σχύσεις με παρέμβαση του κράτους για επιδοτήσεις, ταμειακή ρευστότητα, δανειακές και φορολογικές διευκολύνσεις διαφόρων ειδών σε επιχειρήσεις. Επίσης, δρομολογείται επιτάχυνση ιδιωτικοποιήσεων και άλλων μορφών εκχωρήσεων στο κεφάλαιο (απευθείας αναθέσεις υπηρεσιών και έργων, νομοθετήματα για διευκόλυνση «επενδυτών» κ.λπ). Την ίδια στιγμή, τα επιδόματα που δίνονται προς τους εργαζόμενους (μέρος μισθών, ή επιδόματα κατάρτισης, κ.λπ.) αποτελούν ανάληψη των εργοδοτικών υποχρεώσεων από το κράτος (και τους φορολογούμενους) ή προκάλυμμα για χρηματοδοτήσεις «ημετέρων». Παράλληλα, επιδόματα ανεργίας, άλλες βοήθειες κ.λπ., μαζί με τους επικοινωνιακούς στόχους για την αποτροπή άμεσων βίαιων ξεσπασμάτων, αποβλέπουν να κρατηθεί ένα επίπεδο κατανάλωσης από τα λαϊκά στρώματα. Οι ενισχύσεις αυτές κατά κάποιο τρόπο έχουν τη μορφή «κρατικού δανείου» προς τους λαούς, το οποίο θα πληρωθεί μετά την κρίση με φορολογία και άλλα μέτρα βαθύτερης αντεργατικής αναδιανομής του εισοδήματος. Φυσικά υπάρχει τεράστια διαφορά δυνατοτήτων στα καπιταλιστικά κέντρα. Οι ΗΠΑ, με τη δυνατότητα και επιλογή έκδοσης χρήματος από την Κεντρική