ΕΑ 307

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

6045 Φύλλο Νο 307

6 μ

26 Φλεβάρη 2014 Κυκλοφορεί

ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

κάθε δεύτερη Τετάρτη 1,5 ευρώ

2

5

11

15

22 Μάρτη: Διαδηλώνουμε ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό

Νέα εργατική παράταξη της ριζοσπαστικής Αριστεράς

Παγκόσμια Μέρα για τα δικαιώματα των γυναικών

Κώδικας με ελάχιστα δικαιώματα για τους μετανάστες

Κυβερνηση και τροΪκα ετοιμαζουν νεο μνημονιο οι απεργιεσ τησ αδεδυ μπορουν να γινουν αφετηρια αντεπιθεσησ

STOP σε απολύσεις και λιτότητα

Ευρωεκλογές

Κυπριακό

Ουκρανία

Στην περίοδο της διεθνούς κρίσης του καπιταλισμού, η ΕΕ έχει αποδειχθεί ως ένα «Γενικό Επιτελείο» των αρχουσών τάξεων των χωρών μελών της, ως ένα συντονιστικό κέντρο επιβολής της βάρβαρης και διαρκούς λιτότητας, που εξαφανίζει τα βασικά εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με τους μεγάλους κοινωνικούς αγώνες και την Αριστερά στον 20ό αιώνα. (σελ.8-9)

Το κοινό ανακοινωθέν Αναστασιάδη-Έρογλου σηματοδότησε την επανέναρξη των συνομιλιών μεταξύ της ελληνοκυπριακής (ε/κ) και της τουρκοκυπριακής (τ/κ) κοινότητας, με στόχο μια «λύση» του Κυπριακού, μέσα στα σημερινά δεδομένα της κρίσης, της αστάθειας, των νέων συσχετισμών και των νέων συμμαχιών στην ευρύτερη περιοχή. Η έξοδος από το αδιέξοδο βρίσκεται στην ανεξάρτητη παρέμβαση της Αριστεράς. Στην Κύπρο το καθήκον είναι να ξαναχτιστεί η γέφυρα (που παλιότερα υπήρχε και μάλιστα με μαζικότητα και ισχύ) μεταξύ Ε/κ και Τ/κ εργαζόμενων, αρχίζοντας από τη διεκδίκηση των κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. (σελ.6)

Οι μάχες του Κιέβου οδήγησαν στην ανατροπή ενός διεφθαρμένου αστού πολιτικού, ωστόσο δεν αμφισβήτησαν την εξουσία των πάμπλουτων ολιγαρχών της βιομηχανίας και της γεωργίας. Αντίθετα άνοιξαν το δρόμο για την επιστροφή άλλων διεφθαρμένων μεγιστάνων, όπως η Τιμοσένκο, αλλά και την προοπτική διαμελισμού της χώρας. Αυτή η εξέλιξη ήταν αναμενόμενη από τη στιγμή που η ηγεμονία της πλατείας ήταν στα χέρια των εθνικιστών και των ναζιστών, τους οποίους ενίσχυσαν άμεσα και προκλητικά η ΕΕ και οι ΗΠΑ. (σελ. 12)

2

• πολιτική

Μέχρι τώρα ξέραμε ότι λέγοντας «λιγότερο κράτος» εννοούσαν λιγότερα νοσοκομεία, σχολεία, παιδικούς σταθμούς κ.λπ. Τώρα μαθαίνουμε ότι εννοούν και λιγότερη δημοκρατία: για σχέδιο Βουλής με 250 βουλευτές, γερουσία και άλλα τινά κάνει λόγο η «Καθημερινή»…

NNN …Θέλουν να αποδυναμώσουν περαιτέρω τις δυνατότητες μιας πιθανής κυβέρνησης της Αριστεράς να ανατρέψει τη λιτότητα: να μην έχει πλειοψηφία στη Βουλή, να χρειάζεται και την πλειοψηφία της «Γερουσίας», να πάρει και την έγκριση του Συνταγματικού Δικαστηρίου. Βέβαια, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν τα σκέφτηκαν όλα αυτά όσο περνούσαν τους μνημονιακούς νόμους…

NNN Ο Ψωμιάδης υποψήφιος, ο Τομπούλογλου υποψήφιος, αν κατέβει και ο Λιάπης θα κλείσει ο κύκλος των χαμένων πολιτικών…

NNN Η Ουκρανία είναι πέρασμα αγωγών υδρογονανθράκων. Ούτε δημοκρατία, ούτε ευημερία, ούτε ειρήνη δεν εξασφάλισε αυτό το «προνόμιο». Αντίθετα η χώρα μετατράπηκε σε αυτό που ο δημοσιογράφος Πέπε Εσκομπάρ αποκαλεί «Αγωγιστάν» (Pipelinastan). Για όσους έχουν αυταπάτες για τον αγωγό ΤΑΡ …

NNN To defence.net προτρέπει τους Έλληνες ναζί να μην ανεχτούν άλλο τις διώξεις που υφίστανται από την κυβέρνηση και να ακολουθήσουν τον ένοπλο δρόμο των Ουκρανών ναζί του Δεξιού Τομέα. Οι μάσκες πέφτουν και στην Ελλάδα…

NNN Παρεμπιπτόντως το Παγκόσμιο Εβραϊκό Συνέδριο που έψεξε τον ΣΥΡΙΖΑ για τον Καρυπίδη δεν είπε τίποτε για τη ναζιστική επέλαση στο Κίεβο: η παράνοια της υποκρισίας σε όλο της το μεγαλείο. Διύλισαν τον κώνωπα αλλά την καμήλα την κατάπιαν αμάσητη.

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 26 Φλεβάρη 2014

Σάββατο, 22 Μάρτη: Ενωμένοι απαντάμε στο ρατσισμό και το φασισμό Του Θανάση Κούρκουλα

Λ

ιγότερο από ένας μήνας έχει απομείνει για την Παγκόσμια Μέρα Κατά του Ρατσισμού (Παρασκευή, 21 Μάρτη) και τις αντιρατσιστικές-αντιφασιστικές κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις που θα γίνουν το Σάββατο, 22 Μάρτη, σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις της χώρας. Η απόφαση αντιρατσιστικών οργανώσεων και κινήσεων, όπως η Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό», το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών και το Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά, το Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών, ο Αντιφασιστικός Συντονισμός Αθήνας-Πειραιά, καθώς και πολλών μεταναστευτικών και προσφυγικών οργανώσεων να καλέσουμε όλοι μαζί στην κινητοποίηση της 22ας Μάρτη στην Αθήνα, που είχε καλέσει η ΚΕΕΡΦΑ από τον περασμένο Οκτώβριο, δίνει πραγματικά ενωτικό χαρακτήρα και δυναμική στην κινητοποίηση. Είναι η πρώτη φορά, από τότε που γίνονται κινητοποιήσεις της Παγκόσμιας Μέρας Κατά του Ρατσισμού στην Ελλάδα, που θα συμμετέχουν ενωμένα σχεδόν όλα τα τμήματα του αντιρατσιστικού και αντιφασιστικού κινήματος, εγκαταλείποντας την πολυδιάσπαση.

Στις κινητοποιήσεις της 22ας Μάρτη έχουν αποφασίσει επίσης να καλέσουν ο ΣΥΡΙΖΑ της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ και η Ανοιχτή Πόλη, που θα κινητοποιηθούν με πανό και μπλοκ των τοπικών τους οργανώσεων και επιτροπών. Παρά το γεγονός πως –μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές– η ΚΕΕΡΦΑ δεν έχει απαντήσει ακόμα στην πρόταση συνδιοργάνωσης που της έχει γίνει εδώ και περίπου 10 μέρες από τη μεριά των αντιρατσιστικώναντιφασιστικών οργανώσεων και του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και να έχει, στην Αθήνα θα πάμε στην Ομόνοια στις 2μμ για κοινή πορεία, ώστε η συμ-

μετοχή του κόσμου να είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή που θα προέκυπτε χωρίς αυτή την ενωτική δυναμική. Τα υπόλοιπα (αν θα υπάρχει μία ενιαία συγκέντρωση με ομιλητές από όλες τις δυνάμεις ή προσυγκέντρωση δική μας, κοινή αφίσα με όλες τις υπογραφές των συμμετεχόντων, κοινή συνέντευξη Τύπου κλπ) εξαρτώνται από την ενωτική ή ανθενωτική πρόθεση της ΚΕΕΡΦΑ. Από τη μεριά της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό» θεωρούμε την –έστω και μονομερή– αυτή ενωτική στάση μας ως στοιχειώδη υποχρέωση απέναντι στη ρατσιστική λύσσα του Δένδια στην Αμυγδαλέζα, του Βαρβιτσιώτη στο Φαρμακονήσι και του Κασιδιάρη στο Κερατσίνι.

Τις επόμενες μέρες θα κυκλοφορήσουν τα υλικά (αφίσες και προκηρύξεις) της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό» και του Αντιφασιστικού Συντονισμού, που θα πρέπει να φτάσουν σε κάθε γειτονιά και δήμο της Αττικής και της Θεσσαλονίκης, ώστε να πολλαπλασιάσουμε το θετικό αποτέλεσμα. Στις απεργιακές κινητοποιήσεις του επόμενου διαστήματος, στις εκδηλώσεις της ΚΑΡ που γίνονται ως τις 21 Μάρτη, στις συγκεντρώσεις και τις συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ και των δημοτικών του κινήσεων και βέβαια στις εκδηλώσεις μέσα στα σχολεία στις 21 Μάρτη, παντού να φτάσει το μήνυμα της ενωτικής κινητοποίησης της 22ας Μάρτη.

NNN Ο τόπος δεν χρειάζεται εκλογές, λέει ο Φ. Κουβέλης (μήπως γιατί κάποιος μπορεί να μείνει εκτός βουλής;), αλλά προβλέπει ότι θα γίνουν! Και τότε, λέει, ας μην ξεχάσουμε τη ΔΗΜΑΡ: «Ευρεία διακομματική συνεννόηση», είναι αυτό που προτείνει. Μαζί και με τον «λαϊκιστικό» ΣΥΡΙΖΑ άραγε; NNN «Δεν θα συγκροτήσω κυβέρνηση μόνον με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ», είπε ο Αλ. Τσίπρας στο «Βήμα». Αν σκέφτεται για Καρυπίδηδες ή Βουδούρηδες, καλό είναι να το ξέρει και το κόμμα. Και να πει και στον Τατσόπουλο να γυρίσει γιατί χωράει και αυτός (αφού μάλιστα δεν ψήφισε κανένα μνημόνιο).

NNN Τέσσερα χιλιάρικα ζητάει η Rynair για να σε προσλάβει κι αν… Αυτά τα σοσιαλιστικά που ξέρατε για εργασία με 300 ευρώ μισθό -ή και χωρίς μισθό, όπως πρότεινε το ΚΕΠΕτελειώσανε: Εμπρός για αρνητικούς μισθούς, εμπρός για την ανταγωνιστικότητα…

NNN Η φρεγάτα του Πολεμικού Ναυτικού «Ψαρά» συμμετέχει και πάλι στην επιχείρηση ATALANTA της ΕΕ για την «καταπολέμηση της πειρατείας στην ευρύτερη περιοχή της Σομαλίας». «Απαραίτητη για τους καιρούς μας, παράσταση σημαίας της χώρας μας σε ευαίσθητα σημεία του πλανήτη», χαρακτήρισε τη συμμετοχή στην ιμπεριαλιστική εξόρμηση, ο Αβραμόπουλος, ο οποίος ξέχασε να μας αναφέρει το κόστος…

Με εντολή Σαμαρά-Βενιζέλου και χρηματοδότηση της ΕΕ

Καταστρέφουν τη Μεσόγειο με τα χημικά της Συρίας Της Κατερίνας Γιαννούλια

Α

νοιχτά της Κρήτης, σε διεθνή ύδατα μεταξύ Μάλτας, Λιβύης και Κρήτης, σε αμερικανικό πλοίο, που έπρεπε να έχει αποσυρθεί, που ήταν φτιαγμένο για άλλους σκοπούς, που δεν είναι στεγανό και έχει μονό κύτος, με τη χρηματοδότηση της ΕΕ, επιχειρείται να «καταστραφούν» τοξικά όπλα από τη Συρία άκρως επικίνδυνα και θανατηφόρα: 20 τόνοι αερίου μουστάρδας, 1.000 τόνοι προδρόμων ουσιών και περίπου 700 τόνοι αερίου SARIN. Η μέθοδος της «εν πλω» υδρόλυσης είναι πιλοτική και δεν διασφαλίζει τίποτα. Φυσικά, δεν έχουν γνωστοποιηθεί μέτρα σε περίπτωση ατυχήματος, ούτε εγγυήσεις και κριτήρια ασφάλειας. Η περιοχή έχει μεγάλες πιθανότητες για θαλασσοταραχή και έντονη σεισμικότητα. Ο αέρας και η κλειστή θάλασσα της Μεσογείου κινδυνεύουν από ακόμα μια μεγάλη ρύπανση. Μάλιστα, στην ερώτηση βουλευ-

τών του ΣΥΡΙΖΑ, που κατατέθηκε στις 24/2, αναφέρεται το ήδη βεβαρυμμένο περιβάλλον από σχετικές καταγγελίες που έχουν γίνει πριν από 4 χρόνια στις καταθέσεις μελών της μαφίας, προς τις Αρχές Ασφαλείας της Ιταλίας, που έκαναν λόγο για παράνομη βύθιση 62 πλοίων με πυρηνικά και τοξικά απόβλητα κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Θα παραχθούν 800 τόνοι λάσπης για κάθε 500 τόνους χημικών, η οποία δεν έχει εξασφαλιστεί πού θα καταλήξει για περαιτέρω επεξεργασία. Χώρες όπως η Γαλλία, η Γερμανία, η Νορβηγία, το Βέλγιο και η Αλβανία –οι οποίες διαθέτουν εγκαταστάσεις για την αντιμετώπιση τέτοιων επικίνδυνων αποβλήτων– έχουν ήδη αρνηθεί την καταστροφή των χημικών όπλων εντός των συνόρων τους, επικαλούμενες «έλλειψη υποδομών». Μέσα στην κρίση του, το σύστημα εγκαινιάζει νέες πρακτικές και, αδίστακτο όπως σε όλα, μετατρέπει τις ανοιχτές θάλασσες σε ζώνη ελεύθερη από κάθε δημο-

κρατικό έλεγχο και κάθε περιβαλλοντικό και κοινωνικό περιορισμό. Αυτά τα αντιμετωπίζει ως περιττές πολυτέλειες. Μετά τη Φουκουσίμα, με τις συνεχείς διαρροές ραδιενέργειας σε νερό, αέρα και έδαφος, και τις τραγικές συνέπειες από ναυάγια πλοίων με πετρελαιοειδή, άλλη μια φορά το σύστημα αποδεικνύει κι επιδεικνύει την αποφασιστική περιφρόνησή του προς οτιδήποτε επηρεάζει τους φτωχούς ανθρώπους. Η ακροδεξιάς λογικής ελληνική κυβέρνηση θεωρεί τραγική την «ποιότητα» των μεταναστών στη χώρα μας και ανερυθρίαστα και με κυνισμό τους πνίγει στο Φαρμακονήσι, αλλά δεν θεωρεί καθόλου τραγική την προδιαγεγραμμένη ρύπανση της Μεσογείου, δίπλα στην Κρήτη. Η ΕΕ διαθέτει λεφτά για να ρυπάνει το περιβάλλον και να χτίσει τείχη ενάντια σε ανθρώπους που μεταναστεύουν, αλλά επιβάλλει μνημόνια και διαλύει κάθε κοινωνική παροχή σε όλα τα κράτη μέλη της. Ο σουρεαλισμός του καπιταλισμού βασιλεύει: τα χημικά

όπλα και τα τοξικά απόβλητά τους κυκλοφορούν ελεύθερα, ενώ οι φτωχοί άνθρωποι όχι. Η κυβέρνηση στην Ελλάδα δεν δίνει πληροφορίες ούτε για τον τόπο, ούτε για το χρόνο, ούτε για την ποσότητα, ούτε για την τύχη των πρόδρομων ουσιών που δεν θα καταστραφούν με την υδρόλυση. Σε κοινή ανακοίνωση των νομαρχιακών επιτροπών ΣΥΡΙΖΑ Κρήτης (Χανίων, Ρεθύμνου, Ηρακλείου, Λασιθίου) αναφέρεται: «… αδιαφορώντας για την υγεία του λαού μας, για την οικονομία και το περιβάλλον, το πολιτικό σύστημα της χώρας ανοίγει τις πόρτες για να μπουν μέσα τα “διεθνή απορριμματοφόρα”». Ο κόσμος στην Κρήτη είναι ανάστατος και αντιδρά με κάθε τρόπο, με συνεχείς μαζικές κινητοποιήσεις. Γίνονται συσκέψεις φορέων για συντονισμό δράσεων, με τη συμμετοχή του ΤΕΕ, κάλεσμα σε σωματεία για πανεργατική απεργία και προγραμματίστηκε πορεία στα Χανιά ενάντια στα Χημικά την 1η Μαρτίου και Παγκρήτιο Συλλαλητήριο στις 9 Μαρτίου στο Μπάλο.

πολιτική •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 26 Φλεβάρη 2014

3

Το «success story» του Σαμαρά συνεχίζεται…

Μήνας οικονομικής σφαλιάρας και ο Φλεβάρης Του Πέτρου Τσάγκαρη

Η

κυβέρνηση βάδιζε με τη σιγουριά ότι θα χρησιμοποιήσει το λεγόμενο πρωτογενές «πλεόνασμα» του 2013 τόσο προς τους δανειστές όσο και προς το εσωτερικό της χώρας, ώστε, ενόψει εκλογών, να μπορέσει να προβεί σε κάποιες προεκλογικές ελεημοσύνες. Το υπ. Οικονομικών μιλούσε μέχρι τώρα για ένα ποσό της τάξης του 1,5 δισ., το 70% του οποίου υποτίθεται ότι μπορεί να διατεθεί και πάλι στην κοινωνία (το άλλο 30% το αρπάζουν οι δανειστές έτσι κι αλλιώς). Μαζί με αυτά ακολουθούσε και η γνωστή επωδός περί ανάπτυξης.

Δόσεις Ο Σαμαράς και ο Στουρνάρας θεωρούν ότι μπορούν να πείσουν τους δανειστές για τη «μεγάλη επιτυχία» και ότι θα πάρουν έγκαιρα το πράσινο φως για να εισπράξουν τα 8,8 δισ. των δόσεων του δανείου. Το «εγκαίρως» έχει να κάνει με το χρονικό όριο του Μαΐου οπότε λήγουν ελληνικά ομόλογα ύψους 9 δισ. ευρώ, δηλ. τα λεφτά που θα ληφθούν, τελικά θα επιστραφούν εντόκως στους δανειστές. Η τρόικα όσο έχει το χρονικό

περιθώριο μπορεί να κάνει κόνξες αλλά τελικά δεν θα διακινδυνέψει να αναπτυχθεί ξανά φιλολογία περί ελληνικής χρεοκοπίας και θα επιτρέψει να εκταμιευθούν οι δόσεις (άλλωστε τα λεφτά θα γυρίσουν σχεδόν αμέσως πίσω). Ωστόσο, η έγκαιρη καταβολή αυτών των δόσεων είναι το μόνο καλό νέο για την κυβέρνηση. Γιατί, κατά τα λοιπά, στα τέλη Φλεβάρη οι νέες σφαλιάρες έπεσαν απανωτές: Πρώτον η τρόικα δεν αποδέχεται ως πραγματικό το ποσόν του 1,5 δισ., αφού και η Γιούροστατ και η ΕΛΣΤΑΤ καταλήγουν σε άλλες εκτιμήσεις, δηλ. γύρω στα 850 εκατ. ή ακόμη και λιγότερο. Το οριστικό νούμερο θα παρουσιαστεί τον Απρίλιο. Η δεύτερη σφαλιάρα συνδέεται με τη δικαστική απόφαση περί επιστροφής χρημάτων στους ενστόλους. Τώρα, ακόμη κι αν υπάρξει πλεόνασμα, η τρόικα ζητάει να μοιραστεί λιγότερο από 70%, έτσι ώστε να υπάρχει απόθεμα, που θα καλύψει κι άλλες τέτοιες μελλοντικές δικαστικές αποφάσεις. Η τρίτη σφαλιάρα ήρθε με το δημοσίευμα των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», σύμφωνα με το οποίο η εκτίμηση του ΔΝΤ και της τρόικας

είναι ότι οι ελληνικές τράπεζες θα χρειαστούν από 20 δισ. ευρώ για να διασωθούν (πάλι;) κι όχι 5,5 δισ. όπως υπολόγιζε η Αθήνα. Αυτό σημαίνει ότι δεν φτάνουν τα 10 δισ. που διαθέτει το ΤΧΣ και παραπέμπει ευθέως στην ανάγκη νέου δανείου και συνακόλουθα νέου μνημονίου. Συναφές με αυτό είναι το γεγονός ότι το ΔΝΤ έπαψε να είναι ο «καλός» μπάτσος που ζητάει «κούρεμα» του ελληνικού χρέους.

μέτρα περάσουν θα μπορούν να απολύουν ακόμη πιο μαζικά και ανεξέλεγκτα, θα γλιτώσουν πάνω από 700 εκατ. σε ασφαλιστικές εισφορές βουλιάζοντας περαιτέρω τα ταμεία και φορτώνοντας νέα χρέη στις πλάτες όλων μας, οι γαλακτοβιομηχανίες δεν θα πετάνε ποτέ το γάλα, αφού θα θεωρείται φρέσκο ακόμη και μετά από μερικούς μήνες, ενώ οι αλυσίδες φούρνων θα πιέσουν περαιτέρω τους μικρούς αρτοποιούς.

Απαιτήσεις

Συναφής με την παραπάνω ήταν και η σφαλιάρα που έδωσε ο Ό. Ρεν, ο οποίος, απαντώντας ερώτηση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Ν. Χουντή, ξεκαθάρισε ότι η ύπαρξη πλεονάσματος δεν είναι αρκετή. Για να υπάρξει περαιτέρω συνδρομή της ΕΕ προς την Ελλάδα (στήριξη για να βγει στις «αγορές», χαμηλότερα επιτόκια, παράταση αποπληρωμής) πρέπει να εκπληρωθούν πλήρως όλοι οι όροι του μνημονίου «ώστε να εξασφαλιστεί ότι η Ελλάδα θα είναι σε θέση να επιτύχει δείκτη χρέους ίσο προς 124% του ΑΕΠ το 2020, και σημαντικά χαμηλότερο από 110% το 2022» -δηλ. πράγματα που ανήκουν στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας.

Τέταρτη σφαλιάρα (απόρροια των παραπάνω) είναι ότι η τρόικα δεν είναι τελικά ευχαριστημένη και θέτει ως απαράβατο όρο καταβολής των δόσεων να προχωρήσουν οι «διαρθρωτικές» αλλαγές: απελευθέρωση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα και των διαθεσιμοτήτων στον δημόσιο τομέα, μειώσεις εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών και ισοδύναμα, «απελευθέρωση» της αγοράς γάλακτος και ψωμιού. Βέβαια, τίποτε από όλα αυτά δεν μειώνει χρέη και ελλείμματα, τίποτε από όλα αυτά δεν αυξάνει το ΑΕΠ. Ακόμη κι αν δεν πρόκειται για καθαρές παραγγελιές του ελληνικού κεφαλαίου προς την τρόικα, το τελευταίο τρίβει τα χέρια του: αν τα

Η εκτίμηση περί επιστημονικής φαντασίας δεν είναι δική μας μόνον. Την επιβεβαιώνει η έκτη σφαλιάρα που ήρθε με την έκθεση του Κέντρου για την Ευρωπαϊκή Πολιτική (CEP), την οποία επικαλείται η γερμανική εφημερίδα «Die Welt». Η έκθεση λέει ότι η Ελλάδα δεν έχει σχεδόν καμία πιθανότητα να αποπληρώσει τα δάνεια που έχει λάβει από το εξωτερικό. «Η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας συνεχίζει να μειώνεται και μάλιστα σαφώς ταχύτερα σε σχέση με άλλες χώρες της ευρωζώνης». Το CEP δεν διακρίνει μάλιστα καθόλου τάσεις βελτίωσης διαπιστώνοντας αύξηση της ιδιωτικής υπερχρέωσης από το εξωτερικό.

ΕΛΣΤΑΤ Η έβδομη σφαλιάρα ήρθε από την ΕΛΣΤΑΤ, η οποία διαπιστώνει μεγάλη μείωση κατά 6,4% του τζίρου της εγχώριας βιομηχανίας το 2013 σε σχέση με το 2012, καθώς μόνον το Δεκέμβριο του 2013 ο δείκτης μειώθηκε κατά 11,8% σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του 2012. Κοντολογίς αυτό είναι τα success story της ανάπτυξης όπως αποτυπώθηκε τον Φεβρουάριο.

Άποψή μας... Η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου προσπαθεί να επιβιώσει κάτω από το βάρος της αμείλικτης πραγματικότητας στο οικονομικό και πολιτικό πεδίο. Λιγότερο από τρεις μήνες πριν τις κάλπες του Μαΐου, τίποτα δεν δικαιολογεί την «αισιοδοξία» του αμφισβητούμενου –και στηριγμένου στην κοινωνική λεηλασία– πλεονάσματος. Ο νέος γύρος σκανδάλων που

τις υποψηφιότητες δημάρχων και περιφερειαρχών και η αδιαφορία του κόσμου για τις απόπειρες ανασυγκρότησης όλων των εκδοχών της σοσιαλδημοκρατίας (ΠΑΣΟΚ και «58», ΔΗΜΑΡ και «ορφανά» της κεντροαριστεράς) είναι τυπικά δείγματα της παραλυτικής κρίσης του μνημονιακού μπλοκ. Για το λόγο αυτό και επανέρχονται σκέψεις για πιο «δυναμικές» απαντήσεις από το καθεστώς, όπως το να τεθεί

Οι προϋποθέσεις της αντεπίθεσης έρχεται στο φως της δημοσιότητας (λαθρεμπόριο καυσίμων, ΜΚΟ), το λεγόμενο χρηματοδοτικό κενό και οι νέες απαιτήσεις των δανειστών, που αναπόφευκτα θα σημάνουν καινούργιο δάνειο και επιπλέον τσάκισμα στις κατακτήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας που «βαλτώνει» στην ανεργία, παρατείνουν την πολιτική κρίση και οδηγούν το σύστημα σε αναζήτηση διεξόδων. Ο αλληλοσπαραγμός στο στρατόπεδο της Δεξιάς για

εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή και να αντικατασταθεί ο Σαμαράς από την παρούσα βουλή. Αυτό εξηγεί και γιατί το δημοσκοπικό προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν επιτρέπει κανένα εφησυχασμό για τον κόσμο μας. Η ασθμαίνουσα κυβερνητική πλειοψηφία δεν παύει να είναι επικίνδυνη για τις ζωές των «από κάτω» και πραγματική «πολεμική μηχανή» για λογαριασμό της άρχουσας τάξης, όπως μαρτυρούν τα αστραπιαία χτυπήματα στη

Δημόσια Υγεία και τα απανωτά δώρα στο κεφάλαιο: μείωση εργοδοτικών εισφορών, ιδιωτικοποιήσεις, αυξήσεις στα διόδια, απελευθέρωση ομαδικών απολύσεων, παραχώρηση του αφορολόγητου δικαιώματος των καναλαρχών να προβάλλουν τηλεπαιχνίδια με τζόγο. Κορυφαίο δώρο είναι η παραχώρηση των χρεοκοπημένων τραπεζών στους αποτυχημένους μέχρι χθες ιδιοκτήτες τους, σχέδιο το οποίο θέλει να επαναφέρει ο Στουρνάρας παρά τις αντιρρήσεις και της τρόικας ακόμη. Η τριπλή κάλπη της άνοιξης μετατρέπεται εκ των πραγμάτων σε δημοψήφισμα καταδίκης των άγριων προγραμμάτων λιτότητας και των πολιτικών δυνάμεων που οργανώνουν την εξοντωτική εσωτερική υποτίμηση. Η αναμενόμενη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ (ειδικά στις ευρωεκλογές) θα αποτελέσει μια ηχηρή προαναγγελία της κυβέρνησης της Αριστεράς. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν προϋποθέσεις για να «κλειδώσει» η εκλογική πρωτιά και κυρίως για να μπορεί να εφαρμοστεί αταλάντευτα ένα άμεσο πρόγραμμα υπεράσπισης των εργατικώνλαϊκών συμφερόντων από μια τέτοια κυβέρνηση.

Σε μεγάλα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων, η υποχώρηση του κινήματος, παρά τις μαχητικές και συχνά με διάρκεια κινητοποιήσεις των τελευταίων μηνών, ενισχύει αντικειμενικά μια στάση εκλογικής αναμονής. Οι δύο 48ωρες απεργίες της ΑΔΕΔΥ τις επόμενες μέρες είναι μια καλή ευκαιρία για «αναθέρμανση» των εργατικών αγώνων. Η δράση όμως των «διαθέσιμων» ή μη εργαζόμενων στο Δημόσιο δεν αρκεί από μόνη της για να αποτραπούν οι χιλιάδες ανθρωποθυσίες του Μητσοτάκη και της τρόικας. Όπως απέδειξε και η μάχη για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, για να νικήσει ο παραμικρός αγώνας, απαιτείται πολιτική ανατροπή και οργανωμένη παρέμβαση της Αριστεράς. Και για την επίτευξη ενός τέτοιου στόχου είναι αναγκαία η μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων. Και του κόσμου των αντιστάσεων και του κόσμου της πολιτικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ), που, για πρώτη φορά μετά την ΕΡΤ, συναντήθηκαν έξω από τα καταστήματα του ΕΟΠΥΥ. Σε αυτή την αναγκαιότητα λογοδοτεί και η δημιουργία,

σε κάθε γειτονιά και χώρο δουλειάς, επιτροπών αντίστασης και ανατροπής. Που θα οργανώνουν τη συμπαράσταση και θα διαχέουν στην κοινωνία τα αιτήματα των εργατικών-λαϊκών κινητοποιήσεων, που θα ενοποιούν και θα συντονίζουν τους επιμέρους αγώνες, ενισχύοντας το μέγεθος και τη δυναμική τους, που θα χτίζουν στην πράξη τη συμπόρευση της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς. Λαϊκές επιτροπές στηρίγματα για την κυβέρνηση της Αριστεράς αύριο και «εγγυητές» των δεσμεύσεών της μεθαύριο. Με τέτοιες διεργασίες στο κίνημα και την ενωτική παρουσία κάθε συλλογικότητας που αντιπαλεύει τα μνημόνια και τους εκφραστές τους (σωματεία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, επιτροπές και συλλογικότητες κατοίκων, δημοτικές και αντιρατσιστικές κινήσεις) σε ένα μεγάλο σταθμό (όπως η διαδήλωση της Πρωτομαγιάς) θα είναι το καλύτερο γκάλοπ, που θα δείξει μια ώρα νωρίτερα την έξοδο στον Σαμαρά, στέλνοντας παράλληλα ένα αποφασιστικό μήνυμα ανατροπής στις ευρωηγεσίες και τους εγχώριους φίλους τους.

4

• εργατικά

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 26 Φλεβάρη 2014

απεργίες τις ίδιες μέρες. Μεγάλη είναι και η ευθύνη που θα έχουν σε αυτό τα Εργατικά Κέντρα όλης της χώρας.

Του Θοδωρή Πατσατζή

Δ

ύο 48ωρες απεργίες αποφάσισε η ΑΔΕΔΥ μέχρι τις 14 Μάρτη. Η πρώτη θα πραγματοποιηθεί τις μέρες συζήτησης και ψήφισης του νομοσχεδίου για τις καταργήσεις 23 φορέων, που κατέθεσε το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Η δεύτερη θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 13 και την Παρασκευή 14 Μάρτη, με προοπτική κλιμάκωσης την αμέσως επόμενη εβδομάδα, αφού στις 22 Μάρτη πρόκειται να απολυθούν χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, γιατί τότε τελειώνει το οκτάμηνο της διαθεσιμότητάς τους. Είναι πολύ σημαντικό ότι το πλαίσιο της νέας απεργίας δεν αφορά αποκλειστικά τους δημόσιους υπαλλήλους. Τα μέτρα που προωθούν και εφαρμόζουν η κυβέρνηση και η τρόικα θα ισοπεδώσουν πλήρως το όποιο δικαίωμα είχε απομείνει στους εργαζόμενους. Άλλωστε το κλείσιμο των πολυϊατρείων του ΕΟΠΥΥ αφορά ως επί το πλείστον τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, που αποκλείονται όλο και περισσότερο από το δημόσιο σύστημα υγείας. Οι απεργίες αυτές πρέπει να απλωθούν παντού.

Τέλος oι Οργανώσεις Μελών του ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται να δουν αυτή την απεργία ως πανεργατική. Να αλώσουν κάθε χώρο του δημοσίου στις γειτονιές τους, καλώντας σε μαζική συμμετοχή στην απεργία και ταυτόχρονα να μεταφέρουν το μήνυμα του αγώνα σε κάθε σπίτι. Να ενεργοποιήσουν τις επιτροπές αγώνα, τα δίκτυα αλληλεγγύης και τα συντονιστικά φορέων σε αυτή την κατεύθυνση.

Απεργία ΑΔΕΔΥ: Να γίνει αφετηρία αντεπίθεσης

Για την καλύτερη προετοιμασία της απεργίας, τη δράση που χρειάζεται να αναπτυχθεί σε κάθε χώρο δουλειάς, το Κόκκινο Δίκτυο Υγειονομικών πραγματοποίησε σύσκεψη την Τρίτη 25 Φλεβάρη, για να οργανωθούν περιοδείες και να προγραμματιστούν συνελεύσεις σε κάθε νοσοκομείο.

ράγοντας είναι οι ηγεσίες των Ομοσπονδιών των ΔΕΚΟ να καταλάβουν ότι έχει έρθει η σειρά τους. Ήδη προχωράει η ιδιωτικοποίηση του Δικτύου Μεταφοράς της ΔΕΗ και ακολουθούν τα λιμάνια. Πέρα από αυτό σε

Αντίστοιχη σύσκεψη πραγματοποιεί την Τετάρτη 26 Φλεβάρη, το Κόκκινο Δίκτυο εργαζομένων στα Ασφαλιστικά Ταμεία και τις επόμενες μέρες οι εκπαιδευτικοί και οι εργαζόμενοι στους δήμους του Κόκκινου Δικτύου.

Η κυβερνητική ηγεσία της ΓΣΕΕ δεν αποφάσισε ακόμη τη συμμετοχή της στην απεργία, αλλά πρέπει να πιεστεί όσο το δυνατό περισσότερο σε αυτή την κατεύθυνση. Και για να πιεστεί πολύ, ο κρίσιμος πα-

ΟΛΜΕ: Προς πενθήμερη απεργία Συνεχίζει τις κινητοποιήσεις της ενάντια στις απολύσεις και την αξιολόγηση η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ). Και αυτό παρά το ότι, αν πιστέψουμε τις δεσμεύσεις του Υπουργού Παιδείας Αρβανιτόπουλου, τις επόμενες μέρες θα γίνει προκήρυξη για 380 ακόμη θέσεις για τους εκπαιδευτικούς που είναι σε διαθεσιμότητα. Να υπενθυμίσουμε απλά ότι ακόμη δεν έχουν προκηρυχθεί οι 325 θέσεις στα ΙΕΚ-ΣΕΚ που υποτίθεται ότι επίσης θα καλύπτονταν από διαθέσιμους εκπαιδευτικούς. Ακόμη κι αν καλυφθούν όλες οι παραπάνω θέσεις, το πρόβλημα παραμένει για περίπου 200 ακόμη εκπαιδευτικούς, που η διαθεσιμότητά τους τελειώνει στις 22 Μάρτη και θα απολυθούν. Ανοιχτό παραμένει και το ζήτημα της αξιολόγησης, που μπορεί εύκολα να οδηγήσει πολλούς καθηγητές στην ανεργία μέσω της διαθεσιμότητας και πάλι. Επίσης δεν καλύπτεται το πάγιο αίτημα της ΟΛΜΕ να επανέλθουν όλοι οι τομείς της ΤΕΕ (Τεχνολογικής Εκπαίδευσης) που καταργήθηκαν. Η ΟΛΜΕ έχει καλέσει τα πρωτοβάθμια σωματεία των καθηγητών (ΕΛΜΕ) να πραγματοποιήσουν Γενικές Συνελεύσεις ως την Πέμπτη 27 Φλεβάρη, με ένα αγωνιστικό πλαίσιο προτάσεων που περιέχει πολύμορφες δράσεις και καταλήγει σε συμμετοχή στις 48ωρες απεργίες της ΑΔΕΔΥ και πενθήμερη απεργία του κλάδου από τις 17 Μάρτη. Την τελική απόφαση θα πάρει η

συνέλευση των προέδρων, την Παρασκευή 28 Φλεβάρη. Ήδη σε πολλές περιοχές οι ΕΛΜΕ προχώρησαν σε μαζικές συσκέψεις ενημέρωσης καθηγητών, γονέων, μαθητών και φορέων, για τα προβλήματα που προκύπτουν στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση από τις διαθεσιμότητες, τις απολύσεις και την αξιολόγηση. Επίσης το συλλαλητήριο που είχε προγραμματιστεί από την ΟΛΜΕ για 25/2, θα πραγματοποιηθεί τελικά την ημέρα συνάντησης της τρόικας με τον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Κ. Μητσοτάκη. Μαζικό συλλαλητήριο πραγματοποίησαν στα πλαίσια των συνεχών κινητοποιήσεων οι πέντε ΕΛΜΕ της Θεσσαλονίκης, την Τρίτη 25 Φλεβάρη, μαζί με τους εργαζόμενους στους δήμους, τους σχολικούς φύλακες, τους απεργούς εργαζόμενους της κόκα-κόλα, τις καθαρίστριες του δημοσίου και τους εργαζόμενους στην ΕΡΤ 3. Οι συνελεύσεις των ΕΛΜΕ γίνονται σε μια κρίσιμη περίοδο για το δημόσιο σχολείο, αλλά επίσης για τις ΕΛΜΕ και για όλους τους εργαζόμενους. Η συμμετοχή των καθηγητών σε κάθε αγωνιστική κινητοποίηση, από τοπικά συλλαλητήρια και συντονιστικά σωματείων και φορέων, μέχρι το πανελλαδικό συλλαλητήριο την Πέμπτη 6 Μάρτη και τις απεργίες της ΑΔΕΔΥ, όπως και στην πενθήμερη (αν περάσει) της ΟΛΜΕ, θα είναι καθοριστική για τη συνέχεια ως και την ανατροπή της κυβέρνησης, όπως και ο συντονισμός με όσους κλάδους αγωνίζονται.

κάθε χώρο πρέπει να γίνουν συνελεύσεις με πρωτοβουλίες συνδικαλιστών και παρατάξεων της Αριστεράς, που πρωταγωνιστούν σε μια σειρά νέων συνδικάτων σε δύσκολους χώρους και να πάρουν αποφάσεις για

Απεργία ΕΟΠΥΥ: Δυνατότητες και αδυναμίες Οι μαζικές κινητοποιήσεις από την Παρασκευή 14 ως και την Τρίτη 18 Φλεβάρη έξω από τα πολυϊατρεία του ΕΟΠΥΥ κατόρθωσαν να συγκεντρώσουν αρκετό κόσμο και έδειξαν ότι το δυναμικό για την ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής στην υγεία, και όχι μόνο, είναι υπαρκτό. Ταυτόχρονα έδειξαν την αδυναμία της Αριστεράς να κάνει αυτό το δυναμικό ένα μαζικό ρεύμα ανατροπής της κυβέρνησης και των μνημονίων. Μόλις έγινε γνωστό ότι επιτροπές του υπουργείου υγείας προχωράνε σε καταγραφή των υλικών των πολυϊατρείων, με στόχο να βάλουν λουκέτα σε αυτά, ώστε να αρχίσει η εφαρμογή του νόμου-ντροπή για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας που ψήφισε στη βουλή η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, οι υγειονομικοί του ΕΟΠΥΥ προχώρησαν σε κάλεσμα υπεράσπισης των πολυϊατρείων, ώστε να μείνουν ανοιχτά.

Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, εκτός από το να απαγορευθεί η είσοδος της επιτροπής του υπουργείου στα πολυϊατρεία, υπήρχε πρόθεση να εξετάζονται κανονικά οι ασφαλισμένοι. Μια μορφή δηλαδή λειτουργικής κατάληψης που θα μπορούσε, υπό προϋποθέσεις, να κρατήσει όντως ανοιχτά τα πολυϊατρεία.

νομικών του ΕΟΠΥΥ δεν κέρδισε, αλλά μπροστά μας θα υπάρχουν και άλλες μάχες στο χώρο της υγείας, όπως για παράδειγμα το κλείσιμο των ψυχιατρικών νοσοκομείων, και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επιδιώξει να λειτουργήσουν άμεσα οι επιτροπές αντίστασης, που από τον περασμένο Σεπτέμβρη έχει αποφασίσει να στηρίξει.

Αυτό το βήμα, που τελικά λειτούργησε και συνεχίζεται μόνο στο πολυϊατρείο του Αγίου Δημητρίου Αθήνας, έπρεπε και θα μπορούσε να οργανωθεί έγκαιρα από το ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο από τη συνδικαλιστική παράταξη των υγειονομικών που έχει την πλειοψηφία στο σωματείο στην Αττική, κυρίως όμως από τον ΣΥΡΙΖΑ κεντρικά.

Άλλωστε το πρόβλημα της Πρωτοβάθμιας Υγείας δεν λύθηκε. Χιλιάδες ασφαλισμένοι δεν μπορούν να γράψουν ακόμη τα φάρμακά τους, γιατί οι συμβεβλημένοι με τον ΕΟΠΥΥ γιατροί συμπληρώνουν τον αριθμό των ραντεβού που μπορούν να πραγματοποιήσουν, ενώ αρκετοί ασφαλισμένοι δεν έχουν το 10ευρω γι’ αυτές τις επισκέψεις. Οι επιτροπές αντίστασης, μπορούν να δημιουργηθούν ακόμη και τώρα, ενώ όπου υπάρχουν, χρειάζεται να ενεργοποιηθούν σε τέτοια κατεύθυνση.

Η δέσμευση του Τσίπρα ότι θα επαναλειτουργήσουν τα πολυϊατρεία, όταν υπάρξει η κυβέρνηση της Αριστεράς, είναι θετική, αλλά δεν αρκεί. Η απεργία των υγειο-

Σχολικοί φύλακες: Αγώνας ρήξης και ανατροπής Το «Καραβάνι ρήξης και ανατροπής», που ξεκίνησε τη διαδρομή του από την Αλεξανδρούπολη, κατέληξε στην Αθήνα την Παρασκευή 14 Φλεβάρη, όπου και πραγματοποίησε πορεία στο Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης (ΥΔΜΗΔ). Η υποδοχή που επιφύλαξε η κυβέρνηση στο «Καραβάνι» ήταν η καταστολή από τα ΜΑΤ και την αστυνομία, που απαγόρευσε αρχικά τη μοτοπορεία με οχήματα. Οι σχολικοί φύλακες πραγματοποίησαν τελικά τη συγκέντρωση και την πορεία τους.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αντιμετωπίστηκαν και στην πανελλαδική τους συγκέντρωση, τη Δευτέρα 17 Φλεβάρη. Σχολικοί φύλακες, από Αθήνα, Λάρισα, Θεσσαλονίκη, Κρήτη, Πάτρα κ.α., συγκεντρώθηκαν πάλι στο ΥΔΜΗΔ, απαιτώντας συνάντηση με τον υπουργό Κ. Μητσοτάκη. Όταν προσπάθησαν να κλείσουν συμβολικά το δρόμο μπροστά στο υπουργείο, δέχθηκαν επίθεση με χημικά από τα ΜΑΤ. Συνολικά στις 23 Μάρτη απολύονται 2.200 περίπου σχολικοί φύλα-

κες, γιατί τότε τελειώνει η διαθεσιμότητά τους. Παρά την προσωρινή δικαστική δικαίωση 60 συναδέλφων τους στην Πάτρα, που είναι σημαντικό γεγονός μιας και τους δίνει παράταση να εργαστούν ως τον Οκτώβρη, οπότε θα εξεταστεί η συνταγματικότητα του νόμου, η τύχη τους θα κριθεί στο δρόμο, από τους αγώνες που θα δώσουν ενάντια στις διαθεσιμότητες, τις απολύσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις και τη διάλυση του κοινωνικού κράτους και από την οριστική ανατροπή της συγκυβέρνησης.

εργατικά • 5

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 26 Φλεβάρη 2014

Νέα παράταξη της Ριζοσπαστικής Αριστεράς • Ιδρυτική Συνδιάσκεψη 15-16/3

Η

συνδιάσκεψη για την ίδρυση νέας παράταξης θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα, στο Σινέ Κεραμικός, στις 15 και 16 Μαρτίου. Η συνδιάσκεψη οργανώνεται από επιτροπή πρωτοβουλίας, στην οποία συμμετέχουν συνδικαλιστικά στελέχη που μέχρι σήμερα δραστηριοποιούνται στο Δίκτυο Συνδικαλιστών Ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά και από άλλους ανεξάρτητους συνδικαλιστές, που συμμετέχουν σε διάφορες εργατικές και συνδικαλιστικές πρωτοβουλίες και συλλογικότητες. Η οργανωτική επιτροπή αποφάσισε να γίνει μία συνέλευση ανά νομό και να συμμετέχουν όλα τα μέλη της νέας παράταξης από τον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Για την Αττική και τη Θεσσαλονίκη οι συνελεύσεις θα γίνουν κατά κλάδο εργαζομένων ή ομοειδείς κλάδους. Αυτές οι συνελεύσεις θα γίνουν ως τις 13 Μάρτη και θα εκλέξουν αντιπροσώπους για το ιδρυτικό συνέδριο με μέτρο 1:10. Την άμεση συμμετοχή τους στην ιδρυτική συνδιάσκεψη εξασφαλίζουν όλοι οι εκλεγμένοι συνδικαλιστές σ’ όλα τα όργανα των τριτοβάθμιων (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ), των δευτεροβάθμιων (Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα της ΓΣΕΕ και Νομαρχιακά Τμήματα της ΑΔΕΔΥ) και των πρωτοβάθμιων (ΔΣ συλλόγων και σωματείων) συνδικαλιστικών οργανώσεων των εργαζομένων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, σε άλλες συνδικαλιστικές δομές, καθώς και οι αιρετοί εκπρόσωποι σε υπηρεσιακά συμβούλια των φορέων του δημοσίου.

Μέλη της νέας παράταξης μπορούν να είναι όσοι δραστηριοποιούνται στη ζωή των συνδικάτων, συμμετείχαν μέχρι σήμερα στις συνδικαλιστικές συλλογικότητες και στα ψηφοδέλτια, τα οποία υποστήριζαν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στις αρχαιρεσίες των συνδικάτων. Εντάσσονται επίσης εργαζόμενοι με τέτοιες εργασιακές σχέσεις που δεν είχαν την τυπική δυνατότητα συμμετοχής στα οικεία συνδικάτα. Αυτοί οι εργαζόμενοι θα κληθούν να πάρουν μέρος και στις συνελεύσεις σε κλαδικό και νομαρχιακό επίπεδο και να συμμετέχουν στις εκλογικές διαδικασίες για την ανάδειξη των αντιπροσώπων.

Η απεργία της ΑΔΕΔΥ Η ίδρυση της νέας παράταξης χρειάζεται να είναι ένα γεγονός συνδεδεμένο με τις κινηματικές διαδικασίες του συνδικαλιστικού και εργατικού κινήματος το επόμενο διάστημα και ειδικά με την 48ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ, που πραγματοποιείται στις 13 και 14 Μάρτη. Με πρωτοβουλίες των συνδικαλιστών που υπογράφουν το κάλεσμα για την ίδρυση της νέας παράταξης, ώστε αυτή η απεργία να πάρει διαστάσεις πανεργατικής και να έχει προοπτικές κλιμάκωσης στην πάλη για την ανατροπή των μνημονίων και της κυβέρνησης.

Στη συνδιάσκεψη συμμετέχουν επίσης οι Συνταξιούχοι που είναι εκλεγμένοι σε ΔΣ συνταξιουχικών συνδικαλιστικών οργανώσεων και τα μέλη της κεντρικής γραμματείας της κίνησής μας στους συνταξιούχους.

Μια τέτοια δραστηριότητα μπορεί πραγματικά να δώσει ζωντάνια στις συνελεύσεις για την ίδρυση της νέας παράταξης, να δημιουργήσει μαζική συμμετοχή στη νέα παράταξη συνδικαλιστών και δραστήριων στη ζωή των συνδικάτων εργαζομένων, απ’ όλους τους κλάδους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Να συμβάλει πραγματικά στη δημιουργία ενός νέου ρεύματος στο συνδικαλιστικό κίνημα που μπορεί να οδηγήσει το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα σε μια ουσιαστική αγωνιστική και ταξική στροφή.

Στη συνδιάσκεψη θα κληθούν επίσης παρατηρητές, για να δοθεί η δυνατότητα να συμμετέχουν και συνδικαλιστές που μπορεί να μη συμφωνούν απόλυτα με τις θέσεις του Δικτύου Συνδικαλιστών Ριζοσπαστικής Αριστεράς ή που μέχρι τώρα συμμετείχαν σε άλλα συνδικαλιστικά σχήματα και υπάρχουν προβλήματα ένταξης στην υπό ίδρυση παράταξη.

Συμβάλλοντας έτσι στο ξεπέρασμα του ξεπεσμένου συνδικαλισμού στα μάτια των εργαζομένων, ο οποίος εκφράζεται αυτή τη στιγμή από τις κυβερνητικές και φιλοεργοδοτικές παρατάξεις, κυρίως της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, βοηθώντας στη μαζικοποίηση των συνδικάτων και την πραγματική αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων σε αυτά.

νέα από τους εργατικούς χώρους ΟΛΠ Με στάση εργασίας σε όλα τα λιμάνια της χώρας, τη Δευτέρα 24 Φλεβάρη, ξεκίνησαν τις κινητοποιήσεις τους οι εργαζόμενοι στα λιμάνια, ενάντια στην πρόθεση της κυβέρνησης να προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς (ΟΛΠ). Οι εργαζόμενοι πραγματοποίησαν συγκέντρωση έξω από το κτίριο της διοίκησης του ΟΛΠ στον Πειραιά, ενώ παραστάσεις διαμαρτυρίας και συγκεντρώσεις έγιναν έξω από τα κτίρια των διοικήσεων και άλλων λιμανιών. Η ημερομηνία συζήτησης της αποκρατικοποίησης του ΟΛΠ στη βουλή θα γίνει την Τετάρτη 26 Φλεβάρη, όπου η ΟΜΥΛΕ (Ομοσπονδία των Λιμενεργατών), η Ένωση Λιμενεργατών και ο Σύνδεσμος Εποπτών και Αρχιεργατών του ΟΛΠ θα πραγματοποιήσουν νέα κινητοποίηση.

ΕΛΠΕ Απεργιακό αγώνα με επαναλαμβανόμενες 48ωρες απεργίες ενάντια στις νέες μειώσεις μισθών πραγματοποιούν οι εργαζόμενοι στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ (ΕΛΠΕ) από τις 21/2. Η διοίκηση της εταιρείας προτείνει μειώσεις μισθών από 18 ως 30% και αυτό παρά το γεγονός ότι έχει αυξήσει τις ώρες εργασίας των εργαζομένων. Και όλα αυτά ενώ τα ΕΛΠΕ είχαν σημαντική κερδοφορία, τόσο το 2012 όσο και το 2013. Το σωματείο αντιπροτείνει την υπογραφή νέας συλλογικής σύμβασης με μηδενικές

αυξήσεις και κατοχύρωση των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων.

ΑΧΕΠΑ Την Πέμπτη 20 Φλεβάρη πραγματοποιήθηκαν στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης εκλογές για την ανάδειξη αντιπροσώπων στην ΕΔΟΘ (Ένωση Δημοσιοϋπαλληλικών Οργανώσεων Θεσσαλονίκης), δηλαδή το Νομαρχιακό Τμήμα της ΑΔΕΔΥ στη Θεσσαλονίκη. Ψήφισαν 332 εργαζόμενοι και πρώτη δύναμη αναδείχθηκε η παράταξη της ριζοσπαστικής Αριστεράς, η Αριστερή Ενότητα, με 115 ψήφους και 3 από 2 έδρες που είχε. Ακολούθησαν η ΔΑΚΕ (87 ψήφους, 2 έδρες), η ΠΑΣΚΕ (76 ψήφους, 2 έδρες) και το ΠΑΜΕ (36 ψήφους, 1 έδρα). Είναι χαρακτηριστικό ότι η μάχη αυτών των εκλογών ήταν σκληρή, καθώς κάποιοι εργαζόμενοι έχουν ξεγραφτεί από το σωματείο, δηλώνοντας απογοήτευση από τη στάση του κυβερνητικού συνδικαλισμού, ενώ υπήρξε και μεγάλη αποχή. Για τους δύο παραπάνω λόγους η νίκη της Αριστερής Ενότητας αποκτά τεράστια σημασία και δείχνει τη δυνατότητα να αλλάζεις τους συσχετισμούς με ριζοσπαστική πολιτική και δράση.

Νοσοκομείο Αλεξάνδρα Με μεγάλη νικήτρια την παράταξη ΕΜΕΝΑ (Ενωτικό Μέτωπο Εργαζομένων Νοσοκομείου Αλεξάνδρα) του ΣΥΡΙΖΑ, έγιναν οι εκλογές για ανάδειξη νέου ΔΣ στο Σύλλογο Εργαζομένων του Νοσοκομείου

Επιμέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

Αλεξάνδρα. Η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε 3 έδρες, ενώ δεν είχε καμία στο προηγούμενο ΔΣ. Σημαντική άνοδο κατέγραψε και η παράταξη που στηρίχτηκε από το ΠΑΜΕ, αυξάνοντας τις έδρες της από δύο σε τρεις. Μεγάλη πτώση είχαν η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ που κατέβηκαν στις εκλογές με κοινό ψηφοδέλτιο, πέφτοντας στις πέντε (5) έδρες από τις εννέα (9) που κατείχαν αθροιστικά στο προηγούμενο ΔΣ. Οι εργαζόμενοι τους γύρισαν την πλάτη και έδωσαν, για πρώτη φορά, τη δυνατότητα στις παρατάξεις της Αριστεράς να μετατρέψουν την πρωτοβάθμια συνδικαλιστική τους οργάνωση από «σωματείο-σφραγίδα» που ήταν μέχρι σήμερα, σε όργανο υπεράσπισης των δικαιωμάτων τους και της δημόσιας υγείας.

Praktiker Μαζική κινητοποίηση πραγματοποίησαν οι εργαζόμενοι, την Πέμπτη 20 Φλεβάρη, στο κατάστημα του Praktiker στο Αιγάλεω, με τη συμπαράσταση σωματείων, συλλογικοτήτων και οργανώσεων της περιοχής και όχι μόνο. Στο κατάστημα αυτό εργαζόταν ο 49χρονος υπάλληλος που εξαναγκάστηκε σε παραίτηση και δύο μέρες μετά βρέθηκε απαγχονισμένος στο σπίτι του. Πρόκειται στην ουσία για δολοφονία. Οι συνάδελφοί του στα Praktiker καταγγέλλουν απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και κλίμα εκφοβισμού των εργαζομένων από την πλευρά της διοίκησης.

Χαλυβουργική: Να μην περάσουν οι διαθεσιμότητες Σε διαρκείς κινητοποιήσεις έχουν προχωρήσει οι εργαζόμενοι της Χαλυβουργικής, μετά την απόφαση της εργοδοσίας να θέσει σε διαθεσιμότητα το σύνολο σχεδόν του προσωπικού. Η εργοδοσία έθεσε σε διαθεσιμότητα τους 200 από τους 263 εργαζόμενους, με τη δικαιολογία ότι είναι υψηλό το κόστος του ηλεκτρικού ρεύματος για την επιχείρηση. Οι εργαζόμενοι ήδη έχουν προχωρήσει σε δυναμικές και πολύμορφες κινητοποιήσεις, με στάσεις εργασίας, κλεισίματα της εθνικής οδού Αθηνών-Κορίνθου, στο ύψος του εργοστασίου και καθημερινές συγκεντρώσεις στο εργοστάσιο. Σημαντική ήταν και η στάση εργασίας, ως στήριξη στις κινητοποιήσεις τους, που πραγματοποίησε το Εργατικό Κέντρο Ελευσίνας. Το βασικό τους αίτημα είναι η αναστολή των διαθεσιμοτήτων για μια εβδομάδα, ώστε να προηγηθεί συζήτηση του θέματος στη διυπουργική επιτροπή για τη βιομηχανία.

Η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά την κυβέρνηση, αλλά και την εργοδοσία που, όπως όλοι οι μεγαλοβιομήχανοι, έχει συναινέσει στην εφαρμογή των μνημονιακών και νεοφιλελεύθερων πολιτικών, που έχουν οδηγήσει στην κατάρρευση της οικοδομικής δραστηριότητας και των δημοσίων έργων, με αποτέλεσμα ο κλάδος της χαλυβουργίας να έχει συνεχή πτώση της ζήτησης. Ταυτόχρονα με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ είναι προφανές ότι, μέσα στα πλαίσια του ανταγωνισμού μεταξύ των καπιταλιστών, οι αυξήσεις στην τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος θα μειώ-

σουν τα κέρδη ορισμένων από αυτούς. Οι εργαζόμενοι στη Χαλυβουργική δεν έχουν να περιμένουν τίποτα τόσο από τις εξαγγελίες της κυβέρνησης για μείωση του κόστους ενέργειας όσο και από τις συσκέψεις που έχουν εξαγγελθεί. Αν θέλουν πραγματικά να λύσουν το πρόβλημά τους, να εξασφαλίσουν πλήρη και σταθερή εργασία σταματώντας τις διαθεσιμότητες, χρειάζεται να συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις τους και σε συντονισμό με όλους τους κλάδους που αγωνίζονται, να συμβάλλουν στην ανατροπή της κυβέρνησης και των μνημονίων.

6

• αριστερά

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 26 Φλεβάρη 2014

Οι εξελίξεις στο Κυπριακό τού. Αν αυτό γίνει, θα αποτελεί μια μεγάλη διπλωματική νίκη της ε/κ ηγεσίας, που θα ανατρέπει τα δεδομένα που δημιούργησε το πραξικόπημα και η εισβολή το 1974.

Του Αντώνη Νταβανέλλου

Τ

ο κοινό ανακοινωθέν Αναστασιάδη-Έρογλου σηματοδότησε την επανέναρξη των συνομιλιών μεταξύ της ελληνοκυπριακής (ε/κ) και της τουρκοκυπριακής (τ/κ) κοινότητας, με στόχο μια «λύση» του Κυπριακού, μέσα στα σημερινά δεδομένα της κρίσης, της αστάθειας, των νέων συσχετισμών και των νέων συμμαχιών στην ευρύτερη περιοχή. Το κοινό ανακοινωθέν βασίζεται στα μέχρι σήμερα παραδεδεγμένα της ε/κ και της τ/κ ελίτ που, σε μεγάλο βαθμό, αντανακλούν τα παραδεδεγμένα της ελληνικής και τουρκικής κρατικής πολιτικής. Ενσωματώνει προηγούμενες παραδοχές που φέρουν τις πιο διαφορετικές, πολιτικά, υπογραφές: Κάνει λόγο για επανένωση της Κύπρου «με βάση μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία και πολιτική ισότητα, όπως αυτές καθορίζονται στα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ» (Τάσος ΠαπαδόπουλοςΜεχμέτ Αλί Ταλάτ, 8/7/2006). Κάνει λόγο για «μια και μόνη διεθνή προσωπικότητα» και για «μια και μόνη κυριαρχία και ιθαγένεια» (Χριστόφιας-Ταλάτ, 2008). Με αυτήν την έννοια αποτελεί σύνοψη των διεργασιών μεταξύ της ε/κ και τ/κ ηγεσίας (για περισσότερα δες στο Σταύρος Τομπάζος: «Επιτέλους επανέναρξη των συνομιλιών», στο RedNotebook). Η κοινή δήλωση υπογραμμίζει ότι «τίποτα δεν έχει συμφωνηθεί, μέχρι να συμφωνηθούν όλα». Από την άποψη αυτή δεν είναι φρόνιμο να τοποθετηθεί κανείς – και ιδιαίτερα η Αριστερά- με έναν τρόπο οριστικό και δεσμευτικό, πριν ενημερωθεί πιο ουσιαστικά. Η εκ προοιμίου απόρριψη των συνομιλιών εκ μέρους ενός τμήματος της «πατριωτικής» Αριστεράς (που πάει χέρι-χέρι με την πατριωτική Δεξιά, ακόμα και την ακροδεξιά) ουσιαστικά είναι επανάληψη μιας προϋπάρχουσας τοποθέτησης: να διατηρηθεί το στάτους κβο, μέχρι να βρεθεί η δυνατότητα ή η ευκαιρία από την πλευρά του ελληνικού κράτους να ανατρέψει manu militari (για να θυμηθούμε ένα παρεπιδημούντα γύρω στον ΣΥΡΙΖΑ «σύμβουλο») τα δεδομένα της ήττας του ’74… Όμως και ο εκ προοιμίου πανηγυρισμός «για την επανέναρξη των συνομιλιών» εκ μέρους ενός τμήματος της αντιεθνικιστικής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ, υποβαθμίζει το γεγονός ότι οι συνομιλίες καθορίζονται σε συντριπτικό βαθμό από τον ιμπεριαλιστικό έλεγχο, δηλαδή από τον παράγοντα που δεν έχει καθόλου παρελθόν ειρήνης και δικαιοσύνης στην περιοχή. Το να σπάσει το δίπολο μεταξύ μιας «πατριωτικής» (υπό το πρόσχημα της αντι-ιμπεριαλιστικής) αντιμετώπισης και μιας κοσμοπολίτικης αφέλειας (και υπογραμμίζω ότι εδώ αναφέρομαι σε τμήματα της αστικής ηγε-

Ο Στ. Τομπάζος σωστά τονίζει τα εξής: «Το Κυπριακό δεν είναι μόνο πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Είναι ταυτόχρονα και ένα πρόβλημα εθνοτικής διένεξης που προηγείται της τουρκικής εισβολής του 1974, όπως καταδεικνύουν τα γεγονότα του 1958, 1963-64, 1967 και 1974, ενώ η τουρκική εισβολή προσέθεσε μια νέα βαρύνουσα παράμετρο στο κυπριακό πρόβλημα».

Από την Πρωτομαγιά του 2003, όταν Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι εργάτες έδειξαν το δρόμο της «επαναπροσέγγισης από τα κάτω».

σίας και όχι σε συντρόφους της Αριστεράς), είναι ένα κρίσιμο ζήτημα προσανατολισμού. Αν, πράγματι, είναι νωρίς για να τοποθετηθεί κανείς συγκεκριμένα για το «σχέδιο» Αναστασιάδη-Έρογλου, είναι επείγον να ανοίξει η συζήτηση για τα κριτήρια με τα οποία προσεγγίζουμε τις εξελίξεις και να παρθούν ανεξάρτητες πρωτοβουλίες της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος στην κατεύθυνση της διασφάλισης της ειρήνης και της αυθεντικής «επαναπροσέγγισης» τόσο μεταξύ Ε/κ και Τ/κ, όσο και μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας.

Ιμπεριαλισμός Το 2004 η ΔΕΑ είχε ταχθεί με σαφήνεια ενάντια στο σχέδιο Ανάν, όχι ασφαλώς με τα επιχειρήματα του Τ. Παπαδόπουλου και του ελλαδικού «πατριωτικού» χώρου, αλλά με την εκτίμηση ότι το διαβόητο σχέδιο ήταν τμήμα της ιμπεριαλιστικής-πολεμικής προετοιμασίας του Μπους και των «προθύμων», που ήδη είχαν εκστρατεύσει κατά του Ιράκ. Υποστηρίζαμε κάθε πολιτική και διπλωματική ενέργεια που θα δυσκόλευε και θα αποσταθεροποιούσε την υποστήριξη ή τη διευκόλυνση της ιμπεριαλιστικής αρμάδας. Προειδοποιούσαμε, ότι αν και η Αριστερά δεν παρέμβει ανεξάρτητα, τότε η ελληνική αλλά και η ε/κ ηγεσία, αφού διευκολύνουν τον Μπους και τους συμμάχους του, θα επανέλθουν στις «βασικές ιδέες» του σχεδίου Ανάν, διεκδικώντας ως αντίτιμο για την κατάπτυστη στάση τους κάποιες πρόσθετες παραχωρήσεις από την πλευρά της Τουρκίας και των Τ/κ. Η συνάφεια του ανακοινωθέντος Αναστασιάδη-Έρογλου με τις συμφωνίες Τ. Παπαδόπουλου-Μ. Α. Ταλάτ (αλλά και εκείνες των Χριστόφια-Ταλάτ) είναι μια επιβεβαίωση αυτής της πρόβλεψης, αλλά και μια προειδοποίηση για την απόσταση μεταξύ λόγων και έργων της ελληνικής και ε/κ ηγεσίας. Σήμερα το τοπίο στην περιοχή έχει αλλάξει ριζικά. Το σχέδιο της Δύσης για τη «νέα Μέση Ανατολή» στηρίζεται –αναγκαστικά μετά

Είναι πολύ ανησυχητική η ένταξη του σχεδίου για την επίλυση του Κυπριακού στο γενικότερο σχέδιο διαμόρφωσης του φιλο-ιμπεριαλιστικού άξονα στην περιοχή το αδιέξοδο στο Ιράκ– πολύ περισσότερο στην αξιοποίηση των τοπικών δυνάμεων και λιγότερο στην άμεση στρατιωτική επέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων (εάν και εφόσον αυτό είναι εφικτό). Οι αραβικές εξεγέρσεις, αποσταθεροποιώντας τα πουλημένα καθεστώτα στην περιοχή, περιπλέκουν αυτή τη στρατηγική. Εξίσου, όμως, την περιπλέκει η αλλαγή στρατηγικής της Τουρκίας του Ερντογάν. Στα χρόνια που πέρασαν, η Τουρκία αρνήθηκε να διευκολύνει (τουλάχιστον στο βαθμό που της ζητήθηκε) τον πόλεμο στο Ιράκ, όξυνε δραματικά τις σχέσεις της με το κράτος του Ισραήλ, ενώ λειτούργησε αποτρεπτικά απέναντι σε κάθε ιδέα για επίθεση στο Ιράν. Δεν επρόκειτο απλώς για «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική, αλλά για την υποστήριξη ενός σχεδίου (προσέγγισης Τεχεράνης-ΆγκυραςΚαΐρου) που θα μπορούσε κυριολεκτικά να αλλάξει τα δεδομένα ακόμα και για τις Μεγάλες Δυνάμεις. Ο «πατριωτικός» χώρος μπορεί να υποτιμά τον σχεδόν επίσημο χαρακτηρισμό της Τουρκίας ως «κράτος-ταραξία», αλλά οι ΗΠΑ έχουν αποδείξει επανειλημμένα ότι δεν παίζουν όταν εκτοξεύουν τέτοιους χαρακτηρισμούς. Το ξέσπασμα της βαθιάς πολιτικής κρίσης στο εσωτερικό της Τουρκίας ασφαλώς δεν εξηγείται αποκλειστικά με αυτούς τους παράγοντες, αλλά επίσης δεν είναι άσχετο με το βαθύ διχασμό που προκάλεσαν στο εκεί καθεστώς τέτοιοι στρατηγικοί επαναπροσανατολισμοί.

Η απάντηση σε όλα αυτά, ήταν ο διπλωματικός, στρατιωτικός και οικονομικός «άξονας» Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας. Η εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της ανατολικής Μεσογείου ήταν μόνον ένα πρόσθετο «επιχείρημα» για τη συγκρότηση αυτού του άξονα που κυρίως λογοδοτεί στην ανάγκη των δυτικών Μεγάλων Δυνάμεων –με την πλήρη ταύτιση ΗΠΑ και ΕΕ στο συγκεκριμένο ζήτημα– να τακτοποιήσουν τις σχέσεις των εμπίστων κρατών στην περιοχή, συγκροτώντας μια αξιόμαχη δύναμη επί τόπου. Σε μια συνέντευξή του στο «Δρόμο», ο Β. Λυσσαρίδης μιλά για τον κίνδυνο να γίνει η Κύπρος «Μπατουστάν» μέσω του σχεδίου Αναστασιάδη-Έρογλου. Την ώρα που έλεγε αυτά, η ισραηλινή αεροπορία πραγματοποιούσε ασκήσεις μεγάλης κλίμακας στην Κύπρο, αποδεικνύοντας ότι η Λευκωσία μπορεί να έχει ήδη γίνει «Μπατουστάν» του πανίσχυρου στρατιωτικά κράτους-χωροφύλακα της περιοχής. Με δεδομένη την ύπαρξη τέτοιων πλέον «εγγυητών» θα πρέπει να μετρήσουμε τη στάση που θα κρατήσουμε απέναντι στο σχέδιο Αναστασιάδη-Έρογλου, που διαθέτει την ολόπλευρη υποστήριξη των ΗΠΑ και της ΕΕ.

Επαναπροσέγγιση; Το σύνθημα της επανένωσης του νησιού, ακόμα και της επαναπροσέγγισης Ε/κ και Τ/κ, είναι από καιρό στόχος της ε/κ ηγεσίας. Με δεδομένη την πληθυσμιακή υπεροχή και –κυρίως– την απόλυτη οικονομική υπεροχή, γνωρίζει ότι το ζήτημα της «κυριαρχίας» σε μια ενωμένη Κύπρο, θα απαντηθεί από τη ζωή, με μοναδική προϋπόθεση την αποχώρηση του τουρκικού στρατού κατοχής. Το κοινό ανακοινωθέν δεν ορίζει με σαφήνεια το αν και πότε αυτό θα επιτευχθεί. Λογικά, όμως, η συγκρότηση ενός ενιαίου κράτους με δύο «συνιστώσες πολιτείες», συνδέεται με διαπραγμάτευση για την αποχώρηση του τουρκικού στρα-

Σε αυτήν τη βάση, οι προστασίες που προβλέπει το σχέδιο για τις «συνιστώσες πολιτείες» -και ειδικά για τη μειοψηφική- είναι δευτερεύον πρόβλημα ακόμα και για τους Ε/κ καπιταλιστές. Είναι περίπου αυτονόητες για κάθε ομόσπονδο κρατικό μόρφωμα, που συγκροτείται όχι μόνον στην αρχή της πληθυσμιακής πλειοψηφίας, αλλά και στην αρχή της αναγνώρισης εθνικής ή θρησκευτικής μειοψηφίας. Ανάλογες ρυθμίσεις ισχύουν στο Βέλγιο ή στην Ελβετία κ.λπ., ενώ θα έπρεπε να είναι πολύ πιο αυτονόητες σε χώρες όπως η Κύπρος όπου –με ευθύνη των εθνικιστών κι από τις δυο πλευρές– χύθηκε αίμα και μάλιστα σχετικά πρόσφατα. Κατά συνέπεια δεν θα πρέπει αυτά τα σημεία να είναι τα καθοριστικά στη διαμόρφωση της θέσης της Αριστεράς. Για εμάς είναι πολύ πιο ανησυχητική η ένταξη του σχεδίου για την επίλυση του Κυπριακού στο γενικότερο σχέδιο διαμόρφωσης του φιλο-ιμπεριαλιστικού άξονα στην περιοχή, όπως και στο σχέδιο πρωτοκαθεδρίας (ή ακόμα και αποκλειστικότητας) στην εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της ανατολικής Μεσογείου. Τέτοια σχέδια είναι πραγματικά πιθανό να βυθίσουν σε πολεμική κρίση όλους τους γειτονικούς λαούς, με πολλές αφορμές. Η έξοδος από το αδιέξοδο βρίσκεται στην ανεξάρτητη παρέμβαση της Αριστεράς. Στην Κύπρο το καθήκον είναι να ξαναχτιστεί η γέφυρα (που παλιότερα υπήρχε και μάλιστα με μαζικότητα και ισχύ…) μεταξύ Ε/κ και Τ/κ εργαζόμενων, αρχίζοντας από τη διεκδίκηση των κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Στην Ελλάδα, βαδίζοντας προς μια κυβέρνηση της Αριστεράς, είναι όσο ποτέ η ώρα να ανοίξει ένας απευθείας διάλογος με την Τουρκία, έξω από τους περιορισμούς και τις «διαμεσολαβήσεις» των ΗΠΑ και της ΕΕ. Αρχίζοντας με τις αυτονόητες προτάσεις για μείωση των παρανοϊκών εξοπλισμών και θέτοντας τις βάσεις για ειρήνη και συνεργασία, για μια πολιτική που θα επέτρεπε και στους δυο λαούς να αντιμετωπίσουν καλύτερα την κρίση, αλλά να αντιμετωπίσουν, επίσης, από καλύτερες θέσεις, τους εκβιασμούς των Μεγάλων Δυνάμεων.

αριστερά •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 26 Φλεβάρη 2014

7

Συμπεράσματα από την καμπάνια για τον ΕΟΠΥΥ Δημοσιεύουμε την τοποθέτηση συντρόφισσας προς τα μέλη της Οργάνωσης Μελών, όπου συμμετέχει, για την καμπάνια για τον ΕΟΠΥΥ. Χωρίς να παραγνωρίζουμε ότι υπήρξαν και ΟΜ που κινήθηκαν πιο μεθοδικά και αποτελεσματικά, θεωρούμε ότι το γενικό συμπέρασμα αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο

τρόπος με τον οποίο χειριστήκαμε το θέμα του ΙΚΑ είναι αποκαλυπτικός για το ποια λογική διαπνέει τόσο τη δική μας τοπική όσο και πλειοψηφικά τον ΣΥΡΙΖΑ. Πήραμε πριν από τρεις μήνες μια απόφαση να κάνουμε καμπάνια για να μην κλείσουν τα ιατρεία του (πρώην) ΙΚΑ, με στόχο, πρώτον, να δοκιμάσουμε τη δυναμική που μπορεί να αναπτυχθεί, ώστε τέτοιοι αγώνες να μην είναι εξαρχής χαμένοι, και, δεύτερον, να γνωρίσουμε τον κόσμο της γειτονιάς μας και να μας αναγνωρίσει κι εκείνος ως μια δύναμη που παλεύει για τα συμφέροντά του. Για να υλοποιηθεί η απόφαση, στην οποία συμφώνησαν όλοι και για την οποία δεν διατυπώθηκαν πολιτικές ενστάσεις, προτάθηκαν κάποια βήματα: εξορμήσεις για γνωστοποίηση του θέματος, εκδηλώσεις για να συζητηθεί, παρεμβάσεις στο ίδιο το ΙΚΑ που θα προετοιμάζονταν με νέες εξορμήσεις και επαφή με τους γιατρούς που εργάζονταν σε αυτό.

Απολογισμός Ο απολογισμός λέει ότι κάποια από τα βήματα δεν έγιναν ποτέ, ενώ τα περισσότερα έγιναν με τον πιο διεκπεραιωτικό τρόπο, στη λογική «ας το κάνουμε κι αυτό όπως όπως για να μη μας πει κανείς ότι δεν είμαστε εντάξει». Είναι χαρακτηριστικό ότι στην εκδήλωση στην οποία είχαμε καλέσει και γιατρό από το τοπικό ΙΚΑ και για την οποία είχαμε κάνει αφισοκόλληση βρέθηκαν μόνο τρία μέλη της γραμματείας, ενώ οι υπόλοιποι δεν ενημέρωσαν καν ότι θα έλειπαν. Το χάος που προκλήθηκε, και οφείλεται στο ότι τα στελέχη της τοπικής δεν ήταν εκεί για να οδηγήσουν σε συγκροτημένη διαδικασία μια συζήτηση στην οποία συμμετείχε και «χύμα» κόσμος, το έχω περιγράψει.

Η τόσο προφανής υποτίμηση της εκδήλωσης δείχνει ότι κανείς δεν πίστευε πως αυτή εντασσόταν σε μια σχεδιασμένη, συγκεκριμένη και κλιμακούμενη παρέμβαση για τη σωτηρία των ιατρείων και τη σύνδεση με τον κόσμο της γειτονιάς. Αντίθετα, αντιμετωπίστηκε με τη λογική ότι, εφόσον βγάλαμε μια αφισοκόλληση και καλέσαμε και σε μια συζήτηση, έχουμε φανεί συνεπείς στα τυπικά καθήκοντά μας και πάμε παρακάτω, σε ένα νέο κύκλο αφισοκόλλησης και αποσπασματικής συζήτησης. Στη συνέχεια αποφασίσαμε να έρθουμε σε επαφή με τους γιατρούς, για να μάθουμε ποιες ήταν πραγματικά οι διαθέσεις των εργαζομένων του ΙΚΑ. Αυτό δεν το κάναμε παρά τρεις μέρες αφότου ανακοινώθηκε τελικά το κλείσιμο όλων των ιατρείων. Τρέξαμε λοιπόν εκεί για μία μέρα, κάναμε πάλι το τυπικό καθήκον μας, είπαμε στους γιατρούς ότι την επομένη θα επανέλθουμε με βουλευτή, για να δείξουμε πόσο ψηλά σηκώνει το θέμα ο ΣΥΡΙΖΑ,

και ότι τους στηρίζουμε σε ενδεχόμενη απόφασή τους να μην παραδώσουν τα κλειδιά και το αποτέλεσμα ήταν ότι στο τέλος, από τις τρεις τοπικές που καλούσαν, με τα εκατοντάδες μέλη, πέρασαν συνολικά πέντε σύντροφοι. Με τέτοια κινητοποίηση είναι προφανώς αστείο –για να μην πω ντροπή– να ανέβεις και να πεις στους εργαζόμενους ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δίπλα τους, αν δεν υπακούσουν στην κυβέρνηση. Η αλήθεια είναι επίσης πως το μέγεθος της συμμετοχής των συντρόφων μπορούσε να προβλεφθεί από την προηγουμένη, αφού οι τοπικές αποφάσισαν πως δεν μπορούσαν να εξαιρέσουν δυο τρεις ανθρώπους η καθεμία από το καθήκον να παρευρεθούν στο Ακροπόλ, ώστε να προπαγανδίσουν την παρέμβαση της Τρίτης. Το συμπέρασμα, που προκύπτει, είναι ότι δεν πιστεύουμε αυτά που λέμε ακόμα και μεταξύ μας. Στην πραγματικότητα είχαμε προεξοφλήσει ότι δεν είχε κανένα νόημα να δώσουμε αγώνα, αφού τα ιατρεία θα έκλειναν ούτως ή

άλλως, αφού ο κόσμος δεν τραβάει, αφού θα μας ψηφίσει, γιατί θα τον πείσουν τα στελέχη, που μας εκπροσωπούν στα ΜΜΕ, και το πρόγραμμά μας.

και περιμένουμε από τον κόσμο να τη στηρίξει στις εξαιρετικά μεγάλες πιέσεις που θα δεχτεί, τη στιγμή που εμείς δεν τον στηρίξαμε, όταν του έκλειναν το ιατρείο.

Ο λόγος για τον οποίο οι σύντροφοι δεν ήταν στο ΙΚΑ τη δεύτερη μέρα είναι γιατί με αυτά που κάναμε και, κυρίως, με αυτά που δεν κάναμε, δώσαμε σαφέστατο στίγμα του τρόπου με τον οποίο κινούμαστε: Θεωρούμε αρκετή τη φυσική –και τις περισσότερες φορές ειλικρινά μαχητική– παρουσία σε μια κρίσιμη στιγμή, όπως, π.χ. η μέρα που κλείνουν τα ιατρεία, και πηγαίνουμε για να δώσουμε το παρών και όχι συνέχεια.

Μπορεί ό,τι κι αν κάναμε, ο κόσμος όντως να μην ανταποκρινόταν και τα ιατρεία όντως να έκλειναν, αλλά αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ. Δεν διερευνήσαμε τις δυνατότητες, γιατί είχαμε απαντήσει ήδη.

Πηγαίνουμε, ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο η τοπική, για να συλλυπηθούμε για την ήττα, χωρίς να έχουμε κάνει κάτι για να την αποτρέψουμε. Να καταγραφούμε ότι μας αφορά και όχι για να διερευνήσουμε μαζί με τον κόσμο τις δυνατότητες της νίκης. Πρόκειται για μια επικίνδυνη ηττοπάθεια, η οποία φυσικά γίνεται αντιληπτή από τον κόσμο. Είμαστε σε αναμονή του Μεσσία της κυβέρνησης της Αριστεράς

Τακτική Προχωράμε δίχως σχέδιο για τη σύνδεσή μας με τον κόσμο. Αν όντως πιστεύουμε ότι δεν έχει νόημα, επειδή αναθέτει σ’ εμάς τη σωτηρία, οπότε ας αναθέσουμε κι εμείς στην ηγεσία τη νίκη, ας το παραδεχτούμε συντροφικά και τίμια και ας προσαρμόσουμε την τακτική μας αναλόγως. Ας μη συνεχίσουμε όμως να καλλιεργούμε και μεταξύ μας την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να είμαστε πραγματικά χρήσιμοι και ότι εκπονούμε και υλοποιούμε ειλικρινά σχέδια που θα έχουν αποτέλεσμα, γιατί ο κίνδυνος της απογοήτευσης αφορά κι εμάς.

Πανελλαδική Σύσκεψη ΑΝΑΣΑ: Βοηθούν οι ίσες αποστάσεις; Του Γρηγόρη Δεμέστιχα

Στις 15 και 16 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα η πανελλαδική σύσκεψη της ΑΝΑΣΑ. Όπως όλοι οι σ. και όλες οι «τάσεις» στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες της ΑΝΑΣΑ χρειάστηκε να συζητήσουν τη νέα κατάσταση, όπως διαμορφώθηκε με την ολοκλήρωση της πρότασης για τις υποψηφιότητες στις περιφερειακές εκλογές. Στις εβδομάδες που πέρασαν, βρεθήκαμε κοντά με τις δυνάμεις της ΑΝΑΣΑ, αντιδρώντας στην πρόταση για τον Καρυπίδη στη Δυτ. Μακεδονία, αλλά και για τον Βουδούρη στην Πελοπόννησο. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της «Εποχής», τα συμπεράσματα που

έβγαλαν οι σ. της ΑΝΑΣΑ τους οδηγούν σε μια «περαιτέρω στάση» που καθορίζεται από τρία κριτήρια: α) «Να μην αμφισβητηθεί η συμμετοχή στην πλειοψηφία του ιδρυτικού συνεδρίου». β) «Μια πιο διακριτή θέση μέσα στη σημερινή γεωγραφία των τάσεων». γ) Λειτουργία «ενωτική για ολόκληρο το κόμμα». Στο κρίσιμο ζήτημα της διάγνωσης της αιτίας των σημερινών προβλημάτων διαβάζουμε ότι επιλέχθηκε η μέθοδος των ίσων αποστάσεων. Η «Εποχή» επισημαίνει: α) Την «σκληρά αντιπολιτευτική στάση της συνεδριακής μειοψηφίας». β) Τις «εκτός οργάνων-θεσμών πρακτικές των επιμέρους τάσεων και υποτάσεων της προεδρικής πλειοψηφίας».

Όπως σχεδόν πάντα, η μέθοδος των ίσων αποστάσεων είναι 'άραγε άδικη και δεν βοηθά την αναγκαία πολιτική καθαρότητα: Είναι συγκρίσιμα τα προβλήματα που δημιουργούν στον ΣΥΡΙΖΑ οι «πρακτικές» της προεδρικής πλειοψηφίας που όλο και συχνότερα αποφασίζει «υπερβάσεις» ακόμα και των συνεδριακών αποφάσεων (και μάλιστα λειτουργώντας εκτός «οργάνων και θεσμών», όπως σωστά σημειώνεται…), με τα προβλήματα που (θεωρείται ότι) δημιουργεί η στάση της Αριστερής Πλατφόρμας, που αντιστέκεται σε αυτές τις «υπερβάσεις», ζητώντας όλο και συχνότερα το σεβασμό στις συνεδριακές αποφάσεις, παρά τις όποιες αντιρρήσεις είχε,

τότε, εκφράσει η ΑΠ, ζητώντας πιο αριστερές δεσμεύσεις; Το πρόβλημα αυτό αναδεικνύεται, όταν οι σ. της ΑΝΑΣΑ φτάνουν στην υποχρέωση να διατυπώσουν μια γενική εκτίμηση για τα θέματα της δημοκρατικής λειτουργίας και της πολιτικής συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ: «(σσ: τα αίτια θα πρέπει να αναζητηθούν) στη δυσκολία να εκφωνηθεί μια απλή, συνεκτική και, κυρίως, ενιαία πολιτική μπροστά στο πολύ πραγματικό ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης της Αριστεράς». Αυτή η «δυσκολία» δεν είναι μόνο αντικειμενική. Αντανακλά διαφορετικές κοινωνικοπολιτικές πιέσεις πάνω στην ηγεσία και στα κεντρικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Το στοίχημα για το αν ο ενωτικός φορέας της ριζοσπαστικής Αριστεράς θα παραμείνει πιστός στις βασικές δεσμεύσεις απέναντι στα μέλη του, αλλά και στις κοινωνικές δυνάμεις που εναπόθεσαν σε αυτόν τις ελπίδες τους, είναι ανοιχτό, αλλά και δύσκολο. Και γύρω από αυτές τις δυσκολίες, στους μήνες που έρχονται, θα ανασυντεθούν, ξανά και ξανά, οι πλειοψηφίες και οι μειοψηφίες στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτή την προοπτική, πιστεύουμε, οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες της ΑΝΑΣΑ θα σταθούν στο πλαίσιο της υπεράσπισης της αριστερής ριζοσπαστικής πολιτικής και φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ.

8

• πολιτική

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 26 Φλεβάρη 2014

Ευρωεκλογές: Η Αριστερά να αντιπαρατεθεί σ

Βασικές θέσεις απέναντι στην ΕΕ του νεοφιλελευθερισ 1.

Του Αντώνη Νταβανέλλου

Από την εποχή της δεκαετίας του 1980 (όταν μεγάλο τμήμα των εργαζομένων στο Νότο της Ευρώπης, και ειδικά στην Ελλάδα, ήλπιζε ότι η συμμετοχή στην ΕΕ θα οδηγούσε σε μια διαρκή ευημερία), ή της δεκαετίας του 1990 (όταν μεγάλο τμήμα των εργαζομένων στην Ανατολική Ευρώπη ήλπιζε ότι η συμμετοχή στην ΕΕ θα οδηγούσε σε ευημερία και σε δημοκρατία), έχει κυλήσει πολύ νερό κάτω από τις γέφυρες… Στην περίοδο της διεθνούς κρίσης του καπιταλισμού, η ΕΕ έχει αποδειχθεί ως ένα «Γενικό Επιτελείο» των αρχουσών τάξεων των χωρών μελών της, ως ένα συντονιστικό κέντρο επιβολής της βάρβαρης και διαρκούς λιτότητας, που εξαφανίζει τα βασικά εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με τους μεγάλους κοινωνικούς αγώνες και την Αριστερά στον 20ό αιώνα. Αυτό έχει ως συνέπεια ένα κύμα εργατικής και λαϊκής οργής που στρέφεται –δικαίως– κατά των κυβερνήσεων και των κυρίαρχων τάξεων σε κάθε χώρα, αλλά –επίσης δικαίως– και κατά της πολιτικής, κατά των συνθηκών και των συμβόλων, κατά της ίδιας της ΕΕ, που αναγνωρίζεται (επιτέλους!) από πλατιές εργατικές και λαϊκές μάζες ως η Ευρώπη των τραπεζιτών και των βιομηχάνων και όχι ως η Ευρώπη των λαών. Το κύμα αυτό, στις χώρες του Βορρά, παίρνει, για την ώρα, τη μορφή του «ευρωσκεπτικισμού» (σε σύγχυση με συντηρητικά ή και ακροδεξιά πολιτικά ρεύματα). Όμως στην Ελλάδα, και γενικότερα στο Νότο, η εργατική-λαϊκή αντίθεση στην πολιτική της ΕΕ έρχεται κυρίως

από τα αριστερά, αποδεικνύοντας ότι είναι εφικτή η (κατά τη γνώμη μας αναγκαία) σύνδεση της αντικαπιταλιστικής στρατηγικής με τη συστηματική αντίσταση στην ΕΕ του νεοφιλελευθερισμού.

2.

Η ευθυγράμμιση όλων των κυρίαρχων τάξεων, των κυβερνήσεων και του καθεστωτικού πολιτικού δυναμικού με το σύνολο των ευρωπαϊκών συνθηκών (Μάαστριχτ, Λισαβόνα κ.ο.κ.), με την ιερότητα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και με την προετοιμασία του ευρωπαϊκού υπερμνημονίου (της θεσμοποιημένης διαρκούς λιτότητας που προβλέπει σε ευρωπαϊκή κλίμακα τη μνημονιακή βαρβαρότητα που επιβλήθηκε στην Ελλάδα και γενικότερα στο Νότο…) αποδεικνύουν πόσο ουτοπική είναι η στρατηγική της μεταρρύθμισης, της «επανίδρυσης», της ΕΕ. Αυτό γίνεται πιο φανερό μέσα από το μεγάλο πρόβλημα δημοκρατίας που έχει πλέον αναδειχθεί. Οι ευρωπαϊκοί «θεσμοί» έχουν γίνει κυριολεκτικά απροσπέλαστοι για τη θέληση της κοινωνικής πλειοψηφίας, δηλαδή των εργαζομένων. Η πολιτική πάλη, σε συνδυασμό με το δικαίωμα της ψήφου, δίνει τη δυνατότητα πίεσης για φιλολαϊκές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις σε κάθε χώρα-μέλος. Όμως η πίεση αυτή δεν μπορεί να φτάσει στην Κομισιόν ή στην ΕΚΤ που, στο μεταξύ, έχουν αποκτήσει το δικαίωμα ελέγχου και έγκρισης ή απόρριψης του προϋπολογισμού των χωρών-μελών. Στις σημερινές συνθήκες είναι πιο πιθανό να καταρρεύσει η ΕΕ από τους υπαρκτούς εσωτερικούς ανταγωνισμούς και τα αδιέξοδα μέσα στην κρίση, παρά να υλοποιηθεί η

στρατηγική της αυτομεταρρύθμισης, ή μετεξέλιξης, ή «επανίδρυσης» της ΕΕ, όπως την υποστηρίζει π.χ. το ΚΚ Γαλλίας και η πλειοψηφία του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς.

3.

Στα ιδρυτικά κείμενα του ΣΥΡΙΖΑ, η ΕΕ αντιμετωπιζόταν ως «πεδίο ταξικής πάλης», σε παραλληλισμό με το πώς αντιμετωπίζει η Αριστερά την κυβέρνηση ή το πολιτικό σύστημα σε κάθε χώρα. Η θέση αυτή, αν και ριζοσπαστικότερη από τις μεταρρυθμιστικές ουτοπίες περί επανίδρυσης της ΕΕ, έχει ήδη ξεπεραστεί. Η εμπειρία της Κύπρου απέδειξε ότι, αν η Αριστερά ως πολιτικό ρεύμα, ή πολύ περισσότερο ως κυβέρνηση, επιχειρήσει να προστατέψει τους εργαζόμενους και το λαό από την επιβολή μιας μνημονιακής «ρύθμισης», τότε θα πρέπει να σπάσει την πειθαρχία, να ανατρέψει τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Ως μαρξιστές είμαστε υπέρ του συνθήματος για την Ευρώπη των εργαζομένων, για την Ευρώπη της ειρήνης και της συνεργασίας, για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης. Όμως σήμερα μας είναι σαφές ότι μια τέτοια ιστορική προοπτική περνάει κυρίως μέσα από τη σύγκρουση για την ανατροπή της υπαρκτής ΕΕ, παρά μέσα από τις ανύπαρκτες δυνατότητες μετεξέλιξης-επανίδρυσης της ΕΕ. Και βλέποντας έτσι τη διεθνοποίηση, οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ότι η «Ευρώπη» των εργαζομένων οφείλει να είναι ανοιχτή και προς τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ και προς την Τουρκία και προς την άλλη όχθη της Μεσογείου, προς τις χώρες των αραβικών εξεγέρσεων.

4.

Η στάση της Αριστεράς απέναντι στο ευρώ δεν μπορεί να καθοριστεί από «στεγνά» οικονομικά κριτήρια. Οφείλει να συμπεριλάβει τα πολιτικά διλήμματα, τα στρατηγικά προβλήματα μέσα στην ταξική πάλη. Η προωθημένη κοινωνική αντίσταση στην Ελλάδα έχει ανοίξει την προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Αυτή η πολιτική προοπτική στηρίζεται πάνω στη δέσμευση για ανατροπή των μνημονίων και όλων των συνοδευτικών μέτρων λιτότητας που επέβαλε η κυρίαρχη τάξη και οι δανειστές στην περίοδο της κρίσης. Αν η Αριστερά –και συγκεκριμένα ο ΣΥΡΙΖΑ– δεν τηρήσει αυτή τη δέσμευση, η κυβέρνηση της Αριστεράς θα είναι καταδικασμένη: είτε με τη μορφή της σύντομης ανατροπής από δεξιά, είτε με τη μορφή του εκφυλισμού σε μια σοσιαλφιλελεύθερη πολιτική. Αυτό σημαίνει ότι η δέσμευση για ανατροπή των μνημονίων θα πρέπει να υπηρετηθεί «με κάθε αναγκαίο μέσο». Και στα πιθανά «αναγκαία μέσα», ειδικά μετά την εμπειρία της Κύπρου, θα πρέπει να συμπεριλαμβάνεται η ρήξη με την Ευρωζώνη και η έξοδος από το ευρώ. Όχι, κατ’ ανάγκη, ως πρώτη επιλογή της κυβέρνησης της Αριστεράς, αλλά αναγκαστικά ως επιλογή που δεν μπορεί να αποκλειστεί από το φάσμα των απαντήσεων στους δανειστές και στις αγορές. Αυτή η πολιτική απέναντι στο νόμισμα είναι μια πολιτική που δεν ξεκινά από το νόμισμα, αλλά από την αποφασιστικότητα να ανατρέψουμε τη λιτότητα.

5.

Ως μαρξιστές κατανοούμε ότι, αν οι κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις εγκλωβιστούν

στα όρια του καπιταλισμού, τότε η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες. Η πολιτική μας δεν έχει τίποτα κοινό με τον προστατευτισμό και τον (οικονομικό) εθνικισμό. Δεν αναζητούμε διέξοδο από την κρίση για τον ελληνικό καπιταλισμό, π.χ. μέσω της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών επιχειρήσεων από μια διαρκή υποτίμηση του «εθνικού» νομίσματος. Αντίθετα αναζητούμε πολιτική ανατροπής της λιτότητας και υπέρβασης του καπιταλισμού.

6.

Όμως, ένας τέτοιος εγκλωβισμός στα όρια του καπιταλισμού δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μοιραίος. Εξάλλου οι προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει, αντικειμενικά, μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα είναι πολύ πιο γενικευμένες: διαγραφή του χρέους (ή του μεγαλύτερου μέρους του), εθνικοποίηση των τραπεζών, επανακρατικοποίηση των ιδιωτικοποιημένων μεγάλων δημόσιων επιχειρήσεων και υπηρεσιών, κατάργηση ελευθεριών του κεφαλαίου, αντιστροφή της ελαστικοποίησης στις εργασιακές σχέσεις κλπ. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς, που μένει πιστή στη δέσμευση για πάλη ενάντια στη λιτότητα, δεν μπορεί παρά να ανοίγει μια μεταβατική περίοδο προς τη γενικότερη εργατική νίκη, προς τη σοσιαλιστική απελευθέρωση.

7.

Σε αυτό το γενικότερο πλαίσιο πρέπει να εντάσσεται η θέση μας για το νόμισμα.

Θέση που, εξάλλου, δεν θα κριθεί αυστηρά από τις αντοχές του κινήματος και της Αριστεράς σε μια μόνο χώρα. Γιατί στη σημερινή Ευρώπη μια εργατική-αριστερή νίκη θα πυροδοτήσει πιθανότατα φαινόμενο ντόμινο,

πολιτική •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 26 Φλεβάρη 2014

9

στο ευρωπαϊκό υπερ-μνημόνιο

ρο στο Ολόκλη t.gr Rprojec

Το νέο ευρωπαϊκό υπερ-μνημόνιο

Του Πάνου Κοσμά

Τ

σμού φαινόμενα εξάπλωσης των αλλαγών και σε άλλες χώρες. Και αντίστροφα, θα είναι υποχρέωση της κυβέρνησης της Αριστεράς, πριν από κάθε δραματικό μέτρο, να κάνει έκκληση αλληλεγγύης προς όλους τους εργαζόμενους και την Αριστερά στην Ευρώπη και να διαθέτει τις απαραίτητες δυνάμεις για να οργανώσει και να υποστηρίξει πολιτικά τις διεθνείς αντιδράσεις απέναντι σε κάθε σχέδιο στραγγαλισμού της πρώτης, σοβαρής, απόπειρας ανατροπής της λιτότητας. Και έχουμε κάθε λόγο να είμαστε αισιόδοξοι για την ανταπόκριση σε ένα τέτοιο κάλεσμα: γιατί η κατάσταση στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στη Γαλλία, μπορεί πλέον να παρομοιαστεί με τον «ξερό κάμπο», όπου μια σπίθα μπορεί να ανάψει τη μεγάλη φωτιά. Στην Ευρώπη-φυλακή λιτότητας, δεν έχει σημασία να προβλέψουμε το ποια χώρα θα αποδειχθεί ο «αδύναμος κρίκος». Σημασία έχει να βρεθεί στην πράξη ο πρώτος που θα ανοίξει την πόρτα της φυλακής…

8.

Εκατό χρόνια μετά το 1914, έναν αιώνα μετά το πρώτο μεγάλο σφαγείο, κατανοούμε τις προσπάθειές μας ως συνέχεια των ρευμάτων που πάλεψαν να δώσουν διεθνιστική-αντικαπιταλιστική-σοσιαλιστική απάντηση στις εξελίξεις στην Ευρώπη και παγκόσμια. Όπως ο Τρότσκι, πιστεύουμε ότι «η επανάσταση αρχίζει στην εθνική αρένα – αναπτύσσεται στη διεθνή – και ολοκληρώνεται σε παγκόσμιο επίπεδο». Στη βάση αυτής της παράδοσης, υποστηρίζουμε ότι η Αριστερά, μέσα στην πιο βαθιά κρίση του καπιταλισμού από το 1929, οφείλει να μη διστάσει, να υιοθετήσει την πιο ριζοσπαστική στάση στα διλήμματα που αντιμετωπίζει στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και σε ευρωπαϊκή κλίμακα.

ο νέο ευρωπαϊκό υπερ-μνημόνιο (η νέα δομή της ΟΝΕ) αναδύθηκε μέσα στην κρίση, αρχίζοντας από το 2010 και με επιταχυνόμενους ρυθμούς στα επόμενα χρόνια μέχρι σήμερα. Αποτελεί εξειδίκευση και προσαρμογή μέσα στην κρίση της πανευρωπαϊκής λιτότητας, με πιο βαριά δοσολογία και θωρακισμένης με σκληρούς τιμωρητικούς μηχανισμούς. Τα βάθρα του είναι 4: Τα μνημόνια στις επιμέρους χώρες, η ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση και το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, το νέο Δημοσιονομικό Σύμφωνο και το νέο πλαίσιο της ευρωπαϊκής τραπεζικής «ενοποίησης» και εποπτείας. Τα βασικά νέα στοιχεία που προκύπτουν στο πλαίσιο αυτό, είναι τα εξής: 1. Προληπτικός έλεγχος των προϋπολογισμών όλων των χωρών-μελών και τετραετή Προγράμματα Σταθερότητας και Ανάπτυξης: Κάθε χώρα-μέλος οφείλει πλέον να καταθέτει κάθε άνοιξη στην Κομισιόν το προσχέδιο του προϋπολογισμού της για τον επόμενο χρόνο. Η Κομισιόν θα τον ελέγχει προληπτικά και θα δίνει οδηγίες για την τελική του κατάρτιση, ώστε όταν κατατεθεί στο αντίστοιχο εθνικό κοινοβούλιο να είναι διορθωμένος από τις Βρυξέλλες. Με λίγα λόγια, στον εκ των υστέρων έλεγχο των μακρο-οικονομικών αποκλίσεων (σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές νόρμες), προστίθεται ο προληπτικός έλεγχος των προϋπολογισμών.

2. Η επέκταση και αυστηροποίηση του ελέγχου των μακροοικονομικών ανισορροπιών των χωρών-μελών, με βάση το αυστηροποιημένο πλαίσιο του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης: Στους παλιούς γνωστούς δείκτες (έλλειμμα κάτω από 3% του ΑΕΠ και κρατικό χρέος μέχρι 60% του ΑΕΠ) προστίθενται τώρα μια σειρά νέοι δείκτες: ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (-4 έως +6% του ΑΕΠ), καθαρή επενδυτική θέση (έως 35% του ΑΕΠ), Μοναδιαίο κόστος εργασίας (έως +9%), τιμές ακινήτων (έωψς +6%), πιστώσεις προς τον ιδιωτικό τομέα (έως +15%), Χρέος ιδιωτικού τομέα (έως 160% του ΑΕΠ), παθητικό χρηματοπιστωτικού τομέα (έως +16,5%), μερίδιο εξαγωγών (έως -6%), ανεργία (έως +10%). Δεν μιλάμε πλέον για δύο βασικούς δημοσιονομικούς δείκτες (έλλειμμα, χρέος) που θεωρητικά επιτρέπουν την άσκηση διαφορετικών πολιτικών για την επίτευξή

τους, αλλά για ένα συνολικό και αναλυτικό οικονομικό υπόδειγμα, ένα "καλούπι" στο οποίο πρέπει να χωρέσουν όλες οι οικονομίες! Εδώ ο "χασάπης" του νεοφιλελευθερισμού φόρεσε τη στολή για "σατανιστικές" μαγγανείες! Πρόκειται για τόσο "στενό κορσέ", ώστε είναι πλέον παντελώς αδύνατο να φανταστεί κανείς ότι ένα άλλο υπόδειγμα (ανατροπής της λιτότητας - για να μη μιλήσουμε για σοσιαλισμό) να ευδοκιμεί σε αυτό το πλαίσιο!

3. Χρέος, έλλειμμα: Προβλέπεται ότι οι προϋπολογισμοί των κρατών-μελών πρέπει να είναι πλεονασματικοί ή ισοσκελισμένοι. Ορίζεται ανώτατο πλαφόν για το διαρθρωτικό έλλειμμα το 0,5% του ΑΕΠ! Όσον αφορά το χρέος, κάθε κράτος-μέλος πρέπει να μειώνει το χρέος του που υπερβαίνει το το όριο του 60% του ΑΕΠ κατά 5% ετησίως! Οι παραπάνω αλλαγές θα πρέπει να ενταχτούν στην εθνική νομοθεσία των χωρών-μελών και κατά προτίμηση στο Σύνταγμα! Μπροστά σε αυτές τις νέες ρυθμίσεις, τα παλιά ανώτατα όρια του Μάαστριχτ (έλλειμμα 3% του ΑΕΠ και χρέος 60% του ΑΕΠ) μοιάζουν με "χάδια"...

4. Ενισχυμένη εποπτεία: Για τα κράτη-μέλη που βρίσκονται σε καθεστώς μνημονίου ή αντιμετωπίζουν δυσκολίες αναφορικά με τη χρηματο-οικονομική σταθερότητα που μπορούν να επηρεάσουν δυσμενώς τα άλλα κράτη-μέλη ή την Ε.Ε. σαν σύνολο, επιβάλλεται καθεστώς "ενισχυμένης εποπτείας". Στο πλαίσιο αυτό: -Η Κομισιόν, η ΕΚΤ ή και το ΔΝΤ (εάν ζητηθεί από τα ευρωπαϊκά όργανα η συνδρομή του) αποστέλλουν κλιμάκια για τριμηνιαίες επιθεωρήσεις. Θεσμοθετείται επίσης η αποστολή τεχνικής βοήθειας με τη μορφή "task force".

-Τα μέτρα που κάθε κράτοςμέλος οφείλει να πάρει για τη διόρθωση των μακρο-οικονομικών ανισορροπιών αποτυπώνονται σε πολυετές Πρόγραμμα Μακρο-οικονομικής Προσαρμογής το οποίο εγκρίνεται από την Κομισιόν και το Συμβούλιο.

-Το καθεστώς της "ενισχυμένης εποπτείας" διατηρείται για τη χώρα μέχρι να αποπληρώσει το 75% της βοήθειας που έχει λάβει. Με λίγα λόγια, με τη μορφή της «ενισχυμένης εποπτείας", τα μνημόνια ενσωματώνονται στο ευρωπαϊκό πλαίσιο.

5. Δάνεια ESM (Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας):

Ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM) έχει μόνιμο χαρακτήρα και αποτελεί μετεξέλιξη του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF), που είχε προσωρινό χαρακτήρα. Με απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του 2011: - Θεσπίζεται ως ο μοναδικός μόνιμος μηχανισμός στην ΟΝΕ που έχει την αποκλειστική ευθύνη να παρέχει ρευστότητα στα κράτημέλη που αντιμετωπίζουν δυσκολίες (είτε αυτές αφορούν τα δημοσιονομικά είτε τις τράπεζες).

- Μπορεί να παρεμβαίνει τόσο στην πρωτογενή όσο και στη δευτερογενή αγορά ομολόγων και παρέχει δάνεια σε χώρες που δεν μπορούν να δανειστούν από τις αγορές ή για την ανακεφαλαίωση τραπεζών.

- Σε περίπτωση δανείων για ανακεφαλαίωση τραπεζών, τα δανειακά κεφάλαια δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για άλλο σκοπό.

- Ο ρόλος του ως πιστωτή προσομοιάζει με αυτόν του ΔΝΤ: έχει καθεστώς πιστωτή υψηλής εξασφάλισης (πιστωτής πρώτης προαίρεσης) και τα στελέχη του απολαμβάνουν ασυλία από δικαστικές έρευνες! Με λίγα λόγια, η Ευρωζώνη και η Ε.Ε. έχουν το δικό τους ΔΝΤ!

6. Τραπεζική "ενοποίηση" και εποπτεία: Η διαδικασία της τραπεζικής ενοποίησης και εποπτείας βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο. Κεντρικός της πυλώνας είναι η τραπεζική "εκκαθάριση", δηλαδή η οργανωμένη πτώχευση ή ανακεφαλαίωση τραπεζών χωρίς να επιβαρυνθεί ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM), δηλαδή τα κράτη-πιστωτές. Ενώ λοιπόν ο ESM έχει "προικισθεί" με τη δικαιοδοσία να χρηματοδοτεί ανακεφαλαιώσεις τραπεζών, με την τραπεζική εκκαθάριση (που είναι ο δεύτερος πυλώνας της τραπεζικής "ενοποίησης" αλλά στην πραγματικότητα η απόλυτη προϋπόθεσή της), απαλλάσσεται τέτοιων βαρών, αφού το Eurogroup της 19ης Δεκεμβρίου 2013 αποφάσισε ότι σε περίπτωση ανακεφαλάιωσης ή πτώχευσης τραπεζών τα βάρη θα επωμιστούν κατά σειρά οι ιδιώτες μέτοχοι των τραπεζών, οι ομολογιούχοι και οι καταθέτες τους - το γνωστό "bail-in". Στο πλαίσιο του δεύτερου αυτού πυλώνα της τραπεζικής ενοποίησης θα σχηματιστεί ειδικό Ταμείο, το οποίο θα χρηματοδοτηθεί σταδιακά από τις τράπεζες και θασ συμβάλλει στα κόστη ανακεφαλαίωσης τραπεζών που αντιμετωπίζουν κρίση. Το Ταμείο αυτό θα αρχίσει να λειτουργεί σταδιακά από το 2016

αλλά θα είναι πλήρως επιχειρησιακό σε μία δεκαετία.

7. Ποινές για τα "απείθαρχα" κράτη-μέλη: Στο θεσμικό πλαίσιο της ΟΝΕ και της Ε.Ε. εντάσσεται πλέον ένα συστηματικό ποινολόγιο για τα "απείθαρχα" κράτη-μέλη, στο πλαίσιο του οποίου οι ποινές επιβάλλονται ταχύτατα και με σχεδόν αυτοματοποιημένη διαδικασία. Το ποινολόγιο αυτό κλιμακώνεται ως εξής: -Για μη ανάληψη δράσης από το κράτος-μέλος για τη διόρθωση των αποκλίσεων στο Πρόγραμμα Σταθερότητας, επιβάλλεται η τοκοφόρος κατάθεση (δηλαδή δέσμευση ποσού) ίση με το 0,2% του ΑΕΠ.

-Εάν έχει διαπιστωθεί υπερβολικό έλλειμμα και ταυτόχρονα το κράτος-μέλος παραβιάζει τις υποχρεώσεις δημοσιονομικής προσαρμογής του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης, τότε επιβάλλεται από το Συμβούλιο εντός 20 ημερών άτοκη κατάθεση ίση με το 0,2% του ΑΕΠ.

-Εάν το κράτος-μέλος εξακολουθεί να μη λαμβάνει μέτρα, τότε το Συμβούλιο επιβάλλει εντός 20 ημερών πρόστιμο ίσο με το 0,2% του ΑΕΠ.

-Σε περαιτέρω μη συμμόρφωση του κράτους-μέλους, επιβάλλεται πρόστιμο 0,2% του ΑΕΠ συν τη διαφορά του ελλείμματος του κράτους-μέλους με το 3% του ΑΕΠ. Ταυτόχρονα, παγώνει ο δανεισμός από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και Ανάπτυξης (ΕΤΕπ).

-Στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού Πολυετούς Δημοσιονομικού Πλαισίου 2014-2020 (κοινοτικό πλαίσιο στήριξης γι' αυτή την επταετία), που είναι στην πορεία έγκρισής του από το Ευρωκοινοβούλιο, προβλέπεται μέχρι και η πλήρης αναστολή χρηματοδοτήσεων προς το απείθαρχο κράτος-μέλος.Συγκεκριμένα, προβλέπεται η αναστολή μέρους ή του συνόλου των δεσμεύσεων και πληρωμών (σ.σ. δηλαδή των κοινοτικών χρηματοδοτήσεων) εάν ένα κράτος-μέλος «δεν έχει αναλάβει επαρκή δράση στο πλαίσιο: α) ειδικών μέτρων που απευθύνονται ρος τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης δυνάμει του άρθρου 136.1, β) της διαδικασίας υπερβολικού ελλείμματος, γ) της διαδικασίας μακρο-οικονομικών ανισορροπιών, δ) του προγράμματος στο πλαίσιο διευκόλυνσης για το μεσοπρόθεσμο ισοζύγιο πληρωμών, ε) του προγράμνματος στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Χρηματο-οικονομικής Σταθεροποίησης (σ.σ. EFSF), στ) της χρηματοδοτικής συνδρομής στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού ΜΗχανισμού Σταθερότητας (σ.σ. ESM)».

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

10

26 Φλεβάρη 2014

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει για:

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμό Ο καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δράση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

......................................... ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ Ανοιχτή σύσκεψη- συνέλευση φορέων και κατοίκων στο Αιγάλεω την Τετάρτη 26/2, στις 19.00, στην αίθουσα του Δ.Σ. του Δήμου Αιγάλεω. Καλούν: Β΄ ΕΛΜΕ Δυτ. Αττικής, Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Αιγάλεω, Ένωση Γονέων Αιγάλεω, Σύλλογος Εργαζομένων Δήμου Αιγάλεω, Σωματείο Εργαζομένων ΨΝΑ Δαφνί, ΚΕΕΡΦΑ, Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό»), ΚΑΠΑ, Δημοτική Παράταξη «ΑΝΑΠΛΑΣΗ», Δημοτική Παράταξη «ΡΗΓΜΑ ΣΤΑ ΔΥΤΙΚΑ»

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμό σε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα»

Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόμα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλισμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Εκδηλώσεις της «Κίνησης Απελάστε το Ρατσισμό», για την 21 Μάρτη (Παγκόσμια μέρα κατά του Ρατσισμού), την Παρασκευή 28/2, στις 19.00. Αθήνα: Προβολή, συζήτηση

Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού, ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμένους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμήματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μαζικούς αγώνες.

Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 •ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 •ΑΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 •ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 •ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 69481002186972036692 •ΝΟΤΙΑ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 •ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 •ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: 6972814199 •ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: 6973235894•ΔΥΤΙΚΗ • •ΚΡΗΤΗ: 6976332197 •ΚΥΚΛΑΔΕΣ: 6945077461 •ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

RedMarks, στο 7ο Διαμέρισμα της Αθήνας, το Σάββατο 8/3, στις 19.00. Θα ακολουθήσει γλέντι με φαγητό και ποτό.

Αιγαλεω: Εκδήλωση - Συζήτηση στο Σύλλογο Δασκάλων Αιγάλεω (Ρήγα Φεραίου 20): ΦτώχειαΑνεργία-Διάλυση Υγείας. Ποιος φταίει; Οι μετανάστες ή οι τραπεζίτες;

Με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας, οι Ο.Μ. ΣΥΡΙΖΑ Γλυφάδας, Αργυρούπολης, Ελληνικού & Αλίμου, στις 9 Μάρτη και ώρα 18.30, στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ Αργυρούπολης (Κύπρου & Πολεμιστών), διοργανώνουν εκδήλωση με ομιλήτρια την Κατερίνα Παρδάλη (γραμματεία του Τμήματος Φεμινιστικής Πολιτικής & Φύλου του ΣΥΡΙΖΑ). Παρέμβαση από την Ελένη Μπελιά (υποψήφια δήμαρχος με το «ΑΝΩ-ΚΑΤΩ στο ΚΑΛΑΜΑΚΙ») και χαιρετισμούς από βουλευτίνες του ΣΥΡΙΖΑ, συνδικαλίστριες κ.λπ. Θα ακολουθήσει αφιέρωμα στο πολιτικό τραγούδι, με τους: Φύλλη Γεωργιάδου (τραγούδι), Δημήτρης Καρούσος (τραγούδικιθάρα), Δημήτρης Κλαυδιανός (κιθάρα) και Νατάσσα Γεωργιάδου (βιολί).

Εκδήλωση για τη Δημόσια Υγεία στη Βούλα, την Πέμπτη 6/3, στις 18.00, στο αμφιθέατρο του Ασκληπείου Βούλας. Καλούν: Σωμ. Εργαζομένων Γ.Ν. «Ασκληπιείο Βούλας», ΕΛΜΕ Ν. Αθήνας, Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. Γλυφάδας Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης, ΣΕΥΠ-ΕΟΠΥΥ Αττικής, Σωμ. Εργαζομένων στο παράρτημα ΑΜΕΑ Αν. Αθήνας, ΜΚΙΕ, Πανελλήνια Ένωση Συνταξιούχων Εκπαιδευτικών, Σύλλογος παιδιών (πρών ΠΙΚΠΑ Βούλας) και Δομών αυτόνομης διαβίωσης, Αυτοδιαχειριζόμενο Camping Βούλας, Επιτροπή Κατοίκων Γλυφάδας ενάντια στα Μνημόνια και τις αντιλαϊκές πολιτικές, Δίκτυο Προστασίας Σαρωνικού, Εναλλ. Δράση. Εκδήλωση-συζήτηση με θέμα «Δικαιώματα των γυναικών, κρίση και Αριστερά» διοργανώνει το Rproject.gr και οι εκδόσεις

Θα μας βρείτε στις Οργανώσεις Μελών του ΣΥΡΙΖΑ

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπηλία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουμε το σύνθημα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωμένοι.

Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.

στον Πολυχώρο της Ανοικτής Πόλης (Μέγαρο Ερμής - Πανεπιστημίου 56, Εμμ. Μπενάκη 9 & Γαμβέτα 1, 1ος όροφος)

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6977275054 Πλατεία Βικτωρίας 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6974018716 Παγκράτι 6973344350 Γκύζη 6973005569 Αμπελόκηποι 6943043309 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. Φιλαδέλφεια 6976394520 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια 6948429227 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: 1ο Δημοτικό Διαμέρισμα Περιστερίου 6984516774 2ο Δημοτικό Διαμέρισμα Περιστερίου 6932045320 3ο Δημοτικό Διαμέρισμα Περιστερίου 6982164101 Άγιοι Ανάργυροι 6998466952 Αιγάλεω 6986294964 Χαϊδάρι 6945542335 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747

Ζωγράφου 6937271330 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6945754555 Άλιμος 6932566460 Καλλιθέα 6972256055 Ν. Σμύρνη 6972098143 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948418381 Κορυδαλλός 6948100218 Κερατσίνι 6975847329 Σαλαμίνα 6973376378 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγμένη 6948o00171 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κέντρο 6976579448 5ο Δημοτικό Διαμέρισμα 6941457878 Νεάπολης-Συκεών 6942552216 Δέλτα (Σίνδος) 6946535858 Χαλκηδόνα (Κουφάλια) 6984419742 ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα (Κέντρο) 6982605384 Παραλία Πάτρας 6974977186

Αγ. Σοφία-Αγυιά 6943968839 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Αγρίνιο 6974473540 Σύρος 6945077461 Νάξος 6947619631 ΠΕΛΟΠΟΝΗΣΣΟΣ: Καλαμάτα 6936018810 ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ: Κορώνη 6932422501 ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκομείο «Γεννηματάς» ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: 6977072458 Λοκρίδα (Αταλάντη) Νοσοκομείο «Αλεξάνδρα» 6977096663 6946950764 Λιβαδειά 6977684563 Ασκληπιείο 6936604279 Φωκίδα (Άμφισσα-Ιτέα) Νοσοκομείο Νίκαιας 6973607585 6972910336 Λαμία 6973344352 Ψ.Ν.Α. 6944417885 ΗΠΕΙΡΟΣ: Νοσοκομείο «Σωτηρία» Ιωάννινα 6945704488 6984067690 Πρέβεζα 6932567576 Νοσοκομείο «Έλενα Βενιζέλου» 6909173945 ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: ΟΑΕΕ 6974701829 Κοζάνη 6982831776 ΥΠΑΑΤ 6945754555 Εορδαία (Πτολεμαΐδα) Εκπαιδευτικοί Νότιας 6972814199 Αθήνας 6973223771 Φλώρινα 6944548787 ΧρηματοπιστωτικόςΘΡΑΚΗ: «Ενοικιαζόμενοι» ΕΤΕ 6976855566 Κομοτηνή 6978032247 Αερομεταφορών 6982164101 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Λάρισα 6978991247 Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ ΚΡΗΤΗ: 6973972804 Ηράκλειο 6949895565 Νοσοκομείο «Γεννηματάς» Αγ. Ιωάννης Ηρακλείου 6977029532 6944916915 Εκπαιδευτικοί 6972167133 Ρέθυμνο 69799225065 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ», Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία • ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Αντώνης Νταβανέλλος • ΕΚΤΥΠΩΣΗ: ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε. • ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑ • Eπικοινωνία: τηλ: 210-3306286, e-mail: sidaxi@dea.org.gr , Fax: 210-3303566

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ: • Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/480017-65 της Εθνικής Τράπεζας.

ανάλυση • 11

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 26 Φλεβάρη 2014

Παγκόσμια μέρα για τα δικαιώματα των γυναικών

Καθημερινή μάχη ενάντια στη διπλή καταπίεση Της Κατερίνας Σεργίδου

Η

Όμως στα χρόνια του μνημονίου και της κρίσης γίνεται όλο και πιο δύσκολο να το ισχυριστεί κανείς αυτό. Όχι γιατί η κρίση δημιούργησε την καταπίεση των γυναικών, αυτή προϋπήρχε, αλλά γιατί την έκανε πιο ορατή, καθώς την ενέτεινε, αποδεικνύοντας ότι σε κάθε κρίση το σύστημα ξεκινάει χτυπώντας πάντα αυτούς που θεωρεί πιο ευάλωτους.

Δεν υπάρχει λόγος να παραθέσουμε νούμερα για να αποδείξουμε το πόσο η κρίση χτυπάει τη γυναίκα και μάλιστα περισσότερο από τον άντρα, αφού κυκλοφορούν αξιόλογες σχετικές έρευνες. Η καταπίεση και ο σεξισμός είναι ορατές με γυμνό μάτι, για όποιον θέλει να δει, σε κάθε οικογένεια. Η ανεργία των γυναικών έχει χτυπήσει κόκκινο, κάνοντας τις γυναίκες να χάνουν την οικονομικη τους ανεξαρτησία, ειδικά στους τομείς που ήταν κατεξοχήν γυναικείοι, όπως στην υγεία, την παιδεία, την καθαριότητα. Μια σειρά από γυναικείοι κλάδοι της τεχνικής εκπαίδευσης, όπως π.χ. η κομμωτική, αποσύρονται από τα τεχνικά λύκεια, κόβοντας ευκαιρίες από τα κορίτσια των πιο φτωχών στρωμάτων.

Κατάρρευση κοινωνικού κράτους Το βασικότερο όμως είναι ότι το κοινωνικό κράτος καταρρέει πάνω στις πλάτες των γυναικών. Η κατάρρευση της δημόσιας υγείας, και ιδιαίτερα της πρωτοβάθμιας, με το κλείσιμο των ΕΟΠΥΥ, το κλείσιμο των βρεφονηπιακών σταθμών, των δομών για εξαρτημένα άτομα και ψυχολογικά πάσχοντες, όλα αυτά φορτώνουν

8ης

Μάρτη Η 8 Μάρτη, Παγκόσμια Μέρα των Γυναικών, δεν είναι μια χαζοχαρούμενη εμπορική γιορτή, όπως μας την παρουσιάζουν. Ούτε είναι η μοναδική μέρα που θυμόμαστε τις γυναίκες. Η ιστορία της 8ης Μάρτη γράφτηκε το 1857 από τις εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, όταν πραγματοποίησαν μια μεγάλη διαδήλωση, ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, με δέκα ώρες και όχι δεκαέξι ώρες εργασία και ίσα μεροκάματα με τους άντρες.

άποψη ότι οι γυναίκες έχουν κατακτήσει την ισότητα και ότι δεν υφίστανται καταπίεση λόγω του φύλου τους δεν είναι καινούρια. Ειδικά κάθε 8 Μάρτη η συζήτηση αυτή φουντώνει, με αφιερώματα και ρεπορτάζ να «αποδεικνύουν» ότι ο κόσμος είναι γεμάτος από πετυχημένες γυναίκες σε θέσεις κλειδιά.

Και λέμε «θεωρεί», γιατί οι γυναίκες δεν είναι αντικειμενικά ευάλωτες από τη φύση τους, ούτε ήταν πάντα καταπιεσμένες. Για χιλιάδες χρόνια, στις προταξικές κοινωνίες οι γυναίκες είχαν εξίσου σημαντικούς ρόλους με τους άντρες, ενώ σε πολλές επικρατούσε καθεστώς μητριαρχίας. Παρ’ όλα αυτά εδώ και αιώνες αντιμετωπίζονται ως το αδύναμο φύλο, κατώτερες από τους άντρες, ως υπεύθυνες για την ανατροφή των παιδιών και τη συντήρηση του σπιτικού.

ς Η ιστορία τη

Η αστυνομία επιτέθηκε με βία στο πλήθος των γυναικών και η κινητοποίηση βάφτηκε στο αίμα. Όμως οι γυναίκες είχαν ήδη μπει στον αγώνα, οργανώνοντας τα πρώτα σωματεία γυναικών.

τις γυναίκες με καινούρια καθήκοντα, αφού θα πρέπει να φροντίζουν μόνες τους τα πιο αδύναμα μέλη της κοινωνίας, παραμελώντας τον εαυτό τους, την υγεία τους και την ίδια τους τη ζωή. Όσο για τη βία στο σπίτι, αυτή έχει πάρει τραγικές διαστάσεις, καθώς τα νούμερα αυξάνονται κατακόρυφα τα δύο τελευταία χρόνια. Η ανεργία του άντρα, η οργή και τα αδιέξοδα μεταφέρονται στο σπίτι, ξεσπώντας πάνω στις γυναίκες. Στο μεταξύ οι γυναίκες, πέρα από το εργασιακό ωράριο, το μαύρο, ανασφάλιστο και parttime μεροκάματο, δουλεύουν σκληρά και στο σπίτι, φροντίζοντας την οικογένεια, μαγειρεύοντας και καθαρίζοντας, φροντίζοντας ώστε όλοι να είναι ευχαριστημένοι, αγωνιώντας πολλές φορές να εξασφαλίσουν το μενού της ημέρας, αφού λεφτά δεν υπάρχουν. Αυτή η κατάσταση είναι που κάνει τη γυναίκα διπλά καταπιεσμένη και επίσης την εργασία της εξαιρετικά συμφέρουσα για το σύστημα. Όλα αυτά που θα έπρεπε να είναι υπόθεση του κράτους, δηλαδή η ανατροφή των παιδιών, η ψυχαγωγία της οικογένειας, γίνονται στην ιδιωτική σφάιρα του σπιτιού και στηρίζονται στην εθελοντική και απλήρωτη εργασία της γυναίκας. Κομμάτι της καταπίεσης των γυναικών είναι και ο σεξισμός, ο οποίος μάλιστα οργανώνεται απροκάλυπτα από το σύστημα. Η διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών, η πρακτική αδυναμία των γυναικών να πραγματοποιούν εκτρώσεις σε δημόσια νοσοκομεία δωρεάν, η αύξηση εκπομπών στην τηλεόραση που διαφημίζουν το γυναικείο σώμα, όλα αυτά είναι σημάδια συντηρητικοποίησης της κοινωνίας. Όμως δεν είναι μόνο η κρίση γένους θηλυκού. Η αντίσταση στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον πλανήτη έχει άρωμα γυναίκας.

Οι καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών, οι εργαζόμενες που τέθηκαν υπο καθεστώς εφεδρείας και απόλυσης στο δημόσιο τομέα, οι γυναίκες στις Σκουριές, οι γυναίκες που υπερασπίζονται το δικαίωμα στην έκτρωση στην Ισπανία, την Πορτογαλία και αλλού, οι γυναίκες ων αραβικών εξεγέρσεων, έχουν πολύ μεγαλύτερο κόστος όταν αγωνίζονται για να βγουν από το σπίτι, για να αφήσουν τα συζυγικά καθήκοντα, για να συγκρουστούν με την αστυνομία, για να αποκτήσουν φωνή, για να σπάσουν το φόβο.

Η Αριστερά Το γυναικείο ζήτημα είναι υποτιμημένο. Τα κόμματα της Αριστεράς συνήθως δημιουργούν γυναικεία τμήματα και θεματικές, εξασφαλίζου ν μια γυναικεία ποσόστωση στις εκλόγιμες θέσεις, οργανώνουν κάποιες εκδηλώσεις κάθε 8 Μάρτη και θεωρούν ότι έτσι έχουν καλύψει το θέμα. Όμως το γυναικείο ζήτημα δεν είναι δευτερεύον, πλάι στο οικολογικό ή τα άλλα δικαιώματα. Οι γυναίκες αποτελούν τη μισή εργατική τάξη του πλανήτη, επομένως η κατάστασή τους αφορά όλη την κοινωνία. Σε κάθε μεγάλη εξέγερση και επανάσταση οι γυναίκες ήταν στη πρώτη γραμμή. Τα πρώτα μέτρα που πήρε ο κόμμα των μπολσεβίκων, με το ξεκίνημα της επανάστασης του 1917 στη Ρωσία, αφορούσαν τις γυναίκες. Κοινοτικά μαγειρία και πλυντήρια, δικαίωμα στην έκτρωση και στο διαζύγιο, επιτροπές γυναικών κλπ. Είναι κρίσιμο στις διεκδικήσεις της Αριστεράς να έχουν προτεραιότητα τα δικαιώματα των γυναικών όχι μόνο σαν σημεία σε μια προκήρυξη (που και αυτά λείπουν), αλλά σαν ουσιαστική στήριξη των γυναικών που παλεύουν, όπως στην περίπτωση των καθαριστριών του Υπουργείου Οικονομικών.

Στο πρόγραμμα των πρώτων ημερών της κυβέρνησης της Αριστεράς θα πρέπει να περιλαμβάνονται σαφείς δεσμεύσεις που θα καλυτερεύουν τη θέση της γυναίκας. Επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων, κατάργηση του καθεστώτος εργολαβιών στη καθαριότητα και αλλού, δωρεάν βρεφονηπιακοί σταθμοί, απαγόρευση των απολύσεων λόγω μητρότητος, δυνατότητα δωρεάν εκτρώσεων στα δημόσια νοσοκομεία, μείωση του ορίου συνταξιοδότησης, ισότητα στους μισθούς και πολλά άλλα.

Δεσμεύσεις Η Αριστερά θα πρέπει να δώσει μάχη και με τις σεξιστικές αντιλήψεις ακόμα και μέσα στους κόλπους της, που εκφράζονται στις ανδροκρατούμενες αλυσίδες στις πορείες και τα σεξιστικά συνθήματα στα φοιτητικά αμφιθέατρα. Μια ματιά στις γυναίκες που συγκρούονταν με τις δυνάμεις καταστολής τους τελευταίους μήνες αρκεί για να αποδείξουμε ότι οι γυναίκες έχουν το σθένος να ξεπεράσουν πολύ πιο μεγάλα εμπόδια από τους άντρες, για να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Κυρίως όμως η Αριστερά θα πρέπει να παλέψει ώστε οι διεκδικήσεις των γυναικών να είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας και να μην καλλιεργεί τις θεωρίες που λένε ανοιχτά ότι το πρόβλημα των γυναικών είναι αποτέλεσμα της αντρικής κυριαρχίας. Οι γυναίκες και οι άντρες οφείλουν να παλέψουν μαζί ενάντια στους κοινούς καταπιεστές τους, τις κυβερνήσεις και το σύστημα της εκμετάλλευσης που στρέφει τον έναν απέναντι στον άλλο. Ο αγώνας για «ψωμί και τριαντάφυλλα», που ξεκίνησαν οι εργάτριες υφαντουργίας στο Λόρενς της Αμερικής το 1910, δεν έχει δικαιωθεί ακόμα.

Στη μνήμη αυτών των γυναικών και μετά από άλλη μια μεγαλειώδη και πολύ σκληρή απεργία που πραγματοποιήθηκε και πάλι από γυναίκες το 1910 στα υφαντουργία του Λόρενς, με βασικό σύνθημα «Θέλουμε ψωμί και τριαντάφυλλα», η γερμανίδα σοσιαλίστρια Κλάρα Τσέτκιν πρότεινε στη Δεύτερη Διεθνή Διάσκεψη Γυναικών να καθιερωθεί η 8 Μάρτη ως η Μέρα της Γυναίκας. Πρόκειται για τη νικηφόρα απεργία που έμεινε στην ιστορία σαν «η εξέγερση των 20.000», στην οποία πήραν μέρος πλάι στις γυναίκες και χιλιάδες άντρες εργάτες της υφαντουργίας. Μετά τη Ρώσικη Επανάσταση του 1917, με πρόταση της Αλεξάνδρας Κολοντάι, ο εορτασμός καθιερώθηκε και στη Ρωσία. Εκεί έγινε και ο πρώτος πραγματικός εορτασμός της Μέρας της Γυναίκας, αφού οι διαδηλώσεις των γυναικών σηματοδότησαν ουσιαστικά την επανάσταση του Φλεβάρη. Εκείνη τη μέρα, στις 8 του Mάρτη (23 Φλεβάρη με το παλιό ημερολόγιο), οι γυναίκες της Πετρούπολης κατέβηκαν σε απεργία στις βιοτεχνίες της κλωστοϋφαντουργίας, διεκδικώντας «ψωμί και ειρήνη» και βελτίωση της ζωής τους. Χρειάστηκε να περάσουν πολλές δεκαετίες, για να θεσμοθετηθεί επίσημα το 1977 από τον ΟΗΕ η 8 Μάρτη ως παγκόσμια μέρα των γυναικών. Παρόλα αυτά οι περισσότεροι νομίζουν ότι τότε ξεκίνησε ο εορτασμός. Όμως, αν δεν ήταν οι αγώνες των εργατριών, δεν θα υπήρχε η 8 Μάρτη. Από τότε η μέρα αυτή γιορτάζεται με πολλές γυναίκες στο δρόμο σε όλο τον πλανήτη. Στην Τεχεράνη στις 4 Μαρτίου 2007, η αστυνομία ξυλοφόρτωσε χιλιάδες άνδρες και γυναίκες που σχεδίαζαν συλλαλητήριο για τον εορτασμό της ημέρας. Οι δεκάδες γυναίκες που συνελήφθησαν, κρατήθηκαν για μέρες στην απομόνωση. Οι ακτιβίστριες Shadi Sadr και Mahbubeh Abbasgholizadeh αφέθηκαν ελεύθερες μετά από δεκαπέντε μέρες απεργία πείνας.

12

• διεθνή

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 26 Φλεβάρη 2014

Το υπόβαθρο της ανατροπής του Γιανουκόβιτς στην Ουκρανία

Αίμα για τα συμφέροντα ολιγαρχών και Δύσης Του Πέτρου Τσάγκαρη

Σ

το έδαφος της Ουκρανίας εξελίχθηκε και συνεχίζει να εξελίσσεται μια οξύτατη τριπλή σύγκρουση: Η κλασική ταξική αντιπαράθεση της άρχουσας τάξης με τη μεγάλη πλειονότητα του λαού, η σύγκρουση τμημάτων της άρχουσας τάξης μεταξύ τους, αλλά και η σύγκρουση των μεγάλων ιμπεριαλισμών του πλανήτη. Σε αυτές τις συνθήκες, η αριθμητική αδυναμία της Αριστεράς (ή, αν μιλάμε για το ΚΚ Ουκρανίας, η απραξία του και ακόμη χειρότερα η συμπαράταξή του με το ένα τμήμα της άρχουσας τάξης) άφησε το χώρο για να ενισχυθούν και να ηγεμονεύσουν οι εθνικιστικές και οι φασιστικές δυνάμεις, που βέβαια δέχθηκαν αμέριστη πολιτική βοήθεια τόσο από την ΕΕ όσο και από τις ΗΠΑ.

Βιομηχανία Η χώρα και το ουκρανικό έθνος προέκυψαν μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ πριν από 25 χρόνια. Στις νότιες και ανατολικές περιφέρειες (όπου ζουν κυρίως ρωσικοί και ρωσόφωνοι πληθυσμοί), υπάρχει η βαριά βιομηχανία: οι Ουκρανοί καπιταλιστές παράγουν χάλυβα, μηχανολογικό εξοπλισμό, αυτοκίνητα, τανκς και αεροσκάφη, ενώ υπάρχουν και πολλά ανθρακωρυχεία. Οι πιο μεγάλοι βιομηχανικοί όμιλοι της περιοχής, ο Ukrpodshipnik και ο Akhmetov υποστήριζαν μέχρι τώρα τον ανατραπέντα πρόεδρο Γιανουκόβιτς. Ο Ντμίτρο Φίρτας, μεγαλοκαπιταλιστής στη βιομηχανία του φυσικού αερίου, έχει επιχειρήσεις και στην Ελβετία. Δεν είχε πρόβλημα να υποστηρίζει και τον Γιανουκόβιτς και το δεξιό κόμμα της Μητέρας Πατρίδας. Ωστόσο η βιομηχανία αυτή (και οι θέσεις εργασίας) υπάρχει επειδή υπάρχει η δασμολογική προστασία από το εξωτερικό. Μια πιθανή συμφωνία με την ΕΕ (όπως αυτή από την οποία υπαναχώρησε ο Γιανουκόβιτς), δηλ. ένα άνοιγμα των συνόρων, θα είχε τρομακτικές επιπτώσεις για αυτό το τμήμα των καπιταλιστών. Όπως γράφει ο εξειδικευμένος δημοσιογράφος Ι. Σαμίρ στο Counterpunch, «οι Ουκρανοί ειδικοί υπολόγισαν ότι οι αναμενόμενες ζημίες από την είσοδο σε μια ένωση με την ΕΕ θα κυμαίνονταν μεταξύ 20 και 150 δισ. ευρώ». Στη βόρεια και δυτική Ουκρανία υπάρχουν κυρίως καπιταλιστές του αγροτικού τομέα. Πρόκειται για ολιγάρχες και όχι απλώς για μεγάλους αγρότες. Ο Όλεγκ Μπάχματιουκ, π.χ., αφού έκανε περιουσία λεηλατώντας την δημόσια εταιρία αερίου, τη Naftogaz Ukraine, έστησε μια

Για να μη φτάσεις να περιφρουρείς τα αγάλματα, είναι καλύτερα να περιφρουρείς τις ιδέες του Λένιν. τεράστια αγροτική επιχείρηση με εξαγωγές κυρίως προς την Κίνα και τη Δύση. Χαρακτηριστικό είναι το σύνθημά του: «Τα σιτηρά είναι για την Ουκρανία ό,τι είναι το πετρέλαιο για τη Σαουδική Αραβία». Λόγω της ραγδαίας αύξησης των δραστηριοτήτων της επιχείρησής του, της Ukrlandfarming, η Ουκρανία κοντεύει να ξεπεράσει τη Ρωσία και να ανέβει στην τρίτη θέση της λίστας με τους μεγαλύτερους εξαγωγείς σιτηρών στον κόσμο. Αγροτοβιομηχανικός κολοσσός είναι και το Privat Group που κατέχει 1,5 εκατ. στρέμματα (!) καλλιεργήσιμης γης. Και οι δύο επιχειρήσεις είναι υποστηρικτές του κόμματος Μητέρα Πατρίδα. Τόσο οι «δυτικοί» όσο και οι «ανατολικοί» καπιταλιστές συσσώρευαν τεράστιο πλούτο σε βάρος της μεγάλης μάζας του πληθυσμού. Ζουν σε απίστευτη χλιδή την ώρα που οι εργαζόμενοι ίσα που τα καταφέρνουν. Η κατάσταση αυτή μπορούσε να συνεχιστεί όσο οι μάζες ανέχονταν το ποσοστό της εκμετάλλευσης και όσο οι εξωτερικοί παράγοντες παρέμεναν σταθεροί. Ωστόσο αυτά άλλαξαν.

Χρέος Στα τέλη του 2013, η κυβέρνηση βρέθηκε μπροστά στο κλασικό πρόβλημα και άλλων κρατών: η χώρα βρέθηκε υπερχρεωμένη, καθώς, όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη, μεγάλες δυτικές τράπεζες χορηγούσαν αλόγιστα δάνεια (από τα οποία επωφελούνταν οι μεγαλοκαρχαρίες που προαναφέραμε). Η χρεοκοπία που ήταν ήδη προ των πυλών, ήταν αυτή που εξώθησε τον Γιανουκόβιτς στο να αναζητήσει βοήθεια από οποιονδήποτε. Η ΕΕ προσέφερε μια συμφωνία συνεργασίας και ο Γιανουκόβιτς υπέγραψε ελπίζοντας να λάβει το κολοσσιαίο δάνειο που θα απομάκρυνε τον κίνδυνο χρεοκοπίας.

Ωστόσο η ΕΕ παρείχε ψίχουλα, ενώ στο προσκήνιο βγήκε και η Ρωσία. Η τελευταία είναι ο κύριος αγοραστής των ουκρανικών προϊόντων τα οποία περνούν με πολύ χαμηλούς δασμούς από τα τυπικά σύνορα των δύο χωρών. Αν προχωρούσε η συμφωνία με την ΕΕ, τα ευρωπαϊκά προϊόντα θα πλημμύριζαν τη ρωσική αγορά μέσω της Ουκρανίας. Ο Πούτιν απείλησε την ουκρανική κυβέρνηση ότι αν υπογράψει, τότε οι ρωσικοί δασμοί θα αυξάνονταν κατακόρυφα, πράγμα που θα οδηγούσε στην ανεργία 400.000 Ουκρανούς (λόγω των λουκέτων που έμπαιναν στις ουκρανικές επιχειρήσεις επειδή δεν θα μπορούσαν να πουλήσουν πια σε ανταγωνιστικές τιμές στη Ρωσία). Ταυτόχρονα η Ρωσία προσέφερε και το καρότο παρέχοντας δάνειο 15 δισ. ευρώ. Γι’ αυτούς τους λόγους (αλλά και λόγω των πιέσεων των καπιταλιστών των ανατολικών περιφερειών της χώρας) ο Γιανουκόβιτς έκανε πίσω.

Οι εκλεκτοί της Δύσης Και τότε ξεκίνησαν οι συγκρούσεις στις οποίες πρωτοστάτησαν τα δεξιά, ακροδεξιά και φασιστικά κόμματα που στηρίζονται ανοικτά από ΕΕ και ΗΠΑ. Οι ηγέτες της αντιπολίτευσης είναι μαριονέτες της Δύσης, ολιγάρχες και οι ίδιοι, διεφθαρμένοι έως το κόκαλο όπως και η πλευρά του Γιανουκόβιτς: Ο πρώην πυγμάχος επικεφαλής του κόμματος «Γροθιά», Βιτάλι Κλίτσκο ζει τον περισσότερο στη Γερμανία, ενώ έχει και αμερικανική υπηκοότητα. Το κόμμα Μητέρα Πατρίδα έχει τώρα επικεφαλής τον Γιατσένιουκ, όμως πραγματικός ιδιοκτήτης ήταν η μέχρι χθες φυλακισμένη, πρώην πρωθυπουργός και μεγιστάνας των υδρογονανθράκων Γιούλια Τιμοσένκο, η οποία είχε βρεθεί μπλεγμένη σε σκάνδαλο διαφθοράς καθώς ως αντιπρόεδρος της χώρας διέπραττε μαζί με το σύζυγο και τον πεθερό της λα-

Η διαίρεση της Ουκρανίας, μέσα από το εκλογικό αποτέλεσμα του 2010. θρεμπόριο καυσίμων ύψους μερικών δισ. ευρώ. Η ίδια φέρεται να έχει σήμερα περιουσία 11 δισ. ευρώ. Ο Ολεξάντερ Τουρτσίνοφ, που τώρα ορίστηκε από το κοινοβούλιο των πραξικοπηματιών ως νέος πρόεδρος, είναι αναπληρωτής πρόεδρος του κόμματος της Τιμοσένκο, πρώην επικεφαλής των κρατικών υπηρεσιών ασφαλείας της Ουκρανίας και έχει κατηγορηθεί ότι από τη θέση αυτή προσπάθησε να εξαφανίσει ενοχοποιητικά στοιχεία στην υπόθεση λαθρεμπορίας της Τιμοσένκο. Το κόμμα «Ελευθερία», με επικεφαλής τον Όλεγκ Τιαγκνιμπόκ, μέχρι πρόσφατα λεγόταν εθνικοσοσιαλιστικό και συγκροτεί όλη τη ναζιστική παράδοση που υπήρχε στην Ουκρανία από τα μέσα του 20ού αιώνα. Τέλος, ο Δεξιός Τομέας, με επικεφαλής τον Ντμίτρο Γιάρος, που οργάνωσε την ένοπλη εξέγερση-πραξικόπημα αποτελεί ουσιαστικά τη συμπύκνωση των παραστρατιωτικών δυνάμεων των εθνικιστών και των ναζί.

Αδιέξοδο Η επικράτηση των δεξιών και των φασιστών δεν θα λύσει τα προβλήματα του λαού στη δυτική και πολύ περισσότερο στην ανατολική Ουκρανία. Οι μοναδικοί στόχοι των φασιστών είναι τα αγάλματα του Λένιν, το ΚΚ Ουκρανίας, οι Εβραίοι, οι Ρώσοι που ζουν στη χώρα και αξιωματούχοι του κόμματος του Γιανουκόβιτς. Τίποτε από όλα αυτά (με εξαίρεση το τελευταίο) δεν ήταν η αιτία που έκανε εκατομμύρια Ουκρανούς να υποφέρουν. Οι φασίστες και οι άλλοι εγκάθετοι της Δύσης στο Κίεβο δεν λένε κουβέντα ενάντια στην άρχουσα τάξη, τους ολιγάρχες που περιγράψαμε παραπάνω. Ίσα ίσα ετοιμάζονται να τους παραδώσουν την εξουσία (ή να την ασκήσουν για αυτούς). Ούτε τα αγαπημένα παιδιά της Δύσης, ο Κλίτσκο ή η Τιμοσένκο, δεν έχουν να προτείνουν

κάτι που θα ανακουφίσει τους Ουκρανούς εργαζόμενους: Αν προχωρήσει η σύνδεση με την ΕΕ, τότε ολόκληρη η χώρα (ή το δυτικό κομμάτι της τουλάχιστον) θα μετατραπεί μια τεράστια Ειδική Οικονομική Ζώνη για να κονομάνε όχι πια μόνον οι Ουκρανοί καπιταλιστές, αλλά και υπόλοιποι Ευρωπαίοι, εκμεταλλευόμενοι ένα εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό αλλά πληρώνοντας μισθούς πείνας. Ακόμη χειρότερα θα γίνουν τα πράγματα αν οι νέοι άρχοντες του Κιέβου ανοίξουν την πόρτα στο ΔΝΤ για να «λύσει» το «πρόβλημα» του χρέους. Η εμπειρία στην Ελλάδα είναι αρκετή για να μη χρειαστεί να εξηγήσουμε τι θα σημάνει η λιτότητα που θα επιβληθεί. Σε κάθε περίπτωση οι εσωτερικές έριδες του στρατοπέδου των νικητών της μάχης του Κιέβου, είναι πολλές. Η γνωστή τηλεφωνική διαρροή που θέλει τους Αμερικανούς να στηρίζουν τον Γιάτσενιουκ έναντι του Κλίτσκο που στηρίζουν οι Γερμανοί, δείχνει ότι ο δρόμος της ενοποίησης στη δυτική Ουκρανία θα είναι μακρύς. Επιπλέον, η αντιπάθεια των φασιστών προς την ΕΕ, θα δημιουργήσει ρήξεις στις γραμμές τους στο βαθμό που οι ηγεσίες τους θα πειθαρχήσουν στα κελεύσματα των εκλεκτών της Δύσης. Στην ανατολική Ουκρανία οι πληθυσμοί είτε με εθνικούς είτε με πολιτικούς όρους δεν δέχονται την επικυριαρχία του σημερινού Κιέβου. Η Ρωσία, που έχει στην Κριμαία (νότια Ουκρανία) το μοναδικό ναύσταθμο σε νότια θάλασσα, δεν έχει μιλήσει στα σοβαρά ακόμη. Για όλους αυτούς τους λόγους, η προοπτική διατήρησης της ενότητας της Ουκρανίας μοιάζει ως επιστημονική πολιτική φαντασία αυτή τη στιγμή, παρά τις δηλώσεις ηγετών της ΕΕ, των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Ο διαμελισμός είναι ίσως το λιγότερο και πιο αναίμακτο σενάριο που μπορεί να προκύψει.

διεθνή • 13

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 26 Φλεβάρη 2014

Απόπειρα αποσταθεροποίησης της μπολιβαριανής διαδικασίας Του Κώστα Παπανικολάου

Διαδηλώσεις στην Τουρκία

Τ

Συνεχίζονται οι διαδηλώσεις κατά της κυβέρνησης Ερντογάν με αφορμή το νέο νομοσχέδιο ελέγχου του διαδικτύου που έχει πέρασε η τούρκικη κυβέρνηση. Οι αστυνομικές δυνάμεις χρησιμοποίησαν δακρυγόνα και εκτοξευτήρες νερού για να διαλύσουν τους χιλιάδες διαδηλωτές νεαρής ηλικίας που συγκεντρώθηκαν το βράδυ του Σαββάτου στην Κωνσταντινούπολη. «Ταξίμ παντού-Αντίσταση παντού» ήταν το κεντρικό σύνθημα των διαδηλωτών. Το κίνημα, το οποίο έφερε τον Ερντογάν στα πρόθυρα της παραίτησης και συντάραξε τη χώρα, φαίνεται ότι δεν έχει «κλείσει», ενώ τούρκοι πολιτικοί αναλυτές αναφέρουν ότι οι διεργασίες για έναν τρίτο πολιτικό πόλο, πέρα από τους ισλαμιστές και τους κεμαλικούς, βρίσκονται σε εξέλιξη.

ην πρώτη απόπειρα ανοιχτής υπονόμευσης περνά η αριστερή κυβέρνηση της Βενεζουέλας, μετά το θάνατο του προέδρου Ούγκο Τσάβες. Η κυβέρνηση Μαδούρο, αφού ξεπέρασε με επιτυχία τη μάχη των αυτοδιοικητικών εκλογών και αντιμετώπισε επίσης με επιτυχία τον «οικονομικό πόλεμο» που είχε οργανώσει το καρτέλ των σουπερ μάρκετ, βρέθηκε μπροστά σε μια ανοικτή προσπάθεια πραξικοπήματος, στην οποία πρωταγωνιστούν τα ακροδεξιά κομμάτια της αντιπολίτευσης, σε συνεργασία με κύκλους των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. Οι συγκρούσεις ξεκίνησαν, όταν μέλη της αντιπολίτευσης οργάνωσαν βίαιες διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα, πραγματοποιώντας επιθέσεις σε γραφεία εργατικών σωματείων και οργανώσεων της Αριστεράς, στοχοποιώντας αγωνιστές της βάσης των τσαβίστας. Οι ακροδεξιοί χρησιμοποίησαν βόμβες μολότοφ, σφαίρες καουτσούκ ακόμα και αληθινά πυρά, πραγματοποιώντας ένοπλες επιθέσεις εναντίον μελών του κυβερνώντος κόμματος. Η απάντηση των τσαβίστας υπήρξε άμεση, όταν πολλές οργανώσεις βάσης βγήκαν στους δρόμους, ταυτόχρονα με τις δυνάμεις ασφαλείας, ώστε να υπερασπιστούν την κυβέρνηση Μαδούρο. Οι συγκρούσεις έως τώρα είχαν ως αποτέλεσμα 10 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες και από τις δύο πλευρές. Η κυβέρνηση έχει ήδη συλλάβει ακροδεξιούς ως ενορχηστρωτές των επιθέσεων, ενώ αντίστοιχη τύχη είχαν και δύο απόστρατοι στρατηγοί του πεζικού οι οποίοι κατηγορούνται ότι προσπάθησαν να δημιουργήσουν συνωμοτικούς πυρήνες εντός των σωμάτων ασφαλείας. Ο αμερικάνικος παράγοντας φαίνεται ότι υπήρξε ιδιαίτερα ενεργός και σε αυτή

την προσπάθεια αποσταθεροποίησης. Ο Μαδούρο κατηγόρησε ανοικτά τις ΗΠΑ ότι στηρίζουν την απόπειρα πραξικοπήματος, παρουσιάζοντας στοιχεία για τις συναντήσεις αμερικανών διπλωματών με τους ενορχηστρωτές των διαδηλώσεων. Ο Μαδούρο απέλασε τρεις διπλωμάτες με την κατηγορία της υπονόμευσης του πολιτεύματος και κάλεσε τον Ομπάμα να μαζέψει το μηχανισμό της CIA από τη χώρα. Οι ΗΠΑ υποκριτικά απάντησαν ότι «οι ΗΠΑ στηρίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις θεμελιώδεις ελευθερίες σε όλο τον κόσμο», αποδεχόμενες εμμέσως την εμπλοκή τους στην κρίση της Βενεζουέλας. Η υποστήριξη της βάσης των τσαβίστας και η κοινωνική γείωση της κυβέρνησης ήταν οι κυριότεροι παράγοντας που η κυβέρνηση Μαδούρο άντεξε την πίεση που ασκήθηκε εντός και εκτός της χώρας. Είναι χαρακτηριστικό ότι η επίσημη δεξιά αντιπολίτευση, μέσω του επικεφαλής της Καπρίλες, υποχρεώθηκε να πάρει επίσημες αποστάσεις από τα επεισόδια τις τελευταίες μέρες. Πάντως χαρακτηριστική ήταν η δήλωσή του: «Δεν ήρθε η ώρα ακόμη να εξαναγκάσουμε

την κυβέρνηση σε παραίτηση», αποδεχόμενος ουσιαστικά ακόμη μία πολιτική ήττα της συντηρητικής αντιπολίτευσης. Παρά τις συνεχείς πολιτικές και κοινωνικές ήττες της αντιπολίτευσης, η δεξιά της χώρας προσπαθεί με χίλιους τρόπους να εκμεταλλευθεί το θάνατο του Ο. Τσάβες και στην αναταραχή που έφερε στο μπολιβαριανό στρατόπεδο. Η Δεξιά επιχειρεί να αξιοποιήσει υπαρκτές δυσφορίες και προβλήματα, ενώ ο πιο κρίσιμος κίνδυνος είναι οι απογοητεύσεις των «από κάτω» για διάφορους χειρισμούς της λεγόμενης «μπολιμπουρζουαζίας», που μπορούν να οδηγήσουν σε αποσυσπείρωση. Στη συγκεκριμένη κρίση βέβαια φάνηκε η ισχυρή συσπείρωση των «τσαβίστας» απέναντι στη Δεξιά απειλή. Η λαϊκή κινητοποίηση είναι –όπως και στο παρελθόν– ο μόνος δρόμος όχι μόνο για την υπεράσπιση της κυβέρνησης Μαδούρο και την εφαρμογή του προγράμματος φιλολαϊκών μεταρρυθμίσεων που έχει εξαγγείλει, αλλά και για την ακόμα βαθύτερη ριζοσπαστικοποίηση της μπολιβαριανής διαδικασίας.

Το «τελευταίο οχυρό» του αστικού πολιτικού κόσμου;

Η άνοδος του Ματέο Ρέντσι στην Ιταλία Η Ιταλία απέκτησε τον τρίτο κατά σειρά μη εκλεγμένο πρωθυπουργό της. Ο Μπερλουσκόνι είχε παραδώσει στον τεχνοκράτη Μόντι, που στηρίχθηκε από την τότε «υπάρχουσα βουλή». Στις εκλογές που ακολούθησαν, οι Ιταλοί ψήφισαν τον –τότε– επικεφαλής του Δημοκρατικού Κόμματος (PD) Μπερσάνι, ο οποίος απέτυχε να σχηματίσει κυβέρνηση, ωθήθηκε σε παραίτηση και τη συγκρότηση κυβέρνησης συνασπισμού ανέλαβε ο Λέτα. Τώρα η ΚΕ του Δημοκρατικού Κόμματος καθαίρεσε τον Λέτα από πρωθυπουργό και τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης ανέλαβε ο νεοεκλεγείς ηγέτης του PD, Ματέο Ρέντσι. Πρόκειται για ένα ακόμα σημάδι της βαθιάς παρακμής του ιταλικού πολιτικού συστήματος. Πρόκειται επίσης για άλλο ένα σημάδι της κατάντιας της «μοντέρνας κεντροαριστεράς». Σε ό,τι αφορά τον Ρέντσι, πρόκειται για μείγμα Μπερλουσκόνι («σταρ» της πολιτικής, μιντιακός, με προφίλ «ικανού τεχνοκράτη») και Τόνι Μπλερ, με σημαία τον «εκσυγχρονισμό» του PD, δηλαδή το ολοκληρωτικό διαζύγιο με όσους ελάχιστους δεσμούς είχαν απομείνει με την κοινωνική του βάση που είναι αριστερής, κομμουνιστικής, συνδικαλιστικής προέλευσης. Τα

δύο χαρακτηριστικά του συνδυάζονται στο προσωνύμιο «μπουλντόζας», ο άνθρωπος που θα «σαρώσει» το παλιό πολιτικό σκηνικό και θα το «αναμορφώσει». Φυσικά, όταν αυτές οι προσδοκίες εκφράζονται από τις πιο έγκριτες φωνές του αστικού Τύπου, γίνεται εμφανές ότι η «αναμόρφωση» θα γίνει σε ακόμα πιο αντιδραστική κατεύθυνση. Αυτό που επιβεβαιώθηκε είναι και το πόσο αδίστακτος είναι ο Ματέο Ρέντσι. Από την εποχή της μετεκλογικής κρίσης με τις διαδοχικές ανταρσίες στο PD που δεν άφηναν τον Μπερσάνι να σχηματίσει κυβέρνηση, οι πιο «ψυλλιασμένοι» σχολίαζαν πως «ο Ρέντσι περιμένει την ώρα του». Σύντομα ακολούθησε η εκλογή του στην ηγεσία του PD και το «παλατιανό πραξικόπημα» στην ΚΕ του κόμματος που εξώθησε τον Λέτα σε παραίτηση. Τι σηματοδοτεί ο Ρέντσι; Την προσπάθεια να ανασυγκροτηθεί το αστικό μπλοκ: Στην κεντροδεξιά ο Αλφάνο ήρθε σε ρήξη με τον «αναξιόπιστο» για τους αστούς Μπερλουσκόνι, στην κεντροαριστερά ο Ρέντσι έρχεται να ανατρέψει τον «δυσλειτουργικό» Λέτα, με στόχο να συγκροτηθεί μια αποφασιστική κυβερνητική πλειοψηφία.

Με δεδομένη τη φθορά του ιταλικού πολιτικού προσωπικού, ο «μπουλντόζας» Ρέντσι θεωρείται το «τελευταίο οχυρό» του αστικού πολιτικού κόσμου που πασχίζει να διασωθεί. Η –υπαρκτή– δημοφιλία του Ρέντσι (στρεβλή έκφραση της βαθιάς επιθυμίας των Ιταλών να «αλλάξουν όλα») τον καθιστά τον πιο ικανό να καλύψει για λογαριασμό των Ιταλών αστών το «εκτόπισμα» του Μπερλουσκόνι. Αλλά η πραγματικότητα της κρίσης και της οικονομικής πολιτικής που θα καθοδηγήσει τον καθιστά υποψήφιο και για να γίνει ένα ακόμα «θύμα» της πολιτικής κρίσης στην Ιταλία. Το αν και πόσο γρήγορα θα ξεθωριάσει η «γοητεία» του Ρέντσι, και κυρίως το τι θα διαδεχθεί μια ενδεχόμενη «αποκαθήλωση» και αυτού του «οχυρού», θα κριθεί από την ανασύνταξη της ιταλικής Αριστεράς και του εργατικού κινήματος. Το μεγάλο ενδιαφέρον και όλες οι ελπίδες συγκεντρώνονται σήμερα στην προσπάθεια γύρω από τη «λίστα Τσίπρα». Ο τρόπος συγκρότησης, οι δυνάμεις που θα τη στηρίξουν, το πρόγραμμά της, θα κρίνουν και το κατά πόσο θα κατορθώσει να βοηθήσει την ιταλική Αριστερά να βγει από την κρίση της.

ΗΠΑ: Αντιδράσεις Συντηρητικών Έντονες αντιδράσεις σε υπερσυντηρητικούς Αμερικανούς έχει προκαλέσει η πρόταση του νέου Δημοκρατικού δημάρχου της Ν. Υόρκης Μπιλ ντε Μπλάζιο, ώστε να αναλάβουν οι πλούσιοι δημότες το κόστος του σχεδίου της επέκτασης της δημόσιας εκπαίδευσης, το οποίο αποτελεί μία από τις βασικές προεκλογικές δεσμεύσεις του. Το πρόγραμμα «Παιδικός Σταθμός για όλους» υπόσχεται τον πολλαπλασιασμό των βρεφονηπιακών σταθμών για όλα τα παιδιά της Πολιτείας από την ηλικία των τεσσάρων ετών. Η κατάσταση στην αμερικανική μεγαλούπολη για τα παιδιά των φτωχών οικογενειών αναφορικά με την προσχολική εκπαίδευση είναι κάτι παραπάνω από άθλια. Οι κενές θέσεις ετησίως είναι ελάχιστες, ενώ τα δίδακτρα στους ιδιωτικούς ξεπερνούν τα 15.000 δολάρια το χρόνο. Ο Ντε Μπλάζιο υποσχέθηκε επίσης να απαλλάξει τους πολίτες από άδικα και εχθρικά προς τις μειονότητες μέτρα, να αυξήσει την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών, να επεκτείνει το δικαίωμα της απουσίας από την εργασία λόγω ασθένειας, ενώ φιλοδοξεί να χτίσει και 200.000 φτηνές κοινωνικές κατοικίες. Αυτές οι διακηρύξεις έχουν αναστατώσει τον κυβερνήτη της Πολιτείας, Άντριου Κουόμο, αλλά και πλούσιους πολίτες οι οποίοι χαρακτηρίζουν το δήμαρχο «σοσιαλιστή». Αξίζει να σημειωθεί ότι ο νέος δήμαρχος είχε πρωτοστατήσει και κατά της προκλητικής παρουσίας της Χρυσής Αυγής στη μητροπολιτική και πολυ-πολιτισμική Νέα Υόρκη. Στις 5 Οκτωβρίου 2012 πραγματοποίησε αντιναζιστική-αντιρατσιστική συγκέντρωση διαμαρτυρίας και συνέντευξη Τύπου στην πλατεία Αθηνών στην Αστόρια.

Η κρίση στην Ταϊλάνδη Εδώ και μέρες στην Ταϊλάνδη, κινητοποιούνται οι αγρότες, διεκδικώντας την καταβολή των αγροτικών επιδοτήσεων, που έχουν «παγώσει». Οι αγροτικές επιδοτήσεις αποτελούσαν έναν από τους κύριους λόγους που οι προσκείμενες στον Τακσίν Σιναουάτρα κυβερνήσεις είχαν πάντοτε τη στήριξη των φτωχής πλειοψηφίας στη χώρα. Γι’ αυτό και οι σημερινές διαδηλώσεις των αγροτών αποτελούν πολύ ισχυρό πλήγμα στην κυβέρνηση της πρωθυπουργού, Σιναουάτρα (αδελφή του Τακσίν), καθώς έρχονται σε μια εποχή που η χώρα συγκλονίζεται από τις βίαιες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις της Δεξιάς. Προς το παρόν αγρότες και αντικυβερνητικοί διαδηλώνουν χωριστά, αλλά ήδη τα δεξιά κόμματα οργανώνουν προσπάθειες για μια «σύμπλευση» (βαθιά οπορτουνιστική, καθώς είναι τα κόμματα που κατηγορούν τους φτωχούς αγρότες ως «πολύ ηλίθιους για να ψηφίζουν) με τους θιγμένους αγρότες, που αν προχωρήσει θα αλλάξει ριζικά το συσχετισμό δύναμης. Για πρώτη φορά η Δεξιά διεκδικεί στήριξη από την κοινωνική πλειοψηφία, καθώς η μέχρι σήμερα τακτική της δεν απέδωσε. Η ευθύνη για μια τέτοια εξέλιξη θα βαραίνει αποκλειστικά το κόμμα του Σιναουάτρα, που –ως αστικό κόμμα- προτιμά να θυσιάσει τις όποιες προοδευτικές του πολιτικές, παρά να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει (ακόμα και για την υποστήριξή του!) τους «από κάτω», που χρειάζονται απεγνωσμένα μια ανεξάρτητη, αριστερή ηγεσία…

14 • νεολαία

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 26 Φλεβάρη 2014

Στο στόχαστρο οι μαθητές που αγωνίζονται

Έξω από τα σχολεία η αστυνομία κύματος ο Άρης αναφέρει ότι «η αντίδραση σε κάθε μορφή περιορισμού του μαθητικού κινήματος πρέπει να θεωρείται δεδομένη όχι μόνο από τους αριστερούς μαθητές, αλλά από όλους τους μαθητές. Είναι αναγκαίο να χρησιμοποιήσουν τα συλλογικά τους όργανα, ώστε να κινητοποιήσουν και την υπόλοιπη κοινωνία για την έξοδο των μπάτσων από τα σχολεία».

Του Νικόλα Κολυτά

Ε

ίναι γνωστό ότι σε περιόδους κρίσης του καπιταλισμού το σύστημα επιστρατεύει κάθε διαθέσιμο ιδεολογικό και κατασταλτικό μηχανισμό, για να μπορεί να ελέγχει το κίνημα και τα αναμενόμενα ξεσπάσματά του. Δείγμα της φοβικότητας, λοιπόν, του συστήματος είναι η προσπάθεια τρομοκράτησης του μαθητικού κινήματος, με επισκέψεις κλιμακίων αστυνομικών σε ορισμένα σχολεία, ύστερα από εντολές της ΓΑΔΑ. Συγκεκριμένα, με έγγραφο της ΓΑΔΑ καλούνται τα αστυνομικά τμήματα «να μεθοδεύσουν προσωπικές επαφές-συναντήσεις με τους διευθυντές των σχολικών μονάδων» της Αττικής, με σκοπό την καταγραφή προβλημάτων που άπτονται της αρμοδιότητας του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης και ειδικότερα της αστυνομίας. Είναι πραγματικά απορίας άξιο το τι είδους ενδοσχολικά προβλήματα θα μπορούσαν να υπαχθούν στην αρμοδιότητα του Δένδια και των υπαλλήλων του, καθώς ακόμη και ο πιο αφελής αντιλαμβάνεται την αντίφαση του εγγράφου της ΓΑΔΑ και τον υπόγειο σκοπό του. Ήδη υπάρχουν καταγγελίες για επισκέψεις αστυνομικών σε σχολεία της Αγ. Παρασκευής, της Καλλιθέας, του κέντρου της Αθήνας και του Κερατσινίου.

Καταγγελίες Η αστυνομία υποστηρίζει ότι οι αιφνίδιες επισκέψεις αφορούν κυρίως στην καταγραφή της εγκληματικότητας στα σχολεία και στην αναγνώριση τυχόν ζημιών και όχι στην παρακολούθηση ή στο φακέλωμα καθηγητών και μαθητών. Παρ’όλα αυτά πλήθος αντιδράσεων και καταγγελιών από φορείς και εκπροσώπους της εκπαιδευτικής κοινότητας καταμαρτυρούν το ακριβώς αντίθετο.

Σχέδιο τρομοκράτησης

Ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης «Περικλής» στην Αγ.Παρασκευή κατήγγειλε ότι υπάρχουν δεκάδες καταγγελίες από εκπαιδευτικούς δημοτικών και νηπιαγωγείων για τηλεφωνήματα αστυνομικών που ζητούν πληροφορίες για τα σχολεία. Η ίδια ενδοσχολική παρέμβαση της αστυνομίας, σε ακόμη πιο ανησυχητικό επίπεδο, δεν περιορίζεται μόνο στην πρωτοβάθμια, αλλά επεκτείνεται και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Οι διευθυντές και οι διευθύντριες των σχολείων δηλώνουν πως βρίσκονταν σε πλήρη άγνοια για τους ξαφνικούς ελέγχους της αστυνομίας, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις καταγγέλθηκε η επιδίωξη των αστυνομικών να αποκτήσουν τα προσωπικά τηλέφωνα των διευθυντών/ριών, ώστε να μπορούν να τους βρίσκουν και εκτός υπηρεσιακού τηλεφώνου. Οι παραπάνω τακτικές της αστυνομίας αναδεικνύουν το γεγονός ότι στόχος της τελευταίας δεν είναι η αόριστη καταγραφή των προβλημάτων των σχολείων, για τα οποία υπεύθυνο είναι αποκλειστικά το Υπουργείο Παιδείας, αλλά η καθιέρωση ενός κλίματος φόβου και ελέγχου που παραπέμπει σε σκοτεινές περιόδους του παρελθόντος. Στο πλαίσιο του παραπάνω κλίματος υπήρξαν και τα πρώτα

«παρατράγουδα», τα οποία αποτελούν το ελάχιστο δείγμα του τι πρόκειται να επακολουθήσει στα σχολεία, αν η εκπαιδευτική κοινότητα δεν επιδείξει δημοκρατικά αντανακλαστικά και δεν αντιδράσει άμεσα και έγκαιρα.

Κερατσίνι Στο Κερατσίνι, η διευθύντρια ενός Λυκείου έδωσε στην αστυνομία τα ονόματα εφτά μαθητών, που συμμετείχαν στην κατάληψη τον Οκτώβριο. Οι πέντε από τους επτά μαθητές κλήθηκαν ήδη να καταθέσουν στην ασφάλεια και κατά τις πληροφορίες η υπόθεση παίρνει το δρόμο της δικαιοσύνης. Αναλογιζόμενος κάποιος τις πρακτικές αυτές ίσως να πίστευε ότι ανήκαν οριστικά στο επταετές χουντικό παρελθόν. Όμως στη σημερινή μνημονιακή Ελλάδα αποτελεί μια τραγική πραγματικότητα. Σύμφωνα με τις καταγγελίες, οι ερωτήσεις που δέχθηκαν από την αστυνομία οι μαθητές ήταν του τύπου: «Τι ψηφίζουν οι γονείς σου; Τι δουλειές κάνουν; Πώς είναι τα οικονομικά σας; Ποιες είναι οι πολιτικές πεποιθήσεις των καθηγητών σου; Ποιοι από τους καθηγητές σου ήταν υπέρ της απεργίας; Γιατί κάνατε την κατάληψη; Σας παρακίνησαν καθηγητές ή πολιτικό κόμμα;».

Ο σύλλογος εκπαιδευτικών και γονέων και κηδεμόνων του σχολείου, με τη συμπαράσταση και άλλων συλλόγων της περιοχής, πραγματοποίησαν παράσταση διαμαρτυρίας στο ΑΤ της περιοχής, όμως απ’ ό,τι φαίνεται, η διαδικασία προχωρά με εισαγγελική εντολή. Ο Άρης και ο Άκης είναι δύο κολλητοί και μαθητές Λυκείου με έντονη κινηματική δράση. Σχολιάζοντας τα γεγονότα, ο Άρης δήλωσε: «Η περιθωριοποίηση του μαθητικού κινήματος αποτελούσε ανέκαθεν βασική επιδίωξη της κρατικής εξουσίας. Η εισβολή των μπάτσων,λοιπόν, στα σχολεία δυστυχώς είναι αναμενόμενη, αφού στα σχολεία υπάρχει η ευκαιρία να ζυμωθεί και να αναπτυχθεί οτιδήποτε ριζοσπαστικό». Ο Άκης τόνισε: «Είναι μια ανεπίτρεπτη πολιτική που ακολουθείται απο την αστυνομία στην Ελλάδα στην προσπάθεια της να μετατρέψει τη νεολαία σε υποχείριο των κρατικών μηχανισμών». Και οι δύο συμφωνούν πως η νεολαία πρέπει να αντιδράσει σε συνεργασία με τους καθηγητές και τους γονείς, προκειμένου να μην ξαναπατήσει η αστυνομία στα σχολεία. Ο Άκης αναφέρει ότι η απομάκρυνση της αστυνομίας είναι προϋπόθεση «ώστε να υπάρξουν πολίτες με ατομική ταυτότητα και ελεύθερη πολιτική βούληση», ενώ στο ίδιο μήκος

Οι συγκεκριμένες κινήσεις της αστυνομίας δεν «κατέβηκαν από τον ουρανό», αλλά αντιθέτως εξυπηρετούν το τρέχον ακροδεξιό κυβερνητικό σχέδιο. Ένα σχέδιο που εκτός από τις περικοπές των δαπανών για την παιδεία, τις μειώσεις των μισθών των εκπαιδευτικών, τις διαθεσιμότητες και τις απολύσεις δασκάλων και καθηγητών και τις συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων, δεν διστάζει να στέλνει την αστυνομία στα σχολεία, αναβιώνοντας τις πιο μαύρες εποχές του αστυνομικού κράτους της δεξιάς. Είναι προφανές πως η κυβέρνηση και η αστυνομία θέλουν να μετατρέψουν τα σχολεία σε τόπους χειραγώγησης, ελέγχου και τρομοκράτησης των διευθυντών, των εκπαιδευτικών και των μαθητών, ώστε να καταπνίξουν την παραμικρή εστία αντίστασης. Απέναντι σε όλον αυτό τον αυταρχισμό και την καταστολή το κίνημα πρέπει να απαντήσει μαζικά και δυναμικά. Όλοι οι εκπαιδευτικοί σύλλογοι, τα όργανα των μαθητών, οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων και η ΟΛΜΕ πρέπει να χτίσουν ένα κοινό μέτωπο απέναντι στις μνημονιακές πολιτικές, που πέραν της υποβάθμισης της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης επιδιώκουν και την αστυνομοκρατία μέσα στα σχολεία. Η απάντηση στην κυβέρνηση και στους ένστολους προστάτες της πρέπει να είναι άμεση, μαζική και δυναμική.

Η συγκρότηση της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώθηκε

Να οργανώσουμε τις μάχες που έρχονται! Της Έυας Παπατζανή, μέλους του ΚΣ της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ

Την Κυριακή, 23 Φεβρουαρίου, μετά από τρεις συνεδριάσεις του εκλεγμένου Κεντρικού Συμβουλίου και δύο μήνες μετά την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, ολοκληρώθηκαν οι διαδικασίες συγκρότησης των οργάνων της νεοσύστατης Νεολαίας. Ήταν μια διαδικασία που δυστυχώς κράτησε περισσότερο από όσο θα έπρεπε, καθώς οι μάχες της περιόδου ήταν και είναι πολλές και οφείλαμε να μας βρουν πιο γρήγορα παρατεταγμένους. Κατά τις συνεδριάσεις αυτές του ΚΣ τους δύο τελευταίους μήνες, εκλέχτηκε ο Ηλίας Παντελεάκος ως γραμματέας της οργάνωσης, η 15μελής γραμματεία και βγήκαν οι χρεώσεις των μελών του ΚΣ για

τους διάφορους τομείς δουλειάς. Η διαδικασία μέσα από την οποία προέκυψαν όλα τα παραπάνω, δυστυχώς, εμπεριείχε τις διαμάχες που είχαν προκύψει από την έναρξη του διαλόγου πριν τη συνδιάσκεψη και λίγο είχαν να κάνουν με πολιτικές διαφωνίες. Άλλωστε, όπως έχουμε ξανασημειώσει, πολιτική πλειοψηφία στην οργάνωση υπάρχει και είναι αυτή που από κοινού στήριξε το πολιτικό κείμενο βάσης και αυτός είναι ο λόγος που απορεί κανείς γιατί η πλειοψηφία αυτή δυσκολεύτηκε τους τελευταίους δύο μήνες να συμφωνήσει στη συγκρότηση των οργάνων και στην εκλογή των προσώπων. Σε όλα τα παραπάνω, η Αριστερή Πλατφόρμα(ΑΠ) τοποθετήθηκε πολιτικά όπως είχε κάνει από πριν τη συνδιάσκεψη. Η αρχική ξεχωριστή μας πρόταση για γραμματέα βασί-

στηκε σε αυτή τη (διαφοροποιημένη επί του πολιτικού) στάση. Επιλέξαμε επιπλέον, κατά τη διάρκεια των ατέρμονων συζητήσεων για την εκλογή των οργάνων, να θέσουμε τα ζητήματα της επικαιρότητας που «έκαιγαν» και να μεταφέρουμε ξανά τη συζήτηση στις κρίσιμες πολιτικές αναγκαιότητες της περιόδου. Σε αυτό το πλαίσιο, με πρόταση της ΑΠ, υιοθετήθηκε κείμενο-ψήφισμα του Κεντρικού Συμβουλίου για τα ζητήματα των αυτοδιοικητικών εκλογών και την υποψηφιότητα Βουδούρη. Με αυτό έγινε απεύθυνση στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνοντας τη διαφωνία της νεολαίας σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο αποφασίστηκε στην ΚΕ η εν λόγω υποψηφιότητα και ζητώντας από το κόμμα την επανεξέταση της συγκεκριμένης επιλογής.

Σε ό,τι αφορά τον επίσημο σχεδιασμό της Νεολαίας για την περίοδο μέχρι τις Ευρωεκλογές, προτάθηκε κείμενο εκ μέρους της πλειοψηφίας, το οποίο, όπως υποστήριξε και η ΑΠ στις τοποθετήσεις της στο τελευταίο ΚΣ, βασιζόταν στους άμεσους εκλογικούς στόχους της περιόδου σχετικά με τις αυτοδιοικητικές και φοιτητικές εκλογές. Θεωρώντας πως ένα κείμενο δομημένο με αυτό τον τρόπο δεν μας καλύπτει, κατεβάσαμε προς ψήφιση μια σειρά τροπολογιών που έβαζαν το στόχο της ανατροπής της τωρινής κυβέρνησης (ενάντια σε μια λογική «του ώριμου φρούτου» για την κυβέρνησης της Αριστεράς), έθεταν την αναγκαιότητα σύστασης λαϊκών επιτροπών αγώνα σε κάθε γειτονιά και κοινωνικό χώρο (όπως οι σχολές όπου επιμείναμε στη δημιουργία

πλατιών μετώπων αντίστασης), έθεταν ένα ριζοσπαστικό πολιτικό πλαίσιο για την αυτοδιοίκηση και, τέλος, έβαζαν ζητήματα σχετικά με το θέμα της ΕΕ γύρω από το κεντρικό σύνθημα «Καμιά θυσία για το ευρώ». Δυστυχώς οι τροπολογίες αυτές δεν υπερψηφίστηκαν από το ΚΣ, με εξαίρεση αυτή που καλεί στην κινητοποίηση για τις 21 Μάρτη και για μήνα αντιφασιστικής δράσης σε συντονισμό με αντιφασιστικές πρωτοβουλίες. Από εδώ κι εμπρός, σαν ΑΠ και πολύ περισσότερο σαν Κόκκινο Δίκτυο, θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για την ανάληψη πρωτοβουλιών από τις ΟΜ Νεολαίας στις γειτονιές, σε κινηματική και ριζοσπαστική κατεύθυνση, με σκοπό να είμαστε πρωταγωνιστές στους αγώνες της επόμενης περιόδου.

μετανάστες • 15

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 26 Φλεβάρη 2014

Νέος Μεταναστευτικός Κώδικας

Λίγα δικαιώματα για λίγους ανθρώπους

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

Της Ιωάννας Γαϊτάνη, βουλευτού Α΄Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ

Ο

«Κώδικας Μετανάστευσης και Κοινωνικής Ένταξης» συζητείται στη Βουλή σε μια στιγμή που η κυβέρνηση και η επίσημη πολιτεία δεν μπορούν άλλο να κρατάνε στην αφάνεια, νομικά και διοικητικά, χιλιάδες συνανθρώπους μας.

Το Σάββατο, 22 Φλεβάρη, γύρω στα 100 άτομα της τοπικής πρωτοβουλίας «Σβήστε τους» πορεύτηκαν στο Χαλάνδρι, φωνάζοντας αντιφασιστικά συνθήματα, ως απάντηση στον περιφερόμενο θίασο των ναζί από τα Λιόσια, που ήρθε στην πόλη του Χαλανδρίου για να μοιράσει εμετικά κείμενα. Ούτε στο Χαλάνδρι, ούτε πουθενά!

Με αυτό το νομοσχέδιο η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι:

NNN

α) Θα συγκεντρώσει και θα κωδικοποιήσει όλους τους νόμους, προεδρικά διατάγματα και γενικά όλες τις διατάξεις για τους μετανάστες.

Στη δίκη των δολοφόνων του Σαχζάντ Λουκμάν, οι χρυσαυγίτες ισχυρίστηκαν ότι το θύμα τους επιτέθηκε πρώτο. Η έκβαση της συγκεκριμένης δίκης, με την απόδοση δικαιοσύνης –για πρώτη φορά– σε θύματα ρατσιστικών επιθέσεων, μπορεί να στείλει το μήνυμα σε κάθε επίδοξο ρατσιστή μαχαιροβγάλτη πως δεν θα χαίρει ασυλίας από την πολιτεία. Επίσης μπορεί να συμβάλει στο χαρακτηρισμό της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης, όταν θα διεξαχθεί η δίκη της νεοναζιστικής συμμορίας.

β) Θα απλοποιήσει τη διαδικασία για την έκδοση αδειών. γ) Θα αναμορφώσει κάποιες διατάξεις, λαμβάνοντας υπόψη τη νέα κοινωνική και οικονομική κατάσταση. Και τα τρία σημεία αφορούν μόνο τους «νόμιμους» μετανάστες, δηλαδή αυτούς που ήρθαν πριν το 2005 και είναι περίπου 440.000. Δυσχεραίνει αυτούς που έχουν εκπέσει του δικαιώματος νόμιμης διαμονής λόγω κρίσης και δεν νομιμοποιεί τους χιλιάδες μετανάστες που ήρθαν μετά, επικαλούμενη το «Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Μεταναστευτικής Πολιτικής», παρά το γεγονός ότι είναι μόνο μία πολιτική συμφωνία και δεν είναι δεσμευτική για τα κράτη μέλη. Η Ιταλία, για παράδειγμα, το 2012 νομιμοποίησε μισό εκατομμύριο νεοεισερχόμενους μετανάστες.

Παιδιά Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τα παιδιά που έχουν γεννηθεί στη χώρα μας ως μετανάστες, παρακάμπτοντας το ζήτημα της ιθαγένειας ή –χειρότερα– προετοιμάζοντάς μας για ένα σκληρότερο κώδικα ιθαγένειας. Η κυβέρνηση, με κάποιες βελτιωτικές ρυθμίσεις, όπως τη μείωση των ενσήμων στα 50 από τα 120, τη μείωση του εισοδήματος στα 8.500 για τα δύο τελευταία έτη ως προϋπόθεση για την οικογενειακή επανένωση και την πενταετή άδεια παραμονής στα παιδιά μετά την ενηλικίωσή τους (αφού έχουν φοιτήσει για 6 χρόνια στο ελληνικό σχολείο), προωθεί γενικά την ευκολότερη ανανέωση παραμονής μόνο στους επί μακρόν διαμένοντες. Έτσι, κλείνει το μάτι τόσο προς τα δεξιά της, θεωρώντας ότι με την πενταετή άδεια, αντί της προηγούμενης δεκαετούς διάρκειας, θα μπορούν να ταξιδέψουν στην Ευρώπη και άρα να φύ-

γουν από τη χώρα, όσο και προς τα αριστερά, γιατί ανακουφίζει ένα μικρό αριθμό μεταναστών. Πόσοι όμως επί μακρόν διαμένοντες θα ευεργετηθούν; Πόσοι μετανάστες έχουν τα 50 ένσημα ή βιβλιάριο υγείας, όταν 1,5 εκατ. ημεδαποί έχουν να τα δουν 3 χρόνια; Αυτό που θα διευκόλυνε πραγματικά θα ήταν η πλήρης αποδέσμευση από κριτήρια όπως τα ένσημα ή το εισόδημα, γιατί οι μετανάστες δεν είναι υπεύθυνοι για την οικονομική κρίση, την ανεργία και την εισφοροδιαφυγή-φοροδιαφυγή των εργοδοτών. Πόσοι έχουν τακτοποιήσει τις φορολογικές και ασφαλιστικές τους υποχρεώσεις, όταν ακόμα κι εύπορα στρώματα του πληθυσμού χρωστούν; Πόσοι έχουν το εισόδημα των 8.500 ευρώ τα τελευταία 2 έτη ή μπορούν να το αποδείξουν, όταν η μαύρη εργασία είναι νόμος; Γιατί επιμένουν στο πιστοποιητικό γλωσσομάθειας, όταν οι επί μακρόν διαμένοντες για να δουλεύουν, σημαίνει ότι μιλούν ελληνικά; Τέλος, τα «καταστήματα μιας στάσης», τα κέντρα δηλαδή όπου θα εκδίδονται οι άδειες, συρρικνώνονται σε 20 σε όλη τη χώρα, από 50, και με ελάχιστους υπαλλήλους, για να εξυπηρετήσουν 600.000 μετανάστες. Αυτό σημαίνει απλά ότι ο μετανάστης απ’ την Καλαμάτα θα ανεβαίνει στην Αθήνα ή την Πάτρα με όποιο οικονομικό κόστος και όχι μόνο. Θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε πολλές διατάξεις που δείχνουν ότι ο νέος Κώδικας είναι συνέχεια του προηγούμενου. Με το ίδιο πνεύμα περιθωριοποίησης και αποκλεισμού της πλειοψηφίας των μεταναστών, συνεχίζει να εμποδίζει τη νομι-

μοποίηση των περισσότερων μεταναστών, που έχουν χάσει το δικαίωμα στην άδεια παραμονής λόγω ενσήμων, ακόμα και με την πρόβλεψη των 50 ενσήμων.

Όσο για τα δύο καθαρόαιμα ρατσιστικά κόμματα της Βουλής, η αντιμετώπιση του νομοσχεδίου ως νομιμοποίηση όλων των «λαθρομεταναστών» δεν μας εκπλήσσει.

Συνεχίζει να εμποδίζει την επανένωση των οικογενειών, ζήτημα ζωτικής σημασίας γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Συνεχίζει να αντιμετωπίζει τα παιδιά, που έχουν γεννηθεί εδώ, σαν μετανάστες.

Οι όποιες θετικές διατάξεις χαρακτηρίστηκαν σαν «ακραίος δικαιωματισμός» από τους ΑΝΕΛ (κάποιοι, ωστόσο, θεωρούν ότι μπορούν να είναι σύμμαχοί μας...) και ως «ενίσχυση του ισλαμισμού» από τη Χρυσή Αυγή.

Αόρατοι Αγνοεί επίσης τους πρόσφυγες πολέμου, που εξακολουθούν να είναι αόρατοι για το νόμο και ορατοί μόνο για την αστυνομία. Στη συζήτηση στη Βουλή, τα κόμματα ήταν έρμαια της εκλογικής τους πελατείας κι όχι της ανάγκης να αντιμετωπιστεί το μεταναστευτικό ζήτημα. Το ΠΑΣΟΚ, ρατσιστικό και μνημονιακό κόμμα, υποστήριξε φυσικά το νομοσχέδιο, επιμένοντας στη μη νομιμοποίηση των «λαθρομεταναστών», στην επί μακρόν διαμονή στα παιδιά δεύτερης γενιάς, για να μην δοθεί ιθαγένεια (ώστε να δίνεται κατά βούληση) και επαίνεσε τη διαδικασία γρήγορης απόδοσης άδειας παραμονής στους επενδυτές ή αγοραστές γης. Η ΔΗΜΑΡ αναφέρθηκε (και σωστά) στη ρατσιστική συμπεριφορά του κράτους απέναντι στους μετανάστες (διοικητικοί υπάλληλοι, δικαστές), αντιμετωπίζοντας μόνο θεσμικά το ζήτημα, μια που είναι ανύπαρκτη στο κίνημα. Το ΚΚΕ εξήγησε γιατί το νομοσχέδιο παίρνει πίσω τις άδειες δεκαετούς διάρκειας και δίνει πενταετείς, ακριβώς για να ελέγχει τους μετανάστες, ενώ συνεχίζει τους φραγμούς οικογενειακής επανένωσης και ανανέωσης αδειών, ώστε οι μετανάστες να είναι έρμαια της εργοδοσίας.

ΣΥΡΙΖΑ Αυτό που έχουμε να πούμε είναι ότι και οι δύο ψαρεύουν στα ίδια ξενοφοβικά, κι όχι μόνο, ακροατήρια. Από τη μεριά του ο ΣΥΡΙΖΑ εξέφρασε την επιφύλαξή του για τον Κώδικα, αφού δεν τολμάει ούτε την ιθαγένεια να δώσει στα παιδιά, ούτε τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών να εξασφαλίσει, ούτε να λύσει όλα τα προβλήματα των μεταναστών. Θα στηρίξει, βεβαίως, όποιο επιμέρους άρθρο διευκολύνει έστω και λίγο ή ανακουφίζει. Όμως οι νόμοι δεν αρκούν από μόνοι τους. Βεβαίως θα παλέψουμε όσο μπορούμε σε κοινοβουλευτικό επίπεδο, αλλά αυτό που καθορίζει τις ζωές μας είναι το κίνημα. Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο είναι πολύ πίσω από τις ανάγκες του κόσμου. Χρειάζεται, λοιπόν, να οργανώσουμε ένα μεγάλο κίνημα για να παλέψουμε, με συμμετοχή Ελλήνων και ξένων εργαζομένων, ανέργων και νεολαίας, τις μνημονιακές και ρατσιστικές πολιτικές και να επιταχύνουμε την ανατροπή αυτής της πολιτικής και αυτού του συστήματος, που παράγει ρατσισμό και φτώχεια. Γιατί εμείς δεν φοβόμαστε και ξέρουμε να ζήσουμε χωρίς μίσος μαζί με τα ταξικά μας αδέρφια, που είναι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες.

NNN Την Παρασκευή 21/2, αρκετές εκατοντάδες Ρομά συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Κλαυθμώνος, απαιτώντας από την ελληνική πολιτεία ισότιμη μεταχείριση, νόμιμη εργασία, καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και πρόσβαση στην υγεία. Τους θέλουμε δίπλα μας, σε όλους τους αγώνες μας! Καλή αρχή!

NNN Δεν χρειάζονται πολλές αναλύσεις για να αποδείξει κανείς το μεγαλείο της παραπληροφόρησης και της κατάντιας του ελληνικού Τύπου. Η είδηση ότι γυναίκα λιθοβολήθηκε στη Συρία κατέκλυσε τις αθηναϊκές μεγάλες εφημερίδες και διαδόθηκε από πολλές σελίδες στο Internet. Όμως, οι «φωτογραφίες» ήταν από την κινηματογραφική ταινία «The Stoning of Soraya», με βολικές σκηνές προς χρήση για τη «δημοσιογραφική» βιομηχανία παραπληροφόρησης.

NNN Η εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη για το Φαρμακονήσι επιβεβαίωσε δυστυχώς τους χειρότερους φόβους μας ότι θα επιχειρηθεί το ξέπλυμα του Λιμενικού και της κυβέρνησης από κάθε ευθύνη, ενόσω βρίσκεται σε εξέλιξη έρευνα του Ναυτοδικείου για μια υπόθεση που έχει καταγγελθεί ως επιχείρηση βίαιης επαναπροώθησης. Δεν θα το αφήσουμε να περάσει έτσι. Θα παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις να διαλευκανθεί η υπόθεση και να δικαιωθούν τα θύματα αυτής της δολοφονίας.

NNN Στην Ισπανία, στις 6 Φεβρουαρίου, για να εμποδίσουν περίπου 200 μετανάστες να μπουν στη χώρα, άνδρες της αστυνομίας άνοιξαν πυρ εναντίον τους με πλαστικές σφαίρες. Τουλάχιστον 13 άνθρωποι πνίγηκαν, ενώ δεκάδες αγνοούνται. Είναι σαφές, λοιπόν, ότι η πολιτική της Ευρώπης-Φρούριο είναι κοινή σε όλες τις χώρες του νότου και πρέπει να είναι υπόθεση όλων μας να ανατραπεί.

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

26 Φλεβάρη 2014

www.dea.org.gr

Η Βοσνία-Ερζεγοβίνη στέλνει «μήνυμα» στα Βαλκάνια Του Πάνου Πέτρου

Η

θέτουν το ζήτημα πως για να νικήσει ο αγώνας που ξεκινά, πρέπει να μπει ο στόχος της ανατροπής του κράτους-Ντέιτον, που διαιωνίζει τις εθνικιστικές διαμάχες και το στάτους ιμπεριαλιστικού προτεκτοράτου, προς όφελος των τοπικών ελίτ και των Μεγάλων Δυνάμεων.

Από συνέλευση της «Ολομέλειας» του Σαράγεβο.

εργατική-λαϊκή εξέγερση στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη αποτελεί ένα εξαιρετικά σπουδαίο γεγονός για το κίνημα και την Αριστερά διεθνώς, αλλά ιδιαίτερα στα Βαλκάνια. Ξεκίνησε από τον αγώνα των απολυμένων εργατών στην Τούζλα, αγκαλιάστηκε από τη νεολαία και τα λαϊκά στρώματα, εξαπλώθηκε στις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας, προκάλεσε αίσθηση, όταν ξέσπασε οργισμένα ενάντια στα κυβερνητικά και τα κομματικά κτίρια, προκάλεσε παραιτήσεις αρκετών τοπικών κυβερνήσεων (στα καντόνια), αλλά η πιο ενδιαφέρουσα και ελπιδοφόρα πτυχή του έχει αποσιωπηθεί. Οι διαδικασίες που αναπτύσσει, τα αιτήματα που διατυπώνει και το συνολικότερο πολιτικό του μήνυμα για την περιοχή είναι τεράστιας σημασίας. Στην Τούζλα, το «λίκνο» της εξέγερσης, οι «εργάτες και πολίτες της Τούζλα», αμέσως μετά την ανατροπή της κυβέρνησης του καντονιού, συγκρότησαν το λεγόμενο «Plenum» («Ολομέλεια») της πόλης. Σύντομα αντίστοιχες «Ολομέλειες» (ή απόπειρες για κάτι παρεμφερές) ξεπετάχθηκαν σε μια σειρά πόλεις: Σαράγεβο, Μπρίτσκο, Μόσταρ, Μπίχατς, Ζένιτσα.

Λαϊκές συνελεύσεις Οι «Ολομέλειες» είναι λαϊκές συνελεύσεις, γίνονται τακτικά, όπου συμμετέχει και παίρνει το λόγο όποιος το επιθυμεί, οι οποίες αποφασίζουν με ψηφοφορίες και ορίζουν οι ίδιες τους «εκπροσώπους» τους, όταν κάτι τέτοιο χρειάζεται (κυρίως για τις δηλώσεις στα μίντια). Πρόκειται για εργαλεία αυτό-οργάνωσης και αυτό-εκπαίδευσης των «από κάτω», τα οποία, αν σταθεροποιηθούν και διευρυνθούν, μπορούν να παίξουν καταλυτικό ρόλο για τη συνέχεια του κινήματος. Σε αντίθεση με το όνομά τους, φυσικά δεν εμπλέκουν το «σύνολο του πληθυσμού», αντίθετα σε αυτές συμμετέχουν οι αγωνιστικές μειοψηφίες. Αλλά δεν πρόκειται για αμελητέες μειοψηφίες (π.χ. μια χούφτα ακτιβιστών ή πανεπιστημιακών). Εκατοντάδες ή και χιλιάδες άνθρωποι συμμετέχουν και η ταξική σύνθεση που τους δίνουν, καθορίζει σε ένα βαθμό και το περιεχόμενό τους, που αφορά μια πολύ «πραγματική» συζήτηση, για το πώς θα οργανωθεί ο αγώνας, ή πώς θα επιβληθούν τα αιτήματα που έχουν διατυπωθεί. Πρόκειται για μια «συλλογική αφύπνιση» που –όπως το έθεσε ο ακτιβιστής Εμίν Εμινάγκιτς– «μπορεί να είναι η ευκαιρία που περιμέναμε εδώ

Αυτή η ανάγκη αφορά όλα τα Βαλκάνια. Από τα τέλη του 19ου αιώνα και την εποχή του «Ανατολικού Ζητήματος» μέχρι σήμερα, η περιοχή βασανίστηκε από αυτή τη διπλή (και αλληλοτροφοδοτούμενη) μάστιγα των ανταγωνισμών μεταξύ των τοπικών αστικών τάξεων και των εκτεταμένων παρεμβάσεων των ιμπεριαλιστών. και πολύ καιρό για να επανεισαχθεί η ιδέα της ταξικής πάλης στην κοινωνία της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης». Από την πρώτη σχεδόν στιγμή η εξέγερση ξεπέρασε τη λογική της απεύθυνσης αιτημάτων προς τις Αρχές, για να ικανοποιηθούν. Όλες οι «Ολομέλειες» συμπεριλαμβάνουν στα αιτήματά τους την πτώση της τοπικής τους κυβέρνησης, ενώ πολλές καλούν και σε ανατροπή της κεντρικής κυβέρνησης. Η απάντηση που δίνεται ως τώρα στο ζήτημα της εξουσίας –τόσο στη συγκρότηση τοπικών οργάνων που θα καλύψουν το κενό εξουσίας, όσο και στο θέμα της αντικατάστασης της υπαρκτής κεντρικής κυβέρνησης– κεντράρει στην επιλογή «ακομμάτιστων», «ικανών», «ασυμβίβαστων» προσώπων, που «δεν έχουν ασκήσει κυβερνητική εξουσία σε κανένα επίπεδο». Πρόκειται για το μαζικό φαινόμενο της «αντι-πολιτικής» που έχει χαρακτηρίσει πολλά κινήματα διεθνώς τα τελευταία χρόνια. Οι διαδηλωτές δεν στρέφονται τόσο ενάντια σε μια συγκεκριμένη πολιτική ενός δεδομένου κυβερνητικού κόμματος, όσο στο σύνολο μιας «πολιτικής ελίτ», την οποία βλέπουν ως τελείως ξένο –και εχθρικό– σώμα προς το κοινωνικό σύνολο. Το βασικό εχέγγυο απέναντι στο –αντιφατικό– αίτημα για «τεχνοκρατική κυβέρνηση» είναι τα κοινωνικά αιτήματα. Οι «Ολομέλειες» συνοδεύουν το αίτημα για μια νέα κυβέρνηση με το πρόγραμμα που περιμένουν αυτή να υλοποιήσει. Και η κατεύθυνση αυτού του προγράμματος, με βάση τα αντινεοφιλελεύθερα αιτήματα των «Ολομελειών», κινείται στην κατεύθυνση της «οικονομικής ισότητας». Ωστόσο ένα αίτημα, από την Τούζλα, έχει ξεχωριστή βαρύτητα: Να επιστραφούν τα εργοστάσια στους εργάτες, να τεθούν υπό δημόσιο έλεγχο και να ξαναρχίσει η παραγωγή.

Οι θεσμοί λαϊκής αυτο-οργάνωσης, η ταξική πολιτική και η διεθνιστική αλληλεγγύη αποτελούν ένα «νέο βοσνιακό παράδειγμα» για μια αριστερή πολιτική στα Βαλκάνια Μετά από χρόνια νεοφιλελεύθερων επιθέσεων και ιδεολογικής ηγεμονίας, το αίτημα «να επιστραφούν τα εργοστάσια στους εργάτες» αποτελεί μια σπουδαία παρακαταθήκη για το εργατικό κίνημα και την Αριστερά διεθνώς.

ους, τους ανέργους, τον εφεδρικό στρατό της εργασίας». Η βαρύτητα αυτού του μηνύματος ξεπερνά την ίδια τη Βοσνία, καθώς η Τούζλα δείχνει το δρόμο στην Ποντγκόριτσα, το Ζάγκρεμπ και το Βελιγράδι. Τα πρώτα «σκιρτήματα» υπήρξαν. Διαδήλωση στην πόλη των Σκοπίων, κινητοποιήσεις στο Ζάγκρεμπ με το σύνθημα «Μία εργατική τάξη – ένας κοινός αγώνας», ακόμα και η ανακοίνωση του σωματείου των αστυνομικών του Βελιγραδίου πως, αν η «βοσνιακή άνοιξη» μεταδοθεί στη Σερβία, δεν θα την καταστείλουν. Θα ήταν αφελές να ισχυριστεί κανείς πως όλα θα εξελιχθούν προς το καλύτερο στη Βοσνία και αυτομάτως σε όλα τα Βαλκάνια. Μια τέτοια εξέλιξη δεν θα είναι εύκολη στο «δύσβατο» για την Αριστερά βαλκανικό έδαφος, αλλά διαφαίνεται η δυναμική.

Ο ταξικός χαρακτήρας της εξέγερσης στέλνει και ένα άλλο σημαντικό μήνυμα στα Βαλκάνια: το διεθνισμό. Πολλές εξεγέρσεις βρέθηκαν γρήγορα αντιμέτωπες με «θεωρίες συνωμοσίας». Αν πιστέψει κανείς τις –αντιθετικές μεταξύ τους– δηλώσεις των πολιτικών ηγεσιών όλων των εθνικιστικών κομμάτων, όσα συμβαίνουν είναι ταυτόχρονα συνωμοσία ενάντια στο βοσνιακό κράτος, στην κροατική κοινότητα και στη Σερβική Δημοκρατία! Απέναντι σε αυτή την απίθανη μυθοπλασία απαντά το –διάσημο πια– πανό στο Μόσταρ: «Πεινάμε σε τρεις γλώσσες»!

Η Κροατία έζησε τις δικές της «διαδηλώσεις μέσω φέισμπουκ» το Μάρτη του 2011, δίνοντας για πρώτη φορά «ακροατήριο» στην αντικαπιταλιστική Αριστερά σε μια χώρα της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Το 20122013 μια «Σλοβενική εξέγερση» έριξε την κυβέρνηση και οδήγησε στη γέννηση νέων δυνάμεων (όπως η Πρωτοβουλία για Δημοκρατικό Σοσιαλισμό). Κυβερνήσεις έχουν ανατραπεί στη Βουλγαρία. Στη Σερβία η πάλη ενάντια στη νέα αντεργατική νομοθεσία που απαιτεί η ΕΕ, δημιουργεί τις συνθήκες για να συναντηθούν τα πιο μαχητικά συνδικάτα με τις ομάδες της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Η Βοσνία-Ερζεγοβίνη ήρθε ως το πιο προωθημένο βήμα αυτού του αναβρασμού.

Δεν είναι τόσο υπερβολή αυτό που είπε ο καλλιτέχνης ΝταμίρΝίκσιτς: «Είναι ένα νέο παράδειγμα, ένα νέο Βοσνιακό παράδειγμα. Με άλλα λόγια, δεν μιλάμε πια για εθνικότητες, φυλές, ράτσες και έθνη. Τώρα μιλάμε για τους προλετάρι-

Αυτή η δυναμική μπορεί να ξανανοίξει με πιο πραγματικούς όρους μια συζήτηση που διακόπηκε βίαια στο παρελθόν, την αναγκαία συζήτηση για την ανεξάρτητη, αριστερή πολιτική στα Βαλκάνια. Στη ΒοσνίαΕρζεγοβίνη, αριστεροί ακτιβιστές

Διεθνισμός

Ιμπεριαλισμός Οι απειλές του Βαλεντίν Ίντζκο, Ανώτατου Αντιπροσώπου των Δυτικών Δυνάμεων, ότι θα στείλει τα στρατεύματα της ΕΕ στη Βοσνία, είναι η άλλη όψη της Συμφωνίας Ελευθέρου Εμπορίου στα δυτικά Βαλκάνια (Σερβία, Κροατία, Βοσνία, Μακεδονία, Μαυροβούνιο, Αλβανία, Κόσσοβο και Μολδαβία) και των προγραμμάτων λιτότητας που επιβάλλει το ΔΝΤ σε Σλοβενία, Κροατία, Βοσνία, Σερβία. Οι αστικές τάξεις της περιοχής έχουν αποδεχθεί αυτή την προοπτική και κοιτάνε να μετριάσουν τις (καταστροφικές) συνέπειές της, οξύνοντας τον μεταξύ τους ανταγωνισμό. Η άνοδος των εργατικών αγώνων και η αναγέννηση της Αριστεράς μπορούν να σπάσουν αυτόν το φαύλο κύκλο, αναδεικνύοντας τη διεθνιστική αλληλεγγύη των λαών των Βαλκανίων ενάντια και στις ντόπιες άρχουσες τάξεις και στους ιμπεριαλιστές συμμάχους τους. Όσο μακρινή κι αν δείχνει μια τέτοια προοπτική, αξίζει να ξαναμπεί στο τραπέζι. Γι’ αυτό και την εντοπίζουν αρκετοί Βαλκάνιοι σύντροφοι, αλλά και αρκετοί διεθνείς αριστεροί αρθρογράφοι. Και οι μεν και οι δε φυλάνε μια ξεχωριστή θέση για το ρόλο που μπορεί να παίξει το κίνημα και η Αριστερά στην Ελλάδα, και σωστά. Αλλά το παράδοξο είναι πως αυτή η συζήτηση απουσιάζει παντελώς στην Ελλάδα. Η ευρωπαϊκή Αριστερά ταύτισε την Ευρώπη με την ΕΕ και συχνά οι επικλήσεις στο διεθνισμό εξαντλούνται εντός της Ενωμένης Ευρώπης, που είναι μια επιλογή των «δικών μας» αστικών τάξεων. Το άνοιγμα αυτής της σχετικής συζήτησης από μερίδες της Βαλκανικής Αριστεράς είναι ένας άλλος τρόπος να τεθεί το ερώτημα που έχουμε ξαναθέσει: Από πότε το «Δ» του διεθνισμού ταυτίζεται με το «Δ» της Δύσης;