EA 308 by dea.org.gr ΔΕΑ

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

6045 Φύλλο Νο 308

6 μ

ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

12 Μάρτη 2014 Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη 1,5 ευρώ

Πώς να τσακιστεί η Χρυσή Αυγή

Ενιαίο εργατικό μέτωπο πάλης για την ανατροπή

Ο Ρήγας Φεραίος και η Βαλκανική Ομοσπονδία

Η γαλλική Αριστερά προς τις ευρωεκλογές

Η Ευρώπη της αντίδρασης Λίγες εβδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές και οι άρχοντες των Βρυξελλών δεν τηρούν ούτε τα προσχήματα. Το Γιούρογκρουπ επιφύλαξε ψυχρολουσία με τελεσίγραφο στον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, απαιτώντας να αποδεχθούν μέσα σε μία εβδομάδα το «μάξιμουμ πρόγραμμα» των δανειστών, ως προϋπόθεση για να εγκρίνει το Γιούρογκρουπ της Πρωταπριλιάς, στην Αθήνα, την εκταμίευση της επόμενης δόσης, έστω και τμηματικά. Την ίδια στιγμή οι ευρωηγεσίες παίζουν κυριολεκτικά με τη φωτιά στην Ουκρανία. Όχι απλώς εγκρίνουν, αλλά χρηματοδοτούν και στηρίζουν διπλωματικά και πολιτικά τη νέα κυβέρνηση του Κιέβου, που περιλαμβάνει σε πρώτες θέσεις τους ακραιφνείς ακροδεξιούς-εθνικιστές, αλλά και τους καθαρόαιμους νεοναζί. Η απόσχιση της Κριμαίας, αλλά και η επέκταση των συγκρούσεων στην ευρύτερη ανατολική Ουκρανία, ακριβώς έναν αιώνα μετά το 1914, ξυπνούν εικόνες φρίκης στην πόρτα της Ευρώπης (βλ. σελ. 8-9). Τα «αιτήματα» των δανειστών, που τίθενται ως προϋποθέσεις για τη συνέχεια της χρηματοδότησης προς την κυβέρνηση Σαμαρά, είναι αποκαλυπτικά: απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, συγκεκριμένο πρόγραμμα μαζικών απολύσεων στο Δημόσιο, μονομερής μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, μέτρα που θα επιτρέψουν την υποβάθμιση της ποιότητας πανάκριβων ειδών λαϊκής κατανάλωσης (γάλα, φάρμακα, βιβλία κ.λπ.), συνέχιση της φοροεπιδρομής στα ακίνητα, εγκατάλειψη των ιδεών ακόμα και για εικονική χαλάρωση της λιτότητας (διανομή του «πλεονάσματος»), αλλαγή των προϋποθέσεων κήρυξης απεργίας, νομιμοποίηση του λοκ-άουτ κ.ο.κ. (συνέχεια σελ. 3)

Μνημόνιο 3 στην Ελλάδα

ι δ ί ιχν ιά α Π ωτ φ α η ί τ ν α με υκρ Ο ν στη

ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗ Η δεύτερη συνάντηση κοµµάτων και οργανώσεων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς θα συγκληθεί στα τέλη του Μάρτη στην Αθήνα. Με αφορµή αυτό το γεγονός, θα γίνει και µια ανοιχτή εκδήλωση, το Σάββατο 29 Μαρτίου 2014, στις 5µµ, στο Οικονοµικό Πανεπιστήµιο (πρώην ΑΣΟΕΕ, Πατησίων), στην αίθουσα Αντωνιάδη. Σε αυτή θα συµµετέχουν ως οµιλητές διεθνείς προσκεκληµένοι, όπως οι Φρανσουά Σαµπατό (NPA, Γαλλία), Φράνκο Τουριλιάτο (Sinistra Anticapitalista, Ιταλία) και Ερίκ Τουσαίν (CADTM, Βέλγιο), αλλά και στελέχη της ελληνικής Αριστεράς. Ανάµεσά τους ο Παναγιώτης Λαφαζάνης (Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος ΣΥΡΙΖΑ) και ο Αντώνης Νταβανέλλος (ΔΕΑ-Μέλος της ΠΓ ΣΥΡΖΑ). (συνέχεια σελ. 7)

ΑΠΕΡΓΙΑ

Όχι στις απολύσεις και τη διάλυση του Δημοσίου Σε κλιμάκωση των κινητοποιήσεών τους προχωρούν, οι δημόσιοι υπάλληλοι, ενάντια στο νομοσχέδιο Κυρ.Μητσοτάκη. Αμέσως μετά την 24ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ, στις 12 Μάρτη, χρειάζεται να οργανώσουμε την 48ωρη απεργία, την Τετάρτη 19 Μάρτη (συλλαλητήριο στις 11 το πρωί, Πλ. Κλαυθμώνος) και την Πέμπτη 20 Μάρτη. Η αποφασιστικότητα για κλιμάκωση του αγώνα, η απαίτηση να κηρύξει απεργία και η ΓΣΕΕ, πρέπει να φτάσει με νέες περιοδείες, εξορμήσεις και συνελεύσεις σε κάθε χώρο και σε κάθε γειτονιά. (συνέχεια σελ.2)

Στή των ριξη νεο ναζ ί

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ 22 ΜΑΡΤΗ Με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα κατά του Ρατσισμού (21 Μάρτη), διοργανώνονται κινητοποιήσεις και δράσεις σε πολλές ευρωπαϊκές και ελληνικές πόλεις. Στην Αθήνα, μεγάλη είναι η συμμετοχή από αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές κινήσεις, τοπικές συλλογικότητες, κινήσεις δικαιωμάτων, συνδικάτα, κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς. Η προσυγκέντρωση περίπου 30 συλλογικοτήτων θα γίνει στις 13:00 στα Προπύλαια και θα ακολουθήσει συλλαλητήριο στις 2 στην Ομόνοια και πορεία προς τη Βουλή. (σελ.15)

• πολιτική

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 12 Μάρτη 2014

Πώς θα τσακιστεί η Χρυσή Αυγή Ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν θέλει εκλογές αν δεν συμπληρωθεί τετραετία ώστε να μπορεί η εκάστοτε κυβέρνηση να ολοκληρώσει το έργο της. Φαντάζομαι, συνεπώς, ότι καταγγέλλει την ανατροπή του Γιανουκόβιτς πριν από τη συμπλήρωση της τετραετίας και πριν από την ολοκλήρωση του έργου του. NNN Εκτός αν βεβαίως εννοεί ότι αυτό θα ισχύει για τις «δικές μας» κυβερνήσεις. Όχι πχ. για τον Μαδούρο στη Βενεζουέλα. Τέτοιες κυβερνήσεις μπορούν να ανατρέπονται πριν από το τέλος της θητείας τους και μάλιστα και χωρίς εκλογές. Αρκεί αυτό να συμφέρει την άρχουσα τάξη… NNN Έπειτα από αρκετές ημέρες μάθαμε ότι ο υποψήφιος δήμαρχος της ΝΔ Ά. Σπηλιωτόπουλος γιουχαΐστηκε σε εκδήλωση για τις μεταμοσχεύσεις που έγινε στο Μέγαρο Μουσικής σε βαθμό που δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει το λογύδριό του (έφυγε άρον άρον). Οι κάμερες του μεγάλου καναλιού «έπνιξαν» το γεγονός. Αλήθεια είναι ό,τι θέλουν τα αφεντικά… NNN Ο Χρυσοχοΐδης που δεν διάβασε ούτε μνημόνιο ούτε τις συμβάσεις των αυτοκινητοδρόμων, λέει ότι σήμερα υπάρχει μια «τυφλή αντιπαράθεση ενός ανιστόρητου δικομματισμού του παρελθόντος», εννοώντας τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, και ζητά επιστροφή στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα και του Πεπονή! Και αδιάβαστος και παρανοϊκός… NNN Βασιλικότεροι του βασιλέως όσον αφορά την Ουκρανία, οι Πράσινοι στο Ευρωκοινοβούλιο: Στην αρχή κατήγγειλαν τον Γιανουκόβιτς επειδή υπαναχώρησε από την υπογραφή της εμπορικής συμφωνίας με την ΕΕ… NNN … Και τώρα πρωτοστατούν στο ψυχροπολεμικό κλίμα ζητώντας περισσότερες οικονομικές κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας, ώστε να πονέσει επιτέλους ο Πούτιν. Οι ναζί του Κιέβου και τα ρατσιστικά τους διατάγματα απλώς δεν υπάρχουν για τους Πράσινους, ούτε στην ευρωομάδα τους ούτε στην Ελλάδα. NNN Αντίθετα, το ελληνικό τμήμα μας πληροφορεί ότι «η Ουκρανία αποδεικνύει πως η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί ακόμη να εμπνεύσει τους λαούς»…

Του Παναγιώτη Λίλλη

ώς θα εκμηδενίσουμε τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής, είναι ένα από τα πιο κρίσιμα ερωτήματα που πρέπει να απασχολούν όλους τους δημοκράτες και αριστερούς αγωνιστές. Τις τελευταίες μέρες όμως, με αφορμή το πόρισμα των δύο εισαγγελέων για την άρση της ασυλίας των βουλευτών της Χρυσής Αυγής και ανοίγοντας ουσιαστικά το δρόμο για να τεθεί το κόμμα των ναζιστών εκτός νόμου, αυτό το ερώτημα έχει σκιαστεί από ζητήματα για την παραβίαση του συντάγματος, την άρτια λειτουργία της Βουλής και τις πολιτικές σκοπιμότητες της κυβέρνησης… Σ’ αυτή την προσπάθεια έχουν συμβάλει, εκτός από τα κανάλια, διάφοροι πολιτικοί αναλυτές, επιστήμονες του Δικαίου και κοινοβουλευτικοί παράγοντες. Η συντριβή όμως της Χρυσής Αυγής, το ξαναλέμε, είναι ένα πολύ κρίσιμο ζήτημα. Και οι πρώτοι που έχουν λόγο σ’ αυτή τη συζήτηση είναι οι στόχοι και τα θύματα των φασιστικών επιθέσεων, που –σχεδόν σ’ όλες τις περιπτώσεις– έβρισκαν απέναντί τους την «περίεργη» στάση της αστυνομίας.

Ανάπτυξη Από το 2008, λίγο πριν τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, είχε ξεκινήσει ο καλπασμός της Χρυσής Αυγής. Τα εκλογικά της ποσοστά στις δημοτικές εκλογές του 2010 και στη διπλή εκλογική αναμέτρηση του 2012, πάντα συνόδευαν την επέκταση της δράσης των φασιστών. Ακόμη περισσότερο όμως άνοιγαν ένα νέο κύκλο βίαιων επιθέσεων ενάντια στην Αριστερά, τους μετανάστες και τα κινήματα. Και οι επιθέσεις ήταν εκατοντάδες, με δεκάδες σοβαρούς τραυματισμούς και τουλάχιστον δύο νεκρούς, πριν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Ο καλπασμός της ΧρυσήςΑυγής σταμάτησε με τη δολοφονία του Π.Φύσσα. Καθοριστικό ρόλο γι’ αυτό έπαιξε η μαζική αντίδραση του κινήματος, που υποχρέωσε την κυβέρνηση να πάρει αστυνομικά μέτρα –για πρώτη φορά– ενάντια στη Χρυσή Αυγή. Από τότε η ναζιστική οργάνωση βάλτωσε σαν πολιτική δύναμη.

Όταν συνελήφθηκαν οι αρχηγοί της, κατόρθωσε να κινητοποιήσει μόνο 2-3 εκατοντάδες οπαδούς της και στην επέτειο για τα «Ίμια» η συγκέντρωσή της ήταν ανάλογη. Ακολούθησε η σταθερή πτώση των ποσοστών της. Ακριβώς σ’ αυτό το διάστημα έχουν αναπνεύσει και κυκλοφορούν ελεύθερα στους δρόμους μετανάστες και κάθε είδους μειονότητες…

Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν βασικές πολιτικές αντιρρήσεις για την απαγόρευση της Χρυσής Αυγής. Η πρώτη ισχυρίζεται ότι ενισχύουμε έτσι ηθικά τη ΧΑ, γιατί τους ηρωοποιούμε. Γιατί όμως τότε αντιδρά με τόση λύσσα η ΧΑ; Πώς έφτασε από τις απειλές στις δύο εισαγγελείς, να καταθέσει προσφυγή στο Συμβούλιο της Ευρώπης για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Οι ναζιστές της ΧΑ καταλαβαίνουν καλύτερα από τον καθένα φιλελεύθερο δημοκράτη ότι δεν πρόκειται να ηρωοποιηθούν, ενώ βρίσκονται εκτός νόμου, γιατί ο κόσμος, στον οποίο απευθύνονται, σέβεται την ισχύ του νόμου και της τάξης και απεχθάνεται την παράδοση των κομμουνιστών και των αναρχικών.

Σ ’αυτό το φόντο, οι ανησυχίες για την παραβίαση ή την υπονόμευση του Συντάγματος, με την κατάργηση του κόμματος της Χρυσής Αυγής, μοιάζουν να λογοδοτούν περισσότερο σε αφηρημένες αρχές και μάλιστα με προκλητικά ανισότιμο τρόπο. Γιατί 6.500 πρόσφυγες κλεισμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, παράνομα και σε άθλιες συνθήκες, δεν παραβιάζουν τις αρχές του Συντάγματος; Δεν θα έπρεπε να ξεκινήσουμε απ’ αυτό το πρόβλημα;

Η δεύτερη αντίρρηση είναι πιο πραγματιστική, αλλά και πιο μικρόψυχη. Υποστηρίζει την εκτίμηση ότι έτσι θα ενισχυθεί σε ψήφους η ΝΔ, γιατί θα εισπράξει εκλογικά την πελατεία των ναζιστών. Αυτός είναι σίγουρα ένας υπαρκτός κίνδυνος και θα τον βρούμε μπροστά μας. Η απάντηση όμως σ’ αυτή την απειλή περνάει μέσα από τη σύγκρουση με τις ιδέες του ρατσισμού και του εθνικισμού, από την αδυσώπητη κριτική στις πρακτικές της αστυνομίας, του λιμενι-

Αποδυνάμωση

κού και του στρατού, από την υπεράσπιση, χωρίς όρους, των ανθρωπίνων και δημοκρατικών δικαιωμάτων όλων των καταπιεσμένων και, βεβαίως, όχι των ναζιστών. Πιο απλά, είναι πολύ πιο ρεαλιστικό και χρήσιμο να κερδίσουμε σαν Αριστερά, που βαδίζει μάλιστα προς την κυβερνητική εξουσία, τους παραπλανημένους και εξαπατημένους ψηφοφόρους από τη ΧΑ, παρά να τους «προστατεύσουμε» σαν φασιστικό εκλογικό κοπάδι, για να μην τους κερδίσει η ΝΔ.

Αυτοδύναμη δράση Ξαναγυρίζουμε στο κρίσιμο ερώτημα για τη συντριβή της Χρυσής Αυγής. Το αντιφασιστικό κίνημα, το εργατικό κίνημα και η Αριστερά οφείλουν να έχουν σταθερό στόχο την πλήρη συντριβή των νεοναζί. Αυτό θα πρέπει να επιδιώκεται –κυρίως– με τη δική μας αυτοδύναμη δράση. Αλλά και μέχρι την επίτευξη αυτού του στόχου, οι προσπάθειές μας πρέπει να συνδυάζονται και με αιτήματα όπως το κλείσιμο των γραφείων της ΧΑ, η τιμωρία των υπεύθυνων για τις δολοφονικές ή τραμπούκικες επιθέσεις των «ταγμάτων εφόδου», δηλαδή με τα αιτήματα που περιγράφουν την τοποθέτηση εκτός νομιμότητας κάθε ναζιστικής δραστηριότητας.

NNN Η Κροατία δεν προτίθεται «να γίνει Ελλάδα», υιοθετώντας μέτρα που θα υπονομεύσουν κάθε δυνατότητα οικονομικής ανάπτυξης, διαμήνυσε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ο Κροάτης πρωθυπουργός Ζ. Μιλάνοβιτς. «Δεν θα επιτρέψουμε ριζικά μέτρα για να χάσουμε και τα λίγα που έχουμε. Αυτό είναι μία ξεκάθαρη πολιτική στάση», είπε. NNN Ο Μιλάνοβιτς δεσμεύτηκε για «συμβολική» μείωση στους μισθούς των δημόσιων υπαλλήλων, καμία μείωση στις συντάξεις και τα κοινωνικά επιδόματα, καμία εισαγωγή νέων φόρων, αλλά και αύξηση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών. (Σχεδόν) καμία σχέση με Ελλάδα… NNN Και να σκεφτεί κανείς ότι η Κροατία ήταν το αγαπημένο παιδί του Βερολίνου…

Όχι στις απολύσεις και τη διάλυση του Δημοσίου (συνέχεια από σελ. 1) Του Θοδωρή Πατσατζή

Την Τετάρτη 12 Μάρτη, η κυβέρνηση φέρνει στην ολομέλεια της Βουλής ένα νομοσχέδιο με το οποίο συρρικνώνεται ακόμη περισσότερο ο δημόσιος τομέας. Αν συνυπολογίσουμε τις πρώτες απολύσεις σχολικών φυλάκων, καθηγητών και εργαζόμενων στους δήμους, που θα πραγματοποιηθούν από τις 21 ως τις 23 Μάρτη, είναι εμφανές ότι στόχος της κυβέρνησης Σαμαρά είναι η πλήρης διάλυση του Δημοσίου, με εκχώρηση ολόκληρων δομών και υπηρεσιών σε ιδιώτες.

Με το νομοσχέδιο καταργούνται οργανισμοί, κάποιοι κρίσιμης σημασίας. Το Ταμείο Εθνικής Οδοποιίας, για παράδειγμα, παρότι έχει καταχωρηθεί στη συνείδηση του κόσμου για τους κακούς δρόμους και τα πολλά διόδια, θα μπορούσε να αποτελέσει άξονα για κατασκευή σύγχρονων και ασφαλών αυτοκινητόδρομων, που και δουλειά θα έδινε σε πολύ κόσμο και θα μείωνε τα ατυχήματα και το κόστος των διοδίων. Η μόνη θετική πρόβλεψη του νομοσχεδίου, η μείωση των γραφειοκρατικών διαδικασιών, πρώτο, αναφέρεται κυρίως στη δημιουργία επιχειρήσεων, και δεύτερο, απαξιώνεται τελείως από το ίδιο το

νομοσχέδιο, που προβλέπει νέες απολύσεις και διαθεσιμότητες. Αυτό θα επιτευχθεί, σύμφωνα πάντα με το νομοσχέδιο, αφού καθιερωθεί ένας μόνιμος μηχανισμός δημιουργίας νέων διαθεσιμοτήτων-απολύσεων, με την εφαρμογή νέου συστήματος «αξιολόγησης» και την καθιέρωση υποχρεωτικής ποσόστωσης. Άσχετα με τις πραγματικές τους ικανότητες, το 25% των δημοσίων υπαλλήλων θα βαθμολογείται υποχρεωτικά με 9 έως 10, το 50% με 7 έως 8 και το 25% κάτω από τη βάση. Με άλλα λόγια, το 25% υποχρεωτικά θα μπει σε διαθεσιμότητα, για να απολυθεί σε 8 μήνες.

Η μάχη, για να μην περάσουν αυτά τα μέτρα, ξεκινάει με τις απεργίες της ΑΔΕΔΥ στις 12, 19 και 20 Μάρτη και πρέπει να κλιμακωθεί σε κάθε κλάδο, στους δήμους, στη δευτεροβάθμια και την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, στα ασφαλιστικά Ταμεία, στην υγεία, στις ΔΕΚΟ (η ιδιωτικοποίηση του ηλεκτρικού ρεύματος είναι προ των πυλών), σε κάθε γειτονιά. Θέλουμε δημόσιο τομέα για τις ανάγκες των εργαζομένων, των ανέργων, των φτωχών. Οι διαθεσιμότητες-απολύσεις και οι καταργήσεις οργανισμών πρέπει να μείνουν στα χαρτιά. Μπορούμε να τους σταματήσουμε!

πολιτική •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 12 Μάρτη 2014

Συμβιβασμοί και επαναφορά του «success story» για προεκλογικούς λόγους

Η «αντίσταση» του Σαμαρά φέρνει… τρίτο μνημόνιο Του Σπύρου Αντωνίου

συζητά μαζί της μόνο τις λεπτομέρειες εφαρμογής τους.

ν μέσω προεκλογικής περιόδου και αφόρητης κοινωνικής πραγματικότητας, η κυβέρνηση ζώστηκε τα «φυσεκλίκια» της αντίστασης στους δανειστές. Αφενός για να κρύψει την ουσιαστική συμφωνία της σε όλα τα ζητήματα που αποτελούν αντικείμενο «διαπραγμάτευσης» με τους τροϊκανούς (με στόχο να εκταμιευθεί η πολυπόθητη δόση των 10,1 δισ. ευρώ), αφετέρου πιεζόμενη από τις συγκρούσεις συμφερόντων εγχώριων και ξένων καπιταλιστών.

Για τις ομαδικές απολύσεις οι δανειστές επιμένουν σε νομοθετική ρύθμιση, σύμφωνα με την οποία ο υπουργός Εργασίας δεν θα έχει λόγο σε αυτές, ενώ νέος γύρος διαθεσιμοτήτων-απολύσεων ετοιμάζεται και στο Δημόσιο. Για τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών κατά 3,9%, συμφωνήθηκε να γίνει σε μια δόση τον Ιούλιο του 2014, αφαιρώντας από τα ασφαλιστικά ταμεία πάνω από 700 εκατ. ευρώ, τη στιγμή που η τρόικα αμφισβητεί τα οικονομικά στοιχεία για τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού, προειδοποιώντας πως, εάν δεν υπάρξουν νέες περικοπές, πολλά ταμεία δεν θα είναι σε θέση να εγγυηθούν την καταβολή συντάξεων από το 2016. Ήδη εξετάζονται περαιτέρω συγχωνεύσεις ταμείων και η αλλαγή του καθεστώτος βαρέων και ανθυγιεινών.

Τεχνητή αισιοδοξία Το δίδυμο Σαμαρά-Βενιζέλου, παρόλο που στα λόγια δείχνει να μη θέλει να εφαρμόσει τα ήδη συμφωνηθέντα αντεργατικά μέτρα, έχει εναποθέσει τις ελπίδες της πολιτικής του επιβίωσης στην «καλοσύνη των ξένων» και στην καλλιέργεια ενός κλίματος τεχνητής αισιοδοξίας, που περιγράφεται από το τρίπτυχο: πρωτογενές πλεόνασμα – έξοδος στις αγορές – τέλος των μνημονίων. Μέχρι την ερχόμενη Κυριακή αναμένεται να έχουν ολοκληρωθεί οι συζητήσεις με την τρόικα. Η κυβέρνηση, ενώ έχει συμφωνήσει με την τρόικα για την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων (σε μια χώρα 1,5 εκατ. ανέργων), όπως και για τη μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών,

Την ίδια ώρα, ήταν τόσο ισχυρές οι «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης, που άνοιξε η όρεξη για καινούργιες απαιτήσεις. Ειδικότερα, στο τραπέζι των συζητήσεων μπήκε το να υπάρχει απόλυτη πλειοψηφία του συνόλου των εργαζομένων για την κήρυξη απεργιών, η επέκταση της αναστολής των μισθολογικών ωριμάνσεων (τριετιών) στον ιδιωτικό τομέα και μετά το 2017 (που σημαίνει κατώτατος μισθός... για πάντα), αλλά

και το lockout. Η αλλαγή του νομικού πλαισίου για τις απεργίες, προκειμένου να δυσκολέψει την κήρυξή τους, όπως και η θεσμοθέτηση της «ανταπεργίας», είναι χρόνια αιτήματα του κόσμου του κεφαλαίου και παράλληλα ενδεικτικά του «ασφυκτικού πλαισίου» που ετοιμάζουν σε μια ενδεχόμενη κυβέρνηση της Αριστεράς. Σε ό,τι αφορά τα «εργαλεία» που προτείνει ο ΟΟΣΑ, σε σχέση με τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα, το γάλα, τα βιβλία και τα φαρμακεία, φαίνεται πως βρέθηκε η χρυσή τομή στην κατεύθυνση της «απελευθέρωσης» προϊόντων και τιμών. Χαράς ευαγγέλια δηλαδή για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Στο θέμα των τραπεζών –σημείο τριβής ντόπιων τραπεζιτών με το ΔΝΤ– αναμένεται η συμβιβαστική έκθεση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, σε περίπου έξι μήνες, προκειμένου να βρεθεί κοινός τόπος για τις επιπλέον κεφαλαιακές ανάγκες του ελληνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η ΤτΕ τοποθετεί τις εν λόγω ανάγκες στα 6,4 δισεκατομμύρια ευρώ (βάσει της έκθεσης της Black Rock και το αισιόδοξο σενάριο, την οποία και δημοσιοποίησε «μονομερώς» η ΤτΕ), όταν το ΔΝΤ μιλάει για περίπου 9 δισ. ευρώ. Δέκα μήνες μετά την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών

τραπεζών με 50 δισ. ευρώ από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (με άλλα λόγια τη διάσωσή τους με δημόσιο χρήμα), οι τραπεζίτες ετοιμάζονται να τις επαναϊδιωτικοποιήσουν και να ανακτήσουν πλήρως τον έλεγχό τους, βοηθούντος και του νομοσχεδίου που θα φέρει άμεσα ο Στουρνάρας. Οι τέσσερις «συστημικές» τράπεζες (Alpha, Πειραιώς, Εθνική, Eurobank –ειδικότερα οι δύο πρώτες) δήλωσαν μάλιστα πως θα καλύψουν τις ανάγκες τους βγαίνοντας στις αγορές… για πρώτη φορά μετά από 6 χρόνια.

στικό ότι 375.000 ασφαλισμένοι περιμένουν ως και τέσσερα χρόνια για σύνταξη και εφάπαξ!

«Αντάρτικο»

Παρόμοιο «success story» ετοιμάζει και η κυβέρνηση που, λίγο πριν τις εκλογές του Μαΐου, θα βγει να πουλήσει «ελπίδα», «διανέμοντας» το πρωτογενές πλεόνασμα και ανακοινώνοντας-ίσως-μια πρώτη προσυμφωνημένη «έξοδο στις αγορές», δείγματα της περίφημης «ανάκαμψης» και του «τέλους» των μνημονίων.

Όλα αυτά τα παζάρια και τα «αντάρτικα» του Σαμαρά, του Προβόπουλου και άλλων κυβερνητικών παραγόντων, λογοδοτούν σε πολιτικές σκοπιμότητες. Οι δανειστές θέλουν να πάρουν πίσω τα λεφτά τους από τα δάνεια που έχουν χορηγήσει. Ξέρουν όμως ότι αυτό θα γίνει μόνο με ένα καινούργιο δάνειο, άρα και ένα τρίτο μνημόνιο (ή όπως το βαφτίσουν), που σημαίνει και νέα βάρβαρα μέτρα. Ξέρουν επίσης ότι μόνο η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ μπορεί να τους εξασφαλίσει μια τέτοια προοπτική. Μια κυβέρνηση όμως με επίφοβη σταθερότητα. Συνεπώς, δίνουν μια χρονική ανάσα στη δικομματική, μεταθέτοντας τα όποια κρίσιμα θέματα, όπως τη ρύθμιση του χρέους και τα επώδυνα μέτρα, για μετά τις ευρωεκλογές.

Το όποιο πρωτογενές πλεόνασμα της λεηλασίας των «από κάτω», θα αυξομειώνεται μέχρι και την επικύρωση από την Eurostat στις 22/4 και θα κρατηθεί για την κάλυψη του δημοσιονομικού κενού που θα εκτιμηθεί στο δεύτερο εξάμηνο του 2014. Έτσι, οι υποσχέσεις για «παροχές» στους συνταξιούχους μοιάζουν με κακόγουστο αστείο, όταν επιπλέον, δεν θα είναι και διατηρήσιμο. Είναι χαρακτηρι-

Οι παραπάνω σχεδιασμοί των αστικών επιτελείων δεν σημαίνει ότι είναι και εύκολα υλοποιήσιμοι. Η μαζική επανεμφάνιση του εργατικού-λαϊκού κινήματος και μια πιο τολμηρή παρέμβαση της Αριστεράς μπορεί να τους τινάξουν στον αέρα και να μετατρέψουν την κάλπη του Μαΐου, για τους υποστηρικτές της άγριας λιτότητας και της πειθάρχησης στην ΕΕ, σε αληθινό Βατερλό.

Άποψή μας... (συνέχεια από σελ. 1)

Το μόνο σημείο «συναίνεσης» μεταξύ Στουρνάρα και Γιούρογκρουπ αφορούσε τους… αναξιοπαθούντες τραπεζίτες. Οι οποίοι, πριν προλάβουν να χωνέψουν τα 50 δισ. ευρώ των προηγούμενων «ενισχύσεων», ετοιμάζονται ήδη να παραλάβουν τα επόμενα κάτι πάνω από 6,5 δισ. ευρώ. Πρόκει-

δεξιά και οι φασιστικές συμμορίες ενισχύονται απειλητικά. Αφενός, δημαγωγώντας πάνω στην κρίση, στη φτώχεια και την απελπισία, αλλά αφετέρου και –κυρίως– απολαμβάνοντας τη στήριξη και την πολύπλοκη ενίσχυση από τη μεριά των κυρίαρχων τάξεων και των κρατικών μηχανισμών. Αυτή η πολιτική της ενίσχυσης της ακροδεξιάς και του

Η Ευρώπη της αντίδρασης ται για ένα πρόγραμμα φιλοεργοδοτικής αντιμεταρρύθμισης ή, απλούστερα, καπιταλιστικής αντεπανάστασης. Αυτή η διακηρυγμένη απληστία, αυτή η ολοφάνερη ταξική μονομέρεια, πάει χέρι-χέρι με την κατρακύλα της ΕΕ στα ζητήματα της δημοκρατίας, ακόμα και της ειρήνης. Γιατί οι ευρωηγεσίες, που στήριξαν και χρηματοδότησαν τους νεοναζί του Κιέβου, δεν έκαναν ένα «μεμονωμένο» λάθος. Σε όλες σχεδόν τις χώρες της ΕΕ η ακρο-

νεοναζισμού είναι τμήμα της γενικότερης αυταρχικής στροφής στην ευρωπολιτική. Προωθώντας τη γραμμή του άγριου νεοφιλελευθερισμού, επιτιθέμενες σε βασικά εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα, οι ευρωηγεσίες δεν έχουν άλλο δρόμο από την οχύρωση σε απρόσιτους «θεσμούς» όπως η Κομισιόν, όπως τα Γιούρογκρουπ, όπως η τρόικα, όπου δεν μπορεί να φτάσει η φωνή των εργατών, η φωνή των απεργιών και των διαδηλώσεων, η λαϊκή θέληση ακόμα και με τη

στρεβλή έκφρασή της μέσω της ψήφου.

της ιστορίας, όπως έκαναν και στο παρελθόν του 20ού αιώνα.

Αυτή η χωρίς προσχήματα μετατροπή της ΕΕ σε Ιερά Συμμαχία των βιομηχάνων και των τραπεζιτών δεν οδηγεί σε μια –έστω καπιταλιστική, αλλά βιώσιμη– σταθερότητα και ειρήνη. Μπαίνοντας στον 7ο χρόνο της κρίσης, δεν έχουμε πλέον κανένα δικαίωμα για αυταπάτες. Βλέποντας στα σύνορα της Ουκρανίας να συγκεντρώνονται στρατοί, που όλοι διαθέτουν πυρηνικά όπλα, δεν έχουμε δικαίωμα να αφήνουμε τη μοίρα μας στα χέρια των λυκοσυμμαχιών μεταξύ Βρυξελλών και Ουάσινγκτον.

Στροφή στα αριστερά, σε κάθε χώρα, σημαίνει να τεθεί συγκεκριμένα το ζήτημα της αναγκαίας ανατροπής. Στην Ελλάδα, μέσα από την ανάπτυξη του ΣΥΡΙΖΑ και την προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, η πιθανότητα της ανατροπής των μνημονίων και της λιτότητας έχει δημιουργήσει ένα πανευρωπαϊκό ενδιαφέρον, ένα κύμα ελπίδας, ένα φως αισιοδοξίας μέσα σε μια δύσκολη περίοδο. Αυτή την προοπτική οφείλουμε να τη διαφυλάξουμε, να αποκλείσουμε είτε την ήττα της από δεξιά, είτε τον εκφυλισμό της σε μια επανάληψη της κεντροαριστερής τραγωδίας, όπως αυτές που είδαμε στην Ιταλία ή στη Γαλλία.

Μπροστά στην κάλπη των ευρωεκλογών τίθεται, λοιπόν, ένα μεγάλο φάσμα κρίσιμων πολιτικών ερωτημάτων. Για τους εργαζόμενους και τη νεολαία όλα αυτά τα ερωτήματα απαντιώνται μόνο με προϋπόθεση μια μαζική στροφή προς τα αριστερά. Στροφή στα αριστερά, σε κάθε χώρα, σημαίνει στροφή στις ιδέες και στις πολιτικές δυνάμεις που λένε ότι προτεραιότητα έχουν οι μαζικοί αγώνες, που υποστηρίζουν την άποψη ότι οι εργαζόμενοι και τα κοινωνικά κινήματα αντίστασης μπορούν να αλλάξουν τη ροή

Στροφή στα αριστερά, τέλος, σημαίνει πανευρωπαϊκά επιστροφή στον αυθεντικό διεθνισμό του εργατικού κινήματος και της κομμουνιστικής Αριστεράς. Σημαίνει ότι, επιχειρώντας την ανατροπή στην ίδια μας τη χώρα, υπολογίζουμε στο σπάσιμο του «αδύναμου κρίκου» της ευρύτερης καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής αλυσίδας. Υπολογίζουμε στις συνέπειες που αυτό θα έχει σε όλη την Ευρώπη. Αναβαθμίζο-

ντας έτσι πολιτικά και πρακτικά την αλληλεγγύη μεταξύ των εργατικών τάξεων και της Αριστεράς, φέρνουμε στην επιφάνεια την «άλλη Ευρώπη». Την Ευρώπη που, για να υπάρξει, οφείλει να αναμετρηθεί και να ανατρέψει την υπαρκτή ΕΕ, την ΕυρώπηΦρούριο του κεφαλαίου, του ρατσισμού, του μιλιταρισμού. Την ΕΕ που, με τις αποφάσεις που παίρνει, είτε αυτές αφορούν την Ουκρανία, είτε αυτές αφορούν το δανεισμό στην Ελλάδα και στον ευρύτερο Νότο, είτε αυτές αφορούν το υπό κατασκευή ευρωπαϊκό «υπερ-μνημονίο», μας υπενθυμίζει ξανά και ξανά ότι αποτελεί έναν «υπερ-θεσμό» που δεν είναι εφικτό να μετεξελιχθεί, να αυτομεταρρυθμιστεί, να επανιδρυθεί. Μετατρέποντας έτσι και τις ιδέες ενός σημαντικού τμήματος της ευρωπαϊκής Αριστεράς σε άχρηστες ουτοπίες. Με αυτά τα κριτήρια θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια πολυσύνθετη περίοδο. Από τις απεργίες της ΑΔΕΔΥ, μέχρι την κάλπη των ευρωεκλογών, το καθήκον είναι αδιαίρετο: να χτιστεί η αποτελεσματική εναλλακτική λύση στους νέους «βαρόνους», ντόπιους και διεθνείς, του κεφαλαίου, του ρατσισμού, του πολέμου.

• εργατικά

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 12 Μάρτη 2014

Αναγκαίο ένα ενιαίο εργατικό μέτωπο πάλης για την ανατροπή Του Αντώνη Καραβά, μέλους Γενικού Συμβουλίου ΑΔΕΔΥ

ο Σαββατοκύριακο 15 και 16 Μάρτη πραγματοποιείται στο Σινέ Κεραμεικός η ιδρυτική συνδιάσκεψη της νέας εργατικής παράταξης της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Μια παράταξη που προκύπτει από την πρωτοβουλία συνδικαλιστικών οργανώσεων, παρατάξεων, συλλογικοτήτων, συνδικαλιστών και αγωνιστών της ριζοσπαστικής Αριστεράς και προσωρινά έχει την επωνυμία Μέτωπο για τη Συνδικαλιστική Αντεπίθεση. Το Κόκκινο Δίκτυο Εργαζομένων, ανένταχτοι συνδικαλιστές και αγωνιστές που συμμετέχουν σε εργατικές παρατάξεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς στους χώρους τους, συνδικαλιστές της ΔΕΑ, του Κόκκινου και της ΑΠΟ, συμμετέχουμε σε αυτή την προσπάθεια. Συμμετέχουμε πιστεύοντας ότι στη σημερινή συγκυρία, με την κρίση του καπιταλισμού που συνοδεύεται με τη βάρβαρη επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι μέσα από την επιβολή των νεοφιλελεύθερων μνημονιακών πολιτικών, το συνδικαλιστικό και εργατικό κίνημα μπορεί υπό προϋποθέσεις να παίξει καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις. Στην οργάνωση των αντιστάσεων σε κάθε χώρο, στην οργάνωση ενός μεγάλου ρεύματος ανατροπής της κυβέρνησης και των μνημονίων, στη μάχη για την άμεση καλυτέρευση των συνθηκών επιβίωσης των εργαζομένων μέσα από τη στήριξη μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, που θα είναι αποφασισμένη να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα με προτεραιότητα την κατάργηση των μνημονίων, το σπάσιμο της λιτότητας, την εφαρμογή των αιτημάτων των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και θα παλέψει στη μάχη για την αλλαγή της κοινωνίας με ορίζοντα το σοσιαλισμό.

Συντονισμός Αυτή τη στιγμή ολοένα και σε περισσότερους εργαζόμενους γίνεται εμφανές ότι τα αιτήματά τους δεν είναι δυνατό να κερδηθούν με απομονωμένους κλαδικούς αγώνες. Τα παραδείγματα των διοικητικών υπαλλήλων στα ΑΕΙ και των υγειονομικών του ΕΟΠΥΥ, αλλά και των εργαζομένων στη Χαλυβουργία νωρίτερα, δείχνουν ότι μόνο συντονισμένοι αγώνες διαρκείας με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης και των μνημονιακών πολιτικών μπορεί να φέρει πραγματικά αποτελέσματα. Η νέα παράταξη θέλουμε να συμβάλει αποφασιστικά στο συντονισμό των αγώνων, στην προσπάθεια για τη δημιουργία ενός ενιαίου εργατικού μετώπου

πάλης για την ανατροπή των πολιτικών της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και της ΕΕ. Γι’ αυτό το λόγο η κατεύθυνση πρέπει να είναι η διατήρηση, όπου υπάρχουν, κοινών παρατάξεων με συνδικαλιστές του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αγωνιστές συνδικαλιστές που απεγκλωβίζονται από την ΠΑΣΚΕ και δεν έχουν σχέση με την μετεξέλιξη αυτής της παράταξης σε μηχανισμό στήριξης της εργοδοσίας, των κυβερνητικών πολιτικών, των μνημονίων. Ακόμη και με το ΠΑΜΕ, αν αυτό είναι εφικτό, ή με συνδικαλιστές που έχουν αποχωρήσει από το ΠΑΜΕ. Μια τέτοια συμπαράταξη θα είναι καθοριστική για να επέλθει η πραγματική αλλαγή συσχετισμών μέσα στα συνδικάτα. Για να περάσει η ηγεμονία σε αυτά, στους αγωνιστές της βάσης και στην Αριστερά, ενάντια στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ. Αυτές οι παρατάξεις έχουν οδηγήσει σε απαξίωση τα συνδικάτα για χιλιάδες εργαζόμενους, που ηθελημένα ή από εξαναγκασμό οδηγούνται στην αναζήτηση ατομικών λύσεων και όχι σε συλλογική οργανωμένη προσπάθεια, για να αντιμετωπίσουν τη λαίλαπα των μνημονίων και των αντεργατικών πολιτικών, που εφαρμόζονται εδώ και χρόνια από τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις. Η νέα παράταξη της ριζοσπαστικής Αριστεράς χρειάζεται να παλέψει με νύχια και με δόντια, για να οργανωθούν οι αντιστάσεις που μπορούν να επιτρέψουν στους εργαζόμενους να τα πάρουν όλα πίσω: τα κεκτημένα δεκαετιών που έχασαν από την επιβολή των μνημονιακών πολιτικών. Χρειάζεται να συμβάλει στην πολιτικοποίηση των εργαζομένων στους χώρους και το μπόλιασμα της προοπτικής για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, που θα συγκρουστεί με τους καπιταλιστές.

Όπως τόνισε εργαζόμενος στην ταχυδρομική, ταχυμεταφορική εταιρεία Γενική Ταχυδρομική, στην κλαδική συνέλευση του ιδιωτικού τομέα για την ανάδειξη αντιπροσώπων στην ιδρυτική συνδιάσκεψη, η αγωνιστικότητα είναι ζητούμενο για να προσεγγίσεις τους συναδέλφους σου, αλλά οι απαντήσεις που σου ζητάνε, είναι πολιτικές και γι’ αυτό το λόγο χρειάζεται να πολιτικοποιήσουμε τα αιτήματά μας και να δώσουμε πολιτικές απαντήσεις.

Συνελεύσεις Κλαδικές και νομαρχιακές συνελεύσεις έχουν πραγματοποιηθεί ήδη και πραγματοποιούνται ως και την Πέμπτη 13 Μάρτη, με στόχο την ανάδειξη αντιπροσώπων στο ιδρυτικό συνέδριο. Αντιπρόσωποι που θα πλαισιώσουν τους εκλεγμένους συνδικαλιστές που θα είναι αυτόματα αντιπρόσωποι. Οι διαδικασίες έχουν ελλείψεις μέχρι σήμερα. Και λόγω της καθυστέρησης που υπήρξε στο να βγει το κείμενο θέσεων, που ως ένα βαθμό είναι φυσιολογικό, αλλά και λόγω της καθυστέρησης στην οργάνωση των συνελεύσεων, με αποτέλεσμα πολύ εργαζόμενοι, που ήθελαν να συμμετέχουν σε αυτές, να μην μπορούν τελικά να τις παρακολουθήσουν. Επίσης ένα αρνητικό στοιχείο είναι ότι η προσπάθεια αυτή δεν συνδέθηκε ουσιαστικά με τα κινηματικά καθήκοντα. Οι απεργίες της ΑΔΕΔΥ οργανώνονται από ένα πολύ μικρό κομμάτι συνδικαλιστών στους χώρους του Δημοσίου, ενώ στον ιδιωτικό τομέα, εκτός από κάποιες εξαιρέσεις σε πρωτοβάθμια σωματεία, δεν υπήρξαν ενέργειες για να κινητοποιηθούν έστω κάποιες ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα. Τη ΓΣΕΕ, παρά τις όποιες προσπάθειες, την έχουν παγώσει οι δυνάμεις των ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ. Επίσης δεν υπήρξε μια μεγάλη εξωστρεφή

καμπάνια στους χώρους δουλείας, με περιοδείες και συσκέψεις. Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν αρκετές συνελεύσεις να μην έχουν την αναμενόμενη μαζικότητα στη συμμετοχή. Παρ’ όλα αυτά σε όλες τις συνελεύσεις μπήκαν καθοριστικά ζητήματα από τους συμμετέχοντες, που μπορούν άμεσα να οδηγήσουν σε μια πολύ καλή διαδικασία στην ίδια την ιδρυτική συνδιάσκεψη. Εκτός από όσα αναφέραμε προηγούμενα για την ανάγκη του συντονισμού των αγώνων και της πολιτικοποίησης των αιτημάτων, σε αρκετές συνελεύσεις τονίστηκε η αναγκαιότητα το όνομα της νέας παράταξης να ανταποκρίνεται σε αυτά τα χαρακτηριστικά, να περιλαμβάνει τον τίτλο Ριζοσπαστική Αριστερά και να δηλώνει το στίγμα για ευρύτερες συμμαχίες με την προσθήκη των τίτλων Συνεργασία ή Μέτωπο. Πολλοί μίλησαν για μια μαζική παράταξη όχι σαν σούπα από αδρανή μέλη, αλλά για μια νέα αγωνιστική πρωτοπορία του εργατικού κινήματος. Πρωτοπορία που θα ξαναστήσει νέα συνδικάτα και τις δημοκρατικές διαδικασίες βάσης των συνδικάτων. Αυτός είναι ο κρίσιμος κρίκος που λείπει, γιατί η πραγματικότητα, που την ξέρουν πολύ καλά οι ταξικοί μας αντίπαλοι, αποτελείται από ανύπαρκτα συνδικάτα, συνδικάτα σφραγίδα, εργοδοτικά συνδικάτα, συνδικάτα που περιορίζονται σε τυπικά καλέσματα σε κινητοποιήσεις και ενεργοποιούνται μόνο για εκλογές.

Πρωτοπορία Θέλουμε μια πρωτοπορία που θα επιχειρήσει τη σύνδεση των εργατικών χώρων και αιτημάτων με την κοινωνία, δημιουργώντας συντονιστικά σωματείων και φορέων, δηλαδή Λαϊκές Επιτροπές σε κάθε πόλη και γειτονιά.

Πρωτοπορία που θα εκπροσωπεί μονομερώς τα ταξικάεργατικά συμφέροντα, που θα αγωνίζεται για την επιβολή ενός «εργατικού μνημονίου» σε βάρος των καπιταλιστών. Πρωτοπορία που διεκδικεί την ηγεμονία της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στα συνδικάτα και γι’ αυτό παλεύει για την ήττα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και τη συντριβή των δυνάμεων της Δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας στα συνδικάτα και αποκλείει κάθε συνεργασία με εκπροσώπους αυτών των δυνάμεων σε παραταξιακό και ατομικό επίπεδο. Οι συσχετισμοί δεν πρέπει να γίνονται το άλλοθι για συμβιβασμούς με αυτά τα κομμάτια του μνημονιακού-εργοδοτικού συνδικαλισμού. Το στόχο της ανατροπής μπορούν να υπηρετήσουν, μια τέτοια περίοδο, τα αριστερά-προγραμματικά προεδρεία στα σωματεία. Τα αντιπροσωπευτικά προεδρεία πρέπει να εξετάζονται σε κάποιες περιπτώσεις σαν λύση ανάγκης, για να λειτουργεί το σωματείο και με δημόσια τοποθέτηση προς τη βάση των εργαζομένων. Η νέα παράταξη στο ιδρυτικό της συνέδριο θα συζητήσει για τα παραπάνω. Η συμβολή μας ως Κόκκινο Δίκτυο εργαζομένων θα είναι καθοριστική και η ανάγκη να ξεπεραστούν οι πρώτες δυσκολίες χρειάζεται να ξεκινήσει με την απόφαση της νέας παράταξης να παλέψει για την επιτυχία της επόμενης 48ωρης απεργίας της ΑΔΕΔΥ, τη συνέχεια και κλιμάκωσή της, καθώς και να τοποθετήσει την Πρωτομαγιά ως το νέο ξεκίνημα για τις δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στους χώρους, στην προσπάθεια να τα πάρουμε όλα πίσω, να συντονιστούν οι αγώνες, να προβάλει στη διαδήλωση της Πρωτομαγιάς ένα μεγάλο, ταξικό, ριζοσπαστικό ρεύμα ανατροπής.

εργατικά • 5

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 12 Μάρτη 2014

Εργαζόμενοι Χαλυβουργικής:

«Δεν θα μας σώσουν τα παζάρια κυβέρνησης, εργοδοτών» Συνέντευξη με τους Γιώργο Χρονόπουλο, ηλεκτρολόγο στη Χαλυβουργική και εκλεγμένο αντιπρόσωπο του σωματείου στο εργατικό κέντρο, και Χρήστο Πέππα, μέλος στο Δ.Σ. του σωματείου των εργαζομένων στη Χαλυβουργική. Και οι δύο είναι μέλη της παράταξης ΑΠΕΧ (Ανεξάρτητη Πρωτοβουλία Εργαζομένων Χαλυβουργικής). Τη συνέντευξη πήρε ο Γιώργος Βούρος για το Rproject.gr, όπου και θα τη διαβάσετε ολόκληρη. Εδώ δημοσιεύουμε αποσπάσματα.

Ήδη κλείσατε τρεις εβδομάδες κινητοποιήσεων. Θα συνεχίσετε; Ποιες είναι οι αποφάσεις του σωματείου; Σήμερα έγινε ένα μίνι διοικητικό συμβούλιο και αποφασίσανε την επόμενη βδομάδα να γίνουν δύο κινητοποιήσεις, επειδή είναι δύσκολο για τον κόσμο οι συνεχείς κινητοποιήσεις. Αυτές ήταν οι δικαιολογίες του προεδρείου, της πλειοψηφίας. Ο κόσμος έχει αρχίσει, πιστεύω, όχι να κουράζεται, αλλά να συνειδητοποιεί ότι μέσα στο θεσμικό πλαίσιο, που κινηθήκαμε όλες αυτές τις μέρες, δεν υπάρχει προοπτική να γίνει κάτι διαφορετικό.

Έχουν υπάρξει πρωτοβουλίες στήριξης του αγώνα σας, ώστε να ανοιχθεί στην τοπική κοινωνία και ευρύτερα; Πρωτοβουλίες από το σωματείο έχουν παρθεί μόνο θεσμικά. Είχαμε στήριξη από τα άλλα σωματεία του κλάδου, από το Εργατικό Κέντρο όπου ανήκουμε, από την ομοσπονδία του μετάλλου, πάλι θεσμικά. Ένα ευρύτερο άνοιγμα επί της ουσίας δεν έχει γίνει. Δεν έχει γίνει άνοιγμα για να έρθουμε σε συνεννόηση με άλλα σωματεία, με άλλες συλλογικότητες που αγωνίζονται. Εμείς σαν παράταξη το λέμε κάθε φορά στις συνελεύσεις, στα πηγαδάκια, στους συναδέλφους, ότι πρέπει να κάνουμε άνοιγμα στον κόσμο, ότι είναι κοινός ο εχθρός, είναι η συγκεκριμένη πολιτική, πρέπει να υπάρξει άλλη πολιτική, ότι πρέπει να έρθουμε σε ρήξη.

Είναι λύση η μείωση της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος στις βιομηχανίες; Δεν υπήρχαν και πριν από την αύξηση του ηλεκτρικού ρεύματος χτυπήματα της εργοδοσίας στους εργαζόμενους; Προς το τέλος του ’12, αν θυμάμαι καλά Αύγουστο-Σεπτέμβρη, μας φώναξε η εταιρία και είπαν ότι κάνουν ενέργειες για να εξασφαλίσουν την επόμενη τριετία οικονομική σταθερότητα και ότι από το Νοέμβρη του ’12 θα ξεκίναγε ο φούρνος, ο ηλεκτρικός κλίβανος να βαράει, να λειτουργεί παραγωγικά

το εργοστάσιο και ότι θα είμαστε εξασφαλισμένοι. Και με το που άλλαξε η χρονιά, ήρθαν 148 οικειοθελείς αποχωρήσεις-απολύσεις με το πιστόλι στον κρόταφο. Μέσα στον καπιταλισμό, όταν έρχεται μια κρίση, πάντα η εργοδοσία και το κεφάλαιο προσπαθούν να σώσουν τις επενδύσεις τους και το κέρδος τους. Και να τους δώσουν φτηνό ρεύμα, θα ανοίξει η αγορά; Θα αυξηθεί η εγχώρια ζήτηση στο σίδηρο; Δεν θα αυξηθεί. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να μπούνε σε αυτό το παιχνίδι… να διεκδικούνε φθηνή ενέργεια και φθηνές παροχές και κάποιες διευκολύνσεις ή επιδοτήσεις της εκάστοτε κυβέρνησης προς κάποια συγκεκριμένη συντεχνία ή κλάδο.

Πώς πιστεύεται ότι μπορεί να νικήσει ο αγώνας σας και να αναιρεθούν οι διαθεσιμότητες; Δεν είναι εύκολο. Αλλά πρέπει να βάλουμε κι εμείς ένα λιθαράκι. Πρέπει κάτι να κάνουμε. Με τις παρούσες συνθήκες, αν συνεχίσουμε σαν σωματείο να αγωνιζόμαστε μόνοι μας ή έστω συντεχνιακά για τον κλάδο της χαλυβουργίας και του μετάλλου, ο αγώνας μας είναι καταδικασμένος. Κακά τα ψέματα. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, η κινηματική ιστορία έχει δείξει ότι, όποιος αγώνας έμεινε μόνος του, απέτυχε. Είτε τον αναγκάσανε να αποτύχει. Το μόνο που πιστεύουμε σαν παράταξη και προσωπικά είναι ότι πρέπει να δημιουργηθεί ένα κοινό μέτωπο στην κοινωνία, που να πιέσει την κυβέρνηση και να ανατρέψουμε τα μνημόνια κι αυτές τις πολιτικές που φέρνουν τα μνημόνια. Να γίνει αλλαγή πολιτικής. Παλεύουμε όλοι μαζί, συντονιζόμαστε με τον εργαζόμενο, το διπλανό μας, με τον απολυμένο, τον άνεργο, τον συνταξιούχο, τα παιδιά μας, τους φοιτητές, τους μαθητές, συντονιζόμαστε με τις τοπικές κοινωνίες, παίρνουμε το εργοστάσιο στα χέρια μας και δημιουργούμε ένα παραγωγικό μοντέλο ευρύτερο για τις ανάγκες του λαού. Να γίνουν αντιπλημμυρικά έργα, να γίνουν σχολεία, νοσοκομεία, να γίνουν δρόμοι, πλατείες, να γίνουν λιμάνια για το λαό. Όχι για την κάθε Cosco, για τον Αγγελόπουλο και τον Μάνεση.

νέα από τους εργατικούς χώρους Metropolis Συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από τον ελληνικό τελικό της Eurovision διοργάνωσαν, την Τρίτη 11 Μαρτίου, οι απολυμένοι των καταστημάτων Metropolis. Οι εργαζόμενοι σε αυτά παλεύουν σκληρά εδώ και δύο χρόνια για να πάρουν τους μισθούς και τις αποζημιώσεις που τους χρωστάει ο μεγαλοεπιχειρηματίας Ανδρέας Κουρής, που κατέχει τον όμιλο MAD, αφότου εξαγόρασε και διέλυσε μέσα σε τρία χρόνια την αλυσίδα καταστημάτων Metropolis, απολύοντας 180 εργαζόμενους και βάζοντας λουκέτο σε 13 καταστήματα. Αγνοώντας προκλητικά και εκμεταλλευόμενος όσο μπορεί τις φιλικές για τους εργοδότες νομικές διαδικασίες για την επίλυση εργατικών διαφορών, ταυτόχρονα κλείνει συμφωνίες με το δημόσιο και οι κρατικές διαφημίσεις παίζουν συνεχώς στο MAD. Η κυβέρνηση αποδεικνύει για πολλοστή φορά ότι τα λόγια της για θυσίες που θα φέρουν την ανάπτυξη, είναι ανεργία για τους εργαζόμενους και κέρδη για τους καπιταλιστές.

Συλλογικής Σύμβασης απέναντι στην προσπάθεια της εταιρείας να τους επιβάλει επιχειρησιακή σύμβαση, με μειώσεις μισθών που φτάνουν ακόμη και το 50%. Οι εργαζόμενοι πραγματοποίησαν Γενική Συνέλευση, στην οποία αποφάσισαν και νέα 48ωρη απεργία, στην οποία κατέβηκαν τη Δευτέρα και Τρίτη 9 και 10 Μάρτη. Με νέα γενική συνέλευση θα αποφασίσουν για τη συνέχιση των κινητοποιήσεών τους.

Λιμάνια Συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των λιμανιών, οι λιμενεργάτες. Την Τρίτη 11 Μάρτη πραγματοποίησαν 4ωρη στάση εργασίας. Στα πλαίσια της στάσης εργασίας έκαναν συγκέντρωση στην πλατεία Καραϊσκάκη, στον Πειραιά, και πορεία στο Υπουργείο Ναυτιλίας. Οι εργαζόμενοι καταγγέλλουν διαδικασία φιάσκο στη βουλή, όπου, χωρίς να γίνει καμιά συζήτηση με τους ίδιους τους εργαζόμενους, αλλά και με φορείς, αποφασίστηκε η ιδιωτικοποίηση αρχι-

Επιμέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

κά του ΟΛΠ (Οργανισμός Λιμένος Πειραιώς), κατόπιν του ΟΛΘ (Λιμάνι Θεσσαλονίκης) και τελικά όλων των λιμανιών της χώρας.

Καθαρίστριες Νέα 48ωρη απεργία πραγματοποίησαν τη Δευτέρα 10 και την Τρίτη 11 Μάρτη οι συμβασιούχοι καθαριστές και καθαρίστριες των σχολείων στο Δήμο Περάματος, οι οποίοι δεν έχουν πληρωθεί καθόλου μέσα στο 2014. Τη Δευτέρα έκαναν εξορμήσεις και περιοδείες σε σχολεία και σε χώρους δουλειάς της περιοχής, ενώ την Τρίτη πραγματοποίησαν συγκέντρωση στο Δημαρχείο Περάματος. Οι εργαζόμενοι διαμαρτύρονται για τη στάση της δημοτικής αρχής, που τους υπόσχεται ψεύτικες δεσμεύσεις μόνιμα. Η τελευταία ήταν ότι θα εξοφληθούν στις 6 Μάρτη. Οι καθαριστές και οι καθαρίστριες πληρώνονται μόλις με 200 ως 300 ευρώ το μήνα, ποσό που δεν θα ήταν δύσκολο να δοθεί, αν η δημοτική αρχή δεν εφάρμοζε πιστά τον «Καλλικράτη».

Συνεχείς κινητοποιήσεις Την Παρασκευή 7 Μάρτη, οι εργαζόμενοι στην τεχνική εταιρεία ανελκυστήρων «Σελιμάς - Κοσμάς και ΣΙΑ ΟΕ», Αγρινίου, πραγματοποίησαν 24ωρη απεργία. Διεκδικούν την εφαρμογή της κλαδικής

Κανείς εκπαιδευτικός απολυμένος στις 23 Μάρτη! Της Σάσας Χασάπη, εκπαιδευτικού

Οι απολύσεις συναδέλφων από τα Επαγγελματικά Λύκεια και τις Επαγγελματικές σχολές, αν πραγματοποιηθούν στις 22 Μάρτη, οδηγούν τους εκπαιδευτικούς στην κατάργηση του δικαιώματος στην εργασία, αφού ανοίγει η κερκόπορτα για χιλιάδες απολύσεις στο Δημόσιο. Είναι ενδεικτικό ότι τη φετινή χρονιά έγιναν οι λιγότερες προσλήψεις μόνιμων εκπαιδευτικών εδώ και δεκαετίες. Δραματικές περικοπές έγιναν και στις προσλήψεις αναπληρωτών και ωρομίσθιων, που εργάζονται στα σχολεία για λιγότερο από εννέα μήνες, μακριά από τον τόπο κατοικίας τους, ενώ η πληρωμή τους γίνεται μέσω κονδυλίων ΕΣΠΑ. Οι εκπαιδευτικοί θα αντιμετωπίσουν επίσης την αξιολόγηση των ίδιων και των σχολικών μονάδων, ως προϋπόθεση για την παραμονή τους στην εργασία. Η αξιολόγηση είναι δεμένη με το ζήτημα των απολύσεων και δεν αφορά καμία προσπάθεια αναβάθμισης της ποιότητας του έργου των εκπαιδευτικών.

Η εμπειρία των βρετανών συναδέλφων, που έχουν υποστεί χρόνια τώρα αξιολόγηση και απολύσεις, είναι διδακτική. Το νέο τοπίο συμπληρώνουν οι αναγκαστικές μετακινήσεις εκπαιδευτικών σε περιοχές που δεν επιθυμούν, ώστε να καλυφθούν τα κενά. Για δεύτερη χρονιά αναμένεται με καθυστέρηση από το Υπουργείο Παιδείας η εγκύκλιος των μεταθέσεων μονίμων εκπαιδευτικών. Οι εκπαιδευτικοί πρωτοβάθμιας έκαναν μήνυση στο υπουργείο με βάσιμες υποψίες ότι αυτό θα σημάνει την υποχρεωτική τους μετακίνηση σε θέσεις μακριά από τον τόπο κατοικίας τους και την απόλυσή τους, σε περίπτωση που δεν δεχθούν. Για όλα τα παραπάνω οι εκπαιδευτικοί έχουν εδώ και καιρό εξαγγείλει ένα πρόγραμμα δρά-

σης με απεργιακές κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις και συχνές συνελεύσεις. Σε πολλές ΕΛΜΕ επαναδραστηριοποιούνται οι Επιτροπές Αγώνα που σηκώνουν το οργανωτικό βάρος των κινητοποιήσεων και συντονίζονται με άλλα σωματεία και επιτροπές της περιοχής τους. Σε πολλές πόλεις οργανώνονται συλλαλητήρια και διαδηλώσεις. Σύλλογοι διδασκόντων βγάζουν ψηφίσματα, δηλώνοντας την αντίθεσή τους στην αξιολόγηση και συμμετέχουν στο μπλοκάρισμα των σεμιναρίων επιμόρφωσης των αξιολογητών. Όλα τα σχέδια κυβέρνησης-τρόικας για την εκπαίδευση είναι υποχρεωτικό να ανατραπούν. Το μοναδικό όπλο γι’ αυτό παραμένει ο καθημερινός και ανυποχώρητος αγώνας μέσα και έξω από τα σχολεία.

• αριστερά

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 12 Μάρτη 2014

Περί Ελιάς και δάκου

Η επιθανάτια αγωνία της Κεντροαριστεράς Σαμαρά. Τα στελέχη που ενεπλάκησαν σ’ αυτή την άθλια ιστορία, όπως και οι πολιτικές ιδέες με τις οποίες στήριξαν την εμπλοκή τους, είναι υλικά καταδικασμένα σε απόσυρση. Δεν έχουν τύχη να παίξουν ρόλο σε οποιαδήποτε «ανασυγκρότηση», είτε της σοσιαλδημοκρατικής Κεντροαριστεράς, είτε ακόμα και ενός δυναμικού Κέντρου.

Του Αντώνη Νταβανέλλου

ταν τα «Νέα», η φιλικότερη προς την Κεντροαριστερά εφημερίδα, βάζει στο ρεπορτάζ για την πρεμιέρα της Ελιάς –υπό την παρουσία, μάλιστα, του Μάρτιν Σουλτς, υποψήφιου των ευρωσοσιαλιστών για την προεδρία της Κομισιόν– τον πρωτοσέλιδο τίτλο: «Φύτεψαν Ελιά, αλλά παραμονεύει… δάκος», τότε ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν θα πρέπει να αισθάνεται και πολύ ήσυχος.

Άλλωστε έτσι έγινε και στην ιστορία του κόμματός τους. Στις συνθήκες πόλωσης της μεταπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ συνέτριψε την Ένωση Κέντρου, περιθωριοποιώντας αποτελεσματικά πρόσωπα, ιδέες, τακτικές. Το έκανε στηρίζοντας την ανάπτυξή του στην προσπάθεια να εκφράσει πολιτικά το ριζοσπαστισμό της εποχής, ως «αριστερά της αριστεράς».

Παρά το μιντιακό ταρατατζούμ, το Σαββατοκύριακο της Ελιάς ήταν μια καθαρή αποτυχία: στον πιο κρίσιμο «δείκτη», αυτόν της προσέλευσης του κόσμου, τα αποτελέσματα ήταν κυριολεκτικά της πλάκας. Σύμφωνα, πάλι, με τα «Νέα», τα «ύπουλα τάκλιν» της συνδιάσκεψης έγιναν σε «μικρό γήπεδο».

Απομόνωση Η απομόνωση των παραγόντων της (κάποτε κραταιάς) σοσιαλδημοκρατίας από τον κόσμο ασφαλώς δεν είναι τυχαία. Ο Βενιζέλος φρόντισε να συνδέσει ο ίδιος τις προοπτικές του εγχειρήματος της Ελιάς με τον… Αντώνη Σαμαρά («στις ευρωεκλογές κρίνεται ουσιαστικά η σταθερότητα της κυβέρνησης»). Η ενίσχυση του πρωθυπουργού, του δεξιότερου ηγέτη που είχε από τη μεταπολίτευση η Δεξιά, δεν αποτελεί ασφαλώς μια ελκυστική βάση για την επανασυσπείρωση του κόσμου του ΠΑΣΟΚ. Στο επίπεδο των κοινωνικών αναφορών, τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα. Αυτοί που μαζεύτηκαν στο ΣΕΦ είναι αδύνατον να σημαδοτήσουν μια οποιαδή-

ποτε στροφή προς κάποια φιλεργατική-φιλολαϊκή πολιτική. Ο Κ. Σημίτης έχει καταγραφεί στη συνείδηση ενός πλατιού τμήματος της βάσης του ΠΑΣΟΚ ως το πρόσωπο-κλειδί της πορείας προς το σοσιαλφιλελευθερισμό και τις αντιμεταρρυθμίσεις.

Χαλασμένα υλικά Τα μοναδικά «κέρδη» του Σαββατοκύριακου για την Ελιά, ήταν ο Ανδρέας Λοβέρδος και ο Ηλ. Μόσιαλος, δηλαδή οι αρχιτέκτονες της αντιμεταρρύθμισης στο δημόσιο Σύστημα Κοινωνικών Ασφαλίσεων και στα δημόσια νοσοκομεία. Με τέτοια υλικά θα μπορούσε να συζητά για να φτιάξει κόμμα ο… Τζήμερος, ενώ, αντίθετα, κάθε απόπειρα ανασυγκρότησης της σοσιαλδημοκρατίας θα προϋπέθετε τη δημόσια

καταδίκη και την ασφυκτική απομόνωσή τους.

ΜΑΡ απλώς επιβεβαιώνουν την αδυναμία του.

Ο Βενιζέλος απαιτεί να αντιμετωπίζεται το κόμμα του ως το κέντρο μιας «μεγάλης παράταξης». Όμως αυτό που εμφανίστηκε στο ΣΕΦ ήταν το μισό, από ένα κόμμα που ήδη περιορίζει τις εκλογικές προσδοκίες του σε ποσοστά περί το 5%. Η απουσία του ΓΑΠ, αλλά και των 11 από τους 26 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, δίνει στη δήλωση του Κ. Σκανδαλίδη («το ΠΑΣΟΚ πέθανε») έναν τόνο ρεαλισμού και ακρίβειας.

Πόλωση

Ο Φ. Κουβέλης επιλέγοντας, έστω και καθυστερημένα, το δρόμο του διαχωρισμού από τη συγκυβέρνηση με τον Σαμαρά, επιλέγει μια σταθερότερη πολιτική βάση για να επιδιώξει την εκλογική επιβίωση του κόμματός του. Οι κριτικές του Βενιζέλου για… σεχταρισμό της ΔΗ-

Ο χώρος του ΠΑΣΟΚ, ο χώρος της κεντροαριστεράς, έχει μπει σε επιθανάτια αγωνία. Αυτό οφείλεται στη μνημονιακή πολιτική, στη στήριξη της βάρβαρης λιτότητας, στη συγκυβένηση με τον ακροδεξιό πυρήνα του Αντ. Σαμαρά. Ο χώρος αυτός δεν μπορεί να αναγεννηθεί σαν ένα «δημοκρατικό» Κέντρο. Στις συνθήκες της κρίσης η κοινωνία έχει μπει σε βαθιά ταξική πόλωση και μεγάλες πολιτικά δυνάμεις δεν είναι δυνατόν παρά να αναφέρονται σε αυτήν. Ο Βενιζέλος και οι φίλοι του επέλεξαν, για να στηρίξουν τη μνημονιακή πολιτική, να μεταφέρουν το αίμα που είχε απομείνει στο κόμμα τους, στις φλέβες της ΝΔ του

Σήμερα οι πρωταγωνιστές της Ελιάς προτιμούν να καλούν σε «συστράτευση» τα θραύσματα του παλαιού ΠΑΣΟΚ και κάποιους ομαδάρχες της Κεντροαριστεράς, χωρίς να τολμούν να πουν λέξη για τις αιτίες της κρίσης αυτού του πολιτικού χώρου και –κυρίως– χωρίς να τολμούν να προτείνουν το παραμικρό στοιχείο εναλλακτικής πολιτικής. Ακριβώς γι’ αυτό είναι καταδικασμένοι σε ήττα. Το «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη (ένα «κόμμα»-δημιούργημα της μιντιοκρατίας με στόχο την εκλογική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ) μάζεψε σε ελάχιστο χρόνο, τουλάχιστον δημοσκοπικά, ένα σοβαρό τμήμα της εκλογικής πελατείας στόχου της Ελιάς. Είναι, ίσως, η καλύτερη απεικόνιση του πόσο επιφανειακές και ευάλωτες έχουν γίνει οι σχέσεις της σοσιαλδημοκρατίας με τον κόσμο.

Η ζωή στην πόλη, τα μνημόνια και οι αυτοδιοικητικές εκλογές Του Θανάση Κούρκουλα

Πολλή κουβέντα γίνεται τελευταία για τη σχέση της μνημονιακής λιτότητας με την καθημερινότητα των πολιτών. Οι μνημονιακές δυνάμεις ισχυρίζονται πως πρόκειται για δύο περίπου άσχετα μεταξύ τους πράγματα, πως το ζήτημα είναι οι δημοτικοί άρχοντες να είναι καλοί διαχειριστές (καλή ώρα σαν τον Καμίνη), να βάλουν τάξη στους δήμους και τα οικονομικά τους. «Δεν υπάρχουν μνημονιακά και αντιμνημονιακά σκουπίδια», αποφάνθηκαν μπουρδολογώντας διάφοροι μνημονιακοί αστέρες τις προηγούμενες μέρες. Σωστά, θα μπορούσε να πει κανείς, δεν υπάρχουν. Όμως πόσο άσχετη με τις μνημονιακές περικοπές είναι η δραστική μείωση των εργαζομένων στην καθαριότητα και η παντελής έλλειψη νέων κάδων σκουπιδιών, για να αντικατασταθούν οι φθαρμένοι;

Πολλές φορές, στην προσπάθεια διεύρυνσης της πολιτικής επιρροής των αυτοδιοικητικών σχημάτων της Αριστεράς, ακόμα και αριστεροί υποψήφιοι τείνουν να υποτιμήσουν τον παράγοντα «μνημονιακή λιτότητα» και να εστιάσουν στην «καθημερινότητα», λες και είναι πράγματα ασύνδετα μεταξύ τους. Πρόκειται για λάθος τόσο ουσίας όσο και επικοινωνίας. Είναι το καλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει η Αριστερά στους Καμίνηδες και τους Μπουτάρηδες, που αγωνιούν να αποφύγουν το σκόπελο της πολιτικοποίησης των αυτοδιοικητικών εκλογών και να προτάξουν τα διαχειριστικά τους «προτερήματα». Η επιχειρηματολογία της Αριστεράς χρειάζεται να ξεκινά από την καταλυτική επίδραση της μνημονιακής λιτότητας στην καθημερινή ζωή στην πόλη. Τρανό παράδειγμα ο δήμος Αθήνας. Για το κλείσιμο 20 βρεφονηπιακών

σταθμών στην Αθήνα και για το τραγικό γεγονός ότι λείπουν περισσότεροι από 600 εργαζόμενοι σε αυτούς, φταίνε οι μνημονιακές περικοπές του 60% από την κρατική επιχορήγηση και κανένας άλλος λόγος.

Για το μαρασμό μεγάλων χώρων πράσινου, όπως το Πεδίο του Άρεως, δεν φταίει κανείς άλλος για την έλλειψη εργαζομένων της φύλαξης, του ηλεκτροφωτισμού, της καθαριότητας και των κηπουρών.

Το ίδιο φταίει και για το γεγονός πως προγράμματα όπως το «βοήθεια στο σπίτι» έχουν περιοριστεί στις πιο βαριές περιπτώσεις ασθενών ηλικιωμένων με σοβαρά κινητικά προβλήματα και μάλιστα αφορούν κυρίως περιπτώσεις ανθρώπων που αποδεδειγμένα δεν έχουν συγγενείς να τους φροντίσουν. Αρκετά ΚΑΠΗ έχουν κλείσει και άλλα υπολειτουργούν, ενώ ακόμα και οι λαμπτήρες του ηλεκτροφωτισμού των δρόμων δεν αντικαθίστανται, διότι οι προμηθευτές ζητάνε τα χρωστούμενα από τις προηγούμενες προμήθειες, προκειμένου να ξαναπουλήσουν οτιδήποτε στο δήμο Αθήνας.

Η υπερψήφιση των συνδυασμών του ΣΥΡΙΖΑ στις αυτοδιοικητικές εκλογές θα είναι πρώτα απ’ όλα ψήφος ανατροπής των μνημονίων και των κεντρικών πολιτικών επιλογών της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου. Γιατί ούτε το δεντράκι, ούτε το πάρκο, ούτε οι κοινωνικές δομές στους δήμους και στις περιφέρειες θα σωθούν με διαχείριση της μιζέριας των πετσοκομμένων κονδυλίων, ούτε άλλωστε είναι άσχετο, αν οι εκλεγμένοι άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης έχουν την πρόθεση να συγκρουστούν με τις μνημονιακές επιταγές, τους ελεγκτές των δαπανών των δήμων, τις ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων

αγαθών και περιουσίας, ακόμα και αν χρειαστεί «να πάνε και φυλακή». Τέτοια χρειάζεται να είναι η «διαχείριση» από τους εκλεγμένους δημοτικούς άρχοντες μετά από τις εκλογές του Μαΐου, για να σώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα από την ποιότητα ζωής στην πόλη. Η ροπή προς μια απολίτικη τεχνοκρατική διαχείριση των πραγμάτων όχι μόνο δεν λέει την αλήθεια στον κόσμο, αλλά αντίθετα στερεί στην Αριστερά τη δυναμική που μπορεί να αποκτήσουν εκλογικά τα αυτοδιοικητικά της σχήματα. Ο Κορτζίδης, στο Ελληνικό, δεν θεωρείται πετυχημένος δήμαρχος, επειδή ήταν καλός λογιστής, αλλά γιατί έριξε τα κάγκελα στην παραλιακή μαζί με τον κόσμο, συγκρούστηκε με τους νονούς της νύχτας, αρνήθηκε τις ιδιωτικοποιήσεις και τις σχέσεις ελαστικής εργασίας στο δήμο. Τέτοιους δήμαρχους της Αριστεράς θέλουμε παντού!

αριστερά •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 12 Μάρτη 2014

Όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση του κεφαλαίου, του ρατσισμού, του πολέμου

(συνέχεια από σελίδα 1)

ι ευρωεκλογές, τον ερχόμενο Μάη, θα είναι μια πολτική μάχη κυριολεκτικά κρίσιμη. Πολιτική μάχη κρίσιμη για τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, αφού θα κρίνουν τη «βιωσιμότητα» της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου. Αλλά, επίσης, πολιτική μάχη κρίσιμη για τις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ΕΕ, δηλαδή η Ευρώπη των τραπεζιτών και των βιομηχάνων, υποσχόταν κάποτε –ιδίως στην εποχή της ΟΝΕ και της ένταξης στο ευρώ– διαρκή ευημερία ή, τουλάχιστον, σταθερότητα. Σήμερα, μέσα στη θύελλα της διεθνούς κρίσης του καπιταλισμού, αυτά αποδεικνύονται απάτη. Μετά τη βάρβαρη μνημονιακή πολιτική στο Νότο της ηπείρου, η ΕΕ οργανώνει το πανευρωπαϊκό «υπερ-μνημόνιο», μετατρέποντας την ήπειρο σε φυλακή σκληρής λιτότητας για όλους τους εργαζόμενους. Η συντριβή των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, που κατακτήθηκαν με μεγάλους αγώνες στον 20ό αιώνα, γίνεται σημαία και απαράβατη πολιτική για όλες τις κυβερνήσεις στην Ένωση, αλλά και για όλους τους «θεσμούς» της ΕΕ. Τα παπαγαλάκια των ευρωηγεσιών προπαγανδίζουν ότι η ΕΕ αποτελεί, τουλάχιστον, μια ασπίδα προστασίας των δημοκρατικών κατακτήσεων. Ο ισχυρισμός έχει διαψευστεί από τις εξελίξεις στο εσωτερικό της Ένωσης. Οι ευρωθεσμοί αποδεικνύονται απολύτως απρόσιτοι για την εργατική και λαϊκή θέληση. Όμως ο ισχυρισμός αυτός συντρίβεται κυριολεκτικά, μέσα από τις εξελίξεις στην Ουκρανία: εκεί όπου η ΕΕ συλλαμβάνεται να υποστηρίζει και να συνεργάζεται με μια «κυβέρνηση» όπου συμμετέχουν ολοφάνερα οι νεοναζί, οι πιο ορκισμένοι εχθροί της δημοκρατίας.

Συνάντηση ευρωπαϊκών κομμάτων και οργανώσεων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στην Αθήνα στις 29 και 30 Μάρτη Στην Ευρώπη της Λαμπεντούζα και του Φαρμακονησιού, η ΕΕ-φρούριο των βιομηχάνων και των τραπεζιτών, αποδεικνύει πόσο φτηνά ξεπουλάει τις αρχές των δημοκρατικών επαναστάσεων που, τάχα, «ίδρυσαν» τη σύγχρονη Ευρώπη. Αυτή η βαθιά κρίση δεν πρόκειται να συνεχιστεί ομαλά. Οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις κυρίαρχες τάξεις επανέρχονται, αγγίζοντας πλέον και ζητήματα που μέχρι χθες θεωρούνταν αδιανόητα: π.χ. την «ιερότητα» της επιλογής του κοινού νομίσματος, του ευρώ. Όχι τυχαία, σε μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες όπως η Γαλλία, αναπτύσσονται ακροδεξιές πολιτικές δυνάμεις που φέρνουν στην πρώτη γραμμή τις θέσεις τον εθνικισμού, του ρατσισμού, της καταστολής των εργατικών και λαϊκών κινητοποιήσεων. Όμως, παράλληλα, αναπτύσσεται και το αντίπαλο δέος: σε Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία και Ιταλία, οι εργατικοί αγώνες και η κοινωνική αντίσταση αναδεικνύουν την «άλλη» Ευρώπη. Της πάλης για την ανατροπή της λιτότητας, της πάλης για το ξεπέρασμα του καπιταλισμού, της διεκδίκησης ξανά του σοσιαλισμού. Την πολιτική της χωρίς όρους υποστήριξης της ειρήνης, την πολιτική του αντιφασισμού και του αντιρατσισμού, την πολιτική της

διεθνιστικής αλληλεγγύης μεταξύ των λαών της Ευρώπης, αλλά και ευρύτερα, με τους λαούς των αραβικών εξεγέρσεων, με τους εργαζόμενους που δίνουν τις μάχες τους στην Τουρκία, με τους αγωνιζόμενους Παλαιστίνιους κ.α. Αυτή η «άλλη» Ευρώπη, σε πλήρη αντίθεση και σύγκρουση με την υπαρκτή ΕΕ, για να νικήσει χρειάζεται την Αριστερά της. Στην Ελλάδα τη μάχη αυτή τη δίνουμε μέσα από τις γραμμές του ενωτικού εγχειρήματος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, μέσα από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ. Οι πολιτικές επιτυχίες του ΣΥΡΙΖΑ, οι προοπτικές ανάδειξης μιας κυβέρνησης της Αριστεράς μέσα στη σκληρότερη περίοδο της κρίσης, έχουν δημιουργήσει πολλές ελπίδες και προσδοκίες σε πλατιά τμήματα των κοινωνικών αντιστάσεων σε όλη τη Ευρώπη. Όμως, ταυτόχρονα, μεγάλα τμήματα της Αριστεράς στην Ευρώπη παραμένουν είτε βυθισμένα στο διαλυτισμό, είτε δεσμευμένα στις συνεργασίες με τη σοσιαλδημοκρατία, στην αυτοκτονική πολιτική της μεταρρυθμιστικής «πληθυντικής Αριστεράς» της προηγούμενης περιόδου. Η ανατροπή αυτής της κατάστασης υποταγής είναι ένα από τα πιο επείγοντα καθήκοντα. Η προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς στην Ελλάδα θα ανοίξει αναπόφευκτα το κεφάλαιο της σύγκρουσης με την πολιτική, με τους θεσμούς, με την ίδια την ΕΕ. Γιατί η δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ για ανατροπή της λιτότητας υπέρ των εργαζομένων και των λαϊκών δυνάμεων δεν είναι εφικτό να υλοποιηθεί μέσα στα πλαίσια της σημερινής, της υπαρκτής ΕΕ. Όλα τα παραπάνω κρίσιμα ζητήματα, οι επερχόμενες ευρωεκλογές και η ανάγκη για μια «άλλη» Ευρώπη των εργαζομένων, θα συζητηθούν και στην εκδήλωση του Σαββάτου 29 Μαρτίου. Σας περιμένουμε όλες και όλους.

Οι φασίστες και η Ουκρανία Του Πανάγου Λίλλη

Ο ουκρανικός εθνικισμός ήρθε στο φως μαζί με τη διακήρυξη των πανρωσικών Σοβιέτ για το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών, το Νοέμβρη του 1917, στην Πετρούπολη. Στο Κίεβο και το Χάρκοβο συγκροτήθηκαν ταυτόχρονα, και σε θανάσιμη αντιπαλότητα, δύο ανεξάρτητες δημοκρατίες. Στο Κίεβο είχε τη βάση της η ουκρανική ράντα των αστών και των τσιφλικάδων και στη βιομηχανική πόλη του Χάρκοβο τα σοβιέτ. Ο ουκρανικός εμφύλιος πόλεμος, που ξέσπασε μερικούς μήνες μετά και αποτέλεσε εργαλείο της ιμπεριαλιστικής επέμβασης ενάντια στα σοβιέτ, τέλειωσε το 1922 με τη συντριβή των εθνικιστών και των Λευκών στρατών από τους Ουκρανούς μπολσεβίκους και τον Κόκκινο Στρατό. Είκοσι χρόνια μετά, ο ουκρανικός εθνικισμός ξανάκανε την εμφάνισή του στο πλευρό της χιτλερικής Γερμανίας. Ο Στεπάν Μπαντέρα, που αποτελεί για όλους τους Ουκρανούς φασίστες εθνικό σύμβολο, έδρασε ιδιαίτερα την περίοδο της γερμανικής κατοχής στα εδάφη της ΕΣΣΔ (1941-44). Η βαναυσότητα και η ωμότητα της δράσης του ενάντια στους πληθυσμούς των Εβραίων, των Πολωνών και των Ρώσων προκάλεσε ακόμη και την αντίδραση των γερμανών ναζί. Ο Μπαντέρα και η οργάνωσή του όμως δεν εγκληματούσαν χωρίς λόγο: ο ουκρανικός εθνικισμός επεδίωκε την εθνική εκκαθάριση μιας ολόκληρης ιστορικής περιοχής (της Γαλικίας), της οποίας ένα κομμάτι ανήκει σήμερα στη δυτική Ουκρανία. Ο σύγχρονος ουκρανικός εθνικισμός είναι η ιδεολογική βάση όλων των φασιστικών οργανώσεων που δρουν αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία και παίζουν πλέον σημαντικό ρόλο στη μεταβατική κυβέρνηση… Είναι η «σημαία» που σκεπάζει τα συμφέροντα των ολιγαρχών της δυτικής Ουκρανίας ενάντια στους ρωσόφιλους ολιγάρχες της ανατολής. Το κόμμα Σβόμποντα (Ελευθερία), που είναι η μετονομασία του παλιού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος της Ουκρανίας , τυπικά ιδρύθηκε το 2004. Οι ουκρανοί ναζιστές είχαν εμφανιστεί ήδη από το 1991, αλλά παρέμειναν μια περιθωριακή δύναμη. Εξαίρεση αποτελούσε η παραστρατιωτική τους οργάνωση(Ουκρανοί Πατριώτες) που λειτουργούσε σαν σωματείο φίλων του στρατού. Εκπαίδευση και οπλισμό τους πρόσφερε γενναιόδωρα ο ίδιος ο στρατός. Το νέο κόμμα κατάφερε σιγά σιγά και αποκόπηκε από τις πιο ακραίες ναζιστικές εκφράσεις και διέγραψε τους παραστρατιωτικούς. Δεν άλλαξε όμως καθόλου την κοινωνική και πολιτική του ατζέντα. Αντίθετα εξακοντίστηκε ο αντιρωσισμός και η φιλοδυτική στροφή του. Ο αρχηγός του έγινε διάσημος με τη δήλωση του για τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του ουκρανικού λαού ενάντια στην εβραιορωσική μαφία. Παρ’ όλα αυτά στο κίνημα της πλατείας Μαϊντάν, ο Σβόμποντα

ανήκε στην ήπια αντιπολίτευση που ήθελε διαπραγματεύσεις με τον πρόεδρο Γιανουκόβιτς. Ο Δεξιός Τομέας και ο Γιάρος έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στις συγκρούσεις με τις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας και συμμετείχαν από την αρχή στο κίνημα της Μαϊντάν. Εκμεταλλεύτηκαν έτσι την αδυναμία της Αριστεράς και κάλυψαν σε ένα βαθμό το κενό της. Κατάφεραν με αυτό τον τρόπο να μετατραπούν από μια μικρή ομπρέλλα ναζιστικών οργανώσεων, που είχαν ενοποιηθεί μόλις το Νοέμβρη του 2013, σε μια εθνική πολιτική δύναμη με θέσεις στους μηχανισμούς ασφαλείας και το στρατό. Ο κεντρικός πυρηνας της δύναμης τους είναι οι χουλιγκαν των γηπέδων, αλλά τώρα βρίσκουν ευρύτερη υποστήριξη. Η σχέση τους με τον Σβόμποντα είναι ανταγωνιστική όχι μόνο γιατι ο Δεξιός Τομέας είναι εκτός από αντιρωσικός και αντιδυτικός, αλλά κυρίως γιατί δεν μπορεί να ξεκόψει από την άγρια και χουλιγκάνικη πρακτική των συμμοριών στους δρόμους. Η κρίση στην Ουκρανία, που η κύρια πλευρά της αυτή τη στιγμή είναι ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός, έφερε στην επιφάνεια και τον ανταγωνισμό εθνικών αναφορών μεταξύ των διαφόρων φασιστικών οργανώσεων. Η αναφορά στον Στεπάν Μπαντέρα και τα πρώτα μέτρα ενάντια στις μειονότητες, που πήρε η μεταβατική κυβέρνηση, λειτουργούν ως πρόκληση προς τους πολωνούς και ούγγρους νεοναζιστές(Jobbik). Οι απειλές στην ουγγρική και πολωνική μειονότητα τους εκθέτουν ανεπανόρθωτα στο εθνικό τους ακροατήριο και μάλιστα ενόψει των ευρωεκλογών. Στην ίδια και χειρότερη θέση βρίσκεται και η Χρυσή Αυγή, που είχε αδερφικές σχέσεις με τους ουκρανούς ναζιστές, αλλά αναγκάστηκε να τις διακόψει απότομα. Μπροστά στην ισχυρή και βλακώδη φιλορωσική παράδοση της ελληνικής Δεξιάς και Ακροδεξιάς, αλλά και τη ρωσόφιλη ελληνική μειονότητα η υπόκλιση ήταν υποχρεωτική. Ειδάλλως η κατηγορία για εθνοπροδοσία θα λειτουργούσε πολύ χειρότερα από ό,τι η κατηγορία για εγκληματική οργάνωση. Έτσι η κρίση στην Ουκρανία, αντί να δώσει αέρα στα πανιά των ευρωπαίων φασιστών, μετατράπηκε σε μια παγίδα. Γιατί οι φασιστικές διακηρύξεις για μια Ευρώπη των εθνών, ισότιμων, αλληλέγγυων και ελεύθερων, δεν μπορεί να υπάρξει. Μια Ευρώπη ισοτιμίας και ελευθερίας προϋποθέτει μια Ευρώπη των εργαζόμενων ανθρώπων και όχι των καπιταλιστών εκμεταλλευτών και γι’αυτό το ζήτημα οι φασίστες δεν λένε τίποτα. Μια Ευρώπη ισοτιμίας και ελευθερίας προϋποθέτει επίσης να μη χωρίζονται οι άνθρωποι σε ανώτερους και κατώτερους φυλετικά, εθνικά και πολιτιστικά. Ο εθνικισμός όμως πιστεύει στην ιεραρχία των φυλών και των εθνών, που απολαμβάνουν και δικαιώματα ανάλογα με τη θέση τους σ’αυτή την ιεραρχία. …

• πολιτική

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 12 Μάρτη 2014

Ο καπιταλισμός «προσφέρει» πλέον μόνον φασισμό

Η κρίση στην Ουκ Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές μας χώριζαν τέσσερις ημέρες από το δημοψήφισμα που διοργανώνεται στην Κριμαία έπειτα από εξαγγελία του Ρώσου υπ. Εξωτερικών Σ. Λαβρόφ. Την ίδια στιγμή υπήρχαν επεισοδιακές διαδηλώσεις στην Α. Ουκρανία οι οποίες ζητούσαν να γίνει και εκεί δημοψήφισμα. Η κορύφωση της αντιπαράθεσης των ΗΠΑ του ΝΑΤΟ και της ΕΕ από τη μια και της Ρωσίας από την άλλη, γύρω από μια περιοχή η οποία βρίσκεται μέσα στην Ευρώπη, από την οποία περνούν οι περισσότεροι αγωγοί υδρογονανθράκων και η οποία αποτελεί στρατιωτικά εξαιρετικά στρατηγικό σημείο για τις αντιμαχόμενες πλευρές, όχι μόνον αναβιώνει ένα ψυχροπολεμικό κλίμα αλλά μοιάζει τραγικά με τις παραμονές του 1914: Εκατό χρόνια μετά το ξέσπασμα του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου εμφανίζεται ξανά ένας αντίστοιχος κίνδυνος στην Ευρώπη, αλλά αυτή τη φορά με πρωταγωνιστές που διαθέτουν όλοι πυρηνικά όπλα.

Πώς έπεσε ο Γιανουκόβιτς Του Πέτρου Τσάγκαρη

πάρχουν πολλές θεωρίες για την πτώση της κυβέρνησης Γιανουκόβιτς. Πολλοί θεωρούν ότι ήταν το κίνημα της Πλατείας Ανεξαρτησίας (το Μεϊντάν) αυτό που έριξε την κυβέρνηση. Άλλοι μιλούν για μια δημοκρατική επανάσταση των μαζών κι άλλοι για πραξικόπημα των ναζί και των εθνικιστών. Υπάρχουν κι αυτοί που στέκονται ανάμεσα στις δύο θεωρίες αποδίδοντας την κατάρρευση στη μετατόπιση μιας μεγάλης μερίδας των ολιγαρχών από τον Γιανουκόβιτς προς την πλευρά της αντιπολίτευσης (και πράγματι δύο μόνον ολιγάρχες ελέγχουν 90 βουλευτές οι οποίοι υπάκουσαν αλλάζοντας πλευρά στο κοινοβούλιο). Σε κάθε περίπτωση ωστόσο, καταλυτικό ρόλο έπαιξε η οικονομική κρίση που οδήγησε τον Γιανουκόβιτς σε μια αδιέξοδη περιδίνηση μεταξύ ΕΕ και Ρωσίας, χωρίς να μπορέσει ποτέ να βρει οριστική λύση στο πρόβλημα του χρέους αλλά και συνολικά του οικονομικού προσανατολισμού της χώρας. Η κίνηση των

ολιγαρχών ήρθε ως απάντηση σε αυτά τα στρατηγικά αδιέξοδα της κυβέρνησης. Βέβαια η σύνθεση και κυρίως το είδος της πολιτικής ηγεμονίας που υπήρχε στο Μεϊντάν έπαιξαν καθοριστικό ρόλο. Οι ναζί του Δεξιού Τομέα και οι κρυπτοναζί του Σβόμποντα πήραν από ένα σημείο και μετά τον αποφασιστικό ρόλο στην αντιπαράθεση με τον Γιανουκόβιτς καθώς η ριζοσπαστική Αριστερά ήταν εξαιρετικά μικρή για να καθορίσει τα πράγματα, το δε ΚΚ Ουκρανίας είχε κάνει από καιρό στροφή στην Κεντροαριστερά στηρίζοντας την κυβέρνηση Γιανουκόβιτς. Ειδικά μετά την επίτευξη της –θνησιγενούς όπως αποδείχθηκε– συμφωνίας της 21/2 για επίσπευση των εκλογών και περιορισμό των εξουσιών του προέδρου μέσω της αλλαγής του συντάγματος (μια συμφωνία που προέκυψε με συνδιαλλαγή της κυβέρνησης και των δεξιών νεοφιλελεύθερων ηγετών, δηλ. του Γιάτσενιουκ, της Τιμοσένκο και του Κλίτσκο), οι ναζί πήραν την πρωτοβουλία να τινάξουν στον αέρα αυτή τη συμφωνία, περνώντας ουσιαστικά σε στρατιωτική αντεπίθεση και κατανικώ-

ντας την εντελώς απρόθυμη ν απέναντί τους, τοπική αστυνο δύναμη που αντιστάθηκε ήταν ειδικό σώμα Μπερκούτ του Για

Εξαργύρωση

Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι φεραν να εξαργυρώσουν τις επιτυχίες στους δρόμους το συμμετοχή στη νέα κυβέρνηση την επιβολή των πρώτων μέτρ κυβέρνησης: Το νούμερο 2 το κόμματος Σβόμποντα (μέχρι τ ταν «εθνικοσοσιαλιστικό), ο Α ανέλαβε αναπληρωτής πρωθυ το ίδιο κόμμα πήρε τα υπουρ Οικολογίας, Γεωργίας και Γε γελίας. Ο Άντριι Παρούμπιι, έ ιδρυτές του Σβόμποντα και πρ της παραστρατιωτικής οργάν ας (αργότερα μπήκε στο νεο κόμμα της Μητέρας Πατρίδας κο), είναι τώρα ο επικεφαλής τ ου εθνικής ασφάλειας και άμ γός Εσωτερικών διορίστηκε ο

Υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα σε Κιέβο και Κριμαία

ι νέοι άρχοντες του Κιέβου δεν είναι καθόλου νέοι αφού ουσιαστικά πρόκειται είτε για ένα τμήμα των ολιγαρχών που είχε βρεθεί στο περιθώριο το προηγούμενο διάστημα (π.χ. η Τιμοσένκο) ή είναι οι ολιγάρχες που ήταν με τον Γιανουκόβιτς και τώρα απλώς άλλαξαν πλευρά. Η νέα «κυβέρνηση» σχεδιάζει σε συνεργασία με την ΕΕ και το ΔΝΤ να πάρει ένα δάνειο, προκειμένου να αντιμετωπίσει τα δημοσιονομικά προβλήματα αλλά και τα προβλήματα εξωτερικού χρέους. Φυσικά, όπως καλά ξέρουμε στην Ελλάδα, αυτό θα έρθει σε συνδυασμό με πρόγραμμα λιτότητας, με πάγωμα μισθών, αύξηση της τιμής του φυσικού αερίου και περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι μία από τις επείγουσες αποφάσεις της Βουλής ήταν η υπερψήφιση του σχεδίου διατάγματος «για εισαγωγή δημοσιονομικών περιορισμών». Εδώ η χρησιμότητα των ναζί και του ελέγχου που πιθανά θα αποκτήσουν στους κατασταλτικούς μηχανισμούς, θα είναι πολύ ουσιαστική για το σύστημα. Δεν

θα χρειαστεί, όπως στην Ελλάδα, να «ξεστρατίσει» μια-τάχα- δημοκρατική κυβέρνηση σε ολοφάνερα αντιδημοκρατικές πρακτικές: θα είναι ήδη οι ναζί αυτοί που θα το κάνουν προκειμένου να περάσουν, διά πυρός και σιδήρου αν χρειαστεί, το ουκρανικό μνημόνιο. Και εδώ ο Πούτιν προσφέρει εξαιρετικές πολιτικές υπηρεσίες στους ναζί και τους νεοφιλελεύθερους του Κιέβου οι οποίοι πλέον θα επισείουν τους «εθνικούς κινδύνους» από τη Ρωσία για να επιβάλουν άγρια λιτότητα στον ήδη καθημαγμένο ουκρανικό λαό.

Τακτική Ρωσίας Ασφαλώς αυτή η σχέση λειτουργεί και αντίστροφα: Οι απειλές της «κυβέρνησης» του Κιέβου ενάντια στους Ρώσους, επιτρέπει στον Πούτιν να εμφανίζεται ως ο εκδικητής Ζορό που θα σώσει Ρώσους και ρωσόφωνους, μη επιτρέποντας ωστόσο έτσι να αναπτυχθεί η αυτενέργεια των λαών. Οι κάτοικοι της Κριμαίας, π.χ. καλούνται να σωθούν από τους ν αζί του Κιέβου, καταφεύγοντας στην αγκαλιά της μαμάς Ρωσίας. Στο δημοψήφισμα καλούνταν να επιλέξουν ανάμεσα στην επιστροφή στο καθεστώς που ίσχυε για την Κριμαία τ ο

1992 (ενισχυμένη αυτονομία Ρωσική Ομοσπονδία ως αυ κρατία εντός μηνός! Το απ εν πολλοίς προβλέψιμο κα σκοπήσεις μεταξύ του -κα ρωσικού και κατά συντριπτι (97%) ρωσόφωνου- πληθυσ 60% υπέρ της απόσχισης α νία, καθώς μάλιστα οι π της προσχώρησης στη Ρω αύξηση του βιοτικού επιπέ γάνδα αυτή έχει μια σοβαρ καθώς το κατά κεφαλήν εθ της Ουκρανίας σήµερα δεν 50% του 1990, ενώ τα αντίσ για τη Ρωσία και το Καζακ νται στο 130% και 250% αντί Καζακστάν και Λευκορωσία σε μια οικονομική ένωση, τ Ένωση στην οποία ο Γιανουκ να εντάξει και την Ουκρανία

Εξασφαλίζοντας την Κριμα συνεχίσει να διεκδικεί και άλ περιφέρειες της Ουκρανίας φεί ο ρωσικός πληθυσμός, ό για να τις προσαρτήσει (κά εξαιρετικά δύσκολο στρατιω να καταφέρει, στην τελική δι με τη Δύση, ότι η Ουκρανία συνδεθεί με την ΕΕ, αλλά δ στο ΝΑΤΟ και δεν θα δεχθ της αμερικανικές στρατιωτικ αντίστοιχο που ίσχυε για χρ Φινλανδία). Ενδιαφέρον παρ γονός ότι η άποψη για «φιλαν Ουκρανίας δεν αγνοείται απ ρωπαϊκή και την αμερικανικ την άποψη αυτή υποστηρίζ Κίσσιγκερ ως μόνη ρεαλιστικ την ουκρανική κρίση.

πολιτική •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 12 Μάρτη 2014

ό, ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και λιτότητα

κρανία

να αντισταθεί ομία. Η μόνη ν το διαβόητο ανουκόβιτς.

οι ναζί κατάστρατιωτικές ου Κιέβου με η, αλλά και με ρων αυτής της ου ακροδεξιού το 2005 λεγόΑλεξάντερ Ζιχ υπουργός, ενώ ργεία Άμυνας, ενικής Εισαγένας από τους ρώην αρχηγός νωσης νεολαίφιλελεύθερο ς της Τιμοσέντου συμβουλίμυνας. Υπουρο ναζιστής Β.

α) ή ένταξη στη υτόνομη δημοποτέλεσμα ήταν αθώς οι δημοατά πλειοψηφία ική πλειοψηφία σμού έδιναν ένα από την Ουκραπροπαγανδιστές ωσία μιλούν για έδου. Η προπαρή υλική βάση, θνικό εισόδηµα φτάνει ούτε το στοιχα ποσοστά κστάν κυµαίνοίστοιχα (Ρωσία, α συμμετέχουν την Τελωνειακή κόβιτς σχεδίαζε α).

αία, ο Πούτιν θα λλες ανατολικές όπου πλειοψηόχι αναγκαστικά άτι τέτοιο είναι ωτικά), αλλά για ιαπραγμάτευση α μπορεί μεν να δεν θα ενταχθεί θεί στο έδαφός κές βάσεις (κάτι ρόνια και με τη ρουσιάζει το γενδοποίηση» της πό τη δυτικοευκή διπλωματία: ζει π.χ. ο Χένρι κή διέξοδο από

Αβάκοφ. Στελέχη του Δεξιού Τομέα τοποθετήθηκαν σε θέσεις-κλειδιά στα υπουργεία, αλλά και στη Γενική Εισαγγελία, καθώς και στη θέση αξιωματικών του στρατού και των δυνάμεων καταστολής που απολύθηκαν.

Ουκρανία και Αριστερά

αντιμετώπιση της ουκρανικής κρίσης από την Αριστερά είναι μέχρις στιγμής προβληματική σε πολλά σημεία. Το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς ενώ σωστά ζητά από το ΝΑΤΟ να μείνει έξω από την αντιπαράθεση και καταγγέλλει τη βία της ακροδεξιάς και των φασιστών κατά του ΚΚ Ουκρανίας, δεν λέει πολλά για τη συμμετοχή των φασιστών στην κυβέρνηση. Ακόμη χειρότερα δεν λέει τίποτε για το ρόλο της ΕΕ στην ουκρανική κρίση και δεν καταδικάζει την προοπτική βάρβαρης λιτότητας για τον ουκρανικό λαό που ετοιμάζουν από κοινού το Κίεβο και οι Βρυξέλλες.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα, η νέα Βουλή αποφάσισε να βγάλει εκτός νόμου το ΚΚ Ουκρανίας, να καταργήσει το νόμο που ποινικοποιούσε τη ναζιστική προπαγάνδα, να καταργήσει την επίσημη χρήση των μειονοτικών γλωσσών (ρωσικά, ρουμανικά, ουγγρικά, ελληνικά), αλλά και να εκδώσει ψήφισμα για την… αντιμετώπιση των συνεπειών της σοβιετικής κατοχής της Ουκρανίας!

ΚΚΕ

Η αδυναμία ΕΕ και ΗΠΑ

ι ΗΠΑ και η ΕΕ έπαιξαν ενεργό ρόλο στην ανατροπή Γιανουκόβιτς. Η εμπλοκή της Δύσης στις εξελίξεις στην πρώην ΕΣΣΔ είναι πολύ πιο άμεση απ’ ό,τι στην περίοδο των «πορτοκαλί» και των «ροζ» επαναστάσεων, καθώς πλέον είχαν το χρόνο και τα μέσα να συμμαχήσουν με δυνάμεις στο εσωτερικό αυτών των χωρών. Μάλιστα έφτασαν στο σημείο να αντιπαρατίθενται μεταξύ τους για το ποιος ακριβώς θα έχει το πάνω χέρι, η ΕΕ ή οι ΗΠΑ. Ωστόσο σήμερα η ΕΕ βρίσκεται σε οικονομική κρίση, ενώ ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, παρότι παραμένει η πρώτη στρατιωτική δύναμη του πλανήτη, έχει υποστεί σειρά στρατιωτικές ήττες ή υποχωρήσεις: Ιράκ, Ιράν, Συρία. Από την άλλη η Ρωσία έχει ανακάμψει ως στρατιωτική και ως οικονομική δύναμη. Δεν μπορεί βέβαια να «παίζει» μακριά από τα σύνορά της αλλά κοντά σε αυτά τα έχει καταφέρει μια χαρά. Το πρόσφατο συντριπτικό χτύπημα κατά της Γεωργίας, της άλλης χώρας που θέλησε να αποτελέσει το μακρύ χέρι των ΗΠΑ στην περιοχή, είναι χαρακτηριστικό. Γι’ αυτό και σήμερα οι «φωνές» των Δυτικών για την απόσχιση της Κριμαίας είναι ψοφοδεείς. Δεν απειλούν με βόμβες αλλά με… οικονομικές και διπλωματικές κυρώσεις. Ποιος όμως θα πληγεί από πιθανή διακοπή των οικονομικών σχέσεων; Ο τουρισμός του ευρωπαϊκού νότου κατακλύζεται από ρωσικό χρήμα. Μόνον στην Ισπανία εισρέουν 2,35 δισ. ευρώ κάθε χρόνο από τους Ρώσους τουρίστες. Η γαλλική πολεμική ναυπηγική βιομηχανία έχει στα σκαριά μια ρωσι-

κή παραγγελία δύο πολεμικών πλοίων τύπου Μιστράλ συνολικού κόστους 1,1 δισ. ευρώ. Η ενεργοβόρα βιομηχανία της Γερμανίας βασίζεται κατά 40% στις εισαγωγές ρωσικού φυσικού αερίου και πετρελαίου, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για όλη την ΕΕ φτάνει στο 30%. Το 2013 οι οικονομικές ανταλλαγές μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας έφτασαν τα 75 δισ. ευρώ. Είναι χαρακτηριστικό ότι η «επιχειρηματική κοινότητα» της Γερμανίας ζητά να υπάρξει διπλωματική λύση, ενώ σε δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε στις 9/3 στην «Bild», το 54% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν περισσότερο για πετρέλαιο και φυσικό αέριο προκειμένου να επιβληθούν κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας, ενώ το 63% απορρίπτει μια στάση της Γερμανίας έναντι της Ρωσίας που θα οδηγούσε σε ένα νέο ψυχρό πόλεμο. Αλλά και οι απειλές του Ομπάμα και του Κέρι είναι κενές περιεχομένου, αφού οι ΗΠΑ δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν στην περιοχή το μοναδικό μεγάλο τους όπλο, τη στρατιωτική ισχύ. Οι απειλές για κυρώσεις στα… «πρόσωπα που πιθανόν θα οδηγήσουν σε διαμελισμό της Ουκρανίας» ακούγονται πραγματικά γελοίες στα αφτιά του Πούτιν και του Λαβρόφ. Ο επικεφαλής της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Χάας δήλωσε στο CNN χαρακτηριστικά: «Εδώ δεν πρόκειται για τη Συρία όπου οι ΗΠΑ είχαν πραγματικές εναλλακτικές λύσεις, άσχετα αν ο πρόεδρος διάλεξε να μη τις χρησιμοποιήσει. Σε αυτή την περίπτωση δεν έχουμε και πολλές επιλογές».

Το ΚΚΕ, που έχει κληρονομήσει καλές σχέσεις και πηγές πληροφόρησης από την πρώην ΕΣΣΔ, είναι πολύ επιφυλακτικό καταγγέλλοντας –σωστά– και τις δύο ιμπεριαλιστικές πλευρές που επεμβαίνουν. Τονίζει ότι ούτε η ΕΕ ούτε η Ευρασιατική Ένωση του Πούτιν δεν θα βελτιώσουν το επίπεδο ζωής των Ουκρανών εργαζομένων. Σωστά στρέφεται ενάντια σε όλους τους ολιγάρχες, ανατολικής και δυτικής Ουκρανίας. Σωστά κατακρίνει το ΚΚ Ουκρανίας του Πιοτρ Σιµονένκο για την πρόθυμη συνεργασία του και τη συγκυβέρνηση με τον Γιανουκόβιτς. Ωστόσο, όπως και στην Ελλάδα, το ΚΚΕ τα εναποθέτει όλα στο μέλλον, όταν προφανώς η Ένωση Ουκρανών Κομουνιστών (με την οποία συνδέεται το ΚΚΕ) θα πάρει την κυβέρνηση σε καθεστώς «λαϊκής εξουσίας». Αυτό όχι μόνον δεν απαντά στα οικονομικά προβλήματα της εργατικής τάξης σήμερα, αλλά δυστυχώς αφήνει ελεύθερο το πεδίο στους ναζί του Κιέβου, καθώς δεν υπάρχει καμία τακτική αντιμετώπισής τους (και αυτό το ζήτημα θα λυθεί στο… σοσιαλισμό). Η μικρή αλλά υπαρκτή Ένωση Ουκρανών Κομουνιστών, αντίθετα θα έπρεπε και μπορούσε να προχωρήσει μια τακτική ενιαίου μετώπου με όλες ανεξαιρέτως τις αριστερές δυνάμεις απέναντι στον θανάσιμο για την εργατική τάξη και την Αριστερά, κίνδυνο του ναζισμού. Αλλά φαίνεται ότι η πολιτική παράδοση του σταλινισμού δεν μπορεί να ξεχωρίσει το ενιαίο μέτωπο -απέναντι σε ένα επείγον ζήτημααπό τη μόνιμη πολιτική συμμαχία και πολύ περισσότερο τη συγκυβέρνηση. Αντίστοιχη μετάθεση επίλυσης των προβλημάτων στο σοσιαλιστικό μέλλον κάνει και ένα μεγάλο κομμάτι της άκρας Αριστεράς, ωστόσο το κύριο πρόβλημα που κατατρύχει την ελληνική Αριστερά –και μεγάλο μέρος του ΣΥΡΙΖΑ– είναι η «ενστικτώδης» συμπάθεια προς τη ρωσική πλευρά. Είναι σωστό ότι καθήκον της Αριστεράς σε αυτές τις συνθήκες είναι να αντιπαρατεθεί και να καταδικάσει την επιθετικότητα της «δικής της» πλευράς δηλ. της ελληνικής αστικής τάξης και κατ’ επέκταση του ιμπεριαλισμού της ΕΕ –και συνολικά της Δύσης, του ΝΑΤΟ κ.λπ. Επίσης καθήκον, που πράγματι επιτελείται, είναι η ανάδειξη της υποκρισίας της ΕΕ και της ελληνικής κυβέρνησης που, ενώ υποτίθεται ότι διώκουν οργανώσεις όπως η

Χρυσή Αυγή, συμπαρατάσσονται ολόθερμα με τους ναζί του Κιέβου. Ωστόσο, η λύση δεν είναι η συμπαράταξη με την άλλη πλευρά: Η συμπάθεια τμημάτων της Αριστεράς προς τη Ρωσία είναι προσαρμογή στα παλιά εθνικιστικά οράματα του ελληνικού αστισμού τα οποία σήμερα συντηρούνται από τις πιο αντιδραστικές θρησκόληπτες δυνάμεις της Δεξιάς και από τη Χρυσή Αυγή η οποία δεν διστάζει να διαχωρίζεται από τους Ουκρανούς ναζί μόνο και μόνο για να συμπαραταχθεί με τους Ρώσους ναζί. Οι τελευταίοι, πολύ περισσότεροι και πολύ πιο επικίνδυνοι από τους Ουκρανούς ομοϊδεάτες τους, έχουν στηρίξει τον Πούτιν. Ο μεγαλορώσικος εθνικισμός παντρεμένος με ένα αυταρχικό καθεστώς, με ισχυρές ναζιστικές οργανώσεις, με ορθόδοξο φονταμενταλισμό, με πυρηνικά όπλα, αλλά και μεγάλη οικονομική ισχύ αποτελεί έναν εξαιρετικά επικίνδυνο ιμπεριαλισμό και έναν επίσης θανάσιμο κίνδυνο για το εργατικό κίνημα και την Αριστερά. Την ώρα που ο Πούτιν διαμαρτύρεται για τον κίνδυνο καταπίεσης των δικαιωμάτων των ρωσικών πληθυσμών στην Ουκρανία, ο ίδιος καταπιέζει τα δικαιώματα δεκάδων εθνοτήτων στο εσωτερικό της Ρωσίας.

Λένιν Ο Λένιν σε γράμμα του προς τον Κάμενεφ μετά την επανάσταση του 1917, με αφορμή τον τρόπο συγκρότησης του νέου κράτους και αντιστεκόμενος στις επιλογές του Στάλιν, έγραφε τα εξής: «Σύντροφε Κάμενεφ! Κηρύσσω πόλεμο ζωής και θανάτου στο μεγαλορώσικο σωβινισμό. Μόλις απαλλαγώ από το καταραμένο δόντι, θα τον φάω με όλα τα υπόλοιπά μου δόντια. Πρέπει οπωσδήποτε ένας Ρώσος, ένας Ουκρανός, ένας Γεωργιανός κ.λπ. να προεδρεύουν διαδοχικά στην Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή της Ένωσης. Οπωσδήποτε!». (Μ. Λεβίν «Η τελευταία μάχη του Λένιν», εκδόσεις Παρουσία, σελ. 65). Όταν τα έγραφε αυτά ο Λένιν η Ρωσία ήταν εργατικό κράτος! Μπορεί εύκολα κανείς να σκεφτεί σήμερα τι θα έγραφε γνωρίζοντας ότι η Ρωσία δεν είναι απλώς καπιταλιστική αλλά ένας από τους μεγαλύτερους ιμπεριαλισμούς του πλανήτη. Για εμάς είναι σαφές, ότι ο αυθόρμητος αντιφασισμός των λαϊκών μαζών στην Ουκρανία, την Κριμαία, τη Ρωσία, αλλά και την Ελλάδα δεν πρέπει να μείνει στα χέρια των τοπικών εθνικισμών (και πολύ περισσότερο στα χέρια του ρώσικου ιμπεριαλισμού) αλλά πρέπει να διεκδικηθεί από την Αριστερά, τη μόνη δύναμη που μπορεί να τον αξιοποιήσει για τα συμφέροντα αυτών των μαζών. Αυτά, χωρίς να χάνουμε από τα μάτια μας ωστόσο ότι ο βασικός αντίπαλος της Αριστεράς σε Ελλάδα και ΕΕ είναι η ηγεσία της ΕΕ που αποδέχεται ολόθερμα τους ναζί του Κιέβου προκειμένου να αρπάξει ένα τμήμα της ρωσικής επιρροής στην Ευρώπη και να επιβάλει ένα απάνθρωπο πρόγραμμα λιτότητας σε ακόμη έναν λαό.

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

12 Μάρτη 2014

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει για:

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμό Ο καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δράση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμό σε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα»

Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόμα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλισμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

......................................... ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ Εκδηλώσεις της «Κίνησης Απελάστε το Ρατσισμό»: Θεσσαλονίκη: Συζήτηση με θέμα: «Βάρος είναι ο Ρατσισμός και τα Μνημόνια! Όχι εμείς!». Πέμπτη 13/3, 18:00, αίθουσα 108, Νέα Φιλοσοφική Σχολή. Ομιλητές: Αριάν Τσάρα (πρόεδρος Συλλόγου Αλβανών Μεταναστών «Μητέρα Τερέζα»), Έφη Τελλή (δικηγόρος, Τμήμα Δικαιωμάτων ΣΥΡΙΖΑ), Παύλος Πανταζής (αναπληρωτής καθηγητής Τμήματος Κινηματογράφου ΑΠΘ), Βασίλης Μορέλας (Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό»). Παρεμβαίνουν: Μ. Μουσταφά, Επιτροπή Αλληλεγγύης στους Πολιτικούς Κρατούμενους στην Τουρκία – Θ. Μίχο, πρόεδρος Συλλόγου Ελληνοαλβανικής Φιλίας «Πρόοδος».

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμένους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμήματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μαζικούς αγώνες. Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 •ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 •ΑΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 •ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 •ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 69481002186972036692 •ΝΟΤΙΑ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 •ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 •ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: 6972814199 •ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: 6973235894•ΔΥΤΙΚΗ • •ΚΡΗΤΗ: 6976332197 •ΚΥΚΛΑΔΕΣ: 6945077461 •ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας ενάντια στο ΤΑΙΠΕΔ και την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας γίνεται το Σάββατο 15/3, στις 12.00, Κολοκοτρώνη και Σταδίου. Αθλητικές και Πολιτιστικές δράσεις στο Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας στο Ελληνικό, από τους Δήμους της περιοχής, την Κυριακή 16/3.

Συζήτηση του ΣΥΡΙΖΑ Λαυρεωτικής και του ρ/σ «Στο Κόκκινο», με τίτλο: «Δικαιώματα και μεταναστευτική πολιτική στον καιρό των μνημονίων», την Κυριακή 16/3, στις 18.00, στο Μηχανουργείο Λαυρίου. Ομιλητές: Δημήτρης Τσουκαλάς (βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ), Θανάσης Κούρκουλας (Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό»). Θα παρέμβει εκπρόσωπος της Επιτροπής Προσφύγων του Κέντρου Φιλοξενίας Προσφύγων Λαυρίου. Εκδήλωση-συζήτηση στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ Κορυδαλλού, την Τρίτη 18/3, στις 19.00, με θέμα: «Για την κρίση φταίει ο τραπεζίτης ή ο μετανάστης;». Ομιλητές: Δημοσθένης Παπαδάτος (επιτροπή δικαιωμάτων ΣΥΡΙΖΑ) και Παναγιώτης Λίλλης (Κίνηση «Απελάστε τον Ρατσισμό»).

Ομιλητές: Ταχίρ Αλιλαντά (Αφγανική Κοινότητα), Στέλιος Φιλίππου (μέλος ΔΣ Συλλόγου Εργαζομένων Δήμου Ζωγράφου), Έφη Γαρίδη (Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό»).

Θα μας βρείτε στις Οργανώσεις Μελών του ΣΥΡΙΖΑ

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπηλία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουμε το σύνθημα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωμένοι.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

Διήμερο δράσεων για το Ελληνικό, 15-16 Μαρτίου:

Ζωγράφου: Συζήτηση με θέμα: «Από το Φαρμακονήσι ως το Κερατσίνι, απαντάμε: Όχι στον εμφύλιο των φτωχών». Παρασκευή 14/3, 19.00, στο Πνευματικό Κέντρο Ζωγράφου, Ανακρέοντος 60.

Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού, ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.

Ο «Μαρξιστικός Χώρος Μελέτης και Έρευνας» (ΜΑΧΩΜΕ) και ο ρ/σ «Στο Κόκκινο» διοργανώνουν διήμερη εκδήλωση-συζήτηση με θέμα: «Παραγωγική ανασυγκρότηση: Συστημική προσέγγιση ή κοινωνική ανατροπή;», στις 12-13/3, στο «Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης».

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6977275054 Πλατεία Βικτωρίας 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6974018716 Παγκράτι 6973344350 Γκύζη 6973005569 Αμπελόκηποι 6943043309 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. Φιλαδέλφεια 6976394520 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια 6948429227 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: 1ο Δημοτικό Διαμέρισμα Περιστερίου 6984516774 2ο Δημοτικό Διαμέρισμα Περιστερίου 6932045320 3ο Δημοτικό Διαμέρισμα Περιστερίου 6982164101 Άγιοι Ανάργυροι 6998466952 Αιγάλεω 6986294964 Χαϊδάρι 6945542335 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747

Ζωγράφου 6937271330 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6945754555 Άλιμος 6932566460 Καλλιθέα 6972256055 Ν. Σμύρνη 6972098143 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948418381 Κορυδαλλός 6948100218 Κερατσίνι 6975847329 Σαλαμίνα 6973376378 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγμένη 6948o00171 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κέντρο 6976579448 5ο Δημοτικό Διαμέρισμα 6941457878 Νεάπολης-Συκεών 6942552216 Δέλτα (Σίνδος) 6946535858 Χαλκηδόνα (Κουφάλια) 6984419742 ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα (Κέντρο) 6982605384 Παραλία Πάτρας 6974977186

Αγ. Σοφία-Αγυιά 6943968839 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Αγρίνιο 6974473540 Σύρος 6945077461 Νάξος 6947619631 ΠΕΛΟΠΟΝΗΣΣΟΣ: Καλαμάτα 6936018810 ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ: Κορώνη 6932422501 ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκομείο «Γεννηματάς» ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: 6977072458 Λοκρίδα (Αταλάντη) Νοσοκομείο «Αλεξάνδρα» 6977096663 6946950764 Λιβαδειά 6977684563 Ασκληπιείο 6936604279 Φωκίδα (Άμφισσα-Ιτέα) Νοσοκομείο Νίκαιας 6973607585 6972910336 Λαμία 6973344352 Ψ.Ν.Α. 6944417885 ΗΠΕΙΡΟΣ: Νοσοκομείο «Σωτηρία» Ιωάννινα 6945704488 6984067690 Πρέβεζα 6932567576 Νοσοκομείο «Έλενα Βενιζέλου» 6909173945 ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: ΟΑΕΕ 6974701829 Κοζάνη 6982831776 ΥΠΑΑΤ 6945754555 Εορδαία (Πτολεμαΐδα) Εκπαιδευτικοί Νότιας 6972814199 Αθήνας 6973223771 Φλώρινα 6944548787 ΧρηματοπιστωτικόςΘΡΑΚΗ: «Ενοικιαζόμενοι» ΕΤΕ 6976855566 Κομοτηνή 6978032247 Αερομεταφορών 6982164101 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Λάρισα 6978991247 Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ ΚΡΗΤΗ: 6973972804 Ηράκλειο 6949895565 Νοσοκομείο «Γεννηματάς» Αγ. Ιωάννης Ηρακλείου 6977029532 6944916915 Εκπαιδευτικοί 6972167133 Ρέθυμνο 69799225065 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ», Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία • ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Αντώνης Νταβανέλλος • ΕΚΤΥΠΩΣΗ: ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε. • ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑ • Eπικοινωνία: τηλ: 210-3306286, e-mail: sidaxi@dea.org.gr , Fax: 210-3303566

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ: • Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/480017-65 της Εθνικής Τράπεζας.

ανάλυση • 11

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 12 Μάρτη 2014

Με αφορμή την επέτειο της επανάστασης του 1821

Ο Ρήγας Φεραίος και η εξέλιξη της ιδέας για Βαλκανική Ομοσπονδία Της Κατερίνας Παρδάλη

εν είναι πολύ γνωστό, αλλά το αίτημα της βαλκανικής συνεργασίας ακούγεται για πρώτη φορά από έναν Τούρκο, το σεΐχη Μπεντρεντίν (1358-1420), συμμαθητή Γεωργίου Γεμιστού ή Πλήθωνα στο Ιεροδιδασκαλείο της Αδριανούπολης. Ο Μπεντρεντίν κήρυττε από τις αρχές του 15ου αιώνα, την ανάγκη συνύπαρξης χριστιανών και μουσουλμάνων στα Βαλκάνια και τη Μ. Ασία μέσα σε ένα ενιαίο κράτος ισοτιμίας και ισονομίας, με φυλετική και θρησκευτική ανοχή και κοινωνική δικαιοσύνη. Το κίνημά του συσπείρωνε χριστιανούς, μουσουλμάνους, και Εβραίους στη Βλαχία, τη Μ. Ασία αλλά και σε αιγαιοπελαγίτικα νησιά. Χτυπήθηκε ανελέητα από τη σουλτανική εξουσία και ο Μπεντρεντίν απαγχονίστηκε στις Σέρρες το 1420.

«Στην πίστη του ο καθένας, ελεύθερος να ζη, στην δόξαν του πολέμου, να τρέξουμε μαζύ, Βούλγαροι κι Αρβανήτες, Αρμένοι και Ρωμιοί, Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινή ορμή. Για την ελευθερίαν, να ζώσουμε σπαθί. Να σφάξωμεν τους λύκους, που στον ζυγόν βαστούν, και Χριστιανούς, και Τούρκους, σκληρά τους τυραννούν». (από τον «Θούριο» του Ρήγα, 1797 )

Η εποχή του Ρήγα Πριν ακόμα σχηματιστεί η αστική τάξη μέσα στη Βαλκανική, οι ξενιτεμένοι (στην Κεντρική Ευρώπη, Αυστροουγγαρία, Μολδοβλαχία, Ν.Ρωσία και αλλού) Ρωμιοί, Σέρβοι, Μακεδόνες, Βλάχοι και Αρμένηδες φτιάχνουν εμπορικές εταιρίες στα πιο σπουδαία εμπορικά κέντρα. Τότε δημιουργούνται οι παροικίες με τεράστια οικονομική άνθιση και πολιτιστική δράση. Αρχίζει το λεγόμενο «πνευματικό ξύπνημα», η επαφή με τον Διαφωτισμό, αλλά και με τις νέες ιδέες για ελευθερία, μόρφωση, ενάντια στην ολιγαρχία και τον ανώτερο κλήρο. Είναι τότε που η νεοδημιουργημένη αστική τάξη της Βαλκανικής αρχίζει να αποχτά εθνική συνείδηση και να σκέφτεται το πώς θα αντιδράσει απέναντι στο καθεστώς της φεουδαρχίας-απολυταρχίας που εμποδίζει τα συμφέροντά της και δεν την αφήνει να αναπτυχθεί. Ταυτόχρονα ο λαός (οι ραγιάδες όλων των εθνικοτήτων) ζούσε σε άθλιες συνθήκες. Οι περισσότεροι ήταν αγρότες και εκτός από τον οθωμανό αγά ή μπέη, τους οποίους έτρεφε με τον ιδρώτα του, ήταν υποχρεωμένος και σε άλλα δοσίματα που τα έπαιρναν οι χριστιανοί δυνάστες τους: ο τσιφλικάς, ο κοτζαμπάσης, ο ανώτερος κλήρος, τα μοναστήρια και οι τοκογλύφοι. Η Γαλλική Επανάσταση (1789-1793) αναστάτωσε όλη την Ευρώπη, φέρνοντας καινούριες δημοκρατικές ιδέες για Ισότητα, Ελευθερία και Αδελφοσύνη των πολιτών και απελευθέρωση από τους δυνάστες τους. Χτυπώντας τη φεουδαρχία, την αριστοκρατία και την απολυταρχία, τις αντιδραστικές ιδέες και την εξουσία της Εκκλησίας, δημιούργησε ελπίδες στους σκλαβωμένους λαούς για απελευθέρωση. Οι δημοκρατικές ιδέες επηρέασαν τόσο την καινούργια αστική τάξη, όσο και το λαό. Εμπνευσμένος από αυτές τις ιδέες ο Θεσσαλός διαφωτιστής και επαναστάτης Ρήγας Βελεστινλής (1757-1798) καλεί τους Βαλκάνιους σε κοινό αγώνα και κοινή πολιτειακή συγκρότηση ενάντια στην οθωμανική (και κάθε άλλη) κυριαρχία και καταπίεση. Ο Ρήγας καλούσε σε παμβαλκανική εξέγερση κατά της οθωμανικής κυριαρχίας και επιζητούσε τη συγκρότηση πολυεθνικού κράτους, που θα εξασφάλιζε την ισότιμη συμβίωση των βαλκανικών λαών, συμπεριλαμβανομένων και των Τούρκων. Στην «Ελληνική Δημοκρατία», όπως ονομα-

Σκοπός της «Δημοκρατικής Ανατολικής Ομοσπονδίας» ήταν η συγκρότηση βαλκανικής ομοσπονδίας, με πολίτευμα δημοκρατικό, τελείως αντίθετο προς τα υφιστάμενα μοναρχικά καθεστώτα των βαλκανικών χωρών, και με την ισότιμη συμμετοχή Ελλήνων, Σέρβων, Μαυροβούνιων, Αλβανών, Βουλγάρων, Ρουμάνων, Αρμένιων και Τούρκων. Την περίοδο των βαλκανικών πολέμων και της «Μεγάλης Ιδέας», τις αρπαχτικές και πολεμοχαρείς βλέψεις τόσο των λεγόμενων Μεγάλων Δυνάμεων, όσο και των τοπικών καπιταλισμών στα Βαλκάνια, δεν τις συμμεριζόταν η Αριστερά της εποχής, δηλαδή τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και οι αριστερές οργανώσεις όλων των κρατών της Βαλκανικής. Αντίθετα τάσσονταν υπέρ της ειρήνης και της συνεργασίας μεταξύ των βαλκανικών λαών.

Φεντερασιόν Σκίτσο του Χρήστου Αλαβέρα. ζόταν η κρατική οργάνωση που σχεδίαζε, όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον «αυτοκράτορα λαό», που αποφασίζει με καθολική ψηφοφορία, συνδυάζοντας θεσμούς αντιπροσωπευτικής και άμεσης δημοκρατίας. Το πολίτευμα του κράτους αυτού έχει φιλελεύθερο χαρακτήρα, καθώς εξασφαλίζει για τους πολίτες του μια σειρά ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Στη «Διοίκησή» του γίνεται κήρυκας του γαλλικού δημοκρατισμού και στο «Πολίτευμά» του αντιγράφει το γαλλικό σύνταγμα του 1793. Για παράδειγμα στο άρθρο 35 λέει: «Όταν η Διοίκησις βιάζει, αθετεί, καταφρονεί τα δίκαια του λαού και δεν εισακούει τα παράπονά του, το να κάμει τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάσταση, να αρπάζει τα άρματα και να τιμωρήσει τους τυράννους του είναι το πλέον ιερό από όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητο από όλα τα χρέη του». Στο τέλος του άρθρου βάζει μια ολότελα δική του παράγραφο, που θυμίζει την αρχαία σεισάχθεια (κατάργηση χρεών) του Σόλωνα, ένα σύνθημα που είναι τραγικά επίκαιρο και σήμερα: «Τα χρέη των πόλεων, πολιτειών, χωρών και των κατά μέρος πολιτών, οπού χρεωστούντο παρθέντα προ πέντε χρόνων και εις αυτό το διάστημα επληρώνετο διάφορο (δηλ. τόκος) εις τους δανειστάς, η παρούσα διοίκησις τα αναιρεί και οι δανεισταί δεν έχουν να ζητούν εις το εξής μήτε το κεφάλαιο μήτε τόκο από τους χρεώστας, ωσάν οπού επείραν τα δάνειά των, διότι διπλώνουν τα κεφάλαια εις πέντε χρόνους». Ο Ρήγας υπήρξε ο πιο προοδευτικός εκφραστής των ιδεών της Γαλλικής Επανάστασης στα Βαλκάνια και μάλιστα της πιο «αριστερής» πτέρυγάς της, των Γιακοβίνων. Μαζί με τους συντρόφους του οραματίζονταν μια πανβαλκανική εξέγερση ενάντια όχι μόνο στους οθωμανούς δυνάστες, αλλά και στους χριστιανούς υποστηρικτές τους (προύχοντες, κλήρο κ.λπ.), δηλαδή μια κοινωνική εξέγερση. Γι’ αυτό ο Ρήγας κάνει τις συνεννοήσεις και προετοιμάζει την ταυτόχρονη εξέγερση σ’ όλη τη Βαλκανική. Το κήρυγμά του βρήκε τότε απήχηση σε όλους τους βαλκανικούς λαούς. Στη Βλαχία

κυκλοφορούσαν επαναστατικές προκηρύξεις και η «Μασσαλιώτιδα» σε μετάφραση του Ρήγα ήταν το τραγούδι που συγκινούσε την αγροτιά. Μέχρι και σήμερα οι βαλκάνιοι γείτονές μας τιμούν ιδιαίτερα τον Θεσσαλό διαφωτιστή σαν δικό τους ήρωα, όπως π.χ. στο Βελιγράδι όπου υπάρχει σχετικό μνημείο του. Τα σχέδιά του τα ματαίωσε οι ευρωπαϊκές αντιδραστικές δυνάμεις σε συνεργασία με τις ελληνικές αντεπαναστατικές τάξεις: Συνελήφθη, μαζί με τους σπουδαιότερους συντρόφους, στην Τεργέστη το Δεκέμβρη του 1797, έπειτα από προδοσία των Φαναριωτών και του Πατριαρχείου, και λίγο αργότερα εκτελέστηκαν. Είχαν, όμως, ανοίξει το δρόμο. Το 1814 ιδρύεται η «Φιλική Εταιρία» στην Οδησσό, η οποία ανέλαβε το βάρος της προετοιμασίας της επανάστασης. Τα μέλη της ήταν έμποροι, βιοτέχνες, βιομήχανοι, αλλά και ναυτικοί, καραβοκυραίοι, λόγιοι κ.λπ. και προέρχονταν από όλα τα μελλοντικά έθνη των Βαλκανίων.

Η συνέχεια του οράματος Την ταραγμένη δεκαετία του 1860 το λεγόμενο «Ανατολικό ζήτημα» βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο, λόγω του πρωσο-αυστριακού πολέμου (1866) και της Κρητικής Επανάστασης (1866-1869). Αυτή την περίοδο στο Βελιγράδι η σοσιαλιστικών τάσεων εφημερίδα «Ράντνικ» («Εργάτης») προβάλλει ξανά την ιδέα μιας βαλκανικής ομοσπονδίας. Σέρβοι ριζοσπάστες και σοσιαλιστές παίρνουν πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση, ενώ παρόμοια κινητικότητα εμφανίζεται και στη Βουλγαρία και στην Ελλάδα (με πρωτοπόρο τον Κεφαλονίτη, Παναγιώτη Πανά). Ετσι, γύρω στα 1865, ιδρύεται η μυστική οργάνωση «Δημοκρατική Ανατολική Ομοσπονδία». Αυτή, είχε αποδεχτεί το όραμα του Ρήγα αλλά είχε επηρεαστεί και από σύγχρονες φεντεραλιστικές απόψεις, όπως του Ιταλού πολιτικού και διανοούμενου Mazzini, και των σοσιαλιστών Σεν Σιμόν, Προυντόν, Μπακούνιν και Μαρξ. Η επιρροή από τον τελευταίο φαίνεται από την έκδοση προκήρυξης υπέρ της Παρισινής Κομμούνας (1871).

Παράδειγμα διεθνισμού, αρμονικής συμβίωσης και κοινών στόχων ήταν η Φεντερασιόν (Σοσιαλιστική Εργατική Ομοσπονδία Θεσσαλονίκης), που ιδρύθηκε από τον εβραίο Αβραάμ Μπεναρόγια, που μεγάλωσε στη Βουλγαρία, όπου ήρθε σε επαφή με τις σοσιαλιστικές ιδέες. Εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη μετά την επανάσταση των Νεότουρκων το 1908. Η δράση του απλωνόταν και μέσα στη μεγάλη εβραϊκή κοινότητα και στο βαλκανικό σοσιαλιστικό κίνημα. Η Φεντερασιόν πέτυχε την ένωση Βουλγάρων και Εβραίων τυπογράφων, τη συνεργασία Ελλήνων, Τούρκων και Εβραίων καπνεργατών, την ένωση Τούρκων και Εβραίων ξυλουργών. Ήταν μια πολυεθνική σοσιαλιστική οργάνωση που εξέδιδε εφημερίδα σε πολλές γλώσσες. Η Φεντερασιόν ήταν η κυριότερη και μαζικότερη οργάνωση που πήρε μέρος στην ίδρυση του ΣΕΚΕ, του μετέπειτα ΚΚΕ. Τα σοσιαλιστικά κόμματα και οργανώσεις της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, στο πρώτο τους συνέδριο, που έγινε στο Βελιγράδι (7-9 Ιανουαρίου 1910), δήλωναν στο πρόγραμμά τους ότι στόχος τους ήταν μια Βαλκανική Δημοκρατική Ομοσπονδία. Όπως γράφει και ο Τρότσκι, το πρόγραμμα του προλεταριάτου στρέφεται τόσο ενάντια στο μιλιταρισμό των βαλκανικών κρατών όσο και ενάντια στην Αυτοκρατορία των Αψβούργων. Μέθοδός του δεν είναι οι βαλκανικοί πόλεμοι, αλλά οι βαλκανικές επαναστάσεις. Όμως, η εργατική τάξη των Βαλκανίων ήταν τότε αδύναμη αριθμητικά και πολιτικά για να εκπληρώσει αυτό το στόχο. Έτσι, αντί για επαναστάσεις κυριάρχησαν οι πόλεμοι… Παρόλα αυτά, στο ιδρυτικό συνέδριό του (Νοέμβρης του 1918) το ΣΕΚΕ διακήρυξε ότι «ότι ο μόνος τρόπος ενώσεως μεταξύ των βαλκανικών λαών δυνάμενος να εξασφαλίση την συνεννόησιν και διαρκή ειρήνη είναι η Βαλκανική Δημοκρατική Ομοσπονδία». Αυτή, βέβαια, πρέπει να στηρίζεται σε δημοκρατικούς θεσμούς και να εγγυάται «την πλήρη και πραγματικήν πολιτικήν, εθνικήν και γλωσσικήν ελευθερίαν όλων των εθνοτήτων άνευ διακρίσεως φυλής και θρησκεύματος». Στην πράξη επικαιροποιούσε το όραμα του Ρήγα, ενός οράματος διεθνισμού και αδελφοσύνης, τόσο επίκαιρου σήμερα με την διεθνική κοινωνική εξέγερση στη Βοσνία.

• διεθνή

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 12 Μάρτη 2014

Η γαλλική Αριστερά προς τις ευρωεκλογές Ανάγκη απάντησης στην ΕΕ, τον Ολάντ και την ακροδεξιά «στήριξη της εγχώριας βιομηχανίας», όπως εκφράζονται από το Εθνικό Μέτωπο, αλλά και από φωνές στο κόμμα του Σαρκοζί.

Του Πάνου Πέτρου

ι φετινές ευρωεκλογές στη Γαλλία θα είναι σταθμός στην προσπάθεια να συγκροτηθεί ένα αριστερό αντίπαλο δέος απέναντι και στην «κεντροαριστερή λιτότητα» του Ολάντ και στην ακροδεξιά απειλή που σηκώνει επικίνδυνα κεφάλι στη χώρα.

Τους τελευταίους μήνες η κατάσταση στη Γαλλία είναι δύσκολη. Αντιστάσεις υπάρχουν, αλλά παραμένουν πολύ πίσω από τις απαιτήσεις της περιόδου. Η κοινωνική βάση, που εξέλεξε τον Ολάντ το 2012 με την ελπίδα «αλλαγής σελίδας από τον σαρκοζισμό», παρακολουθεί αποθαρρυμένη τους Σοσιαλιστές να εφαρμόζουν πιο φιλο-εργοδοτική πολιτική από αυτήν της Δεξιάς. Πρόσφατα ο Γάλλος πρόεδρος ανακοίνωσε την πρόθεσή του να περικόψει 50 δισ. ευρώ δημοσίων δαπανών τα επόμενα 3 χρόνια ως «μόνο τρόπο να μειωθεί το χρέος».

Σύμφωνο Υπευθυνότητας Η κορωνίδα του κυβερνητικού προγράμματος είναι το λεγόμενο «Σύμφωνο Υπευθυνότητας» (μεταξύ κράτους, εργοδοτών και εργαζομένων), το οποίο επιδιώκει τη «διευκόλυνση των επιχειρήσεων, ώστε να αυξηθεί η παραγωγικότητα», μειώνοντας το «εργασιακό κόστος» και απαλλάσσοντας τους εργοδότες από μια σειρά παροχές και επιδοτήσεις, που υποχρεώνονταν μέχρι σήμερα να καταβάλλουν. Δεν είναι έκπληξη λοιπόν ότι οι Σοσιαλιστές βρίσκονται δημοσκοπικά στην τρίτη θέση και βλέπουν τα ποσοστά τους ελάχιστα πάνω από το καταστροφικό 16,5% των ευρωεκλογών του 2009. Το χαμηλό επίπεδο των αγώνων και τα δικά της πολιτικά προβλήματα έχουν εμποδίσει τη γαλλική Αριστερά να εκφράσει αριστερόστροφα την οργή ενάντια στον Ολάντ. Σε αυτό το φόντο, δεξιά και ακροδεξιά κινήματα έχουν αναπτυχθεί στους δρόμους, τσουβαλιάζοντας τη λιτότητα με την ομοφυλοφιλία, τις εκτρώσεις, τους μετανάστες, τους «εβραιομασόνους ολιγάρχες» κλπ. Το Εθνικό Μέτωπο βρίσκει «φιλικά αυτιά» στο εθνικιστικό, προστατευτικό, αντιευρωπαϊκό του μήνυμα, αξιοποιώντας τη –δικαιολογημένη– οργή ενάντια στην Ενωμένη Ευρώπη. Σε δημοσκόπηση της «Φιγκαρό», το 45% εκφράζει «απογοήτευση» στο ερώτημα τι σκέφτεται για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, έναντι μόλις 18% που εκφράζει «ελπίδα». Ενάντια στην προοπτική διάλυσης της ευρωζώνης υπάρχει ένα οριακό 53%, (από 62%), ενώ οι άλλοι μισοί Γάλλοι είναι μοιρασμένοι ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν

Το NPA έχει τα δικά του προβλήματα, καθώς η οργανωτική του αποδυνάμωση και ο νέος «εκλογικός συσχετισμός» που διαμορφώθηκε το 2012 (απώλεια του «σταθερού» 4-5%, ανάδειξη του Μετώπου της Αριστεράς ως βασική δύναμη της Αριστεράς) έχει ανοίξει μια διαδικασία «αναζήτησης ταυτότητας». Δημοσκοπικά βρισκόταν γύρω στο 2%, αν και η δημοσκόπηση του Φλεβάρη της «Φιγκαρό» το έφερνε στο 4%. Πρωτοσέλιδο της εφημερίδας του NPA: «Να οργανώσουμε την εξέγερση της Αριστεράς» αποχώρηση από το ευρώ και αυτούς που δηλώνουν αδιάφοροι για τη μοίρα του κοινού νομίσματος. Αυτό το κύμα «ευρωσκεπτικισμού» έχει επιτύχει να εκφράσει πολιτικά το Εθνικό Μέτωπο, που στις δημοσκοπήσεις κινείται στο 20-24%, συνεχίζοντας ανησυχητικά την ανοδική του πορεία και φτάνοντας σήμερα να μονομαχεί για την πρώτη θέση με το παραδοσιακά μεγάλο κόμμα της Δεξιάς, το UMP. Σε αυτό το τοπίο, στο επίκεντρο των προσπαθειών της γαλλικής Αριστεράς να προσφέρει μια ριζοσπαστική εναλλακτική προοπτική στους γάλλους εργαζόμενους βρίσκονται δύο ζητήματα: Η στάση απέναντι στην κεντροαριστερά και η στάση απέναντι στην ΕΕ.

Μέτωπο της Αριστεράς Δυστυχώς αυτά τα ζητήματα δεν είναι λυμένα για το μεγαλύτερο σχηματισμό της γαλλικής Αριστεράς, τη συμμαχία του Μετώπου της Αριστεράς. Τρεις μήνες πριν τις ευρωεκλογές, το Μέτωπο παραμένει πληγωμένο από την επιλογή του ΚΚΓ να κατέβει σε αρκετές μεγάλες πόλεις (και το Παρίσι) σε κοινά αυτοδιοικητικά ψηφοδέλτια με το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Η ένταση που είχε προκληθεί τότε, «μεταφέρθηκε» στο ευρωπαϊκό πεδίο, όταν στο συνέδριο του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς στη Μαδρίτη, το Αριστερό Κόμμα του Μελανσόν καταψήφισε την επανεκλογή του γενικού γραμματέα του ΚΚΓ Πιέρ Λοράν και ανέστειλε τη συμμετοχή του στο ΚΕΑ. Το ψυχρό κλίμα ανάμεσα στις δύο μεγαλύτερες συνιστώσες του Μετώπου είχε οδηγήσει σε μια –στην ουσία– «αναστολή» της λειτουργίας του. Από τις αρχές του 2014 είναι σε εξέλιξη η προσπάθεια «επανεκκίνησης», για να δοθεί η μάχη των ευρωεκλογών, αλλά όχι χωρίς προβλήματα. Σε διμερή συνάντηση στις 17 Γενάρη, το Κόμμα της Αριστεράς ζήτησε ως «μήνυμα αποκατάστασης της εμπιστοσύνης» να

μην χρησιμοποιείται το λογότυπο του Μετώπου της Αριστεράς στις κοινές λίστες του ΣΚ και του ΚΚΓ στις μεγάλες πόλεις. Η εμφάνιση της αφίσας της Αν Χιντάλγκο στο Παρίσι, με την υπογραφή «ΚΚΓ, μέλος του Μετώπου της Αριστεράς», ενώ το Αριστερό Κόμμα περίμενε την απάντηση του Πιέρ Λοράν, προκάλεσε νέα ένταση και η κλιμάκωσή της αποφεύχθηκε, όταν το ΚΚ απέσυρε το λογότυπο από όλα τα επίσημα υλικά της εκστρατείας της Χιντάλγκο. Η «μάχη για το λογότυπο» ήταν η συμβολική έκφραση της συνεχιζόμενης διαπάλης στις γραμμές του Μετώπου για το ζήτημα της κεντροαριστεράς. Το ΚΚΓ συνεχίζει να υπερασπίζεται τη στρατηγική αντίληψη της «πληθυντικής Αριστεράς», αλλά το Εθνικό Συμβούλιο του Κόμματος της Αριστεράς, στην απόφασή του για τις ευρωεκλογές στις 14 Φλεβάρη, ζήτησε από το ΚΚΓ τη δέσμευση για αυτόνομα ψηφοδέλτια στις εκλογές σε καντόνια και περιφέρειες το 2015. Το ζήτημα των σχέσεων με τη σοσιαλδημοκρατία έχει σημασία και στο πεδίο του ευρωκοινοβουλίου, γι’ αυτό και η σχετική απόφαση του Πανεθνικού Συμβουλίου του Αριστερού Κόμματος καταγγέλλει πως όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, είτε σοσιαλδημοκρατικές, είτε δεξιές, ακολουθούν ίδια οικονομική και κοινωνική πολιτική, υπενθυμίζει ότι σε 14 από τις 28 χώρες της ΕΕ οι σοσιαλιστές συγκυβερνούν με τη Δεξιά και αναφέρει εύστοχα πως «η μετάλλαξη της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας έχει ολοκληρωθεί. Δεν είναι πια εργαλείο συμβιβασμών ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο, έχει πλέον περάσει στην πλευρά του δεύτερου». Στην κριτική προς τη σοσιαλδημοκρατία εντοπίζεται και μια εύστοχη προειδοποίηση για τις συνέπειες του τυφλού «ευρωπαϊσμού»: «Είναι το τέλος του μύθου μιας κοινωνικής Ευρώπης, ο οποίος χρη-

σιμοποιείτο ως δικαιολογία για όλες τις υποχωρήσεις της σοσιαλδημοκρατίας. Ας θυμηθούμε: Το Σοσιαλιστικό Κόμμα πάντα ισχυριζόταν ότι αποδέχεται τις φιλελεύθερες Συνθήκες στο όνομα της ευρωπαϊκής οικοδόμησης, η οποία θα επέτρεπε την αλλαγή του περιεχομένου τους αργότερα. Στην πραγματικότητα, ήταν το ΣΚ που προσχώρησε στο φιλελελευθερισμό». Οι συζητήσεις για το κατέβασμα στις ευρωεκλογές βρίσκεται σε εξέλιξη, ωστόσο είναι δεδομένο πως θα υπάρξει και σχετική συζήτηση για την ΕΕ. Το ΚΚΓ διαχρονικά εκφράζει τις πιο «συντηρητικές» θέσεις όσον αφορά την αμφισβήτηση της ΕΕ, ωστόσο το Αριστερό Κόμμα κινείται σε πολύ πιο αιχμηρή κατεύθυνση στις κριτικές για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και αναφέρεται σε «ψηφοδέλτια ρήξης με την υπαρκτή ΕΕ και τις Συνθήκες της». Το Μέτωπο της Αριστεράς εξακολουθεί να συγκεντρώνει το δυναμικό που στράφηκε αριστερά με τη ριζοσπαστική προεκλογική εκστρατεία του Μελανσόν το 2012, καθώς δημοσκοπικά βρίσκεται στα ποσοστά των προεδρικών –γύρω στο 10%, σε σύγκριση με το 6,5% των ευρωεκλογών του 2009. Ωστόσο, μπροστά στην κατάρρευση του Ολάντ και την άνοδο της Λε Πεν, γίνεται αναγκαία μια νέα «αριστερή έφοδος», στην οποία μπορεί να βοηθήσει το ξεκαθάρισμα στις σχέσεις με τους Σοσιαλιστές και την υπαρκτή ΕΕ.

NPA Στα αριστερά του Μετώπου, το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα επιμένει στην ανάγκη συγκρότησης «αριστερής αντιπολίτευσης» ενάντια στον Ολάντ και την ακροδεξιά, ενώ αντίστοιχα στο ζήτημα της ΕΕ εισηγείται τη σύνδεση της αμφισβήτησης της ΕΕ με την αντικαπιταλιστική πολιτική, δηλαδή μια γραμμή σύγκρουσης με τις κατευθύνσεις των Βρυξελλών που δεν θα συμφιλιώνεται με τις ιδέες του «προστατευτισμού» για

Στο ζήτημα της ενότητας των δυνάμεων της Αριστεράς παραμένει το –διαχρονικό σε αυτή τη συζήτηση– «αγκάθι» των κεντροαριστερών επιλογών του ΚΚΓ, ωστόσο έχουν γίνει βήματα. Στις αυτοδιοικητικές εκλογές, το NPA συμμετέχει σε περίπου 100 ψηφοδέλτια, τα περισσότερα από τα οποία είναι συμμαχικά με τμήματα του Μετώπου της Αριστεράς, με τους Πράσινους, με ομάδες ενάντια στη λιτότητα κλπ. Σε αυτή την προσπάθεια λογοδοτεί και η ιδέα του Μπεζανσενό για ένα «σαββατοκύριακο αριστερής εξέγερσης», ως μια προσπάθεια να εκφραστεί από τα αριστερά η οργή ενάντια στον Ολάντ και να επαναδιεκδικήσει η Αριστερά τους δρόμους από τη Δεξιά. Μετά από διμερή συνάντηση στις 17 Φλεβάρη, βγήκε κοινό κάλεσμα από το NPA και τον Μελανσόν για μια τέτοια κινητοποίηση πιθανότατα στις 12-13 Απρίλη. Λογικά στη διαδήλωση θα συμμετέχει και το ΚΚΓ. Η κοινή πρωτοβουλία, πέρα από τη σημασία της που αναφέρθηκε παραπάνω, έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον και για έναν επιπλέον λόγο: Υπάρχουν δυνάμεις της Αριστεράς που –μέσα στον «προεκλογικό ανταγωνισμό»– αντιλαμβάνονται ότι η ανάγκη κοινής εμφάνισης στους δρόμους, λόγω των μεγάλων προκλήσεων της περιόδου, είναι πιο σημαντική από διαδηλώσεις-κομματικής καταγραφής ενόψει της κάλπης. Παρά τις περιπέτειές της, η γαλλική Αριστερά παραμένει από τις ισχυρότερες στην Ευρώπη. Το γαλλικό εργατικό κίνημα, αν και σήμερα είναι «καθηλωμένο», παραμένει επίσης ένα από τα ισχυρότερα στην Ευρώπη και έχει χαρίσει μεγάλες στιγμές και νίκες στο πρόσφατο παρελθόν. Από την ανασύνταξη αυτών των δυνάμεων μπορεί να διαμορφωθεί και πάλι εκείνη η πολιτική-κοινωνική πλειοψηφία που εκφράστηκε με το «Όχι» στο Ευρωσύνταγμα το 2005, λέγοντας και σήμερα τα αντίστοιχα «Όχι» στο ζοφερό μέλλον που ετοιμάζουν όλες οι εθνικές άρχουσες τάξεις και το διεθυντήριό τους στις Βρυξέλλες για τους εργαζόμενους σε όλη την Ευρώπη.

διεθνή • 13

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 12 Μάρτη 2014

Κύπρος: Η μάχη ενάντια στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου Του Πέτρου Γιαννούλη

Οι «δίκες της Μόσχας»

δεξιά κυβέρνηση, η τρόικα και οι κύπριοι καπιταλιστές είχαν βάλει, εδώ και καιρό, στο μάτι την τεράστια περιουσία του δημοσίου. Πέταξαν, λοιπόν, το γάντι στους εργαζόμενους, ετοιμάζοντας, με βάση τις επιταγές του μνημονίου, ένα εκτρωματικό νομοσχέδιο με στόχο την ιδιωτικοποίηση των ημικρατικών οργανισμών (λιμάνια, Αρχή Ηλεκτρισμού, τηλεπικοινωνίες).

Το χρονικό Στις 24 Φλεβάρη, λίγες μέρες πριν την κατάθεση του επίμαχου νομοσχεδίου στη βουλή, οι εργαζόμενοι σήκωσαν το γάντι... Χιλιάδες κόσμου ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των εργαζομένων της Αρχής Ηλεκτρισμού και συγκεντρώθηκαν έξω από τη βουλή. Ακολούθησαν καταστάσεις πρωτόγνωρες για τα κυπριακά δεδομένα. Οι συγκεντρωμένοι έριξαν το κιγκλίδωμα της αστυνομίας, κατέλαβαν το χώρο στάθμευσης της βουλής και κατάφεραν να κόψουν το ρεύμα στο κτίριο. Η αστυνομία επιτέθηκε τραυματίζοντας τρεις διαδηλωτές, ενώ για την καταστολή τους επιστρατεύθηκε μέχρι και ο ειδικός αντιτρομοκρατικός ουλαμός. Τα ΜΜΕ άρχισαν να κραυγάζουν για τα «σοβαρά επεισόδια που προκάλεσαν οι εργαζόμενοι», αλλά το θέμα είχε πάρει πια διαστάσεις. Λίγες μέρες μετά, στις 27 Φλεβάρη, κατά την ψηφοφορία στη βουλή, μια δυσάρεστη έκπληξη περίμενε την κυβέρνηση… Το νομοσχέδιο για τις ιδιωτικοποιήσεις απορρίφθηκε. Σ’ αυτό οδήγησε η στάση ορισμένων βουλευτών του «κεντρώου» ΔΗΚΟ, που συμμετείχε στην κυβέρνηση και που η πολιτική του χαρακτηρίζεται από τον απόλυτο τυχοδιωκτισμό. Κάτω από την πίεση των εργαζομένων και την κατακραυγή του τμήματος της κοινωνίας που αντιστέκεται μαχητικά στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, κάποιοι από τους βουλευτές του ΔΗΚΟ δεν στήριξαν το κυβερνητικό νομοσχέδιο. Μέσα στη βουλή η πίεση του κόσμου οδηγούσε τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας, αλλά έξω από τη βουλή οι ηγεσίες των συνδικάτων φρόντιζαν να την περιορίσουν. Στις ομιλίες τους δεν έδωσαν καμία απεργιακή προοπτική στον αγώνα και πριν καλά-καλά μαζευτεί όλος ο κόσμος, κήρυξαν τη λήξη της συγκέντρωσης. Επιλέγοντας το συμβιβασμό και όχι την κλιμάκωση του αγώνα, έδωσαν την ευκαιρία στην κυβέρνηση να ανασυνταχτεί. Πριν περάσει μια βδομάδα, στις 4 Μάρτη, η κυβέρνηση κατέθεσε ξανά το νομοσχέδιο, γράφοντας στα παλιά της παπούτσια τη «συνταγματική νομιμότητα» που η ίδια ευαγγελίζεται. Η «ενδοκυβερνητική παρεξήγηση ξεπεράστηκε» και το μνημονιακό νομοσχέδιο για το ξεπούλημα της δημόσια περιουσίας υπερψηφίστηκε με τη στήριξη και των «αποστατών» του ΔΗΚΟ, που «ξαναμπήκαν στο μαντρί». Οι ηγεσίες των συνδικάτων ακολούθησαν και πάλι την τακτική της εκτόνωσης, αποφεύγοντας να οργανώσουν μια μαζική διαδήλωση, κηρύσσοντας

ουσιαστικά τη λήξη της, πριν καν ανακοινωθεί το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στη βουλή.

Δεν χωρούν ιδεολογίες σήμερα. Πρέπει να είμαστε πραγματιστές, για να σώσουμε τον τόπο».

Τα αστικά επιτελεία στην Κύπρο έχουν πλήρη συναίσθηση της κρισιμότητας της κατάστασης. Γνωρίζουν ότι δεν θα καταφέρουν να επιβάλουν την εγκληματική πολιτική τους, αν βρουν απέναντι οργανωμένη την εργατική τάξη. Η κυβερνητική κρίση, που προκλήθηκε από τη μαχητική δράση των εργαζομένων, που περιγράψαμε παραπάνω, τους ανησυχεί ιδιαίτερα. Έχουν επιδοθεί, λοιπόν, σε μια άνευ προηγουμένου επίθεση στα κεκτημένα μας και σε μια απόπειρα να τσακίσουν τις αντιστάσεις στο κοινωνικό πεδίο, αλλά και στο πεδίο των ιδεών. Για να το καταφέρουν, προσπαθούν να ταυτίσουν τις ιδέες και τη δράση της Αριστεράς με τη διακυβέρνηση Χριστόφια, που απογοήτευσε τον κόσμο της δουλειάς.

Αυτή η απόπειρα «επιβολής του ρεαλισμού» –στην οποία οι εκπρόσωποι του ΑΚΕΛ ουσιαστικά δεν απαντούν– είναι μια απόδειξη των θανατηφόρων κινδύνων που προκύπτουν, όταν η Αριστερά, όντας στην κυβέρνηση, επιλέγει την υποχώρηση και το συμβιβασμό και όχι το δρόμο της ρήξης και της ανατροπής του καπιταλιστικού «ρεαλισμού».

Οι ευθύνες της Αριστεράς Ακολουθώντας μια πολιτική διαρκούς ταξικού συμβιβασμού, η ηγεσία του ΑΚΕΛ τραυμάτισε βαριά την Αριστερά και έδωσε την ευκαιρία στους πολιτικούς εκπροσώπους του αστικού μπλοκ να μας κουνάνε το δάχτυλο. Είναι χαρακτηριστική η τοποθέτηση του ηγέτη της Δεξιάς, Αβέρωφ Νεοφύτου, τη μέρα της ψήφισης του νομοσχεδίου για τις ιδιωτικοποιήσεις: «Η κατάσταση της οικονομίας επιβάλλει όπως όλοι μας, πάνω από ιδεολογίες, τοποθετήσουμε το εθνικό συμφέρον… Αυτό, εξάλλου, έκαμε και ο Δημήτρης Χριστόφιας ενόσω ήταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αν και δεν άφησε την αριστερή του ιδεολογία, η οποία μεταξύ άλλων λέει ότι δεν μπορείς να κοινωνικοποιείς τις ζημιές και να ιδιωτικοποιείς το κέρδος, μας έφερε στη Βουλή το νομοσχέδιο με το οποίο κρατικοποιήσαμε τη Λαϊκή Τράπεζα, δίνοντάς της 1,8 δισ. Ο Δημήτρης Χριστόφιας ήταν επίσης που από τις Βρυξέλλες δήλωσε ότι ήταν έτοιμος να συμφωνήσει με το Μνημόνιο. Πώς ήταν δυνατόν ένας αριστερός ιδεολόγος να καλεί την καταραμένη Τρόικα να έρθει να σώσει τη χώρα του; Και όμως ενήργησε πραγματιστικά, γιατί αυτό επέβαλλαν οι πραγματικότητες.

Η Αριστερά που χρειαζόμαστε στην Κύπρο, είναι μια Αριστερά με συνέπεια λόγων και έργων. Μια Αριστερά που να δίνει αποφασιστικά τη μάχη τόσο στην κοινωνία όσο και στο πεδίο των ιδεών. Η μάχη θα είναι δύσκολή, αλλά το αισιόδοξο είναι ότι ολοένα και περισσότερος κόσμος καταλαβαίνει αυτή την αναγκαιότητα και είναι διατεθειμένος να παλέψει. Το έδειξαν οι εργαζόμενοι στους ημικρατικούς οργανισμούς με τον αγώνα τους, το δείχνουν οι μαχητικές απεργίες που ξεσπάνε σε μια σειρά από μικρότερους χώρους δουλειάς στην Κύπρο (KEO ενάντια στην απόλυση εργαζομένου, ΒΙΟΤΕΚ για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και την καταβολή δεδουλευμένων, εργαζόμενοι στις Βρετανικές βάσεις ενάντια στις περικοπές).

Ταξική αλληλεγγύη Το ακόμα πιο αισιόδοξο είναι πως, όταν η εργατική τάξη της «από δω πλευράς» μπαίνει δυναμικά στο προσκήνιο, έχει δίπλα της τα ταξικά της αδέρφια «από την άλλη πλευρά». Το απέδειξαν έμπρακτα οι εργάτες του τουρκοκυπριακού συνδικάτου ηλεκτρική ενέργειας, που διαδήλωσαν δίπλα στους συναδέλφους τους της Αρχής Ηλεκτρισμού και έβγαλαν ψήφισμα συμπαράστασης. Η ταξική αλληλεγγύη στις μέρες μας έχει τεράστια σημασία, γιατί δείχνει το μοναδικό δρόμο που εξασφαλίζει ότι όλοι μαζί,Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι,εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα, ντόπιοι και μετανάστες, μπορούμε να απαντήσουμε στην επίθεση και στα σχέδια των καπιταλιστών και να χτίσουμε το κοινό μας μέλλον.

Στις 6 Μάη του 2012, μια μαζική διαδήλωση στην πλατεία Μπολότναγια ενάντια στην ορκωμοσία του Πούτιν κατέληξε σε συγκρούσεις με την αστυνομία. Ακολούθησε η πολύκροτη «υπόθεση Μπολότναγια» που στοχοποιούσε πιο ριζοσπαστικές πτέρυγες της αντιπολίτευσης στη Ρωσία. Σήμερα οι δίκες φτάνουν στο τέλος τους. Το κίνημα αλληλεγγύης είχε κάποιες επιτυχίες και έδειξε πως το καθεστώς στη Ρωσία δεν είναι «ανίκητο». Στη γενική αμνηστία του Δεκέμβρη 2013, έγινε εφικτό να συμπεριληφθούν αρκετοί πολιτικοί κρατούμενοι, ανάμεσά τους ο αριστερός αγωνιστής Vladimir Akimenkov, ο σοσιαλιστής και ακτιβιστής του ΛΟΑΤ κινήματος Nikolai Kavkazskii, οι αντιφασίστες Aleksei Sutug, Aleksei Olesinov, Irina Lipskaya, Alen Volikov. Όμως άλλοι δεν ήταν τόσο τυχεροί. Ο αντιφασίστας Igor Harchenko έχει καταδικαστεί σε 3μιση χρόνια και ο ανένταχτος ακτιβιστής Michael Kosenko σε υποχρεωτική ψυχιατρική θεραπεία. Στην προτελευταία «παρτίδα» 8 κατηγορουμένων (οι περισσότεροι φοιτητές, μαζί με τον αναρχικό αντιφασίστα Stepan Zimin και τον φιλελεύθερο ακτιβιστή και ακαδημαϊκό Sergei Krivov), επιβλήθηκαν πρόσφατα ποινές από 2μιση ως 4 χρόνια σε στρατόπεδα εργασίας. Πλέον εκκρεμεί η δίκη του ηγέτη του Αριστερού Μετώπου Sergei Udaltsov και του συνεργάτη του Leonid Razvozhaev, που κινδυνεύουν έως και με 10 χρόνια φυλακή. Το πλήγμα στη ρωσική Αριστερά ήταν σοβαρό. Πολλοί αγωνιστές παρέμειναν σε κράτηση τα 2 χρόνια που πέρασαν από τη διαδήλωση της Μπολότναγια ως την εκδίκαση της υπόθεσης, ενώ αρκετοί κρύβονται από τις Αρχές ή έχουν αυτοεξοριστεί, όπως οι Alexei Sakhnin και Filipp Dolbunov (Galtsov) από το Επαναστατικό Ρωσικό Σοσιαλιστικό Κίνημα. Μακάρι να έχουν δίκιο οι σύντροφοι που διατηρούν την αισιοδοξία πως τέτοιες διώξεις σπρώχνουν όλο και περισσότερους νέους στην πολιτικοποίηση και την αντίσταση…

Πολιτική ένταση στον Κόλπο

Η είδηση έσκασε ξαφνικά. Η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ) και το Μπαχρέιν απέλασαν τους πρεσβευτές του Κατάρ, επικαλούμενες «την προστασία της ασφάλειας και της σταθερότητάς» τους. Είχε προηγηθεί η συνάντηση του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου (Σαουδική Αραβία, Μπαχρέιν, Κουβέιτ, Κατάρ, ΗΑΕ, Ομάν), όπου, σύμφωνα με την ανακοίνωση των τριών κρατών, το Κατάρ συμφώνησε σε μια πολιτική μη-επέμβασης στα εσωτερικά των άλλων χωρών του Κόλπου, την οποία δεν τήρησε. Πουθενά ίσως το γεωπολιτικό παιχνίδι δεν είναι πιο κρυφό από τα σκοτεινά βασίλεια του Κόλπου, όπου είναι άγνωστο τι γίνεται «πίσω από τους τοίχους των παλατιών». Ο ανταγωνισμός Κατάρ και Σαουδικής Αραβίας και οι διαφορές τους στους χειρισμούς στον αραβικό κόσμο, μετά το ξέσπασμα των εξεγέρσεων, ήταν γνωστές. Αλλά αυτή η πολιτική κλιμάκωση είναι πρωτοφανής στα 30 χρόνια ζωής του Συμβουλίου. Σύμφωνα με τη «Washington Post», στη συνάντηση που προηγήθηκε των απελάσεων, οι Σαούντ απαίτησαν ο Καταριανός μονάρχης να κόψει τους δεσμούς με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, να κλείσει το Αλ Τζαζίρα και να απελάσει τα τοπικά παραρτήματα δύο αμερικανικών θινκ τανκ, απειλώντας με αποκλεισμό από στεριά και θάλασσα. Λίγες μέρες μετά, οι Σαούντ ανακήρυξαν την Αδελφότητα τρομοκρατική οργάνωση, εφαρμόζοντας ταυτόχρονα δρακόντειους νόμους ενάντια σε κάθε φωνή αμφισβήτησης της μοναρχίας. Η διαμάχη μπορεί να αφορά τη Συρία, την Αίγυπτο, ακόμα και το εσωτερικό της Σαουδικής Αραβίας. Το σίγουρο είναι πως οι Σαούντ, το «κάστρο της αντεπανάστασης» στον αραβικό κόσμο, είτε ετοιμάζουν κάποια μεγάλη κίνηση, είτε, παρά τις πρόσφατες επιτυχίες τους, βλέπουν «κάτι» που τους προκαλεί ανησυχία και εκνευρισμό…

Μια μεγάλη νίκη στη Λισαβόνα Με απαίτηση της τρόικας, στο λιμάνι της Λισαβόνας πριν δύο χρόνια εγκαθιδρύθηκε εργοδοτικό «γραφείο ευρέσεως εργασίας», για να προσλαμβάνει προσωπικό με επισφαλείς όρους εργασίας και μισθούς μειωμένους κατά 1/3, με στόχο να χτυπήσει τις συνθήκες εργασίας όλων των εργαζομένων. Στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν, οι λιμενεργάτες οργάνωσαν έναν παρατεταμένο αγώνα που συνδύαζε μαχητικές απεργίες, κινητοποιήσεις τύπου work-to-the-rule (όπου ο εργαζόμενος πηγαίνει κανονικά για δουλειά, αλλά αξιοποιεί κάθε διαθέσιμο κανονισμό για να μειώνει δραστικά την «παραγωγικότητά» του), γενικές συνελεύσεις με αποφασιστικό χαρακτήρα, εκκλήσεις ηρωικός, καθώς στη διαδρομή 47 απεργοί απολύθηκαν. Αλλά σήμερα, μετά από δύο χρόνια σκληρής πάλης, οι απεργοί πέτυχαν μια συγκλονιστική νίκη, μήνυμα προς όλη την εργατική τάξη διεθνώς: οι 47 επαναπροσλήφθηκαν, οι επισφαλείς συμβάσεις ακυρώθηκαν και έγινε συμφωνία για νέα συλλογική διαπραγμάτευση που θα περιλαμβάνει και τους εργάτες που είχαν προσληφθεί ως «επισφαλείς».

14 • νεολαία

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 12 Μάρτη 2014

Πανελλαδικό διήμερο της Αριστερής Ενότητας

Απουσία ουσιαστικής συζήτησης, ζητούμενο η ενότητα Του Νικόλα Κολυτά

ετά από δυόμισι χρόνια τεράστιου πολιτικού ενδιαφέροντος και σημαντικών κοινωνικών αγώνων, πραγματοποιήθηκε το, καθ’ ομολογία όλων, καθυστερημένο πανελλαδικό διήμερο της Αριστερής Ενότητας, 8-9 Μάρτη στην ΑΣΟΕΕ. Τα μέλη του Κόκκινου Δικτύου, που συμμετέχουμε στα σχήματα της Αριστερής Ενότητας, επιδιώξαμε το διήμερο να είναι μια όσο το δυνατόν πιο πολιτική διαδικασία που θα εξάγει συμπεράσματα για την ως τώρα δράση της ΑΡΕΝ και θα παράξει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για τις μάχες που έρχονται. Κάναμε σαφές ότι, παρά τη στήριξη του αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων, η ΑΡΕΝ δεν κατόρθωσε να θέσει τις βάσεις για τη δημιουργία ενός μαζικού φοιτητικού κινήματος.

Μέτωπο Ανατροπής Στις τοποθετήσεις τους οι σύντροφοι/ισσες από το Κόκκινο Δίκτυο τόνισαν την ανάγκη δημιουργίας κοινών επιτροπών φοιτητών-καθηγητών-εργαζομένων στα πανεπιστήμια, επιτροπών που θα κινούνται σε μια μόνιμα αγωνιστική κατεύθυνση και θα είναι σε θέση να συνδέσουν τα αιτήματα της νεολαίας με τα αιτήματα των εργαζομένων στον αγώνα της συνολικής πολιτικής ανατροπής. Με αυτό τον τρόπο η παρέμβαση της ΑΡΕΝ αποκτά καθαρά ταξικά χαρακτηριστικά στα πανεπιστήμια και εντάσσει κάθε επιμέρους μάχη σε ένα συνολικό σχέδιο. Πρόταγμα για μας είναι η συγκρότηση ενός μαζικού μετώπου ανατροπής σε κάθε σχολή και ότι ακόμη και τα αυτοδιαχειριζόμενα κυλικεία πρέπει να κινούνται σε μια αγωνιστική τροχιά, απο-

πλειοψηφίες τη διαμόρφωση του σχεδιασμού τους, πράγμα όχι και τόσο δημοκρατικό.

τελώντας κύτταρα αγώνα και όχι απλώς «εναλλακτικά πρότυπα» μέσα στο κυρίαρχο πλαίσιο. Η ΑΡΕΝ πρέπει να έχει συνολική τοποθέτηση ενάντια στη συγκυβέρνηση του τρόμου, την ΕΕ και το ΔΝΤ, ώστε να κάνει σαφή τη θέση της και τους στόχους της στο πανεπιστήμιο, δίνοντας ένα στίγμα ενωτικό, ριζοσπαστικό και αντικαπιταλιστικό. Στη διάρκεια του διημέρου τα μέλη της «Παρέμβασης», που συμμετέχουν στην ΑΡΕΝ, έκαναν σαφές ότι επιθυμούν η ΑΡΕΝ να συνεχίσει σε μια νέα βάση, με έναν τελείως νέο πολιτικό σχεδιασμό και έθεσαν την ανάγκη μετωπικής συμπόρευσης της Αριστεράς. Από την άλλη μεριά οι πλειοψηφίες των σχημάτων της ΑΡΕΝ επικεντρώθηκαν στη σημασία των αυτοδιαχειριζόμενων εγχειρημάτων, όπως τα κυλικεία, και στην αναγκαιότητα δημιουργίας δικτύων αλληλεγγύης, χωρίς να αναφέρονται, όσο θα έπρεπε, σε κεντρικά πολιτικά ζητήματα. Τόνισαν τη σημασία του πλουραλισμού και της δημοκρατίας στις διαδικασίες των σχημάτων. Δυστυχώς, όμως, πολλές από τις τοποθετήσεις τους επικεντρώθηκαν στο οργανωτικό μέτρο της μιας ψήφου ανά σχήμα, ώστε να ληφθεί πολιτική απόφαση, γεγονός που δεν βοήθησε την ανάπτυξη του πολιτικού διαλόγου και οδήγησε στις έντονες αντιδράσεις των υπόλοιπων πολιτικών ρευμάτων. Αντί να γίνεται συζήτηση για τη συγκυρία, τα μνημόνια, την επίθεση που δέχεται η δημόσια εκπαίδευση, το κίνημα, την Αριστερά και τα καθήκοντα που έχει η ΑΡΕΝ, σχεδόν όλο το διήμερο αναλώθηκε στο ζήτημα της μιας ψήφου ανά σχήμα στη διαδικασία. Τα μέλη της «παρέμβασης», βλέποντας

δ) Το ζήτημα είναι τα σχήματα να συζητούν σε δημοκρατική και συντροφική βάση και όχι να σχηματίζονται στο εσωτερικό τους δίπολα ως προς το ποιος θα επικρατήσει στο σχήμα, όπως γίνεται στα ΕΑΑΚ.

ότι οι προτάσεις τους δεν βρήκαν ανταπόκριση, αποχώρησαν από τη διαδικασία, ήδη από το βράδυ της πρώτης μέρας, κάνοντας σαφές πως δεν είχαν διάθεση παραμονής στις διαδικασίες της ΑΡΕΝ, αν δεν συζητιόταν το πολιτικό πλαίσιο που έβαζαν.

Αριστερή Πλατφόρμα Τα μέλη του Κόκκινου Δικτύου, αλλά και όλης της Αριστερής Πλατφόρμας προτίμησαν να μην αποχωρήσουν από τη διαδικασία, αλλά να αντικρούσουν πολιτικά το συγκεκριμένο προταθέν μέτρο. Συγκεκριμένα τονίστηκε ότι: α) Το πρόβλημα της ΑΡΕΝ τα τελευταία χρόνια ήταν η έλλειψη πολιτικών διαδικασιών και πολιτικής συζήτησης και όχι η οργανωτική της λειτουργία. β) Η ψήφος ανά σχήμα δίνει τη δυνατότητα να εκφράζεται πολιτικά μόνο η πλειοψηφία του κάθε σχήματος, επιβάλλοντας την άποψή της, χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα πολιτικής έκφρασης της μειοψηφίας. γ) Το συγκεκριμένο μέτρο δεν αφήνει κανένα περιθώριο σύνθεσης παρά μόνο εξασφαλίζει στις

ε) Η πρόταση της μιας ψήφου ανά σχήμα έχει μια τεράστια ασάφεια, καθώς δεν ορίζεται κάπου το ποιος είναι μέλος της ΑΡΕΝ και κατά συνέπεια έχει δικαίωμα ψήφου, με αποτέλεσμα τον κίνδυνο επιδίωξης συσχετισμών στα σχήματα και όχι τον ουσιώδη διάλογο. στ) Το μέτρο που προτάθηκε, καθιερώνοντας ψηφοφορίες, έμμεσα προωθεί την παραταξιοποίηση της ΑΡΕΝ και αντιβαίνει στις προηγούμενες αποφάσεις της. Παρά την επιχειρηματολογία των μελών της Αριστερής Πλατφόρμας ενάντια στο συγκεκριμένο μέτρο και την προσπάθεια παραγωγής πολιτικής απόφασης μέσα από τη σύνθεση και όχι τους συσχετισμούς, η πλειοψηφούσα άποψη προτίμησε να εμμείνει στο συγκεκριμένο ζήτημα και να μην ασχοληθεί με τα πολιτικά ζητήματα της περιόδου που καίνε. Έτσι, λοιπόν, το προεδρείο όρισε να αποφασίσουν τα σχήματα και να ψηφίσουν για τον τρόπο λήψης της απόφασης. Ουσιαστικά πρόκειται για μια καθαρά αντιφατική διαδικασία, καθώς τα σχήματα κλήθηκαν να ψηφίσουν με μία ψήφο ανά σχήμα για το μέτρο της μιας ψήφου ανά σχήμα. Η Αριστερή Πλατφόρμα προφανώς διαφώνησε τόσο με το συγκεκριμένο μέτρο που προτάθηκε, όσο και με την ίδια την τροπή της διαδικασίας, με αποτέλεσμα να αποφασίσει να απέχει από αυτή.

Στην ψηφοφορία που ακολούθησε, η πλειοψηφία των σχημάτων ψήφισε υπέρ του μέτρου, δείχνοντας στην πράξη το πώς θα λαμβάνονται σε μελλοντικά διήμερα οι αποφάσεις, μέσα από συσχετισμούς και διαμόρφωση πλειοψηφιών-μειοψηφιών και όχι μέσα από πολιτική σύνθεση.

Συμπεράσματα Συνολικά η διαδικασία ήταν κατώτερη των προσδοκιών. Υπήρχε ελάχιστος κόσμος για πανελλαδικό διήμερο, ο πραγματικός πολιτικός διάλογος απουσίαζε, το μέτρο μία ψήφος ανά σχήμα φετιχοποιήθηκε, ένα μεγάλο μέρος των πολιτικών ρευμάτων που ίδρυσαν την ΑΡΕΝ είτε αποχώρησε, είτε απείχε από τη διαδικασία, τα σχήματα κλήθηκαν να ψηφίσουν για ένα μέτρο που δεν είχε συζητηθεί πιο πριν και η πολιτική απόφαση διαμορφώθηκε επί των τροπολογιών που είχε τη δυνατότητα να υπερψηφίσει η πλειοψηφία, καθοδηγούμενη από τις μέχρι τώρα «σπαρασόμενες» φράξιες της Νεολαίας Συνασπισμού. Την ώρα που η επίθεση των «από πάνω» εντείνεται και η κοινωνία οδηγείται στην εξαθλίωση και την παράδοση, την ώρα που τα μνημόνια καταστρέφουν κάθε δημόσιο αγαθό και ιδιαίτερα αυτό της παιδείας, το διήμερο της ΑΡΕΝ, αντί να εστιάσει στην οργάνωση των αντιστάσεων και των αγώνων, είχε ως βάση της συζήτησης το «ψήφος ανά σχήμα». Το γεγονός αυτό αποδεικνύει ότι ήταν μια διαδικασία άκρως προβληματική, για την οποία δεν έχει να απολογηθεί η Αριστερή Πλατφόρμα, αλλά εκείνοι που μετέθεσαν το βάρος της πολιτικής συζήτησης σε ένα ανώφελο ζήτημα.

Η κυβέρνηση διαλύει τα δημόσια πανεπιστήμια και όχι οι «αιώνιοι φοιτητές» Της Έλενας Λέχρη-Κοτρώνη

Τα τελευταία χρόνια, με την επιβολή των μνημονίων και την υιοθέτηση ολοένα και περισσότερο αντιλαϊκών πολιτικών, η ελληνική κυβέρνηση επιδιώκει να ιδιωτικοποιήσει και τη δημόσια παιδεία. Το κάδρο των αυταρχικών πολιτικών έρχεται να συμπληρώσει η πρόσφατη ανακοίνωση του υπουργού Παιδείας πως, από τη νέα ακαδημαϊκή χρόνια, διαγράφονται από τα πανεπιστήμια οι λεγόμενοι «αιώνιοι φοιτητές». Με την ανακοίνωση του αυτή ο υπουργός Παιδείας έντεχνα στοχοποιεί τους αιώνιους φοιτητές,

τους οποίους καθιστά εν μέρει υπόλογους για την οικονομική ένδεια των ΑΕΙ και ΤΕΙ. Αυτή η οικονομική ένδεια ωστόσο δεν είναι απόρροια της ύπαρξης των «αιώνιων φοιτητών», αλλά αποτέλεσμα μιας συνολικότερης επίθεσης που πραγματοποιεί η κυβέρνηση σε δημόσια αγαθά. Οι «αιώνιοι φοιτητές» δεν είναι μια οκνηρή κοινωνική ομάδα η οποία επιβαρύνει τα δημόσια πανεπιστήμια και ευθύνεται για την άθλια κατάσταση που συναντάται σε αυτά, όπως έχει επικρατήσει στις συνειδήσεις πολλών. Για την ακρίβεια οι αιώνιοι φοιτητές δεν κοστίζουν τίποτα

σε κράτος και πανεπιστήμια, διότι δεν σιτίζονται, δεν στεγάζονται, δεν λαμβάνουν συγγράμματα και δεν παρακολουθούν εργαστήρια. Κοιτώντας κανείς την κατάσταση που επικρατεί στα πανεπιστήμια της χώρας, θα διαπιστώσει πως ούτε οι ενεργοί φοιτητές χαίρουν δικαιωμάτων, όπως η δωρεάν σίτιση, στέγαση και μεταφορά. Συμπερασματικά, η κατάλυση των φοιτητικών κεκτημένων είναι αυτή που ευθύνεται κατά κόρον για το «φαινόμενο» των αιώνιων φοιτητών, καθώς οι φοιτητές αναστέλλουν τις σπουδές τους συνήθως για λόγους βιοποριστικούς.

Η επίθεση που πραγματοποιείται στους λεγόμενους «αιώνιους φοιτητές» δεν είναι ούτε απρόσμενη, ούτε τυχαία, καθώς αποτελούν εξιλαστήρια θύματα των πολιτικών της κυβέρνησης. Ο Αρβανιτόπουλος δεν ξύπνησε αίφνης μια μέρα, επιθυμώντας τη βελτίωση των πανεπιστημίων. Αυτή η «εκκαθάριση» και ακολούθως η επιτηδευμένη υπονόμευση των δημόσιων πανεπιστημίων σχετίζεται με το συνολικότερο «όραμα» του υπουργού Παιδείας. Από την υλοποίηση του νόμου Διαμαντοπούλου, το σχέδιο Αθηνά, μέχρι και την καταστρατήγηση των φοιτητικών δικαιωμάτων, στόχος είναι αφενός η

αποδυνάμωση των φοιτητικών συλλόγων και πανεπιστημίων και αφετέρου η ιδιωτικοποίηση της παιδείας και η εξυπηρέτηση του συστήματος, καθώς επιδιώκεται η πρόσβαση στην παιδεία να πραγματοποιείται βάση ταξικών χαρακτηριστικών. Η απάντηση στις παρούσες πολιτικές, που πνίγουν και απαξιώνουν τη δημόσια παιδεία, πρέπει να είναι δυναμική. Η ανατροπή μπορεί να επέλθει μονάχα από τα κάτω, μέσα από συντονισμένους και ενωμένους αγώνες φοιτητών και εργαζομένων. Απέναντι στην καταδυνάστευση της κοινωνίας οφείλουμε να προβάλουμε αντιστάσεις. Οφείλουμε να αγωνιζόμαστε.

μετανάστες • 15

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 12 Μάρτη 2014

22 Μάρτη: Διαδήλωση ενάντια σε ρατσισμό, φασισμό και καταστολή της Έφης Γαρίδη

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

ε αφορμή την Παγκόσμια Μέρα κατά του Ρατσισμού (21 Μάρτη), διοργανώνονται κινητοποιήσεις και δράσεις σε πολλές ευρωπαϊκές και ελληνικές πόλεις. Στην Αθήνα, η προσυγκέντρωση περίπου 30 συλλογικοτήτων θα γίνει στις 22 Μάρτη στις 13:00 στα Προπύλαια και θα ακολουθήσει συλλαλητήριο στις 2 στην Ομόνοια και πορεία προς τη Βουλή. Στη Θεσσαλονίκη, το κάλεσμα είναι για τις 12 το μεσημέρι στο Άγαλμα του Βενιζέλου. Για πάρα πολλούς λόγους, η απάντηση που θα δώσουμε στο ρατσισμό και το φασισμό μπορεί και πρέπει να είναι ηχηρή, δυναμική, μαζική. Η φετινή Παγκόσμια Μέρα κατά του Ρατσισμού συμπίπτει με την πιο βάρβαρη επίθεση στα δικαιώματα των μεταναστών και των προσφύγων από το Φαρμακονήσι ως τα άθλια στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Αμυγδαλέζα και την Κόρινθο. Μετά τις δολοφονίες στο Φαρμακονήσι, είχαμε πυροβολισμούς από το Λιμενικό και σε πλοιάριο όπου επέβαιναν Σύριοι πρόσφυγες, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν τρεις άνθρωποι. Δεν πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις. Χιλιάδες άνθρωποι κυνηγημένοι από τη φτώχεια και τον πόλεμο, ανάμεσά τους γυναίκες και μικρά παιδιά, χάνουν τη ζωή τους στα ανατολικά και τα δυτικά σύνορα, φυλακίζονται και βασανίζονται επί 18 μήνες σε κρατητήρια και στρατόπεδα συγκέντρωσης στο όνομα του δόγματος της «αποτροπής των λαθρομεταναστών» κυβέρνησης και ΕΕ. Η κυβέρνηση, την ίδια ώρα που κλείνει σχολεία και νοσοκομεία, βρίσκει λεφτά για φράχτες και στρατόπεδα συγκέντρωσης, που προφανώς κρίνονται πιο απαραίτητα.

Δικαιώματα Από την άλλη μεριά, στοιχειώδη δικαιώματα, όπως η ιθαγένεια στα παιδιά και η ψήφος των μεταναστών στις αυτοδιοικητικές εκλογές, αίρονται, παραβιάζοντας κάθε έννοια δημοκρατικού δικαιώματος. Ακόμα και ο άτολμος νόμος Ραγκούση, που έδινε τη δυνατότητα σε περιορισμένο αριθμό μεταναστών να πάρουν ιθαγένεια, κρίθηκε αντισυνταγματικός και αποσύρθηκε. Έτσι αυτή τη στιγμή ακόμα και τα παιδιά των μεταναστών που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ελλάδα, δεν έχουν το δικαίωμα να πάρουν ιθαγένεια, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν να απελαθούν μετά τα 18.Ο νέος μεταναστευτικός

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ Ο Γιώργος Καμίνης κάλεσε τους συνυποψηφίους του να δεσμευθούν από τώρα ότι, αν υπάρχει υποψήφιος της Χρυσής Αυγής στο β’ γύρο, όλοι θα ψηφίσουν τον αντίπαλό του. Του θυμίζουμε την εγκάρδια χειραψία του με το Ν.Μιχαλολιάκο, όταν η ναζιστική συμμορία μπήκε στο Δημοτικό Συμβούλιο, την ατολμία του να ανοίξει την παιδική χαρά του Αγίου Παντελεήμονα, τη νομιμοποίηση που έδωσε σε «επιτροπές αγανακτισμένων» να παρουσιάζονται ως εκπρόσωποι πολιτών διαφόρων περιοχών της πόλης σε δημοτικά και διαμερισματικά συμβούλια. Εμείς δεν θυμόμαστε τη Χρυσή Αυγή μόνο κατά την προεκλογική περίοδο κ. Καμίνη! NNN

κώδικας δίνει κάποιες δυνατότητες για άδειες πενταετούς παραμονής, αλλά προφανώς πρόκειται για ημίμετρα που μπαλώνουν προσωρινά ένα τεράστιο κενό. Την ίδια ώρα, αφαιρείται από τους μετανάστες –ακόμα και από τον μικρό αριθμό που τους είχε δοθεί δικαίωμα ψήφου– το δικαίωμα να αποφασίζουν για τα ζητήματα της γειτονιάς και της πόλης, όπου ζουν και εργάζονται.

Επανεμφάνιση της Χρυσής Αυγής Στις 22 Μάρτη απαντάμε και στη συμμορία της Χρυσής Αυγής. Αυτή τη στιγμή επιχειρεί να αξιοποιήσει τον θεσμικό ρατσισμό της κυβέρνησης, των μεγάλων ΜΜΕ και της αστυνομίας, για να επανεμφανίσει τα τάγματα εφόδου της στο Κερατσίνι, τον Πειραιά, το κέντρο της Αθήνας και σε αρκετές πόλεις της χώρας, ενόψει των επερχόμενων δημοτικών εκλογών. Μετά την αναγκαστική οπισθοχώρηση στη δημόσια προβολή τους και τη γενική κατακραυγή που ακολούθησε τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, οι χρυσαυγίτες προσπάθησαν στην αρχή δειλά και τελευταία πιο έντονα να ανακαταλάβουν το χώρο τους στο δρόμο, τις περισσότερες φορές ανεπιτυχώς. Είναι δεδομένο ότι όσο πλησιάζουν οι εκλογές θα επιχειρήσουν να έχουν μια πιο συστηματική παρουσία, γι’ αυτό χρειάζεται το αντιφασιστικό κίνημα να είναι έτοιμο να απαντήσει και να τους κόψει τη φόρα. Όπου εμφανίζονται, ήδη γίνονται μεγαλύτερες και μικρότερες αντιφασιστικές κινητοποιήσεις και εξορμήσεις. Όλα αυτά τα ρυάκια, στις 22 Μάρτη, πρέπει να ενωθούν σε ένα μεγάλο ποτάμι από τη μεριά του κινή-

ματος και της Αριστεράς, σε μια μεγάλη επίδειξη δύναμης που θα συμβάλει στην απονομιμοποίηση των φασιστών στη συνέχεια σε κάθε γειτονιά, πόλη και εργασιακό χώρο, σε κάθε χώρο εκπαίδευσης.

νται και καταστέλλονται άγρια καθημερινά, φασίστες επιτίθενται ανενόχλητοι σε στέκια όπως το Ρεσάλτο στο Κερατσίνι, σε όσα τουλάχιστον δεν έχει ακόμα προλάβει να βάλει λουκέτο η ΕΛ.ΑΣ. του κ. Δένδια.

Η κυβέρνηση και η Χρυσή Αυγή θέλουν εμφύλιο των φτωχών. Εμείς σε αυτό έχουμε μία απάντηση: Κοινός αγώνας ντόπιων και μεταναστών, εργαζομένων, ανέργων και φτωχών ανθρώπων ενάντια στις πολιτικές εξαθλίωσης, την καταστολή, το ρατσισμό και το φασισμό.

Κάλεσμα

Τα επιχειρήματα του «εμφυλίου των φτωχών» δεν αντέχουν, όταν η αντιπαράθεση γίνεται σοβαρά, επιθετικά και συγκροτημένα από τη μεριά μας: Για τους 1.500.000 άνεργους δεν ευθύνονται οι μετανάστες, αλλά οι χιλιάδες απολύσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και τα λουκέτα στα μικρομάγαζα που κλείνουν από τα δυσβάσταχτα χρέη. Για την υποβάθμιση της υγείας και της παιδείας δεν φταίνε οι αυξανόμενοι ανασφάλιστοι «τζαμπατζήδες» –ντόπιοι ή μετανάστες– αλλά οι συγχωνεύσεις νοσοκομείων και σχολείων, οι τραγικές περικοπές δαπανών των αρμόδιων υπουργείων. Η αύξηση της παραβατικότητας δεν οφείλεται στα γονίδια κανενός, αλλά στην εξαθλίωση μεγάλης μερίδας ανθρώπων –ντόπιων και μεταναστών– που γίνονται εύκολη βορά εγκληματικών κυκλωμάτων που θησαυρίζουν. Η αστυνομοκρατία και η καταστολή, με πρόσχημα τους «λαθρομετανάστες», γενικεύεται σε όποιον αγωνίζεται. Εργαζόμενοι-ες και νέοι-ες σέρνονται στα δικαστήρια για ψύλλου πήδημα, η αστυνομία φιλοδοξεί να παίξει το ρόλο του «παιδαγωγού» στα σχολεία, διαδηλώσεις απαγορεύο-

Για όλους αυτούς τους λόγους, το Σάββατο 22 Μάρτη, κινητοποιούμαστε ενωμένοι ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό, την καταστολή και τη μνημονιακή εξαθλίωση. Στα Προπύλαια στη 1 το μεσημέρι, το Σάββατο 22/3, καλούν ως τώρα: * Ανοιχτή Πρωτοβουλία Ενάντια στα Κέντρα Κράτησης * Αντιφασιστικός Συντονισμός Αθήνας-Πειραιά * ΑΝΤΙΓΟΝΗ – Κέντρο Πληροφόρησης και Τεκμηρίωσης για το Ρατσισμό * Αντιφασιστική Πρωτοβουλία Νέου Ηρακλείου Αττικής * Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά * Αφγανική Κοινότητα * Action Congo * Οργάνωση ASANTE * BLOCK 15 – Χαϊδάρι * Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα * Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών * Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός * Ένωση Αφρικανών Γυναικών * Ένωση Φιλιππινέζων Εργαζομένων KASAPI-Ελλάς * ΚΑΠΑ (Κέντρο Αγωνιστικής και Πολιτιστικής Αλληλεγγύης Τουρκίας-Ελλάδας) * Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» * Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών * Μαροκινή Κοινότητα Ελλάδας * Μυρμήγκι-Δομή Αλληλεγγύης 6ης Διαμερισματικής Κοινότητας * Ομάδα Queetrans * Πίσω Θρανία * Σύλλογος Συρίων * Συριακή Κοινότητα * Στέκι Μεταναστών * Φεμινιστική Πρωτοβουλία Αθήνας * ΣΥΡΙΖΑ * Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ * Δημοτική Κίνηση «Ανοιχτή Πόλη».

Πορεία αλληλεγγύης για το μετανάστη σερβιτόρο που ξυλοκοπήθηκε από ιδιοκτήτη της καφετέριας Scherzo cafe, πραγματοποίησαν σωματεία το Σάββατο 8/3 στο Μαρούσι. Μάλιστα, το Σωματείο Σερβιτόρων-Μαγείρων επισήμανε ότι τα μέλη του σωματείου προσπάθησαν να συναντηθούν με τον εργοδότη Δημήτρη Τυρολόγο, αλλά αυτός χρησιμοποίησε κάθε πιθανό τρόπο διαφυγής από το ίδιο του το κατάστημα, ώστε να αποφύγει αυτή τη συνάντηση. Όπως έλεγε και το πανό της αντιφασιστικής πρωτοβουλίας στα βόρεια: «Scherzo cafe, πογκρόμ και Μανωλάδα, όταν είσαι μετανάστης, αυτή είναι η Ελλάδα»! NNN Όπως πέρσι, στην Τσαριτσάνη είπαν πάλι «Όχι» στη Χρυσή Αυγή. Χάρη στην κινητοποίηση και την αποφασιστικότητα των κατοίκων του χωριού και της ευρύτερης περιοχής, ματαιώθηκε η προγραμματισμένη για τις 9/3 επίσκεψη κλιμακίου της νεοναζιστικής οργάνωσης στο ιστορικό και μαρτυρικό χωριό της Τσαριτσάνης. NNN H μεγαλύτερη, αντιφασιστική συγκέντρωση και διαδήλωση πραγματοποιήθηκε το Σάββατο, 8 Μάρτη, στην Πτολεμαΐδα. Αφορμή ήταν η έλευση του νεοναζιστικού θιάσου της Χρυσής Αυγής σε ξενοδοχείο έξω από την πόλη, για να «ανακοινώσει το ψηφοδέλτιο για τις περιφερειακές εκλογές» (κατά τα άλλα όμως «διώκεται από το δημοκρατικό κράτος ως εγκληματική οργάνωση»). Αλλά και στις 9/3, όπου ο Κασιδιάρης επέλεξε να περάσει για μια «έκτακτη» εμφάνιση, αντιφασίστες συγκεντρώθηκαν στην πλατεία και κράτησαν την πόλη καθαρή, ενώ οι λιγοστοί φασίστες συνευρέθηκαν στα γρήγορα ταμπουρωμένοι στα γραφεία τους, υπό την προστασία της αστυνομίας. Όπως πάντα! Το ίδιο σκηνικό ακριβώς επαναλήφθηκε και στα Γιάννενα. NNN O αντιφασίστας Showan, μέλος της οργάνωσης «Φίλαθλοι κατά της ομοφοβίας», βρίσκεται διασωληνωμένος στο νοσοκομείο του Malmö στη Σουηδία, από τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκαν αυτός και άλλοι 3 αντιφασίστες μετά το τέλος της πορείας για την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας. Για την επίθεση έχουν ήδη συλληφθεί τρεις νεοναζί. Στις 9/3 έγινε ογκώδης πορεία στο κέντρο του Malmö, με αντιφασίστες που έφτασαν από τη Στοκχόλμη και άλλες πόλεις. NO PASARAN!

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

12 Μάρτη 2014

www.dea.org.gr

Ελληνικό: Η τύχη του στα χέρια μας τροπή αγώνα για το μητροπολιτικό πάρκο Ελληνικού, έχει αντισταθεί κατ’ επανάληψη, αντιμετώπισε δίκες και καταδίκες που ανέτρεψε.

Του Τάσου Ταστάνη, υποψήφιου δήμαρχου Γλυφάδας

ο πρώην αεροδρόμιο στο Ελληνικό ετοιμάζεται να παραδοθεί στο μεγάλο ελληνικό κεφάλαιο (Lamda Development, συμφερόντων του ομίλου Λάτση). Είναι ακριβώς τα συμφέροντα του Λάτση που εξυπηρετούνται, αφού πρόκειται για γιγάντιο δώρο: 6.204 στρέμματα, για 99 χρόνια, αντί 0,5 δισ. ευρώ, το 75 % του οποίου μάλιστα θα καταβληθεί σε ετήσιες δόσεις, σε βάθος δεκαπενταετίας… Το Δημόσιο υπογράφει, συνειδητά και οικειοθελώς, σύμβαση κατά του εαυτού του, αφού θα είναι υπόλογο αποζημίωσης για κάθε καθυστέρηση της επένδυσης από πράξεις δημοσίων υπηρεσιών, όχι μόνο παράνομου χαρακτήρα, αλλά και για κάθε καθυστέρηση που θα προκύπτει λόγω εφαρμογής της υπάρχουσας νομοθεσίας εκ μέρους δημοσίων υπηρεσιών!

«Αξιοποίηση» Μάλιστα, ο ισχύον νόμος 4062/2012, επιτρέπει στους «επενδυτές» να κατασκευάσουν κτιριακές εγκαταστάσεις ακόμη και επί του αιγιαλού και της παραλίας, ακόμη και μέσα στη θάλασσα, ακόμη και δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο του Αγίου Κοσμά, ένα μέρος του οποίου βρίσκεται υπό την επιφάνεια της θάλασσας. Όσο για τις εξαγγελίες για πάρκο 2.000 στρεμμάτων, δεν είναι σαφές αν υπάρχει ρητή υποχρέωση για δημόσιο πάρκο υψηλού πράσινου.

Πρόσφατα έγιναν κινητοποιήσεις έξω από τα γραφεία του ΤΑΙΠΕΔ, κυκλοφορεί κείμενο υπογραφών (http://parkoellinikou.blogspot. gr/2014/03/blog-post_8.html) και στις 16-17 Μάρτη διοργανώνεται 2ήμερο δράσεων στο χώρο του πρώην αεροδρομίου, από τους 3 δήμους που τους αφορά (Ελληνικό-Αργυρούπολη, Άλιμο, Γλυφάδα).

Η εφημερίδα «Καθημερινή», αφού ειρωνεύεται τον ΣΥΡΙΖΑ για «κουρασμένη» ρητορική ενάντια στο ξεπούλημα, σε άρθρο της με τίτλο «Ελληνικό, η ώρα του ρεαλισμού» (26/2/2014), περιγράφει άριστα τι θα συμβεί στη δημόσια γη, στη γειτονιά μας, αφού ξέρει «από τα μέσα» τα σχέδια των φίλων της: «…προετοιμάζεται το έδαφος για έναν νέο μητροπολιτικό προορισμό υψηλών προδιαγραφών: οι κατοικίες θα απευθύνονται σε τόσο υψηλές εισοδηματικές κατηγορίες που θα κλείνουν το μάτι σε εύπορους πολίτες από άλλους, βορειότερους τόπους και οι οποίοι θα βλέπουν την παραλιακή ζώνη της Αθήνας και δεν θα πιστεύουν στα μάτια τους. Παρομοίως και τα επιχειρηματικά κέντρα, με δυνατότητα ανέγερσης και ψηλών κτιρίων που όμως θα παρουσιάζουν εξαι-

ρετικό αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον και θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε “τοπόσημα” της νέας Αθήνας».

και κακοπληρωμένους, όπως επιτάσσει ο «ρεαλισμός» του καπιταλισμού σε κρίση.

Μαζί με τα διαδιδόμενα παραμύθια για 35.000 νέες θέσεις εργασίας και τα γκάλοπ, με τα οποία, υποτίθεται, οι κάτοικοι των όμορων περιοχών επιθυμούν την «αξιοποίηση» Λάτση και όχι το πάρκο και δεν ακολουθούν τις κινητοποιήσεις διεκδίκησης πάρκου υψηλού πρασίνου, η κυβέρνηση επιχειρεί να μας γυρίσει στην εποχή που ερχόταν ο 6ος αμερικανικός στόλος στο κέντρο της Γλυφάδας!

Δεν αναφέρουν, η κυβέρνηση και το ΤΑΙΠΕΔ, ότι θα φτιαχτεί, στην ουσία, ένα γκέτο υπερ-πλούσιων, όπου, ακόμα κι αν κατασκευαστεί πάρκο, δεν θα μπορούμε να το χαρούμε οι υπόλοιποι, φτωχοποιημένοι κάτοικοι της περιοχής, όπως θα γίνει και με τις ιδιωτικές και καταπατημένες παραλίες και με τον «Αστέρα».

Δεν αναφέρουν, η κυβέρνηση και το ΤΑΙΠΕΔ, ότι θα διωχθούν δεκάδες υπηρεσίες κοινωνικές, πρόνοιας, συγκοινωνιών, δημοτικές από το χώρο και ότι, αν υπάρξουν θέσεις εργασίας, θα είναι για καμαριέρες, ρεσεψιονίστ, σερβιτόρους, γκρουπιέρηδες, ανασφάλιστους

Το κίνημα της περιοχής, από το 2007 μέχρι και τώρα, με το δήμαρχο Ελληνικού, Χρήστο Κορτζίδη, να κάνει απεργία πείνας και τον κόσμο να ρίχνει τα κάγκελα της παραλίας του Αγίου Κοσμά, με τις δημοτικές παρατάξεις της Αριστεράς και με τις επιτροπές κατοίκων, με την επι-

Κίνημα

Οι δήμαρχοι των όμορων δήμων, Αλίμου και Γλυφάδας, που αναγκάστηκαν να μπουν σε «Κοινή Δράση» με τον Χρ. Κορτζίδη, στην πράξη κάνουν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που λένε. Και πάντως, δεν βοηθούν καθόλου στην οργάνωση του 2ήμερου που υπογράφουν. Η άμεση ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και των κυβερνήσεων που τις εφαρμόζουν, καθώς και των δημοτικών αρχών που τις στηρίζουν, είναι απαραίτητη. Αλλά δεν έχουμε αυταπάτες και είμαστε ρεαλιστές που λογοδοτούν στις ανάγκες των εργαζομένων και άνεργων ανθρώπων, που θέλουν να ζουν σε καθαρό αέρα, να κολυμπάνε ελεύθερα και δωρεάν στις παραλίες, να έχουν περίθαλψη και φάρμακα, σχολεία και παιδικούς σταθμούς, «Βοήθεια στο σπίτι» στους ηλικιωμένους και όχι καζίνο, ξενοδοχεία, ουρανοξύστες και ιδιωτικά πάρκα για τα παιδιά των… άλλων, των εύπορων. Ξέρουμε ότι μόνο με τον αγώνα μας θα τους σταματήσουμε!

Φοβούνται τη συμμετοχή των μαθητών στις εκδηλώσεις δευτικών στις εκδηλώσεις αυτές και καλούν τη Διεύθυνση να ανακαλέσει αμέσως την απόφαση αυτή και να επιτρέψει στα σχολεία να λειτουργήσουν στο πλαίσιο της αυτονομίας και της αυτοτέλειας των σχολικών τους δραστηριοτήτων.

Της Πόλυς Σύριγγα, δασκάλας

ετά από πρόσκληση των τριών Δήμων (Ελληνικού-Αργυρούπουλης, Αλίμου και Γλυφάδας) προς τα σχολεία των περιοχών τους για συμμετοχή σε διήμερες εκδηλώσεις στο Ελληνικό στις 16 και 17 Μαρτίου 2014, πολλοί συνάδελφοι της Πρωτοβάθμιας και της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης εκδήλωσαν την επιθυμία να συμμετέχουν. Στην Δευτεροβάθμια οι συνάδελφοι κλήθηκαν να μαζέψουν τις Υπεύθυνες Δηλώσεις που είχαν μοιράσει για τους γονείς των μαθητών τους (παρόλο που είχαν ήδη αποφασίσει τα συλλογικά τους όργανα –Σύλλογοι Διδασκόντων κάθε σχολείου), με τον ισχυρισμό ότι το θεσμικό πλαίσιο της εκδρομής ήταν ασαφές. Όταν συνάδελφοι επέμειναν στην επιθυμία τους για τη συμμετοχή τους στις εκδηλώσεις, ήρθε γραπτό ηλεκτρονικό μήνυμα από τη Διευθύντρια

Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης της Δ’ Αθήνας, που απαγόρευε ουσιαστικά τη συμμετοχή τους.

Και από πότε ενοχλεί το θεσμικό πλαίσιο της δενδροφύτευσης ενός δημόσιου χώρου;

Άραγε από πότε ενδιαφέρονται οι διευθύνσεις για τα θεσμικά πλαίσια των σχολικών εκδρομών, όταν περίπου το 40% πραγματοποιείται σε χώρους ιδιωτών (π.χ. Νestle, Coca Cola κτλ), με την ευλογία των Σχολικών Συμβούλων με άμεσα οφέλη για τις επιχειρήσεις;

Οι συνάδελφοι της ΕΛΜΕ Νοτίων Προαστίων, προς τιμήν τους, εξέδωσαν ανακοίνωση με την οποία καταγγέλλουν την απόφαση της Διευθύντριας Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Δ΄Αθήνας να απαγορεύσει ουσιαστικά τη συμμετοχή μαθητών και εκπαι-

Στην Πρωτοβάθμια οι πιέσεις είναι το ίδιο έντονες. Στα περισσότερα σχολεία το κάλεσμα των Δήμων «θάφτηκε» από τους διευθυντές και δεν βγήκαν πουθενά ανακοινώσεις, ενώ συναδέλφισσα, που κατεβαίνει στον Άλιμο ως υποψήφια δήμαρχος δέχθηκε «συμβουλές» από τον διευθυντή της να αποσύρει τη συμμετοχή της τάξης της, γιατί «δεν θα της κάνει καλό στην προεκλογική της εκστρατεία». Η συναδέλφισσα χρησιμοποίησε τη συλλογική μας δύναμη και έθεσε το θέμα σε ψηφοφορία στον Σύλλογο Διδασκόντων, όπου και εγκρίθηκε η επίσκεψη σχεδόν ομόφωνα.

Αναρωτιόμαστε, επίσης, γιατί η ίδια η πολιτεία μέσα από τον ίδιο νόμο έχει θεσμοθετήσει τα όργανα λαϊκής συμμετοχής (Σχολικά Συμβούλια, Δημοτικές Επιτροπές Παιδείας), όπου συμμετέχουν εκπαιδευτικοί (διοίκηση και συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι), Δήμος, μαθητές και γονείς; Τι άλλο μπορεί να σημαίνει αυτό παρά την αναγνώριση ότι το σχολείο είναι ανοιχτό στην κοινωνία και μέσα από αυτούς τους θεσμούς συνεργάζεται με αυτή; Είναι προφανές ότι αυτό το γεγονός εντάσσεται σε ένα σχέδιο που εκτός από τις περικοπές στις δαπάνες για την παιδεία, εκτός από τις μειώσεις μισθών, τις απολύσεις-διαθεσιμότητες, την ελαστική εργασία στους χώρους του σχολείου, τις συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων, για να στηριχθεί χρειάζεται ένα κλίμα φόβου και τρομοκρατίας των μαθητών και των εκπαιδευτικών.