EA 449

Φύλλο Νο 449 | 8 ΓΕΝΑΡΗ 2020 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Πολιτική Απόφαση της Συνδιάσκεψης της ΔΕΑ σελ. 10-11

29 χρόνια από την δολοφονία του Τεµπονέρα

Ελπιδοφόρες εργατικές κινητοποιήσεις σελ. 8, 9, 12

σελ. 14

Ένας µήνας απεργιακού αγώνα στη Γαλλία σελ. 18-19

Ðáãêüóµéïé ôñïµïêñÜôåò ...êáé ïé óõíåñãÜôåò ôïõò • Ï×É ÓÔÏÍ ÐÏËÅÌÏ ÌÅ ÔÏ ÉÑÁÍ • ÊÁÌÉÁ ÅËËÇÍÉÊÇ ÓÕÌÌÅÔÏ×Ç – ÊËÅÉÓÔÅ ÔÉÓ ÂÁÓÅÉÓ • ÍÁ ÓÐÁÓÏÕÌÅ ÔÏÍ ÁÎÏÍÁ ÌÅ ÇÐÁ-ÉÓÑÁÇË • Ï×É ÓÔÉÓ ÅÎÏÑÕÎÅÉÓ ÊÁÉ ÓÔÏÍ EAST MED • ÊÏÉÍÙÍÉÊÅÓ ÄÁÐÁÍÅÓ, Ï×É ÅÎÏÐËÉÓÌÏÕÓ

2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ Της σύνταξης...

Η δολοφονία του Σουλεϊµανί, µε εντολή του Τραµπ, είναι ένα από τα κορυ-

φαία πολιτικά εγκλήµατα της εποχής. Μια πράξη που απειλεί να τινάξει στον αέρα την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, δηµιουργώντας προφανείς κινδύνους για µια ανεξέλεγκτη επέκταση της «ζώνης του πολέµου» προς όλες τις κατευθύνσεις.

Σε αυτήν τη στιγµή, ο Κυρ. Μητσοτάκης προσφεύγει στις ΗΠΑ και στον

Τραµπ. Προσφέροντας αµέριστη υποστήριξη στην αµερικανική πολιτική και επιδιώκοντας να πάρει το χρίσµα της αναγνώρισης από τον Τραµπ ότι το ελληνικό κράτος (υπό την ηγεσία του Μητσοτάκη σήµερα, του Τσίπρα χθες…) είναι το σταθερότερο στήριγµα της δυτικής ιµπεριαλιστικής αλυσίδας στο κρίσιµο «τόξο ανάσχεσης» που ορίζουν η ανατολική Μεσόγειος, τα Βαλκάνια και η ανατολική Ευρώπη.

Με τον τρόπο αυτό η ελληνική πολιτική ηγεσία γίνεται µε κραυγαλέο τρό-

πο συνένοχη του Τραµπ και των άλλων συµµάχων του. Βάζοντας τη Σούδα και τις άλλες στρατιωτικές βάσεις στην ανεξέλεγκτη διάθεση του ΝΑΤΟ, διεκδικώντας όλο και µεγαλύτερο µερίδιο σε επιθετικούς εξοπλισµούς (µε την προαναγγελία για τα F35 και την παραγγελία για τις βαριές γαλλικές φρεγάτες ανοιχτής θαλάσσης), µετατρέπει το έδαφος της χώρας σε πιθανό τµήµα της «ζώνης του πολέµου». Και υπογραµµίζει αυτήν την πρόκληση υποστηρίζοντας ασύστολα όλους τους τυχοδιωκτισµούς των ΗΠΑ και των άλλων δυτικών Μεγάλων ∆υνάµεων.

Σε αντίτιµο, ο Μητσοτάκης θα ζητήσει τη σαφέστερη δυνατή υποστήριξη του Τραµπ στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισµό για κυριαρχία στην ανατολική Μεσόγειο. Ξεκινώντας από την ήδη πολύ προωθηµένη αµερικανική στήριξη στον «άξονα» Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ, αλλά και την επίσηµη αµερικανική θέση υπέρ του σχεδίου East Med για τους υδρογονάνθρακες και τις ΑΟΖ.

Υποτίθεται ότι απέναντι στους τραµπουκισµούς των ΗΠΑ, η Ευρωπαϊκή

Ένωση διαθέτει πιο «λελογισµένη» ηγεσία και πολιτική. ∆εν είναι ακριβές. Η Γαλλία, η κυρίαρχη στρατιωτικά ευρωπαϊκή δύναµη, έχει σήµερα «αναπτύξει» στρατιωτικές δυνάµεις σε τουλάχιστον πέντε αφρικανικές χώρες. Έχει ήδη αποκτήσει µόνιµη ναυτική βάση στην Κύπρο και η ναυαρχίδα του στόλου της –το πυρηνικό αεροπλανοφόρο Σαρλ Ντε Γκωλ– περιπολεί σταθερά στην ανατολική Μεσόγειο. Έχοντας αναλάβει την επιτόπου υποστήριξη του γαλλικού ενεργειακού κολοσσού Total που, µαζί µε την αµερικανική Exxon Mobil, πρωταγωνιστούν στο σχέδιο East Med και τη στρατηγική των εξορύξεων.

Την ίδια στιγµή, η Γαλλία του Μακρόν –αυτού του εκφυλισµένου σοσι-

αλδηµοκράτη που αποτελεί το πρότυπο για την εξέλιξη του Αλ. Τσίπρα– συγκλονίζεται από ένα ιστορικών διαστάσεων απεργιακό κύµα για την υπεράσπιση του δηµόσιου συστήµατος κοινωνικής ασφάλισης. Αυτό το κοντράστ περιγράφει µια βαθιά κρυµµένη αλήθεια: τα ιµπεριαλιστικά σχέδια, η φιλοπόλεµη επεκτατική πολιτική, οι εξοπλισµοί και η ενίσχυση του µιλιταρισµού διεθνώς, είναι σε ανειρήνευτη αντίθεση µε τα οικονοµικά, µε τα κοινωνικά, µε τα ταξικά συµφέροντα της µεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Και αντίστροφα, για να υπερασπίσουµε αποτελεσµατικά τους µισθούς και τις συντάξεις, τα δηµόσια σχολεία και νοσοκοµεία, τα εργατικά και κοινωνικά δικαιώµατα, οφείλουµε να αντιστεκόµαστε στον ιµπεριαλισµό, να συγκρουόµαστε µε τον εθνικισµό, µε το ρατσισµό και τον φιλοπόλεµο µιλιταρισµό.

Οι εργάτες στη Γαλλία δεν είναι µόνοι. Στους µήνες που πέρασαν ξεδιπλώθη-

κε διεθνώς ένα κύµα λαϊκών εξεγέρσεων, ένας κύκλος µεγάλων λαϊκών αγώνων που, παρά τα πραγµατικά προβλήµατα πολιτικής κατεύθυνσης και οργανωµένης ηγεσίας, αποτελούν τη µοναδική βάση ελπίδας και αισιοδοξίας.

Στο Εκουαδόρ, στη Χιλή, στην Αργεντινή, αλλά και στο Χονγκ Κονγκ, στην

Αλγερία, στο Λίβανο και στο Ιράκ, εκατοµµύρια άνθρωποι βγήκαν ξανά στο δρόµο του αγώνα.

Την ώρα που ο Μητσοτάκης προσφεύγει στον Τραµπ, την ώρα που ο Τσίπρας τον υποστηρίζει µιλώντας για «αρραγές εθνικό µέτωπο», εµείς οφείλουµε να έχουµε ως αναφορά τους «από κάτω». Στην πάλη για την ειρήνη, στην πάλη ενάντια στην ιµπεριαλιστική καταπίεση, στην πάλη για να σταµατήσουµε την κλιµατική καταστροφή, στην πάλη ενάντια στο σεξισµό, στην πάλη για την ανατροπή της νεοφιλελεύθερης βάρβαρης λιτότητας. Είναι σε εξέλιξη µια σύγκρουση πλανητικών διαστάσεων, ενάντια στους µεγάλους παγκόσµιους τροµοκράτες, αλλά επίσης ενάντια στους ντόπιους συνεργάτες τους.

8 ΓΕΝΑΡΗ 2020

Ο Τσίπρας για τον ΣΥΡΙΖΑ: Εθνική, πατριωτική, νεοφιλελεύθερη σοσιαλδηµοκρατία…

Σ

τους µήνες που πέρασαν µετά τις εκλογές του Ιούλη του ’19 δεν δοκιµάστηκε µόνο η Ν∆ του Κυρ. Μητσοτάκη. ∆οκιµάστηκε και ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλ. Τσίπρα που, στο ρόλο πλέον της αντιπολίτευσης, συνεχίζει σταθερά στις επιλογές που έκανε το 2015. Όσοι περίµεναν «σκληρή αντιπολίτευση» και µια «επιστροφή» στις ιδέες και στην πολιτική µιας (έστω µετριοπαθούς) εκδοχής Αριστεράς, οφείλουν να ξυπνήσουν µπροστά στην επιµονή του Τσίπρα να συνεχίσει στον βαθιά καθεστωτικό ρόλο που ανέλαβε κατά την κυβερνητική τετραετία του. Για κάθε αριστερό άνθρωπο, οι σχέσεις µε το διεθνή ιµπεριαλισµό –και ειδικότερα µε το κέντρο του, τις ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραµπ– είναι µια λυδία λίθος για τις πολιτικές επιλογές. Ο Αλ. Τσίπρας στη συνέντευξή του στο «Βήµα», υπήρξε αποκαλυπτικός. Προσπάθησε να διεκδικήσει την πιο αυθεντική και πρωτοπόρα σχέση µε τις ΗΠΑ σε σύγκριση µε τον Μητσοτάκη: «Η πολυεπίπεδη αναβάθµιση των σχέσεων µε τις ΗΠΑ αποτέλεσε στρατηγική επιλογή µας… Εµείς καθιερώσαµε το στρατηγικό διάλογο µε τις ΗΠΑ, όσο και το σχήµα 3+1 (µε ΗΠΑ, Κύπρο και Ισραήλ)… Οι αποφάσεις (σσ: για τον εκσυγχρονισµό των F16 και των Mirage) έκλεισαν, επιτέλους, κατά τη δική µου συνάντηση µε τον πρόεδρο Τραµπ το 2017…». Αυτή η ξετσίπωτη οµολογία φιλοαµερικανισµού –στην πιο επικίνδυνη «στιγµή», µετά τη δολοφονία του Σουλεϊµανί και την απειλή πολέµου µε το Ιράν– οδηγεί µε µαθητική ακρίβεια στην άθλια πολιτική στάση στη σηµερινή συγκυρία: «το αρραγές µέτωπο και η εθνική στρατηγική είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την αντιµετώπιση εθνικών κινδύνων». Ο Τσίπρας, αφού θυµίσει την ψήφο του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ των πολεµικών δαπανών στον προϋπολογισµό της Ν∆, ζητά σύγκλιση του Συµβουλίου Πολιτικών Αρχηγών, δηλώνοντας έτοιµος για «συµφωνία πάνω στις βασικές γραµµές της εθνικής στρατηγικής» και ζητώντας ως µοναδικό αντίτιµο την επανεκλογή του Προκόπη Παυλόπουλου (γνωστού, άλλωστε, «αγωνιστή» της δηµοκρατικής παρατάξεως…). Αυτά οφείλουν να τα σηµειώσουν όσοι και όσες θεώρησαν το service που έκανε ο Τσίπρας στο ΝΑΤΟ µε τις Πρέσπες, ως «ρήξη» του ΣΥΡΙΖΑ µε τον εθνικισµό και την πατρηδοκαπηλεία. Αυτή η ακραία συντηρητική τοποθέτηση στα «γεωπολιτικά», είναι άρρηκτα δεµένη µε τη στάση του Τσίπρα στην οικονοµική και κοινωνική πολιτική. Έξι µήνες µετά την πολιτική και εκλογική ήττα του από τον Κυρ. Μητσοτάκη, ο Τσίπρας δηλώνει ότι «έχω µετανιώσει για πολλές επιλογές, αλλά

όχι για τη βασική επιλογή». Η «βασική επιλογή» ήταν το µνηµόνιο 3, η ανάληψη της ευθύνης από τον ΣΥΡΙΖΑ για την τετραετή συνέχεια των πιο βάρβαρων, νεοφιλελεύθερων αντιµεταρρυθµίσεων. Ο Τσίπρας προσπαθεί σήµερα να κρυφτεί πίσω από τη φράση «η δηµοσιονοµική πειθαρχία δεν ήταν δική µας επιλογή», αλλά αυτή δεν αρκεί για να καλύψει 4 χρόνια σκληρής λιτότητας. Ο «συµβιβασµός» του 2015 οδήγησε στην υποχρέωση για τα αιµατηρά πλεονάσµατα του 3,5%, όµως ήταν αυτόνοµη κυβερνητική επιλογή η απόφαση για τα «υπερ-πλεονάσµατα» που τσάκιζε τα εργατικά και κοινωνικά δικαιώµατα, για να µπορέσει η κυβέρνηση Τσίπρα να δώσει την τελευταία στιγµή τα «φιλοδωρήµατα» κάποιων επιδοµάτων µπας και γλιτώσει την εκλογική συντριβή. Το πολιτικό αποτέλεσµα αυτής της κατάπτυστης µανούβρας το γνωρίζουµε σήµερα, αλλά το χειρότερο είναι ότι η πολιτική των υπερ-πλεονασµάτων έχει ανοίξει δρόµους που σήµερα µπορεί να εκµεταλλευτεί ο Κυρ. Μητσοτάκης. Στη βάση αυτών των πραγµατικών πεπραγµένων, το µόνο πράγµα για το οποίο µπορεί να υπερηφανευτεί ο Τσίπρας είναι «το γεγονός ότι καλούµαι και παίρνω µέρος στα συλλογικά fora της ευρωπαϊκής σοσιαλδηµοκρατίας». Πράγµατι. Μπορεί πλέον να συνεδριάζει µαζί µε τον Μακρόν, που διαλύει το δηµόσιο ασφαλιστικό σύστηµα στη Γαλλία (υπό της οδηγίας της Black Rock και άλλων ευγενών funds), ενώ αντιµετωπίζει το πιο οργισµένο απεργιακό κύµα µετά το 1995. Η πολιτική του Μακρόν, ο σοσιαλφιλελευθερισµός της σύγχρονης «ευρωπαϊκής σοσιαλδηµοκρατίας», είναι το πραγµατικό πολιτικό περιεχόµενο της «ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ» που υπόσχεται κι επιβάλει ο Τσίπρας. Όµως όπως δείχνουν οι πολιτικές εξελίξεις στην Ευρώπη (στη Γαλλία, στη Γερµανία κλπ), αυτή η πολιτική όσο κι αν καµώνεται ότι είναι «ο κύριος αντίπαλος της ∆εξιάς» γίνεται όλο και πιο αδιάφορη από τη σκοπιά της πραγµατικής υπεράσπισης των συµφερόντων των εργαζοµένων και της κοινωνικής πλειοψηφίας. Το κράµα του Τσίπρα, το κράµα εθνικοπατριωτισµού και ακραίου ευρωπαϊσµού, το κράµα σοσιαλφιλελευθερισµού και δηµαγωγίας ενάντια, τάχα, «στη δικτατορία των αγορών», οδηγεί όχι µόνο σε εκλογικές και πολιτικές ήττες, αλλά σε στρατηγικές ήττες, σε παραίτηση από την πάλη για να αλλάξουµε τον κόσµο, σε «έξοδο» από την πολιτική, τις ιδέες, τις παραδόσεις της Αριστεράς σε κάθε εκδοχή της. Και οι ευθύνες όσων συµβιβάζονται µε αυτόν τον κατήφορο, ελπίζοντας σε µια δεύτερη «διεκδίκηση µε αξιώσεις της κυβερνητικής εξουσίας», γίνονται όλο και πιο βαριές.

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/754747-11 της Εθνικής Τράπεζας.

• Υπεύθυνος Γρηγόρης Δεµέστιχας, τηλ 6976564624

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

8 ΓΕΝΑΡΗ 2020

3

East Med

Όχι αίµα για το φυσικό αέριο Του Αντώνη Νταβανέλου

Η

υπογραφή της συµφωνίας για τον East Med, από τους Μητσοτάκη-Νετανιάχου και Αναστασιάδη, είναι µια µεγάλη και εξαιρετικά επικίνδυνη εξέλιξη για όλη την ανατολική Μεσόγειο. Η πιο ουσιαστική είδηση σχετικά µε αυτήν τη συµφωνία είναι η σύνθεση των εταίρων που συνασπίζονται σε αυτήν και πίσω από αυτήν: το υπερφίαλο σχέδιο για µια µοιρασιά των κοιτασµάτων υδρογονανθράκων της ανατολικής Μεσογείου αποκλειστικά µεταξύ των «πιστών» στις δυτικές Μεγάλες ∆υνάµεις κρατών, όπως και η φαραωνική ιδέα ενός τεράστιου υποθαλάσσιου αγωγού που θα συνδέει τη Μέση Ανατολή µε τις αγορές της Ευρώπης (υπό τον αποκλειστικό έλεγχο του ίδιου συνασπισµού των «πιστών» στη ∆ύση), είναι πράγµατα συζητήσιµα µόνο υπό τρεις προϋποθέσεις: α) τη στρατιωτική «ασφάλεια» του σχεδίου να αναλάβει επί τόπου η κορυφαία πολεµική µηχανή της περιοχής, το κράτος-χασάπης του Ισραήλ. β) Τη στρατιωτική και διπλωµατική υποστήριξη του σχεδίου να αναλάβουν σε διεθνές επίπεδο οι ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραµπ και το κράτος-στρατιωτική ραχοκοκκαλιά της ΕΕ, η Γαλλία του Μακρόν. γ) Την οικονοµική και τεχνολογική υποστήριξη του σχεδίου να αναλάβει ο συνασπισµός των κορυφαίων (και αδηφάγων) εξορυκτικών εταιριών, υπό την ηγεσία της αµερικανικής Exxon Mobil και της γαλλικής Total, που θα πληρωθούν στο πολλαπλάσιο για κάθε σέντσι που θα «επενδύσουν» στην περιοχή. Η µακρόχρονη πρόσδεση της χώρας µέσα σε αυτήν τη σφηκοφωλιά δεν πρέπει να υποτιµηθεί. Όσοι σήµερα τάζουν αναπτυξιακούς λαγούς και πετραχήλια µέσα από αυτήν τη στρατηγική, ας ρίξουν µια µατιά στο το τι έχει συµβεί στις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής, που εγκλώβισαν το µέλλον τους στην εξορυκτική στρατηγική «ανάπτυξης», ακόµα και όταν είχαν την υποστήριξη του δυτικού ιµπεριαλιστικού συνασπισµού: το αποτέλεσµα ήταν, παντού, τεράστια κοινωνική ανισότητα, µαζική φτώχεια και παρακµή, πολιτικά καθεστώτα δικτατορικής καταπίεσης και αιµατηροί πόλεµοι. Ειδικότερα όσοι µέσα στην Αριστερά βαφτίζουν την µοιρασιά των υδρογονανθράκων και των ΑΟΖ ως «κυριαρχικά δικαιώµατα» της (κάθε) χώρας, ως «δικαιώµατα» για τα οποία θα πρέπει –αν χρειαστεί- να πολεµήσουµε, οφείλουν, έστω την τελευταία στιγµή, να συνειδητοποιήσουν ότι µέσω αυτής της λογικής οδηγούνται αντικειµενικά στην ουρά των Νετανιάχου, των Τραµπ και των Μακρόν.

Οικονοµικό σκοτάδι Η υπογραφή της συµφωνίας για τον East Med είναι κυρίως µια γεωπολιτική δήλωση πρόθεσης για κυριαρχία στην περιοχή. Τα οικονοµικά στοιχεία του υπερφίαλου σχεδίου παραµένουν εξαιρετικά σκοτεινά. Η οριστική απόφαση για την επένδυση έχει παραπεµφθεί στο… µέλλον, ένα τουλάχιστον χρόνο µετά την υπογραφή της συµφωνίας. Μέχρι τότε, τα ποσά που θα «ενεργοποιηθούν» είναι (αποκλειστικά!) τα ερευνητικά κονδύλια (της ΕΕ και των εµπλεκόµενων κρατών) που θα «αξιοποιηθούν» από τις εξορυκτικές εταιρείες, προκειµένου αυτές να αποκτήσουν καθαρότερη εικόνα τόσο ως προς τα κοιτάσµατα όσο και ως προς τις προϋποθέσεις βιωσιµότητας του αγωγού. Με εξαίρεση το κοίτασµα Λεβιάθαν στην ισραηλινή ΑΟΖ, σχετικά µε τα κοιτάσµατα στα κυπριακά «οικόπεδα» και ακόµα περισσότερο µε τα πολυθρύλητα νοτίως της Κρήτης, δεν θεωρείται ακόµα ως δεδοµένο ότι έχουν διαστάσεις οικονοµικά αξιοποιήσιµες. Το µεγάλο κοίτασµα Zohr, στην αιγυπτιακή ΑΟΖ, δεν είναι (ή δεν είναι ακόµα) µέσα στις προοπτικές του East Med. Η Αίγυπτος έχει επιλέξει δική της διαδικασία αξιοποίησης (υγροποίηση και θαλάσσια µεταφορά), στη διαδικασία αυτή εµπλέκονται µεγάλες ρωσικές εταιρίες και η ιταλική ΕΝΙ, ενώ το καθεστώς του δικτάτορα Σίσι –παρά το σταθερό του προσανατολισµό προς τις ΗΠΑ- έχει ακόµα προβλήµατα σχετικά µε µια στρατηγική και µακρόχρονη συνεργασία µε το Ισραήλ. Πέρα όµως από το ακόµα αδιευκρίνιστο ζήτηµα του µεγέθους των κοιτασµάτων που θα τροφοδοτούν τον East Med, η κατασκευή του ίδιου του αγωγού είναι ένα τεράστιο ζήτηµα. Πρόκειται για έναν από τους µεγαλύτερους σε µήκος αγωγούς στον κόσµο, που σε τεράστιο τµήµα του θα είναι υποθαλάσσιος, διασχίζοντας µια θάλασσα µεγάλου βάθους και υψηλής σεισµικότητας. Τα τεχνικά και οικονοµικά προαπαιτούµενα για την κατασκευή του είναι κυριολεκτικά πρωτοφανών διαστάσεων. Και το αποτέλεσµα θα είναι ότι το κόστος µεταφοράς του αερίου µέσω του East Med (αν αυτός κατασκευαστεί) υπολογίζεται στο πενταπλάσιο (!!) του κόστους µεταφοράς µέσω του επίγειου αγωγού που διασχίζει, όµως, το τουρκικό έδαφος. Στη διαδικασία της υπογραφής της συµφωνίας στην Αθήνα, απουσίαζε η Ιταλία, η χώρα κατάληξης του East Med. Το γεγονός, παρά τις καθησυχαστικές δηλώσεις που ακολούθησαν, δεν µπορεί να υποτιµηθεί. Γιατί η απουσία της Ιταλίας από τον ιδρυτικό συνασπισµό του East Med δεν είναι δυνατόν να ερµηνευ-

τεί µε συγκυριακούς παράγοντες (όπως η άρνηση των «5 Αστέρων» απέναντι στους αγωγούς). Κυρίως οφείλεται στο ότι ο ιταλικός ενεργειακός κολοσσός ΕΝΙ δεν συµµερίζεται τις πολιτικές ενεργειακής αποµόνωσης της Ρωσίας, αλλά και στον έντονο ιταλογαλλικό ανταγωνισµό που έχει αναθερµανθεί από την ώρα που η φωτιά της επέκτασης του πολέµου έχει φτάσει στη Λιβύη.

Γεωπολιτική κόλαση

Η αποστασιοποίηση της Ιταλίας είναι µόνο η προειδοποίηση για τα γεωπολιτικά προαπαιτούµενα του East Med. Η κατασκευή του αγωγού προϋποθέτει την κατάθεση των συγκεκριµένων συντεταγµένων της διαδροµής του και συνακόλουθα τη ρύθµιση των συµφερόντων όλων των εµπλεκόµενων κρατών. Αυτό σηµαίνει επίσηµη ρύθµιση των ΑΟΖ στην ανατολική Μεσόγειο, ενώ µε βάση την ιδρυτική συµφωνία του East Med τη διασφάλιση της γεωγραφικής συνέχειας µεταξύ των ΑΟΖ Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας, που τελικά σηµαίνει τον αποκλεισµό της Τουρκίας από την ανατολική Μεσόγειο. Η κοινή γνώµη στην Ελλάδα γαλουχείται µε την ιδέα ότι αυτή η δυνατότητα προκύπτει από το ∆ιεθνές ∆ίκαιο. Η συµφωνία Τουρκίας-Λιβύης για τον καθορισµό των θαλάσσιων συνόρων και των ΑΟΖ µεταξύ τους, είναι µια προειδοποίηση του πόσο πιο περίπλοκα είναι τα πράγµατα. Η συµφωνία αυτή µπορεί να αποδειχθεί θνησιγενής (όσο θνησιγενής αποδειχθεί η «κυβέρνηση» που έχει υπογράψει εκ µέρους της Λιβύης). Όµως έχει ήδη κατατεθεί στον ΟΗΕ και αυτό εξ αντικειµένου λειτουργεί ως πρόκληση προς κάθε «διαφωνούντα» να υποχρεωθεί να καταφύγει στο… ∆ιεθνές ∆ίκαιο. Η διαδικασία του δικαστηρίου της Χάγης πιθανότατα θα αποδειχθεί ως πολύ πικρό ποτήρι για όσους θεωρούν ότι έχουν όλα τα χαρτιά µε το µέρος τους. Γι’ αυτό άλλωστε στο εσωτερικό της ντόπιας κυρίαρχης τάξης και των κρατικών γραφειοκρατιών έχει ανοίξει η έντονη συζήτηση για την αντιµετώπιση του… κινδύνου του ∆ιεθνούς ∆ικαίου και της Χάγης. Οι «ρεαλιστές», που βλέπουν ότι τελικά µια ρύθµιση µέσω της Χάγης είναι αναπόφευκτη, προτείνουν µια «συνεννόηση» µε την Τουρκία, µε στόχο η ρύθµιση να περιοριστεί στα ζητήµατα ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας και να µην πάρει διαστάσεις εφόλης της ύλης των άλυτων ζητηµάτων κυριαρχίας. Οι «απορριπτικοί» που, υπολογίζοντας στην υποστήριξη των ιµπεριαλιστικών δυνάµεων, προτείνουν την επιµονή στο να «τα πάρουµε όλα» µέσω της µεθόδου των τετελεσµένων. Οι κίνδυνοι είναι προφανείς. Ο καθηγητής Αγγ. Συρίγος, βουλευτής της Ν∆ και υπεράνω πάσης υποψίας

για διεθνισµό, φρόντισε να θυµίσει πρόσφατα (µε άρθρο «γνώµης» στην «Εφ. Συν.») µια σχετικά «κρυφή» διάσταση της διαχρονικής ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Με υπεύθυνες δηλώσεις των υπ. Εξωτερικών, το ελληνικό κράτος έχει υπογραµµίσει ότι αρνείται τη δικαιοδοσία του ∆ιεθνούς ∆ικαίου σε τρεις κρίσιµους τοµείς: α) Αποφάσεις που αφορούν την «αµυντική» δυνατότητα (σσ: τη στρατιωτικοποίηση των νησιών). β) Αποφάσεις που αφορούν κυριαρχία επί εδάφους (σσ: εθνική κυριαρχία σε νησίδες και βράχους, που δεν έχει ρυθµιστεί στη Λοζάνη και στις µετέπειτα διεθνείς συνθήκες). γ) Αποφάσεις που αφορούν στη σχέση µεταξύ χωρικών υδάτων και εναέριου χώρου (σσ: το νόµιµο ή το παράνοµο της ντεφάκτο επέκτασης του ελληνικού εναέριου χώρου στα 10 ν.µ.). Όµως οι πάντες γνωρίζουν ότι αν µια εξέλιξη (όπως η συµφωνία για τον East Med, ή η τουρκολιβυκή συµφωνία για τις ΑΟΖ) οδηγήσει τις ελληνοτουρκικές διαφορές στο ∆ιεθνές ∆ικαστήριο, δεν υπάρχει καµιά εγγύηση ότι οι αποφάσεις του θα περιοριστούν στα ζητήµατα των ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας. Ο συντονισµός των ελληνοτουρκικών διαφορών µε τους ευρύτερους διεθνείς ανταγωνισµούς στη Μέση Ανατολή (που µετά τη δολοφονία του Σολεϊµανί από τους Αµερικανούς είναι στα πρόθυρα της ανάφλεξης) φέρνει τον κίνδυνο του πολέµου πιο κοντά από κάθε άλλη φορά µετά το 1974. Η κυβέρνηση της Ν∆ µιζάροντας σε «σκληρή γραµµή», µε τις πλάτες των ΗΠΑ και του Ισραήλ, αναλαµβάνει εγκληµατικές ευθύνες. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που συνέχισε την πολιτική Σαµαρά για τον «άξονα» µε το Ισραήλ, που απογείωσε τη «στρατηγική συµµαχία» µε τις ΗΠΑ, που παρέδωσε στον Μητσοτάκη ζεστό το σχέδιο για τον East Med είναι απολύτως συνένοχη. Ο Αλέξης Τσίπρας που κατηγορεί σήµερα τον Μητσοτάκη για υπερβολική «ευελιξία» απέναντι στην Τουρκία, γράφει το προσωπικό του «1914», ολοκληρώνοντας έναν κύκλο δηµαγωγικής εξόδου από κάθε είδους πολιτική µε βάση αρχές. Η ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να σταθεί συνολικά απέναντι. Υπερασπίζοντας την ειρήνη ως µείζον αγαθό για τους εργαζόµενους και τις λαϊκές δυνάµεις. Παλεύοντας ενάντια στους εξοπλισµούς, την αναβάθµιση των στρατιωτικών ιµπεριαλιστικών βάσεων, το µιλιταρισµό και τον εθνικισµό. ∆ηλώνοντας ενάντια στη στρατηγική των εξορύξεων στην εποχή της απειλής της κλιµατικής καταστροφής. Λέγοντας ένα καθαρό ΟΧΙ στον East Med, σε αυτή τη σύγχρονη εκδοχή της Μεγάλης Ιδέας που µπορεί να αποδειχθεί εξίσου καταστροφική µε εκείνη του 1922.

4

πολιτικη

8 γεναρη 2020

Δολοφονία Σουλεϊμανί

Η ιμπεριαλιστική αλαζονεία παίζει με τη φωτιά του πολέμου Του Πάνου Πέτρου

Η

δολοφονία του Κασέμ Σουλεϊμανί με εντολή του προέδρου των ΗΠΑ στη Βαγδάτη είναι ένα έγκλημα που σοκάρει με την ανηθικότητα και την ιμπεριαλιστική αλαζονεία του. Φυσικά η δράση των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών δεν διακρίνεται από ήθος ή από σεβασμό στη «νομιμότητα», μια διαχρονική αλήθεια που έγινε ακόμα πιο ισχυρή στην εποχή του Πολέμου Ενάντια στην Τρομοκρατία, που εγκαινίασε ο Μπους, συνέχισε ο Μπαράκ Ομπάμα και επεκτείνει ο Ντόναλντ Τραμπ. Στο πρόσφατο παρελθόν, ειδικές δυνάμεις των ΗΠΑ έχουν ασκήσει ξανά το «δικαίωμά» τους σε εξωδικαστικές εκτελέσεις σε έδαφος τρίτων χωρών, αναλαμβάνοντας το ρόλο δικαστή και εκτελεστή απέναντι σε «μη-κρατικά υποκείμενα», με πιο ενδεικτικές τις δολοφονίες του Οσάμα Μπιν Λάντεν και του Αλ Μπαγκντάντι. Οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ έχουν ένα πλούσιο ιστορικό δολοφονιών κρατικών παραγόντων, αλλά αυτού του είδους οι επιχειρήσεις γίνονταν συνήθως «στο σκοτάδι» και χωρίς «ανάληψη ευθύνης».

H δολοφονία Σουλεϊμανί είναι μια «πρωτιά» της ωμότητας της κυβέρνησης Τραμπ. Ένας ανώτατος κρατικός αξιωματούχος δολοφονείται εν ψυχρώ, σε καιρό «ειρήνης», στο έδαφος τρίτης χώρας και το κράτος-δολοφόνος αναλαμβάνει πανηγυρικά την ευθύνη! Λίγους μήνες πριν, οι Φρουροί της Επανάστασης έγιναν ο πρώτος κρατικός μηχανισμός που ανακηρύχτηκε «τρομοκρατική οργάνωση»! Είναι ένα ακόμα δείγμα των καιρών στους οποίους ζούμε. Πέρα από χυδαία τραμπούκικη ενέργεια, η δολοφονική επιχείρηση του αμερικανικού στρατού είναι και εξαιρετικά επικίνδυνη. Ο στόχος δεν ήταν καθόλου μικρός –το ακριβώς αντίθετο. Ο Σουλεϊμάνι, ο επικεφαλής των ειδικών δυνάμεων των Φρουρών της Επανάστασης στο εξωτερικό, υπήρξε ο δεύτερος ισχυρότερος άντρας του Ιράν μετά τον Ανώτατο Ηγέτη Χαμενεΐ. Υπήρξε ο καθοδηγητής της περιφερειακής στρατιωτικής-διπλωματικής δράσης του Ιράν και της εξάπλωσης κι εδραίωσης της επιρροής του σε Ιράκ-Συρία-Λίβανο. Διαρκώς μετακινούμενος μεταξύ Τεχεράνης-Βαγδάτης-Δαμασκού-Βηρυττού, πάντα παρών και υπερ-δραστήριος σε κάθε εσωτερική κρίση που ξεσπούσε σε αυτές τις χώρες (από την διάσωση του καθεστώτος Άσαντ ως την οργάνωση των σιϊτικών πολιτοφυλακών στην περιοχή, από την διεξαγωγή του πολέμου κατά του Ισλαμικού Κράτους ως την ματαίωση της προσπάθειας των Κούρδων του Ιράκ για ανεξαρτησία, μέχρι και τις τελευταίες προσπάθειες συγκρότησης κυβέρνησης στη Βαγδάτη –μετά την παραίτηση του πρωθυπουργού υπό το βάρος της εξέγερσης). Υπήρξε επίσης ένας ισχυρός παίκτης στο εσωτερικό του Ιράν, όχι μόνο ως δημοφιλές στέλεχος του

καθεστώτος με ισχυρή κοινωνική βάση ιδιαίτερα στις γραμμές των λεγόμενων «σκληρών» αλλά και μέσω της τεράστιας οικονομικής δύναμης που απέκτησαν οι Φρουροί της Επανάστασης όταν αξιοποιώντας το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων πήραν τον έλεγχο κρίσιμων τομέων της οικονομίας –κυρίως μέσω διάφορων «θρησκευτικών ιδρυμάτων». Η δολοφονία ενός τέτοιου στελέχους είναι εξαιρετικά δύσκολο να μείνει αναπάντητη από το καθεστώς της Τεχεράνης. Σκεφτείτε μόνο τι θα συνέβαινε αν ένα ιρανικό drone δολοφονούσε τον διευθυντή της CIA ή τον επικεφαλής του Πενταγώνου…

«Μάξιμουμ πίεση» ή κήρυξη πολέμου; Τόσο η «πυρηνική συμφωνία» του Ομπάμα, όσο και η «μάξιμουμ πίεση» του Τραμπ, αποτελούν προσπάθειες να αντιμετωπιστεί το νέο τοπίο που διαμόρφωσε η κάμψη της αμερικανικής ισχύος μετά το Αφγανιστάν και το Ιράκ, που επέτρεψε σε περιφερειακές δυνάμεις (Ρωσία, Τουρκία, Σαουδική Αραβία, Κατάρ) να διεκδικήσουν ενισχυμένο αυτόνομο ρόλο, με το Ιράν να αποδεικνύεται το πιο πετυχημένο σε αυτήν την «κούρσα» ως τώρα –όπως συμπυκνώνεται στα «έργα και ημέρες» του Σουλεϊμανί σε όλη τη Μέση Ανατολή, τα οποία οι ΗΠΑ δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν με άλλη μέθοδο πριν καταλήξουν στον ξεπεσμό (ακόμα και με όρους μιας πάλαι ποτέ πανίσχυρης Αυτοκρατορίας) μιας εκδικητικής δολοφονίας με drone.

Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν οι σχεδιαστές της επίθεσης προχώρησαν σκόπιμα σε μια έμμεση «κήρυξη πολέμου», υποχρεώνοντας το Ιράν να απαντήσει με τρόπο που θα «δικαιολογήσει» μια νέα αμερικανική κλιμάκωση, ή εκτιμούσαν ότι παραμένουν στο έδαφος της λογικής Τραμπ που κλιμακώνει κατακόρυφα και αδίστακτα τα μέσα της «μάξιμουμ πίεσης», αλλά επιδιώκοντας να αποφύγει τελικά την ένοπλη σύρραξη. Το σίγουρο είναι ότι με αυτό το χτύπημα παίζουν με μια πολύ επικίνδυνη φωτιά, ανεβάζοντας κατακόρυφα τον πήχη σε μια χαμηλής έντασης σύγκρουση που εξελισσόταν τους τελευταίους μήνες (με «ορφανά» πλην σαφέστατης προέλευσης χτυπήματα εκατέρωθεν και στο ιρακινό έδαφος, και στον περσικό κόλπο). Πλέον όλοι αναμένουν το πότε και πώς θα απαντήσει η Τεχεράνη –και τι θα ακολουθήσει. Ο Τραμπ συνεχίζει να συμπεριφέρεται ως τραμπούκος με… καλές προθέσεις («ο τρόπος του μπορεί να μοιάζει διαβολικός, αλλά είναι για καλό» που έλεγε κι ο Αλέξης Τσίπρας). Από τη μια δηλώνει ότι «θέλουμε να αποφύγουμε τον πόλεμο» και ότι «το Ιράν δεν κέρδισε ποτέ σε πόλεμο, αλλά κέρδιζε πάντοτε όταν έκανε συμφωνίες» και ταυτόχρονα απειλεί την Τεχεράνη με «ισοπεδωτική» απάντηση σε δεκάδες στόχους αν… τολμήσει να αντιδράσει. Ταυτόχρονα εξαπολύει απειλές για κυρώσεις και στο Ιράκ, αν η κυβέρνησή του αποφασίσει να πράξει πάνω στη πρόσφατη (συμβουλευτική) απόφαση του ιρακι-

νού κοινοβουλίου να ζητήσει την απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων από το έδαφος της χώρας. Λίγες μέρες πριν τη δολοφονία Σουλεϊμανί άλλωστε, και στο φόντο της εισβολής σιιτικών ιρακινών πολιτοφυλακών στην αμερικανική πρεσβεία στη Βαγδάτη, είχε ανακοινώσει την άμεση αποστολή μερικών επιπλέον χιλιάδων στρατιωτών στο Ιράκ. Στο Ιράκ φαίνεται ότι τερματίζεται η «άβολη συνύπαρξη» ΗΠΑ-Ιράν που χαρακτήριζε τη χώρα μετά την αμερικανική κατοχή: όταν το μετακατοχικό πολιτικό σύστημα που εγκατέστησαν οι ΗΠΑ ενίσχυσε την σιιτική πλειοψηφία, η Βαγδάτη πέρασε στην σφαίρα επιρροής της Τεχεράνης αλλά εξακολούθησε να φιλοξενεί και να συνεργάζεται με τον αμερικανικό στρατό. Σήμερα δεν καταγγέλουν την αμερικανική κλιμάκωση μόνο οι φιλο-ιρανικές πολιτικές δυνάμεις, αλλά και δυνάμεις όπως το κίνημα του Μοκτάντα Αλ-Σαντρ, του ριζοσπάστη σιίτη κληρικού που είχε μετατοπιστεί σε εκφραστής ενός «ιρακινού εθνικισμού» που αντιμαχόταν και την αμερικανική και την ιρανική παρουσία στη χώρα. Οι πρώτες για προφανείς λόγους, ενώ οι δεύτερες φοβούνται ότι η χώρα τους είναι η βασική υποψήφια να πληρώσει μια σύγκρουση, μετατρεπόμενη σε «πεδίο μάχης».

Αντιδράσεις στις ΗΠΑ Η πρόκληση στην οποία προχώρησε ο Τραμπ και το ρίσκο που ενέχει είναι τόσο μεγάλα που –σε αντίθεση με άλλες επιθετικές προβολές ισχύος στο εξωτερι-

8 γεναρη 2020

πολιτικη

5

Περιπτύξεις με δολοφόνους κό– αυτήν τη φορά δεν ενοποίησε το καθεστώς και τα ΜΜΕ γύρω του με το κλασσικό σχήμα «επιτέλους, συμπεριφέρεται ως Πρόεδρος των ΗΠΑ». Στελέχη των Δημοκρατικών και μερίδα των ΜΜΕ, υπεράνω πάσης υποψίας για πασιφισμό (το αντίθετο, άνθρωποι που διαπρέπουν σε «ιμπεριαλιστική» αντιπολίτευση στον Τραμπ), αυτήν τη φορά καταγγέλουν την «προβοκάτσια» ή την «ανοησία» ως επικίνδυνη. Είναι ενδεικτική του κλίματος η κατάρρευση του σάιτ της… στρατολογίας από τον υπερβολικό όγκο επισκέψεων σε μια μέρα. Αν και δεν προκύπτει από καμία πλευρά και με βάση καμία λογική ανάγκη του αμερικανικού στρατού αυτήν την περίοδο, υπήρξε διάχυτη μαζική αγωνία χιλιάδων νέων για το ενδεχόμενο να επανέλθει τις επόμενες μέρες το draft (υποχρεωτική στρατολογία κληρωτών). Σε μια σειρά πόλεις των ΗΠΑ έγιναν ήδη οι πρώτες «προληπτικές» αντιπολεμικές κινητοποιήσεις, για να απαιτήσουν να μην γίνει πόλεμος με το Ιράν. Από όταν αποσύρθηκε μονομερώς από την πυρηνική συμφωνία του 2015 (με το Ιράν να δηλώνει μετά τις τελευταίες εξελίξεις ότι ούτε αυτό δεσμεύεται πια), ο Τραμπ κλιμακώνει διαρκώς την επιθετικότητα απέναντι στο Ιράν. Δύο γύροι σκληρών οικονομικών κυρώσεων με πρώτο (και μοναδικό) θύμα τον ιρανικό λαό, ανοχή ή και στήριξη σε ισραηλινές «πειρατικές» επιθέσεις κατά ιρανικών στρατιωτικών στόχων, πολεμικές μανούβρες στον Κόλπο και τώρα η δολοφονία του Σουλεϊμανί. Έχουν περάσει ελάχιστοι μήνες από όταν (λέγεται ότι) ανακάλεσε τελευταία στιγμή μια εντολή πλήγματος κατά του Ιράν (μετά την κατάρριψη αμερικανικού drone). Η περιοχή βρίσκεται σε κατάσταση διαρκούς έντασης και διολισθαίνει συχνά στο «παρά κάτι» μιας ανάφλεξης που –με δεδομένα τα μεγέθη των εμπλεκόμενων και την έκταση της περιοχής που εμπλέκεται– αν προκύψει θα σημαίνει πραγματική κόλαση. Σε αυτό το μεγάλο κι επικίνδυνο παιχνίδι έχει ενταχθεί και το ελληνικό κράτος, από όταν αποφάσισε να κυνηγήσει τη νέα Μεγάλη Ιδέα των ΑΟΖ. Είναι πλέον ενεργός και δραστήριος «παίκτης» σε έναν -ψυχρότερο ή θερμότερο- περιφερειακό ανταγωνισμό που αποτελεί μια αλυσίδα με πάρα πολλούς κρίκους –από το Ιράκ ως τη Λιβύη. Εκτός αν θεωρεί κανείς ότι η στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ ή το σχέδιο ενός αγωγού που θα το συνδέσει με την ΕΕ είναι με κάποιο μαγικό τρόπο «εκτός» αυτών των θερμών εξελίξεων και της πιθανότητας να γίνουν ακόμα πιο θερμές. Ένας επιπλέον λόγος να δράσει το αντιπολεμικό κίνημα στην Ελλάδα, όχι μόνο ενώνοντας τη φωνή του με όσους διεθνώς φωνάζουν «όχι πόλεμο με το Ιράν», αλλά και στρεφόμενο ενάντια στις επικίνδυνες μεγαλοϊδεατικές επιδιώξεις της ελληνικής κυβέρνησης…

Του Πέτρου Τσάγκαρη

Η

κυβέρνηση της ΝΔ βρίσκεται αυτές τις ημέρες σε θερμή πολιτική περίπτυξη με τους δύο δράστες της πιο φιλοπόλεμης ενέργειας των τελευταίων ετών στη Μέση Ανατολή. Λίγα 24ωρα πριν, ο Κυρ. Μητσοτάκης αγκάλιαζε τον –διωκόμενο για υποθέσεις διαφθοράς στην ίδια του τη χώρα– πρωθυπουργό του Ισραήλ, Βενιαμίν Νετανιάχου, με τον οποίο συνυπέγραψε τη συμφωνία για τον αγωγό East Med. Υποτίθεται ότι ο αγωγός είναι μια απλή οικονομική συμφωνία, ενώ στην πραγματικότητα εντάσσεται στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ για την Αν. Μεσόγειο, σχεδιασμοί που τόση σχέση έχουν με το διεθνές δίκαιο, όσο και οι υπόλοιπες ενέργειες της Ουάσινγκτον στον πλανήτη. Ο στόχος είναι η απομάκρυνση της Ευρώπης από την ανάγκη για ρωσικούς υδρογονάνθρακες (και συνακόλουθα η εξάρτηση από αμερικανικές εταιρίες), αλλά και ο θαλάσσιος οικονομικός αποκλεισμός της Τουρκίας, η οποία έχει έρθει σε ρήξη με τη Δύση και ειδικά με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Τόσο η σημερινή όσο και οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις (προεξάρχοντος του ΣΥΡΙΖΑ) διαπίστωσαν αυτή την αλλαγή και έσπευσαν να σηκώσουν το χέρι σαν τον σπασίκλα προς τον δάσκαλο-ιμπεριαλιστή: «Εμείς είμαστε εδώ. Δώστε μας το ρόλο της Τουρκίας» είπαν και εν πολλοίς αυτό το αίτημα εισακούστηκε. Όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά, η τουρκική, που επίσης μιλάει για διεθνές δίκαιο κ.λπ. Όμως, όπως αναφέρει η «ΕφΣυν» (5/1/2020) «στο επιχείρημα της Άγκυρας ότι τίποτα δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς τη συγκατάθεσή της […], η Αθήνα και η Λευκωσία διοχετεύουν την ύπαρξη μιας “μυστικής” συμφωνίας με το Ισραήλ για την ασφάλεια του μελλοντικού αγωγού». Δηλ. μιλάμε και πάλι για πολεμικές ιαχές. «Η πολιτική στήριξη του Ισραήλ», συνεχίζει η εφημερίδα για όποιον δεν κατάλαβε, «δεν είναι αμελητέα. Γι’ αυτήν διαδραματίζει έντονο παρασκηνιακό ρόλο το εβραϊκό λόμπι στις ΗΠΑ». Αυτή η φιλοπόλεμη συνεργασία με το Ισραήλ, έδωσε το δικαίωμα στον Νετανιάχου να υποθέσει ότι μπορεί να κάνει κι άλλες φιλοπόλεμες δηλώσεις από την Αθήνα, όχι πια σε σχέση με την Τουρκία, αλλά και σε σχέση με το Ιράν. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός ήταν ο πρώτος και ο μόνος ηγέτης παγκοσμίως που υποστήριξε την εγκληματική ενέργεια του Τραμπ, δηλ. τη δολοφονία του Ιρανού υποστράτηγου Κασέμ Σολεϊμανί, επικεφαλής των ειδικών δυνάμεων Κουντς. Αυτή την απόλυτη επιδοκιμασία του για την ενέργεια αυτή ο Νετανιάχου την έκανε από την… Αθήνα. Σχολιάζοντας τη δολοφονία, δήλωσε κυνικά: «Όπως

ακριβώς το Ισραήλ έχει το δικαίωμα στην αυτοάμυνα, οι ΗΠΑ έχουν ακριβώς το ίδιο δικαίωμα. Ο Σολεϊμανί είναι υπεύθυνος για το θάνατο Αμερικανών πολιτών και άλλων αθώων και σχεδίαζε και άλλες επιθέσεις». Ούτε ο Έλληνας πρωθυπουργός, ούτε κάποιος άλλος από τους οικοδεσπότες του –που όλοι τους δίνουν όρκους πίστης και υποταγής στο Διεθνές Δίκαιο όταν αναφέρονται στην Τουρκία– δεν θύμισε στον Νετανιάχου, ότι ακόμη κι αν ο Σολεϊμανί είχε σκοτώσει Αμερικανούς, δεν τους είχε βρει άκακους στην πατρίδα τους, αλλά τους είχε βρει οπλισμένους σαν αστακούς σε μια πολύ μακρινή χώρα (στο Ιράκ) όπου είχαν εισβάλει παρανόμως και όπου είχαν δολοφονήσει παρανόμως όχι έναν-δύο, αλλά εκατοντάδες χιλιάδες πολιτικούς τους αντιπάλους οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν άμαχοι! Ο Κυρ. Μητσοτάκης επίσης δεν φρόντισε να θυμίσει στον Νετανιάχου ότι η δολοφονία του Σολεϊμανί ήταν εκ προμελέτης έγκλημα των μυστικών υπηρεσιών του Ισραήλ: Τον περασμένο Οκτώβριο ο Γιόσι Κοέν, επικεφαλής της Μοσάντ, είχε μιλήσει ανοιχτά σχετικά με την προοπτική δολοφονίας του Σολεϊμανί λέγοντας τα εξής: «Ξέρει πολύ καλά ότι η δολοφονία του δεν είναι αδύνατη» (ο Σολεϊμανί είχε καυχηθεί ότι το Ισραήλ είχε αποπειραθεί να τον δολοφονήσει και το 2006 και είχε αποτύχει). «Παρά την αλαζονεία του», συνέχισε ο Κοέν «δεν έχει κάνει αναγκαστικά το λάθος που θα τον έθετε στη λίστα των υψηλόβαθμων στόχων δολοφονίας, την οποία καταρτίζει η Μοσάντ»! (η έμφαση δική μας). Επίσης ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν θύμισε στον Νετανιάχου ότι μόνον τα τελευταία δέκα χρόνια η Μοσάντ έχει δολοφονήσει τουλάχιστον πέντε Ιρανούς πυρηνικούς επιστήμονες (το μαρτυρά ο Ισραηλινός δημοσιογράφος Ρόνεν Μπέργκμαν) σε μια προσπάθεια να

καταστρέψει το –ειρηνικό– πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Μιας και μιλάμε για πυρηνικά, ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν θύμισε στον Νετανιάχου ότι το Ισραήλ είναι η μοναδική χώρα που διαθέτει πυρηνικά όπλα στη Μέση Ανατολή (σύμφωνα με δημοσιεύματα, πάνω από 120 πυρηνικές κεφαλές, αριθμός ικανός να ισοπεδώσει όλη την περιοχή). Όπως αποκαλύπτει ένας άλλος Ισραηλινός δημοσιογράφος, ο Γιόσι Μέλμαν, από το 1947 οπότε ιδρύθηκε, η Μοσάντ έχει δολοφονήσει 60-70 πολιτικούς αντιπάλους του σιωνιστικού κράτους εκτός συνόρων του Ισραήλ. Ούτε αυτό βέβαια το θύμισαν στον φιλοξενούμενό τους οι Έλληνες οικοδεσπότες που κόπτονται για το διεθνές δίκαιο. Πολύ περισσότερο δεν του θύμισαν ποτέ τις εκατοντάδες παραβιάσεις, εκ μέρους του Ισραήλ, των αποφάσεων του ΟΗΕ και του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Ούτε βέβαια ότι το Ισραήλ είναι το μοναδικό κράτος που έχει εισβάλει όχι σε μία, αλλά σε ΟΛΕΣ τις γειτονικές του χώρες. Τώρα ο Μητσοτάκης θα πάει στις ΗΠΑ και θα συναντήσει τον φυσικό αυτουργό του εγκλήματος που μπορεί να αναφλέξει μια τεράστια περιοχή του πλανήτη, δηλ. τον Ντ. Τραμπ –σημειωτέον κι αυτός κατηγορούμενος (από τη Βουλή της χώρας του για κατάχρηση εξουσίας και παρακώλυση της καλής λειτουργίας του Κογκρέσου). Ο Έλληνας πρωθυπουργός θα μιλήσει στον Τραμπ για την «τουρκική προκλητικότητα» και για τις μπίζνες στην Αν. Μεσόγειο. Θα «ξεχάσει» να αναφέρει και πάλι το έγκλημα της δολοφονίας του Σολεϊμανί. Γιατί να το κάνει άλλωστε; Μήπως ο Τσίπρας θα έκανε κάτι διαφορετικό; Όταν, ως πρωθυπουργός της Ελλάδας, είχε βρεθεί κι αυτός δίπλα στον Τραμπ, είχε δηλώσει ότι «μοιραζόμαστε κοινές αξίες» με τον Αμερικανό πρόεδρο. Ήταν από τις λίγες φορές που έλεγε αλήθεια…

6

8 ΓΕΝΑΡΗ 2020

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

Αποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογία ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες.

Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6973005569 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6932045320 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942602766 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6942993423 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ΚΡΗΤΗ: 6979925065 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6972743637 ΜΕΣΣΗΝΙΑ: 69832422501 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

• •

•

• •

•

•

ένε ότι... η αστυνοµία εξασφαλίζει «την τάξη και την ασφάλεια» Το τελευταίο τρίµηνο του 2019 σηµαδεύτηκε από πρωτοφανή περιστατικά αστυνοµικής βίας και αυθαιρεσίας. Απρόκλητη και µεµονωµένη βία, αυθαίρετες συλλήψεις, παρακολουθήσεις µε κρυφές κάµερες, χρήση πλαστικών σφαιρών, βασανισµός συλληφθέντων, είσοδος σε σπίτια και πολλά άλλα έχουν καταγγελθεί από πλήθος ανθρώπων που έχουν έρθει αντιµέτωποι µε τις µονάδες καταστολής. Τελευταίο περιστατικό ήταν η αστυνοµική έφοδος στο σπίτι του σκηνοθέτη ∆ηµήτρη Ινδαρέ χωρίς εισαγγελική παραγγελία και η επακόλουθη σύλληψη του ίδιου και των δύο γιων του κάτω από βάναυσες συνθήκες. Κι όµως ένα ολόκληρο σύστηµα αγωνίζεται να µας πείσει ότι όλα τα παραπάνω αποτελούν επαναφορά στην κανονικότητα «της τάξης και της ασφάλειας». Το πολιτικό, επιχειρηµατικό και δηµοσιογραφικό κατεστηµένο, συντονίζεται σε ένα σχέδιο όξυνσης της καταστολής και νοµιµοποίησής της στην κοινή γνώµη. Είναι γνωστό ότι στις αστικές δηµοκρατίες κάθε επίφαση νοµιµότητας δεν είναι τίποτε άλλο από το δίκαιο του ισχυρού. Αυτό έχει αποδειχθεί πάµπολλες φορές µέσα από µεροληπτικές αποφάσεις της δικαιοσύνης αλλά και επιλεκτική σκληρότητα των οργάνων της τάξης. Οι δολοφόνοι του Καλτεζά, του Τεµπονέρα, του Γρηγορόπουλου και του Φύσσα κυκλοφορούν ελεύθεροι, την ώρα που διωκόµενοι συνδικαλιστές, αναρχικοί και µέλη του ευρύτερου κινήµατος αντιµετωπίζουν το πιο σκληρό πρόσωπο του λεγόµενου «κράτους δικαίου». Η περίπτωση της βίαιης και παράνοµης εφόδου στο σπίτι του ∆ηµήτρη Ινδαρέ είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγµα του πώς λειτουργεί ο πολυσύνθετος µηχανισµός της συκοφαντίας, του ψεύδους και της στοχοποίησης. Ο σκηνοθέτης επειδή αρνήθηκε στην αστυνοµία την είσοδο στο σπίτι του χωρίς χαρτί εισαγγελέα, ξυλοκοπήθηκε αυτός και τα παιδιά του και δέθηκαν πισθάγκωνα στην ταράτσα του σπιτιού τους φωνάζοντας απελπισµένα για βοήθεια. Όλα τα παραπάνω δεν είναι αποκύηµα της φαντασίας αριστεριστών και αναρχικών, αλλά ξεκάθαρες αποδείξεις οπτικοακουστικού υλικού που έχει δηµοσιευθεί σε πληθώρα µέσων. Τίποτε απ’ όλα αυτά όµως δεν είναι ικανά να πείσουν πολιτικούς, δηµοσιογράφους και επιχειρηµατίες µε ακροδεξιές ευαισθησίες. Κάπως έτσι αντί τα φώτα της δηµοσιότητας να εστιάσουν στις πολλαπλές παραβιάσεις στοιχειωδών δικαιωµάτων που αποτελούν θεωρητικά θεµέλιο της αστικής δηµοκρατίας και όχι κάποιου σοσιαλιστικού ονείρου, τα µέσα εστίασαν σε θεωρίες συνωµοσίας σχετικά µε τα κίνητρα και την πολιτική ταυτότητα του Ινδαρέ και των γιων του. Αντί δηλαδή να αξιολογηθούν

οι αποδείξεις και οι µαρτυρίες, απέκτησαν κεντρική θέση οι αβάσιµες εικασίες. Αυτές όµως εξυπηρετούσαν το σύστηµα που περιγράψαµε παραπάνω. Πρόκειται για το σύστηµα που στο Σύνταγµά του προστατεύει το άσυλο της κατοικίας, την προσωπικότητα του ατόµου και την ελευθερία της έκφρασης, αλλά όταν νιώθει ότι απειλείται ή ότι πρέπει τέλος πάντων να επιβληθεί, µιλάει µε τη δύναµη των όπλων, των εφόδων και της βίας. Αρκεί να δει κανείς τις δηλώσεις όχι κανενός τυχαίου νεοδηµοκράτη αλλά του αντιπροέδρου της Ν∆ και Υπουργού Ανάπτυξης και Επενδύσεων Άδωνι Γεωργιάδη µόλις στις 19/12: «Γιατί κυρία µου είπες όχι στην αστυνοµία να πάει να εκκενώσει την κατάληψη; Από την αφήγηση της οικογένειας προκύπτει ότι υποστήριζε την κατάληψη. Κάθε νοµοταγής άνθρωπος θα έλεγε “ναι”, δεν θα έλεγε “όχι” και εάν (…) αντιστάθηκε στην αστυνοµία µπορεί να έχει και κάποιες εκχυµώσεις πάνω της, πώς θα την πιάνανε εάν πήγε να σκοτώσει τους αστυνοµικούς; Με χάδια;».Η παραπάνω δήλωση αποτελεί την αποθέωση της διαστρέβλωσης, της συκοφαντίας και της αυθαιρεσίας. Ο Γεωργιάδης σε πέντε γραµµές αφήνει υπόνοιες για την πολιτική ταυτότητα της οικογένειας Ινδαρέ, αδιαφορεί για το οικογενειακό άσυλο και τη µη ύπαρξη εισαγγελέα και νοµιµοποιεί την παράνοµη εισβολή στην οικεία στο Κουκάκι. Πέραν όµως της µεµονωµένης δήλωσης υπάρχει και η ανακοίνωση του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη την προηγούµενη ηµέρα, η οποία δίνει πλήρη πολιτική κάλυψη στην ασυδοσία και αυθαιρεσία τα αστυνοµίας παίρνοντας τη σκυτάλη του ψεύδους: «Είναι σοκαριστικό να βλέπεις δυο νέους ανθρώπους να συµπεριφέρονται µε τέτοιο τυφλό µίσος. Κατανοούµε τον πατέρα τους που βγήκε να τα προστατέψει, τη µητέρα που ηθεληµένα ή αθέλητα µετέδωσε σειρά ψευδών ειδήσεων, όπως το ότι δεν υπήρχε εισαγγελέας». Αναρωτιόµαστε πραγµατικά τι θα συνέβαινε αν στη θέση του Ινδαρέ δεν ήταν κάποιο δηµόσιο πρόσωπο όπως εκείνος. Τι θα γινόταν αν ήταν κάποιος άσηµος ή ακόµη χειρότερα κάποιος µετανάστης. Η καλλιτεχνική ιδιότητα του Ινδαρέ συνέβαλε καθοριστικά να αναδειχθεί το θέµα δηµοσίως και να φανούν αφενός οι αντιφάσεις της αστυνοµίας στη συγκεκριµένη περίπτωση, αφετέρου οι συγκαλύψεις και οι βαναυσότητες που αναµφίβολα θα έχουν συµβεί σε άλλες περιπτώσεις. Σε αυτές τις άλλες περιπτώσεις απαιτείται δηµόσια καταγγελία και ενεργοποίηση των συλλογικών φορέων. Όσο θα δυναµώνουν και θα µαζικοποιούνται οι αγώνες µας, τόσο θα απονοµιµοποιείται η αυθαιρεσία, η βία και η καταστολή. Και αυτό πρέπει να είναι το πρώτο µας µέληµα.

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

8 ΓΕΝΑΡΗ 2020

7

Η υπογραφή του EastMed είναι άλλη µία πληγή στο περιβάλλον

Όχι στις εξορύξεις και στον αγωγό Του Χρήστου Σταυρακάκη

Σ

τις 2 γενάρη «έπεσαν» οι πρώτες υπογραφές για τον αγωγό φυσικού αερίου EastMed µεταξύ Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ -και, τελικά, όχι της Ιταλίας. Πρόκειται για ένα φαραωνικό έργο για τη µεταφορά φυσικού αερίου από τη Μέση Ανατολή στην Ευρώπη και παρουσιάζεται από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ ως µία σηµαντική κίνηση γεωπολιτικής και ενεργειακής αναβάθµισης της χώρας. Η συµφωνία αυτή έρχεται να ενισχύσει τη συµµαχία του «άξονα» Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ µε την πλήρη στήριξη µέχρι στιγµής των ΗΠΑ και της ΕΕ. Η µία σηµαντική διάσταση αυτής τη συµφωνίας είναι πως αποτελεί ένα ακόµα επικίνδυνο βήµα στην κατεύθυνση όξυνσης του ελληνοτουρκικού ανταγωνισµού και ένα βήµα πιο κοντά στην πιθανότητα πρόκλησης ενός πολεµικού επεισοδίου που στην παρούσα συγκυρία και µε τις τεταµένες ισορροπίες στην ευρύτερη περιοχή, µπορεί να ανοίξει την πόρτα του πολεµικού τρελοκοµείου. Αυτό ποδεικνύεται και από την εξοπλιστική υστερία των µέσων αλλά και των αστικών πολιτικών κοµµάτων: «να προετοιµαζόµαστε για πόλεµο εάν θέλουµε να έχουµε ειρήνη» µας λένε καθηµερινά και σε αυτό το πλαίσιο βρίσκεται χωρίς αµφιβολία και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος όχι µόνο εντάσσεται στο κλίµα πολεµοκαπηλείας αλλά υπερηφανεύεται µάλιστα ότι η υπογραφή του EastMed αποτελεί καρπό της πολιτικής της προηγούµενης κυβέρνησης. Χωρίς καµία ντροπή, Υπουργοί Ενέργειας των προηγούµενων κυβερνήσεων έβαζαν τις υπογραφές τους και φωτογραφίζονταν µε το Νετανιά-

χου, τον ηγέτη του κράτους τροµοκράτη του Ισραήλ. Υπό αυτή την έννοια είναι όντως µία σηµαντικά γεωπολιτική συµφωνία η οποία είναι εξαιρετικά επικίνδυνη.

Εξορύξεις και κίνδυνοι

Η δεύτερη σηµαντική διάσταση της συµφωνίας είναι η αλληλεξάρτηση του σχεδίου για τον EastMed µε τα σχέδια των εξορύξεων τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο. Πέρα από τις τεχνικές και οικονοµικές δυσκολίες του έργου, αυτό βασίζεται στην εξόρυξη υδρογονανθράκων, αλλιώς θα µείνει απλώς ένα χαρτί µε υπογραφές. Η συγκεκριµένη συµφωνία θα αξιοποιηθεί ως εργαλείο και µοχλός πίεσης για ακόµα µεγαλύτερες παραχωρήσεις εκτάσεων για έρευνες και εξορύξεις. Οι δηλώσεις του Υπουργού Ενέργειας της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας ως προς αυτό ήταν αποκαλυπτικές: περισσότερες και εντατικότερες ερευνητικές γεωτρήσεις στην Κυπριακή ΑΟΖ. Την ίδια στιγµή στην Ελλάδα και συγκεκριµένα στο Κατάκολο της Ηλείας προβλέπονται να ξεκινήσουν οι πρώτες γεωτρήσεις στο τέλος του 2020, ενώ προβλέπονται και άλλες ερευνητικές γεωτρήσεις σε Ιόνιο, Ήπειρο και ∆υτική Πελοπόννησο. Η υπογραφή, λοιπόν, για τον αγωγό EastMed δίνει επί της ουσίας ακόµα ένα πράσινο φως για να προχωρήσουν οι έρευνες για αξιοποιήσιµα κοιτάσµατα υδρογονανθράκων από τους κολοσσούς της εγχώριας και διεθνούς βιοµηχανίας πετρελαίου. Ο κίνδυνος για τις ενδεχόµενες περιβαλλοντικές καταστροφές γίνεται ολοένα µεγαλύτερος όσο τα σχέδια των εξορύξεων προχωράνε. Η διεθνής εµπειρία και από τις εµπλεκόµενες στα ελληνικά εδάφη εταιρείες είναι εξαιρετικά αρνητική: µόνο η Respol που της έχουν παραχωρηθεί οι εκτάσεις

στην Ήπειρο, ευθύνεται για µεγάλες διαρροές πετρελαίου κατά τη διάρκεια εξορύξεων στη Λατινική Αµερική, µε ανεπανόρθωτες συνέπειες. Είναι εξοργιστικό ότι από τη δηµόσια συζήτηση αποκρύπτεται συστηµατικά αυτός ο κίνδυνος, ιδιαίτερα από τη στιγµή που η τήρηση της όποιας περιβαλλοντικής νοµοθεσίας επαφίεται επί της ουσίας στις εταιρείες που θα αναλάβουν τις εξορύξεις, σύµφωνα µε τις συµβάσεις που έχει συνάψει το ελληνικό δηµόσιο. Σϋµφωνα πάλι µε τις ίδιες συµβάσεις το ελληνικό δηµόσιο δεν πρόκειται να αποκοµίσει και κανένα σηµαντικό οικονοµικό όφελος. Εδώ πρέπει να συνυπολογίσουµε τόσο τις τεχνικές και οικονοµικές δυσκολίες του EastMed -οι οποίες για διάφορες λαµπρές «πένες» του αστικού τύπου είναι «µικρόψυχη νεοελληνική γκρίνια»- όσο και το ίδιο το χρονοδιάγραµµα υλοποίησης του έργου. Το πρώτο στάδιο ήταν η υπογραφή της συµφωνίας, το δεύτερο στάδιο, που αναµένεται να ολοκληρωθεί στα µέσα του 20121, αφορά τις τεχνικές µελέτες για τη δυνατότητα κατασκευής του αγωγού, το τρίτο στάδιο αναµένεται να ολοκληρωθεί στο τέλος του 2021 και αφορά τις αδειοδοτήσεις, ενώ το πέµπρο και πιο κρίσιµο στάδιο είναι ο προσδιορισµός των σταθµών από τους οποίους θα περάσει ο αγωγός αλλά και η εύρεση αγοραστή φυσικού αερίου στην Ευρώπη. Οι αισιόδοξες προβλέψεις των σχετικών ρεπορτάζ προβλέπουν τη λειτουργία του αγωγού στα τέλη του 2024. Άρα, πολλή φασαρια γύρω από ένα σχέδιο το οποίο έχει πολλές αβεβαιότητες. Οι τεχνικές έρευνες του δεύτερου σταδίου δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα βγάλουν τα αναµενόµενα αποτελέσµατα, καθώς ακόµα και οι ίδιοι οι υπουργοί ενέργειας που υπέγραψαν τη συµφωνία «οµολογούν ότι υπάρχει πολλή εργασία που

πρέπει να γίνει. Ακόµα και θετικά όµως να είναι τα αποτελέσµατα, το πέµπτο στάδιο συνεπάγεται ένα νέο γύρο διπλωµατικών διαπραγµατεύσεων χωρών για τη συγκεκριµένη πορεία του αγωγού αλλά και την ενάγκη εύρεσης ισορροπίας µεγάλων επιχειρηµατικών συµφερόντων που δραστηριοποιούνται στην Ανατολική Μεσόγειο. Άλλος ένας παράγοντας που καθιστά αµφίβολη την τελική έκβαση του έργου. Αυτό που συµβαίνει στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο είναι ουσιαστικά ο διαγκωνισµός κρατών για το ποιο από αυτά θα µπορέσει να διασφαλίσει µε τον καλύτερο τρόπο τα κέρδη των εταιρειών, µε λιγοστά οικονοµικά οφέλη αλλά σηµαντικά γεωστρατηγικά οφέλη, µπλεκόµενα ολοένα και πιο βαθιά σε πανάκριβες εξοπλιστικές κούρσες, διακινδυνεύοντας την ειρήνη αλλά και το ίδιο το περιβάλλον

Κινητοποιήσεις

Αυτή η προοπτική είναι εφιαλτική και πρέπει να τη σταµατήσουµε µε κάθε τρόπο. Στην Ελλάδα, υπάρχει η δυνατότητα να µπλοκαριστεί µία σηµαντική παράµετρος για την υλοποίηση του EastMed και είναι οι εξορύξεις υδρογονανθράκων. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να εργαστούν οι δυνάµεις της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, σε συνδυασµό µε την αναβάθµιση της αντιπολεµικής πάλης. Η πανελλαδική διαδήλωση στις 28 Μάρτη στην Αθηνα από τις πρωτοβουλίες αγώνα σε όλη την Ελλάδα ενάντια στις εξορύξεις υδρογονανθράκων µπορεί να αποτελέσει ένα σηµαντικό βήµα σε αυτή την κατεύθυνση, στέλνοντας ηχηρό µήνυµα αντίστασης απέναντι στα καταστροφικά σχέδια των κυβερνήσεων και τα κέρδη της εξορυκτικής βιοµηχανίας.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΤΩΝ ΕΚ∆ΟΣΕΩΝ REDMARKS ΣΤΟΝ ΠΟΛΥΧΩΡΟ «ΚΟΜΜΟΥΝΑ» Ελάτε σε επικοινωνία µαζί µας για κάποιο από τα βιβλία µας, για να προµηθευτείτε αντίτυπα για το βιβλιοπωλείο σας, αλλά και για µια βιβλιοπαρουσίαση στη πόλη ή τη γειτονιά σας, σε όλη την Ελλάδα. Βιβλιοπωλείο-Εκδόσεις Red Marks, Ιουλιανού 67, Αθήνα Ώρες λειτουργίας: 12:00-20:00 (∆ε-Πα) Τηλέφωνα επικοινωνίας: 2108233761 (βιβλιοπωλείο) Τηλέφωνα επικοινωνίας: 2108254625 (πολυχώρος) e-mail bookstore@redmarks.gr (βιβλιοπωλείο) info@redmarks.gr (Τύπος, εκδηλώσεις) sales@redmarks.gr (χονδρική) Και για online αγορές επισκεφθείτε το REDMARKS.GR

8

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

8 ΓΕΝΑΡΗ 2020

Επιµέλεια Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς Ψυχική Υγεία: Η αθλιότητα πίσω από τη βιτρίνα της διαφήµισης

Γ

ια µια ακόµη φορά αποδεικνύεται ότι η ιδιωτικοποίηση και στο χώρο της ψυχικής υγείας το µόνο αποτέλεσµα που φέρνει είναι ο συνδυασµός παραβίασης βασικών δικαιωµάτων των χρηστών ψυχικής υγείας και ανύπαρκτων δικαιωµάτων για τους εργαζόµενους στις ιδιωτικές δοµές και στις ΜΚΟ. Εκεί δηλ. όπου η σηµερινή κυβέρνηση θέλει να καταλήξει η ψυχική υγεία, αλλά και όπου σχεδίαζε να ψηφίσει -όπως είχε δηµοσιοποιήσει- η προηγούµενη. Τρεις ΜΚΟ µε πολλή διαφήµιση στο έργο τους για τον ανθρωπιστικό χαρακτήρα τους απέδειξαν για πολλοστή φορά ότι το µόνο που τους νοιάζει είναι το κέρδος. Πρόκειται για τις ΜΚΟ «Έδρα», «Άνιµα» και «Χαµόγελο του Παιδιού». Η πολλή διαφήµιση κρύβει και τις πραγµατικές συνθήκες που δουλεύουν οι εργαζόµενοι µε δοκιµαστικές περιόδους, εξαντλητικά προγράµµατα, υποχρεωτική ανάληψη ευθυνών ή τοποθέτηση σε θέσεις πέραν των γνωστικών τους αντικειµένων, συµµετοχή σε δράσεις των εταιριών εκτός του χρόνου εργασίας. Παρανοµίες που καλύπτονται από τον µανδύα του εθελοντισµού και που συνδυάζονται µε απειλές για απόλυση σε βάρος εργαζοµένων οι οποίοι τολµούν να πουν ανοιχτά τι

συµβαίνει. Υπάρχει γενική δηλαδή προσπάθεια εκφοβισµού των εργαζοµένων ακόµη και µε την εργασία σε διαρκή επιτήρηση και έλεγχο µέσω καµερών, όπως γίνεται στην «Άνιµα» και στο «Χαµόγελο του Παιδιού» µε προτροπή η «παρακολούθηση» να γίνεται και µεταξύ των εργαζοµένων βαφτίζοντας τον χαφιεδισµό ως «bonding» ή «αµεσότητα». Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση απόλυσης της οποίας η τύχη θα κριθεί στα δικαστήρια στην «Έδρα». Εργαζόµενος απολύθηκε γιατί έκφρασε τη διαφωνία του µε την παράνοµη απόφαση της ΜΚΟ να εφαρµόσει την τιµωρητική και ενάντια στα ανθρώπινα δικαιώµατα πρακτική να στερήσει έξοδο από ένοικο στεγαστικής δοµής, επειδή χρωστούσε 2 ευρώ σε συνένοικό του. Στο «Χαµόγελο του Παιδιού», οι εργαζόµενοι/ες, από την πρώτη στιγµή εκτός από τη σύµβαση εργασίας µαθαίνουν και τις «υποχρεώσεις» τους µέσω εγγράφου που ονοµάζεται Κώδικας ∆εοντολογίας Εργαζόµενων και το οποίο καθορίζει το πώς θα δρουν οι εργαζόµενοι ακόµη και όταν δεν βρίσκονται εν ώρα εργασίας! Το υπουργείο Υγείας κάνει ότι δεν βλέπει τι γίνεται στις ιδιωτικές δοµές της Ψυχικής Υγείας αλλά ότι αγανακτεί µε ό,τι συµβαίνει

στα δηµόσια ψυχιατρικά νοσοκοµεία. Ανήµερα τα Χριστούγεννα ο υπουργός Β. Κικίλιας επισκέφθηκε το Ψυχιατρικό Νοσοκοµείο Αττικής-∆αφνί. Και το µόνο «δώρο» που πρόσφερε στους εργαζόµενους ήταν η ανανέωση µε άλλον εργολάβο της σύµβασης για την καθαριότητα του νοσοκοµείου κι ενώ σειρά έχουν τα µικροβιολογικά και ακτινολογικά εργαστήρια, οι µισθοδοσίες και τα λογιστήρια. Ο υπουργός δεν είδε καν στα τµήµατα που επισκέφθηκε -προφανώς γιατί είναι εγκληµατικά άσχετοι και όσοι τον συνόδευσαν- ότι δεν γίνεται στην ίδια µονάδα να φιλοξενούνται ασθενείς µε βαριάς µορφής αυτισµό και νοητική στέρηση µε ασθενείς που έχουν ψυχιατρική συµπτωµατολογία. ∆εν είδε επίσης πουθενά τις τροµερές ελλείψεις οπότε µε βάση και την ανακοίνωση του ∆.Σ. του νοσοκοµείου τις υπενθυµίζουµε στον πίνακα. Αυτές οι ελλείψεις οφείλουν να γίνουν µηδενικές. Είναι απαραίτητο για να καλυφθούν οι αυξηµένες ανάγκες παροχής ψυχικής υγείας να γίνουν προσλήψεις µόνιµου προσωπικού και να ανοίξουν όλες οι δηµόσιες δοµές ψυχικής υγείας που χρειάζεται ώστε να καταργηθούν οι τωρινές πολυδιαφηµισµένες αλλά άκρως επικίνδυνες δοµές και ΜΚΟ που λειτουργούν.

Αναλυτικά τα στοιχεία της υποστελέχωσης του ΨΝΑ:

ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΙΑΤΡΙΚΟ ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΟ ∆ΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΤΕΧΝΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ

ΟΡΓΑΝΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ 122 1193 477 129 1921

ΥΠΗΡΕΤΟΥΝΤΕΣ 68 636 221 17 942

ΚΕΝΕΣ ΘΕΣΕΙΣ 54 557 256 112 979

ΛΑΡΚΟ: Προετοιµάζονται κινητοποιήσεις ενάντια στην εκποίηση

Κ

ινητοποιήσεις προετοιµάζουν οι εργαζόµενοι στη ΛΑΡΚΟ ενάντια στην εκποίηση της εταιρείας. Υπάρχει ήδη η απόφαση των σωµατείων για συλλαλητήριο στα µέσα του Γενάρη στην Αθήνα, ενώ συλλαλητήριο που θα διοργανωθεί από κοινού µε µαζικούς φορείς της Στερεάς Ελλάδας. Για το σκοπό αυτό, αλλά και για να συζητηθούν και άλλες πολύ-

µορφες δράσεις, είχε προγραµµατιστεί για την Τετάρτη 8 Γενάρη συνεδρίαση του Συντονιστικού των Σωµατείων που δραστηριοποιούνται στη ΛΑΡΚΟ ώστε οι δράσεις αυτές να αποκτήσουν όσο πιο µαζικά χαρακτηριστικά µπορούν να έχουν. Αντίστοιχα υπάρχει και διοργάνωση ηµερίδας που θα έχει κέντρο το συλλαλητήριο και τις κινητοποιήσεις την Κυριακή 12 Γενάρη στον κινηµατογράφο «Ίλιον» στον οικισµό

της Λάρυµνας. Οι κινήσεις αυτές είναι συνέχεια της σύσκεψης που είχε πραγµατοποιηθεί στις αρχές του ∆εκέµβρη µε τη συµµετοχή 120 φορέων και σωµατείων µε πρωτοβουλία του Συνδικάτου Μετάλλου Φθιώτιδας όπου και εκεί είχε τονιστεί η ανάγκη να υπάρξει όσο το δυνατόν πιο µαζική και ενιαία απάντηση των εργαζοµένων στην προσπάθεια να ξεπουληθεί η εταιρεία.

Κάτεργα τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια

Σ

υνάντηση πραγµατοποίησαν πριν από την αλλαγή του χρόνου τα µέλη του ∆Σ της Οµοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδας (ΟΙΕΛΕ) µε την υπουργό Παιδείας Νίκη Κεραµέως. Και από τη συνάντηση αυτή -όπως και από τις µέχρι σήµερα δηλώσεις της υπουργού και στελεχών της κυβέρνησης- προκύπτει ότι στόχος της Ν∆ παραµένει η πλήρης στήριξη της ιδιωτικοποίησης της δηµόσιας παιδείας αλλά και η στήριξη των εν λειτουργία ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων. Μάλιστα η στήριξη φτάνει στο σηµείο να κατατίθενται ανοιχτά σκέψεις µέσα από το υπουργείο Παιδείας για απόσυρση της εποπτείας του κράτους στην ιδιωτική εκπαίδευση. Προφανώς τα µέλη του ∆Σ της ΟΙΕΛΕ και όλοι µας δεν περιµέναµε ότι η Ν∆ δεν θα είχε την πεποίθηση ότι µπορεί να εφαρµόσει το πρόγραµµά της. Το προβληµατικό σηµείο είναι ο κυνισµός που έδειξε στη συνάντηση η ίδια η υπουργός παρά µάλιστα τις επισηµάνσεις που έγιναν από µέλη του ∆Σ της ΟΙΕΛΕ για το τι συµβαίνει στο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης τα τελευταία χρόνια, που οι ιδιοκτήτες τους έχουν βρει την ευκαιρία µε τους µνηµονιακούς νόµους να ξεσαλώνουν. Τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια έχουν γίνει πραγµατικά κάτεργα µε σκλάβους όσους εκπαιδευτικούς αναγκάζονται να δουλέψουν σε αυτά: Μαύρη, αδήλωτη, ανασφάλιστη εργασία στο φουλ. Απλήρωτες υπερωρίες, απλήρωτες αργίες, δουλειά 8ωρη και 12ωρη χωρίς διάλειµµα, δουλειά χωρίς σχεδόν καθόλου διακοπές µε τα φροντιστήρια να κάνουν µαθήµατα ακόµη και σε αργίες γιορτών. Μισθοί µικροί και σε κάποιες περιπτώσεις αυτοί οι χαµηλοί µισθοί να φτάνουν στην τσέπη των εκπαιδευτικών µε µεγάλη καθυστέρηση. Κι όλα αυτά σε κάθε τµήµα της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Από τα ιδιωτικά νηπιαγωγεία και τα κέντρα ξένων γλωσσών µέχρι τα φροντιστήρια δευτεροβάθµιας εκπαίδευσης. Από τα κέντρα µελέτης-φροντιστήρια δηµοτικού (που λειτουργούν χωρίς άδειες) µέχρι τα ιδιωτικά σχολεία και σχολές που εκδίδουν τίτλους σπουδών µε αµφίβολης νοµιµότητας διαδικασίες. Μέσα σε αυτό το καθεστώς η απόκτηση γνώσεων πάει... σχολικό περίπατο και ό,τι αποκτιέται γίνεται µε υπερπροσπάθεια των εκπαιδευτικών. Ή µε τα λεφτά της µαµάς και του µπαµπά που επί της ουσίας αγοράζουν γνώσεις και τίτλους σπουδών. Αυτό σηµαίνει ιδιωτική εκπαίδευση και ήδη υπάρχει εφαρµοσµένο µοντέλο στην Ελλάδα. Τα σωµατεία των εκπαιδευτικών που δουλεύουν στο ∆ηµόσιο, αν δεν θέλουν να βρεθούν προ «εκπλήξεων» οφείλουν να αγωνιστούν από κοινού µε τους εργαζόµενους στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια για την κατάργηση κάθε µορφής ιδιωτικής εκπαίδευσης, για προσλήψεις εκπαιδευτικών µε προτεραιότητα όσους ήδη εργάζονται στον ιδιωτικό τοµέα ώστε να καλυφθούν όλα τα κενά µε µόνιµο προσωπικό και για τη δηµιουργία περισσοτέρων δηµόσιων σχολείων σε κάθε δήµο και κάθε γειτονιά ώστε να παρέχονται γνώσεις σε όλα τα παιδιά δωρεάν.

εργατικα

8 γεναρη 2020

9

Τα ΜΜΕ φιμώνουν τους απεργούς

Όλοι στο πλευρό των εργαζομένων του ΟΤΕ Του Θοδωρή Πατσατζή

Κ

ρίσιμης σημασίας είναι η πολυήμερη απεργία των εργαζομένων του ΟΤΕ. Όχι μόνο για τους ίδιους τους εργαζόμενους στον ΟΤΕ, αλλά και για ολόκληρο το εργατικό κίνημα που έχει μεγάλη ανάγκη να δει μετά από πολύ καιρό έναν μεγάλο αγώνα να στέφεται με επιτυχία. Πολλά θα εξαρτηθούν από τους ίδιους τους εργαζόμενους στον Όμιλο. Ήδη έχουν πάρει απόφαση η μεγάλη απεργία που ξεκίνησαν από τις 21 Δεκέμβρη και έχει διάρκεια έως την Κυριακή 12 Γενάρη, να συνεχιστεί και την επόμενη καταρχήν μέρα, την Δευτέρα 13 Γενάρη, με 3ωρη πανελλαδική στάση εργασίας από τις 12.00 ως τις 3.00 το μεσημέρι και με συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις 12.30 το μεσημέρι έξω από το υπουργείο Εργασίας. Εκεί είναι προγραμματισμένη εκείνη την ώρα η τριμερής συνάντηση (υπουργείο, εργαζόμενοι, εργοδοσία) για τις παράνομες απολύσεις που έκανε η διοίκηση του ΟΤΕ την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2020. Είναι σαφές ότι τις επόμενες μέρες οι εργαζόμενοι πρέπει να εκτιμήσουν καλά το ότι ο μόνος τρόπος για να απαντήσεις στην αναλγησία που δείχνουν οι εργοδότες τους είναι ο αποφασιστικός αγώνας από τη δική σου μεριά. Όπως το κάνουν μέχρι σήμερα, παρά την τρομοκρατία που άσκησε από τη μεριά της η διοίκηση του Ομίλου ΟΤΕ. Τρομοκρατία που έφτασε έως και τη μαζική απόλυση των έξι εργαζομένων στον ΟΤΕ την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Μάλιστα η διοίκηση του ΟΤΕ έδειξε τόσο αποθράσυνση που δεν σταμάτησε ούτε μπροστά στην παραβίαση του συνδικαλιστικού νόμου απολύοντας και εργαζόμενο μέλος του ΔΣ του σωματείου. Σίγουρα απέδειξε ότι θέλει να εκφοβίσει αλλά και ότι ταυτόχρονα πιέζεται από τις κινητοποιήσεις. Απέναντι σε

αυτές τις πρακτικές μόνο οι μαζικοί και ανυποχώρητοι αγώνες μπορούν να φέρουν νίκες για τους εργαζόμενους. Τίποτε άλλο. Αυτό σημαίνει ότι οι κινητοποιήσεις πρέπει να συνεχιστούν με νέες απεργίες από τις 14 Γενάρη. Ο αγώνας τους έδειξε ότι δεν είναι ξέχωρος από την κοινωνία. Η Ομοσπονδία των Εργαζομένων στον ΟΤΕ (ΟΜΕ-ΟΤΕ) το απέδειξε αυτό με την απόφασή της να αποδεσμεύσει από την απεργία το τεχνικό προσωπικό που θα χρειαζόταν να δουλέψει για αποκατάσταση βλαβών από την κακοκαιρία, στις πληγείσες περιοχές. Αυτά τα γεγονότα και τη στάση των εργαζομένων δεν θα τα μάθει ποτέ ο κόσμος από τα κανάλια, όπως δεν έχει μάθει από εκεί ότι υπάρχει σε εξέλιξη μια απεργία πολυήμερη σε διάρκεια. Βλέπετε παρά τη σχετική διαμαρτυρία που έστειλε η ΟΜΕ-ΟΤΕ στην ΕΣΗΕΑ τα μεγαλοκάναλα προτιμούν να προβάλουν τον κάθε δήθεν σχετικό πολεμόχαρο ανεγκέφαλο για τα ελληνοτουρκικά παρά να προβάλλουν μια απεργία. Η Αριστερά εδώ έχει μεγάλη ευθύνη. Χρειάζεται να στηρίξει αυτή την απεργία ενημερώνοντας όλο τον

κόσμο και καλώντας τους να στηρίξουν με κάθε τρόπο τις κινητοποιήσεις. Είτε καλώντας σε μποϊκοτάζ των καταστημάτων του Ομίλου μέχρι να λήξει η κινητοποίηση, είτε -και κυρίαρχα- καλώντας τον εργαζόμενο κόσμο να βγάλει ανακοινώσεις συμπαράστασης και να συμμετέχει στις κινητοποιήσεις μαζί με τους εργαζόμενους στον Όμιλο. Ήδη πολλά Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες και Πρωτοβάθμια Σωματεία έχουν βγάλει σχετικές ανακοινώσεις στήριξης της απεργιακής κινητοποίησης. Όχι μόνο από την Αθήνα αλλά και από Βόλο, Κοζάνη, Λάρισα κ.α. Το Εργατικό Κέντρο Αθήνας οφείλει καλύπτοντας το κενό της ΓΣΕΕ να προχωρήσει και αυτό όχι μόνο σε απλή αλλά σε έμπρακτη στήριξη της κινητοποίησης καλώντας και το ίδιο από τη μεριά του στην κινητοποίηση της Δευτέρας αλλά και μετέπειτα σε 24ωρη απεργία συμπαράστασης. Προσπάθεια χρειάζεται να γίνει και στην ΑΔΕΔΥ, παρά τις δυσμενείς εξελίξεις στους συσχετισμούς της, ώστε να υπάρξει πίεση για να καλεστεί και κινητοποίηση συμπαράστασης. Οι παραπάνω κινήσεις μπορούν

να δώσουν και περισσότερο θάρρος στους εργαζόμενους του ΟΤΕ για να συνεχίσουν τον αγώνα τους και για να ανακληθούν οι 6 απολύσεις και για να υπογραφεί νέα Συλλογική Σύμβαση Εργασίας στον Όμιλο για όλους τους εργαζόμενους. Είναι δεδομένο ότι μια επιτυχία στην κινητοποίηση, παρότι δεν θα είναι εύκολα εφικτό αυτό, μπορεί να δώσει νέα ώθηση στους εργαζόμενους σε μια σειρά χώρους του ιδιωτικού αλλά και του δημόσιου τομέα. Ενώ σίγουρα θα ξαναβάλει πιο ζεστά στο τραπέζι τη συζήτηση για την επαναφορά των νόμων που ίσχυαν για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας την προ μνημονίων εποχή. Η στάση της εργοδοσίας στον Όμιλο δείχνει ότι αυτό δεν θα είναι καθόλου εύκολο και ότι έχουμε μπει σε μια περίοδο πολύ δύσκολη στο να κερδίσουν αγώνες με μικρή διάρκεια. Αντίθετα θα χρειάζεται επιμονή και προετοιμασία των εργαζομένων για πιο μακροχρόνιες κινητοποιήσεις που μπορεί να είναι πιο αιματηρές οικονομικά και ψυχολογικά για τους εργαζόμενους αλλά σίγουρα μπορούν να πιέσουν παραπάνω την εργοδοσία και να οδηγήσουν σε επιτυχίες.

Χωρίς αναισθησιολόγο το «Παμμακάριστος»!

Η

έλλειψη αναισθησιολόγων στα δημόσια νοσοκομεία έχει αναφερθεί ως σοβαρή αιτία δυσλειτουργίας τους από την Ένωση Ιατρών Νοσοκομείων Αθηνών-Πειραιώς (ΕΙΝΑΠ) εδώ και δύο χρόνια. Παρά τη σχετική ενημέρωση των γιατρών, τόσο η προηγούμενη όσο και η τωρινή κυ-

βέρνηση, ακολουθούν κατά γράμμα τη μνημονιακή πολιτική μείωσης των κοινωνικών δαπανών και άρα και των δαπανών για την υγεία και τα νοσοκομεία. Έτσι ακόμη και στις περιπτώσεις συνταξιοδοτήσεων τα κενά δεν αναπληρώνονται. Πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτό στο νοσοκομείο «Παμμακάριστος».

Λίγες μέρες πριν τελειώσει το 2019 συνταξιοδοτήθηκε η μία και μόνη αναισθησιολόγος του νοσοκομείου με αποτέλεσμα να μην μπορεί να είναι λειτουργικό το νοσοκομείο. Η ΕΙΝΑΠ με ανακοίνωσή της απαιτεί από την κυβέρνηση να προκηρυχθούν και να καλυφθούν άμεσα δυο θέσεις μόνιμων επιμελητών αναισθη-

σιολόγων για το «Παμμακάριστος», να παρθούν επειγόντως μέτρα για την κάλυψη του νοσοκομείου για το επόμενο διάστημα και τέλος να υιοθετηθούν από την Πολιτεία τα θεσμικά μέτρα συνολικά για την ειδικότητα της αναισθησιολογίας τα οποία ζητούν οι γιατροί και τα σωματεία τους από το 2017.

10

αριστερά

Πολιτική απόφαση της σ 1.

Η περίοδος που διανύουμε καθορίζεται από την πολιτική/ εκλογική νίκη της Δεξιάς στις εκλογές του Ιούλη του 2019. Το τιμόνι των καθεστωτικών δυνάμεων έχει αναλάβει η νεοφιλελεύθερη ηγεσία της ΝΔ υπό τον Κυρ. Μητσοτάκη, με ένα πρόγραμμα που συνοψίζεται στην ενίσχυση των επιχειρήσεων, χωρίς προσχήματα, δισταγμούς και ιδεολογικές αναστολές. Αυτό αντικειμενικά σημαίνει επιτάχυνση των νεοφιλελεύθερων αντιμεταρρυθμίσεων (που υπήρξαν η βασική επιλογή της ντόπιας κυρίαρχης τάξης και των δανειστών-συμμάχων της, σε όλη την περίοδο μετά το ξέσπασμα της κρίσης) και εντατικοποίηση της επίθεσης ενάντια στα βασικά εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα. Ο "φιλελευθερισμός" του Μητσοτάκη στην οικονομική και κοινωνική πολιτική, συνδυάζεται άρρηκτα με τις πιο παραδοσιακές και αντιδραστικές πολιτικές της Δεξιάς σε όλα τα άλλα μέτωπα: η ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών, η πολιτική επιβολής «νόμου και τάξης», η υπονόμευση των δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, η προώθηση του ρατσισμού, του εθνικισμού και του σεξισμού, θα είναι σημαντικές μάχες της περιόδου.

2.

Η συγκράτηση των εκλογικών δυνάμεων που πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ, ερμηνεύεται από την απέχθεια του κόσμου προς τη Δεξιά, όπως και από την πολιτική αποτυχία των εγχειρημάτων της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

2α.

Το τμήμα του κόσμου που αποδεσμεύτηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, αρνούμενο να αποδεχθεί τη νεοφιλελεύθερη μνημονιακή πολιτική των κυβερνήσεων Τσίπρα, υπήρξε σημαντικών διαστάσεων. Όμως η πολιτική του ΚΚΕ και τα αδιέξοδα των βασικών μετωπικών συγκροτήσεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς (της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) δεν του έδωσαν πολιτική και οργανωτική συγκρότηση, αφήνοντάς το να "χαθεί" κυρίως στη θάλασσα της αποχής και στη ψήφο στο ΜΕΡΑ25. Θα είναι σοβαρό πολιτικό λάθος να θεωρηθεί αυτός ο κόσμος που "χάθηκε" εκλογικά, ως πολιτικά και κινηματικά χαμένος: στις σημερινές συνθήκες και με το κεντρί της πολιτικής Μητσοτάκη που έχει πάρει τη θέση της σύγχυσης που δημιουργούσε η, τάχα, αριστερή κυβέρνηση Τσίπρα, ο κόσμος αυτός μπορεί να παίξει κρίσιμο ρόλο στην ανασύνταξη του ευρύτερου κινήματος και της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Η μετεωρική εμφάνιση του ΜΕΡΑ25 δεν έχει τα πολιτικά και οργανωτικά θεμέλια που θα του επιτρέψουν να έχει ανοδική συνέχεια, μετά την επιτυχία του στις κάλπες. Οι ισχυρές δόσεις σοσιαλδημοκρατικών ιδεών στην πολιτική γραμμή -όπως και στην καταγωγή και τη διαδρομή του Γ. Βαρουφάκη- δεν πρέπει να υποτιμώνται.

2β.

Το εκλογικό αποτέλεσμα του Ιούλη του 2019 ερμηνεύουν τα πραγματικά πεπραγμένα των κυβερνήσεων Τσίπρα: η υιοθέτηση των

μνημονιακών νεοφιλελεύθερων αντιμεταρρυθμίσεων, ο εναγκαλισμός με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (τόσο της ΕΕ, όσο και των ΗΠΑ του Τραμπ), η ενσωμάτωση στην εθνικιστική/κρατική πολιτική (στα Βαλκάνια και στην ανατολική Μεσόγειο), η επιμονή στην απαράδεκτη πολιτική για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες (στα όρια του θεσμικού ρατσισμού), ήταν ταυτοτικές εξελίξεις για ένα κόμμα που αυτοπροσδιοριζόταν ως ριζοσπαστική Αριστερά. Αυτά τα κυβερνητικά πεπραγμένα του Τσίπρα καθορίζουν τα όρια στην πολιτική του σήμερα ως αντιπολίτευση, αλλά και τα θεμέλια για τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα πλήρως σοσιαλδημοκρατικό-κεντροαριστερό κόμμα/παράταξη, στην εποχή της σοσιαλφιλελεύερης μετάλλαξης της σοσιαλδημοκρατίας διεθνώς. Η "πασοκοποίηση" σήμερα έχει λιγότερη σχέση με τη σοσιαλδημοκρατική πολιτική στα τέλη του 20ού αιώνα και μεγαλύτερη ομοιότητα με τις πολιτικές που αναπτύσσει ο Μακρόν στη Γαλλία ή ανέπτυξε ο Ρέντσι στην Ιταλία. Αυτήν την προοπτική κίνησης προς τα δεξιά, με αποκλειστικό στόχο μια 2η κυβερνητική θητεία, έχει ήδη αναδείξει -με λόγια και με πράξεις- η ηγετική ομάδα γύρω από τον Αλ. Τσίπρα, μέσα στην εκκωφαντική σιωπή εκείνων που παρέμειναν μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ το 2015 διεκδικώντας έναν ρόλο "αριστερής" πτέρυγάς του.

3.

Αυτή η εξέλιξη, μετά την καμπή των εκλογών του 2019, συχνά περιγράφεται ως συγκρότηση ενός "νέου δικομματισμού". Πράγματι, διαμορφώθηκαν δύο ισχυροί εκλογικά πόλοι, μετατοπισμένοι πολιτικά, ως "ομπρέλες" που επιχειρούν να εκφράσουν το παλιό δίπολο "συντηρητισμός - δημοκρατική παράταξη", επιτυγχάνοντας την περιθωριοποίηση ή τη συρρίκνωση άλλων πολιτικών σχεδίων, με την προοπτική να εναλλάσσονται σχετικά ομαλά στην κυβερνητική εξουσία. Το ΚΚΕ, το μοναδικό κόμμα με μαζική επιρροή εκτός αυτού του διπόλου, με την πολιτική που επιλέγει, λειτουργεί κυρίως ως καταγραφή της αυτονομίας και της διαφοράς του και όχι ως κέντρο πραγματικών πρωτοβουλιών με στόχο την ουσιαστική αντίσταση και την ανατροπή.

3α.

Αυτή η περιγραφή της νέας πολιτικής συγκυρίας δεν είναι ολοκληρωμένη και ακριβής. Ο "νέος δικομματισμός" είναι ακόμα υπό κατασκευή, δεν είναι δομημένος και σταθερός, όπως ήταν το "σύστημα" μεταξύ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ στην προ της κρίσης περίοδο ("σύστημα" που και αυτό είχε περάσει τις δικές του περιπέτειες, μέχρι να εμπεδωθεί ως πολιτικό/κυβερνητικό μοντέλο στην υπηρεσία του ελληνικού καπιταλισμού). Η ηγετική ομάδα Τσίπρα, αλλά και ορατές δυνάμεις μέσα στη ΝΔ, τρέχουν αυτήν την τακτοποίηση, αλλά έχουν ακόμα πολλά καρβέλια να φάνε πριν φτάσουν σε μια νέα πολιτική σταθεροποίηση.

3β.

Το σημαντικότερο από τα προβλήματά τους, είναι η επιδείνωση των οικονομικών συνθηκών διεθνώς. Το σύνολο των αναλυτών (ακόμα και

των συστημικών) συγκλίνει στην άποψη ότι το ερώτημα δεν είναι, πλέον, το εάν ο καπιταλισμός βαδίζει προς μια νέα "βαθιά ύφεση" (ανάλογη ή και χειρότερη από εκείνη του 2007-08), αλλά κυρίως το πότε αυτή θα ξεσπάσει. Η πλειοψηφία συγκλίνει στην εκτίμηση ότι αυτό θα συμβεί στον παρόντα πολιτικό χρόνο, πιθανότατα μέσα στο 2020. Οι συνέπειες θα είναι σεισμικού χαρακτήρα για τον ακόμα εξασθενημένο από την προηγούμενη κρίση ελληνικό καπιταλισμό. Η συμφωνία με τους δανειστές, που πήρε τον ψευδεπίγραφο τίτλο της "εξόδου" απ0ό τη μνημονιακή εποχή, στηρίζεται στην αισιόδοξη εκτίμηση μιας μακράς περιόδου ομαλής ανάπτυξης. Μια νέα διεθνής επιδείνωση θα κάνει ανέφικτη την προοπτική μείωσης των αιματηρών "πλεονασμάτων" και θα καταστήσει υποχρεωτική την επιβολή νέων ακόμα πιο βάρβαρων προγραμμάτων λιτότητας και περικοπών. Το ποια κυβέρνηση, ποιο κόμμα ή συνασπισμός κομμάτων, θα μπορέσει να επεξεργαστεί, θα τολμήσει να προτείνει, και θα μπορέσει να επιχειρήσει να επιβάλει μια τέτοια πολιτική, δεν έχει για την ώρα απάντηση.

3γ.

Οι πονοκέφαλοι των πολιτικών επιτελείων εντείνονται, μέσα από τη "μετάσταση" της οικονομικής κρίσης στην πολιτική κρίση και στην κρίση των ανταγωνισμών που ήδη μαίνεται διεθνώς. Το Brexit, ο εμπορικός πόλεμος ΗΠΑ-Κίνας, οι αλλαγές των συμμαχιών στη γεωπολιτική σκακιέρα, η ενίσχυση των ρευμάτων της εθνικιστικής-ρατσι-

στικής ακροδεξιάς, η παράλυση των διεθνών οργανισμών μπροστά σε προφανείς απειλές όπως η κλιματική αλλαγή, είναι μόνο κάποιες από τις συντεταγμένες που περιγράφουν την παγκόσμια κατάσταση, μια κατάσταση που περιπλέκεται και επιδεινώνεται καθημερινά.

3δ.

Οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί φτάνουν στην περιοχή μας με μορφή πολύ πιεστική πολιτικά. Η Ελλάδα έχει αναδειχθεί σε «στρατηγικό» στήριγμα των ΗΠΑ στο σημαντικό τόξο Πολωνία-Ελλάδα-Ισραήλ. Η αντιιμπεριαλιστική πάλη παραμένει καθοριστική υποχρέωση στην πολιτική της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Στην ανατολική Μεσόγειο ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός για τις ΑΟΖ φτάνει σε επικίνδυνο σημείο. Εδώ η αντιιμπεριαλιστική πάλη συναντιέται με τον αντιεθνικισμό, με την πάλη ενάντια στον πόλεμο και τον μιλιταρισμό, όπως και με το ταυτοτικό ζήτημα της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Στις «εξορύξεις», στη νέα Μεγάλη Ιδέα (υπό την αιγίδα των ΗΠΑ, της ΕΕ και του κράτους του Ισραήλ) οι ανταγωνισμοί για κυριαρχία στις ΑΟΖ συνδέονται με την απόλυτη αδιαφορία για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, για τον κίνδυνο της κλιματικής αλλαγής, αλλά και τον «τζόγο» με φαραωνικά έργα (αγωγός East Med) μεγάλης επικινδυνότητας. Η ανάδειξη των συνδέσεων σε όλα αυτά τα μέτωπα, η ρήξη με την «εθνική ενότητα», αποτελεί υποχρέωση και είναι προϋπόθεση για να αντιμετωπιστεί απο-

8 γενάρη 2020

11

συνδιάσκεψης της ΔΕΑ γιλέκα. Αξίζει να θυμόμαστε ότι η προηγούμενη γενικευμένη εργατική δράση στη Γαλλία, ο μεγάλος απεργιακός Δεκέμβρης του 1995, ήταν ο παράγοντας που είχε "προαναγγείλει" τη διεθνή κλιμάκωση των αγώνων και του ριζοσπαστισμού που ακολούθησε με το κίνημα ενάντια στη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση.

3στ

.Συνυπολογίζοντας όλους αυτούς τους παράγοντες, το συμπέρασμά μας είναι ότι -παρά τη σημαντική ήττα που προηγήθηκε- ο πολιτικός χαρακτήρας της περιόδου που έρχεται είναι "ανοιχτός". Το αποτέλεσμα δεν έχει κριθεί και η "περιπέτεια" -για όλες τις πλευρές, και τους από πάνω και τους από κάτω- θα συνεχιστεί. Με αυτήν την εκτίμηση και αυτήν την νοοτροπία θα πρέπει να επιχειρήσουμε στους μήνες που έρχονται.

4.

Αυτή η εκτίμηση είναι καθοριστική για τις επιλογές τόσο της δικής μας οικοδόμησης, όσο και της συνέχειας της προσπάθειάς μας για μια ευρύτερη μετωπική συγκρότηση της μάχιμης, αντικαπιταλιστικής ριζοσπαστικής Αριστεράς. Όπου έχουμε να αντιμετωπίζουμε έναν δίδυμο κίνδυνο: αφενός, του διαλυτισμού μέσα σε μεταρρυθμιστικούς μέσους όρους, αφετέρου, της σεχταριστικής αναδίπλωσης, που οδηγεί σε παθητικότητα, σε αναστολή κρίσιμων καθηκόντων για ένα απώτερο μέλλον, υπό το πρόσχημα ότι τώρα προηγείται η κομματική οικοδόμηση.

τελεσματικά το ανερχόμενο ρεύμα του ακροδεξιού εθνικισμού/ρατσισμού.

3ε.

Αυτή η εικόνα έχει στη βάση της ερμηνείας της την υποχώρηση -που πολλοί ερμήνευσαν ως οριστική ήττα- του μεγάλου κύματος εργατικών αγώνων και λαϊκών εξεγέρσεων που σημάδεψαν την αμέσως μετά την κρίση του 2007-08 πολιτική περίοδο (αντινεοφιλελεύθερες εργατικές κινητοποιήσεις στη νότια Ευρώπη, αραβικές εξεγέρσεις, λαϊκοί αγώνες στη Λατ. Αμερική κ.ο.κ.). Το πιο ελπιδοφόρο στοιχείο στη συγκυρία είναι η τάση επανεμφάνισης των μαζικών αγώνων σε μεγάλη κλίμακα: Οι εξεγέρσεις στην Αλγερία, στο Λίβανο και στο Ιράκ, οι αγώνες στην Αίγυπτο, η εμβληματική εξέγερση στη Χιλή και η αντίσταση στη Βολιβία, ο παρατεταμένος αγώνας στο Χονγκ-Κονγκ, είναι μια "αλυσίδα" που δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Στο "κέντρο" του παγκόσμιου συστήματος, το νέο κύμα της δράσης των γυναικών ενάντια στην ενισχυμένη εκμετάλλευση που υφίστανται, όπως και ενάντια στο σεξισμό, αλλά και η μεγάλη μαζικότητα των κινητοποιήσεων για την κλιματική αλλαγή, αποδεικνύουν την ανθεκτικότητα των κοινωνικών κινημάτων. Για τη δική μας άποψη, οι εξελίξεις στη Γαλλία έχουν ξεχωριστό ενδιαφέρον: οι εργατικοί αγώνες, με την πιο "κεντρικοποιημένη" μορφή, της γενικής απεργίας και της ανακυκλούμενης διαρκούς απεργιακής δράσης, επιστρέφουν ως κορμός της κοινωνικής αντίστασης και παίρνουν τα σκυτάλη από τα κίτρινα

4α.

Η ΔΕΑ από το 2015 επέμεινε, μέσα από τη συμμετοχή στη ΛΑΕ στην προσπάθεια για τη διαμόρφωση ενός μετωπικού "πόλου" που θα έδινε εναλλακτική στη δεξιά κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ της εποχής του μνημονίου 3. Η υποχρέωση αυτή ήταν αυτονόητη στις εκλογές του Σεπτέμβρη 2015. Η ΛΑΕ στις εκλογές του 2019 έφτασε στην πολιτική κατάρρευση. Είχε προηγηθεί η αποτυχία συγκρότησης του αριστερού δυναμικού που για ένα διάστημα είχε συσπειρωθεί ή είχε ελπίσει στη ΛΑΕ. Τα βασικά αίτια της κατάρρευσής της το 2019 ήταν: α) Η πολιτική γραμμή. Η κεντρική ηγεσία της ΛΑΕ "διάβασε" τη στροφή τμημάτων της κυρίαρχης τάξης προς τον προστατευτισμό, τον οικονομικό εθνικισμό και την οχύρωση στο "δικό της" κράτος λόγω της όξυνσης των ανταγωνισμών (Τραμπ, Brexit κ.ά.) ως μια τάχα "αντικειμενικά προοδευτική" ρήξη με την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Στράφηκε προς μια πολιτική στήριξης στην "εθνική κυριαρχία" και στο "εθνικό κράτος" ως πιθανών οχυρών προστασίας των εργατικών και λαϊκών μαζών μέσα στην κρίση, αδιαφορώντας για τη γειτνίαση αυτών των ιδεών με το ανερχόμενο ρεύμα της "λαϊκιστικής" ακροδεξιάς. Δυστυχώς στην Ελλάδα αυτή η κατεύθυνση συνέβαλε σε υποτίμηση των κινδύνων του εθνικιστικού ρεύματος (Πρέσπες, Αλβανία και κυρίως ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός) και οδήγησε στην αυταπάτη μιας εκλογικής στήριξης από τμήματα του "εθνικού-πατριωτικού"

χώρου. Αυτή η τάση που προβλήθηκε στο δημόσιο λόγο αυθαίρετα και ασύντακτα, ερμηνεύει τα τραγικά ηγετικά λάθη που έγιναν μέσα στη μακρά προεκλογική περίοδο και οδήγησαν στην απομόνωση της ΛΑΕ από το ευρύτερο αριστερό δυναμικό. β) Έναν προγραμματισμό εκλογοκεντρικό, που υποβάθμιζε τη σχεδιασμένη παρέμβαση και την αναγκαία έμφαση στην οικοδόμηση ενωτικών σχημάτων σε χώρους και γειτονιές που θα βοηθούσαν το ρίζωμα της ΛΑΕ και το δέσιμο με τον κόσμο που ήταν ενεργός. Ένα αρχηγικό και υπερσυγκεντρωτικό μοντέλο λειτουργίας και δημόσιας παρέμβασης, που δεν αντιστοιχεί σε μετωπικό σχήμα, ούτε στις ανάγκες της περιόδου. Αυτό το μοντέλο δεν επέτρεψε ουσιαστικές διορθώσεις στην πολιτική γραμμή, στην οργανωμένη παρέμβαση και στην οργανωτική πολιτική, ακόμα και όταν τα προβλήματα βοούσαν. Μέσα στην εξέλιξη αυτή ακολουθήσαμε διαφορετικές τακτικές: από τη συμμετοχή στο «πρώτο βαγόνι», στο "βήμα στο πλάι" και στη συνέχεια στην αναγκαία όλο και πιο συχνά δημόσια διαφοροποίηση της ΔΕΑ και του ΚΔ (αυτοδιοικητικές εκλογές, συνυπογραφή με άλλες οργανώσεις για τα "εθνικά", αυτόνομα δικά μας υλικά κ.ο.κ.), όπως και στην προσπάθεια για έναν εναλλακτικό πόλο πολιτικής αντιπαράθεσης μαζί με την ΑΡΑΝ και την ΑΡΑΣ στο εσωτερικό της ΛΑΕ. Μετά τις εκλογές δηλώσαμε ότι για εμάς η ΛΑΕ έφτασε "στο τέλος της διαδρομής της". Δεν εκτιμούμε πια ότι μπορεί να αποτελέσει το "κέντρο" διαδικασιών ανασύνταξης. Οι επιλογές που έγιναν μετά τις ευρωεκλογές κατέστησαν ανέφικτο ακόμα και το να προκύψει ένας ενιαίος, έστω μίνιμουμ, απολογισμός. Με τη συμμετοχή της στην "πρωτοβουλία των 4", η ΔΕΑ ουσιαστικά ανήγγειλε το τέλος της εμπλοκής της στην ΛΑΕ. Αυτήν την απόφαση επιβεβαιώνει η Συνδιάσκεψή μας. Θεωρούμε ότι μεγάλο μέρος των συντρόφων και συντροφισσών που δουλέψαμε μαζί στο εσωτερικό της ΛΑΕ θα είναι πολύτιμοι σε μελλοντικές μετωπικές δράσεις. Η συνεργασία μαζί τους σε μακρό χρόνο έχει χτίσει σχέσεις και δυνατότητες που μπορούν ξανά να φανούν χρήσιμες. Αυτή η προοπτική θα πρέπει να διαφυλαχθεί. Σε αυτήν την κατεύθυνση θα είναι θετικό να σταματήσουν όλοι να χρησιμοποιούν τον τίτλο της ΛΑΕ και οι οργανώσεις που την συναποτέλεσαν να παρεμβαίνουν με το όνομα και τα σύμβολά τους.

4β.

Η κατάρρευση της ΛΑΕ και η παράλληλη αποτυχία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν πρέπει να οδηγήσουν σε σεχταριστική αναδίπλωση, σε παραίτηση από την πολιτική που διεκδικεί την ενότητα στη δράση, συστηματικά και επίμονα, σε μια περίοδο κρίσιμη για τον κόσμο μας. Υπάρχουν δυνάμεις που επιχείρησαν στην προηγούμενη περίοδο είτε μέσα

στη ΛΑΕ, είτε μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είτε στα κινήματα χωρίς "κεντρική" μετωπική επιλογή, που έχουν βγάλει ανάλογα συμπεράσματα και μπορούν να στηρίξουν ένα νέο ξεκίνημα. Στην παρούσα φάση πρόκειται για δυνάμεις της μάχιμης, αντικαπιταλιστικής, ριζοσπαστικής Αριστεράς. Η "πρωτοβουλία των 4" (ΑΡΑΝ, Αναμέτρηση, ΔΕΑ, Συνάντηση) δείχνει ένα δρόμο. Η σύνθεση μπορεί και πρέπει να διευρυνθεί. Σε αυτόν το δρόμο θα προχωρήσουμε. Χωρίς βιασύνες. Η συστηματοποίηση κοινών παρεμβάσεων, ο συντονισμός κινηματικών σχημάτων δράσης (αυτοδιοικητικές κινήσεις, γυναικείο κίνημα, περιβαλλοντικές παρεμβάσεις, νεολαία και όλο και πιο επίμονα στα εργατικά), οι κοινές πολιτικές συζητήσεις/εκδηλώσεις πάνω σε κρίσιμα θέματα της συγκυρίας, είναι τα καθήκοντα της στιγμής. Κάνοντας αυτά και επιμένοντας σε υπεύθυνη διεύρυνση θα πρέπει να επιδιώξουμε να φτάσουμε σε ένα συγκροτημένο "χώρο" διαλόγου και κοινής δράσης. Μέσα από αυτόν το δρόμο θέλουμε να συγκροτηθεί μια νέα μετωπική πρωτοβουλία της μάχιμης, αντικαπιταλιστικής ριζοσπαστικής Αριστεράς, που σε ερχόμενες πολιτικές αναμετρήσεις θα πρέπει να διεκδικήσει το ρόλο της εναλλακτικής απέναντι στο δίπολο Μητσοτάκης-Τσίπρας.

5.

Η επιμονή στη "μετωπική" πολιτική, δεν πρέπει να κατανοείται ως αντίφαση με τα καθήκοντα της αυτόνομης δικής μας συγκρότησης. Αντίθετα, από καιρό γνωρίζουμε ότι οργανώσεις με όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρη "ταυτότητα" είναι αυτές που έχουν την αυτοπεποίθηση να στηρίξουν πραγματικά και ειλικρινά χρήσιμες μετωπικές πρωτοβουλίες. Θα συνεχίσουμε με αμείωτη ένταση την έμφαση στην οικοδόμηση της οργάνωσής μας. Η καλύτερη δυνατή λειτουργία των ΠΟ, η τακτοποίηση της παρέμβασής μας στο εργατικό κίνημα, η συνέχεια της ανάπτυξής μας στη νεολαία, η επιμονή στη δουλειά για την ενίσχυση των αυτοδιοικητικών κινήσεων όπου συμμετέχουμε, η στήριξη των θεματικών ομάδων συντρόφων και συντροφισσών της ΔΕΑ στο γυναικείο/ αντισεξιστικό κίνημα, στις περιβαλλοντικές κινητοποιήσεις, στον αντιρατσιστικό-αντιφασιστικό αγώνα, περιγράφουν βασικές υποχρεώσεις της νέας ΚΕ που εκλέγει η Συνδιάσκεψη, αλλά και όλων των δυνάμεων της Οργάνωσης. Σε αυτήν την προσπάθεια τα "εργαλεία" διαμόρφωσης και προβολής της γραμμής μας -η εφημερίδα, το περιοδικό, οι εκδόσεις, οι δραστηριότητες στην Κομμούνα- έχουν αποδειχθεί πολύτιμα και θα πρέπει να ενισχυθούν με κάθε αναγκαίο τρόπο. Με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του κινήματος και της τάξης μας, αλλά και στα συμπεράσματα από τη συνολική διαδρομή της Οργάνωσής μας, θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε μια περίοδο γεμάτη κινδύνους και προκλήσεις, αλλά επίσης γεμάτη από ευκαιρίες ανασύνταξης.

12

κινημα

8 γεναρή 2020

Προς τις 8 Μάρτη και την παγκόσμια φεμινιστική απεργία Της Κατερίνας Γιαννούλια

Μ

παίνουμε στο τελευταίο δίμηνο προετοιμασίας της 8ης Μάρτη, της παγκόσμιας μέρας θυμίζει τους αγώνες των γυναικών. Γυναίκες από όλο και περισσότερες χώρες στον κόσμο, οργανώνουν και συμμετέχουν στην παγκόσμια φεμινιστική απεργία κάθε 8 Μάρτη τα τελευταία χρόνια. Στην Ελλάδα, ιδιαίτερα μετά την περσινή χρονιά με τη στάση εργασίας που προκηρύχτηκε από συνδικάτα και σωματεία, οι γυναίκες μαζικοποιούν όλο και περισσότερο αγωνιστικές κινητοποιήσεις για τα δικαιώματα και τη ζωή τους, για το σεξισμό και τις γυναικοκτονίες, για την ελαστική εργασία, για την αόρατη και δωρεάν δουλειά της κοινωνικής αναπαραγωγής, για την εκμετάλλευση, την καταπίεση και τις διακρίσεις, σε σπίτι και δουλειά. Η Συνέλευση 8 Μάρτη έχει ξεκινήσει από νωρίς την προετοιμασία της φετινής παγκόσμιας φεμινιστικής απεργίας, με συχνές συνελεύσεις (η πιο κοντινή, στις 10 Γενάρη), με ομάδες εργασίας, με διεθνείς εκδηλώσεις με συντρόφισσες από Ισπανία και Ελβετία, με το βλέμμα και τη διεθνιστική και φεμινιστική αλληλεγγύη στους αγώνες των γυναικών στη Χιλή και σε κάθε τόπο όπου κακοποιούνται οι γυναίκες

της τάξης μας. Με το σύνθημα «απεργία σε σπίτι και δουλειά», με τις αφίσες μας, τα κείμενά μας, με τις συντρόφισσες από όλο τον κόσμο και με την αισιοδοξία από το αυξανόμενο ενδιαφέρον όλο και περισσότερων γυναικών να συμμετέχουν στη διοργάνωση της 8ης Μάρτη, είμαστε έτοιμες να συναντηθούμε με χιλιάδες γυναίκες σε χώρους δουλειάς και άγριας εκμετάλλευσης, με χιλιάδες κορίτσια σε σχολές και σχολεία, με νοικοκυρές, με τρανς, με κάθε γυναίκα που βιώνει την επίθεση του νεοφιλελευθερισμού και τις συνέπειες του σεξισμού, στο βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα όπου ζούμε.

Αντιδραστικά επιχειρήματα

Η οικονομική κρίση έχει φορτωθεί στις πλάτες των γυναικών και οι ιδεολογικές επιθέσεις σε κεκτημένα δικαιώματα χρόνων έχουν επιστρέψει «πανηγυρικά», με αντιδραστικά επιχειρήματα για τις εκτρώσεις, με χυδαία και υποκριτική προπαγάνδα για τα «αγέννητα παιδιά», με προκλητικές παρεμβάσεις της εκκλησίας και του συντηρητικού πολιτικού κόσμου. Η διάλυση των εργασιακών σχέσεων για όλους τους εργαζόμενους στο σύστημα που βάζει τα κέρδη πάνω από τις ζωές των ανθρώπων, έχει χτυπήσει «κόκκινο» στην περίπτωση των γυναικών. Μαζί με τις σεξιστικές επιθέσεις και τη διάλυση των κοινωνικών δομών οι γυναίκες βιώνουν αβάσταχτες κατα-

στάσεις και αυτό τις κινητοποιεί. Η Συνέλευση 8 Μάρτη θα διοργανώσει σχετική εκδήλωση για τις γυναίκες και τα προβλήματα στους εργασιακούς χώρους, στα τέλη Γενάρη, ενώ ήδη προσπαθεί να κινητοποιήσει σωματεία-ομοσπονδίες-συνδικάτα για να συνδιοργανώσουν την 8η Μάρτη, κηρύσσοντας, επιπροσθέτως, στάση εργασίας, την Παρασκευή 6 Μάρτη, ώστε να γίνουν προετοιμασίες συμμετοχής στις κινητοποιήσεις της παγκόσμιας ημέρας των αγώνων των γυναικών. Το επόμενο διάστημα θα μας βρείτε με κάθε τρόπο, στο δρόμο σε σχολές σε σχολεία σε γειτονιές και σε εργατικούς χώρους για να ενώσουμε τις φωνές των καταπιεσμένων γυναικών, για να διεκδικήσουμε την απελευθέρωσή μας από το ρόλο που μας έχει καταδικάσει ο καπιταλισμός. Τη Συνέλευση 8 Μάρτη μπορείτε να τη βρείτε στο mail: sineleusi8m@gmail. com και στη σελίδα της στο Facebook. Η μεγάλη κινητοποίηση των γυναικών στις 8 Μάρτη 2020 οργανώνεται εδώ και πολύ καιρό και από τη Συνέλευση Γυναικών 8 Μάρτη στη Θεσσαλονίκη, έχοντας ήδη πολλές δράσεις και παρεμβάσεις, που συνάντησαν μεγάλη αποδοχή και συμμετοχή πολλών γυναικών. Τη Συνέλευση Γυναικών 8 Μάρτη τη βρίσκετε στη σελίδα της στο facebook.

Πάνω από 3.600 νέοι πτυχιούχοι στο δρόμο του αγώνα! Του Θοδωρή Πατσατζή

Έ

κλεισαν δύο μήνες κινητοποιήσεων οι εργαζόμενοι μέσω του Ειδικού Προγράμματος Απασχόλησης του ΟΑΕΔ για 5.500 άνεργους πτυχιούχους ηλικίας 22-29 σε υπουργεία και εποπτευόμενους δημόσιους φορείς. Κινητοποιήσεις με φόντο τη λήξη των συμβάσεών τους. Λίγες μέρες μάλιστα πριν από την αλλαγή του χρόνου ο υφυπουργός Εργασίας Ν. Μηταράκης ανακοίνωσε πως δεν πρόκειται να ανανεωθούν οι συμβάσεις τους. Απέναντι στην ανάλγητη και προκλητική στάση της κυβέρνησης το Συντονιστικό Αγώνα που έχουν δημιουργήσει οι 3.650 εργαζόμενοι στο ειδικό αυτό πρόγραμμα, συνεχίζουν με νέα κινητοποίηση την Παρασκευή 10 Γενάρη στις 12 το μεσημέρι στα Προπύλαια. Διαδη-

λώνουν φωνάζοντας όχι στις απολύσεις και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και για τη μονιμοποίησή τους μέσα από μαζικές προσλήψεις του απαραίτητου προσωπικού στο Δημόσιο. Διαδηλώνουν και καλούν σε κοινό αγώνα σωματεία, συλλόγους, ομοσπονδίες, εργατικές συλλογικότητες, συλλογικότητες ενάντια στην ανεργία και την επισφάλεια, συλλογικότητες από σχολές και πανεπιστήμια. Η κυβέρνηση της ΝΔ η οποία κόπτεται ότι ενδιαφέρεται να επιστρέψουν στην Ελλάδα οι νέοι πτυχιούχοι που κατά δεκάδες χιλιάδες πήραν το δρόμο της μετανάστευσης τα τελευταία 10 χρόνια με την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών, δεν νοιάζεται διόλου για το τι θα απογίνουν οι 3.650 νέοι εργαζόμενοι πτυχιούχοι που δουλεύουν εδώ και μήνες στο Δημόσιο. Που δουλεύουν καλύπτοντας κενά που δημιουργήθηκαν από την εφαρμογή των ίδιων πολιτικών λιτό-

τητας. Το πόσο στοιχίζει η συρρίκνωση που έχει υποστεί το Δημόσιο τα τελευταία χρόνια φάνηκε ξεκάθαρα από την αποτυχία των ιδιωτικών επιχειρήσεων να κρατήσουν ανοιχτή την Εθνική Οδό στην πρόσφατη κακοκαιρία, όταν δήμοι με ελάχιστους πόρους και μηχανήματα κατόρθωσαν να απεγκλωβίσουν αποκλεισμένα χωριά! Το μοντέλο «μικρό κι ευέλικτο Δημόσιο» είναι για τις ανάγκες των καπιταλιστών, καλύπτει την ανικανότητα των επιχειρήσεών τους και οδηγεί σε συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές, όπως η ανακύκλωση της ανεργίας με τα διάφορα προγράμματα του ΟΑΕΔ, που τους δίνουν νούμερα για να καλύπτουν τις λογιστικές τους ανάγκες. Ταυτόχρονα όμως κάνουν όλο και πιο εφιαλτικό το μέλλον των πτυχιούχων και της νεολαίας γενικότερα με τη διεύρυνση κάθε μορφής ελαστικής εργασίας σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Με τέτοια δεδομένα

αποκλείεται να πείσεις οποιονδήποτε νέο που έχει μεταναστεύσει και δουλεύει στο εξωτερικό να επιστρέψει στην Ελλάδα, όσες επενδύσεις κι αν γίνουν εδώ. Γιατί οι υποψήφιοι επενδυτές όπως έχει αποδειχθεί περίτρανα ως τώρα, είτε στο λιμάνι με την COSCO, είτε στο αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» δίνουν μισθούς πείνας κι έχουν το ελεύθερο να απολύουν για ψύλλου πήδημα. Αν λοιπόν στο Δημόσιο ισχύουν αυτά που γίνονται τώρα σε βάρος 3.650 εργαζομένων, τότε φανταστείτε τι έχει να γίνει στα κάτεργα των επενδυτών. Η λύση ενάντια στην ανεργία είναι μία: Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, κάλυψη των δεκάδων χιλιάδων κενών θέσεων σε νοσοκομεία, σχολεία, δήμους, ταμεία, κοινωνικές υπηρεσίες με μόνιμο προσωπικό, επανακρατικοποίηση όλων των δημόσιων οργανισμών και υπηρεσιών που έχουν ιδιωτικοποιηθεί.

8 γεναρη 2020

νεολαια

13

Γιορτή στο Κέντρο Προσφύγων Λαυρίου– Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός

Η αλληλεγγύη θα νικήσει Του Νικόλα Κολυτά

Τ

ο Κέντρο Προσφύγων Λαυρίου αποτελεί ένα ζωντανό παράδειγμα αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης και συλλογικής δύναμης. Εγκαταλειμμένο από την κυβέρνηση και τους διεθνείς οργανισμούς, συνεχίζει να λειτουργεί χάρη στο πείσμα των προσφύγων και στην αλληλεγγύη του κόσμου του κινήματος. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι αποτελεί μία από τις παλαιότερες προσφυγικές δομές της Ευρώπης. Σήμερα στο Κέντρο ζουν κατά κύριο λόγο Κούρδοι πολιτικοί πρόσφυγες που προσπαθούν μέσα από ένα δημοκρατικό οργανωτικό μοντέλο να κρατήσουν όρθια τη δομή παρά τις δυσκολίες.

Η γιορτή Μία από τις εμβληματικότερες στιγμές για το Κέντρο είναι η ετήσια γιορτή λίγο μετά τα Χριστούγεννα και λίγο πριν την Πρωτοχρονιά. Μικροί-μεγάλοι, γυναίκες-άντρες, πρόσφυγες-αλληλέγγυοι, όλοι μαζί γιορτάζουν με χορό, τραγούδι, φαγητό και όμορφα δρώμενα για τα παιδιά. Φέτος, παρά το τσουχτερό κρύο η δομή την ημέρα της γιορτής έδειχνε πιο ζωντανή από ποτέ. Οι Κούρδοι κέρασαν το ζεστό τσάι τους σε πάρα πολύ αλληλέγγυο κόσμο που όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος τίμησε τη γιορτή τους. Οι μικρότεροι απόλαυσαν μια «μαγική» παράσταση και άνοιξαν τα δώρα τους. Κάποια παιδιά μάλλον τα ξεχνάει ο Άη-Βασίλης και πρέπει να τα θυμόμαστε κάποιοι άλλοι. Η Επιτροπή Στήριξης Προσφύγων Λαυρίου χαιρέτησε τη γιορτή και για μια ακόμη φορά συνέβαλε καθοριστικά στην πραγματοποίησή της. Και άλλες όμως αλληλέγγυες συλλογικότητες από την Αθήνα έδωσαν το παρόν. Οι συλλογικότητες που συμμετέχουν στην Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στους Κούρδους Πολιτικούς Πρόσφυγες του Λαυρίου, πρόσφεραν δώρα και στήριξη, ενώ η αλληλέγγυα κουζίνα «Άλλος Άνθρωπος» ετοίμασε πολύ νόστιμο φαγητό. Πολύ σημαντική ήταν και η συνδρομή του Ιατρικού Συλλόγου Αθήνας που, μέσω της Επιτροπής, αγόρασε τρόφιμα για τους πρόσφυγες. Οι πρόσφυγες χόρεψαν τους παραδοσιακούς χορούς τους και μύησαν και τους επισκέπτες στο ρυθμό τους. Το πιο σημαντικό όμως ήταν η χαρά στα πρόσωπα των παιδιών. Των παιδιών που θέλουν να ζήσουν σε ένα κόσμο χωρίς κέρδος, πόλεμο και ρατσισμό.

Η αλληλεγγύη Η Ελένη Βαφειάδη από την Επιτροπή Στήριξης Προσφύγων Λαυρίου μας τόνισε ότι η δομή δεν έχει καμία απολύτως στήριξη ούτε από το κράτος, ούτε από την περιφέρεια, ούτε από τον Δήμο. Η Επιτροπή Στήριξης Προσφύγων Λαυρίου είναι η μόνη συλλογικότητα που δραστηριοποιείται τοπικά και διαρκώς προκειμένου η δομή να μην έχει στοιχειώδεις ελλείψεις. Μεγάλο κομμάτι από τα τρόφιμα, τα δώρα και τα υλικά της γιορ-

τής ήταν προσφορά της Επιτροπής που παρά τις δυσκολίες συνεχίζει να στέκεται στο πλευρό των προσφύγων. Άλλωστε γι’ αυτό το σκοπό κυκλοφόρησε και το ετήσιο ημερολόγιό της. Εκτός όμως από τους μεγαλύτερους, δυναμική ήταν και η παρουσία των Μαθητών/τριών Ενάντια στο Σύστημα (ΜΕΣ), για δεύτερη συνεχή χρονιά. Οι ΜΕΣ έχουν αναπτύξει πολύ δυνατούς δεσμούς με το Κέντρο στο Λαύριο και ανά τακτά χρονικά διαστήματα μέσα στο χρόνο το επισκέπτονται, όχι μόνο για να δώσουν δύναμη σε ανθρώπους που τη χρειάζονται αλλά και για να πάρουν δύναμη από τους πρόσφυγες που διεκδικούν μια άλλη ζωή. Στην ανακοίνωσή τους μετά την επίσκεψη ανέφεραν: «Μαγικά για τα παιδιά, χορός, τραγούδι και χαμόγελα για αυτούς τους ανθρώπους που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Έστω και αυτό το λίγο μας γέμισε απίστευτη χαρά, αλλά η πραγματική αλληλεγγύη βρίσκεται στους καθημερινούς αγώνες ενάντια στο ρατσισμό, τον πόλεμο και το κέρδος». Αξίζει να αναφερθεί η σημαντική συνδρομή των ΜΕΣ στη γιορτή. Μέσα στο Δεκέμβρη ξεκίνησαν να μαζεύουν στα σχολεία τους τρόφιμα και χρήματα για το Κέντρο Προσφύγων Λαυρίου. Χαρακτηριστικότερο απ’ όλα ήταν το μπαζάρ που πραγματοποιήθηκε στο 4ο ΓΕΛ Αγίας Παρασκευής. Με τα λεφτά που μαζεύτηκαν από εκεί οι ΜΕΣ αγόρασαν ένα υπέροχο ποδοσφαιράκι το οποίο κέρδισε το ενδιαφέρον μικρών και μεγάλων στο Κέντρο. Συναρμολογήθηκε από πρόσφυγες και αλληλέγγυους και επί τόπου ξεκίνησαν οι αγώνες. Οι ΜΕΣ για μια ακόμη φορά έδωσαν υπόσχεση ότι θα ξαναβρεθούν σύντομα με τους φίλους τους στο Λαύριο.

Οι πρόσφυγες Εκτός, όμως, από το τι κάνει ο κόσμος της αλληλεγγύης και του κινήματος, με-

γαλύτερη σημασία έχει το να αναδειχθεί τι λένε οι ίδιοι οι πρόσφυγες για τους εαυτούς τους. Ο Ματίν, είναι ένας 18χρονος πρόσφυγας από το Ιράν που εδώ και ένα μήνα ζει στο Κέντρο του Λαυρίου μόνος του καθώς η οικογένειά του έμεινε πίσω. Για τον ίδιο όμως δε γινόταν αλλιώς. Όπως μας περιέγραψε: «Όταν κατάφερα να περάσω από το Ιράν στην Τουρκία, με συνέλαβε η τουρκική αστυνομία και μου έθεσε δύο επιλογές: ή να με στείλουν πίσω στη χώρα μου ή να μπω στις τουρκικές φυλακές για ένα χρόνο. Προτίμησα το δεύτερο, αν γύριζα θα με σκότωναν». Μας μίλησε για όλα. Για τις «ταρίφες» των διακινητών, για την αδιαφορία των κρατών και για το όνειρό του να σπουδάσει πληροφορική. Όταν ρωτήσαμε τον Ματίν για τη λειτουργία της δομής μας είπε τα καλύτερα. Το Κέντρο Προσφύγων στο Λαύριο λειτουργεί με ένα δημοκρατικό μοντέλο στο οποίο αποφασίζει η συνέλευση, ενώ υπάρχουν και ξεχωριστές επιτροπές που σχετίζονται με ζητήματα είτε τροφίμων,

είτε ρουχισμού, είτε άλλων αναγκών. Αυτό που μας έκανε εντύπωση είναι η προτεραιότητα που δίνουν η πρόσφυγες στην έμφυλη ισότητα σε όλους τους τομείς. Άλλωστε ο ίδιος ο Ματίν τόνισε ότι ένας από τους λόγους που τον έκαναν να φύγει από τη χώρα του πέρα από το γεγονός της έλλειψης πολιτικών ελευθεριών και του κινδύνου για τη ζωή του, ήταν η μη ισότιμη αντιμετώπιση αντρών και γυναικών. Χαρακτηριστικά μας είπε ότι στη χώρα του «απαγορεύεται μια γυναίκα να παρακολουθήσει από κοντά έναν αθλητικό αγώνα». Το Κέντρο Προσφύγων Λαυρίου παραμένει ζωντανό μέσα από τη δύναμη και το πείσμα των προσφύγων να παλέψουν για τις ζωές τους. Η αλληλεγγύη του κόσμου του κινήματος είναι πολύ σημαντικός αρωγός στην προσπάθειά τους. Άλλωστε όπως μας δήλωσε και ο Ματίν: «Εκτιμούμε πολύ τη βοήθειά σας και πιστεύουμε ότι πρέπει να παλέψουμε από κοινού για μια κοινωνία χωρίς προβλήματα, πολέμους και ρατσισμό».

14

ΙΣΤΟΡΙΑ

8 ΓΕΝΑΡΗ 2020

Η δολοφονία Τεµπονέρα το 1991 και το αποτύπωµά της σήµερα Του Νικόλα Κολυτά

Ο

Νίκος Τεµπονέρας έχει εγγραφεί εµβληµατικά στην ιστορική και κινηµατική µνήµη. Στη δολοφονία του ξεγυµνώθηκε το κράτος και το παρακράτος της εποχής. Χιλιάδες νεολαίοι και εργαζόµενοι κατάλαβαν µε τραγικό τρόπο ότι «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος». Κυριολεκτικά. Ο θάνατός του, όπως και τα όσα είχαν προηγηθεί και ακολούθησαν, δυστυχώς διατηρούν τη διαχρονικότητά τους µέχρι σήµερα. Σε ένα περιβάλλον πολιτικών λιτότητας και καταστολής είναι δύσκολο να ξεχάσουµε τι συνέβη στις 8 Γενάρη 1991.

Το υπόβαθρο Το 1991 η κυβέρνηση Κων. Μητσοτάκη επεδίωκε να πάρει να πάρει µια πολιτική και ιστορική ρεβάνς απέναντι στο τεράστιο εργατικό και µαχητικό κίνηµα της Μεταπολίτευσης που είχε πετύχει µια σειρά κατακτήσεων. Ιδιωτικοποιήσεις, περικοπές και καταστολή βρίσκονταν στην πρώτη γραµµή των τότε αντι-µεταρρυθµίσεων. Εκτός όµως από τους εργαζόµενους και τους συνδικαλιστές, µεγάλο «αγκάθι» για τη δεξιά πολιτική στροφή στην ελληνική κοινωνία, αποτελούσε και ο χώρος της εκπαίδευσης στο σύνολό της. Τα σχολεία και οι σχολές αποτελούσαν χώρους αµφισβήτησης, ζύµωσης και αγώνα. Χιλιάδες νεολαίοι πολιτικοποιούνταν και συµµετείχαν στις τεράστιες διαδηλώσεις των προηγούµενων δεκαετιών τόσο απέναντι στις κυβερνήσεις της δεξιάς όσο και στις υποκριτικές και υποχωρητικές πολιτικές του ΠΑΣΟΚ. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο Υπουργός Παιδείας Βασίλης Κοντογιαννόπουλος, επιχειρεί να περάσει µια εκπαιδευτική µεταρρύθµιση που θα µετάλλασσε ολοκληρωτικά το εκπαιδευτικό σύστηµα γυρίζοντάς το πολλά χρόνια πίσω. Οι άκρως συντηρητικές και οπισθοδροµικές πτυχές του πολυνοµοσχεδίου που ετοιµαζόταν να φέρει στη βουλή προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις στο εκπαιδευτικό κίνηµα και η πλειονότητα των σχολείων και των σχολών βρισκόταν σε αναβρασµό. Συγκεκριµένα για τη δευτεροβάθµια εκπαίδευση προβλεπόταν κατάργηση των αδικαιολόγητων απουσιών, επανακαθιέρωση της προσευχής, της έπαρσης της σηµαίας και του εκκλησιασµού, και το πιο εξωφρενικό απ’ όλα: επιβολή «οµοιόµορφης» ενδυµασίας και εφαρµογή «πειθαρχικού ελέγχου» της εξωσχολικής ζωής. Την ίδια στιγµή στα πανεπιστήµια ετοιµάζονταν περικοπές κοινωνικών παροχών σε φοιτητές και ιδιωτικοποίηση των ΑΕΙ.

Τα γεγονότα Η µεγάλη πλειοψηφία της εκπαιδευτικής κοινότητας αντέδρασε έντονα. Το 70% των σχολείων της χώρας βρισκόταν υπό κατάληψη και χιλιάδες µαθητές,

φοιτητές και εργαζόµενοι διαδήλωναν σε όλες τις µεγάλες πόλεις της χώρας. Σε πολλές περιπτώσεις οι µαθητές από κοινού µε τους καθηγητές τους έκλειναν τα σχολεία και τα µετέτρεπαν σε κέντρα αγώνα. Ο κοµµατικός µηχανισµός της Ν∆ αντιλαµβανόµενος ότι χάνεται ο έλεγχος, αποφάσισε να λάβει ακόµη πιο σκληρά µέτρα. Μερίδες «αγανακτισµένων γονιών» άρχισαν να κάνουν την εµφάνισή τους σε υπό κατάληψη σχολεία και να απαιτούν το άνοιγµά τους, ανεξάρτητα από τις προωθούµενες κυβερνητικές αλλαγές. Η προσπάθεια όµως χτυπήµατος του µαζικού εκπαιδευτικού κινήµατος δεν περιορίστηκε απλώς στη δηµιουργία κλίµατος. Επεκτάθηκε και σε πιο άγριες καταστάσεις. Το βράδυ της 8ης Γενάρη 1991, οµάδες κρούσης της ΟΝΝΕ∆ επιχείρησαν να ανακαταλάβουν το 3ο Γυµνάσιο-Λύκειο της Πάτρας. Κρατώντας αλυσίδες, ρόπαλα και λοστάρια επιτέθηκαν σε µαθητές και τους χτύπησαν άσχηµα. Επικεφαλής της ενέργειας ήταν ο Γιάννης Καλαµπόκας, πρόεδρος της ΟΝΝΕ∆ Αχαΐας και δηµοτικός σύµβουλος στην Πάτρα. Ο Νίκος Τεµπονέρας, καθηγητής µαθηµατικών, στάθηκε στο πλευρό των αγωνιζόµενων µαθητών του και έσπευσε στο σηµείο προκειµένου να υπερασπιστεί τον αγώνα τους. Στις συµπλοκές που ακολούθησαν ο Καλαµπόκας χτύπησε µε λοστάρι στο κεφάλι τον άτυχο καθηγητή που έπεσε νεκρός µπροστά στην πόρτα του σχολείου. Η δολοφονία Τεµπονέρα ταράζει συθέµελα τον πολιτικό κόσµο. Την επόµενη ηµέρα ο Υπουργός Παιδείας παραιτείται και ξεκινάει ένας τεράστιος γύρος διαδηλώσεων όπου εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βγαίνουν στους δρόµους. Τα συνθήµατα αποκτούν νέο περιεχόµενο και από το «Αγώνας µαζικός, αγώνας διαρκείας είναι η απάντηση στον Υπουργό Παιδείας», πλέον ακούγεται το «Νοµάρχη - Καλαµπόκα - φασίστες δολοφόνοι». Στις 10 Γενά-

ρη, η µεγαλειώδης πορεία της Αθήνας θα σηµαδευτεί από άλλους τέσσερις θανάτους στο κατάστηµα «Κάπα-Μαρούσης» στην Πανεπιστηµίου, λόγω πυρκαγιάς που άρχισε από αστυνοµικό δακρυγόνο.

Η διαχρονικότητα Οι ταξικές πολιτικές λιτότητας και φτωχοποίησης είτε µιλάµε για το 1991, είτε για το 2020, απαιτούν βία για να εφαρµοστούν. Είτε µε «καρότο», είτε µε «µαστίγιο», οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις ανέκαθεν προσπαθούσαν να πετύχουν τους στόχους τους. Σε αυτή την προσπάθεια, βέβαια, το νεολαιίστικο και εργατικό κίνηµα έχει να µετρήσει αρκετούς νεκρούς. Σήµερα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη και πάλι κατά τραγική ειρωνεία, επιχειρεί να πατήσει στα «κεκτηµένα» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και να εντείνει ακόµη περισσότερο την επίθεση στα φτωχά και λαϊκά στρώµατα. Η ιδιωτική πρωτοβουλία χαίρει κάθε είδους ασυλίας, την ώρα

που χτυπιέται το πανεπιστηµιακό άσυλο, καταρρέουν οι δηµόσιες δοµές και η κοινωνία βυθίζεται στη φτώχεια, την ανεργία και την έλλειψη προοπτικής. Η όποια αντίσταση καταστέλλεται άµεσα και στοχοποιούνται στο δηµόσιο διάλογο οι συλλογικότητες και οι οργανώσεις του ευρύτερου κινήµατος. Το 1991 µπορεί να ήταν οι παρακρατικές οµάδες και οι οµάδες κρούσεις της ΟΝΝΕ∆ που αναλάµβαναν τη «βρώµικη» δουλειά, ενώ σήµερα πέραν των φασιστικών οµάδων φαίνεται ότι µέσα στους κόλπους της αστυνοµίας αναβιώνουν τα πιο αντιδραστικά και ακροδεξιά τµήµατα τα οποία καταπατούν κάθε δικαίωµα. Η εισβολή στο πανεπιστηµιακό άσυλο, η αστυνοµοκρατία στα Εξάρχεια, η επιθέσεις σε αυτοδιαχειριζόµενους κοινωνικούς χώρους, οι αναίτιες συλλήψεις φοιτητών ή ακόµη και οι παράνοµες είσοδοι σε σπίτια χωρίς καν χαρτί εισαγγελέα, µαρτυρούν κάτι γνωστό από παλιά. Μαρτυρούν ότι προϋπόθεση της υλοποίησης των πολιτικών που τσακίζουν την κοινωνική πλειοψηφία και αυγατίζουν τα κέρδη των καπιταλιστών, είναι η ύπαρξη έτοιµων κατασταλτικών µονάδων να δράσουν υπό οποιεσδήποτε συνθήκες και µε κάθε τρόπο, απέναντι στο οργανωµένο κίνηµα και τους ανθρώπους του. Αν κάτι µας έµαθε η δολοφονία Τεµπονέρα, είναι ότι ο νεοφιλελεύθερος οδοστρωτήρας είτε του Μητσοτάκη του πρεσβύτερου, είτε του νεότερου, θα πατήσει ακόµη και επί πτωµάτων για να ολοκληρώσει το έργο του. Οφείλουµε όµως να αποδείξουµε ότι όπως και τότε, έτσι και σήµερα, αυτό δεν είναι κάτι εύκολο. Γιατί σαν το Νίκο Τεµπονέρα, υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι εκεί έξω, στα σχολεία, στις σχολές, στους εργατικούς χώρους, στην κοινωνία. Και αυτό πρέπει να τους το θυµίζουµε µέσα από τους αγώνες µας στο σήµερα.

8 γεναρη 2020

αυτοδιοικηση

15

Προϋπολογισμός Δήμου Ζωγράφου

Διατήρηση της λιτότητας και το 2020 Του Σπύρου Αντωνίου

κοινωνικών αναγκών, θα συνεχίζει να βρίσκεται σταθερά στην διεκδικητική ατζέντα της κίνησης.

Π

Αποσπάσματα από την τοποθέτηση του δημοτικού συμβούλου της δημοτικής κίνησης, Ζωγράφου Ανυπότακτη Πόλη, Χρίστου Τουλιάτου:

αρά τις προεκλογικές δημαγωγίες, η διοίκηση Θώδα (ΝΔ), στα τέλη Δεκέμβρη, έφερε προς ψήφιση στο δημοτικό συμβούλιο ακόμα έναν προϋπολογισμό σκληρής δημοσιονομικής λιτότητας. Ο φετινός προϋπολογισμός μάλιστα ψηφίστηκε με τη νέα αντιδημοκρατική διαδικασία που προβλέπει ο Κλεισθένης. Πήρε μόλις 13 ψήφους από την συμπολίτευση (την κοινή πλέον παράταξη Θώδα-Παπακωνσταντίνου-Γιαννακόπουλου) και 17 σύμβουλοι της αντιπολίτευσης ψήφισαν κατά (από τις παρατάξεις Ζωγράφου Ανυπότακτη Πόλη, Λαϊκή Συσπείρωση, ΜΑΖΙ, Αγαπώ Ζωγράφου), ενώ οι 7 της παράταξης του Αγγελόπουλου απείχαν. Ο προϋπολογισμός πέρασε δηλαδή με μόλις 13 θετικές ψήφους σε ένα 41μελές δημοτικό συμβούλιο!Οι 17 ψήφοι «κατά» από την αντιπολίτευση δεν θεωρήθηκαν ενιαία καταψήφιση, αφού για να γίνει αυτό πλέον με την παρούσα διαδικασία του Κλεισθένη θα έπρεπε να εκφράζουν ενιαία εναλλακτική αντιπρόταση ισοσκελισμένου προϋπολογισμού… Το ΜΑΖΙ (ΣΥΡΙΖΑ) που κατέθεσε αντιπροτάσεις στη συζήτηση δεν παρουσίασε σαφώς εναλλακτική αντιπρόταση στο τέλος προς ψήφιση και η παράταξη του Αγγελόπουλου («αντάρτης» ΝΔ) απλά απείχε της ψηφοφορίας. Έτσι και οι δύο αυτές παρατάξεις διευκόλυναν την υπερψήφιση, εναρμονισμένες με το πνεύμα «πολιτικής συναίνεσης». Η δημοτική κίνηση της ριζοσπαστικής αριστεράς Ζωγράφου Ανυπότακτη Πόλη καταψήφισε τον προϋπολογισμό και ανέδειξε το γενικό πλαίσιο σφιχτής δημοσιονομικής λιτότητας που έχουν επιβάλει τα μνημόνια και οι νόμοι Καλλικράτη και Κλεισθένη, όπως και τις ευθύνες της παρούσας και των προηγούμενων διοικήσεων για την εφαρμογή του τοπικά. Η κατασπατάληση δημόσιου χρήματος καλά κρατεί. Ενδεικτικά, υπογράμμισε ότι στο νέο προϋπολογισμό η αύξηση των δαπανών των αιρετών (+50.000 ευρώ), των αμοιβών συμβούλων (+15.000 ευρώ) και του γενικού γραμματέα του δήμου (+4.000 ευρώ) και η αύξηση στις αντίστοιχες εργοδοτικές εισφορές (+32.000ευρώ) μαζί με την περαιτέρω μείωση 30.000 ευρώ που θα μπορούσε άνετα να γίνει στις δαπάνες για συνέδρια και εορτές υπερβαίνουν το ύψος των τροφείων (100.000) που αναγκάζονται να πληρώσουν οι γονείς του δήμου μας και φέτος. Η πάλη για την αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης στους ΟΤΑ, για έναν προϋπολογισμό ικανοποίησης ζωτικών

«Ο φετινός προϋπολογισμός που κατέθεσε η διοίκηση του κ.Θώδα στο δημοτικό συμβούλιο της 19/12 συνεχίζει στον ίδιο δρόμο που χάραξαν όλες οι προηγούμενες μνημονιακές διοικήσεις του δήμου μας. Παρά τις διακηρύξεις των μελών της, που μέχρι πέρυσι ήταν στα «έδρανα» της αντιπολίτευσης, κατέθεσαν ένα προϋπολογισμό που είναι σχεδόν πανομοιότυπος με των διοικήσεων Καλλίρη-Καφατσάκη, αυτούς δηλαδή που καταψήφιζαν οι κκ Μπότου, Μετικαρίδης, Παπακωσταντίνου, Γρίβας, η τοπική ΝΔ και άλλοι τα προηγούμενα χρόνια. Δεν πρέπει να ξεχνάμε το γενικό πλαίσιο υποχρηματοδότησης των δήμων πλέον στην περίοδο των μνημονίων που τους οδηγεί να γίνουν φορομπηχτικοί μηχανισμοί και να στρέφονται στην εκχώρηση λειτουργιών τους σε ιδιώτες (που προωθείται περαιτέρω με το «αναπτυξιακό» πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης της ΝΔ). Χθες 20/12, άλλωστε, ψηφίστηκε στη Βουλή και ο φετινός κρατικός προϋπολογισμός, ο πρώτος υποτίθεται από όταν μπήκαμε στην «ανάπτυξη» και την «κανονικότητα». Ένας προϋπολογισμός που προβλέπει ότι το 93% της φορολογίας θα αντληθεί από τα εργαζόμενα και λαϊκά στρώματα και φυσικά κινείται στο σφιχτό μνημονιακό πλαίσιο δημοσιονομικής σταθερότητας και λιτότητας. Και δείχνει ότι η συστημική κρίση του καπιταλισμού που ζούμε εδώ και δέκα χρόνια υπήρξε ιδανική ευκαιρία για την άρση λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων με πρόφαση την αντιμετώπισή της. Και τελικά για τη μεταβίβαση των βαρών της κρίσης σε συντριπτικό βαθμό στα λαϊκά στρώματα. (…) Και ο φετινός προϋπολογισμός κινείται σε αυτό το πλαίσιο, εναρμονισμένος πλήρως με την απαγόρευση μη συμμόρφωσης στο πλαίσιο λιτότητας. (…) Πλέον, μάλιστα, ως παρατάξεις της αντιπολίτευσης δεν μπορούμε να καταψηφίσουμε τον προϋπολογισμό και η ψήφος μας να προσμετρηθεί σχετικά παρά μόνο αν έχουμε ολοκληρωμένη αντιπρόταση ισοσκελισμένου προϋπολογισμού (που αποδέχεται δηλαδή τη

μνημονιακή λογική της λιτότητας) και που θα έχει ήδη εγκριθεί από τις οικονομικές υπηρεσίες του δήμου! Απέναντι σε όλα αυτά, η δημοτική αρχή δεν έχει, όπως και οι προηγούμενες, κανένα διεκδικητικό και αγωνιστικό προσανατολισμό για την αύξηση των δραματικά μειωμένων ΚΑΠ και την απόδοση των παρανόμως παρακρατηθέντων από αυτές τις ήδη μειωμένες ΚΑΠ. Καμία πρόθεση για αγώνα και διεκδίκηση μαζί με τους κατοίκους, το ευρύτερο λαϊκό κίνημα, με κάλεσμα και πιθανή συμπόρευση με άλλους αγωνιζόμενους δήμους. Αν παρέμενα μόνο σε αυτά τα στοιχεία, βέβαια, θα ήταν μία τοποθέτηση που εν πολλοίς μπορεί να γίνει σε κάθε δήμο πλέον, αφού το σφιχτό δημοσιονομικό πλαίσιο της λιτότητας είναι κοινό. Για τη στάση τους και την ανοχή τους σε όλα τα παραπάνω φταίνε όμως και όσοι και όσες διοίκησαν το δήμο μας εδώ και αρκετά χρόνια. Όχι μόνο επειδή συναίνεσαν και εφάρμοσαν όλο αυτό το πλαίσιο, αλλά και γιατί οδήγησαν το δήμο στα πρόθυρα της χρεοκοπίας με κατασπατάληση σε πολλά επίπεδα. Δεν ευθύνεται άραγε η διοίκηση Καζάκου, πολιτική συνέχεια της οποίας είναι η σημερινή διοίκηση, για τα τεράστια χρέη από μισθώματα της ΜΑΞΙΑΔΗΖ; Η ΜΑΞΙΑΔΗΖ αντί να τροφοδοτεί με έσοδα το μόνο μέτοχό της, το δήμο, έγινε μία καταβόθρα πολύτιμων πόρων και μία εστία απευθείας αναθέσεων και προσλήψεων ημετέρων (κάτι στο οποίο θα επανέλθουμε αφού και πάλι στον ίδιο δρόμο κινείται και η διοίκηση Θώδα). Μόνο τα χρέη του γνωστού κ.Σταθόπουλου από το AVEC είναι 4 με 5 φορές τα φετινά προβλεπόμενα τροφεία, μόνο τα χρέη των αδελφών Βούρτση είναι 1,5 φορά τα τροφεία που αναγκάζονται να πληρώνουν οι γονείς του δήμου μας. Και η κατασπατάληση συνεχίστηκε με τις δαπανηρές πολιτιστικές εκδηλώσεις επί Καφατσάκη και θα συνεχιστεί πλέον, από ό,τι φαίνεται, στον αθλητισμό από τη νέα διοίκηση. Και αχρείαστες δαπάνες εγκρίνονται συνεχώς με απευθείας αναθέσεις, χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρόσφατη

δαπάνη 3.950 ευρώ για μία μόλις εκδήλωση για τον εθελοντισμό που προάγει, όπως παραδέχτηκε άθελά του ο αρμόδιος αντιδήμαρχος στο ΔΣ, ακόμα και την χρήση εθελοντικών υπηρεσιών σε τομείς που κανονικά θα έπρεπε να καλύπτονται από τις (υποστελεχωμένες και υποχρηματοδοτούμενες) δημοτικές υπηρεσίες. Οι πολιτικές επιλογές, λοιπόν, της διοίκησης Θώδα ακόμα και υπό αυτό το σφιχτό πλαίσιο είναι σαφείς. Χρήματα στο στενό κύκλο πέριξ της σημερινής διοίκησης και «δημόσιες σχέσεις» σε εορτές και πανηγύρια, ενώ οι γονείς θα συνεχίσουν να πληρώνουν τροφεία και οι κάτοικοι τα ανταποδοτικά τέλη που δεν μειώθηκαν πρόσφατα… (….) Για όλους τους παραπάνω λόγους καταψηφίζουμε τον φετινό προϋπολογισμό που κατέθεσε η διοίκηση του κ.Θώδα. Η κίνηση Ζωγράφου Ανυπότακτη Πόλη θα συνεχίσει να παλεύει για γενναία αύξηση της χρηματοδότησης από την Πολιτεία, ώστε τα χρήματα του εργαζόμενου λαού να έρθουν στις γειτονιές του και να καλύψουν ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα αναζωογόνησης των υποδομών για υγεία, παιδεία, άθληση, ψυχαγωγία. Ένα σχέδιο απόσπασης χώρου από τα ΙΧ προς όφελος των πεζών και των μέσων μαζικής μεταφοράς, για τη δημιουργία νέων ελεύθερων χώρων και πνευμόνων πρασίνου μέσα στις γειτονιές. Για έναν προϋπολογισμό ικανοποίησης των ουσιαστικών αναγκών των κατοίκων, για ικανοποίηση του αιτήματος του συλλόγου πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης για 18 νέα τμήματα νηπίων, για την πλήρη κάλυψη των λειτουργικών αναγκών των σχολείων από το δήμο χωρίς το «κόλπο» αυτή να μετακυλίεται στις υποχρηματοδοτούμενες σχολικές επιτροπές. Για αυτό καλούμε σε αγωνιστική διεκδίκηση για αύξηση των ΚΑΠ και απόδοση των παρανόμως παρακρατηθέντων ΚΑΠ. Σε αγώνα για αμφισβήτηση και ανατροπή του πλαισίου λιτότητας των υποχρεωτικά ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και της επιτροπείας του Παρατηρητηρίου Οικονομικής Αυτοτέλειας».

16

αντιρατσισμος

8 γεναρη 2020

Πρωτοβουλία Κατοίκων Πεντέλης - Μελισσίων

Αλληλεγγύη στους πρόσφυγες, ενάντια στο ρατσιστικό μίσος

Τ

ο ζήτημα της μεταφοράς και εγκατάστασης προσφύγων στην περιοχή Μελισσίων – Πεντέλης προκαλεί εδώ και δυόμισι μήνες μεγάλη αναταραχή στην πόλη και έχει δώσει έδαφος για αντιδράσεις από όλες τις πλευρές, με πιο σοβαρό φαινόμενο την εμφάνιση ρατσιστικών και ακροδεξιών στοιχείων και απόψεων. Ταυτόχρονα γίνεται προσπάθεια απάντησης, απομόνωσης και καταγγελίας τους, τόσο από την Πρωτοβουλία Κατοίκων Πεντέλης – Μελισσίων, όσο και από αρκετούς Συλλόγους Γονέων τοπικών σχολείων, καθώς και από τα Σωματεία Εργαζομένων των νοσοκομείων Φλέμινγκ και Σισμανογλείου (βλ. Εργατική Αριστερά, φύλλο 444). Η πρόσφατη ανακίνηση του ζητήματος, με τις φήμες για εγκατάστασή νεαρών προσφυγόπουλων σε ιδιωτική κλινική στα Μελίσσια (μέσω ΜΚΟ) ή στο πρώην νοσοκομείο Παπαδημητρίου, προκάλεσε την οργισμένη αντίδραση ομάδας κατοίκων, που με μια δημόσια επιστολή τους –φασιστικού και ρατσιστικού περιεχομένου– προς τη δημοτική αρχή την καλούσαν να πάρει θέση, ενώ μερικοί επιτέθηκαν με βρισιές και απειλές στον ιδιοκτήτη και στο προσωπικό της κλινικής.

Ο κρατικός ρατσισμός πάει χέρι-χέρι με την σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση των μεταναστριών και προσφύγων. Φαίνεται ότι η σεξιστική βία και ο μισογυνισμός είναι πάγια πρακτική της ΕΛΑΣ ανεξαρτήτως εθνικότητας. Οι καταγγελίες που έρχονται από το κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη είναι φρικιαστικές. Με κάθε ευκαιρία οι αστυνομικοί όχι μόνο εξευτελίζουν τις μετανάστριες αλλά τις παρενοχλούν σεξουαλικά με κάθε ευκαιρία. Επιπλέον τουλάχιστον τρεις από αυτές αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας και προλαυτά δεν τους παρέχεται καμία ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Αποκορύφωμα της εξευτελιστικής και μισογυνικής συμπεριφοράς της αστυνομίας η απαγόρευση σε μουσουλμάνες μετανάστριες να φοράνε την μαντίλα λέγοντας του ότι «Έξω από εδώ μπορείτε να είστε Μουσουλμάνες, εδώ όχι! Εδώ είστε Χριστιανές...».

Απέναντι στην κατάσταση αυτή, πρέπει άμεσα να αντιταχθεί και να τοποθετηθεί κάθε δημοκρατικός άνθρωπος, για να σταματήσει και να διαλυθεί ο σκοταδισμός που βλέπουμε να ξεδιπλώνεται. Σ’ αυτό το πλαίσιο η Πρωτοβουλία Κατοίκων Πεντέλης – Μελισσίων πραγματοποίησε εξόρμηση στην περιοχή με κεντρικά συνθήματα «Αλληλεγγύη σε πρόσφυγές και μετανάστες – δικαίωμα στο άσυλο, αξιοπρεπή στέγαση, σίτιση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη – όχι στον πόλεμο, όχι στο ρατσισμό» ενώ προγραμματίζει σχετική συζήτηση – ενημέρωση για τις14 Ιανουαρίου στο Πολιτιστικό Κέντρο Μελισσίων. Τις αμέσως επόμενες μέρες θα βγει η αφίσα και το κάλεσμα, που θα μοιραστεί στις γειτονιές της πόλης. Στη συζήτηση-ενημέρωση θα μιλήσουν οι: -Εύη Βουλγαράκη (καθηγήτρια στη Θεολογική Σχολή Αθηνών) -Νάγια Κοκμοτού (αναπληρώτρια δασκάλα στο Διαπολιτισμικό Νέας Ιωνίας) -Δημήτρης Αγγελίδης (δημοσιογράφος στην «Εφημερίδα των Συντακτών») -Στέφανος Γανωτής (συντονιστής εκπαίδευσης στο κέντρο προσφύγων στη Μαλακάσα)

Ντροπιαστική πρόταση από την εισαγγελέα

Να μην επιτρέψουμε να ξελασπώσουν τους νεοναζί υπερασπιστικής Σε πείσμα όλου γραμμής Μιχαλοτου αποδεικτικού υλικού, όλης της λιάκου. Αξίζει να εξέλιξης της δίκης θυμηθούμε ότι η της Χρυσής Αυγής Οικονόμου, που και των περισσότε«δεν μπόρεσε» να διακρίνει ενοχορων προσδοκιών, η εισαγγελέας Οιποιητικά στοιχεία στην περίπτωση κονόμου πρότειτης ΧΑ, είναι η νε την απαλλαγή εισαγγελέας που όλων των κατηγοείχε αποδεχτεί ρουμένων για τις ασυζητητί ολόκατηγορίες της Σκίτσο του Πάνου Ζάχαρη για το «Ποντίκι» διεύθυνσης και κληρο το σαθρό ένταξης σε εγκληκατ ηγο ρ ητ ή ρ ι ο ματική οργάνωση και ζήτησε να κηρυχθεί κατά του Τάσου Θεοφίλου, προτείνοντας ένοχος για ανθρωποκτονία μόνο ο Ρου- καταδίκες που θα οδηγούσαν σε ισόβια κάπακιάς. Πέρα από την πρόταση, αίσθηση θειρξη τον –αθώο όπως αποδείχτηκε- καπροκάλεσε και η προκλητική αγόρευση. τηγορούμενο. Ποιοι κρατικοί μηχανισμοί Η εισαγγελέας δεν μπήκε καν στον κόπο κινήθηκαν και με τι επιδίωξη για αυτήν να τοποθετηθεί πάνω σε κρίσιμα ζητή- την προκλητική πρόταση είναι ένα μεγάματα και ευρήματα που προέκυψαν κατά λο ερώτημα όσον αφορά τις προοπτικές την δίκη, ενώ καθ’ όλα «θεσμικοί» νομικοί της ΧΑ. Τώρα είναι η ώρα των συνηγόρων σχολιάζουν ότι η επιχειρηματολογία της της Πολιτικής Αγωγής, που θα δώσουν τη «έπασχε» και δικονομικά. Αντ’ αυτών, η μάχη μέσα στη δικαστική αίθουσα τις επόΟικονόμου επιδόθηκε σε έναν πολιτικό μενες μέρες. Θα χρειαστούν βοήθεια και σχολιασμό που ήταν αναπαραγωγή της έξω από αυτήν…

μικρά αντιρατσιστικά

Της Μαίρης Λημόνη

Νέες καταγγελίες βρίσκουν ξανά το φως της δημοσιότητας για το κολαστήριο που λέγεται Διεύθυνση Αλλοδαπών Αττικής στην Πέτρου Ράλλη. Βρόμικα και ασφυκτικά γεμάτα κελιά, βρόμικες τουαλέτες, κρύο και βρόμικο φαγητό, έλλειψη ειδών προσωπικής υγιεινής, παρενοχλήσεις και ξυλοδαρμοί αποτελούν τη φρικιαστική καθημερινότητα των μεταναστών/τριών που είχαν την ατυχία να κρατούνται φυλακισμένοι/ες στο κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη. Σε αυτό το κολαστήριο παρεμπιπτόντως μεταφέρθηκαν πρόσφυγες από καταλήψεις στέγης που εκκενώθηκαν και υποτίθεται ότι θα μεταφέρονταν σε καλύτερες και πιο ανθρώπινες υποδομές. Η κρατική ρατσιστική πολιτική έχει συνέχεια και αποδεικνύεται από τα άθλια hot-spot αλλά και από το κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη, που εδώ και πολλά χρόνια συνεχίζει το κτηνώδες έργο του. Να κλείσει άμεσα!

Η ρατσιστική και αντιπροσφυγική πολιτική της κυβέρνησης έχει αναγκάσει τους πρόσφυγες σε Χίο και Λέσβο τις τελευταίες μέρες να αντέξουν την παγωνιά μέσα σε καλοκαιρινές σκηνές, πολλές από τις οποίες μάλιστα δεν άντεξαν στους δυνατούς ανέμους. Τα σχέδια αντιμετώπισης των έκτακτων καιρικών συνθηκών τόσο στη Χίο όσο και στη Λέσβο έμειναν στα «χαρτιά»: στη ΒΙΑΛ δε μεταφέρθηκαν ποτέ οι πρόσφυγες στον άδειο χώρο του κεντρικού κτιρίου όπως είχε προβλεφθεί ενώ το αρματαγωγό πλοίο «Ικαρία» που είχε πάει στη Λέσβο για να φιλοξενήσει προσωρινά λόγω καιρού πρόσφυγες έμεινε και αυτό άδειο. Στη Χίο πρόσφυγες οδηγήθηκαν στο νοσοκομείο αναζητώντας λίγη ζεστασιά στους κλιματιζόμενους διαδρόμους. Οι Αρχές επιδεικνύουν πλήρη αδιαφορία με κίνδυνο τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων.

Ένας 31χρονος Ιρανός πρόσφυγας βρέθηκε απαγχονισμένος το πρωί της Δευτέρας 6 Γενάρη, μέσα στο προαναχωρησιακό κέντρο που λειτουργεί στη Μόρια και στο οποίο κρατούνται 85 άτομα προς απέλαση, ενώ μόνο αστυνομικοί έχουν πρόσβαση. Μέχρι στιγμής, δεν υπάρχουν λεπτομέρειες για το θάνατο του Ιρανού. Ωστόσο είναι βέβαιο πως η ρατσιστική πολιτική της κυβέρνησης και τα κολαστήρια τύπου Μόρια και Πέτρου Ράλλη κοστίζουν ανθρώπινες ζωές.

Μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και της Νεολαίας του βρέθηκαν στο λιμάνι του Πειραιά να υποδεχτούν περίπου 600 πρόσφυγες που έφτασαν από τη Σάμο. Παρόντες στη συγκέντρωση πέρα από μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν στελέχη της κυβέρνησης, όπως ο εθνικός συντονιστής για το Προσφυγικό και ο γενικός γραμματέας Υποδοχής του υπουργείου Προ.Πο. Τι ειρωνεία! Ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική του θητεία διατήρησε τη Μόρια, έφερε τη FRONTEX στο Αιγαίο που ευθύνεται για εκατοντάδες πνιγμούς προσφύγων και μεταναστών τώρα είναι τάχα αλληλέγγυος με τους πρόσφυγες. Αλληλεγγύη για το θεαθήναι και μάλιστα μαζί με στελέχη της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που εντείνει τη ρατσιστική και αντιπροσφυγική πολιτική. Λίγη ντροπή δε βλάπτει.

Το BDS Greece, η ελληνική πρωτοβουλία του διεθνούς κινήματος για το μποϊκοτάζ του κράτους του Ισραήλ, οργανώνει εκδήλωση την Τετάρτη 8 Ιανουαρίου στις 7μιση στη Νομική Αθηνών με τίτλο «Παλαιστίνη: Εποικιστική αποικιοκρατία, σιωνισμός και κίνημα BDS». Στην εκδήλωση θα μιλήσει ο Ilan Pappe, Ισραηλινός καθηγητής ιστορίας και εμβληματική μορφή των αντισιωνιστών ιστορικών που αποδομούν την επίσημη κρατική αφήγηση του Ισραήλ και η Rafeef Ziadah, Παλαιστίνια ποιήτρια, ακαδημαϊκός και ακτιβίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Θα είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα «συνάντηση» και συζήτηση...

διεθνη

8 γεναρη 2020

17

Ιταλία: Μια αποτίμηση για το κίνημα της σαρδέλας Του Φράνκο Τουριλιάτο*

Η

πολιτική κατάσταση στην Ιταλία έχει σημαδευτεί από ένα νέο και ιδιαίτερο κίνημα, το κίνημα «της σαρδέλας», το οποίο έχει κατεβάσει στους δρόμους αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, πολλοί από αυτούς νεολαίοι, με αποκορύφωμα τη μεγάλη διαδήλωση στη Ρώμη στις 14 Δεκέμβρη. Για να κατανοήσουμε τι συμβαίνει, πρέπει να πάρουμε υπόψη δύο στοιχεία: από τη μία, τη σημασία και τη θετική πλευρά αυτών των κοινωνικών διαδηλώσεων ενάντια στο φασισμό και το ρατσισμό παρά τη γενικόλογη φύση των αιτημάτων τους. Και από την άλλη τους στόχους εκείνων που πήραν την πρωτοβουλία για αυτό το κίνημα, που συνδέονται με το Δημοκρατικό Κόμμα και υποστηρίζονται από μια εφημερίδα σαν την Repubblica, όπως και τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζονται το κίνημα.

Χαμηλός βαθμός πολιτικοποίησης

Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το κίνημα γεννήθηκε στην Μπολόνια, στην Εμίλια-Ρομάνια, την περιφέρεια που κυβερνήθηκε σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο από το Ιταλικό ΚΚ και στη συνέχεια από τους διάφορους κεντροαριστερούς σχηματισμούς. Σε αυτήν την περιφέρεια, στις 26 Γενάρη, θα γίνουν οι εκλογές για το Περιφερειακό Συμβούλιο και τον πρόεδρό του και για πρώτη φορά είναι πιθανό να κερδίσουν τα δεξιά κόμματα, με επικεφαλής τη Λέγκα

του Σαλβίνι. Αυτό θα σήμαινε μια πολιτική ήττα του Δημοκρατικού Κόμματος και πιθανά να οδηγήσει σε πτώση την δεύτερη κυβέρνηση Κόντε, που υποστηρίζεται από το Δημοκρατικό Κόμμα και το Κίνημα 5 Αστέρων. Είναι σαφές γιατί το Δημοκρατικό Κόμμα δείχνει τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για το κίνημα της σαρδέλας. Αλλά εξακολουθεί να ισχύει ότι στην Ρώμη, όπως και σε άλλες κινητοποιήσεις της σαρδέλας, είδαμε μια μαζική θετική αντίδραση ενάντια στην άνοδο του ρατσισμού, του αντιδραστικού δηλητηρίου και του «κυριαρχικού» εθνικισμού του Σαλβίνι και της Δεξιάς, στην κοινωνία και στους θεσμούς. Και η νεολαία βρέθηκε στην πρώτη γραμμή αυτής της αντίδρασης. Ο βαθμός της πολιτικοποίησης αυτού του κινήματος είναι ακόμα χαμηλός και οι οργανωτές του επιδιώκουν σκόπιμα να το περιορίσουν σε ένα επίπεδο γενικής κι επιφανειακής κριτικής στο μίσος και την απανθρωπιά της ρητορικής της αντιδραστικής Δεξιάς, ή σε ένα επίπεδο υπεράσπισης του συνταγματικού δημοκρατικού πλαισίου. Πρόκειται δηλαδή για μια μάχη που διεξάγεται αποκλειστικά στο επίπεδο της κοινής γνώμης (δεν είναι τυχαίο ότι δεν γίνονται διαδηλώσεις αλλά μόνο στατικές συγκεντρώσεις που κρατούν λίγες ώρες σε πλατείες, με μουσική και κάποιες γενικόλογες ομιλίες από τις εξέδρες). Δεν προωθούνται εμφανείς στόχοι, ούτε προτείνονται χώροι για συζήτηση και βάθεμα μιας πλατφόρμας αιτημάτων που θα μπορούσε να φέρει σε δύσκολη θέση την δεύτερη κυβέρνηση Κόντε, η οποία στα περισσότερα ζητήματα πα-

ραμένει σε συνέχεια με τις πολιτικές της πρώτης κυβέρνησης Κόντε, που υποστηριζόταν από την Λέγκα του Σαλβίνι.

Ριζοσπαστικοποιώντας τα αιτήματα

Στην πραγματικότητα, το Δημοκρατικό Κόμμα φοβάται μια ριζοσπαστικοποίηση των συνθημάτων και μια κριτική των νεοφιλελεύθερων πολιτικών λιτότητας που προώθησε το ίδιο και που προκάλεσαν την κοινωνική αθλιότητα που επέτρεψε την ανάπτυξη διάφορων ακροδεξιών κινημάτων. Η ομάδα των διοργανωτών από την Μπολόνια συμπεριφέρεται με συνέπεια απέναντι σε αυτό το αίτημα [του Δημοκρατικού Κόμματος]. Ο ακραία «κάθετος» τρόπος λειτουργίας τους δεν είναι συνεπώς ένα δευτερεύον, συγκυριακό στοιχείο: λογοδοτεί σε μια λογική και μια συγκεκριμένη επιλογή: να εμποδιστεί η ανάδυση δημόσιων, ανοιχτών, δημοκρατικών χώρων συζήτησης και διαλόγου που θα ευνοούσαν μια σύγκρουση μεταξύ διαφορετικών ιδεών και πολιτικών απόψεων, που αντανακλούν διαφορετικά κοινωνικά συμφέροντα. Στη διάρκεια των ίδιων εβδομάδων, η ταξική και αντικαπιταλιστική Αριστερά (με την Sinistra Anticapitalista να παίζει ένα σημαντικό ρόλο) επεδίωξε να ανοίξει ένα νέο δρόμο για ενότητα στη δράση. Αφετηρία ήταν μια πανεθνική συνέλευση που έγινε στις 7 Δεκέμβρη στη Ρώμη (με τη συμμετοχή περίπου 400 ανθρώπων), όπου συμμετείχαν 7-8 «πανεθνικές» οργανώσεις και περίπου 20 τοπικές συλλογικότητες. Η συνέλευση καθόρισε μια κοινή πλατφόρμα κοινωνικού αγώνα, ως κοινή «βάση

εργασίας» για τους ερχόμενους μήνες: Ενάντια στις στρατιωτικές δαπάνες και τις μιλιταριστικές πολιτικές, υπέρ της απασχόλησης (μείωση του ωραρίου χωρίς μείωση μισθών, εθνικοποίηση των μεγάλων εταιριών και εργοστασίων που προχωράνε σε απολύσεις και «αναδιαρθρώσεις», κατάργηση των διαταγμάτων για την ασφάλεια, ανατροπή της αντιμεταρρύθμισης Φορνέρο στο συνταξιοδοτικό σύστημα). Αυτή η ταξικά συνειδητή Αριστερά θα πρέπει να προσπαθήσει να μπει μπροστά και στον αγώνα για κοινωνικά και δημοκρατικά ζητήματα, επιχειρώντας μια επανεκκίνηση της κινητοποίησης της εργατικής τάξης ενώ ταυτόχρονα θα βρίσκεται σε επαφή με τα δημοκρατικά αισθήματα που ζωντάνεψαν με τη μαζικότητά τους τις πλατείες στη διάρκεια των συγκεντρώσεων της σαρδέλας. Το ζήτημα είναι να επιχειρήσουμε να ριζοσπαστικοποιήσουμε τα αιτήματά τους, υποστηρίζοντας την οικοδόμηση ενός μεγάλου κοινωνικού αγώνα ενάντια στην ακροδεξιά αλλά και ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας και ενάντια σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις που, και σήμερα όπως και χθες, εφαρμόζουν αυτές τις πολιτικές. *Ο Φράνκο Τουριλιάτο είναι ηγετικό στέλεχος της Sinistra Anticapitalista στην Ιταλία. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στα αγγλικά στο internationalviewpoint.org

Ινδία: Αντίσταση ενάντια στον ακροδεξιό οδοστρωτήρα Του Πάνου Πέτρου

Σ

τη «σκιά» της διεθνούς ανόδου της ακροδεξιάς, περνάει σε γενικές γραμμές απαρατήρητη η πιο ζοφερή εκδοχή αυτής της τάσης τα τελευταία χρόνια: η άνοδος του ακροδεξιού ινδουϊστικού BJP στην Ινδία, που χαρακτηρίζεται από ένα ευρύ φάσμα αγωνιστών διαφορετικών ρευμάτων ως «νεοφασιστικό» και το οποίο κατάφερε μετά την πρώτη του κυβερνητική θητεία να επανεκλεγεί θριαμβευτικά. Η κυβέρνηση Μόντι, ελέγχοντας τον κρατικό μηχανισμό, οργανώνοντας μια μαζική προπαγανδιστική ισλαμοφοβική καμπάνια και στηριζόμενος στα πολυπληθή παραστρατιωτικά κ.ά. δίκτυα των «Hindutva» (ο «χώρος» του ακραίου ινδουϊστικού εθνικισμού) επιχειρεί να αναμορφώσει την Ινδία, προχωρώντας σε βαθιές τομές στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Πριν λίγους μήνες προχώρησε στην επίσημη κατάργηση της όποιας «αυτονομίας» είχε απομείνει στο Κασμίρ, εγκαταλείποντας κάθε «φύλο συκής»: Και νομικά πλέον αλλά και με βάση τη συμπεριφορά των ενόπλων δυνάμεων και των κατασταλτικών μέτρων, οργανώνει μια ανοιχτή κατοχή. Όσοι (Νταλίτ, φεμινίστριες, αριστε-

ροί-ες) αντέδρασαν καταγγέλοντας ότι η ωμή καταστρατήγηση του συντάγματος στο Κασμίρ ανοίγει το δρόμο για επιθέσεις σε όλες τις «προστασίες» που έχουν απομείνει σε αυτό, αντιμετωπίστηκαν ως «τρομοκράτες» ή «φίλοι τρομοκρατών», στα πλαίσια της ισλαμοφοβικής ρητορικής του καθεστώτος και όλων των ΜΜΕ. Στα τέλη του 2019 ακολούθησε μια νέα επίθεση. Η Εθνική Καταγραφή Πολιτών ήταν μια μαζική καμπάνια εντοπισμού των «παράνομων μεταναστών». Αποτελούσε από μόνο του ένα επικίνδυνο μέτρο που προϊδέαζε για προγραφές, στρατόπεδα συγκέντρωσης, μαζικές απελάσεις. Στη συνέχεια ψηφίστηκε και ο Νέος Νόμος Υπηκοότητας. Αυτός καταστρατηγεί

τις παλιές συνταγματικές προϋποθέσεις για απόκτηση ιθαγένειας (είτε ινδική καταγωγή είτε μακρόχρονη παραμονή), εισάγοντας το θρησκευτικό κριτήριο. Ο νόμος ουσιαστικά διευκολύνει τις πολιτογραφήσεις των ινδουϊστών μεταναστών ή προσφύγων που ήρθαν τα τελευταία χρόνια στην Ινδία από γειτονικές χώρες (με τον Μόντι να τους βαφτίζει όλους «θρησκευτικά καταπιεσμένους πρόσφυγες» για να εμφανιστεί ως προστάτης τους και ταυτόχρονα να θρέψει το μύθο της σύγκρουσης με το Ισλάμ), ενώ παράλληλα βάζει τεράστια εμπόδια στην προσπάθεια των μουσουλμάνων προσφύγων, μεταναστών ή και παιδιών μεταναστών να αποκτήσουν υπηκοότητα.

Ο συνδυασμός των δύο νομοσχεδίων κάνει σαφές ότι πρόθεση της κυβέρνησης Μόντι είναι ένα «κυνήγι μουσουλμάνων» που θα δώσει νέα ώθηση στην προσπάθεια του BJP να βάλει τέλος στην σχετικά κοσμική κρατική παράδοση της Ινδίας για να οικοδομήσει ένα αμιγώς «ινδουϊστικό» κράτος. Το ευχάριστο είναι ότι απέναντι στην πρόκληση των δύο νέων νομοσχεδίων, έχουν ξεσπάσει οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις στην Ινδία εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Το σύνθημα «ΚΑΝΕΝΑΣ άνθρωπος δεν είναι λαθραίος» που συναντάμε στα πλακάτ των διαδηλώσεων είναι η καλύτερη απάντηση στην προσπάθεια του Μόντι να διαιρέσει θρησκευτικά τον μεταναστευτικό πληθυσμό, ελπίζοντας ίσως σε «εμφύλιο» μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Οι διαδηλώσεις αντιμετωπίζουν μέτρα καταστολής που δοκιμάστηκαν νωρίτερα στο πολύπαθο Κασμίρ, αλλά δείχνουν εξαιρετική αντοχή και μαχητικότητα. Είναι η πρώτη φορά που το BJP συναντά τόσο μαζική κοινωνική αντίσταση που φθείρει τη δύναμή του (και μάλιστα έχει χάσει τον έλεγχο κάποιων κρατιδίων σε εκλογές τους τελευταίους μήνες). Η ινδουϊστική ακροδεξιά παραμένει πανίσχυρη εκλογικά και κοινωνικά και ο αγώνας δεν θα είναι εύκολος. Αλλά επιτέλους συναντά μαζικές αντιδράσεις στο δρόμο…

18

ΔΙΕΘΝΗ

8 ΓΕΝΑΡΗ 2019

Αυστρία Νέα κυβέρνηση συνασπισµού στην Αυστρία, µετά τη συµφωνία στην οποία κατέληξε η ∆εξιά (Λαϊκό Κόµµα) µε τους Πράσινους. Ο δεξιός ηγέτης Σεµπάστιαν Κουρτς µίλησε για «το καλύτερο και των δύο κόσµων» και συµπλήρωσε «µπορούµε να φυλάµε και τα σύνορα και το περιβάλλον». Το Λαϊκό Κόµµα έδωσε κάποιους «πράσινους» (και κάπως «διακηρυκτικούς») στόχους στον µικρό εταίρο, αλλά δεν χρειάστηκε να κάνει βήµα πίσω στη ρατσιστική του ατζέντα. Η γενικότερη προοδευτική ατζέντα των Πράσινων (που στηρίχθηκαν από κόσµο που αντιδρούσε στην ενίσχυση της ακροδεξιάς) εγκαταλείφθηκε στο όνοµα ενός «οικολογικού ρεαλισµού». Στο οικονοµικό πεδίο, οι ελάχιστες κοινωνικές προϋποθέσεις που έβαζαν οι Σοσιαλδηµοκράτες για συγκυβέρνηση απορρίφθηκαν, αλλά οι Πράσινοι δεν είχαν τέτοιες ενστάσεις. Μια προειδοποίηση και για το πώς σκοπεύουν να αξιοποιήσουν το πολιτικό τους κεφάλαιο κάποια Πράσινα κόµµατα και για τον κίνδυνο της «µονοθεµατικότητας» στο νέο οικολογικό κίνηµα.

Γαλλία: Αποτίµηση του προηγούµενου κύκλου Καθώς η «Ε.Α.» πήγαινε στο τυπογραφείο, εξελίσσονταν νέες συναντήσεις µεταξύ του πρωθυπουργού Φιλίπ και των ηγεσιών των συνδικάτων. Εκεί θα γινόταν σαφές αν θα επικρατήσει η αλαζονεία Μακρόν, που έχει προκαλέσει ακόµα και τις πιο µετριοπαθείς συνοµοσπονδίες, ή αν θα υποχρεωθεί η κυβέρνηση να προσφέρει κάποιες αλλαγές επιχειρώντας να διαρρήξει το απεργιακό µέτωπο. Παράλληλα, τα συνδικάτα προετοιµάζονταν για την «πανεθνική µέρα

δράσης» στις 9 Γενάρη. Αυτή θα αποτελέσει «µέτρηµα» για την κατάσταση του απεργιακού κινήµατος, µερικές βδοµάδες µετά την τελευταία κεντρική-πανεθνική κινητοποίηση στις 17 ∆εκέµβρη. Θα αποτελέσει επίσης ευκαιρία να βγουν κι άλλοι κλάδοι σε παρατεταµένες κινητοποιήσεις, καθώς µέχρι τώρα το βάρος σηκώνουν οι εργαζόµενοι σε σιδηρόδροµους και µετρό, που έχουν αντέξει πάνω από ένα µήνα σε κυλιόµενη απεργία διαρκείας. Πρόκειται για µια νέα,

κρίσιµη, φάση της µεγάλης αντιπαράθεσης. Εδώ δηµοσιεύουµε αποσπάσµατα δύο άρθρων από τη Γαλλία. Το πρώτο είναι του Λέον Κρεµιέ, συνδικαλιστή και στελέχους του NPA. Απολογίζοντας την κατάσταση που διαµορφώθηκε ως τις 17 ∆εκέµβρη, µας επιτρέπει να εκτιµήσουµε τις δυσκολίες και τις προκλήσεις της συνέχειας. Το δεύτερο είναι του Τζον Μάλεν, επαναστάτη σοσιαλιστή και υποστηρικτή της Ανυπότακτης Γαλλίας, που ζει στο Παρίσι. Γραµµένο µερικές

µέρες αργότερα, συµπληρώνει την εικόνα των κινητοποιήσεων στη Γαλλία και µέσα στη διάρκεια των γιορτών. Εκεί, επιχειρήθηκε µε σχετική επιτυχία ο στόχος που έβαζε στον αρχικό τίτλο του άρθρου του ο Κρεµιέ, «να κρατηθεί η φλόγα αναµµένη» στις µέρες της ντεφάκτο «εκεχειρίας» από τις κεντρικές ηγεσίες. Αλλά τα ζητήµατα που ανέδειξε –όσα δεν έγιναν κι όσα χρειάζεται να γίνουν– παραµένουν κρίσιµα για την «επανεκκίνηση» του Γενάρη.

Να κρατήσουµε τη φλόγα της απεργίας αναµµένη κινητοποίηση στις 17 ∆εκέµβρη επιβεβαίωσε τη γενική τάση όξυνσης της κοινωνικής σύγκρουσης ενάντια στη συνταξιοδοτική µεταρρύθµιση. Οι διαδηλώσεις ήταν τεράστιες σε όλη τη χώρα. Σπάνια µικρότερες, συχνά µεγαλύτερες από εκείνες στις 5 ∆εκέµβρη, µε τον συνολικό αριθµό διαδηλωτών πανεθνικά να ξεπερνά κατά πολύ το ένα εκατοµµύριο… Το γεγονός ότι η CFDT και η UNSA (ΣτΜ: πιο µετριοπαθείς εργατικές συνοµοσπονδίες) κάλεσαν στις διαδηλώσεις αντικατοπτρίζει την αυξανόµενη εναντίωση στα σχέδια του Μακρόν, αν και το κάλεσµά τους δεν µεταφράστηκε σε αξιοσηµείωτη παρουσία τους στις πορείες. Οι εργαζόµενοι στην εκπαίδευση συµµετείχαν σε µεγάλους αριθµούς σε κάθε πόλη, µε τη συµµετοχή στην απεργία να αυξάνεται σε πρωτοβάθµια και δευτεροβάθµια σχολεία (50% και 60%). Υπήρξε µεγάλη «ποικιλία» στη συµµετοχή στις διαδηλώσεις, παρά τη χαµηλή παρουσία µπλοκ του ιδιωτικού τοµέα…

Η ανακοίνωση των γενικών κατευθύνσεων του νοµοσχεδίου από τον πρωθυπουργό στις 11 ∆εκέµβρη είχε ως αποτέλεσµα µια ριζοσπαστική απόρριψή του από τους εργαζόµενους και το συνδικαλιστικό κίνηµα, κάτι που φάνηκε στη δύναµη της κινητοποίησης στις 17 ∆εκέµβρη. Όλες οι δηµοσκοπήσεις δείχνουν µια πλειοψηφική απόρριψη του σχεδίου Μακρόν, ενώ τους µήνες και τις βδοµάδες πριν ξεσπάσει το κίνηµα αυτή η απόρριψη ήταν µειοψηφική. Αντίστοιχα, η υποστήριξη στις απεργίες έγινε πολύ πιο ισχυρή τις µέρες γύρω από τις 17 ∆εκέµβρη. Ως παράπλευρη απώλεια, ο Delevoye, που υπήρξε ο αρµόδιος για τη συνταξιοδοτική µεταρρύθµιση υπουργός τα τελευταία δύο χρόνια, υποχρεώθηκε να παραιτηθεί εν τω µέσω της σύγκρουσης… Κατά το διορισµό του, είχε ξεχάσει να δηλώσει διάφορες θέσεις που κατείχε σε σχήµατα που συνδέονται µε τις ασφαλιστικές εταιρίες. Μέσα στην κυβερνητική πλειοψηφία εµφανίστηκαν ρωγµές, µε επικρίσεις στην ακαµψία του πρωθυπουργού Εντουάρντ Φιλίπ και εκκλήσεις να «κάνει µια χειρονοµία» που θα επιχειρεί να εκτονώσει την εναντίωση της CFDT στη µεταρρύθµιση.

Ενίσχυση της απεργίας

Το όριο ηλικίας

Του Λεόν Κρεµιέ

Η

Παράλληλα, στις 17 ∆εκέµβρη υπήρξε τεράστια συµµετοχή στην απεργία και στις συνελεύσεις στην SNCF και την RATP (ΣτΜ: σιδηρόδροµοι και συγκοινωνίες) όπου ψηφίζεται συστηµατικά η συνέχεια των απεργιών. Η διοίκηση της SNCF αναγνώρισε ότι απεργούσε το 80% των οδηγών. Η Ένωση Εργοδοτών ανακοίνωσε ότι 5 από τα 8 διυλιστήρια πετρελαίου µπλοκαρίστηκαν, ενώ οι υπηρεσίες της EDF (ΣτΜ: Ενέργεια) κατέγραψαν διακοπές ρεύµατος. Παρ’ όλα αυτά, δεν ήταν η στιγµή που ένας νέος κλάδος θα ξεκινούσε κι αυτός µια απεργία διαρκείας, ούτε η αρχή ενός γενικευµένου οικονοµικού µπλοκαρίσµατος της χώρας.

Η συζήτηση µέσα στην ηγεσία της CFDT έχει επικεντρωθεί σε ένα σηµείο που προστέθηκε στη µεταρρύθµιση του συνταξιοδοτικού: την «ηλικία πίβοτ». Ο Μακρόν θέλει να ισοπεδώσει πλήρως το σηµερινό συνταξιοδοτικό σύστηµα για να οργανώσει τη µετάβαση σε ένα σύστηµα που οι συντάξεις θα στηρίζονται σε «πόντους». Αλλά επίσης θέλει να αξιοποιήσει την ευκαιρία για να αυξήσει το όριο ηλικίας για πλήρη σύνταξη από τα 62 στα 64. Στην πράξη, αν ένας εργαζόµενος συνταξιοδοτηθεί στα 62, θα πάρει µειωµένη κατά 10% σύνταξη και θα υποχρεώνεται να συνεχίσει να δουλεύει για άλλα 2 χρόνια για να πάρει την πλήρη. Καταρχήν, φαίνεται καθαρά ότι πρόθε-

ση του Μακρόν είναι να µην υποχωρήσει σε κανένα συµβιβασµό ή διαπραγµάτευση µε τα συνδικάτα, ακόµα και τα «ρεφορµιστικά»... Αλλά έχει ως στόχο και να προκαταβάλει το πώς θα είναι η διαχείριση των συντάξεων σε ένα σύστηµα που θα στηρίζεται σε «πόντους». Βάζοντας ήδη κάποια όρια, η κυβέρνηση επιµένει ότι το κράτος θα ελέγχει την κατάσταση κι όχι οι κοινωνικοί εταίροι. Φαίνεται και σε αυτό το σηµείο η πρόθεση του Μακρόν είναι να περιορίσει το βάρος που έχει η «αυτόνοµη» διαχείριση του συστήµατος κοινωνικής προστασίας από τους εργοδότες και τα συνδικάτα.

Οι µετριοπαθείς ηγεσίες

Και αυτός είναι ο λόγος που η «ηλικία πίβοτ» έχει γίνει το επίκεντρο των ενστάσεων της ηγεσίας της CFDT. Στις αρχές του 2019, όταν η κυβέρνηση θέλησε να επιβάλει µείωση 3 δισ. στη δαπάνη για την UNEDIC (ο οργανισµός που διαχειρίζεται τα επιδόµατα ανεργίας), η MEDEF (ΣτΜ: ο γαλλικός ΣΕΒ) και τα συνδικάτα (CFDT, CGC, CFTC, CGT, FO) δεν µπόρεσαν να καταλήξουν σε συµφωνία για τον τρόπο που θα επιτευχθεί αυτή η µείωση. Συνεπώς η κυβέρνηση παρέκαµψε το «κοινωνικό διάλογο» και επέβαλε µε διάταγµα την επίθεση στους ανέργους. Αλλά αυτός ο κοινωνικός διάλογος, η σχέση εταίρων µεταξύ συνδικάτων και εργοδοτών, αυτό το πλαίσιο διαπραγµάτευσης, αποτελούν το ισχυρό χαρτί της CFDT. O Laurent Berger, γραµµατέας του συνδικάτου, αγανάκτησε από αυτό το περιστατικό και σήµερα βλέπει µια παρόµοια κατάσταση όπου, σε έναν ακόµα κλάδο του συστήµατος κοινωνικής ασφάλισης, ο Μακρόν κλείνει τις πόρτες του «κοινωνικού εταιρισµού» χωρίς να του αφήνει καν µια αξιοπρεπή διέξοδο. Αυτό εξηγεί την αντίδραση µιας συνδικαλιστικής ηγεσίας που είναι έτοιµη να αποδεχτεί µια µεγάλη κοινωνική οπισθοδρόµηση στο συνταξιοδοτικό σύστηµα, υπό την προϋπόθεση ότι θα διατηρήσει το ρόλο της ως διαχειριστής του, µε την ικα-

νότητα «να διαπραγµατεύεται το βάρος της αλυσίδας», όπως πριν. Και στο ζήτηµα των συντάξεων και στο ζήτηµα της UNEDIC, η CFDT δεν αποδέχεται ότι η κυβέρνηση µπορεί να καθορίζει a priori τον οδικό χάρτη και την κατάληξη, αφήνοντας στα συνδικάτα να επιλέξουν µόνο το χρώµα στιλό µε οποίο θα υπογράψουν τη συµφωνία. Μια µέρα µετά τη θηριώδη κινητοποίηση της 17ης ∆εκέµβρη, ο Φιλίπ συµµετείχε σε µια παρωδία διαπραγµάτευσης για µερικές ώρες µε όλες τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, θέλοντας να δείξει στην κοινή γνώµη ότι είναι πρόθυµος να άρει το αδιέξοδο και να ξανανοίξει δρόµους διαπραγµάτευσης. ∆εν υπήρξε τίποτα νεότερο, ούτε όσον αφορά την ουσία της µεταρρύθµισης ούτε όσον αφορά την ηλικία πίβοτ. Αλλά παρασκηνιακά, οι διοικήσεις της SNCF και της RATP επιχείρησαν να ανοίξουν µια διαπραγµάτευση για τη µεταβατική περίοδο, που να εξαιρεί κάποιες γενιές που γεννήθηκαν µετά το 1975 από τα πλήγµατα της µεταρρύθµισης. Οι κεντρικές διοικήσεις της UNSA και της CFDT, εγκλωβισµένες ανάµεσα στην κυβερνητική αδιαλλαξία και τη δύναµη του απεργιακού κινήµατος, επιχείρησαν να χρησιµοποιήσουν αυτήν την παρωδία διαπραγµάτευσης για να κάνουν ένα βήµα στο πλάι, αποσυρόµενες από το κίνηµα και δηλώνοντας υπέρ µιας «χριστουγεννιάτικης εκεχειρίας», παρότι η µόνη υπόσχεση που απέσπασαν ήταν για νέες συζητήσεις τον Γενάρη. Η κυβέρνηση προφανώς θα ικανοποιηθεί αν δει ένα «ρήγµα στο συνδικαλιστικό µέτωπο»… Η απόφαση των ηγεσιών της UNSA και της CFDT έχει σηµασία συµβολικά, αλλά δεν βαραίνει ιδιαίτερα στο απεργιακό µέτωπο. Στη RATP, η CFDT είναι πολύ αδύναµη, ενώ η πλειοψηφία των µελών της UNSA εναντιώθηκε στην επιλογή της κεντρικής ηγεσίας για αναστολή της απεργίας. Στην SNCF, η UNSA, η δεύτερη µεγαλύτερη οµοσπονδία µετά την CGT, πάνω από την SUD Rail, είναι στην ουσία µια οµοσπονδία διοικητικών στελεχών και επι-

διεθνη

8 γεναρη 2019

19

Σαουδική Αραβία

Ισπανικό Κράτος

Μετά από μήνες, ήρθαν οι αποφάσεις στη Σαουδική Αραβία για την υπόθεση Κασόγκι. Πέντε καταδίκες σε θάνατο και 3 ποινές κάθειρξης έως και 24 χρόνια. Όλοι τους εκτελεστικά όργανα (ή και άσχετοι –ποιος ξέρει, αφού το «σκοτεινό» Βασίλειο χειρίστηκε την υπόθεση «στα σκοτάδια»). Πάντως αθωώθηκαν όλοι οι υψηλόβαθμοι που ήταν κοντά στον Πρίγκηπα του Στέμματος, και κατά κοινή ομολογία εντολέα της δολοφονίας, Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν. Όσοι έχουν ελάχιστη τσίπα (ή δυσφορούν με τους τρόπους της εξωτερικής πολιτικής του Πρίγκηπα για τους δικούς τους λόγους) άσκησαν κριτική. Ο Λευκός Οίκος όμως δήλωσε ικανοποίηση, και όπως φαίνεται -σε κρίσιμες στιγμές για τις ΗΠΑ στην περιοχή- πρυτάνευσε η τελικά η λογική «απρόβλεπτο κάθαρμα, αλλά δικό μας κάθαρμα»…

Ο Πέδρο Σάντσεζ αναμένεται να σχηματίσει τελικά κυβέρνηση μειοψηφίας με την ανοχή της καταλανικής κεντροαριστερής Esquerra Republicana και του βασκικού αριστερού Bildu. Καθώς πρόκειται για ανεξαρτησιακά κόμματα, αντιμετωπίζει ήδη την «ιερή οργή» Δεξιάς και ακροδεξιάς που αντιμετωπίζουν ως προδοσία ακόμα και αυτήν την μίνιμουμ συνεννόηση με τους επάρατους «σεπαρατιστές». Σύντομα θα έχει να αντιμετωπίσει όμως και τις προσδοκίες των Καταλανών (ενδεχομένως και των Βάσκων). Όσον αφορά τη γενικότερη πολιτική της συμμαχίας Σοσιαλιστών-Ποδέμος, οι δημόσια διατυπωμένες κριτικές των Αντικαπιταλίστας για το καταρχήν κείμενο συμφωνίας, προειδοποιούν όσους πανηγυρίζουν ένθερμα για την «είσοδο της Αριστεράς στην κυβέρνηση» να κρατούν μικρό καλάθι…

αγώνα, ενόψει της συνέχειας του Γενάρη Ένας δύσκολος μήνας για τον Μακρόν Του Τζον Μάλεν

Ο στατών κι εκπροσωπεί λιγότερο από το 8% των οδηγών. Επιπλέον, στις περισσότερες γενικές συνελεύσεις οι οργανώσεις της UNSA πήραν αποστάσεις από την κεντρική ηγεσία και κάλεσαν σε συνέχεια της απεργίας. Η CFDT σιδηροδρομικών, η τέταρτη μεγαλύτερη ομοσπονδία στην SCNF, κάτω από την SUD-Rail, επίσης κάλεσε σε συνέχεια της απεργίας. Η CGT και η SUD μαζί εκπροσωπούν τα 2/3 των οδηγών.

Δυσκολίες

Παρ’ όλη αυτή την αποφασιστικότητα και τον κοινωνικό συσχετισμό, αρκετοί αρνητικοί παράγοντες βαραίνουν στο κίνημα. Κατ’ αρχάς, το βάρος τριών εβδομάδων απεργίας σε SNCF και RATP. Ο μεγάλος αριθμός απεργών στις 17/12 έδειχνε μεταξύ άλλων και την επιθυμία να καταφέρουμε ένα μεγάλο ισχυρό πλήγμα με την ελπίδα να μη χρειαστεί να συνεχίσει η απεργία για πολύ καιρό ακόμα. Επιπλέον, οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται σε διακοπές από τις 21 Δεκέμβρη και η κινητοποίησή τους δεν θα έχει κάποιον αντίκτυπο για τις 2 βδομάδες των γιορτών. Είναι απίθανο να μπουν σε δράση στη διάρκεια των γιορτών άλλοι κλάδοι που δεν είχαν κινητοποιηθεί ως τώρα. Επιπλέον, ο πανεθνικός κοινός συνδικαλιστικός συντονισμός (Intersyndicale) στον οποίο συμμετέχουν οι CGT, FO, FSU και Solidaires, παρότι διακήρυξε ότι αρνείται την εκεχειρία στις γιορτές, δεν κάλεσε σε καμία νέα κεντρική μέρα δράσης, με οποιαδήποτε μορφή, ως τις 9 Γενάρη. Σίγουρα η στάση αυτή στηρίζεται στην αντικειμενική κατάσταση που επικρατεί σε πολλούς κλάδους, αλλά δεν παίζει το ρόλο που πρέπει απέναντι στους πιο κινητοποιημένους κλάδους, πάνω από όλα στην SNCF και την RATP. Χωρίς μια νέα έκκληση για πανεθνική κινητοποίη-

ση, η Intersyndicale σε κεντρικό επίπεδο εμφανίζεται στην πράξη να τηρεί και αυτή την εκεχειρία, σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή. Τα Solidaires έβγαλαν μια ανακοίνωση που καλεί σε δράσεις μεταξύ 20 και 23 Δεκέμβρη. Επιπλέον, πέρα από τις SNCF και RATP όπου η απεργία ανανεώνεται διαρκώς, τοπικές εκφάνσεις της Intersyndicale και κάποιες μαχητικές διακλαδικές συνελεύσεις κάλεσαν σε δράσεις το Σαββατοκύριακο 21-22 Δεκέμβρη και στις αρχές της επόμενης βδομάδας.

Πρώτος απολογισμός

Συμπερασματικά, η κυβέρνηση κατάφερε να επιβιώσει από τις δύσκολες τελευταίες μέρες χωρίς να υποχωρήσει σε τίποτα. Βρίσκεται σε αυξανόμενη πολιτική απομόνωση, αλλά έχοντας αποφύγει ένα «πάγωμα» της οικονομίας που θα μπορούσε να την γονατίσει και να την υποχρεώσει σε υποχώρηση. Επιπλέον, στο πολιτικό πεδίο, κατοχυρώνει το πολιτικό της βάρος μέσα στο αστικό στρατόπεδο, καταφέρνοντας την πλήρη απονέκρωση του κόμματος των Ρεπουμπλικάνων (ΣτΜ: όπως λέγεται πλέον η παραδοσιακή κεντροδεξιά). Το κοινωνικό κίνημα αύξησε την κοινωνική του υποστήριξη, ενίσχυσε τη λαϊκή δυσπιστία απέναντι στη μεταρρύθμιση και την ίδια την κυβέρνηση, αλλά δεν είχε τη δύναμη να διευρύνει την απεργία και κινητοποίηση σε άλλους κλάδους του δημοσίου τομέα, πόσο μάλλον του ιδιωτικού. Το βασικό καθήκον θα είναι να κρατήσουμε αναμμένες τις φλόγες της απεργίας και των διακλαδικών τοπικών κινητοποιήσεων το ερχόμενο διάστημα, διατηρώντας τη συνοχή που οικοδομήθηκε τις προηγούμενες εβδομάδες σε επίπεδο βάσης. Σε κάθε περίπτωση, θα ξεκινήσει μια νέα φάση σύντομα…

ι σιδηρόδρομοι και το μετρό του Παρισιού υπέστησαν σοβαρές δυσκολίες τα Χριστούγεννα, 21 μέρες μετά την έναρξη των απεργιών, καθώς λειτούργησαν κάτω από το 1/3 των τρένων και το 25% των συρμών του μετρό. Οι πωλήσεις των πολυκαταστημάτων έχουν πέσει στο μισό από το συνηθισμένο τέτοια εποχή, δεκάδες χιλιάδες κρατήσεις σε ξενοδοχεία και εστιατόρια ακυρώθηκαν και τα μουσεία βλέπουν τις πωλήσεις εισιτηρίων τους να καταρρέουν. Η δύναμη των εργαζόμενων στις συγκοινωνίες αποδεικνύεται με εξαιρετικό τρόπο. Όπως συνηθίζεται στη Γαλλία, ο αριθμός των απεργών ανεβοκατεβαίνει από τη μια μέρα στην άλλη… Κάποιοι απεργούν μόνο κατά τις κεντρικές μέρες δράσης, άλλοι ψηφίζουν στις καθημερινές συνελεύσεις την παράταση της απεργίας για μία ή δύο μέρες ακόμα. Άλλοι, ανάλογα με την οικονομική κατάσταση της οικογένειας και την ταξική συνείδηση, απεργούν κάποιες μέρες και κάποιες άλλες όχι… Τα διυλιστήρια είναι σε απεργία –κάποια μόνο στις κεντρικές μέρες δράσης και κάποια διαρκώς, με την έλλειψη καυσίμων να είναι μια υπαρκτή πιθανότητα… Οι αεροσυνοδοί απειλούν με απεργία από τις 3 Γενάρη αν δεν εγγυηθεί η κυβέρνηση ότι θα εξαιρεθούν από τη μεταρρύθμιση… Καλούν τους πιλότους να ενωθούν μαζί τους. Οδηγοί μετρό και αλληλέγγυοι αγωνιστές αποκλείουν σταθμούς λεωφορείων σε όλο το Παρίσι, ενώ οδηγοί φορτηγών απέκλεισαν κάποιες εθνικές οδούς και άλλοι απεργοί κατέλαβαν σταθμούς

διοδίων κι άφησαν τους οδηγούς να περνούν δωρεάν... Στην Όπερα του Παρισιού έχουν ακυρωθεί 45 παραστάσεις. Την Τετάρτη (25/12) όλος ο θίασος ανέβηκε στην σκηνή πριν την παράσταση, για να ανακοινώσει επιτόπου ότι αρνείται να παίξει, με το κοινό να διχάζεται ανάμεσα σε αποδοκιμασίες και χειροκροτήματα. Κάθε μέρα μετράει για τους απεργούς που βρίσκονται σε κινητοποίηση διαρκείας. Η δυναμική πρέπει να συντηρηθεί. Εντυπωσιακές δράσεις όπως η διαδήλωση των απεργών σε ένα μεγάλο σταθμό τρένων του Παρισιού στις 23 Δεκέμβρη ή η διακοπή ρεύματος σε ένα μεγάλο κατάστημα της Amazon από τους εργαζόμενους στην ενέργεια είναι βοηθητικές. Σε μια σειρά πόλεις οργανώθηκαν χριστουγεννιάτικα απεργιακά πάρτι, και την παραμονή των Χριστουγέννων οι απεργοί μουσικοί και χορεύτριες του μπαλέτου και της όπερας του Παρισιού παρουσίασαν αποσπάσματα της Λίμνης των Κύκνων μπροστά από την Όπερα. Μια συνεδρίαση περιφερειακού συμβουλίου διακόπηκε από κατάληψη διαδηλωτών. Έχουν οργανωθεί πολλές τοπικές διαδηλώσεις τις μέρες μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Έχουν στηθεί δεκάδες απεργιακά ταμεία στο ίντερνετ: κάποια έχουν συλλέξει χιλιάδες ευρώ, κάποια πάνω από εκατομμύριο. Μια συλλογικότητα γνωστών καλλιτεχνών δημοσίευσε μια έκκληση για συλλογή χρημάτων. Χρειάζονται πάρα πολλά χρήματα και η συλλογική δράση είναι προτιμότερη από την ατομική απόφαση του καθενός να συνεισφέρει. Ακόμα πιο σημαντικό θα είναι να εξαπλωθεί η απεργία τις ερχόμενες εβδομάδες. Και οι απεργοί διαρκείας και η κυβέρνηση είναι πολύ αποφασισμένοι και τα επίδικα είναι μεγάλα…

8 ΓΕΝΑΡΗ 2020

Όχι στις εξορύξεις και στον East Med σελ. 7

Αυστραλία: To κέρδος προκάλεσε την Αποκάλυψη

Του Jerome Small*

Κ

άποιοι πυροσβέστες αναφέρονται σε φλόγες ύψους 150 µέτρων. Ξαναδιαβάστε το αυτό, αργά-αργά. Φλόγες ύψους 150 µέτρων. Πιο ψηλές από 40όροφο κτίριο. Αυτή είναι η νέα θερινή κανονικότητα στην Αυστραλία. Θηριώδεις φλόγες και τροµοκρατηµένοι άνθρωποι να συνωστίζονται στις παραλίες µέσα στο σκοτάδι της νύχτας ή στην πορτοκαλί λάµψη της µέρας. Χιλιάδες υποχρεώνονται να διαφύγουν όπως-όπως, αλαφιασµένοι και πανικόβλητοι. Πόλεις και χωριά που σκεπάζονται επί µέρες, βδοµάδες και πλέον µήνες από µια πυκνή οµίχλη καπνού η οποία µπορεί να είναι από ενοχλητική έως τοξική ή και θανατηφόρα. Καµένες εκτάσεις που αναφέρεται ότι είναι πολύ µεγαλύτερες από εκείνες που κάηκαν στις πυρκαγιές του Αµαζονίου και της Καλιφόρνιας. (…) Η εφηµερίδα «Melbourne’s Age» έγραψε για την εκκένωση του Corryong, στη βορειοανατολική Βικτόρια, την παραµονή της Πρωτοχρονιάς: «Όποιος ήθελε να ενταχθεί στο κοµβόι χρειαζόταν να έχει αρκετή βενζίνη για να φτάσει ως την Tallangatta, περίπου 85 χιλιόµετρα µακριά, κι έπειτα να γράψει το όνοµά του σε µια λίστα. Η λίστα προοριζόταν για τον ιατροδικαστή, για την περίπτωση που πήγαιναν όλα λάθος». Οι φλόγες ρίχνουν καυτό φως πάνω στις προτεραιότητες των κυβερνώντων της Αυστραλίας. Βλέπουµε πυροσβέστες να κάνουν ό,τι µπορούν φορώντας αξιολύπητες χάρτινες µάσκες, την ώρα που η κυβέρνηση δωρίζει 12 δισ. δολάρια ετησίως στις εταιρίες ορυκτών καυσίµων (29 δισ. αν συνυπολογίσουµε τις έµµεσες επιδοτήσεις). Βλέπουµε έναν στρατό ο οποίος µπορεί να κινητοποιήσει θηριώδεις δυνάµεις για να υπερασπιστεί τα πετρέλαια και τον

ιµπεριαλιστικό έλεγχο στη Μέση Ανατολή ή για να αιχµαλωτίζει πρόσφυγες αυτών των πολέµων και να τους παραδίδει σε νησιά-φυλακή –αλλά προφανώς είναι ανίκανος να µετακινήσει έναν άµαχο πληθυσµό µε ασφάλεια και µε την παραµικρή αίσθηση κατεπείγοντος. Βλέπουµε µια πολιτική και οικονοµική ελίτ η οποία είναι ανίκανη να αποστασιοποιηθεί από τις βιοµηχανίες που προκάλεσαν αυτήν την καταστροφή. Έξι από τις 30 µεγαλύτερες εταιρίες στο χρηµατιστήριο της Αυστραλίας είναι εξορυκτικές ή πετρελαϊκές –πρόκειται µάλλον για παγκόσµιο ρεκόρ. Οι γαιάνθρακες αποτελούν το 15% των εσόδων από εξαγωγές. Η άρχουσα τάξη της Αυστραλίας είναι µια από τις πιο εθισµένες στον άνθρακα πτέρυγες µιας παγκόσµιας ελίτ που πάντοτε εκτιµά ότι η εξουσία και το κέρδος βρίσκονται πάνω από τον πλανήτη µας και τις ζωές µας. (…) Η αλήθεια είναι ότι αυτές οι φωτιές µπορούσαν να προβλεφθούν –στην πραγµατικότητα είχαν προβλεφθεί ήδη– ως συνέπεια της κλιµατικής αλλαγής. Για πάνω από µια δεκαετία, παρακολουθούµε τα «µέτωπα» κρύων βροχών που κάποτε έφερναν χειµερινές βροχές στην νότια Αυστραλία να µετατοπίζονται όλο και νοτιότερα, όπως είχαν προβλέψει οι επιστήµονες. ∆εν υπάρχει καµία εγγύηση ότι αυτές οι βροχές θα επιστρέψουν ποτέ µε οποιαδήποτε συχνότητα. (…). Βλέπουµε κοινότητες να µένουν αβοήθητες. Μια από τις ελάχιστες κοινότητες Αβορίγινων που είχε µια ελάχιστη κάλυψη από τα ΜΜΕ είναι η Lake Tyers, στην Gippsland, όπου µια µικρή δεξαµενή πάνω σε µια καρότσα είναι ο µοναδικός διαθέσιµος πυροσβεστικός εξοπλισµός. Εν τω µεταξύ, το νέο αεροπλάνο του πρωθυπουργού Σκοτ Μόρισον κόστισε 250 εκατοµµύρια δολάρια. Βλέπουµε τη µία δεξίωση µετά την άλλη στο Kirribilli House (ΣτΜ: κάτι σαν επίσηµη «εξοχική» πρωθυπουργική κα-

τοικία), την ώρα που η χώρα καίγεται και το Σίντνεϊ πνίγεται από τον καπνό. Αναζητώντας απελπισµένα κάποιον που θα του σφίξει το χέρι, ο βλαµµένος και αγκαλιασµένος µε τον γαιάνθρακα πρωθυπουργός µας αναζητεί καταφύγιο στην εθνική οµάδα κρίκετ. Με άλλα λόγια: Βλέπουµε τον αυστραλέζικο καπιταλισµό σε όλο του το αισχρό, εξαρτηµένο από τον γαιάνθρακα, µεγαλείο. Ψάχνοντας λέξεις για να περιγράψουν την καταστροφή, πολλοί επιβιώσαντες, πυροσβέστες και αυτόπτες µάρτυρες καταλήγουν σε µία: Αποκάλυψη. Και προφανώς πρόκειται για Αποκάλυψη –για τους νεκρούς, για τους αγαπηµένους τους, για τις κοινότητες που χτυπήθηκαν από στήλες φωτιάς και µετατράπηκαν σε στήλες καπνού. Αλλά δεν πρόκειται για το τέλος του κόσµου. ∆εν πρόκειται καν για το τέλος του καλοκαιριού. Υπάρχει ακόµα πολύ µεγάλο τµήµα της χώρας που θα καεί. Όποιος ακούει ραδιόφωνο, θα είχε ακούσει εδώ και µήνες αγρότες, κοινοτάρχες, οδηγούς φορτηγών και κάθε είδους ανθρώπους, να δηλώνουν ότι οι τεράστιες εκτάσεις στην ανατολική ακτή από το Μπρισµπέιν έως τη Μελβούρνη, ξηρές επί 10 χρόνια, δεν είχαν καµιά σηµαντική βροχόπτωση επί 3 χρόνια και είναι θέµα χρόνου να εκραγούν. Ας ελπίσουµε ότι οι µετεωρολόγοι έχουν δίκιο και ότι η καθυστερηµένη στροφή του µουσώνα στο βορρά θα φέρει κάποιες βροχές προς τα νότια, αργότερα µέσα στο Γενάρη. Αλλά αν θα αρκέσει αυτό για να σβήσουν οι φλόγες δεν το ξέρει κανένας. ∆εν µπορούµε καν να διανοηθούµε τι µπορεί να φέρει το υπόλοιπο αυτού του καλοκαιριού, και όλα τα επόµενα καλοκαίρια. Και όλα αυτά προτού καν φτάσουµε στα «σηµεία καµπής» που συζητούν οι κλιµατικοί επιστήµονες. Προτού το ορυχείο της υποστηριζόµενης από Εργατικούς και Φιλελεύθερους Adani

εξαπολύσει το κερδοφόρο φορτίο δηλητηρίου της στην ατµόσφαιρα. Προτού φτάσουµε στο «τρέχτε να σωθείτε» στάδιο της «τρέχτε-να-σωθείτε-κλιµατικής αλλαγής» (ΣτΜ: «runaway climate change», στάδιο της κλιµατικής αλλαγής κατά το οποίο τεράστιες εκτάσεις του πλανήτη θα γίνουν ακατοίκητες) από το οποίο βγάζουν τόσα υπέροχα κέρδη οι εταιρικές ελίτ της Αυστραλίας που ασχολούνται µε τα καύσιµα. Προτού το φράκινγκ της Origin Energy στις Βόρειες Περιοχές αρχίσει να αποδίδει κέρδη. Προτού η BHP ανακοινώσει άλλο ένα παγκόσµιο ρεκόρ κερδών από την βιοµηχανία άνθρακα που δηλητηριάζει τον πλανήτη. Σε αντίθεση µε την Βιβλική Αποκάλυψη, αυτή η φαινοµενικά ατελείωτη εποχή πυρκαγιών δεν είναι πράξη του Θεού. Οι πιο ισχυροί άνθρωποι στη Γη και στην Αυστραλία έκαναν επιλογές που οδήγησαν σε αυτό –συγκεκριµένες επιλογές προς όφελος του κέρδους και της εξουσίας. Και δεν πρόκειται να σταµατήσουν εξαιτίας των πυρκαγιών –όχι όσο υπάρχουν ακόµα κέρδη για να βγάλουν και πολιτική εξουσία για να ασκήσουν. Σε µια διαδήλωση έξω από ∆ιεθνές Συνέδριο Εξορύξεων και Πόρων στη Μελβούρνη τον Οκτώβρη, το έθεσε εύστοχα ένας Χιλιανός αγωνιστής: «∆εν τους νοιάζει αν θα καούν οι άνθρωποι. ∆εν τους νοιάζει αν θα καεί ο πλανήτης. Νοιάζονται µόνο για την εξουσία τους. Θα είναι οι άρχοντες στις στάχτες». Κανένας σωτήρας από ψηλά δεν θα έρθει να µας σώσει. Ο µόνος δρόµος µπροστά µας είναι να χτίσουµε ένα ριζοσπαστικό, µαζικό κίνηµα που να µπορέσει να αµφισβητήσει και τελικά να ανατρέψει το δόγµα των αρχόντων µας, το πραγµατικό τους θρήσκευµα, το άλφα και το ωµέγα τους: τα κέρδη και την εξουσία τους. *Το άρθρο δηµοσιεύτηκε στην εφηµερίδα red flag, της οργάνωσης Socialist Alternative στην Αυστραλία