ΕΑ τ.279 by dea.org.gr ΔΕΑ

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

6045 Φύλλο Νο 279

28 Νοέμβρη 2012 Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη 1,5 ευρώ

4 χρόνια από την εξέγερση του Δεκέμβρη

Γιούρογκρουπ: Η δόση σε δόσεις, το μνημόνιο επ’ αόριστον

«Υποφερτό μνημόνιο» συμφώνησαν Χριστόφιας και τρόικα

Τι είδους μέτωπο ενάντια στο φασισμό;

Σε μια κλωστή κρέμεται η τρικομματική παρά τη δόση από την τρόικα Οι καταλήψεις στο Δημόσιο πρέπει να νικήσουν Για τρίτη εβδομάδα συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις στις υπηρεσίες των υπό διαθεσιμότητααπόλυση εργαζομένων του Δημοσίου. Σε δήμους, υπουργεία, πανεπιστήμια, αποκεντρωμένες διοικήσεις κ.α. οι εργαζόμενοι σαν μια γροθιά βροντοφωνάζουν ότι το μέτρο αυτό δεν θα περάσει. Η Αριστερά έχει καθήκον να σπάσει την προπαγάνδα των ΜΜΕ, να στηρίξει τις καταλήψεις και τις απεργίες, να τις συνδέσει με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, με όλο τον κόσμο που χτυπιέται από τα μνημόνια. Με αυτό τον τρόπο η εφαρμογή των μέτρων, που προβλέπονται στα μνημόνια, θα μείνουν στα χαρτιά.

Να πέσουν από τα κάτω

Για τον ΣΥΡΙΖΑ των αγώνων και της ανατροπής Στις 30 Νοέμβρη, 1 και 2 Δεκέμβρη συγκαλείται στο ΣΕΦ η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη που ανοίγει τη διαδικασία μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο φορέα. Εκατοντάδες ανοιχτές τοπικές ή κλαδικές συνελεύσεις, με τη συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων της βάσης της Αρι-

στεράς και του κινήματος αντίστασης, έθεσαν τα θεμέλια της επιτυχίας της Συνδιάσκεψης. Οι αγώνες της περιόδου, οι καταλήψεις στους ΟΤΑ και στα υπουργεία, κάνουν φανερή την ανάγκη ενός «μετώπου» ανατροπής. Ανατροπής της κυβέρνησης Σαμαρά και αποπομπής της τρόικας. Ανατροπής των

μνημονίων και όλων των συνοδευτικών μέτρων λιτότητας. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη δεσμευτεί σε αυτή την προοπτική. Όμως η υλοποίηση της δέσμευσης προϋποθέτει μεγαλύτερη και πιο άμεση εμπλοκή με τους υπαρκτούς αγώνες και τα αιτήματά τους. Προϋποθέτει «προγραμματική» συζήτηση

και επιλογές της Αριστεράς, που θα ανοίγουν απελευθερωτικούς δρόμους για τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Το επόμενο Σαββατοκύριακο στο ΣΕΦ αρχίζει μια κρίσιμη φάση σε αυτή την αναγκαία συζήτηση. Που θα ολοκληρωθεί στο Α’ Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ την άνοιξη του 2013.

• πολιτική

óôá óýíôïìá... Η επαναγορά ελληνικών ομολόγων, που κατέχουν ιδιώτες, στο 30% της ονομαστικής αξίας τους και συνολικού ύψους 30 δισ. ευρώ αποτελεί μια από τις προϋποθέσεις για να «στάξει» η ΕΕ τις επόμενες δόσεις. Είναι μια απλή τεχνική επιδότησης ιδιωτών σπεκουλαδόρων που προβλέπεται ότι θα κερδίσουν 4-5 σεντς ανά ευρώ που «επένδυσαν». Μόνο που, από τη στιγμή που διέρρευσε το σχέδιο, η τιμή των ομολόγων (που είχαν αγοραστεί αισθητά κάτω του 30% της ονομαστικής τους) πήρε την ανηφόρα. Με αποτέλεσμα να μη θεωρείται πλέον δεδομένη η επαναγορά ύψους 30 δισ. από ιδιώτες. Η λύση που θα απομείνει τότε; Μα ένα γενναίο «κούρεμα» των ομολόγων που έχουν ακόμα στα χέρια τους… τα ασφαλιστικά ταμεία. Όμορφος κόσμος, ηθικός… NNN Ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας, ο σοσιαλδημοκράτης Γκέρχαντ Σρέντερ, δεν έχει πλέον λόγους να μασά τα λόγια του. «Η κρίση απλώς αναγκάζει την Ελλάδα να ξεπουλά την περιουσία της», δήλωσε, συνοψίζοντας τα συμπεράσματά του για την πολιτική τόσο της γερμανικής όσο και της ελληνικής κυβέρνησης… NNN Παρεμπιπτόντως, μια προσεκτική μελέτη του χρονοδιαγράμματος των αποφάσεων του Γιούρογκρουπ προειδοποιεί με σαφήνεια ότι νέα μέτρα θα είναι αναπόφευκτα στην Ελλάδα το Μάρτη του 2013. Έτσι, για να μην ξεχνάμε τις δηλώσεις των Σαμαρά-Κουβέλη-Βενιζέλου ότι, εντάξει, την έκαναν την αμαρτία, αλλά «είναι τελευταία φορά». Κάθε θαύμα τρεις ημέρες, το μεγάλο τέσσερεις… NNN Επισήμως ανοίγουν πλέον τη συζήτηση για το «Σχέδιο Β» οι Ψυχάρης και Μπόμπολας και ο Σαμαράς υποχρεώνεται να απαντά σε σχετικές ερωτήσεις ακόμα και κραγμένα μνημονιακών δημοσιογράφων. Αυτή η νέα κατάσταση απαιτεί σκέψη κυρίως από τους αριστερούς που πριν λίγο δήλωναν ότι «η έξοδος από το ευρώ» απελευθερώνει σχεδόν αυτομάτως. Οι διαχωριστικές γραμμές θα αποδειχθούν πολύπολύ πιο σύνθετες… NNN Ακόμα και αν εκταμιευτεί τελικά η «δόση», πιθανότητα με δόσεις, «τα χρήματα θα επαρκέσουν μόνο για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και την πληρωμή των τοκοχρεολυσίων», προειδοποιεί ο Τύπος (π.χ. «Εφημερίδα Συντακτών» 27/11). Στη βάση αυτής της αμφίβολης «επιτυχίας» ο Σαμαράς θα πρέπει να αναζητήσει τρόπους επιβίωσης της παραπαίουσας τρικομματικής. Ανασχηματισμός ή φυγή προς τα εμπρός με ίδρυση νέου κόμματος; NNN Και να σου, ξαφνικά(;), είδαμε στην «Αυγή» άρθρο της σ. Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου. Όπου διαπιστώνει: «Απαιτείται μακροπρόθεσμη στρατηγική εξόδου από την κρίση και σθεναρή διαπραγμάτευση τόσο για τη χώρα όσο και για τη συνολικότερη ευρωπαϊκή προοπτική». Ως πρώην αναπληρώτρια υπουργός Εξωτερικών και κυρίως ως πρώην Γραμματεύς του Κινήματος, η σ. Μ.Ξ. αποτελεί τμήμα από το βαθύ (πιο βαθύ δεν γίνεται) ΠΑΣΟΚ. Οπότε τίθεται το ερώτημα: Επρόκειτο, απλώς, για μια κίνηση αβρότητας της καλής εφημερίδας του Συνασπισμού ή άρχισε το χοντρό παιχνίδι;

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 28 Νοέμβρη 2012

Συμβιβασμός της τελευταίας στιγμής στο Γιούρογκρουπ

Η δόση σε δόσεις, το μνημόνιο επ’ αόριστον Του Πέτρου Τσάγκαρη

ν χρειάστηκαν δύο αναβολές και δεκατέσσερις ώρες συνεδρίασης απλώς για να αποφασιστεί το πότε θα δοθεί μία δόση που έπρεπε να είχε δοθεί από τον Ιούνιο σε μία χώρα η οποία έχει πάρει τα πλέον ειδεχθή αντεργατικά μέτρα που μπορούσε να φανταστεί κανείς, τότε τι θα γίνει όταν οι αποφάσεις αφορούν πολύ μεγαλύτερες οικονομίες (Ισπανία, Ιταλία), όταν τα ποσά είναι υπερπολλαπλάσια και όταν η διεθνής ύφεση έχει βαθύνει περισσότερο; Πραγματικά τότε, το μόνο που μπορεί να σώσει την ευρωζώνη, είναι η θεία παρέμβαση, δηλ. η ενέργεια ενός υποκειμένου αμφιβόλου υπάρξεως. Τελικά ο συμβιβασμός ήταν αμοιβαίος: Από τη μια, η Γερμανία δεν αναγκάστηκε να αποδεχτεί «κούρεμα» του επίσημου τομέα, δηλ. του ελληνικού χρέους που διακατέχει η ΕΚΤ και οι άλλες κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης («έχουμε ένα αποτέλεσμα, μπορούμε να το παρουσιάσουμε στο κοινοβούλιό μας για να αποφασίσει», είπε χαρακτηριστικά ο Σόιμπλε). Από την άλλη το ΔΝΤ συμβιβάστηκε με το να αποδεχθεί ότι το έτος 2020 το ελληνικό χρέος δεν θα είναι στο χαμηλό ποσοστό του… 120% του ΑΕΠ, όπως ήθελε προκειμένου να θεωρεί το χρέος «βιώσιμο», αλλά στο 124% του ΑΕΠ, με την προϋπόθεση ωστόσο να βρεθεί δύο χρόνια αργότερα, το 2022, «σημαντικά πιο κάτω» από το 110% του ΑΕΠ.

Όροι και προϋποθέσεις Όπως συμφωνήθηκε, η επόμενη δόση θα δοθεί… σε τέσσερις δόσεις: Πρώτα τα 34,4 δισ. στις 13 Δεκεμβρίου από την οποία η μερίδα του λέοντος (24 δισ.) θα πάνε στις τράπεζες. Οι άλλες τρεις μικρότερες δόσεις (συνολικά 9,3 δισ. ευρώ) θα δοθούν εντός του πρώτου τριμήνου του 2013, ωστόσο η καταβολή του συνδέθηκε με την πιστή εφαρμογή των μνημονιακών μέτρων, μεταξύ των οποίων η φορολογική (αντι)μεταρρύθμιση τον Ιανουάριο. Η μείωση του χρέους στα επίπεδα που συμφωνήθηκαν θα επιτευχθεί –λένε– μεταξύ άλλων με: Επαναγορά ελληνικού χρέους από την ίδια την

Ελλάδα σε χαμηλότερες τιμές από τη δευτερογενή αγορά. Επιστροφή των κερδών που αποκόμισε η ΕΚΤ όταν αυτή αγόραζε σε χαμηλότερες τιμές ελληνικό χρέος. Μείωση των επιτοκίων του πρώτου δανείου που πήρε η Ελλάδα, κατά 1%. Επέκταση κατά 15 χρόνια της αποπληρωμής του πρώτου ελληνικού δανείου. Αναβολή των πληρωμών των τόκων για τον EFSF κατά 10 χρόνια. Υποτίθεται ότι με όλα αυτά θα μειωθεί το χρέος κατά 40 δισ. ευρώ. Ωστόσο, η αίρεση που έθεσε η Λαγκάρντ, ίσως αποδειχθεί καταλυτική: Προκειμένου να συγκαλέσει τη διοίκηση του ΔΝΤ ώστε αυτή να αποφασίσει, ή όχι, τη συμμετοχή του Ταμείου στη δανειοδότηση της Ελλάδας, θα πρέπει να έχει ολοκληρωθεί και μάλιστα «αποτελεσματικά» η επαναγορά ελληνικού χρέους, δηλ. να έχει οδηγήσει σε πραγματική μείωση του χρέους. Αν όμως αυτό δεν γίνει, τότε η Λαγκάρντ έχει κρατήσει πισινή και θα βάλει νέα προσκόμματα στην εκταμίευση των δόσεων. Έτσι κι αλλιώς το όλο εγχείρημα είναι μετέωρο αν κρίνουμε από το παρελθόν: Οι προβλέψεις που έκανε η τρόικα και η ελληνική κυβέρνηση το 2010 για το ελληνικό χρέος έπεσαν 15 μονάδες έξω για το ίδιο το 2010 (133,3% έναντι 148,3% που ήταν το αληθινό), 25 μονάδες έξω για το 2011 (145,1%-170,6%), 27 μονάδες έξω για το 2012 (148,6%-175,6%), 40 μονάδες έξω το 2013 (149,3%-189,1%) και 47 μονάδες έξω για το 2014 (144,3%-191,6%)! Πώς, τώρα οι ίδιοι μηχανισμοί μπορούν να πιστεύουν ότι οι προβλέψεις τους θα είναι τόσο ακριβείς ώστε το χρέος θα είναι 124% του ΑΕΠ το 2020 και πολύ πε-

ρισσότερο ότι θα είναι πολύ κάτω από το 110% το 2022; Και γιατί πρέπει να τσακώνονται επί έντεκα ώρες για «μικροδιαφορές» των τεσσάρων μονάδων όταν είναι σίγουρο ότι το τελικό αποτέλεσμα θα απέχει από τις προβλέψεις κατά δεκάδες μονάδες; Το ερώτημα μήπως πίσω από αυτή τη διχογνωμία κρύβονται πολύ ουσιαστικότερες ενδοκαπιταλιστικές διαφορές, είναι βάσιμο.

«Αποικία χρέους» Επίσης, η εμπειρία από τις προηγούμενες «επιτυχίες» των ελληνικών μνημονιακών κυβερνήσεων είναι πικρές: με το πρώτο ελληνικό «κούρεμα», το PSI, ο Βενιζέλος ουσιαστικά συνέπραξε στην κλοπή των αποθεματικών των ταμείων. Τώρα η «επαναγορά» του ελληνικού χρέους σε χαμηλότερη τιμή ποιον άραγε θα πλήξει; Σίγουρα όχι τους δανειστές και τους κερδοσκόπους. Στην ανακοίνωση του Γιούρογκρουπ ξεκαθαρίζεται ότι η Ελλάδα θα μεταφέρει όλα τα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις και μεγάλο μέρος από τα όποια πλεονάσματα του προϋπολογισμού στον δεσμευμένο λογαριασμό για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους. Πρόκειται για θεσμοθέτηση της «αποικίας χρέους». Αυτό δεν το λέει μόνον η Αριστερά. Ο βουλευτής των Γερμανών Φιλελευθέρων Φρανκ Σέφλερ, σε ανοικτή επιστολή του προς τη Μέρκελ, προειδοποιεί για τον κίνδυνο να εξελιχθεί η Ευρώπη σε αναδιανεμητική ένωση και ένωση χρεών. Και αυτή η προοπτική επιβεβαιώθηκε από τη δηλώσεις του «φιλέλληνα» Γιούνκερ ο οποίος μετά τη λήξη του Γιούρογκρουπ τόνισε πως

η Ελλάδα έχει δεσμευτεί στο «πακέτο μέτρων αυτόματης διόρθωσης» για αποφυγή αποκλίσεων. Παρ’ όλα αυτά, ο Γιούνκερ υπονόησε πως αυτό δεν φτάνει καθώς ξεκαθάρισε ότι «θα υπάρχουν παρεμβατικοί έλεγχοι στη δημοσιονομική πορεία της Ελλάδας». Όλα συνηγορούν πλέον ότι η καταβολή της δόσης πάει πακέτο με πολύ βαθύτερες περικοπές σε κοινωνικό κράτος, μισθούς και συντάξεις, αφού είναι σαφές ότι οι στόχοι που έχουν τεθεί δεν θα υλοποιηθούν. Επίσης είναι σαφές ότι πάει επίσης πακέτο με την επιβολή επιτροπείας σε τράπεζες, ΔΕΚΟ και άλλους δημόσιους οργανισμούς. Μάλιστα όλα αυτά επεκτείνονται στο διηνεκές, αφού κανείς πια δεν προβλέπει την «έξοδο στις αγορές», που σύμφωνα με τον Γ. Παπανδρέου θα γινόταν το 2012. Ο συμβιβασμός της 26ης Νοεμβρίου δεν αποτελεί σε καμιά περίπτωση λύση του προβλήματος που αντιμετωπίζουν οι καπιταλιστές σε όλον τον κόσμο και ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Είναι ασπιρίνη σε ένα σύστημα που έχει γεράσει και που όλες οι εναλλακτικές προτάσεις επιβίωσής του σημαίνουν καταστροφή ανθρώπων και πραγμάτων. Το Γιούρογκρουπ μπορεί να συμφώνησε προσωρινά για την Ελλάδα, αλλά η συμφωνία ήρθε στη σκιά της διαφωνίας ολόκληρης της ΕΕ για τον κοινοτικό προϋπολογισμό. Το «όλοι εναντίον όλων», που ήταν το μότο των περισσότερων ανταποκριτών από τη Σύνοδο Κορυφής, καθώς και η τελική αποτυχία της προδιαγράφουν και τα όρια των μελλοντικών συμβιβασμών.

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 28 Νοέμβρη 2012

η άποψή μας

πολιτική •

Στραπατσαρισμένη παρά τη δόση η κυβέρνηση

Από μια κλωστή κρέμεται η τρόικα εσωτερικού Τ

όσο η Σύνοδος Κορυφής όσο και τα Γιούρογκρουπ αποτέλεσαν ένα χαστούκι για την ελληνική τρικομματική κυβέρνηση ΣαμαράΒενιζέλου-Κουβέλη. Παρότι η τρόικα εσωτερικού πήρε «όλα τα απαιτούμενα μέτρα», δηλ. νομοθέτησε ό,τι πιο απάνθρωπο έχει ποτέ νομοθετηθεί στην Ελλάδα ενάντια στην πλειονότητα του πληθυσμού, οι εκπρόσωποι των δανειστών καθυστέρησαν μέχρι και την τελευταία στιγμή προκειμένου να δώσουν την περίφημη δόση. Όμως κι αυτό ακόμη αποφάσισαν να το κάνουν σε… δόσεις, ενώ η υποσημείωση που έθεσε η Λαγκάρντ μπορεί να δημιουργήσει το υπέδαφος για νέες δραματικές ολονυκτίες στο άμεσο μέλλον. Οι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης μοιάζουν φαρσοκωμωδία όταν την ίδια στιγμή, οι άνθρωποι δεν μπορούν να αγοράσουν φάρμακα και πετρέλαιο, όταν 2.000 παιδιά υποσιτίζονται στα σχολεία της Αθήνας κι όταν δεν κυκλοφορούν τα λεωφορεία σε μια πόλη όπως η Θεσσαλονίκη.

Δόση σε… δόσεις Οι δανειστές τελικά θα δώσουν τα 44 δισ. σε μία δόση των 34,4 δισ. στις 13 Δεκεμβρίου (η δόση αυτή κανονικά θα έπρεπε να είχε δοθεί τον Ιούνιο και χωρίς αυτήν δεν θα μπορούσαν δήθεν από τότε να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις) και σε άλλες τρείς δόσεις συνολικού ύψους 9,3 δισ. ευρώ μέχρι τον… μακρινό Μάρτιο του 2013. Κανείς δεν πιστεύει ότι πράγματι θα εκταμιευτεί εγκαίρως και αυτή η δόση: τα τρέιλερ από το νέο θρίλερ του Μαρτίου παίζουν από τώρα. Ωστόσο ακόμη κι αυτά μπορεί να τιναχτούν στον αέρα αν, όπως αναφέραμε, το ΔΝΤ θεωρήσει ότι το πρόγραμμα επαναγοράς ελληνικών ομολόγων από την ίδια την Ελλάδα, δεν αποδώσει τα αναμενόμενα. Τη δόση την έδωσαν οι δανειστές καθώς τα περισσότερα από αυτά τα χρήματα θα περιέλθουν και πάλι σύντομα στην κατοχή τους αυγατισμένα μάλιστα με τους τόκους τους. Διατηρούν σε ημιθανή κατάσταση την ελληνική κυβέρνηση και την ελληνική δημόσια οικονομία, ακριβώς γιατί έτσι συνεχίζουν να κερδίζουν -όσο η ελληνική πλευρά αποπληρώνει τα χρέη. Επίσης πιστεύουν ότι με τη διατήρηση του μπαμπούλα της χρεοκοπίας

γωγή. Αυτή την αντινομία μεταξύ προθέσεων και δυνατοτήτων, την κατανοούν και οι ίδιοι. Δεν είναι τυχαίο ότι, σύμφωνα με τον «Γκάρντιαν», την ώρα των διαπραγματεύσεων στο Γιούρογκρουπ στις 26/11, ο Σαμαράς διαμήνυε σε δραματικούς τόνους προς τους Ευρωπαίους ηγέτες πως, αν δεν αποφασιζόταν αυθημερόν η απόφαση για καταβολή της δόσης, η συγκυβέρνηση θα κατέρρεε.

και της εξόδου από το ευρώ, θα γίνει δυνατό να επιβληθούν κι άλλα μέτρα που θα καταστρέφουν και θα εξανδραποδίζουν την εργατική τάξη στην Ελλάδα, ανοίγοντας το δρόμο για ανάλογες ταξικές επιτυχίες τους και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Η τρόικα εσωτερικού, οι διανοούμενοι της ελληνικής άρχουσας τάξης και τα παπαγαλάκια τους στα ΜΜΕ συνεχίζουν να εκτελούν συμβόλαιο τόσο για τους ξένους όσο και για τους Έλληνες καπιταλιστές. Κάποιοι από τους τελευταίους έχουν πιθανόν αντίθετα συμφέροντα από την ακολουθούμενη πολιτική. Ο Ψυχάρης, π.χ., ωρύεται αίφνης από το «Βήμα» του για τον κίνδυνο αφελληνισμού των ελληνικών τραπεζών, καθώς και για το «πλήθος των υποτελών προθύμων της πολιτικής, των επιχειρήσεων και της δημοσιογραφίας που συνεπικουρούν τον Πολ Τόμσεν, υπερασπίζονται με πάθος κάθε έμπνευση των τροϊκανών και επικρίνουν χωρίς αιδώ οποιονδήποτε εκφράζει αντίθετη άποψη ή διατυπώνει ανησυχίες και φόβους για την οικονομία, τη χώρα και το λαό της». Ωστόσο ο όψιμα αντιμνημονιακός Ψυχάρης κινείται με γνώμονα τα πολύ στενά συμφέροντα της επιχείρησής του. Η ανησυχία του πηγάζει από τους ελέγχους που σχεδιάζουν να κάνουν οι επίτροποι των δανειστών που θα εγκατασταθούν στις ελληνικές τράπεζες στις οποίες οι βαρόνοι του Τύπου σήμερα χρωστούν ήδη 1 δισ. ευρώ. Το κλείσιμο της στρόφιγγας της τραπεζικής χρηματοδότησης είναι αυτό που φοβάται ο Ψυχάρης, όπως ακριβώς κι άλλοι Έλληνες καπιταλιστές. Όμως υπάρχουν άλλα πολύ μεγαλύτερα κομμάτια της άρχουσας τάξης που είναι ικανοποιημένα από τα οφέλη αυτής της πολι-

τικής. Π.χ. ο Φουρλής που έχει το ΙΚΕΑ εκμεταλλεύτηκε τη νέα αντεργατική νομοθεσία και, παρότι το 2011 παρουσίασε κέρδη άνω των 16 εκατ. ευρώ, επιβάλλει περικοπές μισθών 11% στους εργαζόμενους. Το κομμάτι των καπιταλιστών που διαμαρτύρεται, είναι ακόμη μειοψηφικό και ίσως παραμείνει τέτοιο επειδή δεν μπορεί να δει τα ευρύτερα και πιο μακροπρόθεσμα συμφέροντα της ίδιας του της τάξης. Αυτά μπορεί να τα δει για λογαριασμό ολόκληρης της άρχουσας τάξης το κράτος, το οποίο αναλαμβάνει και να υλοποιήσει την αντίστοιχη πολιτική.

Μνημόνια Γι’ αυτό, πέρα από τα πρόσωπα που θα συνεχίσουν να βρίσκονται στο πολιτικό προσκήνιο, η τρικομματική κυβέρνηση θα εξακολουθήσει με νέα αιματηρά μέτρα –είτε αυτά αποτελούν εφαρμογή των «κρυφών» πλευρών του μνημονίου ΙΙΙ είτε αφορούν νέα μνημόνια. Οι αυτοκτονίες και η γενικευμένη ανθρωπιστική καταστροφή δεν θα τους κάνουν να διστάσουν. Σχεδιάζουν να ξεζουμίσουν και το τελευταίο ευρώ των εργαζομένων από κάθε μπάντα: και από την πλευρά των μισθών και από την πλευρά της κατανάλωσης και από την πλευρά των φόρων. Στους ΟΤΑ θέλουν να απολύσουν χιλιάδες εργαζόμενους παρότι η αυτοδιοίκηση είναι υπεύθυνη μόνο για το 0,9% του δημόσιου χρέους (από τα χαμηλότερα ποσοστά στην Ευρώπη των 27), παρότι οι αποχωρήσεις των εργαζομένων στους δήμους την τελευταία διετία ξεπέρασαν ήδη τις 6.000 και παρότι ο αριθμός των συμβασιούχων έχει μειωθεί περισσότερο από 60%. Επίσης, το νέο φορολογικό νομοσχέδιο, που διαφημιζόταν ως κοινωνικά δίκαιο και απλό,

αποδείχθηκε κι αυτό ταξικό και εκδικητικό: οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι καλούνται να πληρώσουν κι άλλους φόρους την ίδια στιγμή που πέρυσι πλήρωσαν ήδη φόρους αυξημένους κατά 37% και που το εισόδημά τους έχει καταρρεύσει κατά 25%. Ιδιαίτερη «περιποίηση» προβλέπεται για αυτούς που συμβάλλουν στην αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης (βλ. κατάργηση φοροελαφρύνσεων για τα παιδιά), αλλά και για αυτούς που συνέβαλλαν, δανειζόμενοι, στην εκτόξευση των κερδών στην οικοδομή τις προηγούμενες δεκαετίες (βλ. κατάργηση φοροελαφρύνσεων για στεγαστικά δάνεια). Για να επιβάλλουν αυτές τις αγριότητες προχωρούν όλο και περισσότερο σε αυταρχικές μορφές διακυβέρνησης όπως οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Ο Στουρνάρας που δεν έχει πάρει καμία ψήφο στις εκλογές, μπορεί να αποφασίζει με τέτοιες πράξεις, καθώς δεν εμπιστεύεται τους βουλευτές που πήραν εφτά εκατομμύρια ψήφους (το «να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» μπορεί εύκολα να υιοθετηθεί από τους εκπροσώπους του κεφαλαίου σε τέτοιες συνθήκες). Ταυτόχρονα πληθαίνουν οι καταγγελίες για όλο και περισσότερες ασκήσεις του στρατού με αντικείμενο τη «διάλυση πλήθους» στις πόλεις.

Πτώση Ωστόσο αυτό το πολιτικό προσωπικό είναι τελικά καταδικασμένο να φύγει από την κυβέρνηση. Η παραμονή του εξαρτάται από μια κλωστή, καθώς η απώλεια της λαϊκής ανοχής είναι ραγδαία. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις ο τρικομματικός μνημονιακός θίασος μόλις και μετά βίας φτάνει το 30% στην πρόθεση ψήφου με ανα-

Για να καταρρεύσει γρήγορα όμως η κυβέρνηση –και συνεπώς και η βάρβαρη πολιτική της– απέναντί της πρέπει να παραταχθεί συγκροτημένα ο αντίπαλος. Το δρόμο το δείχνουν αυτοί που ήδη εξεγείρονται ενάντια στις διαθεσιμότητες-απολύσεις αυτή τη στιγμή. Τον δείχνουν οι απεργίες και οι καταλήψεις στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, αλλά και στο υπουργείο Υγείας. Το δείχνουν επίσης οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων στους δήμους με τις καταλήψεις των δημαρχείων οι οποίες εμποδίζουν στην πράξη την αποστολή της λίστας θανάτου με τα ονόματα των εργαζομένων (η τραγική ομοιότητα της κατάστασης με αυτή της ταινίας «Η λίστα του Σίντλερ», ελάχιστα φαίνεται να απασχολεί τις ήσυχες συνειδήσεις του Μανιτάκη και του Κουβέλη). Η απλή επίκληση της ανάγκης για εκλογές δεν είναι σήμερα επαρκής τακτική. Αν τα μνημονιακά κόμματα μπορέσουν να υποχωρήσουν συγκροτημένα και ανασυνταχθούν σε άλλη βάση, τότε ακόμη και πτώση της κυβέρνησης δεν θα σημάνει αλλαγή πολιτικής, όπως αποδεικνύουν οι πρόσφατες εμπειρίες: η κυβέρνηση Παπανδρέου έδωσε τη θέση της στην κυβέρνηση Παπαδήμου και αυτή με τη σειρά της στην κυβέρνηση Σαμαρά. Η λαϊκή οργή δεν πρέπει να εκτονωθεί για άλλη μια φορά έτσι. Η κυβέρνηση πρέπει να καταρρεύσει με πάταγο απονομιμοποιώντας οριστικά το μνημόνιο, όπως το 1974 απονομιμοποιήθηκε οριστικά η χούντα. Αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται να γενικευτεί το κύμα των καταλήψεων και της πολιτικής ανυπακοής. Χρειάζεται επίσης η Αριστερά να στηρίξει χωρίς όρους αυτούς τους αγώνες και να πάρει εκείνες τις πρωτοβουλίες που θα ξαναβγάλει όλον το λαό στους δρόμους, ξεπερνώντας την εγκληματική αμέλεια των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.

• εργατικά

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 28 Νοέμβρη 2012

Ο αγώνας ενάντια στη διαθεσιμότητα στο Δημόσιο

Δεν θα περάσουν οι απολύσεις Των Θοδωρή Πατσατζή, Κατερίνας Γιαννούλια

ι απεργίες, οι καταλήψεις, οι διαδηλώσεις ενάντια στην διαθεσιμότητα-απόλυση 2.000 αρχικά εργαζομένων με συμβάσεις Ιδιωτικού Δικαίου Αορίστου Χρόνου (ΙΔΑΧ), έκλεισαν δύο εβδομάδες και συνεχίζονται. Σε δήμους, υπουργεία, πανεπιστήμια, Αποκεντρωμένες διοικήσεις, οι εργαζόμενοι γίνονται μια γροθιά και φωνάζουν αποφασιστικά ότι το μέτρο δεν θα περάσει. Και σημείωσαν την πρώτη έστω και μικρή επιτυχία. Ανάγκασαν τον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης (ΥΔΜΗΔ) Α. Μανιτάκη να παραδεχθεί την προσωρινή του ήττα και να γαυγίζει σαν το σκυλί που νόμισε ότι θα δαγκώσει τον αντίπαλό του αλλά τελικά έφαγε κλωτσιά στα μούτρα. Αυτή η κλωτσιά, δηλαδή οι κινητοποιήσεις των εργαζόμενων, ήταν τόσο δυνατή που τον υποχρέωσε να μην πάρει κανένα στοιχείο και καμιά διαπιστωτική πράξη από τα αρμόδια γραφεία προσωπικού, στις ημερομηνίες που είχε ζητήσει. Αυτό τον ανάγκασε να εκδόσει νέα εγκύκλιο με την οποία επιμένει να απειλεί. Τους εργαζόμενους στις υπηρεσίες που δεν αποστέλουν τις λίστες με τα ονόματα, αλλά και όλους τους ΙΔΑΧ (χωρίς τις εξαιρέσεις) με απολύσεις, τους προϊστάμενους των υπηρεσιών και τους διευθυντές με πειθαρχικές διώξεις. Η πράξη του δείχνει την απόλυτη αδυναμία της κυβέρνησης να νομιμοποιήσει την πολιτική των μνημονίων.

Κινητοποιήσεις Στους δήμους οι εργαζόμενοι δείχνουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι ο αγώνας πρέπει να έχει διάρκεια. Καταλήψεις στα γραφεία προσωπικού, στα γραφεία υπηρεσιών των δήμων (που δεν επηρεάζουν τις κοινωνικές ανάγκες) και γενικευμένες στάσεις εργασίας, 24ωρες απεργίες, αποχή από την εργασία τα Σαββατοκύριακα, μοτοπορείες, συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις. Διαδηλώσεις μαζικές και μαχητικές. Διαδηλώσεις που κάθε φορά γίνονται όλο και μεγαλύτερες. Οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται και στα πανεπιστήμια (βλέπε σελ. 14). Με καταλήψεις στα γραφεία προσωπικού, αλλά και απεργίες συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους οι εργαζόμενοι σε πολλές Αποκεντρωμένες Διοικήσεις, στην Κρήτη, την Κομοτηνή κ.α. Ενώ στο χορό των κινητοποιήσεων όχι για τη διαθεσιμότητα, αλλά για την εφαρμογή του πειθαρχικού, μπήκε με 48ωρη απερ-

γία και ο σύλλογος εργαζομένων του Ενιαίου Ταμείου Ανεξάρτητα Απασχολούμενων, όπου 4 εργαζόμενοί του κινδυνεύουν να τεθούν σε αργία. Στα υπουργεία οι κινητοποιήσεις δυσκολεύουν, παρά την πολύ μεγάλη συμμετοχή των εργαζομένων, στη συγκέντρωση που κάλεσε η ΑΔΕΔΥ με στάση εργασίας στις 22 Νοέμβρη. Εκεί είχαμε μαζική συμμετοχή των εργαζομένων του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων (ΥΠΑΑΤ). Το υπουργείο με τον πιο παρατεταμένο και μαζικό αγώνα μέχρι σήμερα.

ΥΠΑΑΤ Η απεργία κράτησε με καθημερινές συνελεύσεις πρωτοφανούς μαζικότητας και συσπείρωσης και κινητοποιήσεις, πάνω από 10 μέρες. Με περιφρουρήσεις κατά τη διάρκεια όλου του 8ωρου έξω από τα περισσότερα κτίρια, με προσπάθεια συντονισμού με τους εργαζόμενους σε άλλα υπουργεία (κυρίως το Υγείας) και το Δήμο Αθήνας. Την Παρασκευή 16 Νοέμβρη οι εργαζόμενοι πραγματοποίησαν πορεία από το υπουργείο, στο Πολυτεχνείο όπου και κατέθεσαν στεφάνι. Πριν το Πολυτεχνείο πέρασαν από το κατειλλημένο κτίριο του Δήμου Αθήνας στη Λιοσίων εκφράζοντας τη συμπαράστασή τους στους εκεί εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι του υπουργείου άσχετα με το αν είναι μόνιμοι ή όχι, ΠΕ ή ΔΕ, συμμετείχαν μαζικά στην απεργία κατανοώντας ότι αν οι πρώτες απολύσεις περάσουν τότε ο σίφουνας του μνημονίου θα τους παρασύρει όλους. Σημαντικό ρόλο έπαιξε η παράταξη της ριζοσπαστικής Αριστεράς στο υπουργείο, η Πρωτοβουλία Εργαζομένων στο ΥΠΑΑΤ. Ενημερώνοντας κατ’ αρχάς, παρόλο που είναι η «κανονική» δουλειά του σωματείου, βάζοντας καθημερινά την ανάγκη για συντονισμό με άλλους χώρους, τη σημασία της διάρκειας των κινητοποιήσεων, καλώντας καθημε-

ρινά συμπαραστάτες στις κινητοποιήσεις. Ο ενιαίος σύλλογος δεν είναι «μαθημένος» σε αποφασιστικές απεργίες και στην οργάνωσή τους ώστε να μπορούν να αντέξουν στον χρόνο. Το ΠΑΜΕ είναι εξαιρετικά δύσπιστο προς τη διάθεση των εργαζομένων και κινείται από την πρώτη στιγμή ζητώντας εγγυήσεις «σθεναρού, αγωνιστικού φρονήματος». Έτσι, μόλις εμφανίστηκε μια μικρή, φυσιολογική κάμψη του αυθόρμητου των απεργών, λόγω της χρονικής διάρκειας της απεργίας και αφού δεν οργανωνόταν διάφορες δράσεις εξωστρέφειας, η συνδικαλιστική ηγεσία (ΠΑΣΚΕ) και το ΠΑΜΕ, στη συνέλευση της Παρασκευής 23/11, πρότειναν αποκλιμάκωση των επαναλαμβανόμενων 24ωρων. Η Πρωτοβουλία Εργαζομένων στο ΥΠΑΑΤ έβαλε πρόταση για συνέχεια όπως πριν και κέρδισε τη συνέλευση. Τη Δευτέρα, όμως, ο ενιαίος σύλλογος και οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ άφησαν την τύχη των κινητοποιήσεων αποκλειστικά στους απεργούς και στην Πρωτοβουλία Εργαζομένων. Με αυτούς τους όρους, η απεργία δεν ήταν δυνατό να συνεχίσει και η συνέλευση οδηγήθηκε σε απόφαση για 4ωρη στάση την Τρίτη 27 Νοέμβρη και νέα συνέλευση μέχρι την επόμενη Τρίτη για να αποφασίσουν το πώς θα συνεχίσουν. Η Πρωτοβουλία φρόντισε, τουλάχιστον, στην απόφαση της συνέλευσης να μη σταματούν οι δράσεις ως τότε. Θα ξαναγίνουν συναντήσεις με σωματεία εποπτευόμενων φορέων του υπουργείου αλλά και άλλων υπουργείων, ενώ την Τετάρτη 28 Νοέμβρη η Πρωτοβουλία Εργαζομένων στο ΥΠΑΑΤ, καλεί στις 3 το μεσημέρι, σε συζήτηση απολογισμού των κινητοποιήσεων ως τώρα και κυρίως, προγραμματισμού της συνέχειας, της κλιμάκωσης, του συντονισμού μέχρι τη νίκη. Αυτό το ερώτημα απασχολεί το σύνολο των εργαζομένων που κινητοποιούνται. Βλέπουν σαφώς μια κυβέρνηση αδύναμη να

εφαρμόσει το μέτρο όσο διαρκούν οι κινητοποιήσεις. Βλέπουν όλο και περισσότερους συναδέλφους τους να συμμετέχουν με πείσμα στους αγώνες και να απονομιμοποιείται πλήρως η μνημονιακή πολιτική. Αλλά βλέπουν ότι λείπουν δύο παράγοντες που είναι καθοριστικοί.

Αριστερά Ο πρώτος είναι η ξεκάθαρη στήριξη και αποφασιστικότητα από τις παρατάξεις της Αριστεράς, μιας και η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ) μέχρι τώρα ξεπουλάει αυτό τον αγώνα για να σώσει τη συγκυβέρνηση Σαμαρά από τα χειρότερα. Η οργή των εργαζομένων θα φτάσει και στα… γιαούρτια σε τέτοιους γραφειοκράτες. Η Αριστερά, αν θέλει να προλάβει την παντελή απαξίωση του συνόλου των σωματείων, που θα αποβεί σε βάρος της εργατικής τάξης, πρέπει να αλλάξει άρδην τη στάση της. Οι παρατάξεις του ΣΥΝ, του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην τελευταία ΕΕ της ΑΔΕΔΥ αντί για απεργία διαρκείας πρότειναν μια 24ωρη απεργία, κάτι που δεν μετέφερε την πίεση των κινητοποιήσεων στους γραφειοκράτες εργατοπατέρες και τους έδωσε το δικαίωμα να αποφασίσουν απλά μια τρίωρη στάση. Η στάση τους πρέπει να είναι διαφορετική στο επερχόμενο Γενικό Συμβούλιο, τη Δευτέρα 3 Δεκέμβρη και η πρόταση για απεργία διαρκείας αδιαπραγμάτευτη. Άλλωστε οι εργαζόμενοι στο δημόσιο έχουν να αντιμετωπίσουν δύο νέες εγκυκλίους. Η πρώτη αφορά τις λίστες προεγγραφών με τις οποίες θα απολύονται εργαζόμενοι όχι μόνο που έχουν καταδικαστεί αλλά και που εκκρεμούν και δεν έχουν τελεσιδικήσει υποθέσεις για πειθαρχικά παραπτώματα, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το τεκμήριο της αθωότητας. Η δεύτερη αφορά την κατάργηση όλων των συλλογικών συμβάσεων, του 13ου και 14ου μισθού, την επέκταση του δήθεν ενιαίου μισθολογίου στους ΟΤΑ και αλλού. Σε κάθε χώρο θα

χρειαστούν απεργιακές επιτροπές αγώνα, με πρώτο στόχο το συντονισμό, αλλά και την επαφή με την κοινωνία, καθώς και απεργιακά ταμεία. Ταυτόχρονα, ο ΣΥΡΙΖΑ, αν θέλει να «οργανώσει την ανατροπή, για να τελειώνουμε με την κυβέρνηση της καταστροφής», όπως δήλωσε ο Α. Τσίπρας στις διαδικασίες εκλογής αντιπροσώπων στο Περιστέρι, χρειάζεται να παρατάξει τον κόσμο του, αλληλέγγυο, στο πλευρό των εργαζομένων. Αυτό σημαίνει, άμεσα, σε κάθε γειτονιά, κάθε τοπική επιτροπή να σχηματίσει επιτροπές συμπαράστασης στους απεργούς των δήμων και όσων σωματείων κινητοποιούνται, μιας και την τελευταία βδομάδα σε πολλούς δύσκολους χώρους του ιδιωτικού τομέα (ΙΚΕΑ, Forthnet, Wind κ.α.) ξεσπούν, επίσης, αγώνες ενάντια στις απολύσεις και τις μειώσεις μισθών. Αυτά χρειάζεται να οργανώσει ο ΣΥΡΙΖΑ αντί για συναντήσεις με διάφορους γραφειοκράτες συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, με θέμα… τις καρέκλες. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που ξεπούλησαν πολλούς αγώνες είναι «κόκκινο πανί» για τους «κανονικούς» εργαζόμενους, απόλυτα δικαιολογημένα. Αν δεν αντικαταστήσουμε αυτές τις εικόνες στα μάτια της εργατικής τάξης, με πρακτικές συνδικαλιστών που βγαίνουν μπροστά από τους εργαζόμενους, αντί να καλύπτονται πίσω τους, τότε, αφενός θα έχουμε την τύχη του εξευτελισμού αυτών των συνδικαλιστών και κυρίως, μια κυβέρνηση που δεν θα στηρίζει και δεν θα στηρίζεται από τους εργαζόμενους. Δεν θα βελτιωθεί η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων που έχουν στενάξει από τη λεηλασία του κεφαλαίου. Ένα ζωντανό, μαχητικό, κίνημα του κόσμου της δουλειάς και των συμπαραστατών της αριστεράς μπορεί να οδηγήσει τους αγώνες στη νίκη, να αλλάξει πραγματικά τους συσχετισμούς στα συνδικάτα, να γίνει ο καλύτερος προπομπός για μια κυβέρνηση της Αριστεράς.

εργατικά • 5

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 28 Νοέμβρη 2012

νέα από τους εργατικούς χώρους 30ό Συνέδριο ΟΤΟΕ

Τα στατιστικά στοιχεία είναι του ΟΟΣΑ και περιέχονται στην έκθεση Government at a Glance που δημοσιεύθηκε το 2009 (με στοιχεία του 2008).

Είναι μεγάλο το Δημόσιο; Του Θοδωρή Πατσατζή

ι πριν το 2010 νεοφιλελεύθερες, αλλά και οι μετά το 2010 μνημονιακές κυβερνήσεις έχουν θέσει ως στόχο εδώ και 20 σχεδόν χρόνια τη μείωση θέσεων εργασίας στον δήθεν τεράστιο δημόσιο τομέα. Για χρόνια διόγκωναν προπαγανδιστικά αυτό το μύθο και φόρτωναν όλα τα «κακά» στο Δημόσιο, για να δικαιολογήσουν την υπολειτουργία σχολείων, νοσοκομείων, αλλά και πολλών δημόσιων υπηρεσιών που παρουσίαζαν τραγικές ελλείψεις προσωπικού. Άλλοτε πάλι για να υποστηρίξουν γιατί χρειάζεται να ιδιωτικοποιηθούν οι δημόσιοι οργανισμοί. Τα τελευταία δυόμισι χρόνια προσπαθούν να μας πείσουν, πάντα με τη βοήθεια των μεγάλων ΜΜΕ, ότι ο «τεράστιος» δημόσιος τομέας φταίει και για την κρίση. Ο στόχος τους είναι διπλός. Και να αποποιηθούν τις ευθύνες τους για τη δημιουργία της κρίσης και να οδηγήσουν την κοινωνία σε τέτοιο αυτοματισμό, ώστε να μπορέσουν να απολύσουν ελεύθερα όσους εργαζόμενους θέλουν από το δημόσιο. Δυστυχώς γι’ αυτούς, οι τρόποι που επέλεξαν να χρησιμοποιήσουν για την επίτευξη των στόχων τους γυρίζουν μπούμερανγκ στο κεφάλι τους.

Στοιχεία Τον περασμένο Αύγουστο ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, Α. Μανιτάκης, έδωσε στη δημοσιότητα τα στοιχεία της απογραφής των δημοσιών υπαλλήλων. Σύμφωνα με αυτά, ο συνολικός αριθμός του προσωπικού του Δημοσίου, των ΝΠΔΔ και των ΟΤΑ α΄και β΄βαθμού, που υπηρετούσε ως τις 19.7.2012 φτάνει τους 665.740 υπαλλήλους. Από αυτούς μόνιμοι είναι οι 574.556, οι ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου είναι 54.906, οι υπάλληλοι ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου ανέρχονται σε 31.148, οι συμβασιούχοι έργου σε 4.419 και οι ωρομίσθιοι και ημερομίσθιοι σε 711. Ο ίδιος υπουργός, πριν λίγες μέρες στη βουλή, παραδέχθηκε ότι με τις 40.000 συνταξιοδοτήσεις, που αναμένονται ως το τέλος του

2012, οι δημόσιοι υπάλληλοι μόλις που θα ξεπερνούν τους 600.000. Αν συνυπολογίσουμε στρατιωτικούς, παπάδες και αστυνομικούς, τότε οι υπάλληλοι που μένουν για να εξυπηρετούν τις καθημερινές μας ανάγκες είναι ελάχιστοι. Για να υπερτονίσει μάλιστα την επιτυχία των μνημονιακών πολιτικών, δήλωσε ότι από το 2009 μέχρι σήμερα οι θέσεις εργασίας στο δημόσιο έχουν μειωθεί κατά 400.000. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία τρία χρόνια ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων έχει μειωθεί κυρίως μέσω των συνταξιοδοτήσεων, αφού χιλιάδες εργαζόμενοι, βλέποντας τις μεγάλες περικοπές στους μισθούς τους και τις αλλαγές στο ασφαλιστικό που προβλέπουν τα μνημόνια, προτίμησαν να πάρουν τη σύνταξή τους. Παρ’ όλα αυτά τα επίσημα στοιχεία τον διαψεύδουν. Ποτέ το Δημόσιο δεν είχε τόσο πολλούς εργαζόμενους. Ο αριθμός τους το 2008, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, ήταν 698.000 και το ποσοστό των δημοσίων υπαλλήλων στο συνολικό εργατικό δυναμικό της χώρας δεν ξεπερνούσε το 14,1%. Ποσοστό πολύ μικρότερο από πολλές χώρες της ΕΕ.

Ανάγκες Για όσους πάλι αυξάνουν το νούμερο, προσθέτοντας τους εργαζόμενους των ΔΕΚΟ, να θυμίσουμε ότι οι μισθοί αυτής της κατηγορίας εργαζομένων, που γενικώς δουλεύουν για το δημόσιο, δεν πληρώνονται από το δημόσιο. Σε πολλές από αυτές μάλιστα το κράτος δεν συμμετέχει καθόλου στην οικονομική λειτουργία τους, λόγω μετοχοποιήσεων και ιδιωτικοποιήσεων. Θέλουμε Δημόσιο που να εξυπηρετεί τις ανάγκες μας και αυτό δεν το είχαμε ούτε πριν την κρίση. Σε αυτό δεν έφταιγε ο τεράστιος δημόσιος τομέας, αλλά το γεγονός ότι και τότε όπως και τώρα είναι σχεδιασμένος να λειτουργεί με κέντρο την αύξηση των κερδών των καπιταλιστών. Σε αυτό χρειάζεται να αντισταθούμε, ξεκινώντας από το να προσφέρουμε την αλληλεγγύη μας στους εργαζόμενους του Δημοσίου, που αντιστέκονται στις διαθεσιμότητες-απολύσεις.

Άνοδο σε ψήφους και έδρες είχαν οι δυνάμεις της Αριστεράς στο 30ό Συνέδριο της Ομοσπονδίας Τραπεζοϋπαλλήλων (ΟΤΟΕ). Οι παρατάξεις εκφραστές της μνημονιακής πολιτικής ΔΗΣΥΕ (ΠΑΣΟΚ) και ΔΑΚΕ καταδικάστηκαν για τη στάση τους, χάνοντας 53 ψήφους και 5 έδρες στις εκλογές για το ΔΣ της Ομοσπονδίας και 81 ψήφους και 7 έδρες στις εκλογές για εκπροσώπους στη ΓΣΕΕ. Το συνέδριο γενικά δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Όταν οι συγχωνεύσεις τραπεζών συνεπάγονται κτυπήματα στα δικαιώματα των εργαζομένων, τότε περιμένεις δέσμευση για κινητοποιήσεις. Αντίθετα, αυτό που απασχόλησε το συνέδριο ήταν κυρίως το θέμα της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Κάτι που αποδείχθηκε πολύ λίγο, αφού λίγες ώρες μετά την ολοκλήρωση του συνεδρίου έγινε γνωστό ότι στο Eurogroup, ως όρος για να δοθεί η δόση του δανείου, τέθηκε η δέσμευση για ξεπούλημα του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου με λύση αντίστοιχη με εκείνη της Αγροτικής (διαχωρισμός σε καλή και κακή τράπεζα). Η ψήφος στην Αριστερά μπορεί να είναι προσωρινή και, αν συνυπολογίσουμε τη μείωση της συμμετοχής, οι τραπεζοϋπάλληλοι δείχνουν να περιμένουν αγωνιστικές πρωτοβουλίες και όχι στάση σαν αυτή που κράτησαν οι συν-

δικαλιστές του ΣΥΝ και του ΚΚΕ στην περίπτωση της Αγροτικής.

Fintexport Κατάληψη πραγματοποιούν εδώ και δέκα μέρες οι εργαζόμενοι στην εταιρεία κατασκευής μοκετών «Fintexport», διεκδικώντας τα δεδουλευμένα ενός έτους που τους οφείλονται. Την Πέμπτη, 29 Νοέμβρη, θα πραγματοποιήσουν συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο υπουργείο Εργασίας, απαιτώντας έκτακτη οικονομική ενίσχυση 1.500 ευρώ. Την επόμενη μέρα έχουν προγραμματίσει να κάνουν γνωστό τον αγώνα τους στους κατοίκους της περιοχής του Αγίου Στεφάνου, όπου βρίσκεται το εργοστάσιο, με πορεία και εξόρμηση στη λαϊκή αγορά.

Εκλογές ΣΕΤΤΕΑ Με επιτυχία πραγματοποιήθηκαν οι εκλογές του Σωματείου Εργαζομένων Ταχυδρομικών, Ταχυμεταφορικών Επιχειρήσεων Αττικής (ΣΕΤΤΕΑ), για ανάδειξη νέου ΔΣ και εκπροσώπους στο ΕΚΑ και την Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων (ΟΙΥΕ). Η μεγαλύτερη επιτυχία συνίσταται στην αύξηση της συμμετοχής, καθώς φέτος ψήφισαν οι διπλάσιοι σχεδόν εργαζόμενοι από την προηγούμενη φορά (252 από 140 το 2010). Η μαζικοποίηση του κλαδικού σωματείου δείχνει ότι η κατεύθυνση της στήριξης των κινητοποιήσεων, που υπήρξαν τα τελευταία 2 χρόνια στο χώρο της ταχυμεταφοράς,

Επιμέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

ταχυδρόμησης, ακολουθήθηκε με συνέπεια. Κάτι που δίνει το δικαίωμα στους εργαζόμενους του κλάδου να έχουν δυνατότερη φωνή και στο ΕΚΑ (3 από 2 εκπρόσωποι) και στην ΟΙΥΕ (2 από 1 αντιπρόσωπο). Για πρώτη φορά μετά τις προηγούμενες δύο εκλογές στο σωματείο υπήρξε κοινό ψηφοδέλτιο, κάτι που μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμο, αν η νέα διοίκηση συνεχίσει τους κλαδικούς αγώνες και οδηγήσει τον κλάδο στην κοινή με τους υπόλοιπους εργαζόμενους μάχη για την ανατροπή των μνημονίων και της κυβέρνησης.

Wind Με αποχή από την εργασία τους και στάσεις εργασίας απαντούν οι εργαζόμενη στην εταιρεία κινητής τηλεφωνίας «Wind» για τις απολύσεις που πραγματοποίησε στο Τμήμα Εξυπηρέτησης Πελατών κυρίως, αλλά και σε άλλα τμήματα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Οι εργαζόμενοι στο τμήμα εξυπηρέτησης πελατών με την ανακοίνωση των απολύσεων προχώρησαν άμεσα σε αποχή. Την επόμενη μέρα, 23/11, πραγματοποίησαν στάση εργασίας και γενική συνέλευση που αποφάσισε πανελλαδική στάση εργασίας και τη Δευτέρα 26/11. Οι εργαζόμενοι πραγματοποίησαν συγκέντρωση στο κτίριο της εταιρείας στη Λεωφόρο Αθηνών και παράσταση διαμαρτυρίας στις κεντρικές εγκαταστάσεις της «Wind» στο Μαρούσι.

Νίκη στους εργολαβικούς του ΑΠΘ Οι 850 εργολαβικοί του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) συνεχίζουν τον αγώνα τους για να διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας τους και τους μισθούς τους, αλλά και για κατάργηση των εργολαβιών. Παρ’ όλα αυτά η διάρκεια του αγώνα και η αποφασιστικότητά του φαίνεται ότι δεν είναι αρκετά για να νικήσουν. Ας μην ξεχνάμε ότι τέτοια χαρακτηριστικά είχε και ο αγώνας των Χαλυβουργών που τελικά ηττήθηκε. Αυτή τη στιγμή επείγει περισσότερο από ποτέ ο συντονισμός του αγώνα τους με τους αγώνες των εργαζομένων στην τοπική αυτοδιοίκηση και των διοικητικών υπαλλήλων στα πανεπιστήμια, που αγωνίζονται ενάντια στη διαθεσιμότητα και τις απολύσεις. Χρειάζεται ο αγώνας τους να γίνει τμήμα ενός όσο το δυνατό ευρύτερου μετώπου αντίστασης και ανατροπής. Η ήττα τους, αν έρθει μαζί με την απόλυση των διοικητικών υπαλλήλων αορίστου χρόνου, θα μειώσει τους αγώνες για ένα δημόσιο πανεπιστήμιο. Μετά τους εργολαβικούς και τους αορίστου χρόνου σειρά

έχουν το εκπαιδευτικό προσωπικό και οι φοιτητές. Η κυβέρνηση δεν θα σταματήσει πουθενά. Η πρυτανεία, αντί να αντιληφθεί ότι το δημόσιο πανεπιστήμιο μπορούσε να το υπερασπίσει μόνο τασσόμενη με κάθε τρόπο στο πλευρό των εργολαβικών εργαζομένων, υπέκυψε στη λογική του «ρεαλισμού» και πιέζει, ώστε οι μισθοί των εργαζομένων να πέσουν λόγω της ελλιπούς χρηματοδότησης. Επίσης εμφανίζεται ως προστάτης της ομαλής εκπαιδευτικής διαδικασίας, που γι’ αυτή σημαίνει καταπάτηση του ασύλου, υπακοή στα κελεύσματα του υπουργείου, χωρίς να

υπολογίζει τα ψηφίσματα των συλλόγων φοιτητών και διδασκόντων, και καταδίκη σε εξαθλίωση των εργαζομένων του πανεπιστημίου. Η Αριστερά πρέπει να καταδικάσει τη στάση της πρυτανείας άμεσα, να οργανώσει επιτροπές συμπαράστασης σε κάθε γειτονιά της Θεσσαλονίκης και σε κάθε χώρο να σταθεί στο πλευρό των εργαζομένων. Ειδικά τώρα που οι δυσκολίες στον αγώνα τους πληθαίνουν, καθώς οι απολύσεις έχουν φτάσει τις 360 και η κυβέρνηση να απειλεί τους εργαζόμενους ότι η αστυνομία θα εισβάλλει στο χώρο του πανεπιστημίου και θα συλλάβει τους απεργούς.

• κίνημα

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 28 Νοέμβρη 2012

Γυναίκες στην εποχή του μνημονίου

25 Νοέμβρη: Όχι στη βία κατά των γυναικών

Της Κατερίνας Παρδάλη

βία κατά των γυναικών είναι ένα παγκόσμιο και πολύ παλιό φαινόμενο που μπορεί να πάρει πολλές διαφορετικές μορφές. Μπορεί να ασκείται στο πλαίσιο της οικογένειας και να είναι λεκτική, ψυχολογική, σωματική, σεξουαλική και οικονομική. Μπορεί να ασκείται στο πλαίσιο της κοινωνίας (βιασμός, σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία και αλλού, εμπόριο γυναικών, εξαναγκαστική πορνεία), καθώς και στο πλαίσιο της άσκησης της κρατικής εξουσίας. Οι γυναίκες είναι τα πρώτα θύματα του πολέμου, της μετανάστευσης, του σύγχρονου δουλεμπόριου, με σκοπό είτε την καταναγκαστική εργασία, είτε την καταναγκαστική πορνεία (Traffiking). Βία είναι επίσης το να απαιτείς από τις γυναίκες ένα συγκεκρι-

μένο να ντύνονται ή να φέρονται. Είναι απαράδεκτος ο καταναγκασμός από μεριάς κρατών και θρησκειών που απαιτούν από τις γυναίκες να φορούν μαντήλα ή μπούργκα. Άλλο τόσο απαράδεκτη όμως είναι και η απαίτηση κρατών –όπως είχε συμβεί στη Γαλλία– να μη φορούν μαντίλα στα σχολεία οι μουσουλμάνες κοπέλες, με ποινή την αποβολή τους από την εκπαίδευση. Όταν ζητάμε να ορίζουμε το σώμα μας, το ζητάμε για όλες τις γυναίκες, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Όταν η βία συμβαίνει σε ένα δωμάτιο βασανιστηρίων ή στην άλλη άκρη του κόσμου, καταγγέλλεται με απέχθεια, όταν όμως παράγεται καθημερινά στους κόλπους της οικογένειας δεν έχει την ίδια αντιμετώπιση, παρά το γεγονός ότι οι μισές βιαιοπραγίες και το 1/3 από τις απόπειρες φό-

νου κατά γυναικών έχουν δράστη το σύζυγο. Παρόμοια αντιμετώπιση έχουν και οι άλλες μορφές βίας κατά των γυναικών, όπως π.χ. η σεξουαλική παρενόχληση στη δουλειά ή στο δρόμο.

Πού οφείλεται

Η βία που υφίστανται οι γυναίκες δεν οφείλεται στη φύση» τους, ούτε στο ότι «πάνε γυρεύοντας», όπως πολλές φορές ακούμε. Ούτε επίσης στο ότι οι άνδρες είναι γεννημένοι «βίαιοι» γενικά. Είναι ένα φαινόμενο που παράγει η κοινωνία στην οποία ζούμε (δηλ. ο καπιταλισμός) και επιδεινώνεται δραματικά με την οικονομική κρίση και τη σήψη αυτού του συστήματος που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Η βία, αντί να μειωθεί με τη λεγόμενη «πρόοδο» των κοινωνιών, έφτασε τον 21ο αιώνα να έχει τεράστια έξαρση. Και μετά την οικονομική κρίση πάμε για ρεκόρ βαρβαρότητας.

Θύμα της βίας μπορεί να είναι οποιαδήποτε γυναίκα. Όμως, η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων αποτελείται από άνεργες, επισφαλώς εργαζόμενες και γενικά φτωχές γυναίκες. Είναι αυτές που δύσκολα θα τη δημοσιοποιήσουν και ακόμα πιο δύσκολα θα μπορέσουν να αντιδράσουν και να παλέψουν για την εξάλειψή της, αφού δεν έχουν τη δυνατότητα της οικονομικής ανεξαρτησίας και της κοινωνικής στήριξης. Οι βιαιότητες είναι αλληλένδετες με τη θέση των γυναικών σ’ αυτή την κοινωνία και με τις διακρίσεις σε βάρος τους σε όλα τα επίπεδα. Και έχουν να κάνουν με τη διπλή καταπίεση των γυναικών στη δουλειά και την οικογένεια. Σήμερα, με τα απανωτά μνημόνια, την επιδείνωση της φτώχειας, την έκρηξη της ανεργίας, τις περικοπές των κοινωνικών δαπανών

και τη διάλυση του κράτους πρόνοιας, η κατάσταση μέσα στην οικογένεια γίνεται όλο και πιο αφόρητη και πιο «βίαιη» για όλους και κυρίως για τις γυναίκες. Το ίδιο βίαιη και βάρβαρη έχει γίνει η αγορά εργασίας και οι συνθήκες δουλειάς για όλους τους εργαζόμενους και πολύ περισσότερο για τις γυναίκες και τους νέους. Ο αγώνας μας λοιπόν ενάντια στη βία είναι αγώνας για την οικονομική και κοινωνική μας ανεξαρτησία –απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορούμε να αντιδράσουμε στη βία. Είναι κομμάτι του αγώνα μας για να αλλάξουμε αυτό το σύστημα που αναπαράγει και επιδεινώνει όλες τις διακρίσεις σε βάρος μας. Είναι αγώνας ενάντια στην τρικομματική κυβέρνηση των μνημονίων, η οποία, με τα δολοφονικά μέτρα που συνεχίζει να παίρνει, θα κάνει τη ζωή για όλες μας κόλαση.

Επιπτώσεις της κρίσης στις γυναίκες

ια τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων απέναντι στις γυναίκες μίλησε και η βουλευτής Α' Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Ιωάννα Γαϊτάνη, καλεσμένη στις 13 Νοεμβρίου σε διημερίδα υπό την αιγίδα της ΠΟΕΣΥ, με γυναίκες δημοσιογράφους, συνδικαλίστριες από όλο τον κόσμο και θέμα συζήτησης «τις επιπτώσεις της κρίσης στις γυναίκες», σε συνδικαλιστικό και οικονομικό επίπεδο, αλλά και την αύξηση των κρουσμάτων της βίας κατά των γυναικών. Παραθέτουμε κάποια κομμάτια από την ομιλία της: «…Εδώ και τρία χρόνια βιώνουμε μια πρωτοφανή οικονομική κρίση. Αλήθεια, τι σημαίνει αυτό για το μισό και πλέον ποσοστό του πληθυσμού; Μία στις τέσσερις γυναίκες είναι επίσημα άνεργη. Το ποσοστό για τις νέες γυναίκες έφτασε στο 60%, ενώ στους μακροχρόνια άνεργους οι γυναίκες

αποτελούν το 65%. […] Το ποσοστό αυτό θα ανέβει μετά τις εξαγγελίες της κυβέρνησης και της τρόικα για απόλυση 150.000 υπαλλήλων του δημόσιου τομέα, όπου η αναλογία γυναικών σε σχέση με τους άνδρες είναι μεγαλύτερη… Συνολικά λοιπόν αυτή τη στιγμή απασχολείται μόλις το 40% των γυναικών. Αντίστοιχη είναι η κατάσταση και στις συντάξεις. Στο σύνολο των απολαβών των συντάξεων, οι γυναίκες παίρνουν μόλις το 40% των συνταξιούχων ανδρών. Οι οικογενειακές υποχρεώσεις, λόγω του ανεπαρκούς κοινωνικού κράτους, δεν επέτρεψαν σε πολλές γυναίκες να έχουν διαρκή απασχόληση και, όταν είχαν, δεν ασφαλίζονταν πάντα. […]

Διάλυση κοινωνικού κράτους Η μείωση δαπανών για το κοινωνικό κράτος σημαίνει ένα σωρό υπηρεσίες που πρέπει να πληρώσουμε από τα πενιχρά εισοδήματά μας. Μόλις φέτος ανακοινώθηκε ότι 50.000 παιδιά δεν έχουν πρόσβαση σε παιδικούς σταθμούς, επειδή δεν υπάρχουν χρήματα. Δομές υποστήριξης για ηλικιωμένους και ΑΜΕΑ κλείνουν και το βάρος για τη

φροντίδα τους πέφτει στις μάνες, τις αδερφές και τις κόρες με χρηματικό και ψυχικό κόστος, αλλά και με μείωση του ελεύθερου χρόνου. Το χειρότερο από όλα θα είναι το κλείσιμο όλων των ιδρυμάτων για ψυχικά ασθενείς. Η βαρβαρότητα όμως δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο, όταν οι χιλιάδες ανασφάλιστες γυναίκες φτάνουν στην πόρτα του νοσοκομείου και δεν μπορούν να μπουν, μη έχοντας να καταβάλουν το αντίτιμο της θεραπείας ή της γέννας τους. […] Και αλίμονο αν είμαστε μετανάστριες. Γιατί τότε ο φόβος να συλληφθούμε και να κακοποιηθούμε από την αστυνομία ή να μαχαιρωθούμε από τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής είναι φωλιασμένος μέσα μας. Άλλωστε γι’ αυτούς – τους λαγούς του συστήματος και της άρχουσας τάξης– ο στόχος είναι ένας και δηλωμένος: Επιστροφή στο σπίτι, επιστροφή στον παραδοσιακό μας ρόλο. […] Πεποίθησή μου είναι ότι γυναίκες που βγαίνουν σήμερα στο δρόμο των αγώνων και κατά συνέπεια ριζοσπαστικοποιούνται γρήγορα,

είναι η ελπίδα για να ανατρέψουμε τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόζονται πια παντού. Για δύο λόγους: α) Γιατί συμβάλλουν αριθμητικά στη μαζικοποίηση και την αποτελεσματικότητα του κινήματος. Τα αιτήματα του γυναικείου κινήματος τη δεκαετία του ’70 (κοινωνικό κράτος, ισότητα στις αποδοχές, διακρίσεις υπέρ των γυναικών κλπ.) εξασφαλίστηκαν, όταν τέθηκαν ως αιτήματα των συνδικαλισμένων εργατών, αντρών και γυναικών, γιατί η δύναμη των εργατικών συνδικάτων και των αριστερών κομμάτων μπορούσε να το επιβάλει στην άρχουσα τάξη. β) Γιατί σπάνε στην πράξη τις αντιδραστικές ιδέες που χωρίζουν τους ανθρώπους σε ρόλους μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες και όχι μόνο από συζητήσεις και ακτιβισμούς ευαισθητοποίησης του «αντίπαλου φύλου». Στην εποχή της κρίσης που βιώνουμε, όλο και περισσότερες γυναίκες δεν έχουν εργασία και επιστρέφουν στο σπίτι, με αποτέλεσμα τη συντηρητικοποίησή τους και τη μετατροπή τους από συμμάχους των αντρών συναδέλφων τους, σε φορείς της κυρίαρχης ιδεολογίας και εργαλείο ενάντια στους αγώνες. Η γυναίκα

που γυρνάει στο σπίτι, επικοινωνεί με τον έξω κόσμο μέσω των ΜΜΕ, τα οποία προβάλλουν κυρίως το αρνητικό στερεότυπο της γυναίκας που νοιάζεται για τους άλλους και υποτάσσει τα «θέλω της» στις επιθυμίες των γύρω της…

Κυβέρνηση της Αριστεράς Μια κυβέρνηση της Αριστεράς, που θα προέλθει μέσα από την κοινή πάλη εκατομμυρίων αντρών και γυναικών, θα είναι μια μεγάλη ελπίδα για όλους μας. Θα δώσει αυτοπεποίθηση σε όσες και όσους παλεύουμε για την ανατροπή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και της κοινωνικής βαρβαρότητας. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς, με πρόγραμμά της τα αιτήματα του κόσμου μας και ειδικότερα των γυναικών των λαϊκών τάξεων, που με την ενεργοποίηση όλων μας θα επιχειρήσει να ξαναστήσει στα πόδια του το κοινωνικό κράτος και να μας εξασφαλίσει αξιοπρεπή ζωή, μπορεί να μας δώσει το χρόνο και την ορμή που χρειαζόμαστε για να οργανώσουμε το πέρασμα σε μια άλλη κοινωνία με κέντρο τις ανθρώπινες ανάγκες και όχι το κέρδος».

αριστερά •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 28 Νοέμβρη 2012

ΔΗΜΑΡ: H κρίση της μνημονιακής «αριστεράς» Tου Σπύρου Αντωνίου

ωρίς τέλος φαίνεται πως είναι ο ξεπεσμός και η μετατόπιση της ΔΗΜΑΡ σε όλο και πιο δεξιές θέσεις. Η «κυβερνώσα αριστερά» είναι φανερό πια και για τους πιο δύσπιστους ότι είναι μόνο «κυβερνώσα» και καμιά σχέση δεν έχει με την Αριστερά. Ο Φ. Κουβέλης και η ηγετική ομάδα του κόμματος παίζουν τα ρέστα τους ως δύναμη σταθεροποίησης του αστικού πολιτικού συστήματος, προσπαθώντας με επικοινωνιακά κόλπα να κρύψουν την ολόπλευρη στήριξή τους στις μνημονιακές πολιτικές.

Μανιτάκης Η στάση του προερχόμενου από τη ΔΗΜΑΡ υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Α. Μανιτάκη, στο θέμα των απολύσεων στο δημόσιο είναι χαρακτηριστική. Αφού εδώ και μέρες πάλευε να μας πείσει ότι πρόκειται για «μετακινήσεις» και όχι απολύσεις, έφτασε στο σημείο να απειλεί ότι θα κόψει τη μισθοδοσία όλων των υπό διαθεσιμότητα, μπροστά στο φούντωμα των καταλήψεων σε δήμους και υπουργεία. Δεν δίστασε μάλιστα να δηλώσει στη βουλή ότι «στο προγενέστερο καθεστώς, πριν από την ύφεση και το μνημόνιο, ζούσαμε σε ένα καθεστώς υπέρμετρης φιλελευθεροποίησης και δικαιωματοκρατίας». Μας είπε δηλ., λίγο πιο ευγενικά από τον Σαμαρά και τον Βορίδη, ότι για την κρίση φταίνε οι πολλές «ελευθερίες», οι κα-

τακτήσεις των συνδικάτων και οι δήθεν υπέρμετρες παροχές στους εργαζόμενους. Κουβέντα δεν ακούστηκε επίσης –από τα ιδιαίτερα «ευαίσθητα» σε θέματα «δημοκρατικής νομιμότητας» στελέχη της ΔΗΜΑΡ– για το γεγονός ότι το κοινοβούλιο, στο οποίο ορκίζονται όλη μέρα στα κανάλια, έχει ουσιαστικά καταργηθεί και όλα τα σφαγιαστικά μέτρα υλοποιούνται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Ίδια σιωπή συνενοχής υπάρχει και για την αμφισβήτηση του νόμου για την ιθαγένεια, την ανακατάληψη των πόλεων και τα ρατσιστικά πογκρόμ του Δένδια. Όσο για το υποκριτικό «παρόν» στα μέτρα του Μνημονίου 3, καταργήθηκε από το «ναι» στον προϋπολογισμό του 2013, ο οποίος απαιτεί την εφαρμογή της πλειονότητας των αντεργατικών μέτρων του πολυνομοσχεδίου, που ήταν «κόκκινη γραμμή» για τη ΔΗΜΑΡ και δεν τα ψήφισε.

Τριγμοί Οι παραπάνω πολιτικές επιλογές προκαλούν εδώ και καιρό τριγμούς στο εσωτερικό του κόμματος. Οι βουλευτές Βουδούρης και Μουτσινάς, που δεν ακολούθησαν τη γραμμή στις ψηφοφορίες για το πολυνομοσχέδιο και τον προϋπολογισμό, ουσιαστικά αποτελούν ξένο σώμα, ενώ ακολούθησε η παραίτηση του Α. Νεφελούδη (μέλους της εκτελεστικής επιτροπής και εκ των ισχυρών διαφωνούντων με την πλειοψηφία)

από τη θέση του υπεύθυνου για θέματα αυτοδιοίκησης. Ανάλογα μηνύματα διαφωνίας για την κατρακύλα της ΔΗΜΑΡ φτάνουν και από τη βάση του κόμματος, τα οποία η ηγεσία εκλαμβάνει ως εντολή συμμετοχής στη συγκυβέρνηση με πρωτοκλασάτα στελέχη! Η πλήρης απαξίωση του πολιτικού προσωπικού της άρχουσας τάξης γίνεται προσπάθεια να μετριαστεί με την παρουσία του «δημοφιλούς» (κατά τα γκάλοπ) Φ. Κουβέλη. Το ζήτημα βέβαια δεν είναι η αγωνιώδης προσπάθεια των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ να σωθούν από την κατάρρευση, άλλα ότι η «αριστερά της ευθύνης» κάνει ό,τι μπορεί για να τα καταφέρουν.

Κεντροαριστερή ανασύνθεση Στο όνομα μιας κάποιας «ανασυγκρότησης» του σοσιαλδημοκρατικού χώρου, η ΔΗΜΑΡ προσπαθεί να πλασαριστεί ως «αναγκαίος» διαμεσολαβητής με την κοινωνική οργή, για λογαριασμό του συστήματος πάντα, θέλοντας να καλύψει το πολιτικό κενό στο χώρο του κέντρου. Το μόνο που υποτιμούν βέβαια ο Ν. Μπίστης και οι φίλοι του είναι ότι η σοσιαλδημοκρατία μπορούσε να παίξει έναν τέτοιο ρόλο σε περιόδους ανάπτυξης του καπιταλισμού. Στις σημερινές συνθήκες της μεγάλης κοινωνικής και πολιτικής πόλωσης, κάθε «ενδιάμεσος» σχηματισμός, αντί να καλύψει κάποιο κενό, κινδυνεύει να βρεθεί κυριολεκτικά στο κενό.

Διεθνείς εκδηλώσεις στην Ισπανία Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιηθήκαν οι εκδηλώσεις που διοργάνωσε η Αντικαπιταλιστική Αριστερά (Izquierda Anticapitalista) στην Ισπανία και συγκεκριμένα στη Βαρκελώνη, τη Σεβίλλη και τη Μαδρίτη, το διάστημα 21-23/11. Ο γενικός τίτλος των εκδηλώσεων ήταν «Πώς προχωράμε μετά τη 14 Νοέμβρη – Δεν θα πληρώσουμε την κρίση και το χρέος τους». Στη Βαρκελώνη βέβαια υπήρχε και προεκλογικό άρωμα, αφού λίγες μέρες αργότερα διεξήχθησαν οι τοπικές εκλογές. Οι ομιλητές προέρχονταν από ένα ευρύ φάσμα αγωνιστώντριών από διάφορα κινήματα, τοπικά σωματεία και διεθνείς αντιπροσωπείες. Από την Ελλάδα το «παρόν» έδωσε ως προσκεκλημένη η βουλευτής Α΄ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ Μαρία Μπόλαρη. Έντονη ήταν η παρουσία του πορτογαλικού Μπλόκο, ενώ στη Μαδρίτη ομιλητής ήταν ο Ολιβιέ Μπεζανσενό από το NPA.

Παρά τις διαφορές από πόλη, σε πόλη, κοινή ήταν η εικόνα των προβλημάτων από τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, οι επιπτώσεις των πολιτικών λιτότητας στους μισθούς και στο σύστημα υγείας. Σε όλες τις εκδηλώσεις υπήρξε τεράστιο ενδιαφέρον για τις εξελίξεις στην Ελλάδα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι οι συμμετέχοντες συμφώνησαν ότι η κάθε Αριστερά παλεύει για τους εργαζόμενους στη χώρα της και ταυτόχρονα οι αγώνες της και οι νίκες της είναι βοήθεια για το κίνημα και την Αριστερά των άλλων χωρών. «Για άλλη μια φορά ήταν μεγάλη η χαρά, αλλά και τεράστια η ευθύνη να συνειδητοποιείς τη σημασία που αποδίδουν οι σύντροφοι στο εξωτερικό, στη μάχη που δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και τις δυνατότητες που ανοίγουν να ανατραπεί η πανευρωπαϊκή επίθεση του κεφαλαίου και να πληρώσουν την κρίση αυτοί που πραγματικά φταίνε: οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι», σημείωσε η Μαρία Μπόλαρη, μιλώντας στην «ΕΑ» για τις εντυπώσεις της από την Ισπανία.

Αλ. Παπαρήγα: Φλας αριστερά, τιμόνι δεξιά

ι να πρωτοθυμηθούμε από τα 94 χρόνια ιστορίας του ΚΚΕ, από το Τρίτο Έκτακτο Συνέδριό του το 1924, αναρωτήθηκε η Αλ. Παπαρήγα στο λόγο της στο ΣΕΦ. Για αρχή θα μπορούσε να θυμηθεί τους πρωτοπόρους κομουνιστές του 1924, την ηγετική ομάδα υπό τον Παντελή Πουλιόπουλο, τον πρώτο γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ, που μετέτρεψε το ΣΕΚΕ σε ΚΚΕ, ρυμουλκώντας το νεαρό τότε εργατικό κόμμα από το βάλτο της σοσιαλδημοκρατίας στην Τρίτη Διεθνή. Την ηγετική ομάδα που διαγράφηκε, απομονώθηκε, συκοφαντήθηκε και τελικά εξοντώθηκε, παρόλο που ο Π. Πουλιόπουλος είχε από τότε προειδοποιήσει τους κομουνιστές για τα «λάθη» στην ανάλυση και τη στρατηγική της ηγεσίας του ’30, για τα λάθη που σήμερα επικαλείται ο Μ. Μαΐλης για να ερμηνεύσει την ήττα του ΕΑΜ… Η Αλ. Παπαρήγα ερμήνευσε την αντοχή του ΚΚΕ στα 94 χρόνια

επικαλούμενη τη σταθερή προσήλωσή του στο μαρξισμό-λενινισμό. Μόνο που ο ισχυρισμός δεν αντέχει στην όποια σοβαρή εξέταση της ιστορίας του κόμματος: Η γραμμή και η ηγεσία του ’20 καταδικάστηκε από την επόμενη γραμμή και ηγεσία του ’30, το ίδιο έγινε το ’49, το ίδιο το ’56, το ίδιο το ’68, αφήνοντας ως μοναδική εξαίρεση την περίοδο της ηγεσίας Φλωράκη (παρόλο που αυτή περιλαμβάνει το θλιβερό 1989). Χαρακτηριστικό του κλίματος, που σήμερα επικρατεί στον Περισσό, είναι ότι η Αλ. Παπαρήγα ξεχώρισε ως «κορυφαίες στιγμές στη σύγχρονη ιστορία του κόμματος» το 1968 και τις αρχές της δεκαετίας του ’90, δηλαδή δυο «στιγμές» του κόμματος που συνοδεύτηκαν από βαθιές και μαζικές διασπάσεις! Όμως η Αλ. Παπαρήγα χρησιμοποίησε την ιστορία του κόμματος για να ξεφύγει από τα σημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζει το ΚΚΕ: Χαρακτήρισε

«ιστορική» την άρνηση του ΚΚΕ το Μάη του 2012 να δώσει στήριξη σε κυβέρνηση της Αριστεράς: «Για σκεφτείτε, να δίνει ψήφο εμπιστοσύνης ή να μετέχει σε μια κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ», είπε. Μόνο που εδώ η γ.γ. του ΚΚΕ παίζει. Στο ξεκίνημα της προεκλογικής περιόδου το ΚΚΕ ήταν σαφώς ισχυρότερο του ΣΥΡΙΖΑ. Η ηγεσία του ΚΚΕ οφείλει να αναζητήσει τα λάθη που έκανε, τα λάθη που, αν είχε αποφύγει, θα υποχρέωναν τον ΣΥΡΙΖΑ να συζητά αν θα έδινε ψήφο εμπιστοσύνης ή αν θα μετείχε σε μια κυβέρνηση με κορμό το ΚΚΕ. Η Αλ. Παπαρήγα κρύβεται πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ για να κρύψει τις δικές της ευθύνες για την ψοφοδεή αντιμετώπιση της περιόδου της κρίσης από τη μεριά του ΚΚΕ… Και για να συνεχίσει να κρύβεται επανέλαβε την περίεργη θεωρία ότι, αν δεν δημιουργηθούν άμεσα επαναστατικές συνθήκες και αν οι εργάτες δεν καταλάβουν την εξουσία, καμιά συγκεκριμένη

λαϊκή νίκη δεν είναι εφικτή. «Ας μας πει έστω και ένας εργαζόμενος, πότε στη σύγχρονη ιστορία είδαμε να επιστρέφουν στο λαό κατακτήσεις που πάρθηκαν πίσω;» ρώτησε. Ο κάθε εργαζόμενος θα μπορούσε να απαντήσει εύκολα: Π.χ. στη Μεταπολίτευση, όπου δεκάδες κατακτήσεις «επέστρεψαν» στο λαό, που θα μπορούσε στη συνέχεια να τις διευρύνει… Για να πετύχει αυτή τη «διαφυγή», η Αλ. Παπαρήγα εξακολούθησε να διαστρεβλώνει ασύστολα τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αδιαφορώντας αν δανείζεται επιχειρήματα του Σαμαρά ή του Βενιζέλου: «Καμία πρόταση διαχείρισης, είτε υποστηρίζει το ευρώ είτε δεν φοβάται τη δραχμή, δεν πρόκειται να ανακουφίσει τη ζωή μας». Η επανάληψη της κατηγορίας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει το λόμπι της δραχμής (ή σεμνότερα: δεν φοβάται τη δραχμή) είναι μια απίστευτη αντιστροφή για τα μέλη

του ΚΚΕ που είχαν συνηθίσει να κατηγορούν τα μέλη του ΣΥΝ ως «ευρωλιγούρηδες». Η Αλ. Παπαρήγα συνέχισε περιγράφοντας τι θα κάνει το ΚΚΕ, αν κάποτε κατακτήσει την εξουσία. Όλα αυτά τα ωραία δεν αρκούν για να ξεχαστεί η δήλωση της Παπαρήγα το Δεκέμβρη του 2008 («στη δική μας επανάσταση δε θα σπάσει ούτε ένα τζάμι»). Κυρίως δεν αρκούν για να ξεχαστούν τα βροντώδη χειροκροτήματα των βουλευτών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, όταν στη βουλή, η γ.γ. του ΚΚΕ πήρε το τιμόνι των επιθέσεων κατά του ΣΥΡΙΖΑ, στέλνοντας μήνυμα στους εργάτες ότι (μέχρι την ημέρα της επανάστασης) η πολιτική ηγεσία των καπιταλιστών πρέπει να μείνει ακλόνητη. Αυτή η ουσιαστικά συντηρητική πολιτική δεν είναι δυνατόν να κρυφτεί πίσω από περίτεχνες «θεωρητικές» κατασκευές. Κυρίως, όμως, δεν είναι δυνατόν να συνεχίζεται…

• αριστερά

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 28 Νοέμβρη 2012

Κρίσιμη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ενωτικού

Ποιον ΣΥΡΙΖΑ θέλουμε; Του Αντώνη Νταβανέλλου

προστά στην κρίσιμη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, που θα θέσει τα θεμέλια του «ενιαίου φορέα», είναι φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «έχει τον αέρα στα πανιά του», ότι η οργή του κόσμου ενάντια στα μνημόνια θα δώσει στο ενωτικό εγχείρημα της ριζοσπαστικής Αριστεράς σημαντικές πολιτικές ευκαιρίες.

Δεσμεύσεις Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον δεσμευτεί υπέρ της «μονομερούς πράξης», της κατάργησης των μνημονίων και όλων των συνοδευτικών νόμων λιτότητας, βάζοντας τέλος στην αμφισημία που χαρακτήριζε τις αναζητήσεις κεντρικών (οικονομολογούντων) στελεχών του. Πρόκειται για ένα κρίσιμο κρίκο που θέτει τον ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε ανατρεπτικά καθήκοντα και υποχρεώσεις. Το πρώτο ερώτημα, που προκύπτει, είναι: Ποιος μπορεί να το κάνει; Η απάντηση, που δίνουν τα κείμενα και οι θέσεις, είναι: Μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Αυτή η σωστή απάντηση πρέπει να διαφυλαχτεί και να βαθύνει. Η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν ταυτίζεται ούτε με την «αντιμνημονιακή κυβέρνηση», ούτε, περισσότερο, με όποια εκδοχή κυβέρνησης «κοινωνικής (ή εθνικής) σωτηρίας». Ταυτόχρονα, μια κυβέρνηση της Αριστεράς –ειδικά σε συνθήκες βαθιάς κρίσης του συστήματος– δεν μπορεί να στηρίζεται στην αυταπάτη ότι θα υλοποιήσει έναν «κοινό τόπο» μιας τάχα ουδέτερης ανασυγκρότησης της χώρας, ότι θα κυβερνήσει

συμβιβάζοντας, ρεαλιστικά, τα συμφέροντα τόσο της κυρίαρχης τάξης και των δανειστών, όσο και τα συμφέροντα των εργαζομένων, των φτωχών και της νεολαίας.

αντιμετώπισης της κρίσης στην ευρωζώνη, την ελάχιστη βάση ενοποίησης των εργατικών κινημάτων και της Αριστεράς, που είναι πιο αναγκαία από ποτέ, στην Ευρώπη.

Μια κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί να προκύψει μόνο από τη «λαϊκή εντολή» να έρθουν τα πάνω κάτω και θα μπορεί να σταθεί αξιοπρεπώς μόνο αν επιχειρήσει πραγματικά τις ανατροπές που θα ανοίγουν το δρόμο προς τη σοσιαλιστική απελευθέρωση, ανατρέποντας ταυτόχρονα όλες τις παραδόσεις και τις συνήθειες του σοσιαλδημοκρατικού «δρόμου».

Ανατροπή της λιτότητας

Ακριβώς γι’ αυτό είναι κρίσιμη η συζήτηση για το πρόγραμμα. Η ανατροπή των μνημονίων δεν είναι εφικτή χωρίς τη ρήξη με το μηχανισμό «εξυπηρέτησης» του χρέους. Η άμεση παύση πληρωμής των τόκων στους διεθνείς και ντόπιους τοκογλύφους (οι μνημονιακοί προϋπολογισμοί εγγράφουν υποχρέωση περί τα 11 δισ. ευρώ ετησίως) είναι απόλυτη προϋπόθεση για στροφή υπέρ της κάλυψης των εργατικών και κοινωνικών αναγκών. Η εκπλήρωση αυτής της υποχρέωσης από μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα αλλάξει πλήρως τα δεδομένα για τη συνολικότερη αντιμετώπιση του χρέους, ενισχύοντας, κατά τη γνώμη μας, τις πιο ριζοσπαστικές θέσεις. Είναι φανερό ότι αυτή η τροχιά βάζει τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση της Αριστεράς στην υποχρέωση σκληρότερης γραμμής απέναντι στους θεσμούς και τις αποφάσεις της υπαρκτής ΕΕ. Η πολιτική του «καμιά θυσία για το ευρώ» αποτελεί, αν υπηρετηθεί ειλικρινά, ελάχιστη βάση διεθνιστικής

σε μια κρίσιμη και επικίνδυνη περιοχή και εποχή.

Ενιαίος Φορέας Τέλος, υπάρχει το ερώτημα: Ποιο «κόμμα» μπορεί να στηρίξει μια τέτοια πορεία; Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να κατοχυρώσει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των μελών του, να κατοχυρώσει τη δημοκρατία και τον πλουραλισμό, παίρνοντας υπόψη το συγκεκριμένο στάδιο εξέλιξής του, που ενέχει το δικαίωμα «διπλής ένταξης» των μελών των οργανώσεων που τον συναποτέλεσαν.

Όλα αυτά έχουν νόημα στο έδαφος της ειλικρινούς δέσμευσης για την ανατροπή της λιτότητας. Στο έδαφος της εγγύησης των μισθών και των συντάξεων, της εγγύησης του δημόσιου σχολείου και νοσοκομείου, της ανατροπής των ιδιωτικοποιήσεων, της εθνικοποίησης των τραπεζών, της βαριάς φορολόγησης των κερδών και του πλούτου. Μια τέτοια πολιτική μπορεί πράγματι να δώσει την κοινωνική δυναμική που θα κάνει εφικτές βαθιές ανατροπές στην Ελλάδα και την Ευρώπη.

Πρέπει να κατοχυρώσει τις υποχρεώσεις των στελεχικών –και ηγετικών– οργάνων του, με στόχο τη συλλογικότητα, την υπευθυνότητα και την ουσιαστική πολιτική αποτελεσματικότητα.

Ακριβώς επειδή η απάντηση στη βάρβαρη λιτότητα των μνημονιακών πολιτικών είναι υπόθεση ανατροπής και όχι «διαπραγμάτευσης», δεν είναι ούτε σκόπιμο, ούτε εφικτό να διαχωριστεί από την απάντηση στην καταπίεση: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να υποχωρήσει στα ζητήματα της νομιμοποίησης και των ίσων δικαιωμάτων για τους μετανάστες, στα ζητήματα της σύγκρουσης με το σεξισμό, στην αντιπαράθεση με τον εθνικισμό.

Πρέπει να διαφυλάξει το χαρακτήρα «φορέα» της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, απορρίπτοντας τις σειρήνες μετεξέλιξης σε πλατειά, σοσιαλδημοκρατικού τύπου «παράταξη». Πρέπει να παραμείνει στο έδαφος του μαρξισμού, τόσο ως εργαλείο ανάλυσης της συγκυρίας και της κρίσης του αντιπάλου, όσο και ως μεθόδου προσδιορισμού των καθηκόντων που έρχονται. Πολλά «πρέπει» και πολλά «οφείλονται» μαζεύονται στις πλάτες μας. Η προϋπηρεσία, οι προηγούμενες επιτυχίες και –κυρίως– η πλατειά συμμετοχή των αγωνιστών και αγωνιστριών της βάσης της Αριστεράς και του κινήματος αντίστασης, δείχνουν ότι έχουμε σοβαρές πιθανότητες να τα καταφέρουμε. Νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα…

Ειδικά απέναντι στους οπαδούς της «αξιοποίησης της γεωπολιτικής θέσης της χώρας», οφείλει να συνεχίσει να υπενθυμίζει ότι οι μνημονιακές κυβερνήσεις έχουν εντάξει την Ελλάδα στον «άξονα» με το Ισραήλ, δηλαδή στην πιο βαθιά σχέση με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς

Συμβολή στη συζήτηση για το Σ Π

αραθέτουμε εκτενή αποσπάσματα από τη συμβολή στη συζήτηση για το Σχέδιο Διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ που κατέθεσαν οι Κοσμάς Πάνος, μέλος γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Κόκκινο, Μάρταλης Σωτήρης, αναπληρωματικό μέλος γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, ΔΕΑ, Νταβανέλλος Αντώνης, μέλος γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, ΔΕΑ, Παπακώστας Βασίλης, αναπληρωματικό μέλος γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Κόκκινο, Σαπουνάς Γιώργος, μέλος γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, ΑΠΟ, Ψαρρέας Πέτρος, αναπληρωματικό μέλος γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, ΑΠΟ. Ολόκληρη βρίσκεται στο rproject.gr (…) Θεωρούμε ότι η προσοχή των μελών και των οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ, ανάμεσα στα ζητήματα που θέτει το σχέδιο, πρέπει να στραφεί και στα εξής σημεία:

Επιμένουμε στη διεκδίκηση της κυβέρνησης της αριστεράς ή έχουμε «νέες ιδέες» μπροστά στα αδιέξοδα και στη σήψη της τρικομματικής; Το Σχέδιο Διακήρυξης δηλώνει ως βασικό στόχο του ΣΥΡΙΖΑ τη διεκδίκηση μιας κυβέρνησης της αριστεράς «στηριγμένης σε ένα ευρύ μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων». (…) Η θέση αυτή τίθεται σε αμφισβήτηση από τοποθετήσεις, όπως: Ι) Κυβέρνηση αντιμνημονιακών δυνάμεων. Πρόκειται για καλυμμένη πρόταση συγκυβέρνησης με τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμένου. Είναι μια πρόταση που επιχειρεί να λύσει τα προβλήματα συμμαχιών και το πιθανό αριθμητικό ζήτημα κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, αλλά δημιουργεί σοβαρότατα ζητήματα πολιτικού και στρατη-

γικού προσανατολισμού για τον ΣΥΡΙΖΑ. (…)

δικαιούται να ξεχνά την αρνητική πείρα του 1989….

τικών – φιλολαϊκών μέτρων μιας κυβέρνησης της αριστεράς.

ΙΙ) Κυβέρνηση κοινωνικής (ή εθνικής) σωτηρίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε με επιτυχία, αυτή τη δοκιμασία στο μεσοδιάστημα των εκλογών του περασμένου Μάη – Ιούνη. Οφείλει να αντέξει στην σχετική πίεση και σήμερα, ακόμα και κάτω από την απειλή σοβαρού οικονομικού αδιεξόδου ή «ατυχήματος». Η συγκυβέρνηση με πλατύ φάσμα αστικών δυνάμεων (συμπεριλαμβάνοντας και το κόμμα του Σαμαρά;) σε κάθε περίπτωση θα λειτουργεί ως παράγων επανασταθεροποίησης του συστήματος και σε ευθύ ανταγωνισμό τόσο με τις προοπτικές της αριστεράς όσο και με τα συμφέροντα των εργαζομένων και της νεολαίας. Όποιο φτιασίδωμα αυτής της «λύσης» (π.χ. κυβέρνηση «ειδικού σκοπού») δεν είναι δυνατόν να καλύψει πειστικά το πρόβλημα, ενώ κανείς δεν

Ανατροπή της λιτότητας

Πρόκειται για το σοβαρότερο επιχείρημα των αντιπάλων μας. Η απάντηση οικοδομείται από μια σαφέστερη δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ σε τρία ζητήματα:

Ο ΣΥΡΙΖΑ και δια του σ. Αλέξη Τσίπρα στη βουλή έχει πλέον με σαφήνεια δεσμευτεί για τη «μονομερή πράξη» της κατάργησης των μνημονίων και όλων των συνοδευτικών νόμων λιτότητας. Οφείλει να συνδυάσει τη θέση αυτή με μια εξίσου μονομερή δέσμευση υπέρ των αιτημάτων των αγώνων του κόσμου μας. Η αποκατάσταση των μισθών και των συντάξεων, η εγγύηση της βιωσιμότητας του δημόσιου σχολείου και νοσοκομείου, η αντιστροφή της «ελαστικοποίησης» των εργασιακών σχέσεων, πρέπει να γίνουν σημαίες του ΣΥΡΙΖΑ και να υπηρετηθούν με όποιο αναγκαίο μέσον. (…)

Σχετικά με τους πόρους χρηματοδότησης των φιλεργα-

α) Άμεση αναστολή πληρωμής τόκων - διαγραφή του χρέους. Εμείς, όπως και πολλοί άλλοι και άλλες σύντροφοι και συντρόφισσες, υποστηρίζουμε την πολιτική της άμεσης μονομερούς αναστολής πληρωμής τόκων και διαγραφής του χρέους. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επιλέξει μια πιο «σύνθετη», αλλά και αντιφατική προσέγγιση, ανοιχτή σε επικίνδυνες ερμηνείες: έλεγχος, διαγραφή μεγάλου μέρους, αποπληρωμή με μορατόριουμ και ρήτρα ανάπτυξης, στο πλαίσιο μιας γενικότερης ρύθμισης σε ευρωπαϊκό επίπεδο. (…) Επειδή λοιπόν η τρόικα δεν θα συνεχίσει να χρηματοδοτεί μια κυβέρνηση της Αριστε-

αριστερά •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 28 Νοέμβρη 2012

ύ εγχειρήματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς

Η ολοκλήρωση μιας πρωτόγνωρης μαζικής διεργασίας Του Μιχάλη Βεργίτση

ετά από μια δίμηνη διαδρομή με χαρακτηριστική πυκνότητα συμμετοχής σε 647 συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ που οργανώθηκαν πανελλαδικά, ολοκληρώθηκαν οι διαδικασίες για την Α’ Πανελλαδική Συνδιάσκεψη με εκλεγμένους αντιπροσώπους. Στις εκατοντάδες, αν μη τι άλλο ζωντανές και μαζικές, συνελεύσεις που έγιναν σε πόλεις και χωριά, εργασιακούς χώρους και σχολές, εκφράστηκε σε μεγάλο βαθμό η διάθεση ενός κόσμου να παλέψει οργανωμένα, με ριζοσπαστική πολιτική, για έναν πολιτικό φορέα της Αριστεράς που μπορεί να αποτελέσει το εφαλτήριο για αλλαγές μεγάλης κλίμακας σε όφελος των εργαζομένων, της νεολαίας, των λαϊκών στρωμάτων. Και όλη αυτή η διαδικασία ξεδιπλώθηκε με προσπάθεια να υπάρχει η μικρότερη δυνατή εσωστρέφεια: Τα εντυπωσιακά σε μαζικότητα μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ σε όλες τις τελευταίες διαδηλώσεις (48ωρη Γενική Απεργία, Πολυτεχνείο, αντιφασιστικό συλλαλητήριο κ.ά.) καταδεικνύουν τη σχετική επιτυχία.

Κατακτήσεις Αυτή η διαδρομή έχει κατακτήσεις και ζητούμενα. Παρά τις όποιες πραγματικές αδυναμίες, αλλά και λανθασμένους χειρισμούς, η διαδικασία των συνελεύσεων και η συχνή

λειτουργία πρωτοβάθμιων οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια κατάκτηση μεγάλης πολιτικής αξίας. Το ίδιο ισχύει και για τη διεύρυνση με νέο κόσμο που έδωσε ώθηση και σε παλιότερους συντρόφους και συντρόφισσες να πάνε ένα βήμα μπροστά. Τα ζητούμενα, που απορρέουν, είναι να κρατηθούν αυτές οι πολύτιμες συλλογικές διαδικασίες με την απαιτούμενη συχνότητα και παράλληλα να διασφαλίζεται μια συνολική ριζοσπαστική πολιτική ρήξης με τα κυρίαρχα συμφέροντα, την κυβέρνηση των καπιταλιστών και την τρόικα –μαζί με ένα σχέδιο δράσης και κίνησης του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ σε εργασιακούς χώρους, γειτονιές, σχολές και σχολεία. Το στοίχημα αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ένας πολιτικός φορέας της «ανάθεσης» ή της μαζικής συμμετοχής και δράσης είναι μπροστά μας. Με δεδομένο ότι η δηλωμένη πρόθεση είναι το δεύτερο, είναι βέβαιο ότι η απόφαση για εγγραφή μελών με δικαίωμα ψήφου κατά την ημέρα της ψηφοφορίας (μελών που δεν είχαν συμμετάσχει και παρακολουθήσει καθόλου τις συλλογικές διαδικασίες) ήταν ένα σοβαρό πολιτικό λάθος. Πολύ δικαιολογημένα, δεκάδες οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ (από τη συνέλευση Βούλας-Βάρης-Βουλιαγμένης ως τη Γραμματεία της Πάτρας) ζήτησαν προϋποθέσεις ενεργού συμμετοχής. Στις συζητήσεις, που έγιναν στις συνελεύσεις, τέθηκαν ζητήματα και

απόψεις απ’ όλο το φάσμα των πολιτικών τάσεων που συνυπάρχουν στον υπό διαμόρφωση ενιαίο φορέα, ωστόσο φαίνεται ότι διευρύνεται το τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ που ζητά φερεγγυότητα και επιμονή σε ριζοσπαστική-ανατρεπτική κατεύθυνση και πρωτοβουλίες δράσης.

Συζήτηση Αναμφίβολα, το μικρό χρονικό διάστημα που υπήρξε για συζήτηση, με βάση τα κείμενα του προσχεδίου διακήρυξης, δεν έδωσε τη δυνατότητα για μια συγκεκριμένη πολιτική συζήτηση σε βάθος. Ωστόσο, όλο το επόμενο διάστημα ευελπιστούμε ότι αυτή η συζήτηση θα είναι ανοιχτή και παραγωγική –και τμήμα αυτής της πολιτικής συζήτησης θα γίνει και στην ίδια την Π.Σ. Σ’ αυτήν ακριβώς τη συζήτηση, από τη σκοπιά της Αριστερής ριζοσπαστικής πτέρυγας, έρχεται να συμβάλει και το κείμενο των 6 μελών της Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αλήθεια ότι ένα σημαντικό μέρος των συζητήσεων σε συνελεύσεις και συντονιστικά αφιερώθηκε στους όρους ένταξης του νέου κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ, κατεξοχήν εκείνων που προέρχονται από το χώρο του ΠΑΣΟΚ. Ενώ κανείς δεν εκφράζει την αντίθεσή του σ’ αυτή την απαραίτητη και πολύτιμη διαδικασία (που προφανώς σημαίνει ότι ανοίγουμε τις γραμμές μας σ’ αυτό τον κόσμο, αλλά δεν υιοθετούμε τις προηγούμενες πολιτικές του αναφο-

ρές ή συνήθειες), είναι φυσιολογικό να εκφράζεται η επιφυλακτικότητα απέναντι σε επιλογές «χωρίς όρους και κριτήρια» (όπως εκφράστηκε σε δεκάδες περιοχές –μεταξύ τους η Πάτρα, το Αγρίνιο, η Νέα Ιωνία κ.α.).

Συνδιάσκεψη

Στην ίδια τη Π.Σ., που οργανώνεται στο ΣΕΦ (30/11-2/12), είναι βέβαιο ότι θα εκφραστεί όλο το κλίμα και η ζωντάνια, αλλά και οι πολιτικές αντιπαραθέσεις που ζήσαμε στις συνελεύσεις που προηγήθηκαν. Και εδώ θα άξιζε τον κόπο να δοθεί περισσότερος χρόνος για πολιτική συζήτηση (η οποία περιορίζεται επί της ουσίας σε μία μόνο ημέρα, το Σάββατο). Οι διαδικασίες της Π.Σ. θα ανοίξουν την Παρασκευή 30 Νοέμβρη, με ομιλίες του Αλ. Τσίπρα, του Αρ. Μπαλτά (σχετικά με το σχέδιο διακήρυξης) και της Σ. Σακοράφα (σχετικά με το μεταβατικό διάστημα από την Π.Σ. ως το Ιδρυτικό Συνέδριο του νέου φορέα της Αριστεράς). Το Σάββατο θα μιλήσουν οι σύνεδροι και οι εργασίες της Π.Σ. θα κλείσουν την Κυριακή 2/12, με τις ψηφοφορίες. Όπως και να έχει το πράγμα, το όχημα έχει ξεκινήσει, φορτωμένο με τις ελπίδες του κόσμου, που στήριξε και στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ για τη μεγάλη ανατροπή. Ο αριστερός κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ καλείται να είναι ο κινητήρας του εγχειρήματος –χωρίς να ξεχνά ότι πρέπει να έχει θέση και στο τιμόνι.

Σχέδιο Διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ ράς που θα ανατρέψει τη λιτότητα και τα μνημόνια, η επιλογή είναι αναπόφευκτη και πρέπει να γίνει με σαφήνεια, που θα ενεργοποιεί κοινωνικές δυνάμεις ενώ θα επιδιώκει να εξουδετερώνει άλλες… β) Φορολόγηση του κεφαλαίου και του πλούτου. Το Σχέδιο Διακήρυξης, σωστά, προτείνει μέτρα φορολόγησης του συσσωρευμένου πλούτου. Όμως συσκοτίζει το κρίσιμο ζήτημα της φορολόγησης των κερδών των επιχειρήσεων. Η προεκλογική θέση του ΣΥΡΙΖΑ για συντελεστή 45% πρέπει να επανέλθει ή να αντικατασταθεί από κάποια άλλη συγκεκριμένη επιλογή. (…) γ) Εθνικοποίηση των τραπεζών και των ιδιωτικοποιημένων ΔΕΚΟ, υπό δημόσιο δημοκρατικό, εργατικό έλεγχο. Πρόκειται για την τρίτη πλευρά διασφάλισης πόρων, αλλά και εργαλείων στήριξης, μιας φιλεργατι-

κής – φιλολαϊκής πολιτικής. Επίσης πρόκειται για προεκλογική δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ («Αθηναΐδα») που πρέπει να επαναδιατυπωθεί και να υποστηριχθεί με συνέπεια. (…)

στηρίζουν πιο ευέλικτες τακτικές για την αντιμετώπιση του χρέους, επιμένουν όμως στα προγράμματα λιτότητας ως προϋπόθεση για έξοδο από την κρίση της ευρωζώνης.

Αντιμετώπιση των εκβιασμών της ΕΕ.

Σήμερα το ξέσπασμα των αγώνων στον ευρωπαϊκό νότο και η διεισδυτικότητα της θέσης μας σε άλλες δυνάμεις της αριστεράς, επιβάλλουν ως ελάχιστο ενοποιητικό στοιχείο του ΣΥΡΙΖΑ, την επιμονή στη θέση «καμιά θυσία για το ευρώ» και την ειλικρινή υποστήριξή της στην καθημερινή πολιτική δράση.

Κατά την προεκλογική περίοδο διατυπώσαμε τη θέση «καμιά θυσία για το ευρώ». Η θέση αυτή σημαίνει: α) Ότι μια κυβέρνηση της αριστεράς θα αρνηθεί τις άγριες θυσίες λιτότητας που η υπαρκτή ΕΕ απαιτεί ως προϋποθέσεις για τη σωτηρία του ευρώ. β) Ότι μια κυβέρνηση της αριστεράς θα μεταφέρει την άρνησή της να υποταχθεί στη λιτότητα σε ευρωπαϊκό πεδίο, υπολογίζοντας στην υποστήριξη των εργατικών λαϊκών κινημάτων και της αριστεράς. γ) Ότι μια κυβέρνηση της αριστεράς δεν μπορεί να ταυτιστεί με τμήματα των ευρωηγεσιών (π.χ. Ολάντ, Ραχόϊ, Μόντι κλπ) που μπορεί να υπο-

Επιβεβαίωση του γνήσια αντιρατσιστικού χαρακτήρα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Το Σχέδιο Διακήρυξης υποβαθμίζει τα αντιρατσιστικά χαρακτηριστικά που έχει κατα-γράψει η μεγάλη πλειοψηφία των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, αυτά που καταλογίζουν οι αντίπαλοί μας και αυτά που γνώριζε ο κόσμος όταν μας εκτίναξε στο 27%. Η αναφορά στο «Δουβλίνο ΙΙ»

δεν αρκεί, (…) ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επιμείνει σε τρεις βασικές θέσεις: I)Το πρόβλημα δεν είναι οι μετανάστες αλλά ο ρατσισμός: Αν αποδεχτούμε ότι οι μετανάστες είναι το πρόβλημα (υποσχόμενοι να το λύσουμε «με ευαισθησία και ανθρωπιά»), έχουμε ήδη κάνει την πρώτη και καθοριστική υποχώρηση. II)Αποφασιστική αντιπαράθεση με τις κρατικές και ευρωπαϊκές πολιτικές ελέγχου στα σύνορα: Ενάντια στα σώματα κεφαλοκυνηγών, τη FRONTEX, τη μετατροπή του Λιμενικού σε πολεμικό σώμα κατά των μεταναστών, τους φράχτες και τα ναρκοπέδια. III)Νομιμοποίηση όλων των μεταναστών που επιθυμούν να παραμείνουν στη χώρα.

Ποια διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ;

Αρχίσαμε την παρέμβασή μας με τη θέση που λέει ότι η διεκδίκηση μιας κυβέρνησης της αριστε-

ράς ταυτίζεται με την επιμονή στην πολιτική ενότητας της αριστεράς, με τις συστηματικές πρωτοβουλίες του ΣΥΡΙΖΑ προς την κατεύθυνση του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων δυνάμεων της αριστεράς. Αυτήν τη «διεύρυνση» θα συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε ως προτεραιότητα. (…) αυτός ο προσανατολισμός δεν βρίσκεται σε καμιά αντίφαση με τη διεκδίκηση εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ μεγάλων τμημάτων της κοινωνικής βάσης της σοσιαλδημοκρατίας. Αντίθετα, η επιμονή στους αγώνες, στη ριζοσπαστική πολιτική, στη διατύπωση εναλλακτικών πολιτικών λύσεων, προσέλκυσε χιλιάδες και χιλιάδες λαϊκούς ανθρώπους που παλαιότερα εναπόθεταν τις ελπίδες τους στον σοσιαλδημοκρατικό δρόμο. Το 27% ήταν αποτέλεσμα μιας συνολικής διαδρομής και στάσης του ΣΥΡΙΖΑ και όχι κάποιων «μεταγραφών». (…)

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

28 Νοέμβρη 2012

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει για Οι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμό Ο καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δράση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμό σε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα» Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόμα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλισμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο. Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού,

ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες. Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπηλία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουμε το σύνθημα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωμένοι.

ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία ΕΚΔΟΤΗΣ: Γιάννης Χαριτόπουλος ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ:

Αντώνης Νταβανέλλος

Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.

ΕΚΤΥΠΩΣΗ:

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της εργατικής πρωτοπορίας

Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑ Eπικοινωνία: τηλ: 210-3306286, e-mail: sidaxi@dea.org.gr , Fax: 210-3303566

H εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμένους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμήματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μαζικούς αγώνες. Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε.

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ: • Εξάµηνη 25 ευρώ • Ετήσια 50 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 109/618539-82 της Εθνικής Τράπεζας.

Επικοινωνήστε μαζί μας: ΑΘΗΝΑ: Εξάρχεια 6909009815 ● Γκύζη 6957500105 ● Αμπελόκηποι 6973005569 ● Πετράλωνα 6974018716 ● Νέος Κόσμος 6985749304 ● Παγκράτι 6974793603 ● Κυψέλλη-Αγ.Παντελεήμονας 6957500101 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Νέα Ιωνία 6972036692 ● Χαλάνδρι 6974972217 ● Μαρούσι 6978641672 ● Ν. Ηράκλειο 6945498732 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Άλιμος 6945754555 ● Γλυφάδα 6944548787 ● Άγ. Δημήτριος-Μπραχάμι 6932566460 ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Περιστέρι 6977710683 ● Αγ. Ανάργυροι 6936899442 ● Ίλιον 6957500102 ● Χαϊδάρι 6974701829 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ: Ζωγράφου 6937271330 ● Βύρωνας 6972318747 Λαύριο 6979925065

ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6944810156

● Σαλαμίνα 6973376378

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ● 5ο Διαμέρισμα 6972814199 ● Τούμπα 6995270465 ● Δυτικές Συνοικίες 6979942083 ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ: Καλαμάτα 6932422501 ● Πάτρα 6973235894 ● Βόλος 6979459034 ● Ρέθυμνο 6932008743 ● Ηράκλειο 6976332197 ● Ιεράπετρα 6976786326 ● Γιάννενα 6945704488 ● Βέροια 6977684341 ● Κοζάνη 6934374825 ● Λιβαδειά 6948364232 ● Κομοτηνή 6907843752

www.dea.org.gr

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Εκδήλωση για τα 95 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση αφορμή την επανέκδοση του κλασικού βιβλίου του John Reed «Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο». Τόσο η συμμετοχή, όσο και οι ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις στη συζήτηση δικαίωσαν την πρωτοβουλία για την οργάνωση αυτής της εκδήλωσης και υπενθύμισαν την ανάγκη συζήτησης για ζητήματα στρατηγικής σε αυτή τη συγκυρία. Ο Πάνος Κοσμάς, ο οποίος ανέλαβε και το συντονισμό της συζήτησης, αναφέρθηκε στην Οκτωβριανή Επανάσταση χαρακτηρίζοντάς την εισαγωγικό κεφάλαιο για τις επαναστάσεις του 21ου αιώνα. Η ίδια η επανάσταση αποτέλεσε υπόδειγμα στρατηγικής και τακτικής και, όπως ανέφερε, υπήρξε η βάση της Τρίτης Διεθνούς και δεκάδων κομμάτων και οργανώσεων παγκοσμίως, σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Του Βασίλη Γιαννούλη

ε μια πυκνή πολιτικά περίοδο, τη Δευτέρα 26 Νοέμβρη, από τις εκδόσεις Red marks πραγματοποιήθηκε συζήτηση για την Οκτωβριανή Επανάσταση με

Ο Νάσος Ηλιόπουλος, γραμματέας της Νεολαίας Συνασπισμού, σημείωσε την αξία της εκδοτικής προσπάθειας και επικέντρωσε την παρέμβασή του στην παρουσίαση της Οκτωβριανής Επανάστασης σαν μια διαδικασία ρήξης με τον ορθόδοξο Μαρξισμό της εποχής

και την οικονομίστικη αντίληψη που τον χαρακτήριζε.

φωνα με τον εισηγητή, στην επικράτηση του σταλινισμού.

Αναφερόμενος στην περίοδο από το Φλεβάρη μέχρι τον Οκτώβρη του 1917, θέλησε να δείξει τη σημασία της παρέμβασης του Λένιν και των Μπολσεβίκων σε συνθήκες που δεν επέλεξαν οι ίδιοι, τις αλλαγές στη στάση τους ανάλογα με το διακύβευμα της εποχής, αλλά και την επιμονή τους στην προτεραιότητα της πάλης των τάξεων. Ίσως το σημαντικότερο συμπέρασμα από την επανάσταση του 1917 να είναι, κατέληξε στην ομιλία του, η ρήξη με το δογματισμό και η προτροπή να κάνουμε πολιτική και να εμπλεκόμαστε στις μάχες, χωρίς να φοβόμαστε να αναλάβουμε τις ευθύνες.

Όσον αφορά τα συμπεράσματα για το σήμερα και ενόψει του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ κατέληξε, θα πρέπει να διεκδικούμε ένα κόμμα με πολιτικά ρεύματα, ιδεολογικές τάσεις, ένα κόμμα δημοκρατικό.

Στη συνέχεια ο Τάκης Μαστρογιαννόπουλος αναφέρθηκε στην ιστορία του κόμματος των Μπολσεβίκων, απαντώντας με παραδείγματα στη διαδεδομένη όσο και ψευδή αντίληψη για τον αντιδημοκρατικό και συγκεντρωτικό χαρακτήρα του μπολσεβίκικου κόμματος. Η κατάργηση των τάσεων στο εσωτερικό του κόμματος το 1921 μπορεί να μην ήταν ο καθοριστικός παράγοντας, αλλά έπαιξε σημαντικό ρόλο, σύμ-

Ο Πανάγος Λίλλης τόνισε ότι η κρίση φέρνει επί τάπητος τα ζητήματα στρατηγικής και παρότι το θέμα της επανάστασης του 1917 είναι μη δημοφιλές και ούτε προσφέρεται για εύκολα συμπεράσματα, παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο. Απαντώντας στην κατηγορία που αποδίδεται στην Οκτωβριανή Επανάσταση ότι δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα μειοψηφικό πραξικόπημα που έσφαξε τους αντιπάλους του, αναφέρθηκε στην εκατόμβη των νεκρών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και του εμφυλίου πολέμου που ακολούθησε την επανάσταση, σε αντίθεση με τους ελάχιστους νεκρούς της επανάστασης, όπως επίσης και στο 65% των Σοβιέτ, του πιο αντιπροσωπευτικού θεσμού στη Ρωσία της εποχής, το οποίο ήταν με το μέρος των Μπολσεβίκων τις μέρες της επανάστασης.

Τέλος έκλεισε την τοποθέτησή του αναφερόμενος στις κατακτήσεις του Οκτώβρη, οι οποίες παραμένουν ακόμα και σήμερα επίκαιρες. Η γενιά μας μεγάλωσε με την επανάσταση του 1917, σημείωσε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και ακόμη και σήμερα η συζήτηση για το ’17 δεν είναι παρωχημένη. Ανέφερε ότι μας χρειάζεται ένας νέος μπολσεβικισμός και στάθηκε σε δύο σημεία: Αφενός στη δημοκρατία στο κόμμα και αφετέρου στο ζήτημα του σοσιαλισμού σε μία χώρα με την έννοια ότι δεν πρέπει να περιμένουμε να ωριμάσουν οι συνθήκες, αλλά μπορεί να χρειαστεί να κάνουμε το άλμα μπροστά, έχοντας όμως επίγνωση ότι αυτό δεν μπορεί να εδραιωθεί, αν δεν ακολουθηθεί από ντόμινο εξελίξεων σε άλλες χώρες. Πολλά θέματα έμειναν ανοιχτά και αίσθηση των συμμετεχόντων ήταν ότι οφείλουμε να συνεχίσουμε τη συζήτηση. Όπως το έθεσε ο Π.Λαφαζάνης, υπάρχει μια ιδεολογικοποιημένη αποϊδεολογικοποίηση και αυτό είναι που καθιστά τέτοιες πρωτοβουλίες εξαιρετικά σημαντικές.

ιστορία • 11

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 28 Νοέμβρη 2012

Τέσσερα χρόνια μετά Σκέψεις για το Δεκέμβρη του 2008 Του Αντώνη Νταβανέλλου

εξέγερση της νεολαίας το Δεκέμβρη του 2008 ήταν ένα σημαντικό γεγονός, οι συνέπειες του οποίου μετράνε ακόμα για τη διαμόρφωση της συγκυρίας. Η μαζικότητά του ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια της οργισμένης διαμαρτυρίας για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Κανείς δεν δικαιούται να ξεχνά ότι πέρα από τις «νύχτες» –με τα οδοφράγματα και τους εμπρησμούς– υπήρχαν και οι «μέρες» με τις μαζικές διαδηλώσεις και τις καταλήψεις των σχολείων σχεδόν σε όλη τη χώρα. Το ξέσπασμα της νεολαίας στην Ελλάδα ξεπέρασε κατά πολύ –τόσο σε διάρκεια, όσο και σε κοινωνική αντιπροσωπευτικότητα– τα «riots» που οι χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού είχαν μέχρι τότε γνωρίσει (π.χ. στο Λος Άντζελες, στο Λονδίνο ή στα εργατικά προάστια του Παρισιού…). Σωστά, λοιπόν, ο διεθνής Τύπος αναγνώρισε το γεγονός ως εξέγερση και όχι ως «ταραχές». Γι’ αυτό, άλλωστε, η τότε κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει το γεγονός μέσω της κρατικής καταστολής, παρότι τα ΜΜΕ (συμπεριλαμβανομένων των «δημοκρατικών» ΜΜΕ της κεντροαριστεράς) διατύπωναν με λύσσα το αίτημα για άμεση επιβολή του νόμου και της τάξης. Είναι σήμερα γνωστό ότι στα υπουργικά συμβούλια της ΝΔ πολλά κεντρικά στελέχη της Δεξιάς (π.χ. η πανίσχυρη τότε Ντόρα Μπακογιάννη) είχαν ζητήσει την άμεση συντριβή του κινήματος, έστω και αν αυτό προϋπέθετε την ενίσχυση της αστυνομίας με κινητοποίηση επίλεκτων μονάδων του στρατού. Η λεγόμενη «παράλυση» του Πρ. Παυλόπουλου και το ίδιου του Κ. Καραμανλή δεν οφειλόταν στο χαρακτήρα τους, αλλά, αντίθετα, στην εκτίμηση ότι μια απόπειρα γενικευμένης καταστολής θα οδηγούσε στη γενίκευση της εξέγερσης, με την πιο άμεση εμπλοκή των εργατών. Ο φόβος ενός σύγχρονου Πολυτεχνείου επέβαλε στο καθεστώς την τακτική της αναμονής –με όποιο κόστος– μέχρι την κοινωνική κόπωση και τα αδιέξοδα του κινήματος να κάνουν εφικτή την κατασταλτική «σκούπα». Σε αυτή την εξέλιξη συνέβαλε η στάση του ΣΥΡΙΖΑ, που εμπόδισε τότε τη διαμόρφωση «εθνικής ενότητας» πάνω στο αίτημα της καταστολής. Ο Αλ. Αλαβάνος – προς τιμήν του– βγαίνοντας από τη δραματική σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών στο Μαξίμου, κάλεσε τους διαδηλωτές να συνεχίσουν να διαδηλώνουν. Αντίθετα, η Αλ. Παπαρήγα επέλεξε να

επιτεθεί στο ΣΥΡΙΖΑ («εξακολουθεί να χαϊδεύει τα αφτιά των κουκουλοφόρων»), κατηγορώντας τον ως πολιτικό αυτουργό των εμπρησμών. Η επιλογή του τότε προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ πληρώθηκε με αντίτιμο τη διακοπή της δημοσκοπικής εκτίναξης της επιρροής του. Όμως προσωρινά: Η στάση του Αλ. Αλαβάνου στο Δεκέμβρη (όπως και στους αγώνες για το άρθρο 16) εμπέδωσε τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά στο ενωτικό εγχείρημα της Αριστεράς, κάλυψε τις λαϊκές μνήμες από τις περιόδους του Ν. Κωνσταντόπουλου και της Μ. Δαμανάκη, έθεσε τα θεμέλια για τη σημερινή πολιτική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, τα χειροκροτήματα των χειρότερων καθεστωτικών δυνάμεων για τη στάση της Αλ. Παπαρήγα, ενώ επιφανειακά και προσωρινά έμοιαζαν να ενισχύουν το ΚΚΕ, στην ουσία έθεταν τα θεμέλια για τη δραματική αλλαγή των συσχετισμών στο εσωτερικό της Αριστεράς, που τελικά επιβεβαιώθηκε στις εκλογές του 2012.

Κρίση Ποιος, όμως, ήταν ο κινητήρας που έδωσε στο Δεκέμβρη αυτή τη δυναμική; Ποιος ήταν ο παράγοντας που έσπρωξε χιλιάδες και χιλιάδες νέους ανθρώπους να αναλάβουν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα «άμεση δράση» ενάντια στο καθεστώς και ταυτόχρονα –και ίσως κυρίως– έσπρωχνε μια κοινωνική πλειοψηφία να βλέπει φιλικά –ή έστω με ανοχή– αυτή τη δράση, κάνοντας ανέφικτη την καταστολή; Απορρίπτοντας τις μεταφυσικές ερμηνείες των ΜΜΕ (που μιλάνε για τα μεγάλα γεγονότα σαν να μιλάνε για πυροτεχνήματα που έρχονται από του πουθενά και καταλήγουν στο πουθενά), οφείλουμε να αναζητήσουμε τις απαντήσεις στην οικονομική-κοινωνική, αλλά και στην πολιτική κρίση του καθεστώτος στην Ελλάδα, πριν ακόμα από το Δεκέμβρη του 2008. Σε αντίθεση με αυτά που λέει ο Πάγκαλος, δεν τα φάγαμε μαζί. Σε αντίθεση με αυτά που λέει η

Μέρκελ, δεν είναι αλήθεια ότι οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα δούλευαν λίγο και απολάμβαναν πολύ. Οι μανάδες και οι πατεράδες των διαδηλωτών του Δεκέμβρη είχαν πίσω τους 25 χρόνια νεοφιλελεύθερης λιτότητας. Τα δημόσια σχολεία και νοσοκομεία είχαν μπει σε κρίση πριν τα μνημόνια, από τις μέρες του Σημίτη και του Καραμανλή. Το δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα είχε αρχίσει να ξηλώνεται πριν από τη λαίλαπα Λοβέρδου-Κουτρουμάνη, από τις μέρες του Σπράου, του Γιαννίτση, του Παναγιωτόπουλου και του Τσιτουρίδη. Η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων τσάκιζε κόκαλα πολύ πριν ο Βρούτσης την αποθεώσει… Σε αυτό το έδαφος της οικονομικής-κοινωνικής κρίσης είχε ήδη προχωρήσει η πολιτική κρίση, με τη μορφή της αποδυνάμωσης των βασικών «εργαλείων» του καθεστώτος που διασφάλιζαν τον έλεγχο του λαού στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Τα μαζικά κόμματα-πυλώνες της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας είχαν ήδη μετατραπεί σε σκιές του εαυτού τους. Οι μαζικές αυταπάτες για τη σημασία της εναλλαγής τους στην εξουσία είχαν ήδη περιοριστεί στο ελάχιστο. Ο Δεκέμβρης του 2008 σημάδεψε την αρχή του τέλους του Καραμανλή. Πράγματι, σε σχεδόν ένα χρόνο ο ΓΑΠ θα κέρδιζε την εξουσία. Κανείς, όμως, δεν πανηγύρισε στους δρόμους όπως στο 1981 ή ακόμα στο 1993. Η αίσθηση ότι η Δεξιά και η σοσιαλδημοκρατία έχουν συγκλίνει απελπιστικά, είχε ήδη εμπεδωθεί. Ένα τεράστιο κενό είχε δημιουργηθεί στο κρίσιμο ζήτημα της διαχείρισης των ελπίδων της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων και των λαϊκών μαζών. Η αστική τάξη πήρε έγκαιρα το μάθημα του 2008. Βλέποντας στον Δεκέμβρη «εικόνες από το μέλλον», αναθεώρησε σε πολλά την πολιτική της. Ενίσχυσε τις δυνατότητες των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους, ανάγοντας τις πολιτικές «ασφάλειας» σε ύψιστο αγαθό της αστικής δημοκρα-

τίας, που γίνεται όλο και περισσότερο αστική και όλο και λιγότερο δημοκρατία. Ενίσχυσε την τακτική του «διαίρει και βασίλευε» ως πρώτη αρχή των ΜΜΕ, αλλά και γενικότερα των ιδεολογικών μηχανισμών. Και, ασφαλώς, ενίσχυσε τις δυνατότητες της ακροδεξιάς, της πολιτικής δύναμης που σε κρίσιμες στιγμές δεν θα έχει δισταγμούς για να χτυπήσει. Αξίζει να σκεφτούμε τη διαπίστωση ότι η ανάκαμψη της Χρυσής Αυγής ταυτίζεται χρονικά με την ήττα του Δεκέμβρη. Η Χρυσή Αυγή έδωσε προτεραιότητα, μετά το Δεκέμβρη, στη σύνδεσή της με τους αστυνομικούς, τους στρατιωτικούς και τις οικογένειές τους. Βρήκε κάποια ακροατήρια, αλλά όχι μαζικά. Μετά την κρίση του ΛΑΟΣ, λόγω της ένταξης του Καρατζαφέρη στο μνημονιακό τόξο, η μαζική μετατόπιση στελεχών της αστυνομίας και του στρατού προς τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής αντανακλά μια καθεστωτική επιλογή: την ενίσχυση μιας αδίστακτης και μάχιμης φάλαγγας.

Πολιτική Ασφαλώς δεν υπήρχε τίποτα προδιαγεγραμμένο στην εξέλιξη του Δεκέμβρη. Η εξέγερση της νεολαίας θα μπορούσε να είχε νικήσει. Θα μπορούσε να είχε οδηγήσει στην άμεση ανατροπή της κυβέρνησης Καραμανλή και στην επιβολή μιας «προοδευτικής» στροφής στην ελληνική κοινωνία (με εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις, με ενίσχυση των πολιτικών δημοκρατικών δικαιωμάτων κλπ.). Όμως αυτό είχε ως άμεση προϋπόθεση τη «διεύρυνση» του Δεκέμβρη, την επέκτασή του στο εργατικό κίνημα. Ο Μάης του ’68 έμεινε στην ιστορία, γιατί, αν και άρχισε ως φοιτητικό-νεολαιίστικό γεγονός, εξελίχθηκε σε ένα μεγάλο κύμα απεργιών και καταλήψεων των εργοστασίων. Τηρουμένων των αναλογιών το ίδιο ισχύει και για τους αγώνες της περιόδου του Πολυτεχνείου και της Μεταπολίτευσης. Το 2008 η συνδικαλιστική γραφειοκρατία έκανε τα πάντα

για να αποκλείσει αυτή την προοπτική. Τα συνδικάτα κράτησαν το εργατικό κίνημα σε αναμονή. Η ευθύνη βαρύνει κυρίως τη σοσιαλδημοκρατία, αλλά σε ένα βαθμό και την Αριστερά. Το ΚΚΕ ούτε θέλησε, ούτε επιχείρησε να δώσει τη μάχη. Στο ΣΥΡΙΖΑ, ένα τμήμα του δεν ήθελε και δεν μπορούσε, ενώ ένα τμήμα του επιχείρησε και δεν μπορούσε. Οι δυνάμεις της επαναστατικής Αριστεράς και λόγω μεγέθους και λόγω περιορισμένης προηγούμενης εμπλοκής στα συνδικάτα, δεν αρκούσαν για να χτίσουν μια τόσο κρίσιμη γέφυρα. Οι αναρχικοί έκαναν αυτό που γνωρίζουν να κάνουν. Δίνοντας έμφαση στη βία του κινήματος, στις επιθέσεις στους «ναούς του κεφαλαίου», κολυμπούσαν σαν το ψάρι στο νερό, όσο κρατούσε η δυναμική της «νύχτας». Υποτιμώντας τη μαζική δράση, υποτιμώντας την πολιτική πάλη, υποτιμώντας το εργατικό κίνημα, βρέθηκαν μετέωροι, όταν οι διαδηλώσεις –φυσιολογικά– υποχώρησαν. Το τμήμα τους που επιχείρησε να προχωρήσει, απομονωμένο πλέον, στο δρόμο της βίας εξουδετερώθηκε μέσα από τους διαδοχικούς κύκλους συλλήψεων και δικών, που με επιλεκτική άνεση μπορούσε να οργανώσει το καθεστώς. Η εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08 πήγε μακριά. Έθεσε με προδρομικό τρόπο κάποια «ερωτήματα», που κανένα τμήμα της δεν μπορούσε να απαντήσει. Παρ’ όλα αυτά υπήρξε για όλους μια μεγάλη προειδοποίηση. Η λαίλαπα των μνημονίων επωάζει στο βυθό της κοινωνίας εκρήξεις ακόμα πιο μαζικές και ισχυρές. Όποιος πιστεύει ότι το μέλλον θα κριθεί ομαλά, συντεταγμένα, κοινοβουλευτικά, κάνει λάθος. Όταν στην κοινωνία επιβάλλονται γόρδιοι δεσμοί, στο εσωτερικό της προετοιμάζονται οι δυνάμεις που θα επιχειρήσουν να τους κόψουν. Ο Δεκέμβρης του ’08 μας έδωσε μια πρώτη εικόνα για τις μέρες και τις νύχτες που έρχονται.

• διεθνή

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 28 Νοέμβρη 2012

Το παλαιστινιακό σε μια Μέση Ανατολή που αλλάζει

Εκεχειρία στη Γάζα: Αποτυχία για το Ισραήλ δρόμιο σε όλες τις αραβικές πρωτεύουσες μπορεί να εκραγεί και να απελευθερώσει άγριες εξελίξεις».

Του Πάνου Πέτρου

ετά από 8 μέρες ισραηλινών βομβαρδισμών, που απαντήθηκαν από την παλαιστινιακή αντίσταση με εκτοξεύσεις ρουκετών, η εκεχειρία στη Γάζα είναι το πρώτο δείγμα των αλλαγών, που βρίσκονται σε εξέλιξη στη Μέση Ανατολή. Μετά από το ξέσπασμα της αραβικής άνοιξης, έχει επισημανθεί πολλές φορές η αμηχανία του Ισραήλ απέναντι στις εξελίξεις, όπως και ο κίνδυνος το κράτοςτρομοκράτης να απαντήσει με το μόνο τρόπο που ξέρει: την ωμή βία. Η εκστρατεία βομβαρδισμών ενάντια στη Γάζα εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο. Το σιωνιστικό κράτος είχε αρκετούς λόγους να εξαπολύσει πόλεμο. Ένας ήταν η δοκιμή του αξιόμαχου της Χαμάς και της νέας ισραηλινής αντιπυραυλικής ασπίδας, ιδίως ενόψει ενδεχόμενου χτυπήματος στο Ιράν. Ένας άλλος λόγος ήταν οι εκλογές, στις οποίες το παλαιστινιακό αίμα χρησιμοποιείται συχνά ως σοβαρό προεκλογικό «επιχείρημα». Αλλά ο σημαντικότερος λόγος έχει να κάνει με το γεωστρατηγικό τοπίο: Οι Ισραηλινοί ήθελαν να «δοκιμάσουν» τον νεοεκλεγμένο Ομπάμα, την Αίγυπτο των Αδελφών Μουσουλμάνων, την παλαιστινιακή ριζοσπαστικοποίηση, την απομόνωσή τους μετά το ξέσπασμα της αραβικής άνοιξης. Η επίδειξη ωμής δύναμης υποτίθεται πως θα λειτουργούσε σαν υπενθύμιση της ισραηλινής στρατιωτικής ισχύος στους Παλαιστίνιους, στις αραβικές μάζες και στις νέες αραβικές κυβερνήσεις. Μετά τη λήξη της επιχείρησης «Πυλώνας Ασφαλείας», όπως ονομάστηκε η νέα ισοπέδωση της Γάζας, πράγματι βγήκαν πολύτιμα συμπεράσματα. Αλλά αυτά δεν είναι καθόλου ευχάριστα για το Ισραήλ. Και στρατιωτικά, όπου η Χαμάς συνέχισε τα χτυπήματα μέχρι και λίγο πριν την εκεχειρία και εξέθεσε την πολυδιαφημισμένη αντιπυραυλική ασπίδα, αλλά κυρίως πολιτικά.

Ο ρόλος της Αιγύπτου

Η αραβική άνοιξη ανέδειξε τη δύναμη της αραβικής εργατικής τάξης, που μπορεί να αποτελέσει το αντίβαρο στη στρατιωτική δύναμη του Ισραήλ και να παίξει τον καθοριστικό ρόλο στην απελευθέρωση της Παλαιστίνης.

τούσε «πράξεις και όχι λόγια», η ιστορική πρωτοβουλία εκατοντάδων Αιγυπτίων να πορευτούν ως μέσα στη Γάζα κάτω από βομβαρδισμούς, οι οργισμένες διαδηλώσεις κατά του Ισραήλ, δημιούργησαν το πλαίσιο στο οποίο έπρεπε να κινηθεί ο Μόρσι. Και επί Μουμπάρακ η Αίγυπτος έπαιζε το ρόλο του μεσολαβητή ανάμεσα στους Παλαιστίνιους και το Ισραήλ. Αλλά αυτή τη φορά η εκεχειρία διεκδικήθηκε πιο «επιθετικά» από την Αίγυπτο, επιβάλλοντας μια ατζέντα που το Ισραήλ δεν θα δεχόταν με τίποτα πριν λίγα χρόνια: Δεν υπήρξε η κλασσική συζήτηση για την ανάγκη η Χαμάς να αποκηρύξει τη βία, ο αποκλεισμός της Γάζας χαλάρωσε σημαντικά κλπ. Όλα αυτά είναι κατώτερα των αναγκών, αλλά είναι ενδεικτικά της «νέας Αιγύπτου» που φιλοδοξεί να παίξει διαφορετικό ρόλο από αυτόν του πιστού συμμάχου του Ισραήλ.

Αδυναμία των ΗΠΑ Στη στάση του Ισραήλ ο τελευταίος λόγος πέφτει πάντοτε στις ΗΠΑ. Και εκεί, η εκεχειρία ήταν αποκαλυπτική. Η υποστήριξη στο «δικαίωμα του Ισραήλ στην άμυνα» δεν έλειψε φυσικά από την Ουάσινγκτον. Όμως η αμερικανική κυβέρνηση επέλεξε να ρίξει το βάρος της στη διπλωματική πρωτοβουλία της Αιγύπτου. Ήταν ένα σαφές μήνυμα προς το Ισραήλ ότι οι ΗΠΑ δεν επιθυμούν πόλεμο.

Η χώρα που δικαιολογημένα συγκέντρωσε τα βλέμματα όλων ήταν η Αίγυπτος. Ο βομβαρδισμός της Γάζας ήταν μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για το νέο πρόεδρο Μόρσι. Αν ήθελε να κινηθεί στα χνάρια του Μουμπάρακ, είχε να λογοδοτήσει στη λαϊκή απαίτηση η επανάσταση της 25ης Γενάρη να φέρει αλλαγή στάσης της Αιγύπτου στο παλαιστινιακό.

Για τον Ομπάμα είχε προτεραιότητα να κερδίσει χρόνο στην προσπάθειά του να προσεταιριστεί τις κυβερνήσεις του πολιτικού Ισλάμ (ιδιαίτερα την αιγυπτιακή) και έβαλε αυτό το στόχο πάνω από την άνευ όρων στήριξη στο αγαπημένο παιδί των ΗΠΑ. Είναι ένα ακόμα παράδειγμα της κρίσης της αμερικανικής ηγεμονίας, που αδυνατεί να ελέγξει τις εξελίξεις στην περιοχή με την άνεση που είχε κάποτε.

Η ομοβροντία από την αριστερή και νασερική αντιπολίτευση, που απαιτούσε σκληρή στάση απέναντι στο Ισραήλ, η θέση του ίδιου του κόμματός του που απαι-

Η εικόνα συμπληρώνεται από τη ματιά στις υπόλοιπες περιφερειακές δυνάμεις. Η Αίγυπτος δεν κινείται μόνη της. Η κόντρα Τουρκίας-Ισραήλ και οι φιλόδο-

ξες κινήσεις της μοναρχίας του Κατάρ στην περιοχή (αναδεικνύεται ως προστάτης της αραβικής άνοιξης και σε αυτό το πλαίσιο ο εμίρης του Κατάρ επισκέφτηκε τη Γάζα και υποσχέθηκε εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια για την ανοικοδόμησή της) διαμορφώνουν ένα διαφορετικό τοπίο.

Νέοι συσχετισμοί Προφανώς η «ανεξάρτητη» πολιτική αυτών των δυνάμεων έχει όρια. Η Τουρκία παραμένει μέλος του ΝΑΤΟ, το Κατάρ φιλοξενεί αμερικανικές βάσεις, η Αίγυπτος παραμένει η δεύτερη μετά το Ισραήλ χώρα σε υποδοχή αμερικανικής βοήθειας. Όμως το παραδοσιακό σχήμα «φιλοδυτικών» και «αντιδυτικών» καθεστώτων ξεπερνιέται. Στο μεσανατολικό «Ψυχρό Πόλεμο» (φιλοαμερικανική Σαουδική Αραβία ενάντια στο αντιαμερικανικό Ιράν) δημιουργείται ένας πόλος «αδέσμευτων» (Κατάρ, Τουρκία, Αίγυπτος) που φιλοδοξεί να παίξει ανεξάρτητο ρόλο. Το τοπίο στη Μέση Ανατολή είναι υπό διαμόρφωση. Οι προσπάθειες των αραβικών αρχουσών τάξεων να προσαρμοστούν στη νέα κατάσταση και των ιμπεριαλιστών να εξασφαλίσουν τη συνεργασία των νέων κυβερνήσεων θα ενταθούν, αλλά το ίδιο ισχύει και για τους αγώνες των αραβικών μαζών. Προς το παρόν είναι «άγνωστο έδαφος», χαρακτηρίζεται από ρευστότητα και αυτό δυσκολεύει τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Αυτός ο διαφορετικός συσχετισμός δυνάμεων καθόρισε και την έκβαση του 8ήμερου πολέμου. Το Ισραήλ σύρθηκε σε μια εκεχειρία που ισοδυναμεί με ήττα. Δικαιολογημένα η Γάζα ξέσπασε σε πανηγυρισμούς, όταν ανακοινώθηκε. Είναι χαρακτηριστικό πως στο εσωτερικό του Ισραήλ κυριαρχεί η γκρίνια. Τα μεγάλα λόγια για «παραδειγματική τιμωρία της Γάζας» και «επιστροφή της στο Μεσαίωνα», η προετοιμασία για χερσαία εισβολή έδωσαν τη θέση τους στην αναδίπλωση. Ο Νετανιάχου δέχεται πυρά ως δειλός και αποτυχημένος.

Για να κωδικοποιήσουμε το νέο σκηνικό, θα λέγαμε πως σε αυτή τη σύγκρουση, ο «παρίας» της Μέσης Ανατολής δεν είναι η Χαμάς, αλλά το Ισραήλ. Στους χαμένους βρίσκεται και η ηγεσία της Παλαιστινιακής Αρχής. Έχοντας επιλέξει το δρόμο της διπλωματίας και της συνδιαλλαγής με το Ισραήλ και τις μεγάλες δυνάμεις, έχει να επιδείξει μόνο αποτυχίες. Αντίθετα, το προφίλ της Χαμάς ενισχύθηκε και στη Δυτική Όχθη από την επιλογή της να αντισταθεί στον κατακτητή και από την επιτυχία της. Όμως πολύ πιο σημαντική είναι η αυξανόμενη ριζοσπαστικοποίηση στους δρόμους της Παλαιστίνης. Αφορά κυρίως τη νέα γενιά, που εκφράζει την αποστροφή της προς τους «παλιούς ηγέτες» (αν και ξέρει να διακρίνει την προδοτική ηγεσία της Φατάχ από τους ηγέτες της Χαμάς ή των αριστερών οργανώσεων αντίστασης), αντιμετωπίζει το Όσλο ως μια καταστροφική αυταπάτη και κάνει σημαία την απελευθέρωση όλης της ιστορικής Παλαιστίνης. Στη ριζοσπαστικοποίηση αυτής της γενιάς προστίθεται πλέον το αίσθημα πως δεν είναι μόνη απέναντι στο Ισραήλ.

Οι αραβικές μάζες στο προσκήνιο Αυτή η τελευταία παρατήρηση έχει τεράστια σημασία. Οι στρατιωτικές επιτυχίες της Χαμάς δεν θα αρκούσαν για να επιβάλουν την υποχώρηση του Ισραήλ. Ο μεγαλύτερος φόβος του σιωνιστικού κράτους ήταν ο «αραβικός δρόμος»: Οι οργισμένοι Αιγύπτιοι διαδηλωτές που πίεζαν τον Μόρσι να πάρει πιο επιθετική στάση, ο λαϊκός ξεσηκωμός ενάντια στο βασιλιά της Ιορδανίας (όπου η εξέγερση ενάντια στη φτώχεια συναντήθηκε με την οργή για όσα γίνονται στη Γάζα), η κυριαρχία των φιλοπαλαιστινιακών συνθημάτων στη συριακή εξέγερση. Όπως έγραψε στους «Financial Times» ο πρώην επικεφαλής της Μοσάντ: «Αν (σ.σ.: η εκστρατεία βομβαρδισμών) εξαπλωθεί και μια χερσαία επέμβαση δημιουργήσει αναπόφευκτα φωτογραφίες νεκρών και τραυματιών, το πεζο-

Εκτός από την παλαιστινιακή αντίσταση και τη δράση των αραβικών μαζών υπάρχει και μια τρίτη «συνιστώσα». Η ενεργή αλληλεγγύη από το κίνημα και την Αριστερά στη Δύση. Τα αντανακλαστικά του κινήματος αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη ήταν εντυπωσιακά παγκοσμίως και πρόσθεσαν έναν ακόμα πονοκέφαλο στους ιμπεριαλιστές και το Ισραήλ: το ενδεχόμενο, εκτός από τις αραβικές πρωτεύουσες, να εκραγούν και οι δυτικές. Η πάλη ενάντια στις κυβερνήσεις μας, η κλιμάκωση των δράσεων αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη αποδυναμώνουν τους συμμάχους του Ισραήλ, τους δυσκολεύουν να το υποστηρίξουν ανοιχτά και μπορούν να κάνουν τη συνέχιση των δεσμών μαζί του «βάρος», όπως κάποτε οι κυβερνήσεις διεθνώς υποχρεώθηκαν από το κίνημα να απομονώσουν το κράτος του Απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική.

Αριστερά Σε αυτή την πάλη χρειάζονται δύο επιλογές, που θα έπρεπε να είναι αυτονόητες. Η πρώτη είναι η άνευ όρων υποστήριξη της παλαιστινιακής αντίστασης. Το να καταγγέλλεις την ισραηλινή βία, αλλά να δυσκολεύεσαι να υποστηρίξεις ανοιχτά την αντίσταση σε αυτή, δεν είναι αλληλεγγύη, αλλά οίκτος. Η «καταδίκη της βίας» και οι γενικόλογες εκκλήσεις για «ηρεμία» ξεχνούν μια απλή αριστερή θέση: Σε έναν πόλεμο ανάμεσα σε καταπιεσμένους και καταπιεστές, πάντα υποστηρίζουμε τους καταπιεσμένους. Η δεύτερη επιλογή είναι η διεκδίκηση της διακοπής όλων των σχέσεων με το Ισραήλ, διπλωματικών, στρατιωτικών, οικονομικών. Απέναντι στο κράτος-τρομοκράτη, το κράτος-απαρτχάιντ, δεν υπάρχουν «καλές» και «κακές» σχέσεις. Κάθε είδους νομιμοποίησή του, κάθε χρηματική συναλλαγή μαζί του, το διευκολύνουν να συνεχίζει το διαχρονικό έγκλημα ενάντια στον παλαιστινιακό λαό. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα που αναδεικνύεται σε «στρατηγικό σύμμαχο» των δολοφόνων και όπου ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αναδειχθεί στην κυβερνητική εξουσία, αυτή η «μονομέρεια» στην αντιμετώπιση του παλαιστινιακού πρέπει να τηρηθεί απαρέγκλιτα. Το «Νίκη στην Ιντιφάντα», το «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», το «Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη», δεν είναι απλά συνθήματα. Είναι «οδηγοί» για την αναγκαία αριστερή πολιτική.

διεθνή • 13

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 28 Νοέμβρη 2012

Η αραβική επανάσταση συνεχίζεται

ποιος έσπευσε να αναγγείλει το τέλος της αραβικής επανάστασης βιάστηκε. Τις τελευταίες μέρες η πλατεία Ταχρίρ είναι και πάλι γεμάτη διαδηλωτές. Ένας συνδυασμός παραγόντων οδήγησε στο σημερινό ξέσπασμα.

Καταλονία: Ενίσχυση της Αριστεράς και του αιτήματος για αυτονομία

Η «επιθετική διπλωματία» των Αδελφών Μουσουλμάνων απέναντι στο Ισραήλ μπορεί να είναι «επιθετική», και άρα ένα βήμα μπρος σε σχέση με την εποχή Μουμπάρακ, αλλά παραμένει διπλωματία, πράγμα ασυγχώρητο για εκατομμύρια Αιγύπτιους, που δεν θέλουν να έχει σχέση η χώρα τους με το σιωνιστικό κράτος. Η οργή για τη μετριοπάθεια του προέδρου Μόρσι συνέπεσε με την επέτειο για την «εξέγερση του Νοέμβρη» και τη «μάχη της οδού Μαχμούντ», ένα γεγονός που έμεινε στην ιστορία ως το «δεύτερο κύμα της επανάστασης» και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην απόσυρση του στρατού από το προσκήνιο. Σε αυτό το φόντο, ο πρόεδρος της Αιγύπτου ανακοίνωσε τη συγκέντρωση υπερεξουσιών στο πρόσωπό του. Το αποτέλεσμα ήταν η Ταχρίρ και η οδός Μαχμούντ να πλημμυρίσουν και πάλι διαδηλωτές που τώρα εξεγείρονται ενάντια στο «νέο Φαραώ». Η «ανατροπή του καθεστώτος» μαζί με το «ψωμί και ελευθερία» είναι πάλι τα κυρίαρχα λαϊκά αιτήματα, καθώς έχουν μείνει ανικανοποίητα μήνες μετά την ανατροπή του Μουμπάρακ. Στις οδομαχίες με την αστυνομία, που αναβίωσαν στην οδό Μαχμούντ, έχασε τη ζωή του ένας 16χρονος, ο οποίος, λίγο πριν κατέβει στη μοιραία διαδήλωση,

έγραψε προφητικά στο φέισμπουκ: «Αν δεν καταφέρω να γυρίσω σπίτι, ζητώ από το λαό να συνεχίσει την επανάσταση και να διεκδικήσει τα δικαιώματά μας». Στις κινητοποιήσεις επιχειρούν να συμμετέχουν και κατάλοιπα του καθεστώτος με το μανδύα των «κοσμικών», αλλά συχνά αποδοκιμάζονται από τους διαδηλωτές, με πρωταγωνιστές τις αριστερές οργανώσεις που στηρίζουν τις διαδηλώσεις. Την ίδια στιγμή που η Ταχρίρ καταλαμβάνεται για μια φορά ακόμη μετά την ανατροπή του Μουμπάρακ, η «αραβική άνοιξη» φτάνει και στην Ιορδανία. Εκεί, η κατακόρυφη αύξηση της τιμής του πετρελαίου πυροδότησε μια λαϊκή εξέγερση ενάντια στη φτώχεια, στην οποία συμμετέχουν κομμουνιστές, ισλαμιστές, αλλά και πολλά συνδικάτα με απεργίες και στάσεις εργασίας.

Το «Ο λαός απαιτεί την ανατροπή του καθεστώτος» έδωσε τη θέση του στα αιτήματα για ψωμί και ελευθερία και οι Ιορδανοί διαδηλωτές για πρώτη φορά στρέφονται ανοιχτά ενάντια στο βασιλιά Αμπντάλα, πράγμα παράνομο που ούτε καν ψιθυριζόταν στη χώρα. Ακόμα και οι πιο μαχητικές διαδηλώσεις στο παρελθόν αυτοπεριορίζονταν σε συνθήματα ενάντια στην κυβέρνηση. Στο μεταξύ στη Συρία το καθεστώς είναι σε πιο δύσκολη θέση από ποτέ (βλ. διπλανή στήλη). Η ιστορία της αραβικής άνοιξης, που άρχισε να γράφεται το Δεκέμβρη του 2010 σε ένα χωριό της Τυνησίας, γράφεται ακόμα… και θα συνεχίσει να γράφεται στους δρόμους του Καΐρου, της Δαμασκού, του Αμμάν, όσο οι εκρηκτικές αντιφάσεις, που γέννησαν την αραβική επανάσταση, μένουν άλυτες, όσο δεν υπάρχει «αξιοπρέπεια, ψωμί, ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη»…

«Υποφερτό μνημόνιο» συμφώνησαν Χριστόφιας και τρόικα! Του Μάνου Μαθιουδάκη

ο ακριβές ποσό για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών αναμένεται να ανακοινωθεί το Δεκέμβριο και εκτιμάται ότι θα είναι περίπου 10 δισ., με το συνολικό δάνειο να ανέρχεται στα 18 δισ., ποσό που ισοδυναμεί σχεδόν με ολόκληρο το ετήσιο ΑΕΠ της Κύπρου. Το –κατά τον κυβερνητικό εκπρόσωπο– «υποφερτό μνημόνιο», αποτέλεσμα των δήθεν σκληρών διαπραγματεύσεων κυβέρνησης-τρόικας, επέτρεψε παρ’ όλα αυτά στη δεξιά αντιπολίτευση να ξεφυσήσει ανακουφισμένη. Και αυτό γιατί ξέρουν ότι η τακτική του «τραβάτε με και ας κλαίω» έχει διπλό όφελος για την αστική τάξη. Καταρχήν, η χώρα δένει την τύχη της με τις νεοφιλελεύθερες στρατηγικές διαχείρισης της κρίσης της ΕΕ και του ΔΝΤ. Η τακτική της μνημονιακής οδού και της εφαρμογής πολιτικών λιτότητας ως μονόδρομος για την αντιμετώπιση της κρίσης εδραιώνεται, αποτελώντας το κοινά συμφωνημένο πλαίσιο λήψης περαιτέρω αποφάσεων στο μέλλον. Ενδεικτικά, και σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, η ΑΤΑ (η διατήρηση της οποίας ήταν μία από τα κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης κατά τις διαπραγματεύσεις) παγώνει μέχρι το 2016 και στη συνέχεια θ’ αποδίδεται σε ποσοστό 50%, με την προϋπόθεση ότι θα αναπτύσσεται η οικονομία.

Οι μισθοί στο δημόσιο τομέα αρχικά θα μειωθούν κλιμακωτά μεταξύ 6,5%12,5% και σε δεύτερο στάδιο θα υπάρξουν μειώσεις μεταξύ 9,5%-15,5%, ενώ το όριο συνταξιοδότησης σε πρώτη φάση θ’ αυξηθεί σταδιακά στα 65 έτη και στη συνέχεια θ’ αυξάνεται κατά έξι μήνες κάθε πέντε χρόνια, μέχρι να φτάσει στα 67 έτη. Κατά δεύτερο, είναι μία «κυβέρνηση της Αριστεράς» που προώθησε τις αλλαγές αυτές. Η αστική τάξη γνωρίζει ότι οποιαδήποτε κυβέρνηση –στις σημερινές συνθήκες– επιλέγει να διαχειριστεί το σύστημα, δεν έχει άλλη επιλογή από το να υποταχθεί αργά ή γρήγορα σ’ ένα πολιτικό πρόγραμμα που θα προωθεί τα συμφέροντά της. Η διαδρομή της κυβέρνησης Χριστόφια δεν πρωτοτύπησε. Αντιπροσώπευσε τους εργαζόμενους με ένα δεξιό σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα, τους αφόπλισε από τις ιδέες και την τακτική με τις οποίες θα μπορούσαν να αποκρούσουν τις επιθέσεις του κεφαλαίου και την κρίσιμη στιγμή σύρθηκε στις νεοφιλελεύθερες επιλογές ενάντια στα συμφέροντα του κόσμου που τη στήριξε. Η συμβολή της στην υλοποίηση της σκληρής καπιταλιστικής ατζέντας είναι ανεκτίμητη για τους αστούς. Στα πλαίσια αυτής της πορείας δεν προκαλεί εντύπωση η δήλωση του Σ. Μαλλά, υποψήφιου στηριζόμενου από το ΑΚΕΛ στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές, ο οποίος χαρακτήρισε ανεύθυνο οποιοδήποτε υποψήφιο πρόεδρο δηλώσει ότι θα πρέπει να λειτουργήσουμε αντιμνημονιακά.

Και ο σκληρός πυρήνας του ΑΚΕΛ όμως, δια στόματος του γεν. γραμματέα του Άντρου Κυπριανού, βεβαιώνει ότι το κόμμα θα σεβαστεί πλήρως τους όρους του μνημονίου, ενώ για τα χτυπήματα που θα δεχτεί ο κόσμος της εργασίας, προετοιμάζει την αντεπίθεσή του «μετά την αποπληρωμή των δανείων», οπότε και θα «πρέπει να επανέλθουν βασικά ωφελήματα των εργαζομένων που τώρα χάνονται». Η Παγκύπρια Εργατική Ομοσπονδία τηρεί στάση σιγής, δίνοντας αβάντα στην κυβέρνηση, η οποία δια στόματος Χριστόφια αναγνωρίζει σαν επιτυχία της το γεγονός ότι οι συντεχνίες δεν απέργησαν, όσο διαρκούσε η διαπραγμάτευση με την τρόικα. Πρόκειται για θλιβερή τακτική ήττας. Η εμπειρία των μνημονιακών πολιτικών στην Ευρώπη δείχνει ότι είναι τέτοιο το μέγεθος και το άδικο των επιθέσεων, που θα καταστήσει εύθραυστη την όποια κοινωνική συναίνεση φαίνεται ότι επιτυγχάνεται αυτή τη στιγμή στην Κύπρο. Ήδη έχει αρχίσει μια κινητικότητα σε κάποιους εργασιακούς χώρους, ενώ στις παρυφές του ΑΚΕΛ και αριστερά από αυτό εντείνονται οι διεργασίες συσπείρωσης ενάντια στο μνημόνιο και τη λιτότητα. Η Επιτροπή για μια Αριστερή Ριζοσπαστική Συσπείρωση (ΕΡΑΣ) αποτελεί κομμάτι αυτής της προσπάθειας και στο βαθμό που θα συνδεθεί αποτελεσματικά με την οργάνωση των αντιστάσεων του κόσμου μας, μπορεί να διαδραματίσει σοβαρό ρόλο στις εξελίξεις.

Οι τοπικές εκλογές στην Καταλονία επιβεβαίωσαν την πολιτική κρίση του ισπανικού κράτους, στέλνοντας ταυτόχρονα ελπιδοφόρα μηνύματα. Οι εκλογές προκλήθηκαν από τον Αρτούρο Μας, ηγέτη του δεξιού εθνικιστικού CiU και πρόεδρο της τοπικής κυβέρνησης, ως άτυπο «δημοψήφισμα» υπέρ μεγαλύτερης αυτονομίας από τη Μαδρίτη, ένα αίτημα με ισχυρή υποστήριξη μετά το ξέσπασμα της κρίσης, το οποίο επιχειρεί να διαχειριστεί προς όφελός του (αφενός στο «παζάρι» με την κεντρική κυβέρνηση και αφετέρου για να στρέψει την οργή των Καταλανών, για τη λιτότητα που εφαρμόζει, ενάντια στη Μαδρίτη). Τα αποτελέσματα πράγματι ανέδειξαν τη μαζικότητα του αιτήματος για μεγαλύτερη αυτονομία ή ακόμα και ανεξαρτησία: το άθροισμα όλων των αυτονομιστικών κομμάτων φτάνει στο 60%, σε συνθήκες αυξημένης συμμετοχής. Όμως πολύ πιο εμφατικά ανέδειξαν πως η οργή, όπως και το αίτημα για αυτονομία, στρέφεται αριστερά. Το ίδιο το κόμμα του Μας τελικά έπεσε από τις 62 στις 50 έδρες, ενώ η Ρεπουμπλικανική Αριστερά (υπέρ της ανεξαρτησίας από αριστερή σκοπιά) εκτινάχθηκε από το 7% το 2010 στο 13,7% και αναδείχθηκε δεύτερη δύναμη, μπροστά από τους Σοσιαλιστές και το Λαϊκό Κόμμα. Μαζί με το 10% της «Ενωμένης και Εναλλακτικής Αριστεράς», οι αριστερές δυνάμεις της Καταλονίας φτάνουν το 23,7%. Καθώς η πολιτική κατεύθυνση που θα πάρει ο καταλανικός εθνικισμός είναι βασικό ζήτημα για τις εξελίξεις στην Ισπανία, θα είναι κρίσιμο να μην επιβεβαιωθούν τα σενάρια για «εθνικιστική κυβέρνηση» στην οποία θα συστεγάζονται οι δεξιοί με τους αριστερούς αυτονομιστές, αλλά να επικρατήσει το ταξικό κριτήριο…

Επιτυχίες των ανταρτών στη Συρία

Όσο διάστημα όλα τα βλέμματα είχαν στραφεί δικαιολογημένα στη Γάζα, η μάχη της Δαμασκού άναψε για τα καλά. Στις 25 Νοέμβρη οι αντάρτες κατέλαβαν μία ακόμη στρατιωτική βάση του καθεστώτος στα περίχωρα της πρωτεύουσας. Τα στρατόπεδα θεωρούνται τα τελευταία ασφαλή οχυρά του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία, γι’ αυτό πρόκειται για εξέλιξη που μπορεί να κρίνει την έκβαση του εμφυλίου. Τόσο εξαιτίας της πολιτικής της σημασίας, όσο και αμιγώς στρατιωτικά, για τον οπλισμό που πέφτει στα χέρια των ανταρτών. Σε αυτό το φόντο, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις κάνουν «αγώνα δρόμου», ώστε να διαμορφώσουν μια ανεκτή για τις ίδιες διάδοχη κατάσταση (μέσα από τη δημιουργία και την αναγνώριση του νέου, διευρυμένου συνασπισμού της αντιπολίτευσης). Όμως τα συνθήματα των Σύριων εξεγερμένων (που συνεχίζουν να διαδηλώνουν μέσα στη φωτιά του πολέμου), τις μέρες του βομβαρδισμού της Γάζας, δείχνουν πως όλα αυτά μπορεί να αποδειχθούν σχέδια επί χάρτου: «Για να λευτερώσουμε την Παλαιστίνη, πρέπει να ανατρέψουμε το καθεστώς», «Παλαιστίνη-Συρία, αδέλφια με κοινό πόνο, κοινό αίμα, κοινό εχθρό», «Η πολιορκημένη Χομς χαιρετά την πολιορκημένη Γάζα», «Παρά τις δικές μας πληγές, το δικό σου τραύμα μας πονάει Γάζα», «Μετά τον Άσαντ, πάμε για τη Γάζα».

Το ιταλικό κίνημα ξυπνάει

Μετά την «Ημέρα Ενάντια στον Μόντι» για την οποία διαδήλωσαν τα συνδικάτα, οι φοιτητές και –κυρίως– η ιταλική Αριστερά, τις μαθητικές διαδηλώσεις, την πανευρωπαϊκή απεργία στις 14 Νοέμβρη όπου συμμετείχε η εργατική συνομοσπονδία CGIL, τη σκυτάλη πήραν οι φοιτητές και οι καθηγητές στην Ιταλία. Σε δεκάδες πόλεις οργανώθηκαν συλλαλητήρια ενάντια στη διάλυση της δημόσιας παιδείας, με το συλλαλητήριο της Ρώμης να συγκεντρώνει δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές. Πέρα από τις μέρες δράσεις, αρκετά σχολεία και σχολές βρίσκονται σε κατάληψη διαρκείας. Το «πυκνό» κινηματικό πρόγραμμα μέσα σε ένα μήνα, μετά από μια παρατεταμένη περίοδο αδράνειας απέναντι στον Μόντι, δείχνει πως ο «κοιμώμενος γίγαντας», το ιταλικό κίνημα, ξυπνάει…

14 • νεολαία

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 28 Νοέμβρη 2012

Μεγάλες πορείες για το Πολυτεχνείο

Κινητοποιήσεις των διοικητικών υπαλλήλων ΑΕΙ και ΤΕΙ Του Χρήστου Κατόπη

τρικομματική κυβέρνηση ξανάνοιξε το φάκελο «απολύσεις στο δημόσιο», με απολύσεις και «διαθεσιμότητες» στους συμβασιούχους αορίστου χρόνου του διοικητικού προσωπικού των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Στα πλαίσια της εφαρμογής του Μνημονίου 3 και της ουσιαστικής ισοπέδωσης του δημοσίου τομέα, η τρόικα εσωτερικού ανακοίνωσε κύμα απόλυσης χιλιάδων εργαζομένων Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Διοικητικού στο δημόσιο.

Της Μυρτώς Σιδέρη

διαίτερα μαζική ήταν και φέτος η πορεία μνήμης για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου με τη συμμετοχή χιλιάδων κόσμου. Παρά το κλίμα τρομοκρατίας και την τεράστια αστυνόμευση σε όλο το κέντρο της Αθήνας, τα μηνύματα και οι διεκδικήσεις της γενιάς του Πολυτεχνείου αντήχησαν στο κέντρο της πόλης μέσα από τα συνθήματα των σημερινών διαδηλωτών ενάντια στην κυβέρνηση, το φασισμό και την καταστολή, συνδέοντάς τα με τις δικές μας διεκδικήσεις και τους δικούς μας αγώνες. Ο όγκος και ο παλμός της πορείας ήταν ένα δυνατό χαστούκι σε όλους όσοι προσπάθησαν τις προηγούμενες μέρες να συκοφαντήσουν το νικηφόρο αγώνα των φοιτητών και των εργαζομένων κατά της χούντας. Αυτή τη φορά μάλιστα, εξαιτίας της πρόσφατης επίθεσης των Ισραηλινών στη Γάζα, οι διαδηλωτές αποφάσισαν να ολοκληρωθεί η πορεία στην ισραηλινή πρεσβεία, ως ένδειξή αλληλεγγύης στον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό. Τότε βρέθηκαν αντιμέτωποι με κλούβες και «ετοιμοπόλεμα» ΜΑΤ στη συμβολή Αλεξάνδρας και Κηφισίας. Μόνο μετά την επιμονή των παρευρισκόμενων που δεν αποχωρούσαν «άνοιξε» ο δρόμος και ολοκληρώθηκε η πορεία όπως είχε καθοριστεί. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι το ΚΚΕ δεν δέχτηκε να συνεχίσει (μετά από ανακοίνωση την προηγούμενη μέρα ότι θα διαδήλωνε μέχρι την ισραηλινή πρεσβεία), αν δεν περνούσε ολόκληρος ο κορμός των διαδηλωτών. Εξίσου μεγάλες ήταν και οι πορείες που πραγματοποιήθηκαν στη Θεσσαλονίκη και την επαρχία, ενώ οι πορείες στην Πάτρα και το Βόλο δέχτηκαν άγρια επίθεση από τις αστυνομικές δυνάμεις, χωρίς όμως αυτό να προκαλέσει και τη διάλυσή τους. Πριν 39 χρόνια η εξέγερση των φοιτητών και των εργαζομένων στο Πολυτεχνείο σηματοδότησε την αρχή του τέλους για τη χούντα του Παπαδόπουλου. Σήμερα οι αγώνες των εργαζομένων και των φοιτητών μαζί με την Αριστερά κατάφεραν να ρίξουν δύο μνημονιακές κυβερνήσεις, να καταλάβουν υπουργεία, να μπλοκάρουν το νόμο πλαίσιο στα πανεπιστήμια, να «τα βάλουν» με την αστυνομική καταστολή και τη φασιστική βία και τώρα να απειλούν ξανά την τρικομματική κυβέρνηση και τα ισχυρά λόμπι της Ευρώπης. Τα μηνύματα του Πολυτεχνείου είναι επίκαιρα στη μνήμη του κόσμου που αγωνίζεται εδώ και δύο χρόνια ενάντια στην πανευρωπαϊκή λιτότητα, τη στέρηση βασικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, αλλά και στη διεκδίκηση μιας δίκαιης, πραγματικά δημοκρατικής και ελεύθερης κοινωνίας.

Όλη αυτή η επίθεση δεν έμεινε αναπάντητη. Ο αγώνας αυτός είναι κοινός για όλους τους εργαζόμενους, ανεξαρτήτως του εργασιακού καθεστώτος και όπως εύστοχα σημειώνει το δελτίο τύπου της Συντονιστικής Επιτροπής Κατάληψης ΕΚΠΑ: «Για εμάς δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ ΙΔΑΧ και μονίμων, κατηγοριών ΔΕ, ΠΕ, ΤΕ και ΥΕ, εργαζόμενων στα Πανεπιστήμια και στο υπόλοιπο Δημόσιο. Εμείς ξέρουμε καλά πως, με τον πρώτο εργαζόμενο στο Δημόσιο που θα απολυθεί, ανοίγει η πόρτα της εξόδου για όλους». Οι διοικητικοί υπάλληλοι σχεδόν σε κάθε ίδρυμα έχουν προχωρήσει τις τελευταίες εβδομάδες σε συνεχόμενες κινητοποιήσεις (48ωρες απεργίες, συνελεύσεις, παραστάσεις διαμαρτυρίας κλπ.). Ήδη, εφαρμόζοντας απόφαση γενικής συνέλευσης, οι διοικητικοί του ΕΚΠΑ επιχείρησαν να καταλάβουν το κεντρικό κτίριο (Προπύλαια) και να

το μετατρέψουν σε Κέντρο Αγώνα για τις μέρες της απεργίας. Δυστυχώς οι πρυτανικές αρχές στάθηκαν κατώτερες των περιστάσεων και προχώρησαν σε λοκ-άουτ του κτιρίου, στηρίζοντας στην ουσία τις τροϊκανές πολιτικές. Οι συνελεύσεις των διοικητικών και η συμμετοχή τους στις διαδηλώσεις είναι ιδιαίτερα μαζικές. Ήδη στο σύλλογο του ΕΚΠΑ έχουν αποφασίσει τη συνέχιση των κινητοποιήσεων με απεργία μέχρι την Πέμπτη και νέα Συνέλευση την Παρασκευή 30/11. Χαρακτηριστικό της μαχητικής διάθεσης και του κλίματος αλληλεγγύης που επικρατεί στους διοικητικούς είναι τα καλέσματα σε κοινή συνέλευση με φοιτητές και ΔΕΠ όπως στο Πάντειο ή προς τους υπόλοιπους συλλόγους εργαζομένων (ΕΤΕΠ, ΕΕΔΙΠ, συμβασιούχων ορισμένου χρόνου, μελών ΔΕΠ) και φοιτητών στο ΕΚΠΑ. Επίσης, με πρωτοβουλία του Συλλόγου Διοικητικών του ΕΚΠΑ, πραγματοποιήθηκε μαζική συνάντηση συντονισμού των συλλόγων διοικητικών ΑΕΙ και ΤΕΙ της Αθήνας, ενώ έγινε και κίνηση συντονισμού των πρωτοβάθμιων συλλόγων του Δημοσίου. Ο αγώνας των διοικητικών υπαλλήλων εντάσσεται σε μια περίοδο με μαχητικές κινητοποιήσεις διαρκείας σε όλο το δημόσιο τομέα ενάντια στις απολύσεις (απεργίες ΠΟΕ-ΟΤΑ, καταλήψεις δημοσίων κτηρίων κλπ.). Είναι πλέον φανερό ότι η προσπάθεια για απαξίωση και διάλυση του δημόσιου τομέα και των εργασιακών

σχέσεων γενικότερα εντείνεται ακόμη περισσότερο. Είναι επίσης φανερό στα μάτια όλων ότι η απάντησή μας πρέπει να είναι συνολική. Η ανατροπή της κυβέρνησης και των μνημονίων της είναι ο μόνος τρόπος να σταματήσουν οι απολύσεις και να υπερασπιστούμε τις (ήδη υποβαθμισμένες) εργασιακές σχέσεις. Οι διοικητικοί υπάλληλοι είναι αποφασισμένοι να μην κάνουν πίσω. Οι φοιτητές δεν μπορεί παρά να έχουν ενεργό ρόλο στις κινητοποιήσεις τους. Ο αγώνας για την υπεράσπιση του πανεπιστήμιου (μετά τις απολύσεις, πολλά ιδρύματα δεν θα έχουν ούτε τον απαιτούμενο αριθμό προσωπικού για να λειτουργήσουν) και η διεκδίκηση των εργασιακών τους δικαιωμάτων είναι (και) υπόθεσή μας. Ήδη σε διάφορα ΑΕΙ και ΤΕΙ, οι φοιτητικοί σύλλογοι έχουν δηλώσει και έμπρακτα τη συμπαράστασή τους στον αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων. Ο ρόλος της Αριστερής Ενότητας και του ΣΥΡΙΖΑ στο πανεπιστήμιο πρέπει να είναι καθοριστικός . Με πρωτοβουλίες για κοινές συνελεύσεις φοιτητών-εργαζομένων στα πανεπιστήμια, παρεμβάσεις στις κινητοποιήσεις, κοινές πορείες, συμμετοχή και στήριξη οποιασδήποτε μορφής αγώνα επιλέξουν οι διοικητικοί, η Αριστερή Ενότητα, αλλά και ΣΥΡΙΖΑ στα πανεπιστήμια μπορούν και πρέπει να πρωταγωνιστήσουν στην οργάνωση της αντίστασης και στη δημιουργία ενός μαχητικού μετώπου που θα συμβάλει στην ανατροπή των «από πάνω» και των μνημονίων τους.

Η κυβέρνηση αγωνιά να βγει από το αδιέξοδο

Συνεχίζεται η μάχη στις σχολές Της Μυρτώς Σιδέρη

Σε τροπολογία του νόμου πλαίσιο για ΑΕΙ-ΤΕΙ ετοιμάζεται να προχωρήσει το υπουργείο Παιδείας. Σύμφωνα με το έγγραφο που έχει διαρρεύσει, η τροπολογία μεταξύ άλλων περιλαμβάνει: * Πρόβλεψη για διορισμό Συμβουλίου Ιδρύματος ακόμα και στην περίπτωση που παραιτηθούν μαζικά τα εκλεγμένα μέλη και οι επιλαχόντες, με διορισμό από το υπουργείο των αρχαιότερων καθηγητών. * Πρόβλεψη για εκλογή πρύτανη με κλήρωση των υποψηφίων σε περίπτωση μπλοκαρίσματος της ηλεκτρονικής ή επιστολικής ψήφου. * Πρόβλεψη για εκλογή αντιπροσώπου φοιτητών στο συμβούλιο μέσω –αναγνωρισμένου– φοιτητικού συλλόγου, στην περίπτωση μπλοκαρίσματος της διαδικασίας με «ενιαίο ψηφοδέλτιο και μυστική ψηφοφορία».

Σχέδιο «Αθηνά» Παράλληλα, το υπουργείο έδωσε στις πρυτανικές και προεδρικές αρχές των ΑΕΙ και ΤΕΙ προθεσμία δέκα ημερών για την κατάθεση προτάσεων για τις συγχωνεύσεις-καταργήσεις τμημάτων. Πρόκειται

για το σχέδιο με την κωδική ονομασία «Αθηνά» –τον αντίστοιχο «Καλλικράτη» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης– που θα οδηγήσει στη δραματική συρρίκνωση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Αναμένεται να απομείνουν περίπου 30% των σχολών που υπάρχουν σήμερα, ανοίγοντας πεδίο δόξης λαμπρό για τους κολεγιάρχες, καθώς τα καταστήματά τους είχαν αρχίσει να μπαίνουν σε κρίση.

Προσφυγή για το «ηλεκτρονικό πραξικόπημα» Απέναντι στις μεθοδεύσεις της κυβέρνησης η πανεπιστημιακή κοινότητα απάντησε και με νέα προσφυγή στο Συμβούλιο Επικρατείας. Δεκατρία πανεπιστήμια έχουν προσφύγει στο ΣτΕ, ζητώντας να ακυρωθεί η υπουργική απόφαση για την ηλεκτρονική ψηφοφορία των Συμβουλίων Διοίκησης. Να θυμίσουμε ότι εκκρεμούν ήδη στο ΣτΕ 19 προσφυγές καθηγητών και πρυτάνεων κατά υπουργικών αποφάσεων που σχετίζονται με τις εκλογές των Συμβουλίων. Οι προσφεύγοντες υποστηρίζουν πως η ηλεκτρονική ψηφοφορία προάγει την αδιαφάνεια και αποκλείει τη δικαστική προστασία, καθώς την καταμέτρηση

δεν μπορεί να ελέγξει ούτε η αρμόδια εφορευτική επιτροπή, ούτε όμως και το δικαστήριο. Παράλληλα τονίζουν: «Το γεγονός ότι τα εξωτερικά μέλη του Ιδρύματος επιλέγονται από τα εσωτερικά μέλη, δηλαδή από πρόσωπα που ανήκουν στην οικεία πανεπιστημιακή κοινότητα και εκλέγονται από αυτή, δεν θεραπεύει ούτε την έλλειψη οποιασδήποτε ακαδημαϊκής νομιμοποίησης, ούτε καλύπτει την αντισυνταγματικότητα της σχετικής ρύθμισης, δεδομένου ότι το άρθρο 16, παράγραφος 5, εδάφιο α΄ του Συντάγματος δεν κατοχυρώνει απλώς την “αυτοδιοίκηση” των Α.Ε.Ι., όπως το άρθρο 16 του Συντάγματος του 1952, αλλά επιτάσσει την “πλήρη αυτοδιοίκησή” τους, που περιλαμβάνει και την επιλογή των μελών των οργάνων της διοίκησής τους μέσα από τα μέλη της οικείας πανεπιστημιακής κοινότητας». Η μάχη για την υπεράσπιση της δημόσιας παιδείας δεν έχει τελειώσει, με αιχμή του δόρατος αυτή τη στιγμή να αναδεικνύεται ο αγώνας των διοικητικών ενάντια στις απολύσεις. Με κοινό μέτωπο των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας ο νόμος αυτός δεν θα εφαρμοστεί και θα ανατραπεί.

μετανάστες • 15

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 28 Νοέμβρη 2012

Αντιφασιστικό μέτωπο:

Με το «συνταγματικό τόξο» ή με το κίνημα και την Αριστερά;

ια ενδιαφέρουσα συζήτηση έχει ανοίξει για τον τρόπο αντιμετώπισης των φασιστών. Πόσο ευρύ χρειάζεται να είναι το μέτωπο ενάντια στους φασίστες; Ποιες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις συμπεριλαμβάνει; Στην ημερήσια διάταξη τη συζήτηση ανοίγουν εκ των πραγμάτων οι εκατοντάδες αντιφασιστικές πρωτοβουλίες που δημιουργούνται καθημερινά σε γειτονιές, πόλεις, χωριά και εργασιακούς χώρους και αρνούνται το ζωτικό χώρο ανάπτυξης των φασιστών.

ΣΥΡΙΖΑ Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ η σχετική συζήτηση έχει ανοίξει με αφορμή και το σχέδιο διακήρυξης για την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του σχήματος. Εκεί αναφέρεται πως ο φορέας της Αριστεράς «οφείλει να οικοδομήσει ένα πλατύ αντιφασιστικό και δημοκρατικό κίνημα που θα περιλαμβάνει όλους εκείνους και όλες εκείνες που εναντιώνονται σε τέτοιες (σ.σ. ρατσιστικές και φασιστικές) ιδέες και τέτοιες πρακτικές, ανεξάρτητα από πολιτικές εντάξεις ή ιδεολογικές αναφορές». Στον αντίποδα, προς αντικατάσταση της παραπάνω διατύπωσης, κατατίθεται αυτές τις μέρες τροπολογία της αντιφασιστικής επιτροπής της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, που αναφέρει πως στο δρόμο της συγκρότησης του αντιφασιστικού μετώπου «αποφεύγουμε στο πολιτικό επίπεδο να ταυτιστούμε με τις δυνάμεις του μνημονίου, καθώς: α) Αυτές ευθύνονται για την ενίσχυση των νεοναζί, είτε έμμεσα λόγω της μνημονιακής καταστροφής, είτε άμεσα με την απροκάλυπτη ανοχή/στήριξη της δράσης τους. β) Γιατί κάτι τέτοιο θα ενίσχυε το «αντισυστημικό» προφίλ των νεοναζί στη λογική ότι απέναντί τους βρίσκεται όλο το πολιτικό φάσμα. Η κατεύθυνση της αντιφασιστικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ είναι απόλυτα σωστή.

NNN

Εδράζεται στο έδαφος του υπαρκτού αντιφασιστικού κινήματος και στις πρόσφατες νίκες του απέναντι στους φασίστες. Από τις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου, μέχρι τις Γενικές Απεργίες από όπου οι νεοναζί είναι εξαφανισμένοι. Από την Κυψέλη και τη Γλυφάδα μέχρι το Ηράκλειο και τα Χανιά της Κρήτης μόλις πριν λίγες μέρες, όπου μαζικές αντιφασιστικές κινητοποιήσεις απομόνωσαν τους Χρυσαυγίτες, στηριγμένες στις δυνάμεις των κινημάτων αντίστασης και της Αριστεράς. Αντιθέτως δεν είδαμε κάποια θεσμική παρέμβαση προς τη δικαιοσύνη και την αστυνομία σε κεντρικό ή τοπικό επίπεδο να αναγκάζει τους «Προστάτες του Πολίτη» να συλλάβουν φασίστες, όταν μαχαιρώνουν και ξυλοκοπούν ανθρώπους.

Λαϊκά Μέτωπα Δεν είναι η πρώτη φορά που τίθενται τέτοιου είδους διλήμματα. Οι φασίστες του Φράνκο στην Ισπανία πήραν την εξουσία στα τέλη της δεκαετίας του ’30 λόγω της καταστροφικής πολιτικής του ΚΚ Ισπανίας, που προτίμησε το δρόμο του «θεσμικού αντιφασισμού». Το Λαϊκό Μέτωπο ήταν η συμμαχία που επέλεξε τότε το ΚΚ, μαζί με φιλελεύθερα δεξιά κόμματα και φωτισμένους αστούς, προκειμένου να ανακοπεί η πορεία του Φράνκο προς την εξουσία. Έτσι συμμετείχε στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας των Δημοκρατικών, που υλοποίησε τον αφοπλισμό των εργατικών και αγροτικών αντιφασιστικών πολιτοφυλακών των αναρχικών και της ριζοσπαστικής Αριστεράς της εποχής, προκειμένου οι φασίστες να

αντιμετωπιστούν από τον τακτικό στρατό και την αστυνομία. Όταν ο Στάλιν έκλεισε τη στρόφιγγα της στρατιωτικής βοήθειας προς τον τακτικό στρατό της Δημοκρατικής Κυβέρνησης, ο Φράνκο με τη στρατιωτική βοήθεια του Χίτλερ συνέτριψε τον Ισπανικό Στρατό, με τραγικό απολογισμό εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς αντιφασίστες, συνδικαλιστές, αριστερούς και αναρχικούς αγωνιστές, επιβάλλοντας φασιστικό στρατιωτικό καθεστώς από το 1939 ως το 1975. Σήμερα –ευτυχώς– απέχουμε πολύ από αυτό το σημείο. Όμως η τακτική της Αριστεράς, όσον αφορά την αντιμετώπιση του φασισμού στην Ελλάδα, είναι κρίσιμη από τώρα. Η συμμαχία με τις δυνάμεις του εργατικού κινήματος που αντιστέκεται στα μνημόνια και η αντιφασιστική συμπαράταξη της Αριστεράς, είναι κρίσιμη επιλογή που μπορεί να περιθωριοποιήσει τη Χρυσή Αυγή, συσπειρώνοντας πολλαπλάσιες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις. Αντίθετα η παθητική προσμονή της αντιμετώπισης του φασιστικού κινδύνου από την Αστυνομία του Δένδια και τη δημοκρατική ευαισθησία της τρικομματικής κυβέρνησης και της δικαιοσύνης, μπορεί να οδηγήσει μόνο σε βασανιστήρια αντιφασιστών από αστυνομικούς Χρυσαυγίτες, όπως των 15 συλληφθέντων της μοτοπορείας πρόσφατα. Και την Αριστερά να την οδηγήσει σε αδιέξοδες συμμαχίες «από τα πάνω» με τις πολιτικές δυνάμεις που ο κόσμος της εργασίας μισεί θανάσιμα και αντιμάχεται στους δρόμους.

24 Νοέμβρη: Πετυχημένο τεστ αντιφασιστικής ενότητας Η κεντρική αντιφασιστική πορεία στις 24 Νοέμβρη στην Αθήνα ήταν μια εξαιρετικά μαζική και μαχητική απάντηση στις προκλήσεις των νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Πάνω από 5.000 διαδηλωτές πλημμύρισαν τους δρόμους του κέντρου της Αθήνας, σε μια επίδειξη δύναμης απέναντι στους φασίστες και την κρατική καταστολή. Παρά το γεγονός πως υποτιμήθηκε από κάποιες δυνάμεις, ήταν ένα θετικό πρώτο δείγμα των δυνατοτήτων της κοινής αντιφασιστικής δράσης κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων του κινήματος και της Αριστεράς. Συμμετείχαν αντιφασιστικές πρωτοβουλίες περιοχών όπως του Μεταξουργείου,

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

Το απόγευμα του Σαββάτου, 24 Νοέμβρη, στην Κυψέλη η φασιστοσυμμορία «Μαιάνδριοι Εθνικιστές» είχε προγραμματίσει συγκέντρωση στην ομώνυμη πλατεία και πορεία ως την πλατεία Αμερικής. Όταν έφτασαν εκεί περίπου 20(!) από αυτούς, αντίκρισαν περίπου 700 αντιφασίστες, οπότε και σκόρπισαν στους γύρω δρόμους. Πολλές διμοιρίες των ΜΑΤ έκαναν αστυνομικό φραγμό για να μη γίνει η προγραμματισμένη αντιφασιστική συγκέντρωση πάνω στην πλατεία Κυψέλης. Παρ’ όλα αυτά συγκροτήθηκε αντιφασιστική πορεία από την Κυψέλη ως την πλατεία Αμερικής, αντί για την προγραμματισμένη πορεία των φασιστών με το ίδιο δρομολόγιο. Ήταν μια σημαντική νίκη για το αντιφασιστικό κίνημα στις γειτονιές της Αθήνας.

Του Θανάση Κούρκουλα

Στον αντίποδα, μνημονιακές δημοκρατικές δυνάμεις, όπως η ΔΗΜΑΡ, επικαλούνται την ανάγκη απαγόρευσης της Χρυσής Αυγής εκ μέρους της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και εγκαλούν –μαζί με το Σαμαρά και το Βενιζέλο– τον ΣΥΡΙΖΑ, ως ανεύθυνη πολιτική δύναμη του «μπάχαλου», που στρώνει το δρόμο στην ανομία των νεοναζί.

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ

της Σαλαμίνας, του Γκύζη, της Καλλιθέας και της Ηλιούπολης, αντιρατσιστικές κινήσεις όπως η Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό», το Δίκτυο και η ΚΕΕΡΦΑ, μαθητικές και γυναικείες πρωτοβουλίες, ενώ σε πολίτικό επίπεδο η συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης έδωσε το στίγμα της κοινής αντιφασιστικής δράσης και το έναυσμα σε χιλιάδες αγωνιστές να στηρίξουν την πρωτοβουλία με τη συμμετοχή τους. Η 24η Νοέμβρη ήταν ένας κρίσιμος κρίκος στην αλυσίδα του αντιφασιστικού κινήματος του τελευταίου διαστήματος στην Ελλάδα, γιατί ήταν μια πρωτοβουλία που

ανταποκρίθηκε στοιχειωδώς στην ανάγκη συντονισμού του αντιφασιστικού αγώνα από τα κάτω. Ελπίζουμε το επόμενο διάστημα ο σπόρος να πιάσει και σε τοπικό επίπεδο και να ξεπεραστούν διαχωρισμοί και σεχταριστικές αγκυλώσεις που μόνο ζημιά μπορούν να προκαλέσουν στο αναπτυσσόμενο αντιφασιστικό κίνημα. Δεν είμαστε όλοι το ίδιο, αλλά μπορούμε και πρέπει να βαδίζουμε συχνότερα μαζί, με στόχο την αποδυνάμωση των φασιστών και της κάλυψης που τους παρέχεται από την τρικομματική κυβέρνηση και τα ΜΜΕ. Όλοι μαζί να σβήσουν οι ναζί!

Με τεράστια επιτυχία πραγματοποιήθηκαν οι συγκεντρώσεις εναντίον της Χρυσής Αυγής στην Κρήτη. Στο Ηράκλειο, την Παρασκευή 23 Νοέμβρη, πραγματοποιήθηκε η μαζικότερη αντιφασιστική πορεία που έχει γίνει ποτέ. Το μπλοκ αντιφα-Ηρακλείου ήταν μεγάλο, ενώ καλή παρουσία είχε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πάρα πολύ μαζικό και συνθήματα όπως «Τη Βιαννό και τ’ Ανώγεια τα κάψαν οι ναζί – φασίστες δε χωράνε σε τούτο το νησί» και «Οι μετανάστες είναι της γης οι κολασμένοι – Έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι» έστειλαν μήνυμα στους φασίστες της Χρυσής Αυγής ότι ούτε στο Ηράκλειο θα τους αφήσουμε να χύσουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο και πως τη διέξοδο από την καθημερινή εξαθλίωση των μνημονίων θα τη βρούμε ενωμένοι. Στα Χανιά επίσης πραγματοποιήθηκε μαζική αντιφασιστική συγκέντρωση, η οποία μάλιστα κατέληξε και σε χορούς. Γιατί εμείς ξέρουμε και να χορεύουμε και να αγαπάμε και να τραγουδάμε. Ενώ εσείς, ω ρε φασίστες, τι ξέρετε; Μόνο να σφάζετε και να χτυπάτε! NNN Οι επιτυχημένες αντιφασιστικές κινητοποιήσεις στην Κρήτη προκάλεσαν την ιερή αγανάκτηση του Κασιδιάρη, που εξερράγη κατά των αστυνομικών, που τον προστάτευαν, κατηγορώντας τους πως κάνουν πλάτες στους αντιφασίστες, αντί να τους διαλύσουν. Τελικά οι Χρυσαυγίτες περιορίστηκαν σε μια αναιμική συγκέντρωση στην αίθουσα ενός ξενοδοχείου του Ηρακλείου, μακριά από το κέντρο της πόλης. NNN Ο Κοινωνικός Χώρος «Σβούρα» προσκάλεσε την Κυριακή 25/11 την Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» για να παρουσιάσει το βιβλίο «Ποτέ Ξανά» του Colin Sparks, που αναλύει το φαινόμενο του φασισμού και τρόπους αντιμετώπισής του. Παραβρέθηκαν δεκάδες κόσμου, ενώ ομιλητής ήταν ο Θανάσης Κούρκουλας από την ΚΑΡ. NNN Ο Μουσταφά Τσολάκ, μέλος της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό», μαζί με τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Ροδόπης Αϊχάν Καράγιουσουφ επισκέφτηκαν τη Σχολή Αστυφυλάκων Κομοτηνής, που την έχουν μετατρέψει σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Οι μετανάστες, στις 23/11, εξεγέρθηκαν και βάλανε φωτιά στους κοιτώνες που τους «φιλοξενούν». Κατά την επίσκεψη, 500 μετανάστες κάθονταν έξω στο κρύο ανά 5 άτομα σε ένα στρώμα, σκεπασμένοι με μια λεπτή κουβέρτα (και είχαν περάσει όλη τη νύχτα έτσι), ενώ κάποιοι απ’ αυτούς, με παντόφλες και χωρίς κάλτσες, κουβαλούσαν σπασμένα τζάμια και ξύλα. Είπαν πως εξεγέρθηκαν, επειδή κάποιοι απ’ τους αστυνομικούς εκεί τους συμπεριφέρονται απάνθρωπα, τους δέρνουν, τους ρίχνουν καυτό νερό, τους βρίζουν την ώρα που προσεύχονται, τους βάζουν να κάνουν μπάνιο με κρύο νερό, ανοίγουν τις πόρτες της τουαλέτας και τους βγάζουν έξω. Τόσο «ανθρώπινες» είναι οι συνθήκες κράτησης των μεταναστών στα κέντρα «φιλοξενίας» που τηρούν ευρωπαϊκά στάνταρντ, όπως λέει και ο Δένδιας…

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

28 Νοέμβρη 2012

www.dea.org.gr

Να σώσουμε τους μισθούς από την επίθεση τρόικας και αφεντικών

Του Σπύρου Αντωνίου

ίγες μέρες μετά την ψήφιση του Μνημονίου 3 και τη δημοσιοποίηση των ερμηνευτικών εγκυκλίων, που ανατρέπουν όλο το εργατικό δίκαιο και καθηλώνουν του μισθούς στα 586 ευρώ μεικτά, ακόμη και κερδοφόρες επιχειρήσεις δεν άφησαν φυσικά ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία. Καθημερινά εκατοντάδες εργαζόμενοι καλούνται να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις με μειωμένες αποδοχές, υπό την απειλή της απόλυσης σε περίπτωση που δεν δεχτούν τις απαιτήσεις της εργοδοσίας. Είναι φανερό ότι το μόνο που ενδιαφέρει τα αφεντικά, σε περίοδο βαθιάς κρίσης του συστήματος, είναι να διατηρήσουν την κερδοφορία τους, υποτιμώντας το «εμπόρευμα» εργατική δύναμη μέσα από την ισοπέδωση των μισθών και κάθε εργατικής κατάκτησης. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΑΕΔ, μόνο τον περασμένο Οκτώβριο 50.000 άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους, ενώ μέσα σε ένα χρόνο (Α’ τρίμηνο 2011 - Α’ τρίμηνο 2012) κάθε τετραμελής οικογένεια έχασε κατά μέσο όρο 2.000 από το διαθέσιμο εισόδημά της, κυρίως λόγω της μείωσης των αποδοχών και της αυξημένης φορολογίας (ΕΛΣΤΑΤ). Η εικόνα αυτή αναμένεται να επιδεινωθεί δραματικά το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Και αυτό γιατί οι πρόσφατες ρυθμίσεις του υπουργείου Εργασίας βάζουν ταφόπλακα στις συλλογικές συμβάσεις και «κλείνουν το μάτι» στους εργοδότες για νέες μειώσεις στους ήδη συρρικνωμένους μισθούς.

Αποδοχές εξαθλίωσης Η πρόσφατη εγκύκλιος, που υλοποιεί τα μνημόνια, καθορίζει ότι σε περιπτώσεις επιχειρήσεων που

έχουν συνάψει επιχειρησιακή σύμβαση από τις 27/10/2011 έως τις 12/11/2012 και δεν είναι μέλη εργοδοτικών οργανώσεων (ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ), μπορούν να καταργήσουν τους όρους της σύμβασης και δεσμεύονται μόνο από τα νέα κατώτατα όρια μισθών και ημερομισθίων. Δηλαδή 586 μεικτά για τους άνω των 25 ετών και 511 μεικτά για τους κάτω από 25. Μάλιστα, αυτός ο κατώτατος μισθός από 1/4/2013 θα διαμορφώνεται με πράξη υπουργικού συμβουλίου! Για τις συμβάσεις που έχουν υπογραφεί μεταξύ Μνημονίου 2 και Μνημονίου 3 και οι εργοδότες δεν είναι μέλη εργοδοτικών οργανώσεων, οι μισθολογικοί όροι των επιχειρησιακών συμβάσεων μπορούν να προσαρμοστούν στις τελευταίες προβλέψεις, «εφόσον υφίσταται σχετική βούληση των συμβαλλόμενων μερών». Δηλαδή, η γνωστή διαδικασία: σε φωνάζω στο γραφείο και, αν δεν υπογράψεις, απολύεσαι. Ο επιστημονικός διευθυντής του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ Σάββας Ρομπόλης υποστηρίζει ότι οι παραπάνω ρυθμίσεις θα προκαλέσουν μειώσεις μισθών και στις 900.000 επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στη χώρα και σημειώνει χαρακτηριστικά ότι «πλέον η αγορά εργασίας στην Ελλάδα αποκτά νέα χαρακτηριστικά. Μιλάμε για τη μετάβαση από μια αγορά εργασίας με συλλογικές ρυθμίσεις σε μια αγορά εργασίας με εξατομίκευση και ατομικότητα στις σχέσεις εργασίας. Αυτό το χαρακτηριστικό στην ιστορία των εργασιακών σχέσεων το συναντάμε στην περίοδο πριν τη βιομηχανική επανάσταση, όπου η εργασία ήταν πλήρως εξαρτημένη από τους εργοδότες της εποχής» («Αυγή της Κυριακής», 25/11). Την επιστροφή σε καθεστώς μεσαίωνα υπηρετούν με όλες τους

Η οργάνωση της αντίστασης σε κάθε εργασιακό χώρο είναι ο μόνος φραγμός στον πόλεμο των αφεντικών τις δυνάμεις κυβέρνηση και τρόικα. Τέτοιο νομοθετικό πλαίσιο, που να ισοφαρίζει τις ζημιές από την πτώση κερδών λόγω της ύφεσης, συντρίβοντας τους μισθούς και τα υπόλοιπα εργατικά δικαιώματα, είναι κάτι παραπάνω από δώρο για τους καπιταλιστές. Ο υπουργός «εργοδοσίας» Βρούτσης δεν δίστασε να δηλώσει: «Πολύ δύσκολα θα μπορέσει να ζήσει κάποιος με 586 ευρώ. Από την άλλη, μακάρι να είχαν όλοι τα 586 ευρώ». Από τη μια δηλαδή ισχυρίζεται ότι θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση πως ο μισθός των 500 ευρώ θα έχει ισχύ γενικού καθολικού μισθού και σε όποιον αρέσει και από την άλλη επιχειρεί να στρέψει τους ανέργους ενάντια στους χαμηλόμισθους, για να υπηρετήσει την αντιδραστική αναδιάρθρωση που συντελείται με τα αλλεπάλληλα μέτρα φτωχοποίησης.

ΙΚΕΑ Οι παροτρύνσεις του Βρούτση να εκμεταλλευτούν οι επιχειρήσεις τις δυνατότητες που τους προσφέρει ο νέος νόμος, να ενισχύσουν δηλ. την κερδοφορία τους, μειώνοντας τους μισθούς των εργαζομένων, δεν πήγαν χαμένες. Την περασμένη εβδομάδα τα καταστήματα ΙΚΕΑ, του Ομίλου Φουρλή, απαίτησαν από τους εργαζόμενους την υπογραφή ατομικών συμβάσεων με μειώσεις μισθών έως 11% (κάτω από 600

ευρώ), υπό την απειλή μαζικών απολύσεων όσων δεν συμμορφωθούν. Οι εργαζόμενοι στο κατάστημα του Κηφισού αντέδρασαν και, μετά από απεργιακές κινητοποιήσεις, αρκετοί δεν υπέγραψαν, χωρίς να έχει εκλείψει ακόμα ο κίνδυνος νέας τρομοκράτησης από τον Φουρλή. Στο κατάστημα του ΙΚΕΑ βρέθηκαν από την πρώτη μέρα για συμπαράσταση πολλά σωματεία, το ΠΑΜΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Και όλα αυτά όταν ο πολυεθνικός όμιλος της ΙΚΕΑ, με εκατοντάδες καταστήματα και θυγατρικές ανά τον κόσμο, καταγράφει τεράστια ημερήσια κέρδη και παρά την οικονομική κρίση διατηρεί υψηλά ποσοστά κέρδους και προχωρά σε νέες επενδύσεις στην Κύπρο και τα Βαλκάνια. Κατά παραδοχή της ιδιοκτήτριας εταιρείας, του Ομίλου Φουρλή: «Η λιανική οικιακού εξοπλισμού ΙΚΕΑ, παρά τον έντονο πτωτικό ρυθμό στην αγορά του επίπλου για τέταρτη συνεχή χρονιά, πέτυχε αύξηση μεριδίου αγοράς με πωλήσεις 122,7 εκατομμύρια ευρώ για το πρώτο εξάμηνο 2012, μειωμένες κατά 9,6% σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2011. Επιπλέον, τα ενοποιημένα κέρδη προ φόρων έφτασαν τα 3,6 εκατ. ευρώ». Και το «ξεσάλωμα» των αφεντικών δεν έχει τέλος. Στο χώρο των τηλεπικοινωνιών, η Forthnet επέβαλε από την επομένη του μνημονίου μειώσεις μισθών 35% και εξίσωση των μισθών προς τα κάτω, ενώ όλο το προηγούμενο διάστημα η μείωση του «εργασιακού κόστους» πέρναγε μέσω απολύσεων. Ίδια εικόνα υπάρχει στις Wind και Vodafone και σε πολλές άλλες εταιρίες που έχουν σημαντικό μερίδιο στην αγορά και οδηγούν σε κλείσιμο τόσο τους ανταγωνιστές τους, όσο και τα μικρομάγαζα.

Στόχος Ο σαρωτικός χαρακτήρας των νέων ρυθμίσεων που προωθεί η συγκυβέρνηση, ως «πολιτικό σκέλος» της επίθεσης του κεφαλαίου στον κόσμο της εργασίας, έχει ξεκάθαρο στόχο. Να αφαιρέσει από τους εργαζόμενους κάθε συλλογική κατάκτηση και προστασία που υπήρχε, για να μειωθεί η τιμή της εργατικής δύναμης. Μέσα από την αύξηση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, επιχειρείται να σταθεροποιηθεί η κερδοφορία ακόμα και επιχειρηματικών ομίλων που, παρά την κρίση, βγάζουν εκατομμύρια ευρώ. Με απλά λόγια ρίχνουν το βάρος της κρίσης στις πλάτες μας και διαμορφώνουν το κατάλληλο πλαίσιο, όταν και εφόσον η καπιταλιστική μηχανή ξαναπάρει μπρος, για δουλειά με αμοιβές πείνας και χωρίς δικαιώματα. Η ντόπια αστική τάξη και οι διεθνείς σύμμαχοί της είναι αποφασισμένοι να εφαρμόσουν ανατροπή των εργατικών σχέσεων σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, που θα θυμίζουν τις κοινωνίες της Ανατολικής Ευρώπης, μετά την κατάρρευση των καθεστώτων του κρατικού καπιταλισμού. Για την ώρα οι κοινωνικές αντιστάσεις, ειδικά στις χώρες του Νότου, δεν τους το επιτρέπουν. Η οργάνωση και η αποτελεσματικότητα αυτής της αντίστασης στα ΙΚΕΑ και σε κάθε εργασιακό χώρο, που πάει να γίνει ζούγκλα, είναι ο μόνος φραγμός στον πόλεμο των αφεντικών. Η μαζικοποίηση «από τα κάτω» και ο αγωνιστικός προσανατολισμός των σωματείων, η απεργία, η ουσιαστική στήριξη της συνδικαλιστικής δουλειάς από τις δυνάμεις της Αριστεράς σε κλάδους χωρίς παράδοση συλλογικής δράσης, είναι η αναγκαία αφετηρία για να σπάσουμε την εξατομίκευση και την εργοδοτική τρομοκρατία.