2. Σχετικά με την υπόθεση, ξέρουμε πως ο βιαστής ήταν το αφεντικό της γυναίκας. Δούλευε στο σπίτι του ως οικιακή βοηθός, δουλειά που χρόνια τώρα σε αυτόν τον κωλότοπο σημαίνει ότι «έχεις κι άλλα καθήκοντα» -πράγμα που, αν είσαι «νεαρή», μαθαίνεις από την πρώτη μέρα. Δουλειά που χρόνια τώρα επωμίζονται μετανάστριες, σχεδόν πάντα σε καθεστώς αορατότητας. Δεν έχεις χαρτιά, δεν έχεις ασφάλιση, δεν έχεις περίθαλψη, δεν υπάρχεις. Τι κι αν απλώσει χέρι ο ξεμωραμένος που φροντίζεις, τι κι αν σου πει μια κουβεντούλα παραπάνω -η μετανάστρια οικιακή βοηθός υφίσταται μόνο ως υποβαστάζουσα της ελληνικής οικογένειας, και πουθενά αλλού. Κι όταν είσαι ούτως ή άλλως αόρατη στο σύστημα, άντε να αποδείξεις ότι κάτι πάει πολύ πολύ λάθος μέσα σ’ αυτό. Σαν γυναίκες εργάτριες με το που βγήκαμε στην αγορά εργασίας μάθαμε και μαθαίνουμε ακόμα πολλά. Να σκανάρουμε τις αγγελίες με τα απαραίτητα προσόντα της «νεαράς, εμφανίσιμης, επικοινωνιακής» και να τις σβήνουμε από τη λίστα σαν απαγορευτικές ή να δίνουμε σε κάποια φίλη το τηλέφωνο και τη διεύθυνση πριν πάμε για συνέντευξη. Να νιώθουμε μίσος αλλά και ενοχές και ντροπή, να κοιτάμε στραβωμένες και να μετράμε κάθε φορά την απόσταση που θα μας πλησιάσει το αφεντικό, ο πελάτης. Δεν είναι λίγες οι φορές που όταν κανονίζουμε ραντεβού για δουλειά ακούμε μια βαριά φωνή στο τηλέφωνο «και για πες μικρή, πόσο κοινωνική και φιλική είσαι;» Στο σχόλασμα έχουμε μάθει να τσεκάρουμε ποιος φεύγει «τυχαία» την ίδια ώρα με μας, ποιος θα μπει στο ασανσέρ, ποιος μαλάκας θα μας προτείνει να μας γυρίσει σπίτι και θα μας πει να πιούμε ένα χαλαρό ποτάκι πριν. Έχουμε μάθει να ακούμε το αφεντικό να αναρωτιέται «αν είναι επαγγελματικό» να έρχεται ο γκόμενος ή ο κολλητός μας στην καφετέρια και να μας «παροτρύνει» να ντυνόμαστε πιο θηλυκά, πιο νεανικά, πιο χρωματιστά(!), πιο κυριλέ και «να μην είμαστε και ξινές» στον κάθε μαλάκα που θα μας την πέσει. Κι ακόμα
μαθαίνουμε!
Σα νεαρές εργάτριες καταλάβαμε ότι:
εκτός από τα απλήρωτα μεροκάματα, τις υπερωρίες, τους πόνους στο σώμα μας, τα νεύρα και τον πονοκέφαλο, το άγχος για το αν θα βγαίνουν τα λεφτά στο τέλος του μήνα, την πίεση από την οικογένεια για το πόσο ακόμα θα ‘μαστε φοιτήτριες και θα μας πληρώνει ή πότε θα πιάσουμε μια «κανονική δουλειά», εκτός από όλα αυτά υπάρχουν κι άλλα! Τα σχόλια για την εμφάνισή μας, η σεξουαλική επίθεση (λεκτική σωματική), ο φόβος του βιασμού. Καταλάβαμε ότι το σώμα, το φύλο, η σεξουαλικότητά μας, το ντύσιμο, το make up, η φωνή μας δεν είναι ξέχωρα απ΄ την εργατική μας δύναμη. Είναι και αυτά αντικείμενο εκμετάλλευσης από τα αφεντικά και τους κοινωνικούς υποστηρικτές τους. Είναι δικά μας, και μας τα κλέβουν καθημερινά. Περιστατικά σαν το βιασμό της φοιτήτριας-εργάτριας στη Δάφνη μας θυμίζουν ότι έχουμε πολλά μέτωπα. Με το αφεντικό, τον άντρα πελάτη, συνάδελφο, το μαλάκα που μας φωνάζει στο δρόμο ή μας κοζάρει στο λεωφορείο, και όποιον νομίζει ότι τα σώματα και τα μυαλά μας του ανήκουν. Μας
θυμίζουν πόσο χρειαζόμαστε η μία την άλλη για να μπορούμε να την παλεύουμε σε αυτόν τον ρατσιστικό και σεξιστικό κωλότοπο που ζούμε και δουλεύουμε. Ο βιασμός στη Δάφνη μας θυμίζει πως κάθε στιγμή πρέπει να μην ξεχνάμε την γυναικεία μας δύναμη εναντίον τους.
να κόψουμε τη φόρα σ’ όλους τους σεξιστές! η παρούσα προκήρυξη τυπώθηκε σε 800 αντίτυπα και μοιράστηκε σε γυναίκες στην πόλη και σε σχολές της αθήνας10/18. Από τα κορίτσια της αυτόνομης πολιτικής ομάδας φοιτητών και φοιτητριών από σχολές της αθήνας. diarriktes.wordpress.com