ΕΑ 305

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

6045 Φύλλο Νο 305

6 μ

29 Γενάρη 2014 Κυκλοφορεί

ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

κάθε δεύτερη Τετάρτη 1,5 ευρώ

4

7

11

13

Νέα εργατική παράταξη της ριζοσπαστικής Αριστεράς

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ευρωεκλογές

Ουτοπία ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ

Ουκρανία: Η καταστολή άνοιξε τον ασκό του Αιόλου

Η κυβέρνηση και η ΕΕ είναι διατεθειμένες να επιβάλλουν αιματηρή καταστολή για να τους «βγει» το πρόγραμμα, δηλ. για να μην περιοριστούν τα κέρδη των δανειστών και για να γκρεμιστεί ό,τι έχει απομείνει από εργατικά δικαιώματα μέσα στην Ελλάδα. Τώρα χρησιμοποιούν το πρόσχημα της τρομοκρατίας στοχοποιώντας τον πολιτικό τους αντίπαλο, την Αριστερά. Όμως το έγκλημα στο Φαρμακονήσι, οι καθημερινές αυτοκτονίες, οι θάνατοι από πυρκαγιές κι από αναθυμιάσεις, αποδεικνύουν κάθε μέρα ότι είναι η πολιτική της ΕΕ, του Σαμαρά και του Βενιζέλου, αυτή που δολοφονεί και τους ντόπιους και τους μετανάστες. Από αυτή την εγκληματική πολιτική πρέπει να απαλλαγούμε σύντομα. Κάθε μέρα που περνάει πληρώνεται με αίμα.

κυβερνηση-εε εντείνουν τη δολοφονικη πολιτικη των μνημονιων

Αδίστακτοι τρομοκράτες

Τάξη βασιλεύει στο Κάιρο; Η τρίτη επέτειος της αιγυπτιακής επανάστασης της 25ης Γενάρη 2011 συμπύκνωσε τη δύσκολη και σύνθετη κατάσταση στην Αίγυπτο. Ήταν ένα ακόμα σοβαρό επεισόδιο στο κατασταλτικό κύμα που ξεκίνησε ενάντια στη Μουσουλμανική Αδελφότητα και πλέον στοχοποιεί κάθε φωνή αντιπολίτευσης στο στρατό. Οι πολιτικοί κρατούμενοι υπολογίζονται σε χιλιάδες. Στην ουσία το κράτος επιχειρεί να ξαναχτίσει το «τείχος του φόβου» το οποίο είχε γκρεμίσει η Επανάσταση της 25ης Γενάρη 2011. (σελ.12)

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

Δημοτικές εκλογές: Να εκφραστεί το κίνημα αντίστασης

Στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους

Την ώρα που η κυβέρνηση συνεχίζει τα παιχνίδια με την ημερομηνία διεξαγωγής του πρώτου γύρου των αυτοδοικητικών εκλογών, σε ημερομηνία διαφορετική από αυτή των ευρωεκλογών (25 Μάη), στον ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζονται οι διεργασίες για την επερχόμενη διπλή εκλογική αναμέτρηση. Οι εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση είναι απαραίτητο να στείλουν μήνυμα καταδίκης της κυβέρνησης και των μνημονίων της άγριας λιτότητας. Τα χαρακτηριστικά των παρατάξεων, οι συμμαχίες, ο προγραμματικός λόγος και οι υποψήφιοι δήμαρχοι της Αριστεράς (πόσο μάλλον αν εκλεγούν) πρέπει να αντανακλούν την αποφασιστικότητα για σύγκρουση με αντιλήψεις «διαχείρισης» και υποταγής στην κεντρική εξουσία, μακριά από την εκλογικίστικη προσέγγιση «λαμπερών» προσώπων, που θολώνουν τον κεντρικό πολιτικό στόχο της ανατροπής και της ανάδειξης της κυβέρνησης της Αριστεράς. (σελ.8-9)

Η σημερινή συζήτηση για το ποσοστό του χρέους που πρέπει να διαγραφεί είναι σχήμα πρωθύστερο. Και αυτό γιατί τo 2014-2015 λήγουν ομόλογα ύψους 41 δισ. ευρώ. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην κυβέρνηση και αν, όπως λέει το πρόγραμμά του, έχει καταργήσει μονομερώς το μνημόνιο, το πιο πιθανό είναι ότι οι δανειστές δεν θα καταβάλλουν τις δόσεις των δανείων. Το επόμενο βήμα εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης είναι η αναγκαστική στάση πληρωμών σε τοκοχρεολύσια. (σελ. 6)

2

• πολιτική

Από 100.000 ευρώ έδωσε η κυβέρνηση για την άμεση ανακούφιση των σεισμοπαθών σε Κεφαλονιά και Ιθάκη. Ανά νησί, όχι ανά κάτοικο!

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 29 Γενάρη 2014

Φαρμακονήσι: Κυβέρνηση εγκληματικού ρατσισμού Του Θανάση Κούρκουλα

NNN Κι όχι μόνον: Τρεις μήνες λάσκο θα έχουν οι σεισμοπαθείς για να πληρώσουν τις φορολογικές και ασφαλιστικές τους οφειλές. Μπορεί να μη διαθέτουν ανθρωπισμό, αλλά διαθέτουν χιούμορ στο Μαξίμου. Ειδικά αν μας ζητήσουν να βρούμε ισοδύναμα για αυτές τις παροχές προς τους σεισμοπαθείς…

NNN Χιούμορ συνέχεια: Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που τον δέχθηκε στο γραφείο του, ότι «έχουμε αναλάβει το μεγάλο βάρος της ανασυγκρότησης του κράτους, όχι γιατί το λέει η τρόικα αλλά γιατί το ζητούν οι πολίτες».

NNN «Γνωρίζω ότι η Τράπεζα Πειραιώς, έδωσε για ένα μήνα αναστολή καταβολής υποχρεώσεων στους πελάτες των δύο νησιών», δήλωσε στην επίσκεψή του σε Κεφαλονιά και Ιθάκη ο Μιχελάκης. Υπόδειγμα δημόσιου λειτουργού ο υπ. Εσωτερικών μακριά από διαπλοκές και άλλα τινά. Και πολύ καλή η προσφορά της τράπεζας. Να πάρετε.

NNN Μετά τον Πάγκαλο και τη Σάλεχ, και ο Γεωργιάδης δηλώνει ότι θα φύγει από την Ελλάδα αν έρθει στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν δεν είχε κάποιος λόγους να ψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα έχει τρία καταπληκτικά κίνητρα.

NNN Βέβαια οι τρεις τους δεν θα είναι μόνοι εκεί που θα πάνε: Θα συναντήσουν τους εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες και Ελληνίδες που ξενιτεύτηκαν εξαιτίας της πολιτικής τους. Και τότε θα χρειαστεί να ματαμεταναστεύσουν…

NNN Ο ίδιος συνεπής πολιτικός βέβαια, ο Γεωργιάδης, μερικές ώρες αργότερα δήλωσε ότι δεν έχει πρόβλημα με συνεργασία ΝΔΣΥΡΙΖΑ. Αρκεί να υπάρξει ένας σοβαρός ΣΥΡΙΖΑ που να λέει «ναι» στην ευρωζώνη και την ΕΕ. Προειδοποίηση για το με ποιους θα συνεργαστούν όσοι φαντασιώνονται αυτόν τον «σοβαρό» ΣΥΡΙΖΑ.

NNN Πάνω από 50 φασίστες επιτέθηκαν στο στέκι Ρεσάλτο, προσέβαλαν τη μνήμη νεκρού καταστρέφοντας αφιερώματα στον Παύλο Φύσσα, ενώ από την επίθεση κινδύνεψε μικρό κοριτσάκι. Κύριε Δένδια, η αστυνομία που ήταν παρούσα δεν είδε τίποτε; Από τους 80 χρυσαυγίτες πάντως δεν συλλάβατε κανέναν.

NNN Την ίδια στιγμή που οι τρομοκράτες του ναζισμού δρουν ανενόχλητοι στο δρόμο, οι πραιτωριανοί του Δένδια κάνουν εφόδους σε σπίτια αναρχικών και αριστερών με το πρόσχημα της αναζήτησης του Χ. Ξηρού. Είναι πολλά τα λεφτά, λεβέντες;

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

Τ

ι κι αν οι μαρτυρίες των διασωθέντων προσφύγων στο Φαρμακονήσι λένε πεντακάθαρα πως οι γυναίκες και τα παιδιά τους πνίγηκαν με αποκλειστική ευθύνη των ανδρών του λιμενικού; Τι κι αν καταγγέλλουν πως τους ρυμουλκούσαν προς την Τουρκία, αντί για τις ελληνικές ακτές; Ο Βαρβιτσιώτης επιμένει πως το λιμενικό συκοφαντείται από ξένα και εγχώρια κέντρα, που στόχο έχουν η χώρα να ανοίξει τα σύνορα στα στίφη των «λαθρομεταναστών». Πρόκειται για την πιο χυδαία ομολογία εγκληματικού ρατσισμού μιας ακροδεξιάς κυβέρνησης, που εναγωνίως προσπαθεί να κλείσει το μάτι στο εκλογικό ακροατήριο της Χρυσής Αυγής. Η κατηγορία δεν αφορά μόνο τον πολιτικό προϊστάμενο του λιμενικού. Ο Σαμαράς είναι εκείνος που θριαμβολογούσε το Δεκέμβριο για τη διεθνή «επιτυχία» της κυβέρνησης να νομιμοποιήσει στην ΕΕ πρακτικές επαναπροωθήσεων, που ως τώρα θεωρούνταν παράνομες. Ο αρχηγός της αστυνομίας Παπαγιαννόπουλος διέτασσε πριν λίγους μήνες τους αξιωματικούς της ΕΛ.ΑΣ. «να κάνουν το βίο αβίωτο» στους «λαθρομετανάστες» για να μην έρχονται άλλοι. Κλειστά σύνορα σημαίνουν στυγνές δολοφονίες αθώων ανθρώπων, όπως ανενδοίαστα είχε δηλώσει στο παρελθόν ο Πλεύρης, σημερινός τηλεμαϊντανός της κυβέρνησης Σαμαρά.

«λαθρομετανάστευσης». Κι αν έχουμε ένα χρέος, ντόπιοι και μετανάστες, είναι να τους διώξουμε μια ώρα αρχύτερα, πριν στείλουν κι άλλους ανθρώπους στο θάνατο, στα σύνορα ή στα κέντρα των πόλεων.

Αριστερά

Από ποιον κινδυνεύουμε; Δεν κάνουν το βίο αβίωτο μόνο στους μετανάστες και τους πρόσφυγες, αλλά σε κάθε εργαζόμενο, άνεργο και φτωχό άνθρωπο. Ολοένα και περισσότεροι άνεργοι και νέοι «δεν χωράνε» πλέον στις μνημονιακές δεσμεύσεις του Σαμαρά και του Βενιζέλου, πολύ περισσότεροι από νεοεισερχόμενους μετανάστες και πρόσφυγες των οποίων ο αριθμός έχει μειωθεί δραματικά, λόγω της καλπάζουσας ανεργίας. «Ανεπιθύμητοι» είναι πλέον πάνω από 1,5 εκατομμύριο άνεργοι, χιλιάδες φτωχοί άνθρωποι που πνίγονται στα χρέη τους και στιβάζονται στις ουρές των συσσιτίων των απόρων που μεγαλώνουν διαρκώς. Πολλοί –Έλληνες κυρίως– πληρώνουν αυτή την εγκληματική πολιτική, ξεπαγιάζοντας στο δρόμο, άλλοι βρίσκουν τραγικό θάνατο από μαγκάλια. Δεκάδες χιλιάδες άν-

θρωποι φυτοζωούν με κομμένο το ρεύμα, ενώ όλο και περισσότεροι νέοι άνεργοι παίρνουν το δρόμο της μετανάστευσης από την Ελλάδα αυτή τη φορά, που δεν αποτελεί «πόλο έλξης» για κανέναν απολύτως, ντόπιο ή μετανάστη. Έχουν απύθμενο θράσος όσοι ισχυρίζονται πως μας απειλούν οι μετανάστες και οι πρόσφυγες που θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο, δικαιολογώντας κονδύλια εκατοντάδων εκατομμυρίων ετησίως για εξοπλισμό της αστυνομίας και του λιμενικού στα σύνορα και για κολαστήρια-στρατόπεδα συγκέντρωσης. Την ίδια ώρα που κλείνουν νοσοκομεία και σχολεία, απολύουν χιλιάδες εργαζόμενους του δημοσίου, συρρικνώνουν τους βρεφονηπιακούς σταθμούς και κάθε δομή κοινωνικής πρόνοιας. Αν κινδυνεύουμε από κάποιον είναι από τους ίδιους τους «διώκτες» της επάρατης

Πρόκειται για μια πρόκληση μεγατόνων που χρειάζεται να απαντηθεί καθαρά από την Αριστερά. Διεκδικούμε τα κονδύλια «αποτροπής» της μετανάστευσης να επενδυθούν στην υγεία και την παιδεία. Να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και να δημιουργηθούν ξενώνες αστέγων, ντόπιων και μεταναστών. Να καταπολεμηθεί το αίσχος της ανασφάλιστης εργασίας και της εισφοροδιαφυγής στο ΙΚΑ που έχει γιγαντωθεί. Ανάμεσα στα μέτρα που χρειάζεται να παρθούν είναι η παροχή άδειας εργασίας και παραμονής σε κάθε μετανάστη εργαζόμενο που δουλεύει για ένα κομμάτι ψωμί στις απανταχού Μανωλάδες. Δεν πρέπει να αρκεί στην Αριστερά η διεκδίκηση αναθεώρησης της συνθήκης «Δουβλίνο ΙΙ», ώστε να μπορούν να ταξιδεύουν οι μετανάστες και οι πρόσφυγες προς άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Το πρόβλημά μας δεν είναι η παραμονή τους στην Ελλάδα, αλλά η παραμονή της πιο ανάλγητης ακροδεξιάς κυβέρνησης φτώχειας, ανεργίας και ρατσισμού, που πασχίζει να αποπληρώσει τους τοκογλύφους δανειστές μας, πατώντας επί πτωμάτων.

Βάζουν πλάτη στη Χρυσή Αυγή Κ αμιά πενηνταριά χρυσαυγίτες με ρόπαλα και κράνη βεβήλωσαν το περασμένο Σάββατο τον τόπο δολοφονίας του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι, σκίζοντας πανό που ήταν αναρτημένο στη μνήμη του και βρομίζοντας τους τοίχους με τα φασιστικά τους συνθήματα. Συνέχισαν το δρόμο τους και –ανενόχλητοι από την αστυνομία– επιτέθηκαν στο τοπικό στέκι αντιεξουσιαστών «Ρεσάλτο», με παράπλευρες απώλειες σε διπλανά σπίτια που δέχτηκαν βροχή από τούβλα, ενώ κινδύνεψαν ακόμα και νήπια από πέτρες που προσγειώθηκαν σε παιδικά δωμάτια. Τα αντιφασιστικά αντανακλαστικά κόσμου από την περιοχή ήταν άμεσα και σχεδόν αμέσως συγκεντρώθηκαν εκατοντάδες αντιφασίστες και συγκρότησαν αντιφασιστική δια-

δήλωση, σβήνοντας τα συνθήματα των χρυσαυγιτών.

σιας παρουσίας τους στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.

Είναι η πρώτη φορά που επανεμφανίζεται με την πιο καθαρή μορφή ένα τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής, από τότε που δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας και προφυλακίστηκαν κάποια από τα ηγετικά τους στελέχη τις μέρες που στα ΜΜΕ κυριαρχούσε η κάλυψη της κυβέρνησης στους ράμπο του λιμενικού στο Φαρμακονήσι.

Παρά το γεγονός πως ο κρατικός μηχανισμός δεν ανταποκρίθηκε στο θεσμικό του ρόλο της «προστασίας της ζωής και της περιουσίας των πολιτών» από τους φασίστες –πράγμα που δεν μας εκπλήσσει ιδιαίτερα– το γεγονός αποδεικνύει τόσο το πραγματικό πρόσωπο των Χρυσαυγιτών, όσο και τις αντιφάσεις τους, την ώρα που υποτίθεται πως οι Κασιδιάρης και σία έχουν αποδοθεί σε ανένδοτο αγώνα υπεράσπισης του «νόμιμου χαρακτήρα» του κόμματός τους.

Σε συνδυασμό με την προφανή ρατσιστική «πάσα» που επιχείρησαν να αξιοποιήσουν οι φασίστες, πρόκειται για απόπειρα επανασυσπείρωσης των σκληρών τραμπούκων της συμμορίας, μετά από τις «χλιαρές» εμφανίσεις συμπαράστασης στους προφυλακισμένους φασίστες και τις αποτυχημένες απόπειρες δημό-

Το εάν πρόκειται για «τοπική» επίδειξη δύναμης ή για απαρχή γενικευμένης αφύπνισης των ταγμάτων εφόδου των νεοναζί, που θα απομονώσει ακόμα περισσότερο τη συμμορία από την

ευρύτερη εκλογική της επιρροή, θα το δούμε στην πορεία. Το σίγουρο είναι πάντως πως δεν μπορούμε να τους κοιτάμε απαθείς, καταγγέλλοντας απλώς την αστυνομία. Γι’ αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικές οι πρωτοβουλίες όπως του Αντιφασιστικού Συντονισμού Κερατσινίου-Δραπετσώνας-Περάματος που μαζί με τοπικά συνδικάτα και φορείς της πόλης, τον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καλούν την Παρασκευή 31/1 αντιφασιστικό συλλαλητήριο στο σημείο της δολοφονίας του Π.Φύσσα. Πρόκειται για τη σωστή απάντηση που εμπλέκει τμήματα της κοινωνίας και της Αριστεράς, πολύ ευρύτερα από την κινητοποίηση των πιο αποφασισμένων και «ετοιμοπόλεμων» αντιφασιστών. NO PASARAN!

NNN Σύμφωνα με τη Eurostat στο τρίτο τρίμηνο του 2013 το δημόσιο χρέος της Ελλάδας αυξήθηκε από 168,8% του ΑΕΠ (που ήταν στο τέλος του δεύτερου τριμήνου) στο 171,8%, φτάνοντας στα 317,31 δισ. ευρώ. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε…

ΔΙΟΡΘΩΣΗ Στο προηγούμενο φύλλο, στο άρθρο «Μιζαδορισμός, το ανώτατο στάδιο του νεοφιλελευθερισμού», αναδημοσιεύσαμε χωρίς να διασταυρώσουμε στοιχεία για τους εξοπλισμούς από τη βάση

δεδομένων του σουηδικού ινστιτούτου SIPRI. Είναι προφανές ότι κάναμε λάθος: η Ελλάδα δεν μπορεί να συγκριθεί με την Κίνα σε απόλυτα νούμερα (όπως γράφαμε), καθώς η δεύτερη ξοδεύει σε εξοπλισμούς πάνω-κάτω δέκα ή και

δεκαπέντε φόρες το ποσό που ξοδεύει η Ελλάδα. Ωστόσο αυτό δεν μειώνει το γεγονός ότι η Ελλάδα ξόδευε (και ξοδεύει) επί χρόνια τεράστια ποσά για εξοπλισμούς. Η Κίνα ποσοστιαία ξοδεύει κοντά στο 2% του ΑΕΠ, ενώ η Ελλάδα

ξοδεύει σταθερά πάνω από το 2,5% και πολύ συχνά πάνω από το 3%. Επίσης, οι εξοπλιστικές δαπάνες της Ελλάδας για το διάστημα από το 2007 έως το 2010 δεν ήταν 4,3 δισ. όπως αναφέραμε στο άρθρο, αλλά πάνω από 40 δισ. ευρώ.

πολιτική •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 29 Γενάρη 2014

3

Η ΝΔ ψάχνει τρόπο για μαλακή πτώση, η κεντροαριστερά παραπατάει

Ο επικίνδυνος ρόγχος του μνημονιακού μπλοκ λίξεις στο χώρο της ΝΔ. Σύμφωνα με το, φιλοκυβερνητικό, «Βήμα» στο εσωτερικό του κόμματος του Σαμαρά πολλοί, πλέον, μιλούν για αποτυχημένη «δεξιά στροφή της ΝΔ, της ελληνικής παραλλαγής του υπερσυντηρητικού Tea Party των ΗΠΑ».

Του Αντώνη Νταβανέλλου

Η

«Εργατική Αριστερά» ανήκει στον κύκλο όσων πιστεύουν ότι ο ασφαλέστερος και ταχύτερος δρόμος για να πέσει ο Σαμαράς είναι να τον ρίξουμε με τους αγώνες μας. Πολύ περισσότερο όταν σήμερα η κυβέρνηση εμφανίζεται ως κυριολεκτικά ετοιμόρροπη. Το σάιτ Antinews –των πιστότερων φίλων του Σαμαρά– διατυμπανίζει ότι «ο χρόνος δουλεύει πλέον υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ» και καλεί τον αρχηγό της σκληρής Δεξιάς να προσφύγει «αιφνιδιαστικά» σε εθνικές εκλογές, με στόχο μιαν «έντιμη ήττα» που θα αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο της επιστροφής του, μετά από μια, όπως ελπίζουν σύντομη, «αριστερή παρένθεση» κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Αισιοδοξία; Αντίθετα το επιτελείο του Σαμαρά, λένε, επιλέγει να δώσει τη «μάχη μέχρι το τέλος», ενώ ο ίδιος ο πρωθυπουργός δηλώνει ότι θα αναζητήσει τρόπους «νίκης στις ευρωεκλογές» και παραμονής στην εξουσία μέχρι… το 2016, καθώς, ισχυρίζεται, ότι «είναι αδύνατον να χάσει από τον ΣΥΡΙΖΑ». Δεν υπάρχει τίποτα που να δικαιολογεί αυτήν την αισιοδοξία, αφού η πραγματικότητα είναι πολύ πιο ισχυρή από τη δημαγωγία και τα πληρωμένα δημοσιεύματα. Για παράδειγμα, η σκληρότητα γεγονότων όπως αυτό στο Φαρμοκονήσι, διαλύει το ρατσιστικό-αντιμεταναστευτικό

Χαρακτηριστικό όμως της φτώχειας που χαρακτηρίζει αυτήν την γκρίνια είναι ότι η μόνη εναλλακτική λύση που έχουν να αντιπροτείνουν είναι η αναθέρμανση του διλήμματος «ή Καραμανλής ή χάος»…

πυρήνα των ιδεών της σαμαρικής Δεξιάς, μετατρέποντας αυτό που φαινόταν ως βασικό ατού της σε μπούμερανγκ. Όμως τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα στην οικονομία, στο πεδίο απ’ όπου –υποτίθεται– ο Σαμαράς περιμένει τις καλές ειδήσεις. Ο Όλι Ρεν ανέβαλε τις συζητήσεις για το χειρισμό του χρέους για το… καλοκαίρι –δηλαδή μετά τις ευρωεκλογές– αναβολή φυσιολογική για τους δανειστές που θέλουν να γνωρίζουν με ποιον θα διαπραγματευτούν, αλλά πολύ προβληματική για τον Σαμαρά αφού του στερεί τη δυνατότητα να παρουσιάσει ένα κάποιο σενάριο «χαλάρωσης» της θηλιάς του χρέους. Και υπενθυμίζεται ότι μέσα στο 2014 και το 2015 λήγουν ομόλογα ύψους 41 δισ. ευρώ που, αν χρειαστεί να εξοφληθούν, μετατρέπουν σε μακάβριο αστείο τον κυβερνητικό ισχυρισμό ότι «δεν θα παρθούν νέα μέτρα».

Εξίσου μπούμερανγκ αποδεικνύεται η υπόσχεση για «διανομή προς τους ασθενέστερους» του διαβόητου πλεονάσματος. Η απόφαση να διατεθούν χρήματα για χαλάρωση των συνεπειών της λιτότητας πάνω στους δικαστές και στους ένστολους, δημιουργεί στη ΝΔ πολύ περισσότερα προβλήματα (προσδοκίες από άλλα, μαζικότερα, τμήματα εργαζομένων) από όσες ψήφους αστυνομικών επαναπατρίζει. Οι μήνες που έρχονται θα είναι πολύ σκληροί: η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και η κατάργηση του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, η κρίση στην εκπαίδευση και στην υγεία, η φοροεπιδρομή γενικά και η φοροεπιδρομή στους αγρότες ειδικότερα, είναι φαινόμενα που θα εντείνουν την κατάρρευση του κόμματος της ΝΔ, για την οποία ήδη προειδοποιούν οι δημοσκοπήσεις. Αυτή η εικόνα αδιεξόδου και αποτυχίας ερμηνεύει και τις εξε-

Γι’ αυτό άλλωστε και η περίοδος ηγεσίας του δεξιότερου αρχηγού της Δεξιάς, τείνει να καταλήξει στον πολλαπλασιασμό των δυνάμεων στα… δεξιά της ΝΔ και σε σκληρή αντίθεση με αυτήν! Η δημοσκοπική συγκράτηση δυνάμεων της ΧΑ δεν πρέπει να ερμηνεύεται μόνο με βάση το δυναμικό των νεοναζί, αλλά μέσα στο πλαίσιο της ραγδαίας κρίσης του «μητρικού» κόμματος της Δεξιάς, της ΝΔ, όπου άλλωστε «κρύβονταν» μετά τη Μεταπολίτευση οι χουντικοί, οι βασιλόφρονες, οι ακροδεξιοί και σε μεγάλο τμήμα οι νεοναζί. Μια άλλη παράμετρος αστάθειας για τον Σαμαρά είναι η διαλυτική κρίση της σοσιαλδημοκρατίας. Ο Βενιζέλος, πλέον, δεν είναι ο αρχηγός του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ, αλλά ένας παράγοντας μέσα στο χώρο των 58, των κινήσεων των δημάρχων, των κινήσεων του Σημίτη, των υποστηρικτών του γάμου με τη ΔΗΜΑΡ, των προτάσεων του Πάγκαλου για σύντηξη με τη ΝΔ κ.λπ.

Αυτό το σκορποχώρι, που είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα μπορέσει να συγκροτηθεί στοιχειωδώς μέχρι τις ευρωεκλογές, οφείλει στο μεταξύ να λειτουργεί ως κυβερνητικό στήριγμα στο Σαμαρά και να αντέχει τις αναταράξεις που φέρνουν οι επόμενοι μήνες. Πρόκειται για οικοδόμημα εξαιρετικά αμφίβολης σταθερότητας.

Σαθρό υπόβαθρο Και πάνω σε αυτό το σαθρό πολιτικό υπόβαθρο χορεύει το βουβάλι της κυρίαρχης τάξης, με όλες τις αντιθέσεις, τους αγνωστικισμούς και τους ανταγωνισμούς που δημιουργεί η ένταση της κρίσης (και που αναδεικνύουν μεταξύ άλλων, τα διαδοχικά σκάνδαλα). Η κυβέρνηση αυτή μπορεί να πέσει με οποιαδήποτε αφορμή. Και πρέπει να πέσει το γρηγορότερο. Όμως αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση Σαμαρά, όπως κάθε πληγωμένο θηρίο, εξακολουθεί να είναι επικίνδυνη. Γι’ αυτό χρειάζεται αριστερή ριζοσπαστική πολιτική από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, ενότητα στη δράση όλης της πολιτικής Αριστεράς και κυρίως μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενώ πάνω απ’ όλα χρειάζεται ένταση των εργατικών-κοινωνικών αγώνων. Αυτοί οι παράγοντες θα «αποφασίσουν» πότε τελικά θα πέσει ο Σαμαράς και τι κατεύθυνση θα πάρουν οι εξελίξεις την επόμενη ημέρα.

Άποψή μας...

Η

κυβέρνηση έχει δείξει με κάθε τρόπο ότι, μπροστά στα οικονομικά αδιέξοδα στα οποία οδήγησε η πολιτική η δική της και η πολιτική της τρόικας, θα χρησιμοποιήσει όλους τους

που ανοίγει η κυβέρνηση. Οι Σαμαροβενιζελαίοι θέλουν να αποτελέσει μικρή παρένθεση η αναγκαστική υποχώρηση που έκαναν στο 25ευρω στα νοσοκομεία. Δεύτερον, θέλει να περιορίσει τη δημοσκοπική

Η τρομοκρατία της κυβέρνησης δεν θα περάσει κρατικούς –και πιθανόν και παρακρατικούς– μηχανισμούς με δύο στόχους: Πρώτον, να καταστείλει το εργατικό κίνημα, το οποίο, παρότι δεν κινείται συνολικά, παρουσιάζει μια διαρκή κλαδική κινητοποίηση ανάλογα με το μέτωπο

άνοδο κι αν είναι δυνατόν να αποσοβήσει μια εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι δεν διστάζει να στέλνει τα ΜΑΤ ενάντια και στην πιο μικρή εργατική κινητοποίηση. Το ίδιο και ενάντια στους κατοίκους που αντιστέκονται

στην καταστροφή του περιβάλλοντος στην περιοχή τους. Δεν διστάζει να συλλαμβάνει και να σέρνει στα δικαστήρια συνδικαλιστές που κάνουν το αυτονόητο καθήκον τους. Χρησιμοποιεί σαν μάννα εξ ουρανού την υπόθεση Ξηρού για να τρομοκρατεί, να καταστέλλει και να συλλαμβάνει νεολαίους. Την ίδια ώρα που προσχηματικά διώκει την ηγεσία της Χρυσής Αυγής, στελέχη της ΝΔ τρέχουν ως μάρτυρες υπεράσπισης των ναζί εγκληματιών. Ακόμη χειρότερα, η αστυνομία του Δένδια κάνει πλάτες στα τάγματα εφόδου των χρυσαυγιτών που βγήκαν από το λαγούμι τους και επιτίθενται στο φως της ημέρας στους αντιφασίστες, βεβηλώνοντας ακόμη και τη μνήμη του Παύλου Φύσσα. Τα πιο απροστάτευτα και αδύναμα κομμάτια των «από τα κάτω», οι μετανάστες, βιώ-

νουν αυτό που η κυβέρνηση θα ήθελε να κάνει και στους υπόλοιπους από εμάς αλλά δεν τολμά ακόμη: στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά τα ναζιστικά πρότυπα και απροκάλυπτες δολοφονίες ακόμη και μικρών παιδιών στα θαλάσσια σύνορα, όπως το έγκλημα στο Φαρμακονήσι. Η κυβέρνηση έχει επίγνωση ότι πίσω της δεν στοιχίζεται παρά ένα ελάχιστο τμήμα της κοινωνίας. Ξέρει όμως ότι στοιχίζονται το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής άρχουσας τάξης, η ηγεσία της ΕΕ, η διεθνής των τραπεζιτών και η διεθνής των κερδοσκόπων. Και αυτό γιατί οι διακυβεύσεις είναι πολλές για όλες τις άρχουσες τάξεις της Ευρώπης. Από τη στήριξη αυτών των δυνάμεων αντλεί την αποφασιστικότητά της να επιβάλει με τη βία την πολιτική που δολοφονεί το παρόν και το

μέλλον της συντριπτικής πλειονότητας του λαού. Κι όσο η Αριστερά, κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα δείχνουν σημάδια «εξημέρωσης», όπως προσπαθούν να επιβάλουν διάφορα κέντρα καπιταλιστικής εξουσίας, όσο δηλ. η κυβέρνηση αυτή θα αποτελεί τη μόνη εναλλακτική λύση του συστήματος, τόσο πιο απειλητική θα γίνεται. Απέναντι στην εντεινόμενη καταστολή, η Αριστερά δεν πρέπει ούτε να γίνει πιο «υπεύθυνη» ούτε να φοβηθεί. Ασφαλώς δεν πρέπει να παραμείνει άπραγη περιμένοντας ότι αυτή η κυβέρνηση (και η όποια παραλλαγή της) θα πέσει από μόνη της. Η Αριστερά χρειάζεται να επιμείνει αταλάντευτα στη γραμμή της αντίστασης: Στόχος παραμένει η ανατροπή του μνημονίου, η ανατροπή της λιτότητας και η εφαρμογή ενός προγράμματος που θα υπηρετεί τις ανάγκες των «από τα κάτω».

4

• εργατικά

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 29 Γενάρη 2014

Για μια νέα προοπτική στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα

Νέα παράταξη της ριζοσπαστικής Αριστεράς Του Θοδωρή Πατσατζή

Μ

έσα στο ολοκαύτωμα που επιβάλλουν τα μνημόνια στα εργατικά δικαιώματα και τις κατακτήσεις δεκαετιών, μέσα στην άγρια επιχείρηση να περάσουν οι ιδιωτικοποιήσεις σε δημόσια αγαθά όπως το νερό και το ηλεκτρικό ρεύμα, μέσα στην απάνθρωπη επίθεση στη δημόσια υγεία και παιδεία, μια νέα προσπάθεια προβάλλει στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα. Στις 8 και 9 Μάρτη πραγματοποιείται ιδρυτικό συνέδριο μιας νέας παράταξης που θα καλύπτει τον ευρύτερο χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Γιατί τώρα Θα αναρωτηθούν πολλοί, γιατί τώρα; Επειδή τώρα απαιτείται η μέγιστη συσπείρωση δυνάμεων για να ανατραπεί η βάρβαρη επίθεση και οι ανώτερες συνδικαλιστικές οργανώσεις δεν ανταποκρίνονται σ’ αυτή την ανάγκη. Επειδή τώρα ο κόσμος δίνει καθημερινά μάχες στο χώρο του, μικρές ή μεγάλες, αλλά δεν υπάρχει ο απαραίτητος συντονισμός των δυνάμεων που θα δώσει την ώθηση για κλιμάκωση των αγώνων. Είναι απόλυτα θετικό το γεγονός ότι συνδικαλιστικές δυνάμεις, προερχόμενες από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ανεξάρτητες συλλογικότητες και ανένταχτοι αγωνιστές βάσης της Αριστεράς, ακριβώς σε αυτή την απόλυτα κρίσιμη για το εργατικό κίνημα περίοδο, επιδιώκουν να δημιουργηθεί ένα αγωνιστικό και ταξικό ρεύμα στα συνδικάτα, ένα ενιαίο εργατικό μέτωπο πάλης.

Ιδιαίτερα σήμερα που η ταξική πόλωση βαθαίνει όλο και περισσότερο εξαιτίας των βάρβαρων πολιτικών της κυβέρνησης, με αποτέλεσμα ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι να αναζητούν νικηφόρες λύσεις και να αναγνωρίζουν την ανάγκη για ένα συνολικό συνδικαλιστικό και πολιτικό αγώνα για την ανατροπή των μνημονίων, της λιτότητας, για μια αριστερή πολιτική απάντηση στα κόμματα και τις πολιτικές των μνημονίων. Μέλη της νέας παράταξης φυσικά θα είναι όσοι εγγραφούν και στο συνέδριο θα συμμετέχουν όλοι οι εκλεγμένοι συνδικαλιστές στα όργανα των τριτοβάθμιων (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ), δευτεροβάθμιων (Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, Νομαρχιακά Τμήματα ΑΔΕΔΥ) και των πρωτοβάθμιων (ΔΣ Συλλόγων και Σωματείων) συνδικαλιστικών οργανώσεων. Επίσης όσοι εκλεγούν σε ιδρυτικές νομαρχιακές και κλαδικές συνελεύσεις, που θα ξεκινήσουν από τις αρχές Φλεβάρη.

Η νέα παράταξη πρέπει να χτιστεί μέσα από την οργάνωση των εργαζομένων στο χώρο δουλειάς, με βάση τις ανάγκες τους και τα αιτήματά τους, μπαίνοντας μπροστά στην οργάνωση κάθε μάχης που θα δίνεται στο χώρο, μικρής ή μεγάλης. Αναδεικνύοντας ταυτόχρονα ποιες πολιτικές ευθύνονται για την εξαθλίωση των εργαζομένων και γιατί η κυβέρνηση της Αριστεράς είναι η εφικτή λύση που μπορεί να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους.

Κέντρο αγώνα Η νέα παράταξη πρέπει να συμβάλει στη δημιουργία ενός συντονιστικού κέντρου αγώνα, που θα ξεπεράσει την αδράνεια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και θα δουλέψει με στόχο το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα να επανακτήσουν κάθε δικαίωμα που έχασαν: τους μισθούς, τις θέσεις εργασίας, τις συλλογικές συμβάσεις, τους δημόσιους οργανισμούς που ξεπου-

λήθηκαν, το άνοιγμα σχολειών και νοσοκομείων που έκλεισαν. Οργανώνοντας μια μαζική καμπάνια, ώστε να εγγραφούν νέοι εργαζόμενοι, ανασφάλιστοι και άνεργοι, εργαζόμενοι σε δύσκολους χώρους με ελαστικές σχέσεις εργασίας, σε εργοστάσια, καφετέριες, καταστήματα τηλεφωνίας, ταχυδρομικές και ταχυμεταφορικές εταιρείες, εταιρείες παροχής υπηρεσιών, στα σωματεία τους ή οργανώνοντας νέα σωματεία. Η παράταξη της ριζοσπαστικής Αριστεράς οφείλει επίσης να πρωτοστατήσει, ώστε να τσακιστεί κάθε προσπάθεια οργανωμένης δράσης των φασιστών μέσα σε εργατικούς χώρους, χτυπώντας τη βασική αιτία που τρέφει το αυγό του φιδιού: την πολιτική των μνημονίων. Οργανώνοντας επίσης καμπάνιες για να αποκτήσουν οι μετανάστες εργαζόμενοι ίσα δικαιώματα με τους ντόπιους και να εγγραφούν μαζικά στα συνδικάτα.

Για να ανταποκριθεί όμως πραγματικά στις προσδοκίες του κόσμου, η Αριστερά πρέπει να παλέψει, ώστε η εργατική αντίσταση να απλωθεί σε όλη την κοινωνία. Να παλέψει, ώστε η εργατική αντίσταση να γίνει υπόθεση όλου του λαού. Με επιτροπές αντίστασης μέσα στους χώρους δουλειάς, αλλά και κοινές επιτροπές με άλλα σωματεία και κυρίως με κάθε συλλογικότητα και με τον κόσμο στις γειτονιές.

Επιτροπές Να δημιουργηθούν επιτροπές αντίστασης που όχι μόνο θα συνδράμουν στο να οργανωθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο η αλληλεγγύη σε κάθε σκληρό και παρατεταμένο εργατικό αγώνα, αλλά θα θέσουν και τα θεμέλια για την ανατροπή της κυβέρνησης με κατεύθυνση μια κυβέρνηση της Αριστεράς που για πρόγραμμά της θα έχει τα αιτήματα του κόσμου της εργασίας.

Απεργία διαρκείας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ

Τ

ην αντίσταση κατά των ιδιωτικοποιήσεων ανέλαβαν τα πρωτοβάθμια σωματεία των εργαζομένων στη ΔΕΗ. Η κυβέρνηση θεώρησε ότι θα περάσει ανώδυνα την αρχή της ιδιωτικοποίησης του ηλεκτρικού ρεύματος, αλλά αποδεικνύεται ότι έκανε λάθος. Η κινητοποίηση της περασμένης Πέμπτης 23/1, όπου συμμετείχαν πάνω από 2.000 εργαζόμενοι (από Αθήνα και Μεγαλόπολη) και μάλιστα χωρίς απεργία, βροντοφωνάζοντας «Δεν θα περάσει», απέδειξε ότι η μάχη είναι δύσκολη και μπορεί να αποδειχθεί πολύ οδυνηρή για την κυβέρνηση. Οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ ξέρουν ότι, αν περάσει η ιδιωτικοποίηση του 66% του ΑΔΜΗΕ, θα

ιδιωτικοποιηθούν στην πορεία και οι υπόλοιπες θυγατρικές, αλλά και η ίδια η ΔΕΗ. Παρότι λοιπόν η ομοσπονδία τους παραμένει ακέφαλη, βρήκαν τον τρόπο, με συντονισμό των δράσεων από τα πρωτοβάθμια σωματεία, να δείξουν την αποφασιστικότητά τους ενάντια στα σχέδια συγκυβέρνησης και τρόικας. Το σχετικό νομοσχέδιο μπήκε ήδη για συζήτηση στη βουλή. Οι συνέπειες από την ιδιωτικοποίηση των δικτύων μεταφοράς ηλεκτρικού ρεύματος θα είναι οδυνηρές για χιλιάδες φτωχούς ανθρώπους, που πολλοί θα μείνουν χωρίς ρεύμα, αδυνατώντας να πληρώσουν τα αυξημένα τιμολόγια.

Τα πρωτοβάθμια σωματεία της ΔΕΗ προχωρούν σε απεργία διαρκείας, απαιτώντας κανένα παιδί να μην αναγκαστεί να διαβάζει με κερί, καμιά οικογένεια χωρίς θέρμανση και χωρίς ρεύμα, ζητώντας το ρεύμα να είναι φθηνό και προσβάσιμο για όλους. Για το σκοπό αυτό και θέλοντας να ενημερώσουν την κοινωνία για τις δράσεις τους και να ζητήσουν τη συμπαράσταση όλων μας, έχουν στήσει περίπτερο στην πλατεία Κοραή. Η απεργία διαρκείας, με 24ωρες επαναλαμβανόμενες κινητοποιήσεις, ξεκίνησε την Τρίτη 28 Γενάρη, ενώ την Τετάρτη 29 Γενάρη καλούν στις 15.30 σε συγκέντρωση στην πλατεία Κοραή στην Αθήνα. Η συγκέντρωση θα πορευθεί ως το Σύνταγμα και οι ερ-

γαζόμενοι καλούν σε παραμονή εκεί μέχρι την ολοκλήρωση της ψηφοφορίας του νομοσχεδίου στη βουλή. Δράσεις γίνονται και σε άλλες περιοχές που υπάρχουν μονάδες και εργοστάσια της ΔΕΗ. Στην Πτολεμαΐδα, μετά από συσκέψεις, αποφασίστηκε και πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση την Τρίτη 28 Γενάρη. Θετικό είναι το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι αποφάσισαν να προχωρήσουν σε απεργιακή επιτροπή, η οποία όμως δεν πρέπει να είναι μόνο κεντρική, αλλά να απλωθεί σε κάθε χώρο και τόπο δουλειάς και να συνδεθεί με τις τοπικές κοινωνίες, ώστε ο αγώνας να συνεχιστεί, ακόμη κι αν ψηφιστεί το νομοσχέδιο στη βουλή.

εργατικά • 5

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 29 Γενάρη 2014

Απολύσεις, αξιολόγηση, καταστολή

Η απεργία στις 7 Φλεβάρη να είναι μόνο η αρχή Της Σάσας Χασάπη, εκπαιδευτικού

Κ

λιμάκωση των κινητοποιήσεων στην εκπαίδευση προκαλούν τα μέτωπα που έχει ανοίξει η μνημονιακή πολιτική κυβέρνησης-τρόικας: απολύσεις-διαθεσιμότητες, αξιολόγηση σχολικών μονάδων και εκπαιδευτικών και προσπάθεια τρομοκράτησης του κινήματος και καταστολής των αντιδράσεων. Στις 22 Μάρτη παρέρχεται το οκτάμηνο από τον πρώτο κύκλο διαθεσιμοτήτων και απολύονται εκτός από σχολικούς φύλακες και καθαρίστριες, επίσης 473 καθηγητές. Ακολουθούν μέσα στο 2014 διαθεσιμότητες γυμναστών ολυμπιακής παιδείας και εκπαιδευτικών που λόγω ασθένειας προσφέρουν εργασία σε δομές εκτός σχολικής τάξης. Οι παραπάνω απολύσεις είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι από τις νέες 12.500 απολύσεις στο δημόσιο που πρόσφατα εξήγγειλε ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Ως όχημα για τις νέες απολύσεις και διαθεσιμότητες χρησιμοποιείται το μέτρο της αξιολόγησης. Το υπουργείο επιμορφώνει «αξιολογητές» και καλεί εκπαιδευτικούς των δυο βαθμίδων να συμμετέχουν σε ομάδες εργασίας που θα αξιολογήσουν τις σχολικές μονάδες. Ταυτόχρονα, το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης οριστικοποιεί τον τρόπο αξιολόγησης συνολικά στο Δημόσιο με νέο νομοσχέδιο που θα κατατεθεί μέσα στις επόμενες βδομάδες. Οργή έχουν προκαλέσει η σύλληψη και παραπομπή σε δίκη του εκπαιδευτικού και μέλους της ΕΕ της ΑΔΕΔΥ Παύλου Αντωνόπουλου σε πορεία στις 8 Γενάρη ενάντια στην ανάληψη της ευρωπαϊκής προεδρίας και ο τραυματισμός του αντιπροέδρου της ΑΔΕΔΥ Γρηγόρη Καλομοίρη. Αφενός, από την πλευρά της κυβέρνησης, μέσα από την απόπειρα τρομοκράτησης συνδικαλιστών, το μήνυμα είναι σαφές: αμείλικτη εφαρμογή των μνημονιακών μέτρων από τη μια, καταστολή του δημοκρατικού δικαιώματος της διαμαρτυρίας από την άλλη. Αφετέρου, είναι ισχυρή ένδειξη αδυναμίας επιβολής των αλλαγών που επιδιώκουν να περάσουν στην εκπαίδευση και όχι μόνο.

Πρόγραμμα δράσης Η συμμετοχή συναδέλφων στις πρόσφατες γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ και η απόφαση της γενικής συνέλευσης των προέδρων των ΕΛΜΕ στις 25/1, το μπλοκάρισμα μαζί με τους δάσκαλους των σεμιναρίων επιμόρφωσης αξιολογητών με συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και τα ψηφίσματα των συλλόγων των σχολείων ενάντια στην αυτοαξιολόγηση, οι συνεχείς κινητοποιήσεις για τους διαθέσιμους συναδέλφους, η άνοδος της Αριστεράς στις εκλογές των ΕΛΜΕ, δεν φαίνεται να επιβεβαιώνουν την

εκτίμηση του υπουργείου Παιδείας για «κύκνειο άσμα» του κλάδου. Αντίθετα επιβεβαιώνουν την εικόνα ενός συσπειρωμένου συνδικάτου που σταθερά από τον περασμένο Μάη αντιστέκεται στην επιχειρούμενη διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης και των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών. Πιο συγκεκριμένα, το πρόγραμμα δράσης που αποφάσισαν οι κατά τόπους ΕΛΜΕ και επικυρώθηκε στη συνέλευση προέδρων, «με κεντρική αιχμή την αποτροπή των απολύσεων» περιλαμβάνει: • 24ωρη απεργιακή κινητοποίηση την Παρασκευή 7 Φλεβάρη, ημέρα που εκδικάζεται η υπόθεση της διαθεσιμότητας των εκπαιδευτικών στο Συμβούλιο της Επικρατείας.

• Κλιμάκωση των κινητοποιήσεων με νέες γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ και γενική συνέλευση προέδρων 15 ή 22 Φλεβάρη για εκτίμηση της κατάστασης και την κλιμάκωση των αγωνιστικών κινητοποιήσεων με ένταση και διάρκεια, από κοινού με άλλους κλάδους εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, με γονείς και μαθητές.

• Στάση εργασίας και συλλαλητήριο την ημέρα συνάντησης της τρόικας με τον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης.

• Συλλαλητήρια σε όλες τις πόλεις την Παρασκευή 31 Γενάρη.

• Οι ΕΛΜΕ, σε συντονισμό με τα σωματεία εργαζομένων στα νοσοκομεία, οργανώνουν μέχρι τις 7 Φλεβάρη παρεμβάσεις σε κεντρικά νοσοκομεία των νομών για τη δωρεάν ιατρική περίθαλψη των μαθητών και των οικογενειών τους.

Συντονισμός Για την υλοποίηση του παραπάνω προγράμματος δράσης η ΟΛΜΕ έχει πάρει πρωτοβουλίες συμπόρευσης με ομοσπονδίες του Δημοσίου που αντιμετωπίζουν επίσης το ζήτημα των απολύσεων-διαθεσιμοτήτων. Στόχος είναι, όπως αναφέρεται σε δελτίο τύπου, «να συντονίσουμε το επόμενο διάστημα τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις με ιδιαίτερη ένταση και κλιμάκωση την περίοδο τέλη Φεβρουαρίου με αρχές Μαρτίου, ενάντια στις διαθεσιμότητες-απολύσεις, στις ιδιωτικοποιήσεις, υπερασπιζόμενοι τη μόνιμη και σταθερή εργασία, τα δημόσια και κοινωνικά αγαθά και τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες». Ο συντονισμός εργαζομένων του Δημοσίου για την απεργία στις 7 Φλεβάρη μπορεί να βάλει πιέσεις για μια μεγάλη πανεργατική απεργία. Για να ακούσουμε σύντομα το κύκνειο άσμα της κυβέρνησης, η συμπόρευση και οι παραπάνω πρωτοβουλίες πρέπει να είναι μόνο η αρχή.

νέα από τους εργατικούς χώρους ΠΟΕ-ΟΤΑ Συγκέντρωση διαμαρτυρίας πραγματοποίησε η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΠΟΕ- ΟΤΑ) την Τρίτη 28 Ιανουαρίου έξω από τα γραφεία του ΟΑΕΔ στον Άλιμο. Οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ διαμαρτύρονται για τα προγράμματα της Κοινωφελούς Εργασίας, γνωστά ως ΚΟΙΝΣΕΠ, τα οποία εφευρέθηκαν για εκμετάλλευση των εργαζομένων σε αυτά. Για την «κοινωφελή» εργασία τους θα παίρνουν μισθούς πείνας και μάλιστα όχι άμεσα, καθώς η εξόφλησή τους θα καθυστερεί για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Κυριακάτικη αργία Κινητοποιήσεις ενάντια στην κυριακάτικη αργία πραγματοποίησαν την Κυριακή 19 Γενάρη οι εμποροϋπάλληλοι. Η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας (ΟΙΥΕ) κάλεσε συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Μετά από αποκλεισμό του βιβλιοπωλείου Ιανός, που στέφθηκε με επιτυχία, στο Σύνταγμα ήρθε και ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής. Τα δύο συνδικάτα, με τη συμπαράσταση οργανώσεων και συλλογικοτήτων της Αριστεράς, πραγματοποίησαν δυναμική πορεία στην Ερμού. Το παρών στην κινητοποίηση έδωσε και η βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Α΄ Αθήνας Μαρία Μπόλαρη. Το ζήτημα του σπασίματος της Κυριακάτικης Αργίας

δεν κατάφερε να συσπειρώσει τους εργαζόμενους του κλάδου, που ούτως ή άλλως δουλεύουν σε δύσκολες συνθήκες. Είναι κρίσιμο να συνδεθεί αυτή η μάχη με τον αγώνα για την υπογραφή νέων συλλογικών συμβάσεων για τους εμποροϋπάλληλους. Τα σωματεία του χώρου χρειάζεται να κινηθούν στην κατεύθυνση αυτή.

Coca Cola-Τρία Έψιλον Με μαζική συγκέντρωση στην πλατεία Αρχαίας Αγοράς στη Θεσσαλονίκη, την Τρίτη 28 Γενάρη, συνέχισαν τις κινητοποιήσεις τους οι εργαζόμενοι της Coca Cola-Τρία Έψιλον. Οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης μπήκαν στον πέμπτο μήνα απεργίας και συνεχίζουν να αντιστέκονται στην απόφαση της κερδοφόρου πολυεθνικής εταιρείας να κλείσει το εργοστάσιο στη Θέρμη.

Εξαναγκαστική παραίτηση Νέες μεθόδους για να πετάνε στο δρόμο ενοικιαζόμενους εργαζόμενους, μετά από χρόνια δουλειάς σε πολλές περιπτώσεις, βρήκαν οι εργοδότες τους. Όπως καταγγέλλει σε ανακοίνωσή του Ο ΣΥΔΑΠΤΤ (Σύλλογος Δανειζόμενου Προσωπικού Τραπεζικού Τομέα), οι εργοδότες εκβιάζουν εργαζόμενους, που απολύονται, να υπογράψουν χαρτί παραίτησης, αντί για την απόλυσή τους.

Επιμέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

Το αποτέλεσμα είναι αρκετοί απολυμένοι ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι να μην αποκτούν ούτε τα ισχνά, από την παρούσα νομοθεσία, δικαιώματα των ανέργων. Τελευταίο θύμα των εκβιασμών, ώστε η Εθνική Τράπεζα να συνεχίσει να έχει μεγάλα κέρδη, ήταν εργαζόμενη μονογονεϊκής οικογένειας και μητέρα ενός παιδιού.

Παπουτσάνης Η Πανελλαδική Ένωση Προσωπικού Ελαιουργοσαπωνοποιείων, την Τρίτη 28 Γενάρη, πραγματοποιεί 24ωρη απεργία και συγκέντρωση νωρίς το πρωί στην πύλη του εργοστασίου «Παπουτσάνης» στη Ριτσώνα. Με αποφάσεις γενικών συνελεύσεων στα μεγαλύτερα εργοστάσια του κλάδου, όπως ΕΛΑΪΣ, ΛΕΒΕΡ, ΜΙΝΕΡΒΑ και βέβαια στην «Παπουτσάνης», οι εργαζόμενοι απαιτούν την ανάκληση των απολύσεων έξι συναδέλφων τους. Οι απολύσεις έγιναν λίγες μέρες πριν τις γιορτές (20 Δεκέμβρη), ενώ έχουν αναγγελθεί άλλες δύο ως τα τέλη Γενάρη. Οι εργαζόμενοι καταγγέλλουν ότι οι απολύσεις γίνονται για εκφοβισμό, ώστε να σταματήσουν οι εργαζόμενοι τους αγώνες τους, να καταργηθούν οι κατακτήσεις τους και να χτυπηθεί το σωματείο. Υπενθυμίζουμε ότι στη συγκέντρωση την παραμονή των Χριστουγέννων για τον ίδιο λόγο, οι εργαζόμενοι είχαν χτυπηθεί από τα ΜΑΤ και οχτώ είχαν συλληφθεί.

Απελευθέρωσαν τις ομαδικές απολύσεις

Καταργούν τον κατώτατο μισθό! Μια από τις πιο ντροπιαστικές σελίδες στην ιστορία του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος γράφτηκε πριν λίγες μέρες από την ηγεσία της ΓΣΕΕ. Οι ΠΑΣΚΕΔΑΚΕ συμφώνησαν στην απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, αποδεικνύοντας για πολλοστή φορά μέσα στην κρίση ότι είναι άξιοι εκφραστές των απαιτήσεων κυβέρνησης, τρόικας και της ντόπιας κυρίαρχης καπιταλιστικής τάξης. Η συγκεκριμένη συμφωνία άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, αφού, αμέσως μετά, το Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών (ΚΕΠΕ) εισηγήθηκε προς την κυβέρνηση την κατάργηση του κατώτατου μισθού για όλους τους νεοπροσλαμβανόμενους νέους κάτω των 29 ετών. Η συμφωνία της μαύρης πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ με την κυβέρνηση και τους εργοδότες για τον τρόπο με τον οποίο θα επιτρέπονται στο εξής οι ομαδικές απολύσεις, πάνω από τα ισχύοντα επιτρεπόμενα όρια (5%), μετατρέπει από γνωμοδοτικό όργανο σε αποφασιστικό το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας (ΑΣΕ),

παρακάμπτοντας τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του υπουργείου Εργασίας. Για να συμβεί αυτό αρκεί ο εργοδότης να προσκομίσει το φάκελο της επιχείρη-σης, με στοιχεία για τα δάνειά της από τράπεζες, για τις οφειλές της σε ασφαλι-στικά ταμεία και στοιχεία για τις οφειλές της σε τρίτους. Τα στοιχεία θα συνε-κτιμώνται από το ΑΣΕ και στη συνέχεια θα διαβιβάζονται στον υπουργό Εργα-σίας, ο οποίος θα αποφασίζει τελικά, χωρίς το δικαίωμα να θέτει βέτο στη γνωμοδότηση του ΑΣΕ. Με το φόβο της απόλυσης και της ανεργίας θα είναι εύ-

κολο για οποιονδήποτε εργοδότη να μειώνει μισθούς, να καταπατά τις όποιες συμβάσεις έχει υπογράψει (ακόμη και τις ατομικές) και να απολύει ομαδικά για να διαλύσει σωματεία και αντιστάσεις. Οι παρατάξεις της Αριστεράς, εκτός από την άμεση αποχώρηση από το προεδρείο της ΓΣΕΕ, χρειάζεται να οργανώσουν από κοινού τους αγώνες ενάντια στις νέες βάρβαρες επιθέσεις και να ξαναζωντανέψουν τα σωματεία του ιδιωτικού τομέα, ώστε να προχωρήσουν στην πραγματική ανατροπή τόσο στο εργατικό, συνδικαλιστικό κίνημα, όσο και στην κοινωνία.

6

• αριστερά

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 29 Γενάρη 2014

Στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους ανατροπής της λιτότητας.

Του Πάνου Κοσμά*

Σ

Προς το παρόν ας κρατήσουμε το εξής συμπέρασμα: Αν καταργήσουμε το μνημόνιο, η στάση πληρωμών είναι αναπόφευκτη –αυτά είναι τα δύο άρρηκτα δεμένα πρώτα βήματα. Και στάση πληρωμών σημαίνει ρήξη με το εγχώριο και διεθνές σύστημα.

τη συζήτηση που γίνεται μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στη λοιπή Αριστερά, παρατηρείται ένα θεμελιώδες λάθος μεθοδολογίας, που αφορά την ιεράρχηση και τον «χρονισμό» ανάμεσα στη στάση πληρωμών και τη διαγραφή. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων η συζήτηση και ο προβληματισμός εστιάζονται στη διαγραφή του χρέους (σε ποιο ποσοστό, με τι νομικά επιχειρήματα – ορισμός του «απεχθούς», αναφορά στο διεθνές δίκαιο κλπ) και υποβαθμίζεται η σημασία της στάσης πληρωμών, σαν να πρόκειται για ένα ζήτημα που, αν λυθεί θεωρητικά, λύθηκε και στην πράξη. Στην πραγματικότητα, χρονικά και μεθοδολογικά η ιεράρχηση και ο «χρονισμός» είναι εντελώς ανάποδος. Χωρίς τη μονομερή χρήση του «όπλου» της στάσης πληρωμών, όλη η συζήτηση για τη διαγραφή του χρέους (ανεξαρτήτως ποσοστού, μεθόδου, τακτικής ή νομικών επιχειρημάτων) είναι ανώφελη.

Σενάρια Ας αφήσουμε προς στιγμή στην άκρη τις διαφορετικές προσεγγίσεις. Διαγραφή όλου του χρέους πλην του χρέους προς τα ασφαλιστικά ταμεία, διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους (αλλά ποιου ακριβώς ποσοστού και με τι κριτήρια θα καθοριστεί;), διαγραφή του απεχθούς χρέους (αλλά ποια είναι τα κριτήρια για το απεχθές χρέος σε μια χώρα της Ευρωζώνης και όχι της Λατινικής Αμερικής ή του Τρίτου Κόσμου;), διαγραφή τμήματος του χρέους ώστε αυτό να καταστεί βιώσιμο (αλλά σε ποιο ποσοστό επί του ΑΕΠ το χρέος θεωρείται «βιώσιμο» από την Αριστερά; στο 120% που θέτουν τον πήχη οι δανειστές;). Και ας εξετάσουμε το εξής σενάριο εργασίας: Ας υποθέσουμε ότι αναδεικνύεται κυβέρνηση της Αριστεράς που θέλει να διαπραγματευτεί στα σοβαρά (χωρίς να υποχωρήσει σε όλα στο τέλος…) κάποιο από τα παρακάτω σενάρια για το χρέος. Αναστολή πληρωμής τόκων και χρεολυσίων, διαγραφή μεγάλου μέρους του ονομαστικού χρέους ή οποιονδήποτε συνδυασμό των δύο. Το πρώτο ερώτημα στο οποίο αμέσως σκοντάφτουμε είναι: Ποιο είναι το «όπλο» στα χέρια της κυβέρνησης της Αριστεράς, ώστε να υποχρεώσει αυτούς με τους οποίους θα διαπραγματευτεί να δεχτούν κάτι απ’ όλα αυτά, από τη στιγμή που τα έχουν ήδη απορρίψει; Από τη στιγμή που δεν δίνουν τίποτε από τα δύο στον Σαμαρά και τον Βενιζέλο; Ποιο είναι το όπλο που θα κρατάει στα χέρια της αυτή η κυβέρνηση για να εξαναγκάσει τον συνασπισμένο ευ-

ΣΥΡΙΖΑ Ποια είναι η κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ; «Κούρεμα» ή διαγραφή; Μην ψάχνουμε παρακαμπτήριο. Ή παίρνουμε την πολιτική απόφαση να διαγράψουμε το χρέος ή όχι. Αν πάρουμε αυτή την απόφαση, η σειρά των βημάτων είναι σαφής.

ρωπαϊκό και διεθνή καπιταλισμό να υποχωρήσει; Η «πυρηνική βόμβα» του οικονομικού ντόμινο στις καπιταλιστικές αγορές ομολόγων (και όχι μόνο) δεν υπάρχει πια. Από τα 317 δισ. ευρώ του χρέους (στο τέλος του τρίτου τριμήνου του 2013) μόνο κάτι λιγότερο από 30 δισ. ευρώ είναι στα χέρια ιδιωτών, το υπόλοιπο είναι είτε διακρατικό (προς τις χώρες-μέλη) είτε στα χέρια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και άλλων κεντρικών τραπεζών (όχι μόνο ευρωπαϊκών) είτε προς το ΔΝΤ.

Μονομερείς αποφάσεις Επίσης, η «πυρηνική βόμβα» ενός διεθνούς ντόμινο με «μεταδότη» της αναταραχής τις τράπεζες δεν υπάρχει πια. Η ΕΚΤ φρόντισε να απαλλάξει τις μεγάλες γερμανικές, γαλλικές, ιταλικές τράπεζες από τα βάρη τους σε ελληνικά ομόλογα. Απομένει λοιπόν μόνο το «όπλο» του ανατρεπτικού πολιτικού ντόμινο. Που με έναν μόνο τρόπο μπορεί να υπάρξει: μονομερείς πολιτικές αποφάσεις που θα λειτουργήσουν σαν πίεση στη διαπραγμάτευση. Μεταξύ αυτών, κορυφαία είναι η στάση πληρωμών σε χρεολύσια και τόκους του κρατικού χρέους. Στην πραγματικότητα όμως, η στάση πληρωμών θα είναι αναπόφευκτη και με πρακτικούς όρους: ενώ θα έχει ξεκινήσει η διαπραγμάτευση, πολύ γρήγορα η κυβέρνηση της Αριστεράς θα «σκοντάψει» πάνω σε πληρωμές λήξεις ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου. Τι θα κάνει; Θα συνεχίσει να τα πληρώνει, ενώ διαπραγματεύεται φόρμουλα με αναστολή της πληρωμής τους; Και θα έχει έστω να τα πληρώσει; Φυσικά όχι, αν σκεφτούμε ότι θα έχει (βάσει των δεσμεύσεων) καταργήσει το μνημόνιο, άρα δεν θα υπάρχουν δανειακές δόσεις

Το δίλημμα «κούρεμα ή διαγραφή» ισοδυναμεί με το δίλημμα «αναδιαπραγμάτευση με αίσιο τέλος ή ρήξη» τουλάχιστον για την περίοδο της διαπραγμάτευσης. Άρα λοιπόν, όχι μόνο η πολιτική λογική, αλλά και η απλή λογική λέει ότι ύστερα από την ιδρυτική πράξη της κατάργησης του μνημονίου και ενώ θα γίνεται (ή δεν θα γίνεται…) κάποια διαπραγμάτευση, το επόμενο βήμα είναι η (αναγκαστική) στάση πληρωμών σε χρεολύσια και τόκους. Χωρίς αυτό, καμία διαπραγμάτευση δεν θα έχει νόημα και η υποταγή στους δανειστές θα είναι άμεση και οδυνηρή. Και αυτό που ελάχιστοι έχουν κατανοήσει στην Αριστερά είναι ότι στάση πληρωμών έχουμε όταν δεν πληρωθεί στην ώρα του έστω και ένα ευρώ τόκων ή χρεολυσίων. Με λίγα λόγια, τη ρήξη τη φέρνει πρόωρα ο «πελαργός» της στάσης πληρωμών και όχι το πολύ μεγάλο ποσοστό της διαγραφής του χρέους. Μπορεί να υπάρξει «κούρεμα» μεγάλου ποσοστού του χρέους χωρίς ρήξη, αν αυτή ενταχτεί σε ένα σκληρό μνημόνιο και ένα μακροχρόνιο πρόγραμμα διεθνούς οικονομικής επιτήρησης. Ρήξη όμως που δεν ξεκινάει από τη στάση πληρωμών δεν υπάρχει. Από τη στιγμή που θα υπάρξει στάση πληρωμών, τι ποσοστό του χρέους θα διαγραφεί είναι πλέον θέμα συσχετισμών και όχι θεωρητικών αναζητήσεων. Αν πάντως η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν προβεί στην ιδρυ-

τική μονομερή ενέργεια της κατάργησης του μνημονίου ΠΡΙΝ το ξεκίνημα της διαπραγμάτευσης και στη συνέχεια δεν αρνηθεί να πληρώσει τόκους και χρεολύσια ενόσω γίνεται η διαπραγμάτευση, αυτό θα σημαίνει πολύ απλά ότι και η κατάργηση του μνημονίου και η αναστολή πληρωμής τόκων και χρεολυσίων θα γίνουν αντικείμενο διαπραγμάτευσης αντί για όπλα πίεσης στη διαπραγμάτευση.

Επιπτώσεις Σε αυτή την περίπτωση, δεν θα μιλάμε απλώς για λάθος διαπραγματευτική τακτική, αλλά για λάθος με στρατηγικά καταστροφικές επιπτώσεις, για δύο επιπλέον λόγους: • Γιατί έτσι ακυρώνεται η πραγματική «πυρηνική βόμβα» που θα διαθέτει στα χέρια της η κυβέρνηση της Αριστεράς: το πολιτικό ανατρεπτικό «ντόμινο». Το μήνυμα όχι στις άρχουσες τάξεις και τις καγκελαρίες τους, αλλά στην εργατική τάξη και τους λαούς της Ευρώπης, ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς τολμά να αμφισβητήσει την ίδια τη βάση της διαπραγμάτευσης, τολμά να έρθει σε ρήξη με την Ευρωζώνη και το διεθνές σύστημα. Διότι αυτό –και μόνο αυτό– το μήνυμα μπορεί να δημιουργήσει όρους ανατρεπτικού πολιτικού «ντόμινο» και όχι βέβαια το μήνυμα προς τις άρχουσες τάξεις των χωρών του Νότου ότι η ελληνική κυβέρνηση τολμά να διαπραγματευτεί, αλλά χωρίς προκαταβολικά να προχωρήσει σε αμφισβήτηση του πλαισίου της διαπραγμάτευσης.

• Γιατί το μήνυμα προς την ελληνική εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα θα είναι ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς διαπραγματεύεται «εντός πλαισίου» και με «σεβασμό» των πλαισίων και όχι αλλάζοντας εξαρχής το πλαίσιο και με την αποφασιστικότητα που απορρέει από το στόχο

Πρώτα κατάργηση του μνημονίου ΠΡΙΝ την όποια διαπραγμάτευση και για την αλλαγή του πλαισίου διαπραγμάτευσης. Ύστερα στάση πληρωμών σε χρεολύσια και τόκους του κρατικού χρέους. Όλα τα υπόλοιπα θα καθοριστούν από αυτά τα δύο θεμελιώδη πρώτα βήματα. Και με το ίδιο το χρέος τι κάνουμε; Η θεμελιώδης απόφαση δεν είναι πόσο ποσοστό πρέπει να διαγραφεί (με τον όρο βέβαια ότι μιλάμε για το μεγαλύτερο ποσοστό), αλλά αν θα πρόκειται για διαγραφή ή για «κούρεμα». Δεν είναι τυχαίο ότι οι αντίπαλοί μας, η τρόικα, οι δανειστές, η Ευρωζώνη μιλούν για «κούρεμα». Εννοούν μείωση του χρέους ή μείωση των βαρών αναχρηματοδότησής του με τη συναίνεση των δανειστών και άρα με τους όρους τους, δηλαδή με σκληρά μνημόνια, σκληρές διασφαλίσεις και μακροχρόνιο οικονομικό έλεγχο. Αντίθετα, η διαγραφή παραπέμπει σε ανατροπή της λιτότητας και των μνημονίων, άρα σε ρήξη με το εγχώριο και διεθνές σύστημα και σε μονομερείς ενέργειες της Αριστεράς. Δεν είναι το ποσοστό της μείωσης του χρέους που μας χωρίζει, αλλά η τάφρος των αντίθετων και ασυμφιλίωτων ταξικών συμφερόντων. Από αυτή την άποψη, το γεγονός και μόνο ότι οι κεντρικοί εκφραστές του ΣΥΡΙΖΑ μιλούν για «κούρεμα» του χρέους είναι ιδιαιτέρως ανησυχητικό. Το δίλημμα «κούρεμα ή διαγραφή» ισοδυναμεί με το δίλημμα «αναδιαπραγμάτευση με αίσιο τέλος ή ρήξη;», «ανατροπή της λιτότητας ή αναδιαπραγμάτευση των όρων της;». Είναι αλήθεια ότι η γραμμή της αναδιαπραγμάτευσης με αίσιο τέλος «δεν αισθάνεται καλά τελευταία», αλλά εδώ πρέπει να σταματήσει αυτό το κείμενο και να αρχίσει ένα άλλο… *Μια εκτενέστερη μορφή του άρθρου, όπως και μια συστηματική κριτική στις «νέες ιδέες» της ηγετικής ομάδας των «οικονομολόγων» του ΣΥΡΙΖΑ θα βρείτε στο Rproject.gr.

αριστερά •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 29 Γενάρη 2014

7

Τα καθήκοντα του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει ευρωεκλογών

Πολιτική ρήξης, ψηφοδέλτια ανατροπής Του Αντώνη Νταβανέλλου

Ο

ι ευρωεκλογές θα είναι μια πολιτική μάχη κεντρικής σημασίας, άμεσα δεμένη με το ζήτημα της ανατροπής της κυβέρνησης Σαμαρά και της μνημονιακής βαρβαρότητας στην Ελλάδα. Θα είναι, ταυτόχρονα, μια πολιτική μάχη συνδεδεμένη με την ανασύνταξη της Αριστεράς σε ευρωπαϊκή κλίμακα. Η σχετική συζήτηση στην Ιταλία, όπου γίνεται μια προσπάθεια αξιοποίησης της υποψηφιότητας του Αλ. Τσίπρα ως επικεφαλής της ευρωκαμπάνιας της Αριστεράς, είναι ένα τέτοιο παράδειγμα.

Ακροδεξιά Θα είναι επίσης μια μάχη σημαντική σχετικά με ένα «νέο» ζήτημα. Την απόκρουση της ακροδεξιάς, που παίρνει απειλητικές διαστάσεις σε πολλές χώρες-μέλη της ΕΕ. Η κρίση που σαρώνει τα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα παντού, τροφοδοτεί, δικαιολογημένα, την οργή πλατιών λαϊκών μαζών ενάντια στις αποφάσεις των ευρωηγεσιών. Αυτό συγκροτεί το αντικειμενικό υπόβαθρο της μαζικής επιρροής του λεγόμενου «ευρωσκεπτικισμού». Ταυτόχρονα, η ρατσιστική αντιμεταναστευτική πολιτική όλων

Ο

καθεστωτικός Τύπος προσπαθεί να αναδείξει ως σημαντικό για τις πολιτικο-κοινωνικές εξελίξεις το ενδεχόμενο «να βροντήξει ξανά το τουφέκι του αντάρτικου πόλης» («Βήμα»). Το επιτελείο της ΝΔ έσπευσε να επιτεθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, αναθερμαίνοντας το σάπιο σενάριο των «φιλικών σχέσεων με τη 17Ν» από μια σειρά κεντρικά στελέχη του. Όμως αυτά τα προφανώς δημαγωγικά επιχειρήματα αντιμετωπίζονται εύκολα στην καθημερινή πολιτική διαπάλη.

των κυβερνήσεων και της ΕΕ στρώνουν το χαλί της ανάπτυξης για όλες τις Λεπέν της γηραιάς ηπείρου. Αν η Αριστερά δεν κατορθώσει να εκφράσει πολιτικά τη διευρυμένη εργατική και λαϊκή οργή ενάντια στην υπαρκτή ΕΕ, ενάντια στην Ευρώπη των τραπεζιτών και των βιομηχάνων, αν δεν κατορθώσει να συνδυάσει αυτή την αναγκαία αντι-ΕΕ πολιτική με μια πλατιά, ταξική, αντιρατσιστική καμπάνια, τότε δεν θα υπάρχει πολιτική άμυνα απέναντι στην ακροδεξιά. Γιατί η προοπτική της πρωτιάς της Λεπέν στη Γαλλία και της αποφασιστικής διείσδυσης των κρυπτοφασιστών σε μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις (τύπου «δικράνων») στην Ιταλία, περιγράφει μια πολύ ζοφερή προοπτική. Για να δώσει αποτελεσματικά αυτή τη μάχη η Αριστερά, οφείλει να κλιμακώσει τους τόνους της σύγκρουσης τόσο ενάντια στην υπαρκτή ΕΕ, όσο και ενάντια στις κυβερνήσεις και στις άρχουσες τάξεις της κάθε χώρας, όπου ζει και παλεύει ο καθένας μας. Στις συνθήκες της κρίσης πρέπει να αναδειχθούν τα μαζικάμεταβατικά αιτήματα, όπως η αύξηση των κατώτατων μισθών και συντάξεων, όπως η αποφασιστική στήριξη της δημόσιας περίθαλψης και εκπαίδευσης,

όπως η σαφής απόρριψη των ιδιωτικοποιήσεων. Ζητήματα όπως οι μεγάλες δημόσιες επενδύσεις για την απορρόφηση της μαζικής ανεργίας, σε συνδυασμό με τις αναγκαίες κρατικοποιήσεις-κοινωνικοποιήσεις των τραπεζών. Ζητήματα όπως η απαγόρευση των απολύσεων σε συνδυασμό με μέτρα που θα ανατρέπουν τις κατακτήσεις «ελευθερίας» του κεφαλαίου κ.ο.κ.

Σύγκρουση με την ΕΕ Όμως ένα τέτοιο πρόγραμμα προσανατολισμένο με ταξική μονομέρεια στις ανάγκες των «από κάτω», δεν μπορεί να αποφύγει το ερώτημα της συνολικής τοποθέτησης απέναντι στην υπαρκτή ΕΕ. Η Ευρώπη των Μερκολάντ μας έχει κάνει σαφές ότι δεν διαπραγματεύεται, δεν παίρνει υπόψη την κραυγή απόγνωσης της πλειοψηφίας, κινείται αποφασιστικά με βάση τα συμφέροντα του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Μόνον οι τυφλοί δεν βλέπουν ότι η βαρβαρότητα, που γνωρίσαμε ως μνημονιακή πολιτική στο Νότο, επεκτείνεται πλέον ως «επιτήρηση» σε όλη την ήπειρο για απροσδιόριστη χρονική περίοδο. Αυτά επιβεβαιώνουν όσους ισχυριζόμασταν ότι η υπαρκτή ΕΕ δεν είναι δυνατόν να αυτό-μεταρ-

ρυθμιστεί, ότι είναι απαραίτητο να αντιμετωπιστεί από την Αριστερά με τη στρατηγική της σύγκρουσης-ανατροπής. Που σημαίνει ότι σε κάθε χώρα οφείλουμε να διεκδικήσουμε το σπάσιμο του «αδύναμου κρίκου», ότι στη συνέχεια θα πρέπει να στηρίξουμε τις προοπτικές μας στο ξέσπασμα «ντόμινο» ανατροπών και σε άλλες χώρες, στην ταξική διεθνιστική αλληλεγγύη των εργατών και της Αριστεράς όλης της ηπείρου. Αυτά, πράγματι, συγκροτούν μια στρατηγική και τακτική της Αριστεράς για μια «άλλη Ευρώπη». Αξίζει να σημειώσουμε ότι μια τέτοια αυθεντικά διεθνιστική πολιτική δεν έχει κανένα λόγο να περιορίζεται στη γεωγραφική περίμετρο της ΕΕ (αναπαράγοντας ένα στείρο ευρωκεντρισμό), αλλά οφείλει να διευρύνει τους ορίζοντές της προς τις «καυτές» περιοχές της Βόρειας Αφρικής, των αραβικών χωρών και της Τουρκίας. Μια τέτοια πολιτική δεν ταυτίζεται με την πρόταση «επανίδρυσης της ΕΕ». Με τους υπαρκτούς πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς, η «επανίδρυση» ταυτίζεται με την πρόταση μιας χλωμής κεϊνσιανής αυτομεταρρύθμισης της ΕΕ. Πρόκειται για μια πρόταση απολύτως ουτοπική, αφού οι ευρωπαϊκές κυρίαρχες

τάξεις έχουν από καιρό εγκαταλείψει τις «ιδέες Ντελόρ». Πρόκειται επίσης για πρόταση αποπροσανατολιστική, που οδηγεί την Αριστερά σε αναζήτηση γεφυρών διαλόγου με τις ευρωηγεσίες, την ώρα της βαθύτερης κρίσης του καπιταλισμού διεθνώς. Με βάση αυτές τις πολιτικές κατευθύνσεις ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να λύσει το ερώτημα των συμμαχιών. Με κάθε «πλατύτητα» απέναντι στις εκφράσεις και στους εκφραστές της εργατικής-κοινωνικής αντίστασης, αλλά με κάθε αναγκαία «αυστηρότητα» απέναντι σε μετανιωμένους σοσιαλδημοκράτες που τελευταία γεμίζουν τα κάθε λογής παζάρια. Με βάση αυτές τις πολιτικές κατευθύνσεις, επίσης, θα πρέπει ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ να απαντήσει στο ερώτημα της συγκρότησης του ευρωψηφοδελτίου. Στην προεκλογική καμπάνια, αλλά και στην ευρωβουλή θα χρειαστούμε αγωνιστές-στριες πρόθυμους και ικανούς να εκφράσουν την κοινωνική αντίσταση των «από κάτω», την πολιτική προοπτική της ανατροπής από τα αριστερά, τη διεκδίκηση της σοσιαλιστικής απελευθέρωσης που, όπως πάντα, μπορεί να αρχίσει στη μία ή στην άλλη χώρα, αλλά, τελικά, αφορά όλη την ήπειρο και τον κόσμο.

Αριστερά και ένοπλη πάλη ιδεολογικοπολιτικός αχταρμάς (ένα συνονθύλευμα αναφορών στο μαρξισμό, στον αναρχισμό, στον πασοκικό πατριωτισμό, με ολίγη από Κολοκοτρώνη και Καραϊσκάκη) του διαγγέλματος του Χρ. Ξηρού, αλλά και κάποιων από τις πρόσφατες σχετικές προκηρύξεις, είναι επίσης χαρακτηριστικός. Αυτές τις «λεπτομέρειες» μπορεί να τις αξιοποιεί η κυβέρνηση, το κράτος, ακόμα και οι νεοναζί, ξεδιπλώνοντας την πραγματική τρομοκρατική επίθεσή τους απέναντι στο μόνο αντίπαλο που πραγματικά φοβούνται: το εργατικό και λαϊκό κίνημα και τη μαζική-πολιτική Αριστερά. Η κλιμάκωση της πολιτικής του αυταρχικού-αστυνομικού κράτους θα αναζητά στην επόμενη περίοδο μια σχετική «νομιμοποίηση» στις αυθαιρεσίες των «ανταρτών πόλης».

Το ιδεολογικό και στρατηγικό υπόβαθρο αυτής της συζήτησης έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Υπάρχει σχέση, υπάρχει επαφή ανάμεσα στην απελευθερωτική στρατηγική της Αριστεράς (ακόμα και στην πιο ριζοσπαστική εκδοχή του επαναστατικού μαρξισμού) και στην τακτική της ατομικής τρομοκρατίας του λεγόμενου «αντάρτικου πόλης»; Η απάντηση είναι ένα καθαρό όχι.

Συλλογική αυτενέργεια

Η συζήτηση αυτή ξανάρχισε με την «απόδραση» του Χρ. Ξηρού. Η αδιαφορία του έμπειρου στελέχους της 17Ν για τις συνέπειες της πράξης του πάνω στους συγκρατούμενούς του (επίθεση στο δικαίωμα στις άδειες) είναι σε ρήξη με τις σχετικές παραδόσεις της Αριστεράς και της επαναστατικής Αριστεράς παγκόσμια. Ο

Η επαναστατική στρατηγική του μαρξισμού στηρίζεται στη βασική θέση ότι «η απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι έργο της ίδιας της τάξης». Που σημαίνει ότι το έργο των επαναστατών –όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη, μέσα στο ζωντανό κοινωνικό κίνημα αντίστασης– είναι να πείσουν την πλειοψηφία των εργατών να κινη-

θεί σε αυτή την κατεύθυνση. Που σημαίνει, επίσης, ότι στις «πρωτοβουλίες» των επαναστατών υπάρχει ένα σαφές όριο, το όριο των διαθέσεων των εργατικών μαζών, και είναι απαγορευτική κάθε απόπειρα υποκατάστασής του. Ο ιταλός επαναστάτης Αντόνιο Γκράμσι, γράφοντας σε πολύ δύσκολες συνθήκες, έχει περιγράψει αυτό το ζήτημα, μιλώντας για τους «ανυπόμονους» συντρόφους του: Όλοι θα θέλαμε να ζήσουμε σαν «λιοντάρια», όμως την απόφαση για το πώς θα ζήσουμε, τελικά, δεν την παίρνουμε εμείς, αλλά το επίπεδο της ταξικής πάλης. Που μπορεί να επιβάλει να ζήσουμε, για μεγάλα διαστήματα, σαν «πρόβατα», ή ακόμα χειρότερα, σαν «κοπριά», που καλλιεργεί το έδαφος για να καρπίσει ο επόμενος εργατικός ξεσηκωμός, η μοναδική δύναμη που μπορεί πραγματικά να αλλάξει τον κόσμο. Άμεσα δεμένο με αυτή τη λογική είναι το ζήτημα της βίας. Ασφαλώς για τον επαναστατικό μαρξισμό δεν τίθεται κάποιο αφηρημένο ζήτημα απόρριψης της βίας γενικώς. Όλα τα μεγάλα γεγονότα –οι αστικές επαναστάσεις, τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, οι εργατικές εξεγέρσεις, ακόμα και οι μεγάλες απεργίες– είναι γεγονότα που ενέχουν

ένα σημαντικό επίπεδο μαζικής βίας. Όχι τυχαία, ο Μαρξ περιέγραψε τη βία ως τη «μαμή της ιστορίας». Όμως το επίπεδο της βίας και κυρίως το ερώτημα «από ποιους και πώς ασκείται» είναι αποφασιστικής πολιτικής σημασίας. Αυτό κάνει τη διαφορά ανάμεσα σε ένα αυθεντικά επαναστατικό γεγονός και σε πράξεις υποκατάστασης των μαζών, που τελικά είναι εύκολα χειραγωγήσιμες από τον ταξικό αντίπαλο. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ, που έδωσε τη ζωή της για να μη διαχωριστεί από μια πρόωρη εξέγερση, περιέγραψε αυτό το «κοινωνικά αναγκαίο» –και κατά συνέπεια κοινωνικά αποδεκτό– επίπεδο βίας: για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης πιθανά θα χρειαστεί ένα «ποτάμι αίματος». Όμως σε όλη αυτή τη διαδικασία οι επαναστάτες είναι υπόλογοι ακόμα και για «τη ζωή ενός μυρμηγκιού» και όποιος αδιαφορεί για μια –έστω και μικρή– αναίτια και ανώφελη «σπατάλη αίματος» είναι ανάξιος να μιλά στο όνομα της επανάστασης.

Ιστορική πείρα Στην Ελλάδα υπάρχει συσσωρευμένη πολιτική πείρα πάνω στο ζήτημα. Στην περίοδο της δικτατορίας η ένοπλη πάλη

υπήρξε μια εκδοχή της πρώιμης αντίστασης. Και τότε ακόμα, αποδείχθηκε περιορισμένης διάρκειας: Το κίνημα πήρε τελικά το μαζικό δρόμο και η αντίσταση κλιμακώθηκε στην εξέγερση του Νοέμβρη. Στην πρώιμη Μεταπολίτευση, η 17Ν προσπάθησε να «συνομιλήσει» με τον εργατικό και νεολαιίστικο ριζοσπαστισμό. Υποτιμώντας τους μαζικούς αγώνες, απομονώθηκε, βυθίστηκε στην κρίση, έφτασε στην αποσύνθεση, που αναδείχθηκε στο καλοκαίρι των συλλήψεων του 2002 (αλλά και στις πρόσφατες επιστολές αλληλοκατηγοριών μέσα από τις φυλακές). Μετά το Δεκέμβρη του 2008, ένα τμήμα των αγωνιστών της εξέγερσης, προσπάθησε να συνεχίσει να ζει «σαν τα λιοντάρια», μέσα από το δρόμο του απομονωμένου «αντάρτικου». Υπήρξε εύκολο θύμα των μηχανισμών καταστολής και εύκολο άλλοθι για τους ιδεολογικούς μηχανισμούς χειραγώγησης και αποπροσανατολισμού. Από τη σκοπιά της σοσιαλιστικής απελευθέρωσης της κοινωνίας δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος για να συνεχίσουν να «ξοδεύονται» αποφασισμένοι άνθρωποι σε αυτή την τραγικά αδιέξοδη στρατηγική και τακτική.

8

• πολιτική

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 29 Γενάρη 2014

Δημοτικές Εκλογές: Μάχη για την ανατροπή, απ «ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΡΕΥΜΑ» σε Νίκαια-Ρέντη Συνέντευξη με τον επικεφαλής της παράταξης Κώστα Παπαδόπουλο Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της δημοτικής κίνησης, στην οποία είστε επικεφαλής; Η Κίνηση Πολιτών Νίκαιας-Ρέντη «Κόντρα στο Ρεύμα» είναι μια κίνηση πολιτών που παίρνει συλλογικές αποφάσεις μέσα από ανοιχτές συνελεύσεις και το συντονιστικό που εκλέγεται από τη Γενική Συνέλευση. Ασχολείται με τα Κινήματα Πολιτών, ενάντια στα χαράτσια, στα μνημόνια, στα διόδια, στις κεραίες κινητής τηλεφωνίας, για το περιβάλλον και με τα αντιφασιστικά κινήματα της πόλης. Το 2010 αποφασίσαμε με ανοιχτές διαδικασίες να συμμετέχουμε στις αυτοδιοικητικές εκλογές, στις οποίες για πρώτη φορά εκλέξαμε δημοτικό σύμβουλο. Από τότε λειτουργούμε και μέσα στο δημοτικό συμβούλιο σαν αριστερή ριζοσπαστική αντιπολίτευση με προτάσεις και με ουσιαστική δράση. Υπάρχουμε μέσα στην πόλη σε ό,τι «κινείται» και προσπαθούμε πάντα να «κινούμε» κι εμείς πράγματα. Ένα βασικό κομμάτι της δουλειάς μας ήταν και η αντιφασιστική δράση μας που στην κυριολεξία ήταν αυτή που έδωσε αποτελέσματα. Ένα σχήμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, όπως το «Κόντρα στο Ρεύμα», με ποιες προγραμματικές αιχμές και με ποιο στόχο διεκδικεί τη δημοτική αρχή; Ο αγώνας που έχουμε να δώσουμε το επόμενο διάστημα είναι πρώτα απ’ όλα αγώνας επιβίωσης του λαού μας. Δεν αγωνιζόμαστε για τον εξωραϊσμό της βάρβαρης πολιτικής, αλλά για την ανατροπή της, που προϋποθέτει ανατροπή των συσχετισμών στην τοπική κοινωνία, που μπορεί να οδηγήσει και στην ανατροπή και αλλαγή του αυτοδιοικητικού χάρτη. Σήμερα άξια και ικανή δημοτική Αρχή είναι εκείνη που θα αγωνιστεί μαζί με τους πολίτες να ανατρέψουν τις πολιτικές των μνημονίων. Που δεν θα επιτρέψει καμιά απόλυση εργαζόμενου από τον δήμο και κανενός είδους επιτήρηση οικονομική ή πολιτική. Που θα υπερασπιστεί τη δημοκρατία. Που δεν θα αφήσει κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα και θα εμποδίσει τις αναμενόμενες κατασχέσεις κατοικιών. Που θα οργανώσει μαζί με τις τοπικές επιτροπές αγώνα την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών (ρεύμα, νερό, υγεία, παιδεία). Που δεν θα αποδεχτεί με κανένα τρόπο το ξεγύμνωμα της πόλης μας από τις διοικητικές και υγειονομικές υπηρεσίες (ΕΟΠΥΥ, ΔΟΥ, ΔΕΗ, ΟΤΕ). Που μαζί με το πανεκπαιδευτικό κίνημα και όχι μόνο στα λόγια και στα ψηφίσματα, θα αντισταθεί στις συγχωνεύσεις καταργήσεις τμημάτων και σχολικών μονά-

δων και θα διεκδικήσει αυξημένα κονδύλια για την εκπαίδευση. Χρειαζόμαστε μια δημοτική αρχή που θα αγωνίζεται μαζί με τους δημότες για την αποκαθήλωση των κεραιών κινητής τηλεφωνίας που έχουν πνίξει την πόλη και όχι να κρύβετε πίσω από τα «θέλω, αλλά δεν μπορώ». Που θα μειώσει αποφασιστικά τα δημοτικά τέλη και θα απαλλάξει από αυτά τις ευαίσθητες κοινωνικά ομάδες, βάζοντας στην πρώτη γραμμή των διεκδικήσεων της τα άτομα με ειδικές ανάγκες και τα προβλήματά τους. Που δεν θα ξεπουλάει και δεν θα επιτρέπει το κτίσιμο των ελεύθερων χώρων. Έξαλλου η πόλη έχει ανάγκη από ελευθέρους κοινόχρηστους χώρους και όχι από πολυκατοικίες. Με στόχο να αναβαθμίσει τα ΚΑΠΗ σε χώρους ουσιαστικής φροντίδας και όχι σε καφενεία, όπως έχουν καταντήσει. Που θα ενδιαφερθεί για τους νέους, θα φτιάξει νεανικά στέκια, και θα παλέψει μαζί τους για να μη φύγει ούτε ένας νεολαίος από την πόλη μας μετανάστης. Θέλουμε την πόλη μας ζωντανή, χωρίς κλειστά μαγαζιά, καταχρεωμένους εμπόρους και υποθηκευμένο μέλλον. Με πολίτες εργαζόμενους και όχι άνεργους εξαθλιωμένους χωρίς μέλλον και προοπτική.

Να εκφραστεί το κ Του Σπύρου Αντωνίου

Τ

ην ώρα που η κυβέρνηση συνεχίζει τα παιχνίδια με την ημερομηνία διεξαγωγής του πρώτου γύρου των αυτοδοικητικών εκλογών, σε ημερομηνία διαφορετική από αυτή των ευρωεκλογών (25 Μάη), στον ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζονται οι διεργασίες για την επερχόμενη διπλή εκλογική αναμέτρηση. Κανείς βέβαια δεν αποκλείει, μπροστά στα αδιέξοδα της συγκυβέρνησης ΣαμαράΒενιζέλου, να στηθεί ταυτόχρονα (ή και νωρίτερα) και η κάλπη των βουλευτικών εκλογών. Τα ονόματα των υποψηφίων, που θα ηγηθούν των ψηφοδελτίων της ριζοσπαστικής Αριστεράς στις 13 περιφέρειες και τους μεγάλους δήμους της χώρας, αναμένεται να ανακοινωθούν στη συνεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ το Σαββατοκύριακο 1-2 Φεβρουαρίου. Για τις περιφέρειες προβλέπεται να επιστρατευθούν κεντρικά πολιτικά στελέχη, ενώ σε αρκετούς δήμους οι δημοτικές παρατάξεις προχωρούν στην κατάρτιση προγράμματος και στην επιλογή επικεφαλής και υποψήφιων συμβούλων. Όχι χωρίς προβλήματα. Πέρα από την ταυτόχρονη διεξαγωγή των ευρωεκλογών, που δικαιωματικά αποκτούν χαρακτήρα κεντρικής πολιτικής μάχης, οι εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση είναι εξίσου απαραίτητο να στείλουν μήνυμα καταδίκης της κυβέρνησης και των μνημονίων της άγριας λιτότητας. Σε αυτή την αναμέτρηση δεν θα αντιπαρατεθούν οι «ικανοί» και οι «ανεξάρτητοι» κάθε τοπικής κοινωνίας, όπως προκλητικά προπαγανδίζουν τα στελέχη των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και οι παραφυάδες τους, αλλά θα παλέψουν διαφορετικές κοινωνικές δυνάμεις και οι πολιτι-

Ζούμε σε μια πόλη με έντονο προσφυγικό στοιχείο, καθώς και με έντονη αντιστασιακή ιστορία. Η πόλη μας είναι η Κοκκινιά της προσφυγιάς και της Αντίστασης. Σε μια τέτοια πόλη λοιπόν αυτό που πρέπει να κάνει μια δημοτική αρχή είναι να αναδείξει αυτά τα στοιχεία. Οι μαθητές, η νέα γενιά, πρέπει να μάθουν για την ιστορία της πόλης όπου ζουν. Και αυτό δεν τους το λέει κανείς. Είναι δουλειά λοιπόν της δημοτικής αρχής. Παράλληλα πρέπει να αγωνιστούμε για να μην υπάρχουν τα φαινόμενα που ενισχύουν τη δράση των φασιστικών ομάδων. Πείνα, φτώχεια, ανεργία, τρομοκρατία, ξενοφοβία κτλ είναι φαινόμενα που πρέπει να καταπολεμηθούν στη γέννηση τους, αποκαλύπτοντας και αυτούς που τα δημιουργούν. Έχει λοιπόν πολλή δουλειά να κάνει μια δημοτική αρχή, ώστε με την παρέμβασή της να αποκρούσει τη γέννηση φασιστικών φαινομένων όπως αυτά της Χρυσής Αυγής στην περιοχή μας.

Γι’ αυτό και τα χαρακτηριστικά των παρατάξεων, οι συμμαχίες, ο προγραμματικός λόγος και οι υποψήφιοι δήμαρχοι της Αριστεράς (πόσο μάλλον αν εκλεγούν) πρέπει να αντανακλούν την αποφασιστικότητα για σύγκρουση με αντιλήψεις «διαχείρισης» και υποταγής στην κεντρική εξουσία, μακριά από την εκλογικίστικη προσέγγιση «λαμπερών» προσώπων, που θολώνουν τον κεντρικό πολιτικό στόχο της ανατροπής και της ανάδειξης της κυβέρνησης της Αριστεράς. Δημοτικές κινήσεις που χτίστηκαν ή προέκυψαν πρόσφατα μέσα από το κίνημα αντίστασης και αλληλεγγύης και αποτελούνται από τους αγωνιστές-τριες, που έδωσαν και δίνουν καθημερινές μάχες στα χρόνια της μνημονιακής λαίλαπας, είναι αυτές που μπορούν να ενώσουν τις δυνάμεις της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς. Αυτές οι κινήσεις αποτελούν την καλύτερη εγγύηση για την ανάδειξη των ριζοσπαστικών χαρακτηριστικών του ΣΥΡΙΖΑ και συνδυασμών με σαφές αντιμνημονιακό, αντικαλλικρατικό και αντι-

Μια ΝΑΥΜΑΧΗΑ

Με στόχο να υπερασπιζόμαστε τη δημοκρατία σε όλα τα επίπεδα και να λειτουργούμε «πάνω από το τραπέζι», χωρίς διαπλοκές και αλισβερίσια με εταιρίες, κοινοπραξίες και διάφορους διαπλεκόμενους. Σε μια περιοχή όπου η Χρυσή Αυγή έχει έντονη παρουσία, πώς μπορεί η τοπική αυτοδιοίκηση να συμβάλει στην απόκρουση της φασιστικής απειλής;

κοί εκφραστές των συμφερόντων τους.

Του Σωτήρη Καρνέση Αναπτυγμένη μορφή του άρθρου δημοσιεύεται στο Rproject

Η

κίνηση Ν.ΑΥ.ΜΑΧΗ.Α. (Νέα Αυτοδιοικητική Μαχητική Ανατροπή) είναι το σχήμα που θα στηρίξει η ριζοσπαστική Αριστερά στις αυτοδιοικητικές εκλογές στη Σαλαμίνα. Δεν πρόκειται για μία δημοτική παράταξη που συγκροτήθηκε απλά και μόνο για να παρέμβει στην εκλογική μάχη. Πολύ περισσότερο δεν πρόκειται για έναν εκλογικό συνδυασμό αριστερών και προοδευτικών ανθρώπων. Η Ν.ΑΥ.ΜΑΧΗ.Α είναι παιδί της μνημονιακής εποχής, γέννημα-θρέμμα των κοινωνικών αγώνων, των κινημάτων πόλης, των λαϊκών συνελεύσεων και των πλατειών. Συγκροτήθηκε το 2010, λίγο μετά την έναρξη της μνημονιακής επίθεσης, όταν μια ολιγάριθμη ομάδα αριστερών αγωνιστών χρειάστηκε να απαντήσει σε κάποια ερωτήματα. Τι κάνεις σε μια πόλη που δεν υπάρχει κίνημα, που δεν γίνονται αγώνες, που η δεξιά και η ακροδεξιά κυριαρχούν σταθερά από τη χούντα και ύστερα και όπου επικρατεί ο μικροαστικός συντηρητισμός; Πώς παρεμβαίνεις σε ένα νησί όπου το Εργατικό Κέντρο μοιράζει μόνο κουπόνια για

κοινωνικό τουρισμό και σε κάθε απεργία δεν μαζεύει ούτε τα μέλη του, που η Αριστερά παρεμβαίνει μόνο στις εκλογές και διοργανώνει μόνο συζητήσεις, που η αντιμετώπιση των περιβαλλοντικών προβλημάτων γίνεται με κινήσεις βιτρίνας και κόψιμο κορδέλας; Η απάντηση που δώσαμε ήταν συγκεκριμένη. [...] Προχωράμε σε εξωστρεφείς δράσεις που στόχο έχουν την επικοινωνία, τη γνωριμία και τη σύνδεση με αυτούς τους ανθρώπους. Παίρνουμε πρωτοβουλίες από τα κάτω, καλούμε κόσμο και οργανώνουμε κινητοποιήσεις με τρόπο που να τονίζει ότι αγωνιζόμαστε να ανατρέψουμε καταστάσεις και να διεκδικήσουμε πράγματα σήμερα, όχι αύριο, χωρίς να περιμένουμε την όποια εκλογική αναμέτρηση. [...] Πολιτικά η Ν.ΑΥ.ΜΑΧΗ.Α. συσπειρώνει όλο τον ΣΥΡΙΖΑ, ριζοσπάστες οικολόγους, ανένταχτους αριστερούς, αποχωρήσαντες από την εργατική βάση του ΠΑΣΟΚ, περιβαλλοντιστές μέχρι και αντιεξουσιαστές.

Μέτωπα Μέτωπα που ανοίξαμε και πρωτοβουλίες που πήραμε: * Καμπάνια για προσλήψεις γιατρών και αντιμετώπιση των ελλείψεων σε ιατροφαρμακευτικό υλικό και μηχανήματα στο Κέντρο Υγείας

πολιτική •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 29 Γενάρη 2014

9

πό τις κινήσεις που στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ

κίνημα αντίστασης «ξεπλένονται» πρόσωπα που άσκησαν εξουσία σε κεντρικό ή τοπικό επίπεδο ή να νομιμοποιούνται παλαιοκομματικές συνήθειες που έχουν καταδικαστεί στη συνείδηση της κοινωνίας.

φασιστικό στίγμα. Όλο αυτό το πολύτιμο δυναμικό ανθρώπων που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των εργατικών αγώνων στους δήμους και αλλού. Που εναντιώνεται στην φοροεπιδρομή και τα χαράτσια. Που υπερασπίζεται τις δομές δημόσιας υγείας και τους δημόσιους χώρους. Που δημιουργεί επιτροπές αγώνα και δίκτυα αλληλεγγύης. Που πολεμάει το φασισμό και το ρατσισμό, είναι ο κόσμος που χρειαζόμαστε όσο τίποτε άλλο για μια νικηφόρα έκβαση στις τοπικές εκλογές. Ειδικά αν έχουμε συνομολογήσει ότι η πορεία προς αυτές είναι τμήμα των συλλογικών αγώνων για την ανατροπή του Σαμαρά, την κατάργηση των μνημονίων και την εφαρμογή ενός άμεσου ριζοσπαστικού σχεδίου ικανοποίησης των εργατικώνλαϊκών αναγκών. Στη συγκυρία της πολιτικής κρίσης, που μεγάλα τμήματα του πληθυσμού κοιτούν προς τα αριστερά, νιώθοντας αποστροφή για τα ψέματα, την υποκρισία και τις πρακτικές του αστικού πολιτικού προσωπικού, δεν είναι δυνατόν μέσα από τα σχήματα του ΣΥΡΙΖΑ να

Συγχρόνως, δεν είναι δυνατόν οι παραδόσεις και ο αξιακός κώδικας της Αριστεράς, που εμπεριέχουν την ανοιχτή-δημοκρατική λειτουργία «από τα κάτω» και τις συλλογικές διαδικασίες, να αντικαθίστανται από τις «άνωθεν επιλογές» κάποιων «φωτισμένων ηγεσιών», που προχωρούν σε επιλογές υποψηφίων με κριτήρια «αναγνωρισιμότητας», χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η γνώμη των μελών (όπως για παράδειγμα στην Αθήνα με την Ανοιχτή Πόλη, υπόδειγμα αυτοδιοικητικής παράταξης με μαχητική και πολύμορφη δράση τόσο στο δημοτικό συμβούλιο όσο και στο κίνημα). Όποια δημοτική αρχή εκλεγεί με την στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί παρά να μετατραπεί σε συντονιστή των διεκδικητικών αγώνων και της κοινωνικής αλληλεγγύης σε κάθε περιοχή. Να αντισταθεί στις απολύσεις των εργαζομένων στους ΟΤΑ, στο ξεπούλημα των δημόσιων αγαθών και των ελεύθερων χώρων και να εξασφαλίσει αξιοπρεπείς κοινωνικές υπηρεσίες για τους δημότες. Θα πρέπει να διευρύνει την ενεργή συμμετοχή των κατοίκων κάθε πόλης με νέους θεσμούς τοπικής οργάνωσης, όπως οι επιτροπές γειτονιάς και οι λαϊκές συνελεύσεις. Ιδιαίτερα αν μια τέτοια διοίκηση είναι «προαναγγελία» σήμερα και στήριγμα αύριο της κυβέρνησης της Αριστεράς. Στις διπλανές στήλες παρουσιάζουμε δημοτικά σχήματα και υποψήφιους δημάρχους, που υπηρετούν μια τέτοια λογική.

Α στη Σαλαμίνα Σαλαμίνας, με εξορμήσεις σε όλο το νησί και συλλογή χιλιάδων υπογραφών.

5ευρο χαράτσι της εισόδου, αλλά ούτε και συμμετοχή στις εξετάσεις.

* Κινητοποιήσεις στα πορθμεία ΣαλαμίναςΠεράματος και σύγκρουση με το καρτέλ των πλοιοκτητών, με αιτήματα τη μείωση των εισιτηρίων, να χαρακτηριστεί η γραμμή αστική συγκοινωνία, εκπτωτικές κάρτες για τους καθημερινούς επιβάτες και δωρεάν μεταφορά ανέργων, σπουδαστών, φαντάρων.

* Κινητοποιήσεις ενάντια στα χαράτσια της ΔΕΗ, που επέβαλλαν στον Δήμο Σαλαμίνας να στηρίζει νομικά όσους πολίτες δήλωναν αδυναμία πληρωμής ή εναντίωση στο χαράτσι. Επανασυνδέσεις ρεύματος. [...]

Μεταξύ άλλων προχωρήσαμε σε συμβολική κατάληψη ferry-boat, πραγματοποιώντας ελεύθερη διέλευση οχημάτων και επιβατών σε δύο δρομολόγια κάτω από τις απειλές του λιμενικού για συλλήψεις. Το θέμα ήρθε στο δημοτικό συμβούλιο και στη βουλή. Από τον Απρίλιο του 2011 οι τιμές των εισιτηρίων πάγωσαν και οι πλοιοκτήτες δεν έχουν καρπωθεί τις αυξήσεις που έχουν πάρει οι υπόλοιπες ακτοπλοϊκές εταιρίες. * Δράσεις διαρκείας και παρεμβάσεις μαζί με τον Περιβαλλοντικό Όμιλο Σαλαμίνας για να ακυρωθεί κοινή υπουργική απόφαση που επέτρεπε την εγκατάσταση ιχθυοτροφείων και βιομηχανικών μονάδων υδατοκαλλιέργειας σε όλο το νότιο και νοτιοδυτικό τμήμα του νησιού. [...] * Αλλεπάλληλες καταλήψεις στο ταμείο του Κέντρου Υγείας Σαλαμίνας και αποκλεισμό του, ώστε οι προσερχόμενοι να μην πληρώνουν το

Όμως η Ν.ΑΥ.ΜΑΧΗ.Α. δεν λειτουργεί στην απομόνωση του νησιού. Συμμετέχει ενεργά στην Παναττική πρωτοβουλία «Δεν χρωστάμε-Δεν πουλάμε-Δεν πληρώνουμε». Μέλη της έχουν συμμετάσχει στους αποκλεισμούς διοδίων σε Αττική και Εθνική Οδό. Έχουν παρευρεθεί στην Κερατέα με κινήσεις αλληλεγγύης και σε αντιφασιστικές διαδηλώσεις σε Αθήνα και Πειραιά. Συνεργάζεται επίσης με την Ανοιχτή Συνέλευση Περάματος. Όλα αυτά γίνονται με σκοπό τη σύνδεση των κινημάτων, την ανταλλαγή εμπειριών και την ενότητα των κοινωνικών αγώνων, κόντρα στον στείρο τοπικισμό. Λειτουργεί σε συνελεύσεις όπου και παίρνονται όλες οι αποφάσεις και με συντονιστικό όργανο εκλεγμένο και άμεσα ανακλητό. Για τις επερχόμενες δημοτικές εκλογές έχει εκλέξει τρία μέλη της που την εκπροσωπούν πολιτικά. Στις αρχές Φεβρουαρίου, μετά από ανοιχτή συνέλευση, θα εκλέξει με ψηφοφορία τον/την επικεφαλή υποψήφιο δήμαρχο.

«ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΣΤΗ ΓΛΥΦΑΔΑ» Μια νέα δημοτική κίνηση, με πρωτοβουλία του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργήθηκε στη Γλυφάδα, με το πολλά υποσχόμενο όνομα: «Ανατροπή στη Γλυφάδα - Αγωνιστική Ριζοσπαστική Συνεργασία». Με δημοκρατικές διαδικασίες επιλέχθηκε το όνομα, η συντονιστική επιτροπή και ο υποψήφιος δήμαρχος του δημοτικού σχήματος, ο συναγωνιστής Τάσος Ταστάνης. Είναι χρόνια στέλεχος της Αριστεράς, Αρχιτέκτονας Μηχανικός και δημοτικός σύμβουλος (με την κοινή παράταξη που υπήρχε μαζί με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και που δυστυχώς δεν συνεχίζει ως σύνολο). Φιλοξενούμε τις απόψεις του υποψήφιου δημάρχου, Τάσου Ταστάνη.

Με το πρόσωπο στραμμένο στα Αριστερά

Ε

ίναι μεγάλη τιμή τόσο για μένα όσο και για τους υπόλοιπους 20 συναγωνιστές που εκλέχθηκαν στη Συντονιστική Επιτροπή η επιλογή των συμπολιτών μας να ηγηθούμε της απόλυτα αναγκαίας συνολικής αγωνιστικής προσπάθειας για τη ριζοσπαστική ανατροπή της σημερινής απαράδεκτης κατάστασης στο δήμο μας. Ταυτόχρονα είναι και μεγάλη η ευθύνη που αναλαμβάνουμε. Είμαστε όμως πεπεισμένοι ότι θα προχωρήσουμε αποτελεσματικά με την αγωνιστική συμπαράταξη όλων των συμπολιτών μας που πλήττονται βάναυσα από τις μνημονιακές πολιτικές, που έχουν κουραστεί από τις πολιτικές όλων των προηγούμενων διοικήσεων του δήμου και κυρίως του απερχόμενου δημάρχου κ. Κόκκορη, που σε αγαστή συνεργασία με τη μείζονα αντιπολίτευση στο δήμο και τη συντριπτική πλειοψηφία του Δ.Σ. αποτέλεσαν για τη Γλυφάδα το μακρύ χέρι των μνημονιακών πολιτικών που επέβαλαν κυβέρνηση και τρόικα. Είναι ακριβώς αυτοί που εκτός από την κατασπατάληση των δημοτικών πόρων σε έργα βιτρίνας και κακοδιαχείριση, εφάρμοσαν κατά γράμμα και χωρίς την παραμικρή αντίδραση τα μέτρα των μνημονιακών κυβερνήσεων, επιφέροντας στους συνδημότες μας σημαντικότατες περικοπές βασικών υπηρεσιών και κοινωνικών παροχών.

O πολιτικός στόχος της γενικότερης πολιτικής ανατροπής της κυβέρνησης, των μνημονίων και του Καλλικράτη περνάει από την επαναδημιουργία συλλογικότητας, με κοινή δράση, κόντρα στις σύγχρονες «αξίες» της εξατομικοποίησης, του ανταγωνισμού και της προσωπικής αντιμετώπισης. Η βασική και σταθερή νίκη στις δημοτικές εκλογές και στη Γλυφάδα θα προέλθει από τη συγκέντρωση αγωνιστριών και αγωνιστών, από τη συνένωση των δυνάμεων όλων των καταπιεσμένων της περιοχής μας, στον κοινό αγώνα για να τα πάρουμε όλα πίσω.

Στόχοι Και στους αγώνες αυτούς, η νέα δημοτική κίνηση όσο περισσότερο ενισχυμένη προκύψει από τις αυτοδιοικητικές εκλογές, τόσο πιο καθοριστικό ρόλο θα μπορεί να έχει. Ένα ρόλο τον οποίο δεν μπορούν να αναλάβουν οι συστημικές δυνάμεις και τα φθαρμένα και αναξιόπιστα πρόσωπα που κυριάρχησαν στη διοίκηση του δήμου μας εδώ και πολλά χρόνια. Θέτουμε ως στόχο της νέας δημοτικής κίνησης τη συσπείρωση του μεγαλύτερου τμήματος της κοινωνίας, για μια μαχητική και αποτελεσματική δράση, με πρώτη και όχι μοναδική αφορμή και ευκαιρία τις επερχόμενες εκλογές, γιατί στις κρίσιμες σημερινές συνθήκες απαιτείται:

• Να πρωταγωνιστήσει στην οργάνωση των συλλογικών αντιστάσεων και των αγώνων για την απόκρουση των μνημονιακών πολιτικών και των φασιστικών συμμοριών.

• Να αποτελέσει παράγοντα κοινωνικής αλληλεγγύης και ενίσχυσης των υφιστάμενων κοινωνικών και προνοιακών δομών και να υπερασπίζεται το δικαίωμα στην αξιοπρεπή δουλειά, μόνιμη, σταθερή και με ασφάλιση.

• Να πρωταγωνιστήσει στους αγώνες για την υπεράσπιση της δημόσιας και δημοτικής περιουσίας από το ξεπούλημα που προωθεί η κυβέρνηση μέσω του ΤΑΙΠΕΔ και της «ΑΤΤΙΚΟ ΠΑΡΑΚΤΙΟ ΜΕΤΩΠΟ Α.Ε.», που ετοιμάζονται να παραδώσουν σε κερδοσκοπικά ιδιωτικά συμφέροντα όλα τα «φιλέτα» και ζωτικούς δημόσιους χώρους της περιοχής. Την παραλία, τα Αστέρια, τις μαρίνες, το Γκολφ και κυρίως το χώρο του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, ο οποίος απειλείται άμεσα και όπου σχεδιάζεται η κατασκευή καζίνο, εμπορικών κέντρων και μιας ολόκληρης πόλης 15.000 κατοίκων. Εμείς πρωτοστατούμε και μέσα από την Επιτροπή Αγώνα για τη δημιουργία του Μητροπολιτικού Πάρκου και στηρίζουμε κάθε προσπάθεια, ώστε το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού να γίνει Μητροπολιτικό Πάρκο υψηλού πρασίνου και ο χώρος του Γκολφ να αποτελέσει μέρος της ίδιας φυσικής ενότητας. Για μας το παραλιακό μέτωπο του δήμου και ο ορεινός όγκος του Υμηττού πρέπει να είναι οι φυσικοί έξοδοι της πόλης στο βουνό και στη θάλασσα, με ελεύθερη πρόσβαση για όλους τους κατοίκους.

Καταλύτης Η αναγκαία ριζοσπαστική ανατροπή στο δήμο μας δεν μπορεί να γίνει χωρίς κόπους, αγώνες, μάχες και ρήξεις. Ούτε με ανάθεση σε κάποιες δήθεν φωτισμένες ηγεσίες και ανεξάρτητες προσωπικότητες ή τεχνοκράτες ειδικούς. Δεν θα αποτελέσουμε μια ευκαιριακή συνάθροιση που μετά τις εκλογές θα ατονήσει. Καλούμε λοιπόν όλους τους αριστερούς και προοδευτικούς συμπολίτες μας, παλιούς και νέους συμμάχους και όλους τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους μικρομεσαίους επαγγελματίες, τη νεολαία και όσους χτυπιούνται από την καπιταλιστική κρίση, οδηγούμενοι όλο και περισσότερο στην ανέχεια, τη φτώχεια και την εξαθλίωση, να συμπαραταχθούμε αγωνιστικά για τη ριζοσπαστική ανατροπή και στο Δήμο της Γλυφάδας. Η αγωνιστική αυτή συμπαράταξη θα αποτελέσει τον καταλύτη για την εδραίωση της ριζοσπαστικής Αριστεράς και την ανατροπή. Η Αριστερά μπορεί να κάνει τη διαφορά!

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

10

29 Γενάρη 2014

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει για:

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμό Ο καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δράση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή.

......................................... ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ Το Συντονιστικό Κοινωνικών Ιατρείων και Φαρμακείων Αλληλεγγύης Αττικής παρεμβαίνει την Πέμπτη 30/1 στα ογκολογικά νοσοκομεία Αγ. Σάββας και Μεταξά στις 11.00 το πρωί ενάντια στον αποκλεισμό των ανασφάλιστων καρκινοπαθών. Ανάλογη δράση πραγματοποιείται την ίδια ώρα και στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμό σε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα»

Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλισμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Την Δευτέρα 3/2, ο Συντονισμός Συλλογικοτήτων Αττικής οργανώνει στις 10.00 συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην Α΄ ΔΟΥ Αθηνών, Αναξαγόρα 6-8 (είναι μια από τις 4 εφορίες που πιλοτικά θα προχωρήσουν σε ηλεκτρονικές κατασχέσεις μέσω των τραπεζών για χρέη στην εφορία) με συνθήματα: Όχι στη φοροληστεία των λαϊκών νοικο-

Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού, ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμένους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμήματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μαζικούς αγώνες.

Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 •ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 •ΑΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 •ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 •ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 69481002186972036692 •ΝΟΤΙΑ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 •ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 •ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: 6972814199 •ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: 6973235894•ΔΥΤΙΚΗ • •ΚΡΗΤΗ: 6976332197 •ΚΥΚΛΑΔΕΣ: 6945077461 •ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

Συντονιστής: Γιάννης Θεωνάς Μιλούν: Γιάννης Τόλιος, Θέμης Τζήμας, Γιάννης Κατσουρίδης, Πάνος Κοσμάς. Παρεμβαίνουν: Νίκος Χουντής, Παναγιώτης Σωτήρης, Βασίλης Λιόσης, Ανδρέας Παγιάτσος

Το Σάββατο 15/2 στις 18.30, στο 115ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών (Κοργιαλενίου 2) σωματεία και φορείς των Αμπελοκήπων διοργανώνουν αντιφασιστική εκδήλωση με θέμα: «Φασισμός, Δικτατορία και Δημοκρατία στην Ελλάδα», με ομιλητές τους καθηγητές πανεπιστημίου Μ. Λυμπεράτο, Γ. Μαργαρίτη και Π. Παπαστράτη.

Συντονίστρια: Σόφη Παπαδόγιαννη Μιλούν: Πέτρος Παπακωνσταντίνου, Στάθης Κουβελάκης, Βόλφαγκ Γκέργκε, Γιώργος Σαπουνάς Παρεμβαίνουν: Παναγιώτης Λαφαζάνης, Δημήτρης Μπελαντής, Αντώνης Νταβανέλλος, Νίκος Γαλάνης

Διήμερο οργανώνεται από τις ιστοσελίδες Iskra και Rproject και από το Ινστιτούτο ΜΑΧΩΜΕ, στην Αθήνα, στο Σινέ Κεραμικός (Κεραμικού 61) με δύο συζητήσεις:

Θα μας βρείτε στις Οργανώσεις Μελών του ΣΥΡΙΖΑ

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπηλία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουμε το σύνθημα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωμένοι.

Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.

Την Πέμπτη 6 Φλεβάρη στις 6 μ.μ., «Ελλάδα-Ευρωζώνη-ΕΕ: Προβλήματα, αντιφάσεις, προοπτικές»

Την Παρασκευή 7 Φλεβάρη, στις 6 μ.μ., «Η Αριστερά στον 21ο αιώνα: Προκλήσεις για μια νέα προοδευτική, σοσιαλιστική πορεία»

Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόμα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών.

κυριών-Όχι στις ηλεκτρονικές κατασχέσεις-Όχι στις εξοντωτικές προσαυξήσεις της εφορίας.

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6977275054 Πλατεία Βικτωρίας 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6974018716 Παγκράτι 6973344350 Γκύζη 6973005569 Αμπελόκηποι 6943043309 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. Φιλαδέλφεια 6976394520 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια 6948429227 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: 1ο Δημοτικό Διαμέρισμα Περιστερίου 6984516774 2ο Δημοτικό Διαμέρισμα Περιστερίου 6932045320 3ο Δημοτικό Διαμέρισμα Περιστερίου 6982164101 Άγιοι Ανάργυροι 6998466952 Αιγάλεω 6986294964 Χαϊδάρι 6945542335 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747

Ζωγράφου 6937271330 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6945754555 Άλιμος 6932566460 Καλλιθέα 6972256055 Ν. Σμύρνη 6972098143 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948418381 Κορυδαλλός 6948100218 Κερατσίνι 6975847329 Σαλαμίνα 6973376378 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγμένη 6948o00171 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κέντρο 6976579448 5ο Δημοτικό Διαμέρισμα 6941457878 Νεάπολης-Συκεών 6942552216 Δέλτα (Σίνδος) 6946535858 Χαλκηδόνα (Κουφάλια) 6984419742 ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα (Κέντρο) 6982605384 Παραλία Πάτρας 6974977186

Αγ. Σοφία-Αγυιά 6943968839 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Αγρίνιο 6974473540 Σύρος 6945077461 Νάξος 6947619631 ΠΕΛΟΠΟΝΗΣΣΟΣ: Καλαμάτα 6936018810 ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ: Κορώνη 6932422501 ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκομείο «Γεννηματάς» ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: 6977072458 Λοκρίδα (Αταλάντη) Νοσοκομείο «Αλεξάνδρα» 6977096663 6946950764 Λιβαδειά 6977684563 Ασκληπιείο 6936604279 Φωκίδα (Άμφισσα-Ιτέα) Νοσοκομείο Νίκαιας 6973607585 6972910336 Λαμία 6973344352 Ψ.Ν.Α. 6944417885 ΗΠΕΙΡΟΣ: Νοσοκομείο «Σωτηρία» Ιωάννινα 6945704488 6984067690 Πρέβεζα 6932567576 Νοσοκομείο «Έλενα Βενιζέλου» 6909173945 ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: ΟΑΕΕ 6974701829 Κοζάνη 6982831776 ΥΠΑΑΤ 6945754555 Εορδαία (Πτολεμαΐδα) Εκπαιδευτικοί Νότιας 6972814199 Αθήνας 6973223771 Φλώρινα 6944548787 ΧρηματοπιστωτικόςΘΡΑΚΗ: «Ενοικιαζόμενοι» ΕΤΕ 6976855566 Κομοτηνή 6978032247 Αερομεταφορών 6982164101 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Λάρισα 6978991247 Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ ΚΡΗΤΗ: 6973972804 Ηράκλειο 6949895565 Νοσοκομείο «Γεννηματάς» Αγ. Ιωάννης Ηρακλείου 6977029532 6944916915 Εκπαιδευτικοί 6972167133 Ρέθυμνο 69799225065 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ», Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία • ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Αντώνης Νταβανέλλος • ΕΚΤΥΠΩΣΗ: ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε. • ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑ • Eπικοινωνία: τηλ: 210-3306286, e-mail: sidaxi@dea.org.gr , Fax: 210-3303566

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ: • Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/480017-65 της Εθνικής Τράπεζας.

ανάλυση • 11

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 29 Γενάρη 2014

Μπορεί η ΕΕ να προσφέρει ένα πακτωλό χρημάτων για «ανάπτυξη»;

Ουτοπία ένα νέο Σχέδιο Μάρσαλ Του Πέτρου Τσάγκαρη

Τ

ο Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα Ανασυγκρότησης (ή Σχέδιο Μάρσαλ από το όνομα του Τζ. Μάρσαλ, πρώην στρατιωτικού και υπουργού Εξωτερικών) δεν έπεσε από τον ουρανό. Ήταν αξεδιάλυτα δεμένο με το Δόγμα Τρούμαν, τη στρατηγική στροφή δηλ. που, υπό την καθοδήγηση του Δημοκρατικού Κόμματος, θα πραγματοποιούσαν οι ΗΠΑ εγκαταλείποντας το δόγμα της μη επέμβασης στα ευρωπαϊκά πράγματα. Από το 1948 οπότε ξεκίνησε το Σχέδιο, μέχρι το 1952, οι ΗΠΑ παρείχαν σε πάνω από 15 ευρωπαϊκές χώρες σχεδόν 13 δισ. δολ., ποσό που σήμερα δεν φαίνεται μεγάλο, αλλά που τότε είχε τεράστια αγοραστική δύναμη. Η Ελλάδα έλαβε κατ’ άλλους 700 εκατ. δολ. και κατ’ άλλους 900 εκατ. δολ., δηλ. από 5% έως 7% του συνόλου, ποσό σχετικά υψηλό αναλογικά με το μέγεθος της χώρας (η Δ. Γερμανία, π.χ., πήρε 1,4 δισ. δηλ. το 10,7% του συνόλου). Ο οικονομικός στόχος του Σχεδίου ήταν η τόνωση των αμερικανικών εξαγωγών μέσω της ενίσχυσης των μόνων χωρών εκτός σοβιετικής επιρροής που μπορούσαν να αγοράσουν μαζικά προϊόντα των ΗΠΑ. Είναι ενδεικτικό ότι το σκέλος του Σχεδίου Μάρσαλ για την Ελλάδα έδινε προτεραιότητα στην ενίσχυση βιομηχανικών δραστηριοτήτων οι οποίες δεν ήταν ανταγωνιστικές των αμερικανικών, αφήνοντας, π.χ. έξω τον στρατηγικό για την Ελλάδα κλάδο του καπνού.

Αντικομουνισμός Σε καμία περίπτωση η ίδια η αμερικανική κυβέρνηση δεν πίστευε ότι θα ερχόταν η ανάκαμψη εξαιτίας των χρημάτων που κατευθύνονταν στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες. Αντίθετα θεωρούσε ότι έτσι θα αντιμετωπιστεί ο «κομουνιστικός κίνδυνος», θα επέλθει τάξη και ασφάλεια και ΕΤΣΙ θα αρχίσει η ανάκαμψη. Εξάλλου το γεγονός ότι στο σχέδιο συμπεριλήφθηκαν η Πορτογαλία και η Τουρκία, δείχνει ότι κριτήριο δεν ήταν η καταστροφή από τον πόλεμο και συνεπώς η ανάγκη ανακατασκευής των υποδομών αλλά η έγνοια να διατηρηθούν αυτές οι χώρες στη σφαίρα επιρροής της Δύσης. Γι’ αυτό και η παροχή της «βοήθειας» γινόταν μόνον υπό τον όρο του άμεσου ελέγχου εκ μέρους Αμερικανών αξιωματούχων, δηλ. με την επιβολή μιας κατάστασης που σε όρους πολιτικής παρέμβασης στα εσωτερικά της χώρας ξεπερνούσε κατά πολύ και τη σημερινή παρέμβαση της τρόικας: Σε όλα τα ελληνικά υπουργεία υπήρχαν σύμβουλοι των ΗΠΑ που διαχειρίζονταν τα σχετικά κονδύλια. Στο ΙΚΑ (παρότι δεν χρηματοδοτήθηκε από το Σχέδιο

ξης στον κόσμο μετά τη Σοβιετική Ένωση και την Ιαπωνία, χωρίς να υπάρχει κανένα Σχέδιο Μάρσαλ.

Μάρσαλ) και στον ΟΛΠ τοποθετήθηκαν Αμερικανοί διοικητές. Αν κάποιος πρωθυπουργός δεν άρεσε στις ΗΠΑ, αυτές επέβαλλαν την αντικατάστασή του.

Άρα δεν ήταν περισσότερο εντυπωσιακό αυτό που έγινε κατορθωτό με το Σχέδιο Μάρσαλ μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ειδικά για την Ελλάδα, η «βοήθεια» είχε κι ένα άλλο αντίτιμο: οι ΗΠΑ πίεσαν και τελικά κατάφεραν να παραιτηθούν οι ελληνικές κυβερνήσεις από τη διεκδίκηση πολεμικών αποζημιώσεων από τη Γερμανία (διότι αν καταβάλλονταν αυτές οι αποζημιώσεις οι ΗΠΑ θα έπρεπε κατ’ αναλογίαν να αυξήσουν τη βοήθεια προς τη Γερμανία). Τελικά συνολικά στην Ευρώπη στις αρχές της δεκαετίας του ’50 το κατά κεφαλήν ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 32%, η αγροτική παραγωγή κατά 11% πάνω από τα προπολεμικά επίπεδα, και η βιομηχανική παραγωγή ξεπέρασε κατά 40% το επίπεδο του 1938. Πολλοί θεωρούν ότι ήταν το Σχέδιο Μάρσαλ αυτό που οδήγησε στην ανάπτυξη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Γιατί, όμως, δεν αναπτύχθηκε ιδιαίτερα η Ευρώπη που έλαβε το χρήμα αλλά αναπτύχθηκαν όλες οι καπιταλιστικές χώρες; Γιατί δεν ξεχώρισε η Αγγλία που έλαβε τη μερίδα του λέοντος του σχεδίου Μάρσαλ δηλ. το 25% των χρημάτων; Ο οικονομολόγος Tyler Cowen, παρατήρησε πώς τα κράτη που έλαβαν την μεγαλύτερη κατά κεφαλήν ενίσχυση -Βρετανία, Σουηδία, Ελλάδα- είδαν τη μικρότερη ανάπτυξη ανάμεσα στα έτη 1947 και 1955, ενώ τα κράτη που έλαβαν τη μικρότερη ενίσχυση -Γερμανία, Αυστρία, Ιταλία- αναπτύχθηκαν περισσότερο από τα υπόλοιπα. Το παράδειγμα της Δ. Γερμανίας, που γνώρισε σημαντική ανάπτυξη από το 1955 και μετά, είναι συνολικά χαρακτηριστικό: Στα 20 χρόνια που ακολούθησαν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η –ενιαία τότε– Γερμανία (παρότι είχε και πάλι ηττηθεί και καταστραφεί τόσο στρατιωτικά όσο και σε επίπεδο εργατικού δυναμικού), πέτυχε να αναπτυχθεί σε τόσο εντυπωσιακά επίπεδα ώστε να στηρίξει τη μεγαλύτερη στρατιωτική μηχανή που είχε γνωρίσει μέχρι τότε η Ευ-

Υποτίμηση

Ο πόλεμος κι όχι το αντικομουνιστικό σχέδιο Μάρσαλ ήταν αυτό που έβγαλε από την κρίση τον καπιταλισμό παγκόσμια ρώπη. Η εξήγηση ήταν ο πόλεμος που κατέστρεψε κεφάλαιο, ανακόπτοντας έτσι την πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους και δίνοντας τη δυνατότητα ανάπτυξης μέσα από την καταστροφή –και όχι κάποια οικονομική βοήθεια. Στην περίπτωση της Ελλάδας υπήρξε επίσης ανάπτυξη, αλλά και πάλι δεν οφειλόταν σε κανένα Σχέδιο Μάρσαλ. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην περίοδο των προηγούμενων πολέμων η οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας είναι εντυπωσιακή: η εγκαταστημένη βιομηχανική ισχύς είχε αυξηθεί έτσι στο διάστημα 1909-1920 κατά δέκα σχεδόν φορές ενώ κατά το ίδιο χρονικό διάστημα ο ελληνικός πληθυσμός είχε αυξηθεί μόνο κατά 1,9 φορές. Σύμφωνα με στοιχεία της Κοινωνίας των Εθνών, η ελληνική βιομηχανική παραγωγή αυξήθηκε στο διάστημα 1928-38 κατά 68%, επιτυγχάνοντας τους υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυ-

Έτσι κι αλλιώς όμως η ανάπτυξη που υπήρξε μετά ήρθε σε κάθε περίπτωση ΠΟΛΥ ΜΕΤΑ το Σχέδιο Μάρσαλ, δηλ. μετά το 1955. Η εξήγηση γι’ αυτό δεν είναι μόνον ο ελληνικός εμφύλιος, αλλά τα μέτρα και η πολιτική που ακολουθήθηκαν ΜΕΤΑ το Σχέδιο Μάρσαλ: Για να ξεκινήσει τελικά η ανάπτυξη χρειάστηκε οι 18 κυβερνήσεις που υπήρξαν από το 1944 έως το 1953 να προβούν σε οκτώ ανταγωνιστικές υποτιμήσεις με κορυφαία αυτή που έκανε ο Σπ. Μαρκεζίνης (υπουργός Συντονισμού), ο οποίος τον Απρίλιο του 1953 προχώρησε σε κατά 50%(!) υποτίμηση της δραχμής –με ό,τι σήμαινε αυτό για τους εργαζόμενους. Αυτή η ανάπτυξη συνοδεύτηκε επίσης από ένα νέο κεφάλαιο κοινωνικής και οικονομικής αιμορραγίας: τη μαζική μετανάστευση του ελληνικού πληθυσμού στις πιο αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες (τη Γερμανία, το Βέλγιο, την Αυστραλία και τις ΗΠΑ). Εκείνο που πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη σε σχέση με το Σχέδιο Μάρσαλ, είναι ότι τότε ακόμη και οι επικυρίαρχες ΗΠΑ πρόκριναν ως μοναδικό μοντέλο ανάπτυξης την κρατική ιδιοκτησία στις μεγάλες υποδομές. Η γερμανική ΑΕΤΕ κρατικοποιήθηκε, ο κρατικός πλέον ΟΤΕ προικοδοτήθηκε με 8 εκατ. δολ. ενώ συνολικά για τις υποδομές της κρατικής ΔΕΗ δόθηκαν 130 εκατ. δολ.: Η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ και αργότερα ο ΕΟΤ, είναι τα χοντρά παραδείγματα ανάπτυξης με κέντρο το κράτος και ήταν αυτές οι επιχειρήσεις που άλλαξαν την εικόνα της Ελλάδας. Αυτή είναι η μόνη θετική κληρονομιά του Σχεδίου Μάρσαλ.

Αυταπάτη Τα ζητήματα που ανακύπτουν είναι προφανή: Πιστεύει κανείς

σήμερα ότι η Γερμανία και η γραφειοκρατία της ΕΕ θα χρηματοδοτήσουν μια χώρα (ή μια σειρά χώρες) που θα αντιπολιτεύονται το Βερολίνο, τη Φρανκφούρτη, τις Βρυξέλλες και το ΔΝΤ καταργώντας τα μνημόνια; Πιστεύει, ακόμη πιο ευφάνταστα, ότι αυτοί θα χρηματοδοτήσουν την οικοδόμηση κάποιου είδους δικαιότερης κοινωνίας πολλώ δε μάλλον του σοσιαλισμού; Πιστεύει κανείς ότι η Γερμανία του σήμερα θα χρηματοδοτήσει την (επανα)κρατικοποίηση των μεγάλων δημόσιων επιχειρήσεων (ή την αληθινή κρατικοποίηση των τραπεζών) όπως έκαναν οι ΗΠΑ πριν από 70 χρόνια; Με το Σχέδιο Μάρσαλ δόθηκαν από το 1948 μέχρι το 1953 αθροιστικά χρήματα που αντιστοιχούσαν σε πάνω από το 47% του τότε ελληνικού ΑΕΠ. Σήμερα χοντρικά η αναλογία θα ήταν κοντά στα 90 δισεκατομμύρια ευρώ. Πιστεύει κανείς ότι θα δώσουν απλόχερα οι τραπεζίτες ή η Μέρκελ τόσα λεφτά σήμερα χωρίς να θιγεί η ίδια η υπόσταση της ΕΕ ως έχει, χωρίς δηλ. να καταργηθούν οι περιοριστικοί όροι στο έλλειμμα (3%) και στο χρέος (60%) αλλά και χωρίς τελικά να χάσει η σημερινή άρχουσα τάξη τον έλεγχο όλων των θεσμών που αυτή δημιούργησε; Αλλά ακόμη κι αν γίνουν όλα αυτά, πιστεύει κανείς ότι θα επαναληφθούν οι ευρωπαϊκές οικονομικές επιτυχίες της δεκαετίας του ’50; Σήμερα δεν έχει καταστραφεί παγκοσμίως το κεφάλαιο που είχε καταστραφεί με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, συνεπώς το ποσοστό κέρδους πιέζεται διαρκώς προς τα κάτω. Καμία χώρα δεν μπορεί να γίνει ατμομηχανή ανάπτυξης: σε αντίθεση με τη δεκαετία του ’50 τώρα όλες οι χώρες βουλιάζουν προς τα κάτω και δεν υπάρχει κάπου να «γαντζωθεί» κάποια χώρα που βουλιάζει ταχύτερα. Αλλά ακόμη κι αν όλα αυτά δεν υπήρχαν, αν είχαμε σήμερα μιαν επανάληψη των συνθηκών που υπήρχαν μετά τον πόλεμο, δεν θα χρειαστεί άραγε να επαναλάβει κανείς τις επιτυχημένες τελικά υποτιμήσεις του νομίσματος (εντός ή εκτός ευρώ); Και μπορεί μια πιθανή κυβέρνηση της Αριστεράς να οδηγήσει σε περαιτέρω μεταναστευτοποίηση του πληθυσμού, όπως έκαναν τα αστικά κόμματα στις δεκαετίες του ’50 και το ‘60; Κατά τη γνώμη μας, τα περί νέου Σχεδίου Μάρσαλ είναι πρόταση προς τις άρχουσες τάξεις της Ευρώπης και τους εκπροσώπους της. Είναι σχέδιο μη ρεαλιστικό. Στις συνθήκες της Ευρώπης και της Ελλάδας του 2014 η Αριστερά χρειάζεται ακριβώς το αντίθετο: Μια πρόταση προς τις αρχόμενες τάξεις της Ευρώπης. Μια πρόταση που θα λέει «ανατρέψτε τους, μπορείτε».

12

• διεθνή

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 29 Γενάρη 2014

Τάξη βασιλεύει στο Κάιρο; Του Πάνου Πέτρου

πως δεν μιλάμε για «ταφόπλακα» στην επανάσταση.

τρίτη επέτειος της αιγυπτιακής επανάστασης της 25ης Γενάρη 2011 συμπύκνωσε τη δύσκολη και σύνθετη κατάσταση στην Αίγυπτο. Η πλατεία Ταχρίρ φέτος παραδόθηκε από το καθεστώς στους υποστηρικτές του στρατηγού Σίσι, που συγκεντρώθηκαν στην εμβληματική πλατεία για να διαδηλώσουν την υποστήριξή τους στον «ηγέτη του έθνους».

Ο Σίσι στηρίζεται στην αντιισλαμική, «αντι-τρομοκρατική» παράνοια, το προφίλ του «νέου Νάσερ» (καθώς η ροή χρημάτων από τη Σαουδική Αραβία του δίνει τη δυνατότητα να διαχειρίζεται τα οικονομικά προβλήματα και να κάνει παραχωρήσεις) και την προσμονή εκατομμυρίων Αιγυπτίων να «δικαιώσει την επανάσταση». Βραχυπρόθεσμα αυτά λειτουργούν προς όφελός του, αλλά ταυτόχρονα αποτελούν ένα πολύ σαθρό έδαφος για να βαδίσει.

Η

Σε διάφορες γειτονιές του Καΐρου έγιναν δεκάδες τοπικές κινητοποιήσεις των μελών των Αδελφών Μουσουλμάνων που σε κάποιες περιπτώσεις συγκρούστηκαν με ασφαλίτες και μπράβους του καθεστώτος. Τη σκληρότερη καταστολή δέχτηκαν οι υποστηρικτές του Μετώπου «Δρόμος της Επανάστασης» που ξεκίνησαν από δύο προσυγκεντρώσεις (με ελπιδοφόρα σημαντική συμμετοχή) και αποπειράθηκαν να προσεγγίσουν την πλατεία Ταχρίρ.

Καταστολή Τα τεθωρακισμένα βγήκαν στους δρόμους για να φυλάνε τους «καλούς διαδηλωτές» της Ταχρίρ. Διαδοχικές προσπάθειες ανασυγκρότησης των μπλοκ των επαναστατών δέχτηκαν επιθέσεις με πυρά και δακρυγόνα από την αστυνομία, οδηγώντας το Μέτωπο κάποια στιγμή να ζητήσει από τα μέλη και τους υποστηρικτές του να αποσυρθούν από τους δρόμους, γιατί «η καταστολή είναι πολύ επικίνδυνη και αυτή τη στιγμή προέχει η επιβίωση των αγωνιστών που αντιστέκονται στο καθεστώς». Ήταν ένα ακόμα σοβαρό επεισόδιο στο κατασταλτικό κύμα που ξεκίνησε ενάντια στη Μουσουλμανική Αδελφότητα και πλέον στοχοποιεί κάθε φωνή αντιπολίτευσης στο στρατό. Με νομικό όπλο έναν νέο νόμο περιορισμού των διαδηλώσεων και με πολιτικό όπλο μια πραγματική ιδεολογική αντεπανάσταση που εξελίσσεται στα ΜΜΕ («οι διοργανωτές της 25ης Γενάρης 2011 ήταν ξένοι πράκτορες», «όποιος ασκεί κριτική στο στρατό είναι το πολιτικό σκέ-

λος της ισλαμικής τρομοκρατίας» κλπ), έχουν στοχοποιηθεί οι πιο αφοσιωμένοι στην επανάσταση αγωνιστές, όπως η ηγεσία του Κινήματος 6ης Απρίλη, διακεκριμένοι ακτιβιστές του δημοκρατικού κινήματος, μέλη του «Επαναστατικού Μετώπου», ανάμεσά τους και μέλη της αριστερής επαναστατικής οργάνωσης «Επαναστάτες Σοσιαλιστές». Μια βιομηχανία διώξεων ανακινεί ακόμα και παλιές υποθέσεις οι οποίες, όταν έγιναν, θεωρούνταν «επαναστατικά νομιμοποιημένες» (π.χ. η εισβολή στο κτίριο της λαομίσητης Κρατικής Ασφάλειας, το Μάρτη του 2011), με αποτέλεσμα ασφαλίτες και αστυνομικοί να εισβάλλουν σε σπίτια ακτιβιστών, να προσαγάγουν νεαρούς για οποιαδήποτε πολιτική δραστηριότητα (π.χ. αφισοκόλληση υπέρ του «όχι» στο νέο σύνταγμα), να καταστέλλουν εργατικές απεργίες (οι οποίες βαφτίζονται συχνά «υποκινούμενες πολιτικά από ισλαμιστές»). Οι πολιτικοί κρατούμενοι υπολογίζονται σε χιλιάδες. Και τα όργανα του μουμπαρακικού κράτους έχουν ανακτήσει την αυτοπεποίθησή τους και δρουν «όπως πριν», με βασανιστήρια, ξυλοδαρμούς, σεξουαλικές επιθέσεις, απαγωγές. Στην ουσία το κράτος επιχειρεί να ξαναχτίσει το «τείχος του φόβου» το οποίο είχε γκρεμίσει η Επανάσταση της 25ης Γενάρη 2011. Παράλληλα με την καταστολή, ο Σίσι επιδιώκει να δημιουργήσει και να συντηρήσει ένα λαϊκό ρεύ-

μα υποστήριξης προς το στρατό, αξιοποιώντας την υστερία που καλλιεργούν τα ΜΜΕ. Η 25η Γενάρη 2014 έδειξε πως ο στρατηγός Σίσι εξακολουθεί να απολαμβάνει σημαντική στήριξη, αλλά έδειξε επίσης πως ο δρόμος του δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Τα όσα έγιναν δεν έδωσαν την εικόνα ενός έθνους «ενωμένου πίσω από την ηγεσία του».

Δημοψήφισμα Αντίστοιχη ήταν η εικόνα που βγήκε από το πρόσφατο δημοψήφισμα για το νέο σύνταγμα. Είναι κοινό μυστικό στην Αίγυπτο ότι ελάχιστοι το διάβασαν και ελάχιστοι ψήφισαν για το περιεχόμενό του. Το μεγάλο πολιτικό στοίχημα ήταν η συμμετοχή στην κάλπη, που είχε πάρει χαρακτήρα δημοψηφίσματος εμπιστοσύνης στον ίδιο το στρατηγό Σίσι και «νομιμοποίησης» των πολιτικών της στρατιωτικής ηγεσίας. Το «ναι» πήρε 98% των ψήφων, αλλά αυτό δεν ήταν έκπληξη. Ήταν δεδομένο ότι η δυσφορία προς το στρατό δεν θα εκφραζόταν με το «όχι». Το αποτέλεσμα πρόκυψε είτε από συνειδητή επιλογή αρκετών πολιτικών δυνάμεων που προτίμησαν το μποϊκοτάζ, είτε λόγω της κατάστασης του κοινωνικού κινήματος, που για να πάει στην κάλπη να δώσει τη μάχη του «όχι» θα έπρεπε να έχει έστω το «διάγραμμα» μιας εναλλακτικής λύσης στον οδικό χάρτη του στρατού. Η συμμετοχή έφτασε το 37%, ένας αριθμός 5 μονάδες ψηλότε-

ρος από τη συμμετοχή στο συνταγματικό δημοψήφισμα του 2013 (για το σύνταγμα του Μόρσι), αλλά αρκετά χαμηλότερος από τα ποσοστά συμμετοχής στις κοινοβουλευτικές και τις προεδρικές εκλογές του 2011 και του 2012 (πάνω από 50%). Η αποτυχία γίνεται πιο έντονη, αν αναλογιστεί κανείς την υστερική εκστρατεία υπέρ της συμμετοχής. Κρατικά και ιδιωτικά ΜΜΕ συντονίστηκαν, οι επιχειρηματίες και το κράτος ξόδεψαν εκατομμύρια στην καμπάνια, τόσο η χριστιανική εκκλησία όσο και τα ισλαμικά τζαμιά παραίνεσαν τους πιστούς να «κάνουν το καθήκον τους», λεωφορεία μετέφεραν ψηφοφόρους, οι δρόμοι στολίστηκαν, τα περισσότερα κόμματα έκαναν εκστρατεία υπέρ της συμμετοχής και του «ναι». Μετά απ’ όλα αυτά, το 37% απέχει πολύ από την «καθαρή λαϊκή εντολή» που προσδοκούσε ο Σίσι. Προφανώς ο αιγυπτιακός λαός δεν είναι εναντίον του, αλλά η μαζική αποχή έδειξε πως δεν έχει «στοιχιστεί πίσω του». Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο ήταν ότι στους νέους από 18 ως 30 ετών η συμμετοχή περιορίστηκε στο απίστευτα χαμηλό 16%. Αυτό το κρίσιμο στοιχείο έκανε το διάσημο αντικαθεστωτικό δημοσιογράφο Χάνι Σουκράλα να καταλήξει σε τελείως διαφορετικό συμπέρασμα από τους διθυράμβους των ΜΜΕ, γράφοντας «Αντίο Βοναπάρτη». Ο Σουκράλα πιθανά υπερβάλει. Ωστόσο υπάρχουν τα σημάδια που δείχνουν

Το μεγαλύτερο πρόβλημα για τους «από πάνω» είναι πάντα η οικονομία. Η υπόσχεση ότι θα αυξηθεί ο κατώτατος μισθός μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ, καθώς πυροδότησε ένα μπαράζ επιθετικών εργατικών κινητοποιήσεων στις αρχές Γενάρη. Κυρίως, όπως παραδέχτηκε μέλος της επιχειρηματικής ελίτ της Αιγύπτου, ακόμα κι αν συνεχίσει να ρέει σαουδαραβικό χρήμα (που κι αυτό έχει όρια), «χρειάζονται επώδυνες μεταρρυθμίσεις για να ορθοποδήσει η οικονομία», οι οποίες «θα προκαλέσουν κοινωνική αναταραχή».

Επιστροφή στην ομαλότητα; Σε κάθε ανάλογη στιγμή των επαναστατικών διαδικασιών στον αραβικό κόσμο, τα αστικά ΜΜΕ πάντοτε βιάζονται να διαφημίσουν «την επιθυμία του λαού να επιστρέψει στην ομαλότητα». Αυτή η επιθυμία εμφανίζεται κατά καιρούς (καθώς η επανάσταση έχει προκαλέσει «αποδιοργάνωση», αλλά αδυνατεί να παράξει τη δικιά της «οργάνωση» της κοινωνίας) και πράγματι είναι από τους βασικούς τροφοδότες της αντεπαναστατικής απειλής. Αλλά τα αστικά ΜΜΕ «ξεχνούν» μια άλλη παράμετρο: ότι η «ομαλότητα», που πράγματι επιθυμούν οι Αιγύπτιοι, περιλαμβάνει και «ψωμί, ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη». Και όσον αφορά την πρόθεση και τη δυνατότητά του να ικανοποιήσει αυτά τα αιτήματα, θα αποδειχθεί αργά ή γρήγορα ότι ο βασιλιάς Σίσι είναι γυμνός…

«Γενεύη 2»: Διάσκεψη «χωρίς τους ξενοδόχους» Η διεθνής διάσκεψη «Γενεύη 2» για τη Συρία βρίσκεται σε εξέλιξη, αλλά οι προσδοκίες είναι εξαιρετικά χαμηλές. Οι δύο αντιπροσωπείες βρέθηκαν στη Γενεύη, γιατί τους «τράβηξαν από το αυτί» οι διεθνείς τους σύμμαχοι, και η καθεμιά προωθεί τη δική της ατζέντα. Ανεξάρτητα από την έκβασή της, η «Γενεύη 2» είναι έτσι κι αλλιώς ένα τσίρκο. Όπως έγραψε αναλυτής του Αλ Τζαζίρα: «Οι πιο σημαντικοί άνθρωποι για τις εξελίξεις στη Συρία είναι αυτοί που λείπουν». Ο Άσαντ έστειλε διπλωμάτες. Ο σκληρός πυρήνας του καθεστώτος,

δηλαδή η πραγματική εξουσία που θα μπορούσε να διαπραγματευτεί ουσιαστικά, απουσιάζει από τη Γενεύη. Η αντιπροσωπεία της αντιπολίτευσης είναι μια θλιβερή καρικατούρα. Όλες οι σημαντικές «εσωτερικές» αντιπολιτευτικές συμμαχίες λείπουν και απέμειναν μόνο οι αυτοεξόριστοι αυτόκλητοι «ηγέτες» του Συριακού Συνασπισμού που δεν έχουν καμία πραγματική λαϊκή βάση μέσα στη Συρία (ενώ σημαντικό μέρος ακόμα και αυτού του Συνασπισμού μποϊκοτάρισε τη διάσκεψη).

Πολύ σημαντικό είναι και το γεγονός ότι η μεγάλη πλειοψηφία των αντάρτικων σχηματισμών δήλωσαν εκ των προτέρων ότι δεν αναγνωρίζουν το Συνασπισμό ως εκπρόσωπό τους και δεν στηρίζουν τη «Γενεύη 2».

τον Μπαν Κι Μουν να ακυρώσει την πρόσκληση προς το Ιράν, αποκλείοντας έτσι από τις διαπραγματεύσεις και το κράτος που παίζει τον κυρίαρχο ρόλο στη στάση του συριακού καθεστώτος.

Η άρνηση να παραβρεθεί ξεχωριστή κουρδική αντιπροσωπεία επιδείνωσε ακόμη περισσότερο την κατάσταση, καθώς οι Κούρδοι της Συρίας αντέδρασαν ανακοινώνοντας το σχηματισμό δικής τους προσωρινής κυβέρνησης στα κουρδικά εδάφη της Συρίας τα οποία ελέγχουν πλέον. Οι πιέσεις από τις μοναρχίες του Κόλπου οδήγησαν

Η σημασία της «Γενεύης 2» είναι το «μήνυμα» που στέλνουν οι πρωτεργάτες της, ΗΠΑ και Ρωσία, ότι αποκλείουν τη μονομερή στρατιωτική επίλυση της σύγκρουσης και θα ρίξουν το βάρος τους στη λύση που προτιμούν και οι δύο: Να συντηρηθεί το συριακό κράτος άθικτο, να διασφαλιστούν τα συμφέροντα της Μόσχας και να αποσπάσουν

κάποιες θέσεις οι άνθρωποι της φιλοδυτικής αντιπολίτευσης. Γι’ αυτό και ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Λαβρόφ υποβάθμισε όλα τα πισωγυρίσματα ως «μικρά λάθη» ή «αναμενόμενα προβλήματα» που «δεν είναι και τόσο τραγικά». Γι’ αυτό και ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Κέρι τόνισε ότι η διάσκεψη «δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή μιας μακράς διαδικασίας». Από αυτό το τσίρκο και αυτούς τους κυνικούς σχεδιασμούς, ο συριακός λαός, που υποφέρει, αλλά επιμένει να αγωνίζεται, δεν έχει και πολλά να περιμένει…

διεθνή • 13

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 29 Γενάρη 2014

Ουκρανία: Η καταστολή άνοιξε τον ασκό του Αιόλου

Ο

ι λαϊκές κινητοποιήσεις στην Ουκρανία έχουν πάρει χαρακτήρα ανοιχτής εξέγερσης που απαιτεί την ανατροπή του προέδρου Γιανουκόβιτς. Στο Κίεβο, η αστυνομία δείχνει αδύναμη να ελέγξει την κατάσταση στις άγριες οδομαχίες, ενώ κυβερνητικά κτίρια (δημαρχεία, υπουργεία κλπ) έχουν καταληφθεί. Διαδηλώσεις γίνονται και σε άλλες πόλεις, ενώ για πρώτη φορά εμφανίζονται κινητοποιήσεις μερικών χιλιάδων ανθρώπων στα νότια και ανατολικά της χώρας. Πρόκειται για τις ρωσόφωνες περιοχές που δεν συμμετείχαν στο κίνημα όσο αυτό είχε ως κεντρικό αίτημα τη σύνδεση με την Ενωμένη Ευρώπη και την απομάκρυνση από τη Ρωσία, μία διάσταση που σήμερα έχει υποβαθμιστεί πολύ στις κινητοποιήσεις.

Ρευστότητα Η σύγκρουση αλλάζει διαρκώς χαρακτηριστικά, καθώς ξεδιπλώνεται. Ξεκίνησε ως διαμαρτυρία των φιλελεύθερων μεσαίων τάξεων που (βραχυπρόθεσμα μόνο) θα είχαν κάποια οφέλη από τη σύνδεση με την ΕΕ. Με την κλιμάκωση της καταστολής και τη μαζικοποίηση των κατασκηνώσεων στην Πλατεία Ανεξαρτησίας το Δεκέμβρη πήρε έναν πιο ευρύ χαρακτήρα, όπου εκφράζονταν με θολό τρόπο όλες οι δυσφορίες για την οικονομική και πολιτική κατάσταση στην Ουκρανία. Ο ξεσηκωμός του Γενάρη δείχνει να ενέχει τη δυναμική μιας νέας «στροφής» στο περιεχόμενο. Καταρχήν πυροδοτήθηκε από τα έκτακτα αντιδημοκρατικά μέτρα που πήρε ο Γιανουκόβιτς και τα οποία θα επέβαλλαν «σιγή νεκροταφείου» στη χώρα. Αυτό ήταν που προκάλεσε όχι μόνο την ανάκαμψη, αλλά και την κλιμάκωση των διαδηλώσεων, τόσο σε

επίπεδο μαζικότητας όσο και σε επίπεδο μαχητικότητας. Η κλιμάκωση και η παρατεταμένη μαζική εμπειρία «άμεσης δράσης» λειτουργούν καταλυτικά και στις διαθέσεις των διαδηλωτών, δημιουργώντας ένα κίνημα πολιτικά και κοινωνικά «ευρύτερο» και πολύ πιο ανεξέλεγκτο. Άμεσο αίτημα είναι η κατάργηση των αντιδημοκρατικών νόμων. Άμεσος στόχος είναι η ανατροπή του Γιανουκόβιτς, αλλά διευρύνεται και η έκφραση γενικευμένης αποδοκιμασίας σε όλο το πολιτικό προσωπικό. Σε μια συγκέντρωση στο Κίεβο, αποδοκιμάστηκαν όλοι οι ηγέτες της αντιπολίτευσης, όταν πήραν το λόγο. Αυτό εξηγεί και την άρνησή τους να δεχθούν το συμβιβασμό που πρότεινε ο Γιανουκόβιτς. Επιδιώκοντας να «καβαλήσουν το κύμα» των διαδηλώσεων, πασχίζουν να διαψεύσουν τη γενικευμένη αίσθηση πως οι ίδιοι είναι απλά «η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος».

Ακροδεξιά απειλή Όμως μαζί με αυτές τις θετικές εξελίξεις, ήρθε και η πιο αρνητική. Η περεταίρω ενίσχυση του ρόλου της ακροδεξιάς, κυρίως του νεοφασιστικού Σβόμποντα. Ο εθνικισμός παραμένει η μόνη ιδεολογική αναφορά με σημαντική επιρροή στο χαώδες κίνημα, όπως φαίνεται από την εμφάνιση των ιστορικών συνθημάτων του ουκρανικού εθνικισμού («θάνατος στους εχθρούς», «δόξα στο έθνος»). Αυτό δεν μεταφράζεται σε αυτόματη ταύτιση με τους νεοφασίστες. Ήδη εμφανίστηκε το σύνθημα «η Ελευθερία (σβόμποντα) δεν είναι κόμμα». Ωστόσο παραμένει πολύ ανησυχητική η παρουσία των νεοναζιστικών οργανώσεων (κάποιες κινούνται πιο έξυπνα και επι-

τίθενται στο Σβόμποντα ως «κομμάτι του συστήματος»). Ο πρωταγωνιστικός ρόλος αυτών των ομάδων στη σημερινή φάση φαίνεται από την «πολεμική τεχνογνωσία» που διαθέτουν οι «ομάδες κρούσης» που συγκρούονται με την αστυνομία. Αυτή η διάσταση, των πραγματικών δεσμών που χτίζει η ακροδεξιά με τους διαδηλωτές ως «μάχιμη πτέρυγα» του κινήματος, είναι ίσως πιο ανησυχητική από την –ιστορικά εξηγήσιμη– χρησιμοποίηση του ουκρανικού εθνικισμού ως «ταυτότητα» από ένα τόσο χαοτικό και ετερόκλητο κίνημα.

Η στάση των αντικαπιταλιστών Οι διάφορες μικρές ομάδες του συνδικαλισμού, του αναρχισμού, της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς έχουν υιοθετήσει σωστές θέσεις: «Ούτε Μόσχα – Ούτε Βρυξέλλες», ανάδειξη «κοινωνικών» αιτημάτων, υπεράσπιση της δημοκρατίας και αξιοποίηση του δημοκρατικού αιτήματος στην πάλη να αποτραπεί η άνοδος της επιρροής των νεοναζί κλπ. Αλλά είναι οργανωτικά ανέτοιμες και πολιτικά αδύναμες για να ανταπεξέλθουν στο μέγεθος των γεγονότων, ενώ ο ενεργός ρόλος της ακροδεξιάς δημιουργεί επιπλέον προβλήματα στην παρέμβασή τους. Γι’ αυτούς τους λόγους καμία από τις πιθανές εκβάσεις της σημερινής σύγκρουσης στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό δεν είναι ελκυστική. Αλλά τα ίδια τα γεγονότα αποτελούν μια τεράστια «καμπή» για την ουκρανική κοινωνία. Οι περισσότερες αντικαπιταλιστικές δυνάμεις αναγνωρίζουν δύο πράγματα. Πρώτο, πως δεν πρέπει να περάσουν χωρίς αντίσταση τα αντιδημοκρατικά μέτρα του Γιανουκόβιτς και δεύτερο πως –καλώς ή κακώς– το «πεδίο πολιτικής πάλης» σήμερα στην Ουκρανία είναι αυτές οι διαδηλώσεις.

Γαλλο-ευρωπαϊκή επέμβαση στην Αφρική Του Κώστα Παπανικολάου Ολόκληρο το άρθρο στο Rproject.gr

Η κυβέρνηση Ολάντ, αποφασίζοντας να ενισχύσει με 1.500 στρατιώτες επιπλέον την ήδη υπάρχουσα γαλλική στρατιωτική δύναμη στη Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, κλιμακώνει την ανάμιξη της Γαλλίας στην εμφύλια σύρραξη στη χώρα. Η γαλλική επέμβαση έχει να κάνει προφανώς με τους τεράστιους πλουτοπαραγωγικούς πόρους που διαθέτει η χώρας και όχι με το δράμα των κατοίκων της. Ο Ολάντ συνεχίζει πιστά την πάγια τακτική των γαλλικών κυβερνήσεων τις τελευταίες δεκαετίες να επεμβαίνουν στρατιωτικά στην περιοχή της δυτικής και κεντρικής Αφρικής κατά το δοκούν, για να στηρίξουν τα οικονομικά και γεωπολιτικά τους συμφέροντα. Με κυρίαρχο παράγοντα τον ενεργειακό κολοσσό Total, γαλλικές εταιρείες ελέγχουν απόλυτα τους πολύτιμους πόρους της χώρας, κυρίως την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων ουρανίου και χρυσού. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ έδωσε την άδειά του γι’ αυτή την επέμβαση, προσθέτοντας για μία φορά ακόμη τον ΟΗΕ στο κάδρο των ευθυνών για νέα ιμπεριαλιστική εξόρμηση.

Επιπλέον, η ΕΕ ετοιμάζεται να συνδράμει στις περιπέτειες του κράτους-μέλους της με μία ευρωπαική δύναμη που θα αριθμεί 1.000 άνδρες. Η ευρωπαϊκή δύναμη θα αναλάβει το αεροδρόμιο της χώρας, ωστε οι γαλλικές δυνάμεις να επιδοθούν σε «προωθημένες» επιχειρήσεις. Η αντίληψη των ένοπλων επεμβάσεων κερδίζει ολοένα και περισσότερους υποστηρικτές στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και στην Κομισιόν, δείχνοντας τη «συγκεκριμένη» μορφή του δόγματος της «αναβαθμισμένης κοινής ευρωπαϊκής άμυνας και εξωτερικής πολιτικής».

βατισμό στην περιοχή, αλλά κατέληξε να υποστηρίξει μια «πολυμερή» επέμβαση του ΟΗΕ. Ακόμα χειρότερα, ο γραμματέας του Κόμματος της Αριστεράς ανέφερε ως αιτίες στήριξης μιας επέμβασης όχι μόνο τη «νομιμοποίηση που δίνει στη χώρα το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για την επιβολή της ειρήνης», αλλά και την… παρουσία στρατηγικών γαλλικών εγκαταστάσεων ουρανίου στη χώρα. Το NPA και η LO είναι οι δυνάμεις που αντιτίθενται ξεκάθαρα στην ιμπεριαλιστική επέμβαση των γαλλικών δυνάμεων στη Κεντροαφρικανική Δημοκρατία.

Η κυβέρνηση Σαμαρά, μέσω των Βενιζέλου και Αβραμόπουλου, έχει θέσει ήδη το Ελληνικό Στρατηγείο του Ευρω-στρατού στη Λάρισα προς παραχώρηση, ώστε να γίνει το κεντρικό στρατηγείο της ευρωπαϊκής δύναμης που θα σταλεί. Η ελληνική κυβέρνηση σπεύδει σε μια ακόμα πολεμική εξόρμηση να προσφέρει πρόθυμα τις υπηρεσίες της, για να ενισχύσει τη θέση της στην ευρωπαϊκή ιμπεριαλιστική αλυσίδα.

Η Δυτική Αφρική αποτελεί ένα από τα φτωχότερα τμήματα της ηπείρου, παρόλο που είναι ίσως το πλουσιότερο από πλευράς πλουτοπαραγωγικών πηγών, καθώς συνδυάζει πλούσια κοιτάσματα σε μεταλλεύματα και υδρογονάνθρακες, όπως και σημαντικές πηγές γεωργίας και αλιείας.

Ιδιαιτέρως προβληματική αναδεικνύεται η στάση μεγάλης μερίδας της γαλλικής Αριστεράς, που παραδοσιακά παρουσιάζει «μπερδέματα» σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Ο εκπρόσωπος του ΚΚΓ στο κοινοβούλιο άσκησε κριτική στο γαλλικό παρεμ-

Ο διαχωρισμός των κρατών κατά το δοκούν στη διάρκεια της απο-αποικιοποίησης και η γαλλική έμμεση κυριαρχία, που συνεχίστηκε αδιατάραχτη, αποτελούν τις πρωτογενείς αιτίες των κρίσεων στην περιοχή. Οι Γάλλοι και Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές δεν θα λύσουν τα προβλήματα, αλλά θα τα κάνουν πολύ χειρότερα, για να διαιωνίσουν την εκμετάλλευση της πολύπαθης μαύρης ηπείρου…

Η «δημοκρατική μετάβαση» στην Τυνησία

Καθώς οι πολιτικές δυνάμεις της Τυνησίας συμφώνησαν στο νέο σύνταγμα και το σχηματισμό μεταβατικής κυβέρνησης, η αραβική χώρα παρουσιάζεται για πολλοστή φορά σαν «πρότυπο ομαλής μετάβασης στη δημοκρατία». Ωστόσο, η ανατροπή της κυβέρνησης του Ενάντα και των δύο σοσιαλδημοκρατικών σύμμαχων κομμάτων του δεν ήταν καθόλου «ομαλή». Ήταν υπόθεση του μαζικού κινήματος που ξέσπασε με αφορμή τις δύο δολοφονίες ηγετικών στελεχών της αριστερής συμμαχίας του Λαϊκού Μετώπου. Δυστυχώς αυτό το κίνημα περιορίστηκε από τις ηγεσίες του στη λογική «πρώτα η δημοκρατική μετάβαση». Αλλά αυτή η «δημοκρατική μετάβαση», χωρίς κανένα κοινωνικό περιεχόμενο, θα αποδειχθεί πολύ σύντομα κούφιο σύνθημα. Σύμφωνα με ένα κρυφό μνημόνιο της Κεντρικής Τράπεζας της Τυνησίας, που διέρρευσε σε ανεξάρτητο μπλογκ, έξι όροι που είχε θέσει το ΔΝΤ στην κυβέρνηση του Ενάντα για το δανεισμό, απαιτείται να ψηφιστούν από την νέα «μεταβατική» κυβέρνηση μέσα στο Γενάρη…

Δεξιά ανασύνταξη στη Γαλλία

Την Κυριακή 26 Γενάρη, δεκάδες χιλιάδες Γάλλοι συμμετείχαν στη «Μέρα Οργής» ενάντια στον Ολάντ. Αλλά ήταν μια μέρα δεξιάς οργής. Στη συγκέντρωση καλούσαν περίπου 50 δεξιές και ακροδεξιές οργανώσεις, με στόχο να «τσουβαλιάσουν» την αντιλαϊκή οικονομική πολιτική, μαζί με την «καταστροφή της οικογένειας» και την «περιφρόνηση της γαλλικής ταυτότητας» και να επιτεθούν ταυτόχρονα στον Ολάντ, τους ομοφυλόφιλους, τους μετανάστες και τους «μασώνους ολιγάρχες». Η κρίση του Ολάντ, που είχε εκλεγεί ως «αριστερή απάντηση στον σαρκοζισμό» αλλά άμεσα διέψευσε όλες τις προσδοκίες, προκαλεί την ανασύνταξη της (ακρο)δεξιάς. Μεγαλύτερο πρόβλημα και αιτία για αυτήν την αναπτυσσόμενη δεξιά δυναμική είναι η αδυναμία του εργατικού κινήματος και της ριζοσπαστικής Αριστεράς να προβάλλουν την δική τους ταξική, ριζοσπαστική αντίσταση στην «αριστερή λιτότητα» των Σοσιαλιστών. Με πρόσφατα και τα γεγονότα των «Φορκόνι» στην Ιταλία, προκύπτει στην Ευρώπη το ζήτημα πως αν η εργατική τάξη και η Αριστερά δεν απαντήσουν πειστικά στην λιτότητα, θα βρεθούν άλλες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις να εκμεταλλευτούν την οικονομική και πολιτική κρίση…

Κιτρινισμός

Μετράμε πια βδομάδες -διεθνούς- δημοσιογραφικής αθλιότητας, με αφορμή την παράλληλη σχέση του Φρανσουά Ολάντ. Τίποτα δεν συμβολίζει πιο πολύ την απόσταση των μίντια από τις λαϊκές διαθέσεις και αγωνίες. Ενώ από ρεπορτάζ σε ρεπορτάζ και από γκάλοπ και γκάλοπ η συντριπτική πλειοψηφία των Γάλλων κινείται στην θέση που συνοπτικά περιγράφεται ως «δικιά του η ιδιωτική του ζωή – εμείς έχουμε πολύ σοβαρότερα προβλήματα να ασχοληθούμε», οι εξελίξεις γύρω από το «σκάνδαλο» συνεχίζουν να φιγουράρουν ως κορυφαίο θέμα όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά διεθνώς. Η ανεκδιήγητη επιμονή σε ένα θέμα που αφήνει τους Γάλλους παγερά αδιάφορους μοιάζει με κραυγή απελπισίας των μίντια: Ασχοληθείτε επιτέλους με αυτό που θέλουμε να ασχοληθείτε!

Μπλόκο στο Γιόμπικ

Ο ηγέτης του Ουγγρικού νεοναζιστικού Γιόμπικ, Βόνα, επισκέφτηκε το Λονδίνο, στην προσπάθειά του να χτίσει δεσμούς με το BNP. Οργάνωσε και δημόσια ομιλία προς τους Ούγγρους του Λονδίνου (για να τους τάξει «δουλειές πίσω στην πατρίδα», καλύπτοντας έτσι και το αίτημα των Βρετανών «ομογάλακτών» του να σηκωθούν να φύγουν οι μετανάστες). Ωστόσο εκατοντάδες αντιφασίστες, φωνάζοντας συνθήματα ενάντια στο Γιόμπικ, το BNP αλλά και τη Χρυσή Αυγή, έφραξαν την έξοδο του μετρό που οδηγούσε στο μέρος της συγκέντρωσης, υποχρεώνοντας τον Βόνα να μιλήσει σε μερικές δεκάδες ανθρώπους πολύ μακριά από το προγραμματισμένο μέρος…

14 • νεολαία

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 29 Γενάρη 2014

Προτάσεις για τη δραστηριοποίηση της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ

Μπορούμε και αλλιώς προτεραιότητα την κινητοποίηση για ένα νοσοκομείο ή ένα σχολείο, και όμως μιλάμε για μάχες που αφορούν την ίδια μας τη ζωή.

Του Νικόλα Κολυτά

Σ

τη σιωπή που επικρατεί στη νέα οργάνωση των Νέων ΣΥΡΙΖΑ, εν αναμονή της εκλογής γραμματέα, παραθέτουμε κάποιες σκέψεις για το τι θα έπρεπε να κάνουμε στις συνθήκες της γιγάντιας επίθεσης που δέχεται η νεολαία. Αναλογιζόμενος κανείς τις καταστροφικές συνέπειες της τριετούς επιβολής των μνημονίων στην Ελλάδα, αντιλαμβάνεται αμέσως πως η νεολαία είναι το κομμάτι της κοινωνίας που έχει να σηκώσει ένα τεράστιο βάρος. Η φτώχεια, οι απολύσεις, η ανεργία, η υποβάθμιση της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης, η καλλιέργεια φασιστικών και ρατσιστικών αντιλήψεων προκαλούν στη νεολαία ανασφάλεια για το μέλλον, άγχος για την έλλειψη προοπτικής και επείγουσα ανάγκη εύρεσης άμεσης λύσης. Σε αυτή την αναζήτηση διεξόδου των νέων ανθρώπων από τα δεινά της κρίσης η Αριστερά δεν πρέπει να γυρίσει την πλάτη, αλλά να τους δώσει τα κατάλληλα εργαλεία για να αγωνιστούν και να ανατρέψουν το σκηνικό. Σε αυτή την προσπάθεια οι τοπικές οργανώσεις των Νέων ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αναλάβουν σημαντική δράση, ώστε εκτός της συνδικαλιστικής τους δράσης να καθιερωθεί η παρουσία τους και σε τοπικό επίπεδο. Θα πρέπει να δούμε τις τοπικές οργανώσεις των νέων σαν ομάδες οργάνωσης της αντίστασης που μαζί με τις τοπικές του ΣΥΡΙΖΑ φροντίζουν ώστε η ανατροπή να έρθει μια ώρα αρχύτερα.

Μαθητικό κίνημα Η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ αρχικά πρέπει να συμβάλει στην αναδόμηση του μαθητικού κινήματος. Η αποπολιτικοποίηση και η αποστροφή προς κάθε οργανωμένη πολιτική δράση, που επικρατούσε μέχρι πρότινος, έχει αρχίσει να σπάει. Οι συνέ-

Εργασία Τέλος, οι τοπικές οργανώσεις της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να παραμελούν το εργασιακό κομμάτι. Στον καιρό των μνημονίων που η ανεργία, η επισφαλής εργασία, οι απολύσεις και οι μειώσεις μισθών κάνουν πάρτι, η Αριστερά πρέπει να έχει μαζική και οργανωμένη παρουσία στους εργατικούς χώρους.

πειες της κρίσης είναι τέτοιες, που οι μαθητές θέλουν να αγωνισθούν και να συγκρουστούν με το σύστημα που τους υποτιμά και δεν τους δίνει καμία προοπτική. Η Αριστερά πρέπει να ανταποκριθεί σε αυτή την ανάγκη και να μην αφήσει χώρο σε άλλους να κάνουν αυτή τη δουλειά. Δεν είναι τυχαίο ότι οι φασίστες χρησιμοποίησαν ως έναν από τους κύριους χώρους της εμετικής προπαγάνδας τους τα σχολεία, έχοντας πολλαπλά αποτελέσματα. Η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να καλύψει το πολιτικό κενό που υπάρχει στα σχολεία και να τσακίσει την προπαγάνδα των νεοναζί. Πρέπει να αποτελέσει, με συστηματικές παρεμβάσεις, οργανικό κομμάτι του μαθητικού κινήματος και όχι έναν εξωγενή παράγοντα που καλλιεργεί τη λογική της ανάθεσης. Για παράδειγμα πρέπει να ενημερώνει τους μαθητές για τις συνέπειες των μνημονίων στην εκπαίδευση με μοιράσματα προκηρύξεων, να στηρίζει τις καταλήψεις και τους αγώνες των μαθητών, να τους καλεί να συμμετάσχουν σε διαδηλώσεις και να παίρνει πρωτοβουλίες για αντιρατσιστικές δράσεις στα σχολεία,

όπως η διοργάνωση αντιρατσιστικών εκδηλώσεων την 21η Μάρτη, που είναι η παγκόσμια ημέρα ενάντια στο ρατσισμό. Τα θλιβερά αποτελέσματα από τη δολοφονία μεταναστών στο Φαρμακονήσι επιβάλλουν να καλέσουμε εδώ και τώρα τη νεολαία να οργανωθεί ενάντια στο ρατσισμό, να εκφράσει την οργή της στο δρόμο.

Αντιφασισμός Ένας άλλος τομέας στον οποίο πρέπει να εστιάσουν την προσοχή τους οι τοπικές οργανώσεις της νεολαίας είναι το κομμάτι του αντιφασισμού. Μετά τη δυναμική είσοδο των φασιστών στον πολιτικό χάρτη της νεολαίας, μια μεγάλη μερίδα νέων ταυτίζει την πολιτική δράση της Αριστεράς με τις εγκληματικές ενέργειες των νεοναζί, υιοθετώντας ασυνείδητα τη θεωρία των δύο άκρων. Ένα από τα προτάγματα της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι το σπάσιμο αυτών των αντιλήψεων με την ειλικρινή κινηματική δράση και προσέγγιση των νέων σε τοπικό επίπεδο. Με αυτό τον τρόπο θα φανεί το ποιος μάχεται πραγματικά τους αληθινούς υπαίτιους της κρίσης, που δεν είναι οι μετα-

νάστες ή οι ομοφυλόφιλοι, αλλά η κυβέρνηση και το κεφάλαιο. Παράλληλα όμως πρέπει να αντικρούσουμε την προπαγάνδα και τις δράσεις των φασιστών. Γι’ αυτό το λόγο είναι απαραίτητη η δημιουργία ή συμμετοχή σε αντιφασιστικά εγχειρήματα και πρωτοβουλίες που δεν θα περιορίζονται σε ορκισμένους αντιφασίστες, αλλά θα απευθύνονται στο σύνολο της νεολαίας που μαστίζεται από την κρίση και αντιλαμβάνεται το βρόμικο ρόλο των νεοναζί. Η διοργάνωση συνελεύσεων, πορειών, προβολών αντιφασιστικών ταινιών είναι πολύ καλά βήματα για την αναδιοργάνωση του αντιφασιστικού κινήματος στη νεολαία. Άλλο σημαντικό καθήκον είναι η νεολαία να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στη δημιουργία επιτροπών αντίστασης και συντονισμού είτε αυτές αφορούν τις σχολές, είτε τις γειτονιές. Η συμμετοχή της νεολαίας στις κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση των νοσοκομείων δυστυχώς είναι ανύπαρκτη. Το ίδιο ισχύει και για τη νεολαία του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΙΑ. Καμιά από τις οργανωμένες δυνάμεις της νεολαίας δεν έχει ως

Οι νέοι ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να έρθουν σε επαφή με τους νέους εργαζόμενους, να τους βοηθήσουν στις εργατικές διεκδικήσεις τους και να προσπαθούν να συνδέουν τα αιτήματα της νεολαίας με αυτά της εργατικής τάξης, καλλιεργώντας κουλτούρα συμπόρευσης. Είναι πολύ σημαντικό η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ να συμβάλει ώστε να συμμετέχουν οι νέοι εργαζόμενοι στις απεργίες, να μην τρέμουν το αφεντικό, να στήσουν σωματεία εκεί που δεν υπάρχουν και να είναι αλληλέγγυοι με άλλους πληττόμενους εργαζόμενους σε άλλους κλάδους. Οι νέοι ΣΥΡΙΖΑ καλούνται να θέσουν τις βάσεις για την οικοδόμηση του αυριανού εργατικού κινήματος και αυτό δεν είναι εύκολη υπόθεση. Χρειάζεται συγκεκριμένη πολιτική στόχευση και ανάληψη καθηκόντων και όχι απλώς διενέργεια συμβολικών χάπενινγκς και αντιπαραδειγμάτων. Οι τοπικές οργανώσεις των νέων ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποτελέσουν κύτταρα οργάνωσης και αγώνα σε τοπικό επίπεδο. Η νεολαία της ριζοσπαστικής Αριστεράς οφείλει να πολεμήσει σε κάθε επιμέρους μάχη, συσπειρώνοντας κόσμο και πετυχαίνοντας μικρά, αλλά σημαντικά αποτελέσματα. Άλλωστε αυτά τα μικρά αποτελέσματα θα είναι η βάση για την ολική ανατροπή.

Διασπαστικοί «νέοι» σύλλογοι από την ΠΚΣ της γενικής συνέλευσης. Έπαιρναν αποφάσεις για όλη τη σχολή, αν και ο σύλλογος ήταν Τμηματικός, και οι λίγοι εκπρόσωποι που έρχονταν στις γενικές συνελεύσεις, οι οποίες δεν είχαν απαρτία, κατηγορούσαν τις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις για οπορτουνισμό ή αριστερισμό.

Των Ντμίτρι (Τζήμα) Πιβοβάροβ, ΤΕΙ Αθήνας Τάσου Φίντζου, Φιλοσοφική Αθήνας

Τ

ο τελευταίο διάστημα τα μέλη της ΠΚΣ κάνουν μια προσπάθεια να ιδρύσουν ξεχωριστούς «ανεξάρτητους» τμηματικούς συλλόγους. Ήδη λειτουργεί από πέρυσι ένας σύλλογος ιστορικού-αρχαιολογικού στη Φιλοσοφική, και από φέτος αυτός της Νοσηλευτικής στο Τ.Ε.Ι. Αθήνας. Με τη δικαιολογία της ακαμψίας της Γενικής Συνέλευσης προτείνεται η δημιουργία ξεχωριστών τμηματικών συλλόγων. Τα επιχειρήματα κινούνται στη βάση της μη συμμετοχής των φοιτητών

στις γενικές συνελεύσεις, χωρίς βέβαια να απαντούν γιατί οι απόντες φοιτητές θα εμφανισθούν στις τμηματικές. Τα μέλη της ΚΝΕ, ακολουθώντας τη γνωστή απομονωτική τακτική τους και

λασπολογώντας όλες τις υπόλοιπες δυνάμεις της αριστεράς, καλούσαν ξεχωριστές συνελεύσεις τις ίδιες ημέρες και τις ίδιες ώρες των γενικών συνελεύσεων, υπονομεύοντας έτσι την λειτουργία

Την ώρα λοιπόν που το πανεπιστήμιο ιδιωτικοποιείται και οι εργαζόμενοι απολύονται, η ΠΚΣ πιστή στη λογική της διάσπασης και της συκοφάντησης, επιχειρεί να φτιάξει ένα σύλλογο κάτω από τον απόλυτο έλεγχό της με στόχο αφενός να ικανοποιήσει δικά της συμφέροντα και αφετέρου να υπονομεύσει τις συλλογικές

διαδικασίες των φοιτητών της Φιλοσοφικής και της Νοσηλευτικής (είναι χαρακτηριστική η πρόταση των μελών της ΚΝΕ για ανοιχτές σχολές και για τη λήξη της απεργίας στο ΕΜΠ κατεβάζοντας κοινό πλαίσιο με την ΠΑΣΚΕ). Αντίθετα οι υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις στηρίξαμε τον αγώνα των διοικητικών μέχρι τέλους και προσπαθούμε να ανασυγκροτήσουμε το φοιτητικό κίνημα στήνοντας επιτροπές αγώνα εργαζομένων-φοιτητών. Με την ενεργή συμμετοχή των εργαζομένων και της τοπικής κοινωνίας, απαντάμε στην επίθεση της κυβέρνησης ενάντια στη Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία.

μετανάστες • 15

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 29 Γενάρη 2014

Τα δικαιώματα των μεταναστών στο στόχαστρο

Ο

ι πρόσφατες δολοφονίες των προσφύγων στο Φαρμακονήσι έδειξαν για άλλη μια φορά τι αξία έχουν οι ζωές των μεταναστών και των προσφύγων για το ελληνικό κράτος. Οι μετανάστες, ως «παράνομοι» ή «λαθρομετανάστες», παρουσιάζονται από την κυβέρνηση σαν το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας και πρέπει να προστατευτούμε από αυτούς με κάθε τρόπο.

Οι μετανάστες με χαρτιά που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα, ακόμα και όσοι βρίσκονται στη χώρα πάνω από δέκα χρόνια ή οι μετανάστες δεύτερης γενιάς που έχουν γεννηθεί εδώ, είναι υποχρεωμένοι κάθε τόσο να ανανεώνουν την άδεια παραμονής τους.

Επίπονη διαδικασία Η διαδικασία είναι επίπονη, απαιτούνται ένα σωρό δικαιολογητικά και παράβολα, ενώ ιδιαίτερα τώρα που δεν έχουν πια τη δυνατότητα να υποβάλουν τις αιτήσεις τους στους δήμους παρά μόνο απευθείας στις περιφέρειες, η ταλαιπωρία που υφίστανται είναι πολύωρη. Το χειρότερο είναι ότι πρέπει να έχουν πραγματοποιήσει τουλάχιστον τα μισά ημερομίσθια των εργάσιμων ημερών, κάτι που με τα σημερινά ποσοστά ανεργίας είναι σχεδόν αδύνατο. Τα παιδιά των μεταναστών, όταν κλείνουν τα 18, αν δεν σπουδάζουν, πρέπει να δουλεύουν για να ανανεώσουν την άδεια παραμονής και, καθώς η ανεργία στους νέους βρίσκεται στο 60%, αυτό είναι κακόγουστο ρατσιστικό αστείο. Όσο για την ιθαγένεια, ακόμα και ο άτολμος νόμος Ραγκούση, που έδινε σε πολύ περιορισμένο αριθμό μεταναστών το δικαίωμα να πάρουν την ελληνική ιθαγένεια, κρίθηκε αντισυνταγματικός από το ΣτΕ, προς μεγάλη χαρά της Χρυσής Αυγής, των ΑΝ.ΕΛ. και της ΝΔ. Αποτελούσε εξάλλου και προεκλογική δέσμευση του Σαμαρά

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

Την Παρασκευή 17/1 αργά το βράδυ στην πλατεία Εξαρχείων δύο τρανς γυναίκες (μέλη του Queer trans) δέχτηκαν λεκτικές επιθέσεις και απειλές. Την επόμενη ακριβώς ημέρα στη στάση Πανεπιστήμιο του μετρό μία τρανς γυναίκα, η οποία διαμαρτυρήθηκε στο άκουσμα τρανσφοβικών και βαθύτατα προσβλητικών σχολίων, ξυλοκοπήθηκε άγρια από ομάδα τραμπούκων.

Της Έφης Γαρίδη

Ακόμα και οι μετανάστες με χαρτιά, όμως, δεν έχουν καλύτερη αντιμετώπιση. Από τις δηλώσεις του Σαμαρά για τα παιδιά των μεταναστών που παίρνουν τις θέσεις από τα Ελληνόπουλα στους παιδικούς σταθμούς, μέχρι τις έρευνες του Γεωργιάδη για το κόστος νοσηλείας των ανασφάλιστων μεταναστών, είναι φανερό ότι τα συσσίτια «μόνο για Έλληνες» της Χρυσής Αυγής δεν είναι οι μόνες διακρίσεις που υφίστανται οι μετανάστες στην Ελλάδα.

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ

NNN Ως απάντηση, το Σάββατο 25/1 οργανώσεις και φορείς κάλεσαν σε συμβολική διαμαρτυρία ενάντια στην ομοφοβία, στην τρανσφοβία και στον κοινωνικό αποκλεισμό στην πλατεία Εξαρχείων. Έχουμε καθήκον να ξεμπερδεύουμε με την ομοφοβία και το σεξισμό. Είναι μία από τις πιο αποκρουστικές όψεις του εμφυλίου των φτωχών που έχουν κηρύξει οι ρατσιστές και οι φασίστες.

NNN

η κατάργηση του νόμου, ενδεχομένως και η μόνη που είχε την πρόθεση να τηρήσει. Τα εργασιακά δικαιώματα των μεταναστών είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Ακόμα και πριν από την κρίση, οι μετανάστες εργαζόμενοι ήταν πιο συχνά θύματα μαύρης ή και απλήρωτης εργασίας, καταστρατήγησης του ωραρίου και του κατώτερου βασικού μισθού και γενικά θύματα εργασιακής εκμετάλλευσης. Τώρα, που λίγο πολύ τα εργασιακά δικαιώματα όλων των εργαζομένων καταπατώνται, οι μετανάστες βρίσκονται σε ακόμα χειρότερη θέση. Η Μανωλάδα είναι μόνο ένα από τα παραδείγματα και σε καμία περίπτωση μεμονωμένο περιστατικό. Για θρησκευτικές ελευθερίες στους αλλόθρησκους μετανάστες δεν γίνεται βέβαια λόγος. Παρότι η ανέγερση μουσουλμανικού τεμένους έχει δρομολογηθεί από το 2006, η Αθήνα παραμένει η μόνη πρωτεύουσα της ΕΕ χωρίς επίσημο τζαμί. Το τέμενος που θα ανεγερθεί –κάποια στιγμή– στο Βοτανικό, συνεχώς βρίσκει εμπόδια, είτε πρόκειται για την προσφυγή στο ΣτΕ του μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ (τι έκπληξη) είτε για τις αλλεπάλληλες άγονες πλειοδοτήσεις. Πώς θα μπορούσαμε όμως να μιλάμε για σεβασμό των θρησκευτικών ελευθεριών σε μια χώρα όπου οι μετανάστες χωρίς χαρτιά, όσοι δηλαδή καταφέρουν να μη δολοφονηθούν στα σύνορα, στοιβάζονται σε κρατητήρια και στρατόπεδα συγκέντρωσης –κατ’ ευφημισμό «κέντρα κράτησης»– επ’ αόριστον και σε άθλιες συνθήκες. Αλλά πέρα από τις συνθήκες, που σαφώς είναι απάνθρωπες, η ίδια η κράτηση

ανθρώπων, ακόμα και μικρών παιδιών, που δεν έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα, δεν έχουν περάσει από καμία δίκη και παραμένουν έγκλειστοι χωρίς να γνωρίζουν αν και πότε θα αφεθούν ελεύθεροι, αποτελεί ευθεία παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δεν είναι δυνατόν να γίνεται ανεκτή.

Αριστερά Απέναντι σε όλα αυτά η στάση της Αριστεράς πρέπει να γίνει πιο καθαρή. Η Αριστερά δεν είναι απλώς υπέρ των δικαιωμάτων των μεταναστών από ανθρωπιστική σκοπιά. Χρειάζεται να υπερασπίζει τους μετανάστες ως κομμάτι της εργατικής τάξης και μάλιστα το πιο ευάλωτο. Η διαίρεση της τάξης μας σε Έλληνες και ξένους βοηθάει μόνο τους «από πάνω» και κάνει ευκολότερα τα χτυπήματα στον κόσμο της εργασίας.

τους φασίστες και τη ρατσιστική πολιτική της κυβέρνησης και τελικά να διευκολύνει τα χτυπήματα στην εργατική τάξη στο σύνολό της.

Εκλογές Οι αυτοδιοικητικές εκλογές αποτελούν μια ευκαιρία να τεθούν τα ζητήματα των δικαιωμάτων των μεταναστών ψηλά στην ατζέντα. Οι παρατάξεις της Αριστεράς πρέπει να πάρουν ξεκάθαρη θέση απέναντι στα ζητήματα που αφορούν τις τοπικές τους κοινωνίες. Υποψήφιοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες να δεσμευτούν ότι θα απαιτήσουν να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην περιοχή τους, ότι δεν θα ανεχτούν γραφεία της Χρυσής Αυγής, ότι θα σεβαστούν τις θρησκευτικές ελευθερίες, ότι δεν θα γίνουν ανεκτά τα πογκρόμ κατά των μεταναστών.

Η Αριστερά, λοιπόν, πρέπει να απαντάει όχι μόνο με διαμαρτυρίες ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στις Μανωλάδες και τα Φαρμακονήσια, αλλά και με επιχειρήματα απέναντι στα ιδεολογήματα που τα προκαλούν, όπως είναι η «εθνική καθαρότητα, το «πρώτα οι Έλληνες», η «απειλή της ασφάλειας από τους μετανάστες» και η «ανάγκη κλεισίματος των συνόρων».

Να εξασφαλίσουν στο πρόγραμμά τους πως οι μετανάστες και οι οικογένειές τους θα έχουν ισότιμη πρόσβαση στις κοινωνικές δομές του δήμου με τους Έλληνες πολίτες (βρεφονηπιακοί σταθμοί, δημοτικά ιατρεία κλπ), χωρίς προαπαιτούμενα «νομιμότητας», και πως για τους μετανάστες μικροπωλητές θα χωροθετηθούν δημοτικές αγορές, ενώ η δημοτική αστυνομία δεν θα τους διώκει.

Η αναθεώρηση του «Δουβλίνου ΙΙ» δεν μπορεί να είναι η μόνη απάντηση της Αριστεράς. Σαφώς και πρέπει τα σύνορα να είναι ανοιχτά για όσους μετανάστες επιθυμούν να φύγουν, αλλά επίσης πρέπει να διασφαλιστούν τα δικαιώματα όσων θέλουν να μείνουν. Η διστακτικότητα της Αριστεράς να ανοίξει αυτά τα θέματα από φόβο μη «χάσει ψηφοφόρους» δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να διευκολύνει

Οι προεκλογικές καμπάνιες των παρατάξεων της Αριστεράς πρέπει να ανοίξουν αυτά τα ζητήματα και να τα φέρουν στο δημόσιο διάλογο. Με δεδομένη την ακροδεξιά στροφή της κυβέρνησης, αλλά και την προσπάθεια ανασύνταξης της Χρυσής Αυγής που θα επιχειρηθεί με την ευκαιρία των αυτοδιοικητικών εκλογών, αυτός είναι ο μόνος δρόμος, ώστε να δοθεί μια απάντηση ξεκάθαρη και οριστική.

Μάρθα Φριντζήλα: Η Τέχνη μπορεί να σε ταρακουνήσει, να σου αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεσαι. Δεν θεωρώ τυχαίο το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή υποστηρίζεται από “καλλιτέχνες” της υποκουλτούρας, της καψούρας, της μαγκιάς και της αρπαχτής. Δεν θα βρεις κανέναν σοβαρό καλλιτέχνη να παρακινεί τον κόσμο στον τραμπουκισμό, την ξενοφοβία και το ρατσισμό.

NNN Ο φασισμός κοστίζει. Ο Σφακιανάκης, σταμάτησε να εμφανίζεται στο σκυλάδικο στο οποίο κακοποιούσε την μουσική -και την αισθητική γενικότερακάθε Σάββατο βράδυ. Το τρελό μελαχρινό αμόρφωτο ακροδεξιό αγόρι, προσπάθησε ανεπιτυχώς το τελευταίο διάστημα να προκαλέσει ντόρο γύρω από το όνομά του ξερνώντας τις γνωστές αηδίες για τη χούντα, τον Παπαδόπουλο κ.λπ, αλλά το κόλπο δεν έπιασε αυτή την φορά και δεν πάτησε άνθρωπος στο μαγαζί. Ε, είδε και απόειδε ο ιδιοκτήτης του γαβγάδικου, και τον σούταρε τελικά.

NNN Μάθαμε ότι ο Σαββόπουλος στο show μαζί με το Μαχαιρίτσα και το Ζουγανέλλη σατιρίζει ιδιαίτερα τη Χρυσή Αυγή. Να υποθέσουμε ότι οι δηλώσεις που είχε κάνει παλιότερα ότι τους μετανάστες πρέπει να τους πάμε σε άγονα νησιά ήταν απλά ατυχείς; NNN Ηλιόπουλος, Γερμενής και Μπούκουρας προφυλακίστηκαν. Μάλιστα ο Μπούκουρας έβαλε το δικηγόρο του, τον Α.Κούγια, να ισχυριστεί ότι δεν είναι μέλος αλλά απλός φίλος της Χρυσής Αυγής. Φίλη της Χρυσής Αυγής δήλωσε και η αγανακτισμένη του Αγ. Παντελεήμονα Θέμις Σκορδέλη, εις βάρος της οποίας έχουν απαγγελθεί πάμπολλες και βαρύτατες κατηγορίες. Προφυλακίστηκε κι αυτή με τη σύμφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα, για την κατηγορία της απόπειρας ανθρωποκτονίας Αφγανού μετανάστη το Δεκέμβριο του 2011. Το ερώτημα που απομένει να διευκρινιστεί είναι πότε θα γίνουν επιτέλους οι περιβόητες δίκες της.

NNN Νεοναζί επιτέθηκαν σε περίπου 30 αντιφασίστες στο Χάρκοβο της Ουκρανίας, που είχαν συγκεντρωθεί για να τιμήσουν τη μνήμη των συντρόφων τους που δολοφονήθηκαν στη Μόσχα πριν από 5 χρόνια. Επρόκειτο για την Αναστασία Mαμπούροβα - δημοσιογράφο που ήταν μέλος της Αυτόνομης Δράσης και διερευνούσε αδυσώπητα για τους νεοναζί – και τον Στανισλάβ Μάρκελοβ, δικηγόρο για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τελικά οι ναζί υποχώρησαν πίσω από τις γραμμές της αστυνομίας για να προστατευτούν αφού ξυλοκοπήθηκαν από την αντιφασιστική ομάδα.

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

29 Γενάρη 2014

www.dea.org.gr

Χαρίζουν την υγεία στους ιδιώτες

Να σώσουμε την Πρωτοβάθμια Υγεία από τη διάλυση Του Σπύρου Αντωνίου

Η

πιο βάρβαρη ως τώρα επίθεση στην υγεία, που αφορά εκατομμύρια ανθρώπους σε όλη τη χώρα, πραγματοποιείται με το νομοσχέδιο που κατέθεσε η κυβέρνηση στη βουλή την Παρασκευή 24 Γενάρη και ήδη συζητιέται στην αρμόδια επιτροπή. Το νομοσχέδιο όμως δεν διαλύει μόνο την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, κλείνοντας τα περισσότερα πολυϊατρεία του ΕΟΠΥΥ-ΙΚΑ, αλλά οδηγεί και σε διαθεσιμότητα-κινητικότητα και τελικά στην απόλυση 8.500 εργαζόμενους, για να υπηρετηθεί ο στόχος Μητσοτάκη-τρόικας για 12.500 διαθεσιμότητες.

Αποκλεισμός Στην ουσία, με το σχέδιο Αδ. Γεωργιάδη για το ΠΕΔΥ (Πρωτοβάθμιο Εθνικό Δίκτυο Υγείας), γίνεται ακόμα πιο δύσκολη η πρόσβαση στη δημόσια υγεία για κάθε εργαζόμενο, άνεργο και ηλικιωμένο. Οι χαμηλόμισθοι και η συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων, με τη μετατροπή του ΕΟΠΥΥ μόνο σε αγοραστή και όχι πάροχο υπηρεσιών υγείας, οδηγούνται στις ιδιωτικές κλινικές και τα ιδιωτικά

Αυτή τη στιγμή πάνω από 3.000.000 άνεργοι και ανασφάλιστοι είναι αποκλεισμένοι από το δημόσιο σύστημα υγείας διαγνωστικά κέντρα, που σημαίνει ότι θα πρέπει να βάλουν βαθιά το χέρι –στην άδεια τσέπη τους– για να έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας. Αυτή τη στιγμή πάνω από 3.000.000 άνεργοι και ανασφάλιστοι είναι αποκλεισμένοι από το δημόσιο σύστημα υγείας. Οι κυβερνητικές διαβεβαιώσεις ότι η μετάβαση στο νέο καθεστώς δεν σημάνει καμία καθυστέρηση, είναι το λιγότερο γελοίες και κυνικές. Η κυβέρνηση κλείνει τις μονάδες του ΙΚΑ-ΕΟΠΥΥ (για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα) και ο ένας μήνας είναι ανεδαφική εκτίμηση, καθώς οι διοικητικές διαδικασίες που απαιτούνται για την υπαγωγή των μονάδων στο νέο σύστημα είναι εξαιρετικά χρονοβόρες, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την υγεία των λαϊκών στρωμάτων.

την επαναλειτουργία ιδιωτικών κλινικών που είχαν κλείσει από το 1991, δύο δεκαετίες πριν δηλαδή, λόγω ακαταλληλότητας των κτιρίων όπου στεγάζονταν. Επίσης, δίνει τη δυνατότητα ακόμα και στα spa(!) να θεωρούνται Μονάδες Πρωτοβάθμιας Υγείας. Αν σε όλα αυτά προστεθούν τα απανωτά χαράτσια στα φάρμακα και τις επισκέψεις σε νοσοκομεία και ιατρεία και τα επιπλέον κλεισίματα νοσοκομείων που δρομολογούνται, η κατάσταση γίνεται εφιαλτική.

Η αριστερή πρόταση

Ιδιωτικοποιήσεις Η υπερφόρτωση των νοσοκομείων για τουλάχιστον 8 μήνες, όσο υπολογίζεται ότι θα διαρκέσει η διαδικασία υπαγωγής των μονάδων του πρώην ΕΟΠΥΥ στις ΥΠΕ (Υγειονομικές Περιφέρειες) και η απορρόφηση του προσωπικού που θα κριθεί «κατάλληλο» και δεν θα απολυθεί, είναι αναπόφευκτο αποτέλεσμα της αντικοινωνικής πολιτικής του υπουργείου Υγείας. Συγχρόνως, υπονομεύεται ο δημόσιος χαρακτήρας της ΠΦΥ, καθιστώντας την υγεία προνομιακό χώρο δραστηριοποίησης του με-

γάλου κεφαλαίου, μετακυλώντας το κόστος στους ασφαλισμένους. Ο ΕΟΠΥΥ, ως αποκλειστικός αγοραστής, σημαίνει ότι έχει εξασφαλισμένα τα πακέτα παροχών από τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα –διαγνωστικά κέντρα, κέντρα φυσιοθεραπείας, ιδιωτικές κλινικές– καθώς αυτές οι παροχές θα είναι φτηνότερες, κυρίως λόγω χαμηλού εργατικού κόστους και πενιχρών μισθών στον ιδιωτικό τομέα, και άρα θα προκρίνονται ως πιο κατάλληλες. Είναι τέτοιος ο πόθος της κυβέρνησης να τα δώσει όλα στους ιδιώτες, που επιτρέπει με το νομοσχέδιο

Η δημιουργία ενός ενιαίου συστήματος δημόσιας πρωτοβάθμιας υγείας, το οποίο θα εξυπηρετεί ισότιμα όλη την κοινωνία και όχι τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα, θα είναι μια από τις άμεσες προτεραιότητες της κυβέρνησης της Αριστεράς. Με αναγκαία πρόσληψη ιατρικού προσωπικού και μεταβατική περίοδο για τους ήδη υπηρετούντες γιατρούς, προκειμένου να ενταχθούν στο νέο σύστημα ή να προτιμήσουν το ιδιωτικό τους ιατρείο. Με γενναία χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό, που θα εξασφαλίζει την πλήρη και δωρεάν πρόσβαση σε όσους ζουν και εργάζονται στη χώρα, ανεξάρτητα αν είναι ασφαλισμένοι ή όχι.

Η οργάνωση της αντίστασης και η Αριστερά Του Θάνου Λυκουργιά

δείχνουν τις δυνατότητες που υπάρχουν για να οργανωθεί η αντίσταση.

ο σύνθημα «Να τους ανατρέψουμε πριν μας πεθάνουν», που επέλεξε ο ΣΥΡΙΖΑ για τις ανακοινώσεις και την αφίσα της Α’ Αθήνας για την υγεία, εκφράζει απόλυτα το τι διακυβεύεται, αλλά και τα καθήκοντα που μπαίνουν για την κοινωνία και την Αριστερά.

Οι μεγάλες διαδηλώσεις στο τέλος Νοέμβρη απέδειξαν ότι με τις κατάλληλες προϋποθέσεις υπάρχει δυναμικό στους υγειονομικούς που θέλει και μπορεί να κινητοποιηθεί. Η προαναφερθείσα απόσυρση του 25ευρω δείχνει ότι η κυβέρνηση μπορεί να αναγκαστεί να πάρει πίσω ψηφισμένο μνημονιακό μέτρο, όταν αντιληφθεί ότι θα δημιουργηθεί αναταραχή.

Τ

Η επίθεση της κυβέρνησης στη δημόσια υγεία δεν αφήνει περιθώρια για αυταπάτες. Η διάλυση και ιδιωτικοποίηση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας (ΠΦΥ), το 1 ευρώ ανά συνταγή και η συνολική κατάσταση που επικρατεί στα δημόσια νοσοκομεία θα κοστίζει –ξεκάθαρα πλέον– με ανθρώπινες ζωές και με σαφή μείωση του προσδόκιμου ζωής, κάτι που συνέβη σε όλες τις χώρες που πήγε το ΔΝΤ. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο εφησυχασμού. Πρέπει να δώσουμε τη μάχη εδώ και τώρα! Με βάση τα παραπάνω, η εδώ και

δύο μήνες απεργία των γιατρών του ΕΟΠΥΥ και οι λίγες, αλλά σημαντικές κινητοποιήσεις που υπάρχουν σε νοσοκομεία (π.χ. εκδίωξη Άδωνι από το νοσοκομείο Αγία Όλγα, προειδοποιητική 48ωρη απεργία στα ταμεία του Νοσοκομείου Γεννηματάς σε περίπτωση που εφαρμοζόταν το 25ευρω)

Χρειάζεται όμως άμεσα να γίνουν πολύ περισσότερα. Χρειάζεται να οργανωθεί η σύνδεση των υγειονομικών με τους υπόλοιπους κλάδους που πλήττονται και συνολικά με την κοινωνία. Και σε αυτή τη διαδικασία είναι κομβικός ο ρόλος της Αριστεράς στο να λειτουργήσει ως συνδετικός κρίκος, αλλά και ως δύναμη πολιτικής υποστήριξης σε όσους δίνουν τη μάχη στους εργασιακούς χώρους. Σε πρώτη φάση οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ανταποκριθεί καλύτερα από

άλλες φορές, κυρίως στην προσπάθεια να υποστηριχθεί η απεργία των γιατρών του ΕΟΠΥΥ. Κυκλοφόρησαν άμεσα προκηρύξεις και αφίσα και υπήρξε σε πολλές περιπτώσεις παρουσία στις συγκεντρώσεις στα κατά τόπους καταστήματα, πραγματοποιήθηκαν περιοδείες στους χώρους του ΕΟΠΥΥ με βουλευτές και με συνδικαλιστές άλλων κλάδων (π.χ. διοικητικοί των ΑΕΙ) και εκδηλώσεις ενημέρωσης για την απεργία. Επίσης έγινε και το αντίστροφο. Δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ με απεργούς γιατρούς επισκέφτηκαν νοσοκομεία, επίσης άλλους εργασιακούς χώρους, αλλά και λαϊκές αγορές για την απευθείας επαφή με τον κόσμο, που στην συντριπτική πλειοψηφία του στηρίζει ξεκάθαρα τους απεργούς. Το καθοριστικό όμως θα είναι η συνέχεια της συγκρότησης λαϊκών επιτροπών αγώνα, ολοκληρώνοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε το Σεπτέμβρη με την απεργία των εκπαιδευτικών.

Σε αυτή την κατεύθυνση πραγματοποιήθηκε σύσκεψη στο 7ο Διαμέρισμα της Αθήνας, όπου αποφασίστηκε οι διάφοροι τοπικοί φορείς και σωματεία να αλληλοϋποστηρίζουν κινητοποιήσεις που μέχρι τώρα διοργανώνονταν αποκομμένα. Αποφασίστηκε επίσης η διοργάνωση στο τέλος Φλεβάρη κινητοποίησης σε ταμείο νοσοκομείου της περιοχής για την κάλυψη ανασφάλιστων πολιτών. Επίσης, οι συγκεντρώσεις που πραγματοποιούν στις 30/1 τα Κοινωνικά Ιατρεία και Φαρμακεία έξω από τα αντικαρκινικά νοσοκομεία Μεταξά και Άγιος Σάββας είναι ένα σημαντικό βήμα για τη σύνδεση των δομών αλληλεγγύης με τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία. Αυτά τα παραδείγματα θα πρέπει να στηριχθούν και να λειτουργήσουν σαν οδηγός για τη συγκρότηση κοινού μετώπου αντίστασης στη συνεχιζόμενη κυβερνητική επίθεση.