγμός είναι οι συμφωνίες του Τσίπρα με τους δανειστές, που ορίζουν τα δρακόντεια «πλεονάσματα» μέχρι το 2023, αφήνοντας όποια προοπτική μείωσής τους για… μετά. Αυτό το τοπίο υπογραμμίστηκε στον Σταϊκούρα από τις πρώτες συναντήσεις του με την τρόικα. Έτσι, οι βαρύγδουπες διακηρύξεις για άμεσα μέτρα φοροελάφρυνσης των επιχειρήσεων, αλλά και της «μεσαίας τάξης», ίσως και των λαϊκών νοικοκυριών, δηλαδή οι υποσχέσεις που κυριάρχησαν στην προεκλογική καμπάνια της ΝΔ, μπήκαν ήδη στο ψαλίδι. Στα άμεσα μέτρα θα πρέπει να αναμένεται η φοροελάφρυνση των επιχειρήσεων, όπως και η «χαλάρωση» των προϋποθέσεων για τις 120 δόσεις, με στόχο να «χωρέσουν» περισσότερα Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου, δηλαδή περισσότερες επιχειρήσεις. Όσο για τα άλλα ζητήματα, όπως η μείωση του ΕΝΦΙΑ και κυρίως του ΦΠΑ που τσακίζει τη λαϊκή κατανάλωση, παραπέμπονται σε… ορίζοντα τετραετίας.

«Ιδεολογική» επίθεση

Αυτή η αίσθηση σπρώχνει την κυβέρνηση να δώσει την έμφαση στην επιτάχυνση των αντιμεταρρυθμίσεων σε τομείς κύρια «ιδεολογικού» περιεχομένου. Η Κεραμέως δηλώνει ότι θα αρκεί το τηλεφώνημα ενός ρουφιάνου για να μπαίνει η αστυνομία μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους. Με το άνοιγμα των σχολών θα διαπιστώσει ότι αυτή η θρασύδειλη πολιτική θα έχει μεγαλύτερες δυσκολίες να επιβληθεί απ’ όσες έχει τώρα που τη διατυπώνει στα ΜΜΕ. Επίσης, αργά ή γρήγορα θα διαπιστώσει ότι στα πανεπιστήμια υπάρχουν πολλά άλλα και σοβαρότερα ζητήματα (όπως οι πόροι και η έλλειψη προσωπικού) πέρα από την υποτιθέμενη κυριαρχία της «ανομίας και της παραβατικότητας». Ο Βρούτσης, σε μια κατάπτυστη πράξη (που χαρακτηρίστηκε «δεξιό σολάρισμα» ακόμα κι από το μαρινακικό «Βήμα») καταργεί τη δυνατότητα έκδοσης ΑΜΚΑ από τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Ξεχνά όμως ότι αυτή η δυνατότητα θεσπίστηκε μόλις πριν ελάχιστες βδομάδες από την απερχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που επί χρόνια «λησμονούσε» αυτό το καθήκον, αφήνοντας την περίθαλψη των μεταναστών και των προσφύγων στις πρωτοβουλίες

και στην αλληλεγγύη των εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία. Και με αυτή την πραγματική δύναμη, εάν και όταν η ΝΔ επιχειρήσει να συγκρουστεί, θα διαπιστώσει ότι θα έχει μπροστά της ένα συσχετισμό δυνάμεων πολύ διαφορετικό απ’ ό,τι στην εκλογική αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ και στις φιλικές κουβεντούλες στα «παράθυρα» των ΜΜΕ.

Πραγματικοί κίνδυνοι

Αυτά δεν σημαίνουν ότι δεν υπάρχουν και πιο πραγματικοί και πιο σοβαροί κίνδυνοι. Είναι κοινό μυστικό ότι στο κέντρο των αντιλήψεων των νέων κυβερνητικών

γαζόμενους στη ΔΕΗ, αλλά όλους μας. Στον φιλοκυβερνητικό Τύπο υπολογίζεται ότι οι απολύσεις εργαζομένων στις άμεσες ιδιωτικοποιήσεις, που σχεδιάζει η κυβέρνηση, θα ξεπεράσουν τις 15.000. Αυτή η κατεύθυνση επιτάχυνσης του νεοφιλελευθερισμού είναι επιθυμητή από την κυρίαρχη τάξη. Που θυμίζει όμως ότι χρειάζεται και τακτική, χρειάζεται και «τρόπος». Σε αυτό υπενθυμίζουν τα πεπραγμένα Τσίπρα. Που «έτρεξε» τις μνημονιακές αντιμεταρρυθμίσεις, επιβάλλοντας και διατηρώντας κλίμα κοινωνικής ειρήνης. Αυτή η «κατάκτηση», αυτό το «κλίμα»

Γνωρίζουν ότι ο κρατήρας της κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού παραμένει ενεργός και ότι αυτός μπορεί να δώσει πολιτικούς σεισμούς με ανυπολόγιστες συνέπειες. στελεχών βρίσκεται η πολιτική μείωσης των δημόσιων/κοινωνικών δαπανών. Και εδώ ο Τσίπρας τους έχει στρώσει το δρόμο για τα καλά: το «Μεσοπρόθεσμο» πρόγραμμα της περιόδου 2019-2023, που έχει υπογραφεί από τον ΣΥΡΙΖΑ και την τρόικα, προβλέπει μείωση τουλάχιστον κατά 10% στις δαπάνες για την εκπαίδευση, την υγεία, την κοινωνική πρόνοια και τους μισθούς στο Δημόσιο, ενώ για τις συνολικές δαπάνες για τις συντάξεις προβλέπει μείωση κατά 1 δισ. ευρώ ετησίως! Το γεγονός ότι αυτό το «πρόγραμμα» θα το εφαρμόσουν με ενθουσιασμό άνθρωποι σαν τον Σταϊκούρα, αποτελεί ένα σημαντικό κίνδυνο για τους εργαζόμενους και τις λαϊκές τάξεις. Ανάλογος είναι ο κίνδυνος στις ιδιωτικοποιήσεις. Ο Άδ. Γεωργιάδης ισχυρίζεται ότι στο Ελληνικό «θα μπουν μπουλντόζες», ανεξάρτητα από τις περιβαλλοντικές ή αρχαιολογικές προϋποθέσεις. Αυτή την υπόσχεση την ακούνε οι μεγαλοεργολάβοι που ήδη σημαδεύουν τους τελευταίους ελεύθερους δημόσιους χώρους και τους τρέχουν τα σάλια. Στην αιχμή είναι η ΔΕΗ. Ο Χατζηδάκης δηλώνει ότι αποτελεί «χρεοκοπημένη επιχείρηση» όπως παλιότερα η Ολυμπιακή (την οποία πούλησε ο ίδιος με αντίτιμο… 1 ευρώ!), κρύβοντας προς το παρόν τις ευθύνες της κυβέρνησης Τσίπρα και της τρόικα που υποχρέωσαν (δια νόμου!) τη ΔΕΗ να «υποχωρήσει» προς το 50% της αγοράς ενέργειας, ενώ η ίδια πουλά το ρεύμα προς τους «παρόχους» σε τιμές φτηνότερες από το κόστος παραγωγής, ώστε να διασφαλίζονται τα κέρδη τους. Η απειλή να ολοκληρωθεί αυτό το μεγάλο πλιάτσικο είναι σοβαρή και πρόκειται για μια μεγάλη μάχη, που δεν θα αφορά μόνο τους ερ-

είναι επίσης πολύ σοβαρό κεκτημένο για την κυρίαρχη τάξη, που δεν σκοπεύει να αφήσει διάφορους «μαθητευόμενους μάγους» του νεοφιλελευθερισμού να το θέσουν σε αιφνίδια δοκιμασία.

Νέα κρίση;;

Ένα γενικότερο όριο για την κυβέρνηση της ΝΔ είναι η διεθνής οικονομική συγκυρία. Η επιβράδυνση θεωρείται δεδομένη, ενώ όλο και περισσότεροι συστημικοί αναλυτές προειδοποιούν ότι μια νέα κρίση επωάζεται με ταχύτητα. Κάτι τέτοιο θα έβαζε σε άμεση δοκιμασία τα «συμφωνηθέντα» με τους δανειστές (που στηρίζονται σε υπεραισιόδοξες προβλέψεις) και θα οδηγούσε τον Μητσοτάκη μπροστά στον πολιτικό εφιάλτη της εκπόνησης και της επιβολής ενός νέου μνημονίου. Αυτή η αίσθηση για τις δυσκολίες που είναι μπροστά εξηγεί την απρόσμενη αβρότητα μεταξύ των απερχόμενων και των τωρινών κυβερνητικών. Στις τελετές παράδοσης-παραλαβής των υπουργείων, η «φιλικότητα» προκάλεσε δηλητηριώδη σχόλια ακόμα και από τις φιλικότερες προς τη ΝΔ εφημερίδες. Στην ευρωβουλή, με οδηγία Μεϊμαράκη, οι εκπρόσωποι της ΝΔ ψήφισαν τον Παπαδημούλη, παραβιάζοντας τη γραμμή του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Στα κανάλια ο Άδωνις Γεωργιάδης συνιστά ψυχραιμία στους Συριζαίους, δηλώνοντας ότι «εκεί που ήσαστε ήμουν εγώ χθες, εκεί που είμαι εγώ σήμερα μπορεί να βρεθείτε αύριο εσείς». Δεν πρόκειται για μια αιφνίδια επιδημία «ποταμίσιου πολιτικού πολιτισμού». Πρόκειται για φόβο. Γιατί γνωρίζουν ότι ο κρατήρας της κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού παραμένει ενεργός και

ότι αυτός μπορεί να δώσει πολιτικούς σεισμούς με ανυπολόγιστες συνέπειες. Το κοινωνικό-οικονομικό ζήτημα είναι αναμφίβολα το κεντρικό. Όμως δεν πρέπει να υποτιμηθεί το ζήτημα του θεσμικού ρατσισμού. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ήδη ανακοινώνει μέτρα για την «ασφάλεια των συνόρων», μέτρα ενίσχυσης των ελέγχων στη θάλασσα, ενώ κάνει λόγο και για «ταχύτατη επαναπροώθηση όσων αποδειχθούν παράνομοι». Το αντιρατσιστικό-αντιφασιστικό ζήτημα θα παραμείνει κεντρικό στην ατζέντα του κινήματος αντίστασης. Ο κόσμος που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, με όποιες αυταπάτες, θα είναι χρήσιμος στην αντίσταση κατά του Μητσοτάκη. Όμως δεν ισχύει το ίδιο για το συγκροτημένο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως για τη στελεχική εκπροσώπησή του. Γιατί η κυβέρνηση Μητσοτάκη, σε μεγάλο βαθμό, θα συνεχίσει το έργο της κυβέρνησης Τσίπρα, επιταχύνοντας στο δρόμο των αντεργατικών αντικοινωνικών νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Η αντίσταση θα πρέπει να στηριχτεί από τα κάτω και από Αριστερά.

4

πολιτική

17 ιουνη 2019

Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ του Αλ. Τσίπρα

Τι (θα) είναι η Δημοκρατική Παράταξη; Του Αντώνη Νταβανέλου

Π

αρά τα επιφαινόμενα και τις δημαγωγίες, το κόμμα του Αλ. Τσίπρα συγκράτησε τις δυνάμεις του στο 31%, κυρίως λόγω του φόβου των εργατικών και λαϊκών μαζών απέναντι στους πιο ακραιφνείς νεοφιλελεύθερους της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Οι θρυλούμενες αρετές του μεγάλου τακτικιστή ηγέτη, του «άχαστου» Αλ. Τσίπρα, διαψεύστηκαν παταγωδώς από τις επιλογές μεταξύ ευρωεκλογών πρώτα ή εθνικών εκλογών πρώτα, ή και μαζί, από τις επιλογές μεταξύ Μάη και Οκτώβρη κ.ο.κ. Στην πραγματικότητα ο Τσίπρας οδηγήθηκε ασύντακτα σε μια συντεταγμένη παράδοση της κυβερνητικής εξουσίας στον Κυρ. Μητσοτάκη, έχοντας προηγούμενα, μέσω της πολιτικής που επέλεξε, χάσει τα πλεονεκτήματα που ο κόσμος του έδωσε το 2015. Με το πέρασμα των ημερών θα φανεί ότι αυτή η ατιμωτική ήττα θα έχει βαριές πολιτικές συνέπειες. Η κατάκτηση αυτοδυναμίας από τη ΝΔ (ένας στόχος που στους σχεδιασμούς προ 1-2 ετών θεωρούνταν μωροφιλοδοξία…) δίνει στον Κ. Μητσοτάκη τον έλεγχο του κράτους, των πολιτικών πρωτοβουλιών, αλλά και των «υποθέσεων» που μέχρι χθες έλεγχε ο Τσίπρας μέσω του Παπαγγελόπουλου και του Ρουμπάτη. Στο ξεδίπλωμα αυτής της πολιτικής ο Μητσοτάκης θα έχει ένα πρόσθετο όπλο: τα πεπραγμένα της κυβέρνησης Τσίπρα και το «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα» που αυτή έχει υπογράψει. Μια σειρά από τα επερχόμενα βαριά αντιλαϊκά μέτρα φέρουν την υπογραφή έγκρισης των υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ. Φρονίμως, λοιπόν, η ηγετική ομάδα γύρω από τον Τσίπρα οχυρώνεται πλέον γύρω από το 31%, οργανώνει μια μετάβαση προς τον κεντρώο χώρο της σοσιαλφιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας και εναποθέτει τις ελπίδες της για έναν ξανά πρωταγωνιστικό ρόλο στην «επόμενη περίοδο», στις μέρες όπου η κοινωνική πείρα από την πολιτική Μητσοτάκη θα θέσει ξανά το ζήτημα της εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης.

Νέος δικομματισμός

Είναι ένας νέος δικομματισμός; Στην πολιτική ιστορία δεν είναι αρκετός ο παράγοντας της ύπαρξης δύο μαζικών πολιτικών σχηματισμών που συγκρούονται για την κυβερνητική εξουσία, για να μιλήσει κανείς για δικομματισμό. Απαραίτητη προϋπόθεση γι’ αυτό ήταν και είναι η ένταξη και των δύο μαζικών κομμάτων σε ένα σχετικά ενιαίο καθεστωτικό κοινωνικό και οικονομικό πρόγραμμα ή πλαίσιο, όπου η εναλλαγή των δύο κομμάτων στην κυβερνητική εξουσία θα γίνεται σχετικά ομαλά και χωρίς πολιτικοκοινωνικές «περιπέτειες». Όπως

στις ΗΠΑ μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων, όπως στη Γερμανία μεταξύ SPD και Δεξιάς κ.ο.κ. Η ένταξη του ΣΥΡΙΖΑ στη νεοφιλελεύθερη πολιτική, με την υπογραφή του Μνημονίου 3, έχει καταρχήν εκπληρώσει αυτή την προϋπόθεση. Όμως μόνο καταρχήν. Αυτή η σύγκλιση είναι αρκετά φρέσκια κι ασταθής. Θα μεσολαβήσει το πώς θα «χωνέψει» ο κόσμος την κυβερνητική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, το πώς αυτό θα επηρεάσει την ταχύτητα και τη δριμύτητα της κοινωνικής αντίστασης στον Μητσοτάκη, το τι νέες δυνάμεις θα αναδειχθούν κ.ο.κ. Το σωστότερο είναι να μιλάμε για έναν (καθεστωτικό) δικομματισμό, που είναι ακόμα υπό κατασκευή.

Σοσιαλδημοκρατική στροφή

Σε αυτό το πλαίσιο αναφέρεται ο Αλ. Τσίπρας, όταν από την πρώτη στιγμή μετά τις εκλογές θέτει το στόχο για ένα υπερφιλόδοξο οργανωτικό «άνοιγμα» του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ και για μια πιο σταθερή ένταξή του στο χώρο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, τη μετατροπή του σε κεντροαριστερό «χώρο» της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης. Οι πρώην αστέρες του Μαξίμου διαρρέουν προς τα φιλικά τους ΜΜΕ το ανέκδοτο: «Πιο εύκολα έμπαινε κανείς στο Χάρβαρντ, παρά στον ΣΥΡΙΖΑ». Δεν είναι και πολύ ακριβές: στον ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να μπει κάθε καρυδιάς καρύδι (άστεγοι ΑΝΕΛ, μετατοπισμένοι Καραμανλικοί, ξεσκολισμένοι σοσιαλδημοκράτες, ρετάλια του λάιφ-στάιλ…), αρκεί να ήταν κάποιου είδους «αστέρας» που έψαχνε ρόλους και οφίτσια. Οι απλοί άνθρωποι δεν είχαν λόγο να το κάνουν: η πολιτική της κυβέρνησης ήταν ενάντια στα συμφέροντά τους και δεν ταίριαζε με τις εμπειρίες τους. Γι’ αυτό τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ έμειναν μετά το 2015 σε αριθμητική στασιμότητα και –κυρίως– εξελίχθηκαν ποιοτικά σε όλο και περισσότερο «χάρτινα μέλη», σε διακοσμητικά

στοιχεία μιας κομματικής λειτουργίας που δεν τηρούσε ούτε τα τελετουργικά. Αυτό το χαρακτηριστικό θα συνεχίσει και με τον ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση: η σοσιαλδημοκρατική στροφή του Τσίπρα δεν σκοπεύει να δώσει κοινωνικοπολιτικές μάχες, δεν χρειάζεται συγκροτημένες οργανώσεις, δεν θέλει μέλη που σε οτιδήποτε να θυμίζουν τις ιδιότητες και τις συνήθειες των στρατευμένων αριστερών ανθρώπων. Ο στόχος για τη «στρατολόγηση» 180.000 νέων μελών μέχρι… το συνέδριο δεν είναι απλώς υπερφίαλος. Είναι το σύνθημα για να τσακιστεί οριστικά κάθε αριστερή (όσο μετριοπαθής κι αν είναι) φωνή μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, για να ξεριζωθεί κάθε ανάμνηση και κάθε συνήθεια που έχει σχέση με το οργανωτικό ήθος της Αριστεράς, για να παραδοθεί αυτός ο υπό κατασκευή «2ος πόλος» οριστικά και αμετάκλητα στα χέρια του πολιτικού και κοινοβουλευτικού σταρ σύστεμ. Τα πρώτα μεγάλα βήματα έχουν γίνει: με αυτά τα κριτήρια συγκροτείται η νέα ηγετική ομάδα, με αυτά επιβλήθηκε η νέα σύνθεση της κοινοβουλευτικής ομάδας και των ευρωβουλευτών, με αυτά θα συγκροτηθεί και η νέα κομματική ιεραρχία. Η απόφαση ότι το συνέδριο που θα καθορίσει τον χαρακτήρα του κόμματος θα γίνει… μετά τη «διεύρυνση» του κόμματος είναι μια εκκωφαντική προειδοποίηση ότι ο κόσμος δεν μπορεί να περιμένει τίποτα θετικό από αυτή την πλευρά, τουλάχιστον σε ό,τι θα αφορά τα αγωνιστικά καθήκοντα. Τα ανάλογα ισχύουν και ως προς το περιεχόμενο της πολιτικής. Τι σημαίνει, στις σημερινές συνθήκες, η σύγκλιση με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και τους Πράσινους, όπως καθημερινά υπογραμμίζει ο Τσίπρας; Μια στροφή προς το «κέντρο», όπου η δημαγωγική καταγγελία των νεοφιλελεύθερων αντιμεταρρυθμίσεων θα συμβαδίζει με την επί της ουσίας αποδοχή τους. Όποιος νομίζει ότι αυτά περιέχουν

αξεπέραστες αντιφάσεις, ότι αυτά δεν γίνονται, ας θυμηθεί απλώς τους υπουργούς και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ στην εποχή του «εκσυγχρονισμού» επί Σημίτη. Με τη σημαντική υποσημείωση ότι σε σύγκριση με τα σημερινά στελέχη είτε του Μακρόν, είτε του Ρέντσι, οι τότε αστέρες του σοσιαλφιλελεύθερου εκφυλισμού θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως περίπου… αριστεριστές. Όλα αυτά γίνονται με την υπόσχεση της «επιστροφής», της εκλογικής ρεβάνς, όποτε φτάσουμε σε επόμενες εκλογές. Όμως, αν η θεωρία της «αριστερής παρένθεσης» ήταν υπονομευμένη, η θεωρία της «δεξιάς παρένθεσης» είναι υπονομευμένη κατά πολύ περισσότερο. Ο κόσμος μας στην πάλη κατά της μνημονιακής νεοφιλελεύθερης λιτότητας στην περίοδο Μητσοτάκη θα χρειαστεί αριστερές ιδέες, μάχιμες οργανώσεις, ταξικά προσανατολισμένες πολιτικές πρωτοβουλίες. Ο σοσιαλδημοκρατικός προσανατολισμός στο «ακραίο κέντρο» δεν έχει τίποτα να προσφέρει σε αυτά. Και κανείς δεν δικαιούται να ξεχνά ότι στις σύγχρονες συνθήκες, μπροστά σε μεγάλες κρίσεις, η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία δεν δίστασε να κάνει το βήμα του «μεγάλου συνασπισμού», το βήμα της συγκυβέρνησης με τη Δεξιά. Άνθρωποι και απόψεις που «τα βρήκαν» με την τρόικα ή με τον Βαρδινογιάννη και τον Σαββίδη, δεν θα διστάσουν, αν οι συνθήκες το απαιτούν, να «τα βρουν» με τον Μητσοτάκη και τους ανθρώπους της Δεξιάς. Παλιότερα, ο Άγγελος Ελεφάντης, ένας εμβληματικός διανοούμενος της ανανεωτικής Αριστεράς, ερωτηθείς για τις προοπτικές του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, είχε δηλώσει: «από τη σκοπιά του Σοσιαλισμού, δεν υπάρχει το παραμικρό ενδιαφέρον». Οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές δυνάμεις, ακόμα κι αν ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ για να περιορίσουν τον Μητσοτάκη, οφείλουν να αναζητήσουν τις απαντήσεις στους αγώνες τους και στη ριζοσπαστική Αριστερά.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

17 ΙΟΥΛΗ 2019

5

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Μεγάλη συµµετοχή του κόσµου στο 3ο Θερινό Βιβλιοστάσιο Του ∆ηµήτρη Μπάρκα

Μ

ε µεγάλη επιτυχία ολοκληρώθηκε φέτος το 3ο Θερινό Βιβλιοστάσιο, ξεπερνώντας και τις πιο αισιόδοξες εκτιµήσεις των διοργανωτών. Εκατοντάδες ήταν όσοι παρακολούθησαν τις εκδηλώσεις κατά τη διάρκεια του τετραηµέρου, µε τη συζήτηση για την πολιτική ορθότητα στα κόµικς, τη λογοτεχνία και τον κινηµατογράφο να συγκεντρώνει το ενδιαφέρον ενός ευρύτερου κοινού, από ακτιβίστριες των γυναικείων δικαιωµάτων, µέχρι σκιτσογράφους και... stand up κωµικούς. Στη δε φιλοσοφική συζήτηση-διαµάχη γύρω από τον Φουκώ, το έργο του και τη χρησιµότητά του για τα κινήµατα προκλήθηκε το αδιαχώρητο. Ενδιαφέρον προκάλεσε και ο νέος τίτλος των εκδόσεων Red Marks «Οι Αντινοµίες του Αντόνιο Γκράµσι», µε µεγάλη συµµετοχή στη βιβλιοπαρουσίαση που έγινε το απόγευµα του Σαββάτου, αλλά και στις

κουβέντες που ανοίξαµε µε τους φίλους –παλιούς και νέους– των εκδόσεων µας

στον πάγκο µας. Η Σύµπραξη των µικρών εκδοτικών οίκων ανανέωσε –µε περισσή αυτοπεποίθηση πια– και µε περισσότερες ιδέες το ραντεβού για το επόµενο Θερινό Βιβλιοστάσιο και όχι µόνο!

Σ

τις 15 Ιούλη συνεδρίασε η Συνέλευση 8ης Μάρτη, εκτιµώντας τις µέχρι στιγµής δράσεις της και συζητώντας τα επόµενα βήµατα που θα αποφασιστούν οριστικά στην επόµενη συνέλευση που θα πραγµατοποιηθεί στις 16 Σεπτέµβρη. Κατά γενική οµολογία, οι παρεµβάσεις της Συνέλευσης 8ης Μάρτη κρίνονται επιτυχηµένες τόσο στο δρόµο (διαδήλωση 8ης Μάρτη και Πρωτοµαγιά), όσο και σε επίπεδο πολιτικών παρεµβάσεων (συζητήσεις στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ). Όσον αφορά τα ζητήµατα επικαιρότητας, συζητήθηκε εκτενώς η απόφαση της κυβέρνησης της Ν∆ για µεταφορά της Γραµµατείας Ισότητας

ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. ΦιλαδέλφειαΝ. Χαλκηδόνα 6945498732 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087 Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι ΑνάργυροιΚαµατερό 6998466952 Πετρούπολη 6983674242 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6942602766 Καισαριανή 6995737690

Για τη Συνέλευση 8ης Μάρτη Της Κατερίνας Σεργίδου

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6972516210 Αµπελόκηποι 6973005569

των Φύλων και το Κέντρο Ερευνών για θέµατα Ισότητας από το υπουργείο Εσωτερικών στο Υπουργείο Εργασίας. Η ισότητα των φύλων δεν αφορά µόνο τον τοµέα της εργασίας, αλλά επίσης τη βία κατά των γυναικών, τη διακίνηση και εµπορία γυναικών, τη συµµετοχή στα κέντρα λήψης αποφάσεων, τη φτώχεια, την εκπαίδευση, τα ανθρώπινα δικαιώµατα, το περιβάλλον. Αποφασίστηκε η κυκλοφορία ενός δελτίου τύπου, το οποίο αφενός θα καταγγέλλει τη συγκεκριµένη κίνηση, αλλά αφετέρου θα υπενθυµίζει ότι η πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ άφησε ανοιχτό το δρόµο για την υποτίµηση σηµαντικών θεσµών, όπως η Γραµµατεία Ισότητας, που θα µπορούσαν να έχουν αξιοποιηθεί πολύ περισσότερο για την πραγµατική βελτίωση της ζωής των γυναικών. Στη συνέλευση προτάθηκε ο συντο-

νισµός της Συνέλευσης µε αντίστοιχα εγχειρήµατα σε άλλες πόλεις, που θα οδηγήσει καταρχήν στην κοινή συµµετοχή αυτών των πρωτοβουλιών στη διαδήλωση της ∆ΕΘ το φθινόπωρο. Τέλος, όσον αφορά την ίδια την οργάνωση της διαδήλωσης της 8ης Μάρτης του 2020, παρουσιάστηκαν οι πρώτες σκέψεις για την έγκαιρη εκκίνηση µιας κινηµατικής καµπάνιας, που θα ξεκινήσει από το φθινόπωρο, µε στόχο το κάλεσµα για γυναικεία απεργία να αγκαλιαστεί από πλατιά τµήµατα της κοινωνίας. Τονίστηκε επίσης η αναγκαιότητα σύσφιξης των διεθνών σχέσεων µε συλλογικότητες και συνελεύσεις σε ολόκληρο τον κόσµο. Στη συνέλευση της 16ης Σεπτέµβρη θα παρουσιαστεί αναλυτικά το σχέδιο καµπάνιας για την 8η Μάρτη και θα συγκεκριµενοποιηθούν οι οµάδες εργασίας.

ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6944548787 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6984417681 Ν. Σµύρνη 6972098143 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγµένη 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948100218 Κορυδαλλός 6945037002 Κερατσίνι 6981093970

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 Αχαρνές 6977266544 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6981084090 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6984267504 ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6959771512 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6932422501 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: Τρίκαλα 6976291795 Λάρισα 6976579448 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6944916915 Ρέθυµνο 6907856793 Χανιά 6975964967 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6972743637 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΛΟΝΔΙΝΟ: 0044-7969523579 ΠΑΡΙΣΙ: 0033-673555890 0030-6937762930

ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ: Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546

Νοσοκ. «Άγιος Σάββας» 6998466952 ΥΠΑΑΤ 6945754555 ∆ήµοι 6980579817 Εκπαιδευτικοί 6972878820

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ: Νοµική Αθήνας 6972648225 ΤΕΙ Αθήνας 6975208151 Πάντειο 6984417681

Φιλοσοφική 6972595471 Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών 6959771512

6

17 ΙΟΥΛΗ 2019

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

Αποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογία ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες.

Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6973005569 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6932045320 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942602766 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6942993423 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ΚΡΗΤΗ: 6979925065 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6972743637 ΜΕΣΣΗΝΙΑ: 69832422501 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

• •

•

• •

•

•

ένε ότι... η ισότητα των φύλων είναι µόνο η εκπροσώπηση σε θέσεις εξουσίας Μετά την ορκωµοσία της νέας κυβέρνησης ξεκίνησε µια µεγάλη συζήτηση για τη µη εκπροσώπηση γυναικών σε υπουργικές θέσεις. Όταν ο Μητσοτάκης ρωτήθηκε επί του θέµατος δήλωσε πως «υποστηρίζει» την ισότητα των γυναικών, αλλά «οι γυναίκες δεν ενδιαφέρονται να ανελιχθούν στην πολιτική», έδειξε την υποκρισία µε την οποία η δεξιά αντιµετωπίζει το ζήτηµα της ισότητας των φύλων και της συµµετοχής των γυναικών σε θεσµικό επίπεδο. Σε αυτό το σηµείο θα πρέπει να θυµίσουµε ότι αν και σωστά ο ΣΥΡΙΖΑ ανέδειξε το θέµα της υπο-εκπροσώπησης των γυναικών στην κυβέρνηση, στο όχι και τόσο µακρινό 2015 είχε προκαλέσει την έκπληξη και την οργή πολλών φεµινιστικών συλλογικοτήτων παγκοσµίως αφού στην τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ συµµετείχαν µόλις έξι γυναίκες σε ένα κυβερνητικό σώµα σαράντα ατόµων. Την ίδια στιγµή που η ισχνή γυναικεία συµµετοχή την κυβέρνηση Ν∆ δηµιουργεί αντιδράσεις, σε ευρωπαϊκό επίπεδο δύο γυναίκες βρίσκονται στο κέντρο της προσοχής: Η Κριστίν Λαγκάρντ ως η διάδοχος του Ντράγκι στα ηνία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και η Ούρσουλα Φον ντερ Λάιεν ως υποψήφια πρόεδρος της Κοµισιόν. Τα συστηµικά µέσα, τόσο στην Ελλάδα όσο και ευρωπαϊκά, έτρεξαν να πανηγυρίσουν για την ανάδειξη των γυναικών στα ανώτερα κλιµάκια της ΕΕ, µιλώντας για δικαίωση των «φεµινιστικών αγώνων». Στην πραγµατικότητα όµως αυτές οι γυναίκες καµία σχέση δεν έχουν µε τις πραγµατικές διεκδικήσεις του φεµινιστικού κινήµατος. Ο αστικός «φεµινισµός», τον οποίο αντιπροσωπεύουν, έχει ως µοναδικό στόχο την ανάδειξη των γυναικών σε υψηλόβαθµες θέσεις, µιλώντας µονίµως για το δικαίωµά τους στην εκπροσώπηση. Είναι αλήθεια πως η εκπροσώπηση των γυναικών είναι σηµαντική. Είναι ένα κοµµάτι των θεσµικών δικαιωµάτων των γυναικών, το οποίο συνεχώς καταπατάται, µε τις γυναίκες να κατέχουν ελάχιστες κυβερνητικές θέσεις και ελάχιστες υψηλόβαθµες θέσεις γενικότερα. Ένας λόγος είναι ο υπάρχων σεξισµός που τις εµποδίζει να ανελιχθούν, που περιλαµβάνει καχυποψία για τις δυνατότητές τους, το δυναµισµό τους, την αντοχή τους κλπ. Όµως, ο πιο σηµαντικός λόγος είναι ότι, λόγω της απλήρωτης εργασίας στο σπίτι και της φροντίδας των παιδιών και των ηλικιωµένων, µε τις οποίες επιφορτίζονται, οι γυναίκες πολύ συχνά δεν έχουν το χρόνο και τις δυνάµεις, ώστε να ανελιχθούν µε τους ίδιους όρους όπως οι άντρες. Όµως ποιες γυναίκες εκπροσωπούνται από τις πολιτικές της Λαγκάρντ (που ως πρόεδρος του ∆ΝΤ επέβαλε τα πιο σκληρά αντεργατικά µέτρα και µέτρα διάλυσης του κοινωνικού κράτους µέσω των µνηµονίων), της Φον ντερ Λάιεν (συνέταιρου της Μέρκελ) και της Νέας ∆ηµοκρατίας; Σίγουρα όχι η πλειοψηφία των γυναικών. Όποιος κι αν είναι ο διαχειριστής ή διαχειρίστρια των πολιτικών της λιτότητας που αντιπροσωπεύουν αυτές οι γυναίκες, τα πρώτα θύµατα θα είναι οι πραγµατικές γυναίκες της κοινωνίας, οι οποίες τα τελευταία χρόνια έχουν

αναδειχθεί ως «οι φτωχότερες των φτωχών». Την εποχή των µνηµονίων και των πολιτικών της λιτότητας, η ανεργία των γυναικών, σύµφωνα µε την ΕΛΣΤΑΤ, έχει φτάσει στο 23,7% µε πάνω από 10% διαφορά από την αντίστοιχη των αντρών, ενώ οι γυναίκες είναι οι πρώτες που έχουν πέσει θύµατα της ελαστικής και την ανασφάλιστης εργασίας, καθώς περίπου το 60 µε 70% των επισφαλώς εργαζόµενων είναι γυναίκες, ενώ κατέχουν αντίστοιχη πρωτιά και στις πιο κακοπληρωµένες θέσεις. Η λογική της εκπροσώπησης των γυναικών σε κυβερνητικές θέσεις βασίζεται στη λογική ότι αυτές οι γυναίκες θα προωθούν µια φεµινιστική ατζέντα. Όταν όµως πρόκειται για γυναίκες του νεοφιλελευθερισµού δεν υπάρχει περίπτωση να προωθηθούν θέσεις που θα βοηθήσουν την πλειοψηφία των γυναικών. Και αυτό γιατί, όταν µιλάµε για γυναίκες, µιλάµε για τις εργαζόµενες, άνεργες, φτωχές, µετανάστριες και ΛΟΑΤΚΙ+ γυναίκες. Αυτές των οποίων τα δικαιώµατα καταπατούνται συνεχώς, αυτές που βιώνουν πρώτες τις καταστροφικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Είναι ο ορισµός της υποκρισίας να µιλάνε για φεµινισµό και για εκπροσώπηση των γυναικών οι ίδιες/οι που για χρόνια οδήγησαν χιλιάδες γυναίκες στη φτώχια και την εξαθλίωση, οι ίδιες/οι που ψήφισαν και πρότειναν µέτρα που επιδείνωσαν ακόµα περισσότερο τη θέση των γυναικών. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως προηγούµενη κυβέρνηση, προσπάθησε να αντλήσει πολιτική υπεραξία, διατυµπανίζοντας ότι υπερασπίζεται τα δικαιώµατα των γυναικών, ενώ στελέχη και υποστηρικτές του έτρεξαν να κατηγορήσουν τον Μητσοτάκη για την έλλειψη γυναικών στη νέα κυβέρνηση. ∆εν ξεχνάµε πως επί ΣΥΡΙΖΑ οι αναπληρώτριες µε επαπειλούµενη εγκυµοσύνη δεν είχαν δικαίωµα να πάρουν άδεια και πως επί συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-Νέας ∆ηµοκρατίας-ΛΑΟΣ (κυβέρνηση Παπαδήµου) διαποµπεύτηκαν οι οροθετικές εργαζόµενες στη βιοµηχανία του σεξ. Και οι δύο έχουν καταθέσει και ψηφίσει µέτρα που οδήγησαν στη διάλυση του κοινωνικού κράτους, ρίχνοντας στις πλάτες των γυναικών τη φροντίδα παιδιών, ηλικιωµένων και αρρώστων, ενώ ταυτόχρονα τους στέρησαν την πρόσβαση σε κοινωνικές υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας, διέλυσαν και υποστελέχωσαν τα κέντρα κακοποιηµένων γυναικών και τις άφησαν απροστάτευτες στην εργοδοτική αυθαιρεσία. Οι γυναίκες δεν έχουν τίποτα να περιµένουν από υποκριτικές κυβερνήσεις, κόµµατα και «φεµινίστριες» στελέχη της ΕΚΤ, του ∆ΝΤ και της Κοµισιόν που, ενώ διακηρύττουν την πίστη τους στην ισότητα, δεν κάνουν το παραµικρό για να βελτιωθεί η κοινωνική θέση των γυναικών. Όποια κι αν είναι η αντιπροσώπευση των γυναικών στη νέα κυβέρνηση ή στα κλιµάκια της ΕΕ, αυτό δεν αλλάζει την πολιτική τους κατεύθυνση: την κατεύθυνση του νεοφιλελευθερισµού, της διάλυσης του κοινωνικού κράτους, της επίθεσης στα δικαιώµατα των εργατών, των γυναικών και των µεταναστριών. Μια σεξιστική και άκρως µισογυνιστική πολιτική.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ

17 ΙΟΥΛΗ 2019

7

Οι εκλογές και η πέραν του ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά Του Αντώνη Νταβανέλου

Τ

α αποτελέσµατα των εκλογών αναδεικνύουν τον εγκλωβισµό της πέραν του ΣΥΡΙΖΑ Αριστεράς, σε µια πορεία συρρίκνωσης της εκλογικής επιρροής της, σε σύγκριση µε την περίοδο πριν το ξέσπασµα της οικονοµικής και στη συνέχεια της πολιτικής κρίσης. Τα αποτελέσµατα αυτά πρέπει να κριθούν µε πιο αυστηρά πολιτικά κριτήρια, γιατί σηµειώθηκαν µέσα σε συνθήκες αντικειµενικά πιο ευνοϊκές για τη ριζοσπαστική Αριστερά (µακρά εµπειρία των µαζών σε µεγάλα πολιτικά γεγονότα, διάλυση του σοσιαλδηµοκρατικού χώρου όπως τον είχε εκφράσει το ΠΑΣΟΚ, έκθεση του ΣΥΡΙΖΑ στους διαλυτικούς κινδύνους της µνηµονιακής πολιτικής κ.ο.κ.). Τα αποτελέσµατα αυτά δείχνουν – ασφαλώς µε στρεβλό τρόπο, όπως όλοι οι εκλογικοί δείκτες, όµως µε σαφήνεια– τα πιο πραγµατικά και µακροχρόνια προβλήµατα στην πολιτική γραµµή, στη µαζική δράση και στην οργανωµένη συσπείρωση. Προβλήµατα που, µε τη σειρά τους, έπαιξαν ρόλο στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε να συγκρατηθεί στο 31%, παρότι «έβγαινε» από µια 4ετία µνηµονιακής πολιτικής, όπου ανέλαβε την «πατρότητα» σηµαντικών νεοφιλελεύθερων αντιµεταρρυθµίσεων. Η πορεία της συρρίκνωσης παρουσιάζει µια εντυπωσιακή αναλογία σε όλους τους βασικούς «χώρους» της Αριστεράς.

ΚΚΕ Το ΚΚΕ στις εκλογές της 7/7 πήρε 299.592 ψήφους και 5,3%, επίδοση που ουσιαστικά ταυτίζεται µε εκείνη των ευρωεκλογών (302.603 ψήφους και 5,34%). Στις ευρωεκλογές, πολλά κεντρικά στελέχη του ΚΚΕ είχαν χαιρετίσει µε ικανοποίηση το αποτέλεσµα, υπογραµµίζοντας κυρίως την «ανθεκτικότητα» του κόµµατος. Μετά τις εθνικές εκλογές της 7/7, ο ∆ηµ. Κουτσούµπας στις δηλώσεις του απέφυγε κάθε χαρακτηρισµό αποτίµησης της επίδοσης του ΚΚΕ, µένοντας κυρίως στο να χαρακτηρίσει δύσκολες τις συνθήκες µέσα στις οποίες αυτή επιτεύχθηκε. Και φρονίµως. Γιατί στις εκλογές του Ιούλη του 2019, το ΚΚΕ πήρε λιγότερες ψήφους από τις εκλογές του 1993 (313.000 και 4,54%), τότε που µόλις έβγαινε από τις συνθήκες της διάσπασής του και της ιδεολογικοπολιτικής κρίσης που είχε προκαλέσει το εγχώριο και διεθνές 1989. Πήρε τις µισές ψήφους από την κορυφαία επίδοσή του στις εκλογές του 2007 (583.750 και 8,15%) και σαφώς λιγότερες από την επίδοσή του τον Μάιο του 2012, όταν άρχιζε η ραγδαία άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ (536.000 και 8,48%). Τα στοιχεία αυτά δείχνουν την αδυναµία του ΚΚΕ να αντιµετωπίσει πολιτικά,

τακτικά και οργανωτικά, την περίοδο της κρίσης. Συγκράτησε δυνάµεις, αλλά η γενικότερη πολιτική επιρροή του συµπιέστηκε για να ταυτιστεί τελικά µε τον «σκληρό» οργανωµένο πυρήνα του. Στις εκλογές του 2019 το ΚΚΕ για πρώτη φορά σε αυτή την περίοδο δοκίµασε κάποια «ανοίγµατα». Απέφυγε –ασφαλώς!– άνοιγµα προς οργανωµένες δυνάµεις ή συλλογικότητες, αλλά κάλεσε πρόσωπα που είχαν απογοητευτεί από άλλους χώρους να συνδράµουν στα ψηφοδέλτια ή να βοηθήσουν στην προεκλογική καµπάνια του. Απ’ ό,τι φάνηκε, η προσέλευση δεν ήταν αµελητέα. Ταυτόχρονα παρατηρήθηκε ένα «άνοιγµα» στην πολιτική γραµµή, όπως τουλάχιστον παρατηρήθηκε στις προεκλογικές οµιλίες (αναβάθµιση της αντιφασιστικής αιχµής, θετική αναφορά σε όσους/ες ψήφισαν ΟΧΙ στο ∆ηµοψήφισµα, µια κάποια αναγνώριση του αντιµνηµονιακού στοιχείου, χρήση του όρου «Αριστερά» κ.ο.κ.). Κάποια από τα «ανοίγµατα» πήγαν και αντίστροφα: ο υπερτονισµός των «κυριαρχικών δικαιωµάτων της χώρας» και του κινδύνου του «αλυτρωτισµού» των γειτόνων µας στα Βαλκάνια, επιχειρούσαν να ψαρέψουν στα νερά του εθνικιστικού/ πατριωτικού χώρου. Όπως φάνηκε, τα «ανοίγµατα» δεν απέδωσαν. Απείχαν πολύ από µια συγκροτηµένη πολιτική συµµαχιών, ενώ η µακρά αποχή του ΚΚΕ από σηµαντικές πολιτικές πρωτοβουλίες φανερώνει την απόστασή του από την αναγκαία µαζική πολιτική σε µια περίοδο κρίσης. Την επόµενη µέρα, στο περιεχόµενο των παρεµβάσεων κεντρικών στελεχών του διαφαίνεται µια ένταση. Όσοι/ες δίνουν την έµφαση στην «ανθεκτικότητα» του κόµµατος δεν λένε ακριβώς το ίδιο µε όσους/ες υποστηρίζουν ως χρήσιµα τα «ανοίγµατα» και προαναγγέλλουν τη συνέχειά τους. Αυτή η συζήτηση, στο βαθµό που θα επεκταθεί προς τα κάτω, έχει σηµαντικό πολιτικό ενδιαφέρον.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Ανάλογη, σε σαφώς µικρότερα µεγέθη, είναι η εικόνα για τις επιδόσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Οι 23.191 ψήφοι και το 0,41% είναι το µισό της επίδοσής της τον Σεπτέµβρη του 2015 (46.000 ψήφοι και 0,85%) και µόλις το ένα τρίτο της κορυφαίας επίδοσής της τον Μάιο του 2012 (75.000 ψήφοι και 1,2%). Επιβεβαιώνεται έτσι ότι αυτός ο µετωπικός σχηµατισµός της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς πάει καλύτερα σε συνθήκες γενικής ανόδου της Αριστεράς, ενώ διαψεύδεται η αντίληψη ότι, «αν ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα», οι ευκαιρίες θα είναι περισσότερες για τους «καθαρούς» και τους «σκληρούς». Στις ανακοινώσεις των βασικών συνιστωσών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προαναγγέλλεται εσωτερική πολιτική σύγκρουση. Το ΝΑΡ κάνει λόγο για «τοµές» και «τολµηρές αποφάσεις» στην κατεύθυνση προς «ένα σύγχρονο κοµουνιστικό πρόγραµµα και

πόλο». Το ΣΕΚ καλεί για «ενωτική ταξική απάντηση» ενάντια στη ∆εξιά, ενώ καυτηριάζει την τάση «να περιχαρακώνονται οι πρωτοβουλίες» και «να αποκλείεται η κοινή δράση», ενώ υποδεικνύει κάποιες «διασπαστικές κινήσεις» ενάντια στο ΣΕΚ στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η απόκλιση είναι παραπάνω από φανερή και είναι πολύ συζητήσιµο αν θα βρεθεί ενωτικός «συµβιβασµός».

ΛΑΕ

Στη ΛΑΕ ισχύει η συρρίκνωση, αλλά είναι κατά πολύ ισχυρότερη της αναλογίας. Η σύγκριση µε τις εκλογές του Σεπτέµβρη του 2015 δείχνει κατάρρευση. Το 0,28% στις εθνικές εκλογές, σε σύγκριση µε το 0,56% στις ευρωεκλογές δείχνει ότι, αφενός, «η ΛΑΕ δεν κατάφερε να συγκρατήσει την πτωτική πορεία που δυστυχώς συνεχίστηκε και µετά το πολύ αρνητικό αποτέλεσµα των ευρωεκλογών» (ανακοίνωση της Εκλογικής Επιτροπής της ΛΑΕ), όµως αφετέρου υπενθυµίζει ότι µια εκλογική παρέµβαση έχει πολιτικές προϋποθέσεις πέραν του (σωστού) βολονταρισµού να κρατηθεί εν κινήσει ένα υπαρκτό και πολύτιµο δυναµικό µελών και στελεχών. Μεταξύ των ευρωεκλογών και των εθνικών εκλογών έγιναν στη ΛΑΕ κάποιες αλλαγές και διορθώσεις προς τη σωστή κατεύθυνση. Όµως ήταν λίγες κι ήρθαν αργά, προκειµένου να θεραπεύσουν τις αιτίες που οδήγησαν στην κατάρρευση των ευρωεκλογών. Η βασική αιτία της πτώσης από το 2,98% του 2015 στο 0,56% των ευρωεκλογών πρέπει να αναζητηθεί στην πολιτική γραµµή. Οι ηγετικές επιλογές και εκφωνήσεις που µετακινήθηκαν προς την εθνική/ πατριωτική ατζέντα δεν αποτελούσαν ένα «αντιιµπεριαλιστικό» συµπλήρωµα στον αντιµνηµονιακό/αντινεοφιλελεύθερο «λόγο» της ΛΑΕ, αλλά την ακύρωσή του. Μεταξύ του ΕΠΑΜ και του Άρδην από τη µια και την ΛΑΕ (που διεκδικούσε την ανασυγκρότηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς) από την άλλη, δεν προκύπτει κανένας πολιτικός «χώρος», αλλά πολιτική διάλυση. Αυτή η διαλυτική τάση ενισχυόταν από τον αυθαίρετο και αρχηγοκεντρικό τρόπο µε τον οποίο επιβλήθηκε, τρόπο που µείωσε στο ελάχιστο τις δυνατότητες για

διορθωτικές παρεµβάσεις και έγκαιρους επαναπροσανατολισµούς. Η ΛΑΕ πλήρωσε ακριβά αυτά τα ηγετικά λάθη και τις αδυναµίες στη λειτουργία της. Όµως αυτά έχουν συνέπειες. Όπως έδειξαν οι αυτοδιοικητικές και περιφερειακές εκλογές, στη ΛΑΕ εξακολουθεί να συσπειρώνεται ένα σηµαντικό δυναµικό. Που έχει µπροστά του, ως υποχρέωση, το «βήµα» µιας Συνδιάσκεψης ανασυγκρότησης το φθινόπωρο. Η σαφής αυτοκριτική, ένας συγκεκριµένος απολογισµός και µια ρητή στροφή στη ριζοσπαστική αριστερή πολιτική είναι οι ελάχιστες προϋποθέσεις γι’ αυτή τη συζήτηση. ∆εν είναι όµως και αρκετές. Σε αυτή τη βάση µιας συγκεκριµένης αριστερής στροφής, οι δυνάµεις στη ΛΑΕ οφείλουν να κινηθούν µε κριτήριο την υπέρβασή της. Οι δραστηριότητες «από τα κάτω» (στον εργατικό χώρο, στα αυτοδιοικητικά σχήµατα, στο αντιφασιστικό/αντιρατσιστικό κ.ο.κ.) οφείλουν να προετοιµάσουν αυτή την προοπτική. Η συζήτηση για τη συνέχεια οφείλει να συνδεθεί µε τη συζήτηση για µια ευρύτερη νέα προσπάθεια, για µια ενωτική πρωτοβουλία στο χώρο των µαχόµενων δυνάµεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Οι διεργασίες και οι συζητήσεις που διαπερνούν σήµερα όλους τους «χώρους» είναι έντονες και γνωστές. Η παρέµβαση που χρειάζεται, είναι να τους δοθεί µορφή και περιεχόµενο προς µια νέα προσπάθεια, σε ανώτερο επίπεδο. Ο χρόνος που θα έχουµε από την επιθετικότητα του Μητσοτάκη και τη σοσιαλδηµοκρατική ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα είναι µεγάλος.

8

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

17 ΙΟΥΛΗ 2019

Επιµέλεια Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς Στον αέρα οι εργαζόµενοι της Πειραιώς που θα µετακινηθούν στην Intrum

Ε

δώ και 1,5 µήνα η Τράπεζα Πειραιώς υπέγραψε συνεργασία µε την Intrum. Η Intrum είναι όµιλος µε έδρα τη Σουηδία και ανέλαβε όλα τα κόκκινα δάνεια της Πειραιώς, ενώ προηγουµένως είχε αναλάβει αντίστοιχα και κόκκινα δάνεια από τη Eurobank. Η Intrum θεωρείται µία από τις 7 µεγάλες εταιρείες που παίζουν στο παιχνίδι για την αγορά των κόκκινων δανείων των συστηµικών τραπεζών. Για να υλοποιηθεί η συνεργασία, η συµφωνία προβλέπει τη δηµιουργία νέας επιχείρησης, µε την Intrum να κατέχει το 80% και την Πειραιώς το 20%. Επίσης όλο το προσωπικό της Recovery Banking Unit (RBU), του τµήµατος δηλαδή της Τράπεζας Πειραιώς που ασχολούνταν µε τα κόκκινα δάνεια, προβλεπόταν να µεταφερθεί στη νέα εταιρεία. Η διαδικασία έχει σχεδιαστεί να ολοκληρωθεί ως την 1η του Οκτώβρη του τρέχοντος έτους. Όµως τίποτε άλλο δεν είχε προβλεφθεί πιο συγκεκριµένα για τους εργαζόµενους. Είναι χαρακτηριστικό ότι, όταν έκλεισε η συµφωνία, ο διευθύνων σύµβουλος της Πειραιώς Χρήστος Μεγάλου δήλωνε: «Έχουµε χρόνο έως την 1η Οκτωβρίου για να ολοκληρώσουµε όλες τις λεπτοµέρειες για τους εργαζόµενους στην RBU». Μάλιστα ο τρόπος να µη δεχθούν οι εργαζόµενοι της RBU την µεταφορά στη νέα εταιρεία θα ήταν να εναντιωθούν σε αυτή την ενέργεια. Πέραν της απορίας που έχει µείνει αναπάντητη, δηλαδή το γιατί, ενώ η RBU έχει πιάσει τους στόχους της τράπεζα για το 2018 και για το πρώτο τρίµηνο του 2019, όπως ο ίδιος ο Χ. Μεγάλου παραδέχθηκε, υπάρχει και άλλο ένα κενό που καλύφθηκε πιο γρήγορα. Τι δηλαδή θα έκαναν οι

εργαζόµενοι της RBU που δεν θα πήγαιναν στη νέα εταιρεία. Σύντοµα η τράπεζα έκανε φανερές τις προθέσεις της. Σύµφωνα µε τους εργοδότες της Πειραιώς, όσοι αρνηθούν να πάνε στη νέα εταιρεία, κινδυνεύουν µε απόλυση. Και δεν έφτανε προς τους εργαζόµενους η απόλυτη κοροϊδία της εργοδοσίας, ήρθε να προστεθεί και η ανικανότητα της ηγεσίας της ΟΤΟΕ, της Οµοσπονδίας δηλαδή των τραπεζοϋπαλλήλων, που καλεί τους εργαζόµενους να κάνουν ό,τι θέλουν ατοµικά και όχι συλλογικά, γιατί η ΟΤΟΕ, όπως λένε, έχει δεσµευτεί ότι στο νέο σχήµα θα πάει όποιος θέλει και µόνο. Είναι ένας χειρισµός που µπορεί να οδηγήσει πολλούς από τους 1.300 εργαζόµενους στην ανεργία, καθώς και πάλι υπάρχει επίκληση σε προφορικές δεσµεύσεις. Την ώρα µάλιστα που η εργοδοσία προσπαθεί να εκφοβίσει τους εργαζόµενους της RBU, τονίζοντας ότι θα καταργηθούν οι θέσεις εργασίας όσων δεν φύγουν και ότι όσοι δεν θέλουν να πάνε στην Intrum θα πρέπει να υποβάλουν δήλωση εναντίωσης, η οποία όµως συνιστά σοβαρό λόγο για απόλυση. Και όλες αυτές οι απειλές εκτοξεύονται, ενώ οι εργαζόµενοι στις τράπεζες γνωρίζουν ότι το µέλλον τους είναι ζοφερό, καθώς τα πακέτα των προβληµατικών δανείων έχουν πουληθεί σε άλλες επιχειρήσεις. Αν οι εργαζόµενοι κάνουν το λάθος να µπουν σε συζήτηση που θα αποδέχεται το δικαίωµα του εργοδότη να συρρικνώνει τις τραπεζικές εργασίες, τότε θα έχουν χάσει το παιχνίδι. Μόνη λύση στην Πειραιώς είναι οι εργαζόµενοι της RBU να αντισταθούν συλλογικά, αρνούµενοι όλοι µαζί τη µεταφορά τους στην Intrum και στο νέο σχήµα.

Απλήρωτοι εργαζόµενοι στο νοσοκοµείο Άρτας

Π

αράσταση διαµαρτυρίας στο γραφείο του ∆ιοικητή του νοσοκοµείου Άρτας θα πραγµατοποιήσει ο Σύλλογος Εργαζοµένων του Γενικού Νοσοκοµείου Άρτας την Τετάρτη 17 Ιούλη. Όπως καταγγέλλει ο Σύλλογος σε ανακοίνωσή του, για µία φορά ακόµη εργαζόµενοι στο νοσοκοµείο µένουν απλήρωτοι για δεδουλευµένη εργασία. Πρόκειται για το προσωπικό ορισµένου χρόνου (47 εργαζόµενοι) που εργάζεται στην καθαριότητα και στη σίτιση του Νοσοκοµείου, για το επικουρικό προσωπικό (ιατρικό και µη – 10 εργαζόµενοι) που εργάζεται µε παρατάσεις συµβάσεων, για το σύνολο του ιατρικού προσωπικού (περίπου 79 γιατροί όλων των κατηγοριών) και για το σύνολο των εφηµεριών. Όλοι αυτοί είναι ή θα παραµείνουν απλήρωτοι. Ο λόγος που θα συµβεί αυτό είναι οι πρόχειρες µνηµονιακές νοµοθετικές ρυθµίσεις της προηγούµενης κυβέρνησης του Α. Τσίπρα για την πρόσληψη προσωπικού καθαριότητας, σίτισης, φύλαξης µε 12µηνες συµβάσεις, οι παρατάσεις µε υπουργικές αποφάσεις των συµβάσεων του επικουρικού προσωπικού, που έχουν ξεπεράσει τα 5 χρόνια και ο νόµος για την εφηµεριακή εργασία του ιατρικού προσωπικού, που δεν γίνεται να εφαρµοστεί αν δεν συνοδευτεί από µαζικές προσλήψεις γιατρών. Και τέλος φταίει η λειτουργία του Ελεγκτικού Συνεδρίου και του τοπικής υπηρεσίας Επιτρόπου, που δεν υπογράφουν τα εντάλµατα πληρωµής. Η κατάληξη είναι κάθε φορά οι εργαζόµενοι να κάνουν κινητοποιήσεις, ώστε η πληρωµή τους να γίνεται µε τη διαδικασία του «εντέλλεσθε» από την πλευρά και των Υπουργών Υγείας και της ∆ιοίκησης του Νοσοκοµείου. Μια διαδικασία που

στις αρχές του Ιούλη δεν πραγµατοποιήθηκε από το υπουργείο Υγείας λόγω εκλογών και έτσι έµειναν απλήρωτοι σχεδόν 140 εργαζόµενοι στο νοσοκοµείο, στους οποίους υπέδειξαν να ψηφίσουν σωστά για να πληρωθούν. Το παραπάνω πρόβληµα δεν είναι το µοναδικό στο νοσοκοµείο της Άρτας. Η µερική λειτουργία του τµήµατος του αξονικού τοµογράφου συνεχίζεται, καθώς δεν έχουν προσληφθεί οι γιατροί που χρειάζονται στο ακτινολογικό για να λειτουργήσουν τον ολοκαίνουργιο (1,5 έτους) αξονικό τοµογράφο! Αποτέλεσµα αυτής της λειτουργίας είναι να µην εξυπηρετούνται οι ανασφάλιστοι, όπως κοκορευόταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, και να οδηγούνται αρκετοί εργαζόµενοι στα «σαρκοφάγα» ιδιωτικά ακτινοδιαγνωστικά κέντρα, που θησαυρίζουν! Αντίστοιχες ελλείψεις εµφανίστηκαν το τελευταίο διάστηµα και στη Μονάδα Τεχνητού Νεφρού, που έχει µείνει ουσιαστικά µε 2 γιατρούς µόνο, µε αποτέλεσµα να µην µπορεί να καλύψει τις ανάγκες των επισκεπτών για αιµοκάθαρση. Για ένα νοσοκοµείο που θα µπορούσε να εξυπηρετήσει χιλιάδες κατοίκους του νοµού, οι µνηµονιακές πολιτικές των µη προσλήψεων και η απουσία λόγω της ελλιπούς κρατικής χρηµατοδότησης έγκαιρου προγραµµατισµού των αναγκών του έχουν φέρει αυτά τα αποτελέσµατα. Ο νέος υπουργός και η καινούργια κυβέρνηση είναι υποχρεωµένοι να ακούσουν τη φωνή διαµαρτυρίας των εργαζοµένων του νοσοκοµείου και να προχωρήσουν άµεσα στην πληρωµή των απλήρωτων εργαζοµένων. Και οι εργαζόµενοι χρειάζεται να οργανώσουν τη δράση τους για να συνεχίσουν να διεκδικούν ανατροπή των µνηµονιακών πολιτικών.

ΣΙΔΕΝΟΡ: Ο σκληρός αγώνας συνεχίζεται!

Μ

ετά την αποτυχηµένη προσπάθεια της εργοδοσίας να τροµοκρατήσει τους εργαζόµενους µε την «ανταπεργία» που έκανε, βγάζοντας σε διαθεσιµότητα την πλειοψηφία των εργαζοµένων στη χαλυβουργεία το πρώτο δεκαήµερο του Ιούλη, η εργοδοσία προσπάθησε και πάλι να διασπάσει τον αγώνα, που δίνουν ενωµένοι µέχρι σήµερα οι εργαζόµενοι. Αντί λοιπόν να αποδεχθεί τις προτάσεις των εργαζοµένων ή τουλάχιστον να αποδεχθεί ότι θα διαπραγµατευτεί και άλλο µαζί τους µε στόχο να υπογραφεί Συλλογική Σύµβαση Εργασίας (ΣΣΕ), η εργοδοσία επιµένει να απαντά µε αναλγησία, επικαλούµενη δήθεν οικονοµικά προβλήµατα και προετοιµάζοντας το έδαφος ακόµη και για λουκέτο στην επιχείρηση, θέτοντας εµµέσως το σωµατείο και την αντίσταση των εργαζο-

µένων ως τους κύριους παράγοντες γι’ αυτή την πιθανότητα. Αυτό µάλιστα το έβγαλε και σε έγγραφο, όπου επίσης παραδέχεται ότι δεν πρόκειται να υπογράψει καµία ΣΣΕ, που θα προβλέπει αυξήσεις που να καλύπτουν τµήµα έστω των µισθολογικών απωλειών που έχουν υποστεί οι εργαζόµενοι. Οι εργαζόµενοι από την πλευρά τους δηλώνουν έτοιµοι και να πεινάσουν για όσο διάστηµα χρειαστεί να κρατήσει ο αγώνας τους, ώστε να κερδίσουν νέα ΣΣΕ. Είναι σαφές ότι τα λουκέτα τα βάζουν οι εργοδότες και όχι οι εργαζόµενοι. Η νέα κυβέρνηση της Ν∆, αν εννοεί ότι θέλει να µη θιγούν τα εργατικά δικαιώµατα, όπως διατυµπανίζουν τα στελέχη της δεξιά και αριστερά στα ΜΜΕ, θα έπρεπε ήδη να είχε παρέµβει εγκαλώντας την εργοδοσία. Είµαστε σίγουροι ότι δεν πρόκειται να το κάνει. Και ακόµη πιο σίγουροι

είναι οι εργαζόµενοι στη ΣΙ∆ΕΝΟΡ που µέχρι τώρα ό,τι κέρδισαν και οι ίδιοι και οι προηγούµενοι εργαζόµενοι στη χαλυβουργεία, το κέρδισαν µε αγώνες. Έτσι αποφάσισαν τη συνέχιση των στάσεων εργασίας και το τριήµερο 13-15 Ιούλη, όπου και πάλι οι στάσεις εργασίας ανά βάρδια, µε κυρίαρχο αίτηµα την άµεση λήψη µέτρων για την ασφάλεια των εργαζοµένων από ατυχήµατα, είχαν µαζική συµµετοχή. Οι εργαζόµενοι θα συνεχίσουν µε κινητοποιήσεις και όλο το καλοκαίρι, αν χρειαστεί.

Ο αγώνας τους, αν δεν έχει υποχωρήσει µέχρι τότε η εργοδοσία, χρειάζεται να είναι κέντρο στις διαδηλώσεις που θα γίνουν στη φετινή ∆ΕΘ.

17 ΙΟΥΛΗ 2019

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

9

Με το καληµέρα τα ερευνητικά κέντρα στο στόχαστρο Του ∆ηµήτρη Κάσση, προέδρου του ∆Σ του Πανελλήνιου Συλλόγου Εργαζοµένων ΕΛΚΕΘΕ

Μ

ια εξαιρετικά δυσµενής εξέλιξη για την έρευνα στην Ελλάδα προέκυψε µε την ανακοίνωση της νέας κυβερνητικής σύνθεσης, που ακολούθησε τις εθνικές εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019. Σύµφωνα µε το Προεδρικό ∆ιάταγµα Π∆ 81/2019, η Γενική Γραµµατεία Έρευνας και Τεχνολογίας (ΓΓΕΤ), µαζί µε τους εποπτευόµενους φορείς της, δηλαδή τη συντριπτική πλειοψηφία των Ερευνητικών Κέντρων (ΕΚ) της χώρας, µεταφέρεται από το πρώην Υπουργείο Παιδείας Έρευνας και Θρησκευµάτων στο νέο Υπουργείο Ανάπτυξης και Επενδύσεων. Μια εξέλιξη που γεννά πλήθος ερωτηµατικών αφενός ως προς το σχεδιασµό της, καθότι δεν είχε συζητηθεί στην ερευνητική κοινότητα το προηγούµενο διάστηµα από τους/τις εκπροσώπους του κόµµατος της τότε αξιωµατικής αντιπολίτευσης Νέας ∆ηµοκρατίας, και αφετέρου ως προς την σκοπιµότητα ενός τέτοιου χειρισµού από τη νέα κυβέρνηση. ∆υστυχώς ιδιαίτερα ως προς το τελευταίο οι συνειρµοί είναι αρνητικοί, καθώς ξυπνάνε µνήµες της περιόδου 2012-2015, όταν το αφήγηµα της σύνδεσης της έρευνας µε τη λεγόµενη «επιχειρηµατικότητα» και της ιδιωτικοποίησης των εναποµεινάντων δηµόσιων ΕΚ προβαλλόταν ως «αναπτυξιακή» στρατηγική για την έρευνα στη χώρα. Ένας όµως ακόµα σοβαρός λόγος ανησυχίας είναι και η αποσύνδεση της έρευνας από την τριτοβάθµια εκπαίδευση. Με αυτή την αιφνιδιαστική κίνηση από πλευράς κυβέρνησης, τα ΕΚ βρίσκονται σήµερα πιο αποκοµµένα από την ακαδηµαϊκή κοινότητα, από τους φοιτητές, από την ίδια τη βασική έρευνα. Ο κοινός χώρος παιδείας-έρευνας αποτελεί διαχρονικό αίτηµα της ερευνητικής κοινότητας, ενώ, από το 2009, αναγνωρίστηκε και από την πολιτεία η αναγκαιότητα θέσπισής του, µε µια σειρά αντιφάσεις βέβαια ως προς την υλοποίησή του.

ας. Έχοντας µείνει σε «δεύτερη προτεραιότητα», υπο-χρηµατοδοτήθηκε επί σειρά ετών, ενώ η ίδια η ερευνητική κοινότητα έχει κατά καιρούς βιώσει την απαξίωση από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Τα ΕΚ (ΝΠ∆∆ και ΝΠΙ∆) αντιµετωπίστηκαν είτε ως ο αποδιοποµπαίος τράγος περικοπών, είτε ως «παραρτήµατα» των πανεπιστηµίων, είτε ως οι φορείς που θα πρέπει να παράγουν εφαρµοσµένη και «ανταποδοτική» έρευνα, παρέχοντας φθηνές υπηρεσίες για την ιδιωτική πρωτοβουλία και τον κρατικό µηχανισµό. Το δε αφήγηµα της µη αξιολόγησης των ΕΚ στο πλαίσιο µιας γενικότερης απαξίωσής τους κατέρρεε από τις επανειληµµένες αξιολογήσεις (είτε από Ελληνικές, είτε από ∆ιεθνείς επιτροπές), τα πορίσµατα των οποίων δεν ελήφθησαν ποτέ υπόψη στη διαµόρφωση της ερευνητικής πολιτικής. Στην περίπτωση του Ελληνικού Κέντρου Θαλασσίων Ερευνών, για παράδειγµα, η ∆ιεθνής Ακαδηµαϊκή επιτροπή αξιολόγησης επισήµανε την επιτακτική ανάγκη ένταξης µε µόνιµη σχέση του νέου δυναµικού στα Ερευνητικά Ινστιτούτα.

Ανθρώπινο δυναµικό

Ποιες είναι λοιπόν οι προκλήσεις που αντιµετωπίζουν τα ΕΚ σήµερα; Είναι η ελλιπής σύνδεση µε την ανάπτυξη ή η αδυναµία λειτουργίας λόγω υλικοτεχνικής ανεπάρκειας και αποψίλωσης του δυναµικού

τους; Ιδιαίτερα ως προς το δεύτερο πρέπει να τονιστεί πως η συντριπτική τους πλειοψηφία, που εντάχθηκε ως νέο δυναµικό µέσα στην τελευταία 15ετία στα ΕΚ, αποτελείται από εργαζόµενους µε «ελαστικές» σχέσεις εργασίας που σήµερα έχουν φτάσει να αποτελούν πάνω από το µισό ενεργητικό δυναµικό της έρευνας στην Ελλάδα. Κι ενώ τα τελευταία χρόνια, µετά από συλλογικούς αγώνες, αναγνωρίστηκε από την πολιτεία η αναγκαιότητα στήριξης των ΕΚ της χώρας µε µόνιµο δυναµικό, δυστυχώς από τον Αύγουστο του 2018, όταν και ανακοινώθηκαν οι, κατά τα άλλα εξαιρετικά λιγοστές, 152 θέσεις για όλους τους ερευνητικούς φορείς, οι κινήσεις που έγιναν, υπήρξαν εξαιρετικά αργές µε αποτέλεσµα σήµερα να βρισκόµαστε ακόµα στην αρχή της διαδικασίας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το πρόβληµα της µετανάστευσης υψηλά καταρτισµένου επιστηµονικού δυναµικού της χώρας (brain drain) έχει γιγαντωθεί τα τελευταία χρόνια, χωρίς να έχει γίνει τίποτα το ουσιαστικό για την ανάσχεσή του, παρόλο που υποτίθεται έχει µπει ως προτεραιότητα από όλες τις προηγούµενες κυβερνήσεις. Συνεπώς θεωρούµε πως η συγκεκριµένη κίνηση της νέας κυβέρνησης ουδόλως απαντάει σε κάποιο υπαρκτό ζήτηµα των ΕΚ σήµερα. Τουναντίον αποτελεί επικίνδυνο πειραµατισµό, αν όχι προγραµµατισµό, για περαιτέρω υποβάθµιση των ΕΚ

και σύνδεσή τους µε την αγορά και την επιχειρηµατικότητα. ∆υστυχώς τέτοιες λογικές συνήθως πατάνε σε περικοπές, σε αποσύνδεση από το πεδίο παραγωγής γνώσης και πρόσδεση στη λογική παροχής υπηρεσιών. Αυτό θα αποτελέσει καταστροφή για το ίδιο το δυναµικό που έχει αποµείνει στην έρευνα, ένα δυναµικό που, παρά την οικονοµική κρίση, επιµένει και αποτελεί µια πολύ σηµαντική µαγιά για την έρευνα στη χώρα. Αυτό το δυναµικό µαζί µε τις υποδοµές των ΕΚ είναι που πρέπει πρωτίστως να στηριχθούν, µε συνολικό σχεδιασµό, σε σύνδεση µε την τριτοβάθµια εκπαίδευση, µε αύξηση της κρατικής χρηµατοδότησης, για να µπορεί η ερευνητική δραστηριότητα να ιδωθεί ως ένας πραγµατικός µοχλός ανάπτυξης. Οι εργαζόµενοι του ΕΛΚΕΘΕ εκφράζουν την αντίθεσή τους στην κυβερνητική επιλογή να µεταφέρει τους φορείς της ΓΓΕΤ από τον χώρο της «Παιδείας» στον χώρο της «Ανάπτυξης». ∆ηλώνουµε την αντίθεσή µας στην αποσύνδεση των ΕΚ από την τριτοβάθµια εκπαίδευση. Τα ΕΚ δεν µπορούν να αντιµετωπίζονται για άλλη µια φορά ως «αναπτυξιακά» εργαλεία. Αντιθέτως αποτελούν τους απαραίτητους αυτόνοµους και συµπληρωµατικούς φορείς για την ανάπτυξη της επιστηµονικής γνώσης. Για την προαγωγή της βασικής και εφαρµοσµένης έρευνας, την καινοτοµία, την ευαισθητοποίηση και προστασία της κοινωνίας.

Απαξίωση της έρευνας

Στο σηµείο αυτό πρέπει να τονίσουµε πως η έρευνα στην Ελλάδα υπήρξε ένας από τους τοµείς που πλήρωσε ακριβά την οικονοµική κρίση της τελευταίας δεκαετί-

Οι καπιταλιστές κάνουν πάρτι µε την ελαστική εργασία!

Ό

πως αποδεικνύεται από τα στοιχεία του συστήµατος Εργάνη για τη ροή της µισθωτής απασχόλησης στον ιδιωτικό τοµέα, τα οποία έδωσε στη δηµοσιότητα ο νέος υπουργός Εργασίας Γ. Βρούτσης, η πλειοψηφία των νέων προσλήψεων, που πραγµατοποιήθηκαν τον Ιούνιο του 2019, αφορούν θέσεις µε ελαστική σχέση εργασίας. Τον Ιούνιο του

2019 οι ελαστικές σχέσεις εργασίας υπερίσχυσαν της πλήρους απασχόλησης στις νέες προσλήψεις κατά 56,61%. Από αυτές µερική απασχόληση είναι το 44,33% και εκ περιτροπής εργασία είναι το 12,28%. Ακόµη και στο σύνολο του πρώτου εξαµήνου του 2018 υπερισχύουν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας µε 51,66% (µερική απασχόληση 40,01%, εκ περιτροπής εργασία 11,65%).

Τα στοιχεία αυτά είναι διαφωτιστικά. Πρώτον το πάρτι που κάνουν οι καπιταλιστές στην Ελλάδα µε την ελαστικοποίηση της εργασίας είχε την απόλυτη έγκριση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Όσοι ακόµη έχουν αυταπάτες ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν φιλεργατική, ας διαβάσουν προσεκτικά ξανά τα στοιχεία. Η ταξική της µονοµέρεια ήταν προς τους καπιταλιστές και όχι και για τους εργαζόµενους.

Τα στοιχεία είναι καµπανάκι για τους εργαζόµενους. Η Ν∆, που λέει ότι θα υπερασπιστεί τους εργαζόµενους, δεν µπορεί να το κάνει, καθώς η ατζέντα της µιλάει για νέες θέσεις εργασίας µόνο αν έχουν επιτευχθεί η ανάπτυξη και νέες επενδύσεις. Αυτή η ατζέντα κάνει δεδοµένα την εργασιακή επισφάλεια και τις ελαστικές σχέσεις κυρίαρχες στην εργασία και την απασχόληση.

10

εργατικα

Ευρεία σύσκεψη συνδικαλιστών του ΜΕΤΑ:

Ενωτικές πρωτοβουλίες για τ ανασυγκρότηση του εργατικ Της Κατερίνας Γιαννούλια

Σ

τις 13 Ιούλη, το ΜΕΤΑ, με καλεσμένους και από άλλους συνδικαλιστικούς ταξικούς χώρους, συζήτησε τα αποτελέσματα των εκλογών, την κατάσταση που αυτά αποτυπώνουν και την απαραίτητη παρέμβαση του εργατικού κινήματος. Από όλες κι όλους αναγνωρίστηκαν οι δυσμενείς συνθήκες για τους εργαζόμενους της χώρας που δημιουργεί το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογικών αναμετρήσεων. Ένα αποτέλεσμα που προετοιμάστηκε τα 4 τελευταία χρόνια, με την υιοθέτηση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της δεξιάς και του κεφαλαίου από τον ΣΥΡΙΖΑ, μετά την ιστορική κωλοτούμπα του 2015 και ολοκληρώθηκε στις τελευταίες εκλογές, με την ανάληψη της κυβέρνησης από τη ΝΔ, που κρίθηκε ότι είναι πιο «αρμόδια» να υλοποιήσει τις δικές της πολιτικές. Αυτό το αποτέλεσμα μόνο η Αριστερά μπορούσε να αποτρέψει, η οποία, δυστυχώς δεν ένωσε ποτέ τις δυνάμεις της απέναντι στην ακραία επίθεση που δέχονται τα λαϊκά στρώματα. Αυτό ίσχυσε ακόμα και στους εργατικούς χώρους, σε μεγάλους κλάδους με βαρύνουσα σημασία τόσο για τους εργαζόμε-

νους, όσο και για την κοινωνία, όπως στους εκπαιδευτικούς του Δημοσίου, τους δήμους κλπ, με αποτέλεσμα οι μνημονιακές δυνάμεις (ΔΑΚΕ-πρώην ΠΑΣΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ) να αποκτούν πλειοψηφίες παράλυσης σε μεγάλες ομοσπονδίες. Όπως χαρακτηριστικά είπε ο Γιώργος Χαρίσης (Γραμματέας του ΜΕΤΑ): «Η άνοδος της ΝΔ, το αυξημένο ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ και η σημαντική μείωση της Αριστεράς… θα έχει επιπτώσεις στα δικαιώματα των εργαζομένων και γενικότερα στην πορεία της χώρας μας. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική της έστρωσε το χαλί για την επάνοδο της ΝΔ.

• Ψήφιση και εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών…

• Υιοθέτησε πλήρως την πολιτική του ευρωμονόδρομου και πρωτοστάτησε στην προώθηση των ιμπεριαλιστικών αμερικάνικων σχεδίων στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και των Βαλκανίων.

•- Όχι μόνο «έπιασε» το πλεόνασμα το 3,5% που συμφώνησε με τους δανειστές, αλλά είχε και «αιματηρό» υπερπλεόνασμα!...

• Απογοήτευσε τον κόσμο… με αποτέλεσμα να υπάρχει μεγάλη κάμψη των εργατικών και λαϊκών αγώνων. Αυτή η κατάσταση που δημιουργήθηκε, άνοιξε το δρόμο της επιστροφής της ΝΔ...

• Το μόνο θετικό αποτέλεσμα των εκλογών ήταν η μη κοινοβουλευτική έκφραση της Χρυσής Αυγής και η υποχώρηση των ποσοστών της. Παραμένει όμως ως μια εφεδρεία του συστήματος και γι’ αυτό το μέτωπο ενάντια στον εθνικισμό, το φασισμό και την ξενοφοβία πρέπει να είναι ανοιχτό και να μην υποτιμάται η αντιφασιστική και αντιρατσιστική δράση από το εργατικό λαϊκό κίνημα». Έχοντας συναίσθηση ότι η ΝΔ «θα χτίσει πάνω σε όσα έφτιαξε ο ΣΥΡΙΖΑ», όπως η ίδια δηλώνει, έχοντας ακούσει τον ΣΥΡΙΖΑ να μιλάει για «προγραμματική αντιπολίτευση», που σημαίνει ότι δεν αναμένεται να τον δούμε στους δρόμους και τα κινήματα, προετοιμαζόμαστε να αντιμετωπίσουμε μια επιθετική Νέα Δημοκρατία, μια επιτάχυνση του νεοφιλελευθερισμού, των ιδιωτικοποιήσεων (συμπεριλαμβανομένου του ασφαλιστικού συστήματος), της κατάρρευσης των δημόσιων κοινωνικών δομών που απέμειναν, τη δημιουργία συνθηκών ανθρωποφαγίας και ατομικής επιβίωσης μεταξύ εργαζομένων αντί της συλλογικής διεκδίκησης, προώθηση του δόγματος «Νόμος και Τάξη». Σε όλα αυτά θα αντισταθούμε. Το ΜΕΤΑ δεν θεωρεί παγιωμένη τη δύσκολη κατάσταση, δεν υποστέλλει την αγωνιστική του διάθεση και δηλώνει την

πρόθεση να συμμετέχει ενεργά στην ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, με ενωτικές πρωτοβουλίες για κοινή δράση των ταξικών δυνάμεων σε σωματεία, ομοσπονδίες και κάθε εργατικό χώρο, χωρίς καθυστερήσεις. Όπως ανέφερε και πάλι ο Γιώργος Χαρίσης: «Πιστεύουμε ότι η διατήρηση και η όξυνση των προβλημάτων θα αναγκάσει τους εργαζόμενους και το λαό μας να υπερασπιστεί τη ζωή και την αξιοπρέπειά του. Στο πλαίσιο αυτό συνεχίζουμε να ρίχνουμε το κύριο βάρος στον κάθε χώρο δουλειάς και στον κάθε κλάδο». Αντίστοιχα, ο Σωτήρης Μάρταλης, στην τοποθέτησή του ισχυρίστηκε ότι «παρά τη δυσμενή εξέλιξη της ανόδου της ΝΔ στην κυβέρνηση, δεν έχουμε ένα σαρωτικό κύμα, όπως ερχόταν με επέλαση ο μπαμπάς Μητσοτάκης τη δεκαετία του ’90». Δηλαδή δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε «ένα μακρύ συντηρητικό χειμώνα» μπροστά μας και «δεν πρέπει να προετοιμαστούμε για νέες ήττες, αλλά να συζητήσουμε τι κάνουμε». Σταχυολογώντας από τις τοποθετήσεις άλλων συντροφισσών και συντρόφων, η Δέσποινα Τοσονίδου μας μεταφέρει με ακρίβεια τα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ που, ενώ τώρα ωρύεται για την κατάργηση του ΑΜΚΑ των μεταναστών και τη δυσκολία

Διαδήλωση στη ΔΕΘ, 7 Σεπτέμβρη

Η πρώτη εργατική αναμέτρησ Σ

τις 7 Σεπτέμβρη, το εργατικό κίνημα και η πολιτική Αριστερά καλούνται σε διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη, με κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας πλέον. Το γνωστό μέτρημα των δυνάμεων που είναι έτοιμες να δώσουν μάχη ενάντια στις ακραίες πολιτικές δεξιάς και κεφαλαίου, που έρχονται αξιοποιώντας τη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, με ψηφισμένο το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα των νέων αντεργατικών επιθέσεων επί κυβέρνησης της «πρώτης φοράς», θα γίνει στη ΔΕΘ και φέτος. Τα εκλογικά αποτελέσματα, η απογοήτευση και κόπωση των εργαζομένων, η φθορά σωματείων και συνδικάτων, μεταφέρουν όλη την πίεση αντιστροφής της κατάστασης στην πολιτική και συνδικαλιστική Αριστερά.

Η οριακή κατάσταση που ζούμε στους χώρους δουλειάς και στην κοινωνία δεν επιτρέπει άλλη αναμονή, ούτε παλιές συνταγές διαχωριστικών γραμμών και αναποτελεσματικών αγώνων. Η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να χρεώσει στην Αριστερά και τους αριστερούς ανθρώπους την επάνοδο της δεξιάς είναι γελοία και απαντιέται εύκολα, αλλά η ανεπάρκεια της Αριστεράς και η έλλειψη αριστερής εναλλακτικής, αφήνοντας στο ΣΥΡΙΖΑ «φουσκωμένα» ποσοστά, βαρύνει την ίδια την Αριστερά κι αυτή η διαπίστωση δεν παρακάμπτεται. Κι αν η Αριστερά δεν μπορεί να σταθεί ενωμένη κι αποτελεσματική μπροστά στα μάτια των ψηφοφόρων, ακόμα χειρότερα είναι, όταν στους χώρους που παράγεται η εκμετάλλευση κι η υπεραξία, στους χώρους δουλειάς, οι ταξικές συν-

δικαλιστικές δυνάμεις αφήνουν ανυπεράσπιστους εργάτες κι εκτεθειμένες εργάτριες στην εργοδοσία (ιδιωτικού και δημοσίου τομέα), προτιμώντας καταγραφή δυνάμεων, αντί για δραστήρια και μαχητική πάλη, με συνδικάτα ικανά κι αποφασισμένα να δώσουν διεκδικητικούς αγώνες. Δεν μπορούμε να χάσουμε περισσότερα και δεν μπορούμε να μην πάρουμε πίσω κατακτήσεις ενός αιώνα. Έχοντας την άποψη ότι το εργατικό κίνημα δεν θα είναι απενεργοποιημένο για πάντα και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η «κοινωνική ειρήνη» που εξα-

17 ιουλη 2019

την κού κινήματος

«Να αναχαιτίσουμε την επίθεση του Μητσοτάκη» Συνέντευξη με τον Χρήστο Παναγιωτόπουλο (πρόεδρο του Σωματείου Εργαζομένων του Δήμου Βύρωνα και μέλος της Πανελλήνιας Ανεξάρτητης Ταξικής Κίνησης). Τη συνέντευξη πήρε η Κατερίνα Γιαννούλια Ποια νομίζεις ότι θα είναι τα βασικά ζητήματα για τα οποία θα έρθει αντιμέτωπο το εργατικό κίνημα το επόμενο διάστημα με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας;

?

πρόσβασής τους στο δημόσιο σύστημα υγείας, η δική του κυβέρνηση μόλις στις 20 Ιουνίου(!) έδωσε τη δυνατότητα να έχουν ΑΜΚΑ οι μετανάστες και μάλιστα με απλή εγκύκλιο. Όσο για τις συνδικαλιστικές δυνάμεις της Αριστεράς στο χώρο της υγείας, τα φωτεινά παραδείγματα της συνεργασίας ΜΕΤΑ-Παρεμβάσεων στην ΟΕΝΓΕ και το Ασκληπιείο, όπως ανέφερε η συντρόφισσα, δεν είναι εύκολο, δυστυχώς, να αναπαραχθούν σε άλλους χώρους. Σχετικά με τον τραγικό θάνατο της αποκλειστικής νοσοκόμας, Γκαϊανέ Κασαρτζιάν, που πήδηξε από το παράθυρο στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας κυνηγημένη από φύλακες ως «παράνομη», η Δέσποινα Τοσονίδου σχολίασε την «αυτάρκεια ακόμα και μεταξύ των αριστερών σχημάτων» με τις ξεχωριστές κινητοποιήσεις που οργανώθηκαν για ένα τέτοιο γεγονός, κάτι που και κατά τη γνώμη μας σηματοδοτεί τις τακτικές περιχαράκωσης που έχουν κυριαρχήσει ιδιαίτερα από ορισμένους χώρους της Αριστεράς και μπλοκάρουν ακόμα περισσότερο το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα. Από την πλευρά μας, προσθέσαμε την επείγουσα πρωτοβουλία που χρειαζόμαστε ως εργατικό κίνημα, για συμπόρευση της ταξικής, συνδικαλιστικής Αριστεράς και στο επερχόμενο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ (το Δεκέμβρη 2019). Ο κατακερματισμός

των αριστερών δυνάμεων έχει φτάσει τους εργαζόμενους στα όριά τους, αφήνοντάς τους χωρίς κάλυψη και περιφρούρηση απέναντι σε τεράστιες επιθέσεις, αφού η συνδικαλιστική και μνημονιακή γραφειοκρατία αφήνει να περνάνε όλες οι κυβερνητικές, αντεργατικές πολιτικές, όλων των κυβερνήσεων. Καταλήγοντας η ευρεία σύσκεψη του ΜΕΤΑ και με τη βοηθητική συμβολή συντρόφων και συναγωνιστών από όμορους χώρους (Δημήτρης Τσίτκανος-ΠΑΤΕΚ, Αντώνης Νταλακογεώργος-ΠΕΝΕΝ, Αντώνης Κουρούκλης-ΠΟΠΟΚΠ-Παρεμβάσεις κλπ) υπογράμμισε την ανάγκη διεύρυνσης και συντονισμού της παράταξής μας με όσες δυνάμεις συμφωνούν σε μια αγωνιστική ταξική πορεία χωρίς ηγεμονισμούς, χωρίς κομματικές λογικές και περιχαρακώσεις. Για τη δημιουργία ενός χώρου διαλόγου και κοινής δράσης, κάτι που έρχεται από το παρελθόν, τώρα όμως πρέπει να αποτελεί θέμα πρώτης προτεραιότητας. Η διαδήλωση της ΔΕΘ είναι το πρώτο παράδειγμα της νέας περιόδου. Επόμενη ευρεία σύσκεψη του ΜΕΤΑ ορίστηκε για το Σάββατο 7 Σεπτέμβρη, 10:30 πμ, στη Θεσσαλονίκη για να καθορίσουμε τους στόχους της δράσης μας στη νέα αγωνιστική χρονιά.

ση με τη ΝΔ σφάλιζε ο ΣΥΡΙΖΑ, λόγω του ανυπέρβλητου σοκ που είχε προκαλέσει η εντυπωσιακή ταξική μεταστροφή του, θα συνεχίζεται αδιατάρακτα, οι δυνάμεις της Αριστεράς έχουν το καθήκον να συντονιστούν, να στηρίξουν και να διευρύνουν την κάθε σπίθα εργατικής αντίστασης που θα εμφανίζεται. Στη διαδήλωση της ΔΕΘ δεν μπορούμε να πάμε «αλά παλαιά». Η κοινή παρουσία των αριστερών, ταξικών δυνάμεων στη φετινή διαδήλωση της Θεσσαλονίκης, η ενιαία παράταξη της εργατικής τάξης με τις συμμαχικές της συλλογικότητες, απέναντι στον ταξικό εχθρό και την κυβέρνησή του, θα πρέπει να οργανωθεί έγκαιρα, με προετοιμασία, κοινές συσκέψεις διοργανωτών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη

και χωρίς περιχαρακώσεις. Οι προσλήψεις στις δημόσιες και κοινωνικές υπηρεσίες, η εξάλειψη της ελαστικής εργασίας, οι μισθοί, οι συντάξεις και τα Ταμεία μας, οι Συλλογικές Συμβάσεις, ο χρόνος και οι συνθήκες εργασίας, τα δημόσια αγαθά, η λαϊκή κατοικία, τα δικαιώματα των μεταναστών, η υπεράσπιση των γυναικών από το σεξισμό και τις διακρίσεις είναι βασικά ζητήματα που καλούμαστε άμεσα να αντιμετωπίσουμε. Η ΝΔ δεν είναι αήττητη! Την έχουμε ξανανικήσει. Η τύχη του μπαμπά Μητσοτάκη το 1992, με τον εμβληματικό αγώνα των απεργών εργαζομένων της ΕΑΣ, δεν μπορεί παρά να είναι μια πρόκληση για την Αριστερά. Να επαναλάβει τον «άθλο», σε πιο δύσκολες συνθήκες τώρα, γι’ αυτό και με μεγαλύτερο αίσθημα ευθύνης των βαριών καθηκόντων.

11

Νομίζω ότι με τα αποτελέσματα των πρόσφατων βουλευτικών εκλογών κλείνει ένας κύκλος μιας πολυτάραχης δεκαετίας της οικονομικής κρίσης, των έντονων κοινωνικών αγώνων, της προσπάθειας μιας πολιτικής αποσταθεροποίησης των «πάνω». Και κλείνει αυτός ο κύκλος με τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ. Με την πολιτική που άσκησε ο ΣΥΡΙΖΑ, από μία δύναμη που ψηφίστηκε το 2015 ενάντια στα μνημόνια, ενάντια στο χρέος κλπ, ουσιαστικά εξελίχθηκε σε μία δύναμη εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών και γενικότερα έπαιξε σημαντικό ρόλο στη σταθεροποίηση του αστικού συστήματος την περίοδο της κρίσης. Αυτός ο κύκλος έκλεισε με την εκλογική άνοδο της Νέας Δημοκρατίας. Και λέω εκλογική άνοδο και όχι πλειοψηφική αποδοχή των θέσεων και των νεοφιλελεύθερων επιλογών της στην ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα στα λαϊκά στρώματα. Μπαίνουμε σε έναν νέο κύκλο, που η ΝΔ είναι υποχρεωμένη (εξάλλου το εξήγγειλε και προεκλογικά) να ακολουθήσει την ίδια μνημονιακή πολιτική, με πολύ πιο έντονους ρυθμούς σε διάφορα ζητήματα, σε μία νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση. Θα υλοποιήσει ό,τι δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ στα πλαίσια των μνημονιακών, καπιταλιστικών πολιτικών και αναδιαρθρώσεων και στην προσπάθειά της αυτή, οι πρώτες μέρες δείχνουν ότι επιλέγει ένα όχι μικρό, αλλά συγκεντρωτικό κυβερνητικό σχήμα, με ασφυκτικό έλεγχο από το γραφείο του Μητσοτάκη, με αξιοποίηση πολλών εξωκοινοβουλευτικών τεχνοκρατών, θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο θα μπορέσει να επιβάλει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της. Το στοίχημα είναι αν αυτή η πολιτική, που θα συνεχιστεί σε βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, οι «από τα κάτω», οι εργαζόμενοι, οι δυνάμεις της Αριστεράς, που έχουν υποστεί μεγάλη ήττα στις εκλογές, θα μπορέσουν να συγκροτηθούν και να βάλουν ένα φρένο σε αυτή τη συνεχή αντιλαϊκή πολιτική, που θα ενταθεί το επόμενο διάστημα. Αυτό είναι ένα κρίσιμο στοίχημα. Δεν είναι εύκολο να θεωρήσει κανείς ότι θα ξεσπάσουν άμεσα εργατικοί αγώνες. Ο κόσμος, παρόλο

που έχει μια λαϊκή δυσαρέσκεια με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και με αυτά που βιώνει καθημερινά, δυστυχώς αυτή η δυσαρέσκεια δεν εκφράστηκε προς τα αριστερά, εκφράστηκε με την ενίσχυση των νεοφιλελεύθερων ιδεών της Νέας Δημοκρατίας, αλλά το στοίχημα είναι αυτό. Το ερώτημα είναι αν θα μπορέσουν οι δυνάμεις που δρουν στους χώρους εργασίας, με γνώμονα τα συμφέροντα των εργαζομένων, αυτό που συνηθίζουμε να λέμε σε μία εργατική-ταξική κατεύθυνση, αν θα μπορέσουμε άμεσα να συγκεντρώσουμε δυνάμεις, να ξεδιπλώσουμε πολιτικές και δράσεις τέτοιες, που σε μικρό διάστημα να έχουμε κάποια στοιχεία ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, έτσι ώστε με τις επίσημες εξαγγελίες, τις προγραμματικές δηλώσεις του Μητσοτάκη, τους νέους προϋπολογισμούς θα μπορέσουμε να αναχαιτίσουμε αυτούς τους σχεδιασμούς.

Ποια είναι τα βήματα που θα μπορούσαν να κάνουν οι αριστερές ταξικές δυνάμεις στους εργατικούς χώρους και τα σωματεία, για να βοηθήσουν την αγωνιστική ανασύνταξη του κινήματος;

?

Χρέος όλων των αγωνιστών και όλων των δυνάμεων που δρουν στους χώρους εργασίας και τα συνδικάτα και έχουν αναφορά στην ταξική πολιτική και στα δικαιώματα των εργαζομένων είναι στο να συμβάλλουμε να υπάρξει μία συγκέντρωση, καταρχήν, όλων εκείνων των δυνάμεων που αντιλαμβάνονται τη συνέχιση της επέλασης και με πιο γρήγορους και πιο επιθετικούς ρυθμούς το επόμενο διάστημα, με το τιμόνι της διακυβέρνησης της χώρας στη Νέα Δημοκρατία, ώστε να μπορέσουμε να αναχαιτίσουμε αυτή την επίθεση. Αυτό προϋποθέτει να υπάρχει μια ανοιχτή συζήτηση στους χώρους δουλειάς, να υπερβούμε αδυναμίες, αγκυλώσεις, στείρους παραταξιακούς διαχωρισμούς και να βρούμε εκείνα τα στοιχεία της ταξικής ενότητας και αλληλεγγύης ανάμεσα στους εργαζόμενους, ανεξάρτητα από σχέσεις εργασίας (μόνιμοι, αορίστου χρόνου, ιδιωτικού τομέα κλπ), πολύ περισσότερο να μπορέσουμε να ακουμπήσουμε σε τμήματα που πλήττονται από την ανεργία, ώστε να διαμορφώσουμε στόχους και αιτήματα αναχαίτισης αυτής της επίθεσης, αλλά και μία προσπάθεια να αναδείξουμε την ανάγκη να υπάρχει μια βελτίωση της ζωής μας. (συνέχεια σελ. 12)

12

εργατικα

17 ιουλη 2019

«Να αναχαιτίσουμε την επίθεση του Μητσοτάκη» (συνέχεια από σελ. 11) Άρα δεν είναι μόνο να αποκρούσουμε τα νέα μέτρα που θα φέρει ο Μητσοτάκης, το συντομότερο ή λίγο αργότερα, αλλά με ποιο τρόπο θα βάλουμε μπροστά τις σύγχρονες, πραγματικές μας ανάγκες. Διανύουμε μια δεκαετία που υποτιμάται συνεχώς η ζωή μας, υποτιμάται διαρκώς ο μισθός μας, αυξάνεται η ανεργία, χτυπιέται η μόνιμη σταθερή εργασία, αυξήθηκε η ελαστική εργασία και η εκ περιτροπής εργασία την περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά είναι ζητήματα που πρέπει το εργατικό κίνημα να τα θέσει τώρα στη δική του ατζέντα και να πάρει πρωτοβουλίες μη περιμένοντας την κυβέρνηση της ΝΔ να ξεδιπλώσει το δικό της, επιθετικό, αντιλαϊκό σχέδιο. Ζητήματα όπως είναι η αύξηση των μισθών σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, η απαίτηση να μη γίνει καμία απόλυση, ούτε στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, ζητήματα που σχετίζονται με τους αντεργατικούς ασφαλιστικούς νόμους, τον περιορισμό του δικαιώματος της απεργίας. Όλα αυτά, με μία ιεράρχηση, θα πρέπει να μπουν στις πρωτοβουλίες των εργατικών Σωματείων και με κέντρο τις γενικές συνελεύσεις, τα διοικητικά συμβούλια των Σωματείων να συμβάλουν, ώστε τα σωματεία να γίνουν πραγματικά χώροι-κυψέλες συγκέντρωσης, διαπαιδαγώγησης, δημοκρατικής συζήτησης και αυτά να καθορίζουν τους στόχους, τα αιτήματα και τις μορφές πάλης. Γιατί πολλές φορές υπάρχουν και στείρες παραταξιακές αντιπαραθέσεις στους χώρους δουλειάς, που δεν επιτρέπουν να υπάρχει κλίμα ταξικής εργατικής ενότητας και συμπόρευσης ευρύτερων δυνάμεων, ανεξάρτητα από τις επιμέρους πολιτικές ή κομματικές τους επιλογές, πάνω στη βάση της αντιμετώπισης των προβλημάτων που ισχύουν και αυτό είναι ένα θέμα που πρέπει το επόμενο διάστημα να αντιμετωπιστεί με ένα πνεύμα ενότητας, κοινής δράσης, συντονισμού

«από τα κάτω». Οι αποφάσεις να είναι στα ίδια τα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος και να μην υπάρχουν κομματικού χαρακτήρα παρεμβάσεις. Το κύριο ζήτημα στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός και η τακτική της γραφειοκρατίας, κυρίως στο επίπεδο των τριτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων οργανώσεων, που κινούνται στα πλαίσια της αστικής πολιτικής και πολλές φορές λειτουργούν ως ιμάντες εφαρμογής των πολιτικών που ασκούν οι κυβερνήσεις ή οι δήμοι στο επίπεδο του κράτους, της τοπικής διοίκησης. Αυτά είναι θέματα που πρέπει να συζητηθούν στην κατεύθυνση μιας ανεξάρτητης εργατικής δράσης, η οποία θα διευκολύνει τη συμπόρευση, τη συνάντηση ευρύτερων δυνάμεων, πέρα από τις επιμέρους κομματικές προτιμήσεις και επιλογές. Πρώτα πρέπει να τεθούν τα εργατικά συμφέροντα, ως προϋπόθεση στην προσπάθεια να υπάρχει μία επανεκκίνηση εργατικού κινήματος και δευτερευόντως, τα επιμέρους κομματικοί-πολιτικοί σχεδιασμοί, που έχει δικαίωμα ο κάθε αγωνιστής

να κάνει.

Πιστεύεις ότι η διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη (ΔΕΘ), ή ακόμα και το συνέδριο της ΑΔΕΔΥ (που είναι αρχές του ερχόμενου Δεκεμβρίου) θα μπορούσαν να αποτελέσουν μία νέα αρχή για ενότητα των ταξικών δυνάμεων, ώστε να γίνουν πιο θελκτικές για το εργατικό κίνημα;

?

Προσωπικά πιστεύω στην ενότητα των ταξικών δυνάμεων, διατηρώντας καθεμία τις δικές τις προσεγγίσεις. Τα συνδικάτα δεν είναι ενώσεις ομοϊδεατών, είναι ενώσεις εργαζομένων. Το κύριο για τις δυνάμεις της πολιτικής Αριστεράς είναι να συμβάλουν, ώστε τα συνδικάτα να έχουν μία ταξική πολιτική και προσέγγιση. Από αυτή την άποψη, πράγματι, θα μπορούσαν σταθμοί, όπως είναι η διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη, που θα σηματοδοτεί την πρώτη αναμέτρηση των συνδικάτων με τη νέα νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της ΝΔ,

θα έπρεπε να γίνει προσπάθεια να υπάρχει μία κοινή, ενιαία, διαδήλωση ενάντια στην κυβέρνηση και την πολιτική της και ο καθένας να ξεδιπλώσει τις επιμέρους, δικές του, αντιλήψεις και προσεγγίσεις. Αλλά η διαδήλωση καλό θα είναι, τουλάχιστον για τις δυνάμεις που έχουν ταξική αναφορά, να είναι ενιαία και κοινή. Το ίδιο πιστεύω ότι πρέπει να γίνουν προσπάθειες για μία κοινή στάση και στις εκλογικές διαδικασίες των δευτεροβάθμιων οργανώσεων και της ΑΔΕΔΥ. Είναι κάτι το οποίο κατά καιρούς συζητιέται από διάφορες δυνάμεις στο χώρο της ταξικής Αριστεράς, με πολύ, όμως, περιορισμένα αποτελέσματα. Αυτή η συζήτηση πρέπει να γίνει με γνώμονα την υπέρβαση των σημερινών δυσκολιών, έτσι ώστε οι περισσότερες δυνάμεις, αν όχι όλες, να συγκλίνουν στο να έχουν μία κοινή στάση δυσκολιών. Οι περισσότερες δυνάμεις αν όχι όλες προστατευμένες κάναμε μία κοινή στάση απέναντι σε αυτά τα ζητήματα, διατηρώντας ο καθένας τις επί μέρους του αντιλήψεις, προτάσσοντας την ανάγκη για μία ταξική, εργατική ενότητα, στη σημερινή εποχή.

νεολαια

17 ιουλη 2019

13

Η ΝΔ επαναφέρει το ζήτημα του ασύλου κι εμείς απαντάμε:

Κάτω τα χέρια από το άσυλο! Του Νικόλα Κολυτά

Τ

ο ζήτημα του πανεπιστημιακού ασύλου έχει βρεθεί πάρα πολλές φορές στο επίκεντρο της πολιτικής συζήτησης. Αρκετές κυβερνήσεις έχουν προσπαθήσει στο παρελθόν να καταργήσουν οριστικά το άσυλο, χωρίς επιτυχία. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε σηκώσει πολύ προεκλογικά την ατζέντα της ασφάλειας και της απαλλαγής των πανεπιστημίων από «παθογένειες» του παρελθόντος. Παραμένει ανοιχτό το κατά πόσο αυτές οι εξαγγελίες μπορούν να γίνουνε πράξη.

Κοινωνική δυναμική του ασύλου

Πολλοί σύγχρονοι υπερασπιστές της κατάργησης του ασύλου, όταν αναφέρονται σε αυτό, επικαλούνται τη φιλελεύθερη αντίληψη που ισχυρίζεται ότι το πανεπιστημιακό άσυλο αποτελεί ένα «άσυλο ιδεών που ουδεμία σχέση έχει με τους αριστεριστές και τις καταλήψεις». Αυτή η καραμέλα χρησιμοποιείται εδώ και δεκαετίες προκειμένου να στιγματιστεί η κοινωνική και ριζοσπαστική πτυχή του ασύλου. Αυτή που εξασφάλιζε ότι οι πανεπιστημιακοί χώροι θα είναι ανοιχτοί στον πολιτικό διάλογο, τη συμμετοχή των φοιτητών στα κοινά και την ενεργή εμπλοκή των φοιτητικών συλλόγων σε μείζονα κοινωνικά ζητήματα. Υπάρχει μια τεράστια παρακαταθήκη αγώνων και νικών του κινήματος, οι οποίοι γεννήθηκαν μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους και τις συνελεύσεις των φοιτητών. Στην Ελλάδα, δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και μέσα στον καιρό της χούντας, παρότι οι φοιτητικοί σύλλογοι ήταν πλήρως ελεγχόμενοι από την ασφάλεια, ξεκίνησε η φοιτητική εξέγερση του Πολυτεχνείου που οδήγησε στην πτώση της χούντας λίγους μήνες αργότερα. Το πανεπιστημιακό άσυλο ακόμη και όταν δεν ήταν κατοχυρωμένο νομικά και θεσμικά, λειτουργούσε μέσα από τους αγώνες και την κοινωνική κίνηση που υπήρχε εντός των πανεπιστημιακών αμφιθεάτρων. Δεν είναι τυχαίο ότι μια σειρά από μαζικούς αγώνες, που δεν αφορούσαν αποκλειστικά το πανεπιστήμιο, αλλά ολόκληρη την κοινωνία, είχαν ως αφετηρία τις κινητοποιήσεις των φοιτητών. Από τους τεράστιους αγώνες της μεταπολίτευσης μέχρι το κίνημα του 2006-2007 ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16, τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου το 2008 και τους αγώνες ενάντια στους πρόσφατους νόμους που προσπάθησαν να αναδιαρθρώσουν την τριτοβάθμια εκπαίδευση, το πανεπιστημιακό άσυλο αποτελούσε έναν ζωντανό κοινωνικό χώρο γνώσης, αμφισβήτησης, διαλόγου και πολιτικής πρακτικής, που πολλές φορές τρόμαζε ή ακόμη και απειλούσε ολόκληρες κυβερνήσεις. Αυτός είναι και ο λόγος που η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιχειρεί να το χτυπήσει, τώρα που οι αγώνες βρίσκονται σε ύφεση και

το κίνημα σε υποχώρηση.

«Τάξη και ασφάλεια»

Η κυβέρνηση της ΝΔ είχε ως βασική προεκλογική υπόσχεση την οριστική κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Μη μπορώντας να μιλήσει για τα μνημόνια, την υποχρηματοδότηση και τη συνολικότερη υποβάθμιση του δημοσίου πανεπιστημίου που επέβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ και θα συνεχίσει πρόθυμα η ίδια, επιχειρεί να αποπροσανατολίσει την κουβέντα, μεταφέροντας το κέντρο της αλλού: σε ζητήματα ασφάλειας, εγκληματικότητας και παραβατικής συμπεριφοράς των «αριστερών» και των «μπαχαλάκηδων». Στο πλευρό αυτής της ατζέντας βρίσκεται ένας ολόκληρος δημοσιογραφικός μηχανισμός που, άλλες φορές αξιοποιώντας τη συνωμοσιολογία και άλλες την παραπληροφόρηση των «αστυνομικών πηγών», επιχειρεί να λοιδορήσει κάθε προσπάθεια συλλογικής έκφρασης και κινητοποίησης των φοιτητών, αντιμετωπίζοντάς την ως κάτι περιθωριακό και ενάντια στο νόμο και την τάξη. Η πραγματικότητα, όμως, είναι τελείως διαφορετική. Η λεγόμενη «εγκληματικότητα» είναι μια υπαρκτή κοινωνική συνθήκη, αλλά όχι μόνο μέσα στο πανεπιστήμιο, υπάρχει σε ολόκληρη την κοινωνία. Αιτία υπαρκτών -σε πληθώρα περιπτώσεων- εγκληματικών συμπεριφορών και πρακτικών δεν είναι η ύπαρξη του πανεπιστημιακού ασύλου και των νεολαιίστικων αγώνων, αλλά από τη μία η κοινωνική περιθωριοποίηση και ανέχεια ενός κομματιού της κοινωνίας και από την άλλη η συνειδητή προσπάθεια του κράτους να υποβαθμίσει πανεπιστημιακές σχολές ή ακόμη και ολόκληρες περιοχές όπως είναι τα Εξάρχεια, προκειμένου να πάψουν να είναι πολιτικά επικίνδυνες. Η υποβάθμιση και η εγκληματικότητα είναι το άλλοθι για την εφαρμογή κατα-

σταλτικών πολιτικών που θα είναι νομιμοποιημένες στα μάτια του κόσμου. Το ότι τα πανεπιστημιακά ιδρύματα ή περιοχές του κέντρου όπως τα Εξάρχεια, αποτέλεσαν κέντρα αμφισβήτησης και οργάνωσης σημαντικών αγώνων τις προηγούμενες δεκαετίες, είναι κάτι που το γνωρίζουν καλά η κυβέρνηση και η αστυνομία και αυτός είναι ο λόγος που επιχειρούν να το χτυπήσουν χρησιμοποιώντας την καραμέλα της «ασφάλειας», ενώ στην πραγματικότητα αναφέρονται στην αστυνομοκρατία.

Ανάγκη απάντησης

Κάπως έτσι, λοιπόν, η ΝΔ ισχυρίζεται πως θα επιχειρήσει να υλοποιήσει όλα αυτά που καμία κυβέρνηση δεν κατόρθωσε τα προηγούμενα χρόνια. Το να μετατραπούν δηλαδή τα πανεπιστημιακά ιδρύματα ολοκληρωτικά από ζωντανοί κοινωνικοί χώροι σε αποστειρωμένα τεχνολογικά ιδρύματα και τα Εξάρχεια από μια περιοχή αμφισβήτησης και ριζοσπαστικών ιδεών σε μια κοσμική-τουριστική αστική ατραξιόν. Άλλωστε χώροι όπου κυριαρχούν ριζοσπαστικές ιδέες, ενεργές συλλογικότητες και ζωντανά κοινωνικά κέντρα, είναι άκρως ενοχλητικοί και γι αυτό κορυφαία στελέχη της ΝΔ διατυμπανίζουν ότι θα πάρουν άμεσα πολιτικές πρωτοβουλίες για να «τελειώσουν το άσυλο και τα Εξάρχεια». Όλα τα παραπάνω εντάσσονται σε ένα συνολικότερο σχέδιο της κυβέρνησης Μητσοτάκη που σα στόχο έχει το τσάκισμα του ριζοσπαστισμού και των αγώνων των τελευταίων δεκαετιών. Το μοντέλο ακαδημαϊκής κοινότητας που ονειρεύεται η ΝΔ έχει υλοποιηθεί εδώ και πολλά χρόνια σε πάρα πολλές ευρωπαϊκές χώρες, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να αποτελεί μια δυσάρεστη εξαίρεση τόσο για τις εκάστοτε κυβερνήσεις, όσο και για την ευρωπαϊκή ελίτ. Έτσι, λοιπόν, σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ θα επιχει-

ρήσει να κερδίσει μια πολιτική ρεβάνς έναντι των νεολαιίστικων κινημάτων και της Αριστεράς. Μια ρεβάνς που πολλές κυβερνήσεις επιδίωξαν, αλλά δεν είχαν την πολιτική και κοινωνική νομιμοποίηση να την επιβάλουν. Η τετραετής διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε έχει στρώσει το δρόμο στην κυβέρνηση Μητσοτάκη να προχωρήσει στις συντηρητικές τομές που σχεδιάζει. Ο ΣΥΡΙΖΑ αφομοίωσε μεγάλο κομμάτι κοινωνικού ριζοσπαστισμού και το ενσωμάτωσε σε μια λογική αποδοχής της ήττας. Πάνω σε αυτό ποντάρει ο Κυριάκος Μητσοτάκης σήμερα. Απέναντι στον κίνδυνο της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου και της εμπέδωσης μιας νέας τελείως κατάστασης στο κέντρο της Αθήνας, οι φοιτητικοί σύλλογοι και η νεολαία από κοινού με τοπικές συλλογικότητες και οργανώσεις της Αριστεράς πρέπει να αντιδράσουν. Τα πανεπιστήμια είναι χώροι των φοιτητών, των εργαζομένων και των καθηγητών και όχι χώροι αστυνομοκρατίας, συστημάτων ασφαλείας και διαπιστεύσεων. Τα Εξάρχεια είναι μια περιοχή με έντονο πολιτικό και πολιτιστικό παρελθόν και όχι μια περιοχή στα χέρια των εργολάβων και του real estate. Είναι ζωτικής σημασίας ανάγκη να ενεργοποιηθούν ξανά οι φοιτητικοί σύλλογοι και οι κινηματικές δυνάμεις σε αγωνιστική κατεύθυνση. Αυτό περνά μέσα από τη μαζικοποίηση των συνελεύσεων, τη συστράτευση της Αριστεράς στα μείζονα ζητήματα και την προσπάθεια οικοδόμησης ενός μετώπου που θα βάζει φρένο στα σχέδιά τους. Ενός μετώπου όπου μαθητές-φοιτητές-καθηγητές-εργαζόμενοι θα αγωνιστούν από κοινού για το χώρο στον οποίο ζουν και εργάζονται. Μόνον έτσι θα καταλάβει και το τελευταίο μέλος της κυβέρνησης Μητσοτάκη ότι η αστυνομοκρατία και η καταστολή δε θα περάσουν.

14

ΙΣΤΟΡΙΑ

17 ΙΟΥΛΗ 2019

ΚΥΠΡΟΣ 1974: ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΚΑΙ Του Παναγιώτη Λίλλη

«∆

εν υπήρξε επανάσταση στην Κύπρο, που θα µπορούσε να θεωρηθεί εσωτερική υπόθεση. Υπήρξε εισβολή, που παραβίασε την ανεξαρτησία και την κυριαρχία της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας. Και η εισβολή συνεχίζεται και θα συνεχίζεται, όσο υπάρχουν Έλληνες αξιωµατικοί στην Κύπρο...», έλεγε ο Μακάριος στο Συµβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, στις 19 Ιούλη του 1974. Λίγες µέρες πριν, η ελληνική Χούντα είχε κάνει το πραξικόπηµα στην Κύπρο και είχε προσπαθήσει να τον δολοφονήσει. Την επόµενη µέρα επακολούθησε η εισβολή του τουρκικού στρατού...

Τα γεγονότα Η περίοδος που έγινε το πραξικόπηµα, και ό,τι επακολούθησε, ήταν µια περίοδος µεγάλων κλονισµών σε όλο τον κόσµο από πολέµους και λαϊκά κινήµατα (πόλεµος στο Βιετνάµ, πτώση Αλιέντε στη Χιλή, πόλεµος µεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ, επαναστατική κρίση στην Πορτογαλία κλπ). Ήταν όµως και η εποχή που ξέσπασε η πρώτη µεγάλη µεταπολεµική κρίση στην παγκόσµια οικονοµία. Ο κόσµος ήταν διαιρεµένος σε δύο αντιµαχόµενα στρατόπεδα, της ∆ύσης και της Ανατολής, και ανάµεσα τους ήταν ο χώρος του Τρίτου Κόσµου. Στην περιοχή του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισµός µεγάλωνε συνέχεια. Στην Κύπρο κυριαρχούσε η εθνική και η κοινωνική ανισότητα. Η ελληνική πλειοψηφία κατείχε το κράτος και τον πλούτο και η τουρκική µειονότητα ήταν υποχρεωτικά εγκλωβισµένη σε θυλάκους, για να υπερασπίσει την ύπαρξή της. Σε αυτές τις αντιθέσεις είχε προστεθεί και µία ακόµη: η προσπάθεια της ελληνικής Χούντας να υποτάξει στη γραµµή της Ένωσης το καθεστώς του Μακαρίου, που υποστήριζε τη γραµµή της ανεξαρτησίας της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας. Σε αυτό το φόντο ξετυλίχθηκαν τα γεγονότα. Τον Ιούνιο του 1974, ο πρόεδρος της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας, Μακάριος, αξίωσε την αποχώρηση όλων των ελλήνων αξιωµατικών, που υπηρετούσαν στην Κύπρο. Είχε προηγηθεί µια αποκάλυψη σχεδίου πραξικοπήµατος από την Ελληνική ∆ύναµη Κύπρου, την Εθνική Φρουρά και την παρακρατική ακροδεξιά οργάνωση ΕΟΚΑ-Β. Το κέντρο της Χούντας απάντησε µε πραξικόπηµα (που ο Μακάριος στον ΟΗΕ το κατήγγειλε σαν εισβολή!). Επακολούθησαν άγριες µάχες µεταξύ «µακαριακών» και αριστερών από τη µια και των χουντικών από την άλλη. Το αποτέλεσµα ήταν δεκάδες νεκροί, εκατοντάδες τραυµατίες

και αγνοούµενοι. Μετά από τρείς µέρες συγκρούσεων και την επικράτηση των χουντικών, επακολούθησε πογκρόµ αυτή τη φορά κατά της τουρκοκυπριακής µειονότητας. Αυτή την ευκαιρία αξιοποίησε η Τουρκία και επενέβη σαν εγγυήτρια δύναµη, επικαλούµενη τη συνθήκη της Ζυρίχης του 1959, ε ι σ β ά λ λ ο ν τα ς µε τη σειρά της και κατακτώντας σχεδόν το µισό νησί. Πάνω σ’ αυτό τον καµβά των γεγονότων υφάνθηκε µετά µια ολόκληρη µυθολογία από την ελληνική και κυπριακή άρχουσα τάξη, µε σκοπό να συγκαλύψουν τις ευθύνες τους και να αθωωθούν στη συνείδηση της κοινής γνώµης σε Ελλάδα και Κύπρο.

Η στροφή του Μακάριου Τη δεκαετία του ’50, υπήρχαν σοβαρές ανακατατάξεις στο διεθνή ιµπεριαλισµό. Ενώ τη θέση της πρώτης δύναµης κατακτούν οι ΗΠΑ, η παλιά αυτοκρατορία της Βρετανίας φθίνει, παρακµάζει και αποχωρεί από περιοχές που ήταν άλλοτε προπύργιά της (Σουέζ, Ανατολική Μεσόγειος κλπ). Στην ιµπεριαλιστική αλυσίδα τότε, η Ελλάδα αποτελούσε έναν κρίκο, κατέχοντας µια θέση περιφερειακής οικονοµικής και στρατιωτικής ισχύος, που της έδινε το δικαίωµα να διεκδικήσει ένα ρόλο διαµεσολαβητή της αµερικάνικης ηγεµονίας στην ευρύτερη περιοχή και να καλύψει το κενό. Έτσι, αλλά και στη βάση του εθνικιστικού κυπριακού κινήµατος, το 1954 η κυβέρνηση Παπάγου έβαλε στον ΟΗΕ το ζήτηµα της Ένωσης της Κύπρου µε την Ελλάδα. Μετά από πέντε χρόνια εθνικών µαζικών κινητοποιήσεων, ένοπλων αψιµαχιών και διπλωµατικών αντιπαραθέσεων, το αποτέλεσµα ήταν η συµφωνία της Ζυρίχης το 1959. Με τη συµφωνία της Ζυρίχης δεν επιτεύχθηκε ο στόχος της Ένωσης, αλλά δηµιουργήθηκε µια ανεξάρτητη Κυπριακή ∆ηµοκρατία κάτω από ένα καθεστώς εγγυητριών δυνάµεων ( Βρετανίας, Ελλάδας και Τουρκίας). Ταυτόχρονα η εσωτερική οργάνωση του νέου κράτους πρόσφερε κάποια δικαιώµατα και εγγυήσεις

στην τουρκοκυπριακή µειονότητα, που όµως στην πραγµατικότητα ήταν πολίτες β΄ κατηγορίας, χωρίς καµιά επιρροή στις εξελίξεις. Στην Κύπρο όµως, αποκλειστικά κυρίαρχη δύναµη ήταν η ελληνοκυπριακή άρχουσα τάξη, µε επικεφαλής τον Μακάριο και την Εθναρχία, µια δύναµη σοβινιστική και αντικοµουνιστική. Με τη συµφωνία της Ζυρίχης πάγωσαν οι ακροδεξιοί ενωτικοί (γριβικοί) και βρέθηκε σε άβολη θέση η κυβέρνηση Καραµανλή. Ο Μακάριος όµως και οι σύµµαχοί του άρπαξαν την ευκαιρία µε µεγάλη αυτοπεποίθηση και έκαναν τη στροφή από τη γραµµή της Ένωσης στην Ανεξαρτησία. Αυτή η στροφή ήταν απολύτως δικαιολογηµένη για την κυπριακή ολιγαρχία. Η Ένωση µε την Ελλάδα σήµαινε ότι το κυπριακό κεφάλαιο θα βρισκόταν σε ένα περιβάλλον χωρίς προστασία από τον ανταγωνισµό των ελλήνων καπιταλιστών, που ήταν σαφώς ισχυρότεροι, µε αποτέλεσµα να περιπέσει πολύ γρήγορα σε δευτερεύουσα θέση. Ταυτόχρονα θα έχανε τις αγορές της Βρετανικής Κοινοπολιτείας, της οποίας ήταν µέλος. Επίσης θα υποβαθµιζόταν άµεσα και ο κυπριακός εφοπλισµός που είχε αναπτύξει ισχυρούς δεσµούς µε τις αραβικές χώρες και την ΕΣΣ∆. Έτσι, το δίληµµα «Ένωση ή Ανεξαρτησία» µετατράπηκε σε µια διαφορά στρατηγικής µεταξύ Αθήνας και Λευκωσίας, που κόστισε στο τέλος στην Αθήνα τη µείωση του ρόλου της στην Κύπρο. Από το 1959 µέχρι το 1974, αυτή η διαφορά στρατηγικής οδήγησε σε ανοικτή αντιπαράθεση και εκδηλώθηκε µε πολλά

γεγονότα (σχέδιο Άτσεσον, ελληνική µεραρχία στην Κύπρο, υπόθεση µε τα όπλα από την Τσεχοσλοβακία, εκπαίδευση Παναγούλη και απόπειρα εκτέλεσης Παπαδόπουλου, δολοφονία Γεωρκάτζη κλπ). Στη βάση αυτών των δεδοµένων, το πραξικόπηµα των χουντικών στην Κύπρο ήταν µια οριακή κίνηση, άτσαλη και τυχοδιωκτική, αλλά πάντα µέσα στο επεκτατικό σχέδιο επέµβασης του ελληνικού κράτους στην περιοχή. Τα φασιστικά στελέχη της Χούντας µπορούµε να τα κατηγορήσουµε για πολλά πράγµατα, αλλά όχι για απιστία απέναντι στον ελληνικό εθνικισµό.

Η θέση των τουρκοκυπρίων

Οι απολογητές του ελληνικού εθνικισµού µιλούν πάντα µόνο για την τουρκική εισβολή και τις βιαιοπραγίες... «ξεχνώντας» το τι είχε προηγηθεί... Η θέση της τουρκοκυπριακής κοινότητας στην Κύπρο, πριν το 1974, έµοιαζε αρκετά µε τη θέση των Παλαιστινίων στο Ισραήλ! Η κοινωνική σύνθεση της µειονότητας ήταν φτωχοί αγρότες στα όρια της εξαθλίωσης και χαµηλόµισθοι εποχιακοί χειρώνακτες εργάτες στις ελληνικές επιχειρήσεις και πάνω στην υπερεκµετάλλευσή τους στηρίχθηκε η ανάπτυξη του κυπριακού κεφαλαίου. Γι’ αυτό µαζί µε την εθνική υπήρχε και η ταξική εχθρότητα που δηλητηρίαζε τις σχέσεις µεταξύ των δύο κοινοτήτων του νησιού. Πριν την Ανεξαρτησία, η ΕΟΚΑ του Γρίβα είχε επιδείξει πλούσια δολοφονική και ρατσιστική δράση σε βάρος του τουρκοκυπριακού πληθυσµού. Η συνέπεια, όµως, δεν ήταν η υποταγή της τουρκο-

ΙΣΤΟΡΙΑ

17 ΙΟΥΛΗ 2019

ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ, ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΤΟΥΣ κυπριακής κοινότητας, αλλά η µαζική στροφή της σε εθνικιστικές οργανώσεις που ανέπτυσσαν την ανάλογη δράση και είχαν κεντρικό σύνθηµα τη ∆ιχοτόµηση (ενάντια στην Ένωση, το σύνθηµα των ελληνοκυπρίων εθνικιστών). Μετά τη συµφωνία της Ζυρίχης (1959), ξεκίνησε και οργανώθηκε από την Εθναρχία µια παρατεταµένη επίθεση στην τουρκική µειονότητα σε κάθε επίπεδο. Το πρόσχηµα ήταν ότι το ζυριχικό Σύνταγµα δεν ήταν λειτουργικό, γιατί έδινε υπερβολικά προνόµια στους τουρκοκυπρίους. Σ’ αυτή την επίθεση πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε ακόµη µία φορά ο όχλος των ακροδεξιών παρακρατικών, αλλά αυτή τη φορά κάτω από την άµεση επίβλεψη των «µακαριακών». Η οργάνωση «Ακρίτας», που είχε επικεφαλής υπουργούς της κυβέρνησης, τα Χριστούγεννα του 1963 εξαπόλυσε την πρώτη µαζική στρατιωτική επιχείρηση ενάντια στην τουρκοκυπριακή µειονότητα. Πέρα από τις δολοφονίες και κάθε είδους αθλιότητες, το αποτέλεσµα ήταν το κλείσιµο των τουρκοκυπρίων σε θύλακες περικυκλωµένους και αποκλεισµένους. Έτσι το 18% του πληθυσµού της Κύπρου, που ήταν τουρκοκύπριοι, «περιορίστηκε» στο 4% του εδάφους. Ο Μακάριος πανηγύριζε και προέβλεπε ότι η µειονότητα δεν θα άντεχε πολύ τον εγκλωβισµό της στους θύλακες («...πόσον καιρόν θα ανθέξουν; Το ηθικόν των είναι πολύ χαµηλόν...») και

θα αναγκαζόταν να υπογράψει την υποταγή της χωρίς όρους ... Αυτή η πολιτική απέναντι στη µειονότητα συνεχίστηκε αδιάλειπτα µέχρι το 1974. Τότε όµως η επέµβαση του τουρκικού στρατού άλλαξε τους συσχετισµούς, επιβάλλοντας µια βαριά ήττα στον ελληνοκυπριακό εθνικισµό. Το κόστος όµως το πλήρωσαν οι απλοί άνθρωποι. Ο τουρκικός στρατός και οι τουρκοκύπριοι παρακρατικοί εφάρµοσαν τα αντίποινά τους πάνω στον ελληνοκυπριακό πληθυσµό (200 χιλιάδες πρόσφυγες, δολοφονίες, βιασµοί και αγνοούµενοι).

Η Αριστερά Το ΑΚΕΛ δηµιουργήθηκε το 1941, στη θέση του παλιού ΚΚ. Το νέο αριστερό κόµµα είχε από την αρχή στον πυρήνα του αρκετά στοιχεία της φιλελεύθερης διανόησης. Με τη νέα του σύνθεση υποσχόταν µια πιο «ανοικτή» πολιτική στην κυπριακή κοινωνία, γιατί θεωρούσε το παλιό ΚΚ ως πολύ «στενά ταξικό». Από το πρώτο του συνέδριο ακόµη, το ΑΚΕΛ έβαλε στο πρόγραµµά του το ζήτηµα της Ένωσης, ενώ ο άλλος άξονας της πολιτικής του ήταν οι εργατικές διεκδικήσεις. Όµως ενώ το ζήτηµα της Ένωσης του εξασφάλιζε την ανοχή από την ελληνοκυπριακή κοινή γνώµη, που ήταν βαθιά αντικοµουνιστική, το αποξένωνε από το κοµµάτι των τουρκοκυπρίων εργαζοµένων. Κανένας δεν θα ήθελε να περάσει µια τέτοια δοκιµασία... ενώ η

ρητορική για ισοτιµία των µειονοτήτων, σε µια Κύπρο που θα είχε ενσωµατωθεί στην Ελλάδα, δεν έπειθε κανέναν. Ένας άλλος λόγος ήταν ότι απλά αγνοήθηκε η γνώµη τους, υποδηλώνοντας µια βαθιά υποτίµηση και προκατάληψη απέναντι στην τουρκοκυπριακή κοινότητα. Αυτή η αντιφατική πολιτική αποτιµήθηκε πολύ γρήγορα. Την ίδια ώρα που οι τουρκοκύπριοι εργάτες αποξενώνονταν από το κόµµα, η ηγεσία στρεφόταν όλο και πιο δεξιά, ψάχνοντας απεγνωσµένα συµµάχους, που δεν τους έβρισκε λόγω του αντικοµουνισµού που επικρατούσε στο πολιτικό κλίµα. Έτσι η κατρακύλα στον «αριστερό» εθνικισµό επιταχύνθηκε. Ιδιαίτερα µετά την εµφάνιση της εθνικιστικής ΕΟΚΑ το 1955, το ενωτικό κίνηµα και το ξέσπασµα της εθνοτικής έντασης µε την τουρκοκυπριακή κοινότητα, η πολιτική του ΑΚΕΛ έφτασε στα όρια της ατίµωσης. Ενώ δολοφονήθηκαν δεκάδες µέλη του από την ΕΟΚΑ την περίοδο 1957-1960, η απάντησή του ήταν η σιωπή και όχι η αντίσταση, για να µη διαταραχθεί η συνοχή του ενωτικού κινήµατος. Ταυτόχρονα η «Χαραυγή», η εφηµερίδα του ΑΚΕΛ, παρέδιδε µαθήµατα υποταγµένης δηµοσιογραφίας, παρουσιάζοντας τους τουρκοκύπριους σαν βάρβαρους, όχλο, αγράµµατους, βιαστές κλπ, ενώ άφηνε στο απυρόβλητο τους δολοφόνους της ΕΟΚΑ και συγκάλυπτε την αλήθεια, είτε δήλωνε άγνοια για τα εγκλήµατα της εθνικιστικής βίας. Στο τέλος της διαδροµής, το ΑΚΕΛ

15

παρέµεινε ένα µεγάλο εκλογικά αριστερό κόµµα, αλλά πολιτικά εξαρτηµένο από την Εθναρχία, χωρίς καµιά δυνατότητα ανεξάρτητων πολιτικών πρωτοβουλιών.

Προοπτική; Μετά την τουρκική εισβολή το 1974, το Κυπριακό µπήκε σε άλλη φάση. Η συντριβή της Εθνικής Φρουράς και της ΕΛ∆ΥΚ και οι νέοι συσχετισµοί έκλεισαν το κεφάλαιο «ανεξάρτητη Κύπρος» κάτω από τη µονολιθική ηγεµονία της ελληνοκυπριακής άρχουσας τάξης. Με τον τουρκικό στρατό στο νησί, η νέα στρατηγική δεν θα µπορούσε να «ξεπερνάει» τον ορίζοντα της διζωνικής-δικοινοτικής οµοσπονδίας, µε διάφορες προσθαφαιρέσεις στις λεπτοµέρειες. Μια ολόκληρη διαδροµή που ξεκίνησε λίγο µετά τον Β΄ Παγκόσµιο Πόλεµο σαν πατριωτικό κίνηµα για την Ένωση, «έστριψε» το 1959 στην Ανεξαρτησία, κατέληξε µετά το 1974 στη διαπραγµάτευση (εδώ και 45 χρόνια) για κάποιο είδος Οµοσπονδίας. Αυτό από µόνο του σηµατοδοτεί µια µεγάλη ήττα. Όµως, ο ελληνοκυπριακός εθνικισµός δεν µπορεί να αποδεχτεί την ήττα του και το συµβιβασµό. Έτσι, σε κάθε ριπή αστάθειας που χτυπάει την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, προσπαθεί να νεκραναστήσει τις παλιές φιλοδοξίες του. Μια τέτοια στιγµή είναι και η σηµερινή µε το πρόβληµα µοιράσµατος του ορυκτού πλούτου και των ΑΟΖ. Στο στόµα πολλών αναλυτών και διπλωµατών κυκλοφορεί η εκτίµηση ότι αυτή η στιγµή είναι η καλύτερη για την οριστική λύση του Κυπριακού. Τι να σηµαίνει άραγε αυτό; ∆ιαπραγµατεύσεις για έναν συµβιβασµό στο µοίρασµα του ορυκτού πλούτου στη βάση των νέων δεδοµένων ή µια νέα τυχοδιωκτική πολεµική περιπέτεια; Είτε έτσι, είτε αλλιώς, για τα µαζικά κινήµατα και την Αριστερά, σε Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία, η απάντηση µπορεί να είναι µόνο µία: διεθνιστική ενότητα και άµεσοι κοινοί αγώνες των λαών ενάντια στον πόλεµο, τους εξοπλισµούς και τις ΑΟΖ. Και σε ποια προοπτική; Την προοπτική της σοσιαλιστικής οµοσπονδίας των βαλκανικών λαών ενάντια στον ιµπεριαλισµό και τους εθνικισµούς.

16

αντιρατσισμος

17 ιουλη 2019

Η κατάρρευση της Χρυσής Αυγής και τα νέα καθήκοντα Του Νικόλα Κολυτά

Σ

ίγουρα η εξέλιξη της δίκης παίζει και αυτή έναν σημαντικό ρόλο στην πολιτική απομόνωση και περιθωριοποίηση της Χρυσής Αυγής. Το παρατηρητήριο της δίκης της εγκληματικής οργάνωσης κάνει μια εξαιρετική δουλειά, δημοσιοποιώντας τις καταθέσεις των μελών της και βγάζοντας στην επιφάνεια το πραγματικό της πρόσωπο, εκ μέρους της πολιτικής αγωγής δίνεται μια τεράστια και πολύχρονη μάχη προκειμένου ακόμη και σε θεσμικό επίπεδο να υπάρξει καταδίκη και τιμωρία των τραμπούκων της Χρυσής Αυγής. Άλλωστε το γεγονός ότι καταποντίστηκε εκλογικά δεν συνεπάγεται το χαλάρωμα της πολιτικής σημασίας απέναντι στο φασισμό. Το αντιφασιστι-

Για την οριστική ήττα των νεοναζί και της ακροδεξιάς χρειάζεται ένα μαζικό κίνημα, που με τη δράση του δεν θα αφήνει ζωτικό χώρο στο εθνικιστικό και ρατσιστικό δηλητήριο να εξαπλωθεί, αναδεικνύοντας διαρκώς την αναγκαιότητα της πάλης ενάντια στις πολιτικές που τους στρώνουν το δρόμο κό κίνημα πρέπει να συνεχίσει να ριζώνει σε γειτονιές, σχολεία, σχολές, χώρους δουλειάς και γενικότερα κοινωνικούς χώρους, προκειμένου να δοθεί το τελειωτικό χτύπημα. Άλλωστε υπάρχουν άλλοι επίδοξοι συνεχιστές της ρητορικής της.

Βελόπουλος και διαφορές

Ένα ποσοστό ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής μεταφέρθηκε προς τη ΝΔ. Παρ’ όλα αυτά ο βασικότερος πολιτικός πόλος που προσπαθεί να καλύψει το χώρο που αφήνει η καταρρέουσα Χρυσή Αυγή, είναι αυτός της «Ελληνικής Λύσης» του Κυριάκου Βελόπουλου. Ο Βελόπουλος, με μια πλουσιοπάροχη προεκλογική καμπάνια, κατάφερε να μπει στη βουλή ως τέταρτο κόμμα, έχοντας μια έντονα αντιδραστική, αντιπροσφυγική, φιλοστρατιωτική και θρησκόληπτη ρητορική. Θυμίζει κάτι από τα «θεσμικά» ακροδεξιά κόμματα που πρωταγωνιστούν στην Ευρώπη. Δεν διστάζει να κάνει

λόγο για τη θανατική ποινή, για νάρκες στον Έβρο και για απόκρουση των «λαθροεισβολέων». Είναι ένα φαινόμενο που εκδηλώνεται στη δημόσια σφαίρα μέσα από απλουστευμένο λόγο, μισαλλόδοξα δίπολα και εύκολα συνθήματα. Ο Βελόπουλος είναι ένα κράμα καρικατούρας τραμπισμού, ανανεωμένου καρατζαφερισμού και εξευγενισμένου χρυσαυγιτισμού. Όμως, χρειάζεται η διάκριση. Ο Βελόπουλος δεν είναι Χρυσή Αυγή. Η Χρυσή Αυγή είναι ένα νεοναζιστικό κόμμα, μία νεοναζιστική εγκληματική οργάνωση, με στρατιωτική δομή, αδιαμφισβήτητη ιεραρχία και τάγματα εφόδου στο δρόμο, μαχαιροβγάλτες που δεν δίσταζαν ακόμη και να σκοτώσουν. Ο Βελόπουλος απευθύνεται στο εκλογικό ακροατήριο των νεοναζί, όμως δεν έχει τον κομματικό στρατό των νεοναζί. Περισσότερο προσπαθεί να χτίσει ένα κόμμα της ακροδεξιάς γύρω από την περσόνα του. Ένα κόμμα που να εκφράζει την παραδοσιακή ακροδεξιά στην Ελλάδα, αυτή που συνδέεται με τα σώματα ασφαλείας, την εκκλησία και τα ζητήματα της πατρίδας, παρά με οργανωμένες αντιπαραθέσεις σε επίπεδο δρόμου. Αυτό δεν αναιρεί τους κινδύνους που δημιουργεί το μόρφωμα Βελόπουλου κυρίως ως προς την περεταίρω όξυνση των συντηρητικών κοινωνικών αντανακλαστικών. Η εκλογική υποχώρηση και ήττα των νεοναζί αποτελεί όχι μια γενική και αόριστη δημοκρατική νίκη, όπως διατυμπανίζουν τα μεγάλα κόμματα και τα ΜΜΕ. Μια τέτοια τοποθέτηση αθωώνει τις μνημονιακές πολιτικές του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, του πολέμου ενάντια στους πρόσφυγες, πολιτικές που στρώνουν το έδαφος για να αναπτυχθεί η ακροδεξιά και οι νεοναζί. Είναι μια νίκη του αντιφασιστικού κινήματος και των ανθρώπων του, που βρήκαν το θάρρος να σταθούν απέναντι στον κίνδυνο του φασισμού. Αυτών που στάθηκαν δίπλα στην οικογένεια Φύσσα και θέλησαν να της χαρίσουν έστω ένα μικρό χαμόγελο. Για την οριστική ήττα των νεοναζί και της ακροδεξιάς χρειάζεται ένα μαζικότερο αντιρατσιστικό-αντιφασιστικό κίνημα, που θα εμπλέκει σωματεία, συλλόγους, σχήματα, συλλογικότητες και με τη δράση του δεν θα αφήνει ζωτικό χώρο στο εθνικιστικό και ρατσιστικό δηλητήριο να εξαπλωθεί, αναδεικνύοντας διαρκώς την αναγκαιότητα της πάλης ενάντια στις πολιτικές που τους στρώνουν το δρόμο. Κομματίδια όπως αυτό του Βελόπουλου δείχνουν ότι υπάρχει στην Ελλάδα ένα ακροατήριο για τον ακροδεξιό λόγο. Οι οργανώσεις και τα κόμματα της Αριστεράς, τα συνδικάτα, οι αντιρατσιστικές συλλογικότητες, οι μεταναστευτικές κοινότητες και η νεολαία, πρέπει να συνεχίσουν να μάχονται ενάντια στο φασισμό, το ρατσισμό και το σεξισμό. Μόνον έτσι το φίδι δεν θα ξαναβγεί από την τρύπα του…

Αυτά κάνει και ο Τραμπ. Ο οποίος χαϊδεύει τον ιστορικό ηγέτη της Κου-Κλουξ-Κλαν και αρνείται να καταδικάσει νεοναζιστικές παρελάσεις που φωνάζουν μεταξύ άλλων «οι Εβραίοι δεν θα μας αντικαταστήσουν!». Αλλά αρκεί να στηρίζει το Ισραήλ, για να ανακηρύσσεται από το Τελ Αβίβ «φίλος του εβραϊκού λαού». Το ίδιο Τελ Αβίβ που βαφτίζει «αντισημίτες» όσους οργανώνουν αντιδιαδηλώσεις σε αυτές τις νεοναζιστικές προκλήσεις, υπερασπίζονται συναγωγές απέναντι σε ακροδεξιές επιθέσεις, αλλά μποϊκοτάρουν το Ισραήλ ως αλληλέγγυοι στον παλαιστινιακό λαό…

μικρά αντιρατσιστικά

(συνέχεια από σελ. 2)

Κάποια δημοσιεύματα μίλησαν για δυσφορία της ισραηλινής κυβέρνησης για το αντισημιτικό παρελθόν του Βορίδη. Διατηρούμε επιφυλάξεις για την εγκυρότητά τους: οι ισραηλινές κυβερνήσεις έχουν εξαιρετικές σχέσεις με τις πλέον ακροδεξιές δυνάμεις διεθνώς. Αυτό το φλερτ έχει πολλαπλούς λόγους (την ισλαμοφοβία κ.ά.). Μεταξύ άλλων, όπως εξηγεί Εβραίος κωμικός στο βίντεο «γιατί οι αντισημίτες λατρεύουν το Ισραήλ;», η (λανθασμένη κι επικίνδυνη) ταύτιση των Εβραίων με το Κράτος του Ισραήλ επιτρέπει σε ακροδεξιούς πολιτικούς να βγαίνουν λάδι, δηλώνοντας «μα υποστηρίζω το Ισραήλ στη Μέση Ανατολή!». Κάπως έτσι κι ο Βορίδης, για να απαντήσει στην «κατηγορία», υπενθύμισε μεταξύ άλλων ότι υποστηρίζει τη μεταφορά της ελληνικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ, υποστηρίζει το βάθεμα της στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ και έχει εναντιωθεί στην καταδίκη του Ισραήλ για τα «περιστατικά» (ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ!) στη Γάζα…

Η υπαγωγή της διαχείρισης του προσφυγικούμεταναστευτικού στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη αποτελεί έναν ισχυρό συμβολισμό που στέλνει ο Μητσοτάκης στην κοινωνική του βάση: οι πρόσφυγες και μετανάστες είναι «απειλή», είναι ζήτημα «ασφαλείας». Είναι μια πολύ ανησυχητική εξέλιξη. Αλλά δυσκολευόμαστε να συμμεριστούμε μια κάποια συριζαϊκή «οργή» για το θέμα, που σε κάνει να πιστεύεις ότι όσο οι μετανάστες είχαν «αρμόδιο» υπουργείο, έτρεχαν χαρούμενοι στα λιβάδια… Αν θυμόμαστε καλά άλλωστε, την (ουσιαστική) διαχείριση του προσφυγικού είχε αναλάβει εδώ και πολύ καιρό ο Ελληνικός Στρατός. Πέρα από την πρακτική διαχείριση, θα μπορούσαμε να πούμε πολλά και γι’ αυτόν τον συμβολισμό…

Η ανακοίνωση της πρώτης σύσκεψης της κυβέρνησης για το προσφυγικό επαναλάμβανε τις ίδιες «κοινωνικά ευαίσθητες» κοινοτοπίες και «ανθρωπιστικά» ευχολόγια που συνηθίζονται σε τέτοιες περιπτώσεις. Επαναλάμβανε επίσης την ίδια σταθερή προσήλωση στο μόνο ζήτημα που βλέπουμε να υλοποιείται μετά από κάθε τέτοια σύσκεψη –την ενίσχυση της φύλαξης των συνόρων, ιδίως των θαλάσσιων. Σε αυτό λέει θα αξιοποιηθεί η FRONTEX (κι άλλο;) και θα εντατικοποιηθούν οι περιπολίες (κι άλλο;). Αλλά η κυβέρνηση της ΝΔ καταθέτει «ένα νέο ολοκληρωμένο σχέδιο που θα θέτει την ευρωπαϊκή δύναμη υπό ελληνική διοίκηση». Η κατεξοχήν «εθνική παράταξη» θα αναλάβει η ίδια την επιχειρησιακή διοίκηση του θαλασσοπνίγματος, όχι σαν τους εθνοπροδότες συριζαίους που άφηναν τους ξένους να έχουν το κουμάντο στο θαλασσοπνίξιμο. Τώρα μπορούν να ηρεμήσουν και διάφορες ψυχές που, όταν ερχόταν η FRONTEX και το ΝΑΤΟ, ανησυχούσαν περισσότερο για το «γκριζάρισμα» του Αιγαίου και λιγότερο για την αντιπροσφυγική πολιτική…

17 ioyλh 2019

περιβαλλον

17

Τα κρουαζιερόπλοια βλάπτουν σοβαρά το περιβάλλον Του Θωμά Λεριά

Κ

άθε καλοκαίρι, όπως έχει καθιερωθεί από όλες τις τελευταίες κυβερνήσεις, ο εκάστοτε υπουργός, μαζί με τους μεγάλους επιχειρηματίες, πανηγυρίζουν για την ανάπτυξη που ήρθε με τη «βαριά βιομηχανία» της Ελλάδας, τις θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν κ.α . Υπάρχει βέβαια και μία τελευταία συνήθεια, η συνοδεία της λέξης ανάπτυξη από το «πράσινη». Πόσο πράσινη τελικά είναι η ανάπτυξη που έρχεται με τον τουρισμό; Πέρα από τη συζήτηση που πρέπει να γίνει για το ποιος κερδίζει από μία τέτοιου είδους ανάπτυξη και τι θέσεις εργασίας δημιουργεί, το παρόν άρθρο θα προσπαθήσει να αναδείξει τη «συνεισφορά» της βιομηχανίας του τουρισμού στην καταστροφή του περιβάλλοντος. Σε αυτό το πνεύμα ήταν και οι δηλώσεις του νέου υπουργού τουρισμού Χ. Θεοχάρη κατά την παράδοση-παραλαβή, δηλώνοντας ότι «ο Τουρισμός είναι εθνική υπόθεση. Δεν προσφέρεται για αντιπαραθέσεις και σκοπιμότητες. Είναι η βαριά βιομηχανία της χώρας, με εμφανή και μετρήσιμη συνεισφορά σε όλους τους τομείς της οικονομίας και της κοινωνίας». Είναι όμως έτσι;

Εκπομπές καυσαερίων

Έχουν προκαλέσει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τα τελευταία χρόνια οι εκπομπές αερίων των εμπορικών και τουριστικών πλοίων, ειδικά σε περιοχές που η κίνηση είναι μεγάλη. Τόσο διεθνώς, όσο και στα ελληνικά νησιά που έχουν συνεχώς αφίξεις κρουαζιερόπλοιων την τουριστική περίοδο, οι επιπτώσεις ειδικά σε τοπικό επίπεδο είναι δραματικές. Είναι χαρακτηριστικά κάποια δεδομένα που έχουν προκύψει από έρευνες, όπως αυτή από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Μετακίνησης και Περιβάλλοντος, όπου για τη χρονιά του 2017, οι εκπομπές διοξειδίου του θείου (SO2) –υπεύθυνου για την ατμοσφαιρική ρύπανση και σοβαρά προβλήματα υγείας– ήταν 10 φορές περισσότερες από ό,τι εκπέμπουν 260 εκατομμύρια αυτοκίνητα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή 100 εκατομμύρια αυτοκίνητα αντιστοιχούν

με 47 κρουαζιερόπλοια. Η Ελλάδα βρίσκεται στην 3η θέση με τις περισσότερες εκπομπές διοξειδίου του θείου στην ΕΕ, μετά από την Ισπανία και την Ιταλία, στις οποίες ο τουρισμός είναι και πιο υψηλός. Αντίστοιχες είναι οι επιπτώσεις όσον αφορά τα οξείδια του αζώτου (ΝΟx), τα οποία είναι υπεύθυνα για την όξινη βροχή μαζί με το διοξείδιο του θείου, αλλά και για σοβαρές αναπνευστικές παθήσεις. Αντίστοιχης σημασίας, όσον αφορά την επικινδυνότητα, είναι τα σωματίδια και οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα που είναι υπεύθυνο για την υπερθέρμανση. Πιο συγκεκριμένα, ένα κρουαζιερόπλοιο 50.000 τόνων εκπέμπει στην ατμόσφαιρα, ανά ώρα λειτουργίας των μηχανών του, όσα αιωρούμενα σωματίδια εκπέμπουν 50.000 αυτοκίνητα, τα οποία κινούνται με ταχύτητα 130 χλμ/ώρα, μονοξείδιο του αζώτου που αντιστοιχεί σε 45.000 αυτοκίνητα και διοξείδιο του άνθρακα που αντιστοιχεί σε 7.000 αυτοκίνητα. Δεδομένου ότι τα περισσότερα κρουαζιερόπλοια παραμένουν στα λιμάνια μία με δύο μέρες, με τις μηχανές τους ανοιχτές, αντιλαμβανόμαστε την επιβάρυνση που επιφέρουν στα λιμάνια που επισκέπτονται. Είναι χαρακτηριστικό ότι το αποτύπωμα άνθρακα ενός ανθρώπου τριπλασιάζεται, όταν επιβιβάζεται σε ένα κρουαζιερόπλοιο. Τα παραπάνω είναι μόλις λίγα από τις επιπτώσεις των κρουαζιερόπλοιων στις περιοχές που επισκέπτονται. Η ρύπανση αυτή έχει ως αποτέλεσμα τεράστια προβλήματα υγείας, ενώ οι επιπτώσεις στο περιβάλλον είναι πολύ μεγαλύτερες και σίγουρα δεν μπορούν να εκτιμηθούν σε όλο το εύρος τους. Για το 2019, το ελληνικό κεφάλαιο πανηγυρίζει για το ρεκόρ κρουαζιερόπλοιων που πρόκειται να φτάσουν στα ελληνικά νησιά, με πρωταγωνιστές τον Πειραιά, τη Σαντορίνη, τη Μύκονο και άλλα τουριστικά λιμάνια, όπου εκεί το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο. Τον Απρίλιο, ο ΣΚΑΪ και πληθώρα μέσων ενημέρωσης πανηγύριζαν για την άφιξη του μεγαλύτερου κρουαζιερόπλοιου στο κόσμο στον Πειραιά. Πρόκειται για ένα πλοίο βάρους 168.000 τόνων και χωρητικότητας πάνω από 4.200 επιβάτες. Κάνοντας τους υπολογισμούς, καταλαβαίνει κανείς ότι οι επιπτώσεις

στο λιμάνι του Πειραιά μόνο θετικές δεν είναι. Η πρώην υπουργός τουρισμού Ε. Κουντουρά, επισκεπτόμενη το λιμάνι του Ηρακλείου, πανηγύριζε για τις υποδομές που μπορούν να αντέξουν τα μεγαλύτερα και πιο σύγχρονα κρουαζιερόπλοια, δηλώνοντας ότι φέτος θα είναι η «χρυσή» χρονιά για τον συγκεκριμένο κλάδο. Οι κάτοικοι των νησιών διατρέχουν πραγματικά μεγάλο κίνδυνο, δεδομένου ότι οι εκπομπές αυτές των κρουαζιερόπλοιων δημιουργούν πολύ υψηλές συγκεντρώσεις των παραπάνω καυσαερίων, υπεύθυνων για σοβαρά προβλήματα υγείας. Μόλις ένα μήνα πριν, στο λιμάνι της Βενετίας ένα κρουαζιερόπλοιο προσέκρουσε στο λιμάνι και σε τουριστικό σκάφος, τραυματίζοντας τέσσερις ανθρώπους. Ήταν η σπίθα που οδήγησε σε μεγάλες αντιδράσεις από τους κατοίκους της Βενετίας, όπου τα τελευταία χρόνια διαδηλώνουν ενάντια στην έντονη τουριστική δραστηριότητα που μολύνει και καταστρέφει την πόλη.

Τα κέρδη τους πάνω από όλα

Η ανασκόπηση των λύσεων που προτείνουν οι οργανισμοί για το περιβάλλον, έχει μεγάλη σημασία για το πώς ο καπιταλισμός ως σύστημα διαχειρίζεται τέτοιου είδους προβλήματα. Υπάρχει τα τελευταία χρόνια μία μεγάλη κόντρα ανάμεσα στους παραγωγούς πετρελαίου και τους εφοπλιστές για το ποιος θα επωμιστεί τα μέτρα που οφείλουν να τηρήσουν από το 2020 για μειωμένες εκπομπές θείου. Και σε αυτή την περίπτωση δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι θα βρεθεί λύση. Τα κρουαζιερόπλοια χρησιμοποιούν ως βασικό καύσιμο βαρύ πετρέλαιο (μαζούτ) και συμπληρωματικά ντίζελ πλοίων και υγροποιημένο φυσικό αέριο. Τα δύο τελευταία καύσιμα χρησιμοποιούνται κατά βάση στα λιμάνια, ενώ παρότι είναι καθαρότερα του μαζούτ –ό,τι περισσεύει στα διυλιστήρια– δεν χρησιμοποιούνται, γιατί «στοιχίζουν» στους ιδιοκτήτες πλοίων. Η μόνη λύση την οποία έχουν καταφέρει να εφαρμόσουν, και αυτήν πολύ μεμονωμένα, είναι η κήρυξη ορισμένων λιμανιών ως «περιοχές ελέγχου εκπομπών θείου», στις οποίες απλά το πλοίο αλλάζει καύσιμο όσο βρίσκεται στην περιοχή. Θυμίζει την άλλη τρανή ιδέα για τη μό-

λυνση των αεροπλάνων και την εκπομπή αεριών του θερμοκηπίου, προτείνοντας στις αεροπορικές εταιρίες το φύτεμα δέντρων ως αντισταθμιστικό μέτρο. Μόνο στερεότυπο δεν φαίνεται να είναι το γεγονός ότι η ευαισθησία του καπιταλισμού για το περιβάλλον σταματάει εκεί που αρχίζουν να επωμίζονται οι ίδιοι τις ζημιές. Και βέβαια, οι λύσεις που προτείνονται αφορούν μόνο τα λιμάνια, στα οποία οι συνέπειες είναι ορατές και υπάρχουν αντιδράσεις, ενώ τα πλοία μπορούν να ρυπαίνουν όσο θέλουν εκτός κατοικημένων περιοχών. Το πρόβλημα των κρουαζιερόπλοιων βέβαια έρχεται να προστεθεί στα ήδη οξυμένα προβλήματα της κλιματικής αλλαγής, που δείχνει πλέον να παίρνει σάρκα και οστά, ικανά να οδηγήσουν σε σοβαρές πλέον αλλαγές στο περιβάλλον έτσι όπως το γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Στις σημερινές δυσμενείς συνθήκες για το περιβάλλον και τον άνθρωπο, την ώρα που υπάρχουν οι κατάλληλες τεχνολογίες διάσωσης, ο καπιταλισμός επιλέγει να επιτίθεται ακόμα περισσότερο. Η άναρχη, χωρίς κανόνες εκμετάλλευση της φύσης, μαζί με την ολοένα αυξανόμενη ανάγκη του καπιταλισμού να αυξήσει τα κέρδη του μέσω της πάσης φύσης εμπορευματοποίησης των αγαθών, έχει οδηγήσει τα τελευταία χρόνια στην ανάδειξη των προβλημάτων που έχουν δημιουργηθεί στο περιβάλλον. Ειδικά, ο μαζικός τουρισμός και οι επενδύσεις που αναδεικνύονται ως το μοναδικό μοντέλο ανάπτυξης, παίζουν κρίσιμο ρόλο στην οικολογική καταστροφή. Είναι απαραίτητο σήμερα και χωρίς καμία καθυστέρηση να ληφθούν μέτρα για την αναστροφή του προβλήματος που έχει δημιουργηθεί. Η μετριοπαθής στάση των διάφορων οργανισμών για το περιβάλλον, που λειτουργούν ως θεσμοί του κεφαλαίου, μόνο χρήσιμη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Η αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων έρχεται σε πλήρη σύγκρουση με τα κέρδη τους και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ο καπιταλισμός αδυνατεί να αντιμετωπίσει ουσιαστικά τα προβλήματα που ο ίδιος δημιουργεί στο περιβάλλον και στον άνθρωπο. Και εκεί ακριβώς το κίνημα και οι οργανώσεις της Αριστεράς έχουν πραγματικά κρίσιμο ρόλο.

18

ΔΙΕΘΝΗ

17 ΙΟΥΛΗ 2019

Σουδάν Καταρχήν δεκτή έγινε η συµφωνία που πρότεινε η Αφρικανική Ένωση στο Σουδάν. Σύµφωνα µε αυτή, το Στρατιωτικό Συµβούλιο και οι ∆υνάµεις της ∆ιακήρυξης για Ελευθερία κι Αλλαγή θα συγκροτήσουν ένα 11µελες όργανο (µε εξουσίες προέδρου), µε σύνθεση 5-5 και ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής, το οποίο όµως θα διαµορφώνει «στρατιωτική» πλειοψηφία τους πρώτους 20 µήνες και θα αντικατασταθεί από «πολιτική πλειοψηφία» τους επόµενους 16, στην τελική ευθεία προς τις πρώτες ελεύθερες εκλογές. Προβλέπεται και µια ανεξάρτητη έρευνα για τις σφαγές διαδηλωτών. Είναι ένας «ανέντιµος συµβιβασµός» που, αν και τµήµα του κινήµατος αποδέχεται ως «αποτροπή αιµατοχυσίας», συγκεντρώνει την εναντίωση πολλών αγωνιστών, ιδιαίτερα όσων έστησαν τις «Επιτροπές Γειτονιάς» κι έδρασαν σ’ αυτές, ειδικά στις εργατογειτονιές γύρω από το κέντρο της πρωτεύουσας. Ενώ η φήµη που διέρρευσαν οι στρατηγοί για µαταιωµένο πραξικόπηµα από οπαδούς του πρώην δικτάτορα Μπασίρ, ίσως είναι ένα επικοινωνιακό κόλπο για να εµφανιστούν ως «εγγυητές της ασφάλειας» και να αποσπάσουν ακόµα περισσότερα (κυρίως να αποφύγουν την έρευνα για τα εγκλήµατά τους…).

Προκλήσεις για τη ριζοσπαστική Αριστερά

Η συζήτηση στην Ανυπότακτη Γαλλία και η αµφισβήτηση του «λαϊκισµού» Του Πάνου Πέτρου

Σ

τη σκληρή πανευρωπαϊκή εικόνα των πρόσφατων ευρωεκλογών, το σκορ της Ανυπότακτης Γαλλίας (6,31%) είναι από αυτά που διασώθηκαν. Aθροιστικά µε άλλα ψηφοδέλτια, όπως του ΚΚ Γαλλίας (2,5%), δείχνουν την ύπαρξη µιας ορατής ριζοσπαστικής Αριστεράς σε σύγκριση µε την κατάσταση σε άλλες χώρες. Ωστόσο ήταν εµφανώς κατώτερο των προσδοκιών (µετά το σχεδόν 20% του Μελανσόν στις προεδρικές του 2017), των συνθηκών (µετά το ξέσπασµα των Κίτρινων Γιλέκων) και των προκλήσεων (την ανάγκη να σπάσει το καταθλιπτικό δίπολο Μακρόν-Λεπέν). Ελαφρυντικά υπάρχουν. Καταρχήν συχνά στη Γαλλία οι αριστεροί σχηµατισµοί τα κατάφερναν καλύτερα στις προεδρικές από τις βουλευτικές ή τις ευρωεκλογές. Έπειτα η ίδια η φύση των ευρωεκλογών, όταν δεν λειτουργεί ως «δηµοψήφισµα» ενόψει κάποιας εθνικής εκλογικής µάχης, συνήθως κινητοποιεί πιο εύκολα την ακροδεξιά αφενός και τους φανατικούς «ευρωπαϊστές» αφετέρου. ∆ηλαδή όσους τρέφονται από το «εθνικό» και το «ευρωπαϊκό» ζήτηµα, επιχειρώντας να αφήσουν εκτός συζήτησης το κοινωνικό-ταξικό. Παρ’ όλα αυτά, ερωτήµατα όπως γιατί η αυξηµένη αποχή έπληξε κυρίως την Ανυπότακτη Γαλλία (FI) ή γιατί τµήµα των ψηφοφόρων της µετακινήθηκε προς τους Πράσινους είναι υπαρκτά και πυροδότησαν συζητήσεις και αµφισβητήσεις.

∆ιεργασίες Ο «πυρετός» αρθρογραφίας, συλλογικών κειµένων, συναντήσεων κ.ο.κ. δεν περιορίζεται στις γραµµές της Ανυπότακτης Γαλλίας, αλλά αγγίζει την ευρύτερη ριζοσπαστική Αριστερά. Απλώς η Ανυπότακτη Γαλλία υπήρξε ο σχηµατισµός που σε µια προηγούµενη περίοδο επιχείρησε (και σε µεγάλο βαθµό κατόρθωσε) να εµφανιστεί ως η κεντρική-µαζική «απάντηση», οπότε οι διεργασίες σε αυτήν απασχολούν περισσότερο. Αµέσως µετά τις ευρωεκλογές, η Κλε-

µεντίν Οτέν, βουλευτής της Ανυπότακτης Γαλλίας από το προάστιο Σεν-Ντενί, άνοιξε τη συζήτηση, ασκώντας δηµόσια κριτική στην πολιτική κατεύθυνση του σχηµατισµού, αναδεικνύοντας ζητήµατα δηµοκρατικής λειτουργίας, αλλά και πολιτικής τακτικής (που επένδυε στη στείρα «µνησικακία» απέναντι στον Μακρόν κι όχι στην προσφορά ελπίδας-θετικού οράµατος). Ακολούθησε ένα κείµενο που καλούσε προς ένα «Big Bang» στην Αριστερά και βρήκε καταρχήν ανταπόκριση από αγωνιστές της Ανυπότακτης Γαλλίας, αριστερούς διανοούµενους και προσωπικότητες, αγωνιστές του κινήµατος, κάποιους βουλευτές του ΚΚΓ και στελέχη από ένα ευρύ φάσµα της Αριστεράς. Η πρωτοβουλία αυτή οργάνωσε και µια πρώτη συνάντηση στις 30 Ιούνη στο Παρίσι. Η ίδια η Ανυπότακτη Γαλλία οργάνωσε µια «αντιπροσωπευτική συνέλευση» στο Παρίσι (κάτι σαν άτυπο συνέδριο) στις 2223 Ιούνη, όπου 200 µέλη του σχηµατισµού συζήτησαν για τις αλλαγές που ενδεχοµένως θα χρειαστούν. Υπάρχουν φωνές, όπως η Ρακέλ Γκαριδό, που διαφωνούν µε τις κριτικές που γίνονται και την προοπτική «ανασυγκρότησης ενός αριστερού µπλοκ» ως ξεπερασµένη κι αναποτελεσµατική. Άλλα πρώην κεντρικά στελέχη (π.χ. Κουζµάνοβιτς) συνυπογράφουν ένα άλλο κείµενο για την «κατάρρευση της ελπίδας» του 2017 και –επικαλούµενα το πνεύµα των Κίτρινων Γιλέκων– δείχνουν να προσανατολίζονται σε ακόµα πιο «µετα-αριστερές» αναζητήσεις. Ο διάλογος για το µέλλον της Ανυπότακτης Γαλλίας αφορά το µέλλον της Αριστεράς κι ως τέτοιος αγγίζει και το ΚΚΓ -µε τη συµµετοχή π.χ. βουλευτών του στη σχετική συζήτηση περί Big Bang- και το NPA (Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόµµα) -µε σχετική αρθρογραφία, αλλά και συµµετοχή σε κάποιες από τις διεργασίες- και άλλες δυνάµεις. Στην καρδιά του ζητήµατος βρίσκεται το µοντέλο του «αριστερού λαϊκισµού». Όταν συγκροτούνταν η Ανυπότακτη Γαλλία, είχαµε επισηµάνει ότι το σχέδιο πίσω από τη συγκρότησή της συµπύκνωνε και τις αρετές και τα ελαττώµατα του Ζαν Λυκ Μελανσόν. Ο οποίος κατανόησε την ανάγκη (και τη δυνατότητα) να «ηγεµονεύσει» µια άλλη δύναµη στα αριστερά των

Σοσιαλιστών, να εµφανιστεί ένα «διαφορετικό» αντίπαλο δέος απέναντι και στα παραδοσιακά αστικά κόµµατα, αλλά και στην προσπάθεια της Λεπέν να εκφράσει αυτή την αµφισβήτηση κ.ο.κ. Αλλά ταυτόχρονα εκτιµούσε ότι η εναλλακτική στους «µηχανισµούς της παραδοσιακής Αριστεράς» ήταν ένας ιδιότυπος λαϊκιστικός «βοναπαρτισµός» (ο ηγέτης και ο λαός) και η απάντηση στην απαξίωση της υπαρκτής Αριστεράς ήταν η µετατόπιση σε έναν πιο «µετα-αριστερό» λόγο. Παρά τις κριτικές ή τις επιφυλάξεις που υπήρξαν από τότε, κατόρθωσε να παρουσιάσει έναν σχηµατισµό που κατέκτησε το δικαίωµα να εκφράζει προνοµιακά και µαζικά την «αριστερή αµφισβήτηση». Στη µάχη των προεδρικών εκλογών του 2017, ο «αριστερός λαϊκισµός» αποδείχθηκε αποτελεσµατικό εργαλείο. Το οργανωτικό µοντέλο (τοπικές οµάδες που δρουν αυτόνοµα + επιτελείο γύρω από τον Μελανσόν µε τον ίδιο να παίζει καθοριστικό ρόλο) µπόρεσε να κινητοποιήσει πολλούς και ταυτόχρονα να χειριστεί τις ανάγκες µιας εκλογής για πρόεδρο, που εκ των πραγµάτων παίρνει και «προσωποκεντρικά» χαρακτηριστικά. Παρά τη ρητορική µετατόπιση του Μελανσόν σε έναν πιο «πανεθνικό» λόγο σε σχέση π.χ. µε την καµπάνια του ως υποψήφιος του «Μετώπου της Αριστεράς» το 2012, το «αριστερός» εξακολουθούσε να ισορροπεί µε το «λαϊκισµός».

Προβλήµατα Τα προβλήµατα που επισηµαίνονταν από τότε κι αφορούσαν την «επόµενη µέρα», πέρα από την εκλογική αποτελεσµατικότητα, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο. Η ανάγκη οργανωτικής συγκρότησης της Ανυπότακτης Γαλλίας σε κάτι ποιοτικά διαφορετικό από «εκλογικό κίνηµα» (όπως τόνιζαν και αγωνιστές που στρατεύτηκαν σε αυτή) δεν προχώρησε. Ο «λαϊκιστικός» λόγος αποδείχθηκε ανεπαρκής στη δοκιµασία της παρατεταµένης πολιτικής πάλης. Αυτές οι οργανωτικές και πολιτικές αδυναµίες του «αριστερού λαϊκισµού» εµφανίστηκαν το προηγούµενο διάστηµα –και στις ευρωεκλογές αποτυπώθηκαν και εκλογικά. Ωστόσο ο «αριστερός λαϊκισµός», ως απάντηση στα υπαρκτά προβλήµατα της υπαρκτής Αριστεράς, δέχεται συνήθως

κριτικές που έχουν και αριστερή και δεξιά ανάγνωση. Κάποια σηµεία, που µπαίνουν σήµερα στο διάλογο στη γαλλική Αριστερά, χρειάζονται διευκρίνιση –και συνεπώς θετικές αντιπροτάσεις.

Οι κριτικές Στις κριτικές που διατυπώνονται σήµερα στη συζήτηση για την ανάγκη επαναπροσανατολισµού υψώνεται από πολλές διαφορετικές φωνές το ζήτηµα της δηµοκρατίας και της εσωτερικής λειτουργίας. Και σωστά. Είναι ζητήµατα που ταλανίζουν τις οργανωµένες δυνάµεις της Αριστεράς, αλλά η «λαϊκιστική» απάντηση που συνδυάζει µια κάποια ιντερνετική «αµεσοδηµοκρατία» ή µια «αυτονοµία των τοπικών οµάδων» µε τον αδιαµφισβήτητο ρόλο µιας ηγετικής οµάδας ή της κοινοβουλευτικής οµάδας στη χάραξη της κεντρικής στρατηγικής δεν είναι απάντηση σε αυτά –είναι πισωγύρισµα, ιδιαίτερα όταν οι προκλήσεις της ταξικής πάλης και του πολιτικού αγώνα έρχονται να αµφισβητήσουν τις δυνατότητες µιας «εκλογικής πολεµικής µηχανής». Αλλά σε αυτό το σηµείο αξίζει να επισηµανθεί αυτό που τονίζουν αρκετοί-ές που στηρίζουν το «Big Bang», δηλαδή ότι η απάντηση δεν θα πρέπει να αναζητηθεί απλώς σε ένα νέο «καρτέλ κοµµατικών ηγεσιών». Το ίδιο ισχύει και για την κριτική ότι αποδείχθηκε υπερβολικός κι απωθητικός ο «ανταγωνισµός µε τη Λεπέν σε κραυγές κατά του Μακρόν». Αν πίσω από το κάλεσµα για µια «θετική πολιτική της ελπίδας» βρίσκεται η ανάγκη για οραµατική απάντηση και σύνδεσή της µε τις συγκεκριµένες διεκδικήσεις των «από κάτω», µακριά από τακτικές αντι-πολιτικού «θορύβου», είναι απολύτως σωστό. Αν λειτουργήσει ως έκκληση για «υπεύθυνη-προγραµµατική» αντιπολίτευση στον Μακρόν, θα επαναφέρει από την πίσω πόρτα πολιτικές που οδήγησαν στη χρεοκοπία την κάποτε ισχυρή γαλλική Αριστερά. Αρκετοί επικριτές που εισηγούνται την «επιστροφή στην Αριστερά», την ταυτίζουν µε την υπεράσπιση των «διεθνιστικών ιδεών». Είναι απολύτως κρίσιµο κι ένα από τα πλέον αµφιλεγόµενα σηµεία της «πατριωτικής» ρητορικής του Μελανσόν. Αν είναι µια φορά πρόβληµα η

διεθνη

17 ιουλη 2019

19

Χιλή

Γαλλία

Ένα απεργιακό κύμα σαρώνει τη Χιλή. Στο Βαλπαραΐζο, οι λιμενεργάτες απέργησαν ενάντια στη δίωξη αγωνιστών, που συμμετείχαν σε μια απεργία διαρκείας τον περασμένο Δεκέμβρη. Λίγο καιρό πριν, τερματίστηκε (ενάντια στην απόφαση των συνελεύσεων) μια απεργία δύο εβδομάδων από χαλυβουργούς. Οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται σε απεργία εδώ κι ένα μήνα. Υπέρ των απεργιακών κινητοποιήσεων ψήφισαν οι εργαζόμενοι στα σούπερ μάρκετ Walmart. Τα κινήματα στη Λατινική Αμερική συνεχίζουν να βγάζουν ευχάριστες ειδήσεις. Η κρίση των «ροζ κυβερνήσεων» δεν είναι και το τέλος της ιστορίας…

Τη 14η Ιούλη, επέτειο της εφόδου στη Βαστίλη το 1789, διαδηλωτές κατά του Μακρόν συγκρούστηκαν με την αστυνομία, που περιφρουρούσε τις εορταστικές εκδηλώσεις. Επειδή πολύς λόγος γίνεται για κάποιες «προοδευτικές αξίες της γαλλικής Δημοκρατίας που πρέπει να υπερασπίζεται η Αριστερά», αυτή η εκδοχή «οικειοποίησης» της Γαλλικής Επανάστασης είναι μια μέθοδος την οποία μπορούμε κι εμείς να υποστηρίξουμε…

σε Γαλλία και Ισπανικό Κράτος θεωρία της «καταφυγής στο έθνος-κράτος» ως απάντηση της εργατικής τάξης που ζει μέσα σε μεσαίους καπιταλισμούς όπως η Ελλάδα, στη Γαλλία(!) το πρόβλημα ενός «εθνικού ευρωσκεπτικισμού» βγάζει μάτι. Ωστόσο, από πολιτικούς χώρους όπως το ΚΚΓ ή οι Generation.s (το γαλλικό τμήμα του Diem25, με επικεφαλής τον Αμόν που «έσπασε» από το Σοσιαλιστικό Κόμμα μετά την αποτυχία του στις προεδρικές), που ταυτίζουν τον «διεθνισμό» με τον κοσμοπολιτισμό και τον ευρω-μεταρρυθμισμό, αυτή η κριτική είναι υποκριτική και άστοχη. Το ίδιο «παιχνίδι με τις λέξεις» μπορεί να υπάρξει και στο αίτημα για «στροφή στην Αριστερά». Όταν προέρχεται από αγωνιστές

που επιζητούν να επαναφέρουν στη συζήτηση το ταξικό ζήτημα, την οργανωμένη πάλη, τον σοσιαλισμό ως προοπτική κ.ο.κ. είναι μια σωστή κατεύθυνση. Αλλά αξίζει να θυμόμαστε ότι ο Πάμπλο Ιγγλέσιας άφησε πίσω του τη «λαϊκιστική» διάκριση «λαός-ελίτ» και θυμήθηκε εκ νέου τη διαχωριστική γραμμή «Αριστερά-Δεξιά», όταν αποφάσισε να προσεγγίσει το Σοσιαλιστικό Κόμμα για συγκυβέρνηση. Στη Γαλλία, όπου η λέξη «Αριστερά» είναι αρκετά «πλατιά» (περιλαμβάνοντας παραδοσιακά τους σοσιαλδημοκράτες), αυτές οι αποσαφηνίσεις είναι αναγκαίες. Μια ανάλογη πρωτοβουλία στη Γαλλία, που υποσχόταν την «ανασυγκρότηση της Αριστεράς», κατέληξε τελικά να γίνει όχημα του νεκροζώντανου Σοσιαλιστικού

Κόμματος πριν τις ευρωεκλογές.

Τι ανασυγκρότηση;

Πρόκειται για ζητήματα που έχουν μπροστά τους να λύσουν οι σύντροφοι και οι συντρόφισσές μας στη Γαλλία. Οι θετικές προτάσεις, όπου κι όταν κατατεθούν, θα είναι μια ευκαιρία να ξεδιαλύνουν το τοπίο που δημιουργούν σήμερα οι επικρίσεις. Ένα σημείο που υπογραμμίζουν άνθρωποι που στηρίζουν την έκκληση για το Big Bang, αποτελεί κατά τη γνώμη μας μια καλή αφετηρία: «Το άθροισμα των ποσοστών των αριστερών κομμάτων δεν δημιουργεί από μόνο του πολιτική δυναμική. Η δυναμική είναι κάτι που προκύπτει με τα σωστά υλικά και το σωστό χρόνο, μαζί με

τη δημιουργία ελπίδας». Η έκκληση για διάλογο και συνεργασία μεταξύ αριστερών πολιτικών, αγωνιστών, συνδικαλιστών, οικολόγων, φεμινιστριών κι αντιρατσιστών, αν παρθεί στα σοβαρά, μπορεί να βγάλει κάτι πιο ελπιδοφόρο και ανθεκτικό από μια «νεκρανάσταση» μιας (θνησιγενούς ξανά) εκλογικής συμμαχίας, με το βλέμμα π.χ. στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Όπως γράφουν και οι του NPA στην εφημερίδα τους, δηλώνοντας «παρόντες» στις διεργασίες, η προοπτική είναι στην «κοινή δράση και τη συζήτηση» με το βλέμμα πάντοτε στις αντιστάσεις των «από κάτω», εκεί όπου θα μετρηθούν όλες οι προσπάθειες της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Νέα ισπανικά αδιέξοδα Της Κατερίνας Σεργίδου

Τ

ο ερώτημα για το ποια θα είναι η επόμενη κυβέρνηση στην Ισπανία παραμένει ανοιχτό, αφού από την 28η Απρίλη, που πραγματοποιήθηκαν οι εκλογές, δεν έχει γίνει ακόμα κατορθωτό να σχηματιστεί κυβέρνηση. Θυμίζουμε ότι στις πρόσφατες εκλογές το PSOE, το κόμμα των σοσιαλιστών από τις 84 έδρες ανέβηκε στις 123, την ίδια στιγμή που το Podemos από τις 71 έδρες κατέβηκε στις 42. Παρ’ όλα αυτά, μη έχοντας πλειοψηφία, ο Πέδρο Σάντσες, πρόεδρος του σοσιαλιστικού κόμματος, είναι υποχρεωμένος να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας. Έχοντας δημιουργήσει ένα πιο προοδευτικό προφίλ στο διάστημα πριν τις εκλογές και λαμβάνοντας υπόψη τη λαϊκή επιθυμία για μια προοδευτική κυβέρνηση, ο Σάντσες μέχρι στιγμής συνομιλούσε σταθερά με τον μοβ σχηματισμό, αφού άλλα κόμματα, όπως για παράδειγμα οι Ciudadanos, προς το παρόν δηλώνουν ότι δεν πρόκειται να συνεργαστούν. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές πάντως, το σενάριο συνεργασίας ανάμεσα στο Unidos Podemos και το PSOE γίνεται όλο και πιο μακρινό, με τον Σάντσες να δηλώνει ότι οι συνομιλίες έχουν καταρρεύσει. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η επιμονή για μια κυβέρνηση συνεργασίας των δύο κομμάτων ξεκίνησε από τον Πάμπλο Ιγλέσιας που πολύ πριν τις εκλογές είχε

εκφράσει τη διάθεσή του για συμμετοχή (και προσωπική) στη νέα κυβέρνηση, παρά τις διαφορετικές απόψεις εντός της συμμαχίας Unidos Podemos (Συμμαχία Ενωμένης Αριστεράς με Podemos).

Το πλαίσιο Οι διαπραγματεύσεις καθορίζονται από τη σκληρή στάση του PSOE να μην επιτρέψει στους Unidos Podemos να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση με τις αναγνωρίσιμες προσωπικότητές του. Συγκεκριμένα αρνείται τη συμμετοχή του Ιγλέσιας και άλλων στελεχών του Podemos, πολύ περισσότερο της Ενωμένης Αριστεράς, προτείνοντας ανεξάρτητες προσωπικότητες της Αριστεράς. Η πρόσφατη υποχώρηση του Σάντσες αφορούσε την πρότασή του να συμμετάσχουν μέλη του Podemos που έχουν τεχνοκρατικό και όχι πολιτικό προφίλ. Στην άλλη μεριά του τραπεζιού διαπραγμάτευσης ο Ιγλέσιας δηλώνει αμετακίνητος, προτείνοντας συζήτηση και επί του προγράμματος και επιμένοντας ότι οι κάλπες ανέδειξαν βουλευτές-τριες που πρέπει να συμμετέχουν στην κυβέρνηση. Στο μεταξύ το κόμμα των Σοσιαλιστών πιέζει το Λαϊκό κόμμα της δεξιάς με τους 66 βουλευτές-τριές του να του δώσει ψήφο ανοχής, απέχοντας από την ψηφοφορία διερευνητικής εντολής, όπως έκανε το PSOE το 2016. Τις τελευταίες μέρες το κόμμα των Σοσιαλιστών ασκεί όλο και μεγαλύτερη πίεση στο κόμμα της δεξιάς και στους Ciudadanos να επιτρέψουν στο PSOE να κυβερνήσει, απέχοντας από τις ψηφοφορίες.

Το κοινοβουλευτικό ημερολόγιο προβλέπει ότι, εάν στην πρώτη ψηφοφορία διερευνητικής εντολής (23 Ιούλη), αλλά και στη δεύτερη (25 Ιούλη) δεν δοθεί ψήφος εμπιστοσύνης με απόλυτη πλειοψηφία στο πρώτο κόμμα, δίνεται μια τρίτη και τελευταία ευκαιρία, πριν ξεκινήσει η διαδικασία, από το δεύτερο σε ψήφους κόμμα. Ο Σάντσες φαίνεται ότι θα συνεχίσει αυτή τη διαδικασία το φθινόπωρο, με την ελπίδα ότι οι Unidos Podemos ή οι Ciudadanos θα πιεστούν αρκετά, ώστε να αλλάξουν γνώμη. Από τη μεριά του ο Ιγλέσιας θεωρεί ότι ο Σάντσες, πιεσμένος από αυτή την τελευταία ευκαιρία, θα αποδεχθεί τους όρους συμμετοχής του στην κυβέρνηση. Στο μεταξύ το κόμμα των Σοσιαλιστών προτείνει αλλαγή του εκλογικού νόμου, ώστε σε αντίστοιχες περιπτώσεις κοινοβουλευτικού μπλοκαρίσματος να προβλέπονται νέες εκλογές.

Το πραγματικό διακύβευμα Το πραγματικό επίδικο για τους Σοσιαλιστές είναι από τη μία να μην επιτρέψουν την παραμικρή ανάκαμψη των αριστερών δυνάμεων και από την άλλη να προχωρήσουν στη συγκρότηση μιας σταθερής κυβέρνησης που δεν θα κινδυνεύει με κατάρρευση σε δύσκολα ζητήματα όπως μια νέα ενδεχόμενη καταλανική κρίση κλπ. Πίσω από τη σκληρή στάση του Σάντσες υπάρχει η αμετακίνητη εντολή του ισπανικού κεφαλαίου να υπάρξει «επιτέλους» σταθερή κυβέρνηση. Ίσως μάλιστα υπάρχει και μια εκτίμηση ότι ακόμα και αν ο Ιγλέσιας είναι «ενσωματώσιμος», η βάση του κόμματος δεν είναι. Οι 42 έδρες της αριστερής

συμμαχίας δεν είναι αρκετές για να επιτραπεί το λάθος της εισόδου στη βουλή. Από την άλλη μεριά ο σχηματισμός Unidos Podemos φαίνεται να οδεύει σε έναν ολισθηρό και μάλλον αδιέξοδο δρόμο. Αν και εμπνέεται από το πορτογαλικό παράδειγμα, δεν κατανοεί ότι οι συνθήκες στην Ισπανία είναι πολύ διαφορετικές. Αντί να ανασκουμπωθεί παρουσιάζοντας ένα ισχυρό σχέδιο αντιπολίτευσης στη βουλή και στο δρόμο, αντί να κινητοποιήσει τις χιλιάδες αγωνίστριες-ές βάσης στους δήμους και τις πόλεις της Ισπανίας, προετοιμάζοντας μια πραγματική εναλλακτική (που θα μπορούσε στο μέλλον να διεκδικήσει και την κυβέρνηση), ξοδεύει χρόνο και διαπραγματεύσεις για να συμμετέχει χωρίς όρους σε μια κυβέρνηση με το διεφθαρμένο κόμμα των Σοσιαλιστών. Οκτώ χρόνια πριν, όταν ξεσπούσε το κίνημα των αγανακτισμένων, το Podemos συγκέντρωνε δυνάμεις, επιμένοντας ότι τα δύο μεγάλα κόμματα «δεν μας αντιπροσωπεύουν». Πάνω σε αυτή τη βάση δημιουργήθηκε ένα από τα πιο ελπιδοφόρα εγχειρήματα πανευρωπαϊκά. Το Podemos. Σήμερα, παρά το κλείσιμο του πολιτικού κύκλου που άνοιξε το 2011, χρειάζεται να διαφυλαχτεί η συλλογική κληρονομιά εκείνου του κινήματος. Το ελπιδοφόρο είναι πως οι ριζοσπαστικές δυνάμεις εντός της συμμαχίας, αλλά και του Podemos, αντιλαμβανόμενες τα αδιέξοδα αυτής της πολιτικής και έχοντας πάρει τα μαθήματα της «ελληνικής τραγωδίας», όπως συνηθίζουν να λένε, προετοιμάζουν ήδη την επόμενη μέρα.

17 ΙΟΥΛΗ 2019

Η κατάρρευση της Χρυσής Αυγής και τα νέα καθήκοντα σελ. 2, 16

Χαρτιά, στέγη, ίσα δικαιώµατα για πρόσφυγες και µετανάστες

Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος Του Πάνου Πέτρου

Η

«καπετάνισσα» Κάρολα, του διασωστικού Sea Watch 3, ενέπνευσε επίδοξους µιµητές και για λίγες µέρες τα λιµάνια της Ιταλίας έγιναν «πεδίο µάχης» ανάµεσα στην προσπάθεια του Σαλβίνι να επιβάλει την πειθαρχία στην απάνθρωπη απαγόρευσή του και την προσπάθεια διασωστικών πλοίων να σώσουν ζωές και να διασφαλίσουν το αυτονόητο δικαίωµα στην ασφαλή µετακίνηση για τους απελπισµένους, που επιχειρούν να δραπετεύσουν από την κόλαση της Λιβύης. Η δηµοσιότητα που προκάλεσε ειδικά η σύλληψη της Καρόλα, αποκάλυψε για άλλη µια φορά τη συλλογική υποκρισία, αλλά και ενοχή των κυβερνήσεων της Ευρώπης-φρούριο. Όλες οι κυβερνήσεις είχαν µια καλή κουβέντα να πουν για την «καπετάνισσα» κι έδειξαν προθυµία να κατηγορήσουν τις πρακτικές του Σαλβίνι, την ώρα που κι αυτές φρουρούν τα σύνορά τους –είτε µε τη συνδροµή της FRONTEX ως απάνθρωπη εκδοχή «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης» στις «χώρες πρώτης υποδοχής», είτε από µόνες τους εντός της Ζώνης Σένγκεν, όπου η «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» πάει περίπατο κι ο ένας πετάει στον άλλο σαν µπαλάκι όποια ανθρώπινη ψυχή κατάφερε να περάσει από τα συλλογικά-ευρωπαϊκά «τείχη». Η υποκρισία των «κεντρώων ευρωπαϊστών», που εµφανίζονται ως τάχα αντίπαλοι της αντιµεταναστευτικής ακροδεξιάς, αλληλοτροφοδοτείται µε µια λαθροχειρία πολλών εθνικιστών που, όπως και στην περίπτωση της Καρόλα, σπεύδουν να ταυτίσουν τους αντιρατσιστές µε κάποιους «παγκοσµιοποιητές» που υποτίθεται ότι είναι «υπέρ των ανοιχτών συνόρων και της µετανάστευσης». Στην Ευρώπη, η προσωποποίηση αυτής της φαντασίωσης είναι ο Μακρόν, λόγω της ρητορικής διαµάχης του µε τον Σαλβίνι, αλλά και του ανταγωνισµού του µε τη Λεπέν στη γαλλική πολιτική σκηνή.

Κατάληψη του «Πάνθεον»

Πρόκειται για ένα σχήµα που δεν αντέχει σε κριτική και συντηρείται από τους «Μακρονιστές» ή τους «Σαλβινιστές» αυτού του κόσµου για δηµαγωγικούς λόγους. Αλλά η έµπρακτη αµφισβήτηση αυτού του µύθου ισούται πάντοτε µε χίλιες λέξεις. Και η κατάληψη του Πάνθεου, από µετανάστες χωρίς χαρτιά στο Παρίσι, τον έκανε θρύψαλα. Οι µετανάστες καταληψίες, που επέλεξαν να ονοµαστούν «Μαύρα Γιλέκα» (αναφορά στα «Κίτρινα»), απαίτησαν συνάντηση µε τον πρωθυπουργό και εισέπραξαν ως απάντηση µια βίαιη αστυνοµική επιχείρηση, µε δακρυγόνα, συλλήψεις και τραυµατισµούς, που εκκένωσε το Πάνθεον. Με το κείµενό τους υπενθύµισαν την

ύπαρξη «αυτών που δεν έχουν χαρτιά, δεν έχουν φωνές, δεν έχουν πρόσωπα για τη Γαλλική ∆ηµοκρατία». Ζητώντας χαρτιά και µέσα µε τις άλλες δράσεις τους (σε αεροδρόµια, εταιρίες κ.ά.), ανέδειξαν όλα τα προβλήµατα που αντιµετωπίζουν πρόσφυγες και µετανάστες: «εκείνο το σηµείο που η γαλλική αστυνοµία µας στοιβάζει σε αεροπλάνα προς την Αλγερία, το Ντακάρ, το Χαρτούµ, το Μπαµάκο ή την Καµπούλ», «Θέλουµε να πούµε στα αφεντικά που µας εξευτελίζουν και µας σπάνε τα κόκαλα ότι ο φόβος πλέον βρίσκεται στη δική τους πλευρά!», «υπάρχουν 200.000 άδεια σπίτια στο Παρίσι και οι άνθρωποί µας κοιµούνται κάτω από τις γέφυρες του περιφερειακού». Ζητώντας χαρτιά υπενθυµίζουν ότι κοινή ρίζα όλων των προβληµάτων είναι µια πολιτική που εξακολουθεί να αντιµετωπίζει κάποιους ανθρώπους ως «λαθραίους». Όπως λένε και κάποια αιτήµατά τους: • Χαρτιά και σπίτια για όλους και για όλες!

•Ελευθερίαµετακίνησηςκαιεγκατάστασης!

• Ούτε στους δρόµους, ούτε στη φυλακή, χαρτιά τώρα!

απλά «επικοινωνιακός». Ότι οι «ρεαλιστές» επικριτές του σχεδίου υπενθυµίζουν ότι η διαβόητη ICE (Υπηρεσία Ελέγχου Μετανάστευσης και Τελωνείων), γνωστή και ως «Γκεστάπο», δουλεύει ήδη «στα κόκκινα» εδώ και χρόνια (από την εποχή Οµπάµα), σπάζοντας διαδοχικά ρεκόρ απελάσεων. Ότι η ύπαρξη περίπου 10 εκατοµµυρίων ανθρώπων σε καθεστώς «παρανοµίας» επιτρέπει στον Τραµπ να επιδίδεται σε τέτοια επικοινωνιακά παιχνίδια «ψυχολογικού πολέµου», ποντάροντας σε διπλό αντίκτυπο: Στην κατατροµοκράτηση κάθε µετανάστη στις ΗΠΑ. Και στην ικανοποίηση µιας συντηρητικής κοινωνικής βάσης, που εκπαιδεύτηκε να θεωρεί τους «παράνοµους» ως πρόβληµα κι είναι έτοιµη να υποδεχτεί την υπόσχεση µιας δυστοπίας (έφοδοι σε σπίτια, χώρους δουλειάς, σχολεία, νοσοκοµεία) ως «επιτέλους κάτι γίνεται!». Ο κόσµος του αντιρατσιστικού κινήµατος οργανώνει οµάδες άµεσης ενηµέρωσης-κινητοποίησης για την προστασία κάθε θύµατος της ICE, ενώ επιχειρεί να περιορίσει το κλίµα πανικού.

Πογκρόµ Τραµπ

Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση της Νέας ∆ηµοκρατίας παραλαµβάνει από τον ΣΥΡΙΖΑ µια εξίσου τραγική κατάσταση. Όπως έγραψε εύστοχα ο Στράτος Γεωργούλας για την απερχόµενη κυβέρνηση: «Σήµερα αποφεύγεται συνήθως από τα επίσηµα χείλη η λέξη “λάθρo”. Στις επίσηµες πράξεις, όχι». Πάνω σε αυτό το θλιβερό «κεκτηµένο» θα πατήσει η νέα κυβέρνηση, για να προσφέρει στη συντηρητική κοινωνική της βάση ρατσιστικό «νόµο και τάξη». Ο θόρυβος γύρω από την απόδοση ΑΜΚΑ, µε την κατάργηση της εγκυκλίου που απλοποιούσε τη διαδικασία µετά από απόφαση Βρούτση είναι ενδεικτικός. Ένα ζήτηµα που χρόνιζε (πώς διασφαλίζεται η πρόσβαση στη δηµόσια υγεία) και επί ΣΥΡΙΖΑ, που πήγε κάπως να ρυθµιστεί µε µια αµφιλεγόµενη εγκύκλιο λίγο πριν τις εκλο-

Αυτές τις µέρες το ίδιο ζήτηµα απασχολεί και την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όπου ο Ντόναλντ Τραµπ οργανώνει ένα πογκρόµ συλλήψεων-απελάσεων «παράνοµων µεταναστών» σε 10 διαφορετικές πόλεις. Σε αντίθεση µε τις κλασικές µεγαλοστοµίες του Αµερικανού προέδρου, ο πρακτικός αντίκτυπος θα είναι πολύ πιο περιορισµένος. Το οικονοµικό κόστος, η επιχειρησιακή δυσκολία, η άρνηση διάφορων ∆ήµων/ Πολιτειών/Υπηρεσιών να στηρίξουν µια τέτοια επιχείρηση (κρίνοντας είτε την ηθική της, είτε απλά την αναποτελεσµατικότητά της) επιβεβαιώνουν ότι πρόκειται σε µεγάλο βαθµό για επικοινωνιακή κίνηση. Αλλά αυτό δεν αναιρεί κάποιες σκληρές αλήθειες. Ότι για έστω κι έναν άνθρωπο που θα απελαθεί, ο αντίκτυπος δεν θα είναι

Ελλάδα

γές(!) έρχεται ξανά στην επικαιρότητα, µε την απόφαση επιστροφής στην προηγούµενη κατάσταση, ενώ δίνει τη δυνατότητα στον Μπογδάνο να πανηγυρίζει ρατσιστικά ότι αποδόθηκε «λευτεριά στον ΑΜΚΑ»! Είναι ένα ζήτηµα που δεν θα γινόταν «παιχνίδι» στα χέρια πολιτικάντηδων, αν χαρτιά και νοµιµοποιητικά έγγραφα διασφάλιζαν την πλήρη ισοτιµία µεταναστών και προσφύγων σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής. Αντίστοιχα, η Ν∆ βάζει στο στόχαστρο τις καταλήψεις στέγης, επιχειρώντας να ταυτίσει την αλληλεγγύη µε την «ανοµία». Σε αυτές (από τη Νοταρά 26, της οποίας κόπηκε το ρεύµα µε αστυνοµική εντολή, ως το Σίτι Πλάζα που δροµολόγησε πρόσφατα την ολοκλήρωση της παύσης της λειτουργίας του), οι άνθρωποι που έσπευσαν να καλύψουν ανάγκες που αρνιόταν να καλύψει το κράτος, σήµερα αντιµετωπίζουν το ζήτηµα της υπεράσπισης/διασφάλισης των µεταναστών και προσφύγων που φιλοξενήθηκαν, καθώς είναι οι πλέον ευάλωτοι ως «παράνοµοι» απέναντι στην αστυνοµία και τις αρχές. Στη Μόρια πάλι, το κολαστήριο που αποτελεί την επιτοµή της «κατάστασης εξαίρεσης» για κάποιους συνανθρώπους µας, επιβεβαιώθηκε ότι «το κράτος έχει συνέχεια» στα βασικά. Με τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη να επισκέπτεται το κολαστήριο και να δηλώνει ικανοποιηµένος από όσα είδε στην «αντιµετώπιση του προβλήµατος». Αυτή η απανθρωπιά, µε τα τόσα διαφορετικά «κεφάλια», πρέπει να τελειώνει, χτυπώντας την «καρδιά του τέρατος», απαιτώντας χαρτιά, νοµιµοποιητικά έγγραφα, ταξιδιωτικά έγγραφα, ίσα δικαιώµατα για όλους κι όλες. Για να διασφαλιστεί για κάθε άνθρωπο το αυτονόητο δικαίωµα στη µετακίνηση, στην πρόσβαση στις δηµόσιες υπηρεσίες, στην αξιοπρεπή εργασία. Για να µπει ένα τέλος στο απάνθρωπο κυνήγι στα σύνορα, στον εγκλεισµό, στη στυγνή εκµετάλλευση, στο καθεστώς απαρτχάιντ. Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος!