Test by Richard van der Ree

Voorwoord Wij leven momenteel in een hele drukke maatschappij waar informatie sneller dan ooit wordt doorgegeven. Hierin heeft de media in het algemeen en de krant specifiek een rol aangenomen van verschaffer van (zogenaamde) objectieve en actuele informatie die van belang zou zijn voor iedereen. Hierbij wordt er veel te veel gekeken naar de ‘algemene mens’ en is er te weinig tot geen ruimte voor de persoonlijke werelden en verhalen van het individu. Wij willen daarom het klassieke medium de krant op een nieuwe manier gebruiken en hiermee het individu een podium geven. Dus met trots presenteren wij de eerste Komkommertijd! Hier heb je hem dan in de hand (of op je scherm). Het idee voor de krant is ontsproten uit het creatief brein van Vera Verseput en samen met een bonte verzameling aan creatievelingen, kunstenaars, tekenaars, schrijvers, dromers en poëten omgezet tot dit eerste exemplaar. In tegenstelling tot de normale krant tracht de Komkommertijd subjectief, creatief en tijdloos te zijn. Vol met trage en persoonlijke verhalen en visies. Laten we geïnspireerd raken door elkaar en van elkaar leren, of in ieder geval van elkaars verhalen genieten. Laat mij je niet langer afleiden met praten over de krant, maar laat je meevoeren door de bijdrages van onze Komkommers. Raak je pardoes geïnspireerd en wil jij iets overdragen aan je medemens, schroom dan niet en stuur ons je eigen verhaal - dan kunnen wij jou wellicht opnemen in de volgende Komkommertijd. Wij zijn dan ook nog lang niet klaar, dit is enkel het begin... Volg ons via www.dekomkommertijd.nl en lees ook over de mogelijkheden om zelf mee te doen. Tot de volgende Komkommertijd Rick van der Ree

‘Komkommer dat zien’

Rotonde Zierikzee toneel van mysterieuze verschijning komkommer beeld en tekst door Rowan van As

wat is ie groot he?

DOOR ANNEKE FLIKWEDEROMT ZIERIKZEE- Op de grote groene Rotonde in Zierikzee is een reusachtige komkommer aangetroffen. Een bewoner; ‘Ineens was ie daar. Ik wilde ’s ochtends mijn hond uitlaten maar schrok me een hoedje toen ik dat gevaarte zag’.Niemand weet wie de komkommer op de rotonde geplaatst heeft. Een andere omwonende; ‘Ik heb de gemeente gebeld om te vragen

foto: Joop van Woud

of dit een grap was’, maar nee, ook de gemeente weet het niet.Het reusachtige object is zeker 15 meter lang en is waarschijnlijk gemaakt van polyster. Een veelgebruikt materiaal onder kunstenaars die de behoefte voelen enorme objecten te vervaardigen. Denk aan Joep van Lieshout, die beroemd werd met enorme lullen en anussen. Misschien is er dus wel een kunstenaar aan de gang geweest.‘Of

een persoon die zijn carnavals gevoelens niet kon onderdrukken’ bedenkt een andere bewoner van Zierikzee zich. De authoriteiten hebben ook gereageerd; ‘Wij van de autoriteiten vinden het eigenlijk best een leuk ding, we laten het niet weghalen’. Laat al die autootjes maar langsrijden en dat de mensen dan zeggen; ‘kijk eens wat een grote komkommer!’.

Met de heer W. uit de oostelijke stad A. heb ik altijd het genoegen gehad om dagelijkse uitspraken die wij op straat of in metro bus en tram hoorden aan elkaar toe te spelen. Het ging dan om losse flarden van gesprekken die uit de context gehaald, een vrij belachelijke indruk maakten volgens ons (zoals we het gehele leven vrij belachelijk vonden maar dit terzijde). Ooit hadden we het hierover en we kwamen tot de conclusie dat de poëzie eigenlijk voor het oprapen ligt als je het maar hoort of ziet. Wat is er mooier dan de werkelijkheid? De mens die altijd maar denkt ‘normaal’ te doen eens op de belachelijke feiten te drukken, met niets anders dan napraten. Per sms kreeg ik dan de meest fantastische zinnen binnen en zo nu en dan waren ze zo sterk dat er een gedicht of lied uit voortkwam. Nu werd het herfst en zoals vele mensen schijnen te doen in de herfst zo deed ik ook: ik werd ziek. Voor mij was dit nogal een schok omdat ik al jaren niet ziek geweest was: ik wist niet dat ik het nog kon. Na twee dagen van koortsaanvallen en zware hoofd- en keelpijn verkeerde ik op het randje van de totale ineenstorting en wanhopigheid. Nog net kon ik het signaal van mijn mobiele telefoon horen tussen de ruis in mijn hoofd door: een sms. Was dit iemand die mij beterschap kwam wensen? Iemand die kwam vragen of ik nog iets nodig had? Misschien drop (normaal kon ik geen drop luchten maar nu: mijn koninkrijk voor een drop), sinaasappelen, thee, paracetamol, of gewoon liefde? Het was de heer W. uit de oostelijke stad A. met zinnen: ‘Niet weer in de stad eten hè, want ik bak karbonade. Ik ken dat: dan is het weer een vlugge hap en dahag karbonade.’ Daar heb je nu vrienden voor. Wiebe Radstake

De Komkommerredactie kreeg deze merkwaardige foto met het bovenstaande berichtje binnen. We verdenken de afzender van deze ontworpen lampenkap maar zeker weten doen we dat niet. In ieder geval een prachtig ontwerp!

imi Hendrix in Voodoo Chile met een Wah Wah pedaal. Dat was voor mij de eerste bewuste kennismaking , 15 jaar oud, 44 jaar geleden, met vervorming en effecten in de muziek. Het eerste muziek groepje waar ik in zat, heette Mysterious Rose Garden. Robbey op bongo, Willem op gitaar en ik op sax. Gitarist Willem had ook zo’n Wah Wah pedaal aangeschaft. Urenlang freaky geluiden natuurlijk. Als saxofonist heb ik me eigenlijk nooit bezig gehouden met vervormers, effecten en Wah Wah pedalen. Tien jaar geleden, tijdens Zonnemaire Buitengewoon speelde de band SFEQ, met saxofonist Maarten Ornstein. Ik hoorde geluiden die ik nog niet eerder hoorde van een saxofonist, hij speelde complete baspartijen op zijn sax. Later begreep ik dat hij met een “octaver” de basis toon van de sax een octaaf of zelfs twee octaven laat zakken. Begon steeds meer op te letten wat gitaristen en ook blazers met effecten doen. Eén van de vele grootmeesters van effecten is de Belgische gitarist Bert Dockx van Flying Horseman en Dans Dans. Hij heeft een hele batterij van die kastjes en knoppen voor zich staan en tijdens het spelen draait hij er aan om andere effecten te krijgen of bijvoorbeeld de echo langer of korter te laten klinken. Mijn vriend Willem ( de voormalige gitarist van Mysterious Rose Garden, die ik nog steeds spreek en zie) heeft een foto gemaakt van de effectpedalen van Bert Dockx tijdens een optreden in Zierikzee. Het is sinds de komst van al die effecten, dat het niet alleen meer gaat om de noten die gespeeld worden, maar ook om de “sound”. Elke muzikant heeft zijn kastjes, eigen instellingen en specialismen.

“Ik hoorde geluiden die ik nog niet eerder hoorde van een saxofonist, hij speelde complete baspartijen op zijn sax” Eindelijk ben ik nu als blazer ook gezwicht voor al die effecten. Het is geweldig maar vooral ook verslavend om mee bezig te zijn. Ik gebruik, van Boss een delay, flanger, octaver en loopstation. Dan nog een apparaat van electroharmonix met hall, room en reverse mogelijkheden. De nieuwste aanschaf is de TC Helicon VoiceTone HarmonyG XT, daarmee kan hele akkoorden spelen. Kan er uren mee bezig zijn. Op youtube heb ik een film gezet waarin ik een paar effecten laat horen. Hier is de link: http://www.youtube.com/watch?v=jzY66V8PsIg

Bijvoorbeeld de bassist van de Rotterdamse band Stöma maakt op een geweldige manier gebruik van loop apparaten. Hij speelt live een basloopje in, en het loopapparaat herhaalt dat. Dan speelt hij daar weer een nieuw loopje of een solo over heen. Indrukwekkend!

illustraties door Chrisje Maaskant

Wat nou achterstandswijk? Ik woon in Rotterdam-West, meer dan de helft van de inwoners is allochtoon. Het is een van de veertig probleemwijken in Nederland. Turken, Marokkanen, Surinamers, Polen, Antillianen, Nederlanders. Alles loopt hier door elkaar. Ondanks al die nationaliteiten heeft Rotterdam iets dorpsachtig. Dat gevoel krijg ik als ik hier door de straten loop. Zoals bij mijn Turkse bakker om de hoek. De baas heeft iets weg van Al Pacino. Ik maak altijd een praatje met hem. Zijn halve familie werkt in de zaak, waaronder zijn twee broers en zijn neefjes en nichtjes, als ze vrij zijn van school. Zeer aardige, gastvrije mensen. Ze zijn altijd hard aan het werk, zeven dagen per week. Tegenover de bakker zit een Turkse kapper, een dertigjarige jongen. Hij noemt me altijd buurman en schudt me de hand. Als ik binnenkom vraagt hij automatisch of ik koffie of thee wil. De Turkse versie van TMF staat heel de dag aan. ,,Niet goed, haar terug”, zegt hij als hij klaar is met de knipbeurt. Op een avond kwam ik er om een afspraak te maken. Het lijstje waarop ik mijn naam en tijd moest invullen, stond vol met Turkse en Marokkaanse namen. Ik was de enige Nederlander op het papiertje. We moesten er allebei hard om lachen. Even verderop zit mijn fietsenmaker. Ook een Turkse jongen. Ik spreek hem regelmatig, omdat mijn fiets vaak iets mankeert. Hij is een goeie, serieuze jongen. Maar ook sympathiek en relaxed. Mijn tandarts: een Iraniër. Nog nooit zo’n goede tandarts gehad. Ik schat hem rond de 35 jaar. Hij legt precies uit wat hij gaat doen en wat de risico’s zijn. Hij neemt je mee in het proces. Hij heeft twee jonge assistentes, een uit Afghanistan en een uit Iran. Erg knappe en lieve meiden. Ik ga nooit meer naar een andere tandarts, zelfs al verhuis ik naar Groningen. Dan de supermarkten in mijn buurt, Albert Heijn en Bas van der Heijden. Bij de Appie wordt de broodtak gerund door voornamelijk Turkse en Marokkaanse meisjes. Ik zie ze vaak grote karren met brood duwen. Ik schat ze zestien jaar oud. Bij de Bas zijn de caissières bijna allemaal van buitenlandse afkomst. De meesten hebben een hoofddoekje om. Ze zijn snel, goed en klantvriendelijk. Veel beter dan die sacherijnige Nederlandse taarten. Wat nou achterstandswijk? Hier gebeurt het juist. Dit is een bloeiwijk. Steven Verseput 14

De taal is constant aan verandering onderhevig. Zo ook onze Nederlandse taal; afgelopen jaar zijn er wel 1500 nieuwe woorden aan de Dikke Van Dale toegevoegd. Minder aandacht is er voor de woorden die jaarlijks verdwijnen uit het woordenboek. Dit zijn de woorden welke in onbruik zijn geraakt en niet of nauwelijks meer voorkomen in recente publicaties, of op moderne media zoals facebook en twitter.

originele beschrijving uit de Dikke Van Dale is overgenomen. Misschien kan ik enkele mensen nog wel lieflokken tot het weder inburgeren van enkele van deze schone woorden en deze hiermee een tweede leven schenken.

Toch dragen sommige van deze oude woorden een schoonheid welke verloren is gegaan in de modernere bewoording. Ook draagt een oud woord soms een stuk geschiedenis met zich mee wat in de directe bewoording duidelijk wordt. En soms is het woord gewoon heel grappig. Ik ben van mening dat men met het wegnemen van sommige van deze woorden de Nederlandse taal missiert. Hiermee de godentaal die onze taal rijk is uitkledend.

Rick van der Ree

De Komkommertijd lijkt mij dan ook een goed medium om deze tendens een frisse tegenwind te geven. In deze column zet ik telkens een aantal van deze overleden woorden in het zonnetje â&#x20AC;&#x201C; waarvan hier hun

sneuken, sneukeren, ow. gel. (ik sneukte of sneukerde, heb gesneukt of gesneukerd), in stilte genieten.

Wie weet horen we dan nog eens in de toekomst de uitspraak: heb je nog gesneukt dit weekend?

Verdwenen woordenlijst: godentaal, v. gmv. (fig.) dichtregelen, poĂŤzij. lieflokken, bw. gel. (ik lieflokte, heb gelieflokt), door vleijen tot zijnen wil overhalen. missieren, bw. gel. te onpas sieraad aanbrengen, door versieringen iets leelijk maken; ontsieren, het sieraad wegnemen.

Opa’s asociale hagelslag

Het verschil tussen de asoicale hagelslag (links) en de normale hagelslag (rechts) Het is erg leuk om bij mijn Opa en Oma een boterham Opa dan. Want Nikki vond het heerlijk en tot Opa zijn met hagelsag te eten. Je kunt dan kiezen tussen normale ongenoegen blijft er asociale hagelsag in huis. hagelsag en de asociale hagelslag van Opa. Of nouja... zo Ik kan het je zelf vertellen, een boterham met asociale hawordt de hagelslag door mijn Opa genoemd, hij vindt de gelsag is echt het proberen waard. Een enorme chocolade hagelsag zelf namelijk helemaal niks. sensatie waar een normaal hagelslagje niet tegenop kan. Mijn twee nichten Nikki en Terry Verseput gaan eens in En als je het bij mijn Opa en Oma eet hoor je, terwijl je op de zoveel tijd een weekend logeren bij Opa en Oma om te je boterham kauwt, een hoop gemopper, ‘wat een asociale klussen in de tuin. Nikki is dol op hagelslag en zo kocht hagelslag, ik vind het a-so-ciale hagelslag’. Dat maakt de Oma een flink pak hagelsag voor Nikki. Maar Oma had hagelsag extra a-sociaal en extra lekker. Vera Verseput niet goed gekeken op de verpakking, het is tegenwoordig ook erg verwarrend met al die keuzes in de supermarkt, en zodoende kocht oma TE grote hagelslag. Volgens

Mailart project OVerall enveloppen

In de Piek in Vlissingen is op het moment de expositie ‘Overall Enveloppen’ te bezichtigen. Dit mailart project is een initiatief van Wiebe Radstake. Deze mail art is ontstaan vanuit het idee van 5 a 6 aviertjes rondsturen waar mensen dan hun ingrepen mogen doen (of niet) en dan weer terug mogen sturen naar Wiebe Radstake. Door de ingrepen in elkaars werk onstaat er iets waarvan ‘de kunstenaar in kwestie’ zelf nooit van had durven dromen. Het mooie van dit mailart project is dat je niks hoeft af te maken, zodra je het niet meer ziet zitten stuur je het kunstwerk gewoon door. Iemand anders kan het namelijk veel beter! Wil jij knippen? Wil jij plakken? Wil jij dichten? Wil jij tekenen? Wil jij skilderen? Wil jij meedoen? Wil jij leven? Stuur een mooie brief naar

Wiebe Radstake, havenpark 29, 4301 JG, Zierikzee en ga los (of vast). De expositie in de Piek is te bezichtigen tot eind maart. Adres; hellebardierstraat 13, Vlissingen Aan het mailart project doen mee; Sarah Pink, Ward Blokland, Marjolein Pink, Simen Blokland, Susanne de Kraker, Joey Verberkt, Rowan van As, Suzan Dahmen, Sharleena Pink, Marie Sara, Vera Verseput en Wiebe Radstake. De mailart zal een vaste plek krijgen in de Komkommertijd met elke editie nieuwe werken. De volgende twee werken zijn ook onderdeel van het mailart project.