Εργατική Αριστερά τ.276 by dea.org.gr ΔΕΑ

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

6045 Φύλλο Νο 276

17 Οκτώβρη 2012 Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη 1,5 ευρώ

7, 15

Νέο site άποψης, δικτύωσης, ενημέρωσης

Να σπάσουμε το κλίμα της τρομοκρατίας

Το ΕΑΜ, το ΚΚΕ και το σήμερα

Η αντιμετώπιση του φασιστικού κινδύνου και η Αριστερά

Πορτογαλία, Ισπανία απεργούν: Τώρα, πρέπει όλοι μαζί!

Η διεθνής οικονομική κρίση βαθαίνει, χωρίς να φαίνεται κανένα φως στο τούνελ. Οι σκυλοκαυγάδες ανάμεσα στις μεγάλες οικονομίες και οι διαφωνίες για το χειρισμό της κρίσης (βλ. σελ.2) φωτίζουν τα αδιέξοδα μπροστά στα οποία βρίσκεται διεθνώς ο καπιταλισμός. Στο βάθεμα της οικονομικής κρίσης βρίσκεται και η αιτία της πολιτικής κρίσης στην Ευρώπη. Οι ταπεινωτικές εκλογικές ήττες όσων κυβερνήσεων έχουν διαχειριστεί την κρίση μέχρι σήμερα σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, η μαζική αμφισβήτηση κυβερνήσεων που μετράνε μήνες στην εξουσία, όπως στην Πορτογαλία και την Ισπανία, και η διεθνής στροφή σε αυταρχικές πολιτικές για να επιβληθεί η λιτότητα είναι χαρακτηριστικά. Απέναντί τους υπάρχει αντίπαλος. Το εργατικό κίνημα σε όλο τον ευρωπαϊκό Νότο σηκώνει κεφάλι (βλ. σελ.8-9) και απειλεί όλους τους σχεδιασμούς των «από πάνω». Το μέλλον της Ευρώπης θα κριθεί από την κλιμάκωση των εργατικών αγώνων και το διεθνή συντονισμό τους. Στις 14 Νοέμβρη τα συνδικάτα σε Ισπανία και Πορτογαλία προσανατολίζονται να απεργήσουν από κοινού και καλούν σε πανευρωπαϊκή συμμετοχή. Η ιδέα της πανευρωπαϊκής γενικής απεργίας ωριμάζει στα μυαλά χιλιάδων εργαζομένων και γίνεται πλέον ορατή προοπτική.

Όλο και πιο άγριο το πακέτο Στουρνάρα, ΕΕ και ΔΝΤ

Μπορούμε να τους σταματήσουμε

Να μην περάσουν τα μέτρα Να πέσει η κυβέρνηση Σαμαρά Η

μια σύσκεψη αρχηγών διαδέχεται την άλλη. Η ανακοίνωση των μέτρων αναβάλλεται από βδομάδα σε βδομάδα και τελικά –φαίνεται– θα επιτευχθεί στις αρχές Νοέμβρη, επιβεβαιώνοντας την «Καθημερινή» και τον Αλέξη Παπαχελά, που είχαν προβλέψει ότι θα μάθουμε την αλήθεια λίγο μετά τις αμερικανικές εκλογές.

Οι δυσκολίες της τρικομματικής έχουν διεθνή διάσταση: Το ΔΝΤ (δηλ. οι ΗΠΑ) προειδοποιεί την ΕΕ ότι η ακραία λιτότητα επιταχύνει το βύθισμα του καπιταλισμού στην κρίση και δηλώνει ότι δεν θα μπορεί να «χρηματοδοτεί» επ’ αόριστω το ελληνικό χρέος, το οποίο τελεσίδικα έχει χαρακτηρίσει ως «μη βιώσιμο». Από την άλλη η

Γερμανία, με τον υπουργό Οικονομικών Σόιμπλε, επιμένει στην έμφαση στη λιτότητα και στις αντιμεταρρυθμίσεις, δίνοντας απόλυτη προτεραιότητα στην αποπληρωμή των χρεών… Όμως τα μεγαλύτερα προβλήματα της τρόικας εσωτερικού είναι τα… εσωτερικά. Το πακέτο-βρυκόλακας του Στουρνάρα έχει πά-

ρει τέτοιες διαστάσεις, που, όπως σωστά υπογράμμισε ο Κ. Βεργόπουλος, όποιος το υπογράψει θα έχει υπογράψει τον πολιτικό του θάνατο. Η κατάρρευση του ΓΑΠ και του Παπαδήμου θα μοιάζει παιδική ασθένεια μπροστά στην κατακραυγή που περιμένει τους Σαμαρά, Βενιζέλο, Κουβέλη (συνέχεια σελ.3).

• πολιτική

óôá óýíôïìá... Η «επιμήκυνση» είναι το τελευταίο χαρτί του Σαμαρά, για να χρυσώσει το χάπι του πακέτου Στουρνάρα. Η επιμήκυνση θα μπορούσε να λειτουργήσει βοηθητικά για την κυβέρνηση, αν η τρόικα της επέτρεπε να διασπείρει τα μέτρα λιτότητας στο χρόνο της επόμενης τριετίας-πενταετίας. Όμως η συμφωνία είναι «εμπροσθοβαρής»: 9,5 δισ. ευρώ λιτότητα από τα 15 του συνολικού προγράμματος θα πρέπει να διασφαλιστούν μέσα στο 2013. Αυτό το δεδομένο μετατρέπει την επιμήκυνση σε παρατεταμένο βασανιστήριο του κόσμου. Και κάνει το μέλλον της κυβέρνηση Σαμαρά πολύ, μα πολύ, αβέβαιο… NNN Σημειώσαμε στο προηγούμενο φύλλο της «ΕΑ» τις δύο διαδοχικές συναντήσεις του Σαμαρά με την ένωση Ελλήνων εφοπλιστών, συναντήσεις για τις οποίες δεν υπήρξε επίσημο ανακοινωθέν και καμιά υπεύθυνη ενημέρωση. Τι ζήτησαν οι εφοπλιστές από την κυβέρνηση; Απλά πράγματα: Αφενός, να εξαιρεθούν οι εφοπλιστικές καταθέσεις στην Ελβετία από την ισχύ της συμφωνίας μεταξύ των δύο χωρών και να μη φορολογηθεί ποτέ η «δραπέτευση» των κεφαλαίων τους. Αφετέρου, να εξαιρεθούν από τις φορολογικές υποχρεώσεις και οι καταθέσεις τους στις… ελληνικές τράπεζες. Αυτά αναγνωρίζοντας, βεβαίως-βεβαίως, τις εξαιρετικά κρίσιμες συνθήκες που αντιμετωπίζει το Έθνος και η Χώρα. Και απ’ ό,τι φαίνεται, τις πήραν τις υποσχέσεις τους… NNN Η ΦΑΓΕ και η 3Ε –δύο παλαιοί, αξιοσέβαστοι και μεγάλοι «εθνικοί πρωταθλητές»– μετέφεραν την έδρα τους στο εξωτερικό. Ως προς τις φορολογικές υποχρεώσεις τους προτίμησαν να συμβάλουν στο… Λουξεμβούργο. Στην ανακοίνωση του «συνδικαλιστικού» οργάνου των ΑΕ και των μεγάλων ΕΠΕ ξεχωρίζει η διαπίστωση ότι οι επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν «ελάχιστη πολιτική αντίσταση» σε ανάλογες πρωτοβουλίες. Οι καπιταλιστές γράφουν τους πολιτικούς υπαλλήλους τους στα παλαιότερα των υποδημάτων τους και –στο τέλος– δεν διστάζουν να τους καρφώνουν στεγνά… NNN Με μπαράζ χυδαίων προσωπικών επιθέσεων κατά του Ν. Φωτόπουλου απάντησαν οι επιχειρήσεις των ΜΜΕ στις αποκαλύψεις της ΓΕΝΟΠ για την εξαίρεση των αναξιοπαθούντων καπιταλιστών από την υποχρέωση να καταβάλουν το χαράτσι στη ΔΕΗ, όπως οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Για την ταμπακέρα, όμως, σιγή. Ούτε κουβέντα. Νόμιμον και ηθικόν… NNN Αιφνίδια και βίαιη η στροφή του ΔΟΛ –και κυρίως της ναυαρχίδας του, της εφημερίδας «Τα Νέα»– υπέρ του Βενιζέλου, σχετικά με τη σκανδαλώδη απόκρυψη της λίστας Λαγκάρντ για τους μεγαλοκαταθέτες στην Ελβετία. Ακολούθησαν υβριστικά και σεξιστικά σχόλια κατά της βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ, Ζωής Κωσταντοπούλου, και απειλές για «αποκαλύψεις» προσεχώς σχετικά με την προσωπική ζωή στελεχών της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αλήθεια, ρε παιδιά, τι ονόματα έχει μέσα εκείνο το στικάκι; NNN Ο Κ. Βεργόπουλος, από τις στήλες της «Εποχής», σωστά εντοπίζει τη σημασία της επίθεσης του ΔΝΤ, που παρουσίασε ο Διευθυντής Μελετών του Ταμείου, Ολιβιέ Μπλανσάρ. Η μέση ανάπτυξη παγκόσμια προβλέπεται ότι θα περιοριστεί στο 3% από το 6-7% που προέβλεπαν παλαιότερες μελέτες. Με «ανάπτυξη» της τάξης του 3%, τα χρέη, υπογραμμίζει ο Κ.Β., δεν μπορούν να αποπληρωθούν. Όχι μόνο από την Ελλάδα, αλλά από όλες τις χώρες-οφειλέτες. Νέα κατάσταση… NNN «Η λαϊκή απαίτηση για κατάργηση των μνημονίων… μπορεί να γίνει βήμα λαϊκής χειραφέτησης», δηλώνει το ΚΚΕ, συγκεντρώνοντας υπογραφές για να υποστηρίξει το νόμο για την κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, που κατέθεσε στη βουλή η ΚΟ του ΚΚΕ. Και συμπληρώνει: «η πάλη για να μη μείνει κανένας άνεργος χωρίς επίδομα, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, χωρίς ρεύμα και νερό, αποτελεί πρώτιστο καθήκον των εργατικών-λαϊκών οργανώσεων…». Πολύ σωστά και γι’ αυτό άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ θα υπερψηφίσει την πρόταση. Μόνο που, αν το ΚΚΕ τα είχε σκεφτεί αυτά πριν τις εκλογές του Ιούνη, ίσως σήμερα να είχαμε πολύ περισσότερες δυνατότητες από τη συλλογή υπογραφών και την κατάθεση αντιπολιτευτικών προτάσεων. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ…

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 17 Οκτώβρη 2012

Τα αφεντικά της ΕΕ μπροστά στα αδιέξοδα της κρίσης

Τρόικα: Συγκρούσεις μέσα σε ένα σύστημα που σαπίζει Του Πέτρου Τσάγκαρη

ι διενέξεις των εκπροσώπων των ανά τον κόσμο καπιταλιστών δεν έχουν τελειωμό επειδή ακριβώς δεν υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ της κρίσης του συστήματος. Ο «πόλεμος» είναι παγκόσμιος: Η Κίνα κόντρα στις ΗΠΑ μέσω της σύγκρουσης των νομισμάτων, η Κίνα κόντρα στην Ιαπωνία μέσω πολιτικής, διπλωματικής και στρατιωτικής αντιπαράθεσης. Οι ΗΠΑ κόντρα στη Γερμανία λόγω της πολιτικής διαχείρισης της κρίσης χρέους. Η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία κόντρα στη Γερμανία για τον ίδιο λόγο. Η Γερμανία και οι σύμμαχοί της κόντρα στους υπόλοιπους της ευρωζώνης για το πρόγραμμα εξαγοράς χρέους που εξήγγειλε η ΕΚΤ υπό τον Ντράγκι. Η Βρετανία ενάντια σε ολόκληρη την ευρωζώνη επειδή απειλεί να βάλει χαλινάρι στο Σίτι του Λονδίνου. Στο εσωτερικό των χωρών επίσης υπάρχουν διαφωνίες και αυτό είναι σαφές τόσο στην περίπτωση των ΗΠΑ (Δημοκρατικοί-Ρεπουμπλικάνοι) όσο και στην περίπτωση της Γερμανίας. Όμως, επειδή ο αδύναμος κρίκος είναι η ευρωζώνη και ειδικότερα η Ελλάδα, εκεί είναι ακριβώς που εκφράζονται πιο ανοιχτά οι διαφωνίες. Όπως αποκάλυψε στα μέσα Οκτώβρη, το γερμανικό «Der Spiegel», η διάσταση απόψεων στο εσωτερικό της τρόικας σχετικά με την Ελλάδα παρέμεινε. «Η τρόικα ερίζει για την ελληνική έκθεση», είναι ο τίτλος του σχετικού δημοσιεύματος, στο οποίο αναφέρεται ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ τσακώθηκαν για την αναμενόμενη από καιρό έκθεση της τρόικας για την Ελλάδα.

Το ΔΝΤ Το ΔΝΤ μπορεί να έχει επικεφαλής μια μέχρι χθες υπουργό του Σαρκοζί, του ενός δηλ. από το γνωστό δίδυμο «Μερκοζί», ωστόσο η Κ. Λαγκάρντ εκφράζει πλέον άλλα συμφέροντα από αυτούς. Εκφράζει τα συμφέροντα των ανερχόμενων καπιταλισμών (Βραζιλία, Ινδία, Ρωσία) αλλά και των ΗΠΑ, γι’ αυτό και έχει έρθει πλέον σε ανοιχτή σύγκρουση με το Βερολίνο με αφορμή την ελληνική κρίση. Το ΔΝΤ κινδυνεύει να απολέσει το κύρος του στον λαμπερό κόσμο των

καπιταλιστών του πλανήτη, καθώς στην περίπτωση της Ελλάδας μπορεί οι μέτοχοί του-δανειστές να χάσουν τα λεφτά τους. Γι’ αυτό, ξαφνικά ανακαλύπτει ότι το ελληνικό «δημοσιονομικό πρόγραμμα προσαρμογής», δηλ. η αιματοβαμμένη λιτότητα που έχουν επιβάλει εδώ και δυόμισι χρόνια, δεν «βγαίνει». Γι’ αυτό ζητά περισσότερο χρόνο (επιμήκυνση) του ελληνικού προγράμματος (ώστε να προλάβουν να αποπληρωθούν περισσότερα χρήματα στους μετόχους του ΔΝΤ πριν η Αθήνα «βαρέσει κανόνι»), και –σε συνάρθρωση με το παραπάνω– καινούργιο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους ώστε να καταστεί «βιώσιμο». Το «κούρεμα» που ζητάει τώρα το ΔΝΤ αφορά τον «επίσημο τομέα», δηλ. τα δάνεια που έδωσαν τα κράτη της ευρωζώνης και τα ελληνικά ομόλογα που έχει η ΕΚΤ και οι άλλες ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες. «Πληρώστε και εσείς κάτι», λέει η Λαγκάρντ στη Μέρκελ «για να μη χάσουν οι δικοί μου, για να μη ξεφτιλιστεί το ΔΝΤ και για να μην υπονομεύσουμε τις μελλοντικές μας δράσεις ανά τον πλανήτη». Μάλιστα, στα μέσα Οκτώβρη, η σύγκρουση ΔΝΤ-Βερολίνου μεταφέρθηκε στη σύνοδο του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας που διεξήχθη στο Τόκιο. Εκεί η Λαγκάρντ έχοντας δίπλα της τον Σόιμπλε δήλωσε και πάλι πως «δεδομένης της απουσίας ανάκαμψης, της πίεσης των αγορών, των προσπαθειών που έχουν καταβληθεί, λίγος χρόνος παραπάνω είναι απαραίτητος για την Ελλάδα», ωστόσο ο Γερμανός υπουργός αρνήθηκε επικαλούμενος το γεγονός ότι ακόμη εκκρεμούσε η δημοσίευση της διαβόητης έκθεσης αξιολόγησης για την Ελλάδα από την τρόικα.

Γερμανία Η επίσκεψη Μέρκελ στην Αθήνα –και η συνάντησή της με Έλληνες καπιταλιστές– εντασσόταν ακριβώς σε αυτή την παγκόσμια καπιταλιστική διελκυστίνδα. Μεταξύ άλλων, η εκπρόσωπος των Γερμανών καπιταλιστών ήθελε να δώσει ένα μήνυμα στις ΗΠΑ και αλλού ότι η Ελλάδα ανήκει στο στρατόπεδο του Βερολίνου. Ο άλλος προφανής στόχος της επίσκεψης Μέρκελ είναι να πείσει στο εσωτερικό της Γερμανίας ότι η ελληνική κυβέρνηση τα πάει καλά και το μνημόνιο είναι βιώσιμο. Ωστόσο, δεν πέρασαν μερικές ώρες και οι βολές αμφισβήτησης ήρθαν μέσα από τη Γερμανία. Στις 11 Οκτώβρη στην τακτική τους φθινοπωρινή έκθεση για την οικονομία, διάφορα γερμανικά οικονομικά ινστιτούτα προειδοποίησαν για δύο πράγματα: Πρώτον ότι η ανάπτυξη στη Γερμανία επιβραδύνεται: από 2% που ήταν οι προβλέψεις για το 2013, τώρα μιλούν για 1% και αυτό απόλυτα εξαρτημένο από τις εξαγωγές, οι οποίες έχουν αρχίσει να επιβραδύνονται. Η πρόβλεψη μάλιστα αυτή, λένε, είναι το καλό σενάριο δηλ. σε περίπτωση που σταδιακά σταθεροποιηθεί η κατάσταση στην ευρωζώνη, πράγμα που, όπως τόνισαν, δεν είναι καθόλου βέβαιο –αντίθετα, η βαθύτερη ύφεση είναι ένα πολύ πιθανό σενάριο. Δεύτερον, έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου σχετικά με την αδυναμία της Ελλάδας να απελευθερωθεί από το χρέος που τη βαραίνει, και τόνισαν ότι τελικά θα χρειαστεί νέο κούρεμα. «Πιστεύουμε ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να σωθεί», είπε απροκάλυπτα ο Γιοακίμ Σάιντε του Ινστιτούτου για την Παγκόσμια Οικονομία, το οποίο εδρεύει στο Κίελο.

Οι διαφωνίες δεν τελειώνουν εκεί όσον αφορά το εσωτερικό του γερμανικού στρατοπέδου, καθώς ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς εισηγείται και αυτός να δοθεί περισσότερος χρόνος σε Ελλάδα και Ισπανία, αλλά πάει και ένα βήμα παραπέρα. «Δεν πρέπει να τους επιβληθεί ένα όργιο λιτότητας», είπε χαρακτηριστικά σε αυστριακό ραδιόφωνο. Ο Σουλτς δεν κινήθηκε ούτε από σοσιαλιστική ιδεολογία ούτε από ανθρωπιστικά ένστικτα αλλά από τη λογική της διάσωσης του συστήματος, υπογραμμίζοντας τα εξής: «Είναι προς το συμφέρον των πλούσιων χωρών της ΕΕ, όπως η Γερμανία να μη δουν να καταρρέουν οι αγορές των εξαγωγών τους».

Βαρβαρότητα Τα αφεντικά του πλανήτη και της Ευρώπης θα συνεχίσουν να τσακώνονται γιατί δεν μπορούν να βρουν διέξοδο εντός ενός συστήματος, που δεν μπορεί πλέον να αποδώσει σε πλανητικό επίπεδο. Ακόμη και στις ΗΠΑ (την «καλή» χώρα που θέλει να πέσει χρήμα στις αγορές), οι τελευταίες αποκαλύψεις δείχνουν ότι ο καπιταλισμός είναι έτοιμος για κάθε είδους βαρβαρότητα προκειμένου να επιβιώσει. Οι αμερικανικές τράπεζες βρήκαν τώρα ένα καινούργιο μακάβριο προϊόν ως αντικαταστάτη για τα αποτυχημένα παιχνιδάκια του πρόσφατου παρελθόντος: αγοράζουν συμβόλαια ζωής από ανθρώπους που έχουν ανάγκη άμεσα μετρητών, τζογάροντας έτσι στη γρήγορη έλευση του θανάτου των ανθρώπων αυτών. Τζογάρουν στο θάνατο των ανθρώπων: αυτός είναι ο καπιταλισμός στην περίοδο της απόλυτης σήψης του, και αντίστοιχα θα είναι τα εργαλεία του στο άμεσο μέλλον και στην Ευρώπη.

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 17 Οκτώβρη 2012

η άποψή μας

πολιτική •

Μονόδρομος η άγρια λιτότητα για Σαμαρά, Βενιζέλο, Κουβέλη

Φιάσκο η επίσκεψη Μέρκελ Αδιέξοδο για τους καπιταλιστές

έσσερις ολόκληρους μήνες μετά τις εκλογές η τρόικα εσωτερικού δεν έχει ακόμη καταφέρει να περάσει τα πρωτοφανή σε βαρβαρότητα, ακόμη και για τον καπιταλισμό, μέτρα.

πολυϊατρείο μας στο Πέραμα βλέπουμε παιδιά που δεν έχουν να φάνε, βρέφη αφυδατωμένα, εικόνες που τις βλέπαμε στην Αφρική», λέει η επικεφαλής των παιδιάτρων της οργάνωσης, Λ. Μαΐλη.

Παρά την ευρύτατη στήριξη από τα ΜΜΕ, παρά την πλήρη κινητοποίηση του κατασταλτικού μηχανισμού τόσο της αστυνομίας και του παρακράτους των φασιστών όσο και των δικαστηρίων, ενάντια στις εργατικές αντιστάσεις, μοιάζει αδύνατο να πειστούν οι ίδιοι οι βουλευτές της συμπολίτευσης να επωμιστούν το έγκλημα. Σε αυτό το πρόβλημα ήρθε να βοηθήσει η επίσκεψη Μέρκελ. Ωστόσο η Γερμανίδα καγκελάριος χρησιμοποίησε την έλευσή της στην Αθήνα κυρίως για δικούς της –εσωγερμανικούς και διεθνείς– λόγους αφήνοντας τον Σαμαρά και την κυβέρνηση στα κρύα του λουτρού. «Εύχομαι και ελπίζω να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ», είπε η Μέρκελ, βάζοντας τον εαυτό της στη θέση του απλού παρατηρητή ενός δράματος. Το φιάσκο της επίσκεψης ήταν απόλυτο. Όσο κι αν προσπάθησε η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της να εμφανίσουν την επίσκεψη ως «μεγάλη επιτυχία» και «κλείδωμα της παραμονής της χώρας στο ευρώ», η πραγματικότητα παρέμεινε αμείλικτη: Παρά το ευχολόγιο της Μέρκελ, λίγες ώρες μετά την επίσκεψή της, τα μεγαλύτερα γερμανικά οικονομικά ινστιτούτα, στην καθιερωμένη έκθεσή τους, έλεγαν ότι η Ελλάδα είναι μια τελειωμένη υπόθεση, είναι ήδη χρεοκοπημένη.

Μεταφορά έδρας Από την άλλη, μεγάλες επιχειρήσεις, ελληνικές και πολυεθνικές, έδειξαν ότι επίσης δεν πείστηκαν από την προπαγάνδα περί «πετυχη-

μένης επίσκεψης» και ξεκίνησαν… την έξοδο από τη χώρα. Η οικογένεια Δαυίδ, βασικός μέτοχος της Coca Cola 3E, αποφάσισε να μεταφέρει τη διαπραγμάτευση των μετοχών της στο χρηματιστήριο του Λονδίνου, και την έδρα του ομίλου στην Ελβετία, ενώ η ΦΑΓΕ, που ελέγχεται από την οικογένεια Φιλίππου, μετέφερε την έδρα της στο Λουξεμβούργο. Είχε προηγηθεί η απόφαση των Carrefour, Credit Agricole και Societe Generale να φύγουν από την Ελλάδα. Ενώ, υποτίθεται ότι οι επιχειρήσεις θα έφευγαν αν βρισκόταν στην κυβέρνηση η Αριστερά, τώρα που έχουμε την πιο φιλική στο κεφάλαιο κυβέρνηση, όχι μόνο δεν έρχονται επενδυτές, αλλά φεύγουν και αυτοί που ήταν εγκατεστημένοι εδώ. «Η πραγματικότητα είναι ότι η Ελλάδα γίνεται όλο και λιγότερο ελκυστική στην επιχειρηματικότητα, ενώ δεν φαίνεται να υπάρχουν πολιτικές αντιστάσεις στις μετακινήσεις της έδρας τέτοιου μεγέθους εταιρειών (όπως η ΦΑΓΕ και η Coca Cola Hellenic)», αναφέρει αφοπλιστικά ο Σύνδεσμος Ανωνύμων Εταιρειών και Εταιρειών Περιορισμένης

Ευθύνης, ο οποίος εκπροσωπεί περισσότερες από 700 από τις μεγαλύτερες σε τζίρο επιχειρήσεις ΑΕ και ΕΠΕ, δηλ. τους μεγαλύτερους Έλληνες καπιταλιστές πέραν των εφοπλιστών και των τραπεζιτών. Ο Σύνδεσμος τονίζει ότι και άλλες μεγάλες εταιρείες ενδιαφέρονται να μεταφέρουν την έδρα τους εκτός Ελλάδας και παραδέχεται ότι πρόκειται για μεγάλο χτύπημα, στην ελληνική οικονομία, καθώς οι επιχειρήσεις αυτές θα παύσουν να συνεισφέρουν αμέσως ή εμμέσως πόρους, μέσω της φορολογίας κ.λπ. Οι καπιταλιστές φεύγουν από την Ελλάδα γιατί καταλαβαίνουν ότι στερεύουν οι δυνατότητες χρηματοδότησης: Πρώτον, εξαιτίας της υποβάθμισης του ελληνικού καπιταλισμού και της απροθυμίας οποιουδήποτε από το εξωτερικό να φέρει λεφτά στην Ελλάδα (ανάποδη είναι η ροή όπως φαίνεται από τις ελβετικές λίστες). Δεύτερον, εξαιτίας της απροθυμίας των τραπεζών να χορηγήσουν ρευστότητα παρά τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια που έχουν πάρει. Τρίτον, επειδή και αυτά τα λίγα που έδιναν οι

τράπεζες, πλέον τίθενται εν αμφιβόλω στο βαθμό που απειλείται η εκταμίευση των 31,5 δισ. από την τρόικα (τα 24 δισ. από αυτά θα πήγαιναν και πάλι στις τράπεζες). Συνολικά, ο ελληνικός καπιταλισμός αρχίζει να έχει σοβαρό πρόβλημα χρηματοδότησης. Ακόμη και οι εσωτερικές πηγές, η φορολογία, έχει αρχίσει να υποχωρεί, καθώς, παρά τους εξωφρενικούς φόρους, τέλη και εισφορές που επιβάλλονται, τελικά η μεγάλη μάζα του πληθυσμού δεν μπορεί να πληρώσει και οι μηχανισμοί του κράτους, λόγω κυρίως έλλειψης προσωπικού, αδυνατεί να εισπράξει.

Νέα μέτρα Σήμερα, οι λαϊκές μάζες βιώνουν τα αποτελέσματα των προηγούμενων μνημονίων: Η υψηλότερη ανεργία στην Ευρώπη με 25,1%, 4.000 αυτοκτονίες, ύφεση βιβλικών διαστάσεων, ανεξέλεγκτη πτώση μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων. Οι Γιατροί του Κόσμου εκπέμπουν SOS, κάνοντας λόγο για την ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα που «τείνει να αποκτήσει πια μόνιμα χαρακτηριστικά». «Στο

Σε αυτή την κατάσταση η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να επιβάλει ένα επιπλέον τερατώδες πρόγραμμα χειρότερο από όλα μαζί τα προηγούμενα. Βεβαίως δεν είναι ηλίθιοι. Όμως γνωρίζουν ότι κάθε απόπειρα αντιστροφής της κατάστασης βγαίνει από τα όρια του καπιταλισμού στη μορφή που υπάρχει στην Ελλάδα εδώ και δεκάδες χρόνια. Γι’ αυτό το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να πάρει τη δόση των 31,5 δισ. ο μισοπεθαμένος ασθενής. Γι’ αυτό είναι αποφασισμένοι να επιβάλουν περικοπές πάνω από 15 δισ. και τα 9 δισ. από αυτά εντός του 2013. Πέντε δισ. καλούνται να πληρώσουν οι συνταξιούχοι με την περικοπή των δώρων των συντάξεων του ΟΓΑ, τις περικοπές των συντάξεων άνω των 1.000 ευρώ, την περικοπή των δώρων από όλες τις συντάξεις, τη μείωση των εφάπαξ και την αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 χρόνια. Οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα απειλούνται με περικοπή κατά 50% της κουτσουρεμένης αποζημίωσης απόλυσης, οι μισθωτοί του Δημοσίου με 15.000 απολύσεις και όλοι μαζί με επαναφορά της εργασίας του Σαββάτου! Για να στηριχθεί αυτή η τερατώδης πολιτική επιστρατεύονται ήδη τερατώδη μέσα: άγρια καταστολή, προσφυγή στις «υπηρεσίες» των ναζί. Σε αυτές τις συνθήκες η Αριστερά πρέπει να μπει μπροστά στις εργατικές εξεγέρσεις που έρχονται με το πλήρες πολιτικό της οπλοστάσιο.

Να μην περάσουν τα μέτρα, να πέσει η κυβέρνηση Σαμαρά (συνέχεια απο σελ. 1)

Ακόμα και στα εσωτερικά προβλήματα της κυβέρνησης υπάρχουν διακρίσεις. Ασφαλώς υπάρχουν τα «από πάνω» προερχόμενα: εφοπλιστές, τραπεζίτες, μιντιάρχες αγωνίζονται για το τομάρι τους και επιφυλάσσουν σκληρά «τζαρτζαρίσματα» για τους πολιτικούς υπαλλήλους της τρικομματικής. Κυρίως όμως τα προβλήματα προέρχονται «από τα κάτω»: οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, οι φτωχοί τρίζουν τα δόντια τους απέναντι στο Σαμαρά και τους βοηθούς του.

Η μεγάλη απεργία στις 26 Σεπτέμβρη ήταν απλώς ο πρόλογος. Ακολούθησε ένα εξαιρετικά «πυκνό» και οργισμένο πρόγραμμα αντιδράσεων μεγάλων ομοσπονδιών και εργατικών χώρων. Έρχεται η απεργία στις 18 Οκτώβρη. Όλα αυτά προειδοποιούν ότι ένα μεγάλο εργατικό-λαϊκό ξέσπασμα είναι πιθανότατο και εφικτό. Η εκδήλωση της δύναμης του κόσμου στους δρόμους μπορεί να σαρώσει με συνοπτικές διαδικασίες την παραπαίουσα κυβέρνηση Σαμαρά. Κανείς δεν δικαιούται να ξεχνάει ότι αυτή η δύναμη έχει καταγράψει στις πρόσφατες εμπειρίες της την ανατροπή δύο

κυβερνήσεων –του ΓΑΠ και του Παπαδήμου– που, τουλάχιστον στο ξεκίνημά τους, θεωρούνταν και ήταν ισχυρότερες και συνεκτικότερες από το θίασο ΝΔΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Σε αυτή την προοπτική οφείλει να συγκεντρώσει την προσοχή της η Αριστερά. Αρχίζοντας, προφανώς, από τα κινηματικά καθήκοντα: Δίνοντας όλες τις δυνάμεις για την επιτυχία των απεργιών και των συλλαλητηρίων, υποστηρίζοντας συστηματικά την πιο προωθημένη γραμμή αντιπαράθεσης (απεργίες διαρκείας, καταλήψεις, συντονισμοί κλπ). Καλύπτοντας, επίσης, τις πολιτικές ανάγκες του

κόσμου. Τα συνθήματα να μην περάσουν τα μέτρα, να πέσει η κυβέρνηση που τα εισηγείται και τα στηρίζει, είναι συνθήματα πλατιάς λαϊκής αποδοχής, συνθήματα που μπορούν να ενώσουν όλους τους αγώνες… Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να μπει μπροστά σε αυτή τη διαδικασία ανατροπής. Να δηλώσει ότι η απόρριψη των μέτρων και η κατάρρευση της κυβέρνησης Σαμαρά είναι προϋπόθεση για το μέλλον της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Να καλέσει το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε συστράτευση, με στόχο να διασφαλίσουμε την ανατροπή, να σταματήσουμε

τον κατήφορο, να συνδιαμορφώσουμε την εναλλακτική λύση. Γιατί απέναντι στην κοινωνική έρημο που θα προκαλέσει το νέο πρόγραμμα λιτότητας και περικοπών, η μόνη λύση είναι να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους οι εργαζόμενοι και η Αριστερά. Σε αυτή την πορεία έχουμε συμμάχους. Στην Ιβηρική, στην Ιταλία, στη Γαλλία το εργατικό κίνημα σηκώνει κεφάλι. Απέναντι στους Μερκολάντ και στους τραπεζίτες, ένα νέο 1968, ένας νέος Μάης των εργατών και της νεολαίας είναι αναγκαίος και πολύ-πολύ κοντά. Όλοι μαζί, μπορούμε!

• εργατικά

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 17 Οκτώβρη 2012

Μόνη λύση ο ξεσηκωμός και η κλιμάκωση των αγώνων για την ανατροπή

Του Θοδωρή Πατσατζή

ήμα βήμα, από τη μαζική διαδήλωση της ΔΕΘ και μετά, μια σειρά από πετυχημένες και μαζικές κινητοποιήσεις άνοιξαν το δρόμο για τη συνολική αντιπαράθεση του εργατικού κινήματος με τα μνημόνια και τη βάρβαρη πολιτική κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ. Αυτές οι κινητοποιήσεις έσυραν από τη μύτη τους κάθε λογής Παναγόπουλους και τους υποχρέωσαν να κηρύξουν νέα γενική απεργία την Πέμπτη 18 Οκτώβρη, ημέρα της συνόδου κορυφής. Αυτές οι κινητοποιήσεις τους ανάγκασαν να μιλάνε για απεργιακό αγώνα μέχρι την ανατροπή των μέτρων. Φυσικά αυτά τα λόγια τα έχουμε ακούσει πολλές φορές από τους γραφειοκράτες συνδικαλιστές και, πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις, έσπευσαν να μαζέψουν κάθε είδους αντίσταση και να συνθηκολογήσουν –στην καλύτερη περίπτωση– με τους εργοδότες και τις κυβερνήσεις τους. Αυτή τη φορά όμως, παρότι είναι σίγουρο ότι το ίδιο θα θελήσουν να κάνουν στην επόμενη στροφή, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα γι’ αυτούς. Τώρα βρίσκονται μπροστά στην οργή και την αγανάκτηση που έχει συσσωρευτεί στον κόσμο από την πιο βίαιη επίθεση που έχουν βιώσει ποτέ οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Επίσης, δεν έχουν τις πλάτες που είχαν άλλες φορές. Οι πολιτικοί και τα κόμματα, που στήριζαν τις ηγεσίες της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και άλλων ομοσπονδιών και σωματείων, είναι παραδομένα στην κρίση του πολιτικού συστήματος και υποχρεωμένα να εκτελούν τις εντολές της άρχουσας τάξης, που τα οδηγεί στο να ηγούνται αυτής της επίθεσης. Αυτή τη στιγμή λοιπόν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αναγκάζονται από τα πράγματα να πρωτοστατήσουν και να οργανώσουν κινητοποιήσεις. Είτε για να σταθούν προσωπικά, είτε γιατί βλέπουν ότι, αν δεν το κάνουν, οι συσχετισμοί μπορούν να αλλάξουν άρδην και να προκύψουν ηγεσίες από τα αριστερά, με διάθεση όντως να ανατρέψουν τα πράγματα.

Έτσι σε μια σειρά κλάδους, ομοσπονδίες και πρωτοβάθμια σωματεία πραγματοποιούνται κινητοποιήσεις ή σχεδιάζονται κινητοποιήσεις ακόμη και διαρκείας, ενόψει της ψήφισης του νέου πακέτου μέτρων από την κυβέρνηση.

Νοσοκομεία Η Πανελλήνια Ομοσπονδία των Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία πραγματοποίησε στάση εργασίας στις αρχές του Οκτώβρη και η συμμετοχή στις συγκεντρώσεις τόσο στην Αθήνα όσο και στη Θεσσαλονίκη ήταν εντυπωσιακή. Στην Αθήνα ο δυναμισμός των εργαζομένων στη συγκέντρωση ήταν τέτοιος, που υποχρέωσε τον πρόεδρο της ΠΟΕΔΗΝ, γνωστό γραφειοκράτη και μέλος της ΠΑΣΚΕ, Κουτσουμπέλη, χαιρετώντας τη συγκέντρωση να μιλήσει για τη δημιουργία κοινών επιτροπών εργαζομένων στα νοσοκομεία και των κατοίκων κάθε περιοχής. Στη Θεσσαλονίκη έγινε η μεγαλύτερη συγκέντρωση εργαζομένων στα νοσοκομεία εδώ και πολλά χρόνια και ρόλο σ’ αυτό έπαιξαν και οι κινητοποιήσεις που είχαν προηγηθεί όλο το Σεπτέμβρη. Οι νοσοκομειακοί γιατροί από τη μεριά τους αποφάσισαν κινητοποιήσεις στις 9 και 17 Οκτώβρη. Και η ΟΕΝΓΕ, η ομοσπονδία τους, αποφάσισε να συμμετέχει σε κοινές πανελλαδικές κινητοποιήσεις με τα πρωτοβάθμια σωματεία, τις ομοσπονδίες και συνομοσπονδίες του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, για την απο-

Η γενική απεργία στις 18/10 μπορεί να αποδειχτεί καθοριστική για τη συνέχεια της μάχης

τροπή της ψήφισης των μέτρων της κυβέρνησης.

Εκπαιδευτικοί Η ομοσπονδία των δασκάλων και των νηπιαγωγών (ΔΟΕ) δεν προχώρησε σε κλιμάκωση των κινητοποιήσεων μετά την 24ωρη απεργία την πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς, όμως οι ίδιοι οι δάσκαλοι δεν κάθονται με σταυρωμένα χέρια. Όλοι οι σύλλογοι διδασκόντων επέστρεψαν ασυμπλήρωτα τα ερωτηματολόγια που έστειλε το υπουργείο Παιδείας για την αξιολόγησή τους. Μάλιστα το υπουργείο Παιδείας προσπάθησε να ρίξει την ευθύνη της παταγώδους αποτυχίας του στους διευθυντές, τονίζοντας ότι δεν δόθηκαν οι απαραίτητοι κλειδάριθμοι από τους διευθυντές στους δασκάλους, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι δάσκαλοι έδειξαν μαζική ανυπακοή, κάτι που δείχνει ότι υπάρχει η διάθεση για δράση και αντίσταση. Επίσης η Γενική Συνέλευση των προέδρων της ΟΛΜΕ, της ομοσπονδίας των καθηγητών, αποφάσισε απεργία διαρκείας,

όταν μπουν στη βουλή προς ψήφιση τα νέα μέτρα. Η κλιμάκωση των κινητοποιήσεων γίνεται προτεραιότητα σε ΕΛΜΕ που η Αριστερά πιέζει προς αγωνιστικές κινητοποιήσεις, όπως στις Γ’, Δ’ και Ε’ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης (βλ. παρακάτω κείμενο). Επίσης στους καθηγητές, όπως και στους δασκάλους, υπάρχει μαζική άρνηση συμμετοχής στη διαδικασία αξιολόγησης. Τη Δευτέρα 15 Οκτώβρη πραγματοποίησαν εκδήλωση με θέμα την αξιολόγηση και τις συνέπειές της σε σχολεία και εκπαιδευτικούς. Το Συντονιστικό Ομοσπονδιών και Σωματείων ενάντια στην κατάργηση και συρρίκνωση κοινωφελών Δημόσιων Φορέων, ενάντια σε απολύσεις, εφεδρεία, διαθεσιμότητες, ενάντια στο φτωχολόγιο μισθολόγιο, πραγματοποίησε παράσταση διαμαρτυρίας των ΔΣ των σωματείων τη Δευτέρα 15 Οκτώβρη στο υπουργείο Εσωτερικών. Επίσης έχει καλέσει τα σωματεία μέλη του να πραγματοποιήσουν συνελεύσεις και περιοδείες για τη συμμετοχή στη γενική απεργία και στήριξη των κινητοποιήσεων που βρίσκονται σε εξέλιξη.

ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ Οι σημαντικότερες όμως εξελίξεις σημειώνονται στις Ομοσπονδίες των εργαζομένων σε συγκοινωνίες, ΔΕΗ και δήμους, που καλούν σε αγώνες με στόχο όχι μόνο την ανατροπή των μέτρων, αλλά και της κυβέρνησης. Η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ ανακοίνωσε 48ωρες επαναλαμβανόμενες

απεργίες, από τη στιγμή που θα πάνε προς ψήφιση τα μέτρα. Ο πρόεδρός της Ν. Φωτόπουλος πρότεινε σωστά στην τελευταία σύσκεψη της ΓΣΕΕ να καταληφθούν όλα τα υπουργεία. Αλλά πέρα από το δυναμισμό στα λόγια μετράνε οι πράξεις. Στο κυρίως πιάτο λοιπόν, ώσπου να προκηρυχθούν οι επαναλαμβανόμενες απεργίες, πραγματοποίησε μόλις μια τρίωρη στάση εργασίας, την Τρίτη 16 Οκτώβρη, για τους εργαζόμενους από τη ΔΕΗ στο ΤΑΥΤΕΚΩ. Επίσης την Κυριακή 7 Οκτώβρη, συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠΔΕΗ κατέλαβαν το κτίριο πληροφοριακών συστημάτων της ΔΕΗ στη Μεσογείων. Στόχος ήταν να αποδειχθεί η ταξικότητα του χαρατσιού που πληρώνουμε μέσω της ΔΕΗ. Όμως και αυτό οργανώθηκε στα κρυφά και φαίνεται να υπάρχει μια δραστηριότητα σημαντική, αλλά αναποτελεσματική, αφού δεν συσπειρώνει την πλειοψηφία των εργαζομένων στη ΔΕΗ. Επίσης να μην ξεχνάμε ότι η Ομοσπονδία βαδίζει προς το συνέδριό της.

Δήμοι Στους δήμους οι εργαζόμενοι προχώρησαν στην εφαρμογή κάποιων από τα σχέδια κινητοποιήσεων, που είχε προγραμματίσει με ανακοινώσεις της η Ομοσπονδία τους (ΠΟΕ-ΟΤΑ). Έτσι στο νομό Θεσσαλονίκης 8 δήμοι καταλήφθηκαν από τους εργαζόμενους. Οι καταλήψεις αυτές ξεκίνησαν μαζικά και στόχο είχαν να ζεστάνουν τον κόσμο για κινητοποιή-

ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης: Συνεχείς δράσεις

ια σειρά κινητοποιήσεων με στόχο την κλιμάκωση των αγώνων για να μην περάσουν τα νέα μέτρα της κυβέρνησης Σαμαρά, αλλά και να ανατραπούν τα ήδη αποφασισμένα μέτρα των μνημονίων, όπως η αξιολόγηση, πραγματοποίησαν και πραγματοποιούν οι Γ΄, Δ΄ και Ε΄ ΕΛΜΕ της Θεσσαλονίκης. Πέρα από τη συμμετοχή τους στο διήμερο κινητοποιήσεων στις 8 και 9 Οκτώβρη ενάντια

στα νέα μέτρα και την επίσκεψη της Μέρκελ, πραγματοποίησαν την επόμενη μέρα αποκλεισμούς των Διευθύνσεων Εκπαίδευσης με τρίωρη διευκολυντική στάση εργασίας από τις 8 το πρωί. Οι κινητοποιήσεις των καθηγητών της Θεσσαλονίκης δεν σταμάτησαν εκεί. Στην κατεύθυνση κάθε σχολείο, κάθε ΕΛΜΕ, κάθε Διδακτικός Σύλλογος να γίνει κέντρο αγώνα, πραγματοποίησαν την Παρασκευή 12 Οκτώβρη σύ-

σκεψη για την οργάνωση αντιφασιστικών παρεμβάσεων στα σχολεία της πόλης και για την οργάνωση πανεκπαιδευτικού φεστιβάλ. Στη σύσκεψη αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί αντιφασιστική συναυλία στις 27 του Οκτώβρη, στα πλαίσια και άλλων δράσεων για τις 28 Οκτώβρη. Επίσης συμμετείχαν εκ νέου σε συγκέντρωση, τη Δευτέρα, 15 Οκτώβρη, που πραγματοποιήθηκε για την υπεράσπιση της

Δημόσιας Παιδείας και Υγείας και αποφασίστηκε μετά από κοινή σύσκεψη με εργαζόμενους στο χώρο της υγείας. Τέλος, μετά τη γενική απεργία οργανώνουν εκδήλωση με θέμα την αξιολόγηση και τις συνέπειές της σε σχολεία και εκπαιδευτικούς. Μόνο από την ως τώρα εφαρμογή των μνημονίων στη Δυτική Θεσσαλονίκη έχουν χαθεί 8.000 διδακτικές ώρες, λόγω έλλειψης καθηγητών.

εργατικά • 5

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 17 Οκτώβρη 2012

νέα από τους εργατικούς χώρους

σεις διαρκείας. Όμως το γεγονός ότι το μόνο που προέκυψε ήταν τελικά η απόφαση για 24ωρη γενική απεργία στις 18 του Οκτώβρη, σε συνδυασμό με την αδυναμία της ηγεσίας της ΠΟΕ-ΟΤΑ να στηρίξει με πράξεις αυτές τις προσπάθειες, οδήγησε στο να λήξουν άδοξα οι καταλήψεις. Η ηγεσία της Ομοσπονδίας δεν προσπάθησε ιδιαίτερα να προχωρήσει στην κατάληψη των ΧΥΤΑ, όπως είχε προγραμματίσει, ώστε να στηρίξει πραγματικά αυτές τις κινητοποιήσεις με αγώνες διαρκείας. Οι παραπάνω δράσεις είναι πολύ σημαντικές, αλλά όχι αρκετές. Και η αιτία είναι ότι η ηγεσία του συνδικαλιστικού και εργατικού κινήματος στις δύο εργατικές συνομοσπονδίες δεν μπορεί να δώσει στους αγώνες την απαιτούμενη προοπτική. Αυτή τη στιγμή οποιαδήποτε κουβέντα για ανατροπή των μέτρων, χωρίς την απαραίτητη συμπλήρωση ότι η ανατροπή θα έρθει με απεργίες διαρκείας, οδηγεί τον κόσμο στο να σκέπτεται αν πρέπει να χάσει ακόμη ένα μεροκάματο. Ο κόσμος ξέρει ότι τις προηγούμενες φορές έκανε 48ωρες απεργίες και τα μέτρα πέρασαν κι ότι με μια 24ωρη δεν πρόκειται να τους σταματήσει.

Προοπτική Και περιμένει την προοπτική. Από εδώ και πέρα ξεκινάει και ο τρόπος που μπορεί να αντιμετωπίσει την κατάσταση η Αριστερά. Και δεν εννοούμε μόνο στο συνδικαλιστικό σκέλος, που το περιγράψαμε λίγο ως πολύ. Συνελεύσεις, περιοδείες, οργάνωση κινητοποιήσεων πραγματικά από τα κάτω και με διάρκεια, μαχητικοί τρόποι δράσης με καταλήψεις υπουργείων, αποκλεισμούς δρόμων κλπ. Αλλά πολιτικά. Θα πρέπει να οργανώσει όλες αυτές τις δράσεις με περιεχόμενο την ανατροπή της κυβέρνησης. Θα πρέπει να οργανώσει τις κινητοποιήσεις με αίτημα την κατάργηση των μνημονίων και προτάσσοντας ότι οι εργαζόμενοι δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν καμιά θυσία για το ευρώ ή για οποιοδήποτε άλλο νόμισμα. Απαντώντας επίσης στα διλήμματα που η άρχουσα τάξη με την προπαγάνδα των μεγάλων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης βάζει στον κόσμο, ότι χρειάζονται θυσίες για να παραμείνουμε στο ευρώ.

Θα πρέπει να εκμεταλλευτεί πραγματικά το αδιέξοδο των πολιτικών των μνημονίων, το αδιέξοδο των από πάνω που τα νούμερα δεν τους βγαίνουν, και να ζητήσει διαγραφή του χρέους για το συμφέρον της εργατικής τάξης. Αν βαδίσει η Αριστερά σε αυτή την κατεύθυνση, τότε και οι αγώνες θα δοθούν με καλύτερους όρους και δυνατούς συσχετισμούς και οι συσχετισμοί μέσα στα συνδικάτα θα αλλάξουν και θα μπορεί να παρουσιάσει στον κόσμο το όραμά της για μια άλλη κοινωνία.

Μεσοδιαστήματα Ένα τελευταίο ερώτημα που απασχολεί κυρίως τον κόσμο που δραστηριοποιείται και συμμετέχει στις διαδηλώσεις είναι γιατί η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις είναι «μικρή». Ουσιαστικά εννοούν ότι με τέτοια συμμετοχή δεν μπορείς να πετύχεις το μάξιμουμ των στόχων σου. Αν όντως μιλούσαμε για μια απεργία 24ωρη ενάντια στον προϋπολογισμό, για παράδειγμα, τότε ο αριθμός του κόσμου που συμμετείχε στην απεργία της 26ης Σεπτέμβρη είναι όχι απλά ικανοποιητικός, αλλά φανταστικός. Αυτό όμως που περιμένει ο καθένας είναι νούμερα αντίστοιχα των μεγάλων εκρήξεων που ζήσαμε τα τελευταία 2 χρόνια και οδήγησαν όχι στην αποτροπή των μέτρων, αλλά στην ανατροπή των κυβερνήσεων. Σε όλο το άρθρο έχουμε δώσει κάποιες εξηγήσεις. Υπάρχει και μια τελευταία. Μεταξύ αυτών των μεγάλων εκρήξεων υπήρχαν κινητοποιήσεις και μεμονωμένες 24ωρες γενικές απεργίες, η συμμετοχή στις οποίες ήταν πολύ μικρότερη ακόμη και από αυτή στη στάση εργασίας στις 9 Οκτώβρη. Πάντα υπάρχουν κάποια μεσοδιαστήματα όπου η συνείδηση του κόσμου «κάθεται». Εκεί λοιπόν χρειάζεται η Αριστερά να οργανώσει και να στηρίξει πρωτοβουλίες που θα βαθαίνουν την αντιπαράθεση. Εκεί χρειάζεται να δώσει τα ρέστα της, ώστε, όταν προκύψουν τα μεγαλύτερης σημασίας γεγονότα, να μπορεί να τραβήξει τη συνείδηση του κόσμου ένα βήμα μπροστά. Και γι’ αυτό η απεργία στις 18 Οκτώβρη μπορεί να αποδειχθεί καθοριστική από το πόσο πιο μεγάλη συμμετοχή θα έχει ο κόσμος, από το πόσο πιο προωθημένα αιτήματα θα προβάλει το κίνημα.

Κινητοποιήσεις ΤΕΕ

ΥΠΑΑΤ

Τρίωρη στάση εργασίας και συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το υπουργείο Εργασίας πραγματοποιήθηκε με απόφαση του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας (ΤΕΕ). Η παντεχνική πανεπιστημονική συγκέντρωση διαμαρτυρίας πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια των κινητοποιήσεων ενάντια στα μέτρα που προωθεί η τρικομματική κυβέρνηση για αύξηση των εισφορών των μελών του ΤΕΕ προς το Ενιαίο Ταμείο Ανεξάρτητα Απασχολούμενων (ΕΤΑΑ). Τα μέλη του ΤΕΕ θα συμμετέχουν και στην πανεπιστημονική πορεία προς το Υπουργείο Οικονομικών που θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 17 Οκτώβρη.

Περιοδείες για τη μαζική συμμετοχή στην πανεργατική απεργία πραγματοποιεί η Πρωτοβουλία Εργαζομένων στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης. Τη μέρα της απεργίας η Πρωτοβουλία Εργαζομένων θα συμμετέχει με το πανό της στην προσυγκέντρωση που καλούν οι Ομοσπονδίες του ΥΠΑΑΤ μπροστά στο υπουργείο.

Νοσοκομειακοί γιατροί

Σε 48ωρη και όχι μόνο 24ωρη απεργία προχωρούν οι νοσοκομειακοί γιατροί, δίνοντας διαστάσεις συνέχειας, διάρκειας και κλιμάκωσης στη γενική απεργία της 18ης Οκτώβρη. Οι γιατροί προχωρούν σε απεργία και μια μέρα νωρίτερα (17 Οκτώβρη), συμμετέχοντας με απόφαση της Ομοσπονδίας τους ΟΕΝΓΕ στην πανελλαδική απεργία των επιστημονικών φορέων και στην πορεία προς το υπουργείο Οικονομικών.

Επιμέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

έχουν έστω το δικαίωμα να καταθέσουν ένσταση. Η ουσία είναι ότι η εταιρεία θέλει να ανακυκλώσει τους εργαζομένους της, για να κρατάει χαμηλά τα μεροκάματα και χρειάζεται άμεσα ενεργοποίηση όλων των εργαζομένων στην ΕΤΕ, για να σταματήσουν αυτή την απαράδεκτη τακτική.

Στάσεις εργασίας

Ενοικιαζόμενοι ΕΤΕ Συνεχίζεται το παιχνίδι της εταιρείας ICAP στις πλάτες των ενοικιαζόμενων εργαζόμενων στην Εθνική Τράπεζα (ΕΤΕ). Στα τέλη του Σεπτέμβρη που μας πέρασε, εκδικάστηκε στην επιθεώρηση εργασίας της Καλλιθέας η προσφυγή εργαζομένου που απολύθηκε από την εταιρεία ICAP, παρουσία εκπροσώπων του Συλλόγου Δανειζόμενου Προσωπικού Τραπεζικού Τομέα και του ΕΚΑ. Η απόλυση είχε εκδικητικό χαρακτήρα, επειδή ο εργαζόμενος είχε αρνηθεί να υπογράψει νέα σύμβαση με μείωση μισθού. Η απόλυση ανακλήθηκε, αλλά δεκαπέντε μέρες αργότερα η ICAP συνέχισε τις απολύσεις –πάγια τακτική της εδώ και ενάμιση χρόνο– απολύοντας δύο εργαζόμενους που δούλευαν από 4 ως 6 χρόνια στη Διεύθυνση Καρτών της ΕΤΕ, με πρόσχημα ότι έχουν μειωμένη αποδοτικότητα. Μάλιστα η εταιρεία επικαλείται διαδικασία αξιολόγησης που ξεκίνησε το καλοκαίρι, η επεξεργασία της οποίας έγινε από εκπρόσωπο της εταιρείας που ποτέ δεν είδε τους εργαζόμενους και δεν κοινοποιήθηκε ποτέ ούτε στους ίδιους, ώστε να

Δύο στάσεις εργασίας πραγματοποίησε η ΕΣΗΕΑ, την Πέμπτη, 11 Οκτώβρη. Η πρώτη, πεντάωρη πρωινή, ήταν για την κάλυψη των εργαζομένων του τηλεοπτικού σταθμού Sport TV και η δεύτερη, δίωρη βραδινή, για την κάλυψη των εργαζομένων του τηλεοπτικού σταθμού Sunny TV. Οι εργαζόμενοι διεκδικούν την άμεση καταβολή όλων των δεδουλευμένων που τους οφείλονται, την τήρηση των δεσμεύσεων που έχουν συμφωνηθεί με την εταιρεία και την τήρηση από την εργοδοσία της εργοδοτικής νομοθεσίας και των ΣΣΕ που καλύπτουν τους εργαζόμενους. Μάλιστα η εργοδοσία αθέτησε την υπόσχεσή της να καταβάλει ένα μισθό σε όλους τους εργαζόμενους. Κατέβαλε μόλις ένα τμήμα του μισθού σε ορισμένους εργαζόμενους, προχωρώντας αυθαίρετα και παράνομα σε μείωση του βασικού μισθού.

Κατάληψη στη Δωδώνη ΑΕ Σε κατάληψη βρίσκεται πάνω από μια βδομάδα η γαλακτοβιομηχανία Δωδώνη ΑΕ. Την κατάληψη πραγματοποιούν οι εργαζόμενοι, οι συνεταιριστές και οι κτηνοτρόφοι της γαλακτοβιομηχανίας, αντιδρώντας στο ξεπούλημά της στην εταιρεία «Σίμος Foods». Την Τρίτη, 9 Οκτώβρη, πραγματοποιήθηκε για τον ίδιο λόγο πανηπειρωτικό συλλαλητήριο στα Γιάννενα (από τα μεγαλύτερα που έχουν γίνει ποτέ στην πόλη). Διεκδικούν να εφαρμοστεί το καταστατικό της εταιρείας, σύμφωνα με το οποίο, μετά την πώληση της Αγροτικής Τράπεζας (ΑΤΕ), η εταιρεία θα έπρεπε να μεταβιβαστεί στους εργαζομένους της. Συγκεκριμένα το 67,7% του μετοχικού μεριδίου της εταιρείας ανήκε στην ΑΤΕ και το υπόλοιπο μερίδιο στις Αγροτικές Ενώσεις της περιοχής. Από τη στιγμή που η ΑΤΕ χαρίστηκε σκανδαλωδώς στην Τράπεζα Πειραιώς, η εταιρεία έχασε αυτόματα το συνεταιριστικό της χαρακτήρα. Σε τέτοια περίπτωση το καταστατικό της

όριζε τη μεταβίβασή της στους φυσικούς της φορείς, δηλαδή στους εργαζομένους της. Όμως η κυβέρνηση, ολοκληρώνοντας το τρελό φαγοπότι υπέρ Σάλλα, σκανδαλωδώς αποφάσισε την πώληση της εταιρείας. Την κατάληψη στηρίζουν μέχρι τώρα το Εργατικό Κέντρο, σωματεία και φορείς της περιοχής.

Δωδώνη 12 εκατ. ευρώ. Αντίτιμο εξευτελιστικό για μια εταιρεία που είναι κερδοφόρα εδώ και 26 χρόνια. Αυτό το σκάνδαλο σε συνδυασμό με τις εξευτελιστικές τιμές στις οποίες θα υποχρεωθούν οι κτηνοτρόφοι της Ηπείρου να πουλάνε τα προϊόντα τους στην εταιρεία, οδηγεί στην εξαθλίωση πολλούς κατοίκους της περιοχής.

Μάλιστα η εταιρεία «Σίμος Foods», που «αγόρασε» τη Δωδώνη, πλήρωσε μόλις 21 εκατ. ευρώ, όταν η αξία της γαλακτοβιομηχανίας ανέρχεται στα 144 εκατ. ευρώ και όταν η εταιρεία αγοραστής χρωστάει ήδη στη

Οι εργαζόμενοι είναι αποφασισμένοι να συνεχίσουν την κατάληψη μέχρι να ακυρωθεί η πώληση. Δείχνουν να γνωρίζουν ότι η τύχη της εταιρείας είναι στα χέρια τους και χρειάζονται τη στήριξη όλων μας.

• αριστερά

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 17 Οκτώβρη 2012

Το μνημονιακό καθεστώς σκληραίνει συνεχώς Η συγκυβέρνηση βρίσκει καταφύγιο στην κρατική καταστολή

Να σπάσουμε το κλίμα της τρομοκρατίας

Του Σπύρου Αντωνίου

αθημερινά γινόμαστε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς κλιμάκωσης της κρατικής καταστολής και του εκφοβισμού της κοινωνίας. Ο κατάλογος των περιστατικών μόνο τις τελευταίες 25 μέρες αρκεί για να επιβεβαιώσει την παραπάνω διαπίστωση. Βασανισμοί και εξευτελισμοί αντιφασιστών στη ΓΑΔΑ, προληπτικές προσαγωγές και πολυήμερη κράτηση στα κρατητήρια (ακόμα και ανηλίκων), συλλήψεις στο σωρό και ωμή αστυνομική βία στις διαδηλώσεις, κατασκευασμένες κατηγορίες, απαγόρευση συγκεντρώσεων, επιθέσεις σε καταλήψεις μαθητών, συλλήψεις εργαζομένων των ναυπηγείων Σκαραμαγκά, της ΔΕΗ και του Δρομοκαΐτιου, παραβίαση κάθε «τυπικής νομιμότητας» της ποινικής και δικαστικής διαδικασίας, προκλητική ανοχή και συνεργασία της ΕΛ.ΑΣ. με την παρακρατική Χρυσή Αυγή. Η απουσία κοινωνικής συναίνεσης στα άγρια μέτρα λιτότητας, που προωθούν κυβέρνηση και τρόικα, έχει μετατρέψει τον αυταρχισμό σε στρατηγική επιλογή της κυρίαρχης τάξης και των πολιτικών δυνάμεων που την εκπροσωπούν. Η καλλιέργεια του φόβου επιχειρεί να κατευνάσει την οργή του κόσμου για τη φτώχεια και την ανεργία που γεννούν τα μνημόνια. Η τρομοκράτηση όσων αντιστέκονται, η στοχοποίηση των εργατικών και λαϊκών αγώνων και η συγκάλυψη των εγκλημάτων της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής έχουν γίνει επίσημη κρατική πολιτική. Η ενεργοποίηση όλων των κατασταλτικών, προπαγανδιστικών και ιδεολογικών μηχανισμών του αστικού κράτους επιταχύνεται σε κατεύθυνση «εξαίρεσης» και «έκτακτης ανάγκης». Η δεδομένη αναβάθμιση του κινδύνου για την τάξη μας πρέπει να σημάνει συναγερμό στο εργατικό κίνημα και την Αριστερά.

Αστυνομικό κράτος Η παρατεταμένη οικονομική και πολιτική κρίση των «από πάνω»

και τα τεράστια αδιέξοδα των αστικών επιτελείων, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, οδηγεί τη συγκυβέρνηση στο καταφύγιο της κρατικής βίας. Εξάλλου, αυτή είναι η προτελευταία (υπάρχει και ο ανοιχτός φασισμός) επιλογή κάθε καθεστώτος που έχει απονομιμοποιηθεί στη συνείδηση των υποτελών τάξεων. Είναι δεδομένο ότι βρισκόμαστε σε μια νέα περίοδο, όπου η καταπάτηση στοιχειωδών πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων θα οξύνεται, όσο κλιμακώνεται η αντίσταση των εργαζομένων και της νεολαίας. Και αυτός είναι ο στρατηγικός στόχος της κυβέρνησης: η «συμμόρφωση» όσων διεκδικούν το δίκιο τους, μέσω της ποινικοποίησης και της καταστολής των αγώνων, ώστε να δεχτούμε την ολοκληρωτική εξαθλίωση που μας ετοιμάζουν. Γι’ αυτό γίνονται και οι επιθέσεις τόσο στο οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα, όσο και στην αυθόρμητη ριζοσπαστικοποίηση νεολαιίστικων κομματιών. Η περίπτωση των εργαζομένων στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά είναι ενδεικτική. Απλήρωτοι για μήνες και υποχρεωμένοι να κάνουν ένα μεροκάματο την εβδομάδα, το οποίο και δεν πληρώνονται, συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στον εισαγγελέα, επειδή εισέβαλαν στο υπουργείο «Εθνικής Άμυνας». Ίδια αντιμετώπιση είχαν και οι καταληψίες της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, που αποκάλυψαν ότι κάποιοι πασίγνωστοι καπιταλιστές της χώρας δεν πληρώνουν το ληστρικό χαράτσι. Αμφότεροι, δέχτηκαν τις χυδαίες επιθέσεις του πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου, που αναγορεύουν σε «εξαλλοσύνη» κάθε κοινωνική διαμαρτυρία. Είναι φανερό ότι το αστυνομικό κράτος, που χτίζουν ο Σαμαράς και ο Δένδιας, είναι η ασπίδα των εργοδοτών απέναντι στις αντιδράσεις για την ισοπέδωση των εργατικών και κοινωνικών κατακτήσεων. Και αν για τη ΝΔ η επιστροφή στην παλαιοκομματική Δεξιά δεν φαντάζει παράλογη τακτική, η συνενοχή των κυβερνητικών εταίρων, ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, δι-

αλύει κάθε αυταπάτη για το ρόλο τους στη συγκυβέρνηση. Η άλλοτε «δημοκρατική παράταξη» και η «υπεύθυνη Αριστερά» φαίνεται ότι έχουν αποκοπεί ακόμα και από την παράδοση προάσπισης της –όποιας– αστικής νομιμότητας. Η ατζέντα «νόμου και τάξης» που προωθεί ο Σαμαράς, η οποία δεν απέχει και πολύ από τη ρητορική της Χρυσής Αυγής, οι αστυνομικές και δικαστικές αυθαιρεσίες, η διαπόμπευση συλληφθέντων μέσα από το σάιτ της ΕΛ.ΑΣ πριν καν καταδικαστούν, είναι ψιλά γράμματα για τον Βενιζέλο και τον Κουβέλη. Η εξοργιστική σιωπή τους είναι μια καλή προειδοποίηση για το πού μπορείς να καταντήσεις μέσα από απανωτές δεξιές μετατοπίσεις, στο όνομα του «ρεαλισμού» και της «σωτηρίας του έθνους» βεβαίως.

Βασανιστήρια Γαργάρα έγιναν και οι πρόσφατες καταγγελίες των βασανιστηρίων σε βάρος των 15 αντιφασιστών, που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια αντιφασιστικής μοτοπορείας στις 30/9. Είχε προηγηθεί συμπλοκή μελών της μοτοπορείας με χρυσαυγίτες («κατοίκους» κατά τα ΜΜΕ) στο κέντρο της Αθήνας. Το αποκαλυπτικό δημοσίευμα στη βρετανική «Guardian», οι μαρτυρίες των θυμάτων και οι εκκλήσεις των συνηγόρων τους δεν αρκούν φαίνεται ούτε για την «εθιμοτυπική» ΕΔΕ, που διατάσσεται σε ανάλογες περιπτώσεις. Τα όσα συνέβησαν είναι τυπικό δείγμα και σαφή προειδοποίηση για την αντιμετώπιση που μπορεί να έχει καθένας και καθεμιά που παλεύει ενάντια στην κυβέρνηση της καταστροφής και του ρατσισμού. Η συγκλονιστική μαρτυρία ενός από τους συλληφθέντες, όπως δημοσιεύτηκε στην «Αυγή» της Κυριακής (14/10), αποτυπώνει γλαφυρά όλο το μίσος και την εκδικητικότητα των κατασταλτικών μηχανισμών για τους ανθρώπους που διεκδικούν μια ζωή με αξιοπρέπεια: «...Ξεκίνησαν με το λεκτικό: “Θα σας θάψουμε όπως στο Γράμμο, το Βίτσι”, “Τώρα,

πουτανάκια, θα σας γαμήσουμε. Είσαστε κότες. Τριάντα ήμασταν και σας γαμήσαμε”. Μας λέγανε καθαρά ότι είναι χρυσαυγίτες. “Ναι, ρε, χρυσαυγίτες είμαστε, τέρμα αυτά που ξέρετε”. Μετά, άρχισαν τα χαστούκια. Τραβάγανε τα μαλλιά στις κοπέλες και τους κάνανε χυδαία σεξιστικά σχόλια. Ένας από εμάς αιμορραγούσε όλο το βράδυ από το κεφάλι κι όταν έγειρε λίγο να κοιμηθεί, του ρίχνανε λέιζερ και φακούς στα μάτια. Σε λίγο ήρθε κι ένας επικεφαλής Δελτάς. Αυτός τους έδινε το ΟΚ για να συνεχίσουνε και τους έδινε οδηγίες για το βασανισμό…».

Χρυσή Αυγή Στο ίδιο περιστατικό αποκαλύφθηκε, για άλλη μια φορά, η ανοχή και η συνεργασία του κράτους με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι μπορούν ανενόχλητοι να μαχαιρώνουν μεταστάντες και να απειλούν αριστερούς αγωνιστές και ομοφυλόφιλους. Η ενθάρρυνση και η στήριξη του παρακράτους, τα δημοσιεύματα για χρησιμοποίηση του στρατού κατά των λαϊκών κινητοποιήσεων, τα συνταγματικά πραξικοπήματα στο κοινοβούλιο, είναι επιλογές που δεν αποκλείει το σύστημα μπροστά στην κατάρρευσή του. Την ίδια στιγμή η «καραμέλα» της θεωρίας των «δύο άκρων» αρχίζει και λιώνει. Όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι η επίθεση αφορά μόνο τον αντισυστημικό πόλο (Αριστερά, αντιεξουσιαστές κλπ.) της ανιστόρητης εξίσωσης διαμετρικά αντίθετων πολιτικών χώρων. Αξιοπρόσεκτη είναι και η απροκάλυπτη αμφισβήτηση όσων γνωρίζαμε μέχρι σήμερα ως κανόνες δικαίου. Όπως σωστά παρατηρεί η Μαρία Μπόλαρη, βουλευτής Α΄ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία τις τελευταίες μέρες μαζί με άλλα μέλη, στελέχη και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονταν επί ώρες δίπλα στους συλληφθέντες (όλων των υποθέσεων που προαναφέρθηκαν): «Το γεγονός που ξεχώρισε και αποτελεί τομή είναι τα όσα εξελίχθησαν από το βράδυ της Κυριακής 30/9, όταν μοτοπορεία

αντιφασιστών αντιμετωπίστηκε με πρωτοφανή βιαιότητα… Πέρα από το γεγονός αυτό υπήρξαν και άλλα. Το καθένα με τη δική του συνεισφορά σε αυτό που επιδιώκουν να δημιουργήσουν. Να είμαστε ξεκάθαροι. Τα μέτρα κοινωνικής ισοπέδωσης, που θέλουν να περάσουν η κυβέρνηση, η τρόικα, η ντόπια και η ξένη κυρίαρχη τάξη, απαιτούν ακραία καταστολή, ξαναγράψιμο του Συντάγματος και των κανόνων δικαίου… Ακόμα και όσοι “μπερδεύονται” με τη θεωρία των “δύο άκρων”, η μεροληψία υπέρ των φασιστών βγάζει κυριολεκτικά μάτι» (από συνέντευξη στο www.rproject.gr -10/10).

Καθήκοντα Σωστά ο ΣΥΡΙΖΑ και η υπόλοιπη Αριστερά αναδεικνύουν τα ζητήματα δικαιωμάτων και ελευθεριών και καταγγέλλουν τον αυταρχισμό και την καταστολή. Όμως, τα δελτία τύπου και οι ερωτήσεις στο κοινοβούλιο δεν αρκούν, αν και είναι εξίσου απαραίτητα. Ο δρόμος της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος πρέπει να είναι η ανάπτυξη των αγώνων, που θα δένουν όλες τις πλευρές της επίθεσης. Την πάλη για την υπεράσπιση των μισθών, των συντάξεων και των εργασιακών σχέσεων, με την πάλη ενάντια στην καταστολή και τη φασιστική βία. Κάθε βήμα πίσω από την υπεράσπιση των πολιτικών-δημοκρατικών-νομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών αδυνατίζει το μέτωπο ενάντια στην ανατροπή της κυβέρνησης και των αντικοινωνικών μέτρων. Η μαζική και ενωτική απάντηση κάθε πτέρυγας του κινήματος απέναντι στην καταστολή και τις φασιστικές συμμορίες, η συμπαράσταση στους εργατικούς αγώνες και σε όσους-ες διώκονται από τους μηχανισμούς του κράτους, η ενίσχυση της συλλογικότητας και της μαχητικότητας των σωματείων, των δομών αντίστασης και αλληλεγγύης στις γειτονιές, για να νικήσουμε το φόβο, είναι τα καθήκοντα με τα οποία – ήδη– πρέπει να αναμετρηθούμε.

αριστερά •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 17 Οκτώβρη 2012

Κατασκευάζοντας τον εσωτερικό εχθρό: Πώς αντιμετωπίζουμε το φασιστικό κίνδυνο Απόσπασμα από την εισήγηση του Θανάση Κούρκουλα στην κεντρική συζήτηση της Κυριακής 7/10, στο Φεστιβάλ Νέων ΣΥΡΙΖΑ.

αταρχάς η εκτίμησή μου είναι πως δεν πρέπει ούτε να τα βάφουμε μαύρα και να θεωρούμε αυτόματη την κατίσχυση του φασισμού, ούτε να μην ανησυχούμε περιμένοντας να ξεφουσκώσει από μόνο του το φαινόμενο. Είμαστε σε μια στιγμή που το φίδι έχει βγει από το αυγό και μεγαλώνει επικίνδυνα. Και καλούμαστε όλοι και όλες, και κυρίως οι συλλογικότητες του οργανωμένου εργατικού κινήματος και της Αριστεράς, να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα εδώ και τώρα. Αυτό δεν σημαίνει ότι, στην περίοδο κρίσης που διανύουμε, το θέμα θα λυθεί αύριο ή μεθαύριο. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι περισσότερο για έναν δρόμο ημιαντοχής με τους φασίστες. Όχι κούρσας ταχύτητας. Και σ’ αυτό το δρόμο, για να μπορέσουμε να νικήσουμε, θα πρέπει να συσπειρώσουμε τις ευρύτερες δυνατές δυνάμεις του κινήματος και της Αριστεράς[…]. Πρέπει να έχουμε καθαρό ότι φασισμός δεν είναι μια δικτατορία, δεν είναι απλά μια επιβολή από τα πάνω ενός καθεστώτος αυταρχικού, απολυταρχικού με κατάλυση ελευθεριών[…] Είναι ένα οργανωμένο κίνημα από τα κάτω, με στόχο να τσακίσει το κίνημα και την Αριστερά. Έτσι όπως το είχαμε δει –με τις ιστορικές του αναλογίες στο σήμερα– και στο μεσοπόλεμο[…].

Παρακράτος Ο φασισμός στηρίζεται στο ρατσισμό και τον εθνικισμό σαν ιδεολογία, όπως επίσης στηρίζεται στην πολιτική πρακτική του συστήματος σε σχέση με το ρατσισμό και τον εθνικισμό. Δεν είναι αυτόματο δημιούργημα της κρίσης, κάτι σαν φυσιολογική εξέλιξη. Όμως, παίρνει δύναμη από τη ρατσιστική πολιτική του Δένδια, από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, από την επίθεση στις οροθετικές, από τον Ξένιο Δία, από τα πογκρόμ της αστυνομίας, από την έκθεση των στοιχείων του κάθε μαθητή που μπορεί να πιαστεί στου Ζωγράφου ή οπουδήποτε αλλού από την αστυνομία, από ένα σύμπλεγμα μιας κατάστασης που είναι επιλογή της κυβέρνησης για να μπορέσει να αποπροσανατολίσει τον κόσμο[…]. Η Χρυσή Αυγή είναι παρακρατικό συμπλήρωμα της Ελληνικής Αστυνομίας. Πριν 2 βδομάδες, 15 άνθρωποι βασανίστηκαν, διότι σε μια μοτοπορεία έπεσαν πάνω σε φασίστες που έσπαγαν μαγαζιά και πέτυχαν διάνα στο ότι ξυλοφορτώθηκε ο φασίστας της

Χρυσής Αυγής που είναι επικεφαλής της ομάδας που πάει να στήσει η Χρυσή Αυγή στην πλατεία Αμερικής. Γι’ αυτό βασανίστηκαν αυτοί οι 15 επί 5 μέρες στα κρατητήρια. Η Ελληνική Αστυνομία προστατεύει τα αδέλφια της, της Χρυσής Αυγής, με τον τρόπο που προστάτευε τον εαυτό της μέχρι πρότινος, όταν δεχόταν επιθέσεις. Αυτό το κάνει, γιατί είμαστε μπροστά σε μια εξελισσόμενη κατάσταση οικοδόμησης της αυταρχικής δημοκρατίας, της όξυνσης της καταστολής[…]. Αυτή η αναβαθμισμένη αυταρχική δημοκρατία που χτίζουν, έχει ένα απαραίτητο δεκανίκι: το φασιστικό παρακράτος. Αυτό ενισχύεται με κάθε τρόπο. Από το κράτος, τους θεσμούς που όλο και περισσότερο αποδεικνύουν τη στενή συγγένειά τους με τη Χρυσή Αυγή ακόμα και στους πιο ανυποψίαστους[…].

Αδυναμίες Η Χρυσή Αυγή έχει αδυναμίες. Δεν έχει καταφέρει, και θα δυσκολευτεί, να γίνει τμήμα του κινήματος και κυρίως του εργατικού κινήματος[…]. Στην τελευταία πανεργατική απεργία, θυμηθείτε το κάλεσμα της Χρυσής Αυγής προς τους Έλληνες να κατέβουν ακομμάτιστα με ελληνικές σημαίες στο Σύνταγμα. Αντ’ αυτού παρέλασαν ογκώδη μπλοκ εργατικών σωματείων και δεκάδες χιλιάδες κόσμος με κόκκινες σημαίες, πικέτες και πανό της Αριστεράς[…]. Η ταξική πόλωση είναι αυτό που μπορεί να αποσαθρώσει την κοινωνική βάση των φασιστών. Αν μπει καθαρά το ταξικό συμφέρον των ανέργων, των εργαζόμενων που χάνουν το μισθό τους, ή των συνταξιούχων που κόβεται η σύνταξή τους, και μπουν καθαρά τα στρατόπεδα: από εδώ είναι οι τραπεζίτες και από εκεί οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι. Είμαστε σε έναν πόλεμο. Το ποιος θα νικήσει θα κριθεί από το πόσο ισχυρό θα είναι το κίνημα στο δρόμο και από το πόσο ισχυρή θα είναι η Αριστερά. Σε τέτοιες συγκυρίες, οι χρυσαυγίτες μπορούν να παρεμβαίνουν

πολύ περιορισμένα, όπως στις διαδηλώσεις των στρατιωτικών, στις πορείες των αστυνομικών, το πολύ σε κάποιες κινητοποιήσεις πωλητών λαϊκών αγορών, που έχουν συντηρητική και πολύ δεξιά ή ακροδεξιά παράδοση. Έχουν πρόβλημα, όταν έρχεται το ζήτημα της πώλησης της ΑΤΕ στη Βουλή, γιατί θα πρέπει να δυσαρεστήσουν το φίλο τους το Σάλα. Έχουν πρόβλημα, όταν έρχεται το ζήτημα για το πλωτό μουσείο που δωρίζει ο Λάτσης, αν θα πάει στο δημόσιο, γιατί θα πρέπει να δυσαρεστήσουν το φίλο τους το Λάτση και το ίδρυμα Λάτση. Έχουν πρόβλημα, όταν χαρίζονται τα χρέη των μεγάλων ΠΑΕ, γιατί δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν αυτούς που τους τρέφουν και τους χρηματοδοτούν για να κάνουν οπαδισμό και μέσω αυτού αντλούν νεαρά μέλη για τη Χρυσή Αυγή.

Να μην ξεχνάμε ότι δεν υπάρχει απάντηση στο φασισμό χωρίς απάντηση στο ρατσισμό, που τον τρέφει και τον υποβοηθά συστηματικά και θεσμικά. Οι μετανάστες είναι τμήμα της εργατικής τάξης[…]. Χρειάζεται υπεράσπιση της ελευθερίας μετακίνησης των μεταναστών για να πάνε όπου θέλουν και υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους εκεί που ζουν, για να ζήσουν με ίσα δικαιώματα εργασιακά και κοινωνικά μαζί με όλους τους υπόλοιπους εργαζόμενους και να παλεύουν μαζί. Το ίδιο διεκδικούμε και για τους Έλληνες μετανάστες στην Αυστραλία, στη Σουηδία ή οπουδήποτε αλλού και το απαιτούμε από το εκεί εργατικό κίνημα και την εκεί Αριστερά.

Κάτω τα μνημόνια, έξω οι ναζί

Είναι απολύτως κρίσιμο να μην αφήνουμε ζωτικό χώρο στη Χρυσή Αυγή στις γειτονιές και στα σχολεία. Η Αριστερά χρειάζεται να πιάσει το ζωτικό χώρο των φασιστών, όχι μόνο ως αντιφασίστες. Χρειάζεται να ανοίξουν γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ παντού, και όχι να ανοίγουν γραφεία της Χρυσής Αυγής. Χρειάζεται να κάνουμε εξορμήσεις στις γειτονιές. Όχι μόνο αντιφασιστικές εξορμήσεις. Εξορμήσεις που να καλούν στη γενική απεργία, στην επίσκεψη της Μέρκελ. Αυτά είναι που κόβουν το ζωτικό χώρο της Χρυσής Αυγής. Αν η Αριστερά είναι κλεισμένη στο καβούκι της, στα γραφεία ή στα κεντρικά της όργανα και συζητάει χωρίς να βγαίνει στο δρόμο, θα έχουμε πρόβλημα.

Δεν υπάρχει αντίσταση στο μνημόνιο χωρίς απάντηση στους φασίστες[…]. Η απάντηση θα έρθει από το εργατικό κίνημα και την Αριστερά. Είναι εξαιρετικά χρήσιμη η συμβολή πολλών ορκισμένων αντιφασιστών, αλλά δεν αρκεί. Η απάντηση χρειάζεται και μπορεί να έρθει από τα συνδικάτα, από τις λαϊκές συνελεύσεις, από τις τοπικές οργανώσεις της Αριστεράς σε πόλεις, γειτονιές και χωριά. Εμπεριέχει τα στοιχεία ενός ευρύτερου ενιαίου μετώπου, που όμως στην καρδιά του έχει εκείνους που αντιστέκονται στο μνημόνιο, στους τραπεζίτες και την τρόικα[…].

Αλλά χρειάζεται και διακριτό αντιφασιστικό κίνημα. Επειδή ακριβώς τα εργατικά σωματεία έχουν αρχίσει να κινούνται, αλλά δεν έχουν πάρει ακόμα στα σοβαρά το ρόλο του αντιφασιστικού αγώνα, μέχρι να γίνει αυτό, χρειάζονται διακριτές παρεμβάσεις, αντιφασιστικές πρωτοβουλίες στις γειτονιές, αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές κινήσεις που θα προσπαθούν να συσπειρώσουν όλα τα εργατικά σωματεία της περιοχής, όλες τις τοπικές οργανώσεις της Αριστεράς σε κάθε περιοχή σε ένα αντιφασιστικό μέτωπο με μόνιμη συνεργασία[…].

Έχουν πρόβλημα, όταν υπάρχει αντιπαράθεση στη Νέα Ιωνία ανάμεσα στον ιδιοκτήτη ενός ιδιωτικού πάρκινγκ και στο δημοτικό πάρκινγκ, που στηρίζει ο δήμος και είναι δωρεάν, να επιλέξουν με ποιον θα πάνε. Και επιλέγουν τη μπίζνα. Όλα αυτά χρειάζεται να αναδεικνύονται από τη δική μας τη μεριά. Αποδεικνύουν ότι είναι άκρως συστημική δύναμη η Χρυσή Αυγή[…].

Λάθη Υπάρχουν κάποια λάθη στην αντιμετώπιση του φασισμού. Το ένα είναι η υποτίμηση, όταν λέμε πως όλα θα κριθούν από την ταξική πάλη και πως, αν νικήσουμε τα μνημόνια, θα νικήσουμε και τους φασίστες. Δεν έγινε έτσι στη Γερμανία του μεσοπολέμου[…]. Ένα δεύτερο λάθος είναι να πούμε ότι χρειάζεται ένα πανδημοκρατικό μέτωπο αντιμετώπισης του φασισμού, που θα συμπεριλαμβάνει και τμήματα του αστικού πολιτικού κόσμου, φωτισμένους αστούς, κυρίως σαν τον κύριο Παυλόπουλο, μνημονιακούς δημοκράτες, σαν τον κύριο Κουβέλη κλπ. Ένα τρίτο λάθος είναι να πούμε ότι αρκεί μια θεσμική αντιμετώπιση, να καλούμε την αστυνομία να κάνει τη δουλειά της, και δεν χρειάζεται αντιμετώπιση στο δρόμο, μην τυχόν γίνουμε κι εμείς ακραίοι στα μάτια κάποιου κόσμου[…]. Ένα τελευταίο λάθος είναι να πούμε πως επειδή η Χρυσή Αυγή ανδρώθηκε μέσα από την αντιμεταναστευτική της ρητορεία και τα πογκρόμ της, θα πρέπει η Αριστερά να βάλει νερό στο κρασί της σε σχέση με το μεταναστευτικό. Αυτό θα ήταν καταστροφικό, όχι μόνο γιατί θα αφήσουμε ανυπεράσπιστα τα ταξικά μας αδέλφια, τους μετανάστες, αλλά και γιατί η Χρυσή Αυγή από τους μετανάστες περνάει στους ομοφυλόφιλους, ήδη περνάει στους εξωκοινοβουλευτικούς αριστερούς, θα περάσει και στους κοινοβουλευτικούς αριστερούς. Περνάει από τη νύχτα στην ημέρα, από το μεμονωμένο μετανάστη στις κοινότητες μεταναστών κλπ[…]. Πρέπει να πάρουμε επίσης στα σοβαρά κι αυτό που είπε ο Χίτλερ: «αν οι εχθροί μας είχαν καταλάβει τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύουμε, θα είχαν τσακίσει το νεαρό φασιστικό πυρήνα μας όσο ήταν ακόμα μικρός». Ας μην αφήσουμε να επιβεβαιωθεί ο Χίτλερ και στην Ελλάδα, με μια επικράτηση της Χρυσής Αυγής στη δημόσια ζωή. Ας κάνουμε αυτό που πρέπει να κάνουμε από τη μεριά μας. Ας τσακίσουμε τους φασίστες, όσο είναι νωρίς, σύντροφοι.

• διεθνή

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 17 Οκτώβρη 2012

Ισπανία: Το νέο επίκεντρο της κρίσης, αλλά κ

η ξ υ ε τ ν Συνέ

«Τι λύση να περιμένουμε από αυτούς που σώζ και αφήνουν τον κόσμο να πεινάει

Ο Λισάρδο Σουάρεζ Φερνάντεζ, Ισπανός ανθρακωρύχος, ήρθε στην Αθήνα για να συμμετάσχει και να απευθύνει χαιρετισμό στα πλαίσια της κεντρικής εκδήλωσης που έγινε στο Φεστιβάλ Νέων ΣΥΡΙΖΑ, στις 6 Οκτώβρη. Μεταξύ άλλων μίλησε για την αναγκαιότητα μιας νεολαίας επαναστατικής και εξεγερμένης και καταχειροκροτήθηκε, όταν φώναξε το σύνθημα: «Μια μόνο λύση, επανάσταση». Με μεγάλη χαρά δέχτηκε να συζητήσει μαζί μας για τον αγώνα που συγκλόνισε όλο τον κόσμο. Ολόκληρη η συνέντευξη βρίσκεται στο Rproject.gr, με τον τίτλο «Να επιμένετε αριστερά, με ένα πρόγραμμα για τους εργάτες». Τη συνέντευξη πήρε η Κατερίνα Σεργίδου

Λισάρδο ανήκει στην τέταρτη γενιά ανθρακωρύχων και κομμουνιστών στην οικογένειά του. Είναι 43 ετών και δουλεύει στο μοναδικό δημόσιο ανθρακωρυχείο της Ισπανίας, στην Αστούρια, εδώ και 17 χρόνια, παίρνοντας 1.300 ευρώ μισθό για μια πολύ δύσκολη και επικίνδυνη δουλειά. Συγκεκριμένα εργάζεται στο πόστο Μαρία Λουίζα, γνωστό και από τον ύμνο των ανθρακωρύχων που τραγουδιόταν επί τρεις μέρες στη Μαδρίτη από τους εργάτες και το λαό. Δουλεύει 600 μέτρα κάτω από τη γη κάθε μέρα και διανύει καθημερινά πολλά χιλιόμετρα στους υπόγειους διαδρόμους του ανθρακωρυχείου. Είναι μέλος του συνδικάτου Comisiones Obreras, που ελέγχεται από την Αριστερά, καθώς και μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας. Ο ίδιος δηλώνει: «Δεν είμαστε ήρωες. Είμαστε εργάτες και κάνουμε απλά αυτό που πρέπει».

Μίλησέ μας για την κατάσταση στα ανθρακωρυχεία. Πώς και γιατί ξεκίνησε ο αγώνας σας; Η ΕΕ μαζί με την κυβέρνηση Θαπατέρο αποφάσισαν ότι το ανθρακωρυχείο θα κλείσει το 2018. Η σημερινή κυβέρνηση του Ραχόι αποφάσισε να επισπεύσει αυτή τη διαδικασία, περικόπτοντας τη χρηματοδότηση του ορυχείου κατά 63% μέσα στο 2012,

κάτι που έκανε αδύνατη τη λειτουργία της εταιρίας. Μετά από αυτές τις εξελίξεις, αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό που έκαναν πάντα οι ανθρακωρύχοι. Να αγωνιστούμε. Ξεκινήσαμε λοιπόν στις 23 Μάη με μια σειρά συγκεντρώσεις και απεργίες σε όλα τα ορυχεία, κλιμακώνοντας με μια μεγάλη συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το υπουργείο Βιομηχανίας στη Μαδρίτη, για να γίνει γνωστός ο αγώνας μας στην κοινωνία. Αυτό που άλλαξε το χαρακτήρα των κινητοποιήσεων ήταν η απόφαση κάποιων ανθρακωρύχων από άλλες εταιρίες να κλειστούν μέσα στα ορυχεία ως πράξη αλληλεγγύης. Στις 31 Μάη έγινε μια μεγάλη συγκέντρωση στη Μαδρίτη χιλιάδων ανθρακωρύχων από την Αστούρια, τη Λεόν, την Αραγονία μαζί με τις οικογένειές τους. Ήταν μια ειρηνική συγκέντρωση, με στόχο τη διαμαρτυρία, η οποία τελείωσε με έναν πολύ βίαιο τρόπο. Ωμή βία από την πλευρά της αστυνομίας, ξύλο, συλλήψεις. Ο πόλεμος είχε ξεκινήσει. Στο μεταξύ στην Αστούρια, το κέντρο του αγώνα, άρχισαν πιο ριζοσπαστικές κινητοποιήσεις, με αποκλεισμούς δρόμων, που μια μέρα έφτασαν τους 30, διαδηλώσεις και άλλες δράσεις. Τότε ήταν που αποφασίσαμε σαν συνδικάτο να κατασκηνώσουμε έξω από το κυβερνητικό κτίριο στο Οβιέδο, την πρωτεύουσα της Αστούρια, επί 22 ολόκληρες μέρες.

Στα ΜΜΕ είδαμε σκηνικά πολέμου. Πώς τα βιώσατε εσείς ως ανθρακωρύχοι; Την καταστολή, πέρα από το συνηθισμένο σώμα ασφαλείας, ανέλαβε η Guardia Civil. Πρόκειται για ένα σώμα μεταξύ στρατού και αστυνομίας που έχει ειδικά εκπαιδευμένους άντρες ενάντια στους «ταραξίες». Είναι το ίδιο σώμα που, στη μεγάλη απεργία του 1934 και στη μαύρη περίοδο της δικτατορίας, με άλλο τότε όνομα (Brigadas), δολοφονούσε εργάτες και αγωνιστές.

Η απίστευτη καταστολή δεν μας άφησε άλλα περιθώρια από το να αμυνθούμε, να αντισταθούμε μαχητικά, με κάθε μέσο. Από τις πιο γνωστές μας στιγμές ήταν η μεγάλη πορεία προς τη Μαδρίτη, όταν από όλα τα ορυχεία ξεκινήσαμε με τα πόδια εργάτες οργανωμένοι και στα δύο συνδικάτα. Ήταν μια δύσκολη πορεία. Μας εξέπληξε όμως πολύ, γιατί η στήριξη από τον κόσμο ήταν συγκλονιστική

λείωσε με μεγάλη βία από τη μεριά της αστυνομίας, με 73 τραυματίες και εκατοντάδες συλλήψεις. Στην κυβέρνηση δεν αρέσει φαίνεται οι εργάτες να διαδηλώνουν ελεύθερα στους δρόμους της Ισπανίας.

Για τη συνέχεια του αγώνας σας δεν ενημερωθήκαμε και τόσο. Επιστρέφοντας στην Αστούρια, είχαμε να αντιμετωπίσουμε ένα χοντρό δίλημμα. Να συνεχίσουμε ή να

Κι εσείς εδώ πρέπει να προσέχετε. Με τον ΣΥΡΙΖΑ έχετε μια μεγάλη ευκαιρία να αλλάξετε τα πράγματα. Να επιμένετε αριστερά, με ένα πρόγραμμα για τους εργάτες. Περιμένουμε όλοι πολλά από σας. και συγκινητική. Σε κάθε χωριό μας περίμεναν άνθρωποι για να μας προσφέρουν φαΐ, νερό και ένα μέρος να κοιμηθούμε. Ένιωθες την αλληλεγγύη και την αγάπη του κόσμου στο πετσί σου. Ήμασταν γύρω στους 500 εργάτες, περπατώντας κάθε μέρα πολλά χιλιόμετρα, συνολικά 400 μέχρι την πρωτεύουσα. Στο μεταξύ στην Αστούρια οι μάχες με την αστυνομία συνεχίζονταν με εκατοντάδες τραυματίες. Στις 10 Ιούλη φτάσαμε στη Μαδρίτη, μετά από μια θεαματική νυχτερινή πορεία. Κόσμος από κάθε γωνιά της Ισπανίας ήταν εκεί, περιμένοντάς μας και φωνάζοντας «Είστε οι ήρωές μας» και «Ζήτω ο αγώνας της εργατικής τάξης». Μιλάμε για μισό εκατομμύριο κόσμου. Τέτοια πορεία εργατική είχε να γίνει πολλά χρόνια στην Ισπανία. Δεν ήταν εύκολο να περπατήσουμε, ο κόσμος μας αγκάλιαζε, μας έσφιγγε το χέρι. Κάναμε αυτό που ήθελαν όλοι να κάνουν. Την επόμενη μέρα περπατήσαμε στους δρόμους της Μαδρίτης, καταλήγοντας στο υπουργείο Βιομηχανίας σε μια συγκέντρωση 300.000 περίπου χιλιάδων διαδηλωτών. Ήταν μια ειρηνική πορεία που και πάλι τε-

σταματήσουμε την απεργία. Είχαμε μπροστά μας τον Αύγουστο, που για την Ισπανία είναι ένας νεκρός μήνας. Τι να κάναμε; Ήμασταν κουρασμένοι μετά από δύο μήνες απεργίες, χωρίς λεφτά, με τα δάνεια και τους λογαριασμούς να τρέχουν.

Είχατε απεργιακό ταμείο; Τυπικά ναι, ουσιαστικά όχι. Η υποτιθέμενη κοινωνική ειρήνη των προηγούμενων χρόνων μας έκανε να ξεχάσουμε πολλές παραδόσεις του εργατικού κινήματος. Δεν υπήρχε η δυνατότητα να το φτιάξουμε μέσα σε δύο μήνες. Μετά από μια μεγάλη γενική συνέλευση, και αφού οι συνάδελφοι σταμάτησαν τον εγκλεισμό τους, γυρίσαμε στη δουλειά μας με το κεφάλι ψηλά, αλλά και με πολλά ερωτηματικά. Αν ήδη είχαμε ξοδέψει το πιο ισχυρό μας όπλο, τον εγκλεισμό, τι άλλο μας απόμενε;

Και οι γυναίκες; Ποια ήταν η συμμετοχή τους στον αγώνας σας; Φυσικά και συμμετείχαν στην απεργία μαζί μας. Δεν υπάρχει κανείς διαχωρισμός μεταξύ μας. Είμαστε όλοι ίσοι. Δεν θα σου πω ότι δεν υπάρχει

σεξισμός, γιατί αυτός υπάρχει ντού, αλλά ήταν δίπλα μας και υπήρχε κανένα πρόβλημα.

Και τώρα; Σε ποιο σημείο βρίσκεται ο αγώνας σας;

Η κυβέρνηση μιλάει για μια νέα απραγμάτευση που, υποτίθεται, λάβει υπόψη της και θα ακούσε αιτήματά μας. Εμείς αποφασίσα μέχρι τότε να συνεχίσουμε τις κ τοποιήσεις μας κλιμακωτά, να ρουμε δυνάμεις και, όταν χρειασ να ξανακλιμακώσουμε. Στις 20 κα Σεπτέμβρη έγιναν ήδη δύο μεγά κινητοποιήσεις στο Οβιέδο και δηλώσεις στην Αστούρια.

Στα ορυχεία υπάρχει μια σιωπ ένταση, βρισκόμαστε σε αναβ σμό, περιμένουμε και είμαστε θυ μένοι και ανήσυχοι.

Στην Ελλάδα λένε συνεχώς ό υπάρχουν εργαζόμενοι που είναι πιο προνομιούχοι από κάποιους άλλους. Ακούστηκε αυτό το επιχείρημα για σας;

Φυσικά. Γιατί, ναι, έχουμε δικα ματα. Και η κυβέρνηση δεν θέλε έχουμε δικαιώματα. Θέλουν να μαστε σκλάβοι, όπως οι παππού και οι πατέρες μας, να γυρίσο πίσω στο 19ο αιώνα και τις αρχές 20ού. Ναι, έχουμε πολλά δικαιώ τα. Ε, και; Πρόκειται για κατακτήσ όχι για προνόμια. Είναι αποτέλε σκληρών αγώνων των συνδικά μας, της Αριστεράς και όλων εργατών, που πέθαναν στα ορυχ Αυτά θα έπρεπε να τα έχουμε ό και ακόμα παραπάνω. Παίρνο λίγο περισσότερο από 1.000 ε για πολλές ώρες δουλειάς σε ά ες συνθήκες, με πολλή ζέστη. Ε πολλά; Οι πολιτικοί, οι τραπεζί οι καπιταλιστές δεν έχουν λεφτά, έχουν προνόμια; Γιατί κανείς δεν τάει ποτέ πόσα παίρνουν αυτοί;

Στο προεκλογικό πρόγραμμ του ΣΥΡΙΖΑ ένα από τα αιτήματα που προκάλεσε πολλή συζήτηση, ελπίδα,

διεθνή •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 17 Οκτώβρη 2012

και της αντίστασης

ζουν τράπεζες ι;»

Ο νέος «αδύναμος κρίκος» της Ευρώπης

αθώς όλη η Ευρώπη συγκλονίζεται από την οικονομική και πολιτική κρίση, αλλά και το πρόσφατο κύμα αντίστασης, η Ισπανία βρίσκεται στο επίκεντρο αυτής της θύελλας. Στην Ισπανία συναντά κανείς με δριμύτητα όλα τα χαρακτηριστικά που καθιστούν μια χώρα (όπως την Ελλάδα νωρίτερα) «αδύναμο κρίκο». Η χώρα βρίσκεται στη δίνη της οικονομικής κρίσης. Η οικονομία της συρρικνώνεται και εκτιμάται πως θα είναι σε ύφεση και το 2013, η ανεργία έφτασε στο 25%, το επιτόκιο δανεισμού φλερτάρει μόνιμα με απαγορευτικά ύψη, ενώ πρόσφατη έρευνα στο τραπεζικό σύστημα έδειξε πως οι τράπεζες της χώρας θα χρειαστούν «ένεση» 60 δισ. ευρώ.

παδεν

α δι, θα ει τα αμε, κινηπάστεί, αι 26 άλες δια-

πηλή βραυμω-

ότι

ό ε

αιώει να α είύδες ουμε ς του ώμασεις, εσμα άτων των χεία. όλοι ουμε ευρώ άθλιΕίναι ίτες, , δεν ν ρω-

μα

αλλά και φόβο για τους από πάνω, ήταν η εθνικοποίηση των επιχειρήσεων που ιδιωτικοποιήθηκαν, ιδιαίτερα στους τομείς της ενέργειας, του νερού κλπ. Εσύ τι λες γι’ αυτό; Το θεωρείς εφικτό; Ναι, εμείς, τουλάχιστον ως Κομμουνιστικό Κόμμα Αστούριας και ως συνδικάτο, μιλάμε για εθνικοποίηση όλου του ενεργειακού τομέα της Ισπανίας και αυτό για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί η εθνικοποίηση είναι η μοναδική εγγύηση της εργασίας με πραγματικά δικαιώματα. Επιπλέον, γιατί το δημόσιο χρήμα, αυτό που ανήκει σ’ εμάς και που το δίνουν στα ιδιωτικά ανθρακωρυχεία, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να εθνικοποιήσουν όλα τα ανθρακωρυχεία. Μα τι να λέμε; Τι λύση να περιμένουμε από αυτούς που σώζουν τις τράπεζες και αφήνουν τον κόσμο να πεινάει;

Το επιχείρημά τους είναι ότι ο εισαγόμενος άνθρακας από Αυστραλία, Κολομβία, Νότια Αφρική είναι πιο φτηνός, ε; Λένε ψέματα. Είναι πολύ ακριβός. Και ξέρεις γιατί; Γιατί αν και είναι μαύρος, είναι βαμμένος κόκκινος από το αίμα των εργατών, των συντρόφων και συναδέλφων μας. Σε αυτές τις χώρες δεν σέβονται τους εργάτες. Τους εκμεταλλεύονται και αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί κανέναν.

Πώς βλέπεις τη γενικότερη πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, στην Ισπανία, γενικά; Με εντυπωσίασε η φτώχεια στη χώρα σας. Είδα στους δρόμους πολλούς ανθρώπους φτωχούς. Κτίρια, μέσα μαζικής μεταφοράς εγκαταλειμμένα. Και εδώ, όπως και στην Ισπανία, την πληρώνει ο κόσμος. Στην Ισπανία υπάρχει μεγάλη απογοήτευση. Ο κόσμος δεν βλέπει διέξοδο. Με ενοχλεί που, όταν μιλούν για οικονομία, εννοούν τη δική τους οικονομία. Και η δική μας οικονομία; Χιλιάδες οικογένειες μένουν χωρίς σπίτι, χωρίς ψωμί. Γιατί; Τους χρωστάμε κιόλας;

Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση Ραχόι, στον ένα χρόνο που βρίσκεται στην εξουσία, έχει προωθήσει ένα απάνθρωπο πρόγραμμα διαρκούς λιτότητας, φορολογικής λεηλασίας των λαϊκών τάξεων και αποδιάρθρωσης των εργατικών δικαιωμάτων. Η «μάχη» του Ραχόι να αποφύγει επέμβαση των Βρυξελλών δεν έχει κανένα νόημα για τους εργαζόμενους, καθώς το κάνει εφαρμόζοντας μέτρα σκληρότερα των μνημονίων.

Πολιτική κρίση Η οικονομική κρίση και η λιτότητα έχουν οξύνει και την πολιτική κρίση. Αυτή είχε εκφραστεί για πρώτη φορά με το ξέσπασμα του κινήματος των Indignados που διακήρυσσε: «Δεν είμαστε εμπορεύματα στα χέρια των πολιτικών και των τραπεζιτών». Αν και η πολιτική κρίση θόλωσε για λίγο από την εκλογική νίκη του Ραχόι το Νοέμβρη του 2011, όχι μόνο δεν τέλειωσε, αλλά οξύνθηκε. Ο Ραχόι αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή τη γενικευμένη λαϊκή οργή και διαδηλωτές που ζητούν την παραίτησή του, πριν συμπληρώσει ένα χρόνο στην κυβέρνηση. Η πολιτική κρίση εκφράζεται και μέσα από άλλες διαδρομές, όπως η αναβίωση των τοπικών εθνικισμών. Η διαδήλωση υπέρ της ανεξαρτησίας της Καταλονίας, οι πρόωρες εκλογές στην επαρχία το Νοέμβρη και η απειλή δημοψηφίσματος είναι ενδεικτικά. Η κρίση είναι τόσο σοβαρή, που ξύπνησε για τα καλά το φρανκικό «τέρας» που πάντα λαγοκοιμόταν στο εσωτερικό

του δεξιού Λαϊκού Κόμματος. Οι δηλώσεις δεξιών στελεχών και βετεράνων στρατιωτικών για το ενδεχόμενο δημοψηφίσματος στην Καταλονία («πάνω από το πτώμα πολλών στρατιωτών», «στρατοδικείο για εσχάτη προδοσία») είναι ενδεικτικές. Η Έσθερ Βίβας, προσωπικότητα της ισπανικής Αριστεράς, σε άρθρο της με τον εμφατικό τίτλο «Πότε θα δούμε τανκς στη Βαρκελώνη;», αναρωτήθηκε σωστά τι επιφυλάσσεται σε όποιον πραγματικά αμφισβητήσει την ισπανική άρχουσα τάξη, αν τέτοιες απειλές εκτοξεύονται ενάντια σε έναν συστημικό πολιτικό όπως ο ηγέτης του δεξιού καταλανικού εθνικιστικού κόμματος.

Κίνημα αντίστασης Όλα αυτά δεν συμβαίνουν στο κενό. Στην Ισπανία έχει εμφανιστεί το αντίπαλο δέος των «από κάτω». Μετά την άνοιξη του 2012 οι κινητοποιήσεις έχουν αποκτήσει έναν πιο διαρκή χαρακτήρα, μια αίσθηση «συνέχειας» που επιτρέπει να μιλάμε πλέον για υπαρκτό κίνημα αντίστασης στη λιτότητα. Το σημείο καμπής ήταν η απεργία διαρκείας των ανθρακωρύχων. Η διάρκεια του αγώνα, οι μαχητικές μορφές πάλης, η αποφασιστικότητα που έδειξαν, η πλατιά συμπαράσταση που κέρδισαν, ήταν «μηνύματα» που έλαβαν χιλιάδες και χιλιάδες Ισπανοί. Πλάι στην ηρωική απεργία, το καλοκαίρι στην Ισπανία πέρασε με το «αντάρτικο» στο δημόσιο, το κύμα τοπικών διαδηλώσεων σε πλατείες και κυβερνητικά κτίρια, τις δράσεις από τα συνδικάτα της Ανδαλουσίας (απαλλοτριώσεις σούπερμάρκετ, καταλήψεις τραπεζών, «εργατικές πορείες»). Αυτά έστρωσαν το έδαφος στη δυναμική εμφάνιση του κινήματος που παρακολουθούμε από το Σεπτέμβρη. Αυτή η εικόνα συνοδεύει τα όσα λέει ο Λισάρδο Σουάρεζ Φερνάντεζ στη συνέντευξή του στις διπλανές στήλες. Με αυτή την έννοια, οι εντυπωσιακές επισημάνσεις που κάνει για τις συνέπειες της «εργασιακής ειρήνης» στα συνδικάτα, που πρέπει να αντιμετωπιστούν ξαναπιάνοντας τις παραδόσεις του εργατικού κινήματος, η ταξική «μονομέρεια» στο πώς αντιλαμβάνεται την κρίση και την αντιμετώπισή της, η επίκληση στην ιστορία του εργατικού κινήματος

αποκτούν μεγαλύτερο βάρος, είναι ιδέες που ωριμάζουν σε χιλιάδες εργαζόμενους μέσα από την εμπειρία της κρίσης. Στην ίδια την Ισπανία τέτοια δείγματα έχουν φανεί. Οι μνήμες που ξύπνησαν οι ανθρακωρύχοι (με τους παλιούς εργατικούς ύμνους, την εξέγερση στην Αστούρια το 1934, τον αγώνα ενάντια στο φρανκικό καθεστώς) ακολουθούν το κίνημα: Με τις σημαίες της ισπανικής δημοκρατίας του 1936, τα ιστορικά τραγούδια και συνθήματα, τον αντιφρανκισμό που χαρακτηρίζει τις διαδηλώσεις, να εμφανίζονται στις κινητοποιήσεις ακόμα και των («μοντέρνων») Indignados. Το «χάσμα» ανάμεσα στα (ισχυρά, αλλά συντηρητικά) συνδικάτα και τα (ριζοσπαστικά, αλλά αδύναμα) «νέα κινήματα» γεφυρώνεται σταδιακά, επειδή χάρη στα ορυχεία της Αστούρια «ξανακερδίζει έδαφος η ιδέα του εργατικού αγώνα» όπως παραδέχτηκε η «Ελ Παΐς». Ο Λισάρδο στη συνέντευξή του εξηγεί απλά και εύστοχα την υποδοχή ηρώων που τους επιφύλαξαν εκατοντάδες χιλιάδες στη Μαδρίτη: «Κάναμε αυτό που ήθελαν όλοι να κάνουν».

Γενική απεργία στην Ιβηρική Είναι αυτή η πίεση που κάνει τις δύο μεγάλες συνομοσπονδίες να προσανατολίζονται σε γενική απεργία στις 14 Νοέμβρη. Η ημερομηνία αντανακλά άλλη μια σημαντική πίεση: Συμπίπτει με τη γενική απεργία της πορτογαλικής CGTP και είναι ικανοποίηση του αιτήματος χιλιάδων διαδηλωτών και στις δύο χώρες για «Πανιβηρική απεργία!». Αυτή η συνείδηση κοινού αγώνα ξεπερνά τα όρια της Ιβηρικής. Τη μέρα που χιλιάδες «υποδέχονταν» τη Μέρκελ στο Σύνταγμα, το ίντερνετ κατακλύστηκε από μηνύματα συμπαράστασης Πορτογάλων και Ισπανών. Το αίτημα για διεθνή, συντονισμένη δράση κερδίζει έδαφος και ο στόχος της πανευρωπαϊκής γενικής απεργίας γίνεται πιο ορατός. Γιατί όχι στις 14 Νοέμβρη… Ο Λισάρδο γράφει πως σήμερα «Στα ορυχεία υπάρχει μια σιωπηλή ένταση, βρισκόμαστε σε αναβρασμό, περιμένουμε και είμαστε θυμωμένοι και ανήσυχοι». Η εικόνα αυτή περιγράφει το κλίμα σε κάθε εργοστάσιο, υπηρεσία, σχολή, γειτονιά της Ευρώπης…

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

17 Οκτώβρη 2012

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει για Οι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμό Ο καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δράση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμό σε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα» Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόμα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλισμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο. Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού,

ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες. Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπηλία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουμε το σύνθημα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωμένοι.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της εργατικής πρωτοπορίας

Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑ Eπικοινωνία: τηλ: 210-3306286, e-mail: sidaxi@dea.org.gr , Fax: 210-3303566

H εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμένους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμήματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μαζικούς αγώνες. Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

6985749304 ● Παγκράτι 6974793603 ● Κυψέλλη-Αγ.Παντελεήμονας 6957500101 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Νέα Ιωνία 6972036692 ● Χαλάνδρι 6974972217 ● Μαρούσι 6978641672 ● Ν. Ηράκλειο 6945498732 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Άλιμος 6945754555 ● Γλυφάδα 6944548787 ● Άγ. Δημήτριος-Μπραχάμι 6932566460 ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Περιστέρι 6977710683 ● Αγ. Ανάργυροι 6936899442 ● Ίλιον 6957500102 ● Χαϊδάρι 6974701829 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ: Ζωγράφου 6937271330 ● Βύρωνας 6972318747 Λαύριο 6979925065 ● Σαλαμίνα 6973376378

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ● 5ο Διαμέρισμα 6972814199 ● Τούμπα 6995270465 ● Δυτικές Συνοικίες 6979942083 ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ: Καλαμάτα 6932422501 ● Πάτρα 6973235894 ● Βόλος 6979459034 ● Ρέθυμνο 6932008743 ● Ηράκλειο 6976332197 ● Ιεράπετρα 6976786326 ● Γιάννενα 6945704488 ● Βέροια 6977684341 ● Κοζάνη 6934374825 ● Λιβαδειά 6948364232 ● Κομοτηνή 6907843752

Ξεκίνησε η λειτουργία του Rproject Στο Rp φιλοξενούνται άρθρα και ρεπορτάζ συντρόφων και συντροφισσών για θέματα πολιτικής, οικονομίας, διεθνή, εργασιακά, νεολαιίστικα και αντιφασιστικά θέματα. Υπάρχουν ακόμα συνεντεύξεις και γνώμες αγωνιστών από την Ελλάδα και άλλες χώρες, βουλευτών, στελεχών και μελών του ΣΥΡΙΖΑ, παρεμβάσεις από τοπικές και θεματικές επιτροπές του ΣΥΡΙΖΑ, κείμενα οργανωμένων και ανένταχτων συντρόφων, που παρεμβαίνουν στη συζήτηση για την τακτική και τη στρατηγική της Αριστεράς σήμερα. Δεν λείπει φυσικά η αρθρογραφία για ιστορικά και ιδεολογικά ζητήματα.

Όπως αναφέρεται και στην ταυτότητα της ιστοσελίδας: «το “Rproject” φιλοδοξεί να συμβάλει στη συγκρότηση της αναγκαίας αριστερής, ριζοσπαστικής γραμμής και φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ και στην ευρύτερη δυνατή συσπείρωση οργανωμένων δυνάμεων, τάσεων, αλλά και μεμονωμένων συντρόφων/σών, που συμμερίζονται αυτή την αναγκαιότητα. Επιθυμεί να συμβάλει στην οργάνωση της δράσης ενάντια στα μνημόνια και τις δεξιές αντιλαϊκές πολιτικές, στην πάλη ενάντια στον εθνικισμό, το φασισμό και το ρατσισμό, στην αντίσταση στην ιμπεριαλιστική επιβολή και τον πόλεμο απ’ όπου κι αν προέρχονται, στη δημιουργία ενός δικτύου ενημέρωσης και ανταλλαγής απόψεων και εμπειριών, στην ενίσχυση της συλλογικότητας στη

δράση, αλλά και στη συζήτηση για όλα τα κρίσιμα ζητήματα του κινήματος, της πολιτικής, των ιδεών… …για την ενότητα στη δράση της Αριστεράς, για μια Αριστερά διεθνιστική και αντιιμπεριαλιστική, για τη νίκη του κόσμου της εργασίας και της λαϊκής πλειοψηφίας σε Ελλάδα και Ευρώπη, για την αντικαπιταλιστική ανατροπή και τη σοσιαλιστική προοπτική!».

Αντώνης Νταβανέλλος

ΕΚΤΥΠΩΣΗ:

ΑΘΗΝΑ: Εξάρχεια 6909009815 ● Γκύζη 6957500105 ● Αμπελόκηποι 6973005569 ● Πετράλωνα 6974018716 ● Νέος Κόσμος

Την περιπλάνησή του στον κυβερνοχώρο άρχισε στις 10 Οκτώβρη το www.Rproject.gr. Πρόκειται για μια νέα προσπάθεια που φιλοδοξεί να παρουσιάσει απόψεις, να αναδείξει πολιτικά και κινηματικά γεγονότα, να συμβάλει στο διάλογο για την Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ που χρειαζόμαστε.

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ:

Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.

Επικοινωνήστε μαζί μας: ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6944810156

ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία ΕΚΔΟΤΗΣ: Γιάννης Χαριτόπουλος

Σας καλούμε να γίνετε οι «ανταποκριτές» μας από κάθε εργατικό χώρο και σωματείο, γειτονιά και λαϊκή συνέλευση, αντιφασιστικό μέτωπο και αντιρατσιστική κίνηση, από κάθε δομή αντίστασης και αλληλεγγύης ή άλλη συλλογικότητα και να ενισχύσετε την προσπάθεια που μόλις ξεκίνησε. Επίσης, σας καλούμε στο πάρτι για τα «γεννητούρια» του Rproject.gr, την Παρασκευή 19/10, στο Barhelona, Εμ. Μπενάκη 42.

ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε.

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ: • Εξάµηνη 25 ευρώ • Ετήσια 50 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 109/618539-82 της Εθνικής Τράπεζας.

www.dea.org.gr

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Παρεμβάσεις σε εφορίες

Πετυχημένες παρεμβάσεις στις εφορίες αρκετών περιοχών της Αττικής, την Τρίτη 2/10, πραγματοποίησαν επιτροπές και συνελεύσεις γειτονιών, ενάντια στα χαράτσια και τα μέτρα που λεηλατούν τα εισοδήματά μας. Η συγκεκριμένη μέρα είχε προταθεί σε συνάντηση της επιτροπής «Δεν χρωστάμε-Δεν πουλάμε-Δεν πληρώνουμε», ως μέρα κοινής δράσης στις εφορίες. Έτσι, παραστάσεις διαμαρτυρίας έγιναν στο Βύρωνα από την Ανοικτή Πρωτοβουλία Βύρωνα ενάντια στα χαράτσια, στη ΔΟΥ Περάματος από την Ανοικτή Συνέλευση Περάματος, στην εφορία Γλυφάδας από την Επιτροπή Κατοίκων Γλυφάδας και από την Πρωτοβουλία Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης ενάντια στα χαράτσια. Από τη Λαϊκή Συνέλευση Πατησίων έγινε συμβολικός αποκλεισμός της Κ’ Εφορίας την Τρίτη 2/10, καθώς και της ΙΔ’ Εφορίας την άλλη μέρα. Το επόμενο διάστημα σχεδιάζονται νέες δράσεις, για να σταματήσουμε τους εκβιασμούς κυβέρνησης και τρόικας ότι θα μας κόψουν το ρεύμα ή ότι θα μας κατασχέσουν τα σπίτια. Το μόνο που φοβούνται είναι τους συλλογικούς αγώνες μας. Να επιβεβαιώσουμε τους φόβους τους, σταματώντας τη φοροληστεία, ανατρέποντας τη συγκυβέρνηση και τις μνημονιακές πολιτικές.

ιστορία • 11

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 17 Οκτώβρη 2012

Το ΕΑΜ, το ΚΚΕ και το σήμερα

Του Αντώνη Νταβανέλλου

α αποτελέσματα των εκλογών Μάη-Ιούνη και η πίεση του ΣΥΡΙΖΑ αναγκάζουν την ηγεσία του ΚΚΕ να προσπαθεί να οχυρώσει την πολιτική της με ιδεολογικά και ιστορικά επιχειρήματα, προκειμένου να τη διατηρήσει απαράλλαχτη. Ο Μ. Μαϊλης έφτασε, από τις στήλες του «Ριζοσπάστη», να καταπιαστεί με την ιστορία του ΕΑΜ, προκειμένου να στηρίξει την απόρριψη του αιτήματος για ενότητα στη δράση της Αριστεράς απέναντι στη λαίλαπα των μνημονιακών πολιτικών, να στηρίξει την απόρριψη του συνθήματος για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, που τόσο ώθηση έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ταξική ανάλυση και στρατηγική Ο Μ. Μαϊλης υπογραμμίζει –και σωστά– ότι οι συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας και της Βάρκιζας (δηλαδή η συνολική αδυναμία του ΚΚΕ να εκμεταλλευτεί από τη σκοπιά των εργαζομένων και του λαού την επαναστατική κατάσταση που διαμορφωνόταν στις τελευταίες ημέρες του πολέμου και της κατοχής) δεν ήταν μια «προδοσία» που έπεσε από τον ουρανό. Αντίθετα, αυτή η πολιτική προέκυψε από την ανάλυση του ΚΚΕ για τον ελληνικό καπιταλισμό της εποχής, από τη στρατηγική για την επανάσταση που υιοθέτησε το ΚΚΕ από τα μέσα της δεκαετίας του ’30, αλλά και από τις «οδηγίες» που λάμβανε, για μια ολόκληρη περίοδο, η ηγεσία του ΚΚΕ από το τότε «διεθνές κέντρο». Ασφαλώς, τον τελευταίο παράγοντα ο Μ. Μαΐλης δεν δείχνει και πολύ ζήλο για να τον αναλύσει. Στην μπροσούρα του Δ. Γληνού «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ» (που πρόσφατα ανατύπωσε και μοίρασε η «Αυγή»), υπογραμμίζεται: «ο σημερινός αγώνας του λαού μας στο περιεχόμενό του δεν μπορεί να είναι τίποτ’ άλλο, παρά απελευθερωτικός… Στη μορφή του ο σημερινός αγώνας δε μπορεί, παρά να είναι παλλαϊκός, ν’ αγκαλιάσει όλα τα στρώματα του λαού, και τον εργάτη, και τον αστό, και τον αγρότη και το διανοούμενο. Και μ’ αυτή την έννοια της παλλαϊκότητας ο αγώνας αυτός χαρακτηρίζεται σαν αγώνας εθνικός». Αυτό τον προσδιορισμό του αγώνα, τόσο στο περιεχόμενο (εθνικοαπελευθερωτικός), όσο και στη μορφή (μαζί με τους

αστούς!), το ΚΚΕ τον τήρησε κατά γράμμα. Ο Μαΐλης σωστά θυμίζει τη σημασία παραδειγμάτων όπως «στο πρώτο διάγγελμα της ΠΕΕΑ προς τον ελληνικό λαό η ατομική ιδιοκτησία κατοχυρωνόταν ως δικαίωμα», αλλά και ότι «στον Γ. Παπανδρέου είχε προταθεί να αναλάβει την ηγεσία του ΕΑΜ, αλλά αυτός αρνήθηκε»… Αυτός ο αυτοπεριορισμός της ηγεσίας του ΚΚΕ δεν έγινε λόγω των πιέσεων των αστών συμμάχων του μέσα στο ΕΑΜ. Αντίθετα, μεγάλος όγκος των αστικών «εθνικών» δυνάμεων (δηλαδή όσων δεν συμμάχησαν άμεσα με τους ναζί) είτε είχε αδρανοποιηθεί μέσα στις άγριες συνθήκες της Κατοχής, είτε είχε μετακομίσει στην Αίγυπτο. Ο αυτοπεριορισμός προέκυψε από τις ίδιες τις απόψεις που επικρατούσαν μέσα στο ΚΚΕ. Ο Μαΐλης παραθέτει μια ενδεικτική δήλωση του Γιώργη Σιάντου (Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ) στην ΠΕΕΑ, το 1944: «Στην Ελλάδα δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε σοσιαλισμό και αν ακόμα όλος ο κόσμος μας πει πάρτε την και κάνετε σοσιαλισμό. Η ωρίμανση των συνθηκών οδηγεί σε αστικοδημοκρατικές λύσεις. Αφού λυθούν όλα αυτά τα αστικοδημοκρατικά προβλήματα, τότε δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για να πάμε προς το σοσιαλισμό, ομαλά, μέσα στη δημοκρατική εξέλιξη»…

Στάδια Η φράση αυτή περιγράφει την κατάσταση πνευμάτων στην ηγεσία του ΚΚΕ –αλλά και σε όλα τα ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα. Περιγράφει τη γραμμή που επιβλήθηκε από τη σταλινική 3η Διεθνή σε όλα τα κόμματα μέλη της, από την περίοδο του μεσοπολέμου και μετά. Η αντίληψη αυτή: α) Υπερτόνιζε τα «τσιφλικάδικα» κατάλοιπα πάνω στους κοινωνικούς σχηματισμούς, θεωρώντας ότι υπερτερούσαν από την καπιταλιστική βάση τους ακόμα και στην περίοδο που το παγκόσμιο σύστημα είχε μπει στην ιμπεριαλιστική φάση του. Όριζε κατά συνέπεια το χαρακτήρα της επιδιωκόμενης επανάστασης ως «αστικοδημοκρατικό», θεωρώντας μάλιστα ότι πρόκειται για «στάδιο» σαφώς διαχωρισμένο από τα σοσιαλιστικά καθήκοντα, ακόμα και αν η Αριστερά αναλάμβανε να ολοκληρώσει την «αστικοδημοκρατική» αλλαγή. Η ανάλυση αυτή αφορούσε

Ο Π. Πουλιόπουλος (ο πρώτος γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ) προειδοποίησε για όλους αυτούς τους κινδύνους τα μέλη και τους οπαδούς του ΚΚΕ κυρίως χώρες όπως η Ελλάδα και τα Βαλκάνια. β) Όριζε την πορεία προς το σοσιαλισμό σαν μια σταδιακή, «ομαλή» και μέσα από τη «δημοκρατική εξέλιξη» διαδικασία, περιορίζοντας μέχρις αφανισμού την έννοια της επανάστασης ως τομής, όπως προέκυψε από την πείρα του 1917. Ήταν ένα πρώιμο, αλλά πολύ σημαντικό, βήμα «σοσιαλδημοκρατικοποίησης» των ΚΚ. Στη βάση αυτής της στρατηγικής μεγάλα κόμματα, όπως το ΚΚ Γαλλίας και το ΚΚ Ιταλίας, πήραν μέρος –με τη σύμφωνη γνώμη της Μόσχας– στις κυβερνήσεις «εθνικής ανασυγκρότησης» των χωρών τους, προδίδοντας τις επαναστατικές δυνατότητες της περιόδου του 1944-1945. Ένα σημείο που αποσιωπά ο Μ. Μαϊλης είναι ότι αυτή η γραμμή δεν επιβλήθηκε στα ΚΚ της εποχής χωρίς αντίσταση. Ειδικά στην Ελλάδα, ο Π. Πουλιόπουλος (ο πρώτος γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ) προειδοποίησε για όλους αυτούς τους κινδύνους τα μέλη και τους οπαδούς του ΚΚΕ με το θαυμάσιο βιβλίο του: «Σοσιαλιστική ή δημοκρατική επανάσταση στην Ελλάδα;». Όμως ο Πουλιόπουλος και άλλοι τροτσκιστές της εποχής, προβάλλοντας τις θέσεις αυτές, αντιμετώπισαν ένα απίστευτο κύμα διώξεων, συκοφαντίας, απομόνωσης, ακόμα και δολοφονικών επιθέσεων από το μηχανισμό του τότε ΚΚΕ. Παρ’ όλα αυτά οι θέσεις του Μ. Μαϊλη για την ιστορία του ΕΑΜ και το κεντρικό ερώτημα του γιατί ηττήθηκε η τότε «νικηφόρα επανάσταση» δεν μπορεί παρά να είναι καλοδεχούμενες. Γιατί ανοίγουν το δρόμο για μια μαζική απάντηση σε αριστερή-επαναστατική κατεύθυνση αυτού του κρίσιμου ιστορικού υπόβαθρου της Αριστεράς στην Ελλάδα. Όμως, δυστυχώς, αυτό δεν είναι αρκετό.

«Τροτσκιστική» στροφή; Η γειτνίαση των σημερινών θέσεων του Μ. Μαΐλη με κάποιες από τις θέσεις του Π. Πουλιόπουλου κάνουν το ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ να απαντά προληπτικά σε μια υποθετική «κατηγορία»: Αποτελεί συκοφαντία, δηλώνει, ότι το ΚΚΕ κάνει «τροτσκιστική» στροφή… Πράγματι. Γιατί, για τον Π. Πουλιόπουλο, για τον Λ. Τρότσκι –όπως και όλους τους μαρξιστές-επαναστάτες της εποχής– η διατύπωση του στόχου της εργατικής-σοσιαλιστικής εξουσίας αποτελούσε την αρχή και όχι το τέλος της προσπάθειας. Το ερώτημα του πώς μπορούμε να προσεγγίσουμε αυτό το στόχο και πώς μπορούμε να εκπληρώσουμε νικηφόρα αυτά τα καθήκοντα, υπήρξε κεντρικό στη μαρξιστική θεωρία και παράδοση. Η ίδια η εμπειρία του 1917 και οι επεξεργασίες της 3ης Διεθνούς στη λενινιστική περίοδο (τέσσερα πρώτα συνέδρια) συνόψισαν τις απαντήσεις: Ενιαίο Μέτωπο και Μεταβατικό Πρόγραμμα. Ο Λ. Τρότσκι ανέλαβε να υπερασπίσει αυτή την παράδοση από τις διαστρεβλώσεις και τις ανατροπές της σταλινικής περιόδου. Στην ανάλυσή του για τη Γερμανία υπεράσπισε την ανάγκη και τη σημασία του Ενιαίου Μετώπου, απέναντι στην «προσωρινή» σταλινική πολιτική που απέρριπτε κάθε μορφή συμμαχιών, απέναντι στην εγκληματική πολιτική της «3ης περιόδου», που έστρωσε το δρόμο για τη νίκη του Χίτλερ. Στην ανάλυσή του για τη Γαλλία, υπεράσπισε την ανάγκη και τη σημασία του Ενιαίου Μετώπου απέναντι στην εκφυλισμένη εκδοχή του «Λαϊκού Μετώπου», που συνδεόταν άμεσα με την αντικατάσταση της επαναστατικής σοσιαλιστικής στρατηγικής από τη «δημοκρατική» στρατηγική των σταδίων. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, πριν τη δολοφονία του, αφοσιώθηκε στην προσπάθεια υπεράσπισης του Μεταβατικού Προγράμματος, δηλ. μιας πολιτικής που, ξεκινώντας από το σημερινό επίπεδο διαθέσεων και εμπειριών των εργατών, θα επιχειρεί να κλιμακώνει διαρκώς την πολιτική πάλη προς τη διεκδίκηση της σοσιαλιστικής ανατροπής. Ο Μ. Μαΐλης και οι ομόλογοί του στην ηγεσία του ΚΚΕ δεν έχουν επαφή με αυτά τα ζητήματα, με

αυτές τις παραδόσεις. Η ερμηνεία της συντριπτικής ήττας του ΕΑΜ (ως αποτέλεσμα της ρεφορμιστικής στρατηγικής του ΚΚΕ) μένει έτσι τραγικά μετέωρη. Ο Μ. Μαΐλης και το ΚΚΕ θα μπορούν έτσι να γράψουν το στόχο της εργατικήςσοσιαλιστικής εξουσίας σε κάποια απόφαση συνεδρίου (αν και όταν βρουν τα «κουράγια» να διορθώσουν τις εξαιρετικά αμφιλεγόμενες έννοιες της «λαϊκής» οικονομίας και «λαϊκής» εξουσίας) και να συνεχίσουν ήσυχα να αναμένουν τη… βελτίωση των συσχετισμών. Γιατί, οι όποιοι επαναστατικοί στόχοι, χωρίς συγκεκριμένη τακτική προσέγγισής τους, χωρίς μεταβατικά προγράμματα παρέμβασης στην υπάρχουσα κατάσταση των πραγμάτων, χωρίς τακτική συμμαχιών που επιδιώκει την κλιμάκωση της ταξικής πάλης, είναι «επαναστατικοί» μόνο στα χαρτιά.

Κυβέρνηση Αριστεράς Χαρακτηριστική είναι η προσπάθεια του Μ. Μαΐλη να απαντήσει στο σύνθημα της «κυβέρνησης της Αριστεράς» θυμίζοντας τις τραγικές συνέπειες της συμμετοχής του ΚΚΕ στην πρώτη μεταπολεμική κυβέρνηση… Εθνικής Ενότητας, υπό τον Γ. Παπανδρέου! Εμείς θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και ένα πιο φρέσκο παράδειγμα: τη συμμετοχή του ΚΚΕ στη «συγκυβέρνηση» με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, υπό τον Τζανετάκη, το 1989. Μόνο που αυτές δεν ήταν κυβερνήσεις της Αριστεράς, αλλά αστικές κυβερνήσεις με διακηρυγμένο στόχο να βγάλουν τον καπιταλισμό από συγκεκριμένες κάθε φορά δυσκολίες. Αντίθετα, μια κυβέρνηση της Αριστεράς – σε συγκεκριμένες συνθήκες και υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις– μπορεί να αποτελέσει έναν «ενδιάμεσο σταθμό», να πυροδοτήσει μια γενικευμένη εργατική και λαϊκή αντεπίθεση, με στόχο τη διεκδίκηση της πραγματικής και όχι μόνο της κυβερνητικής εξουσίας… Δυστυχώς, τα θεωρητικά σχήματα του Μ. Μαΐλη φροντίζουν να απέχουν από αυτά τα ερωτήματα, με πραγματικό στόχο να διασφαλίσουν τη συνέχεια της «αποχής» του ΚΚΕ από τα μέτωπα και τις διεργασίες που έχει ανοίξει ο κόσμος και το κίνημα αντίστασης στα χρόνια της κρίσης. Και αυτό αποτελεί μια βασική αιτία της τιμωρίας του ΚΚΕ στις πρόσφατες εκλογές.

• διεθνή

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 17 Οκτώβρη 2012

Εκλογές στις ΗΠΑ: Πού πήγε η ελπίδα για αλλαγή; Παρότι τα δυο επιτελεία σκίζονται να εμφανίσουν φοβερές διαφορές ανάμεσα στα δυο κόμματα και τους υποψήφιους τους, αυτές –δυστυχώς για τον αμερικάνικο λαό– δεν υπάρχουν παρά σε ελάχιστα πράγματα.

Της Κατερίνας Παρδάλη

ταν το 2008 κέρδισε ο Ομπάμα τις αμερικάνικες εκλογές, εκατομμύρια κόσμου στις ΗΠΑ, αλλά και παγκόσμια, πανηγύρισαν. Ακόμα και σε τμήματα του μουσουλμανικού κόσμου δημιουργήθηκαν ελπίδες για μια πραγματική αλλαγή μετά από τόσα χρόνια που υπέφεραν από την πολεμοκάπηλη, αυταρχική και επιθετική (πόλεμος κατά της τρομοκρατίας) πολιτική του Μπους. Επίσης τμήματα της διεθνούς Αριστεράς (και της ελληνικής) χάρηκαν, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι ο Ομπάμα θα σταματήσει τους πολέμους σε Ιράκ και Αφγανιστάν, θα κλείσει το Γκουαντάναμο, θα εφαρμόσει πολιτική κράτους-πρόνοιας (υποσχόταν δημόσια και δωρεάν περίθαλψη) για τους εργαζόμενους/ες και τους φτωχούς των ΗΠΑ, θα φέρει μια νέα ποιότητα πολιτικής, θα στηρίξει τα οικολογικά αιτήματα για την ενέργεια και την προστασία του πλανήτη.

ριο δολάρια. Η φορολογία των πλουσίων μειώθηκε, ενώ το μεγαλύτερο κομμάτι των φορολογικών εσόδων προέρχεται από τους εργαζόμενους και μάλιστα το φτωχότερο κομμάτι τους. Το 2011 ένα εκατομμύριο Αμερικανοί έχασαν την ασφάλεια ζωής τους και έξι εκατομμύρια έχουν εκτοπιστεί από τα σπίτια τους.

Ντέρμπι

Τράπεζες

Σήμερα, ενόψει των εκλογών της 6ης Νοέμβρη, η πιθανότητα να χάσει ο Ομπάμα από τον ακροδεξιό δισεκατομμυριούχο Ρεπουμπλικάνο, Μιτ Ρόμνεϊ, είναι υπαρκτή. Μετά το τηλεοπτικό ντιμπέιτ των δυο υποψήφιων, που ήταν καταστροφικό για τον Ομπάμα, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν τους Ρεπουμπλικάνους να προπορεύονται. Κι όμως, ο Ρόμνεϊ είναι –και δεν το κρύβει– ό,τι πιο συντηρητικό έχει να παρουσιάσει η χριστιανική Δεξιά: ενάντια στη δωρεάν περίθαλψη και υγεία, ενάντια στα επιδόματα ανεργίας και γενικά ενάντια στην πρόνοια για τις ευπαθείς ομάδες, ενάντια στην ελευθερία των εκτρώσεων. Υπέρμαχος μιας πολεμοκάπηλης και επιθετικής πολιτικής σε Μέση Ανατολή και Ιράν και ενάντια στις πολιτικές και δημοκρατικές ελευθερίες.

Ο Ομπάμα, αντί να υποχρεώσει τις Τράπεζες –που τις διέσωσε και χρυσοπλήρωσε με δισεκατομμύρια δολάρια– να σταματήσουν τις εξώσεις και να παραγράψουν τα χρέη των νοικοκυριών, που αδυνατούσαν να πληρώσουν, προτίμησε να μην «τα σπάσει» μαζί τους και συνακόλουθα με τη Γουόλ Στριτ. Άφησε έτσι εκατομμύρια ανθρώπων άστεγους και εξαθλιωμένους.

Πώς γίνεται λοιπόν να προηγείται και να βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για πρόεδρος; Πού πήγε το λαϊκό ρεύμα που έφερε τον Ομπάμα στην εξουσία τέσσερα χρόνια πριν; Η απάντηση βρίσκεται στην πολιτική που ακολούθησε ο Ομπάμα και η κυβέρνησή του. Σχεδόν καμία από τις προσδοκίες του κόσμου δεν έχει πραγματοποιηθεί. Έλεγε προεκλογικά πως θα στηρίξει τους φτωχούς και τους εργαζόμενους/ες και θα «βάλει χέρι» στους μεγαλοκαπιταλιστές, τις τράπεζες και την Γουόλ Στριτ. Τι έκανε; Κατά τη διάρκεια της θητείας του τα κέρδη του 1% των πλουσιότερων καπιταλιστών και εταιρειών αυξήθηκαν –παρά την κρίση– κατά ένα τρισεκατομμύ-

Αντίστοιχα το «μεγάλο του επίτευγμα», η κρατική διάσωση της General Motors, δεν συνοδεύτηκε από την επιβολή ενός φιλεργατικού μοντέλου, αλλά αντίθετα από απολύσεις και ένα γερό χτύπημα στους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζομένων στην αυτοκινητοβιομηχανία. Όταν ανέλαβε την προεδρία των ΗΠΑ, η ανεργία ανέβηκε, την ίδια στιγμή που χρειάζονταν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι να δουλέψουν στην υγεία, την παιδεία και τις άλλες κοινωνικές παροχές. Όχι μόνο δεν έγιναν προσλήψεις, αλλά 600.000 απολύθηκαν από το δημόσιο τομέα. Η προ μηνός απεργία των 29.000 δασκάλων στο Σικάγο, τα αιτήματά τους και η αντιμετώπισή τους από τον Δημοκρατικό (πρώην προσωπάρχη του Ομπάμα) Ραμ Εμάνουελ, που τους απείλησε με καταστολή και απολύσεις, αν δεν γύριζαν στη δουλειά, είναι ενδεικτική της αντιμετώπισης των εργαζομένων, αλλά και της δημόσιας παιδείας γενικότερα. Στα θέματα πολιτικών και δημοκρατικών ελευθεριών και δι-

καιωμάτων, δεν άλλαξαν και πολλά από την κυβέρνηση Μπους. Το Γκουαντάναμο δεν έκλεισε. Η στάση απέναντι στους Άραβες και Μουσουλμάνους κατοίκους των ΗΠΑ συνέχισε να είναι επιθετική και άδικη. Και όχι μόνο. Ως «τρομοκράτες» συνελήφθησαν σε εφόδους του FBI αντιρατσιστές και αντιπολεμικοί ακτιβιστές, αλληλέγγυοι στην Παλαιστίνη. Στα θέματα της λιτότητας και των περικοπών ο Ομπάμα περηφανεύεται προεκλογικά ότι έκοψε 1 τρισεκατομμύριο από τα «παράλογα» έξοδα του κράτους (καταλαβαίνουμε από ποιους τα έκοψε). Μάλιστα, Ομπάμα και Ρόμνεϊ συμφωνούν ότι οι περικοπές πρέπει να αυξηθούν. Όμως, κανείς από τους δύο δεν προτίθεται να πάρει κάτι από τις μεγάλες εταιρίες (Τράπεζες κλπ) και από το 1% των πλουσιότερων καπιταλιστών. Στην εξωτερική πολιτική η ουσία δεν άλλαξε. Ο Ομπάμα βέβαια δεν υιοθέτησε την «καουμπόικη» τακτική του Μπους. Υποχρεώθηκε να ακολουθήσει ένα πιο χαμηλό προφίλ, να ρίξει περισσότερο βάρος στο χτίσιμο διεθνών συμμαχιών και την εξασφάλιση συναίνεσης, να προσαρμοστεί στα γεγονότα αντί να απαντά με «τσαμπουκάδες» ως μόνη υπερδύναμη. Αυτή η αναπροσαρμογή υπαγορεύτηκε σε μεγάλο βαθμό από την υποχώρηση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και την αποτυχία της πολιτικής Μπους.

Ιμπεριαλισμός Ο Ομπάμα λάνσαρε ένα νέο είδος εξωτερικής πολιτικής, λιγότερο «καουμπόικης», πιο «χειρουργικής», αλλά το ίδιο επικίνδυνης. «Στοχευμένοι» βομβαρδισμοί από μη επανδρωμένα αεροσκάφη σε Πακιστάν, Σομαλία και Υεμένη, εξοπλισμός πιστών συμμάχων, παράνομες εκτελέσεις σε ξένο έδαφος (βλ. Μπιν Λάντεν), ένα θηριώδες δίκτυο «μικρών και ευέλικτων» πολιτικοστρατιωτικών σωμάτων από την Αφρική ως την Ανατολική Ασία. Μπορεί να ολο-

κληρώθηκε τελικά η αποχώρηση από το Ιράκ, αλλά συνοδεύτηκε από κλιμάκωση του πολέμου στο Αφγανιστάν. Ο Ομπάμα έχει επίσης στο λογαριασμό του το βομβαρδισμό της Λιβύης, την πλήρη αδράνεια απέναντι στην ανεξέλεγκτη συνέχεια των ισραηλινών εποικισμών, τον οικονομικό πόλεμο και τις στρατιωτικές απειλές ενάντια στο Ιράν. Η τακτική άλλαξε, αλλά οι ιμπεριαλιστικοί στόχοι μένουν ίδιοι. Γι’ αυτό και το ζήτημα της περικοπής των υπέρογκων πολεμικών δαπανών, ώστε να βοηθηθούν τομείς ανθρώπινων αναγκών, δεν υπάρχει στο πρόγραμμα των δύο υποψήφιων.

Επιλογές Όλα αυτά δεν ήταν υποχρεωτικές επιλογές. Όταν ο Ομπάμα και οι Δημοκρατικοί ήρθαν στην κυβέρνηση, η μεγάλη πλειοψηφία του αμερικανικού λαού ήταν μαζί τους και τους στήριζε να κάνουν αλλαγές σε όλα τα επίπεδα: κοινωνική δικαιοσύνη, περίθαλψη, παιδεία, δημοκρατία, σταμάτημα των πολέμων και των πολεμικών δαπανών, δημιουργία θέσεων εργασίας μέσα από την αναβάθμιση και τη δημιουργία κράτουςπρόνοιας. Ο Ομπάμα και οι Δημοκρατικοί όμως επέλεξαν να μη συγκρουστούν καθόλου με τους καπιταλιστές. Η πολιτική του Ομπάμα κατέληξε λίγο-πολύ μια συνέχεια της πολιτικής του Μπους. Σήμερα, εξελίσσεται ένας ταξικός οικονομικός πόλεμος που έχει στείλει πάνω από 140 εκατομμύρια πολίτες κοντά ή κάτω από το όριο της φτώχειας. Δεν είναι λοιπόν παράξενο που ο Ομπάμα καταβαραθρώθηκε στο ντιμπέιτ με τον Ρόμνεϊ. Δεν είναι ότι έχασε ξαφνικά την περιβόητη ρητορεία και γοητεία του. Είναι ότι δεν είχε τίποτα να παρουσιάσει στα πεπραγμένα του που να διαφέρει από την πολιτική των Ρεπουμπλικάνων. Και το κυριότερο, δεν είχε τίποτα να υποσχεθεί.

Ενδεικτικό είναι και το γεγονός πως οι καπιταλιστές και η άρχουσα τάξη των ΗΠΑ δεν έχει τοποθετηθεί σαφώς υπέρ ενός υποψήφιου. Χρηματοδοτεί αφειδώς με δισεκατομμύρια δολάρια και τους δύο, την ώρα που ο κόσμος πεινάει και είναι άστεγος. Αν ο Ομπάμα κερδίσει τις εκλογές θα οφείλεται αφενός στη στήριξη της μερίδας του κεφαλαίου που επιμένει στην χρησιμότητα ενός Δημοκρατικού (με τις διασυνδέσεις στις συνδικαλιστικές ηγεσίες και τη συναίνεση του «φιλελεύθερου» φάσματος) στο Λευκό Οίκο και θεωρεί αποτελεσματικότερους τους χειρισμούς του Ομπάμα. Αφετέρου στο ότι ένα κομμάτι του κόσμου σιχαίνεται και φοβάται τόσο τους Ρεπουμπλικάνους, ώστε, παρά την απογοήτευσή του από τον Ομπάμα, δεν θα τους ψηφίσει.

«Μικρότερο κακό» Πρόκειται για μια τελείως διαφορετική ψήφο από εκείνη του 2008: Αυτή την φορά είναι η παραδοσιακή επιλογή του «μικρότερου κακού», που πάντοτε έσπρωχνε το πολιτικό κλίμα στις ΗΠΑ προς τα δεξιά. Είναι η λογική («μην στριμώξουμε τον Ομπάμα για να μην ξαναέρθουν οι Ρεπουμπλικάνοι») που άφησε τον Ομπάμα χωρίς πίεση από τα αριστερά, με αποτέλεσμα να στρίβει όλο και πιο δεξιά. Είναι χαρακτηριστικό πως μία από τις ελάχιστες κατακτήσεις της περιόδου Ομπάμα, η υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών και των δημόσιων σχολείων του Σικάγου συνέβη, όταν ένα σωματείο ήρθε σε ρήξη με τη λογική συνεννόησης με το Δημοκρατικό Κόμμα και διεξήγαγε ένα σκληρό απεργιακό αγώνα εναντίον του. Σε αυτό το δρόμο (μαζί με το κίνημα «Καταλάβατε τη Γουόλ Στριτ», τον αγώνα στο Γουισκόνσιν, τις αντιρατσιστικές διαδηλώσεις για τον νεαρό Τράιβον Μάρτιν που δολοφονήθηκε από την αστυνομία) έχουν να βαδίσουν οι Αμερικάνοι και οι Αμερικάνες. Να οργανώσουν την αντίστασή τους και τις συλλογικότητές τους ενάντια στη λιτότητα, τη φτώχια, την ανεργία και τις κακοπληρωμένες ανασφάλιστες δουλειές, ενάντια στις επιθέσεις στα δημοκρατικά τους δικαιώματα, ενάντια στο ρατσισμό και το σεξισμό, όποιος κι αν θα είναι τελικά ο νικητής των εκλογών. Μόνο έτσι θα αποτραπεί η δεξιά μετατόπιση και θα ξαναγεννηθεί η ελπίδα του «Ναι, μπορούμε!».

διεθνή • 13

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 17 Οκτώβρη 2012

Με την απειλή πολέμου, ο Ερντογάν πιέζει για λύση

«Αγκάθι» η κρίση στη Συρία Του Πάνου Πέτρου

Η ιταλική νεολαία στους δρόμους

ένταση στα σύνορα ΤουρκίαςΣυρίας έχει πυροδοτήσει ένα νέο γύρο παζαριού στις πλάτες της εξέγερσης και έχει ρίξει επίσης φως στις ιδιοτελείς προθέσεις των διεθνών δυνάμεων.

Η ιταλική νεολαία, που το 2008 σήκωσε πρώτη το γάντι διεθνώς, προβάλλοντας το σύνθημα «Δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση σας!», ξαναβγαίνει στους δρόμους. Στις 5 Οκτώβρη ποτάμια φοιτητών και μαθητών διαδήλωσαν ενάντια στη λιτότητα, φωνάζοντας «Σώστε τα σχολεία, όχι τις τράπεζες» (οι οποίες δε γλίτωσαν τα αυγά και τις μπογιές). Η επιτυχία της κινητοποίησης οδήγησε σε νέες διαδηλώσεις. Στις 12 Οκτώβρη, χιλιάδες φοιτητές και μαθητές διαδήλωσαν σε 90 πόλεις. Οι κινητοποιήσεις έρχονται σε μια στιγμή που –έστω «σποραδικά»– ζωντανεύει η εργατική αντίσταση στην κυβέρνηση Μόντι. Μένει να δούμε αν θα συνεχιστούν οι βδομαδιάτικες διαδηλώσεις και αν θα είναι η αρχή ενός κινήματος που μπορεί, όπως και στο παρελθόν, να «πυροδοτήσει» και εργατικούς αγώνες στη χώρα…

Οι κινήσεις του Ερντογάν (ανταλλαγή πυρών στα σύνορα, εξουσιοδότηση από την τουρκική εθνοσυνέλευση για χρήση των ενόπλων δυνάμεων, απειλές προς τη Συρία) δείχνουν πως η Τουρκία είναι η δύναμη που επιδιώκει την ταχύτερη δυνατή λήξη της σύγκρουσης στη Συρία. Η συριακή εξέγερση αποδεικνύεται η πιο σκληρή μέχρι σήμερα δοκιμασία στην προσπάθεια του Ερντογάν να εδραιώσει την Τουρκία ως περιφερειακή δύναμη, καθώς αποσταθεροποίησε τα σύνορά της, βύθισε σε κρίση μια χώρα με την οποία είχαν αποκατασταθεί οι καλές σχέσεις και η έκβασή της αφορά πολλές και διαφορετικές δυνάμεις. Για να αποφύγει αυτό το «αγκάθι», αρχικά ο Ερντογάν προσπάθησε να πείσει τον Άσαντ να διαπραγματευθεί με την αντιπολίτευση. Όταν ο Άσαντ κλιμάκωσε την καταστολή, δυναμιτίζοντας την κατάσταση, ο Τούρκος πρωθυπουργός κατέληξε πως η καλύτερη λύση είναι η απομάκρυνσή του. Σήμερα η κλιμάκωση της σύγκρουσης σε εμφύλιο πόλεμο έχει γιγαντώσει την απειλή αποσταθεροποίησης στην ίδια την Τουρκία. Πάνω από 100.000 Σύριοι πρόσφυγες βρίσκονται στην Τουρκία και ο αριθμός αυξάνεται συνεχώς. Τα χωριά στα τουρκικά σύνορα είναι εκτεθειμένα στα πυρά από τις μάχες στη γειτονική χώρα. Η ντε φάκτο δημιουργία μιας αυτόνομης κουρδικής περιοχής στη Συρία ως συνέπεια της εξέγερσης (οι δυνάμεις του Άσαντ αποχώρησαν για να αντιμετωπίσουν τους αντάρτες και κουρδικές πολιτοφυλακές ανέλαβαν τον έλεγχο) δημιουργεί ακόμα περισσότερα προβλήματα, καθώς το PKK (Εργατικό Κόμμα Κουρδιστάν) έχει κλιμακώσει τη δράση του. Είναι προς το συμφέρον της Τουρκίας η ταχύτερη δυνατή αποκατάσταση της «ομαλότητας» στη Συρία και καθώς οι διεθνείς προσπάθειες για μια λύση «Υεμένης» (απομάκρυνση του δικτάτορα, συμβιβασμός μεταξύ καθεστωτικών και αντιπολίτευσης για «κυβέρνηση εθνικής ενότητας») έχουν κολλήσει, ο Ερντογάν ρίχνει στο «τραπέζι» την πολεμική απειλή, σε μια προσπάθεια να πιέσει όλες τις πλευρές (τον Άσαντ, τους εξεγερμένους, τη Ρωσία, τις ΗΠΑ κλπ) να βρουν λύση.

Δύσκολη επιλογή Το αν θα τολμήσει να υλοποιήσει τις απειλές του δεν είναι δεδομένο. Έχει να συνυπολογίσει πολλά ζητήματα. Την εσωτερική του κόντρα με την ηγεσία του στρατού. Τον κλυδωνισμό στις (πολύτιμες για τη διψασμένη για φυσικό αέριο τουρκική βιομηχανία) σχέσεις με το Ιράν. Την κοινή γνώμη στο εσωτερικό της χώρας, όπου η πλειοψηφία είναι ενάντια στον πόλεμο. Πρέπει επίσης να υπολογίσει την έκβαση του ίδιου του πολέμου. Ο συ-

Νίκη του Τσάβες

ριακός στρατός μπορεί να αδυνατεί να καταστείλει την εξέγερση και τους αντάρτες, αλλά δεν είναι εύκολος αντίπαλος, έχει σχεδιαστεί ώστε να αντέξει δύο χρόνια πολέμου με το Ισραήλ. Η σημερινή επιθετικότητα δείχνει πως η τουρκική κυβέρνηση προτιμάει να πάρει τα πράγματα στα χέρια της, εκνευρισμένη από τους δισταγμούς της Δύσης.

Αμερικανικοί δισταγμοί Ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού των ΗΠΑ ξεκαθάρισε πως η στρατιωτική κλιμάκωση είναι ενάντια στα αμερικανικά συμφέροντα και διευκρίνισε πως και η ζώνη απαγόρευσης πτήσεων ισοδυναμεί με πόλεμο. Εξέφρασε τους φόβους των ΗΠΑ για το σενάριο «εκτός ελέγχου εξελίξεις στο έδαφος» και την ύπαρξη «ανεξέλεγκτων ομάδων» στους αντάρτες. Οι ίδιοι φόβοι είχαν εκφραστεί και πριν την επέμβαση στη Λιβύη. Αν και τότε επικράτησαν οι φωνές υπέρ της επέμβασης, σήμερα βαραίνει το πάθημα της Λιβύης (όπου δεν εξαφανίστηκε το αντιαμερικανικό αίσθημα, ενώ τζιχαντιστικές ομάδες στρέφουν τα όπλα τους πλέον κατά των ΗΠΑ), αλλά και η πολύ πιο δύσκολη για τα αμερικανικά συμφέροντα κατάσταση στη Συρία, όπως την περιέγραψε η κορυφαία σύμβουλος του Πενταγώνου Μελίσα Ντάλτον: «Είναι μια πολύ δύσκολη κατάσταση και η έλλειψη ενότητας της συριακής αντιπολίτευσης είναι πιθανά το μεγαλύτερο πρόβλημα. Δεδομένων των διακυβευμάτων, οι ΗΠΑ προφανώς δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Δεν προκύπτουν καλά σενάρια από αυτή τη σύγκρουση και έτσι η πιο σημαντική στρατηγική για τις ΗΠΑ είναι να προσπαθήσουν να περιορίσουν τα ρίσκα απέναντι στα συμφέροντά τους». Ο έντονος σκεπτικισμός των ΗΠΑ εξηγείται από την αποτυχία των ξένων δυνάμεων να «βάλουν στο χέρι» την εξέγερση. Το Συριακό Εθνικό Συμβούλιο εκπροσωπεί μόνο τον εαυτό του και δεν έχει επιρροή στη Συρία. Η αυτοεξόριστη «ηγεσία» του Ελεύθερου Συριακού Στρατού έχει επίσης πρόβλημα κύρους μέσα στη Συρία, όπου είναι γνωστοί ως οι τύποι που «κάθονται στην Τουρκία και το μόνο που κάνουν είναι να δίνουν συνεντεύξεις».

Κάποιες ισλαμικές ομάδες, που χρηματοδοτούνται από τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, δεν αρκούν, ενώ θεωρούνται και αυτές εν δυνάμει επικίνδυνες (ιδιαίτερα μετά την επίθεση στο αμερικάνικο προξενείο στη Βεγγάζη).

Ρωσία και ομαλή μετάβαση Η αμηχανία και η αμφιταλάντευση των δυτικών έχει δώσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην (πολύ πιο αποφασισμένη) Ρωσία. Στην πρόσφατη σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας, ο Πούτιν εξασφάλισε μια «χλιαρή» διατύπωση καταδίκης της Συρίας, που δεν αφήνει περιθώρια για ανάληψη στρατιωτικής δράσης εναντίον της. Ταυτόχρονα προγραμματίζεται συνάντηση Πούτιν-Ερντογάν στην Τουρκία, όπου θα συζητηθούν συνολικά οι διμερείς σχέσεις, αλλά είναι βέβαιο πως στο τραπέζι θα πέσει και η Συρία. Το σχέδιο «ομαλής μετάβασης» ξαναπαίρνει μπροστά, με τη Ρωσία και την Τουρκία να έχουν τον πρώτο λόγο. Διόλου τυχαία, μαζί με το «μαστίγιο» του τουρκικού στρατού ήρθε και το «καρότο»: Το (υποστηριζόμενο από την Τουρκία) Συριακό Εθνικό Συμβούλιο έσπευσε να δηλώσει πως δεν στοχεύει σε «απομπααθοποίηση» και «ξήλωμα» του κράτους, κάνοντας για πρώτη φορά δημόσιο «άνοιγμα» στην ηγεσία του Μπάαθ. Σε παρόμοιο μοτίβο κινείται μια άλλη, όχι απαραίτητα ανταγωνιστική, πρωτοβουλία. Ο πρόεδρος της Αιγύπτου Μόρσι πρότεινε τη δημιουργία Συμβουλίου Τουρκίας-Αιγύπτου-Ιράν-Σαουδικής Αραβίας που θα έχει στόχο την αποτροπή κάθε παρέμβασης των δυτικών δυνάμεων και την ενίσχυση των δεσμών με το Ιράν (που θα σπάσει τη διεθνή απομόνωση που επιδιώκουν οι ΗΠΑ), με αντάλλαγμα από τη μεριά της Τεχεράνης την εγκατάλειψη του Άσαντ. Όλες οι δυνάμεις θα ήθελαν να επιβάλουν μια λύση προς τα συμφέροντά τους. Αλλά υπάρχει και ο «ξενοδόχος», δηλαδή η εξέγερση, ο αγώνας των Σύριων να επιβάλουν τη δική τους λύση, για τα δικά τους συμφέροντα, και τα ποτάμια αίματος που χύθηκαν στον αγώνα τους χωρίζουν από το καθεστώς. Οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και οι εξεγερμένες λαϊκές δυνάμεις στη Συρία κάνουν τις κινήσεις όλων των διεθνών παικτών διστακτικές και μπερδεμένες.

Η επανεκλογή του Τσάβες στις προεδρικές εκλογές στη Βενεζουέλα με 11 μονάδες διαφορά από τον Καπρίλες είναι μια ξεκάθαρη νίκη της λεγόμενης «μπολιβαριανής διαδικασίας». Πρόκειται για μια ζωτικής σημασίας εξέλιξη, καθώς μια νίκη του Καπρίλες θα άνοιγε το δρόμο στην άρχουσα τάξη να «ξηλώσει» κάθε εργατική-λαϊκή κατάκτηση και να ανατρέψει ριζικά τους ταξικούς συσχετισμούς προς όφελός της. Όμως οι κίνδυνοι παραμένουν. Η αντιπολίτευση κατάφερε να ενωθεί, συσπειρώνοντας τη μικροαστική και μεσαία τάξη και έχει «εφόδιο» το καλύτερο ποσοστό της μέχρι σήμερα (45%) απέναντι στον Τσάβες. Επίσης παραμένουν τα προβλήματα: Η ανώτερη κομματική και κρατική γραφειοκρατία σαμποτάρει κάθε προσπάθεια αυτενέργειας είτε της βάσης μέσα στο κόμμα είτε των εργατών στους χώρους δουλειάς τους, για να πλουτίζει η ίδια. Η μάχη, που έχει να δώσει το εργατικό κίνημα, συνεχίζεται. Η «μπολιβαριανή διαδικασία», για να σωθεί, πρέπει να βαθύνει… Διαβάστε αναλυτικότερα στο rproject.gr: «Νίκη του Τσάβες, αλλά και σοβαρές προκλήσεις για τη “μπολιβαριανή διαδικασία”».

Πούσι Ράιοτ: Δίκη σταλινικού τύπου

Η έφεση των Πούσι Ράιοτ απορρίφθηκε για τα 2 από τα 3 μέλη του γυναικείου πανκ συγκροτήματος, που διώκονταν για «χουλιγκανισμό υποκινούμενο από θρησκευτικό μίσος», επειδή τραγούδησαν ένα τραγούδι κατά του Πούτιν μέσα σε καθεδρικό ναό. Σε μια δίκη σταλινικού τύπου, η αντικαθεστωτική διαμαρτυρία δεν θεωρήθηκε πολιτική πράξη, όλα τα αιτήματα και οι ενστάσεις της υπεράσπισης απορρίφθηκαν (οι ίδιοι οι δικηγόροι βρέθηκαν στο «μικροσκόπιο» των Αρχών) και οι δύο ακτιβίστριες θα μείνουν στις ρωσικές φυλακές για 2 χρόνια («εγγυημένη η διεθνής καριέρα στη Δύση» έλεγαν αρκετοί μετά την προσαγωγή τους…). Ήδη έχουν δεχτεί μηνύματα από σωφρονιστικά ιδρύματα πως «σας περιμένουμε», ενώ φόβους εκφράζουν και για τη μεταφορά τους από τη Μόσχα, καθώς είναι αμέτρητοι οι κρατούμενοι που «εξαφανίστηκαν» κατά τη μεταγωγή τους σε άλλη φυλακή στη Ρωσία. Σε μια εποχή που τα δημοκρατικά δικαιώματα απειλούνται διεθνώς, η απελευθέρωση των Πούσι Ράιοτ, κάθε νίκη των δημοκρατικών ελευθεριών, σε κάθε χώρα (πόσο μάλλον στη Ρωσία του Πούτιν) θα κρατάει ζωντανό το μήνυμα των ακτιβιστριών μετά τη σύλληψή τους: «Μην ξεχνάτε, είμαστε δυνατότεροι από το κράτος!».

Νόμπελ Ειρήνης στην EE!

Δεν ήταν αστείο. Tο Νόμπελ Ειρήνης δόθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δε θα σταθούμε ούτε στον απολογισμό των πολέμων τους οποίους έχει εγκρίνει ή στους οποίους έχει συμμετάσχει η ΕΕ, ούτε στα πεπραγμένα της απέναντι στους ίδιους τους λαούς της Ευρώπης, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Η Επιτροπή των Νόμπελ έχει δείξει τον κυνισμό της αρκετές φορές. Πρόσφατος νομπελίστας είναι και ο Ομπάμα, και να μην ξεχνάμε την κορυφαία βράβευση του Κίσινγκερ. Σημασία έχει η ερμηνεία της απόφασης: Η «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» χρειάζεται λίγη θετική διαφήμιση και καθώς το «βάθεμά της» θα πάρει ακόμα πιο αντιδραστικά χαρακτηριστικά, είναι χρήσιμη μια υπενθύμιση (και προειδοποίηση;) για τους πολέμους που έχουν ρημάξει την Ευρώπη στο παρελθόν. Το μήνυμα είναι «σκάστε, υπάρχουν και χειρότερα» και απευθύνεται στους «αχάριστους» λαούς της Ευρώπης, που συνειδητοποιούν ότι το «Κοινό Σπίτι» δεν είναι δικό τους…

14 • νεολαία

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 17 Οκτώβρη 2012

Πετυχημένο το Φεστιβάλ Νέων ΣΥΡΙΖΑ Η συνέχεια στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας, στα σχολεία και τις σχολές Της Κατερίνας Σεργίδου

ο Φεστιβάλ των Νέων του ΣΥΡΙΖΑ, που έγινε στο Γουδί στις 5-6-7 Οκτώβρη, κατά κοινή ομολογία είχε μεγάλη επιτυχία. Χιλιάδες άνθρωποι το επισκέφτηκαν, νέοι και μεγαλύτεροι, Συριζιώτες και μη, ανάμεσά τους και αρκετοί μαθητές. Ενδεικτικά, η εκτίμηση είναι ότι το Σάββατο 6 Οκτώβρη οι επισκέπτες ξεπέρασαν τους 15.000. Το μουσικό πρόγραμμα σε συνδυασμό με το οικονομικό εισιτήριο ήταν ένας καλός λόγος για να έρθει κάποιος-α. Δεν ήταν όμως ο μόνος. Οι επισκέπτες αφιέρωσαν πολύ χρόνο για να περάσουν από τα τραπεζάκια των συλλογικοτήτων, να συζητήσουν, να εκφράσουν τις αγωνίες τους, να προμηθευτούν υλικό. Πολλοί ένιωθαν την ανάγκη να πουν πότε έγιναν μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και να προτείνουν βήματα για τη συνέχειά του: «να φαινόμαστε περισσότερο», «να προκαλέσουμε απεργίες», «να δώσουμε απάντηση στο φασισμό» κ.ά. Το ενδιαφέρον του κόσμου τράβηξαν και τα τραπεζάκια των

Φοιτητών και Μαθητών Ενάντια στο Σύστημα, της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό», αλλά και της «Εργατικής Αριστεράς». Με λίγα λόγια το φεστιβάλ λειτούργησε σαν ένα μεγάλο ραντεβού όχι μόνο της νεολαίας, αλλά και του κόσμου της Αριστεράς που ήρθε για να συζητήσει, να διερευνήσει, να δηλώσει παρόν. Το στοιχείο που χρειάζεται να κρατήσουμε ήταν ότι κάποιες συζητήσεις ήταν ιδιαίτερα πετυχημένες. Καταρχήν η κεντρική εκδήλωση, με τις ομιλίες του Αλέξη Τσίπρα, του ανθρακωρύχου και του Ερίκ Τουσέν, συγκέντρωσε χιλιάδες κόσμου. Ιδιαίτερα η ομιλία του ανθρακωρύχου Λισάρδο Σουάρεζ διακόπηκε αρκετές φορές από τα χειροκροτήματα του κόσμου, ενώ όλοι στο τέλος φώναξαν το σύνθημα «El pueblo unido, jamas sera vencido» («Λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος»). Μεγάλη ήταν και η επιτυχία της αντιφασιστικής συζήτησης, της πιο μαζικής μετά την κεντρική. Εκατοντάδες κόσμου την παρακολούθησαν και κάθισαν μέχρι το τέλος, δηλώνοντας και με αυτό

τον τρόπο την «κρισιμότητα της κατάστασης», αλλά και το ενδιαφέρον που υπάρχει για το θέμα. Η επιλογή να οργανωθεί η συγκεκριμένη συζήτηση με κέντρο το φασιστικό κίνδυνο ήταν απόλυτα σωστή. Με πολλή ζωντάνια και μαζικότητα έγινε και η συζήτηση που οργάνωσε η ομάδα φύλου. Φυσικά το ζήτημα της γυναικείας καταπίεσης και του σεξισμού δεν μπορεί να αφορά μόνο μια ειδική ομάδα και θα πρέπει να γίνει προσπάθεια να διαποτίζει σαν λογική όλες τις συζητήσεις και δράσεις μας. Ενδιαφέρον υπήρξε και για τη συζήτηση που οργανώθηκε για τα σώματα ασφαλείας (δεν ξέρουμε πότε και από ποιους αποφασίστηκε βέβαια). Γύρω από το χώρο που οργανώθηκε η συγκεκριμένη συζήτηση υπήρξε κινητικότητα και πηγαδάκια με αντικρουόμενες απόψεις. Από ό,τι φαίνεται, υπάρχει ενδιαφέρον για τα «δύσκολα θέματα» και η συζήτηση θα πρέπει να συνεχιστεί. Κατά τη διάρκεια του τριημέρου φάνηκε τελικά ότι οι συζη-

τήσεις που είχαν επιτυχία ήταν αυτές για τις οποίες είτε είχε γίνει πολλή και συλλογική δουλειά είτε υπήρχε πραγματικό ενδιαφέρον που προέκυπτε από την επικαιρότητα. Αντίθετα υπήρξαν συζητήσεις που αδικήθηκαν, όπως η συζήτηση για την παιδεία ή πολύ περισσότερο για τη νεολαία και την εργασία. Για το ίδιο το φεστιβάλ αξίζει να πούμε ότι δούλεψαν εκατοντάδες άνθρωποι για το στήσιμό του, για τη λειτουργία του μέσα στο τριήμερο, αλλά και για το ξεστήσιμό του, όταν τελείωσε. Νέοι από όλες τις συλλογικότητες, αλλά και ανένταχτοι, αφιέρωσαν πολύ χρόνο και όρεξη για να πετύχουν το συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Επίσης θα πρέπει να αναφερθούμε στους νέους και τις νέες που δούλεψαν στις γειτονιές, για να γίνει γνωστό το φεστιβάλ, ιδιαίτερα στους νέους του ΣΥΡΙΖΑ 7ου διαμερίσματος, που επί 10 μέρες είχαν ανοιχτό το περίπτερο στο μετρό Πανόρμου. Όμως το βασικό ζήτημα ήταν και είναι η πραγματική σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τη νεολαία. Η

διαδικασία του ίδιου του φεστιβάλ έδειξε ότι χρειαζόμαστε στενότερους και περισσότερους δεσμούς με τον κόσμο της εργασίας και της παιδείας. Το επόμενο διάστημα θα χρειαστεί η νεολαία να συμμετέχει ουσιαστικά στις τοπικές συνελέυσεις του ΣΥΡΙΖΑ, να πρωτοστατήσει στη δημιουργία σωματείων, να φτιάξει πρωτοβουλίες αγώνα στα πανεπιστήμια, ομάδες στα σχολεία, να συμμετέχει στις αντιφασιστικές πρωτοβουλίες που στήνονται. Αυτή η εμπλοκή μας με τον κόσμο στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς, σπουδών και κάθε άλλης δράσης, θα διαμορφώσει τη διαδικασία της ενότητας, παράλληλα βέβαια με τις συζητήσεις και τις συμφωνίες. Ταυτόχρονα η νεολαία έχει να ανοίξει τη συζήτηση για την ανατροπή του συστήματος και τη διεκδίκηση μιας άλλης κοινωνίας, έχοντας επίγνωση και συνείδηση ότι είναι η γενιά στην οποία έχει πέσει το βάρος να δώσει τη μάχη της εποχής μας για να νικήσουμε μια και καλή.

Κινητοποιήσεις σε ΑΕΙ και ΤΕΙ Του Άγγελου Κάππαρη

έσα σε σκηνικό πλήρους αποσύνθεσης του πολιτικού συστήματος, σκανδάλων και δυσαρέσκειας ενάντια στα μέτρα, η τρικομματική κυβέρνηση επιχειρεί να προλειάνει το έδαφος για την εφαρμογή των μνημονίων στην παιδεία. Σαν να μην έφτανε η καθημερινότητα με τους κομμένους μισθούς, την ανεργία, τα διαλυμένα νοσοκομεία και –φυσικά– η καταστολή και ο εξευτελισμός εργαζομένων και νεολαίων αγωνιστών, ο φοιτητόκοσμος θα πρέπει να υποστεί και τη «σωτηρία» των πανεπιστημίων. Αυτή τη στιγμή με την πολιτική των περικοπών υπάρχουν δεκάδες σχολές στην Ελλάδα που οι

φοιτητές τους δεν ξέρουν αν θα ανοίξουν και σε ποια πόλη θα πρέπει να μεταφερθούν οι ίδιοι. Παράλληλα υπάρχουν ελλείψεις σε καθηγητές, ενώ μπορεί να χρειαστεί να πληρώσουμε για βιβλία, σίτιση και στέγαση. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των περικοπών είναι το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, στο οποίο οι πρυτανικές αρχές δεν μπορούν πια να πληρώσουν τους υπαλλήλους των εργολάβων και πρακτικά έχει γεμίσει σκουπίδια όλο το συγκρότημα. Όλες αυτές οι καταστάσεις που επιβάλλονται καθημερινότητα σε όλο και περισσότερους από εμάς είναι αποτέλεσμα της συνολικής πολιτικής της κυβέρνησης, αναπόσπαστο κομμάτι της οποίας είναι ο νόμος πλαίσιο Διαμαντοπούλου και Αρβανιτόπουλου.

Να μπλοκάρουμε τα Συμβούλια Ιδρύματος Το πρώτο στάδιο για να εφαρμοστεί σε όλες τις πτυχές του ο νόμος πλαίσιο είναι η εκλογή Συμβουλίων Ιδρύματος, με συμμετοχή και «εξωτερικών της πανεπιστημιακής κοινότητας μελών», δηλαδή μάνατζερ και αρπακτικά των επιχειρήσεων. Πέρσι, μέσα από κοινούς αγώνες φοιτητών, καθηγητών και εργαζομένων, οι εκλογές ακυρώθηκαν στη συντριπτική πλειοψηφία των ιδρυμάτων. Φέτος, το υπουργείο Παιδείας έχει δώσει τελεσίγραφο ότι μέχρι τις 25 Οκτώβρη πρέπει να έχουν γίνει οι εκλογές, αλλιώς θα κοπεί η χρηματοδότηση στα ιδρύματα. Την αγωνιστική «εκκίνηση» για τη νέα χρονιά έδωσαν έγκαιρα οι

πολυήμερες απεργίες των καθηγητών ΑΕΙ. Μάλιστα οι κινητοποιήσεις τους ανάγκασαν την προηγούμενη εβδομάδα το υπουργείο να εγκρίνει (αν και μειωμένες) τις θέσεις για συμβασιούχους καθηγητές στα ιδρύματα. Μετά τη 15η Πανελλαδική Συνάντηση Συλλόγων ΔΕΠ που κάλεσε τα μέλη της σε ετοιμότητα για κλιμάκωση, τη σκυτάλη πήραν οι φοιτητικοί σύλλογοι, καθώς αρκετές σχολές πανελλαδικά έχουν ξεκινήσει καταλήψεις με αφορμή και τη Γενική Απεργία στις 18 Οκτώβρη. Προτεραιότητα έχει να ξεκινήσουν άμεσα οι διαδικασίες για κοινό συντονισμό με όλα τα τμήματα των πανεπιστημίων. Πέρσι, για πρώτη φορά, κοινές πρωτοβουλίες καθηγητών, φοιτητών και εργαζομένων απλώθηκαν σε

πολύ περισσότερες σχολές, από την Πανπολυτεχνειακή Συνέλευση στο ΕΜΠ, μέχρι την Πρωτοβουλία Αγώνα Πάτρας. Πρέπει να δυναμώσουν αυτές οι πρωτοβουλίες και όλοι οι φοιτητικοί σύλλογοι να πρωτοστατήσουν σε αυτό. Χρειάζεται να ενημερωθούν όλοι οι φοιτητές για την επικείμενη επίθεση και να οργανωθεί ο πανεκπαιδευτικός συντονισμός. Καμία κινητοποίηση δεν πρέπει να μένει «κλεισμένη σε αίθουσες». Πρέπει να ανοιχτούμε στις γειτονιές , στα τοπικά σωματεία και σε φορείς. Το πανεκπαιδευτικό κίνημα πρέπει να αποτελέσει μέρος των συνολικότερων κινητοποιήσεων και να γίνουν τα πανεπιστήμια κέντρα αγώνα , οργάνωσης και συλλογικότητας.

μετανάστες • 15

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 17 Οκτώβρη 2012

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

Του Θανάση Κούρκουλα

χουν περάσει οι μέρες της αθωότητας για το κίνημα και την Αριστερά. Τότε που πολλοί πίστεψαν πως η ναζιστική Χρυσή Αυγή θα ξεφούσκωνε, επειδή τα μέλη της θα ξεσκεπάζονταν στα κανάλια, ενώ την ίδια ώρα τα τηλεοπτικά χαστούκια του Κασιδιάρη αύξαναν τα ποσοστά της. Χρειάζεται επίσης να ξεπεραστούν οι αυταπάτες της αντιφασιστικής τακτικής του είδους «να τους ταράξουμε στη νομιμότητα» ή να απαιτήσουμε «να κάνει η αστυνομία τη δουλειά της», ως βασικό μέτρο αντιμετώπισης των νεοναζί. Ιδιαίτερα μετά από την πρωτοφανή κάλυψη του Δένδια στους αστυνομικούς βασανιστές των 15 της αντιφασιστικής μοτοπορείας και τις επιθέσεις της κυβέρνησης στον ΣΥΡΙΖΑ ότι «καλύπτει τους κουκουλοφόρους». Ασφαλώς, η πίεση από τον ΣΥΡΙΖΑ προς την κυβέρνηση για άμεση καταστολή της δολοφονικής δράσης της Χρυσής Αυγής είναι απαραίτητη, όμως δεν είναι από μόνη της αρκετή. Γιατί είναι προφανές και σε παιδιά δημοτικού πως όσο η «μαγκιά» των Χρυσαυγιτών θα περνάει στο δρόμο, τόσο πιο αναποτελεσματική θα αποδεικνύεται η όποια θεσμική παρέμβαση εναντίον τους. Τόσο περισσότεροι απελπισμένοι άνθρωποι θα πιστεύουν στην υποτιθέμενη αντισυστημική μαγκιά της συμμορίας, κάποιοι θα εντάσσονται στα τάγματα εφόδου της και πολλοί περισσότεροι θα την υποστηρίζουν ανοιχτά.

Αντιφασιστική διάθεση Αντίθετα το δρόμο στην Αριστερά τον δείχνουν οι εργαζόμενοι που έκραξαν τον Παναγιώταρο στην Τρίπολη, οι τρίτεκνοι που έδιωξαν τον Κασιδιάρη από τη συγκέντρωσή τους στο Σύνταγμα, τα σωματεία που καταγγέλλουν την τραμπούκικη δράση των φασιστών στους χώρους δουλειάς, οι αντιφασιστικές πρωτοβουλίες που εμφανίζονται τον τελευταίο καιρό σε γειτονιές, πόλεις και χωριά. Με δυο λόγια, ήρθε η ώρα για το κίνημα να καλύψει το ζωτικό χώρο της Χρυσής Αυγής εκεί που τον διεκδικούν οι φασίστες: στο δρόμο, τα σχολεία, τους εργασιακούς χώρους. Ήρθε η ώρα για τον ΣΥΡΙΖΑ να καταπιαστεί με την οργάνωση του κόσμου που αγωνίζεται για το ψωμί του και δεν ανέχεται τους φασίστες. Να πάρει πρωτοβουλίες, να κάνει την αντιφασιστική δράση δικό του βασικό καθήκον, να εξοπλίσει τα μέλη του γι’ αυτό το σκοπό. Το άνοιγμα της συζήτησης αυτής αποτελεί σοβαρό βήμα προόδου. Το επόμενο διάστημα το καθήκον είναι οι συγκεκριμένες οδηγίες προς τα μέλη των τοπικών οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Η κατεύθυνση χρειάζεται να είναι: Ξεσκεπάζουμε τους φασίστες στην κοινωνία και τους απομονώνουμε με τη μαζική μας δράση. Συγκροτούμε αντιφασιστικό μέτωπο μαζί με κάθε άλλη διαθέσιμη δύναμη του κινήματος και της Αριστεράς, με αντιμνημονιακό-αντιφασιστικό διακριτό στίγμα: «Κάτω τα μνημόνια – Έξω οι ναζί». Αναδεικνύουμε το συστημικό ρόλο

Την Κυριακή, 14 Σεπτέμβρη, πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία αντιφασιστική συγκέντρωση και πορεία στη Θεσσαλονίκη ως απάντηση στη συγκέντρωση 150 φασιστών και ακροδεξιών από διάφορες πόλεις στο Λευκό Πύργο. Περίπου 500 αντιφασίστες συγκεντρωθήκαμε και πραγματοποιήσαμε πορεία, παράλληλα με την πορεία των φασιστών. Η Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» συμμετείχε και θα συμμετέχει και στις επόμενες πιο δυναμικές κινητοποιήσεις, που θα χρειαστούν για να αποτραπούν τελείως οι επόμενες φασιστικές εκδηλώσεις. NNN «Από το Μεταξά στη Χρυσή Αυγή»: Την Παρασκευή, 19 Οκτώβρη, στις 7.30 μμ στη Θεσσαλονίκη, στο Πολυτεχνείο-Πτέρυγα Αρχιτεκτονικής, η τοπική Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» οργανώνει προβολή επιλεγμένων αποσπασμάτων ντοκιμαντέρ και συζήτηση για τη φύση του φασισμού και την πάλη εναντίον του, με αφορμή την επερχόμενη επέτειο του ΟΧΙ και τους μύθους για τη Μεταξική δικτατορία. Ένα χρήσιμο μάθημα στους καιρούς μας. NNN

των νεοναζί, που προσπαθούν να καλύψουν με αντιμνημονιακό μανδύα την αγάπη τους προς «πετυχημένους επιχειρηματίες», όπως τον Λάτση, τον Σάλλα, τις μεγάλες ΠΑΕ, τοπικούς ιδιοκτήτες πάρκινγκ που αξιώνουν να κλείσουν δημοτικά πάρκινγκ για να βγάλουν υπερκέρδη.

συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις απάντησης σε ρατσιστικές επιθέσεις, για να κλείσουν (ή για να μην ανοίξουν) γραφεία των νεοναζί στην περιοχή, που είναι αποδεδειγμένα ορμητήρια των ταγμάτων εφόδου τους εναντίον μεταναστών, αριστερών, νέων που διαφωνούν με τις «απόψεις» των φασιστών.

Επίσης ξεσκεπάζουμε τον παρακρατικό ρόλο των φασιστών ως συμπλήρωμα των κατασταλτικών μηχανισμών της ΕΛ.ΑΣ., που τους προστατεύει νυχθημερόν. Όπως στην περίπτωση των 15 της αντιφασιστικής μοτοπορείας, τα μαχαιρώματα μεταναστών ή τις οργανωμένες επιθέσεις σε κοινότητες μεταναστών, για τα οποία ποτέ κανένας Χρυσαυγίτης δεν συλλαμβάνεται, ενώ τα θύματα πιέζονται από την αστυνομία να αποσύρουν τις μηνύσεις τους.

Αλλά και με κάθε είδους περιοδείες και εξορμήσεις της Αριστεράς σε εργασιακούς χώρους και γειτονιές, όπου οι φασίστες επιχειρούν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, όπως π.χ. σε εφορίες, νοσοκομεία, βρεφονηπιακούς σταθμούς ή σε χώρους δουλειάς που ζητούν από τους εργοδότες να πάρουν τους «δικούς τους» για ένα κομμάτι ψωμί.

Στα σχολεία, μια πρώτης τάξης ευκαιρία για αντιφασιστική παρέμβαση είναι ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου σε λίγες μέρες. Χρειάζεται να ξεσκεπάσουμε τους Χρυσαυγίτες ως σύγχρονους ταγματασφαλίτες, ιδεολογικούς απογόνους των Χιτών και των συνεργατών των ναζί. Ακολουθεί η επέτειος του Πολυτεχνείου, που οι νεοναζί αμφισβητούν ως... «μύθο» της Αριστεράς, ενώ οι ίδιοι λατρεύουν τον Παπαδόπουλο, πνευματικό παιδί του οποίου –και γραμματέας της ΕΠΕΝ– ήταν ο Μιχαλολιάκος. Ακολουθεί η 6η Δεκέμβρη, η επέτειος της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου από τον Κορκονέα. Με μοίρασμα αντιφασιστικού υλικού στα σχολεία, με αντιφασιστικά μαθήματα σε παιδιά που θέλουν να απαντήσουν σε συνομήλικούς τους φιλο-Χρυσαυγίτες αποτελεσματικά, με παρεμβάσεις στις σχολικές γιορτές, μπορούν οι εκπαιδευτικοί και οι νέοι του ΣΥΡΙΖΑ να παίξουν σημαντικό ρόλο στην οργάνωση αντιφασιστικών ομάδων μέσα στα σχολεία, εκεί που οι Χρυσαυγίτες παίζουν μπάλα μόνοι τους σε πάρα πολλές περιπτώσεις.

Δράσεις στις γειτονιές Στις γειτονιές, η εξωστρεφής συστηματική παρουσία της Αριστεράς είναι επιβεβλημένη. Ιδιαίτερα σε λαϊκές συνοικίες, όπου οι νεοναζί επιχειρούν να στρατολογήσουν ανέργους το τελευταίο διάστημα. Με εξορμήσεις αντιφασιστικής ενημέρωσης και τοπικές αντιφασιστικές εκδηλώσεις. Με

Με υλικά του ΣΥΡΙΖΑ για τις Γενικές Απεργίες, τοπικές και κεντρικές κινητοποιήσεις για να μην κλείσουν σχολεία, νοσοκομεία και κοινωνικές δομές.

Τοπικοποίηση Με ίδρυση γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ και κοινωνικών κέντρων αλληλεγγύης παντού. Γραφεία –ζωντανά κύτταρα της δράσης της Αριστεράς– που θα παίζουν το ρόλο αναχώματος στις φασιστικές εξορμήσεις σε περιοχές όπου η παρουσία της Αριστεράς ήταν ανεπαρκής τα τελευταία χρόνια και στις οποίες οι φασίστες επιχειρούν να επεκταθούν. Είναι καιρός η Αριστερά να πάρει επάνω της το καθήκον της αντιμετώπισης της φασιστικής απειλής, όσο το φίδι, που έχει βγει από το αυγό, είναι ακόμα μικρό. Γιατί –όπως έλεγε ο Χίτλερ– «αν οι αντίπαλοί μας είχαν συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο που διέτρεχαν από το κίνημά μας, θα είχαν συντρίψει το νεαρό μας πυρήνα, όσο ήταν ακόμα μικρός». Ας πάρουμε στα σοβαρά τα λόγια του. Ας μην αφήσουμε την ιστορία να επαναληφθεί στην Ελλάδα του 2012. Διαθέσιμες κοινωνικές δυνάμεις υπάρχουν. Είναι ο κόσμος που απεργεί και διαδηλώνει απέναντι στην τρόικα εσωτερικού και εξωτερικού με κάθε ευκαιρία. Ο κόσμος που στήριξε με την ψήφο του την Αριστερά και έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ 27%. Αρκεί να ασχοληθούμε συστηματικά και σοβαρά με το καθήκον της αντιφασιστικής πάλης ως άμεσο και συστηματικό μέτρο προστασίας των αγώνων και των δημοκρατικών κατακτήσεών μας. Εδώ και τώρα!

Στην Πάτρα αφέθηκαν ελεύθεροι οι τρεις από τους εννέα αντιφασίστες που συνελήφθησαν μετά την επίθεση που δέχτηκε από φασίστες η κατάληψη του Μαραγκοπουλείου. Ως συνήθως, κατά τη διάρκεια της συμπλοκής η αστυνομία δεν παρενέβη (παρόλο που της είχε γνωστοποιηθεί το γεγονός), ενώ τις εννιά προσαγωγές οι ασφαλίτες τις έκαναν μετά το περιστατικό. Τα ΜΜΕ (εφημερίδα «Πελοπόννησος» κ.ά.) προσπάθησαν για άλλη μια φορά να αντιστρέψουν τα γεγονότα, κατηγορώντας τον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο για αναίτια επίθεση σε κάποια ψησταριά, προωθώντας τη «θεωρία των άκρων», προβάλλοντας την αστυνομία ως ανίκανη να παρέμβει σε τέτοιου είδους γεγονότα και αποκρύπτοντας τη συνειδητή αδράνειά της, που υποδηλώνει σύμπραξη με τη Χρυσή Αυγή. Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου! NNN Ο Μητροπολίτης Διδυμοτείχου Ορεστιάδας και Σουφλίου Δαμασκηνός, στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας των κατοίκων του Βόρειου Έβρου για την αποψίλωση των δημοσίων υπηρεσιών και την ερημοποίηση της περιοχής μέσα από το συνεχή κλείσιμο καταστημάτων και παραγωγικών μονάδων, βρήκε κοινό και ξεδίπλωσε… το ρατσιστικό του μένος εναντίον των μουσουλμάνων μαθητών, οι οποίοι επωφελούνται από το μοναδικό νόμο του Ελληνικού Κράτους που βοηθάει στην άρση του αποκλεισμού τους και στην εισαγωγή τους στα Ανώτατα Ιδρύματα Εκπαίδευσης με χαμηλότερο βαθμό. Πήρε, όμως, την απάντηση που του άξιζε. Με συνθήματα, οι παρευρισκόμενοι διέκοπταν συνεχώς την ομιλία του. NNN Ο Βενιζέλος ανέφερε ότι τα τρία πρώτα ονόματα της λίστας Λαγκάρντ είναι Εβραίοι. Τι έγινε; Φεύγουν οι μετανάστες και θυμηθήκαμε τους Εβραίους; NNN Δεν πέρασαν λίγες ώρες από την απολογία του υπουργού Εσωτερικών Στυλιανίδη για τη σπουδή του να ανταποκριθεί στη χαφιέδικη ερώτηση του Παναγιώταρου στη βουλή σχετικά με τα στοιχεία που πρόθυμα έσπευσε να ζητήσει από τους Δήμους για τα παιδιά των μεταναστών που «κλέβουν θέσεις από τα Ελληνόπουλα» σε βρεφονηπιακούς σταθμούς. Την ίδια μέρα, η κυβέρνηση με τους άνδρες της ΕΛ.ΑΣ. έδωσε για άλλη μια φορά τα διαπιστευτήριά της στους φασίστες: Με διμοιρίες από ματατζήδες «Προστάτες του Πολίτη» εκδήλωσε την αμέριστη συμπαράστασή της σε μια χούφτα Χρυσαυγίτες και σκοταδιστές παραθρησκευτικών οργανώσεων, που συγκεντρώθηκαν έξω από το θέατρο Χυτήριο, επιτρέποντάς σε βουλευτές και μέλη της νεοναζιστικής συμμορίας να απειλούν και να ξυλοκοπούν θεατές, να τρομοκρατούν και να βρίζουν χυδαία συντελεστές της παράστασης Corpus Christi, να απελευθερώνουν ακόμα και προσαχθέντες από τα χέρια των ΜΑΤ, ακυρώνοντας την πρεμιέρα του έργου. Μετά την αμέριστη συμπαράσταση του κόσμου, η πρεμιέρα έγινε κανονικά. Μάλιστα, παρά τις απειλές κατά της ζωής του σκηνοθέτη, ο ίδιος δήλωσε: «The show must go on!». Ο ναζισμός δεν θα νικήσει! NNN Σύμφωνα με μία έρευνα που έγινε στην Ελβετία από τη στατιστική υπηρεσία, καθώς και από την αρμόδια υπηρεσία για τη μετανάστευση, οι Πορτογάλοι μετανάστες εκεί θεωρούνται ευλογία. Θα δουλέψουν και θα φορολογηθούν. Μάλιστα, το ποσοστό των ξένων που ζουν στην Ελβετία είναι αρκετά υψηλό, σε σχέση με το συνολικό πληθυσμό της χώρας. Λίγο πολύ τα ίδια ισχύουν και για τους μετανάστες των άλλων χωρών, όπως για παράδειγμα των αλβανόφωνων Κοσοβάρων. Στην Ελλάδα, δεξιά και φασίστες συζητάνε πώς ο Αλβανός δεν θα γίνει Έλληνας ποτέ, λες και αυτός ήταν ο καημός τους...

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

17 Οκτώβρη 2012

www.dea.org.gr

Κυβέρνηση και τρόικα οργανώνουν κλεισίματα νοσοκομείων, κατάρρευση του ΕΟΠΥΥ

Απαιτούμε: Δωρεάν Υγεία για όλο το λαό

Ιστορικό καθήκον των συνδικάτων και της Αριστεράς να αντισταθούν και να διεκδικήσουν: • Άμεση χρηματοδότηση του ΕΣΥ, του ΕΟΠΥΥ και των ασφαλιστικών ταμείων • Κάτω τα χέρια από τα νοσοκομεία μας • Όχι στα κλεισίματα και τις συγχωνεύσεις • Ελεύθερη πρόσβαση για όλους • Κανένας χωρίς φάρμακα και περίθαλψη• Κανένας εργαζόμενος απλήρωτος • Άμεσα προσλήψεις μόνιμου προσωπικού ΣΥΡΙΖΑ

Του Αντώνη Καραβά

Ιδιαίτερη ευθύνη έχουν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στην υγεία και σε σωματεία, φορείς, δημοτικές κινήσεις, κοινωνικά ιατρεία κλπ, για να συγκαλέσουν πλατιές συσκέψεις σε κάθε γειτονιά και πόλη για τη συγκρότηση Επιτροπών Διάσωσης της Δημόσιας Υγείας.

ύμφωνα με πληροφορίες που διέρρευσαν στον Τύπο, με απόρρητο έγγραφό της προς την ηγεσία του υπουργείου Υγείας η τρόικα απαιτεί 10 έκτακτα μέτρα, προκειμένου να εγκρίνει τη νέα δόση για τους τραπεζίτες. Ανάμεσα σε αυτά περιλαμβάνονται: Πρώτο, οι συγχωνεύσεις άλλων 5 νοσοκομείων, με στόχο τις συγχωνεύσεις 661 κλινικών και τμημάτων νοσοκομείων μέχρι το τέλος του 2012 και το κλείσιμο τουλάχιστον 50 νοσοκομείων και την υποβάθμιση των υπολοίπων. Πρόκειται για το δεύτερο γύρο λουκέτου μετά την ένταξη των κλινικών από το 1ο και το 7ο πρώην θεραπευτήριο του ΙΚΑ στο Σισμανόγλειο και το Αγία Όλγα . Οι νέες συγχωνεύσεις-κλεισίματα θα αφορούν τα άλλα δύο νοσοκομεία των Πατησίων, δηλαδή τα ΓΝ Πατησίων και Παμμακάριστος που, μαζί με την Πολυκλινική, θα μετατραπούν τελικά σε «Κέντρα Υγείας Αστικού Τύπου», όπως επίσης και το Σπηλιοπούλειο. Στην επόμενη φάση θα περιλαμβάνονται κλινικές της περιφέρειας, όπως στα νοσοκομεία Άμφισσας, Λευκάδας, Πρέβεζας, Ναυπλίου, το Ειδικών Παθήσεων Θεσσαλονίκης, Κιλκίς, Ιεράπετρας, Σητείας, Κρεστενών και Καρύστου… Δεύτερο, η περαιτέρω μείωση της κάλυψης των παροχών του ΕΟΠΥΥ για νοσηλεία και εξετάσεις. Ο ΕΟΠΥΥ βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της ολοκληρωτικής κατάρρευσης, γεγονός που θα οδηγήσει πολύ γρήγορα στην απουσία οποιασδήποτε παροχής σε υπηρεσίες πρωτοβάθμιας περίθαλψης. Ο ίδιος ο Βουδούρης αναγνωρίζει ότι το έλλειμμα του ΕΟΠΥΥ θα φτάσει για το 2012 στα 2 δισ. ευρώ, χωρίς να υπολογίζει τη φαρμακευτική δαπάνη που έχει ξεφύγει. Αναγνωρίζει επίσης ότι οι δαπάνες για διαγνωστικές εξετάσεις, εξαιτίας της πλήρους διάλυσης των εργαστηρίων του ΕΟΠΥΥ (πρώην ΙΚΑ) και της έλλειψης αντιδραστηρίων, έχουν εκτοξευτεί στα ύψη, την ίδια ώρα που διοχετεύονται υπηρεσίες διαγνωστικές και νοσοκομειακές πρωτίστως στο μεγάλο χρηματιστηριακό και επιχειρηματικό κεφάλαιο στην υγεία, με στόχο τη διατήρηση και αύξηση της κερδοφορίας του.

Αν υλοποιηθεί η υπόσχεση του Μανιτάκη προς την τρόικα για μείωση των οργανικών μονάδων τουλάχιστον κατά 50%, τότε μιλάμε για 200.000 αποχωρήσεις εργαζομένων από το δημόσιο και προφανώς θα αγγίξουν όλους τους τομείς και το χώρο της υγείας.

Μέτωπο για τη Δημόσια Υγεία Πρώτο καθήκον της ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι να αγωνιστεί για τη διάσωση των δημόσιων δομών υγείας και του ασφαλιστικού συστήματος, να δράσει τώρα από κοινού, να βάλει σε κίνηση τους εργαζόμενους και το λαό, να αποτρέψει το κλείσιμο δομών και υπηρεσιών, να οργανώσει

την αντίσταση σε αυτή την πολιτική, με στόχο την ανατροπή της. Η δημιουργία ενός μετώπου υπεράσπισης του δικαιώματος στην υγεία για όλους, ενός μετώπου που παλεύει για τη σωτηρία των δημόσιων δομών υγείας, αποκτά σήμερα σημασία κυριολεκτικά ζωής και θανάτου. Το μέτωπο υγείας πρέπει να αγκαλιάσει όλα τα λαϊκά στρώματα, τους εργαζόμενους στην υγεία και τα κοινωνικά δίκτυα αλληλεγγύης, να αναπτυχθεί σε κάθε περιοχή, πόλη και γειτονιά και να προχωρήσει σε ανοικτές πρωτοβουλίες, δράσεις και κινητοποιήσεις. Οι δυνατότητες για ένα πανελλαδικό μαζικό μέτωπο διάσωσης της δημόσιας υγείας είναι πραγματικές, κα-

θώς ήδη έχουν εκδηλωθεί μεγάλες και μαχητικές κινητοποιήσεις από τους κατοίκους σε πολλές τοπικές κοινωνίες, διαρκής κινητοποιήσεις με επισχέσεις, καταλήψεις, καθημερινές συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις από τους εργαζόμενους στην υγεία. Οι ομοσπονδίες στην υγεία, κάτω από όλες αυτές τις πιέσεις, έχουν πάρει ανάλογες αποφάσεις και οι πρωτοβουλίες για δημιουργία κοινωνικών ιατρείων, σε σύνδεση με εργαζόμενους των νοσοκομείων, αρχίζουν να αναπτύσσονται. Σε αυτή την προσπάθεια πρέπει να πρωτοστατήσουν από κοινού οι δυνάμεις της Αριστεράς, αφού είναι οι μόνες που μπορούν να φέρουν σε πέρας αυτό το ιστορικό καθήκον.

Να μην κλείσει το 7ο Θεραπευτήριο ΙΚΑ

ια μια φορά ακόμη, την Πέμπτη 11 Οκτώβρη, εργαζόμενοι στα νοσοκομεία των Πατησίων, 7ο Θεραπευτήριο ΙΚΑ και Γενικό Πατησίων, και κάτοικοι της περιοχής βγήκαν στο δρόμο για να διαδηλώσουν ενάντια στη διάλυση των νοσοκομείων. Από τα τέλη Σεπτέμβρη έχει αποφασιστεί το κλείσιμο του 7ου στα Πατήσια και του «Παπαδημητρίου» στα Μελίσσια. Τα αποτελέσματα της πολιτικής της κυβέρνησης για την υγεία είναι κιόλας ορατά. Στο 7ο Θεραπευτήριο από τους 8 γιατρούς και τους 10 νοσηλευτές της καρδιολογικής κλινικής έχει μείνει ένας καρδιολόγος για το πρωί μόνο και το απόγευμα οι ανάγκες θα καλύπτονται από ειδικευόμενους του «Αγία Όλγα». Έτσι, όταν δύο από τους νεφροπαθείς, που νοσηλεύονται στο 7ο, έπαθαν έμφραγμα και χρειάστηκαν καρδιολόγο, κλήθηκε γιατρός που ήδη είχε πάρει φύλλο πορείας για το Ογκολογικό νοσοκομείο της Κηφισιάς.

Είναι φανερό ότι οι πολιτικές του μνημονίου στην υγεία είναι επικίνδυνες για όλους όσους δεν έχουν να πληρώσουν για ιδιωτική περίθαλψη. Στη συγκέντρωση μίλησαν η πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων του 7ου, Ρούλα Σακκά, και ο Μπάμπης Φαράντος, μέλος του ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων στο ΓΝ Πατησίων. Στην πορεία, που ξεκίνησε από το 7ο, έφτασε μέχρι τον Άγ. Νικόλαο και κατέληξε στο ΓΝ Πατησίων, κυρίαρχα ήταν τα συνθήματα «Δωρεάν υγεία για όλο το λαό, για κάθε μετανάστη και ανασφάλιστο» και «Ούτε στα Πατήσια, ούτε πουθενά -Τα νοσοκομεία θα μείνουν ανοιχτά». Για να μπορέσουμε να υλοποιήσουμε αυτά τα συνθήματα, χρειάζεται οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ να πρωτοστατήσουν στη μάχη ενάντια στο κλείσιμο των νοσοκομείων, οργανώνοντας τον κόσμο μέσα και έξω από τα νοσοκομεία.

Το περιεχόμενο δράσης των Επιτροπών θα πρέπει να είναι η εξωστρέφεια και η σύνδεση με την τοπική κοινωνία με οργάνωση δράσεων, όπως συλλογή υπογραφών, εξορμήσεις και εκδηλώσεις, συντονισμός με δομές αλληλεγγύης, συμπαράσταση στον αγώνα των εργαζομένων με τη συμμετοχή σε περιοδείες, συνελεύσεις, κινητοποιήσεις κ.ά. Με κύρια ευθύνη επίσης του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επικρατήσει η ριζοσπαστική πολιτική: Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να δηλώσει δυνατά και ξεκάθαρα ότι όλες οι υπηρεσίες υγείας θα είναι προσβάσιμες στους κατοίκους της χώρας, ανεξάρτητα από το εργασιακό τους καθεστώς, τη θρησκευτική τους επιλογή ή την καταγωγή τους. Το ύψος των πόρων, που χρειάζονται, είναι τέτοιο, ώστε μόνο με την εφαρμογή των δικών μας ταξικών μέτρων για το χρέος, τη φορολογία του κεφαλαίου και το χτύπημα του παρασιτικού και κερδοσκοπικού ιδιωτικού τομέα είναι δυνατό να βρεθούν. Ο οργανωμένος και ανένταχτος κόσμος που συμμετείχε στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη Υγείας, το διήμερο 6-7/10, πρέπει να γίνει η μαγιά για άμεσες δράσεις αντίστασης και αλληλεγγύης στους χώρους και τις γειτονιές, για τη συγκρότηση ισχυρών αγωνιστικών παρατάξεων και επιτροπών ΣΥΡΙΖΑ στους χώρους δουλειάς. Σε αυτή την κατεύθυνση το Συντονιστικό και η Γραμματεία της Υγείας δεν πρέπει να είναι απλά ένα συμβουλευτικό όργανο προτάσεων προς τη γραμματεία και την κοινοβουλευτική ομάδα, αλλά ένα όργανο μάχης για την κινητοποίηση, τη στράτευση και τον πολιτικό εξοπλισμό του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ, για να αντιμετωπίσει τον Αρμαγεδώνα που έχουν εξαπολύσει κυβέρνηση και τρόικα.