EA 297 by dea.org.gr ΔΕΑ

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

6045 Φύλλο Νο 297

6 μ

ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

25 Σεπτέμβη 2013 Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη 1,5 ευρώ

Φεστιβάλ Νέων ΣΥΡΙΖΑ

Να σταματήσουμε τη διάλυση των Ασφαλιστικών Ταμείων

ΗΠΑ και Ρωσία παζαρεύουν το μέλλον της Συρίας

Η Χιλή και η αδιέξοδη στρατηγική του ειρηνικού δρόμου

Πώς μπορούμε να διαλύσουμε τη Χρυσή Αυγή Η δολοφονική συμμορία απογυμνώθηκε στα μάτια όλης της κοινωνίας πλέον. Οι ναζί δεν έχουν στόχο καμία τρόικα, κανένα μνημόνιο, κανένα τραπεζίτη, κανένα καπιταλιστή. Στόχο έχουν όσους αντιπαλεύουν ενάντια σε όλα αυτά. Οι χρυσαυγίτες είναι το μακρύ χέρι του συστήματος, όταν αυτό θέλει να τρομοκρατήσει, χωρίς να λερώσει τα χέρια του με αίμα. Είναι γι’ αυτό το λόγο που το τσάκισμα των ναζί δεν μπορεί να γίνει σε συνεργασία με αυτό το σύστημα. Για να επιστρέψουν στις τρύπες τους οι ναζί, χρειάζονται να απαλειφθούν οι αιτίες που τους δυναμώνουν: α) Να καταργηθεί το μνημόνιο, η λιτότητα και να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά η ανεργία. β) Να χτυπηθεί ο ρατσισμός, η ξενοφοβία και ο εθνικισμός που καλλιεργούνται από τα πάνω και από τα ΜΜΕ. γ) Να αποκαλυφθούν οι πηγές και να κοπεί οριστικά η χρηματοδότηση των ναζί από το ελληνικό μεγάλο κεφάλαιο. δ) Να αναδιαρθρωθεί αποφασιστικά όλη η αστυνομία.. Όμως το ίδιο πρέπει να γίνει και με τα τμήματα εκείνα του στρατού που παρείχαν «διευκολύνσεις» εκπαίδευσης στις μονάδες κρούσης της Χρυσής Αυγής. Όποια πρόταση αρνείται να αντιμετωπίσει τις παραπάνω τέσσερις αιτίες είναι υποκριτική και φυσικά δεν πρόκειται να αναχαιτίσει τους ναζί. Αντίθετα οι εργατικοί αγώνες, οι κινητοποιήσεις στα σχολεία, τα ασφαλιστικά ταμεία, τους δήμους, τα νοσοκομεία, αλλά και η ενότητα δράσης της Αριστεράς αποτελούν πολύτιμα αντιφασιστικά εργαλεία, εργαλεία που ενώνουν τους από τα κάτω, χωρίς να τους παραδίδουν πολιτικά άοπλους στις μνημονιακές δυνάμεις (σελ. 3, 8, 9, 15).

Οι απεργίες του Σεπτέμβρη ήταν οι πρώτες μάχες του πολέμου για τη σωτηρία των δημόσιων σχολείων και νοσοκομείων, για την ανατροπή του Σαμαρά

Μπορούμε να νικήσουμε Το νόημα των μαζικών απολύσεων και των δρακόντειων περικοπών δαπανών στις κοινωνικές υπηρεσίες είναι απλό: τα δημόσια σχολεία και νοσοκομεία είναι σε κίνδυνο. Οι απεργιακοί αγώνες στους χώρους αυτούς αφορούν το μέλλον χιλιάδων εργαζομένων. Όμως οι αγώνες των δασκάλων και των νοσοκομειακών αφορούν, ταυτόχρονα, το μέλλον όλης της κοινωνίας. Αν ηττηθούν, θα οδηγηθούμε σε μια εφιαλτική κατάσταση για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, προς όφελος μόνον μιας μικρής ομάδας γερακιών της αγοράς που από καιρό επιδιώκουν να κυριαρχήσουν σε μια μαζικά ιδιωτικοποιημένη εκπαίδευση και περίθαλψη. Γι’ αυτούς δουλεύει ο Σαμαράς και η συγκυβέρνηση

ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, γι’ αυτούς δουλεύουν η τρόικα και τα μνημόνια. Ανεξάρτητα από την έκβαση αυτής –της πρώτης– μάχης των απεργιακών κινητοποιήσεων, σε αυτό τον πόλεμο πρέπει και μπορούμε να νικήσουμε. Γι’ αυτό πρέπει να υποστηριχτούν μαζικά οι προσπάθειες της ΟΛΜΕ και της ΠΟΕ-ΟΤΑ να συνεχίσουν τον απεργιακό αγώνα τους (σελ. 5, 16). Γι’ αυτό πρέπει όλες οι μεγάλες Ομοσπονδίες να συντονίσουν γύρω τους, εδώ και τώρα, απεργιακό αγώνα, με στόχο μια αποφασιστική αναμέτρηση διάρκειας (σελ. 6). Γι’ αυτό θα πρέπει να πιεστεί άμεσα η κατάπτυστη ηγεσία της ΓΣΕΕ να θέσει σε απεργιακή κίνηση τους εργαζόμενους στον ιδιωτι-

κό τομέα. Άλλωστε είναι κοινό μυστικό ότι η απειλή των μαζικών απολύσεων αφορά άμεσα τους τραπεζοϋπάλληλους και τους εργάτες στις ΔΕΚΟ που ιδιωτικοποιούνται. Η συστηματική και συγκεκριμένη προετοιμασία μιας γενικής πολιτικής απεργίας, με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά και της μνημονιακής πολιτικής, είναι το πιο επείγον καθήκον για όλους μας. Η κοινωνία πρέπει να προετοιμαστεί γι’ αυτή την προοπτική. Η συγκρότηση, παντού, Λαϊκών Επιτροπών Αντίστασης είναι ένα βήμα αποφασιστικής σημασίας (σελ. 7). Το ενιαίο μέτωπο αντίστασης και ανατροπής, που πρέπει να χτιστεί από τα κάτω, είναι ο κρίκος που λείπει, για να γίνουν οι αγώνες μας νικηφόροι.

• πολιτική

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 25 Σεπτέμβρη 2013

óôá óýíôïìá... Κανάλια και εφημερίδες και φυσικά η ίδια η Χρυσή Αυγή μας έλεγαν ότι τα μέλη της τελευταίας αντιμετωπίζουν –και μάλιστα αποτελεσματικότερα από την αστυνομία– την εγκληματικότητα. Υπάρχει σήμερα καλύτερο ανέκδοτο; Και ποιος θα απολογηθεί για τόσα ψέματα; NNN Ο Μανώλης Κυπραίος, που είχε χάσει την ακοή του από μπάτσο που έριξε επίτηδες δίπλα του χειροβομβίδα, ενώ ο δημοσιογράφος είχε ακινητοποιηθεί από άλλους αστυνομικούς μέσα σε στοά, έγραψε το εξής ανατριχιαστικό στη σελίδα του στο facebook: «Προς τον πάνοπλο αστυνομικό, συνεπιβάτη μηχανής της ομάδας «ΔΕΛΤΑ» (που λήγει σε 55) που στις 18.43 μου είπε με παρατεταμένο δάκτυλο επί της οδού Αμισού στο Κερατσίνι, «Κουφέ, τώρα θα σου κόψουμε και τα πόδια», του απαντώ αυτό που δεν κατάφερα να του πω κατάμουτρα γιατί δεν μπορούσα να τον ακούσω. «Μπορεί να μου κόψετε και να μου πάρετε ό,τι θέλετε Αγά μου, αλλά το σημαντικότερο, την ψυχή, δεν θα μου την πάρετε ποτέ!». Για όσους νομίζουν ότι μπορούν με αυτή την αστυνομία να κυβερνήσει η Αριστερά…

Πλεόνασμα+καπιταλισμός=φτώχεια

Το Μνημόνιο ΙΙ απέτυχε Ετοιμάζουν το Μνημόνιο ΙΙΙ

NNN Κάποτε ήταν κοσμοπολίτης νεοφιλελεύθερος αλλά αντιεθνικιστής. Όταν όμως το σύστημα άρχισε να κινδυνεύει, τότε ξέχασε και τους κοσμοπολιτισμούς και τους αντιεθνικισμούς και αγκάλιασε τη θεωρία των δύο άκρων που συγκαλύπτει τους μαχαιροβγάλτες. Ο λόγος για τον Τάκη Μίχα που δήλωσε: «Η γενικευμένη χρήση του όρου “ναζί” και η εξαφάνιση του ελληνικού όρου “εθνικοσοσιαλιστές” εξυπηρετεί καίριες σκοπιμότητες του Kομιτάτου (των Αριστερών). Διότι μία τυχόν γενικευμένη χρήση του όρου “εθνικοσοσιαλιστές” σε κάποια φάση θα οδηγούσε κάθε καλόπιστο πολίτη να θέσει το ερώτημα: “Πού διαφέρει ο σοσιαλισμός της Χ.Α. από αυτόν του Σύριζα ή του ΚΚΕ; Τι το κοινό έχουν για να χαρακτηρίζονται με τον ίδιο τρόπο;”. Θα πρέπει οι φιλελεύθεροι πολίτες να αρνούνται να χρησιμοποιούν τη γλώσσα του Κομιτάτου και να βροντοφωνούν: Δεν υπάρχουν “δυνάμεις καταστολής”. Υπάρχουν δυνάμεις ασφαλείας. Δεν υπάρχουν “αντιεξουσιαστές”. Υπάρχουν χούλιγκανς, δολοφόνοι και ληστές. Δεν υπάρχουν Έλληνες “ναζί”. Υπάρχουν Έλληνες εθνικοσοσιαλιστές». Αυτός είναι ο νεοφιλελευθερισμός σήμερα… NNN Η Βουλγαρία είναι μία χώρα που έχει ένα σπάνια χαμηλό δημόσιο χρέος: το 2011 μόλις που υπερέβαινε το 15% του ΑΕΠ. Τι σημαίνει άραγε αυτό για τον βουλγαρικό λαό; Σύμφωνα με έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας «το 2011, σχεδόν ο μισός πληθυσμός ήταν φτωχός ή κινδύνευε με κοινωνικό αποκλεισμό, ποσοστό που είναι το υψηλότερο στην ΕΕ. Τα χαμηλά ποσοστά γεννητικότητας, τα υψηλά ποσοστά θνησιμότητας και η σημαντική μετανάστευση σημαίνουν ότι ο ενεργός πληθυσμός της Βουλγαρίας είναι πιθανό να μειωθεί κατά 40% έως το 2050 και η μείωση αυτή μπορεί να είναι η μεγαλύτερη μείωση ενεργού πληθυσμού στον κόσμο. Ένας Βούλγαρος στους τρεις θα είναι τότε άνω των 65 ετών και μόνον ένας στους δύο θα βρίσκεται σε ηλικία για να εργαστεί» λέει η τράπεζα. Εικόνες του μέλλοντός μας; NNN Ο γνωστός Βρετανός θεωρητικός της Αριστεράς Ταρίκ Αλί φέρεται να λέει στη συνέντευξή του στην «Αυγή» πως «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πρέπει να «τα σπάσει» με την Ευρωπαϊκή Ένωση, κάτι τέτοιο θα ήταν βλακώδες». Ωστόσο μία αράδα πιο κάτω ο ίδιος τονίζει πως «η Ε.Ε. είναι μια ένωση τραπεζιτών, και άρα θα υπάρξουν τεράστιες πιέσεις για να μην εφαρμοστούν κοινωνικές πολιτικές που θα βοηθήσουν τον κόσμο [σ.σ.: σε περίπτωση κυβέρνησης της Αριστεράς]». Επειδή απ’ όσο ξέρουμε ο Τ. Αλί δεν είναι διχασμένη προσωπικότητα, μήπως πρέπει να συμπεράνουμε κάτι άλλο;

κυβέρνηση συνεχίζει το πρόγραμμα ανθρωπιστικής καταστροφής καθώς όχι μόνον αποδέχεται τις περικοπές που απαιτεί η τρόικα, αλλά, όπως κομπάζει ο τηλεπωλητήςυπουργός Υγείας, πάει και πιο πέρα από τις απαιτήσεις των δανειστών. Οι περικοπές κατά 400 εκατ. ευρώ στη φαρμακευτική δαπάνη, ενώ δεν θα σημάνει κανένα πόνο για τις φαρμακευτικές εταιρίες, θα οδηγήσει μαθηματικά σε αναρίθμητους θανάτους ανθρώπων. Τα 25 ευρώ είσοδος στα δημόσια νοσοκομεία θα σημάνουν άλλη μια αφαίμαξη από το λαϊκό εισόδημα που έχει εξοντωθεί. Και η μείωση συντάξεων και εφάπαξ θα προκαλέσει κι άλλες ανθρώπινες τραγωδίες. Χιλιάδες ανθρώπινες τραγωδίες θα προκαλέσει και η απόλυση 12.500 υπαλλήλων τα ονόματα των οποίων παρουσίασε με καμάρι ο Μητσοτάκης στην τρόικα.

Επιτυχίες; Όμως, όπως λένε τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης και του μνημονίου, υπάρχουν δύο επιτυχίες: το πρωτογενές πλεόνασμα και η μείωση της ανεργίας. Ας τα δούμε ένα ένα: Υποτίθεται ότι ο Στουρνάρας πέτυχε πρωτογενές πλεόνασμα (έσοδα μείον έξοδα, χωρίς να ληφθούν υπόψη τα τοκοχρεολύσια από τα δάνεια) ύψους 2,6 δισ. ευρώ περίπου. Ασφαλώς πρόκειται για λογιστική απάτη (αν ο Βενιζέλος είχε το θράσος να προσπαθήσει να πείσει τον Άσμουσεν να συμμετάσχουν και οι Ευρωπαίοι σε αλλοίωση στοιχείων, όπως αποκάλυψε η «Die Zeit», μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει τι δούλεμα προσπαθούν να κάνουν στους «ιθαγενείς»). Οι αιτίες του λογιστικού αυτού πλεονάσματος είναι το γεγονός ότι δεν επιστρέφονται φόροι στους φορολογούμενους, ότι αφαιρέθηκαν 1,3 δισ.

ευρώ από το Πρόγραμμα Δημόσιων Επενδύσεων, καθώς και άλλα μαγειρέματα. Ας προσπεράσουμε όμως τη λογιστική απάτη κι ας δούμε τι συμβαίνει παγκοσμίως. Εκτός από τις μεγάλες χώρες-πετρελαιοπαραγωγούς, όλες οι ανεπτυγμένες χώρες έχουν ελλείμματτα. Από τα μεγαλύτερα ελλείμματα τα είχαν (στοιχεία Παγκόσμιας Τράπεζας 2011) χώρες όπως οι ΗΠΑ (9,3%), η Βρετανία (7,7%), η Ιαπωνία (8,3%), η Γαλλία (5,1%), η Ιρλανδία (13,3%), η Ισλανδία (5,3%), η Νότια Αφρική (4,4%), το Ισραήλ (4,1%) η Νέα Ζηλανδία (7,3%), η Αυστραλία (3,7%), η Ολλανδία (3,9%), Στην Ευρώπη μόνον η Νορβηγία (πετρέλαιο) και η Ουγγαρία έχουν πλεόνασμα. Πλεόνασμα στον υπόλοιπο κόσμο έχουν χώρες όπως η Λευκορωσία, το Καζακστάν, κάποιες χώρες της Μαύρης Αφρικής και γενικά όπου οι κρατικές δαπάνες έχουν μηδενιστεί, όπου υπάρχει φτώχεια και εξαθλίωση ή τεράστια ανισοκατανομή πλούτου, καθώς και κάποια κρατίδια όπως οι Σεϋχέλλες και άλλα νησάκια που λειτουργούν ως βάση offshore εταιριών. Τι από όλα αυτά θέλουν να κάνουν ή μπορεί να γίνει η Ελλάδα;

Ελλάδα Στην Ελλάδα, οι πρωτογενείς δαπάνες το πρώτο επτάμηνο του 2013 μειώθηκαν κατά 3 δισ. ή 9% σε σχέση με τις ήδη μειωμένες δαπάνες του αντίστοιχου διαστήματος του 2012. Σε πλήρη αντίθεση με την προπαγάνδα, αυτές τις περικοπές δεν τις πλήρωσαν τα κρατικοδίαιτα λαμόγια, οι «τεμπέληδες» του δημοσίου, οι συνταξιούχοι-«μαϊμού» και οι πλούσιοι, αλλά οι πολλοί άνθρωποι του μόχθου. Έτσι παράγονται τα πλεονάσματα. Όσον αφορά την ανεργία, η ΕΛΣΤΑΤ ανακοίνωσε ότι το δεύτερο τρίμηνο 2013 το ποσοστό της μειώθηκε σε 27,1%

από 27,4% το πρώτο τρίμηνο. Ακόμη και για να εμφανιστεί αυτή η ασήμαντη βελτίωση, χρειάστηκε να γίνει –και εδώαπάτη: η σύγκριση του α’ και του β’ τριμήνου δεν είναι επιστημονικά σωστή αν δεν σταθμιστεί η εποχική αύξηση της απασχόλησης εξαιτίας της αύξησης των υπαίθριων εργασιών της άνοιξης και του τουρισμού το καλοκαίρι. Η ΕΛΣΤΑΤ δεν διορθώνει τα στοιχεία (που όχι μόνον υποτιμούν την ανεργία του β’ τριμήνου, αλλά υπερτιμούν και την ανεργία του α’ τριμήνου) κι έτσι «παρουσιάστηκε» η «μείωση» της ανεργίας προκειμένου να πανηγυρίσει ο Βρούτσης. Στην πραγματικότητα αν σταθμιστούν οι παραπάνω παράγοντες, τότε όπως λένε οι στατιστικολόγοι, ανάμεσα στο α’ και στο β’ τρίμηνο υπήρξε αύξηση της ανεργίας από 26,8% σε 27,4%!

Τρόικα Η άλλη μεγάλη «επιτυχία» της κυβέρνησης είναι ότι η τρόικα συμφώνησε με την εκτίμηση του υπουργείου Οικονομικών πως η ύφεση θα είναι φέτος 3,8%-3,9% αντί της αρχικής εκτίμησης για ύφεση 4,2%. Φυσικά για άλλη μια φορά η πραγματικότητα θα τους διαψεύσει, αλλά τι σημασία έχει: ακόμη κι αν επιβεβαιωθούν θα πρόκειται για επιβεβαίωση της συνέχισης της καταστροφής. Οι διαπραγματεύσεις θα συνεχιστούν στα τέλη Οκτωβρίου και αυτή τη φορά, αντικείμενο θα είναι η επικαιροποίηση του μνημονίου και η κάλυψη του δημοσιονομικού κενού της διετίας 2015- 2016 (η τρόικα το υπολογίζει στα 4-5 δισ. ευρώ). Το «καυτό» ζήτημα του χρηματοδοτικού κενού (έχει υπολογιστεί από το ΔΝΤ στα 10,9 δισ. ευρώ) θα εξεταστεί τον ερχόμενο ΝοέμβριοΔεκέμβριο, στο τρίτο στάδιο του ελέγχου της τρόικας.

Η μερκελική πολιτική μετά τις εκλογές είναι πιθανόν να δώσει ένα μεγαλύτερο διάστημα αποπληρωμής του χρέους και χαμηλότερα επιτόκια, ωστόσο αυτά δεν φτάνουν για να γλιτώσει η Ελλάδα ένα τρίτο πακέτο «διάσωσης». Το Βερολίνο θα αποφασίσει αν θα προχωρήσει σε μεσοπρόθεσμη ή σε μακροπρόθεσμη λύση: το τρίτο δάνειο θα είναι ή 14 δισ. ευρώ για το 2014-15 ή 77 δισ. ευρώ μέχρι και το 2022. Ακόμη και οι πιο ακραιφνείς θιασώτες του μνημονίου ωστόσο ξέρουν ότι οι όροι των μνημονίων τα οποία θα συνοδεύουν είτε το ένα είτε το άλλο δάνειο θα είναι τόσο καταστροφικοί που η κυβέρνηση θα καταρρεύσει (μαζί με ό,τι έχει απομείνει από την οικονομία). Αλλά ακόμη κι αν όλα πάνε ρολόι στην Ευρώπη, ακόμη δεν έχει μιλήσει το ΔΝΤ, δηλ. οι ΗΠΑ που τηρούν σιγήν ιχθύος. Και χωρίς το ΔΝΤ, το πρόγραμμα έχει και πολιτικό πρόβλημα. Σε κάθε περίπτωση, όπως επισημαίνεται σε μελέτη της τράπεζας DZ, το χρέος της Ελλάδας δεν είναι βιώσιμο, καθώς το 2020, σε αντίθεση με τις προβλέψεις της τρόικας, θα κυμαίνεται γύρω στο 160% του ΑΕΠ, εφόσον διατηρηθεί το σημερινό επίπεδο επιτοκίων, ενώ ακόμη κι αν οι πιστωτές παραιτηθούν από την πληρωμή των τόκων το χρέος θα φθάνει στο 143% του ΑΕΠ! Όμως ακόμη και στη δεύτερη περίπτωση, η μελέτη προβλέπει ότι η χώρα θα χρειαστεί 60 δισ. ευρώ το 2020 για την κάλυψη των δημοσιονομικών αναγκών της. Η τράπεζα λέει ότι η μόνη λύση είναι ένα νέο «κούρεμα» που θα επιβαρύνει τα κράτηδανειστές με 100 δισ. πράγμα που φυσικά δεν θα κάνει ποτέ η Μέρκελ συντηρώντας τον ελληνικό φαύλο κύκλο.

ανάλυση

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 25 Σεπτέμβρη 2013

πολιτική •

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα αποτέλειωσε το success story

Μόνη ασφαλής απάντηση στο φασισμό, οι εργατικοί αγώνες ο ίδιος να βάλει το λαό. Αρκεί μόνον να θυμίσουμε ότι το προεκλογικό σλόγκαν της ΝΔ «θα ανακαταλάβουμε τις πόλεις» ήταν ένα ανοιχτά ναζιστικό σλόγκαν που στη συνέχεια προσπάθησε να υλοποιήσει απλώς η ΧΑ. Οι Λαζαρίδηδες, οι Βορίδηδες, οι Φαήλοι, αλλά και ο γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου Τάκης Μπαλτάκος επιμένουν στην ταύτιση ναζί-Αριστεράς, ενώ μάλιστα ο τελευταίος έχει βολιδοσκοπήσει την προοπτική κυβερνητικής συνεργασίας ΝΔ-ΧΑ.

Του Πέτρου Τσάγκαρη

θυσία του Παύλου Φύσσα δεν πήγε χαμένη –κι όχι μόνον γιατί προστάτεψε τα αγαπημένα του πρόσωπα. Οι κινητοποιήσεις, οι αντιδράσεις κομμάτων, οργανώσεων και συλλογικοτήτων, η αφύπνιση της ελληνικής και της παγκόσμιας κοινής γνώμης, αλλά και οι πρώτες δημοσκοπήσεις μετά το φονικό, δείχνουν ότι ο αντιφασίστας μουσικός προστάτεψε τελικά με το αίμα του πολλά εκατομμύρια ανθρώπους και πολλά κεκτημένα της ανθρωπότητας. Κι αν δεν υπάρξει χοντρή προβοκάτσια που θα αναστρέψει το κλίμα, οι φασίστες μοιάζουν να υπέστησαν μια πρωτοφανή πολιτική ήττα. Η Νέα Δημοκρατία πιστεύει ότι μπορεί να σπεκουλάρει από το φόνο και τη φθορά της Χρυσής Αυγής, καθώς θεωρεί ότι θα επιστρέψουν σε αυτήν δεξιοί ψηφοφόροι. Ωστόσο η πραγματικότητα συνεχίζει να είναι αμείλικτη. Τα νούμερα δεν βγαίνουν και το νέο μνημόνιο είναι προ των πυλών. Στη Γερμανία, όπως αναμενόταν, δεν άλλαξε τίποτε και η Μέρκελ επιμένει –και μετά το τέλος των εκλογών– στην ίδια πολιτική: «Δεν πρέπει να πάψουμε να ασκούμε πίεση για την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων που συμφωνήθηκαν με την Ελλάδα», είπε. Στα μέσα Οκτωβρίου, όταν θα πρέπει να συνταχθεί ο προϋπολογισμός του 2014 και το Μεσοπρόθεσμο μέχρι το 2017 αρχίζουν τα δύσκολα, καθώς θα πρέπει να καλυφθεί το χρηματοδοτικό «κενό» των 4 δισ. για τη διετία 2015-16, ενώ πολλοί Ευρωπαίοι μιλούν για ανάγκη νέου δανείου ύψους 77 δισ. ευρώ. Το νέα μέτρα στο ασφαλιστικό είναι ήδη μπροστά μας με τη μείωση των επικουρικών συντάξεων και των εφάπαξ. Την ίδια στιγμή η εργατική αντίσταση είναι στους δρόμους.

Οι συνεργάτες Η άρχουσα τάξη, τα κόμματά της και τα μεγάλα ΜΜΕ μέχρι σήμερα κρατούσαν απέναντι στους Έλληνες ναζί μια στάση που κυμαινόταν από την ευμενή ουδετερότητα μέχρι την ανοιχτή στήριξη. Η θεωρία των δύο άκρων, η ατέλειωτη γραμμή δηλώσεων συμπάθειας ή αδελφοσύνης προς τη Χρυσή Αυγή εκ μέρους πρωτοκλασάτων στελεχών της ΝΔ, το «χάιδεμα» από κανάλια και εφημερίδες ακόμη και δολοφονικών ενεργειών της οργάνωσης (τότε βέβαια ενάντια σε μετανάστες), η προσπάθεια εξωραϊσμού των τεράτων του υποκόσμου (με το γνωστό μύθο περί γιαγιάδων στα ΑΤΜ), καθώς και οι προτάσεις για συνεργασία των μνημονιακών κομμάτων με μια «σοβαρή» Χρυσή Αυγή, είναι γνωστά πια σε όλους.

μέχρι σήμερα.

Η άρχουσα τάξη και η μνημονιακή κυβέρνηση θεωρούν –και δικαίως– ότι σε συνθήκες σφοδρού ταξικού πολέμου που οι ίδιοι ξεκίνησαν με αφορμή το χρέος, θα έλθει πιθανόν η στιγμή που θα χρειαστούν το φασισμό και τα τάγματα εφόδου στους δρόμους. Όμως η σχέση καπιταλιστών-ναζιστών είναι αμφίδρομη: οι πρώτοι μπορεί να είναι διατεθειμένοι να «αγοράσουν» τις υπηρεσίες των δεύτερων, αλλά και οι δεύτεροι πρέπει να αποδείξουν στους πρώτους ότι έχουν καλή πραμάτεια, δηλ. ότι μπορούν να πλήξουν το οργανωμένο εργατικό κίνημα, το βασικό και μεγάλο εχθρό των καπιταλιστών. Από την αρχή του Σεπτέμβρη είναι πλέον ξεκάθαρο ότι το success story των Σαμαροβενιζέλων έχει τελειώσει οριστικά. Ταυτόχρονα και συνακόλουθα άρχισαν να εμφανίζονται σενάρια περί εκλογών, διέξοδο που προτείνουν και ανεπίσημα πολλά στελέχη της ΝΔ. Ωστόσο με βάση τις δημοσκοπήσεις τα κουκιά δεν βγαίνουν. Σε αυτές τις συνθήκες, η ηγεσία της Χρυσής Αυγής θεώρησε ότι πρέπει να αποδείξει ότι διαθέτει την καλή πραμάτεια και αποφάσισε να δράσει: επίθεση στους συνδικαλισμένους εργάτες και στην ηγεσία τους (βλ. τραυματισμοί μελών του ΚΚΕ στο Πέραμα), επίθεση σε επώνυμους αντιφασίστες (βλ. δολοφονία Π. Φύσσα), πογκρόμ ενάντια στους ομοφυλόφιλους (που ευτυχώς δεν πρόλαβε να πραγματοποιηθεί). Ασφαλώς ο Πειραιάς και οι συνοικίες του αποτελούν ιδιαίτερο στρατηγικό στόχο. Η διάλυση της επιρροής του ΚΚΕ στη Ζώνη και ο έλεγχος της περιοχής από τη Χρυσή Αυγή αποτελεί καταφανώς ιδιαίτερη παραγγελιά των εφοπλιστών και των τοπικών μεγαλοεργολάβων. Αυτή η εφημερίδα έχει με πάθος υπερασπίσει τους μετανάστες ενάντια στις επιθέσεις των ναζί, όχι μόνον σε ανθρωπιστική

βάση αλλά εξηγώντας ότι, αν οι τελευταίοι καταφέρουν να εξοντώνουν ανενόχλητα Πακιστανούς και άλλους, σύντομα θα περάσουν στους Έλληνες. Το ιδεολόγημα «οι ξένοι σου παίρνουν τις δουλειές», έγινε πολύ εύκολα «οι συνδικαλιστές σού παίρνουν τις δουλειές από τους καλούς εφοπλιστές που θέλουν να φέρουν καράβια κι αυτοί δεν τους αφήνουν», όπως έλεγε πρόσφατα στις κάμερες ο αρχισυμμορίτης Λαγός.

Το λάθος Όμως η Χρυσή Αυγή και οι εντολείς της από την άρχουσα τάξη μάλλον υπερτίμησαν τις δυνάμεις τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις παγκοσμίως όπου επικράτησαν οι ναζί, αυτό δεν έγινε γιατί κατανίκησαν ένα υπαρκτό εργατικό κίνημα. Οι ναζί ήρθαν μετά την ήττα του εργατικού κινήματος, δηλ. στην αγωνιστική άμπωτη. Σήμερα τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Η άρχουσα τάξη ξέρει ότι μπορεί η δολοφονία του Π. Φύσσα να οδηγήσει σε περαιτέρω φούντωμα της εργατικής φωτιάς που ήδη καίει στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, σε όλο το Δημόσιο. Γι’ αυτό μέσα σε ένα βράδυ κυβέρνηση και ΜΜΕ γύρισαν την πλάτη στους ναζί. Γι’ αυτό ο Δένδιας «ανακάλυψε» ξαφνικά τις 32 ρατσιστικές επιθέσεις που έστειλε στον εισαγγελέα. Γι’ αυτό προχωρά και σε ένα επικοινωνιακό ξήλωμα κάποιων αστυνομικών. Γι’ αυτό η δολοφονία δημιούργησε ανοικτή αντιπαράθεση μέσα στη ΝΔ. Κορυφαία στελέχη όπως ο Παυλόπουλος, ο Αντώναρος, οι δύο εκδοχές του Μητσοτακέικου και πολλοί άλλοι έβαλλαν ομαδόν κατά των ακροδεξιών ΛαζαρίδηΦαήλου, δηλ. έβαλλαν κατά του Σαμαρά, ο οποίος βρέθηκε πια να είναι μια μικρή μειοψηφία μέσα στο κόμμα του. Μαζικά στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ απέρριπταν μετά βδελυγμίας τη θεωρία των δύο άκρων, βασική τακτική της κυβέρνησης ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ

Και αυτή η κατάσταση δεν αφορά μόνον την Ελλάδα. Η γερμανική «Suddeutsche Zeitung» σε πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ της με τίτλο «Ο Σαμαράς δεν μπορεί τώρα να κάνει τη στρουθοκάμηλο», κατηγορεί τον πρωθυπουργό και το κόμμα της ΝΔ ότι το φλερτ με τους ναζί οδήγησε ουσιαστικά στη δολοφονία. Ξεγυρισμένη σφαλιάρα στον Σαμαρά ήταν και η δήλωση του επικεφαλής της σοσιαλιστικής ομάδας στο ευρωκοινοβούλιο Χ. Σβόμποντα ο οποίος αποτέλειωσε το success story του Έλληνα πρωθυπουργού, λέγοντας ότι, αν η κυβέρνηση δεν αντιμετωπίσει τους ναζί, «η ελληνική προεδρία θα είναι μια πολύ κακή προεδρία». Γι’ αυτό ο Σαμαράς αναγκάστηκε να κάνει το γνωστό διάγγελμα (όπου όμως δεν περιέλαβε ποτέ τη λέξη «Χρυσή Αυγή»).

Αντιμετώπιση Όμως, όσο και να ξορκίζουν την εγκληματική συμμορία, δεν πρόκειται να την εξαφανίσουν, και γιατί δεν θέλουν και γιατί δεν μπορούν. Ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Στουρνάρας και ο Δένδιας δεν πρόκειται να αγγίξουν τις τέσσερις αιτίες που εξέθρεψαν το τέρας: α) δεν πρόκειται να καταργήσουν το μνημόνιο, τη λιτότητα, την ανεργία και την ανθρωπιστική καταστροφή, β) δεν πρόκειται να χτυπήσουν το ρατσισμό, την ξενοφοβία και τον εθνικισμό που δημιουργούν το ιδεολογικό υπόβαθρο για να στρατολογούν οι ναζιστές, γ) δεν πρόκειται να εμποδίσουν την προφανή χρηματοδότηση των ναζί από το ελληνικό μεγάλο κεφάλαιο, δ) δεν πρόκειται να σπάσουν τη στενότατη σχέση των ναζί με τις δυνάμεις καταστολής και να διαλύσουν μεγάλα τμήματα της αστυνομίας, αλλά και του στρατού που προς το παρόν παραμένει ανέγγιχτος, παρά τις αποκαλύψεις. Γι’ αυτό είναι αστείο ότι το δίλημμα «Σαμαράς ή ναζιστικό χάος» ενώπιον του οποίου θέλει

Αλλά και οποιαδήποτε «δημοκρατική» πρόταση που επίσης αρνείται να αντιμετωπίσει τις παραπάνω τέσσερις αιτίες, είναι υποκριτική και φυσικά δεν πρόκειται να αναχαιτίσει τους ναζί. Ακόμη και η απαγόρευση του ναζιστικού κόμματος, το κλείσιμο γραφείων και η σύλληψη στελεχών, παρότι θα δυσκολέψει τη δουλειά της συμμορίας, δεν θα την εξαφανίσει -όσο ισχύουν οι τέσσερις παραπάνω αιτίες. Η δημοκρατική εκδοχή των μνημονιακών, όπως αποτυπώνεται στο «Βήμα» με τον τίτλο «Όλοι μαζί για τη δημοκρατία» με τις φωτογραφίες Σαμαρά, Βενιζέλου, Τσίπρα, Κουβέλη, Κουτσούμπα, στοχεύουν απλώς στο ξεδόντιασμα της Αριστεράς και πιο συγκεκριμένα στην «εξημέρωση» του ΣΥΡΙΖΑ μια και δεν πολυπιστεύουν ότι θα τσιμπήσει το ΚΚΕ.

Απάντηση Μόνη απάντηση απέναντι στους ναζί είναι η ενδυνάμωση του εργατικού κινήματος, η μαζικότερη συμμετοχή στα συνδικάτα και στους αγώνες και τελικά οι εργατικές νίκες απέναντι στη μνημονιακή κυβέρνηση. Το απεργιακό κύμα που ξεκίνησε με τους καθηγητές και συνεχίζεται με τα πανεπιστήμια, τους δασκάλους, τους ΟΤΑ, τα Ασφαλιστικά Ταμεία και τη γενική απεργία της ΑΔΕΔΥ αποτελούν το βασικό όπλο για να παραμένουν οι ναζί στις τρύπες τους. Και ασφαλώς χρειάζεται ένα μόνιμο αντιφασιστικό μέτωπο της Αριστεράς. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να ενδώσει στις συστημικές προτάσεις όλων αυτών που εξέθρεψαν τους ναζί. Αλλά και το ΚΚΕ δεν πρέπει να αγνοήσει το μάθημα της Γερμανίας στη δεκαετία του 1930: Το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας ήταν τότε πολύ ισχυρότερο από ό,τι το ΚΚΕ σήμερα, αλλά δεν μπόρεσε να σταματήσει τους ναζί γιατί προσπάθησε να αντισταθεί μόνο του, καθώς θεωρούσε την υπόλοιπη Αριστερά «σοσιαλφασιστική». Το σλόγκαν ότι «το πρόβλημα είναι ο καπιταλισμός» δεν πρέπει να γίνεται πρόφαση: Ο γνήσιος και αποτελεσματικός αντιφασιστικός αγώνας είναι αγώνας αντικαπιταλιστικός.

• εργατικά

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 25 Σεπτέμβρη 2013

Απολύσεις, κατάρρευση των Ταμείων, μειώσεις συντάξεων και εφάπαξ

Να σταματήσουμε τη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης Του Σπύρου Αντωνίου

υνεχίζουν και αυτή την εβδομάδα τις πενθήμερες απεργίες οι εργαζόμενοι στα Ασφαλιστικά Ταμεία, τον ΟΑΕΔ και άλλες υπηρεσίες του υπουργείου Εργασίας, αντιδρώντας στις 560 διαθεσιμότητες συναδέλφων τους και στην τραγική κατάσταση στην οποία έχει οδηγηθεί το ασφαλιστικό σύστημα. Οι διαθεσιμότητες-απολύσεις στα υποστελεχωμένα Ταμεία (40% μείωση προσωπικού από το 2008) αποτελούν το τελευταίο χτύπημα σε μια σειρά μέτρων που προωθούν οι μνημονιακές κυβερνήσεις, με μοναδικό σκοπό την κατάργηση της δημόσιας-καθολικής κοινωνικής ασφάλισης και την απαλλαγή του κράτους και των εργοδοτών από τη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος. Άλλωστε, υπάρχουν και ιδιωτικές ασφαλιστικές επιχειρήσεις που πρέπει να δουλέψουν. Ο υπουργός Εργασίας Γ. Βρούτσης, αφού πρώτα έστειλε τα ΜΑΤ στους απεργούς, τους ενημέρωσε ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για τις διαθεσιμότητες, ούτε τις τωρινές, ούτε τις επερχόμενες. Και είναι φυσικό, όταν την ίδια ώρα είναι «απασχολημένος» με την οργάνωση της νέας επίθεσης στο Ασφαλιστικό, την οποία έχει αναγγείλει ο ίδιος από το καλοκαίρι. Μέσα στην προηγούμενη εβδομάδα παρουσιάστηκε έκθεση του ΟΟΣΑ –που έγινε κατά παραγγελία του υπουργείου Εργασίας και κόστισε 600.000 ευρώ– στην οποία προτείνονται δραματικές περικοπές στην κοινωνική ασφάλιση, τα κοινωνικά επιδόματα και τις αναπηρικές συντάξεις. Πάντα με πρόσχημα «η Ελλάδα να εκπληρώσει τους στόχους της δημοσιονομικής εξυγίανσης».

Στην ίδια έκθεση, συστήνονται παρεμβάσεις για κατάργηση αναπηρικών συντάξεων για τουλάχιστον 500.000 δικαιούχους, υπενθυμίζονται οι γνωστές σκέψεις για νέες περικοπές σε κύριες συντάξεις (10-20%), επικουρικές (30%) και ελαχιστοποίηση του όποιου εφάπαξ περισσέψει. Τέλος, προβλέπεται, μέσα από ενοποιήσεις να υπάρχουν τρία μόνο Ασφαλιστικά Ταμεία (ΙΚΑ για τους μισθωτούς, ΟΑΕΕ για τους ελεύθερους επαγγελματίες και ΟΓΑ για τους αγρότες) και υπαγωγή όλων των ταμείων υγειονομικής περίθαλψης στον ΕΟΠΥΥ. Οι παραπάνω κατευθύνσεις αναμένεται να ολοκληρώσουν τη διάλυση των ήδη χρεοκοπημένων ασφαλιστικών ταμείων και να οδηγήσουν στη σχεδόν ολοκληρωτική εξαφάνιση των κοινωνικών παροχών.

Χρεοκοπία Ταμείων Και όλα αυτά τα ωραία νεοφιλελεύθερα τη στιγμή που τα Ταμεία είναι υπό κατάρρευση και οι συντάξεις κινδυνεύουν σοβαρά. Δεν έφτανε η λεηλασία των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων (απώλειες πάνω από 15 δισ.) με το διαβόητο «κούρεμα» των ομολόγων τους, η πρωτοφανής ανεργία και η ύφεση έχουν εκτινάξει την εισφοροδιαφυγή, που σε συνδυασμό με τη συνεχώς μειούμενη κρατική χρηματοδότηση έχουν δημιουργήσει συνθήκες οικονομικής «ασφυξίας» στους ασφαλιστικούς οργανισμούς. Σύμφωνα με τα στοιχεία των Ομοσπονδιών του χώρου, η κατάρρευση των εσόδων φτάνει το 65%, η αδήλωτη εργασία αγγίζει το 38%, ανεβάζοντας την εισφοροδιαφυγή στα 6 δισ. ευρώ. Οι οφειλές στα Ταμεία ξεπερνούν τα 15 δισ. ευρώ. Μόνο στο ΙΚΑ, τον

Αύγουστο του 2013 οι καθυστερούμενες οφειλές έφθασαν τα 8 δισ. ευρώ, ενώ η πολυδιαφημισμένη ρύθμιση χρεών έχει αποφέρει μόλις 15 εκατ. ευρώ. Στον ΟΑΕΕ το έλλειμμα αναμένεται να φτάσει τα 830 εκατ. ευρώ, με τη μείωση των εισφορών να έχει υπερβεί το 30%. Πέρα από τα λουκέτα στα μικρομάγαζα και τα χρέη που άφησαν στον Οργανισμό, 380.000 περίπου ενεργοί ασφαλισμένοι στον ΟΑΕΕ οφείλουν 6 δισ. ευρώ, με αποτέλεσμα αυτοί και τα μέλη της οικογένειάς τους να μην έχουν ιατροφαρμακευτική κάλυψη. Το ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης (ΕΤΕΑ) στο τέλος της χρονιάς θα έχει έλλειμμα ύψους 302 εκατ. ευρώ. Μιλάμε για το ταμείο που χορηγεί το 95% των επικουρικών συντάξεων, άρα σε λίγα χρόνια η επικουρική σύνταξη μπορεί να είναι πλέον ανάμνηση. Οι μειώσεις σε επικουρικές και εφάπαξ είναι δεδομένες από το νέο χρόνο, καθώς για κάθε ασφαλισμένο το ύψος του εφάπαξ θα συνδέεται με τα οικονομικά του κάθε ταμείου. Επίσης, καθιερώνονται «ατομικοί λογαριασμοί» στα ταμεία επικουρικής ασφάλισης, όπως ακριβώς στη Χιλή του Πινοσέτ. Βέβαια, όπως και στο ΙΚΑ, έχει αποδυναμωθεί πλήρως κάθε ελεγκτικός μηχανισμός, λόγω της μείωσης προσωπικού και της κατάργησης των οδοιπορικών για τους ελεγκτές. Σήμερα, στο ΕΤΕΑ, λόγω απολύσεων, εφεδρείας κλπ, αναλογεί 1 υπάλληλος για 7.900 συνταξιούχους-ασφαλισμένους. Παράλληλα, οι συντάξεις μετατρέπονται σε φιλοδωρήματα. Από 1/1/15 (νόμος Λοβέρδου 3863/2010) καθιερώνεται για όλους τους ασφαλισμένους βασική σύνταξη στα 360 ευρώ και σε αυτό προστίθεται η λεγόμενη «αναλογική»

σύνταξη, με βάση όλο τον ασφαλιστικό βίο του συνταξιούχου. Η διάταξη αυτή, αν συγκριθεί με τη νέα μείωση των εργοδοτικών εισφορών (αναμένεται τον προσεχή Νοέμβριο), ώστε να επιτευχθεί η μνημονιακή «υποχρέωση» για μείωσή τους κατά 3,9%, αποκαλύπτει για τα συμφέροντα ποιάς τάξης ασκούν πολιτική και νομοθετούν ο Σαμαράς και οι δανειστές. Όσοι βέβαια αντέχουν ακόμα να πληρώνουν εισφορές ή το αφεντικό τους δεν έχει αποθρασυνθεί από τις αντεργατικές κυβερνητικές ρυθμίσεις και πληρώνει κανονικά, πολλές φορές καταβάλουν τις δαπάνες υγείας σαν να είναι ανασφάλιστοι. Η υποβάθμιση του ΕΟΠΥΥ και οι σχεδιασμοί για κατάργηση μονάδων του, παραδίδει την περίθαλψη στον ιδιωτικό τομέα, την ώρα που η συμμετοχή των ασφαλισμένων για παρακλινικές εξετάσεις είναι στο 15% και στο 30-50% στις ιδιωτικές κλινικές. Υπάρχουν φυσικά και τα 3.000.000 ασφαλισμένοι του ΕΟΠΥΥ που έχουν απολέσει την ασφαλιστική τους ικανότητα και μαζί με τις οικογένειές τους βιώνουν με τραγικό τρόπο τα αποτελέσματα της ανεργίας. Γι’ αυτούς η μόνη θεραπεία, αν τύχει και αρρωστήσουν, θα είναι να καταφύγουν στα βιβλία που πουλάει ο Άδωνις με τα ιατρικά βότανα των αρχαίων...

Μετάλλαξη Οι αντιδραστικές ανατροπές, που ετοιμάζουν κυβέρνηση και τρόικα με τη δικαιολογία της «βιωσιμότητας των Ταμείων», σημαίνουν απλά άγριο τσεκούρι στο ύψος των συντάξεων και στα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, ελαχιστοποίηση των κοινωνικών παροχών, παράδοση της Ασφάλισης στους ιδιώτες και λεηλασία

των κλάδων Υγείας από φαρμακευτικές εταιρείες και ιδιωτικά νοσοκομεία. Προφανώς η κοινωνική ασφάλιση εντάσσεται στις «πολυτέλειες» άλλων εποχών, που «περισσεύουν» σε περιόδους βαθιάς κρίσης του συστήματος και μετατρέπεται σε ατομική υπόθεση του καθενός-μιάς. Η λεηλασία των αποθεματικών, η μεγάλη εισφοροδιαφυγή, η ελλιπής κρατική χρηματοδότηση, η «μαύρη» ανασφάλιστη εργασία, οι προκλητικές εισφοροαπαλλαγές των εργοδοτών και οι μειώσεις μισθών που απειλούν τα Ταμεία με άμεση κατάρρευση, γίνονται τα «εργαλεία» για τη μετάλλαξη του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας σε ιδιωτικό-κεφαλοποιητικό από δημόσιο-αναδιανεμητικό. Η μάχη των εργαζομένων στα Ασφαλιστικά Ταμεία είναι υπόθεση όλων μας. Το αντικοινωνικό μένος της συμμορίας ΣαμαράΒενιζέλου θέλει να γκρεμίσει ό,τι απέμεινε από το λεγόμενο κοινωνικό κράτος, βασικός πυλώνας του οποίου υπήρξε η κοινωνική ασφάλιση. Η διάσωση των Ταμείων, των συντάξεων και των παροχών πρέπει να είναι κοινό αίτημα όλων των εργατικών αγώνων που βρίσκονται σε εξέλιξη και ένα από τα βασικά πεδία αντιπαράθεσης της Αριστεράς με τις πολιτικές της λιτότητας, διεκδικώντας: καμία περικοπή σε συντάξεις και επιδόματα και επαναφορά τους στα προ μνημονίων επίπεδα, κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων, ενίσχυση της κρατικής χρηματοδότησης στα Ταμεία, προσλήψεις προσωπικού ιδιαίτερα στους ελεγκτικούς μηχανισμούς, αποκατάσταση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, ώστε να τονωθούν τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων.

Για δεύτερη εβδομάδα απεργούν οι εργαζόμενοι στα Ασφαλιστικά Ταμεία

Δυναμικές κινητοποιήσεις για να μην περάσουν οι απολύσεις Του Χρήστου Βαγενά, εργαζόμενου στον ΟΑΕΕ

περγία διαρκείας κήρυξαν οι εργαζόμενοι στα Ασφαλιστικά Ταμεία και τον ΟΑΕΔ ενάντια στις «κινητικότητες»απολύσεις 600 περίπου εργαζομένων, που υπάγονται στο υπουργείο Εργασίας. Οι ομοσπονδίες ξεκίνησαν με πενθήμερη απεργία από τις 16/09, μαζί με άλλους κλάδους του Δημοσίου, και συνεχίζουν και δεύτερη εβδομάδα (από τις 23/09) με επαναλαμβανόμενες 48ωρες. Κάθε μέρα γίνονται μαχητικές πορείες, είτε μόνο από τους ερ-

γαζόμενους των Ασφαλιστικών Ταμείων και του ΟΑΕΔ, είτε μαζί με άλλους κλάδους που απεργούν: ΟΛΜΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΟΕ-ΟΤΑ. Χιλιάδες εργαζόμενοι κατέβηκαν στους δρόμους, φωνάζοντας ριζοσπαστικά συνθήματα ενάντια στις απολύσεις, αλλά και για την ανατροπή της κυβέρνησης. Φτάσαμε μάλιστα στο σημείο να αιφνιδιάσουμε δύο φορές τα ΜΑΤ. Μία στο υπουργείο Εργασίας στη Σταδίου και μία στη Βουλή. Στο υπουργείο μπήκαμε από αφύλακτη στοά και φτάσαμε μόλις λίγα μέτρα πριν από την είσοδο, όπου υπήρ-

ξαν μικροσυμπλοκές. Παρ’ όλα αυτά υποχρεώσαμε τελικά τον υπουργό να μας δεχτεί. Δυστυχώς, η δεύτερη βδομάδα ξεκίνησε με επαναλαμβανόμενες 48ωρες απεργίες, γιατί για άλλη μια φορά το ΠΑΜΕ στήριξε την προσπάθεια της κυβέρνησης και των συνοδοιπόρων της να περιορίσουν τους αγώνες. Ανεπάρκεια έδειξε για άλλη μια φορά και η συνδικαλιστική ηγεσία που, αν και κινητοποιήθηκε περισσότερο από άλλες φορές (λόγω της πίεσης του κόσμου, που βλέπει τις απολύσεις να πλησιάζουν), δεν έκανε όσα χρειάζο-

νται. Υπήρξαν μέλη των ΔΣ που δεν απεργήσανε, ενώ κάποιοι αποκλεισμοί Ταμείων είχαν καθαρά συμβολικό χαρακτήρα, χωρίς τη συμμετοχή του κόσμου. Εμείς, σαν Αριστερή Ενωτική Κίνηση ΟΑΕΕ, προτείναμε από την πρώτη στιγμή πενθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες με συνελεύσεις, καταλήψεις και περιφρουρήσεις. Κάναμε περιοδείες με προκηρύξεις της παράταξης και του ΣΥΡΙΖΑ και ενημερώσαμε εκατοντάδες εργαζόμενους στην Αθήνα και την επαρχία για την καλύτερη οργάνωση και το συντονισμό του αγώνα μας.

Κόντρα σε όλες τις επιθέσεις, τις προσπάθειες τρομοκράτησης και τις ελλείψεις των συνδικάτων, οι εργαζόμενοι απαντούν με τη δυναμική συμμετοχή τους στις συνελεύσεις, στις απεργίες και στις διαδηλώσεις, καταλαβαίνοντας καλύτερα από κάθε άλλη φορά ότι, για να σταματήσουμε τις απολύσεις και όλα τα αντεργατικά μέτρα, πρέπει να ανατρέψουμε την κυβέρνηση. Η καλύτερη απάντηση είναι το σύνθημα που φωνάξαμε πολλές φορές: «Αυτή η απεργία είναι η αρχή, θα είμαστε στο δρόμο όσο χρειαστεί!».

εργατικά • 5

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 25 Σεπτέμβρη 2013

νέα από τους εργατικούς χώρους ΟΣΕ

Στο χορό των κινητοποιήσεων και η ΠΟΕ-ΟΤΑ Του Στέλιου Φιλίππου, μέλους ΔΣ Συλλόγου Εργαζομένων Δήμου Ζωγράφου

ι διαθεσιμότητες-απολύσεις στους ΟΤΑ είναι πλέον πραγματικότητα. Ήδη από το τέλος Ιουλίου έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα 2.200 σχολικοί φύλακες, ενώ τη Δευτέρα 23/09/2013 θα τεθούν σε διαθεσιμότητα και 3.500 δημοτικοί αστυνομικοί. Οι συνάδελφοι σχολικοί φύλακες παραμένουν χωρίς δουλειά, μετά από δύο μήνες, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις. Οι δημοτικοί αστυνομικοί από την άλλη, παρά τις προφορικές δεσμεύσεις της κυβέρνησης, δεν έχουν πάρει τίποτα γραπτώς, άρα από τη Δευτέρα μένουν κι αυτοί «στον αέρα». Στις συναντήσεις που είχαν το καλοκαίρι, η συνδικαλιστική ηγεσία της Δημοτικής Αστυνομίας με τον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης, είχαν λάβει τις διαβεβαιώσεις ότι θα απορροφηθούν από την ΕΛ.ΑΣ και όσοι δεν γίνει δυνατό να ενσωματωθούν θα μετατεθούν σε άλλες υπηρεσίες του δημοσίου. Όλα αυτά όμως έμειναν μόνο στα λόγια, με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή να βρίσκονται μπροστά στον Καιάδα της ανεργίας. Αυτά είναι παραδείγματα που πρέπει να βάζουν τέλος στις αυταπάτες του εργατικού κινήματος και πολύ περισσότερο των ηγεσιών του ότι έχουν να περιμένουν κάτι από τις διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση. Η μόνη λύση, για να αντιμετωπιστεί αυτή η αντεργατική πολιτική, βρίσκεται στα χέρια μας και είναι οι αγώνες μας, συντονισμένοι και μαζικοί. Αυτές τις κρίσιμες στιγμές το εργατικό κίνημα χρειάζεται καθοδήγηση και οργάνωση των αγώνων του έτσι ώστε να στεφθούν με επιτυχία. Είναι σημαντικό ότι η Ομοσπονδία μας προχωράει, υπό την πίεση και των πετυχημένων κινητοποιήσεων των άλλων κλάδων του Δημοσίου την προηγούμενη βδομάδα, σε 48ωρη απεργία, προσπαθώντας έστω και δειλά να συντονιστεί το βήμα μας με τους υπόλοιπους εργαζόμενους στο δημόσιο. Οι εργαζόμενοι στους δήμους, παρά την πρόχειρη οργάνωση της κινητοποί-

ησης, συμμετείχαν μαζικά στην πρώτη μέρα της απεργίας και περίπου 2.000 συμμετείχαν στην απεργιακή συγκέντρωση και πορεία. Η απόφαση της τελευταίας στιγμής για απεργία δείχνει ότι η ηγεσία της ΠΟΕ-ΟΤΑ δεν μπορεί πραγματικά να πάρει στις πλάτες της το βάρος της ευθύνης που της αναλογεί. Πότε πετάει το μπαλάκι στα πρωτοβάθμια να αποφασίσουν χωρίς η ίδια να καταθέτει πρόταση για αγωνιστικές κινητοποιήσεις, προκαλώντας με αυτό τον τρόπο ένα χάος στο συντονισμό, πότε αρνούμενοι να συμπορευτούν με άλλους κλάδους του δημοσίου, προβάλλοντας επιχειρήματα όπως ότι ξεκινάμε από διαφορετικές αφετηρίες και πότε χρησιμοποιώντας το επιχείρημα ότι ο κόσμος δεν ακολουθεί, ώστε να μην κάνουν τίποτα, αποφεύγοντας έτσι τις ευθύνες τους. Δυστυχώς, απ’ ό,τι διαπιστώνουμε μέχρι τώρα, αυτές οι τακτικές έχουν ολέθριες επιπτώσεις για τους εργαζόμενους, αφού μας οδηγούν από ήττα σε ήττα. Έκτος των περικοπών που έχουμε υποστεί την τελευταία τριετία, τις δουλειές που χάνουμε καθημερινά, τη φοβερή υποβάθμιση της ζωής μας, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και την πτώση του ηθικού που έχουν φέρει οι συνεχόμενες ήττες. Όλο πιο συχνά συναντάμε στον εργασιακό μας χώρο την απογοήτευση και τον πεσιμισμό. Πρέπει να κλιμακώσουμε τώρα την αντίσταση, να χτίσουμε σε κάθε δήμο απεργιακές επιτροπές, με στόχο την προετοιμασία του κλάδου για παρατεταμένους αγώνες. Να επιτύχουμε συμμετοχή των πρωτοβάθμιων σωματείων των δήμων στις απεργιακές επιτροπές των ΕΛΜΕ, όπως κάναμε στο δήμο Ζωγράφου, και να συντονίσουμε τη δράση μας με τους αγώνες που εξελίσσονται στην παιδεία, στα ασφαλιστικά ταμεία κ.α. Με μαζικές κινητοποιήσεις τοπικά και κεντρικά, με καταλήψεις δημαρχείων και σχολείων, να διώξουμε την αδύναμη κυβέρνηση και να σταματήσουμε την επικίνδυνη πολιτική της. Όλοι μαζί μπορούμε να σταματήσουμε τις απολύσεις, την περικοπή των μισθών και των συντάξεων, την καταστροφή των ταμείων, την υποβάθμιση των υπηρεσιών και τη σταδιακή παραχώρησή τους στους ιδιώτες.

Στις 16 Σεπτέμβρη ξεκίνησαν να κατατίθενται στο ΤΑΙΠΕΔ προσφορές για την εξαγορά της ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Η ΤΡΑΙΝΟΣΕ είναι θυγατρική εταιρεία του ΟΣΕ και έχει την ευθύνη για τα δρομολόγια των τρένων και κυρίως την έκδοση και τις τιμές των εισιτηρίων. Η Οργάνωση Σιδηροδρομικών του ΣΥΡΙΖΑ ως πρώτη απάντηση οργάνωσε εκδήλωση διαμαρτυρίας στο Σιδηροδρομικό Σταθμό Αθηνών, με συμμετοχή μελών και φίλων της οργάνωσης και με την παρουσία βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Στη διάρκεια της παρέμβασης μοιράστηκε ενημερωτικό υλικό στους επιβάτες για την κατάσταση στο σιδηρόδρομο, την επικείμενη ιδιωτικοποίηση των εταιρειών ΤΡΑΙΝΟΣΕ και ΕΕΣΣΤΥ, τα σχέδια για «ξαφνικό θάνατο» του ΟΣΕ στα πρότυπο της ΕΡΤ και τις επιπτώσεις αυτής της πολιτικής στους επιβάτες και στους εργαζόμενους. Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που συμμετείχαν στην παρέμβαση, δεσμεύτηκαν ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς θα ακυρώσει αυτές τις ιδιωτικοποιήσεις.

Βύρωνας: Απόπειρα τρομοκράτησης Πληθαίνουν το τελευταίο διάστημα οι προσπάθειες εκφοβισμού αγωνιστών συνδικαλιστών της Αριστεράς. Τελευταίο θύμα μιας τέτοιας προσπάθειας ήταν ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων Δήμου Βύρωνα, μέλος

της Διοίκησης της ΠΟΕ-ΟΤΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Την Παρασκευή 20 Σεπτέμβρη, άτομο, του οποίου τα στοιχεία γνωρίζει η αστυνομία, κινήθηκε με μηχανή εναντίον του και τον απείλησε με τη φράση «θα σε σκοτώσω, θα σε μαχαιρώσω» και καταδίωξε το συνδικαλιστή, ο οποίος σώθηκε, όταν εμφανίστηκαν περαστικοί. Το ίδιο άτομο είχε αρχίσει να απειλεί την οικογένεια του Χ. Παναγιωτόπουλου μια βδομάδα πριν. Οι από πάνω φοβούνται τις κινητοποιήσεις των εργαζόμενων και προσπαθούν να εκφοβίσουν το εργατικό κίνημα με κάθε μέσο. Ο αγώνας για την ανατροπή του μνημονίου και η απαίτηση των συνδικάτων για δημοκρατία είναι ο μόνος τρόπος για να σταματήσουν.

Καθαρίστριες Υπ. Οικονομικών Κινητοποιήσεις πραγματοποιούν οι καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών (ΥΠ.ΟΙΚ). Οι κινητοποιήσεις τους ξεκίνησαν μετά από την κοινή απόφαση του ΥΠΟΙΚ και του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης να καταργήσουν 595 οργανικές και προσωρινές θέσεις προσωπικού με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου, μερικής απασχόλησης κατά εφαρ-μογή της παρ.1, του άρθρου 90, του ν. 4172/2013. Ουσιαστικά όλες οι καθαρίστριες απολύο-νται. Στόχος της μνημονιακής κυβέρνησης είναι να αναλάβουν τον κλάδο της καθαριότητας ιδιωτικά συνεργεία, που εφαρμόζουν μεσαιωνικές

Επιμέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

σχέσεις εργασίας και τρομοκρατούν τους εργαζόμενους. Στις 18 και 19 Σεπτέμβρη προχώρησαν στον αποκλεισμό του Υπουργείου Οι-κονομικών μαζί με εργαζόμενους-ες από το σωματείο των εφοριακών και της ομοσπονδίας ΠΟΕ-ΔΟΥ. Ακολούθησε μαζική συνέλευση, όπου και αποφάσισαν τη συνέχιση των κινητοποι-ήσεών τους και το συντονισμό με κάθε κλάδο που είναι σε κινητοποίηση.

ΜΑΤ και χημικά Με την άγρια καταστολή δείχνει ότι θέλει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση τους εργαζόμενους των κλάδων που κινητοποιούνται, ώστε να μη γίνει πραγματικότητα ο μαζικός ξεσηκωμός των εργαζομένων. Την Παρασκευή, 20 Σεπτέμβρη, χτυπήθηκαν από τα ΜΑΤ εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ που είχαν προχωρήσει σε συμβολικό ολιγόλεπτο αποκλεισμό της Εθνικής Οδού Αθηνών-Λαμίας, στο ύψος της γέφυρας του Μαρτίνου. Η συμβολική διαμαρτυρία γινόταν στα πλαίσια της στάσης εργασίας που πραγματοποιούσαν τα σωματεία εργαζομένων στη ΛΑΡΚΟ ενάντια στην ιδιωτικοποίηση. Τα ΜΑΤ «έλουσαν» με χημικά τους εργαζόμενους και τους χτύπησαν άγρια, τραυματίζοντας έναν εργαζόμενο στο κεφάλι. Δείγμα των προθέσεών τους αποτελεί και η μόνιμη εγκατάσταση δυνάμεων των ΜΑΤ από το μεσημέρι της ίδιας μέρας έξω από το κτίριο διοίκησης της ΕΡΤ3 και τα στούντιο του «9,58» στη Θεσσαλονίκη.

Ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι στην Εθνική Τράπεζα «Όχι» στον εργασιακό μεσαίωνα που εφαρμόζει η Εθνική Τράπεζα (ΕΤΕ) και οι εταιρείες που της δανείζουν εργαζόμενους, βροντοφώναξαν οι ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι της ΕΤΕ με τη μαζική συμμετοχή τους στις κινητοποιήσεις του Συλλόγου Δανειζόμενου Προσωπικού Τραπεζικού Τομέα (ΣΥΔΑΠΤΤ) το τελευταίο δεκαπενθήμερο. Την Πέμπτη 12 Σεπτέμβρη πραγματοποίησαν παράσταση διαμαρτυρίας μπροστά στο κεντρικό κτίριο (Καρατζά) της Εθνικής Τράπεζας στο κέντρο της Αθήνας με τη συμπαράσταση μόνιμων εργαζόμενων στην ΕΤΕ, μελών του ΔΣ του Συλλόγου Εργαζομένων στην ΕΤΕ, και εργαζομένων από άλλες Τράπεζες όπως το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και την HSBC. Μια βδομάδα αργότερα, την Πέμπτη 19 Σεπτέμβρη, οι κινητοποιήσεις συνεχίστηκαν με τρίωρη στάση εργασίας για τους εργαζόμενους της ΕΤΕ μέσω των εταιρειών ICAP, Mellon, Printec και Action Line. Η συμμετοχή στην απεργία,

όπως και στην κινητοποίηση που πραγματοποιήθηκε έξω από το κτίριο της ΕΤΕ στην Καλλιθέα, ήταν μεγάλη. Στο πλευρό τους βρέθηκαν και αυτή τη φορά συμπαραστάτες από άλλα σωματεία, αλλά και από τον ΣΥΡΙΖΑ Καλλιθέας. Οι συνεχείς απολύσεις, 8 το τελευταίο δίμηνο, ενοικιαζόμενων εργαζόμενων στην ΕΤΕ έχουν γεμίσει αγανάκτηση τους εργαζόμενους στις εταιρείες αυτές. Βλέπουν συναδέλφους τους να απολύονται, καθώς η ΕΤΕ δεν εφαρμόζει το παρόν νομοθετικό πλαίσιο που ορίζει ότι μετά την παρέλευση 36μηνου προσλαμβάνεται υποχρεωτικά ο εργαζόμενος από τον έμμεσο εργοδότη, την τράπεζα ή την

ασφαλιστική εταιρεία , κάτι το οποίο καταφανώς παραβιάζεται για το σύνολο σχεδόν των 1.506 εργαζόμενων που εργάζονται στην ΕΤΕ μέσω εταιρειών για χρονικό διάστημα πολύ μεγαλύτερο των 36 μηνών. Υπάρχουν ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι που δουλεύουν δεκατέσσερα (!) χρόνια στην ΕΤΕ. Αντίθετα το τελευταίο διάστημα, όποια ενοικιαζόμενη εργαζόμενη επιστρέφει από άδεια λοχείας και μετά την παρέλευση του 18μηνου, που ορίζει ο νόμος, απολύεται. Ο ΣΥΔΑΠΤΤ θα συνεχίσει τις κινητοποιήσεις του όσο δεν δέχονται η ΕΤΕ και οι εταιρείες να ανακαλέσουν τις απολύσεις και να εφαρμόσουν τους νόμους.

• εργατικά

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 25 Σεπτέμβρη 2013

Επιτροπές Αγώνα παντού για να κρατήσουμε ζωντανό το απεργιακό μέτωπο

Μαζικές κινητοποιήσεις στο Δημόσιο

Του Θοδωρή Πατσατζή

μεγαλύτερη απεργιακή διαδήλωση στην ιστορία του δημοσιοϋπαλληλικού κινήματος έγινε την Τετάρτη 18 Σεπτέμβρη. Αυτός είναι ο μόνος τίτλος που αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Πάνω από 100.000 εργαζόμενοι στο δημόσιο διαδήλωσαν στην Αθήνα και τις άλλες πόλεις της χώρας, διατρανώνοντας το μοναδικό πια μέρα με τη μέρα αίτημα του κινήματος το Όχι στις απολύσεις, Κάτω η κυβέρνηση των μνημονίων, μόνη λύση η ανατροπή.

Εκπαιδευτικοί Τα πιο μαζικά μπλοκ, αυτά που έδωσαν τον παλμό σε όλη τη διαδήλωση, ήταν των καθηγητών και των δασκάλων. Μεγάλα μπλοκ είχαν ακόμη οι διοικητικοί υπάλληλοι και μαζική ήταν η παρουσία των μαθητών και των φοιτητικών συλλόγων. Ξεχώρισε το πανό της Ομοσπονδίας Υπαλλήλων ΟΑΕΔ που έγραφε: «Success story με 1.500.000 ανέργους». Τις πιο μαζικές κινητοποιήσεις από ποτέ κάνανε και οι εργαζόμενοι του Υπουργείου Άμυνας. Μαζικά ήταν και τα μπλοκ των εργαζόμενων του ΙΚΑ, του Υπουργείου Οικονομικών. Οι εργαζόμενοι στους δήμους και τα νοσοκομεία ξεκίνησαν με προσυγκεντρώσεις στα γραφεία της ΠΟΕ-ΟΤΑ και στο υπουργείο Υγείας αντίστοιχα, ενώ τα μπλοκ τους μαζικοποιήθηκαν όταν έφτασαν στην Κλαυθμώνος. Η συμμετοχή ήταν τέτοια που οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία χρειάστηκαν δύο ώρες για να φτάσουν από την Πλατεία Κλαυθμώνος στο Σύνταγμα (μια πεντάλεπτη απόσταση με τα πόδια). Πολύ κόσμο συσπείρωσε γύρω του και ο ΣΥΡΙΖΑ. Για δεύτερη φορά μέσα σε τρεις μέρες το

ΠΑΜΕ ακολούθησε την πορεία των εργαζομένων και δεν πραγματοποίησε ξεχωριστή διαδήλωση (μακάρι αυτό να είναι η πρόγευση για μια γενικότερη στροφή). Από τη διαδήλωση των εκπαιδευτικών τη Δευτέρα 16 Σεπτέμβρη, όπου 30.000 κόσμος πλυμμήρισε το κέντρο της Αθήνας, το μήνυμα στάλθηκε ξεκάθαρα. Οι εργαζόμενοι είναι διατεθειμένοι να στηρίξουν απεργιακές κινητοποιήσεις, όταν υπάρχει ένα ξεκάθαρο αίτημα. Αυτό πέτυχε η απεργία της ΟΛΜΕ. Από το καλοκαίρι, ο τρόπος με τον οποίο ο κόσμος αγκάλιασε μαζικά τις κινητοποιήσεις της ΕΡΤ έδειξε ότι η υπόκωφη οργή, που απλώνεται στις λαϊκές τάξεις, ψάχνει για αγωνιστική διέξοδο. Και πράγματι η έναρξη της απεργίας διαρκείας των εκπαιδευτικών λειτούργησε καταρχήν ως ο κορμός που γύρω του «κουμπώνουν» οι απεργιακές κινητοποιήσεις άλλων κλάδων του εργατικού κινήματος.

Διαδοχικές απεργίες Οι δημοτικοί υπάλληλοι, οι διοικητικοί των ΑΕΙ, οι εργαζόμενοι στα ασφαλιστικά ταμεία, μπήκαν ή μπαίνουν τώρα στη μάχη με διαδοχικές απεργίες. Σε αυτό βοήθησε πολύ και η 48ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ στις 18 και 19/9, αλλά και η νέα 48ωρη 24 και 25/9. Η μαζική συμμετοχή των δασκάλων στην απεργία της ΑΔΕΔΥ έδωσε καθαρό μήνυμα για συστράτευση στον απεργιακό αγώνα στο πλευρό των καθηγητών. Παρά την πτώση της συμμετοχής στην απεργία τις επόμενες μέρες, η μαζική συμμετοχή του κόσμου στη διαδήλωση της ΑΔΕΔΥ και ακόμη και η απειλή ότι οι κλάδοι θα συνεχίσουν με απεργίες διαρκείας ήταν αυτή που στρίμωξε για τα καλά την κυβέρνηση. Νιώθοντας την απειλή, προσπαθεί να τρίξει τώρα τα δόντια είτε με την

πολιτική των «δύο άκρων», είτε με την καταστολή. Μετά το αρχικό μούδιασμα από τις πρωτοφανείς κινητοποιήσεις, χτύπησε με αγριότητα τους εργάτες της ΛΑΡΚΟ και έστειλε τα ΜΑΤ να στρατοπεδεύσουν έξω από το κτίριο διοίκησης της ΕΡΤ3. Το αίτημα για διεύρυνση των δημοκρατικών ελευθεριών πρέπει να μπει από τα σωματεία σε συνδυασμό με τη μάχη ενάντια στο φασισμό. Η μαζικότητα των κινητοποιήσεων έδωσε αυτοπεποίθηση σε έναν αριθμό εργαζομένων, γεγονός που δείχνει ότι κάθε αγώνας αφήνει και ένα πολύτιμο λιθαράκι πίσω του. Το ίδιο φάνηκε και από τη συμπαράσταση των γονιών στους μαθητές που έχουν προχωρήσει σε καταλήψεις των σχολείων τους. Πολύ περισσότερο οδήγησε σε αναζητήσεις μέσα στα ίδια τα συνδικάτα και τις ομοσπονδίες, αλλά και στις παρατάξεις της Αριστεράς. Δέκα ομοσπονδίες του ιδιωτικού τομέα κάλεσαν τη ΓΣΕΕ να διεξάγει αγώνα διαρκείας με πολιτική απεργία για την ανατροπή των μνημονίων και της κυβέρνησης, τονίζοντας στην κοινή τους ανακοίνωση: «Απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση της κυβέρνησης, τα συνδικάτα οφείλουν να απαντήσουν με μαζική επιστράτευση και ολομέτωπη αντεπίθεση. Ο αγώνας μας δεν αφορά το επιμέρους, αφορά τη συνολική ανατροπή της πολιτικής τους. Έχει πολιτικά χαρακτηριστικά και αιτήματα». Το ΠΑΜΕ υποχρεώθηκε σε αναδίπλωση στην ΟΛΜΕ και ενώ κεντρικά μιλάει για γενική απεργία στα μέσα Οκτώβρη, στις συνελεύσεις των ΕΛΜΕ κατέβηκε με πρόταση για 48ωρες επαναλαμβανόμενες. Ο αγώνας θα είναι συνεχής. Χρειάζεται να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, για να συνεχιστούν οι κινητοποιήσεις. Ακόμη κι αν αυτές δεν πάρουν άμεσα τη μορ-

φή της γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας. Ακόμη κι αν κάθε βδομάδα απεργεί διαφορετικός κλάδος, ώστε να καλύπτεται κι ένα πραγματικό πρόβλημα του κόσμου που είναι η οικονομική δυσκολία στο να παίρνει μέρος για πολλές ημέρες σε μια απεργία. Πολλές ΕΛΜΕ και απεργιακές επιτροπές δεν αντιμετώπισαν έγκαιρα αυτό το ζήτημα.

Καυτό φθινόπωρο Το Φθινόπωρο πρέπει να παραμείνει καυτό για τους κυβερνητικούς συνεταίρους και την τρόικα και πρέπει από τώρα σε κάθε σωματείο, σε κάθε συλλογικότητα να οργανώνεται το ζήτημα της οικονομικής στήριξης και της αλληλεγγύης σε όσους κινητοποιούνται. Να χτιστούν απεργιακά ταμεία παντού. Αν οι μαθητές του 4ου Λυκείου Νέου Ηρακλείου μπόρεσαν να μαζέψουν οικονομική ενίσχυση για τους απεργούς καθηγητές τους, είναι γιατί πείστηκαν ότι ο αγώνας αυτός μπορεί να πυροδοτήσει ένα τσουνάμι κινητοποιήσεων που θα τους οδηγήσει στο να έχουν καλύτερα σχολεία. Επίσης ένα σημαντικό κέρδος από το απεργιακό ξέσπασμα των εργαζομένων στο δημόσιο είναι οι απεργιακές επιτροπές, οι επιτροπές αγώνα, οι επιτροπές υπεράσπισης της δημόσιας υγείας και παιδείας. Αυτές οι επιτροπές ακόμη κι αν δεν συστάθηκαν σε μόνιμη βάση πρέπει να πάρουν τέτοια χαρακτηριστικά. Οι καθηγητές που απεργούσαν ή δεν απεργούσαν έβαζαν ως ζήτημα την έλλειψη εμπιστοσύνης ακόμη και στην ηγεσία τους (συνέλευση προέδρων), θεωρώντας ότι δεν έχει τη διάθεση να στηρίξει πραγματικά τις κινητοποιήσεις. Ήρθε λοιπόν η ώρα να προχωρήσουμε σε ένα πραγματικά χτισμένο από τα κάτω κίνημα που θα ξεπεράσει τους όποιυς φραγμούς

βάζουν αυτές οι ηγεσίες. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να συμβάλλουν οι παραπάνω επιτροπές, αλλά και όσες φτιαχτούν από εδώ και πέρα.

Συνέχεια Το απεργιακό μέτωπο πρέπει να παραμείνει ζωντανό ακόμη κι αν υπάρξει ένα μικρό μεσοδιάστημα που οι αγώνες θα παρουσιάσουν κάμψη. Είναι ο μόνος δρόμος για να υπάρξει η απαραίτητη πλατιά κοινωνική συμμαχία που θα οδηγήσει στην ανατροπή. Μπροστά μας θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε την καταστολή, την προσπάθεια να εμφανιστούν οι απεργιακοί αγώνες (και ιδιαίτερα αυτός των εκπαιδευτικών) ως μια «ακραία συμπεριφορά». Ως κίνδυνος, δηλαδή, για να εξελιχθεί απρόσκοπτα χωρίς αντιστάσεις και να επικρατήσει η βάρβαρη αντεργατική πολιτική των μνημονίων. Όμως, κάτι τέτοιο θα επιφέρει ανεπίστρεπτες βλάβες στα δημόσια σχολεία και νοσοκομεία, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την πλειοψηφία του εργαζόμενου πληθυσμού. Η μάχη που έχει αρχίσει είναι η πρώτη φάση ενός μακρύ πολέμου. Για τους εργαζόμενους και τις λαϊκές δυνάμεις δεν υπάρχει άλλη λύση από την επιδίωξη ακύρωσης αυτής της πολιτικής και ανατροπής της κυβέρνησης που τη στηρίζει. Για αυτό, η συνέχιση της απεργιακής αντίστασης είναι αυτονόητη υποχρέωση. Για αυτό η οικοδόμηση των λαϊκών επιτροπών Αντίστασης, είναι σημαντική προϋπόθεση. Για αυτό η Αριστερά, όλων των «αποχρώσεων», θα πρέπει να εμπλακεί σε αυτόν τον αγώνα με πολύ πιο ριζοσπαστική τακτική και μεγαλύτερη ενωτική διάθεση. Γιατί πρέπει και μπορούμε να νικήσουμε.

κίνημα •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 25 Σεπτέμβρη 2013

Αναντικατάστατος ο ρόλος των Επιτροπών Αγώνα διαλυθούν ή να μη φτιαχτούν. Το μέτωπο της παιδείας είναι ορθάνοιχτο και η απεργία των καθηγητών ήταν ένα μόνο επεισόδιο. Αν οι μαθητές αποφασίσουν να κάνουν τελικά καταλήψεις (ήδη έχουν ξεκινήσει σε κάποια σχολεία), θα χρειαστούν τη στήριξη της κοινωνίας, κάτι αρκετά πιο δύσκολο, όταν αντιμετωπίζονται σαν «ανώριμοι καταληψίες». Ενδεχομένως οι καθηγητές ή οι δάσκαλοι να καλέσουν σε καινούριες απεργίες.

Της Κατερίνας Σεργίδου

ε το ξεκίνημα της απεργίας των καθηγητών δόθηκε το σήμα για τη δημιουργία Επιτροπών Αγώνα σε κάθε γειτονιά, που θα υπερασπίζονται την απεργία και τα σχολεία. Αυτό γιατί ήταν και είναι κρίσιμο η μάχη της παιδείας να γίνει υπόθεση όλης της κοινωνίας, με τους γονείς, τους μαθητές, τους εργαζόμενους να συμμετέχουν ουσιαστικά στον αγώνα. Οι περισσότερες ΕΛΜΕ ξεκίνησαν φτιάχνοντας απεργιακές επιτροπές και απευθύνοντας κάλεσμα σε γονείς, μαθητές και φορείς. Στο έβδομο Διαμέρισμα φτιάχτηκε επιτροπή αγώνα, πριν ακόμα ξεκινήσει η απεργία, που πραγματοποίησε τοπικές δράσεις με μεγάλη επιτυχία. Υπήρχε απεργιακή φρουρά καθημερινά σε όλα τα σχολεία της περιοχής, εκδήλωση ενημέρωσης στο μετρό της Πανόρμου και τοπική διαδήλωση με πάνω από 150 διαδηλωτές.

Κοινές δράσεις Σε άλλες περιπτώσεις προηγήθηκαν κοινές δράσεις των φορέων, χωρίς να έχουν ιδρυθεί ακόμα επιτροπές, όπως στου Ζωγράφου και στην τούμπα Θεσσαλονίκης. Σημαντικό ήταν και το γεγονός ότι η κατάσταση έκτακτης ανάγκης, που επικρατεί στα σχολεία, ενεργοποίησε και παλιότερες επιτροπές, όπως η Πρωτοβουλία Πολιτών Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης ενάντια στα χαράτσια και η Επιτροπή Κατοίκων Γλυφάδας. Σε όλες τις περιπτώσεις οι δράσεις των επιτροπών και των συντο-

Παραμένει επίσης ανοιχτό το μέτωπο της υγείας και ήδη έχουν αρχίσει να ακούγονται ονόματα για τα επόμενα νοσοκομεία που θα κλείσουν. Η καθημερινότητά μας θα γίνεται όλο και πιο σκληρή και ο μόνος τρόπος να την αντιμετωπίσουμε είναι να φτιάξουμε μαζικά εργαλεία που να συσπειρώνουν μεγαλύτερες δυνάμεις.

Αριστερά

νισμών περιλάμβαναν πολυπληθείς απεργιακές φρουρές στα σχολεία, εκδηλώσεις, πικετοφορίες κ.λπ. Σημαντικό ήταν και το γεγονός ότι συντονίστηκαν σε τοπικό επίπεδο σχολεία και νοσοκομεία, με τους απεργούς καθηγητές να κάνουν περιοδείες και να απευθύνουν χαιρετισμούς στις συνελεύσεις νοσοκομείων, όπως στο νοσοκομείο Σωτηρία, στο Ελπίς, στο Αλεξάνδρα, στο Λοιμωδών Αγ. Βαρβάρα κ.α. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι επιτροπές αγώνα λειτούργησαν σαν γέφυρα επικοινωνίας και συντονισμού. Στις περιπτώσεις όπου μπήκαν στο παιχνίδι και οι μαθητές, τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο ενδι-

αφέροντα, όπως για παράδειγμα όταν στη συνέλευση της Δ΄ ΕΛΜΕ Ανατολικής Αττικής μαθητής παρέδωσε ένα σακουλάκι με ευρώ που είχαν μαζέψει οι μαθητές για το απεργιακό ταμείο. Σε όλες τις περιπτώσεις επιβεβαιώθηκε αυτό που γνωρίζαμε από την αρχή. Η απεργία είχε μεγάλη συμπαράσταση από την κοινωνία. Εντυπωσιακό είναι επίσης πως η πλειοψηφία των πρωτοβουλιών αυτών απέκτησε αμέσως και αντιφασιστικά χαρακτηριστικά με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, με το σκεπτικό ότι ο αγώνας ενάντια στα μνημόνια και τη φτώχεια είναι και αγώνας ενά-

ντια στο φασισμό. Σε αυτή τη διαδρομή που ακόμα δεν έχει τελειώσει, υπήρχαν προβλήματα. Καταρχήν σε πολλές γειτονιές δεν έγινε καμιά προσπάθεια συντονισμού. Έιτε γιατί η ΕΛΜΕ ήταν δισταχτική απέναντι σε εξωσχολικούς φορείς, είτε γιατί κομμάτια της Αριστεράς επέλεξαν να οργανώσουν κομματικές και κλειστές εκδηλώσεις. Αλλού η Αριστερά δεν μπόρεσε να συνεννοηθεί γύρω από το ποιο πλαίσιο θα έχει μια επιτροπή, με αποτέλεσμα να καθυστερήσει η συγκρότησή τους. Το ότι ο αγώνας των καθηγητών δείχνει να κάμπτεται δεν σημαίνει ότι οι επιτροπές αγώνα πρέπει να

Θα ήταν λάθος η Αριστερά να παρατήσει τις επιτροπές σιωπηλά και να συνεχίσει σε προεκλογικό μοτίβο, σαν να μην τρέχει τίποτα. Ο κόσμος που συμμετείχε σε αυτές, ακόμα και αν ήταν λίγος, δεν είναι μπαλάκι, ούτε μπορεί να μπαίνει στον πάγο μέχρι την επόμενη κινητοποίηση. Οι επιτροπές ή οι πρωτοβουλίες μπορούν και πρέπει να συνεχίσουν να οργανώνουν εξορμήσεις έξω από τα σχολεία έστω μια φορά τη βδομάδα, περιοδείες στα νοσοκομεία, εκδηλώσεις ενημέρωσης στα σχολεία, μάζεμα χρημάτων για απεργιακά ταμεία. Χρειάζεται μόνιμη συνεννόηση και επιφυλακή για τις επόμενες επιθέσεις, για τις επόμενες κινητοποιήσεις.

Επιτροπή Αγώνα σωματείων και φορέων Αμπελοκήπων-Γκύζη-Πολυγώνου-Εξαρχείων

Έμπρακτη συμπαράσταση στους καθηγητές Του Θάνου Λυκουργιά

ε μαζική συγκέντρωση και διαδήλωση στους δρόμους γύρω από τη λαϊκή αγορά της Πανόρμου το περασμένο Σάββατο (21/9) συνέχισε τις κινητοποιήσεις της η Επιτροπή Αγώνα σωματείων και φορέων Αμπελοκήπων-Γκύζη-Πολυγώνου-Εξαρχείων. Η επιτροπή, που συγκροτήθηκε με κέντρο –αλλά όχι μόνο– τον απεργιακό αγώνα των καθηγητών, ανέπτυξε έντονη δράση τόσο για την ενημέρωση των εργαζομένων και των κατοίκων της περιοχής, όσο και για την άμεση υποστήριξη των ίδιων των απεργών. Μέσα στην εβδομάδα που πέρασε, έγιναν απεργιακές φρου-

ρές μαζί με απεργούς, περιοδείες σε νοσοκομεία επίσης με τη συμμετοχή απεργών που έρχονταν σε επαφή με τους συναδέλφους τους στην Υγεία, αφισοκολλήσεις και μοιράσματα φυλλαδίων, παρουσία με πανό στην απεργιακή συγκέντρωση στις 18/9 πλάι στην τοπική ΕΛΜΕ και μια πολύ πετυχημένη ανοιχτή εκδήλωση την Πέμπτη 19/9, όπου καθηγητές συζήτησαν με τον κόσμο της γειτονιάς για τα προβλήματα στην Παιδεία, τους στόχους της απεργίας και την ανάγκη κοινού αγώνα για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής. Στην ίδια την εξόρμηση του Σαββάτου, πάνω από 150 πολίτες διαδήλωσαν φωνάζοντας συνθήματα όπως «Οι εκπαιδευτικοί δεν

είναι συντεχνία, παλεύουν για δημόσια και δωρεάν Παιδεία», «Το μέλλον ανήκει στον κόσμο της δουλειάς, αυτός που περισσεύει είναι ο Σαμαράς» και «Εμπρός λαέ, μην τους φοβηθείς, ήρθε η ώρα της ανατροπής». Πολύ έντονο ήταν και το αντιφασιστικό μήνυμα της διαδήλωσης, με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από πληρωμένο μαχαιροβγάλτη της Χρυσής Αυγής. Όπως ειπώθηκε και από μικροφώνου στη συγκέντρωση πριν τη διαδήλωση: «Οι μαζικοί φορείς της περιοχής μπαίνουμε μπροστά στον αντιφασιστικό αγώνα, γιατί ξέρουμε καλά ότι ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε το μακρύ χέρι του συστήματος είναι να δυναμώσουμε

τον αντιμνημονιακό αγώνα, να αποδείξουμε σε όλους και ειδικά στη νεολαία ότι συλλογικά είμαστε ισχυροί και μπορούμε να νικήσουμε!». Η διαδήλωση έτυχε θερμής ανταπόκρισης από όσους την παρακολούθησαν. Σε πολλές περιπτώσεις ο κόσμος χειροκροτούσε και όλοι ανεξαιρέτως έπαιρναν και διάβαζαν τις ανακοινώσεις που μοιράζονταν στο πλάι της διαδήλωσης. Επίσης, πολλές ήταν οι συζητήσεις που έγιναν με περαστικούς, πριν την έναρξη της πορείας, για την απεργία, την ανάγκη για αντιφασιστικό αγώνα, το αν μπορούμε να νικήσουμε. Η απεργία των καθηγητών έχει αλλάξει αισθητά το κλίμα στην κοινωνία και φάνηκε ότι τέτοιου

τύπου πρωτοβουλίες είναι αναγκαίος και ταυτόχρονα ο καλύτερος τρόπος για να οργανωθούμε και να περάσουμε στην αντεπίθεση. Οι ίδιοι οι απεργοί καθηγητές με τη βοήθεια της επιτροπής αποκόμισαν πολύτιμες εμπειρίες και κέρδισαν αυτοπεποίθηση. Τα επόμενα βήματα της επιτροπής ήταν η συνέχιση των απεργιακών φρουρών και η συμμετοχή στην γενική απεργία και στις αντιφασιστικές κινητοποιήσεις της εβδομάδας. Όποια και αν είναι η συνέχεια της απεργίας των εκπαιδευτικών, η επιτροπή αγώνα απέδειξε τη χρησιμότητά της και θα συνεχίσουμε τις δράσεις μας για την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών, μέχρι την τελική νίκη!

• αντιφασισμός

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 25 Σεπτέμβρη 2013

Αντιφασιστικό μέτωπο εργαζομένων-νεολαίας κ

Πώς να ξηλώ

Ο Παύλος να είναι το τελευταίο αίμα Ο Παύλος Φύσσας, μουσικός, αντιφασίστας, 34 χρόνων, ήταν γνωστός στο Κερατσίνι και στοχοποιημένος από τους Χρυσαυγίτες. Αν ήταν μέλος κάποιας ευρύτερης συλλογικότητας, ίσως το παιδί να είχε γλιτώσει με κάτι λιγότερο από μαχαιριά στην καρδιά, όπως πρόσφατα οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ στο Πέραμα ή τα μέλη της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό» τον Απρίλιο στη Νίκαια. Αν το ΕΚΑΒ δεν ήταν στα μαύρα του χάλια, ίσως το ασθενοφόρο να έφτανε αμέσως και πάλι να είχε ζήσει. Όμως να είχε γλιτώσει λόγω της έγκαιρης παρέμβασης των αστυνομικών που είχαν ήδη φτάσει στην καφετέρια όπου ο Παύλος έβλεπε μπάλα, πριν μαχαιρωθεί, αυτό μάλλον μοιάζει υπόθεση επιστημονικής φαντασίας. Αυτόπτες μάρτυρες λένε πως τέσσερις από τους αστυνομικούς ήταν ήδη εκεί την ώρα του τσακωμού και χασκογελούσαν μεταξύ τους. Μετά το μαχαίρωμα, η αστυνομικός που συνέλαβε τον Ρουπακιά –λέει– του είπε: «Ε, όχι και μαχαίρι»! Δηλαδή με ένα λοστάρι, μια σιδερογροθιά, μια αλυσίδα, κάτι άλλο, βρε αδελφέ, θα τη γλίτωνε ο Ρουπακιάς κι ακόμα θα τον ψάχνανε. Επίσης δεν θα τον ψάχνανε καθόλου, αν δεν ήταν ο βασικός μαχαιροβγάλτης, αλλά απλώς ένας από τους υπόλοιπους 30 μαχαιροβγάλτες που ήταν μαζί του, όπως η ίδια η ζωή έδειξε. Μπορεί βέβαια ο Ρουπακιάς να τη γλύτωνε ακόμα και μετά το δολοφονικό μαχαίρωμα, αν το θύμα ήταν μετανάστης, όπως έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν. Τώρα τουλάχιστο πιάσανε τον δολοφόνο. Στην αρχή βέβαια δεν ήταν χρυσαυγίτης, όρκο έπαιρνε ο Κασιδιάρης. Αλλά μετά, κάτι οι δεκάδες φωτογραφίες στο Ίντερνετ που τον δείχνανε σε κάθε εκδήλωση και φρουρά της Χρυσής Αυγής, από τους Μελιγαλάδες μέχρι τις εθνικιστικές κατασκηνώσεις στα ποτάμια, κάτι οι μαρτυρίες πως ήταν έμμισθος φονιάς της Νικαιώτικης συμμορίας και η γυναίκα του πληρωνότανε επίσης από τη Χρυσή Αυγή, κατέρρευσε κι αυτό το παραμύθι. Τώρα απομένει το άλλο: ότι ενήργησε αυτοβούλως, αμυνόμενος, μαχαίρωσε κατά λάθος κλπ, χωρίς να πάρει εντολές. Παρότι η ΕΛ.ΑΣ. υποτίθεται πως θέλει να διαλευκάνει την υπόθεση, το πόσο μακριά θα φτάσει η βαλίτσα με τις άρσεις απορρήτου των τηλεφώνων των χρυσαυγιτών, δεν είναι καθόλου δεδομένο. Μόνη εγγύηση γι’ αυτό, όπως και για όλα τα υπόλοιπα, παραμένει το αντιφασιστικό κι εργατικό κίνημα που ξανάβαλε τους φασίστες στις τρύπες τους με τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις που ακολούθησαν τη στυγερή δολοφονία. Αυτό το κίνημα ξήλωσε τις ταμπέλες από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στη Νίκαια, μπορεί να ξηλώσει και όλες τις υπόλοιπες τοπικές της γιάφκες. Αρκεί να μην επαναπαυθούμε στη «διαλεύκανση» του Δένδια και την «αποφασιστικότητά» του να χτυπήσει τους φασίστες...

Του Θανάση Κούρκουλα

Χρύσανθος Λαζαρίδης, επιφανής προσωπικότητα του ακροδεξιού εθνικιστικού χώρου, επιστήθιος φίλος και σύμβουλος του Σαμαρά, την επομένη της δολοφονίας του Παύλου δήλωνε ξεδιάντροπα: «Η στρατηγική έντασης του ΣΥΡΙΖΑ τροφοδοτεί τη Χρυσή Αυγή». Στο ίδιο μήκος κύματος, ο έτερος ακροδεξιός πρωθυπουργικός σύμβουλος, Φαήλος Κρανιδιώτης, είχε το θράσος να «δείξει» ως συνυπεύθυνο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα την Αριστερά, ως το «άλλο άκρο». Την ώρα που ο Σαμαράς, πιεσμένος από την κατακραυγή για τη δολοφονία και τις ευρωπαϊκές πιέσεις, κάνει μισό βήμα πίσω, δηλώνοντας «η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να μην επιτρέψει στους επιγόνους των ναζί να δηλητηριάζουν την κοινωνική μας ζωή, να εγκληματούν», χωρίς να μιλήσει για τα «δύο άκρα», οι σύμβουλοί του λένε ξεκάθαρα αυτό που θα ήθελε να πει κι ο ίδιος, αλλά στην παρούσα συγκυρία δεν μπορεί. Άλλωστε το γεγονός πως η λέξη «Χρυσή Αυγή» επιμελώς δεν χρησιμοποιήθηκε για πολλοστή φορά στο διάγγελμα Σαμαρά, δεν είναι τυχαίο. Παρότι η Ντόρα Μπακογιάννη έχει μονοπωλήσει τα κανάλια ως «η φωνή της λογικής» της ΝΔ και ορκίζεται πως η δεξιά είναι παράταξη της ελευθερίας και της δημοκρατίας, οι ψήφοι της Χρυσής Αυγής για να επαναπατριστούν στη ΝΔ χρειάζονται Κρανιδιώτηδες και Λαζαρίδηδες.

Στρατόπεδα Επίσης χρειάζονται στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και Ξένιους Δίες. Γι’ αυτό ακροδεξιοί δημοτικοί σύμβουλοι που εμφανίζονται σε εκδηλώσεις της Χρυσής Αυγής, όπως ο Νίκος Μονέος στη Νίκαια, διαφωνούν με την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου να μην επιτραπεί το ρατσιστικό συσσίτιο των φασιστών, υιοθετώντας την εκφρασμένη γραμμή Κρανιδιώτη πως δεν πρέπει να εμποδίζονται οι «αγαθοεργίες». Το καθοριστικό στοιχείο στην αποφασιστικότητα της στάσης του Σαμαρά εναντίον της Χρυσής Αυγής παραμένει η ανάγκη απόκρουσης του εργατικού κινήματος και του κινδύνου «εξ αριστερών». Γι’ αυτό η όποια πίεση στη Χρυσή Αυγή παραμένει ζητούμενο για πόσο και ως πού θα ασκηθεί. Η «στρατηγική της έντασης», για την οποία κατηγορείται η Αριστερά, εφαρμόζεται ασυστόλως από τη ΝΔ επί μήνες και η πρακτική της εφαρμογή συνεπάγεται χάιδεμα και όχι σύγκρουση με τον όμορο χώρο των φασιστών. Άλλωστε οι εφοπλιστές και οι εργολάβοι της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης έχουν διαλέξει άκρο και είναι αυτό της Χρυσής Αυγής. Την ώρα που το απεργιακό μέτωπο ΟΛΜΕ και κλάδων του Δημοσίου πιέζει την κυβέρνηση, η πυγμή απέναντι στο κίνημα και την Αριστερά είναι όρος επιβίωσης του Σαμαρά και δεν ισοφαρίζεται με τον όποιο πρόσκαιρο επαναπατρισμό ψήφων από τη Χρυσή Αυγή. Με δυο λόγια, η κατάσταση είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα για την ακροδεξιά Σαμαρική δεξιά.

Ο μόνος παράγοντας που μπορεί πραγματικά να συρρικνώσει την κοινωνική και πολιτική επιρροή ΝΔ και φασιστών είναι το δυνάμωμα του εργατικού κινήματος, η διεύρυνση της βάσης στήριξής του στις λαϊκές γειτονιές και ο αντιφασιστικός του προσανατολισμός. Αυτό είναι το μόνο πραγματικό «άκρο» που μπορεί να αντιπαρατεθεί με το άκρο της μνημονιακής εξαθλίωσης του Σαμαρά, συνεπικουρούμενο από την Αριστερά και ειδικά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα υπόλοιπα είναι μάλλον δευτερεύοντα και τα μπρος-πίσω του «αντιφασισμού» της ΝΔ δεν εγγυώνται σε κανέναν εργαζόμενο ή άνεργο ψωμί κι ελευθερία. Η κλιμάκωση της έντασης από τη φασιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής ήταν σχεδιασμένη και σαφής. Πρώτα το χτύπημα στο οργανωμένο εργατικό κίνημα ΠΑΜΕ-ΚΚΕ στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη. Αμέσως μετά η αμφισβήτηση της ηγεμονίας της δεξιάς πολυκατοικίας της ΝΔ στο Μελιγαλά. Και τέλος η δολοφονία ενός αριστερού αντιφασίστα στο Κερατσίνι. Με αυτό το τριπλό χτύπημα η ναζιστική οργάνωση επέλεξε να οριοθετήσει μια μετάβαση: από τα ρατσιστικά πογκρόμ, στο πεδίο του «εσωτερικού εχθρού». Οι νεοναζί αισθάνθηκαν πως διαθέτουν αρκετούς συμμάχους τόσο στο πολιτικομιντιακό κατεστημένο όσο και στους κρατικούς μηχανισμούς. Όμως η υποτίμηση του αντιπάλου αποτελεί πάντα σοβαρό λάθος. Δεν εννοούμε βέβαια τον Δένδια, αλλά το κίνημα αντίστασης. Η πανελλαδική κινητοποίηση πολλών δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στις αντιφασιστικές διαδηλώσεις της επομένης της δολοφονίας δημιούργησε σοβαρή ανησυχία στο σύστημα ότι μπορεί να εξελιχθεί ένας άλλου τύπου Δεκέμβρης. Αυτή τη φορά με αναβαθμισμένα χαρακτηριστικά ενότητας δράσης στο κίνημα και την Αριστερά, με τη συμμετοχή συνδικάτων, απεργών και επιτροπών αγώνα, δυνάμεων πολλαπλάσιων από εκείνες των ως τώρα αντιρατσιστών και

αντιφασιστών, κάτι που φοβήθηκαν όπ διάολος το λιβάνι.

Έτσι, από την πρώτη στιγμή προσπ σαν να ελέγξουν τις αντιδράσεις, θέτο εαυτόν στην πρωτοπορία του θεσμ αντιφασισμού και αναμασώντας τις γνω μπούρδες περί «συνταγματικού τόξου»

Βεβαίως υπάρχουν δυσκολίες. Είναι να λες πως θα εκκαθαριστεί η Αστυν από τους φιλοχρυσαυγίτες (βλέπε κά παραιτήσεις ανώτατων αξιωματικών ΕΛ.ΑΣ.) και άλλο να το κάνεις. Για την βεια, για να γίνει κάτι τέτοιο θα έπρε στραφεί η μισή αστυνομία ενάντια άλλη μισή, κάτι απολύτως απευκταίο γ σύστημα. Γι’ αυτό το λόγο κανείς δεν π να περιμένει παθητικά τι θα κάνει η Δι σύνη και η Αστυνομία, αλλά να συνεχ με στο δρόμο του αντιφασιστικού-ερ κού κινήματος των προηγούμενων ημε

Δίκτυο

Το ζητούμενο είναι να χτίσουμε ένα βαρό δίκτυο συνδικάτων, τοπικών τοβουλιών αγώνα και συλλογικοτή αντιφασιστικών πρωτοβουλιών και αν τσιστικών-μεταναστευτικών οργανώσ που να επιχειρεί να εξαφανίσει τόσο τη σή Αυγή, όσο και τη μνημονιακή κυβέ ση Σαμαρά Βενιζέλου. Κάτι τέτοιο μπ να εξελιχθεί μόνο με την ισχυρή κινητ ηση του εργατικού κινήματος.

Η ανατροπή του Σαμαρά παραμένει σικός στόχος των κινημάτων αντίστα Μόνο που από δω και μπρος το κίνημ κάθε εργατικό χώρο, γειτονιά, σχολεί σχολή, απαιτείται να συμπεριλαμβάνε να αναπτύσσει το μέτωπο της αντιφασ κής ενότητας, με ραχοκοκαλιά την ενό δράσης της Αριστεράς.

Αυτό έγινε στη Νίκαια και οδήγησε αφαίρεση των πινακίδων των φασιστώ τα τοπικά τους γραφεία. Στην Ιεράπ επίσης έκλεισε το μαγαζί. Στην Καβάλ έγιναν τα προγραμματισμένα εγκαίνια γραφείων τους. Είναι η κατάλληλη στιγ

αντιφασισμός •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 25 Σεπτέμβρη 2013

κι όχι «συνταγματικό μνημονιακό τόξο»

ώσουμε τους νεοναζί

πως ο

πάθηοντας μικού ωστές ».

ι άλλο νομία άποιες ν της ακρίεπε να στην για το πρέπει ικαιοχίσουργατιερών.

α σοπρωήτων, ντιρασεων, η Χρυέρνημπορεί τοποί-

ο βαασης. μα σε ίο και ει και σιστιότητα

ε στην ών από πετρα λα δεν α των γμή να

βάλουμε τους φασίστες ξανά μέσα στις τρύπες τους, απαιτώντας σε κάθε πόλη και γειτονιά το κλείσιμο κάθε ναζιστικής γιάφκας.

ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης, με το συμπλήρωμα καραμανλικών στελεχών της ΝΔ, της Ντόρας Μπακογιάννη κλπ.

Είναι καιρός να απευθυνθούμε σε κάθε αντιρατσιστή και αντιφασίστα, καλώντας στην ενίσχυση του κινήματος ανατροπής του μνημονίου, στις απεργιακές φρουρές στα σχολεία, στις λαϊκές επιτροπές αγώνα στις γειτονιές.

Η θεωρία προϋποθέτει μίνιμουμ συμφωνία υπεράσπισης της δημοκρατίας και άμβλυνση των διχαστικών αντιπαραθέσεων μνημονίου-αντιμνημονίου από την Αριστερά. Με δυο λόγια, προσπαθούν να μας πείσουν να υπερασπιστούμε τη δημοκρατία όλοι μαζί, αφεντικά κι εργάτες, πλούσιοι και φτωχοί, αριστεροί, κεντρώοι και δεξιοί, μην πούμε και ακροδεξιοί που λένε κακά λόγια για τους νεοναζί.

Τα καθήκοντα είναι άμεσα και στα δύο μέτωπα: Ανατροπή της κυβέρνησης των τραπεζιτών και ξήλωμα των τοπικών φασιστικών δικτύων που με τόσο κόπο έστησε η Χρυσή Αυγή τα τελευταία τρία χρόνια.

Συμπλήρωμα Συμπλήρωμα της θεωρίας των άκρων αποτελεί η θεωρία του «συνταγματικού τόξου». Όλων δηλαδή των κοινοβουλευτικών κομμάτων απέναντι στην αντισυνταγματική Χρυσή Αυγή. Ένθερμος υποστηρικτής είναι

Πρόκειται για μια τεράστια πεπονόφλουδα για το κίνημα και την Αριστερά. Καταρχήν όσον αφορά το ποια είναι η δημοκρατία που καλούμαστε να υπερασπιστούμε: Εκείνη της μνημονιακής πείνας, όπου ο κόσμος πεθαίνει στην ψάθα, απελπίζεται, αυτοκτονεί, αλλά δεν διεκδικεί να αρπάξει του αφέντη το φαΐ.

Είναι η «δημοκρατία» έκτακτης ανάγκης των ΜΑΤ, των συλλήψεων όσων αγωνίζονται, των χημικών και της καταστολής στις διαδηλώσεις, των απεργοσπαστών μπράβων των εργοδοτών. Εκείνη η «η δημοκρατία» που κυνηγά τους αντιφασίστες σαν εξίσου επικίνδυνο άκρο με τους Χρυσαυγίτες και τους βασανίζει στη ΓΑΔΑ. Που ηττήθηκε ιστορικά στην Ισπανία του ’36, γιατί ξεδόντιασε με τις ευλογίες του ΚΚ κάθε μαχητική αντιφασιστική πολιτοφυλακή. Όχι, εμείς δεν υπερασπιζόμαστε αυτή τη δημοκρατία έκτακτης ανάγκης μαζί με τους συμμάχους του «συνταγματικού τόξου». Υπερασπιζόμαστε τη δημοκρατία της ελεύθερης έκφρασης, της απεργίας χωρίς επιστράτευση, του αφοπλισμού της αστυνομίας και της διάλυσης των ΜΑΤ, της ελεύθερης μετακίνησης και των ίσων δικαιωμάτων των μεταναστών.

Δεν θα συνταχθούμε με το Σαμαρά και το Βενιζέλο για να πολεμήσουμε τους Χρυσαυγίτες, τους οποίους ανέχθηκαν και εξέθρεψαν τόσα χρόνια ως αντίβαρο στην αριστερή ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου. Δεν θα δώσουμε το αντισυστημικό άλλοθι στους φασίστες πως τάχα τους πολεμά σύσσωμο το πολιτικό σύστημα. Για την Αριστερά και ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ αυτές οι απλές αλήθειες οφείλουν να γίνουν απόλυτο κτήμα, οδηγός για δράση και συγκεκριμένη πολιτική, σε γειτονιές και χώρους δουλειάς. Με καθαρό και αποφασιστικό τρόπο, χωρίς περιθώρια παρερμηνειών και ταλαντεύσεων, όπως π.χ. τις αιτήσεις για συμβούλια πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, και άλλα τέτοια, που εισάγουν τα «συνταγματικά τόξα» από την πίσω πόρτα...

Η αβάσταχτη υποκρισία των ΜΜΕ Τις πρώτες ώρες μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα, τα αστικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, ξεκίνησαν να μεταδίδουν την είδηση με τα γνωστά «στρογγυλέματα», που καταλήγουν πάντα στο να βγάζουν λάδι τους χρυσαυγίτες: «τον σκότωσε για το ποδόσφαιρο» έγραφε ο ΣΚΑΪ, ο δράστης είχε επαφές με «συγκεκριμένο πολιτικό χώρο», μετέδιδαν διάφοροι δημοσιογράφοι που κάνουν «ρεπορτάζ» με τα Δελτία Τύπου της Ασφάλειας. Μετά τη μαζική καταδίκη του εγκλήματος και τη δυναμική παρουσία δεκάδων χιλιάδων αντιφασιστών στο δρόμο, αλλά και τις σφαλιάρες ακόμη και από το εξωτερικό όμως, το τροπάριο άλλαξε με εντυπωσιακό τρόπο. Ξαφνικά, σεντόνια ολόκληρα στις εφημερίδες και 20λεπτα βίντεο στα δελτία ειδήσεων μας πληροφορούσαν ότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι κόμμα, αλλά νεοναζιστική συμμορία με εγκληματική δραστηριότητα, ότι πριν από τον Παύλο είχε σκοτώσει ή τραυματίσει δεκάδες μετανάστες και αγωνιστές, ότι

Το ζήτημα είναι ότι δεν πρέπει να ξεχάσουμε όντως. Ότι όλοι αυτοί οι νεόκοποι «αντιφασίστες», εδώ και χρόνια εξέθρεψαν το φασιστικό μόρφωμα. τους τόνους ραΤο αίμα ενός ανθρώπου Από τσιστικού δηλητηρίου Το «Δεν θα περάσει ο από μαχαίρι φασίστα κατά των μεταναστών, φασισμός» και τα αντισυμψηφίζεται με μέχρι την αναπαραγωγή ναζιστικά σύμβολα του κινήματος αποτελούν την οικονομική της θεωρίας των «δύο άκρων» και τις συκοφαπλέον αναπόσπαστο «αιμορραγία» ενός ντίες κατά των δίκαιων τμήμα κάθε κεντρικού εργοστασιάρχη του κοινωνικών-εργατικών τίτλου μεγάλης εφηοποίου οι εργάτες αγώνων. Από τους λαϊμερίδας. Ακόμα και η χυδαία φυλλάδα του απεργούν κούς τραγουδιστές και τους δεξιούς, όλων των Θέμου Αναστασιάδη τάσεων, που μας τάιζαν -που με απανωτά πρωκαθημερινά ότι η Χρυσή Αυγή είναι ένα κόμτοσέλιδα πριμοδοτούσε και «εξευγένιζε» μα σαν όλα τα άλλα, μέχρι τις γελοιότητες τους φασίστες- είχε το θράσος να κυκλοφορήσει με ολοσέλιδη φωτογραφία του ότι η Αριστερά έδιωξε τις επενδύσεις από τη νεκρού, την ώρα που ξεψυχάει στην αγκα- χώρα και φταίει επειδή δεν κυβέρνησε! έχει θύλακους στην ΕΛΑΣ και στο δικαστικό σώμα, ότι την εκπαίδευση των ταγμάτων εφόδου της αναλαμβάνουν εν ενεργεία ή απόστρατοι των ειδικών δυνάμεων του στρατού.

λιά της κοπέλας του. Και μάλιστα με τίτλο «Δεν ξεχνώ το φασισμό».

Είναι το λιγότερο άθλιοι υποκριτές. Σαν φανατικοί απολογητές του συστήματος

χτυπάνε τώρα τη Χρυσή Αυγή, επειδή ο Σαμαράς φόρεσε το προσωπείο του «δημοκράτη», ουρλιάζοντας βέβαια ότι κάθε μορφή βίας πρέπει να καταδικάζεται. Γιατί για αυτούς, το αίμα ενός ανθρώπου από μαχαίρι φασίστα, συμψηφίζεται με την οικονομική «αιμορραγία» ενός εργοστασιάρχη που απεργούν οι εργάτες του. Όσα πρωτοσέλιδα με αποκαλύψεις και να κάνουν, όταν την ίδια ώρα βάζουν πλάτη στο μνημονιακό καθεστώς και σκυλεύουν το πτώμα ενός αντιφασίστα, δεν μας πείθουν. Έχουν διαλέξει στρατόπεδο. Όπως έγραψε και ο Α. Χατζηστεφάνου στο infowar, απευθυνόμενος στον «κομιστή» του dvd, «πρέπει να θυμάστε ότι οι φωτογραφίες που γράφουν ιστορία είναι πολλές. Υπάρχουν φωτογραφίες από το πτώμα του Παύλου Φύσσα, και του Άρη Βελουχιώτη και του Τσε Γκεβάρα. Υπάρχει όμως και η φωτογραφία του Μουσολίνι κρεμασμένου ανάποδα στο Μιλάνο».

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

25 Σεπτέμβρη 2013

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει για Οι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμό Ο καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δράση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμό σε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα» Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόμα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλισμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο. Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού,

ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες. Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπηλία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουμε το σύνθημα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωμένοι.

ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία ΕΚΔΟΤΗΣ: Γιάννης Χαριτόπουλος ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ:

Αντώνης Νταβανέλλος

Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.

ΕΚΤΥΠΩΣΗ:

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της εργατικής πρωτοπορίας

Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑ Eπικοινωνία: τηλ: 210-3306286, e-mail: sidaxi@dea.org.gr , Fax: 210-3303566

H εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμένους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμήματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μαζικούς αγώνες. Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε.

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ: • Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/480017-65 της Εθνικής Τράπεζας.

www.dea.org.gr

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Επικοινωνήστε μαζί μας: ΑΘΗΝΑ: Εξάρχεια 6909009815 ● Γκύζη 6957500105 ● Αμπελόκηποι 6973005569 ● Πετράλωνα 6974018716 ● Νέος Κόσμος 6985749304 ● Παγκράτι 6974793603 ● Κυψέλλη-Αγ.Παντελεήμονας 6957500101 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Νέα Ιωνία 6972036692 ● Χαλάνδρι 6974972217 ● Μαρούσι 6978641672 ● Ν. Ηράκλειο 6945498732 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Άλιμος 6945754555 ● Γλυφάδα 6944548787 ● Άγ. Δημήτριος-Μπραχάμι 6932566460 ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Περιστέρι 6977710683 ● Αγ. Ανάργυροι 6936899442 ● Ίλιον 6957500102 ● Χαϊδάρι 6974701829 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ: Ζωγράφου 6937271330 ● Βύρωνας 6972318747 Λαύριο 6979925065

ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6944810156

● Σαλαμίνα 6973376378

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ● 5ο Διαμέρισμα 6972814199 ● Τούμπα 6995270465 ● Δυτικές Συνοικίες 6979942083 ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ: Καλαμάτα 6932422501 ● Πάτρα 6973235894

● Αγρίνιο 6974473540 ● Βόλος 6979459034 ● Ρέθυμνο 6932008743 ● Ηράκλειο 6976332197 ● Ιεράπετρα 6976786326 ● Γιάννενα 6945704488 ● Βέροια 6977684341 ● Κοζάνη 6934374825 ● Λιβαδειά 6948364232 ● Κομοτηνή 6907843752

Κινητοποιήσεις με διάρκεια σε υπουργεία και ΑΕΙ Της Κατερίνας Γιαννούλια

Το κοινό μέτωπο διοικητικώνεκπαιδευτικών-φοιτητών έχει μπλοκάρει την «κινητικότητα» των απολύσεων περίπου 1.500 υπαλλήλων σε πανεπιστήμια της Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Πάτρας, Ιωαννίνων, Θεσσαλίας, Κρήτης, «κλείνοντας» τα ιδρύματα τώρα, για να μην κλείσουν μόνιμα αργότερα, αν υλοποιηθούν τα σχέδια της κυβέρνησης. Πολύ πριν τις 16/9, που άρχισε η απεργιακή εβδομάδα της ΑΔΕΔΥ, εργαζόμενοι και φοιτητές στα πανεπιστήμια και το πολυτεχνείο είχαν συντονιστεί σε μαχητικές μορφές αγώνα, μπλοκάροντας όλες τις διαδικασίες της πανεπιστημιακής κοινότητας. Το αποτέλεσμα ήταν η κυβέρνηση να μην έχει τα ονόματα όσων θέλει να ξαποστείλει στην ανεργία.

χή στο συλλαλητήριο της ΟΛΜΕ την Τετάρτη 25/9. Φαινομενικά «άσχετοι» μεταξύ τους κλάδοι κινητοποιούνται από κοινού και καλλιεργείται η ταξική αλληλεγγύη στην πράξη, ακυρώνεται ο κοινωνικός αυτοματισμός κυβέρνησηςεργοδοτών-καθεστωτικών ΜΜΕ. Συναυλίες, συλλαλητήρια, καταλήψεις σε Αθήνα, Πάτρα, Γιάννενα, από όλους τους εμπλεκόμενους στην πανεπιστημιακή διαδικασία, κρατούν ψηλά τη σημαία των αγώνων και μπορούν να συσπειρώσουν και να εμπνεύσουν και άλλα τμήματα εργαζομένων. Δεν μπορούμε εύκολα να λέμε πια ότι «απεργούμε μόνοι μας».

Η συναυλία στο Πολυτεχνείο με τους εργαζόμενους της ΕΡΤ δείχνει πόσο ωραία πράγματα μπορούμε να καταφέρουμε όλοι μαζί.

Η απεργιακή εβδομάδα (16-20/9) της ΑΔΕΔΥ υλοποιήθηκε με πολλές απεργίες, ακόμα και πριν τις 16 Σεπτέμβρη, με πολυπληθέστατες και ζωντανές διαδηλώσεις, με συντονιστικά πρωτοβάθμιων συλλόγων, με κοινές πορείες σωματείων που παλιότερα σφάζονταν λόγω έντονου συντεχνιασμού.

Στην πενθήμερη απεργία (23-27/9) των εργαζομένων στα ΑΕΙ-ΤΕΙΠολυτεχνείο σημαντική πρωτοβουλία είναι η συμπόρευση των διοικητικών των πανεπιστημίων με την ΠΟΕ-ΟΤΑ τη Δευτέρα 23/9, αλλά και η συμμετο-

Η συνέχεια είναι εδώ, με νέες απεργίες. Η πεποίθηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων στο Δημόσιο ότι δεν πρόκειται να γλυτώσει κανείς από απολύσεις, πενιχρό μισθό, μηδέν ασφαλιστική κάλυψη και

ανεξέλεγκτες συνθήκες εργασίας, χωρίς στοιχειώδη δημιουργικότητα και αξιοπρέπεια, πιέζει πια ασφυκτικά τις συνδικαλιστικές ηγεσίες όλων των πολιτικών «αποχρώσεων». Με αποσπασματικά βήματα, δειλές, αλλά πραγματικές προσπάθειες συντονισμού, πολύ προβληματισμό για το παρακάτω και οικονομικές δυσκολίες, οι συνάδελφοι στα υπουργεία και τα εποπτευόμενα νομικά πρόσωπα (δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου) προχωράνε συνδικαλιστικά σε προκήρυξη νέων κινητοποιήσεων και πολιτικά στη συζήτηση για γενική πολιτική απεργία. Τα ζητήματα που απασχολούν όλο τον κόσμο είναι: πώς θα «νεκρώσουν τα πάντα στη χώρα», πώς μπορούμε να το οργανώσουμε αυτό, πώς οι παλιές συνήθειες της ανάθεσης πρέπει να ξεπεραστούν, να μη μας «πάρει από κάτω», να συνεννοηθούμε για να νικήσουμε, να ρίξουμε την κυβέρνηση. Στα ασφαλιστικά Ταμεία (ΙΚΑ, ΟΑΕΕ κλπ) οι εργαζόμενοι συνεχίζουν τον αγώνα με 48ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες. Στο υπουργείο Εμπορίου στην Κάνιγγος βρίσκονται σε διαρκή κινητοποίηση, με ελαφρές διαφοροποι-

ήσεις στη μορφή, από το καλοκαίρι. Στο υπουργείο Πολιτισμού, παρά τις συνεχείς επισκέψεις ελεγκτών δημόσιας διοίκησης για να τρομοκρατηθούν οι εργαζόμενοι και να μη συμμετέχουν στις απεργίες, αυτοί δίνουν μάχες με διάφορες μορφές αγώνα. Στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων έχουν αποκαταστήσει μια αξιοπρόσεκτη επικοινωνία με τους εποπτευόμενους φορείς τόσο στη βάση όσο και στην κορυφή και κρατάνε ένα σημαντικό και συνεχές επίπεδο αγώνων. Στο υπουργείο Οικονομικών απεργήσανε για να μην απολυθούν οι καθαρίστριές του. Στην υπηρεσία πολιτικής αεροπορίας, στο υπουργείο Τουρισμού και σε πολλές άλλες υπηρεσίες οι εργαζόμενοι μπαινοβγαίνουν στο «χορό» των κινητοποιήσεων. Η ΑΔΕΔΥ δημιουργεί συνθήκες γενικής απεργίας. Με τις ηγεσίες που έχουμε και με την κατάσταση της Αριστεράς, δεν θα φτάσουμε σε γενική πολιτική απεργία με άλλον τρόπο παρά με συνεχή πίεση από όσους στην Αριστερά το καταλαβαίνουν, προς συνδικαλιστικά όργανα και πολιτικά κόμματα.

Το ΚΚΕ βάζει εμπόδια στις ραγδαίες εξελίξεις που θα μπορούσαν να φέρουν οι αγώνες, αλλά τελικά αναγκάζεται να ακολουθεί το εργατικό κίνημα. Η διάρκεια των κινητοποιήσεων δεν θα είναι χωρίς διαλείμματα, χωρίς σκαμπανεβάσματα. Δεν χρειάζεται να απογοητευόμαστε, αλλά να οργανώνουμε τις επόμενες κινήσεις μας. Το ποιοτικό άλμα προήλθε από την τραγική δολοφονία του Π. Φύσσα από τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Στις συνελεύσεις των εργατικών χώρων, η συζήτηση για τους φασίστες, τις πρακτικές τους, τις διασυνδέσεις τους και την αντιμετώπισή τους καταλαμβάνει το μισό όλων των τοποθετήσεων, πέρα από τα ψηφίσματα που θεωρούνται απολύτως δεδομένα. Πάντως, τα απεργιακά ταμεία, η στήριξη απεργιακών φρουρών άλλων κλάδων που χρειάζονται βοήθεια, η απεύθυνση στην κοινωνία για κάθε είδους ενίσχυση, η συνεννόηση μεταξύ μας για να μπλοκάρουμε υπηρεσίες-κλειδιά, χρειάζονται αναβάθμιση στην αγωνιστική καθημερινότητα, γιατί τα πράγματα άλλαξαν, σκλήρυναν και απαιτούν διαφορετική αντιμετώπιση από αυτή που ξέραμε μέχρι τώρα.

ανάλυση • 11

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 25 Σεπτέμβρη 2013

Η Χιλή και η αδιέξοδη στρατηγική του ειρηνικού δρόμου Το παρόν κείμενο αποτελεί τμήμα από την εισήγηση του Δ. Μπελαντή στην εκδήλωση που διοργάνωσε η Iskra και το Rproject για τα 40 χρόνια από το πραξικόπημα του Πινοσέτ στη Χιλή. […]

«Λαϊκή Ενότητα», το πολιτικό μέτωπο της Αριστεράς στη Χιλή, αποτελούμενο από το ΣΚ του Σαλβαδόρ Αλιέντε, το ΚΚ, το Ριζοσπαστικό Κόμμα, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, το MAPU (κόμμα της χριστιανικής Αριστεράς) και άλλα μικρότερα αριστερά κόμματα, κυβέρνησε τη χώρα από τις προεδρικές εκλογές του 1970 ως τα πραξικόπημα του Σεπτέμβρη 1973. Το Μέτωπο αυτό, που είχε τη μορφή μιας ριζοσπαστικής και «αριστερής» εκδοχής του Λαϊκού Μετώπου, εμπεριείχε μια σοβαρή αντίφαση: από τη μια πλευρά η κυβέρνησή του ήταν δεσμευμένη να προχωρήσει σε μέτρα πολύ ριζοσπαστικά για τις συνθήκες της Χιλής, όπως η εθνικοποίηση των ορυχείων χαλκού και σιδήρου καθώς και ορισμένων μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών, η αύξηση των μισθών και το προχώρημα της αγροτικής μεταρρύθμισης. […] Οι πολιτικές αυτές ενίσχυαν ένα κοινωνικό ρεύμα λαϊκής ριζοσπαστικοποίησης, εργατικού ελέγχου και μαχητικής ταξικής διεκδίκησης, που υπερέβαινε συχνά τα πολιτικά όρια της αριστερής διακυβέρνησης. Συνεπώς, στο βαθμό που πραγματοποιήθηκαν και ιδίως μέσα από τη σύγκρουση της κυβέρνησης με τη βορειοαμερικάνικη πολυεθνική ITT, τα μέτρα αυτά προκάλεσαν μια έντονη ταξική αντισυσπείρωση και πόλεμο από τη σκοπιά της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού. Προτού η αστική τάξη προχωρήσει στην επιλογή της δικτατορίας, είχε προχωρήσει σε έναν πόλεμο φθοράς κατά της κυβέρνησης, εκμεταλλευόμενη οικονομικά προβλήματα και επιμέρους συγκρούσεις της περιόδου και συγκροτώντας τους οδηγούς φορτηγών και άλλα μικροαστικά και αστικά στρώματα («κίνημα της κατσαρόλας») σε μια πορεία σύγκρουσης με την κυβέρνηση της Αριστεράς. Είναι φανερό ότι το κεφάλαιο είχε προκρίνει πριν από τον πόλεμο κινήσεων (το πραξικόπημα) έναν φθοροποιό πόλεμο θέσεων. Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση Αλιέντε κινήθηκε στα πλαίσια μιας λαϊκομετωπικής ρεφορμιστικής στρατηγικής, του ειρηνικού δρόμου προς το σοσιαλισμό, του αργού και ειρηνικού περάσματος. Όμως, ο ειρηνικός δρόμος του μαρξιστή προέδρου Αλιέντε δεν ταυτιζόταν καθόλου με τη σοσιαλδημοκρατία ακόμη και της εποχής του, η οποία μετά τον πόλεμο είχε διολισθήσει σε μια καθαρή διαχείριση του κα-

πιταλισμού. Μιλώντας για έναν μαρξιστικό ρεφορμισμό, δεν το κάνουμε λέμε τόσο για να ψέξουμε το ΣΚ και το ΚΚ Χιλής. […] Το λέμε για να επικυρώσουμε την αίσθηση ότι όποιος μεν καταχράται την έννοια του ειρηνικού δρόμου απλώς για να διαχειριστεί τον καπιταλισμό (όπως οι Μιτεράν και Παπανδρέου λίγο αργότερα στην Ευρώπη) καταλήγει σε μια πλαστογραφία και μια φάρσα του σοσιαλισμού, ενώ όποιος προχωρά πραγματικά με τα μέσα του ειρηνικού δρόμου προς το σοσιαλισμό, ενώ έχει ήδη εξαπολύσει πολιτικές ταξικού πολέμου και σύγκρουσης και απελευθερώσει το λαϊκό παράγοντα καταλήγει σε μια αιματηρή τραγωδία. […] Η βασική επιλογή της «Λαϊκής Ενότητας», όσον αφορά τα όρια του ειρηνικού δρόμου, ήταν η προώθηση των ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων και ρήξεων χωρίς μια συνολική κατανόηση του προβλήματος του αστικού κράτους και των δομικών του ορίων και χωρίς μια στρατηγική ρήξης και διάλυσης του σκληρού πυρήνα του αστικού κράτους, με τους λενινιστικούς όρους της «συντριβής» τουλάχιστον αυτού του σκληρού πυρήνα. Η βασική λογική του Αλιέντε και των κομμάτων της Λαϊκής Ενότητας ήταν να μην υπάρξει στο ζήτημα των κατασταλτικών μηχανισμών μια πολιτική συνολικού ελέγχου τους και δραστικών παρεμβάσεων στη δομή τους, με τη ριζική αντικατάσταση της ηγεσίας τους και τη διάλυση ιδίως των μηχανισμών των ειδικών δυνάμεων του στρατού και της αστυνομίας και της ηγεσίας της Δικαιοσύνης, οι οποίες πρωτοστατούν πάντοτε στην ανάληψη της αστικής εξουσίας από το στρατό. […] Όμως, αν ο Αλιέντε δεν υπήρξε λενινιστής, είχε να αντιμετωπίσει μια «λενινιστική» αστική τάξη, η οποία γνώριζε με ακρίβεια το «ποιός-ποιόν» και οργάνωσε μια στρατηγική πολέμου φθοράς και τελικά πολέμου κινήσεων. Θεωρούσε, λοιπόν, ο Αλιέντε ότι κάτω από την πίεση της κυβέρνησης και των μαζών η άρχουσα τάξη σταδιακά θα εκχωρούσε δημοκρατικά την εξουσία της και θα αποσυρόταν στο περιθώριο της Ιστορίας. […] Τι θα μπορούσε να έχει κάνει η ΛΕ; Σίγουρα, δεν υπάρχουν ασφαλείς απαντήσεις. Υπάρχουν, όμως, κάποιες λογικές που υποστηρίχθηκαν κυρίως από το MIR, το MAPU και την Αριστερά του ΣΚ (περιλαμβανομένου και του γραμματέα του Αλταμιράνο) και ήταν αντίθετες στην εξειδίκευση της στρατηγικής από την τάση

Αλιέντε και το ΚΚ. Κατ’ αρχήν, η ΛΕ θα μπορούσε να εμπιστευθεί περισσότερο και να οργανώσει συστηματικά τις δομές εργατικής και λαϊκής αντιεξουσίας απέναντι στο κεφάλαιο, όπως ήταν οι αναδυόμενες εργατικές επιτροπές και συμβούλια στα μεγάλα εργοστάσια (cordones industriales) και στον αγροτικό τομέα (comandos communales), να τους δώσει θεσμική υπόσταση και να προετοιμάσει μέσω αυτών μια γενικευμένη εξέγερση σε περίπτωση στρατιωτικού πραξικοπήματος. Αυτή ήταν η κύρια πλευρά, να οργανώσει δηλαδή την κινηματική ριζοσπαστικοποίηση έναντι της ριζοσπαστικοποίησης των αστικών και μεσαίων στρωμάτων από το κεφάλαιο και το κράτος του. Θα μπορούσε, ακόμη, να προετοιμασθεί μετά από τις πρώτες ενδείξεις της μετάβασης στην εκτροπή και να οργανώσει έναν ισχυρό παράνομο μηχανισμό της Αριστεράς, ανοιχτό και προετοιμασμένο και για το ενδεχόμενο της ένοπλης πάλης και του εξοπλισμού του λαού. Αυτό δεν έγινε και, επίσης, πληρώθηκε ακριβά. […]

Η Χιλή και ο ευρωκομμουνισμός Παρά το ότι όσα συνέβησαν στη Χιλή θα έπρεπε να αποδεικνύουν ότι ο δημοκρατικός δρόμος δεν μπορεί να είναι βασικά ένας ειρηνικός και κοινοβουλευτικός δρόμος προς το σοσιαλισμό και ότι ένα μεταβατικό πρόγραμμα ρήξεων δεν μπορεί παρά να οδηγεί τελικά στην ανατροπή των μορφών και ορίων του καπιταλιστικού κράτους και των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων ή, αντίθετα, στην ήττα, ένα σημαντικό τμήμα της ευρωπαϊκής κομμουνιστικής Αριστεράς, το ΙΚΚ, προέβη σε μια ριζικά άλλη ανάγνωση, σε μια «δεξιά» ερμηνεία της Χιλής. Ο ευρωκομμουνισμός, στην κυρίαρχη δεξιά του εκδοχή, διάβασε τη Χιλή δια του ίδιου του Ενρίκο Μπερλίνγκουερ

ως την ανάγκη ματαίωσης κάθε δυνατής σύγκρουσης με το κεφάλαιο. Τα κείμενά του τού 1973 για τον Ιστορικό Συμβιβασμό ξεκινούν από την εμπειρία της Χιλής. Το πρόβλημα δεν ήταν πια το πόσο προχώρησε η σύγκρουση και τι έπρεπε να γίνει αλλά το ότι υπήρξε σύγκρουση ανάμεσα στην Αριστερά και στην παράταξη του κεφαλαίου. Κατά τον Μπερλίνγκουερ, η Χιλή απέδειξε ότι η Αριστερά δεν μπορεί να κυβερνήσει απέναντι στη Δεξιά ούτε καν με το 51 %. Θα πρέπει να συγκυβερνήσει με κάποιο τρόπο μαζί με τη Δεξιά στην Ιταλία για να αποφύγει μια γενίκευση της «στρατηγικής της έντασης». Ή έστω, η Δεξιά θα μπορούσε να κυβερνήσει με την συναίνεση της Αριστεράς. Με την ίδια λογική ο Αλιέντε ή θα έπρεπε να παραιτηθεί ή θα έπρεπε να τα βρει με τη χιλιανή Χριστιανοδημοκρατία και να εγκαταλείψει τα μέτρα που με θετικό τρόπο προχώρησε. […] Λίγο αργότερα, θα συμπράξει στη δημιουργία του «συνταγματικού τόξου των έξι κομμάτων» (1977) και θα στηρίξει τις αστικές κυβερνήσεις του Αντρεότι επιφέροντας τραγικά αποτελέσματα στην ιταλική Αριστερά και στο ιταλικό εργατικό κίνημα, ιδίως κατά την περίοδο της επίθεσης του κεφαλαίου κατά των εργαζομένων στην ΦΙΑΤ (1980). Θα στηρίξει τη λιτότητα ως «αξία του εργατικού κινήματος» και την ανάδυση μιας σιδερένιας κρατικής καταστολής στο όνομα της αντιμετώπισης των «Ταξιαρχιών»-ιδίως μετά τη δολοφονία του Μόρο. Θα στηρίξει, ακόμη, και τη θέση της Ιταλίας στο ΝΑΤΟ ως ανάχωμα απέναντι στην πιθανή επιθετικότητα του «Υπαρκτού Σοσιαλισμού». Φτάνοντας στα όρια της εκλογικής του επιρροής (35 % το 1973), το ΙΚΚ μετατοπίζεται καθαρά προς μια κομμουνιστικής αναφοράς σοσιαλδημοκρατία, η οποία μετά από δεκαπέντε χρόνια θα προσαρμόσει τη φυσιογνωμία της

στα πραγματικά προγραμματικά της χαρακτηριστικά. Σήμερα στην Ελλάδα θα πρέπει να οδηγηθούμε σε μα ριζικά άλλη ανάγνωση της Χιλής από εκείνη του Ε.Μπερλίνγκουερ λίγους μήνες μετά το πραξικόπημα. Το πρώτο συμπέρασμα είναι αυτό της αναγκαίας φθοράς, αποδόμησης και τελικά ανατροπής του καπιταλιστικού κράτους και των μηχανισμών του σε οποιοδήποτε πείραμα σοσιαλιστικής μετάβασης και της αναγκαίας εξέλιξης του πολέμου θέσεων σε έναν πόλεμο ελιγμών και σε μια περίοδο αποφασιστικών αναμετρήσεων, που θα αμφισβητεί και θα διαλύει την νομιμότητα και τα δομικά όρια των μηχανισμών του αντιπάλου και μόνο έτσι θα αποτρέψει έναν εμφύλιο πόλεμο από την πλευρά του «εχθρού». Το δεύτερο συμπέρασμα είναι αυτό της οργάνωσης του λαϊκού παράγοντα χωρίς όρια και της έντασης της δυαδικοποίησης της εξουσίας, όσο ο αντίπαλος προετοιμάζει τις δικές του κινήσεις. Το τρίτο είναι αυτό της αναμονής κάθε δυνατής και πιθανής αντίδρασης, περιλαμβανόμενης και της βίαιης εκτροπής, από τον καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό παράγοντα και την θωράκιση και προετοιμασία απέναντι σε αυτήν- στην περίπτωση της Ελλάδας αυτό συμπεριλαμβάνει και έναν τεράστιο οικονομικό πόλεμο από την πλευρά της Ε.Ε. και της ευρωζώνης, που θα συνοδέψει μια ειλικρινή και συνεπή αντιμνημονιακή πολιτική. Το τέταρτο και τελευταίο συμπέρασμα είναι αυτό που συνδέει τον Γκράμσι με τον Λένιν αλλά και με αυτήν ακόμη την παράδοση των αστικοδημοκρατικών επαναστάσεων και σύμφωνα με το οποίο κάθε επανάσταση που φτάνει στη μέση και σταματά είναι υποχρεωμένη να ζήσει την εξόντωση και το σβήσιμο από την ιστορία. Το γεγονός ότι σήμερα μιλάμε για την 11η Σεπτέμβρη και σκεφτόμαστε βασικά τους «δίδυμους πύργους» και όχι τη Χιλή αποδεικνύει του λόγου το αληθές.

• διεθνή

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 25 Σεπτέμβρη 2013

Μετά τη συμφωνία για τα χημικά, στο προσκήνιο η «Γενεύη 2»

ΗΠΑ και Ρωσία παζαρεύουν το μέλλον της Συρίας Του Πάνου Πέτρου

με τους τρομοκράτες και μετά θα έρθει η ώρα του διαλόγου».

ια φραστική γκάφα του Τζον Κέρι («μπορεί να αποτραπεί ο πόλεμος, αν ο Άσαντ παραδώσει όλα τα χημικά του όπλα») αξιοποιήθηκε από τα «σαΐνια» της ρωσικής διπλωματίας που στρίμωξαν την Ουάσινγκτον και την υποχρέωσαν να αναδιπλωθεί από την επικείμενη στρατιωτική επίθεση στη Συρία.

Από την πλευρά του Συριακού Συνασπισμού της αντιπολίτευσης, η ανταπόκριση αντανακλά επίσης τις διαθέσεις των διεθνών προστατών του. Η αρχική διαμαρτυρία ενάντια στην απόφαση των ΗΠΑ να μην επέμβει αντανακλούσε τους πόθους των ηγετών του Συνασπισμού να παρακάμψουν το κίνημα και να «προσγειωθούν» στη Δαμασκό καβάλα σε αμερικάνικες βόμβες. Όμως, λίγες μέρες μετά, ο πρόεδρος του Συνασπισμού δήλωσε κι αυτός έτοιμος να παραστεί στη Γενεύη με στόχο να συζητηθεί η συγκρότηση μεταβατικής κυβέρνησης με εκτελεστικές εξουσίες. Η μεταστροφή αυτή από την προηγούμενη άρνηση «δεν συζητάμε, αν δεν παραιτηθεί ο Άσαντ» προφανώς είναι αποτέλεσμα πιέσεων από τις ΗΠΑ, οι οποίες ως γνωστόν –ως μέσον πίεσης– ανοιγοκλείνουν την κάνουλα της βοήθειας από τις μοναρχίες του Κόλπου.

Αυτή η εξήγηση, που προβλήθηκε από μερίδα του διεθνούς Τύπου, προφανώς δεν αντέχει σε κριτική. Τα όσα συμβαίνουν γύρω από τη Συρία έχουν μεγαλύτερο πολιτικό «βάθος» και βοηθούν στην εξαγωγή συνολικότερων συμπερασμάτων για το γεωπολιτικό παιχνίδι που παίζεται στην περιοχή. Η συμφωνία για την οργανωμένη παράδοση του συριακού χημικού οπλοστασίου είναι σίγουρα μια ρωσική επιτυχία. Το μέγεθος των συμφερόντων του ρωσικού ιμπεριαλισμού στη Συρία είναι τεράστιο (από τους αγωγούς ως τη μόνη ναυτική βάση στη Μεσόγειο και από τα προσοδοφόρα συμβόλαια όπλων ως τις γεωπολιτικές συμμαχίες) και γι’ αυτό σε όλη τη διάρκεια των δυόμισι τελευταίων χρόνων η Μόσχα έχει υιοθετήσει μια γραμμή «ούτε βήμα πίσω» από την υποστήριξή της στο καθεστώς του Μπασάρ Αλ Άσαντ.

Η επιστροφή της «αρκούδας» Έμεινε πιστή σε αυτή την πολιτική μέχρι τέλους και η αποτροπήαπομάκρυνση του στρατιωτικού χτυπήματος βοηθά την προσπάθεια του Κρεμλίνου να ανακτήσει το σεβασμό, την επιρροή και το ρόλο που είχε χάσει μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Στη διαμάχη για τη Συρία, είναι η πρώτη φορά μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου που η Ρωσία αναδεικνύεται ίδιου «μεγέθους» και ισάξιος αντίπαλος με τις ΗΠΑ. Ωστόσο, η ρωσική πρόταση, ενισχύοντας το διεθνές «μέγεθος» της Μόσχας, ταυτόχρονα πέταξε σωσίβιο σωτηρίας στην Ουάσινγκτον και συγκεκριμένα στον Μπάρακ Ομπάμα. Ο Αμερικανός πρόεδρος, ξεκινώντας να σώσει το διεθνές γόητρο των ΗΠΑ με απειλές για ένα περιορισμένο στρατιωτικό χτύπημα, βρέθηκε σε ένα λαβύρινθο. Κατέληξε να ηγείται της προσπάθειας για ένα στρατιωτικό πλήγμα για το οποίο ο ίδιος δεν ήταν καθόλου σίγουρος, έχοντας να αντιμετωπίσει ένα διασπασμένο και διστακτικό πολιτικό και στρατιωτικό κατεστημένο, την απροθυμία άλλων δυνάμεων (Βρετανία, ΟΗΕ, G20, ΝΑΤΟ) να επιτε-

θούν και φυσικά το «φάντασμα» της αποτυχίας (γεράκια και περιστέρια συμφωνούσαν βάσιμα ότι «δεν υπάρχει σοβαρό σχέδιο»). Η σημερινή εξέλιξη είναι μακράν καλύτερη για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Αφενός, η αμερικανική ηγεσία μπορεί να εμφανίζει τη ρωσική πρόταση και την αποδοχή της από τον Άσαντ ως αποτέλεσμα της στρατιωτικής απειλής και ως απόδειξη της αμερικανικής ισχύος. Αφετέρου, η συμφωνία –αν υλοποιηθεί– οδηγεί στην επίτευξη του ενός από τους δύο κεντρικούς στόχους της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στη Συρία: τη διασφάλιση ότι, σε περίπτωση μιας πλήρους κρατικής κατάρρευσης, τα χημικά όπλα του Άσαντ δεν θα πέσουν σε «επικίνδυνα χέρια». Το πόσο ωφέλιμη είναι αυτή η συμφωνία και για τις δύο μεριές κάνει βάσιμα τα ρεπορτάζ που ισχυρίζονται ότι η σχετική συζήτηση είχε ανοίξει στα περιθώρια του G20, στη διάρκεια της κατ’ ιδίαν συνάντησης Πούτιν-Ομπάμα. Υπό αυτό το φως, αποκτά μια πιθανή απάντηση και το ερώτημα «γιατί ξαφνικά ο Ομπάμα αποφάσισε να τρενάρει την επίθεση, παραπέμποντας το θέμα στο Κογκρέσο». Μια πρώτη παρατήρηση για τη συμφωνία είναι πως όλες οι μεριές την εννοούν στα σοβαρά, κάτι που δεν ήταν καθόλου αυτονόητο τις πρώτες μέρες. Το συριακό καθεστώς ήδη συμμορφώνεται με το πρόγραμμα του Οργανισμού για την Απαγόρευση Χημικών Όπλων (OPCW) και οι επικεφαλής του Οργανισμού στη Χάγη δηλώνουν απολύτως ικανοποιημένοι από την πορεία της συνεργασίας. Όμως είμαστε ακόμα στην αρχή και ο ανταγωνισμός θα συνεχιστεί, καθώς και οι δύο πλευρές διεκδικούν το πάνω χέρι στη διαδικασία. Οι διαφωνίες δεν έχουν να κάνουν μόνο με τις διεθνείς εντυ-

πώσεις (διεκδικούν όλοι την «πατρότητα» του σχεδίου και τον τίτλο του «νικητή» στη σκακιέρα), αλλά έχουν και πολιτική ουσία: Η συμφωνία για τα χημικά δεν είναι άσχετη με τις εξελίξεις στην ίδια τη Συρία. Ο «ενδιάμεσος κρίκος» του αμερικανορωσικού σχεδίου και βασική δύναμη στην επιτυχή υλοποίησή του είναι το καθεστώς. Η συμφωνία, όπως έχει ως τα τώρα, αποτελεί στην ουσία εγγύηση για το μπααθικό καθεστώς ότι θα στηριχθεί η επιβίωσή του μέχρι τα μέσα του 2014.

Η αμερικάνικη οπτική Είναι μια προοπτική που η Ουάσινγκτον μπορεί να αποδεχτεί. Όπως γράφτηκε σε άρθρο στην «Αλ-Άκμπαρ»: «Για τις ΗΠΑ, η Συρία και η Αίγυπτος και η Ιορδανία και ο Λίβανος έχουν να κάνουν με το Ισραήλ και όχι με αυτές τις ίδιες τις χώρες. Η αμφιταλάντευση του Ομπάμα αντικατόπτριζε τη συζήτηση για το ρόλο των ΗΠΑ στη Συρία που γινόταν στο… Ισραήλ. Οι Ισραηλινοί δεν ήταν σίγουροι για το ποια δράση είναι προτιμότερη και ο Ομπάμα συμμερίστηκε πιστά αυτή την αβεβαιότητα. Αλλά τώρα φαίνεται πως ο Ομπάμα κατέληξε σε μια αμερικανική πολιτική προς τη Συρία: Ο πόλεμος μπορεί να συνεχιστεί, χωρίς τέλος επ’ αόριστον, αρκεί όλα τα όπλα, που θα μπορούσαν να απειλήσουν το Ισραήλ, να απομακρυνθούν από τη Συρία». Όμως είναι μια προοπτική που δεν μπορεί να αποδεχτεί η Ουάσινγκτον άνευ όρων. Στη συζήτηση περί κυρώσεων, αν τελικά ο Άσαντ δεν συμμορφωθεί, κυριαρχεί η διαμάχη για το «άρθρο 7» (που επιτρέπει την ένοπλη δράση) και οι πιέσεις να καμφθεί το ενδεχόμενο ρωσικού βέτο. Αυτά έχουν να κάνουν με την ανάγκη της Ουάσινγκτον να κρατήσει ανοιχτό το «παράθυρο» της στρατιωτικής απειλής, με το βλέμμα και στα ίδια τα χημικά, αλλά

πολύ περισσότερο στο μέτωπο των πιέσεων προς τον Άσαντ να οδηγηθεί στις διαπραγματεύσεις με μειωμένες απαιτήσεις. Όλα λοιπόν οδηγούν και πάλι στη «Γενεύη 2». Οι ΗΠΑ και η Ρωσία από τη μία ανταγωνίζονται για το ποιος θα βγει πιο κερδισμένος στη Συρία «μετά τον Άσαντ», αλλά από την άλλη συμφωνούν στην ανάγκη πολιτικής λύσης «τύπου Υεμένης» (συμβιβασμός αντιπολίτευσης-κυβερνητικών, απομάκρυνση του δικτάτορα, με το καθεστώς να μένει άθιχτο). Το σχέδιο κατά καιρούς απομακρύνεται ή δείχνει να ναυαγεί, αλλά παραμένει το πλέον συμφέρον για τις άρχουσες τάξεις σε Ουάσινγκτον και Μόσχα. Η συμφωνία λοιπόν για τα χημικά πηγαίνει χέρι-χέρι με το άνοιγμα και πάλι της συζήτησης για την «πολιτική λύση» και τη Γενεύη. Το μπααθικό καθεστώς δηλώνει έτοιμο να συμμετέχει. Αφενός, ο ίδιος ο Άσαντ, συμφωνώντας στην καταστροφή των χημικών όπλων, αναβαθμίστηκε σε κομμάτι της «πολιτικής λύσης» και αισθάνεται πιο ισχυρός για να προσέλθει στη Γενεύη. Αφετέρου, η προθυμία των Μπααθικών να συμμετέχουν σε μια πολιτική λύση αντανακλά πιθανή πίεση και από τους διεθνείς προστάτες τους. Πρόσφατα ο πρόεδρος του Ιράν προσφέρθηκε να μεσολαβήσει σε μια διαπραγμάτευση με την αντιπολίτευση, μια εμφανής αλλαγή πλεύσης σε σχέση με τη διαρκή αποστολή όπλων, πολιτοφυλακών, Φρουρών της Επανάστασης να πολεμήσουν στο πλευρό του καθεστώτος. Οι δηλώσεις Μπααθικών αξιωματούχων ότι «η Γενεύη είναι μονόδρομος» και η παραδοχή του Σύρου αντιπροέδρου πως «κανείς δεν μπορεί να κερδίσει τον πόλεμο», είναι μια εμφανής απομάκρυνση από τις δηλώσεις Άσαντ πως «πρώτα θα συντρίψου-

Αυτά παραμένουν προθέσεις και σχέδια, καθώς οι διεθνείς ανταγωνισμοί, αλλά και η εσωτερική, ανεξάρτητη δυναμική της σύγκρουσης στη Συρία μπορεί να σαμποτάρει και πάλι τις προσπάθειες συμβιβασμού.

Εχθροί της επανάστασης Ό,τι κι αν συμβεί, αν γίνεται κάτι για άλλη μια φορά ξεκάθαρο είναι ο κυνισμός του καθεστώτος, της «επίσημης» αντιπολίτευσης, των ξένων δυνάμεων σε Μόσχα, Ουάσινγκτον, Τεχεράνη και Ριάντ. Όλες αυτές οι δυνάμεις συζητούν και διαγκωνίζονται πάνω σε έναν κοινό κατά τα άλλα στόχο: τον εκτροχιασμό ή τη συντριβή της συριακής επανάστασης. Το κίνημα, οι Σύριοι εξεγερμένοι, οι αντάρτες που μάχονται (και όχι οι «αντικαθεστωτικοί στρατηγοί» που δίνουν συνεντεύξεις από ξενοδοχεία στην Τουρκία) είναι ο μεγάλος «απών» σε όλες αυτές τις συζητήσεις. Η αδυναμία τους να νικήσουν το καθεστώς τους εγκλωβίζει ανάμεσα στις συμπληγάδες «Δυτική επέμβαση» ή «πολιτική λύση», δύο προοπτικές εξίσου επικίνδυνες στον αγώνα για δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη. Στις πιο δύσκολες ώρες όχι μόνο για τη συριακή, αλλά συνολικά για την αραβική επανάσταση, ο ηρωισμός και η επιμονή τους (όπως στις νέες διαδηλώσεις της Παρασκευής 20/9 με σύνθημα «ο συριακός λαός θα ολοκληρώσει την επανάσταση») κόντρα σε θεούς και δαίμονες, εχθρούς και «φίλους» είναι η μόνη ελπίδα για να μην τελειώσει άδοξα αυτό που άρχισε το Μάρτη του 2011, όταν δυο παιδιά ζωγράφισαν σε έναν τοίχο: «Ο λαός απαιτεί την ανατροπή του καθεστώτος»…

διεθνή • 13

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 25 Σεπτέμβρη 2013

Αίγυπτος: Μια πολιτική δίωξη με επικίνδυνες προεκτάσεις

Γερμανικές εκλογές

ρεις μήνες μετά την ανατροπή του Μοχάμεντ Μόρσι, είναι σε εξέλιξη ο «Οδικός Χάρτης» που έχει σχεδιάσει ο στρατός. Συγκροτήθηκε και συζητά η 50μελής επιτροπή που είναι υπεύθυνη για την τελική μορφή του νέου συντάγματος που θα τεθεί σε δημοψήφισμα και άρχισε η συζήτηση για τη διοργάνωση κοινοβουλευτικών και προεδρικών εκλογών. Παράλληλα, ο στρατός και οι αντεπαναστατικές δυνάμεις επιχειρούν να εδραιώσουν τη θέση τους. Η ιδεολογική αντεπίθεση υπέρ της «εθνικής ενότητας» και της «προστασίας του κράτους» συνεχίζεται και έχει διαμορφωθεί από ένα μίγμα «αντι-ιμπεριαλισμού» και συνωμοσιολογίας («ένα αμερικανο-σιωνιστικό-τουρκικό σχέδιο με όργανο τους ισλαμιστές επιδιώκει να βλάψει την Αίγυπτο και ο στρατός την προστατεύει»), το οποίο διευκολύνει την αντεπανάσταση να εξαπολύει καταστολή ενάντια σε κάθε αντιπολιτευόμενη φωνή (βλ. την ανάλυση του Sameh Naguib «Αντεπανάσταση και μύθοι περί ξένων σχεδιασμών» στο Rproject.gr). Τα ΜΜΕ, αφού δαιμονοποίησαν τους Ισλαμιστές, τώρα εξαπολύουν κατηγορίες ενάντια σε πρωταγωνιστές της Επανάστασης της 25ης Γενάρη, ενώ μια σειρά μέλη και στελέχη του Κινήματος 6ης Απρίλη εμφανίζονται ως «πράκτορες των Αμερικάνων». Το Κίνημα 6 Απρίλη είναι από τις ελάχιστες δυνάμεις που εναντιώνεται στο στρατό σήμερα.

Επίθεση Αλλά η επίθεση είναι συνολικότερη. Στόχος είναι να πέσουν «σκιές» και να στιγματιστεί συνολικά η ιστορία της αιγυπτιακής επανάστασης (π.χ. οργανώνονται εκστρατείες «εθελοντών» που καθαρίζουν τους τοίχους των πόλεων από τα επαναστατικά γκράφιτι που λειτουργούσαν ως «συλλογική μνήμη» για όλα τα μεγάλα γεγονότα από τις 25 Γενάρη του 2011 ως σήμερα). Παράλληλα δαιμονοποιούνται οι Σύριοι και οι Παλαιστίνιοι, οι οποίοι, επειδή είχαν κάποια στήριξη από τον Μοχάμεντ Μόρσι, θεωρούνται σχεδόν συνεργάτες του. Βέβαια, η επίθεση δεν είναι μόνο ιδεολογική. Τα πογκρόμ ενάντια στο πολιτικό Ισλάμ συνεχίζονται. Με μικρότερη ένταση, αλλά με αμείωτο ρυθμό, προσάγονται και συλλαμβάνονται κατά δεκάδες «ύποπτοι» για σχέση με την «ισλαμική τρομοκρατία». Η «πάλη ενάντια στην τρομοκρατία» αξιοποιείται για να διευρυνθεί η καταστολή. Απεργιακοί αγώνες (στο Σουέζ και στη Μαχάλα) έχουν δεχτεί κατασταλτικές επιθέσεις, με πρόσχημα ότι «υποκινούνται από ισλαμιστές». Αντιφρονούντες δημοσιογράφοι, από εκείνα τα ΜΜΕ που παραμένουν ανεξάρτητα, έχουν προσαχθεί για «ψευδείς πληροφορίες όσον αφορά τις στρατιωτικές επιχειρήσεις ενάντια στην ισλαμική τρομοκρατία».

Ο σύντροφος Haitham Mohamedain, που διώκεται από το καθεστώς για την πολιτική του δράση. της σε όλα τα μεγάλα γεγονότα, αλλά και ως εργατολόγος έχει στηρίξει πάρα πολλούς εργατικούς αγώνες, με πιο πρόσφατη την απεργία των χαλυβουργών στο Σουέζ, που την έσπασε ο στρατός. Καθώς μετέβαινε από το Κάιρο στο Σουέζ, για να συναντηθεί με εργάτες που ζήτησαν τη βοήθειά του, συνελήφθη σε ένα από «σημεία ελέγχου» που έχει στήσει ο στρατός σε όλη τη χώρα. Οι αστυνομικοί τον κατέβασαν από το λεωφορείο, με τη δικαιολογία ότι «έχει γένια και ίσως είναι Αδελφός Μουσουλμάνος» (δείγμα της τρομοκρατίας που εξαπλώνεται στη χώρα). Κατά την έρευνα στην τσάντα του, βρήκαν υλικά που αποδείκνυαν πως έπαιξε ενεργό ρόλο στις διαδηλώσεις της 30ης Ιούνη ενάντια στον Μοχάμεντ Μόρσι. Όμως βρήκαν και υλικά που αποδείκνυαν πως ασκεί κριτική ενάντια στο στρατό μετά την ανατροπή του Μόρσι. Έτσι, οδηγήθηκε σε αστυνομικό τμήμα του Σουέζ για ανάκριση. Εκεί ο Mohamedain είδε από πρώτο χέρι την κατάσταση. Τα κελιά για πολιτικούς κρατούμενους ήταν ασφυκτικά γεμάτα και τον μετέφεραν σε κελί όπου είχαν στριμωχτεί οι ποινικοί. Τα ευχάριστα νέα είναι πως από την πρώτη στιγμή ξεδιπλώθηκε ένα εντυπωσιακό κίνημα αλληλεγγύης που πέτυχε την απελευθέρωση του Mohamedain χωρίς καταβολή εγγύησης. Ως επαναστάτης αγωνιστής βρήκε συμπαραστάτες διεθνώς, με κείμενα, υπογραφές και επιστολές από Τουρκία, Τυνησία, Μαρόκο, Συρία, που απαιτούσαν την απελευθέρωσή του, ενώ διαδηλώσεις έγιναν σε Κάιρο, Αλεξάνδρεια, Φεγιούμ, Πορτ Σάιντ και Σουέζ. Παράλληλα, η αφοσίωσή του στους εργατικούς αγώνες όλα αυτά τα χρόνια προκάλεσε ένα κύμα συμπαράστασης και στους εργατικούς χώρους. Σωματεία έβγαλαν ανακοινώσεις στήριξης, ενώ στα συλλαλητήρια η παρουσία βιομηχανικών εργατών ήταν μαζική. Αυτό το κίνημα επέβαλε την απελευθέρωσή του. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην ανάκριση η πρώτη ερώτηση ήταν «Ποιος είσαι; Όλοι για σένα μιλάνε».

Σε αυτό το φόντο, πρέπει να δούμε μια είδηση που, αν και αφορά έναν μόνο αγωνιστή, μπορεί να έχει πολύ σοβαρότερες προεκτάσεις για το μέλλον της Αιγύπτου.

Ωστόσο, οι κατηγορίες σε βάρος του Mohamedain παραμένουν. Και στη φύση των κατηγοριών βρίσκεται η ανησυχητική ουσία της είδησης. Το κατηγορητήριο έχει ως εξής:

Στις 5 Σεπτέμβρη, συνελήφθη ο εργατολόγος και μέλος των Επαναστατών Σοσιαλιστών (από τις ελάχιστες πολιτικές δυνάμεις που εναντιώνονται στο στρατό), Haitham Mohamedain. Ο Mohamedain συμμετείχε ως επαναστά-

* «Συμμετοχή και καθοδήγηση μιας μυστικής οργάνωσης που λέγεται Επαναστάτες Σοσιαλιστές, σκοπός της οποίας είναι να αρνείται την εξουσία του κράτους, να επιτίθεται σε πολίτες και να καταστρέψει την κοινωνική ειρήνη».

* «Υποκίνηση με προφορικό και γραπτό τρόπο σε αναταραχές με σκοπό να εξυπηρετηθούν οι προαναφερθέντες στόχοι και κατοχή εκδόσεων που υποκινούν τη βία». * «Απόπειρα αλλαγής της μορφής διακυβέρνησης με τρομοκρατικές μεθόδους, μέσα από την οργάνωση της οποίας ηγείται». * «Υποκίνηση και ενεργός συμμετοχή στην καταστροφή κρατικής ιδιοκτησίας, εγκαταστάσεων και θεσμών με την πρόθεση να βλάψει το έθνος». * «Υποκίνηση και ενεργός συμμετοχή στην κατάληψη ενός αριθμού δημοσίων κτιρίων και εγκαταστάσεων». * «Δημιουργία και καθοδήγηση της οργάνωσης Επαναστάτες Σοσιαλιστές, η οποία υποστηρίζει την επιβολή της εξουσίας μιας συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης στην υπόλοιπη κοινωνία και την ανατροπή της κοινωνικής τάξης που επιβάλλει το κράτος».

Πτυχές Κάποιες πτυχές του κατηγορητήριου προκάλεσαν πικρόχολα ειρωνικά σχόλια από ακτιβιστές («“συγκεκριμένη κοινωνική τάξη”, φοβούνται να πουν ότι διώκεται οργάνωση που υποστηρίζει την εξουσία της εργατικής τάξης»). Όμως οι κατηγορίες δεν είναι καθόλου αστείες. Όλο το κατηγορητήριο δεν έχει να κάνει με τον Mohamedain, αλλά εμφανώς με τους Επαναστάτες Σοσιαλιστές ως οργάνωση. Η στάση τους ενάντια στο στρατό, «κόντρα στο ρεύμα», σίγουρα έχει προκαλέσει την προσοχή του κράτους και η δίωξη ενάντια στον Mohamedain προειδοποιεί. Μια δεύτερη ματιά στις κατηγορίες δείχνει πως σήμερα στοχοποιούνται οι Επαναστάτες Σοσιαλιστές, αλλά ουσιαστικά στοχοποιείται η Αριστερά, το εργατικό κίνημα, όποιος αντιστέκεται στο καθεστώς (οι εργατικές καταλήψεις, η πολιτική προπαγάνδα ενάντια στο στρατό, η υποστήριξη της εργατικής τάξης κλπ). Τα αντανακλαστικά αλληλεγγύης, που ξεδιπλώθηκαν άμεσα με την προσαγωγή του Mohamedain, είναι μια πολύτιμη παρακαταθήκη. Ας ελπίσουμε τα πράγματα στην Αίγυπτο να αλλάξουν τροχιά, αλλά ας είμαστε έτοιμοι να οργανώσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη διεθνιστική αλληλεγγύη μας. Η αιγυπτιακή επανάσταση αντιμετωπίζει μια θανάσιμη απειλή και ίσως χρειαστεί την υποστήριξή μας. Το χρωστάμε άλλωστε στους Άραβες αδελφούς μας, που έδειξαν το δρόμο διεθνώς με τον μεγάλο, επαναστατικό τους ξεσηκωμό.

Η Άγκελα Μέρκελ κατέκτησε με άνεση την πρωτιά στις γερμανικές εκλογές, όπως αναμενόταν με δεδομένη την κακή κατάσταση στην οποία βρίσκεται εδώ και καιρό η γερμανική σοσιαλδημοκρατία. Ωστόσο το «σκορ» του 41,5% (προσέγγισε το ποσοστό του Χέλμουτ Κολ στις πρώτες εκλογές μετά την επανένωση) και η παραλίγο αυτοδυναμία αποτελεί θρίαμβο της Δεξιάς. Το SPD δεν σημείωσε την άνοδο που είχε βάλει ως στόχο, φτάνοντας στο 25,7% (+2,7% από το 2009). Το Αριστερό Κόμμα υποχώρησε 3,3% σε σχέση με το 2009, ωστόσο το ποσοστό του (8,6%) και η ανάδειξή του σε τρίτη δύναμη αποτελούν ανάκαμψη σε σχέση με τη σοβαρή υποχώρηση που είχε καταγραφεί τα προηγούμενα 2 χρόνια στις εκλογές των κρατιδίων. Πιο εντυπωσιακός ήταν ο καταποντισμός των Φιλελεύθερων που έχασαν 10 μονάδες, κατρακύλησαν στο 4,8% κι έμειναν για πρώτη φορά εκτός βουλής. Αυτό δείχνει να ήταν η «δεξαμενή» των Χριστιανοδημοκρατών, που συσπείρωσαν τους δεξιούς ψηφοφόρους πίσω από τη στιβαρή ηγεσία τους. Στα μικρά κόμματα ενδιαφέρον έχει η αποτυχία του (αντιδραστικού) αντιευρωπαϊκού AfD να μπει στη βουλή, αλλά και ο καταποντισμός του «φαινομένου» των Πειρατών που κατρακύλησαν στο 2,2%. Η οριακή απώλεια αυτοδυναμίας και η άρνηση των Πρασίνων να στηρίξουν τη Μέρκελ ανοίγει το δρόμο σε επανάληψη του «Μεγάλου Συνασπισμού». Μια προοπτική που ίσως επιταχύνει και επιδεινώσει ραγδαία την κρίση του SPD. Απ’ αυτό προέκυψε και η προσωπική συμβουλή του Στάινμπρουκ το βράδυ των εκλογών «να μείνουμε στην αντιπολίτευση»…

Απαρτχάιντ στην Ελβετία

Στην Ελβετία προωθείται σε δήμους μια νέα ακραία ρατσιστική νομοθεσία που στοχοποιεί τους πρόσφυγες που ζητούν πολιτικό άσυλο. Σύμφωνα με αυτή, οι πρόσφυγες θα απαγορεύεται να εισέρχονται σε διάφορους δημόσιους χώρους, όπως πισίνες, παιδικές χαρές, βιβλιοθήκες κ.ά. Διάφοροι δήμαρχοι διαγκωνίζονται σε ρατσιστικές δηλώσεις, όπως ότι οι πρόσφυγες πρέπει να βρίσκονται μακριά από τα σχολεία ή ακόμα και από συγκεκριμένες διασταυρώσεις(!) για να μην «συναντιούνται με τα αγόρια και τα κορίτσια μας». Το μέτρο έχει προκαλέσει αντιδράσεις από οργανισμούς, αντιρατσιστικές και μεταναστευτικές οργανώσεις και έχουν γίνει κάποιες κινητοποιήσεις, ενώ υπό αυτή την πίεση επανεξετάζεται πλέον το «νομικό πλαίσιο» για τέτοια μέτρα. Ρυθμίσεις απέναντι στους κατατρεγμένους από πολέμους και δικτατορίες, που θυμίζουν το νοτιοαφρικανικό απαρτχάιντ ή τη σκοτεινή εποχή του αμερικανικού Νότου, στην καρδιά της «δημοκρατικής» Ευρώπης, στην «πολιτισμένη» Ελβετία…

Απεργία στη Γαλλία

Μπαίνοντας το φθινόπωρο, ξαναπαίρνει σταδιακά μπρος το κίνημα αντίστασης στην Ευρώπη. Στο Παρίσι, στην απεργιακή συγκέντρωση ενάντια στην προωθούμενη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση του Ολάντ, διαδήλωσαν πάνω από 350.000 εργαζόμενοι. Αν και εμφανίζεται ως μεταρρύθμιση-«λάιτ» και έχει την αποδοχή από κάποιες συνομοσπονδίες που έχουν συνθηκολογήσει με το Σοσιαλιστικό Κόμμα (όπως η CFDT), οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως η πλειοψηφία συμφωνεί με τις απεργίες που στηρίζουν κυρίως η CGT, τα SUD και το συνδικάτο των εκπαιδευτικών. Η μάχη θα είναι δύσκολη (τα συνδικάτα δεν έχουν ανακοινώσει επόμενο βήμα), αλλά το συνταξιοδοτικό αποτέλεσε πάντοτε το «ιερό και όσιο» του γαλλικού εργατικού κινήματος, ενώ όπως υπενθύμισε ο Ολιβιέ Μπεζανσενό απαντώντας σε δημοσιογράφο, «το συνδικαλιστικό μέτωπο ήταν διασπασμένο και στην τελευταία μεγάλη νίκη το 1995».

Μεγάλη διαδήλωση στην Πολωνία

Σε κίνηση μπαίνει και το εργατικό κίνημα στην ανατολική Ευρώπη. Στην Πολωνία, στην κοινή διαδήλωση των τριών μεγάλων συνδικαλιστικών ομοσπονδιών –Αλληλεγγύη, OPZZ και FZZ– συμμετείχαν 200.000 εργαζόμενοι ενάντια στην αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και την περεταίρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Ήταν μια από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις εδώ και πολλά χρόνια στην Πολωνία και άνοιξε την προοπτική μιας γενικής απεργίας…

14 • νεολαία

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 25 Σεπτέμβρη 2013

2ο Φεστιβάλ Νέων ΣΥΡΙΖΑ στις 27, 28, 29 Σεπτέμβρη στο Φάληρο

Η νεολαία συζητά, οργανώνεται, παλεύει Της Εύας Παπατζανή

ο 2ο Φεστιβάλ Νέων ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει στις 27, 28, 29 Σεπτέμβρη (Δέλτα Φαλήρου) σε μια περίοδο που, όπως όλα δείχνουν, χαρακτηρίζεται ήδη από την κλιμάκωση κάθε είδους κινητοποιήσεων: Μαζικότατες απεργίες των καθηγητών της Πρωτοβάθμιας και Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, απεργίες των εργαζομένων στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, πρώτη 48ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ την προηγούμενη εβδομάδα, αλλά και 48ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ για τις 24 και 25 Σεπτέμβρη.

Ένα φεστιβάλ που θα αποπειραθεί να οργανώσει τον κόσμο της νεολαίας στους αγώνες που είναι ήδη εδώ, αλλά και έρχονται. Μια νεολαία που το μεγαλύτερο κομ-

τροπή του ΣΥΡΙΖΑ), έχει σκοπό να συζητήσει, αλλά και να δώσει απαντήσεις πάνω στα ζητήματα του αντιφασιστικού αγώνα και μετώπου που κρίνονται αναγκαία σήμερα.

Την ίδια μέρα στις 19.00: «Η Μεσόγειος φλέγεται: Από τις εξεγέρσεις της Αραβικής Άνοιξης στον εμφύλιο της Συρίας», με ομιλητές τους Gilbert Achcar (καθηγητής SOAS, Λονδίνο), Κώστας Ήσυχος (γραμματεία ΣΥΡΙΖΑ) και Akram Ismail (Πολιτικός ακτιβιστής, Αίγυπτος).

Προτείνουμε επίσης την εκδήλωση της Θεματικής Εργασιακών του φεστιβάλ, που θα γίνει την Κυριακή στις 18.30, με θέμα: «Οργανώνοντας τις αντιστάσεις των νέων επισφαλώς εργαζομένων και ανέργων», με ομιλητές τον Απόστολο Καψάλη (Εργατολόγο INE-ΓΣΕΕ), τη Γιώτα Λαζαροπούλου (Mέλος ΔΣ Συλλόγου Δανειζόμενου Προσωπικού Τραπεζικού Τομέα και Αντιπρόεδρο Συλλόγου Εργαζομένων Eθνοdata), το Δημήτρη Τσακαλωμάτη από το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών και τέλος την Patricia Enola Kahle από το κίνημα «fight for 15» στις ΗΠΑ.

Κυριακή, 29/9, 19.00: «Η ανατροπή σε Ελλάδα και Ευρώπη: Πόσο μακριά, αλλά και πόσο κοντά», με ομιλητές τους Αλέξη Τσίπρα, Tariq Ali (συγγραφέα) και Katjia Kipping (συμπρόεδρος Die Linke).

Αλλά και μια ανάσα μετά την πολιτική δολοφονία του αντιφασίστα Π. Φύσσα και τις μαζικές, δυναμικές και ενωτικές διαδηλώσεις που ακολούθησαν, δίνοντας ισχυρή απάντηση ότι το αντιφασιστικό κίνημα είναι εδώ και θα παλέψει με κάθε τρόπο συνδεόμενο με τους εργατικούς αγώνες για την εξάλειψη του φασισμού. Έτσι το φεστιβάλ των Νέων ΣΥΡΙΖΑ, σε μια περίοδο όπως αυτή που διανύουμε, θα πρέπει να έχει ξεκάθαρα πολιτικά και ανατρεπτικά χαρακτηριστικά. Να είναι ένα φεστιβάλ που όχι μόνο θα συζητά για την επικαιρότητα, αλλά θα προτάσσει την αναγκαιότητα της οργάνωσης των μαχών στο δρόμο για τη συνολική ανατροπή του συστήματος της κρίσης.

και το όραμα της Αριστεράς για ένα άλλο σχολείο», με παρεμβάσεις από τους Θέμη Κοτσυφάκη (πρόεδρος ΔΣ ΟΛΜΕ) και Νατάσσα Σπανούδη (νέα εκπαιδευτικός, νέοι-νέες ΣΥΡΙΖΑ).

Παράλληλα με τις κεντρικές εκδηλώσεις θα πραγματοποιηθούν και άλλες συζητήσεις οργανωμένες από τις θεματικές ομάδες του φεστιβάλ, με θέματα της επικαιρότητας που απασχολούν κατεξοχήν τη νεολαία. Επισημαίνουμε και προτείνουμε δύο από αυτές. μάτι της βιώνει την ταξικότητα της επίθεσης με τους χειρότερους τρόπους, με την ανεργία, τη «μαύρη» εργασία, την έλλειψη συλλογικότητας για τη διεκδίκηση στοιχειωδών δικαιωμάτων κλπ. Τις μέρες του φεστιβάλ θα πραγματοποιηθούν τέσσερεις κεντρικές εκδηλώσεις: Παρασκευή, 27/9, 19.00: «Δε θα γίνουμε η χαμένη γενιά της κρίσης. Εικόνες από τις αντιστάσεις της νε-

ολαίας διεθνώς», με ομιλητές τους Patricia Enola Kahle (απεργία fast food, ΗΠΑ), Nuno Moniz (Κίνημα Επισφαλώς Εργαζομένων, Πορτογαλία), Μέλος του Κινήματος Ανέργων Ισπανίας και Mohamed Ben Ghazi (Προεδρείο Ένωσης Τυνήσιων Φοιτητών). Σάββατο, 28/9, 18.00: «Παιδεία στον καιρό του μνημονίου: Δικαίωμα ή προνόμιο; Συζήτηση για τις αντιστάσεις, τις προοπτικές

Πρώτα απ’ όλα την Ανοιχτή συνέλευση αντιφασιστικών συλλογικοτήτων, που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 28/9 στις 19.00 και αποκτάει ειδικό βάρος μετά τα τελευταία γεγονότα της φασιστικής δολοφονίας. Με ομιλητές από διάφορες αντιφασιστικές συλλογικότητες (μεταξύ άλλων και τον Θανάση Κούρκουλα από την Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» και την αντιφασιστική επι-

Η συζήτηση αυτή έχει σκοπό να θέσει ερωτήματα πάνω στο πώς μπορούν να οργανωθούν οι νέοι επισφαλώς εργαζόμενοι (για τους οποίους τις περισσότερες φορές δεν υπάρχουν σωματεία να τους καλύπτουν), αλλά και να παραθέσει και να αναλύσει παραδείγματα επιτυχούς οργάνωσης σωματείων και δομών νεολαίας σε χώρους δουλειάς, που κατάφεραν μέσα από συνεχείς μάχες να πετύχουν νίκες. Καλούμε όλες και όλους να παρευρεθούν για να συζητήσουμε, να γνωριστούμε, να οργανωθούμε, αλλά και να οργανώσουμε τους αγώνες που έρχονται!

Μαθητές στο πλευρό των απεργών καθηγητών Του Δημήτρη Στρίγγλου,

4ο ΓΕΛ Ηρακλείου Αττικής

ντας σε μια περίοδο κοινωνικοπολιτικής σύγχυσης, μια εβδομάδα γεμάτη από συνελεύσεις και κινητοποιήσεις καθηγητών δείχνει να ταρακούνησε την τύρβη της κοινωνίας μας. Απ’ την πρώτη κιόλας μέρα οι καθηγητές κατέκλεισαν το κέντρο της Αθήνας στα πλαίσια της πανεκπαιδευτικής απεργίας από την οποία φυσικά δεν έλειπαν μαθητές, φοιτητές, αλλά και άλλοι αλληλέγγυοι εργαζόμενοι που έσπευσαν να διαδηλώσουν για ένα καλύτερο σχολείο, για δημόσια και δωρεάν παιδεία. Μια τόσο μεγάλη κινητοποίηση, λοιπόν, έβαλε σε σκέψη πολλούς από εμάς τους μαθητές. «Γιατί το σχολείο μου είναι κλειστό;» αναρωτήθηκαν πολλοί. Συχνά στο παρελθόν είχαμε συνηθίσει σε όχι και τόσο επιτυχημένες απεργίες, όπου συνήθως οι απεργοί δεν ξεπερνούσαν τους 5-10 στο σχολείο μας και περνούσαν απαρατήρητες. Αυτός ο αγώνας όμως υποστηριζόταν από το

100% των καθηγητών μας, γεγονός που μας έκανε να εξετάσουμε τα αιτήματα των καθηγητών προσεκτικά και να διαπιστώσουμε πως πολλοί απ’ τους λόγους που τους οδήγησαν στην έναρξη του απεργιακού τους αγώνα πλήττουν κι εμάς τους μαθητές.

την υποστήριξή μας σε αυτόν το δίκαιο αγώνα. Ακόμα, θέλοντας να δείξουμε έμπρακτα αυτή μας την αλληλεγγύη, καταφέραμε να συγκεντρώσουμε σαν μαθητές ένα συμβολικό ποσό για το απεργιακό ταμείο της τοπικής ΕΛΜΕ, το οποίο παραδόθηκε μετά το χαιρετισμό μας στη συνέλευση.

Απ’ την πρώτη μέρα, λοιπόν, οργανωθήκαμε και συμμετείχαμε στην πορεία διαμαρτυρίας που πραγματοποίησαν οι καθηγητές στο Σύνταγμα, όπου μαζί με μαθητές από τη Νέα Φιλαδέλφεια και τη Νέα Χαλκηδόνα δώσαμε παλμό στην πορεία. Η Τρίτη υπήρξε μια σημαντική μέρα για εμάς, καθώς για δεύτερη μέρα οι καθηγητές συμμετείχαν καθολικά στην απεργία και μας έδωσαν το χρόνο να πραγματοποιήσουμε μια μαθητική συνέλευση και να συζητήσουμε γύρω απ’ τα ζητήματα που προκύπτουν απ’ το νέο σύστημα, αλλά και τον απώτερο σκοπό αυτού που, όπως φαίνεται, είναι η δημιουργία φτηνών εργατικών χεριών. Μέσα απ’ τη συνέλευση αποφασίσαμε ότι την Τετάρτη, μέρα Πανεκπαιδευτικής και Πανεργα-

τικής Απεργίας, θα συμμετείχαμε ως 4ο ΓΕΛ Νέου Ηρακλείου. Φτιάξαμε δικά μας πανό μέσα απ’ τα οποία δείχναμε την υποστήριξή μας στους απεργούς και συμμετείχαμε στην πορεία πίσω από τη Δ’ ΕΛΜΕ Ανατολικής Αττικής μαζί με τους καθηγητές της περιοχής μας. Την Πέμπτη πήραμε την πρωτοβουλία να θέσουμε το σχολείο υπό κατάληψη και κατόπιν ψηφίσματος πραγματοποιήσαμε μια δεύτερη μαθητική συ-

νέλευση μέσα από την οποία συντάξαμε ένα κείμενο με τα αιτήματα της κατάληψης, το οποίο τυπώθηκε και μοιράστηκε με σκοπό να ενημερώσει γονείς και καθηγητές για τους λόγους που μας οδήγησαν σε αυτή την απόφαση. Την Παρασκευή το σχολείο μας παρέμεινε κλειστό και αποφασίσαμε να παρευρεθούμε στη συνέλευση που έκανε η τοπική μας ΕΛΜΕ στα Πευκάκια, με σκοπό να δηλώσουμε με την παρουσία μας

Το βράδυ της ίδιας ημέρας, με πρωτοβουλία του συλλόγου γονέων, πραγματοποιήθηκε συνέλευση στο σχολείο μας, όπου συμμετείχαν ο σύλλογος καθηγητών, ένας εκπρόσωπος της ΟΛΜΕ, γονείς και μαθητές του σχολείου και έγινε ενημέρωση της κατάστασης και λύθηκαν όλες οι απορίες που δημιούργησε το κλειστό σχολείο. Για τη νέα εβδομάδα σχεδιάζουμε νέες δράσεις, όπως πορεία στο υπουργείο Παιδείας μαζί με άλλα σχολεία και καθηγητές και μοίρασμα ενός ενημερωτικού φυλλαδίου. Όπως λέει και το πανό που φτιάξαμε: «Μαθητές-καθηγητές στην Απεργία, μόνο νικητές θα μπούμε στα σχολεία»!

μετανάστες • 15

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 25 Σεπτέμβρη 2013

Μαζικές αντιφασιστικές κινητοποιήσεις παντού

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ

δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι προκάλεσε μαζικότατες κινητοποιήσεις καταδίκης της Χρυσής Αυγής και έκρηξη του αντιφασιστικού αισθήματος από μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Πορείες και διαδηλώσεις εντός και εκτός Ελλάδας, ψηφίσματα σωματείων, πανό σε ποδοσφαιρικά γήπεδα και σχολεία, δεκάδες εκδηλώσεις σε γειτονιές έχτισαν αστραπιαία ένα πλατύ αντιφασιστικό κοινωνικό μέτωπο που μπορεί να οδηγήσει τους φασίστες στο περιθώριο. Παράλληλα, σύσσωμη η Αριστερά απαιτεί να μπει τέλος στη δράση των ναζί, να τελειώνουμε με την κρατική ανοχή απέναντί τους και δείχνει αποφασιστικότητα να πρωτοστατήσει, ώστε να διώξουμε τους φασίστες από κάθε γειτονιά, χώρο δουλειάς, σχολείο και σχολή. Ακόμα και η ΝΔ, για λόγους πολιτικής εκμετάλλευσης και πιεζόμενη από την ΕΕ, φόρεσε το μανδύα της δημοκρατικότητας (βλ. σελ. 8-9). Το ίδιο το βράδυ του εγκλήματος, εκατοντάδες κάτοικοι της Αμφιάλης, μέλη όλων των πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς και αντιεξουσιαστές, οργάνωσαν μια πρώτη συγκέντρωση στη μνήμη του Παύλου, στο δρόμο που τον μαχαίρωσαν. Εκεί βγήκε και το κάλεσμα για αντιφασιστικό συλλαλητήριο την επόμενη μέρα (18/9) το απόγευμα, από σωματεία και συλλογικότητες της περιοχής. Η συμμετοχή του κόσμου ξεπέρασε κάθε προσδοκία σε όλη τη χώρα. Δεκάδες χιλιάδες σε Κερατσίνι, Θεσσαλονίκη, Πάτρα κ.α. διαδήλωσαν ενάντια στους φασίστες και την κυβέρνηση που τους στηρίζει με τις πολιτικές της εξαθλίωσης και τη θεωρία των «δύο άκρων». Σωματεία, μαζικοί φορείς, φοιτητικοί σύλλογοι και δίπλα-δίπλα τα μπλοκ των ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ απέδειξαν ότι η πάλη κατά του φασισμού δεν αφορά μόνο τους αντιρατσιστές-αντιφασίστες, αλλά αρχίζει να γίνεται βασικό τμήμα του αγώνα ενάντια στα μνημόνια και το Σαμαρά. «Το αίμα του Παύλου, δε θα ξεχαστεί. Τσακίστε την κυβέρνηση και τη Χρυσή Αυγή» ήταν ένα από τα κυρίαρχα συνθήματα των συγκεντρώσεων σε όλη τη χώρα. Δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι πορείες αντιμετώπισαν άγρια καταστολή. Ξύλο, χημικά, εκατοντάδες προσαγωγές και δεκάδες

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

Ο φωτογράφος του Associated Press Δ.Μεσσήνης τράβηξε φωτογραφία μια γυναίκα να κλωτσάει ένα μικρό κοριτσάκι που παίζει ακορντεόν στον πεζόδρομο της Ακρόπολης, κοντά στον παρακείμενο σταθμό του Μετρό, μπροστά στα μάτια τουριστών. Γιατί; Επειδή ήταν Ρομά. Ο φασισμός και ο ρατσισμός καλλιεργούνται ασύστολα από κυβερνήσεις, κράτος και ΜΜΕ εδώ και πολλά χρόνια. Καιρός να τον ξεριζώσουμε!

συλλήψεις ήταν η κατάληξη των επιχειρήσεων πεζοπόρων και μηχανοκίνητων τμημάτων της ΕΛ.ΑΣ. Από το πλάι τους βέβαια δεν έλειψαν και οι φίλοι τους οι χρυσαυγίτες. Αν και οι περισσότεροι από αυτούς χώθηκαν στις τρύπες τους, μια χούφτα από αυτούς, με την κάλυψη των ΜΑΤ, πέταγαν πέτρες στους διαδηλωτές στο Κερατσίνι. Μπροστά στην άνοδο των εργατικών αγώνων και την ενίσχυση της Αριστεράς, είναι βέβαιο ότι το σύστημα έχει ξαμολήσει όλα τα σκυλιά του: «μπάτσοι-tv-νεοναζί. Όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί».

Τις επόμενες μέρες μαθητικές πορείες στους δήμους όλης της χώρας, αντιφασιστικές δράσεις κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων και κατοίκων σε αρκετές γειτονιές (που πολλές φορές έφτασαν έξω από τα κατά τόπους γραφεία των νεοναζί) και κυρίως τα συνεχή καλέσματα των συνδικάτων στη Νίκαια (που δύο φορές ακύρωσε προγραμματισμένο συσσίτιο της Χρυσής Αυγής) και στο Σύνταγμα στις 25/9, υπενθύμισαν στους φασίστες και στα στηρίγματά τους ότι έχουμε τη δύναμη, το μέγεθος και τη θέληση να τους σταματήσουμε.

Με ναζιστικό χαιρετισμό μπροστά στο μνημείο ομαδικού τάφου Ελλήνων που εκτελέστηκαν από τους ναζί απάντησε ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Αντώνης Γρέγος σε πολίτες που διαμαρτύρονταν για την παρουσία της Χ.Α, υπό την προστασία ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων στα Γιαννιτσά. Υπενθυμίζεται ότι για το βουλευτή αυτόν έχει ανακληθεί η άδεια κατοχής πυροβόλου όπλου και οπλοφορίας μετά το παρ’ ολίγον σοβαρότατο ατύχημα στο αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης. Για τέτοιο μπουμπούκι μιλάμε! NNN

Κόρινθος, Ναύπλιο και Καλαμάτα: Φεστιβάλ αντίστασης στο φασισμό και το ρατσισμό Δεν είναι τυχαίο που σε Ναύπλιο, Κόρινθο και Καλαμάτα έγιναν μαζικότατες πορείες καταδίκης της Χρυσής Αυγής τις επόμενες μέρες της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, με τη συμμετοχή πολλών κοινωνικών και πολιτικών φορέων. Ο σπόρος είχε πέσει ήδη τα προηγούμενα χρόνια με τη δημιουργία τοπικών αντιρατσιστικών και αντιφασιστικών πρωτοβουλιών με πλήθος δράσεις, κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις.

στοσύναξη το καλοκαίρι, μετά από μια συγκλονιστική διαδήλωση χιλιάδων Καλαματιανών), το φετινό αντιρατσιστικό-αντιφασιστικό φεστιβάλ θα γίνει σε λίγες εβδομάδες, στις 12 και 13 Οκτώβρη και αναμένεται να σπάσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ συμμετοχής. Αυτό προαναγγέλλει άλλωστε η μεγαλειώδης ενωτική αντιφασιστική συγκέντρωση 1.000 ανθρώπων που έγινε τη Δευτέρα 23/9 στο κέντρο της πόλης.

Τα αντιρατσιστικά-αντιφασιστικά φεστιβάλ σε Ναύπλιο και Κόρινθο έγιναν Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή, 13, 14 και 15 Σεπτέμβρη, συγκεντρώνοντας πολλές εκατοντάδες κόσμου. Οι συζητήσεις για την αντιμετώπιση του φασισμού είχαν τη μεγαλύτερη συμμετοχή από την τοπική κοινωνία, λίγο πριν από τη δολοφονία στο Κερατσίνι.

Η Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» στηρίζει όλες αυτές τις πρωτοβουλίες , συμμετείχε στα πάνελ των ομιλητών στην Κόρινθο και θα συμμετέχει και στην αντιφασιστική μέρα στην Καλαμάτα. Ο φασισμός δεν θα περάσει, γιατί το κίνημα δυναμώνει. Η μέγιστη δυνατή αντιφασιστική ενότητα που έχει επιτευχθεί στην Κόρινθο, το Ναύπλιο και την Καλαμάτα χρειάζεται να γίνει οδηγός δράσης για κάθε πόλη της χώρας: ΝΟ PASARAN!

Στην Καλαμάτα (την πόλη που έδειξε την πόρτα στην πανελλαδική φασι-

7η Αντιρατσιστική Γιορτή: NO PASARAN

Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ο κόσμος του κινήματος και της Αριστεράς ξεχύθηκε σε διαδηλώσεις σε γειτονιές, πόλεις και χωριά, για να απομονώσει τους νεοναζί. Αυτό τον κόσμο καλούμε στην 7η Αντιρατσιστική Γιορτή του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών και της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό», για να συντονίσουμε τους αγώνες μας και να τραγουδήσουμε μαζί ενάντια στο φασισμό και το ρατσισμό.

NNN

κού κράτους, ενώνουμε τη φωνή μας μαζί τους: Θέλουμε σχολεία και νοσοκομεία, όχι στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στο ενδεχόμενο επίθεσης των ΗΠΑ στη Συρία και νέου κύματος προσφύγων τασσόμαστε απέναντι στις πολεμοχαρείς συμμαχίες των προθύμων και αλληλέγγυοι στα θύματά τους: Όχι στον πόλεμο – Άσυλο στους πρόσφυγες.

Το σύνθημα της Γιορτής μας «Ο φασισμός έρχεται πρώτα για τους άλλους και μετά για όλους» επιβεβαιώθηκε στο Κερατσίνι με τραγικό τρόπο. Όπως επίσης επιβεβαιώθηκε τις επόμενες μέρες η πεποίθησή μας ότι έχουμε τη δύναμη να ξηλώσουμε τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας: NO PASARAN λοιπόν.

Για όλα αυτά θα υπάρχουν συζητήσεις με τη συμμετοχή πρωταγωνιστών της αντίστασης από την Ελλάδα και την Ευρώπη. Συναυλίες όπου ντόπιοι, διεθνείς και μετανάστες καλλιτέχνες θα τραγουδήσουν μαζί μας για έναν κόσμο αλληλεγγύης, χωρίς διαχωρισμούς και διακρίσεις. Θα στηθούν θεατρικά, προβολές, δρώμενα, εκθέσεις βιβλίου, φωτογραφίας και αφίσας, παιδότοπος, μπαρ και κουζίνες από τον κόσμο.

Στις δολοφονικές επιθέσεις των νεοναζί και τα πογκρόμ του «Ξένιου Δία» απαντάμε με μια μεγάλη συνάντηση αλληλεγγύης, αντίστασης και κοινού αγώνα ντόπιων και μεταναστών. Την ώρα που χιλιάδες εργαζόμενοι του δημοσίου αγωνίζονται για να μην περάσει η μνημονιακή ισοπέδωση του κοινωνι-

Στην 7η Γιορτή συμμετέχουν δεκάδες μεταναστευτικές, αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές, εργατικές, εκπαιδευτικές και τοπικές συλλογικότητες. Είναι ένα μεγάλο αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό γεγονός που κανείς δεν πρέπει να χάσει ή να ξεχάσει!

Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου, δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ, είπε ότι θα μπορούσε ο Σαμαράς να συνεργαστεί με μια «σοβαρότερη Χρυσή Αυγή». Τι να εννοούσε άραγε; Ότι θα μαχαιρώνουν με γραβάτα; NNN Το όνειρο των αστικών τάξεων αρκετών χωρών της ΕΕ φαίνεται ότι θα εκπληρώσει τελικά η Νορβηγία, βάζοντας στην κυβέρνηση το ακροδεξιό, ρατσιστικό Κόμμα της Προόδου, τον πολιτικό σχηματισμό, δηλαδή, που μέχρι πρότινος φιλοξενούσε στους κόλπους του τον νεοφασίστα Μπρέιβικ, ο οποίος σκότωσε 77 άτομα, στην πλειονότητά τους παιδιά, σε κατασκήνωση του Εργατικού Κόμματος. Όσο για τις θεωρίες της «συνάντησης των άκρων» εξαφανίστηκαν μέσα σε μια νύχτα, όταν το «εξτρεμιστικό» πολιτικό κέντρο χρειάστηκε να εξασφαλίσει την εξουσία. NNN Στη συγκέντρωση που έκαναν οι χρυσαυγίτες στις Θερμοπύλες, σχημάτισαν τον μαίανδρο της Χρυσής Αυγής με δάδες. Υπενθυμίζεται ότι σβαστικοειδείς σχηματισμούς με δάδες συνήθιζαν να κάνουν –λέει– οι 300 του Λεωνίδα, οι μακεδονικές φάλαγγες, οι μαχητές των Δερβενακίων και οι στρατιώτες του 1940 που, κατά τη χρυσαυγίτικη ναζιστική φιλολογία, δεν πολέμησαν το φασισμό, γιατί ήταν οι ίδιοι φασίστες! NNN Τέσσερις χιλιάδες χρυσές λίρες είχε ο πατέρας Πλεύρης σε θυρίδα. Από την κατοχή άραγε; NNN Με μια εξαιρετική ανακοίνωση ο «Σύνδεσμος Φιλάθλων ΠΑΟΚ Θύρα 4» έβαλε στη θέση της τη Χρυσή Αυγή, η οποία επιχείρησε να εκμεταλλευτεί το θέμα που προέκυψε, όταν ένας Αλβανός ποδοσφαιριστής της ομάδας πόζαρε με φανέλα του UCK. «Ο ΠΑΟΚ είναι ένας σύλλογος περήφανων μεταναστών, από αυτούς που ήρθαν σφαγμένοι και κυνηγημένοι σαν Έλληνες από την Τουρκία και όταν ήρθαν στην Ελλάδα τούς φέρθηκαν σαν σκουπίδια, αντιμετωπίζοντάς τους σαν Τούρκους. Μαθήματα δεν δεχόμαστε από κανέναν, ιδιαίτερα από άτομα που επιδιώκουν να καλύψουν την πολιτική γύμνια τους με τη συστηματική ενασχόληση με μαλακίες. Ξέρουμε πολύ καλά για τους “τουρκόσπορους” και τις “παστρικιές”, για την Επιτροπή Αποκαταστάσεως Προσφύγων και το πλιάτσικο από τους ντόπιους, για τις καταχρήσεις, τις εγκληματικές ενέργειες και τις αυθαιρεσίες των ορίτζιναλ Ελλήνων προς τους πρόσφυγες και τους φόνους που ανάγκασαν ολόκληρη τη Βουλή να ασχοληθεί με αυτό το θέμα στις 10 Νοεμβρίου του 1924». Τους ήρθε από κει που δεν το περίμεναν!

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

25 Σεπτέμβρη 2013

www.dea.org.gr

Η απεργία των εκπαιδευτικών ανάγκη για την κοινωνία Του Νίκου Αναστασιάδη, εκπαιδευτικού

απεργία των εκπαιδευτικών, που τόση ελπίδα έδωσε στην κοινωνία, βρίσκεται σε σημείο καμπής. Η συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ (τοπικών ενώσεων) αποφάσισε αντί για την επόμενη πενθήμερη απεργία να συνεχίσει με σαρανταοκτάωρη σηματοδοτώντας μια πρώτη αναδίπλωση του απεργιακού αγώνα. Την πρόταση για σαρανταοκτάωρη στήριξε ένα μέτωπο δυνάμεων, που ξεκινούσε από τη ΔΑΚΕ και την ΠΑΣΚΕ και κατέληγε στη ΔΗΑΡΜΕ (ΔΗΜΑΡ) και δυστυχώς και στο ΠΑΜΕ. Το ενιαίο μπλοκ αυτών των δυνάμεων μπορεί να μην κατάφερε να πάρει την πλειοψηφία των συνελεύσεων, αλλά κατόρθωσε να αποτρέψει την απόφαση για επανάληψη της πενθήμερης απεργίας. Έτσι στις τελικές ψηφοφορίες, η πρόταση για 5ήμερες συγκέντρωσε την πλειοψηφία δηλαδή το 65,7% των ψήφων, αλλά όχι την απαιτούμενη με βάση το καταστατικό το οποίο προβλέπει το 66,66%. Δηλαδή για 0,7% ή για 4 ψήφους δεν υπήρξε η απαιτούμενη αυξημένη πλειοψηφία! Δεν υπήρξε συναίνεση ούτε για τριήμερη απεργία και τελικά ψηφίστηκε η πρόταση για 48ωρη στις 23 και 24/9. Νέες γενικές συνελεύσεις θα γίνουν την Τρίτη 24/9 και νέα ΓΣ προέδρων στις 25/9, για να αποφασιστεί πώς θα συνεχιστούν οι κινητοποιήσεις. Η απεργία των εκπαιδευτικών αποφασίστηκε στο συνέδριο της ΟΛΜΕ το καλοκαίρι. Ο στόχος δεν

ήταν μια κλαδική απεργία που θα συγκρουόταν με την κυβερνητική πολιτική και θα κέρδιζε παραχωρήσεις. Ήταν κατανοητό από την αρχή ότι η κυβέρνηση δεν επρόκειτο ούτε να πάρει πίσω τις απολύσεις, ούτε να επανασυστήσει την τεχνική εκπαίδευση που κατεδάφισε. Αν έκανε τόσο σοβαρές υποχωρήσεις, θα ήταν σήμα σε όλους τους κλάδους ότι η πολιτική της μπορεί να ανατραπεί. Και αυτό θα οδηγούσε στην ανατροπή της.

ρες απεργίες και έφτασαν να υποστηρίζουν ακόμα και την έξοδο από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, καθώς και την ανατροπή του καπιταλισμού, αφού το ΠΑΜΕ συνόδευε την πρότασή του για 48ωρες επαναλαμβανόμενες με πλαίσιο, είναι ότι επείγει να κλείσει η απεργία των καθηγητών. Γιατί, όσο κρατάει η απεργία, τόσο το ενδεχόμενο ενός μαζικού κύματος καταλήψεων σχολείων από γονείς και μαθητές πλησιάζει πιο κοντά.

Η απεργία των εκπαιδευτικών σχεδιάστηκε να λειτουργήσει ως πυροδότης των κοινωνικών αντιστάσεων. Μόνο μέσα σε ένα τέτοιο κοινωνικό μέτωπο αντίστασης θα μπορούσε να εξέλθει ο κλάδος νικηφόρος από την απεργία. Και η νίκη ενός τέτοιου μετώπου απεργιών μπορούσε να έχει ένα μόνο αποτέλεσμα. Την ανατροπή της κυβέρνησης των μνημονίων!

Ένα από τα πιο κρίσιμα εργαλεία του αγώνα είναι οι απεργιακές επιτροπές. Οι απεργοί καθηγητές, που συμμετέχουν στις επιτροπές οργάνωσης της απεργίας, παίζουν κρίσιμο ρόλο τόσο στο κράτημα της συμμετοχής στην απεργία, όσο και στο βγάλσιμό της προς τα έξω. Το πρόβλημα της απεργίας, σε ό,τι αφορά τα χαμηλά ποσοστά των τελευταίων ημερών, οφείλεται πέρα από την ακινησία χρόνων στο μεγαλύτερο τμήμα του κλάδου, κυρίως στο πόσο ρεαλιστικό είναι το ενδεχόμενο νίκης.

Καταλήψεις Οι καταλήψεις στα σχολεία είναι η άλλη έκφραση μιας κοινωνίας που ψάχνει να βρει τρόπους να σταματήσει τη βαρβαρότητα που επελαύνει. Είναι ενδεικτικό ότι οι γονείς συμμετέχουν σε πολλές καταλήψεις σχολείων. Την ώρα που γράφεται το άρθρο, συνολικά 46 σχολεία ανά την Ελλάδα τελούν υπό κατάληψη. Ένας λόγος που οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές επέλεξαν να στηρίξουν στις συνελεύσεις οποιαδήποτε άλλη πρόταση εκτός από πενθήμε-

Επιτροπές

Η γέφυρα ανάμεσα στις δυσκολίες των σημερινών ποσοστών και μια απεργιακή κλιμάκωση, που θα κάνει εφικτή τη νίκη, είναι οι δραστήριες μειοψηφίες. Το πόσο γρήγορα και πόσο αποτελεσματικά θα πάρουν τις τύχες της απεργίας στα χέρια τους, είναι το κλειδί για την επιτυχία. Και αυτές οι δραστήριες μειοψηφίες συναδέλφων διευρύνονται, όσο κρατάει η απεργία. Παλιοί και για χρόνια αποστρατευμένοι συνάδελφοι μαζί με

νέους, που τώρα μπαίνουν στα βαθιά, γυρίζουν στα σχολεία, προσπαθώντας με όλα τα λάθη τους να πείσουν τους καθηγητές να απεργήσουν, μοιράζουν υλικό στις λαϊκές και στις αγορές των πόλεων, κρατάνε τις απεργιακές φρουρές στις πύλες των σχολείων. Είναι αυτοί, που μαζί με την αποφασισμένη ηγεσία μιας Αριστεράς που πιστεύει στο κίνημα και στη δυναμική που απελευθερώνει, παίρνουν τις πλειοψηφίες στις συνελεύσεις, παρά τη λυσσασμένη προσπάθεια της αντίδρασης να εμποδίσει τον αγώνα, αξιοποιώντας μια κοντόθωρη πολιτική του ΠΑΜΕ που αρνείται τις επαναλαμβανόμενες πενθήμερες, με το σκεπτικό ότι το κίνημα βοηθά πολιτικά τον ΣΥΡΙΖΑ … Σε κάποιες περιοχές οι απεργιακές επιτροπές έχουν πάρει την πρωτοβουλία να συγκροτήσουν επιτροπές αλληλεγγύης στην απεργία, αλλά και υπεράσπισης των δημόσιων αγαθών. Αυτή η διαδικασία είναι πολύτιμη. Γιατί βάζει στη μάχη όχι μόνο τους εκπαιδευτικούς, αλλά και άλλους φορείς και τη γειτονιά. Το πιο μαχητικό κομμάτι του εργατικού κινήματος, οι καθηγητές, παρασύροντας άλλους κλάδους που είναι σε κίνηση, προσπαθούν συνειδητά να γίνουν ο πυρήνας μιας διαδικασίας συγκρότησης επιτροπών στις γειτονιές. Η εργατική τάξη μπορεί να νικήσει μόνο αν μπει επικεφαλής της κοινωνίας στην προσπάθεια για την ανατροπή των μνημονίων.

Και οι επιτροπές είναι το εργαλείο σε μια τέτοια προσπάθεια. Και είναι ένα εργαλείο που έχει διπλή λειτουργία. Από τη μια βοηθάει τη συγκρότηση της αντίστασης στις γειτονιές και από την άλλη η αλληλεγγύη, που οι επιτροπές εξασφαλίζουν στην απεργία, σπάει την απομόνωση της απεργίας και φέρνει πιο κοντά τη νίκη. Και αυτό σίγουρα επηρεάζει τα ποσοστά της απεργίας! Οι επιτροπές αλληλεγγύης, συμπεριλαμβάνοντας στη σύνθεσή τους και τους γονείς, έχουν να παίξουν ακόμα έναν κρίσιμο ρόλο, όταν κλιμακωθούν οι μαθητικές καταλήψεις, προστατεύοντας τους μαθητές από τις συκοφαντίες και την καταστολή.

Η απεργία στην κόψη του ξυραφιού Η συνέχιση της απεργίας των καθηγητών είναι κρίσιμη για τη συνέχεια του αγώνα. Δεν μπορούμε να ρισκάρουμε τα αποτελέσματα που θα έχει μια τυχόν αναδίπλωση του κλάδου. Μπορούμε να ξαναπιάσουμε δυνατά τη σκυτάλη του αγώνα μέσα από αποφάσεις συνέχισης και διεύρυνσης του απεργιακού μετώπου. Να μην την αφήσουμε να πέσει κάτω. Αλλά να την πάρουν και τα υπόλοιπα κομμάτια του εργατικού κινήματος, να την πάρει η νεολαία και οι άνεργοι, να την πάρει η κοινωνία. Γιατί μπορούμε να τα καταφέρουμε. Αρκεί μόνο να αντέξουμε! Όλοι στις συνελεύσεις. Όλοι στον αγώνα!