EA 304a

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

6045 Φύλλο Νο 304

6 μ

ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

4 Μπλόκο στο ξεπούλημα της ΔΕΗ

ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ: Αυτή η ΕΕ δεν μεταρρυθμίζεται, ανατρέπεται

Η ανατροπή της λιτότητας, σε όποια χώρα αποδειχθεί ο «αδύναμος κρίκος» του καπιταλισμού στην Ευρώπη, υπό την ηγεμονία του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς, είναι η μοναδική δύναμη που μπορεί να πυροδοτήσει την αυθεντικά διεθνιστική απάντηση στην κρίση: προκαλώντας «ντόμινο» πολιτικοταξικών αλλαγών και φέρνοντας στην επιφάνεια την προοπτική της σοσιαλιστικής απελευθέρωσης, που αποτελεί αναντικατάστατη προϋπόθεση για την Ευρώπη των λαών, την Ευρώπη των εργατών, την Ευρώπη της ειρήνης.

Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη 1,5 ευρώ

7

11

12

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι δημοτικές εκλογές

Η κόκκινη Ρόζα «φλόγα και ξίφος της Επανάστασης»

Πολιτική κρίση στην Τουρκία

νδ-πασοκ βουλιαζουν στη διαφθορα - απειλουν με νεα μετρα επιβαλλουν αστυνομικο-φορολογικο κρατοσ

Σάπιο σύστημα, επικίνδυνη κυβέρνηση

Οι ευρωεκλογές που έρχονται σε τέσσερις μήνες είναι πιθανόν οι πιο κρίσιμες στην ιστορία της ΕΕ και σίγουρα οι πιο «βαριές» ευρωεκλογές στην ιστορία της Ελλάδας. Οι πολιτικές λιτότητας, αυταρχισμού και ρατσισμού της νεοφιλελεύθερης ηγεσίας της ΕΕ έστρωσαν το χαλί στην ακροδεξιά και στους ναζί οι οποίοι διεκδικούν μεγάλες νίκες σε ολόκληρη την ήπειρο. Γι’ αυτό, αυτές οι πολιτικές πρέπει να συντριβούν, με τρόπο που να μη μείνει «πέτρα πάνω στην πέτρα». Στο σημείο που έχουμε φτάσει οι προτάσεις εκ μέρους μεγάλου μέρους της ευρωπαϊκής Αριστεράς για «επανίδρυση» της ΕΕ, αποτελούν αυταπάτη και αφήνουν τη διογκούμενη αμφισβήτηση της ΟΝΕ, του ευρώ και της ευρωπαϊκής ενοποίησης από ολόκληρα τμήματα του πληθυσμού, στα επικίνδυνα χέρια της ακροδεξιάς.

15 Γενάρη 2014

Να οργανώσουμε τη μάχη για να τους διώξουμε Η μπόχα από τα σκάνδαλα του καπιταλιστικού κόσμου (Λιάπης, εξοπλιστικά, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο κ.λπ.) και του πολιτικού προσωπικού που εξυπηρετεί τα συμφέροντά του εδώ και δεκαετίες, επισκίασε τις φιέστες για την ανάληψη της ευρωπαϊκής προεδρίας από την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Μιας κυβέρνησης που προσπαθεί να κρατηθεί με νύχια και με δόντια στην εξουσία. Η πραγματικότητα της κρίσης και οι νέες απαιτήσεις των δανειστών –που αναπόφευκτα θα φέρουν καινούργια μνημόνια, με αντεργατικά μέτρα και περαιτέρω ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου– μετατρέπουν σε

«ανέκδοτο» την όποια αφήγηση του Στουρνάρα και των καθεστωτικών ΜΜΕ, για μείωση της ανεργίας και «ανάκαμψη».

Η φοροεπιδρομή στα λαϊκά στρώματα, η διάλυση της Πρωτοβάθμιας Υγείας και η ένταση της κρατικής καταστο-

λής, δεν αφήνουν περιθώρια εφησυχασμού στον κόσμο μας και την Αριστερά. Το μόνο που μας ετοιμάζουν για το 2014 οι φίλοι των τραπεζιτών, είναι ένταση της φτώχειας και του αυταρχισμού. Πρέπει να τους διώξουμε το συντομότερο. Η ενοποίηση κάθε διάσπαρτης μάχης που κρατάει τη συνέχεια της εργατικής-κοινωνικής αντίστασης (ΕΟΠΥΥ, διαθεσιμότητες-απολύσεις, ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων αγαθών) στο αίτημα της πολιτικής ανατροπής και η ολόπλευρη στήριξη της Αριστεράς σε αυτή τη διαδικασία, μπορούν να επιταχύνουν καθοριστικά τις εξελίξεις.

2

• πολιτική

Γιατί ψάχνει η μονταζιέρα «συμπαθούντες τους τρομοκράτες» στον ΣΥΡΙΖΑ; Πλειάδα στελεχών της Νέας Δημοκρατίας στην Κόρινθο έστερξαν προς υποστήριξη μέλους της δολοφονικής συμμορίας Χρυσή Αυγή (του Μπούκουρα). Ο δε Καλαμπόκας, δολοφόνος του αριστερού καθηγητή Τεμπονέρα, ήταν ο ίδιος πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Πάτρας και δημοτικός σύμβουλος με τη δεξιά παράταξη…

NNN Αδυσώπητοι και αιμοσταγείς απέναντι στα ανυπεράσπιστα θύματά τους, όπως οι μετανάστες μικροπωλητές, αλλά κότες λυράτες στο δικαστήριο. Ο Μπούκουρας απέδειξε για άλλη μια φορά από τι θρασύδειλο υλικό είναι φτιαγμένοι οι φασίστες, καθώς δήλωσε στον ανακριτή ότι ούτε την ιδεολογία της Χρυσής Αυγής ασπάζεται ούτε –κρατηθείτε– είναι μέλος της…

NNN Προς σ. Λυκόπουλο, συντονιστή Επιτροπής Θρησκευμάτων ΣΥΡΙΖΑ: Ποιος αλήθεια «προσβάλλει τα Ιερά Μυστήρια οποιασδήποτε θρησκείας, και συνακόλουθα τους πιστούς της»: Ο Διαμαντόπουλος που ντύθηκε παπα-Σούρας ή ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος που χειροτόνησε τον Δημήτρη Μελισσανίδη «άρχοντα κουροπαλάτη της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας για την ειλικρινή αφοσίωσή του στην Μητέρα Εκκλησία», καθώς επίσης και για στις ευρύτερες κοινωφελείς πρωτοβουλίες του πετρελαιά της λαμογιάς; Αλλά, ξέχασα, τον πατριάρχη τον επισκέφθηκε ο πρόεδρος…

NNN «Ποτέ άλλοτε δεν είχαμε πιο τρανή επιβεβαίωση, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δει είναι πια ένας οργανισμός ανεξάρτητων κρατών μελών και ότι μία λογική διαπραγμάτευση είναι εκτός συζήτησης». Ποιος το έγραψε; Ο Γ. Βαρουφάκης σχολιάζοντας την άρνηση Στουρνάρα να ζητήσει από την ΕΕ κούρεμα του χρέους (όπως ζητούσε το ΔΝΤ) και απαιτώντας πλέον την παραίτηση του φίλου του, όπως λέει, υπουργού.

NNN «Σαφή οπισθοδρόμηση» χαρακτηρίζει η Alpha Bank την απόσυρση του σχεδίου για πληρωμή των 25 ευρώ, γιατί έτσι, λέει, δεν θα καταφέρουν να επιβιώσουν τα δημόσια νοσοκομεία. Οι τραπεζίτες τώρα θέλουν να επιβάλουν ευθέως την πολιτική τους και στην υγεία, καθώς οι αχυράνθρωποί τους (Γεωργιάδης) δεν τα καταφέρνουν…

NNN Η ίδια τράπεζα τονίζει ότι η κρατική δαπάνη για την υγεία δεν πρέπει να ξεπερνά το 6% του ΑΕΠ της χώρας. Τώρα, βέβαια, αν το ΑΕΠ καταρρέει εξαιτίας του μνημονίου, τόσο το χειρότερο για τους ασθενείς: θα χρειαστεί να πεθάνουν περισσότεροι άνθρωποι.

NNN Αντίθετα η Alpha Bank δεν βάζει κανένα πλαφόν για το ποσοστό του δημόσιου κορβανά που πάει στις τράπεζες: ούτε 6% ούτε 16% ούτε 56%. Απλώς θα παίρνουν όσα χρειάζονται. Με την υγεία μπορούμε να παίζουμε. Με τις τράπεζες ποτέ…

NNN Αντικειμενικός και αμερόληπτος και πάλι ο Μπάμπης που «αποκάλυψε» με τα εξαιρετικά ελληνικά του ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι μια «παρατρομοκρατική πολιτική οργάνωση που συνιστά το νόμιμο τμήμα της παρατρομοκρατίας». Αλλά πιο αντικειμενικό και νηφάλιο ήταν ολόκληρο το δημοσιογραφικό επιτελείο του Alpha που μας εξηγούσε με ατράνταχτα επιχειρήματα γιατί ο Κοντομηνάς είναι αθώος. Ευτυχώς που η ιδιωτική τηλεόραση μας έσωσε από την προπαγάνδα και τα ψέματα…

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 15 Γενάρη 2014

Το σκάνδαλο του ΤΤ άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για το τραπεζικό σύστημα του λαού με την επανιδιωτικοποίηση των κρατικών τραπεζών στο μισό, ή και πιο κάτω, του κόστους ανακεφαλαιοποίησής τους. Μόλις πριν από λίγους μήνες το Δημόσιο κατέβαλε μέσω του ΤΧΣ 50 δισ. ευρώ κι, αν περάσει το τωρινό σχέδιο της κυβέρνησης των τραπεζιτών (όχι από τη Βουλή αλλά με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου), τότε το Δημόσιο θα πάρει πίσω μόλις 16-18 δισ.

Του Πέτρου Τσάγκαρη

Τ

ο σκάνδαλο με το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (ΤΤ), παρότι αποτελεί μία μόνον περίπτωση διαφθοράς, όπου ο –καραμανλικός εν προκειμένω– πρόεδρος μιας δημόσιας τράπεζας χάριζε λεφτά σε επιχειρηματίες φίλους δικούς του και της κυβέρνησης, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για το τραπεζικό κατεστημένο. Ο Ά. Φιλιππίδης φέρεται να έδωσε θαλασσοδάνεια ύψους 300 εκατ. ευρώ. Ταυτόχρονα φέρεται να αγόρασε εταιρεία του μεγαλοκαναλάρχη Κοντομηνά εμπορικής αξίας 2,8 εκατ. ευρώ, η οποία έφτασε να κοστίσει τελικά στο ΤΤ 139 εκατ. ευρώ! Επίσης το ΤΤ φαίνεται να χάρισε 19 εκατ. ευρώ στον φίλο του Παπανδρέου, Γριβέα ο οποίος δραστηριοποιείτο στον τομέα της… πράσινης ανάπτυξης. Αυτά αποκλείεται να μην ήταν σε γνώση του εποπτεύοντος όλες τις τράπεζες, του διοικητή της ΤτΕ, Γ. Προβόπουλου, ο οποίος είτε πρέπει να συλληφθεί ως συνεργός είτε πρέπει να απολυθεί ως ανίκανος. Κι όμως, προς το παρόν, κανείς δεν κουνάει τον αρχιτραπεζίτη. Ο ίδιος, σύμφωνα με δημοσιεύματα, είχε το θράσος να απαιτήσει να υπάρξει «σιωπητήριο» όσον αφορά τα δάνεια του ΤΤ. Φυσικά, δεν

είναι άσχετο της βαθύτατης κρίσης το γεγονός ότι άρχισαν τα αλληλοκαρφώματα: ο Φιλιππίδης κατηγορεί τώρα τον Προβόπουλο για την υπόθεση Λαυρεντιάδη. Η πρόκληση εκ μέρους της κυβέρνησης είναι ακόμη μεγαλύτερη αν σκεφτούμε ότι η Αν. Σακελλαρίου που εμπλέκεται στο σκάνδαλο του ΤΤ, παραμένει επικεφαλής του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ). Μόνον αυτή η κυβέρνηση μπορεί να επιδεικνύει στην πράξη τόσο πηγαίο χιούμορ: κατηγορείται κάποια ότι είτε απέτυχε είτε συμμετείχε σε διαφθορά μιας μικρής τράπεζας; Η κυβέρνηση την κρατά επικεφαλής ενός οργανισμού που διαχειρίζεται τις τύχες ΟΛΟΥ του τραπεζικού συστήματος!

Όμως τα 300 εκατ. του Φιλιππίδη είναι ψίχουλα μπροστά στα 70 δισ. ευρώ, στα δάνεια δηλ. χωρίς αληθινές εγγυήσεις τα οποία έχουν δοθεί από όλες -και κυρίως από τις μεγάλες- ελληνικές τράπεζες. Λεφτά που, επειδή ποτέ δεν επιστρέφουν στις τράπεζες, καλούμαστε να πληρώσουμε εμείς, καθώς το Δημόσιο δανείζεται για να καλύψει αυτές τις τρύπες: τη διαδικασία τη λένε κομψά «ανακεφαλαιοποίηση». Από το 2008 μέχρι σήμερα οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚΝΔ-τραπεζιτών έχουν δώσει στις τράπεζες είτε σε μορφή ρευστού είτε σε μορφή εγγυήσεων 218 δισ. ευρώ, δηλ. τα 2/3 του δημόσιου χρέους. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, ο Στουρνάρας ετοιμάζεται να ολοκληρώσει το πλιάτσικο σε βάρος

Η λύση δεν είναι απλώς να χυθεί άπλετο φως και να συλληφθούν οι ένοχοι σε όλο το τραπεζικό σύστημα. Φυσικά κάτι τέτοιο θα ήταν σημαντικό. Όμως η ριζική λύση για το πρόβλημα είναι αυτό που λέει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ: εθνικοποίηση των τραπεζών –που έτσι κι αλλιώς έχουν διασωθεί με δημόσιο χρήμα (η κρατική συμμετοχή στις μεγάλες ελληνικές τράπεζες κυμαίνεται από 81% έως 93,55% ανάλογα με την τράπεζα)– και διοικήσεις υπό δημόσιο έλεγχο. Όπως σωστά σημειώνει στην «Αυγή» ο Γ. Κιμπουρόπουλος, «το σκάνδαλο είναι η ίδια η φύση του χρηματοπιστωτικού συστήματος που λειτουργεί ως μια δικτατορία επί της οικονομίας και της πολιτικής. Μια αντίστροφη “δικτατορία”, αυτή της κοινωνικής πλειοψηφίας πάνω στον τραπεζιτικό Λεβιάθαν, καθίσταται σήμερα μονόδρομος επιβίωσης για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες».

Μιζαδορισμός: Το ανώτατο στάδιο του νεοφιλελευθερισμού

Σ

την αρχή της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης, στη δεκαετία του ’80, ξέσπασε στην Ελλάδα το τραπεζοπολιτικό σκάνδαλο Κοσκωτά και υποτίθεται ότι το 1989 τα δύο αστικά κόμματα εξουσίας μαζί με την Αριστερά έκαναν «κάθαρση». Το τι ακολούθησε διέψευσε την αυταπάτη περί κάθαρσης στον καπιταλισμό: Γαλλικές, γερμανικές, αμερικανικές και ρωσικές βιομηχανίες όπλων, σε συνεργασία με τους ντόπιους εκπροσώπους τους δημιούργησαν για τους εαυτούς τους ένα πάρτι ανεξέλεγκτων κερδών και μίζας. Η δράση του Τσοχατζόπουλου και της ομάδας του, που ξεκίνησε σχεδόν την ίδια στιγμή που γινόταν η «κάθαρση», αποτελεί μόνο ένα μέρος από το πάρτι των εξοπλισμών. Ακολούθησε το τεράστιο σκάνδαλο του χρηματιστηρίου (επί ΠΑΣΟΚ) το οποίο συγκαλύφθηκε στο μεγαλύτερο μέρος του. Λίγα χρόνια μετά ξέσπασε το σκάνδαλο Βατοπεδίου που «ακουμπούσε» ηγετικά στελέχη της ΝΔ (Βουλγαράκη, Ρουσόπουλο) ωστόσο και αυτό τελικά ξεπλύθηκε από τη δικαιοσύνη.

Το σκάνδαλο με τις μίζες της Siemens δεν έφτασε καν στο ακροατήριο γιατί η γερμανική εταιρία «ήταν πολύ μεγάλη» για να εκτεθεί. Η συγκάλυψη έγινε με νόμο στη Βουλή. Το ίδιο έγινε λίγο μετά με τη λίστα Λαγκάρντ και τις ευθύνες Βενιζέλου. Σχεδόν κανείς από τα ονόματα που υπήρχαν στις λίστες, δεν ελέγχθηκε. Διάσωση του Βενιζέλου, αλλά και των δωροδοκούντων έγινε και στην περίπτωση των γερμανικών υποβρυχίων.

Σύμφυτα Τα σκάνδαλα ξεσπούν γιατί ο καπιταλισμός είναι σύμφυτος με τη διαφθορά. Αλλά ο νεοφιλελευθερισμός, το πιο ακραίο στάδιο του συστήματος που έχουμε γνωρίσει μέχρι σήμερα, χαρακτηρίζεται από ακόμη μεγαλύτερη δυσωδία. Γι’ αυτό φυσικά όλα αυτά δεν αφορούν μονάχα την Ελλάδα. Το σκάνδαλο Enron στις ΗΠΑ στις αρχές της δεκαετίας του 2000 είναι απλώς ένα από τα χιλιάδες παραδείγματα για το πόσο διεφθαρμένο είναι το σύστημα ακόμη και στην πιο αναπτυγμένη καπιταλιστική χώρα. Και αυτό γιατί –σε αντίθεση με τη νεοφιλελεύθερη προπα-

γάνδα– ο ανταγωνισμός των επιχειρήσεων μεταξύ τους περνάει όλο και περισσότερο μέσα από το κράτος: τα μεγάλα φιλέτα, όπως τα δημόσια έργα, τα συστήματα τηλεπικοινωνίας και οι εξοπλισμοί, απαιτούν τις υπογραφές υπουργών και άλλων υψηλόβαθμων κρατικών υπαλλήλων. Στον ανταγωνισμό δεν κερδίζει εκείνη η επιχείρηση που έχει το «καλύτερο» ή το «φτηνότερο» προϊόν αλλά εκείνη που έχει τις καλύτερες διασυνδέσεις με το κράτος, μέρος μόνον των οποίων είναι οι μίζες (εξίσου συνηθισμένες είναι οι προσλήψεις πρώην ή μελλοντικών υψηλόβαθμων κρατικών αξιωματούχων). Στην κορυφή αυτής της λίστας διαπλοκής με το κράτος είναι οι τράπεζες πάρα πολλές από τις οποίες απλώς δεν θα υπήρχαν αν δεν υπήρχε η διαφθορά.

Πατριωτισμός και εξοπλισμοί Σύμφωνα με το ινστιτούτο CIPRI που εδρεύει στη Σουηδία, το 2007-2010 η Ελλάδα ξόδεψε για εξοπλισμούς 4,3 δισ. δολ., δαπάνη που την έφερε στην 5η θέση (!) της παγκόσμι-

ας κατάταξης. Η Κίνα, π.χ. που ήταν στην 4η θέση ξόδεψε μόλις 500 εκατ. περισσότερα από την Ελλάδα, δηλ. 4,8 δισ.! Ο «μεγάλος εχθρός», η Τουρκία, βρέθηκε έξι θέσεις χαμηλότερα από την Ελλάδα. Από το 1974 μέχρι το 2010 η Ελλάδα είχε ξοδέψει πάνω από 26 δισ. δολ. για εισαγωγές όπλων απορροφώντας το 10% των γερμανικών, το 5,5% των γαλλικών και το 3,7% των αμερικανικών εξαγωγών εξοπλισμών. Πρόκειται για ένα τεράστιο πάρτι που στήθηκε από τις βιομηχανίες όπλων και τους μεσάζοντές τους σε Ελλάδα και Τουρκία. Οι επαγγελματίες πατριώτες κάθε είδους (πολιτικοί, δημοσιογράφοι) αλλά και στρατιωτικοί (στην υπόθεση Ευσταθίου φέρονται να δωροδοκήθηκαν τουλάχιστον 4 ανώτατοι αξιωματικοί του Πολεμικού Ναυτικού, εκ των οποίων ο ένας είχε διατελέσει αρχηγός του Γενικού Επιτελείου) επέβαλαν στους δύο λαούς δυσβάστακτες δαπάνες για να πλουτίζουν οι ίδιοι, οι μεγάλες βιομηχανίες και οι αετονύχηδες μεσάζοντες –και ταυτόχρονα βέβαια υπέσκαπταν με κάθε τρόπο την ειρήνη στο Αιγαίο.

πολιτική •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 15 Γενάρη 2014

3

Σκάνδαλα, νέα μνημόνια και στο βάθος εκλογές

Μετά το 25ευρω, να τα πάρουν όλα πίσω Του Πέτρου Τσάγκαρη

Ο

καταστροφικός για την κυβέρνηση τρόπος με τον οποίο ξεκίνησε η ελληνική προεδρία, δείχνει ότι το τετράμηνο μέχρι τις εκλογές όχι μόνον δεν είναι στρωμένο με ροδοπέταλα, αλλά μάλλον έχει πολλά αγκάθια.

Από την τελετή ανάληψης απείχαν όλοι οι ηγέτες των κομμάτων της αντιπολίτευσης, απονομιμοποιώντας ακόμη περισσότερο το σαμαροβενιζελικό ντουέτο. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν παραβρέθηκε ούτε ο ευρωλάγνος Κουβέλης, γεγονός που καταδεικνύει πλέον την τεράστια αναντιστοιχία των κυβερνητικών πράξεων από τη μια και της λαϊκής θέλησης από την άλλη, αλλά και τη συντριπτική απόρριψη συνολικά της ευρωπαϊκής πολιτικής εκ μέρους του λαού. Είναι η αναγνώριση αυτών των γεγονότων (αλλά και η εγγύτητα των εκλογών του Μαΐου) που κάνουν τον Βενιζέλο –παρά το πάθος του για εξουσία– να αναγκάζεται να διαφοροποιείται από τον Σαμαρά.

Υποχώρηση Μέρος αυτής της διαφοροποίησης ήταν και η υποκριτική και έωλη άρνηση αποδοχής της επιβολής των 25 ευρώ ως νοσήλια στα νοσοκομεία (υποκριτική και έωλη γιατί το ΠΑΣΟΚ είχε υπερψηφίσει το μέτρο). Φυσικά η υποχώρηση της κυβέρνησης δεν ήρθε μόνον λόγω της στάσης του ΠΑΣΟΚ αλλά λόγω της συντριπτικής κατακραυγής στην κοινωνία. Είναι η πρώτη φορά που η ανάλγητη μνημονιακή κυβέρνηση

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

Ιδού οι οιωνοί της έναρξης της προεδρίας:

παίρνει ξεκάθαρα πίσω ένα μέτρο. Η αντικατάσταση με το «ισοδύναμο» των 5 λεπτών στα τσιγάρα δεν είναι παρά επικοινωνιακό τρικ υποχώρησης. Εξάλλου και η αστική τάξη κατανόησε την κίνηση της κυβέρνησης ως υποχώρηση. Είναι χαρακτηριστικό ότι το εβδομαδιαίο οικονομικό δελτίο της Alpha Bank κάνει λόγο για «σαφή οπισθοδρόμηση στην εφαρμογή του προγράμματος διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων της χώρας» και απαξιώνει τελείως την επιβολή του «ισοδύναμου». Ένα τρίτο εξίσου αρνητικό στοιχείο που συνόδεψε την έναρξη της ελληνικής προεδρίας είναι το ξέσπασμα των σκανδάλων. Η υπόθεση Τομπούλογλου κατέδειξε ότι και τα «γαλάζια παιδιά» είναι βουτηγμένα –

επισήμως– στη διαφθορά. Το κορυφαίο βέβαια σκάνδαλο της περιόδου αφορά το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Ο κίνδυνος να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου για όλο το τραπεζικό σύστημα είναι πια ολοφάνερος και όλοι ξέρουν ότι ο Φιλιππίδης απλώς έκανε ό,τι ακριβώς κάνουν και οι άλλοι τραπεζίτες. Είναι χαρακτηριστικό ότι, σύμφωνα με δημοσιεύματα, οι τέσσερις συστημικές τράπεζες ζήτησαν από την κυβέρνηση, μέσω του Προβόπουλου, να υπάρξει «σιωπητήριο» γύρω από το ΤΤ, ξέροντας ότι ο μίτος της Αριάδνης θα οδηγήσει και σε αυτές. Τις αμέσως επόμενες ημέρες θα δούμε αν -μέσω του πολυάριθμου και καλοπληρωμένου προσωπικού που διαθέτουν μέσα στα ΜΜΕ- θα μπορέ-

σουν να επιβάλουν αυτή την ομερτά στην ενημέρωση, ωστόσο το γεγονός ότι δεν μπόρεσαν να ελέγξουν προκαταβολικά το ξέσπασμα του σκανδάλου δείχνει και το μέγεθος της κρίσης τους.

Οικονομία

Η προπαγάνδα για πλεόνασμα δεν μπορεί να κρύψει τα μεγάλα προβλήματα που βρίσκονται μπροστά. Πρώτα, η αναθεώρηση του προϋπολογισμού αφού όλοι ξέρουν ότι αυτός «δεν βγαίνει». Μετά έρχονται τα ταμειακά: Έτσι κι αλλιώς ο ίδιος ο Στουρνάρας έχει κάνει λόγο για «κόλαση» στο πρώτο εξάμηνο του 2014. Και αυτό γιατί, κόντρα στα ωραία λόγια, μέχρι τον Μάιο η Ελλάδα πρέπει να πληρώσει

στους δανειστές της σχεδόν 16 δισ. ευρώ. Συνολικά μέσα στο 2014 η Ελλάδα πρέπει να καταβάλει στους δανειστές σχεδόν 29 δισ. ευρώ! Από την τρόικα μέσα στο 2014 έχει να λαμβάνει από τις δόσεις των προηγούμενων δανείων ποσό ύψους 17,5 δισ. ευρώ. Συνεπώς λείπουν από την κυβέρνηση πάνω από 11 δισ. ευρώ, ποσό μπροστά στο οποίο, το υποτιθέμενο πρωτογενές πλεόνασμα του 1,5 δισ. μοιάζει νάνος. Ακόμη κι αν είναι αληθινό το πλεόνασμα, τα 10 δισ. είναι ένα κολοσσιαίο ποσό που μόνον με νέο δανεισμό και φυσικά με νέο μνημόνιο μπορεί να καλυφθούν. Ακόμη κι αν η τρόικα παραχωρήσει παράταση αποπληρωμής, αυτή δεν μπορεί να μη συνοδεύεται από νέα μέτρα λιτότητας και νέα φοροεπιδρομή. Βέβαια σε τέτοιες συνθήκες (συγκεντρωμένη οφειλή του ύψους των 29 δισ.) μια κυβέρνηση αντιμνημονιακή θα είχε το πάνω χέρι απειλώντας τους δανειστές με στάση πληρωμών –αλλά δεν έχουμε ασφαλώς μια τέτοια κυβέρνηση. Αντίθετα, έχουμε μια κυβέρνηση που θα κάνει τα πάντα για να ξεπληρώσει τους δανειστές σκληραίνοντας περαιτέρω το αστυνομικό-φορολογικό κράτος που έχει επιβάλει και ξεζουμίζοντας κι άλλο μισθωτούς, συνταξιούχους και μικρομεσαία στρώματα. Ωστόσο, η αναγκαστική υποχώρηση της κυβέρνησης στο 25άευρω, σε συνδυασμό με τα ανεξέλεγκτα σκάνδαλα που αποκαλύπτονται, δείχνει την αδυναμία της. Δείχνει ότι το εργατικό κίνημα και οι σύμμαχοί του μπορούν να αρχίσουν να θέτουν με αξιώσεις πλέον το αίτημα «να τα πάρουν όλα πίσω» -φυσικά και την απονομιμοποιημένη τους κυβέρνηση.

Άποψή μας...

Τ

α προβλήματα της οικονομίας, οι διεθνείς κόντρες για το χρέος, οι διαμάχες μεταξύ υπουργών, το ξέσπασμα μικρότερων και μεγαλύτερων σκανδάλων εμφανίζουν την πραγματικότητα κόντρα στη «μαγική εικόνα» που

συγκλονιστικές απεργίες και διαδηλώσεις των περασμένων χρόνων, το κίνημα ήταν καθημερινά παράγοντας των εξελίξεων: από την ΕΡΤ και το «κλάδεμα» της –τότε– τρικομματικής κυβέρνησης, μέχρι τις κινητοποιήσεις μετά τη δολοφονία του

Να ενώσουμε τις αντιστάσεις παρουσιάζει ο Σαμαράς: Μια κυβέρνηση σε διαλυτική κρίση που στηρίζεται με νύχια και με δόντια από όλο το σύστημα για να μην καταρρεύσει.

Παύλου Φύσσα, που οδήγησαν στη φυλακή και στο περιθώριο τη Χρυσή Αυγή.

Εκτός από τα οικονομικά δεδομένα, ο σοβαρότερος παράγοντας που δεν επιτρέπει στη συγκυβέρνηση να συνεχίσει με τους ρυθμούς που θα ήθελε το καταστροφικό της έργο είναι το εργατικό-λαϊκό κίνημα.

Ακόμα και οι απεργίες που δεν έφτασαν σε νίκη (όπως αυτή των καθηγητών τον περασμένο Σεπτέμβρη και η συγκλονιστική σε διάρκεια και αντοχή απεργία των διοικητικών υπαλλήλων στα πανεπιστήμια) έπαιξαν το δικό τους σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις.

Όλη την προηγούμενη χρονιά, παρόλο που δεν υπήρχαν οι

Αποδεικνύεται καθημερινά ότι η διάθεση αντίστασης

υπάρχει και θα εξακολουθήσει να εκδηλώνεται σε κάθε επίθεση της κυβέρνησης (πλειστηριασμοί, διαθεσιμότητες-απολύσεις κλπ). Όμως, το γεγονός ότι οι δυνάμεις αντίστασης δεν αποδείχτηκαν αρκετές για να σταματήσουν το καταστροφικό έργο κυβέρνησης και τρόικας έχει επίδραση στον κόσμο που αγωνίζεται. Έχει οδηγήσει σε αμηχανία και αναζήτηση «παράκαμψης». Οι εκλογικές μάχες του Μαΐου φαντάζουν σαν μια ευκαιρία «μαυρίσματος» των μνημονιακών κομμάτων, σαν μια δυνατότητα να ξεκινήσουμε την ανατροπή από τις ευρωεκλογές, αλλά και από τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Η Αριστερά, μέχρι τώρα, στέκεται αμήχανα μπροστά σε αυτά τα δεδομένα. Το ΚΚΕ συνεχίζει να μη βάζει τις πολύτιμες δυνάμεις του στη διάθεση του κινήματος, εξακολουθεί να βλέπει σαν βασικό εχθρό τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά τις προσπάθειες στους αγώνες, συνεχίζουν, στην πλειοψηφία

τους, να βλέπουν αρνητικά την πολιτική συνεργασία, την ενιαιομετωπική τακτική με την υπόλοιπη Αριστερά.

και η εξαγγελία του στόχου των Λαϊκών Επιτροπών Ανατροπής, είναι στη σωστή κατεύθυνση, αλλά δε φτάνουν.

Αλλά και στον ΣΥΡΙΖΑ, τη μόνη πολιτική δύναμη που βάζει σαν προοπτική την κυβέρνηση της Αριστεράς, η αμηχανία είναι αυτή που κυριαρχεί.

Σε αυτό το πνεύμα χρειάζεται να αξιοποιήσουμε την προεκλογική περίοδο στην οποία έχουμε μπει. Τα δημοτικά σχήματα να μπουν μπροστά στη μάχη της αντίστασης, να συγκεντρώσουν τον κόσμο που θέλει να ανατρέψει τα δεδομένα.

Απέναντι στις πραγματικές δυσκολίες της κατάστασης η απάντηση είναι πολύ «κοινοβουλευτική», αναδεικνύοντας σαν μοναδικό στόχο τον εκλογικό (αυτοδυναμία, να πάρουμε τους δήμους κλπ), υποβαθμίζοντας τη συζήτηση για το με ποιους όρους μπορεί να γίνει αυτό. Σε αυτή την κατεύθυνση χρειάζονται πρωτοβουλίες, κυρίως από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Πρωτοβουλίες που να ενώνουν τα διαφορετικά ρυάκια, που να δημιουργούν μια ασπίδα αλληλεγγύης για κάθε σκληρή απεργιακή μάχη που θα εξακολουθεί να δίνεται όλο το επόμενο διάστημα (διαθεσιμότητες, ιδιωτικοποιήσεις, υγεία κ.ά.). Οι προσπάθειες συντονισμού σωματείων αλλά

Να προωθήσουμε τα θέματα που μας ενώνουν και όχι να καθοριζόμαστε από αυτά που μας χωρίζουν. Να μην επιτρέψουμε στα ξεχωριστά εκλογικά κατεβάσματα της Αριστεράς (που δείχνουν σχεδόν αναπόφευκτα) να υποσκάψουν τις κινηματικές απαιτήσεις της περιόδου. Τα αιτήματα του κόσμου μας, οι διεκδικήσεις των εργαζομένων, των συνταξιούχων, της νεολαίας, χρειάζεται να γίνουν το πρόγραμμα όλης της Αριστεράς. Να ενώσουμε τις δυνάμεις μας (καταρχήν σε κινηματικό επίπεδο), να ορίσουμε το στόχο μας για το επόμενο διάστημα: Τα θέλουμε όλα πίσω!

4

• εργατικά

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 15 Γενάρη 2014

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΡΟΧΩΡΑΕΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΔΜΗΕ

Να μπλοκάρουμε το ξεπούλημα της ΔΕΗ και έμπνευση και να μπει μαζικά στη μάχη, για να ξεδιπλωθεί ένα πλατύ λαϊκό μέτωπο για την ανατροπή μιας μνημονιακής πολιτικής. Αν αυτό γίνει εφικτό, ανοίγει ο δρόμος για να ξηλωθεί «από τα κάτω» η κυβέρνηση και το σύνολο της πολιτικής της.

Του Αλέξη Λιοσάτου

Ε

ντυπωσιακή είναι η παντελής έλλειψη αναφοράς από τον κυριακάτικο Τύπο για το ξεπούλημα του ΑΔΜΗΕ (Ανεξάρτητος Διαχειριστής Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας), δηλαδή τη ραχοκοκαλιά της ΔΕΗ και τον «εγκέφαλο» της διανομής του ρεύματος σε όλη τη χώρα, που φέρνει στη Βουλή προς ψήφιση τις επόμενες μέρες η ακροδεξιά συγκυβέρνηση. Ο ΑΔΜΗΕ είναι μία από τις τρεις θυγατρικές στις οποίες έσπασε η ΔΕΗ το 2011, για να διευκολυνθεί, όπως τα μνημόνια προβλέπουν, η σταδιακή και πλήρης ιδιωτικοποίησή του οργανισμού. Η διάσπαση των ΔΕΚΟ σε θυγατρικές είναι γνωστή μέθοδος που εφαρμόστηκε για την προώθηση του ξεπουλήματος και άλλων ΔΕΚΟ, όπως των ΟΤΕ, ΟΣΕ, ύδρευσης κλπ. Η (κατά 51% δημόσια σήμερα) ΔΕΗ αποτελεί την πιο κερδοφόρα επιχείρηση στην Ελλάδα. Η αξία των παγίων της (μονάδες, ορυχεία, ακίνητα κ.ά.), σύμφωνα με τον ισολογισμό της χρήσης 2010, υπολογίζεται σε 13,4 δισ. ευρώ, είναι δηλαδή πενταπλάσια από τη χρηματιστηριακή αποτίμηση στο Χρηματιστήριο Αθηνών. Ωστόσο η πραγματική αξία της ΔΕΗ είναι άγνωστη κι εργαζόμενοι της επιχείρησης υποστηρίζουν πως η «πραγματική» αξία των παγίων της ΔΕΗ είναι ακόμη μεγαλύτερη. Για παράδειγμα, στα τέλη της δεκαετίας του ’90 τα πάγιά της είχαν αποτιμηθεί σε 9 τρισ. δρχ. (26,4 δισ. ευρώ). Ταυτόχρονα, ακριβώς λόγω του δημόσιου χαρακτήρα της ΔΕΗ, πληρώνουμε ακόμα και σήμερα ένα από τα πιο φτηνά ρεύματα στην Ευρώπη (στα 2/3 του μέσου όρου), ενώ οι μόνιμοι εργαζόμενοί της για χρόνια είχαν καλούς μισθούς, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, κάτι που οδήγησε συνολικά στην ανάπτυξη της Δυτικής Μακεδονίας.

ΑΔΜΗΕ Ο ΑΔΜΗΕ αποτελείται από 11.000 χιλιόμετρα εναέριων γραμμών υψηλής τάσης και υπόγειων και υποβρύχιων καλωδίων υψηλής τάσης, 221 υποσταθμούς και κέντρα υψηλής τάσης, καθώς και 3 εθνικά κέντρα ελέγχου ενέργειας (ένα στον Άγιο Στέφανο Αττικής, ένα στη Θεσσαλονίκη κι ένα στην Πτολεμαΐδα). Πρόκειται για την «καρδιά» της κάθε χώρας. Αυτές τις εγκαταστάσεις βομβάρδισε το ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία το 1999, ενώ η χούντα των συνταγματαρχών το 1967 πρώτα κατέλαβε το κέντρο ελέγχου ενέργειας και μετά τη Βουλή! Η κυβέρνηση, για να προχωρήσει το ξεπούλημα της ενέργειας, χρησιμοποιεί ως παραμύθι την τόνωση της «ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων» που θα οδηγήσει σε

μείωση των τιμών. Πρόκειται για ξεδιάντροπα ψέματα.Από το 2001 που ιδιωτικοποιήθηκε κατά 49% η επιχείρηση, το κόστος των λογαριασμών έχει ήδη διπλασιαστεί. Οι κάποτε πάνω από 35.000 μόνιμοι εργαζόμενοι έχουν γίνει λιγότεροι από 20.000, με συμπλήρωμα 6-7 χιλιάδες εργολαβικούς και συμβασιούχους (2μηνα και 8μηνα), που ζουν εργασιακό Μεσαίωνα, με μισθό χαρτζιλίκι.Οι κρατικοδίαιτοι εργολάβοι πλουτίζουν σε βάρος της ΔΕΗ, υπερχρεώνοντάς την, ενώ οι εργολαβικοί εργαζόμενοι συχνά δεν παίρνουν ούτε τα δεδουλευμένα τους. Άλλο ξεδιάντροπο «επιχείρημα» της δράκας του Σαμαρά είναι ότι «ο ΑΔΜΗΕ είναι ελλειμματικός». Η κυβέρνηση εδώ και χρόνια ανάγκασε τη ΔΕΗ να υπερχρεώνεται και να μετακυλίει το κόστος στους φτωχούς καταναλωτές και στο Δημόσιο και με έναν άλλο τρόπο: υποχρεώνοντας τη ΔΕΗ να πουλάει φτηνά και να αγοράζει ακριβά, σε τριπλάσια τιμή, από τους ιδιώτες μεγαλοπαραγωγούς ρεύματος. Το «έλλειμμα» λοιπόν είναι τεχνητό: στον ΑΔΜΗΕ φορτώνουν τα χρέη και τις προαναφερθείσες σκανδαλώδεις επιδοτήσεις στους μεγαλοκαπιταλιστές ηλεκτροπαραγωγούς.

Επιπτώσεις Ακρίβεια, πτώση της ποιότητας παρεχόμενων υπηρεσιών, απολύσεις και χτύπημα εργασιακών δικαιωμάτων, αυτές είναι οι συνέπειες των ιδιωτικοποιήσεων των δημόσιων αγαθών στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί ότι το Δίκτυο Μεταφοράς Ενέργειας είναι 100% κρατικό σε όλες τις καπιταλιστικές μητροπόλεις (π.χ. ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία). Η ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ θα καταστήσει μοναδικό κριτήριο λειτουργίας για την εταιρεία το κέρδος, δηλαδή θα σημάνει: 1) Απόλυση κι επιδείνωση εργασιακού καθεστώτος εργαζομένων. Όσοι εργαζόμενοι της ΔΕΗ (όπως και όλων των ΔΕΚΟ γενικώς), που υπάγονται κι αυτοί στο μνημονιακό καθεστώς «διαθεσιμοτήτων», «εφεδρειών» κλπ, γλιτώσουν από την απόλυση, θα πε-

Η ΔΕΗ είναι κερδοφόρα και παρέχει ένα από τα φτηνότερα τιμολόγια στην Ευρώπη ράσουν στους νέους ιδιοκτήτες, υπογράφοντας εξευτελιστικές Συμβάσεις Εργασίας. Μεγαλύτερη εντατικοποίηση και ακόμα μεγαλύτερη αύξηση του κινδύνου εργατικών «ατυχημάτων» –εργοδοτικών εγκλημάτων (τα μέτρα προστασίας των εργαζομένων «κοστίζουν».)

2) Παντελής έλλειψη οποιασδήποτε συντήρησης εγκαταστάσεων από τους ιδιώτες (όπως έγινε ήδη στην Πορτογαλία ή όπως έγινε εδώ στην περίπτωση ξεπουλήματος του ΟΤΕ ) και υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών.

3) Αύξηση μέχρι και 100% των τιμολογίων της ΔΕΗ. Η αύξηση των τιμολογίων του ρεύματος θα επιδράσει στην τελική τιμή κάθε προϊόντος και υπηρεσίας.

4) Μη επέκταση του δικτύου της ΔΕΗ όπου χρειάζεται, συρρίκνωση του δικτύου αν δεν αποφέρει κέρδη για τον «επενδυτή» (π.χ. σε «ασύμφορα» απομακρυσμένα χωριά ή νησιά με λιγοστούς κατοίκους).

5) Μεγάλη αύξηση των τιμολογίων στην τηλεθέρμανση, μη επέκταση της τηλεθέρμανσης σε χωριά και οικισμούς.

6) Επιβάρυνση του περιβάλλοντος.

7) Άμεση απειλή για τα ασφαλιστικά δικαιώματα και τους συνταξιούχους της ΔΕΗ, καθώς τμήμα του ασφαλιστικού τους ταμείου υπάγεται στον ΑΔΜΗΕ!

8) Ακόμα μεγαλύτερη αναλγησία στο ζήτημα κοψίματος του ρεύματος. Σήμερα έχουν κοπεί εκατοντάδες χιλιάδες παροχές ρεύματος σε φτωχά νοικοκυριά, χιλιάδες άνθρωποι ζουν στο σκοτάδι, εκατομμύρια δυσκολεύονται ή αδυνατούν να πληρώσουν και προχωρούν σε διακανονι-

σμούς με τη ΔΕΗ. Πόσο εύκολο είναι να γίνουν διακανονισμοί με τα αρπακτικά της αγοράς; 9) Άνοιγμα του δρόμου για το πλήρες ξεπούλημα της ΔΕΗ, με ακόμα πιο δραματικές συνέπειες στα προαναφερθέντα ζητήματα. Το σχέδιο είναι έτοιμο. Πρώτα –στόχος για τις αρχές 2014– θα πουληθεί η μικρή ΔΕΗ, δηλαδή το 30% της «μητρικής» ΔΕΗ, που περιλαμβάνει στα σχέδια τον Ατμοηλεκτρικό Σταθμό Αμυνταίου, τον ΑΗΣ Μελίτης, το μελλοντικό ΑΗΣ-Μελίτη ΙΙ, τα ορυχεία τους, τις εγκαταστάσεις του Νέστου και του Αλιάκμονα, τον ΑΗΣ Κομοτηνής και δώρο 1.500.000 καταναλωτές! Έπειτα, μέχρι το 2016, θα ξεπουληθεί και η υπόλοιπη ΔΕΗ (λοιπά εργοστάσια, ορυχεία, δίκτυα διανομής).

10) Την πλήρη ερήμωση της περιοχής μας, με δραματικές συνέπειες σε όλες τις υπόλοιπες επαγγελματικές ομάδες, αφού το 30% του τοπικού πληθυσμού εργασιακά σχετίζεται άμεσα ή έμμεσα με τη ΔΕΗ. Τη στιγμή μάλιστα που η Δυτική Μακεδονία είναι ήδη μακράν η πρώτη περιοχή σε ανεργία στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη. Αυτά τα σχέδια ιδιωτικοποίησης πάνε «πακέτο» με το σχεδιαζόμενο κλείσιμο του ΑΗΣ Πτολεμαΐδας, το πέταγμα των εκατοντάδων εργαζόμενων στο δρόμο και με το άνοιγμα της «5ης Μονάδας» στην πόλη, με γερμανικά κεφάλαια και προβλεπόμενη λειτουργία σε καθεστώς πλήρους ιδιωτικού δικαίου.

ΣΥΡΙΖΑ Ο ΣΥΡΙΖΑ, κεντρικά, δηλώνει μπροστάρης στη μάχη ενάντια στην ιδιωτικοποίησή της ΔΕΗ, κάνοντας σαφές ότι αυτή είναι περιουσία του λαού, ότι δε θα επιτρέψει το ξεπούλημα, ότι ακόμα κι αν αυτό γίνει, οι επενδυτές θα «χάσουν τα λεφτά τους» και ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς θα ακυρώσει τη συμφωνία και θα πάρει πίσω τη ΔΕΗ την πρώτη μέρα, χωρίς να δώσει φράγκο –για να την καταστήσει 100% δημόσια. Πρόκειται για μια πολύ σημαντική δέσμευση: η Αριστερά μπορεί να αποτελέσει το βασικό πολιτικό στήριγμα για να νιώσει ο φτωχός κόσμος σιγουριά, αυτοπεποίθηση

«Εμείς, ο ΣΥΡΙΖΑ, θεωρούμε ότι το σύνολο των ενεργειακών πόρων της χώρας, καθώς και το δίκτυο μεταφοράς της ηλεκτρικής ενέργειας είναι Εθνική Κληρονομιά, δεν είναι εμπορεύσιμο και μεταβιβάσιμο προϊόν. Ως εκ τούτου καμιά μεταβίβαση δεν αναγνωρίζουμε! Το ξεπούλημα του ΑΔΜΗΕ και της ΔΕΗ είναι υπόθεση όλου του λαού! Ήρθε η ώρα, εργαζόμενοι, πολίτες και κοινωνία της Δυτικής Μακεδονίας, να δημιουργήσουμε ένα κοινό μέτωπο αγώνα απέναντι στο ξεπούλημα...», δηλώνουν από κοινού οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Δυτικής Μακεδονίας, Ευγ. Ουζουνίδου, Αθ. Γερμανίδης και Βαγ. Διαμαντόπουλος.

Δράσεις Ωστόσο, για να έρθει η νίκη και η ανατροπή, απαιτείται να παρθούν πλατιές ενωτικές πρωτοβουλίες, με τη δημιουργία ενός μετώπου φορέων, συνδικάτων και αγωνιζόμενου κόσμου, με πρωταγωνιστές τους ίδιους τους εργαζόμενους της ΔΕΗ και προσανατολισμό σε κινητοποιήσεις διαρκείας. Σαν Ο.Μ. ΣΥΡΙΖΑ, με αυτοπεποίθηση πρέπει να ξεσηκώσουμε όλη την τοπική κοινωνία, αν δε θέλουμε να δούμε τον πλήρη μαρασμό και εξαθλίωση στην περιοχή μας. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι από τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε η μεγάλη συγκέντρωση (το φθινόπωρο του 2012) στην Πτολεμαΐδα που ακύρωσε το κλείσιμο της τοπικής εφορίας. Ήδη ξεκινήσαμε με τοποθέτηση πανό, μοίρασμα υλικού, ανακοινώσεις και συνθήματα, για ενημέρωση και κάλεσμα του κόσμου να συμμετάσχει και να αντισταθεί. Θα στηθεί περίπτερο στην πλατεία της πόλης, που θα λειτουργεί καθημερινά πρωί και απόγευμα, σαν κέντρο ενημέρωσης και αγώνα. Σκοπεύουμε να οργώσουμε την πόλη, την αγορά, τις υπηρεσίες και τα καταστήματα και κυρίως τα εργοστάσια και τα ορυχεία –να ζητήσουμε ενεργοποίηση και συστράτευση για τη «μητέρα των μαχών». Ταυτόχρονα, προωθείται η επικοινωνία με φορείς και κάλεσμα σε πλατιά σύσκεψη το Σάββατο 18/1, 6μμ στο Δημαρχείο, με στόχο τη συμπαράταξη και το μαζικό ανυποχώρητο αγώνα. Μια καλή αρχή μπορεί να είναι μια Πανεορδαϊκή απεργία και μια τεράστια συγκέντρωση τη μέρα ψήφισης του ξεπουλήματος στη Βουλή. Ήδη έχει κηρυχθεί 24ωρη απεργία για τη μέρα ψήφισης από την ΕΤΕΔΕΗ (Ένωση Τεχνικών).

εργατικά • 5

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 15 Γενάρη 2014

Νέες απολύσεις στο Δημόσιο νέα από τους εργατικούς χώρους Της Κατερίνας Γιαννούλια

Τ

ους επόμενους μήνες το Δημόσιο θα συνεχίσει πιθανότατα να τροφοδοτεί με μεγάλους αγώνες το κίνημα. Όσο η κυβέρνηση με την τρόικα θα καταστρέφουν περαιτέρω τις δημόσιες δομές του κράτους και θα απολύουν δημοσίους υπαλλήλους από παντού, τόσο θα φοβούνται διαρκώς για ενδεχόμενη γενίκευση των μαχών που θα ξεσπούν και τόσο θα απονομιμοποιούνται από το σύνολο της κοινωνίας. Οι διαθεσιμότητες-κινητικότητα θα μετατρέπονται πλέον σε απολύσεις και δεν θα υπάρχει ούτε η στοιχειώδης ψευδαίσθηση ότι θα γλιτώσει κάποιος εργαζόμενος που δεν συνδέεται στενά με τα κυβερνώντα κόμματα. Από τους υπαλλήλους που είναι σε διαθεσιμότητα, τον ερχόμενο Μάρτιο και Απρίλιο, μετά τη συμπλήρωση του 8μήνου, απολύονται 1.800 σχολικοί φύλακες, 500 καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, 650 διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων, 1.300 υπάλληλοι διαφόρων ειδικοτήτων από τα υπόλοιπα υπουργεία, που τέθηκαν σε διαθεσιμότητα τον περασμένο Σεπτέμβριο, και 200 δημοτικοί αστυνομικοί.

Από τον Αύγουστο έως και τον Οκτώβριο 2014 θα διώξουν 3.150 «διαθέσιμους» υπαλλήλους, οι οποίοι θα τεθούν σε καθεστώς διαθεσιμότητας μέχρι το Φεβρουάριο του 2014 και αφορούν 800 εργαζομένους του ΕΟΠΥΥ και 1.350 υπάλληλους από δήμους και ασφαλιστικά ταμεία. Μαζί με τους 2.500-3.000 υπαλλήλους από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα (ΔΕΚΟ) και τις δημοτικές επιχειρήσεις, που θα κριθούν πλεονάζοντες μετά την «αξιολόγηση» των δομών, τους 1.000 γιατρούς του ΕΟΠΥΥ που θα προτιμήσουν να εργαστούν ως συμβεβλημένοι με τον οργανισμό και ορισμένους που θα φύγουν λόγω πειθαρχικών, συμπληρώνεται η βάρβαρη υπόσχεση προς τρόικα και ιδιώτεςκοράκια, για αποψίλωση του Δημοσίου από 11.000 εργαζόμενους ακόμα. Η Αριστερά στη βουλή, στα συνδικάτα και στους δρόμους έχει καθήκον να συνδεθεί στενά με αυτούς τους εργαζόμενους, να υπερασπίσει και να υιοθετήσει τα αιτήματά τους, να ενισχύσει τους αγώνες τους και να δεσμευτεί με τις ανάγκες της αντίστασης που θα προκύπτουν, να επιχειρεί διαρκώς να γενικεύσει τη ρήξη, από όποιον εργατικό χώρο κι αν προέρχεται.

Metropolis Μήνυση εναντίον απολυμένων εργαζόμενων από τα καταστήματα Metropolis κατέθεσε ο Ανδρέας Κουρής, προσπαθώντας να ποινικοποιήσει τους αγώνες τους για καταβολή των δεδουλευμένων 4 ως 5 μηνών, που τους χρωστάει, αλλά και για την καταβολή των αποζημιώσεων. Οι 12 από τους 13 εργαζόμενους, που μήνυσε ο Α. Κουρής, είχαν καταφέρει να κερδίσουν πρόσφατα δίκη, με την οποία δινόταν το δικαίωμα στους απολυμένους να προχωρήσουν σε κατάσχεση των περιουσιακών του στοιχείων (μετοχές του σε άλλες εταιρείες, προσωπικούς τραπεζικούς λογαριασμούς, ακίνητα κλπ) εκτός της εταιρείας Metropolis, αναγνωρίζοντας και την ατομική ευθύνη που έχει ο Ανδρέας Κουρής ως νόμιμος εκπρόσωπος της εταιρείας «Μετρόπολις ΑΕΕ». Ο 13ος εργαζόμενος σέρνεται στα δικαστήρια από τον Α. Κουρή, γιατί κατέθεσε υπέρ των συναδέλφων του στο δικαστήριο. Την αλληλεγγύη τους στον αγώνα των εργαζομένων στα Metropolis έδωσαν με ψηφίσματα δεκάδες σωματεία.

Βιβλιοσυνεργατική Σε 24ωρες απεργίες, τρεις την τελευταία εβδομάδα, έχουν προχωρήσει οι 94 εργαζόμενοι και

υπάλληλοι γραφείου της εταιρείας «Βιβλιοσυνεργατική». Οι εργαζόμενοι διεκδικούν την καταβολή των οφειλόμενων, μιας και είναι απλήρωτοι για 4,5 μήνες. Οι εργαζόμενοι προχώρησαν στις απεργιακές κινητοποιήσεις, επειδή η εταιρεία δεν τήρησε το πλάνο εξόφλησης των οφειλόμενων, για το οποίο είχε δεσμευθεί πριν τις γιορτές. Στη μαζική Γενική Συνέλευση, που πραγματοποίησαν τη Δευτέρα 13 Γενάρη, αποφάσισαν εκτός από τη συνέχιση των κινητοποιήσεων να καταθέσουν και ασφαλιστικά μέτρα εναντίον της εταιρείας.

Καριπίδης Με κινητοποιήσεις απαντούν οι εργαζόμενοι της εταιρείας ελαστικών εξαρτημάτων «Καριπίδης» στα εξώδικα απόλυσης που τους στέλνει η εταιρεία από την Παρασκευή 10 Ιανουαρίου. Με τα εξώδικα, η εταιρεία ζητάει από τους εργαζόμενους να παραιτηθούν από όλα τα δικαιώματά τους ακόμη και από τις αποζημιώσεις και το χαρτί απόλυσης για τον ΟΑΕΔ. Οι εργαζόμενοι πραγματοποίησαν συγκέντρωση μπροστά στο εργοστάσιο στο Βοτανικό, τη Δευτέρα 13 Ιανουαρίου, ενώ την Τετάρτη 15 Ιανουαρίου θα πραγματοποιήσουν συγκέντρωση στο υπουργείο Εργασίας. Τέλος στις 22 Ιανουαρίου έχει οριστεί τριμερής συνάντηση στην Επιθεώρηση Εργασίας.

Καθαρίστριες σχολείων Σε επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργιακές κινητοποιήσεις

Επιμέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

έχουν προχωρήσει, από τη Δευτέρα 6 Ιανουαρίου, 19 συμβασιούχες καθαρίστριες σχολείων του Δήμου Περάματος, οι οποίες είναι απλήρωτες εδώ και τέσσερις μήνες, παρόλο που οι μισθοί τους είναι ιδιαίτερα χαμηλοί, από 200 ως 300 ευρώ το μήνα, και οι συμβάσεις τους έχουν διάρκεια από 6 ως 9 μήνες. Οι καθαρίστριες διεκδικούν και τη μονιμοποίησή τους. Δυστυχώς η δημοτική αρχή του Περάματος δεν προχωράει σε κινητοποιήσεις και απλά επικαλείται την όντως μεγάλη ευθύνη της κυβέρνησης, αφού το υπουργείο Οικονομικών και το υπουργείο Παιδείας κωλυσιεργούν και δεν έχουν υπογράψει την Κοινή Υπουργική Απόφαση με την οποία θα εκταμιευθούν τα χρήματα από το Εθνικό Ίδρυμα Νεότητας.

ΠΟΕ-ΟΤΑ Στάση εργασίας πραγματοποίησε την Παρασκευή 10 Γενάρη η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΠΟΕ-ΟΤΑ). Στα πλαίσια της στάσης εργασίας πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση αλληλεγγύης στα 35 μέλη του Γενικού Συμβουλίου (ΓΣ) της Ομοσπονδίας στα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων. Τα μέλη του ΓΣ της ΠΟΕ-ΟΤΑ κατηγορούνται ότι στην απεργία διαρκείας του κλάδου, τον Οκτώβριο του 2011, προκάλεσαν ρύπανση του περιβάλλοντος σε μια σειρά περιοχές της Αθήνας λόγω της απεργίας. Η δίκη τελικά αναβλήθηκε και θα οριστεί νέα δικάσιμος.

Πετάνε 2.500 συμβασιούχους στο δρόμο

Επίθεση των ΜΑΤ σε κινητοποίηση της ΟΛΜΕ

Τ

ο Σάββατο, 11 Ιανουαρίου, τα συντονιστικά και οι επιτροπές των διαθέσιμων εκπαιδευτικών μαζί με την Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) και ΕΛΜΕ (πρωτοβάθμια σωματεία καθηγητών) από όλη τη χώρα πραγματοποίησαν πανελλαδική διαμαρτυρία ενάντια στις διαθεσιμότητες και τις απολύσεις. Σημείο συνάντησης για τους εκπαιδευτικούς από Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Έβρο, Κοζάνη, Πιερία, Τρίκαλα, Καρδίτσα και Λάρισα ήταν τα διόδια πριν τη Λάρισα για όσους έρχονταν από Θεσσαλονίκη (Πυργετός). Η κυβέρνηση, που πιέζεται από τις αντιστάσεις των εργαζομένων σε όσους κλάδους επιμένουν να αγωνίζονται, προσπάθησε με τη βία να σταματήσει τους καθηγητές-διαδηλωτές. Η προσπάθεια να αποκλειστούν οι εκπαιδευτικοί κράτησε πάνω από 4 ώρες με κυνηγητό ακόμη και μέσα στα χωράφια και βέβαια με ρίψη χημικών. Η βία είχε ως αποτέλεσμα να τραυματιστεί ο πρώην αντιπρόεδρος

της ΑΔΕΔΥ, Γρηγόρης Καλομοίρης, αλλά και άλλοι διαδηλωτές. Παρά τη βία και τον αποκλεισμό των καθηγητών από τη Βόρεια Ελλάδα, οι υπόλοιποι καθηγητές επέμειναν να πραγματοποιήσουν τη διαδήλωση και η αποφασιστικότητά τους υποχρέωσε σε υποχώρηση την αστυνομία. Εκατοντάδες εκπαιδευτικοί διαδήλωσαν στους δρόμους της Λάρισας μαζί με αντιπροσωπεία σχολικών φυλάκων. Είναι εμφανές πια ότι ο φόβος έχει αλλάξει στρατόπεδο. Δεν φοβούνται πια οι εργαζόμενοι που δεν έχουν και τίποτα να χάσουν. Αυτή που φοβάται είναι η κυβέρνηση Σαμαρά. Τρέμει στην ιδέα να φανεί ανάξια στα μάτια της τρόικας και των ντόπιων καπιταλιστών και να χάσει την εξουσία, ανοίγοντας το δρόμο σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Είναι η ώρα λοιπόν να συντονίσουμε τους αγώνες μας για να τους ανατρέψουμε το γρηγορότερο δυνατόν. Είναι η μόνη ελπίδα και ο μόνος τρόπος να επαναπροσληφθούν οι διαθέσιμοι και οι απολυμένοι καθηγητές και όλοι όσοι βρίσκονται στην ίδια κατηγορία.

Σύμφωνα με απόφαση του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης (ΥΔΜΗΔ) Κυριάκου Μητσοτάκη, από τις 15 Ιανουαρίου διακόπτεται η μισθοδοσία και φεύγουν άμεσα από τις θέσεις τους περίπου 2.500 συμβασιούχοι του Δημοσίου. Πρόκειται για εργαζόμενους που οι συμβάσεις τους έχουν λήξει, αλλά συνέχιζαν να εργάζονται με προσωρινές δικαστικές διαταγές ή με αποφάσεις ασφαλιστικών μέτρων. Η μνημονιακή συγκυβέρνηση, με πρόσχημα την καθυστέρηση της εκδίκασης των υποθέσεών τους, αποφάσισε να δείξει το πραγματικό της πρόσωπο. Το βάρβαρο, μνημονιακό, νεοφιλελεύθερο πρόσωπο το οποίο είναι πάντα ίδιο για κάθε εργαζόμενο. Οι 2.500 χιλιάδες συμβασιούχοι κοστίζουν βλέπεται για τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ «περισσότερο» από τους κεφαλαιοκράτες φοροφυγάδες. Η απόφαση του υπουργού ΥΔΜΗΔ επικαλείται μάλιστα ότι όσες υπηρεσίες και όσοι αρμόδι-

οι υπηρεσιακοί παράγοντες δεν προχωρήσουν άμεσα στη διαγραφή των συμβασιούχων αυτής της κατηγορίας από το Μητρώο Μισθοδοτούμενων του Δημοσίου και συνεχίζουν να κάνουν αποδεκτές τις παρεχόμενες υπηρεσίες τους, θα έχουν βαριές ποινικές και πειθαρχικές κυρώσεις. Για το σκοπό αυτό ορίστηκε ότι θα γίνουν έλεγχοι από το Σώμα Επιθεωρητών-Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης. Απειλούνται ακόμα και οι δήμαρχοι οι σημερινοί, αλλά και οι μελλοντικοί. Στην απόφαση αναφέρεται ότι, εάν οι δήμοι δεν εξαντλούν τα ένδικα μέσα

κατά την αντιδικία με απολυόμενους υπαλλήλους, οι Γενικοί Γραμματείς των Αποκεντρωμένων Διοικήσεων εντέλλονται να κινήσουν διαδικασίες πειθαρχικής ευθύνης των Δημάρχων. Είναι γερό καμπανάκι για όσους από την Αριστερά πιστεύουν ότι θα μπορέσουν να διαχειριστούν τους δήμους, χωρίς να είναι από την πρώτη μέρα σε συνεχείς κινητοποιήσεις για την ανατροπή της συγκυβέρνησης, μαζί με τους εργαζόμενους στους δήμους και τους κατοίκους των δήμων. Παλεύοντας για μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα επαναπροσλάβει τους απολυμένους εργαζόμενους άμεσα.

6

• αριστερά

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 15 Γενάρη 2014

Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα προγραμματικά «φόρουμ»

Ποιες συμμαχίες χρειάζεται μια κυβέρνηση της Αριστεράς; Του Αντώνη Νταβανέλλου

Μ

έσα στις συνθήκες της μεγάλης διεθνούς κρίσης του καπιταλισμού και ειδικότερα στον «αδύναμο κρίκο» της ΕΕ, στην Ελλάδα, το πολιτικό ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης της Αριστεράς δεν θα έχει τίποτα κοινό με τις συναινετικές, καθορισμένες από τις κοινοβουλευτικές ισορροπίες, απόπειρες των κυβερνήσεων της κεντροαριστεράς, όπως τις γνωρίσαμε στην Ευρώπη στα τελευταία 30 χρόνια. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς, μέσα στη σημερινή κρίση, θα είναι «μεταβατικός» –και όχι «τελικός»– σταθμός: Είτε θα πάρει μέτρα που θα ανατρέπουν ουσιαστικά τα προγράμματα λιτότητας, ανοίγοντας το δρόμο στις εργατικές-λαϊκές δυνάμεις προς τη γενικότερη σοσιαλιστική απελευθέρωση, είτε θα αναζητήσει το συμβιβασμό με τη ντόπια κυρίαρχη τάξη και τους δανειστές, με αποτέλεσμα την ταχύτατη ανατροπή της και τη διάλυση των πολιτικών δυνάμεων που τη συγκρότησαν.

Μια κυβέρνηση της Αριστεράς, μέσα στη σημερινή κρίση, θα έχει το χαρακτήρα βίαιης «περιπέτειας» και όχι την άνεση μακρόσυρτης και μεταρρυθμιστικής διαχείρισης της κατάστασης.

Εκτιμήσεις Οι παραπάνω ισχυρισμοί στηρίζονται σε δύο βασικές εκτιμήσεις: α) Μέσα στην κρίση, οι «από πάνω» δεν διαπραγματεύονται, δεν αναζητούν συναινέσεις, επιχειρούν να επιβάλουν βίαια τη συντριβή όλων των εργατικώνκοινωνικών δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν στον 20ό αιώνα. β) Μέσα στην κρίση, οι «από κάτω» συμπιέζονται στην οργή και στην αγανάκτηση, υποχωρούν προς το βυθό της κοινωνίας, αλλά θέλουν να τα πάρουν όλα πίσω και –αν βρουν ευκαιρία- να σαρώσουν το σύστημα που τους τσακίζει. Μια έμπειρη σοσιαλδημοκράτισσα συμπύκνωσε την παραπάνω εκτίμηση με την εξής δήλωση: «Το πιο κρίσιμο πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία σήμερα είναι το πώς θα μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να διαχειριστεί το κύμα ελπίδων

και διεκδικήσεων που θα ξεσπάσει την επομένη της πιθανής πολιτικής νίκης της Αριστεράς». Και έχει δίκιο. Βαδίζοντας προς μια τέτοιας διάστασης πολιτική –και ταξική στο βάθος– αναμέτρηση, το παλιό πολιτικό προσωπικό καταρρέει. Τα διαδοχικά σκάνδαλα, αλλά και η ιδεολογική παράλυση των σοσιαλδημοκρατικών στελεχών όλων των αποχρώσεων, είναι οι καλύτερες αποδείξεις. Γι’ αυτό είναι λαθεμένη η πρόσφατη απόφαση της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ να απευθυνθεί σε τμήματα αυτού του προσωπικού, μέσα από την οργάνωση «προγραμματικών φόρουμ» και μάλιστα με μια θεματολογία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μιας πολιτικής για σταδιακή και διαχειριστική αντιμετώπιση της κρίσης. Η τακτική αυτή πέρα από δεξιόστροφη είναι και αναποτελεσματική. Ακόμα και σε δημοσκοπήσεις αποτυπώνεται πλέον η θέση ότι το «άνοιγμα» στα στελέχη των θραυσμάτων της σοσιαλδημοκρατίας αποτελεί αδυναμία και όχι δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ.

Η απόφαση αυτή δημιουργεί και ένα δίλημμα κρίσιμης κομματικής λειτουργίας: Οι προγραμματικές επιλογές για την κυβέρνηση της Αριστεράς θα γίνουν από τις δυνάμεις που έχουν δεσμευτεί στα πλαίσια και στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ (όπως προβλέπει η απόφαση της τελευταίας ΚΕ…) ή θα είναι αντικείμενο της διεργασίας ανάμεσα σε ένα τμήμα «εμπειρογνωμόνων» του ΣΥΡΙΖΑ και στις προσκείμενες δυνάμεις και προσωπικότητες στα «προγραμματικά φόρουμ»; Γιατί προφανώς άλλο είναι να αποφασίζει ένας πολιτικός οργανισμός για την πορεία του και να οργανώνει ένα πλατύ διάλογο πάνω στις αποφάσεις του, και άλλο είναι να αποφασίζει ένας πολιτικός οργανισμός ένα πλατύ κάλεσμα όπου θα συνδιαμορφωθούν οι (τόσο κρίσιμες) αποφάσεις…

Λαϊκές Επιτροπές Απέναντι σε αυτή την προοπτική υπάρχει –και έχει ήδη συζητηθεί στον ΣΥΡΙΖΑ– εναλλακτική λύση. Είναι η απόφαση για τη συγκρότηση των Λαϊκών Επιτρο-

πών Αντίστασης και Ανατροπής. Όπου, με πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να συγκεντρωθεί το «άλλο» πολιτικό προσωπικό: Αυτό που διαμορφώνεται στην αντίσταση μέσα στα σχολεία και στα νοσοκομεία, στην πάλη ενάντια στις απολύσεις ή στη δράση ενάντια στα χαράτσια, στις αντιφασιστικές πρωτοβουλίες ή στην κοινωνική αλληλεγγύη κλπ. Αυτόν τον κόσμο θα πρέπει να αποφασίσει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι στηρίζει κατά προτεραιότητα σε όλες τις πολιτικές μάχες, συμπεριλαμβανομένων των εκλογικών αναμετρήσεων. Και σε αυτόν τον κόσμο θα πρέπει να στηριχθεί, κατά απόλυτη προτεραιότητα, η πολιτική προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης της Αριστεράς. Μια τέτοια επιλογή σημαίνει ότι το πρόγραμμα θα πρέπει να αντανακλά τα αιτήματα, τις αγωνίες, τις διαθέσεις αυτού ακριβώς του κόσμου. Και όχι τις «φαεινές ιδέες» στελεχών, προσώπων και ομάδων που, ως χθες, στήριξαν το νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, ενώ σήμερα θέλουν για άλλη μια φορά «να σώσουν τη χώρα»…

Ιδρύεται η συνδικαλιστική παράταξη της ριζοσπαστικής Αριστεράς Του Σωτήρη Μάρταλη

Σ

τις 22 και 23 Φλεβάρη θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα, στο Σινέ Κεραμικός συνδιάσκεψη για την ίδρυση μιας νέας συνδικαλιστικής παράταξης, που φιλοδοξεί να καλύψει τον ευρύτερο χώρο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.

εκφραστεί ένα οργανωμένο πολιτικό ρεύμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς μέσα στα συνδικάτα.

Κρίσιμη περίοδος

Οι εργαζόμενοι παρά το ότι δεν κατόρθωσαν να σταματήσουν και να ανατρέψουν τις μνημονιακές πολιτικές συνεχίζουν να δίνουν σκληρές κλαδικές μάχες. Μόνο το τελευταίο διάστημα ζήσαμε τις καταλήψεις της ΕΡΤ, καθώς και τις απεργίες των εκπαιδευτικών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, των εργαζόμενων στα πανεπιστήμια, ενώ συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών και οι σχολικοί φύλακες. Τέλος 2 μήνες συμπληρώνει η απεργία των γιατρών στον ΕΟΠΥΥ. Από τα τέλη Μάρτη τελειώνει το οκτάμηνο της διαθεσιμότητας και οριστικοποιούνται απολύσεις ενώ ετοιμάζουν τον νέο γύρο του 2014 με 12.500 νέες διαθεσιμότητες και απολύσεις.

Σε μία περίοδο που ο κόσμος της εργασίας δέχεται απανωτές επιθέσεις, με την ηγεσία των συνδικάτων να έχει ενταχθεί στο μνημονιακό καθεστώς, γίνεται περισσότερο από αναγκαίο να

Καθημερινές μάχες δίνονται και στον ιδιωτικό τομέα, παρότι η κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη. Εργαζόμενοι σε δύσκολους χώρους που η ασυδοσία των αφεντικών ξεπερνάει

Η συνδιάσκεψη οργανώνεται από οργανωτική επιτροπή στην οποία συμμετέχουν συνδικαλιστικά στελέχη που μέχρι σήμερα δραστηριοποιούνται στο Δίκτυο Συνδικαλιστών Ριζοσπαστικής Αριστεράς, την Αυτόνομη Παρέμβαση, την Εργατική Αριστερά, την Ένωση Εργαζομένων, αλλά και από ανένταχτους συνδικαλιστές, που συμμετέχουν σε διάφορες εργατικές-συνδικαλιστικές πρωτοβουλίες και συλλογικότητες.

κάθε όριο (εταιρείες ενοικίασης προσωπικού στις τράπεζες, Αεροδρόμιο, εταιρείες courier, εταιρείες κινητής τηλεφωνίας), έχουν φτιάξει σωματεία που προσπαθούν να αντισταθούν στη βάρβαρη επίθεση κυβέρνησης και εργοδοσίας, ακόμη και κόντρα σε δίκες μιας και η ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης χτυπάει αριθμούς ρεκόρ τα τελευταία δύο χρόνια. Είναι απαραίτητες οι πρωτοβουλίες για να φτιαχτούν τέτοια σωματεία σε κάθε κλάδο του ιδιωτικού τομέα.

Συνελεύσεις Πριν την ιδρυτική συνδιάσκεψη της νέας συνδικαλιστικής παράταξης θα γίνουν συνελεύσεις, κατά κλάδο σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, και νομαρχιακές συνελεύσεις στις υπόλοιπες πόλεις. Σε αυτές τις συνελεύσεις θα συζητηθούν τα εισηγητικά κείμενα της οργανωτικής επιτροπής. Αυτή η διαδικασία θα δώσει τη δυνατότητα να προχωρήσει η συζήτηση για το πώς μπορούμε να υπερασπίσουμε τα δικαιώματα των εργαζομένων, να σταματή-

σουμε και να ανατρέψουμε την πολιτική των καπιταλιστών. Να εκτιμήσουμε την κατάσταση της τάξης μας και του συνδικαλιστικού κινήματος. Για το πως μπορούμε να ανασυγκροτήσουμε το σ.κ., ποιο πρόγραμμα ελάχιστων διεκδικήσεων προτείνουμε καθώς και πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε στα συνδικάτα το ρατσισμό και το φασισμό. Στην ιδρυτική συνδιάσκεψη θα λάβουν μέρος οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι από τις συνελεύσεις, καθώς και όσοι από τα εγγεγραμμένα μέλη είναι εκλεγμένοι συνδικαλιστές. Στη συνδιάσκεψη θα κληθούν να συμμετέχουν με δικαίωμα λόγου και παρατηρητές οι οποίοι μπορεί να μην εντάσσονται ακόμα στη στην παράταξη, αλλά τους ενδιαφέρει και θέλουν να συμμετέχουν στις διαδικασίες. Τα κείμενα άποψης, για όποιον-α θέλει να συμβάλει στη συζήτηση, θα «αναρτηθούν» σε σχετικό site. Τους τελευταίους μήνες, καταγράφεται μια μεγάλη άνοδος των δυνάμεων της συνδικαλιστικής ριζοσπαστικής Αριστεράς στις

εκλογές ομοσπονδιών εργατικών κέντρων και πρωτοβάθμιων σωματείων. Το είδαμε στην ΟΛΜΕ, στην ΑΔΕΔΥ, στους γιατρούς του ΕΟΠΥΥ, σε εργατικά κέντρα ΕΚΑ, Μεσολογγίου αλλά και στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων, ΕΛΒΟ κ.α.

Ρόλος και δυνατότητες Αυτές οι εξελίξεις μεγαλώνουν το ρόλο και τις δυνατότητες των δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς στο συνδικαλιστικό κίνημα. Πως αντιμετωπίζουμε τη συγκρότηση των προεδριών των συνδικάτων, αρκεί η λογική των αντιπροσωπευτικών προεδρείων μια περίοδο που είναι αναγκαία η κίνηση των συνδικάτων πάνω σε ένα αγωνιστικό πρόγραμμα ανατροπής; Είναι επιπλέον ζητήματα που ανοίγουν αυτή την περίοδο. Οι εργαζόμενοι του «Κόκκινου Δικτύου» θα παλέψουν ώστε οι διαδικασίες συγκρότησης της νέας παράταξης να αποτελέσουν τη βάση για να οργανωθεί το πολιτικό ρεύμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς μέσα στα συνδικάτα.

αριστερά •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 15 Γενάρη 2014

7

Ο ΣΥΡΙΖΑ στη μάχη των αυτοδιοικητικών εκλογών

Μας αρκεί το «να πάρουμε τους δήμους»; συσχετισμούς στην αυτοδιοίκηση, με ένα κοινό μέτωπο αιρετώνδημοτών-εργαζομένων στους ΟΤΑ και στο στόχο της κυβέρνησης της Αριστεράς.

Του Σπύρου Αντωνίου

Ο

ι αυτοδιοικητικές εκλογές στα τέλη Μαΐου, στη συγκυρία της οικονομικής και πολιτικής κρίσης, αποκτούν δικαιωματικά κεντρικό πολιτικό χαρακτήρα. Μπορούν και πρέπει να γίνουν τμήμα του αγώνα για την ανατροπή των πολιτικών κοινωνικής εξόντωσης και των πολιτικών δυνάμεων που τις εφαρμόζουν. Ιδιαίτερα αν δεν έχουν προηγηθεί βουλευτικές εκλογές, η κάλπη για στην τοπική αυτοδιοίκηση (μαζί με εκείνη των ευρωεκλογών) είναι ευκαιρία να αποτελέσει «χαστούκι» για το αστικό μπλοκ, αλλά και ευκαιρία για τη διεύρυνση της επιρροής της Αριστεράς στην κοινωνία. Ξεκινώντας από αυτή την παραδοχή, τα δημοτικά σχήματα, το πρόγραμμα, οι συμμαχίες και οι υποψήφιοι δήμαρχοι που θα στηρίξει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί παρά να αντανακλούν την αποφασιστικότητα της ριζοσπαστικής Αριστεράς να συγκρουστεί τόσο με το ασφυκτικό μνημονιακό πλαίσιο που έχει δημιουργήσει η κεντρική εξουσία στους ΟΤΑ, όσο και με λογικές «χρηστής διαχείρισης» και «θεσμολαγνείας», που αποτελούν ανάχωμα για τις εργατικές-λαϊκές αντιστάσεις και αντιστοιχούν στις πρακτικές των τοπικών παραγόντων των αστικών κομμάτων και της σοσιαλδημοκρατίας. Όπως στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο ο ΣΥΡΙΖΑ ευαγγελίζεται την ανατροπή του παλιού, έτσι και σε τοπικό επίπεδο, το πλαίσιο, με το οποίο θα δοθεί η μάχη των αυτοδιοικητικών εκλογών, πρέπει να εκφράζει την πολιτική βούληση για το ξήλωμα των επιλογών και των πελατειακών δικτύων «φθαρμένων βλαχοδημάρχων», που έβαλαν πλάτη για να περάσει ο οδοστρωτήρας των μνημονίων.

Υποψήφιοι Η κεντρική διακήρυξη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να πάρουμε όσους περισσότερους δήμους γίνεται, ώστε την Κυριακή των εκλογών να «κοκκινίσει» ο χάρτης, έχει προκαλέσει πολλά προβλήματα στην εξειδίκευσή της, ειδικά αν γίνεται αντιληπτή μόνο ως άθροισμα ψήφων χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι η σύγκλιση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, που θα ασχοληθεί με το ζήτημα των αυτοδιοικητικών εκλογών και θα πάρει αποφάσεις για τους συνδυασμούς και τους υποψηφίους που θα στηριχτούν, αναβάλλεται συνεχώς. Πιθανότερο είναι ότι θα διεξαχθεί στις αρχές Φλεβάρη. Μια τέτοια καθυστέρηση είναι φυσιολογική, αν σκεφτεί κανείς ότι σε μια σειρά Ο.Μ. έχει προκληθεί έντονη αντιπαράθεση και έχουν «τραυματιστεί» συντροφικές σχέσεις, με επίδικο την τακτική και τα πρόσωπα που θα δώσουν τη μάχη για τους δήμους, από τη μεριά

Πολύ περισσότερο, οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες, που θα εκλεγούν με τη σημαία του ΣΥΡΙΖΑ, με την αγωνιστική τους στάση πρέπει να αποδείξουν ότι η τοπική αυτοδιοίκηση μπορεί να αποτελέσει πυλώνα προάσπισης τους κόσμου της εργασίας, των ανέργων και των συνταξιούχων, του κοινωνικού κράτους, των δημόσιων αγαθών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων.

της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Για παράδειγμα στου Ζωγράφου ή τη Γλυφάδα, δύο από τις πιο δραστήριες οργανώσεις της Αττικής, τους τελευταίους μήνες βρίσκονται σε μόνιμο καθεστώς εσωστρέφειας και παραλυτικής αδράνειας ως προς τα κινηματικά τους καθήκοντα, διχασμένες πάνω στο ζήτημα των δημοτικών εκλογών. Παρά το γεγονός ότι σε όλα τα επίσημα ντοκουμέντα των αρμόδιων οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνεται η ανάγκη η Αριστερά να μην λειτουργήσει ως «πλυντήριο» τοπικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ και λοιπών «μετανοημένων» ή δήθεν «ανεξάρτητων» παρατρεχάμενων, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που αναζητούνται διευρύνσεις προς τέτοια πρόσωπα (ακόμα και από το χώρο της Δεξιάς). Πρόκειται για τακτική που αναπόφευκτα αλλοιώνει τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά των σχημάτων του ΣΥΡΙΖΑ, λειαίνει τις προγραμματικές αιχμές τους και υποβιβάζει τον κεντρικό πολιτικό στόχο της ανατροπής. Οι συνεργασίες με τοπικά στελέχη και παράγοντες τέτοιου «ηθικού εκτοπίσματος» απειλεί την ενότητα των τοπικών οργανώσεων, τις παρασύρει σε μια εκλογικίστικη προσέγγιση («να μας βγουν τα κουκιά»), αποστρατεύει αντί να συσπειρώνει τα πιο ενεργά μέλη τους και φυσικά απωθεί ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος, που δεν ξεχνά ποιοι ευθύνονται για τη λεηλασία της ζωή του και αποστρέφεται τα «λαμπερά πρόσωπα».

Αθήνα Εξίσου εύλογες αντιδράσεις έχουν προκληθεί και στο δήμο Αθηναίων. Το υπαρκτό δυναμικό της «Ανοιχτής Πόλης» (παράταξη με επικεφαλής την Ε. Πορτάλιου και παρεμβάσεις σε όλη τη διάρκεια της τετραετίας, εντός και εκτός δημοτικού συμβουλίου, όπως η τελευταία με το εξώδικο σε ΤΑΙΠΕΔ και τράπεζες για το ξεπούλημα ακινήτων του Δημοσίου. Με ένα αξιοπρόσεκτο δίκτυο συντρόφων με προσφορά στους

και έλεγχο. Θα πρέπει να βρίσκεται Η τοπική αυτοσε πλήρη ρήξη με τις λογικές της διοίκηση δεν ανάθεσης και της συνδιαλλαγής με οικονομικά συμφέροντα, να μπορεί να λειενθαρρύνει και να εμπνέει τη συλτουργήσει χωρίς λογική δράση των κατοίκων κάθε πόλης και τη μαχητική-κινηματική να μετατραπεί διεκδίκηση των αιτημάτων τους. σε κύτταρο Προϋποθέσεις αντίστασης και Για να επιτευχθούν όλα αυτά, τα σχήματα που θα στηρίξει ο ΣΥαλληλεγγύης αγώνες, τις δομές αλληλεγγύης, τα τοπικά ζητήματα) και οι διαδικασίες της, ελάχιστα λαμβάνονται υπόψη στις αποφάσεις των ηγετικών κύκλων του ΣΥΡΙΖΑ για το μεγαλύτερο δήμο της χώρας. Από την ονοματολογία των υποψήφιων δημάρχων έχουν παρελάσει διάφορα ονόματα, προφανώς με κριτήρια «αναγνωρισιμότητας». Η πρόσφατη ιστορία με τον Π. Τατσόπουλο προειδοποιεί για επιλογές καλλιτεχνών ή μη, που δεν δεσμεύονται από κανένα συλλογικό σχέδιο και εκθέτουν την Αριστερά. Ειδικά αν δεν έχουν υπαρκτούς δεσμούς με τις αρχές, τις αξίες και τα οράματά της. Δυστυχώς, τέτοιες αναζητήσεις εντείνονται και από την απομονωτική στάση του ΚΚΕ που δεν συζητά καμία συνεργασία, αλλά και από την «αντικαπιταλιστική καταγραφή» που κυρίως επιδιώκουν τα περισσότερα σχήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σε μια εποχή όμως όπου επικρατεί ο Καλλικράτης (αυξημένες αρμοδιότητες χωρίς τους αντίστοιχους πόρους), το «Παρατηρητήριο Οικονομικής Αυτοτέλειας», οι απολύσεις στους δήμους, η υποβάθμιση ή ιδιωτικοποίηση κοινωνικών υπηρεσιών και η εκποίηση δημόσιων χώρων, η τοπική αυτοδιοίκηση δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς να μετατραπεί σε κύτταρο αντίστασης και αλληλεγγύης. Χωρίς να γίνει παράδειγμα τοπικής εξουσίας με λαϊκή συμμετοχή, κοινωνική λογοδοσία

ΡΙΖΑ θα πρέπει να επιδιώκουν την πλατύτερη δυνατή ενότητα των δυνάμεων της πολιτικής και κοινωνικής Αριστεράς. Να έχουν σαφή αντιμνημονιακά-αντικαλλικρατικά, ριζοσπαστικά και αντιφασιστικά χαρακτηριστικά. Να δημιουργήσουν ανοιχτά τις θέσεις και τα όργανά τους και να αποφασίσουν συλλογικά και δημοκρατικά τον/την επικεφαλής και τους εκπροσώπους τους. Να συμμετέχουν σε συλλογικότητες αλληλεγγύης, αντιφασιστικά μέτωπα και να προωθούν τη δημιουργία λαϊκών επιτροπών αγώνα σε κάθε γειτονιά, με παρουσία στους αγώνες ενάντια σε διαθεσιμότητες-απολύσεις εργαζομένων στους ΟΤΑ, συγχωνεύσεις σχολείων, διάλυση της ΠΦΥ και του ΕΟΠΥΥ. Να συμμετέχουν στην απόκρουση της φασιστικής απειλής και των ρατσιστικών διατάξεων της κυβέρνησης και της ΕΕ, διάσταση που δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως η Χρυσή Αυγή θα επιχειρήσει να αξιοποιήσει τις επερχόμενες εκλογές ως ευκαιρία ανάκαμψης μετά και το νέο γύρο φυλακίσεων βουλευτών της και επανανομιμοποίησή της, μέσω της ανάδειξή της ως τρίτης δύναμης πανελλαδικά. Γι’ αυτό και θα επιδιώξει να έχει παρουσία στο δεύτερο γύρο σε μεγάλους δήμους της χώρας (π.χ. Αθήνα με τον Κασιδιάρη). Να είναι δηλαδή παρατάξεις που θα εγγράφονται στις διεργασίες για τη συνολική ανατροπή των πολιτικών της άγριας λιτότητας και του αυταρχισμού, στους

Ότι από «εργαστήριο» ελαστικών σχέσεων εργασίας και ιμάντα μεταβίβασης χρημάτων στο ιδιωτικό κεφάλαιο (5μηνα, ΚΟΙΝΣΕΠ, ΣΔΙΤ κ.ά.) το δημαρχείο ή η Περιφέρεια θα γίνουν χώροι σταθερής δουλειάς με πλήρη δικαιώματα και κέντρα αγώνα για την ανατροπή κυβέρνησης και τρόικας. Ότι από εστίες «μιζαδόρων», θα ανοίξουν το δρόμο για συμμετοχικούς θεσμούς (λαϊκές συνελεύσεις και τοπικά συμβούλια με αποφασιστικό χαρακτήρα) που θα ενθαρρύνουν τους κατοίκους στην ενασχόληση με τα προβλήματά τους, χωρίς να περιμένουν να τους τα λύσουν οι «ειδικοί».

Πρόγραμμα Με κριτήριο τις παραπάνω επισημάνσεις, οι προγραμματικές θέσεις των παρατάξεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι απαραίτητο να κινούνται με το παρακάτω διεκδικητικό πλαίσιο: * Όχι απολύσεις στους ΟΤΑ. Κατάργηση όλων των προγραμμάτων μερικής απασχόλησης και μετατροπής τους σε μόνιμες θέσεις εργασίας. * Καμία ιδιωτικοποίηση του νερού, της διαχείρισης απορριμμάτων και δημοτικών υπηρεσιών. * Ελάφρυνση των δημοτών από υπέρογκα δημοτικά τέλη, φόρους και πρόστιμα. * Υπεράσπιση και διεύρυνση κοινωνικών δομών (κατάργηση τροφείων στους βρεφονηπιακούς σταθμούς – πρόγραμμα «βοήθεια στο σπίτι» – επέκταση δημοτικών ιατρείων και δωρεάν πρόσβαση κάθε ανασφάλιστου – ενίσχυση ΚΑΠΗ – κοινωνικά επιδόματα – επαρκής σχολική θέρμανση και σίτιση παιδιών σε όλα τα σχολεία). * Μέτρα ανακούφισης των ανέργων (δωρεάν μεταφορές) και υπεράσπιση του δικαιώματος στη στέγη (κανένας πλειστηριασμός). Και φυσικά μια τέτοια τοπική αυτοδιοίκηση είναι η μόνη που μπορεί να αποτελέσει στήριγμα και συμμέτοχο στη διαρκή διαδικασία ρήξεων και ανατροπών μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, στην οικονομία και το κράτος, η οποία θα αναμετρηθεί με το εγχείρημα του κοινωνικού μετασχηματισμού με προοπτική το σοσιαλισμό.

8

• πολιτική

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 15 Γενάρη 2014

Η ακραία αντιδραστική στροφή της ΕΕ και τα κα

Η Ευρώπη ΕΙΝΑΙ του κεφ του ρατσισμού και του αυτα Του Κώστα Παπανικολάου

Η

τελευταία δεκαετία έχει μεταβάλει σημαντικά τα χαρακτηριστικά της πορείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι εξελίξεις περιλαμβάνουν σημαντική μεταφορά αρμοδιοτήτων από τα κράτη-μέλη στα ευρωπαϊκά όργανα, εξελίξεις που συνολικά τείνουν προς συντηρητική και νεοφιλελεύθερη μετατόπιση του πολιτικού και οικονομικού συστήματος της ΕΕ. Φυσικά οι βάσεις γι’ αυτές τις πολιτικές έχουν μπει εδώ και δεκαετίες στο πολιτικό σύστημα της ΕΕ, με τις ευρωπαϊκές συνθήκες και τη διαμόρφωση της νομισματικής ένωσης. Η κρίση χρέους της ευρωζώνης αποτέλεσε την απαρχή μιας άνευ προηγουμένου νεοφιλελεύθερης επίθεσης και μετασχηματισμού των οικονομικο-κοινωνικών δομών της ΕΕ. Η επιβολή σκληρών μνημονίων λιτότητας στις χώρες της περιφέρειας, η περαιτέρω αυστηρότητα του συμφώνου σταθερότητας και η πρόσφατη υιοθέτηση της Τραπεζικής Ένωσης έχουν αποτελέσει τους κύριους άξονες επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζομένων και χειροτέρευσης της οικονομικής τους θέσης. Βέβαια η επίθεση στο κράτος πρόνοιας δεν είναι γνώρισμα μόνο του ευρωπαϊκού νότου, καθώς η συνεχής διάβρωση δικαιωμάτων και παροχών

Η κρίση χρέους της ευρωζώνης αποτέλεσε την απαρχή μιας άνευ προηγουμένου νεοφιλελεύθερης επίθεσης και μετασχηματισμού των οικονομικο-κοινωνικών δομών της ΕΕ χαρακτηρίζει τα τελευταία χρόνια μέχρι και το σκανδιναβικό μοντέλο, το οποίο συρρικνώνεται. Η πτώση των πραγματικών μισθών και η πριμοδότηση του κεφαλαίου είναι γνώρισμα όλης της ευρωπαϊκής τάξης πραγμάτων. Επιπλέον ο νέος προϋπολογισμός λιτότητας της ΕΕ και η κατανομή των κονδυλίων είναι ένα άλλο παράδειγμα μείωσης των κοινωνικών δαπανών και αύξησης των διευκολύνσεων προς το κεφάλαιο. Οι εξελίξεις έχουν επιδεινωθεί ακόμα και σε πεδία όπως η αγροτική ανάπτυξη και το περιβάλλον. Η νέα Κοινοτική Αγροτική Πολιτική αποτελεί τη συνέχεια των προηγούμενων στην πριμοδότηση της «ανταγωνιστικότητας» και της γεωργίας μεγάλης κλίμακας, ενώ φαίνεται ότι πολλές δυνάμεις εντός ΕΕ θέλουν το επόμενο διάστημα να άρουν τις απαγορεύσεις που υπάρχουν για τα γενετικώς τροποποιημένα αγροτικά προϊόντα, ώστε να εξυπηρετήσουν τις σχέσεις με τους αμερικάνικους, βρετανικούς και γαλλικούς κολοσσούς, οι οποίοι προσπαθούν να ελέγξουν πλήρως την αγροτική παραγωγή τροφίμων. Στο επίπεδο δημοκρατίας και

ελευθεριών η κατάσταση τείνει συνεχώς επιδεινούμενη. Ο τρόπος, ο χρόνος και η κατ’ επίφαση «διαβούλευση» που πραγματοποιείται σε όλα σχεδόν τα ζητήματα, ουσιαστικά δημιουργεί μία «fast track» διακυβέρνηση στην οποία οι αλλαγές, που εφαρμόζουν οι «από πάνω», χαρακτηρίζονται ως «μονόδρομος» και οι αντιστάσεις των «από κάτω» ως «συντηρητική αντίληψη», ενώ η επιβολή των αλλαγών πραγματοποιείται με το γνωστό τρίπτυχο «συκοφάντηση-διαίρει και βασίλευεκαταστολή». Η «Ευρώπη Φρούριο» δυστυχώς παραμένει ο κύριος άξονας της μεταναστευτικής πολιτικής, καθώς η ΕΕ ενισχύει τις δυνάμεις φύλαξης των συνόρων και κρατά υποκριτική στάση για τις επαναλαμβανόμενες τραγωδίες που συμβαίνουν στη Μεσόγειο. Μάλιστα τα τελευταία χρόνια δεν είναι λίγες οι δεξιές κυβερνήσεις του βορρά οι οποίες ζητούν «επαναπροσδιορισμό» του ίδιου του συστήματος Σένγκεν, στοχοποιώντας το εργατικό δυναμικό που μετακινείται από τα κράτη-μέλη των Βαλκανίων και της Μεσογείου προς

το βορρά λόγω της κρίσης. Η κοινή εξωτερική πολιτική της ΕΕ είναι ένας ακόμα τομέας που καταδεικνύει τις κυρίαρχες τάσεις στην Ευρώπη. Πρόκειται για εξωτερική πολιτική δημιουργημένη για τα συμφέροντα του κεφαλαίου και τις περισσότερες φορές είναι αποτέλεσμα συμβιβασμού των επιδιώξεων των ηγεμονικών κρατών της Ευρώπης. Η επέμβαση στη Λιβύη, ο χειρισμός των αλλαγών της Αραβικής Άνοι-

ξης και οι παρεμβάσεις στο διεθνές σύστημα, καταδεικνύουν μία τάση συντονισμού των αρχουσών τάξεων της Ευρώπης, οι οποίες αναζητούν τον ηγεμονικό ιμπεριαλιστικό ρόλο τους στη διεθνή σκηνή. Το μέλλον στην ΕΕ διαφαίνεται σκοτεινό για τους εργαζόμενους, τους νέους και γενικότερα για τα χαμηλότερα στρώματα της κοινωνίας, αν συνεχιστεί η ίδια πολιτική. Περαιτέρω περιορισμός δικαιω-

Ταλαντευόμενη και ανεπαρκής η πολι Ο

ι φετινές ευρωεκλογές αποτελούν ίσως τη σημαντικότερη δοκιμασία για όλες τις πολιτικές δυνάμεις της ΕΕ στη σύγχρονη ιστορία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Αυτό συμβαίνει γιατί είναι η πρώτη εκλογική αναμέτρηση μετά το ξέσπασμα της κρίσης στην ευρωζώνη. Βέβαια αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι οι εκλογές θα έχουν περισσότερο συμβολικό αντίκτυπο για το πολιτικό σύστημα της ΕΕ παρά πραγματικό, καθώς είναι γνωστός ο περιορισμένος ρόλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σε σχέση με την Επιτροπή και το Συμβούλιο. Το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και η Ευρωπαϊκή Αντικαπιταλιστική Αριστερά είναι οι δύο ομάδες που εκφράζουν τη μεγάλη πλειοψηφία των δυνάμεων της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Οι σημερινές συνθήκες της κρίσης αποτυπώνουν ένα «ευνο-

ϊκό» περιβάλλον, ώστε να βρει ανταπόκριση σε μεγάλα ακροατήρια το εναλλακτικό όραμα της Αριστεράς για την Ευρώπη. Παρ’ όλα αυτά σήμερα, αλλά και κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων δεκαετιών, η άλλοτε ισχυρή ευρωπαϊκή Αριστερά των δεκαετιών του ’60 και ’70 έχει μετατραπεί σε «δευτερεύοντα παίκτη» του πολιτικού συστήματος της ΕΕ.

Επίθεση Στα χρόνια της κρίσης ιδιαίτερα, όταν το αντίπαλο στρατόπεδο στην Ευρώπη έχει εξαπολύσει δριμεία επίθεση στους εργαζόμενους, στη δημοκρατία και τα κοινωνικά δικαιώματα, η ευρωπαϊκή Αριστερά δείχνει μουδιασμένη, ενώ χαρακτηρίζεται από έλλειψη πολιτικής και στρατηγικού οράματος. Αυτό το γεγονός εκφράστηκε είτε με απομόνωση πολλών δυνάμεων από τα μεγάλα

ακροατήρια εργαζομένων, είτε με σημαντικές ιδεολογικοπολιτικές υποχωρήσεις και μετατόπιση. Το ΚΕΑ, από την ίδρυσή του το 2004 και έπειτα, έχει παρουσιάσει εξελικτικές μετατοπίσεις. Η κεντρική στρατηγική του έχει ένα διττό χαρακτήρα, θεσμικό και πολιτικό. Χαρακτηριστικό πολιτικό στόχο από το τελευταίο συνέδριό του αποτελεί «η κατάργηση των Συνθηκών από το Μάαστριχτ έως τη Λισσαβόνα και η αντικατάστασή τους από Συνθήκες που θα εγγυώνται την υπεροχή των βασικών κοινωνικών δικαιωμάτων έναντι των λεγόμενων οικονομικών ελευθεριών». Επίσης: «Η Αριστερά, αν θέλει να μετατρέψει την αντίσταση ενάντια στην κατάρρευση της δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους σε πολιτική εναλλακτική, θα πρέπει να παρουσιάσει μια κοινή ξεκάθαρη

εναλλακτική προοπτική». Άρα, ως προγραμματικός στόχος του ΚΕΑ αναδεικνύεται η ριζοσπαστική μεταρρύθμιση των βασικών αρχών της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η «Ευρωπαϊκή Διάσκεψη για το Χρέος», η «πράξη νομοθετικού περιεχομένου για τις τράπεζες» και η «φορολόγηση των off-shore οικονομικών δραστηριοτήτων» δεν αποτελούν ακριβώς την «αιχμή του δόρατος» για μια ριζοσπαστική αριστερή απάντηση στην κρίση. Επιπλέον στις θεματικές προτάσεις του ΚΕΑ μπορεί κανείς να διακρίνει από «την κοινωνικοποίηση των δημόσιων αγαθών και στρατηγικών οικονομικών τομέων» έως την «αντικατάσταση του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης από ένα σύμφωνο απασχόλησης και κοινωνικής προστασίας». Από την «εισαγωγή 35ωρου και κοινού ευρωπαϊκού κατώτατου

μισθού» έως και τα «ευρωομόλογα». Αυτή η ταλάντευση ανάμεσα σε κεϊνσιανές και, περισσότερο ή λιγότερο, αριστερές θέσεις διακρίνεται σε όλο το εκλογικό πρόγραμμα του ΚΕΑ. Σε προγραμματικό επίπεδο φανερώνει μια ταλάντευση ανάμεσα σε ένα σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης πρόγραμμα διαχείρισης και ένα αριστερό πρόγραμμα εξουσίας που πραγματικά θα θέσει τις βάσεις για πραγματική αλλαγή των ταξικών συσχετισμών σε όλη την Ευρώπη.

Γαλλία Ηγετικές δυνάμεις του ΚΕΑ, όπως το ΚΚ Γαλλίας, το Die Linke, αλλά και η σκανδιναβική Αριστερά, κατά καιρούς και πρόσφατα, έχουν πάρει αμφιλεγόμενες θέσεις είτε εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου είτε σε σημαντικά θέματα στις χώρες τους (βλ. πρόσφατο κάλεσμα του γενι-

πολιτική •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 15 Γενάρη 2014

9

αθήκοντα της Αριστεράς ενόψει ευρωεκλογών

φαλαίου, αρχισμού παρά ποτέ. Ο ρόλος της ευρωπαϊκής Αριστεράς αποκτά ιδιαίτερη σημασία, αλλά και μεγαλώνει η ευθύνη για την οργάνωση των αγώνων και για την επίτευξη νικών. Ο διεθνιστικός χαρακτήρας των πολιτικών και κοινωνικών διεργασιών και συνεργασιών και η απόρριψη του εθνικισμού αποτελεί απαραίτητη συνθήκη για τη δημιουργία ενός μετώπου που θα αντιπαλέψει ξεκάθαρα αυτές τις πολιτικές, με στόχο την ανατροπή του νεοφιλελεύθερου και συντηρητικού πλαισίου της σημερινής ΕΕ, για μία Ευρώπη των λαών, των εργαζομένων, της προστασίας του περιβάλλοντος και της αλληλεγγύης. Για μία Ευρώπη του Σοσιαλισμού.

μάτων και ελευθεριών στο όνομα του παγκόσμιου ανταγωνισμού και της «ασφάλειας», νεοφιλελεύθερη οικονομική ενοποίηση και συγκεντροποίηση της εξουσίας σε γραφειοκρατικούς μη εκλεγμένους θεσμούς, είναι χαρακτηριστικά που μπορεί να περιγράψουν την ΕΕ της επόμενης πενταετίας. Η απάντηση των εργαζομένων πρέπει να οργανωθεί πιο γρήγορα

Η πιθανή άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση θα αποτελέσει σίγουρα ένα πραγματικό τεκτονικό γεγονός για το πολιτικό σύστημα της ΕΕ. Γι’ αυτό είναι σωστή η προσέγγιση ενός τμήματος της ευρωπαϊκής Αριστεράς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ανοίξει για τα καλά τη συζήτηση «για ποια Ευρώπη παλεύουμε» και να αναγκάσει τους «από πάνω» να αντιληφθούν ότι μπορεί να υπάρξει και αντίπαλο δέος στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια είναι η έκφραση μιας πραγματικά ριζοσπαστικής αριστερής γραμμής που θα θέσει σε κίνδυνο την κατεύθυνση των κυρίαρχων ευρωπαϊκών πολιτικών.

ιτική του ΚΕΑ κού γραμματέα του ΚΚ Γαλλίας και προέδρου του ΚΕΑ, Πιέρ Λοράν, για συνεργασία με τους σοσιαλδημοκράτες του Ολάντ στις γαλλικές δημοτικές εκλογές). Από την άλλη, η δυναμική τάσεων που συμπεριλαμβάνουν και τις δύο συνιστώσες της ευρωπαϊκής Αριστεράς, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, ή λιγότερο το Μπλόκο της Αριστεράς στην Πορτογαλία, αποτελούν το νέο στοιχείο στον πολιτικό χάρτη. Αυτό πρέπει να θεωρηθεί και η κεντρική αξία της δυναμικής του ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρώπη: δηλαδή να αποτελέσει το ρεαλιστικό ριζοσπαστικό αριστερό υπόδειγμα για όλη την ευρωπαϊκή Αριστερά. Αυτό βέβαια μένει να αποδειχθεί το επόμενο διάστημα, καθώς οι ταλαντεύσεις που υπάρχουν στην ευρωπαϊκή Αριστερά συναντώνται τελευταία πολύ συχνά και εντός ΣΥΡΙΖΑ

Η ευρωλιτότητα δεν ανατρέπεται χωρίς σύγκρουση Του Αντώνη Νταβανέλλου

Ο

ι ευρωεκλογές που έρχονται, θα είναι μια κρίσιμη μάχη: με την κρίση να τσακίζει κόκαλα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, η Αριστερά οφείλει να παρουσιάσει το πολιτικό και στρατηγικό σχέδιό της, να δώσει πειστική και μαζική απάντηση στο ερώτημα πώς μπορούμε να αλλάξουμε την πορεία των πραγμάτων σε εθνική και πανευρωπαϊκή κλίμακα. Πολύ περισσότερο που αυτή τη φορά αναμένεται να εμφανιστεί ενισχυμένος και ένας πολύ επικίνδυνος για τον κόσμο μας «παίκτης», η ευρωπαϊκή Ακροδεξιά. Ο παράγοντας αυτός εμφανίζεται ξεκάθαρα στις προεκλογικές δημοσκοπήσεις. Στη Γαλλία τα γκάλοπ προϊδεάζουν για ένα πολιτικό σοκ, την εκτίναξη του Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν ίσως και στην πρώτη θέση. Εμφανίζεται όμως και στους δρόμους: Η επιρροή της Ακροδεξιάς στις κινητοποιήσεις των «forconi» στην Ιταλία ήταν οφθαλμοφανής. Ο παράγοντας αυτός γίνεται ακόμα πιο δυσάρεστος, αν συνυπολογίσουμε την αδυναμία της Αριστεράς και των συνδικάτων να απαντήσουν με σοβαρές κινητοποιήσεις στη λιτότητα σε κεντρικές χώρες όπως η Γαλλία, δίνοντας τροφή σε παραλυτικές ιδέες όπως τα δημοσιεύματα που έκαναν λόγο για την «πεποίθηση των εργαζομένων στη Γαλλία ότι στις συνθήκες της κρίσης έχουν χάσει εκ προοιμίου τη μάχη του δρόμου και της απεργίας».

«Επανίδρυση»; Είναι φανερό ότι το βάθος της κρίσης έχει υποτιμηθεί από την πλειονότητα της ευρωπαϊκής Αριστεράς, δηλαδή από το τμήμα εκείνο που εξακολουθεί να αντιμετωπίζει την ΕΕ με «θεσμικέςθετικές προτάσεις», ποντάροντας στη στρατηγική της «επανίδρυσης». Η άποψη αυτή δεν μπορεί πλέον να αντιμετωπίσει τις εξελίξεις, αδυνατώντας να ερμηνεύσει κρίσιμα γεγονότα όπως η αμφισβήτηση της ΟΝΕ, του ευρώ και της ευρωπαϊκής ενοποίησης από ολόκληρα τμήματα του πληθυσμού –ακόμα πλέον και τμήματα των κυρίαρχων τάξεων. Στη Γαλλία, πέρα από τη Λεπέν που κεντράρει την καμπάνια της στο σύνθημα «επιστροφή στο φράγκο-δουλειά για όλους τους Γάλλους», η ιδέα της εξόδου από το ευρώ κερδίζει και ένα σημαντικό τμήμα του κόμματος του Σαρκοζί. Στην Ιταλία, οι σύνδεσμοι των βιομηχάνων –και ιδιαίτερα αυτοί

Η υποταγή στις απόψεις των ευρωηγεσιών ισοδυναμεί πλέον με πολιτικό έγκλημα του πλούσιου Βορρά– φλερτάρουν ανοιχτά με την προοπτική εξόδου από το ευρώ, ανοίγοντας το δρόμο στους δημαγωγούς (σαν τον Μπερλουσκόνι) που προσπαθούν να κερδίσουν επιρροή, υποσχόμενοι έξοδο από τη λιτότητα μέσω της επιστροφής στη λιρέτα. Η υποταγή στις απόψεις των ευρωηγεσιών ισοδυναμεί πλέον με πολιτικό έγκλημα. Η Αριστερά στη Γαλλία, προσπαθώντας να μείνει πολιτικά μέσα στα όρια ανοχής του ευρώ και συνεχίζοντας την τακτική της συνεργασίας με τον σοσιαλφιλελεύθερο Ολάντ, ανοίγει η ίδια το δρόμο για το άλμα της Λεπέν. Στην Ιταλία, η διαλυτική πολιτική όλων των επιγόνων του ΚΚΙ – από το Δημοκρατικό Κόμμα μέχρι την Κομουνιστική Επανίδρυση του Μπερτινότι– που επιχείρησαν να αναλάβουν την κυβερνητική ευθύνη (επί Πρόντι) με βάση τη γραμμή της Κομισιόν και την κεντροαριστερή στρατηγική, δημιούργησαν τις συνθήκες εξαέρωσης της ισχυρότερης Αριστεράς στην Ευρώπη. Η απάντηση πρέπει να αναζητηθεί με την επιστροφή στις βασικές αρχές της ταξικής πάλης που, κάποτε, ήταν εξαιρετικά οικείες στην κομουνιστική Αριστερά. Σε κάθε χώρα είμαστε μπροστά στο καθήκον της ριζοσπαστικής ανατροπής της λιτότητας. Το οικοδόμημα του νεοφιλελευθερισμού, με την ακραία επιθετική μορφή που πήρε μετά το ξέσπασμα της διεθνούς κρίσης του καπιταλισμού, δεν είναι δυνατόν να «μεταρρυθμιστεί», πρέπει να ανατραπεί με τρόπο που να μη μείνει

«πέτρα πάνω στην πέτρα». Αυτό το καθήκον έρχεται σε ολοφάνερη αντίθεση με τη γραμμή, με τις συνθήκες και τις συμφωνίες, με τη στρατηγική της υπαρκτής ΕΕ – και όχι μιας αφηρημένης «Ευρώπης», όπως παραπλανητικά προπαγανδίζουν οι ευρωκεντρικοί. Το καθήκον της ανατροπής της λιτότητας οφείλει να υπηρετηθεί από την Αριστερά με κάθε αναγκαίο μέσο, συμπεριλαμβανομένης της σύγκρουσης με την ΕΕ και την έξοδο από το ευρώ, όταν και όπου αυτό γίνεται αναγκαίο για την υποστήριξη των εργατικών-λαϊκών αιτημάτων και αναγκών. Αυτή είναι μια ειλικρινής συγκεκριμενοποίηση του παλαιότερου συνθήματος του ΣΥΡΙΖΑ, που έλεγε «καμιά θυσία για το ευρώ», στις νέες συνθήκες που έχει διαμορφώσει η διεθνής επιθετικότητα του κεφαλαίου και μετά την κυπριακή εμπειρία.

Ντόμινο Η ανατροπή της λιτότητας, σε όποια χώρα αποδειχθεί ο «αδύναμος κρίκος» του καπιταλισμού στην Ευρώπη, υπό την ηγεμονία του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς, είναι η μοναδική δύναμη που μπορεί να πυροδοτήσει την αυθεντικά διεθνιστική απάντηση στην κρίση: προκαλώντας «ντόμινο» πολιτικοταξικών αλλαγών και φέρνοντας στην επιφάνεια την προοπτική της σοσιαλιστικής απελευθέρωσης, που αποτελεί αναντικατάστατη προϋπόθεση για την Ευρώπη των λαών, την Ευρώπη των εργατών, την Ευρώπη της ειρήνης. Αντίθετα, όσοι αναζητούν αυτό το στόχο μέσα από τις διαδικασίες θεσμικής «μεταρρύθμισης» της υπαρκτής ΕΕ, θα βρεθούν στην υποχρέωση του συμφιλιωτισμού με τη λιτότητα. Παίρνουν το δρόμο της περιθωριοποίησης και της αυτοδιάλυσης της Αριστεράς, αφήνοντας –ανεξάρτητα από προθέσεις– ανοιχτό το πεδίο της έκφρασης της εργατικής και λαϊκής οργής στην Ακροδεξιά.

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

10

15 Γενάρη 2014

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει για:

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμό Ο καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δράση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμό σε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα»

Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόμα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών.

......................................... ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ Την Τετάρτη 15/1, στις 19.00, στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ Περιστερίου (Σοφοκλέους 7, 1ος όροφος, η Οργάνωση Μελών του ΣΥΡΙΖΑ 3ου δημοτικού διαμερίσματος Περιστερίου καλεί σε Γ.Σ. με κύριο θέμα συζήτησης τις ευρωεκλογές. Θα ακολουθήσει και ενημέρωση για δημοτικά ζητήματα. Οι «ΟΜΠΡΕΛΕΣ», Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης και Πολιτισμού, καλούν σε εκδήλωση-συζήτηση, την Πέμπτη 16/1 στις 19.30, στην αίθουσα του ΜΕΟ (Μορφωτικός Εκπολιτιστικός Όμιλος), 25ης Μαρτίου 19, Νέο Ψυχικό, με ομιλητές τους: Δημήτρη Ψαρρά, συγγραφέα-δημοσιογράφο, και Γιώργο Μποτονάκη, ψυχίατρο ψυχαναλυτή. Το Σάββατο 18 Γενάρη, το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών οργανώνει πάρτι στο Σύλλογο Ελ-

H εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμένους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμήματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μαζικούς αγώνες.

Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 •ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 •ΑΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 •ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 •ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 69481002186972036692 •ΝΟΤΙΑ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 •ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 •ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: 6972814199 •ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: 6973235894•ΔΥΤΙΚΗ • •ΚΡΗΤΗ: 6976332197 •ΚΥΚΛΑΔΕΣ: 6945077461 •ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

- Γιώργος Βήχας, γιατρός, εθελοντής Μητροπολιτικού Κοινωνικού Ιατρείου Ελληνικού, με θέμα: Κοινωνικά ιατρεία – δομές αυτοοργάνωσης πολιτών, δομές αλληλεγγύης & αντίστασης.

- Αντώνης Καραβάς, γιατρός, μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ, με θέμα: Η επίθεση στο δικαίωμα για δωρεάν & ποιοτικές υπηρεσίες υγείας για όλους. Μέτωπο αγώνα για την υπεράσπισή του.

- Δέσποινα Τοσονίδου, γιατρός - πρόεδρος Σωματείου Εργαζομένων στο «Ασκληπιείο» Βούλας, με θέμα: «Ασκληπιείο» Βούλας η πολιτική της κατάρρευσης του Ε.Σ.Υ. Θα ακολουθήσουν τοποθετήσεις από επαγγελματίες από τον ευρύτερο χώρο της υγείας και από πολίτες, ερωτήσεις και συζήτηση.

- Ειρήνη Αγαθοπούλου, φαρμακοποιός, βουλευτής Κιλκίς του ΣΥΡΙΖΑ, με θέμα: Φάρμακο –

Θα μας βρείτε στις Οργανώσεις Μελών του ΣΥΡΙΖΑ

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπηλία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουμε το σύνθημα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωμένοι.

της εργατικής πρωτοπορίας

εμπόρευμα ή κοινωνικό αγαθό;

- Γιάννης Μπασκόζος, γιατρός, τομεάρχης υγείας & κοινωνικού κράτους του ΣΥΡΙΖΑ, Α’ αντιπρόεδρος Π.Ι.Σ., με θέμα: Οι μνημονιακές επιπτώσεις στην υγεία & οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού, ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

Η Οργάνωση Μελών ΒάρηςΒούλας-Βουλιαγμένης του ΣΥΡΙΖΑ, διοργανώνει ημερίδα για την υγεία και το φάρμακο, με τίτλο: «Η Υγεία στην Εντατική- Η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ». Η ημερίδα θα πραγματοποιηθεί την ΚΥΡΙΑΚΗ 19 ΓΕΝΑΡΗ 2014 στις 10:30 πμ, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Πολιτιστικού Κέντρου «ΙΩΝΙΑ» (στη ΒΟΥΛΑ, δίπλα στο Δημαρχείο) Εισηγούνται:

Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλισμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.

λήνων Αρχαιολόγων, Ερμού 134 – 136 (στάση μετρό Θησείο), από τις 8 μ.μ. (Είσοδος ενίσχυσης, 3€ με κρασί ή μπύρα)

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6977275054 Πλατεία Βικτωρίας 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6974018716 Παγκράτι 6973344350 Γκύζη 6973005569 Αμπελόκηποι 6943043309 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. Φιλαδέλφεια 6976394520 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια 6948429227 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: 1ο Δημοτικό Διαμέρισμα Περιστερίου 6984516774 2ο Δημοτικό Διαμέρισμα Περιστερίου 6932045320 3ο Δημοτικό Διαμέρισμα Περιστερίου 6982164101 Άγιοι Ανάργυροι 6998466952 Αιγάλεω 6986294964 Χαϊδάρι 6945542335 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747

Ζωγράφου 6937271330 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6945754555 Άλιμος 6932566460 Καλλιθέα 6972256055 Ν. Σμύρνη 6972098143 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948418381 Κορυδαλλός 6948100218 Κερατσίνι 6975847329 Σαλαμίνα 6973376378 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγμένη 6948o00171 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κέντρο 6976579448 5ο Δημοτικό Διαμέρισμα 6941457878 Νεάπολης-Συκεών 6942552216 Δέλτα (Σίνδος) 6946535858 Χαλκηδόνα (Κουφάλια) 6984419742 ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα (Κέντρο) 6982605384 Παραλία Πάτρας 6974977186

Αγ. Σοφία-Αγυιά 6943968839 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Αγρίνιο 6974473540 Σύρος 6945077461 Νάξος 6947619631 ΠΕΛΟΠΟΝΗΣΣΟΣ: Καλαμάτα 6936018810 ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ: Κορώνη 6932422501 ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκομείο «Γεννηματάς» ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: 6977072458 Λοκρίδα (Αταλάντη) Νοσοκομείο «Αλεξάνδρα» 6977096663 6946950764 Λιβαδειά 6977684563 Ασκληπιείο 6936604279 Φωκίδα (Άμφισσα-Ιτέα) Νοσοκομείο Νίκαιας 6973607585 6972910336 Λαμία 6973344352 Ψ.Ν.Α. 6944417885 ΗΠΕΙΡΟΣ: Νοσοκομείο «Σωτηρία» Ιωάννινα 6945704488 6984067690 Πρέβεζα 6932567576 Νοσοκομείο «Έλενα Βενιζέλου» 6909173945 ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: ΟΑΕΕ 6974701829 Κοζάνη 6982831776 ΥΠΑΑΤ 6945754555 Εορδαία (Πτολεμαΐδα) Εκπαιδευτικοί Νότιας 6972814199 Αθήνας 6973223771 Φλώρινα 6944548787 ΧρηματοπιστωτικόςΘΡΑΚΗ: «Ενοικιαζόμενοι» ΕΤΕ 6976855566 Κομοτηνή 6978032247 Αερομεταφορών 6982164101 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Λάρισα 6978991247 Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ ΚΡΗΤΗ: 6973972804 Ηράκλειο 6949895565 Νοσοκομείο «Γεννηματάς» Αγ. Ιωάννης Ηρακλείου 6977029532 6944916915 Εκπαιδευτικοί 6972167133 Ρέθυμνο 69799225065 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ», Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία • ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Αντώνης Νταβανέλλος • ΕΚΤΥΠΩΣΗ: ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε. • ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑ • Eπικοινωνία: τηλ: 210-3306286, e-mail: sidaxi@dea.org.gr , Fax: 210-3303566

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ: • Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/480017-65 της Εθνικής Τράπεζας.

ιστορία • 11

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 15 Γενάρη 2014

Η κόκκινη Ρόζα, «φλόγα και ξίφος της επανάστασης» ποτε κι αν είναι– δεν είναι τίποτα») πίσω από τον οποίο ο Μπερνστάιν έκρυβε την εγκατάλειψη της επαναστατικής στρατηγικής, και παίρνει σύγχρονες μορφές: Ο σοσιαλισμός πηγαίνει στο απώτερο μέλλον ως οραματικός στόχος-πολυτέλεια μπροστά στις «έκτακτες συνθήκες» που έχει να αντιμετωπίσει η Αριστερά, οι οποίες τεχνητά «αποδεσμεύονται» από τα καθήκοντα της σοσιαλιστικής ανατροπής, ενώ, όπως έδειξε η Ρόζα, οφείλουν να αντιμετωπίζονται με τρόπο που φέρνει πιο κοντά τον «τελικό σκοπό».

Του Πάνου Πέτρου

Σ

υμπληρώνονται φέτος το Γενάρη 95 χρόνια από την αιματηρή καταστολή της εξέγερσης των Σπαρτακιστών στο Βερολίνο και τη δολοφονία της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ. Η ζωή, η δράση, τα πολιτικά και θεωρητικά κείμενα της Λούξεμπουργκ προσφέρουν έναν τεράστιο πλούτο, στον οποίο μπορεί κανείς να ανατρέξει για ένα πλήθος ζητημάτων. Όμως τα περισσότερα από αυτά μένουν στην αφάνεια και όλο το βάρος πέφτει στις κριτικές της προς τους Μπολσεβίκους στη διάρκεια και μετά τον Οκτώβρη του 1917. Αυτές οι διαφωνίες της μεγεθύνονται και «εξυψώνονται» σε ένα επίπεδο «στρατηγικής διαφωνίας». Με λίγα λόγια, η Ρόζα είναι η «αντίθεση» στον Λένιν.

H Ρόζα είχε εντοπίσει το πρόβλημα στην πρακτική του SPD, που με την «αυτονομία των δύο πυλώνων» περιόριζε τον οικονομικό αγώνα στα συνδικάτα και τον πολιτικό αγώνα στο κοινοβούλιο, και άσκησε κριτική και στις κοινοβουλευτικές, αλλά και στις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Πιο κοντά στην ουσία του προβλήματος έφτασε μελετώντας την εμπειρία της Ρωσικής Επανάστασης του 1905 (με το βιβλίο «Μαζική απεργία, Κόμμα και Συνδικάτα), όπου επιχειρεί να σπάσει τα τείχη ανάμεσα στον οικονομικό και πολιτικό αγώνα.

Πράγματι, η Ρόζα άσκησε κριτική στο Μπολσεβίκικο Κόμμα. Στο βιβλίο της «Η Ρωσική Επανάσταση», συγκρούστηκε με τη γραμμή των ρώσων συντρόφων της σε μια σειρά ζητήματα: την παραχώρηση της σοβιετικής κυβέρνησης στα καταπιεσμένη έθνη του δικαιώματος αυτοδιάθεσης μέχρι και αποχώρησης, την αγροτική μεταρρύθμιση και την αναδιανομή της γης, τη διάλυση και μη επανασύσταση συντακτικής συνέλευσης, τους περιορισμούς των δημοκρατικών ελευθεριών από το σοβιετικό καθεστώς. Αλλά οι διαφωνίες τακτικής δεν συνιστούν «στρατηγικό αντιπαράδειγμα». Στο ίδιο βιβλίο, φροντίζει επίσης να επισημάνει την ανάγκη διάκρισης «του ουσιώδους από το επουσιώδες, του σταθερού από το συμπτωματικό», όταν κανείς καταπιάνεται με την πολιτική των Μπολσεβίκων. Και το «ουσιώδες» είναι ο ίδιος ο Οκτώβρης και η κατάληψη της εξουσίας, αυτό για το οποίο η –φειδωλή σε επαίνους– Ρόζα επαινεί με τα πιο θερμά λόγια τους Μπολσεβίκους, στο βιβλίο το οποίο υποτίθεται πως την φέρνει «απέναντί τους». Η Ρόζα φυλάει τα πιο φαρμακερά βέλη της για «τα χαμερπή και ψοφοδεή ανθρωπάρια, που ατάραχοι θεατές, θα αφήσουν τους Ρώσους να χάσουν όλο το αίμα τους», την ηγεσία της γερμανικής και ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που αρνείται να τολμήσει να κάνει τον δικό της «Οκτώβρη». Αυτή ίσως είναι η πιο πολύτιμη θεωρητική κληρονομιά της «κόκκινης Ρόζας» στη στρατηγική συζήτηση της Αριστεράς σήμερα: Η αδιάλλακτη πάλη της ενάντια στη μεταρρυθμιστική στρατηγική που κυριάρχησε σταδιακά στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.

Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση Η Ρόζα ήταν «φρέσκια» ακόμα στο γερμανικό SPD, όταν η συστηματική αρθρογραφία του Έντουαρντ Μπερνστάιν, που κατέληγε να ζητά να εγκαταλείψει το κόμμα το στόχο της σοσιαλιστικής επανάστασης, προκάλεσε τη μεγαλύτερη θύελλα συζητήσεων που είχε ζήσει το SPD στην ιστορία του. Σε αυτή την πάλη πρωτοστάτησε η Ρόζα με το ξεχωριστό έργο της «Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση;», απαντώντας στο βιβλίο του Μπερνστάιν «Οι προϋποθέσεις του σοσιαλισμού και τα καθήκοντα της σοσιαλδημοκρατίας». Ο Μπερνστάιν και συνολικά η «δεξιά» πτέρυγα του SPD αντιπαρέβαλλε στην κοινωνική επανάσταση τη νόμιμη διεκδίκηση διαρκών νέων μεταρρυθμίσεων, μια ασφαλή μέθοδο σταδιακού περάσματος στο σοσιαλισμό. Η Ρόζα κατέρριψε την τεχνητή αντιπαραβολή. Υπερασπίστηκε με πάθος τη σημασία της διεκδίκησης και των πιο ταπεινών μεταρρυθμίσεων, αλλά επέμενε ότι αυτή πρέπει να είναι οργανικά δεμένη με τον τελικό σκοπό, πρέπει να διεξάγεται με όρους και να διεκδικεί λύσεις που φέρνουν

Οι παρατηρήσεις της δίνουν χρήσιμες κατευθύνσεις συνολικότερα: Η δυνατότητα που έχουν τα «ρυάκια» να «ενώνονται σε ένα μεγάλο ποτάμι», ο «τυφλοπόντικας» που συνεχίζει τη δουλειά του, όταν επικρατεί φαινομενική νηνεμία, οι δυνατότητες και τα προχωρήματα στις συνειδήσεις που απελευθερώνει η μαζική δράση των εργαζομένων αποτελούν σημαντικά «εργαλεία» ανάλυσης μέχρι σήμερα.

Σκίτσο του Χρήστου Αλαβέρα

«Όποιος κηρύσσεται υπέρ της κοινωνικής μεταρρύθμισης σε αντικατάσταση και σε αντίθεση με την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας και της κοινωνικής επανάστασης, δεν εκλέγει στην πραγματικότητα έναν πιο ήρεμο, πιο ασφαλή και πιο βραδύ δρόμο προς τον ίδιο σκοπό, αλλά έναν διαφορετικό σκοπό…» πιο κοντά και δεν απομακρύνουν την προοπτική του σοσιαλισμού. Ο Μπερνστάιν ισχυριζόταν ότι ο καπιταλισμός είχε αλλάξει από την εποχή του Μαρξ: Τα τραστ, τα καρτέλ και το πιστωτικό σύστημα καταργούσαν την «αναρχία στην παραγωγή» και διασφάλιζαν τη διαρκή οικονομική ανάπτυξη, χωρίς τις καταστροφικές κρίσεις που προέβλεπε ο Μαρξ. Οι εταιρείες «δημοκρατικοποιούσαν» το κεφάλαιο και η ανάπτυξη των συνδικάτων θα περιόριζε το ρόλο των ιδιοκτητών σε απλούς διαχειριστές, αφαιρώντας τους τελικά και την ίδια τη διεύθυνση των επιχειρήσεων. Ο καπιταλισμός «προσαρμόζεται» και οι αντιφάσεις του δεν οξύνονται, αλλά αμβλύνονται. Η δημοκρατία έχει καταστήσει «παρωχημένη» την ανάγκη επανάστασης: ανοίγει το δρόμο στη σοσιαλδημοκρατία να υλοποιήσει μεταρρυθμίσεις μέσα από την κατάκτηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Η εποχή της Κομμούνας ήταν «ξεπερασμένη». Η Ρόζα υπέβαλε αυτές τις ιδέες σε εξοντωτική κριτική. Απέδειξε ότι ο νέος τρόπος οργάνωσης του καπιταλισμού δεν αμβλύνει, αλλά οξύνει τις αντιφάσεις του, ότι προετοιμάζει νέες ακόμα πιο δραματικές κρίσεις (οι κρίσεις του 1900 και του 1907 τη δικαίωσαν). Με αυτό το υπόβαθρο εντόπισε τις αυταπάτες γύρω από τις σταδιακές κατακτήσεις του συνδικαλιστικού αγώνα. Τα συνδικάτα είναι αμυντικές οργανώσεις ενάντια στην τάση του καπιταλισμού να τους εξαθλιώσει, μπορούν να «ρυθμίζουν» την πώληση της εργατικής δύναμης, αλλά όχι να την καταργήσουν. Γι’ αυτό και δεν πρέπει οι επιτυχίες τους να

δημιουργούν αυταπάτες: Είναι καταδικασμένα σε ένα απαραίτητο, αλλά «σισύφειο» έργο στον καπιταλισμό. Σήμερα το «Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση» φαίνεται να απαντά σε «νεκρές» ιδέες. Ποιος υποστηρίζει τον Μπερνστάιν; Ποιος ισχυρίζεται, μέσα στην πιο βαθιά κρίση του καπιταλισμού, ότι οι καταστροφικές κρίσεις ανήκουν στο παρελθόν και το σύστημα «προσαρμόζεται» και αναπτύσσεται προς την πρόοδο; Ωστόσο είναι μια διαμάχη που –με άλλους όρους– παραμένει απολύτως επίκαιρη.

Η επικαιρότητα της διαμάχης Ένας άρρητος «μπερνσταϊνισμός» υπάρχει και σήμερα στην αντίληψη ότι ο καπιταλισμός μπορεί να ξεπεράσει την κρίση του «ομαλά» και προς όφελος όλων –και των εργαζομένων. Υπάρχει στις νέο-κεϊνσιανές ιδέες «ρύθμισης» του καπιταλιστικού ανταγωνισμού και των ολέθριων συνεπειών του από ένα άλλο «μίγμα πολιτικής», από «υπερεθνικούς οργανισμούς» όπως η ΕΕ και η ΕΚΤ. Ζητήματα όπως ο σεβασμός στη νομιμότητα ή η αδυναμία να σκεφτούμε «πέρα» από την υπαρκτή, αστική, δημοκρατία, εξακολουθούν να ταλανίζουν την Αριστερά. Τα όρια της άσκησης της κοινοβουλευτικής εξουσίας, τα προβλήματα που απορρέουν από την υποταγή στην κοινοβουλευτική τακτική παραμένουν ζητήματα διαμάχης. Μετά την ιδεολογική υποχώρηση της δεκαετίας του ’90, και υπό το βάρος της κρίσης, βρίσκει εύφορο έδαφος ο «αγνωστικισμός» («το κίνημα είναι το παν, ο τελικός σκοπός –οποιοσδή-

Η Ρόζα δεν υποκλινόταν άκριτα στον αυθορμητισμό. Απέναντι στην παθητική προσδοκία της επανάστασης, με την μπροσούρα της για τη «Μαζική Απεργία» αναδείκνυε το ρόλο της «εμπροσθοφυλακής» στο να «επιταχύνει την εξέλιξη των πραγμάτων» μέσα από τη δράση της. Ωστόσο εκεί που η Ρόζα υπερεκτίμησε πράγματι το αυθόρμητο κίνημα ήταν στη δυνατότητά του να «διορθώνει» την ηγεσία. Αν και είχε εντοπίσει νωρίτερα από όλους (και από τον Λένιν) τα σοβαρά προβλήματα που υπήρχαν στην ηγεσία του SPD, διατηρούσε την πίστη ότι ένας ξεσηκωμός της βάσης του κόμματος θα επέβαλλε στην ηγεσία την αλλαγή κατεύθυνσης. Σε αυτόν της τον υπολογισμό έπεσε τραγικά έξω τόσο τον Αύγουστο του 1914 (με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου), όσο και στα γεγονότα της γερμανικής επανάστασης του 1918, πληρώνοντάς το και με τη ζωή της. Η Ρόζα είχε ένα δίκιο να εναποθέτει τις ελπίδες της στην εργατική βάση. Προφανώς όλες οι πολιτικές απαντήσεις δίνονται τελικά μέσα από αυτήν και όχι «στο κενό». Και πράγματι το μαχητικό τμήμα της βάσης του SPD αποτέλεσε τη «μαγιά» των Σπαρτακιστών και έπειτα του KPD. Το πρόβλημα ήταν πως αυτό το «πέρασμα» έγινε ασυναίσθητα, ενστικτωδώς, απροετοίμαστα (όπως φάνηκε από τις περιπέτειες των νεαρών ΚΚ της νεοσύστατης Γ΄ Διεθνούς). Η συγκρότησή τους σε ξεχωριστούς πολιτικούς οργανισμούς έγινε με «φάρο» το πετυχημένο μπολσεβίκικο παράδειγμα, αλλά χωρίς να έχει προηγηθεί η συνειδητή προσπάθεια συγκρότησης που χαρακτήρισε την μπολσεβίκικη εμπειρία μέχρι και τη στιγμή της οριστικής, αποφασιστικής ρήξης. Η ιστορική εμπειρία έδειξε πως ο στρατηγικός προσανατολισμός δεν αφορά τη «μέρα της επανάστασης», αλλά τον τρόπο αντιμετώπισης της καθημερινής πάλης, καθορίζοντας και τις τακτικές επιλογές. Στις σημερινές συνθήκες βαθιάς κρίσης του συστήματος, το «μεταρρύθμιση ή επανάσταση» (με τον τρόπο που το έθεσε η Ρόζα), το «τι τύπου κόμμα», η ανάγκη έγκαιρης συγκρότησης, δικτύωσης και ενεργοποίησης των πιο μαχητικών, ριζοσπαστικών στοιχείων παραμένουν απολύτως κρίσιμα.

12

• διεθνή

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 15 Γενάρη 2014

Απρόβλεπτες εξελίξεις πυροδοτεί η κόντρα Γκιουλέν-Ερντογάν

Πολιτική κρίση στην Τουρκία Του Πάνου Πέτρου

Ο

ι πολιτικές εξελίξεις στην Τουρκία έχουν πάρει το χαρακτήρα ενός αδυσώπητου εμφυλίου πολέμου στο εσωτερικό του κράτους. Η έκταση και η ένταση της σύγκρουσης είναι πρωτοφανής: Διώξεις και έρευνες για διαφθορά έχουν γίνει σε βάρος δεκάδων επιχειρηματιών, υπουργών, τραπεζικών στελεχών, γιων κυβερνητικών στελεχών. Εκατοντάδες αστυνομικοί, που διεξήγαγαν τις έρευνες, έχουν μετατεθεί από την κυβέρνηση, ενώ κορυφαίοι εισαγγελείς και δικαστές έχουν απομακρυνθεί από τις θέσεις τους.

Το μαχητικό εργατικό συνδικάτο DISK σε αντικυβερνητική διαδήλωση στην Άγκυρα στις 11 Γενάρη. Θα είναι κρίσιμο το κίνημα και η Αριστερά να δώσουν τη δική τους απάντηση στην πολιτική κρίση.

Πόλωση Ο Τύπος στην Τουρκία έχει πολωθεί ανάμεσα σε δύο στρατόπεδα: Σύμφωνα με τον αντικυβερνητικό Τύπο, η δικαιοσύνη φέρνει στο φως την εκτεταμένη κυβερνητική διαφθορά. Σύμφωνα με τον φιλοκυβερνητικό, είναι όλα μια συνωμοσία με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης, ένα «θεσμικό πραξικόπημα». Η αλήθεια δείχνει να βρίσκεται στη μέση. Ένα υπαρκτό ρήγμα στο καθεστώς έχει βαθύνει και καθώς η ενδοκαθεστωτική διαμάχη οξύνεται, η κάθε πλευρά αξιοποιεί τα σκάνδαλα και τους κρατικούς θεσμούς για να ενισχύσει τη θέση της. Στο επίκεντρο όλων των αναλύσεων έχει βρεθεί η διένεξη ανάμεσα στο κίνημα του Γκιουλέν και το κόμμα του Ταγίπ Ερντογάν. Το κίνημα, με το όνομα Χιζμέτ, είναι ένα πανίσχυρο ισλαμικό δίκτυο από εκπαιδευτικά ιδρύματα, μιντιακούς ομίλους, φοιτητικές εστίες, φιλανθρωπικές οργανώσειςν και επιχειρήσεις, το οποίο μετά από χρόνια δουλειάς έχει πετύχει μια εντυπωσιακή διείσδυση μέσα στον τουρκικό κρατικό μηχανισμό –ιδιαίτερα στην αστυνομία και το δικαστικό σώμα. Ο Γκιουλέν ήταν σύμμαχος του Ερντογάν και οι διασυνδέσεις του με τους δικαστές και την αστυνομία έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο να βρει ο Ερντογάν στήριγμα στην πάλη του ενάντια στο στρατό το 2007. Ωστόσο οι δύο συμμαχικές δυνάμεις βρίσκονταν σε «ψυχρό πόλεμο» τα τελευταία χρόνια με χαμηλής έντασης συγκρούσεις για τον έλεγχο του κρατικού μηχανισμού (αστυνομία, ΕΥΠ κλπ). Αυτό που θεωρήθηκε casus belli για τον Γκιουλέν ήταν η απόφαση του Ερντογάν να κρατικοποιηθούν τα χιλιάδες ιδιωτικά φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης, ένα μεγάλο τμήμα των οποίων ανήκουν στο Χιζμέτ και αποτελούν βασικό στήριγμα της δύναμής του (οικονομικά, για στρατολόγηση οπαδών κλπ).

Η απόφαση προκάλεσε τις παραιτήσεις κυβερνητικών στελεχών και βουλευτών, πιστών στον Γκιουλέν. Ξεχώρισε ο ποδοσφαιρικός εθνικός ήρωας Χακάν Σουκούρ, που εξέφρασε δημόσια το ρήγμα. Δήλωσε ότι παραιτήθηκε μετά από συνομιλίες με τον Γκιουλέν και ότι ο λόγος της παραίτησης ήταν πως το ΑΚΡ αντιμετωπίζει πια το Χιζμέτ «ως εχθρό». Λίγο μετά, ξεκίνησε το μπαράζ ερευνών και αποκαλύψεων για τα σκάνδαλα διαφθοράς στην κυβέρνηση. Είναι προφανές πως το Χιζμέτ, έχοντας πρόσβαση σε αυτά τα στοιχεία, αποφάσισε να τα φέρει στο φως, για να «σηκώσει το γάντι» απέναντι στην επίθεση του Ερντογάν και να του καταφέρει πλήγμα. Στο στόχαστρο μπήκαν κυρίως οι μπίζνες με το Ιράν (που έσπαγαν το διεθνές εμπάργκο) και η διαπλοκή της κυβέρνησης με τον κατασκευαστικό τομέα στα πλαίσια των «μεγάλων έργων» που προωθεί η κυβέρνηση Ερντογάν τα τελευταία χρόνια ως βασικό στήριγμα της οικονομικής ανάπτυξης.

Διαφορές

πώς απομακρύνει την Τουρκία από το Ισραήλ (και άρα και τη Δύση), ενώ παράλληλα δεν βλέπει τους Κούρδους ως «απειλή στην ενότητα του τουρκικού έθνους». Δεν πρόκειται για μια ιδεολογική διαμάχη στις τάξεις του Ισλάμ, αλλά για τελείως διαφορετικούς πολιτικούς προσανατολισμούς. Η πρώτη δυσφορία του Γκιουλέν είχε εκφραστεί όταν διαφώνησε με την αποστολή του «Μαβί Μαρμαρά» και την επακόλουθη ρήξη του Ερντογάν με το Ισραήλ. Ακολούθησαν οι αραβικές επαναστάσεις και η προσπάθεια του Ερντογάν να συνδέσει την Τουρκία ακόμα περισσότερο με το νέο αναδυόμενο τοπίο στον αραβικό κόσμο. Οι περιπέτειες στις οποίες μπήκε η Τουρκία εξαιτίας αυτής της πολιτικής (η εμπλοκή στη Συρία, η ρήξη με την Αίγυπτο μετά την ανατροπή του Μόρσι) εξόργισαν ακόμη περισσότερο τον Γκιουλέν. Η αυξανόμενη διαφοροποίηση της Τουρκίας από την αμερικανική πολιτική και η υποβάθμιση του στόχου ένταξης στην ΕΕ από τον Ερντογάν θορύβησαν το γκιουλενικό κίνημα. Τέλος, αλλά όχι τελευταίο, υπάρχει το κουρδικό ζήτημα. Ο Γκιουλέν είναι ο άνθρωπος που το 2011 είχε δηλώσει δημόσια: «Καταστρέψτε την ενότητά τους, κάψτε τα σπίτια τους και εξοντώστε τους», όταν καλούσε στην παραχώρηση κάποιων μίνιμουμ δικαιωμάτων σε συνδυασμό με την πλήρη στρατιωτική συντριβή του PKK και την ανελέητη εξόντωση των υποστηρικτών του. Η ειρηνευτική διαδικασία που προωθεί η κυβέρνηση του ΑΚΡ θεωρείται προδοσία για αυτούς τους κύκλους.

Οι διαφορές ανάμεσα στον Ερντογάν και τον Γκιουλέν, που είναι ήδη γνωστές, είναι αυτές που αφορούν την εξωτερική πολιτική και συνολικότερα το «δόγμα» για την ταυτότητα και τη θέση της Τουρκίας στον κόσμο. Οι Γκιουλενιστές είναι ρεύμα του πολιτικού Ισλάμ, αλλά το συνδυάζουν με τον παραδοσιακό τουρκικό εθνικισμό, που ιστορικά είχε αντιαραβικά και φιλοδυτικά χαρακτηριστικά, όπως και βαθύτατη εχθρότητα για τους Κούρδους.

Οικονομία

Για το κόμμα του Ερντογάν η ισλαμική ταυτότητα «ερμηνεύεται» πολιτικά με τρόπο που έρχεται σε ρήξη με αυτές τις αξίες: Φέρνει την Τουρκία πιο κοντά στον αραβομουσουλμανικό κόσμο, συνε-

Το ζητούμενο είναι κατά πόσο οξύνονται και οι οικονομικοί ανταγωνισμοί μέσα στην άρχουσα τάξη. Ίσως δεν είναι τυχαίο πως ο ανταγωνισμός ανάμεσα στον Ερντογάν και τον Γκιουλέν άρχισε το

2011, όταν άρχισε η επιβράδυνση των εντυπωσιακών ρυθμών ανάπτυξης της τουρκικής οικονομίας, η οποία έχει περιοριστεί στο 3-4% και προβλέπεται ότι θα παραμείνει σε αυτό το ρυθμό τα επόμενα χρόνια. Αυτό μπορεί να μοιάζει «όνειρο» για τη βυθισμένη στην ύφεση Ευρώπη, αλλά αποτελεί πρόβλημα για τη δυναμική του τουρκικού καπιταλισμού. Σύμφωνα με τον «Economist», τα μεγάλα συμβόλαια στις κατασκευαστικές πήραν τη μερίδα του λέοντος τα τελευταία χρόνια, ενώ η βιομηχανία παραμελήθηκε από την κυβέρνηση. Ένα κρίσιμο ερώτημα είναι κατά πόσο τμήματα της βιομηχανικής αστικής τάξης βρίσκονται στο πλευρό του Γκιουλέν. Τέλος, δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε το ρόλο της λαϊκής εξέγερσης του Γκέζι στις εξελίξεις. Το ξέσπασμα της λαϊκής οργής, η ριζοσπαστικοποίηση που άφησε ως κληρονομιά, το χάσμα που δημιούργησε η καταστολή ανάμεσα στον Ερντογάν και τμήματα της κοινωνίας, που δεν ανήκαν στους παραδοσιακούς αντι-ισλαμικούς κεμαλικούς κύκλους, άλλαξαν το τοπίο στην Τουρκία. Ο παράγοντας των «από κάτω», προκαλώντας πολιτικές κρίσεις με τη δράση του, πάντοτε έχει τη δύναμη να επιταχύνει και να οξύνει τις ενδοαστικές διαμάχες. Βρισκόμαστε μπροστά στο ενδεχόμενο πολιτικών-κοινωνικών ανακατατάξεων στην Τουρκία. Η δυτικόφιλη, ισλαμόφοβη, κεμαλική μεσαία τάξη των δυτικών πόλεων, η παλιά κεμαλική γραφειοκρατία και τα παλιά τζάκια που «ρίχτηκαν» από την άνοδο της ισλαμικής αστικής τάξης αποτελούσαν πάντα έναν αντι-ερντογανικό πόλο. Καθώς ο «αντι-ισλαμισμός» τους ήταν περισσότερο ταξικό μίσος για τους «αμόρφωτους βοσκούς που ήρθαν στις πόλεις», δεν είναι απίθανο να συμμαχήσουν με το κίνημα του Γκιουλέν.

Περά από τις ενδοαστικές ανακατατάξεις, το γεγονός είναι ότι ο Ερντογάν έχει αποδυναμωθεί. Κυβέρνησε ως επικεφαλής ενός άτυπου «συνασπισμού», ο οποίος κορυφώθηκε και είχε ως εμβληματική στιγμή το 58% στο συνταγματικό δημοψήφισμα που περιόρισε το στρατό. Τότε ο Ερντογάν έδειξε πως έχει επίγνωση της ύπαρξης αυτού του πολυσυλλεκτικού συνασπισμού, χαιρετίζοντας στη νικητήρια ομιλία του και τους «ανεξάρτητους εθνικιστές, τους Τούρκους διανοούμενους, τους επαναστάτες αριστερούς, τους φιλελεύθερους». Αυτή η κοινωνική συμμαχία δεν υπάρχει πια, όπως έδειξε η εξέγερση του Γκέζι. Υπάρχουν πολλοί λόγοι γι’ αυτό, με βασικό το γεγονός ότι –σύμφωνα με την ίδια την Turkstat– «η οικονομική ανάπτυξη δεν έχει αντίκτυπο στη βάση της κοινωνίας». Με τις ακραίες ανισότητες που επικρατούν στην αναπτυσσόμενη Τουρκία, όταν εκατομμύρια δολάρια κυκλοφορούν σε κουτιά παπουτσιών, γίνεται πιο δύσκολο για τα λαϊκά στρώματα να δεχτούν τον ισχυρισμό του Ερντογάν ότι «μας επιτίθενται» και πιο εύκολο να του πουν ότι «σ’ εσένα επιτίθενται, όχι σ’ εμάς». Είναι χαρακτηριστικό της κατάστασης ότι διαφορετικοί αρθρογράφοι και ακτιβιστές χρησιμοποίησαν την ίδια τουρκική παροιμία για τους ελέφαντες που συγκρούονται και το γρασίδι που τσαλακώνεται. Ο ηγέτης του φιλοκουρδικού BDP χάραξε μια άλλη προσέγγιση, καλώντας τον Ερντογάν να πάρει νέα δημοκρατικά, φιλοκουρδικά μέτρα, αν θέλει να αποδείξει ότι οι Κούρδοι έχουν κάποιο λόγο να ενδιαφερθούν για το μέλλον του ΑΚΡ. Όπως είπε, οι Κούρδοι ξέρουν καλά ότι υπάρχει παράλληλο κράτος, αλλά θα πρέπει και ο Ερντογάν να αποδείξει ότι θέλει να το πολεμήσει.

Συσχετισμοί Οι δημοτικές εκλογές το Μάρτη και οι προεδρικές το καλοκαίρι θα δείξουν τους συσχετισμούς. Αλλά ο Ερντογάν παραμένει δημοφιλής (κοντά στο 50%) και ο υπό διαμόρφωση συνασπισμός δυνάμεων εναντίον του δείχνει αδύναμος να αποτελέσει σοβαρό εκλογικό αντίπαλο στη «μηχανή» του ΑΚΡ. Ο βασικός λόγος που ο Ερντογάν διατηρεί σημαντική λαϊκή στήριξη είναι η αθλιότητα της κυρίως αντιπολίτευσης (των κεμαλικών) που επιτίθεται στο ΑΚΡ από μια ισλαμοφοβική, ελιτίστικη, φιλοστρατιωτική, εθνικιστική σκοπιά. Όπως στην περίοδο της παντοδυναμίας του, έτσι και στην εποχή της κρίσης του, ο μόνος τρόπος να αποσπαστεί η λαϊκή βάση του Ερντογάν από το ΑΚΡ είναι η συγκρότηση μιας αριστερής, ταξικής αντιπολίτευσης.

διεθνή • 13

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 15 Γενάρη 2014

Ξεσηκωμός των Αφρικανών προσφύγων στο Ισραήλ Της Έφης Γαρίδη

λιγότερο μαζικές από του Ιανουαρίου στο Τελ Αβίβ.

ιλιάδες Αφρικανοί, που αιτούνται άσυλο, κατέκλυσαν το πάρκο Λεβίνσκι στο νότιο Τελ Αβίβ, το Σάββατο 4/1, για να προπαγανδίσουν την τριήμερη απεργία τους που ξεκίνησε την Κυριακή. Η απεργία αποτελεί διαμαρτυρία για τη μεταναστευτική πολιτική του Ισραήλ και για το νέο νόμο που επιτρέπει την απεριόριστη κράτηση σε «ανοιχτές» φυλακές. Τα γενικά αιτήματα ήταν η ακύρωση του νόμου αυτού και η εξέταση των αιτήσεων ασύλου κατά περίπτωση.

Παρότι οι Ισραηλινοί, που διαμαρτύρονται για την αντιμετώπιση των αιτούντων άσυλο, είναι αρκετοί, η στάση της κυβέρνησης γενικά τροφοδοτεί το ρατσισμό. Ο Νετανιάχου έγραψε στο facebook: «Όσες διαμαρτυρίες και απεργίες και να κάνουν, δεν θα τους βοηθήσουν. Είμαστε αποφασισμένοι να διώξουμε τους παράνομους μετανάστες από το Ισραήλ».

Χ

Η κυβέρνηση του Ισραήλ πέρασε το νόμο για την απεριόριστη κράτηση σε «ανοιχτές» φυλακές στις 10 Δεκεμβρίου, αντιδρώντας στην ακύρωση από το Ανώτατο Δικαστήριο προηγούμενου νόμου που επέτρεπε την κράτηση μεταναστών χωρίς διάπραξη αδικήματος σε συμβατικές φυλακές. Δημιουργήθηκε έτσι το Holot, μια ανοιχτή εγκατάσταση στη μέση της ερήμου, όπου οι μετανάστες καταμετρούνται καθημερινά. Ωστόσο, πρακτικά δεν διαφέρει από φυλακή. Οι μετανάστες δεν μπορούν να πάνε πουθενά έτσι κι αλλιώς, αφού η εγκατάσταση είναι μέσα στην έρημο. Ο Kidane Isaac, 28χρονος πρόσφυγας από το Σουδάν, λέει: «Ο νέος νόμος μας δίνει ουσιαστικά δύο επιλογές: να είσαι φυλακισμένος για πάντα ή να αυτο-απελαθείς». Αλλά και οι πρόσφυγες που δεν είναι υπό κράτηση αντιμετωπίζουν πολύ άσχημες συνθήκες. Ειδικά στους πρόσφυγες από το Σουδάν και την Ερυθραία (που είναι και η πλειοψηφία) δί-

νεται άδεια παραμονής, αλλά όχι άδεια εργασίας, με αποτέλεσμα να δουλεύουν στη μαύρη εργασία με πολύ χαμηλά μεροκάματα. Από το 1948 έχει δοθεί άσυλο σε 200 ανθρώπους, ενώ αυτή τη στιγμή οι αιτούντες άσυλο στο Ισραήλ είναι περίπου 50.000. Από την άλλη, η μείωση της έλευσης προσφύγων έχει εξασφαλιστεί με τον υπερσύγχρονο φράχτη των 400 εκατ. δολαρίων που υψώθηκε στα σύνορα με την Αίγυπτο.

Κινητοποιήσεις Η απεργία ξεκίνησε στις 5 Ιανουαρίου και περίπου 30.000 διαδηλωτές, μετανάστες, αλλά και ισραηλινοί αλληλέγγυοι, έκαναν σιωπηλή πορεία με κεριά στους δρόμους του Τελ Αβίβ. Τις προηγούμενες εβδομάδες είχαν προηγηθεί εντυπωσιακές διαμαρτυρίες, όπως η πορεία 150 έγκλειστων στο Χάλοτ, που διέσχισαν την έρημο για 6 ώρες με κατεύθυνση την Ιερουσαλήμ, αλλά δεν τα κατάφεραν να φτάσουν λόγω άσχημων καιρικών συνθηκών. Επίσης προηγήθηκαν το Δεκέμβριο διαμαρτυρίες

Ο Σιγκάλ Αβίβι, 53χρονος ακτιβιστής από το Τελ Αβίβ, λέει: «Αντί να βελτιώσουν την απελπιστική κατάσταση στις νότιες περιοχές, η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τους πρόσφυγες ως αποδιοπομπαίους τράγους και λέει “ας ξεφορτωθούμε αυτούς πρώτα”». Τι κι αν οι αιτούντες άσυλο είναι μόνο 50.000 μέσα σε πληθυσμό 8.000.000; Τι κι αν κάνουν δουλειές όπως λαντζέρηδες, καθαριστές κλπ που αμείβονται με μεροκάματα πολύ χαμηλά και που κατά κύριο λόγο, πριν από τη δεύτερη Ιντιφάντα, έκαναν οι Παλαιστίνιοι; Η κυβέρνηση του Ισραήλ προβάλλει το γνωστό επιχείρημα «οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές». Υπάρχει βεβαίως και το επιχείρημα της εθνικής καθαρότητας. Ο Ελί Γισάι, βουλευτής και πρώην υπουργός Εσωτερικών, δήλωσε ότι πρέπει να απελαθούν οι «λαθρομετανάστες» για να «διαφυλάξουμε τον εβραϊκό χαρακτήρα του ισραηλινού κράτους». Γνωστά τα επιχειρήματα, γνωστή και η απάντηση: ταξική αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, όπου ζουν και εργάζονται και παλεύουν για τα δικαιώματά τους.

Ο βαρύς χειμώνας και οι ταξικές ανισότητες στις ΗΠΑ Ο απίστευτα βαρύς χειμώνας, που έπληξε φέτος τις ΗΠΑ, απασχόλησε διεθνώς τα ΜΜΕ, για την πρωτοφανή δριμύτητα του ψύχους σε μια «εύκρατη» περιοχή του πλανήτη. Αλλά –όπως σε κάθε φυσικό φαινόμενο– λιγότερος λόγος έγινε για τα κατασκευασμένα από τους ανθρώπους «ακραία φαινόμενα» όπως η φτώχεια και η ανισότητα –που σε τέτοιες στιγμές γίνονται αιτίες θανάτου. Οι μητροπόλεις του πιο ισχυρού καπιταλισμού παγκόσμια αποδείχθηκαν ανίκανες να αξιοποιήσουν τον τεράστιο συσσωρευμένο πλούτο τους για να διασφαλίσουν σε κάποιους ανθρώπους το στοιχειώδες: την επιβίωση. Οι ιστορίες θανάτων αστέγων στη διάρκεια του φετινού χειμώνα ήταν πολλές στα αμερικάνικα ΜΜΕ. Άλλες πόλεις δεν είχαν υποδομές, σε άλλες οι υποδομές ήταν σε κακό χάλι, και σε άλλες ήταν υπερπλήρεις για να καλύψουν τον μεγάλο αριθμό αστέγων που υπάρχει στις ΗΠΑ του Ομπάμα, οι οποίες κατά τα άλλα «βγαίνουν από την κρίση». Το ζήτημα των αστέγων προϋπήρχε στις ΗΠΑ από την εποχή της ανάπτυξης. Ωστόσο έχει πάρει δραματικές διαστάσεις μετά την κρίση του 2008. Ένας μεγάλος αριθμός αστέγων σήμε-

ρα στις ΗΠΑ είναι νεόπτωχοι, άνθρωποι που είχαν δουλειά και σπίτι, πριν πληρώσουν την κατάρρευση στην οποία οδήγησε η «φούσκα» των ακινήτων. Στο μεταξύ οι φτωχοί πληρώνουν και την «ανάκαμψη». Η ανάκαμψη στις ΗΠΑ έχει σωστά ονομαστεί «άνεργη». Είναι επίσης «χαμηλόμισθη». Είναι χαρακτηριστικό ότι ένα από τα πιο υψηλά ποσοστά αστέγων έχει η Bay Area, μια από τις περιοχές των ΗΠΑ που μπήκε γρήγορα σε τροχιά ανάκαμψης. Όποιος δεν έχει κρατήσει μια καλοπληρωμένη θέση στις τεχνολογικές βιομηχανίες, δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα, τώρα που η ανάπτυξη παρασύρει και πάλι τις τιμές των ακινήτων προς τα πάνω. Η μαζική εμφάνιση εξαθλιωμένων ενοχλεί τα «Golden Boys» της περιοχής. Ενώ οι άστεγοι πλήττονταν από τη βαρυχειμωνιά, ο Greg Gopman , ιδρυτής της εταιρείας Angel Hack, εξέφρασε την αποστροφή του προς τους «ξεπεσμένους» του Σαν Φρανσίσκο. Ο Gopman φαίνεται πως θα ήθελε ένα είδος Απαρτχάιντ: «Δεν υπάρχει τίποτα θετικό να κερδίσουμε με το να τους κρατάμε τόσο κοντά μας». Ίσως το πιο αποκαλυπτικό περιστατικό για την ταξική οπτική του καθενός

απέναντι στα «φυσικά φαινόμενα» είναι από το Σικάγο. Εκεί το μαχητικό συνδικάτο των εκπαιδευτικών παρέδωσε μαθήματα συνδικαλιστικής-κοινωνικής δράσης, όταν απαίτησε και επέβαλε να μείνουν κλειστά τα δημόσια σχολεία, κερδίζοντας την εκτίμηση των γονιών και της τοπικής κοινωνίας, που δήλωσαν ευγνώμονες, επειδή «κάποιος νοιάζεται για τα παιδιά μας». Οι Αρχές αρχικά ήθελαν να ανοίξουν τα σχολεία. Ενώ ένα εργατικό σωματείο φρόντιζε για την υγεία των παιδιών μέσα στο ψύχος, ο κρατικός αρμόδιος, ο δήμαρχος Ραμ Εμμάνουελ, ήταν σε διακοπές στην Ινδονησία. Οι ακραίες συνθήκες δεν αποτελούν στιγμές «εξαίρεσης», απλώς αναδεικνύουν με πιο δραματικό τρόπο τα βαθιά προβλήματα ανισότητας και κοινωνικών προτεραιοτήτων που υπάρχουν πάντοτε στις καπιταλιστικές κοινωνίες και στις ΗΠΑ το κοινωνικό χάσμα ανάμεσα στους «από πάνω» και τους «από κάτω» αυξάνεται δραματικά τα τελευταία χρόνια, καθώς κάποιοι κερδίζουν και κάποιοι χάνουν από την «ανάκαμψη» του Ομπάμα. *Βασισμένο σε άρθρο στο socialistworker.org, το οποίο έχει αναδημοσιευτεί μεταφρασμένο στο Rproject.gr.

Καταστολή στην Αίγυπτο

Η κατασταλτική εκστρατεία συνεχίζεται στην Αίγυπτο ενάντια σε πρωταγωνιστές της αιγυπτιακής επανάστασης και των μεγάλων μαχών των τελευταίων τριών χρόνων. Διάσημοι ακτιβιστές καταδικάστηκαν σε ένα χρόνο φυλάκιση (με 3ετή αναστολή) για επίθεση στα προεκλογικά γραφεία του καθεστωτικού Σαφίκ πριν τις προεδρικές εκλογές του 2012, ενώ διώκονται και για την παραβίαση του νέου δρακόντειου νόμου για περιορισμό των διαδηλώσεων. Με βάση αυτό το νόμο έχει στηθεί βιομηχανία διώξεων που έχουν προκαλέσει την αντίδραση και της Διεθνούς Αμνηστίας για τον εξόφθαλμα πολιτικό τους χαρακτήρα. Πρόσφατα ανακοινώθηκε η ποινή 2ετούς φυλάκισης σε δύο μέλη των Επαναστατών Σοσιαλιστών και διάσημων ακτιβιστών στην Αλεξάνδρεια. Όπως είπε μέλος των Επαναστατών Σοσιαλιστών: «η επανάσταση γκρέμισε το φράγμα του φόβου, αλλά τα φράγματα ξαναχτίζονται. Αυτό επιχειρεί να κάνει τώρα ο στρατός». Μια διεθνής καμπάνια αλληλεγγύης στους κρατουμένους είναι σε εξέλιξη, ενώ για τις 25 Γενάρη σε κάποιες πόλεις του εξωτερικού ετοιμάζονται διαδηλώσεις αλληλεγγύης στην πολιορκημένη αιγυπτιακή επανάσταση.

Διμέτωπος αγώνας στη Συρία

Οι Σύριοι ακτιβιστές διεξάγουν πια διπλή πάλη ενάντια στο καθεστώς Άσαντ, αλλά και ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντ (ISIS), όπως ονομάζεται το δίκτυο της Αλ-Κάιντα σε Ιράκ-Συρία. Η ISIS, ενισχυμένη με οπλισμό και ξένους εθελοντές, έχει απλωθεί στη Συρία. Με την τακτική της να αποφεύγει τις μάχες στην πρώτη γραμμή του μετώπου και να εμφανίζεται στις περιοχές που είχαν προηγουμένως απελευθερώσει οι αντάρτες για να πάρει τον έλεγχό τους, έχει δημιουργήσει δομές τοπικής εξουσίας σε αρκετές πόλεις. Τους τελευταίους μήνες, η περίοδος ανοχής έληξε, καθώς δεκάδες τοπικές λαϊκές κινητοποιήσεις στις απελευθερωμένες από το καθεστώς περιοχές στρέφονται πλέον ενάντια στους νέους δυνάστες της Αλ-Κάιντα. Στις αρχές Γενάρη, οι διαδηλώσεις πήραν γενικευμένο χαρακτήρα, «γεννώντας» τον όρο «επανάσταση μέσα στην επανάσταση». Η πιο πρόσφατη εξέλιξη είναι ο «εμφύλιος μέσα στον εμφύλιο». Είτε πιεζόμενες από τη λαϊκή θέληση, είτε για να εκτοπίσουν έναν επικίνδυνο ανταγωνιστή, οι ένοπλες αντικαθεστωτικές οργανώσεις έχουν στρέψει τα όπλα τους ενάντια στην Αλ-Κάιντα και, σε συνδυασμό με τη λαϊκή δράση, την έχουν εκδιώξει από αρκετές πόλεις. Ωστόσο, ο ισχυρός αντίπαλος, το καθεστώς Άσαντ, συνεχίζει τη βάρβαρη εκστρατεία πολιορκίας και βομβαρδισμού των «απελευθερωμένων» περιοχών, που ζουν μια πραγματική ανθρωπιστική καταστροφή, χωρίς τρόφιμα, ρεύμα, νερό και με τα «βαρέλια» (γεμάτα εκρηκτικά) να πέφτουν στα κεφάλια τους καθημερινά. Σε αυτή την έκρυθμη και δραματική κατάσταση, κάποιοι φιλοδοξούν να «φτιάξουν» λύση, ερήμην των Σύριων, στους διαδρόμους της μακρινής Γενεύης…

Αλλαγή τοπίου στη Ν. Αφρική

Τεκτονικές αλλαγές φαίνεται πως είναι σε εξέλιξη στο πολιτικό σκηνικό στη Νότια Αφρική. Στην εποχή μετά την πτώση του Απαρτχάιντ κυριάρχησε η συμμαχία του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου με το ΚΚ Νοτίου Αφρικής και την εργατική συνομοσπονδία COSATU. Παρά τις προδομένες υποσχέσεις της «τρόικα», αυτή κατάφερε να διατηρήσει την παντοδυναμία της στο στρατόπεδο των «από κάτω», οι οποίοι δυσφορούσαν, αγωνίζονταν, αλλά δεν αμφισβητούσαν το κυρίαρχο πλαίσιο. Όμως η κυβερνητική πολιτική έχει πάρει τέτοιο κατήφορο, που πλέον υπάρχουν ρήγματα. Αρχικά ο Μαλέμα, πρώην επικεφαλής της Νεολαίας του Κογκρέσου, ίδρυσε νέο κόμμα, το οποίο επιστρέφει στη ριζοσπαστική ρητορική του αρχικού προγράμματος του κόμματος και αναφέρεται στις ιδέες του Φραντζ Φανόν και του Μαύρου Εθνικισμού. Λίγο καιρό μετά, το μεγαλύτερο συνδικάτο της χώρας, το NUMSA (ορυχεία και μέταλλο), ανακοίνωσε πως αποσύρει τη στήριξή του από την τριμερή συμμαχία και καλεί στη δημιουργία ενός νέου κόμματος της εργατικής τάξης…

Λαοθάλασσα στο Μπιλμπάο

Το ισπανικό κράτος απαγόρευσε διαδήλωση για τα δικαιώματα των κρατουμένων μελών της βασκικής ένοπλης αυτονομιστικής οργάνωσης ΕΤΑ. Ακολούθησε κάλεσμα από τα περισσότερα βασκικά κόμματα, κοινωνικές οργανώσεις και συνδικάτα για μαζικό συλλαλητήριο ως αντίδραση στην απαγόρευση της διαδήλωσης και εκατοντάδες χιλιάδες συμμετείχαν σε μια συγκλονιστική διαδήλωση-σεισμό στο Μπιλμπάο. Δεν ξέρουμε ποιος «φωστήρας» σκέφτηκε ότι είναι καλή ιδέα να απαγορεύσει η Μαδρίτη πολιτική διαδήλωση στη Χώρα των Βάσκων, αλλά με τέτοια πολιτική συμπεριφορά εξηγείται το πώς βρέθηκαν κάμποσες εκατοντάδες χιλιάδες «συμπαθούντες την τρομοκρατία» (κατά το νεοδημοκρατικό δόγμα) στο Μπιλμπάο…

14 • νεολαία

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 15 Γενάρη 2014

Άλλαξε ο χρόνος, άλλαξε όμως η κατάσταση στη νεολαία ΣΥΡΙΖΑ; λιο που ασχολήθηκε μόνο για την εκλογή γραμματέα. Ήταν μια άκαρπη διαδικασία, καθώς κανένας υποψήφιος δεν συγκέντρωσε απόλυτη πλειοψηφία. Σαν αριστερή πλατφόρμα νεολαίας, διαφωνώντας πολιτικά εξ αρχής με την εισήγηση του συντονιστικού, είχαμε καταθέσει διαφορετικό εναλλακτικό κείμενο. Εκείνες τις πολιτικές αντιπαραθέσεις εξέφρασε και η δικιά μας υποψηφιότητα για γραμματέα.

Του Δημήτρη Μπαλωμενάκη, μέλους του Κεντρικού Συμβουλίου των νέων ΣΥΡΙΖΑ

Σ

ε κάθε κόμμα και οργάνωση της Αριστεράς οι συνδιασκέψεις και τα συνέδρια είναι οι κορυφαίες στιγμές στη διαδρομή τους και συνήθως αντικατοπτρίζουν και το χαρακτήρα αυτών των κομμάτων και οργανώσεων. Αν λοιπόν η Συνδιάσκεψη των νέων ΣΥΡΙΖΑ, που έγινε στις 19-22 Δεκέμβρη, είναι ο καθρέφτης της νέας μας οργάνωσης, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα.

Κεντρικό Συμβούλιο

Συνδιάσκεψη Στις τέσσερις ημέρες των διαδικασιών δεν υπήρχαν εκπλήξεις. Συνεχίστηκε και εντάθηκε η κατάσταση που είχαμε γνωρίσει στην προσυνεδριακή διαδικασία. Από την κουβέντα και τις τοποθετήσεις απουσίαζε η πραγματική ανάγκη του ΣΥΡΙΖΑ να συνδεθεί με τη νεολαία και να την εμπνεύσει. Έλλειπαν οι στόχοι και οι κατευθύνσεις που θα έχει μετά το συνέδριο η οργάνωση. Αντ’ αυτού κυριάρχησαν οργανωτίστικες κόντρες για τις εντυπώσεις των συνέδρων. Μέσα στην συνεχόμενη βουή της αίθουσας οι τοποθετήσεις φαινόντουσαν σαν αντιπαράθεση προετοιμασμένων στρατών παρά μια συντροφική κουβέντα. Μια κόντρα που φάνηκε να μην προέρχεται από ξεχωριστό πολιτικό προσανατολισμό (άλλωστε Καραμανικοί και Χρονοπουλικοί κατέβηκαν στη συνδιάσκεψη με κοινό κείμενο, πέραν των συμβολών), αλλά να βασίζεται σε οργανωτικά ζητήματα (τρόπος εκλογής του ΚΣ) και σε προσωπικές κόντρες. Η κόντρα ήταν τέτοια, που μέσα στο συνέδριο γεννήθηκε και μια τάση που αυτοπροσδιορίστηκε ως Αριστερή Κίνηση και τελικά κατέβηκε με ξεχωριστή λίστα. Ήταν εκείνοι-ες που

στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούσαν την Αριστερή Πλατφόρμα για την απόφασή της να κατέβει σε λίστα, αλλά μάλλον τώρα την ευχαριστούν που έδωσε τότε τη μάχη για την ύπαρξη ξεχωριστών λιστών. Η αντιπαράθεση πολλές φορές περνούσε και στο προεδρείο, μπλοκάροντας συχνά τη διαδικασία και, για να επανέλθει η ομαλότητα, χρειάστηκαν πολλαπλές ψηφοφορίες, που ενδεχομένως απογοήτευσαν νέους συντρόφους.

Αριστερή Πλατφόρμα Όλες οι τοποθετήσεις της Αριστερής Πλατφόρμας και του Κόκκινου Δικτύου προσπαθούσαν να επαναφέρουν τα πολιτικά επίδικα της συγκυρίας, δηλαδή πώς θα οργανώσουμε την ανατροπή, πώς εννοούμε την κυβέρνηση της Αριστεράς, πόσο επείγουσα είναι η συγκρότηση σωματείων σε χώρους όπου δουλεύει η νεολαία, τη σύγκρουση με την ευρωζώνη, την πάλη ενάντια στο φασισμό, ποιο θα έπρεπε να είναι το πρόγραμμα της

Αριστεράς για τη νεολαία, γιατί το σύστημα δεν ανατρέπεται με παζάρια και συλλογικές κουζίνες. Στη συνδιάσκεψη η Αριστερή Πλατφόρμα κατέβασε μια τροπολογία που περίεγραφε πολύ πιο συγκεκριμένα, από ό,τι στο σχέδιο αρχών, τη σχέση της νεολαίας με τις τοπικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, τονίζοντας την αναγκαιότητα συμμετοχής τους στις λαϊκές επιτροπές, στις τοπικές πρωτοβουλίες κλπ. Το Κόκκινο Δίκτυο κατέθεσε μια τροπολογία που περιέγραφε την κυβέρνηση της Αριστεράς, καθώς και ένα ψήφισμα με τα συγκεκριμένα μέτρα που θα έπαιρνε μια τέτοια κυβέρνηση για τη νεολαία. Το σώμα επίσης πήρε απόφαση στήριξης του Θανάση Κούρκουλα απέναντι στις ψευτοδίκες της Χρυσής Αυγής. Δυστυχώς στη συνδιάσκεψη φάγαμε την ξαναζεσταμένη σούπα του συνεδρίου περί κακών συνιστωσών, με αίτημα να μην υπάρξουν οι 4 υπεράριθμοι αριστείνδην των συνιστωσών στο ΚΣ. Έγιναν λεκτικές επιθέσεις σε συντρό-

φους, που δεν είναι λιγότερο ΣΥΡΙΖΑ από άλλους, και παρουσιάστηκε ως δημοκρατική μια αντίληψη που έλεγε ότι είναι κακό πράγμα να εκπροσωπούνται όλες οι απόψεις, αν δεν έχουν τις δυνάμεις. Ευτυχώς ένα μεγάλο κομμάτι του σώματος δεν αποδέχτηκε αυτές τις επιθέσεις, κατανοώντας τη χρησιμότητα των οργανώσεων και των διαφορετικών απόψεων, ειδικά όταν αυτές προέρχονται από την επαναστατική Αριστερά. Η συνδιάσκεψη τελείωσε με την ψηφοφορία για το κεντρικό συμβούλιο, όπου είχαμε τα εξής αποτελέσματα: Ιδρυτική διακήρυξη-ανασύνθεση (Χρονοπουλικοί) 47,43%, Αριστερή Κίνηση (Καραμανικοί) 35,11%, Αριστερή Πλατφόρμα 15,2%, Κομουνιστική Τάση 2,26% , Λευκά 3,14%. Η Αριστερή Πλατφόρμα εκπροσωπείται με 12 έδρες στο κεντρικό συμβούλιο των 71 μελών. Από αυτούς οι 4 είναι μέλη του Κόκκινου Δικτύου. Τα προβλήματα συνεχίστηκαν και μετά στο πρώτο κεντρικό συμβού-

Πολλές ώρες διαδικασιών και κουβέντας έχουν χαθεί στην προσπάθεια εύρεσης γραμματέα. Αυτό που θλίβει εμάς είναι ότι οι κουβέντες αυτές γίνονται ερήμην των κατευθύνσεων και των άμεσων στόχων που θα έχει η οργάνωση, ενώ ακούμε και διαβάζουμε για ονόματα χωρίς αυτά να πλαισιώνονται με πολιτικές κατευθύνσεις και στοχεύσεις. Συνεχίζεται έτσι η οργανωτίστικη αντιπαράθεση που είδαμε στη συνδιάσκεψη. Μα το χειρότερο ίσως είναι πως αυτές οι κουβέντες συνεχίζουν να γίνονται στους διαδρόμους, εκτός των εκλεγμένων πια οργάνων της οργάνωσής μας. Η εύρεση γραμματέα δεν πρέπει να μπλοκάρει τη λειτουργία της οργάνωσής μας. Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο. Έχουμε τις οργανώσεις μελών μας κι αυτές πρέπει να βάλουμε μπροστά, γιατί έχουμε πολύ δουλεία. Στις γειτονιές να οργανώσουμε επιτροπές ενάντια στους πλειστηριασμούς. Να μπλοκάρουμε στην πράξη την πάταξη της κυριακάτικης αργίας, να στήσουμε σωματεία, να πρωτοστατήσουμε στη δημιουργία επιτροπών αγώνα σε γειτονιές και σχολές. Ούτε ένα λεπτό χαμένο σε άλλες εσωστρεφείς διαδικασίες. Το ερώτημα παραμένει. Μπορούμε να οργανωθούμε αλλιώς;

Πανεπιστήμια: «Άνοιξαν», αλλά οδηγούνται σε διάλυση δωρεάν εκπαίδευση από τις μνημονιακές κυβερνήσεις μας το επιβεβαιώνει διαρκώς. Οι απολύσεις των διοικητικών υπαλλήλων δεν κατέβηκαν από τον ουρανό, αλλά αντίθετα αποτελούν την κατάληξη της μνημονιακής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που αποτυπώθηκε τα προηγούμενα χρόνια με τους νόμους Διαμαντοπούλου και Αρβανιτόπουλου και με το σχέδιο Αθηνά.

χωρίς το απαραίτητο υπαλληλικό προσωπικό, ενώ οι βιβλιοθήκες, τα εργαστήρια και οι πανεπιστημιακές κλινικές θα ερημώσουν για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Το μεγαλύτερο κομμάτι των κτιριακών εγκαταστάσεων και του επιστημονικού εξοπλισμού θα μένει αφύλακτο και οι πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις θα φθείρονται όλο και περισσότερο χωρίς την απαραίτητη φροντίδα.

Το πανεπιστήμιο, λοιπόν, άνοιξε όπως ήθελε ο υπουργός, οι αστοί δημοσιογράφοι και τα παραπαίδια του Σαμαρά στις σχολές. Το ερώτημα όμως παραμένει. Μπορεί το πανεπιστήμιο να λειτουργήσει επαρκώς και να καλύψει τις ανάγκες και του πιο φτωχού φοιτητή, όπως προστάζει ο υποτιθέμενος δημόσιος δωρεάν χαρακτήρας του;

Η συγκεκριμένη πολιτική έχει ως στόχο την πλήρη υποβάθμιση της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης, που θα κλείνει το μάτι στα ιδιωτικά συμφέροντα. Ενδεικτικά με τις απολύσεις των διοικητικών υπαλλήλων, τα τμήματα της φυσικής, της χημείας και της πληροφορικής θα μείνουν χωρίς κανένα διοικητικό υπάλληλο, ενώ άλλα, όπως της φαρμακευτικής και των χημικών μηχανικών, θα στελεχώνονται με ένα διοικητικό υπάλληλο.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον καλούνται να σπουδάσουν οι φοιτητές. «Το πανεπιστήμιο άνοιξε!» ζητωκραύγαζαν πρωτοετείς φοιτητές με το άνοιγμα των σχολών, όμως, αν αναλογιστεί κανείς τις συνέπειες της κυβερνητικής πολιτικής στο πανεπιστήμιο, μάλλον πρέπει να κραυγάσει για το αντίθετο.

Σίγουρα όχι. Η νεοφιλελεύθερη επίθεση που έχει εξαπολυθεί τα τελευταία χρόνια στη δημόσια

Είναι προφανές πως οι γραμματείες δε θα μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες του πανεπιστήμιου

Του Νικόλα Κολιτά

Η

νέα χρονιά ξεκίνησε, αλλά όχι με θετικούς οιωνούς για τη λειτουργία των ΑΕΙ και ΤΕΙ το επόμενο διάστημα. Ο μεγαλειώδης και διαρκής απεργιακός αγώνας των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων υποχώρησε υπό την πίεση της κυβερνητικής και μιντιακής προπαγάνδας, καθώς και από την αδυναμία της Αριστεράς να τον συνδέσει με άλλους εργατικούς αγώνες της περιόδου.

Όλο αυτό το διάστημα τόσο τα κυβερνητικά γραφεία όσο και τα κυρίαρχα ΜΜΕ προωθούσαν μια διαρκή λασπολογία σε βάρος του απεργιακού αγώνα, προσπαθώντας να στοχοποιήσουν τους απεργούς διοικητικούς υπαλλήλους που μά-

χονταν για το αυτονόητο, δηλαδή για το δικαίωμά τους στην εργασία και το δημόσιο δωρεάν χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Παρά την αλληλεγγύη της ΑΡΕΝ και άλλων αριστερών πολιτικών δυνάμεων στον αγώνα των απεργών, πολλοί φοιτητές επιμένουν στη λύση του ατομικού δρόμου, υποτιμώντας την αξία της συλλογικής διεκδίκησης και την αξία της συμπόρευσης με τις διεκδικήσεις της εργατικής τάξης. Ιδιαίτερα μετά το πολύμηνο κλείσιμο των σχολών, μια μεγάλη μερίδα φοιτητών αναμένεται να είναι αρκετά προκατειλημμένη απέναντι στην Αριστερά και τις αγωνιστικές πρακτικές της. Μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο η Αριστερά στα πανεπιστήμια δεν πρέπει να υιοθετήσει μια στάση υποχωρητικότητας και ηττοπάθειας, αλλά αντίθετα να επιδείξει ακόμη περισσότερο ριζοσπαστικά αντανακλαστικά. Πρέπει σε κάθε περίπτωση να προβάλλει το πανεπιστήμιο των αναγκών έναντι του πανεπιστη-

μίου του κέρδους και να καταγγέλλει την όποια προσπάθεια εισαγωγής των ιδιωτών στα πανεπιστήμια. Για να το πετύχει αυτό όμως θα πρέπει να έχει μια δυναμική παρουσία στους πανεπιστημιακούς χώρους μέσα από την ενεργοποίηση των συλλόγων και την επανατροφοδότηση των συλλογικών διαδικασιών. Η σύμπλευση με τους εργαζόμενους και η προσπάθεια συντονισμού των δράσεων μεταξύ τους είναι πολύ σημαντικό στοιχείο προώθησης τόσο των αιτημάτων των φοιτητών όσο και των εργαζομένων. Η ΑΡΕΝ ακόμη και όταν άλλες αριστερές δυνάμεις πρότειναν άνοιγμα των σχολών, έμεινε πιστή στη συνέχιση του αγώνα και στην έμπρακτη στήριξή του και αυτό αποτελεί ένα πολύ καλό δείγμα μιας προσπάθειας που θα μπορούσε μελλοντικά να έχει και συνέχεια και αποτέλεσμα. Οι αγώνες δεν τελείωσαν, αλλά αντίθετα είναι μπροστά μας. Το δικό μας καθήκον είναι να τους οργανώσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα.

μετανάστες • 15

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 15 Γενάρη 2014

Η άνοδος της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη

Σ

Ακροδεξιά Η Ακροδεξιά στην Ευρώπη ήδη μετρά πολλές επιτυχίες. Στη Γαλλία, το Εθνικό Μέτωπο (FN) της Μαρίν Λε Πεν ανεβαίνει δημοσκοπικά ενόψει των ευρωεκλογών, σε ορισμένες δημοσκοπήσεις μάλιστα έχει εμφανιστεί ως πρώτο κόμμα. Για να πετύχει διείσδυση στους ψηφοφόρους της Δεξιάς και του κέντρου, το FN συμπεριλαμβάνει στο πρόγραμμά του κάποιες διεκδικήσεις των εργαζομένων, χωρίς φυσικά να συμμετέχει ποτέ στους αγώνες τους, και βεβαίως βάζοντας το στίγμα της εθνικής προτίμησης –πρώτα οι Γάλλοι. Στη Δανία, το ακροδεξιό Δανικό Λαϊκό Κόμμα (DPP), που συμμετείχε και στην κυβέρνηση από το 2001-2011, παίρνει σταθερά διψήφια ποσοστά σε εθνικές και δημοτικές εκλογές. Στη Νορβηγία, το ακροδεξιό Προοδευτικό Κόμμα (FrP), του οποίου μέλος ήταν ο Μπρέιβικ, ύστερα από μια σύντομη πτώση επανέκαμψε και ήρθε τρίτο στις εκλογές, σχηματίζοντας κυβέρνηση με τη Δεξιά και βάζοντας ψηλά στην ατζέντα της κυβέρνησης τον περιορισμό της μετανάστευσης. Στην Ολλανδία, το Κόμμα για την Ελευθερία (PVV), ιδιαίτερα εχθρικό προς τους μουσουλμάνους μετανάστες, επίσης ήρθε τρίτο στις εκλογές του 2010 και για κάποιο διάστημα παρείχε στήριξη στην κυβέρνηση. Στη Φιλανδία, το Κόμμα των Φιλανδών (PS) ήρθε τρίτο στην εκλογές του 2011 και είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Είχε σταθερά ανοδική πορεία από την ίδρυσή του το 1995 (ως Αληθινοί Φιλανδοί). Το κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των κομμάτων είναι η εμμονή τους στον περιορισμό της μετανάστευσης

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

Προφυλακίστηκαν οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής Γερμενής, Ηλιόπουλος και Μπούκουρας. Μάλιστα, υπέρ του τελευταίου κατέθεσαν και πολλά στελέχη της ΝΔ του νομού Κορινθίας, όπως οι Αννίβας Παπακυριάκος, Βασίλης Νανόπουλος, Γιάννης Γκεζερλής, Γιώργος Γεωργούσης, Γιάννης Βαφειάδης. Κάποιοι πιστεύουν ακόμη ότι η Χρυσή Αυγή είναι αντισυστημική...

Της Έφης Γαρίδη

ε ολόκληρη την Ευρώπη η Ακροδεξιά σημειώνει άνοδο, που εκφράζεται κυρίως με εκλογικά ποσοστά, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις και με παρουσία «ταγμάτων εφόδου» στο δρόμο. Κόμματα με καθαρά ακροδεξιά ρητορική ή ακόμα και ομάδες με αμιγώς νεοναζιστικά χαρακτηριστικά, αξιοποιούν το προνομιακό περιβάλλον που τους δίνει αφενός η κρίση και αφετέρου οι αντιμεταναστευτικές και κατασταλτικές πολιτικές των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, ώστε να αυξήσουν την επιρροή τους και να απευθυνθούν σε ευρύτερα ακροατήρια.

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ

NNN

και η προσπάθεια ανάδειξης των μεταναστών ως βασικών υπαίτιων για προβλήματα όπως η ανεργία και η εγκληματικότητα. Φυσικά στους κόλπους τους υπάρχουν και νεοναζί και πολλές από τις θέσεις τους είναι ιδιαίτερα συγγενικές με των νεοναζιστικών οργανώσεων. Ωστόσο, στα πλαίσια του ανοίγματος προς τους ψηφοφόρους του κέντρου και της Δεξιάς, προσπαθούν να διαχωρίζουν τη θέση τους από τα ανοιχτά νεοναζιστικά κόμματα όπως η Χρυσή Αυγή και να στρογγυλεύουν κάπως τις πιο ακραίες από τις απόψεις που εκφράζονται στο εσωτερικό τους. Υπάρχουν όμως στην Ευρώπη και άλλα καθαρά νεοναζιστικά κόμματα, που έχουν πετύχει μεγάλα ποσοστά και δυναμική παρουσία στο δρόμο. Στην Ουκρανία, το «Σβόμποντα» (Ελευθερία) πήρε 10,4% στις εκλογές του 2012 και είχε ενεργή παρουσία στις κινητοποιήσεις των Ουκρανών τον περασμένο Δεκέμβρη, που ακολούθησαν την ανακοίνωση από μέρους της κυβέρνησης για την ακύρωση της εμπορικής συμφωνίας με την Ε.Ε. Το «Γιόμπικ» στην Ουγγαρία, που ήρθε τρίτο κόμμα στις εκλογές του 2009, κάνει συστηματικά πογκρόμ εναντίον των Ρομά, για τους οποίους δηλώνει ότι πρέπει να μπουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στην Ιταλία, παρά τη συρρίκνωση των φασιστικών οργανώσεων στις τελευταίες εκλογές, οι νεοναζί έχουν καταφέρει να παρεμβαίνουν στο δρόμο, όπως φάνηκε από τις δυναμικές κινητοποιήσεις του περασμένου Δεκέμβρη, στις οποίες συμμετείχαν ανοιχτά οι νεο-ναζιστικές οργανώσεις, όπως η Forza Nuova και η Casa Pound, και ακούστηκαν αντιδραστικά και φασιστικά συνθήματα.

Αιτίες Οι αντικειμενικές συνθήκες είναι ευνοϊκές για την άνοδο της Ακροδεξιάς, καθώς η κρίση, η ανεργία, η πτώση του βιοτικού επιπέδου στις ευρωπαϊκές χώρες, κάνουν πιο εύκολη την ενοχοποίηση των μεταναστών και την αναδίπλωση σε αντιδραστικές θέσεις. Ωστόσο δεν είναι νομοτελειακό ότι σε περιόδους κρίσης επικρατούν οι ιδέες της ακροδεξιάς. Θα μπορούσε, κάτω από άλλες συνθήκες, να υπάρχει ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου και αριστερά αντανακλαστικά. Αυτό που βοηθάει πολύ τα ακροδεξιά κόμματα είναι η στήριξή τους από τις πολιτικές των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και της ΕΕ. Η μεταναστευτική πολιτική της ΕΕ που ωθεί προς το κλείσιμο των συνόρων, η άρνηση ασύλου στους πρόσφυγες, η Frontex, τα κέντρα κράτησης, οι επιχειρήσεις σκούπα, ο κρατικός ρατσισμός προς τους μετανάστες χωρίς χαρτιά, όλα αυτά ενισχύουν τα επιχειρήματα των φασιστών και δικαιολογούν ακόμα και τα πογκρόμ, παρουσιάζοντας έτσι τους φασίστες ως μέρος της λύσης του «προβλήματος». Όταν, για παράδειγμα, ο Σαμαράς τονίζει ότι έχουμε τόσους μετανάστες όσους και άνεργους, η Μέρκελ δηλώνει ότι «η πολυπολιτισμικότητα απέτυχε» και ο Ολάντ θέτει ως βασικό στόχο την πάταξη της «λαθρομετανάστευσης», είναι σαφές ότι η στάση των ευρωπαίων ηγετών θρέφει τη ρατσιστική προπαγάνδα. Από την άλλη, οι κατασταλτικές πολιτικές του «νόμου και της τάξης», η άγρια καταστολή απέναντι σε όλα τα κινήματα, οι συλλήψεις των συνδικαλιστών, οι επεμβάσεις σε κάθε κατειλημμένο χώρο, όλα αυτά δημιουργούν την εντύπωση

ότι βασικό μας πρόβλημα είναι η «ασφάλεια» και έτσι τρέφουν τα φασιστικά τάγματα εφόδου.

Απάντηση Οι απαντήσεις που ψάχνει ο κόσμος μπορούν να έρθουν από την Αριστερά, που οφείλει να αναδείξει ότι για την κρίση και τις πολιτικές λιτότητας δεν φταίνε οι μετανάστες. Η αποτελεσματική οργάνωση των αγώνων, η απάντηση στις πολιτικές λιτότητες που μπορεί να δώσει η Αριστερά, αυτό μόνο μπορεί να είναι το ανάχωμα στην άνοδο των φασιστών. Δεν πρέπει να υπάρχει κανένας συμβιβασμός με τις κυβερνήσεις και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που ακολουθούν. Μια αντικαπιταλιστική Αριστερά που κινητοποιεί τον κόσμο και έχει πρόταση για τις ανάγκες του, δεν αφήνει περιθώρια στην ακροδεξιά να εκμεταλλευτεί την κρίση και να αναδειχτεί ως δήθεν η λύση. Επιπλέον, η Αριστερά πρέπει να αναδεικνύει το αντιρατσιστικό της πρόγραμμα. Είναι απαραίτητη η υπεράσπιση των μεταναστών ως τμήμα της εργατικής τάξης, την οποία υπερασπιζόμαστε συνολικά, καθώς και η ανάδειξη του θεσμικού ρατσισμού των στρατοπέδων συγκέντρωσης και των δολοφονιών στα σύνορα. Η Χρυσή Αυγή έχει δεχτεί σοβαρό πλήγμα μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και όσα ακολούθησαν. Θεώρησε ότι ο κοινωνικός και πολιτικός συσχετισμός την ευνοούσε περισσότερο από ό,τι πραγματικά ίσχυε και το πλήρωσε. Αυτή τη στιγμή έχουν αναδιπλωθεί, αλλά, αν δεν αντιμετωπιστούν, θα ανασυγκροτηθούν, ακόμα και στη βάση των ταγμάτων εφόδου που κρύφτηκαν στις γιάφκες τους μετά τη σύλληψη του Μιχαλολιάκου.

Με περηφάνια ο χρυσαυγίτης Βάθης, στο ντοκιμαντέρ του Κ.Γεωργούση «Καθαριστές», περιγράφει πώς έδρασε η Χρυσή Αυγή στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα: «Εδώ είναι όλο μαγαζιά ξένων. Δηλαδή ήτανε, αφού τα περισσότερα μαγαζιά τα έχουμε κλείσει». Και επιμένει: «Ό,τι είναι κλειστό, είναι κλεισμένο από εμάς, από τη Χρυσή Αυγή». Αυτό που «ξεχνάει» να πει ο Βάθης είναι ότι ένα από τα μαγαζιά που έχουν κλείσει στην περιοχή είναι και το δικό του, μια «αντικερί» στη γωνία Μιχαήλ Βόδα και Εϋνάρδου. Το μαγαζί έχει κλείσει από το 2006, όταν αποκαλύφθηκε ότι το επιπλάδικο δεν ήταν παρά μια βιτρίνα για τις πραγματικές επιχειρήσεις του κ. Βάθη. Ο άνθρωπος που συντονίζει τη δράση της Χρυσής Αυγής στην περιοχή, διατηρούσε παράνομο γραφείο «ευρέσεως εργασίας» για αλλοδαπές γυναίκες, με κύριο αντικείμενο τον εξαναγκασμό τους στην πορνεία. Τι άλλο να προσθέσουμε εμείς; NNN Συνεχίζεται στις 17 Γενάρη η δίκη των δολοφόνων του Σαχζάντ Λουκμάν. Η έκβαση της συγκεκριμένης δίκης με την απόδοση δικαιοσύνης –για πρώτη φορά– σε θύματα ρατσιστικών επιθέσεων μπορεί να στείλει το μήνυμα σε κάθε επίδοξο ρατσιστή μαχαιροβγάλτη πως δεν θα χαίρει ασυλίας από την πολιτεία. Επίσης μπορεί να συμβάλει στο χαρακτηρισμό της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης, όταν θα διεξαχθεί η δίκη της νεοναζιστικής συμμορίας.

NNN Με αφορμή την επίκληση του ουμανισμού της ορθοδοξίας από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, ως παράγοντα συμβολής στην αλλαγή της αντι-μεταναστευτικής πολιτικής κυβέρνησης-ΕΕ, έχουμε να επισημάνουμε τα εξής: Η ελληνική εκκλησία, παρά τις ουμανιστικές αξίες που υποτίθεται πως πρεσβεύει, ποτέ μέχρι τώρα δεν αμφισβήτησε επί της ουσίας τη ρατσιστική πολιτική Ελλάδας-ΕΕ. Είδε κανείς ποτέ τον Ιερώνυμο, π.χ., να λέει μισή κουβέντα ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και τις δολοφονίες προσφύγων στο Αιγαίο και τον Έβρο; Κατήγγειλε κανένας ιεράρχης τις αστυνομικές σκούπες και τα πογκρόμ εναντίον των μικροπωλητών, που οδήγησαν σε δολοφονίες; Αντίθετα διάφοροι ιεράρχες βρέθηκαν στην πρωτοπορία της μισανθρωπικής ξενοφοβίας, τρόμαξαν και «μαύρισε το μάτι τους», όταν βρέθηκαν στην Ομόνοια, σύμφωνα με δηλώσεις τους, ενώ βοηθούσαν οικονομικά και εκλογικά τους Χρυσαυγίτες.

NNN Το δικό τους μήνυμα αγάπης και αποδοχής έδωσαν ομόφυλα ζευγάρια στον Πειραιά με ένα συμβολικό φιλί κατά τη διάρκεια της τελετής του Αγιασμού των Υδάτων. Την ώρα που έριχνε το σταυρό στα νερά του λιμανιού ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, ο ιεράρχης που αποκαλεί ο Νίκος Μιχαλολιάκος «διαμάντι» και ο οποίος δεν χάνει την ευκαιρία να διακηρύξει τις πιο ακραίες ομοφοβικές και μισαλλόδοξες απόψεις, ζευγάρια γυναικών και αντρών γύρισαν και φιλήθηκαν στο στόμα. Μπράβο τους!

NNN Στη Θεσσαλονίκη, η αστυνομία, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να περιφρουρήσει τη συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής, απαγόρευσε όλες τις συγκεντρώσεις. Η Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» Θεσσαλονίκης, μαζί με άλλες αντιρατσιστικές και πολιτικές οργανώσεις αψηφήσαμε την απαγόρευση και πορευτήκαμε στους δρόμους της πόλης. Έτσι πεθαίνει ο φασισμός. Με μαζικό αντιφασιστικό κίνημα που αρνείται το δημόσιο χώρο στους ναζί.

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

15 Γενάρη 2014

www.dea.org.gr

Συντονισμένοι αγώνες διαρκείας για να τα πάρουν όλα πίσω στην υγεία!

Να τους ανατρέψουμε πριν μας πεθάνουν! Του Θοδωρή Πατσατζή

Η

ήττα της κυβέρνησης, που έντρομη απέσυρε το χαράτσι των 25 ευρώ για κάθε εισαγωγή σε δημόσιο νοσοκομείο, δείχνει τις δυνατότητες ανατροπής της πολιτικής των μνημονίων στην υγεία και σε κάθε άλλο χώρο. Απέναντι στο σάλο που προκλήθηκε και με το φόβο ότι οι απεργίες διαρκείας (που από το Σεπτέμβρη του 2013 πραγματοποιούνται σε διάφορους κλάδους) μπορούν, σε συνδυασμό με την αγανάκτηση όλων των φτωχών στρωμάτων της κοινωνίας, να οδηγήσουν σε έκρηξη, η συγκυβέρνηση υποχώρησε και απέσυρε το χαράτσι των 25 ευρώ.

Χαράτσια Βέβαια με τα χαράτσια στην υγεία και την καταστροφική πολιτική των μνημονίων δεν ξεμπερδέψαμε ακόμη. Για τα εκατομμύρια των ανασφάλιστων, των ανέργων, των φτωχών στρωμάτων της κοινωνίας, των μεταναστών, η πρόσβαση στο σύστημα υγείας παραμένει μια δύσκολη έως και αδύνατη υπόθεση. Εκτός από τα 25 ευρώ, παραμένουν τα 10 ευρώ ανά επίσκεψη στους συμβεβλημένους με τον ΕΟΠΥΥ γιατρούς, όταν ξεπεράσουν τις 200 επισκέψεις, η αύξηση της συμμετοχής στα φάρμακα, με επιπλέον χρέωση 1 ευρώ ανά συνταγή, ο τριπλασιασμός του κόστους νοσηλείας με την εφαρμογή των Κλειστών Ενοποιημένων Νοσηλίων, η επιβολή συμμετοχής 15% για εργαστηριακές διαγνωστικές εξετάσεις, το εισιτήριο των 5 ευρώ στα δημόσια νοσοκομεία. Όλα τα παραπάνω χαράτσια, σε συνδυασμό με το κλείσιμο δημόσιων νοσοκομείων στην Αττική και τη Θεσσαλονίκη και αυτά της επαρχίας που ακολουθούν, τη διάλυση του ΕΟΠΥΥ, τη διαθεσιμότητα των οδηγών των νοσοκομείων που έχει παγώσει προσωρινά, αλλά θα επανέλθει αν δεν ανατρέψουμε την κυβέρνηση, την έλλειψη υλικών και τα κλεισίματα κρεβατιών στα νοσοκομεία που οδηγούν εκατοντάδες ασθενείς στα ράντζα, την έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού στα περισσότερα δημόσια νοσοκομεία, οδηγούν σε συνέπειες τραγικές για την υγεία μας. Θέλουν και να μη μας δίνουν ποιοτική παροχή υπηρεσιών υγείας και να μην είναι δωρεάν. Είναι το πιο ακραίο παράδειγμα της

Η συγκυβέρνηση απέσυρε το χαράτσι των 25 ευρώ εξαιτίας του φόβου των κινητοποιήσεων ανθρωπιστικής κρίσης που ζούμε. Και για να την ξεπεράσουμε πρέπει να τους αναγκάσουμε, όπως πήραν πίσω τα 25 ευρώ, έτσι να πάρουν πίσω όλα τα χαράτσια και τα υπόλοιπα μνημονιακά μέτρα. Άλλωστε χρήματα για τα νοσοκομεία δεν λείπουν. Υπάρχουν, αν τα πάρεις από τους μεγάλους φοροφυγάδες, από τους τραπεζίτες και τους εφοπλιστές, και μειώσεις τους εξοπλισμούς.

Επιτροπές Αντίστασης Η Αριστερά και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συμβάλουν με όλες τους τις δυνάμεις ώστε να δημιουργηθούν παντού επιτροπές αντίστασης. Είναι η στιγμή που ο συντονισμός των εργαζομένων στο χώρο της δημόσιας υγείας με κάθε συλλογικότητα στις γειτονιές που αντιστέκεται, με την προσπάθεια δημιουργίας παντού επιτροπών αντίστασης και αγώνα που θα οργανώνουν τη δράση όσων θέλουν να αγωνιστούν για να παρθούν τα μέτρα πίσω, για ποιοτική δημόσια και δωρεάν υγεία με άνοιγμα όσων νοσοκομείων και κρεβατιών έχουν κλείσει, με τη δημιουργία δομών Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας και δημοτικών ιατρείων σε κάθε γειτονιά, ανοιχτά και προσβάσιμα για όλους. Σε κάθε γειτονιά και σε κάθε χώρο χρειάζεται να οργανωθεί μια τέτοια πλατιά καμπάνια. Ήδη στη Θεσσαλονίκη, στις 30 του Γενάρη, το Κοινωνικό Ιατρείο διοργανώνει συγκέντρωση στο ΑΧΕΠΑ και διαμαρτυρία στη διοίκηση του νοσοκομείου, καλώντας σε συμμετοχή σωματεία και φορείς για τη σωτηρία της δημόσιας υγείας. Στη Δυτική Αθήνα, η επιτροπή υγείας του ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει περιοδείες και εξορμήσεις, καλώντας στην οργάνωση μιας τέτοιας καμπάνιας. Η δράση μας και οι κινητοποιήσεις μας σε κάθε χώρο και σε κάθε γειτονιά μπορούν να τους υποχρεώσουν να τα πάρουν όλα πίσω και να οδηγήσουν σύντομα στην ανατροπή τους.

Πλήρης κατάρρευση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας Διάλυση του ΕΟΠΥΥ προβλέπει το νομοσχέδιο που δόθηκε στη δημοσιότητα

Λ

ίγες μόνο μέρες μετά το κάζο της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με το 25ευρω, φέρνουν προς ψήφιση στη βουλή το νομοσχέδιο που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη διάλυση του ΕΟΠΥΥ και στην πλήρη κατάρρευση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας (ΠΦΥ). Πρόκειται για νομοσχέδιο που θα αφήσει χωρίς δωρεάν παροχές υγείας ακόμη και τους ασφαλισμένους. Που θα μας αναγκάσει να πληρώνουμε ακριβά ακόμη και μια απλή επίσκεψη στους γιατρούς. Σύμφωνα με το νομοσχέδιο, η ΠΦΥ μεταφέρεται στο ΕΣΥ (Εθνικό Σύστημα Υγείας), σε αυτό δηλαδή που χρόνια τώρα τα νεοφιλελεύθερα πρωτοπαλίκαρα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ήθελαν να καταργήσουν. Στο ΕΣΥ λοιπόν δημιουργείται Πρωτοβάθμιο Εθνικό Δίκτυο Υγείας (ΠΕΔΥ) που θα λειτουργεί στις Διοικήσεις Υγειονομικών Περιφερειών (ΔΥΠΕ) της χώρας. Πολύ ωραία, θα βιαστεί να πει κάποιος. Όμως παρακάτω στο νομοσχέδιο αποκαλύπτεται ο λόγος αυτής της μεταφοράς. Πρώτα απ’ όλα στις ΔΥΠΕ θα περιέλθουν και όλα τα πολυϊατρεία του ΕΟΠΥΥ-ΙΚΑ, τα οποία προφανώς θα κλείσουν στη μεγάλη τους πλειοψηφία ή θα συνεχίσουν να λειτουργούν ως Κέντρα Υγείας. Να υπενθυμίσουμε ότι τα Κέντρα Υγείας, λόγω της περικοπής των κρατικών δαπανών στο χώρο της υγείας, υπολειτουργούν. Συνήθως δουλεύουν μόνο για οκτώ ώρες και μόνο με έξι ειδικότητες γιατρών. Σήμερα, στα μεγάλα αστικά κέντρα δεν υπάρχουν κέντρα υγείας, ενώ στα δημόσια νοσοκομεία τα ραντεβού για τα εξωτερικά ιατρεία έχουν αναμονή μηνών. Ο ΕΟΠΥΥ μετατρέπεται –σύμφωνα πάντα με το νομοσχέδιο– σε αγοραστή υπηρεσιών υγείας κι

αυτό σημαίνει ότι τα ιδιωτικά εξεταστικά κέντρα και διαγνωστήρια θα κάνουν χρυσές εισπράξεις. Κόλαφος είναι και οι διατάξεις για τους εργαζόμενους και το νοσηλευτικό προσωπικό του ΕΟΠΥΥ. Στο άρθρο 16 προβλέπεται: «Το σύνολο του μόνιμου και με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου (Ι.Δ.Α.Χ.) ιατρικού, νοσηλευτικού, επιστημονικού, παραϊατρικού, τεχνικού, διοικητικού προσωπικού των Μονάδων Υγείας του ΕΟΠΥΥ τίθεται, αυτοδικαίως, από την ισχύ του παρόντος, σε καθεστώς διαθεσιμότητας». Μιλάμε για 8.500 εργαζόμενους μαζί με τους γιατρούς του ΙΚΑ –εκτός αν κλείσουν τα ιδιωτικά τους ιατρεία– για τους οποίους ανοίγει ο δρόμος της απόλυσης. Τέλος το νομοσχέδιο, πιστό στο δρόμο της ιδιωτικοποίησης της δημόσιας υγείας, δίνει τη δυνατότητα σε ΜΚΟ (Μη κυβερνητικές Οργανώσεις) να λειτουργούν Κινητές μονάδες ΠΦΥ, αλλά και τη λειτουργία Ιδιωτικών Μονάδων Ημερήσιας Νοσηλείας με απόφαση του υπουργού Υγείας. Ουσιαστικά το ΠΕΔΥ θα αποτελεί μια μίξη υπηρεσιών από τις δημόσιες δομές πρωτοβάθμιας υγείας και αντίστοιχες από τον ιδιωτικό τομέα, δίνοντας ουσιαστικά προνομιακό ρόλο και πεδίο κερδοφορίας στα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα που δραστηριοποιούνται στο χώρο της υγείας. Από τα παραπάνω γίνεται αντιληπτό ότι μιλάμε για ένα νομοσχέδιο έκτρωμα που πρέπει να ακυρωθεί με αγώνες, που απαιτεί τη στήριξη των απεργών του ΕΟΠΥΥ-ΙΚΑ (οι οποίοι συνεχίζουν την απεργία διαρκείας τους ως τις 24 Γενάρη) από το κίνημα αντίστασης και την Αριστερά.