Εργατική Αριστερά τ. 277 by dea.org.gr ΔΕΑ

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

8-9 Κρίση, αλλά και κινητοποιήσεις στην Ευρώπη

ΣΥΡΙΖΑ: Η λύση είναι μπροστά και Αριστερά

6045 Φύλλο Νο 277

31 Οκτώβρη 2012 Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη 1,5 ευρώ

12, 13

Ο εμφύλιος στη Συρία απειλεί να παρασύρει το Λίβανο

Το αντιφασιστικό κίνημα ανέβηκε κατηγορία

95 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση

Η κυβέρνηση Σαμαρά συνθλίβεται ανάμεσα στις πιέσεις της Τρόικας και την οργή του λαού

Πάρτε τα Μνημόνια και φύγετε!

Μπροστά σε πολύ κρίσιμες προκλήσεις βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Από τη μια η ανάγκη να μπει επικεφαλής της αντίστασης ενάντια στα μέτρα της κυβέρνησης και της τρόικας και να επιβεβαιώσει ότι ο στόχος του είναι η ανατροπή των μνημονίων στο δρόμο για την κυβέρνηση της Αριστεράς. Από την άλλη έχει την ευκαιρία να εξελιχθεί σε ενιαίο φορέα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, προχωρώντας στη θεσμοθέτηση δικαιωμάτων και πρωτοβουλιών στα μέλη των τοπικών και κλαδικών επιτροπών, αλλά και με σεβασμό στα δικαιώματα των συνιστωσών. Στις συνελεύσεις, που γίνονται παντού αυτές τις κρίσιμες μέρες, να επιβεβαιώσουμε το ριζοσπαστικό λόγο, την ανατρεπτική κατεύθυνση, την πλουραλιστική φυσιογνωμία (σελ. 6, 7, 15).

Ούτε στιγμή ανακωχής

εταξύ της Σκύλλας των απαιτήσεων της τρόικας και της Χάρυβδης της απόρριψης των μέτρων από την τεράστια πλειοψηφία του λαού βρίσκεται πλέον, ολοφάνερα, η κυβέρνηση Σαμαρά. Στη μέση, μόλις, του φθινοπώρου και ελάχιστες εβδομάδες μετά την πρώτη απεργιακή δοκιμασία, στις 26 Σεπτέμβρη, η συνοχή της τρι-

κομματικής έχει πέσει στο ναδίρ. Η ΔΗΜΑΡ αναζητά φύλλο συκής για να κρυφτεί και ο Σαμαράς αναβάλλει από βδομάδα σε βδομάδα τη δημοσιοποίηση των μέτρων, προσπαθώντας με κομμένη την ανάσα να εκτιμήσει τις πολιτικές συνέπειες που μπορεί να αποδειχθούν κατακλυσμιαίες. Δεν έχουμε κανένα λόγο να συμμεριστούμε τις αγωνίες τους. Τα

μέτρα, οι συμφωνίες με την τρόικα, πρέπει να ανατραπούν και μαζί τους θα ανατραπεί η κυβέρνηση που τα έφερε και τα στηρίζει. Ούτε στιγμή ανακωχής δεν πρέπει να δώσουμε στην πολιτική και στην κυβέρνηση, που ετοιμάζουν μια κοινωνική έρημο. Με απεργίες σε κάθε κλάδο, με καταλήψεις στους χώρους που βρίσκονται στο «μάτι» της επίθεσης, με νέα

μεγάλη πανεργατική απεργία, όταν τα μέτρα έρθουν στη βουλή, μπορούμε και πρέπει να τους ρίξουμε. Αυτή η δράση, αυτή η απάντηση στο νέο μνημόνιο, μπορεί να «υπαγορεύσει» πολιτική και στην Αριστερά, στη δύναμη που, με κέντρο τον ΣΥΡΙΖΑ, καλείται να δώσει την εναλλακτική λύση. Τώρα είναι ώρα αγώνα, ώρα ανατροπής.

• πολιτική

óôá óýíôïìá... Ο Κ. Βαξεβάνης συνελήφθη σχεδόν ακαριαία, με την κινητοποίηση μεγάλων δυνάμεων της ΕΛΑΣ, για τη δημοσίευση της λίστας Λαγκάρντ. Να σημειωθεί ότι αυτοί που απέκρυψαν για χρόνια τη διαβόητη λίστα (ο Παπακωνσταντίνου και ο Βενιζέλος) δεν αντιμετωπίζουν ακόμα κανένα –ποινικό τουλάχιστον– πρόβλημα. Και φυσικά κανένα πρόβλημα δεν αντιμετωπίζουν όσοι από τη λίστα ενέχονται σε μεγάλη φοροδιαφυγή, ξέπλυμα και λοιπές «αναπτυξιακές» δραστηριότητας. Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος…

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 31 Οκτώβρη 2012

Στις απεργίες, στις παρελάσεις, στην αντιφασιστική πάλη

Η ανατροπή είναι εφικτή

NNN Την επομένη ο «τρικομματικός» πρόεδρος της ΕΡΤ καρατόμησε τους Κ. Αρβανίτη και Μαριλ. Κατσίμη, γιατί τόλμησαν να αναφερθούν σε πιθανές ευθύνες του αξιότιμου υπουργού ΠροΠο, Ν. Δένδια, σχετικά με τη συγκάλυψη των ευθυνών ανδρών της ΕΛΑΣ για βασανιστήρια διαδηλωτών στη ΓΑΔΑ. Ο πρόεδρος της ΕΡΤ έκανε λόγο για «βάναυση παράβαση των αρχών της δημοσιογραφικής δεοντολογίας». Ναι, είναι ο Αιμ. Λιάτσος, ο πρωταγωνιστής του δελτίου ειδήσεων που δίδαξε δεοντολογία με την Πετρούλα! Που αποδεικνύει, για άλλη μια φορά, ότι τα παιδιά με τα καλά κουστούμια και τους ακόμα καλύτερους μισθούς έχουν –απαραιτήτως– πολύ εύκαμπτη σπονδυλική στήλη… NNN Ναι σε όλα θα πει ο Βενιζέλος στη βουλή, ανεξάρτητα –λέει– από τη θέση που θα κρατήσει τελικά η ΔΗΜΑΡ. Με τη στάση αυτή ο αρχηγός(;) του ΠΑΣΟΚ υπηρετεί πολλούς αφεντάδες. Στέλνει μήνυμα στους βαρόνους του χρήματος και των ΜΜΕ ότι είναι αποφασισμένος να πιει το ποτήρι του απόλυτου εξευτελισμού της σοσιαλδημοκρατίας μέχρι τέλους. Στέλνει μήνυμα στο Σαμαρά ότι θα βάλει πλάτη, για να περάσουν τα μέτρα, και να μην υπάρχει άγχος για τη διασφάλιση τουλάχιστον της σχετικής πλειοψηφίας στη βουλή. Ανοίγει παράθυρο διαφυγής στον Κουβέλη, αφού πλέον η στάση της ΔΗΜΑΡ –τουλάχιστον αριθμητικά– δεν θα κρίνει την επιβολή των μέτρων στη βουλή. Το κόστος, βέβαια, δεν είναι αμελητέο. Ο αρχηγός του κάποτε κραταιού ΠΑΣΟΚ παρουσιάζεται ως βοηθητικός τροχός του Σαμαρά. Αν αυτά σας ψυλλιάζουν για «παρά φύσιν» αρραβώνες, δεν είστε αδικαιολόγητα καχύποπτοι… NNN Κύκλοι του Σαμαρά «διαρρέουν» ότι ο αρχηγός της ΝΔ σκέφτεται μετά την επιβολή των μέτρων – λέμε τώρα– να πάρει μεγάλες πρωτοβουλίες «ανασύνθεσης» του αστικού πολιτικού κόσμου. Με αιχμή την ενοποίηση των υπεύθυνων δυνάμεων του ευρωπαϊκού προσανατολισμού. Και πριν ο κόκορας λαλήσει, πετάχτηκε ο Χρυσοχοΐδης. Που προτείνει: «τη δημιουργία ενός συνεκτικού, δημοκρατικού και ευρωπαϊκού μετώπου απέναντι στο λαϊκισμό που υπονομεύει την εθνική προσπάθεια και το φανατισμό των άκρων που απειλεί τη δημοκρατία…». NNN Παρεμπιπτόντως, οι «υπεύθυνοι» της «κυβερνώσας Αριστεράς» της ΔΗΜΑΡ επιδιώκουν να ισορροπήσουν σε τρεις –για την ώρα– βάρκες: α) Είναι υπέρ των μέτρων του γενικού πακέτου Στουρνάρα-τρόικας. β) Είναι κατά των «εργασιακών», που η τρόικα πρόσθεσε στο τέλος των διαπραγματεύσεων και οι Στουρνάρας-Σαμαράς αποδέχθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες. γ) Είναι υπέρ της συνοχής της κυβέρνησης και δεν θέλουν να χρεωθούν αποσταθεροποίησή της. Πώς θα τα καταφέρουν; Άγνωστο. Εμείς πάντως στοιχηματίζουμε ότι τελικά θα βραχούν και πιθανότατα χειρότερα απ’ όλους… NNN Υπέρ της συμμετοχής της Κροατίας στην ΕΕ ψήφισε το αρμόδιο τμήμα της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόβλημα δεν είναι ασφαλώς η Κροατία, όπου άλλωστε αποφάσισε δια της πλειοψηφίας σε δημοψήφισμα ο λαός της. Το πρόβλημα είναι η ψήφος υπέρ της διεύρυνσης της ΕΕ. Και εδώ δεν ερωτάται ο λαός της Κροατίας, αλλά η ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ. Και η απάντησή της αποδεικνύει ότι το ζήτημα της στάσης απέναντι στη διεύρυνση της ΕΕ δεν είναι καθόλου λυμένο…

Του Σπύρου Αντωνίου

ίγο πριν τη μεγάλη μάχη για την αποτροπή της ψήφισης του νέου πακέτου χρεοκοπίας της κοινωνίας, η μαζικότητα της τελευταίας γενικής απεργίας στις 18/10 και οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου επιβεβαιώνουν την εκτίμηση ότι το δυναμικό της ανατροπής των μνημονιακών πολιτικών και του τρικομματικού θιάσου είναι υπαρκτό. Οι κοινωνιολογικές αναλύσεις περί κατάθλιψης και απογοήτευσης του κόσμου δεν λαμβάνουν υπόψη τους μια κρίσιμη μάζα αγωνιστών-στριών που εδώ και δυόμιση χρόνια συντηρούν την αντίσταση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων απέναντι στην πρωτοφανή επίθεση του κεφαλαίου στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις μας. Η αποφασιστικότητα αυτού του κόσμου να πάει την αντιπαράθεση μέχρι τέλους και να κερδίσει είναι το πιο αισιόδοξο στοιχείο για την έκβαση των αγώνων μας. Αλλά δεν αρκεί από μόνη της. Η τακτική, ο βαθμός εμπλοκής και η δέσμευση της Αριστεράς στο σχέδιο του συνεπέστερου εκφραστή των συμφερόντων αυτού του κόσμου είναι εξίσου απαραίτητη προϋπόθεση. Η συγκυβέρνηση, που υπηρετεί μέχρις εσχάτων τα προνόμια της οικονομικής ελίτ, είναι ανίκανη να διαχειριστεί και να ξεπεράσει τις εσωτερικές αντιφάσεις του κυρίαρχου αστικού συνασπισμού εξουσίας και εξίσου ανίκανη να αποσπάσει τη συναίνεση των «από κάτω». Η προεκλογική εξαπάτηση μέσα από την επίκληση φοβικών διλλημάτων («θα πεινάσουμε, αν δεν πάρουμε τα μέτρα», δηλώνει ακόμα και τώρα ο Στουρνάρας) έχει αρχίσει να μην πείθει πια. Παρά την ομοβροντία των καθεστωτικών ΜΜΕ, που

απαιτούν την εξαθλίωσή μας για να πάρουμε «τη δόση», και την κλιμάκωση του αυταρχισμού και της καταστολής, το παιχνίδι δεν εξελίσσεται όπως το θέλουν. Και η αιτία βρίσκεται στους δρόμους και τις πλατείες της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και των υπόλοιπων μεγάλων πόλεων.

Απεργίες Στην απεργία στις 18/10, όπως και στη συγκέντρωση ενάντια στην επίσκεψη της Μέρκελ, εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές είπαν «όχι» στις πολιτικές της φτώχειας και της ανεργίας και απαίτησαν να φύγουν η κυβέρνηση και η τρόικα, μαζί με τα μνημόνια της καταστροφής. Τα μπλοκ των εργατικών σωματείων, πρωτοβάθμιων και ομοσπονδιών, συγκέντρωσαν και πάλι δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους πίσω από τα πανό τους. Υπάρχουν εργατικοί χώροι όπου οι εργαζόμενοι είναι αποφασισμένοι να φτάσουν μέχρι την τελική σύγκρουση. Ήδη η ΠΟΕ-ΟΤΑ έχει αποφασίσει την κατάληψη των δημαρχείων όλης της χώρας και τη μετατροπή τους σε κέντρα αγώνα σε κάθε δήμο. Μαζί με τη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, τους νοσοκομειακούς γιατρούς, τους εκπαιδευτικούς και τα συνδικάτα στα μέσα σταθερής τροχιάς (ΗΣΑΠ-ΜΕΤΡΟ-ΤΡΑΜ) επιμένουν για καταλήψεις και απεργίες διαρκείας, από τη στιγμή που θα ανακοινωθούν επίσημα τα νέα μέτρα, ώστε να μην ψηφιστούν. Η κατανόηση ότι οι 24ωρες απεργίες «τουφεκιές» δεν φέρνουν σοβαρό αποτέλεσμα και η οργή των εργαζομένων για την προκλητική αδράνεια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας έπαιξε ρόλο για την παραπάνω επιλογή. Παρ’ όλα αυτά ΓΣΣΕ και ΑΔΕΔΥ (δυστυχώς και με τις ψήφους του ΠΑΜΕ) μάλλον καταλήγουν σε μια 24ωρη απεργία την ημέρα ψήφισης των νέων μέτρων και σε κά-

ποια απογευματινά συλλαλητήρια τις προηγούμενες μέρες. Η πίεση στις συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι τεράστια και πρέπει να ενταθεί από τους αριστερούς αγωνιστές σε όλα τα επίπεδα, με σκοπό η κάθε απόφασή τους να εναρμονιστεί με την υπαρκτή διάθεση της βάσης των συνδικάτων για κλιμάκωση των κινητοποιήσεων, μέσα από ένα πρόγραμμα δράσεων με καταλήψεις και πολυήμερες απεργίες, που θα μπλοκάρουν την ψήφιση των μέτρων και θα ανατρέψουν τη συγκυβέρνηση.

Παρελάσεις Η ίδια μαχητικότητα εκδηλώθηκε και στις παρελάσεις για την 28η Οκτωβρίου, που σε πολλές περιπτώσεις μετατράπηκαν σε διαδηλώσεις διαμαρτυρίας ενάντια στα μνημόνια και το φασισμό. Η κυβέρνηση δημιούργησε «υγειονομικές ζώνες» με χιλιάδες αστυνομικούς και στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης έκαναν την εμφάνισή τους και στρατιωτικές δυνάμεις(!), οι οποίες επιτηρούσαν την ομαλή διεξαγωγή της παρέλασης. Ο κατήφορος των εκτροπών για την τρόικα εσωτερικού φαίνεται να μην έχει τέλος και θα επιταχύνεται, όσο θα φουντώνουν οι εργατικές-λαϊκές κινητοποιήσεις εναντίον της. Στην Αθήνα και σχεδόν σε όλους τους Δήμους της Αττικής, στη Θεσσαλονίκη, το Ηράκλειο, την Πάτρα, την Τρίπολη, το Αγρίνιο κ.α. μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μαζί με σωματεία, λαϊκές συνελεύσεις και μαζικούς φορείς, πρωτοστάτησαν στην καταδίκη των πολιτικών λιτότητας και αποδοκίμασαν όποιον θαρραλέο εκπρόσωπο της κυβέρνησης εμφανίστηκε σε εξέδρα επισήμων. Εξίσου ενωτική και καθολική ήταν και η εναντίωση στη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή. Λόγω και της επετείου, συνθήματα όπως «Ποτέ ξανά

φασισμός» και «Τότε Χίτες, σήμερα Χρυσαυγίτες» έδωσαν τον αντιφασιστικό τόνο στις συγκεντρώσεις. Φυσικά οι «νταήδες» του παρακράτους δεν τόλμησαν να εμφανιστούν στις περισσότερες παρελάσεις (στην Κέρκυρα και την Κάτω Αχαΐα οι συγκεντρωμένοι δεν τους επέτρεψαν να καταθέσουν στεφάνι), αποκαλύπτοντας και πάλι τη συστημική τους συνέπεια. Όπου υπάρχει μαζική κινητοποίηση κόσμου που παλεύει ενάντια στα αφεντικά και τις κυβερνήσεις τους και η Αριστερά είναι εκεί, οι ναζί της Χρυσής Αυγής λουφάζουν στις τρύπες τους.

Αριστερά Οι παραπάνω περιγραφές έρχονται ως απάντηση σε όλους εκείνους (και μέσα στο κίνημα) που επιμένουν να διατυμπανίζουν την ήττα μας και να καταφεύγουν στις ευκολίες του «τίποτα δεν γίνεται», «είμαστε ένα βήμα πριν το φασισμό» και άλλες τέτοιες «επεξεργασίες». Ο καθοριστικός παράγοντας για την ανατροπή των μέτρων και της κυβέρνησης είναι ο ρόλος της Αριστεράς και ειδικά του ΣΥΡΙΖΑ, λόγω και της ελπίδας που εμπνέει σε αρκετό κόσμο. Οι εκατοντάδες χιλιάδες, που κατεβαίνουν στους δρόμους, ψάχνουν τρόπο να νικήσουν και όχι αντικαταθλιπτικά. Είναι καιρός οι δυνάμεις της Αριστεράς να δράσουν ενωτικά, παίρνοντας την ευθύνη της οργάνωσης των αγώνων, της ενδυνάμωσης και του μαχητικού προσανατολισμού των σωματείων, των εγχειρημάτων αλληλεγγύης και κάθε συλλογικότητας. Πρωτοστατώντας σε κάθε δράση που θα επιτείνει την κρίση των «από πάνω» και θα υπερασπίζεται τις κατακτήσεις όσων συνθλίβονται μέσα στην κρίση, τη δημόσια υγεία, τα δημοκρατικά δικαιώματα, τη λεηλασία του φυσικού πλούτου.

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 31 Οκτώβρη 2012

η άποψή μας

πολιτική •

Η κυβέρνηση πιέζεται από την τρόικα, αλλά φοβάται το λαό

«Δεν θα κάνουμε πίσω, ούτε για να πάρουμε φόρα» Τ

Αντίσταση

ο τελευταίο διάστημα ο Στουρνάρας, που ίσως δεν διαθέτει τις υποκριτικές δυνατότητες του Σαμαρά, του Βενιζέλου και του Κουβέλη, φαίνεται όλο και περισσότερο σαν ένας δευτεροκλασάτος υπαλληλίσκος που δεν διαπραγματεύεται απολύτως τίποτε –ούτε με την τρόικα ούτε, πολύ περισσότερο με τα ελληνικά αφεντικά. Όμως τότε γιατί καθυστερούν τα μέτρα; Είναι σαφές πως η καθυστέρηση στην ανακοίνωση των μέτρων δεν οφείλεται στη διαπραγμάτευση αλλά σε εκείνο που φοβίζει την κυβέρνηση, δηλ. στην οργή της κοινωνίας, αλλά και στο τι θα κάνουν οι ίδιοι οι βουλευτές της, οι οποίοι δεν έχουν πεισθεί ότι αξίζει να θυσιάσουν το κοινοβουλευτικό τους μέλλον για την ψήφιση αυτών των μέτρων. Οι δύο από τους εταίρους της κυβέρνησης μοιάζουν να στηλώνουν τα πόδια, βλέποντας τον κίνδυνο εκλογικής κατάρρευσης. Ο Κουβέλης και η ΔΗΜΑΡ δεν δέχονται τις ρυθμίσεις στα εργασιακά του ιδιωτικού τομέα, ενώ και ο Βενιζέλος αναγκάστηκε να βάλει και αυτός αντιπολιτευτικές πινελιές ζητώντας να περνούν από τη Βουλή οι ιδιωτικοποιήσεις (ποιος να θυμάται τι έλεγε και τι ψήφιζε ως υπουργός Οικονομικών).

Συμβόλαια θανάτου Ωστόσο, παρά τους θεατρινισμούς, και ο Κουβέλης και ο Βενιζέλος βρίσκονται με την πλευρά του μνημονίου και της τρόικας. Γιατί αυτά τα οποία έχουν ήδη συμφωνήσει να ψηφίσουν, δηλ. τα δημοσιονομικά, και για τα οποία δεν γίνεται καμία συζήτηση, είναι ήδη φρικιαστικά. Ας πάρουμε ένα μόνον παράδειγμα: To 3o μνημόνιο, σύμφωνα με τη μετάφραση που έχει κάνει το Press Project, επιτάσσει ότι το Δεκέμβριο του 2012 θα πρέπει να έχει μειωθεί κατά 10% ο αριθμός των γιατρών στα δημόσια νοσοκομεία σε σχέση με τον Ιούνιο του 2012 (!), ενώ επίσης επιτάσσει μια περαιτέρω μείωση του αριθμού των γιατρών κατά 10% το 2013, δηλ. συνολικά 20% σε 18 μήνες! Επίσης προβλέπει τη μείωση κατά 13% των δαπανών για τα νοσοκομεία, δηλ. «ουσιαστικά τη μείωση των κλινών», όπως γράφει κυνικά. Μόνον εξ αιτίας αυτού το μέτρου θα

πεθάνουν χιλιάδες άνθρωποι που αλλιώς θα επιζούσαν. Και μόνον αυτό είναι επαρκής λόγος για κάποιον «στοιχειωδώς υπεύθυνο» να καταψηφίσει το νέο μνημόνιο. Όμως και τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης δεν έχουν καμία αντίρρηση επ’ αυτών! Βέβαια, δεν είναι μόνον αυτή η βαρβαρότητα στην οποία συμφωνούν: Συμφωνούν επίσης στις περικοπές συντάξεων έως και 12%, στη μείωση των εφάπαξ κατά 23%, καθώς και στη μείωση μισθών και κοινωνικών επιδομάτων (π.χ. καταργούνται όλα τα ειδικά εποχικά επιδόματα ανεργίας). Οι συνολικές περικοπές μισθών, επιδομάτων και συντάξεων θα φτάσουν τα 6,3 δισ. ευρώ μόνον μέσα στο 2013. Συμφωνούν επίσης στην αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης κατά δύο χρόνια, στην αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, στην απομάκρυνση 25.000 υπαλλήλων από το Δημόσιο, στη μείωση στους 2.000 αντί 15.300 αναπληρωτών καθηγητών στα σχολεία, στην παράταση της –δήθεν προσωρινής– «εισφοράς αλληλεγγύης» έως το 2018, στην κατάργηση όλων των φοροαπαλλαγών, στην αύξηση της φορολογίας των αγροτών, στα δραματική μείωση των ειδικών μισθολογίων των ΔΕΚΟ (μέχρι και κατά 35%), στην κατάργηση όλων των οικογενειακών επιδομάτων και όλων των δώρων, στην υποχρεωτι-

κή ένταξη όλων ανεξαιρέτως των ταμείων στον θνησιγενή ΕΟΠΥΥ του Λοβέρδου, καθώς και στην αύξηση της τιμής των εισιτηρίων κατά 25% και των τιμολογίων της ΔΕΗ κατά 8%. Και σε αυτά ήρθε να προστεθεί η ευρωπαϊκή επιτροπεία και ο ειδικός λογαριασμός, δηλ. ο απόλυτος έλεγχος ότι τα χρήματα που δίνονται από τα δάνεια θα πηγαίνουν πρώτα στην αποπληρωμή των προηγούμενων δανείων. Την ίδια στιγμή οι δανειστές απαιτούν άλλα 150 μέτρα πέραν των «γνωστών» 89. Ψιλοπράγματα δηλαδή…

Επιμήκυνση Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές συζητούσε η ομάδα εργασίας του Γιούρογκρουπ για να διαπιστώσει αν πληρούνται οι προϋποθέσεις για την καταβολή άμεσα των 31,5 δισ. στην Ελλάδα, καθώς και για το πώς και αν μπορεί να χορηγηθεί στην Αθήνα η παράταση δύο ετών για τη «δημοσιονομική προσαρμογή». Η ελληνική πλευρά διεκδικεί τη δυνατότητα επαναγοράς χρέους από την δευτερογενή αγορά μέσω δανείου από τους μηχανισμούς στήριξης, τη μείωση των επιτοκίων των δανείων που έχει ήδη λάβει, την παράταση της λήξης των δανείων αυτών και την παράταση έως το 2023 (αντί του 2020) της προθεσμίας για μείωση του χρέους στο 120% του ΑΕΠ. Τα συμπεράσματα της ομάδας εργασίας θα αποτελέ-

σουν το αντικείμενο του έκτακτου Eurogroup που διεξάγεται στις 31/10. Σύμφωνα με το Ρόιτερ, το οποίο επικαλείται την προκαταρκτική έκθεση του ΔΝΤ που παρουσιάστηκε στην ανωτέρω ομάδα εργασίας του Γιούρογκρουπ, ο παραπάνω στόχος δεν θα επιτευχθεί και το ελληνικό χρέος θα βρίσκεται πάνω από 120% του ΑΕΠ το 2020 (στο 136%). Όμως, ακόμη κι αν υλοποιηθεί η επιμήκυνση της προσαρμογής (μείωση του ελλείμματος κατά 1,5% ανά έτος αντί 3% όπως ήταν αρχικά στο μνημόνιο), ακόμη κι αν υπάρξει έκτακτη χρηματοδότηση και μείωση των επιτοκίων, ο λαός δεν θα έχει να ωφεληθεί τίποτε. Είναι δυνατό να πιστέψει κανείς ότι, όταν το 2023 επιτευχθεί ο «στόχος» του χρέους για 120% του ΑΕΠ, δεν θα απαιτηθούν και πάλι νέα μνημόνια, αφού σήμερα λαμβάνονται μέτρα λιτότητας σε χώρες όπως η Ισπανία και η Κύπρος όπου το χρέος δεν ξεπερνά το 70% του ΑΕΠ; Επιπλέον, το κόστος της πιθανής επιμήκυνσης θα φτάσει τα 38 δισ. ευρώ, σύμφωνα με το ΔΝΤ. Αυτά δεν είναι λεφτά που θα πάνε στο λαό, αλλά λεφτά που θα δανειστεί η Ελλάδα για να μπορεί να πληρώνει για μεγαλύτερο διάστημα τα χρήματα που ήδη χρωστάει. Πρόκειται για λεφτά που θα πάνε στους δανειστές αλλά που θα προστεθούν ως χρέος στην πλάτη του λαού.

Η κυβέρνηση Σαμαρά βρίσκεται ζαλισμένη από τις πιέσεις της τρόικας, αλλά και από τις πιέσεις των ντόπιων εργοδοτών οι οποίοι τη στηρίζουν, αλλά ζητούν μες στην αναμπουμπούλα κι αυτοί να κερδίσουν σε βάρος των εργαζομένων. Η κυβέρνηση είναι πρόθυμη να κάνει κάθε τέτοια υποχώρηση. Οι «κόκκινες γραμμές» της δεν βρίσκονται προς την πλευρά της τρόικας και των εργοδοτών, αλλά προς την πλευρά του λαού. Όμως και από αυτή την πλευρά υπάρχει πίεση και μάλιστα σοβαρή. Από τις 26 Σεπτέμβρη και μετά το εργατικό κίνημα μπήκε και πάλι σε θερμούς ρυθμούς κινητοποιήσεων απαιτώντας να σταματήσει η καταστροφή του κόσμου της εργασίας. Μικρές και μεγάλες κινητοποιήσεις γίνονται διαρκώς. Στις 28 Οκτώβρη έγιναν σε όλη την Ελλάδα ογκώδεις κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας δίπλα στις παρελάσεις. Παρά την καταστολή, ο λαός διαδήλωσε σχεδόν παντού –ακόμη και στη Λέρο διαδήλωσαν εκατοντάδες άνθρωποι. Στη Θεσσαλονίκη επιστρατεύθηκαν ένοπλοι φαντάροι και αστυνομικοί με πολιτικά για να στηθεί ο θίασος της παρέλασης με ασφάλεια απέναντι στον εχθρό λαό. Σε αυτή τη λαϊκή δυναμική πρέπει να στηριχθεί η Αριστερά με ακόμη περισσότερους δεσμούς. Ο κόσμος πρέπει να είναι κάθε μέρα στους δρόμους για να αποφευχθεί μία από τις χειρότερες καταστροφές στην ιστορία του εργατικού κινήματος. Η στροφή της κυβέρνησης στον αυταρχισμό, η επιστράτευση των ναζί, οι διαρκείς απόπειρες φίμωσης ακόμη και γνωστών δημοσιογράφων, φανερώνουν αδυναμία και όχι δύναμη. Η συγκέντρωση στις 31/10 της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, η απεργία της ΑΔΕΔΥ στις 14/11 σε συντονισμό με απεργίες σε όλη τη νότια Ευρώπη, και κυρίως οι κινητοποιήσεις την ημέρα που θα ψηφίζονται τα μέτρα, είναι σταθμοί που πρέπει να πυκνώσουν στην προσπάθεια ανατροπής του μνημονίου και της κυβέρνησης. Καμία αναβολή δεν χωράει. Η κυβέρνηση δεν θα πέσει μόνη της από τα πάνω. Όπως είπε και ο Κ. Αρβανίτης (η εκπομπή του οποίου κόπηκε από την ΝΕΤ επειδή μίλησε για βασανιστήρια διαδηλωτών), «δεν πρέπει να κάνουμε πίσω ούτε για να πάρουμε φόρα».

• εργατικά

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 31 Οκτώβρη 2012

Ποιος μπορεί να ανατρέψει τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία; ΑΔΕΔΥ: 24ωρη απεργία 9/11

αρά το ότι χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία να υπάρξει απόφαση για απεργία διαρκείας στο τελευταίο Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ, η απεργία στις 9 του μήνα χρειάζεται να οργανωθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο σε κάθε χώρο. Με συνελεύσεις, περιοδείες, προτάσεις για απεργίες διαρκείας, να επιβληθεί από τα κάτω η απεργία διαρκείας που, χάρη στην πρόσκαιρη συμμαχία ΠΑΣΚΕΠΑΜΕ, δεν ψηφίστηκε. Πρόταση για απεργίες μεγαλύτερης διάρκειας από τις περσινές 48ωρες, που στο προηγούμενο ΓΣ είχε προταθεί από τη ΔΕΑ, έθεσαν τόσο οι Παρεμβάσεις, όσο και η ΔΑΚΕ. Οι συνδικαλιστές του ΚΚΕ απέδειξαν ότι μπορούν να συμμαχήσουν ακόμη και με τη δεξιά σοσιαλδημοκρατία, προκειμένου να μην παρθεί απόφαση υπέρ της απεργίας διαρκείας με καταλήψεις στους χώρους εργασίας, πρόταση που ψήφισαν οι συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αν οι 7 συνδικαλιστές του ΚΚΕ είχαν ψηφίσει έστω τη δική τους αρχική πρόταση, τότε η ΑΔΕΔΥ θα προχωρούσε σε απεργία διαρκείας με την έναρξη στη βουλή της συζήτησης για τα νέα μέτρα, αλλά οι 7 προτίμησαν να υπερψηφίσουν την πρόταση της ΠΑΣΚΕ. Μέχρι τις 9 Νοέμβρη η ΑΔΕΔΥ θα συμμετάσχει στο απογευματινό συλλαλητήριο που οργανώνουν οι εκπαιδευτικοί την Τετάρτη 31 Οκτώβρη και με 3ωρη στάση εργασίας την Πέμπτη 1 Νοέμβρη στη συγκέντρωση που πραγματοποιούν στο υπουργείο Υγείας οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία. Αυτές οι κινητοποιήσεις δίνουν την ευκαιρία να παρθούν πρωτοβουλίες που θα αυξήσουν και θα κορυφώσουν τις κινητοποιήσεις μέχρι την ανατροπή της τρικομματικής κυβέρνησης.

Του Θοδωρή Πατσατζή

κυβέρνηση, με τα μέτρα που ετοιμάζεται να ψηφίσει, σκοπεύει να βάλει ταφόπλακα σε κάθε εργατικό δικαίωμα. Ετοιμάζεται να εφαρμόσει ένα μεσαιωνικό καθεστώς εργασίας, δηλαδή δουλείας, για τους εργαζόμενους. Απέναντι σε αυτό το πρόγραμμα κυβέρνησης, ΣΕΒ και τρόικας έχουν ήδη ξεσπάσει αντιστάσεις. Αντιστάσεις που, στο οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα, φανέρωσαν την ανικανότητα των ηγεσιών της ΠΑΣΚΕ στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ να τις οδηγήσουν σε νίκη.

Διασπάσεις Σε πολλούς κλάδους οι παραδοσιακές συνδικαλιστικές παρατάξεις της Δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας, ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ, έχουν διασπαστεί. Για τη ΔΑΚΕ η σημασία αυτού του γεγονότος είναι μικρότερης σημασίας και απλά φανερώνει τη δυσαρέσκεια του κόσμου απέναντι στην πολιτική που εφαρμόζει η ΝΔ ως βασικός μέτοχος της κυβέρνησης. Για την ΠΑΣΚΕ τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Εξακολουθεί να ελέγχει τις δύο μεγάλες συνομοσπονδίες, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, και η βάση της είναι ξεκάθαρα πιο λαϊκή. Το προς τα πού θα κατευθυνθεί λοιπόν, μπορεί να αποδειχθεί καθοριστικός παράγοντας στη μεγάλη ταξική μάχη που εξελίσσεται, για το ποιος θα βγει νικητής από την κρίση. Οι εργοδότες ή οι εργαζόμενοι. Ένα από τα πιο σημαντικά στελέχη της ΠΑΣΚΕ, ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, Ν.Φωτόπουλος, έχει θέσει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πώς χρειάζεται να κινητοποιηθεί το εργατικό κίνημα, για να ανατρέψει τη λαίλαπα των μνημονίων. Χαρακτηριστικά τοποθετήθηκε στο

χαιρετισμό του στο άνοιγμα των διαδικασιών του 35ου Συνεδρίου της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Για να νικήσουμε, είπε, αυτό που χρειάζεται δεν είναι οι 24ωρες απεργιακές κινητοποιήσεις που οργανώνει ως τα σήμερα η ΓΣΕΕ, αλλά απεργίες διαρκείας που, σε συνδυασμό με καταλήψεις νευραλγικών τομέων (υπουργεία κ.ά.) του κράτους, μπορεί να πονέσουν το σύστημα και να οδηγήσουν σε ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και της κυβέρνησης. Κάτι που, όπως τόνισε, δεν το θέλει η τωρινή ηγεσία της ΓΣΕΕ. Σε αυτό το πρόγραμμα δράσης η Αριστερά και το συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορεί να είναι αμέτοχοι. Ο Φωτόπουλος περιγράφει με ακρίβεια το πώς πράγματι μπορούμε να νικήσουμε τους από πάνω. Το «ή αυτοί ή εμείς» σημαίνει ρήξη και διεκδίκηση αλλαγής των συσχετισμών μέσα στα συνδικάτα και κατ’ επέκταση διεκδίκηση της προεδρίας της ΓΣΕΕ.

Αριστερά Για να μπορέσει να επιτευχθεί η νίκη για το εργατικό κίνημα, υπάρχει ένα βασικό ζήτημα. Ποιες ηγεσίες και με ποιες πρωτοβουλίες θα θέσουν σε εφαρμογή το σχέδιο Φωτόπουλου. Αν η Αριστερά αναλωθεί σε ηττοπα-

θείς τακτικές, όπως αυτές που φάνηκαν στο τελευταίο Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ, αν αναλωθεί σε έναν ιδιότυπο απομονωτισμό που λέει ότι δεν έχω πρόταση σε περίπτωση ανατροπής της κυβέρνησης και άρα ψηφίζω προτάσεις για 24ωρες απεργίες, αποφεύγοντας να αναλάβω τα καθήκοντα αυτά. Ή, αντίθετα, αναλαμβάνω αποφασιστικά την οργάνωση του εργατικού κινήματος και τα αιτήματα των εργαζομένων θα είναι το πρόγραμμα της επόμενης κυβέρνησης. Μια Αριστερά των εργαζομένων δεν μπορεί να αναλωθεί σε συμμαχίες από τα πάνω, με συνδικαλιστικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ που θα προσπαθήσουν να διασωθούν από την κρίση της ΠΑΣΚΕ και τα οποία η πλειοψηφία των εργαζομένων τα έχει συνδέσει με τη γραφειοκρατική λειτουργία των συνδικάτων για χρόνια. Δεν μπορεί να αναλωθεί σε συμμαχίες με όλους αυτούς που χρόνια τώρα είχαν θεοποιήσει το διάλογο με τις κυβερνήσεις και τους εργοδότες και όταν πιέζονταν και οργάνωναν αγώνες, προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να τους υπονομεύσουν και να τους ακυρώσουν. Ο τρόπος και ο δρόμος που χρειάζεται να ακολουθήσει η Αριστερά είναι άλλος. Είναι αυτός

που οδηγεί στην ενότητα και τη συμπαράταξη της Αριστεράς σε κάθε χώρο δουλειάς. Και αυτή που μπορεί να αναλάβει αυτό το καθήκον είναι η ριζοσπαστική Αριστερά. Οι αγωνιστές της στους χώρους και ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να πετύχουν το στόχο της ανατροπής, ξεπερνώντας αντιλήψεις σαν αυτές που εκφράζει μερίδα συνδικαλιστικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ (τα οποία καλοβλέπει η Αυτόνομη Παρέμβαση, η παράταξη του ΣΥΝ), και τα οποία, για να δικαιολογήσουν τη δική τους πολιτική αποτυχία, ζητάνε την κατάργηση των συνδικάτων. Αυτό που χρειάζεται είναι η ανάπτυξη πρωτοβουλιών σε κάθε χώρο και σε κάθε κλάδο με άμεσες διαδικασίες βάσης για διαρκή αγώνα, με κεντρικό στόχο τη γενική πολιτική απεργία διαρκείας, για να πραγματοποιηθεί η απαίτηση της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων για ανατροπή της πολιτικής των μνημονίων και όλων των εκφραστών της. Με τέτοιες διαδικασίες κατάφερε μέχρι σήμερα να απεγκλωβιστεί κόσμος της βάσης του ΠΑΣΟΚ, με τέτοιες διαδικασίες μπορούν να αναδειχθούν οι ηγεσίες που θα αλλάξουν πραγματικά τους συσχετισμούς στα σωματεία, τις Ομοσπονδίες και τις Συνομοσπονδίες.

35ο Συνέδριο ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ: Αποφασιστικής σημασίας υπό όρους

ε την ψηφοφορία για την ανάδειξη νέου Δ.Σ. και εκπροσώπων στη ΓΣΕΕ, ολοκληρώθηκε το 35ο Συνέδριο της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Ένα συνέδριο το οποίο, αν πραγματοποιήσει τους στόχους για αγώνες διαρκείας που διακήρυξε η ηγεσία της, μπορεί να είναι ένα από τα σημαντικότερα στην ιστορία της Ομοσπονδίας. Μια από τις πιο σημαντικές στιγμές του συνεδρίου, παρακαταθήκη για το εργατικό κίνημα, ήταν η απόφαση να εγγράφονται σε Ομοσπονδίες του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα πρωτοβάθμια κλαδικά σωματεία που έχουν εγγράψει μέλη ανεξάρτητα

από τη σχέση εργασίας τους με τη ΔΕΗ (μόνιμοι, συμβασιούχοι κλπ.). Σε μια περίοδο που οι εργασιακές σχέσεις ελαστικοποιούνται όλο και περισσότερο και οι από πάνω προσπαθούν να διαχωρίσουν με κάθε τρόπο την εργατική τάξη, η ενότητα όλων των εργαζομένων και τα κοινά σωματεία μόνιμων, συμβασιούχων, ενοικιαζόμενων, εργολαβικών μπορεί να αποδειχθούν καθοριστικής σημασίας. Δεύτερο σημαντικό στοιχείο ήταν η υιοθέτηση, τόσο ξεκάθαρα από πλευράς της Ομοσπονδίας, του αιτήματος για μαζικές προσλήψεις, ειδικά όταν αυτό συνδέεται με την παραμονή της ΔΕΗ στο δημόσιο.

Από εκεί και πέρα αρχίζουν τα ερωτηματικά. Μπορεί η Ομοσπονδία να δώσει ξεκάθαρα τη μάχη ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, όταν η εισήγηση για το πρόγραμμα δράσης μιλάει για συνεργασίες που θα διασφαλίσουν τη βιωσιμότητα της ΔΕΗ; Ποιος θα αναλάβει να οργανώσει τις κινητοποιήσεις, που αποφασίστηκαν (48ωρες επαναλαμβανόμενες, μόλις τα μέτρα πάνε για ψήφιση στη βουλή); Τα αποτελέσματα για το νέο Δ.Σ. και τους αντιπροσώπους στη ΓΣΕΕ δεν έδειξαν να βοηθάνε πολύ σε αυτή την κατεύθυνση. Παρά τη διάσπαση της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, οι απώλειές των 4 παρατάξεων ήταν ανεπαίσθη-

τες. Η ΠΑΣΚΕ του Φωτόπουλου κέρδισε 9 έδρες, ενώ η άλλη παράταξη της ΠΑΣΚΕ πήρε 3. Συνολικά έχασαν 22 ψήφους και έχουν 12 έδρες, 2 λιγότερες από το προηγούμενο συνέδριο. Οι 2 ΔΑΚΕ, παρότι έχασαν συνολικά 6 ψήφους, κέρδισαν 1 έδρα παραπάνω (13 από 12). Τα αποτελέσματα αυτά οφείλονται στη μικρότερη συμμετοχή συνέδρων, αλλά και στο ότι οι δυνάμεις της Αριστεράς δεν κατέβηκαν ενωμένες για να εκφράσουν μέρος της δυναμικής των εργαζομένων για αντίσταση στα μέτρα της κυβέρνησης. Η κοινή παράταξη ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η Αγωνιστική Ενότητα, που πρώ-

τη φορά κατέβηκε με κοινό ψηφοδέλτιο, κατόρθωσε να πάρει 10 ψήφους και μία έδρα. Η παράταξη του ΚΚΕ είναι απόλυτα σταθερή σε ψήφους και έδρες (3). Ενώ μικρή πτώση είχε η ΣΑΔ (παράταξη του Ρίζου, όπου μέχρι το προηγούμενο συνέδριο συμμετείχε και ο ΣΥΝ), διατηρώντας παρ’ όλα αυτά τις 2 έδρες της. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο έρχεται από τις εκλογές για αντιπροσώπους στη ΓΣΕΕ, όπου εκεί η παράταξη Φωτόπουλου (βλέπε διπλανή στήλη) κέρδισε 5 έδρες, ενώ η άλλη ΠΑΣΚΕ καμία. Δυστυχώς όμως και οι παρατάξεις της Αριστεράς πήραν μόλις 3 έδρες (όσες είχαν).

εργατικά • 5

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 31 Οκτώβρη 2012

Ιδιωτικοποιήσεις: Το μεγάλο φαγοπότι των καπιταλιστών Του Θοδωρή Πατσατζή

τρικομματική κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση κάθε δημόσιας επιχείρησης κοινής ωφέλειας, κάθε δημόσιου οργανισμού. Πρόσφατα ψηφίστηκε στη βουλή Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ), με την οποία καταργήθηκε η ρύθμιση για τη διατήρηση ελάχιστης συμμετοχής 51% του δημοσίου σε ΕΛΠΕ, ΔΕΗ, ΟΠΑΠ, ΟΔΙΕ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΕΛΤΑ και στους Οργανισμούς Λιμένος Πειραιώς, Θεσσαλονίκης, Αλεξανδρούπολης, Βόλου, Ελευσίνας, Ηγουμενίτσας, Ηρακλείου, Καβάλας, Κέρκυρας, Λαυρίου, Πατρών και Ραφήνας. Και ποσοστό των μετοχών τους μεταβιβάζεται στο ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείο Αξιοποίησης Περιουσίας Δημοσίου), ώστε να μπορούν εύκολα να δοθούν σε ιδιώτες. Για να εφαρμόσουν ευκολότερα τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές τους, η Δεξιά και η σοσιαλδημοκρατία ισχυρίζονται συνεχώς ότι η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων θα δημιουργήσει υγιή ανταγωνισμό και πτώση των τιμών. Με τη θέση αυτή συμφωνούσε πολύς κόσμος, εξαιτίας της ταλαιπωρίας που υφίσταται από τη λειτουργία που έχει επιβληθεί στο δημόσιο τομέα, με στόχο να μεγαλώνουν τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά και λόγω των συνεχών αυξήσεων στα τιμολόγια, που πραγματοποιούν οι διορισμένες από τις εκάστοτε κυβερνήσεις διοικήσεις αυτών των οργανισμών.

Αερομεταφορές Η πραγματικότητα αποδεικνύει, με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, ότι το μόνο που ενδιαφέρει όλες τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις και την τρόικα είναι το μεγάλο φαγοπότι που στήνεται γύρω από τις δημόσιες επιχειρήσεις, με στόχο να έχουν μεγαλύτερα κέρδη οι μεγαλοκαρχαρίες ιδιοκτήτες εταιρειών όπως η Aegean. Τρεις μέρες μετά την ψήφιση της ΠΝΠ, που αναφέραμε παραπάνω, η Marfin Investment Group (MIG) προχώρησε στην πώληση της Ολυμπιακής στην Aegean. Τι σημαίνει

αυτό; Ότι ο περίφημος ανταγωνισμός, που θα μείωνε τις τιμές στα εισιτήρια, πάει περίπατο. Η Aegean μένει χωρίς ανταγωνιστή στα δρομολόγια εσωτερικού και μπορεί να ελέγχει και μεγάλο ποσοστό της κίνησης στις διεθνείς πτήσεις από και προς την Ελλάδα. Στην πράξη η Aegean θα τσεπώνει τις κρατικές επιδοτήσεις για τις υποτιθέμενες «άγονες» γραμμές και, αν αυτό κριθεί ζημιογόνο, θα περιορίσει τα δρομολόγια και ταυτόχρονα θα μπορεί να ανεβάσει όσο θέλει τις τιμές των εισιτηρίων, οι οποίες, ήδη με την ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής, έχουν αυξηθεί από 20-50%. Η MIG αναγκάστηκε να μειώσει το πτητικό έργο της Ολυμπιακής κατά 35%, σύμφωνα με την κοινοτική οδηγία με την οποία ξεπουλήθηκε η Ολυμπιακή. Αυτό το ποσοστό πτήσεων πέρασε στα χέρια κυρίως της Lufthansa και κάποιων εταιρειών μαϊμού, που απασχολούσαν εργαζόμενους χωρίς συμβάσεις και δικαιώματα. Επειδή όλοι οι ιδιώτες λειτουργούν με βάση το κέρδος, το κόστος αυτής της απώλειας το πλήρωσαν οι επιβάτες με τις αυξήσεις των εισιτηρίων και οι εργαζόμενοι όχι μόνο στην Ολυμπιακή, αλλά και στα αεροδρόμια, καθώς απολύθηκαν από τις εταιρείες που είχαν αναλάβει τις υπηρεσίες τροφοδοσίας (π.χ. Olympic Ketering) και από τα καταστήματα που έκλεισαν στο αεροδρόμιο, επειδή αυξήθηκαν τα ενοίκια και μειώθηκε η πελατεία. Τέλος το κόστος της ιδιωτικοποίησης μεταφέρθηκε και σε συνανθρώπους μας με ειδικές ανάγκες (ΑΜΕΑ), τους οποίους απόλυσε η MIG, ενώ η Ολυμπιακή είχε υποχρέωση, σύμφωνα με το σχετικό νόμο, να τους προσλαμβάνει σαν εποχικούς. Με λίγα λόγια οι μόνοι που κέρδισαν από την ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής είναι η Aegean στην Ελλάδα και γενικά η Lufthansa. Τέτοιου είδους μεγάλες εταιρείες θα ευνοηθούν και θα βγάλουν κέρδη σε βάρος μας, αν επιτρέψουμε να προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις και στους υπόλοιπους δημόσιους οργανισμούς.

νέα από τους εργατικούς χώρους 48ωρη απεργία στις τράπεζες Διήμερη απεργιακή κινητοποίηση πραγματοποίησε η Ομοσπονδία των εργαζομένων στις τράπεζες, την Τετάρτη 24 και την Πέμπτη 25 Οκτώβρη. Οι τραπεζοϋπάλληλοι διαμαρτυρήθηκαν ενάντια στην τροπολογία που κατέθεσε η τρικομματική κυβέρνηση στη βουλή, σύμφωνα με την οποία τα Ταμεία Υγείας των εργαζομένων στις τράπεζες εντάσσονται στον ΕΟΠΥΥ. Αν αυτό το σχέδιο της κυβέρνησης γίνει πραγματικότητα, το ΤΥΠΕΤ θα καταστεί μη βιώσιμο. Η ΟΤΟΕ είχε εξαγγείλει απεργία μόνο για την πρώτη μέρα. Η δυναμική και μαζική παρουσία όμως των εργαζομένων στη συγκέντρωση της Τετάρτης την οδήγησε στο να δώσει συνέχεια και την επόμενη μέρα.

Phone Marketing Συγκέντρωση πραγματοποιούν οι εργαζόμενοι στη Phone Marketing στη Ν. Ιωνία, την Παρασκευή 2 Νοέμβρη, ενάντια στη δεύτερη προσπάθεια της διοίκησης να επιβάλει εργασία 8 ωρών την εβδομάδα και 130 ευρώ μισθό το μήνα. Η πρώτη προσπάθεια αντιμετώπισε τις κινητοποιήσεις των εργαζόμενων, οι οποίοι, μετά από 114 μέρες απεργίας, ανάγκασαν την εταιρία να πάρει πίσω τα σχέδιά της για επιβολή εκ περιτροπής εργασίας.

Αναβρασμός στα ΜΜΕ Συνεχείς κινητοποιήσεις σε μια σειρά ραδιοφωνικούς σταθμούς, εφημερίδες και τηλεοπτικά κανάλια πραγματοποίησαν το τελευταίο δεκαήμερο του Οκτώβρη δημοσιογράφοι και τεχνικοί, που εργάζονται

στα ΜΜΕ. Στους ραδιοφωνικούς σταθμούς «Επικοινωνία», «Νίτρο 102,5», «Derti 98,6», στην εφημερίδα «Εξπρές» και στην ηλεκτρονική σελίδα «express.gr», οι ενώσεις του κλάδου, ΕΣΗΕΑ, ΕΣΠΗΤ ΕΠΗΕΑ και ΕΤΕΡ κατά περίπτωση, ζητάνε την άμεση καταβολή όλων των οφειλόμενων αποδοχών σε δημοσιογράφους, διοικητικούς υπαλλήλους, τεχνικούς Τύπου και όλους τους εργαζόμενους. Στο ραδιοφωνικό σταθμό «Flash» και στα τηλεοπτικά κανάλια, «Sunny TV» και «Sport TV», εκτός από τα δεδουλευμένα απαιτούν επίσης την τήρηση των δεσμεύσεων που είχαν πάρει οι εργοδότες απέναντι στους εργαζόμενους και την εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας. Το χορό των κινητοποιήσεων συνεχίζουν οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ, με 24ωρη απεργία την Πέμπτη 1 Νοέμβρη, ενάντια στην απαξίωση της κρατικής ραδιοτηλεόρασης και τη συνεχιζόμενη προσπάθεια της διοίκησης να αναλάβουν ζώνες ενημέρωσης οι ιδιωτικές εταιρείες.

ΙΓΜΕ Κινητοποίηση πραγματοποίησαν οι εργαζόμενοι του ΙΓΜΕ, την Τετάρτη 24 Οκτώβρη, με λειτουργική κατάληψη και συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο υπουργείο Περιβάλλοντος. Οι εργαζόμενοι διαμαρτύρονται για τις νέες περικοπές στους μισθούς τους. Με απόφαση του υπουργείου Περιβάλλοντος και του υπουργείου Οικονομικών, τους περικόπτεται επιπλέον 1,5 μισθός για να καλυφθεί μέρος του ελλείμματος του Τακτικού Προϋπολογισμού και ενώ ήδη έχουν υποστεί μειώσεις ύψους 35%.

Επιμέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

Εκλογές Της Ανθής Βελλή, Γραμματέως ΔΣ Συλλόγου Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Γλυφάδας-ΒούλαςΒάρης-Βουλιαγμένης

Στις 7 Νοεμβρίου οι εκπαιδευτικοί πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης ψηφίζουμε τους αντιπροσώπους μας στα ΠΥΣΠΕ-ΑΠΥΣΠΕ και ΚΥΣΠΕ…. Οι εκπαιδευτικοί του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, πιστεύοντας πως μόνη λύση στην αντιμετώπιση της πρωτοφανούς επίθεσης στον κόσμο της εργασίας είναι οι ενωτικές συλλογικές δράσεις των αριστερών δυνάμεων, συνεργαστήκαμε πανελλαδικά με τους συναγωνιστές άλλων αριστερών κομμάτων και ομάδων, καθώς και με ανένταχτους, προοδευτικούς εκπαιδευτικούς, σε κοινά ψηφοδέλτια….η φωνή των αριστερών αιρετών στα συμβούλια αυτά θα βοηθήσει στη ματαίωση των σχεδίων της μνημονιακής συμμορίας….διεκδικούμε αιρετό ο οποίος να δεσμεύεται ότι: …Θα αναδεικνύει τα προβλήματα της εκπαιδευτικής πολιτικής, αντίθετα με οποιαδήποτε λογική συνδιαχείρισης με τη διοίκηση, μπλοκάροντας σχέδια συγχώνευσης ή κατάργησης σχολικών μονάδων, καθώς και καταστρατήγησης των εργασιακών δικαιωμάτων των συναδέλφων. Θα μεταφέρει – υλοποιεί αποφάσεις συλλόγων και γενικών συνελεύσεων και θα αγωνίζεται καλώντας τους σε μαζικές παρεμβάσεις, όπου αυτό απαιτείται. Θα απέχει από κάθε διαδικασία αξιολόγησης και θα υπερασπίζεται το εκπαιδευτικό κίνημα. Στις 7 Νοεμβρίου…παίρνουμε τις τύχες μας στα χέρια μας, αντίθετοι στη λογική της ανάθεσης.

Στους δρόμους οι εκπαιδευτικοί Με κινητοποιήσεις υποδέχονται τα νέα σκληρά μέτρα της κυβέρνησης οι δάσκαλοι, οι νηπιαγωγοί και οι καθηγητές. Οι κινητοποιήσεις ξεκίνησαν τη Τρίτη 30 Οκτώβρη, με τη μεσημεριανή συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το υπουργείο Παιδείας που οργάνωσε η Ομοσπονδία δασκάλων και νηπιαγωγών (ΔΟΕ). Επόμενος σταθμός το απογευματινό συλλαλητήριο της Τετάρτης 31 Οκτώβρη, στο οποίο καλούν από κοινού η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) και η ΔΟΕ, με αφίσα για διαρκή αγώνα, ώστε να μην περάσουν τα βάρβαρα μέτρα. Στο νέο πακέτο μέτρων οι εκπαιδευτικοί έχουν να αντιμετωπίσουν, μαζί με όλους τους εργαζόμενους, περικοπές μισθών και συντάξεων, τσεκούρι στο εφάπαξ, περικοπές δαπανών, απολύσεις, εφεδρεία κ.ά. Και βέβαια νέες συγχωνεύσεις σχολείων

(δημοτικών, γυμνασίων και λυκείων).

ρώσει ένα σημαντικό δυναμικό εκπαιδευτικών.

Θετικό κρατούμενο από τη μέχρι τώρα μάχη ενάντια στην εφαρμογή των μέτρων που ψηφίστηκαν στα προηγούμενα μνημόνια, είναι η καθολική άρνηση των συλλόγων διδασκόντων και καθηγητών να συμπληρώσουν το ερωτηματολόγιο για την αξιολόγηση των εργαζομένων ανά σχολείο. Όπου η Αριστερά παίρνει πρωτοβουλίες δράσης με διαδικασίες βάσης, μπορεί να συσπει-

Από μια σειρά τέτοιων πρωτοβουλιών σε πολλά πρωτοβάθμια σωματεία οδηγήθηκε η ΟΛΜΕ καταρχήν και η ΔΟΕ στη συνέχεια να καλέσουν σε κινητοποιήσεις, αλλά και σε ένα πρόγραμμα δράσεων με γενικές συνελεύσεις, περιοδείες, συμμετοχή σε τοπικά και κεντρικά συντονιστικά με συλλόγους γειτονιάς και άλλα πρωτοβάθμια σωματεία, παραστάσεις και αποκλεισμούς.

• αριστερά

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 31 Οκτώβρη 2012

Σχετικά με το πρόγραμμα και τις αρχές οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ Η

ρέα». Έχει ακόμα συμφωνηθεί το καθεστώς «διπλής ένταξης» των μελών, αφού η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο φορέα δεν προϋποθέτει την αυτοδιάλυση των οργανώσεων-συνιστωσών του.

Η κυρίαρχη τάξη με κόπο κρύβει τη δυσφορία για τις «ανεπάρκειες» του πολιτικού προσωπικού της, που δεν έχει τις δυνατότητες να προχωρήσει αδίστακτα στην επιβολή του ακραία αντεργατικού-αντικοινωνικού προγράμματος που περιγράφει το Μνημόνιο 3 με τους δανειστές.

Μας προκαλεί εντύπωση η συνέχιση μιας κάποιας δημαγωγικής πίεσης με άξονα το ζήτημα αυτό. Για παράδειγμα, τα στελέχη της Ενωτικής Κίνησης (Κουρουμπλής, Μητρόπουλος κλπ) ζητούν με έμφαση την «αυτοδιάλυση των συνιστωσών» και μέτρα πειθάρχησης (κυρίως όταν πρόκειται για αριστερές φωνές), τη στιγμή που η Ενωτική Κίνηση παίρνει πρωτοβουλίες συγκρότησής της ως «συνιστώσα» και τα στελέχη της στα ΜΜΕ παραβιάζουν συχνά τα συμφωνηθέντα στο ΣΥΡΙΖΑ.

Του Αντώνη Νταβανέλλου

περίοδος, που ζούμε, καθορίζεται από την οικονομική κρίση του συστήματος (στη ντόπια και τη διεθνή διάστασή της), αλλά και από την οξύτατη πολιτική κρίση. Η κυβέρνηση Σαμαρά, με ραγδαίους ρυθμούς, συνθλίβεται ανάμεσα στις αντίρροπες πιέσεις της τρόικας από τη μια και της οργής του λαού από την άλλη.

Σε αυτές τις συνθήκες οι πιθανότητες «εκτροπών» δεν είναι δυνατόν να υποτιμηθούν: η αχαλίνωτη δράση των κατασταλτικών μηχανισμών και η σκανδαλώδης υποστήριξη (γιατί δεν μπορούμε πλέον να μιλάμε για ανοχή) στους νεοναζί της Χρυσής Αυγής είναι προειδοποιήσεις για το ενδεχόμενο πολιτικών πρωτοβουλιών πέρα από τις «κανονικότητες» του κοινοβουλευτισμού της περιόδου μετά τη μεταπολίτευση. Παρ’ όλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να είναι «κυβέρνηση εν αναμονή». Η οργή του κόσμου έχει τέτοιες διαστάσεις, που μπορεί να προκαλέσει την παράλυση των κυρίαρχων επιτελείων και η περίοδος να καταλήξει με την εκτόξευση στην κυβερνητική εξουσία του σχηματισμού της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Το πρώτο πρόβλημα με αυτό το σενάριο είναι ότι χρειάζεται αγώνας για να επιβεβαιωθεί. Χρειάζεται αγώνας από τα κάτω, για να τους εμποδίσουμε να πάρουν τα μέτρα και για να πέσει η κυβέρνηση Σαμαρά. Όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό και όσο πιο παταγώδης είναι η κατάρρευση της τρικομματικής, τόσο πιο περιορισμένες θα είναι οι δυνατότητες των κυρίαρχων δυνάμεων να επεξεργαστούν εναλλακτικές λύσεις.

Αντιπολίτευση Η πρώτη, λοιπόν, προγραμματική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να είναι η εγκατάλειψη της αντιπολιτευτικής τακτικής του «ώριμου φρούτου», το κάλεσμα στο εργατικό κίνημα και στις λαϊκές δυνάμεις για ανατροπή των μέτρων και της κυβέρνησης που τα στηρίζει. Είναι ο συντομότερος –και ίσως ο μοναδικός– δρόμος για να φτάσουμε στην κυβέρνηση της Αριστεράς. Το δεύτερο ζήτημα που προκύπτει, είναι το περιεχόμενο που θα δώσουμε στην κυβέρνηση της Αριστεράς, είναι το ζήτημα της

υπόσχεσης που θα δώσουμε στις εργατικές-λαϊκές δυνάμεις, ζητώντας τους να παλέψουν για μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Τα εισηγητικά κείμενα κάνουν λόγο για τη σοσιαλιστική ανατροπή. Η κατεύθυνση αυτή είναι πολύτιμη γιατί –ακόμα και σε συνθήκες που δεν είναι άμεσα επαναστατικές ή προεπαναστατικές– προτρέπει στην ανεξαρτησία του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στις πιέσεις της κυρίαρχης τάξης, πιέσεις που σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα ενταθούν αφόρητα.

Πρόγραμμα Το ελάχιστο, όμως, συγκεκριμένο επίπεδο δέσμευσης του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να είναι πίσω από την υπόσχεση μιας νέας «εργατικής μεταπολίτευσης»: υπόσχεση για το σταμάτημα του νεοφιλελεύθερου κατήφορου, την αποκατάσταση των μισθών και των συντάξεων, την αποκατάσταση των εργασιακών σχέσεων, την εγγύηση των δημόσιων νοσοκομείων και σχολείων. Ένα τέτοιο «ελάχιστο πρόγραμμα» κοινωνικής σωτηρίας θα διεκδικεί με σαφήνεια «εντολή» από τον κόσμο, θα βάζει με πραγματικούς όρους τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ υποστηρικτών και αντιπάλων μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Δυστυχώς στο πεδίο αυτό παρεισφρέουν πολλές «ευελιξίες» (π.χ. ο ορισμός της «δημιουργικής επιχειρηματικότητας» ως συμμάχου, ή της «κοινωνικά δίκαιης δημοσιονομικής εξισορρόπησης» ως στόχου) που δείχνουν ότι η επιλογή, που προαναφέραμε, θα είναι ζήτημα πολιτικής μάχης μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι καθαρό ότι η στάση απέναντι στο χρέος θα είναι καθοριστικό ζήτημα. Είναι επίσης γνωστό ότι στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν διαφορετικές απόψεις σχετικά με τη ριζοσπαστικότητα

της απάντησης. Υπάρχει όμως και ένα κρίσιμο σημείο επιλογής: ο προϋπολογισμός του 2013 αποδεικνύει ότι 17 δισ. ευρώ ετησίως θα διατίθενται πλέον για την «εξυπηρέτηση του χρέους». Αν αυτός ο βραχνάς μείνει ανέπαφος, είναι σαφές ότι δεν είναι δυνατόν να δοθεί προτεραιότητα στις εργατικές-λαϊκές ανάγκες. Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, οφείλει να απαντήσει αν εξακολουθεί να δεσμεύεται από την προεκλογική του υπόσχεση ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα διακόψει αμέσως και μονομερώς τις πληρωμές τόκων και χρεολυσίων προς τους διεθνείς και ντόπιους τοκογλύφους, αφήνοντας –έστω– για το μέλλον την όποια συνολικότερη ρύθμιση (διαγραφή, διαγραφή μέρους, ρήτρα ανάπτυξης κλπ).

Ευρώπη Ανάλογης σημασίας είναι και η στάση απέναντι στην υπαρκτή ΕΕ και όχι τη φαντασιακή «Ευρώπη». Όλες οι πλευρές των ευρωηγεσιών –είτε οι «σκληροί» νεοφιλελεύθεροι, είτε οι «χλωμά» νεοκεϊνσιανοί– σήμερα ομοφωνούν ότι κάθε σχέδιο διεξόδου της ευρωζώνης από την κρίση συνδυάζεται με την επιβολή των σκληρών προγραμμάτων λιτότητας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, οφείλει να δεσμευτεί ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα σταθεί –κατ’ ελάχιστο– στο πεδίο της σκληρής αντιπαράθεσης με αυτές τις απόψεις. Η απάλειψη από τα εισηγητικά κείμενα της θέσης «καμιά θυσία για το ευρώ», της θέσης που διασφάλισε την ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ κατά την προεκλογική περίοδο, προειδοποιεί τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ ότι μια τέτοια προοπτική δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη. Τα ζητήματα που προαναφέραμε, συμπυκνώνονται στην κρίσιμη επιλογή της μονομερούς κατάργησης των μνημονίων, των

εφαρμοστικών νόμων και της καταγγελίας των δανειακών συμβάσεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη δεσμευτεί σχετικά και έδωσε τη μάχη των εκλογών του Μάη-Ιούνη με καταγεγραμμένη αυτή τη δέσμευση. Οι σκέψεις για «αντικατάσταση» των μνημονίων από ένα «εθνικό σχέδιο οικονομικής και κοινωνικής ανόρθωσης, παραγωγικής ανασυγκρότησης και κοινωνικά δίκαιης δημοσιονομικής εξισορρόπησης» είναι νέες ιδέες που υποδεικνύουν ότι η αντιμνημονιακή συνέπεια θα είναι ζητούμενο προς εξασφάλιση. Πέρα από αυτά τα κεντρικά ζητήματα υπάρχουν και άλλα, όπως το ζήτημα των μεταναστών, όπου, κυρίως από τους «ΠΑΣΟΚογενείς», ζητούνται προσαρμογές. Η θέση για «ορθολογικό εξανθρωπισμό» (ποσοστώσεις;), αντί του αιτήματος για νομιμοποίηση των μεταναστών, αν γίνει δεκτή, θα αποτελέσει μια απαράδεκτη υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ. Με τις παραπάνω προειδοποιήσεις δεν ισχυριζόμαστε ότι κάποια συντηρητική αναδίπλωση, κάποια πολιτική ανατροπή, έχει συντελεστεί στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Ισχυριζόμαστε όμως ότι εντείνονται οι πιέσεις του κυρίαρχου σκηνικού πάνω στο στελεχικό δυναμικό του και ότι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και το περιεχόμενο της υπόσχεσης για την κυβέρνηση της Αριστεράς πρέπει περισσότερο από ποτέ να αποτελέσουν ζήτημα παρέμβασης των μελών του ΣΥΡΙΖΑ.

Οργάνωση Το παραπάνω ζήτημα, το πολιτικό ζήτημα, πρέπει να αποτελέσει τον «οδηγό» για όλες τις επιλογές που θα γίνουν σε ζητήματα οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ. Από όλους έχει συμφωνηθεί η πορεία προς τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο πολιτικό «φο-

Πολύ πιο επικίνδυνη είναι μια τάση στελεχών του ΣΥΝ να αναπτύσσουν πίεση πάνω σε μέλη των αριστερών οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ για αυτολογοκρισία και κατάργηση της διακριτότητας στο όνομα, τάχα, της συμφωνίας για τη μετάβαση στον ενιαίο «φορέα». Για εμάς η συμφωνία είναι δεδομένη και έχει το εξής περιεχόμενο: Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μετατραπεί σε μαχόμενο, πολιτικό, δημοκρατικό φορέα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, όπου θα πρέπει να διασφαλιστεί ο ρόλος, τα δικαιώματα, οι υποχρεώσεις και –κυρίως– η δυνατότητα για πολιτικές πρωτοβουλίες των μελών στη βάση. Έχουμε συμφωνήσει στη συγκρότηση των τοπικών οργανώσεων και ζητάμε αυτές να αποκτήσουν προγράμματα δράσης και ουσιαστικής παρέμβασης. Έχουμε συμφωνήσει στην καμπάνια αυτοπρόσωπης εγγραφής μελών και ζητάμε αυτά να αποκτήσουν τα δικαιώματα που περιγράφει η αρχή «ένα μέλος – μία ψήφος». Έχουμε συμφωνήσει και ζητάμε να συγκροτηθούν ενδιάμεσα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ σε τοπικό και κλαδικό επίπεδο. Τέλος έχουμε συμφωνήσει στην ανάδειξη κεντρικών πολιτικών οργάνων, έχουμε δεχθεί τη φόρμουλα διασφάλισης του πλουραλισμού που προτείνεται και ζητάμε να κατοχυρωθεί η δυνατότητα της βάσης να επηρεάζει και τις κεντρικές αποφάσεις μέσα από την οργάνωση της συστηματικής, δημοκρατικής και υπεύθυνης πολιτικής συζήτησης. Στον ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή προσέρχεται ένα κρίσιμο τμήμα της μαχόμενης κοινωνίας. Εξακολουθούμε να αισιοδοξούμε ότι ο κόσμος αυτός θα καθορίσει την πορεία του πολύτιμου ενωτικού εγχειρήματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

αριστερά •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 31 Οκτώβρη 2012

Αντιφασιστική Δράση του ΣΥΡΙΖΑ σε κάθε γειτονιά

αναβάθμιση της αντιφασιστικής δράσης σε βασική πολιτική προτεραιότητα του ΣΥΡΙΖΑ σηματοδοτήθηκε από τη συμμετοχή των τοπικών οργανώσεων του σχήματος στις «παρελάσεις του λαού» της 28ης Οκτωβρίου με διπλό περιεχόμενο: «ενάντια στα μνημόνια και το φασισμό». Πρόκειται για μια ευρύτερη επιλογή που δεν αφορούσε μόνο τις παρελάσεις, αλλά τη συνολική δραστηριότητα του σχήματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς το προσεχές διάστημα. Σύμφωνα με εγκύκλιο που προωθήθηκε πρόσφατα στις Τοπικές Οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ: «Κατεύθυνση είναι η συγκρότηση πλατιών κοινωνικών συσπειρώσεων εναντίον της νεοναζιστικής παρουσίας και δράσης». Οι τοπικοί ΣΥΡΙΖΑ το επόμενο διάστημα καλούνται να οργανώσουν συνελεύσεις με περιεχόμενο την αντιφασιστική δράση, να συγκροτήσουν τοπική αντιφασιστική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, να δημιουργήσουν ευρύτερες Αντιφασιστικές Πρωτοβουλίες στη γειτονιά, με πλατύ ανοιχτό κάλεσμα στις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς, σε τοπικά συνδικάτα

Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην αντιναζιστική δουλειά στους μαθητές. Στα σχολεία της γειτονιάς, σε συνεργασία με την τοπική ΕΛΜΕ, το μαθητικό συμβούλιο και το σύλλογο γονέων, χρειάζεται να γίνουν ενημερωτικά μαθήματα ή και πολιτιστικές εκδηλώσεις για το φασισμό. Ωστόσο, το κύριο βάρος της δουλειάς στα σχολεία εκ των πραγμάτων πέφτει στη νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία θα πρέπει να θέσει κεντρικό στόχο τη διαμόρφωση μιας νεανικής αντιφασιστικής κουλτούρας.

και κινήσεις πολιτών, σε πάσης φύσεως συλλόγους, μεταναστευτικές κοινότητες, μαθητικές πρωτοβουλίες, προσωπικότητες από άλλους χώρους και φορείς. Σημαντική λεπτομέρεια είναι ο αποκλεισμός σε πολιτικό επίπεδο από τέτοιου είδους αντιφασιστικές συμμαχίες των μνημονιακών πολιτικών δυνάμεων, καθώς, όπως σωστά επισημαίνεται στην εγκύκλιο: α) Κάτι τέτοιο θα «ξέπλενε» αυτούς που ευθύνονται για την ενίσχυση των νεοναζί είτε έμμεσα λόγω της μνημο-

Ψήφισμα-απόφαση της 7ης ανοιχτής συνέλευσης Βάρης-ΒούλαςΒουλιαγμένης του ΣΥΡΙΖΑ Η χθεσινή (Τετάρτη 24/10) Ανοιχτή Συνέλευση Βάρης - Βούλας - Βουλιαγμένης του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, αποφάσισε ομόφωνα και προτείνει για εφαρμογή σε όλες τις Οργανώσεις: Εν όψει της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης, τα μέλη τα οποία θα έχουν δικαίωμα ψήφου για την ανάδειξη των αντιπροσώπων - αλλά και των νέων Συντονιστικών Γραμματειών - της κάθε Οργάνωσης, να είναι όσα έχουν εγγραφεί ένα κρίσιμο χρόνο πριν από την ημέρα της εκλογικής διαδικασίας. Το κριτήριο να είναι το να έχει κάποιος συμμετάσχει με την ιδιότητα του μέλους, του-λάχιστον στην προσυνδιασκεψιακή συνέλευση - δηλαδή να έχει υποβάλει αίτηση εγ-γραφής μέλους μέχρι την έναρξη της συνέλευσης αυτής. Είναι ευνόητο πως το ίδιο θα ισχύσει και για τους υποψήφιους, οι οποίοι καλό - έως απαραίτητο - θα είναι να αυτοπαρουσιαστούν σ΄αυτή την - τελευταία πριν τις εκλογές - συνέλευση. Η σκοπιμότητα του μέτρου είναι να διασφαλίσει πως το κάθε μέλος που θα συμμετά-σχει στη διαδικασία των εκλογών - και άρα θα επηρρεάσει, έστω κατά ένα βαθμό, την πολιτική φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ, θα έχει έρθει προηγουμένως σε μιά ελά-χιστη επαφή με το διάλογο και τους προβληματισμούς, τις ιδέες, τις απόψεις που κυ-κλοφορούν εντός ΣΥΡΙΖΑ και με τους ανθρώπους που λίγο μετά θα κληθεί να επιλέ-ξει. Κατά τα άλλα, η διαδικασία εγγραφής μελών, εννοείται πως θα συνεχίζεται και μετά την προσυνδιασκεψιακή συνέλευση, πριν, κατά και μετά την ημέρα των εκλογών. Η Συνέλευσή μας προτείνει το παραπάνω μέτρο να ενταχθεί στην νέα επικαιροποιημέ-νη οργανωτική εγκύκλιο, που υποθέτουμε πως θα κυκλοφορήσει, για το νέο χρονοδιά-γραμμα και τις προσυνδιασκεψιακές διαδικασίες.

νιακής καταστροφής, είτε άμεσα με την απροκάλυπτη ανοχή-στήριξη της δράσης τους. β) Κάτι τέτοιο θα ενίσχυε το «αντισυστημικό» προφίλ των νεοναζί στη λογική ότι απέναντί τους βρίσκεται όλο το πολιτικό φάσμα.

Δράση Όσον αφορά την τοπική δράση των Αντιφασιστικών Πρωτοβουλιών, όπου συμμετέχει ο ΣΥΡΙΖΑ, αναφέρονται ενδεικτικά: α) Η διοργάνωση κινητοποίησης αντίθεσης στο ναζισμό, όπο-

τε έχουμε παρουσία ή δράση των νεοναζί στην περιοχή ή έχουμε περιστατικό ρατσιστικής βίας. β) Η οργάνωση ανοιχτών συζητήσεων, πικετοφοριών, διανομής υλικού για την εγρήγορσή της τοπικής κοινωνίας απέναντι στον κίνδυνο του ναζισμού. γ) Η προστασία οποιασδήποτε δημόσιας εκδήλωσης (όπως καταθέσεις στεφάνων, εθνικές επέτειοι, δημοτικές ημερίδες κτλ) από την αμαύρωσή της από την παρουσία των ναζιστών.

Η εγκύκλιος περιγράφει επίσης τους βασικούς άξονες επιχειρηματολογίας απέναντι στη Χρυσή Αυγή, με στόχο την αποδόμηση της επιρροής της. Πρόκειται για έναν εξαιρετικά χρήσιμο οδηγό απάντησης στους νεοναζί, που χρειάζεται να αξιοποιηθεί σε κάθε τοπική οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ. Η συστηματική αντιφασιστική δράση σε κάθε περιοχή της χώρας, σε κάθε σχολείο κα κάθε γειτονιά, δεν μπορεί παρά να έχει στην καρδιά της τις δυνάμεις της Αριστεράς και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει και μπορεί να πρωταγωνιστήσει σ’ αυτή τη μάχη.

Επιστολή μελών ΣΥΡΙΖΑ Λαυρεωτικής Στη Λαυρεωτική εδώ και αρκετούς μήνες η δράση του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται μετ’ εμποδίων. Η συμπεριφορά και κυρίως οι πρακτικές συντρόφων από τον ΣΥΝ δημιουργούν ανυπέρβλητες δυσκολίες στην λειτουργία της Τ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ. Πιστεύουμε ότι η γνωστοποίηση τέτοιων σοβαρών καταστάσεων σε όλα τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ είναι υποχρέωσή μας για την αποφυγή παρόμοιων περιστατικών και σε άλλες περιοχές, αλλά και για την υπεράσπιση των «αυτονόητων» στις Τ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ. Προς: Την Γραμματεία του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς Σύντροφοι, Είμαστε μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που δραστηριοποιούμαστε στην Επιτροπή της Λαυρεωτικής και είμαστε μέλη της Γραμματείας της. Με την ιδιότητα μας αυτή θα θέλαμε να σας καταθέσουμε τα παρακάτω: […] -Στις αρχές αυτού του χρόνου και λίγους μήνες πρίν από τις εκλογές εμφανίσθηκε μια προσέλευση φίλων και ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι πρώτα εντάχθηκαν στον ΣYNκαι μετά στον ΣΥΡΙΖΑ. Η εξέλιξη αυτή χαροποίησε ιδιαίτερα τους συν. που μέχρι τότε με τις λιγοστές δυνάμεις τους έδιναν την μάχη και είδαν ότι δίνεται η ευκαι-ρία να αναπτυχθεί η παρουσία και η παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ στην περιοχή, παρ΄ολο που σε αυτούς που προσχώρησαν βρέθηκαν και κάποιοι που με την στάση τους είχαν δυσκολέψει στο παρελθόν τη

δράση τόσο της τοπικής Επιτροπής όσο και την παρου-σία του ΣΥΡΙΖΑ κεντρικά. Ατομα δηλαδή που είχαν προβληματική σχέση, όχι μόνο με τον ΣΥΡΙΣΑ αλλά και με τον ΣΥΝ στο παρελθόν λόγω διαφορετικών επιλογών που έκαναν στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης, είτε ακολουθόντας σχήματα αυτο-διοικητικά που στηρίζονταν από το σάπιο δικομματικό σύστημα, είτε αρνούμενοι την επίσημη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ. […] -Από εκείνη την χρονική στιγμή αρχίζει η μεθοδευμένη περιθωριοποίηση της Γραμμα-τείας του ΣΥΡΙΖΑ Λαυρεωτικής και η υποκατάσταση της από ορισμένα μέλη του ΣΥΝ και μόνο. Είναι γνωστά στην Γραμματεία τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν προεκλογικά με την οργάνωση εκδηλώσεων χωρίς την προηγούμενη συνεδρίαση ορ-γάνων και την ενημέρωση των κεντρικών οργάνων. […] - Τελευταίο συμβάν ήταν ο ορισμός, χωρίς την συνεδρίαση της Γραμματείας, ανοικτής Συνέλευσης της Τοπικής Επιτροπής, όπου εκλέχθηκε νέα Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ αποκλείοντας την συμμετοχή των συν. που εκπροσωπούν υπαρκτές συνιστώσες, αλλά και συν. που βρίσκονται έξω από αυτές τις λογικές λειτουργίας και είναι γνωστοί στην περιοχή. […] -Με συναίσθηση της ευθύνης για αυτά που καταθέτουμε θα θέλαμε να θέσουμε

υπό-ψην σας τις παρακάτω ανησυχίες και φόβους μας: • Η Επιτροπή ΣΥΡΙΖΑ Λαυρεωτικής, όπως έχει τελευταία διαμορφωθεί, έχει εκτραπεί από το πλαίσιο λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ όπου η συναίνεση και η συνδιαμόρφωση τόσο των αποφάσεων όσο και των οργάνων, είναι βασική του αρχή. • Η Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ Λαυρεωτικής, όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα, δείχνει μια αλαζονική συμπεριφορά που διακατέχει ορισμένα μέλη προερχόμενα από τον ΣΥΝ. […] Ζητάμε από την Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ να αποκαταστήσει την σωστή λειτουργία της Επιτροπής Λαυρεωτικής με την εξασφάλιση τόσο της έκφρασης όλων των συνι-στωσών όσο και την σωστή και δημοκρατική λειτουργία των οργάνων. Να γίνει αυ-στηρή κριτική και να παρθούν πολιτικά μέτρα αν χρειασθεί για την αποκατάσταση της εύρυθμης λειτουργίας της. Ζητάμε να παρακολουθείται πιό συστηματικά η λειτουργία και η δράση της Επιτροπής και να βοηθηθεί να αποκτήσει ένα περιεχόμενο δράσης τέτοιο που να ανταποκρίνεγται στις ανάγκες της συγκυρίας. […] 10.10.2012 Βαφειάδου Ελένη [ΔΕΑ], Παπαδέας Χρήστος [ΣΥΝ], Παπαθύμιος Γιάννης [ΑΚΟΑ], Παπαθύμιος Κωνσταντίνος [ΚΟΚΚΙΝΟ]

Εκδηλώσεις – Συνελεύσεις ΣΥΡΙΖΑ Τετάρτη 31/10, Αγρίνιο. Ομιλητής: Δημήτρης Βίτσας

Σάββατο 3/11, ΕΡΤ. Ομιλητής: Βασίλης Μουλόπουλος

Τετάρτη 31/10, Αμπελόκηποι.

Κυριακή 4/11, Νέος Κόσμος, 11 πμ. Ομιλητές: Κώστας Μαρματάκης, Μαρία Μπόλαρη.

Ομιλητές: Χριστόφορος Παπαδόπουλος, Αγγέλικα Σαπουνά. Τετάρτη 31/10, δάσκαλοι-καθηγητές Β΄Αθήνας. Ομιλητές: Αντρέας Καρίτζης, Γιώργος Σαπουνάς. Τετάρτη 31/10, Νέα Ιωνία, 7 μμ στον κινηματογράφο «Αστέρας». Ομιλητές: Τάσος Κορωνάκης, Αφροδίτη Σταμπουλή. Πέμπτη 1/11, εκπαιδευτικοί Νότιας Αθήνας, 7 μμ στο Πολιτιστικό Κέντρο Αλίμου.

Τρίτη 6/11, Κορυδαλλός, 7.30 μμ στις Πλειάδες. Ομιλητής: Δημήτρης Τζανακόπουλος. Τετάρτη 7/11, ΟΤΕ Αθήνας. Ομιλητής: Δημήτρης Στρατούλης. Κυριακή 11/11, Πεντέλη-Μελίσσια. Ομιλήτρια: Ερμίνα Κυπριανίδου.

• διεθνή

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 31 Οκτώβρη 2012

Η Ευρώπη των καπιταλιστών σε κρίση, η Ευρ

Ε.Ε.: Αδιέξοδα εντός και εκτό Του Πέτρου Τσάγκαρη

ι εκπρόσωποι των Ευρωπαίων καπιταλιστών συνεχίζουν να τσακώνονται μεταξύ τους σχετικά με το ποια είναι η διέξοδος από την κρίση, την ίδια στιγμή που οι λαοί, ειδικά του νότου, ξεσηκώνονται… Ο μακρύς κατάλογος από συνεδριάσεις των Συνόδων Κορυφής δεν έχει καταφέρει να οδηγήσει ούτε σε τελικές λύσεις ούτε, πολύ περισσότερο, σε αντιστροφή της επιδείνωσης της κρίσης. Σε κάποια επίπεδα φάνηκε το τελευταίο διάστημα να χαλαρώνει η ένταση. Π.χ. ο επικεφαλής της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι εξέφρασε την αμέριστη στήριξή του στην πρόταση του Σόιμπλε για διεύρυνση των αρμοδιοτήτων του Ευρωπαίου Επιτρόπου Νομισματικών Υποθέσεων. Επίσης φάνηκε να χαλαρώνει και η διένεξη μεταξύ του Ντράγκι και του προέδρου της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της Γερμανίας Γενς Βάιντμαν («έχουμε τον ίδιο στόχο και οι διαφορές στις απόψεις μας για τα σωστά εργαλεία δεν είναι αγεφύρωτες», είπε ο Ντράγκι). Στα μέσα Οκτώβρη ο Όλι Ρεν είχε πει από την Μπανγκόκ ότι τα χειρότερα πέρασαν όσον αφορά την κρίση χρέους στην ευρωζώνη.

Ψευδαίσθηση Λίγες ημέρες μετά, ωστόσο, ο Σόιμπλε επανέφερε την «τάξη»: σε ένα συνέδριο στο Βερολίνο δήλωσε πως μπορεί «η κρίση χρέους της

Ευρώπης να φαίνεται ότι έχει μπει σε μια πιο ήρεμη φάση, ωστόσο αυτό είναι μια ψευδαίσθηση». «Τα χειρότερα είναι μπροστά μας», παραδέχθηκε. Την ίδια γκρίζα εικόνα έδωσε και το στέλεχος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Ι. Μερς, που παραβρέθηκε στο ίδιο συνέδριο. Ο Μερς προειδοποίησε ότι, παρότι έχει επανέλθει η ηρεμία στις αγορές, αυτό μπορεί αποδειχθεί απατηλό. «Η αιμορραγία σταμάτησε, αλλά ο ασθενής δεν την έχει γλιτώσει ακόμη», είπε μεταφορικά. Και αυτό είναι φυσιολογικό. Ξέρουν καλά ότι το πρόγραμμα στην Ελλάδα δεν τους βγαίνει –γι’ αυτό ο συνήθως αυστηρός Σόιμπλε δήλωσε (23/10) ότι, έχοντας επίγνωση ότι είμαστε όλοι αμαρτωλοί (ως προς τους δείκτες χρέους), «είναι πιθανόν ότι μπορούμε να καταλήξουμε σε μια συμφωνία για μια πολιτική που θα είναι λογική για την Ελλάδα». Αλλά ξέρουν επίσης ότι μπορεί σύντομα να χρειαστούν να χρηματοδοτήσουν την Ισπανία από τον ESM. Σίγουρα τα σημάδια από την Ισπανία δεν είναι καθόλου καλά καθώς ανακοινώθηκε ότι το ΑΕΠ της χώρας συρρικνώθηκε κατά ένα επιπλέον 0,4% στο τρίτο τρίμηνο, έπειτα από μια αντίστοιχη ύφεση και στο δεύτερο τρίμηνο. Η ύφεση αυτή, που συνοδεύτηκε από νέο ρεκόρ στην ανεργία, σχεδόν εξασφαλίζει την πλήρη κατάρρευση της οικονομίας έτσι και εφαρμοστούν στην πράξη τα παρανοϊκά μέτρα λιτότητας που σχεδίασε ο πρωθυπουργός Ραχόι. Όμως η χρηματοδότηση της χώρας

Η κρίση θα χειροτερεύει και οι άρχουσες τάξεις στο μόνο που θα συνεχίσουν να ομονοούν θα είναι στη μεταφορά του κόστους της κρίσης στην αντίπαλη τάξη

από τον ESM απαιτεί να κινηθεί κι άλλο προς τη λάθος κατεύθυνση, δηλ. προς την επιβολή μνημονίων. Το αδιέξοδο είναι προφανές.

Βρετανία Γι’ αυτό οι ενδοευρωπαϊκές συγκρούσεις κλιμακώνονται ακόμη και στην περίοδο που «φαίνεται ότι η κρίση έχει μπει σε μια πιο ήρεμη φάση». Λίγες ημέρες πριν από τη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, βγήκε και πάλι στην επιφάνεια η γνωστή έριδα μεταξύ της Γερμανίας και της Βρετανίας –παρότι και στις δύο χώρες κυβερνούν σκληροί νεοφιλελεύθεροι. Οι τόνοι ανέβηκαν και πάλι όταν ο Ρ. Άνταμ, νούμερο δύο της γερμανικής πρεσβείας στο Λονδίνο, είπε σε αξιωματούχο του βρετανικού υπουργείου Εξωτερικών ότι η άρνηση του Βρετανού πρωθυπουργού Ντ. Κάμερον να συμμετάσχει ουσιαστικά στα τεκταινόμενα στην Ευρώπη σημαίνει ότι η Βρετανία «θα δει το τελευταίο βαγόνι ενός τρένου που έχει ήδη φύγει από το σταθμό». Η λεκτική πρόκληση έγινε λίγες ημέρες πριν από την επίσκεψη της Μέρκελ στο Λονδίνο (7 Νοεμβρίου), για συζητήσεις με τον Κάμερον. Οι συζητήσεις κυρίως θα επικεντρώνονταν στο ζήτημα του επταετούς προϋπολογισμού της ΕΕ, δηλ. εκεί όπου έχει πολλές αντιρρήσεις η Βρετανία. Ο Κάμερον είχε δηλώσει ότι θα θέσει βέτο σε περίπτωση αύξησης των δαπανών του προϋπολογισμού και ότι δεν τον ενδιαφέρει καθόλου η αδυναμία απόφασης. «Αν δεν υπάρξει

συμφωνία, αυτό είναι καλό για τη Βρετανία», είχε πει χαρακτηριστικά. Μάλιστα τη βδομάδα 29/10-2/11 αναμένεται να υπάρξει κρίσιμη ψηφοφορία στη βρετανική βουλή αναφορικά με τον προϋπολογισμό της ΕΕ. Αν οι ευρωσκεπτικιστές επικρατήσουν, τότε αυτό θα αποτελέσει ένα σοβαρό χτύπημα στην ενότητα της ΕΕ. Ακόμη και οι Εργατικοί που είναι υπέρ της ΕΕ αναμένεται να καταθέσουν πρόταση για μείωση του προϋπολογισμού, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τις γερμανικές προθέσεις. Οι Εργατικοί δεν αποκλείουν επίσης να βάλουν στο πρόγραμμά τους αίτημα για δημοψήφισμα στη Βρετανία αναφορικά με την ΕΕ. Διαφωνίες υπάρχουν αναφορικά και με την Ελλάδα, καθώς, σύμφωνα με την εφημερίδα «Ιντιπέντεντ», η τρόικα ζητά –κατά παραγγε-

Πανευρωπ

«Ενωμένοι με μ Του Σπύρου Αντωνίου

Ιταλία

ι σκληρές πολιτικές λιτότητας, που ακολουθούνται πανευρωπαϊκά και έχουν ρίξει στον καιάδα των «μηχανισμών στήριξης» μια σειρά από χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πρέπει άμεσα να ανατραπούν από τους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας σε κάθε γωνιά της ηπείρου. Η πανευρωπαϊκή κινητοποίηση στις 14 Νοέμβρη μπορεί να γίνει η αφετηρία για μια τέτοια προοπτική. Την ημέρα εκείνη προγραμματίζεται μια ημέρα κοινής δράσης σε όσο το δυνατόν περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, με απεργίες, διαδηλώσεις και συλλαλητήρια απέναντι στην κοινή επίθεση των εθνικών κυβερνήσεων και της ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης εναντίον των λαών της Ευρώπης, ύστερα από απόφαση της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Συνδικάτων (ETUC), που συνεδρίασε στη Μαδρίτη στις 17 Οκτώβρη.

Απεργίες Την πρωτοβουλία πήραν τα πορτογαλικά συνδικάτα που ήδη είχαν αποφασίσει απεργία για τις 14/11 και συγκεκριμένα η μεγαλύτερη συνδικαλιστική συνομοσπονδία CGTP.

Ισπανία

Οι συνεχείς περικοπές και η αύξηση της φορολογίας που επιδιώκει να επιβάλει η δεξιά κυβέρνηση Κοέλιο, σε συνεννόηση με τους εκπροσώπους των δανειστών, δεν φαίνεται να βελτιώνει την κατάσταση. Πριν λίγες μέρες, το

ΔΝΤ ενέκρινε την εκταμίευση 1,5 δισεκατομμυρίων ευρώ στην Πορτογαλία, μετά την πέμπτη αναθεώρηση της «απόδοσης» της χώρας. Η έγκριση της δόσης συνοδεύτηκε φυσικά από τη γνωστή προειδοποίηση ότι η διαβόητη προσαρμογή της πορτογαλικής οικονομίας απαιτεί επιπλέον μέτρα. Και όπως ξέρουμε από την Ελλάδα, όταν οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου μιλούν για μέτρα, εννοούν τη λεηλασία μισθών και συντάξεων, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και του κράτους πρόνοιας. Η απάντηση των Πορτογάλων εργαζομένων αναμένεται ιδιαίτερα δυναμική, τουλάχιστον ανάλογη του σεισμού της 15ης Σεπτέμβρη, της μεγαλύτερης κινητοποίησης στη χώρα μετά την Πρωτομαγιά του 1974.

Ισπανία Την ευκαιρία φρόντισαν να αξιοποιήσουν αμέσως και οι ισπανικές εργατικές ενώσεις, κάτω και από την πίεση των δεκάδων συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας τους τελευταίους μήνες. Έτσι στις 14 Νοέμβρη θα έχουμε την πρώτη Ιβηρική γενική απεργία στην ιστορία. Οι δύο μεγαλύτερες συνομοσπονδίες της χώρας UGT και CCOO, συσπειρωμένες στη Cumbre Social («Κοινωνική Σύνοδος», στην οποία συμμετέχουν πάνω από 150 σωματεία, συνδικάτα μαθητών και συλλογικότητες), προκήρυξαν τη γενική απεργία, η οποία θα είναι η τρίτη από την έναρξη της κρίσης.

Μετ είναι που τ από τ μέα) κ 25% κ περισ ni-ni: δουλε οργαν τους στην Α

Την Φερέρ κόσμο ση το φόβο δοθεί

διεθνή •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 31 Οκτώβρη 2012

ρώπη των λαών σε κινητοποιήσεις

ός ευρώ λία του ΔΝΤ– να υπάρξει διαγραφή κι άλλου μέρους του ελληνικού χρέους. Πρόκειται για συνέχεια της πρότασης Λαγκάρντ, την οποία είχε ήδη απορρίψει η Μέρκελ τον περασμένο μήνα. Το σχέδιο δεν περιλαμβάνει διαγραφή του ελληνικού χρέους που κατέχει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ύψους 40 δισ. ευρώ), κι έτσι το μεγαλύτερο μέρος της «ζημιάς» από τη διαγραφή θα φορτωνόταν στα κράτη της ΕΕ που διακατέχουν ελληνικά ομόλογα. Το Βερολίνο συνεχίζει να διαφωνεί και αυτό έγινε και πάλι σαφές σε δήλωση του Σόιμπλε (27/10), ο οποίος είπε ότι σύμφωνα με το γερμανικό νόμο είναι παράνομο να παρέχεται επιπλέον χρηματοδότηση σε χώρα που δεν έχει εκπληρώσει τις δημοσιονομικές δεσμεύσεις της.

Διάλυση; Σε αντίθεση με τις φωνές που μιλούν για τέλος της κρίσης, η ένταση των προβλημάτων έχει οδηγήσει πλέον σε διαλυτικά φαινόμενα όχι μόνο στο εσωτερικό της ΕΕ και της ευρωζώνης αλλά και στο εσωτερικό των χωρών: Στην Ιταλία έχει ξαναέρθει στην επιφάνεια η απαίτηση τμημάτων της άρχουσας τάξης του βορρά να αποσχιστεί από τον φτωχό νότο. Στο Βέλγιο δυναμώνουν οι εθνικιστικές φωνές των Φλαμανδών που δεν θέλουν τους γαλλόφωνους Βαλόνους. Στη Βρετανία, μεγάλο μέρος της σκοτσέζικης άρχουσας τάξης θεωρεί ότι τη συμφέρει το διαζύγιο με την Αγγλία. Στην Ισπανία, τόσο στη χώρα των Βάσκων όσο και στην Καταλωνία

δυναμώνουν ιδιαίτερα οι δυνάμεις που θέλουν αυτοδιάθεση από τη Μαδρίτη. Η κρίση του καπιταλισμού μοιάζει να πιέζει όλο και περισσότερο την Ευρώπη στον κατακερματισμό, δηλ. σε κατάσταση παρόμοια με εκείνη που οδηγήθηκε (με άλλους όρους και άλλες προοπτικές), εξαιτίας της διαλυτικής κρίσης του αρχαίου κόσμου και της δουλοκτητικής κοινωνίας πριν από χίλια περίπου χρόνια. Σε κάθε περίπτωση, το πρόβλημα δεν είναι μόνον το ευρώ, ή δεν εξαντλείται στο ευρώ. Στη Βρετανία, που δεν συμμετέχει στο ευρώ έχοντας δικό της νόμισμα, η κρίση έχει επίσης ενσκήψει με ιδιαίτερη οξύτητα. Και οι αντεργατικές πολιτικές που εφαρμόζει η άρχουσα τάξη είναι ολόιδιες με τις πολιτικές της ευρωζώνης, οδηγώντας στην ίδια εξαθλίωση τους εργαζόμενους. Όπως γράφει η «Ιντιπέντεντ» στις 28/10, η χειρότερη ύφεση της Βρετανία μετά τη δεκαετία του 1950 έχει οδηγήσει το 1/5 των εργαζομένων (εργαζόμενοι στη σίτιση, τη διασκέδαση, το λιανικό εμπόριο) να ζει με εισόδημα κατώτερο αυτού που εξασφαλίζει επιβίωση. Σύμφωνα με έρευνα που διεξήγαγε η εταιρία KPMG, σχεδόν 5 εκατομμύρια εργαζόμενοι αμείβονται με μισθούς που είναι κάτω από το επίπεδο επιβίωσης. Το κατώτερο ωρομίσθιο είναι 7,7 ευρώ την ώρα που η ίδια η KPMG ορίζει ως επίπεδο επιβίωσης τα 10,33 ευρώ την ώρα στο Λονδίνο και τα 9,9 ευρώ στις άλλες πόλεις. Ο υψηλός τι-

μάριθμος (όπως στην Ελλάδα) και η ραγδαία αύξηση των φόρων (ασφαλώς όπως στην Ελλάδα) μειώνουν ακόμη περισσότερο την πραγματική διαθέσιμη αγοραστική δύναμη των εργαζομένων, σχολιάζει η «Ιντιπέντεντ».

Αντίσταση Η σύνοδος κορυφής της ΕΕ στα μέσα Νοέμβρη, το πιο πιθανό είναι ότι θα αποφέρει μία από τα ίδια. Όμως η κρίση θα χειροτερεύει και οι άρχουσες τάξεις στο μόνο που θα συνεχί-

σουν να ομονοούν θα είναι στη μεταφορά του κόστους της κρίσης στην αντίπαλη τάξη. Τα χτυπήματα στα εργασιακά δικαιώματα, στους μισθούς, τις κοινωνικές παροχές και στα δημοκρατικά δικαιώματα πρέπει να αποκρουστούν από το εργατικό κίνημα και την Αριστερά της Ευρώπης. Σε αυτή την κατεύθυνση είναι πολύ θετική η προσπάθεια συντονισμού απεργίας σε πολλές χώρες ταυτόχρονα. Αλλά όλο και περισσότερο θα προκύπτει η ανάγκη και για πολιτικό συντονισμό.

παϊκή κινητοποίηση στις 14 Νοέμβρη

μία Ευρώπη που ξεσηκώνεται»* Με τέτοιες μέρες δράσης, να αρχίσουμε να χτίζουμε την Ευρώπη των αγώνων, του διεθνισμού και της πραγματικής δημοκρατίας

τά τα μέτρα της κυβέρνηση Ραχόι, που πιο σκληρά από τα μνημόνια (παρόλο τυπικά δεν έχει ζητήσει επίσημη στήριξη την ΕΚΤ, παρά μόνο για τον τραπεζικό τοκαι την ανεργία να κυμαίνεται πάνω από και στους νέους ακόμα πιο ψηλά (όλο και σσότεροι ανήκουν πλέον στην κατηγορία «ni trabajan, ni estudian», δηλ. ούτε εύουν, ούτε σπουδάζουν»), η ώρα της νωμένης εργατικής αντίστασης, μετά Indignados και τους ανθρακωρύχους Αστούριας, έχει φτάσει.

ν ημέρα ανακοίνωσης της απεργίας, ο Τόνι ρ, εκπρόσωπος της UGT, ζήτησε από τον ο να συμμετέχει μαζικά στην κινητοποίηου Νοέμβρη και να αποβάλει το φόβο: «Ο ος υφέρπει στην κοινωνία, όμως πρέπει να ί απάντηση στις πολιτικές λιτότητας και

περικοπών, οι οποίες εκείνο που καταφέρνουν να κάνουν είναι όχι να χάνεται ο μισθός μίας ημέρας, αλλά να χάνεται όλος ο μισθός».

Μαδρίτης και δήλωσε ότι στις 14/11 θα έχουμε στην Ελλάδα άλλη μια απεργία, δεν φαίνεται και πολύ πρόθυμη να την οργανώσει.

Ο εκπρόσωπος της CCOO, Φερνάδο Λεθκάνο, τόνισε τη σημασία «η απεργία να εξαπλωθεί και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, ειδικά στο Νότο και ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας».

Δεν μπορούμε να αφήσουμε στα χέρια του Παναγόπουλου μια τέτοια σημαντική στιγμή πανευρωπαϊκής κοινής δράσης των εργατών του ευρωπαϊκού Νότου και όχι μόνο. Οι αγωνιστές της βάσης των συνδικάτων πρέπει να κάνουν δική τους υπόθεση την ημέρα εκείνη. Η Αριστερά πρέπει να αναδείξει και να στηρίξει με όλες τις δυνάμεις της ένα τέτοιο ραντεβού. Σε συνδυασμό με τις απεργίες που θα έχουν προηγηθεί, ακόμα και αν έχουν ψηφιστεί τα εξοντωτικά μέτρα, έχοντας την πορεία του Πολυτεχνείου στις 17/11 μπροστά μας, μια απεργία στις 14/11 θα κρατήσει την αναγκαία αγωνιστική συνέχεια και θα θέσει ακόμα πιο ανοιχτά το πολιτικό αίτημα της ανατροπής της κυβέρνησης και των μνημονιακών πολιτικών. Και όλα αυτά την ώρα που θα υπάρχουν ανάλογες εκδηλώσεις και στα υπόλοιπα κράτη «αδύναμους κρίκους».

Συνδικάτα στη Γαλλία (πέντε συνομοσπονδίες καλούν σε μέρα δράσης, αφήνοντας ανοιχτό κατά τόπους τον τρόπο «που θα διευκολύνει τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή») την Ιταλία (απεργία ανακοίνωσε ο κλάδος μεταφορικών μέσων στις 16/11), την Κύπρο, τη Μάλτα, το Βέλγιο αναμένεται να λάβουν μέρος στο πανευρωπαϊκό κάλεσμα, περισσότερο με αλληλέγγυες δράσεις, παρά με γενικές απεργίες.

Ελλάδα Είναι φανερό ότι οι εργαζόμενοι όλης της Ευρώπης παρακολουθούν ακόμα τις εδώ αντιστάσεις και αναμένουν πολλά από την κατάληξή τους. Ήδη η ΑΔΕΔΥ αποφάσισε συμμετοχή στην πανευρωπαϊκή ημέρα δράσης, κηρύσσοντας απεργία για τις 14/11. Επειδή όμως θα έχει προηγηθεί απεργία την ημέρα (μη) ψήφισης του νέου πακέτου μέτρων στη βουλή και σίγουρα πριν το Eurogroup στις 12 Νοέμβρη, ελλοχεύει ο κίνδυνος να υποβιβαστεί η ημέρα εκείνη σε κάποια άνευρη συμβολική δράση. Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, παρόλο που ο Παναγόπουλος συμμετείχε στη σύσκεψη της

Όλο και περισσότεροι άνθρωποι, τόσο στην Ελλάδα όσο και στις άλλες χώρες της Ευρώπης, κατανοούν την ενιαία επίθεση των ευρωπαϊκών κυρίαρχων τάξεων στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις μας. Όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι η ΕΕ δεν είναι το «σπίτι των λαών», αλλά ένας αντιδραστικότατος μηχανισμός που καθοδηγεί και εκτελεί την επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στον κόσμο της εργασίας, με πρωτοφανή κυνισμό και ωμότητα. Παρά

τις όποιες διαφωνίες στο εσωτερικό της, όλοι οι καπιταλιστές της Ευρώπης και τα κόμματά τους συμφωνούν στην εξαθλίωσή μας, ώστε να ξεπεράσουν την κρίση τους.

Κοινοί αγώνες Το ίδιο ενιαία, αποφασιστική και συντονισμένη πρέπει να είναι και η αντίσταση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Με κοινούς αγώνες σε όλη την ήπειρο. Και η 14 Νοέμβρη είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για μια τέτοια κατεύθυνση. Τέτοιες μέρες δράσης, που θα πλημμυρίζουν με οργισμένο κόσμο την Αθήνα, τη Μαδρίτη, τη Λισσαβόνα, τη Ρώμη και θα απαιτούν την ανατροπή των αντικοινωνικών πολιτικών, είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για να αρχίσουμε να χτίζουμε την Ευρώπη των αγώνων, του διεθνισμού και της πραγματικής δημοκρατίας. Που θα διεκδικούν μια διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας, σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, με βάση τις ανάγκες των πολλών και όχι την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Που θα θέσουν ξανά το ζήτημα της εξουσίας, ώστε να καθορίζουμε μόνοι μας τις ζωές μας, χωρίς τα «θανατηφόρα φάρμακα» του Σαμαρά, της Μέρκελ και της Λαγκάρντ. *Σύνθημα σε πανό Ιταλών διαδηλωτών, που κατέβηκαν κατά χιλιάδες στους δρόμους της Ρώμης ενάντια στον Μόντι και τις πολιτικές λιτότητας, το Σάββατο 27 Οκτώβρη.

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

31 Οκτώβρη 2012

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει για Οι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμό Ο καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δράση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμό σε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα» Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόμα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλισμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο. Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού,

ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες. Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπηλία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουμε το σύνθημα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωμένοι.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της εργατικής πρωτοπορίας

Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑ Eπικοινωνία: τηλ: 210-3306286, e-mail: sidaxi@dea.org.gr , Fax: 210-3303566

H εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμένους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμήματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μαζικούς αγώνες. Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

6985749304 ● Παγκράτι 6974793603 ● Κυψέλλη-Αγ.Παντελεήμονας 6957500101 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Νέα Ιωνία 6972036692 ● Χαλάνδρι 6974972217 ● Μαρούσι 6978641672 ● Ν. Ηράκλειο 6945498732 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Άλιμος 6945754555 ● Γλυφάδα 6944548787 ● Άγ. Δημήτριος-Μπραχάμι 6932566460 ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Περιστέρι 6977710683 ● Αγ. Ανάργυροι 6936899442 ● Ίλιον 6957500102 ● Χαϊδάρι 6974701829 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ: Ζωγράφου 6937271330 ● Βύρωνας 6972318747 Λαύριο 6979925065 ● Σαλαμίνα 6973376378

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ● 5ο Διαμέρισμα 6972814199 ● Τούμπα 6995270465 ● Δυτικές Συνοικίες 6979942083 ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ: Καλαμάτα 6932422501 ● Πάτρα 6973235894 ● Βόλος 6979459034 ● Ρέθυμνο 6932008743 ● Ηράκλειο 6976332197 ● Ιεράπετρα 6976786326 ● Γιάννενα 6945704488 ● Βέροια 6977684341 ● Κοζάνη 6934374825 ● Λιβαδειά 6948364232 ● Κομοτηνή 6907843752

Την Κυριακή, 21 Οκτωβρίου, πραγματοποιήθηκε μεγαλειώδης πορεία στις Σκουριές Χαλκιδικής ενάντια στην οικολογική καταστροφή που προκαλεί η εταιρία «Ελληνικός Χρυσός» στο όρος Κάκαβος.

Όπως όμως και το Μάη του 2010, με το πλοίο Mavi Marmara, έτσι και τώρα ο ισραηλινός στρατός σταμάτησε και κατέλαβε το ιστιοφόρο Estelle (χωρίς πάντως να τραυματιστεί κανείς από τους επιβαίνοντες), οδηγώντας το σε λιμάνι του Ισραήλ. Στο πλοίο βρίσκονταν μέλη της Πρωτοβουλίας «Ένα καράβι για τη Γάζα», ακτιβιστές από Σουηδία, Νορβηγία, Καναδά, ΗΠΑ, Ελλάδα, μεταξύ των οποίων και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Β. Διαμαντόπουλος και Δ. Κοδέλας, καθώς και τρεις Ισραηλινοί υπήκοοι.

Η πορεία χιλιάδων κατοίκων και αλληλέγγυων δέχτηκε άγρια αστυνομική βία, συνοδευόμενη από τόνους χημικών, ξυλοδαρμούς, τη σύλληψη 14 αγωνιστών και τον προπηλακισμό από τα ΜΑΤ της βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ Κατερίνας Ιγγλέζη. Η πορεία και το μέγεθος της καταστολής ήταν τα μεγαλύτερα σε έκταση από την αρχή των κινητοποιήσεων στην περιοχή τον περασμένο Μάρτιο.

Τα μέλη της ελληνικής αποστολής απελά-

θηκαν αμέσως, ενώ μεγάλες αντιδράσεις υπήρξαν από οργανώσεις και κόμματα της Αριστεράς σε όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα για τους ισραηλινούς ακτιβιστές που αντιμετωπίζουν κατηγορίες «συνεργασίας με τον εχθρό». Η αλληλεγγύη μας στον παλαιστινιακό λαό, που μάχεται ενάντια στην ισραηλινή κατοχή, έχει την ίδια σημασία με τη μάχη μας ενάντια στα μνημόνια και τη φασιστική απειλή.

ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε.

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ: • Εξάµηνη 25 ευρώ • Ετήσια 50 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 109/618539-82 της Εθνικής Τράπεζας.

Καμία δίωξη στους κατοίκους της Χαλκιδικής

Την προηγούμενη εβδομάδα επιχειρήθηκε για μια φορά ακόμα, μέσα στα τελευταία τρία χρόνια, η άρση του θαλάσσιου αποκλεισμού στη λωρίδα της Γάζας από ακτιβιστές που μετέφεραν ανθρωπιστική βοήθεια στον παλαιστινιακό λαό.

Το κράτος του Ισραήλ εγκληματεί καθημερινά κατά του λαού της Παλαιστίνης, καταστρατηγώντας βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες. Πάρα το γεγονός ότι η επιχείρηση για την άρση του αποκλεισμού στη λωρίδα της Γάζας δεν έφτασε στον απώτερο στόχο της, επανέφερε όμως στο προσκήνιο τους αγώνες του παλαιστινιακού λαού και το καθεστώς «απαρτχάιντ» που έχουν επιβάλει οι σιωνιστές στην περιοχή.

Αντώνης Νταβανέλλος

ΕΚΤΥΠΩΣΗ:

ΑΘΗΝΑ: Εξάρχεια 6909009815 ● Γκύζη 6957500105 ● Αμπελόκηποι 6973005569 ● Πετράλωνα 6974018716 ● Νέος Κόσμος

Λίγο πριν τη Γάζα ανακόπηκε η πορεία του Estelle

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ:

Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.

Επικοινωνήστε μαζί μας: ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6944810156

ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία ΕΚΔΟΤΗΣ: Γιάννης Χαριτόπουλος

www.dea.org.gr

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Τους τελευταίους μήνες οι κάτοικοι της Β.Α. Χαλκιδικής αντιδρούν ενάντια στα σχέδια της ιδιωτικής εταιρίας «Ελληνικός Χρυσός» για σειρά εξορύξεων στην περιοχή, οι οποίες θα καταστρέψουν και θα υποβαθμίσουν το περιβάλλον. Όλον αυτό τον καιρό η ΕΛ.ΑΣ. λειτουργεί σαν μπράβος της εταιρίας, καταστέλλοντας άγρια τις κινητοποιήσεις των κατοίκων. Για μια φορά ακόμα το κράτος και η τρικομματική κυβέρνηση τάσσονται ανοιχτά υπέρ των συμφερόντων του κεφαλαίου, καταπνίγοντας τους αγώνες των κατοίκων.

Εκατοντάδες διαδηλωτές βρέθηκαν την Πέμπτη, 25 Οκτωβρίου, στα δικαστήρια Πολυγύρου, προκειμένου να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους στους 14 συλληφθέντες της Κυριακής 21 Οκτωβρίου, οι οποίοι αντιμετωπίζουν κατηγορίες για στάση, αντίσταση κατά της αρχής και διατάραξη κοινής ειρήνης, ενώ ένας από αυτούς διώκεται για απόπειρα βαριάς σωματικής βλάβης. Τελικά η δίκη αναβλήθηκε για τις 14 Φεβρουαρίου 2013 και ακολούθησε μαζική και με έντονο παλμό πορεία στους δρόμους του Πολυγύρου.

ιστορία • 11

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 31 Οκτώβρη 2012

95 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση Είναι εύκολα κατανοητός ο κρίσιμος ρόλος του κόμματος στον αποφασιστικό πολιτικό αγώνα, όταν οι συνθήκες φτάνουν στο «τάξη ενάντια σε τάξη». Θέλουμε να επιμείνουμε σε μια άλλη πλευρά: στον αναντικατάστατο ρόλο του κόμματος για την ενοποίηση της εργατικής τάξης, για το κέρδισμα της πλειοψηφίας στην αντικαπιταλιστική πολιτική, στην ανατρεπτική διεκδίκηση του σοσιαλισμού.

Του Αντώνη Νταβανέλλου

κατάσταση στον κόσμο σήμερα θυμίζει γόρδιο δεσμό. Οι κυρίαρχες τάξεις, βυθισμένες στην πιο απειλητική κρίση του καπιταλισμού από το 1929, κυβερνούν χωρίς να μπορούν να υποσχεθούν καμιά ελπίδα: οι πολιτικές τους βυθίζουν τεράστια τμήματα του πληθυσμού στην ανεργία, στη φτώχεια, στην εξαθλίωση. Η αναζήτηση εναλλακτικής λύσης στρέφεται, φυσιολογικά, σε «στιγμές» που η κοινωνική πλειοψηφία περνούσε ξανά τέτοιες δοκιμασίες. Η κορυφαία τέτοια «στιγμή» ήταν πριν 95 χρόνια, όταν το εργατικό και λαϊκό κίνημα στη Ρωσία έδωσε την Οκτωβριανή Επανάσταση. Τότε στη Ρωσία, αλλά και στον κόσμο, η κατάσταση θύμιζε γόρδιο δεσμό: το τσαρικό καθεστώς σάπιζε, η κυρίαρχη τάξη έσερνε τη Ρωσία στο σφαγείο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, εκατομμύρια εργάτες, φτωχοί αγρότες, φαντάροι, αντιμετώπιζαν την πείνα και την εξαθλίωση, την έλλειψη κάθε θετικής προοπτικής. Και τότε, όπως και τώρα, ηχούσαν οι σειρήνες του ψευδεπίγραφου ρεαλισμού: ο τσαρισμός ασφαλώς έπρεπε να ανατραπεί, όμως η Ρωσία ήταν «καθυστερημένη», ως μόνη λύση απέμενε η διεκδίκηση μιας περιορισμένης αστικής δημοκρατίας, που θα στήριζε μια μακρά περίοδο (καπιταλιστικής) ανάπτυξης, έστω και αν αυτή η γραμμή οδηγούσε στην αναστολή των εργατικών και λαϊκών διεκδικήσεων για μια εξίσου μακρά περίοδο. Τι και αν οι δημοκράτες αστοί εξακολουθούσαν να υποστηρίζουν τον πόλεμο, τι και αν οι δημοκράτες αστοί εξακολουθούσαν να υποστηρίζουν τη συμμαχία τους με τους αριστοκράτες-γαιοκτήμονες, αρνούμενοι πεισματικά τα πιο στοιχειώδη δημοκρατικά αιτήματα των εκατομμυρίων εξαθλιωμένων αγροτών; Ο Οκτώβρης, πιάνοντας ξανά το νήμα της μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης και της Κομούνας, υπήρξε πάνω απ’ όλα Επανάσταση: οι γόρδιοι δεσμοί που δεν λύνονται «μεταρρυθμιστικά», μπορούν να κοπούν από την επαναστατική κίνηση της πλειοψηφίας όσων δουλεύουν.

Πρόγραμμα Σήμερα η Αριστερά βασανίζεται παγκόσμια για το «πρόγραμμα», για να διαμορφώσει τις απαντήσεις μέσα στην κόλαση της κρίσης. Ένα από τα πιο εντυπωσιακά χαρακτηριστικά του Οκτώβρη είναι η απλότητα του προγράμματός του. Το κορυφαίο «μεταβατικό πρόγραμμα» στην ιστορία συνοψίζεται σε τρεις λέξεις: Ψω-

μί-Γη-Ειρήνη! Πρόκειται για τα αιτήματα που ενοποιούσαν τους πεινασμένους εργάτες των πόλεων, τους εξαθλιωμένους αγρότες στην ύπαιθρο, τους φαντάρους που σάπιζαν στα χαρακώματα. Όμως το απλό δεν έχει καμιά σχέση με το απλοϊκό ή το δημαγωγικό πρόγραμμα. Το προγραμματικό «μυστικό» του Οκτώβρη είναι η ειλικρίνεια στην υποστήριξη των αιτημάτων των μαζών, η αποφασιστικότητα για την επιβολή τους. Οι τρεις λέξεις εξέφραζαν μιαν ανατρεπτική κοινωνική συμμαχία, έδιναν την πλατιά κοινωνική συναίνεση στους σκληρούς αγώνες που απαιτούνταν για την επιβολή τους, ήταν οδηγός στην πάλη για τις «ενδιάμεσες» πολιτικές ανατροπές: από το «Κάτω ο Τσάρος» το Φλεβάρη, στην απόκρουση των πραξικοπηματιών του Κορνίλοφ και –τελικά– στο «Όλη η εξουσία στα σοβιέτ» τον Οκτώβρη. Με την κίνηση αυτή, το εργατικό κίνημα και η Αριστερά του 1917 έγιναν «ηγεμονική δύναμη», τέθηκαν επικεφαλής όλου του λαού. Το κύμα που διεκδικούσε «Ψωμί-Γη-Ειρήνη» υποχρεώθηκε να ανοίξει τις αντιπαραθέσεις και να δώσει τις απαντήσεις σε μια τεράστια γκάμα ζητημάτων: στην εθνική καταπίεση στη χώρα-φυλακή λαών, στη θρησκευτική καταπίεση της τσαρικής ορθοδοξίας, στην εκπαίδευση των παιδιών, στην απελευθέρωση των γυναικών κ.ο.κ. Μέσα από αυτή τη ζωντανή διαδικασία ο Οκτώβρης μετατράπηκε σε «πανηγύρι όλων των καταπιεσμένων». Με την έννοια αυτή, ο Οκτώβρης παραμένει ορόσημο και σημείο αναφοράς για τις σημερινές συζητήσεις. Η εργατική τάξη για να απελευθερώσει τον εαυτό της δεν έχει άλλο δρόμο από το να επιχειρήσει να απελευθερώσει το σύνολο των καταπιεσμένων. Και αντίστροφα, οι λαϊκές μάζες (το πολύμορφο αρχιπέλαγος των

διαφορετικών «κατηγοριών» που υφίστανται εκμετάλλευση και καταπίεση), για να υπερασπίσουν τον εαυτό τους μέσα στην κρίση, δεν έχουν άλλο πραγματικό δρόμο από το να ταυτιστούν με την πάλη του εργατικού κινήματος για αντικαπιταλιστική ανατροπή.

Κράτος Το στοιχείο που οι καπιταλιστές δεν πρόκειται να συγχωρήσουν ποτέ στον Οκτώβρη του 1917 είναι η απάντησή του στο ζήτημα του κράτους, στο ζήτημα της πολιτικής εξουσίας. Η Κομούνα του Παρισιού είχε προηγηθεί, αλλά κράτησε λίγο. Ο Οκτώβρης έπιασε το νήμα και το εξύψωσε σε πλήρη απάντηση. Τρία είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της: α) Το αστικό κράτος, ακόμα και οι δημοκρατικοί θεσμοί του, είναι «εργαλείο» για τη διατήρηση της κυριαρχίας της μειοψηφίας που κατέχει τα μέσα παραγωγής, πάνω στην πλειοψηφία που δουλεύει. Η εργατική τάξη, για να απελευθερώσει τον εαυτό της, οφείλει να το ανατρέψει με τρόπο «που να μη μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα». Ο Οκτώβρης αποτελεί απόρριψη της σοσιαλδημοκρατικής θεωρίας για «σταδιακή» μετάβαση στο σοσιαλισμό, μέσα από την ανάπτυξη της οικονομίας και το διαρκή εκδημοκρατισμό του αστικού κράτους. β) Στη μακρά πορεία μέχρι τη διεθνή επικράτηση του κομουνισμού, μια νικηφόρα επανάσταση θα χρειαστεί το δικό της κράτος. Ένα κράτος νέου τύπου, στηριγμένο στην εργατική δημοκρατία και την εξουσία των σοβιέτ, με την ανακλητότητα όλων των «λειτουργών» του και «προνόμια» των κρατικών υπαλλήλων ανάλογα με εκείνα του μέσου εργάτη. Ο Οκτώβρης αποτελεί απόρριψη της αναρχικής απλοϊκότητας (για τη δυνατότητα περάσματος στην αταξική κοινωνία άμεσα ή σε περιορισμένη εδαφική βάση), αλλά κυρίως θέτει για πρώτη φορά τα

βασικά κριτήρια και γνωρίσματα της εργατικής εξουσίας και δημοκρατίας. γ) Διεθνισμός. Η νικηφόρα επανάσταση στη Ρωσία δημιούργησε την ελεύθερη ένωση των Σοβιετικών Δημοκρατιών και όχι μια νέα μεγάλη Ρωσία. Ταυτόχρονα οι πρωταγωνιστές της, ο Λένιν και ο Τρότσκι, δεν κουράζονταν να επαναλαμβάνουν: «Χωρίς την επανάσταση στη Γερμανία, θα χαθούμε!». Το δίπολο αυτό είναι χρήσιμο στις σημερινές συζητήσεις: Δεν αποτελεί απάντηση στις εθνικιστικές παρεκκλίσεις η παθητική προσμονή για μια, τάχα, πανευρωπαϊκή επανάσταση. Αντίστροφα, η νίκη της Αριστεράς και του κινήματος σε μια χώρα δεν θα έχει ως καθήκον να αναπαράγει τον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας μέσα στα σύνορά της (με προστατευτισμό και κρατικό καπιταλισμό), αλλά, κυρίως, να ενισχύσει τις επιπτώσεις-ντόμινο, να επιταχύνει, όσο μπορεί και όσο αντέχει, την επέκταση της επανάστασης.

Κόμμα Η σταλινική σκουριά, που συσσωρεύτηκε πάνω στον Οκτώβρη στα χρόνια της ήττας της επανάστασης, καλλιέργησε το μύθο ότι η νίκη της εργατικής-λαϊκής επανάστασης του 1917 ήταν έργο του κόμματος. Ακόμα και όταν μιλάμε για το κορυφαίο επαναστατικό κόμμα στην ιστορία, τους Μπολσεβίκους, η άποψη αυτή είναι χοντροκομμένη παραποίηση της πραγματικότητας. Η αλήθεια είναι ότι το 1917 δεν είναι το αποτέλεσμα μιας «δρακογενιάς» επαναστατών, αλλά αντίθετα ότι η ταξική πάλη στη Ρωσία προετοίμασε τις πολιτικές πρωτοπορίες της, τους Λένιν και τους Τρότσκι, που, όταν ήρθε η στιγμή, μπόρεσαν να παίξουν τον αναγκαίο «καταλυτικό» ρόλο τους για τη νίκη. Όμως άλλο τόσο αλήθεια είναι ότι, χωρίς τον κρίσιμο ρόλο του Μπολσεβίκικου Κόμματος, ο Οκτώβρης δεν θα ήταν νικηφόρος.

Το μπολσεβίκικο κόμμα μπόρεσε να ανταποκριθεί στις απίστευτες δυσκολίες της εποχής του, στηριγμένο σε τρία βασικά χαρακτηριστικά: Υπήρξε κόμμα άμεσα συνδεδεμένο με τους αγώνες των εργατών, ταυτίστηκε με την πορεία τους (τόσο στις νίκες όσο και στις ήττες) και επιδίωκε κάθε φορά να συσπειρώνει την εργατική πρωτοπορία, αλλά και να διατηρεί τη σχέση αυτού του πρωτοπόρου «στρώματος» με το σύνολο της τάξης. Υπήρξε κόμμα μαρξιστικό, τόσο ως προς την ανάλυση του αντιπάλου και της κάθε φορά συγκυρίας, όσο και ως προς τον προσδιορισμό των καθηκόντων του. Υπήρξε κόμμα επαναστατικό, προσηλωμένο στη στρατηγική της σοσιαλιστικής ανατροπής και γι’ αυτό ικανό να έχει τακτική ευελιξία, χωρίς να διατρέχει τον κίνδυνο μετάλλαξης. Αυτά τα βασικά χαρακτηριστικά εξακολουθούν να περιγράφουν ένα «μοντέλο» για την Αριστερά, ειδικά στις συνθήκες της κρίσης του καπιταλισμού, όπου μεγάλες ευκαιρίες, αλλά και μεγάλοι κίνδυνοι είναι απλώς αναπόφευκτοι.

Σημείο αναφοράς Η Οκτωβριανή Επανάσταση, 95 χρόνια μετά, εξακολουθεί να είναι σημείο αναφοράς. Υπήρξε η πρώτη γενικευμένη έφοδος για εργατική εξουσία και εργατική δημοκρατία. Αυτή η πρώτη απόπειρα ηττήθηκε, γατί δεν μπόρεσε να επεκταθεί νικηφόρα. Το γενικευμένο επαναστατικό κύμα, που περίμεναν οι Μπολσεβίκοι, ήρθε, αλλά η Αριστερά στη Γερμανία, στην Ουγγαρία, στην Αυστρία, στην Ιταλία κλπ. δεν μπόρεσε να δώσει τις απαντήσεις που οι σύντροφοι και συντρόφισσές μας έδωσαν στην Πετρούπολη και στη Μόσχα. Παρ’ όλα αυτά έγραψαν την αρχή ενός νέου, μεγάλου κεφαλαίου στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η συνέχεια μένει να γραφτεί. Στους δρόμους του Παρισιού, της Ρώμης, της Μαδρίτης, της Λισσαβόνας, της Αθήνας… Αρχίζει να γίνεται φανερό ότι οι «από πάνω» δεν μπορούν πλέον να κυβερνούν όπως πριν, ενώ οι «από κάτω» δεν θέλουν πλέον να κυβερνώνται όπως πριν…

• διεθνή

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 31 Οκτώβρη 2012

Ο εμφύλιος στη Συρία και τα θρησκευτικά μίση

Η Βηρυτός στα πρόθυρα εμφυλίου; το πάνω χέρι στην καλύτερα εξοπλισμένη και εκπαιδευμένη Χεζμπολά, ενώ οι συγκρούσεις δεν είναι καθόλου δημοφιλείς στην πλειοψηφία των Λιβανέζων, που ακόμα συνέρχονται από τον εμφύλιο του 1975-1990. Αυτή η πραγματικότητα αποτυπώθηκε στην ομόφωνη στήριξη προς την κυβέρνηση Μικάτι από τα (καθόλου φιλικά προς τη Χεζμπολά) μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Του Πάνου Πέτρου

πό την αρχή της συριακής εξέγερσης και ιδιαίτερα όταν αυτή κλιμακώθηκε σε ένοπλη σύγκρουση, ήταν κοινά αποδεκτό πως μια σοβαρή κρίση στη Συρία μπορεί να αποσταθεροποιήσει την κατάσταση σε όλη τη Μέση Ανατολή. Στο προηγούμενο φύλλο της «Εργατικής Αριστεράς» αναφερθήκαμε στις στρατιωτικές απειλές του Ερντογάν, ως συνέπεια της αποσταθεροποίησης που έχει προκαλέσει ο εμφύλιος στην ίδια την Τουρκία (με το κουρδικό ζήτημα βασικότερο). Τώρα η «επίδραση» της συριακής σύγκρουσης εκφράζεται με εξίσου δραματικό τρόπο στο Λίβανο. Στις 19 Οκτώβρη, μια έκρηξη στη Βηρυτό σκότωσε τον Γουισάμ Αλ Χασάν, κορυφαίο αξιωματούχο των λιβανέζικων μυστικών υπηρεσιών. Τις επόμενες μέρες, ακολούθησαν διαδηλώσεις, οδοφράγματα, μπλόκα από πολιτοφυλακές στους δρόμους και ένοπλες συμπλοκές μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών που ζωντάνεψαν το φάντασμα του Εμφυλίου Πολέμου (19751990). Η ένταση προϋπήρχε στο Λίβανο, καθώς διάφορες πολιτικές δυνάμεις, πιστές στο θρησκευτικό σεχταρισμό, προσπαθούν να αξιοποιήσουν τον εμφύλιο στη Συρία προς όφελός τους. Συγκεκριμένα, το (κυρίως σουνιτικό) «Κίνημα για το Μέλλον»,

που είναι η ραχοκοκαλιά του φιλοδυτικού «Συνασπισμού 14 Μάρτη», υποστηρίζει τη συριακή εξέγερση, καθώς έχει σχέσεις με τη Σαουδική Αραβία και ελπίζει πως η ανατροπή του Άσαντ θα αποδυναμώσει τον φιλοσυριακό «Συνασπισμό 8 Μάρτη» (απαρτίζεται από τις σιιτικές Χεζμπολά και Αμάλ, αλλά και το Ελεύθερο Πατριωτικό Κίνημα του χριστιανού πρώην στρατηγού Μισέλ Αούν). Η Χεζμπολά ήταν πολύ δημοφιλής όχι μόνο στο Λίβανο και στους σιίτες, αλλά σε όλους τους Άραβες, μετά την νίκη της στον πόλεμο ενάντια στο Ισραήλ το 2006. Μετά το ξέσπασμα της συριακής εξέγερσης, η ορ-

γάνωση στάθηκε στο πλευρό του Άσαντ. Φήμες λένε ότι μαχητές της Χεζμπολά πολεμάνε ενάντια σε Σύριους αντάρτες, αν και ο ηγέτης της οργάνωσης Νασράλα αρνείται ότι έχει δώσει τέτοια εντολή. Ο ηγέτης του «Κινήματος για το Μέλλον», Σαάντ Χαρίρι, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την αυθόρμητη υποστήριξη των σουνιτών στους Σύριους εξεγερμένους και την υποστήριξη που έχει δώσει η Χεζμπολά στη δικτατορία του Άσαντ, για να αποδυναμώσει πολιτικά την αντιστασιακή οργάνωση. Γι’ αυτό και είδε τη δολοφονία του Γουισάμ Αλ Χασάν ως μεγάλη ευκαιρία.

Ο Χασάν ήταν Σουνίτης, εχθρός του Άσαντ και σύμμαχος των Σύριων ανταρτών. Οι φιλοδυτικοί επιχείρησαν να εκμεταλλευτούν την οργή για τη δολοφονία του, μετατρέποντας την κηδεία του σε «Μέρα Οργής», με την ελπίδα να ανατρέψουν την (κυριαρχούμενη από τη Χεζμπολά και τους συμμάχους της) κυβέρνηση Μικάτι. Τελικά αποδείχθηκε η αδυναμία της αντιπολίτευσης να ανατρέψει τους συσχετισμούς. Οι διαδηλώσεις, αν και μαζικές, δεν ήταν αρκετά μεγάλες για να επιτρέψουν μια ανατροπή της κυβέρνησης. Οι Σουνίτες απέφυγαν την κλιμάκωση των συγκρούσεων, που θα έδιναν

Παρ’ όλα αυτά οι κίνδυνοι παραμένουν. Όπως και μέσα στην ίδια τη Συρία, έτσι και στο Λίβανο, οι «αντίπαλοι» (Ιράν και Άσαντ από τη μία, Σαουδική Αραβία και Κατάρ από την άλλη) είναι το ίδιο πρόθυμοι να παίξουν το χαρτί του σεχταριστικού μίσους για τα δικά τους οφέλη. Είναι χαρακτηριστικό πως, ενώ παραμένει άγνωστο ποιος σκότωσε τον Χασάν, η βόμβα στη Βηρυτό ως «προβοκάτσια» αποσταθεροποίησης, μπορεί εύκολα να αποδοθεί και στις δύο μεριές. Σε μια χώρα που βασανίστηκε από την πολιτική με βάση το θρησκευτικό δόγμα, η αναζωπύρωση αυτών των προστριβών μπορεί να έχει τραγικές συνέπειες. Το πρόβλημα της σεχταριστικής διάσπασης υπογραμμίζεται ακόμα πιο έντονα από το γεγονός ότι υποσκέλισε ένα κύμα απεργιών, που συγκλόνιζε το Λίβανο μέχρι πρότινος και αναδείκνυε την πραγματική, ταξική προοπτική.

Χεζμπολά και αντίσταση στον ιμπεριαλισμό Ο Μπασέμ Τσιτ, του Σοσιαλιστικού Φόρουμ στο Λίβανο, έγραψε χαρακτηριστικά για τα αδιέξοδα και τους κινδύνους των σεχταριστικών συγκρούσεων: «Κάθε σύγκρουση με το Μπααθικό καθεστώς (στη Συρία) ή με τον Ισραηλινό εχθρό, δεν μπορεί να συνεχιστεί και να νικήσει, αν περιορίζεται σε ένα σεχταριστικό πλαίσιο ή υπάγεται σε μια περιφερειακή δύναμη... αυτό κάνει και το “Συνασπισμό 14 Μάρτη” και το “Συνασπισμό 8 Μάρτη” άθλια οπορτουνιστικούς στο πώς χρησιμοποιούν τις αραβικές επαναστάσεις για να δικαιολογήσουν το δικαίωμά τους στην εξουσία». Αυτή η προσέγγιση από μια δύναμη της επαναστατικής Αριστεράς, όπως το Σοσιαλιστικό Φόρουμ, καθόλου φιλική προς τους Σαούντ ή τις ΗΠΑ, είναι σημαντική. Διεθνώς μεγάλη μερίδα της Αριστεράς (και εμείς μαζί) υποστήριξε τη Χεζμπολά στην πάλη της ενάντια στο Ισραήλ και στη φιλοδυτική πτέρυγα στο Λίβανο. Σήμερα, για την κριτική που δέχεται και τις δυσκολίες που αντι-

μετωπίζει, έχει να κατηγορήσει μόνο τον εαυτό της. Η επιλογή να στηρίξει τον Άσαντ αποδεικνύεται ένα τεράστιο «αυτογκόλ», που έδωσε την ευκαιρία στους αντιπάλους της (που διόλου δεν νοιάζονται για τις αραβικές μάζες ή το συριακό λαό) να την πλήξουν πολιτικά (ένα λάθος που απέφυγε η Χαμάς, η οποία αποκήρυξε τον Άσαντ, παίρνοντας το μέρος του συριακού λαού). Απέναντι στην υποκρισία των «φίλων του συριακού λαού», που στο μεταξύ σφάζουν τους σιίτες εξεγερμένους στο Μπαχρέιν, η Χεζμπολά υιοθέτησε την υποκρισία του Ιράν, χαιρετίζοντας τις άλλες εξεγέρσεις, αλλά κλείνοντας τα μάτια στη σφαγή των εξεγερμένων στη Συρία.

Την υποκρισία εκατέρωθεν έχουν αναδείξει οι Σύριοι εξεγερμένοι και οι αλληλέγγυοί τους με το σύνθημα: «Είμαι Σουνίτης, υποστηρίζω την εξέγερση στο Μπαχρέιν – Είμαι Σιίτης, υποστηρίζω την εξέγερση στη Συρία». Η στάση της Χεζμπολά δεν λογοδοτεί απλά σε κάποιους θρησκευτικούς δεσμούς, αλλά σε μια συγκεκριμένη στρατηγική η οποία βάζει σε προτεραιότητα την υλική στήριξη από κάποια «αντι-ιμπεριαλιστικά» κράτη παρά το ανεξάρτητο κίνημα των «από κάτω». Άλλωστε και η Χαμάς που έχει ανάλογη αντίληψη, εγκαταλείποντας τον Άσαντ, αναζήτησε και βρήκε νέες «πλάτες» στο Κατάρ.

Πάνω σε αυτή τη στρατηγική διαφωνία έχει διχαστεί και η λιβανέζικη Αριστερά σε υποστηρικτές και αντιπάλους του Άσαντ (με χαρακτηριστική τη μαζική αποχώρηση συντακτών από την «Αλ Άκμπαρ», μια από τις σημαντικότερες αριστερές εφημερίδες στο Λίβανο, λόγω διαφωνιών πάνω στη φιλο-ασαντική «γραμμή»).

ται από τη Δύση ως «ιμάντας του Ιράν» την αδικεί. Εδώ και πολλά χρόνια έχει προχωρήσει στη λεγόμενη «λιβανοποίηση». Τόσο πολιτικά, όπου έχει υιοθετήσει μια ατζέντα για το Λίβανο διαφορετική από αυτή των Αγιατολάχ, όσο και υλικά, όπου έχει αποδείξει πως έχει τις δυνατότητες να σταθεί στα πόδια της χωρίς ξένες πλάτες.

Τα όρια της στρατηγικής αυτών των οργανώσεων έχουν φανεί από την εποχή της παλαιστινιακής PLO, που υιοθέτησε τη λογική «μη παρέμβασης στα εσωτερικά των αραβικών κρατών», βάζοντας την υποστήριξη από κάποιες αραβικές άρχουσες τάξεις πάνω από την αυτενέργεια των Αράβων εργατών.

Ανεξάρτητα από τις εξελίξεις στη Συρία, η Χεζμπολά έχει τη δύναμη να επιβιώσει (παρά τις ανησυχίες των αντι-ιμπεριαλιστών πως το τέλος του Άσαντ θα σημάνει και το τέλος της). Αρκεί να μην ξοδέψει το πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο, που έχει, στην υποστήριξη του δικτάτορα.

Ο κίνδυνος για την αντίσταση είναι πραγματικός και προφανώς η αποδυνάμωση της Χεζμπολά «από τα δεξιά» θα είναι αρνητική εξέλιξη. Η ίδια η οργάνωση δείχνει να το έχει καταλάβει αυτό και αποφεύγει να εμπλακεί σε ανοιχτή σύγκρουση με τους σουνίτες στο όνομα του Άσαντ. Άλλωστε, πρόκειται για μια οργάνωση που ο χαρακτηρισμός που της αποδίδε-

Αυτή η συζήτηση έχει ανοίξει στο εσωτερικό της. Η πολιτική πτέρυγα πιέζει για απομάκρυνση από τον Άσαντ, διαφωνώντας με τη στρατιωτική πτέρυγα της οργάνωσης. Για πρώτη φορά στην ιστορία της, η Χεζμπολά ανέβαλε το συνέδριό της. Σύμφωνα με ρεπορτάζ, αυτό συνέβη γιατί ο Νασράλα αμφέβαλλε για το αν θα κατάφερνε να καταλήξει σε κοινή απόφαση για τη Συρία.

διεθνή • 13

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 31 Οκτώβρη 2012

απειλούν να παρασύρουν το Λίβανο Ο ιστορικά «ιδιαίτερος» ρόλος της Συρίας στη λιβανέζικη πολιτική

«ιδιαίτερος ρόλος» της Συρίας στα εσωτερικά του Λιβάνου ξεκινά πολλά χρόνια πριν. Με έναν τρόπο οι δύο χώρες έχουν «δεμένες μοίρες», καθώς αποτελούσαν τμήματα της περιοχής που λεγόταν «ευρύτερη Συρία» και τεμαχίστηκε από τη γαλλική αποικιοκρατία στο πνεύμα του ιμπεριαλιστικού «διαίρει και βασίλευε». Το σημείο καμπής όμως ήταν ο εμφύλιος πόλεμος στο Λίβανο. Αυτός ξέσπασε το 1975, ανάμεσα στα κόμματα της φιλοδυτικής, φιλοϊσραηλινής, χριστιανής Δεξιάς και έναν συνασπισμό που περιλάμβανε όλες τις οργανώσεις της λιβανικής Αριστεράς, την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) και άλλες παλαιστινιακές οργανώσεις και μικρές μουσουλμανικές οργανώσεις. Τότε ακριβώς το Μπάαθ εγκαινίασε την πολιτική εκμετάλλευσης του Λιβάνου για τα δικά του συμφέροντα. Αρχικά στήριξε τη δημιουργία της αντίστασης ως σύμμαχο στη διαμάχη του με το Ισραήλ. Αλλά το 1976, με τη χριστιανική Δεξιά στα πρόθυρα της ήττας, ο συριακός στρατός εισέβαλλε στο Λίβανο με τις ευλογίες ΗΠΑ και Ισραήλ, κατάφερε ένα σαρωτικό πλήγμα στη λιβανέζικη Αριστερά, συνέργησε στη σφαγή Παλαιστινίων μαχητών και αμάχων και επέβαλε μια προσωρινή εκεχειρία. Τότε ήλπιζε ως αντάλλαγμα να έχει μια θετική ανταπόκριση στις διεκδικήσεις της όσον αφορά τις σχέσεις με το Ισραήλ. Οι διαπραγματεύσεις όμως πάγωσαν και η Συρία άλλαξε συμμαχίες. Όταν ο εμφύλιος αναζωπυρώθηκε και το Ισραήλ εισέβαλε στο Λίβανο, η Συρία στήριζε ήδη τις αντι-ισραηλινές δυνάμεις (επιχειρώντας να αυξήσει τον έλεγχο πάνω τους). Το 1990 οι σχέσεις Συρίας-ΗΠΑ-Σαουδικής Αραβίας αποκαταστάθηκαν

σινγκτον στρέφουν για πρώτη φορά την προσοχή τους σε αυτόν το νέο κι επικίνδυνο αντίπαλο.

και αυτό αποτυπώθηκε στη λήξη του εμφυλίου με τη Συμφωνία της Ταΐφ. Η Δαμασκός έχει συμμαχήσει ξανά με την Ουάσινγκτον και παίρνει το πράσινο φως να παραμείνει ο στρατός της στο Λίβανο. Με τη λήξη του εμφυλίου και την ανεξάρτητη αντίσταση (Αριστερά και Παλαιστινιακές οργανώσεις) ηττημένη, ο συριακός στρατός κατοχύρωσε τη θέση ισχύος του στο Λίβανο. Όλη τη δεκαετία του ’90, η κατοχή είναι ανεκτή από ΗΠΑ-Ισραήλ (καθώς εξασφάλιζε τον «έλεγχο» των αντιστασιακών οργανώσεων), στηρίζεται από τη Σαουδική Αραβία (καθώς οι συμφωνίες της Ταΐφ αναβαθμίζουν το μερίδιο των Σουνιτών κομμάτων στην πολιτική εξουσία) και είναι καλοδεχούμενη από τη λιβανέζικη αστική τάξη (που στη φάση της οικονομικής «ανοικοδόμησης» μετά τις περιπέτειες του εμφυλίου, έχει ανάγκη από έναν «δανεικό» στρατό). Η ισορροπία αλλάζει τον 21ο αιώνα. Το 2000, το 15ετές αντάρτικο της Χεζμπολά υποχρεώνει το Ισραήλ να σταματήσει την κατοχή του νότιου Λιβάνου, που υπήρχε από την εισβολή του 1982. Τότε τα «γεράκια» της Ουά-

Το 2004 ο ΟΗΕ «ανακαλύπτει» μετά από χρόνια ότι ο συριακός στρατός κατέχει παράνομα το Λίβανο και ζητά την αποχώρησή του. Η Δύση ελπίζει να ανοίξει ο δρόμος για να χτυπήσει τη Χεζμπολά. Η αποχώρηση θα πραγματοποιηθεί τελικά το 2005, χάρη στις μαζικές αντισυριακές διαδηλώσεις που ξέσπασαν μετά τη δολοφονία του Ραφίκ Χαρίρι, πρωθυπουργού του Λιβάνου. Δύο ανταγωνιστικές διαδηλώσεις, μία στις 8 Μάρτη και μία στις 14 Μάρτη 2005, θα χαρίσουν τα ονόματά τους στους δύο βασικούς πολιτικούς συνασπισμούς στο Λίβανο. Στις εκλογές που ακολουθούν, τόσο οι σιιτικές Χεζμπολά και Αμάλ όσο και οι φιλοδυτικές, σουνιτικές και χριστιανικές οργανώσεις συμμαχούν σε ένα «αντισυριακό» μπλοκ. Όμως γρήγορα αποδεικνύεται ότι τα σουνιτικά κόμματα (με τον γιο Χαρίρι επικεφαλής) θέλουν να στρέψουν το Λίβανο στην αγκαλιά της Δύσης. Η Χεζμπολά με την Αμάλ αποστασιοποιούνται και συμμαχούν με το χριστιανικό Ελεύθερο Πατριωτικό Κίνημα του Μισέλ Αούν. Ο τελευταίος υπήρξε φανατικός πολέμιος της συριακής κατοχής, αλλά έκανε φιλοσυριακή στροφή μετά τον αποκλεισμό του από την «εθνική συνεννόηση» στις εκλογές του 2005. Κάπως έτσι δημιουργήθηκαν τα δύο σημερινά στρατόπεδα στο Λίβανο, τα οποία, αν και έχουν πολύ πιο σύνθετη ιστορία, κατέληξαν –υπό το βάρος της συριακής επιρροής στη χώρα και της επιθετικής εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ εκείνη την εποχή– να ονομάζονται απλά «φιλοσυριακό» και «αντισυριακό».

Οι ρίζες του θρησκευτικού σεχταρισμού Η κυριαρχία των θρησκευτικών δογμάτων στη λιβανέζικη πολιτική έχει τις ρίζες της δεκαετίες πριν. Η γαλλική αποικιοκρατία κατακερμάτισε την περιοχή σε θρησκευτικά και γεωγραφικά διαμερίσματα, ενώ επέβαλε στο Λίβανο ένα πολιτικό σύστημα που κυριαρχείται από την εκπροσώπηση με βάση το θρησκευτικό δόγμα. Η ανεξαρτησία του Λίβανου «σημαδεύτηκε» από αυτή την αποικιοκρατική πολιτική του διαίρει και βασίλευε. Το Εθνικό Σύμφωνο του 1943 (που τέθηκε τελικά σε εφαρμογή το 1946) καθιέρωνε την κατανομή της πολιτικής εξουσίας με βάση τα θρησκευτικά δόγματα (εξασφαλίζοντας την πλειοψηφία στους μαρωνίτες χριστιανούς). Τη δεκαετία του ’70, οι μουσουλμάνοι ήταν ήδη πλειοψηφία και οι σιίτες η πολυπληθέστερη κοινότητα στο Λίβανο, κάνοντας το υπάρχον σύστημα

(στηριγμένο σε απογραφή της δεκαετίας του ’30) απαρχαιωμένο και πολύ πιο αντιδημοκρατικό. Ο εμφύλιος του 1975-1990 ενίσχυσε τους διαχωρισμούς. Η κατάρρευση του παραδοσιακά αδύναμου «επίσημου κράτους» (ακόμα και η άρχουσα τάξη στράφηκε σε πολιτοφυλακές και όχι σε κάποιον «εθνικό στρατό») ενίσχυσε την ταχτική της δημιουργίας ένοπλων πολιτοφυλακών από κάθε πολιτικό κόμμα. Στο μεταξύ, τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα αποτελούσαν κατά κανόνα τη μουσουλμανική πλειοψηφία. Η «χριστιανική Δεξιά» ήταν δημιούργημα εκείνης της εποχής, όταν οι Μαρωνίτες ταυτίζονταν με τα δεξιά κόμματα της άρχουσας τάξης ενώ οι μουσουλμάνοι κυρίως συμμαχούσαν με την Αριστερά. Και τα ήδη υπάρχοντα «δογματικά» χαρακτηριστικά, στις πολιτοφυλακές του εμφυλίου, ενισχύθηκαν μετά την ήττα των κοσμικών δυνάμε-

ων (Αριστερά και Παλαιστινιακές οργανώσεις) το 1976 από τη Συρία και το 1982 από το Ισραήλ. Αυτός ο παράγοντας, σε συνδυασμό με την Ισλαμική Επανάσταση στο Ιράν, έστρωσε το έδαφος στην ανάπτυξη των σιιτικών πολιτοφυλακών της Χεζμπολά, η οποία εκτόπισε (συχνά με τη χρήση βίας) την Αριστερά και ανέλαβε τον πόλεμο ενάντια στην ισραηλινή κατοχή στο νότιο Λίβανο. Και ενώ στον σιιτικό πληθυσμό κυριαρχούσε η Χεζμπολά, η συμφωνία της Ταΐφ έδωσε πολιτική εξουσία στους εκατομμυριούχους Σουνίτες της κλίκας Χαρίρι, οι οποίοι, με τη στήριξη της Σαουδικής Αραβίας, κυριάρχησαν μέσα στην κοινότητά τους. Κάπως έτσι, από την κληρονομιά της αποικιοκρατίας, την ήττα της Αριστεράς στον εμφύλιο και την εμπλοκή ξένων δυνάμεων (Ιράν, Σαουδική Αραβία), η πολιτική με βάση το «θρησκευτικό δόγμα» κυριάρχησε στο Λίβανο.

O ευρωπαϊκός Νότος διαδηλώνει

Το κύμα διαδηλώσεων συνεχίζεται στο μεσογειακό Νότο. Το Σάββατο 27 Οκτώβρη, για πολλοστή φορά δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές επιχείρησαν να περικυκλώσουν το ισπανικό κοινοβούλιο. Την ίδια στιγμή διαδηλωτές έχουν κατασκηνώσει εδώ και μέρες έξω από την τράπεζα Bankia, η οποία διασώθηκε με μπόλικο κρατικό χρήμα, αλλά στο μεταξύ έχει πετάξει στο δρόμο 400.000 οικογένειες για απλήρωτα δάνεια. Σε αυτό το κλίμα, αναζωπυρώνεται και το «αντάρτικο» στο δημόσιο τομέα, καθώς οι δημόσιοι υπάλληλοι ξεκίνησαν ξανά διαδηλώσεις στη διάρκεια των διαλειμμάτων τους κάθε Παρασκευή. Το Σάββατο που οι Ισπανοί περικύκλωσαν τη βουλή τους, οι Ιταλοί κατέβηκαν στους δρόμους της Ρώμης, μετά από κάλεσμα συνδικάτων, κομμάτων και οργανώσεων για τη μέρα «ενάντια στο Μόντι»…

Βρετανία: Ώρα για απεργίες

Στις 20 Οκτώβρη, η διαδήλωση των βρετανικών συνδικάτων στο Λονδίνο συγκέντρωσε 200.000 εργαζόμενους, συνταξιούχους, νεολαίους. Το πιο ενδιαφέρον γεγονός όμως που κυριάρχησε στη διαδήλωση ήταν η αναφορά στη «γενική απεργία» (λέξη ταμπού για τα βρετανικά συνδικάτα εδώ και δεκαετίες). Αυτή η διεργασία ξεκίνησε στο συνέδριο των συνδικάτων, αλλά μια σειρά επικεφαλής σημαντικών ομοσπονδιών αναφέρθηκαν σε αυτή την προοπτική στο συγκεντρωμένο πλήθος. Ενώ ο πρόεδρος της κεντρικής συνομοσπονδίας δήλωνε στα κανάλια πως οι εργάτες δεν θέλουν απεργίες, στη συγκέντρωση ο επικεφαλής του μαζικού συνδικάτου Unite ζήτησε να «ψηφίσουν» οι διαδηλωτές, αποσπώντας σαρωτικά χειροκροτήματα και επευφημίες υπέρ της γενικής απεργίας. Και στις 21 Νοέμβρη, οι φοιτητές (που το 2010 πυροδότησαν την αντίσταση στους Τόρηδες) ξαναβγαίνουν στους δρόμους…

Κρίση του ισπανικού κράτους

Στις περιφερειακές εκλογές στη Χώρα των Βάσκων, πρώτο βγήκε το δεξιό Βασκικό Εθνικιστικό Κόμμα και δεύτερο το αριστερό αυτονομιστικό Μπίλντου. Το Μπίλντου δηλώνει ήδη πως θα διεκδικήσει με πρωτοβουλίες του το «δικαίωμα των Βάσκων να αποφασίσουν» για την αυτοδιάθεσή τους. Η εξέλιξη έρχεται λίγο πριν τις εκλογές στην Καταλωνία, όπου επίσης συζητιέται έντονα το ενδεχόμενο δημοψηφίσματος για ανεξαρτησία, με τις δημοσκοπήσεις να δίνουν για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες πάνω από 50% στο «ναι» σε μια ανεξάρτητη Καταλωνία. Στη Μαδρίτη, τόσο στελέχη του δεξιού Λαϊκού Κόμματος όσο και αξιωματικοί του στρατού(!) απειλούν με αντίποινα τις «ατίθασες» επαρχίες, οδηγώντας Καταλανούς ευρωβουλευτές (από όλο το πολιτικό φάσμα) να ζητήσουν από το ευρωκοινοβούλιο να πάρει θέση ενάντια στις στρατιωτικές απειλές του ισπανικού κράτους. Το πράγμα σοβαρεύει…

Ο «πολιτισμένος κόσμος»

Ο Ρεπουμπλικάνος υποψήφιος γερουσιαστής Ρίτσαρντ Μέρντοκ ρωτήθηκε για την εγκυμοσύνη από βιασμό, σε μια συζήτηση για την απαγόρευση των εκτρώσεων, που υποστηρίζει το κόμμα του. Και απάντησε πως, αφού πέρασε μια εποχή «εσωτερικής διαπάλης», κατέληξε πως «ακόμα και αν η ζωή αρχίζει με αυτή τη φρικτή εμπειρία, αυτό είναι κάτι που ο Θεός θέλησε να συμβεί». Υποψήφιος Γερουσιαστής (με σοβαρές πιθανότητες εκλογής). Στην «πιο «ανεπτυγμένη» χώρα, του «ανεπτυγμένου» καπιταλισμού, στον «πολιτισμένο» 21ο αιώνα...

Εμφάνιση της Αλ Κάιντα

Επανεμφανίστηκε με βίντεο ο νέος ηγέτης της Αλ-Κάιντα, Αλ Ζαουάχρι. Κάλεσε τους Αιγύπτιους να «ολοκληρώσουν την επανάσταση», στρεφόμενος ενάντια στον πρόεδρο Μόρσι, κάλεσε σε διαδηλώσεις στην ισραηλινή πρεσβεία και αγώνα ενάντια σε κάθε εξομάλυνση των σχέσεων με το Ισραήλ και ενάντια στην κατοχή της Παλαιστίνης και τον αποκλεισμό της Γάζας (που ο Μόρσι πλέον στηρίζει). Στο ίδιο μήνυμα κάλεσε κάθε μουσουλμάνο να πολεμήσει στη Συρία κατά του Άσαντ και ζήτησε από τον Ομπάμα να παραδεχτεί ότι οι ΗΠΑ έχουν ηττηθεί σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Στο μεταξύ, διάφοροι αναρωτιούνται γιατί κερδίζει έδαφος το ακραίο Ισλάμ…

14 • νεολαία

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 31 Οκτώβρη 2012

Οι μαθητές στους δρόμους διεκδικούν τα αυτονόητα

ε ταμπούρλα, κιθάρες και άλλα μουσικά όργανα τις τελευταίες βδομάδες οι μαθητές κατεβαίνουν στο δρόμο. Αυτό που κάνει τις φετινές μαθητικές κινητοποιήσεις τόσο ξεχωριστές είναι ότι τα αιτήματα αφορούν τη στοιχειώδη λειτουργία των σχολείων. Πρωτοστάτες των μαθητικών κινητοποιήσεων είναι τα μουσικά και καλλιτεχνικά σχολεία, επειδή από την αρχή της σχολικής χρονιάς κόπηκε η δωρεάν μεταφορά των μαθητών από και προς τα σχολεία. Η δικαιολογία φυσικά είναι ότι δεν υπάρχουν λεφτά. Θυμίζουμε ότι πέρσι, με την ίδια δικαιολογία, καταργήθηκε το μεσημεριανό γεύμα στα ίδια σχολεία. Η μεταφορά με σχολικά λεωφορεία είναι απαραίτητη, αφού τα ελάχιστα μουσικά σχολεία, που υπάρχουν στην Αθήνα, εξυπηρετούν όλη την Αττική και οι μαθητές πρέπει να διανύσουν πολλά χιλιόμετρα κάθε μέρα για να πάνε σχολείο. Πρόκειται για ανάγκη που δεν μπορούν να καλύψουν οι γονείς της πλειοψηφίας των παιδιών. Αυτή η εξέλιξη είχε ως αποτέλεσμα πολλά παιδιά, που με κόπο εξασφάλισαν μια θέση στα μουσικά, να αλλάξουν σχολείο. Αντίστοιχο πρόβλημα αντιμετωπίζουν και τα μουσικά σχολεία Θεσσαλονίκης. Το δεύτερο χαρακτηριστικό που κάνει τις συγκεκριμένες κινητοποιήσεις ιδιαίτερες, είναι ότι μαζί με τα παιδιά κινητοποιούνται γονείς και καθηγητές, οι οποίοι σε

ΑΕΙ-ΤΕΙ: Μαζικό κίνημα ανυπακοής στο νόμο πλαίσιο

Σε αδιέξοδο το υπουργείο Παιδείας Του Δημήτρη Μπάρκα

την προβλεπόμενη ώρα έναρξης της ψηφοφορίας».

ε αδιέξοδο έχει οδηγηθεί το υπουργείο Παιδείας, προσπαθώντας να επιβάλει την εκλογή Συμβουλίων Ιδρύματος σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, όπως προβλέπουν οι νόμοι Διαμαντοπούλου (4009/11) και Αρβανιτόπουλου (4076/12).

Η μάχη για την αποτροπή των πραξικοπημάτων στη διοίκηση των σχολών βρίσκεται στην κορύφωσή της, καθώς όλη η διαδικασία της εκλογής Συμβουλίων είναι βαθιά απονομιμοποιημένη στη συνείδηση των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας. Είναι μια κατάκτηση που βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στην κοινή δράση και το συντονισμό όλων των μερών, από φοιτητές μέχρι τεχνικές υπηρεσίες και από συμβασιούχους μέχρι μόνιμους καθηγητές (όπως για παράδειγμα στο ΕΜΠ, στο Πάντειο, στην Πάτρα και αλλού).

πολλές περιπτώσεις είναι και υποκινητές καταλήψεων, συγκεντρώσεων και άλλων δράσεων. Όμως οι μαθητές των μουσικών σχολείων δεν είναι οι μόνοι που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις. Στη Βόρεια Ελλάδα πολλά σχολεία βρίσκονται σε κατάληψη, επειδή οι μαθητές διεκδικούν το πετρέλαιο θέρμανσης, αφού φέτος το υπουργείο λέει πως «δεν έχει άλλο». Σε πολλές περιπτώσεις επίσης οι μαθητές κινητοποιούνται λόγω της πρωτοφανούς τρομοκρατίας που ασκείται μέσα στα ίδια τα σχολεία από τους διευθυντές, οι οποίοι φέτος έχουν πάρει εντολές για μεγάλη αυστηρότητα. Οι αποβολές μοιράζονται με το παραμικρό, οι εκδρομές κόβονται, ενώ σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει επιτραπεί ακόμα η εκλογή 15μελών, για να μην οργανωθούν οι «ταραξίες».

Η κατάσταση στα σχολεία είναι εκρηκτική και, απ’ ό,τι φαίνεται, οι μαθητές θα είναι κομμάτι των ξεσηκωμών που είναι πολύ πιθανόν να ξεσπάσουν το επόμενο διάστημα. Οι «Μαθητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα» στην Αθήνα, αλλά επίσης στην Κοζάνη και την Πτολεμαΐδα, από την αρχή της χρονιάς έχουν μοιράσει υλικό στα σχολεία, συμμετέχουν και οργανώνουν τις κινητοποιήσεις, προσπαθώντας κάτι δύσκολο, αλλά απαραίτητο. Να οργανώσουν την κοινή δράση μαθητών και εργαζομένων, όπως είναι για παράδειγμα η συμμετοχή των μαθητών στις απεργίες. Ο αγώνας θα είναι μεγάλος και δύσκολος, για να μην περάσει το μνημόνιο ούτε στα σχολεία, ούτε πουθενά.

Οι «πρόθυμοι» συνεργάτες του υπουργείου απέτυχαν τις τελευταίες εβδομάδες να διεξάγουν οποιαδήποτε εκλογή Συμβουλίου Ιδρύματος στις σχολές. Μαζικές ήταν οι αντιδράσεις από συλλόγους φοιτητών, καθηγητών και προσωπικού, που ματαίωσαν όλες τις απόπειρες εκλογών. Η λύση της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, στην οποία κατέφυγε το υπουργείο, καταγγέλθηκε ήδη από την Πανελλαδική Συνάντηση Συλλόγων ΔΕΠ ως διαβλητή και κατ’ επίφαση δημοκρατική διαδικασία, ως ένα «ηλεκτρονικό πραξικόπημα».

Αυτό το συντονισμό θα χρειαστεί να τον στηρίξουμε και να τον ενισχύσουμε και σε αυτή τη φάση ενάντια στις «εκλογές», αλλά και για τη συνολική ανατροπή του νόμου πλαίσιο.

Στη σχετική ανακοίνωση αναφέρεται η παταγώδης αποτυχία των ηλεκτρονικών «εκλογών» στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, «όπου διαπιστώθηκε ότι η ηλεκτρονική κάλπη, μέσω της οποίας θα διεξαγόταν η ψηφοφορία, ήταν ήδη ανοικτή και δεχόταν ψηφοδέλτια τουλάχιστον 9 ώρες(!) νωρίτερα από

Για τη συγκρότηση των Νέων του ΣΥΡΙΖΑ Της Κατερίνας Σεργίδου

ι διαδικασίες για τη συγκρότηση Νέων ΣΥΡΙΖΑ έχουν ξεκινήσει άτυπα από τις αρχές φθινοπώρου, παράλληλα με την προσπάθεια οργάνωσης του Φεστιβάλ Νέων ΣΥΡΙΖΑ. Η πορεία αυτή θα είναι σίγουρα μεγάλη και δύσκολη. Η πρώτη και βασική παρατήρηση, την οποία έχουμε επαναλάβει πολλές φορές στην «Ε.Α.», είναι ότι η διαδικασία ενιαιοποίησης έχει σημασία μόνο στο βαθμό που κάνει πιο αποτελεσματική την παρέμβασή μας στους χώρους νεολαίας. Η συζήτηση του πόσα σωματεία σε εργασιακούς χώρους, πόσες ομάδες και πρωτοβουλίες σε σχολεία και σχολές προηγείται της συζήτησης για τις «ενιαίες δομές». Βασικό έλλειμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι τα τελευταία χρόνια δεν έχει καταφέρει να οργανώσει την αντίσταση στους χώρους της νεολαίας, παρ’ όλα τα μεγάλα εκλογικά του ποσοστά, παρά τη ριζοσπαστική πολιτική του σε

κεντρικό επίπεδο. Κανένα οργανωτικό μοντέλο δεν μπορεί να καλύψει αυτό το κενό, αν προηγουμένως δεν δώσουμε πολιτικές απαντήσεις στα υπαρκτά προβλήματα της νεολαίας, όπως είναι η διάλυση της δημόσιας παιδείας, η ανεργία, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, η καταστολή κλπ. Μια δεύτερη παρατήρηση είναι ότι η συγκρότηση μιας οργάνωσης νεολαίας δεν μπορεί να γίνεται μόνο με βάση το ηλικιακό κριτήριο. Πρωτίστως γίνεται στη βάση των κοινωνικών χώρων της νεολαίας, δηλαδή τα σχολεία και τις σχολές. Και αυτό γιατί η νεολαία μεταξύ 15 και 30 ετών δεν αποτελεί από μόνη της ένα ξεχωριστό υποκείμενο το οποίο μπορεί να χαράξει «μια δική του αυτόνομη πορεία και στρατηγική». Βέβαια, παραδοσιακά τα μεγάλα κόμματα της Αριστεράς συγκροτούσαν ξεχωριστές νεολαίες (ΚΝΕ, Νεολαία ΣΥΝ), ωστόσο η συγκρότηση των Νέων ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απαραίτητο να ακολουθήσει την ίδια διαδρομή. Η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να είναι η

μεταφορά του οργανωτικού μοντέλου της νεολαίας ΣΥΝ με άλλο όνομα. Όσον αφορά τα συγκεκριμένα οργανωτικά μοντέλα που συζητιούνται και προτείνονται, βασικό ζήτημα είναι οι νέοι να είναι μέλη στις τοπικές συνελεύσεις ΣΥΡΙΖΑ γειτονιών, μαζί με τους εργαζόμενους, συνταξιούχους, ανέργους. Η συμμετοχή της νεολαίας θα κρατά τις συνελεύσεις ζωντανές και μαχητικές και δεν θα ξεκόψει τη νεολαία από την κοινωνία, περιορίζοντας τη δράση της σε ξεχωριστές ανακοινώσεις και χάπενινγκ. Η νεολαία στις γειτονιές φυσικά μπορεί να έχει και δικές της διαδικασίες και ομάδες εργασίας για να οργανώνει εκδηλώσεις και δράσεις, που αφορούν ξεχωριστά θέματα της νεολαίας. Ήδη συζητιούνται ιδέες για διπλή ένταξη της σπουδάζουσας νεολαίας (στην τοπική οργάνωση και στην οργάνωση σχολής), ώστε να επιλέγει το κάθε μέλος πού θα ψηφίζει, όταν αυτό θα είναι αναγκαίο.

Σε επίπεδο σχολών και πάλι είναι απαραίτητη η δημιουργία κοινών συνελεύσεων ΣΥΡΙΖΑ, στις οποίες θα συμμετέχουν φοιτητές-καθηγητές-διοικητικοί. Με δεδομένο ότι ο συνδικαλιστικός χώρος ήδη υπάρχει και λέγεται ΑΡΕΝ, χρειάζεται και ένας χώρος συνάντησης και δράσης όλου του εκπαιδευτικού κόσμου. Αν ένα πράγμα έλειπε άλλωστε το προηγούμενο διάστημα από τις σχολές ήταν αυτός ο συντονισμός που θα έφτιαχνε ένα ενιαίο πλαίσιο διεκδικήσεων και δράσεων για τη διάσωση του δημόσιου πανεπιστημίου. Ένα ακόμα ζήτημα είναι αυτό των συνιστωσών. Θεωρούμε αυτονόητο ότι ενιαιοποίηση δεν σημαίνει διάλυση των συνιστωσών ή μετατροπή τους σε τάσεις μειοψηφίας και πλειοψηφίας. Τέτοια σχήματα όχι μόνο λειτουργούν παραλυτικά, αλλά δεν σέβονται και την πλουραλιστική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Το εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε, γιατί μπόρεσε να ενώσει διαφορετικές συνιστώσες και ρεύματα με διαφορετικές κα-

ταβολές γύρω από έναν πολιτικό στόχο: την αντικαπιταλιστική ανατροπή και τη διεκδίκηση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Το να βαφτίσουμε τις υπάρχουσες πολιτικές συνιστώσες «ενιαία νεολαία», πέρα από την αλλαγή των συσχετισμών υπέρ των πιο δυνατών οργανωτικά, δεν πρόκειται να προσθέσει τίποτε άλλο στο εγχείρημά μας. Γι’ αυτό θα επιμείνουμε στο ζήτημα της διπλής ένταξης στον ΣΥΡΙΖΑ και στις συνιστώσες, αφήνοντας την κάθε συνιστώσα να αποφασίσει με ποιον τρόπο τα μέλη της θα είναι ενταγμένα και στο κοινό μας σπίτι, τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα πρέπει να προχωράμε δίνοντας μάχες, κάνοντας επιλογές, με πολλή συζήτηση στο εσωτερικό μας, με δημοκρατικές λειτουργίες, εξασφαλίζοντας την εκπροσώπηση όλων στα όποια όργανα. Στο τέλος θα κριθούμε όλοι από το αποτέλεσμα της πολιτικής μας δράσης, γιατί «έρχονται μέρες που δικάζουν», όπως λέει και ένα τραγούδι.

μετανάστες • 15

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 31 Οκτώβρη 2012

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

Οι μητροπολίτες έχουν χωριστεί σε δύο στρατόπεδα. Αυτούς που τάσσονται κατά της Χρυσής Αυγής και αυτούς που τάσσονται υπέρ. Ο Αμβρόσιος, ο οποίος θέλησε να εγκαινιάσει τα γραφεία τους στο Αίγιο, αλλά μετά το σάλο μαζεύτηκε, είπε μάλιστα ότι μπορούν να γίνουν η γλυκιά ελπίδα του λαού, αν τροποποιήσουν το στυλ τους. Να μαχαιρώνουν με γραβάτα δηλαδή; NNN

Το αντιφασιστικό κίνημα ανέβηκε κατηγορία... Του Θανάση Κούρκουλα

ι παρελάσεις της 28ης Οκτώβρη ήταν μια συντριπτική ήττα για τους Έλληνες νεοναζί. Σε κάθε πόλη και γειτονιά όπου έγιναν παρελάσεις, το ΟΧΙ στο φασισμό συνόδευσε το επίσης ηχηρότατο ΟΧΙ στα μέτρα και τα μνημόνια. Ήταν η απόδειξη πως οι χρυσαυγίτικες μαγκιές δεν περνάνε στην κοινωνία, αλλά αντίθετα ξεσηκώνουν κύματα αντίστασης. Αντίσταση από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, το Ηράκλειο και την Πάτρα, ως το Χολαργό, του Ζωγράφου, τη Σάμο και τη Λέρο. Από τους μαθητές στο Περιστέρι και το Κερατσίνι, που παρέλασαν με αντιφασιστικά αυτοκόλλητα και περιβραχιόνια, μέχρι την Κέρκυρα και την Κάτω Αχαΐα, όπου κόσμος γιούχαρε τους Χρυσαυγίτες και τους πέταξε έξω από τις εκδηλώσεις μαζί με τα στεφάνια τους, στις μοναδικές απόπειρές τους να «τιμήσουν» την επέτειο. Η μόνη τελετή που κατάφεραν οι νεοναζί να τελέσουν, ήταν σε μια βου-

νοκορφή στο ακριτικό Καλπάκι, στις 27 Οκτωβρίου: Καμιά δεκαριά φασίστες από τα Γιάννενα, μαζί με τον αρχιΧρυσαυγίτη Παππά, απόθεσαν μόνοι τους στεφάνι στο μνημείο του φασίστα Μεταξά, την ώρα που ο Δήμος Πωγωνίων και ο απλός κόσμος απουσίαζαν από τις επίσημες εκδηλώσεις, που είχαν αναβληθεί λόγω των κακών καιρικών συνθηκών... Η εξέλιξη δεν είναι τυχαία. Πρώτο, είναι αποτέλεσμα της δημιουργίας νέων αντιφασιστικών πρωτοβουλιών, εκδηλώσεων και κινητοποιήσεων από τις αρχές Σεπτέμβρη μέχρι σήμερα σε δεκάδες περιοχές, όπου οι τοπικές κοινωνίες προκαλούνται από τους νεοναζί. Δεύτερο, είναι αποτέλεσμα της απόφασης της Αριστεράς –με προφανές το ειδικό βάρος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και εξαιρετικά κρίσιμη τη συμβολή τόσο του ΚΚΕ όσο και του ΑΝΤΑΡΣΥΑ– να καλέσει τον κόσμο να μετατρέψει τις παρελάσεις σε διαδηλώσεις ενάντια στα μέτρα και το φασισμό. Τρίτο, αντανακλά μια απλή αλήθεια που ολοένα περισσότερος κόσμος συ-

νειδητοποιεί: Για να ανατρέψουμε τα μνημόνια και τις κυβερνήσεις τους, χρειάζεται ταυτόχρονα να αποτρέψουμε την απόπειρα των φασιστών να διεισδύσουν στην κοινωνία, πριονίζοντας τις δυνάμεις του κινήματος και της Αριστεράς. Τέταρτο, μετά την κάλυψη των βασανιστών της ΕΛ.ΑΣ. από τον ίδιο το Δένδια στην περίπτωση των 15 της μοτοπορείας, η στενή σχέση της αυταρχικής Δημοκρατίας του Σαμαρά με τους παρακρατικούς νεοναζί είναι οφθαλμοφανής, αναδεικνύοντας την ανάγκη κοινής απάντησης τόσο στο φασισμό, όσο και στην καταστολή.

Δύο από αυτούς συμμετείχαν στο σπάσιμο των γραφείων της Τανζανικής Κοινότητας, στην οδό Λεμεσού, στις 25/9, ενώ ένας άλλος είχε δεχτεί επίθεση από άτομα της αντιφασιστικής μοτοπορείας, επειδή τον πέρασαν για Χρυσαυγίτη. Άλλοι κάτοικοι περιέγραψαν ότι άτομα από τη Χρυσή Αυγή, που έμεναν στον Άγιο Παντελεήμονα, ερχόντουσαν καθημερινά στην περιοχή και προσπαθούσαν να τους ξεσηκώσουν ενάντια στους μετανάστες. Πολλοί ήρθαν με απολογη-

τική διάθεση και είπαν πως κατάλαβαν το λάθος τους, έχουν διώξει τους Χρυσαυγίτες και τα προβλήματα δεν λύνονται με τη βία, αλλά με διάλογο. Σύμφωνα με άρθρο του Τάκη Γιαννόπουλου από το «Ξεκίνημα», μετανάστες από τη Σενεγάλη πήραν μια πολύ σωστή πρωτοβουλία, ενώ με παρόμοιο τρόπο κινούνται και τα μέλη του ΑΣΑΝΤΕ (σωματείο Αφρικανών μεταναστών 2ης γενιάς) που έφτιαξαν συντονιστική επιτροπή, για να οργανώσουν καλύτερα την παρέμβασή τους. Αμέσως μετά τα πρώτα γεγονότα άνοιξαν δίαυλο επικοινωνίας με τους κατοίκους, που αντιδρούσαν και αρχικά είχαν παρασυρθεί από Χρυσαυγίτες. Τα πρώτα βήματα δεν ήταν εύκολα, καθώς υπήρχε καχυποψία και επιθετικότητα που όμως σιγά-σιγά έδωσε τη θέση της στην κατανόηση πως οι επιλογές ήταν δύο: μετατροπή της περιοχής σε πεδίο βίαιης αντιπαράθεσης ή διάλο-

NNN Συναυλία αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης για τους 15 συλληφθέντες της αντιφασιστικής μηχανοκίνητης πορείας, που βασανίστηκαν, θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 4 Νοεμβρίου, στις 9 μμ, στο κλειστό γήπεδο Σπόρτιγκ στα Πατήσια, με τη συμμετοχή των Γιάννη Αγγελάκα, Σωκράτη Μάλαμα, Αλκίνοο Ιωαννίδη και Illegal Operation και άλλων καλλιτεχνών. Οι εγγυήσεις, που πρέπει να πληρώσουν, ανέρχονται σε δεκάδες χιλιάδες ευρώ. NNN «Άγνωστοι» βεβήλωσαν το Μνημείο του Ολοκαυτώματος των Εβραίων της Ρόδου. Το Μνημείο βρίσκεται στη Μεσαιωνική Πόλη και οι δράστες έβαψαν με μπογιά τις έξι πλευρές του και σχημάτισαν τη σβάστικα. Προπολεμικά η εβραϊκή κοινότητα της Ρόδου ήταν από τις πιο ανθούσες στο νησί, αλλά τον Ιούλιο του 1944 οι Γερμανοί κατακτητές του νησιού συγκέντρωσαν τους 1.600 Εβραίους και, ύστερα από περιπετειώδες ταξίδι, τους οδήγησαν στο Άουσβιτς. Σήμερα στη Ρόδο ζουν ελάχιστοι Εβραίοι. NNN

Για όλους αυτούς τους λόγους, είναι αναγκαία δυο επόμενα βήματα: Ο συντονισμός μεταξύ των αντιφασιστικών δυνάμεων και η διεύρυνση του μετώπου, με εμπλοκή κάθε ζωντανής δύναμης της κοινωνίας που αγωνίζεται για μια ζωή με αξιοπρέπεια.

Ο γραμματέας της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Χίου έγραψε ότι «πρέπει να αρχίσουν να καθαρίζονται Μακρόνησος και Γυάρος», επιβεβαιώνοντας απλώς την αγαστή συνεργασία της παράταξής του με τα ασπόνδυλα της νεοναζιστικής συμμορίας. Το φασιστοειδές, αφού διαπίστωσε ότι εκτέθηκε, έβγαλε ανακοίνωση, προσπαθώντας να «μαζέψει» τη φασιστική χοντράδα του. Άσ’ το, καταλάβαμε...

Σ’ αυτούς τους στόχους χρειάζεται το επόμενο διάστημα οι δυνάμεις του κινήματος και της Αριστεράς να συνεργαστούν συστηματικά και υπεύθυνα.

NNN

Πλατεία Αμερικής: Μια ενδιαφέρουσα μαρτυρία Μετά από την αντιφασιστική συγκέντρωση του Σαββάτου 20 Οκτώβρη στην Πλ. Αμερικής, με πρωτοβουλία μέλους της Κοινότητας της Σενεγάλης, ήρθαν στην πλατεία Αμερικής και συζήτησαν με τους εκπροσώπους των μεταναστών και συλλογικοτήτων Έλληνες κάτοικοι της πλατείας, που αρχικά συμμετείχαν στα πογκρόμ κατά των μεταναστών στην περιοχή.

Ο Θεοδωράκης και ο Γλέζος (οι «εσχατόγεροι», κατά τον χυδαίο κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της Χ.Α.) μπήκαν στο στόχαστρο των νεοναζί. Για να σταθεί δίπλα τους κάποιος, δεν είναι υποχρεωμένος να προσυπογράψει όλες τις πράξεις και τα λόγια του βίου τους, που έχει τις αντιφάσεις του. Ο Θεοδωράκης και ο Γλέζος όμως ήταν εκεί, στο πόστο του αγώνα, όταν άλλοι κρύβονταν ή υπηρετούσαν φασίστες, Γερμανούς και χουνταίους. Και οι τελευταίοι που δικαιούνται να τους συκοφαντούν είναι οι χουντικοί και οι ταγματασφαλίτες....

γος και κοινή πάλη για τα προβλήματα. Άλλωστε τα συγκεκριμένα προβλήματα που επικαλούνταν οι κάτοικοι δεν είναι αξεπέραστα, καθώς αφορούν την παραβίαση της κοινής ησυχίας από καυγάδες μεταναστών στις 3 ή 4 το πρωί κλπ. Οι μετανάστες τους εξήγησαν ότι αυτά ενοχλούν όλους και όχι μόνο τους Έλληνες και ότι επίσης τέτοιες συμπεριφορές γίνονται και από Έλληνες και από μετανάστες. Ανέλαβαν μάλιστα εκστρατεία ενημέρωσης στα μέλη των κοινοτήτων, ώστε να σταματήσουν παρόμοια περιστατικά. Τέλος κλείστηκε ραντεβού για να κατατεθούν προτάσεις και κοινές δράσεις ενάντια στην υποβάθμιση της περιοχής. Αυτός είναι ο σωστός τρόπος αντιμετώπισης των προβλημάτων και ένα πολύ ωραίο παράδειγμα για το πώς μπορούμε να αποτρέψουμε τη μετατροπή της Πλ. Αμερικής σε νέο Άγιο Παντελεήμονα.

Στην εκπομπή «Μακελειό» του Extra 3, στις 22/10/2012, ο Η. Παναγιώταρος δήλωσε ότι, για να είναι κάποιος Έλληνας, θα πρέπει και οι δύο γονείς του να είναι Έλληνες και να ανήκουν στην «ευρωπαϊκή φυλή». Συνεχίζοντας, πρόσθεσε πως ο διεθνής έγχρωμος μπασκετμπολίστας Σοφοκλής Σχορτσιανίτης δεν είναι Έλληνας. Κι ο Σχορτσανίτης απάντησε: «Δεν έχω πραγματικά να σχολιάσω τίποτα, πέρα από το ότι είμαι από 12 χρονών στις Εθνικές Ομάδες της Ελλάδος». Δεν είδαμε πάντως καμιά επίσημη αντίδραση από τις κατά τα άλλα περήφανες αθλητικές ομοσπονδίες και τους λοιπούς παράγοντες που εμφανίζονται σαν τα σαλιγκάρια μετά από κάθε «εθνική» επιτυχία του Σοφοκλή και της παρέας του. Μάλλον η ρατσιστική προσβολή του Παναγιώταρου δεν θεωρήθηκε και πολύ ανθελληνική... NNN Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Δ.Ψαρρά «Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής». Προϊόν πολύχρονης δημοσιογραφικής έρευνας, από την εποχή του «Ιού της Ελευθεροτυπίας», αλλά και πιο πρόσφατα, το ιδιαίτερα χρήσιμο αυτό βιβλίο περιγράφει την άνοδο του ναζισμού στην Ελλάδα, καθώς και τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες που την επέτρεψαν. NNN Πρόκληση των οπαδών της Λάτσιο στο ΟΑΚΑ, στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό για το Europa League: οι Ιταλοί σηκώθηκαν όρθιοι στις κερκίδες και χαιρέτησαν ναζιστικά! Κι αυτοί από τους αρχαίους Σπαρτιάτες το έχουν αντιγράψει;

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

31 Οκτώβρη 2012

www.dea.org.gr

Το σύστημα λήγει και πουλάει τη σαπίλα του

Δεν θα πάρουμε! λειτουργικά προβλήματα που εντείνονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα (ελλείψεις σε αναλώσιμα κ.ά.). Ανασφάλεια λόγω συχνών αλλαγών διοίκησης (7 φορές), μετακινήσεων μεταξύ υπουργείων (4 φορές), συνεχώς μειούμενη κρατική χρηματοδότηση, ασαφές στίγμα πολιτικής για την ασφάλεια των τροφίμων και ξαφνικά ενεργοποίηση της επί χρόνια ανενεργούς αγορανομικής διάταξης σχετικά με τη διάθεση ληγμένων, που σίγουρα θα επιφέρει εκπτώσεις, όχι τόσο στην τσέπη, όσο στον έλεγχο της αγοράς των τροφίμων, γιατί με αυτό δείχνει την κατεύθυνση των πραγμάτων από δω και πέρα. Για παράδειγμα, πώς να κάνεις έλεγχο πρώτων υλών σε παρασκευαστή, όταν δίπλα στη λιανική πωλούνται ληγμένα τελικά τρόφιμα».

Της Κατερίνας Γιαννούλια

περίφημη «αυτορρύθμιση» της αγοράς έχει αποδειχθεί επανειλημμένα ότι δεν ισχύει και στις παρούσες συνθήκες η αλήθεια είναι η ακριβώς αντίθετη. Η αγορά ρυθμίζεται απολύτως μέσω των συνεννοήσεων μεταξύ των επιχειρηματιών (καρτέλ) και μέσω των συμφωνιών με τους «συνδεδεμένους» πολιτικούς των κομμάτων εξουσίας, ώστε να προωθούν επωφελείς νομοθετικές ρυθμίσεις για τα σούπερ μάρκετ, τους μεγαλοβιομήχανους κλπ. Στη βιομηχανία τροφίμων το πάρτι είναι από τα μεγαλύτερα. Το σύστημα του κέρδους αντιμετωπίζει ακόμα και τα ζωτικά αγαθά ως εμπορεύματα. Έτσι προέκυψαν τα χρηματιστήρια εμπορευμάτων, όπου εμπορεύματα είναι το σιτάρι, το καλαμπόκι, οι ντομάτες κλπ. Κι έτσι ανεβαίνουν τρομακτικά οι τιμές σε βασικά προϊόντα διατροφής.

Πιστοποίηση Τα προηγούμενα χρόνια, η πιστοποίηση και σήμανση των προϊόντων ως βιολογικά, ολοκληρωμένης διαχείρισης, ειδικών πτηνοτροφικών εκτροφών, Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης και Γεωγραφικής Ένδειξης (ΠΟΠ-ΠΓΕ), Εγγυημένα Παραδοσιακά Ιδιότυπα Προϊόντα (ΕΠΙΠ), προωθήθηκε, επιδοτήθηκε, διαφημίστηκε και πληρώθηκε αδρά από παραγωγούς και καταναλωτές. Η ΕΕ επιδότησε την αγορά και οι «συνεννοήσεις» των επιχειρηματιών με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία του κράτους έδωσαν το μεγαλύτερο τμήμα των ελέγχων και πιστοποιήσεων στον ιδιωτικό τομέα. Η συμφωνία των πολιτικών προϊστάμενων με τους ιδιώτες συμπεριελάμβανε και δέσμευση για μειωμένη έως μηδενική εποπτεία απ’ τις δημόσιες υπηρεσίες στις «δουλειές» τους. Οι επιδοτήσεις των παραγωγών μετακυλήθηκαν στους πιστοποιητικούς οργανισμούς και το μεγαλύτερο κόστος αυτών των προϊόντων στους καταναλωτές. Οι μεταποιητικές βιομηχανίες και οι έμποροι θησαύρισαν, εκμεταλλευόμενοι την αγωνία του κόσμου να εξασφαλίσει εγγυημένα (θεωρητικώς), υγιεινά, ασφαλή και καλύτερης ποιότητας τρόφιμα. Η δραματική συρρίκνωση μισθών και συντάξεων, το 1,5 εκατ. των ανέργων, η τρομερή φορο-

λογία ακόμα και στα βασικά είδη διατροφής, επιβάλλουν αλλαγή πορείας στους βιομήχανους, επιχειρηματίες και λοιπούς αετονύχηδες του συστήματος. Τώρα τα λεφτά θα έρθουν από τα ληγμένα τρόφιμα. Αντί να ελαχιστοποιήσουμε την ύπαρξη ληγμένων προϊόντων, καταργώντας τον ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης και επιβάλλοντας έλεγχο των τιμών, ώστε να έχει πρόσβαση στα τρόφιμα όλος κόσμος (ειδικά με τη σημερινή υπεραφθονία αγαθών), τα ληγμένα θα εξακολουθούν να πουλιούνται στους ανθρώπους, τους οποίους οι ίδιοι επιχειρηματίες μείωσαν σαν εργαζόμενους ή δεν τους πληρώνουν καθόλου τους μισθούς, τους αφήνουν ανασφάλιστους και πολλούς απολύουν κιόλας. Η απάτη γαρνίρεται με το μανδύα του «φτηνότερου» τρόφιμου (αφού ο κόσμος δεν έχει πια να πληρώσει) και η τρικομματική κυβέρνηση του νέου, τρισάθλιου μνημονίου μας τη… σερβίρει!

ΕΦΕΤ Ο πρόεδρος του ΕΦΕΤ, στο δελτίο Τύπου στις 23 Οκτωβρίου, με τίτλο «Ο ΕΦΕΤ διαφωνεί με τη μετατροπή της χώρας σε χωματερή ληγμένων τροφίμων», δηλώνει: «Πρέπει να απαντηθεί, γιατί δεν γίνεται αποδεκτή η πρόταση του ΕΦΕΤ και των φορέων της αγοράς για πώληση αυτών των προϊόντων λίγο πριν την ημερομηνία λήξης με σημαντική μείωση τιμών».

Οι έλεγχοι από πλευράς δημοσίου τείνουν να εξαφανιστούν ή να γίνουν παντελώς αδύνατοι πρακτικά Ο ΕΦΕΤ επιμένει να μείνει ανενεργή η επίμαχη αγορανομική διάταξη, με τη φροντισμένη διατύπωση «χρονολογία ελάχιστης διατηρησιμότητας», καθώς εκτός του ότι διάφοροι επιτήδειοι θα γεμίσουν την αγορά με κακής ποιότητας προϊόντα, δεν υπάρχουν μηχανισμοί που θα διασφαλίσουν τους αναγκαίους ελέγχους. Οι έλεγχοι των ιδιωτών, στα προ μνημονίου χρόνια, χρυσοπληρώθηκαν και είχε δημιουργηθεί το σπιράλ της πιστοποίησης. Για να «κυκλοφορεί» περισσότερο χρήμα στις εταιρίες, ο ένας πιστοποιούσε τον άλλο. Συστήματα διαπίστευσης πιστοποιητών, διεθνή πρότυπα για διαχείριση ποιότητας (ISO), παρακολούθηση και εξασφάλιση συνθηκών υγιεινής σε όλα τα στάδια της παραγωγής (HCPP), τι δεν έχουμε πληρώσει για να εξασφαλίζουμε ποιότητα, υγιεινή και ασφάλεια στα τρόφιμα. Και τώρα καταλήγουμε στα… ληγμένα! Παράλογο.

Έλεγχοι Οι έλεγχοι από πλευράς δημοσίου ποτέ δεν διευκολύνθηκαν από την πολιτική ηγεσία των αρμόδιων υπηρεσιών και τώρα, με τη συντριπτική σμίκρυνση του δημοσίου, τείνουν να εξαφανιστούν ή να γίνουν παντελώς αδύνατοι πρακτικά. Αυτό είναι επιλογή των «από πάνω» και όχι μια αόριστη αδυναμία των δημοσίων υπαλλήλων. Εξάλλου, οι ιδιώτες πάντα έθεταν το ερώτημα προς τα κράτη «τι χρειάζονται οι διπλοί έλεγχοι»; «Διπλό» θεωρούσαν τον έλεγχο από πλευράς πολιτείας και επίσης… περιττό, αφού οι ίδιοι έκαναν τον πρώτο έλεγχο! Ο Χρ. Μίαρης (γεωπόνος-εργαζόμενος στον ΕΦΕΤ) περιγράφει την κατάσταση, απαριθμώντας τα προβλήματα: «Γενικά: Ανύπαρκτη πολιτική βούληση για στελέχωση περιφερειακών δ/νσεων ακόμα και τις ‘καλές’ εποχές, αδυναμία ανάληψης πρωτοβουλίας για τη συνεργασία των κατακερματισμένων ελεγκτικών μηχανισμών, προκειμένου να υπάρξουν καλύτερα αποτελέσματα προς όφελος των πολιτών, περιφορά οργανισμών και αρμοδιοτήτων – ανυπαρξία συγκεκριμένης πολιτικής για τη δημόσια υγεία στον τομέα των τροφίμων. Σημερινή κατάσταση: Συνεχής μείωση κρατικής χρηματοδότησης (έχει φτάσει στο 60% σε σχέση με τρία χρόνια πριν, από περίπου 8 κάτι στα 5,3 εκατ.),

Η μνημονική συγκυβέρνηση «ξέχασε» να μας πει ποιος θα καθορίζει τις μειωμένες τιμές στα ληγμένα, ποιος και πώς θα ελέγχει τις επιχειρήσεις εστίασης για τα προϊόντα που θα χρησιμοποιούν. Η επιλογή του συστήματος είναι σαφής: όλα στις αγορές, παντελής ασυδοσία και ανεξέλεγκτη επιχειρηματικότητα, προκειμένου να αναπληρωθούν τα κέρδη που χάνονται λόγω κρίσης. Οι προτάσεις των εργαζομένων σε φορείς και υπηρεσίες του δημοσίου, που εμπλέκονται με τον πρωτογενή, δευτερογενή και τριτογενή τομέα των τροφίμων, αλλά και της Αριστεράς, που θα προσπαθήσει να είναι μια αποτελεσματική κυβέρνηση για το σύνολο του κόσμου της δουλειάς, θα λογοδοτούν για την εξασφάλιση φθηνών, ασφαλών και ποιοτικών τροφίμων, που θα αντιμετωπίζονται ως αγαθά και όχι ως αντικείμενα κέρδους και άντλησης φόρων. Ο τομέας πρωτογενούς παραγωγής-μεταποίησης-διάθεσης των τροφίμων δεν γίνεται να μην υπόκειται σε κοινωνικό έλεγχο και να λειτουργεί αυτόνομα και ανεξάρτητα από τις ανάγκες της πλειοψηφίας των εργαζομένων. Ο καπιταλισμός σχεδιάζει, μέχρι να ανακάμψει και να μπορεί να ξαναπουλάει «φύκια (και μάλιστα βιολογικά) για μεταξωτές κορδέλες», να μας ταΐζει τη σαπίλα του με πληρωμή. Εμείς πρέπει να τον τοποθετήσουμε εκεί που του αξίζει: Στα σκουπίδια της ιστορίας!