Piet De Bie: "Straf dat ik er nog ben"

Piet De Bie, geveld door het virus en nog altijd niet de oude

MINDERHOUT - Piet Bie van de Bredaseweg in Minderhout is zonder meer een gekende figuur in Hoogstraten. Jarenlang het gezicht van de Watering De Beneden Mark en gemeenteraadslid, functies waar hij al eerder afscheid had van genomen. Maar nog steeds actief in de VZW Maerckenhof, biljartclub Krijt op Tijd, kernteam van de parochie Sint-Clemens, lector, en bestuurslid van de biljart van OKRA Minderhout. Tot de komst van Corona was hij nog scheidsrechter in het jeugdvoetbal. En krasse kerel dus. Tot Covid hem in oktober 2020 te pakken kreeg en hemzelf en al zijn zekerheden onderuit haalde. Een horrorverhaal dat begint met een eerder banale gebeurtenis…

Lompe val

Tijdens een wandeling met de hond deed ik een lompe val. Door mijn hand op te steken naar een passant viel ik op mijn linkerzij op de harde ondergrond. Niets ergs, dacht ik. Maar ’s avonds kreeg ik zo’n hevige pijn dat ik met spoed per ziekenwagen naar het ziekenhuis werd gebracht. Bleek mijn milt gescheurd en die zou men operatief moeten verwijderen. Eerst nog even een coronatest, maar die was negatief.

Twee weken later mocht ik naar huis. Maar daar kon ik het niet meer uithouden van de pijn. Bij de gescheurde milt had ik blijkbaar nogal wat bloed verloren en nu veroorzaakte gestold opgehoopt bloed ernstige problemen. Met de ziekenwagen snel terug naar de kliniek, waar ik weer een coronatest moest ondergaan. Nu bleek die positief!

Na de thuiskomst uit het ziekenhuis was Piet op de goede weg.

Besmet

Met zekerheid kan ik niet zeggen waar ik het virus heb opgedaan, maar ik vermoed toch dat het in het ziekenhuis gebeurd is. Ik was maar enkele uren thuis geweest en veel volk was daar niet bij. Alleen mijn vrouw en mijn dochter.

Ondertussen was ik heel moe, ik had ademnood en heel weinig zuurstofopname in het bloed. Daarnaast waren er nog de gevolgen van de milt-operatie. Het gestolde bloed werd operatief weggenomen. Er volgde nog een tweede cruciale spoedoperatie, ’s avonds laat nog. De wonde bleek te blijven bloeden. Ik was ondertussen ook veel bloed verloren.

Om de ademnood te verlichten werd ik aan de zuurstof gelegd. Men kreeg de zuurstofopname echter niet op peil en ik werd steeds vermoeider. Toen werd ik op een kamer op intensieve zorg (IC) gelegd. Enkele dagen later werd ik in een coma gebracht en geïntubeerd. Maar daar weet ik zelf niets meer van…

Van de wereld

Mart, de echtgenote van Piet: Ik mocht er niet bij komen. Temeer omdat ik intussen ook Covid had opgelopen en zelf heel ziek was. Ik hoefde gelukkig niet opgenomen te worden. Later mocht onze dochter Marleen één keer per week bij onze Piet langs gaan. Zelf mocht ik wel twee keer per dag bellen met de afdeling, waar men mij over zijn toestand inlichtte.

Piet: Iets langer dan drie weken heeft men mij in coma gehouden. Ik was helemaal van de wereld. Mijn verjaardag - 24 december - kerstmis en nieuwjaar heb ik niet meegemaakt in 2020. Dat ons Marleen hier geweest is, heb ik al die tijd nooit gemerkt. Na 4 weken, 15 januari mocht ik de IC verlaten en kreeg ik een kamer in de afdeling voor revalidatie van Covidpatiënten. Die intubatie blijkt wel mijn redding geweest. De dokters zeiden me toen ”Dat ge hier door gesparteld bent, hadden we niet durven voorspellen”. Dat ik het gehaald heb, was volgens hen blijkbaar toch te danken aan het feit dat ik op het tijdstip van mijn miltoperatie in goede conditie verkeerde. Mogelijk was ik zonder die operatie niet wegens Covid in het ziekenhuis beland.

Fel verzwakt

Na het ontwaken uit de coma was ik heel verward. Blijkbaar kreeg ik ook antidepressiva toegediend, mogelijk om rustig te blijven. Maar ik was er niet goed van.

Enkele keren ben ik, zonder me ervan bewust te zijn, uit mijn bed gekruifeld en gevallen natuurlijk. Op een morgen werd ik wakker en lag vastgebonden op mijn bed. De avond ervoor had men nog een drain gestoken voor het bloed, dat nog altijd parten speelde. Daarvoor was ik verdoofd en moest ook stil blijven liggen.

Maar ik had op dat moment niet echt een besef van tijd en ruimte. Ik zag mezelf in een waan die dag in Rijkevorsel rondlopen. Er is me verteld dat ik er vandoor wilde gaan. Een nicht, die in het ziekenhuis werkt, had dat vernomen. ”Ja, dat is een echte De Bie”, had ze gezegd, ”daar doet ge niet mee wat ge wilt”.

Lange revalidatie

Maar stilaan werd ik wat beter en begon de revalidatie. Ik had niets spieren meer, kon niet eens meer staan. Ik was wekenlang met sondevoeding gevoed en was tegen dan één derde van mijn gewicht kwijt. Van de 90 kg bleef nog 60 kg over.

Aanvankelijk verliep de revalidatie vrij goed, twee maal per dag deed ik onder begeleiding oefeningen. En na een tijdje kon ik me zelf wassen en naar het toilet gaan, met behulp van een rollator.

Maar toen kreeg ik het lastig met eten. Nochtans ben ik nooit mijn geur en smaak kwijt ge- raakt, iets wat de meeste Covidpatiënten wel ervaren. Het grootste probleem bleef de ademhaling en de ophoping van slijmen. Door de vermoeidheid krijg je die niet opgehoest en komen er veel in de maag terecht. Ik had dus geen honger.

De diëtisten deden er alles aan om het tij te keren, maar dat lukte niet. Ik kreeg zelfs medicatie om de eetlust op te wekken en Mart bracht van thuis al eens een sandwich mee, omdat ze dacht dat het me beter zou smaken. Maar het was geen avance, en ondertussen woog ik nog goed 55 kg.

Helemaal op

Op den duur zag ik mijn situatie echt niet rooskleurig meer in. Ik was mentaal ten einde, helemaal op. Ik heb toen tegen Mart gezegd ”het moet hier veranderen, zo kan ik niet verder”. We hebben dat met de artsen besproken en die vonden dat het voor mijn welzijn beter zou zijn om naar huis te gaan. ”We kunnen aannemen dat je mistroostig wordt als je 4 maanden je kinderen en kleinkinderen niet meer gezien hebt” klonk het.

Thuis werd alles geregeld voor de verzorging: ziekenhuisbed, kinesist en verpleging aan huis. Mart was goed voorgelicht door de artsen en verpleging, want zo’n zieke thuis verzorgen is geen sinecure. Die is er 24 uur op 24.

Half februari 2021 kwam ik thuis en toen ging het langzaam bergop. Er was op alle gebied vooruitgang. Ik won terug gewicht, leerde eten en praten, leerde stappen met de hulp van de kinesist.

Plotse terugval

In april kreeg ik het vaccin Johnson & Johnson toegediend. Maar ik voelde me toen niet goed en had weer veel maaglast. De arts die het vaccin kwam zetten heeft nog getwijfeld en overlegd met de longarts. Die achtte het toch beter met een vaccin dan zonder. Doodziek werd ik daarna. Vooral misselijkheid. Enkele keren per week moest ik overgeven, soms elke dag. De slijmen speelden me weer parten en de vermoeidheid die dat meebracht. Alle winst was snel weg.

Gelukkig ging het even later dat toch weer de goede kant op. Later heb ik nog een gelijkaardige terugval gehad; zonder aanwijsbare reden dit keer. Moeilijk ademen, slijmen en die ellendige vermoeidheid. Je raakt haast onmiddellijk je spierkracht weer kwijt. De gevolgen op lange termijn van Covid zijn nog steeds niet gekend. Mensen beseffen niet hoe erg het wel is.

Stapje buiten

Sedert de dag van mijn val in oktober 2020 was ik niet meer buiten geweest. In maart 2021 waren er enkele mooie dagen en op één ervan ben ik met de kinesist over het terras gewandeld. Heerlijk. Maar ik was wel ontzettend moe achteraf. In augustus, op een mooie zomerdag, heb ik een half uur, drie kwartier in de tuin gezeten. Steendood erna hé! Sedertdien ben ik niet meer buiten geweest. In mijn slechtste dromen had ik me niet kunnen voorstellen dat ik dit zou meemaken. Na mijn val heb ik tot op vandaag geen dag meer normaal kunnen functioneren.

Tot dan had ik nooit iets ergs gemankeerd, ik was altijd heel actief geweest. ”Nu kon hij zelfs niet meer praten,” voegt Mart er al lachend aan toe, ”en dan is het erg met Piet De Bie hoor!”

Maar samen met Mart en de kinderen ben ik erdoor gekomen. Mijn schoonbroer en schoonzoon hebben de tuin bijgehouden, de kinderen en kleinkinderen hebben thuis geholpen en de dieren verzorgd. We hoeven maar een kik te geven en ze staan hier.

Bezoek was helaas zo goed als onmogelijk. Veel vrienden en kennissen hebben naar me gevraagd en wilden me bezoeken. Maar dat was niet mogelijk, ik wilde geen enkel risico lopen. Dus is het bij ’raambezoeken’ gebleven. (Piets bed staat voor het grote raam dat uitkijkt op de tuin - nvdr).

Hernia

De laatste maanden ging het stilaan steeds beter. Terug gevoel in mijn benen, ik kan goed eten. Zonde dat ik nu weer door een hernia geplaagd ben. Door een verkeerde beweging bij het optrekken in mijn bed, schoot die in mijn rug. Pijnlijk en weer even stilstand. Maar hier ken ik tenminste de oorzaak van. Met de hulp van de kinesist komt dat wel weer goed. Ondertussen heb ik ook een tweede vaccin gehad, Pfizer ditmaal. Ik ben er niet ziek van geworden.

Of ik nog de oude ga worden is absoluut niet zeker… Maar na al wat ik heb meegemaakt, zal ik heel blij zijn als ik weer staande en gaande zal zijn. Mensen zien, een klappeke doen, misschien een toertje fietsen en vooral een keer gaan biljarten. We werken er hard aan om in de lente terug buiten te kunnen komen, al is het met de rollator. En om in de zomer weer van de tuin te kunnen genieten.

Dankbaar

Blij dat ik er nog ben, eerlijk waar! Wat heb ik veel te danken aan de artsen, aan verplegenden, aan de thuiszorg. Zonder hen lag ik nu voor altijd op het kerkhof in Minderhout. Chapeau en diep respect voor al die mensen hoor. Voor onze gezondheidszorg, voor mijn vrouw en mijn familie natuurlijk. Voor hen was het erg hé, zeker de eerste maanden in het ziekenhuis.

Ondanks alle miserie gedurende bijna anderhalf jaar, blijft Piet een eeuwige positivist!

Zelf wist ik een groot deel van de tijd van niets, zij hoorden en zagen hoe ik er aan toe was. En ze konden zo weinig doen. En dan het op- en neer gerij naar het ziekenhuis. Daarna de zorg hier thuis. Ik weet dat het allemaal niet vanzelfsprekend is.

”Na 54 jaar huwelijk geef je het niet gauw op hé!” vult Mart aan.

Ik besef ook dat je denkt dat veel dingen normaal zijn, zolang je ze kunt doen: stappen, ademen, praten, eten, slikken. Ik heb het allemaal terug moeten leren… Ik kan waarderen wat er nog komt.

Wat ik denk van mensen die zich verzetten tegen de vaccinatie? Dom, anders kan ik het niet zeggen. Ik begrijp dat er mensen zijn die twijfelen, maar misschien moeten ze dan toch maar kiezen voor solidariteit met de anderen, de kwetsbaren. Met hen die dit moeten meemaken. Met de artsen en verplegenden. Ik weet dat ik misschien niet zover heen was geweest, zonder die operatie aan de milt. Maar ik ben er vrij zeker van dat ik veel minder erg ziek zou geworden zijn, mocht ik vooraf gevaccineerd zijn geweest. (jaf)