EA 439-440 by dea.org.gr ΔΕΑ

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Φύλλο Νο 439-440 | 28 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2019 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Πολιτική έκρηξη διαρκείας στο Χονγκ Κονγκ

Αντιφασιστικός Σεπτέµβρης στο Κερατσίνι

Ιταλία-Brexit: Η ΕΕ σε κρίση

σελ. 15

σελ. 16

σελ. 18-19

Η παγκόσµια οικονοµία στο κατώφλι νέας ύφεσης σελ. 3, 14

ÁÍÔÉÓÔÁÓÇ ÓÔÁ ÌÅÔÑÁ ÌÇÔÓÏÔÁÊÇ – ÁÍÁÔÑÏÐÇ ÏËÙÍ ÔÙÍ ÌÍÇÌÏÍÉÁÊÙÍ ÍÏÌÙÍ

Íá ôá äéåêäéêÞóïõµå üëá ðßóù Φωτογραφία του Μάριου Λώλου

Áöåôçñßá ç äéáäÞëùóç óôç ÄÅÈ óôéò 7/9

τη φετινή ∆ΕΘ θα έχουµε µια πρόβα τζενεράλε, µια γενική δοκιµή για τις πολιτικές αντιπαραθέσεις της περιόδου που έρχεται. Είναι κοινό µυστικό ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη σκοπεύει να ακολουθήσει κατά γράµµα το δρόµο των µνηµονιακών δεσµεύσεων που χάραξαν ο Τσίπρας µε τους δανειστές, όµως επιταχύνοντας στο µάξιµουµ τις νεοφιλελεύθερες αντιµεταρρυθµίσεις µε στόχο την ενίσχυση των ντόπιων

καπιταλιστών. Το σχέδιό τους θα ξεδιπλωθεί σε συνθήκες διεθνούς οικονοµικής επιδείνωσης και ακριβώς γι’ αυτό θα ξεδιπλωθεί µε µεγαλύτερη επιθετικότητα και αδιαφορία για τις συνέπειες των αντιµεταρρυθµίσεων πάνω στη ζωή της µεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Η κυβέρνηση ήδη έχει δείξει κατεύθυνση: Η µείωση της φορολόγησης των κερδών, η κατάργηση κάθε περιβαλλοντικού ή άλλου φραγµού στην αρπακτικότητα των «επενδυτών», η

επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων κ.ο.κ. πάνε χέρι-χέρι µε τα µέτρα που κάνουν πιο δύσκολη την απεργία, που δένουν χειροπόδαρα τον εργαζόµενο στις προθέσεις του εργοδότη ή του εργολάβου, που κάνουν την «ευελιξία» κανόνα στην αγορά εργασίας, που ανοίγουν άµεσα το δηµόσιο ασφαλιστικό σύστηµα στην προοπτική του κεφαλαιοποιητικού των διαβόητων «τριών πυλώνων» κλπ. (συνέχεια στη σελ.2)

ΠΟΛΙΤΙΚΗ Της σύνταξης...

(συνέχεια από σελ. 1)

Αυτή η πολιτική

µε στόχο το βάθεµα της εκµετάλλευσης έχει ως απαραίτητο συµπλήρωµα την πολιτική που ενισχύει την καταπίεση. Την πολιτική που βάζει στο στόχαστρο τους πρόσφυγες που βρήκαν καταφύγιο στις καταλήψεις στα Εξάρχεια, την πολιτική που βαφτίζει τους µετανάστες «ανθρώπινα σκουπίδια», την πολιτική που απελευθερώνει την αστυνοµική βία, την πολιτική που απευθύνεται στον Τραµπ και του υπόσχεται να µετατρέψει την Ελλάδα σε ένα νέο κράτος του Ισραήλ, σε ένα µαντρόσκυλο του ιµπεριαλισµού στην περιοχή.

Απέναντι

σε αυτή την πολιτική έχουµε να δείξουµε στη ∆ΕΘ ότι µπορούµε να αντισταθούµε και να την ανατρέψουµε. Όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό, ο µόνος δρόµος για να το κάνουµε είναι µε το να απαιτήσουµε ταυτόχρονα να πάρουµε πίσω και όλα όσα χάσαµε στα προηγούµενα χρόνια, µε το να απαιτήσουµε να ξηλώσουµε το σύνολο των νεοφιλελεύθερωνµνηµονιακών πολιτικών.

∆εν θα είναι

η πρώτη φορά. Το 1992, το εργατικό κίνηµα, ανατρέποντας την τότε κυβέρνηση Μητσοτάκη, ξήλωσε ταυτόχρονα σηµαντικά τµήµατα του νεοφιλελεύθερου «προγράµµατος σταθερότητας», που είχαν προηγουµένως επιβάλει (στα 1985-1987) ο Α. Παπανδρέου και ο Κ. Σηµίτης.

Ασφαλώς οι συνθήκες είναι διαφορετικές και δεν ισχύει

κανένας ιστορικός αυτοµατισµός. Τα συνδικάτα, υπό τη µνηµονιακή ηγεσία τους, έχουν εξασθενήσει ιδιαίτερα και δεν φαίνεται εύκολα κάποιος για να παίξει τον τότε ρόλο της ΕΑΣ ή της ΟΜΕ-ΟΤΕ ή της µαζικής ΟΤΟΕ κ.ο.κ.

Ακριβώςγι’αυτόοιδυνάµειςτηςριζοσπαστικήςΑριστεράς, οι µαχόµενες δυνάµεις της ταξικής αντίστασης, οφείλουν να συγκεντρώσουν την προσοχή τους στην κάλυψη αυτού του κενού. Η αυθεντική µετωπική πολιτική αντίστασης, η ενότητα στη δράση του οργανωµένου δυναµικού και ενός πλατύτερου ανένταχτου δυναµικού που είναι ήδη πρόθυµο να αγωνιστεί, είναι σήµερα αναντικατάστατες προϋποθέσεις για να οργανωθούν στα σοβαρά αγωνιστικές κινητοποιήσεις.

Η συνειδητοποίηση

αυτού του παράγοντα θα πρέπει να αποδειχθεί στον τρόπο που θα οργανωθεί η κινητοποίηση στη ∆ΕΘ.

Με

κατεύθυνση ενάντια στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, χωρίς να χαρίζει ή να ξεχνά τίποτα από την πολιτική της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, µε διεκδίκηση του κόσµου των συνδικάτων, αλλά σε διαφοροποίηση µε τη µνηµονιακή υποταγή της ηγεσίας τους, µε µια σαφή αντινεοφιλελεύθερη-αντικαπιταλιστική γραµµή που, για να πετύχει την ανατροπή της λιτότητας στην πράξη κι όχι στα λόγια, επιδιώκει συστηµατικά να γίνει µαζική πολιτική. Ενώνοντας γύρω από τη θεµατολογία, τα συνθήµατα και τα σύµβολα του εργατικού κινήµατος τις πολύτιµες φωνές του αντιρατσισµού, του αντιφασισµού, του αντισεξισµού, ενώνοντας τις οµάδες κοινωνικών αντιστάσεων, τοπικών πρωτοβουλιών κ.ο.κ.

Πριν λίγες εβδοµάδες, 4 οργανώσεις –η ∆ΕΑ, η

ΑΡΑΝ, η Συνάντηση και η Αναµέτρηση– υπέγραψαν ένα κοινό κείµενο παρέµβασης στην κατάσταση που επικρατεί. Αξίζει να διαβαστεί ως κάλεσµα για κλιµάκωση της ενωτικής-ανατρεπτικής δράσης.

Κυρίως όµως,

η κατεύθυνση αυτή οφείλει να υπηρετηθεί στο δρόµο.

28 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2019

7/9, διαδήλωση στη ∆ΕΘ

Η πρώτη απάντηση στη Ν∆ αξίζει µαζική κι ενωτική προετοιµασία Της Κατερίνας Γιαννούλια

διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη, στα πλαίσια της ∆ΕΘ και των εξαγγελιών του Κυριάκου Μητσοτάκη, καταρχήν µας δίνει την ευκαιρία να του θυµίσουµε πώς καθιερώθηκε η παρουσία των εργαζοµένων, επί πρωθυπουργίας του µισητού πατέρα του (Κωνσταντίνου Μητσοτάκη) και επί της ιστορικής απεργίας των οδηγών λεωφορείων της τότε ΕΑΣ, που επιχειρούσε να ιδιωτικοποιήσει το 1992! Από τότε µέχρι σήµερα δεν έγινε εφικτό να ιδιωτικοποιηθούν οι αστικές συγκοινωνίες, χάρη στον αγώνα των απεργών και την ενεργή συµπαράσταση όλης της κοινωνίας κι αυτό είναι ακόµα ένα στοιχείο το οποίο οφείλει να συνυπολογίσει η σηµερινή Ν∆ για τα σχέδιά της, τόσο για τις συγκοινωνίες, όσο και για τις υπόλοιπες αντεργατικές επιθέσεις που αµέσως άρχισε να υλοποιεί, νοµοθετώντας ακραίες πολιτικές. Τα πράγµατα εξελίσσονται όπως αναµενόταν, µετά και τις πρόσφατες εκλογές. Η Ν∆ άδραξε τα πεπραγµένα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, τη νοµιµοποίηση του νεοφιλευθερισµού και συνεχίζει, επιταχύνοντας σε αυτόν τον αντιλαϊκό δρόµο. Η άλλη «υπηρεσία» που εξασφάλισε η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στο κεφάλαιο και την κληροδοτεί στη δεξιά είναι η «κοινωνική ειρήνη» µε την απογοήτευση που έσπειρε, µε την κολοσσιαία προσαρµογή της στον ταξικό αντίπαλο αυτών που την ψήφισαν και αγωνίστηκαν για να εκλεγεί µε πάρα πολλούς τρόπους. Αυτή η κληρονοµιά, ωστόσο, δεν είναι δεδοµένη και το βάρος της ανατροπής της πέφτει σ’ εµάς.

ΖΑ), µειώσεις φορολογίας των διανεµόµενων µερισµάτων, µείωση εισφορών και του «µη µισθολογικού κόστους» για τους εργοδότες, µεγαλύτερη ασυδοσία µε νέο «επενδυτικό νόµο» που θα αφήνει πιο ανυπεράσπιστο το περιβάλλον, πιο ανεξέλεγκτο τον χωροταξικό σχεδιασµό και θα επιφέρει µεγαλύτερη µεταφορά κρατικών χρηµάτων προς τους ιδιώτες επιχειρηµατίες µε τη µορφή των Σ∆ΙΤ (Συµπράξεις ∆ηµοσίου-Ιδιωτικού Τοµέα). Το ίδιο διάστηµα, το αντεργατικό νοµοθετικό έργο της Ν∆ έχει σηµαντικές προσθήκες. Πιο συγκεκριµένα, η τροπολογία για τις απολύσεις καταργεί ακόµα και την προσχηµατική κι εντελώς τυπική υποχρέωση της εργοδοσίας να αναφέρει κάποιο «βάσιµο λόγο» για την απόλυση εργαζοµένου. Ταυτόχρονα, αυτή η ψηφισµένη διάταξη ανοίγει το δρόµο και την όρεξη του ΣΕΒ να ζητήσει «συνολική και δη ριζική αναµόρφωση του δικαίου απόλυσης, που να αντιµετωπίζει τόσο το ζήτηµα της αιτίας απόλυσης, όσο και µεταξύ άλλων το ζήτηµα της καταβολής νόµιµης αποζηµίωσης, όχι κατ’ ανάγκη στην κατεύθυνση της κατάργησής της, αλλά του εξορθολογισµού, τόσο του καταβαλλόµενου ποσού όσο και των περιπτώσεων που θα πρέπει να καταβάλλεται»! (συνέχεια σελ. 10)

Η Ν∆ ως κυβέρνηση

Η Ν∆ είναι η ωµή εκδοχή της προώθησης των συµφερόντων του κεφαλαίου και αυτό φαίνεται εύκολα. Μέσα σε ένα µόλις µήνα από τις εκλογές και την ορκωµοσία της Ν∆ ως κυβέρνηση έχουν ανακοινωθεί µειώσεις της φορολογίας του κεφαλαίου (πέραν των όσων είχε ήδη υλοποιήσει ο ΣΥΡΙ-

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/754747-11 της Εθνικής Τράπεζας. • Υπεύθυνος Γρηγόρης Δεµέστιχας, τηλ 6976564624

28 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2019

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Οικονοµία, περιβάλλον, εµπόριο, γεωπολιτική

Ανταγωνισµοί και αµηχανία µπροστά στην επερχόµενη κρίση Του Αντώνη Νταβανέλου

πραγµατική κατάσταση του καπιταλισµού διεθνώς γίνεται τόσο σοβαρή, που δεν επιτρέπει επικοινωνιακούς τακτικισµούς ακόµα και µε τις πιο πρόσφορες αφορµές. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη βρέθηκε µπροστά σε αυτή τη διαπίστωση, όταν προσπάθησε να οργανώσει τους πανηγυρισµούς για την «κατάργηση» των capital controls και προκάλεσε παγωµένα χαµόγελα ακόµα και στο φιλοκυβερνητικό «Βήµα». Το υπόβαθρο αυτής της κατάστασης είναι ασφαλώς η επερχόµενη νέα «βουτιά» διεθνούς ύφεσης, που θα επιβεβαιώνει ότι το σύστηµα δεν ανέκαµψε ουσιαστικά από την κρίση που ξέσπασε το 2008. Πλέον, ακόµα και τα πιο φιλο-νεοφιλελεύθερα έντυπα και think tanks συµφωνούν ότι το ερώτηµα δεν είναι το εάν επέρχεται νέα κρίση, αλλά, κυρίως, το πότε αυτή θα ξεσπάσει. Με την πλειοψηφία των «αναλυτών» να εκτιµά ως πιθανότερο σηµείο αρχής της νέας περιπέτειας το 2020. Και µε δεδοµένο το ότι τεράστιοι κρατικοί πόροι διατέθηκαν ως γιατροσόφια για την ενίσχυση των τραπεζών και του συστήµατος µετά το 2008, το παραπάνω ερώτηµα συνδυάζεται µε την αγωνία για το αν υπάρχουν «εφεδρείες» που θα επιτρέψουν την αντιµετώπιση µιας νέας σοβαρής δοκιµασίας τόσο γρήγορα.

∆ιαφωνίες στους G7 Σε αυτό το υπόβαθρο η πρόσφατη σύνοδος κορυφής των G7 παρουσίασε ανάγλυφα το πρόβληµα ηγεσίας και ενότητας στον προσανατολισµό των µεγάλων δυνάµεων του συστήµατος. ∆εν υπήρξε ούτε ένα σοβαρό ζήτηµα όπου οι G7 να

αποφάσισαν κάτι που να µπορεί να χαρακτηριστεί απόφαση. Την ώρα που οι φωτιές στον Αµαζόνιο και η ρύπανση και αλλαγή της οξύτητας των ωκεανών έθεταν µε τον πιο δραµατικό τρόπο τον κίνδυνο της κλιµατικής αλλαγής, οι G7 αποφάσισαν να διαθέσουν… 22 εκατοµµύρια δολάρια για την διάσωση της Αµαζονίας. Με τον Τραµπ να δηλώνει αµέσως µετά: «∆εν θα διακινδυνέψω τον αµερικανικό πλούτο (σσ: την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ στον τοµέα της ενέργειας) για όνειρα και ανεµόµυλους». Σε όλα τα κρίσιµα ζητήµατα της διεθνούς πολιτικής απλώς καταγράφηκε η απόσταση που χωρίζει πλέον την κυβέρνηση των ΗΠΑ µε τους ευρωπαίους άσπονδους φίλους της. Η Γερµανία, η Γαλλία και η Ιταλία ανακοίνωσαν ότι θα καλέσουν τη Ρωσία σε ανεξάρτητη συζήτηση για «ρυθµίσεις» σχετικά µε την Ουκρανία, ενώ ο Τραµπ ανακοίνωσε µονοµερώς ότι «σκέφτεται» να προσκαλέσει τον Πούτιν στην επόµενη σύνοδο των G7 στις ΗΠΑ. Για το ζήτηµα του Ιράν, ο Μακρόν έκανε λόγο για µια απόφαση για διαπραγµατεύσεις, ενώ ο Τραµπ έσπευσε να δηλώσει δηµόσια ότι «δεν έχω εξουσιοδοτήσει κανένα για να στέλνει µηνύµατα συµφιλίωσης στο Ιράν». Στο κρίσιµο ζήτηµα των δασµών και του προστατευτισµού, των ανταγωνισµών και του εµπορικού πολέµου, η σύνοδος των G7 στο Μπιαρίτζ της Γαλλίας ήταν απλώς σαν να µην έγινε ποτέ. Ο Τραµπ και ο Τζόνσον δήλωσαν την υποστήριξή τους στη µετάβαση προς την υπεροχή των «διµερών» σχέσεων και συµφωνιών µετά το Brexit, ενώ ο Τουσκ ανταπάντησε ότι η ΕΕ «δεν θα συνεργαστεί σε ένα σχέδιο για έξοδο χωρίς συµφωνία». Και ο καθένας θα συνεχίσει να παίρνει τα µέτρα του, µε βάση το συσχετισµό δύναµης και µε κυρίαρχο κριτήριο να επωφεληθούν οι δικοί του καπιταλιστές από τις ευκαι-

ρίες που, συνολικά, γίνονται όλο και λιγότερες. Αυτός είναι ένας επικίνδυνος κόσµος. Τα απίστευτα καιρικά φαινόµενα που έζησε η Ευρώπη και η Αµερική τα τελευταία χρόνια δείχνουν ότι ακόµα και στον «αναπτυγµένο» καπιταλισµό ο κίνδυνος από την κλιµατική αλλαγή είναι άµεσος. Αυτή τη στιγµή ένα ιρανικό δεξαµενόπλοιο, φορτωµένο µε εκατοµµύρια βαρέλια πετρελαίου, πλέει σχεδόν χωρίς καύσιµα στη Μεσόγειο, χωρίς να του επιτρέπεται να πιάσει πουθενά λιµάνι, έχοντας µετατραπεί σε µια περιφερόµενη βόµβα τεράστιας καταστρεπτικής επικινδυνότητας. Το στοιχειώδες επίπεδο διεθνούς συνεννόησης µε βάση τη λογική, µοιάζει να έχει εξαντληθεί στον καπιταλισµό του 21ου αιώνα. Απέναντι σ’ αυτό τον κόσµο της εκµετάλλευσης και της καταπίεσης, της αδικίας και του παραλογισµού, έξω από τη σύνοδο των G7 διαδήλωσαν ξανά οι αντικαπιταλιστές, οι αντιφασίστες, τα Κίτρινα Γιλέκα, οι ακτιβιστές για το περιβάλλον, οι αντιρατσιστές και οι αλληλέγγυοι στην Παλαιστίνη… 20 χρόνια µετά το Σιάτλ ήταν λιγότεροι και η φωνή τους δεν ακούστηκε δυνατά. Έδειξαν όµως το δρόµο που όλοι έχουµε να ακολουθήσουµε, µε πείσµα, αποφασιστικότητα και επιµονή. Στην επερχόµενη οικονοµική κρίση πολλά θα τεθούν ξανά σε άµεση δοκιµασία. Θυµίζουµε ότι στο υπόβαθρο της συµφωνίας µεταξύ του Τσίπρα και των δανειστών, στο υπόβαθρο των µέτρων που συνοδεύουν την ψευδεπίγραφη «έξοδο από τα µνηµόνια», βρισκόταν το πιο αισιόδοξο σενάριο ενός παρατεταµένου διεθνούς φωτεινού οικονοµικού κύκλου. Οι εκτιµήσεις αυτές σύντοµα θα έχουν γίνει συντρίµµια και θρύψαλα. Όµως για να µη µετατραπεί αυτή η συντριβή σε ακόµα µεγαλύτερη συντριβή των εργατικών

και κοινωνικών δικαιωµάτων, θα χρειαστεί σοβαρός, µαζικός, αποφασιστικός αγώνας από τα κάτω.

Η επίθεση της Ν∆

Η Ν∆ ήδη έχει δείξει την πρόθεσή της να επιταχύνει στο δρόµο των νεοφιλελεύθερων αντιµεταρρυθµίσεων. Όµως δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι αυτή η «αποφασιστικότητα» της κυβέρνησης ενάντια στον κόσµο της εργασίας θα είναι αρκετή για να οδηγήσει τον ελληνικό καπιταλισµό στο ξέφωτο της ανάπτυξης. Από τον χώρο των τραπεζών ακούγονται φωνές που απαιτούν νέα θηριώδη προγράµµατα στήριξης. Η διακηρυγµένη πρόθεση του Άδωνι Γεωργιάδη να τα δώσει όλα στους «επενδυτές» θα έχει την πάγια παρενέργεια: οι «ριγµένοι» θα αντιδράσουν, προκαλώντας πρόσθετους πονοκεφάλους στο Μητσοτάκη, δίπλα σε αυτούς που προϋπάρχουν χρονίζοντας (Λάτσης και Ελληνικό, Κόκκαλης και καζίνα, Μαρινάκης και ΜΜΕ, Σαββίδης και λιµάνια στη Β. Ελλάδα κ.ο.κ.). Ο περιορισµός των «ευκαιριών» που θα επιφέρει η διεθνής επιδείνωση, θα σπρώχνει τον Μητσοτάκη σε διαρκώς κλιµακούµενη επιθετικότητα ενάντια στο εργατικό κίνηµα και τις λαϊκές δυνάµεις. Προς το παρόν η κυβέρνηση της Ν∆ προσπάθησε να κινηθεί «προσεκτικά», να κρύβει το χαρακτήρα της πολιτικής της, αξιοποιώντας κυρίως την απογοήτευση του κόσµου από την πολιτική του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Όµως αυτό δεν θα κρατήσει στο χρόνο: το πρόγραµµα του Μητσοτάκη έχει ως πυρήνα τη µετωπική επίθεση στον κόσµο της εργασίας. Και αυτό δεν θα αργήσει να φανεί. Στη νέα εποχή που άρχισε στις 7 Ιούλη, η «αντιπολίτευση» θα έχει στο κέντρο της το κοινωνικό ζήτηµα, τη θεµατολογία και τις δυνάµεις της εργατικής αντίστασης. Προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει όλοι να εργαστούµε. Αρχίζοντας από τη διαδήλωση στη φετινή ∆ΕΘ.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

28 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2019

Η Ν∆ επιταχύνει και διευρύνει την πολιτική που εφάρµοσε ο ΣΥΡΙΖΑ

Το σφιχταγγάλιασµα µε τις ΗΠΑ συνεχίζεται Του Αντώνη Νταβανέλου

κυβέρνηση Μητσοτάκη, αξιοποιώντας τα πεπραγµένα της κυβέρνησης Τσίπρα, οδηγεί σε ραγδαία επιτάχυνση τη σύσφιξη των ελληνοαµερικανικών σχέσεων. Κατά την πρόσφατη συνάντηση του Ν. ∆ένδια µε τον αµερικανό Υπουργό Εξωτερικών Μάικ Ποµπέο, ο υπουργός του Τραµπ επανέλαβε τη θέση ότι η συνεργασία µε την Ελλάδα έχει πλέον για τις ΗΠΑ «στρατηγικό» χαρακτήρα και τόνισε την εκτίµηση ότι η Ελλάδα είναι βασικός «πόλος σταθερότητας» στον ευρύτερο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου.

Η Συµφωνία MDCA Κατά τον ∆ένδια προωθήθηκε ο «Στρατηγικός ∆ιάλογος Ελλάδας-ΗΠΑ» και κατά την επίσκεψη του Μάικ Ποµπέο στην Αθήνα µέσα στο ερχόµενο φθινόπωρο, θα τεθεί το θέµα µιας επικαιροποιηµένης υπογραφής της Συµφωνίας Αµοιβαίας Αµυντικής Συνεργασίας (MDCA). Η τρέχουσα MDCA υπογράφηκε από τον Αντ. Σαµαρά το 1990, είχε 8ετή διάρκεια και στον Τύπο ονοµάστηκε ως «συµφωνία για τις βάσεις». Πράγµατι, έδινε στις ΗΠΑ τη δυνατότητα να γιγαντώσουν τη βάση της Σούδας και να τη χρησιµοποιήσουν απολύτως ανεξέλεγκτα στις πολεµικές εξορµήσεις της τότε εποχής. Όµως η συµφωνία περιλάµβανε κι άλλες πτυχές, όπως µια προνοµιακή σχέση στους εξοπλισµούς και µια δέσµευση για «προστατευτική» παρέµβαση των ΗΠΑ σε ενδεχόµενη αντιπαράθεσης της Ελλάδας µε «υπέρτερη» στρατιωτικά δύναµη (δέσµευση που πιθανότατα ενεργοποιήθηκε κατόπιν αιτήµατος της κυβέρνησης Σηµίτη το βράδυ των Ιµίων…). Ακριβώς επειδή η MDCA περιλάµβανε τέτοιες πιο «εµπιστευτικές» πτυχές, οι δύο κυβερνήσεις επέλεξαν µετά τη λήξη ισχύος της, το 1998, µια πιο σιωπηλή τακτική ετήσιας παράτασής της. Η κλιµάκωση που σηµατοδοτεί η δηµόσια υπογραφή µιας νέας MDCA –που θα πρέπει να εγκριθεί από τα κοινοβούλια και στις δύο χώρες…– προέκυψε µέσα από τη σκανδαλωδώς φιλοαµερικανική πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα. Επί των ηµερών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, οι ΗΠΑ µετέτρεψαν τη Σούδα σε πρωταρχική αεροναυτική βάση τους στη Μεσόγειο. Ταυτόχρονα ενίσχυσαν την παρουσία τους στη Λάρισα, στο Στεφανοβίκη Μαγνησίας και στο Άκτιο, ενώ δήλωσαν ότι επιθυµούν να εντάξουν το λιµάνι της Αλεξανδρούπολης στον πολεµικό σχεδιασµό τους. Στα πλαίσια της επιδείνωσης των αµερικανοτουρκικών σχέσεων, ο Γουές Μίτσελ, υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, πρώτος είχε αναφέρει την Ελλάδα

Γιατί αν το φυσικό αέριο, οι αγωγοί και οι εξοπλισµοί αφορούν τα κέρδη και το κύρος των καπιταλιστών και των µιλιταριστών, ο κίνδυνος του πολέµου αφορά τη µεγάλη πλειοψηφία των εργαζόµενων ανθρώπων. (µαζί µε την Πολωνία και το Ισραήλ) ως frontier states, ως «συνοριακά κράτη» που αποτελούν τα «στρατηγικά στηρίγµατα» των ΗΠΑ σε αυτό το κρίσιµο γεωγραφικό τόξο µέσα στην αναθέρµανση της αντιπαράθεσης των ΗΠΑ µε τη Ρωσία και το Ιράν. Αυτή την εξαιρετικά επικίνδυνη πολιτική η κυβέρνηση Τσίπρα έτρεξε όχι απλώς να αποδεχθεί, αλλά και να πανηγυρίσει, επιδιώκοντας να εµφανίσει κάποιες «εθνικές επιτυχίες» σε βάρος της Τουρκίας. Κανείς δεν δικαιούται να ξεχνά ότι ο Π. Καµµένος δήλωνε ότι, αν τελικά κλείσει για τις ΗΠΑ η βάση του Ιντσιρλίκ, υπάρχει πάντα η Κάρπαθος ή κάποιο άλλο ελληνικό νησί. Σε αυτά τα δεδοµένα αναφέρεται ο Τζέφρι Πάιατ, ο εξαιρετικά «δραστήριος» πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα, όταν δηλώνει ότι κατά τη διακυβέρνηση Τσίπρα σηµειώθηκε µια ιστορική υποχώρηση του αντιαµερικανισµού/αντιιµπεριαλισµού στην Ελλάδα. Στα ίδια δεδοµένα στηρίζεται το επιτελείο του Κυριάκου Μητσοτάκη που προβλέπει ότι θα υπάρξει ευρύτερη συναίνεση για µια συµφωνία που θα επισηµοποιεί τις ιδέες του Γ. Μίτσελ για την Ελλάδα ως «συνοριακό κράτος». Η πρόβλεψη σε ό,τι αφορά τη Βουλή είναι σωστή, όµως καθόλου σίγουρη σε ό,τι αφορά τον κόσµο. Η προοπτική αυτή δεν περιορίζεται ασφαλώς στον στρατιωτικό τοµέα και στο ζήτηµα των βάσεων. Η µίνι-κρίση µε το ιρανικό τάνκερ ήταν ενδεικτική.

Η αµερικανική κυβέρνηση έδωσε ωµά διαταγή, προειδοποιώντας ότι κάθε υποστήριξη στο περιφερόµενο δεξαµενόπλοιο θα επέφερε αυτόµατα κυρώσεις. Και οι υπουργοί της Ν∆ έσπευσαν να δηλώσουν ότι δεν είχαν καµιά τέτοια πρόθεση, ακόµα κι αν ένα µεγάλο τάνκερ µείνει ακυβέρνητο και µετατραπεί σε απειλή για µια πρωτοφανούς µεγέθους ρύπανση στη Μεσόγειο. Βλέπετε οι «φύλακες συνόρων» οφείλουν να είναι πειθαρχηµένοι… Οι περιορισµοί θα είναι ευρύτεροι. Η αναφορά των Αµερικανών στη στρατιωτική χρήση του λιµανιού της Αλεξανδρούπολης αλλάζει άρδην τις «νόρµες» για την προοπτική ιδιωτικοποίησής του, αποκλείοντας το ρωσικό «ενδιαφέρον» που έχει ήδη εκδηλωθεί, είτε άµεσα είτε έµµεσα. Και κανείς δεν πρέπει να υποτιµήσει τους πονοκεφάλους που µπορεί να προκαλέσει στην κυβέρνηση η δήλωση αµερικανών αξιωµατούχων ότι πρέπει να «ελεγχθεί» η ρωσική και κινεζική οικονοµική δραστηριότητα στην Ελλάδα.

Εξοπλισµοί Η προοπτική της σύσφιξης των ελληνοαµερικανικών σχέσεων αφορά ασφαλώς κεντρικά τους εξοπλισµούς. Αρχίζοντας µε τις προµήθειες επιθετικών ελικοπτέρων από το πολεµικό ναυτικό, τα σχέδια γρήγορου εκσυγχρονισµού των F16 της πολεµικής αεροπορίας και φτάνοντας στο φιλόδοξο σχέδιο της προµήθειας πανάκριβων και υπερσύγχρονων F35 από το ελληνικό κράτος. Αυτή η υπέρµε-

τρη στήριξη στα αµερικανικά όπλα δεν βρίσκεται σε αντίφαση µε την ελληνική ένταξη στην ΕΕ: την ώρα που ο ∆ένδιας επισηµοποιούσε την προοπτική υπογραφής µιας νέας MDCA, ο Μητσοτάκης συζητούσε µε τον Μακρόν και µεταξύ άλλων διαπραγµατευόταν την αγορά γαλλικών φρεγατών, ενώ η γερµανική κυβέρνηση έσπευσε να διαµηνύσει ότι οι γερµανοί «προµηθευτές» είναι ασυναγώνιστοι σε ό,τι αφορά τα υποβρύχια. Άλλωστε το πρότζεκτ της «αξιοποίησης» των υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου και ο αγωγός East Med είναι ένα κοινό αµερικανο-ευρωπαϊκό σχέδιο που θα αφορά την κοινή δράση της Exxon Mobil, της Total και της Eni στην περιοχή. Αυτό άλλωστε υπογράµµισε ο Μακρόν κατά τη συνάντησή του µε τον Μητσοτάκη, όταν δήλωνε ότι η ΕΕ «δεν θα δείξει την παραµικρή αδυναµία έναντι της Τουρκίας» και ότι θα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις αλληλεγγύης της απέναντι στην Κύπρο (όπου ήδη η γαλλική κυβέρνηση έχει αποφασίσει να εγκαταστήσει µόνιµη ναυτική βάση…). Η κυβέρνηση της Ν∆ θα χειριστεί αυτές τις προοπτικές που έχτισε η πολιτική και η διπλωµατία του Τσίπρα, µε πιο αδίστακτο τρόπο, µε λιγότερες ιδεολογικές και πολιτικές αντιφάσεις. Γι’ αυτό θα είναι ακόµα πιο επικίνδυνη. Γιατί αν το φυσικό αέριο, οι αγωγοί και οι εξοπλισµοί αφορούν τα κέρδη και το κύρος των καπιταλιστών και των µιλιταριστών, ο κίνδυνος του πολέµου αφορά τη µεγάλη πλειοψηφία των εργαζόµενων ανθρώπων.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

28 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2019

Επιµένουν στο ξεπούληµα της ∆ΕΗ

Πώς στήνουν το σκηνικό για την πλήρη ιδιωτικοποίησή της Του Θοδωρή Πατσατζή

ινητοποίηση πραγµατοποίησαν στην Πτολεµαΐδα την Τρίτη 27 Αυγούστου σωµατεία και σύλλογοι εργαζοµένων της ∆ΕΗ. Η κινητοποίηση πραγµατοποιήθηκε στα ταµεία της ∆ΕΗ, σε ένδειξη διαµαρτυρίας για την εφαρµογή της νέας διαδικασίας ρύθµισης οφειλών-χρεών προς τη ∆ΕΗ. Μιας διαδικασίας που οραµατίστηκε και πρόβλεψε η διοίκηση Παναγιωτάκη και τη φέρνει σε πέρας η νέα ηγεσία του οργανισµού. ∆ιαδικασία που προβλέπει την αποστολή χιλιάδων εξωδίκων µε την απειλή της διακοπής ρεύµατος σε χαµηλοοφειλέτες που στην πλειοψηφία τους είναι άνεργοι και χαµηλά αµοιβόµενοι εργαζόµενοι. Και όλα αυτά όταν για να κάνεις διακανονισµό και να µπεις σε ρύθµιση πρέπει πια να πληρώσεις το 40% της συνολικής οφειλής. Τώρα το πού θα βρει ένας εργαζόµενος, που αµείβεται µε 500 ευρώ και χρωστάει 1.000 ευρώ, τα 400 ευρώ για τη ρύθµιση είναι απορίας άξιο. Η απόφαση αυτή είναι κάτι παραπάνω από ταξική, καθώς την ίδια ώρα για τους µεγαλοοφειλέτες, που χρωστάνε δεκάδες χιλιάδες ως και εκατοµµύρια ευρώ, ο διακανονισµός προβλέπει την προκαταβολή του 10%. Αν δηλαδή ένα µεγάλο καλοκαιρινό µπαρ χρωστάει 15.000 ευρώ, θα δώσει προκαταβολή µόνο 1.500 ευρώ. Ελάχιστο ποσό µπροστά στον καθηµερινό τζίρο αυτών των επιχειρήσεων.

Αυξήσεις στα τιµολόγια

Μάλιστα για τη δήθεν προσπάθεια που θα κάνει η κυβέρνηση της Ν∆ να σώσει τη ∆ΕΗ, έρχονται νέες αυξήσεις στα τιµολόγια της ∆ΕΗ από 1 Σεπτέµβρη ή τουλάχιστον αυτή την εισήγηση θα κάνει η νέα διοίκηση της ∆ΕΗ. Ο σχεδιασµός που έχει διαρρεύσει στα ΜΜΕ, καθώς η συνεδρίαση του ∆Σ της ∆ΕΗ θα γίνει την Παρασκευή 30 Αυγούστου, προβλέπει αυξήσεις 10%, κόψιµο ή µείωση της έκ-

πτωσης συνέπειας και επιβολή ρήτρας ρύπων (ρήτρα CO2) που θα ανεβάσει ακόµη περισσότερο τους λογαριασµούς, µετακυλώντας σε αυτούς επιπλέον κόστη µε τα οποία επιβαρύνεται η ∆ΕΗ από την άνοδο των δικαιωµάτων των ρύπων. Συνολικά οι αυξήσεις στα τιµολόγια της ∆ΕΗ για τα λαϊκά στρώµατα έχουν φτάσει τα τελευταία 10 χρόνια στο 150%, µετατρέποντας το ρεύµα από κοινωνικό αγαθό σε πανάκριβο εµπόρευµα. Σύµφωνα µε το νέο διοικητή της ∆ΕΗ Γ. Στάσση, οι αυξήσεις είναι υποχρεωτικές, καθώς το ταµειακό πρόβληµα της επιχείρησης είναι, σύµφωνα µε τον ίδιο, µεγαλύτερο από ό,τι είχε υπολογιστεί. Τα στοιχεία αυτά είχαν διαρρεύσει από τον Ιούνιο εν µέσω προεκλογικής περιόδου µε ευθύνη της προηγούµενης κυβέρνησης και αποβλέποντας να βρεθεί λύση σύµφωνη µε τα συµφέροντα των µεγαλοϊδιωτών που λιγουρεύονται να πάρουν µε µικρό κόστος µια τόσο µεγάλη δηµόσια επιχείρηση. Γι’ αυτό το λόγο και ο νέος διοικητής της ∆ΕΗ δηλώνει απροκάλυπτα ότι θα ιδιωτικοποιήσει τη ∆Ε∆∆ΗΕ. Το πρόβληµα που θέλει να λύσει όσο πιο γρήγορα µπορεί η νέα κυβέρνηση είναι αυτό που τις µετέφερε η προηγούµενη. Η λογιστική δηλαδή εµφάνιση ζηµιάς 900 εκατ. ευρώ της λειτουργίας της ∆ΕΗ το 2018. Λογιστική ζηµιά που είχε υποχρεωθεί να µαρτυρήσει ο ίδιος ο υπουργός Ενέργειας του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Σταθάκης, αποκαλύπτοντας ότι τα 200 εκατ. ήταν η πραγµατική ζηµιά και τα 700 εκατ. ευρώ ήταν λογιστικοί υπολογισµοί (από τις προς πώληση λιγνιτικές µονάδες, από δικαστικές διαµάχες που δεν έχουν τελεσιδικήσει και από την εθελουσία έξοδο). Η Ν∆ είναι προφανές ότι έπαιξε αυτό το δωράκι που της έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ σε συνδυασµό και µε την επιµονή των δανειστών, που µέσα από τις εκθέσεις της Κοµισιόν παίζουν το χαρτί της χρεοκοπίας της ∆ΕΗ, ώστε προεκλογικά να ενισχύσει την άποψή της περί ιδιωτικοποίησης όλων των ∆ΕΚΟ. Άποψη που στήριξε και εφάρµοσε και ο ΣΥΡΙΖΑ στο διάστηµα της διακυβέρνησής του.

Γιατί όµως η ∆ΕΗ, που οι επενδύσεις της για το 2019 φτάνουν τα 686,7 εκατ. ευρώ, πρέπει να πωληθεί; Από ποιους πρέπει να τα πάρει η ∆ΕΗ και πρέπει να προσµετρούνται στις οφειλές τα εκατοντάδες εκατοµµύρια ευρώ που της χρωστάει το κράτος; Μπορεί ή δεν µπορεί τελικά να έχει ζηµιά η ∆ΕΗ; Καταρχήν είναι δεδοµένο ότι η ∆ΕΗ οφείλει να κυνηγήσει τους µεγαλοοφειλέτες. Οι τακτικές που εφάρµοσε ο ΣΥΡΙΖΑ και θέλει να συνεχίσει η Ν∆, που είναι να µην εισπράττει από τους έχοντες, είναι αυτές που οδηγούν τη ∆ΕΗ σε ανικανότητα λειτουργίας. Με την τακτική των ανείσπρακτων οφειλών και των αυξήσεων στα τιµολόγια σπρώχνουν τον κόσµο σε ιδιωτικές εταιρείες, που αρχικά εµφανίζουν πολύ χαµηλά τιµολόγια ειδικά σε σχέση µε τη ∆ΕΗ. Ο ιδιώτης που θα πάρει τη ∆ΕΗ όµως δεν θα είναι τόσο αδαής, ώστε να πουλάει φτηνά το ρεύµα στους υπόλοιπους, όπως κάνει τώρα η ∆ΕΗ. Και έτσι τα τιµολόγια όλων θα αυξηθούν δραµατικά.

Κοινωνικό αγαθό

Το ηλεκτρικό ρεύµα είναι κοινωνικό αγαθό που όπως και το φαγητό οι άνθρωποι θα συνεχίζουν να το καταναλώνουν σχεδόν στην ίδια ποσότητα ανεξαρτήτως της τιµής του. Το ίδιο θα συµβαίνει και µε τα δηµόσια νοσοκοµεία και τα δηµόσια σχολεία. Τι θα γίνει, αν η ∆ΕΗ είναι στα χέρια ιδιώτη που θα αποφάσιζε να τους κόψει το ρεύµα; Στα νοσοκοµεία θα έπρεπε να χρυσοπληρώσουν πετρέλαιο για να λειτουργήσουν µε τις γεννήτριές τους και στα σχολεία δεν θα µπορούσαν να υπάρχουν στοιχειώδεις λειτουργίες και µαθήµατα. Γι’ αυτούς τους λόγους. Για να υπάρχουν δίκτυα που θα στέλνουν ρεύµα σε κάθε νησί, σε κάθε χωριό, σε όλα τα νοσοκοµεία και τα σχολεία δεν είναι πρόβληµα το να εµφανίζει η ∆ΕΗ ζηµιές. Γι’ αυτό το λόγο η ∆ΕΗ πρέπει να αγωνιστούµε όλοι να παραµείνει στο δηµόσιο και όχι µόνο. Αλλά να ξαναπάρει σε αυτό και όσα τµήµατά της έχουν ως τώρα ιδιωτικοποιηθεί (Α∆ΜΗΕ κλπ).

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6972516210 Αµπελόκηποι 6973005569 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. ΦιλαδέλφειαΝ. Χαλκηδόνα 6945498732 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087 Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι ΑνάργυροιΚαµατερό 6998466952 Πετρούπολη 6983674242 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6942602766 Καισαριανή 6995737690 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6944548787 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6984417681 Ν. Σµύρνη 6972098143 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγµένη 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948100218 Κορυδαλλός 6945037002 Κερατσίνι 6981093970

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 Αχαρνές 6977266544 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6981084090 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6984267504 ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6959771512 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6932422501 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: Τρίκαλα 6976291795 Λάρισα 6976579448 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6944916915 Ρέθυµνο 6907856793 Χανιά 6975964967 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6972743637 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΛΟΝΔΙΝΟ: 0044-7969523579 ΠΑΡΙΣΙ: 0033-673555890 0030-6937762930

ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ: Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546

Νοσοκ. «Άγιος Σάββας» 6998466952 ΥΠΑΑΤ 6945754555 ∆ήµοι 6980579817 Εκπαιδευτικοί 6972878820

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ: Νοµική Αθήνας 6972648225 ΤΕΙ Αθήνας 6975208151 Πάντειο 6984417681

Φιλοσοφική 6972595471 Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών 6959771512

28 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2019

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

Αποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογία ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο. Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες. Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι. Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες. Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6973005569 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6932045320 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942602766 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6942993423 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ΚΡΗΤΗ: 6979925065 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6972743637 ΜΕΣΣΗΝΙΑ: 69832422501 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

•

• •

•

ένε ότι... Η τουριστική ανάπτυξη είναι επωφελής για όλους «Ασφυξία από τον υπερ-τουρισµό» είναι ο τίτλος ενός άρθρου της ηλεκτρονικής έκδοσης της Καθηµερινής, που µεταφέρει την εικόνα από τα νησιά των Κυκλάδων και ειδικά τη Σαντορίνη και ακριβώς σε διπλανό άρθρο πανηγυρίζει για το ρεκόρ σχεδόν 3 εκατοµµυρίων αφίξεων στον ∆ιεθνή Αερολιµένα Αθηνών, µόνο τον Ιούλιο. Στο πρώτο άρθρο αναφέρονται οι κίνδυνοι να «σταµατήσει να είναι διεθνώς ελκυστική η Σαντορίνη», αν συνεχίσουν να κυκλοφορούν φωτογραφίες που δείχνουν στριµωγµένο κόσµο σε γραφικά σοκάκια. Η πραγµατικότητα είναι πως «η βαριά βιοµηχανία» της χώρας –όπως χαρακτηρίζεται συχνά ο τουρισµός– στέκεται σε σαθρά θεµέλια. Και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα τα τελευταία χρόνια. Πέρσι κυκλοφορούσε άρθρο σε αστικές εφηµερίδες για αγανακτισµένους κατοίκους της νησιωτικής Ελλάδας, που δεν µπορούσαν να πάρουν τα παιδιά τους από το σχολείο, γιατί οι δρόµοι ήταν κατακλυσµένοι από τουρίστες µέχρι και τις αρχές Οκτώβρη. Η πραγµατικότητα είναι πως σε µεγάλο βαθµό δεν υπάρχουν οι υποδοµές για το κύµα τουριστών που δέχεται κάθε χρόνο η Ελλάδα. Σε πολλά νησιά, η υπερβολική ανάπτυξη των ξενοδοχιακών µονάδων οδήγησε σε εξάντληση του υδροφόρου ορίζοντα, ενώ τα λιµάνια είναι σε τέτοια κατάσταση, που πολύ συχνά δεν µπορούν να εξυπηρετήσουν τον διερχόµενο κόσµο. Την ίδια στιγµή, ακόµα και οι υπάρχουσες υποδοµές πολύ συχνά καταρρέουν: χαρακτηριστικό παράδειγµα η Σαµοθράκη φέτος. Οι βλάβες των δύο πλοίων που πραγµατοποιούσαν τα δροµολόγια Αλεξανδρούπολη-Σαµοθράκη οδήγησαν εκατοντάδες τουρίστες να κοιµούνται στους δρόµους του λιµανιού της Σαµοθράκης, περιµένοντας το σωτήριο πλοίο, ενώ το µισό νησί καιγόταν. Το λιµάνι της Σαµοθράκης –όπως και άλλων νησιών– είναι µη ασφαλές στην πραγµατικότητα, µε αποτέλεσµα οι άνεµοι που έφτασαν 7 µε 8 µποφόρ να εµποδίζουν να πλησιάσει οποιοδήποτε καράβι, ενώ ναυτιλιακές και κυβέρνηση έριχναν τις ευθύνες οι µεν στους δε και το αντίστροφο. Το παράδειγµα αυτό ξεκίνησε µια συζήτηση για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα λιµάνια των νησιών, αλλά και η σύνδεση νησιωτικής και ηπειρωτικής Ελλάδας. Από τη µία τα περισσότερα λιµάνια είναι στην πραγµατικότητα ακατάλληλα, µε αποτέλεσµα µε την παραµικρή αύξηση των ανέµων να είναι µη προσβάσιµα – και µιλάµε για λιµάνια στο Αιγαίο µε τα γνωστά µελτέµια. Από την άλλη, οι ναυτιλιακές εταιρίες που έχουν αναλάβει τη σύνδεση των νησιών µε τις µεγάλες πόλεις, λειτουργούν µε γνώµονα το κέρδος, µε αποτέλεσµα περιπτώσεις όπως της Σαµοθράκης, όπου καµία ναυτιλιακή δεν ήθελε να αναλάβει το οικονοµικό βάρος των δροµολογίων. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ο κρατικός µηχανισµός κινητοποιείται µόνο για να πάρει το µέρος των ναυτιλιακών και να σώσει το τουριστικό όνοµα της χώρας, αγνοώντας πλήρως τις πραγµατικές

ανάγκες των κατοίκων. ∆εν είναι τυχαίο το γεγονός πως το καλοκαίρι γίνεται σφαγή για το ποιο πλοίο θα κατεβάσει τους τουρίστες στην άγονη γραµµή και τον χειµώνα οι κάτοικοι µένουν βδοµάδες χωρίς να πλησιάζει καράβι στο λιµάνι, µε αποτέλεσµα να υπάρχουν συχνά ελλείψεις σε είδη πρώτης ανάγκης και φάρµακα. Το πιο σκοτεινό σηµείο του τουρισµού όµως είναι οι εργασιακές συνθήκες που επικρατούν. Η λεγόµενη σεζόν –και ειδικά µετά την άνθιση των πλατφόρµων βραχείας ενοικίασης– ξεκινάει το Πάσχα και φτάνει έως και τον Οκτώβρη. ∆ωδεκάωρα, εργασία 7 ηµερών χωρίς ρεπό, καταπάτηση κάθε εργατικού δικαιώµατος και υφαρπαγή των δώρων θεωρούνται κανονικότητα στην σεζόν. Φέτος µάλιστα υπήρξαν και δύο τρανταχτά παραδείγµατα κακοποίησης εργαζοµένων: το πρώτο ήταν ένας ιδιοκτήτης µπιτς µπαρ στη Μύκονο που ανάγκαζε τους εργαζόµενους να δουλεύουν για ώρες στην καυτή άµµο ξυπόλυτοι και το δεύτερο η περίπτωση του εστιατορίου του Έκτορα Μποτρίνι, όπου εργαζόµενος που έκανε την πρακτική του κατήγγειλε ότι του πετούσαν καυτό λάδι και τον βασάνιζαν. Τα δύο αυτά γεγονότα έδειξαν την κορφή του παγόβουνου για το τι σηµαίνει να δουλεύεις σεζόν στον χώρο του επισιτισµού. Πρόκειται για τα µεγαλύτερα εργασιακά κάτεργα της Ελλάδας αυτή τη στιγµή. Οι εργαζόµενοι αναγκάζονται να µένουν σε µικρά δωµάτια, που πολύ συχνά η κανονική τους χρήση είναι ως αποθήκες και µάλιστα να τα µοιράζονται, ενώ έχουν καταγραφεί περιστατικά όπου η εργοδοσία δήλωνε ότι υπάρχει δωρεάν διαµονή και η διαµονή ήταν ειδικά διαµορφωµένοι… στάβλοι! Και σε οποιαδήποτε υπόνοια αντίδρασης η εργοδοσία είναι αµείλικτη: από την απειλή για τον εγκλωβισµό σε µία µόνιµη ανεργία, γιατί το να αντιδράσεις σηµαίνει ότι δεν θα ξαναπροσληφθείς πουθενά, έως τους τραµπουκισµούς που καταλήγουν και στη σωµατική βία. Την ίδια στιγµή που κυβερνήσεις διαχρονικά πανηγυρίζουν για την τουριστική ανάπτυξη, χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο αναγκάζονται να βιώσουν έναν εργασιακό µεσαίωνα. Η επίθεση που έγινε στα εργασιακά δικαιώµατα στα χρόνια των µνηµονίων και συνεχίζεται µέχρι και σήµερα κατάφερε να µονιµοποιήσει µια κατάσταση «κάθε χρόνο και χειρότερα». Σε αυτό συµβάλει και η υποστελέχωση και τελικά ανυπαρξία της επιθεώρησης εργασίας που νοµιµοποιεί την κατάσταση της ατιµωρησίας που επικρατεί. Το κράτος οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες του και να παρέµβει, ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση που επικρατεί, πρώτα για τους µόνιµους κατοίκους των τουριστικών περιοχών και τους εργαζόµενους και έπειτα για τους τουρίστες. Πρέπει να δηµιουργηθεί νοµοθεσία που θα προστατεύει τους εποχιακούς εργαζόµενους και υποδοµές που θα βελτιώσουν την κατάσταση στις υπερφορτωµένες τουριστικές περιοχές. Μέχρι τότε, το live your myth in Greece θα είναι στην πραγµατικότητα εφιάλτης.

28 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2019

ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ

Νεοφιλελευθερισµός uber alles στους δήµους

Στα χνάρια του Κλεισθένη οι αλλαγές που ψήφισε η Ν∆ στη βουλή Του Θοδωρή Πατσατζή

πό τον Ιούνιο οι εκλεκτοί της Ν∆ στους δήµους είχαν προαναγγείλει τις αλλαγές που θα έκανε η κυβέρνηση Μητσοτάκη στην τοπική Αυτοδιοίκηση. Ήταν 13 Ιούνη, όταν η κυριαρχούµενη από τον Πατούλη και τους υπόλοιπους νεοφιλελεύθερους δηµάρχους ΚΕ∆Ε (Κεντρική Ένωση ∆ήµων Ελλάδας) συναντήθηκε µε τον αρχηγό της Ν∆ και έθεσε τα αιτήµατά της για την ερχόµενη τότε νέα κυβέρνηση.

Ισχυροποίηση του δηµάρχου

Τα πρωτοπαλίκαρα του νεοφιλελευθερισµού στην αυτοδιοίκηση ζητούσαν σχεδόν ό,τι ψηφίστηκε στο νοµοσχέδιο. ∆ηλαδή σύµπραξη παρατάξεων ή και µεµονωµένων συµβούλων, η οποία θα δηλώνεται γραπτώς στην πρώτη συνεδρίαση του δηµοτικού συµβουλίου, µε την απαραίτητη συµµετοχή της παράταξης του δηµάρχου. Κατάργηση αποφασιστικών αρµοδιοτήτων των τοπικών συµβουλίων. Επαναφορά του συστήµατος συγκρότησης επιτροπών, όπως προέβλεπε ο προηγούµενος από τον Κλεισθένη νόµος, ο Καλλικράτης το 2010. Και σε αυτές τις επιτροπές, ειδικά των Οικονοµικών και της Ποιότητας Ζωής, όπου θα έχει πλειοψηφία η πρώτη σε ψήφους παράταξη να παίρνονται οι αποφάσεις, όταν οι προτάσεις της δεν εγκρίνονται από το δηµοτικό συµβούλιο. Επί της ουσίας αυτό που απαιτούσαν οι δήµαρχοι και οι περιφερειάρχες της πλειοψηφίας στην ΚΕ∆Ε ήταν ένα προχώρηµα του νόµου που είχε ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ και έδινε υπεραρµοδιότητες στον εκλεγµένο δήµαρχο, µε τις οποίες µπορούσε να ξεπεράσει τις αντιρρήσεις της πλειοψηφίας του δηµοτικού συµβουλίου και να αποφασίσει µόνος του επί σειρά θεµάτων µε άλλο τρόπο. Η Ν∆, µε τις αλλαγές που πραγµατοποίησε στις 9 Αυγούστου, δεν έχει αλλά-

ξει την απλή αναλογική στην εκλογή των δηµοτικών και κοινοτικών συµβουλίων (τουλάχιστον όχι ακόµη). Αυτό που κάνει είναι να δώσει ακόµη περισσότερες αρµοδιότητες στον δήµαρχο και περισσότερο χώρο στην παράταξή του ακόµη και αν δεν έχει την πλειοψηφία στο δηµοτικό συµβούλιο για να θεσµοθετεί µε βάση τις επιλογές της οικονοµικής πολιτικής της κυβέρνησης, της σκληρής λιτότητας που έχουν προδιαγράψει δηλαδή µε τις αποφάσεις τους ως το 2060 όλες οι µνη-

περίπτωση, και όπως προβλέπεται από το νοµοσχέδιο του Κλεισθένη που είχε περάσει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα τον εγκρίνουν τελικά οι οικονοµικές επιτροπές και υπηρεσίες των δήµων, αλλά το Παρατηρητήριο της ΕΕ και των δανειστών, όπως έχει ψηφίσει στον Κλεισθένη η προηγούµενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Τέλος, ολοκληρώνοντας το έγκληµα του Κλεισθένη, ο νέος νόµος βάζει ταφόπλακα στα κοινοτικά συµβούλια, δυσκολεύοντας τη λειτουργία τους ακόµη πε-

Οι παρατάξεις της Αριστεράς οφείλουν να ενώσουν τις δυνάµεις τους, διεκδικώντας εφαρµογή της απλής αναλογικής χωρίς υπερεξουσίες στο δήµαρχο όπως προβλέπουν οι τελευταίοι νόµοι του ΣΥΡΙΖΑ και της Ν∆.

µονιακές κυβερνήσεις και η σηµερινή µε τη γνωστή τακτική της συνέχειας του κράτους. Είναι χαρακτηριστικό ότι, µε τις αλλαγές που ψηφίστηκαν, ο δήµαρχος µπορεί να κάνει ανάκληση αντιδηµάρχου πριν το τέλος της θητείας του. Εκτός από την ικανοποίηση του αιτήµατος της ΚΕ∆Ε για πλειοψηφίες µόνο µε τη συµµετοχή της παράταξης του δηµάρχου, τώρα είναι υποχρεωµένη αυτή η σύµπραξη να ενώσει τις δύο παρατάξεις σε µία. Επί της ουσίας δηλαδή υποχρεώνονται να δηλώσουν εξαρχής συµφωνία σε όλα και να αυτοδιαλυθούν. Η αλλαγή που λέει ότι αν µια παράταξη θέλει να καταθέσει στο δηµοτικό συµβούλιο τις δικές της εναλλακτικές προτάσεις προϋπολογισµού αυτές θα πρέπει να συνοδεύονται από αιτιολογική έκθεση και εισήγηση της οικονοµικής υπηρεσίας του δήµου είναι για γέλια. Τον προϋπολογισµό σε κάθε

ρισσότερο. Σύµφωνα µε τον Κλεισθένη οι αποφάσεις των κοινοτικών συµβουλίων (των γνωστών στους µεγάλους δήµους ως διαµερισµατικών συµβουλίων) θα ήταν απλά συµβουλευτικές και δεν θα είχαν δεσµευτικό χαρακτήρα. Τώρα το µέτρο αυτό επεκτείνεται σε όλα τα κοινοτικά συµβούλια (χωριά). Οι δήµοι δηλαδή θα αποφασίζουν αν χρειάζεται 5 ή 10 λάµπες ένα χωριό ή µια συνοικία της πόλης και βέβαια αν αυτά µπορούν να χρηµατοδοτηθούν από τον προϋπολογισµό τους ή αν θα χρειαστεί οι δηµότες ακόµη και για τέτοια θέµατα να χρυσοπληρώνουν ιδιώτες και ιδιωτικές εταιρείες. Ο ορισµός του προέδρου του κοινοτικού συµβουλίου είναι εξίσου αστείος µε αυτόν που είχε εφεύρει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ψηφίσει την κλήρωση ως µέθοδο για να εκλεγεί ο πρόεδρος, καθώς είχε καταργηθεί η ανάγκη ύπαρξης κάποιου επι-

κεφαλής στα ψηφοδέλτια. Τώρα η Ν∆ θέτει ότι ο Πρόεδρος ορίζεται υποχρεωτικά από τους κοινοτικούς συµβούλους της πρώτης σε ψήφους παράταξης, χωρίς να χρειάζεται να πάρει και αντίστοιχη πλειοψηφία στο κοινοτικό συµβούλιο. Ακόµη δηλαδή κι αν έχει 4 έδρες σε 11µελές ή 6 σε 15µελές.

Αντίσταση στους νόµους ΣΥΡΙΖΑ και Ν∆ ∆εν βολεύει τα νεοφιλελεύθερα σχέδια της ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών των δήµων η ύπαρξη φωνών από τα κάτω που θα αντιστέκονται και η συµµετοχή των από κάτω, των δηµοτών στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων που µπορεί να ανατρέψουν αυτές τις πολιτικές. Αυτό ήταν το µήνυµα που έστελνε ο Κλεισθένης του ΣΥΡΙΖΑ και αυτό το διατυπώνουν καθαρότερα οι αλλαγές που ψήφισε η Ν∆. Η Αριστερά οφείλει να διεκδικήσει να γίνουν οι δήµοι ζωντανά κύτταρα µε τη συµµετοχή της πλειοψηφίας των δηµοτών και όχι κέντρα εξουσίας των δηµάρχων ή της οποιασδήποτε επιτροπής που µπορεί να περνάει αποφάσεις χωρίς πλειοψηφία. Οι παρατάξεις της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΛΑΕ) που πήγαν στις αυτοδιοικητικές εκλογές καλύτερα από ό,τι στις ευρωεκλογές και βουλευτικές εκλογές, οφείλουν να ενώσουν τις δυνάµεις τους, διεκδικώντας εφαρµογή της απλής αναλογικής χωρίς υπερεξουσίες στο δήµαρχο, όπως προβλέπουν οι τελευταίοι νόµοι του ΣΥΡΙΖΑ και της Ν∆. Οφείλουν να ενηµερώσουν τις τοπικές κοινωνίες, συνεχίζοντας από εκεί που σταµάτησε η προεκλογική περίοδος του Μάη για τα σχήµατα αυτά µε εκδηλώσεις, συσκέψεις ανά γειτονιά και κινητοποιήσεις των κατοίκων κάθε πόλης και κάθε χωριού για τους κινδύνους που έχουν να αντιµετωπίσουν και για τις δύσκολες µάχες που θα υπάρξουν σε κάθε γωνιά ενάντια στο πάρτι που θα προσπαθήσουν να στήσουν µε ιδιώτες και µεγαλοεργολάβους οι νεοφιλελεύθεροι δήµαρχοι και περιφερειάρχες.

Συγκέντρωση στην ορκωµοσία του Περιφερειακού Συµβουλίου Αττικής

Όχι στην επέκταση του ΧΥΤΑ Φυλής

υγκέντρωση διαµαρτυρίας πραγµατοποιεί την Πέµπτη 29 Αυγούστου στο Ζάππειο το ∆υτικό Μέτωπο, στη διάρκεια της ορκωµοσίας του νέου Περιφερειάρχη Αττικής και του Περιφερειακού Συµβουλίου (7µµ). Οι φορείς και οι κάτοικοι της ∆υτικής Αθήνας διαµαρτύρονται για την κοροϊδία που ζουν εδώ και χρόνια µε το κλείσιµο του υπερκορεσµένου ΧΥΤΑ Φυλής (προέκταση του παλιότερου ΧΥΤΑ Άνω Λιοσίων). Κοροϊδία που συνεχίστηκε, παρά τα αντίθετα λεγόµενα από την προηγούµενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όπως και από την παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ που

είχε και την πλειοψηφία στην περιφέρεια. Μάλιστα το θράσος της παράταξης ∆ούρου ήταν τέτοιο, που λίγες µέρες πριν τελειώσει η θητεία της, πραγµατοποίησε µε πραξικοπηµατικό τρόπο συνεδρίαση του Περιφερειακού Συµβουλίου την Πέµπτη 1 Αυγούστου (συνεδρίαση που είχε αναβληθεί την προηγούµενη υπό το βάρος των κινητοποιήσεων εργαζοµένων και κατοίκων της περιοχής) και µε την οποία αποφάσισε επέκταση του εγκλήµατος σε βάρος των εργαζοµένων και των δηµοτών της ∆υτικής Αττικής και ∆υτικής Αθήνας, που διαπράττεται µε τη συνέχιση της λειτουργίας και την επέκτα-

ση του ΧΥΤΑ Φυλής και βέβαια την κερδοφορία των εργολάβων. Μια απόφαση που ανοίγει το δρόµο στη νέα διοίκηση του Πατούλη και στην κυβέρνηση της Ν∆ να προχωρήσει σε Σ∆ΙΤ µε ιδιώτες για τη δηµιουργία νέων εργοστασίων καύσης απορριµµάτων, όπως προβλέπεται στο πρόγραµµά τους στον ΟΕ∆Α (Ολοκληρωµένη Εγκατάσταση ∆ιαχείρισης Απορριµµάτων) Φυλής. Σχέδια που δεν έκρυψε κατά τη διάρκεια της περιοδείας του στο ΧΥΤΑ Φυλής ο υπουργός Ενέργειας Σ. Χατζηδάκης, όπου δήλωσε στα ΜΜΕ ότι χρειάζεται ριζοσπαστική λύση στο πρόβληµα και ότι

«αυτή η λύση πρέπει να συνδέεται είτε µε τη λεγόµενη Γ΄ Φάση του ΧΥΤΑ, είτε µε κάποια άλλη ιδέα. Σίγουρα όµως η όποια σφαιρική λύση δοθεί, πρέπει να συνδυαστεί και µε µονάδες σύγχρονης ολοκληρωµένης επεξεργασίας απορριµµάτων, που βρίσκονται εδώ και καιρό στα χαρτιά (Σ∆ΙΤ κλπ.)». Η µάχη για δηµόσια διαχείριση των απορριµµάτων, που δεν θα καταστρέφει το περιβάλλον και την υγεία των κατοίκων όλης της Αττικής, ξεκινάει από τη συγκέντρωση της Πέµπτης 29 Αυγούστου και χρειάζεται να δοθεί από όλους τους κατοίκους και τις παρατάξεις της Αριστεράς στην Αττική.

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

28 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2019

Επιµέλεια Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς Η υγεία είναι δικαίωµα όχι εµπόρευµα

Ο αγώνας των αναπληρωτών

Για ένα σχολείο των λαϊκών αναγκών και όχι των αγορών Της Χριστίνας Παναγιωτίδου

ι κινητοποιήσεις των αναπληρωτριών και αναπληρωτών, στις 26 και 27/8 σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη στο Υπουργείο Παιδείας και Μακεδονίας-Θράκης, σήµαναν την αρχή του αγωνιστικού έτους. Η καινούργια σχολική χρονιά ξεκινά µε µηδενικές προσλήψεις εκπαιδευτικών στα σχολεία, καθώς και µε τη χρήση των περσινών πινάκων κατάταξης για τους αναπληρωτές, το οποίο σηµαίνει ότι µένουν εκτός πολλοί συνάδελφοι που πήραν το πτυχίο τους φέτος και άλλοι που για διάφορους λόγους δεν είχαν υποβάλλει αίτηση πέρυσι. Επίσης, η απόφαση αυτή συντελεί στο να χαθούν πολλοί µήνες προϋπηρεσίας για τους αναπληρωτές, καθώς δεν προσµετράται η φετινή χρονιά, όπως και ο Μάιος και ο Ιούνιος της προηγούµενης. Ο λόγος ύπαρξης του σηµερινού προβλήµατος δεν είναι φυσικά η έλλειψη χρόνου, δικαιολογία που χρησιµοποιήθηκε από τη Ν∆, αλλά έρχεται ως αποτέλεσµα του νόµου 4589/19 (Νόµος Γαβρόγλου) που ψηφίστηκε από την προηγούµενη κυβέρνηση και κληροδοτήθηκε, διευκολύνοντας την υπάρχουσα κυβέρνηση στο δρόµο των απολύσεων και των αποκλεισµών. Ουσιαστικά, αυτό που επιδιώκεται είναι να µεταφερθεί η ευθύνη της ανεργίας στους εργαζόµενους. Καθένας από µας θα είναι µια ατοµική υπόθεση αναλόγως µε τα πόσα πτυχία και διάφορες περγαµηνές θα έχει καταφέρει να εξασφαλίσει σε έναν ατελείωτο αγώνα, που ονοµάζεται δια βίου µάθηση για µια θέση επισφαλούς εργασίας! Η απαίτηση των εργαζοµένων είναι άµεση πρόσληψη µε γνώµονες το πτυχίο και την προϋπηρεσία. Οι προηγούµενοι αγώνες έχουν δείξει τη δυναµική του κινήµατος και θα συνεχιστούν µε σκοπό την κατάργηση του νόµου που αποτελεί κυριολεκτικά ταφόπλακα για τα δικαιώµατα όλων των εκπαιδευτικών και όχι

µόνο των αναπληρωτών. Ουσιαστικά µας εισάγει σε ένα σύστηµα συνεχόµενου ανταγωνισµού, σε ένα αέναο κυνήγι κριτηρίων χωρίς τέλος και στην απαξίωση και χρήση του εκπαιδευτικού ως αναλώσιµου είδους. Οι άγριες νεοφιλελεύθερες πολιτικές επιβάλουν ένα καινούργιο µοντέλο σχολείου-επιχείρησης, που θα έχει σκοπό την εξυπηρέτηση των κανόνων της αγοράς. Με αυτό το µοντέλο το σχολείο θα λειτουργεί «αυτόνοµα», εισάγοντας την αξιολόγηση και την αυτοαξιολόγηση µέσα στο σχολείο και τον ανταγωνισµό, µε στόχο τη µεγαλύτερη χρηµατοδότηση για να εξασφαλίζει ο εργαζόµενος ότι θα συνεχίσει να δουλεύει. Με αυτό τον τρόπο δηµιουργούνται σχολεία διαφορετικών ταχυτήτων και καταργείται ουσιαστικά η δηµόσια παιδεία, διευρύνοντας τις κοινωνικές ανισότητες και φυσικά λειτουργεί αρνητικά ως προς τη µόρφωση των φτωχότερων παιδιών. Στα νεοφιλελεύθερα όνειρα της νέας Υπουργού Παιδείας, κυρίας Κεραµέως, για «αυτονοµία, εξωστρέφεια, ανταγωνισµό» σε όλες τις βαθµίδες, για τη δηµιουργία του καινούργιου µοντέλου σχολείου-επιχείρησης και τη µεταµόρφωση του εκπαιδευτικού σε ανταγωνιστικό, αναλώσιµο προϊόν, το εκπαιδευτικό κίνηµα πρέπει να εµφανιστεί ενωµένο και δυνατό, συνεχίζοντας τους αγώνες του Μάρτη του 2018 και του Γενάρη του 2019, µέχρι την κατάργηση του νόµου 4589/19 και τον µαζικό διορισµό εκπαιδευτικών αποκλειστικά µε βάση το πτυχίο και την προϋπηρεσία. Συνδικάτα και σωµατεία µόνιµων και αναπληρωτών πρέπει να συνταχτούν ενωµένα και να παλέψουν προς αυτή την κατεύθυνση. Στις 7 Σεπτέµβρη, στη διαδήλωση της ∆ΕΘ, καλούµαστε, το εκπαιδευτικό κίνηµα µαζί µε τους υπόλοιπους εργαζόµενους, τους γονείς και τους µαθητές, να διαδηλώσουµε και να απαιτήσουµε τα δικαιώµατά µας για µια δωρεάν και δηµόσια παιδεία, για µια σταθερή και µόνιµη εργασία, για την άµεση κατάργηση του νόµου του «προσοντολογίου» και την κατάργηση της εισαγωγής της ζούγκλας της αγοράς µέσα στην εκπαίδευση.

κυβέρνηση της Ν∆ δεν πρόκειται να δείξει ούτε ίχνος ευαισθησίας απέναντι σε όσους έχουν ανάγκη περίθαλψης. Για να δείξεις ευαισθησία στην υγεία σηµαίνει ότι θα χρηµατοδοτήσεις τις δοµές µε χρήµατα από την υπερφορολόγηση που έχει γίνει σε βάρος των λαϊκών στρωµάτων τα προηγούµενα χρόνια. Τέτοια πρόθεση η κυβέρνηση δεν έχει. Στην πολιτική της λιτότητας λογοδοτεί η δήλωση Κικίλια «∆εν θα πληρώνουν πλέον οι έλληνες φορολογούµενοι τις υπηρεσίες που το ΕΣΥ παρέχει σε αλλοδαπούς ασφαλισµένους». Τα λεφτά των ελλήνων φορολογούµενων δεν θα καταλήξουν δυστυχώς ούτε στο να χτιστούν νέα νοσοκοµεία ή έστω σε µαζικές προσλήψεις για να καλυφθούν τα κενά στα υπάρχοντα δηµόσια νοσοκοµεία ή στην κάλυψη των ελλείψεων σε υλικά. Ο στόχος της ρατσιστικής του δήλωσης ήταν να ανοίξει και στην υγεία τη συζήτηση: όσο πληρώνεις παίρνεις. Αν έχεις πολλά, θα είσαι καλύτερα και αν δεν έχεις φράγκο, την έβαψες. Υγεία για λίγους είναι αυτό που µας ετοιµάζουν, πατώντας πάνω σε όσα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η συγκεκριµένη δήλωση έγινε µε αφορµή εγκύκλιο που αναφέρεται σε όσα έχει θεσπίσει για τους αλλοδαπούς στην υγεία ο ΣΥΡΙΖΑ και τα οποία εφαρµόζονταν τα τελευταία χρόνια. Καθώς ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ είχε επιτρέψει τη δωρεάν περίθαλψη σε πρόσφυγες και µετανάστες. Την ίδια ώρα ο νέος υπουργός Υγείας µε τη σιωπή του έχει δώσει πλήρη κάλυψη στην τραµπούκικη συµπεριφορά που έδειξαν αστυνοµικοί στην ψυχιατρική κλινική του Θριάσιου νοσοκοµείου, όπου αντί να συµµορφωθούν όπως όφειλαν

µε τις υποδείξεις της επιµελήτριας Β΄-ψυχιάτρου Αφροδίτης Ρέτζιου, που είναι και πρόεδρος της Οµοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκοµειακών Γιατρών Ελλάδας και να αποσύρουν τα όπλα τους από την κλινική που εφηµέρευε και κυκλοφορούσαν σε αυτή πάνω από 30 ψυχικά πάσχοντες, επιχείρησαν να συλλάβουν την ψυχίατρο, αφού κάλεσαν και άλλους 5 συναδέλφους τους επίσης οπλισµένους για ενίσχυση. Ο υπουργός θα έπρεπε ήδη να είχε απαιτήσει την τιµωρία τους. Αντίθετα τους άφησε να προκαλούν µε ανακοινώσεις, όπου κοροϊδεύουν την πολιτική, τη συνδικαλιστική και την ιατρική ταυτότητα της ψυχιάτρου. Ατιµώρητο έχει αφήσει και τον διοικητή του Γενικού Νοσοκοµείου Ηµαθίας που ζητούσε από τους επικουρικούς του νοσοκοµείου να κάνουν υπεύθυνες δηλώσεις ότι δεν θα κινηθούν εναντίον του, σε περίπτωση που δεν τους καταβληθούν τα δεδουλευµένα, απειλώντας τους ότι, αν δεν κάνουν τις δηλώσεις, θα διακοπεί η σύµβασή τους. Τα προβλήµατα υποστελέχωσης που άφησε η προηγούµενη κυβέρνηση στα νοσοκοµεία δεν δείχνει την πρόθεση να τα καλύψει η σηµερινή κυβέρνηση. Έτσι την Τρίτη 27 Αυγούστου έγινε κινητοποίηση στη Σάµο από το Σύλλογο Εργαζοµένων του Γενικού Νοσοκοµείου του νησιού και το Εργατικό Κέντρο, µε αίτηµα την άµεση στελέχωση του ΕΚΑΒ και όλων των µονάδων υγείας του νησιού. Τέτοιους αγώνες καλά οργανωµένους θα χρειαστούµε το επόµενο διάστηµα για να µπορέσουν να ανατραπούν τα σχέδια που θέλουν να δοθεί η δηµόσια υγεία στα χέρια των ιδιωτών και να είναι εµπόρευµα αντί για δικαίωµα!

Απολύσεις και συνδικαλιστικές διώξεις στο Δήµο Καλαµάτας

ασυδοσία της δηµοτικής αρχής στην Καλαµάτα δεν έχει όρια. ∆εν φτάνει που πέταξαν 26 συµβασιούχους της ∆ηµοτικής Επιχείρησης Ύδρευσης Αποχέτευσης Μεσσηνίας (∆ΕΥΑΜ) στο δρόµο, τώρα ετοιµάζονται να ασκήσουν διώξεις, καλώντας σε απολογία τον πρόεδρο και τον αντιπρόεδρο του Σωµατείου Εργαζοµένων στη ∆ΕΥΑΜ.

Μάλιστα η κλήση σε απολογία ήρθε µετά την ανακοίνωση για νέα κινητοποίηση των εργαζοµένων την Τετάρτη 28 Αυγούστου µε 24ωρη απεργία και συγκέντρωση έξω από το Μέγαρο Χορού της πόλης, όπου θα πραγµατοποιείται η ορκωµοσία του νέου ∆ηµοτικού Συµβουλίου. Η κινητοποίηση γίνεται µε το αίτηµα να πάρουν το νέο ∆ηµοτικό Συµβούλιο και το νέο ∆ιοικητικό Συµβούλιο

της ∆ΕΥΑΜ απόφαση που θα διευκολύνει τη δικαιοσύνη να εγκρίνει την επαναπρόσληψη των 26 απολυµένων συµβασιούχων της ∆ΕΥΑΜ. Οι κινητοποιήσεις των εργαζοµένων έχουν αγκαλιαστεί και από άλλους εργαζόµενους της πόλης, µε ψηφίσµατα που έχουν εκδώσει το Εργατικό Κέντρο, το ΝΤ Μεσσηνίας Α∆Ε∆Υ, ο Σύλλογος Υπαλλήλων ΠΕ Μεσσηνίας, η ΠΟΕ ∆ΕΥΑ κ.ά.

Αντί λοιπόν η δηµοτική αρχή να ικανοποιήσει το απλό αυτό αίτηµα, καλεί σε απολογία τους συνδικαλιστές, γιατί τόλµησαν να περιφρουρήσουν την προηγούµενη απεργιακή τους κινητοποίηση. Οι εργαζόµενοι απάντησαν µε ανακοίνωσή τους στην πρόκληση, τονίζοντας ότι «τέτοιες ενέργειες δεν µας φοβίζουν. Αντίθετα µας δυναµώνουν και µας πεισµώνουν περισσότερο να συνεχίσουµε».

28 αυγουστου 2019

εργατικα

Το σχέδιο της ΝΔ για το ασφαλιστικό

«Τζογάρετε και μπορεί να πάρετε αξιοπρεπή σύνταξη» Του Πέτρου Τσάγκαρη

αρμόδιος υφυπουργός για θέματα Κοινωνικής Ασφάλισης, Νότης Μηταράκης, επαναβεβαίωσε ότι η ΝΔ σχεδιάζει να προχωρήσει στο σύστημα Πινοσέτ, όσον αφορά τις συντάξεις από το 2021 και μετά. Το σύστημα που ετοιμάζουν είναι το κεφαλαιοποιητικό (σε αντίθεση με το κουτσό αναδιανεμητικό που υπάρχει σήμερα) και προβλέπει «τρεις πυλώνες»: «εθνική» σύνταξη, επαγγελματικά ταμεία, ιδιωτική ασφάλιση.

Ευχές

Ο πρώτος πυλώνας, η «εθνική» ή κύρια σύνταξη, θα παραμείνει με την εγγύηση του Δημοσίου. Ασφαλώς το ύψος της δεν θα είναι εγγυημένο παρά μόνο από το επίπεδο του επιδόματος ανεργίας και κάτω. Αυτό εξάλλου (η κατάρρευση των κύριων συντάξεων) θα είναι και το βασικό εργαλείο που θα πιέζει τους εργαζόμενους να προχωρήσουν σε ιδιωτικές, ατομικές λύσεις, ξοδεύοντας λεφτά για τους άλλους δύο «πυλώνες». Ο μόνος τρόπος να παραμείνουν οι κύριες συντάξεις στα σημερινά επίπεδα είναι να αντιστραφούν τρεις αριθμοί-πρόβλημα: να μειωθεί δραστικά η ανεργία, να αυξηθούν δραστικά οι μισθοί των νέων εργαζόμενων και να αυξηθεί ο πληθυσμός (και συνακόλουθα ο οικονομικά ενεργός πληθυσμός). Και για τα τρία ζητήματα η ΝΔ δεν έχει κανένα σχέδιο παρά μόνον ευχές. Ούτε έχει κανένα σχέδιο αύξησης του κατώτατου μισθού, ούτε θα αυξήσει τους μισθούς στο Δημόσιο (δύο κινήσεις που θα πίεζαν προς τα πάνω το μέσο μισθό στην Ελλάδα), ούτε έχει σχέδιο περιορισμού των απολύσεων (το αντίθετο αποδεικνύεται), ούτε δίνει κίνητρα αύξησης του πληθυσμού (επαναφορά επιδόματος γάμου, αύξηση του –γελοίου σήμερα– επιδόματος τέκνου κλπ.) Και φυσικά δεν έχει κανένα σχέδιο μαζικής και νόμιμης ένταξης των προσφύγων και των μεταναστών, που αποτελούν για όλη την Ευρώπη το υποκατάστατο της αύξησης των γεννήσεων και συνακόλουθα της αύξησης του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Σύμφωνα με τον «Ριζοσπάστη», ακόμη και η ΕΕ στη «Λευκή Βίβλο» για τις συντάξεις σημειώνει: «Η κρίση έχει καταδείξει την ευπάθεια των κεφαλαιοποιητικών συνταξιοδοτικών συστημάτων σε χρηματοπιστωτικές κρίσεις και σε περιόδους οικονομικής ύφεσης»!

Μείωση εισφορών

Ειδικά όσον αφορά τον πρώτο πυλώνα, η ΝΔ σχεδιάζει να μειώσει τις ασφαλιστικές εισφορές κατά 25% (από 20%

στο 15%). Πρόκειται για ένα ξεκάθαρα ταξικό μέτρο: Από αυτό το 25% εκείνοι που θα ωφεληθούν κυρίως είναι οι εργοδότες στους οποίους αναλογεί μείωση 16%. Την υπόλοιπη μείωση (9%) θα την «καρπωθούν» οι εργαζόμενοι ως τυράκι στη φάκα. Θα έχουν μια πενιχρή αύξηση του μισθού τους, αλλά θα επιβαρύνουν δραματικά το μέλλον τους, αφού η ΝΔ χρησιμοποιεί πολύ κούφια επιχειρήματα για το πώς θα καλυφθεί η «τρύπα» των 2,5 δισ. ευρώ (10 δισ. είναι σήμερα τα έσοδα του ΕΦΚΑ, μείον 25% = 2,5 δισ.) που θα προκαλέσει στο ασφαλιστικό αυτή η μείωση. «Οι εργοδότες θα προσλαμβάνουν περισσότερους εργαζόμενους, γιατί με τη μείωση αυτή θα φτηνύνει το κόστος εργασίας», είναι το βασικό επιχείρημα της κυβέρνησης. Όμως οι καπιταλιστές σε όλον τον πλανήτη δεν απέχουν από επενδύσεις γιατί είναι ψηλό το κόστος εργασίας. Απέχουν λόγω κακής προοπτικής κερδών (ή ακόμη πιο σωστά λόγω καλύτερης προοπτικής κερδών στις χρηματοπιστωτικές φούσκες). Ακόμη και με σχεδόν μηδενικό κόστος εργασίας (και υπάρχουν πολλές τέτοιες χώρες), η επενδυτική αποχή των μεγαλοκαπιταλιστών δεν θα μειωνόταν αισθητά. Το δεύτερο επιχείρημα είναι ότι οι εργαζόμενοι θα καταναλώσουν το επιπλέον εισόδημα που θα έχουν από τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών και αυτό θα τονώσει τη ζήτηση. Είναι μάλλον απίθανο κάτι τέτοιο σε μια χώρα όπου σχεδόν τα 9/10 του πληθυσμού χρωστάνε λεφτά (στην εφορία, στις τράπεζες, στα ασφαλιστικά ταμεία κλπ.). Συνεπώς απλώς θα αποπληρωθούν κάποια χρέη.

Επενδυτές;

Όσον αφορά τον δεύτερο πυλώνα, ο Μηταράκης δήλωσε πως «ετοιμαζόμαστε να φτιάξουμε έναν ατομικό κουμπαρά για τους νέους εργαζόμενους [...] ευελπιστούμε μετά την 1/1/2021 τα λεφτά του κάθε ασφαλισμένου να παραμένουν στο δικό του όνομα [...] Θα χρειαστεί να φτιάξουμε ένα καινούριο σύστημα στον ΕΤΕΑΕΠ, ο οποίος είναι αυτή τη στιγμή ο κρατικός πάροχος της επικουρικής ασφάλισης ο οποίος θα μπορεί να διαχειριστεί ατομικούς λογαριασμούς. Από εκεί και πέρα θα υπάρχει η δυνατότητα στους ασφαλισμένους να επιλέξουν μεταξύ του δημόσιου πάροχου για την επένδυση αυτού του ατομικού λογαριασμού, ή επαγγελματικών ταμείων, ή άλλων επενδυτικών εταιρειών, οι οποίες θα έχουν την ανάλογη άδεια από την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς και από την Τράπεζα της Ελλάδας. Σε κάθε περίπτωση ο ΕΤΕΑΕΠ θα παραμείνει ο κύριος διαχειριστής αυτού του συστήματος της επικουρικής ασφάλισης».

Το πρώτο πρόβλημα είναι πώς θα πληρώνονται οι συντάξεις των σημερινών συνταξιούχων, αφού με την καθιέρωση αυτού του συστήματος θα αφαιρεθούν τεράστια ποσά από το κεφάλαιο των επικουρικών συντάξεων. Αυτό γινόταν κατορθωτό χάρη στο αναδιανεμητικό σύστημα με το οποίο οι τωρινοί εργαζόμενοι πληρώνουν για τις συντάξεις των σημερινών συνταξιούχων. Από το 2021 ποιος θα πληρώνει τις επικουρικές συντάξεις των σημερινών συνταξιούχων, αφού αυτοί με τις κρατήσεις τους είχαν πληρώσει εκείνους που ήταν στη σύνταξη όταν αυτοί (οι σημερινοί συνταξιούχοι) εργάζονταν; Το πιο σημαντικό είναι όμως ότι εδώ η ΝΔ εισάγει την ιδιωτική ασφάλιση στο υποχρεωτικό κομμάτι που θα πρέπει να καταβάλλει ο εργαζόμενος. Αυτές οι «επενδυτικές εταιρίες» θα βομβαρδίζουν ολημερίς τους εργαζόμενους με «επενδυτικές» προτάσεις καλύτερες δήθεν του δημόσιου ΕΤΕΑΠ. Αν σήμερα γίνεται αυτό που γίνεται από τις ιδιωτικές εταιρίες ηλεκτρικού ρεύματος προκειμένου να αποσπάσουν πελάτες από τη ΔΕΗ, μπορεί κανείς να φανταστεί πόσα κοράκια της αγοράς θα ορμήσουν για να αρπάξουν τα δισ. που θα είναι υποχρεωμένοι να ξοδέψουν οι εργαζόμενοι. Και φυσικά ο «έλεγχος», η «άδεια» και η «εποπτεία» των δημόσιων αρχών είναι κυριολεκτικά κουραφέξαλα. Οι άρπαγες θα βρίσκονται ήδη στη Βραζιλία με τα κέρδη από τα κορόιδα –ή θα καταλήγουν στη φυλακή οι αχυράνθρωποί τους. Τα λεφτά πάντως θα χάνονται. Υπό τον «έλεγχο», την «εποπτεία» και με «άδεια» των αρχών λειτουργούσαν οι επενδυτικές τράπεζες που εξαφάνισαν τα λεφτά των εργαζομένων στις ΗΠΑ. Υπό τον ίδιο έλεγχο ήταν και η Aspis στην Ελλάδα: κι όμως τα λεφτά που είχαν βάλει οι ασφαλισμένοι, χάθηκαν διά παντός. Ειδικά σε περιόδους οικονομικής κρίσης, η καταβολή των συντάξεων είναι σε υψηλό ρίσκο. Όπως λέει στην «Αυγή» ο Μενέλαος Θεωδορουλάκης, διδάκτορας κοινωνικής πολιτικής με ειδίκευση στο ασφαλιστικό και επιστημονικός συνεργάτης στον ΕΦΚΑ, «στην οικονομική κρίση του 2008, οι πρώτοι φορείς που κατέρρευσαν ήταν αυτοί των ασφαλιστικών ταμείων στην Αμερική, που σε μία μέρα έχασαν το 80% των αποθεματικών τους. Αντίστοιχα, η Αργεντινή τότε αναγκάστηκε να κρατικοποιήσει τα ιδιωτικά ασφαλιστικά ταμεία, δίνοντας 30 δισ. δολάρια, προκειμένου να εξασφαλίσει ότι οι δικαιούχοι αυτών των ταμείων δεν θα χάσουν τα πάντα. Το ίδιο συνέβη και στη Χιλή. Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι πολλές χώρες στην Ευρώπη έδωσαν το δικαίωμα σε όσους είχαν επιλέξει το ιδιωτικό, κεφαλαιοποιητικό σύστημα να γυρίσουν στο αναδιανεμητικό».

Καζίνο

Ως προς τον τρίτο πυλώνα που είναι η προαιρετική ασφάλιση, o Ν. Μηταράκης λέει ότι «πρέπει να δοθούν τα κατάλληλα φορολογικά κίνητρα για να έχει κίνητρο ο εργαζόμενος να επενδύει για τα δικά του αποταμιευτικά προϊόντα που ο ίδιος επιλέγει». Και κλείνοντας το μάτι και σε άλλα αρπακτικά τονίζει: «Και η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών στον πρώτο πυλώνα θα δώσει και διαθέσιμο εισόδημα σε όσους εργαζόμενους κάνουν αυτή την επιλογή». Εδώ δεν θα υπάρχει ούτε καν ο τυπικός δημόσιος έλεγχος. Οι εργαζόμενοι θα βάζουν το υστέρημά τους στο καζίνο των επενδυτικών εταιριών και αν κάποιος από αυτούς είναι ίσως τυχερός μπορεί στο μέλλον να κερδίσει το τζακ ποτ. Σε κάθε περίπτωση και όσον αφορά τον δεύτερο πυλώνα και, κατά μείζονα λόγο, τον τρίτο πυλώνα, με το κεφαλαιοποιητικό σύστημα, οι ασφαλισμένοι θα ξέρουν τι θα πρέπει να πληρώνουν, αλλά ΔΕΝ θα ξέρουν τι θα πάρουν. Αν οι επενδύσεις πάνε καλά, θα πάρουν κάτι παραπάνω. Αν όχι, θα χάσουν τα λεφτά τους (δείτε σχετικά την ταινία «Επίθεση στη Γουόλ Στριτ»). Ασφαλώς οι αντι-μεταρρυθμίσεις αυτές της ΝΔ δεν είναι καινούργιες, καθώς, όπως γράφουν πολλοί ειδικοί, τις είχε ξεκινήσει η ίδια από το 2014, όταν κατάργησε τον αναδιανεμητικό χαρακτήρα της επικουρικής ασφάλισης και μετέτρεψε το σύστημα από «καθορισμένων παροχών» σε σύστημα «καθορισμένων εισφορών». Τις ανατροπές αυτές ο ΣΥΡΙΖΑ τις ενέταξε ατόφιες στο νόμο Κατρούγκαλου και επιπλέον στο ΕΤΕΑΕΠ και εφάρμοσε και τη ρήτρα «μηδενικού ελλείμματος», που σημαίνει ότι οι συντάξεις θα δίνονται ανάλογα με την οικονομική κατάσταση στην οποία θα βρίσκεται το Ταμείο, χωρίς να υπάρχει εγγύηση γι’ αυτές. Σε κάθε περίπτωση, όπως λέει ο καθηγητής Σ. Ρομπόλης, τα διανεμητικά και εγγυημένα στοιχεία του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης με την πρόταση της Ν.Δ. θα πέσουν από το 70%-75% στο 25%-30%. Συνολικά οι αναλυτές λένε ότι το κόστος μετάβασης στο νέο σύστημα θα κυμανθεί μεταξύ 18 δισ. ευρώ το λιγότερο, έως 55 δισ. ευρώ το περισσότερο. Συνεπώς οι δεσμεύσεις της κυβέρνησης περί μη μείωσης των σημερινών συντάξεων είναι στον αέρα, καθώς η υλοποίηση του σχεδίου θα οδηγήσει σε αποτυχία επίτευξης του δημοσιονομικού στόχου για πρωτογενή πλεονάσματα 2,5% του ΑΕΠ έως το 2060. Συνεπώς –εφόσον η ΝΔ δεν είναι κάποιο αντισυστημικό κόμμα που θα έρθει σε ρήξη με την ΕΕ για να προστατέψει τις συντάξεις– θα προκύψουν νέες περικοπές συντάξεων, οι οποίες βαθμιαία θα εκμηδενίζονται. Είναι προφανώς επιβεβλημένη η αντίσταση σε αυτά τα σχέδια.

εργατικα

7 Σεπτέμβρη, διαδήλωση στη ΔΕΘ

Η πρώτη απάντηση μαζική κι ενωτική π (συνέχεια από σελ.2) Με δεύτερη τροπολογία, καταργήθηκε η «συνευθύνη εργοδότη και εργολάβου» έναντι των εργολαβικών και υπεργολαβικών εργαζομένων. Υπήρχε υποχρέωση τόσο του εργολάβου, όσο και του χρήστη των υπηρεσιών του εργολάβου, να τηρείται η συμφωνημένη καταβολή αποδοχών και να εξασφαλίζονται οι συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας των εργολαβικών εργαζομένων και αυτό έπρεπε να περιλαμβάνεται στη σύμβαση ανάθεσης έργου στον εργολάβο. Με την ψήφιση αυτής της διάταξης, η ευθύνη αίρεται από τον ουσιαστικό εργοδότη και οι εργαζόμενοι κι εργαζόμενες στα σκλαβοπάζαρα των εργολάβων μένουν έρμαια στις διαθέσεις τους, που έχουν αποδειχτεί με τραγικούς και θανατηφόρους τρόπους. Η κήρυξη απεργίας και η ανάδειξη συνδικαλιστικών οργάνων δέχονται νέο πλήγμα, αφού με ηλεκτρονικές ψηφοφορίες θα ψηφίζουν οι εργαζόμενοι, που πρώτα θα έχουν φακελωθεί ηλεκτρονικά, υπό την πίεση εργοδοτών, πολιτικών προϊσταμένων, υπό το βάρος των ατομικών προβλημάτων της καθεμιάς και του καθενός, αφαιρώντας τη ζωντάνια και την προστασία της συλλογικότητας των σωματείων, τα επιχειρήματα της δια ζώσης συζήτησης και συνέλευσης, την έμπνευση της συναδελφικής αλληλεγγύης και του κοινού αγώνα απέναντι στα κοινά προβλήματα. Ακόμα χειρότερα, η κυβέρνηση ψηφίζει νομοσχέδιο για τα προσωπικά δεδομένα, ενώ προβλέπεται και η χρήση καμερών χωρίς περιορισμούς, στο χώρο εργασίας, για την «αποδοτικότητα» των εργαζομένων (Άρθρο 27: Επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα στο πλαίσιο των σχέσεων απασχόλησης). Με το νομοσχέδιο

αυτό, επιγραμματικά, επαναπροσδιορίζεται το θεσμικό πλαίσιο και επιτρέπεται η επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα, όχι μόνο από δημόσιους φορείς, αλλά και από ιδιώτες, που αποκτούν το δικαίωμα έρευνας για την αποκάλυψη ποινικών αδικημάτων σε προσωπικά δεδομένα των εργαζομένων και μπορούν να κάνουν χρήση δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα ακόμη και για την καταγγελία μιας σύμβασης εργασίας. Ο Νόμος 4622/2019, για το «επιτελικό κράτος», μεταφέρει λειτουργίες του Δημοσίου στην Προεδρία της Κυβέρνησης και τον ίδιο τον πρωθυπουργό, προσπαθώντας να ελέγξει ασφυκτικά τη λειτουργία του κράτους υπέρ των ιδιωτικών επιχειρήσεων, αφαιρώντας και την τελευταία υποψία προσφοράς και πρόνοιας για το σύνολο της κοινωνίας. Η στελέχωση της Προεδρίας της Κυβέρνησης με 440 «επίλεκτους υπαλλήλους» (100 μετακλητοί και οι υπόλοιποι μόνιμοι ή ΙΔΑΧ από το Δημόσιο), με τους μετακλητούς να προΐστανται των Δημοσίων Υπαλλήλων, είναι ενδεικτική για τις προθέσεις της κυβέρνησης. Η παράγραφος 3 του άρθρου 29 του Νόμου είναι ακόμα πιο προκλητική και κάνει εντελώς σαφή το στόχο της προώθησης των επιλογών του κεφαλαίου, αδιαμεσολάβητα από τον ίδιο τον πρωθυπουργό: «Η πλήρωση των θέσεων προσωπικού των προηγούμενων παραγράφων γίνεται με διορισμό, σύμφωνα με τις εκάστοτε ισχύουσες διατάξεις ή με απόσπαση από θέση φορέα της Γενικής Κυβέρνησης, που διενεργείται με απόφαση του Πρωθυπουργού κατά παρέκκλιση κάθε άλλης διάταξης, χωρίς να απαιτείται γνώμη υπηρεσιακού συμβουλίου και χωρίς χρονικό περιορισμό της απόσπασης. Με όμοια απόφαση επιτρέπεται απόσπαση

προσωπικού από φορείς της Γενικής Κυβέρνησης για την κάλυψη υπηρεσιακών αναγκών της Προεδρίας της Κυβέρνησης». Το κοινωνικό κράτος, όπως το είχαν κατοχυρώσει οι εργατικοί αγώνες της μεταπολίτευσης με τα πολλά προβλήματά του, τα αγαθά της δημόσιας παιδείας-υγείας και των κοινωνικών υπηρεσιών έχουν δεχτεί πάμπολλες επιθέσεις τα μνημονιακά χρόνια. Τώρα έρχεται η ώρα της εφαρμογής όσων ψηφίστηκαν και δεν υλοποιήθηκαν, ενώ καλύπτονται νομοθετικά και όσα είχαν μείνει σε εκκρεμότητα. Τα αποτελέσματα είναι περισσότερο από ορατά στην περίπτωση των αναπληρωτών στην εκπαίδευση, που βρίσκονται στο μεταίχμιο της οριστικής απόλυσης, μετά από χρόνια προϋπηρεσίας ανά την Ελλάδα, χωρίς να παίζει ρόλο το πτυχίο τους, χωρίς να προσμετράται η τελευταία χρονιά, στο κυνήγι και τον ανταγωνισμό μεταξύ τους για την… αέναη συλλογή «προσόντων» (εφαρμόζοντας πιστά το Νόμο Γαβρόγλου), ενώ η ΝΔ δεν έφερε μια τροπολογία (ανάμεσα στις άλλες) για να μην πετάξει έξω από τις φετινές λίστες αναπληρωτών χιλιάδες εκπαιδευτικούς. Ο βασικός κορμός του φιλελευθερισμού, η έννοια του «ατόμου» και της «ατομικής επιβίωσης και ανέλιξης», χωρίς κοινωνικό σχεδιασμό, πρόνοια και λογοδοσία, με τη λογική του οικονομικού κέρδους να υπερισχύει κάθε συνολικής ανάγκης, είναι αυτό που η ΝΔ έρχεται να επιβάλλει ως «τελική πράξη», μετά τους μεγάλους αγώνες ενάντια στα μνημόνια, μετά την εναλλαγή τόσων κυβερνήσεων, μετά την ελπίδα που στραπατσάρισε άδοξα ο ΣΥΡΙΖΑ και της έδωσε αυτή τη δυνατότητα.

Η ανάγκη της αγωνιστικής αντιπολίτευσ

ανάγκη μαζικής κινηματικής αντίστασης, διεκδίκησης και απάντησης στα πεπραγμένα κυβερνήσεων και κεφαλαίου είναι αυταπόδεικτη και ομολογημένη από όλες τις ταξικές δυνάμεις της Αριστεράς.

Έχουμε εισέλθει στην τελική ευθεία, με μια ακραία νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση να βρίσκεται στην ευνοϊκή θέση, μετά από 9 συνεχή χρόνια υπερ-λιτότητας και αντεργατικών επιθέσεων, να ολοκληρώσει και να συνολικοποιήσει τις

ήττες της εργατικής πλευράς, να κεφαλαιοποιήσει το πλήγμα που δέχτηκε η Αριστερά με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και να οδηγήσει στην πλήρη απογοήτευση και αποστράτευση. Αυτή η προσπάθεια ξεδιπλώνεται μπροστά

στα μάτια μας εδώ και κα εκλογές) και καμιά ταξικ ισχυριστεί ότι δεν τη βλέ του εργατικού κινήματο σωματείων και των συλλ ση νικηφόρων μαχών για σύνδεση κοινωνικών κι επιμένουν παρά τις αντίξ ρίζονται από όλο το φάσ Ωστόσο, ακόμα και τ είναι στο παλιό μοτίβο καταγραφή. Οι δικές μας δυνάμεις, μπορούμε να ισχυριστο ότι έκαναν ειλικρινείς κα συνεννόησης για τα μεγά τα, με όλη την Αριστερά Φωτεινή στιγμή ήταν του 2018, με ένα απεργ ταξικών σχημάτων που στην «κοινωνική συμμα αλλά και στον άγονο και σμό. Και τα κατάφεραν ι Από τότε, πολλές προ αυτόν το δρόμο, προσ ακόμα και με το ΠΑΜΕ, ντά σε κοινές αγωνιστικέ

28 αυγουστου 2019

η στη ΝΔ αξίζει προετοιμασία Η αντεργατική παρακαταθήκη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ Η αναφορά στην προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε καμιά αξία, αν δεν έδειχνε γλαφυρά πόσο βοήθησε τη ΝΔ να έρθει στην κυβέρνηση και να επιχειρεί να σαρώσει ταχύτατα ό,τι στοιχειωδώς φιλεργατικό και κοινωνικό είχε γλυτώσει από τη λαίλαπα των μνημονίων. Η πολιτική του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο διατήρησε τη μνημονιακή νομοθεσία, αλλά επέκτεινε βασικές επιλογές του κεφαλαίου και ικανοποίησε χρόνιες επιδιώξεις του σε μεγάλα και κεντρικά ζητήματα, όπως αυτό της ελαστικής εργασίας. Για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ ωρύεται τώρα για τις δυο τροπολογίες για τις απολύσεις και τους εργολαβικούς εργαζόμενους, ισχυριζόμενος ότι η ΝΔ καταργεί δικές του, φιλεργατικές διατάξεις. Υποκρίνεται! Το καθεστώς της ελαστικής εργασίας επεκτάθηκε ακόμα και στο Δημόσιο, επί των ημερών του και έφτασε το υπερβολικό 60% των νέων θέσεων που προκηρύσσονται στο Δημόσιο, να είναι ελαστικές. Έτσι, απέρριψε προτάσεις για κάλυψη όλων των εργαζομένων, ελαστικών και μη, από την ίδια Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, γιγάντωσε τον αριθμό των «ωφελούμενων», ενίσχυσε νομοθετικά τη δράση των

εταιριών «ενοικίασης» εργαζομένων και «Ιδιωτικών Γραφείων Ευρέσεως Εργασίας». Όσο για τα «δάκρυα» για την τροπολογία στις απολύσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε το νόμο που απελευθέρωσε τις ομαδικές απολύσεις, αντικαθιστώντας ακόμα και την τυπική διοικητική έγκριση που απαιτούνταν παλιότερα, με την απλουστευμένη διαδικασία της «κοινοποίησης» της απόλυσης στο Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας (ΑΣΕ), το οποίο είχε καθαρά συμβουλευτικό ρόλο, αφού είχε σαφώς διευκρινιστεί ότι σε περίπτωση αρνητικής γνωμάτευσης του ΑΣΕ, αυτή δεν θα συνιστούσε «τεκμήριο ακυρότητας» των ομαδικών απολύσεων. Επιπλέον, ο «βάσιμος λόγος» απόλυσης που έπρεπε να αναφέρει ο εργοδότης (και ψηφίστηκε τελευταία στιγμή πριν τις ευρωεκλογές) για να αξιοποιηθεί από τον απολυμένο εργαζόμενο απαιτούσε τόσο χρονοβόρες και δαπανηρές δικαστικές διαδικασίες, που αχρηστευόταν στην ουσία. Ο συνδικαλιστικός Νόμος 1264/1982, που η ΝΔ στην προηγούμενη θητεία της δεν επιχείρησε να πειράξει (αν και ήθελε διακαώς), άλλαξε επί ΣΥΡΙΖΑ, δυσχεραίνοντας τις αποφάσεις κήρυξης

απεργιών, θεσμοθετώντας την υποχρέωση να ψηφίζονται από το 50% + 1 των οικονομικά τακτοποιημένων. Αυτό επεκτείνει με την… άνεσή της τώρα η ΝΔ και ανακοινώνει νέο συνδικαλιστικό νόμο, ηλεκτρονικές ψηφοφορίες και φακέλωμα των εργαζομένων. Για να μην πολυλογούμε εμείς (με την ταξική μονομέρεια που μας διακρίνει) ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΕΒ, μετά τις εκλογές, δήλωσε ότι «διαχρονικά οι προτάσεις του ΣΕΒ εμπλουτίζουν τις δημόσιες πολιτικές και συχνά υιοθετούνται από τη Δημόσια Διοίκηση. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι κατά τους τελευταίους 12 μήνες, σε σύνολο 280 νομοθετικών διατάξεων συναφούς περιεχομένου με θέματα που ασχολείται ο ΣΕΒ, το 60% ήταν, μερικώς ή ολικώς, σύμφωνες με τις θέσεις μας»! Εξάλλου, η ίδια η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει δηλώσει την πρόθεση για «προγραμματική αντιπολίτευση» κι αυτό φάνηκε τόσο στις τελετές παράδοσης-παραλαβής των υπουργείων, όσο και στον «εποικοδομητικό σχολιασμό» στον οποίο επιδόθηκε η γνωστή… ΣΥΡΙΖΑία, Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, στο νομοσχέδιο-τερατούργημα για το «επιτελικό κράτος».

σης στο δρόμο

καιρό (ακόμα και πριν τις κή δύναμη δεν μπορεί να έπει. Η ανασυγκρότηση ος, η χρησιμότητα των λογικοτήτων, η οργάνωα τους εργαζόμενους, η εργατικών αγώνων που ξοες συνθήκες, αναγνωσμα της Αριστεράς. τώρα, οι κινήσεις όλων ο: κατακερματισμός και

, μέσα και από το ΜΕΤΑ, ούμε, και με αποδείξεις, αι γενναίες προσπάθειες άλα και βασικά ζητήμαά. η απεργία της 30 Μάη γιακό μπλοκ όλων των ήθελαν να απαντήσουν αχία» των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, ι δηλητηριώδη σεχταριικανοποιητικά. οσπάθειες συνέχισαν σε σπάθειες συνεννόησης , που έφτασαν πολύ κοές κι απεργιακές δράσεις

(π.χ. απεργία 14 Νοέμβρη 2018), αλλά τελευταία στιγμή έγιναν υποχωρήσεις κι αποχωρήσεις, προς την «πεπατημένη» και καθόλου υποσχόμενη διαδρομή. Οι εμπειρίες υπάρχουν και συμπεράσματα πρέπει να έχουν βγει. Ενισχυτικά αυτών και προσμετρήσιμα πρέπει να είναι και τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών. Η κοινή απάντηση των ταξικών δυνάμεων δεν έχει άλλα περιθώρια και χρειάζεται να δημιουργηθεί άμεσα, στο δρόμο, στα συνέδρια, στα υπηρεσιακά συμβούλια, στην κοινωνία, παντού. Η διαδήλωση της ΔΕΘ δεν μπορεί να είναι έξω από αυτή την επιδίωξη. Με το ΜΕΤΑ κάνουμε ένα παραπάνω βήμα συνεννόησης φέτος και έχουμε καλέσει για σημείο εκκίνησης στην Καμάρα, στις 6μμ, μαζί με άλλες δυνάμεις με τις οποίες έχουμε αναπτύξει κοινές δράσεις, παρόλο που γνωρίζουμε ότι ο χώρος έχει κατοχυρωθεί σε πολιτικούς και συνδικαλιστικούς σχηματισμούς που μέχρι στιγμής έχουν λειτουργήσει υπεροπτικά και διαχωριστικά. Βγάζουμε τις δυνάμεις έξω από καλέσματα-σφραγίδες, ξέροντας ότι σ’ αυτή τη φάση του κινήματος οι υπογραφές πραγματικών σω-

ματείων και η δυνατότητα κινητοποίησης του κόσμου της βάσης είναι εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση και δεν αποτελεί λύση του μεγάλου προβλήματος. Στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε μια πρώτη «μαγιά», ένα δυνατό μπλοκ αγωνιστριών και αγωνιστών, συνδικαλιστριών και συνδικαλιστών, πολιτικά ενταγμένων κι ανένταχτων, αποφασισμένων να προχωρήσουν σε συμπόρευση για άρση του αδιεξόδου. Η διαδήλωση της ΔΕΘ αφορά τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, αυτή που ζει από τη δουλειά της. Όλες οι φωνές αντίστασης, από την Αθήνα και όλη τη χώρα, έχουν την πρώτη ευκαιρία να συναντηθούν με τους απεργούς της ΣΙΔΕΝΟΡ, τους ντελιβεράδες, τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους στη Θεσσαλονίκη, τους μαθητές και τους φοιτητές, τις γυναικείες συλλογικότητες και τα δημοτικά σχήματα, που το τελευταίο διάστημα έχουν δώσει ελπιδοφόρες μάχες. Και τώρα ξεκινάει η μεγάλη αναμέτρηση, συμπυκνώνοντας αγώνες, ήττες και προσπάθειες, απέναντι στη νέα κυβέρνηση της ΝΔ. Ο κόσμος των συνδικάτων δεν μας είναι αδιάφορος και με κανέναν τρόπο δεν τον σνομπάρουμε, αλλά η ταύτιση με το σημείο καλέ-

σματος των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΕΚΘ δεν βοηθάει αυτόν τον κόσμο να καταλάβει το πρόβλημα που έχουν δημιουργήσει οι συνδικαλιστικές μνημονιακές παρατάξεις. Η οργάνωση της διαδήλωσης στη ΔΕΘ με ενωτικό τρόπο είναι ένα βήμα, για να γίνουν πολλά περισσότερα, αναγκαία στην ουσιαστική και δυναμική παρέμβαση του κινήματος στην κεντρική πολιτική σκηνή, για την ανατροπή των συσχετισμών. Στις 6/9/2019, παραμονή της ΔΕΘ, όπως έχει καθιερωθεί τα τελευταία χρόνια, η ΠΟΕΔΗΝ οργανώνει μεγάλη Πανελλαδική πορεία Σωτηρίας της Δημόσιας Υγείας, Πρόνοιας, ΕΚΑΒ, στη Θεσσαλονίκη. Είναι κι αυτή μια δυνατότητα κινητοποίησης για ένα από τα βασικότερα ζητήματα, την υγεία, παρόλο που ξέρουμε τα προβλήματα της ηγεσίας της ΠΟΕΔΗΝ. Στα πλαίσια της ΔΕΘ, πολλές συναντήσεις οργανώνονται (κλαδικές, σωματείων, συνδικαλιστικών παρατάξεων, γυναικείων συλλογικοτήτων κλπ), αξιοποιώντας την ευκαιρία μεγαλύτερου συντονισμού. Από την Αθήνα θα ξεκινήσουν δωρεάν πούλμαν, που διατίθενται από την ΑΔΕΔΥ, Ομοσπονδίες κλπ και θα διευκολύνουν τη μαζική μετακίνηση προς τη Θεσσαλονίκη.

νεολαια

28 αυγουστου 2019

Resist Reclaim Revolt

Camping γεμάτο πολιτική και ψυχαγωγία Του Νικόλα Κολυτά

εμάτο ζωντάνια, συζήτηση και δραστηριότητες ήταν το Camping resist- reclaim-revolt που πραγματοποιήθηκε στο Μονολίθι Πρέβεζας από τις 27 Ιουλίου έως τις 4 Αυγούστου. Σε μια περίοδο που η καθημερινότητα γίνεται για όλους και όλες διαρκώς σκληρότερη, επιλέξαμε για ακόμη μία χρονιά να περάσουμε τις διακοπές μας συλλογικά. Συζητήσεις, προβολές, παιχνίδια, εκδρομές, γλέντια, συναυλίες και πάρτι γέμισαν μια εβδομάδα στην οποία κυριάρχησαν τόσο η πολιτική όσο και η ξεκούραση. Το ένα από τα δύο πολιτικά κέντρα των συζητήσεων αφορούσε το φεμινιστικό κίνημα και τους αγώνες των γυναικών ενάντια στην έμφυλη βία και στη σεξιστική καταπίεση τόσο σε εγχώριο όσο και σε διεθνές επίπεδο. Οι αγώνες των γυναικών και της lgbt κοινότητας βρίσκονται παγκόσμια στην πρώτη γραμμή και αυτό φάνηκε και από τη ροή της κουβέντας. Η δεύτερη κεντρική συζήτηση αφορούσε τη διεθνή πάλη ενάντια στην κα-

ταστροφή του περιβάλλοντος και την κλιματική αλλαγή. Από τις μαθητικές απεργίες και τις μαζικές διαδηλώσεις μέχρι τους δυναμικούς ακτιβισμούς και το ριζοσπαστικό οικολογικό κίνημα, φαίνεται πως ξετυλίγεται ένα κουβάρι αγώνων που παρουσιάζουν μαζικά χαρακτηριστικά και προσπαθούν να απαντήσουν στο μείζον πρόβλημα της εποχής. Η Αριστερά πρέπει να πάρει θέση και να προσπαθήσει να συνδέσει τα οικολογικά ζητήματα με τα αντιπολεμικά αιτήματα και τις αντικαπιταλιστικές διεκδικήσεις. Αυτό ήταν και το συμπέρασμα τόσο της κεντρικής συζήτησης για την κλιματική αλλαγή, όσο και της συζήτησης που αφορούσε το ζήτημα των εξορύξεων (βλ. παρακάτω). Παράλληλα, όμως, υπήρξε και έντονος διάλογος πάνω στο ζήτημα της θεωρίας του επαναστατικού μαρξισμού και διεθνισμού. Η επιμονή στην επαναστατική στρατηγική για την ανατροπή του καπιταλισμού, η κεντρικότητα του ρόλου της εργατικής τάξης και η απαραίτητη διεθνιστική πολιτική, είναι απαραίτητα εργαλεία για κάθε αγωνιστή και αγωνίστρια της Αριστεράς. Αξίζει να αναφερθεί ότι στο φετινό

camping υπήρχε έντονη μαθητική παρουσία που τροφοδότησε με νέες σκέψεις και προβληματισμούς τις συζητήσεις, δίνοντας έναν πολύ πιο ζωντανό τόνο. Άλλωστε υπήρξαν και πολλά νεολαιίστικα workshops που αφορούσαν τόσο ζητήματα οικολογικά όσο και ζητήματα εκπαίδευσης, όπως το άσυλο. Ξεχωριστή μνεία αξίζει να γίνει τόσο στους συντρόφους μουσικούς που συντελούν καθοριστικά κάθε φορά στο να

περάσουμε όμορφα, όσο και σε όσους συνέβαλαν, ώστε να λειτουργεί σε καθημερινή βάση η αυτοδιαχειριζόμενη κουζίνα με τα υπέροχα φαγητά της και το μπαρ με τις πολύ καλές τιμές του. Στο Camping resist-reclaim-revolt κυριάρχησε η πολιτική, η ψυχαγωγία και η ξεκούραση. Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος ο συλλογικός τρόπος διακοπών απέδειξε ότι το καλοκαίρι χρειάζεται συντροφικότητα και καλή παρέα.

Μια πλούσια συζήτηση ενάντια στις εξορύξεις!

α τελευταία χρόνια με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων, συμπεριλαμβανομένου και του ΣΥΡΙΖΑ που απέκτησε όψιμες «οικολογικές ευαισθησίες», συντελείται ένα περιβαλλοντικό έγκλημα. Σχεδόν η μισή χώρα έχει παραχωρηθεί σε πολυεθνικές πετρελαϊκές εταιρίες για έρευνα και εξόρυξη υδρογονανθράκων και αυτός είναι ο λόγος που οι τοπικές κοινωνίες αντιδρούν. Στο πλαίσιο αυτού του πολύμορφου κινήματος που στέκεται απέναντι σε εταιρίες κολοσσούς, φιλοξενήθηκαν στο Camping resist-reclaim-revolt τα μέλη των τοπικών πρωτοβουλιών ενάντια στις εξορύξεις στη Δυτική Ελλάδα, Γιάννης Παπαδημητρίου και Βάσω Αμπελογιάννη, προκειμένου να δώσουν μια εικόνα για το τι συμβαίνει στην περιοχή τόσο σε θεσμικό όσο και σε κινηματικό επίπεδο. Τα όσα ανέφεραν στις ομιλίες τους ήταν πραγματικά συνταρακτικά και αποτελεί ντροπή το γεγονός ότι οι καταγγελίες τους δεν έχουν λάβει περαιτέρω δημοσιότητα από μεγάλα δημοσιογραφικά μέσα. Διαβάζοντας κανείς το κείμενο που διανέμει η Πρωτοβουλία Άρτας Ενάντια στις Εξορύξεις Υδρογονανθράκων, καταλαβαίνει ότι οι συνέπειες των εξορύξεων θα είναι οδυνηρές: «τοξικά αέρια και απόβλητα, ρύπανση των νερών, αποψίλωση δασών, αλλοίωση τοπίων, αύξηση της σεισμικότητας, καταστροφή γεωργικής

γης, βλάβες σε κτηνοτροφία, μελισσοκομεία, αλιεία, τουρισμό, κίνδυνος για τη δημόσια υγεία, ακύρωση οποιασδήποτε μορφής ήπιας ανάπτυξης για τον τόπο, απώλεια θέσεων εργασίας και άμεση βλαπτική μεταβολή για την τοπική κοινωνία». Όλα τα παραπάνω προκαλούν τεράστιο προβληματισμό, αλλά και ερωτήματα για τις ευθύνες. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που τώρα κάνει μαθήματα οικολογικής συμπεριφοράς, ήταν αυτός που προχώρησε τις περισσότερες συμβάσεις. Απέναντι στη δίψα των διεθνών και εγχώριων πετρελαιάδων για κέρδος, οι τοπικές κοινωνίες προσπαθούν να συντονίσουν τις αντιστάσεις τους και να τις επεκτείνουν στα μεγάλα αστικά κέντρα και κυρίως στην Αθήνα, όπου βρίσκονται και τα κέντρα των αποφάσεων. Ο Γιάννης Παπαδημητρίου μίλησε για την κατάσταση αυτή τη στιγμή, τονίζοντας ότι οι έρευνες προχωρούν κανονικά στη Δυτική Ελλάδα. Επί ΣΥΡΙΖΑ υπήρξαν αντιδράσεις, όμως τόνισε ότι η άνοδος της ΝΔ στην κυβέρνηση προκάλεσε πρόσθετο προβληματισμό. Ο ίδιος μίλησε για τα όρια της διετούς δράσης του τοπικού κινήματος, για τη διεύρυνσή του στο Ιόνιο και στην Κυπαρισσία, αλλά και για την ανάγκη περαιτέρω επαγρύπνησης και ενεργοποίησης. Οι έρευνες των πολυεθνικών διαρκούν πολλά έτη και αυτό σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να χαλαρώσει την οργάνωση και τη συνέχεια

των κινητοποιήσεων. Ιδιαίτερο σημείο στην ομιλία του υπήρξε η υπογράμμισή του ότι ο προσανατολισμός του κινήματος πρέπει να είναι η διεκδίκηση ενός άλλου ενεργειακού μοντέλου συνολικά. Χρειάζεται να πούμε όχι στο εξορυκτικό μοντέλο ως τέτοιο και όχι απλώς να αντιταχθούμε στις συγκεκριμένες συμβάσεις όπως κάνει το ΚΚΕ. Αυτό βέβαια περνάει μέσα από τη συνάντηση του οικολογικού με το αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα. Ο Γιάννης Παπαδημητρίου τόνισε ότι τα δύο αυτά κινήματα είναι αλληλένδετα μεταξύ τους και δεν μπορεί να υπάρξει το ένα χωρίς το άλλο. Η Βάσω Αμπελογιάννη εστίασε περισσότερο στο περιεχόμενο των εγκληματικών συμβάσεων. Τόνισε ότι η συζήτηση γι’ αυτές έχει ξεκινήσει από το 2011, χωρίς να ενημερωθούν ποτέ οι κάτοικοι των περιοχών. Στα κρυφά από τις τοπικές κοινωνίες, οι κυβερνήσεις και οι εκπρόσωποι των πετρελαϊκών εταιριών κανόνιζαν για τις ζωές τρίτων, καθώς πρόκειται για συμβάσεις όχι απλώς «έρευνας», όπως καθησύχαζαν κάθε λογής παράγοντες, αλλά «έρευνας και εκμετάλλευσης». Εκμετάλλευσης μάλιστα αποκλειστικά για την κερδοφορία των εταιριών εξορύξεων και σε καμία περίπτωση δημόσιας ενεργειακής αξιοποίησης, καθώς στο περιεχόμενο των συμβάσεων αναφέρεται ότι μόνο σε περίπτωση πολέμου θα έχει το δικαίωμα κάλυψης ενεργειακών αναγκών

το ελληνικό κράτος και μάλιστα μόνο σε ποσοστό 25%. Τι μπορεί να πει κανείς όμως, όταν στο άρθρο 15 της σύμβασης προβλέπεται αποζημίωση 50 ευρώ ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο για το πρώτο στάδιο της έρευνας και μόνο 1.000 ευρώ αν τελικά γίνει η εξόρυξη; Τι μπορεί να πει κανείς, όταν ο φορολογικός συντελεστής για τις εταιρίες εξορύξεων είναι μικρότερος από αυτόν ενός περιπτερά ή ενός αγρότη, όταν οι εταιρίες αυτές, που ευαγγελίζονται την ανάπτυξη και τις δουλειές, προορίζουν μόνο 150 θέσεις εξειδικευμένου προσωπικού ανά μονάδα; Η ανάγκη διαμόρφωσης ενός μαζικού οικολογικού-αντιπολεμικού κινήματος που θα βάζει φρένο στα σχέδιά τους είναι πιο ισχυρή από ποτέ. Οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι κτηνοτρόφοι, οι ψαράδες, ολόκληρες οι τοπικές κοινωνίες μαζί με το ριζοσπαστικό οικολογικό κίνημα, που αναπτύσσεται στα αστικά κέντρα, πρέπει να απαντήσουν στην κυβέρνηση και στις πετρελαϊκές ότι με τις ζωές μας δεν μπορεί να παίζει κανένας. Αυτό ήταν το βασικό συμπέρασμα της συζήτησης που πραγματοποιήθηκε στο Camping resist-reclaim-revolt στην Πρέβεζα. Οι άνθρωποι και το περιβάλλον είναι πάνω από τα κέρδη και αυτός είναι ο λόγος που οι συμβάσεις έρευνας και εξόρυξης πρέπει να ακυρωθούν άμεσα μέσα από τη δράση ενός πολύμορφου και μαζικού κινήματος.

νεολαια

28 αυγουστου 2019

Η νέα χρονιά, το άσυλο και οι αναγκαίοι αγώνες Του Νικόλα Κολυτά

εγάλη κουβέντα γίνεται από την περσινή χρονιά σχετικά με την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Η ΝΔ, υιοθετώντας προεκλογικά και εφαρμόζοντας μετεκλογικά το δόγμα «τάξη και ασφάλεια», επιδιώκει να επιτεθεί σε πάγια κεκτημένα του φοιτητικού, και όχι μόνο, κινήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να έχει θωρακίσει θεσμικά το άσυλο, παριστάνει την αντιπολίτευση. Ένα θέατρο σκιών πάνω στο κουφάρι της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Συστημική προπαγάνδα Το πανεπιστημιακό άσυλο καταργήθηκε τυπικά με νόμο που ψηφίστηκε μέσα στο κατακαλόκαιρο. Κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης, με επικίνδυνο ακροδεξιό παρελθόν, πανηγύριζαν σε τηλεοπτικά μέσα για την επίτευξη ενός «μεγάλου στόχου». Η αλήθεια είναι ότι πολλές κυβερνήσεις προσπάθησαν να χτυπήσουν ευθέως το θεσμό του ασύλου, αλλά χωρίς αποτελέσματα στην πράξη. Η δυναμική του κινήματος και των πανεπιστημιακών συλλογικοτήτων δεν επέτρεψε την κατάλυση του ασύλου με όρους μόνιμους και σταθερούς. Σήμερα η κυβέρνηση αξιοποιεί μια γκάμα επιχειρημάτων για να αιτιολογήσει την «κατάργηση του ασύλου». Καταρχήν πλασάρει το επιχείρημα ότι «το πανεπιστημιακό άσυλο είναι άσυλο ιδεών που ουδεμία σχέση έχει με τους αριστεριστές και τις καταλήψεις». Πρόκειται για ένα φαιδρό επιχείρημα, αν σκεφτεί κανείς ότι στις αστικές δημοκρατίες και όχι σε κάποιο σοσιαλιστικό μοντέλο υπάρχει ελεύθερη διακίνηση ιδεών παντού. Μάλιστα υπάρχει συνταγματική κατοχύρωση της ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης. Μιλάμε για στοιχειώδη δικαιώματα που, αν δεν υπήρχαν, θα μιλούσαμε για ένα ολοκληρωτικό καθεστώς.

Την ίδια στιγμή, κυρίως από κυβερνητικά στελέχη που φλερτάρουν με την ακροδεξιά, ακούγεται το ζήτημα της «εγκληματικότητας στα πανεπιστήμια». Οι λαλίστατοι τηλεϋπουργοί έκαναν λόγο για «πάταξη της ανομίας» και επαναφορά της «τάξης και της ασφάλειας». Άλλωστε δεν έχουν περάσει παρά λίγα εικοσιτετράωρα από τις εκκενώσεις καταλήψεων στέγασης προσφύγων στα Εξάρχεια. Λες και το πρόβλημα στα Εξάρχεια είναι τα προσφυγόπουλα και όχι οι μαφίες. Με την ίδια λογική, αναφέρονται στην εγκληματικότητα στα πανεπιστήμια. Η κυβέρνηση, για να μη μιλήσει για την υποχρηματοδότηση και την υποβάθμιση του δημόσιου πανεπιστημίου τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και από την ίδια, αποπροσανατολίζει την κουβέντα, κάνοντας λόγο για την παραβατική συμπεριφορά των «αριστεριστών» και των μπαχαλάκηδων». Εμείς θα πούμε ότι η εγκληματικότητα είναι μια υπαρκτή συνθήκη όχι μόνο στα πανεπιστήμια, αλλά παντού, όταν μιλάμε για κοινωνίες φτώχειας και ανέχειας. Οι εγκληματικές πρακτικές, που μεμονωμένα μπορεί να εμφανίζονται εντός των πανεπιστημίων, δεν οφείλονται στην ύπαρξη του πανεπιστημιακού ασύλου, αλλά αφενός στην κοινωνική περιθωριοποίηση και φτωχοποίηση κομματιού της κοινωνίας και

αφετέρου στη συνειδητή προσπάθεια του κράτους να υποβαθμίσει πανεπιστημιακές σχολές ή και ολόκληρες περιοχές όπως είναι τα Εξάρχεια, ακριβώς επειδή αποτελούν εν δυνάμει κέντρα αγώνα και κοινωνικής ριζοσπαστικοποίησης.

Κινηματική απάντηση

Οι αριστερές φοιτητικές συλλογικότητες, αλλά και γενικώς η ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να πάρει θέση για το ζήτημα του ασύλου. Να το επανανοηματοδοτήσει ως κεκτημένο αγώνων και να το νομιμοποιήσει εκ νέου στα μάτια του κόσμου. Το άσυλο διασφαλίζει ότι τα πανεπιστήμια θα είναι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι και όχι αποστειρωμένα τεχνολογικά ιδρύματα, όπως τα ονειρεύεται η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ εδώ και δεκαετίες. Αποτελεί τον εγγυητή για την ελεύθερη και ριζοσπαστική λειτουργία των φοιτητικών συλλόγων μακριά από τον έλεγχο του κράτους και των κατασταλτικών μηχανισμών. Η ιστορική εμπειρία έχει αποδείξει ότι το άσυλο έδωσε τη δυνατότητα να υπάρξει μια μακρά περίοδος πολιτικοποίησης και αγώνων εντός του πανεπιστημίου, ακόμη και σε καιρούς πλήρους ανελευθερίας όπως επί χούντας. Το άσυλο έδωσε στέγη σε ρεύματα και οργανώσεις που υπό άλλες συνθήκες θα

θεωρούνταν κάτι περιθωριακό ή επικίνδυνο για το σύστημα. Βοήθησε στην αναζωπύρωση της πολιτικής συζήτησης και στη διαμόρφωση ανθρώπων που έμαθαν να αμφισβητούν και να αγωνίζονται. Αυτό ίσως είναι και το πιο ενοχλητικό αγκάθι για την κάθε κυβέρνηση που επιθυμεί όχι ένα δημόσιο πανεπιστήμιο αμφισβήτησης και αγώνα, αλλά ένα πανεπιστήμιο προσαρμοσμένο στις ανάγκες της αγοράς. Ένα πανεπιστήμιο που δεν θα λειτουργεί για τους φοιτητές του, αλλά για τα κέρδη των επιχειρηματιών. Απέναντι σε όλα αυτά χρειάζεται κινηματική και συλλογική επαγρύπνηση. Ο φετινός Σεπτέμβρης είναι κομβικός για τη συνέχεια των εξελίξεων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Έχει μεγάλη σημασία η φοιτητική Αριστερά ενωτικά να προσπαθήσει να ενεργοποιήσει ξανά τους Φοιτητικούς Συλλόγους σε αγωνιστική κατεύθυνση. Ένας πρώτος γύρος μαζικών και νικηφόρων Γενικών Συνελεύσεων θα είναι μια πολύ δυναμική και ουσιαστική πρώτη απάντηση στην πολιτική που επιδιώκει να εφαρμόσει η κυβέρνηση της ΝΔ. Σε αυτή τη μάχη αναγκαία προϋπόθεση της επιτυχίας είναι η συστράτευση της φοιτητικής Αριστεράς. Η ανάγκη επιμονής στην οικοδόμηση ενός μαζικού πανεκπαιδευτικού κινήματος μαθητών-φοιτητών-καθηγητών-εργαζομένων είναι το πρωτεύον τη δεδομένη στιγμή. Η ΑΡΕΝ, τα ΕΑΑΚ και οι υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις στις σχολές πρέπει να κινηθούν σε αυτή την κατεύθυνση. Στην κατεύθυνση της σύνδεσης των αιτημάτων του φοιτητικού κινήματος με την κίνηση της κοινωνίας, με το εργατικό κίνημα και τις διεκδικήσεις του. Η κεντρικότητα της πολιτικής αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση στα πανεπιστήμια μπορεί να στείλει ηχηρά μηνύματα και να τροφοδοτήσει και άλλους αγώνες. Μόνο έτσι το άσυλο θα δείξει την πραγματική του δύναμη. Μόνο έτσι θα καταλάβουν το λάθος τους αυτοί που πήγαν να το καταργήσουν.

Μαθητές και γονείς δέσμιοι των βάσεων σε ΑΕΙ-ΤΕΙ

τις 27/8 ανακοινώθηκαν οι βάσεις των σχολών της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Για μια ακόμη χρονιά μαθητές και γονείς περίμεναν με αγωνία τη διακύμανσή τους, καθώς αυτές θα καθορίσουν τη ζωή των πρώτων και την οικονομική κατάσταση των δεύτερων. Στην Ελλάδα άλλωστε το σύστημα είναι έτσι διαμορφωμένο, που για τη στοιχειώδη εκπαίδευση ο μαθητής πρέπει να «ματώσει» στο διάβασμα και ο γονιός πρέπει να βάλει βαθιά το χέρι μέσα στην τσέπη. Η ανακοίνωση των βάσεων των σχολών είναι το αποκορύφωμα ενός απάνθρωπου και καταπιεστικού μηχανισμού, που εξαντλεί τους νέους ανθρώπους και αποφέρει κέρδη στους φορείς της παραπαιδείας. Το δημόσιο σχολείο υποβαθμίζεται διαρκώς, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ανταπεξέλ-

θει στις αυξημένες απαιτήσεις των πανελλήνιων εξετάσεων και να «σπρώχνει» τα παιδιά στην αγκαλιά των φροντιστηρίων. Έτσι, λοιπόν, πάνω στις πλάτες των εφήβων στήνεται ένα πάρτι κερδοφορίας και παραπαιδείας που σε καιρούς κρίσης επιβαρύνει ακόμη περισσότερο οικονομικά τους γονείς. Οι μαθητές καλούνται από τα 17 τους χρόνια να διαλέξουν τι θα κάνουν στην υπόλοιπη ζωή τους. Προκειμένου μάλιστα να πετύχουν το στόχο τους, προσαρμόζουν την καθημερινότητά τους σε ένα εξαντλητικό πρόγραμμα διαβάσματος, που μεγαλώνει τον ανταγωνισμό, εντείνει τη λογική του ατομικού δρόμου και επικροτεί την αντίληψη «ο θάνατός σου η ζωή μου». Εφτά ώρες τη μέρα στο σχολείο, τέσσερις στο φροντιστήριο και άλλες τόσες διάβασμα στο σπίτι συνθέτουν μια καθημερινότητα βάναυση

και σκληρή. Έτσι, λοιπόν, μια ενδεχόμενη αποτυχία με την ανακοίνωση των βάσεων επιβαρύνει πάρα πολύ την ψυχολογία των μαθητών, που βλέπουν τεράστιους κόπους να πηγαίνουν χαμένοι, επειδή τη μέρα των εξετάσεων για ποικίλους λόγους μπορεί να μην έγραψαν όπως θα έπρεπε. Ο γολγοθάς όμως για τους νέους και τους γονείς τους δεν τελειώνει με την ανακοίνωση των βάσεων. Ίσα ίσα που από εκεί μάλλον ξεκινάει, καθώς τα έξοδα για έναν νέο φοιτητή, που καλείται να σπουδάσει έξω από την πόλη του, είναι δυσβάσταχτα. Τα ενοίκια έχουν ανέβει υπερβολικά ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια λόγω Airbnb, ενώ την ίδια στιγμή περικόπτονται δωρεάν φοιτητικές παροχές για συγγράμματα, σίτιση, στέγαση και μεταφορές. Έτσι λοιπόν οι βάσεις αποτελούν το ενδιάμεσο στάδιο ανάμεσα

στην εντατικοποίηση και τα έξοδα των πανελλήνιων, με τις απαιτήσεις και τα έξοδα της φοιτητικής ζωής. Ιδιαίτερα οι εργατικές οικογένειες αντιμετωπίζουν τεράστιες δυσκολίες προκειμένου να κατορθώσουν να βοηθήσουν το παιδί τους να σπουδάσει. Το ζήτημα είναι μαθητές, καθηγητές και γονείς να παλέψουν από κοινού για ένα άλλο εκπαιδευτικό σύστημα. Ένα σύστημα απαλλαγμένο από το βάρβαρο θεσμό των πανελλήνιων εξετάσεων που εντείνει την πίεση στους μαθητές και αυξάνει το κέρδος στους ιδιώτες. Ένα σύστημα που η γνώση θα παρέχεται δωρεάν και δημόσια στον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του και τις ανάγκες του. Τότε δεν θα μιλάμε για τις βάσεις των σχολών, αλλά για τις βάσεις μιας τελείως διαφορετικής εκπαιδευτικής αντίληψης.

οικονομια

28 αυγουστου 2019

Υφέσεις, νομισματική χαλάρωση και δημοσιονομική ώθηση

ολόκ λ rpro ηρο στο ject .gr

Του Μάικλ Ρόμπερτς*

αθώς οι χρηματαγορές παγκοσμίως ανεβοκατεβαίνουν σαν γιογιό, η συζήτηση που κυριαρχεί στον οικονομικό Τύπο είναι αν μια νέα παγκόσμια ύφεση πλησιάζει και πότε θα κάνει την εμφάνισή της. Οι οικονομικοί αναλυτές αναζητούν οικονομικές και χρηματιστηριακές ενδείξεις που πιθανώς να εμπεριέχουν την απάντηση. Η πλέον προσφιλής είναι η ανεστραμμένη καμπύλη ομολογιακών αποδόσεων (inverted bond yield curve). Πρόκειται για τη διαφορά στο ετήσιο επιτόκιο μεταξύ ενός δεκαετούς κρατικού ομολόγου (πριν από την επιστροφή των χρημάτων στη λήξη) και ενός τριμηνιαίου ή διετούς ομολόγου. Η καμπύλη των επιτοκίων συνήθως κινείται ανοδικά όσο αυξάνεται η διάρκεια των ομολόγων, κάτι που σημαίνει ότι εάν κάποιος δανείσει την κυβέρνηση (δηλαδή αγοράσει ένα κρατικό ομόλογο) για δέκα χρόνια είναι λογικό να παίρνει ένα υψηλότερο επιτόκιο (απόδοση) απ’ ό,τι θα δινόταν εάν δάνειζε την κυβέρνηση για τρεις μήνες. Μερικές φορές όμως, στην αγορά ομολόγων (στη «δευτερογενή αγορά») η απόδοση των δεκαετών ομολόγων πέφτει κάτω από τις αντίστοιχες των τριμηνιαίων ή διετών. Τότε εμφανίζεται η ανεστραμμένη καμπύλη ομολογιακής απόδοσης.

Εκτιμήσεις ύφεσης Εμπειρικά δεδομένα δείχνουν πως κάθε φορά που αυτό συμβαίνει για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα (κάποιους μήνες) εντός ενός έτους ή λίγο περισσότερο, τότε ακολουθεί ύφεση. Aναλυτές της JP Morgan «έτρεξαν» κάποιες οικονομετρικές μελέτες στην ανεστραμμένη καμπύλη απόδοσης και εκτίμησαν πως ο χαμηλός πληθωρισμός που χαρακτήριζε τις περισσότερες από τις ισχυρές οικονομίες στην περίοδο μετά τη Μεγάλη Ύφεση μπορεί να επηρέασε μέχρις ενός σημείου την αξιοπιστία του δείκτη, καθώς η καμπύλη θα μπορούσε ακόμα και να γίνει επίπεδη αλλά να μη δείχνει στην ουσία τρόμο και παράνοια εκ μέρους των επενδυτών. Ακόμα κι έτσι όμως, οι αναλυτές σημείωσαν πως πρόκειται για σημαντικό δείκτη. Σήμερα οι αποδόσεις των ομολόγων των ΗΠΑ (10ετές/τριμηνιαίο και 10ετές/2ετές) έχουν αναστραφεί. Πάνω σε αυτήν τη βάση, η JPM εκτιμά πως η τρέχουσα πιθανότητα ύφεσης μέσα στο επόμενο έτος είναι 40%-60%. Αν μια νέα ύφεση πλησιάζει, πώς μπορούμε να την αποφύγουμε; Οι ορθόδοξοι και κεϊνσιανοί οικονομολόγοι έχουν βασικά δύο λύσεις. Η πρώτη είναι η διοχέτευση περισσότερου χρήματος στο χρηματοπιστωτικό σύστημα με την ελπίδα πως στοίβες από δολάρια, ευρώ και γιεν θα βρουν

το δρόμο τους προς τα χρηματοκιβώτια των εταιρικών δανειζόμενων, οι οποίοι με τη σειρά τους θα επενδύσουν σε θέσεις εργασίας και μηχανολογικό εξοπλισμό ή σε νοικοκυριά τα οποία θα καταναλώσουν.

Αναποτελεσματικές απαντήσεις

Ο «συμβατικός» τρόπος για τα παραπάνω ήταν οι κεντρικές τράπεζες των μεγάλων οικονομιών να μειώσουν τα βασικά τους επιτόκια, ώστε να ακολουθήσουν έπειτα και όλα τα υπόλοιπα ώστε να μειωθεί το κόστος δανεισμού. Όμως η εμπειρία των τελευταίων δέκα ετών, περιόδου την οποία ονομάζω η Μακρά Ύφεση, ξεκαθαρίζει πως αυτό το σχέδιο δεν αποδίδει. Οι επενδύσεις παραμένουν χαμηλά ως ποσοστό του ΑΕΠ, οι μισθοί λιμνάζουν και η οικονομική ανάπτυξη υπήρξε ασθενής. Κάπως έτσι, οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες κατέφυγαν σε «ανορθόδοξες νομισματικές πολιτικές», που οι κεντρικές τράπεζες αγοράζουν δισεκατομμύρια σε κρατικά και εταιρικά ομόλογα (ακόμα και εταιρικές μετοχές) από εμπορικές τράπεζες. Αυτό λέγεται ποσοτική χαλάρωση (quantitative easing – QE) και οδήγησε σε τεράστια ενίσχυση των τραπεζικών διαθεσίμων. Οι τράπεζες υποτίθεται πως θα δάνειζαν αυτά τα χρήματα στις επιχειρήσεις, ώστε οι τελευταίες να επενδύσουν. Όμως δεν λειτούργησε, οι εταιρείες δεν δανείστηκαν για να επενδύσουν. Είτε είχαν υπερβολική ρευστότητα –όπως η Amazon και η Microsoft– οπότε δεν είχαν ανάγκη να δανειστούν ή ήταν πολύ αδύναμες οπότε οι τράπεζες δεν τις δανειοδοτούσαν. Οπότε, όλα αυτά τα χρήματα κατέληξαν να επενδύονται σε μετοχές και ομόλογα (κάτι που ο Μαρξ αποκαλούσε πλασματικό κεφάλαιο, δηλαδή απλώς απαιτήσεις πάνω σε μελλοντικά/αναμενόμενα και όχι πραγματικά κέρδη και τόκους). Οι χρηματαγορές εκτοξεύτηκαν αλλά η «πραγματική» οικονομία είχε βαλτώσει. Οι κεντρικές τράπεζες έχουν ξεμείνει από ιδέες και οι επενδυτές το γνωρίζουν. Γι’ αυτόν το λόγο οι αποδόσεις των ομολόγων είναι αρνητικές και στις ΗΠΑ υπήρξε ανα-

στροφή. Αλλά οι κεντρικές τράπεζες δεν έχουν άλλο εργαλείο στα χέρια τους εκτός από τις μειώσεις των ομολόγων και το QE. Aυτό το οποίο κινεί τις καπιταλιστικές οικονομίες και την καπιταλιστική συσσώρευση είναι μεταβολές στα κέρδη και στην αποδοτικότητα. Η οικονομική ανάπτυξη σε μια καπιταλιστική οικονομία καθορίζεται από τις εταιρικές επενδύσεις και όχι από την κατανάλωση. Αυτός είναι ο μεταβαλλόμενος παράγοντας που προκαλεί τα οικονομικά μπουμ και τις υφέσεις στις καπιταλιστικές οικονομίες. Και οι εταιρικές επενδύσεις καθορίζονται κυρίως από ένα πράγμα: κέρδη ή αποδοτικότητα – όχι επιτόκια, όχι «αυτοπεποίθηση» και όχι καταναλωτική ζήτηση. Είναι αυτή η απλή, προφανής και εμπειρικά επιβεβαιωμένη ερμηνεία των τυπικών και επαναλαμβανόμενων μπουμ και υφέσεων που αγνοείται ή συνειδητά απορρίπτεται από τους ορθόδοξους (συμπεριλαμβανομένων των κεϊνσιανών) και ετερόδοξους μετακεϊνσιανούς οικονομολόγους. H ορθόδοξη κεϊνσιανή ερμηνεία των υφέσεων δεν εξηγεί τίποτα. Γιατί υπάρχει πτώση στην επιχειρηματική εμπιστοσύνη σαν αυτή που παρατηρούμε; Πώς η ξαφνική πτώση εξηγεί τις τυπικές και διαρκείς υφέσεις και ανόδους, που δεν αποτελούν στιγμιαία σοκ;

Κρίση και κερδοφορία

Η θεωρία και τα εμπειρικά δεδομένα δείχνουν ότι η καπιταλιστική συσσώρευση και παραγωγή κινείται μπροστά σε μια διαδοχή μπουμ και βουτιών μεταβαλλόμενου μεγέθους και διάρκειας σύμφωνα με την κίνηση της αποδοτικότητας παρατηρούμενη υπό κανονικές συνθήκες σε κατάρρευση των κερδών, η οποία ρίχνει τις επενδύσεις, την απασχόληση, τα εισοδήματα και την κατανάλωση, με αυτήν τη σειρά. Ζούμε σε μια καπιταλιστική οικονομία, στην οποία οι αποφάσεις για τις επενδύσεις που ωθούν τα πράγματα διαμορφώνονται από καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Εκτός εάν η κυβέρνηση πάρει η ίδια αυ-

τές τις αποφάσεις και τιθασεύσει τις επιχειρήσεις ή τις αντικαταστήσει με κρατικές επιχειρήσεις και σχεδιασμό (όπως η Κίνα, για παράδειγμα), οι επενδύσεις και η ανάπτυξη θα καθορίζονται από τις αποφάσεις των επιχειρήσεων. Και αυτές επενδύουν μόνο αν νιώθουν βέβαιες ότι θα βγάλουν το αναγκαίο κέρδος, δηλαδή η αποδοτικότητα των επενδύσεών τους θα είναι υψηλή. Η ιστορία της Μεγάλης Ύφεσης του ’30, η κατάρρευση των κεϊνσιανών πολιτικών διαχείρισης της ζήτησης τη δεκαετία του ’70 και η ιστορία της Μακράς Ύφεσης μετά το 2009 διδάσκουν πως αν η επιχειρηματική αποδοτικότητα είναι χαμηλή και ειδικότερα όταν πέφτει, τότε καμία δημοσιονομική ενίσχυση δεν θα φέρει περισσότερες επενδύσεις και ταχύτερη ανάπτυξη. Εγώ όπως και άλλοι έχουμε επεξεργαστεί μεγάλο όγκο στοιχείων που αποδεικνύουν ότι οι κρατικές δαπάνες έχουν μικρό ή και καθόλου αντίκτυπο στην τόνωση της οικονομίας ή στις συνολικές επενδύσεις – είτε το σύνολο είναι πολύ μικρό για να ωφελήσει (οι κρατικές επενδύσεις ανέρχονται κατά μέσον όρο στο 2%-3% του ΑΕΠ στις περισσότερες καπιταλιστικές οικονομίες, ενώ οι επιχειρηματικές κινούνται στο 15%-20% του ΑΕΠ), είτε ακόμα οι περισσότερες επενδύσεις αποτελούν «φιλανθρωπία» προς τις επιχειρήσεις ή στην προώθηση της κοινωνικής ευμάρειας με μικρό παραγωγικό αντίκτυπο.

Επερχόμενη ύφεση Οι νομισματικές και δημοσιονομικές αντιμετωπίσεις των υφέσεων που συντηρούν ακόμα το τρεφόμενο από τα κέρδη καπιταλιστικό σύστημα δεν θα αποδώσουν. Η νομισματική χαλάρωση απέτυχε, όπως είχε αποτύχει και παλιότερα. Η δημοσιονομική χαλάρωση, όπου εφαρμόστηκε, απέτυχε επίσης. Πράγματι, ο καπιταλισμός θα βγει από την ύφεση μόνο μέσω της ύφεσης. Η ύφεση θα βγάλει από τη μέση τις πιο αδύναμες επιχειρήσεις και οι λιγότερο παραγωγικοί εργάτες θα απολυθούν. Συνεπώς, το παραγωγικό κόστος θα πέσει και οι επιχειρήσεις που θα επιβιώσουν θα έχουν υψηλότερη κερδοφορία, όπως και κίνητρο για επενδύσεις. Αυτή είναι η πραγματική «κανονική» ύφεση. Σε μια κρίση όμως η παραπάνω διαδικασία χρειάζεται πολλές υφέσεις (όπως σε εκείνη στο τέλος του 19ου αιώνα) πριν επανέλθει η κανονική λειτουργία. Μια ακόμα ύφεση είναι καθ’ οδόν και ούτε οι νομισματικές ούτε οι δημοσιονομικές πολιτικές μπορούν να τη σταματήσουν. *O Μάικλ Ρόμπερτς είναι μαρξιστής οικονομολόγος. Εδώ δημοσιεύουμε αποσπάσματα άρθρου του, το οποίο δημοσιεύτηκε στο προσωπικό του μπλογκ https://thenextrecession.wordpress. com και υπάρχει ολόκληρο στα ελληνικά στο rproject.gr. Τη μετάφραση έκανε ο Θάνος Λυκουργιάς.

διεθνη

28 αυγουστου 2019

Πολιτική έκρηξη διαρκείας στο Χονγκ Κονγκ Του Πέτρου Τσάγκαρη

δώ και τρεις μήνες, από τον Ιούνιο, το Χονγκ Κονγκ συγκλονίζεται από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις της ιστορίας του. Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν βγει στους δρόμους, απεργούν και συγκρούονται βίαια με την αστυνομία. Συμμετέχουν εργάτες, εκπαιδευτικοί, δικηγόροι, υπάλληλοι ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, φοιτητές, μαθητές, μέχρι και πιλότοι της τοπικής αεροπορικής εταιρίας. Αυτό που πυροδότησε τις κινητοποιήσεις ήταν ένας νόμος που αποφάσισε να θέσει σε ισχύ η εγκάθετη, από το Πεκίνο, κυβέρνηση του Χονγκ Κονγκ. Ο νόμος προβλέπει την έκδοση ανθρώπων στην Κίνα, προκειμένου να δικαστούν εκεί για πράξεις που στο Χονγκ Κονγκ είναι απολύτως νόμιμες. Είναι σαφές ότι στόχος είναι οι πολιτικοί ακτιβιστές, οι συνδικαλιστές, οι φοιτητές, όσοι και όσες μπορούν να δρουν ελεύθερα στο Χονγκ Κονγκ, αλλά που η δράση τους είναι απαγορευμένη στην Κίνα.

Αυτονομία

Η πόλη-κράτος του Χονγκ Κονγκ βρίσκεται σε ειδικό καθεστώς από το 1997, όταν επιστράφηκε από τη Βρετανία στην Κίνα. Τότε είχε συμφωνηθεί η ενσωμάτωσή του να μη γίνει άμεσα, αλλά το 2047. Μέχρι τότε, είχε συμφωνηθεί, ότι το Χονγκ Κονγκ θα απολάμβανε ένα σημαντικό βαθμό πολιτικής αυτονομίας. Έτσι ακόμη και σήμερα είναι «Ειδική Διοικητική Περιοχή» της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, που σημαίνει ότι διαθέτει ένα δικό της μίνι-Σύνταγμα, τον Βασικό Νόμο, ο οποίος προβλέπει ελευθερία λόγου και συνάθροισης, τη μη εφαρμογή των κινεζικών νόμων, καθώς και την εκλογή κάποιων αντιπροσώπων στο νομοθετικό σώμα. Το Χονγκ Κονγκ δεν είναι δημοκρατία, ωστόσο. Ο εκάστοτε κυβερνήτης διορίζεται από το Πεκίνο, άρα είναι υπόλογος στην κινεζική κυβέρνηση. Το Νομοθετικό Συμβούλιο έχει λίγα εκλεγμένα μέλη. Τα περισσότερα μέλη του απαρτίζονται από ανθρώπους συμφερόντων, όπως εταιρίες ακινήτων και μεγάλες λογιστικές εταιρίες, τους οποίους φυσικά δεν εκλέγει κανείς. Η πόλη μοιάζει πιο πολύ με μεσαιωνική «δημοκρατία» της Ιταλίας, παρά με τις δημοκρατίες που ξέρουμε εμείς σήμερα. Οι πραγματικές κοινωνικές αιτίες της έκρηξης είναι βέβαια άλλες –και κύρια η τεράστια ανισοκατανομή πλούτου, καθώς οι δρόμοι της πόλης είναι ταυτόχρονα γεμάτοι από Λαμποργκίνι και Ρολς Ρόις, αλλά και από ηλικιωμένους που ψάχνουν με καροτσάκια τα προς το ζην. Η σχετικά πρόσφατα, ορισμένη από το Πεκίνο, κυβερνήτης Κάρι Λαμ ήταν αυτή που πυροδότησε το κίνημα αντίστασης, με την πρόθεσή της να επιβάλει το νόμο περί έκδοσης ανθρώπων στην Κίνα, πράγμα που ουσιαστικά ανατρέπει τον

Βασικό Νόμο. Το πρώτο κύμα κινητοποιήσεων ήρθε τον Ιούνιο. Τότε έγινε και η πρώτη απόπειρα γενικής απεργίας. Η κυβερνήτης υποχώρησε σχετικά γρήγορα, λέγοντας ότι ο νόμος περί έκδοσης ήταν νεκρός. Ωστόσο ήταν αργά. Τώρα πια οι διαδηλωτές έχουν αρχίσει να απαιτούν κι άλλα πράγματα, όπως την απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων, εκτενή έρευνα γύρω από τις ευθύνες της αστυνομίας στις συγκρούσεις και στους τραυματισμούς διαδηλωτών, αλλά και την παραίτηση της ίδιας της Λαμ.

Τα κύματα

Το δεύτερο κύμα διαδηλώσεων ήρθε τον Ιούλη, όταν οι διαδηλωτές έφτασαν να πολιορκούν το κοινοβούλιο και οι ριζοσπαστική νεολαία να μπαίνει μέσα σε αυτό. Παρά τη ριζοσπαστικότητα της ενέργειας δεν υπήρξαν τραυματισμοί,

Το μεγάλο πρόβλημα για το κίνημα, εκτός από την έλλειψη ηγεσίας, παραμένει η έλλειψη δεσμών και υποστήριξης από την κινέζικη ενδοχώρα καθώς η αστυνομία αποφάσισε να εκκενώσει το κτίριο. Αλλά αμέσως μετά άρχισε η οργανωμένη αντίδραση του καθεστώτος: Η αστυνομία σε συνεργασία με την οργανωμένη Μαφία της περιοχής Γιουέν Λονγκ (δίπλα στα σύνορα με την Κίνα) άρχισαν τραμπούκικες επιθέσεις αδιακρίτως εναντίον πολιτών στον τοπικό σιδηροδρομικό σταθμό, με προφανή σκοπό την τρομοκράτηση του πληθυσμού. Αυτό οδήγησε όμως σε ακόμη μεγαλύτερη αγανάκτηση και κινητοποιήσεις σε δεκάδες περιοχές της πόλης. Η κορύφωση του δεύτερου κύματος ήταν η 27η Ιουλίου, όταν, παρά την πρωτοφανή απαγόρευση της αστυνομίας, πραγματοποιήθηκε μια μεγαλειώδης διαδήλωση δύο εκατομμυρίων (συμμετείχε δηλ. πάνω από το ένα τέταρτο του πληθυσμού). Ήταν η πρώτη φορά από τότε που άρχισαν οι διαδηλώσεις που η πολιτική ανυπακοή επεκτάθηκε σε τόσο μαζικό επίπεδο. Έτσι φτάσαμε στον Αύγουστο. Στις 5 του μήνα έγινε ξανά απεργία, αυτή τη φορά με μεγάλη επιτυχία –βάζοντας έτσι στο προσκήνιο το οργανωμένο εργατικό κίνημα. Στην απεργία πρωτοστάτησαν οι εργαζόμενοι στο αεροδρόμιο και τις αερομεταφορές. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι κινεζικές αρχές, δηλ. το Κομουνιστικό Κόμμα, απαίτησε από την εταιρία Cathay Pacific λίστα με τα ονόματα των υπαλλήλων της που απέργησαν. Δεν είναι τυ-

χαίο ότι η Ένωση Ιπτάμενων Συνοδών και Φροντιστών της Cathay Pacific είναι το πιο οργανωμένο και το πιο ανεξάρτητο από το καθεστώς σωματείο στο Χονγκ Κονγκ (τραγελαφικό ένα Κομουνιστικό Κόμμα να ζητάει φακέλωμα για εργαζόμενους που απέργησαν). Υπολογίζεται ότι στην απεργία συμμετείχαν 400.000 άνθρωποι. Μετά την απεργία το κλίμα ήταν τέτοιο, ώστε πραγματοποιούνταν «πορείες νίκης» κάθε δυο-τρεις ημέρες. Στις 12 Αυγούστου έγιναν καταλήψεις του αεροδρομίου από τεράστιες μάζες ανθρώπων. Το Πεκίνο απάντησε στέλνοντας στα σύνορα 10.000 βαριά οπλισμένους αστυνομικούς, την ίδια στιγμή που στην πόλη σταθμεύει ήδη δύναμη άλλων 8.000 Κινέζων στρατιωτών.

Σύνθεση

Όπως λέει ο Αού Λόονγκ Γιου, σοσιαλιστής που ζει στο Χονγκ Κονγκ, όσον αφορά το ίδιο το κίνημα, είναι χαρακτηριστικό ότι τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης δεν έχουν παίξει κανέναν ηγετικό ρόλο, παρά μόνον παρέχουν υλική υποστήριξη και δικηγορική βοήθεια και συμμετέχουν σε ένα ενωμένο πολιτικό μέτωπο, μαζί με Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Καρδιά του κινήματος, λέει ο Γιου, είναι μερικές χιλιάδες νέων ανθρώπων, κύρια φοιτητών, που είναι έτοιμοι να συγκρουστούν –και συγκρούονται– με την αστυνομία, αναπτύσσοντας τεχνικές με ιδιαίτερη επινοητικότητα. Αλλά υπάρχουν και πολύ περισσότερες χιλιάδες που, ενώ δεν είναι έτοιμοι να βρεθούν στην πρώτη γραμμή, είναι διαθέσιμοι στο να βοηθήσουν και να στηρίξουν τους πρώτους. Αυτοί είναι εξάλλου που παρέχουν στους πρώτους κράνη, ασπίδες, νερό κλπ. κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων. Οι ιδέες όλων αυτών έχουν αντιφατικά στοιχεία και οι περισσότεροι νεολαίοι δεν έχουν πολιτικές εντάξεις. Κάποιοι π.χ. μπορεί να έχουν ξενοφοβικές απόψεις για τους Κινέζους της ενδοχώρας, ενώ κάποιοι άλλοι μπορεί να θεωρούν πολύ σημαντική τη συμμαχία με τον κινεζικό λαό. Παρά τις χαοτικές ιδέες, το πιο σημαντικό και ελπιδοφόρο είναι ότι όλοι αυτοί μιλούν για την επανάσταση πλέον, «ενώ η γενιά η δική μου», λέει ο Γιου, «φοβόταν την επανάσταση». Τα δυτικά ΜΜΕ προβάλλουν τους ξενόφοβους τοπικιστές του Κινήματος Ομπρέλα του 2014, τονίζει ο Γιου. Ωστόσο οι οργανώσεις τους είναι ελάχιστες πλέον και δεν παίζουν κανέναν ουσιαστικό ρόλο. Αλλά, συμπληρώνει ο Γιου, οι πολιτικές τους ιδέες είναι ακόμη επικίνδυνες, επειδή η κοινωνία του Χονγκ Κονγκ ήταν πάντα δεξιά και οι άνθρωποι μπορούν εύκολα να «καταπιούν» την ιδέα ότι για όλα φταίνε οι Κινέζοι της ενδοχώρας και ότι πρέπει να απελαθούν. Ο Γιου δίνει μεγάλη σημασία στο οργανωμένο εργατικό κίνημα. Τα συνδικάτα δεν είναι πολύ μεγάλα στο Χονγκ Κονγκ, λέει, τονίζοντας πως δεν οργανώνουν φυσικά πολιτικές απεργίες. Παρ’ όλα αυτά

η απεργία στις 5 Αυγούστου πέτυχε και τώρα υπάρχει συζήτηση για διοργάνωση νέας πολιτικής απεργίας τον Σεπτέμβριο. Τέλος, ο Γιου απορρίπτει τη λεγόμενη ξένη παρέμβαση. Είναι παράλογο να ελέγχονται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ οι δύο εκατομμύρια διαδηλωτές που βρίσκονται στους δρόμους και συγκρούονται με τους αστυνομικούς, αποκαλώντας τους γουρούνια. Η τεράστια πολιτικοποίηση που βιώνουμε σήμερα στο Χονγκ Κονγκ δεν οφείλεται σε κάποια ξένη παρέμβαση: είναι το Κομουνιστικό Κόμμα της Κίνας που τη δημιούργησε, άθελά του βέβαια, τονίζει ο Γιου.

Προοπτικές

Μέχρι στιγμής, όμως, η τοπική κυβέρνηση δεν έχει κάνει καμία παραχώρηση σε καμία από αυτές τις απαιτήσεις. Παρότι η Λαμ λέει ότι το αρχικό νομοσχέδιο είναι «νεκρό», αρνείται ακόμη τυπικά να το αποσύρει. Και είναι πολύ δύσκολο να δει κανείς πώς το Πεκίνο, το οποίο έχει τον τελικό λόγο, θα επιτρέψει στην όποια Λαμ να κάνει ένα βήμα προς τα πίσω. Το να δεχτούν οποιοδήποτε από τα αιτήματα θα σήμαινε ότι θα άνοιγε ο ασκός του Αιόλου, ώστε μια σειρά καταπιεσμένοι στην υπόλοιπη Κίνα (είτε εργάτες είτε εθνικές μειονότητες) να διεκδικήσουν τα ίδια και –το χειρότερο– με τον ίδιο τρόπο. Βέβαια η κυβέρνηση του Χονγκ Κονγκ έδωσε ένα τυράκι για να εκτονώσει το κίνημα: Στα τέλη Αυγούστου ανακοίνωσε φορολογικές ελαφρύνσεις και επιδοτήσεις ύψους 19,1 δισεκατομμύρια HK (περίπου 4 δισ. ευρώ). Σχεδόν κανείς δεν βλέπει σε αυτά τα βήματα κάτι άλλο εκτός από μια αξιολύπητη προσπάθεια δωροδοκίας των ανθρώπων, ώστε να επιστρέψουν στην παθητικότητα. Το μεγάλο πρόβλημα για το κίνημα, εκτός από την έλλειψη ηγεσίας, παραμένει η έλλειψη δεσμών και υποστήριξης από την κινέζικη ενδοχώρα. Ωστόσο υπάρχουν μερικές φωνές που ζητούν την οικοδόμηση δεσμών μεταξύ του αγώνα στο Χονγκ Κονγκ και εκείνων της ηπειρωτικής χώρας. Ο πιο γνωστός είναι ο Λέουνγκ Κουόκ-χανγκ, ή αλλιώς «Μακρυμάλλης», ένας πρώην τροτσκιστής και εκλεγμένος αντιπρόσωπος στο Νομοθετικό Συμβούλιο, του οποίου όμως η εκλογή κρίθηκε «παράνομη» έπειτα από παρέμβαση του Πεκίνου. Ο ίδιος και οι άλλοι αγωνιστές που συμμερίζονται την άποψή του, έχουν εδώ και καιρό υποστηρίξει ότι, χωρίς χερσαία στήριξη, το Χονγκ Κονγκ θα είναι πάντοτε υπό πίεση από το Πεκίνο. Το αίτημα για εκδημοκρατισμό μπορεί να βρει απήχηση ανάμεσα στους εργάτες και τους αγρότες, που υποφέρουν πολύ περισσότερο από την κυριαρχία του Πεκίνου απ’ ό,τι οι κάτοικοι του Χονγκ Κονγκ. Ακόμη αυτές οι φωνές είναι πολύ μειοψηφικές. Αλλά, αν το κίνημα προχωρήσει σε ανώτερο επίπεδο το επόμενο διάστημα, είναι πολύ πιθανό οι φωνές αυτές να πολλαπλασιαστούν.

αντιρατσισμος

28 αυγουστου 2019

Αντιφασιστικός Σεπτέμβρης στο Κερατσίνι

Χρυσή Αυγή παρουσιάζει εικόνα παραλυτικής κρίσης (διαδοχικά κλεισίματα γραφείων κλπ), μετά τις διαδοχικές εκλογικές ήττες και το σκηνικό αλληλοφαγωμάρας που επικρατεί, ενώ σύντομα τα στελέχη και η ηγεσία της θα ξαναβρεθούν απολογούμενα στις δικαστικές αίθουσες, καθώς η δίκη ξαναρχίζει μέσα στο Σεπτέμβρη. Σε αυτό το φόντο, το κίνημα και η Αριστερά έχουν δυνατότητες κι ευκαιρίες με τη δράση τους να «τελειώσουν τη δουλειά», να δώσουν στην νεοναζιστική συμμορία χτυπήματα που θα εξασφαλίσουν ότι δεν θα ξανασηκώσει κεφάλι. Αυτά κάνουν τον –κεκτημένο πλέον– «αντιφασιστικό Σεπτέμβρη» πολύ πιο σημαντικό φέτος. Πάντοτε η επέτειος της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα είχε τη σημασία της, για να θυμόμαστε τον Killah-P, για να θυμίζουμε τι είναι η Χρυσή Αυγή και να δίνουμε συνέχεια στον αγώνα ενάντια στο φασισμό. Αλλά η ιδιαίτερη φετινή συγκυρία είναι εμφανής και η ευρύτερη συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος είχε φανεί από τα τέλη Ιούνη ακόμα, όπου η μαζικότητα της αντιφασιστικής συνέλευσης στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ της Αθήνας ήταν η μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά, πιάνοντας μεγέθη «ανοιχτής εκδήλωσης». Στο ίδιο το Κερατσίνι, ήδη προγραμματίζεται μια πιο πλούσια εκδήλωση από κάθε άλλη φορά –τόσο σε διάρκεια με καθημερινές δράσεις, όσο και σε εύρος δραστηριοτήτων. Εκθέσεις, προβολές ταινιών, εργαστήρια, γκράφιτι στους τοίχους της γειτονιάς,

καθημερινές συζητήσεις με πλούσια αντιφασιστική θεματολογία, συναυλία με ερασιτεχνικά συγκροτήματα από τα σχολεία της περιοχής, διαμορφώνουν ένα «υπόδειγμα» αλληλεγγύης και αντιφασισμού στη γειτονιά, ως απάντηση στην προσπάθεια των νεοναζί να μετατρέψουν τις γειτονιές σε «φωλιές» μίσους. Οι τοπικές εκδηλώσεις θα κορυφωθούν με την κεντρική συναυλία (Σιγά Μη Φοβηθώ) και με την συγκέντρωση που θα διαδηλώσει προς τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στον Πειραιά. Όπως είχαν δηλώσει ότι επιδιώκουν και οι διοργανωτές κατά την αντιφασιστική συνέλευση του Ιούνη, φέτος επιχειρείται ένα «μοντέλο» που θα προσπαθεί να «ριζώσει» την αντιφασιστική δράση στη γειτονιά και να ενεργοποιήσει την τοπική κοινωνία και μάλιστα σε μια περιοχή που αποτελεί ένα από τα τελευταία «κάστρα» τα οποία επιχειρεί να κρατήσει ακόμα και σήμερα η Χρυσή Αυγή. Είναι μια καλή ευκαιρία να απομονωθούν οριστικά οι φασίστες στις γειτονιές του Παύλου, αλλά και ένα παράδειγμα που θα πρέπει να γενικευτεί. Η διάθεση για «πανελλαδικές δράσεις», για να μην περιοριστεί στο Κερατσίνι η επέτειος, είναι πολύτιμη. Μέσα από έναν τέτοιο «πόλεμο θέσεων» σε κάθε γειτονιά μπορούμε να δώσουμε επιτυχημένα τη μάχη με τις ρατσιστικές-ακροδεξιές ιδέες που διαχέονται ως δηλητήριο κι αποτελούν το εύφορο έδαφος για την ανάπτυξη δυνάμεων όπως η Χρυσή Αυγή, αλλά και άλλα ακροδεξιά ή νεοφασιστικά «φρούτα». Με τέτοιες δράσεις μπορούμε να συσπειρώσουμε και τις κοινωνικές δυνάμεις που χρειάζονται και για την κεντρική-πολιτική αντιπαράθεση, που παραμένει αναντικατάστατη, ειδικά καθώς η δίκη θα μπαίνει στην τελική της ευθεία.

Το πρόγραμμα εκδηλώσεων Παρασκευή 13/9

18.00: Έναρξη εκδηλώσεων 19.00-23.00: Εκθέσεις 19.30: Συζήτηση «ΜΜΕ και φασισμός», μιλάνε οι Άρης Χατζηστεφάνου (δημοσιογράφος, INFOWAR), Μάριος Λόλος (Φωτορεπόρτερ), Λουκάς Σταμέλλος (ΟΜΝΙΑ TV). Συντονίζει η Ελευθερία Κουμάντου (δημοσιογράφος, Πρωτοβουλία Golden Dawn Watch). 21.30-23.00: Dj Set με τους Damned1 & LowP.

Σάββατο 14/9

11.00-19.00: «Να μην αφήσουμε σπιθαμή τοίχου στους φασίστες» (street art). Με τη συμμετοχή δεκάδων καλλιτεχνών: Political Stencil, AcG, Alone 98, platon, onetwo, nique, sner, spent 1, spantone, taish, rtm, zie κλπ. 11.00-23.00:Εκθέσεις 18.30-20.30: Προβολές Αντιφασιστικών - Αντιρατσιστικών ταινιών μικρού μήκους: «Red Hulk» (σενάριο - σκηνοθεσία Ασημίνα Προέδρου), «Jafar» (σενάριο - σκηνοθεσία Νάνσυ Σπετσιώτη), «Η εκπαίδευση για το Θάνατο: Πώς δημιουργείται ένας Ναζι» (Walt Disney), «Φίλο(ι)…Ξένοι» (1ο ΓΕΛ Κερατσινίου). Θα ακολουθήσει συζήτηση με συμμετοχή των δημιουργών και με θέμα: «Μπορεί ο κινηματογράφος να σταθεί ως ανάχωμα στη διάχυση ρατσιστικών και φασιστικών ιδεών στην κοινωνία;». 18.00: Ανοιχτή συζήτηση για τη δημιουργία εργαστηρίων σκίτσου, φωτογραφίας, Graffiti. 19.30-24.00: Μουσικό Φεστιβάλ με συμμε-

τοχή νέων ερασιτεχνικών σχημάτων από σχολεία και γειτονίες. Σύντομα θα ανακοινωθούν οι συμμετέχοντες.

Κυριακή 15/9

18.00-23.00 : Εκθέσεις 19.00: Συζήτηση «Η δίκη της Χρυσής Αυγής και η δράση του αντιφασιστικού κινήματος καθοριστικοί παράγοντες στη συρρίκνωση της Χ.Α.». Συμμετέχουν Χρύσα Παπαδοπούλου, Ελευθερία Τομπατζόγλου (Δικηγόροι της Πολιτικής Αγωγής), Δημήτρης Κουσουρής (πανεπιστημιακός, ιστορικός), Δημήτρης Ψαρράς (δημοσιογράφος), Αγγελική Βαλσαμάκη (Αντιφασιστικός Συντονισμός Αθήνας Πειραιά). Συντονίζει ο Χρήστος Καραγιαννάκης (Αντιφασιστικός Σεπτέμβρης). 21.30-23.30: Συναυλία με τους Παντελή Κυραμαργιό, Αστικά Καβούκια.

Συναυλία Τρίτη 17/9

Πολυχώρος Λιπασμάτων Δραπετσώνας Έναρξη 19.30 – Είσοδος Ελεύθερη. Διοργάνωση: Οικογένεια Φύσσα. Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Άλλος Κόσμος, Night Stalker, No Hard Feelings, Social Waste, The Titz, Dj Moya.

Αντιφασιστική συγκέντρωση Τετάρτη 18/9, 17.30

Οδός Παύλου Φύσσα 60, Κερατσίνι. Πορεία στον Πειραιά προς τα γραφεία της Ναζιστικής Χρυσής Αυγής.

μικρά αντιρατσιστικά

Της Χριστίνας Μινάσσα

Η καπετάνισσα Πία Κλεμπ έγινε γνωστή, όταν συνελήφθη στην Ιταλία του Σαλβίνι για διάσωση προσφύγων κι αντιμετωπίζει δίωξη για υποτιθέμενη συνεργασία με διακινητές. Η σοσιαλδημοκράτισσα δήμαρχος Παρισιού θέλησε να τη βραβεύσει και η άρνηση της Πία είναι η καλύτερη απάντηση στο ψευτοδίπολο «προοδευτικών ευρωπαϊστών» και «ακροδεξιών λαϊκιστών». Γράφει μεταξύ άλλων: «Κυρία Ινταλγκό, θέλετε να μου δώσετε ένα μετάλλιο για την αλληλέγγυα δράση μου στη Μεσόγειο… Την ίδια στιγμή, η αστυνομία σας κλέβει τις κουβέρτες από τους άστεγους που έχετε εξαναγκάσει να ζουν στον δρόμο, ενώ επιτίθεστε σε διαδηλώσεις και διώκετε άτομα που υπερασπίζονται τα δικαιώματα των προσφύγων και των αιτούντων άσυλο. Θέλετε να μου δώσετε ένα μετάλλιο για πράξεις που πολεμάτε από τα δικά σας τείχη. Είμαι βέβαιη ότι δεν θα εκπλαγείτε που αρνούμαι το μετάλλιο της Πόλης του Παρισιού… Δεν χρειαζόμαστε μετάλλια. Δεν χρειαζόμαστε τις αρχές του κράτους να αποφασίζουν ποιος είναι «ήρωας» και ποιος είναι «παράνομος»...». Στο κλείσιμο υπενθυμίζει το σύνθημα που αφορά μια ολόκληρη περίοδο που ζούμε: «Χαρτιά και στέγη για όλους! Ελευθερία κίνησης και διαμονής!».

Οι Proud Boys, μια από τις πιο βίαιες ακροδεξιές ομάδες στις ΗΠΑ, διαδήλωσε στο Πόρτλαντ, το οποίο έχει κάνει «επίκεντρο» της δράσης της εδώ και μήνες. Η ακροδεξιά κινητοποίηση έχει τη σημασία της. Οι Proud Boys έχουν επιλέξει το Πόρτλαντ, γιατί είναι η πιο «λευκή» μεγάλη πόλη των ΗΠΑ και γιατί έχει την πιο συνεργάσιμη αστυνομία (με στοιχεία να αποκαλύπτουν στενούς επιχειρησιακούς δεσμούς και προνομιακές σχέσεις, πέρα από την κλασσική ανοχή ή φιλικότητα των μπάτσων). Σε αυτό το «προνομιακό πεδίο» λοιπόν, οι ακροδεξιοί ξεκινούν μια καμπάνια που απαιτεί την καταστολή των αντίφα («ενάντια στην εγχώρια τρομοκρατία» το λένε). Ο ηγέτης τους δήλωσε ανοιχτά ότι θα κινητοποιούνται κάθε μήνα, ώσπου να αποφασίσει ο δήμαρχος ότι δεν αντέχει το κόστος (οικονομικό και πολιτικό) και να «τσακίσει τους αντίφα». Γιατί είναι τόσο σημαντικό; Γιατί έρχεται σε μια περίοδο που στο ίδιο το Ρεπουμπλικάνικο Κόμμα συζητιέται ανοιχτά να κηρυχθούν οι ομάδες των αντίφα τρομοκρατικές…

Στη Σάμο, επιστρατεύτηκε αερόπλοιο Ζέπελιν (αυτά τα τερατουργήματα που πρωτοεμφανίστηκαν στην Ελλάδα για να «ελέγχουν» από τον ουρανό την Αθήνα στους Ολυμπιακούς του 2004) ενάντια στους μετανάστες που θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο! Μάλιστα το Πανεπιστήμιο Αιγαίου αποφάσισε να παραχωρήσει στο Λιμενικό και την Frontex άδεια χρήσης του δικτύου του για τη μεταφορά δεδομένων που συλλέγει το Ζέπελιν, όπως και χώρο του πανεπιστημίου για την τοποθέτηση εξοπλισμού. Ο σύλλογος ΔΕΠ καταγγέλλει ότι η απόφαση πάρθηκε «νύχτα» (και όχι από τη Σύγκλητο) και καλεί το Πανεπιστήμιο να μην παίξει «το ρόλο αρωγού των συνοριοφυλάκων στην αστυνόμευση πολιτών, μεταναστών και προσφύγων».

Μια ακροδεξιά ισπανική ιστοσελίδα έγραψε: «Κάτι δεν πάει καλά στην Ισπανία, όταν εξαντλημένοι πυροσβέστες, που σβήνουν τη φωτιά στα Κανάρια, κοιμούνται στο δρόμο, γιατί δεν τους πληρώνει (η κυβέρνηση) ξενοδοχείο. Όμως η κυβέρνηση είναι ικανή να ξοδέψει ένα εκατομμύριο ευρώ για να στείλει το πλοίο του πολεμικού ναυτικού Audaz με πλήρωμα 62 άτομα ως τη Λαμπεντούσα για να μεταφέρει μετανάστες». Απάντησε ο Χόρχε Λουίς Γκονθάλεθ Ντίαθ: «Είμαι επικεφαλής των πυροσβεστών στα Κανάρια Νησιά... Είμαστε εξαντλημένοι. Ξεκουραζόμαστε εκεί έξω, γιατί στην πρώτη γραμμή του πυρός δεν μπαίνει κανείς άλλος εκτός από εμάς. Έτσι είναι και έτσι πρέπει να είναι. Όταν παίρνω άδεια για τις διακοπές μου, μπαρκάρω και κάνω διασώσεις ανθρώπων που θαλασσοπνίγονται εξαιτίας ανθρώπων σαν εσένα. Μου φαίνεται τόσο αναξιοπρεπές και οπορτουνιστικό το μήνυμά σου που παρότι είμαι εξαντλημένος, θεωρώ υποχρέωσή μου να σου απαντήσω. Πάντως θα φρόντιζα να σώσω και τη δική σου ζωή, αν βρισκόσουν ποτέ σε κίνδυνο. Ακόμα και τη δική σου...». Ηχηρή τάπα...

28 αυγουστου 2019

αντιρατσισμοσ

Η διάσωση δεν είναι έγκλημα Πρόσφυγες καλοδεχούμενοι! Της Κατερίνας Σεργίδου

τις 21 Αυγούστου πρόσφυγες και ακτιβίστριες-ές πανηγύρισαν τον ελλιμενισμό του πλοίου διάσωσης της ισπανικής ΜΚΟ Proactiva Open Arms, τραγουδώντας το Bella Ciao στο λιμάνι της Λαμπεντούζα. Επί 19 ημέρες 147 πρόσφυγες, ανάμεσά τους ασυνόδευτα παιδιά, μαζί με 19 μέλη του πληρώματος βρίσκονταν παγιδευμένοι, αφού η ιταλική κυβέρνηση δεν επέτρεπε στο πλοίο να πλησιάσει στο λιμάνι του ιταλικού νησιού Λαμπεντούζα, ούτως ώστε να αποβιβαστούν οι πρόσφυγες. Η αποστολή διάσωσης ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2019 από τη Βαρκελώνη με κατεύθυνση την Ελλάδα. Το πλήρωμα του Open Arms, αψηφώντας τους νόμους που απαγορεύουν τη διάσωση προσφύγων, προσπάθησε να μεταφέρει με ασφάλεια τους πρόσφυγες, που διέσωσε στη Μεσόγειο, σε κάποιο κοντινό λιμάνι. Οι συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων και του πληρώματος μετά από ένα τόσο μεγάλο και δύσκολο ταξίδι ήταν τέτοιες, που ανάγκασαν το Open Arms να ζητήσει από τις ιταλικές αρχές τον ελλιμενισμό του πλοίου στην Λαμπεντούζα, που βρισκόταν μόλις 900 μέτρα μακριά. Κάποιοι από τους πρόσφυγες προσπάθησαν να κολυμπήσουν προς το λιμάνι, πηδώντας από το πλοίο, ενώ σε ελάχιστους που αντιμετώπιζαν προβλήματα υγείας, επιτράπηκε η μεταφορά τους στην Ιταλία. Ο Σαλβίνι για αρκετές μέρες, όπως ήταν αναμενόμενο, κράτησε πολύ σκληρή στάση, πανηγυρίζοντας στα κοινωνικά δίκτυα τον αποκλεισμό του Open Arms. Το ζήτημα ευαισθητοποίησε ιδιαίτερα τα κινήματα στην Ισπανία, που άσκησαν έντονη πίεση στην ισπανική κυβέρνηση για να πάρει θέση ενάντια στον απάνθρωπο αποκλεισμό. Προσωπικότητες των τεχνών και των γραμμάτων απηύθυναν έκκληση στην ισπανική κυβέρνηση να επιτρέψει στο Open Arms να πιάσει σε κάποιο ισπανικό λιμάνι. Η ισπανική κυβέρνηση δεν είχε καμία πρόθεση να λύσει το ζήτημα, υπενθυμίζοντας ότι το Οpen Αrms κινδυνεύει να τιμωρηθεί με ποινή προστίμου ενός εκατομμυρίου, αφού η διάσωση προσφύγων απαγορεύεται. Κάτω από την πίεση της κοινωνίας, η ισπανική κυβέρνηση δέχτηκε τελικά τον ελλιμενισμό του πλοίου στην Αλχεσίρα. Αυτή η απόφαση όμως άργησε να έρθει, αφού οι επιβάτες του πλοίου δεν είχαν τις αντοχές πια να πραγματοποιήσουν ένα ταξίδι 6 ημερών για να φτάσουν στο νότο της Ισπανίας, ενώ βρίσκονταν λίγα μόλις λεπτά από το λιμάνι της Λαμπεντούζα. Υπό το φόβο να υπάρξουν θύματα, η ιταλική κυβέρνηση επέτρεψε τελικά στο πλοίο ανθρωπιστικής βοήθειας να φτάσει μέχρι το λιμάνι της Λαμπεντούζα. Η υπόθεση ωστόσο παραμένει ανοι-

χτή και όσον αφορά την τύχη των προσφύγων (ελάχιστοι θα μπορέσουν να ταξιδέψουν μέχρι την Ισπανία) και όσον αφορά την τύχη του πληρώματος και των υπευθύνων του Open Arms. Το

ακροδεξιό κόμμα VOX έχει ήδη ξεκινήσει νομικές διαδικασίες ενάντια στο Open Arms. Ανάμεσα στα μηνύματα και τις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης ξεχώρισε το γράμμα του δημάρχου της

πόλης Κάδις και μέλους της οργάνωσης Anticapitalistas Χοσέ Μαρία Γκονζάλες που ζητούσε από την ισπανική κυβέρνηση να επιτρέψει στο πλοίο να πιάσει στο λιμάνι της πόλης.

Η επιστολή του Δημάρχου του Κάδις προς την ισπανική κυβέρνηση 13 Aυγούστου 2019, Αξιότιμε πρόεδρε Έγραψε ο Δάντης Αλιγκέρι στη Θεία Κωμωδία ότι “Οι πιο σκοτεινές γωνιές στην Κόλαση είναι φυλαγμένες για εκείνους που διατηρούν την ουδετερότητά τους σε εποχές ηθικής κρίσης”. Αναφερόταν σε αυτούς που επιλέγουν να κοιτάζουν αλλού, ενώ οι καταστάσεις είναι τέτοιες που υπάρχει ηθική υποχρέωση να πάρουν θέση. Γι’ αυτούς που αποφεύγουν να δεσμευτούν με την ιστορία και τη συγκυρία. Σήμερα, περισσότεροι από 160 άνθρωποι, ανάμεσα τους κορίτσια και αγόρια, συνεχίζουν να βρίσκονται για περισσότερες από 12 ημέρες και νύχτες, σε ένα πλοίο στη μέση της θάλασσας. Το Open Arms βρίσκεται μόλις 10 μίλια μακριά από οποιαδήποτε ακτή. Σταματημένο, εξαντλημένο, δύσπιστο, καθώς οι ρατσιστικές φωνές αρνούνται να το αφήσουν να προσαράξει στις ακτές τους και καθώς οι προοδευτικές φωνές σιωπούν ή κατηγορούν αυτούς που αγωνίζονται για έναν καλύτερο κόσμο ότι “στέκονται εμπόδιο στις σημαντικές αποφάσεις”. Λες και οι προσπάθειες για να σωθούν ζωές από τα κύματα αποτελεί ασήμαντη απόφαση. Το να αγνοούν αυτή την κατάσταση και να παραμένουν με σταυρωμένα τα χέρια τους τοποθετεί δίπλα στους Σαλβίνι, στις Λε Πεν, στους Aμπασκάλες [ΣτΜ: Σαντιάγκο Αμπασκάλ, ηγέτης του ακροδεξιού

ισπανικού κόμματος VOX] και όλες αυτές τις φωνές που θέλουν να γεμίσουν τα σύνορά μας με τείχη μίσους και συρματοπλέγματα, που θέλουν να μας πιουν το αίμα. Ξεχνούν όμως ότι η φτώχια και ο φόβος δεν καταλαβαίνουν από εθνικότητες και καταγωγή, πολύ περισσότερο στα άγρια ξημερώματα στη μέση του ωκεανού. Γι’ αυτό ως δήμαρχος του Κάδις, κατανοώντας ότι το έργο μας στους δήμους δεν ξεκινάει και δεν τελειώνει στην κοινότητά μας, κατανοώντας ότι έχουμε μια διεθνή και παγκόσμια ευθύνη για μια πιο δίκαιη κοινωνία, προσφέρω το λιμάνι μας σαν χώρο προσάραξης του Open Arms. Αποστέλλω αυτό το γράμμα στην Κυβέρνηση και στη Γενική Διεύθυνση Εμπορικής Ναυτιλίας που υπάγεται στο Υπουργείο Ανάπτυξης, για να τους ζητήσω να επιτρέψουν σε αυτούς τους ανθρώπους –πλήρωμα και ναυαγούς– να αποβιβαστούν στο Κάδις. Πρόκειται για ανθρώπους που αντιμετωπίζουν μια οριακή κατάσταση ζωής και που δεν μπορούν να περιμένουν άλλο. Πρόκειται για ένα επείγον μέτρο. Δεν θέλω αύριο να πρέπει να εξηγήσω στους γιους μου και στην κόρη μου γιατί δεν έκανα τίποτα απέναντι στην αδικία που υφίσταται το πλοίο του ανθρωπισμού και αυτοί που προσπαθούν να ξεφύγουν από την πείνα και τη δυστυχία. Δεν θέλω κανένας γείτονας και γειτόνισσα να θυμάται το παρελθόν

με ανήσυχη συνείδηση. Αντίθετα το παρελθόν μου (μας) θυμίζει ότι αυτή η γη ήταν πάντα μια γη αλληλέγγυα, ότι σε αυτή τη γη δεν μεγαλώσαμε με σύνορα και συρματοπλέγματα, αλλά μεγαλώσαμε στις αυλές γειτόνων με ανοιχτές πόρτες, στις οποίες, παρά τις ιστορικές ανάγκες, δεν έλειψε ποτέ μια χούφτα ρύζι στη σούπα για όποιον τη χρειαζόταν κάθε στιγμή. Προφανώς, το Κάδις, λόγω της ενδημικής φτώχειας και ανεργίας που μας επιβλήθηκε, δεν θα αποτελεί ποτέ τον τελικό προορισμό για όποιον περνάει από εδώ για να τα βγάλει πέρα, όμως επίσης έχω να σας πω ότι δεν υπάρχει πιο ξεχωριστή πόλη από αυτήν για να ξεκινήσει ένας άνθρωπος τη ζωή του από την αρχή, μια πόλη που αγκάλιασε τον κόσμο με το ανοιχτό της πνεύμα, μια πόλη συμπεριληπτική, αλληλέγγυα. Πολύ περισσότερο τώρα που αυξάνονται οι ρατσιστικές κραυγές της ακροδεξιάς, κραυγές που τείνουν να επιβληθούν, επειδή κάποιοι δεν πήραν θέση, τώρα που ένα πλοίο φορτωμένο με ζωές παραμένει ξεχασμένο στα βάθη του πελάγους. Για όλους αυτούς τους λόγους, επαναλαμβάνω το αίτημά μου προς την κυβέρνηση της Ισπανίας, το Υπουργείο Ανάπτυξης και τη Γενική Διεύθυνση Εμπορικής Ναυτιλίας για προσφορά του Κάδις, ώστε να αποβιβαστεί εδώ το Open Arms.

ΔΙΕΘΝΗ

28 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2019

Πορτογαλία Μια απεργία οδηγών βυτιοφόρων, που διεκδικούσαν αύξηση του βασικού µισθού από 630 ευρώ στα 900 (κι αυτό σταδιακά, ως το 2022), έδειξε τα όρια του κυβερνητικού «προοδευτισµού» στην Πορτογαλία. Η κυβέρνηση των Σοσιαλιστών (που στηρίζεται στην κοινοβουλευτική ανοχή του ΚΚ Πορτογαλίας και του Μπλόκο) µπορεί να αύξησε τον άθλιο κατώτατο µισθό, αλλά στύλωσε αµέσως τα πόδια µπροστά σε µια µαχητική διεκδίκηση, που επιδίωκε να «ξεχειλώσει» προς τα πάνω τις µισθολογικές αυξήσεις, σε επίπεδα αξιοπρέπειας. ∆εν το συζητούσε καν, παρά µόνο κατασυκοφαντούσε τους «εγωιστές» (καθώς η απεργία ήταν πετυχηµένη και τα πρατήρια άδειαζαν). Όταν δεν έπιασε η συκοφάντηση, η «προοδευτική» κυβέρνηση έδειξε τα δόντια της: Ο στρατός κινητοποιήθηκε ως απεργοσπαστικός µηχανισµός και κηρύχθηκε πολιτική επιστράτευση των απεργών, µε ποινή απόλυσης και φυλάκισης ως 2 χρόνια για όποιον τολµούσε να συνεχίσει την απεργία…

Brexit: ∆υο µήνες πριν την προθεσµία, µε τον Μπόρις Τζόνσον στο τιµόνι Του Πάνου Πέτρου

ετά την κατάρρευση της Τερέζα Μέι, το καλοκαίρι οι Συντηρητικοί ανέδειξαν στην ηγεσία τους – και στην πρωθυπουργία του Ηνωµένου Βασιλείου– τον Μπόρις Τζόνσον. Ένας αντιδραστικός τσαρλατάνος, γνωστός ως BoJo (από τα αρχικά του, που όµως παραπέµπουν σε όνοµα κλόουν), βρέθηκε στην ηγεσία ενός από τους ισχυρότερους και σταθερότερους καπιταλισµούς διεθνώς. Επιπλέον, το παραδοσιακό κόµµα της αστικής τάξης επέλεξε ως πρωθυπουργό έναν άνθρωπο που δείχνει αποφασισµένος να προχωρήσει σε µια επιλογή που προκαλεί φόβο στην πλειοψηφία της βρετανικής αστικής τάξης –το άτακτο «σκληρό» Brexit. Πρόκειται για εξόφθαλµο σύµπτωµα του βάθους της πολιτικής κρίσης στο Ηνωµένο Βασίλειο, την οποία ο Σκοτσέζος µαρξιστής Νιλ Ντέιβιντσον περιγράφει ως «συνολική κρίση του κράτους» (ως µηχανισµός διευθέτησης των ζητηµάτων του βρετανικού καπιταλισµού, ως πολιτειακό σύστηµα, ως πολιτικό προσωπικό, ως εδαφική έκταση κ.ο.κ.). Ο Μπόρις είναι ένθερµος υποστηρικτής του Brexit. Το πώς θα κινηθεί ως πρωθυπουργός πλέον µένει να φανεί. Ένας βουλευτής του κυβερνητικού κόµµατος εκτίµησε ότι «θα φτιασιδώσει λίγο τη συµφωνία της Μέι» κι έπειτα θα επιχειρήσει τον εκβιασµό «είτε δεχόµαστε αυτό, είτε χάνουµε τελείως το Brexit και παραδίδουµε και τη χώρα στον Κόρµπιν». Μόνο που αυτό επιχείρησε η Μέι –και οδηγήθηκε στην ατιµωτική αποστράτευση, η οποία έφερε τον Τζόνσον «στον αφρό». Επιπλέον, η προσπάθεια «φτιασιδώµατος» της υπάρχουσας συµφωνίας µε την ΕΕ δεν θα έχει µεγάλη τύχη –ήδη οι Βρυξέλλες εκπέµπουν το µήνυµα ότι δεν θα συζητήσουν ουσιώδεις αλλαγές. Ο Τζόνσον και οι πιο ένθερµοι οπαδοί του Brexit πίστευαν ότι η Μέι ήταν πολύ συµφιλιωτική κι υποχωρητική κατά τις διαπραγµατεύσεις µε την ΕΕ κι ότι γενικότερα έδει-

χνε πιο κοντά στις Βρυξέλλες παρά στην Ουάσινγκτον. Ο φιλο-αµερικανικός προσανατολισµός τους έχει δύο πτυχές: Η µία αφορά την τακτική, µε τον Τζόνσον να θεωρεί ότι η «διπλωµατία Τραµπ» (µονοµερείς ενέργειες, απειλές, τσαµπουκάδες) θα είναι πιο αποτελεσµατική στη διαπραγµάτευση µε την ΕΕ. Η δεύτερη αφορά στρατηγικές επιλογές. Σε περίπτωση οικονοµικής ρήξης µε την ΕΕ και κατάρρευσης µιας κεντρικής επιλογής του βρετανικού καπιταλισµού από τη δεκαετία του ’60 και µετά, η «εναλλακτική» θα είναι η σύσφιξη σχέσεων µε τις ΗΠΑ του Τραµπ µε διµερείς εµπορικές συµφωνίες κ.ο.κ. Οι δεξιοί ευρωσκεπτικιστές πιστεύουν ότι εκεί οι προοπτικές είναι καλύτερες για τον βρετανικό καπιταλισµό.

Άτακτη έξοδος;

Μπορεί ο Τζόνσον να µην έχει υποχρεωτικά ως στόχο ένα «σκληρό Brexit», αλλά η «διαπραγµάτευση» που προτίθεται να κάνει και η ανένδοτη στάση της ΕΕ κάνουν πολύ πιθανό το σενάριο «άτακτης εξόδου» στις 31 Οκτώβρη. Και η µόνη δέσµευση του Τζόνσον κατά την εσωκοµµατική µάχη του καλοκαιριού ήταν ότι «στις 31 Οκτώβρη η Βρετανία φεύγει, µε συµφωνία ή χωρίς». Μοιάζει ειλικρινής η πρόθεσή του να αφήσει ένα «άτακτο» Brexit να συµβεί, αν δεν καταφέρει να παρουσιάσει µια νέα συµφωνία, που θα µπορεί να πείσει την ευρωσκεπτικιστική του βάση υποστήριξης. Μόνο που δεν

υπάρχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία υπέρ ενός «άτακτου Brexit», ανοίγοντας τη δηµόσια συζήτηση για πιθανές µεθόδους παράκαµψης της Βουλής. Οι επόµενες εβδοµάδες –αφότου θα επιστρέψουν οι βουλευτές στα καθήκοντά τους µέχρι και την 31η Οκτώβρη– αναµένονται «θερµές» πολιτικά.

Εναλλακτικά σενάρια

Στη δηµόσια συζήτηση έχει ήδη πέσει το σενάριο «κυβέρνησης εθνικής ενότητας», που θα σταµατήσει τον Τζόνσον. Στην πράξη αυτό που συζητιέται είναι «κυβέρνηση των νεοφιλελεύθερων υποστηρικτών της παραµονής στην ΕΕ» (οι «ευρωπαϊστές» των Συντηρητικών, οι Φιλελεύθεροι ∆ηµοκράτες, οι µπλερικοί Εργατικοί) µε λίγους προοδευτικούς ως µαϊντανούς (π.χ. Πράσινοι ή κάποιοι αριστεροί Εργατικοί που διαφωνούν µε το άτακτο Brexit) της «εθνικής ενότητας». Στο νέο τοπίο, οι Εργατικοί µπαίνουν µε µια νέα γραµµή: Ανατροπή του Τζόνσον, συγκρότηση µεταβατικής κυβέρνησης από τους Εργατικούς µε στόχο να αποτρέψει το «άτακτο» Brexit και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές, στις οποίες οι Εργατικοί θα κατέβουν έχοντας το δηµοψήφισµα στις προεκλογικές τους δεσµεύσεις. Πρόκειται για µετατόπιση από τη συνεδριακή απόφαση που έλεγε ότι το δηµοψήφισµα τίθεται ως επιλογή µόνο αν δεν εξασφαλιστούν πρόωρες εκλογές. Η ηγεσία Κόρµπιν υποχωρεί στις δεξιές πιέσεις των «ευρωπαϊστών» του

κόµµατος, καθώς όχι µόνο δεν υπήρξε «αριστερό αντίβαρο», αλλά αντίθετα σηµαντικό τµήµα της αριστερής πτέρυγας των Εργατικών επίσης έχει στραφεί προς την παραµονή στην ΕΕ, είτε από φόβο απέναντι στην δεξιά εκδοχή Brexit, είτε από ευρωµεταρρυθµιστική τύφλωση. Παράλληλα όµως, το συνολικό «πακέτο» διεξόδου που προτείνει ο Κόρµπιν (κυβέρνηση Εργατικών και σύντοµα εκλογές) επιχειρεί τουλάχιστον να απαντήσει στην πίεση της «εθνικής ενότητας», κρατώντας το κόµµα του έξω από τέτοια σενάρια. Η νέα γραµµή δεν αλλάζει τη διαρκή «θολούρα» της στάσης των Εργατικών. ∆εν είναι σαφές το ερώτηµα ενός µελλοντικού δηµοψηφίσµατος (έγκριση ή απόρριψη µιας συµφωνηµένης εξόδου που θα έχει στο µεταξύ πετύχει η µεταβατική κυβέρνηση; Αν απορριφθεί η συγκεκριµένη εκδοχή εξόδου αυτό σηµαίνει αυτόµατα παραµονή ή άτακτη έξοδο; Θα µπουν περισσότερες από δύο επιλογές κι αν ναι, ποια κερδίζει και µε τι ποσοστό;), ενώ δεν είναι καν σαφής η θέση που θα υπερασπιστεί το κόµµα των Εργατικών σε περίπτωση που αυτό γίνει. Η πάλη ενάντια στις συνέπειες του «δεξιού Brexit» µπορεί και πρέπει να οργανωθεί µε άλλους όρους. Για παράδειγµα, ο Τζόνσον δείχνει να επιτίθεται µε οξύτητα στα δικαιώµατα των Ευρωπαίων µεταναστών. Είναι υπόθεση του αντιρατσιστικού κινήµατος και της Αριστεράς –είτε στηρίζουν την παραµονή είτε την έξοδο– να υπερασπιστούν το δικαίωµα στην ελεύθερη µετακίνηση –για όλους τους ανθρώπους, είτε µέσα είτε έξω από την ΕΕ– και αυτό απαιτεί κινητοποιήσεις κι αγώνες που σε τίποτα δεν έχουν να κάνουν µε την τοξική και καταθλιπτική αντιπαράθεση αστών «ευρωπαϊστών» κι αστών «ευρωσκεπτικιστών». Το µεγαλύτερο πρόβληµα στο Ηνωµένο Βασίλειο είναι άλλωστε η κινηµατική νηνεµία και η καθήλωση της κεντρικοπολιτικής συζήτησης για το Brexit µε όρους «συµφέροντος της εθνικής οικονοµίας». Αυτή η απουσία κινήµατος και ριζοσπαστικής πολιτικής γίνεται ακόµα πιο εκκωφαντική σε µια συγκυρία που ο αντίπαλος –η βρετανική αστική τάξη– αντιµετωπίζει την πιο βαθιά κρίση του.

διεθνη

28 αυγουστου 2019

Ισραήλ

Η Σύνοδος των G7 στη Γαλλία έγινε δεκτή με κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις. Κοντά στην πόλη Μπιαρίτς, όπου συναντήθηκαν οι ηγέτες των 7 υπερδυνάμεων, διαδήλωσε μια εντυπωσιακή «συμμαχία»: Πλάι στους βετεράνους του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος και της Αριστεράς, βρέθηκε το οικολογικό κίνημα να απαιτήσει μέτρα, τα Κίτρινα Γιλέκα για να υπενθυμίσουν ότι παραμένουν εδώ («Οι μεγαλύτεροι καπιταλιστές ηγέτες βρίσκονται εδώ και πρέπει να τους δείξουμε ότι ο αγώνας συνεχίζεται», όπως δήλωσε ένας από αυτούς), αλλά και οι Βάσκοι αυτονομιστές, αφού οι κινητοποιήσεις γίνονταν κοντά στις περιοχές τους κι ήθελαν κι αυτοί να δηλώσουν: «Συμμετέχουμε σε πολλά κινήματα, ανάμεσά τους αντικαπιταλιστικά και αντιφασιστικά και επομένως είναι σημαντικό να βρισκόμαστε εδώ για να το δείξουμε».

Μέσα σε λίγες μέρες, μια στρατιωτική δύναμη εξαπέλυσε παράνομα επιθέσεις σε τρεις διαφορετικές χώρες –Συρία, Λίβανο, Ιράκ. Θα περίμενε κανείς να ξεσηκωθεί κύμα αγανάκτησης για αυτό το κύμα «διεθνούς τρομοκρατίας». Αλλά εντάξει, οι στόχοι ήταν ιρανικών συμφερόντων και ο δράστης ήταν το κράτος του Ισραήλ, οπότε δεν τρέχει και τίποτε, γίνονται αυτά…

Το τέλος της συγκυβέρνησης Λέγκας-Πέντε Αστέρων και οι προοπτικές του Σαλβίνι

Ματέο Σαλβίνι προχώρησε τελικά στη διάρκεια του καλοκαιριού στην προαναγγελθείσα από καιρό (και σχεδιασμένη εδώ και περισσότερο καιρό με τις ευλογίες του Στιβ Μπάνον) κίνηση: Έβγαλε από την πρίζα τον κυβερνητικό συνασπισμό με το Κίνημα Πέντε Αστέρων (Κ5Α), επιδιώκοντας νέες εκλογές. Σε αυτές προσδοκά να αποτυπωθεί ένας νέος συσχετισμός (η Λέγκα είναι ο «μικρός εταίρος» κοινοβουλευτικά, αλλά προηγείται μακράν των συρρικνούμενων Πεντάστερων δημοσκοπικά) που θα του επιτρέψει να συγκροτήσει μια «καθαρή» ακροδεξιά κυβέρνηση, με τους νεοφασίστες Αδελφούς της Ιταλίας ως σύμμαχους και –αν χρειαστεί– με τα απομεινάρια του μπερλουσκονισμού ως «εφεδρεία». Όλη του η τακτική, αφότου βρέθηκε στη συγκυβέρνηση (οι θεατρικές συγκρούσεις με τις Βρυξέλλες, το τάιμινγκ κάθε σύγκρουσης και η επιλογή όξυνσης ή υποχώρησης), λογοδοτούσε στο πώς θα φτάσει ισχυρή η Λέγκα σε αυτόν το «σταθμό».

Ο σχεδιασμός της Λέγκας

Οι υψηλές δημοσκοπικές πτήσεις, λίγο μετά τη νίκη στις ευρωεκλογές, δημιούργησαν ένα θετικό μομέντουμ που έσπευσε να εκμεταλλευτεί. Επιπλέον, η συγκυρία –ενόψει της διαμόρφωσης και κατάθεσης νέου προϋπολογισμού– του επιτρέπει να δημαγωγήσει και να χτίσει εκ νέου ένα «συγκρουσιακό» προφίλ (όπου οι Πεντάστεροι αντιμετωπίζονται ως πολύ «μαλακοί» απέναντι στην ΕΕ και λειτουργούν ως «φρένο» στην «εθνική κυβέρνηση»). Πιο στρατηγικά, η ηγεσία της Λέγκας φαίνεται να εκτιμά ότι απέσπασε το «μάξιμουμ» από την παρούσα συγκυβέρνηση και κοινοβουλευτική σύνθεση. Λίγο καιρό πριν την παραίτηση του πρωθυπουργού Κόντε, ο Σαλβίνι είχε πετύχει δύο μεγάλες νίκες, που αποδείκνυαν την αθλιότητα των «ανταγωνιστών» του. Πρώτα μπόρεσε με την υποστήριξη του Κ5Α να περάσει έναν ακόμα δρακόντειο νόμο σε ζητήματα μετανάστευσης κι ασφάλειας, με το κόμμα του Ντι Μάιο να παραμένει μέχρι τέλους πιστό στο ρόλο του θλιβερού συνοδοιπόρου στον ρατσιστικό κατήφορο. Κι

έπειτα μπόρεσε να περάσει την ψήφιση της υπερταχείας TAV, ένα καταστροφικό «μεγάλο έργο» ενάντια στο οποίο έχουν δοθεί ηρωικοί αγώνες για χρόνια και το οποίο το Κ5Α είχε δεσμευτεί να ακυρώσει. Για να ξεπεράσει τις ενστάσεις του κυβερνητικού του εταίρου, ο Σαλβίνι βρήκε τις ψήφους από το Δημοκρατικό Κόμμα και την μπερλουσκονική Φόρτσα Ιτάλια, με την κεντροαριστερά να αποδεικνύει με τη στάση της πόσο θλιβερή «αντιπολίτευση» είναι. Αφού χειρίστηκε με επιτυχία τον υπαρκτό κοινοβουλευτικό συσχετισμό ως τα όριά του, τώρα ο Σαλβίνι διεκδικεί ένα ποιοτικό άλμα, ζητώντας ανοιχτά να ενισχυθούν οι εξουσίες του και «να του λυθούν τα χέρια».

Επιπλοκές

Το σενάριο δεν κύλησε όσο εύκολα εκτιμούσε ο ηγέτης της Λέγκας. Το ταπεινωμένο Κ5Α δεν δέχτηκε να προχωρήσει άμεσα σε εκλογές, με αποτέλεσμα να ανοίξει η συζήτηση για δημιουργία νέας κυβέρνησης από την παρούσα Βουλή. Αυτές οι γραμμές γράφονται λίγο πριν λήξει η διορία που έδωσε ο Πρόεδρος Ματαρέλα στα κόμματα να ολοκληρώσουν τις επαφές τους, προτού κηρύξει πρόωρες εκλογές. Το σενάριο που συζητιέται, είναι μια συγκυβέρνηση του Κ5Α με το Δημοκρατικό Κόμμα, με τις δύο πλευρές ωστόσο να κρατούν σκληρή στάση στο «παζάρι» και τους όρους που θέτουν η μία στην άλλη.

Ο Ρομάνο Πρόντι επανεμφανίστηκε ζητώντας «κυβέρνηση εθνικής ενότητας» (δηλαδή να συμπεριληφθεί και ο Μπερλουσκόνι), ενώ υπάρχει πάντοτε η παλιά καλή δοκιμασμένη πολλάκις στην Ιταλία λύση μιας προσωρινής κυβέρνησης «τεχνοκρατών». Μπροστά στο νέο σκηνικό (και συνεκτιμώντας μια κάμψη των ποσοστών της Λέγκας τις μέρες μετά την πρόκληση της κρίσης), ο Σαλβίνι έκανε μια μίνι-στροφή, αφήνοντας πλέον ανοιχτό το ενδεχόμενο «νεκρανάστασης» της συγκυβέρνησης με το κόμμα του Ντι Μάιο. Όλες οι εκδοχές έχουν δυσκολίες και οι εκλογές δείχνουν το πιθανότερο σενάριο.

Η αθλιότητα των άλλων κομμάτων

Το μόνο σίγουρο είναι ότι δυστυχώς δεν θα προκύψει κάτι καλό για τους εργαζόμενους στην Ιταλία από το πολιτικό δράμα. Το Κ5Α απέδειξε ότι ο προσανατολισμός «ούτε αριστερά-ούτε δεξιά» και ο γενικά «αντιπολιτικός» λόγος λειτουργεί ως ιδεολογικό περίβλημα ενός άγριου οπορτουνισμού που του επιτρέπει να συγκυβερνά με την ακροδεξιά και να συμφωνεί στα ρατσιστικά και κατασταλτικά της μέτρα, στο όνομα της προστασίας της «κυβέρνησης αμφισβήτησης της ΕΕ» και την επομένη να μπαίνει σε συζήτηση με το πιο ευρωπαϊκό κόμμα της Ιταλίας, τους Δημοκρατικούς. Για το Δημοκρατικό Κόμμα το «πόρισμα» υπάρχει εδώ και χρόνια, από την εποχή της κυβέρνησης Ρέντσι, που ερ-

μηνεύει και την εκλογική του καθίζηση στις προηγούμενες εθνικές εκλογές. Αλλά η στάση του στην ψηφοφορία για τον TAV ήταν επίσης αποκαλυπτική. Στα μέτρα που ευνοούν το μεγάλο κεφάλαιο, το PD ανέχεται τη συμπόρευση με την ακροδεξιά. Μπροστά στην επιλογή να προχωρήσει το «μεγάλο έργο», οι «αντιφασίστες» του PD θυσίασαν την ευκαιρία να υποστεί μια ταπεινωτική ήττα στο κοινοβούλιο η Λέγκα. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζει (ειδικά μετά την αλλαγή ηγεσίας) να επιχειρεί να εκμεταλλευτεί ψηφοθηρικά τα αισθήματα αντιρατσισμού και αλληλεγγύης που (ευτυχώς!) υπάρχουν ακόμα σε ένα τμήμα της ιταλικής κοινωνίας, για να παρουσιαστεί ως μόνη εκλογική απάντηση στην ακροδεξιά.

Η απειλή παραμένει

Τα δύο αυτά κόμματα, που έστρωσαν το δρόμο στην άνοδο του Σαλβίνι το καθένα με διαφορετικό τρόπο, δεν είναι αποτελεσματικό «ανάχωμα» στην ακροδεξιά. Ακόμα κι αν συγκυβερνήσουν ή δώσουν κοινοβουλευτική στήριξη σε μια κυβέρνηση τεχνοκρατών, θα έχουν να αντιμετωπίσουν έναν ακροδεξιό «ανένδοτο» από τον Σαλβίνι, ο οποίος ήδη παρουσιάζεται ως «θύμα παρασκηνιακών παιχνιδιών» και δηλώνει ότι ο λαός της Λέγκας «δεν θα επιτρέψει» τον παραγκωνισμό του. Ενώ γνωρίζουμε ότι οι πολιτικές που θα ακολουθήσει η όποια εναλλακτική κυβέρνηση, δεν θα αλλάξει τις ζωές των «από κάτω» προς το καλύτερο, άρα θα δώσει «τροφή» σε μια αντιπολίτευση Σαλβίνι. Σε περίπτωση πρόωρων εκλογών, η Λέγκα παρά την πιθανή κάμψη της, παραμένει η δημοφιλέστερη πολιτική δύναμη στη χώρα, με δεδομένα τα χάλια των ανταγωνιστών της. Σε κάθε σενάριο, ο Σαλβίνι οικοδόμησε ένα συντηρητικό-αντιδραστικό κοινωνικό μπλοκ και «ήρθε για να μείνει» ως κεντρικός παίκτης πλέον στην Ιταλία. Η ανασυγκρότηση των αντιστάσεων και η σύνδεση του δημοκρατικού ζητήματος με το κοινωνικό, αν και δείχνουν στόχοι δύσκολοι, παραμένουν η μόνη δυνατότητα να δοθεί πραγματική απάντηση στην ιταλική ακροδεξιά και ο μόνος δρόμος για να ανασυγκροτηθεί μια πραγματική, ταξική Αριστερά.

28 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2019

Ο αγώνας ενάντια στις εξορύξεις σελ. 12

Ο Αµαζόνιος στις φλόγες, οι ζωές µας σε κίνδυνο Της Κατερίνας Καλλέργη

πό τον Γενάρη µέχρι τη στιγµή που γράφονται αυτές οι γραµµές (25/8) το Εθνικό Ινστιτούτο ∆ιαστηµικής Έρευνας της Βραζιλίας έχει καταγράψει πάνω από 72 χιλιάδες πυρκαγιές, µε τις µισές από αυτές να συµβαίνουν στα εδάφη του Αµαζονίου. Πρόκειται για τη µεγαλύτερη κρίση πυρκαγιών που έχει περάσει ο Αµαζόνιος τα τελευταία χρόνια µε περίπου το 10% της έκτασής του να έχει ήδη καεί. Ο Αµαζόνιος, που αποτελεί τον µεγαλύτερο πνεύµονα της γης, αφού παράγει το 20% του οξυγόνου του πλανήτη, κινδυνεύει να καταστραφεί ολόκληρος, αφού αν καεί ακόµα ένα 10% των εδαφών του, υπάρχει ο κίνδυνος να δηµιουργηθεί µια κατάσταση που ονοµάζεται dieback, κατά την οποία ένα δάσος που έχει καεί

ή αποψιλωθεί σε µεγάλο βαθµό, αυτοκαταστρέφεται οδηγούµενο σε αποξήρανση και (φυσικές) πυρκαγιές. Αυτή η κρίση έρχεται σε µία περίοδο που ο ακροδεξιός πρόεδρος της Βραζιλίας Μπολσονάρο έχει αποδυναµώσει όλους τους περιβαλλοντολογικούς φορείς του κράτους και έχει δώσει το πράσινο φως σε µεταλλωρύχους, αγρότες και υλοτόµους για περεταίρω εκµετάλλευση των φυσικών πηγών του Αµαζονίου, καθώς έχει άρει κάθε µέτρο προστασίας κατά της αποψίλωσης. Τον περασµένο Μάιο µάλιστα το τροπικό δάσος του Αµαζονίου γνώρισε τη µεγαλύτερη αποψίλωση των τελευταίων δεκαετιών: σε 31 µέρες έχασε 739 τετραγωνικά χιλιόµετρα. Για πάρα πολλές βδοµάδες του Ιουλίου και του Αυγούστου –τους δύο µήνες όπου η κατάσταση χειροτέρευσε– οι πυρκαγιές µαινόντουσαν και δεν υπήρχε καµία παρέµβαση από το Βραζιλιάνικο

κράτος. Αυτό φυσικά δεν έγινε µόνο από αµέλεια, αλλά και από συµφέρον: ο επικεφαλής του εργαστηρίου Βιοσφαιρικών Επιστηµών σηµείωσε ότι «(οι πυρκαγιές) σηµειώνονται κατά µήκος των διαδρόµων µεταφοράς υλικών του Αµαζονίου» και σε περιοχές όπου επετράπη πρόσφατα «ο εποικισµός και η επέκταση των καλλιεργειών». Η περίπτωση να πρόκειται για εµπρησµούς είναι η επικρατέστερη, αλλά ακόµα και αν δεν ήταν άµεσος εµπρησµός, ήταν έµµεσος, αφού δεν υπήρχε καµία µέριµνα δασοπροστασίας σε αυτές τις περιοχές. Την ίδια στιγµή µεγάλες διαδηλώσεις έχουν ξεσπάσει διεθνώς για την περιβαλλοντολογική καταστροφή που συντελείται. Σε πολλές µεγάλες πόλεις υπήρξαν συγκεντρώσεις έξω από τη βραζιλιάνικη πρεσβεία. Κεντρικό ρόλο στη διοργάνωση κινητοποιήσεων στη Βραζιλία έπαιξαν οι ιθαγενείς του Αµαζονίου, οι οποίοι βλέ-

πουν κάθε µέρα το σπίτι τους να καταστρέφεται. Οι αρχηγοί των φυλών τους και τα άτοµα που πρωταγωνιστούν στην υπεράσπιση του Αµαζονίου από τις αποψιλώσεις, δέχονται συνεχώς απειλές κατά της ζωής τους από παρακρατικούς µηχανισµούς και µπράβους υλοτοµικών εταιριών. Μια από τις µεγαλύτερες κινητοποιήσεις ιθαγενών στο Σάο Πάολο, που κράτησε συνολικά σχεδόν δέκα ώρες προέκυψε επειδή γυναίκες από φυλές ιθαγενών είχαν συγκεντρωθεί για να διοργανώσουν την πρώτη Πορεία Ιθαγενών Γυναικών και αποτέλεσε έναυσµα για να διαδηλώσουν πολλοί περισσότεροι άνθρωποι. Το στοίχηµα είναι κατά πόσο θα καταφέρει να δηµιουργηθεί ένα πραγµατικά ριζοσπαστικό οικολογικό κίνηµα για να προστατέψει ό,τι έχει µείνει και να µην επιτρέψει να γίνουν επενδυτικά έργα στις κατεστραµµένες περιοχές, αλλά να αναδασωθούν.

Ένα νέο κίνηµα ξεπροβάλλει

ε µια περίοδο που χτυπάνε πολλά περιβαλλοντικά καµπανάκια, το τεράστιο πλήγµα που δέχθηκε ο Αµαζόνιος ήταν εκκωφαντική καµπάνα. Η επιστηµονική κοινότητα, διεθνείς φορείς και οικολογικές οργανώσεις διεθνώς κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο πλανήτης. Η έκθεση της ∆ιεθνούς ∆ιάσκεψης για την Κλιµατική Αλλαγή προειδοποιούσε τον Οκτώβρη του 2018 ότι, για να περιοριστεί η άνοδος της θερµοκρασίας στον πλανήτη στον 1,5 βαθµό, θα πρέπει µέχρι το 2030 να µειωθεί η ατµοσφαιρική ρύπανση κατά 30%. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση οι κυβερνήσεις και οι µεγάλες βιοµηχανίες δείχνουν να αδιαφορούν. Το παράδειγµα του ακροδεξιού Μπολσονάρο είναι χαρακτηριστικό: Πριν µερικούς µήνες αρνήθηκε να φιλοξενήσει τον επόµενο γύρο συνοµιλιών του ΟΗΕ για το κλίµα, δηλώνοντας ότι «η Βραζιλία δεν χρωστά τίποτα στον κόσµο» όσον αφορά το περιβάλλον και σήµερα «εποπτεύει» την καταστροφή του µεγαλύτερου πνεύµονα του πλανήτη. Ανάλογη στάση θα συναντήσει κανείς τόσο στις κυβερνήσεις των ισχυρών κρατών της ΕΕ όσο και των ΗΠΑ. ∆εν πρέπει να πηγαίνουµε όµως πολύ µακριά. Αρκεί

να δει κανείς τον τρόπο µε τον οποίο τόσο η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της Ν∆ χάρισαν σχεδόν όλη τη ∆υτική Ελλάδα και την Κρήτη σε πολυεθνικές πετρελαίου για έρευνα και εκµετάλλευση.

Μαθητικές κινητοποιήσεις

Απέναντι σε όλα τα παραπάνω φαίνεται πως αναπτύσσεται ένα νέο πολύµορφο και ριζοσπαστικό κίνηµα που συνδέει τα οικολογικά αιτήµατα µε τις αντικαπιταλιστικές διεκδικήσεις και την πάλη ενάντια στον πόλεµο. Ένα από τα πιο ζωντανά κοµµάτια αυτού το παγκόσµιου παζλ κινητοποιήσεων είναι αναµφισβήτητα οι µαθητές. Πριν ένα χρόνο ακριβώς η Σουηδή µαθήτρια Γκρέτα Τούνµπερκ σταµάτησε να πηγαίνει κάθε Παρασκευή στο σχολείο της, διαµαρτυρόµενη για την κλιµατική αλλαγή. Έθεσε έτσι επί τάπητος το θεσµό της µαθητικής απεργίας για το κλίµα. Αυτή η στάση ενέπνευσε µαθητές αρχικά σε όλη την Ευρώπη και ύστερα σε όλο τον κόσµο, οι οποίοι την µιµήθηκαν. Αυτό που παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον είναι ότι το κίνηµα αυτό των µαθητών προβάλλει ριζοσπαστικά αιτήµατα, που πολλές φορές βάζουν στο στόχαστρο τους ισχυρούς αυτού του πλανήτη, είτε πρόκειται για βιοµηχανίες κολοσσούς, είτε για κυβερνή-

σεις και διεθνείς οργανισµούς. Ενώ στις πλάτες της Τούνµπερκ εξελίσσεται µια καµπάνια «ενσωµάτωσης» της εικόνας της (Νόµπελ Ειρήνης κλπ) και µια καµπάνια χυδαίων αντιδραστικών επιθέσεων εναντίον της, το σηµαντικό είναι αυτό που γεννήθηκε µε αφορµή την νεαρή µαθήτρια. Εκτός από τους χιλιάδες µαθητές που κατέκλεισαν πέρυσι κατά τη διάρκεια της χρονιάς τους δρόµους και τις πλατείες των µεγαλύτερων πόλεων παγκοσµίως, διαµορφώνεται ένα συνολικότερο οικολογικό ρεύµα που προθυµοποιείται να υποδείξει τους υπεύθυνους και να συγκρουστεί µαζί τους. Οι κινητοποιήσεις για το κλίµα στις ΗΠΑ του Τραµπ, η ακτιβιστική Extinction Rebellion (XR) που προχωρά σε αποκλεισµούς εισόδων κτιρίων, δρόµων ή γεφυρών στη Βρετανία, οι µεγάλοι οικολογικοί αγώνες στην Αυστραλία κοκ. είναι ενδεικτικά παραδείγµατα. Γίνεται σαφές ότι η οικολογία της «πράσινης ανάπτυξης» έφτασε στα όριά της και πλέον πολλοί ακτιβιστές των νέων οικολογικών κινηµάτων αντιλαµβάνονται ότι δεν υπάρχει οικολογική σωτηρία µέσα στον καπιταλισµό, ότι το κυνήγι του κέρδους είναι η πρώτη και κύρια αιτία της διαρκούς ρύπανσης και εξάντλησης των φυσικών πόρων.

Απεργία για το κλίµα

Σε παγκόσµιο επίπεδο από τις 20 µέχρι τις 27 Σεπτεµβρίου επιχειρείται να οργανωθεί µια «απεργία για το κλίµα», που καλεί σε µέρες δράσεων και διαδηλώσεων ενάντια στην καταστροφή του πλανήτη. Η περιβαλλοντική κρίση βρίσκεται σε µια κρίσιµη καµπή. Οι κυβερνήσεις, οι καπιταλιστές και οι διεθνείς θεσµοί δεν µπορούν να αντιµετωπίσουν την κατάσταση, καθώς προτιµούν να µη διαταραχτούν τα κέρδη και οι επενδύσεις. Τη λύση µπορεί να δώσει µόνο µια µαζική και ριζοσπαστική παρέµβαση των από κάτω. Τα πρώτα δείγµατα είναι θετικά. Θα χρειαστεί συνέχεια και κλιµάκωση, αλλά και η αντικαπιταλιστική προοπτική –Να αλλάξουµε το σύστηµα, όχι το κλίµα.