EA 446

Φύλλο Νο 446 | 20 ΝΟΕΜΒΡΗ 2019 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Στοπ στις απολύσεις – Μαζικές προσλήψεις

Άρθρο του Χάιµε Παστόρ για την προσυµφωνία Σοσιαλιστών-Podemos σελ. 17

σελ. 7, 8, 9

1989: Συνέπειες, συµπεράσµατα, προοπτικές σελ. 14, 15

σελ. 4

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

ÊáµéÜ åéñÞíç ÷ùñßò äéêáéïóýíç ËÁÔÉÍÉÊÇ ÁÌÅÑÉÊÇ, ÁÑÁÂÉÊÏÓ ÊÏÓÌÏÓ, ×ÏÍÃÊ ÊÏÍÃÊ, ÊÁÔÁËÏÍÉÁ, «ÊÉÔÑÉÍÁ ÃÉËÅÊÁ»: ÊÕÌÁ ÅÎÅÃÅÑÓÅÙÍ ÓÕÃÊËÏÍÉÆÅÉ ÔÏÍ ÐËÁÍÇÔÇ óåë. 2, 10, 11, 12, 19

ÐÏËÕÔÅ×ÍÅÉÏ 2019: ÓÅ ÈÅÓÇ ÌÁ×ÇÓ ÅÍÁÍÔÉÁ ÓÔÇÍ ÊÕÂÅÑÍÇÓÇ

Ο

ι πανοραµικές φωτογραφίες που δείχνουν ένα τεράστιο πλήθος να απλώνεται κατά µήκος της Βασιλίσσης Σοφίας και της Κηφισίας, αποτυπώνουν πλήρως την εικόνα της φετινής πορείας της 17ης Νοέµβρη. Παρά την προσπάθεια τροµοκράτησης και δηµιουργίας κλίµατος φόβου, ο κόσµος βγήκε µαζικά στο δρόµο προκειµένου να τιµήσει τους αγώνες του παρελθόντος, αλλά πολύ περισσότερο να στείλει το µήνυµα για τους αγώνες του µέλλοντος. Μαζικότητα και δυναµισµός Η προσπάθεια της κυβέρνησης Μητσοτάκη να εκφοβίσει τον κόσµο δεν έπιασε τόπο. Ίσα

ίσα λειτούργησε αντίστροφα. Η αυξηµένη καταστολή, οι αυθαίρετες συλλήψεις, τα τροµολαγνικά ρεπορτάζ και οι διαρκείς δηλώσεις πρωτοκλασάτων στελεχών µε ακροδεξιό παρελθόν, φαίνεται πως επανενεργοποίησαν ένα κόσµο που, παρότι έχει ανεχθεί πολλά, δεν είναι πεισµένος πως το παιχνίδι έχει χαθεί. Έτσι λοιπόν, η πορεία της 17ης Νοέµβρη, µια πορεία που διαχρονικά αποτελεί ορόσηµο για τους αγώνες και την Αριστερά, απέκτησε φέτος άλλη βαρύτητα. Πρόκειται για µια από τις µαζικότερες διαδηλώσεις των τελευταίων ετών στην οποία συµµετείχε πλήθος κόσµου, καλύπτοντας όλο το ηλικιακό φάσµα. (συνέχεια σελ. 2)

2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ Της σύνταξης...

Η διεθνής εξάπλωση, η διάρκεια και η επιµονή του κύµατος

εξεγέρσεων σε διάφορες γωνιές του πλανήτη αποδεικνύουν ότι πρόκειται για κάτι πολύ «βαθύτερο» από µεµονωµένα, συγκυριακά «ξεσπάσµατα».

Ένας µεγάλος διεθνής κατάλογος περιλαµβάνει: Πουέρτο Ρίκο, Αϊτή, Εκουαδόρ, Χιλή, Βολιβία, Αλγερία, Σουδάν, Λίβανος, Ιράκ, Χονγκ Κονγκ, Καταλονία, Γαλλία. Στις περισσότερες από αυτές τις περιπτώσεις, οι µαζικές «άγριες» κινητοποιήσεις συνεχίζονται επί βδοµάδες (ή και µήνες!).

Η φλόγα καίει πιο έντονα στην «περιφέρεια» του διεθνούς καπιτα-

λισµού, µε κέντρο δύο κρίσιµες περιοχές, µε τη δική τους ιστορία και τους δικούς τους ανοιχτούς λογαριασµούς: τη Λατινική Αµερική όπου η µέθοδος της εξέγερσης επιστρέφει µετά από χρόνια για να απαντήσει στη δεξιά επιθετικότητα και τη νεοφιλελεύθερη παλινόρθωση και τον αραβικό κόσµο, όπου εξελίσσεται ένας «δεύτερος γύρος» του κύµατος αραβικών εξεγέρσεων που ξέσπασε το 2011 και ηττήθηκε γύρω στα 2013.

Προφανώς η κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή και αφορά τις ιδιαίτερες συνθήκες κάθε χώρας. Αλλά είναι κοινή παραδοχή των πιο σοβαρών αναλυτών (συµπεριλαµβανοµένων εκείνων του αντιπάλου) ότι πρόκειται για «διεθνές κύµα» και ως τέτοιο πρέπει να ερµηνευτεί και να αντιµετωπιστεί.

∆εν πρόκειται για «εξωτικά» φαινόµενα, που αφορούν αποκλει-

στικά την «περιφέρεια». Το «κέντρο» του διεθνούς καπιταλισµού, όσο κι αν δείχνει πιο «τακτοποιηµένο», δεν είναι απρόσβλητο. Αξίζει να θυµόµαστε ότι η Χιλή υπήρξε διαφηµισµένη ως η πιο σταθερή, λιγότερο «λατινοαµερικάνικη» και περισσότερο «δυτικότροπη» χώρα της περιοχής. Κυρίως αξίζει να θυµόµαστε ότι τα Κίτρινα Γιλέκα στη Γαλλία, που συµπληρώνουν ένα χρόνο κινητοποιήσεων, αλλά και το κίνηµα «∆ηµοκρατικό Τσουνάµι» στην Καταλονία, έφεραν σε ευρωπαϊκό έδαφος «µεθόδους» και «πρακτικές» που συναντά κανείς στις εξεγέρσεις των αδελφιών µας του παγκόσµιου «Νότου».

Τι είναι αυτό που ενώνει όλες αυτές τις εξεγέρσεις µεταξύ τους; Ο πρωταγωνιστικός ρόλος της νεολαίας είναι πραγµατικός, αλλά αυτές οι εξεγέρσεις δεν είναι υπόθεση µόνο µιας γενιάς. Αφορά όλους όσους ζούµε στον «κόσµο που διαµορφώθηκε µετά την κρίση του 2007», ο οποίος είναι ασφυκτικός για εκατοµµύρια ανθρώπους. Είναι αυτή η συσσωρευµένη οικονοµική-κοινωνική πίεση, η απουσία οποιασδήποτε (συλλογικής ή ατοµικής) ορατής προοπτικής που ξεσπά σήµερα και βάζει φωτιά στον πλανήτη.

Οι εξεγέρσεις εκφράζουν µια γενικευµένη «απόρριψη» της υπάρ-

χουσας κατάστασης πραγµάτων, που είναι δύσκολο να αντιµετωπιστεί από τις κυρίαρχες τάξεις. Η υποχρέωσή τους να καταφεύγουν σε ελιγµούς και µικρο-υποχωρήσεις υπογραµµίζει τη δύναµη των «από κάτω» όταν εξεγείρονται. Αλλά κεντρική γραµµή-απάντηση των «από πάνω» είναι η κατακόρυφη κλιµάκωση της κρατικής καταστολής και του πιο ακραίου αυταρχισµού. Ακόµα κι όπου πιέζονται σε ελιγµούς, αυτοί πάντοτε συνοδεύονται από τη «σιδερένια γροθιά» του κράτους. Ο στρατός στους δρόµους της Χιλής ή της Γαλλίας, οι καταστάσεις έκτακτης ανάγκης και η αναστολή δηµοκρατικών ελευθεριών, η αγριότητα µηχανισµών καταστολής που παίρνουν το «πράσινο φως» να ξεσαλώσουν περιγράφουν αφενός πόσο αδίστακτος είναι ο αντίπαλος. Αλλά περιγράφουν αφετέρου µια βαθιά «κρίση ηγεµονίας», όπου οι κυβερνήσεις καταφεύγουν στα πιο ακραία µέτρα που έχουν στο οπλοστάσιό τους ως απάντηση στην αµφισβήτηση και τις προκλήσεις που θέτει η δράση των «από κάτω».

Και αυτή η εικόνα –η αυταρχική στροφή ενός πολιτικού συστήµα-

τος που «δεν πείθει» πια, αφορά επίσης τους πάντες και στη «∆ύση».

Ο κάµπος είναι ξερός και σπίθες θα υπάρξουν. Το ζήτηµα είναι να

ετοιµαζόµαστε ώστε οι µελλοντικές εξεγέρσεις να έχουν και την Αριστερά τους…

20 ΝΟΕΜΒΡΗ 2019

Πολυτεχνείο 2019: σε θέση µάχης ενάντια στην κυβέρνηση (συνέχεια από σελ. 1) Η µαζική συµµετοχή στην πορεία όµως είχε προδιαγραφεί ήδη από την εικόνα του Πολυτεχνείου κατά τη διάρκεια του τριήµερου εορτασµού. Ο χώρος ήταν γεµάτος από µαθητές, φοιτητές, εργαζόµενους, ανέργους. Ήταν γεµάτος συζήτηση, αφίσες και προβληµατισµό. Πολιτικές οργανώσεις και κόµµατα, µαθητικές οµάδες, αντιρατσιστικές συλλογικότητες, σωµατεία, φοιτητικοί σύλλογοι, καλλιτεχνικές πρωτοβουλίες και πλήθος άλλων συλλογικών φορέων οικειοποιήθηκαν ξανά το χώρο, νοηµατοδοτώντας εκ νέου την έννοια του ασύλου, το οποίο ισχυρίζεται πως έχει καταργήσει η Ν∆. Πρόκειται για µια εικόνα που σίγουρα ξένισε την κυβέρνηση και τους εγκάθετους δηµοσιολόγους της, που µάλλον περίµεναν άλλα αποτελέσµατα. Παρότι σε όλες τις µεγάλες πόλεις οι διαδηλώσεις ήταν δυναµικές, η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη ξεχώρισαν για τη µαζικότητά τους. Κυρίαρχα ήταν τα συνθήµατα ενάντια στον αυταρχισµό και την καταστολή λόγω και των πρόσφατων γεγονότων αστυνοµικής αυθαιρεσίας. Παρ’ όλα αυτά το µεγαλύτερο ενδιαφέρον προσέλκυσαν τα συνθήµατα ενάντια στη φτώχεια, τον πόλεµο και το ρατσισµό. «Της γενιάς µας τα Πολυτεχνεία» είναι µπροστά και βρίσκονται στους µαζικούς αγώνες ενάντια στη νεοφιλελεύθερη επέλαση, τον ιµπεριαλισµό και το φασισµό. Ειδικά έξω από την αµερικάνικη πρεσβεία, ο κόσµος φώναξε υπέρ της Παλαιστίνης και κατά των επεµβάσεων που «γεννάνε χούντες, πολέµους, τροµοκρατία». Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε η µαζική παρουσία µαθητών, που µε τύµπανα, πολύχρωµα πανό και ζωντανά συνθήµατα έδωσαν έναν άλλο τόνο σε όλη τη διάρκεια της πορείας.

Πολύπλευρη υποκρισία

Απέναντι σε αυτή την καθαρή εικόνα ανθρώπων που βγήκαν στο δρόµο για να τιµήσουν το νόηµα του Πολυτεχνείου και να διαδηλώσουν για το σήµερα, µπορούσε να δει κανείς την υποκρισία ενός ολόκληρου συστήµατος. Η Ν∆, συγκλονισµένη από το γεγονός ότι δεν δόθηκε η παραµικρή αφορµή στους 5.000 αστυνοµικούς της, στα drone της και στα ελικόπτερά της προκειµένου να χτυπήσουν το τεράστιο πλήθος, έσπευσε να κοµπάσει στα ΜΜΕ σχετικά µε την τήρηση της τάξης. Η πραγµατικότητα είναι ότι η µαζικότητα και ο δυναµισµός που είχε η διαδήλωση, δεν επέτρεψαν στην αστυνοµία να κάνει τη

«βρόµικη» δουλειά κατά τη διάρκειά της, καθώς αυτό θα εξέθετε ανεπανόρθωτα την κυβέρνηση στα µάτια της πλειοψηφίας του κόσµου. Αυτό όµως δεν αναιρεί ότι έγινε η «βρόµικη δουλειά». Μετά το τέλος της οµολογουµένως επιτυχηµένης φετινής διαδήλωσης του Πολυτεχνείου, τα Εξάρχεια µετατράπηκαν σε ένα χώρο ξεσπάσµατος αστυνοµικής βίας και καταστολής. Έµοιαζαν µε µια περιοχή όπου η αστυνοµία είχε την πλήρη ελευθερία να κάνει ό,τι θέλει. Μαρτυρίες κατοίκων και βίντεο στο διαδίκτυο αποτυπώνουν πλήρως την κατάσταση. Στο στόχαστρο της αστυνοµίας βρισκόταν οποιοσδήποτε κυκλοφορούσε στην περιοχή. Υπήρξε τραυµατισµός δηµοσιογράφου, ξυλοδαρµός νεαρής κοπέλας, επιθέσεις και βασανισµοί διαδηλωτών, τραυµατισµοί απλών περαστικών, απειλές και τραµπουκισµοί κάθε είδους, καθώς και δεκάδες αναίτιες συλλήψεις και προσαγωγές. Το ακόµη πιο εξωφρενικό είναι ότι επίθεση δέχτηκαν ακόµη και άτοµα που είχαν πάει την επόµενη ηµέρα στα δικαστήρια, για να συµπαρασταθούν στους συλληφθέντες. Για όλα τα παραπάνω δεν έχει υπάρξει ούτε µία Ε∆Ε ή έστω µια ανάληψη ευθύνης και µια δηµόσια συγγνώµη από τον Χρυσοχοΐδη. Την ίδια στιγµή ο ΣΥΡΙΖΑ, που µέχρι πέρυσι αποτελούσε την πιο φιλοαµερικάνικη κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών, που έφερε το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο και που εξυπηρέτησε µε απαράµιλλο σθένος τα συµφέροντα του δυτικού ιµπεριαλισµού στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, αποφάσισε να κατεβάσει τον Αλέξη Τσίπρα στην πορεία του Πολυτεχνείου. Μάλλον, όµως, τόσο ο Τσίπρας όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ συνολικά έχουν ξεχάσει ότι µόλις ένα χρόνο πριν τα δικά τους ΜΑΤ ήταν αυτά που έδερναν αδιακρίτως διαδηλωτές επί της λεωφόρου Αλεξάνδρας. ∆ιαδηλωτές που απλώς διαλύονταν µετά το τέλος της διαδήλωσης. Η υποκρισία έχει τα όριά της, ειδικά όταν µιλάµε για πολύ νωπές ακόµη µνήµες από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα επίπεδα. Το Πολυτεχνείο προκαλούσε, προκαλεί και θα συνεχίσει να προκαλεί διαχρονικά άγχος στις εκάστοτε κυβερνήσεις. Γιατί, όσο κι αν προσπαθούν να το εντάξουν στην εθνική αφήγηση, δεν το έχουν καταφέρει. Πάντα θα υπάρχει ο κόσµος στο δρόµο που θα κρατάει τη µνήµη στα χέρια του και δε θα την αφήσει σε καµία βιτρίνα και σε κανένα µουσείο. Και αυτή είναι η µεγαλύτερη νίκη της 17ης Νοέµβρη.

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/754747-11 της Εθνικής Τράπεζας.

• Υπεύθυνος Γρηγόρης Δεµέστιχας, τηλ 6976564624

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

20 ΝΟΕΜΒΡΗ 2019

3

Η µοίρα της κυβέρνησης Μητσοτάκη θα κριθεί στην οικονοµική και κοινωνική πολιτική

Τα δύσκολα είναι µπροστά Του Αντώνη Νταβανέλου

Η

κυβέρνηση Μητσοτάκη ξεδιπλώνει την πολιτική της στα «εύκολα». Με τους χειρισµούς της στα Εξάρχεια, το Άσυλο και το γιορτασµό του Πολυτεχνείου, υπογράµµισε ότι σκοπεύει να ενισχύσει την καταστολή, να προχωρήσει µε «πυγµή» στην εµπέδωση µιας κάποιας αστυνοµοκρατίας. Αυτά «χαϊδεύουν τα αυτιά» του πυρήνα των οπαδών της ∆εξιάς και προς το παρόν δείχνουν να περπατάνε. Αντιρρήσεις, ακόµα και στον φιλικό προς τον Μητσοτάκη Τύπο, που θύµιζαν ότι όποιος πολιτεύεται µε τα ρόπαλα παίρνει το ρίσκο να βρεθεί µπροστά σε πιο γενικευµένη αντίσταση, περιορίζονται για την ώρα στα «ψιλά», αλλά περιέχουν πολύ µεγαλύτερη δόση πολιτικής αλήθειας απ’ ό,τι υποπτεύονται οι Βορίδηδες. Η κυβέρνηση ξεδιπλώνει τη ρατσιστική επιτάχυνση στο προσφυγικό, µε τα κλειστά «προαναχωρησιακά» κέντρα, µε τη σκληρότερη πολιτική ασύλου, µε τις προσλήψεις συνοριοφυλάκων και τη σκλήρυνση της φρούρησης και αποτροπής εισόδου στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα. Πάλι «χαϊδεύει αυτιά» του ακροατηρίου της και παρά τη σκανδαλωδώς φιλική υποστήριξη από το µεγάλο Τύπο, θα διαπιστώσει ότι ο πραγµατικός συσχετισµός δύναµης στην ελληνική κοινωνία δεν έχει αλλάξει και ότι µια ξέσαλα ρατσιστική αντιµετώπιση των προσφύγων και των µεταναστών είναι καταδικασµένη να φτάσει σε αδιέξοδο. Και µετά αρχίζουν τα δύσκολα. Η προεκλογική υπόσχεση για, τάχα, γενικευµένη µείωση της φορολόγησης έχει ήδη παρουσιάσει τις αλήθειες της. Ο «κόσµος του επιχειρείν» πήρε άµεσα και πραγµατικά δώρα: µείωση της φορολόγησης των κερδών από το 28% στο 24% φέτος και στο 20% του χρόνου, µείωση στη φορολόγηση των µερισµάτων των µετόχων ΑΕ από το 10% στο 5%. Όµως για τους απλούς

ανθρώπους η µείωση της φορολόγησης έχει ήδη αποδειχθεί παραµύθι. Οι έχοντες ετήσιο εισόδηµα ως 12.000 ευρώ θα κερδίσουν ένα φιλοδώρηµα λίγων δεκάτων ευρώ. Οι έχοντες ετήσιο οικογενειακό εισόδηµα από 20-50.000 ευρώ (δηλαδή ένα ζευγάρι µισθωτών σταθερής απασχόλησης και όχι η χιλιοτραγουδισµένη «µεσαία τάξη») δεν θα έχουν µείωση φόρου ούτε κατά ένα σέντσι. Σχετικά µε τον µισητό ΕΝΦΙΑ, µέσω της αύξησης των αντικειµενικών αξιών που σχεδιάζεται για το πρώτο εξάµηνο του 2020, προβλέπεται αύξηση των εσόδων του ∆ηµοσίου. Και ο µνηµονιακά αυξηµένος ΦΠΑ συνεχίζει να «θερίζει» τη λαϊκή κατανάλωση. Αυτά θα αποδειχθούν πιθανότατα σηµαντικές παράµετροι για το συνολικό µέγεθος του «ακροατηρίου» της κυβέρνησης και της Ν∆, ενώ οι σχετικές προειδοποιήσεις εµφανίζονται όλο και συχνότερα στον φιλοκυβερνητικό Τύπο.

Προϋπολογισµός και πλεονάσµατα

Μια πλευρά της σκληρής λιτότητας (αλλά και µιας ορισµένης συνέχειας στην πολιτική από τον Τσίπρα στο Μητσοτάκη) αναδεικνύει τα στοιχεία εκτέλεσης του προϋπολογισµού στο δεκάµηνο Ιανουαρίου-Σεπτεµβρίου 2019, που έδωσε στη δηµοσιότητα ο υφυπουργός Οικονοµικών Θοδωρής Σκυλακάκης. Η παράδοση των (αιµατηρών) πλεονασµάτων όχι απλώς συνεχίζεται, αλλά γίνεται τούρµπο: τα έσοδα του κρατικού προϋπολογισµού παρουσίασαν υπέρβαση από το στόχο κατά 1,666 δισ. ευρώ, ενώ οι δαπάνες µειώθηκαν κατά 2,152 δισ. ευρώ έναντι του στόχου του προϋπολογισµού (που αποτελούσε ήδη ιστορικά χαµηλό ρεκόρ). Η κυβέρνηση εκτιµά ότι µε αυτή τη δρακόντεια πολιτική λιτότητας, στο τέλος του χρόνου το «υπερπλεόνασµα» θα ξεπεράσει τις προσδοκίες που διαµόρφωσαν ο Τσακαλώτος παλιότερα και ο Σταϊκούρας σήµερα. Η διαπίστωση αυτή µας δίνει ένα µέτρο

σύγκρισης της λιτότητας. ∆ηµιουργεί όµως και το πολιτικό ερώτηµα του πώς η κυβέρνηση σκέφτεται να αξιοποιήσει το «υπερπλεόνασµα». Η επικαιρότητα φανερώνει ορισµένες από τις σκέψεις της. Στις τράπεζες αρχίζει ήδη (ξεκινώντας από την Alpha Bank) το «πάρτι» ξεφορτώµατος των «κόκκινων δανείων», µε βάση το σχέδιο «Ηρακλής»: Με εγγυήσεις του ∆ηµοσίου (που θα χρηµατοδοτηθούν από το πλεόνασµα), τα κερδοσκοπικά funds θα αγοράσουν κοψοχρονιά (στο 20%, ακόµα και στο 10% της ονοµαστικής τιµής) τα «κόκκινα δάνεια» από τις τράπεζες και στη συνέχεια θα διεκδικήσουν το 100% του οφειλόµενου ποσού από τους οφειλέτες! Για τα νοικοκυριά οι συνέπειες θα είναι σηµαντικές: Θα βρεθούν χωρίς προστασία απέναντι σε αδίστακτες εισπρακτικές εταιρίες. Για τα funds το ρίσκο θα είναι µηδενικό: ό,τι «πιάσουν» θα είναι κέρδος, ό,τι «χάσουν» θα καλυφθεί από τις εγγυήσεις του ∆ηµοσίου! Για άλλη µια φορά, το αίµα από τις θυσίες του κόσµου µας κατευθύνεται προς την «εξυγίανση» των τραπεζών. Ο «φωτισµένος» Ν. Μυταράκης σκέφτηκε να εφαρµόσει τη συνταγή της «εισπραξιµότητας» και στα ασφαλιστικά Ταµεία και ανακοίνωσε ανέτως την πρόθεση του υπουργείου Εργασίας να πουλήσει σε funds τις οφειλές προς τα Ταµεία! Το ρίσκο ήταν τόσο προφανές, που ο έµπειρος Βρούτσης έτρεξε να διαψεύσει την εξαγγελία, αδιαφορώντας για το σχετικό ρεζιλίκι της κυβέρνησης.

∆υσκολίες

Ο Μητσοτάκης έχει κάνει σηµαία τον ισχυρισµό ότι «η φιλικότητα προς τις επιχειρήσεις» θα προσελκύσει σηµαντικές «ξένες επενδύσεις». Στις πρόσφατες συναντήσεις του µε τους Κινέζους ηγέτες, τους πιο ακραιφνείς οπαδούς της νεοφιλελεύθερης παγκοσµιοποίησης, συµφωνήθηκαν σηµαντικές «δουλειές»: περιλάµβαναν επέκταση της Cosco στον Πειραιά, κινεζική

συµµετοχή στην ενεργειακή σύνδεση Αττικής-Κρήτης, αιολικά πάρκα, µεταλλεία, τραπεζική παρουσία της Κίνας στον ελλαδικό χώρο κ.ά. Πριν στεγνώσει το µελάνι της συµφωνίας, ο υφυπουργός Εµπορίου των ΗΠΑ, Γουίλµπορ Ρος (ο συνδαιτηµόνας του Τσίπρα και εµπορικός συνέταιρος του Β. Μαρινάκη), προειδοποίησε επισήµως την ελληνική κυβέρνηση ότι οι ΗΠΑ θεωρούν ότι τέτοιες οικονοµικές σχέσεις µε την Κίνα «είναι επικίνδυνες». Ο λόγος που ο Μητσοτάκης προσφεύγει σε τέτοιες «επικίνδυνες» διεξόδους είναι ότι όλες οι υπόλοιπες µοιάζουν µάλλον κλειστές. Οι Έλληνες καπιταλιστές συνεχίζουν να µην επενδύουν τα κέρδη τους. Ένα «µυστικό» για την ερµηνεία της µείωσης των δαπανών στον προϋπολογισµό του 2019 είναι ότι το (πετσοκοµµένο) Πρόγραµµα ∆ηµοσίων Επενδύσεων παρουσίασε «υποεκτέλεση» κατά 811 εκατ. ευρώ µέσα στο δεκάµηνο… Ο Στουρνάρας κάνει ενέσεις αισιοδοξίας, µιλώντας για µεγέθυνση 2,5% του ΑΕΠ το 2020. Όµως η έκθεση του ∆ΝΤ τον διορθώνει, κάνοντας λόγο για «υπεραισιοδοξία» και εκτιµώντας ότι η µεγέθυνση του ΑΕΠ το 2020 θα περιοριστεί στο 1,8%, παρουσιάζοντας µικρή επιβράδυνση σε σχέση µε το 2019. Και αυτά προκύπτουν στο έδαφος της εκτίµησης ότι η ελληνική οικονοµία δεν θα επηρεαστεί «βαριά» από την αναµενόµενη µεγάλη διεθνή επιβράδυνση. Το µέτωπο της καταστολής και του ρατσισµού είναι κεντρικής σηµασίας και η µάχη εκεί πρέπει να δοθεί µε τον πιο αποφασιστικό τρόπο. Όµως η µοίρα της κυβέρνησης Μητσοτάκη θα κριθεί στην οικονοµική και κοινωνική πολιτική. Αυτό σηµαίνει ότι η πάλη κατά του αυταρχισµού και του ρατσισµού θα πρέπει να συνδεθεί όσο πιο σταθερά γίνεται µε την πάλη για τα εργατικά και κοινωνικά δικαιώµατα. Και τη σύνδεση αυτή µπορούν και πρέπει να αρχίσουν να κάνουν οι οργανωµένες δυνάµεις της Αριστεράς.

Κυκλοφορεί το τεύχος 13 του περιοδικού «Κόκκινο» της σύνταξης Η κρίση, η κυβέρνηση της ∆εξιάς, η ήττα της Αριστεράς Πέτρος Τσάγκαρης Brexit: Κοινωνικές και πολιτικές αντιφάσεις Χρήστος Σταυρακάκης Κλιματική αλλαγή και καπιταλισμός Γουίλιαμ Κιτς Το Καυτό Φθινόπωρο του 1969 στην Ιταλία:«Τα θέλουμε όλα!» Παναγιώτης Λίλλης 1919: Η απόβαση του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη Εύα Παπατζανή Airbnb βραχυχρόνια μίσθωση ακινήτων: Επιπτώσεις και πολιτικές

Αφιέρωμα: Φεμινισμός Συνέντευξη της Νάνσι Φρέιζερ «Οι αγώνες για την κοινωνική αναπαραγωγή είναι και ταξικοί αγώνες» Ορόρ Λανσερό Το νέο φεμινιστικό κύμα, η θεωρία της κοινωνικής αναπαραγωγής και οι στρατηγικές συνέπειες Ρεμπέκα Μαρτίνες Μετά την απεργία της 8 Μάρτη –Επιτυχίες και προκλήσεις του φεμινισμού Βιβλιοκριτικές Αντώνης Νταβανέλος Η κατάρρευση του «υπαρκτού» και η διάσπαση του ΚΚΕ –Η κοµβική στιγµή του 1991

4

αριστερα

20 νοεμβρη 2019

Για μια αναγκαία μετωπική πολιτική πρωτοβουλία της Ριζοσπαστικής Αριστεράς

Να φτιάξουμε τον τόπο όπου θα ξανασυναντηθούμε Του Χρήστου Σταυρακάκη

Μ

ετά το καταστροφικό εκλογικό αποτέλεσμα του Ιουλίου για τη ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική Αριστερά, φυσιολογικά προέκυψαν πολλά ερωτήματα ανάμεσα στους αγωνιστές και στις αγωνίστριες του κινήματος και της Αριστεράς. Ερωτήματα που αφενός προήλθαν από την απογοήτευση του ίδιου του εκλογικού αποτελέσματος και αφετέρου από την ανάγκη αναζήτησης προοπτικών και δυνατοτήτων της απαραίτητης ανασύνταξης για την αντιμετώπιση της ακραίας νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης Μητσοτάκη. Η δυσκολία των απαντήσεων είναι προφανής, αφού μετά από μία δεκαετία κρίσης και σκληρής κοινωνικής-ταξικής αντιπαράθεσης, δεν υπάρχει ορατή κοινωνικά μία μαζική, ενωτική, ριζοσπαστική Αριστερά που να μπορεί να είναι στήριγμα των αγώνων. Από τις εκλογές του Ιουλίου έχει κυλήσει αρκετό νερό στο αυλάκι. Η κυβέρνηση της ΝΔ πλέον υλοποιεί επιθετικά την πολιτική της, που αποτελεί ένα μίγμα ακραίου νεοφιλελευθερισμού και συντηρητικής/αντιδραστικής ιδεολογικής επίθεσης. Η πολιτική αυτή δεν θα μπορέσει να αποσπάσει την κοινωνική συναίνεση, καθώς πολύ σύντομα θα γίνουν αισθητές οι οικονομικές-κοινωνικές επιπτώσεις και συνεπώς η κυβέρνηση επενδύει στο δόγμα «νόμος και τάξη», προετοιμαζόμενη για τις κοινωνικές αντιστάσεις που

μπορεί να αντιμετωπίσει. Από την άλλη, ο σοσιαλφιλελεύθερος ΣΥΡΙΖΑ (Προοδευτική Συμμαχία) έχει επιλέξει το δρόμο της «προγραμματικής αντιπολίτευσης», μιας αντιπολίτευσης ενταγμένης στο πλαίσιο ενός νέου δικομματισμού μεταξύ ενός συντηρητικού και ενός προοδευτικού πόλου. Αυτή η αντιπολίτευση, πέραν του ότι είναι πολιτικά ακίνδυνη, είναι και απολύτως αδιέξοδη από τη σκοπιά της υπεράσπισης των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων. Αυτό δημιουργεί ένα σοβαρό πολιτικό κενό στα αριστερά του κόμματος του Τσίπρα, μέσα σε έναν κόσμο που μπορεί να ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το έκανε περισσότερο ως επιλογή άμυνας απέναντι στο «φόβο» του Μητσοτάκη.

Αντιπολίτευση «από τα κάτω» Ο χρόνος που έχει κυλήσει από τον Ιούλη έχει αναδείξει και τις δυνατότητες αντίστασης από τα κάτω στην κυβερνητική πολιτική. Με αφετηρία τη διαδήλωση στη ΔΕΘ, έχουν υπάρξει κινητοποιήσεις, με αποκορύφωμα τη διαδήλωση του Πολυτεχνείου, η οποία ήταν η μαζικότερη των τελευταίων χρόνων και ήταν μια απάντηση τόσο απέναντι στο κλίμα τρομοκρατίας, που καλλιεργούσε η κυβέρνηση τις τελευταίες μέρες, όσο και συνολικότερα απέναντι στην κυβερνητική πολιτική. Υποστηρίζουμε ότι, παρά την πολιτική-εκλογική ήττα, παρά τις αδυναμίες της «υπαρκτής» ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, εξακολουθεί να υπάρχει η δυνατότητα για την οικοδόμηση μιας μαχητικής αντιπολίτευσης από τα κάτω και από τα Αριστερά.

Αυτή η προοπτική έχει δύο βασικές προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι η επιμονή στην οργάνωση των αγώνων από τα κάτω, η αφοσίωση και η εμπιστοσύνη στη δυνατότητα ανάπτυξης μαζικών αντιστάσεων γύρω από τις συγκεκριμένες επιθέσεις της κυβερνητικής πολιτικής και ταυτόχρονα η προσπάθεια πολιτικοποίησής τους. Η συγκυρία μας υπενθυμίζει ότι αυτή η δυνατότητα δεν έχει εξαερωθεί. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς. Η επανεμφάνιση μαζικών εξεγέρσεων σε χώρες που φαινόταν ότι ο νεοφιλελευθερισμός επελαύνει είναι μία χρήσιμη υπενθύμιση για εμάς, αλλά και μία προειδοποίηση για τις κυρίαρχες τάξεις: όσο τα κοινωνικά προβλήματα οξύνονται, όσο η καθημερινή ζωή των μαζών χειροτερεύει, οι μαζικές εξεγέρσεις, οι μαζικοί ταξικοί αγώνες θα βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.

Πρωτοβουλία των «4» οργανώσεων Η δεύτερη προϋπόθεση είναι η προσπάθεια για την οικοδόμηση μιας πολιτικής συμμαχίας, ενός πολιτικού «χώρου» της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Ένας τέτοιος χώρος μπορεί να συγκροτηθεί πολιτικά στις παραπάνω παραδοχές για την πολιτική αντιμετώπιση της συγκυρίας και δεν μπορεί παρά να αντλεί δύναμη και οξυγόνο από τις κοινωνικές αντιστάσεις που εμφανίζονται ξανά στο προσκήνιο, ενώ την ίδια στιγμή θα επιχειρεί να τους δίνει πολιτική προοπτική. Χρειαζόμαστε έναν τέτοιο χώρο, που θα αξιώνει να παίξει το ρόλο μιας μετω-

πικής και μαζικής ριζοσπαστικής Αριστεράς, ακόμα και αν σήμερα δεν μπορεί να είναι τέτοια. Σε αυτό το στόχο λογοδοτεί και η κοινή προσπάθεια τεσσάρων πολιτικών οργανώσεων (Αναμέτρηση, ΑΡΑΝ, ΔΕΑ, Συνάντηση) με αφετηρία μία κοινή πολιτική τοποθέτηση τον περασμένο Ιούλη και επόμενο σταθμό μια δημόσια πολιτική εκδήλωση στις 4 Δεκέμβρη, στο ΤΕΕ με τίτλο «Να φτιάξουμε τον τόπο που θα ξανασυναντηθούμε». Είναι ένα δημόσιο κάλεσμα σε όσους και όσες μοιράζονται μία κοινή αντίληψη των πολιτικών αναγκών, αλλά και των αγωνιστικών δυνατοτήτων στην παρούσα συγκυρία. Μπορεί να ξεκινάμε από αδύναμη θέση, ωστόσο το ερώτημα του ποιος (και πώς) μπορεί να καλύψει το πολιτικό κενό στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ είναι επιτακτικό και δεν μπορεί να απαντηθεί ούτε με μία σεκταριστική πολιτική κατεύθυνση, ούτε με την αποφυγή και τη στροφή σε μια κάποια ιδεολογική δουλειά. Και οι δύο προοπτικές είναι εκδοχές πολιτικής παραίτησης. Επιλέγουμε να θέσουμε στους εαυτούς μας αυτές τις προκλήσεις και να επιχειρήσουμε να τις απαντήσουμε. Το κρίσιμο στοίχημα είναι να αποδείξουμε ότι πραγματική αντιπολίτευση απέναντι στην κυβερνητική πολιτική και τη διαρκή νεοφιλελεύθερη λιτότητα δεν μπορεί να είναι καμία εκδοχή «προγραμματικής αντιπολίτευσης», αλλά τα κινήματα και μια ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική Αριστερά, που θα διεκδικεί νίκες και ρήξεις στο σήμερα.

Ένα ντοκιμαντέρ για την ΕΑΜική Αντίσταση Στο πλαίσιο της επετείου των Δεκεμβριανών, ο πολυχώρος Κομμούνα παρουσιάζει το ντοκυμαντέρ των Ξενοφώντα Βαρδαρού και Γιάννη Ξύδα: Οι παρτιζάνοι των Αθηνών Λίγα λόγια για το ντοκιμαντέρ από τους δημιουργούς του: «Ένα ντοκιμαντέρ για την ΕΑΜική Αντίσταση την περίοδο της Κατοχής στην Αθήνα (’41-’44). 14 αφηγήσεις. 14 ιστορίες. Ένας λαός ενάντια στους Ιταλούς και Γερμανούς κατακτητές και στους ντόπιους συνεργάτες τους. Ένα ντοκιμαντέρ για τη συλλογική μνήμη. Με αφετηρία τις μαρτυρίες ανθρώπων που έλαβαν μέρος στην Αντίσταση, το ντοκιμαντέρ Οι Παρτιζάνοι των Αθηνών επιχειρεί να ρίξει φως σε γνωστές και άγνωστες ιστορίες του αγώνα τους, όπως αυτές διαδραματίστηκαν μέσα στις συνοικίες της Αθήνας. Από την περίοδο του λιμού του ’41-’42, τα συσσίτια των λαϊκών επιτροπών και της Εθνικής Αλληλεγγύης, τις μεγαλειώδεις πορείες ενάντια στην επιστρά-

τευση και την κάθοδο των Βουλγάρων, τις μάχες του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ στις συνοικίες, την ίδρυση του ΕΑΜ με πρωτοβουλία του ΚΚΕ, τις παράνομες προκηρύξεις και τα συνθήματα της ΕΠΟΝ στους τοίχους μέχρι την απελευθέρωση της Αθήνας οι πρωταγωνιστές συνθέτουν ένα μωσαϊκό εμπειριών, αγώνων και προσδοκιών για το πώς επέλεξαν να συγκρουστούν με την ηττοπάθεια και τη συνεργασία με τον ναζισμό-φασισμό. Οι προσωπικές ιστορίες «δένουν» με σπάνιο αρχειακό υλικό, πρωτότυπη μουσική των drog_A_tek και πλάνα του σήμερα μέσα από το στρατόπεδο Χαϊδαρίου, το Σκοπευτήριο της Καισαριανής και τις συνοικίες της Αθήνας. “…στου πολέμου την αντάρα όλοι μας αδελφωμένοι, είμαστε φωτιά που λάμπει μες στη γη τη ρημαγμένη… κι απ’ της νιότης μας την φλόγα θε να λάμψουν όλα γύρω, γιατί έλαχε στη νιότη της ελευθεριάς ο κλήρος.” (αντιστασιακό τραγούδι της εποχής)»

20 ΝΟΕΜΒΡΗ 2019

ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ

5

Η αλληλεγγύη νίκησε!

Με αγώνες απαντάµε στο ρατσισµό και τις διακρίσεις

Τ

ο κυριακάτικο σχολείο της Πακιστανικής Κοινότητας θα συνεχίσει τη λειτουργία του! Η αλληλεγγύη προς την Πακιστανική Κοινότητα απέδωσε καρπούς, καθώς το δηµοτικό συµβούλιο του ∆ήµου Αθηναίων αποφάσισε τελικά την ανανέωση της λειτουργίας του σχολείου, το οποίο φιλοξενούνταν τις Κυριακές στο 144ο ∆ηµοτικό Σχολείο. Παρά την αρχική άρνηση της δηµοτικής αρχής Μπακογιάννη να ανανεώσει για τρίτη χρονιά τη λειτουργία

της συγκεκριµένης δοµής, το κύµα συµπαράστασης που δηµιουργήθηκε από τον σύλλογο εκπαιδευτικών ΠΕ «ο Αριστοτέλης», τον σύλλογο γονέων και κηδεµόνων του 144ου ∆ηµοτικού, από αυτοδιοικητικές παρατάξεις και αντιρατσιστικές συλλογικότητες και από την τοπική κοινωνία επέβαλαν τη µεγάλη νίκη τη ∆ευτέρα 18 Νοέµβρη! Καταλυτικό ρόλο και επιστέγασµα των παραπάνω αποτέλεσε η µαζική σηµερινή κινητοποίηση της Πακιστανικής Κοινότητας και των αλληλέγγυων δυνάµεων

την ώρα της συνεδρίασης του δηµοτικού συµβουλίου. Αξίζει να σηµειωθεί ότι ο δήµαρχος Αθηναίων επέλεξε να µην τοποθετηθεί στη συνεδρίαση, αποδεικνύοντας ότι ο συλλογικός αγώνας ήταν εκείνος που επέβαλε να αλλάξουν τα σχέδια της δηµοτικής αρχής. Ο αγώνας ενάντια στο ρατσισµό συνεχίζεται δυνατότερος µετά τη σηµερινή επιτυχία, οι γειτονιές µας θα παραµείνουν γειτονιές αλληλεγγύης και αρµονικής συνύπαρξης! ∆ηµοτική Κίνηση «Ανυπότακτη Αθήνα»

Να κλείσει ο ΧΥΤΑ Φυλής τώρα!

Π

ραγµατοποιήθηκε την Τρίτη 12 Νοέµβρη εκδήλωση του ∆υτικού Μετώπου στο ∆ηµαρχείο Ιλίου, µε σκοπό την παρουσίαση των θέσεων του ∆υτικού Μετώπου για τη διαχείριση των απορριµµάτων και το κλείσιµο του ΧΥΤΑ Φυλής. Το ∆υτικό Μέτωπο επέµεινε στο άµεσο και οριστικό κλείσιµο της εγκατάστασης της Φυλής και στις επείγουσες δράσεις και υποδοµές,

που είναι αναγκαίες για την υλοποίηση της αποκεντρωµένης διαχείρισης των απορριµµάτων της Αττικής, µε δηµόσιο χαρακτήρα και µε έµφαση στην προδιαλογή και ανάκτηση υλικών. Ήταν αναγκαίο να γίνει και στο Ίλιον µια εκδήλωση ενηµέρωσης των κατοίκων της περιοχής και σε αυτό συνέβαλε η δηµοτική παράταξη Ασυµβίβαστο Ίλιον που συµµετέχει µαζί µε άλλους φορείς, δηµοτικές παρατάξεις, συλλόγους

και σωµατεία στο ∆υτικό Μέτωπο. Στην εκδήλωση παρουσιάστηκε και η ανακοίνωση των επτά δηµάρχων της ∆υτικής Αθήνας, που απαιτούν να κλείσει άµεσα ο ΧΥΤΑ Φυλής. Είναι µια θετική πρωτοβουλία που, αν δεν συνδυαστεί µε την ενεργοποίηση των κατοίκων και µε κλιµακούµενες κινητοποιήσεις στις οποίες θα συµβάλουν και θα τις ενισχύσουν οι δηµοτικές αρχές, τότε θα µείνει ως µια πρωτοβουλία για τα µάτια του κόσµου.

Οι γειτονιές µας ξέρουν από προσφυγιά

Έξω οι φασίστες από όλα τα σχολεία!

Έ

να νέο επεισόδιο φασιστικής και ρατσιστικής βίας σηµειώθηκε στην περιοχή µας, στο δήµο Νεάπολης Συκεών. ∆ύο θρασύδειλα καθάρµατα, µε τα πρόσωπα τους καλυµµένα, επιτέθηκαν σε ένα µικρό µαθητή από το Ιράν και του χάραξαν µε µαχαιριές το χέρι, απειλώντας τον να µην ξαναπατήσει στο σχολείο. Αυτό έγινε το πρωί, καθώς ο µαθητής πήγαινε στο σχολείο του. Κανένας άνθρωπος µε ελάχιστη ευαισθησία κι ανθρωπιά δεν µπορεί να µείνει απαθής µπροστά σε τέτοια περιστατικά. Άλλωστε η επίθεση αυτή εντάσσεται σαφώς στο κλίµα δαιµονοποίησης των προσφύγων, που καλλιεργείται συστηµατικά το τελευταίο διάστηµα και που µόνο η συστηµατική αντιρατσιστική δράση µπορεί να το ανατρέψει.

Η δηµοτική παράταξη στο δήµο «Η πόλη αλλιώς», κινούµενη µε πολύ γρήγορα αντανακλαστικά, κάλεσε όλο τον κόσµο σε διαµαρτυρία. Αυτό έγινε σε κόντρα µε τη δηµοτική αρχή και το δήµαρχο Σίµο ∆ανιηλίδη, ο οποίος κινούνταν µε τη λογική να µη δηµοσιοποιηθεί το περιστατικό. Σαν αποτέλεσµα, έγινε µία εντυπωσιακά µεγάλη πορεία στις γειτονιές του δήµου µας. Η πορεία που ξεπέρασε σε µέγεθος οποιαδήποτε άλλη κινητοποίηση στην περιοχή µας στηρίχτηκε από την τοπική ΕΛΜΕ, αντιρατσιστές και όλη την Αριστερά µαζί. Το σύνθηµα που επικράτησε ήταν: «Οι γειτονιές µας ξέρουν από προσφυγιά, έξω οι φασίστες από όλα τα σχολειά»!

Αυτή η άµεση απάντηση αποτελεί οδηγό για την αντιµετώπιση των φασιστών και των ρατσιστών, γιατί µόνο µε µαζικό, ενωτικό και µαχητικό τρόπο θα κλείσουµε στις τρύπες τους τους ρατσιστές και τους φασίστες είτε µε γραβάτες, είτε χωρίς. Νίκος ∆ασκάλου

Στέγη στους άπορους

Τ

ην Τετάρτη 13/11 στο ∆ηµοτικό Συµβούλιο του δήµου Αγ. Παρασκευής πρώτο θέµα ήταν η ενηµέρωση από τον δήµαρχο για τη νοµική υπόσταση του κληροδοτήµατος Πρίγγουρη. Περίπου πριν 20 χρόνια ο Πρίγγουρης άφησε µε τη διαθήκη του πέντε διαµερίσµατα στην περιοχή Νέα Ζωή ως κληροδότηµα στο δήµο µας. Στα µνηµονιακά χρόνια τα τρία από τα πέντε διαµερίσµατα χρησιµοποιήθηκαν από τις δηµοτικές αρχές για τη στέγαση απόρων πολιτών του

δήµου. Το 2015 µάλιστα, µε πρωτοβουλία αλληλέγγυων και µε κάποιες προσθήκες από τις τεχνικές υπηρεσίες του δήµου, τα διαµερίσµατα ανακαινίστηκαν . Σήµερα, από παραλείψεις όλων των προηγούµενων δηµοτικών αρχών και λόγω της υποστελέχωσης των κοινωνικών υπηρεσιών του δήµου, υπάρχουν µεγάλες οφειλές τόσο προς τη ∆ΕΗ όσο και στην ΕΥ∆ΑΠ και κάθε τόσο κόβεται το νερό και το ρεύµα. Ειδικά το ένα διαµέρισµα δεν έχει νερό εδώ και 6 µήνες και πλέον δεν έχει και ρεύµα. Με τις πιέσεις των αλλη-

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6972516210 Αµπελόκηποι 6973005569 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. ΦιλαδέλφειαΝ. Χαλκηδόνα 6945498732 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087 Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι ΑνάργυροιΚαµατερό 6998466952 Πετρούπολη 6983674242 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6942602766 Καισαριανή 6995737690 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6944548787 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6984417681 Ν. Σµύρνη 6972098143 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγµένη 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948100218 Κορυδαλλός 6945037002 Κερατσίνι 6981093970

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 Αχαρνές 6977266544 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6981084090 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6984267504 ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6959771512 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6932422501 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: Τρίκαλα 6976291795 Λάρισα 6976579448 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6944916915 Ρέθυµνο 6907856793 Χανιά 6975964967 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6972743637 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΛΟΝΔΙΝΟ: 0044-7969523579 ΠΑΡΙΣΙ: 0033-673555890 0030-6937762930

ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ:

λέγγυων της Λαϊκής Συνέλευσης Αγ. Παρασκευής όσο και της δηµοτικής παράταξης «Φυσάει Κόντρα», άνοιξε το θέµα για να δοθεί άµεση λύση και να συνεχίσουν να µένουν οι άποροι στα εν λόγω διαµερίσµατα. Η πίεση αυτή ήδη έφερε αποτέλεσµα. Πέραν του ότι ο προηγούµενος δήµαρχος ανέλαβε ατοµικά τα χρέη των διαµερισµάτων, το σηµαντικότερο είναι ότι, µέσω των κοινωνικών υπηρεσιών, θα ενταχθούν σε µία κανονικότητα και θα µπορούν να έχουν όλες τις κοινωνικές παροχές του δήµου. Πέτρος Ζερβός

Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546

Νοσοκ. «Άγιος Σάββας» 6998466952 ΥΠΑΑΤ 6945754555 ∆ήµοι 6980579817 Εκπαιδευτικοί 6972878820

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ: Νοµική Αθήνας 6972648225 ΤΕΙ Αθήνας 6975208151 Πάντειο 6984417681

Φιλοσοφική 6972595471 Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών 6959771512

6

20 ΝΟΕΜΒΡΗ 2019

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

Αποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογία ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες.

Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6973005569 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6932045320 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942602766 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6942993423 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ΚΡΗΤΗ: 6979925065 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6972743637 ΜΕΣΣΗΝΙΑ: 69832422501 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

• •

•

• •

•

•

ένε ότι... η ισλαµοφοβία είναι υπεράσπιση της κοσµικότητας Αποσπάσµατα άρθρου του Τζον Μάλεν, αγωνιστή που ζει στο Παρίσι, µε τίτλο «Ξεκίνησε επιτέλους η µαζική πάλη κατά της ισλαµοφοβίας στη Γαλλία;». Ολόκληρο υπάρχει στο Rproject.gr Επί είκοσι χρόνια, η ισλαµοφοβία χρησιµοποιείται συστηµατικά για να διαιρεί τους ανθρώπους. Στη Γαλλία περισσότερο από ό,τι σε άλλες χώρες, επειδή η Αριστερά υπήρξε εγκληµατικά αδύναµη σε αυτό το θέµα. Μια παράδοση πολλών δεκαετιών στην Αριστερά, αυτή της περιφρόνησης προς τους πιστούς, συγχωνεύθηκε µε χρόνιες νεο-αποικιακές αντιλήψεις και µε τις νέες διεθνείς ισλαµοφοβικές τάσεις µετά το 2001, για να οδηγήσει σε µια ασυνείδητη συναίνεση στο ρατσισµό, η οποία απλώθηκε σαν γάγγραινα στην Αριστερά. Ακόµα και σήµερα δεν είναι ασυνήθιστο να συναντά κανείς αγωνιστές που έχουν αφιερώσει δεκαετίες στον αγώνα για τα δικαιώµατα των προσφύγων ή στην καταπολέµηση άλλων µορφών ρατσισµού, οι οποίοι ταυτόχρονα έχουν τροµερά καθυστερηµένες ιδέες για τους µουσουλµάνους. Ειδικότερα, δεν µπορούν καν να φανταστούν ότι κάποιος µπορεί να είναι Γάλλος και µουσουλµάνος ταυτόχρονα (κι έτσι οποιαδήποτε συζήτηση για το Ισλάµ στρέφεται µέσα σε δευτερόλεπτα σε σχόλια για τη Σαουδική Αραβία). Οι παλιότεροι µπορούν να κάνουν την αναλογία µε τον τρόπο που πριν 50 χρόνια αυθεντικά αριστεροί άνθρωποι µπορούσαν να είναι τροµερά οµοφοβικοί. Το 2004, ο νόµος που απαγόρευε τις µαντίλες στις µαθήτριες µέσης εκπαίδευσης δεν αντιµετώπισε σοβαρές αντιδράσεις από την πλευρά της ριζοσπαστικής Αριστεράς: οι διαδηλώσεις συγκέντρωσαν µόνο µερικές δεκάδες άτοµα. Ακόµη και η βασική δύναµη της επαναστατικής Αριστεράς (εκείνη την εποχή η LCR) η οποία πριν από 10 χρόνια είχε καλύτερες θέσεις, τότε έβγαλε πρωτοσέλιδο µε τίτλο «Ούτε µε το νόµο ούτε µε το πέπλο!», εγκαταλείποντας το καθήκον της υπεράσπισης των καταπιεσµένων οµάδων. Το µεγαλύτερο µέρος της Αριστεράς στήριξε την απαγόρευση και ορισµένοι αγωνιστές της άκρας Αριστεράς οργάνωσαν τοπικές καµπάνιες για την επέκταση της απαγόρευσης και σε τµήµατα πανεπιστηµίων, ενώ οι οργανώσεις τους, βαθιά διχασµένες στο θέµα, δεν τους εµπόδισαν. Ο νόµος του 2010 που επακολούθησε, ο οποίος απαγόρευε τη χρήση του νικάµπ (η µαντίλα-πέπλο που καλύπτει και το πρόσωπο) σε οποιοδήποτε δηµόσιο χώρο, συνάντησε ακόµη λιγότερες αντιδράσεις. Ο νόµος αυτός υπήρξε ιστορικός, διότι ήταν η πρώτη φορά που ψηφίστηκε νοµοσχέδιο προκειµένου να απαγορευτεί µια πρακτική που ακολουθείται από µια µικροσκοπική µειοψηφία: το πραγµατικό κίνητρό του ήταν να ικανοποιήσει τους ρατσιστές ψηφοφόρους, υπογραµµίζοντας το «πρόβληµα» που δήθεν προκαλείται από τους µουσουλµάνους. Το 2010, µια τοπική οργάνωση του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόµµατος επέλεξε ως υποψήφια των δηµοτικών εκλογών µια νεαρή µουσουλµάνα, η οποία φορούσε µαντίλα. Μια γεµάτη ένταση πανεθνική συνδιάσκεψη του κόµµατος χωρίστηκε σχεδόν ακριβώς στα δύο πάνω σε αυτό το ζήτηµα και η κοπέλα λίγο µετά αποχώρησε απ’ το κόµµα. Το 2016, όταν ορισµένοι δεξιοί δήµαρχοι απαγόρευσαν τα µαγιό που κάλυπταν ολόκληρο το σώµα

στις παραλίες, υπήρξαν κάποιες ανακοινώσεις διαµαρτυρίας από τη ριζοσπαστική Αριστερά και έγινε µια µικρή κινητοποίηση σε µια παραλία. Όµως, εδώ και χρόνια, δεν υπάρχουν ούτε δηµόσιες συναντήσεις, ούτε καµπάνιες, ούτε µπροσούρες και βιβλία, ούτε διαδηλώσεις από την Αριστερά εναντίον της ισλαµοφοβίας, παρότι αυτή είναι η µορφή ρατσισµού που συµβάλλει περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο στην οικοδόµηση του φασιστικού κόµµατος της Λεπέν στη χώρα (σύµφωνα µε τις δηµοσκοπήσεις αυτή τη στιγµή συγκεντρώνει ποσοστό γύρω στο 23% στην πρόθεση ψήφου). Αυτή η αδυναµία αποτέλεσε ένα Θεόσταλτο δώρο προς τον Μακρόν και γενικότερα προς τη ∆εξιά. ∆εδοµένου ότι οι επιθέσεις εναντίον των µουσουλµάνων δεν συναντούσαν κανενός είδους σοβαρή εναντίωση από την πλευρά της Αριστεράς, η χρησιµοποίησή τους ως προπέτασµα καπνού αποτέλεσε την ιδανική τακτική για κάθε κυβέρνηση που ήθελε να περάσει µέτρα λιτότητας. Η εκσυγχρονιστική πτέρυγα της ∆εξιάς, της οποίας ηγείται ο Μακρόν, παραδοσιακά δεν ήταν η πιο επιθετική εναντίον των µουσουλµάνων. Αλλά, καθώς η θέση του γίνεται ολοένα και πιο επισφαλής, εξαιτίας του συνεχιζόµενου κινήµατος των κίτρινων γιλέκων, της εκλογικής πίεσης που δέχεται από την άκρα δεξιά και των επικείµενων µαζικών απεργιών για την υπεράσπιση των συντάξεων, η τακτική της ισλαµοφοβίας φαντάζει και γι’ αυτόν ακαταµάχητη. (...) Η στάση των αριστερών οργανώσεων έχει αρχίσει να αλλάζει, αργά και δύσκολα. Την Κυριακή 10 Νοέµβρη, πάνω από 20.000 άνθρωποι διαδήλωσαν στο Παρίσι, υποστηριζόµενοι από τη µεγαλύτερη συνδικαλιστική συνοµοσπονδία, τη CGT, όπως επίσης και από τη µικρότερη, πιο ριζοσπαστική συνοµοσπονδία SUD, από την «Ανυπόταχτη Γαλλία» (τη µεγαλύτερη δύναµη αριστερού ρεφορµισµού, ένα είδος Γαλλικού Κορµπινισµού) και από το Κοµουνιστικό Κόµµα. Το αρχικό κάλεσµα έβγαλε ο Madjid Messaoudene, ένας αριστερός δηµοτικός σύµβουλος στο Σεν Ντενί, και υποστηρίχθηκε από µουσουλµανικές οργανώσεις, φοιτητικούς συλλόγους και το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόµµα, προτού κερδίσει ακόµα ευρύτερη υποστήριξη. Κατέβηκαν επίσης στη διαδήλωση ηγετικά στελέχη των κίτρινων γιλέκων και διάφορες οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώµατα. (...) Εάν αυτή η αντεπίθεση έχει διάρκεια, θα µπορούσε να αφαιρέσει από τα χέρια του Μακρόν το ισχυρό όπλο του «διαίρει και βασίλευε». Καθώς τα συνδικάτα στους τοµείς των συγκοινωνιών, της εκπαίδευσης και της υγείας ετοιµάζονται για µαζικές απεργίες από τις 5 ∆εκεµβρίου και µετά, η ενότητα κατά του ρατσισµού και της ισλαµοφοβίας µπορεί να δώσει µεγάλη ώθηση στην τάξη µας. Στις συνθήκες αυξανόµενης φτώχειας (9,3 εκατοµµύρια κάτω από το όριο της φτώχειας), στο επίκεντρο πρέπει να βρεθεί η ταξική οργή και όχι η ρατσιστική διαίρεση µεταµφιεσµένη ως τάχα υπεράσπιση του κοσµικού πολιτισµού.

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

20 ΝΟΕΜΒΡΗ 2019

7

27 Νοέµβρη: Πανελλαδική απεργία στα νοσοκοµεία

Στοπ στις απολύσεις – Μαζικές προσλήψεις! Του Θοδωρή Πατσατζή

Π

ανελλαδική κινητοποίηση στα δηµόσια νοσοκοµεία πραγµατοποιεί την Τετάρτη 27 Νοέµβρη η Πανελλήνια Οµοσπονδία Εργαζοµένων σε αυτά (ΠΟΕ∆ΗΝ). Η κινητοποίηση περιλαµβάνει 8ωρη στάση εργασίας για τους εργαζόµενους στα νοσοκοµεία της Αττικής στην πρωινή βάρδια (7-15.00) και 24ωρη απεργία για τους εργαζόµενους στα νοσοκοµεία της υπόλοιπης χώρας. Η πανελλαδική συγκέντρωση και πορεία έχει προγραµµατιστεί για τις 8.30 το πρωί απέναντι από το ξενοδοχείο Hilton στη Β. Σοφίας στην Αθήνα. Οι εργαζόµενοι θα κατευθυνθούν προς τα υπουργεία Οικονοµικών και Εργασίας και θα καταλήξουν στο υπουργείο Υγείας. ∆ιακυβέρνηση 4,5 µηνών από τη Ν∆ και τίποτα δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο στα δηµόσια νοσοκοµεία. Αντίθετα, η ηγεσία Κικίλια µοιάζει να έχει µείνει στην περίοδο που ο υπουργός ήταν στο υπουργείο ∆ηµόσιας Τάξης, καθώς η ελευθερία που έχει δοθεί στους αστυνοµικούς από την κυβέρνηση και τον ίδιο έχει οδηγήσει σε ρεκόρ ασυδοσίας από τη µεριά τους. Μετά την ευτυχώς αποτυχηµένη προσπάθεια να συλλάβουν την πρόεδρο της ΟΕΝΓΕ (Οµοσπονδία Ενώσεων Νοσοκοµειακών Για-

τρών Ελλάδος) στο Θριάσιο Νοσοκοµείο, οι «ράµπο» της ΕΛΑΣ πέρασαν χειροπέδες σε νοσηλευτή κατά τη διάρκεια της βάρδιάς του στο νοσοκοµείο της Κέρκυρας. Το υποτιθέµενο έγκληµα του νοσηλευτή ήταν ότι σωστά ο ίδιος αρνήθηκε να εισέλθουν στην ψυχιατρική κλινική, καθώς έφεραν µαζί τους όπλα. Όπως επισηµάνθηκε και στη σύσκεψη 14 σωµατείων Υγείας-Πρόνοιας στην Αττική, που έγινε την Τετάρτη 13 Νοέµβρη στο δώµα του Ευαγγελισµού, οι τραγικές ελλείψεις προσωπικού εξακολουθούν να υφίστανται, ενώ ταυτόχρονα συνεχίζεται είτε η οµηρία των κάθε µορφής συµβασιούχων µε την υπόσχεση προσλήψεων, είτε οι παρατάσεις των συµβάσεων (επικουρικοί, εργολαβικοί, ΟΑΕ∆, ΚΕΕΛΠΝΟ κ.α.), είτε οι απολύσεις τους. Και αυτό πάντα σε συνδυασµό µε την καταπάτηση των εργασιακών δικαιωµάτων τους. Είναι µια κατάσταση που, όπως σωστά ειπώθηκε, επιδεινώνεται από την υποχρηµατοδότηση, µε τελικό στόχο την ιδιωτικοποίηση της υγείας. Με επέκταση και επικράτηση των Σ∆ΙΤ. Στη σύσκεψη συµµετείχαν τα σωµατεία από τα νοσοκοµεία Ασκληπιείο Βούλας, Αττικό, Ελπίς, Ευαγγελισµός, Θριάσιο, ΚΑΤ, Λαϊκό, Νίκαιας, ΝΙΜΤΣ, Οφθαλµιατρείο, Παίδων Πεντέλης, Σωτηρία, ΨΝΑ ∆αφνί και η ΕΙΝΑΠ (Ένωση Ιατρών Νοσοκοµείων Αθήνας-Πειραιά). Επίσης συµµετείχαν και συνδικαλιστές από τα νοσοκοµεία Άγιος Σάββας, Αλεξάνδρας,

Αρεταίειο, Εθνικό Κέντρο Αποκατάστασης Αναπήρων, Μεταξά, Παίδων Αγλαΐα Κυριακού, από τον ΟΚΑΝΑ και από το Κέντρο Υγείας Περιστερίου. Όλοι οι παραπάνω πρόβαλαν ως άµεσες απαιτήσεις τις µαζικές προσλήψεις µόνιµου προσωπικού σε όλες τις ειδικότητες και τη µονιµοποίηση όλων των συµβασιούχων και εργολαβικών εργαζοµένων που δουλεύουν σήµερα στα νοσοκοµεία. Αύξηση της χρηµατοδότησης της δηµόσιας υγείας από τον κρατικό προϋπολογισµό. Ανάπτυξη όλων των κλειστών κλινών σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, Μονάδες Αυξηµένης Φροντίδας και Μονάδες Εντατικής Νοσηλείας, χειρουργεία κι εξειδικευµένα κέντρα αναφοράς µε το ανάλογο προσωπικό και τον ανάλογο εξοπλισµό. Ένταξη όλου του προσωπικού των νοσοκοµείων στα ΒΑΕ και καµιά περικοπή του Ανθυγιεινού Επιδόµατος. Αυξήσεις στους µισθούς και επαναφορά του 13ου και 14ου µισθού. Αποφασίστηκε µε αυτά τα αιτήµατα µια σειρά δράσεων. Την Πέµπτη 21 Νοέµβρη θα είναι µέρα κοινής δράσης σε όλους τους χώρους εργασίας µε διάφορες µορφές (π.χ. συγκεντρώσεις στην πύλη, παραστάσεις διαµαρτυρίας κ.ά.). Θα ακολουθήσει συνέντευ-

ξη Τύπου των πρωτοβάθµιων σωµατείων. Την Τετάρτη 27 Νοέµβρη πανελλαδική κινητοποίηση των νοσοκοµείων και την Τετάρτη 11 ∆εκέµβρη αγωνιστική παρέµβαση στην ηµερίδα που οργανώνει ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος στο Ζάππειο µε θέµα «Σ∆ΙΤ στην παροχή υπηρεσιών υγείας».

Ξεκίνησαν οι ιδιωτικοποιήσεις στους δήµους

Τ

ο αναπτυξιακό πολυνοµοσχέδιο, που ψηφίστηκε πρόσφατα στη βουλή από τη Ν∆, τείνει να εφαρµοστεί άρον άρον από πολλούς δηµάρχους στη χώρα. Από δηµοτικές αρχές που κύριο µέληµά τους είναι να πάρουν τις δουλειές οι ιδιώτες και δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την ποιότητα των υπηρεσιών και για την παροχή αυτών σε όλους τους δηµότες τους ακόµη και αν δεν έχουν γεµάτο πορτοφόλι.

Πειραιάς

Η διοίκηση του ΟΠΑΝ (Οργανισµός Πολιτισµού Αθλητισµού Νεολαίας) του ∆ήµου Πειραιά αποφάσισε να αναθέσει την καθαριότητα των Πολιτιστικών και Αθλητικών χώρων του ∆ήµου σε ιδιώτες. Είναι µια απόφαση µε βάση την επιθυµία της δηµοτικής αρχής (Μαρινάκης) να εκχωρήσει αρµοδιότητες ή ολόκληρες υπηρεσίες του ∆ήµου και των Νοµικών Προσώπων του σε εργολάβους. Η δηµοτική αρχή άλλωστε, σε πρόσφατη συνεδρίαση του δηµοτικού συµβουλίου, είχε αρνηθεί να ψηφίσει υπέρ του ψηφίσµατος που είχαν καταθέσει από κοινού τα Σωµατεία Εργαζοµένων του ∆ήµου Πειραιά, ώστε ο ∆ήµος Πειραιά να µην κάνει χρήση της διάταξης του άρθρου 178 του «αναπτυξιακού» νόµου, που ψήφισε η

κυβέρνηση της Ν∆, και να αντιταχθεί στις ιδιωτικοποιήσεις. Οι εργαζόµενοι στο δήµο στη συνεδρίαση του ∆Σ του ΟΠΑΝ πρότειναν λύσεις για να µην ψηφιστούν οι ιδιωτικοποιήσεις, αλλά δεν εισακούστηκαν. Τώρα θα έχουν να αντιµετωπίσουν την προσπάθεια να καταπατηθούν εργασιακές σχέσεις και δικαιώµατα. Προσπάθεια που έχει συνοδεύσει µέχρι σήµερα κάθε µεταφορά ή παραχώρηση υπηρεσιών του δηµοσίου στους εργολάβους και τους ιδιώτες. Προσπάθεια που θα χρειαστεί να απαντηθεί µε αποφασιστικούς αγώνες από τους εργαζόµενους στο δήµο.

Βύρωνας

Όπως ακριβώς κάνουν και οι συνάδελφοί τους στο ∆ήµο Βύρωνα, που έχουν προβεί εδώ και περίπου 2 εβδοµάδες σε σειρά κινητοποιήσεων, αντιδρώντας στην προσπάθεια του ∆ηµάρχου Γρ. Κατωπόδη να παραχωρήσει την καθαριότητα σε εργολάβους. Οι εργαζόµενοι έχουν χρησιµοποιήσει διάφορες µορφές πάλης, όπως η αποχή από την εργασία το Σαββατοκύριακο, συγκεντρώσεις στο αµαξοστάσιο του δήµου, αλλά και στο δηµαρχείο κ.ά. Το δόγµα ΤΙΝΑ εφαρµόζεται όπως φαίνεται και στους δήµους, µε τον υποτιθέµενο Αριστερό δήµαρχο να φτάνει στο αισχρό σηµείο, παρότι πρώην

συνδικαλιστής στο χώρο των καθηγητών και πρόεδρος της Ζ΄ ΕΛΜΕ για 2 θητείες, να κατηγορεί το σωµατείο και τους εργαζόµενους του δήµου για εκβιασµό λόγω των κινητοποιήσεών τους. Ο πραγµατικός εκβιαστής είναι ο ίδιος ο ∆ήµαρχος Βύρωνα, καθώς επί 5 χρόνια τώρα που διοικεί το δήµο δεν έκανε το παραµικρό για να αποφευχθεί η «απαξιωµένη», όπως ο ίδιος τη χαρακτηρίζει, υπηρεσία καθαριότητας σε προσωπικό και σε µηχανολογικό εξοπλισµό. Προφανώς δεν λέει ότι δεν διεκδίκησε από την κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια ούτε µια πεντάρα για να τονώσει τις υπηρεσίες του δήµου, αλλά αντίθετα, λογοδοτώντας και ο ίδιος για την προδοσία της ηγεσίας Τσίπρα στο ΣΥΡΙΖΑ που την ακολούθησε τυφλά, θεώρησε ότι όλα βαίνουν καλώς, βγήκαµε από τα µνηµόνια και τέλειωσαν τα προβλήµατα. Ευτυχώς οι εργαζόµενοι στο δήµο δεν πτοούνται και θα συνεχίσουν τον αγώνα τους, για να µείνουν δηµόσιες οι υπηρεσίες των ∆ήµων και να προσφέρουν στην κοινωνία δωρεάν τις καλύτερες υπηρεσίες.

Αγώνας

∆υστυχώς η ηγεσία της Οµοσπονδίας των εργαζοµένων στους δήµους (ΠΟΕ-ΟΤΑ), αποφασίζοντας να µεταφερθεί

η µάχη στα τοπικά δηµοτικά συµβούλια, φέρνει µεγάλο µερίδιο ευθύνης για την αδυναµία να δοθεί απάντηση µαζική και συνολική από τους εργαζόµενους στους δήµους για να αποτραπούν οι ιδιωτικοποιήσεις της καθαριότητας και των άλλων υπηρεσιών. Οι τοπικές µάχες των σωµατείων, αν δεν είναι σε άµεση επαφή µε τις τοπικές κοινωνίες, θα κινδυνεύσουν να συντριβούν. Οι εργαζόµενοι είχαν δείξει καλά αντανακλαστικά στην κλιµάκωση των κινητοποιήσεων που έκανε η ΠΟΕ-ΟΤΑ το 8ήµερο 17-24 Οκτώβρη, όπου κάθε κινητοποίηση ήταν πιο µαζική από την προηγούµενη. Η ευθύνη είναι µεγάλη για τις παρατάξεις της Αριστεράς. Χρειάζεται εκτός από την προσπάθεια να µη συνεδριάσουν δηµοτικά συµβούλια και ∆.Σ. ΝΠ∆∆ των δήµων που θα αποφασίζουν την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών, να έχουν πρώτα απευθυνθεί στην κοινωνία, ενηµερώνοντας τους δηµότες τι σηµαίνει ιδιωτικοποίηση και πόσο βαθιά θα χρειαστεί να βάλλουν το χέρι στην τσέπη τους. Και ζητώντας την αλληλεγγύη σωµατείων, δηµοτικών παρατάξεων, συλλόγων και κατοίκων του δήµου τους, να οργανώσουν όσο το δυνατόν πιο µαζικές τοπικές κινητοποιήσεις, απαιτώντας ταυτόχρονα να κλιµακώσει τον αγώνα και κεντρικά η ΠΟΕ-ΟΤΑ µε απεργιακές κινητοποιήσεις.

8

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

20 ΝΟΕΜΒΡΗ 2019

Επιµέλεια Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς ΔΕΗ: Στήνουν πάρτι για τα αρπακτικά!

Τ

ο νοµοσχέδιο για την απελευθέρωση της ενέργειας, τη ∆ΕΗ και την ιδιωτικοποίηση της ∆ΕΠΑ θα χαρίσει µεγάλα κέρδη στους µεγαλοκαρχαρίες που ενεργοποιούνται στον κλάδο. Το πάρτι που έχουν στήσει οι µνηµονιακές κυβερνήσεις από το 2010 κι έπειτα σε βάρος των λαϊκών αναγκών και υπέρ των επιχειρηµατιών θα βοηθηθεί πολύ περισσότερο µε το συγκεκριµένο νοµοσχέδιο. Η κυβέρνηση, γνωρίζοντας ότι, αν αρχίσει τη συζήτηση κατευθείαν για την ιδιωτικοποίηση της ∆ΕΗ, θα βγει εκτεθειµένη, δείχνει την πρόθεση να εντείνει το κοµµάτιασµα της ∆ΕΗ. Σκοπεύει να καταργήσει τη µονιµότητα για τους νεοπροσλαµβανόµενους και να διευρύνει τις εργολαβίες και τις κακές εργασιακές σχέσεις, όπως και την κακή παροχή υπηρεσιών (όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια στη µέτρηση των ρολογιών και στις αποκοπές ηλεκτρικού ρεύµατος). Για να καθαρίσει µάλιστα το τοπίο, ρίχνει µπόλικα τυράκια στους εργαζόµενους και στους καταναλωτές. Για τους εργαζόµενους προβλέπει εθελούσια έξοδο και διαδίδεται ότι θα γίνουν µε πολύ υψηλό αντίτιµο και αν δεν δεχθούν, τότε έρχεται η απειλή στους παλαιότερους ερ-

γαζόµενους ότι θα µετακινηθούν σε άλλες θέσεις του δηµοσίου µε πιθανότατα δυσµενέστερες συνθήκες εργασίας, όπως διαδίδουν και πάλι για να τους εκφοβίσουν τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης. Για τους καταναλωτές από την άλλη δίνει το τυράκι της µείωσης του ηλεκτρικού ρεύµατος, µόνο όµως για όσους έχουν υψηλή κατανάλωση. Λεφτά που θα εξοικονοµήσει από την κατάργηση του εκπτωτικού τιµολογίου από τους εργαζόµενους και τους συνταξιούχους της ∆ΕΗ. Οι υπόλοιποι καταναλωτές, δηλαδή τα πλατιά λαϊκά στρώµατα, που δεν κερδίζουν κάποια µείωση, θα έχουν τώρα πάνω από το κεφάλι τους το βραχνά των εισπρακτικών εταιρειών και τις καθηµερινές απειλές για διακοπή του ρεύµατος σε όσους δεν έχουν να πληρώσουν. Όσο για τη στήριξη των Ανανεώσιµων Πηγών Ενέργειας, αν κρίνουµε από τον τρόπο που προσπαθούν τα τελευταία χρόνια να φτιαχτούν π.χ. οι ανεµογεννήτριες, τότε και πάλι µόνος πραγµατικός στόχος είναι τα κέρδη για τους καπιταλιστές. Στόχος που συνδυάζεται για τα µάτια του κόσµου µε την κλιµατική αλλαγή και την απολιγνιτοποίηση. Το κλείσιµο των λιγνιτικών µονάδων θα ήταν ίσως θεµιτό αν υπήρχε πρόβλεψη, ώστε όσοι εργάζονται σήµερα

σε αυτές, να µη χάσουν τη δουλειά τους. Απέναντι σε αυτό το νοµοσχέδιο δυστυχώς η συνδικαλιστική ηγεσία των εργαζοµένων στη ∆ΕΗ, ενώ αρχικά είχε αποφασίσει να δώσει δυναµική και αποφασιστική απάντηση µε επαναλαµβανόµενες 48ωρες απεργίες, τώρα δείχνει να υπαναχωρεί. Στις 9 Νοέµβρη συνεδρίασε το ∆ιοικητικό Συµβούλιο της ΓΕΝΟΠ-ΚΗΕ (Γενική Οµοσπονδία Προσωπικού-Κλάδου Ηλεκτρικής Ενέργειας). Στη συνεδρίαση αυτή η απόφαση που πάρθηκε ήταν να δοθεί ένας µαζικός αγώνας διαρκείας, από τη στιγµή που θα έµπαινε το νοµοσχέδιο για συζήτηση στη βουλή. Αγώνας µε στόχο να µην περάσει η ιδιωτικοποίηση του ∆Ε∆∆ΗΕ, η περαιτέρω διάλυση του Α∆ΜΗΕ και η διάλυση των εργασιακών σχέσεων. Η ΓΕΝΟΠ-ΚΗΕ τελικά αποφάσισε να αναστείλει τις δύο πρώτες µέρες των 48ωρων επαναλαµβανόµενων απεργιών και δεν έχει κάνει ακόµη γνωστές τις προθέσεις της για τις υπόλοιπες µέρες (από 20/11 και µετά). Η υπαναχώρηση από την απόφαση είναι έγκληµα για τους εργαζόµενους στη ∆ΕΗ, αλλά και για όλο το λαό που οφείλει να προστατέψει το δηµόσιο αγαθό που λέγεται ηλεκτρικό ρεύµα.

Wind: Μάχη για την ανάκληση της απόλυσης

Α Εκδήλωση του ΜΕΤΑ

Τ

ο ΜΕΤΑ διοργανώνει εκδήλωση-συζήτηση την Τετάρτη 27 Νοέµβρη στις 18.30, µε θέµα «Οι τελευταίες εξελίξεις στο εργασιακό τοπίο» και οµιλητή τον καθηγητή Εργατικού ∆ικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήµιο, Γιάννη Κουζή. Η εκδήλωση θα πραγµατοποιηθεί στα γραφεία της ΠΟΕ-ΟΤΑ (Καρόλου 24, 3ος όροφος, Αθήνα).

περγιακή κινητοποίηση πραγµατοποίησαν τη ∆ευτέρα 18 Νοέµβρη οι εργαζόµενοι στην εταιρεία τηλεπικοινωνιών WIND. Η 24ωρη απεργία ενάντια στην τροµοκρατική και συνδικαλιστική απόλυση του Μ.Μ. έδειξε ξανά την αποφασιστικότητα των εργαζοµένων. Είχε προηγηθεί επίσης µε επιτυχία µία στάση εργασίας. Επίσης έχουν πραγµατοποιηθεί παραστάσεις διαµαρτυρίας έξω από αρκετά καταστήµατα της Wind στην Αττική. Στα πλαίσια της κινητοποίησης πραγµατοποιήθηκε παράσταση διαµαρτυρίας στις 11 το πρωί έξω από το κτίριο της επιθεώρησης εργασίας, όπου είχε οριστεί η συζήτηση της εργατικής διαφοράς για παράνοµη και εκδικητική απόλυση, που έχουν ζητήσει ο εργαζόµενος και το σωµατείο (ΠΑΣΕ-Wind). Όπως αναφέρει το σωµατείο

στην ανακοίνωσή του, ο αγώνας κόντρα στην τροµοκρατική απόλυση του Μ.Μ. λόγω της συµµετοχής του στις δύο προκηρυγµένες 24ωρες πανεργατικές απεργίες κόντρα στο «αναπτυξιακό» νοµοσχέδιο της κυβέρνησης στις 24 Σεπτέµβρη και 2 Οκτώβρη 2019, δεν σταµατά. Η Wind, που έχει δώσει τα τελευταία 10 χρόνια ρεσιτάλ υλοποίησης των αντεργατικών νόµων, έσπευσε να εγκαλέσει µε εξώδικο το σωµατείο για «δήθεν αλληλεγγύη» προς τον απολυµένο και για µη τήρηση του απεργοκτόνου νόµου του ΣΥΡΙΖΑ. Οι εργαζόµενοι απαντούν ότι δεν θα σταµατήσουν, µέχρι να υπάρξει ανάκληση της απόλυσης και επιστροφή του Μ.Μ. στην εργασία του. Απαιτούν επίσης το πλήρες σταµάτηµα των απολύσεων και την υπογραφή επιχειρησιακής Συλλογικής Σύµβασης Εργασίας.

Εργατική διαδήλωση

Τ

ο Σάββατο 30 Νοέµβρη, σε εργατική διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας καλούν 13 σωµατεία, 9 µε έδρα την Αθήνα, 3 µε έδρα τη Θεσσαλονίκη και 1 µε έδρα τα Ιωάννινα. Η διαδήλωση θα ξεκινήσει στις 12 το µεσηµέρι από την Πλατεία Κοραή. Τα σωµατεία που συµµετέχουν στην πρωτοβουλία είναι ο Σύλλογος Εργαζοµένων στα Φροντιστήρια Καθηγητών (ΣΕΦΚ), ο Σύλλογος Μεταφραστών Επιµελητών ∆ιορθωτών (ΣΜΕ∆), ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου-Ψηφιακών Μέσων Αττικής (ΣΥΒΧΨΑ), το Σωµατείο Βάσης Εργαζοµένων στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΣΒΕΜΚΟ), το Σωµατείο Εργαζόµενων στα Public, το Σωµατείο Εργαζοµένων στη ΜΚΟ Άρσις, το Σωµατείο Εργαζοµένων στη Nokia Ελλάδος, το Σωµατείο Εργαζόµενων στην εταιρεία Πλαίσιο Νοµού Αττικής, το Σωµατείο Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών εργαζοµένων στον κλάδο του επισιτισµού (ΣΣΜ), το Σωµατείο Βάσης Εργαζοµένων στον χώρο της ψυχικής υγείας και κοινωνικής πρόνοιας (ΣΒΕΨΥΚΟΙ), το Σωµατείο Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών εργαζοµένων του κλάδου του επισιτισµού Κεντρικής Μακεδονίας, το Σωµατείο Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Νοµού Θεσσαλονίκης και το Σωµατείο Βάσης Εργαζόµενων ∆ιανοµέων Ιωαννίνων (ΣΒΕ∆Ι). Είναι θετικό ότι τα σωµατεία που συµµετέχουν στην πρωτοβουλία έχουν αφήσει ανοιχτή τη συµµετοχή και τη συνδιοργάνωση της διαδήλωσης. Ανεξάρτητα από το αν τα σωµατεία που θα θελήσουν να συµµετέχουν σε αυτή τη διαδήλωση έχουν πάρει απόφαση συµµετοχής και για τη διακλαδική απεργία που καλούν τα 13 σωµατεία για την Πέµπτη 19 Μάρτη 2020. Όπως τα ίδια τα σωµατεία δηλώνουν από κοινού, στόχος τους τόσο µε την εργατική διαδήλωση της 30/11 όσο και µε τη διακλαδική απεργία της 19/3/2020 είναι να µπουν και πάλι µπροστά µε δυναµικό τρόπο τα αιτήµατα και οι διεκδικήσεις των εργαζοµένων. Οι διεκδικήσεις κάθε κλάδου, αλλά και τα συνολικότερα αιτήµατα. ∆ιεκδικήσεις που όσο πιο πολύ συντονιστούν µεταξύ τους και άρα κατορθώσουν να δέσουν τον κάθε κλάδο µε τους υπόλοιπους, τόσο περισσότερο αποτελεσµατικές µπορεί να είναι. Στις συνθήκες που διαµορφώνονται µε την αδράνεια της ΓΣΕΕ, είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρξουν προσπάθειες από τα κάτω για να οργανωθούν οι αντιστάσεις και να γίνουν βήµατα προς τον συντονισµό τους. Με αυτή την έννοια και η πρωτοβουλία των σωµατείων που καλούν τη διαδήλωση στις 30 Νοέµβρη, είναι θετική.

εργατικα

20 νοεμβρη 2019

9

37ο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ

Δυσμενείς συσχετισμοί στα όργανα – μπορούν να ανατραπούν στους δρόμους Ως ΜΕΤΑ προβάλλαμε και προσπαθήσαμε, με συνέπεια και επιμονή, να προωθήσουμε την πολιτική των συνεργασιών των αριστερών και ταξικών δυνάμεων. Μπορεί στο εσωτερικό της Αριστεράς να υπάρχουν μεγάλοι και μικροί «παίκτες». Θα μπορούσε το ΠΑΜΕ να ισχυριστεί ότι μας έχει «κατατροπώσει», όμως, στο μεγάλο πεδίο, εκεί που δεν υπάρχει μόνο η Αριστερά, αλλά υπάρχουν απέναντί μας οι αντίπαλες ταξικές δυνάμεις, δεν θα μπορούσε κανείς να είναι ευχαριστημένος και ήσυχος για την έκβαση της πάλης των τάξεων.

Της Κατερίνας Γιαννούλια, μέλους του ΓΣ της ΑΔΕΔΗ

Σ

τις 3-4-5 του Δεκέμβρη θα γίνει το 37ο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ. Η ΑΔΕΔΥ, η συνομοσπονδία των εργαζομένων στο Δημόσιο τομέα, με 48 ομοσπονδίες-μέλη και με Νομαρχιακά Τμήματα σε κάθε νομό της χώρας, είναι το πιο σημαντικό τριτοβάθμια όργανο του συνδικαλιστικού κινήματος. Έχει τη μεγαλύτερη συνδικαλιστική πυκνότητα συνδικάτου στην Ελλάδα, παρότι μειώνεται συνεχώς με ευθύνη της πλειοψηφίας της, που αποτελείται από δυνάμεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Από το προηγούμενο συνέδριο (2016) μέχρι τώρα, η ΑΔΕΔΥ βρέθηκε μπροστά στην ευκαιρία να δώσει αυτοπεποίθηση τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, με συλλογικότητα, οργάνωση κι αγώνα, στο διάστημα που βίωναν το σοκ της προδοσίας του ΣΥΡΙΖΑ και έμεναν αμήχανοι και απογοητευμένοι από μία κυβέρνηση που εκλέχθηκε στο όνομα της Αριστεράς, αλλά υλοποιούσε την πολιτική των μνημονίων και τις επιλογές του κεφαλαίου μία προς μία. Επιπλέον, η ΑΔΕΔΥ βρίσκεται μπροστά σε μία αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Οι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι, που αποτελούν τη βάση της, μειώθηκαν και μειώνονται ραγδαία από την επίθεση των νεοφιλελεύθερων μνημονιακών κυβερνήσεων, από την αρχή της κρίσης μέχρι τώρα, ενώ για τους ίδιους λόγους οι συμβασιούχοι τείνουν να γίνουν η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων και στο Δημόσιο. Ωστόσο, στο προηγούμενο (καταστατικό) συνέδριο, το 2016, οι δυνάμεις των ΔΑΚΕ, πρώην ΠΑΣΚ (ΔΗΣΥΠ) και συνοδοιπόρων τους αρνήθηκαν να εντάξουν τους συμβασιούχους (με τις πολλαπλές σχέσεις εργασίας που έχει επιβάλει το κεφάλαιο σε κάθε εργασιακό χώρο) ως μέλη της. Στον ίδιο δρόμο συνέχισε μέχρι και σήμερα τόσο η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ όσο και οι αντίστοιχες ηγεσίες σε μεγάλες ομοσπονδίες. Έτσι, η ανανέωση και ο εμπλουτισμός της ΑΔΕΔΥ με τον κόσμο που πραγματικά δουλεύει στο Δημόσιο δεν συντελείται και ακολουθείται συνειδητά η αυτοκαταστροφική γραμμή της φυσικής συρρίκνωσης της συνομοσπονδίας. Οι μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στις κοινωνικές δομές του Δημοσίου είναι, επίσης, μια λύση όχι μόνο στο πρόβλημα αποψίλωσης των συνδικάτων, αλλά και στις ζωτικές ανάγκες της εργαζόμενης κοινωνίας που τις χρησιμοποιούν. Αυτός είναι ένας αγώνας που η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν δίνει και που θα μπορούσε να συγκεντρώσει

Το ΜΕΤΑ

δυνάμεις για να διεκδικήσουν ένα τέτοιο αίτημα, ενεργοποιώντας κόσμο της δουλειάς μέσα κι έξω από τα σωματεία. Το 37ο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ θα πραγματοποιηθεί λοιπόν σε περιβάλλον επανόδου της δεξιάς, κοινωνικής ειρήνης που είχε εξασφαλιστεί μέχρι τώρα με το σοκ από την εντυπωσιακή αλλαγή ταξικού στρατοπέδου του ΣΥΡΙΖΑ, μνημονιακών νόμων και «τακτοποιήσεων» και νέων ακραίων νεοφιλελεύθερων επιθέσεων της ΝΔ στην κοινωνία της εργασίας.

Η σύνθεση του συνεδρίου

Η ΔΑΚΕ εμφανίζεται με περισσότερους συνέδρους, ενώ οι υπόλοιπες δυνάμεις μένουν περίπου στα ίδια. Η συμμετοχή σε μεγάλους κλάδους του Δημοσίου, όπως σε ΟΛΜΕ και ΔΟΕ, ήταν αυξημένη και οι αντιπρόσωποι στο συνέδριο του 2019 είναι αρκετά περισσότεροι. Οι αξίες της συλλογικής πάλης και του οργανωμένου αγώνα δεν αποτυπώνονται σε αριθμό συνέδρων. Εμφανίζεται το παράδοξο η πλειοψηφία των εργαζομένων και της κοινωνίας, που δυσανασχετεί στις εφαρμοζόμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές, να μένει σιωπηλή στις κάλπες των σωματείων. Είμαστε της άποψης ότι οι συσχετισμοί ανατρέπονται στην καθημερινή πάλη και δεν μένουν «παγωμένοι» κατά την ώρα της κάθε ψηφοφορίας. Όμως, δεν είναι αδιάφοροι για τη ζωή της βάσης των εργαζομένων της ΑΔΕΔΥ, που γίνεται δυσκολότερη με μια πιο ισχυρή μνημονιακή πλειοψηφία, με μια ΔΑΚΕ που δεν έχει διστάσει να στηρίξει τα μακεδονικά συλλαλητήρια, να εκφράζει στις συνεδριάσεις της Εκτελεστικής Επιτροπής ρατσιστικές απόψεις («Αν σας αρέσουν οι πρόσφυγες να τους πάρετε σπίτι σας») και να αφήνει το «αναπτυξιακό» και αντεργατικό-αντισυνδικαλιστικό νομοσχέδιο να περνάει, χωρίς να βγάλει μια προκή-

ρυξη για να ενημερωθεί ο κόσμος της. Υπήρξαν συγκεκριμένα παραδείγματα που η κοινή στάση της συνδικαλιστικής Αριστεράς ανάγκασε τις πιο «ενδιάμεσες» παρατάξεις να κινούνται διαχωριζόμενες από τη δεξιά.

Φταίει ο κόσμος που «δεν ψηφίζει σωστά»;

Κατά τα μνημονιακά χρόνια δόθηκαν πολλές ευκαιρίες που πήγαν χαμένες. Οι αγώνες του κόσμου έφτασαν να απειλήσουν το σύστημα μέχρι τη συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ιδιαίτερα στο Δημόσιο, καταλήψεις, γενικές απεργίες, απεργίες διαρκείας ορισμένων κλάδων και χώρων, συγκεντρώσεις, πορείες, συνελεύσεις μαζικές, ήταν καθημερινότητα για μεγάλο διάστημα (εφεδρείες, διαθεσιμότητες, «αξιολόγηση Μητσοτάκη», «αξιολόγηση Γεροβασίλη-ΣΥΡΙΖΑ» κ.ά.). Και αυτές ήταν και μικρές νίκες. Όμως, φτάσαμε να αυξάνει δυνάμεις η ΔΑΚΕ σε σωματεία, ομοσπονδίες και στην ίδια την ΑΔΕΔΥ. Και δεν γίνεται να εξηγούμε όλες τις ήττες του κινήματος μόνο με την προδοτική στάση του ΣΥΡΙΖΑ. Μεγάλο τμήμα της Αριστεράς προτίμησε τις «καθαρές» καταγραφές, το δρόμο χωρίς συνεργασίες, την περιφρόνηση των συσχετισμών τόσο στα συνδικαλιστικά όργανα του οργανωμένου κινήματος, όσο και στις μαζικές κι από τα κάτω διαδικασίες (συνελεύσεις κλπ). Δεν παρουσίασε ισχυρή, ενωτική εναλλακτική προοπτική στον κόσμο της, με αποτέλεσμα να επικρατήσει η λογική της ατομικής λύσης, η πρακτική της συνδιαλλαγής με το κράτος-εργοδότη και τους πολιτικούς προϊσταμένους, αντί για το συλλογικό αγώνα. Κι έτσι, ο κόσμος της Αριστεράς έμεινε ανενεργός κι αποστρατευμένος, αφήνοντας να φανούν περισσότεροι όσοι κατέφυγαν στην ατομική διάσωση.

Σε ό,τι μας αφορά, τα αποτελέσματα του συνεδρίου της ΑΔΕΔΥ δεν θα κάμψουν τη δράση μας. Θα συνεχίσουμε να πολεμάμε στον ενωτικό δρόμο. Θα επικεντρωθούμε στον έγκαιρο σχεδιασμό επόμενων κινητοποιήσεων, με προετοιμασία και αιτήματα δικά μας, μη αποδεχόμενοι το «ό,τι έγινε-έγινε», ούτε τους μνημονιακούς μονόδρομους, με κίνηση στη βάση των σωματείων για διεκδικήσεις κι όχι μόνο για αντιστάσεις αμυντικού τύπου. Θα συνεχίσουμε τον αγώνα της ενότητας των εργαζομένων Δημοσίου-Ιδιωτικού τομέα και θα είμαστε παρόντες με κάθε τρόπο στη μάχη για τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων και την ένταξή τους στα συνδικάτα. Επιπλέον, στόχος είναι να συμπορευθούμε με τους αγώνες του γυναικείου κινήματος, ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και τον σεξισμό και με τους μετανάστες για ισότιμη ένταξή τους στο σύνολο της κοινωνικής ζωής της χώρας.

Ενωτικές πρωτοβουλίες Εδώ και πάρα πολύ καιρό και με έμφαση στα συνέδρια των ομοσπονδιών, γίνονται συζητήσεις για κοινή εκλογική εμφάνιση των αριστερών σχημάτων. Όμως, τελικά υπερισχύει η λογική του κατακερματισμού, της καταγραφής και της επίδειξης δύναμης «μεταξύ μας». Η ανάγκη συμπόρευσης σε όλα τα επίπεδα της συνδικαλιστική κι εργατικής ζωής δηλώνεται από όλους, αλλά υλοποιείται από ελάχιστους. Είναι απολύτως απαραίτητη μια πρωτοβουλία κοινής δράσης κι έκφρασης, που να καταλήγει σε πράξεις και να μη μένει στα λόγια. Κάποτε πρέπει να γίνει το βήμα και να εκφραστεί σε κοινά ψηφοδέλτια η Αριστερά εκείνη που θέλει την ενότητα. Οι δικές μας δυνάμεις, με ό,τι τους αντιστοιχεί, δεσμεύονται να εξαντλήσουν τα περιθώρια της κοινής καθόδου, μη αποδεχόμενες ως πάγια την κατάσταση της υποβάθμισης της δράσης σωματείων και συνδικάτων.

10

διεθνη

Το μέλλον της Λατινικής Αμερικής

Τ

Βολιβία

ο κοινωνικό-πολιτικό εκκρεμές εξακολουθεί να «ζαλίζει» στη Λατινική Αμερική. Η εξέγερση στη Χιλή συνεχίζεται με νέες προκλήσεις, ενώ αντιμετωπίζει μια καταστολή βγαλμένη από τις μέρες του Πινοσέτ. Στη Βολιβία ένα πραξικόπημα υπενθυμίζει σε πόσο «άγρια» εποχή έχει μπει η υπο-ήπειρος, αλλά αντιμετωπίζει μια αντίσταση που θυμίζει τις μεγάλες αγωνιστικές παραδόσεις της. Ακόμα και στη ζοφερή Βραζιλία του Μπολσονάρο, η έξοδος του Λούλα από τη φυλακή ανοίγει τη συζήτηση για τις δυνατότητες του κινήματος αντίστασης. Σε όλες τις περιπτώσεις, αναδεικνύεται η αγριότητα της δεξιάς παλινόρθωσης, οι αδυναμίες των δυ- Του Πάνου Πέτρου νάμεων του «ροζ κύματος», αλλά και η επιστροφή της μαχητικής διάθεσης των «από κάτω» που συγκλόνισε τον πλανήτη και μερικά χρόνια πριν. Όπως και τότε, έτσι και τώρα, το μέλλον της πολύπαθης υπο-ηπείρου θα γραφτεί ταν ο Έβο Μοράλες προσέφυγε στο Ανώτατο Δικαστήριο στους δρόμους…

Βραζιλία: Ο Λούλα εκτός φυλακής

Μ

ε μια διάταξη που διευκολύνει όσους καταδικασθέντες «επιχειρούν να αποδείξουν την αθωότητά τους», ο Λούλα βγήκε από τη φυλακή μετά από 580 μέρες, σε αναμονή των τελικών εφέσεων για τις ποινές του. Η απελευθέρωση του Λούλα δεν σημαίνει το τέλος των περιπετειών και της ομηρίας του. Είναι προσωρινή, σε αναμονή των εφέσεων, ενώ αντιμετωπίζει και άλλες 7 διώξεις. Αξίζει να θυμόμαστε ότι κλείστηκε στη φυλακή ακριβώς επειδή ήταν ο μόνος υποψήφιος του PT που μπορούσε να επικρατήσει της Δεξιάς και της ακροδεξιάς στις προηγούμενες εκλογές. Τίποτα δεν αποκλείει να ξαναστοχοποιηθεί από το κράτος, αν κριθεί ξανά «ενοχλητικός». Παρ’ όλα αυτά, η έξοδός του από τη φυλακή παραμένει μια πολύ σημαντική είδηση από τη ζοφερή Βραζιλία του Μπολσονάρο. Όχι μόνο ως έξοδος από τη φυλακή ενός αθώου θύματος μιας πολιτικής πραξικοπηματικής σκευωρίας. Αλλά και για το σήμα που στέλνει: Ο κόσμος που τον περίμενε έξω από τη φυλακή και τα πλήθη που τον υποδέχτηκαν στις πρώτες του εμ-

φανίσεις πανηγυρίζοντας είναι ενδεικτικά. Ο Βραζιλιάνος επαναστάτης μαρξιστής Βαλέριο Αρκάρι εξήγησε το διαβρωτικό ρόλο που έπαιζε η κράτηση του Λούλα στην εργατική αυτοπεποίθηση: «Ο Λούλα είναι ένα σύμβολο για τα πολιτικοποιημένα κι έμπειρα τμήματα της εργατικής τάξης, που με τη σειρά τους επηρεάζουν και τη νεότερη γενιά… Γι’ αυτούς το ότι ο Λούλα σαπίζει στη φυλακή είναι μια απόδειξη της δύναμης του κράτους και της άρχουσας τάξης» («Πόσο βαριά η ήττα;», περιοδικό Κόκκινο, τεύχος 12). Με αυτή την έννοια, η σημασία της απελευθέρωσης του Λούλα βρίσκεται στο αν θα λειτουργήσει «αντίστροφα» σε αυτό το κλίμα αποθάρρυνσης και σύγχυσης. Ο αρχικός ενθουσιασμός ή μια τόνωση της αυτοπεποίθησης των «από κάτω» είναι καλοδεχούμενη εξελίξη. Αλλά για τις προοπτικές του κινήματος, ο Αρκάρι γράφει σήμερα: «είναι μια εξέλιξη που θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την πορεία που θα αποφασίσει να ακολουθήσει ο Λούλα. Η θέση που θα πάρει ο Λούλα στον αγώνα ενάντια στην κυβέρνηση Μπολσονάρο είναι το μεγαλύτερο άγνωστο στη σημερινή πολιτική συγκυρία».

Αν ο Βραζιλιάνος ηγέτης εννοεί πραγματικά ότι «το κίνημα “Λευτεριά στον Λούλα” πρέπει να μετασχηματιστεί σε κάτι πολύ ευρύτερο» κι αυτό ενεργοποιήσει την κοινωνική βάση του PT στο δρόμο, θα είναι μια καλοδεχούμενη εξέλιξη. Αλλά αξίζει να θυμόμαστε την πρόσφατη προϊστορία. Η απάντηση της ηγεσίας του PT στην κρίση της Ντίλμα Ρούσεφ και την αντεπίθεση της Δεξιάς ήταν από το 2013-2014 το λεγόμενο σχέδιο «Λούλα 2018»: δηλαδή η παθητική προσδοκία της επόμενης κάλπης, όπου η δημοφιλία του Λούλα θα επαρκούσε να αντισταθμίσει όσα (δεν) έκανε το PT και για τους «από κάτω» και απέναντι στην αντεπίθεση των «από πάνω». Ήταν μια προοπτική που άφησε την επίθεση των αντιπάλων ανενόχλητη, τελικά υποτίμησε τα μέσα στα οποία θα καταφύγει και οδήγησε σε ήττα. Αν η παρουσία του Λούλα συμβάλει στη μετατροπή της δημοφιλίας του συνθήματος «Fora Bolsonaro» (έξω ο Μπολσονάρο) σε συγκεκριμένη δράση, τα νέα θα είναι σπουδαία. Αν όμως αξιοποιηθεί για ένα… «Λούλα 2022», όχι μόνο δεν θα προσφέρει στο κίνημα, αλλά θα ρισκάρει να διαπιστώσει (ξανά) ότι αυτή η εκλογοκεντρική στρατηγική μπορεί να μην αφεθεί να φτάσει καν ως τις κάλπες. Στην αντικαπιταλιστική Αριστερά η συζήτηση οφείλει να στραφεί στις τακτικές που θα συνδέσουν τις ηρωικές προσπάθειες των «πρωτοποριών» που σηκώνουν σήμερα το κύριο βάρος της ριζοσπαστικής αντίστασης στους δρόμους με την ενεργοποίηση της μεγάλης κοινωνικής βάσης του «λουλίσμο»…

Ό

για να επικυρώσει εκεί τη δυνατότητά του να διεκδικήσει μια νέα θητεία (μετά την ήττα του στο σχετικό δημοψήφισμα), ο Καναδός μαρξιστής, ειδικός σε θέματα Λατινικής Αμερικής, Τζέφρι Γούμπερ έγραφε: «Ο Μοράλες κατά πάσα πιθανότητα θα κερδίσει τις εκλογές, αλλά υπάρχει μια ανησυχητική τάση, που μας υπενθυμίζει τις νέες δυναμικές της Δεξιάς… Επειδή η Δεξιά βλέπει ότι δεν πρόκειται να νικήσει… χρησιμοποιεί αυτή την κίνηση του Μοράλες γύρω από το σύνταγμα για να περιγράψει τη Βολιβία ως δικτατορία… λέει “δεν μπορείτε να περιμένετε τίποτα από την έκβαση των εκλογών του 2019”… Αυτό για το οποίο προϊδεάζει λοιπόν μια τέτοια τακτική είναι η πιθανότητα πολύ τρομακτικών εξελίξεων. Στρατιωτικά πραξικοπήματα δεν αποκλείονται καθόλου…» («Η υποχώρηση του ροζ κύματος στη Λατ. Αμερική», περιοδικό «Κόκκινο», τεύχος 11). Παρά τις όποιες αφορμές (η ιστορία με το «πάγωμα» της καταμέτρησης) και τις «τεχνικές» αναλύσεις στον αστικό Τύπο για το κατά πόσο ήταν(!) πραξικόπημα, αυτό που συνέβη στη Βολιβία μετά τις εκλογές είχε οργανωθεί και προαναγγελθεί έμμεσα από καιρό.

Το πραξικόπημα

Από τη «στιγμή» του «παγώματος» της καταμέτρησης, η αντιπολίτευση κατέφυγε σε εξωκοινοβουλευτική επίθεση. Αμφισβήτησε αμέσως το τελικό αποτέλεσμα, δεν αποδέχτηκε ούτε τη λύση της επανακα-

αυτο-οργάνω σε καταστολή

Ο

Πινιέρα υποχρεώθηκε να άρει την απαγόρευση κυκλοφορίας και την κατάσταση έκτακτης ανάγκης στη Χιλή. Φυσικά το έπραξε αφού αυτά τα μέτρα είχαν καταργηθεί στην πράξη από 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους στη γενική απεργία στο Σαντιάγκο. Η καταστολή ωστόσο συνεχίζεται με αγριότητα. Το Εθνικό Κέντρο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα καταθέτει εκθέσεις-κόλαφο για την κυβέρνηση, ενώ μέλη του παραδέχονται ότι παρουσιάζουν μόνο μέρος της εικόνας, καθώς είναι αδύνατο να καταγραφούν όλα όσα έπραξε ο κρατικός μηχανισμός. Ακόμα και ο ΟΗΕ έστειλε κλιμάκιο στη χώρα. Χιλιανοί αθλητές και Χιλιανές καλλιτέχνιδες αξιοποιούν το «βήμα» που

20 noemβρη 2019

11

ς κρίνεται και πάλι στους δρόμους

α: Αντίσταση στο πραξικόπημα!

ταμέτρησης και κατέβασε τον κόσμο της στους δρόμους να απαιτήσει την ανατροπή του Έβο Μοράλες. Όταν η σύγκρουση μεταφέρθηκε στο «πεζοδρόμιο», ο Κάρλος Μέσα (ο κεντροδεξιός εκλογικός αντίπαλος του Μοράλες) γρήγορα εκτοπίστηκε από μια άλλη προσωπικότητα: τον (αυτοαποκαλούμενο) «μάτσο» Καμάτσο. Είναι ο ακροδεξιός ηγέτης μιας «επιτροπής πολιτών» από την Σάντα Κρουζ, την πλούσια (και εχθρική προς τον Μοράλες) επαρχία στα ανατολικά, που είχε αναλάβει το έργο της «εξωκοινοβουλευτικής» ανασυγκρότησης της Δεξιάς. Το αντιπολιτευτικό κίνημα γρή-

γορα ηγεμονεύτηκε από τους οπαδούς, τις μεθόδους και τις τακτικές του Καμάτσο, με τις άγριες εγκληματικές επιθέσεις σε στελέχη του MAS, τις εφόδους και τις πυρπολήσεις σπιτιών κ.ο.κ. Το όργιο τρομοκρατίας και αντι-ιθαγενικού ρατσισμού βρήκε γρήγορα συμπαραστάτη στην αστυνομία, που προχώρησε σε μαζική «ανταρσία» κατά της κυβέρνησης και πέρασε στο πλευρό των ακροδεξιών συμμοριών. Ενώ οι μπάτσοι ξήλωναν από τις στολές τους την ιθαγενική σημαία, οι οπαδοί του Καμάτσο έκαιγαν την ίδια σημαία κι έγραφαν συνθήματα στα πανεπιστήμια ότι «θα πεταχτούν έξω οι ιθα-

γενείς». Αυτή η «συμβολική» βία περιγράφει τον στόχο της πραγματικής, τρομακτικής, βίας που ασκήθηκε τις μέρες της ανατροπής του Μοράλες από αστυνομία και ακροδεξιές συμμορίες. Στη Βολιβία υπάρχει παρελθόν νεοφασισμού. Στη σύγκρουση του 2008-2010 (απόπειρα απόσχισης των ανατολικών επαρχιών) είχε αναδυθεί η UJC, μια παραστρατιωτική νεολαιίστικη οργάνωση με ανοιχτά ναζιστικά σύμβολα (μέσα από τις γραμμές της αναδύθηκε και ο Καμάτσο) που συνεργάζεται με τους φρανκικούς φαλαγγίτες της Falange Socialista Boliviana. Ο διαβόητος

Χιλή: Λαϊκή ωση απέναντι ή και ελιγμούς

διαδηλώνουν) και εκείνους «που έχουν θεμιτές δυσφορίες» (και εισακούστηκαν, οπότε μπορούν να επιστρέψουν σπίτια τους). Όλοι συνέχισαν να διαδηλώνουν κι αντιμετώπισαν μαζί την ίδια καταστολή. Έτσι πρόσφατα ο Πινιέρα αναδιπλώθηκε ρητορικά εκ νέου. Για πρώτη φορά παραδέχθηκε ότι «Υπήρξε καταφυγή σε δυσανάλογη βία, διαπράχθηκαν καταχρήσεις ή αδικήματα και δεν έγιναν σεβαστά τα δικαιώματα όλων», ασκώντας μια κάποια (αυτό)κριτική για την κατασταλτική βία. Στο επίκεντρο έχει έρθει το ζήτημα του νέου Συντάγματος. Το συγκεκριμένο αίτημα έχει προϊστορία στη Χιλή, καθώς παρέμεινε σχεδόν άθικτο το Σύνταγμα του Πινοσέτ. Η συγκεκριμένη προϊστορία σε συνδυασμό με μια εξέγερση που δεν αφορά κάποια επιμέρους αιτήματα, αλλά διακατέχεται από τη γενικευμένη διάθεση «να αλλάξουν τα πάντα στη χώρα», έχει κάνει το σχετικό αίτημα υπόθεση χιλιάδων ανθρώπων. Δεν πρόκειται πλέον για τις γενικόλογες αναφορές της κεντροαριστεράς στην ανάγκη «αλλαγών στο Σύνταγμα» ως τμήμα του κυβερνητικού της προγράμματος. Δεν αφορά πλέον μόνο τους αγωνιστές και διανοούμενους που οργανώνονταν στο παρελθόν γύρω από αυτό το ζήτημα στο

«Φόρουμ για μια Συντακτική Συνέλευση», κυρίως σε επίπεδο επεξεργασιών και προπαγάνδας. Καθώς το σύνθημα συζητιέται και διατυπώνεται από μια μαζική εξέγερση, γίνεται αντικείμενο πραγματικής πολιτικής πάλης. Η πιο ισχυρή απόδειξη του βάρους που πήρε το αίτημα για νέο Σύνταγμα είναι η πρόθεση της κυβέρνησης να ανοίξει τη σχετική συζήτηση. Κάπου εδώ εμφανίζονται και οι πιθανές παγίδες γύρω από ερωτήματα όπως «ποιος», «πώς» και «τι». Ο Πινιέρα ανακοίνωσε δημοψήφισμα τον Απρίλη του 2020 για την ανάγκη αναθεώρησης του Συντάγματος: «Εάν το αποφασίσουν οι πολίτες, θα προχωρήσουμε προς την κατάρτιση νέου Συντάγματος, του πρώτου επί δημοκρατίας». Η μετατόπιση του κυβερνητικού σχεδιασμού προς την προσπάθεια να βρεθεί ομαλή διέξοδος και να εκτονωθεί η ανεξέλεγκτη κρίση είναι εμφανής. Η στάση της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης και των κομμάτων της Αριστεράς (Σοσιαλιστικό Κόμμα, ΚΚ, Πλατύ Μέτωπο) απέναντι στον ελιγμό έχει σημασία. Συζητιέται ένα δεύτερο δημοψήφισμα για τη «μέθοδο» της συνταγματικής αλλαγής, που μπορεί να λειτουργήσει ως «τυράκι» για να

τους δίνεται σε βραβεύσεις και τελετές για να καταγγείλουν διεθνώς ότι «στη Χιλή μας βασανίζουν και μας βιάζουν». Παρά την καταστολή (και τις υποχωρήσεις του Πινιέρα με την υπόσχεση φιλολαϊκών μέτρων και τις παραιτήσεις υπουργών), οι διαδηλώσεις και οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται με αμείωτη ένταση και με μέσο αυτοάμυνας «τις μόνες λύσεις του άοπλου λαού: τη δημιουργικότητα και το μέγεθος της κινητοποίησης», όπως έγραψε αγωνίστρια. Μετά την ήττα της μετωπικής επίθεσης («αντιμετωπίζουμε έναν αδίστακτο εχθρό»), απέτυχε και η προσπάθεια να διαιρεθούν οι διαδηλωτές σε «ταραξίες» (που πάνε γυρεύοντας, αν συνεχίσουν να

πολυεκατομμυριούχος Μπράνκο Μαρίνοβιτς θεωρείται ο «χορηγός» των νεοφασιστικών οργανώσεων της Σάντα Κρουζ. Τα τελευταία χρόνια, αναδύεται κι ένα ακροδεξιό ρεύμα φανατικών Ευαγγελιστών Χριστιανών, που θεωρεί «σατανική» την κυβέρνηση Μοράλες (και την ιθαγενική «θεοποίηση» της «Μητέρας Γης»). Αυτούς εξέφραζε ο Καμάτσο, όταν γονάτιζε με τη Βίβλο και δήλωνε ότι «ο Θεός επέστρεψε στο Προεδρικό Μέγαρο». Με τον Καμάτσο να περιφέρεται ως «ηγέτης» πάνω σε περιπολικό (και να δηλώνει ότι «δεν του καίγεται καρφί» για τις κριτικές του Κάρλος Μέσα στις βίαιες πρακτικές) και τις επιθέσεις και τις απειλές να κλιμακώνονται ανεξέλεγκτα, η στρατιωτική ηγεσία «πρότεινε» στον Μοράλες να παραιτηθεί. Ένα πραξικόπημα μεγαλογαιοκτημόνων-αστυνομίας-νεοφασιστών βρήκε τη «σεμνή» υποστήριξη και του στρατού. Παρότι ο Μοράλες είχε αποδεχθεί νέες εκλογές, όταν ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών (το «μακρύ χέρι» των ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική) δεν αναγνώρισε το αποτέλεσμα, τελικά υποχρεώθηκε σε παραίτηση (όπως και ο αντιπρόεδρος Λινέρα και οι υπόλοιποι στη σειρά διαδοχής) και κατέφυγε στο Μεξικό που του προσέφερε πολιτικό άσυλο. Η δεξιά βουλευτής Ζανίν Ανιές (επίσης γεμάτη αναφορές στο χριστιανισμό και μίσος για τους ιθαγενείς) ανακηρύχθηκε πρόεδρος (με την απουσία των βουλευτών του MAS), το Συνταγματικό Δικαστήριο την αναγνώρισε (όπως και οι περισσότερες μεγάλες δυνάμεις, ΗΠΑ, Ρωσία, Βρετανία, Γερμανία κλπ) και η ίδια πλέον έχει ορκίσει «μεταβατική κυβέρνηση» και οργανώνει συναντήσεις με τις ένοπλες δυνάμεις και την αστυνομία. (συνέχεια στη σελ. 12)

κερδηθεί η συμμετοχή και δυνάμεων της Αριστεράς στους κυβερνητικούς ελιγμούς. Η Καρίνα Νοχάλες, ακτιβίστρια του Φεμινιστικού Συντονισμού 8Μ, αν και συμμεριζόταν τη σημασία του αιτήματος για Συντακτική Συνέλευση, προειδοποιούσε πριν ακόμα αρχίσουν αυτοί οι ελιγμοί: «Η Συντακτική Συνέλευση εμπεριέχει το ρίσκο να κατανοήσουμε τον πολιτικό αγώνα με έναν πολύ τυπικό τρόπο: “αλλάξαμε το Σύνταγμα κι άρα αλλάξαμε τη χώρα”». Αρκετοί αγωνιστές κάνουν λόγο για Συντακτική Συνέλευση «του λαού» για να περιγράψουν μια άλλη κατεύθυνση κι επιχειρούν να δώσουν ένα άλλο περιεχόμενο σε αυτή την πρόταση, πολύ διαφορετικό από μια κοινοβουλευτική διαβούλευση. Αλλά η πιο ενδιαφέρουσα εξέλιξη αφορά τη δράση των ίδιων των από κάτω, στο στόχο να ελέγξουν οι ίδιοι την πορεία της δράσης τους. Ξεκινώντας από αυθόρμητες συναντήσεις στους σταθμούς του μετρό (ως κοινό σημείο αναφοράς και συνάντησης των ανθρώπων της ίδιας γειτονιάς) που μετατρέπονται σταδιακά από άτυπες συζητήσεις μεταξύ αγωνιστών σε μαζικές συνελεύσεις, μια νέα λέξη εμφανίστηκε στις γειτονιές της Χιλής: Τα «cabildos populares» (λαϊκά συμβούλια)…

12

διεθνη

20 νοεμβρη 2019

Το μέλλον της Λατινικής Αμερικής κρίνεται και πάλι στους δρόμους

Βολιβία: Αντίσταση στο πραξικόπημα!

(συνέχεια από σελίδα 11)

Η ηγεσία του MAS Ο Μοράλες και η ηγεσία του MAS έδειξαν να αιφνιδιάζονται απόλυτα από την κλιμάκωση της επίθεσης. Κανείς δεν κατάλαβε ποτέ αν το κύμα παραιτήσεων είχε κάποιο πολιτικό σκεπτικό «συλλογικού ανένδοτου», αν ήταν συντεταγμένη υποχώρηση ή αποτέλεσμα πανικού απέναντι στην άγρια απειλή. Ακόμα και η διαφυγή του Έβο δεν ήταν σαφές αν αποτελούσε «παραίτηση» ή κάποια πρόθεση «διεξαγωγής του αγώνα από έξω» (όπως επιχείρησε ο εξόριστος μετά την ανατροπή του από το στρατό Μανουέλ Σελάγια στην Ονδούρα το 2008). Όταν τοποθετήθηκε το ίδιο το κόμμα κατά τις κρίσιμες ώρες, η ανακοίνωση ήταν θολή ως προς τις προθέσεις, με ενδεικτικό το απόσπασμα: «Τις ερχόμενες μέρες, το κυνηγητό των συντρόφων μας θα συνεχιστεί. Ευθύνη μας είναι να προστατεύσουμε ο ένας τον άλλο σαν οικογένεια… Σήμερα είναι η ώρα της αλληλεγγύης, αύριο θα είναι η ώρα της αναδιοργάνωσης και των επόμενων βημάτων σε έναν αγώνα που δεν θα τερματιστεί με αυτά τα θλιβερά γεγονότα. Το σύνθημά μας είναι “αντισταθείτε/αντέξτε σήμερα για να αγωνιστείτε και πάλι αύριο”». Από το Μεξικό, ο Μοράλες δήλωνε αφενός ότι η παραίτησή του δεν έγινε δεκτή από το Κογκρέσο, άρα δεν μπορεί να πει ότι δεν είναι πλέον πρόεδρος, κι αφετέρου ότι υποχρεώθηκε να παραιτηθεί, αλλά το έκανε με τη θέλησή του «για να αποφευχθεί η αιματοχυσία». Ο Αργεντίνος μαρξιστής Μαρτίν Μοσκέρα, επικρίνοντας και όσους κράτησαν «ίσες αποστάσεις» και όσους «παραιτήθηκαν του δικαιώματος στην κριτική», σχολίασε τις μέρες της παράλυσης: «Αγωνιζόμαστε για να νικήσουμε και για να νικήσουμε πρέπει να βγάζουμε συμπεράσματα από τις εμπειρίες μας. Αυτό που έκανε χθες ο Έβο θυμίζει αυτό που έκαναν ο Χουάν Περόν το 1955 απέναντι στο πραξικόπημα ή ο Σαλβαδόρ Αλιέντε το 1973 (και το αντίθετο αυτού που έκανε ο Τσάβες το 2002). Αυτές οι παραιτήσεις

και υποχωρήσεις, όπως και του Έβο, δεν απέτρεψαν καμιά αιματοχυσία, αντίθετα άφησαν τις κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις και κινήματα μαζί με τις λαϊκές τάξεις στο έλεος της βάρβαρης αντιδραστικής βίας. Οι εκτελέσεις του 1955 και η γενοκτονία του Πινοσέτ αποδεικνύουν αυτή την πραγματικότητα. Οι αντεπαναστάσεις γεννούν τη βία, όχι οι επαναστάσεις. Το κοινωνικό και ανθρώπινο κόστος ανάμεσα στις δύο δεν συγκρίνεται». Ήταν μια παρέμβαση που θύμιζε τις προειδοποιήσεις του Αλταμιράνο στον Αλιέντε, όταν κι εκείνος πίστευε ότι «αποφεύγει την αιματοχυσία» κι ο σύντροφός του στο ΣΚ έλεγε ότι η αντεπίθεση είναι η μοναδική ελπίδα να αποφευχθεί/περιοριστεί. Οι ιστορικές αναφορές ή οι παρεμβάσεις από έξω κι από μακριά καμιά φορά δεν αρκούν να δώσουν απαντήσεις σε σκληρά ερωτήματα που αντιμετωπίζουν οι άμεσα εμπλεκόμενοι. Αλλά στην περίπτωση της Βολιβίας, οι ίδιοι οι «από κάτω» έδειξαν ότι καταλαβαίνουν ενστικτωδώς ποια πρέπει να είναι η απάντηση.

Η αντίσταση

Τις ίδιες περίπου μέρες που κυκλοφορούσε η σχετική αμφίσημη ανακοίνωση του MAS, στην ιθαγενική εργατούπολη του Ελ Άλτο, ένα «κάστρο» κινηματικής μαχητικότητας έξω από την πρωτεύουσα, οι κοινωνικές οργανώσεις και οι συνελεύσεις γειτονιών κήρυσσαν πόλεμο ενάντια στο πραξικόπημα. Καλούσαν το λαό «να σχηματίσει επιτροπές αυτοάμυνας, να οργανώσει οδοφράγματα και να μείνει σε διαρκή κινητοποίηση», έδιναν στους πραξικοπηματίες «48 ώρες για να εγκαταλείψουν τα πόστα τους», απαιτούσαν από την αστυνομία να σεβαστεί το σύνταγμα και συμπλήρωναν ότι «αν δε συμμορφωθεί, καλούμε στη συγκρότηση συνδικαλιστικής-λαϊκής αστυνομίας για την υπεράσπιση του λαού και των θεσμών». Αυτό το «πρόγραμμα» ανακοινώθηκε σε μια συγκέντρωση που δονούνταν από την ιαχή «τουφέκια, πολυβόλα – το Άλτο δεν θα πέσει!». Ξέσπασαν διαδηλώσεις –με επικεφαλής τα θρυλικά «Κόκκινα Πόντσο», την ιθαγενική πολιτοφυλακή που τσάκισε

την αντιδραστική επίθεση του 2008– όπου ο κόσμος φώναζε «τώρα ναι, εμφύλιος πόλεμος!». Οι «ταπεινοί» της Βολιβίας δεν τον επεδίωκαν, αλλά αναγνώριζαν ότι τους τον κήρυξαν και πρέπει να απαντήσουν αντίστοιχα. Τα συνδικάτα οργανώνονται ενάντια στο πραξικόπημα, απειλώντας με γενική απεργία που θα παραλύσει τα πάντα, ενώ ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες μιλούν για «παραδόσεις» ολόκληρων αστυνομικών τμημάτων στους διαδηλωτές. Η Βολιβία δεν έχει μόνο πλούσια «αντεπαναστατική» παράδοση (τα όσα αναφέραμε για τη δράση κι οργάνωση νεοφασιστών). Έχει να αντιπαραβάλει και πλούσια «επαναστατική» παράδοση. Είναι η χώρα όπου τα «Κόκκινα Πόντσο» ματαίωσαν την τελευταία αντιδραστική ανταρσία το 2008, όπου η εργατική συνομοσπονδία COB έφτασε το 2003-2005 να συγκαλέσει τα όργανά της με το ερώτημα αν η διέξοδος από την κρίση (μετά τις διαδοχικές ανατροπές προέδρων) βρίσκεται στην κατάληψη της εξουσίας από την ίδια. Παρά την απονέκρωση και τη διάβρωση στα χρόνια της διακυβέρνησης Μοράλες, αυτές οι ριζοσπαστικές παραδόσεις επανεμφανίστηκαν τη στιγμή του κινδύνου. Και χωρίς να μπορεί να τεκμηριωθεί, θα ισχυριστούμε ότι η αποτυχία του Γκουαϊδό στη Βενεζουέλα, η ήττα του Μάκρι στην Αργεντινή, αλλά –κυρίως!– οι εξεγέρσεις στο Εκουαδόρ και τη Χιλή βοήθησαν κι αυτές τους «από κάτω» στη Βολιβία να βρουν το σθένος να σηκώσουν το γάντι.

Προοπτικές

Το μέλλον είναι ρευστό. Και οι πιο σκληροί επικριτές (από αριστερά) του Έβο κατανοούν εύκολα το επίδικο της συντριβής του πραξικοπήματος. Αυτή η «μεταβατική κυβέρνηση» μισαλλόδοξων φανατικών θρησκόληπτων, νεοφασιστών, άγριων ρατσιστών και αγροβιομηχάνων είναι θανάσιμη απειλή. Έχουμε ξαναγράψει, σχολιάζοντας την πολύπαθη υπο-ήπειρο, ότι οι αντιλήψεις της λατινοαμερικανικής Δεξιάς δίνουν κυριολεκτικό κι ανατριχιαστικό νόημα σε φράσεις που λέγονται ανέξοδα και κατά τις κυβερνητικές εναλλαγές στην Ευρώπη όπως «ρεβανσισμός» και «ιδιο-

κτησιακή αντίληψη της χώρας». Ανεξαρτήτως προθέσεων, ο Μοράλες αποτελεί αυτή τη στιγμή σύμβολο της πάλης και το MAS είναι το μαζικότερο κόμμα στο οποίο αναφέρεται η αντίσταση. Με αυτή την έννοια, το πώς θα επιλέξει ο ίδιος και η κομματική ηγεσία να κινηθούν θα βαρύνει στις εξελίξεις. Η κοινωνική βάση «ξεπέρασε» την ηγεσία ως προς την αντίσταση στο πραξικόπημα, αλλά το κάνει στο όνομα της «υπεράσπισής» της και δεν υπάρχουν ισχυρές οργανωμένες δυνάμεις στα αριστερά του MAS. Είναι σε εξέλιξη διαπραγματεύσεις μεταξύ της Δεξιάς και του MAS για το ενδεχόμενο νέων εκλογών και για την τύχη του Μοράλες. Το MAS δεν δείχνει πρόθυμο να δώσει συνέχεια σε μια συνθήκη «δυαδικής εξουσίας», ενώ και στο στρατόπεδο της Δεξιάς αρχίζει να εμφανίζεται και πάλι ένα ρεύμα «εθνικής συνεννόησης», σε σύγκριση με τον ρεβανσιστικό τριομφαλισμό των πρώτων ημερών μετά την παραίτηση του Μοράλες και πριν τα γεγονότα στο Ελ Άλτο. Δεν είναι καθόλου αυτονόητο ότι μπορεί να υπάρξει «συμφιλίωση» και ομαλές εκλογές μετά τα όσα προηγήθηκαν. Αν προκύψει ένα τέτοιο σενάριο θα οφείλεται (παραδόξως) σε εκείνους που δήλωσαν έτοιμοι για «εμφύλιο πόλεμο». Αυτούς πήρε υπόψη η βολιβιανή Δεξιά για να ξανανοίξει τη συζήτηση για «ομαλή διέξοδο» και να αναζητήσει γέφυρες με το MAS. Αλλά η λύση κάποιας «ομαλής διεξόδου» παραμένει δύσκολη κι αμφιλεγόμενη (ως προς το περιεχόμενό της) για να θεωρηθεί θετική. Και κυρίως –ανεξαρτήτως εκτιμήσεων του καθένα– η άβυσσος που αποκαλύφτηκε μεταξύ των δύο κοινωνικών στρατοπέδων τις καυτές αυτές μέρες δεν θα γεφυρωθεί με συνεννοήσεις κορυφής. Υπάρχουν πολλοί που έχουν κάθε λόγο να επιδιώκουν μια νέα αναμέτρηση –και από τα πάνω και δεξιά κι από τα κάτω και αριστερά. Δυστυχώς, οι πρώτοι δείχνουν πιο πρόθυμοι και πιο οργανωμένοι να επιχειρούν σε κάθε ευκαιρία… Ελπίζουμε να χτίσουν μια αντίστοιχη διάθεση κι οργάνωση και οι «δικοί μας», οι δεύτεροι…

νεολαια

20 νοεμβρη 2019

13

Απέναντι στη συστημική βία να προτάξουμε τα αιτήματά μας Του Νικόλα Κολυτά

Η

μνήμη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου όταν βγαίνει από το μουσειακό πλαίσιο και εκφράζεται στους δρόμους προκαλεί προβληματισμό μέχρι και σήμερα στις εκάστοτε κυβερνήσεις. Τις τελευταίες βδομάδες κυβερνητικά στελέχη, μέσα ενημέρωσης και δυνάμεις καταστολής λειτούργησαν από κοινού στην κατεύθυνση της δημιουργίας κλίματος φόβου ενόψει της πορείας της 17ης Νοέμβρη.

Αυταρχισμός και καταστολή Είναι γνωστό ότι οι κυβερνήσεις της δεξιάς επαίρονται για την πυγμή και τη σκληρότητά τους απέναντι στα κινήματα και τους αγώνες. Καταστολή μικρότερης ή και μεγαλύτερης έντασης υπήρχε και επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Η τελευταία, όμως, ήταν εκτεθειμένη στον κόσμο της για τη βία της αστυνομίας, ενώ τώρα η κατασταλτική πολιτική εξυπηρετεί τα πιο πρωτόγονα ένστικτα ρεβανσισμού και επιβο-

λής των πιο συντηρητικών ακροατηρίων. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ακολουθεί την «πεπατημένη» οδό. Δεν έχουν περάσει άλλωστε πολλά χρόνια από την ακροδεξιά κυβέρνηση Σαμαρά. Σήμερα όμως αυτά που επιχειρούσε ο Σαμαράς το 2014 επιβάλλονται πολύ πιο εύκολα λόγω της κοινωνικής συναίνεσης που εξασφάλισε ο ΣΥΡΙΖΑ στη νέα μνημονιακή κανονικότητα. Τις τελευταίες βδομάδες λοιπόν, εφαρμόζοντας το κυβερνητικό πλάνο, η αστυνομία έχει προχωρήσει σε ένα σκληρό και αυταρχικό κύμα καταστολής. Αφού προετοίμασε το έδαφος ψηφίζοντας μες στο κατακαλόκαιρο την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, αφού εγκατέστησε κλούβες σε όλα τα Εξάρχεια, καθιστώντας τα ζώνη διαρκούς επιτήρησης και αφού επιτέθηκε σε κοινωνικά κέντρα και καταλήψεις, πλέον είναι ελεύθερη να σταθεί απέναντι στο οργανωμένο κίνημα. Μπουκάρει στο άσυλο, σπάει πόρτες και ανοίγει στέκια πολιτικών συλλογικοτήτων, χτυπάει φοιτητές/τριες, προχωράει σε αυθαίρετες συλλήψεις, ξυλοκοπάει και βασανίζει θαμώνες των Εξαρχείων και γενικότερα αναπτύσσει μια δράση για την οποία δεν

λογοδοτεί πουθενά. Μάλλον γιατί έχει το ελεύθερο να μη λογοδοτεί πουθενά.

Κυβερνητική επιλογή

Αυτό αποδεικνύεται από την επικοινωνιακή διαχείριση της όλης κατάστασης από τη ΝΔ. Ακροδεξιά στελέχη παρελαύνουν καθημερινά από τα τηλεοπτικά πάνελ, μιλώντας για την επαναφορά της «τάξης και της ασφάλειας», την ώρα που οι κάτοικοι του κέντρου είναι τρομοκρατημένοι από τους ένοπλους ρόμποκοπ της ΕΛ.ΑΣ. και όχι από τους «μπαχαλάκηδες». Ο Βορίδης, το άλλοτε πρωτοπαλίκαρο της ΕΠΕΝ, πλέον ως σοβαρός πολιτευτής της δεξιάς επιχειρηματολογεί πιο κόσμια υπέρ της άγριας καταστολής της αστυνομίας, τονίζοντας ότι το ξύλο αποτελεί ένα «στοιχείο αναγκαστικότητας». Την ίδια στιγμή άλλα μέλη του κυβερνώντος κόμματος σε ένα πρωτοφανές κρεσέντο λασπολογίας δεν διστάζουν να δηλώσουν ότι στην ΑΣΟΕΕ φυλάσσονται ακόμη και όπλα του συριακού στρατού. Σε συντεταγμένη υπηρεσία όμως βρέθηκε και ο βραχίονας της κυβέρνησης στα πανεπιστήμια. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ εξέδωσε ανακοίνωση υπό τον τίτλο «Το πάρτι ανομίας τελείωσε», επιχαίροντας για το «ντου» της αστυνομίας στην ΑΣΟΕΕ. Τονίζοντας μάλιστα ότι «τα πανεπιστήμια παραδίδονται σε αυτούς που πραγματικά έχουν θέση σε αυτά», μάλλον εννοεί τους ΜΑΤατζήδες, καθώς τις τελευταίες εβδομάδες περισσότερο βλέπουν τις σχολές αυτοί παρά οι ίδιοι οι φοιτητές. Την ίδια στιγμή ρεπορτάζ από τρία διαφορετικά κανάλια αντλούν πληροφορίες για την «ανομία στα πανεπιστήμια» από την ίδια κοπέλα με το ίδιο ροζ φούτερ, η οποία περιέργως δεν δείχνει το πρόσωπό της στην κάμερα. Όλο αυτό το συντονισμένο από πολλές πλευρές επικοινωνιακό παιχνίδι έχει ξαναπαιχτεί στο παρελθόν και πλέον δεν προκαλεί εντύπωση. Ποτέ όμως αυτό το παιχνίδι δεν στάθηκε ικανό να σταματήσει τον κόσμο από το να διεκδικεί και να

νέα από τις σχολές

ΑΣΟΕΕ

Την προηγούμενη Κυριακή στην ΑΣΟΕΕ, η αστυνομία, με κλειστή τη σχολή και σε συμφωνία με την πρυτανεία, εισέβαλε μέσα στο κτήριο και παραβίασε πολιτικά στέκια συλλογικοτήτων, που παρεμβαίνουν μέσα στο φοιτητικό σύλλογο, ανάμεσα σε αυτά και το στέκι του σχήματος της ΑΡΕΝ. Στη συνέχεια της ίδιας ημέρας, η Σύγκλητος, με πραξικοπηματικό τρόπο, ανακοίνωσε την απόφασή της για κλείσιμο της σχολής (lock out) για ολόκληρη εβδομάδα μέχρι την επέτειο του Πολυτεχνείου, ενώ είχε προγραμματιστεί, για την Τρίτη, Γενική Συνέλευση του Φοιτητικού Συλλόγου. Σε άμεση απάντηση, η Ενωτική Πρωτοβουλία ΑΣΟΕΕ κάλεσε τους φοιτητές και τις φοιτήτριες, αλλά και τους υπόλοιπους Φοιτητικούς Συλλόγους, την επόμενη μέρα στην ΑΣΟΕΕ, για να αρθεί το lock out, να κάνει ο Φοιτητι-

κός Σύλλογος Γενική Συνέλευση και να προασπίσει το πανεπιστημιακό άσυλο. Μόλις οι φοιτητές μπήκαν στον προαύλιο χώρο της σχολής, η αστυνομία δίχως καμία προειδοποίηση εισέβαλε κι αυτή στο χώρο και επιδόθηκε σε ένα όργιο κρατικής καταστολής εναντίον των φοιτητών με γκλοπιές σε κεφάλια, δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου λάμψης σε έναν πολύ μικρό χώρο, καθιστώντας την ατμόσφαιρα αποπνικτική και εξαιρετικά επικίνδυνη. Στη συνέχεια, αφού κράτησαν ομήρους τους φοιτητές και τις φοιτήτριες για περίπου δύο ώρες μέσα στο προαύλιο, οι αστυνομικές δυνάμεις αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από την περιοχή λόγω της μεγάλης και αυθόρμητης συγκέντρωσης αλληλεγγύης έξω από την ΑΣΟΕΕ από Φοιτητικούς Συλλόγους, σωματεία, αλλά και απλούς περαστικούς. Κατά τη διάρκεια των γεγονότων τραυματίστηκαν φοιτητές και υπήρξαν και προσαγωγές

διαδηλώνει.

Ανάγκη οργανωμένης απάντησης

Το φοιτητικό κίνημα, οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα έχουν ένα πολύ δύσκολο έργο μπροστά τους. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, σε αντίθεση με τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις, αισθάνεται ότι έχει τα χέρια λυμένα να κάνει ό,τι θέλει, είτε πρόκειται για τις περικοπές και τις ιδιωτικοποιήσεις, είτε για την καταστολή και τον αυταρχισμό. Αυτό αναβαθμίζει τα καθήκοντα του κινήματος και της Αριστεράς. Απέναντι σε ένα οργανωμένο σύστημα που στην υπηρεσία του δρουν οι δυνάμεις καταστολής, τα ΜΜΕ και κάθε λογής επιχειρηματικά συμφέροντα, ο κόσμος της δουλειάς και η νεολαία πρέπει να απαντήσουν με όπλο την ενότητα, τη μαζικότητα και το ριζοσπαστισμό. Η υπερίσχυση της πολιτικής συνθηματολογίας και των αιχμηρών αιτημάτων έναντι της στρατιωτικοποίησης του κινήματος και της τυφλής αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις καταστολής είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα σε αυτή την κατεύθυνση. Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να γίνονται σπασμωδικές κινήσεις που θα εκθέσουν οργανωμένους αγωνιστές στα δόντια των κατασταλτικών μηχανισμών. Η περίπτωση του φοιτητή που συνελήφθη έξω από το σπίτι του, καθώς και των τραυματισμένων φοιτητών στην ΑΣΟΕΕ το κάνει ακόμη πιο εμφανές. Απαιτείται να υπάρξει ένας ευρύτερος κινηματικός συντονισμός που θα ξεκινάει από τους κοινωνικούς χώρους και θα απλώνεται σε όλη την κοινωνία. Οι ζωντανές Γενικές Συνελεύσεις, η μαζικοποίηση γενικότερα των συλλογικών διαδικασιών και ο συντονισμός ανάμεσα στις οργανώσεις και τις συλλογικότητες του κινήματος αποτελούν την προϋπόθεση και όχι το αποτέλεσμα μιας αντεπίθεσης των από κάτω. Και αυτό είναι που φοβούνται περισσότερο απ’ όλα όσοι τώρα επιβάλουν το φόβο και την καταστολή.

επιμέλεια: Νικόλας Κολυτάς

τόσο φοιτητών όσο και αλληλέγγυων. Γι’ αυτή την εβδομάδα έχει αποφασιστεί γενική συνέλευση την Τετάρτη 20/11, σε μια προσπάθεια κλιμάκωσης του αγώνα.

Φιλοσοφική Αθήνας

Με δύο μαζικές γενικές συνελεύσεις όπως και αγωνιστικές αποφάσεις κινήθηκε ο Σύλλογος Φιλοσοφικής το δεκαπενθήμερο που πέρασε. Η συμμετοχή στις διαδικασίες του συλλόγου ξεπέρασε τα 300 άτομα που έδωσαν μία ηχηρή απάντηση τόσο στους αντιδραστικούς σχεδιασμούς στο χώρο της παιδείας (κατάργηση ασύλου, ν συν 2, εξίσωση πτυχίων ΑΕΙ με αυτά των ιδιωτικών κολλεγίων) όσο και στη συνολική κατεύθυνση της κυβέρνησης για αυταρχικότητα, βίαιη καταστολή και τρομοκράτηση του φοιτητικού συνδικαλισμού και του φοιτητικού κινήματος. Στην πρώτη Γενική Συνέλευση έκανε την

εμφάνισή του ένα όχι ευκαταφρόνητο «ανεξάρτητο» μπλοκ αντικατάληψης που κατάφερε να συσπειρώσει κάποιο κόσμο. Οι δυνάμεις της φοιτητικής Αριστεράς θα πρέπει να μην εφησυχάζουν και να έχουν απαντήσεις απέναντι σε τέτοιες κινήσεις που κάνουν τη «λάντζα» της ΔΑΠ και που φέρουν αντιδραστικά στοιχεία στους κόλπους τους. Στη δεύτερη Γενική Συνέλευση ο Σύλλογος έδειξε τα αγωνιστικά του αντανακλαστικά απέναντι στα έκτροπα της ΑΣΟΕΕ (συμμετοχή στο πολύ μαζικό φοιτητικό συλλαλητήριο 2 μέρες μετά στις 14/11) και παίρνοντας απόφαση φυσικά για κατάληψη και οργάνωση του τριημέρου του Πολυτεχνείου. Φυσικά τίποτα ακόμα δεν έχει τελειώσει. Στοίχημα παραμένει η κλιμάκωση του αγώνα και η συνέχιση των μαζικών Γενικών Συνελεύσεων σε πείσμα των «ανοιχτοσχολάκηδων», του Υπουργείου Παιδείας και συνολικά της κυβέρνησης.

14

ιστορια

20 νοεμβρη 2019

Η πτώση του τείχους και η αρχή της

1989: Συνέπειες, συμπ Του Αντώνη Νταβανέλου

Τ

ο 1989 υπήρξε ένας «τρομερός» χρόνος. Από αυτούς που δημιουργούν βαθιά σημάδια στην Ιστορία κι έχουν συνέπειες. Που για να ξεπεραστούν, θα χρειαστούν διαδοχικά «μεγάλα γεγονότα» και προσπάθειες εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι αλλαγές που είχαν αρχίσει στην ΕΣΣΔ το 1985, με την ανάδειξη του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ στη θέση του γενικού γραμματέα του ΚΚΣΕ, επιταχύνθηκαν ραγδαία. Έγινε φανερό ότι το «κέντρο» του ΚΚΣΕ έχανε πλέον τον έλεγχο πάνω στις πολιτικές και οικονομικές «μεταρρυθμίσεις» της Γκλασνόστ και της Περεστρόικα, ενώ οι εξελίξεις έπαιρναν την κατεύθυνση που ολοκληρώθηκε στις 26 Ιανουαρίου του 1991 με τη διάλυση της ΕΣΣΔ, την αυτονόμηση των χωρών-«δορυφόρων» της στην Ανατολική Ευρώπη και τη γρήγορη στροφή τους προς τη Δύση. Σε αυτή την πορεία κατάρρευσης, οι δυνάμεις του παλιού καθεστώτος δεν αντέταξαν την παραμικρή αντίσταση. Ούτε ένα μεγάλο εργοστάσιο, ούτε κάποια σημαντική μερίδα της διανόησης, ούτε ένα υπολογίσιμο τμήμα του στρατού και των κρατικών μηχανισμών, δεν κινήθηκε για να υπερασπίσει αυτό που κάποτε παρουσιαζόταν ως «υπαρκτός σοσιαλισμός». Αντίθετα, η μεγάλη μάζα των κομματικών και κρατικών γραφειοκρατιών οργάνωνε ολοφάνερα αυτή τη στροφή, μετατρεπόταν ταχύτατα από «συλλογικός ιδιοκτήτης» των μέσων παραγωγής και του κράτους, από τη διαβόητη «νομενκλατούρα» της εποχής από τον Στάλιν και μετά, στους εξατομικοποιημένους καπιταλιστές του άγριου νεοφιλελευθερισμού που εγκαταστάθηκε στην ΕΣΣΔ και σε όλη την περιοχή της κάποτε κραταιάς ΚΟΜΕΚΟΝ. Στη βάση της κοινωνίας, μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών δυνάμεων κινητοποιούνταν για να επιταχύνουν την κατάρρευση. Ήταν η συνέχεια των εργατικών εξεγέρσεων και των συκοφαντημένων λαϊκών αγώνων, που είχαν συνταράξει την εσωτερική πολιτική ζωή στις κοινωνίες της Ανατολικής Ευρώπης, ήδη από το 1953. Όπως εμείς στη Δύση είχαμε αυταπάτες για τη φύση του «σοσι-

αλισμού» στην Ανατολή, έτσι κι αυτοί στην Ανατολή είχαν αυταπάτες για τη «δημοκρατία» στη Δύση. Έχασαν τον έλεγχο των αγώνων τους, που πέρασε στα χέρια πολιτικών δυνάμεων που υποστήριξαν την επέκταση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού στην Ανατολική Ευρώπη. Οι συνέπειες στη Δύση ήταν τεράστιες. Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός, στην περίοδο που είχαν εγκαινιάσει ο Ρίγκαν και η Θάτσερ, έβρισκε νέα ορμή στη δεκαετία του ’90 μέσω της δυνατότητας εξάπλωσης στην Ανατολή. Τα μεγάλα ρεφορμιστικά εργατικά κόμματα στη Δύση συγκλονίστηκαν. Τα μαζικά ΚΚ, που είχαν παίξει καθοριστικό ρόλο στις μεταπολεμικές εξελίξεις, μπήκαν σε μια πορεία είτε αυτοδιάλυσης (Ιταλία, Ισπανία κλπ), είτε συρρίκνωσης (Γαλλία). Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα βρήκαν το άλλοθι για να επιταχύνουν δραματικά τη σοσιαλφιλελεύθερη μετάλλαξή τους. Σε μια περίοδο όπου το εργατικό κίνημα ήδη πιεζόταν από τη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική αναδιάρθρωση και επιθετικότητα, σε μια περίοδο όπου οι δυνάμεις της μετά το 1968 διεθνούς επαναστατικής Αριστεράς δεν ήταν επαρκείς ούτε ποσοτικά ούτε ποιοτικά για να αναλάβουν το καθήκον της οργάνωσης των εργατικών αγώνων, η διαλυτική υποχώρηση των μαζικών ρεφορμιστικών κομμάτων μετατράπηκε σε κρίση και υποχώρηση της εργατικής αντίστασης. Δεν αφορούσε μόνο τους αγώνες, αλλά και το πεδίο των ιδεών. Η κατάρρευση του σταλινισμού (γιατί αυτό είναι το «1989») θα μπορούσε, σε τελευταία ανάλυση, να είναι ένα βαθιά απελευθερωτικό γεγονός. Για δεκαετίες αυτό το γεγονός αποτελούσε την προϋπόθεση για μια δημιουργική αναγέννηση του επαναστατικού μαρξισμού, για μια επανασύνδεση της αυθεντικά μαρξιστικής στρατηγικής με τις πλατιές εργατικές και λαϊκές πρωτοπορίες, όπως είχε γίνει στα χρόνια γύρω από το 1917. Όμως, επίσης, για δεκαετίες οι πανίσχυροι μηχανισμοί των μαζικών ΚΚ στη Δύση υποστήριζαν στο εσωτερικό του εργατικού κινήματος ότι το αυθεντικό «παιδί» του 1917 ήταν ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» στην ΕΣΣΔ. Σε αυτό συμφωνούσαν οι καθεστωτικές καπιταλιστικές δυνάμεις, αλλά και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, που όριζαν τον σταλινισμό ως βολικό αντίπαλό τους. Οι μικρές δυνάμεις της επαναστατικής Αριστεράς, παρόλη τη

σημαντική ενίσχυσή τους μετά το διεθνές 1968 και παρά τη «ρωγμή» που είχε ανοίξει η διαφοροποίηση της Κίνας του Μάο και οι κριτικές των αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων, δεν αρκούσαν για να αντιστρέψουν την κατάσταση. Προσέφεραν πολύτιμες υπηρεσίες, ειδικά οι δυνάμεις του τροτσκιστικού ρεύματος, που θύμιζαν τις ανατροπές στη δεκαετία του ’30, την αντίσταση και το τραγικό τέλος της πλειοψηφίας των στελεχών του μπολσεβικισμού του ’17. Όμως παρέμεναν μειοψηφικές. Μετά το 1989 η ιδεολογική επίθεση των καθεστωτικών δυνάμεων, με την ενίσχυση της σοσιαλδημοκρατίας, έγινε καταιγιστική. Το σύνθημα για το «τέλος της ιστορίας» υποστηρίχθηκε από εκατοντάδες βιβλία, χιλιάδες συνέδρια, εκατομμύρια άρθρων στο «μεγάλο» Τύπο. Με στόχο να πείσουν τις μάζες ότι οι επαναστάσεις δεν είναι μόνο ανώφελες, αλλά και επικίνδυνες: οδηγούν, τάχα αντικειμενικά, σε δικτατορικά εκμεταλλευτικά καθεστώτα. Σε πολλές χώρες, ειδικά στο «κέντρο» του καπιταλιστικού συστήματος, αυτή η καμπάνια είχε αποτελέσματα. Που εκδηλώνονταν πολιτικά με την ισχύ του δόγματος ΤΙΝΑ («Δεν Υπάρχει Εναλλακτική») απέναντι στην εναλλαγή των δεξιών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στην κυβερνητική εξουσία, με μια καταθλιπτική σύγκλιση υπέρ των νεοφιλελεύθερων αντιμεταρρυθμίσεων που υπαγόρευε το κεφάλαιο. Ήταν αυτό που μας καλεί να αναγνωρίσουμε ο Ντανιέλ Μπενσαΐντ: «μια στρατηγική ήττα». Ασφαλώς όχι οριστική, όχι ιστορική. Ο «τυφλοπόντικας» της εργατικής αντίστασης εξακολουθούσε να σκάβει στο υπέδαφος. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 ο μεγάλος απεργιακός χειμώνας στη Γαλλία εγκαινίαζε την περίοδο της κλιμάκωσης της πάλης ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό, για να πάρει λίγο αργότερα τη σκυτάλη το μεγάλο διεθνές κίνημα ενάντια στη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, με το Σιάτλ, τη Γένοβα, τη Φλωρεντία, τις μεγάλες αντιπολεμικές κινητοποιήσεις της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Με το σύνθημα «Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός!». Τα μεγάλα γεγονότα που ακολούθησαν, με τους αγώνες στη Λατινική Αμερική, τις αραβικές εξεγέρσεις, την εργατική-λαϊκή αντίσταση στη νότια Ευρώπη κατά το ξέσπασμα της κρίσης του 2008 κ.ο.κ. είναι τμήματα της κολοσσιαίας προ-

σπάθειας για να βγει το εργατικό κίνημα και η παγκόσμια Αριστερά από τον βάλτο που τη βύθισε η κρίση/κατάρρευση του σταλινισμού. Οι αγώνες και οι δεμένες με αυτούς πολιτικές ανατροπές είναι αναντικατάστατες προϋποθέσεις γι’ αυτή την «έξοδο». Όχι όμως και οι μοναδικές. Τριάντα χρόνια μετά το σεισμό του 1989, οι αντιπαραθέσεις σχετικά με τα συμπεράσματα που πρέπει να βγάλει η Αριστερά, παραμένουν κρίσιμες. Το να καταλάβουμε παραμένει ένα καθήκον σημαντικό.

Κρατικός καπιταλισμός Στη μετεπαναστατική Ρωσία μέχρι το 19281929 το ζήτημα της εξουσίας είχε απαντηθεί με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Τα σοβιέτ είχαν μετατραπεί σε εικονικές σκιές. Όλη η εξουσία είχε μεταφερθεί στα χέρια της κομματικής γραφειοκρατίας, που συνενωνόταν ταχύτατα με την κρατική γραφειοκρατία και τους «διευθυντές» των μεγάλων παραγωγικών μονάδων. Στη δεκαετία του ’30 αυτό το «στρώμα» έλυσε με αιματηρό τρόπο τους λογαριασμούς του με κάθε πιθανό αντίπαλο: μέσα στην εργατική τάξη, που έχασε κάθε δυνατότητα συλλογικής έκφρασης, μέσα στο κόμμα όπου θερίστηκαν όλες οι τάσεις του ’17 (Τρότσκι, Ζινόβιεφ-Κάμενεφ, Μπουχάριν είναι μόνο οι γνωστές «κορυφές»), στους αγρότες και, τελικά, στον Κόκκινο Στρατό. Η γραφειοκρατία μετατράπηκε σε μια νέα κυρίαρχη τάξη. Τα μέλη της δεν έλεγχαν ατομικά τα μέσα παραγωγής, που παρέμεναν στην ιδιοκτησία του κράτους. Έλεγχαν όμως αποκλειστικά το κράτος και μέσα από αυτό την παραγωγή και την οικονομία. Το καθεστώς μετατράπηκε (όχι και τόσο «ειρηνικά»…) σε γραφειοκρατικό κρατικό καπιταλισμό, όπως πρωτοποριακά προειδοποίησαν μαρξιστές όπως η Ρ. Ντουναγέφσκαγια ή, πολύ πιο καθαρά, ο Τόνι Κλιφ. Είναι γνωστή μια αντίρρηση πολλών μαρξιστών, που ισχυρίζεται ότι δεν μπορεί να υπάρχει καπιταλισμός χωρίς την ατομική ιδιοκτησία των καπιταλιστών πάνω στα μέσα παραγωγής. Η άποψη αυτή δεν μειονεκτεί μόνο στην ανάλυση της μετεπαναστατικής Ρωσίας, αλλά επίσης στην κατανόηση του καπιταλισμού στη Δύση. Ο Ένγκελς μας έχει προειδοποιήσει ότι η ανάπτυξη και η συγκέντρωση του κεφαλαίου ωθεί σε υποβάθμιση το ζήτημα της ατομικής ιδιοκτησίας. Στα τραστ και στα μονοπώλια εμφανίζεται η έννοια της συλλογικής ιδιοκτησίας, όπως και, σε μεγάλο βαθμό, η εισαγωγή του σχεδίου σε βάρος του «αυθόρμητου» ανταγωνισμού μέσα στις αγορές. Αυτά ισχύουν περισσότερο σήμερα μέσα στις γιγάντιες πολυεθνικές: αλήθεια ποια είναι η έννοια του «ιδιοκτήτη» στην ΑΕ που προκύπτει από τη συνένωση της PSA και της FIAT-Chrysler στον κλάδο της παραγωγής αυτοκινήτων; Όμως, μεσολάβησε μια πιο συγκεκριμένη ιστορική πτυχή: Ο καπιταλισμός του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, του Μεσοπολέμου και του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου πέρασε μέσα από μια μακρά περίοδο ανάπτυξης/ανταγωνισμού, μέσα από την πολεμική προσπάθεια για κυριαρχία, με άμεση συνέπεια την τεράστια ενίσχυση

20 νοεμβρη 2019

ιστορια

15

κατάρρευσης του κρατικού καπιταλισμού

εράσματα, προοπτικές του ρόλου του κράτους στην οικονομία και στην παραγωγή. Η κρατικοκαπιταλιστική ανάπτυξη καθόρισε την ιστορία του καπιταλισμού και στη Δύση. Ο γραφειοκρατικός κρατικός καπιταλισμός στην ΕΣΣΔ «ταίριαζε» για μεγάλο χρονικό διάστημα με τη δυναμική του διεθνούς καπιταλισμού. Και αυτό είναι η βάση για την ερμηνεία των «επιτυχιών» του στον ανταγωνισμό με τη Δύση στο ίδιο χρονικό διάστημα. Όμως όχι χωρίς προβλήματα. Η στασιμότητα και οι απώλειες στο πεδίο της ανταγωνιστικότητας σε πολλούς κλάδους της παραγωγής ήταν η βάση για τις απόπειρες «μεταρρυθμίσεων» στο καθεστώς, πολύ πριν τον Γκορμπατσόφ, με πιο σημαντική την περίοδο του Χρουστσόφ στα μέσα της δεκαετίας του ’50, που συνδέθηκε με την πρώιμη και επιφανειακή «αποσταλινοποίηση» του 20ού συνεδρίου του ΚΚΣΕ. Η ερμηνεία εκείνης της πολιτικής ως μιας πρώτης απόπειρας «ανατροπής από τα μέσα» (ερμηνεία προσφιλής στους οπαδούς του σταλινισμού…) είναι εκτός τόπου και χρόνου: ο Χρουστσόφ ήταν ο επικεφαλής της άμυνας στο Στάλινγκραντ και όταν χρειάστηκε να δοκιμαστεί η αποφασιστικότητά του, δεν δίστασε να στείλει τα τανκς στην Ουγγαρία το 1956. Οι «μεταρρυθμίσεις» που αποσκοπούσαν σε ένα μεγαλύτερο άνοιγμα στην παγκόσμια αγορά, σε μια «φιλελευθεροποίηση» που θα επέτρεπε μια ευρύτερη και πιο αποδοτική οργάνωση των κοινωνικών συμμαχιών της κυρίαρχης κρατικοκαπιταλιστικής νομενκλατούρας, είχαν περιορισμένα αποτελέσματα και σύντομα ανακόπηκαν, οδηγώντας στην ανατροπή της ηγεσίας Χρουστσόφ και στην περίοδο της «στασιμότητας» επί Μπρέζνιεφ. Οι αλλαγές στο διεθνές πεδίο έβαλαν στο καθεστώς καθοριστικές πιέσεις. Με το ξέσπασμα της κρίσης του 1973, ο καπιταλισμός στη Δύση άρχισε σταδιακά να διαμορφώνει τις απαντήσεις του, τόσο σχετικά με την κρίση, όσο και απέναντι στις μεγάλες κοινωνικές κατακτήσεις του κινήματος της δεκαετίας του ’60. Η άνοδος στην εξουσία του Ρίγκαν και της Θάτσερ σηματοδότησε το ξέσπασμα της νεοφιλελεύθερης επίθεσης του κεφαλαίου. Οι «αναδιαρθρώσεις» που ενσωμάτωναν στην παραγωγή τις νέες τεχνολογίες, οι ιδιωτικοποιήσεις, η βαθιά διάβρωση του κοινωνικού κράτους, έγιναν παντού το κέντρο της πολιτικής των κυρίαρχων τάξεων και των κυβερνήσεών τους. Το καθεστώς στην Ανατολή, παραμένοντας στάσιμο στις παλιότερες συνταγές, έχανε ολοφάνερα την κούρσα του ανταγωνισμού. Η ήττα των Ρώσων κατά την εισβολή τους στο Αφγανιστάν σήμανε συναγερμό: απέδειξε ότι η καθυστέρηση περιλάμβανε πλέον και τον καθοριστικής σημασίας πολεμικό τομέα. Αυτή ήταν η δυναμική που έσπρωχνε ξανά προς τους «μεταρρυθμιστές»: μετά τον θάνατο του Μπρέζνιεφ, ο Αντρόποφ και μετά το σύντομο «διάλλειμα» του Τσερνιέκο, ο Γκορμπατσόφ. Οι ηγέτες που σημάδεψαν αυτή την πορεία (ο Χρουστσόφ του Στάλινγκραντ, ο Αντρόποφ και ο Γκορμπατσόφ της KGB…) βγήκαν μέσα από τα σπλάχνα του καθεστώτος, καθορίζονταν από τις

εσωτερικές πιέσεις που αυτό αντιμετώπιζε και όχι από κάποια υποθετική «επιρροή» της Δύσης. Γι’ αυτό είχαν την υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας της κρατικοκαπιταλιστικής νομενκλατούρας. Αυτό αποδείχθηκε, όταν ένα εξαιρετικά μειοψηφικό τμήμα επιχείρησε να αντιδράσει στις «μεταρρυθμίσεις» Γκορμπατσόφ με το πραξικόπημα. Κατέρρευσαν σε 2-3 μέρες και άνοιξαν το δρόμο στον ανεξέλεγκτο καλπασμό του Γέλτσιν, σε μια πορεία εμπέδωσης του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού χωρίς προσχήματα και χωρίς αναισθητικό για τα τραύματα που η μετατροπή των κρατικοκαπιταλιστών σε ολιγάρχες προκαλούσε στην κοινωνική πλειοψηφία. Ο Γκορμπατσόφ, παρά την πλειοψηφική υποστήριξη από τη νομενκλατούρα, δεν ήταν παντοδύναμος. Έχασε τελείως τον έλεγχο πάνω στην Περεστρόικα και στη Γκλάσνοστ, γιατί η καθυστέρηση που είχε προϋπάρξει ήταν σημαντική, γιατί οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις δεν ήταν πλέον εφικτό να εισαχθούν στην ΕΣΣΔ με σταδιακό και ομαλό τρόπο. Το καθεστώς είχε να περάσει μέσα από μια χαοτική και επικίνδυνη κρίση. Σήμερα, υπό την ηγεσία του Πούτιν, έχει σε μεγάλο βαθμό ανασυνταχθεί. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Πούτιν προέρχεται επίσης από τα σπλάχνα του παλιού καθεστώτος, από τις μυστικές υπηρεσίες που, μέσα στη γενικότερη γραφειοκρατική χαύνωση, παρέμειναν το κύριο «πολιτικό» κέντρο, το κέντρο που γνώριζε καλύτερα απ’ όλους τι πραγματικά συμβαίνει στην ΕΣΣΔ. Ούτε είναι τυχαίο ότι στο σύγχρονο καθεστώς στη Ρωσία, η κυρίαρχη τάξη, από τους ολιγάρχες μέχρι τους στρατιωτικούς, συσπειρώνεται γύρω από μια «αφήγηση» που ενσωματώνει όλες τις παραδόσεις του μεγαλορωσικού εθνικισμού: από τον Ιβάν τον Τρομερό, στον Στάλιν και σήμερα στον Πούτιν.

Εργατικές εξεγέρσεις

Όλη αυτή η πορεία δεν ξεδιπλώθηκε χωρίς εσωτερικό αντίπαλο δέος. Στη Δύση είναι βαθιά υποτιμημένη η ιστορία της ταξικής αντίστασης στην Ανατολή σε όλη αυτή την εποχή.

Αντίσταση που κορυφωνόταν, συχνά, σε εξεγέρσεις που συντάραξαν την Ανατολική Ευρώπη. Στην Ανατολική Γερμανία το 1953, στην Ουγγαρία το 1956, στην Τσεχοσλοβακία το 1968, στην Πολωνία του ’50, του ’60 και του ’80 κ.ο.κ. Οι εξεγέρσεις αυτές συκοφαντήθηκαν από ένα μεγάλο τμήμα της Αριστεράς στη Δύση, που τις θεώρησε σαν υποκινούμενες από τον ιμπεριαλισμό. Αυτό δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα: Αφενός, οι ιμπεριαλιστές δεν κάνουν τις δουλειές τους με εργατικά κινήματα, με συνδικάτα και εξεγερτικές συνήθειες, που έχουν την επικίνδυνη ιδιότητα να εξαπλώνονται πέρα από σύνορα. Αφετέρου, η πραγματική ιστορία του «Ψυχρού Πολέμου» είναι ότι επρόκειτο για αντιπαράθεση, αλλά για πειθαρχημένη αντιπαράθεση, στη βάση της «ειρηνικής συνύπαρξης». Οι δύο «πόλοι» κυριαρχίας αναγνώριζαν την πρωτοκαθεδρία του καθενός στο να λύνει, όσο βίαια κι αν χρειαστεί, τα προβλήματα στον αναγνωρισμένο χώρο επιρροής του, στην εσωτερική του αυλή. Αυτό ερμηνεύει την «αυτοσυγκράτηση» των ΗΠΑ και της ΕΟΚ απέναντι σε γεγονότα όπως η ρωσική εισβολή στην Ουγγαρία ή στην Τσεχοσλοβακία, αλλά και τη «χαλαρή» στάση της ΕΣΣΔ απέναντι στην αμερικανική επιδρομή στο Βιετνάμ ή στη χούντα του Βιντέλα στην Αργεντινή. Οι εξεγέρσεις στην Ανατολική Ευρώπη στράφηκαν συχνά στην εργατική επαναστατική παράδοση. Η Ουγγαρία το ’56 είχε ως βασική διεκδίκηση το «όλη η εξουσία στα σοβιέτ». Στην Πολωνία η παρατεταμένη αντίσταση ανέδειξε την κριτική του καθεστώτος ως κρατικοκαπιταλιστικό (με την «Ανοιχτή Επιστολή στο Κόμμα» των Κουρόν και Μοτζελέφσκι) και οργανωνόταν με βάση τις εργατικές και σοσιαλιστικές παραδόσεις της αντίστασης. Το γεγονός ότι μέσα στη χαοτική κλιμάκωση της κρίσης γύρω από το 1989 αυτό το «ρεύμα» έχασε την πολιτική μάχη, ηττήθηκε από τις ιδέες και τους οπαδούς του ρεύματος που υποσχόταν την ελευθερία μέσα από τη στροφή στην αγορά και στην ατομική ιδιοκτησία, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει.

Κι εμείς, άλλωστε, στη Δύση συχνά ηττηθήκαμε μέσα από την πρόσδεση στην ουρά αστικών δημοκρατικών δυνάμεων και ιδεών.

Έξοδος

Η κατάρρευση του σταλινικού κρατικού καπιταλισμού είναι ένα γεγονός κοσμοϊστορικής σημασίας. Έχει συντελεστεί παντού: για παράδειγμα στην Κίνα, η ΚΕ του ΚΚ Κίνας εξακολουθεί να βρίσκεται στην κορυφή μιας πυραμίδας εξουσίας, μεγάλης ισχύος. Κανείς όμως δεν μπορεί πλέον να ισχυριστεί ότι η «κινεζοποίηση» αποτελεί «όραμα» για τους εργάτες σε όποια γωνιά της γης. Οι συνέπειες της κατάρρευσης υπήρξαν, τελικά, σκληρές για όλους μας, ακόμα και για όσους προειδοποιούσαν από παλιότερα για τον εκφυλισμό του καθεστώτος εκεί. Τιτάνιες δυνάμεις εργάστηκαν και εργάζονται για να συμπαρασύρει η κατάρρευση του γραφειοκρατικού κρατικού καπιταλισμού το απελευθερωτικό όραμα του 1917. Το «Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός!» υπήρξε μια «στιγμή» ανασυγκρότησης. Όμως, όπως λέει ο Μπενσαΐντ, το σύνθημα αυτό εκφράζει μια «ουτοπική αμηχανία». Ποιος είναι αυτός ο κόσμος και πώς θα φτάσουμε εκεί; Στην απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα η εργατική-σοσιαλιστική-επαναστατική παράδοση του 1917, η παράδοση της 3ης Διεθνούς στην εποχή του Λένιν, είναι αναντικατάστατης σημασίας. Οι παραδόσεις «ξαναζωντανεύουν», όταν συνδέονται στην πράξη με πλατιές κοινωνικές πρωτοπορίες, όταν γίνονται οδηγός για δράση μεγάλων σύγχρονων κινημάτων. Αυτό είναι το κεντρικό καθήκον της σύγχρονης εποχής. Που άρχισε μετά το «1989» και συνεχίζεται, με τα πάνω της και τα κάτω της, ακόμα και σήμερα. Το γεγονός ότι στην κατεύθυνση αυτή «εργάζονται» εκατομμύρια άνθρωποι διεθνώς (στη Χιλή, στο Εκουαδόρ, στην Αλγερία, στο Ιράκ, στο Λίβανο, στη Γαλλία, στην Καταλονία κ.ο.κ.) είναι η βάση για την αισιόδοξη εκτίμηση: Το εργατικό κίνημα και η κομουνιστική Αριστερά θα βγουν από το βάλτο που βυθίστηκε το κρατικοκαπιταλιστικό καθεστώς.

16

αντιρατσισμος

20 νοεμβρη 2019

Ο ρατσισμός στα ΜΜΕ, η αλληλεγγύη στους δρόμους Του Νικόλα Κολυτά

Τ

ο προσφυγικό ζήτημα συνεχίζει μέχρι και σήμερα να αποτελεί μια ανοιχτή πληγή. Όλες οι κυβερνήσεις τα προηγούμενα χρόνια επέμεναν στη λογική της αποτροπής, της απώθησης και της απέλασης. Το ίδιο κάνει και η κυβέρνηση της ΝΔ και μάλιστα με αρκετά αποφασιστικό τρόπο. Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες είναι αντιμέτωποι με μια εχθρική πολιτική, που δεν τηρεί ούτε την προστασία θεμελιωδών δικαιωμάτων.

Είναι γνωστό ότι οι συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι τραγικές. Πρόκειται για υπεράριθμες δομές, χωρίς επαρκή στέγαση, με ελλιπή θέρμανση το χειμώνα και κλιματισμό το καλοκαίρι, με πολύ άσχημες συνθήκες υγιεινής και ελλείψεις σε σίτιση, ρουχισμό και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Ιδιαίτερα κατά τους χειμερινούς μήνες οικογένειες με μικρά παιδιά βρέθηκαν στο έλεος του κρύου, της λάσπης και της βροχής. Η κρατική πρόληψη για όλα τα παραπάνω υπήρξε μηδαμινή και έτσι τα στρατόπεδα έμοιαζαν με αποθήκες ψυχών. Σύμφωνα με το «Εθνικό Συντονιστικό Κέντρο Ελέγχου Συνόρων» μόνο στη Μόρια, σε μια δομή που μπορεί να φιλοξενήσει 3.000 πρόσφυγες, διέμεναν 14.919. Αντιλαμβάνεται, λοιπόν, και ο πιο αδαής το τι τραβούσαν οι πρόσφυγες σε αντίστοιχες δομές σε άλλα νησιά. Με εγκληματική καθυστέρηση η κυβέρνηση μεταφέρει τμηματικά πρόσφυγες στην ενδοχώρα, χωρίς όμως να έχει εξασφαλίσει επαρκείς δομές, στις οποίες θα διαμείνουν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αντίδραση των προσφύγων, που δεν αντέχουν να υπομείνουν ξανά τις ίδιες άθλιες συνθήκες. Η κυβέρνηση τους στοιβάζει μέχρι και σε εγκαταλειμμένα μοναστήρια προκειμένου να αποσυμφορήσει τα νησιά. Στην Ηλεία οι πρόσφυγες αντέδρασαν αρνούμενοι να διαμείνουν σε μοναστήρι που δεν πληρούσε στοιχειώδεις προϋποθέσεις και ύστερα από παρέμβαση του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης, πάρθηκε απόφαση για μεταφορά τους σε άλλη δομή στη Βόρεια Ελλάδα. Την ίδια στιγμή αυτή η κατάσταση έδινε πάτημα σε ακροδεξιά στοιχεία να ξεδιπλώσουν για μια φορά ακόμη το ρατσιστικό τους μίσος.

ΜΜΕ και προσφυγικό

Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι η επικοινωνιακή κάλυψη των παραπάνω γεγονότων. Η πλειοψηφία των ΜΜΕ έδειξε μεγαλύτερη ευαισθησία για τις μπριζόλες των «Ενωμένων Μακεδόνων» παρά για τα δίκαια αιτήματα των προσφύγων και τις μαζικότατες δράσεις αλληλεγγύης. Στο περίφημο μπάρμπεκιου που στήθηκε από ακροδεξιούς απέναντι από προσφυγική δομή στα Διαβατά, παραβρέθηκαν λίγοι «υπερπατριώτες» και ο Παναγιώτης Ψωμιάδης. Τα βίντεο και οι φωτογραφίες τούς δείχνουν να τρώνε λαίμαργα τα καλαμάκια, φορώντας μπλούζες με ελληνικές σημαίες και τον ήλιο της Βεργίνας, αντί να δείχνουν τα πεινασμένα προσφυγόπουλα που ζητούν τα απολύτως στοιχειώδη για να ζήσουν αξιοπρεπώς. Αυτό προφανώς εξυπηρετεί τη συνολικότερη αντιπροσφυγική κατεύθυνση που έχει υιοθετήσει η ΝΔ. Η συγκεκριμένη απάνθρωπη μεθοδολογία αντιμετώπισης ενός σοβαρού ζητήματος πολλές φορές, όμως, επιφέρει τα αντίστροφα αποτελέσματα. Εκτός από τις τριβές στο ίδιο το εσωτερικό της ΝΔ, με την Μπακογιάννη να προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα των Κυρανάκηδων και των Μπογδάνων, το πιο σημαντικό είναι ότι υπάρχουν μαζικές

αντιδράσεις από την πλειοψηφία του κόσμου. Στα Γιαννιτσά και την Κατερίνη οι πολύ μικρές εθνικιστικές μαθητικές διαδηλώσεις που έτυχαν ιδιαίτερης προσοχής από τα ΜΜΕ, πήραν την απάντησή τους από το μεγαλύτερο κομμάτι της εκπαιδευτικής κοινότητας. Το 15μελές μαθητικό συμβούλιο του Μουσικού Σχολείου Σερρών εξέδωσε μια υποδειγματική ανακοίνωση με την οποία καλωσόριζε τα προσφυγόπουλα στα σχολεία. Στη Θεσσαλονίκη Φοιτητικοί Σύλλογοι και μαθητικά συμβούλια έχουν συστήσει επιτροπές αλληλεγγύης και καλωσορίσματος των προσφύγων. Όλα τα παραπάνω βέβαια δέχονται τον αποκλεισμό των κυρίαρχων μίντια, που εστιάζουν σε λίγες δεκάδες άτομα που φωνάζουν συνθήματα μίσους.

Ευθύνες και καθήκοντα

Προφανώς για όλα τα παραπάνω υπάρχουν σαφέστατες ευθύνες. Η ΝΔ συνεχίζει και ως ένα βαθμό εμπλουτίζει μια ήδη εχθρική πολιτική προς τους πρόσφυγες. Πατάει πάνω στη Συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, στο ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, στη Frontex στα σύνορα και στις ήδη υποβαθμισμένες δομές που αξιοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να προχωρήσει ένα βήμα παρακάτω. Να δυσκολέψει τις διαδικασίες χορήγησης ασύλου, να αυξήσει τις περιπολίες στα παράλια των νησιών, να μετεγκαταστήσει τους πρόσφυγες σε ενδεχόμενες κλειστές δομές στο προσεχές μέλλον και να αυξήσει τον αριθμό των απελάσεων. Το σύνολο της αντιπροσφυγικής αυτής πολιτικής απαιτεί και την ανάλογη δημοσιογραφική κάλυψη. Αυτός είναι και ο λόγος που τα ΜΜΕ εστιάζουν στη ρατσιστική ανάρτηση του παλαίμαχου ποδοσφαιριστή Αλέξη Αλεξανδρή, παρά στις κινητοποιήσεις χιλιάδων ανθρώπων υπέρ των προσφύγων. Όλα τα παραπάνω καθιστούν αναγκαία την επαγρύπνηση και την περεταίρω ενεργοποίηση του αντιρατσιστικού κινήματος και του κόσμου της αλληλεγγύης. Οι διαδηλώσεις, τα ψηφίσματα, οι συγκεντρώσεις υποδοχής και η ουσιώδης σύνδεση με τη μεγάλη μάζα των προσφύγων αποτελούν τα πρώτα αναγκαία βήματα απάντησης στο ρατσιστικό κατήφορο της κυβέρνησης. Απέναντι στη στοχοποίηση και το στιγματισμό των προσφύγων και των μεταναστών πρέπει να προτάξουμε την αντίθεσή μας στις πολιτικές που γεννούν φτώχεια, πόλεμο και ρατσισμό. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον για όλους και όλες.

μικρά αντιρατσιστικά

Μεταφορές στην ενδοχώρα

Το γεγονός ότι άνθρωποι ζουν μόνιμα σε σκηνές είναι από μόνο του απαράδεκτο ως «κανονικότητα», την οποία δεν πρέπει να συνηθίσουμε. Αλλά γίνεται πάντα πολύ πιο τραγικό ως υπενθύμιση, όποτε χαλάει ο καιρός. Το δράμα κάθε χειμώνα στα νησιά είναι η πιο χαρακτηριστική περίπτωση. Αλλά και στις «δομές» της ενδοχώρας και σε πιο απλές καιρικές συνθήκες αναδεικνύεται το έγκλημα. Αρκούσαν η έντονη βροχόπτωση των περασμένων ημερών για να αφεθούν οι πρόσφυγες του Ελαιώνα να βουλιάξουν σε λάσπες. Και αυτό μαθεύτηκε λόγω καταγγελιών αλληλέγγυων. Πόσοι άλλοι, σε πόσα στρατόπεδα είναι υποχρεωμένοι να τρέμουν μην τυχόν και… βρέξει πολύ; Κατά τα άλλα, η κυβέρνηση «απελευθερώνει» πρόσφυγες από τις «άθλιες» συνθήκες που επικρατούν, λέει, στις καταλήψεις στέγης. Σε αυτές τουλάχιστον δεν κινδυνεύεις με την πρώτη βροχή. Ούτε πεθαίνουν 9μηνα βρέφη από αφυδάτωση, όπως συνέβη πρόσφατα στη Μόρια…

Ιδρύθηκε κι επίσημα ο νέος φορέας των αποχωρησάντων από τη Χρυσή Αυγή. Με όνομα «Εθνική Λαϊκή Συνείδηση» (βλ. εθνικοσοσιαλιστική, σαν τον «λαϊκό εθνικισμό» της Χρυσής Αυγής) και παρόντες μέλη του φορέα του στρατηγού Συναδινού (πρώην ευρωβουλευτής με τη ΧΑ), άτομα του ΛΑΟΣ κ.ο.κ. Ένας από τους συγγραφείς της διακήρυξης του νέου φορέα επισημαίνει ότι «Τα πιο πετυχημένα νεοεθνικιστικά κόμματα δεν θέλουν ούτε να ακούσουν για ναζισμό και φασισμό!», εξηγώντας ότι «παρά τα επιτεύγματά τους», αυτά τα ρεύματα είναι «ξεπερασμένα» και εισηγούμενος ουσιαστικά τη «μεταμφίεση» που ακολούθησε η άκρα Δεξιά σε μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες για να αποφύγει το «στίγμα». Αλλά με ηγέτη τον τραμπούκο Λαγό και με ιδεολογική καθοδήγηση από τον πατενταρισμένο ναζιστή πατέρα Πλεύρη, όλοι καταλαβαίνουμε τι εκφράζει ο νέος φορέας. Ο φορέας θα κάνει ιδρυτικό συνέδριο την άνοιξη, περιμένοντας λογικά την έκβαση της δίκης και τις όποιες ανακατατάξεις θα προκαλέσει το αποτέλεσμά της στις γραμμές των νεοναζί και της ακροδεξιάς.

Στην ιδρυτική εκδήλωση, η ομιλία του Λαγού ήταν γεμάτη αναφορές στην «αντρίκεια» στάση του στη Δίκη, «σε αντίθεση με άλλους». Η αλήθεια είναι ότι ο «άλλος», ο Μιχαλολιάκος, δεν δικαίωσε όποιον (οπαδό ή εχθρό) περίμενε κάποια ιστορική απολογία. Σε γενικές γραμμές ήταν απασχολημένος με το να αποποιείται κάθε ευθύνης και να «δίνει» έμμεσα συναγωνιστές του…

Σε μια συνέντευξή του, ο Όσκαρ Λαφοντέν κλήθηκε να τοποθετηθεί για τη διαμάχη που έχει προκαλέσει στο γερμανικό Αριστερό Κόμμα η στάση του (και άλλων) γύρω από το μεταναστευτικό. Ξεκίνησε από τη θέση ότι είναι καλύτερο «να βοηθάς μεγάλο αριθμό ανθρώπων στους καταυλισμούς» στην περιφέρεια από ό,τι «τους σχετικά λιγότερους που έρχονται σ’ εμάς». Όταν ρωτήθηκε γιατί να μην γίνονται και τα δύο, εξήγησε ότι «είναι καλύτερα να χτίζεις νοσοκομεία στην Αφρική, παρά να αποσπάς γιατρούς από την Αφρική», λέγοντας ότι «αυτό είναι νεοαποικισμός». Πίσω από αυτή την «αντι-ιμπεριαλιστική» ρητορεία, εξήγησε το πρόβλημά του με την πλειοψηφική γραμμή του κόμματος. «Αυτό δεν είναι ανοιχτά σύνορα για όλους, αλλά ανοιχτό κοινωνικό κράτος για όλους». Κι όταν ρωτήθηκε γιατί όχι μια κοινωνική πολιτική για όλους, αφού «χρήμα υπάρχει αρκετό», απάντησε ότι αυτό (ότι υπάρχει χρήμα) «είναι το τεράστιο ψέμα του πρασινοφιλελεύθερου περιβάλλοντος». Νομίζαμε ότι βάση κάθε ταξικήςαριστερής πολιτικής είναι η πεποίθηση ότι ο παραγόμενος πλούτος μπορεί να αναδιανεμηθεί δημοκρατικά και να καλύψει τις ανάγκες των «από κάτω». Και μέχρι πρότινος, οι «αντι-δικαιωματικοί» στην Αριστερά φορούσαν τον μανδύα μιας δήθεν αδιάλλακτης «ταξικότητας». Τελικά, όταν πιέζονται από ερωτήματα που θέτουν το ζήτημα σε ταξική βάση (κοινωνικό κράτος για όλους), πάνε πίσω κι από αυτό και μας αποκαλύπτουν ότι «δεν υπάρχουν λεφτά»…

διεθνη

20 νοεμβρη 2019

17

Στις 10 Νοέμβρη πραγματοποιήθηκαν εκ νέου εκλογές στο Ισπανικό Κράτος. Αν και το κόμμα των Σοσιαλιστών βγήκε πρώτο σε ψήφους, για άλλη μια φορά δεν κατορθώνει να συγκεντρώσει την απαραίτητη πλειοψηφία προκειμένου να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Η κυβέρνηση συνεργασίας μοιάζει μονόδρομος για το ισπανικό σύστημα, προκειμένου να αποφευχθεί το ενδεχόμενο νέων εκλογών. Λίγες μέρες μετά τα αποτελέσματα των εκλογών, ο Πέδρο Σάντσες (ηγέτης του PSOE) και ο Πάμπλο Ιγλέσιας ανακοίνωσαν τη συμφωνία τους για συγκυβέρνηση. Η πλειοψηφία του προοδευτικού κόσμου στην Ισπανία και την Ευρώπη δείχνει ανακουφισμένη από αυτή την εξέλιξη. Στο άρθρο που ακολουθεί, ο πολιτικός επιστήμονας Χάιμε Παστόρ, εκδότης του περιοδικού Viento Sur και ιστορικό στέλεχος της ισπανικής οργάνωσης της αριστεράς Anticapitalistas, επισημαίνει τους κινδύνους μιας τέτοιας συνεργασίας. Η συμβολή είναι πολύτιμη ενόψει των επικίνδυνων σταυροδρομιών, στα οποία θα βρεθεί η ισπανική αριστερά το επόμενο διάστημα. Τη μετάφραση έκανε η Κατερίνα Σεργίδου.

Προσυμφωνία PSOE και Unidas Podemos

Γεμάτη ασάφειες, παραλείψεις και… επικίνδυνες συγκεκριμενοποιήσεις Του Χάιμε Παστόρ

Ε

χθές την Τρίτη [στις 12 Νοέμβρη] το μεσημέρι, πληροφορηθήκαμε την αναπάντεχη είδηση μιας προ-συμφωνίας ανάμεσα στον Πέδρο Σάντσες και τον Πάμπλο Ιγκλέσιας για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας με στόχο την τετραετή θητεία. Μετά από μισό χρόνο διαπραγματεύσεων και νέων εκλογών στις οποίες τόσο το κόμμα των Σοσιαλιστών όσο και ο σχηματισμός Unidas Podemos υπέστησαν απώλεια ψήφων και βουλευτικών εδρών, ήταν λογικό αυτή η συμφωνία εξπρές να προκαλέσει μια γενικευμένη έκπληξη, ιδιαίτερα μετά τη δεξιά στροφή που έκανε ο ηγέτης των Σοσιαλιστών κατά τη διάρκεια της προεκλογικής καμπάνιας. Μία από τις αναγνώσεις στην οποία αυτή η συμφωνία μας υποχρεώνει να σταθούμε, είναι μια καθαρή δήλωση προθέσεων γεμάτη γενικολογίες και ασάφειες όλως τυχαίως για κεντρικά πολιτικά ζητήματα για τα οποία η νέα κυβέρνηση θα πρέπει να αναπτύξει τις θέσεις της.

Καταλονία

Το πρώτο ζήτημα σχετίζεται με την Καταλονία, που στο κείμενο συμφωνίας αναπτύσσεται στο σημείο 9: «Να εγγυηθεί τη συμβίωση στην Καταλονία: Η κυβέρνηση της Ισπανίας θα έχει ως προτεραιότητα την εγγύηση της συνύπαρξης στην Καταλονία και την επιστροφή της πολιτικής ζωής στην κανονικότητα. Με αυτό τον στόχο ο διάλογος θα γίνει με όρους κανονικότητας, αναζητώντας τρόπους κατανόησης και συμφωνιών, πάντα μέσα στο πλαίσιο που ορίζει το Σύνταγμα. Επίσης θα ενδυναμωθεί το κράτος των Αυτονομιών για να εξασφαλιστεί η κατάλληλη απόδοση των δικαιωμάτων και των υπηρεσιών, που βρίσκονται εντός των δικών τους δικαιοδοσιών. Εγγυώμαστε την ισότητα για όλους τους Iσπανούς». Όπως γίνεται φανερό σε αυτή την παράγραφο, προϋποτίθεται η θέση όχι μόνο των σοσιαλιστών, αλλά επίσης και του κόμματος της δεξιάς και του κόμματος των Πολιτών (Ciudadanos) που βρίσκεται σε αποσύνθεση: ότι το καταλανικό ζήτημα αποτελεί μια σύγκρουση ανάμεσα σε Καταλανούς και όχι ανάμεσα στην πλειοψηφία των Καταλανών και το ισπανικό κράτος. Προτείνεται μάλιστα να αναζητηθούν τρόποι κατανόησης και κοινοί τόποι πάντα μέσα στο πλαίσιο που ορίζει το Σύνταγμα», στην οποία πρόταση προστίθεται η τελευταία «φρασούλα» ότι εγγυόμαστε την ισότητα ανάμεσα σε όλους

τους Ισπανούς. Πρόκειται για ψευδές επιχείρημα, με στόχο την άρνηση της εθνικής και πολιτισμικής διαφορετικότητας που υπάρχει μέσα στο ισπανικό κράτος. Καμία κουβέντα για πολύ-εθνικότητα, ούτε για βούληση να παύσει η ποινικοποίηση ή για τις κατασταλτικές συνέπειες που είχε και συνεχίζει αυτή να έχει.

Οικονομία

To άλλο ζήτημα, που μέσα στην ασάφειά του αποσαφηνίζεται, βρίσκεται στο σημείο 10, όπου, αν και μιλά για «φορολογική δικαιοσύνη» (πώς;), αποδέχεται την πειθαρχία στους προϋπολογισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τον ευφημισμό ενός «ισορροπημένου προϋπολογισμού». «Η αξιολόγηση και ο έλεγχος των δημόσιων εξόδων είναι κρίσιμος για τη βιωσιμότητα ενός κράτους πρόνοιας, συμπαγούς και ανθεκτικού». Συνοψίζοντας, γίνονται εμμέσως αποδεκτοί οι νεοφιλελεύθεροι περιορισμοί λιτότητας, χωρίς καμία αναφορά στην κατάργηση του άρθρου 135 του Συντάγματος, του οποίου η μεταρρύθμιση το Σεπτέμβρη του 2011 θεσμοθέτησε την υπακοή στη χρεοκρατία. Είναι αλήθεια ότι σε άλλα σημεία γίνεται λόγος για «πάλη ενάντια στην εργασιακή ανασφάλεια» (χωρίς όμως την ακύρωση των δύο τελευταίων εργατικών μεταρρυθμίσεων του κόμματος των σοσιαλιστών και της δεξιάς), τη «θωράκιση των συντάξεων», τη «στέγη ως δικαίωμα και όχι μόνο ως εμπόρευμα» (πώς;) τον «αγώνα ενάντια στην κλιματική αλλαγή» (αν και στο σημείο 1 γίνεται λόγος για ενίσχυση της ανάπτυξης), το «δικαίωμα σε έναν αξιοπρεπή θάνατο», την «Ισπανία ως χώρα μνήμης και αξιοπρέπειας» για «φεμινιστικές πολιτικές» ή «τη στήριξη μιας Ισπανίας που ερημώνει», όμως, όπως μπορεί να γίνει κατανοητό, όλα αυτά λέγονται χωρίς καμία συγκεκριμενοποίηση και με χαρακτηριστικές παραλείψεις, όπως είναι η απουσία αναφοράς στην αλλαγή των μεταναστευτικών πολιτικών θανάτου στη Μεσόγειο, το κλείσιμο των κέντρων κράτησης ή η ακύρωση του νόμου-«φίμωτρο», παλιού και νέου, σε αντίθεση με τα σημεία 9 και 10 που ήδη αναφέρθηκαν και που καθιστούν τον σκληρό πυρήνα της πολιτικής που το PSOE θέλει να συνεχίσει, για να διασφαλίσει την ηγεμονία του στην πιθανή νέα κυβέρνηση. Κάτι που μένει να φανεί, αφού πρέπει πρώτα να εξασφαλιστούν οι απαραίτητες ψήφοι για τη διαδικασία ψήφου εμπιστοσύνης τουλάχιστον σε έναν δεύτερο γύρο, με απλή πλειοψηφία. Μετά τα αποτελέσματα που αντιστοιχούν σε συγκεκριμένους αριθμούς κοινοβουλευτικών εδρών, τα βλέμματα

στρέφονται τώρα στην Εσκέρρα Ρεπουμπλικάνα [Σ.τ.Μ: σοσιαλδημοκρατική καταλανική δύναμη υπέρ της ανεξαρτησίας], η οποία το τελευταίο διάστημα επέδειξε διαθεσιμότητα για διάλογο με το PSOE, αν και μέχρι στιγμής χωρίς επιτυχία. Σε κάθε περίπτωση, ούτε η συνέχιση μιας κατασταλτικής πολιτικής, ούτε οι επικείμενες νέες εκλογές στην Καταλονία την Άνοιξη, αφήνουν πολλά περιθώρια για μανούβρες στην ηγεσία της Εσκέρρα Ρεπουμπλικάνα, ιδιαίτερα όταν αυτή βρίσκεται σε ανοιχτό ανταγωνισμό με το Junts Pel Si [Σ.τ.Μ: το κόμμα του Πουιτζντεμόντ, δεξιά υπέρ της αυτονομίας] και την CUP [ριζοσπαστικός αριστερός σχηματισμός συνελευσιακής δομής], τα οποία είναι διατεθειμένα να ψηφίσουν ΟΧΙ στη διαδικασία ψήφου εμπιστοσύνη. Η αντίδραση λοιπόν της Εσκέρρα Ρεπουμπλικάνα απέναντι σε αυτή την προ-συμφωνία ήταν η απαίτηση στησίματος ένα τραπεζιού διαπραγματεύσεων και ενός διαλόγου ανάμεσα σε ίσους σε κρατικό επίπεδο, στο οποίο θα μπορούσαν να συζητηθούν όλα, όπως για παράδειγμα, η αναγνώριση ότι το καταλανικό ζήτημα είναι μία πολιτική σύγκρουση και ότι πρέπει να λυθεί πολιτικά και όχι δικαστικά και επίσης να γίνει συζήτηση γύρω από το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Πρόκειται για ζητήματα που υπερβαίνουν τα καλά λόγια και που δύσκολα θα αποδεχτεί ο Πέδρο Σάντσες, παρόλο που δεν αποκλείεται να δούμε κάποια αποκλιμάκωση του ζητήματος τις επόμενες εβδομάδες. Το βασικό του επιχείρημα πάντως, πιθανότατα θα είναι η κριτική στην Εσκέρρα Ρεπουμπλικάνα για το τι θα σημαίνει να ψηφίσει αρνητικά στη διαδικασία ψήφου εμπιστοσύνης, μαζί με το VOX, το δεξιό κόμμα (PP) και το κόμμα των Πολιτών. Με αυτό θα επιχειρήσει να πετύχει τελικά την αποχή της.

Αντιδράσεις

Όσον αφορά το PP, που αποτελεί την άλλη εναλλακτική συμμαχία για την οποία πιέζουν οι μεγάλες οικονομικές δυνάμεις και το βαθύ κράτος, δεν μας εκπλήσσει η οργισμένη αντίδρασή του απέναντι σε αυτή τη συμφωνία. Στην πραγματικότητα, παρά τις διακηρύξεις του αρχηγού τους ο οποίος απορρίπτει οποιαδήποτε δυνατότητα συμφωνίας, περιμένουν το κάλεσμα του Σάντσες, ώστε να θέσουν τους όρους τους για μία πιθανή αποχή, για λόγους αντίληψης της έννοιας του κράτους, ούτως ώστε να αποφευχθεί μία νέα εκλογική διαδικασία. Όσον αφορά το ακροδεξιό κόμμα VOX, δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για την αντίδρασή του. Καλεί σε πόλεμο ενάντια

στη συμμαχία του PSOE με τον κομουνισμό και τον μπολιβαριανισμό. Σε αντίθεση, στις γραμμές του κόσμου της αριστεράς είναι λογικό να επικρατεί ένα αίσθημα ανακούφισης, ρεαλισμού και μετριοπαθούς ελπίδας για αλλαγή, πολύ περισσότερο ως φρένο στην απειλή που αποτελεί η άνοδος του VOX, αλλά και το ενδεχόμενο μιας συμφωνίας με το PP. Παρ’ όλα αυτά συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι ούτε η φύση του PSOE ως του πρώτου καθεστωτικού κόμματος, αλλά ούτε και οι χειρότεροι συσχετισμοί δυνάμεων που έχουν αυτή τη στιγμή οι Unidas Podemos μετά τα εκλογικά αποτελέσματα, μας επιτρέπουν να σκεφτούμε ότι σε περίπτωση που σχηματιστεί κυβέρνηση (θα είναι εφικτή η συμβίωση ανάμεσα στον Πάμπλο Ιγλέσιας ως αντιπροέδρου, με την Νάντια Καλβίνο, την εκλεκτή της ΕΕ, επίσης για την αντιπροεδρία;), θα υπάρξει σημαντική αλλαγή στις δύο προκλήσεις με τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπο το καθεστώς: τη δημοκρατική λύση της σύγκρουσης καταλανικού-ισπανικού και την ανυπακοή στις προσταγές της νεοφιλελεύθερης λιτότητας.

Κίνδυνοι

Θα επιμείνουμε λοιπόν στις πιθανές συγκεκριμενοποιήσεις αυτής της προ-συμφωνίας, που θα δοθούν τις επόμενες εβδομάδες, επιμένοντάς από τη μεριά μας στους κινδύνους που διατρέχει η είσοδος μιας μειοψηφίας στην κυβέρνηση, των Unidas Podemos, που βρίσκεται υποτελής σε έναν αναπτυσσόμενο υπερ-αρχηγισμό και με μια κομματική δομή αποδυναμωμένη, που δεν θα μπορέσει να αποτελέσει αντίβαρο στον σε εξέλιξη μετασχηματισμό και που, πολύ φοβάμαι, θα είναι δύσκολα αναστρέψιμος. Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι είναι ένα πράγμα να σχηματίζεις κυβέρνηση και άλλο να κυβερνάς στο πλαίσιο συσχετισμών δυνάμεων που διαμορφώνονται στη Βουλή και στη Γερουσία και πάνω από όλα μέσα στους συστημικούς περιορισμούς εντός των οποίων θα εξελιχθεί η κοινοβουλευτική περίοδος. Το καθήκον μας είναι να μην παραμείνουμε θεατές τις επόμενες εβδομάδες και μήνες απέναντι σε όσα συμβαίνουν στην Καταλονία, μέσω του κινήματος «Δημοκρατικό Τσουνάμι». Να ξανα-τοποθετήσουμε τη σύγκρουση στο κέντρο, στους αγώνες στο δρόμο, στους χώρους εργασίας, για να διεκδικήσουμε μια στροφή προς τα αριστερά, με ριζικό εκδημοκρατισμό μέσα από την κινητοποίηση, την αυτο-οργάνωση, τη λαϊκή χειραφέτηση, απέναντι σε ένα καθεστώς που βρίσκεται σε μόνιμη κρίση.

18

ΔΙΕΘΝΗ

20 ΝΟΕΜΒΡΗ 2019

Γαλλία Τα Κίτρινα Γιλέκα συµπλήρωσαν έναν χρόνο βδοµαδιάτικων κινητοποιήσεων. Αν και χωρίς την ορµή που τους έφερε το κέντρο της επικαιρότητας, το γεγονός ότι ένα χρόνο µετά «κι ας µην το θέλει ο Μακρόν είµαστε εδώ!» όπως λέει και ο ύµνος τους λέει πολλά. Η καταστολή ενάντια στην επετειακή κινητοποίηση δείχνει επίσης ότι ο Μακρόν ακόµα τους υπολογίζει ως αντίπαλο. Πόσο µάλλον όταν τα πανεπιστήµια µπαίνουν σε κίνηση, µε αφορµή την αυτοπυρπόληση φοιτητή γιατί δεν άντεχε άλλο τις συνθήκες ζωής και τα συνδικάτα ετοιµάζονται για µάχη ενάντια στη συνταξιοδοτική µεταρρύθµιση. Μια σειρά κλάδοι έχουν απεργήσει, ενώ οι σιδηροδροµικοί ξεκινούν στις 5 ∆εκέµβρη απεργία διαρκείας. Ηµέρα κατά την οποία θα απεργήσουν κι άλλοι κλάδοι, µε στόχο να µετατραπεί σε «γενική απεργία»…

Εκλογές στη Βρετανία

Το µέτωπο δεξιού Brexit, το µπλοκ «Παραµονής» και οι Εργατικοί Του Πάνου Πέτρου

Η

προεκλογική περίοδος έχει ξεκινήσει στη Βρετανία µε τακτικές συµµαχίες και διαµόρφωση «στρατοπέδων». Το εκλογικό σύστηµα (όλες οι εκλογικές περιφέρειες είναι µονοεδρικές) διαµορφώνει ένα απολύτως «εκλογοκεντρικό» τοπίο, όπου όλη η συζήτηση (και οι κοµµατικές τακτικές και οι εκλογικές συµπεριφορές) στρέφεται γύρω από «παιζόµενες» έδρες κι όχι από ποσοστά-ψήφους σε πανεθνικό επίπεδο.

(Ακρο)δεξιό µέτωπο

Η µεγάλη είδηση αφορά τη συµµαχία του κόµµατος Brexit του ακροδεξιού Φάρατζ µε τους Τόρηδες. Λίγες µέρες αφότου ο Ντόναλντ Τραµπ «ευχήθηκε» να συγκροτηθεί ένα τέτοιο µέτωπο, ο Φάρατζ ανακοίνωσε ότι δεν θα κατεβάσει υποψήφιους σε καµιά από τις περιφέρειες όπου οι Τόρηδες έχουν εκλεγµένους βουλευτές, για να διευκολύνει την επανεκλογή τους. Αντίθετα δήλωσε ότι το κόµµα του θα επιχειρήσει να προκαλέσει µεγάλη ζηµιά «στους Εργατικούς του Κόρµπιν». Η διαµόρφωση του µετώπου «δεξιού Μπρέξιτ ενάντια στον Κόρµπιν» είναι γεγονός. Όσον αφορά τους Συντηρητικούς, έχουν ξεκινήσει την προεκλογική εκστρατεία «σιωπηλά». Το κόµµα των πλούσιων (ένας όρος που στη Βρετανία είναι πολύ πιο κυριολεκτικός από κάθε άλλο κεντροδεξιό κόµµα στην Ευρώπη) πότε δηµαγωγεί για δηµόσιες επενδύσεις, πότε αφήνει να διαφανεί η αλήθεια για τη βαθιά αντεργατική Βρετανία που επιδιώκει «εκτός ΕΕ», πότε απευθύνεται στο αντιδραστικό κοινό (ρατσισµός, υπόσχεση ατιµωρησίας για τα εγκλήµατα του βρετανικού στρατού στη Βόρεια Ιρλανδία που ερευνώνται κ.ο.κ.) και πότε στην άρχουσα τάξη (η εναλλακτική είναι ο «κόκκινος» Κόρµπιν και µια ανεξάρτητη Σκοτία). Αλλά σε γενικές γραµµές προτιµά να µην εκτίθεται (στελέχη του αποφεύγουν ντιµπέιτ), ελπίζοντας να αρκέσει το απλουστευτικό «θα ολο-

κληρώσουµε το Brexit!» για να πετύχει τη νίκη.

Ευρωπαϊστές

Αντίστοιχες διεργασίες εξελίσσονται και στο στρατόπεδο του Bremain. Οι Φιλελεύθεροι ∆ηµοκράτες ανακοίνωσαν µια τακτική συµφωνία µε το ουαλικό Plaid Cymru και τους Πράσινους. Με όνοµα «Ενωµένοι για την Παραµονή», τα τρία κόµµατα συµφώνησαν πού θα κατέβει ποιος, µε το βασικό στοιχείο της συµφωνίας να είναι η προσπάθεια να βελτιωθούν οι πιθανότητες των Φιλελεύθερων να εκλέξουν βουλευτές. Οι Φιλελεύθεροι διεκδικούν το ρόλο του «σοβαρού αστικού κόµµατος», τώρα που ο Τζόνσον καθοδηγεί το παραδοσιακό αστικό κόµµα σε µια πορεία µε την οποία διαφωνεί η πλειοψηφία της αστικής τάξης. Υποτίθεται ότι θέλουν να φράξουν το δρόµο στους Τόρηδες και το Brexit, αλλά είναι κοινό µυστικό ότι πρόκειται για µια συµµαχία που στρέφεται ενάντια στους Εργατικούς και φιλοδοξεί να «ψαλιδίσει»

Η επιλογή της ηγεσίας Κόρµπιν είναι να µεταφέρει τη συζήτηση στο κοινωνικό ζήτηµα. Θα είναι εξαιρετικό δύσκολο σε µια εκλογική µάχη γύρω από το Brexit, αλλά ως προσανατολισµός είναι σωστός τη δύναµή τους. Άλλωστε τα πιο ειλικρινή στελέχη του κόµµατος δηλώνουν ανοιχτά ότι, παρά τον ακραιφνή ευρωπαϊσµό τους, θεωρούν το Brexit µικρότερο κακό από ό,τι τον Κόρµπιν πρωθυπουργό. Οι «Ενωµένοι για την Παραµονή» δηµαγωγούν προς κάθε κατεύθυνση, λέγοντας στους δεξιούς ευρωπαϊστές «ψηφίστε εµάς για να µην ενισχυθεί ο Κόρµπιν» και στους κεντροαριστερούς ευρωπαϊστές «ψηφίστε εµάς για να σταµατήσουµε τον Τζόνσον». Με την εξαίρεση του SNP, που αναµένεται να σαρώσει στη Σκοτία, καθώς η ηγέτης του ανακινεί το ζήτηµα νέου δηµοψηφίσµατος για ανεξαρτησία και ανασύρει τις αριστερές-σοσιαλδηµοκρατικές πτυχές του προγράµµατος του

κόµµατός της, ο τρίτος πόλος είναι οι Εργατικοί που αντιµετωπίζουν εσωτερικά ζητήµατα (γύρω από το Brexit κι όχι µόνο), αλλά και την ανοιχτή εχθρότητα των δύο άλλων «πόλων» (και της πλειοψηφίας των ΜΜΕ).

∆ιαµάχες στους Εργατικούς

Στο πρόσφατο συνέδριο, η απόπειρα της µπλερικής πτέρυγας να µετατρέψει τους Εργατικούς σε «κόµµα της Παραµονής» ηττήθηκε, καθώς έγινε αντιληπτή (σωστά) ως επίθεση στην ηγεσία Κόρµπιν. Αλλά η φόρµουλα στην οποία κατέληξε είναι µια µεσοβέζικη γραµµή που –ανεξάρτητα από κρίσεις για το περιεχόµενό της– θα είναι δύσκολο να σταθεί στο πολωµένο κλίµα. Οι Εργατικοί δεσµεύτηκαν ότι ως κυβέρνηση θα επιδιώξουν και θα πετύχουν ένα συµφωνηµένο Brexit. Κι έπειτα θα οργανώσουν δηµοψήφισµα, όπου θα τίθεται η επιλογή ανάµεσα στο «διαθέσιµο» Brexit και την παραµονή στην ΕΕ. Έµεινε ανοιχτό για το µέλλον το… τι θα υποστηρίξει το κόµµα σε αυτό το πιθανό δηµοψήφισµα, χωρίς να αποκλείεται δηλαδή µια καµπάνια ενάντια σε µια… δική του συµφωνία! Η επιλογή της ηγεσίας είναι να µεταφέρει την προεκλογική συζήτηση στο κοινωνικό ζήτηµα. Θα είναι εξαιρετικά δύσκολο σε µια εκλογική µάχη που από παντού εµφανίζεται ως «µάχη του Brexit», καθώς θα δηµιουργήσει δυσκολίες η αµφισηµία και τα λάθη όλου του προηγούµενου διαστήµατος. Αλλά ως προσανατολισµός είναι σωστός και µονόδροµος. Αρκεί να γίνει πειστικά, ξαναζωντανεύοντας την «ορµή για κοινωνική αλλαγή» που είχε χαρακτηρίσει τις εκλογές του 2017. Στο συνέδριο του κόµµατος αυτή η «ορµή» αποδείχθηκε ζωντανή όσον αφορά τα µέλη. Που επεδίωξαν και πέτυχαν την υιοθέτηση πολλών ριζοσπαστικών θέσεων (επίθεση στην ιδιωτική παιδεία, εθνικοποιήσεις επιχειρήσεων, διαγραφές φοιτητικών χρεών, υπεράσπιση και διεύρυνση της ελευθερίας µετακίνησης, πρόγραµµα εκµηδενισµού των εκποµπών διοξειδίου του άνθρακα κ.ο.κ.). Αλλά στην παράδοση των Εργατικών είναι άλλο πράγµα το «κοµµατικό πρόγραµµα» και άλλο το «εκλογικό µανιφέστο». Το δεύτερο είναι αυτό που δεσµεύσει την κυβερνητική πολιτική και γίνεται αντικείµενο διαβουλεύσεων µεταξύ επιτελείων (κοινοβουλευτικών, συνδικαλι-

στικών κλπ) που παραδοσιακά «νερώνουν» τις συνεδριακές αποφάσεις. Καθώς γράφονταν αυτές οι γραµµές, οι συζητήσεις για το «µανιφέστο» ήταν σε εξέλιξη. Ο Κόρµπιν έκανε λόγο για «το πιο ριζοσπαστικό µανιφέστο που έχει παρουσιαστεί στο εκλογικό κοινό στην ιστορία». Αλλά την ίδια ώρα στελέχη της «σκιώδους κυβέρνησης» (δηλαδή µελλοντικοί υπουργοί) φρόντιζαν ήδη να «νερώνουν» (ή και να διαφωνούν ανοιχτά µε) το συνεδριακό πρόγραµµα στις προεκλογικές τους δηλώσεις. Από την άλλη πλευρά, η µπλερική δεξιά πτέρυγα πανηγύριζε που ενόψει των εκλογών ηττήθηκε η απόπειρα της κοµµατικής βάσης να επιλέξει υποψήφιους βουλευτές (και άρα να εκκαθαρίσει δεξιούς), µε αποτέλεσµα το λεγόµενο Κοινοβουλευτικό Εργατικό Κόµµα (δηλαδή η ΚΟ, η οποία όµως είναι τόσο αυτονοµηµένη που έχει τον συγκεκριµένο τίτλο) να παραµένει πανίσχυρο. Αυτά τα ζητήµατα λένε πολλά και για τις προοπτικές µιας κυβέρνησης Κόρµπιν, ακόµα κι αν πράγµατι εκλεγεί µε το πιο ριζοσπαστικό πρόγραµµα.

Αριστερά

Οι περισσότερες (αν όχι όλες) οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς καλούν σε ψήφιση του Κόρµπιν και τονίζουν την ανάγκη µιας «ριζοσπαστικής, εξεγερσιακής καµπάνιας» ως µοναδικό τρόπο να ηττηθεί ο Τζόνσον και η ∆εξιά. Αυτή η προοπτική δεν αφορά µόνο το προεκλογικό πρόγραµµα, αλλά και τη «µέθοδο» και την προοπτική να χτιστεί µια κοινωνική δύναµη έτοιµη να παλέψει στους δρόµους. Κάτι που θα είναι αναντικατάστατο και για τις προκλήσεις που θα αντιµετωπίσει µια πιθανή κυβέρνηση Κόρµπιν, αλλά και για την εποχή που θα ανοίξει µια κυβέρνηση Τζόνσον. Η στήριξη των κλαδικών απεργιών που προγραµµατίζονται τις ερχόµενες βδοµάδες και αντιµετωπίζουν τη διπλή πίεση «εκλογών-χριστουγέννων» για να µην προχωρήσουν (µε πιο εµβληµατική αυτή στα ταχυδροµεία που οδηγείται στα δικαστήρια από τη διοίκηση), οι διαδηλώσεις ενάντια στην επίσκεψη Τραµπ και οι προγραµµατισµένες κινητοποιήσεις για το κλίµα είναι ένα παράδειγµα του τι µπορεί να σηµαίνει «ριζοσπαστική καµπάνια». Αλλιώς, σε όποια εκλογική έκβαση, υπάρχει ο κίνδυνος η ζωτικότητα των εκατοντάδων χιλιάδων «κορµπινίστας» να πάει χαµένη…

διεθνη

20 νοεμβρη 2019

19

Χονγκ Κονγκ

Αϊτή

Η εξέγερση στο Χονγκ Κονγκ συνεχίζεται. Τα πιο ανησυχητικά νέα αφορούν τα κρούσματα βίας κατά στόχων που σχετίζονται με Κινέζους της ενδοχώρας. Η προσπάθεια των λεγόμενων «λοκαλιστών» (τοπικιστών) να πάρουν το πάνω χέρι μπορεί να εκτρέψει το κίνημα αλλά και να ενισχύσει την προσπάθεια του Πεκίνου να το δυσφημίσει/καταστείλει. Αλλά την ίδια ώρα, χιλιάδες φοιτητές που υπερασπίζονται ηρωικά τα πανεπιστήμιά τους που πολιορκούνται από τεθωρακισμένα, συνεχίζουν έναν δίκαιο αγώνα για δημοκρατικά δικαιώματα. Το κλειδί παραμένει η πιθανότητα να διευρυνθεί το κίνημα στην Κίνα και να βρει συμμάχους εκεί, για να μην απομονωθεί ή εκτραπεί σε «αντικινεζικό»…

Στη σκιά των υπόλοιπων εξεγέρσεων, ο διεθνής «πυρετός» έχει φτάσει και στην Αϊτή. Οι ιμπεριαλιστές εδώ και δεκαετίες φέρονται στην πολύπαθη νησιωτική χώρα σαν να την τιμωρούν που τόλμησε να κάποτε να γίνει «έδρα» της πρώτης εξέγερσης μαύρων σκλάβων και προσπάθειάς τους να οικοδομήσουν μια κοινωνία ισότητας. Αλλά ξανά και ξανά τα τελευταία χρόνια, αυτοί οι περήφανοι «απόγονοι των σκλάβων» αποδεικνύουν ότι ξέρουν να αγωνίζονται…

Αλγερία, Σουδάν, Ιράκ, Λίβανος

Το «δεύτερο κύμα» των αραβικών εξεγέρσεων επιμένει

Α

υτό που από αρκετούς χαρακτηρίζεται ως «δεύτερο κύμα των αραβικών εξεγέρσεων» συνεχίζεται.

Αλγέρι-Χαρτούμ...

Στην Αλγερία εντυπωσιάζει η αντοχή των εβδομαδιαίων διαδηλώσεων, που συνεχίζονται εδώ και μήνες. Αν και με μικρότερη ένταση και μαζικότητα, όσοι επιμένουν να κατεβαίνουν στους δρόμους, έχουν την «εξουσιοδότηση» των πλατιών μαζών, που αγωνίστηκαν την άνοιξη για την ανατροπή του Μπουτεφλίκα και τη ματαίωση των εκλογών. Αυτό αποδεικνύεται και από άλλες δράσεις, που «πλαισιώνουν» τις κεντρικές κινητοποιήσεις –ειδικά στα πανεπιστήμια και τις διακριτές φοιτητικές διαδηλώσεις, αλλά και στην εργατική κινητικότητα σε διάφορους χώρους και ιδιαίτερα σε όσους είχαν ή αναπτύσσουν δύναμη τα πιο ανεξάρτητα από το καθεστώς συνδικάτα και σωματεία. Το μέγεθος της υποστήριξης επιβεβαιώθηκε όμως, όταν δόθηκε και πάλι στον πληθυσμό μια «κεντρική» αφορμή να δηλώσει τις διαθέσεις του. Και αυτή ήταν η 65η επέτειος της έναρξης του Πολέμου της Ανεξαρτησίας. Τα καλέσματα για μια «νέα επανάσταση» και για την «ανάκτηση της ανεξαρτησίας» βρήκαν μαζική ανταπόκριση, με χιλιάδες Αλγερινούς από κάθε γωνιά της χώρας να πολιορκούν κυριολεκτικά το Αλγέρι (το καθεστώς με μπλόκα, απαγορεύσεις κλπ επιχείρησε να αποκλείσει την πρόσβαση στην πρωτεύουσα). «Ο αποκλεισμός του Αλγερίου δεν θα λειτουργήσει. Το δοκίμασε και η Γαλλία και αυτό δεν σταμάτησε την επανάσταση», έγραψε ένας Αλγερινός αγωνιστής. Τα συνθήματα και τα πλακάτ ήταν γεμάτα από αντίστοιχους παραλληλισμούς και αυτή η αίσθηση «συνέχειας» ανάμεσα στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και τη σημερινή εξέγερση ενάντια στην κλίκα που τον καπηλεύτηκε έγινε ακόμα πιο συμβολικά ισχυρή από την παρουσία κάποιων από τους πιο διάσημους βετεράνους μαχητές-τριες του FLN στη μεγάλη διαδήλωση. Η θρυλική βομβίστρια Τζαμίλα Μπουχιρέντ συνόψισε τη συνέχεια: «οι παλιότεροι απελευθέρωσαν την Αλγερία από την αποικιοκρατία και σήμερα οι νεότεροι επιστρέφουν στους Αλγερινούς τις ελευθερίες και την περηφάνια που τους είχαν κλέψει μετά την κατάκτηση της ανεξαρτησίας».

Ο στρατηγός Σαλάχ (που ηγείται ντε φάκτο του καθεστώτος αυτή την περίοδο) δείχνει αποφασισμένος να μην υποστεί άλλη ταπεινωτική υποχώρηση κι επιμένει ότι αυτή τη φορά οι προεδρικές εκλογές θα γίνουν κανονικά. Η κεντρική αδυναμία του κινήματος παραμένει η απουσία δικών του ισχυρών οργανώσεων, που να μπορούν να συζητήσουν και διαμορφώσουν δικές τους προτάσεις, πέρα από την –αξιοθαύμαστη ωστόσο– επιμονή στην απόρριψη των καθεστωτικών λύσεων. Αλλά οι πρόσφατες κινητοποιήσεις δείχνουν ότι αυτή η απόρριψη παραμένει ισχυρός κινητήρας ως τώρα. Με τη 12η Δεκέμβρη, την ημερομηνία των εκλογών, να πλησιάζει, μένει να φανεί αν το «Χιράκ» (όπως λέγεται το «κίνημα») θα αντέξει κι αυτή τη δοκιμασία και πώς θα απαντήσει το καθεστώς. Στο Σουδάν, μετά την καλοκαιρινή συμφωνία στρατηγών-αντιπολίτευσης, ένα μικτό συμβούλιο εργάζεται πάνω στη μετάβαση από το καθεστώς του Μπασίρ. Ο συμβιβασμός έχει φέρει στελέχη του κινήματος στο ίδιο κυβερνητικό όργανο με στρατιωτικούς, μεταξύ των οποίων ακόμα και ο επικεφαλής των διαβόητων παραστρατιωτικών RSF που μακέλεψαν τους διαδηλωτές. Είτε υπό το φόβο ενός εμφυλίου ως εναλλακτική, είτε λόγω της υποχώρησης των στρατηγών από την αρχική αδιάλλακτη θέση τους, είτε από απλές αυταπάτες, το μικτό συμβούλιο έχει ακόμα τη στήριξη-ανοχή της πλειοψηφίας, όπως φάνηκε από τον τερματισμό των διαδηλώσεων. Αλλά δεν

πρόκειται για «μήνα του μέλιτος», ούτε επικρατεί η αφελής ευφορία που χαρακτήρισε π.χ. τον αιγυπτιακό λαό μετά την απομάκρυνση του Μουμπάρακ. Ήδη σημειώθηκε η πρώτη επιστροφή των διαδηλώσεων, με αίτημα την επιτάχυνση της «εκκαθάρισης» του κράτους από τις καθεστωτικές δυνάμεις –ένα μέτωπο πάλης που η προϊστορία (π.χ. Πορτογαλία 1975) δείχνει ότι μπορεί να προκαλέσει νέες μεγάλες μάχες. Η ύπαρξη του SPA (Σουδανική Επαγγελματική Ένωση), της ομπρέλας επαγγελματικών ενώσεων και συνδικάτων που έπαιξε ρόλο «κινηματικής ηγεσίας» κατά τον αγώνα για την ανατροπή του Μπασίρ και των «Επιτροπών Γειτονιάς», διευκολύνει το κίνημα να διατηρεί την ανεξαρτησία του και να συνεχίζει τον αγώνα. Αυτές οι δυνάμεις κάλεσαν τις προαναφερθείσες διαδηλώσεις, απέναντι σε ένα μεταβατικό συμβούλιο που έχει και «δικούς τους».

...Βαγδάτη-Βηρυτός

Στο μεταξύ στο Ιράκ η εξέγερση συνεχίζεται εδώ και ένα μήνα, παρότι μετρά ήδη 256 νεκρούς (τουλάχιστον). Μαζί με τις συγκεντρώσεις στην κεντρική πλατεία Ταχρίρ της Βαγδάτης, είναι σε εξέλιξη αποκλεισμοί άλλων κεντρικών δρόμων στην πρωτεύουσα, μπλόκα στη Βασόρα κ.ο.κ. Πέρα από τις διαδηλώσεις και τις οδομαχίες, η εξέγερση έχει και απεργίες, είτε οργανωμένες επίσημα όπως των εκπαιδευτικών, είτε με πιο «αυθόρμητες εξόδους» από το χώρο δουλειάς (κυρίως στο δημόσιο τομέα). Η κυβέρνηση

δέχεται «φιλικές συμβουλές» (π.χ. από σιίτες κληρικούς) να περιορίσει την κατασταλτική αγριότητα, ενώ κρατικοί αξιωματούχοι δήλωναν ότι ο πρωθυπουργός Αμπντούλ Μαχντί είναι έτοιμος να παραιτηθεί. Η γεωγραφία των διαδηλώσεων και η σύνθεση των διαδηλωτών δείχνουν ότι πρόκειται για μια εξέγερση κυρίως της σιιτικής πλειοψηφίας. Η επέκταση-διεύρυνση του κινήματος και στον σουνιτικό πληθυσμό, που έχει περάσει τα πάνδεινα από το καθεστώς που άφησε πίσω της η αμερικανική εισβολή και κατοχή, είναι σημαντική. Αλλά έχει ξεχωριστή σημασία ότι ενάντια σ’ αυτό το σάπιο θρησκευτικό σεχταριστικό καθεστώς εξεγείρεται η τάχα «ευνοημένη» θρησκευτική κοινότητα, που βλέπει έμπρακτα ότι δεν αλλάζει η ζωή της προς το καλύτερο, επειδή είναι οι «δικοί της» στα υψηλά πόστα ή επειδή οι «άλλοι» ζουν ακόμα χειρότερα. Επιπλέον, μια πλειοψηφικά σιιτική εξέγερση ενάντια σε ένα σιιτικό καθεστώς προκαλεί αμηχανία σε όλους τους παίκτες (το Ιράν, αλλά και τις αντι-ιρανικές δυνάμεις), καθώς δεν ταιριάζει στο σενάριο «θρησκευτικής διαμάχης» το οποίο αξιοποιούν συχνά για να εκτρέψουν το χαρακτήρα των κοινωνικών συγκρούσεων… Το αντίστοιχο ισχύει και στο Λίβανο, όπου όμως πράγματι έχουν ενωθεί όλες οι θρησκευτικές κοινότητες ενάντια σε ένα καθεστώς όπου συνυπάρχουν άλλωστε στην κορυφή του όλες οι κομματικές-θρησκευτικές ηγεσίες, με το σύνθημα «όλοι σημαίνει όλοι!», ως επεξήγηση στο ποιοι πρέπει «να φύγουν».Η παραίτηση του πρωθυπουργού Χαρίρι δεν έκαμψε τις διαδηλώσεις. Στο Λίβανο γίνεται προσπάθεια να αναζωπυρώσουν οι θρησκευτικές διαχωριστικές γραμμές και να μετατραπεί η εξέγερση ως ευκαιρία αλλαγών στους συσχετισμούς μεταξύ των διαφόρων δυνάμεων που μοιράζονται την εξουσία. Το πρόβλημα κι εδώ είναι η απουσία κάποιας πολιτικής εναλλακτικής, που να δίνει κάποια άλλη διέξοδο, πέρα από τις αναδιατάξεις συσχετισμών στο ίδιο σύστημα ή από τις ιδέες για «κυβέρνηση τεχνοκρατών». Αυτή την αδυναμία μπορεί να εκμεταλλευτεί ο αντίπαλος στρατηγικά. Παρά τις δυσκολίες, η ενότητα κι η αποφασιστικότητα που δείχνουν οι άνθρωποι στους δρόμους μπορεί να αντέξει, γιατί όπως δήλωσε ένας διαδηλωτής: «Αυτό που μας ενώνει, είναι ότι το επίπεδο διαβίωσής μας είναι πλέον κατεστραμμένο».

20 ΝΟΕΜΒΡΗ 2019

Ο ρατσισµός στα ΜΜΕ, η αλληλεγγύη στους δρόµους σελ. 16

Ξεκινάει η προετοιµασία για την 8η Μάρτη 2020

Της Κατερίνας Σεργίδου

Σ

τις 29 Νοέµβρη η Συνέλευση 8ης Μάρτη οργανώνει εκδήλωση, µε οµιλήτριες δύο γυναίκες από την Ισπανία και την Ελβετία, δύο φεµινίστριες και πρωταγωνίστριες της φεµινιστικής απεργίας στις χώρες τους. Αντίστοιχη εκδήλωση θα πραγµατοποιηθεί και στη Θεσσαλονίκη, στις 30/11. Στόχος αυτών των εκδηλώσεων είναι να µεταφερθεί η εµπειρία και η τεχνογνωσία ανάπτυξης ισχυρών φεµινιστικών κινηµάτων, να γίνει συζήτηση για τα πολιτικά συνθήµατα αυτών των κινητοποιήσεων, να µεταφερθεί η έµπνευση και η δυναµική των κινηµάτων, να συζητηθεί το ζήτηµα της παγκόσµιας κρίσης φροντίδας, όλα αυτά ενόψει της προετοιµασίας για την 8η Μάρτη στην Ελλάδα. Όπως αναφέρει το κάλεσµα της Συνέλευσης 8ης Μάρτη στην Αθήνα: «Ο αγώνας για την ορατότητα του φεµινιστικού κινήµατος και των αιτηµάτων του γιγαντώνεται ολοένα και περισσότερο, ακριβώς γιατί είναι αναγκαίος, κινητοποιώντας εκατοµµύρια γυναίκες σε όλον τον πλανήτη. Αυτές οι γυναίκες αναγνωρίζουν ότι δεν µπορεί να υπάρξει εργασία έξω από το σπίτι, αν δεν υπάρξει εργασία, απλήρωτη και εθελοντική, µέσα στο σπίτι. Για να εργαστούν οι άνθρωποι, χρειάζονται φροντίδα: τροφή, πλύσιµο, σιδέρωµα, καθαρό περιβάλλον, ψυχολογική υποστήριξη. Είναι όλα αυτά για τα οποία η κοινωνία θεωρεί υπεύθυνες τις γυναίκες. Σήµερα, οι κοινωνικές υπηρεσίες διαλύονται, καταρρέοντας στις πλάτες των γυναικών και οδηγώντας στη λεγόµενη «κρίση φροντίδας». Άλλες πιο αδύναµες γυναίκες αναλαµβάνουν αυτό το βάρος, όπως για παράδειγµα οι µετανάστριες οικιακές βοηθοί ή οι γιαγιάδες που µεγαλώνουν τα παιδιά για να εργάζονται οι γονείς». Τόσο η εκδήλωση, όσο και η καµπάνια για την 8η Μάρτη αποτελούν

προσπάθειες που απευθύνονται σε κάθε εργαζόµενη, άνεργη, γυναίκα που εργάζεται σκληρά στο σπίτι, σε κάθε πρόσφυγα και µετανάστρια, σε κάθε φοιτήτρια και µαθήτρια, σε κάθε τρανς και λοατκια γυναίκα, σε όποια γυναίκα βιώνει την καταπίεση και την εκµετάλλευση διαθεµατικά. Κάθε ταξικός και κοινωνικός αγώνας απευθύνεται και διεξάγεται και από γυναίκες και κάθε γυναικείος και φεµινιστικός αγώνας συνδέεται µε τους αγώνες ενάντια στη λιτότητα, στην καταστολή, για τη διεκδίκηση δηµόσιας υγείας, παιδείας κλπ.

Το επόµενο διάστηµα, µε αρχή την εκδήλωση, θα γίνει προσπάθεια για εξωστρεφείς εκδηλώσεις και παρεµβάσεις σε όλους τους κοινωνικούς χώρους, ώστε να συζητηθούν τα αιτήµατα µε άλλες γυναίκες, να γίνει γνωστή η Συνέλευση

8ης Μάρτη, να γίνουν ακόµα περισσότερες οι γυναίκες που διεκδικούν την ορατότητα και που συνδέονται µε το κίνηµα της διεθνούς φεµινιστικής απεργίας. Σε αυτή τη διαδροµή αποκτούν ιδιαίτερη σηµασία οι συµµαχίες που θα οικοδοµήσει το φεµινιστικό κίνηµα στην Ελλάδα. Οι γυναικείες και φεµινιστικές διεκδικήσεις αφορούν τα πρωτοβάθµια σωµατεία, τις οµοσπονδίες, τα συνδικάτα. Το επόµενο διάστηµα θα πρέπει να βρεθούν τρόποι να ενισχύσουν αυτή τη µάχη, οργανώνοντας ενηµερωτικές εκδηλώσεις στους χώρους, διευρύνοντας τα αιτήµατα των εργαζοµένων. Την ίδια στιγµή είναι κρίσιµο στη µάχη να µπουν και άνδρες. Στο σπίτι και στη δουλειά µπορούν να είναι σύµµαχοι, αν κατανοήσουν ότι κανείς δεν είναι ελεύθερος, όταν η µισή κοινωνία καταπιέζεται. Όλες αυτές οι δυνατότητες αποτελούν και ένα µεγάλο στοίχηµα για την Αριστερά, που καλείται να δει και να οργανώσει αυτή τη µάχη όχι σαν δευτερεύουσα, αλλά σαν κεντρική. Είναι ήδη πολύ θετικό ότι αρκετές συλλογικότητες της Αριστεράς στηρίζουν τη Συνέλευση 8ης Μάρτη.

25η Νοέµβρη

Σε κινηµατικό επίπεδο, πολύ σηµαντικό σταθµό αποτελεί η 25η Νοέµβρη, παγκόσµια µέρα εξάλειψης της

βίας ενάντια στις γυναίκες. Απέναντι στη συστηµική βία που βιώνουν οι γυναίκες στους χώρους εργασίας, απέναντι στη βία που βιώνουν στο δρόµο ή στο σπίτι, βία που συντηρείται, προκαλείται και δηµιουργείται από τις πατριαρχικές δοµές ενός βάρβαρου καπιταλισµού, η Συνέλευση 8ης Μάρτη θα βρίσκεται στο δρόµο, στηρίζοντας το κάλεσµα φεµινιστικών και γυναικείων συλλογικοτήτων για πορεία στο κέντρο της Αθήνας. Η συγκέντρωση είναι στις 7µµ στο Σύνταγµα και η προσυγκέντρωση της Συνέλευσης 8ης Μάρτη στις 6µµ στην Πλ. Κλαυθµώνος. Αντίστοιχα στη Θεσ/νίκη διοργανώνεται δρώµενο στις 6µµ στο άγαλµα Βενιζέλου. Όπως σηµειώνει η Συνέλευση 8ης Μάρτη: «Τα γυναικεία σώµατα συνεχίζουν να αποτελούν πεδία ακραίας εκµετάλλευσης και κακοποίησης, οι γυναικοκτονίες αποτελούν καθηµερινό φαινόµενο. Παράλληλα, επιχειρείται να καταργηθούν κατακτήσεις χρόνων, όπως δείχνει η επίθεση στο δικαίωµα στην έκτρωση και η «παρανοµοποίηση» των γυναικών που παλεύουν και επιχειρούν την αυτοδιάθεση του σώµατός τους (…) Ειδικά στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια είδαν το φως περιστατικά έµφυλης βίας και γυναικοκτονιών, απολύσεις εργαζόµενων εγκύων, εργαζόµενες που δουλεύουν για ψίχουλα ως αποκλειστικές, προσφύγισσες που ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες στους προσφυγικούς καταυλισµούς ή εκδιώκονται µαζί µε τα παιδιά τους από χώρους φιλοξενίας (…) Στο όνοµα της καπιταλιστικής ανάπτυξης έχει γίνει µπαράζ επιθέσεων σε κοινωνικά και οικονοµικά δικαιώµατα φτωχών ανθρώπων και ιδιαίτερα στις γυναίκες, που καλούνται να σηκώσουν την καταπίεση του σεξισµού κα του καπιταλισµού ταυτόχρονα». Με ενθουσιασµό, ιδέες και πολλή δουλειά, µε αλληλεγγύη και ελπίδα, ξέροντας ότι ο δρόµος είναι µακρύς, ξεκινάµε µια µεγάλη προσπάθεια που ελπίζουµε να µας φέρει πιο κοντά στις αδερφές µας, που αγωνίζονται στην Ισπανία, την Ελβετία, τη Γαλλία, τη Χιλή, την Αργεντινή, την Τουρκία, σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Παρασκευή 29 Νοέµβρη 2019 6µµ, Νοµική Αθήνας

Σάββατο 30 Νοέµβρη 2019 6.30µµ, ΕΝΕΚΕΝ

αµφ. Παπαρηγοπούλου, 2ος όροφος, είσοδος από Σόλωνος

Προξένου Κοροµηλά 37, Θεσσαλονίκη

Οµιλήτριες Ana Gonzalez, Φεµινιστική Συνέλευση 8ης Μάρτη Μπιλµπάο, Χώρα των Βάσκων Genevieve de Rham, Στέλεχος του Συνδικάτου του ∆ηµοσίου Τοµέα, συντονίστρια της απεργίας των γυναικών Λοζάνη, Ελβετία Κατερίνα Σεργίδου, Συνέλευση 8ης Μάρτη Αθήνα, Ελλάδα Συντονίζει η ∆έσποινα Παρασκευά

Οµιλήτρια Genevieve de Rham, Συντονίστρια της απεργίας των γυναικών στη Λοζάνη. Είναι συνταξιούχος και συµµετείχε δραστήρια σε όλα τα βήµατα που χρειάστηκαν για την οικοδόµηση της απεργίας των γυναικών της 14ης Ιουνίου 2019, σε τοπικό και σε εθνικό επίπεδο. Ήταν πρόεδρος του τοµέα του Vaud, του Συνδικάτου των ∆ηµοσίων Υπηρεσιών και µέλος του Κινήµατος για το Σοσιαλισµό.