Olena Shchetinina

‘Ik ben alles verloren, behalve mezelf’

Olena Shchetinina (34) sloeg op de vlucht voor de bombardementen in Marioepol. Vandaag probeert deze Oekraïnse vrouw, samen met haar zoon (9) en moeder (69), een nieuw leven op te bouwen inGrimbergen.

TEKST Nathalie Dirix – FOTO Filip Claessens

W

anneer ben je in België aangekomen? Op 2 april 2022. Het was een ontzettend moeilijke beslissing om Marioepol te verlaten. Voor de oorlog was het een moderne stad met veel economische activiteit. De bombardementen maakte het tot een hel. Ik had een bloeiende loopbaan als hoofdanalist in een grote metallurgische fabriek. Ik had ook een dansgroep waarvoor ik me met hart en ziel inzette. En als kers op de taart was er mijn huis aan zee dat ik enkele maanden geleden had gekocht. Ik had werkelijk alles om een mooi leven te leiden.’

Naast je job had je ook een eigendansgroep? ‘Dansen begon als een hobby toen ik vier was. Op mijn achttiende had ik mijn eigen dansgroep. Zo gaat dat vaak bij mij; ik ben iemand die heel goed weet wat ze wil en er helemaal voor gaat. Mijn danscarrière begon met klassieke en folkloristische dans. Daarna ben ik moderne choreografieën gaan doen. We traden regelmatig op grote podia op, namen deel aan festivals en (internationale) wedstrijden.’

Je klinkt als een vrouw met ambitie. ‘Ja, maar ook als een die alles verloren is. Mijn appartement is totaal vernietigd. De metallurgische fabriek, waar ik mijn carrière opbouwde, is van de aardbodem weggevaagd. Mijn droom, een huis aan de kust, is ondertussen in de handen van de Russen. Eigenlijk kan ik het nog steeds niet geloven. Is dit werkelijkheid of een slechte droom? Hoe is het mogelijk dat zulke gruwel en brutaliteit nog kan in de 21e eeuw? Weet je dat er in mijn stad al meer dan 87.000 doden vielen? En dat op een totale bevolking van ongeveer 500.000 mensen.’

‘Op momenten waarop de harde realiteit tot me doordringt, ervaar ik niet alleen een grote droefheid, maar ook een enorme dankbaarheid. Ik heb dan wel alles verloren, maar ik heb mezelf nog. Mijn denken, opleiding, levenswaarden en professionele ervaring zijn voor altijd bij me. Mijn zoon Nikita en mijn moeder zijn gezond en wel.

Daarvoor kan ik alleen maar ontzettend dankbaar zijn. Je wilt niet weten in wat voor onmenselijke omstandigheden wij onze laatste weken in Marioepol doorbrachten. We trokken van schuilplaats naar schuilplaats, maar de bombardementen bleven ons achtervolgen en dwongen ons telkens

Hoe is het mogelijk dat zulke gruwel en brutaliteit nog kan in de 21e eeuw?