ΕΑ 310 by dea.org.gr ΔΕΑ

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

6045 Φύλλο Νο 310

6 μ

9 Απρίλη 2014 Κυκλοφορεί

ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

8-9

Συνέντευξη με την Ευ. Αλεξάκη, απολυμένη καθαρίστρια του υπ. Οικονομικών

Η διεθνής συνάντηση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς

Βενεζουέλα: Μετάβαση στο σοσιαλισμό ή συμφιλίωση με την αστική τάξη;

1,5 ευρώ

15 Στήνουν ελληνικά Γκουαντάναμο

Λιτότητα διαρκείας, φιάσκο Μπαλτάκου, αυτή η κυβέρνηση είναι...

ΠΟΛΥΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ

Το 3ο μνημόνιο και η στάση της Αριστεράς Το πρόσφατο πολυνομοσχέδιο, που ψηφίστηκε οριακά στη Βουλή, σηματοδοτεί το ξήλωμα των εργατικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων που έχουν απομείνει. Οι εργαζόμενοι, παρά τη σκληρή πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί και την απαράδεκτη στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών, πρέπει να οργανώσουν βήμα το βήμα την άμυνα και την αντεπίθεσή τους. Για την Αριστερά και ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτό σημαίνει τεράστια καθήκοντα σε κινηματικό και πολιτικό επίπεδο. Άρθρο της βουλευτή Α΄ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ, Μαρίας Μπόλαρη (σελ. 6).

κάθε δεύτερη Τετάρτη

Η άκρα Δεξιά του νεοφιλελευθερισμού

ΓΑΛΛΙΑ

Οι δημοτικές εκλογές Οι δημοτικές εκλογές στη Γαλλία ήταν ένα ηχηρό χαστούκι στη «σοσιαλιστική λιτότητα» του Ολάντ. Το Εθνικό Μέτωπο επιβεβαίωσε την ανησυχητική εδραίωσή του στη γαλλική πολιτική σκηνή, εκμεταλλευόμενο και την ιστορικά υψηλή αποχή. Τα θετικά αποτελέσματα της «Αριστεράς της Αριστεράς» θόλωσαν από την επιλογή του ΚΚΓ να κατέβει με τους Σοσιαλιστές σε μια σειρά μεγάλες πόλεις. Στις 12 Απρίλη, η κοινωνική και πολιτική αντίσταση στον Ολάντ, στη Δεξιά και την ακροδεξιά, θα «μετρηθεί» στους δρόμους του Παρισιού (σελ. 12).

ΣΥΡΙΖΑ

Μπροστά στη μάχη των ευρωεκλογών

Στον ΣΥΡΙΖΑ, σωστά, έχει εντοπιστεί η σχέση μεταξύ των ευρωεκλογών και των αναγκαίων εσωτερικών πολιτικών εξελίξεων. Η πάλη για την ανατροπή στην Ελλάδα μπορεί να στέλνει ισχυρό «μήνυμα» στην Ευρώπη, αν στηρίζεται σε ένα σαφές και δεσμευτικό μεταβατικό πρόγραμμα, που ξεκινάει από την ικανοποίηση ώριμων εργατικών και λαϊκών αιτημάτων σε βάρος του κεφαλαίου και των δανειστών, επιχειρώντας ταυτόχρονα να ανοίγει δρόμους προς τη γενικότερη εργατική νίκη και τη σοσιαλιστική απελευθέρωση της κοινωνίας. (σελ.7)

Απεργίες, Πρωτομαγιά, εκλογές, ο στόχος είναι ένας: να τους ρίξουμε!

ο ακροδεξιό χέρι του Σαμαρά, ο Μπαλτάκος, παρασύρει σε ολική κρίση την κυβέρνηση, η σταθερότητα της οποίας αμφισβητείται ήδη από την επιταχυνόμενη κατάρρευση του άλλου πόλου της, του ΠΑΣΟΚ, με την αντιπαράθεση Βενιζέλου-Παπανδρέου. Ο φόβος της πτώσης είναι πλέον τόσο έντονος, ώστε απαγόρευσαν ετσιθελικά οποια-

δήποτε δημοσίευση βίντεο που μπορεί να τους αποτελειώσει. Ο αρχηγός της ακροδεξιάς δράκας εναποθέτει τις ύστατες ελπίδες του στην επίσκεψη Μέρκελ, η οποία ωστόσο δεν μπορεί να διασώσει τους καταρρέοντες συμμάχους της. Από την άλλη, ο λαός και το εργατικό κίνημα παίρνουν για άλλη μια φορά θέσεις μάχης, για να τελειώνουν με το τέρας της

λιτότητας: Ξεκίνησαν με γενική απεργία στις 9 Απρίλη, ετοιμάζουν μια Πρωτομαγιά που θα αξίζει το όνομά της και, παρά τις επιθυμίες των μεγαλοκαναλαρχών, θα δώσουν κι ένα πολύ δυνατό χτύπημα με την ψήφο τους στις εκλογές του Μάη. Ως κόσμος της εργασίας δεν έχουμε πια άλλα περιθώρια: πρέπει να τους ανατρέψουμε προτού μας πεθάνουν.

• πολιτική

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 9 Απρίλη 2014

Κυβέρνηση… σε τεντωμένο σχοινί Τελικά, εμείς οι άθεοι δεν βρίζουμε σχεδόν καθόλου συγκριτικά με τους θρησκόληπτους, είτε της ακροδεξιάς (βλ. Μπαλτάκο και το τι εκστόμιζε μπροστά στην πληθώρα εικονισμάτων που είχε στον τοίχο), είτε της νεοακροδεξιάς (βλ. Βενιζέλο και πώς αποκάλεσε τον Νέστορα της παράταξης Α. Κακλαμάνη) ή και της νεοσταλινικής Αριστεράς (βλ. Λιάνα Κανέλλη και πώς επανέλαβε τη βρισιά Πάγκαλου για τον Τσίπρα). Ειλικρινά, δεν έχουν τον θεό τους… NNN Πάντως είναι βάσιμοι οι συλλογισμοί του Μπαλτάκου που ισχυρίζεται ότι όσα λέει είναι για να παραπλανήσει και να αποδυναμώσει τους χρυσαυγίτες. Το «γεννήθηκα και θα πεθάνω αντικομουνιστής» εντάσσεται προφανώς, και αυτό, σε αυτό το σχέδιο παραπλάνησης των φασιστών… NNN Για να ταράξει δε τους χρυσαυγίτες στην παραπλάνηση αυτή η κυβέρνηση (αν παρ’ ελπίδα παραμείνει) είναι ικανή να στείλει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης -μαζί με τους μετανάστες- τους αριστερούς και άλλα «αποβράσματα». Έτσι, για να την πατήσει η Χρυσή Αυγή... NNN Η δήλωση Απόστολου Κακλαμάνη ότι «και ο Ανδρέας, αν ζούσε, θα ψήφιζε το μνημόνιο» είναι εξόχως διδακτική: ακόμη και αυτός που δεν υπερψήφισε μέρος του τρίτου μνημονίου, μας λέει ουσιαστικά ότι κάθε επιλογή εκτός μνημονίου είναι –ταυτόχρονα– επιλογή εκτός συστήματος. NNN Ο ίδιος (ο Κακλαμάνης) προσέθεσε για το θέμα Μπαλτάκου πως είναι «ελάσσον μπροστά στην ανάγκη της κυβερνητικής και πολιτικής σταθερότητας». Το ίδιο δίδαγμα: η άρχουσα τάξη έχει στρατηγική επιλογή το μνημόνιο και θα επιβάλλει αυτή την επιλογή με κάθε μέσο, ακόμη και με φασίστες. NNN Εξάλλου, την ακροδεξιά κατρακύλα όλων των συστημικών δυνάμεων απεικονίζει παραστατικά και η πρόταση-αμερικανιά που έκανε ο Γ. Μπουτάρης: να ανατεθούν σε ηλικιωμένους -μέλη των ΚΑΠΗ- καθήκοντα αστυνόμευσης των πάρκων και δίωξης των εξαρτημένων ατόμων. Τύφλα να’ χει ο Κασιδιάρης…

ύο μέρες μετά την οριακή ψήφιση του πολυνομοσχεδίου-«σφαγείο» στη βουλή, η κυβερνητική σταθερότητα δέχτηκε ακόμα ένα ισχυρό πλήγμα με την αποκάλυψη του βίντεο της συνομιλίας Μπαλτάκου και Κασιδιάρη. Ο έμπιστος του Σαμαρά και συντονιστής του κυβερνητικού έργου τα έλεγε σαν καλός φίλος και ομοϊδεάτης με το Νο2 της Χρυσής Αυγής. Οι χρυσαυγίτες –σαν γνήσιοι μαφιόζοι– «εκτελούν» με αποκαλύψεις εκείνους που πρόδωσαν την εμπιστοσύνη τους. Παρά το πλέγμα προστασίας των καθεστωτικών ΜΜΕ στον Σαμαρά, ο γενικός γραμματέας της κυβέρνησης υλοποιούσε τον σχεδιασμό του πρωθυπουργικού επιτελείου για επαναπατρισμό συντηρητικών ψήφων στη ΝΔ και ανακοπή της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία.

Ακροδεξιό κέντρο Παράλληλα, επιβεβαιώνονται όλα όσα φώναζε η Αριστερά εδώ και πολύ καιρό. Την ύπαρξη ακροδεξιού κέντρου στο Μαξίμου και διαύλων επικοινωνίας με τους χρυσαυγίτες, το ρόλο των φασιστών ως τμήμα του συστημικού παρακράτους, την ανοχή και ατιμωρησία που απολάμβανε η Χρυσή Αυγή, μέχρι τη στιγμή της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Τότε που αμφισβήτησε την ηγεμονία της ΝΔ στο χώρο της Δεξιάς και το

NNN Αλλά και βαλτοί του ΣΥΡΙΖΑ να είναι, τι τον νοιάζει τον Θεοδωράκη; Μπορεί στις συγκεντρώσεις να πατώνει, όμως οι δημοσκοπήσεις του δίνουν ίσαμε 17%. Λίγο πριν από τις εκλογές μπορεί να τον δίνουν και πρώτο κόμμα. Τι σημασία έχει τι λέει ο λαός… NNN Σύντροφε Αλαβάνε, παρεμπιπτόντως μόνον έχεις δίκιο όσον αφορά την απειλή της Χρυσής Αυγής για την «εδαφική ακεραιότητα». Γιατί η απειλή πρώτα και κύρια στρέφεται ενάντια σε ανθρώπους, δηλ. στη μουσουλμανική (τουρκική κατά την ίδια) μειονότητα της Δ. Θράκης. Πριν χρειαστεί να υπερασπίσεις την εδαφική ακεραιότητα, είναι λιγότερο αιματηρό και δαπανηρό το να υπερασπίζεις τα δικαιώματα των μειονοτήτων.

Συγχρόνως, ματαιώθηκε για την ώρα και το πανηγυρικό σκηνικό που ετοίμαζε η κυβέρνηση για άμεση προσφυγή της Ελλάδας στις διεθνείς αγορές, μέσω βέβαια προσυμφωνημένης δημοπρασίας.

Ανατροπή πλήρωσε με τις προφυλακίσεις ηγετικών στελεχών της. Επίσης, αποδείχτηκε ξανά το πόσο «ανεξάρτητη» είναι η αστική δικαιοσύνη, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει συγχωροχάρτι για την υπαρκτή εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής. Για όλους όσους σήμερα κάνουν τους ανήξερους, υπενθυμίζουμε ότι ο ίδιος ο Σαμαράς και πολλά στελέχη της κυβερνητικής πλειοψηφίας (Βορίδης, Γεωργιάδης, Κρανιδιώτης, Δένδιας κλπ.) ήταν και είναι κομμάτι του ακροδεξιού εσμού που προσπαθεί να επιβάλει την εξοντωτική λιτότητα με ακραίο αυταρχισμό και επίσημη κρατική ιδεολογία το ρατσισμό και τον αντικομουνισμό. Όπως δήλωσε και ο Μπαλτάκος έξω από τον εισαγγελέα: «Ήμουν, είμαι και θα είμαι Νέα Δημοκρατία». Την ίδια ώρα, η αποσύνθεση του ΠΑΣΟΚ και το αντάρτικο του ΓΑΠ έχουν μετατρέψει τον Βενιζέλο σε αρχηγό χωρίς κόμ-

μα και αντιπρόεδρο μιας ακροδεξιάς συμμορίας, γεγονός που εντείνει την εσωκομματική του αμφισβήτηση. Είναι φανερό ότι η κυβερνητική πλειοψηφία ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί. Με τη ΔΗΜΑΡ να έχει σχεδόν εξαφανιστεί δημοσκοπικά, το καθεστώς σκέφτεται άλλες (αμφιβόλου επιτυχίας) λύσεις, όπως την προσωρινή μετατόπιση της ΝΔ προς το κέντρο ή την απορρόφηση των υπολειμμάτων της σοσιαλδημοκρατίας σε μια ενιαία «ευρωπαϊκή παράταξη» υπό τον Σαμαρά. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση εναποθέτει τόσες πολλές ελπίδες στη νέα επίσκεψη Μέρκελ και στην περίφημη έξοδο στις αγορές, ώστε να παρουσιάσει μια ψεύτικη εικόνα επιτυχίας και μακροημέρευσης. Όμως τα νέα από το στρατόπεδο των δανειστών δεν είναι τα καλύτερα. Παρά την πολιτική στήριξη των ευρωηγεσιών, νέα μείωση του χρέους δεν προβλέπεται. Όπως δήλωσε ο

Η σταδιακή, αλλά ορατή ενίσχυση της μαζικότητας των εργατικών-λαϊκών κινητοποιήσεων το τελευταίο διάστημα και η κάλπη των ευρωεκλογών μπορούν και πρέπει να δώσουν το οριστικό χτύπημα στην παραπαίουσα συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Η ανατροπή της είναι όρος επιβίωσης για τους εργαζόμενους και τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Διαδικασία, όμως, που κάθε άλλο παρά εύκολη είναι. Η στοίχιση του οικονομικού, πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου πίσω από το Σαμαρά, η πανευρωπαϊκή εποπτεία της ΕΕ και οι προειδοποιήσεις Σόιμπλε προς τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ενδείξεις της επερχόμενης σύγκρουσης. Και για να γίνουν πράξη οι διακηρύξεις για κυβέρνηση της Αριστεράς, κατάργηση των μνημονίων και άμεση προτεραιότητα στην ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, πρέπει να «σηκώσουμε το γάντι» και να την επιχειρήσουμε.

Ευρωπαϊκή αντιφασιστική συνάντηση στην Αθήνα

NNN Στις εντελώς ασήμαντες αριθμητικά συγκεντρώσεις του ο Στ. Θεοδωράκης έχει να αντιμετωπίσει «κακεντρεχείς» που κάνουν δύσκολες ερωτήσεις. Ποιος φταίει; Ο ΣΥΡΙΖΑ, μας πληροφορεί το στέλεχος του Ποταμιού Δ. Κυριακόπουλος. Στο δρόμο που χάραξε ο Μουρούτης από πολύ νωρίς…

Σόιμπλε στην «Καθημερινή», «απεχθάνομαι τον όρο κούρεμα», και φυσικά δεν απέκλεισε το αναπόφευκτο. Νέο δάνειο και νέο μνημόνιο, που σημαίνει νέα σκληρά αντεργατικά μέτρα για αρκετά χρόνια ακόμη.

Του Σπύρου Αντωνίου

ο τριήμερο 11, 12 και 13 Απρίλη, αντιφασίστες από όλη την Ευρώπη θα συναντηθούν στην Αθήνα, στο χώρο της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών (Πειραιώς 256, Άγιος Ιωάννης, Ρέντη). Στο πρόγραμμα της διεθνούς συνάντησης περιλαμβάνονται πολιτικές εκδηλώσεις, θεματικά εργαστήρια και συζητήσεις, βραδινές συναυλίες, προβολές ταινιών, θεατρικές παραστάσεις, που διοργανώνουν αντιφασιστικές συλλογικότητες, δικτυώσεις και συνελεύσεις από την Ευρώπη. Στόχος είναι η ανταλλαγή εμπειριών και ο συντονισμός δράσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ενάντια στο φασισμό, το ρατσισμό και το σεξισμό. Εβδομήντα χρόνια μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την ήττα του φασισμού, η Ευρώπη δοκιμάζεται από την άνοδο της ρατσιστι-

τις αντιλαϊκές πολιτικές, την αστυνομική ασυδοσία, τον νεοφιλελεύθερο ολοκληρωτισμό και το σύστημα που την επιβάλλει.

Σάββατο 12 Απρίλη

Το τριήμερο αποτελεί την κορύφωση του μήνα αντιφασιστικής δράσης (21 Μάρτη – 21 Απρίλη), στη διάρκεια του οποίου πραγματοποιούνται παρεμβάσεις και εκδηλώσεις σε γειτονιές, κοινωνικούς χώρους και σχολεία σε όλη τη χώρα.

Oμιλητές: Alain Krivine (ιστορικό στέλεχος της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στη Γαλλία), Joe Higgins (Anti-austerity Alliance ISP MP), Tariq Ali, συγγραφέας (βιντεοσκοπημένο μήνυμα). Συντονίζει η Ελένη Ευστρατιάδη (Αντιφασιστικός Συντονισμός Αθήνας-Πειραιά)

Οι κεντρικές εκδηλώσεις του τριημέρου: κής και της ναζιστικής Ακροδεξιάς. Όμως οι ρατσιστές και οι νεοναζί έχουν αντίπαλο. Το μαζικό και πολύμορφο κίνημα το οποίο στους δρόμους όλης της Ευρώπης αγωνίζεται όχι μόνο ενάντια στη φασιστική τρομοκρατία, αλλά και σε όλους εκείνους που τη συντηρούν και την προστατεύουν:

Παρασκευή 11 Απρίλη Έναρξη συνέλευσης: «Το αντιφασιστικό κίνημα στην Ευρώπη: Εμπειρίες, προτάσεις για διεθνείς δράσεις και συντονισμό», ώρα 18:00. Προβολή της ταινίας «Φασισμός Α.Ε.» του Α. Χατζηστεφάνου. Παρουσίαση από την ομάδα Infowar, ώρα 21.00.

Κεντρική εκδήλωση: «Από τη Γαλλία ως την Ουκρανία, από τη Νορβηγία ως την Ελλάδα: NO PASARAN», ώρα 18.00.

Παρεμβάσεις: Ένωση Borotba (Ουκρανία), Πίτερ (Αντιφασίστας ακτιβιστής από Ρωσία), Walter Baier (Alter Summit), Mathias Benik (Attac Oυγγαρίας), Leo (AFA Paris). Κυριακή 13 Απρίλη Συνέλευση: «Παρουσίαση αποτελεσμάτων από τα εργαστήρια, συμπεράσματα, καθορισμός κοινών διεθνών δράσεων», ώρα 12.00.

πολιτική •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 9 Απρίλη 2014

Απέτυχε η πρώτη απόπειρα εξόδου στις «αγορές»

Τα τρικ των ομολόγων δεν σώζουν την κυβέρνηση Του Πέτρου Τσάγκαρη

ε λαμπρότητα ετοιμάστηκε να υποδεχτεί την πολυθρύλητη «έξοδο στις αγορές», το μιντιακό κατεστημένο. Το «Έθνος», π.χ., της Δευτέρας 7/4, βγήκε με τίτλο «Στοίχημα και ψήφος εμπιστοσύνης» και το κείμενο πρώτης σελίδας έγραφε: «Ορόσημο στην πορεία για τη σταδιακή αποδέσμευση από το Μνημόνιο αποτελεί η επί θύραις έκδοση ομολόγου του ελληνικού Δημοσίου. Τερματίζεται ο τετραετής αποκλεισμός από τις διεθνείς χρηματαγορές». Μάλιστα σειρά ΜΜΕ προεξοφλούσαν ότι η έξοδος θα γίνει εκείνη την ημέρα. Το νέο success story που σχεδίαζαν να αραδιάσουν στο λαό είναι ένα επιπλέον φόρτωμα χρέους στην πλάτη του και μάλιστα με υψηλά επιτόκια. Όμως η «έξοδος» αποδείχθηκε ευάλωτη στο σκάνδαλο Μπαλτάκου και στο συνακόλουθο γεγονός ότι η S&P δεν προχώρησε στην αναβάθμιση της ελληνικής οικονομίας, ενώ και η Moody’s ανέβαλε την αξιολόγηση. Μάλιστα ο Στουρνάρας «με αφορμή σχετικά δημοσιεύματα» ανακοίνωσε ότι «δεν βιαζόμαστε» και ότι η έξοδος της χώρας στις αγορές θα πραγματοποιηθεί το πρώτο εξάμηνο του έτους, «όπως έχει σχεδιαστεί». Όλες οι άλλες πληροφορίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας δεν σχετίζονται με την πραγματικότητα, σημείωνε η ανακοίνωση του υπουργείου. Μάλιστα ο Στουρνάρας άφησε να εννοηθεί ότι η έξοδος

μπορεί να πραγματοποιηθεί με σιγουριά μόλις το 2016! Ασθμαίνοντας ο Σαμαράς έτρεξε να σκεπάσει την αποτυχία με δηλώσεις για το… συμψηφισμό ΦΠΑ, αλλά από το… φθινόπωρο και μετά. Φυσικά αμέσως και από κοντά τον στήριξαν όλα τα συστημικά ΜΜΕ, ξεχνώντας τις εξαγγελίες της προηγουμένης περί «αγορών». Το σχέδιο άμεσης εξόδου στις «αγορές» (δηλ. τους διεθνείς θεσμικούς τοκογλύφους) προέβλεπε ομόλογο 5 δισ. ευρώ αν το επιτόκιο διαμορφωνόταν κάτω από 6% και ομόλογο 2 δισ. ευρώ αν το επιτόκιο διαμορφωνόταν στο 7%. Προφανώς η πραγματικότητα αποδείχθηκε πολύ χειρότερη. Εξάλλου αυτό είναι το φυσιολογικό: Αν με ποσοστό χρέους επί του ΑΕΠ στο 129%, με χρέος 299 δισ. ευρώ και με ΑΕΠ 231 δισ.

ευρώ η Ελλάδα ήταν αναξιόχρεη (όταν μπήκε στο μνημόνιο το 2010), τότε γιατί με ποσοστό χρέους επί του ΑΕΠ στο 188%, με χρέος 349 δισ. ευρώ και με ΑΕΠ μόλις 183 δισ. ευρώ (όπως είναι σήμερα) θα πρέπει να θεωρείται αξιόχρεη; Ή μήπως μπορεί να αρκεί στους τοκογλύφους των «αγορών» το γεγονός ότι τα νέα ελληνικά ομόλογα θα υπάγονται στο αγγλικό δίκαιο; Αν ήταν έτσι τα πράγματα γιατί δεν υπήγαγαν στο αγγλικό δίκαιο τα ελληνικά ομόλογα από το 2010 ώστε να «ηρεμούσαν» από τότε οι «αγορές» και να μη χρειαζόταν η προσφυγή στο δανεισμό από την τρόικα;

Νέα απόπειρα Ωστόσο η κυβέρνηση μπορεί πράγματι να επιχειρήσει πριν από τις εκλογές μια επικοινωνιακή έξοδο για να δανειστεί αυτά τα 2-5 δισ. ευρώ. Και πράγματι

υπάρχουν αμερικανικά funds που επενδύουν στην Ευρώπη (το διάστημα Ιανουαρίου-Μαρτίου υπήρξε μια ραγδαία άνοδος του όγκου των συναλλαγών των ευρωπαϊκών μετοχών κατά 19%). Όμως αυτές οι εξελίξεις δεν προδιαθέτουν για φτηνό δανεισμό της Ελλάδας, αλλά περιγράφουν την κίνηση αρπακτικών που οσφραίνονται πτώματα: έρχονται να ρισκάρουν στην Ελλάδα γιατί η απόδοση (το επιτόκιο) που θα πάρουν είναι τεράστιο και επειδή ο δανεισμός θα είναι βραχυχρόνιος, δηλ. θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω πολύ σύντομα. Στην καλύτερη περίπτωση το επιτόκιο δανεισμού της Ελλάδας στις «αγορές» θα είναι γύρω στο 5% και στη χειρότερη μπορεί να φτάνει το 7%. Δηλ. θα είναι διπλάσιο από το επιτόκιο δανεισμού από την τρόικα, αλλά θα είναι επίσης τεράστιο σε σχέση με τον βασικό δείκτη, δηλ. από το μηδενικό επιτόκιο με το οποίο δανείζεται η Γερμανία. Κι όλα αυτά ισχύουν για μικρά ποσά (όχι για τα δεκάδες δισ. που δανείζεται από την τρόικα) και με πολύ βραχυχρόνια διάρκεια αποπληρωμής (τριετή ή πενταετή ομόλογα). Εν ολίγοις, ακόμη κι αν υπάρξει καλύτερο επιτόκιο θα είναι μόνο μια επικοινωνιακή φούσκα, αφού το ποσό που θα αντληθεί θα είναι αστείο.

Κέρδη Σε κάθε περίπτωση δε ο δανεισμός με επιτόκια 5%, 6% και 7% θα σημάνει άλλο ένα τρελό πάρτι σίγουρων κερδών για τις τράπεζες –ελληνικές και ξένες– που θα δανείζονται με 1,5% από την

ΕΚΤ και μετά θα δανείζουν με τετραπλάσιο επιτόκιο το ελληνικό κράτος. Και δεν είναι μόνο αυτά τα κέρδη: Η έξοδος στις αγορές θα σημάνει και επίσημες μίζες σε μεγάλους χρηματιστικούς οργανισμούς που εξειδικεύονται σε αυτές τις «δουλειές»: Ενδεικτικά, λίγες ημέρες πριν από τις 7/4, ο Σαμαράς είχε συναντηθεί με τον διευθυντή επενδυτικής τραπεζικής της Bank of America Merrill Lynch, έναν κύριο ονόματι Τόμας Μοντάγκ, ο οποίος φέρεται να προσέφερε τη «στήριξη» της τράπεζας σε ελληνική ενδεχόμενη «έξοδο στις αγορές». Από το πάρτι της μίζας δεν θα λείψει βέβαια και ο πρωταγωνιστής της προηγούμενης φάσης του ελληνικού δράματος, η Goldman Sachs, την οποία, σύμφωνα με την «Γκάρντιαν», η ελληνική κυβέρνηση έχει ήδη προσλάβει μαζί με την JP Morgan. Έτσι κι αλλιώς ο δανεισμός από τις «αγορές» θα ήταν χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα στην ελληνική οικονομία –και πολύ περισσότερο στις τσέπες των εργαζομένων. Ακόμη κι αν δανειζόταν σχετικά φθηνά το ελληνικό κράτος, ο μόνος τρόπος για να διατηρήσει αυτό το υποτιθέμενο χαμηλό επιτόκιο θα ήταν να συνεχίζει την επιβολή μιας άτυπης μνημονιακής λιτότητας. Σε κάθε περίπτωση δανεισμός με επιτόκια της τάξης του 5% και του 6% σημαίνουν επιτόκιο 8%10% στην υπόλοιπη κοινωνία, αν η βασική πηγή δανεισμού πάψει να είναι η τρόικα και η Ελλάδα βασιστεί στις «αγορές», δηλ. είναι μια τρύπα στο νερό.

Άποψή μας... Η κατάρρευση του success story και το σκάνδαλο Μπαλτάκου-Κασιδιάρη φέρνουν άμεσα στην επιφάνεια όλες τις αστάθειες του πολιτικού σκηνικού, την πραγματική πολιτική κρίση που έχει να επιλύσει το καθεστώς.

την «ακροδεξιά στροφή» της ΝΔ και απαιτούσε «στροφή» προς το Κέντρο. Η Γιαννάκου είχε από νωρίτερα εκφράσει την άρνηση να είναι στο ίδιο ψηφοδέλτιο με τον Φαήλο Κρανιδιώτη. Η σιωπή του Καραμανλή δεν αρκεί πλέον

Ώρα να φύγουν Ο Σαμαράς, την ώρα που ετοιμαζόταν να πανηγυρίσει και να εξαπολύσει την τελική επίθεσή του ως «σωτήρας» του ελληνικού καπιταλισμού, εκπίπτει σε ελάχιστες ημέρες στο ρόλο ενός αβέβαιου «αρχηγού» υπό αμφισβήτηση στο ίδιο του το κόμμα και ενός ασταθούς πρωθυπουργού υπό προθεσμία, που εξαρτάται από την ακόμα πιο αβέβαιη «βιωσιμότητα» του Ευάγγελου Βενιζέλου ως επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ. Στην πραγματικότητα οι αμφισβητήσεις προϋπήρχαν. Η Ντόρα από πριν αμφισβητούσε

για να καλύψει τη μουρμούρα των καραμανλικών, που βλέπουν τη ΝΔ να μετατρέπεται σε «διευρυμένη» Πολιτική Άνοιξη. Και αυτή είναι η εικόνα του «ισχυρού» πυλώνα της κυβέρνησης. Γιατί στον άλλο πυλώνα, στο ΠΑΣΟΚ, η ανοιχτή σύγκρουση του Βενιζέλου με τον ΓΑΠ δείχνει ότι οι εξελίξεις τρέχουν με μεγαλύτερη ταχύτητα. Αυτή η αστάθεια του κυβερνητικού πολιτικού προσωπικού δεν περνάει απαρατήρητη από τους «ολιγάρχες» του καθεστώτος. Η πρωτοφανής απόφαση του Μαρινάκη να διεκδικήσει

το Δήμο του Πειραιά δεν είναι μεμονωμένη «μούρλια». Ο Μελισσανίδης διεκδικεί τη Φιλαδέλφεια και δεν δίστασε να επιτεθεί στον ΣΥΡΙΖΑ με άμεση ευθύτητα. Ο Ιβάν Σαββίδης δεν κρύβει τις προθέσεις του για πολιτικό ρόλο, αρχίζοντας από το ρόλο του «θεσσαλονικάρχη». Οι άρχοντες του χρήματος μπαίνουν στον πειρασμό να αναλάβουν αυτοπροσώπως, όπως ο Μπερλουσκόνι, την πολιτική εξουσία. Όλα αυτά δείχνουν κινδύνους, αλλά –κυρίως– τις μεγάλες αδυναμίες του συστήματος. Αδυναμίες που είναι εφικτό να αξιοποιήσει το εργατικό κίνημα και η Αριστερά, υπό μια προϋπόθεση: να αντιπαρατάξουμε έναν αποφασιστικό «στρατό» και να επιδιώξουμε να νικήσουμε στην αναπόφευκτη αναμέτρηση. Η γενική απεργία στις 9 Απρίλη πρέπει να είναι μια πρώτη μάχη, που πρέπει να έχει

συνέχεια: ενάντια στις απολύσεις και τις διαθεσιμότητες, ενάντια στα κλεισίματα και στις ιδιωτικοποιήσεις, ενάντια στις περικοπές μισθών και συντάξεων, ενάντια στις περικοπές κοινωνικών δαπανών.

Σε αυτήν τη βάση, οι ευρωεκλογές (αλλά και οι δημοτικές και περιφερειακές κάλπες) μπορούν να λειτουργήσουν σαν το φιτίλι που θα κατεδαφίσει το ετοιμόρροπο μέγαρο του πολιτικού συστήματος.

Η αλληλεγγύη προς τις κλαδικές απεργίες που συνεχίζουν πρέπει να γίνει αποφασιστική, με στόχο να φτάσει –επιτέλους!– ένα τμήμα μας σε καθαρή νίκη. Η Πρωτομαγιά που έρχεται δεν μπορεί και δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί με τον ψυχρό και αναποτελεσματικό τρόπο των γραφειοκρατών. Οι αγωνιστές της Αριστεράς, η βάση των συνδικάτων, τα μαχητικά σωματεία, οι τοπικές πρωτοβουλίες, οι ομάδες κοινωνικής αλληλεγγύης κ.ο.κ. πρέπει να επιχειρήσουν μια «καταμέτρηση στο δρόμο», μια επίδειξη κοινωνικής δύναμης.

Υπό την προϋπόθεση –και πάλι– ότι η Αριστερά θα αναλάβει το ρόλο της. Θα αντιπαρατεθεί προγραμματικά και πολιτικά επί της ουσίας, παραβιάζοντας τις «κόκκινες γραμμές» του συστήματος. Θα επιδιώξει την κατεδάφιση του σάπιου σκηνικού και δεν θα δεχθεί οποιαδήποτε επιχείρηση «παρθενορραφής», που θα έχει ως στόχο την αποκατάσταση της πολιτικής σταθερότητας. Γιατί, παρά τις προφανείς ευκαιρίες, κανείς δεν μπορεί να ξεχνάει ότι το σύστημα έχει εφεδρείες και γνωρίζει την τεχνική των «γεφυροποιών»...

Αυτή η τακτική μπορεί να παραλύσει τα επιτελεία του Σαμαρά και τους «ολιγάρχες» που κινούν τα νήματα πίσω του.

Με την έμφαση στους αγώνες τώρα και με την αριστερή αντεπίθεση σε όλα τα μέτωπα, μπορούμε να τους ρίξουμε!

• εργατικά

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 9 Απρίλη 2014

Συνέντευξη με την Ευ. Αλεξάκη, απολυμένη καθαρίστρια του υπ. Οικονομικών

«Αυτός ο αγώνας μάς έχει κάνει πολύ πιο δυνατές» Οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών παλεύουν καθημερινά, μήνες τώρα, για να κερδίσουν πίσω τη δουλειά τους και την αξιοπρέπειά τους. Και δεν παλεύουν μόνο γι’ αυτές. Τις βρίσκουμε μπροστά σε κάθε μικρό ή μεγάλο αγώνα που γίνεται στη χώρα μας. Αλληλέγγυες με όλες/ ους τους άλλους εργαζόμενους, χτυπήθηκαν, σπρώχτηκαν, ψεκάστηκαν με χημικά πολλές φορές. Και δεν το βάζουν κάτω. Μιλήσαμε με μια από αυτές, την Ευαγγελία Αλεξάκη, μέλος του συντονιστικού τους. Τη συνέντευξη πήρε η Κατερίνα Παρδάλη «Ε.Α.»: Είστε σε διαρκή κινητοποίηση από τις 18 Σεπτέμβρη του 2013. Πώς το καταφέρνετε; Αισθάνεστε ότι το γεγονός ότι βγήκατε άμεσα και με διάρκεια στο δρόμο βοήθησε την υπόθεσή σας; Ευ.Α.: Στην πραγματικότητα ξεκινήσαμε τις κινητοποιήσεις από τις 24 Αυγούστου, που κοιμηθήκαμε με δουλειά και ξυπνήσαμε απολυμένες και το μάθαμε απο την τηλεόραση, ότι οι καθαρίστριες του υπ. Οικονομικών βγαίνουν σε διαθεσιμότητα. Τότε έγινε η πρώτη συνάντηση μεταξύ μας και φτιάξαμε συντονιστικό και ξεκινήσαμε τις κινητοποιήσεις αμέσως από τις 18/9, που βγήκαμε σε διαθεσιμότητα, μέχρι και τώρα. Το ότι μαζευτήκαμε, κάναμε συντονιστικό και βγήκαμε στη δράση αμέσως σίγουρα βοήθησε και έτσι έγινε γνωστό το πρόβλημά μας και στον κόσμο και στα ΜΜΕ –και σε έντυπα και σε ηλεκτρονικά μέσα– και μέχρι τώρα η ιστορία μας και οι διαρκείς αγώνες μας νομίζω ότι μας έκαναν να ειμαστε οι μόνες , μέχρι τώρα, που έχουμε ακουστεί τόσο σε όλο το πανελλήνιο, από όλους τους διαθέσιμους. «Ε.Α.»: Πέρα από την αλλαγή που φέρατε στις συνειδήσεις πολλών εργαζόμενων –και όχι μόνο– ποιες ήταν οι αλλαγές στη δική σας συνείδηση απο την αρχή του αγώνα σας μέχρι σήμερα; Ευ.Α.: Πρώτα πρώτα στη συνείδησή μου έγινα πολύ πιο δυνατός άνθρωπος. Δηλαδή, αισθάνομαι ότι μπορώ να τα βάλω με όλους. Δεν φοβάμαι. Ούτε αυτούς, ουτε ΜΑΤ, δεν λογαριάζω τίποτα. Δηλαδή, στο υπουργείο, που μας

την έπεσαν να μας βγάλουν έξω με τη βία, τους έβλεπα σαν κουνούπια. Λες και θα μου τσίμπαγε ένα κουνούπι το χέρι. Δεν τους λογαριάζουμε. Και έτσι είναι πιστεύω και όλες οι συναδέλφισσές μου. Δεν τους λογαριάζουμε. Αυτός ο αγώνας μάς έχει κάνει πολύ πιο δυνατές, πολύ πιο μαχητικές, μας έχει κάνει πολύ καλύτερους ανθρώπους. Έχουμε μάθει να είμαστε αλληλέγγυες στους αγώνες των άλλων διαθέσιμων και σε προέκταση και μ’ όλο τον κόσμο, γιατί αυτό που συμβαίνει δεν είναι θέμα έχεις σήμερα ή δεν έχεις δουλειά. Δεν είναι το θέμα ότι βγαίνω έξω και διαμαρτύρομαι, γιατί έχω χάσει τη δουλειά μου. «Ε.Α.»: Γι’ αυτό αποτελείτε και παράδειγμα. Μαζί με τους/τις σχολικούς φύλακες. Ευ.Α.: Νομίζω ναι. Κοιτα να δεις τι πιστέψανε. Αυτοί πιστέψανε… «Έλα, μωρέ, τι θα κάνουνε αυτές; Τι θα κάνουνε τώρα 595 γυναίκες; Θα φωνάξουνε και τι θα πούνε και τι θα κάνουνε απο 50 μέχρι 60 χρονών γυναίκες»; Ναι, αλλά ξέρεις, ρε συ, δεν κατάλαβαν κάτι. Ότι πειράξανε έναν κλάδο, ο οποίος έτσι κι αλλιώς

αγωνίζεται μια ζωή. Δηλαδή το να βγάζεις τη ζωή σου κρατώντας μια σκούπα, βγάζεις τις ανάγκες σου, σπουδάζεις τα παιδιά σου, είσαι συνέχεια στον αγώνα. Δεν είσαι ο άνθρωπος που κάθεσαι κάπου και πέρνεις ξεκούραστα τα λεφτά σου. Και σε μια στιγμή σου λένε και σ’ αυτό όχι. Μια ζωή έχεις προσφέρει τόσα χρόνια και σου λέει: ΟΧΙ, θα πας σπίτι σου να κλάψεις τη μοίρα σου. Ρε φίλε, δεν θα πάω και δεν θα κλάψω τη μοίρα μου. Δεν το δέχομαι. «Ε.Α.»: Με τις καθαρίστριες που δουλεύουν στα ιδιωτικά συνεργεία –που ο κόσμος έμαθε την κατάστασή τους από τη δολοφονική επίθεση στην Κούνεβα– έχετε κάποια επικοινωνία; Ευ.Α.: Έχω μιλήσει μ’ αυτές τις γυναίκες, συμπάσχω μαζί τους. Οι κοπέλες δεν μπορούν όλες, γιατί υπάρχει ο φόβος. Δεν έχει όλος ο κόσμος τις ίδιες αντοχές. Και φοβούνται. Εγώ έχω μιλήσει μ’ αυτές τις γυναίκες και σε μια είπα: Ξέρω ότι τώρα μας βάζουνε να γίνουμε ανθρωποφάγοι μεταξύ μας, γιατί μας λέει ο άλλος (ο υπουργός) «και τι έγινε δηλαδή, τόσες γυναίκες δουλεύουν στα ιδιωτικά συνερ-

γεία. Πήγαινε κι εσύ και δούλεψε». Μας είπε ο υπουργός να πάμε να γίνουμε εργολάβοι. Λοιπόν εγώ έχω μιλήσει μ’ αυτή τη γυναίκα. Τραβάνε μεγάλο λούκι. Μιλάμε για τρομοκρατία, για συνθήκες γαλέρας. Μιλάμε ότι δουλεύουνε για 2 ευρώ την ώρα. Και από ένσημα; Αν θα τους κολλήσουνε 8-10 ένσημα το μήνα. Και αν μιλήσεις ή σηκώσεις κεφάλι, «πέρασε έξω», περιμένουν άλλες. Ασε που τώρα τα συνεργεία δεν δέχονται αιτήσεις πάνω απο 40 χρονών.

βέρνηση, θα τις αποκαταστήσει. Εγώ γενικά θα ήθελα να μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να βγάλει τον κόσμο έξω. Να υπήρχε ένας τρόπος να βγάλει τον κόσμο έξω από το σπίτι του. Και μέχρι τώρα δεν γίνεται αυτό.

Η κατάσταση είναι φόβος και τρόμος. Οι συνθήκες είναι τέτοιες, που οι εργολάβοι κόβουν κεφάλια, αν σηκώσεις κεφάλι.

Ευ.Α.: Οχι, όχι. Εγώ πιστεύω και ο ΣΥΡΙΖΑ να ’ρθει μόνος του, δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Πρέπει να είμαστε στο δρόμο πάλι, συνέχεια, να διεκδικούμε, για να γίνεται κι αυτός καλύτερος. Όσο διεκδικεί ο λαός και δεν δίνει ανάθεση... Μέχρι τώρα αυτό έκανε ο κόσμος και κοίταξε τι πάθαμε. Λοιπόν ας καταλάβουμε ότι όταν ο λαός ειναι στο δρόμο και ζητάει πράγματα, αυτοί που μας κυβερνούνε κάνουνε καλύτερα πράγματα. Λοιπόν όχι, δεν υπάρχει να κάτσουμε στα σπίτια μας και δεν πρέπει να κάτσουμε στα σπίτια μας. Θα διατηρήσουμε τη συλλογικότητά μας και την αλληλεγγύη μας, για να κάνουμε καλύτερη και την Αριστερά.

«Ε.Α.»: Περιμένετε κάτι και τι από την Αριστερά και από τον ΣΥΡΙΖΑ ειδικότερα, που υπάρχει ελπίδα να γίνει κυβέρνηση; Και σαν αντιπολίτευση, είστε ικανοποιημένες, σας συμπαραστάθηκε; Ευ.Α.: Κοιτα, σαν αντιπολίτευση, που είναι τώρα, μας έχει συμπαρασταθεί, δεν μπορώ να πω. Έχει έρθει, έχει δηλώσει μπροστά στο υπουργείο ότι είναι άδικο αυτό που έχει γίνει. Ήρθε ο ίδιος ο Τσίπρας και μας ειπε ότι όλες αυτές τις αδικίες, όταν έρθει στην κυ-

«Ε.Α.»: Εάν όλα πάνε καλά, βγει κυβέρνηση της Αριστεράς και γυρίσετε στις δουλειές σας, θα διατηρήσετε αυτή την αλληλεγγύη, τη συλλογικότητά σας; Τι σκέφτεστε; Γυρίσαμε στη δουλειά μας και τελείωσε;

Δάσκαλοι και καθηγητές λένε όχι στην αξιολόγηση

ι δάσκαλοι πραγματοποίησαν 24ωρη απεργία και συγκέντρωση στο υπουργείο Παιδείας, την Παρασκευή 4 Απριλίου. Η απεργία όπως και η κινητοποίηση του Σαββάτου 5 Απρίλη ενάντια στα σεμινάρια για αξιολογητές, που οργανώνει το υπουργείο Παιδείας για την αξιολόγηση εκπαιδευτικών και την αυτοαξιολόγηση των σχολείων, εντάσσονται στις κινητοποιήσεις που πραγματοποιούν εδώ και καιρό οι εκπαιδευτικοί,

για να σταματήσουν το νομοσχέδιο της κυβέρνησης. Απέναντι σε αυτή την πίεση των κινητοποιήσεων, όπως και στην απόφαση που πήραν οι συνελεύσεις των ΕΛΜΕ για παραίτηση των διευθυντών των σχολείων, ώστε να σταματήσει η διαδικασία αξιολόγησης, λογοδοτεί η αυταρχική στάση του υπουργείου που με απόφασή του εφαρμόζει τη λογική του «εντέλεσθαι», εξαναγκάζοντας τους διευθυντές, υπό το φόβο

λήψης πειθαρχικών μέτρων, να προχωρήσουν την αξιολόγηση. Το παζλ της αυταρχικότητας και της αντιδημοκρατικής, κατασταλτικής λογικής, με την οποία θα αντιμετωπίζονται οι εργατικές κινητοποιήσεις για να περάσουν οι βάρβαρες μνημονιακές πολιτικές της αξιολόγησης, ολοκληρώθηκε στις δύο κινητοποιήσεις με τη χρήση χημικών και βίας από τα ΜΑΤ, ενάντια στους δάσκαλους και τους καθηγητές που συμμετείχαν σε αυτές.

Το θετικό είναι ότι το συνδικαλιστικό κίνημα στο χώρο της εκπαίδευσης και οι εκπαιδευτικοί συνολικά δείχνουν την επιμονή τους, ώστε να συνεχιστεί ο αγώνας. Οι συνελεύσεις των ΕΛΜΕ, που γίνανε με επίκεντρο την αξιολόγηση, ήταν πιο μαζικές από τις συνελεύσεις που είχαν γίνει πριν τη 48ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ, ενώ μπροστά, εκτός από την αξιολόγηση, είναι και η μάχη ενάντια στο σχολείο εξεταστικό κέντρο, με την Τράπεζα θεμάτων στην

Α΄ Λυκείου, ζήτημα το οποίο θα απασχολήσει τις επόμενες συνελεύσεις των ΕΛΜΕ. Η προοπτική κινητοποιήσεων μέσα στις εξετάσεις παραμένει ανοιχτή λόγω της μεγάλης επίθεσης που δέχεται η δημόσια εκπαίδευση, αν και είναι βέβαιο ότι μόνο ένας συντονισμένος αγώνας όλων των εργαζόμενων για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και της κυβέρνησης μπορεί να είναι αποτελεσματικός.

εργατικά • 5

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 9 Απρίλη 2014

Κινητοποιήσεις διαθεσίμων υπουργείου Εργασίας

ι διαθέσιμοι του υπουργείου Εργασίας ξεκίνησαν την προηγούμενη εβδομάδα μια σειρά δράσεων με καταλήψεις, ενώ ζητάνε και τη στήριξη των υπόλοιπων εργαζομένων στους φορείς και τις υπηρεσίες του υπουργείου. Θυμίζουμε ότι τον Σεπτέμβρη μπήκαν σε διαθεσιμότητα 558 εργαζόμενοι από τον ΟΑΕΔ, το ΙΚΑ, τον ΟΑΕΕ, το ΕΤΕΑ, τον ΟΓΑ και τις διοικητικές υπηρεσίες του υπουργείου, ενώ οι εργαζόμενοι πραγματοποίησαν συνολικά 12 ημέρες απεργίας. Κατά τη διάρκεια της κατάληψης του ΙΚΑ, την Πέμπτη 3 Απριλίου, δύο διαθέσιμες εργαζόμενες, η Ευφροσύνη Τσιούμα, βοηθητικό προσωπικό μαγειρείου σε βρεφονηπιακό σταθμό, και η Αθηνά Κουζούπη, βοηθητικό προσωπικό καθαριότητας σε παιδικό σταθμό, μίλησαν στο Χρήστο Βαγενά. Γιατί είστε εδω σημερα; Ε.Τ.: Κάνουμε μία συμβολική κατάληψη στο ΙΚΑ. Είμαστε απολυμένοι-διαθέσιμοι υπάλληλοι του Υπουργείου Εργασίας. Βρεθήκαμε στο δρόμο χωρίς καμία εξήγηση, γιατί υποτίθεται ότι είμαστε χαμηλών προσόντων. Εμείς ήμασταν απαραίτητοι, όμως ήταν καλύτερο για κάποιους να δώσουν τις θέσεις μας σε ιδιώτες, γιατί υπάρχουν συμφέροντα και έτσι μπορούν να βάλουν περισσότερα χρήματα στην τσέπη τους. Εμείς δεν μπορούμε να δώσουμε μίζες! Εσείς από ποια υπηρεσία προέρχεστε; Ε.Τ.: Εμείς είμαστε μια ομάδα από τους οργανισμούς της Εργατικής Κατοικίας (ΟΕΚ) και Εστίας (ΟΕΕ), οι οποίοι καταργήθηκαν. Μας πήγαν στον ΟΑΕΔ και είμασταν οι περισσότεροι προσωπικό μαγειρείων, καθαριότητας και κλητήρες, που απασχολούμασταν στους βρεφονηπιακούς σταθμούς και στα Κέντρα Εξυπηρέτησης του ΟΑΕΔ.

Βγάζοντας εμάς στη διαθεσιμότητα, κάλυψαν τις θέσεις μας με συνεργεία που, χωρίς να θέλω να κατηγορήσω κανέναν, δεν ξέρω πώς θα μπορούν ανταποκριθούν σε τέτοιες ευαίσθητες υπηρεσίες, όπως οι βρεφονηπιακοί σταθμοί, χωρίς εκπαίδευση, χωρίς βιβλιάρια υγείας κ.ά. Και φυσικά κοστίζουν πολλά περισσότερα απ’ όσο η δική μας μισθοδοσία των 600 και 700 ευρώ, αλλά είπαμε ήταν καλύτερο για κάποιους να φέρουν τους ιδιώτες. Α.Κ.: Ήταν χωρίς καμία δικαιολογία το να μας διώξουν, γιατί αμέσως μετά πήραν στη θέση μας άλλους. Και μάλιστα τα ιδιωτικά συνεργεία και τα κέτερινγκ που έχουν αντικαταστήσει τις υπηρεσίες που εμείς προσφέραμε στον ΟΑΕΔ, κοστίζουν γύρω στις 500.000 ευρώ, ενώ η μισθοδοσία η δική μας ήταν πολύ μικρότερη. Μπήκαμε με ΑΣΕΠ και οι απολύσεις είναι αντισυνταγματικές. Εμείς δεν θέλουμε να μπούμε στην κινητικότητα, ζητάμε να γυρίσουμε όλοι στη δουλειά μας. Τι προγραμματίζετε για τη συνέχεια; Ε.Τ.: Αγώνα μέχρι τέλους. Και να τους χτυπήσει ο ελληνικός λαός στο κεφάλι και με την ψήφο του κι εμείς μαζί όσο πιο δυνατά. Πρέπει να πληρώσουν με το ίδιο νόμισμα, τα κλεμμένα και τα ελλείματα ας τα βρουν από αλλού. Εμείς είμαστε εργαζόμενοι χαμηλόμισθοι που μπήκαμε μέσω ΑΣΕΠ και μας πέταξαν στο δρόμο. Βιώνουμε δυστυχώς ό,τι βιώνει όλος ο ελληνικός λαός. Καταστρέφουν την υγεία, την παιδεία, την εργασία, την ασφάλιση. Και οι εργαζόμενοι πληρώνουν αδρά για την ασφάλιση, χωρίς να έχουν τις αντίστοιχες απολαβές στη σύνταξη. Ας ξυπνήσουμε όλοι, τώρα είναι η ευκαιρία!

νέα από τους εργατικούς χώρους ΜΜΕ

Οι εργαζόμενοι στο χώρο του Τύπου και στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ) πραγματοποίησαν 24ωρη απεργία, την Τρίτη 8 Απριλίου. Στα πλαίσια της κινητοποίησης συγκεντρώθηκαν έξω από το κτίριο της ΕΣΗΕΑ (Ένωση Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθήνας). Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ απέργησαν ενάντια στο πολυνομοσχέδιο που ψήφισε η κυβέρνηση. Διεκδικούν την επαναφορά του θεσμού των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και την υπογραφή νέων, την αύξηση των επιδομάτων ανεργίας, την επιστροφή των αποθεματικών στα ασφαλιστικά Ταμεία, που δημεύτηκαν μέσω PSI, την κατάργηση της ενοικιαζόμενης εργασίας. Επίσης απαιτούν να μην περάσουν η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών, η μείωση των επικουρικών συντάξεων και η κατάργηση των τριετιών.

ΟΛΘ

Στάση εργασίας πραγματοποίησαν οι εργαζόμενοι στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης (ΟΛΘ), τη Δευτέρα 6 Απριλίου, ενάντια στην πρόθεση της κυβέρνησης να προχωρήσει τη διαδικασία της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΘ. Οι εργαζόμενοι έδωσαν μια πρώτη απάντηση και θα συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις τους, αντιδρώντας στην κίνηση του ΤΑΙΠΕΔ να καταθέσει, την Παρασκευή, στην Επιτροπή

Οικονομικών της Βουλής, την πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος για την πώληση του λιμανιού της Θεσσαλονίκης. Η συζήτηση για το ξεπούλημα του λιμανιού ορίστηκε να γίνει την ώρα που τυπωνόταν η εφημερίδα μας, αλλά πιθανόν να αναβληθεί για την Παρασκευή 11 Απρίλη. Οι εργαζόμενοι του ΟΛΘ τη μέρα της συζήτησης θα πραγματοποιήσουν 24ωρη απεργία και με λεωφορεία θα κατέβουν στην Αθήνα, όπου και θα πραγματοποιήσουν συγκέντρωση έξω από τη βουλή.

ΕΒΓΑ

Οι εργαζόμενοι στην ΕΒΓΑ πραγματοποίησαν 24ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες, που ξεκίνησαν από το Σάββατο, 5 Απριλίου, ως απάντηση στην προσπάθεια των εργοδοτών να μειώσουν τους μισθούς. Η προσπάθεια ξεκίνησε από τον Οκτώβρη του 2013, όταν η εργοδοσία ανακοίνωσε μονομερώς μειώσεις στους μισθούς και συνεχίζεται, με τα δώρα που έχουν φέρει στους εργοδότες τα μνημόνια. Οι εργαζόμενοι καλέστηκαν να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις που περιλάμβαναν όχι μόνο νέες μειώσεις μισθών, ύψους 10 ως 15%, αλλά έδιναν επίσης το δικαίωμα στην εργοδοσία να νοικιάζει τους εργαζόμενους σε οποιαδήποτε άλλη εταιρεία με την οποία συνεργάζεται. Η μαζική τους συμμετοχή στην απεργία τις δύο πρώτες μέρες,

Επιμέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

ανάγκασε την εταιρεία να υποχωρήσει και με απόφαση της γενικής τους συνέλευσης, ανέστειλαν τις κινητοποιήσεις.

ΟΣΕ

Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Σιδηροδρομικών (ΠΟΣ) αποφάσισε να προχωρήσει σε κινητοποιήσεις για την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Οι κινητοποιήσεις ξεκινάνε με τρεις τρίωρες στάσεις εργασίας, την Τρίτη και την Τετάρτη, 15 και 16 Απριλίου και κλιμακώνονται με επαναλαμβανόμενες 24ωρες, από το Σάββατο 18 ως και τη Δευτέρα του Πάσχα, 20 Απρίλη. Οι δυνάμεις της Αριστεράς, ΜΕΤΑ και ΠΑΜΕ, ζήτησαν οι απεργιακές κινητοποιήσεις να είναι συνέχεια της Γενικής Απεργίας της 9ης Απρίλη, να κρατήσουν ως τις αρχές της Μεγάλης Εβδομάδας (14 Απρίλη) και να προχωρήσουν σε νέο πρόγραμμα δράσης αμέσως μετά τις γιορτές, ώστε να μην υπάρξει σύγκρουση με τον κόσμο που θα θέλει να ταξιδέψει. Ως τώρα η πλειοψηφία της ΠΟΣ (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ) ελάχιστα έχει κάνει ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των δύο θυγατρικών του ΟΣΕ, ΤΡΑΙΝΟΣΕ και ΕΕΣΣΤΥ, και ελάχιστα θα κινηθεί για την επιτυχία του αγώνα, ενώ οι δυνάμεις της Αριστεράς, παρότι πρότειναν άλλο πρόγραμμα δράσης, δουλεύουν την απεργία, ώστε οι σιδηροδρομικοί να συμμετέχουν μαζικά σε αυτή.

Γενικός ξεσηκωμός με τη ΜΕΤΑ παράταξη της ριζοσπαστικής Αριστεράς, η Μαχητική Ταξική Εργατοϋπαλληλική Ανατροπή (ΜΕΤΑ) προσπάθησε σε αρκετούς χώρους να μαζικοποιηθεί η απεργία, καλώντας σε προσυγκέντρωση στα Χαυτεία.

Α.Κ.: Θα συνεχίσουμε μέχρι το τέλος. Θα κάνουμε κι άλλες κινητοποιήσεις. Θέλουμε όλοι να γυρίσουμε πίσω στις δουλειές μας!

Με αφετηρία τη Γενική Απεργία στις 9 Απρίλη, το μήνυμα χρειάζεται να είναι σαφές. Απεργούμε και διαδηλώνουμε ενάντια στην κυβέρνηση και την τρόικα, παλεύουμε για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και της κυβέρνησης, διεκδικούμε μια κοινωνία που θα βάζει στο κέντρο τις ανάγκες των εργαζομένων. Νικητές από την κρίση θα είμαστε ή οι από κάτω, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, ή οι από πάνω, οι τραπεζίτες, οι διεθνείς τοκο-

γλύφοι, οι βιομήχανοι. Οι από κάτω χρειάζεται να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, ξεκινώντας από τη Γενική Απεργία στις 9 Απρίλη, να ενώσουμε τους αγώνες που φαίνεται να ξεδιπλώνονται σε μια σειρά χώρους, στην υγεία, στους εκπαιδευτικούς, από τους διαθέσιμους εργαζόμενους του υπουργείου εργασίας, τις καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών, τους ενοικιαζόμενους εργαζόμενους, τους σιδηροδρομικούς. Με το σύνθημα «γενικός ξεσηκωμός για να τους ανατρέψουμε», η νέα συνδικαλιστική

Αμέσως μετά την απεργία, οι αγωνιστές και οι συνδικαλιστές της ριζοσπαστικής Αριστεράς χρειάζεται να συνεχίσουμε την προσπάθεια για την ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής, έχοντας ως κέντρο τη διαδήλωση της Πρωτομαγιάς, αλλά και τις μεγάλες μάχες ενάντια στις απολύσεις και τις διαθεσιμότητες, ενάντια στην ισοπέδωση της υγείας και των ασφαλιστικών ταμείων, ενάντια στο νέο χτύπημα στους μισθούς με την κατάργηση των τριετιών, ενάντια στα σχέδια που ακολουθούν για την ακύρωση του δικαιώματος στην απεργία, για το δικαίωμα των εργοδοτών στο λοκ-άουτ, ενάντια στην κατάργηση των συνδικαλιστικών και εργατικών δικαιωμάτων. Στηρίζοντας τις κινητοποιήσεις και ενώνοντας όλους τους αγώνες των εργαζόμενων με τον κόσμο που αγωνίζεται στις γειτονιές, με τις επιτροπές αγώνα και αντίστασης, μπορούμε να τα καταφέρουμε. Μπορούμε να τους ανατρέψουμε.

• αριστερά

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 9 Απρίλη 2014

Το πολυνομοσχέδιο-3o μνημόνιο και η στάση της Αριστεράς

Επίθεση στην καρδιά των εργαζομένων Στουρνάρα, και ο τρόπος που επέμενε την πρώτη και τη δεύτερη μέρα, έδωσε ένα σαφές σήμα: ακόμη και σε αυτά τα στενά όρια που αφήνει η κοινοβουλευτική διαδικασία «θα αξιοποιήσουμε κάθε δυνατό μέσο, θα παλέψουμε μέχρι το τέλος».

Της Μαρίας Μπόλαρη, βουλευτή Α’ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ

ρίτο μνημόνιο χαρακτηρίστηκε, σωστά, από πολλούς το πολυνομοσχέδιο που η κυβερνητική πλειοψηφία ψήφισε στις 30/3. Η δημόσια συζήτηση επικεντρώθηκε κυρίως στο άρθρο για τις τράπεζες, σκιάζοντας τα πολύ σοβαρά άρθρα που περιγράφουν το ξήλωμα των εργατικών δικαιωμάτων που έχουν απομείνει. Το συλλογικό εργατικό δίκαιο, όπως το ξέραμε και όπως σε αυτό αποτυπώνονταν οι κατακτήσεις αγώνων πολλών δεκαετιών, ανατρέπεται. Ένα προς ένα αυτά τα άρθρα, όπως και τα αντίστοιχα των προηγούμενων μνημονίων, αποδεικνύουν ότι στόχος της κυρίαρχης τάξης είναι το ξεπέρασμα της κρίσης προς όφελός της. Και αυτό έχει μια απόλυτη προϋπόθεση: τη συντριβή των εργαζόμενων τάξεων. Τη σύνθλιψη του εργατικού κόστους, μισθολογικού και μη, την κυριαρχία των ελαστικών σχέσεων εργασίας, το φθηνό εργατικό δυναμικό, που πλέον εξατομικευμένο δεν θα μπορεί να διασώσει το οτιδήποτε.

Στόχος Ο στόχος ομολογείται στην ίδια την αιτιολογική έκθεση του πολυνομοσχεδίου, με την προσπάθεια, βέβαια, να χρυσωθεί το χάπι. Η εισαγωγή στα άρθρα της αντιμεταρρύθμισης σε βάρος του ασφαλιστικού συστήματος ξεκινάει ως εξής: «Με την περίπτωση 1 επιδιώκεται η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, μέσω της μείωσης του εργοδοτικού κόστους, και η αύξηση της ζήτησης της εργασίας». Παρακάτω, για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, παραδέχονται ότι οι επιχειρήσεις έχουν μικρό φορολογικό κόστος, συγκριτικά με τον Μ.Ο. στην ΕΕ, αλλά ισχυρίζονται ότι είναι αυξημένη η εργοδοτική ασφαλιστική εισφορά. Βέβαια, τα άρθρα μειώνουν για τους εργοδότες την εισφορά και δεν περιλαμβάνουν την οποιαδήποτε πρόνοια για την αύξηση της συμμετοχής του κεφαλαίου στα φορολογικά βάρη που υποτίθεται ότι θα «σώσουν τη χώρα», θα «απομειώσουν» το χρέος και θα γίνει η επιτυχημένη «έξοδος στις αγορές». Έτσι, λοιπόν, οι εργοδότες θα βάζουν στην τσέπη 1 δισ. ευρώ ετησίως, τα Ταμεία θα χάνουν άλλα 2 δισ. από την κατάργηση των κοινωνικών πόρων, με πρώτο αποτέλεσμα να καταργούνται τα οικογενειακά επιδόματα, το επίδομα μητρότητας και το επίδομα στρατεύσιμου που χορηγούνταν από τον ΟΑΕΔ. Μακροπρόθεσμα, σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες, τα Ταμεία θα καταρρεύσουν. Έτσι ώστε να προετοιμα-

στούμε για την 1/1/15 (ρύθμιση του πρώτου μνημονίου) όπου το κράτος θα εγγυάται μόνο το ποσόν των 360 ευρώ ως βασική σύνταξη. Συγχρόνως, θέλουν να κρύψουν ότι η προηγούμενη μείωση των εργοδοτικών εισφορών κατά 1,1% στέρησε από τα Ταμεία και τον ΟΑΕΔ πολύτιμα έσοδα και δεν δημιούργησε την οποιαδήποτε θέση εργασίας. Ούτε σε αυτό, όμως, μας αφήνουν αμφιβολία. Το τι θέσεις εργασίας απαιτούν και χρειάζονται μας το περιγράφουν τα άρθρα που επεκτείνουν και διευκολύνουν την εφαρμογή της «ενοικιαζόμενης» εργασίας σε όλους τους κλάδους της οικονομίας και κυρίως στην οικοδομή και τα μεγάλα έργα. Η εισαγωγή για τα άρθρα αυτά πάλι είναι αποκαλυπτική του στόχου: «Η ενίσχυση της αναδιάρθρωσης των επιχειρήσεων με σκοπό τη βιωσιμότητά τους». Και εδώ υπάρχει, επίσης, ένα φύλλο συκής: η παρότρυνση για αποφυγή της προσωρινής εργασίας, αν και τα άρθρα που ακολουθούν τη διευκολύνουν σε απίστευτο βαθμό. Στο όνομα, λοιπόν, όλων αυτών οι κατασκευαστικές εταιρείες, οι κάθε λογής «Μπομπολαίοι», θα κάνουν επικερδείς μπίζνες σε βάρος των εργαζομένων που θα δουλέψουν στα δημόσια έργα. Ταυτόχρονα, η ενοικιαζόμενη εργασία θα μπει στο Δημόσιο. Διότι η διαθεσιμότητα, οι απολύσεις, δεν γίνονται επειδή έχουμε υπερπληθώρα δημοσίων υπαλλήλων, αλλά επειδή αυτοί αμείβονταν στοιχειωδώς αξιοπρεπώς, με όρους σταθερής και μόνιμης εργασίας. Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Πάλι στο όνομα της διευκόλυνσης των επιχειρήσεων και δήθεν για την καταπολέμηση της ανεργίας, από 1/1/17 καταργούνται οι τριετίες και οι αντίστοιχες αυξήσεις που σήμαιναν αυτές πάνω στον εισαγωγικό μισθό. Να θυμίσουμε ότι με το προηγούμενο μνημόνιο είχαν παγώσει προσωρινά και τώρα καταργούνται διά παντός. Πρώτο βήμα είναι η μείωση κατά 50% των τριετιών όσων είναι μακροχρόνια άνεργοι. Κάτι που δεν

σημαίνει παρά την ανακύκλωση φτηνού εργατικού δυναμικού που πρώτο θύμα της είναι πάντοτε οι άνεργοι.

Μισθοί Η καθήλωση του κατώτερου μισθού στα 586 ευρώ μεικτά για τους εργαζόμενους άνω των 25 ετών και στα 511 μεικτά για τους κάτω των 25, ούτε αυτή είναι αρκετή για τους καπιταλιστές. Έτσι, καλά θαμμένη ανάμεσα σε ρυθμίσεις που αφορούν την υγιεινή και την ασφάλεια των εργαζομένων, υπάρχει διάταξη που αναφέρεται στον νέο ελάχιστο νομοθετημένο μισθό, που ως τέτοιος «νοείται μια μοναδική αξία (ποσό) ΑΝΑΦΟΡΑΣ». Προφανώς πρόκειται για ένα συνολικό ποσό ως κατώφλι ελάχιστης καταβαλλόμενης αμοιβής. Όλα αυτά πηγαίνουν μαζί με την απελευθέρωση του ωραρίου. Για να μη μείνουν παραπονεμένοι οι μεγάλοι εμπορικοί και ξενοδοχειακοί όμιλοι, ως επιπλέον δώρο θα έχουν τη λειτουργία των καταστημάτων και τις 52 Κυριακές του χρόνου, πιλοτικά σε τρεις τουριστικές περιοχές. Παράλληλα, άρθρο του νομοσχεδίου καταργεί διατάξεις προηγούμενου νόμου, οι οποίες αφορούν στη δυνατότητα αυτασφάλισης και στα αντικίνητρα, δηλαδή τη συμμετοχή του εργοδότη στο κόστος της, σε περιπτώσεις απόλυσης εργαζομένων κοντά στο όριο συνταξιοδότησης, ηλικίας μεταξύ 55-64 ετών. Το αποτέλεσμα θα είναι όχι μόνο να διευκολύνεται η απόλυσή τους, αλλά και να χάνεται η όποια δυνατότητα συνταξιοδότησης έχουν. Όλα λοιπόν για την εργοδοσία. Δεν υπάρχει το οτιδήποτε που να αναιρεί τη μέχρι τώρα εμπειρία. Κάθε διευκόλυνση που δόθηκε στους εργοδότες λειτούργησε ώστε είτε κάποιοι από αυτούς -οι πιο δυνατοί- να έχουν κέρδη μέσα στην κρίση, είτε κάποιοι άλλοι -πιο αδύνατοι- να διασώζονται. Τα στοιχεία για τους εργαζομένους είναι ακριβώς τα αντίθετα. Η ανεργία καλπάζει, η αδήλωτη και

ανασφάλιστη εργασία γίνεται κανόνας. Η μερική και η εκ περιτροπής απασχόληση επεκτείνεται, ενώ χιλιάδες εργαζόμενοι παραμένουν απλήρωτοι. Ο ένας νόμος «χτίζει» πάνω στον άλλο, τα αποτελέσματα του πρώτου αποθρασύνουν την εργοδοσία, και πάνω σε αυτό το τετελεσμένο δημιουργούνται άλλα τετελεσμένα, διαμορφώνοντας νέες νομοθετικές ρυθμίσεις που επιδεινώνουν την κατάσταση. Όσα ονομάζονται μη μισθολογικό κόστος -για τα οποία γενιές εργαζομένων πλήρωσαν και συνεχίζουν να πληρώνουν ακριβάσυρρικνώνονται επικίνδυνα: το δικαίωμα στην υγεία, στην ασφάλιση, στην παιδεία. Τα γεγονότα οδηγούν σε αναπόφευκτα συμπεράσματα, σε αναγκαίες επιλογές για το εργατικό κίνημα και την Αριστερά. Στο πολυνομοσχέδιο, αλλά και τις αποφάσεις της ΕΕ, περιγράφεται η συνέχιση των μνημονίων, είτε με τη μορφή εγχώριων νόμων, είτε με τη μορφή του ευρωπαϊκού υπερ-μνημονίου λιτότητας.

Αριστερά Οι εργαζόμενοι παρά τη σκληρή πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί, παρά την απαράδεκτη στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών, δεν έχουν παρά να οργανώσουν βήμα το βήμα την άμυνα και την αντεπίθεσή τους. Κάθε αναπάντητη επίθεση διαμορφώνει χειρότερη θέση για αυτούς, ισχυρότερες θέσεις για τον αντίπαλο. Για την Αριστερά, στο σύνολό της, τα καθήκοντα είναι τεράστια σε κινηματικό και πολιτικό επίπεδο. Θα συγκεντρωθούμε σε αυτά που αφορούν τον ΣΥΡΙΖΑ, μια που η δική του τακτική είναι αυτή που έχει συγκεντρώσει τις ελπίδες πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να ρίξει το βάρος του στο να κρατηθεί η συλλογικότητα στους χώρους δουλειάς, στο να ενισχυθούν οι λαϊκοί αγώνες. Η πρόταση δυσπιστίας ενάντια στον υπουργό Οικονομικών Γ.

Ήταν μια στάση που έδειξε αποφασιστικότητα και γι' αυτό ενθάρρυνε τον κόσμο που χειμάζεται από το μνημόνιο. Όμως δεν φτάνει αυτό, πρέπει να γίνει καθημερινή πρακτική στους εργατικούς χώρους, στις γειτονιές, στους χώρους της νεολαίας. Για να διαμορφωθεί το ρεύμα που θα ανατρέψει την κυβέρνηση και τα μέτρα της. Τα αντανακλαστικά μας, ως ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να γίνουν πιο γρήγορα, η δράση μας πιο μαζική και μαχητική. Γιατί και εμείς χάσαμε χρόνο ψάχνοντας το πόσο είναι πραγματικά το «κοινωνικό μέρισμα» και τι θα κάνουν οι «αντάρτες του γάλακτος», τη στιγμή που διέρρεαν οι σχεδιασμοί για το ασφαλιστικό και τις τριετίες. Τέλος, ως ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κινηθούμε με το γνώμονα που υπαγορεύει το πολυνομοσχέδιο -τέρας. Δεν υπάρχει μεταμνημονιακό τοπίο με εύκολη διαχείριση. Τα όσα λέμε για την κατάργηση του μνημονίου και των εφαρμοστικών νόμων, για την κυρίαρχη τάξη σημαίνουν κήρυξη πολέμου. Δεν πιστεύουμε ότι θα είναι απλή διαδικασία, όπως μας λέει το ΚΚΕ. Θα δημιουργήσει νέες και διαφορετικές συνθήκες. Αυτές τις μέρες η προετοιμασία του κυβερνητικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει στην τελική ευθεία. Ως Κόκκινο Δίκτυο και Αριστερή Πλατφόρμα υποστηρίζουμε ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς πρέπει να λειτουργήσει και νομοθετικά ως «πολεμική μηχανή» για την υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων των εργαζομένων. Κατά πώς έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις για την υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων του κεφαλαίου. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επιμείνει σε ένα μεταβατικό πρόγραμμα, που θα δένει την επανακατάκτηση μισθών, ασφαλιστικών και εργατικών δικαιωμάτων, την προστασία της δημόσιας περιουσίας, την περιφρούρηση και αξιοποίηση όλων των παραγωγικών και οικονομικών εργαλείων, με τη σοσιαλιστική προοπτική. Και μαζί με αυτό χρειάζεται να προχωρήσουμε εντατικά στην προετοιμασία του κόσμου μας για τις μάχες που πρέπει να δώσει και να κερδίσει. Γιατί οι εχθροί προετοιμάζονται. Και πρέπει και εμείς να προετοιμαστούμε, αντίστοιχα. Συντρόφισσες και σύντροφοι, συνάδελφοι και συναδέλφισσες, το δίλημμα είναι καθαρό: ή αυτοί ή εμείς...

αριστερά •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 9 Απρίλη 2014

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στις ευρωεκλογές Του Σωτήρη Μάρταλη

λησιάζουμε επικίνδυνα στις ευρωεκλογές και η Αριστερά δεν έχει κατορθώσει να ανοίξει μια ουσιαστική και μαζική πολιτική συζήτηση για τις κρίσιμες επιλογές μπροστά στην ευρωκάλπη, επιλογές που αφορούν όλους τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Στον ΣΥΡΙΖΑ, σωστά, έχει εντοπιστεί η σχέση μεταξύ των ευρωεκλογών και των αναγκαίων εσωτερικών πολιτικών εξελίξεων. Έχει τεθεί ο στόχος της αξιοποίησης των ευρωεκλογών για την προσέγγιση του μεγάλου εσωτερικού στόχου, της ανατροπής της κυβέρνησης Σαμαρά, της ανατροπής των μνημονίων και του συνολικότερου προγράμματος λιτότητας, που έχουν επιβάλει οι δανειστές, αλλά και οι ντόπιοι βιομήχανοι, τραπεζίτες και εφοπλιστές. Όμως, λίγες εβδομάδες πριν από τις κάλπες, η προγραμματική και πολιτική υποστήριξη αυτού του στόχου παραμένει ασθενική. Οι Οργανώσεις Μελών του ΣΥΡΙΖΑ ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με τις αυτοδιοικητικές και περιφερειακές εκλογές, ενώ κάποιες παραδοσιακές «ευρωκεντρικές» προκαταλήψεις στο χώρο (ειδικά του παλιού Συνασπισμού) εμποδίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ να υποστηρίξει με σαφήνεια, κρουστικότητα και λαϊκότητα το μήνυμά του για τις αναγκαίες ανατροπές στην Ευρώπη.

Μεταβατικό πρόγραμμα Η πάλη για την ανατροπή στην Ελλάδα μπορεί να στέλνει ισχυρό «μήνυμα» στην Ευρώπη, αν στηρίζεται σε ένα σαφές και δεσμευτικό μεταβατικό πρόγραμμα, που ξεκινάει από την ικανοποίηση ώριμων εργατικών και λαϊκών αιτημάτων σε βάρος του κεφαλαίου και των δανειστών, επιχειρώντας ταυτόχρονα να ανοίγει δρόμους προς τη γενικότερη εργατική νίκη και τη σοσιαλιστική απελευθέρωση της κοινωνίας. Τα αιτήματα αυτά είναι γνωστά σε όλες τις ΟΜ του ΣΥΡΙΖΑ, σε όλους τους αγωνιστές της κοινωνικής αντίστασης. Αφορούν κυρίως τους μισθούς, τις συντάξεις, τη στήριξη των ανέργων, την αναγκαία αντιστροφή της ελαστικοποίησης στις εργασιακές σχέσεις, τη βιωσιμότητα του δημόσιου συστήματος εκπαίδευσης, υγείας και κοινωνικής ασφάλισης. Τα αιτήματα αυτά πρέπει να τεθούν στο κέντρο της εκλογικής καμπάνιας, να αποτελούν την «ελάχιστη δέσμευση» του ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και όλης της Αριστεράς) απέναντι στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, τους εργαζόμενους και τις λαϊκές δυνάμεις. Τα αιτήματα αυτά πρέπει, επίσης, να αποτελούν τη βάση του «μηνύματος» προς την Ευρώπη, γιατί φωτίζουν με τον καλύτερο τρόπο τις αντικαπιταλιστικές αλλαγές που είναι

αναγκαίες σε ευρωπαϊκή κλίμακα. Εδώ χρειάζονται δύο διευκρινίσεις: Η διεκδίκηση αυτών των μεταβατικών αιτημάτων δεν ταυτίζεται με την πολιτική που μιλά για «αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης». Κάποια επείγοντα μέτρα στήριξης των ανέργων, των φτωχών, των υπερχρεωμένων κ.λπ. είναι πράγματι αναγκαία. Όμως η Αριστερά δεν πρέπει να υποχωρήσει από την υπεράσπιση και τη διεκδίκηση για βελτίωση του μισθού, της σύνταξης, των κοινωνικών δικαιωμάτων που συνδέονται με την εργασία, δεν πρέπει να περιοριστεί στο «ελάχιστο δίχτυ προστασίας» για τα θύματα της κρίσης. Αυτό το διαβόητο «δίχτυ» είναι μια πανευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατική έμπνευση που στα ελληνικά συνδικάτα διείσδυσε την εποχή Πρωτόπαπα, όταν κάλπαζε η εγκατάλειψη των βασικών εργατικών δικαιωμάτων με τη θεωρία των «απασχολήσιμων»… Επίσης η διεκδίκηση των μεταβατικών εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων δεν είναι δυνατόν να συναρτάται με την υπόθεση της «παραγωγικής ανασυγκρότησης». Που αποτελεί μια έννοια με πολλαπλές «αναγνώσεις» και εκδοχές. Για παράδειγμα, αν δεν ανατραπεί ο κοινωνικός συσχετισμός δυνάμεων μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, αν δεν ανατραπεί η εγκατεστημένη σχέση μεταξύ ντόπιων καπιταλιστών και των διεθνών συμμάχων τους, τότε η μόνη «παραγωγική ανασυγκρότηση» είναι η συνέχεια της μνημονιακής πολιτικής. Και αντίστροφα: κοινωνικές και πολιτικές νίκες των εργαζομένων με την επανάκτηση βασικών κατακτήσεων ανοίγουν το δρόμο για την αντιστροφή κρίσιμων επιλογών και στο παραγωγικό μοντέλο της νεοφιλελεύθερης εποχής, με πιο φανερό παράδειγμα το ζήτημα των γενικευμένων ιδιωτικοποιήσεων. Έτσι η υπεράσπιση του μισθού και της σύνταξης πρέπει να επιχειρηθεί στενά συνδεδεμένη με το αί-

Μια «άλλη Ευρώπη» δεν μπορεί να προκύψει μέσα από την «επανίδρυση» της ΕΕ τημα για κοινωνικοποίηση των τραπεζών (κρατικοποίηση με δημόσιο, δημοκρατικό, εργατικό έλεγχο), αλλά και την επαναφορά στη δημόσια περιουσία και στο δημόσιο έλεγχο όλων των μεγάλων επιχειρήσεων που ιδιωτικοποιήθηκαν…

Χρέος

Για να προχωρήσουν όλα αυτά είναι απαραίτητη μια ξεκάθαρη επανατοποθέτηση για την αντιμετώπιση του χρέους. Η μνημονιακή πολιτική έχει δεσμεύσει στην επιτήρηση την ελληνική κοινωνία για δεκαετίες, προβλέποντας ασύλληπτα ποσά ετήσιων τόκων και χρεολυσίων, που για να υποστηριχθούν προϋποθέτουν διαδοχικά προγράμματα ακόμα πιο βάρβαρης λιτότητας. Αυτά, είτε εξελιχθούν με το μοντέλο της τροϊκανής επιτήρησης, είτε με την, τάχα, ελευθερία «εξόδου στις αγορές», οδηγούν στην πλήρη κατεδάφιση των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Καμιά κυβέρνηση της Αριστεράς, καμιά κοινωνική ανασύνταξη δεν είναι εφικτή σε αυτό το παράλογο τοπίο. Η εφαρμογή των συνεδριακών αποφάσεων του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ελάχιστη προϋπόθεση για μια διαφορετική πορεία. Για να μην ξεχνιόμαστε, οι συνεδριακές αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ προβλέπουν: άμεση παύση πληρωμών, τόκων και χρεολυσίων στους ντόπιους και διεθνείς τοκογλύφους, για να γίνει εφικτή η ανατροπή της λιτότητας. Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, μέσα από την ανάδειξη και τις αποφάσεις μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Αποπληρωμή του υπόλοιπου μέρους του χρέους, με ρήτρα ανάπτυξης. Διεκδίκηση μιας ευρωπαϊκής διάσκεψης για την αντιμετώπιση συνολικότερα του χρέους,

σαν μια διαδικασία υποστήριξης των μονομερών αποφάσεων μιας κυβέρνησης της Αριστεράς και όχι σαν μια διαδικασία υποκατάστασης αυτής της ευθύνης, όχι σαν μια αναστολή των αποφάσεων για το χρέος σε ένα απροσδιόριστο «αύριο», εάν και όταν έχουν δημιουργηθεί πανευρωπαϊκά ευνοϊκότεροι συσχετισμοί. Από αυτές τις αποφάσεις (που θυμίζουμε ότι αποτελούν συμβιβαστική «συνισταμένη») ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δικαιούται να κάνει ούτε βήμα πίσω…

Ευρώπη και ΕΕ

Φυσιολογικά στις ευρωεκλογές το ζήτημα «Ευρώπη» θα είναι κεντρικό. Όμως η συζήτηση αυτή έχει ως αρχικό σημείο τη γραμμή μας για την υπαρκτή ΕΕ και όχι για μια φαντασιακή Ευρώπη. Για την ΕΕ των τραπεζιτών και των βιομηχάνων. Για την ΕΕ της Μέρκελ και του Ολάντ. Για την ΕΕ που ανακηρύσσει τη βάρβαρη νεοφιλελεύθερη λιτότητα ως συστατικό βάθρο της πολιτικής της. Για την ΕΕ που ήδη ετοιμάζει τον κορσέ του ευρωπαϊκού «υπερ-μνημονίου» ως υποχρεωτικό στοιχείο της πολιτικής όλων των χωρών-μελών της. Για την ΕΕ της στροφής στον αυταρχισμό και το ρατσισμό. Αυτή η υπαρκτή ΕΕ έχει κάνει καθαρό ότι στις κατευθύνσεις της δεν διαπραγματεύεται, ότι πλέον δεν αναζητά «συναινέσεις», ότι έχει αποφασιστικά στραφεί στην επιβολή. Έτσι όσοι ειλικρινά μιλούν για μια «άλλη Ευρώπη», οφείλουν να αποδεχθούν ότι η Ευρώπη των εργαζομένων, η Ευρώπη της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού, είναι μια υπόθεση που παίζεται πλέον μέσα από τις διαδικασίες σύγκρουσης-ανατροπής απέναντι στην υπαρκτή ΕΕ. Μια υπόθεση που δεν μπορεί να προκύψει μέσα από την αυτορύθμιση, μέσα από την «επανίδρυση» της ΕΕ. Στο ζήτημα αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκινά από μια αφετηρία. Τις συνεδριακές αποφάσεις που συνόψιζε το σύνθημα: «Καμιά θυσία για το ευρώ». Τις δηλώσεις, από τα πιο

επίσημα χείλη, ότι «δεν θα δεχθούμε εκβιασμούς». Την προειδοποίηση ότι αν κληθούμε να επιλέξουμε μεταξύ της αντοχής του ευρώ και της στήριξης των βασικών κοινωνικών αναγκών, τότε δεν θα διστάσουμε: Θα επιλέξουμε τη στήριξη των κοινωνικών αναγκών. Αυτή, η τότε στάση του ΣΥΡΙΖΑ ασφαλώς δεν ταυτίζεται με σημερινές δηλώσεις κεντρικών στελεχών του, όπως: «θα κάνουμε ό,τι μπορούμε μέσα στο ευρώ» ή «έξοδος από το ευρώ οδηγεί σε κοινωνική καταστροφή». Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να παραμείνει σταθερός στη δέσμευσή του για ανατροπή των μνημονίων και της λιτότητας. Και τη δέσμευση αυτή οφείλει να τη στηρίξει με κάθε αναγκαίο μέσο. Μετά την εμπειρία της Κύπρου είναι σαφές ότι στα αναγκαία μέσα είναι πιθανότατο να περιλαμβάνεται η πλήρης ρήξη με την ΕΕ και η έξοδος από το ευρώ. Όχι σαν σημείο αφετηρίας, όχι –ίσως– σαν πρώτη επιλογή μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, αλλά αναγκαστικά! Σαν ένα όπλο που θα χρειαστεί να προετοιμάζεται, που θα χρειαστεί να συζητηθεί με τον κόσμο. Ένα όπλο στο οποίο η κυβέρνηση της Αριστεράς θα χρειαστεί πιθανότατα να καταφύγει για να απαντήσει στην αντεπίθεση των «αγορών» και να συνεχίσει τη μάχη για την ανατροπή της λιτότητας. Σε μια τέτοια πολιτική το εργατικό κίνημα και η Αριστερά στην Ελλάδα μπορούν, πράγματι, να υπολογίζουν ότι θα έχουν την αλληλεγγύη ευρύτατων τμημάτων της εργατικής τάξης και της Αριστεράς στην Ευρώπη. Αντίθετα, με μια πολιτική υποταγής στις ευρωηγεσίες και τα όρια του ευρώ, ούτε σε «φαινόμενα ντόμινο», ούτε σε κύματα αλληλεγγύης μπορεί να υπολογίζει κανείς. Γιατί ο διεθνισμός προϋποθέτει την αντικαπιταλιστική ανατροπή, προϋποθέτει τη ρήξη «στην ίδια μας τη χώρα» και αυτή είναι η βασική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον εργατικό διεθνισμό και τον κοσμοπολιτισμό…

• πολιτική

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 9 Απρίλη 2014

Μαζική συμμετοχή στη διεθνή συνάντηση των αντικαπ

Για μια Ευρώπη της Τ

ο τελευταίο Σαββατοκύριακο του Μάρτη, το Rproject διοργάνωσε στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο στην Αθήνα διεθνή συνάντηση κομμάτων και οργανώσεων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, με θέμα τον αγώνα ενάντια στην Ευρώπη του κεφαλαίου, του πολέμου και του ρατσισμού. Σε μια ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα (παρακολούθησαν πάνω από 500 σύντροφοι/ισσες και φίλοι/ ες), ηγετικά στελέχη της επαναστατικής Αριστεράς από μια σειρά χώρες, της Ευρώπης κυρίως, αναφέρθηκαν στις εμπειρίες τους από το εργατικό κίνημα αλλά και από τις προσπάθειες συγκρότησης μιας πολιτικής πρότασης ανατροπής σε αυτές τις χώρες. Επίσης σημαντική ήταν η συζήτηση σχετικά με το χρέος και με το πώς πρέπει να το αντιμετωπίσει μια πιθανή κυβέρνηση της Αριστεράς. Συμμετείχαν και μίλησαν σύντροφοι από τη Γαλλία, την Ιταλία, το Βέλγιο, την Πορτογαλία και τις ΗΠΑ (παρακολούθησαν επίσης και σύντροφοι από τη Γερμανία), ενώ από την Ελλάδα, εκτός από τις οργανώσεις του Κόκκινου Δικτύου (ΔΕΑ, Κόκκινο, ΑΠΟ), συμμετείχαν κι άλλοι σύντροφοι από την Αριστερή Πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ανεξάρτητοι σύντροφοι, καθώς και απλοί αγωνιστές του εργατικού κινήματος. Κοινή διαπίστωση ήταν πως παρά τις δυσκολίες της Αριστεράς στη Γαλλία και την Ιταλία και παρά την άνοδο του φασισμού, υπάρχουν παντού ευκαιρίες και αναλαμβάνονται πρωτοβουλίες ανασυγκρότησης. Ειδικά σε χώρες όπως η Ελλάδα, αν η Αριστερά επι-

μείνει στον συγκρουσιακό δρόμο που υποδεικνύει το πρόγραμμά της για τη με κάθε μέσο υπεράσπιση των λαϊκών αναγκών, μπορεί να δημιουργηθεί η θρυαλλίδα για να ξεκινήσουν παγκόσμιες ανατροπές. Τ η συζήτηση άνοιξε ο Λεόν Κρεμιέ από το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα (NPA), περιγράφοντας την κατάσταση στη Γαλλία, στο φόντο και των πρόσφατων δημοτικών εκλογών, της μεγάλης αποχής, των επιτυχιών του Εθνικού Μετώπου και της αδυναμίας της ριζοσπαστικής Αριστεράς να προβάλει μια δική της εναλλακτική απάντηση στην κυβέρνηση Ολάντ που εφαρμόζει ένα πρόγραμμα που επιβάλλει κατευθείαν ο γαλλικός σύνδεσμος βιομηχάνων. Περιέγραψε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι αγώνες, που είναι τοπικοί, αμυντικοί και κατακερματισμένοι, την αντεπίθεση της Δεξιάς με τις μαζικές της διαδηλώσεις γύρω από μια ακραία συντηρητική ατζέντα και την ανάγκη να οργανωθεί μια κοινωνική-πολιτική αντεπίθεση. Σε αυτόν το στόχο, ιδιαίτερη σημασία θα έχει η ενωτική διαδήλωση στις 12 Απρίλη, όπου καλούν το NPA, το Μέτωπο της Αριστεράς, συνδικαλιστικές και κοινωνικές οργανώσεις. Ο Φράνκο Τουριλιάτο, από την ιταλική Αντικαπιταλιστική Αριστερά, περιέγραψε τη δύσκολη κατάσταση που βιώνουν οι «από κάτω» στην Ιταλία τα τελευταία χρόνια, αλλά και την ακόμα χειρότερη λαίλαπα που προετοιμάζει η νέα κυβέρνηση του Ματέο Ρέντσι, μαζί με μια βαθιά αυταρχική μεταρρύθμιση των κρατικών θεσμών. Μί-

λησε για τις ευθύνες των μεγάλων συνομοσπονδιών για την αδυναμία του κινήματος αντίστασης, αλλά και τις πρόσφατες προσπάθειες να ανασυγκροτηθεί η Αριστερά –τόσο στο συνδικαλιστικό πεδίο, με την προσπάθεια συγκρότησης μιας μαχητικής πτέρυγας μέσα στην CGIL, όσο και στο πολιτικό, με τη Λίστα Τσίπρα –που ενώνει δυνάμεις, αλλά έχει και σοβαρές αντιθέσεις στο εσωτερικό της– και την καμπάνια των συντρόφων της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς «ενάντια στη λιτότητα, ενάντια στην πολιτική της ΕΕ». Ενδιαφέρον θα έχει μια μεγάλη διαδήλωση ενότητας των κινημάτων στη Ρώμη στις 12 Απρίλη, την ίδια μέρα που θα διαδηλώνει και η γαλλική Αριστερά. Ο Αντώνης Νταβανέλλος περι-

έγραψε την αυταρχικοποίηση της «υπαρκτής ΕΕ» και εξήγησε πως η απαλλαγή από τον «μερκελισμό» απαιτεί μεγάλη ανατροπή του ταξικού συσχετισμού, καθώς πίσω από την Μέρκελ υπάρχει μια κοινωνική τάξη, η οποία έχει κάνει σαφές ότι δεν διαπραγματεύεται. Ανέφερε πως δεν υπάρχουν «εύκολοι δρόμοι» ούτε στο ζήτημα της ΕΕ και της ευρωζώνης ούτε στο ζήτημα των συμμαχιών, τονίζοντας την ανάγκη να μην υπαναχωρήσουμε από τη συνεδριακή θέση «καμιά θυσία για το ευρώ» και υπενθυμίζοντας την πρόσφατη επιλογή του ΚΚ Γαλλίας να συνταχθεί με τους Σοσιαλιστές στις δημοτικές εκλογές με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα. Τόνισε πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να επιδιώξει το σπάσιμο της λιτότητας

«με κάθε διαθέσιμο μέσο» και αυτό αφορά και το νόμισμα, και τις τράπεζες, και τις ελευθερίες του κεφαλαίου. Έτσι θα μπορεί να απευθυνθεί ουσιαστικά στο εργατικό κίνημα και την Αριστερά της Ευρώπης για αλληλεγγύη, καθώς ο αγώνας που θα ξεκινήσει στην Αθήνα, τη Ρώμη, τη Λισσαβόνα, θα ολοκληρωθεί και θα κριθεί στο Παρίσι, το Βερολίνο, και το Λονδίνο. Τη διεθνή εικόνα συμπλήρωσαν με τις παρεμβάσεις τους η Ρακέλ Βαρέλα, ¬–που περιέγραψε την παρόμοια με την Ελλάδα κατάσταση στην Πορτογαλία, έθεσε (κοινά για όλους) ερωτήματα ως προς την οργάνωση της εργατικής αντίστασης μετά από χρόνια νεοφιλελευθερισμού και κατέληξε πως «δεν είναι δικό μας χρέος, δεν

Π. Λαφαζάνης: Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους Απόσπασμα από την ομιλία του κοινοβουλ. εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ

ια προοδευτική ανατροπή στην Ελλάδα δεν μπορεί να ξεκινάει παρά από τρία θέματα-ογκόλιθους: Πρώτον: Την ακύρωση των μνημονίων -και προσθέτω- και των εφαρμοστικών τους νόμων. Και προσθέτω και των εφαρμοστικών νόμων, διότι τα μνημόνια μπορούν να ακυρωθούν και πρέπει να ακυρωθούν ως μια από τις πρώτες πράξεις μιας κυβέρνησης της Αριστεράς –και διευκρινίζω όταν λέμε Αριστερά στην ελληνική πολιτική ορολογία εννοούμε την πέραν της σοσιαλδημοκρατίας Αριστερά. Δεν φτάνει λοιπόν η κυβέρνηση της Αριστεράς να ακυρώσει τα μνημόνια, διότι κι αν ακυρωθούν τα μνη-

μόνια, δεν σημαίνει τίποτα στην πράξη όσον αφορά τους στόχους και το πρόγραμμα που θέλουμε να εφαρμόσουμε. Διότι παρά την ακύρωση των μνημονίων, εφόσον λειτουργούν οι εφαρμοστικοί νόμοι, τα μνημόνια αυτά στην πράξη -παρότι θα έχουν καταργηθεί ως ενιαία κείμενα- θα εφαρμόζονται αδιαλείπτως. Γι’ αυτό λέμε κατάργηση μνημονίων και εφαρμοστικών νόμων.

Χρέος Το δεύτερο: Να αντιμετωπίσουμε το πελώριο θέμα του χρέους, που το ανέπτυξε ο σύντροφος Τουσέν με μεγάλη ενάργεια και καθαρότητα και από μια σκοπιά που δείχνει ότι ξέρει πολύ καλά την κατάσταση στη χώρα μας. Το ζήτημα του χρέους λοιπόν είναι ο δεύτερος ογκόλιθος. Και εδώ η θέση που πρέπει να είναι

αδιαπραγμάτευτη ως κατεύθυνση και ως πολιτική επιλογή -και η οποία έχει εγγραφεί στις αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ με μια πολύ μεγάλη πλειοψηφία- είναι ότι θα διεκδικήσουμε τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους τουλάχιστον του χρέους, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Και βεβαίως αυτήν τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους θα προσπαθήσουμε τουλάχιστον να τη διεκδικήσουμε με διαπραγματεύσεις, αλλά αν αυτές δεν μπορούν να έχουν θετική έκβαση, όπως έχουμε τονίσει επανειλημμένα, η κυβέρνηση της Αριστεράς, χρησιμοποιώντας όλα τα δημοκρατικά και αγωνιστικά μέσα που διαθέτει -και είναι πολλά- θα προχωρήσει ανεξαρτήτως για να προασπίσει όχι απλώς το σοσιαλιστικό μέλλον του ελληνικού λαού, αλλά να προασπί-

πολιτική •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 9 Απρίλη 2014

πιταλιστικών κομμάτων που διοργάνωσε τo Rproject

ανατροπής «Να μην υποχωρήσουμε από τη συνεδριακή θέση ‘‘καμία θυσία για το ευρώ’’» είναι δική μας κρίση»– και ο Άχμεντ Σόκι – που αναφέρθηκε στην κατάσταση στις ΗΠΑ, στον έμπρακτο διεθνισμό (από την αλληλεγγύη της ΟΛΜΕ στους απεργούς καθηγητές του Σικάγο έως την προσπάθεια των δυνάμεων του Rproject να βοηθήσουν στη διεθνή καμπάνια των Αμερικανών συντρόφων για αλληλεγγύη στους Αιγύπτιους αγωνιστές), και στο δίδαγμα της εποχής μας πως «όταν τα βάζεις με το κράτος και το κεφάλαιο, δεν αρκούν τελικά οι κινητοποιήσεις εκατομμυρίων στους δρόμους», αλλά χρειάζεται η ανασυγκρότηση μιας «αληθινής Αριστεράς». Η Ελένη Πορτάλιου, αφού εξήγησε γιατί στην Ευρωπαϊκή Ένωση η λαϊκή κυριαρχία είναι σήμερα ένα αδειανό πουκάμισο, έκανε λόγο για ένα ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα. Η γνωστή αγωνίστρια και δημοτική σύμβουλος προειδοποίησε πως «η ευρωπαϊκή αριστερά δεν έχει σήμερα μια ηγεμονική πρόταση για την απελευθέρωση των λαϊκών τάξεων απέναντι στο σύγχρονο χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό και τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό που κυριαρχούν

στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα η δυνατότητα ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής είναι ακόμα μια αβέβαιη στόχευση, με σημαντικές ελλείπουσες προϋποθέσεις». Και τόνισε: «Ο ΣΥΡΙΖΑ, η ελληνική αριστερά, η ευρωπαϊκή αριστερά με τις εθνικές τις ιδιαιτερότητες, δεν έχουν καμία πιθανότητα ν’ ανατρέψουν τις εθνικές κυβερνήσεις και ν’ αλλάξουν από κοινού την Ευρώπη αν δεν επαναθεμελιωθούν μέσα στις λαϊκές τάξεις και τους αγώνες τους. Αν δεν αναλάβουν, ριζοσπαστικοποιώντας τη δημοκρατία, την υπόθεση της λαϊκής κυριαρχίας η οποία σήμερα παραβιάζεται βάναυσα». Ο δημοσιογράφος Γιάννης Κιμπουρόπουλος στάθηκε στη δύσκολη φάση ύφεσης του κινήματος αντίστασης, την ιδεολογική/πολιτική υποχώρηση τόσο συνολικότερα στις λαϊκές προσδοκίες όσο και ως προς τη διάθεση σύγκρουσης με την ΕΕ, αποδίδοντας ευθύνες και στην συμπεριφορά της Αριστεράς απέναντι στις «ευκαιρίες» που δημιουργήθηκαν. Ο Πάνος Κοσμάς, επικαλούμενος τη διεθνή –καλή και κακή– εμπειρία στάθηκε ιδιαίτερα στη σημασία του διεθνισμού σήμερα, σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής αντεπανάστασης, όχι ως αφηρημένη ιδεολογική αξία, αλλά ως έμπρακτη, οργανωμένη δράση, στην οποία η Αριστερά έχει τεράστια ελλείμματα. Εστίασε ιδιαίτερα στα κρίσιμα (για όλη την Ευρώπη και διεθνώς) καθήκοντα του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, όπου το μεγάλο διεθνιστικό καθήκον, αλλά και μονόδρομος, είναι η σύγκρουση και η ρήξη με το σύστημα, που μπορεί να βοηθήσει καταλυτικά «να γκρεμιστεί η Βαστίλλη» της ΕΕ.

Ο Γιώργος Σαπουνάς επισήμανε την απόσταση ανάμεσα στις εμπειρίες και τη γραμμή του ΚΕΑ (με το χαρακτηριστικό παράδειγμα των δεξιόστροφων επιλογών του ΚΚΓ) και του ΣΥΡΙΖΑ, για να εντοπίσει το ζήτημα του «ποιος θα ρυμουλκήσει ποιον». Χρειάζεται, τόνισε, η Αριστερά να αποφύγει να γίνει «ουρά» και των δύο αστικών επιλογών (διεθνική και εθνική αναδίπλωση), υψώνοντας τα ζητήματα των εθνικοποιήσεων (ως επίθεση στην ατομική ιδιοκτησία) και του εργατικού ελέγχου (ως βάθεμα της δημοκρατίας), καταλήγοντας στον κρίσιμο ρόλο ενός ενεργού πολιτικού κόμματος στην ταξική πάλη. Ο Γιώργος Γιαννόπουλος από το περιοδικό «Ένεκεν», μας κάλεσε να σκεφτούμε «για ποια Ευρώπη» μιλάμε, αντιπαραβάλλοντας τις «Βρυξέλλες» και τους συνειρμούς που γεννούν σήμερα με τις μεγάλες ιστορικές μάχες του εργατικού κινήματος στο Βέλγιο, δίνοντας εικόνες από την πορεία επαναστατών του παρελθόντος μέχρι τον αγώνα στις Σκουριές ή τους απεργούς της Κόκα-Κόλα σήμερα. Συγκλονιστική ήταν η στιγμή που πήραν το λόγο ένας σχολικός φύλακας και μία καθηγήτρια που βρίσκονται σε διαθεσιμότητα, αλλά που πρωταγωνιστούν στον αγώνα ενάντια στις απολύσεις: δήλωσαν την ακλόνητη θέλησή τους να συνεχίσουν τον αγώνα μέχρι «να γυρίσουν πίσω» όλοι οι απολυμένοι και καταχειροκροτήθηκαν επανειλημμένα σε κλίμα έντονης φόρτισης, κλείνοντας μια πολύ «γεμάτη» ημέρα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

του χρέους χωρίς όρους σει πρώτα και κύρια την επιβίωσή του. Γιατί όσο υπάρχει αυτό το χρέος, δεν μπορεί να επιβιώσει και να έχει μέλλον ο ελληνικός λαός. Αυτό το χρέος δεν μπορεί να αποπληρωθεί. Επιστημονικά και οικονομικά το λένε συχνά «μη βιώσιμο». Είναι μια κομψή έκφραση για να εκφραστεί ότι αυτό το χρέος -ως αποπληρωμή- σημαίνει την εξόντωση στην ουσία του ελληνικού λαού, την εξόντωση των εργαζομένων και αυτό δεν πρόκειται και δεν μπορούμε να το ανεχτούμε.

Εθνικοποίηση Το τρίτο από τα βασικά αφετηριακά σημεία είναι η εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών. Και αυτό είναι μια δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ την οποία έχουμε αναλάβει με συνεδριακές υπερ-πλειοψηφικές αποφάσεις.

Αν μια κυβέρνηση της Αριστεράς δεν έχει τον έλεγχο του χρηματοπιστωτικού συστήματος, προκειμένου να διαμορφώσει μια νέα χρηματοπιστωτική πολιτική με αναπτυξιακά κοινωνικά κριτήρια, τότε δεν είναι δυνατόν να προχωρήσει ούτε βήμα σε μια προοδευτική κατεύθυνση. Αν συνεχίσουμε αυτήν την κατάσταση, όπου οι ιδιώτες και μάλιστα το πλαίσιο της τραπεζικής ένωσης της Ευρώπης, έχουν τον έλεγχο στο τραπεζικό σύστημα, τότε η εκάστοτε κυβέρνηση δεν θα κάνει τίποτε άλλο παρά να είναι επιτροπή διαχείρισης των συμφερόντων του τραπεζικού κεφαλαίου. Και ειδικά για την Ελλάδα, ο έλεγχος του τραπεζικού συστήματος σημαίνει έλεγχος συνολικά της διαπλοκής μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων και κράτους. Αν δεν σπάσει αυτή η διαπλοκή, μια κυβέρνηση της Αριστεράς

δεν μπορεί να προχωρήσει στην υλοποίηση του προγράμματός της. Είμαστε σε ένα κρίσιμο σημείο, η Ελλάδα είναι στο μεταίχμιο. Ο συσχετισμός, περιφερειακός, ευρωπαϊκός, διεθνής δεν είναι καθόλου καλός. Θα έλεγε είναι πολύ δύσκολος. Με αγωνία και ανησυχία βλέπουμε ακροδεξιές έως φασίζουσες τάσεις να αναπτύσσονται στον ευρωπαϊκό χώρο και εξαιτίας της αδυναμίας της ριζοσπαστικής Αριστεράς να εκφράσει έναν ριζοσπαστικό και επιθετικό λόγο. Αλλά η Αριστερά της Ελλάδας κι ο ελληνικός λαός δεν έχει καμιά άλλη επιλογή μέσα στις δύσκολες συνθήκες αυτές και το άνισο διεθνής συσχετισμό δυνάμεων από μια μικρή χώρα να τολμήσει να κάνει το προοδευτικό σοσιαλιστικό άλμα προς τα μπρος. Δεν έχουμε καμία άλλη επιλογή.

Ε. Τουσέν: Μόνη λύση είναι η ανυπακοή στην ΕΕ

ια τον Ερίκ Τουσέν, η ΕΕ βρίσκεται στο επίκεντρο μιας παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού, γι’ αυτό και η απάντηση της ρήξης με ΕΚΤ-ΔΝΤ και ΕΕ θα έχει τεράστια σημασία για όλη την Ευρώπη. Αναφερόμενος στην αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μίλησε για «εργαλεία που οι άρχουσες τάξεις ονειρεύονταν για δεκαετίες». Συγκεκριμένα αναφέρθηκε στις ευρωπαϊκές συνθήκες, στην Κομισιόν ως ιδανική μορφή κυβέρνησης για τους αστούς (δαπανά μόλις το 1% των προϋπολογισμών ενώ λαμβάνει τις ισχυρότερες αποφάσεις), την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που λειτουργεί πλέον ως πιστωτής των κρατών-μελών και έχει στη διάθεσή της το ευρώ που λειτουργεί ως «ζουρλομανδύας» που διευκολύνει την επιβολή «εσωτερικής υποτίμησης, δηλαδή δραματικής μείωσης των μισθών». Μάλιστα από το 2009 και μετά έχει στα χέρια της ως όπλο και το δημόσιο χρέος, που πλέον «μετατράπηκε σε εργαλείο καταστροφικής δύναμης ενάντια στα κεκτημένα». Αλλά ταυτόχρονα, σημείωσε, η τρόικα χρησιμοποιώντας και αναλαμβάνοντας το χρέος, «μας έδωσε έναν κεντρικό στόχο μάχης για να σπάσει αυτή η ευρωπαϊκή αλυσίδα». Απέναντι λοιπόν στην «πολεμική μηχανή Κομισιόν-Ευρώ-ΧρέοςΣυνθήκες» η Αριστερά χρειάζεται να βρει τις σωστές πολιτικές, τα αδύναμα σημεία του αντιπάλου και αυτό, σύμφωνα με τον Τουσέν, είναι να διακηρύξει πως το χρέος προς την τρόικα «είναι επαχθές, είναι παράνομο, είναι αβάσταχτο, δεν είναι δικό μας και δεν θα το πληρώσουμε!».

Αλληλεγγύη Ιδιαίτερα χρήσιμες ήταν οι επισημάνσεις που έκανε όσον αφορά μια τέτοια κατεύθυνση αμφισβήτησης του χρέους. Το ένα σημείο αφορούσε την διεθνιστική αλληλεγγύη: «Αν βρεθεί μια θαρραλέα κυβέρνηση που θα αρνηθεί να πληρώσει», θα βρει τη συμπάθεια των λαών της Ευρώπης. Το άλλο αφορούσε το δρόμο που μπορεί να ακολουθήσει μια κυβέρνηση της Αριστεράς: «Είναι εύκολο και μπορείτε φυσικά να ζητήσετε μια ευρωπαϊκή συνδιάσκεψη για το χρέος, μια συμφωνία αντίστοιχη με αυτήν του 1953, γιατί όχι;». Αλλά, «ξέρετε καλά ότι δεν πρόκειται να πείσετε την Μέρκελ, τον Ολάντ, την ΕΚΤ», γι’ αυτό και «η εφικτή διέξοδος είναι μονομερής», είναι η στάση πληρωμών και σε μια τέτοια περίπτωση «η ευρωπαϊκή Αριστερά θα ταχθεί μαζί σας, θα οργανωθούν μαζικές διαδηλώσεις αλληλεγγύης». Αντίστοιχα, είπε, πρέπει να σταθούμε στο σύνθημα «καμιά θυσία για το ευρώ». «Έχετε κάθε δικαίωμα να πείτε πως αν δεν αλλάξει αυτή η ΕΕ, έχουμε την επιλογή να φύγουμε». Σε αυτό το σημείο, ξεχώρισε τη «δεξιά» από την «αριστερή» έξοδο από την ευρωζώνη. Μια έξοδος χωρίς αντικαπιταλιστική πολιτική «μπορεί να είναι και ιδανική για την αστική τάξη», γι’ αυτό και η αριστερή κυβέρνηση χρειάζεται μέτρα όπως ο έλεγχος στις ελευθερίες του κεφαλαίου, η στοχευμένη (εις βάρος των πλουσίων) φορολογική μεταρρύθμιση, οι αυξήσεις μισθών, η κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων της εκκλησίας και του μεγάλου κεφαλαίου. Έκλεισε με την έκκληση «μην υπακούετε στην ΕΕ». Όπως είπε «μόνη λύση είναι η ανυπακοή στην ΕΕ, από μια κυβέρνηση του λαού». Αυτό, θα μπορέσει να οδηγήσει «σε μια νέα άνοιξη σε όλη την Ευρώπη που μπορεί να οδηγήσει στο σοσιαλισμό».

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

9 Απρίλη 2014

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει για:

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμό Ο καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δράση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

......................................... ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ Μετά από ένα χρόνο δουλειάς, ο Άρης Χατζηστεφάνου και οι συνεργάτες του, προβάλλουν στον «διαδικτυακό αέρα» ελεύθερα και χωρίς περιορισμούς χρήσης και αναμετάδοσης το νέο τους ντοκιμαντέρ με τίτλο «ΦΑΣΙΣΜΟΣ Α.Ε.», που μας ταξιδεύει από την Ιταλία του Μουσολίνι, στην Ελλάδα της κατοχής, του εμφυλίου και της δικτατορίας και από τη ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ, στο σήμερα. Η διαδικτυακή πρεμιέρα του νέου ντοκιμαντέρ θα γίνει αυτή την Πέμπτη 10 Απριλίου στις 8 το βράδυ και θα προβληθεί ταυτόχρονα σε δεκάδες πόλεις της Ελλάδας αλλά και της υπόλοιπης Ευρώπης.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμό σε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα»

Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόμα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλισμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Προβολές: -Στέκι του «Δικτύου Αλληλεγγύης και Αντίστασης 7ης Δ.Κ.» (Κεδρηνού και Δημητσάνας 46-48, Αμπελόκηποι). Διοργάνωση: Δί-

Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού, ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμένους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμήματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μαζικούς αγώνες. Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 •ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 •ΑΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 •ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 •ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 69481002186972036692 •ΝΟΤΙΑ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 •ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 •ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: 6972814199 •ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: 6973235894•ΔΥΤΙΚΗ • •ΚΡΗΤΗ: 6976332197 •ΚΥΚΛΑΔΕΣ: 6945077461 •ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

-Στο Ρέθυμνο, στην πλατεία Μικρασιατών, παλιά πόλη. Αμέσως μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση. Την προβολή συνδιοργανώνουν αντιρατσιστικές-αντιφασιστικές συλλογικότητες και σωματεία. Ο Συντονισμός Συλλογικοτήτων Αττικής συνεχίζει τον αγώνα του για να καταργηθούν οι εξοντωτικοί φόροι που επιβάλλονται στα λαϊκά στρώματα και οι ηλεκτρονικές κατασχέσεις. Την Παρασκευή 11/4 στις 10:00, οργανώνει συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην Εφορία Ηλιούπολης, Λ. Βουλιαγμένης 387, από κοινού με τοπικές συλλογικότητες της περιοχής. Πρόκειται για μια από τις δύο ακόμα ΔΟΥ (μαζί με την Α΄ ΔΟΥ και αυτή της Κηφισιάς), που προχωρούν πιλοτικά τις ηλεκτρονικές κατασχέσεις μέσω των τραπεζών, για χρέη φυσικών προσώπων προς την εφορία.

της άλλης Ευρώπης. Για το λόγο αυτό προγραμματίζει παράσταση διαμαρτυρίας στα προπύλαια την ώρα της επίσκεψης της Καγκελαρίου, καλώντας μας με δημιουργική διάθεση, πλακάτ και πανό, να δηλώσουμε την αντίθεσή μας στις πολιτικές λιτότητας που προωθεί η νεοφιλελεύθερη ατζέντα της Ευρωπαϊκής δεξιάς για λογαριασμό του κεφαλαίου. Θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου, η «ΝΟΝΑ», με τ ο ν λυρικό σχολιασμό των Encardia.

Την Παρασκευή στις 11 Απριλίου στις 19.00 ο 105,5 στο Κόκκινο υποδέχεται την Μέρκελ. Δυναμικό σαματά προγραμματίζει ο ραδιοφωνικός σταθμός στο Κόκκινο την ημέρα της επίσκεψης της ΄Ανγκελα Μέρκελ στην Αθήνα, ώστε να ακουστεί και η φωνή

Θα μας βρείτε στις Οργανώσεις Μελών του ΣΥΡΙΖΑ

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπηλία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουμε το σύνθημα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωμένοι. Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.

κτυο Αλληλεγγύης και Αντίστασης 7ης Δ.Κ. Αθήνας.

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6977275054 Πλατεία Βικτωρίας 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6974018716 Παγκράτι 6973344350 Γκύζη 6973005569 Αμπελόκηποι 6943043309 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. Φιλαδέλφεια 6976394520 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια 6948429227 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: 1ο Δημοτικό Διαμέρισμα Περιστερίου 6984516774 2ο Δημοτικό Διαμέρισμα Περιστερίου 6932045320 3ο Δημοτικό Διαμέρισμα Περιστερίου 6982164101 Άγιοι Ανάργυροι 6998466952 Αιγάλεω 6986294964 Χαϊδάρι 6945542335 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747

Ζωγράφου 6937271330 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6945754555 Άλιμος 6932566460 Καλλιθέα 6972256055 Ν. Σμύρνη 6972098143 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948418381 Κορυδαλλός 6948100218 Κερατσίνι 6975847329 Σαλαμίνα 6973376378 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγμένη 6948o00171 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κέντρο 6976579448 5ο Δημοτικό Διαμέρισμα 6941457878 Νεάπολης-Συκεών 6942552216 Δέλτα (Σίνδος) 6946535858 Χαλκηδόνα (Κουφάλια) 6984419742 ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα (Κέντρο) 6982605384 Παραλία Πάτρας 6974977186

Αγ. Σοφία-Αγυιά 6943968839 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Αγρίνιο 6974473540 Σύρος 6945077461 Νάξος 6947619631 ΠΕΛΟΠΟΝΗΣΣΟΣ: Καλαμάτα 6936018810 ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ: Κορώνη 6932422501 ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκομείο «Γεννηματάς» ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: 6977072458 Λοκρίδα (Αταλάντη) Νοσοκομείο «Αλεξάνδρα» 6977096663 6946950764 Λιβαδειά 6977684563 Ασκληπιείο 6936604279 Φωκίδα (Άμφισσα-Ιτέα) Νοσοκομείο Νίκαιας 6973607585 6972910336 Λαμία 6973344352 Ψ.Ν.Α. 6944417885 ΗΠΕΙΡΟΣ: Νοσοκομείο «Σωτηρία» Ιωάννινα 6945704488 6984067690 Πρέβεζα 6932567576 Νοσοκομείο «Έλενα Βενιζέλου» 6909173945 ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: ΟΑΕΕ 6974701829 Κοζάνη 6982831776 ΥΠΑΑΤ 6945754555 Εορδαία (Πτολεμαΐδα) Εκπαιδευτικοί Νότιας 6972814199 Αθήνας 6973223771 Φλώρινα 6944548787 ΧρηματοπιστωτικόςΘΡΑΚΗ: «Ενοικιαζόμενοι» ΕΤΕ 6976855566 Κομοτηνή 6978032247 Αερομεταφορών 6982164101 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Λάρισα 6978991247 Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ ΚΡΗΤΗ: 6973972804 Ηράκλειο 6949895565 Νοσοκομείο «Γεννηματάς» Αγ. Ιωάννης Ηρακλείου 6977029532 6944916915 Εκπαιδευτικοί 6972167133 Ρέθυμνο 69799225065 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ», Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία • ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Αντώνης Νταβανέλλος • ΕΚΤΥΠΩΣΗ: ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε. • ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑ • Eπικοινωνία: τηλ: 210-3306286, e-mail: sidaxi@dea.org.gr , Fax: 210-3303566

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ: • Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 064/480017-65 της Εθνικής Τράπεζας.

ανάλυση • 11

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 9 Απρίλη 2014

Η κρίση στη Βενεζουέλα και η κυβέρνηση της Αριστεράς

Σχέδιο μετάβασης στο σοσιαλισμό ή αναζήτηση ανιδιοτελούς αστικής τάξης;

Μέρος Β’

Του Πάνου Πέτρου Από διαδήλωση συνδικάτων: «Για ένα σοσιαλιστικό μοντέλο λειτουργίας χωρίς γραφειοκρατία, με τη συμμετοχή των εργαζομένων και εργατικό έλεγχο!»

πό το Φλεβάρη είναι σε εξέλιξη η ανταρσία της Δεξιάς στη Βενεζουέλα ενάντια στην κυβέρνηση του PSUV (Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα Βενεζουέλας). Στο προηγούμενο φύλλο της «Ε.Α.», περιγράψαμε το βρόμικο πόλεμο της αντιπολίτευσης και τον πολιτικό αγώνα που διεξάγεται στη λατινοαμερικάνικη χώρα. Ωστόσο, η πολιτική σύγκρουση, που μαίνεται εδώ και αρκετούς μήνες, διεξάγεται μέσα σε υπαρκτά οικονομικά προβλήματα. Τα πρωτοφανή κοινωνικά επιτεύγματα της Μπολιβαριανής Διαδικασίας αρκούν από μόνα τους για να απαντήσουν εύκολα στις δακρύβρεχτες ιστορίες μεσοαστών που δηλώνουν στο CNN ότι «όλα καταρρέουν» και στη σπέκουλα διεθνών νεοφιλελεύθερων αναλυτών που παλεύουν να πείσουν ότι ζούμε πολύ καλύτερα στην «ελεύθερη αγορά». Αλλά το γεγονός ότι μερίδα του τσαβισμού ή διεθνείς υποστηρικτές του, «αμυνόμενοι αντανακλαστικά», αρνούνται την ύπαρξη προβλημάτων, προσφέρει κακές υπηρεσίες και στο βενεζουελάνικο λαό και στη διεθνή συζήτηση στην Αριστερά. Είναι καλοδεχούμενη από αυτή την άποψη η παραδοχή σε πρόσφατη ανοιχτή επιστολή του Νίκολας Μαδούρο ότι, πέρα από τη δημαγωγία της Δεξιάς, υπάρχουν και πραγματικά προβλήματα, όπως ο υψηλός πληθωρισμός και οι ελλείψεις αγαθών. Όμως υπάρχει και ένα δεύτερο επιχείρημα από μερίδα του «τσαβισμού», το οποίο αποδίδει όλα τα προβλήματα στον «οικονομικό πόλεμο της Δεξιάς», στο σαμποτάζ της οικονομίας από μερίδες των καπιταλιστών, που αφήνουν αγαθά να σαπίζουν στις αποθήκες τους ή/και κερδοσκοπούν στις τιμές. Αυτή η υπονομευτική δράση, η απόπειρα «στραγγαλισμού» της οικονομίας για πολιτικούς λόγους υπάρχει. Αλλά το να αποδίδονται σε αυτή όλα τα δεινά, είναι η μισή αλήθεια.

Πράγματι, σε αντίθεση με τις υστερίες της Δεξιάς, η «επίθεση στην ατομική ιδιοκτησία» υπήρξε σχετικά περιορισμένη στη Βενεζουέλα, όπου το ιδιωτικό κεφάλαιο εξακολουθεί να παίζει κυρίαρχο ρόλο στην οικονομία. Ανάμεσα σε κορυφαία στελέχη του «μπολιβαριανισμού» και συνοδοιπόρους του Ούγκο Τσάβες από τη δεκαετία του ’90, υπάρχει η άποψη πως στο επίκεντρο της ταξικής πάλης στη Βενεζουέλα βρισκόταν πάντα «η μάχη για την διανομή του πετρελαϊκού πλεονάσματος». Αν και έχει δόσεις αλήθειας, είναι μια άποψη που αφήνει «εκτός κάδρου» την υπόλοιπη οικονομική δραστηριότητα.

«Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε!»

Πράγματι, ο «τσαβισμός» άρπαξε το «πετρελαϊκό πλεόνασμα» από τα χέρια των ολιγαρχών και των διεθνών προστατών τους και το αναδιένειμε προς όφελος των φτωχότερων. Αλλά δεν έθιξε αποφασιστικά το ιδιωτικό κεφάλαιο. Τα πετρελαϊκά έσοδα επέτρεπαν για αρκετά χρόνια στην κυβέρνηση της Βενεζουέλας να είναι αποφασιστικά «υπέρ των φτωχών», χωρίς να είναι το ίδιο αποφασιστικά «κατά των πλουσίων».

Το πρόβλημα ξεκινά πράγματι από τους καπιταλιστές, αλλά στη ρίζα του δεν βρίσκεται η «πολιτικά υποκινούμενη δράση» κάποιων «κακόβουλων καπιταλιστών». Βρίσκεται η «φυσιολογική» λειτουργία της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Πιο απλά, «είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε». Η υπερβολική έμφαση στους «υποκινούμενους σαμποτέρ» υπονοεί τη δυνατότητα ύπαρξης ενός υποτιθέμενου «υγιούς τομέα» της αστικής τάξης. Είναι ένα ζήτημα με πολιτικές προεκτάσεις, όσον αφορά την οικονομική στρατηγική της μπολιβαριανής ηγεσίας.

Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι γενικά εφικτός ένας τέτοιος «σοσιαλδημοκρατικός παράδεισος». Ακόμα και στα καλύτερα χρόνια, το ότι δεν στράφηκε «κατά των πλουσίων» περιόριζε τις δυνατότητες άσκησης πολιτικής «υπέρ των φτωχών». Σύμφωνα με τον Sutherland, την περίοδο της σταθερής συναλλαγματικής ισοτιμίας υπήρξε φυγή κεφαλαίων ύψους 150 δισ. δολαρίων, δηλαδή «δραπέτευσε» το 43% του ΑΕΠ του 2010! Κατανοεί κανείς εύκολα τις συνέπειες αυτής της «ελευθερίας του κεφαλαίου» στην οικονομία.

Καλύτερα από όλους το έχει θέσει ο μαρξιστής οικονομολόγος Manuel Sutherland που γράφει συχνά για τη Μπολιβαριανή Διαδικασία:

Πόσω μάλλον σήμερα που οι συνέπειες γίνονται πιο εμφανείς, καθώς η περίοδος δυσκολεύει. Από το 2008, η κινεζική ατμομηχανή, με την αυξημένη ζήτηση πρώτων υλών στα πλαίσια ενός θηριώδους πακέτου επενδύσεων σε παραγωγικές δυνάμεις, «κράτησε» τις λατινοαμερικανικές οικονομίες εκτός κρίσης. Σήμερα που η Κίνα «φρενάρει», η κρίση «αγγίζει» πιο σοβαρά τη Λατινική Αμερική και φέρνει στην επιφάνεια δομικές αδυναμίες και προβλήματα.

«Η κυβέρνηση συνεχίζει να πιστεύει στη φαντασίωση μιας πατριωτικής αστικής τάξης, που θα αποκηρύξει τα εξωπραγματικά κέρδη τα οποία μπορεί να καρπωθεί μέσα από παράνομες εισαγωγές και κερδοσκοπία πάνω στο νόμισμα. Δυστυχώς, η κυβέρνηση δεν μπορεί να διανοηθεί μια χώρα όπου οι καπιταλιστές δεν θα ιδιοποιούνται το 70% του ΑΕΠ που παράγεται στον ιδιωτικό τομέα, εκμεταλλευόμενοι μαζικά την εργατική τάξη… Συνοψίζοντας, ο τσαβισμός ονειρεύεται έναν λογικό και φιλάνθρωπο καπιταλιστή, ο οποίος προφανώς δεν υπάρχει. Με αυτόν επιδιώκει να διαπραγματευτεί, ακόμα και αν η φυσιολογική δραστηριότητα αυτών των καπιταλιστών, δηλαδή η διαδικασία συσσώρευσης κεφαλαίου, είναι η αιτία της μιζέριας της χώρας».

Το πιο χαρακτηριστικό πρόβλημα είναι το «παιχνίδι» με το συνάλλαγμα. Οι έμποροι αποκτούν δολάρια νόμιμα, μέσα από επίσημες διαδρομές, προκειμένου να μπορούν να κάνουν εισαγωγές αγαθών. Αλλά είναι πολύ πιο κερδοφόρο γι’ αυτούς να ρίχνουν αυτά τα δολάρια στη μαύρη αγορά (όπου πωλούνται 15 φορές πάνω από την επίσημη συναλλαγματική τους αξία) ή να ορίζουν τις τιμές τους με βάση τη «μαυραγορίτικη» συναλλαγματική ισοτιμία, κάτι που οδηγεί σε ελλείψεις εισαγό-

μενων προϊόντων, αυξήσεις στις τιμές κλπ. Με αυτή την έννοια, δεν πρόκειται για «συνωμοσία», αλλά για το «φυσιολογικό» στον ιδιωτικό τομέα κίνητρο της υψηλότερης δυνατής κερδοφορίας που προκαλεί τα προβλήματα.

Ταλάντευση Τους τελευταίους 16 περίπου μήνες, η βενεζουελάνικη κυβέρνηση ταλαντεύεται ανάμεσα σε προσπάθειες «εξευμενισμού» της «εθνικής αστικής τάξης» (γι’ αυτό και οι πρόσφατες συζητήσεις «εθνικής συμφιλίωσης» με τη «μετριοπαθή» πτέρυγα της Δεξιάς), σε προσπάθειες «άμυνας» απέναντι στις κερδοσκοπικές επιθέσεις και τις συνέπειές τους (βλέπε τα μέτρα ελέγχου ενάντια σε κάποιες εταιρίες το περασμένο φθινόπωρο) και αμφιλεγόμενες πολιτικές «ελέγχου της κατάστασης» (μια πρόσφατη «νέα νομισματική πολιτική» που ικανοποίησε το Σύνδεσμο Βιομηχάνων, αλλά και αυξήσεις μισθών για να περιοριστεί η ζημιά του πληθωρισμού στο εργατικό εισόδημα). Κάθε προσπάθεια να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα των λαϊκών τάξεων και ακόμα περισσότερο κάθε προσπάθεια «απάντησης» στον οικονομικό πόλεμο είναι αξιέπαινα. Ωστόσο η αποσπασματικότητα και ο αμυντικός χαρακτήρας διατηρούν μια εικόνα αδυναμίας και εξάντλησης. Ένα συμπέρασμα που βγαίνει από την πρόσφατη κρίση είναι πως η τακτική «μονομερών ενεργειών μόνο όταν μας προκαλούν» μπορεί να αποτρέπει κάποιες καταστροφές, αλλά είναι αποσπασματική και ως τέτοια δεν έχει καταφέρει να λύσει τα προβλήματα. Ένα δεύτερο είναι πως η «νομισματική πολιτική» μόνη της δεν είναι λύση για πάσα νόσο. Στη Βενεζουέλα γίνεται μια απόπειρα «περιορισμού» της καπιταλιστικής δραστηριότητας, που σκοντάφτει στη δυνατότητα του κεφαλαίου να «εξεγείρεται» με επιτυχία ενάντια σε τέτοιους περιορισμούς, όσο κυριαρχεί στην οικονομία. Αυτό φέρνει στην επιφάνεια το μέγεθος των προκλήσεων που έχει να διαχειριστεί μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Αναδεικνύει την ανάγκη μιας συνολικής, στρατηγικής απάντησης ενάντια στο ιδιωτικό κεφάλαιο και όχι μιας «αμυντικής», αποσπασματικής διαχείρισης των προβλημάτων που δημιουργεί η κυριαρχία του. Αυτή η συζήτηση (που απλώνεται σε μέτρα για τις τράπεζες, το ιδιωτικό κεφάλαιο, τις «ελευθερίες» της αγοράς) ανοίγει από αριστερές πτέρυγες του PSUV και οφείλει να απασχολήσει με σοβαρότητα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Το οικονομικό μοντέλο της Βενεζουέλας έχει δημιουργήσει και επιπλέον παρενέργειες. Ο κρατικοκαπιταλιστικός τομέας δημιούργησε

τη λεγόμενη «μπολιμπουρζουαζία»: Κρατικοί και κομματικοί αξιωματούχοι που έγιναν ιδιοκτήτες-διαχειριστές του πολύτιμου «πετρελαϊκού πλεονάσματος». Ταυτόχρονα έχει αυξηθεί ο ρόλος του στρατού στην κυβέρνηση, γύρω από τον Καμπέχο («Στάλιν της Βενεζουέλας» τον ονόμαζε ο Γερμανός ακαδημαϊκός Χάιν Ντίτριχ, ένας από τους βασικούς θεωρητικούς της διακυβέρνησης Τσάβες, τις μέρες που κρινόταν αν θα διαδεχτεί αυτός ή ο συνδικαλιστής Μαδούρο τον Ούγκο Τσάβες). Αυτό το κοινωνικό στρώμα έχει «αυτονομηθεί» από τη λαϊκή βάση του τσαβισμού και κάνει αναγκαία την επιστροφή, επικαιροποίηση και όξυνση της μαρξιστικής ανάλυσης και κριτικής στο αστικό κράτος και την κρατική γραφειοκρατία. Στο πλαίσιο που ορίζει αυτός ο κρατικοκαπιταλιστικός τομέας και μέσα από την οικονομική σχέση μαζί του, τα τελευταία χρόνια κερδοφορεί και ένα τμήμα της εθνικής αστικής τάξης, αυτό που εκπροσωπείται από τη «μετριοπαθή Δεξιά» και επιδιώκει ένα «ομαλό ξεδόντιασμα» της Μπολιβαριανής Διαδικασίας. Παράλληλα, το λαϊκό αυτό-οργανωμένο κίνημα της Βενεζουέλας –ζηλευτό κάποτε διεθνώς– πιέζεται από τις προτεραιότητες της μπολιμπουρζουαζίας στο να υποβιβαστεί σε «πελάτη»-«υποστηρικτή» του κράτους, αντί να αναβαθμιστεί σε πρωταγωνιστή και ανεξάρτητο υποκείμενο των εξελίξεων. Γι’ αυτό και οι αριστεροί αγωνιστές του τσαβισμού καλούν σε μέτρα όπως η άμεση εμπλοκή της βάσης στη λήψη αποφάσεων, την ενίσχυση των εξουσιών των εργατικών συμβουλίων, των σωματείων και των κομουνών, την αποφασιστική στήριξη των ανεξάρτητων εργατικών αγώνων και διεκδικήσεων. Γι’ αυτό και αρκετοί αγωνιστές υπενθυμίζουν παλιότερες υποσχέσεις του Τσάβες –όπως η συγκρότηση επιτροπών για το μετασχηματισμό του κράτους ή το βάθεμα και η εξάπλωση των σοσιαλιστικών πειραμάτων στις βιομηχανικές ζώνες– που έχουν αποσιωπηθεί τα τελευταία χρόνια… Αυτές τις μέρες πλησιάζει η επέτειος των επικών στιγμών του Απρίλη του 2002, όταν ένα ασύλληπτο τσουνάμι λαϊκής αυτο-οργάνωσης και δράσης διέλυσε το πραξικόπημα. Αυτό που πάει να ξεχαστεί, και που αξίζει να το θυμόμαστε, είναι πως αυτή η δύναμη των «από κάτω» ήταν για χρόνια η «ζωτική δύναμη» που έκανε τα πάντα να δείχνουν εφικτά. Αυτό που πάει να ξεχαστεί, και που αξίζει να το θυμόμαστε, είναι πως το σύνθημα που έδωσε τότε στις μάζες το σινιάλο να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να εξαπολύσουν τη δύναμή τους, ήταν: «Άμυνά μας είναι η επίθεση!».

• διεθνή

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 9 Απρίλη 2014

Αμέσως μετά τις εκλογές φάνηκε η ακροδεξιά απειλή: Η Μαρίν Λεπεν ανακοίνωσε άμεσα την κατάργηση των μη χοιρινών εναλλακτικών (για τους μουσουλμάνους μαθητές) τροφών στις καντίνες των σχολείων, στους 11 δήμους που ελέγχει το Εθνικό Μέτωπο. Αλλά φάνηκαν και οι δυνατότητες αντίστασης: Το ίδιο το βράδυ των εκλογών, αντιφασίστες διαδηλωτές σε πολλές πόλεις χάλασαν το «πάρτι» των ακροδεξιών υποχρεώνοντάς τους να γιορτάσουν «σεμνά» μέσα στα γραφεία τους, υπό την προστασία των γαλλικών ΜΑΤ.

Ήττα του Ολάντ, εδραίωση της ακροδεξιάς, η Αριστερά σε σταυροδρόμι

Οι δημοτικές εκλογές στη Γαλλία Του Κώστα Παπανικολάου

ναμφισβήτητα το αποτέλεσμα των γαλλικών δημοτικών εκλογών άνοιξε μεγάλες συζητήσεις και ήδη έχει προκαλέσει κινητικότητα στις πολιτικές εξελίξεις στη Γαλλία. Η αποχή και στον πρώτο και στον δεύτερο γύρο έφτασε σε ιστορικά υψηλό ρεκόρ (ενώ στις λαϊκές συνοικίες ήταν ακόμα μεγαλύτερη), καταγράφοντας το βάθος της πολιτικής κρίσης.

Σοσιαλιστές Το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα συντρίφτηκε, επηρεαζόμενο περισσότερο από τα άλλα κόμματα από τη μεγάλη αποχή (οι άνθρωποι που το 2012 εξέλεξαν τον Ολάντ με την ελπίδα να σταματήσει τη λιτότητα), αλλά καταγράφοντας και σημαντικές εκλογικές απώλειες και προς τη Δεξιά αλλά και προς το Εθνικό Μέτωπο. Το κόμμα του Φρανσουά Ολάντ, σε μια «μαύρη Κυριακή» όπως την ονόμασαν στελέχη του, έχασε 155 μεγάλους δήμους, οι οποίοι κατέληξαν στα χέρια της Δεξιάς, πλην του Παρισιού. Η ήττα του Σοσιαλιστικού Κόμματος ήταν η τιμωρία της λιτότητας που έχει εφαρμόσει ο Ολάντ από τότε που εξελέγη, ακολουθώντας πιστά τη νεοφιλελεύθερη στροφή των ευρωπαϊκών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων. Η Δεξιά (UMP) εμφάνισε σημαντική άνοδο, αναδεικνυόμενη πρώτη δύναμη με το εθνικό της ποσοστό να προσεγγίζει το 48%. Αν και έσπευσαν να μιλήσουν για «μπλε κύμα», η ουσία είναι πως το UMP (που αντιμετωπίζει τη δική του εσωτερική κρίση) απλώς εισέπραξε δημοσκοπικά και εκλογικά την ψήφο διαμαρτυρίας κατά

της ασκούμενης κυβερνητικής πολιτικής και επωφελήθηκε από την αποχή. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατάφερε να ανακτήσει αρκετούς μεγάλους δήμους που έως τώρα θεωρούνταν ιστορικά «κάστρα» των Σοσιαλιστών. Το UMP συνεχίζει να στηρίζει άκρατα τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, ενώ παράλληλα έχει μετακινηθεί ακόμη πιο πολύ προς τα δεξιά στα «κοινωνικά» θέματα, στηρίζοντας σε πολλές περιπτώσεις την ατζέντα του Εθνικού Μετώπου.

Εθνικό Μέτωπο Το Εθνικό Μέτωπο αναδείχθηκε ο νικητής των δημοτικών εκλογών. Στον πρώτο γύρο κέρδισε ένα ποσοστό της τάξεως του 14,6% (όπου κατέβηκε), ενώ τελικά εξέλεξε 1.200 δημοτικούς συμβούλους και κέρδισε 11 δήμους. Σε εκλογική δύναμη επέστρεψε στα επίπεδα της δεκαετίας του ’90, ενώ σε εκλεγμένους και δήμους ξεπέρασε το ρεκόρ του 1995. Η ακροδεξιά αποκτά τοπικές δυνάμεις, πάνω στις οποίες θα επιδιώξει να χτίσει την επιρροή της. Πρόκειται για πολύ ανησυχητική εξέλιξη, που πρέπει να προβληματίσει τη γαλλική Αριστερά. Ωστόσο δεν πρόκειται για «σαρωτική επέλαση». Το FN βρέθηκε μακριά από το στόχο των 15 μεγάλων πόλεων (και όχι απλώς δήμων) που προσδοκούσε και διακήρυττε η Λεπέν προεκλογικά, γενικότερα δεν πήγε καλά στις μεγάλες πόλεις (οι επιτυχίες του αφορούσαν κυρίως μικρούς δήμους και κοινότητες), ενώ παρουσίασε καθοδική πορεία σε σχέση με τις βουλευτικές του 2012 (-1,5%). Παρ’ όλα αυτά κέρδισε τις εντυπώσεις εκμεταλλευόμενο την αποχή.

Μεγάλο ρόλο στο «θρίαμβο» της Λεπέν έπαιξαν τα τηλεοπτικά και ηλεκτρονικά γαλλικά μέσα ενημέρωσης, τα οποία με την ανακήρυξη εκλογής κάποιων λιστών του FN δεν άργησαν να μιλήσουν για «ακροδεξιό θρίαμβο», προσπαθώντας με παρουσίαση αποσπασματικών στοιχείων αλλά και υπερπροβολή των επιτυχιών να το τεκμηριώσουν έτσι, «εξαφανίζοντας» ταυτόχρονα τις επιδόσεις της Αριστεράς. Αποκλειστική ευθύνη στη διατήρηση των ποσοστών της Λεπέν έχει ο κυρίαρχος δικομματισμός PS-UMP, με την πολιτική που έχουν ασκήσει αλλά και με το πολιτικό φλερτ το οποίο έχουν πραγματοποιήσει έμμεσα ή άμεσα στελέχη των δύο κομμάτων με το Εθνικό Μέτωπο. Τα δύο κόμματα συμβαδίζουν από την αρχή της νέας κυβερνητικής θητείας σε μια στροφή στο «νόμος και τάξη», δίνοντας την ευκαιρία στους φασίστες του Μετώπου να επιβάλουν αρκετές φορές την ατζέντα τους στη γαλλική κεντρική πολιτική επικαιρότητα. Επιπλέον, το Εθνικό Μέτωπο δημαγωγεί ενάντια στη «σοσιαλιστική λιτότητα» και εκμεταλλεύεται τη -δίκαιη- οργή ενάντια στην ΕΕ, κατευθύνοντάς την στον εθνικιστικό «προστατευτισμό».

Νέα κυβέρνηση Είναι χαρακτηριστική της κατάντιας των Σοσιαλιστών, αλλά και των ευθυνών για την άνοδο του FN, η πρώτη απάντηση της γαλλικής κυβέρνησης στα αποτελέσματα: Ο Ολάντ τοποθέτησε τον συντηρητικό και με ξενοφοβικές απόψεις Μανουέλ Βαλς (γνωστός και ως «Σαρκοζί των Σοσιαλιστών») στον πρωθυπουργικό θώκο. Επιπλέον, στο νέο υπουρ-

γικό συμβούλιο συμμετέχει πλέον η νεοφιλελεύθερη Σεγκολέν Ρουαγιάλ (γνωστή και ως «Σαρκολέν»). Λόγω αυτής της εξέλιξης, οι Οικολόγοι-Πράσινοι συζητάνε να αποσύρουν την εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση Ολάντ από δω και πέρα.

Αριστερά Η Αριστερά βγαίνει από αυτή την εκλογική αναμέτρηση έχοντας κρατήσει ένα μεγάλο ποσοστό των κόσμου που ψήφισε το 2012 στις προεδρικές εκλογές (στον πρώτο γύρο, το ποσοστό όπου κατέβηκε ήταν κοντά στο 11%), άλλα με μεγάλες εσωτερικές πληγές λόγω της διαφορετικής στρατηγικής που ακολούθησαν το ΚΚΓ και το Κόμμα της Αριστεράς, και συγκεκριμένα της διαφορετικής προσέγγισης στο Παρίσι και άλλες μεγάλες πόλεις, όπου το ΚΚΓ κατέβηκε σε συνεργασία από τον πρώτο γύρο με τους Σοσιαλιστές, ενώ το Κόμμα της Αριστεράς με τις υπόλοιπες συνιστώσες του Μετώπου σε αυτόνομες λίστες. Η κεντροαριστερή και διασπαστική τακτική του ΚΚΓ και η προσκόλληση σε λογικές «πληθυντικής Αριστεράς» είναι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου και μόνο ήττες μπορούν να προσφέρουν στη γαλλική Αριστερά, όπως περίτρανα αποδείχθηκε στις δημοτικές εκλογές, όπου το ΚΚ «συμμερίστηκε» τη συντριβή των Σοσιαλιστών συμμάχων του. Οι ευθύνες της ηγεσίας του ΚΚΓ είναι τεράστιες στο «θόλωμα» ενός σε γενικές γραμμές θετικού αποτελέσματος για την Αριστερά. Οι δυνάμεις του Μετώπου της Αριστεράς και τα τμήματα της γαλλικής άκρας Αριστεράς τα οποία συνεργάστηκαν μαζί

του κέρδισαν 72 δήμους και εξέλεξαν περίπου 3.000 συμβούλους. Οι 120 αυτόνομες λίστες του Μετώπου της Αριστεράς που συνέχισαν και στον δεύτερο γύρο είχαν έναν μέσο όρο γύρω στο 27,6%. Συνολικότερα, διάφορες παραλλαγές αυτόνομης καθόδου της «Αριστεράς της Αριστεράς» (είτε το Αριστερό Μέτωπο, είτε το Αριστερό Μέτωπο με το NPA, είτε το NPA με τις συνιστώσες του Αριστερού Μετώπου που δεν ακολούθησαν την κεντροαριστερή τακτική του ΚΚ) πήγαν αρκετά καλά (με αρκετά διψήφια αποτελέσματα), δείχνοντας τις πραγματικές δυνατότητες της Αριστεράς, όταν ακολουθεί τακτική ανεξαρτησίας από τους Σοσιαλιστές και πραγματικής σύγκρουσης με τις αντιλαϊκές και ρατσιστικές πολιτικές.

Συνέχεια Τα θετικά και τα αρνητικά αυτής της εκλογικής αναμέτρησης πρέπει να συζητηθούν σοβαρά, για να μπορέσει η γαλλική Αριστερά να ανταποκριθεί στα μεγάλα και δύσκολα καθήκοντα της εποχής. Στις 12 Απρίλη, μια μεγάλη ενωτική διαδήλωση των κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς μαζί με συνδικαλιστικές και κοινωνικές οργανώσεις είναι ένα πρώτο σημαντικό βήμα για την ανασύνταξη της γαλλικής Αριστεράς. Ενδιαφέρον έχει και η ανταπόκριση που θα βρει και ο διάλογος που θα γίνει μετά τη δημοσίευση ανοιχτής επιστολής του NPA προς το ΚΚΓ, το Κόμμα της Αριστεράς, το Ensemble («Μαζί», συμμαχία 5 συνιστωσών του Μετώπου της Αριστεράς) και την LO για την ανάγκη συζήτησης και συνεννόησης της «Αριστεράς της Αριστεράς».

διεθνή • 13

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 9 Απρίλη 2014

Τουρκία: Οι νικητές και οι χαμένοι στις δημοτικές εκλογές-δημοψήφισμα Του Πάνου Πέτρου

Η σύγκρουση στην Ταϊλάνδη

ι φετινές αυτοδιοικητικές εκλογές στην Τουρκία δεν είχαν καμία σχέση με την επιλογή δημάρχων, αλλά έγιναν πολιτικό δημοψήφισμα μέσα στο πιο πολωμένο πολιτικά κλίμα από τη δεκαετία του 1980. Ο ίδιος ο Ερντογάν εμφανίστηκε πολύ περισσότερο στα ΜΜΕ και στις συγκεντρώσεις από ό,τι οι υποψήφιοι δήμαρχοι, ενώ μια αντίστοιχη πολιτική πόλωση επιδίωξε προεκλογικά και η κεμαλική αντιπολίτευση. Η πολιτική νίκη κατέληξε στο κυβερνητικό Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), που κέρδισε το 45% των ψήφων. Το αποτέλεσμα δεν αποτελεί έκπληξη για όποιον παρακολουθεί την τουρκική πολιτική σκηνή, καθώς όλοι ανέμεναν μια καθαρή νίκη του Ερντογάν. Η εκλογική βάση του ΑΚΡ δεν επέλεξε να τιμωρήσει το κόμμα. Δεν συμμερίζονται όλοι τη συνωμοσιολογία του Ερντογάν. Το 77% των Τούρκων, άρα και σημαντικό τμήμα των ψηφοφόρων του ΑΚΡ, πιστεύει πως οι κατηγορίες για διαφθορά είναι πραγματικές. Γιατί επιμένουν τόσο πλατιές λαϊκές μάζες να στηρίζουν μια κυβέρνηση που θεωρούν διεφθαρμένη; Ή μια κυβέρνηση που έγινε λαοφιλής ως «δημοκρατική» δύναμη και τον τελευταίο ένα χρόνο μεταλλάσσεται όλο και περισσότερο σε αυταρχική; Η πιθανότερη απάντηση είναι οι βάσιμοι φόβοι τους πως η αντιπολίτευση είναι πολύ χειρότερη, πως αν επιστρέψουν οι κεμαλικοί στην εξουσία, θα χαθούν όποιες κατακτήσεις έγιναν εφικτές μετά τη νίκη του ΑΚΡ το 2002. Όπως τονίζει ο Yuksel Sezgin, καθηγητής πολιτικών επιστημών, σε άρθρο του στο Αλ Τζαζίρα: «Τα κόμματα της αντιπολίτευσης (δηλαδή το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα-CHP και το Κόμμα Εθνικιστής Δράσης-MHP) έχουν χάσει από το ΑΚΡ σε 6 τοπικές και εθνικές εκλογές, καθώς και σε 2 δημοψηφίσματα από το 2002 μέχρι σήμερα. Έχει γίνει πια πεντακάθαρο πως αν τα αντιπολιτευτικά κόμματα δεν περάσουν από βαθιά πολιτική μεταμόρφωση, πιθανότατα θα συνεχίσουν να υπομένουν εκλογικές ήττες από το ΑΚΡ. Ένας τρόπος να ερμηνευθούν τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών είναι πως οι Τούρκοι δεν εμπιστεύονται την αντιπολίτευση, ούτε πιστεύουν ότι θα μπορούσε να κυβερνήσει τη χώρα καλύτερα από το ΑΚΡ». Ο Ερντογάν μάχεται σε πολλά μέτωπα ταυτόχρονα (ένας λόγος που εξηγεί και τη στροφή στον αυταρχισμό που ορισμένες φορές φτάνει στα όρια της ηλιθιότητας και της πολιτικής αυτοκτονίας), αλλά έχει κατορθώσει να «τσουβαλιάσει» προπαγανδιστικά όλα τα μέτωπα (το κίνημα του Γκέζι, τις δημοκρατικές διαδηλώσεις, τον «κρατικό εμφύλιο» με το κίνημα Χιζμέτ, τα σκάνδαλα, τον δυτικό παράγοντα) σε έναν «εχθρό». Όταν ο βασικός «εχθρός» στο εκλογικό πεδίο παίρνει τη μορφή του φιλοστρατιωτικού, εθνικιστικού, ισλαμοφοβικού, ελιτιστικού CHP, είναι πολύ εύκολο στο δίλημμα «ή εμείς ή αυτοί», οι λαϊκές μάζες να επιλέγουν το «εμείς» του Ερντογάν. Για το CHP ήταν μια μεγάλη αποτυχία. Πήγε από το 23% στο 27%, αλλά πρόκει-

Η προσπάθεια των φιλομοναρχικών, αντιδημοκρατικών δυνάμεων της Ταϊλάνδης να ανατρέψει την κυβέρνηση συνεχίζεται. Όταν η πρωθυπουργός Γινγκλούκ Σιναβάτρα προκήρυξε πρόωρες εκλογές, για να εκτονωθεί η πολιτική κρίση, αντικυβερνητικοί διαδηλωτές εμπόδισαν σε πολλά εκλογικά τμήματα την προσέλευση στις κάλπες και τις επόμενες μέρες συνέχισαν τις κινητοποιήσεις τους, απαιτώντας την ανάληψη της εξουσίας από ένα μη εκλεγμένο «συμβούλιο». Τα δικαστήρια της χώρας έκριναν τις εκλογές άκυρες, υποβιβάζοντας την κυβέρνηση Σιναβάτρα σε «υπηρεσιακή». Η απόφαση ξύπνησε μνήμες του πρόσφατου παρελθόντος ( «δικαστικά πραξικοπήματα» έχουν ανατρέψει διαδοχικές κυβερνήσεις) και το λαϊκό-δημοκρατικό κίνημα των Κόκκινων Πουκάμισων αποφάσισε να σηκώσει επιτέλους το γάντι. Δεκάδες χιλιάδες συγκεντρώθηκαν για τρεις μέρες στην Μπανγκόγκ, δηλώνοντας πως, αν επιχειρηθεί η ανατροπή της κυβέρνησης, θα επιστρέψουν για να δοθεί «η τελική μάχη», για «να λύσουμε τους λογαριασμούς με την ελίτ»…

Με ανοιχτό και το «ενδοαστικό» μέτωπο και το χάσμα με τη νέα ριζοσπαστικοποίηση, ο Ερντογάν παραμένει ισχυρός -στο εκλογικό πεδίοχάρη στην αθλιότητα της μείζονος αντιπολίτευσης ται για πενιχρό αποτέλεσμα με δεδομένη την πιθανότατη στήριξη που είχε από το δίκτυο του Χιζμέτ, καθώς και από μερίδα φιλελεύθερων που επέλεξαν την τακτική «στηρίζουμε το CHP για να μπλοκάρουμε το ΑΚΡ». Η Ισταμπούλ και η Άγκυρα έμειναν στην επιρροή του κόμματος του Ερντογάν. Ευχάριστα ήταν τα νέα της υποχώρησης των εθνικιστών. Αν και πανεθνικά υποχώρησαν μόνο μία μονάδα (από 16% στο 15%), είχαν αρκετές σοβαρές ήττες. Στην Άγκυρα, όπου θεωρούνταν ισχυροί, βρέθηκαν από το 26% στο 7,7%. Έχασαν αρκετούς δήμους που κυβερνούσαν, ανάμεσά τους το Κασταμονού, που διοικούνταν από τους ακροδεξιούς επί 4 θητείες. Σε μια σειρά πόλεις, στις οποίες είχαν επενδύσει προεκλογικά, επίσης τα ποσοστά τους ήταν κατώτερα των προσδοκιών. Οι πιο εμβληματικές ήττες συνέβησαν στο Igdir, που μετά από χρόνια ακροδεξιάς διακυβέρνησης πέρασε στο φιλοκουρδικό Κόμμα Ειρήνης και Δημοκρατίας (BDP) και στην Ισταμπούλ, όπου έπεσαν από το 5,15% στο 3,97%, χάνοντας την τρίτη θέση από το αριστερό Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα (HDP) που πήρε 4,85%.

Επιτυχία της Αριστεράς Τα αποτελέσματα της Αριστεράς έχουν ιδιαίτερη σημασία στο τοπίο που έχει διαμορφωθεί, καθώς «αναζητά» έναν τρίτο δρόμο απέναντι στον Ερντογάν και τους κεμαλικούς. Στα νοτιοανατολικά το BDP κυριολεκτικά σάρωσε στους δήμους 10 επαρχιών, εκτόπισε το ΑΚΡ και αναδείχθηκε εμφατικά ως η ισχυρότερη δύναμη στις κουρδικές περιοχές της Τουρκίας. Δίκαια τα μεγάλα ΜΜΕ χαρακτηρίζουν το Κόμμα Ειρήνης και Δη-

μοκρατίας τον άλλο μεγάλο νικητή των εκλογών μετά τον Ερντογάν. Μένει να φανεί πώς θα επηρεάσει η επιτυχία του τις διαπραγματεύσεις για το κουρδικό ζήτημα και τις προσπάθειες των Κούρδων για διευρυμένη αυτονομία. Το άλλο νέο των εκλογών ήταν η εμφάνιση του HDP, που λειτούργησε ως «αδελφό κόμμα» του BDP στις τουρκικές δυτικές επαρχίες της Τουρκίας και συσπείρωσε δυνάμεις της ευρύτερης Αριστεράς, οργανώσεις της επαναστατικής Αριστεράς, τις ΛΟΑΤ οργανώσεις, κινήσεις δικαιωμάτων, γυναικεία κινήματα, μειονότητες κλπ. Πρόκειται για μια νέα προσπάθεια (ιδρύθηκε μόλις τον Οκτώβρη του 2013), με στόχο «να εκφράσει πολιτικά το κίνημα του Γκέζι». Για την τουρκική Αριστερά ως «κίνημα του Γκέζι» πλέον δεν περιγράφονται απλά οι συγκρούσεις στην Ταξίμ πέρσι το καλοκαίρι, αλλά αυτό που εξέφρασε «κεντρικοπολιτικά»: μια σταδιακή, εξελισσόμενη διαδικασία συνένωσης και αλληλεπίδρασης διάφορων αγώνων ενάντια στην καταπίεση, την αστυνομική βία κ.ά. σε όλη την Τουρκία. Τα αποτελέσματα του HDP δεν ήταν ικανοποιητικά, σύμφωνα με ηγετικά του στελέχη, ωστόσο θεωρείται πολύτιμη η εμφάνισή του. Το «κλίμα του Γκέζι» είχε δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες (ακόμα και για 10%), αλλά αποδείχθηκε πως –αν και ο διεκδικούμενος κοινωνικός «χώρος» υπάρχει– δεν είναι τόσο εύκολο να συνδεθεί ένα νέο κόμμα με τις λαϊκές τάξεις. Πόσο μάλλον στο κλίμα πόλωσης που επικράτησε, αλλά και στο βάρος που εξακολουθούν δυστυχώς να έχουν στην Τουρκία η διαμάχη κοσμικών-ισλαμιστών και Τούρκων-Κούρδων, καθώς το HDP θεωρείται ταυτόχρονα και «πολύ άθεο» και «πολύ φιλοκουρδικό». Προεκλογικά δέχτηκε βίαιες επιθέσεις από τους ακροδεξιούς, αλλά και σκληρές πολιτικές επιθέσεις και από τον Ερντογάν και από το CHP. Παρ’ όλες τις δυσκολίες, η ύπαρξη μιας τέτοιας δύναμης είναι θετική εξέλιξη και «μονόδρομος» για να εκφραστεί ένας «τρίτος δρόμος» πέρα από τις παραδοσιακές διαιρέσεις. Πανεθνικά υπήρξε μια μικρή άνοδος. Από το 5,2% του BDP το 2009, φέτος το άθροισμα των BDP και HDP (το ένα κατέβηκε στα ανατολικά και το άλλο στα δυτικά) συγκέντρωσε το 6,4%. Πιο σημαντική ίσως ήταν η τρίτη θέση στην Ιστανμπούλ, ενισχυμένη κυρίως από τον συμβολισμό της νίκης απέναντι στους φασίστες, στην πόλη-σύμβολο της εξέγερσης ενάντια στον Ερντογάν το καλοκαίρι του 2013.

Αίγυπτος: Ο Σίσι βαδίζει προς την προεδρία

Ο στρατηγός Σίσι παραιτήθηκε από τη θέση του στις ένοπλες δυνάμεις της Αιγύπτου και κατεβαίνει οριστικά στις προεδρικές εκλογές της Αιγύπτου, όπου αναμένεται και να επικρατήσει. Τα ρίσκα της επιλογής είναι μεγάλα, αλλά προφανώς η αναζήτηση άλλου καθεστωτικού υποψηφίου δεν απέδωσε και η αντεπανάσταση θεωρεί πως δεν πρέπει να χαθεί το «παράθυρο ευκαιρίας» που έχει δημιουργήσει η συγκυρία (τα πετροδόλαρα που ρέουν από τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η αποδιοργάνωση και η καταστολή των επαναστατών, η τρομοϋστερία) και ρίχνει τώρα το «γερό χαρτί» της. Οι ίδιες οι εκλογές θα είναι ένα μέτρημα, με κριτήρια την αποχή και την υποψηφιότητα του αριστερού νασερικού Σαμπάχι (οι επαναστατικές δυνάμεις είναι διχασμένες σε αυτό το ζήτημα). Τα κρίσιμα ξεκινάνε μετά τις εκλογές. Η «εποχή Σίσι» θα είναι μια προσπάθεια της αντεπανάστασης να σταθεροποιήσει οριστικά την κατάσταση. Σύμφωνα με αρκετούς αναλυτές, είναι μια προσπάθεια καταδικασμένη να καταρρεύσει κάποια στιγμή στο μέλλον, για μια σειρά οικονομικούς, πολιτικούς και κοινωνικούς λόγους. Αλλά οι σκληρές και γεμάτες, καλές και κακές εμπειρίες των προηγούμενων τριών χρόνων δείχνουν ότι είναι απολύτως κρίσιμο το «πώς θα καταρρεύσει» και σε τι κατάσταση θα βρίσκονται οι επαναστατικές δυνάμεις τη στιγμή της κατάρρευσης…

Εθνικισμός και λιτότητα στην Ουκρανία

Στα ανατολικά της Ουκρανίας, φιλορώσοι διαδηλωτές κατέλαβαν κυβερνητικά κτίρια σε Ντόνετσκ, Χάρκοβο και Λουχάνσκ, απαιτώντας δημοψήφισμα τύπου Κριμαίας. Στα δυτικά της Ουκρανίας, ο Δεξιός Τομέας αρνείται να δεχτεί την απόφαση της βουλής για αφοπλισμό του και ζητά την παραίτηση του υπουργού Εσωτερικών Αβάκοφ με αφορμή την εκτέλεση στελέχους του και την επίθεση σε ξενοδοχείο-στρατηγείο των νεοναζί. Και μέσα σ’ αυτό το χάος, ο διορισμένος πρωθυπουργός Γιατσένιουκ επιβεβαίωσε με τον πιο ξεγυμνωμένο τρόπο την χρησιμότητα του «πατριωτισμού» ως «τελευταίου καταφύγιου των απατεώνων». Μόλις η –«υπηρεσιακή» υποτίθεται– κυβέρνηση έκανε δεκτές όλες τις απαιτήσεις του ΔΝΤ, ο πρωθυπουργός δήλωσε γεμάτος περηφάνια πως θα επιμείνει στη σκληρή λιτότητα, γιατί είναι «το τίμημα της εθνικής ανεξαρτησίας»…

Το κίνημα στην Ισπανία

Η τεράστια «πορεία στη Μαδρίτη» στις 22 Μάρτη δεν ήταν φωτοβολίδα. Προέκυψε μέσα από υπαρκτούς, διάσπαρτους αγώνες (τα λεγόμενα «Κύματα», δηλαδή τα κινήματα αγώνα στην υγεία, την παιδεία, την έρευνα, των Indignados και των πυροσβεστών ενάντια στις εξώσεις, οι απεργίες στον ιδιωτικό τομέα) που συντονίστηκαν. Και έδωσε ώθηση να συνεχιστούν αυτοί οι αγώνες, αλλά και να διατηρήσουν το μήνυμα της ενότητας μεταξύ τους. Αξιοποιώντας το σύνθημα «καταλαμβάνουμε τη Μαδρίτη», οργανώθηκε μια φοιτητική απεργία με σύνθημα «Καταλαμβάνουμε το πανεπιστήμιο». Από τα μαθήματα απείχαν δύο εκατομμύρια φοιτητές, ενώ 100.000 διαδήλωσαν στους δρόμους. Στο πλευρό των φοιτητών βρέθηκαν εργαζόμενοι και συνδικαλιστές και στις ομιλίες αναδείχθηκε ο «κοινός αγώνας» των φοιτητών με την απεργία στην Coca Cola και στην Telemadrid. Το κίνημα της Ισπανίας ανέλαβε να δείξει πως ο διεθνής «κύκλος» αγώνων, που άνοιξε μετά το ξέσπασμα της κρίσης, δεν έχει κλείσει…

14 • νεολαία

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 9 Απρίλη 2014

Φοιτητικές εκλογές στις 7 Μάη

Ανάγκη ανατροπής και στις σχολές Φ

έτος οι φοιτητικές εκλογές, στις 7 Μάη, θα γίνουν μέσα σε ένα θερμό κεντρικό πολιτικό σκηνικό το οποίο αντανακλάται και στις σχολές. Οι συνέπειες των μνημονιακών πολιτικών, όπως εμφανίζονται στην καθημερινότητα των φοιτητών, δίνουν ένα διαφορετικό στίγμα. Το διακύβευμα της πολιτικής μάχης δεν μπορεί, για αντικειμενικούς πλέον λόγους, να είναι το ποιος διοργανώνει τα καλύτερα πάρτι, το ποιος «πασάρει» τις καλύτερες σημειώσεις, ή το ποιος έχει τα καλύτερα «πάρε δώσε» με τους καθηγητές, όπως επί χρόνια προσπαθούσαν να μας πείσουν οι κυβερνητικές δυνάμεις στα πανεπιστήμια, η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ. Οι δυνάμεις αυτές επί χρόνια έκαναν πλάτες στις εκάστοτε κυβερνητικές πολιτικές, ευτελίζοντας και χουλιγκανοποιώντας κάθε έννοια πολιτικής διαδικασίας, αποπροσανατόλιζαν τους φοιτητές από τα προβλήματά τους και συνέβαλλαν διαρκώς στην αποπολιτικοποίηση ενός μεγάλου κομματιού της νεολαίας. Το γενικότερο προμνημονιακό κλίμα πλαστής ευημερίας

ήταν «βούτυρο στο ψωμί» των συγκεκριμένων δυνάμεων, που καλλιεργούσαν αυταπάτες σε μεγάλη μερίδα των φοιτητών, κάνοντας λόγο για πτυχία με άμεση επαγγελματική αποκατάσταση, για ευρωπαϊκών προδιαγραφών επίπεδο ζωής και για ασυναρτησίες στο λόγο της Αριστεράς. Δυστυχώς οι ίδιοι οι πολιτικοί τους μέντορες (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), ακολουθώντας το δρόμο του σκληρού νεοφιλελευθερισμού και της ακροδεξιάς ρητορείας και πρακτικής, τους διέλυσαν το «γήπεδο» όπου για χρόνια «έπαιζαν μπάλα». Είναι επιβεβλημένο να πάρουν την απάντησή τους, που δεν είναι άλλη από την εκλογική τους πτώση και την πολιτική τους περιθωριοποίηση.

Μνημόνια Φέτος το επίδικο δεν είναι μόνο τα φοιτητικά αιτήματα, αλλά το τι συνολική απάντηση έχει κάθε πολιτική δύναμη απέναντι στον πόλεμο του συστήματος. Τα μνημόνια και οι επιπτώσεις τους, οι απολύσεις των διοικητικών υπαλλήλων (1.750 βγήκαν σε «διαθεσιμότητα»), οι νέοι

γάκι η αστυνομία εισβάλλει στην ΑΣΟΕ και ρίχνει κροτίδες σε έναν πανεπιστημιακό χώρο (αστυνομοκρατία, χημικά στις διαδηλώσεις, αναίτιες προσαγωγές κλπ.), ο ρόλος των νεοναζί στις σχολές (εμφάνιση νεοναζί φοιτητών στη νομική της Κομοτηνής), είναι φλέγοντα ζητήματα που χρειάζονται απάντηση και μάλλον όποιος δεν έχει κάτι να πει ως προς αυτά δεν πρέπει να περιμένει πολλά.

πρότυποι εσωτερικοί κανονισμοί στις σχολές (περιλαμβάνουν διάσπαση πτυχίων, δίδακτρα στο μεταπτυχιακό, διαγραφές φοιτητών, περικοπές συγγραμμάτων κλπ, κλείσιμο φοιτητικών εστιών), η υποβάθμιση των πτυχίων (αναβάθμιση ιδιωτικών ΙΕΚ), η εξαφάνιση των εργασιακών δικαιωμάτων (κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, ελαστικά ωράρια, επισφαλής εργασία κλπ.), η καταστολή του κινήματος από την αστυνομία, το γεγονός ότι κάθε λίγο και λι-

Το στοίχημα για τη φοιτητική Αριστερά και κυρίως την ΑΡΕΝ είναι να βάλει στο τραπέζι αυτά τα ζητήματα που κάποιοι άλλοι προσπαθούν να τα αποφύγουν, σαν να ζουν σε άλλη χώρα. Οι υλικοί όροι ζωής και σπουδών έχουν φτάσει σε τόσο τραγικό επίπεδο, που η πολυτέλεια ενός φαντασμαγορικού πάρτι δεν αποτελεί δέλεαρ για την εκλογική επιλογή των φοιτητών, αλλά μια αισχρή πρόκληση απέναντι στα προβλήματά τους. Η ΑΡΕΝ μπροστά σε αυτή την κατάσταση δεν πρέπει ούτε να περιμένει τη λαϊκή εξουσία, ούτε να εγκλωβίζεται στο φοιτητοκεντρισμό, ούτε να καλλιεργεί τη λογική της ανάθεσης. Αντίθετα καλείται όσο ποτέ άλλοτε να έχει

μια καθαρά ταξική παρέμβαση, εστιάζοντας στις δυσκολίες των φοιτητών και αναδεικνύοντας τους υπαίτιους γι’ αυτές. Σε αυτή την κατεύθυνση οφείλει να συνδέει τα αιτήματά της με τα αιτήματα του κόσμου της εργασίας μέσα από κοινές επιτροπές φοιτητών-εργαζομένων, που θα οργανώνουν τις μικρές και μεγάλες μάχες ενιαία.

Συνολικό πλαίσιο Κάθε επιμέρους αγώνας θα πρέπει να εντάσσεται σε ένα συνολικό πολιτικό σχέδιο ρήξης και ανατροπής της συγκυβέρνησης και των μνημονιακών πολιτικών της, που οδηγούν τους εργαζόμενους και τη νεολαία στην εξαθλίωση. Η Αριστερά σε κάθε χώρο πρέπει να χτυπήσει το σύστημα τώρα που πονάει, όχι όμως μεμονωμένα, αλλά συνολικά συνδέοντας τα αιτήματα του κάθε χώρου με το βασικό αίτημα της πολιτικής ανατροπής. Σε αυτή την κατεύθυνση η φοιτητική εκλογική μάχη μπορεί να συνεισφέρει στην οικοδόμηση ενός μαζικού κινήματος, που θα διεκδικεί στο δρόμο το διαφορετικό.

Ανεργία, κατάρτιση, μαθητεία, μετανάστευση για τη νεολαία

Άγρια εκμετάλλευση από τους εργοδότες Της Εύας Παπατζανή, αρχιτέκτονα μηχανικού, «ωφελούμενης» προγράμματος Voucher

πορεία εργασιακής εξέλιξης;) και μοιάζει περισσότερο με την εικόνα μιας πτωτικής πορείας προς τα πιο πληττόμενα κομμάτια της σημερινής κοινωνίας.

στην οικογένεια και τα μηδενικά επιδόματα ανεργίας, είναι κάποια μόνο από τα δεδομένα της καθημερινότητας της σημερινής νεολαίας.

Αν κανείς περιπλανηθεί διαδικτυακά σε site σχετικά με εύρεση εργασίας, σε επίσημες κρατικές ιστοσελίδες, ή ακόμα και σε αυτήν του ΟΑΕΔ, σίγουρα θα βρεθεί μπροστά σε πολλά δημοσιεύματα και εξαγγελίες σχετικά με την απασχόληση των νέων και θα δει «νέα προγράμματα απασχόλησης», «επιταγή εισόδου στην αγορά εργασίας», «προγράμματα κοινωφελούς χαρακτήρα», «ωφελούμενοι», «επιδόματα» κλπ. Στη συνέχεια σίγουρα θα πέσει πάνω στη χαρά επιτυχίας του Σαμαρά για το γεγονός ότι η ανεργία δεν έχει ξεπεράσει το 28% και έπειτα θα καταλήξει διερωτώμενος, γιατί ο ίδιος, όντας πτυχιούχος γύρω στα 25, μένει ακόμα με τους γονείς του, δεν έχει καταφέρει να βρει κάπου δουλειά και οι φίλοι του συνεχώς μεταναστεύουν. Μάλλον τελικά η πραγματικότητα της σημερινής νεολαίας διαφέρει από την εικόνα των συνεχώς προστιθέμενων «προγραμμάτων κατάρτισης» (προς μια ανοδική

Μπορεί λοιπόν ακόμα η επίσημα καταγεγραμμένη ανεργία να βρίσκεται στο 27,8%, αλλά στους νέους τα ποσοστά έχουν ήδη πιάσει την κορυφή με το 60% των κάτω από 25 ετών να μην βρίσκουν δουλειά. Και προς το παρόν τα νούμερα αυτά δεν φαίνεται να αλλάζουν, καθώς η πρόβλεψη του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ είναι ότι η συνολική επίσημη ανεργία το 2014 θα διαμορφωθεί στο 30%31%. Παρόλο που γνωρίζει έξαρση μέσα στην κρίση, η ανεργία ανέκαθεν συνέφερε τους «από πάνω».

Αν ήθελε όμως κανείς να μιλήσει και για την κατάσταση όσων νέων εργάζονται κάπου, θα έπρεπε να κάνει μια σοβαρή αλλαγή στη γλώσσα του: να σταματήσει να χρησιμοποιεί τη λέξη «εργασία», όταν αναφέρεται σε ανθρώπους τουλάχιστον κάτω των 30 ετών και να αρχίσει να μιλάει με τη γλώσσα της κυβέρνησης (η οποία πολύ «τίμια» αναφέρει): απασχόληση – κατάρτιση – μαθητεία – ωφελούμενοι. Τα προγράμματα «Voucher: Επιταγή εισόδου στην αγορά εργασίας» ή τα «Προγράμματα Κοινωφελούς Εργασίας» είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα. Εγκαθιδρύουν ένα νέο μοντέλο εργασιακών σχέσεων, με εργαζόμενους που δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα, αφού δεν εντάσσονται στην πάγια εργατική νομοθεσία, που είναι ενοικιαζόμενοι μέσω των «Παρόχων Κατάρτισης» (Κέντρα Επαγγελματικής Κατάρτισης που λαμβάνουν από το κράτος «χρηματικά ποσά με το κεφάλι»), που δεν λαμβάνουν απευθείας καταβολή μισθού, αλλά

Εφεδρικός στρατός Η ύπαρξη ενός εφεδρικού στρατού εργασίας είναι ιδανική για να περνούν μια σειρά μέτρα – μειώσεις μισθών εργαζομένων, μειωμένες αποδοχές νέο-προσληφθέντων, τρομοκρατία αντί συνδικαλισμού στο χώρο εργασίας υπό το φόβο της απόλυσης κλπ. Η –σε εκρηκτικούς ρυθμούς– μετανάστευση των νέων για δουλειά εκτός συνόρων, η «επιστροφή τους στο σπίτι» και

ένα επίδομα στο τέλος του προγράμματος, που δεν έχουν ασφάλιση και ένσημα και που φυσικά δεν έχουν καμία δυνατότητα διεκδίκησης συλλογικών δικαιωμάτων. Και μαζί με όλα αυτά, όπως φανερώνει και το παράδειγμα των Κοινωφελών Προγραμμάτων, οι «ωφελούμενοι» αυτοί καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες που έχουν προκύψει από τις μαζικές απολύσεις και τις διαθεσιμότητες που πραγματοποιούνται από την ίδια κυβέρνηση, την ίδια στιγμή. Η κατάσταση όμως δεν σταματά εδώ. Αν τα παραπάνω προγράμματα μονιμοποιούν το μοντέλο της ελαστικής απασχόλησης για τη νεολαία, εξίσου διαδεδομένη κατάσταση είναι και η «μαύρη εργασία». Εκεί η διαπραγμάτευση μπορεί να μη γίνεται μέσω των ΚΕΚ, γίνεται όμως με το αφεντικό που στις περισσότερες περιπτώσεις όχι μόνο δεν διαπραγματεύεται μισθό στα όρια του βασικού (αντίθετα προσφέρει περί τα 300-350 ευρώ μηνιαίως), αλλά και δεν έχει καμία πρόθεση να ασφαλίσει τον εργαζόμενο. Έτσι και εδώ τα περιθώρια διεκδίκησης αυξήσεων, υπερωριών, αδειών και οποιουδήποτε άλλου δικαιώματος είναι μηδενι-

κά, καθώς ο φόβος της απόλυσης είναι πανταχού παρών, όπως και η αναλωσιμότητα του εργαζόμενου με το δεδομένο των χιλιάδων ανέργων και του καλλιεργούμενου ανταγωνισμού επιβίωσης.

Κοινή οργάνωση Με βάση τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι ο άνεργος ή ο επισφαλώς εργαζόμενος δεν έχει τίποτα να χωρίσει με τον ιδιωτικό ή δημόσιο υπάλληλο που απολύεται ή μειώνεται ο μισθός του. Είναι φανερή επίσης η αναγκαιότητα της κοινής οργάνωσης όλων των κομματιών της εργασίας, πρώτα απ’ όλα στους αντίστοιχους χώρους και σωματεία και έπειτα και στις γειτονιές. Με βασικότερο το αίτημα για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, με αξιοπρεπείς αμοιβές και ασφάλιση. Ήδη δομές οργάνωσης έχουν ξεκινήσει να είναι φωτεινά παραδείγματα ακόμα και σε δύσκολους χώρους όπου επικρατούν σκληρές εργασιακές συνθήκες. Μόνο με τη συλλογική οργάνωση, διεκδίκηση και πάλη, θα γίνει δυνατή η εξάλειψη της εργασίας χωρίς δικαιώματα, η καταπολέμηση της ανεργίας και ο στόχος της αξιοπρεπούς εργασίας και διαβίωσης.

μετανάστες • 15

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 9 Απρίλη 2014

Παρά την κατακραυγή για τη δολοφονία Καρέλι

Στήνουν ελληνικά Γκουαντάναμο Της Έφης Γαρίδη

υπουργική εξαγγελία για φυλακές τύπου Γ ήρθε σε μια εποχή που τα δικαιώματα των κρατουμένων –και όχι μόνο– καταπατώνται συστηματικά. Οι φυλακισμένοι θεωρούνται άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας, που η ποινή τους περιλαμβάνει και τη στέρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειάς τους. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Από την πρόσφατη συζήτηση, με αφορμή τη μη επιστροφή του Χριστόδουλου Ξηρού, για το αν πρέπει να παίρνουν οι φυλακισμένοι άδειες, τις «καταγγελίες» του STAR για το φημολογούμενο πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν του Ξηρού με μέλη της «Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς», μέχρι το βασανισμό και τη δολοφονία του κρατούμενου Ίλι Καρέλι από κρατικούς λειτουργούς. Για τις άθλιες συνθήκες που επικρατούν στο αναρρωτήριο του Κορυδαλλού, παρά τις επανειλημμένες διαμαρτυρίες, αλλά και ερωτήσεις στη βουλή από βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση δεν έχει λάβει το παραμικρό μέτρο. Μόνο μετά την πρόσφατη αυτοκτονία κρατούμενου στην Ψυχιατρική Κλινική, ένιωσε ο υπουργός κ. Αθανασίου την ανάγκη να ασχοληθεί με το θέμα, δηλώνοντας ότι η κατάσταση στο νοσοκομείο του Κορυδαλλού «δεν μας τιμά», αποδίδοντάς την στο συνωστισμό των φυλακών, ενώ για την αυτοκτονία ευθύνεται μόνο η ψυχωσική διαταραχή του κρατούμενου. Η δημιουργία φυλακών τύπου Γ είναι η επισημοποίηση της αντιμετώπισης των κρατουμένων ως ανθρώπινων σκουπιδιών και της ποινής ως εκδίκηση από το κράτος.

Φυλακές τύπου Γ Ως φυλακή τύπου Γ, υψίστης ασφαλείας, προορίζεται αρχικά η φυλακή του Δομοκού, αλλά ανάλογα κελιά πρόκειται να δημιουργηθούν και σε άλλες φυλακές. Η νομοθετική πρωτοβουλία του Υπουργείου Δικαιοσύνης θα αφορά τρεις κατηγορίες κρατουμένων: τους καταδικασμένους ή υπόδικους για πράξεις τρομοκρατίας, τους καταδικασμένους ή υπόδικους για ανθρωποκτονίες, ληστεία ή εκβιασμό στο πλαίσιο εγκληματικής οργάνωσης και τους απείθαρχους των φυλακών. Οι κατηγορίες αυτές μας οδηγούν σε τρία συμπεράσματα. Πρώτο, εισάγεται μία διαβάθμιση στις ανθρωποκτονίες και τις ληστείες. Είναι πιο σοβαρές, όταν γίνονται για τους σκοπούς μιας τρομοκρατικής οργάνωσης, ενώ προφανώς για το κράτος οι δολοφονίες με άλλα κίνητρα

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

Η «αντισυστημική» συμμορία της Χρυσής Αυγής εμφάνισε το βίντεο Μπαλτάκου αρκετούς μήνες μετά από την περιβόητη συνομιλία. Γιατί; Γιατί παζαρεύουν με απειλές και εκβιασμούς. «Δώσε μας αυτό, γιατί θα σου βγάλουμε το άλλο». Έτσι γίνονται οι αντισυστημικές δουλειές. Τίμια και «λεβέντικα». Άλλο τόσο «λεβέντικα» ο κ. Δένδιας απαγόρευσε τη δημοσιοποίηση νέων βίντεο, με την απειλή του αυτόφωρου ακόμα και για εν ενεργεία φασίστες βουλευτές. Αυτό είναι που λένε «καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται». Τρέχα γύρευε τώρα τι γίνεται στα παρασκήνια…

δεν είναι το ίδιο απεχθείς. Δεύτερο, ακόμα και υπόδικοι γι’ αυτά τα αδικήματα θα έχουν την ίδια μεταχείριση, καταργώντας στην πράξη το τεκμήριο της αθωότητας. Τρίτο, η έννοια του «απείθαρχου» είναι γενική και χωράει πολλές ερμηνείες, αποτρέποντας έτσι τους κρατούμενους να διεκδικούν τα δικαιώματά τους, από φόβο μη χαρακτηριστούν απείθαρχοι.

στα κέντρα κράτησης μεταναστών σε άθλιες συνθήκες ανθρώπους που δεν έχουν διαπράξει κανένα απολύτως αδίκημα, μόνο και μόνο γιατί εισήλθαν στη χώρα χωρίς χαρτιά, είναι αναμενόμενο να μην αναγνωρίζει σε κρατούμενους –και μάλιστα σε αυτούς που θεωρεί πιο ενοχλητικούς– ότι μπορούν να απολαμβάνουν οποιοδήποτε δικαίωμα.

Οι ρυθμίσεις του νομοσχεδίου για τα νέα «λευκά κελιά» περιλαμβάνουν στέρηση του δικαιώματος της άδειας, περιορισμό του επισκεπτηρίου μόνο σε συγγενείς, απομόνωση και παρακολούθηση, αύξηση των ετών από 16 σε 20 για την υπό όρους απόλυση, κατάργηση του ευεργετικού υπολογισμού εργασίας και της άδειας σπουδών. Σύμφωνα με το νομοσχέδιο, οι κατάδικοι θα φιλοξενούνται υποχρεωτικά για δέκα χρόνια στις φυλακές αυτού του τύπου και ύστερα η κράτησή τους εκεί θα επανεξετάζεται κάθε δύο χρόνια. Επίσης, θα είναι περιορισμένη πλέον η τηλεφωνική και προσωπική επικοινωνία των κρατουμένων με τους συγγενείς τους.

Η δολοφονία του Ιλίρ Καρέλι

Η εξωτερική φύλαξη αυτών των φυλακών θα ανατεθεί σε ειδικό σώμα που θα υπάγεται στην ΕΛ.ΑΣ. και όχι στο υπουργείο Δικαιοσύνης, ενώ θα επιτρέπεται και η επέμβαση αυτού του σώματος στο εσωτερικό της φυλακής μετά από απόφαση του διευθυντή. Οι συνθήκες κράτησης σε αυτές τις φυλακές, όπως προαναγγέλλονται, καταπατούν κατάφωρα τα ανθρώπινα δικαιώματα, οδηγούν στην ψυχική και πνευματική εξόντωση των κρατουμένων και σε τελική ανάλυση δεν συμφωνούν με όσα περιλαμβάνει ο Σωφρονιστικός Κώδικας ως δικαιώματα των κρατουμένων. Ουσιαστικά το νέο νομοσχέδιο προσδίδει στην ποινή εκδικητικό και όχι σωφρονιστικό χαρακτήρα. Από αυτή την ακροδεξιά κυβέρνηση δεν μας κάνει εντύπωση βέβαια ότι δεν σέβεται βασικά δικαιώματα. Μια κυβέρνηση που καταδικάζει σε 18 μήνες φυλάκιση

Και ενώ το νέο νομοσχέδιο πρόκειται να απαγορεύσει τις άδειες σε μεγάλη μερίδα κρατουμένων, ήδη υπήρξαν δύο δολοφονίες με αφορμή την άδεια. Ο Ιλίρ Καρέλι, που ήταν κρατούμενος στις φυλακές Μαλανδρίνου, δολοφόνησε στις 25 Μαρτίου το σωφρονιστικό υπάλληλο Γιώργο Τσιρώνη, ύστερα από την ανακοίνωση της αρνητικής απάντησης στην αίτηση για άδεια που είχε κάνει. Ωστόσο ο Καρέλι δεν ανακρίθηκε ποτέ γι’ αυτή τη δολοφονία, γιατί δύο μέρες αργότερα βρέθηκε νεκρός στο κελί του. Ο θάνατός του επήλθε μερικές μόνο ώρες μετά τη μεταγωγή του στο θάλαμο νεοεισερχομένων στις φυλακές της Νιγρίτας, όπου και κρατούνταν για λόγους ασφαλείας, μακριά από άλλους κρατούμενους, υπό συνεχή παρακολούθηση από το προσωπικό και ενώ κάμερα κατέγραφε όλες του τις κινήσεις. Τα ευρήματα της ιατροδικαστικής έκθεσης μαρτυρούν πολλαπλά χτυπήματα, εγκαύματα και κάταγμα στο στέρνο. Το κάταγμα και τα χτυπήματα φέρεται να έχουν γίνει μία ή δύο ημέρες πριν από το θάνατο του κρατούμενου. Τα χτυπήματα μάλιστα δεν ταυτίζονται χρονικά, κάτι που δείχνει ότι ο Καρέλι βασανιζόταν επί δύο μέρες συνεχώς, ενώ η ιατροδικαστική έρευνα δείχνει ότι ο βασανισμός του συνεχίστηκε και μετά τη μεταγωγή του στις φυλακές της Νιγρίτας. Πρόκειται για μια στυγνή εκδικητική δολοφονία από κρατικούς υπαλλήλους, που μετά τις αποκαλύψεις της ιατροδι-

καστικής έρευνας και την ομολογία ενός από τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους στη Νιγρίτα, οδήγησε στην ποινική δίωξη υπαλλήλων της Νιγρίτας και του Μαλανδρίνου για τρία κακουργήματα: βασανιστήρια με αποτέλεσμα τον θάνατο, βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη και βασανισμό. Ωστόσο, η υπόθεση του Καρέλι, παρότι είναι πρωτοφανούς αγριότητας, δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό. Είναι φυσικό οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι να θεωρούν ότι μπορούν να προβαίνουν σε τέτοιες ενέργειες και να μένουν ατιμώρητοι, όταν από τις σοβαρότατες καταγγελίες για βασανισμούς στις φυλακές των Γρεβενών έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος και η ολιγωρία της πολιτείας είναι πρωτοφανής. Παρότι είχε διαταχθεί εισαγγελική έρευνα με το χαρακτήρα του κατεπείγοντος από τον τότε Υπουργό Δικαιοσύνης Α. Ρουπακιώτη, δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί, κάτι που δείχνει την αδράνεια των αρμόδιων αρχών. Η δολοφονία του Καρέλι δείχνει τι συνέπειες μπορεί να έχει η επανειλημμένη και ατιμώρητη καταπάτηση των δικαιωμάτων των κρατουμένων. Οι φυλακές υψίστης ασφαλείας, όπως περιγράφονται στο νομοσχέδιο, ουσιαστικά θεσμοθετούν και νομιμοποιούν την καταπάτηση των δικαιωμάτων αυτών. Η κυβέρνηση που κλείνει σχολεία και νοσοκομεία, όταν πρόκειται για φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης βρίσκει λεφτά. Και προφανώς οι κρατούμενοι δεν είναι η μόνη κατηγορία πολιτών που υφίστανται την κρατική ασυδοσία. Παρόμοια αντιμετώπιση έχουν οι μετανάστες, οι διαδηλωτές, οι απεργοί, οι απολυμένοι που διαμαρτύρονται. Οι κρατούμενοι είναι μια από τις πιο ευάλωτες ομάδες και η προστασία των δικαιωμάτων τους μας αφορά όλους. Αποτελεί προϋπόθεση αποτελεσματικής απάντησης στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης της κυβέρνησης ΣαμαράΒενιζέλου, με άμεσο στόχο την ανατροπή τους.

NNN Μετά από ανείπωτη ταλαιπωρία στη θάλασσα, έφτασαν στην Κρήτη 400 μετανάστες που επέβαιναν σε πλοίο. Οι 150 πρόσφυγες από τη Συρία αφέθηκαν στην τύχη τους, ενώ άλλοι 200 από την Αίγυπτο κρατούνται ακόμα στον εντελώς ακατάλληλο –σχεδόν εγκαταλειμμένο– εκθεσιακό χώρο στην Αγυιά των Χανίων. Κοιμούνται κατάχαμα, με ελλιπή σίτιση, χωρίς θέρμανση. Το Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης έκανε έκκληση στα δημοκρατικά και ανθρωπιστικά αντανακλαστικά της κοινωνίας, να ενδιαφερθεί για την τύχη που περιμένει αυτούς τους ανθρώπους και να σταθεί στο πλάι τους. NNN Η υποχώρηση του Ν. Δένδια και η διακοπή των εργασιών στο Νοσοκομείο Αγία Βαρβάρα ως τις εκλογές, αποτελεί μια πρώτη σημαντική νίκη του κινήματος διεκδίκησης πλήρους επαναλειτουργίας του νοσοκομείου και ενάντια στην κατασκευή κέντρου κράτησης μεταναστών. Η άμεση κινητοποίηση αντιρατσιστικών και αντιφασιστικών κινήσεων, σωματείων της περιοχής και δημοτικών παρατάξεων της Αριστεράς, ανάγκασε και τους νυν μνημονιακούς δημάρχους Αγ. Βαρβάρας, Αιγάλεω και Χαϊδαρίου να καλέσουν σε κινητοποίηση τους πολίτες της περιοχής, ενόψει αυτοδιοικητικών εκλογών, παρά το γεγονός πως όταν έκλειναν οι περισσότερες μονάδες του νοσοκομείου από τον Α.Γεωργιάδη, οι συγκεκριμένοι δήμαρχοι ήταν απόντες. Η τοπική κοινωνία τάσσεται υπέρ της πλήρους επαναλειτουργίας του Νοσοκομείου Αγ. Βαρβάρα και αντιτίθεται στην παραχώρηση τμημάτων του στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης για οποιαδήποτε χρήση. Το Αγ. Βαρβάρα ανήκει στους φτωχούς και τους ασθενείς, ντόπιους και μετανάστες της Δυτικής Αθήνας και απαιτούμε την πλήρη επαναλειτουργία του. NNN Πέρασαν σχεδόν 14 μήνες από το πρωί της Δευτέρας 28 Γενάρη 2013, τότε που ένα 16χρονο παιδί, μαθητής στο 3ο Λύκειο Π. Φαλήρου, μαχαιρώθηκε από εξωσχολικά άτομα, πηγαίνοντας στο σχολείο του. Η ζωή του κινδύνευσε, ένα από τα τραύματα ήταν βαθύ, πολύ κοντά στην καρωτίδα. Η δίκη των φασιστοειδών, που ήταν προγραμματισμένη για τις 7/4, αναβλήθηκε για τις 22/4. Πολύς κόσμος συγκεντρώθηκε έξω από το Ειρηνοδικείο της Αθήνας για να δώσει ένα ηχηρό μήνυμα και να διώξει τους φασίστες από τα σχολειά και τις γειτονιές μας. Θα είμαστε εκεί και την επόμενη φορά.

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

9 Απρίλη 2014

www.dea.org.gr

Ξεσηκωμός για να σώσουμε τη δημόσια υγεία Του Θοδωρή Πατσατζή

ειρά κινητοποιήσεων πραγματοποιούνται σε νοσοκομεία και γειτονιές ενάντια στις διαθεσιμότητες των οδηγών των νοσοκομείων και ενάντια στο διαφαινόμενο κλείσιμο των ψυχιατρικών νοσοκομείων που έχουν απομείνει ανοιχτά. Για τους χρήστες της δημόσιας υγείας ανοίγουν στην κυριολεξία οι πύλες της κόλασης. Οι παροχές υγείας και περίθαλψης γίνονται ολοένα και λιγότερες, έως μηδενικές, ενώ πια είναι ορατός ο αποκλεισμός δεκάδων χιλιάδων συνταξιούχων, ανέργων και εργαζόμενων από το δικαίωμα στο ποιοτικό και φθηνό φάρμακο. Η ανθρωπιστική κρίση είναι εδώ και χρειάζεται ο κοινός αγώνας εργαζομένων και όλων των παραπάνω για να τη σταματήσουμε.

Ψυχική υγεία Από τις αρχές του Απρίλη στο ΨΝΑ (Δαφνί) άρχισαν μετακινήσεις ασθενών σε άλλα νοσοκομεία, δείγμα ότι τα κυβερνητικά σχέδια, που είχαν παγώσει προσωρινά λόγω των κινητοποιήσεων των εργαζομένων στα ψυχιατρικά νοσοκομεία, αλλά και λόγω της απεργίας διαρκείας των υγειονομικών του ΕΟΠΥΥ, μπαίνουν και πάλι σε εφαρμογή. Οι εργαζόμενοι προχώρησαν ήδη σε μια πρώτη κινητοποίηση την Παρασκευή 4 Απριλίου, με στάση εργασίας και σε νέα συνέλευσή τους αναμένεται να αποφασίσουν κλιμάκωση των κινητοποιήσεων. Με τη δυνατότητα να λειτουργούν φαρμακεία εντός των σούπερ μάρκετ, βαδίζουμε ολοταχώς στον έλεγχο του κλάδου από ελάχιστες (2 ή 3) ντόπιες ή πολυεθνικές αλυσίδες. Καταρχήν οι πάμφτωχοι στην πλειοψηφία τους συνταξιούχοι και πολύ εργαζόμενοι που ο μισθός τους έχει μειωθεί δραματικά, αλλά και οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, δεν θα μπορούν να παίρνουν τα φάρμακά τους. Με τα φαρμακεία της γειτονιάς είχαν τη δυνατότητα αγοράσουν βερεσέ τα φάρμακά τους. Στο σούπερ μάρκετ ή στα καταστήματα αλυσίδες, βερεσέ δεν δίνουν τίποτα. Στο ΠΕΔΥ οι διαθεσιμότητες των γιατρών του πρώην ΙΚΑ οδηγούν σε φοβερά αδιέξοδα, όχι μόνο τους ασφαλισμένους, που θα κλείνουν ραντεβού για μετά από τρεις και τέσσερις μήνες πια για να εξεταστούν, αλλά και στα νοσοκομεία. Στον Άγιο Σάββα λόγω της διαθεσιμότητας 67 γιατρών του πρώην ΙΚΑ, θα σταματήσουν να λειτουργούν ή θα υπολειτουργούν τμήματα του Ακτι-

νοδιαγνωστικού (ο μαγνητικός τομογράφος και ο υπέρηχος), το Παθολογοανατομικό Εργαστήριο που βγάζει τις βιοψίες, το Ιατρείο Πόνου, η Β΄ Κλινική Μαστού, το Ακτινοθεραπευτικό Τμήμα που κάνει τις ακτινοβολίες κ.ά. Αυτό σημαίνει ότι άμεσα θα μειωθούν τα χειρουργεία και οι θεραπείες των ασθενών και θα επηρεαστούν δυσμενώς όλες οι κλινικές και τα τμήματα του νοσοκομείου. Στους 7 δήμους των εργατογειτονιών της Δυτικής Αθήνας, από την Αγία Βαρβάρα και το Περιστέρι ως τους Αγίους Ανάργυρους και το Καματερό, από τα 12 υποκαταστήματα του πρώην ΕΟΠΥΥ λειτουργούν πλέον μόνο 7, τα πέντε πρωί και απόγευμα και τα δύο μόνο πρωί. Επίσης από τους 387 γιατρούς έχουν μείνει 179, ενώ οι μισοί από αυτούς δουλεύουν με ασφαλιστικά μέτρα εναντίον της απόφασης του Γεωργιάδη και κρατούν το ιδιωτικό ιατρείο τους ανοικτό. Αν υπάρξει οριστική απόφαση, που λογικά θα δικαιώνει την κυβέρνηση, θα πρέπει να φύγουν κι αυτό σημαίνει ότι σε όλη τη Δυτική Αθήνα θα υπάρχουν περίπου 90 γιατροί. Ήδη λείπουν ειδικότητες. Στο Περιστέρι δεν έχει μείνει γυναικολόγος, ενώ στους Άγιους Ανάργυρους από 9 καρδιολόγους έχουν μείνει μόνο 2.

Διαθεσιμότητες οδηγών Το μεγάλο μέτωπο των ημερών βέβαια είναι οι διαθεσιμότητες 1.400 οδηγών, ενώ με την αξιολόγηση ακολουθούν οι διαθεσιμότητες του 15% των εργαζομένων στα νοσοκομεία, που μαθηματικά οδηγεί στο κλείσιμο και άλλων νοσοκομείων, εκτός από όσα έχουν ήδη κλείσει. Η ΠΟΕΔΗΝ μπροστά σ’ αυτή την τραγική κατάσταση και μέσα από την αγανάκτηση και την πίεση των εργαζομένων έχει προχωρήσει σε ένα πρόγραμμα δράσης στα νοσοκομεία, με εξορμήσεις, περιοδείες, γενικές συνελεύσεις, στάσεις εργασίας και κορύφωση των δράσεων με 24ωρη απεργία στο πρώτο δεκαήμερο του Μάη. Τα σχέδια της κυβέρνησης βρίσκουν αντίσταση σε αρκετά νοσοκομεία. Από ορισμένα παραδείγματα φαίνεται ότι η δημόσια υγεία χρειάζεται να γίνει άμεσα κοινή υπόθεση των εργαζομένων στα νοσοκομεία, μαζί με επιτροπές αντίστασης στις γειτονιές, κοινωνικά ιατρεία όπου λειτουργούν, συντονιστικά φορέων κ.λπ. Επίσης πρέπει να είναι μεγάλ ο

κέντρο στην προεκλογική δράση των δυνάμεων της Αριστεράς και ειδικότερα του ΣΥΡΙΖΑ. Το νοσοκομείο Σωτηρία, με την τόσο μεγάλη έκτασή του, δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς οδηγούς, αφού αυτοί καλύπτουν μια σειρά από σημαντικές υπηρεσίες, όπως τη μεταφορά ΑΜΕΑ και προσωπικού, τη μεταφορά δειγμάτων αίματος, τη μεταφορά κινητών ομάδων αιμοδοσίας, τη μεταφορά νοσηλευομένων ασθενών για εξετάσεις και θεραπείες. Και βέβαια μετά τους οδηγούς θα ακολουθήσουν οι εργαζόμενοι στα πλυντήρια, στα μαγειρεία, οι γραμματείς των κλινικών, τα λογιστήρια, και έτσι με συνοπτικές διαδικασίες ένα ένα τα κομμάτια του νοσοκομείου θα παραχωρούνται σε ιδιώτες, προκειμένου να συνεχίσει να λειτουργεί το νοσοκομείο. Οι εργαζόμενοι του νοσοκομείου Σωτηρία ξεκίνησαν κινητοποιήσεις από τις 2 Απρίλη, με συγκέντρωση στην πύλη του νοσοκομείου.

Παρεμβάσεις Παρέμβαση στη λαϊκή αγορά των Αμπελοκήπων έκαναν το Σάββατο το πρωί (5/4) γιατροί και υγειονομικοί του νοσοκομείου «Σωτηρία», φορώντας τις άσπρες μπλούζες της εργασίας τους, μαζί με εργαζόμενους από τα γειτονικά νοσοκομεία Ερυθρός και Γεννηματά, αλλά και με πολυπληθές κλιμάκιο των ΟΜ ΣΥΡΙΖΑ 7ου Διαμερίσματος, περισσότεροι από είκοσι άνθρωποι συνολικά δημιούργησαν κλίμα στη γειτονιά. Ακόμη πιο σημαντική ήταν η δράση των εργαζομένων στο Ασκληπιείο Βούλας. Οι οδηγοί προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες σε νοσοκομεία όπως το Ασκληπιείο, με διασπορά των κτιρίων σε μία έκταση πλέον των 100 στρεμμάτων. Χωρίς αυτούς, οι χειρουργημένοι ασθενείς

δεν μπορούν να μεταφερθούν σε άλλα κτίρια για τη νοσηλεία τους, ο ιματισμός και τα αναλώσιμα δεν μπορούν να μεταφερθούν στα τμήματα. Εκτός από τις επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες για τους οδηγούς, οι εργαζόμενοι συγκρότησαν επιτροπή αγώνα μαζί με αλληλέγγυους της ευρύτερης περιοχής των Νοτίων προαστίων, η οποία οργάνωσε όλες τις κινητοποιήσεις και προχώρησαν σε καθημερινές 4ωρες στάσεις εργασίας το πρώτο 8ημερο του Απριλίου, με καθημερινές δράσεις, όπως παράσταση διαμαρτυρίας στη Διοίκηση του νοσοκομείου, ενημέρωση των κατοίκων των Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης, Γλυφάδας, Ελληνικού, ενημέρωση των προσερχόμενων στη Γενική Εφημερία του νοσοκομείου, την Παρασκευή 4/4, ενημέρωση των κατοίκων των Νοτίων προαστίων και συγκέντρωση στην (κάτω) πύλη του νοσοκομείου. Με τέτοιες πρωτοβουλίες μπορεί να πάρει σάρκα και οστά η συλλογική λειτουργία και δράση ενός κινήματος για τη σωτηρία της δημόσιας υγείας. Μια προϋπόθεση που έλειπε ως τώρα από τη δράση των εργαζομένων στα νοσοκομεία. Είναι κινήσεις που μπορούν να δυναμώσουν τον αγώνα για τη σωτηρία της δημόσιας υγείας που είχε υποστεί ισχυρά πλήγματα με το κλείσιμο τ ω ν

νοσοκομείων τον Οκτώβρη και με το κλείσιμο των πολυϊατρείων του ΙΚΑ. Και η σωτηρία της δημόσιας υγείας είναι ο μόνος τρόπος για να σωθούν οι θέσεις εργασίας, τα εργασιακά δικαιώματα, οι μισθοί των εργαζομένων για την υγεία. Οι δυνάμεις της Αριστεράς που πρωτοστάτησαν στο Σωτηρία, στο Ασκληπιείο κ.α. βασίστηκαν στην προσπάθεια να υπάρξουν μαζικές διαδικασίες βάσης και είχαν προσανατολισμό τους το άνοιγμα του αγώνα στην κοινωνία, για να ξεπεραστεί η γραφειοκρατία του κυβερνητικού συνδικαλισμού, για να τονιστεί ο ταξικός χαρακτήρας της επίθεσης και να μπορέσουν να συνειδητοποιήσουν ότι η δύναμη των εργαζομένων μπορεί να οδηγήσει σε αποτελεσματικούς και νικηφόρους αγώνες.