02.
Denim Mag. Free worn magazine
FREE
DENIM MAG & REDBULL
geven 1 duo de mogelijkheid om de Grote Prijs Formule 1 van Belgie op 29 augustus aanstaande gratis bij te wonen als exclusieve gasten van het Red Bull Formule 1 team. Wil je kans maken op dit unieke Bronzen ticket? Mail ons dan de correcte antwoorden op de volgende vragen voor 26 augustus naar redbullracing@denimmag.com: Vraag 1. Drink je een Red Bull Energy Shot gekoeld of niet-gekoeld? Vraag 2. Waar werd Mark Webber geboren? (stad + land) Vraag 3. Wat zijn Sebastien Vettel’s 2 favoriete dranken?
www.redbull.be
02. Issue
DENIM MAG. There is no rule on how to write. Sometimes it comes easily and perfectly; sometimes it’s like drilling rock and then blasting it out with charges. Ernest Hemingway
Verantwoordelijke uitgever: Mike Van Cleven: mike@denimmag.com +32/496162690 Aykan Umut: aykan@denimmag.com +32/496427432 Aykan Umut - Postbus 195 Stapelplein - 9000 Gent info@denimmag.com
Vormgeving: Aykan Umut - www.whatsmyname.be Fotografie: Mike Van Cleven - www.mikevancleven.com
Redactie: Mike Van Cleven, Aykan Umut, David Naessens, Otto Jan Ham, Wendy Robert, Neil Dutrieue, Djuna Valentino, Joeri Steegen, Manor Grunewald,Tienlyn Jacobson, Paulien Riemis Eindredactie: Kristien De Nul & Bruno Roels
Dank aan:
Stefanie Lisabeth, ZoĂŤ Buelens , Michelle Warneke, Lara Swinnen, Carla Farra, Svelt St.
02.
HIGH LIGHTS.
10. Dawn Olivieri.
70. Cape Town.
22. Discobar Galaxie.
74. Book.
Interview met Dawn Olivieri
About Cape Town
Interview met Discobar Galaxie
Toykyo’s finest
36. Jonas Lara.
78. Mache One.
Interview met Fotograaf Jonas Lara
Interview met tattoo artist Mache One
46. Print special.
80. Rinus Van De Velde.
Print screen & Robert quality meats
Interview met kunstenaar Rinus Van De Velde
52. Smile with your eyes. Djuna Valentino column
54. No brakes no rules.
86. Erosie.
Interview met kunstenaar Erosie
Denim photo special
68. Vahinee.
A model talks: Paulien Riemis
Denim Mag 7
FEED.
Tekst: Aykan Umut
FE ED
Fixerati Brussel
Fixerati concept Cyclery opende vorige maand in Brussel. Fixerati is niet zomaar een fietsenwinkel, je kan er terecht om je vintage, single speed of fixed gear fiets volledig naar je zin samen te stellen. www.fixerati.be
Ikea Dave Laptop Station
Af en toe brengt Ikea iets handig en toch moois op de markt, zoals ‘Dave’. Dave is een klein laptop station dat je vanuit je luie zetel kan gebruiken en dat, eens opgeborgen, niet misstaat in je woonruimte. Dave is verkrijgbaar in wit en zwart. www.ikea.be
Denim Mag 8
Absolut Vodka ‘The Absolut Art Of Sharing’
SAK - Saskia Korver
Artiesten Stephen Powers en Chiho Aoshima ontwierpen elk twee designs voor een set van vier unieke drink pitchers voor Absolut Vodka’s nieuwe campagne ‘The Absolut Art Of Sharing’. De pitchers komen in verschillende maten en zijn verkrijgbaar in een beperkt aantal winkels in UK, Frankrijk, België en Griekenland.
Nederlandse designer Saskia Korver ontwierp deze handige multifunctionele handtas die je op de schouder kan dragen maar evengoed als fietstas kan gebruiken. meer info saskiakorver.nl
Lomography Spinner 360°
Apple Magic Trackpad
Lomography, het uitermate vreemde clubje dat steeds opnieuw op de proppern komt met vreemde fotografieconcepten, introduceert de Spinner 360°, een camera waarmee je complete 360 graden panoramafoto’s maakt. Het fototoestel is 100% analoog en mechanisch. Voor wie de horizon mooi recht wil: don’t panic! Er is een waterpas op gemonteerd.
De nieuwe Magic Trackpad is de eerste MultiTouch trackpad ontworpen voor je Mac Desktop. Het gebruikt dezelfde Multi-Touch technologie die ook in de MacBook Pro-serie voorkomt. De trackpad ondersteunt een volledig gamma aan bewegingen waardoor je je Mac desktop op een volledig nieuwe manier kan besturen.
www.absolut.com/products/artofsharing
www.apple.com/nl/magictrackpad
www.lomography.com
Denim Mag 9
DAWN OLIVIERI.
Love, Dawn - An Interview with
Interview: Tienlyn Jacobson Fotografie: Mike Van Cleven (www.mikevancleven.com) Make-up & hair stylist: Carla Farra Styling: Tienlyn Jacobson
There are two things I immediately notice about Dawn Olivieri. The first is her hair which spills out of the car before she does, wild and abundant. The second, a pink grease stained box of donuts she holds in her left hand. “I’m going camping,” she explains, as though donuts are a universally agreed upon camping essential. A statuesque 5’10” with strong features and dirty blonde hair to her waist, Dawn’s first impression might be unsettling if it were not for her accompanying nature. We’ve only just met and since the moment she offered donuts, she’s spoken to me like a friend with whom she has some catching up to do. Her posture is casual yet poised; a twinkle gleans from behind large dark frames as we step off the elevator and head towards the Downtown LA Artists’ Lofts, location for the DENIM Mag editorial she will be shooting today. It is 5 in the morning. An early call time for all of us, but there is nothing in Dawn’s behavior that alludes to this fact. As I suck down my double-shot Americano with austere urgency, she cheerily introduces herself to everyone in the room before plopping down in the makeup chair, far too coherent for the time of day. Her animated gestures articulated with cuss words, there is a near tomboyish quality to her that, when in conversation, casts her in the light of more of a drinking buddy than a small screen siren. Dressed in ripped jeans, a plain white T-shirt and a vintage flanel, she seems too down to earth to play otherworldly characters such as Neeva Casol on Stargate: Atlantis or Lydia, the Tattooed Psychic from NBC’s Heroes – a role that thrust Dawn into the public eye and undoubtedly helped her slide in at number 71 on 2010’s Maxim’s top 100 list.
Denim Mag 10
T-shirt: Levi’s Underwear: Bjorn Borg
“I’ve always felt that I have this womanly side to me but then there’s also this really masculine side. I’m very Alpha,” she explains. “I’ve always struggled with that. Because you know, you think, ‘Oh I should be this sweet feminine little thing.’ But I’m not. I’m very overpowering and sometimes very domineering but it’s that balance – that duality, the different layers that make up who I am - that may make it harder for me. But I guess that’s what makes me interesting, I don’t know. “ Interesting would be an understatement for the actress who considers “history” her favorite designer and readily admits to being the hoarding type. “When I first moved to Los Angeles, I was really into having everything be new. Now, I’m way more into the character of something, the textures you get. I covet uniqueness above everything else. When you go to a vintage store, every single thing is unique. It’s almost like they are people. I love wondering who wore something before me. It’s like I’ve added on to the story of the garment and I love that. You can pass it along when you’re done with it. I think giving to people is something we don’t do enough nowadays. That’s something I need to do even more. I have 3 sets of couches, for Christ’s sake. When you’re hoarding on a furniture level, you know it’s bad.” In a profession laden with clichés, she herself is proving herself an anomaly. I am often wary with actresses; after all, their job is essentially a subterfuge. Yet there is a level of candidness in Dawn’s speech that surprises me. Something about her habit of talking at breakneck speed has me wondering if she’s got the same filter that other actresses tend to maintain around journalists. Is this the rookie mistake of someone recently thrust into fame or is this something else altogether? There is a quality about her that draws one in, like a gravitational field, rousing the proverbial question, ‘What’s her secret?’ She folds her legs beneath her and leans forward, preparing to enlighten me: “Ever since I started acting, I’ve begun to move away from the importance of the exterior and started
focusing more on what’s truthful inside. When someone can find a personal truth within themselves - when someone doesn’t need anyone to validate them, that is the most attractive quality. Casting directors will want to hire you; men will want to date you; people just want to see that. You can’t impress a truly happy person, because you can’t break them down. That’s true strength – and more than anything, that’s what I’ve found in this profession. I’m so excited about it - life is going on right now, and no one can validate me in the way that I can validate myself.” We are often attracted to that which we wish for ourselves, and the inner strength that Dawn speaks of is unquestionably at the root of her magnetism, her resume filled with empowered female characters. I point this out, to which she nods and smiles perceptively: “The thing about that classification is that you have to be better and even more interesting than the already established powerful females in the industry; and being that I’m a leading lady actress, I am going up against some big dogs. You’ve got to put in your time – I’m doing that now and eventually I’ll get there but I’ve got to give it its due. They tell you in the business that it takes 7 – 10 years. I’ve been doing this for four years now, so if you take where I’ve gotten so far, then it’s definitely going to happen. Still, you go on auditions and you see these big actresses, and it’s like ok they have way more credits than me and they’ll probably get the role - because at the end of the day, it often comes down to that. You may have an amazing audition and might be so right for the part but sometimes, numbers speak louder than the words.” I can’t help but note that this must be quite the challenge. “Definitely. But it’s fun and that’s actually something modeling taught me. People always ask how you deal with the rejection –I just don’t look at it as rejection. It’s not ever that you’re not pretty enough or that you’re not right, you’re just not right for whatever they’re specifically looking for. You have to keep plugging away, just like modeling – go to casting after casting till you get a job. You do the same thing with acting.
DAWN OLIVIERI.
I’ve begun to move away from the importance of the exterior and started focusing more on what’s truthful inside.
Shirt: Lee Kleedje: Lee Schoenen: vintage Doctor Martens
Broek: Levi’s Underwear: Bjorn Borg Schoenen: vintage Doctor Martens
DAWN OLIVIERI. You audition, audition, prepare character after character, and eventually all that work, all that time – well, it’s not for nothing. You are always learning something along the way.” Yet in an industry where rejection is bound to come with the job, the speed of Dawn’s success is highly unusual. Within the first 4 years, Dawn landed parts on everything from “Las Vegas”, “Cold Case”, “Knight Rider”, and “Veronica Mars” to ‘How I met Your Mother’ and ‘Entourage’ before being cast as Lydia, one of the most popular additions to Heroes. Her exponential career climb only continues as she joins season 3 of True Blood. “I play Janice Herveaux, the sister of Alcide (Joe Manganiello) who is the love interest of Sookie Stackhouse (Anna Paquin). The funny part is that Joe is actually my ex boyfriend and here I am playing his sister on TV. Isn’t that the craziest? We don’t even really speak to each other at this point so it’s even crazier that we are playing brother and sister, not really even on good terms.” I snort, accidentally. “That has got to be awkward.” She laughs. “You know, he was awkward. I find it comical,” she divulged, reflecting for a moment. “We didn’t actually have any scenes together which was unfortunate because man, any scenes we would have had would have been so interesting. When you are acting, any kind of real emotion you can find is a bonus – a lot you cultivate on your own and you hope that there’s chemistry between people that you can develop quickly but no matter what it is, if it’s already there, it just adds a cool flavor to it. So, I love it. I don’t care whether we hate each other or not. “ “Yea well, siblings often don’t get along…” I offer. “Yeah totally, right?” she leans forward, a devious grin creeping across her face.
“Like we could actually have memories of having sex with each other, and we’re playing brother and sister, how warped is that?” Revealing more at times than I expect her to, Dawn’s awareness of her own paradoxes both in acting and in life has imparted an outlook that nothing is finite and everything is connected with the simple explanation that when put into the same context, two seemingly conflicting entities often come together to create something entirely new. This transcends her perspective of the assumed archetypical polarities of good versus evil. “When you are a villain, you don’t think of yourself as the bad guy, you just have ambitions that others don’t agree with. You have to have that duality, those layers. It’s what makes people and therefore a character interesting. People don’t want to see someone just playing a bad guy, they want to see a really charismatic person who may seem so beaten and downtrodden that you want to love them but they’re doing something really bad. That juxtaposition is what keeps you invested and draws you in. The layers are so important. And you have to have that in a character, otherwise you just become bored and disenchanted and then it’s like “I don’t care if you die, go die. I’m going to watch something else.” Dawn’s enchantment with the grey area is apparent in how she chooses to approach her roles. When I ask her about this in relationship to her character Lydia (Heroes), she reflects for a moment, before saying: “I intentionally played Lydia ambiguously in the beginning –I was leaning towards playing her a little on the darker side but not ‘bad’, necessarily. I really wanted her to go more towards the darker side and I think as I started to play her that way, I wanted her to be very mysterious - because the carnival was like that in the beginning – it started off as this happy place where everybody was great and fun and then it began to decompose and became darker. And I became the light in the darkness.” I can’t help but notice a parallel between this metaphor of the ambiguity of darkness turning to
Denim Mag 17
light and Dawn’s own path to self validation. Although she doesn’t address it directly, Dawn has had her share of battles along the way; not careerwise or in the classic sense of hardship per say, but more of an internal, self-sought exertion. “I broke up with a boyfriend, you know, we always have epiphanies after we break up with boyfriends because you have to shift your whole life around. I have this theory which is what do we need, what makes us feel good? What am I missing now that I don’t have the boyfriend? It’s people validating us. He’s not validating me anymore. He’s not proving to me that I’m wanted, that I’m needed, that I can have someone. So I need to find that myself in other ways and it can’t rely on anyone else - let me find things in my life that I can do that make me feel good about myself. Whether I’m good at them or not, if it makes me happy, then I’m going to do it. So I just started doing that stuff and not caring about what anyone thought or said – and I just did these things and from it came a fashion, a style for me. That was a big turning point for me when I began to get hired more often – it was clicking after that because from it came a way of thinking, a perspective, and validation for myself. And you just can’t put a price on that.” We have been sitting together for over and hour and a half and rest of the crew is waiting to commence with the shoot. Before Dawn changes into the first look, I ask for an autograph for my mother who is a Heroes fan. She suggests that I write my down mother’s name and address and give it to her so that she can send a signed headshot instead. I keep my doubts of follow through to myself and scribble my mother’s information on a scrap of paper which Dawn stuffs into her enormous bag before going to change. My reservations stem from colloquial prejudice that inhabitants of Los Angeles are not exactly known for their follow through. Yet two weeks later, a photo of Lydia arrives in my mother’s mailbox with “To Meimei, heard you were a Heroes fan. Love, Dawn” scrawled across, with a heart.
Denim Mag 18
DAWN OLIVIE www.dawnolivieri.net
ERI.
Shirt: Lee Underwear: Bjorn Borg
ZIP FLY. Fresh bucked up denim news.
Tekst: Aykan Umut
Edwin Inkmax Denim
Denham 1st edition Select Denim
Je zou denken dat Edwin’s nieuwste denim honderden wasmachines bezocht heeft maar niets is minder waar. Deze jeans is eigenlijk helemaal bedrukt met was- en slijtage effecten, gebaseerd op Edwins klassieke Rebel Vintage. De broeken liepen door de rollen van de inkjetprinters van het Japanse bedrijf Inkmax. Waarschijnlijk is dit helemaal niks voor mensen met een liefde voor authenticiteit maar het is wel interessant om te zien dat gevestigde merken iets nieuws uitproberen.
Hoewel ze heel gelimiteerd is, mag deze collectie niet aan jullie aandacht voorbij gaan. Denham ontwikkelde van elk model slechts 150 stuks en die zijn vanaf Juli verkrijgbaar in geselecteerde winkels doorheen Europa. De collectie werd in beperkte aantallen geproduceerd omdat er aan elke broek 6 maanden gewerkt is. De authentieke 5 pocket modellen zijn gebaseerd op de workwear uit 1940 en zijn helemaal ambachtelijk afgewerkt. Verkrijgbaar bij Colette Parijs, Denham House Amsterdam.
www.edwin-europe.com
www.denhamthejeanmaker.com
Denim Mag 20
Uffie x Diesel Capsule Collection
A.P.C. The Butler Worn-Out Series
Diesel maakte zijn samenwerking met Electro-pop artieste Uffie bekend. Diesel zal 20 000 denim covers voorzien voor Uffie’s debuutalbum ‘Sex, Dreams & Denim jeans’. Deze limited editions zullen wereldwijd maar in enkele zaken verkrijgbaar zijn. Verder zal Uffie ook een collectie uitbrengen voor Diesel en deze komt vanaf September in de Diesel stores.
Goed nieuws voor de liefhebbers van dry denims of beter: goed nieuws voor liefhebbers van worn-in denim. Aanbidders van ongewassen denim kunnen hun gedragen en gewassen A.P.C. broeken inleveren bij de flagshipstores en voor de helft van de prijs een nieuwe dry denim uitzoeken. De ingeleverde gedragen broeken worden vakkundig schoongemaakt, zo nodig gerepareerd en gestreken om vervolgens weer verkocht te worden. www.apcjournal.fr
Nike SB Dunk High - Born in the USA
Wrangler Blue Bell F/W 2010
Een van de grootste iconen uit de Amerikaanse rockmuziek is Bruce Springsteen a.k.a. The Boss. Deze Quickstrike is een hulde aan The Boss en draagt de zelfde naam als Springsteens grootste hit. De patriotische rode witte strepen mochten daar niet aan ontbreken en de Denim staat zowel synoniem voor rock muziek als voor de hele Amerikaanse cultuur.
Wrangler jeans’ premium submerk Blue Bell is zo donker als de nacht. De collectie is rockabilly chique, gebaseerd op de jaren ’50 en ’80. Een hoop interessante en vage termen om te vertellen dat de collectie er gewoon uitziet zoals je van Blue Bell mag verwachten: donker, rauw, indigo en black-over-blue. Meer moet dat niet zijn. www.bluebelljeans.com
www.nike.com/nikeskateboarding
Denim Mag 21
Interview: David “Davidov” Naessens
DISCOBAR GALAXIE.
Nu ze hun radioshow voor een tweetal maanden ‘on hold’ zetten en de festivalzomer voor de deur staat, neemt het Leuvense trio de tijd om samen met ons even kort stil te staan bij alles wat reeds kwam, komt en nog zal komen. We treffen elkaar in het pittoreske Landen waar de Ewings & Co ons met open armen, pizza en plaatselijk gebrouwen pilsjes ontvangen. Jullie hebben net de laatste aflevering voor de radio ingeblikt. Welk gevoel geeft jullie dat? Bobby Ewing: JOEPIE! (lacht) Eigenlijk is dat wel
tof. We hebben weer een volledig seizoen achter de rug en nu de zomer voor de deur staat, gaan we weer keiveel draaien. Dan stapelen er zich weer nieuwe plaatjes op in ons hoofd die we volgend seizoen allemaal kunnen draaien. Loveboat: Eigenlijk is dat allemaal een beetje de verdienste van Bobby Ewing. Voor mij is dat iedere keer een soort ‘musical journey’. Bobby stelt die show samen, ik kom dan alles gedurende dat uur aan elkaar praten en… Lars Capaldi: … ik kom pintjes drinken! Loveboat: Het leukste aan onze show is eigenlijk dat we van de grote baas, Jan van Biesen, carte blanche krijgen en geen rekening moeten houden met een playlist of hotshot. We doen gewoon elke week 2 uren waar we zin in hebben. Zo hebben we het afgelopen seizoen weer enkele leuke ontdekkingen gedaan zoals de UpHigh Collective en Reggie Watts. Is dat een bewuste strategie om niet te kiezen voor de hits maar de luisteraars eerder een beetje “op te voeden”? Bobby Ewing: Er is zo veel goede muziek, er zijn
zo veel goede platen die we in een dj-set niet kwijt kunnen omdat je soms maar een korte set speelt of omdat de mensen verwachten dat het ‘boenkt’. Neem nu bijvoorbeeld Steve Miller Band, dat is funky, het rockt en perfect voor vrijdagavondradio. Als we dan zoiets herontdekken dan proberen we daar een vast item van te maken in onze show en regelmatig nummers van diezelfde artiest te spelen. Omdat we 2 uur ‘on air’ zijn moet het in de eerste plaats interessant blijven, maar het hoeft dus niet per se te knallen. Loveboat: Dat is eigenlijk een zeer goede referentie. Wat wil je horen als je op vrijdagavond naar huis
rijdt of staat te koken of whatever. Ik merk dat ook in mijn onmiddellijke omgeving. Vrijdag na de opnames van de politieserie Aspe, waar ik in meespeel, rijdt de hele crew naar huis. Na het weekend komen die dikwijls vragen waar ze die nummers kunnen vinden. Jullie playlist voor de radio verschilt voor een groot stuk van die voor een dj-set. Creëer je op die manier geen verwarring bij de fans? Bobby Ewing: Je kan die twee zaken moeilijk
vergelijken. Sommige nummers die wij op de radio draaien, passen niet in een dj-set. Trage, elektronische songs kunnen we niet om middernacht als headliner op een main stage droppen. We maken daar wel een onderscheid in, maar de inslag is wel dat we dat allemaal even goede nummers vinden. Loveboat: Dat is eigenlijk al een conceptueel misverstand van in de beginjaren. Hetgeen we op de radio doen is nu eenmaal anders dan wat we op een podium brengen. Daar kiezen we voor “feest”. Op de radio kondig ik meer nummers aan en live ga ik al veel meer lullen. Mijn presentaties zijn ‘grappig’ maar dat doe ik niet bewust. Ik vind echt dat Paul Kalkbrenner klinkt als iemand die mijn muren komt plamuren tijdens het weekend. Bobby Ewing: We lachen die gast niet uit, ’t is gewoon grappig. Zo iemand kan je niet aankondigen als de zoveelste symfonie van Mahler. Dat komt niet over. Jullie hosten naar goede gewoonte weer een podium op Werchter. Wat gaat daar concreet gebeuren? Bobby Ewing: Ze hebben daar nu voor een ander
bier gekozen, maar de rest blijft hetzelfde. Tussen de optredens op het hoofdpodium kan iedereen bij ons terecht voor aangename muziek. Wij nodigen een pak mensen uit die plaatjes komen meedraaien en alles mag. In de volle zon een oude reggaeplaat of een nummer van The Temptations, dat kan daar allemaal en da’s echt fijn. Loveboat: We merken dat het al een soort traditie is geworden. Mensen komen mij, in het landelijke Lier, vragen of we daar dit jaar terug staan. Ze weten dat ze bij ons kunnen komen dansen of chillen als het op de grote podia even stil is. Wij zijn eigenlijk de kers op de grote Werchter-taart. Bobby Ewing: Eerder de gratis weekend-bijlage bij Werchter.
Denim Mag 23
Kiezen jullie op dat podium bewust voor de middenweg tussen hitjes en echte kwaliteit? Bobby Ewing: We moeten dat allemaal niet te
ver drijven. Nummers als ‘Jump Around’ (House Of Pain) of ‘Heads Will Roll’ (Yeah Yeah Yeahs) hebben we ondertussen wel genoeg gehoord, maar als de tijd rijp is, en iedereen is er klaar voor, dan leggen we die platen met de volste overtuiging op. We zoeken de gulden middenweg tussen vernieuwing en de hapklare brokken, maar soms moeten we het niet moeilijker maken dan nodig. Lars Capaldi: Je gaat daar ook altijd een pak mensen gelukkig mee maken. De mensen kunnen kiezen tussen twee podia, dus er staat daar tussendoor echt een pak volk dat zulke nummers absoluut wil horen. Bobby Ewing: Wij kunnen ons heel veel permitteren, maar op een bepaald moment moet je ook gewoon ‘deliveren’! Loveboat: Onze beste sets zijn die waarvan je achteraf beseft dat je al de grote hits niet hebt gespeeld en dat iedereen toch helemaal uit z’n dak is gegaan. Maar soms heb je die bommen echt nodig. In België zijn jullie ondertussen een vaste waarde. Zijn de ambities er nooit geweest om met dit concept naar het buitenland te trekken? Lars Capaldi: Wij zijn daar eigenlijk te lui voor.
(lacht)
Loveboat: Ik host voor een groot stuk al in het
Engels. Soms vraag ik mij af waarom ik dat doe, maar dan weet ik dat sommige zaken gewoon beter klinken. Ik koester ook een stille wens om eens een cruise te doen met Discobar Galaxie of Ibiza eens gaan ‘doen’. Bobby Ewing: In het buitenland moeten we natuurlijk ook weer helemaal van nul beginnen. Lars Capaldi: En probeer het over de landsgrenzen maar eens met een naam als Discobar Galaxie. Bobby Ewing: Mocht er een buitenlandse promotor dit magazine lezen: “We’re interested and we speak four languages!” Of zoals Soulwax binnenkort gaat doen, een eigen radiozender uit de grond stampen. Is dat niks voor jullie? Bobby Ewing: Ik vind dat echt een geweldig idee,
maar daarover heb ik nog nooit nagedacht. Wij moeten ons al reppen om onze website een beetje
Denim Mag 24
up-to-date te houden en dan hebben we met Lars Capaldi een graphic designer in huis. De enige onder ons die een “echte” job uitoefent! Loveboat: Bij Stephen en David (Dewaele) is dat hun vaste job en een gezin hebben die tot op heden ook nog niet, dus die kunnen daar volledig voor gaan. Bij ons is dat toch wel anders. Lars Capaldi: Dat was wel de eerste insteek waardoor we met Galaxie zijn begonnen. We wilden eigenlijk vrije radio brengen als grap. Een beetje naar analogie met wat Veronica vroeger nog heeft gedaan, maar dan met goede muziek. Zouden jullie aan het huidige radiolandschap iets veranderen indien jullie daar de controle over zouden hebben? Bobby Ewing: Bij Stu Bru zitten wij eigenlijk heel
goed. We zijn daar twee of drie jaar weggeweest en het gevoel om daar dan terug te komen, was echt heel fijn. Beter kunnen we eigenlijk niet zitten en meer ambities dan wat we daar nu mogen doen, zijn er voorlopig niet. Lars Capaldi: Studio Brussel is eigenlijk echt een unieke zender om “commerciële radio” te zijn. Bobby Ewing: In het buitenland heb je veel zenders of programma’s voor bepaalde niches maar iets overkoepelend is daar niet echt, met uitzondering van BBC dan. Jullie hebben ook een aantal compilaties uitgebracht. Hoe gaan jullie daarvoor te werk? Lars Capaldi: Die samenwerking gebeurt heel vlot.
Jimmy (Bobby Ewing) stelt die tracklist grotendeels samen en wij sturen lijstjes door naar hem. Daarna zitten we samen om te kijken welke tracks we alle drie goed vinden. Bobby Ewing: Maar bijvoorbeeld bij “Night Driving”, de tweede cd van onze laatste compilatie, die heeft Lars Capaldi grotendeels samengesteld. Veel hangt natuurlijk ook af van wat we kunnen ‘clearen’ via de platenfirma’s en dat is natuurlijk wel een beperking. Loveboat: Maar die beperking is soms ook leuk om het creatieve proces in de hand te werken. Dankzij het digitale tijdperk is het wel makkelijker geworden om nieuwe zaken te ontdekken en te kopen. Wat vinden jullie van die digitale evolutie, zowel voor
DISCOBAR GALAXIE.
het ontdekken, het aanschaffen als het draaien van muziek? Loveboat: Illegaal downloaden heb ik nog nooit
gedaan. Ik koop wel regelmatig op iTunes maar het plezantste blijft plaatjes shoppen. Jammer genoeg komt er niet veel meer uit op vinyl en dan moet ik mij wel wenden tot het digitale alternatief. Wij zijn ook overgeschakeld naar cd en waarschijnlijk wordt de volgende stap ook iets met usb-sticks of laptops. Lars Capaldi: Ik vind het wel jammer dat het fysieke en visuele dan voor een groot stuk wegvalt. Loveboat: Ik krijg regelmatig reclame van Traktor, maar ik ben daar gewoon te stom voor. Lars Capaldi: Ik heb dat gekocht, maar dat bleek enkel te dienen om mijn gras af te rijden (lacht). We zijn in die zaken zeker geen pioniers. De keuze om alles op cd over te zetten was puur technisch. In deze editie van Denim draait het vooral rond print. T-shirts zijn heel bepalend geweest voor het aflijnen van bepaalde subculturen, hebben jullie een favoriet t-shirt of anekdote die dat bevestigen? Bobby Ewing: In de metal-scene zie je dat nog
steeds. Je kan maar beter in die scene beginnen als je geld wil verdienen, want daar verkoopt de merchandise het best! Loveboat: Ik koop wel vrij veel t-shirts zoals deze van Ubiquity Records en van The Beastie Boys heb ik er ook een pak, maar ik draag die zelden of nooit. Bobby Ewing: Ik vind de meest ‘rock & roll’ t-shirts van de afgelopen jaren die van Bikkembergs met die voetballers erop! (lacht). Loveboat: Ik check op festivals wel altijd de merchandise en ik ga soms ook echt doelbewust op zoek naar een leuk shirt van een bepaalde groep. Ik wou al heel lang een t-shirt van de Foo Fighters maar die zijn zo lelijk dat ik hoop dat die gasten daar zelf niks mee te maken hebben. En anders hebben die gewoon keislechte smaak! Jullie hangen niet af van merchandise of verkoopcijfers, want jullie hebben naast DG nog een ‘normale’ job. Adriaan in de media, Jimmy als dj/producer en Frank als graphic designer. Indien jullie niet in de artistieke sector werkten, welke job zouden jullie doen?
Lars Capaldi: Soms zou ik wel iets totaal anders
willen doen. Iets waarvan je op het einde van de dag onmiddellijk resultaat ziet. Tuinarchitect of schrijnwerker. Loveboat: Wat? Mijnwerker? Een mijnwerker kruipt waar hij niet ganen kan! (lacht) Wij hebben allemaal onze jobs en dan is DG onze hobby. Net zoals andere mensen naar volleybal kijken of gaan shotten. Wij mixen plaatjes! Het toffe is natuurlijk dat we er iets aan verdienen, maar wij zien dit absoluut niet als een job. Zodra we dit vanzelfsprekend beginnen te vinden, moeten we misschien eens herbezinnen. Bobby Ewing: We blijven het met hart en ziel doen. De ‘spark’ die het in gang zette is nog exact dezelfde als in ’92, toen we feestjes organiseerden in de Rumba (Leuven). Wij willen gewoon met ons drieën plaatjes draaien en ons amuseren. Of dat nu op Marktrock is of op een feestje voor 50 man, maakt niet uit! Dat is wel anders met veel dj’s nu. We merken dat heel sterk. Veel gasten onderschatten dit leven en willen gewoon in de spotlight staan en gooien hun laptop vol met de hits van de laatste drie jaar en noemen zichzelf dan dj, it makes no sense. Die vallen er op lange termijn sowieso tussenuit. Al degenen die al jaren meedraaien, en dat weet jij ook, zijn degenen die erdoor gepassioneerd zijn. Welke ‘spark’-momenten, van de afgelopen jaren, gaan jullie nog een tijdje meedragen? Loveboat: Het laatste kippenvelmoment voor mij
was de ‘student welcome’ op het Sint Pietersplein in Gent. Wij kwamen langs de achterdeur binnen en hadden, door de omheining, nog niks van het event gezien. We kropen op het podium en daar stond plots 30000 man. Bobby Ewing: We hebben daar toen ook een geweldige set gespeeld. We stonden daar echt relaxed en dan zijn we op ons best. Soms is dat ook wel anders. Je kan ergens toekomen en de dj die voor jou speelt heeft er alle hits van de afgelopen vijf jaar op een uur doorgejaagd, dan weet je dat het moeilijk wordt. Lars Capaldi: Als het soms eens minder vlot loopt en de dj die na ons komt spelen begint zijn set met “Dos Cervezas”, dan beseffen we dat we op de verkeerde plaats geprogrammeerd stonden. Daar is ook gewoon niks aan te doen. Wij zouden dat ook kunnen doen,
Denim Mag 26
maar waar trek je dan de grens? Bobby Ewing: (roept) BART DE WEVER, WAAR TREK JE DAN DE GRENS! Maar voor de rest ben ik echt relaxed… Op die 16 jaar hebben jullie vast een aantal kemels geschoten of zijn jullie in situaties terecht gekomen waarvan je dacht “oh no’”? Lars Capaldi: Een aantal jaren geleden op Marktrock stapten we van het podium na onze set en werden we teruggeroepen voor een bis. Ik had de keuze om in het donker over een monitor te springen of er op te stappen. Ik koos voor optie 2, die monitor kantelde en ik, voor een volle grote markt, op mijn gezicht. Loveboat: Ik herinner mij ook nog eens dat er voor het podium boxen stonden met een zeil over gespannen. En ik stond daarop te springen maar plots geen boxen meer. Ik verdween in een put tussen podium en publiek. Bobby Ewing: En in de Grenslandhallen (Hasselt) konden we de Technics onmogelijk gebruiken door feedback en veel te veel sub. No problem, we draaien enkel met cd, en toen gaf een van de cd-spelers er de brui aan. Gelukkig hebben wij een mc die dat dan uitlegt en wij gewoon nummer per nummer laten uitspelen en Adriaan alles vol lullen voor 10000 man. Als zoiets gebeurt als je daar alleen staat, dan zak je helemaal door de grond. Dat zijn die dingen die gebeuren. Zijn er tot slot nog nummers of bands waarvan jullie vinden dat wij die absoluut moeten leren kennen of herontdekken? Loveboat: Voor mij is dat zonder twijfel UpHigh
Collective. Iets wat niet in een doordeweekse set kan worden gespeeld, maar dat wel super is. Ze hebben net een nieuwe EP uit die echt de moeite loont. En ze zijn van Leuven! (www.uphigh.be) Bobby Ewing: Voor mij is dat de Duitse electroproducer Lorenz Rhode. Echte smooth electro-shit. Een jonge kerel die we in de gaten moeten houden. (www.myspace.com/lorenzrhode) Lars Capaldi: Ik ken ook nog een straf groepke.
The Beatles. Die hebben zoveel goede nummers gemaakt en eigenlijk vraag ik mij af of de kids dat nog kennen. ’t Zou moeten! www.discobargalaxie.be www.myspace.com/discobargalaxie
ONLY THE GUY WHO ISN’T ROWING HAS TIME TO ROCK THE BOAT. Jean-Paul Sartre
ON THE DOWNSIDE. Tekst: Otto Jan Ham
Er was een tijd dat we ons nog vrolijk konden maken om de volledig uit bleekmiddel opgetrokken David Guetta. Maar ondertussen moeten we met lede ogen aanzien hoe iedereen in de rij staat om met de producer de studio in te duiken. We snappen het wel; het heeft The Black Eyed Peas duidelijk deugd gedaan. I got a feeling is dankzij het productiewerk van Guetta een monsterhit gebleken en zelfs in Amerika zijn ze ondertussen massaal voor de Eurodance aan het zwichten. Het besef dat we voorlopig niet klaar zijn met David Guetta kwam pas echt na zijn surrealistische doortocht op Tomorrowland. Nog nooit een publiek zo uit zijn spreekwoordelijke dak zien gaan. Op een ander dansfestival gingen ze datzelfde weekend ook redelijk massaal uit hun dak. Alleen had dat niets met de muziek te maken, maar met de onwaarschijnlijke incompetentie van organisatie
Denim Mag 28
en stadsbestuur. De Love Parade in Duisburg heeft zichzelf een pikzwart plekje in de geschiedenis toegekend.
Iets luchtigers? Het zal misschien uit de lucht gegrepen zijn. Maar wij vingen laatst op dat Tom Barman (hij van de band dEUS) tegenwoordig eigenaar is van een nagelnieuwe tatoeage van een blote vrouw die een tatoeage van dEUS heeft. We zijn officieel in de war: zou Tom Barman dan toch gevoel voor humor hebben?
ON THE UPSIDE. Een twijfelgeval. Natuurlijk zijn wij - topnerds geweldig aan het uitkijken naar Tron Legacy. Voor mensen die wél regelmatig in de gezonde buitenlucht rondhangen: dat is het vervolg op de SF klassieker Tron (1982). Maar of de charme uit het origineel bestand is tegen al die 3D ellende die gangbaar is sinds Avatar; daar steken we voorlopig liever nog even niet ons hand voor in het vuur. Wat ons wél blij stemt is de soundtrack van Daft Punk. Langzaam bereiken ons daarvan de eerste voorsmaakjes en die klinken niet minder dan episch. Of er verder nog leuke plaatjes zijn uitgekomen? Nou, wij dachten van wel. The Arcade Fire, Big Boi, The National. Prima gerief en niet duur. Als is dat laatste natuurlijk niet echt meer een geldig argument.
Oh, ja. Tenslotte nog dit. Mickey Melchiondo, beter bekend als gitarist Dean Ween, heeft een bijverdienste. Voor een kleine honderd euro mag je met hem gaan vissen (www.mickeysfishing.com). Er is maar één regel: No Bananas onboard the boat. Wij gaan alvast een visvergunning halen. Ahoy!
Denim Mag 29
RELIES.
Tekst: David “Davidov” Naessens
Kelis - Flesh Tone Behalve met haar echtscheiding van de Amerikaanse rapper Nas, heeft Kelis niet veel doen bewegen rond haar persona de jongste jaren. Maar ze heeft blijkbaar niet stilgezeten. Onder impuls van wil.i.am heeft ze zowat alle topproducers uit de elektronische- en dancewereld voor haar kar gespannen om “Flesh tone” te maken. Het met amper 9 nummers gevulde “full” album ligt nu overal in de rekken en we keken er naar uit. Het album begint met een heel overtuigende 80’s intro, krachtig en emo, maar jammer genoeg wordt dit muzikaal meesterstukje verstoord door nietszeggende en geforceerde vocals. De Duitse electro-hype van enkele jaren geleden, Boys Noize, probeert het daarna beter te doen met “22nd Century” maar ook dit blijft niet echt overeind. Krachtige beats en snijdende synths zijn de enige sterktes van deze song, maar dat kan niet de bedoeling zijn. Het radiohitje “Acapella” kent u ondertussen al, maar langer dan enkele weken zal dat ook niet in ons collectief geheugen blijven hangen. “Scream”, het tweede hitje dat eveneens door David Guetta geproducet werd, speelt nu op de radio in high rotation en kan nog net: catchy, poppy en sterk beïnvloed door de ‘dirty dutch’ sound. Het rijtje van topnamen vervolledigen we met de Benassi-familie – remember Satisfaction – en ook die nummers gaan de hitlijsten volgens ons niet halen. De lyrics in “Emancipate” zitten vol irritante herhalingen en “Brave” waarin de Benassi -sound het meest tot zijn recht komt, is meer iets voor de mega-discotheek dan voor een credibele underground club. Denim Mag 30
Enkele jaren geleden zette ze haar eerste stappen in de dance-scene met de Britse producer Richard X, maar diezelfde indruk hebben haar nieuwe songs niet op ons kunnen maken. Wat ze ooit met The Neptunes allemaal deed, het refrein dat haar onsterfelijk maakte in Ol’ Dirty Bastard’s “Got your money”, de impact van “Milkshake”, het lijkt allemaal zo ver weg. Het album zal zeker verkoopcijfers halen, maar dat zal eerder onder invloed zijn van de geoliede pr-machine dan door sterke songs. Wij hadden haar iets liever, voor een aantal tracks dan toch, met urban producers horen werken, want nu blijven we toch een beetje op onze honger zitten. www.iamkelis.com Kid Sister - Ultraviolet
Chicago in de 90’s, zowat de bakermat van de house-music met kleppers als Frankie Knuckles, Felix Da Housecat en Joe Smooth, heeft ook een urban stal met enkele raspaarden zoals Common, Lupe Fiasco, Twista en natuurlijk Kanye West. Wat daar precies in het water zit weten we niet, maar wat we wel weten is dat Melisa Young - alias Kid Sister - datzelfde water drinkt. Op “Ultraviolet”, debuutplaat van deze 29-jarige party-MC, staan 12 volwaardige songs en 4 remixen en het moet gezegd, er valt nergens een echt dieptepunt te bespeuren. “Pro nails”, het nummer met Kanye West dat in 2008 al klaar was, kennen we ondertussen en velen onder jullie hebben waarschijnlijk “Right Hand Hi”ook al gehoord. Het is de track die door 2/3 van de Swedish House Maffia werd
geschreven en tijdelijk een echte clubbanger was. Nu we toch met namen aan het goochelen zijn, ook Estelle en Cee-Lo zingen/rappen mee en het lijstje met producers is om duimen en vingers bij af te likken: The Count & Sinden, A-Trak, XXXChange, Rusko, … Dit album is zo gevarieerd en zo to-thepoint dat we er alleen maar lyrisch over kunnen zijn. Een kort overzicht van enkele pareltjes volgt. “Step”, het nummer met Estelle, wordt gespeeld met half en dubbel tempo en heeft een heel duidelijke A-Trak signature. “Big N Bad” is een uptempo dansnummer dat wordt gedragen door een sample uit “Don’t go” van de Britse 80’sformatie Yazoo. Eén en al sub en booty-beats in “Switch Board” en in “Get Fresh” rapt ze, spot-on, over alle achterklap (“If you get to yappin’ – say it to my face, dial 3315988, holla at me”). “You ain’t really down” werd dan weer op electro-boogie geïnspireerd en doet ergens een beetje denken aan early nineties classics als “Big fun” en “Back to life”. Bij de remixen zit ook echt leuk werk van Caspa en Rusko dat in de buurt komt van dubstep en miami-bass. Twee nummers die onze aandacht iets minder lang hebben kunnen vasthouden, maar die qua productie sowieso de moeite lonen zijn “54321” en “Let me bang 2009”. Conclusie: zeer verrassend en gevarieerd album dat het midden houdt tussen underground en commercieel alsook tussen urban en electronic. Een echte MUST HAVE!
aan “Black & white horse” van “Laid Back” en geeft ons een eerste ritmische impuls. Ook “Enough is enough” en “The ring” houden het album in cadans en hier zetten Jamies vrolijke vocals de toon. De arrangementen in alle 14 songs zijn een pak gecompliceerder dan in zijn 2 voorgaande full albums, wat het album veel diverser maakt. Of je nu into jazz, funk soul, R&B, hiphop of indie bent, iedereen vindt op dit album zeker z’n ding. Ook de samenwerking met de Canadese vrienden van Feist en Grizzly Bear zijn meesterwerkjes. De 2 laatste tracks op het album vinden wij een beetje overbodig, maar misschien moeten we die ook nog een aantal keren beluisteren voor we ze helemaal kunnen appreciëren. Met “Jim” won hij in 2009 een Independent Music Award en volgens ons is de kans groot dat hij ook met deze 14 songs in de prijzen valt. Nog een tip: koop de cd MET bonus disc. Hierop nog 5 pareltjes en een leuke ‘making of’. www.jamielidell.com
www.kidsistermusic.com Jamie Lidell - Compass
In juli staat Jamie Lidell in ons land in het voorprogramma van Prince en op Cactus Festival. Iedereen mag daar kennismaken met de jongste van zijn kroost, “Compass”. Voor dit album kreeg Jamie - Jim voor de vrienden - de hulp van Beck en die invloed is duidelijk merkbaar. Na “Multiply” en “Jim” is dit het minst toegankelijke album in het rijtje maar daarom zeker niet minder goed, integendeel. “Compass” zit vol gritty drum-loops, krachtige hardware synths, catchy gitaar-riffs en zowel happy als emo vocals. Allemaal vaste waarden voor een Lidell-album maar toch een schijf die je meerdere keren moet beluisteren vooraleer je er helemaal in wegzinkt. Met “She needs me” gaat het een eerste keer richting goosebumps. Een lovesong zonder melige saxofoon -solo’s of druilerige viool-intermezzo’s. “I wanna be your telephone” doet ons een beetje terugdenken Denim Mag 31
LCD Soundsystem - This is happening
James Murphy, brein achter dit elektronisch project en co-founder van DFA Records, laat een eerste keer van zich horen in 2002 met de single “Losing my edge”. Kort daarna duikt hij de studio in met Duran Duran en Janet Jackson stuurt hij met een kluitje in het riet. De populariteit van de New-Yorkse dj/producer groeide en met zijn eerste full album in 2005 kreeg hij internationale erkenning in de vorm van 2 grammy’s. “Sound of silver” werd 2 jaar later op minder applaus onthaald maar met de single “Bye bye Bayou” (een cover van Alan Vega) zat LCD Soundsystem weer helemaal op koers. En in diezelfde richting vaart hij nog steeds. “This is happening” is geen samenraapsel van trendy electro, teenage-rock of andere kortstondige hypes. Het is doordachte electronic music met heel veel rock invloeden en dit alles fantastisch geproducet. Op het album staat slechts 1 track waar onze focus even verslapte, namelijk “All I want”. Het album begint vrij rustig maar na een 3-tal nummers gaan de ledematen een eigen leven leiden. Eerst nog ietwat ingetogen en knipogend naar de jaren ’80 met “I can change” maar daarna overtuigender met het übervrolijke “You wanted a hit”, wat voelt als een statement richting platenindustrie. Op “Pow Pow” is het de percussie die de sfeer bepaalt en de afsluiter van dit album “Home” voelt ook als een beetje thuiskomen na een lange nacht. Dat Mr Murphy weet wat er van hem verwacht wordt, is duidelijk. Een commerciële dansplaat is niet waar LCD voor staat. Dit is no-nonsense muziek voor mensen met een open mind die de schemerzone tussen rock en electronic een ‘happy place’ vinden. Er is ook een link met België. Op tournee neemt LCD Soundsystem de synth- en keyboardspeelster Nancy Whang mee. Zij was het vriendinnetje van Stephen “2Many Dj’s” Dewaele die onder andere de vocal op “NY Lipps” van Soulwax heeft ingezongen. Just so you know… En voor wie de cd nog niet heeft gekocht, er is een multipack via hun website beschikbaar met oa dubbel vinyl, platenzak en t-shirt. www.lcdsoundsystem.com
Iron Maiden - The number of the beast
Het is in1982, na twee vrij anonieme full albums te hebben uitgebracht, dat het east-London quintet “The number of the beast” op de markt gooit. Na hun self-titled debuut in ’80 en “Killers” in ’81 was dit voor de heavy metal-scene een album dat bepalend werd voor de sound van dit nog prille genre.Door de controverse rond dit album ging de “Ijzeren Maagd” in de hele wereld over de tongen. Maiden werd als satanisch bestempeld en in een hele resem landen verbannen en DAT is hun sleutel tot succes gebleken. De band, die door bassist/songwriter Steve Harris is opgericht, werd toen wereldberoemd, berucht en onsterfelijk! We gaan niet alle 9 songs in detail bespreken maar sta ons toe om toch enkele kunststukjes onder de loep te nemen. In “22 Acacia Avenue” zingt Bruce Dickinson over de vrouw die haar ‘service’ aan de band verleende gedurende enkele jaren (Abuse her, misuse her, she can take all that you’ve got – Caress her, molest her, she always does what you want). De scary intro van “The number of the beast “ zet daarna de toon voor wat één van de meest controversiële nummers in metal-land zou worden. In “Run to the hills” houden ze het tempo eveneens hoog en ook dit refrein zing je in no time mee. “Total Eclipse” is een minder bekende track en bevat iets minder cliché-elementen. Minder snel, iets meer rock qua structuur en halfweg een uptempo-solo met kort daarna een downtempo-break: gedurfd, maar het werkt. “Hallowed be thy name” is volgens ons één van de beste Maiden songs aller tijden. Een donkere intro en daarna gaat het steeds bergop in deze meer dan zeven minuten durende classic. Dit album was geen toevalstreffer want ook na “TNOTB” bleef Iron Maiden op regelmatige tijdstippen vette metal-platen op ons afvuren. “Seventh son of a seventh son” en “Fear of the dark” zijn hiervan het beste bewijs. Tot slot nog enkele cijfers voor de geïnteresseerden: Iron Maiden = 15 studio albums / 18 awards / 20 world tours / 26 bandleden in 35 jaar / meer dan 2000 live-shows / 100 miljoen albums verkocht met het minimum aan tv- en radio coverage. Niks meer aan toe te voegen… www.ironmaiden.com
Denim Mag 32
H.264 Circulus 2010 Los Angeles
Circulus is een installatie designed en gebouwd door Sam Starr, het is zijn afstudeerproject als Fine Art major in Los Angeles. www.vimeo.com/12844053
Regisseur: Marco Bechis 2008 - 108 minuten - Italië/Brazilië - Drama Birdwatchers
Leden van de Fazendero-stam, een indianenstam in het Amazonegebied verdienen een klein salaris door noodgedwongen gekleed in lendendoek, beschilderd met oorlogskleuren blanke toeristen schrik aan te jagen. Als die weg zijn trekken ze deemoedig hun spijkerbroek weer aan. Nadat twee meisjes uit het reservaat zich hebben opgehangen – zelfmoord komt veel voor onder de Guarani-Kaiowá – nemen de stamoudsten een radicaal besluit: de stam moet terug naar zijn geboortegrond. Inmiddels behoort deze toe aan een machtige grootgrondbezitter, die soja kweekt. Het regenwoud werd vervangen door een sojaakker. Maar dit kan de indianen niet tegenhouden. Ze vestigen zich er terug maar dit gaat niet van een leien dak. Het leven is er hard, honger dreigt en de spanning groeit tussen hen en de sojaboer. Regisseur Bechis fulmineert tegen het rampzalige leven dat deze Guarani-Kaiowá-indianen in hedendaags Brazilië moeten leiden, maar Birdwatchers ontstijgt moeiteloos het niveau van een sociaal pamflet. Tekst: Neil Dutrieue Denim Mag 34
Up There 2010 New York
Een boeiende documentaire waar New York Billboard artiesten vertellen over hun leven en passie. www.vimeo.com/10562000
Scrapertown 2010 Oakland
Een documentaire over kids uit de achterbuurten en hun liefde voor scraperbikes.. www.vimeo.com/9702393 Tekst: Aykan Umut
EVERYONE TALKS ABOUT ROCK THESE DAYS; THE PROBLEM IS THEY FORGET ABOUT THE ROLL. Keith Richards
Brek & Tank Missions
Interview: Mike Van Cleven
JONAS LARA. Photographer, Los Angeles
Brek & Skilo
JONAS LARA. Van waar ben je afkomstig Jonas?
Ik kom origineel van Zuid Californie en woon momenteel in Los Angeles. Echter ben ik nu volop bezig mijn opties aan het bekijken om zeer binnenkort naar New York te verhuizen. Hoe heb je je eerste stappen in de fotografie gezet?
De eerste keer dat ik mij in fotografie begon te interesseren was in ‘high school’ waar ik voor ons jaarboek mijn skateboard crew, vrienden, feestjes enzovoort documenteerde. Maar het duurde nog jaren vooraleer ik echt serieus werd over fotografie. Wanneer ik afstudeerde ben ik bij de US Marines gegaan en werd daar gewond. Tijdens de revalidatie die ik moest doorstaan heb ik mijn camera terug bovengehaald om toch iets om handen te hebben. Zeer kort nadien heb ik mij ingeschreven voor een 4-jarige opleiding aan de Art Center College of Design waar ik mijn Bachelor in de fotografie behaalde. Is het wegens je skateboarding achtergrond dat je je bent gaan focussen op ’urban life’?
Waarschijnlijk wel omdat het zeer toegangkelijk was voor mij. Maar ik focus mij voornamelijk op architectuur, reportages, documentaires en alles wat je onder “urban experiences” kan omvatten. Dat gezegd blijf ik een voorliefde hebben voor design: structuur, compositie, licht en beweging. Je hebt wereldwijde bekendheid verworven dit jaar wegens een speciaal voorval: gearresteerd worden in LA tijdens het uitvoeren van een reportage. Vertel eens jouw verhaal.
Ik werkte reeds enige tijd aan een reeks waar ik artiesten uit de ondergrondse kunst ‘scene’ alsook andere artiesten documenteerde. Ik was die nacht in Los Angeles twee gekende grafitti/ straat-kunstenaars aan het fotograferen, TANK & BREK. Toen ze in een verlaten pand een muurschilderij aan het maken waren, kwam er plots uit het niets een politie helicopter en nog voor we het wisten werden we omsingeld door LAPD politieagenten. Ze bestormden het terrein en vonden mij terwijl ik ergens achteraan schuilde. Ik werd gearresteerd en achterin een politiewagen gehouden terwijl ze het terrein verder uitkamden. Wat ging er door je hoofd toen ze ook je fotomateriaal confisceerden tijdens de arrestatie?
Ik zat vol adrenaline en was voornamelijk verstrooid door wat er net allemaal gebeurd was. Ik wist dat ik een aantal rechten had als journalist, maar op het moment zelf wist ik niet wat ik moest doen of zeggen. Ik gaf de agenten dan ook zo weinig mogelijk informatie om mezelf alsook om de artiesten niet bloot te stellen.
Denim Mag 39
Mullet
JONAS LARA. Moest je daarop naar de gevangenis?
Ja, ik werd gearesteerd en zat 26 uur vast tot ik op ‘bail’ vrij mocht: $20,000 USD for Felony Vandalism... Dat is veel geld! Dat moet nogal frustrerend geweest zijn, wetende dat je eigenlijk zelf niets verkeerd had gedaan?
Frustratie... dat is inderdaad de correcte term voor hoe ik mij voelde, maar aan de andere kant was ik niet echt boos op de politie want die hadden enkel hun job gedaan door te reageren op een oproep die was binnengelopen. Ik dacht dat ze eens ze doorhadden wat ik er deed alles wel in orde zou komen, maar dat was niet het geval. Integendeel. Het werd een gerechtsprocedure met vervolging waar de openbare aanklager voor mij een maand celstraf eiste voor ‘vandalisme’, omdat ik vandalen had gefotografeerd terwijl ze aan het ‘werk’ waren. Je had niet voldoende geld voor privaat wettelijke bijstand, wat deed je toen?
Ik heb een “Legal Defense Fund” opgestart die het mij mogelijk maakte om een eigen advocatenkantoor in te huren omdat mijn openbare verdediger tegen me was en enkel adviseerde om schuldig te pleiten voor een feit dat ik niet had gepleegd. Heeft dat advocatenkantoor je dan voldoende serieus genomen om je vrij te spreken?
Het was een wereld van verschil. Vanaf het eerste ogenblik dat ik mijn verhaal uit de doeken had gedaan en hen de bewijsmaterialen had voorgelegd, geloofden ze 100% in mijn zaak. En voor mij was dat de belangrijkste factor. Op de rechtbank kwamen ze dan ook volledig voorbereid aan met allerlei bewijsmaterialen om mijn verhaal te staven en mijn zaak te verdedigen. We hebben toen alle voorstellen van de openbare aanklager geweigerd en vroegen om een uitgebreide rechtzaak, wat de openbare aanklager niet had verwacht, omdat ze wisten dat ik onschuldig was maar mij toch wilden straffen omdat ik respect toonde voor de grafitti kunst. Een happy end met andere woorden! Wat zou je andere fotografen kunnen adviseren mochten ze in dezelfde situatie terechtkomen?
Ik zou elke fotograaf die ook maar iets doet dat in vraag kan gesteld worden of het legaal is of niet, adviseren zich goed te informeren over hun rechten zodat ze in een dergelijke situatie goed beseffen over welke rechten ze beschikken. Een voorbereid man is er 2 waard, en in deze context is dat geen ‘understatement’. Jonas Lara: gzaonas.deluxe.livebooksedu.com - jonaslaradefensefund.org
Denim Mag 42
Brek & Tank Missions
Brek & Skilo Denim Mag 43
Brek & Skilo
PRINT SCREEN. Tekst: Aykan Umut
Kid Vanilla 2010
Van Keulen tot in Japan en van Londen tot in het hartje van Antwerpen is het ondertussen welbekende Kid Vanilla niet meer uit het straatbeeld weg te denken. Met als grootste inspiratiebron de hiphop en graffiti uit de jaren ‘80 en ‘90 verrast ontwerpster Eva Balg ons deze zomer met een aantal opmerkelijke nieuwe juicy & edgy prints. Airbrush is the new black! Verkrijgbaar bij Avenue Antwerpen, Kakkoiiiro Brussel of surf naar www.kidvanilla.com
Denim Mag 46
PR NT
Mishka NYC
WESC
Brooklyn NYC cultlabel Mishka schotelt ons voor de zomer van 2010 een portie gebatikte t-shirts voor. Voor de talrijke hippies onder ons is dat de normaalste zaak van de wereld, maar dat zal ons worst wezen. Mishka is verkrijgbaar bij Kakkoiiiro Bxl of surf naar www.mishkanyc.com
Wesc store opent eind juli in Antwerpen zijn deuren, en daar zijn wij uiteraard heel blij om, niet alleen omdat onze Denim Mag. styliste en redactrice Wendy de zaak zal runnen, maar ook omdat we uitkijken naar een grote keuze aan een toch wel sterke printcollectie. Verkrijgbaar bij Wesc Store Antwerpen of surf naar wesc.com
Alife
Sixpack x Erosie
Sandwichman of billboards, daar lijkt het althans op, maar de boodschap van het New Yorkse label Alife is duidelijk: Spread the word! Alife is verkrijgbaar bij A Cut Above Antwerpen, Dope Gent of surf naar alifenyc.com
Omdat kunstenaar Erosie te gast is in deze editie van Denim Mag. mag de collab met Sixpack France zeker niet ontbreken in deze rubriek. Two words: Big up! Sixpack is verkrijgbaar bij Dope Gent of surf naar www.sixpack.fr
Denim Mag 47
RI TS Stussy x Kostas Seremetis
Coolcats.fr
Wanneer Stussy en post-pop artiest Kostas S. hun krachten bundelen krijgen we dit: een perfecte mengeling van superhero ingrediënten en Afrikaanse specerijen, gebakken in een OostDuiste bretzel. Meer moet dat niet zijn, vinden wij. Verkrijgbaar bij Dope Gent of surf naar
Naast de wereldbekende baguette heeft Frankrijk een tweede delicatesse om trots op te zijn. Via de Coolcats online store kan je terecht voor al je favoriete So-Me, Busy P, Dj Mehdi, Justice en niet te vergeten Uffie T-shirts. Surf naar Coolcats.fr
Ben Sherman ´Madness´ Collaboration
Trainerspotter x Liberty of London
Deze collab bevestigt dat Ben Sherman zich sinds de jaren ‘60 nog steeds wil associëren met muziekiconen zoals de legendarische ska-band Madness. Hierdoor ontstaat een perfecte match tussen muziek en stijl. One step beyond voor Ben Sherman. Surf naar brand.bensherman.com
De bloemetjes buitenzetten kan nu ook met stijl: Trainerspotters immens populaire 2003 Windjammer jacket wordt opnieuw onder handen genomen door Liberty of Londen. De British Mullerain wax cotton Windjammer jackets worden uitgebracht in drie verschillende welbekende Liberty floraprints. Surf naar www.trainerspotter.com
www.stussy.com
Denim Mag 48
ROBERT QUALITY MEATS. Tekst: Wendy Robert
Prints! Leuk ja, maar hoe gaan we dit aanpakken? Nu moet ik eerlijk toegeven, ik had geen zin om te schrijven over de zoveelste printed tee, dus dan maar kijken wat we volgende winter mogen verwachten. Volgens de groten: zwart, grijs, bruin, camel, roodtinten en dierenprints, hmm... op die manier zijn we ook snel uitgepraat. Ik ben dus maar beginnen te zoeken naar mensen die gespecialiseerd zijn in het werken met prints en de volgende vond ik wel interessant:
Denim Mag 49
PRINT SCREEN.
Basso and Brooke
Mary Katrantzou
Bruno Basso en Christopher Brooke ontmoetten elkaar in een Londense nachtclub, en zo ontstond Basso and Brooke . Na het winnen van de London’s Fashion Fringe Award in 2004, scoorde het Braziliaans-Engelse duo een productie/distributie deal met Aeffe en een jaar later stonden ze op de London Fashion Week. Het team staat bekend om hun theatrale graphics. Bij hun klanten mogen ze namen zoals Rihanna en Beyonce Knowles rekenen. Voor hun fall/winter collectie zijn ze twee weken naar Samarkand gereisd, een sprookjesstad langs de zijderoute. Ze werden blootgesteld aan een overload van kleuren, patronen en texturen, wat ze vertaald hebben naar buitengewone (lees mozaïk, slangenhuid, veren…) prints en dat is precies hun handtekening. Bovendien hebben ze een printtechniek gebruikt , de “high –gloss aqua finish” die sommige prints een 3-D gevoel geeft.
Portretten van madame De Pompadour,, de schilderijen van Fragonard en Nattier... Wat zouden de franjes en krullen van de rococo te maken hebben met de digitale printrevolutie? De buitensporige en decoratieve prints zijn van de Griekse ontwerpster, Mary Katrantzou. Mary, een print- en textieldeskundige, is een van de voorlopers van het uitvinden van een nieuwe visuele taal, die de mode heeft beïnvloed met haar nieuwigheid. Voor haar H/W 10 collectie heeft ze zich gebaseerd op fotografische beelden van kant, juwelen, verfgoud, medailles en sjerpen. In februari maakte ze een reeks kleedjes en een body voor de Britse modeketen Topshop. Deze zijn versierd met prints van enorme kettingen. Helaas zijn ze niet meer beschikbaar op de webshop.
www.bassoandbrooke.com/
www.marykatrantzou.com
Denim Mag 50
Hermione de Paula
Hermione de Paula, een van de nieuwste Londense hoop voor prints, heeft haar ervaring opgedaan bij Galliano, Alexander McQueen en Giles. Hermione heeft de perfecte kennis om haar collectie een eigen stijl te geven met een ongeëvenaarde gevoeligheid voor prints, en een passie voor ‘the feel and shape’. Maar haar vrouwelijke visie heeft een twist: een hevige fascinatie voor kunstmatige schoonheid en gedwongen vrouwelijkheid. Dit wordt vertaald in haar collecties. Ze gebruikt met de hand geschilderde prints waarmee ze een zacht gedrukt silhouet creëert dat naadlloos overgaat in de contouren van de vrouwelijke vormen. Het resultaat is een illusie van bijna naaktheid.De inspiratie voor de prints van haar Polly Cristalline H/W 10 collectie haalde ze uit de vele experimenten met ijs en de naam is dan ook gebaseerd op de polykristallijne structuur van ijs en ook een beetje op het idee van een poly-amourous karakter.
www.hermionedepaula.com
Erdem
Erdem is een Londens merk dat werd opgericht in 2005 door Erdem Moraliaglu. Zijn kenmerk is een degelijke snit gecombineerd met custom made prints op zijde, en dit allemaal in een romantisch sausje geroerd. Erdem probeert vrouwen prachtig te kleden door te streven naar nieuwe mooie vormen en te experimenteren met verschillende kwaliteiten, maar blijft trouw aan zijn grillige vormen en het gebruik van felle kleuren. Zijn lijstje van fans is dan ook indrukwekkend: Keira Knightly, Sienna Miller ,Chloe Sevigny, Michelle Obama …. Zijn collectie kan je bekijken op de London Fashion Week.
www.erdem.co.uk Denim Mag 51
Djuna Valentino column
SMILE WITH YOUR EYES.
I sat in the makeup chair, silently thanking the Gods of Grooming that today was not a casting day. Castings in LA are a special kind of hell, as a quick fifteen-minute go-see a few miles from home will take approximately three hours to complete. Add to the fact that castings require that one appear groomed and pretty with no help from the professionals. This is tricky – not that I lack the skill but quite frankly, lack the drive. Once I counted the steps it takes to get casting-ready and came up with 46 steps. To someone with a short attention span, this is a daunting number. When I have a job, this number is more than cut in half; all I really have to do is shower and maintain the unmentionables and the rest is left to hair and makeup. Today I was shooting for a bridal magazine. This is the only situation in which one will find me anywhere near a traditional wedding dress. Personally, I try to avoid the Wedding Industrial Complex; everything from the heavy residual Puritan undertones to Disney’s mass choke-hold on fucking up the futures of children via princess propaganda– and let us not forget DeBeers’ brilliant marketing scheme of equating diamonds with love - makes my skin crawl. I simply don’t like Denim Mag 52
the idea of an outside source imposing a ritualistic value system on my relationships. If I ever do get married, it’s going to be in Vegas by a man with a Piano Tie and you can bet I won’t be wearing white. Every kind of job has a different formula. Bridal-wear, for instance, consists of overly coiffed up-dos, delicate hand placement (think hand jewelry on the home-shopping network) and varying degrees of smiling. To me, the most twisted part is that I seem to have a knack for this sort of thing. Apparently I have the face of a natural liar. The Art Director was vaguely foreign in the same way that Madonna is British and every bit as officious. Even her warbled fluctuation of a self-imposed accent did not soften her domineering tone. The stylist’s assistant laid out the train of my dress as I stepped onto set. I was already starting to sweat beneath the lights, enveloped in heavy layers of taffeta and satin, mentally channeling every bridal image that may have slipped itself into my subconscious. ‘Be a flower,’ I told myself, aware at how daft this sounded, even just inside my head. But it worked. I blossomed into a beacon of love and vitality. I was a Hallmark card written in cursive, wrapped in baby’s breath
and shooting out the ass of Cupid. ‘SMILE WITH YOUR EYES!’ boomed the imperious voice of the Art Director, piercing my bubble of love-fluff. I closed my eyes and opened them again to make them wider. ‘YOUR EYES! YOUR EYES! SMILE WITH YOUR EYES!’ she chanted near ritualistically, growing more shrill with each command. ‘I am a flower. An ethereal virgin rose bud,’ I began again, adding a giggle to my smile, and batting my lashes for good measure; and yet the harpy of an art director persisted with vehement incantation, ‘OK, NOW MORE! MORE! SMILE MORE WITH YOUR EYES!’ I tried to think delicate, ladylike thoughts but found my inner world harangued with an onslaught of cuss words. ‘I’m a happy flower, a happy fucking – smiling - what the fuck – delicate is this bitch’s problem!’ Her verbal battery was doing nothing to make the smile in my eyes authentic, a cold sweat now threatening to pierce the centimetres of plaster disguised as makeup. My eyeballs ached; I was starting to get dizzy. Resorting to autopilot, I went through the motions attempting to block the frizzy-haired Banshee howling about the room like a broken record, out of my mind. I don’t remember how I posed or what I did
for the last dress. Most likely, I just stood there staring blindly into the light like a failed science project, a lobotomized smile frozen on my face. No one had said much to me all day except for those four words, slung about like a cheap campaign slogan. As I laced up my Doc Martins, I felt a firm tap on the shoulder. I turned to find the Art Director behind me. I watched with a sick fascination as the deeply etched lines of her face grew deeper, revealing decades of sun damage. It took me a good fifteen seconds to realize that she was smiling at me. “Fantastic job, Djuna. You make a lovely bride, it was such a pleasure working with you!” As skeptical as I am by nature, I was aware of her sincerity. Three months later, my agent sent a copy of the magazine. She was ecstatic because I had made the cover. “They absolutely loved you!” She gushed over the phone.Curiosity aroused, I pulled the magazine out of the manila envelope. There I was, smiling brightly on the cover of a nationally syndicated magazine with flawless skin, hair in a shiny cascade of curls atop my head, wearing the last dress we had shot that day. My eyes were closed.
Denim Mag 53
Fotografie: Mike Van Cleven (www.mikevancleven.com) Post Productie: Sqin (www.sqin.be) Make-up: Stefanie Lisabeth Styling: Aykan Umut Modellen: ZoĂŤ Buelens (IMM), Michelle Warneke & Lara Swinnen (New Models)
Denim Mag 54
Michelle: Check Shirt – Lee Shorts – American Apparel Sunglasses – Ray Ban Suspenders – American Apparel
Zoë: Men’s Check Shirt – Dr Denim Shorts – Eskimo Sunglasses – Ray Ban Michelle: Men’s Check Shirt – Lee Shorts – American Apparel Sunglasses – Ray Ban Suspenders – American Apparel Sneakers - Puma
Links
Lara: Jeans Body – American Apparel Jacket – Adidas Sunglasses – Michael Kors Bracelet – Twice as Nice
Boven Zoë: Jersey – Vintage 55 Black T-shirt – American Apparel Lara: T-Shirt – Pinko Black T-shirt - Lee Sunglasses – Dolce&Gabbana
Denim Mag 61
Zoë: Jersey – Vintage 55 Black T-shirt – American Apparel Socks – American Apparel Sneakers – Brantano Michelle: Leather Jacket – Fred Perry T-shirt – Grils From Omsk Jeans – Rebo @ Cream Belt – Deham Sunglasses – Ray Ban Sneakers – Puma Lara: T-Shirt – Pinko Sunglasses – Dolce&Gabbana Socks – American Apparel Sneakers – Puma
Zoë: T-Shirt – Rare Vest – Tommy Hilfiger Highwaist Shorts – American Apparel Sunglasses – Adidas Cap – American Apparel Handbag – Pepe Jeans Socks – American Apparel Sneakers – Puma
Lara: Men’s T-shirt – Pepe Jeans Jeans Jacket – Lee Michelle: Men’s Check Shirt – Lee T-Shirt – Roxy Sunglasses – O’Neill
Adidas: 02/475.37.00 American Apparel: 03/227.00.32 Brantano: 053/65.06.11 Cream Gent: 09/224.00.85 Denham: 03/294.02.11 Dolce&Gabbana: 03/286.80.00 Dr Denim: +32 9 324 46 16 Eskimo: 09/324.46.16 Fred Perry: 02/478.78.00 Girls From Omsk: 02/538.17.45 Kipling: 03/298.24.11 Lee: 03/298.20.00 Michael Kors: +31 205.815.000 O’Neill: 09/216.80.40 Paris Hilton: 03/289.95.75 Pepe Jeans: 02/411.14.14 Pinko: 03/221.10.10 Puma: 03/766.15.50 Rare: 03/294.02.11 Ray Ban: 03/286.80.00 Roxy: 09/325.08.00 Swatch: 02/556.71.42 Tommy Hilfiger: 02/456.17.40 Twice as Nice: 03/239.33.85 Vintage 55: 03/231.98.78
Distributed by ICCDistribution BVBA : T 0032 (0)93244616 : www.iccdistribution.eu
Denim Mag www.originaleskimo.com Quality basics since 1906
68
VAHINEE. Tekst: Paulien Riemis - Fotografie: Paulien Riemis + Rick Scott
Wat een geluk heb ik toch, denk ik terwijl ik door het land zoef. Deze ochtend had ik nog een casting in Gent en nu zit ik op de trein naar Parijs, waar een pracht van een job op mij wacht. De moderedactrice van Marie Claire France zag toevallig mijn foto en heeft mij meteen geboekt voor een shoot. Mijn bureau vertelde me dat ik met een topfotografe en een legendarische make-up artiest zal werken dus ik ben behoorlijk zenuwachtig! Eens aangekomen in Gare du Nord heb ik niet veel tijd om nerveus te zijn: er staat nog een go & see op het programma! Ik spring op de bus naar het modellenbureau en ontmoet daar de extravagante eigenaresse. Ze maakt een paar foto’s en scant ook mijn portfolio om mij op te nemen in hun modellenbestand. Zij enthousiast en ik blij als een kind. Met dit goede nieuws kruip ik ‘s avonds op tijd in bed om goed uitgerust te zijn. De volgende dag ben ik véél te vroeg wakker en sta ik uiteindelijk een half uur te vroeg in de studio. Er is verder nog niemand dus ik kan al tussen de prachtige styling neuzen. Alles is zwart en ik lees namen als Dior, Carven en Miu Miu. Wauw! De crew arriveert een beetje later en we vliegen er meteen in. De streng uitziende fotografe legt me
uit dat ze meer interesse heeft in het menselijk lichaam dan in het gezicht. De komende twee dagen zal ik me in de meest onmogelijke bochten wringen en muisstil moeten blijven zitten. Buiten digitale foto’s gaan we namelijk ook polaroids schieten. Voordat ze deze dure techniek toepast, maken we eerst een eindeloze reeks tests. Tel bij de verkrampte spieren ook nog eens felle spots en flitsende lampen en je begrijpt dat dit een behoorlijk zware shoot is. Gelukkig is het team erg tevreden en leggen ze me helemaal in de watten! Zo komt de moderedactrice regelmatig met cola of chocola langs zodat ik zeker niet duizelig zou worden. Ook het eten doet véél leed vergeten: in België krijg je vaak een snelle snack maar hier staat middagpauze bijna centraal. Kosten noch moeite worden dus uitgespaard voor het eten. Twee dagen op rij staat er ‘s ochtends eengigantisch ontbijt klaar en ‘s middags kunnen we genieten van een lekker en gezond driegangenmenu, hoera! Vlak voor ik vertrek geeft de fotografe me nog een paar polaroids én een mooi compliment: You’re one of the few girls who didn’t cry during my shoot. Geslaagd met onderscheiding, denk ik terwijl ik alweer naar huis trein. Paulien is model bij Models Office.
Fotografie: capetowndailyphoto.com
CAPE TOWN.
CAPE TOWN. The place where Western Europe meets Wild Africa Deze stad is een van de meest exclusieve en modieuze steden van dit moment. Het is een plaats waar de mode en de filmindustrie altijd maar meer hun weg naartoe vinden. Het is niet verwonderlijk dat Hollywood hier steeds vaker kaskrakers komt filmen zoals Lord of War, Blood Diamonds,Invictus, etc… Het is een stad waar blanken, Afrikanen en Aziaten harmonieus samenleven, elk met hun eigen identiteit en religieuze achtergrond. Deze diversiteit zit hem ook in het erfgoed, van Victoriaans tot hedendaags geïnspireerde architectuur, moskeeën, kerken en synagogen. Het begon allemaal toen Jan Van Reibeeck in 1652 Kaapstad als Hollandse kolonie oprichtte. Sindsdien claimde iedereen dit stukje land: van de Britten tot de Franse hugenoten tot de slaven die werden geïmporteerd uit India, Birma, Maleisië of Indonesië. En niet te vergeten de zwarte bevolking uit Centraal-Afrika. Allemaal samen op een van de meest adembenemende plekken ter wereld. Kaap de Goede Hoop wordt vaak een van de mooiste kapen ter wereld genoemd: een sneeuwwit zandstrand, het helderblauwe water van de Atlantische Oceaan en op de achtergrond de Tafelberg die als schildwacht zijn stad bewaakt. Om van de prachtige vergezichten te genieten kan je een kabellift nemen die je op zes minuten naar de top brengt. Daar krijg je een van de meest adembenemende uitzichten op aarde te zien. Je kan ook gaan relaxen of zonnebaden op een van de vele stranden die Kaapstad rijk is. Op de stranden van Clifton of Camps Bay of Llandudno wil iedereen gezien worden. Blijf zeker zitten tot de zon ondergaat op een van deze prachtige stranden, liefst met een glas lekkere ZuidAfrikaanse wijn in de hand. ‘s Avonds is het tijd voor lekker eten. En de keuze is legio. Van een typische cape Malay tot Afrikaanse of Indische restaurants tot de meer trendy keuken. En dit allemaal aan een redelijke prijs. Na het eten kan je afzakken naar downtown Kaapstad met zijn trendy en leuke bars. Wat Kaapstad zo verschillend maakt van andere grootsteden is dat het vele bezienswaardigheden binnen handbereik heeft.
Het is omringd door een natuurpracht en industriële vervuiling heb je er niet. Qua buitenactiviteiten kan het in Kaapstad ook tellen. Start bijvoorbeeld met een excursie naar Cape Point waar je van het uitzicht kan genieten van wat men noemt “de eerlijkste Kaap van de wereld”. Het is hier dat je de grote witte haai kan ontmoeten tijdens een “cage shark diving experience”. Pinguïns kan je ontmoeten te Boulders Beach, walvissen vind je hier ook tussen juni en december. En je kan proeven van topwijnen uit de wijnlanden van Stellenbosch, Franchshoek en Paarl. Shoppen kan je hier naar hartenlust. De grote merken vind je in de shoppingcentra van V&A Waterfront en Canal Walk. Downtown vind je de curiosamarkten te Greenmarket Square of in de Pan African Market in Long Street. Hier kan je nog onderhandelen, en je treft er de one and only Eggman aan. Een populaire plaats voor zowel de lokale bevolking als de toeristen is het Victoria en Alfred Waterfront. Vroeger was het louter een havengebied, maar nu na een grondige verbouwing vind je er tal van winkels, boetieks, restaurants, een cinema, … Je kan er ook een overzetboot nemen die je naar Robben Island brengt, waar Nelson Mandela 27 jaar in opsluiting heeft doorgebracht. 6 nachten “Ontdekking van Kaapstad en omgeving” Exclusief bij Q-Travel ism South African Airways en 100x100 Africa. Prijs per persoon (op basis van 4 personen): 2091 Euro Inbegrepen in de prijs: 2 overnachtingen in Simons Town B&B, kamer met haven en zeezicht. Volle dag “Peninsula” excursie met oa Boulders Beachen en pic nic op een van de stranden. 2 overnachtingen in Gansbaai B&B, zeezicht waar men tijdens het seizoen Walvissen kan spotten vanuit je kamer! (juni tot december) Volle dag wijn proeverij toer. 1 dag excursie “Great White Shark Cage Dive Experience” 2 overnachtingen in Cape Town B&B te Mouille Point Promenade. Volle dag city tour van Kaapstad. Privé transfers van en naar de luchthaven. Transfers tussen de verschillende overnachtingen. Privé transfers met gids tijdens de excursies. Voor meer inlichtingen en reservatie: info@Q-travel.be - 059274787 www.Q-Travel.be Tekst: Neil Dutrieue
Denim Mag 71
AGE NDA.
2. Concert
30/07 - 08/08 Lokerse Feesten Lokeren 06/08 - 07/08 Reggae Geel Geel
08/08 The Original Wailers Flip Kowlier Rivierenhof Antwerpen 09/08 DJ Shadow Rivierenhof Antwerpen 12/08 - 15/08 Feest In Het Park Oudenaarde 19/08 - 21/08 Pukkelpop Kiewit Hasselt
06/08 - 08/08 Pole Pole Beach Zeebrugge
04/09 Laundry Day Nieuw Zuid Antwerpen
04/09 - 05:09 Rockabilly Day Kasteel Van Wippelgem Evergem 06/09 Massive Attack Sportpaleis Antwerpen
10/09 Gabriel Rios Openluchttheater Rivierenhof Antwerpen
24/09 Drums Are For Parades Vooruit Gent
Denim Mag 72
24/09 Milk Inc. Sportpaleis Antwerpen 28/09 10cc Het Depot Leuven 30/09 Guns N’ Roses
Sportpaleis Antwerpen
Expo
Tot 05/09 Leon Vranken Concertgebouw - forum Brugge Tot 26/09 Marcel Broodthaers Koninklijk museum voor schone kunsten Brussel Tot 12/09 Wangechi Mutu Wiels Brussel
Tot 19/09 Biënnale van de schilderkunst Museum Dhondt Dhaenens Deurle Tot 10/10 Philip Metten Z33 Hasselt
17/09 - 17/10 Cuesta ’10 Tielt
Tot 05/09 Bjarne Melgaard Rod Bianco De appel Amsterdam
Join us on Facebook: www.facebook.com/denimmag
BO EK. Tekst: Joeri Steegen
Grotesk Upper Playground Ginko Press 2010
Een Belgisch geschoolde Zwitserse designer die al meer dan 10 jaar furore maakt in New York? Klinkt als het hoofdpersonage uit een 3-delige roman die helaas nooit zal geschreven worden. Maar niet gevreesd, de man bestaat echt en heet Kimou Meyer, beter bekend als ‘Grotesk’. Deze vormgever/illustrator mag gerust de eerste prijs winnen in de categorie ‘your favourite brand’s favourite designer’. Zijn klantenbestand is namelijk even groot als indrukwekkend en bevat namen zoals Alife, Stussy, Zoo York en Carhartt. Grotesk heeft doorheen zijn carrière een specifieke visuele taal ontwikkeld met wortels in een klassieke opleiding, maar gevoed door het kleurrijke straatleven van Brooklyn. Dit boek biedt een overzicht van 10 jaar hard werk en bevat 200 illustraties.
Nice to meet you too Index Books 2010
‘First impressions count!’, dat hebben de makers van ‘Nice to meet you too’ (het vervolg op ‘Nice to meet you’) goed begrepen. Dit boek belicht alle aspecten van ‘het visitekaartje’- de kleinste vorm van drukwerk met de grootste impact, onderschat door vele bedrijven en gevreesd door menig ontwerper. Dat deze ‘gedrukte handdruk’ het verschil kan maken, bewijst de selectie die dit boek tentoonstelt. Ontdek de kracht van het kaartje en laat je verrassen door de overvloed aan spitsvondige eerste indrukken die dit boek rijk is. In een wereld waarin iedereen beroemd is, wordt self-promo the movement!
Denim Mag 75
The Marigolds Merijn Hos Buzzworks
The Marigolds neemt ons 64 prachtige pagina’s lang mee op ontdekkingsreis door het omvangrijke oeuvre van Merijn Hos. Deze Utrechtse illustrator/ kunstenaar, ook wel bekend als ‘BFree’, weet al spelende virtuositeit en naïviteit te verenigen. We krijgen in deze sympathieke uitgave een verzameling voorgeschoteld van pentekeningen en collages die allemaal de karakteristieke ‘kinderhand van de meester’ bevatten. Een klein pakje abstracte poëzie met een grote kwak humor erover? Yes, please!
Impressive
Gestalten 2010
De hedendaagse vormgever lijkt de penetrante geur van zeefdrukinkt en de aparte charme van handgeschept papier weer naar waarde te kunnen schatten. Dat bewijst ‘Impressive’; de recentste uitgave van designuitgeverij Gestalten. Het boek biedt een selectie van cutting-edge artwork dat gerealiseerd is door middel van ‘klassieke’ technieken. Wie de buik inmiddels vol heeft van dit soort beeldverzamelingen en trek heeft in wat meer inhoud, blijft deze keer niet op zijn honger zitten. Naast de prachtige plaatjes bevat deze uitgave namelijk ook zes interviews met vooruitstrevende ontwerpstudio’s (Faile, House Industries,...). Deze teksten blijken uiterst inspirerend en vormen de lijm die de uiteenlopende graphics bindt. Deze boeken zijn verkrijgbaar bij Toykyo Gent Denim Mag 76
ROCK N’ ROLL IS DREAM SOUP, WHAT’S YOUR BRAND? Patti Smith
MACHE ONE.
MACHE ONE.
Kwart voor zes, de laatste klanten verlaten de tattooshop Hannya, die gelegen is in het hartje van Brussel. Tattoo Artist Mache One die oorspronkelijk uit het Franse stadje Nantes komt en nu al vijf jaar in Brussel woont, vindt dat hij toe is aan een frisse Blanche, en omdat wij het daar absoluut eens mee zijn, volgen we hem met plezier voor wat gerstenatjes en een stevige babbel. Waarom wilde je tatoeëerder worden en hoe ben je in deze business verzeild geraakt?
In de eerste plaats heb ik een enorme passie voor tekenen. Ik ontwierp al geruime tijd wat grafisch werk op de computer, maar daar haalde ik totaal geen voldoening uit. Ik besloot dat het tijd werd voor een nieuw hoofdstuk en zo ben ik opnieuw gaan tekenen, schilderen en graffiti spuiten. Ik deed hier en daar kleine opdrachtjes zoals bevoorbeeld wat ontwerpen voor een tattooshop in Nantes. De belangrijkste drijfveer om te tatoeëren komt echter uit de graffitiwereld, ik kwam er in contact met enkele gasten zoals bijvoorbeeld Just, die behalve spuiten ook tatoeëerde. Daar ontstond een connectie, het is Just die mij de liefde voor het tatoeëren heeft leren ontdekken. De samenwerking met elke klant om tot een unieke en persoonlijke creatie te komen zorgt voor een oneindige creativiteit, en dat boeide mij. Draagt een bepaalde stijl jouw voorkeur?
Ik hou van alle stijlen, dat geeft mij net de vrijheid om niet in één richting te gaan werken, maar om mij in elk van die stijlen te verdiepen en er mijn eigen touch aan te geven. Er zijn natuurlijk wel een aantal stijlen die mij meer liggen dan andere, zoals wat ze ‘old school’ of tradionele tattoos noemen, omdat ik daarbij meer ideëen heb en die ontwerpen beter in de hand liggen. Zijn er artiesten, tatoeëerders of niet, die jouw werk beïnvloeden?
Artiesten niet echt, maar wel alles wat naar mij toekomt uit het dagelijkse leven, van graffiti tot de Vlaamse Primitieven, van de televisie tot een samenwerking met de klant ... alles eigenlijk. Dat zorgt voor een grote voorraad frisse ideëen en ontwerpen.
Zie je in de toekomst een samenwerking met een tattoo artiest mogelijk?
Ja, waarom niet? Mike Rubendall bevoorbeeld, een artiest uit NYC die zich verdiept in traditionele en Japanse tattoos, dat zou prachtig zijn. Als ik werken van andere artiesten zie waar ik kippenvel van krijg en ik zou de kans krijgen om met die artiesten samen te werken, dan zou ik dat zeker doen. Het zou mijn kennis en mijn ontwerpen verrijken. Wat is voor jou het leukste gedeelte van de job, het ontwerpen?
Ik schets sowieso elke dag, dat kan zijn voor een tatoeage, een graffitisessie op zondag of gewoonweg voor de televisie. Het is vooral het contact met de persoon die zich zal laten tatoeëren en het eindresultaat dat daar uit voortvloeit waar ik het meeste plezier aan beleef. Merk je enige verandering binnen het tatoeëren over de jaren heen en zo ja, waarom?
Tatoeëren blijft evolueren, of het nu in de goede richting is of niet, dat kan ik jou niet vertellen, het hangt af vanuit welk standpunt je het bekijkt. Als je ‘old school’ tattoo minded bent, ga je niet van die evolutie houden omdat die puur esthetisch is geworden met heel wat minder inhoud, maar je bereikt er anderzijds wel een groter publiek mee. Denk je dat het tatoeëren ooit als kunst zal worden aanvaard?
Dat hangt opnieuw af vanuit welk standpunt je het bekijkt, voor sommigen zal dat wel zo zijn, voor anderen niet. Ik vind persoonlijk dat het als kunst mag worden aanvaard. Waar zie je jezelf binnen tien jaar of meer? Nog steeds aan het tatoeëren?
Ik blijf heel zeker verder tatoeëren, maar hoe het er over tien jaar zal uitzien, daar kan ik nog geen antwoord op geven. Misschien ben ik nog steeds hier, misschien bevind ik me aan de andere kant van de wereld, alles is mogelijk. Een eigen tattooshop oprichten is niet uitgesloten, maar er zijn nog geen concrete toekomstplannen. Alhoewel ik denk dat zo’n uitdaging een enorme stimulans voor mijn carrière zou zijn. Mache One www.hannyatattoo.com
Denim Mag 79
RINUS VAN DEVELDE. Interview: Manor Grunewald
Het werk van Rinus Van de Velde vertrekt vanuit een archivering van fotografisch beeldmateriaal. Hij ontwikkelt een boeiend oeuvre waarin zwart-wittekeningen in houtskool op papier of rechtstreeks op de muur primeren. Onlangs maakt hij ook sculpturen die zijn persoonlijke beeldtaal nog meer versterken.
Rinus, ik ken jouw werk al een hele periode. Tot 2007 waren jouw tekeningen zeer kleurrijk opgebouwd met potlood. Al enige tijd heb je dit omgeruild voor een zwart-wit kleurenpallet in houtskool. Hoe is deze wending binnen je oeuvre tot stand gekomen?
De kleurtekeningen die ik toen maakte, waren heel klein, ongeveer 10 cm x 15 cm. Ze hadden een soort postkaarteffect. Ik wou hiervan loskomen, en de tekeningen meer autonoom maken. Daarnaast wou ik ze tekenkundig interessanter maken, zowel voor mij, als maker, als voor de toeschouwer. Voor mij is het erg belangrijk dat ik tekeningen, en bijvoorbeeld geen schilderijen, maak: het medium tekenen fascineert me namelijk op formeel en conceptueel vlak. Het is een medium dat zich jarenlang in de marge heeft bevonden, en ik vind het dan ook een interessante uitgangspositie om een tekening als volwaardig autonoom werk te beschouwen. Het formaat speelt daarin een belangrijke rol. Mijn tekeningen werden groter, wat het, voor mij althans, praktisch onmogelijk maakte om met kleurpotloden verder te werken. Zo kwam ik bij houtskool, dat ook hét basismateriaal is om een tekening te maken. Een andere belangrijk aspect is dat de kleur nu niet langer een obstakel vormt, en dat ik me niet meer moet bezighouden met het samengaan van kleuren binnen één werk of tussen meerdere werken. Ik toon immers altijd meerdere werken tegelijkertijd, die samen een soort niet-lineaire narratieve structuur vormen. Door zwart-wittekeningen te maken behandel ik mijn beelden op een gelijkvormige manier, waardoor elk beeld past in het overkoepelend narratief. Verder denk ik dat de herinnering een belangrijke rol speelt in mijn werk: ik ben bezig met een soort documentaire behandeling van beelden. Ook daarbij past het zwart-wit van de houtskool voor mij perfect. Jouw tekeningen bestaan vooral uit een combinatie van beeld en tekst. Toch biedt die combinatie geen vanzelfsprekende uitkomst voor de toeschouwer. Een narratieve sfeer neemt hierin de bovenhand. Hoe selecteer je de combinatie van deze beelden en teksten?
Dat is ook veranderd in de loop van de tijd. Vroeger dacht ik na over de tekst die onder of boven de tekening moest komen, terwijl ik aan het tekenen was. Denim Mag 82
Terwijl je het beeld tekent — wat enkele uren duurt — krijg je de kans om er lang en intensief mee bezig te zijn, zodat je het kijkproces als het ware vertraagt. Die tijd is belangrijk om het beeld te ontleden, en om zo na te denken over hoe het in de narratieve structuur kan worden ingepast. Wanneer de tekening klaar is -elke tekening heeft een duidelijk einde bij mij-, is ook de tekst meestal klaar om erop te schrijven. De laatste tijd probeer ik een grotere openheid te creëren. Als elke tekening een tekst moet krijgen, dan wordt dat een soort formule, en daar moet je als kunstenaar volgens mij altijd voor oppassen. De ruimte op de tekening die overblijft voor tekst is ook beperkt, zodat de tekst gemakkelijk sloganesk wordt. Daarbij komt nog dat er een erg directe band is tussen beeld en tekst als de woorden op de tekening zelf staan. Daarom probeer ik nu om de tekst meer en meer van het beeld te scheiden en op een meer autonome manier te handelen, waardoor ook de tekeningen overigens meer op zichzelf komen te staan. Op die manier wordt het verband tussen tekeningen en tekst minder strak of voor de hand liggend. De tekst kan ook nadrukkelijker verhalend worden, omdat de beschikbare ruimte groter is. Meerdere zinnen achter elkaar schrijven is iets totaal anders dan telkens één geïsoleerde zin onder een tekening schrijven. Ik houd nu een archief bij van teksten, net zoals ik een archief heb van beelden, die ik tentoonstelling per tentoonstelling combineer. Zo komen er elke keer nieuwe combinaties tot stand, die dan weer nieuwe betekenissen generen. Soms ligt de tekst heel dicht bij het beeld, zodat het beeld een soort illustratie van de tekst wordt. Een andere keer hebben de twee soms ogenschijnlijk niets met elkaar te maken, waardoor er een soort spanning ontstaat. Mijn praktijk splitst zich door deze manier van werken ook meer op in verschillende processen, met aan de ene kant het tekenen, en aan de andere kant het lezen en schrijven. Ik hou van deze afwisseling van concentratie. Mijn teksten vertrekken bijna altijd vanuit een onderzoek waarbij ik primaire en secundaire lectuur lees over het onderwerp van de reeks waaraan ik werk. Tijdens dit lezen schrijf ik mezelf in de bestaande literatuur in, soms door citaten te gebruiken, soms door een alternatief of fake parcours te verzinnen. Aan jouw oeuvre is ook een sterke nostalgische kant verbonden. De beelden die niet hedendaags. Speel je bewust met de gegeven tijd?
je zorgvuldig selecteert lijken
De reeks waaraan ik momenteel werk, gaat over hoe ik Vladimir Majakovski ontmoet. Dit verhaal speelt zich uiteraard af in de tijd waarin Majakovski leefde (het Rusland van het begin van de 20ste eeuw, tot 1930), wat inderdaad een vorm van nostalgisch verraadt. De beelden die ik selecteer, dragen bijna allemaal een geschiedenis in zich. Ze zijn afkomstig van magazines, het internet, boeken. Het is belangrijk dat ze als het ware al een betekenis dragen, een context, geconstrueerd binnen hun eigen historisch kader. Net het vervangen en toe-eigenen van die geschiedenis interesseert mij. Ik bepaal niet vooraf welke foto’s al dan niet in aanmerking komen, zoals dat bijvoorbeeld wel het geval is bij Marcel Van Eeden, die selectiecriteria hanteert als een rigide conceptuele strategie. Ik wil mijn archief elke dag doen groeien. Ik selecteer op een intuïtieve manier, zonder me bij de selectie al te veel vragen te stellen over de bruikbaarheid van de foto’s. Er zijn dus ook vrij hedendaagse beelden bij. Ik probeer de foto’s uit verschillende periodes te mixen, waardoor het bijvoorbeeld geen ‘National Geographic’-achtige show in de sfeer van de jaren ’50 wordt. Ik vind het net boeiend om beelden op een anachronistische manier in te schakelen in het verhaal van een Russische avant-gardistische dichter. Heel af en toe gebeurt het overigens ook dat ik een zelfgenomen foto gebruik als uitgangspunt voor een tekening. Voor je tentoonstelling in het SMAK een tijd geleden ontwikkelde je een alter ego, “William Crowder”. Kan je hierover iets meer vertellen?
William Crowder was een modernistische Amerikaanse beeldhouwer, van wie ik de loop van zijn artistieke carrière en zijn persoonlijke leven heb getekend. Daarnaast maakte ik ook zijn eigen werk: modernistische beeldhouwwerken (een soort clichébeelden, syntheses van een hele traditie) en voorstudies voor zijn schilderijen en beelden. Samen met het SMAK bracht ik bovendien een kleine publicatie uit met een interview tussen William Crowder en Leo Pratson. Een fictief interview waarin William meer uitleg geeft over zijn esthetica, zijn drijfveren… Voor de tentoonstelling in het SMAK heb ik voor het eerst werk over hem gemaakt. Ook daarna deed ik nog een aantal tentoonstellingen rond Crowder, tot ongeveer in maart 2009. Toen ben ik gestopt met de verdere ontwikkeling van mijn alter ego, omdat ik het gevoel had dat ik er een
Denim Mag 83
aantal dingen rond moest verzinnen om het verhaal te laten kloppen: hoeveel kinderen hij had, of hij een hond had of niet… Ik miste tegelijkertijd ook mijn aanwezigheid in het verhaal. Nu schrijf ik mijn eigen biografie door me in te schrijven in de bestaande biografieën van verschillende personages (Majakovski, Richard Burton, Haroun Tazieff…). Crowder daarentegen werd te veel een façade waarachter ik me verschool. Het publiek werd ook te veel op het verkeerde been gezet — bestaat die Crowder nu echt of niet? — terwijl het er me niet om te doen is het publiek in de waan te laten of om twijfel te zaaien. Het is nu heel duidelijk dat ik Majakovski nooit ontmoet heb, en dat het enkel ik ben die het me inbeeld hoe het had kunnen gaan.
Rinus Van De Velde: www.rvandevelde.web-log.nl Denim Mag 84
EROSIE. Interview: Manor Grunewald
Voor deze print issue hebben we de Nederlandse artistieke doe-het-zelver Erosie uitgenodigd. Hij is een grafisch vormgever, beeldend kunstenaar en alles wat je van onze noorderburen mag verwachten. Zijn werk is onder andere te zien op kledij van het Franse merk Sixpack, platencovers, affiches,... kortom te veel om op te sommen. We vroegen hem voor een kort interview. Jouw werk is een visueel speelveld dat zich opbouwt vanuit verschillende invalshoeken. Graffiti, grafische vormgeving, illustratie,schilderkunst,... Heb je een voorkeur voor een specifiek medium?
Niet echt, dat blijkt. Er zijn zoveel interessante gebieden om in te werken, en zoveel elementen die me interesseren…ik denk dat er in de breedte ook verdieping kan zijn door juist in verschillende werken een lijn te creëren die vaak veel persoonlijker is dan de uitingsvormen waarin ze zich vertonen. De wrijving tussen hoe en waarom. Of het een poster, sticker, tag, muurschildering, canvas of illustratie is, meestal borduurt het verder op mijn achtergrond en een persoonlijke reflectie op het medium of de manier van communiceren, commerciële krachten, hedendaagse beeldcultuur en de eeuwige artistieke zoektocht naar authenticiteit en geldingsdrang…of andere menselijke (en persoonlijke) struggles, om maar wat te noemen. Daarnaast zie ik vanuit mijn achtergrond en de immense dubbelzinnige populariteit van streetart en graffiti dat je juist met zo’n achtergrond moet oppassen niet in herhaling te vallen. Ik hou wel van dat ongrijpbare. Een element dat ook terugkeert in je werk is humor. Vind je dit noodzakelijk of is dit eerder onbewust je werk binnengeslopen?
Dat is een goeie. Misschien is het een zwakte om dingen met humor te brengen, en is ironie inmiddels een in het luchtledige leeggeschoten magazijn, maar ik denk dat het interessant is dit nooit de enige insteek te laten zijn, zodat er altijd verschillende interpretaties mogelijk blijven. Aan de andere kant denk ik dat er ook enorm veel mensen zijn die echt niks grappigs zien in wat ik maak, wat op zich dan wel weer grappig is.
Denim Mag 86
Bij de serie “Random Image Generator” waar je met verschillende patronen in lagen een muurtekening opbouwt, is de link naar grafische computerprogramma’s duidelijk. Het stelt ook de schilderkunst op zich in vraag. Hoe is dit concept tot stand gekomen?
In eerste instantie kwam dit voort uit iets wat me opviel in vooral street/graffitigerelateerd werk, namelijk dat er veel beeldelementen in weerkomen die teruggrijpen naar andere disciplines, vooral uit vervlogen tijden. Van driehoekmotieven tot quilt-patronen en comic-bliksems. Zoals de titel suggereert denk ik dat het veel te maken heeft met hoe gemakkelijk vandaag een beeld wordt gesampled dankzij het internet en “eigen gemaakt wordt” zonder dat het nog een eigen waarde of essentie heeft. “Sign of the times” zogezegd. Of misschien dat ik me dat dan eigenlijk visueel afvraag door het achteloos over elkaar te plaatsen, geschilderd en uit de losse pols maar ook als herhalend patroon om die wrijving op te zoeken. Uiteindelijk resulteert dit in een nogal bont, decoratief beeld, maar zonder enige focus en daarmee met een twijfelachtige zeggingskracht. Hieruit ontstond dan weer mijn “ Horror Vacui” –serie, tekeningen en schilderijen die gaan over die leegte (in beeld) door enorme overdaad. Iets wat me ook boeit in het alledaagse leven. Bij veel van jouw stickers/ affiches krijg ik het gevoel dat je de banaliteit van reclamepropaganda op een speelse manier aan banden legt. Je spreekt de toeschouwer aan op een rechtstreekse manier met suggestieve slogans. Is de interactie voor jou belangrijk tussen het werk en het publiek of lig je hier totaal niet van wakker?
Die interactie is cruciaal, maar ook compleet niet te sturen. Het fascinerende (zeker op straat) is dat ik nooit kan bepalen wie het ziet…sommige mensen hebben nou eenmaal oog voor marginale verschijnselen, anderen niet.
Denim Mag 89
Dus het is altijd tricky om dan een boodschap te eenduidig proberen te verpakken…juist hierin een algemene deler opzoeken vind ik interessant. Bijvoorbeeld een stickerserie in een openbare ruimte plakken met als tekst “ Wegens groot succes herhaald!” klopt altijd. Ik hoop dan toch stiekem dat het de mensen opvalt en dat ze denken: “ Ja, en?” en dan misschien inzien dat het helemaal niet over die sticker gaat. Dat we in een wereld leven waar alles tot op het bot herhaald moet worden om een impact te hebben, of juist om bewust de aandacht af te leiden. Zoiets. Je bezit samen met “Martyn” het platenlabel 3024. Jij ontwerpt steeds de platenhoezen. Vind je de link tussen muziek en beeldende kunst belangrijk?
Ik denk dat de geschiedenis heeft uitgewezen dat daar wel een bepaalde link tussen bestaat ja…en zeker, ik heb van jongs af aan ervaren hoe krachtig de connectie is tussen beeld en geluid, subculturen, specifieke iconen en beeldtaal etc. Maar ik denk dat ons label vooral gaat over een persoonlijke overlapping: de manier waarop we allebei in onze disciplines staan die compleet verschillend zijn, en hoe we allebei op zoek blijven naar een verscheidenheid in uitingen, en ons niet te veel willen vastpinnen op die ene manier, maar een organische lijn zoeken in diversiteit. Als ik een set hoor van Martyn, hoe hij compleet virtuoos allerlei muzieksoorten in elkaar draait, dan denk ik: dit wil ik doen in beeld! Bedankt en nog veel succes met je komende projecten. EROSIE SELECTED WORKS: www.erosie.net
Denim Mag 90
Join us on twitter: www.twitter.com/denimmag
www.denimmag.com
I guess i look like a rock quarry that someone has dynamited. Charles Bronson
Denim Mag. Free worn magazine www.denimmag.com