Will Schroer laat de horeca niet los

Nieuwe stap met eventYmas

Of hij nu ‘nen bels’ of ‘nen hollander’ is, het zal Will Schroer wellicht worst wezen. Met de oprichting en de uitbating van De Gelmel ontpopte hij zich immers tot een van de succesrijkste cafébazen in Hoogstraten. Eigenzinnig en met een sterke neus voor zakendoen volgde hij de ondernemingszin van de familie en bouwde een eigen horecazaak uit. Na een vijf jaar durend Spaans avontuur met Watapana gooit hij zich nu met zijn nieuwe firma eventYmas terug op de locale evenementen en de horeca. Of zit er toch een nieuw café aan te komen, zoals sommigen al vermoeden?

Nen Hollander

Will Schroer werd geboren op 4 april 1962 in Oudenbosch, een Brabantse gemeente op een boogscheut van Roosendaal. Het dorp staat gekend om zijn basiliek die voor een groot stuk een kopie is van de Sint-Pietersbasiliek in Rome. Maar veel tijd om die te bezoeken zal er bij de familie Schroer wel niet geweest zijn. Vader was van opleiding eigenlijk patissier maar samen met moeder baatten zij een frituur uit in het centrum van het dorp. Toen de kleine Will als vijfde van een rij van vijf zonen binnen een tijdsspanne van vijf jaar de familie compleet maakte werd het moeder geleidelijk aan allemaal wel iets te veel. Of Will uiteindelijk de druppel was die de emmer deed overlopen is nooit geweten, maar de familie voelde zich uiteindelijk genoodzaakt rustiger oorden op te zoeken en belandde zo in Castelré waar zij de boerderij van Toon Jacobs kochten. Het ondernemersbloed van de familie werd dan maar geïnjecteerd in de uitbouw van een kampeerboerderij, de Castelhoeve. En van Castelré naar België was voor de 11-jarige Will toen ook al maar een kleine stap.

Kleine Will met ma en pa Schroer in Oudenbosch

Nen Bels

Toen de oudere broers alle vier naar school in Breda trokken stelde men plots vast dat er ook nog een vijfde kereltje op het erf rondliep zonder dat er iets geregeld was voor een school. En zo belandde Will dik tegen zijn zin in de lagere school van Minderhout. Drie maanden heeft hij het er uitgehouden en verhuisde na kerstmis naar het Seminarie in Hoogstraten. Maar ook hier was voor hem het geluk ver te zoeken hoewel hij er in slaagde het drie jaar vol te houden. Zijn middelbaar onderwijs maakte hij ten slotte rond in het MAVO in Baarle-Nassau. De plannen om verder te studeren aan de Handelsschool gingen evenwel de mist in. Helpen in de weekends bij banketbakkerijVromans in Baarle en uitgaan in het Slot in Wortel was nu eenmaal moeilijk te combineren met een vrome studiewens. De resultaten bleven uit en een jaartje overdoen kondigde zich al aan. En dus koos Will resoluut voor een leercontract in een bakkerij en behaalde uiteindelijk een diploma patissier. Na een jaar of vijf werken in de bakkerij en een aantal jaren bij zijn broer Ton in zijn mosterdmakerij was Will klaar voor het betere werk: de horeca.

Ervaringsdeskundige

Als jonge gast van 14 jaar wist Will al best wel enkele leuke cafeetjes staan. ’t Slot in Wortel had voor hem al vlug geen geheimen meer. Hij zag er wel een beetje ouder uit dan hij in werkelijkheid was en dus was er geen mens die er zich om stoorde. Het was de glorietijd van ’t Slot en dus the place to be voor elke jonge gast van Wortel en omstreken. Dat moeder het daar niet altijd mee eens was, getuige de regelmatige lappen tegen zijn oren wanneer hij nadien thuis stilletjes langs de achterdeur probeerde binnen te sluipen. Nauwelijks had hij zijn neus door de deur gestoken of daar volgde de eerste patat. Na twee keer wist hij wel beter en hield zijn bromfietshelm wijselijk op wanneer hij zijn hoofd naar binnen stak. Geleidelijk aan ontpopte Will zich tot organisator van grote festiviteiten in ’t Slot zoals de togen en tapinstallaties tijdens Wortel- Kermis. Maar ook elders had Will vroeger zijn verkenningstocht al gemaakt. Op stap met zijn oudere broers stond hij wegens zijn jeugdige leeftijd meermaals voor een gesloten deur van The Witch in de Gelmelstraat. Terwijl zijn broers zich amuseerden in deze discotheek stak Will de straat over en zette zich aan de toog in het café De Vrachtwagen aan de overkant. Als zijn broers hem later terug oppikten had de jonge Will zich goed en bijna gratis geamuseerd. Goedkope pintjes en vele traktaties waren zijn deel in tegenstelling tot zijn broers die volledig blut terug huiswaarts trokken. Maar wellicht zal toen nog geen haar op zijn kop er aan gedacht hebben dat deze locatie voor hem de start zou zijn van zijn grootste succes: De Gelmel.

De Gelmel

Dat Will niet de geschikte man was om onder een baas te werken liet zich al vroeg raden. Als zoon van een zelfstandige ondernemer ging hij liefst zijn eigen gang, een beetje eigenwijs, zoals hijzelf ook wel toegeeft. Die microbe moet ook bij zijn andere broers in het bloed gezeten hebben want allen bouwden zij hun eigen zaak uit. En zo rijpte bij Will het plan om een eigen café te beginnen samen met Hild Jacobs, de vrouw waarmee hij in 1980 trouwde. De keuze viel op het pand in de Gelmelstraat, op de hoek van de Dokter Versmissenstraat, waar Will zijn eerste pinten dronk en waar nu het restaurant HautRu gevestigd is. Van De Vrachtwagen, het café van Staf Jansen, was al lang geen sprake meer. Dancing Higshstreet had er intussen al jaren geleden het levenslicht gezien en ook heel wat jongeren van het Jeugdhuis Tinnen Pot ontgroeiden er hun puberjaren. Een lange leegstand daarna bespoedigde het verval tot brouwer Sterkens er de kraan inzette en een stukje Hoogstraatse geschiedenis tegen de vlakte ging. Toen de nieuwbouw een feit werd was het wachten op de eerste uitbater en greep Will Schroer zijn kans. De Gelmel was geboren.

Toen Mathias Francken de Gelmel verliet om zijn eigen zaak op te starten in Merksplas (De Mart nvdr.), wuifde de Gelmelploeg hem uit met deze originele groepsfoto.

Vrijdag 13

“Op vrijdag 13 juli 1990 is De Gelmel open gegaan”, vertelt ons Will met een mengeling van trots en heimwee. “Ik had speciaal die dag gekozen, een vrijdag op de dertiende. Als het dan mis zou lopen met de zaak had ik altijd een goede uitleg klaar om het failliet te verklaren. Maar het café draaide van af het begin heel goed. Waarschijnlijk was ons concept vernieuwend voor Hoogstraten. Het uitgangsleven zat toen wel wat in een dipje. De meeste cafés toen zagen er eerder oubollig uit en teerden nog wat op vergane glorie. Ik denk dat wij vooral een frisse wind gebracht hebben en dat zag je wel aan het bezoekersaantal dat elke week steeg. Het werd steeds drukker en drukker en De Gelmel werd een succesverhaal. We hebben wel een terugval gekend toen enkele jaren later De Bottel, De Gulden Coppe en in Rijkevorsel Den Booze open gingen. Dan zag je ineens heel wat vaste klanten wegblijven. En dat gaf wel een bizar gevoel. Was het nu uit schaamte of ongemak, ik weet het niet, maar sommige mensen zouden een hoekje omgelopen hebben om je niet te moeten tegenkomen op straat.

Maar uiteindelijk nivelleerde zich dat wel en zijn we er terug bovenop gekomen. Het belangrijkste dat ik er uit geleerd heb is dat je naar jezelf moet kijken en voor je zelf moet uitmaken hoe je het zelf nog beter kan doen.”

Een Gelmeltraditie, de deelname aan de Nieuwjaarsduik in Oostende.

May

Het werd al snel duidelijk dat De Gelmel een succes ging worden en dus moest er hulp bijgezocht worden. En die vonden Will en Hild bij May Aerts die vanaf toen onlosmakelijk verbonden zou worden met dit café maar later ook met Will zelf. “Hild is het café mee begonnen, maar het bleek al vlug dat zij dat niet zag zitten. En dus moesten we wel volk bij zoeken. Zo zijn Hild en ik op zeker moment bij May gaan vragen om mee te helpen in het café. May werkte toen deeltijds bij een familie en deeltijds in de bibliotheek. Maar zij is al vrij vlug vast komen werken in de zaak.” Na verloop van tijd scheidden de wegen van Will en Hild en werd May de vaste partner van Will, niet alleen in de zaak maar ook in het leven. Ze trouwden op 1 oktober 2004 in Aruba. En het mag gerust gezegd worden dat ook May een stevig aandeel heeft gehad in het succes van De Gelmel.

Zelfstandig

Negen jaar lang zullen Will en May De Gelmel tot een succes uitbouwen in de Gelmelstraat. Maar het pand was eigendom van de brouwer en dus was de uitbater ook gebonden aan de afname en de daarbij horende prijzen van de leverancier. Na 9 jaar, het normale huurcontract, vond Will dat het genoeg geweest was en dat hij nu wel op eigen benen kon staan. Op zoek naar een eigen locatie en een zelfstandige uitbating viel zijn oog op de oude schrijnwerkerij van Jos Versmissen in de Heilig Bloedlaan. De nieuwe De Gelmel zou al rap een feit zijn. Op 9/9/’99 om 9 uur ’s avonds zwaaiden de deuren open . Een glunderende Will stond nu wel echt volledig op eigen benen. “Wij hebben er hard in gewerkt”, vertelt hij ons. “We hebben heel wat afgebroken tot groot verdriet van de weduwe van Jos die vanuit het rusthuis aan de overkant alles met argusogen bekeek. Zij maakte zo veel spijt van elke stap die wij zetten, maar toen alles klaar was hebben wij haar uitgenodigd om als eerste te komen kijken en toen was ze toch wel zo trots omdat het allemaal zo mooi was. Maar ook heel wat vaste klanten en Hoogstratenaren hadden in het begin hun twijfels over de nieuwe locatie. Maar dat heeft niet lang geduurd. We hadden al vlug bewezen dat een café mits de goede aanpak ook perfect kan draaien als het iets verder uit het centrum ligt. Tenslotte is dit allemaal ook relatief. Nee, dit is het beste wat wij ooit gedaan hebben.”

Wolkjes

De volgende 9 jaren zal De Gelmel op wolkjes drijven dank zij de goede zorgen van Will en May, geflankeerd door heel wat fris jong volk achter de toog. En het moet gezegd: Will en May wisten hoe ze hun klanten moesten verzorgen. Er zullen er niet veel geweest zijn waarvan zij de naam niet kenden en al evenmin wat zij dronken. Maar daarnaast hadden zij ook oog voor wat er reilde en zeilde in het dorp. Het ene initiatief na het andere volgde elkaar op: nieuw leven inblazen in Boereneinde kermis, schrijfavonden van Amnesty International, Nieuwjaarsduik in de Noordzee, samenwerkingsverbanden smeden met andere horeca-uitbaters en winkeliers, optredens verzorgen zoals met Heilig Bloed, wielertoeristen zich thuis laten voelen, enz.

“Wij hebben er altijd naar gestreefd de mensen goed te soigneren, en dat is vooral het succes geweest van De Gelmel, denk ik. Als cafébaas moet je geïnteresseerd zijn in de mensen en naar hen kunnen luisteren. Je moet een empathisch vermogen hebben, en ook een dienende ingesteldheid. Maar het is en blijft vooral heel intensief werken. Je doet heel veel uren en je bent constant met mensen bezig. Op de duur voel je wel dat het steeds meer energie vraagt om je op te laden. En dat is wellicht de reden geweest dat er op zeker moment het idee kwam om er mee te stoppen. De aanleiding was iets heel banaals. Er was iets gebeurd in het café en toen ik ’s avonds naar boven ging zie ik tegen May: ik weet niet wat er gebeurt, maar de mensen zijn precies veranderd. Waarop May direct antwoordde: nee Will, ik denk dat wij veranderd zijn. En toen hebben wij eens nagedacht of het niet goed zou zijn om er stilaan een punt achter te zetten. En ik moet toegeven dat dat uiteindelijk een hele opluchting was.”

30 maart 2008 - Afscheid van De Gelmel - May en Will werden gevierd door de trouwe klanten en clubs eb in stoet door de Vrijheid gevoerd in een zetel op de schop van een bulldozer. Ze wisten hier niks van en waren duidelijk erg geëmotioneerd. Het hoofdstuk Gelmel werd vrolijk afgesloten in schoonheid.

Afscheid in grandeur

Het afscheidsfeest van Will en May zal bij velen nog op het netvlies gebrand staan. Op 30 maart 2008, na 18 jaar wel en wee van De Gelmel, tapten Will en May hun laatste pintjes voor een uitbundige bende trouwe bezoekers. In een feestelijke optocht werden zij Hoogstraten rondgevoerd. De kater zou pas ’s anderendaags ontwaken maar het sabbatjaar had zich al aangekondigd. Tijd voor rust, vriendenbezoeken, reizen en alle plannen die er gedurende al die jaren op het schab waren blijven liggen. “Hier hebben wij heel veel deugd aan beleefd, maar het kwam ook niets te vroeg. Ook al doe je het dolgraag, een café uitbaten vreet wel aan je lichaam. Na een jaartje acclimatiseren hebben we het op een andere boeg gegooid. We zijn naar Spanje getrokken en hebben hier gedurende vijf jaren de Bed & Breakfast Watapana uitgebaat in Santa Cristina d’Aro.

May en Will zijn stiekem getrouwd op Aruba, zonder familie en met twee plaatselijke schonen van het gemeentehuis van Oranjestad als getuigen. Later werd dit hier natuurlijk ook gevierd.

Er zijn heel wat mensen van Hoogstraten bij ons over de vloer geweest en zij vonden dat allemaal een zalige plek. Dat was het ook voor onszelf. Wij hadden er geen radio, wij hadden genoeg aan de rust van de streek. De contacten met de bezoekers was heel plezant en in vergelijking met het werk in De Gelmel was dit amper een halftime job. We hadden ons voorgenomen om dat vijf jaar te doen en die jaren zijn zo voorbij gevlogen. Alleen in de wintermaanden was het soms wel erg stil en dat was wel wennen voor mij. Daarom ben ik in die periode ander werk gaan zoeken. Eerst in Spanje maar door de crisis viel hier niet veel te rapen. Daarom kwam ik in de winter ook wel naar België om hier aan de slag te kunnen. Zo ontmoette ik hier op de Desta tijdens de superprestige Veldrijden Eddie Thiessen die ook al bij ons in Watapana geweest was en zo is uiteindelijk mijn nieuw project ontstaan: eventYmas.”

eventYmas

“Eddie Thiessen heeft een serieus evenementenbureau en is de man van de voorjaarsklassiekers van Flanders Classics maar ook van de Superprestige Veldrijden. Zo ben ik in deze wereld terechtgekomen als zelfstandige op freelance basis onder de naam EventYmas. Het is vooral de toenemende controle op zwart werk in de horeca die de vraag naar freelancers heeft verhoogd. Ik werk nu vooral bij kort lopende projecten waarbij ik de logistiek mee verzorg. Dat kan gaan van cyclo-crossen tot festivals en standenbouw. In het begin werkte ik voor Jan Servaes met de opbouw en afbraak van zijn stand op enkele beurzen. Als festival denk ik dan natuurlijk vooreerst aan de Antilliaanse Feesten, waar ik al heel lang aan meehelp. Maar ook andere festivals zoals het Summerfestival in Antwerpen, Pop-Up-Live en het Laundry Day evenement staan op het lijstje. Tijdens de Ronde van Vlaanderen zijn we gaan tappen met een 40-tal mensen. Tijdens de avondmarkt met Heilig Bloed waren wij present aan De Gulden Coppe. Maar we verzorgen ook kleine feestjes. Hoe dikwijls dat men mij bij zulke gelegenheden vraagt wanneer ik terug met een nieuw café begin, weet ik al niet meer, maar die tijd is echt wel voorbij. Wij zijn gestopt op de top van ons kunnen en van het succes en zo is het goed.”

Zelfs in Spanje wordt dit blad druk gelezen!

Dat Will Schroer al zijn klanten kende bij naam en bijnaam blijkt niet helemaal te kloppen. Jaren aan een stuk hebben Karel Martens en Herman Doms het gepresteerd om hun voornamen te verwisselen in de oude Gelmel en Will voor schut te zetten. Pas in de nieuwe Gelmel hebben zij Will voor een voldongen feit gezet. Ze hebben trouwens in 2006 en 2007 een jaar aan een stuk elke donderdagavond om 22.00 uur het aantal klanten geteld en in een statistiek bijgehouden. Bij het einde van De Gelmel hebben zij deze statistiek aan Will en May bezorgd. En dat Karel Martens wel een echt goede klant was, bewijst het onderstaand gedicht.

Afscheidsgedicht van Karel Martens

De Gelmel... een gedicht

Gedimd licht

Grote deur

Kleine deur

Efkes zien in de gazet

Bloemen op de toog gezet

Wereldkaart, expositie

Wereldcup op televisie

Terrastheatertournee

Potje vol, koffie, thee

Anneke één en Anneke twee

Neem de lege glazen maar vast mee

Drink van ‘t werk met veel kabaal

Toogverhaal

Jaarmarkt, nieuwjaarsconcert

Nog ene van de Gert

Kwinkslag aan de toog

Kijk omhoog:

Kerstlampkes in een fles

Vlammetjes een stuk of zes

Duvel, tripel, Maes, trappist

Vlieg al dikwijls nat gepist

C en H, dat zijn die twee

Of was het H en C??

Vergadersetje

Palmpetje

Massagerollertje van hout

Het Hoegaardenglas ijskoud

Met een oor of in een vaas

Bordje salami en kaas Straffe mosterd pikt

de rekening uitgetikt

Antilliaans broedhok

Vijf voor twaalf, stationsklok

Rode wijn, bruine Leffe

AI naar huis of nog ene heffe?

May en Will,

One and the bill ...

Kleine deur

Grote deur

Zijn vijftigste verjaardag werd in Spanje gevierd met deze groep enthousiaste vrienden uit Hoogstraten en omstreken.

Hoogstraten

Als geen ander heeft Will een goede kijk op de evolutie van de horeca in Hoogstraten. Samen met Kris Adriaensen richtte hij in begin van de jaren 2000 HOHO, de Hoogstraatse Horeca, op en was er jarenlang de voorzitter van. Tevens was hij bestuurslid van Horeca Noorderkempen. Will stond bekend als initiatiefnemer van allerlei gezamenlijke activiteiten binnen de horecasector en het verbeteren van de contacten met de plaatselijke middenstand en het gemeentebestuur. Denken we o.a. maar aan “Hapje Tapje”, het Glühweinfestijn en het cadeaubonnensysteem in Hoogstraten en de “Gelmelski”.

Ondanks het grote verloop in de horeca ziet Will de toekomst ervan in Hoogstraten positief in. “Hoogstraten heeft nog steeds een sterke horeca en een breed gamma. Er zijn veel goede restaurants bijgekomen en ondanks het grote verloop zal de horeca in Hoogstraten wel altijd blijven bestaan. Vooral door de werking van de federatie Horeca Vlaanderen is de horeca momenteel beter georganiseerd. Uitbaters moeten nu hun papieren halen. Je moet nu beter onderlegd zijn en een mens met visie zijn. Ook de brouwers hebben hun visie bijgesteld. Vroeger waren ze meer een immokantoor dan brouwer. Zij hadden meestal een heleboel panden en de verhuur ervan was voor hen belangrijker dan het bierverkoop.

Driekoningen zingen ten voordele van HOMIVA met v.l.n.r. Jef van den Bossche, Gunther Schellekens, Marleen de Vrij.

Een belangrijk probleem in Hoogstraten zijn toch wel de dure huurprijzen op de Vrijheid. Mede daardoor is er dus ook veel verloop in de winkelsector. Vroeger was bijna elke winkelier eigenaar van zijn eigen pand en kwamen de mensen naar de Vrijheid voor het hoge boetiekgehalte hier. Maar de laatste tien à vijftien jaar is vooral de horeca sterk opgekomen. Ik denk dat deze momenteel misschien wel groter is dan de winkelsector. Veel winkels zijn tegenwoordig ook filialen van grote winkelketens geworden. In de periode toen wij met de HOHO begonnen hebben wij toenadering gezocht naar UNIZO om samen te werken. In het begin ging dat heel moeizaam en was er veel kritiek van de winkeliers. Maar die discussie is gelukkig al lang voorbij.”

Toekomst voor de horeca in Hoogstraten

“Hoogstraten heeft zijn charme maar verliest ook heel wat door het drukke verkeer”, geeft Will toe. “Er zijn heel wat mensen die Hoogstraten daarom al vermijden. Maar er is zeker nog toekomst voor Hoogstraten vooral als er twee belangrijke troeven zouden kunnen uitgespeeld worden. Doe vooreerst alle winkels zondags open en zorg dat er een ring komt rond Hoogstraten. Een verkeersvrije Vrijheid zou een geweldige troef zijn, maar dat lijkt me wel een utopie. De winkeliers zijn vroeger altijd tegen de uitbouw van een ring geweest met als argument dat mogelijke passanten hun winkels dan niet meer zouden zien. Die kleingeestige visie zie je soms zelfs nog bij een evenement zoals Groenten en Bloemen:’als er maar geen bloemstuk voor mijn deur staat, want dan kijken ze niet meer naar mijn winkel’. En dan is er natuurlijk het probleem van de ‘witte kas’ waar elke uitbater mee te maken heeft. Daar hebben we de gevolgen nog niet van gezien. Ik vrees zelfs voor een financieel bloedbad. Zoals men nu bezig is, is dit knabbelen aan de structuur van de Belgische maatschappij. Heel wat cafés stonden op hun manier bijvoorbeeld in voor de sponsoring van het verenigingsleven. Ik vrees dat dit voor een groot deel gaat stil vallen. Ik denk niet dat het mogelijk is een horecazaak uit te baten zonder een soepel arbeids- en belastingsysteem. De horeca wil best wel verwitten maar dan moeten er mogelijkheden gegeven worden.

Succes

Wij wensen Will en May nog veel succes met hun eventYmas. Van een nieuw café zal er wel nooit meer sprake zijn. Die tijd lijkt definitief voorbij. Maar de band met de horeca zal wel altijd blijven bestaan. Terwijl Will uitvoerig zijn nieuwe plannen op tafel legde in de Gulden Coppe volgde May met zichtbaar genoegen van achter de toog het gesprek. Het bloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan. Maar of de rust nu echt is terug gekeerd durven we betwijfelen. Het was immers niet zo simpel om Will te strikken tussen enkele reizen in terwijl ook de volgende reis al weer gepland staat. Vóór het festivalseizoen echt terug begint moet dit wel kunnen. Het weze hen gegund. (jm/fh/jh)

De wereld van SJAH

© Karel Huet