EA 445

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Φύλλο Νο 445 | 6 ΝΟΕΜΒΡΗ 2019 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Κυπριακό: µεταξύ «συνεννόησης», µαξιµαλισµού και διχοτόµησης

Πανεκπαιδευτικές κινητοποιήσεις ενάντια στην κυβέρνηση

O Τζόκερ, οι δηµιουργοί του και το κοινό του

σελ. 4

σελ. 12, 13

σελ. 15

Χιλή: εξέγερση ενάντια στην κληρονοµιά του Πινοσέτ σελ. 18-19

ÍÁ ÄÙÓÏÕÌÅ ÔÇ ÌÁ×Ç ÅÍÁÍÔÉÁ ÓÔÉÓ ÉÄÉÙÔÉÊÏÐÏÉÇÓÅÉÓ, ÔÇ ËÉÔÏÔÇÔÁ, ÔÏÍ ÐÏËÅÌÏ, ÔÏÍ ÑÁÔÓÉÓÌÏ ÊÁÉ ÔÇÍ ÊÁÔÁÓÔÏËÇ

Ïé µáæéêÝò åîåãÝñóåéò äåß÷íïõí ôïí äñüµï ÊÁËÏÄÅ×ÏÕÌÅÍÏÉ ÏÉ ÐÑÏÓÖÕÃÅÓ

Τ

ο ζήτηµα του αντιρατσισµού και της αλληλεγγύης επανέρχεται ως προτεραιότητα για τη ριζοσπαστική Αριστερά, καθώς η ζοφερή εικόνα στο προσφυγικό-µεταναστευτικό ζήτηµα έχει οξυνθεί το τελευταίο διάστηµα και η αύξηση των αφίξεων σε συνθήκες πολιτικών αποτροπής οδηγεί σε αβίωτες συνθήκες στα Κέντρα στα νησιά, σε θανάτους στη θάλασσα, αλλά και σε κυβερνητικά µέτρα

ρατσιστικής αντιµετώπισης του ζητήµατος. Την Πέµπτη 31 Οκτώβρη ψηφίστηκε από την κυβέρνηση ο νέος νόµος για το άσυλο, που έχει προκαλέσει ανησυχίες και ενστάσεις σε διεθνείς οργανισµούς, όπως το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων ∆ικαιωµάτων και η Ύπατη Αρµοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Παρά την κυβερνητική ρητορική περί «τακτοποίησης», αυτοί οι υπεράνω πάσης υποψίας για «αριστερίστικες

ιδεοληψίες» οργανισµοί βλέπουν δραστικό περιορισµό της προστασίας των αιτούντων άσυλο σε όλα τα επίπεδα. Σε κοινή συνέντευξη Τύπου, το νοµοσχέδιο κατήγγειλαν και 6 ΜΚΟ: Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, η ∆ιεθνής Αµνηστία, η Ελληνική Ένωση για τα ∆ικαιώµατα του Ανθρώπου, το Ελληνικό Συµβούλιο για τους Πρόσφυγες, το Ελληνικό Φόρουµ Προσφύγων και η HumanRights360. (συνέχεια σελ.14)

2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ Της σύνταξης...

Αντιµετωπίζουµε µεγάλες προκλήσεις. Η πολιτική της κυβέρνη-

σης της Ν∆ κατευθύνεται ολοφάνερα προς µια σηµαντική επιτάχυνση των νεοφιλελεύθερων αντιµεταρρυθµίσεων.

Η περίοδος προετοιµασίας, ο µετεκλογικός «µήνας του µέλιτος»

τελειώνει. Ο Μητσοτάκης περνάει στην εφαρµοσµένη πολιτική, που θα προσπαθεί σταδιακά να υλοποιεί τις αντιδραστικές ιδεολογικές κατευθύνσεις της κυβέρνησής του, σε βάρος των συµφερόντων της εργαζόµενης κοινωνικής πλειοψηφίας.

6 ΝΟΕΜΒΡΗ 2019

Συνέλευση 8ης Μάρτη

Πρώτος σταθµός: Πάλη ενάντια στη σεξιστική βία

Η προσέλκυση των ξένων επενδύσεων έχει ως προϋπόθεση την ακόµα µεγαλύτερη διάβρωση των εργατικών κατακτήσεων και των κοινωνικών δικαιωµάτων.

Αυτή η «ταξική µονοµέρεια» της κυβέρνησης Μητσοτάκη έχει

ως εσωτερική αναγκαιότητα την ενίσχυση του αυταρχισµού. Οι πολιτικές ενίσχυσης και αποθράσυνσης των µηχανισµών καταστολής και οι πολιτικές ενίσχυσης του κρατικού-θεσµικού ρατσισµού απέναντι στους πρόσφυγες και στους µετανάστες δεν είναι «δεξιά λάθη», δεν είναι «παραφυάδες» στην πολιτική του Μητσοτάκη. Είναι αναπόσπαστα στοιχεία της.

Γιατί η κυβέρνηση

της Ν∆, έχοντας ως «εσωτερική» γνώση την κυβερνητική εµπειρία της ∆εξιάς επί δεκαετίες, γνωρίζει ότι αργά ή γρήγορα θα συναντήσει την πραγµατική, την επικίνδυνη «αντιπολίτευση»: τη δράση του κόσµου από τα κάτω. Και προετοιµάζεται γι’ αυτή τη «συνάντηση». Μεγεθύνοντας συνειδητά το ρατσιστικό δηλητήριο που λειτουργεί παραλυτικά για τις µάζες και αυξάνοντας το «ετοιµοπόλεµο» των µηχανισµών καταστολής, που είναι ήδη προσανατολισµένοι ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό».

Αυτά, όµως, που όπως αποδεικνύεται είναι καθαρά για τα στελέχη της ∆εξιάς, δεν είναι εξίσου καθαρά για έναν κόσµο του κινήµατος. Η ήττα του 2015, η «κωλοτούµπα» του Τσίπρα και τα πεπραγµένα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, έχουν λειτουργήσει αρνητικά, αυξάνοντας την απογοήτευση µαζικών τµηµάτων των εργαζοµένων και των λαϊκών τάξεων. Ενισχύοντας τον καθεστωτικό ισχυρισµό ότι οι µεγάλοι κοινωνικοί αγώνες της προηγούµενης περιόδου ήταν µια ανευθυνότητα, µια «τρέλα», που πλέον έχει απωθηθεί στα αρχεία της ιστορίας.

Αυτή τη στιγµή αρχίζουµε να δεχόµαστε ένα πολύτιµο πολιτικό µάθη-

µα. Στο Εκουαδόρ και στη Χιλή, στην Αλγερία και στο Λίβανο, «επιστρέφουν» οι µαζικοί αγώνες µεγάλης κλίµακας. Έχει ενδιαφέρον η παρατήρηση ότι αυτή η «επιστροφή» εκδηλώνεται στις περιοχές που σηµαδεύτηκαν προηγούµενα από µεγάλες ήττες (Λατινική Αµερική, αραβικές εξεγέρσεις).

Ο καπιταλισµός διεθνώς τρέχει προς µια νέα µεγάλη ύφεση. Ο νεο-

φιλελευθερισµός παντού προκαλεί συστηµατικά τις πλατιές µάζες µε νέα χτυπήµατα. Οι κυρίαρχες τάξεις αδυνατούν να υποσχεθούν µια στοιχειώδη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων.

Σε αυτές τις συνθήκες, το ερώτηµα της γενίκευσης των µαζικών αγώνων δεν αφορά το εάν θα συµβεί, αλλά το πότε θα συµβεί.

Στην Ελλάδα έχουµε περάσει ξανά και ξανά από αυτή την κατάστα-

ση. Στις παραµονές της εξέγερσης του Νοέµβρη του ’73 η χούντα έµοιαζε ανίκητη, το καθεστώς αισθανόταν κατά πολύ πιο σταθερό απ’ ό,τι σήµερα. Η πεποίθηση ότι µια γενίκευση των µαζικών αγώνων ήταν εφικτή, ότι η χούντα µπορούσε να σαρωθεί και να ανοίξει ο δρόµος για µεγάλες εργατικές και λαϊκές κατακτήσεις, χαρακτήριζε µόνο µια µικρή αγωνιστική µειοψηφία.

Με εκείνη την εποχή υπάρχουν σηµαντικές διαφορές, αλλά και ση-

µαντικές αναλογίες. Η κατάσταση που αντιµετωπίζει ο κόσµος µας µπορεί να βελτιωθεί µόνο µέσα από µια γενικευµένη άνοδο των αγώνων. Η «προγραµµατική» αντιπολίτευση του Τσίπρα στη Βουλή δεν αποτελεί εµπόδιο στην πολιτική του Μητσοτάκη. Η απάντηση στις προκλήσεις της ∆εξιάς µπορεί να χτιστεί µόνο από τα κάτω και από αριστερά.

Αυτή η προσπάθεια

θα έχει αρκετά «κεφάλαια». Όµως στις φετινές διαδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου θα πρέπει να γράψουµε µια καλή «εισαγωγή». Παίρνοντας ξανά τη σκυτάλη από τους αγώνες του παρελθόντος, αλλά και από τους αγώνες των αδελφών µας που συγκλονίζουν σήµερα άλλες γωνιές του πλανήτη.

Της Σαπφώς ∆ιαµαντοπούλου

Σ

τις 24 Οκτωβρίου πραγµατοποιήθηκε ανοιχτή Συνέλευση 8ης Μάρτη, προκειµένου να ξεκινήσουµε τις προετοιµασίες για την καµπάνια για τη φετινή Παγκόσµια Ηµέρα των Γυναικών. Όπως έχουµε σηµειώσει σε προηγούµενα άρθρα, φέτος οργανώνουµε από νωρίς τις συζητήσεις και τη δράση µας, ώστε να εµπλακούµε όσο το δυνατόν περισσότερες αγωνιστικές δυνάµεις και ριζοσπαστικές φωνές και µε το βλέµµα στις 8 Μάρτη 2020 να δηµιουργήσουµε τους όρους για ένα µαζικό φεµινιστικό κίνηµα στην Ελλάδα. Συναντηθήκαµε λοιπόν πολλές γυναίκες από διαφορετικούς χώρους, συλλογικότητες, σωµατεία, δηµοτικές κινήσεις αλλά και φοιτήτριες, εργαζόµενες, άνεργες και συνταξιούχες και συζητήσαµε µε ενθουσιασµό για τις κινήσεις µας το επόµενο διάστηµα.

Συζήτηση

Η συνέλευση άρχισε µε τους χαιρετισµούς από Ισπανίδες φεµινίστριες, οι οποίες παρακολουθούν τις κινητοποιήσεις που συµβαίνουν στην Ελλάδα στο πλαίσιο της διεθνούς σύνδεσης, µε κέντρο την οργάνωση της φεµινιστικής απεργίας στις 8 Μάρτη. Στα βίντεο που µας έστειλαν οι ίδιες, έθεσαν κάποιους βασικούς τοµείς της καθηµερινής ζωής, όπου οι γυναίκες σήµερα σε παγκόσµια κλίµακα βιώνουν πολύπλευρη καταπίεση και εκµετάλλευση. Ακόµη σηµείωσαν τις επισφαλείς εργασιακές σχέσεις σε επαγγέλµατα που θεωρούνται ως «γυναικεία», ενώ επισήµαναν ότι οι συνθήκες εκεί γίνονται χειρότερες ιδιαίτερα για τις µετανάστριες. Στις τοποθετήσεις που ακολούθησαν κεντρικό ήταν το θέµα της παρούσας πολιτικής συγκυρίας στην Ελλάδα, όπου η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της Ν∆ –σε συνέχεια των πολιτικών του ΣΥΡΙΖΑ– πρόκειται να επιβαρύνει ακόµη περισσότερο τις ζωές των εργαζόµενων γυναικών µε την περαιτέρω περικοπή των κοινωνικών δαπανων. Παράλληλα, κοινές ήταν οι φωνές µας και στο ζήτηµα της κοινωνικής αναπαραγωγής, της δουλειάς στο σπίτι –που θεωρείται επίσης ως «γυναικεία» απασχόληση– και η οποία δεν µπορεί να συνεχίζει να πέφτει αποκλειστικά στις πλάτες των γυναικών. Το αίτηµα αυτό παραµένει σταθερό στην ατζέντα µας, ειδικότερα τη στιγµή που η ταξική επίθεση που βιώνουν τόσο οι γυναίκες όσο και οι άντρες απαιτεί να

δουλεύουµε όλο και περισσότερο για να τα βγάλουµε πέρα. Ένα ακόµη ζήτηµα το οποίο συζητήθηκε κατά τη διάρκεια της συνέλευσης αφορούσε το γεγονός ότι φέτος η ηµέρα της 8ης Μάρτη θα είναι Κυριακή, κάτι που ενώ παρουσιάζει µια σειρά από δυνατότητες για την κινητοποίησή µας, ταυτόχρονα δηµιουργεί και ορισµένους προβληµατισµούς αναφορικά µε το αίτηµα της απεργίας στους εργασιακούς χώρους. Οι απόψεις και οι ιδέες που τέθηκαν, ήταν ποικίλες και αρκετά προωθητικές. Η σύνδεσή µας µε την Παγκόσµια Φεµινιστική Απεργία συνιστά τη βάση εκείνη που µας επιτρέπει να αναδείξουµε µέσα από τις δράσεις µας τις πολύπλευρες καταπίεσεις που βιώνουν οι γυναίκες ανά τον κόσµο, τόσο στο σπίτι όσο και στη δουλειά.

∆ράσεις Η Συνέλευση κατέληξε σε συγκεκριµένες αποφάσεις για το διάστηµα που ακολουθεί. Συγκεκριµένα, συµφωνήσαµε για την οργάνωση µιας διεθνούς εκδήλωσης στις αρχές του ∆εκέµβρη, στην οποία θα συµµετάσχουν γυναίκες φεµινίστριες από την Ισπανία και την Ελβετία. Εκείνες τις µέρες θα δοθεί από τη Συνέλευση 8ης Μάρτη συνέντευξη Τύπου, όπου θα µιλήσουµε για την καµπάνια µας µέχρι την Παγκόσµια Ηµέρα των γυναικών, τη σηµασία της, καθώς και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που λαµβάνει µια τέτοια κινητοποίηση στην Ελλάδα του 2020. Ο πρώτος βέβαια κινηµατικός κόµβος τις επόµενες µέρες είναι η 25η Νοέµβρη, Παγκόσµια Ηµέρα ενάντια στη βία κατά των γυναικών, όπου η Συνέλευση 8ης Μάρτη θα είναι παρούσα. Η 25η Νοέµβρη αναδεικνύεται για άλλη µια φορά ως µέρα ιδιαίτερης σηµασίας για το φεµινιστικό κίνηµα, καθώς τα ποσοστά των γυναικοκτονιών, των θυµάτων βιασµού, των θυµάτων σεξουαλικής κακοποίησης παραµένουν υψηλά παγκοσµίως. Μόλις πριν από λίγες µέρες έγινε γνωστή η αθώωση από δικαστήριο της Βαρκελώνης πέντε αντρών, οι οποίοι κατηγορούνταν για τον οµαδικό βιασµό 14χρονου κοριτσιού που είχε χάσει τις αισθήσεις του. Οι ίδιοι καταδικάστηκαν τελικά για το αδίκηµα της σεξουαλικής κακοποίησης, απόφαση που φυσικά υποβαθµίζει σηµαντικά τη βαρύτητα της πράξης τους. Περιστατικά τέτοιου είδους εντείνουν την οργή µας, δίνοντάς µας όλο και περισσότερους λόγους να ενώσουµε τις φωνές µας και να παλέψουµε συλλογικά ενάντια στην έµφυλη βία.

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/754747-11 της Εθνικής Τράπεζας.

• Υπεύθυνος Γρηγόρης Δεµέστιχας, τηλ 6976564624

6 νοεμβρη 2019

πολιτικη

3

Τελειώνει η περίοδος προετοιμασίας της πολιτικής Μητσοτάκη Του Αντώνη Νταβανέλου

Ο

Κυριάκος Μητσοτάκης, «γκουρού» και κληρονόμος της πολιτικής που δίνει την απόλυτη προτεραιότητα στις νεοφιλελεύθερες αντιμεταρρυθμίσεις, επισκέφθηκε την Κίνα με διακηρυγμένο στόχο την προσέλκυση (όπως-όπως) επενδύσεων. Η χώρα που υποδέχθηκε τον Μητσοτάκη εξακολουθεί, επισήμως, να ονομάζεται «Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας». Η πολιτική ηγεσία της, αλλά και οι διευθυντές των κολοσσιαίων επιχειρήσεων που στα τελευταία χρόνια επελαύνουν προς τη Δύση (με βάση το διαβόητο σχέδιο «Μια Ζώνη – Ένας Δρόμος»), εξακολουθούν να είναι στελέχη της Κεντρικής Επιτροπής του… ΚΚ Κίνας. Αυτό δεν τους εμποδίζει καθόλου να είναι οι θερμότεροι υποστηρικτές του νεοφιλελευθερισμού παγκοσμίως. Μετά τους «σαλταδορισμούς» του Τραμπ προς τον προστατευτισμό και τον οικονομικό εθνικισμό, το ΚΚ Κίνας έχει διακηρύξει ότι «η Κίνα οφείλει να αναλάβει και μπορεί να αναλάβει τον ηγετικό ρόλο στις διαδικασίες της [σσ: νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής] παγκοσμιοποίησης». Αυτός ο ακραία νεοφιλελεύθερος προσανατολισμός των Κινέζων μετα-μαοϊκών «κομουνιστών» δεν τους εμποδίζει καθόλου –σε πείσμα κάποιων αφελών ιδεών εδώ, ότι ο οικονομικός φιλελευθερισμός μπορεί να συνδυάζεται με έναν κάποιο πολιτικό «δημοκρατικό» φιλελευθερισμό– να είναι, στο εσωτερικό της αχανούς επικράτειάς τους, δικτατορικοί. Το αποδεικνύουν οι ακραίες συνθήκες φτώχειας της συντριπτικής πλειοψηφίας της εργατικής τάξης στην Κίνα, οι απελπισμένες «άγριες» απεργίες και οι διαδοχικές «κρυφές» εξεγέρσεις εκατομμυρίων ανθρώπων στις απομακρυσμένες επαρχίες, η πεισματική και ανθεκτική εξέγερση του κόσμου στο Χονγκ Κονγκ. Σε αυτούς τους «άρχοντες» προσέτρεξε ο Μητσοτάκης, ζητώντας «επενδύσεις» και προβάλλοντας ως μοντέλο success story την αγορά του λιμανιού του Πειραιά από την Cosco (που, για να μην ξεχνιόμαστε, υπέγραψε η κυβέρνηση του Τσίπρα). Μιλώντας σε ένα τέτοιο κοινό, ο Μητσοτάκης δεν είχε καμιά ανάγκη αυτοσυγκράτησης. Περιέγραψε τη στρατηγική της κυβέρνησής του «προς την ανάπτυξη», με δύο βασικά εργαλεία: «να προσελκύσει ξένες επενδύσεις και να διασφαλίσει ένα οικονομικό περιβάλλον φιλικό προς τις επιχειρήσεις». Όσοι εδώ, ακόμα και στον περίγυρο της ΝΔ, θυμίζουν κάποιες άλλες προϋποθέσεις της «ανάπτυξης», όπως η αύξηση της εσωτερικής ζήτησης (που προϋπο-

θέτει μια, έστω πενιχρή, αύξηση μισθών και συντάξεων), κηρύσσονται παλιομοδίτες και εκτός χρόνου. Όσοι θυμίζουν ότι «προς την ανάπτυξη» θα χρειαστεί μια αύξηση των επενδύσεων που παραμένουν «παγωμένες», παίρνουν απαντήσεις του τύπου «δεν υπάρχουν λεφτά». Παρεμπιπτόντως, στη μακρινή Κίνα ο Μητσοτάκης φώτισε μια ενδεικτική εξαίρεση: οι Έλληνες εφοπλιστές έχουν επενδύσει στα τελευταία 10 χρόνια στην Κίνα πάνω από 50 δισ. ευρώ, ναυπηγώντας εκεί τα καινούργια πλοία του στόλου τους, που βρίσκονται στην πρώτη θέση της παγκόσμιας κατάταξης, ελέγχοντας το 25% της διεθνούς ναυτιλιακής δύναμης. Σημείωσε επίσης ότι η ελληνική εταιρία κατασκευής ανελκυστήρων (η πρώτη στη σχετική κατάταξη δύναμης στην Ευρώπη) επέλεξε την Κίνα για την ανέγερση του νέου εργοστασίου της, το οποίο εγκαινίασε ο ίδιος ο Μητσοτάκης στη Σαγκάη.

«Κινεζοποίηση»

Αυτά τα παραδείγματα λένε την αλήθεια για τα κριτήρια που έχουν οι «ροές» των επενδύσεων. Το αίτημα του Μητσοτάκη για κινεζικές επενδύσεις εδώ υπογραμμίζει την πρόθεσή του να ενισχύσει τον καλπασμό «κινεζοποίησης» της εργατικής τάξης στην Ελλάδα. Ως ενίσχυση σε αυτόν το γενικό κανόνα –της επένδυσης όπου υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα κέρδους, που αποτελεί «ευαγγέλιο» για τους καπιταλιστές– ο Μητσοτάκης πρόσθεσε κάποια «στρατηγικά» πλεονεκτήματα: η αγορά λιμανιών, αεροδρομίων, σιδηροδρόμων κ.ά., όπως και το «άνοιγμα» τραπεζών στην Ελλάδα, αποτελούν «τοποθέτηση» στο εσωτερικό της ΕΕ. Βεβαίως, στο ίδιο θέμα, ο Μητσοτάκης θα έχει να αντιμετωπίσει τις αντιρρήσεις των ΗΠΑ, που ήδη απαιτούν από τους

συμμάχους τους μέτρα «περιορισμού της κινεζικής διείσδυσης στη Δύση». Αυτό θα είναι ένας «πονοκέφαλος» (πιθανώς έντονος) για την ηγεσία της ΝΔ στους επόμενους μήνες, που εμάς δεν μας αφορά. Μας αφορά, όμως, ιδιαίτερα το πραγματικό περιεχόμενο της πολιτικής «να διασφαλίσουμε φιλικό περιβάλλον προς τις επιχειρήσεις». Η έκθεση της Morgan Stanley μας ενημερώνει ότι «εντός του 2020 το σχέδιο “Ηρακλής” θα απαλλάξει τις τράπεζες από κόκκινα δάνεια ύψους 22 δισ. ευρώ, μειώνοντας τον δείκτη NPE [σσ: την αναλογία των «κόκκινων δανείων» στο ενεργητικό των τραπεζών] στο 23% από το 36% του 2019». Τι σημαίνει αυτό σε απλά ελληνικά; Σύμφωνα με τον Αντ. Καρακούση (έναν αρθρογράφο πέραν πάσης υποψίας για… αντικαπιταλισμό): «τα διεθνή funds αγόρασαν κοψοχρονιά σημαντικό μέρος των κόκκινων δανείων… ζητούν τώρα το 100% της οφειλής που αυτοί αγόρασαν με 5%-10%... στους επόμενους μήνες οι τράπεζες και οι ενδιάμεσες εισπρακτικές θα εφορμήσουν στην κυριολεξία πάνω στο σώμα των υπερχρεωμένων νοικοκυριών εφαρμόζοντας μέτρα και πρακτικές αναγκαστικής είσπραξης… που θα φτάνουν σε διαταγές πληρωμής, εξώσεις και πλειστηριασμούς… τα πράγματα θα ξεφύγουν και θα έχουμε γεγονότα σαν αυτά που έζησε πριν από λίγα χρόνια η Ισπανία…». Με αυτές τις μεθόδους θα επιχειρηθεί να «εξοικονομηθούν» τα 22 δισ. ευρώ που λέει η Morgan Stanley, που θεωρούνται απαράβατος όρος για τη «βιωσιμότητα» των τραπεζών και –καθόλου τυχαία– απαράβατος όρος της «μεταμνημονιακής» συμφωνίας με τους δανειστές. Αυτό το πραγματικό περιεχόμενο της

πολιτικής του Μητσοτάκη δεν περιορίζεται στην οικονομία. Για να επιβληθεί μακροπρόθεσμα αυτή η πολιτική θα χρειαστεί «γενναία» στήριξη από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους.

Καταστολή

Αυτές οι μηχανές ήδη προθερμαίνονται. Το βλέπουμε στην απόπειρα κατάργησης του ασύλου και στην προσπάθεια για την επιβολή της αστυνομοκρατίας στα Εξάρχεια. Προς αυτή την κατεύθυνση είναι τα μέτρα που ετοιμάζονται: η προσπάθεια για έναν «θεσμικό» περιορισμό των διαδηλώσεων με πρόσχημα τις… κυκλοφοριακές «διευκολύνσεις», οι μαζικές προσλήψεις στα σώματα καταστολής, η συγκρότηση «ειδικών δυνάμεων» της αστυνομίας με ειδίκευση στη δράση κατά διαδηλωτών και απεργών κ.ο.κ. Ο πατήρ Μητσοτάκης, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, είχε ξεστομίσει μια από τις αλήθειες του «πιστεύω» του, μιλώντας προς τους άνδρες των ΜΑΤ: «Το κράτος είστε εσείς!». Ο υιός Μητσοτάκης προετοιμάζεται συστηματικά για την πρακτική άσκηση αυτής της πολιτικής. Ο μετεκλογικός «μήνας του μέλιτος» του Μητσοτάκη αρχίζει να τελειώνει. Με το «αναπτυξιακό» νομοσχέδιο του Γεωργιάδη η κυβέρνηση έδειξε τις προθέσεις της. Προχωρώντας στην εφαρμοσμένη πολιτική, αρχίζει να δείχνει τα δόντια της. Αυτή η κυβέρνηση δεν θα αντιμετωπιστεί από την «προγραμματική» αντιπολίτευση του Τσίπρα στη Βουλή. Πολύ περισσότερο όταν σε σημαντικά θέματα ο Μητσοτάκης συνεχίζει –και δεν το κρύβει καθόλου– την πολιτική του Τσίπρα. Θα αντιμετωπιστεί από τον κόσμο στους δρόμους. Σε αυτή την κατεύθυνση οφείλουμε να εργαζόμαστε όλοι. Αρχίζοντας από τις φετινές διαδηλώσεις για το γιορτασμό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

4

πολιτική

6 νοεμβρη 2019

Κινητικότητα για το Κυπριακό

Μεταξύ «συνεννόησης», μαξιμαλισμού και διχοτόμησης Του Αντώνη Νταβανέλου

Η

συζήτηση για «λύση» στο κυπριακό επιστρέφει. Στις 25 Νοέμβρη θα συναντηθούν «υπό την αιγίδα» του Γ.Γ. του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτιέρες, ο πρόεδρος της Κύπρου Ν. Αναστασιάδης και ο τουρκοκύπριος ηγέτης Μουσταφά Ακιντζί, στο Βερολίνο. Ο Ν. Αναστασιάδης φρόντισε να υποβαθμίσει τις «προσδοκίες» από τη συνάντηση πριν αυτή πραγματοποιηθεί. Σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ, απέδωσε την υποβάθμιση των προσδοκιών «στις διαφορές μέσα στην τουρκοκυπριακή κοινότητα» όπως και «στις παρεμβάσεις της Άγκυρας». Παρ’ όλα αυτά ακόμα και η πρόθεση του Αναστασιάδη να παραστεί στην «τριμερή» ήταν η αφορμή για να ξεσπαθώσουν οι φωνές των αστέρων της «εθνικής δημοσιογραφίας» (φωνές, ως γνωστόν, στενά συνδεδεμένες με το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών). «Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ακολουθεί την πολιτική “καλού παιδιού”», έγραψε ο Κ. Βενιζέλος, ενώ ο πιο σκληρός Μ. Ιγνατίου («εγκατεστημένος» στην Ουάσινγκτον) προειδοποίησε ότι «οι ελληνοκυπριακές ελίτ μετατρέπονται σε πεμπτοφαλαγγίτες…».

Το Κραν Μοντανά

Η σχέση αυτών των προειδοποιήσεων με την πραγματικότητα είναι ελάχιστη. Στον προηγούμενο γύρο των συζητήσεων για «λύση» του κυπριακού στη βάση μιας κάποιας μορφής της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ), στην περίοδο του Κραν Μοντανά, ο Ν. Αναστασιάδης, σε απόλυτη ταύτιση με τον Ν. Κοτζιά, φρόντισε να καταγραφούν στους διεθνείς οργανισμούς ως προϋποθέσεις για την έναρξη των συζητήσεων οι θέσεις της ελληνικής πλευράς, που επιδιώκει μέσω της διπλωματικής νίκης την αντιστροφή της στρατιωτικής ήττας του 1974 (απόσυρση του τουρκικού στρατού, ακύρωση των συνθηκών που προβλέπουν «εγγυητικούς ρόλους»). Και, αμέσως μετά, μαζί με τον Μεβλούτ Τσαβούσογλου, ακύρωσαν την έναρξη των συνομιλιών επί της ουσίας. Ο Ν. Κοτζιάς σήμερα δηλώνει ότι η σταθεροποίηση των «κεκτημένων» από το επεισόδιο Κραν Μοντανά (δηλαδή η αποχώρηση του τουρκικού στρατού και η κατάργηση των εγγυητικών δικαιωμάτων) πρέπει να αποτελέσουν το αντικείμενο ενός «κινήματος» για την Κύπρο (εδώ μιλά η κάποτε «αριστερή» ψυχή του Κοτζιά), αλλά και των στρατιωτικο-διπλωματικών «τριγώνων»: Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ και Ελλάδα-Κύπρος-Αίγυπτος (εδώ μιλά η κυνική γλώσσα του πρώην υπ. Εξ. του ΣΥΡΙΖΑ). Βλέπετε, η άποψη που λέει ότι σε κάθε γύρο συνομιλιών η ελληνοκυπριακή πλευρά βγαίνει χαμένη, ενώ η τουρκι-

κή πλευρά κερδισμένη, δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Η πεποίθηση αυτή, που κυριαρχεί στα μυαλά ακόμα και αριστερών ανθρώπων, είναι προϊόν της (καλοπληρωμένης) κρατικής προπαγάνδας.

Τουρκοκύπριοι

Περισσότερο ενδιαφέρον έχει ο άλλος παράγοντας που ανέφερε ο Αναστασιάδης, αυτός «των διαφορών στο εσωτερικό της τουρκοκυπριακής κοινότητας». Ο Μουσταφά Ακιντζί, ένας σοσιαλδημοκράτης πολιτικός, επέλεξε μια μείζονα διαφοροποίηση με την πολιτική του Ερντογάν, ουσιαστικά καταγγέλλοντας την τουρκική στρατιωτική εισβολή στη Συρία και εμμέσως παραλληλίζοντάς την με τις πολεμικές επιχειρήσεις του ’74 στην Κύπρο («και τότε αίμα έτρεξε, όχι

Ανατολική Μεσόγειο, η αναβάθμιση της σημασίας των ΑΟΖ, οι ελληνοκυπριακές συμφωνίες με τις κολοσσιαίες πολυεθνικές εξόρυξης και –κυρίως– οι στρατιωτικές συμμαχίες με το Ισραήλ και την Αίγυπτο (υπό την αιγίδα των ΗΠΑ και της ΕΕ) αλλάζουν θεμελιακά το συσχετισμό δυνάμεων στην περιοχή. Ανοίγουν τη δυνατότητα – μέσω της στήριξης των δυτικών Μεγάλων Δυνάμεων και λόγω της επιδείνωσης των αμερικανοτουρκικών σχέσεων– να μετατραπεί η στασιμότητα στο κυπριακό σε όπλο επιβολής «μαξιμαλιστικών» στόχων της ελλαδικής και ελληνοκυπριακής πλευράς στην Ανατολική Μεσόγειο. Γράφει ο Άγγ. Συρίγος: «Ο κυπριακός ελληνισμός επιτρέπει στην Ελλάδα να προεκταθεί (σσ:!) στην καρδιά της Ανατολικής Μεσογείου, σε μια θαλάσσια περιοχή κρίσιμης σημασίας και από γεωπολιτι-

Σε όλες τους τις εκδοχές, αυτές οι πολιτικές είναι επικίνδυνες. Τα συμφέροντα των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων είναι στη συνειδητή και σταθερή πολιτική επαναπροσέγγισης από τα κάτω, σε αντίθεση με τις πρωτοβουλίες και τις παρεμβάσεις των ντόπιων κυβερνήσεων και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. νερό…»). Ο καθένας μπορεί να φανταστεί το τι σκάνδαλο θα είχε ξεσπάσει, αν οποιοσδήποτε ελληνοκύπριος πολιτικός με θεσμικό ρόλο είχε κάνει μια ανάλογα σκληρή δήλωση για όποια μείζονα επιλογή του ελληνικού κράτους. Όμως αυτό δεν έχει συμβεί ποτέ... Μετά από αυτή τη δήλωση, η Άγκυρα έχει διακόψει την «επικοινωνία» με τον Ακιντζί και, ενόψει των τουρκοκυπριακών εκλογών του Απρίλη του 2020, υποστηρίζει ανοιχτά τους αντιπάλους του. Η σύγκρουση αυτή ολοφάνερα αφορά διαφορετικούς προσανατολισμούς για τους χειρισμούς στο κυπριακό. Η πλευρά των υποστηρικτών του Ακιντζί (ας μην ξεχνάμε ότι είναι εκλεγμένος Πρόεδρος) δείχνει να δυσανασχετεί με τη «στασιμότητα» και περισσότερο με τα ενδεχόμενα διχοτόμησης, υποστηρίζοντας μια μεγαλύτερη ευελιξία στις διαπραγματεύσεις, ευελιξία που θα επιτρέπει να μένει ανοιχτή η προοπτική μιας ενιαίας Κυπριακής Δημοκρατίας. Παρ’ όλα αυτά εδώ ο «εθνικός χώρος» επέλεξε να επιτίθεται στον… Ακιντζί. Κράζει ο Ιγνατίου: «Άστε τι λέει στους ανόητους συνομιλητές του των ελεύθερων περιοχών. Τους δουλεύει κανονικά και τους έχει μετατρέψει σε πεμπτοφαλαγγίτες, που διασπούν το κυπριακό μέτωπο και υπόσχονται φούρνους με παξιμάδια…». Αυτή η ακραία απορριπτική θέση έχει πλατιά υποστήριξη μέσα στο κυπριακό κράτος, αλλά και στο ελληνικό υπ. Εξωτερικών. Πολλοί υποστηρίζουν ότι η ανακάλυψη των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην

κής και από γεωοικονομικής θεώρησης». Αυτή η καθόλου αμυντική στρατηγική της «προέκτασης» στην Ανατολική Μεσόγειο έχει ήδη επιβληθεί ως καθοδηγητική ιδέα στο πρόγραμμα εξοπλισμών των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων γενικά, αλλά ειδικότερα στο πολεμικό ναυτικό (φρεγάτες ανοιχτής θαλάσσης), τόσο επί Τσίπρα όσο και επί Μητσοτάκη.

Παιχνίδι με διχοτόμηση

Στο εσωτερικό της Κύπρου αυτός ο «μαξιμαλισμός» οδηγεί σε παιχνίδι με την προοπτική της διχοτόμησης, αυτή τη φορά ως ελληνοκυπριακή και ελλαδική επιλογή. Πολλοί δεν διστάζουν να αναφέρονται πλέον ανοιχτά σε αυτή (θεωρία της «βελούδινης διχοτόμησης»), ενώ οι περισσότεροι την προωθούν εμμέσως. Η απόρριψη κάθε προεργασίας επί Μακαρίου ή Χριστόφια που άνοιγε ένα δρόμο προς μια Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία με ειδικές και ενισχυμένες προστασίες της μειονοτικής «συνιστώσας» (κάτι απολύτως φυσιολογικό σε μια χώρα όπου μεταξύ των δύο εθνικών κοινοτήτων έχει κυλήσει αίμα), στην ουσία ακυρώνει όποια εκδοχή Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Και αφήνει ως μοναδική προοπτική τη βελούδινη (ή όχι τόσο βελούδινη) διχοτόμηση. Όμως ο μαξιμαλισμός σε αυτή την περιοχή έχει κοντά ποδάρια από γεωπολιτική άποψη. Η Τουρκία ήδη κινείται με πρωτοβουλίες για οριοθέτηση των ΑΟΖ μεταξύ των δικών της ακτών και της Λιβύης, του Λιβάνου και της Παλαιστίνης.

Οι πιο αξιόπιστοι αναλυτές του ελληνικού κράτους προειδοποιούν ότι κανένα Διεθνές Δικαστήριο δεν θα αναγνωρίσει στο Καστελόριζο μεγαλύτερη «επήρεια» στον καθορισμό των ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο από ό,τι στις ακτές της ηπειρωτικής Τουρκίας. Έτσι όμως διακόπτεται η «γεωγραφική συνέχεια» των ΑΟΖ Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας και το σχέδιο εξαίρεσης της Τουρκίας από την κατανομή των ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο μένει στον αέρα. Τα γεωγραφικά και πληθυσμιακά δεδομένα είναι δύσκολο να παραβιαστούν μακροπρόθεσμα. Στην Κύπρο η τουρκική πλευρά έχει τη δυνατότητα να παίξει, επίσης, το χαρτί της διχοτόμησης. Αναβαθμίζοντας την αναγνώριση του τουρκοκυπριακού κράτους, προωθώντας εξοπλισμούς και στρατιωτικές βάσεις στο έδαφός του, απειλώντας με μια συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ μεταξύ Τουρκίας και Β. Κύπρου. Το σενάριο αυτό ασφαλώς δεν είναι καθόλου «βελούδινο», αλλά, επίσης, δεν μπορεί καθόλου, μα καθόλου να αποκλειστεί. Και κανείς δεν δικαιούται να ξεχνά το ενδεχόμενο μιας αιφνίδιας αλλαγής στον προσανατολισμό και τις συμμαχίες των Μεγάλων Δυνάμεων. Μια στροφή του ευρωατλαντισμού υπέρ της επανασυμφιλίωσης με την Τουρκία (π.χ. μετά από ανατροπή ή κατάρρευση του Ερντογάν…) θα μετέτρεπε όλους αυτούς τους σχεδιασμούς σε κομμάτια και θρύψαλα. Το παράδειγμα του 1922 θα έπρεπε να είναι διδακτικό για όλους τους θερμοκέφαλους.

Η γραμμή της συνεννόησης

Ακριβώς επειδή υπάρχουν όλες αυτές οι περιπλοκές, η ελλαδική και κυπριακή πολιτική δεν είναι μονοδιάστατες. Ο Κοτζιάς, που προώθησε όσο κανείς τα ευρωατλαντικά «στρατηγήματα» στην περιοχή, έχει προειδοποιήσει ότι η σκληρή γραμμή του στα «εθνικά» είχε ως πραγματικό στόχο να επιβάλει τα μέγιστα των «κεκτημένων» ενόψει συνεννόησης, παρά να ακυρώσει τη συνεννόηση. Ο Σημίτης, με την περσινή δημόσια επιστολή του, προειδοποίησε ότι το «παιχνίδι» στην περιοχή έχει γίνει πολύ μεγάλο, με αποτέλεσμα η συνεννόηση μεταξύ των τοπικών «παικτών» να θεωρείται πλέον στοιχειώδης προϋπόθεση ρεαλιστικής προώθησης των εργασιών. Αυτά ισχύουν και για τον Αναστασιάδη. Σε όλες τους τις εκδοχές, αυτές οι πολιτικές είναι επικίνδυνες. Ακόμα και «στρατόκαυλοι» αξιωματικοί προειδοποιούν ότι η συσσωρευμένη ένταση στην περιοχή και το ασταθές διεθνές πλαίσιο κάνουν έναν πόλεμο «εξ ατυχήματος» όλο και πιο πιθανό. Τα συμφέροντα των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων είναι στον αντίποδα: στη συνειδητή πολιτική ειρήνης και συνεργασίας μεταξύ των λαών στην περιοχή και ειδικότερα στην Κύπρο στη συνειδητή και σταθερή πολιτική επαναπροσέγγισης από τα κάτω, σε αντίθεση με τις πρωτοβουλίες και τις παρεμβάσεις των ντόπιων κυβερνήσεων και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

6 ΝΟΕΜΒΡΗ 2019

Συµπεράσµατα από τον πρώτο γύρο εργατικών κινητοποιήσεων Του Θοδωρή Πατσατζή

Η

επίθεση της Ν∆ στην εργατική τάξη όπως αναµενόταν συνεχίζεται. Το “αναπτυξιακό” πολυνοµοσχέδιο χρειάζεται τα συµπληρώµατά του για να µπορέσει να αποτελειώσει κάθε κατάκτηση και κάθε δικαίωµα που έχει µείνει όρθιο από τη δεκαετία της µνηµονιακής λαίλαπας. Σειρά παίρνουν οι ιδιωτικοποιήσεις (∆ΕΗ, ∆ΕΠΑ κ.λπ.), που συνοδεύονται µε πρωτοφανείς αποφάσεις όπως η άρση της µονιµότητας στον ευρύτερο δηµόσιο τοµέα (∆ΕΚΟ). Καθώς επίσης και η ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης, µε το σχεδιασµό να έχει ξεκινήσει από την επικουρική ασφάλιση και επιτροπή που έστησε το αρµόδιο υπουργείο µε τη συµµετοχή ως επί το πλείστον εκπροσώπων των Ιδιωτικών Ασφαλιστικών Εταιριών, των Ενώσεων Επαγγελµατικών Ταµείων, της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς (Χρηµατιστήριο) και της Τράπεζας της Ελλάδας. Η χαλαρή αντιπολίτευση απέναντι σε αυτή την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζεται καθώς ακόµη και σε χοντροκοµµένες περιπτώσεις, όπως οι δηλώσεις του Γεωργιάδη για χρηµατισµό του Α. Τσίπρα από πολυεθνικές του φαρµάκου, απαντήθηκαν απλά µε την απαίτηση για παραίτηση του υπουργού της κυβέρνησης. Το προφανές είναι βέβαια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε βάλει το νερό στο αυλάκι για τις ιδιωτικοποιήσεις. Η ανάγκη οργάνωσης της αντίστασης από τα κάτω απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησης επείγει. Η αντίσταση του κόσµου της εργασίας, της νεολαίας, των από τα κάτω είναι αυτή που πολλές φορές στο παρελθόν έχει αλλάξει πλήρως τα δεδοµένα ακόµη και σε περιπτώσεις που µοιάζει το µούδιασµα του κόσµου να διαρκεί παραπάνω. Τώρα βρισκόµαστε σε φάση που αυτό το µούδιασµα δείχνει µε αργά βήµατα και πολλές δυσκολίες, πως αρχίζει να ξεπερνιέται. Το ξεµούδιασµα αυτό µπορεί να µη φάνηκε στην κεντρική συγκέντρωση που διοργάνωσαν το ΕΚΑ και η Α∆Ε∆Υ την Πέµπτη 24 Οκτώβρη ενάντια στην ψήφιση του «αναπτυξιακού» πολυνοµοσχεδίου. Φάνηκε όµως στις πρωινές κινητοποιήσεις της ίδιας ηµέρας των εργαζοµένων στους δήµους. Ήταν η µαζικότερη από τις τρεις που προηγήθηκαν µέσα σε µια εβδοµάδα δείχνοντας ότι οι εργαζόµενοι όταν ξέρουν γιατί αγωνίζονται µπορούν να συµµετέχουν καλύτερα στην κλιµάκωση των κινητοποιήσεων. Φάνηκε επίσης στην κινητοποίηση της ίδιας µέρας που είχαν οι φοιτητές. Μαζική και δυναµική διαδήλωση για να µην καταργηθεί το άσυλο που έστειλε και αυτή το µήνυµά της στην κυβέρνηση. Αντίστοιχα πιο µαζική από άλλες φορές χάρη στη συµµετοχή συµβασιούχων από την επαρχία ήταν και η συγκέντρωση

της ΠΟΕ∆ΗΝ (Πανελλήνια Οµοσπονδία Εργαζοµένων στα ∆ηµόσια Νοσοκοµεία) µία µόλις µέρα πριν την κεντρική συγκέντρωση των συνδικάτων. Οι πολιτικοί εκφραστές των µνηµονίων στα συνδικάτα έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να µην υπάρξει η δυνατότητα οι αγώνες αυτοί να είναι ενιαίοι και άρα να έχουν µεγαλύτερη µαζικότητα. Έτσι οι προερχόµενες από την ΠΑΣΚΕ παρατάξεις που ηγούνται της ΠΟΕ∆ΗΝ δεν τα βρήκαν µε αντίστοιχες δυνάµεις από την ΠΟΕ-ΟΤΑ, την Οµοσπονδία των εργαζοµένων στους δήµους ώστε τουλάχιστον να είναι κοινή η διαδήλωση της Πέµπτης, είτε οι διαδηλώσεις τους να πήγαιναν το απόγευµα της Πέµπτης. Πολύ χαρακτηριστική ήταν η πρόταση της ηγεσίας της ΠΟΕ-ΟΤΑ ώστε η απεργία των εργαζοµένων στους δήµους τις 2 από τις 3 τελευταίες µέρες των κινητοποιήσεών τους να αφορά µόνο τους εργαζόµενους στα πόστα που θίγονταν από το πολυνοµοσχέδιο (καθαριότητα, πράσινο, ηλεκτροφωτισµός). Αντίστοιχες ευθύνες έχει και η ηγεσία του ΕΚΑ (ΣΥΡΙΖΑ κυρίως) που τελευταία στιγµή άλλαξε τη συγκέντρωση και την έφερε στο Σύνταγµα νωρίτερα το απόγευµα από ότι είχε αρχικά αποφασιστεί. Σε συνδυασµό µε τη λαθεµένη τακτική δυνάµεων της Αριστεράς για ξεχωριστές συγκεντρώσεις, κάτι που στις 2 προηγούµενες εργατικές απεργιακές συγκεντρώσεις είχε σε µεγάλο βαθµό αποφευχθεί οδήγησε στο να υπάρχουν 3-4 αποµαζικοποιηµένες συγκεντρώσεις, µε µόνη εξαίρεση τη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ χάρη στα αντανακλαστικά του λόγω της σύνδεσης µε το µηχανισµό του ΚΚΕ.

Επόµενες µάχες

Παρά την ψήφιση του αναπτυξιακού νοµοσχεδίου στη βουλή, η µάχη για την εφαρµογή του, όπως και οι υπόλοιπες µάχες που έχουµε µπροστά δεν έχουν τελειώσει. Πέρα από την γενίκευση των προκλήσεων µε τις ιδιωτικοποιήσεις και την κοινωνική

ασφάλιση, ανοιχτή θα είναι και η µάχη του προϋπολογισµού. Εκεί που θα αποδειχθεί ότι οι υποσχέσεις Μητσοτάκη για ελάφρυνση της φορολογίας αφορούσαν αποκλειστικά προνόµιο για τις τα συµφέροντα των µεγάλων επιχειρήσεων. Οι µάχες αυτές απαιτούν τη µέγιστη συσπείρωση δυνάµεων από τη µεριά των από κάτω παρά τα υπαρκτά προβλήµατα. Η Α∆Ε∆Υ στο Γενικό της Συµβούλιο που έγινε µετά τις 24 Οκτώβρη αποφάσισε να εξουσιοδοτήσει την Εκτελεστική της Επιτροπή να προχωρήσει σε 24ωρη απεργία µόνο αν υπάρξει νοµοσχέδιο για την κοινωνική ασφάλιση. Σε κάθε περίπτωση όµως οι αγώνες ενάντια στις απολύσεις συµβασιούχων στην υγεία αποδεικνύουν ότι θα υπάρξουν µια σειρά ευκαιρίες και αφορµές για να υπάρξουν κλαδικές κινητοποιήσεις, που οι δυνάµεις της Αριστεράς χρειάζεται έχουν την ευθύνη να παλέψουν ώστε να υπάρξει σε αυτές ο µέγιστος δυνατός συντονισµός. Αυτοί οι επιµέρους κλαδικοί αγώνες αποτελούν βάση πίεσης και για την ηγεσία της Α∆Ε∆Υ, αλλά και για τις ηγεσίες των µεγάλων Εργατικών Κέντρων που, µε βάση το ρόλο τους, οφείλουν να πάρουν πάνω τους αντισταθµίσουν την αδράνεια της ΓΣΕΕ.

Συµπαράσταση

Καθοριστικό ρόλο θα έχει και η σύνδεση των αγώνων αυτών µε την κοινωνία, καθώς έχει αποδειχθεί στο παρελθόν ότι η κοινωνία «υιοθετούσε» αγώνες όταν καταλάβαινε το δίκιο των εργαζοµένων, είτε αυτοί έχασαν (Χαλυβουργία), είτε αυτοί κέρδισαν, όπως ο αγώνας των καθαριστριών του Υπουργείου Οικονοµικών. Στις πρόσφατες κινητοποιήσεις των δήµων οι ανακοινώσεις δηµοτικών παρατάξεων και η παρουσία άλλων µε πανό στις κινητοποιήσεις έδωσε θάρρος και δύναµη στους εργαζόµενους. Τέτοιες προσπάθειες θα χρειαστεί να γενικευτούν το επόµενο διάστηµα, και θα αποτελέσουν συµπληρωµατικό κρίκο στην αλυσίδα των αντιστάσεων!

5

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6972516210 Αµπελόκηποι 6973005569 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. ΦιλαδέλφειαΝ. Χαλκηδόνα 6945498732 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087 Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι ΑνάργυροιΚαµατερό 6998466952 Πετρούπολη 6983674242 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6942602766 Καισαριανή 6995737690 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6944548787 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6984417681 Ν. Σµύρνη 6972098143 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγµένη 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948100218 Κορυδαλλός 6945037002 Κερατσίνι 6981093970

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 Αχαρνές 6977266544 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6981084090 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6984267504 ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6959771512 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6932422501 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: Τρίκαλα 6976291795 Λάρισα 6976579448 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6944916915 Ρέθυµνο 6907856793 Χανιά 6975964967 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6972743637 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΛΟΝΔΙΝΟ: 0044-7969523579 ΠΑΡΙΣΙ: 0033-673555890 0030-6937762930

ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ: Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546

Νοσοκ. «Άγιος Σάββας» 6998466952 ΥΠΑΑΤ 6945754555 ∆ήµοι 6980579817 Εκπαιδευτικοί 6972878820

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ: Νοµική Αθήνας 6972648225 ΤΕΙ Αθήνας 6975208151 Πάντειο 6984417681

Φιλοσοφική 6972595471 Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών 6959771512

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

6

6 ΝΟΕΜΒΡΗ 2019

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

Κυκλοφορεί το τεύχος Νο 13 του περιοδικού «Κόκκινο»

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες.

Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6973005569 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6932045320 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942602766 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6942993423 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ΚΡΗΤΗ: 6979925065 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6972743637 ΜΕΣΣΗΝΙΑ: 69832422501 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

• •

•

• •

•

•

Αυτό το τεύχος του περιοδικού «Κόκκινο» κυκλοφορεί σε µια νέα πολιτική συγκυρία, όπως αυτή διαµορφώνεται µετά το εκλογικό αποτέλεσµα του Ιούλη. Ένα κείµενο της σύνταξης παρουσιάζει τις εκτιµήσεις µας και το πώς στεκόµαστε σε αυτήν την καινούργια κατάσταση. Καθώς τυπωνόταν το «Κ», εξελισσόταν µια κρίσιµη Σύνοδος Κορυφής που περιλάµβανε το Brexit στην ατζέντα της, λίγο πριν τη λήξη της προθεσµίας. Ο Πέτρος Τσάγκαρης γράφει για τις πολιτικές και κοινωνικές αντιφάσεις που χαρακτήρισαν την ταραχώδη πορεία από το δηµοψήφισµα του 2016 µέχρι τη σηµερινή κρίση. Ένα άλλο ζήτηµα που έχει εγκατασταθεί στη δηµόσια συζήτηση, µε δραµατικό τρόπο (ως απειλή) αλλά και µε ελπιδοφόρο (µε τη γέννηση ενός νέου διεθνούς κινήµατος) είναι αυτό της κλιµατικής αλλαγής. Ο Χρήστος Σταυρακάκης παρουσιάζει µια µαρξιστική προσέγγιση για τα αίτια του φαινοµένου και σκιαγραφεί την πρόταση-τακτική της Αριστεράς για την πάλη ενάντια στην περιβαλλοντική καταστροφή. Ακολουθεί το αφιέρωµα αυτού του τεύχους, που αφορά ένα άλλο ελπιδοφόρο διεθνές κίνηµα που κάνει τα πρώτα του σηµαντικά βήµατα και στην Ελλάδα: το νέο, ριζοσπαστικό, κύµα φεµινισµού. Ο «φάκελος» ξεκινά µε µια «εφ’ όλης της ύλης» συνέντευξη της Νάνσι Φρέιζερ, που συν-έγραψε µαζί µε άλλες αγωνίστριες το εµβληµατικό µανιφέστο «για ένα φεµινισµό του 99%». Ακολουθεί ένα άρθρο της Ορόρ Λανσερό, που παρουσιάζει συνοπτικά τη θεωρία της κοινωνικής αναπαραγωγής ως εργαλείο στη συνδυασµένη πάλη ενάντια στον καπιταλισµό και την κυριαρχία επί των γυναικών και των µειονοτήτων φύλου κι εξετάζει τα στρατηγικά συµπεράσµατα που προκύπτουν από αυτήν. Πρόκειται για δύο κείµενα που παρουσιάζουν την αναζωογόνηση της θεωρητικής συζήτησης και την εµφάνιση ενός «ζωντανού» µαρξιστικού φεµινισµού, που είναι πολύτιµα εργαλεία για τις φεµινίστριες αγωνίστριες. Τέλος, ένα άρθρο της Ρεµπέκα Μαρτίνες παρουσιάζει την εµπειρία της φεµινιστι-

κής απεργίας του 2018 στην Ισπανία αλλά και την προετοιµασία που έγινε στο δρόµο για τη συγκλονιστική κινητοποίηση του Μάρτη του 2019. Το δηµοσιεύουµε σήµερα, πιστεύοντας ότι µπορεί να λειτουργήσει ως έµπνευση και ως οδηγός καθοδόν για την επόµενη φεµινιστική απεργία στην Ελλάδα. Το τεύχος συνεχίζει µε ένα άρθρο του Γουίλιαµ Κιτς για το Ιταλικό Καυτό Φθινόπωρο του 1969. Πενήντα χρόνια µετά την πιο παρατεταµένη και πιο ριζοσπαστική εκδοχή του «Παγκόσµιου Μάη», που συντάραξε τον ιταλικό καπιταλισµό για µια δεκαετία και γέννησε µαζικές επαναστατικές οργανώσεις, µια συγκλονιστική εργατική µαχητικότητα στους χώρους δουλειάς και µάχιµα κοινωνικά κινήµατα, αξίζει να θυµόµαστε, να εµπνεόµαστε, αλλά και να µαθαίνουµε από τις νίκες και τις ήττες του µεγάλου ιταλικού κινήµατος. Ακολουθεί ένα άρθρο για τη µικρασιατική εκστρατεία και την επακόλουθη καταστροφή, 100 χρόνια µετά την απόβαση του ελληνικού στρατού στη Σµύρνη. Ο Παναγιώτης Λίλλης παρουσιάζει τα αίτια και τα κίνητρα της πολεµικής εξόρµησης και το πώς αυτή κατέληξε στη συντριβή. Πέρα από την ιστορική αξία, σε µια εποχή που εµφανίζεται µια νέα «Μεγάλη Ιδέα» (στην ανατολική Μεσόγειο), είναι πολύτιµο να θυµόµαστε τι συνέβη µε την προηγούµενη. Τέλος, η Εύα Παπατζανή γράφει για τις επιπτώσεις της Airbnb βραχυχρόνιας µίσθωσης ακινήτων και τις πολιτικές γύρω από αυτή. Είναι µια από τις πλέον κρίσιµες όψεις του συνολικότερου ζητήµατος της στέγης στην Ελλάδα και χρειάζεται η ριζοσπαστική Αριστερά, τα δηµοτικά της σχήµατα, τα κινήµατα να «εξοπλιστούν» για την παρέµβασή τους και σε αυτό το κοινωνικό µέτωπο. Στις βιβλιοκριτικές αυτού του τεύχους, ο Αντώνης Νταβανέλος γράφει για το βιβλίο του Κωνσταντίνου Ζαγάρα «Η κατάρρευση του “υπαρκτού” και η διάσπαση του ΚΚΕ – Η κοµβική στιγµή του 1991», που κυκλοφορεί στην επέτειο του (ελληνικού και διεθνούς) 1989.

6 νοεμβρη 2019

αυτοδιοικηση

7

Εκδήλωση για την κατοικία στην Κυψέλη Η δημοτική κίνηση «Aνυπότακτη Αθήνα» θα πραγματοποιήσει ανοιχτή εκδήλωση, με θέμα την κατοικία, το ερχόμενο Σάββατο 9 Νοέμβρη, στο θεατράκι της Φωκίωνος Νέγρη στην Κυψέλη. Σε μια περιοχή με σημαντικά προβλήματα λόγω βραχυχρόνιων μισθώσεων και γενικότερου «εξευγενισμού» σε σημαντικά τμήματά της, ο στόχος μας είναι να ανοίξουμε συνολικά τη συζήτηση, εξετάζοντας όλες τις σχετικές πτυχές. Δηλαδή airbnb, πλειστηριασμοί, αστεγία, φοιτητική στέγη και γενικότερα την απουσία οποιασδήποτε κρατικής πολιτικής και τις συνεπαγόμενες επιπτώσεις στις ζωές των κατοίκων.

Σε μαζικότατη εξόρμηση προπαγάνδισης που πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη Παρασκευή 1 Νοέμβρη, συναντήσαμε πλήθος κατοίκων που μοιράζονταν αντίστοιχους προβληματισμούς, οπότε η σχετική συζήτηση κρίνεται αναγκαία. Στόχος μας είναι μέσα από αντίστοιχες παρεμβάσεις να προχωρήσουμε στη συγκρότηση ενός διεκδικητικού προς το κράτος κινήματος πολιτών, με στόχο να αντιμετωπιστούν αυτά τα ζητήματα και μέσα από τον αγώνα να συγκροτηθούν τοπικές συλλογικότητες. Σε αντίστοιχο βηματισμό, στην τελευταία συνέλευσή μας το περασμένο Σάβ-

βατο εξετάσαμε συνολικά την επιθετική πολιτική της δημοτικής αρχής ως προς τα αντίστοιχα ζητήματα, με εμβληματική την πρωτοβουλία «υιοθέτησε την πόλη», την οποία αναμένεται να εκκινήσουν τα Χριστούγεννα. Εκτιμούμε πως αυτή η προσπάθεια του δημάρχου θα διαμορφώσει ένα ακόμα πιο κατατμημένο, ιδιωτικοποιημένο και αποξενωμένο από τους δημότες πλαίσιο, το οποίο βάζουμε ως κεντρικό στόχο να αποδομήσουμε στο επόμενο διάστημα. Η «Ανυπότακτη Αθήνα», απέναντι στα σχέδια τους, συνεχίζει την πορεία της επιμένοντας στους συλλογικούς αγώνες.

Κινητοποίηση στο δημοτικό συμβούλιο της Αγίας Παρασκευής Με μαζική κινητοποίηση των κατοίκων από την περιοχή Τσακό της Αγίας Παρασκευής διεξήχθη το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης την Τετάρτη 30 Οκτώβρη. Οι κάτοικοι συγκεντρώθηκαν μετά από κινητοποίηση που καλέστηκε από το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων της Αγίας Παρασκευής, το Σύλλογο Γυναικών και άλλους συλλόγους της πόλης. Η κινητοποίηση στηρίχθηκε από τις δημοτικές παρατάξεις της Αριστεράς στην πόλη Φυσάει Κόντρα και Λαϊκή Συσπείρωση. Βασικό αίτημα των κατοίκων και των δημοτικών παρατάξεων, που εκφράστηκε και με το τελικά ομόφωνο ψήφισμα του δημοτικού συμβουλίου, είναι να αγοραστούν άμεσα από το δήμο το οικόπεδο

και το κτίσμα που στέγαζε τα ιδιωτικά σχολεία του Μακρή στο Τσακό της Αγίας Παρασκευής και τα οποία έχουν χαρακτηριστεί ως σχολείο από το κράτος. Οι χώροι αυτοί, εκτός από το δήμο, διεκδικούνται και από τους κληρονόμους του Μακρή, ενώ οι κάτοικοι απαιτούν να λειτουργήσει εκεί δημοτικό σχολείο και νηπιαγωγείο. Η αγορά αυτή θα βοηθήσει να αποσυμφορηθούν οι τάξεις από τα υπάρχοντα δημοτικά σχολεία και νηπιαγωγεία της περιοχής. Τα τελευταία χρόνια υπάρχουν τάξεις με υπεράριθμους μαθητές, με αποτέλεσμα να μη γίνεται ποιοτική διδασκαλία από τους δασκάλους, παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειές τους.

Έμπνευση από τους αγώνες του λαού της Χιλής Με αφορμή την εξέγερση του Χιλιάνικου λαού ενάντια στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, το Στέκι Ανυπότακτη Πόλη θα πραγματοποιήσει προβολή της ταινίας «ΝΟ» στο χώρο του στεκιού στου Ζωγράφου (Ιάσωνα Μαράτου 17). Η προβολή θα γίνει την Παρασκευή 8 Νοέμβρη και θα ξεκινήσει στις 8.30μμ. Πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία που δείχνει τι συνέβη πριν 31 χρόνια, το 1988, όταν ο δικτάτορας Augusto Pinochet αποφάσισε να δείξει ένα δήθεν πιο δημοκρατικό πρόσωπο, εξαγγέλλοντας δημοψήφισμα με ερώτημα την παραμονή του στην εξουσία. Τότε, οι ηγέτες της αντιπολίτευσης έπεισαν έναν νέο τολμηρό διαφημιστικό στέλεχος να διευθύνει την εκστρατεία τους. Με

περιορισμένους πόρους και υπό συνεχή έλεγχο των μυστικών αστυνομικών του καθεστώτος, η ομάδα υιοθέτησε ένα τολμηρό σχέδιο για να κερδίσουν τις εκλογές και να απελευθερώσουν τη χώρα τους από την καταπίεση. Πρόκειται για το δημοψήφισμα το οποίο κέρδισαν, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει η πτώση του Πινοσέτ. Είναι η τρίτη ταινία του σκηνοθέτη Πάμπλο Λαρέν για τη δικτατορία στη χώρα του και από πολλούς θεωρείται η καλύτερη, καθώς παίρνει μια ιστορία που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και αφηγείται με λεπτομέρειες το παρασκήνιο της διαδικασίας της ήττας του Πινοσέτ, αναδεικνύοντας την πτυχή της προπαγάνδας που ο καπιταλισμός προσπαθεί να μας ταΐσει καθημερινά.

Η Μονή Λαμίας καταπατά το μισό Περιστέρι

Απαιτείται αγώνας για την υπεράσπιση του Ποικίλου Όρους Από την Τρίτη 5 Νοέμβρη στο εφετείο συνεχίζεται η δικαστική διαμάχη ανάμεσα στους δήμους Περιστερίου και Πετρούπολης και τον Ιερό Ναό «Ευαγγελισμός της Θεοτόκου» Λαμίας (γνωστό ως Μονή Λαμίας) και από άλλους ιδιώτες. Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει το Περιστέρι και συνολικά η Δυτική Αθήνα και αφορά τις καταπατήσεις-διεκδικήσεις χιλιάδων στρεμμάτων. Αφορά 34 πλατείες στο βόρειο Περιστέρι (Χρυσούπολη κυρίως) και πρόκειται για χώρους δομημένους, σχολεία και παιδικές χαρές. Κύρια επιδίωξη εκκλησίας και ιδιωτών, όπως ανέδειξε με ανακοίνωσή της η Ριζοσπαστική Πρωτοβουλία Περιστερίου,

είναι η καταστρατήγηση του δημόσιου-δασικού χαρακτήρα της περιοχής, η ιδιοποίησή της, η οικοπεδοποίησή της και τελικά η οικοδόμησή της. Πολλοί κάτοικοι του Περιστερίου είχαν πέσει θύματα των εκπροσώπων της Μονής, η οποία τους απέσπασε παράνομα χρήματα, για να μη δουν τα σπίτια τους και τα οικόπεδά τους να αλλάζουν σε μια μέρα κυριότητα, περνώντας στην κυριότητα της Μονής. Για δεκαετίες οι «κληρονόμοι» πουλάνε οικόπεδα και έχουν πουλήσει πολλαπλάσια έκταση από αυτή που «κληρονόμησαν». Με παλαιότερη αγωγή η Μονή Λαμίας, διεκδικούσε μέχρι και 10.000 στρέμματα. Με το πόρισμα 64/1990 του

τότε εισαγγελέα εφετών Αθηνών και μετέπειτα εισαγγελέα Αρείου Πάγου Γεωργίου Σανιδά αποδεικνυόταν ότι υπήρχε μεθόδευση συστηματική και χρησιμοποιήθηκαν όλα εκείνα τα τεχνάσματα που χρησιμοποιούν οι καταπατητές για να ιδιοποιηθούν δημόσιες εκτάσεις. Η ιστορική απόφαση 7636/1996 του εφετείου Αθηνών έκρινε, σύμφωνα με το πόρισμα Σανιδά, την έκταση δημόσια και δασική. Όλες οι δικαστικές αποφάσεις και διοικητικές πράξεις που έπονται της απόφασης 7636/1996 όφειλαν να είχαν ευθυγραμμιστεί με αυτή, πράγμα που δεν έγινε. Στις τελευταίες δικαστικές διεκδικήσεις, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που αφορούσαν εκτάσεις σε Πετρούπολη και

Περιστέρι «διαφόρων διεκδικητών», το ελληνικό δημόσιο δεν υπερασπίστηκε την περιουσία του! Το ζήτημα δεν είναι νομικό, αλλά καθαρά πολιτικό. Η Ριζοσπαστική Πρωτοβουλία Περιστερίου θα προχωρήσει σε δράσεις ενημέρωσης του λαού του Περιστερίου, ώστε μαζί και με τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς στην πόλη και τις αντίστοιχες της Πετρούπολης να διεκδικήσουμε να υπάρξει νομοθετική ρύθμιση που θα αναγνωρίσει επιτέλους το Δημόσιο Δασικό χαρακτήρα της περιοχής του Ποικίλου Όρους. Απαιτούμε να χαρακτηριστούν οι αδόμητες εκτάσεις δασικές. Ούτε μισό μέτρο γης στους καταπατητές.

8

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

6 ΝΟΕΜΒΡΗ 2019

Επιµέλεια Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς Εκλογές ΤΕΕ 2019: Σύµπλευση µε τις επιταγές της κυβέρνησης Των Θωµά Λεριά και Εύας Παπατζανή

Σ

τις 3 Νοεµβρίου 2019 πραγµατοποιήθηκαν οι εκλογές του Τεχνικού Επιµελητηρίου Ελλάδας (ΤΕΕ), ενός από τους µεγαλύτερους επιστηµονικούς φορείς της χώρας, για την ανάδειξη των κεντρικών και περιφερειακών οργάνων διοίκησής του. Σε ό,τι αφορά τα αποτελέσµατα για την Κεντρική Αντιπροσωπεία του ΤΕΕ, όπως και στις εκλογές του 2016, πρώτη δύναµη καταγράφηκε η παράταξη της ∆εξιάς «∆ηµοκρατική Κίνηση Μηχανικών» (∆ΚΜ), µε επικεφαλής τον πρόεδρο του ΤΕΕ Γιώργο Στασινό και µε ποσοστό 39,66% (ιδιαίτερα αυξηµένο συγκριτικά µε το 27,90% του 2016). Τµήµα της ανόδου της παράταξης της ∆εξιάς οφείλεται στη στάση άλλων δεξιών και απολίτικων ανεξάρτητων παρατάξεων, που σε ποσοστό όλες µαζί ξεπερνούσαν το 10% και τώρα δεν κατέβηκαν στις εκλογές. Επίσης σε ένα µικρό τµήµα των µηχανικών µέτρησε και η αντίληψη να τα έχει καλά το ΤΕΕ µε τη σηµερινή κυβέρνηση. Η µη κάθοδος αυτών των παρατάξεων έδωσε ψήφους και στις υπόλοιπες δυνάµεις. ∆εύτερη δύναµη ήρθε η «∆ηµοκρατική Συµπαράταξη Μηχανικών» (∆Η. ΣΥ.Μ.), η παράταξη που πρόσκειται στο ΚΙΝΑΛ µε ποσοστό 15,11%, σηµειώνοντας επίσης µια σχετική αύξηση συγκριτικά µε το 13,38% που είχε συγκεντρώσει το 2016. Την τρίτη θέση στην εκλογική αναµέτρηση κατέλαβε η παράταξη «Συµµαχία για ένα Προοδευτικό ΤΕΕ» που στηρίχθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ και σηµείωσε αύξηση δύο ποσοστιαίων µονάδων, φτάνοντας στο 9,20%. Η «∆ηµοκρατική Πανεπιστηµονική Κίνηση Μηχανικών» (παράταξη που πρόσκειται στο ΚΚΕ) κατέλαβε την τέταρτη θέση µε ποσοστό 7,53% έναντι του 6,09% που είχε συγκεντρώσει το 2016. Η «Αριστερή Αγωνιστική Ενωτική

Συσπείρωση» (ΑΡ.ΑΓ.έ.Σ), η παράταξη που συγκροτήθηκε κατά το 2016 από συλλογικότητες της Αριστεράς µαζί µε ανένταχτους αγωνιστές και αγωνίστριες, διατήρησε τα ποσοστά της στο 4,71%, συγκεντρώνοντας 7 έδρες για την Κεντρική Αντιπροσωπεία του ΤΕΕ (από το 4,97% το 2016). Για την Επιστηµονική Επιτροπή των Αρχιτεκτόνων συγκέντρωσε 1 ακόµα έδρα, ενώ σε Επιστηµονικές Επιτροπές όπου στηρίχθηκαν παρατάξεις από κοινού µε τις δυνάµεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ακόµα 4 έδρες. Παρά τις µεγαλύτερες δυνατότητες που υπήρχαν, η σηµασία της διατήρησης των εκλογικών ποσοστών της ΑΡ.ΑΓ.έ.Σ. δεν είναι αµελητέα –αντίθετα υποδεικνύει την κρίσιµη αναγκαιότητα ύπαρξης ενωτικών ριζοσπαστικών σχηµάτων ακόµα και στους πιο δύσκολους χώρους όπως αυτός του ΤΕΕ. Πιο συνολικά, σε σύγκριση µε τις εκλογές του 2016 η συµµετοχή των ψηφισάντων ήταν σχετικά αυξηµένη, αύξηση που όµως δεν ανατρέπει τη συνολική εικόνα µιας διευρυµένης αποχής, καθώς ψήφισαν συνολικά 32.236 από τα περίπου 107.633 µέλη του επιµελητηρίου. Η απαξίωση του φορέα, όπως διαφαίνεται από τα νούµερα αυτά, είναι χαρακτηριστική ειδικά για τις νεότερες γενιές συναδέλφων, που συχνά δεν εγγράφονται στα µητρώα, δεν αποκτούν άδεια άσκησης επαγγέλµατος και συνεχίζουν να φεύγουν στο εξωτερικό. Το αποτέλεσµα των φετινών εκλογών δεν φαίνεται ικανό να αλλάξει το δυσµενές αυτό τοπίο. Η σύµπλευση όλων των προηγούµενων χρόνων µεταξύ των παρατάξεων της ∆εξιάς και του ΚΙΝΑΛ στα όργανα του ΤΕΕ πρόκειται να καθορίσει και την επόµενη περίοδο, ειδικά µετά την άνετη αυτοδυναµία του αθροίσµατος των ∆ΚΜ και ∆Η.ΣΥ.Μ. στην Κεντρική Αντιπροσωπεία. Τα αυξηµένα ποσοστά της δεξιάς στο ΤΕΕ έρχονται µερικούς µήνες µετά την εκλογική νίκη της Νέας ∆ηµοκρατίας.

∆εν είναι καθόλου τυχαίο, καθώς µέσα σε αυτούς τους λίγους µήνες η κυβέρνηση έχει δείξει την κατεύθυνση που σκοπεύει να ακολουθήσει: τη διάλυση της ∆ΕΗ και τον διαµοιρασµό της πίτας στους ιδιώτες, την αδειοδότηση µεγάλων κατασκευαστικών έργων όπως το Eλληνικό, την κατασκευή αιολικών πάρκων, τις εξαγγελίες για κατάργηση του ΦΠΑ στις οικοδοµές κ.ο.κ., σε συνδυασµό µε την αύξηση της κτηµατοµεσιτικής δραστηριότητας (τουλάχιστον στην Αθήνα), φαίνεται σε πολλούς συναδέλφους ότι «έρχονται δουλειές», γεγονός που εκφράστηκε αντιστοίχως στην κάλπη. Όµως αυτό το κλίµα ανάκαµψης δεν είναι δεδοµένο ότι θα βελτιώσει τις συνθήκες της πλειοψηφίας των µηχανικών, που συνεχίζουν να δουλεύουν µε εξοντωτικά ωράρια, εκείνων που δουλεύουν µε µπλοκάκι και αποτελούν ένα ακόµα γρανάζι για την κερδοφορία των µεγάλων κατασκευαστικών οµίλων. Η σύµπλευση της ηγεσίας του ΤΕΕ µε την κυβέρνηση της Ν∆ πρόκειται να διαλύσει περαιτέρω τις εργασιακές σχέσεις, ενώ η εξίσωση των πτυχίων τους µε αυτά των κολεγίων θα οδηγήσει στην υποβάθµιση των πτυχίων και κατά συνέπεια στην υποβάθµιση των επαγγελµατικών δικαιωµάτων των µηχανικών. Το στοίχηµα που βρίσκεται µπροστά στην παράταξη της ΑΡ.ΑΓ.έ.Σ. είναι πολλαπλό. Περιλαµβάνει από τη µία πλευρά το ξεµπρόστιασµα του ρόλου που η νέα ηγεσία του ΤΕΕ καλεί τους µηχανικούς να παίξουν στο βωµό της ανάπτυξης που οραµατίζεται και από την άλλη πλευρά την παρουσία της παράταξης σε κάθε µικρή και µεγάλη µάχη από αυτές που θα έρθουν για την υπεράσπιση των δικαιωµάτων των µηχανικών που πλήττονται, αλλά και τη διεκδίκηση µιας άλλου τύπου επαγγελµατικής και εργασιακής προοπτικής που να µη βρίσκεται σε κόντρα µε τα κοινωνικά δικαιώµατα και τις ανάγκες των λαϊκότερων κοινωνικών στρωµάτων.

Αθώωσαν εργοδότη για χειροδικία σε εργαζόµενη!

Α

θωώθηκε εργοδότης στην Κρήτη για χειροδικία εναντίον εργαζόµενης. Μια απόφαση σοκ καταγράφηκε στα δικαστικά χρονικά καθώς ενώ αθώωσε τον εργοδότη την ίδια ώρα δίκασε την εργαζόµενη για απειλή εναντίον του. Μια απόφαση που αφορά τα µεσαιωνικά κάτεργα εργασίας στον ιδιωτικό τοµέα κάτεργα που υπάρχουν µε την ανοχή όλων των κυβερνήσεων. Κάτεργα µε εργοδότες πλήρως αποθρασυµένους από τους µνηµονιακούς αντεργατικούς νόµους που ψηφίστηκαν την τελευταία δεκαετία.

Όπως καταγγέλλει η Ένωση Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ηρακλείου (ΕΙΥΗ) η βιαιοπραγία του εργοδότη θεωρήθηκε πταίσµα και µε βάστη τη νοµοθεσία που ισχύει αυτά τα... πταίσµατα παραγράφονται µετά την παρέλευση ενός έτους. Η “απειλή” όµως που έκρινε το δικαστήριο ότι υπήρξε από πλευράς της εργαζόµενης προς τον εργοδότη δεν θεωρήθηκε πταίσµα, µε αποτέλεσµα ο θύτης να αφεθεί ελεύθερος και το θύµα να καταδικαστεί σε ποινή φυλάκισης τριών µηνών. Μάλιστα η εργαζόµενη είναι και συνδικαλίστρια µέλος του ∆.Σ. της ΕΙΥΗ,

αλλά ούτε αυτό έπεισε τους δικαστές ότι οι γροθιές στο κεφάλι της µέσα στο γραφείο του επιθεωρητή εργασίας, που τον ακινητοποίησε τελικά, ήταν κάτι παραπάνω από πταίσµα!!! Η εργοδοτική ασυδοσία και αυθαιρεσία πρέπει να τσακιστεί από τους αγώνες των εργαζοµένων και τα σωµατεία οφείλουν πια να υπερασπιστούν µέχρι τέλους την ελευθερία συνδικαλιστικής δράσης όλων των εργαζοµένων και ιδιαίτερα των γυναικών που 9 στις 10 φορές είναι τα θύµατα αυτής της ασυδοσίας στον ιδιωτικό τοµέα.

Άρση της µονιµότητας στη ΔΕΗ

Η

ιδιωτικοποίηση της ηλεκτρικής ενέργειας είναι ένα σχέδιο µακράς διάρκειας του νεοφιλελεύθερου καπιταλισµού στην Ελλάδα. Ήταν στόχος καθορισµένος από την τελευταία δεκαετία του εικοστού αιώνα. Αυτό που πάντα σταµατούσε τα σχέδια των κυβερνήσεων ήταν οι αγώνες των εργαζοµένων της ∆ΕΗ και η αντίδραση των φτωχών κοινωνικών στρωµάτων της κοινωνίας που, παρά τη συνεχή προπαγάνδα από τα συστηµικά ΜΜΕ για την αδυναµία του κράτους να λειτουργεί τη ∆ΕΗ, καταλάβαιναν ότι η αλήθεια είναι διαφορετική. Καταλάβαιναν ότι θα πλήρωναν πανάκριβα το ηλεκτρικό ρεύµα που γινόταν όλο και πιο αναγκαίο στην καθηµερινότητά τους. Ώσπου εκλέχθηκε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, κυβέρνηση που ερχόταν µε προσδοκία να δείξει ένα άλλο µοντέλο λαϊκής διακυβέρνησης. Η διάψευση αυτής της ελπίδας, µε τη µέθοδο µάλιστα ΤΙΝΑ, έχει τις συνέπειές της και στις ιδιωτικοποιήσεις, καθώς αυτές προβάλλονται σαν αναπόσπαστο τµήµα της δήθεν πετυχηµένης συνταγής εξόδου από τα µνηµόνια του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της ψευτοανάπτυξης, του νέου επικοινωνιακού δηλαδή τρόπου που έχει επιλέξει η τωρινή κυβέρνηση της Ν∆ για να επιβάλει τη βάρβαρη αντεργατική πολιτική της. Έτσι, µετά την ιδιωτικοποίηση των δικτύων µεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας και την ανεξέλεγκτη είσοδο ιδιωτικών εταιρειών στην ηλεκτρική ενέργεια, οι οποίες, όσο η ∆ΕΗ τους πουλάει πάµφθηνα το ρεύµα, µπορούν να υπνωτίζουν τον πολύ κόσµο ότι δίνουν αυτές φθηνό ρεύµα, τώρα έρχεται το νέο µοντέλο Χατζηδάκη, µε στόχο την πλήρη ιδιωτικοποίηση της ∆ΕΗ. Οι πρώτοι που θα πληρώσουν το µάρµαρο αυτής της πολιτικής είναι οι νεοπροσλαµβανόµενοι υπάλληλοι της ∆ΕΗ. Μετά την εφαρµογή του πετυχηµένου πειράµατος επί κυβερνήσεων Σαµαρά και Τσίπρα, όπου πολλοί συµβασιούχοι της ∆ΕΗ θεωρούνταν όχι ως εργαζόµενοι σε ∆ΕΚΟ, αλλά ως εργαζόµενοι σε ιδιωτική επιχείρηση, τώρα οι νεοπροσλαµβανόµενοι στη ∆ΕΗ «δεν θα έχουν µονιµότητα δηµοσίου, αλλά συµβάσεις όπως υπάρχουν στον ιδιωτικό τοµέα». Είναι ένα σχέδιο όχι µόνο για τη ∆ΕΗ, αλλά µε το βλέµµα στραµµένο στην άρση της µονιµότητας τουλάχιστον για τον ευρύτερο δηµόσιο τοµέα. Ένα σχέδιο που πρέπει να µείνει στα χαρτιά µε κοινό αγώνα των εργαζοµένων σε όλες τις ∆ΕΚΟ και στο δηµόσιο. Το µέτρο θα συµπληρωθεί µε πρόγραµµα εθελουσίας εξόδου και µετατάξεις στο δηµόσιο των εργαζοµένων στις λιγνιτικές µονάδες, που θα κλείσουν. Αν συνυπολογίσουµε ότι αντίστοιχο σχέδιο υπάρχει και για τη ∆ΕΠΑ (µε τη γνωστή από τον ΟΣΕ Χατζηδάκεια µέθοδο σπασίµατος σε τρεις θυγατρικές επιχειρήσεις), η προσπάθεια να αλώσουν οι ιδιώτες το χώρο της ενέργειας θα ενταθεί το επόµενο διάστηµα. Οι εργαζόµενοι στη ∆ΕΗ χρειάζεται να ξεσηκωθούν άµεσα. Να οργανώσουν τις αντιστάσεις τους και να επιχειρήσουν να ενηµερώσουν την κοινωνία για το τι πραγµατικά σηµαίνει ιδιωτικοποιήσεις. Είναι ένα χρέος που πέφτει επίσης και στις πλάτες των οργανώσεων και των κοµµάτων της Αριστεράς.

εργατικα

6 νοεμβρη 2019

9

Η δημόσια υγεία σε κίνδυνο!

Να σταματήσουμε τις απολύσεις στα νοσοκομεία

Μ

εγάλος είναι ο κίνδυνος για τη δημόσια υγεία, αν ως τις 30 Νοέμβρη 2019, που λήγουν συνολικά στα δημόσια νοσοκομεία οι συμβάσεις 285 επικουρικών γιατρών με μισθοδοσία από πρόγραμμα ΕΣΠΑ, δεν έχει γίνει η πρόσληψή τους ως μόνιμο προσωπικό. Οι γιατροί αυτοί είχαν προσληφθεί το 2016 για την κάλυψη θέσεων ειδικευμένων γιατρών, γιατρών δηλαδή τελείως απαραίτητων, σύμφωνα με τις πάγιες και διαρκείς οργανικές ανάγκες των νοσοκομείων. Η ένταξη σε πρόγραμμα ΕΣΠΑ των θέσεων αυτών είχε γίνει με πλήρη και αποκλειστική ευθύνη της πολιτείας, που έβρισκε τρόπους να καλύπτει προσωρινά τα κενά για να μην έρθει σε ρήξη με την πολιτική των μνημονίων. Μάλιστα υπήρξαν τότε πολλές περιπτώσεις που ακόμα και ήδη υπηρετούντες επικουρικοί γιατροί εξαναγκάστηκαν, υπό την απειλή της απόλυσης, να υπογράψουν μετατροπή της σύμβασής τους σε ΕΣΠΑ, ενώ σε άλλους η σύμβαση μετατράπηκε χω-

ρίς να υπογράψουν και χωρίς καν να ρωτηθούν. Κάπως έτσι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και η τότε ηγεσία του υπουργείου Υγείας (Ξανθός-Πολάκης) κράτησαν ομήρους 285 γιατρούς, των οποίων οι συμβάσεις τελειώνουν σε λιγότερο από ένα μήνα. Και η σημερινή πολιτική ηγεσία όμως του υπουργείου Υγείας (Κικίλιας-Κοντοζαμάνης) δεν δείχνει διατεθειμένη να αλλάξει πορεία, με αποτέλεσμα δεκάδες ασθενείς από τις 30 Νοεμβρίου να δουν από καθυστερήσεις στα ραντεβού τους, μέχρι καθυστερήσεις σε επεμβάσεις που μπορεί να είναι καθοριστικές για την υγεία τους. Μάλιστα η τωρινή ηγεσία δεν απαντάει στην Ομοσπονδία των Νοσοκομειακών Γιατρών (ΟΕΝΓΕ) που από τις 2 Οκτώβρη, εδώ και ένα μήνα δηλαδή, έχει θέσει το σχετικό ερώτημα σε συνάντηση με τον υφυπουργό υγείας, αφήνοντας έτσι ανοιχτό το ενδεχόμενο να υπάρξει απόλυση των 285 γιατρών. Ενδεχόμενο που μπορεί να αποτραπεί από τις αποφασιστικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στην υγεία.

Άγιος Σάββας

Ήδη είχαμε μια πρώτη επιτυχία στην προσπάθεια να μην υπάρξουν απολύσεις επικουρικών γιατρών στο νοσοκομείο Άγιος Σάββας στην Αθήνα. Εκεί ο διοικητής του νοσοκομείου βιάστηκε να ανακοινώσει τις απολύσεις 6 επικουρικών γιατρών από τους 12 που τελειώνουν οι συμβάσεις τους. Χωρίς να ζητήσει την άποψη Επιστημονικού Συμβουλίου, Διευθυντή Ιατρικής Υπηρεσίας και των Τομεαρχών, έσπευσε να αναγγείλει τις 6 απολύσεις, στις οποίες συμπεριλαμβάνονταν και ο πρόεδρος του ΔΣ του Συλλόγου Εργαζομένων στο νοσοκομείο. Βρήκε την ευκαιρία να κάνει με τον τρόπο του συνδικαλιστική δίωξη ο διοικητής του νοσοκομείου, ξεχνώντας ότι μπροστά στον κίνδυνο για ανθρώπινες ζωές σε ένα αντικαρκινικό νοσοκομείο προέχουν οι ανάγκες των ασθενών από οποιαδήποτε προσωπική εμπάθεια. Με την απόφασή του, στο Ενδοκρινολογικό θα έμενε 1 γιατρός, ενώ τα χειρουργεία, με 1 αναισθησιολόγο λιγότερο, θα γίνονταν πιο αραιά. Εξίσου μεγάλα κενά θα

έμεναν και στις άλλες κλινικές του νοσοκομείου από τις απολύσεις. Ακτινολόγος, Ογκολόγος, Πνευμονολόγος, Παθολογοανατόμος και Βιοπαθολόγος ήταν οι υπόλοιπες απολύσεις που εξαγγέλθηκαν. Η άμεση κινητοποίηση του σωματείου εργαζομένων του νοσοκομείου, η συμπαράσταση από την ΑΔΕΔΥ, από άλλα σωματεία νοσοκομείων και σωματεία του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και η μαζική κινητοποίηση στο νοσοκομείο την Τετάρτη 30 Οκτώβρη, υποχρέωσαν τη διοίκηση αρχικά να υποχωρήσει και τώρα να ζητάει τη συνέχιση της εργασίας των επικουρικών γιατρών και μετά τις 30 Νοέμβρη. Με αντίστοιχους αγώνες και επιδιώκοντας την αλληλεγγύη της κοινωνίας και όλων των εργαζομένων μπορούν να οργανωθούν νικηφόρες μάχες. Μάχες με στόχο να υπάρξουν μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού σε όλα τα νοσοκομεία, ώστε να καλυφθούν πλήρως τα κενά. Ξεκινώντας από τη μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων και των εργολαβικών εργαζομένων που δουλεύουν τώρα στα νοσοκομεία!

Κινητοποίηση στο Ασκληπιείο Νοσοκομείο Βούλας

Ανάγκη μαζικών προσλήψεων Του Θοδωρή Πατσατζή

Τ

ην Πέμπτη 7 Νοέμβρη στις 10 το πρωί οι εργαζόμενοι του Ασκληπιείου Νοσοκομείου Βούλας δίνουν αγωνιστικό ραντεβού στην πύλη του νοσοκομείου. Οι εργαζόμενοι του νοσοκομείου είναι αναγκασμένοι να αντιδράσουν και να αντισταθούν στην πολιτική της θριαμβολογίας που ακολουθεί μετά την κυβέρνηση Τσίπρα και η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Θριαμβολογία που δεν αντιστοιχεί στην κατάσταση που βρίσκονται όλα τα δημόσια νοσοκομεία και το Ασκληπιείο. Θριαμβολογία που προσπαθεί να καλύψει την πολιτική λιτότητας, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην κατάρρευση του δημόσιου συστήματος υγείας και στο πέρασμά του στα χέρια των μεγαλοϊδιωτών. Ακόμη κι αν υπήρχαν στα νοσοκομεία οι τέλειες υποδομές, ακόμη κι αν υπήρχαν τα χρήματα και εξασφαλιζόταν σε όλα τα δημόσια νοσοκομεία ο καλύτερος και πιο σύγχρονος εξοπλισμός, όλα αυτά θα ήταν άχρηστα, αν δεν υπήρχε προσωπικό για να τα δουλέψει. Στο Ασκληπιείο, ακόμη και με τον ελλιπή οργανισμό που έγινε το 2012, υπάρχουν 567 λειτουργικά κενά. Λείπουν 265 νοσηλεύτριες-ες, 144 διοικητικοί υπάλληλοι και 128 γιατροί. Τι σημαίνουν στην πράξη αυτά τα κενά; Πρώτον ότι ακόμη και σε τομείς που το νοσοκομείο περηφανεύεται ότι κάνει εξαιρετική δουλειά, όπως η παρεχόμενη αποκατάσταση σε σοβαρά πάσχοντες, λείπουν 15 φυσικοθεραπευτές. Η καλή δουλειά δηλαδή

οφείλεται στον υπερβάλλοντα κόπο και ζήλο του υπάρχοντος προσωπικού, που κινδυνεύει με εξόντωση. Τα καινούργια δε μηχανήματα του νοσοκομείου (ακτινολογικό εργαστήριο και αξονικός τομογράφος), που θα μπορούσαν να ελαφρύνουν την τσέπη των ασθενών και να γίνονται δωρεάν στο νοσοκομείο, υπολειτουργούν, καθώς υπάρχουν 7 κενά σε ακτινολόγους! Επίσης, παρά το ότι οι κτιριακές υποδομές παρουσιάζουν προβλήματα, καθώς υπάρχουν διάσπαρτα κτίρια ηλικίας άνω των 100 ετών σε μια έκταση που ξεπερνάει τα 100 στρέμματα, δεν προβλέπονται θέσεις ηλεκτροτεχνίτη, υδραυλικού, ψυκτικού, κλιβανιστή κλπ, καθώς το κράτος προτιμά να χάνει λεφτά και να πληρώνει σε ιδιώτες περισσότερα

από όσο θα πλήρωνε για το μόνιμο δικό του προσωπικό. Αυτή είναι η πραγματική εικόνα της θριαμβολογίας των κυβερνήσεων. Νοσοκομεία που καταφέρνουν και αναπνέουν ακόμη, γιατί μόνο στο Ασκληπιείο υπάρχουν 6.500 οφειλόμενα ρεπό σε νοσηλεύτριες και νοσηλευτές. Στο Ασκληπιείο Βούλας, που εξυπηρετεί 1,5 εκατομμύριο κατοίκους των Νοτίων Προαστίων και βαφτίστηκε «Κέντρο Τραύματος» από το ΚΕΣΥ, δεν υπάρχει θωρακοχειρουργική κλινική, δεν υπάρχει αγγειοχειρουργική κλινική και ο ψηφιακός αγγειογράφος βρίσκεται ξανά σε αδράνεια, αφού ποτέ δεν προβλέφτηκε η πρόσληψη του απαραίτητου ιατρικού, νοσηλευτικού και παραϊατρικού προσωπικού για τη λειτουργία του. Την ίδια ώρα τα εργαστήρια

υπολειτουργούν μόνιμα, καθώς λείπουν βασικά αντιδραστήρια. Οι παθολογικές κλινικές λειτουργούν χάρη στον ηρωισμό γιατρών και νοσηλευτών και δεν υπάρχουν νευρολογική, πνευμονολογική και αιματολογική κλινική. Οι κυβερνήσεις λοιπόν θριαμβολογούν, ενώ οι επικουρικοί γιατροί, νοσηλευτές και παρασκευαστές, που εργάζονται με συμβάσεις, καλύπτοντας υπαρκτές πάγιες ανάγκες, είναι ξανά υπό απόλυση. Είναι σημαντικό ότι το κάλεσμα του σωματείου για την κινητοποίηση στις 7 Νοέμβρη απευθύνεται και στα λαϊκά στρώματα των κατοίκων στα Νότια Προάστια, ώστε μαζί να διεκδικήσουν μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και γερή χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό.

10

ιστορια

Πολυτεχνείο: Το τ και η αρχή της μ και αυταρχισμού, που έδειχνε ανίκητη. Μέσα, όμως, σε ένα καθεστώς που φαινομενικά έδειχνε ακλόνητο, υπήρχαν αμφισβητήσεις. Ξεπρόβαλλαν σιγά σιγά νέες οργανώσεις, ρεύματα και ιδέες, που ζούσαν στη σκιά ενός αυταρχικού συστήματος. Το διεθνές ρεύμα του 1968 ετεροχρονισμένα έφτανε στην Ελλάδα, αμφισβητώντας κάθε είδους ορθοδοξίες. Από το 1971 κι έπειτα η ταξική πάλη και ο αντιδικτατορικός αγώνας αποκτούσαν νέα χαρακτηριστικά που αποτυπώνονταν τόσο στις πανεπιστημιακές σχολές, όσο και στους εργατικούς χώρους. Μεμονωμένα στελέχη του ΚΚΕ και του ΚΚΕ Εσωτερικού, τροτσκιστές, μαοϊκοί και γκεβαριστές έφτιαχναν νέες οργανώσεις, εξέδιδαν παράνομα έντυπα και εμπλούτιζαν την πολιτική σκέψη σε μια ριζοσπαστική κατεύθυνση. Σε μια κατεύθυνση που δεν επεδίωκε μόνο την ανατροπή της Χούντας, αλλά έθετε επί τάπητος το ζήτημα του καθεστώτος που τη γέννησε. Η παραπάνω εικόνα όμως δεν αντιστοιχούσε με τις κατευθύνσεις που έβαζε η μαζική ρεφορμιστική Αριστερά. Φοβικές απέναντι στις εξελίξεις, οι ηγεσίες του ΚΚΕ Εσωτερικού και του ΚΚΕ έβλεπαν περισσότερο προσιτή μια ομαλή μετάβαση από το

χουντικό καθεστώς στην αστική δημοκρατία παρά μια ταξική σύγκρουση που θα οδηγούσε σε άλλες «επικίνδυνες» κατευθύνσεις. Η προσπάθεια της Χούντας για φιλελευθεροποίηση, υπό το βάρος της μη εξασφάλισης μαζικής κοινωνικής στήριξης, αλλά και της στροφής ενός μέρους της κυρίαρχης τάξης προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση, έδινε το κατάλληλο πάτημα για ανέξοδες πολιτικές επιλογές εκ μέρους της παραδοσιακής Αριστεράς. Κάπως έτσι το ΚΚΕ Εσωτερικού σκεφτόταν ακόμη και τη συμμετοχή στις χουντοεκλογές του Μαρκεζίνη, ενώ το ΚΚΕ προσπαθούσε να κρατήσει ισορροπίες και να μην παρατραβήξει το σκοινί.

Οι αγώνες για το άσυλο τότε και σήμερα

αγώνα. Κέντρα αγώνα στα οποία υπήρχαν συνελεύσεις, επιτροπές και όργανα που αποφάσιζαν. Στις 14 Φλεβάρη 1973, 1.500 φοιτητές συγκεντρώνονται στο πολυτεχνείο και στη συνέχεια διαλύονται από την αστυνομία που συλλαμβάνει 100 άτομα. Δύο ημέρες μετά 2.500 φοιτητές/τριες καταλαμβάνουν τη Νομική Σχολή στο κέντρο της Αθήνας, διατρανώνοντας τα αιτήματά τους. Εξέρχονται από τη σχολή με πορεία και συγκρούονται με την αστυνομία και παρακρατικές ομάδες. Στις 21 Φλεβάρη γίνεται κατάληψη της Νομικής από 4.000 φοιτητές/τριες, όπου και πάλι ακολουθεί σκληρή καταστολή από την αστυνομία, ενώ στις 16 Μάρτη 500 φοιτητές καταλαμβάνουν την πανεπιστημιακή Λέσχη στην Πάτρα με παρόμοια αποτελέσματα. Μέχρι λοιπόν να φτάσουμε στα γεγονότα του Νοέμβρη, βλέπουμε ότι τα πανεπιστήμια αποτελούσαν τόπους αγώνων και ριζοσπαστικοποίησης μέσα σε συνθήκες Χούντας και ανελευθερίας.

Του Νικόλα Κολυτά

Κ

άθε χρόνο γίνεται μια συντονισμένη προσπάθεια να δοθεί στην εξέγερση του Πολυτεχνείου μια μεταλλαγμένη προσέγγιση και να θεωρηθεί ο εορτασμός του μια ακίνδυνη εθιμοτυπία. Πολιτικοί παράγοντες και μιντιάρχες επιδιώκουν να θαφτεί ο ριζοσπαστικός χαρακτήρας των γεγονότων της 17 Νοέμβρη και ό,τι αυτά σηματοδότησαν στις επόμενες δεκαετίες για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Το Πολυτεχνείο όμως, όπως λέει και το σύνθημα, «δεν ήτανε γιορτή, ήτανε εξέγερση και πάλη ταξική». Και αυτό τους τρομάζει πιο πολύ απ’ όλα.

Η πορεία προς την εξέγερση

Το 1973, μετά από έξι χρόνια δικτατορικού καθεστώτος, η χώρα έδειχνε πραγματικά να βρίσκεται «στο γύψο». Τα πολιτικά κόμματα και τα συνδικάτα είχαν διαλυθεί, οι «ύποπτοι» γέμιζαν τα κελιά του ΕΑΤ-ΕΣΑ και ο Τύπος ήταν ελεγχόμενος και φιμωμένος. Στα σχολεία, στις σχολές και στους χώρους δουλειάς όλα λειτουργούσαν υπό το βλέμμα των ρουφιάνων και της Ασφάλειας. Οι λέξεις «απεργία», «διαδήλωση», «συνέλευση» ανήκαν στην ιστορία. Η πιο σκληρή εκδοχή της Δεξιάς έπαιρνε άλλη μια ρεβάνς σε βάρος του κόσμου του κινήματος και της Αριστεράς. Συλλήψεις, στρατοδικεία και ξερονήσια αποτύπωναν μια ζοφερή εικόνα ανελευθερίας

Π

ροεκλογικά, αλλά και μετεκλογικά η κυβέρνηση της ΝΔ σήκωσε αρκετά το ζήτημα του πανεπιστημιακού ασύλου. Ένα ζήτημα που ιδιαίτερα φέτος αποκτά ξεχωριστή σημασία στο τριήμερο του Πολυτεχνείου. Και αυτό γιατί η ιστορική μνήμη έρχεται σε σύγκρουση με τη σημερινή πολιτική πραγματικότητα και τις προτεραιότητές της.

Ιστορική σημασία

Τα πανεπιστήμια ανέκαθεν αποτελούσαν χώρους έκφρασης και προβληματισμού για τους φοιτητές. Από τη δεκαετία του ’50 ξεκινάει η μαζική είσοδος φοιτητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, ενώ τη δεκαετία του ’60 έγιναν οι πρώτες απόπειρες κοινωνικής οικειοποίησης του ασύλου και απελευθέρωσης της χρήσης του από αποκλειστικά ακαδημαϊκά πλαίσια. Κάπως έτσι,

λοιπόν, το εθιμικό άσυλο άρχισε να αποκτά πραγματική υπόσταση μέσα από τους αγώνες και τις διεκδικήσεις των φοιτητών, που άρχισαν να βλέπουν τις σχολές όχι ως αποστειρωμένα τεχνολογικά ιδρύματα, αλλά ως ζωντανούς κοινωνικούς χώρους στους οποίους αναπτύσσονται νέα ρεύματα και δυναμικές. Έτσι και στην Ελλάδα, ακόμη και μέσα στο ανελεύθερο και καταδιωκτικό καθεστώς της χουντικής τρομοκρατίας, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες, πιάνοντας το νήμα των διεθνών αγώνων και κινημάτων, έδωσαν νέο νόημα στην έννοια του ασύλου. Τα πανεπιστήμια, παρά την κρατική και παρακρατική εποπτεία, έγιναν κύτταρα αγώνα μέσα από τα οποία ήρθε το τέλος της Χούντας. Οι φοιτητικές κινητοποιήσεις πήραν αρχικά τη μορφή αποχής από τα μαθήματα και στη συνέχεια μετουσιώθηκαν σε καταλήψεις και πανεπιστήμια-κέντρα

Σύγχρονη πραγματικότητα

Σήμερα γίνεται από πολλές πλευρές μια προσπάθεια να λοιδορηθεί η έννοια και το περιεχόμενου του πανεπιστημιακού ασύλου. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ανα-

Το Πολυτεχνείο και η μεταπολίτευση

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήρθε να τινάξει στον αέρα τα σχέδια και τις προβλέψεις και των μεν και των δε. Όσο η Χούντα είχε εφησυχάσει, προωθώντας τη φιλελευθεροποίηση και την ομαλή μετάβαση σε ένα ελεγχόμενο κοινοβουλευτικό καθεστώς και η παραδοσιακή Αριστερά ανέμενε αμήχανα τις εξελίξεις, οι φοιτητές, οι μαθητές και οι εργάτες αποδείκνυαν στην πράξη ότι δεν μπορούσαν να περιμένουν. Οι πρωτοβουλίες του φοιτητικού κινήματος και οι καταλήψεις της Νομικής το Φλεβάρη και του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη

φερόμενη στα πανεπιστήμια, κάνει λόγο για «κέντρα βίας και ανομίας», προσπαθώντας να στοχοποιήσει το οργανωμένο κίνημα και την Αριστερά. Πρόκειται για μια έξυπνη μέθοδο αποπροσανατολισμού της συζήτησης από τα σοβαρά προβλήματα σε ζητήματα εντυπωσιασμού. Αντί να περιστρέφεται η συζήτηση γύρω από την υποχρηματοδότηση και την εγκατάλειψη που βιώνει το σύγχρονο δημόσιο πανεπιστήμιο, περιστρέφεται γύρω από το πώς θα γίνουν οι χώροι των σχολών όλο και πιο ελεγχόμενοι. Η κυβέρνηση μέσα στο κατακαλόκαιρο ψήφισε την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, υιοθετώντας κατά βάση δύο επιχειρήματα. Το πρώτο ήταν ότι «το πανεπιστήμιο είναι άσυλο ιδεών και όχι αγώνων». Όμως μιλάμε για ένα φαιδρό επιχείρημα, αφού στις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες παντού υπάρχει ελεύθερη έκφραση και διακίνηση ιδεών, χωρίς να απαιτείται η θεσμοθέτηση του ασύλου. Το δεύτερο επιχείρημα ήταν ότι με την κατάργηση του ασύλου καταπολεμάται η «εγκληματικότητα στα πανεπιστήμια». Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ πιο σύνθετη και σχετίζεται με τις ρίζες της εγκληματικότητας. Οι όποιες εγκληματικές συμπεριφορές εμφανίζονται σε πανεπιστημιακούς

6 NOEMΒΡΗ 2019

11

τέλος της χούντας µεταπολίτευσης αποτέλεσαν την αφορµή που έψαχνε χιλιάδες κόσµος για να ξεχυθεί στους δρόµους. Όσο κι αν η ρεφορµιστική ηγεσία προσπαθούσε να περιορίσει τις αυθόρµητες εκδηλώσεις του κόσµου σε συντεχνιακά φοιτητικά αιτήµατα, αυτό ήταν αδύνατο. Συνθήµατα όπως «Κάτω η Χούντα», «Απεργία γενική», «Εργάτες-Αγρότες-Φοιτητές», «Κάτω το κεφάλαιο», «Λαϊκή εξουσία» γέµιζαν τους τοίχους του κέντρου της Αθήνας. Την ώρα που η επίσηµη Αριστερά φοβόταν τους «προβοκάτορες» µέσα στο Πολυτεχνείο, χιλιάδες εργάτες, αγρότες, µαθητές και φοιτητές έκλειναν όλη την Πατη-

σίων, µοίραζαν προκηρύξεις, φώναζαν συνθήµατα ενάντια στους δικτάτορες, το κεφάλαιο και τον αµερικάνικο ιµπεριαλισµό. Οι αγώνες του κόσµου είχαν ξεπεράσει τις δυνατότητες και τις προσδοκίες της παλιάς Αριστεράς. Ένας νέος ριζοσπαστισµός από τα κάτω έβαζε φωτιά στα θεµέλια ενός καθεστώτος που έδειχνε συµπαγές, αλλά δεν ήταν. Αυτός ήταν και ο λόγος που πάρθηκε η απόφαση της ωµής καταστολής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου µε τα τανκς, τις συλλήψεις, το ξύλο και τα βασανιστήρια. Όµως, παρά τη στρατιωτική ήττα, το Πολυτεχνείο δεν ηττήθηκε πολιτικά. Αντίθετα, κατέστησε σαφές

Η επικαιρότητα του Πολυτεχνείου σήµερα

Κ

άπως έτσι, λοιπόν, τα γεγονότα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου δεν έχουν ενιαία ερµηνεία. Υπάρχει η αφήγηση της κυρίαρχης τάξης που θέλει να τα ξεχάσει, υπάρχει η αφήγηση της ακροδεξιάς που θέλει να τα διαστρεβλώσει, υπάρχει η αφήγηση της ρεφορµιστικής Αριστεράς που θέλει εκ των υστέρων να τα θέσει στο µουσείο και υπάρχει και η αφήγηση της επαναστατικής Αριστεράς που θέλει να κρατήσει

χώρους οφείλονται στη φτώχεια και την ανέχεια, που γέννησαν οι πολιτικές λιτότητας και φτωχοποίησης, και όχι στο πανεπιστηµιακό άσυλο. Οφείλονται στο ότι σε συνθήκες κρίσης ένα κοµµάτι της κοινωνίας ζει άκρως περιθωριοποιηµένο και εγκαταλειµµένο, βρίσκοντας διέξοδο στην παραβατικότητα και την παρανοµία. Έτσι, λοιπόν από το άσυλο των αγώνων, που οδηγούσε στην ανατροπή ακόµη και χουντικών καθεστώτων, περνάµε στην κολεγιοποίηση και τον απολίτικο ιδρυµατισµό που επιδιώκει να επιβάλει η Ν∆ του Μητσοτάκη. Περνάµε στο µοντέλο της κάµερας, των security και των διαλυµένων συλλογικών διαδικασιών. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση οι Φοιτητικοί Σύλλογοι φαίνεται πως αντιδρούν. Ήδη δεκάδες σχολές έχουν πάρει αγωνιστικές αποφάσεις προς την κατεύθυνση της υπεράσπισης του ασύλου και της έννοιας του δηµόσιου πανεπιστηµίου γενικά. Η φετινή πορεία του Πολυτεχνείου αποτελεί µια ακόµη ευκαιρία να σταλεί ένα ηχηρό µήνυµα αντίστασης και ανυπακοής στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Φοιτητές, µαθητές και εργαζόµενοι πρέπει από κοινού να καταστήσουν σαφές ότι τα σχέδια µετάλλαξης της τριτοβάθµιας εκπαίδευσης δεν θα περάσουν.

τις µνήµες του Πολυτεχνείου ζωντανές ως ένα χρήσιµο εργαλείο για τους νέους αγώνες που έρχονται. Η τελευταία αυτή οπτική δεν αντιµετωπίζει τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ως ένα µουσειακό-αρχειακό υλικό, αλλά ως ένα έµπρακτο παράδειγµα ξεσηκωµού των από κάτω µέσα σε ένα ανελεύθερο στρατοκρατικό καθεστώς. Με τα σωστά της και τα λάθη της, λοιπόν, η εξέγερση του Νοέµβρη έχει να δώσει πάρα πολλά σε όσους ακόµη και

ότι είχε ξεκινήσει η αρχή του τέλους του καθεστώτος του 1967, αλλά και η εµφάνιση ενός νέου µαζικού και δυναµικού κύµατος ριζοσπαστισµού. Αυτό το κύµα έµελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο ακόµη και µετά την ανατροπή της Χούντας. Η περίφηµη «εργατική µεταπολίτευση» αποτέλεσε µια περίοδο σηµαντικών αγώνων και κατακτήσεων από την πλευρά του εργατικού κινήµατος και της Αριστεράς. Αυτός είναι και ο λόγος που διάφοροι υπέρµαχοι των µνηµονίων και της λιτότητας κάνουν σήµερα λόγο για το «τέλος της µεταπολίτευσης», προσπαθώντας να συκοφαντήσουν µια ολόκληρη περίοδο σήµερα θεωρούν ότι ένας καλύτερος κόσµος δεν χαρίζεται, αλλά διεκδικείται. Και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στο πόσο πολλαπλά επίκαιρο είναι το τριήµερο του Πολυτεχνείου τα τελευταία χρόνια. Επί Σαµαρά η 17 Νοέµβρη συνδέθηκε µε τους αγώνες ενάντια στα µνηµόνια, τους φασίστες και την καταστολή, επί Τσίπρα συνδέθηκε µε τον αγώνα ενάντια στη φτώχεια, στις ιµπεριαλιστικές επεµβάσεις και το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, ενώ επί Μητσοτάκη, παρότι ακόµη νωρίς, φαίνεται ότι το Πολυτεχνείο θα συνδεθεί µε την υπεράσπιση του ασύλου, την πάλη ενάντια στην καταστολή και την αντίσταση στη νεοφιλελεύθερη επίθεση. Σήµερα, η κυβέρνηση της Ν∆ έρχεται να τσακίσει τα ήδη διαλυµένα εργατικά δικαιώµατα, να καταστείλει τα νεολαιίστικα κινήµατα, να κάνει τη ζωή µαρτύριο σε

µεγάλων αγώνων και σηµαντικών κατακτήσεων. Η µαχητική εργατική τριετία ’74-’77, ο εργοστασιακός συνδικαλισµός, η αντίσταση στα µετέπειτα αντεργατικά µέτρα του ΠΑΣΟΚ, οι ογκώδεις διαδηλώσεις του Πολυτεχνείου, οι καταλήψεις σε σχολές, οι εργατικοί αγώνες σε τεράστιες βιοµηχανίες και οι απεργίες ενάντια στον νεοφιλελεύθερο οδοστρωτήρα του Μητσοτάκη και τον εκσυγχρονισµό του Σηµίτη, είναι κάποιες από τις στιγµές που θέλει να ξεχάσει η κυρίαρχη τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι. Και αφετηρία όλων των παραπάνω είναι το κύµα που γεννήθηκε µετά το Πολυτεχνείο. πρόσφυγες και µετανάστες και να εξυπηρετήσει µε χαρά τον δυτικό ιµπεριαλισµό στην περιοχή. Η σηµασία της οικοδόµησης µια µαζικής µαχητικής αντιπολίτευσης και της επανεµφάνισης του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο είναι αναγκαία. Και τότε και τώρα απέναντι στους εργαζόµενους και τα φτωχά λαϊκά στρώµατα υπάρχει µια τάξη που δεν θα διστάσει σε τίποτα µπροστά στον κίνδυνο να χάσει τα προνόµιά της. Το Νοέµβρη του ’73 αυτό φάνηκε ωµά µε όπλα και µε τανκς, ενώ σήµερα υπάρχουν άλλοι τρόποι, πιο καλυµµένοι, αλλά όχι λιγότερο επικίνδυνοι. Το Πολυτεχνείο παρ’ όλα αυτά έρχεται να µας θυµίσει ότι οι αγώνες για έναν κόσµο χωρίς φτώχεια, πόλεµο και ρατσισµό απαιτούν πολιτική αντιπαράθεση και σύγκρουση. Και αυτή η µνήµη δεν χωράει σε µουσεία, αλλά µόνο στους δρόµους.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις RedMarks

12

νεολαια

23 οκτωβρη 2019

Αντίσταση στις αντιεκπαιδευτικές πολιτικές και την καταστολή

Ξανά στους δρόμους οι μαθητές! Του Νικόλα Κολυτά

Ο

ι μαθητές ξαναπαίρνουν μπρος και η κυβέρνηση επιστρατεύει τα ΜΑΤ και τα δακρυγόνα για να τους σταματήσει, όσο είναι νωρίς. Δεν είναι άλλωστε λίγες οι φορές που όταν το μαθητικό κίνημα βγήκε στο δρόμο, ολόκληρες κυβερνήσεις έβλεπαν την καρέκλα τους να τρίζει. Το σημερινό εγκαταλειμμένο δημόσιο σχολείο του ΣΥΡΙΖΑ, που έρχεται να αποτελειώσει η ΝΔ, μόνο μέσα από τους αγώνες θα ξαναβρεί ζωή και νόημα. Και αυτό τους φοβίζει.

Διαρκής υποβάθμιση Οι μαθητές δεν είναι θεατές. Ζουν καθημερινά το δημόσιο σχολείο και αντιλαμβάνονται τα προβλήματα, τις ελλείψεις του και την υποτίμησή του από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Ξέρουν τι σημαίνουν τα κενά καθηγητών, οι ελλείψεις βιβλίων, τα κλειστά καλοριφέρ, τα ασυντήρητα κτίρια, τα υπεράριθμα τμήματα και ο υπερβολικός φόρτος μαθημάτων. Παρότι τα μίντια θέλουν να τους παρουσιάζουν ως ανώριμους ή απολίτικους, πίσω από κάθε πράξη τους υπάρχει αρκετή ωριμότητα και πολιτική. Η «κατάληψη της τυρόπιτας», για την οποία γίνεται λόγος κάθε φθινόπωρο, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια καμουφλαρισμένη δήλωση. Μια εκφρασμένη αγανάκτηση για το σύγχρονο σχολείο που, όπως είναι δο-

μημένο, δεν χωράει τις ανάγκες και τα θέλω των μαθητών, αλλά επιβάλλει την εντατικοποίηση και την πειθαρχία μέσα σε υποβαθμισμένες και εγκαταλειμμένες δομές. Πέρα όμως από την «τυρόπιτα» η οποία έχει γίνει «καραμέλα» από τα στόματα κάθε λογής κυβερνητικών στελεχών την τελευταία 15ετία, έρχονται και τα πιο συγκεκριμένα αιτήματα. Αυτά που εγκαλούν το Υπουργείο Παιδείας να πάρει θέση και να τοποθετηθεί. Και επειδή δεν μπορεί να το κάνει, γιατί θα εκτεθεί, στέλνει άλλους στη θέση του. Στέλνει τα ΜΑΤ, όπως έγινε στην πορεία της 4ης Νοέμβρη στο κέντρο της Αθήνας, ή ακόμη και εισαγγελείς, όπως είχε γίνει σε σχολεία παλιότερα με διώξεις σε βάρος ανήλικων μαθητών. Η ουσία όμως είναι άλλη. Οι μαθητές βγήκαν μαζικά στο δρόμο για να διαδηλώσουν ενάντια στην επαναφορά της βάσης του 10 για την είσοδο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, καθώς και την προσπάθεια σύνδεσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με την αγορά. Οι μαθητές διαδήλωσαν, γιατί δεν θέλουν να είναι άριστοι σε ένα άρρωστο σύστημα.

Μαθητική αντίδραση Κάπως έτσι λοιπόν το μαθητικό κίνημα ενεργοποιήθηκε ξανά σε ριζοσπαστική κατεύθυνση. Σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις πραγματοποιήθηκαν μαζικές κινητοποιήσεις με χρώμα, ζωντάνια και αντικυβερνητικά συνθήματα που ζητούσαν ένα καλύτερο σχολείο και μια πιο δίκαιη κοινωνία. Χιλιάδες μαθητές

εκδήλωσαν την αντίθεσή τους στα νέα μέτρα της κυβέρνησης. Στο στόχαστρο βρέθηκαν οι πολιτικές που διαλύουν τη δημόσια εκπαίδευση και που κλείνουν το μάτι στους ιδιώτες. Είναι χαρακτηριστικό ότι κάποια από τα συνθήματα που ακούστηκαν αρκετές φορές στην Αθήνα ήταν «στους δρόμους είναι οι μαθητές, έξω απ’ τα σχολεία μας οι πολυεθνικές», καθώς και «θέλουμε σχολείο που να μορφώνει, κόντρα στις ανάγκες μας οι δικοί σας νόμοι», ενώ στη Θεσσαλονίκη κυριάρχησε το ακόμη πιο στοχευμένο «Στο σάπιο σύστημά σας, σάπια και η Παιδεία. Εμείς ονειρευόμαστε μια άλλη κοινωνία». Αυτή η άλλη κοινωνία που διεκδικούν οι μαθητές και οι μαθήτριες περνάει μέσα από τους μαζικούς και δυναμικούς αγώνες στα σχολεία τους, στους κοινωνικούς τους χώρους. Και αυτό φαίνεται πως το έχουν καταλάβει πολύ καλά παρά την «ανωριμότητά» τους. Άλλωστε έχουν

και τις εμπειρίες των προηγούμενων ετών μέσα από τους αγώνες ενάντια στο νομοσχέδιο Γαβρόγλου. Το επόμενο διάστημα όμως απαιτείται να γίνουν πολύ περισσότερα, προκειμένου η Κεραμέως και η κυβέρνησή της να καταλάβουν τη δύναμη όσων διαμαρτύρονται. Χρειάζεται ένας ευρύτερος συντονισμός μαθητών-φοιτητών-καθηγητών και η οικοδόμηση ενός μαζικού πανεκπαιδευτικού μετώπου, που θα βάζει φρένο στη μετάλλαξη της δημόσιας εκπαίδευσης. Τα νέα ραντεβού στο δρόμο, αλλά και οι κόμβοι του τριημέρου του Πολυτεχνείου και της 6ης Δεκέμβρη πρέπει να λειτουργήσουν σε μια κατεύθυνση συσπείρωσης και επανεμφάνισης όλων μας μαζικά στο δρόμο και στις κινηματικές διαδικασίες. Μόνο έτσι η κυβέρνηση και τα ΜΑΤ θα λάβουν την απάντηση που τους αρμόζει.

Εκδηλώσεις στον πολυχώρο «Κομμούνα» Συναυλία των Jazzmatazz την Παρασκευή 22 Νοέμβρη, στις 10 μ.μ. Είσοδος με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά.

Παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Τσεκούρα «Η Απελευθέρωση», το Σάββατο 30 Νοέμβρη, στις 6 μ.μ. Ομιλητές οι Δημήτρης Τσεκούρας, Ζωή Ξανθοπούλου και Σωτήρης Σιαμανδούρας.

νεολαια

6 νοεμρη 2019

13

Απέναντι στην Κεραμέως, τα ΜΑΤ και τους ιδιώτες

Το φοιτητικό κίνημα να συνεχίσει αυτό που ξεκίνησε δυναμικά Του Βασίλη Λίτου

Τ

α μέτρα της κυβέρνησης για την τριτοβάθμια εκπαίδευση τη φέρνουν αναπόφευκτα σε αντιπαράθεση με το φοιτητικό κίνημα. Η ΝΔ, μέσα σε ένα κρεσέντο ρεβανσισμού, προσπαθεί να μεταλλάξει το δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο και να το προσαρμόσει στις ανάγκες και τις απαιτήσεις της αγοράς. Χιλιάδες φοιτητές αντιδρούν και βγαίνουν ξανά μαζικά στους δρόμους, ολοκληρώνοντας έναν πρώτο γύρο κινητοποιήσεων. Έχει όμως και συνέχεια.

κομμάτια της κοινωνίας να πετάγονται εκτός της δημόσιας παιδείας, καθώς και η περικοπή των δαπανών για τις ανάγκες των φοιτητών(σίτιση, στέγαση). Αυτό σε συνδυασμό με τη χρηματοδότηση μέσω της αξιολόγησης, θα δημιουργήσουν

Πρώτος κύκλος αντίδρασης

Η νέα ακαδημαϊκή χρονιά ξεκίνησε με το ακαδημαϊκό άσυλο ήδη καταργημένο και τη νέα κυβέρνηση έτοιμη να επιβάλει τις πιο σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές στο χώρο της Παιδείας, που θα αλλοιώσουν τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της. Ήδη από την προηγούμενη εβδομάδα, η ΝΔ έφερε και υπερψήφισε στη Βουλή το νομοσχέδιο που αναγνωρίζει τα πτυχία ιδιωτικών κολλεγίων ως ισάξια με αυτά των δημόσιων ΑΕΙ, πράγμα που αποτελεί έμμεση αναθεώρηση του άρθρου 16 και έρχεται να υποβαθμίσει περαιτέρω την αξία του πτυχίου μας και να περικόψει τα επαγγελματικά μας δικαιώματα, για χάρη του κεφαλαίου και της αγοράς. Στα σχέδιά της βρίσκεται επίσης η διαγραφή των φοιτητών στα ν+2 έτη φοίτησής τους, η εισαγωγή ελάχιστου ορίου βάσης του 10 με αποτέλεσμα τα πιο πληττόμενα

Είναι αναγκαίο το φοιτητικό κίνημα να μην κλειστεί στον εαυτό του και λειτουργήσει με όρους συντεχνίας, αλλά να συνδέσει τα αιτήματά του με αυτά των εργαζομένων ένα ασφυκτικό πλαίσιο για τις διοικήσεις των πανεπιστημίων, καθώς η χρηματοδότηση θα συνδέεται με το κατά πόσο θα εφαρμόζονται οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της κυβέρνησης εντός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Με βασικό σύνθημα το τρίπτυχο «Συνέλευση-Κατάληψη-Διαδήλωση» ξεκίνησε ένας πρώτος γύρος μαζικών και συνεχόμενων γενικών συνελεύσεων με αγωνιστικές αποφάσεις για καταλήψεις των σχολών και συμμετοχή σε κινητοποιήσεις στο κέντρο της Αθήνας. Οι κινητοποιήσεις αυτές κατάφεραν να κατεβάσουν ένα σημαντικό δυναμικό φοιτητών και φοιτητριών στο δρόμο, με αποκορύφωμα την κινητοποίηση της 30/10, όπου χιλιάδες φοιτητές συγκεντρώθηκαν από όλη την Ελλάδα, σε μια από τις μαζικότερες φοιτητικές διαδηλώσεις των τε-

λευταίων ετών. Ωστόσο η μαζικότητα αυτή δεν έχει καμία σχέση με αντίστοιχα κινηματικά επίδικα όπως της περιόδου 2006-2007. Παρ’ όλα αυτά σε κάθε νέα κινητοποίηση κατεβαίνει όλο και περισσότερος κόσμος. Από τα συντονιστικά των καταλήψεων έχει βγει ένα δελτίο τύπου που πολύ ορθά καλεί τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς σε ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο Αγώνα. Επίσης το περασμένο Σάββατο σε πολύ σωστή κατεύθυνση διοργανώθηκε ένα φεστιβάλ φοιτητικών συλλόγων, στο κάτω πολυτεχνείο. Ο τρόπος, όμως, με τον οποίο διοργανώθηκε, δηλαδή σε κλειστά μαζέματα κάποιων οργανωμένων ατόμων, χωρίς επί της ουσίας να έχει ανοιχτεί στους ίδιους τους φοιτητικούς συλλόγους, αλλά και το γεγονός πως δεν προπαγανδίστηκε, εφόσον το πρόγραμμα δημοσιεύθηκε μόλις μία μέρα πριν, αφήνει αρνητικό στίγμα και γεννάει πολλά ερωτήματα για το πώς πρέπει να συντονιστούμε από δω και πέρα.

Ανάγκη συνέχειας

Από την πλευρά της η κυβέρνηση προσπάθησε σε πρώτο στάδιο μέσω ενός ολόκληρου μηχανισμού των ΜΜΕ να κατασυκοφαντήσει το πανεπιστημιακό άσυλο, παρουσιάζοντας τα πανεπιστήμια ως κέντρα βίας και ανομίας, βάζοντας στο κάδρο αυτής της λασπολογίας τον φοιτητικό συνδικαλισμό και τα μέσα πάλης που διαθέτει. Όταν το φοιτητικό κίνημα έβγαλε συνελεύσεις και καταλήψεις, η κυβέρνηση και η ίδια η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως, πανικόβλητοι από τις αντιδράσεις των φοιτητών, κα-

νέα από τις σχολές

Φιλοσοφική Αθήνας

Ο Φοιτητικός Σύλλογος της Φιλοσοφικής δεν στέκεται αμέτοχος μπροστά στο κύμα των γενικών συνελεύσεων, που έχει ξεσπάσει ήδη από την αρχή της ακαδημαϊκής χρονιάς. Έχει πραγματοποιήσει 2 Γενικές Συνελεύσεις, με απόφαση του πλαισίου των δυνάμεων της ΚΝΕ. Όμως το βάρος των επίδικων αναφορικά με την κατάργηση του ασύλου, την επιβολή του ν+2, την εξίσωση των πτυχίων ΑΕΙ με αυτά των κολλεγίων δεν έχει βρει ακόμα την απάντηση που του αναλογεί. Η περαιτέρω μαζικοποίηση των γενικών συνελεύσεων κρίνεται αναγκαία, όπως επίσης και η διασφάλιση της διεξαγωγής τους χωρίς ψήφους στο προεδρείο καθ’ όλη τη διάρκεια της

διεξαγωγής τους με αποτέλεσμα τον «αποδεκατισμό» της αίθουσας, όταν παρουσιάζονται τα ψηφίσματα και τα πλαίσια. Η γενική συνέλευση είναι μία ζωντανή και δυναμική πολιτική διαδικασία όπου αναμετρούνται απόψεις και κατευθύνσεις και όχι μία στείρα και διεκπεραιωτική τοποθέτηση ψήφου, κάτι που μάλλον δυσκολεύονται να κατανοήσουν οι δυνάμεις του ΜΑΣ. Απέναντι στον κομματικό συνδικαλισμό της ΠΚΣ που αντιλαμβάνεται ως κίνημα μόνο οτιδήποτε φέρει απλά την ταμπέλα του, θα πρέπει οι υπόλοιπες δυνάμεις της φοιτητικής Αριστεράς να βρουν απαντήσεις, προϋπόθεση των οποίων είναι σίγουρα η μετωπική δράση και η διαρκής παρέμβαση στα αμφιθέατρα.

Νομική Αθήνας

θώς δεν τις περίμεναν, επιδόθηκαν ακόμη μια φορά σε συκοφαντίες και ψέματα, κάνοντας λόγο για μειοψηφικές ομάδες εντός των σχολών, που κάνουν καταλήψεις με το «έτσι θέλω». Βέβαια κατόπιν, όταν αυτές οι μειοψηφίες βγήκαν στους δρόμους, η κυβέρνηση χρειάστηκε δακρυγόνα και βλήματα κρότου λάμψης για να τις σταματήσει, δείχνοντας πως το μόνο της όπλο απέναντι στη νεολαία είναι η καταστολή. Το διάστημα που διανύουμε είναι κρίσιμο για την κατάληξη αυτής της πρώτης ταξικής μάχης ανάμεσα στη νεολαία και την κυβέρνηση. Η αυξανόμενη συμμετοχή των φοιτητών στις συνελεύσεις και τις διαδηλώσεις δείχνει πως ο αγώνας κλιμακώνεται και πως η πολιτική αντιπαράθεση οξύνεται. Κρίνεται όμως αναγκαίο να μαζικοποιήσουμε τις διαδικασίες των φοιτητικών συλλόγων όπως η γενική συνέλευση και να αξιοποιήσουμε στο έπακρο τα μέσα πάλης που διαθέτουμε, δηλαδή τις καταλήψεις και τις διαδηλώσεις. Για να πετύχει αυτό το σχέδιο, πρέπει η φοιτητική ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική Αριστερά να είναι ενωτική στη δράση, με κοινές παρεμβάσεις, με κοινά αγωνιστικά πλαίσια και με πορείες ενωτικές, δηλαδή ενιαίες. Είναι επίσης αναγκαίο το φοιτητικό κίνημα να μην κλειστεί στον εαυτό του και λειτουργήσει με όρους συντεχνίας, αλλά να συνδέσει τα αιτήματά του με αυτά των εργαζομένων. Μόνο μια πολιτική ατζέντα εντός των σχολών που θα αναδεικνύει τα κεντρικά πολιτικά ζητήματα και θα πολιτικοποιεί τα υποκείμενα, μπορεί να συνολικοποιήσει τον αγώνα απέναντι στην κυβέρνηση και τον νεοφιλελευθερισμό.

επιμέλεια: Νικόλας Κολυτάς

Στη Συνέλευση της περασμένης Τετάρτης στη Νομική Αθηνών, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ έκανε την εμφάνισή της μετά από δυόμιση χρόνια συστηματικής αποχής και υπονόμευσης των συλλογικών διαδικασιών. Ως «υπεύθυνη δύναμη» έσπευσε να εγγυηθεί το άνοιγμα της σχολής και τον τερματισμό της κατάληψης. Ωστόσο, παρά την παρουσίαση μιας δήθεν ολοκληρωμένης πρότασης για ένα «σύγχρονο ευρωπαϊκό πανεπιστήμιο» (προφανώς θεωρεί ότι τα ζωτικά προβλήματα των φοιτητών/τριών επιλύονται με προτάσεις για... Erasmus εσωτερικού...), τελικά απέσυρε την πολιτική της πρόταση, προσχωρώντας στο «Ανεξάρτητο πλαίσιο» που κατέβασε

ανένταχτη φοιτήτρια, με μόνο αίτημα τη μη κατάληψη της σχολής. Η κινητοποίηση σύσσωμου του μηχανισμού της ΔΑΠ αναπόφευκτα καθόρισε το αποτέλεσμα της διαδικασίας, που αποφάσισε με 297 ψήφους τη μη κατάληψη της σχολής. Παρ’ όλα αυτά το γεγονός ότι το Ενιαίο Αγωνιστικό Πλαίσιο ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ (έλαβε 161 ψήφους), που πρότεινε κατάληψη της σχολής, κατόρθωσε να συγκρατήσει και μάλιστα να αυξήσει το δυναμικό που το στήριξε σε σχέση με την προηγούμενη συνέλευση, δείχνει ότι υπάρχει σημαντικό κομμάτι του Φ.Σ. που αντιτίθεται στα μέτρα της Κεραμέως και είναι διατεθειμένο να κινητοποιηθεί για να τα μπλοκάρει. Ο Αγώνας θα συνεχιστεί!

14

αντιρατσισμοσ

6 νοεμβρη 2019

Ανάγκη συστηματικής αντιπαράθεσης με το ρατσιστικό νομοσχέδιο για το άσυλο και το δόγμα αποτροπής

Πρόσφυγες καλοδεχούμενοι!

γικές ροές, με στόχο να μη φτάσουν καν ως τις ακτές της Βόρειας Αφρικής. Την ίδια ώρα βέβαια που ο Μητσοτάκης καταγγέλλει τον Ερντογάν για τους «εκβιασμούς» του, ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Γιώργος Κουμουτσάκος, ζητάει τη συνδρομή της ΕΕ με την ψύχραιμη τοποθέτηση: «Αν η Ευρώπη δεν βοηθήσει, θα κατακλυστούν οι ευρωπαϊκές χώρες με πρόσφυγες»… Παράλληλα, όπως συνέβαινε κι επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, μια ρατσιστική θεσμική πολιτική αντιμετωπίζει και ρατσιστικότερες αντιδράσεις από τα (ακρο)δεξιά της. Γύρω από το σχέδιο της μετεγκατάστασης προσφύγων στην ενδοχώρα οργανώνεται μια νέα ρατσιστική κινητοποίηση σε διάφορους Δήμους και Περιφέρειες. Πολύ συχνά αυτές βρίσκουν κάλυψη ή και οργανώνονται από τις τοπικές Αρχές και αρκετές περιοχές έχουν γίνει πεδίο «μάχης» μεταξύ αριστερών, συνδικαλιστικών κλπ δυνάμεων και ακροδεξιών και δεξιών παραγόντων. Στη ρατσιστική απανθρωπιά επιχειρεί και η Ελληνική Λύση του Βελόπουλου να χτίσει «αντιπολιτευτική» δύναμη, μιας και στα αντεργατικά-φιλοεπιχειρηματικά μέτρα του πολυνομοσχεδίου ψήφισε μια χαρά μαζί με τη ΝΔ.

Συνέχεια από τη σελ. 1

Ο

εκπρόσωπος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα έκανε λόγο για «απάνθρωπο» νομοσχέδιο και στα ζητήματα υγείας ανέφερε ως προβληματικά τα άρθρα που αφορούν την κατάργηση του μετατραυματικού στρες ως λόγου ευαλωτότητας, την πιστοποίηση των θυμάτων βασανιστηρίων μόνο από τους γιατρούς του Δημοσίου, το ότι μόνο όσοι θα περάσουν την ταχεία διαδικασία θα έχουν πρόσβαση στο σύστημα υγείας. Ο διευθυντής του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας, Γαβριήλ Σακελλαρίδης, έθιξε τα μέτρα που εμποδίζουν ουσιαστικά την εξέταση των αιτημάτων ασύλου, τη λογική των «ασφαλών τρίτων χωρών» που εμπεδώθηκε τα τελευταία χρόνια, και «υποσκάπτουν την εξατομικευμένη εξέταση των αιτημάτων ασύλου», αλλά και το γενικότερο κλίμα που διαμορφώνεται στο δημόσιο διάλογο συνοδευτικά με τα μέτρα («εισβολείς»). Ο αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, Βασίλης Παπαστεργίου, επισήμανε ότι «αυτό που επιδιώκεται στην πραγματικότητα είναι ένας μεγάλος αριθμός αιτούντων άσυλο να χάσει το δικαίωμα εξέτασης του αιτήματός του σε πρώτο ή σε δεύτερο βαθμό», καθώς και ότι «υπάρχει κίνδυνος ένας μεγάλος αριθμός αιτούντων άσυλο να βρεθεί χωρίς χαρτιά, να βρεθεί σε μια γκρίζα ζώνη από τη σκοπιά των δικαιωμάτων, χωρίς να έχει εξεταστεί η αίτησή του στην ουσία της». Όπως επεσήμαναν στο κάλεσμά τους αντιρατσιστικές και πολιτικές οργανώσεις που διαδήλωσαν στις 30 Οκτώβρη: «Πρόκειται για ένα ρατσιστικό τερατούργημα που καταργεί κάθε έννοια προστασίας των προσφύγων και του διεθνούς δικαίου. Αποτελεί συνέχεια και κλιμάκωση της αντιπροσφυγικής διαχείρισης της κυβέρνησης Τσίπρα, που έφτιαξε τις Μόριες και εισήγαγε τον “γεωγραφικό περιορισμό” των προσφύγων και των μεταναστών στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, σε εφαρμογή της απάνθρωπης Συμφωνίας ΕΕ-Ελλάδας-Τουρκίας. Αν το νέο νομοσχέδιο ψηφιστεί, αντί για την αποσυμφόρηση του κολαστήριου της Μόριας θα έχουμε “Μόριες παντού”. “Προτεραιότητα” των αιτούντων άσυλο με βάση την εθνικότητα. Αιτούντες άσυλο που θα κρατούνται φυλακισμένοι μέχρι και 18 μήνες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης της ντροπής και σε αστυνομικά τμήματα και θα απελαύνονται, παρά και πριν την εξέταση της προσφυγής τους στις επιτροπές ασύλου β΄ βαθμού… Επιτροπές που θα απορρίπτουν αιτήματα ασύλου με fast track διαδικασίες, αποτελούμενες αποκλειστικά από τρεις δικαστικούς… Αποπομπή από το σύστημα ασύλου ανθρώπων που οι αρχές των στρατοπέδων κράτησής τους θα αποφαίνονται πως δεν συμμορφώνονται προς... τας υποδείξεις. Απελάσεις σε “ασφαλείς χώρες” –όπως, σύμφωνα με την ΕΕ και την προηγούμενη κυβέρνηση, είναι ήδη το Αφγανιστάν, η Τουρκία και η Λιβύη!– που

Απαντήσεις

πλέον θα καθορίζονται με Υπουργική Απόφαση… Άρνηση της πρόσβασης σε εργασία για τους αιτούντες άσυλο τουλάχιστον για 6 μήνες μετά από το αίτημα ασύλου που υποβάλλουν». Ξεχωρίζει η τάχα «υποχρεωτική ένταξη» των προσφυγόπουλων στη δημόσια παιδεία. Την ώρα που παιδιά ζουν σε στρατόπεδα εκτός πόλης, μέσα μεταφοράς δεν υπάρχουν, η ίδια η αποδοχή τους παραμένει αντικείμενο κινητοποίησης εκπαιδευτικών-αλληλέγγυων κ.ο.κ., δεν πρόκειται για κάποια κρατική μέριμνα απέναντι σε αυτά τα προβλήματα, αλλά για ποινικές ευθύνες στους γονείς που δεν θα μπορέσουν να στείλουν τα παιδιά τους σε σχολείο. Στην κυβερνητική τακτική η «αποσυμφόρηση» των νησιών πηγαίνει χέρι-χέρι με την «αποτροπή». Ο Χρυσοχοΐδης σχεδιάζει τη μεταφορά περίπου 20.000 προσφύγων στην ενδοχώρα (στα νησιά του Αιγαίου 35.000 αιτούντες άσυλο βρίσκονται σε δομές χωρητικότητας 9.000 ατόμων), αλλά για να μην… παρεξηγηθούν οι προθέσεις του ελληνικού κράτους, όλα τα συνοδευτικά μέτρα αφορούν το σκέλος της «αποτροπής» και του «βίου αβίωτου». Το νομοσχέδιο για το άσυλο αποτελεί τμήμα αυτού του σχεδιασμού, μαζί με το στόχο 10.000 απελάσεων ως το τέλος του χρόνου, την ακόμα μεγαλύτερη στρατιωτικοποίηση του Αιγαίου και τη δημιουργία κλειστών κέντρων τύπου Αμυγδαλέζας. Είναι ενδεικτική η τοποθέτηση του

υφυπουργού άμυνας, Αλκιβιάδη Στεφανή (υπεύθυνου στον «σκοτεινό» Έβρο στο παρελθόν) ως υπεύθυνου για τον επιχειρησιακό συντονισμό, με στόχο να ενδυναμωθεί το στρατιωτικό σκέλος της αντιμετώπισης. Όσον αφορά το διαβόητη «διεθνοποίηση» του ζητήματος, ο Μητσοτάκης το έκανε σαφές στις πρόσφατες δηλώσεις του. Επιτέθηκε στην Τουρκία για «εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού». Είναι η κλασική μομφή που αποδίδεται στην Άγκυρα, που φέρεται να «ανοιγοκλείνει την κάνουλα» και να «εκβιάζει». Πράγματι ο Ερντογάν αξιοποιεί το ρόλο του «μπράβου-πορτιέρη» της ΕΕ, για να διεκδικεί ανταλλάγματα. Αλλά τίποτε το δημοκρατικό-προοδευτικό δεν έχει η κριτική στον «μπράβο-πορτιέρη» ότι δεν κάνει καλά τη δουλειά του. Το πρόβλημα δεν είναι στο αν συμμορφώνεται η Τουρκία στη συμφωνία με την ΕΕ. Το πρόβλημα είναι η ίδια η ρατσιστική συμφωνία ΕΕ-Ελλάδας-Τουρκίας που πρέπει να σπάσει. Αντίθετα, ο Μητσοτάκης αποδεικνύεται οπαδός της διεύρυνσης της σχετικής ευρωπαϊκής πρακτικής, κάνοντας λόγο για «σοβαρή ενίσχυση στις χώρες προέλευσης και διέλευσης των προσφύγων», για την «αντιμετώπιση των κυκλωμάτων διακίνησης ανθρώπων». Δηλαδή περισσότερα χρήματα και όπλα στους βασανιστές ανθρωποφύλακες της κόλασης της Λιβύης ή σε δυνάμεις όπως οι διαβόητοι ελίτ παραστρατιωτικοί του Σουδάν που με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση «ελέγχουν» τις αφρικανικές προσφυ-

Για να αντιμετωπιστεί όλη αυτή η κατάσταση, χρειάζονται απαντήσεις από το κίνημα: Να απαιτήσει να κλείσουν τα κολαστήρια τύπου Μόριας στα νησιά του Αιγαίου, αλλά και οι φυλακές τύπου Αμυγδαλέζας, για να μεταφερθούν οι πρόσφυγες σε ανθρώπινες συνθήκες στις πόλεις, με στεγαστικά προγράμματα (διαμερίσματα κλπ) και διασφάλιση της ισότιμης πρόσβασης όλων σε παιδεία και υγεία. Αυτή η μέθοδος «αποσυμφόρησης», δηλαδή η αρμονική ένταξη κάθε πρόσφυγα και μετανάστη στον αστικό ιστό και σε μια «φυσιολογική» ζωή, είναι η μόνη και ανθρώπινη και ταυτόχρονα αποτελεσματική απέναντι στις δημαγωγίες που συγχέουν σκόπιμα την κριτική στα στρατόπεδα με τη ρατσιστική άρνηση φιλοξενίας. Αλλά πέρα από αυτές τις μάχες που έχουμε να δώσουμε για όσους βρίσκονται ήδη εδώ, πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε κι ενάντια στις καθημερινές δολοφονίες που φέρνει το ανθρωποκυνηγητό στο Αιγαίο και τον Έβρο, ενάντια στη συμφωνία Ελλάδας-ΕΕ-Τουρκίας, ενάντια στην παρουσία της Frontex και την πολιτική κλειστών συνόρων. Είναι προφανές ότι πρόκειται για πελώρια καθήκοντα σε έναν αγώνα που θα είναι παρατεταμένος. Για να ανταπεξέλθουμε καλύτερα σε μια τέτοια συνθήκη, θα χρειαστεί πολύ πιο επίμονη και σοβαρή προσπάθεια από όλες και όλους μας. Θα χρειαστεί η συστηματική επιδίωξη της μέγιστης εφικτής συνεννόησης και συσπείρωσης δυνάμεων, αλλά και η μεγαλύτερη δυνατή οργανωτική προσπάθεια προετοιμασίας στις κινηματικές απαντήσεις μας, για να μπορέσει ο «σκληρός πυρήνας» ακτιβιστών-στριών του κινήματος που συμμετέχει με πείσμα σε κάθε κινητοποίηση να διαδηλώνει έχοντας κινητοποιήσει στο πλευρό του και ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις.

6 νοεμβρη 2019

15

κινηματογραφοσ

Ο Τζόκερ, οι δημιουργοί του και το κοινό του Του Πάνου Πέτρου

Η

ταινία «Τζόκερ» είναι αναμφίβολα εντυπωσιακή. Η καλλιτεχνική της αξία ερμηνεύει εν μέρει την παγκόσμια επιτυχία της. Εδώ μας απασχολεί αν το «Τζόκερ» είναι μια «επικίνδυνη» ταινία. Ή πιο σωστά, τι είναι αυτό που τρόμαξε τις Αρχές στις ΗΠΑ και αναστάτωσε για το αν πρέπει να τη δει η νεολαία στην Ελλάδα, με αφορμή την εισβολή της αστυνομίας στον κινηματογράφο Αελλώ. Εκεί βρίσκεται το άλλο μέρος της εξήγησης της παγκόσμιας επιτυχίας της ταινίας.

Ένα «άρρωστο» και εγκληματικό σύστημα

Χτίζοντας τον χαρακτήρα του «Τζόκερ», η ταινία πετυχαίνει κάποια πράγματα καθόλου αυτονόητα στη μαζική κουλτούρα, το σινεμά κ.ο.κ. Έχει μόνιμα το βλέμμα πάνω στην κοινωνία. Τοποθετεί στο εσωτερικό της το «έγκλημα» και τον «εγκληματία». Δεν υπάρχουν γενικώς «κακοί», οι οποίοι αποτελούν μια «διατάραξη» και «παρεκτροπή» μιας κατά τα άλλα υγιούς, αρμονικής κοινωνικής συνθήκης. Το ίδιο πετυχαίνει σε ένα βαθμό και με ένα πιο ευαίσθητο ζήτημα, το θέμα της ψυχικής ασθένειας. Αν και είναι μια μεγάλη και δύσκολη συζήτηση (το γεγονός ότι οι ψυχικά ασθενείς, συνήθως τα θύματα της βίας, εμφανίζονται πιο συχνά στη μαζική κουλτούρα ως θύτες), τουλάχιστον εδώ ο Άρθουρ Φλεκ (και μετέπειτα Τζόκερ) δεν είναι γενικά κι αόριστα «παρανοϊκός κι άρα επικίνδυνος». Παρακολουθούμε την κοινωνική πίεση, τις υλικές συνθήκες, αλλά και τις πολιτικές (περικοπή κοινωνικών προγραμμάτων) που τον σπρώχνουν τελικά «στα άκρα». Ζούμε σε μια εποχή, που στην εξέγερση στο Λίβανο υψώθηκαν πανό που έγραφαν «εδώ είμαστε οι πιο ευτυχισμένοι καταθλιπτικοί στον κόσμο». Το εύστοχο σύνθημα, που αποδίδει την κατάθλιψη στις κοινωνικές αιτίες που οδήγησαν στην εξέγερση και ταυτόχρονα προβάλει την εξέγερση ως μέσο για να την ξεπεράσει κανείς, μοιάζει άθελά του να «επικοινωνεί» με την ταινία. Αλλά το πολιτικά ενδιαφέρον στην ταινία είναι η ματιά της στην υπόλοιπη κοινωνία, πέρα από τον Τζόκερ. Είναι καταρχήν ένα δριμύ κατηγορώ ενάντια στις ελίτ. Από τη μικρή εικόνα της «γέννησης» του Τζόκερ (περικοπές προγραμμάτων, ανεργία, κρατικός αυταρχισμός), σε σκηνές όπως η δήλωση της κοινωνικής λειτουργού («δεν νοιάζονται για ανθρώπους σαν εσένα, δεν νοιάζονται για ανθρώπους σαν εμένα») ως τη μεγάλη εικόνα των λόγων που τον καθιστούν «σύμβολο» για τους φτωχούς (το διάχυτο ταξικό μίσος με σύνθημα «Σκοτώστε τους πλούσιους»!). Υπενθυμίζει ότι οι πραγματικοί «υποκινητές» των εξεγέρσεων είναι οι ίδιοι οι κυρίαρχοι και το κάνει όσο πιο καθαρό γίνεται:

είναι ο μεγαλοπαρουσιαστής αυτός που πρώτος χρησιμοποιεί τη λέξη «Τζόκερ» (ως «καραγκιόζης») για τον Φλεκ και είναι ο πολυεκατομμυριούχος Γουέιν ο πρώτος που χρησιμοποιεί τη λέξη «κλόουν» για τους φτωχούς που μισούν τους πλούσιους αντί να είναι ευγνώμονες. Και αυτό που εισπράττουν είναι έναν «Τζόκερ» σύμβολο μιας εξέγερσης χιλιάδων «κλόουν». Ο χαρακτήρας του Γουέιν –και εκατομμυριούχος και υποψήφιος δήμαρχος, γεμάτος αλαζονεία που προκαλεί τελικά το μίσος των φτωχών και την εξέγερσή τους– μοιάζει να έχει πλαστεί για να αποτυπώσει απόλυτα τις σύγχρονες πολιτικές-οικονομικές ελίτ της εποχής του αχαλίνωτου και ταυτόχρονα σε κρίση νεοφιλελευθερισμού. Σε αυτές τις ελίτ απευθύνεται η «τελική ατάκα» του Τζόκερ στην εμβληματική ομιλία του (η ατάκα που επαναλαμβάνει έπειτα και ο δολοφόνος του Γουέιν): «Παίρνεις αυτό που σου αξίζει».

Εξέγερση και μάζες Αλλά πώς βλέπει η ταινία την κοινωνία που «έπλασαν» οι ελίτ; Ως μια κοινωνία που σαπίζει γενικότερα, όπου «τα πράγματα έχουν ξεφύγει» και οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να φάνε ο ένας τον άλλο. Η γενικευμένη, καθημερινή εχθρότητα όλων παρουσιάζεται κι αυτή άλλωστε ως κομμάτι της «διάπλασης» του Τζόκερ. Δεν είναι απόλυτα ανακριβές, στο βαθμό που ο «κοινωνικός κανιβαλισμός» ως καπιταλιστική αξία διαχέεται από πάνω προς τα κάτω. Αλλά στην κοινωνία υπάρχουν κι αντίρροπες τάσεις, οι οποίες απουσιάζουν πλήρως από την απεικόνισή της. Και αυτό καθορίζει και την παρουσίαση της εξέγερσης. Μια πράξη τυφλής οργής, που δεν φέρνει μαζί της καμιά ελπίδα, παρά μόνο καταστροφή και ένα «μεθυστικό» ξέσπασμα βίας. Υπάρχουν όντως τέτοιες εξεγέρσεις. Και παραμένουν και αυτές δίκαιες –με πιο χαρακτηριστική εκείνη του Λος Άντζελες το 1992. Αλλά οι εξεγέρσεις είναι συνήθως πολύ πιο «γενναιόδωρες» (ως και υπερβολικά αφελείς) και τις περισσότερες φορές περιλαμβάνουν αξίες, συμπεριφορές και πράξεις που (μαζί και πλάι στη βία) φέρνουν στην επιφάνεια την καλύτερη πλευρά των ανθρώπων που συμμετέχουν. Στην ταινία βλέπουμε απλά το Γκόθαμ να παραδίδεται στις φλόγες και το χάος. Δεν χάνουν σε δύναμη οι σκηνές των βίαιων διαδηλώσεων, ούτε παρουσιάζονται με τρόπο που να προκαλούν «αποστροφή». Το αντίθετο θα λέγαμε –περισσότερο προκαλούν αίσθημα «κάθαρσης». Με αυτή την έννοια η ταινία δεν στέκεται στην παράδοση ταινιών «αντι-εξέγερσης» (όπου παρουσιάζονται με τα πιο μελανά χρώματα, στα όρια καρικατούρας). Αλλά η γενικότερη αποτύπωση της κοινωνίας ως κανιβαλιστικής ρίχνει σκιές και στην ίδια την εξέγερση ως η ύστατη πράξη (αυτό) καταστροφής μιας κοινωνίας που σαπίζει. Με αυτή την έννοια η ταινία θυμίζει μια παράδοση «φωτισμένων αστών» (ή ξεπεσμένων αριστοκρατών) κατά την αυγή

του καπιταλισμού, που έδειχναν εξαιρετική ευαισθησία απέναντι στην κοινωνική αχρειότητα που δημιουργούσε το νέο σύστημα, αλλά αδυνατούσαν να δουν τις κατώτερες τάξεις σε έναν διαφορετικό ρόλο πέρα από αυτόν είτε του «θύματος» είτε του «όχλου» και η πολιτική τους αντίληψη κινιόταν μεταξύ φιλανθρωπίας («μη φέρεστε τόσο βάναυσα στους υποτελείς») και προειδοποίησης στην τάξη τους («γιατί θα μας φάνε ζωντανούς και μετά θα φαγωθούν μεταξύ τους»). Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος είναι ο νιχιλισμός, που επίσης δεν μπορεί να δει άλλο μέλλον πέρα από την (αυτό)καταστροφή, αλλά δεν τη φοβάται, αντίθετα σχεδόν την προσδοκεί.

Προθέσεις και αντίκτυπος Όσον αφορά τις προθέσεις των δημιουργών, μένει ανοιχτό αν παρουσιάζουν τον «όχλο» που ακολουθεί έναν «παλιάτσο» (ο οποίος έχει ελάχιστη ευαισθησία απέναντι στα «δίκαια» κίνητρα του όχλου, αλλά απολαμβάνει τη λατρεία του κατά τη στιγμή της μεταμόρφωσής του σε καταστροφική δύναμη) ως δίκαιη τιμωρία των ελίτ ή ως «κίνδυνο» που πρέπει να αποτρέψουν τα φωτισμένα τμήματά τους. Αλλά ως μαζική κουλτούρα «απευθύνθηκε» στο πλατύ κοινό και φάνηκε ότι άγγιξε ευαίσθητες χορδές. Παρά τις αμφισημίες που προαναφέραμε κι ανεξαρτήτως προθέσεων (προειδοποίηση ή απειλή), στην ταινία η εξέγερση «δικαιολογείται» και εκατομμύρια άνθρωποι που την είδαν, ταυτίστηκαν με το «δίκαιο» των εξεγερμένων. Η δράση τους μπορεί να μην έχει πολιτικό πρόσημο, αλλά έχει ταξικό περιεχόμενο: «Φάτε τους πλούσιους!». Αυτό το ταξικό μίσος συνυπάρχει στην ταινία με το γενικευμένο τυφλό «μίσος». Αλλά ξεχωρίζει το πρώτο ως «μεγάλη εικόνα». Αυτή η πτυχή της ταινίας προκαλεί εγκεφαλικά σε συντηρητικούς και νεοφιλελεύθερους, η «αποκάλυψη» στη μεγάλη οθόνη μιας πραγματικότητας την οποία πολλοί ιδεολογικοί μηχανισμοί εργάζονται να αντιστρέψουν, προβάλλοντας το «κοινό καλό», τους «ευεργέτες εκατομμυριούχους», τους «επενδυτές που φέρνουν δουλειές» κ.ο.κ. Το «Τζόκερ» είναι ο ορισμός αυτού που λέμε «ταινία της εποχής της». Ως τέτοια έγινε διεθνής εμπορική επιτυχία και «φαινόμενο», καθώς εκατομμύρια άνθρωποι είδαν σ’ αυτή τα αδιέξοδα, τα εμπόδια, την υποκρισία που αντιμετωπίζουν καθημερινά. Η ταινία αποτύπωσε κινηματογραφικά την οργή για όλα αυτά. Ο διχασμός της φιλελεύθερης Αριστε-

Σκίτσο του Χρήστου Αλαβέρα ράς είναι ενδεικτικός. Κάποιοι ενθουσιάστηκαν με την ταινία, χρησιμοποιώντας τον όρο «προειδοποίηση». Εντόπισαν τις αρετές της στην κοινωνική κριτική και συμπλήρωσαν ότι «το σύστημα πρέπει να μεταρρυθμιστεί» για να αποτραπούν σκηνές Γκόθαμ στην πραγματική ζωή. Αυτοί θυμίζουν τους ξεπεσμένους αριστοκράτες που ο Μαρξ ανέφερε ως «φεουδαρχικό σοσιαλισμό»: Πίσω από το μαστίγωμα της ανερχόμενης αστικής τάξης για τον άθλιο κόσμο που δημιουργεί, ο «φεουδαρχικός σοσιαλισμός» έκρυβε τη νοσταλγία του για το παλιό κοινωνικό σύστημα, που «λειτουργούσε». Σήμερα η φιλελεύθερη-σοσιαλδημοκρατική διανόηση καυτηριάζει τις σημερινές ελίτ, νοσταλγώντας την εποχή του κοινωνικού συμβολαίου και των συναινέσεων της αστικής δημοκρατίας. Κάποιοι άλλοι ενοχλήθηκαν από την ταινία, χρησιμοποιώντας τον όρο «απειλή». Θεωρούν ότι η ταινία μπορεί να λειτουργεί «ως κάθαρση», αλλά φοβούνται μη λειτουργήσει «ως πυξίδα», κι εξηγούν τα δεινά της βίας και του ταξικού μίσους, όπου συναντιέται λέει ο αναρχισμός με κάποιον «ακροδεξιό μηδενισμό», σε μια επιχειρηματολογία που θυμίζει «αντι-ολοκληρωτισμό» και «αντι-λαϊκισμό».

Οι νεαροί «κλόουν» Και πώς εκλαμβάνει μια τέτοια ταινία η νεολαία; Πρόκειται για τη νεολαία που μεγάλωσε κι ενηλικιώνεται «στον κόσμο μετά το 2008», τον σκληρό κόσμο που βλέπουμε μέσα από τα μάτια του Άρθουρ Φλεκ. Είναι αυτή ακριβώς η γενιά που –όπως εξηγούν πολιτικοί επιστήμονες– επειδή μεγάλωσε σε αυτό το τοπίο, βρίσκεται σήμερα στην πρώτη γραμμή του διεθνούς κύματος εξεγέρσεων. Σ’ αυτές τις πραγματικές εξεγέρσεις, η ελπίδα κι η ψυχική ανάταση, η αλληλεγγύη, το χιούμορ και η δημιουργικότητα είναι πολύ πιο εμφανή από ό,τι στο φλεγόμενο Γκόθαμ. Αλλά είναι πολλοί οι νεολαίοι που σ’ αυτές τις εξεγέρσεις διαδηλώνουν φορώντας τη μάσκα του Τζόκερ… Οι μαθήτριες της Χιλής και οι νεαροί διαδηλωτές του Λιβάνου έδειξαν ότι ξέρουν ενστικτωδώς πολύ καλά «τι κρατάμε» από την ταινία…

16

αντιρατσισμος

6 νοεμβρης 2019

Των Ελένης Βαφειάδου, Σοφίας Δερμετζόγλου

Η

Επιτροπή Στήριξης Προσφύγων Λαυρίου προχωράει στην έκδοση του ημερολογίου της για το 2020. Τη χρονιά που μας πέρασε, η Επιτροπή κατάφερε να είναι στο πλάι των προσφύγων του Λαυρίου με κάθε τρόπο. Σε αυτή την προσπάθεια είχαμε την πολύτιμη βοήθεια δεκάδων ανθρώπων από πολλές γωνιές της Ελλάδας, σωματείων, μαθητών, μαθητριών κ.ά. Με τη βοήθεια όλων όσων μας ενίσχυσαν, αγοράζοντας το ημερολόγιο της Επιτροπής, μπορέσαμε να συνεισφέρουμε με την αγορά τροφίμων για να καλυφθεί μέρος των αναγκών των 400 προσφύγων που μένουν στο Κέντρο Κούρδων Προσφύγων του Λαυρίου και στον καταυλισμό στο Νεράκι. Οργανώσαμε επισκέψεις των Μαθητών-τριών Ενάντια στο Σύστημα έτσι ώστε να γνωρίσουν από κοντά πώς ζουν οι πρόσφυγες και μαζί με τα παιδιά που μένουν στο Κέντρο να περάσουν δημιουργικό χρόνο. Μεταφέραμε μεγάλες ποσότητες τροφίμων, φαρμάκων, ρούχων που προσέφεραν συλλογικότητες και πλήθος κόσμου. Μπορέσαμε επίσης να καλύψουμε τα έξοδα μεταφοράς από το Λαύριο στην Αθήνα, ώστε να συμμετέχουν οι Κούρδοι από το Λαύριο στην Αντιρατσιστική Διαδήλωση που έγινε στην

Αθήνα στις 16 Μάρτη 2019. Μαζί με τις Κούρδισες διαδηλώσαμε για τη μέρα της Γυναίκας στο Λαύριο στις 7 Μάρτη και στις 8 Μάρτη συμμετείχαμε στη μεγάλη διαδήλωση που οργανώθηκε στην Αθήνα. Συμμετέχουμε στην Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στους Κούρδους Πολιτικούς Πρόσφυγες Λαυρίου μαζί με την οποία οργανώσαμε τη Χριστουγεννιάτική Γιορτή για τα παιδιά του Κέντρου και άλλες δραστηριότητες. Με την καθημερινή μας παρουσία στο Λαύριο ενημερώνουμε όλο τον κόσμο που στέκεται αλληλέγγυος για κάθε έκτακτο γεγονός που χρειάζεται αντιμετώπιση. Επίσης με τη συνεργασία μας με το Κέντρο Υγείας Λαυρίου προσπαθούμε να καλύπτουμε έκτακτα και τακτικά ζητήματα υγείας. Για εμάς είναι σημαντικό, σε μία περίοδο που το προσφυγικό είναι στο κέντρο της επικαιρότητας (κυρίως με ρατσιστικό και ξενοφοβικό λόγο), να ενισχύσουμε αντιρατσιστικές δράσεις, να τονώσουμε την πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, να απαντήσουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε όλοι μαζί. Εξάλλου, στο Λαύριο ζούμε μαζί με τους Κούρδους πρόσφυγες για δεκαετίες, χωρίς κανένα πρόβλημα. Με το φετινό μας ημερολόγιο ζητάμε την ενίσχυση από όλους και όλες για να μπορούμε να συνεχίσουμε τη δράση μας με ακόμη καλύτερους όρους.

Δίκη ΧΑ: Ο «αρχηγός» απολογείται, το κίνημα διαδηλώνει Η ώρα του Μιχαλολιάκου έφτασε. Ο κύκλος των απολογιών των κατηγορουμένων στη δίκη της Χρυσής Αυγής ολοκληρώνεται με την απολογία του «φύρερ», που ως απόλυτος αρχηγός θα κληθεί να λογοδοτήσει για όλη την εγκληματική δράση της νεοναζιστικής συμμορίας. Είναι μια κορυφαία στιγμή της μεγάλης δίκης και ως τέτοια την αντιλαμβάνονται ήδη πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που καλούν σε διαδήλωση. Τις μέρες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, η κοινωνική-κινηματική πίεση έπαιξε κομβικό ρόλο στο να κινηθούν επιτέλους οι Αρχές και να πάψει η ασυλία που απολάμβαναν οι μαχαιροβγάλτες τραμπούκοι όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αυτή η πίεση πρέπει να εμφανιστεί και έξω από τη δικαστική αίθουσα, καταδεικνύοντας ότι, στη συνείδηση της κοινωνίας, οι νεοναζί έχουν ήδη καταδικαστεί.

Την ώρα που ο Μιχαλολιάκος θα πασχίζει να πείσει ότι ουδεμία σχέση είχε με τη δράση των «στρατιωτών» του και θα επαναφέρει τη θεωρία της «πολιτικής σκευωρίας», έχει σημασία η μαζική-δυναμική απάντηση στο δρόμο. Την Τετάρτη 6 Νοέμβρη στις 8μιση το πρωί, έξω από το Εφετείο (Λεωφόρου Αλεξάνδρας) θα πρέπει να γίνει μεγάλη αντιφασιστική συγκέντρωση. Η ανάγκη κινητοποίησης είχε επισημανθεί από το καλοκαίρι ακόμα, κατά τη μαζική αντιφασιστική συνέλευση στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ της Αθήνας. Καλούν αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές συλλογικότητες, οι δικηγόροι της πολιτικής αγωγής, αλλά και συνδικάτα (ΑΔΕΔΥ, Εργατικό Κέντρο Αθήνας, Εργατικό Κέντρο Πειραιά), πολλοί φοιτητικοί σύλλογοι κ.ά. που μπορούν να υποστηρίξουν μια πραγματικά ενωτική-μαζική απάντηση στους νεοναζί, απαιτώντας τη βαριά καταδίκη τους.

μικρά αντιρατσιστικά

Κυκλοφορεί το ημερολόγιο της Επιτροπής Στήριξης Προσφύγων Λαυρίου

Ομάδα φασιστοειδών κουκουλοφόρων επιτέθηκαν με μαχαίρι σε στέλεχος του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στον Γέρακα. Όπως καταγγέλλει το κόμμα, ούτε πρόκειται για την πρώτη τέτοια επίθεση που δέχεται ο συγκεκριμένος σύντροφος, ούτε λείπουν τα στοιχεία γύρω από τη δράση της τοπικής φασιστικής ομάδας, η οποία είναι γνωστή στην περιοχή και για την οποία έχουν γίνει μηνύσεις και ονομαστικές καταγγελίες στο Αστυνομικό Τμήμα Γέρακα, αλλά παραμένει ανενόχλητη από τις Αρχές…

Στο 144ο Δημοτικό Σχολείο στα Σεπόλια λειτουργούσε τις Κυριακές σχολείο της Πακιστανικής Κοινότητας Ελλάδας, για την εκμάθηση της μητρικής τους γλώσσας. Για το αυτονόητο δικαίωμα της παραχώρησης του χώρου είχε χρειαστεί να δοθεί μάχη στη γειτονιά από αντιρατσιστικές κινήσεις, σωματεία, οργανώσεις κλπ, προκειμένου να γυρίσει το κλίμα που είχε διαμορφώσει η Χρυσή Αυγή διαχέοντας ρατσιστικό δηλητήριο στη γειτονιά με τερατώδεις κινδυνολογίες, αλλά κι επιχειρώντας με συγκεντρώσεις να αποτρέψει τη λειτουργία του σχολείου. Το δικαίωμα κατακτήθηκε και κανένα πρόβλημα δεν προέκυψε όλο τον καιρό που το σχολείο λειτουργεί. Και έρχεται τώρα η παράταξη του Κώστα Μπακογιάννη να αποσύρει την παραχώρηση του χώρου (παρά την ομόφωνη έγκριση από τη σχολική επιτροπή του Δήμου). Ένα δείγμα του θεσμικού ρατσισμού και των προθέσεων της ΝΔ στη διαχείριση της «ένταξης» και όσων προσφύγων/ μεταναστών μετεγκαθιστά στην ενδοχώρα…

Ένα ακόμα κρούσμα ρατσιστικής αστυνομίας βίας εμφανίστηκε στις ΗΠΑ, αυτή τη φορά από μπάτσους που κακοποίησαν νεαρό μαύρο, επειδή δεν είχε να πληρώσει εισιτήριο στο μετρό. Μια μεγάλη διαδήλωση κατήγγειλε ότι γενικότερα δεν πρέπει η αστυνομία της Νέας Υόρκης να φρουρεί τις συγκοινωνίες, θυμίζοντας λίγο και τα δικά μας νέα κόλπα, με τους πάνοπλους λεγόμενους «μαύρους πάνθηρες» ή την τραγική εικόνα της σύλληψης-ακινητοποίησης του μετανάστη που πουλούσε ομπρέλες σε αποβάθρα. Η διαδήλωση κατέληξε στις αποβάθρες, όπου ένα ανθρώπινο ποτάμι άρχισε να πηδάει τις μπάρες, θυμίζοντας τους μαθητές και τις μαθήτριες στη Χιλή, που κάπως έτσι «πυροδότησαν» μια εξέγερση…

Ένα σοκαριστικό περιστατικό ομαδικού βιασμού 14χρονης κρίθηκε με μια εξοργιστική απόφαση από δικαστήριο στη Βαρκελώνη. Τον Οκτώβρη του 2016, 5 άντρες βίασαν το κορίτσι σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο στην πόλη Μανρέσα, μετά από ένα παιχνίδι μεγάλης κατανάλωσης αλκοόλ. Το δικαστήριο τους έκρινε ένοχους για σεξουαλική κακοποίηση, αλλά όχι για βιασμό, αφού, λέει το απίστευτο σκεπτικό, «το θύμα ήταν αναίσθητο» κι άρα δεν ασκήθηκε βία!

διεθνη

6 νοεμβρη 2019

17

Ισπανικές εκλογές με το καταλανικό ζήτημα ανοιχτό Της Κατερίνας Σεργίδου

Η

Ισπανία οδεύει προς τη δεύτερη εκλογική ψηφοφορία μέσα σε εφτά μήνες. Οι εθνικές εκλογές της 10ης Νοέμβρη γίνονται σε συνθήκες μιας παρατεταμένης πολιτικής κρίσης που μετρά ήδη τέσσερα χρόνια. Στο κέντρο αυτής της κρίσης βρίσκεται η αδυναμία ακυβερνησίας και στο φόντο οι μαζικές κινητοποιήσεις στην Καταλονία μετά από την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου να καταδικάσει τους ηγέτες της καταλανικής ανεξαρτησίας σε 9-13 χρόνια φυλάκισης. Μετά το αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων για την ψήφο εμπιστοσύνης στον Πέδρο Σάντσες, πρόεδρο του σοσιαλιστικού κόμματος (PSOE), και μια μεγάλη μερίδα του προοδευτικού κόσμου να δηλώνει βαθιά απογοητευμένη, οι Ισπανοί και οι Ισπανίδες καλούνται να ξαναψηφίσουν, έχοντας θεούς και δαίμονες να προσπαθούν να τους πείσουν ότι η ψήφος τους πρέπει να είναι μια χρήσιμη και όχι ιδεολογική ψήφος.

Εκτιμήσεις

Η προεκλογική περίοδος είναι εξαιρετικά σύντομη, θα διαρκέσει μόλις 8 μέρες και το αποτέλεσμα φαίνεται προδιαγραμμένο. Σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της «El Pais», το PSOE διατηρεί την πρωτιά με πρόβλεψη για 27,2% που αντιστοιχεί σε 116 έδρες. Ακολουθεί το κόμμα της δεξιάς PP με 21,1% και 94 έδρες. Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση, οι κάλπες θα

αναδείξουν το ακροδεξιό κόμμα VOX σε δεύτερη δύναμη με 12,8% και 42 έδρες. Ακολουθεί σε απόσταση αναπνοής το Unidos Podemos με 12,7%, ποσοστό που αντιστοιχεί σε 36 έδρες στο εθνικό κοινοβούλιο. Το κόμμα των Ciudadanos καταποντίζεται, προκαλώντας ήδη συζήτηση στο εσωτερικό του για αλλαγή ηγεσίας, με 9% και 19 έδρες. Τέλος στο ισπανικό κοινοβούλιο φαίνεται να εισέρχεται και ο νέος σχηματισμός του Ερρεχόν, μέχρι πρότινος Νο2 στέλεχος του Podemos, αφού οι δημοσκοπήσεις τον τοποθετούν στο 3,8% , αριθμό που του δίνει 6 έδρες. Το κόμμα έχει την ανοιχτή και δημόσια στήριξη της Μανουέλα Καρμένα , δημάρχου της Μαδρίτης μέχρι τον Ιούνιο του 2019. Τριάντα έξι ακόμα έδρες παραμένουν σε άλλους μικρότερους σχηματισμούς, κυρίως αυτονομίστικους (Καταλονία, Χώρα των Βάσκων κλπ).

Τι κυβέρνηση;

Παρά τις συνεργασίες που μπορούν να γίνουν μετά τις εκλογές, ο σχηματισμός που θα μπορέσει να κυβερνήσει θα πρέπει να έχει 176 έδρες. Ούτε μια συμμαχία της δεξιάς με 155 έδρες, αλλά ούτε και μια προοδευτική συμμαχία με 158 έδρες, οδηγεί αυτόματα στην κυβέρνηση. Αν και μια κυβέρνηση εθνικής συμμαχίας φαίνεται το μοναδικό εφικτό σενάριο, ο Σάντσες δηλώνει επανειλημμένα ότι δεν θα κυβερνήσει με τη δεξιά. Ένα πιθανό σενάριο θα ήταν η στήριξη μιας σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης από τα κόμματα υπέρ της ανεξαρτησίας, αλλά κάτι τέτοιο μοιάζει εξαιρετικά δύσκολο μετά το ξέσπασμα της καταλανικής κρίσης, που αποτελεί άλλο ένα αγκάθι για τον Σάντσες.

Σε κάθε περίπτωση για την Αριστερά, εννοώντας κυρίως τις δυνάμεις των Unidas Podemos, το ζήτημα δεν θα έπρεπε να είναι ο σχηματισμός κυβέρνησης, αλλά η οικοδόμηση μιας ισχυρής εναλλακτικής δύναμης στη βουλή και στο δρόμο, που θα ανάγκαζε την όποια κυβέρνηση σε υποχωρήσεις. Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να είναι στις προθέσεις του Πάμπλο Ιγλέσιας, ο οποίος σπατάλησε όλο τον προεκλογικό χρόνο των τελευταίων μηνών, εγκαλώντας τον Σάντσες που δεν αποδέχτηκε τους προτεινόμενους υπουργούς του. Με αυτό τον τρόπο επέτρεψε να εμφανιστεί στα δεξιά του μια νέα δύναμη, το κόμμα του Ερρεχόν Mas Pais που διαφημίζεται από όλα τα ΜΜΕ ως η νέα υπεύθυνη προοδευτική δύναμη.

που μπορεί να επεκταθούν τη μέρα των εκλογών και απειλεί με καταστολή και διώξεις. Οι επιτροπές υπεράσπισης της ανεξαρτησίας συνεχίζουν να αναπτύσσονται, σχεδιάζοντας προσεχτικά τα επόμενά βήματά τους και διατηρώντας τα μαζικά και ριζοσπαστικά τους χαρακτηριστικά. Καθώς προχωρούν οι μέρες, η ομίχλη πάνω από το ισπανικό κράτος φουντώνει. Το καλό νέο είναι ότι οι κινητοποιήσεις των λαών της Ισπανίας που ξεκίνησαν 8 χρόνια πριν, την άνοιξη του Μάη του 2011, αποτέλεσαν την αρχή μιας μεγάλης κινητοποίησης της οποίας οι συνέπειες είναι ακόμα ορατές. Αν και ο κύκλος εκείνων των κινητοποιήσεων έκλεισε, η παράδοση αυτών των αγώνων έμεινε ζωντανή.

Καταλονία

Κεκτημένα

Στο μεταξύ όποια και αν είναι η νέα κυβέρνηση θα πρέπει να τοποθετηθεί απέναντι στο καταλανικό ζήτημα και να πάρει θέση στο ζήτημα της αμνηστίας στους πολιτικούς κρατούμενους και ηγέτες της ανεξαρτησίας. Στην Καταλονία οι κινητοποιήσεις και οι συγκρούσεις συνεχίζονται καθημερινά. Η αριστερή ριζοσπαστική CUP, ενόψει της επικείμενης επίσκεψης του μονάρχη στη Βαρκελώνη, ζητά από τη δήμαρχο Άντα Κολάου να τον ανακηρύξει persona non grata. Στο μεταξύ το κίνημα «Δημοκρατικό Τσουνάμι» ετοιμάζει νέες κινητοποιήσεις για το Σάββατο 9 Νοέμβρη, μια μέρα δηλαδή πριν τις εθνικές εκλογές. Οι καταλήψεις και οι απεργίες συνεχίζονται, αλλά καμία πρόβλεψη δεν είναι ασφαλής για το πώς θα συνεχιστεί αυτή η μάχη. Η υπηρεσιακή ισπανική κυβέρνηση δηλώνει ότι δεν θα ανεχτεί κινητοποιήσεις

Η αμφισβήτηση της μοναρχίας έγινε εφικτή για πρώτη φορά μετά το 1978, μια ισχυρή αυτονομία παλεύει για την αυτοδιάθεσή της, από τα αριστερά εκατομμύρια γυναίκες κινητοποιούνται κάθε χρόνο, κάνοντας απεργία από το σπίτι και την εργασία, ενώ εκατοντάδες αριστεροί δήμοι δημιουργούν ένα άλλο μοντέλο διακυβέρνησης και πολιτικής. Αυτό που απουσιάζει είναι η δυνατότητα της μεγάλης επίσημης Αριστεράς να βαθύνει την κρίση και να την πάει μέχρι τέλους, ανατρέποντας κυβερνήσεις και πολιτικές. Οι διεργασίες που έχουν ξεκινήσει με κέντρο τις δυνάμεις των Αντικαπιταλίστας για τη δημιουργία ενός εναλλακτικού αριστερού πόλου, είναι το πιο ελπιδοφόρο νέο. Θα παρακολουθούμε στενά αυτές τις διαδικασίες και θα συνεχίσουμε να μεταφέρουμε τα ελπιδοφόρα νέα.

18

ΔΙΕΘΝΗ

6 ΝΟΕΜΒΡΗ 2019

Πορτογαλία Μετά τις εκλογές, το ΚΚ Πορτογαλίας είχε ήδη αποφασίσει να µην επιδιώξει µια νέα συνεννόηση µε τους Σοσιαλιστές και να κινείται «κατά περίπτωση» απέναντι στην κυβέρνηση Κόστα. Το Μπλόκο, που επιχείρησε µια γενικότερη συµφωνία στα πρότυπα της προηγούµενης κυβέρνησης, διαπίστωσε ότι ο Κόστα αισθάνεται ισχυροποιηµένος κι άρα είναι πρόθυµος να προχωρήσει ως κυβέρνηση µειοψηφίας χωρίς «προνοµιακές» σχέσεις µε καµιά άλλη κοινοβουλευτική οµάδα. Οι προτάσεις του Μπλόκο για «βάθεµα κι επέκταση» των πολιτικών αντιστροφής της λιτότητας απορρίφτηκαν, οπότε και αυτό το κόµµα της ριζοσπαστικής Αριστεράς στράφηκε σε τακτική «κατά περίπτωση». Το νέο τοπίο στην Πορτογαλία θα έχει ενδιαφέρον ως προς τις πολιτικές που θα ακολουθήσουν οι Σοσιαλιστές και τη σχέση τους µε τη ∆εξιά και τη ριζοσπαστική Αριστερά…

Εξέγερση ενάντια στην κληρονοµιά

«Ο νεοφιλελευθερισµός θα πεθά Του Πάνου Πέτρου

Ό

λα ξεκίνησαν όταν µαθητές και µαθήτριες άρχισαν να συγκεντρώνονται στους σταθµούς µετρό και να πηδάνε µαζικά τις µπάρες, για να διαµαρτυρηθούν για µια νέα αύξηση στα εισιτήρια των συγκοινωνιών. Μια νεανική µικρή κινητοποίηση «πολιτικής ανυπακοής» απέναντι σε ένα επί µέρους οικονοµικό µέτρο έβαλε τελικά φωτιά στη Χιλή. Το κίνηµα γύρω από τα εισιτήρια τράβηξε στις γραµµές του χιλιάδες φοιτητές-τριες και νέους ανθρώπους, που διαδήλωσαν σε αποβάθρες και σταθµούς, δέχτηκαν επιθέσεις από την αστυνοµία, απάντησαν και συγκρούστηκαν µαζί της. Ο πρόεδρος Πινιέρα, αντιδρώντας στις καταστροφές σε εκδοτήρια κλπ, κήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, αλλά οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν, υποχρεώνοντάς τον να ακυρώσει την αύξηση στα εισιτήρια. Ήταν όµως πια αργά. Το «σαββατοκύριακο της οργής» οι γραµµές των διαδηλωτών πύκνωσαν από όσους εναντιώνονταν στην κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Πάνω από 10.000 στρατιώτες κατέβηκαν στους δρόµους, τα τανκς και τα τεθωρακισµένα επανεµφανίστηκαν στους δρόµους των πόλεων, ενώ οι διαβόητοι «καραµπινιέροι» εξαπέλυσαν ένα όργιο βίας, καταστολής, βασανιστηρίων κατά διαδηλωτών, συµπαθούντων, περαστικών. Ο αριθµός των νεκρών αυξήθηκε ραγδαία, όπως και αυτός των τραυµατιών και των συλληφθέντων. Στο πλευρό των νεολαίων βρέθηκαν µε απεργίες οι λιµενεργάτες και οι εργαζόµενοι στα ορυχεία µε πανεθνικές απεργίες. Οι διαδηλώσεις µαζικοποιήθηκαν από τα λαϊκά στρώµατα, µε τη συνδικαλίστρια στις συγκοινωνίες Πάουλα Ρίβας να δηλώνει: «Αφορά τις χαµηλές συντάξεις, την ιδιωτικοποίηση του νερού, την αύξηση στις τιµές του ηλεκτρικού, το σύστηµα υγείας, την ανάγκη για πρόσβαση στην παιδεία. Το εισιτήριο στο µετρό ήταν ο πυροδότης. Ήταν συµβολικό. Έκανε το λαό να πει “φτάνει πια”». Την τελευταία φορά που ειπώθηκε αυτή η κραυγή –«φτάνει πια!»– στην πολύπαθη υπο-ήπειρο, ακολούθησε µια περίοδος εξεγέρσεων. Τότε η Χιλή είχε

µείνει σε µεγάλο βαθµό «απρόσβλητη», αλλά σήµερα ήρθε το δικό της «Ya Basta!», που οδήγησε σε µια ανοιχτή αντικαθεστωτική εξέγερση. Τα όσα συµβαίνουν στη Χιλή εντάσσονται προφανώς στις εξελίξεις και τις τάσεις στη Λατινική Αµερική (στην οικονοµική κρίση, την εξέγερση στο Εκουαδόρ κλπ), αλλά έχουν και µια δική τους, ξεχωριστή, πολύ χιλιάνικη σηµασία: Αφορά αυτό που συνοψίστηκε στο σύνθηµα «∆εν είναι τα 30 πέσος – Είναι τα 30 χρόνια!» και έχει να κάνει µε άλυτους λογαριασµούς από το παρελθόν.

Μετά τον Πινοσέτ

Η «µεταπολίτευση» της Χιλής ήταν µία από τις πιο «κολοβές» διεθνώς. Το ίδιο το σύνταγµα που συνέταξε ο Πινοσέτ το 1980 παρέµεινε σχεδόν άθικτο και βάση του «δηµοκρατικού» πολιτεύµατος. Το οικονοµικό µοντέλο Πινοσέτ, η νεοφιλελεύθερη φαντασίωση όπου τα πάντα σχεδόν είναι ιδιωτικά και οι πλούσιοι δεν πληρώνουν σχεδόν τίποτα, επίσης έµεινε άθικτο, κάνοντας την (ακµάζουσα κι αναπτυσσόµενη) Χιλή µια από τις πιο άνισες χώρες, µε πάµπλουτους δισεκατοµµυριούχους (σε αυτούς ανήκει και ο ίδιος ο πρόεδρος Πινιέρα) και τους εργαζόµενους να δαπανούν το µισό τους εισόδηµα για να αποπληρώνουν χρέη. Η Κονσερτασιόν, η κεντροαριστερή λαϊκοµετωπική συµµαχία που κυβέρνησε από το 1990 ως το 2010, επέλεξε τη «συνέχεια του κράτους» και δεν έθιξε στο ελάχιστο την πινοσετική κληρονοµιά. Αυτή η µεταδικτατορική πραγµατικότητα δηµιούργησε νεότερες γενιές πρόθυµες να παλέψουν µε «επιθετικά» αιτήµατα.

Προηγούµενα κινήµατα

Κάποιοι ίσως θυµούνται την «επανάσταση των πιγκουίνων» το 2006. Ήταν το µαζικότερο µαθητικό κίνηµα για δεκαετίες στη Χιλή (πήρε το όνοµα από τις µαθητικές στολές), µε καταλήψεις σχολείων και µεγάλες διαδηλώσεις παρά την καταστολή. Είχε «µικρά» αιτήµατα (όπως µαθητικό πάσο για δωρεάν µετακινήσεις, µια χρήσιµη υπενθύµιση του από πόσο «µακριά» έρχονται κάποια ζητήµατα), αλλά και «µεγάλα» που αφορούσαν τη στήριξη ενός πραγµατικά δηµόσιου συστήµατος παιδείας. Οι εκλογές που ακολούθησαν (το

2010), ήταν οι πρώτες που έχασε η Κονσερτασιόν και ήρθε ο Πινιέρα στην εξουσία. Από τον Μάη ως τον Αύγουστο του 2011 ξέσπασε ο «Χιλιανός Χειµώνας», ένα µαζικό φοιτητικό κίνηµα που µε αυξοµειώσεις στην έντασή του συντάραξε τη Χιλή ως το 2013. Είχε ως µπροστάρηδες τους φοιτητές (πολλοί «βετεράνοι» του µαθητικού κινήµατος του 2006) και, όπως και ο προηγούµενος ξεσηκωµός, είχε αφορµή κάποια «µικρά» αιτήµατα, αλλά επίσης επανέφερε το «µεγάλο» αίτηµα για καθολικά δηµόσια παιδεία. Πήρε πιο διευρυµένα χαρακτηριστικά (επικοινωνώντας µε το διεθνές κλίµα των τότε «Αγανακτισµένων»), συνέπεσε ή πυροδότησε κάποιες εργατικές απεργίες και οδήγησε σε εκλογική συντριβή τον Πινιέρα το 2013. Κάποιοι-ες θα θυµούνται την Καµίλα Βαγέχο, που αναδείχθηκε ως σύµβολο του κινήµατος. Εξελέγη βουλευτής το 2013 µε το ΚΚ Χιλής, όπως και ο Γκάµπριελ Μπόριτς µε την Αυτόνοµη Αριστερά. Ενώ οι «αναγνωρισµένοι συνδικαλιστές»

εκλέγονταν, ένα νεογέννητο µίγµα αναρχικών-τροτσκιστών-γκεβαρικών-αυτόνοµων (θυµίζοντας τη λεγόµενη «κουλτούρα µιρίστα» που επιβίωσε της συντριβής του MIR) απόκτησε σηµαντική δύναµη στα πανεπιστήµια. Το φοιτητικό κίνηµα, καθώς γενικευόταν και πολιτικοποιούταν, έθεσε ακόµα ευρύτερα ζητήµατα της πάλης κατά του πινοσετισµού: Π.χ. για να απαντήσει στο ζήτηµα της χρηµατοδότησης ενός δηµόσιου συστήµατος παιδείας, έθεσε το ζήτηµα της εθνικοποίησης των ορυχείων χαλκού. Η Μισέλ Μπασελέ επέστρεψε στην κυβερνητική εξουσία το 2013, συγκροτώντας τη «Νέα Πλειοψηφία», εκµεταλλευόµενη την αντιδηµοφιλία του Πινιέρα και υποσχόµενη να ικανοποιήσει πολλά από τα αιτήµατα του κινήµατος. Στο κλίµα της εποχής εµφανίστηκε και η συζήτηση για ένα νέο Σύνταγµα. Η «συντακτική διαδικασία» που οργάνωσε η κυβέρνηση Μπασελέ υπήρξε άτυπη, συµβουλευτική και κατέληξε σε ένα φιάσκο δήθεν «συµµετοχικής διαδικασίας» που δεν έφερε κανένα αποτέλεσµα.

6 νοεμβρη 2019

διεθνη

19

Βρετανία

Συρία

Η ιλαροτραγωδία Brexit, που καθήλωσε το κοινό, θα συνεχιστεί τελικά για μία ακόμα σεζόν. Με τέτοιου τύπου σχόλια υποδέχτηκε η βρετανική σάτιρα τη νέα παράταση του Brexit ως τις 31 Γενάρη. Αλλά αυτή τη φορά έχουμε εξελίξεις, με τη συμφωνία όλων των κομμάτων για προσφυγή στις κάλπες στις 12 Δεκέμβρη. Η βουλή που θα προκύψει, θα κρίνει πολλά για το πώς (και αν) θα επιλυθεί τελικά το Brexit. Αλλά αμφιβάλουμε ότι θα βάλει τέλος στη γενικότερη πολιτική κρίση στο Ηνωμένο Βασίλειο που εξακολουθεί να αντιμετωπίζει προβλήματα τόσο βαθιά, που δεν θα τα επιλύσει ένας πιο βολικός κοινοβουλευτικός συσχετισμός (αν υπάρχει διαθέσιμος/πιθανός κάποιος τέτοιος για την καπιταλιστική σταθερότητα)…

Νέα ανάπτυξη αμερικανικής δύναμης προέκυψε στη Συρία. Μετά την αποχώρηση από τα βόρεια της χώρας, περίπου 1.000 πεζοναύτες στάλθηκαν στα ανατολικά –στην κρίσιμη περιοχή των πετρελαίων που παραμένουν εκτός ελέγχου του Άσαντ μέχρι τώρα, αλλά και στα σύνορα με το Ιράκ. Είναι εκείνο το σκέλος του συριακού ζητήματος το οποίο ο Τραμπ ίσως επιχειρήσει να μην το εγκαταλείψει εύκολα. Αλλά είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα ανεχτούν οι ανταγωνιστές των ΗΠΑ στην περιοχή (Ρωσία, Ιράν) μια τέτοια εξέλιξη…

ά του Πινοσέτ

άνει στη χώρα που γεννήθηκε!» Στις εκλογές του 2017, ο Πινιέρα επέστρεψε, η «Νέα Πλειοψηφία» κατέγραψε κρίση, ενώ γύρω από κάποιες από τις φοιτητικές ομαδοποιήσεις της «Νέας Αριστεράς» συγκροτήθηκε το Πλατύ Μέτωπο (Frente Amplio), που θύμιζε (και στα θετικά και στα αρνητικά του) Ποδέμος, έθεσε ως στόχο μια αριστερή αμφισβήτηση και των δύο μπλοκ και σόκαρε, όταν η υποψήφιά του στις προεδρικές, η Μπέατρις Σάντσες, πήρε 20% και διεκδίκησε στα ίσια να περάσει στο δεύτερο γύρο αντί του κεντροαριστερού υποψηφίου. Σε αυτό το φόντο ήρθε ο σημερινός «γύρος» αντιπαράθεσης. Και πάλι η νεολαία κατέβηκε στο δρόμο, γενίκευσε τον αγώνα της και βρήκε στήριξη από πλατύτερα εργατικά και λαϊκά στρώματα. Όμως το 2019 αποτελεί κλιμάκωση του 2011-2013 (όπως αντίστοιχα τότε σε σχέση με το 2006). Η είσοδος των μαζών στον αγώνα αυτή τη φορά ξεπερνά κάθε προηγούμενο σε ένταση και μαζικότητα, μετατρέποντας το κίνημα σε γενικευμένη εξέγερση. Οι λιμενεργάτες, οι εργάτες στα ορυχεία, οι εργαζόμενοι στο μετρό και άλλοι πολλοί βγήκαν στην πρώτη γραμμή όχι απλά ως «αλληλέγγυοι». Το κάλεσμα για 48ωρη γενική απεργία βρήκε ανταπόκριση από τη γενική συνομοσπονδία CUT. Η αρχική πρόθεση της

συνδικαλιστικής ηγεσίας (απεργία χωρίς διαδήλωση) ανατράπηκε από τις πιέσεις της βάσης των συνδικάτων, που κατέκλυσαν τους δρόμους στη μεγαλύτερη διαδήλωση εδώ και δεκαετίες στη Χιλή. Μαζί με το Σαντιάγκο, διαδηλώνει και το Βαλπαραΐζο και κάθε άλλη πόλη, εκτός από τις πλέον εύπορες συνοικίες. Μαζί με τη νεολαία αγωνίζονται και οι παλιότεροι, σε μια ρεβάνς ενάντια στον πινοσετισμό. Άλλωστε η συνέχεια του αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού συμπληρώθηκε από τη συνέχεια του ακραίου αυταρχισμού. Οι εικόνες του στρατού να επιστρέφει στους δρόμους προκάλεσαν μνήμες, ευθείες αντιπαραβολές και οργή. Δεν είναι τυχαίο ότι ξυπνάνε οι μνήμες του 1970-1973, με τα τραγούδια του Βίκτορ Χάρα και των Ίντι Ιλιμάνι, την ίδια ώρα που αγωνίζεται μια γενιά που δεν έχει ή δεν θέλει να έχει σχέση με την «παραδοσιακή» Αριστερά (Σοσιαλιστές και Κομουνιστές).

Εικόνες εξέγερσης

Η εξέγερση έχει πολλές εικόνες: Την πλέον βάναυση καταστολή που θυμίζει όντως μέρες Πινοσέτ σε αγριότητα. Αλλά και τη λαϊκή αντίσταση στην καταστολή, με μικρές «νίκες» που οδηγούν τους καραμπινιέρους σε υποχώρηση ή μικρές

στιγμές ηθικού μεγαλείου, όπως οι σιωπηλές γυναίκες με τις υψωμένες γροθιές να στέκονται μπροστά στους μπάτσους, καταγγέλλοντας τη διάχυτη σεξιστική βία κατά διαδηλωτριών. Έχει και πολιτισμό και τραγούδι και ψυχική ανάταση σε ένα συλλογικό «εμείς». Έχει πόρνες να διαδηλώνουν με πανό «ο Πινιέρα δεν είναι γιος μας». Έχει και διαδηλωτές που καταλαβαίνουν τι λένε αυτές οι γυναίκες κι αντικαθιστούν το «πουτάνας γιε» με το «του Πινοσέτ γιε» στα συνθήματά τους. Έχει κάποια σωματεία να κάνουν λόγο για την ανάγκη consejos comunales (κοινοτικά συμβούλια), θυμίζοντας τις πιο ένδοξες μέρες του χιλιάνικου κινήματος. Καθώς οι κινητοποιήσεις παίρνουν χαρακτηριστικά γενικευμένης εξέγερσης ενάντια στο καθεστώς συνολικά, ξαναδίνουν ζωή στο σύνθημα για «Συντακτική Συνέλευση», ως αυθεντικό λαϊκό αίτημα και διαδικασία των «από κάτω». Όπως το θέτει η ανακοίνωση του συνδικάτου των λιμενεργατών: «Είμαστε αφοσιωμένοι στην πολιτική και κοινωνική αλλαγή κι έτσι προτείνουμε στο συνδικαλιστικό κίνημα να απαιτήσει μια συντακτική συνέλευση των εργατών και του λαού. Μόνο μια τέτοια συνέλευση μπορεί να συζητήσει ένα νέο πολιτικό βιομηχανικό μοντέλο ανάπτυξης, τις εργασιακές σχέσεις και την επανεθνικοποίηση του χαλκού και των φυσικών πόρων». Η προϊστορία που αναφέραμε, από τη Μεταπολίτευση ως τους προηγούμενους αγώνες, έχει κάνει αυτό το αίτημα (συντακτική συνέλευση) μαζικό, αν και θολό στο πώς και ποιοι θα το κάνουν.

Η απάντηση της κυβέρνησης

Η κυβέρνηση απέναντι στην εξέγερση προσπαθεί να ελιχθεί μεταξύ καταστολής και παραχωρήσεων. Το μέγεθος της κρίσης αποδεικνύεται από την ένταση και την έκταση των κυβερνητικών πρωτοβουλιών και στα δύο μέτωπα. Η ακύρωση του μέτρου για τα εισιτήρια και η επίσπευση ενός νόμου προστασίας του 40ωρου συνοδεύονται από (ρητορικές ως τώρα) υποσχέσεις για τις συντάξεις, τον κατώτατο μισθό, διάφορα επιδόματα, την τιμή των φαρμάκων κ.ά. που δεν έχουν προηγούμενο από δεξιά λατινοαμερικανική κυβέρνηση στην εποχή του νεοφιλελευθερισμού, υπενθυμίζοντας την αποτελεσματικότητα της εξέγερσης ως μέθοδο διεκδίκησης. Διέρρευσε ένα

ηχητικό της Σεσίλια Μορέλ, συζύγου του Πινιέρα, που είναι αποκαλυπτικό των σκέψεων της αστικής τάξης: «Διέλυσαν τις άμυνες μας, είναι σαν εισβολή εξωγήινων. Θα πρέπει να περικόψουμε τα προνόμιά μας και να μοιραστούμε πλούτο με τους υπόλοιπους». Έτσι ο Πινιέρα παραδέχεται «προβλήματα δεκαετιών» και απολογείται εκ μέρους όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων. Αλλά την ίδια ώρα έχει κάνει λόγο για «πόλεμο ενάντια σε έναν πανίσχυρο κι ασυμβίβαστο εχθρό που δεν σέβεται κανέναν και τίποτα». Ήταν το πράσινο φως για το όργιο καταστολής και μια προσπάθεια να χτιστούν διαχωριστικές ανάμεσα στους «μετριοπαθείς» (που με τα κυβερνητικά μέτρα θα πρέπει να γυρίσουν σπίτι ικανοποιημένοι) και τους «ριζοσπάστες» (που, αν επιμείνουν να διαδηλώνουν, θα πρέπει να συντριβούν). Η αντιτρομοκρατική νομοθεσία, σχεδιασμένη για να τσακίζει τους ιθαγενείς Μαπούτσε (που συμμετέχουν ένθερμα στην κοινή εξέγερση), τώρα στρέφεται εναντίον κάθε αγωνιστή. Ούτε η καταστολή, ούτε οι υποχωρήσεις σταματούν τις διαδηλώσεις, παρά την αγριότητα της πρώτης και το μέγεθος των δεύτερων, θυμίζοντας τις τελευταίες μέρες κάποιων Αράβων δικτατόρων το 2011… Είναι υπόθεση της χιλιάνικης Αριστεράς να πορευτεί σε αυτό το τοπίο, όπου μια εξέγερση μπορεί ταυτόχρονα να κάνει εφικτές νίκες, που ήταν αδιανόητες για χρόνια, και την ίδια ώρα να μετατρέπει αυτές τις νίκες σε «παγίδα» υποχώρησης, ενώ μπορούν να επιτευχθούν πολύ περισσότερα. Προς το παρόν το κυβερνητικό σχέδιο –συμπυκνωμένο στην έκκληση για «επιστροφή στην κανονικότητα»– έχει αποτύχει, καθώς απαντήθηκε με το σύνθημα «η κανονικότητα ήταν το πρόβλημα εξαρχής». Όπως τραγουδούσαν παλιά οι Ίντι Ιλιμάνι, «esta vez no se trata de cambiar un presidente, sera el pueblo quien construya un Chile bien diferente» (αυτή τη φορά δεν αφορά απλά την αλλαγή του προέδρου, αλλά τον λαό που θα χτίσει μια πολύ διαφορετική Χιλή). Και όταν έρχονται τέτοια μηνύματα από τη Χιλή, τη φερόμενη ως «όαση σταθερότητας» στη Λατινική Αμερική για δεκαετίες, έχουν δίκιο αστοί αναλυτές να ανησυχούν ότι τέτοιες διαθέσεις «μπορεί να προκύψουν παντού…».

6 ΝΟΕΜΒΡΗ 2019

Ισπανικές εκλογές µε το καταλανικό ζήτηµα ανοιχτό σελ. 17

Ο Λίβανος εξεγείρεται Η εξέγερση στο Λίβανο πήρε τη σκυτάλη από την Αλγερία και το Σουδάν, ενώ εξελίσσεται ταυτόχρονα µε την πολυπληθή εξέγερση στο Ιράκ που συνεχίζει να µετρά νεκρούς, αλλά κλιµακώνει τη δράση της. Οι διαδηλωτές του Λιβάνου οδήγησαν τον πρωθυπουργό Χαρίρι να ανακοινώσει ένα πακέτο µέτρων και τελικά να παραιτηθεί. Παρ’ όλα αυτά οι εξεγερµένοι παραµένουν στους δρόµους. Αναδηµοσιεύουµε τµήµατα σχετικού άρθρου του Οµάρ Χασάν, λιβανικής καταγωγής αγωνιστή, µέλους της σοσιαλιστικής οργάνωσης Socialist Alternative στην Αυστραλία, στην εφηµερίδα «Red Flag». Τη µετάφραση έκανε η Στέλλα Μούσµουλα και ολόκληρο το άρθρο υπάρχει στο Rproject.gr

Του Οµάρ Χασάν

Έ

νας νέος φόρος στο WhatsApp έχει θεωρηθεί από πολλούς ως ο πυροδότης της εξέγερσης. Υπό κανονικές συνθήκες ή σε µια πλουσιότερη χώρα, αυτός ο µικρός φόρος δεν θα είχε προκαλέσει επανάσταση. Αλλά η λιβανική οικονοµία είναι υπό πίεση.

Αιτίες

Η δοµή της οικονοµίας δεν θα µπορούσε να οδηγήσει σε µια ολόπλευρη ανάπτυξη ακόµα και στις καλύτερες δυνατές συνθήκες –και οι παρούσες συνθήκες δεν είναι οι καλύτερες δυνατές. Η κοινωνία του Λιβάνου χαρακτηρίζεται από ανισότητα. Μόλις το 0,1% των τραπεζικών λογαριασµών περιέχει το 20% των καταθέσεων της χώρας και το χάσµα µεταξύ πλουσίων και φτωχών διευρύνεται. Αυτή η εσωτερική κρίση επιδεινώθηκε από τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή. Οι χώρες του Κόλπου έπαιζαν παραδοσιακά σηµαντικό ρόλο στο Λίβανο, τόσο ως επενδυτές όσο και ως χώρες απασχόλησης για το ειδικευµένο εργατικό δυναµικό του Λιβάνου. Αλλά κατά την τελευταία δεκαετία έχουν µειώσει τις προσλήψεις λόγω των δικών τους οικονοµικών και πολιτικών δυσκολιών, περιορίζοντας έτσι τη ροή των εµβασµάτων προς το Λίβανο. Περίπου 2 εκατοµµύρια Σύριοι πρόσφυγες παραµένουν εγκλωβισµένοι σε στρατόπεδα, πιέζοντας τις άθλιες κοινωνικές και οικονοµικές υποδοµές του Λιβάνου προς την κατάρρευση. Οι συντελεστές φόρου εισοδήµατος φυσικών προσώπων κυµαίνονται από 2% έως 25%, αλλά οι τράπεζες και τα χρηµατοπιστωτικά ιδρύµατα πληρώνουν µόλις 17%. Το αποτέλεσµα είναι ένα κράτος µε τεράστια χρέη και χωρίς έσοδα προκειµένου να χρηµατοδοτήσει τις άκρως αναγκαίες υποδοµές και υπηρεσίες. Αυτή η κατάσταση χρησιµοποιήθηκε προκειµένου να δικαιολογήσει καταστροφικές ιδιωτικοποιήσεις, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσµα θεµελιώδεις κοινωνικές υπηρεσίες να γίνουν πιο ακριβές και λιγότερο αξιόπιστες. Σε πολλά µέρη της χώρας υπάρχει πρόσβαση στο ηλεκτρικό ρεύµα µόνο 12 ώρες την ηµέρα, ενώ η πρόσβαση σε καθαρό πόσιµο νερό δεν είναι σε καµία περίπτωση εγγυηµένη. Πολλοί κατανοούν ενστικτωδώς ότι το λιβανικό κράτος λειτουργεί ως µηχανή πλουτισµού µιας ελίτ της οποίας τα οικογενειακά ονόµατα παραµένουν σχεδόν ίδια για παραπάνω από έναν αιώνα.

Προεργασίες

Αυτή η άθλια κατάσταση αµφισβητήθηκε από αυξανόµενα τµήµατα του πληθυσµού µόνο κατά την τελευταία δεκαετία. Οι αραβικές επαναστάσεις του 2011 είχαν αδύναµο, αλλά σηµαντικό αντίκτυπο στο Λίβανο και ακολούθησαν διαδηλώσεις που απαιτούσαν την εκκοσµίκευση των κρατικών θεσµών. Το 2015 ένας ακόµη γύρος εντυπωσιακών διαδηλώσεων ξέσπασε ενάντια στην αποτυχία µιας διεφθαρµένης σύµπραξης δηµόσιου και ιδιωτικού τοµέα να αντιµετωπίσει το πρόβληµα των σκουπιδιών στη χώρα. Κάθε µια από αυτές τις κινηµατικές καµπάνιες έχει αφήσει ένα αποτύπωµα. Το πολιτικό σύστηµα του Λιβάνου είναι δοµηµένο πάνω σε θρησκευτικές περιχαρακώσεις. Οι Γάλλοι αποικιοκράτες θεσµοθέτησαν τη σηµερινή µορφή του. Είναι ένα σύστηµα µοναδικό στον τρόπο µε τον οποίο διαιρεί τον πληθυσµό, δηµιουργώντας προκαθορισµένους ρόλους για κάθε θρησκευτική οµάδα και απονέµοντας δυσανάλογα µεγάλα προνόµια στο χριστιανικό πληθυσµό. Η κατάσταση επιδεινώνεται από ένα απαρχαιωµένο σύστηµα σύνταξης εκλογικών καταλόγων, που υποχρεώνει τους πολίτες να ψηφίζουν στη γενέτειρα του πατέρα τους. Αυτή η ρύθµιση δυσκολεύει τους

νέους ψηφοφόρους να ξεφύγουν από τις τοπικές σχέσεις εξάρτησης και τις υπάρχουσες δοµές εξουσίας και εµποδίζει τη δηµιουργία νέων πολυσυλλεκτικών κοµµάτων.

χουν στις διαδηλώσεις, µε την ελπίδα ότι µια πιο δηµοκρατική και δίκαιη λιβανική κοινωνία θα δείξει µεγαλύτερη κατανόηση στα βάσανά τους.

Η δύναµη της εξέγερσης

∆υσκολίες

Ένα από τα πιο συναρπαστικά στοιχεία του τρέχοντος γύρου κινητοποιήσεων είναι ότι έχει υπερπηδήσει αυτούς τους παραδοσιακούς διαχωρισµούς. «[Όταν λέµε να φύγουν] όλοι, σηµαίνει όλοι!». Αυτό είναι το πιο δηµοφιλές σύνθηµα του κινήµατος. Με αυτόν τον όµορφο τρόπο ο δρόµος απορρίπτει όχι µόνο έναν ηγέτη ή ένα κόµµα, αλλά ολόκληρη την πολιτική τάξη που έχει γονατίσει τη χώρα. Η µετασχηµατιστική δύναµη του επαναστατικού αγώνα πάει ακόµα πιο βαθιά. Ακόµη και από απόσταση είναι δύσκολο να µη διακρίνει κανείς το πώς η εξέγερση βοήθησε στην ανανέωση της λιβανικής κοινωνίας, επιτρέποντας στους ανθρώπους να διαρρήξουν τους κοινωνικά επιβεβληµένους περιορισµούς και να ενεργούν µε τρόπους οι οποίοι παλιότερα θα θεωρούνταν αδιανόητοι. Τα πλάνα των καθιστικών διαµαρτυριών και του στησίµατος οδοφραγµάτων δείχνουν ότι ο ηγετικός ρόλος των γυναικών είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Επίσης, εµπνέει το γεγονός ότι οι Σύριοι και οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες συµµετέ-

Η βασική δυσκολία που αντιµετωπίζει το κίνηµα είναι η ίδια που απαντάται σε πολλές εξεγέρσεις των τελευταίων χρόνων. Οι διαδηλώσεις έχουν σηµαντική έλλειψη οργανωτικής υποδοµής, η οποία στέκεται εµπόδιο στη δυνατότητα σοβαρής δηµοκρατικής συζήτησης και λήψης αποφάσεων. Αυτό δυσχεραίνει τη διατύπωση αιτηµάτων τα οποία θα µπορούσαν στη συνέχεια να αποτελέσουν το επίκεντρο των συνεχιζόµενων κινητοποιήσεων. Αφήνει επίσης τα πιο επαναστατικά στοιχεία του κινήµατος παραγκωνισµένα από τις καθιερωµένες πολιτικές δυνάµεις, όπως συνέβη µε τον πιο εµφατικό τρόπο στην Αίγυπτο. Ένα παράδειγµα αυτής της κατάστασης είναι η ευρέως διαδεδοµένη απαίτηση για νέες εκλογές. Σε ένα πολιτικό σύστηµα τόσο καλά φτιαγµένο για να λειτουργεί υπέρ των υφιστάµενων ελίτ, είναι δύσκολο να φανταστούµε κάποια θετική εξέλιξη να προκύψει µέσα από την εκλογική διαδικασία. Ακόµα πιο προβληµατική είναι η ευρεία έκκληση για µια τεχνοκρατική κυβέρνηση που να συγκροτηθεί έξω απ’ τα υπάρχοντα πολιτικά κόµµατα. Στο κενό διακριτών και κινητοποιηµένων οργάνων της εργατικής τάξης είναι ευκολότερο για κάποια τµήµατα της µεσαίας τάξης να προτείνουν νεοφιλελεύθερες πολιτικές ως «λύση εκσυγχρονισµού» απέναντι στην οικονοµική κακοδιαχείριση. Τέλος, πάνω από όλη τη διαδικασία της εξέγερσης κρέµεται η σκιά της κατασταλτικής δύναµης του στρατού του Λιβάνου και των καλά εξοπλισµένων πολιτοφυλακών που ελέγχονται από τη Χεζµπολά. Παρ’ όλα αυτά τα προβλήµατα, υπάρχουν αρκετοί λόγοι για να είναι κανείς αισιόδοξος. Μετά από δεκαετίες όπου δεν ήταν παρά ένα παιχνίδι στα χέρια ενός διεφθαρµένου κατεστηµένου, ο λαός του Λιβάνου έχει ξεσηκωθεί. Αξίζει την προσοχή και την αλληλεγγύη µας. Έχουµε πολλά να µάθουµε από το θάρρος του.