MIJNGEDACHT

Tom Serkeyn is journalist bij RINGtv en violist bij de Vilvoordse muziekgroep Zakdoek. Hij is geboren in Brussel en woont in Peutie. Voor RandKrant schrijft hij afwisselend met Fatima Ualgasi, Joris Hintjens, en Dirk Volckaerts de column mijngedacht.

uitstekende gelegenheid om de grootschalige natuur daadwerkelijk te helpen. Niet enkel door de hardcore groene enthousiastelingen, maar met iedereen die dat wil.’

Concreet voorbeeld

De maatschappelijke context van vandaag helpt om mensen actief te betrekken. ‘Iedereen weet nu stilaan dat we een biodiversiteits- en klimaatcrisis doormaken en wil meehelpen om het tij te keren. Op deze manier wordt het allemaal heel concreet, en dat is nodig omdat de problematiek intussen alleen maar dringender is geworden. Niks doen, is geen optie meer en het Plan Boommarter vult de actuele noden heel concreet en op mensenmaat in.

‘Ons plan dient intussen als voorbeeld voor andere initiatieven zoals het Plan Kiekendief, dat intussen goed loopt in de zuidrand van de provincies Vlaams-Brabant en Limburg. En een paar jaar geleden was er het ballonnetje voor een Nationaal Park Brabantse Wouden, waarvan de oppervlakte grotendeels overlapt met en geïnspireerd is op het Plan Boommarter.’ De Vlaamse

Het komt niet vaak voor dat particulieren hun tuin vergroenen en er verbindingen tussen twee natuurplekken van maken.

Regering is in gang geschoten om dat Nationaal Park alle kansen te geven en daar zal ook het Plan Boommarter wel bij varen.

Om maar te zeggen, na een periode van relatieve radiostilte komt er plots een stroomversnelling die de komende jaren wel eens zou kunnen uitgroeien tot een heuse maatschappelijke beweging met veel deelnemers van allerlei slag. Dat is nu net wat mens en natuur nodig hebben. Hier liggen grootse verwezenlijkingen voor het rapen. Misschien moet het er nu maar eens van komen. Het zou een geweldige opsteker zijn voor de zuid- en oostrand rond Brussel. Als je er in gelooft gebeurt het ook, hebben we ooit geleerd. Hopelijk is deze uitspraak ook toepasbaar op het Plan Boommarter.

Peutie, 11 november 2020

Peutie davert op zijn grondvesten. Al dagenlang worden straten en trottoirs met veel ijver opengebroken door Proximus om een kabel te trekken die ons, naar het schijnt, binnenkort de kans biedt om aan te sluiten op het supersnelle glasvezelnet van ’s lands grootste telecombedrijf. Tja, dat zal wel, maar eerst moet je er wat voor over hebben. Zonder voorafgaande kennisgeving streek hier een legertje potige straatwerkers neer gewapend met drilboren, pneumatische hamers en graafmachines. Elke morgen om halfzeven ontketenen ze een hels kabaal dat aanhoudt tot na zonsondergang. Gelukkig ga ik werken overdag, maar twee huisgenoten zijn telewerkers, ’s avonds zijn ze zo doof als Beethoven.

Vandaag is het 11 november, Wapenstilstandsdag, een wettelijke feestdag. Ik dacht thuis eens met volle teugen te genieten van een rustig dagje lockdown. Maar neen hoor, van een tijdelijk bestand wil Proximus niet weten, ook nu gaat het gedokker en geklop onverminderd voort. Na een uur of wat heb ik het gehad. Overspannen en doorheen geschud van het permanente gedaver ontvlucht ik het huis, even een luchtje scheppen. Buiten kijk ik snel nog even of mijn voorgevel nog geen barsten of scheuren vertoont, dan zet ik er de pas in richting dorpscentrum.

Aan het herdenkingsmonument voor de gesneuvelden houd ik halt. Niemand te bespeuren, hoe anders dan anders op 11 november. Geen vlaggen, geen toespraken, geen Last Post. Er ligt slechts één krans, van Proximus denk ik, uit gêne, want tenslotte ontheiligen ze deze dag. In vredestijd, want zoals je weet zijn we nu in oorlog met een virus, is er een optocht van aan het oorlogsmonument tot aan de begraafplaats van Peutie. De harmonie op kop met in het kielzog de burgemeester en enkele schepenen die zich niet hebben overslapen, de oud-strijders en een handvol militairen, een delegatie van de brandweer en afgevaardigden van de lokale verenigingen. Opnieuw een korte plechtigheid en dan de kroeg in, klinken op de wereldvrede.

Maar vandaag niks daarvan. Ik sta moederziel alleen op de begraafplaats. Ik kijk naar de namen van de doden van 1914-1918, die ook hier in steen staan gebeiteld. Vlakbij, in twee ‘Commonwelth War Graves’ liggen A.W. Hoart en L.J. Walters van de Grenadiers Guards broederlijk naast mekaar. 33 en 20 jaar, gesneuveld in mei 1940. Wie waren die onfortuinlijken, hoe kwamen die in godsnaam in Peutie terecht? En dan is er nog een verweerde gedenkplaat: ‘Aan onze dorpsgenoten geslachtofferd door de Duitschers. 25/08/1914’. Vijf onschuldige burgers, vier uit Zemst en één uit Mechelen, werden hier in duistere omstandigheden geëxecuteerd. Een mens wordt er stil van.

Ondanks het lawaai, want in de verte hoor ik het gedreun van de machines in mijn straat, dreigend als het gerommel aan het front. Het weer is somber en kil, het is tenslotte 11 november, maar plots breekt de zon door de wolken! Ik ontwaak uit mijn somber gepeins en denk: ‘Laat dat verleden toch rusten, zo te zien ben je toch de enige die er wakker van ligt. Blik hoopvol vooruit naar de toekomst. Binnenkort kan je aansluiten op het supersnelle glasvezelnet van Proximus!’ Wat wil een mens nog meer?